118. Proszę określić główne płaszczyzny układu współrzędnych w procesie montażu kadłuba statku na pochylni.

Główne płaszczyzny układu współrzędnych w procesie montażu kadłuba statku realizowane są w lokalnym, prostokątnym układzie współrzędnych zwanym układem pochylni. Głównymi płaszczyznami układu współrzędnych w procesie montażu statku na pochylni są następujące płaszczyzny odniesienia: podstawowa, symetrii, owręża, wręgowa, wzdłużnikowa i wodnciowa.

• Oś x wyznaczana przez linię przecięcia płaszczyzny symetrii z płaszczyzną podstawową, zwrot w stronę dziobu

• Oś y jest wyznaczona przez linię przecięcia płaszczyzny podstawowej z płaszczyzną owręża, zwrot ku lewej burcie

• Os z jest wyznaczona przez linię przecięcia płaszczyzny symetrii z płaszczyzną owręża, zwrot w górę

• Płaszczyzna wręgowa jest prostopadła do płaszczyzny owręża

• Płaszczyzna wzdłużna jest równoległa do płaszczyzny symetrii

• Płaszczyzna wodnicowa jest równoległa do płaszczyzny podstawowej

116. Omówić sposoby tyczenia punktów osiowych przyczółków oraz filarów mostu.

Tyczenie punktów osiowych filarów nawodnych:

- zazwyczaj buduje się metoda kesonową (skrzynia bez dna)- opuszcza się ją na dno i za pomocą powietrza sprężonego wytarza się w niej ciśnienie- w niej prowadzi się prace związane z budową fundamentu i podwodnej części filaru- najpierw jego położenia wyraża się w sposób przybliżony( na pontonach lub tratwach z dokładnością 10-20cm)- wyznacza się punkt przecięcia osi kesonu- na osi poprzecznej umieszcza się tarczki celownicze- keson ustawia się za pomocą 3 teodolitów- teodolit na pkt A wprowadza oś pomocniczą kesonu na kierunek osi mostu

- teodolit na pkt M1 i M2 kontroluje położenie pkt osiowego kesonu- gdy mamy położenie pkt osiowego kesonu oraz pkt osiowego filaru, ustalamy wielkość o która należy przesunąć pkt O, aby był na miejscu F.

Tyczenie metodą kątową- używa się, gdy na terenie przybrzeżnym są dogodne warunki do odkładania kątów oraz do pomiarów długości w kierunku lądu.

Tyczenie metodą bazową:

- używa się, gdy teren przybrzeżny rzeki jest niedostępny i nie można rozwinąć konstrukcji pomocniczych tyczenia- używa się metody dla rzek, których długości celowych nie przekraczają 500m nad obszarami wodnymi

Tyczenie z punktów pomocniczych:- dla dużych rzek- pkt pomocnicze wyznacza się wzdłuż linii równoległych do osi mostu

Tyczenie przyczółków.- mając ze stabilizowana oś mostu oraz zmierzoną w terenie odległość między punktami A i B możemy przystąpić do tyczenia punktów osiowych przyczółków. Oraz filarów położonych na płytkich wodach przybrzeżnych. Punkty osiowe stanowiące punkty przecięcia osi mostu z osiami podłużnymi podpór w przypadku przyczółków. Oraz filarów wyznacza się w wyniku pomiarów bezpośrednich wykonanych wzdłuż osi mostu. Buduje się wzdłuż pomost na którym odkłada się ustalone odległości.

Nawigacja satelitarna

19.Współczynniki geometryczne satelitarnego systemu nawigacyjnego.

