1.Infografika:

• kategoria sztuki ilustracyjnej wykorzystująca diagramy, mapki, wykresy itp. w celu uwidocznienia skali i struktury określonych zjawisk.

• wg edukacji poligraficznej: ilustracja z niewielką ilością tekstu wyjaśniająca jakieś zagadnienie

• są to wizualne, graficzne przestawienia informacji, danych lub treści, których przeznaczeniem jest prezentacja złożonej informacji w sposób zwięzły i szybki. Usprawniają one procesy poznawcze dzięki wykorzystaniu elementów graficznych, które zwiększają zdolność systemu wzrokowego człowieka do rozpoznawania schematów i wzorców. Proces tworzenia infografiki można odnieść do wizualizacji danych, projektowania informacji, jak również do architektury informacji.

Rodzaje:

• Info­grafika bazu­jąca na danych statystycznych - infor­ma­cje graficzne są wiz­ual­nymi narzędzi­ami, przez­nac­zonymi do przekazy­wa­nia złożonych infor­ma­cji w sposób szy­bki i łatwy do przys­wo­je­nia. Narzędzia te zaw­ier­ają dia­gramy, wykresy, tabele, mapy czy wykazy. W przy­padku wykresów mogą to być np. wykresy słup­kowe lub kołowe. Dzięki nim można pod­sumować i przed­stawić wiele złożonych infor­ma­cji statystycznych.

• Info­grafika bazu­jąca na osi czasu - osie czasu są innymi rodza­jami Info­grafik, w których wyko­rzys­tuje się wiz­ualną reprezen­tację infor­ma­cji i wydarzeń, osad­zonych w cza­sie. Prezen­tacja chrono­log­icznej kole­jności wydarzeń rozmieszc­zona jest wzdłuż linii, która pozwala odbiorcy szy­bko zrozu­mieć różne relacje cza­sowe.

• Info­grafika bazu­jąca na procesach - te typy ikono­grafik można zobaczyć zwykle w obszarach roboczych fab­ryki lub biura. Obrazują one zazwyczaj jakiś pro­ces. Można je również spotkać np. w cza­sopis­mach kuchars­kich, w których przed­staw­ione są za ich pomocą recep­tury.

• Info­grafika geografii i lokalizacji - jest to najczęś­ciej pojaw­ia­jący się rodzaj ikono­grafik, które można spotkać wszędzie – począwszy od map szkol­nych po skom­p­likowane grafiki astro­nom­iczne. Tego typu ikono­grafiki zaw­ier­ają linie, sym­bole, ikony, schematy, tabele, strza­łki i kropki. Ist­nieje wiele typów linii (równoległe, prz­ery­wane, proste), stosowane w celu określe­nia np. mapy metra, ulic, dróg czy torów kole­jowych. Ist­nieje również wiele ikon i sym­boli dla określe­nia poszczegól­nych punk­tów

ori­en­ta­cyjnych, tj.: szkoła, koś­ciół, szpi­tal czy bank. Ważnym ele­mentem jest również skala, która określa sto­sunek przed­staw­ionych obiek­tów do rzeczy­wis­tości.

