Miłość ponad wszystko
W powietrzu unosił się zapach niebezpieczeństwa. Akcje ratunkowe w górach, w których zwykle brał udział, bywały dość ryzykowne, ale nigdy nie czuł podobnego zapachu jak tu. Gęstego kurzu i gorąca. Niemytych, wyczerpanych ludzi. Strachu, który wdarł się nagle w spokojną rzeczywistość. Czasem w nozdrza uderzał go niestosowny w tych okolicznościach aromat żywności lub perfum. A czasem woń krwi i straszliwy fetor śmierci.
Gdyby miał możliwość wyboru, doktor Ross Turnbałl z pewnością wolałby akcję ratunkową w górach. Czyste rześkie powietrze lub stosunkowo niegroźny swąd palącego się drewna. Opary butwiejących roślin unoszące się z poszycia trąconego ciężkimi butami czy znacznie mniej przyjemny odór zdechłego oposa. Z dala dochodziłby pomruk rodzącej się na południu burzy, z bliska grzechot staczającej się po zboczu lawiny kamieni, zerwanej z uwięzi nieostrożnym krokiem. Z pewnością nie słyszałby obcego głosu ludzi w maskach przeciwpyłowych starających się przekrzyczeć jazgot komunikatów radiowych i łomot narzędzi pneumatycznych.
Nie widziałby wyrazu strachu i bólu na
twarzach ofiar.
Tak, doktor Turnball zdecydowanie wolałby akcję 10 ALISON ROBERTS ratunkową w górach, ale gdy już tu dotarł i zobaczył rozmiar katastrofy, nie wyobrażał sobie, że mógłby być gdzie indziej.
Chyba nikomu z jego ekipy nie przyszłoby do głowy, że tak szybko znajdzie się w podobnej sytuacji. Poprzedniego dnia, o godzinie piętnastej trzydzieści osiem, w słoneczne piątkowe popołudnie, w Westgate, popularnym centrum handlowym na przedmieściach Christchurch, doszło do potężnej eksplozji. Niespotykane rozmiary zniszczenia sprawiły, iż była to największa katastrofa z tak wielką liczbą ofiar w Nowej Zelandii, co doprowadziło do użycia po raz pierwszy nowo powstałej ekipy ratownictwa medycznego.
Nie wyłączając najświeższych adeptów kursu ratownictwa, w tym doktora Turnballa. Zważywszy na kwalifikacje zawodowe Rossa, jego obecność na kursie była bardziej niż pożądana. Lata doświadczeń w ratownictwie górskim plasowały go na szczycie hierarchii grupy, ale Ross nie przestawał być chłonny wiedzy. Chciał posiąść nowe umiejętności, które pozwoliłyby mu działać skutecznie w każdych warunkach zagrożenia życia. Jak zwykle w podobnych sytuacjach, tak i teraz Ross powoli oswajał się z ryzykiem i strach o własne życie stawał się niemal nieistotny.
Odwrócił się do stojącego niżej kolegi:
- Gdybyś przytrzymał linę, mógłbym się przewiązać w pasie i dotrzeć do tej zasypanej kobiety. - Mnie by było łatwiej - usłyszał głos z drugiej strony.
- Nie ma mowy. - Ross zwrócił wzrok na niewielką figurkę w błękitnym kombinezonie, która przycupnęła MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 11 niedaleko na hałdzie gruzu. Opanowanie strachu o własne życie przychodziło mu bez trudu, gdy jednak chodziło o życie Wendy Watson, sprawy miały się inaczej. - Nie mamy pojęcia, jak stabilne jest usypisko z tej strony. Skończyłoby się na tym, że jeszcze i ciebie trzeba by ratować.
- Jestem niższa - protestowała dziewczyna. Podniosła głowę w jasnopomarańczowym kasku i spojrzała wprost w oczy starszemu koledze. -1 lżejsza. A więc jest mniejsze ryzyko, że coś zacznie się walić. - Nawet nie wiemy, czy ofiara żyje. - Ross ponownie spojrzał na leżącą w dole kobietę.
- Nie wygląda na martwą. - Optymizm Wendy działał zaraźliwie, lecz Ross obawiał się, że więcej w nim pobożnego życzenia niż realnej oceny sytuacji. Rzadko się zdarzało, by ostatniego dnia poszukiwań znajdowano jeszcze kogoś, komu można pomóc. - Ross! - Głos Wendy drżał z przejęcia. - Poruszyła się!
Rzeczywiście, ręka kobiety drgnęła, a palce powoli zwinęły się w pięść. Cała ekipa ożyła, jak po zastrzyku adrenaliny.
- Mogę zejść do niej od tyłu! - odezwał się męski głos.
- Nie ruszaj się z miejsca, Kyle - rzucił krótko Tony Calder, szef ekipy. Doskonale wiedział, jak powściągać zapalczywość najmłodszych kolegów. - Żadnych pochopnych działań, bo może być gorzej. Ty i Matt chwycicie linę podtrzymującą Rossa i gdyby coś się działo, natychmiast go wyciągniecie.
Dokonywanie oględzin pacjenta, gdy się wisi głową 12 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 13 na dół jak nietoperz, nie należało do stałego arsenału profesjonalnych umiejętności Rossa. Ręce mu ciążyły, a w skroniach pulsowała krew.
- Oddycha - zawyrokował kilka chwil później - ale widać tylko jednostronny ruch klatki piersiowej. - Pewnie odma opłucnowa - domyśliła się Wendy.
- Chcesz stetoskop?
- Za chwilę. - Ross masował mostek poszkodowanej. Gdy kobieta wydała nieartykułowany dźwięk, podniósł głos: - Halo, słyszy mnie pani? Jestem lekarzem, chcę pani pomóc.
Nie uzyskawszy odpowiedzi, dalej badał pacjentkę. - Mocny puls! - zawołał do Wendy. - Tchawica nieskrzywiona. Brak widocznych oznak deformacji szyjnej i poważniejszych obrażeń głowy. Wendy opuściła mu na linie kołnierz ortopedyczny. - Stąd tylko mogę zgadywać rozmiar - zawołała - ale średni powinien być w sam raz.
- Na pewno. Ostatecznie to ty jesteś specem od urazów szyjnych - odparł Ross.
Podpełzł kilka centymetrów do przodu, by nałożyć kołnierz. Nagle nie wiadomo skąd pojawił się tuman gipsowego pyłu i spora jego część osiadła na twarzy kobiety, a betonowy blok, na którym leżał, lekko drgnął.
Nie tylko on to zauważył. Tony wykonał tnący ruch. Matt i Kyle natychmiast pociągnęli linę z zawieszonym na niej Rossem. Zjechał z hałdy gruzu i stanął na nogach, starając się złapać równowagę.
- Trzeba jej założyć maskę tlenową! - zawołała Wendy. Widać było, że zwłoka w akcji ratowniczej działa na nią frustrująco. - I posłuchać jeszcze raz oddechu. Jeśli ma odmę, trzeba zrobić dekompresję. - Tak, ale z miejsca, gdzie wisiałem, to niebezpieczne - oponował Ross. - Pod moim ciężarem cały nawis mógłby jej spaść na głowę.
- Dla mnie wystarczy miejsca - przekonywała Wendy, patrząc z napięciem na całą ekipę. - Ważę tylko czterdzieści pięć kilo.
Ross podziwiał odwagę dziewczyny. Wie, co jej grozi, mimo to nie zamierza rezygnować. On przypuszczalnie dokładniej oszacowałby szanse, jednakże jej entuzjazm był zaraźliwy. Podobnie jak wiara we własne siły. Była to mieszanina przymiotów charakteru, której trudno było się oprzeć, i tak właśnie na nie reagował od czasu, gdy się spotkali.
Widział u niej cechy, które i jemu nie były obce, jednakże u Wendy bardziej się uwydatniały dzięki jej promiennej naturze. Nic dziwnego, że szybko zadurzył się po uszy w tej drobnej osóbce o osobowości małego wulkanu.
- Jeśli jesteś pewna, że chcesz spróbować, masz moją zgodę - powiedział w końcu Tony Calder. - Jestem pewna - potwierdziła Wendy.
Była poważna i skupiona. Miała zbyt wiele inteligencji i doświadczenia, by nie zdawać sobie sprawy, na co się waży.
Ross zastąpił Wendy na jej poprzednim miejscu, żeby przekazywać jej zarówno potrzebny sprzęt, jak i cenne rady.
- Po lewej stronie klatki piersiowej brak słyszalnego
oddechu, słaba akcja serca. - Wendy wyciągnęła
\
słuchawki stetoskopu z uszu i popatrzyła na Rossa. - Przy nałożonym kołnierzu ortopedycznym nie jestem w stanie dostrzec tchawicy i tętnicy szyjnej, ale chora jest coraz bledsza, mimo że daję jej sto procent tlenu. - Miałaś rację, to przypuszczalnie odma - odezwał się Ross. - Trzeba jej zrobić punkcję.
- Ależ nie mam pojęcia, jak się do tego zabrać!
Musimy ją wyciągnąć i ty to zrobisz!
- Nie ma czasu. Jeśli to odma i jeśli jej stan pogarsza się w takim tempie, za kilka minut dojdzie do zatrzymania akcji oddechowej. - Ross już przygotowywał sprzęt i pakował go w worek. - Poradzisz sobie. Będę cię instruował.
- Zgoda. - Kiwnęła głową. - Ale pamiętaj, że jestem zdana na twoje rady, Ross.
Ross nie czuł najmniejszej obawy. Miał świadomość tego, co sam umie i co umie Wendy.
- Znajdź drugi dół międzyżebrowy w linii obojczykowej - mówił spokojnie - i wprowadź igłę.
Wendy włożyła rękawiczki, przetarła spirytusem skórę kobiety. Lekkie drżenie rąk, które nie uszło uwagi Rossa, zniknęło natychmiast, gdy tylko wbiła igłę w skórę.
- Musisz bez przerwy delikatnie naciskać, nieco mocniej niż przy wchodzeniu w żyłę.
- Chyba się udało, Ross. Słyszę syk powietrza.
- Dzielna dziewczyna. Świetna robota.
- Nasza poszkodowana zaczyna nabierać rumieńców!
- zawołała. - Co dalej, Ross?
- Kroplówka. A potem zobaczymy, jak ją stamtąd wyciągnąć.