„Dilutions of precision” (DOP) są współczynnikami geometrycznymi dokładności spodziewanych wyników pozycji w odbiorniku GPS. W zależności od charakteru nawigacji (lotniczej, morskiej, lądowej) błąd pozycji może być odniesiony do przestrzeni dwuwymiarowej lub trójwymiarowej. W nawigacji satelitarnej mamy do czynienia z następującymi współczynnikami geometrycznymi:

• PDOP (ang. Position Dilution of Precision) - przestrzenny współczynnik geometrycznej dokładności (3D) odnoszący się do pozycji trójwymiarowej (x, y, z ) lub (, , h) będący w zainteresowaniu przede wszystkim nawigacji lotniczej, kosmicznej, lądowej oraz w precyzyjnym miernictwie.

• HDOP-(ang. horizontal dilution of precision) - horyzontalny współczynnik geometrycznej dokładności (2D) odnoszący się do pozycji dwuwymiarowej (x, y) lub (, ) istotny w nawigacji morskiej, ze względu na brak konieczności oszacowania wysokości (h).

• VDOP (ang. vertical dilution of precision) - przestrzenny współczynnik geometrycznej dokładności (1D) odnoszący się do dokładności pomiaru wysokości – jednowymiarowej lub pozycyjnej (z) lub (h). Istotny w nawigacji lotniczej i kosmicznej.

• TDOP (ang. time dilution of precision) - czasowy współczynnik geometrycznej dokładności (1D) odnoszący się do pomiaru czasu. Jego wymiar nie odnosi się jednak do pozycji.

• GDOP – ( ang. geometrical dilution of precision) ogólny współczynnik geometrycznej dokładności odnoszący się do 4 zmiennych opisujących wyznaczoną z systemu GPS pozycję (x, y, z, t) lub (ϕ, λ, h, t). Charakteryzuje on przestrzeń (4D)

20.Zasady funkcjonowania i obszary wykorzystania systemu Egnos.

EGNOS (European Geostationary Navigation Overlay Service) – Europejski System Wspomagania Satelitarnego. Budowany przez Europejską Agencję Kosmiczną, Komisję Europejską i EUROCONTROL. Pełna operacyjność systemu została osiągnięta w październiku 2009 r. Najważniejsze zadania to transmisja poprawek różnicowych i informowanie o awariach systemu GPS. System znacznie zwiększy dokładność i wiarygodność pozycji uzyskiwanej z GPS, co będzie miało szczególne znaczenie dla lotnictwa. .Dzięki funkcjonowaniu EGNOS zdecydowanej poprawie ulegają podstawowe parametry nawigacyjne systemów GPS i GLONASS, tj.: dokładność, wiarygodność, ciągłość, dostępność. EGNOS został zaprojektowany tak, aby zapewnić nieprzerwaną ciągłość działania przez najbliższych kilkanaście lat, wspomagać działania systemów GPS i GLONASS, a w przyszłości stać się także Galileo. Jego architektura, której elementy rozmieszczone są po całej Europie składa się z czterech następujących segmentów:

• kosmicznego (przestrzennego),

• naziemnego (kontroli),

• użytkownika

• infrastruktury wspierającej.

Segment kosmiczny składa się z trzech satelitów geostacjonarnych (Inmarsat III AOR-E, Inmarsat III IOR, Artemis) obejmujących zasięgiem całą Europę. Zadaniem satelitów geostacjonarnych jest transmitowanie za pomocą specjalnych transponderów pokładowych, sygnałów zbliżonych swoją postacią do tych emitowanych przez satelity GPS. Ich kodowanie jest jednak tak dobrane by pomimo tej samej częstotliwości L1 współczynnik korelacji z sygnałami systemu GPS był jak najmniejszy, a tym samym powodował jak najmniejsze ich degradacje. Przesyłane wiadomości zawierają poprawki różnicowe ulepszające obserwacje GPS i GLONASS zwiększając dokładność ich pracy. Zawierają także dane dotyczące wiarygodności ich działania, jak również informują i alarmują użytkownika w ciągu kilku sekund o pojawieniu się błędów oraz wynikłych w czasie transmisji defektach.

