Niemiędzynarodowy konflikt zbrojny oznacza walkę na terytorium państwa między regularnymi siłami

zbrojnymi i określonymi uzbrojonymi grupami lub między uzbrojonymi grupami, które się nawzajem

zwalczają.

Art. 3 wspólny dla Konwencji Genewskich dotyczy konfliktów toczących się na terytorium jednej ze stron Konwencji Genewskich.

Art.3. Wspólny dla wszystkich konwencji nakłada na każdą ze stron w konfliktach zbrojnych niemających charakteru międzynarodowego obowiązek stosowania się do postanowień:

1. Osoby nie biorące bezpośrednio udziału w dziedzinach wojennych, włącznie z członkami sił zbrojnych, którzy złożyli broń, oraz osobami które stały się niezdolne do walki powinny być traktowane w sposób humanitarny.

Zakazane sa:

a)zamachy na życie i nietykalność cielesną ,zabójstwa, powodowanie kalectwa, tortury;

b)branie zakładników;

c)zamachy na godność osobistą, w szczególności traktowanie poniżające;

d)skazywanie na kare śmierci i egzekucje bez uprzedniego wyroku.

2. Ranni, chorzy i rozbitkowie powinni być zbierani i leczeni. Państwa się zgodziły że bezstronna organizacja humanitarna może oferować swe usługi stronom konfliktu.

Art.3. Rozciąga ochronę prawną także na powstańców którzy nie są uznani za stronę wojującą. Artykuł nie chroni powstańca który wpadł w ręce przeciwnika, przed postępowaniem karno-sądowy, a nawet karą śmierci.

Art. 3 rozwinięty został w II Protokole Dodatkowym z 1977.

Konflikt niemiędzynarodowy toczy się pomiędzy siłami zbrojnymi strony Konwencji Genewskich, a rozłamowymi siłami zbrojnymi lub innymi zorganizowanymi, uzbrojonymi grupami pozostającymi pod odpowiedzialnym dowództwem i sprawującymi taką kontrolę nad częścią jej terytorium, że mogą przeprowadzać ciągłe i spójne operacje wojskowe oraz stosować odpowiednie normy Międzynarodowego Prawa Humanitarnego.

Protokół dodatkowy II z 1977

Protokół dodatkowy II do Konwencji z 1949r. dotyczy konfliktów zbrojnych nie mających charakteru międzynarodowego. Rozwija zasady prawne art.3 Konwencji Genewskiej z 1949r. i w ogólnych postanowieniach zobowiązuje do ochrony rannych i chorych, rozbitków, do ochrony personelu medycznego i religijnego, ludności cywilnej, do ochrony dóbr niezbędnych dla przeżycia ludności cywilnej, ochrony zakładów i urządzeń ujarzmiających niebezpieczne siły, obiektów kulturalnych i miejsc kultu religijnego.

Zabrania: przymusowego przesiedlania ludności, poza przypadkami w których wymaga tego jej bezpieczeństwo. Upoważnia: stowarzyszenia pomocy(Czerwonego Krzyża)do wykonywania swych funkcji w odniesieniu do ofiar konfliktu.

Dodaje: zakaz stosowania kar zbiorowych, zakaz działań terrorystycznych, zakaz niewolnictwa i handlu niewolnikami, grabieży oraz groźby popełnienia jednego z zabronionych czynów. Szczególna ochrona dzieci.

Pozytywne przesłanki pojęcia „niemiędzynarodowy konflikt zbrojny” objętego zakresem PD II – art. 1 PD II – kryteria, których spełnienie powoduje zastosowanie PD II; są to konflikty zbrojne, które:

a) toczą się na terytorium Wysokiej Umawiającej się Strony między jej siłami zbrojnymi a rozłamowymi siłami zbrojnymi lub innymi zorganizowanymi uzbrojonymi grupami,

- pozostającymi pod odpowiedzialnym dowództwem,

- sprawującymi taką kontrolę nad częścią jej terytorium, że

- mogą przeprowadzać ciągłe i spójne operacje wojskowe oraz

- stosować PD II.

Kryteria pomocnicze – Dietrich Schindler:

1) walki muszą być prowadzone przez uzbrojone siły i muszą osiągnąć taki stopień intensywności, iż rząd zmuszony jest do zaangażowania regularnych sił zbrojnych przeciwko powstańcom, zamiast zwykłych sił policyjnych;

2) walki muszą mieć zorganizowany charakter, a nie być prowadzone przez pojedyncze grupy;

3) rebelianci muszą osiągnąć minimum organizacyjne;

4) ich siły winny znajdować się pod odpowiedzialnym dowództwem i spełniać przesłanki prawa humanitarnego.