KRAMER, ŁAPIŃSKI, OKSENTOWICZ,

WINARSKI i WYSZYŃSKI

FIRMA ADWOKACKA

^{15-095 Białystok, ul. Skłodowskiej-Curie 3, tel. [phone], fax [phone]}

Białystok, dnia 15 kwietnia 2005 r.

Do

Sądu Okręgowego

VIII Wydział Karny Odwoławczy

w Białymstoku

za pośrednictwem

Sądu Rejonowego

III Wydział Karny

w Białymstoku

Adwokata Janusza Kramera, obrońcy

oskarżonego Jerzego Marka Kiluka

Sygn. akt:

III K 3139/02

A P E L A C J A

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 15 lutego 2005 r.,

(sygn. III K 2226/04)

Na podstawie art. 425 i 444 k.p.k.

zaskarżam : powyższy wyrok w całości;

Powołując się na przepisy art. 427 § 1 i 2 kpk, 437 § 2 kpk i 438 pkt. 1 kpk wyrokowi temu zarzucam:

1. obrazę prawa materialnego w postaci art. 286 § 1 kk poprzez jego błędne zastosowanie, polegającą na uznaniu winy Jerzego Marka Kiluka w zakresie zarzuconego mu czynu, podczas gdy działanie oskarżonego jako członka zarządu spółki „Lokum” nie miało na celu doprowadzenie pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a umowy z nimi zawarte mimo trudności finansowych spółki, które ujawniły się dopiero po dokonaniu tych czynności, zostały w całości zrealizowane,

W oparciu o powyższe zarzut wnoszę o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie Jerzego Marka Kiluka od popełnienia zarzuconego mu czynu,

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 15 lutego 2005 r. Sąd Rejonowy w Białymstoku uznał Jerzego Marka Kiluka winnym tego, że w okresie od 5 marca 1999 r. do 26 października 2000 r. w Białymstoku, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako właściciel LOKUM sp. z o.o. z siedzibą w Białymstoku przy ul. Lipowej 12 doprowadził szereg osób fizycznych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wielkich rozmiarach w ogólnej kwocie 1.917.054,62 zł, w ten sposób, że przy zawieraniu umów dotyczących nabycia lokali mieszkalnych w budynku wznoszonym na działkach o numerach geodezyjnych 621/1 i 621/2 oraz w trakcie ich obowiązywania, świadomie zataił przed nabywcami fakt, iż w dniu 5.03.1999 r. ww. nieruchomości zostały obciążone hipoteką, czym działał na szkodę tych osób i za to skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata oraz wymierzył mu grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych, przyjmując wartość jednej stawki za równoważną 30 zł.

W uzasadnieniu powyższego orzeczenia Sąd orzekający wskazał, iż wina oskarżonego, w zakresie zarzucanego mu czynu, nie budzi żadnych wątpliwości. W ocenie Sądu oskarżony doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wszystkie osoby, który zawarły ze spółką „Lokum” umowy nabycia mieszkań w budynku wznoszonym przy ul. Przygodnej 12. Dokonał przy tym zmiany opisu czynu, przyjmując, iż działanie Jerzego Marka Kiluka nie polegało - jak przyjął to oskarżyciel - na wprowadzeniu w błąd pokrzywdzonych, co do zamiaru przeniesienia w formie aktu notarialnego prawa własności zakupionych przez nich mieszkań, lecz na świadomym przed nimi zatajeniu faktu obciążenia nieruchomości hipoteką.

Z powyższym stanowiskiem Sądu Rejonowego nie sposób jest się zgodzić.

Występek oszustwa, określony w art. 286 § 1 kk jest przestępstwem umyślnym zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Takie ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem wynikowym (A. Zoll, K. Buchała; Komentarz do Kodeksu Karnego, W-wa, 1999, T. III).

W sprawie niniejszej brak jest natomiast jakichkolwiek danych faktycznych świadczących o tym, iż zachowanie Jerzego Marka Kiluka, polegające na nieinformowaniu pokrzywdzonych o istnieniu zabezpieczenia hipotecznego na nieruchomości, ukierunkowane było na osiągnięcie korzyści majątkowej, przysporzonej mu kosztem pokrzywdzonych. Działaniu oskarżonego nie można tym samym przypisać charakterystycznego dla tego przestępstwa, zamiaru bezpośredniego dążenia do wskazanego powyżej celu.

Powyższa konstatacja wynika przede wszystkim z analizy stanu finansowego spółki Lokum, która w okresie zawierania umów z pokrzywdzonymi kształtowała się na co najmniej stabilnym poziomie. Okoliczność ta została zauważona również przez Sąd Rejonowy, który uznał, że w momencie zawierania umów z pokrzywdzonymi sytuacja finansowa firmy „Lokum” nie była na tyle zła, by twierdzić, iż spółka się z nich nie wywiąże. Z opinii biegłego z zakresu księgowości Tadeusza Jabłońskiego wynika, iż sytuacja finansowa spółki „Lokum” istotnie pogorszyła się dopiero w 2001 r., podczas gdy ostatnia umowa o nabycie lokalu przy ul. Przygodnej 12 została zawarta w październiku 2000 r. (str. 5 uzasadnienia). Ustanowienie hipoteki zaś w żadnym wypadku nie miało na celu uszczuplenie majątku spółki, lecz zmierzało w istocie do poprawy jej stanu finansowego.