Segment naziemny składa się z :

• 34 stacje monitorujące (Ranging and Integrity Monitoring Stations – RIMS) odczytują depesze nawigacyjne z satelitów GPS. Jedna z tych stacji znajduje się w Warszawie,

• 4 stacje kontrolne (Mission Control Center – MCC) przetwarzają dane i obliczają poprawki różnicowe (w Polsce znajduje się tylko jedna stacja ulokowana w Warszawie),

• 6 stacji transmitujących (Navigation Land Earth Station – NLES) wysyła poprawki do satelitów, które następnie przekazują je do użytkowników,

• Dopełnieniem segmentu kontroli jest sieć komunikacyjna EWAN (EGNOS Wide Area Communications Network), która odpowiada za łączność pomiędzy wszystkimi elementami naziemnej części systemu.

Segment użytkownika: Został tak zaprojektowany, aby zaspokoić wymagania międzynarodowej organizacji lotnictwa cywilnego. Jednakże potencjalne grono użytkowników jest znacznie szersze i obejmuje wszelkie sektory działalności człowieka w których niezbędna jest duża dokładność pozycjonowania (transport morski, transport kolejowy, samochodowy itd.). Segment stanowią użytkownicy wyposażeni w odbiorniki odbierające sygnał od minimum dwu satelitów systemu EGNOS oraz przetwarzające dane jednego z następujących systemów: GEO, GPS lub GLONASS (w przyszłości GALILEO),

Segment infrastruktury wspierającej: składa się z dwóch stacji ASQF (Application Specific Qualification Facility) I znajduję się w Torrejon (Hiszpania) oraz PACF (Performance Assessment and System Checkout Facility)i znajduje się w Touluse (Francja). Stacje (ośrodki) zajmują się m.in. wdrażaniem aplikacji, oceną jakości działania i archiwizacją danych całego systemu.

21.Architektura satelitarnych systemów nawigacyjnych.

ARCHITEKTURA SYSTEMU GPS:

Zgodnie z oryginalnym projektem amerykańskiego Departamentu Obrony, GPS składa się z trzech głównych komponentów: segmentu kontrolnego, segmentu kosmicznego, segmentu użytkownika.

Segment kontrolny:

W Głównej Stacji Kontrolnej estymowane są parametry opisujące orbity satelitarne (efemerydy) i jakość pracy zegarów oraz oceniany jest stan sprawności satelitów (ang. health status) i ustalana ewentualna konieczność zmiany pozycji orbitalnej satelitów. Te informacje są następnie poprzez trzy stacje łącza satelitarnego (ang. uplink stations), rozmieszczone przystacjach monitorujących na Ascension Island, Diego Garcia iKwajalein) transmitowane do satelitów i stamtąd w wiadomości nawigacyjnej do użytkowników. Ze względu na ogólnoświatowe rozmieszczenie stacjikontrolnych satelity GPS są przez nie śledzone w 99% czasu.

Segment kosmiczny:

Segment kosmiczny GPS stanowi konstelacja satelitów rozmieszczona na prawie kołowych orbitach o nominalnej wysokości 20 183 km nad powierzchnią Ziemi i okresie obiegu dokoła Ziemi równym 11h 58min. Nominalnie 24 satelity (obecnie jest ich 30 – 6 zapasowych) rozmieszczono na 6 różnych płaszczyznach orbitalnych o inklinacji 55º. Satelity GPS można zaklasyfikować do pięciu kategorii lub typów w zależności od czasu ich konstrukcji i budowy:satelity bloku I, II, IIA, IIR, IIF. Zakończony jest etapplanowania bloku III.