2. W grafice wektorowej obraz przedstawiony jest w oparciu o formuły matematyczne – jest to obraz opisany za pomocą prostych figur geometrycznych, takich jak krzywe, prostokąty, odcinki, okręgi, wielokąty. Każdy obiekt ma przypisany atrybut mówiący o kolorze wypełnienia, grubości linii, położenia itp. Wartości te można w łatwy sposób zmieniać podczas edycji. Grafikę wektorowa jest w pełni skalowalna, możliwe jest nieograniczone zmniejszanie oraz powiększanie bez żadnego uszczerbku na jakości. Jednak nie zawsze materiały mogą być wykonane w grafice wektorowej. W przypadku zdjęć i realistycznych obrazów zawierających dużą ilość przejść tonalnych trzeba wykorzystać grafikę rastrową. W grafice rastrowej obraz prezentowany jest za pomocą układu barwnego punktów – pikseli (ang. pixel = picture element = element obrazu), wypełniających obraz. Innymi słowy
w grafice rastrowej obrazy tworzone są poprzez położonych blisko siebie punktów - pikseli o różnorodnym kolorze. Obraz zapamiętywany jest w dwuwymiarowej tablicy pikseli zwanej bitmapą. Pliki w formie grafiki rastrowej powinny być wysyłane w formacie kompresji bezstratnej takich jak TIFF (ang. Tagged Image File Format). Format TIFF został opracowany pod przewodnictwem firmy Aldus Corporation w 1986 roku. W pracach nad nim brały udział też Microsoft i Hewelett-Packard. Format ten pozwala na zapis obrazów stworzonych w skali szarości oraz w wielu trybach i głębiach bitowych koloru. Przechowuje on ścieżki, maski i kanały alfa, warstwy, profile koloru oraz warstwy. Obsługiwany jest przez większość programów do grafiki komputerowej i większości urządzeń drukarskich dlatego stał się jednym z podstawowych formatów w DTP (ang. Desktop Publishing – publikowanie zza biurka). Innym akceptowalnym formatem jest PSD (Photoshop Document), czyli plik zapisany w najpopularniejszym programie do grafiki rastrowej Adobe Photoshop. Niemile widziane są formaty kompresji stratnej takie jak popularne JPEG czy PNG ze względu na pojawianie się artefaktów, czyli wad w obrazie spowodowanymi zastosowanemu algorytmu stratnej kompresji. W przeciwieństwie do grafiki wektorowej, grafiki rastrowej nie można zwiększać bez utraty jej ostrości, jakości. Dlatego materiały muszą być dostarczone w skali 1:1, czyli rozmiar rzeczywisty. Do tego rozmiaru trzeba doliczyć spad drukarski. Jest to obszar druku wychodzący poza pole ostatecznej publikacji bądź produktu. Spad zapewnia, że pole zadruku będzie dochodziło do samej krawędzi po docięciu nośnika druku.

Grafika wektorowa: loga,herby,flagi, godła, znaki drogowe

Grafika rastrowa: obróbka obrazów, zdjęć cyfrowych, tworzenie obrazów, kolorowych dokumentów, ulotek

3.CMYK-cyan,magenta,yellow,black

RGB-red,green,blue

Praktycznie wszystkie urządzanie przeznaczone do prezencji oraz obróbki plików takie jak monitory, skanery i aparaty fotograficzne pracują w przestrzeni RGB, natomiast niemal wszystkie urządzenia drukujące pracują w przestrzeni CMYK. Wszyscy zadają sobie teraz pytanie, po co komplikować sprawę i mieć aż dwie przestrzenie kolorystyczne.

 

Podczas mieszania trzech podstawowych barw w przestrzeni RGB jesteśmy w stanie uzyskać większość kolorów i odcieni, ale nie otrzymamy jednego koloru - czarnego zamiast niego powstanie biały. Dlatego też przy wydruku używamy trzech pierwszych barw, jakie zostają stworzone ze zmieszania kolorów cyan, magenta i yellow. Z połączenia tych trzech kolorów powstaje kolor zbliżony do czerni.

Aby jednak nie tracić tuszy aż z trzech pojemników i otrzymać prawdziwą czerń postanowiono dodać do palety kolor czarny i w ten sposób powstaje przestrzeń drukowana CMYK.

Skoro już wyjaśniliśmy jak powstają nasze przestrzenie kolorystyczne teraz skupimy się na różnicach w przestrzeniach kolorystycznych gdyż nie są one jednakowe.  

Jak widać zakresy kolorystyczne są różne, i właśnie te różnica powoduje różnice pomiędzy kolorami widocznymi na ekranie a tymi, które są drukowane? Aby zobaczyć jak będzie po plik zapisany w RGB wyglądał po wydrukowaniu należy go na komputerze przekonwertować na przestrzeń CMYK, na pewno wielu z Państwa się zdziwi.

 

Podsumowując, jeżeli Państwa plik ma być używany tylko w formie elektronicznej wystarczy posiadać plik w przestrzeni kolorystycznej RGB, jednak, gdy plik ten ma być również drukowany należy przygotować go w wersji CMYK. W ten sposób otrzymają Państwo rzetelny podgląd wydruku (oczywiście ważne jest, aby komputer był dobrze skalibrowany).  

4. CMYK jest zestawem czterech podstawowych kolorów farb drukarskich stosowanych powszechnie w druku kolorowym w poligrafii i metodach pokrewnych. C - cyjan (ang. Cyan), M - magenta, (ang. Magenta), Y - żółty (ang. Yellow), K - czarny (ang. blacK). Skrót CMYK powstał jako złożenie pierwszych liter angielskich nazw kolorów prócz koloru czarnego, z którego wzięto literę ostatnią, ponieważ litera B jest skrótem jednego z podstawowych kolorów w analogicznym skrócie RGB.