Potrzebny był wysiłek i wiedza całej ekipy, aby wydostać ocalałą na powierzchnię. Wyraźnie już było widać, że kobieta dochodzi do siebie. Ciśnienie wróciło do normy i zniknęły problemy z oddychaniem. Uratowali jedno życie więcej. Ross wprost unosił się nad ziemią. Radości nie kryła także Wendy, choć wyglądała na zmęczoną. Ross zastanawiał się, ile sił ją kosztował tak odpowiedzialny zabieg. Tymczasem pielęgniarze wsadzali pacjentkę do karetki i ekipa była gotowa do dalszych działań. Przodem maszerowali Calder i Dickson. Ross objął delikatnie Wendy i ruszyli za nimi.
- Świetnie się spisałaś. Jestem z ciebie naprawdę dumny.
Uśmiech, który otrzymał w podziękowaniu, zmył cały stres i zmęczenie. Zapomniał o wrzynającym się w ciało kombinezonie, podsypanych piaskiem oczach, sińcach i zadrapaniach. Radości nie mącił nawet fakt, że miażdżąc butami kawałki szkła, kierowali się do następnych niebezpiecznych zakamarków.
Ross zapragnął nagle przekazać Wendy, co czuje. Powiedzieć jej, jak bardzo ją kocha. Chciał zatrzymać się w miejscu, wziąć ją w ramiona i całować do utraty tchu. Ale krępował się pozostałych członków ekipy, więc tylko mocniej ją przytulił, mając nadzieję, że choć tak może okazać jej siłę uczuć.
- Dziękuję.
Ujrzał dobrze mu znany szelmowski uśmiech. Wendy, pokazując, że obce jej są wahania Rossa, rzekła głośno i dobitnie:
- Kocham cię.
Nagle i Ross przestał się przejmować, czy ktoś go usłyszy i powtórzył za nią jak echo:
- Ja też cię kocham.
Nadal miał uczucie, że unosi się w powietrzu, jak gdyby urosły mu skrzydła. Taka euforia była dla niego czymś zupełnie nowym. W jego życiu gościła dopiero od kilku tygodni, od czasu gdy spotkał Wendy Watson i odkrył niemożliwą dotychczas do wyobrażenia przyjemność obcowania z bratnią duszą.
Z zamyślenia wytrącił go przejęty głos Kyle’a Dicksona:
- Uwaga, coś słyszałem! Ktoś woła o pomoc! Lecę zobaczyć!
Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, młody strażak popędził w stronę gruzowiska. Tony Calder pokręcił głową i zarządził systematyczne przeszukiwanie terenu. Ross i Wendy natychmiast przeszli na swoje pozycje w tyralierze.
Jeszcze kilka dni wcześniej był tu salon fryzjerski, który teraz zapadł się piętro niżej, do sklepu na parterze. Ogromu zniszczenia dokonały zawalone na wyższej kondygnacji ściany wewnętrzne. Gdzie nie spojrzeć, czekały zwały gruzu i zapadliska do przeszukania. Trzy krótkie sygnały gwizdka nakazały ogólną ciszę. Rozstawieni w różnych miejscach członkowie ekipy zaczęli po kolei nawoływać:
- Tu ekipa ratunkowa. Czy ktoś mnie słyszy? - zawołał jako pierwszy Ross. Odczekał pięć, dziesięć, piętnaście sekund. Nic, cisza. - Brak odzewu. - Tu ekipa ratunkowa - powtórzyła jak echo Wendy.
- Czy ktoś mnie słyszy?
Ross uśmiechnął się. Mimo filigranowej postury Wendy potrafiła wydobyć z siebie zadziwiająco mocny głos. Ale dla kogoś, kto ją dobrze znał, nie było to zaskoczeniem. Raczej potwierdzało silną osobowość dziewczyny i emanującą z niej niespożytą energię. Kochanie się z nią było samo w sobie niespotykanym przeżyciem, dotykanie jej delikatnego gibkiego ciała, które jednak trudno by nazwać kruchym, ponieważ i w miłości fizycznej, jak w każdym innym aspekcie życia, ujawniał się jej zaraźliwy zapał i chęć dawania z siebie maksimum. Rossem zawładnęła trudna do opanowania chęć, by jak najszybciej skończyć pracę i wraz z Wendy znaleźć się daleko od tej ponurej scenerii. By zmyć z siebie okropieństwo ostatniej doby intymną afirmacją życia i ich miłości.
Ponownie z zamyślenia wyrwał go głos Dicksona. Jednakże młody strażak nie używał stosowanego przez nich kodu poszukiwawczego - w ogóle nie używał słów. Z jego gardła wydobywał się coraz głośniejszy rozdzierający krzyk, w którym dopiero po chwili można było rozróżnić słowa:
- Pomocy, pomóżcie, na rany Boga!
Nie namyślając się, Ross natychmiast ruszył w kierunku głosu. W ciemnościach majaczyła miotająca się postać Dicksona. Ross podszedł bliżej i od razu zrozumiał, co się stało. Jeden z elementów zbrojenia wygiął się podczas katastrofy pod kątem prostym i młody ratownik nadział się na niego w ciemnościach. Stalowy pręt przebił gruby kombinezon i tkwił w jego prawej łydce.
- Tylko nie ruszaj nogi! Boli jak diabli! - wrzasnął 18 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 19 Dickson na widok lekarza, sam jednak nie przestawał się miotać na wszystkie strony. Widać było, że jest w szoku. W jakimś momencie Ross poczuł nagłe pchnięcie, które jak policzek zupełnie przywróciło go do rzeczywistości, wytrącając go z marzeń o Wendy. Jednocześnie jakąś cząstką jego umysł przyjął ze zdziwieniem, że nadal ma poczucie, jak gdyby unosił się w powietrzu. To zdziwienie po chwili zamieniło się w lodowate przerażenie, gdy zrozumiał, że tym razem nie śni na jawie. To, co się dzieje, jest najczarniejszą rzeczywistością. Ross spadał.
Wirując w pustce, mknął na spotkanie poszarpanego rumowiska, licząc podświadomie ułamki sekund dzielące go od straszliwego bólu. Zycie, jakie znał, miało już nigdy nie wrócić. Czuł, jak piersi rozsadza mu serce, jak żołądek kurczy się w bolesny węzeł. Chciał krzyczeć z rozpaczy, ale nie potrafił zmusić do posłuszeństwa sparaliżowanego gardła. Czas przestał istnieć... niego spoglądała, w niczym nie przypominała oblicza Wendy.
- Kolejny koszmar? - spytała ze współczuciem pielęgniarka z nocnej zmiany, Megan Leggett. - Już trochę lepiej? Przeszło?
Ross ponownie zamknął oczy. Sen coraz bardziej się rozmywał, zostawiając za sobą przelotne błyski ponurych doznań. Chociaż Ross poczuł ulgę, wiedział, że były w nim także elementy, których nie chciałby zapomnieć: srebrna nić satysfakcji z uratowania zasypanej kobiety, błysk światła, gdy kochał się z Wendy. A teraz, po kilku sekundach na jawie, przelotna radość obu wspomnień przepadła. Jak wszystko inne, stały się częścią przeszłości. Doznaniami, których już nigdy więcej nie doświadczy, chyba że znów zapadnie w sen.
- Tak, dziękuję - odparł. - Przepraszam, zdaje się, że wszystkich pobudziłem.
Koszmary Rossa zaczęły się po przewiezieniu go na oddział szpitalny i stawały się coraz częstsze. Choć Ross wiedział, że pomagają jego psychice uporać się ze stresującą rzeczywistością, znosił je coraz gorzej. - Bez obawy - uśmiechnęła się Megan. - Pańskiego sąsiada z pokoju, Sama, nie zbudziłyby trąby jerychońskie. Myślę, że to jeden z plusów korzystania z aparatu słuchowego, który w każdej chwili można wyłączyć. Tak więc jedynie ja pana słyszałam. A skoro już tu jestem, może coś podać?
- Nie, dziękuję.
- Może w takim razie trochę z panem posiedzę?
Chyba że chciałby pan znów pospać?
Delikatne dotknięcie wyrywało go z krainy szczęścia, gdzie czuł dotyk Wendy i słyszał jej głos dodający mu otuchy. Gdzie widział jej wesołą twarz z postrzępioną blond czupryną oraz miłość i troskę wyzierającą z ciemnobłękitnych oczu.
Ale była to także kraina mroku i cierpienia, w której Ross ciągle dowiadywał się na nowo całej prawdy o swoich obrażeniach. Gdzie ponownie odzyskiwał przytomność po znieczuleniu i gdzie przez wiele ponurych godzin walczył o każdy oddech, o życie. Delikatne potrząsanie trwało i w końcu Ross wyrwał się z sennej przepaści. Otworzył oczy. Twarz, która na 20 ALISON ROBERTS - Na razie raczej nie. - Lepiej żeby ten powtarzający się koszmar nie powrócił. - Odrobina towarzystwa chyba by mi dobrze zrobiła, jeśli nie jest pani bardzo zajęta.
Megan przysunęła do łóżka krzesło i usiadła. - Skądże. Wiem, że nie powinnam kusić losu i wypowiadać słowa na „s”, ale nie da się ukryć, że na oddziale panuje spokój jak rzadko. Uzupełniłam wszystkie dokumenty, a potem zrobiłam sobie prasówkę. Gdybym pana nie usłyszała, pewnie z rozpaczy wzięłabym się za jakąś wymyślną krzyżówkę.
Ross zmusił się do uśmiechu.
- Krzyżówki to także dla mnie średnia przyjemność.
- A co pan lubi?
- Jazdę na rowerze... piesze wycieczki, wspinaczkę skalną- odrzekł. Przelotny uśmiech szybko znikł z jego ust. - Może jednak powinienem się przeprosić z krzyżówkami... - Trochę za wcześnie na taką decyzję - odparła rzeczowo pielęgniarka. - Według tego, co wiem z historii pana choroby, rekonwalescencja przebiega bardzo dobrze.
- Na razie wpakowali mi jakieś żelastwo do unieruchomienia kręgosłupa. Na lotnisku na mój widok oszaleją ze szczęścia wszystkie detektory metalu. - Chyba chcą pana jak najszybciej przystosować do poruszania się na wózku inwalidzkim.
- Pewnie tak - odparł z ociąganiem Ross. Nie był jeszcze gotowy do spokojnej konwersacji na temat wózków inwalidzkich.
- To wspaniale! - Megan usiłowała zarazić go en-MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 21 tuzjazmem. - Zobaczy pan, jak to fantastycznie móc samemu się poruszać.
