Teoria komunikacji literackiej
Głowiński, Od metod zewnętrznych i wewnętrznych do komunikacji literackiej:
 metody zewnętrzne (kontekst) i wewnętrzne (dzieło)
 sztuczny podział z czasów pozytywizmu, trudny do utrzymania
 zwrot w kierunku spójnej analizy dzieła
 teoria komunikacji literackiej: immanentne cechy tekstu można ukazać tylko
zakładając, że jest on elementem społecznej sytuacji komunikacji
1. teoria odbioru  dzieło jest do czytania, ma odbiorcę
2. teoria retoryczna  skierowanie do pewnej publiczności, składniki strukturalne są
elementem kontaktu z odbiorcą
3. analiza uwikłań pragmatycznych tekstu, nacisk na język, podkreślenie komunikacyjności
(strukturalizm, akty mowy, pragmatyzm)
Uzupełniają się.
 interpretacja bada cechy dzieła, a poetyka ogólne mechanizmy
Głowiński, Poetyka wobec tekstów nieliterackich:
 poetyka w ujęciu tradycyjnym ma zajmować się analizą tekstów literackich
 ma ugruntowaną pozycję, więc może otworzyć się na inne dziedziny, np. retorykę i
językoznawstwo
 zbiegają się w niej różne myśli, ona sama też takie produkuje: genologia i
narratologia
 otworzenie się na teksty nieliterackie
* opowiadanie to praktyka mówienia, nie tylko gatunek
* Bachtin rozszerza działanie genologii na wypowiedzi nieliterackie
 nie chodzi o sklasyfikowanie wszystkich tekstów, ale o pokazanie, że narzędzia
poetyki mogą analizować wypowiedzi nieliterackie
 uzasadnienia metodologiczne, nie przedmiotowe  użycie tych narzędzi nie nadaje
tekstowi literackości
 unikanie terminu "interpretacja", bo on wartościuje i nadaje literackość
 to już się dzieje, to nie jest projekt