Proces ujmowania w ramy terminologiczne profesji (w tym pielęgniarki i lekarza), jest rozwijany od ponad 100 lat. Ma to związek z tym, że obszar działania i zjawiska jakimi zajmują się ww. profesje wymyka się prostym definicjom i klasyfikacjom. Ponadto, trudno jest stworzyć jedną klasyfikację, która obejmowałaby wszystko co dotyczy ochrony zdrowia, stąd idealnym rozwiązaniem jest inicjatywa odrębnego opisu obszaru działania, a następnie połączenie w system wzajemnie się uzupełniających słowników pojęć, dzięki, którym będzie można opisać zapotrzebowanie na opiekę zdrowotną, skutecznie ją rozwijać, właściwie alokować środki by jak najlepiej odpowiedzieć na potrzeby klientów/pacjentów.
Kluczową umiejętnością zawodową współczesnej pielęgniarki pozostaje sposób formułowania diagnozy pielęgniarskiej, a w jej następstwie - planowania i oceniania efektów podjętych – na rzecz podmiotu opieki - interwencji. Może w tym pomóc słownik pojęć pielęgniarskich, z których będzie można ją sformułować lub też katalogi diagnoz pielęgniarskich, gdzie pielęgniarka dopasuje odpowiednią dla specjalności diagnozę, przypisze jej działania, które będzie mogła zrealizować zgodnie z posiadanymi kompetencjami i w efekcie porównać z innymi podobnymi przypadkami, aby eliminować czynności niepotrzebnie realizowane na rzecz tych, które mogą się bardziej przyczynić do poprawy stanu zdrowia pacjenta i przyspieszyć np. jego usamodzielnienie.
Aktualnie (zdaniem J. Górajek-Jóźwik) tworzone są niemal nieskończone zbiory propozycji diagnoz, które jednakże formułowane są w dowolny, często opisowy sposób, na który wpływają zarówno indywidualne, często literackie uzdolnienia ich twórców, dotychczasowe doświadczenie zawodowe, jak również osobiste poglądy nt. diagnozy. Niebagatelny wpływ na zakres i charakter formułowanej diagnozy wywierają również przełożeni, decydenci. Wobec powyższego diagnoza pielęgniarska posiada często charakter przypadkowy i subiektywny, a sam jej twórca często może liczyć wyłącznie na siebie.
Brak opisu (w kontekście pielęgniarstwa) zjawisk dotyczących pacjenta oraz interwencji pielęgniarskich i ich rezultatów zrodziła potrzebę (czy wręcz konieczność) stworzenia Międzynarodowej Klasyfikacji Praktyki Pielęgniarskiej (ICNP ®).
Najważniejszymi elementami, które wymienia się w związku z koniecznością wprowadzenia słownika wymienia się:
standaryzację słownictwa, jakim posługują się pielęgniarki;
wysoki poziom wzajemnego zrozumienia między grupami pracującymi nawet w skrajnie odmiennych warunkach i kulturze;
poszerzenie wiedzy pielęgniarek na temat relacji między diagnozą pielęgniarską, działaniem a jego wynikiem;
rozwój baz danych i systemów informacyjnych wspomagających działalność bieżącą i zarządzanie ochroną zdrowia;
wspieranie nauczania i rozwoju zawodowego;
określanie niezbędnych nakładów na opiekę pielęgniarską;
planowanie zasobów niezbędnych w codziennej praktyce;
nawiązanie do innych medycznych systemów klasyfikacji.
ICNP ® stanowi klasyfikację kompatybilną ze standardami terminologii opieki zdrowotnej (ISO 18104:2003, American Nurses Association Recognition) oraz innymi systemami klasyfikacyjnymi (NANDA, Omaha System, NIC i NOC). Jest pierwszym międzynarodowym standardem w pielęgniarstwie.
Wykorzystanie systemów informatycznych i związane z tym przyspieszenie podejmowania decyzji w zakresie usług medycznych w Polsce jest ciągle mniejsze niż w krajach UE. Jedną z istotnych barier jest brak wystarczających źródeł finansowania (M. Jędrnych, B. Jodłowska-Jędrych). Wprowadzenie Klasyfikacji umożliwi także pomiar zapotrzebowania na opiekę i poziomu obsad pielęgniarskich.
Współczesne pielęgniarstwo wymaga dobrych systemów informatycznych, przydatnych w przetwarzaniu i transmitowaniu danych, co w efekcie może przyczynić się do poprawy jakości świadczonej opieki oraz rozwoju profesji oraz zapewnienie kontynuacji opieki w świetle praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej czy tworzenie centrów referencyjnych, albo pokazać niedobory w tym obszarze.
Skuteczne wykorzystanie ICNP ® wymaga zarówno komputeryzacji stanowisk pracy pielęgniarek, jak również kształtowania/ doskonalenia niezbędnych umiejętności w zakresie posługiwania się komputerem.
Ujednolicona terminologia zawodowa i odpowiednio zakodowana dokumentacja umożliwiają szybkie przesyłanie i przetwarzanie informacji w zakodowanej formie, co przyczynić się może w dużej mierze do usprawnienia i polepszenia opieki zdrowotnej. 2014 r. to rok, w którym powinna powstać elektroniczna dokumentacja medyczna i nie powinno dojść do sytuacji, że brak ujednoliconej terminologii w pielęgniarstwie – swoistego słownika pojęć, dzięki któremu tworzymy diagnozy w pielęgniarstwie, określamy działania niezbędne do osiągnięcia celu planu opieki – spowoduje, że usługi pielęgniarskie będą sklasyfikowane w słowniku ICD-P jako jeden jedyny kod - 89.04 „Opieka pielęgniarki lub położnej”, dzięki któremu opiszemy wszystkie interwencje, które realizuje pielęgniarka. Pielęgniarki zasługują na to, aby ich czynności zostały sklasyfikowane, a ich praca adekwatnie do wykonanych zadań, wynagrodzona.