Może jednak towarzystwo skądinąd sympatycznej pielęgniarki nie jest najlepszym pomysłem. Ross nie był w nastroju do tego rodzaju rozmowy. Choć w porównaniu z wieloma innymi pacjentami może mówić o sporym szczęściu, ponieważ przynajmniej ma szansę na samodzielność, choćby na wózku. Wiedział też, że jego los nie jest przesądzony, jeśli chodzi o poruszanie się na własnych nogach, ale wolał przygotować się na najgorsze. - Zdaje się, że jest pan z wybrzeża? - zagadnęła Megan, widząc spadek nastroju pacjenta. - W Hokitika miałam wujka, którego dawniej często odwiedzałam. - Wychowałem się właśnie w Hoki. - Ross z ulgą przyjął zmianę tematu. - Ale teraz mieszkam w okolicach Charleston. Wybudowałem tam sobie dom w buszu.
- Sam? Poważnie?
- No, może niezupełnie sam. Jeden z moich pacjentów jest budowlańcem i w wolnym czasie mi pomagał. Cała praca trwała pięć lat.
- To wspaniale. - Megan podparła się na łokciu i wsunęła dłoń pod brodę. - Mój narzeczony i ja też marzymy o domku. A pański jak wygląda? - Starałem się wpasować budynek w otoczenie. Ściany ma z drewnianych bali, a dach z cedrowych gontów, na których zainstalowałem kolektory słoneczne, jako główne źródło ogrzewania. Podłoga zrobiona jest z łupek ceramicznych, a od wewnątrz ściany wyłożone są cegłami, które pochłaniają ciepło, a potem je 22 ALISON ROBERTS powolutku uwalniają. - Ross nie miał pojęcia, jaka tęsknota przebija z jego głosu, gdy opisywał dom. - W środku saloniku zainstalowałem ogromny kominek, w którym można by piec wołu.
- Pewnie nie może się pan doczekać, żeby tam pojechać.
- Nie mam po co. Już w nim nie mogę mieszkać.
- Niby czemu?
- Dom stoi na zupełnym pustkowiu - beznamiętnie odparł Ross. - A teren jest pełen nierówności. Poza tym budynek jest dwukondygnacyjny. Sypialnie i główna łazienka są na piętrze. Na dole jest tylko toaleta i prysznic, chyba że brać pod uwagę wannę, która znajduje się o kilka mil od budynku w buszu.
- Ma pan wannę w buszu? - Megan nie kryła zdziwienia.
- Jak najbardziej. - Ross uśmiechnął się na widok zdumienia na jej twarzy. - Starą żeliwną wannę z nogami w kształcie zwierzęcych łap z pazurami. Z pobliskiego strumienia doprowadzam wodę i podgrzewam ją gazem. Można się moczyć, mając nad głową gwiazdy, a za jedyne towarzystwo kilka starych drzew rimu i sówkę morepork.
- Ależ to brzmi romantycznie...
- Możliwe... - Ross zamilkł, pogrążając się w zamyśleniu. Przygotowując to nietypowe miejsce ablucji, nie myślał w kategoriach „romantyczności”. Ale tak było jedynie do czasu, gdy pokazał je Wendy. Była nim zachwycona, podobnie jak całym domem. | Uwielbiała też dreszczyk emocji, gdy przechadzała się MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 23 w pobliżu starych szybów kopalnianych, a znajdująca się za domem jaskinia u stóp wapiennego wzgórza zupełnie ją oczarowała.
To właśnie tam, gdy chowali się przed ulewą, Ross wyznał jej miiość. Wendy rozumiała, jak trudno mu opisać uczucia, których doświadcza po raz pierwszy w życiu. Słuchała spokojnie, trzymając w dłoniach jego ręce, z uroczystą miną, jakiej by się po niej nigdy nie spodziewał.
Gdy skończył, odparła poważnie:
- Jesteśmy bratnimi duszami, Ross. Ja ciebie również kocham i zawsze będę kochała.
Megan źle zrozumiała jego milczenie.
- Nie ma się co martwić. W dzisiejszych czasach istnieje masa udogodnień dla osób z uszkodzeniem kręgosłupa, które pozwalają sobie radzić w każdej sytuacji. Wielu naszych pacjentów potrzebuje wózka jedynie na parę godzin dziennie. Chodzenie może się okazać zupełnie możliwe.
- O kulach lub z aparatem ortopedycznym - odparł gorzko. - Zapomniała pani też dodać, że część pacjentów już na zawsze skazana jest na wózek.
Zapadła niezręczna cisza.
- Ma pan nadal rodzinę w Hokitika? - Megan pospiesznie wróciła do przerwanego poprzednio wątku. - Niestety, nie - odparł krótko, zastanawiając się, jak zakończyć szybko rozmowę, a jednocześnie nie urazić pielęgniarki.
Z kłopotu wybawiło go przybycie reszty personelu nocnego i Megan zostawiła go, żeby przekazać oddział zmienniczce.
Ross odetchnął. Nawet bez wyciągania wspomnień z dzieciństwa był w wystarczająco złej formie psychicznej. Pomyślał, że w dużej mierze z uwagi na jego dotychczasowe życie emocjonalne konieczność zerwania z Wendy napawa go tak czarną rozpaczą. Nikt nigdy nie okazywał mu tyle bezwarunkowej miłości co ona. Nikt inny tak doskonale nie pasował do niego pod względem światopoglądu. A teraz musi ten cenny dar odrzucić, nawet nim się nie nacieszywszy.
Żal za tym, co on i Wendy mogli razem stworzyć, był chyba większy niż żal za utratą możliwości chodzenia. Ale nie miał wyboru. Rekonwalescencji, obojętnie jak długiej, będzie musiał podporządkować cały swój czas i energię. Pod względem fizycznym i psychicznym ma to być najtrudniejsze zadanie, z jakim kiedykolwiek się zmierzył, wymagające zebrania wszystkich sił. I dlatego musi wykonać je sam.
Duma, ale przede wszystkim miłość, nie pozwalały mu stać się ciężarem dla Wendy. Bo kimże jest teraz, jeśli nie fizycznym wrakiem, namiastką mężczyzny, w którym Wendy zakochała się z taką gotowością? Wiedział też, że jednym z najsilniejszych więzów, które ich połączyły, była wspólna pasja do fizycznego wysiłku. Teraz, gdy nie wiadomo, czy będzie choćby w stanie chodzić, wspomnienie wspólnie spędzonych chwil na wspinaczce czy bieganiu stanowiłoby dla niego katusze.
Ross pamiętał moment, w którym sobie uświadomił, że kocha Wendy. Stała wówczas na występie skalnym wczepiona w ścianę i śmiała się - radość sprawiał jej sam fakt obcowania z niebezpieczeństwem. Ross trzymał linę zabezpieczającą dziewczynę przed upadkiem i napawał oczy jej widokiem i szczęściem. Teraz nie byłby w stanie przed niczym jej uchronić, stałby się dla niej nie oparciem, a ciężarem. Jego ułomność nałożyłaby na Wendy więzy, które nie pozwoliłyby jej rozkoszować się fizycznymi przyjemnościami bez poczucia winy. A Ross bardziej niż inni rozumiał, że dla niektórych ludzi taki styl życia jest warunkiem istnienia.
Nie byłby nawet w stanie kochać się z nią. Już sama myśl o utracie czegoś tak niewyobrażalnie pięknego była nie do zniesienia. Teraz wręcz nienawidził dotyku Wendy, ponieważ z rozdzierającą siłą przypominał mu, co bezpowrotnie utracił.
Wypadek wydarzył się w najgorszym możliwym momencie jego życia. Gdyby byli ze sobą dłużej, może udałoby im się stawić czoła nieszczęściu bez uszczerbku dla ich związku. Wspólnie dzielone chwile i emocje, wzajemne wspieranie się, stanowiłyby zdrową podstawę do dalszego życia we dwoje. Wspomnienia niezliczonych nocy pełnych miłosnej pasji wystarczyłyby im na wiele chudych lat.
Ale tworzyli parę od zaledwie kilku tygodni i ich miłość dopiero pączkowała, czerpiąc soki z pierwszych wspólnych doświadczeń i uniesień. Była nazbyt słaba, by poradzić sobie z ciężarem tak wielkiego nieszczęścia. Obserwowanie zaś, jak ich uczucie niszczałoby i więdło, byłoby dla Rossa zabójcze. A rozpacz odebrałaby mu szansę w walce o zdrowie.
Najgorsze, że pokusa, by czerpać z sił Wendy, tak 26 ALISON ROBERTS hojnie mu ofiarowanych, była ogromna. Lecz jeszcze większy był strach, że mógłby jej ulec, dlatego musi w ogóle wyrzucić ją z umysłu. A to sprawiało mu niemal fizyczny ból, ponieważ przez całe dotychczasowe życie marzył o emocjonalnym wsparciu. Ale teraz, gdy jest kaleką, stałby się kimś w rodzaju emocjonalnej pijawki czerpiącej z optymizmu i radości życia Wendy. Być może za kilka miesięcy, może rok, gdy rekonwalescencja się powiedzie, spróbują ponownie. Ale nie może prosić Wendy, by czekała. Nie ma do tego prawa, gdyż zawsze istnieje ryzyko, że jego walka o zdrowie się nie powiedzie.
Nie, musi jej dać całkowitą wolność, zrobić to tak dla niej, jak i dla siebie. Wendy może nie rozumieć teraz jego decyzji lub się na nią nie godzić, ale kiedyś będzie mu za nią wdzięczna.
Oznajmienie jej, że między nimi wszystko skończone, będzie najtrudniejszą rzeczą w życiu. Ale musi to zrobić, i to szybko. Może nawet jutro, jeśli tylko nadarzy się sposobność.
Tak. Powie jej jutro i będzie po wszystkim. A potem rozpocznie samotną walkę. Jak przez całe swoje życie.
- To nie koniec.
- Domyślam się. Ale przecież się nie skarżę... - Zdumiony głos nowego pacjenta, Martina Gallaghera, ściągnął Wendy na ziemię.
Nieco zmieszana przerwała na chwilę oczyszczanie skóry wokół kolejnej igły wbijanej w czoło chorego. Uświadomiła sobie, że podczas na wpół automatycznie wykonywanej czynności wypowiada na głos swoje mys li. A jeszcze niedawno szczyciła się swoim profesjonalizmem, będąc przekonana, że żadne sprawy osobiste nie są w stanie zakłócić rytmu jej pracy i uwagi poświęcanej podopiecznym.
- Jest pan bardzo dzielny - pochwaliła go Wendy. - Choć faktem jest, że już mnie pani strasznie długo męczy.
- Przepraszam, już kończę. Jak głowa?