Pierwszy satelita bloku I został wystrzelony w lutym 1978 z bazy sił powietrznych Vandenberg w Kalifornii. Następnie do 1985 umieszczono na orbicie następnych 10 satelitów tego bloku. Wszystkie one są już aktualnie nieaktywne (non-operational). Planowany okres ich życia wynosił 4,5 roku. Zostały one rozmieszczone według pierwotnego projektu konstelacji (inklinacja 63º). Podstawowa różnica pomiędzy tymi satelitami a satelitami późniejszych generacji polegała na braku zdolności degradacji transmitowanego sygnału, a tym samym niemożności znacznego zmniejszenia dokładności pozycji GPS dla cywilnych użytkowników.

Drugą kategorię satelitów GPS stanowi aktualnie działający blok II, którego pierwszy satelita został wystrzelony w lutym 1989 r. Satelity tego bloku mają możliwość degradacji sygnału, projektowany okres ich życia to 7,5 roku i położone są w inklinacji 55º. Pierwotnie były one umieszczane na orbicie przez prom kosmiczny, ale po katastrofie Challengera w 1986 r. ich konstrukcja została wzmocniona i obecnie są wystrzeliwane przy pomocy rakiet Delta II. Proces ten opóźnił wdrażanie programu GPS.

Satelity bloku IIA są nieznaczną modyfikacją projektu II. Producentem satelitów bloku I i II była firma RockwellInternational. Satelity bloku IIR (R od ang. replenishment) są zaprojektowane na dłuższy okres działania (10 lat) i mająmożliwość wzajemnej łączności satelita-satelita. Na orbicie zaczęły być rozmieszczane od 1997 r. Producentem jest firma Lockheed-Martin Marietta.

Satelity bloku IIF rozmieszczane na orbicie od 2009 r. mają możliwość transmisji na trzech częstotliwościach nawigacyjnych L1, L2 i L5. Producentem jest firma Boeing – North American, która przejęła dział satelitarny RockwellInternational.

Rozmieszczenie satelitów GPS na orbicie gwarantuje, że minimum 4 satelity są widoczne powyżej 15° nad widnokręgiem z dowolnego punktu powierzchni Ziemi w dowolnej chwili.Cztery widoczne satelity stanowią minimum dla większości zastosowań GPS. Przy aktualnej konstelacji zwykle mamy 5-7 satelitów widocznych nad widnokręgiem przez większość czasu.

Segment użytkownika:

Segment użytkownika to szeroka gama różnorodnych odbiorników systemu GPS, zaczynając od najprostszych i tanich cywilnych odbiorników do bardzo profesjonalnych wojskowych. Mogą to być odbiorniki pracujące autonomicznie lub wbudowane w inne systemy.  System GPS ma charakter pasywny, transmisja sygnału odbywa się jednokierunkowo, z pokładu satelitów do użytkownika. Odbiorniki wyposażone są zazwyczaj w anteny o charakterystykach umożliwiających odbiór sygnałów z całego obszaru sfery niebieskiej. Ze względu na przeznaczenie i sposób wykorzystania, odbiorniki GPS różnią się cechami użytkowymi dotyczącymi wymagań środowiska, w których maja działać, możliwościami pomiarowymi na rożnych obiektach, w tym ruchomych, odporność na zakłócenia itd. Jednak zasada działania wszystkich typów odbiorników  GPS jest podobna. Rozpatrując działanie odbiornika należy pamiętać, iż odbiorniki cywilne mogą korzystać jedynie z kodu C/A, a odbiorniki wojskowe również z kodu P.  ARCHITEKTURA SYSTEMU GLONASS Rosyjskim odpowiednikiem amerykańskiego systemu GPS jest GLONASS, czyli Global Navigation Satellite System. Formalnie system ruszył operacyjnie w 1993 r. Działanie systemu rosyjskiego jest bardzo podobne do swego odpowiednika, podobnie jak GPS świadczy dwa poziomy usług: •Precyzyjny – używany głównie przez armię rosyjską, użycie wymaga zezwolenia Ministerstwa Obrony Rosji •Standardowy – mniej dokładny przeznaczony do użytku cywilnego. Różnice pomiędzy dwoma systemami dotyczą również układu odniesienia. System amerykański działa w oparciu o układ WGS-84, w rosyjskim używany jest PZ 90. Inny jest też wzorzec czasu, gdyż GPS używa uniwersalnego czasu UTC, w GLONASS używany jest rosyjski państwowy wzorzec czasu, tzw. Etalon UTC. Satelity amerykańskie nadają w oparciu o technikę CDMA, rosyjskie FDMA. Segment kosmiczny systemu GLONASS