Barwy wynikowe w metodzie CMYK otrzymuje się poprzez łączenie barw podstawowych w proporcjach (dla każdej z nich) od 0% do 100%. Farby CMYK to substancje barwiące przepuszczające światło, czyli barwniki, tak więc łączy się je nie metodą mieszania tylko nakładania warstwami i dlatego barwa wynikowa może mieć od 0% do aż 400% koloru (czyli kolorów składowych). Na kolory budowane wg CMYK należy patrzeć jak na warstwy kolorowej, przepuszczającej światło folii.

W druku nie można nakładać poszczególnych kolorów z zestawu CMYK w rozcieńczeniu. Druk odbywa się metodą rastra, czyli drukowania malutkich punktów (kropek) posiadających 100% koloru o różnej wielkości lub gęstości przy uwzględnieniu pozostawionego, niezakrytego białego podłoża. Np. kolor „średniocyjanowy” czyli 50% cyjanu może być np. wzorkiem szachownicy, a 75% koloru może być wzorkiem przypominającym dziury w serze.

Dokładnych odpowiedników barw C i M nie ma w języku polskim, są to specjalnie stworzone kolory na użytek przemysłu dla umożliwienia oddawania (poprzez łączenie ich w różnych proporcjach) jak największej ilości barw natury. Wszystkich istniejących w naturze barw nie uda się uzyskać metodą mieszania barw CMYK z wielu różnych powodów, z których najważniejszym jest brak możliwości uzyskania w praktyce farb o absolutnej czystości koloru. Idealnie czyste kolory C, M, Y – są barwami dopełniającymi dla trzech barw prostych.

Kolor ostatni – K – został dołożony do pozostałych trzech na praktyczne potrzeby przemysłu poligraficznego. Teoretycznie można uzyskać kolor czarny przez złożenie kolorów C+M+Y, ale w praktyce tak uzyskany kolor czarny jest kolorem ciemno-brudno-brązowym. Poza tym ekonomicznie nieuzasadnione byłoby drukowanie czarnego tekstu za pomocą składania barw CMY.

Problemy towarzyszące zamianom przestrzeni barwnych opisujących kolorystykę pracy wynikają z faktu, że zakresy skali barw tworzących każdą z nich nie pokrywają się. W efekcie nie tylko modyfikujemy, ale także tracimy część informacji o kolorze. Starty są tym większe, im większe różnice w zakresie barw opisywanych przez każdą przestrzeń. Z barwami wykraczającymi poza zakres docelowej przestrzeni można radzić sobie postępując zgodnie z kilkoma algorytmami, jednak każda metoda „upychania” większej ilości kolorów w mniejszej przestrzeni docelowej oznacza straty.

Przyjęło się z wielu powodów, że prace do druku przygotowuje się w przestrzeni barwnej CMYK, zbudowanej w oparciu o możliwości urządzeń drukujących. 32-bitowy zapis informacji przypadającej na każdy piksel jest bardziej pojemny niż przy 24-bitowym zapisie przestrzeni RGB, zaś zdolność do obsługi przestrzeni CMYK jest uważana za cechę oprogramowania wyższej klasy.

Wszystko to prowadzi często do błędnego przekonania, że przestrzeń barwna CMYK jest „lepsza” (czytaj: obszerniejsza) niż RGB, a zamiana RGB-CMYK nie grozi w związku z tym żadnymi stratami skali koloru. Jest niestety odwrotnie... Przestrzenie RGB są obszerniejsze niż CMYK (p. rysunek). Zamiana RGB-CMYK nigdy nie odbywa się bezkarnie i zawsze wiąże się z obcięciem części skali kolorystycznej oraz przesunięciami pozostałych wartości barwnych.

Czy zatem nie warto zamieniać prac na CMYK? Odpowiedź jest prosta: najczęściej i tak nic nas nie uratuje przed taką zamianą. Jeśli nie my - zrobi to za nas maszyna drukarska, której możliwości są niestety tylko takie, jak wąskiej przestrzeni CMYK. Różnica polega na tym, że odbędzie się to bez żadnej kontroli, a efekty mogą nas niemile zaskoczyć. Konwersja RGB-CMYK dokonana z użyciem profilu kalibracyjnego dobrze charakteryzującego docelowe urządzenie drukujące, pozwala przy poprawnym skalibrowaniu obrazu wyświetlanego na monitorze łatwiej przewidywać efekty w druku.