- Nieźle, zważywszy, że z tyloma sterczącymi igłami pewnie wyglądam jak Frankenstein.
- Wcale nie - uśmiechnęła się Wendy. - Chce pan zobaczyć? Mogę przynieść lustro.
- Bardzo proszę. Lepiej sprawdzę, jaki widok czeka Gemmę, moją żonę, gdy wpadnie znów z wizytą. Może ostatnio płakała, bo już nie jestem taki przystojny jak dawniej?
^ • - - - = — — ^ ,
- Nie jest źle, naprawdę. Zaraz sam się pan przekona. Wendy ruszyła do magazynu w poszukiwaniu lusterka, pogrążając się ponownie w rozmyślaniach. Po tym, co jej ostatnio zakomunikował Ross, nie były one wesołe. To nie może być koniec ich związku, niemożliwe. Uczucie tak silne, tak prawdziwe, nie może się skończyć ot tak.
Nigdy nie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia, ale też nigdy wcześniej nie spotkała nikogo takiego jak Ross Turnball. Wiedziała, że do końca życia nie zapomni chwili, gdy po raz pierwszy popatrzyli sobie w oczy.
Zawsze myślała, że taki moment, kiedy wiadomo, że to ten jeden jedyny, wstrząśnie nią do głębi, a na niebie zaświecą gwiazdy. W istocie było zupełnie inaczej. Wendy doświadczyła uczucia spokoju i ukojenia, takiego samego jak któregoś dnia przed laty, podczas rejsu statkiem po Pacyfiku, gdy nagle z rozległej pustki oceanu wyłoniła się hipnotyzująca linia wybrzeża. Podobne doznania towarzyszyły jej w tamtej chwili, kiedy spotkała Rossa.
Po raz pierwszy miała wrażenie, że jej życie osiągnęło pełnię i że ona sama stała się brakującą cząstką w życiu ukochanego mężczyzny. Te gwałtowne i całkowicie nowe emocje wzmocniły się jeszcze, gdy Ross wyznał jej, że czuje to samo i że znalazł w niej upragnioną miłość.
Dlatego mocno wątpiła, czy to, co Ross dziś powiedział o końcu ich związku, może być szczere. Domyślała się, że postąpił tak ze szlachetnych pobudek. W swoim mniemaniu dawał jej w ten sposób wolność, odsuwał się od niej, by nie komplikować jej życia. Tyle że ona też ma w tej sprawie coś do powiedzenia. To przede wszystkim ona ma prawo decydować, czy ktoś lub coś staje się przeszkodą w jej życiu.
I tego prawa nie zamierza się zrzekać.
Obruszyła się nie tylko na to, że Ross chciał decydować za nich dwoje, ale także i na to, że zwątpił w siłę, ich miłości. Jak mógł zakładać, że kiedykolwiek by go zostawiła, zwłaszcza teraz! Jak tylko będzie okazja, wszystko mu to zakomunikuje i na pewno nie będzie pokorna jak baranek.
Tymczasem musi skoncentrować się na pracy. Lusterka nie było na swoim miejscu w podręcznym magazynie i kiedy rozglądała się po małym pomieszczeniu, do środka wszedł kolega z pracy, Peter.
- Nie widziałeś gdzieś lusterka? - spytała go. - Mój nowy pacjent, Martin Gallagher, chce zobaczyć, jak wygląda.
- Niestety, nie. Ale pomogę ci poszukać. Mam chwilkę, bo mój pacjent jest na operacyjnym. - Pewnie Martin pójdzie na następny ogień. Lekarze chcą sprawdzić, na ile udało się zminimalizować złamanie przez zastosowanie wyciągu.
- Zdaje się, że chłopina nieźle się urządził. - Niestety! - Wendy pokręciła głową. - Wskoczył do basenu po jakąś zabawkę córeczki, zapominając, że w tym miejscu jest płycizna. Został przetransportowany helikopterem wczoraj w nocy i od razu poszedł na intensywną. Ale na razie jest gorzej, niż można było przypuszczać. - W takim razie rzeczywiście czeka go zabieg. Jak się trzyma?
- Na razie dobrze. Powiedziałabym, że nawet aż za dobrze, zagaduje, stara się żartować. Moim zdaniem to typowy objaw szoku psychicznego, gdy pacjent broni się wszystkimi siłami, żeby nie dopuścić do siebie myśli o kalectwie.
A może euforia, że nadal żyje, dodała w myślach. Jak u Rossa krótko po wypadku, dopóki jego stan nie pogorszył się wskutek odmy rdzenia kręgowego. Potem, gdy odzyskiwał w pełni świadomość swojego stanu, popadał w coraz głębsze przygnębienie. Zaczęły go nękać nocne koszmary, unikał kontaktu ze światem. Fakt, że był lekarzem, jedynie pogarszał sytuację, bo fachowa wiedza nasuwała mu najgorsze scenariusze rozwoju choroby. - A jak jego krewni? - pytał dalej Peter.
- O wiele gorzej. Wczoraj, bezpośrednio po przyjeździe do szpitala, jego żona była kompletnie załamana. Ledwie można było z nią nawiązać kontakt - kontynuowała Wendy, omiatając jednocześnie magazyn wzrokiem. - O, jest.
Spod pakunków na górnej półce wystawała rączka lusterka. Wendy wspięła się na palce, ale nadal nie mogła go dosięgnąć.
- Krasnoludki są na świecie... - roześmiał się Peter.
- Daj, pomogę ci.
- Wypraszam sobie! Mam prawie sto pięćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu. I założę się, że jestem tysiąc razy sprawniejsza od ciebie, koleżko.
- Zgoda, zgoda. Na bieżni czy na skałkach wolałbym z tobą nie konkurować. - Peter wręczył jej lusterko. - Szykuje ci się jakiś następny maraton do połknięcia w najbliższym czasie?
- Maraton nie - odparła Wendy - ale przed wypadkiem Rossa przygotowywaliśmy się do wyścigu od oceanu do oceanu.
- Każdy ma swoje zboczenia. - Na twarzy Petera pojawił się przesadny wyraz obrzydzenia znamionujący niechęć do wszelkiego wysiłku fizycznego. Ale natychmiast spoważniał. - Chyba wam niełatwo. Straciliście o wiele więcej z tego, co łączy przeciętne pary. Oboje tak kochacie sport.
- Masz rację. - Wendy posmutniała. - To może zabrzmieć śmiesznie, ale nawet ostatnio przestałam uprawiać jogging, w odruchu jakiejś lojalności w stosunku do Rossa. Boję się, że sprawię mu przykrość, nawet jeśli o tym nie wie.
- Tym bardziej nic dziwnego, że jest taki sfrustrowany swoim stanem. Sportsmen, wyczynowiec, a teraz może wszystko to na zawsze utracił. - Peter pokręcił głową. - Szczęście w nieszczęściu, że trafił na ciebie. Kto mu pomoże bardziej w rehabilitacji niż ty? No i ma wsparcie emocjonalne, a wiesz, że w przypadku naszych pacjentów to czasem najważniejsze. - Co niekoniecznie pomaga nam się porozumieć - westchnęła. - Może dlatego, że moja obecność bez przerwy przypomina mu o tym, co stało się dla niego w tej chwili nieosiągalne. Ostatecznie spędzaliśmy ogromnie dużo czasu na aktywności fizycznej i... - Nie wątpię! - Peter wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Daj spokój! Nie o to chodzi! - ofuknęła go, ale na wspomnienie wspólnych chwil z Rossem w łóżku oblała ją fala gorąca.
Jak długo potrwa, zanim znów będą się mogli kochać? - Będzie dobrze, zobaczysz - pocieszał łagodnie Peter.
- Nie jestem taka pewna. - Palce Wendy zacisnęły się na uchwycie lusterka. - Wczoraj wieczorem, kiedy się ostatnio widzieliśmy, nie rozstaliśmy się w najlepszej komitywie.
- A, to o to chodzi! - Peter stuknął się w czoło. - Co masz na myśli? - Spojrzała na niego zbita z tropu.
- Kwiaty. Miałem ci właśnie powiedzieć, że w dyżurce czeka na ciebie ogromny bukiet czerwonych róż. - Poważnie? - Wendy nie kryła zdziwienia.
- Najzupełniej. Pewnie od skruszonego Rossa. - Nie sądzę. - Zmarszczyła czoło. - Przesyłanie kwiatów to zupełnie nie w jego stylu.
- Skąd wiesz? Nigdy cię za nic nie przepraszał?
- Nie miał powodu.
- Widzisz? Więc nie wiesz, czy to nie w jego stylu.
Dla mnie to klasyczne przeprosiny skruszonego faceta. - Może, ale trochę go już znam, więc obstaję przy swoim. Muszę lecieć. Na razie, i dzięki za pomoc! - Wendy rzuciła koledze uśmiech i ruszyła w stronę pokoju Martina Gallaghera.
„Klasyczne” przeprosiny tym bardziej nie pasują do Rossa, myślała Wendy. Jest zbyt wielkim indywidualistą, żeby wysyłać kwiaty, zwłaszcza czerwone róże. Taka forma proszenia o wybaczenie wydaje się jak na niego zbyt pospolita.
Gdyby chciał ją przeprosić, to dawniej, przed wypadkiem, zaprosiłby ją pewnie na jakąś szczególnie wymagającą wspinaczkę. A teraz, gdy tamto jest niemożliwe, mogłaby się spodziewać po prostu kilku starannie dobranych ciepłych słów, popartych szczerym i poważnym spojrzeniem ciemnych oczu.
Wendy uświadomiła sobie nagle, że gdyby kwiaty rzeczywiście pochodziły od Rossa, czułaby się wręcz rozczarowana.
W drodze do pokoju Martina Gallaghera wstąpiła do dyżurki i stwierdziwszy, że kwiaty nie mają żadnego bileciku, wstawiła je do dyżurnego wazonu. - Już jestem! - zawołała i podała lusterko pacjentowi.
- Proszę sobie zobaczyć.
- Śrub właściwie nie widać... - odrzekł z namysłem pacjent.
- Też tak uważam.
- A to wygląda jak opaska na włosy mojej żony. - Martin Gallagher oglądał w skupieniu metalową taśmę na głowie.
- Takie urządzonko służy do podtrzymywania ciężarków. - Tych, które mają pomagać w odpowiednim ułożeniu kręgosłupa?
- Tak, a przynajmniej powinny - wyjaśniła Wendy. - Ile naprawdę były w stanie zdziałać, dowiemy się dopiero po następnym prześwietleniu.
- I co dalej?
- To zależy od wyników badań. Możliwe, że czeka pana zabieg.