Pierwszy satelita Glonass został wyniesiony w kosmos w 1982 roku. Docelowa konstelacja 24 satelitów GLONASS jest rozmieszczona na trzech planach (płaszczyznach) orbitalnych. Na każdym z nich znajduje się 8 satelitów. Obecnie aktywnych jest 10 satelitów i system nie jest w pełni operacyjny, gdyż nie zapewnia permanentnego pokrycia w każdym punkcie globu. Na domiar złego wiele satelitów nadaje się do wymiany, kończy się bowiem ich czas przebywania w kosmosie.

Segment kontroli systemu GLONASS

Segment kontrolny jest funkcjonalnie zbliżony do GPS, z tym, że znajduje się w całości na terytorium dawnego Związku Sowieckiego. Główna stacja kontrolna jest w Golicyno koło Moskwy. Stacje monitorujące znajdują się w St. Petersburgu, Ternopolu, Jenisiejsku i Komsomolsku nad Amurem. Zadania stacji są bardzo podobne do odpowiedniczek systemu GPS i skupiają się na kontroli pracy systemu, pozycjonowaniu satelitów oraz wysyłaniu do satelitów wyliczonych poprawek.

ARCHITEKTURA SYSTEMU GALILEO

Segment kosmiczny GALILEO

Segment kosmiczny składać się będzie z 30 satelitów. Będą one równomiernie rozmieszczone na trzech, kołowych, okołoziemskich orbitach średnich (Medium Earth Orbit – MEO) nachylonych pod kątem 56º względem płaszczyzny równika. 27 satelitów operacyjnych (rozmieszczonych co 40º) wraz z 3 (po jednym na każdej orbicie) aktywnymi satelitami zapasowymi będą poruszać się na wysokości 23 222 km nad powierzchnią Ziemi, okrążając nasz glob w ciągu 14 godzin i 21 minut. Dzięki takiemu rozmieszczeniu satelitów (większy promień orbity niż w przypadku GPS), system zapewni dobrą jakość sygnału pomiarowego nawet na 75° szerokości geograficznej. Duża liczba satelitów znajdujących się na orbitach wpłynie także bardzo korzystnie na jakość jego działania. Utrata jednego z nich nie powinna nawet zakłócić funkcjonowania całego systemu.

Segment naziemny GALILEO

Segment naziemny, w którym wyróżnimy dwa niezależne komponenty. Pierwszy z nich to podsegment kontroli satelitów GCS (Ground Control System), a drugi to podsegment kontroli całości misji systemu MCS (Mission Control System). Każdy z powyższych komponentów będzie pełnić różne funkcje. GCS ma odpowiadać za: utrzymywanie konstelacji i kontrolowanie stanu technicznego wszystkich satelitów, opracowywanie strategii ich napraw, jak również ciągłe zarządzanie systemem w celu jego poprawnego funkcjonowania. Zadaniami, za które z kolei odpowiadać ma MCS będzie: konserwacja serwisów oferowanych przez system, monitorowanie jego funkcjonowania, analizowanie emitowanych przez satelity sygnałów oraz rozprzestrzenianie danych systemu. Pomimo innego przeznaczenia oba podsegmenty posiadać będą także pewne funkcje wspólne takie jak: monitorowanie i kontrola stacji naziemnych, zaopatrywanie serwisów czy zarządzanie bezpieczeństwem systemu.

