na szept mój wielki łeb się poruszył.

no cóż, mój drogi - bieda.

przykro mi bardzo, ale brak funduszów.

trzeba cię sprzedać.

już nie będę pod przewodem twoich czujnych uszu

brnął w puszcz matecznikach, wykrotach.

nie będzie już puszczy,

będzie park jordana - pełen błota.

ach, jakie ty miałeś skoki i szusy,

jak szczałeś z łapy triumfalnym zadarciem,

wiatr płoszyłeś ogona białym pióropuszem.

ale trudno, nie ma żarcia.

ty dużo potrzebujesz, to wiadomo.

u mnie zawsze tragedia z groszem,

zresztą straszny kłopot był w domu:

już pożarłeś czterech listonoszy.

no chodź tu, chodź, jaki pobłysk wilczy

czołga się ukradkiem w twoich ślepiach.

gdyby moi przyjaciele umieli tak inteligentnie milczeć,

toby było mi o wiele lepiej.

i dź już leżeć. nie warto płakać.

w życiu gorsze udręki będą jeszcze.

ja kochałem nie odkryte nasze szlaki

i zmierzwioną sierść pachnącą deszczem