- A jeśli nie będzie konieczny?
- To jeszcze potrzymamy pana trochę na intensywnej.
i
\
- Po co? Czy to konieczne?
- Zwykły tryb postępowania w przypadku nowych pacjentów, proszę się nie martwić. - Wendy poklepała go po ręce.
Wolała nie wymieniać listy potencjalnych komplikacji, bo nawet zdrowego mogłyby przerazić. Spojrzała na odczyt rytmu serca i z zadowoleniem stwierdziła, że jest jak najbardziej prawidłowy.
- A potem? Gdzie później trafię?
- Na oddział dzienny - odpowiadała cierpliwie Wendy, krzątając się wokół pacjenta.
Martin był nadal wyjątkowo rozmowny. Upewniło ją to w przekonaniu, że w ten sposób chce zagłuszyć niepokój, więc jej obowiązkiem jest mu w tym pomóc. Zresztą, nie traktowała tego jako obowiązku. Jak mało która z pielęgniarek potrafiła wczuć się w sytuację chorych, domyśleć się, co przeżywają i dla każdego znaleźć słowo pociechy. f Przy tym robiła to zupełnie naturalnie, jako coś oczywistego. Pewnie dlatego wszyscy tak do niej lgnęli. - Będę sam w pokoju?
- Nie, w każdym są cztery łóżka, bo zawsze mamy natłok pacjentów. Nasz szpital, Coronation, jest centrum specjalistycznym i rehabilitacyjnym w urazach kręgosłupa. Trafiają tu nie tylko ofiary wypadków, ale także rekonwalescenci na okresowe badania. Generalnie wszyscy pacjenci, którzy z jakichś względów mają problemy z kręgosłupem. Jesteśmy najlepsi w kraju - oznajmiła z uśmiechem.
- Jak długo pani tu pracuje?
Prawie trzy lata Wendy spojrzala z namysłem w górę. - Przeniosłam się z Christchurch Hospital, gdzie zdobywałam szlify na intensywnej terapii. A jeszcze wcześniej przez kilka lat pracowałam w szpitalu w Anglii, który też zajmował się schorzeniami kręgosłupa. - Sądząc po wyglądzie, nigdy bym nie zgadł, że ma pani taki staż.
- Mam trzydzieści dwa lata. A jeśli wyglądam młodziej, to pewnie przez włosy, bo ścinam je na krótko. - A potem je pani tak stroszy, żeby sprawiać wrażenie wyższej?
- Nie. - Wendy roześmiała się. - Po prostu trochę biegam i uprawiam wspinaczkę. Długie włosy by mi przeszkadzały. A stawiam je na żelu, bo inaczej przypominałyby rozczochraną miotłę.
Martin odwzajemnił uśmiech, ale nagle skrzywił twarz.
- Co się stało? - Wendy spojrzała na niego z niepokojem. - Pewnie nic poważnego, ale pod głową ciągle czuję jakiś ucisk.
Delikatnie wsunęła palce pod tył głowy pacjenta. Wiedziała, że gdy niemal przez cały czas leży się na wznak, w tym delikatnym miejscu nawet lekko zmierzwione włosy mogą doprowadzić do szału. Potem zaczęła delikatnie masować obolałą skórę.
- O, dziękuję, znacznie lepiej.
Martin zamknął oczy i Wendy wydawało się, że zasnął, gdy nagle odezwał się cicho:
- Ja też mam trzydzieści dwa lata... - Na chwilę zamilkł. - Nawet gdybym skończył na wózku, to przecież nie koniec życia, prawda?
- Oczywiście, że nie - odparła z przekonaniem. Było jej lżej na sercu, że pacjent przyjmuje taką ] ewentualność. Wiedziała, że nie ma szans, by Martin ponownie zaczął chodzić. Nie wiadomo też, czy będzie mógł poruszać kończynami.
Rossowi przynajmniej niemal zupełnie wróciło czucie w rękach, a nawet odczuwa mrowienie w stopach. , Pomyślała, że w porównaniu z Rossem jej nowy pacjent I miał strasznego pecha. Ross spadł z wysoka na rumowi- | sko, a jednak jest nadzieja na wyleczenie, natomiast Martin zdecydował się na z pozoru niewinny skok do wody, który jednak okazał się o wiele tragiczniejszy w skutkach.
nawet osobę, która ma licencję pilota. j
- Są też paraolimpiady... i
- Jak najbardziej - przytaknęła ochoczo Wendy. 1 Dlaczego Ross nie może choć w minimalnym stopniu » podchodzić do tych spraw jak Martin? Dlaczego nawet nie próbuje bronić się przed najczarniejszymi scenariuszami? Czy dlatego, że aktywność fizyczna była esencją jego życia, a w dodatku w Wendy znalazł kogoś, z kim mógł dzielić swoje radości i stały się one tym intensywniejsze? W pamięci stanął jej żywy obraz zajęć na kursie ;, ratownictwa, gdzie po raz pierwszy spotkała Rossa. Oczekiwanie na poranną przerwę w zajęciach dłużyło się w nieskończoność. W dodatku bała się, że ośle zaloty młodego ratownika, Kyle’a Dicksona, które już wzbudzały powszechną wesołość, jeszcze przybiorą na sile.
Z ulgą przyjęła zatem fakt, gdy podszedł do niej inny uczestnik kursu, cichy i spokojny lekarz o nazwisku Ross Turnball.
- Pani entuzjastyczne wypowiedzi na temat uprawiania sportu, podczas przedstawiania się, brzmiały wyjątkowo autentycznie. Domyślam się, że nie miały na celu jedynie wzbudzenia zainteresowania grupy? - Oczywiście, że nie! - parsknęła Wendy. - Naprawdę uwielbiam sport.
- Muszę się przyznać, że ja też trochę biegam.
- Tak?
Gdy Wendy rozmawiała z lekarzem, z bliska jej pozytywne wrażenie jeszcze się wzmocniło. Był wysoki i szczupły, ale miał wysportowaną sylwetkę i widać było, że jest niebywale silny. Z przyjemnością oceniła jego przystojną twarz i opaloną cerę. Musiała mocno wyciągać szyję, by spojrzeć w jego ciemnobrązowe zamyślone oczy.
- Biega pan dla przyjemności czy wyczynowo?
- Amatorsko, ale na długie dystanse.
- Uczestniczył pan kiedykolwiek w maratonie?
- Skusiłem się raz czy dwa.
Wendy spodobała się spokojna, rzeczowa odpowiedź, w której nie było śladu samochwalstwa. Doskonale pasowała do zdania, które zdążyła sobie wyrobić na jego temat - pewnego swojego fachu inteligentnego mężczyzny, który wie, czego chce od życia, i nie musi o tym trąbić całemu światu.
38 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 39 innych form sportu - ciągnął Ross, widząc niemą zachętę w jej oczach.
- To znaczy?
- Jazdy na rowerze, surfowania, trampingu. Dlatego mieszkam na zachodnim wybrzeżu. Niemal pod nosem mam wymarzone warunki do uprawiania hobby. - Ja też trochę biegam - włączył się ni stąd ni zowąd Kyle Dickson, starając się naśladować spokojny ton lekarza. - Nawet przygotowuję się do maratonu. - To interesujące - odparła z wymuszonym uśmiechem Wendy.
Kyle był od niej dziesięć lat młodszy, a jego ostentacyjna pewność siebie wszystkim już zalazła za skórę. Biedak, myślała Wendy nawet z pewną litością, nie zdaje sobie sprawy, jak żałośnie wypada przy starszym koledze z kursu.
Gdy ponownie napotkała spojrzenie Rossa Turnballa, dostrzegła natychmiast, że oboje odbierają natarczywość Kyle’a z podobnym zażenowaniem. Widać łączy ich nie tylko umiłowanie sportu, lecz także zbliżony sposób myślenia.
Wszystko to zdecydowało, że Wendy postanowiła kontynuować znajomość z przystojnym lekarzem. Choć mieli się spotykać na kursie, a potem pewnie wiele razy podczas akcji ratowniczych, chciała poznać go na mniej oficjalnej stopie, więc ze zwykłą dla siebie spontanicznością wypytywała go o wszystko, co jej wpadło do głowy. Podobna bezpośredniość peszyła wielu innych mężczyzn, ale nie Rossa. Z ochotą przyjął taką konwencję i bez skrępowania odpowiadał na jej pytania, nawet te bardzo osobiste.
Dowiedziała się, że ma trzydzieści siedem lat, jest kawalerem i mieszka w zaprojektowanym przez siebie domku zbudowanym z wszelką dbałością o środowisko. Powiedział jej też, że jest internistą, ale robił specjalizację z chirurgii.
Im więcej Wendy o nim wiedziała, tym bardziej upewniała się, że wreszcie znalazła mężczyznę swoich marzeń. Zaproszenie go na wspólny wypad w góry było w tej sytuacji jedynie formalnością.
- W sobotę wybieram się z paczką znajomych na wspinaczkę. Choć prawdę mówiąc, to dość specyficzna forma wspinaczki - dodała z szelmowskim uśmiechem, który już wkrótce Ross tak pokochał. - Bo bez użycia lin. - Hm, to chyba dość niebezpieczne.
- Staramy się nie przesadzać. Poza tym nie pchamy się na siłę w górę, ale kluczymy, zbaczamy, wykorzystując wszystkie naturalne punkty zaczepienia. Jak widać, to nie tylko wysiłek fizyczny, ale także umysłowy. - Rzuciła mu rozbawione spojrzenie. - Ale poradzisz sobie. To jak, jedziesz?
- A sprzęt? - wahał się Ross.
- Mam znajomego, który jest mniej więcej twojego wzrostu i budowy, pożyczę od niego wszystko co trzeba. Na wszelki wypadek postaram się też o linki i karabinki, gdybyś wolał jednak bardziej tradycyjną wspinaczkę. - No to załatwione! - Teraz i lekarz uśmiechał się z rozbawieniem. - Jesteśmy umówieni na randkę. - Nie poddam się tak łatwo. - W rozmyślania Wendy niespodziewanie wbił się głos Martina. - Od jednego z lekarzy dowiedziałem się, że bezpośrednio po 40 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 41 urazie może się wydawać, że jest gorzej niż w istocie. Jak długo tak będzie?
- Około trzech tygodni - odparła z namysłem Wendy. - Do czasu poprawy przewodnictwa nerwowego między mózgiem a rdzeniem kręgowym. - To znaczy, że zanim się dowiem, jak jest naprawdę, mogą upłynąć wieki?