Z tym, że z zalet przestrzeni RGB nie warto rezygnować na przykład wtedy, gdy urządzenie drukujące zdolne jest oddać skalę szerszą niż CMYK. Mowa choćby o ploterach drukujących atramentami w układzie CMYKOG (Cyan, Magenta, Yellow, Black, Orange i Green - 6-kolorowy system , zwany też Hexachrome), oraz bardzo rzadkie 8 kolorów (CMYK, lc, lm, lk, llk). Dodatkowo „zaoszczędzone” dzięki przestrzeni RGB informacje o kolorze mogą zostać wykorzystane, poprawiając końcowy efekt. Własnoręczna zamiana na taką niestandardową przestrzeń docelową bywa najczęściej niemożliwa. Nie dysponujemy przecież profilami charakteryzującymi specyficzne urządzenie drukujące i nie dokonamy konwersji RGB-CMYKOG np. w Photoshopie.

Przestawianie środowiska pracy przygotowanego najczęściej do kalibracji prac dla druku offsetowego stanowi dodatkowy kłopot. Dlatego konwersję przestrzeni barwnych najlepiej powierzyć drukarni, a konkretnie oprogramowaniu obsługującemu druk (RIP), które dokonuje ostatecznej zamiany pracy na mapę bitową, reprezentującą końcowy obraz uzyskiwany na urządzeniu drukującym. RIP-owi lepiej dostarczyć nadmiar informacji niż zmuszać go do „improwizowania” i sztucznego „”naciągania” zbyt wąskiej skali do możliwości maszyny. Drukowanie pracy zamienionej z RGB na CMYK na drukarce o większych możliwościach przypomina trochę sztuczne powiększanie rozdzielczości mapy bitowej, którą poprzednio zmniejszono...

Pozostaje kolejny problem - wybór właściwej przestrzeni RGB. Niestety krótka charakterystyka musi brzmieć tak: nie istnieje jedna, „właściwa” lub „najlepsza”przestrzeń. Każda z nich ma swoje wady i zalety, każdy wybór oznacza zysk i jednoczesną stratę, dlatego przestrzeń RGB należy wybierać pod kątem charakteru prac oraz konkretnego środowiska pracy. Pomimo, że na listach dostępnych profili znajdziemy całe mnóstwo opcji, proponuję skupić się na wyborze pomiędzy dwiema przestrzeniami.

5. Druk offsetowy.

CTP pomija CTF, czyli pośredni proces naświetlania klisz, które następnie używane są do naświetlania blach.

CTP polega na bezpośrednim naświetlaniu form drukowych (blach, płyt offsetowych) z plików postscriptowych.

Zaletą tej technologii jest maksymalna dokładność wszystkich parametrów – zarówno związanych z jakością plamki rastra (np. brak "podświetlenia" plamki, które towarzyszy naświetlaniu z formy kopiowej w CtF, możliwość reprodukcji mniejszych plamek niż w CtF), jak i montażu całości.

Błony przy wydruku muszą być dokładnie spasowane, w przeciwnym wypadku pojawiają się niepożądane odstępy (przesunięcia) między kolorami (misregistration).

Bez względu na dokładność spasowania i tak mogą się pojawić niewielkie przesunięcia (niedokładność prasy drukarskiej).Aby skompensować ten efekt "warstwy„ poszczególnych kolorów powinny lekko na siebie nachodzić (tzw. colour trapping).

Wybór jednej z metod zalewania (nadlewania) powinien być dokonany na podstawie względnych kolorów obiektów. Można przyjąć za regułę, że należy powiększać jasny obiekt. Tak więc jeżeli ciemny obiekt znajduje się “na wierzchu” należy użyć zmniejszania (choke), natomiast jeżeli tło jest ciemniejsze, powinno się zastosować rozszerzanie(spread).

6. Skład – oznacza układanie tekstu z czcionek, wierszy linotypowych lub monotypów oraz justunków. Tekst na tym etapie określany jest jako szpalta.

Atrybuty składanego tekstu: długość linii tekstu,krój pisma, odmiana i rozmiar pisma, interlinia, podział na akapity, wcięcia akapitowe, przenoszenie wyrazów, justunek poziomy.

