Tintoretto - ostatnia wieczerza
Ostatnia Wieczerza to jedno z dzieł renesansu, autorstwa włoskiego malarza Jacopo Tintoretto. Powstawało w latach 1592-1594. Obecnie znajduje się w kościele San Giorgio Maggiore w Wenecji.
Na obrazie umieszczone jest kunsztowne splątanie ludzkich postaci, charakterystyczne dla późniejszej epoki, manieryzmu.
Dzieło cechuje nowatorska, nigdy wcześniej nie stosowana kompozycja (konstrukcja głębokiej przestrzeni obrazu z punktem przesuniętym ze środka). Układ postaci dodatkowo podkreśla przestrzeń. Dzieło charakteryzuje także ornamentalne komponowanie rytmów płaszczyzny oraz mistyczne, typowe dla Tintoretta traktowanie światła.
Na obrazie, w centrum widoczny jest skośno ustawiony stół, a przy nim Apostołowie i Chrystus (stojący przy stole, z aureolą), który rozdaje komunię. Dokoła stołu biega służba, a z góry zlatują się anioły, całość oświetla lampa oliwna w lewym górnym rogu obrazu.
Tintoretta znajduje się jeszcze do dziś w swym miejscu przeznaczenia. Ostatnia Wieczerza nadal zdobi prezbiterium San Giorgio Maggiore w Wenecji. Jest to bardzo indywidualna wersja Ostatniej Wieczerzy. Natomiast obraz Chrystusa stąpającego po jeziorze jest dziełem o ogromnej intensywności emocjonalnej. Nawet w tak świeckim dziele, jak piękne Lato, też zawarta jest ekstatyczna witalność, która ujawnia się w obrazach Tintoretta. osiągnął nieznaną wcześniej ekspresję i dramatyzm dzięki budowaniu kompozycji po przekątnej, stosowaniu jaskrawych kontrastów światła i cienia, przedstawianiu postaci w gwałtownych ruchach; w latach 60. wzmocnił iluzję głębi, przyciemnił barwy, obrazy nasycił wizjonerskim nastrojem
Ostatnia Wieczerza, namalowana w latach 1592-94 dla S. Giorgio Maggiore, o niezwykłej, skośnej kompozycji, silnym uduchowieniu postaci, wręcz mistycznym świetle, jest nie tylko szczytowym osiągnięciem Tintoretta, lecz także podsumowaniem jego artystycznych dążeń
Przestrzeń Tintoretta jest ruchliwa, rozkołysana; zdaje się poddana jakimś potężnym prądom, pod których naporem rozciąga się ona sama i poruszające się w niej potężne kształty. Ruch jak fala płynie po obrazie, przestrzeń zdaje się uciekać spiesznie w głąb, staje się czymś żywym. Postacie ogarnięte tym żywiołem nachylają się po nieprawdopodobnych osiach, choć mają swoją wagę i wolumen
W nowotestamentalnym opisie Ostatniej Wieczerzy nie ma mowy o takiej liczbie uczestników. Wydaje się, że malarz wyprzedza przyszłość i umieszcza na obrazie wraz z Apostołami przyszły Kościół, dla którego Ci pierwsi stanowić będą fundament, a eucharystyczne postaci chleba i wina będą skutecznym znakiem jego jedności - „jednego Mistycznego Ciała”.