Wendy ważyła słowa. Podziwiała bojowość Martina i chciała mu jakoś dodać otuchy, ale jeśli do dwudziestu czterech godzin po uszkodzeniu kręgosłupa nie widać jakichkolwiek oznak poprawy, jak w jego przypadku, rokowania są niedobre.
- Postaramy się zrobić, co w naszej mocy, żeby pański stan się poprawił - odparła ostrożnie. - Zobaczy pani, że się nie dam. - Martin najwyraźniej wyczuł jej wahanie.
- I tak trzymać. - Uśmiechnęła się do niego serdecznie, poprawiając mu poduszkę pod głową.
Zastanawiała się, czemu Ross nie patrzy na swoją rekonwalescencję w podobny sposób, jak na rodzaj przeciwności, z którą trzeba się zmierzyć. Czemu poddaje się bez walki i przyjmuje najgorszy scenariusz? To do niego zupełnie niepodobne. Czy to możliwe, że z jakichś względów zaakceptował swój los i nie stara się go zmienić?
Nie, na pewno nie. Choć zna go od niedawna, nie ma wątpliwości, że nigdy nie rezygnuje i zawsze staje do konfrontacji z przeciwnościami. Pewnie ani myśli poddać się bez walki, ale chce to zrobić po swojemu, i może jest na tyle mocny, że nie szuka pomocy.
Może po prostu chce walczyć sam.
Od początku wyczuwała w nim samotnika, człowieka izolującego się od tłumu. Wyznał jej kiedyś, że nigdy nie odczuwał potrzeby dzielenia z kimś życia na dłużej. Póki nie poznał jej.
Ta niezależność objawiała się także w jego charakterze - miał odwagę myśleć po swojemu i po swojemu działać. Samotne zmagania ze światem ilustrował nawet wybór okolicy, odludnej i zacisznej, gdzie zbudował swój dom marzeń.
Do dziś pamiętała poczucie egzotycznej baśniowości podczas kąpieli w buszu, ciepło ich rozmów i śmiech, których nie ochłodziły nawet strugi ulewnego deszczu. Ross zaprowadził ją do emanującej magicznym czarem jaskini i Wendy miała wrażenie, że nie był to przypadek, że nie chodziło tylko o schronienie się przed deszczem. Wybrał ukochane przez siebie miejsce, bo właśnie tu chciał wyznać jej miłość.
Zapamiętała niemal każdy szczegół planów, które potem gorączkowo snuli na przyszłość i w których ziszczenie ślepo wierzyli. Aż zakłócił je tragiczny wypadek. Westchnęła cicho i postanowiła skoncentrować się na pracy.
W samą porę, by jej rozkojarzenia nie zauważył dyrektor Coronation Hospital, Patrick Miller. - Jak tam nasz pacjent? - zapytał.
- Jakoś się trzymam - odparł Martin.
- Wendy wystarczająco o pana dba?
- To najlepsza pielęgniarka, jaką sobie można wyobrazić!
Mogę ją wziąć potem do domu?
- Obawiam się, że nie spodobałoby się to jej narzeczonemu. No i pańskiej żonie, Gemmie. Właśnie przyszła w odwiedziny. - Patrick Miller ukradkiem spojrzał na Wendy.
Domyśliła się, że przełożony wpadł jedynie po to, by ją ostrzec, że kobieta jest znów roztrzęsiona, i nieznacznie skinęła głową. Musi ją trzymać w ryzach podczas wizyty u męża. Nie może pozwolić, by jej rozpacz udzieliła się Martinowi, który tak dzielnie walczy o każdy okruch nadziei.
- Potem jeszcze wpadnę, żeby pana zbadać - oznajmił szef szpitala - a na razie przyślę panu miłe towarzystwo. Gemma Gallagher miała czerwone i zapuchnięte oczy, ale starała się zachować spokój.
- Popatrz, co ci narysowała 01ivia.
Pocałowała męża i podała mu rysunek, na którym stały dwie postacie, jedna tyczkowate wysoka, druga mała jak fasolka, niemal sama głowa i nogi, która wyciągała do góry rączkę, by dotknąć dłoni górującej nad nią postaci. „Tatuś i 01ivia”, głosił chwiejny podpis.
Kobieta ujęła dłoń męża.
- Damy sobie radę, wyjdziesz z tego - wydusiła przez łzy.
- Ma się rozumieć. - Głos Martina brzmiał chrapliwie.
Widać było, że walczy, by się nie rozkleić. Wendy wykorzystała wizytę żony pacjenta, by chwilę odetchnąć.
- Ty to masz szczęście - zagadnęła ją koleżanka, Debbie Stringer, gdy Wendy mijała dyżurkę pielęgniarek. - Twój tajemniczy wielbiciel znów przysłał kwiaty.
- Co? - Wendy stanęła jak wryta na widok kolejnego bukietu czerwonych róż. -1 znów nie wiadomo, kto nim jest?
- Niestety! - Debbie zachichotała. - Chyba się domyślasz, jak wszystkie jesteśmy ciekawe.
- To dziwne. - Wendy patrzyła zdezorientowana na bukiet, potem nagle zdecydowała: - Nie chcę ich, możesz je sobie wziąć lub komuś dać.
- A może dałabyś je Rossowi, skoro jesteś pewna, że to nie on ci je przysyła?
- Po artykułach w prasie i reportażu w telewizji dosłownie tonie w kwiatach.
- To może Samowi? Nie dostaje od nikogo nawet złamanego badyla.
- Dobry pomysł. - Wendy aż jęknęła, unosząc ciężki bukiet, i dodała z uśmiechem: - Mam nadzieję, że nie zrozumie tego opacznie.
Lubiła Sama, sąsiada z pokoju Rossa. Mimo zaawansowanej paraplegii nie tracił pogody ducha. Chorował już dwadzieścia lat, a mimo to, i mimo siedemdziesiątki na karku, traktował swą chorobę jak przejściową dolegliwość. Gdy weszła, Sam smacznie chrapał, więc włożyła kwiaty do wazonu na parapecie. Ze skurczem serca zobaczyła, że zasłony wokół łóżka Rossa są szczelnie zaciągnięte, jak gdyby w ten sposób zupełnie odcinał się od świata. Mimo to zerknęła przez szczelinę i napotkała jego czujny wzrok.
- Cześć, kochanie - szepnęła, dotykając pieszczotliwie jego dłoni i poczuła, jak ogarnia ją fala miłości dla tego leżącego bezradnie mężczyzny.
W tym momencie opuściły ją jakiekolwiek wątpliwości co do dalszych kroków.
To nie koniec. Na pewno nie.
- Mam tylko kilka minut. U mojego pacjenta jest żona Wendy usadowiła się na krześle obok łóżka Rossa, trzymając go za dłoń.
Dużo o tobie myślałam... o nas.
..Nas już nie ma. Przecież ci mówiłem - odparł znużonym głosem.
Decyzja o zerwaniu z Wendy okazała się o wiele trudniejsza, niż przypuszczał. Dlatego musiał unikać jej towarzystwa, trzymać ją na dystans. Nie miał sił i na walkę o zdrowie, i ze swoim uczuciem. A ilekroć widział Wendy. ilekroć czuł jej zapach i dotyk, musiał trzymać sie z.całych sił w garści, by nie oszaleć. Nie chciał po raz kolejny przeżywać rozmowy o rozstaniu, tym bardziej że nie mógł jej wyjaśnić, dlaczego tak robi. Zamknął oczy. - To koniec i już.
- Jeśli o mnie chodzi, nie - odparła z mocą. - Kocham cię. Ross. I nic tego nie zmieni.
- Do tanga trzeba dwojga. A ja już nigdy nie zatańcze Nie wiadomo. - Uścisnęła mocniej jego dłoń, a na twarzy po raz pierwszy od dawna zagościł ów dobrze mu znany figlarny wyraz. - A poza tym mówiłeś kiedyś, że jestes koszmarnym tancerzem.
- Mogłem sobie oszczędzić mówienia prawdy. - Ross spochmurniał i Wendy uświadomiła sobie, że próba rozładowania atmosfery spełza na niczym. - Mogłem się chwalić, że tańczę jak John Travolta i Michael Jackson razem wzięci, i nigdy byś nie miała okazji się przekonać, czy mówię prawdę.
- Ależ ja mam w nosie, jak tańczysz i czy w ogóle tańczysz! - wykrzyknęła Wendy i natychmiast zagryzła usta, zdając sobie sprawę, jak to zabrzmiało. - Ale ja nie - odparł ponuro i gwałtownie cofnął rękę.
- Przepraszam. Wiesz, że nie to miałam na myśli...
Westchnęła. Nie tędy droga. Musi spróbować inaczej. - Ross, spójrz na to obiektywnie. Rekonwalescencja posuwa się do przodu. Musisz dać sobie więcej czasu. Nie można podejmować życiowych decyzji na podstawie własnych odczuć w chwili, gdy dopiero dochodzisz do siebie i jesteś rozchwiany psychicznie. A tym bardziej nie możesz podejmować decyzji dotyczących nas obojga, bo zapominasz, że ja też mam coś do powiedzenia. Chcesz czy nie chcesz, twoje życie stało się moim.
Ross doskonale rozumiał, o co Wendy chodzi, tym
bardziej musiał udawać, że odrzuca jej argumenty. Nie
mógł dać sobie wytłumaczyć, że łącząca ich miłość
pokona wszystkie przeszkody, bo nie chciał czynić z ich
uczucia oręża w walce o swoje zdrowie. Nie mógł
pozwolić, by ukochana kobieta musiała się dla niego
poswiecac bo to by oznaczalo ze ja ze soba wiaze a to by
bylo dla niego nie do przyjecia
MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 47
Miał pewność, że na tej rozmowie się nie skończy, trzeba więc znaleźć jakąś strategię, która w końcu przekonałaby Wendy, że powinna ułożyć sobie życie bez niego.
Musi jej wytłumaczyć, że z jego punktu widzenia ich dalszy związek nie ma szans na powodzenie. Co więcej, udawać, że od samego początku nie traktował go tak powaznie jak ona. Wolał wzbudzić jej gwałtowny gniew teraz, niż potem zadawać bezustanny ból. - Zrozum - mówił znużonym głosem - musimy przestać myśleć o nas jak o parze. Spójrz na to obiektywnie, jak długo się znamy? Było cudownie, przeżyliśmy wspaniały romans i pletliśmy różne rzeczy, jak to kochankowie. Ale teraz zaczęła się brutalna proza życia i czas przejrzeć na oczy. Ja już to uczyniłem i wiem, że między nami koniec. Nie ma dla nas wspólnej przyszłości. - Jak możesz tak lekko mówić o tym, co przeżyliśmy? Poza tym, czemu nie poczekasz,? Nie rób kolejnych dalekosiężnych planów, bo już zbyt boleśnie doświadczyliśmy ich nietrwałości. Skupmy się na tym, co jest teraz. Walczmy razem o twoje zdrowie, o nas. Naprawdę chcesz mnie tak szybko odsunąć? Tak ci do tego spieszno? - Tym razem nie mogła już pohamować łez. Ross westchnął. Pierwszy raz widział, jak Wendy płacze, i ten widok bardzo go poruszył. Zanim zdążył się opanować, chwycił dziewczynę za dłoń.
