Mateusz Brylew
Politologia III rok, 220923
B. Dobek-Ostrowska, R. Wiszniowski, Teoria komunikowania publicznego i
politycznego, Wyd. Astrum, Wrocław 2002, s. 17-47.
POJ
CIE KOMUNIKOWANIA PUBLICZNEGO
1. Definicja komunikowania publicznego.
a.  (& ) jest to komunikowanie formalne zachodzące w określonej przestrzeni komunikacyjnej
(informacyjnej), mające na celu przekazywanie i wymianę informacji o publicznym zastosowaniu oraz
podtrzymywanie więzi społecznych przez odpowiedzialne za ten proces instytucje publiczne. 1
b.  System komunikowania publicznego obejmuje ogół organizacji publicznych, działających w ramach
określonego terytorium paostwowego, ich publiczności oraz sieci interakcji zachodzących między nimi
w czasie i przestrzeni. 2
2. Instytucje publiczne  dzielą się na kilka segmentów:
a. Organy władzy paostwowej i samorządowej.
b. Instytucje administracji publicznej.
c. Instytucje pełniące różnego rodzaju usługi publiczne.
d. Banki narodowe.
e. Przedsiębiorstwa publiczne.
f. Organizacje pozarządowe.
3. Funkcje instytucji publicznych  wyróżnia się szereg funkcji, które spełniają instytucje publiczne np.
informowaniu publiczności i składaniu sprawozdao, budowaniu i podtrzymywaniu prestiżu instytucji itd.
4. Komunikowanie polityczne   zajmuje się formułowaniem oferty politycznej i przekonywaniem do jej
słuszności, opierając się na technikach marketingowych 3.
5. Komunikowanie publiczne   przez wybory pozwala obywatelom determinowad, zgodnie z własnymi
orientacjami, zakres oferty publicznej, organizację i odpowiedzialnośd instytucji, na których ciąży realizacja
ogólnego interesu społecznego 4.
6. Demokracja komunikacyjna   wysoko rozwinięty typ współczesnych demokracji opierających się na
partnerskim i dialogowym porozumiewaniu się nadawców z odbiorcami (& ) 5.
1
B. Dobek-Ostrowska, R. Wiszniowski, Teoria komunikowania publicznego i politycznego, Wyd. Astrum, Wrocław 2002, s. 18.
2
Ibidem, s. 19.
3
Ibidem, s. 23.
4
Ibidem.
5
Ibidem, s. 25.
NADAWCA I ODBIORCA W SYSTEMIE KOMUNIKOWANIA PUBLICZNEGO
1. Aktorzy komunikowania publicznego.
a. Nadawcami publicznymi są nie tylko instytucje i organizacje, a także konkretne jednostki, tzw. osoby
publiczne.
b. Nadawców publicznych dzieli się na:
i. Nadawcy polityczni.
ii. Służba cywilna i urzędnicy publiczni.
iii. Szefowie i pracownicy organizacji pozarządowych.
2. Odbiorcy w systemie komunikowania publicznego.
a. Odbiorcą jest ta częśd społeczeostwa, która uczestniczy mniej lub bardziej aktywnie w życiu
obywatelskim na różnych jego poziomach. Odbiorcy ci, dzielą się na publicznośd ogólną i specyficzną.
Do odbiorców można zaliczyd także grupy interesów i nacisku.
b. Odbiorca występuje w podwójnej rolki  jako klient usług publicznych oraz jako decydent.
CHARAKTER KOMUNIKATU PUBLICZNEGO
1. Kanały dyfuzji komunikatów publicznych.
a. Komunikowanie interpersonalne.
b. Komunikowanie grupowe.
c. Komunikowanie instytucjonalne.
d. Komunikowanie medialne.
e. Komunikowanie masowe.
2. Cechy komunikatu publicznego.
a. Kompromis interesów.
b. Charakter regulacji.
c. Gwarantuje Prawa Człowieka.
d. Wyprzedza działania instytucji.
3. Kierunki przepływu komunikatów publicznych.
a. Od instytucji publicznych do obywateli  np. akty prawne, oficjalne dokumenty itd.
b. Od obywateli do instytucji publicznych  np. referenda, wybory.
4. Typy komunikowania publicznego:
a. Informowanie i wyjaśnianie.
b. Poprawa wizerunku i promocja.
c. Konsultowanie nowych rozwiązao.
FORMY KOMUNIKOWANIA PUBLICZNEGO
1. Rozporządzanie danymi publicznymi.
a. Obowiązek komunikowania i rozpowszechniania informacji.
b. Powszechny dostęp informacji jawnych.
c. Komercjalizacja danych publicznych.
2. Kształtowanie stosunków komunikacyjnych między instytucjami publicznymi i ich publicznościami.
a. Proces interakcji między instytucjami publicznymi a publicznościami składa się z:
i. Przyjęcie obywatela występującego w roli petenta.
ii. Wysłuchanie petenta.
iii. Dialog.
iv. Kształtowanie relacji komunikacyjnych.
3. Promowanie usług oferowanych publiczności.
a. Problem traktowania użytkowników instytucji  obywatele czy konsumenci?
b. Instytucje stosują reklamy płatne oraz posługują się public relations.
4. Prowadzenie kampanii społecznych.
a. Formą komunikowania publicznego są społeczne kampanie komunikacyjne.
b. Dzielą się one na dwa typy:
i. Komunikowanie obywatelskie  jego celem jest kreowanie odpowiedzialnego społeczeostwa
obywatelskiego.
ii. Kampanie poświęcone ważnym problemom społecznym i ludzkim.
c. Kampaniom zarzuca się propagandę i realizowanie własnych  ukrytych  interesów.
5. Podnoszenie prestiżu i kreowanie wizerunku instytucji publicznych.
y
ródło: B. Dobek-Ostrowska, R. Wiszniowski, Teoria komunikowania publicznego i politycznego, Wyd. Astrum, Wrocław 2002, s.
45.