Z uwagi na powyższe brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do uznania, że oskarżony od samego początku zmierzał do uzyskania korzyści majątkowej poprzez doprowadzenie swoich klientów do niekorzystnego dla nich rozporządzenia mieniem. Twierdzenie takie byłoby bowiem uzasadnione jedynie wówczas gdyby stan finansowy spółki był na tyle niekorzystny, że z góry wiadomym by było, że nie wywiąże się ona z podjętego zobowiązania. Tylko w takich okolicznościach oskarżony mógłby liczyć na korzyści, jakimi byłyby środki wpłacone przez pokrzywdzonych z tytułu zakupu mieszkań, które w istocie nie miałby powstać bądź zostać im przekazane. Tymczasem jak wynika z przytoczonych powyżej okoliczności, nota bene nie zakwestionowanych również przez Sąd I instancji, sytuacja taka nie miała miejsca w realiach sprawy niniejszej.

Podnieść przy tym należy, iż oskarżony w żadnym momencie nie dążył do innego celu, aniżeli realizacja postanowień umów zawartych z pokrzywdzonymi. Znamienne przy tym są twierdzenia Sądu Rejonowego, iż Jerzy Marek Kiluk nie miałby żadnego interesu w tym, by wybudować blok, oddać go we władanie pokrzywdzonym i odmówić im przeniesienia prawa własności. Jest oczywiste, że oskarżony przystąpiłby do zawarcia aktów notarialnych gdyby miał taką możliwość (str. 5 uzasadnienia). O powyższym świadczy również fakt, że w momencie wykończenia bloku, przedmiotowe lokale zostały przekazane przez spółkę „Lokum” ich nabywcom. Okoliczność ta zbiegła się jednak z jednoczesnym pogorszeniem się koniunktury panującej na rynku nieruchomości. Stan taki natomiast skutkował fiaskiem innych inwestycji firmy oskarżonego, które w efekcie doprowadziły do jej upadku. Wszczęte postępowanie upadłościowe odłożyło w czasie zaś jedynie fakt przeniesienia własności przedmiotowych lokali. Czynność ta wymagała bowiem uzyskania na to zgody Sądu Gospodarczego, który - jak wynika z treści przepisów prawa upadłościowego i naprawczego - zatwierdzał wszystkie czynności syndyka masy upadłościowej.

Z uwagi na powyższe, nie sposób jest zatem uznać, że działaniu oskarżonego można przypisać wypełnienie znamion czynu opisanego w art. 286 § 1 kk. Podnieść przy tym należy, iż elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania. Nie można uznać za wypełnienie znamion strony podmiotowej oszustwa sytuacji, w której chociażby jeden z wymienionych wyżej elementów nie jest objęty świadomością sprawcy (A. Zoll, K. Buchała; Komentarz do Kodeksu Karnego, W-wa, 1999, T. III).

Mając zaś na uwadze okoliczności przedstawione powyżej, nie sposób jest przyjąć, że nie informowanie pokrzywdzonych o obciążeniu nieruchomości hipoteką, było podyktowane chęcią osiągnięcia ich kosztem korzyści majątkowej. Oskarżony bowiem nie mógł przewidzieć zmiany sytuacji panującej na rynku nieruchomości, a co za tym idzie, zakładał że przedmiotowa inwestycja zostanie dokończona bez jakichkolwiek perturbacji. W tych okolicznościach zaś jego zachowaniu w żaden sposób nie można przypisać zamiaru bezpośredniego ukierunkowanego na wyzyskanie błędu swoich klientów. Można co najwyżej rozważyć istnienie zamiaru ewentualnego, który przejawiałby się w tym, że momencie zawierania umów, Jerzy Marek Kiluk znając sytuację rynkową liczyłby się z ewentualnym ryzykiem niepowodzenia rozpoczętej budowy i godziłby się na taki stan. Jednakże bezspornym jest, iż zachowanie objętą tą postacią zamiaru nie podlega penalizacji w zakresie czynu opisanego w art. 286 § 1 kk. Błędnym jest przy tym poczytywanie za wypełnienie znamion przestępstwa oszustwa nie poinformowanie, jak chciałby tego Sąd I instancji, tych oskarżycieli posiłkowych którzy zawarli umowy przed ustanowieniem hipoteki na nieruchomości.

Z uwagi na powyższe, apelacja jest konieczna i uzasadniona.

Janusz Kramer

adwokat

W załączeniu:

- odpisy apelacji;

---