- Nie płacz, proszę - szepnął. Zaczął się obawiać, czy jego żelazne postanowienie samotnej walki wy-__ trzyma próbę. - Dla mnie to wszystko jest o wiele ciezsze Nawet sie niedomyslasz jak 48 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 49 - To dlaczego nie pozwalasz sobie pomóc?! - Bo... - Ross nie zdążył odpowiedzieć. Zasłona rozsunęła się gwałtownie.
- Cześć, jak tam?
- Kyle! - Wendy omal nie zatkało. Osobą, która tak bezpardonowo wtargnęła do salki i zakłóciła ich rozmowę, jest Kyle Dickson! Wendy czuła, że się w niej gotuje, i z trudem się powstrzymywała, by go nie wypchnąć za drzwi.
Co za tupet! Przychodzi jak gdyby nigdy nic do Rossa, który przez jego głupotę i lekkomyślność może na zawsze pozostać unieruchomiony.
Zerknęła szybko na Rossa, by zbadać jego reakcję, i ze zdziwieniem stwierdziła, że Ross albo nie jest zły, albo doskonale maskuje gniew. Ale zaraz ją olśniło. No tak, można się domyślić, czemu jest taki spokojny. W sytuacji, gdy Wendy zmusza go do drążenia niewygodnego tematu, nawet samego diabła przywitałby z radością. - No pewnie, że ja! - Z usta ratownika nie znikał denerwujący uśmieszek.
Wendy zastanawiała się, czy jest jeszcze bezczelniejszy, niż myślała, czy też tak głupi, że nie zdaje sobie sprawy z niestosowności swojego zachowania. - Widzę - odparła sucho. - Ale co ty tu robisz?
- Wpadłem z wizytą, to chyba jasne.
Na twarzy Rossa malował się dziwny wyraz, ni to rozbawienia, ni to ironii. Rzucał spojrzenie to na nią, to na Dicksona, jak gdyby w jego pamięci odżywały niezręczne zaloty młodego ratownika do Wendy, i zastanawiał się, do kogo tak naprawdę Dickson przyszedł. - Już dawno po godzinach odwiedzin - zauważyła Wendy. - Kto cię wpuścił?
- Czy ja wiem? - Kyle wzruszył ramionami. - Nikomu nie musiałem się opowiadać.
- Już tu jest, więc to bez znaczenia - wtrącił cicho Ross. Widać było, że sytuacja przestała go bawić i jest po prostu zmęczony.
- Jak uważasz - mruknęła Wendy. Miała ochotę zmyć głowę aroganckiemu młodzianowi, ale przez wzgląd na Rossa zachowała milczenie.
- Jak tam noga, Kyle? - spytał Ross.
- O, już zapomniałem. Jak nowa. Okazało się, że to pryszcz.
- Podczas akcji wyglądało to nieco inaczej - zauważyła lodowato Wendy. - Wrzeszczałeś jak obdzierany ze skóry.
- Eee tam, może trochę przesadziłem.
- Może jednak nie taki pryszcz, co, Kyle? - Ross mówił cicho, ale Wendy wyczuwała rosnącą w nim irytację.
- Poważnie. - Kyle zdawał się nie zauważać tonu Rossa. - Okazało się, że to tylko uszkodzenie mięśnia. Ale nic się nie stało, bardzo szybko wróciłem do siebie i...
- Nie mówiłem o tobie. - Ross odwrócił od niego wzrok z niechęcią, jakby mierził go sam fakt obcowania z taką głupotą.
- Ten „pryszcz”, o którym raczyłeś wspomnieć - podjęła Wendy nabrzmiałym z emocji głosem - sprawił, że widzisz tu Rossa w takim stanie. Gdyby nie twoja bezdenna głupota, nie gnałbyś tak szybko do przodu 50 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 51 i nie nadziałbyś się na pręt. Gdyby nie twoja histeria i wierzganie, Ross spokojnie by ci pomógł. - Pobiegłem, bo słyszałem krzyk - bronił się Kyle, jakby wreszcie dotarła do niego niestosowność jego wcześniejszych słów.
- Chyba we własnej głowie. Nikt poza tobą go nie słyszał.
- Zaraz, zaraz. - Widać było, że po chwilowej skrusze Kyle znowu staje się arogancki. - Przecież nie prosiłem Rossa, żeby mnie ratował. Sam bym sobie poradził.
- Szkoda, że nie oznajmiłeś tego wszystkim swoim opętańczym wrzaskiem - wycedziła Wendy. - Zostawmy to - wtrącił Ross. - Co to zmieni? - Właśnie! - podchwycił Kyle. - Wiedziałem, że nie będziesz miał pretensji.
- Nie o to mi chodziło. - Ross wyraźnie tracił już cierpliwość.
Kyle zmrużył powieki i w jego oczach pojawił się dziwny błysk. Jak gdyby w obawie, że ktoś to zauważy, odwrócił głowę i w tym momencie dostrzegł bukiet róż na oknie.
- Ładne. Dla kogo? - spytał.
- A czyj to pokój? - burknęła Wendy.
Kyle podszedł bliżej i uniósł róże.
- To dlaczego na bileciku jest twoje imię?
- Wiesz co? - Tego już Wendy było za wiele. Ofuknęła się w myślach za to, że zapomniała usunąć bilecik, i zastanawiała się, co powie Rossowi. - Myślę, że na ciebie już czas.
- Przyszedłem do Rossa, nie do ciebie - rzekł wyzywająco Kyle, kątem oka zezując, czy Ross przyjdzie mu z pomocą.
Ten jednak milczał, a Wendy nie wiedziała, czy ze zmęczenia, czy dlatego, że starał się ukryć rosnącą agresję. Zbity z tropu ratownik zaszurał nogami i odchodząc, mruknął:
- Wpadnę, kiedy będziesz w lepszej formie. - Ten facet zawsze działał na mnie jak płachta na byka - odezwała się Wendy. - Ale tym razem... szkoda słów! Nawet nie przyszło mu do głowy, żeby cię przeprosić. Jakby nie miał nic wspólnego z twoim wypadkiem!
- Może obudzi się w nim poczucie winy, kiedy zobaczy mnie na wózku?
Wendy wzięła głęboki oddech. Czemu Ross widzi wszystko w tak czarnych barwach?
- Ty znów to samo... - powiedziała znużonym głosem.
Nagle poczuła, że ma dość wszystkiego, że jest zupełnie wyzuta z energii. Widać defetyzm jest zaraźliwy. - O jakich kwiatach mówił Kyle? - spytał nagle Ross.
- O różach, które chciałam dać Samowi, ale spał. Doszłam do wniosku, że będzie mu miło, bo nigdy nic nie dostaje.
- Mądry pomysł. Kto ci je przysłał?
- Nie mam pojęcia. Na bileciku było tylko moje imię. Miałam nadzieję, że ty.
- Kwiaty nie są w moim stylu. Poza tym, dlaczego miałbym ci je wysyłać?
- No właśnie - odparła kwaśno. Jak na jeden dzień miała dość. - Muszę iść. Postaram się jeszcze wpaść po dyżurze. Może jednak zamienisz ze mną choć kilka słów w bardziej przyjaznym tonie.
Odpowiedziała jej cisza. Trudno było dać jej wyraźniej do zrozumienia, że jest nieproszonym gościem. Wracała zamyślona do dyżurki, nagle jednak zatrzymała się w pół kroku. Przy tablicy korkowej, na której personel wywieszał informacje i ogłoszenia, stał Kyle Dickson, udając, że coś czyta.
- A cóż ty tu do diabła jeszcze robisz? Nie dostrzegłeś, że Rossowi nie odpowiadają twoje wizyty? - Wendy podeszła bliżej, czując, jak rośnie w niej złość. - Co ci w ogóle strzeliło do głowy, żeby go odwiedzać! Nie pomyślałeś, że może mieć uraz i na razie wolałby nie oglądać cię na oczy?
- Tego byłem nawet pewien. - Kyle wzruszył ramionami i na jego twarzy pojawił się grymas uśmiechu. - Ale sądziłem, że ty będziesz chciała.
- Co takiego?! - Wendy nie wierzyła własnym uszom.
- Wpadłem na kilka dni do Christchurch i pomyślałem, że może poszlibyśmy razem na kolację.
- Z tobą jest chyba naprawdę coś nie tak. - Wendy była bardziej zdumiona niż zdenerwowana. - Niby czemu? - Grymas na ustach Kyle’a rozszerzał się. - Mam dziwne wrażenie, że ty i Ross nie jesteście już parą.
Odwróciła szybko wzrok, by ukryć panikę w oczach. stał za parawanem łóżka Rossa i czy był w stanie podsłuchać ich rozmowę. Czuła, jak narasta w niej dzika furia. Jakim prawem ten gnojek wtarabania się w życie jej i Rossa!
- Słuchaj - powiedziała cicho, ale takim tonem, że Kyle drgnął. - Już raz słyszałeś, że nie jesteś tu mile widziany. I więcej się tu nie kręć, bo zawołam ochronę. - Dobra, dobra, już się zmywam. - Kyle ruszył do wejścia i rzucił przez ramię: - Do zobaczenia. - Po moim trupie! - krzyknęła za nim Wendy. - Co to za typ? - usłyszała za sobą głos Debbie, która wracała z obchodu.
- Szczeniak z ekipy ratowniczej, mojej i Rossa. Wyjątkowo wkurzający. Jak w ogóle tu wlazł? Ochrona śpi, czy co?
- Raczej ma mętlik, bo co chwila ktoś tu się kręci z rodzin pacjentów... Poczekaj, odbiorę. - Debbie podniosła słuchawkę i odkładając ją, rzuciła: - Szef chce cię widzieć.
- Już pędzę. - Wendy ucieszyła się, że może uniknąć dalszych wywodów na temat Kyle’a Dicksona. Sama myśl o nim napawała ją odrazą.