W DTP za niezbyt dokładny odpowiednik składu należy uważać sam tekst w takiej postaci, że można nim dowolnie dysponować w programach komputerowych (a więc tekst zapisany w postaci znaków, a nie obrazu). Za czynność składania można uznać dowolną metodę pozyskania tekstu, a więc: przepisanie tekstu z klawiatury, utworzenie go w programie OCR, wydobycie danych tekstowych z pliku o dowolnym formacie itp. Za typowy program do składu tekstu należy uważać edytor tekstu, natomiast programy określane jako programy do składu publikacji, są tak naprawdę programami do ich łamania (chociaż oferują również możliwości wprowadzania tekstu ręcznie znak po znaku), ponieważ publikacji się nie składa, składa się tekst, który później będzie łamany na stronach publikacji.

Łamanie tekstu polega na ułożeniu szpalty tekstu w łamy na kolumnie oraz połączeniu tekstu z grafiką. Nazwa wzięła się od czynności „odłamania”, czyli pobrania fragmentu szpalty równego wysokości łamu.

Łam – pionowy blok zarezerwowany dla tekstu, leżący na kolumnie, mający określoną szerokość i długość, czym się różni od szpalty mającej tylko szerokość, a długość dowolną (określoną wielkością całości tekstu).

W jednołamowym układzie kolumny jest to pas na kolumnie ograniczony marginesami (górnym i dolnym), w układzie wielołamowym analogiczny pionowy fragment kolumny. Łam może być wypełniony wierszami tekstu, ale również tabelami, ilustracjami itd. Wstawienie ilustracji w łam nie powoduje zwiększenia liczby łamów, jest to nadal jeden łam wypełniony tekstem, tyle że przerwany ilustracją (w pionie jest zawsze tylko jeden łam). Łam jest efektem „łamania”, czyli oddzielenia zwartego fragmentu wierszy od szpalty.

7. DTP(Desktop Publishing) – publikowanie zza biurka – komputerowe przygotowanie do druku, komputerowy skład i łamanie tekstu.

Ogół czynności związanych z przygotowaniem na komputerze materiałów, które będą później powielane metodami poligraficznymi. Z czasem pojęcie DTP zaczęło się odnosić także do przygotowywania dokumentów do publikacji w postaci elektronicznej.

DTP obejmuje: tworzenie obrazu stron publikacji, zarządzanie pracą grupową, komputerowe sterowanie urządzeniami – naświetlarkami, maszynami drukarskimi.

Proces DTP rozpoczyna się wprowadzeniem do komputera tekstu i obrazu.

Poszczególne elementy graficzne podlegają następnie indywidualnej obróbce, a na tekst jest nanoszona korekta.

Następnie odbywa się zasadnicza część procesu, czyli ułożenie z tych wszystkich elementów gotowego projektu stron publi-kacji, łącznie z naniesieniem informacji dla drukarza i introligatora.

Proces przygotowania publikacji w drukarni:

1. Przygotowanie makiety publikacji

1. Przygotowanie tekstu

2. Przygotowanie materiału ilustracyjnego

3. Łamanie publikacji

4. Impozycja arkusza drukarskiego

5. Odbitki próbne

6. Separowanie kolorów

7. Rastrowanie wyciągów barw

8. Naświetlanie form drukowych lub klisz

8. Wklęsły, fleksodruk, sitodruk, cyfrowy, offsetowy.

Druk offsetowy - to forma druku płaskiego, gdzie obraz przenoszony jest z płaskiej formy drukowej na podłoże drukowe poprzez cylinder pośredni pokryty obciągiem. Offset jest jedną z najpopularniejszych technik druku przemysłowego.Technika offsetowa jest najpopularniejszą techniką przenoszenia dokumentów elektronicznych na wydruki.Efektem jest bardzo dobra jakość wydruku, duża szybkość i względnie niskie koszty. Jednak druk offsetowy pozwala osiągnąć jedynie "jednorodne" kolory (bez cieniowania) i jest ograniczony do stosowania pojedynczego koloru w cyklu wydruku. W celu wydrukowania obrazów zawierających cieniowanie (continuoustone), cieniowanie jest symulowane za pomocą drobnych kropek jednorodnego koloru (half-tone). Każdy kolor składowy jest zapisywany na błonie fotograficznej używanej do produkcji blach (płyt) drukarskich. Obrazy wielokolorowe (np. fotografie) są rozdzielane na 4 podstawowe barwy przekładające się na kolory farb drukarskich: błękit (cyan), "fiolet„ (magenta), żółty (yellow) i czarny (black) – system CMYK.

