Krecz karku

(Dystonia ogniskowa; kurczowy kręcz szyi) Kręcz karku, zwany także kręczem szyi, charakteryzuje się bolesnym skurczem mięśniowym. Kręcz karku może pojawić się nagle - ma wówczas tendencje do samo-ograniczania - i bywa, że nagle ustępuje. W innych przypadkach rozwija się stopniowo - początkowo występuje okresowo, potem objawy nasilają się i pojawiają coraz częściej. Z czasem skurcz mięśnia się utrwala i powoduje niewłaściwe ustawienie głowy. Schorzenie to jest dosyć powszechne, częściej występuje u kobiet. Jak dotąd, niestety, nie zawsze można ustalić, co powoduje wystąpienie skurczu mięśniowego. W niektórych ostrych przypadkach przyczyną choroby jest ucisk nerwu biorącego swój początek na wysokości kręgosłupa szyjnego. Do innych możliwych przyczyn należą zakażenia, naciek zapalny, przesunięcie stawów kręgosłupa, choroby tarczycy, guzy w obrębie szyi. Predyspozycje dziedziczne mogą także odgrywać pewną rolę. W przypadkach wrodzonego kręczu dziecko rodzi się z uszkodzonymi lub zniekształconymi mięśniami karku. U wielu chorych spotyka się także ruchy mimowolne, w tym tiki, lub dystonię kurczową. Noworodki powinny być dokładnie zbadane, by lekarz mógł ocenić objawy asymetrii mięśni karku. Dorośli pytani są o przebyte choroby mięśni i nerwów, a także urazy okolicy szyi i karku. Poza tym przeprowadza się badanie neurologiczne, badania rentgenowskie, tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny oraz, jeżeli to możliwe, elektromiografię, która ocenia czynność elektryczną mięśni. W większości przypadków udaje się złagodzić objawy, stosując leczenie konwencjonalne w połączeniu z metodami alternatywnymi. Niezależnie od sposobu leczenia u 10-20% chorych objawy ustępują samoistnie wciągu 5 lat. Rokowanie jest znacznie lepsze u tych pacjentów, u których przyczyną choroby są zmiany w obrębie kręgosłupa szyjnego. Leczenie farmakologiczne Wśród stosowanych leków znajduje się zazwyczaj kwas acetylosalicylowy lub inne (silniejsze) niesteroidowe leki przeciwzapalne, leki antycholinergiczne hamujące niektóre impulsy nerwowe, np. tryheksyfenidyl, oraz leki rozluźniające mięśnie, np. diazepam. Niekiedy zalecany jest haloperydol lub perfenazyna, stosowanie ich jednak jest ograniczone ze względu na działania niepożądane, w tym senność i ruchy mimowolne. Badania wykazały, że wstrzyknięcie toksyny botulinowej typu A do mięśni karku i szyi zmniejsza bolesny skurcz mięśnia oraz normalizuje ułożenie głowy. Działanie to utrzymuje się u większości chorych do 3 miesięcy. Leczenie operacyjne W ciężkich przypadkach, w których leczenie farmakologiczne jest nieskuteczne, konieczny może być zabieg neurochirurgiczny - polega on na przecięciu niektórych nerwów kontrolujących mięśnie karku.