Otyłość jak pancerz ochronny

Otyłość jest często nie tylko następstwem nadmiernej konsumpcji żywności i niewielkiej aktywności fizycznej, lecz także problemów z wyrażaniem emocji. Jemy, gdy brakuje nam kogoś bliskiego, nagradzamy się słodyczami za duże i małe sukcesy, czekoladązajadamy strach i smutek.

Zdarza się, iż objadamy się, nie mogąc poradzić sobie ze zmianami, jakie mają miejsce w naszym życiu.  Zmieniamy miejsce zamieszkania, powiększamy rodzinę, stresujemy się nową pracą, opłakujemy stratę kogoś bliskiego – to wszystko sprawia, iż rozładowanie napięcia znajdujemy w opróżnianiu lodówki z jej zawartości. Warto zatrzymać się na chwilę i zastanowić nad swoim obżarstwem, zadać sobie pytanie: „czemu jem, kiedy nie jestem głodny/głodna?”, „co mogę zrobić, aby zmniejszyć poziom lęku i jednocześnie się nie objadać?”. 

Wzorce w rodzinie 

Duże znaczenie mają wzorce radzenia sobie z problemami wyniesione z domu. Jeśli dziecko widzi, iż mama lub tata pochłaniają kilogramy słodyczy, zajadając smutki, prawdopodobnie przejmie podobny schemat ucieczki przed problemami i zamiast je rozwiązywać, będzie je zajadać, tworząc kolejny problem – problem nadwagi.

Otyłość – pancerzyk ochronny

Dodatkowe kilogramy bywają także formą ochrony, szczególnie w przypadku dzieci, które padły ofiarami przemocy, nadużyć seksualnych. Otyłość ma w ten sposób uchronić je przed uwodzeniem, sprawić, iż będą mniej atrakcyjne dla oprawcy. Nadmiar masy ciała jest formą agresji wobec samego siebie, ukarania się, szczególnie jeśli dziecko obwinia się za zaistniałą sytuację.

Zwróć na mnie uwagę… 

Nadwaga jest charakterystyczna także dla rodzin, których członkowie nie mają dla siebie czasu. Rodzice całymi dniami przesiadują w pracy, w domu zamiast odpocząć i spędzić czas ze swoją pociechą, starają się podołać obowiązkom domowym. Dzieci połowę dnia spędzają w szkole, po powrocie uczęszczają na zajęcia dodatkowe.Obżarstwo jest w tym wypadku działaniem mającym wypełnić uczuciową pustkę, jaką czują członkowie rodziny. Brak bliskości zajadają jedzeniem. Dzieci objadają się, aby powiedzieć rodzicom „zobaczcie, jest mi przykro, bo nie macie dla mnie czasu”. Jedzenie jest w tym wypadku formą zwrócenia na siebie uwagi. 

Jak sobie pomóc? 

Przede wszystkim istotne jest uświadomienie sobie przyczyn nadmiernej konsumpcji jedzenia. Warto zadać sobie następujące pytania: - jakie emocje towarzyszą nam w czasie jedzenia? – jem, kiedy jestem zły/a, smutny/a, boję się, czeka mnie stresujące wydarzenie, - czy jedzenie poprawia mój nastrój, czy wypełnia pustkę, którą czuję? Jeśli pragniemy zmienić stan rzeczy, warto zapytać siebie, „czy naprawdę chcę schudnąć?” (jaka jest moja motywacja do zrzucenia nadmiaru kilogramów, czy są to jedynie względy estetyczne, czy chcę schudnąć, bo inni mówią, iż powinnam/powinienem, czy boję się o swoje zdrowie?). Istotne jest, aby potrzeba pozbycia sięnadmiaru kilogramów płynęła z naszego wnętrza, naszej potrzeby zmian. Cel osiągniemy tylko wtedy, kiedy będziemy przekonani, iż musimy i chcemy go osiągnąć. Warto skorzystać z pomocy psychologa lub grup wsparcia. W Polsce działa wiele klubów jednoczących osoby z problemem nadwagi. Wspólny problem zbliża.


Bibliografia

Jarosz M., Kłosiewicz-Latoszek L., OTYŁOŚĆ - zapobieganie i leczenie, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2006, ISBN 83-200-3468-X
Grazul-Bilska A., Bilski J., Poradnik dla walczących z nadwagą, Iskry, Warszawa 2003, ISBN 83-207-1716-7
Szurkowska M. Leczenie otyłości i towarzyszących zaburzeń metabolicznych, Krakowskie Wydawnictwo Medyczne, Kraków 2006, ISBN 83-88203-30-4
Szerstiennikow M. Psychologia odchudzania, KOS, Katowice 2005, ISBN 83-89375-75-3