9. Zalety druku cyfrowego:

Realizacja zleceń "od ręki". Faza przygotowawcza trwa bardzo krótko i może odbywać się w trakcie drukowania innych zleceń. Jakość otrzymywanych druków jest znacznie wyższa od wydruków z typowej drukarki lub plotera i jest zbliżona do offsetu. Prędkość druku jest dużo szybsza niż w typowych drukarkach komputerowych, choć trochę wolniejsza od offsetu (dla typowych maszyn do druku cyfrowego pracujących w technice elektrofotograficznej zamyka się w przedziale od kilku do ok. 200 stron A4 / min). Możliwość druku na wielu różnych podłożach oraz w szerokim przedziale gramatur. Brak konieczności przygotowywania formy drukowej znacząco obniża koszty druku, szczególnie przy nakładach małych i bardzo małych, oraz daje bardzo krótki czas uzyskania pierwszej odbitki. Oszczędności z powodu braku druków próbnych. Pierwsza odbitka schodząca z maszyny jest odbitką nakładową.

Cena druku wyłącznie jednej kopii oraz cena druku jednej kopii w dużym nakładzie jest taka sama, natomiast ceny rynkowe tych kopii, uwzględniające fazę przygotowawczą (obróbka komputerowa), różnią się między sobą niewiele, znacznie mniej niż w przypadku offsetu, i jest to w praktyce stosunek ok. 1:2 do 1:5 (dla offsetu byłby to stosunek o kilka rzędów wielkości większy). Każdorazowe odnawianie obrazu drukowego umożliwia personalizację wydruków, np. nadawanie każdej odbitce indywidualnego numeru seryjnego, stosowanie list adresowych itp. Nie ma przestojów pomiędzy kolejnymi zleceniami a ich archiwizacja oraz ponowny druk są proste, szybkie i co bardzo ważne – powtarzalne. Całkowicie cyfrowa obróbka obrazu daje szereg możliwości, jak np. skalowanie, czy też łatwe i pełne zarządzanie kolorem. Możliwość stosowania wielu kolorów, w tym dodatkowych, oraz druku barwnego w różnych modelach koloru (CMYK, Hexachrome i in. oraz systemy własne producentów urządzeń). Nie ma typowego dla offsetu mycia zespołów farbowych w przypadku wymiany kolorów, a zamiana tonerów jest prosta i szybka.

Wady druku cyfrowego:

Jakość druku cyfrowego jest niewiele, ale jednak zauważalnie gorsza od offsetu – szczególnie w pełnych kryciach, czyli aplach. Koszty druku cyfrowego plasują go do nakładów rzędu od jednej do kilkuset sztuk dla identycznej odbitki, gdyż przy większych nakładach wciąż bardziej opłacalny jest offset. Istotną wadą jest mały format papieru. Urządzenia do druku cyfrowego pracujące w technologii elektrofotograficznej większe od B3 wciąż jeszcze stanowią rzadkość.

10. Animacja komputerowa - sztuka tworzenia obrazów ruchomych z użyciem komputera.

Rodzaje:

animacja komputerowa czasu rzeczywistego - ramki animacji generowane są w czasie rzeczywistym (real time), na bieżąco wymagana duża moc obliczeniowa dla zapewnienia minimalnej fps przykład: gry komputerowe

animacja tworzona w trybie off-line - kolejne ramki zapisywane są np. do pliku mniejsze wymagania mocy obliczeniowej przykład: tworzenie filmów animowanych, cutscenes w grach 3D

animacja realistyczna – odwzorowuje świat realny tak dokładnie jak to możliwe, uwzględnia prawa fizyki, itp. (np. gry komputerowe).

animacja stylizowana – dozwolone są wszelkie odstępstwa od rzeczywistości i tworzenie własnych reguł, postacie mogą być przerysowane, itp. (np. filmy animowane)

Metody:

animacja poklatkowa – tworzenie każdej ramki animacji po kolei, najczęściej w postaci mapy bitowej.

zastosowanie ramek kluczowych – generowanie wybranych ramek, pozostałe są obliczane (interpolowane)

skrypty – opisują zmianę właściwości obiektów (położenia, wyglądu), stosowane np. w grach komputerowych, stronach www

animacja interaktywna – obiekty sterowane przez użytkownika (np. gry komputerowe)

I wiele więcej…