Segment użytkownika GALILEO

Trzecią częścią systemu Galileo będzie segment użytkowników, których zadaniem będzie eksploatacja stworzonego systemu. W skład tego segmentu wchodzić będzie cała gamy odbiorników Galileo, które będą konstruowane dla różnych grup odbiorców usług systemu, w zależności od zapotrzebowania i zastosowania:

• transport lotniczy, morski, drogowy, kolejowy oraz pieszy. System Galileo wykorzystywany będzie począwszy od kontroli wszelkich faz lotu samolotu (szczególnie w obszarach bez infrastruktury kontroli przestrzeni powietrznej), poprzez automatyczną identyfikację poruszających się jednostek (samochody i statki) do optymalnego sterowania ich trasami lub do ostrzegania o potencjalnych niebezpieczeństwach i konieczności zmiany zaplanowanego toru i tempa jazdy (kolej),

• zarządzanie przesyłaniem energii elektrycznej. Precyzyjne znaczniki czasu otrzymywane z systemu Galileo pozwolą na optymalizację przepływu prądu i szybkie przywrócenie sieci energetycznej do pracy po awarii,

• finanse, bankowość i ubezpieczenia. System ze swymi certyfikowanymi znacznikami czasu zapewni integralność, autentyczność i bezpieczeństwo elektronicznego systemu przesyłania danych i dokonywania elektronicznych transakcji. Zmniejszy się prawdopodobieństwo nadużyć, a wszelkie transakcje będą archiwizowane w jednorodnym i godnym zaufania systemie czasu. Stałe monitorowanie cennych ładunków podczas ich przewożenia oraz rutynowa instalacja systemu w samochodach, pozwalająca na śledzenie ich losu, będą kluczowymi podsystemami stosowanymi przez firmy ubezpieczeniowe,

• nawigacja osobista. Jest to dziedzina o najszerszym spektrum zastosowań, począwszy od pomocy w poruszaniu się w terenie nieznanym i dostarczaniu o nim aktualnej informacji, poprzez nadzór nad osobami przewlekle chorymi lub monitorowanie pracowników służb publicznych podczas pracy w sytuacjach zagrożenia, aż do szeroko rozumianej rekreacji,

• poszukiwanie i ratownictwo. Nadajniki określające i przekazujące swoją pozycję dzięki Galileo, pozwolą na szybką lokalizację zaginionych samolotów, statków, pojazdów i osób,

• zarządzanie w sytuacjach kryzysowych (powodzie, trzęsienia Ziemi, pożary lasów). Zarządzanie w centrach dowodzenia będzie znacznie łatwiejsze dzięki informacjom odbieranym i transmitowanej za pośrednictwem systemu Galileo,

• wydobycie nafty i gazu,

• zarządzanie środowiskiem,

• rolnictwo i rybołówstwo.

Transmitowane przez satelity sygnały satelitarne zawierać będą także dane na temat pewności i wiarygodności tych sygnałów. Użytkownik w ciągu 6 sekund będzie informowany o wykryciu błędów i niepoprawności w działaniu systemu. Dzięki tym wiadomościom Galileo będzie mogło być wykorzystywane w aplikacjach związanych bezpośrednio z bezpieczeństwem życia (Safety-of-Life).

W systemie Galileo funkcjonować będą cztery usługi nawigacyjne oraz jedna wspomagająca badania i poszukiwania. Zostały one tak pomyślane, by zadowolić wszystkich potencjalnych użytkowników systemu, poczynając od profesjonalistów, poprzez naukowców, a na masowych użytkownikach kończąc. Serwisy oferowane przez system są następujące:

• Open Service (Serwis Otwarty) - powszechnie dostępny, bezpłatny serwis zapewniający dokładny pomiar czasu i pozycji,

