Aparat zapłonowy

W aparacie zapłonowym znajduje się pięć oddzielnych urządzeń:

a) przerywacz,

b) rozdzielacz zapłonu,

c) odśrodkowy regulator zapłonu,

d) podciśnieniowy regulator zapłonu,

e) ręczny regulator zapłonu.

Aparat zapłonowy umieszczony jest na kadłubie silnika, w miejscu łatwo dostępnym (w celu umożliwienia koniecznych regulacji).

Wałek aparatu zapłonowego napędzany jest przez wał rozrządu. Na dwa obroty wału korbowego, wałek aparatu zapłonowego obróci się tylko raz.

Przerywacz składa się z dwóch styków. Styk nieruchomy, osadzony na stałym kowadełku, połączony jest z masą samochodu. Styk ruchomy, osadzony na ruchomym ramieniu młoteczka, jest izolowany od podstawki i połączony z pierwotnym uzwojeniem cewki zapłonowej. W czasie obrotów wałka aparatu zapłonowego, wzniesienia krzywki naciskają na fibrowy zderzak młoteczka i odsuwają styk ruchomy od styku nieruchomego. W silniku czterocylindrowym, krzywka ma cztery garby. Każde rozwarcie styków przerywacza powoduje przerwanie prądu w obwodzie niskiego napięcia, co z kolei wywołuje zaindukowanie prądu w uzwojeniu wtórnym cewki zapłonowej, a więc przpływ prądu w obwodzie wysokiego napięcia i przeskok iskry między elektrodami świecy.

Do przerywacza należy umocowany na zewnątrz kadłuba aparatu zapłonowego kondensator. W chwili przerwania prądu niskiego napięcia (tj. w chwili rozwarcia styków przerywacza) powstaje indukowany prąd nie tylko w uzwojeniu wtórnym cewki, ale również z powrotem w uzwojeniu pierwotnym, na zasadzie tzw. samoindukcji. Prąd ten podtrzymuje działanie prądu niskiego napięcia, hamuje jego zanikanie i wywołuje iskrzenie pomiędzy stykami przerywacza. Zadaniem kondensatora jest zmniejszenie tego iskrzenia oraz przyjmowanie prądu samoindukcji.

Kondensator łączyć należy równolegle do styków przerywacza. Ponieważ jeden ze styków przerywacza jest połączony z masą, a więc i puszkę kondensatora łączy się bezpośrednio z masą.

Natomiast przewód wyprowadzony z kondensatora łączy się z ruchomym stykiem przerywacza (młoteczkiem). Uszkodzony kondensator powoduje silne iskrzenie styków przerywacza. Przez iskrzenie styki nadpalają się, a osłabiony przepływ prądu powoduje zanik iskry na świecy zapłonowej. Działanie rozdzielacza zapłonu jest bardzo proste. Prąd wysokiego napięcia z cewki zapłonowej przepływa do środkowego gniazda przewodu w pokrywie rozdzielacza (rys. IV-31). Poprzez słupek węglowy prąd przepływa do mosiężnego styku palca rozdzielacza, a z palca do jednego z bocznych, wewnętrznych styków pokrywy, stamtąd zaś przez przewód do świecy zapłonowej.

Łączenie poszczególnych gniazd przewodów w pokrywie rozdzielacza ze świecami zależy od kolejności pracy cylindrów. Kolejność pracy cylindrów (która może być np. 1-2-4-3) podaje