• Safety of Life Service (Serwis Bezpieczeństwa Życia) – powszechnie dostępny pod warunkiem stosowania odbiorników posiadających odpowiednie certyfikaty, bezpłatny serwis zapewniający dokładny pomiar czasu i pozycji (dokładność lokalizacji jak w Serwisie Otwartym) z gwarancją jakości i dokładności sygnału. Będzie posiadał funkcję ostrzegania użytkownika o wadliwym działaniu systemu,

• Commercial Service (Serwis Komercyjny) – serwis płatny zapewniający pomiary o zwiększonej precyzji (dzięki wykorzystaniu dwóch dodatkowych sygnałów kodowych) oraz gwarancję jakości i dokładności sygnału. Będzie posiadał funkcję ostrzegania użytkownika o wadliwym działaniu systemu zapewniając tym samym większą wydajność,

• Public Regulated Service (Regulowany Serwis Publiczny) – serwis bezpłatny dla członków Unii Europejskiej, zapewniający organom administracji państwowej, władzom odpowiedzialnym za ochronę cywilną oraz bezpieczeństwo narodowe dokładny pomiar czasu i pozycji w oparciu o dodatkowe kodowane sygnały, odseparowane od innych, w celu gwarancji jakości i ciągłości usług. Serwis ten umożliwi rozwinięcie w krajach UE aplikacji, które ulepszą instrumenty wykorzystywane przy walce z nielegalnym eksportem czy nielegalnymi migracjami,

• Search and Rescue Service (Serwis Poszukiwania i Ratownictwa) – powszechnie dostępny dla wszystkich zainteresowanych, bezpłatny serwis zapewniający precyzyjną lokalizację i komunikację zwrotną pomiędzy wysyłającym sygnał ratunkowy, a operatorem usługi.

22.Zasada obliczania odległości w stadiometrycznych satelitarnych systemach nawigacyjnych.

Pomiary odległości pomiędzy odbiornikiem a satelitą można dokonywać za pomocą dwóch metod: kodowej oraz fazowej.

Pomiary kodowe

Pomiar kodowy polega na pomiarze pseudoodległości na podstawie przesunięcia kodów pseudoprzypadkowych. Kodem pseudoprzypadkowym lub ciągiem nazywa się ciąg binarny, którego widmo ma właściwości szumu białego. Satelita wysyła charakterystyczną sekwencję kodową z załączonym czasem jej wysłania. Odbiornik odbiera sygnał z pewnym opóźnieniem, które jest wprost proporcjonalne do odległości pomiędzy satelitą i odbiornikiem. Czas opóźnienia wyznacza się porównując odebrany sygnał z identycznym sygnałem wygenerowanym przez generator kodów odbiornika tzw. repliką kodu. Kod przychodzący z satelity jest opóźniony względem kodu wzorcowego generowanego przez odbiornik. W odbiorniku następuje ponowne przesunięcie kodów aż do uzyskania korelacji. Na podstawie zmierzonej wielkości przesunięcia wylicza się czas, który pomnożony przez prędkość rozchodzenia się fal elektromagnetycznych wyznacza dokładną odległość z punktu na Ziemi do satelity.

Pomiary fazowe

Pomiary fazowe opierają się na pomiarze w odbiorniku przesunięcia fazy fali nośnej odbieranej z satelity względem sygnału generowanego w odbiorniku. Technika pomiaru jest podobna do pomiarów kodowych. Różnicą jest mała długość fali co skutkuje tzw. nieoznaczonością pomiaru fazy. Nieoznaczoność to niewiadoma wielkość początkowa pełnych cykli fazowych dzielących satelitę i odbiornik od której rozpoczęto pomiar. Wynika ona z okrężnego systemu jej pomiaru w ramach jednego jej okresu odpowiadającego długości fali. Dzieje się tak, gdyż ta sama wartość sygnału powtórzy się np. w systemie GPS co 20 cm (długość fali) odległości dzielącej satelitę i odbiornik. Niewłaściwe wyznaczenie liczby początkowych cykli fazowych może skutkować błędem wyznaczania pseudoodległości.