Patrick Miller wezwał Wendy, by przekazać jej rezultaty badania rentgenowskiego Martina Gallaghera. - Niestety, nie ma cofnięcia się objawów - oznajmił.
- Chciałbym go mieć jak najszybciej na stole operacyjnym.
- Skoro nie ma wyboru...
- Niestety. - Patrick przez chwilę siedział zamyślony Ale, ale A jak tam nasz ulubiony pacjent?-I 54 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 55 - Ross ma doła. - Wendy starannie dobierała słowa. Nie chciała wchodzić w sprawy bardziej osobiste, mimo zażyłości z dyrektorem szpitala. Zwłaszcza nie miała ochoty zwierzać się, że Ross po prostu chce ją rzucić. - Wiesz równie dobrze jak ja - odrzekł Patrick - w jakim stanie ducha są nasi pacjenci. Trudno się im dziwić, a Ross dodatkowo jest lekarzem. Ale jakoś w jego przypadku nie mam obaw. Jestem niemal pewny, że wyjdzie stąd o własnych siłach, choć na pewno nie bez pomocy kul czy aparatu ortopedycznego. - Obawiam się, że dla niego to za mało.
- Musi zacząć inaczej myśleć o swoim ciele, zaakceptować to, że może już nigdy nie będzie w stu procentach sprawny. A w tym ty możesz mu pomóc najlepiej.
- Mam nadzieję - odparła ostrożnie.
Tylko ona zdaje sobie sprawę, ile naprawdę mogłaby dla niego zrobić. Nie tylko jako pielęgniarka czy nawet ukochana kobieta. Ale przede wszystkim jako ktoś, na kim mógłby zawsze polegać. Ross nigdy nie miał nikogo tak bliskiego jak ona. Co się z nim stanie, jeśli Wendy pozwoli, by łącząca ich więź się zerwała? Ale jak przekonać Rossa, żeby przyjął jej pomoc? Po ustaleniu szczegółów dotyczących dalszej terapii Martina Gallaghera Wendy pożegnała się z Patrickiem i wróciła na oddział. Przy łóżku śpiącego Martina stał Peter.
- Jak tam ukochany? - zagadnął. - Sally twierdzi, że przewodnictwo nerwowe w lewej nodze zaczyna się poprawiać.
- Bo generalnie nie jest z nim źle. - Wendy kiwnęła głową. - Problem w tym, że jego interesuje tylko całkowite wyzdrowienie. Maksymalista w każdym calu. - Tak... - zadumał się Peter. - Ale to nie tylko problem Rossa. To jakiś dziwny paradoks naszych pacjentów i szpitala. Trafiają tu zwykle osoby najbardziej aktywne fizycznie, dżokeje, paralotniarze, sportowcy. Tacy, dla których sprawność fizyczna jest podstawą życia i przyjemności, i dlatego mają najwięcej do stracenia, jeśli grozi im kalectwo. Kochają zdrowie najbardziej na świecie, a jednak co chwila narażają się na jego utratę.
- Zauważ, że Ross w innych warunkach nabawił się kontuzji - zaprotestowała. - Nie ganiał po osypisku dla własnej przyjemności.
- Zgoda, ale dlaczego wybrał pracę w ratownictwie, która łączy się z ryzykiem? W pewnym stopniu traktował to jako przedłużenie swojego hobby.
- Może masz rację - rzekła Wendy z namysłem. - Ross chciał być najlepszym ratownikiem na świecie. - Kto to jest Ross? - Z łóżka Martina dobiegło ich senne mamrotanie.
- Chłopak Wendy, w dodatku z branży - wyjaśnił Peter.
- Jest lekarzem?
- Tak, ale teraz jest pacjentem - odparła Wendy.
- Tak? Tu? Co mu się stało?
- Wypadek podczas akcji - wtrącił Peter. - Było o nim głośno w prasie i telewizji.
- A tak! Chodzi o ten zamach bombowy. Aż trudno uwierzyć, żeby w Nowej Zelandii coś takiego...
56 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 57 pierwsze zadanie nowo utworzonej ekipy ratownictwa medycznego, w której byłam ja i właśnie Ross. - Sami lekarze i pielęgniarki?
- O nie. Sanitariusze, pielęgniarze, strażacy, funkcjonariusze Czerwonego Krzyża i obrony cywilnej.
- A budowlańcy, tacy jak ja, mieliby szansę?
- Nawet sporą. - Wendy odpowiadała mu z ochotą. Cieszyła się, że pacjent choć na chwilę może się oderwać od myśli o swym nieszczęściu. - Podczas zawałów ścian potrzebni są fachowcy, żeby oszacować gatunek murów, ich grubość, i tak dalej. A także do budowania konstrukcji podtrzymujących pozostałe ściany.
- To tylko czekać, jak obaj do was dołączymy! Wendy pokiwała z uśmiechem głową, nie chcąc rozwiewać nadziei pacjenta. Podziwiała go za upór, z jakim walczył. Jak więc ma mu wyjaśnić, że jego obrażenia są o wiele poważniejsze od urazu Rossa? Nie dawało jej spokoju pytanie, dlaczego Ross, mimo o wiele większych szans na wyzdrowienie, ma bardziej pesymistyczne podejście niż Martin. A gdyby tak umieścić ich w jednym pokoju? Może optymizm Martina podziałałaby zaraźliwie na Rossa?
- No, czas się odwrócić - przypomniał Peter. Regularna zmiana pozycji była dla pacjentów z urazami kręgosłupa kluczowa. Ale to dość skomplikowane zadanie wymagało współdziałania co najmniej dwóch osób. W dodatku nigdy nie było wiadomo, jak w tej sytuacji zareaguje organizm pacjenta. Dlatego, gdy skończyli, Wendy spytała:
- Wszystko w porządku, Martin?
- Chyba nie za bardzo...
Peter i Wendy spojrzeli z niepokojem na monitor pracy serca. Wykres oznaczający rytm skurczy pojawiał się znacznie wolniej, jakby z ociąganiem. Skóra pacjenta zaczęła przybierać nieprzyjemną sinawą barwę, a na jego czole pojawiły się kropelki potu. Nagle zapiszczała aparatura pomiarowa.
- Rytm serca spada do trzydziestu - jęknął przez zaciśnięte zęby Peter. - Lecę po szefa.
Patrick Miller w jednej sekundzie znalazł się przy łóżku chorego.
- Dawka atropiny i adrenaliny - zaordynował.
Wendy natychmiast podała zastrzyk pacjentowi. Rytm serca uległ przyspieszeniu, ale nie tak, jak by sobie życzyli. Pasemka na monitorze zaczęły tym razem skakać jak szalone.
- Częstoskurcz komorowy - szepnęła Wendy. - Pacjent stracił przytomność! - Głos Petera przeciął ciszę jak brzytwa. W ułamku sekundy podsunął defibrylator i posmarował pierś Martina żelem, a Wendy przyłożyła elektrody.
- Uwaga, ładunek dwieście dżulów.
Wszyscy z niepokojem ponownie spojrzeli na monitor. Wykres nie zmienił się ani na jotę. Wendy ponownie włączyła zasilanie.
- Ponawiam próbę. Dwieście dżulów.
Tym razem wykres wrócił do normy i z wszystkich piersi wyrwało się westchnienie ulgi. Rytm nadal był szybki, ale regularny. Skóra pacjenta zaczęła nabierać normalnych barw, a on sam jęknął i zaczął ruszać powiekami. Wendy chciała już odłożyć elektrody, gdy nagle zmroził ją głos Patricka:
- Poczekaj...
Niemile zaskoczona stanęła w pół kroku i obejrzała się na monitor. Rytm serca nie tylko znów stał się szybszy, ale w dodatku wykres nie ekranie przypominał nieregularny chaotyczny zygzak. Wendy zbyt dobrze wiedziała, co to znaczy - częstoskurcz komorowy przeszedł w migotanie komór. Nie pomogły trzy następne wstrząsy. Przy łóżku zaczęło się gromadzić coraz więcej personelu.
- Peter, zestaw do intubacji dotchawicznej! r- zawołał Patrick i sięgnął po laryngoskop. - Wendy, tlen.
Wendy przytrzymała maskę tlenową na twarzy pacjenta. Ktoś inny zajął się masażem serca i podaniem kolejnych zastrzyków. Wendy ponownie użyła defibrylatora w coraz bardziej rozpaczliwej próbie przywrócenia prawidłowej akcji serca. Nawet wtedy, gdy na ekranie ujrzała obojętnie płaską linię, która uświadamiała jej i pozostałym, że ich wysiłki straciły już sens. Cała akcja trwała czterdzieści pięć minut, ale szok po niepowodzeniu pojawiał się stopniowo i trwał o wiele dłużej. Powoli wszyscy się rozeszli, zostawiając Wendy i Petera, którym przypadło niewdzięczne zadanie posprzątania całego sprzętu po akcji.
- Najgorsze jest chyba to - odezwała się Wendy po dłuższej chwili - że tak bardzo chciał walczyć o zdrowie, nawet gdyby miał spędzić życie w wózku inwalidzkim. - Masz rację. - Peter położył jej dłoń na ramieniu i poczuł, jak dziewczyna drży. - Słuchaj, może zabiorę cię po dyżurze na coś mocniejszego?
- Dzięki, Pete - Wendy uśmiechnęła się przez łzy - ale chciałabym jeszcze na chwilę wpaść do Rossa. - To zrozumiałe. Pędź, ja dokończę.
Wendy przebrała się i ruszyła w stronę pokoju Rossa. Pomyślała ze smutkiem, że jej plany, by Martin zaraził optymizmem Rossa, spełzły na niczym.
Zasłona wokół łóżka Rossa była nadal szczelnie zasunięta. W pokoju krzątała się Debbie, która na jej widok położyła palec na ustach.
- Ross śpi - wyszeptała. - I prosił, żeby mu nie przeszkadzać.
- Oczywiście, Debbie. Chciałabym tylko przy nim posiedzieć chwilę.
- Wiem, ale... - W głosie Debbie pojawiło się wahanie. - Prosił, żeby absolutnie nikogo nie wpuszczać. - Pewnie się bał, że znów przypałęta się ktoś taki jak Dickson, ten popapraniec, którego dziś widziałaś, i... - Wendy-przerwała jej Debbie, odwracając wzrok. - Nie wiem, jak ci to powiedzieć... Ross nie życzył sobie widzieć nikogo. Zwłaszcza ciebie...
Wendy patrzyła z niechęcią na niezapłacony rachunek za światło. Korespondencja zbierała się od kilku tygodni, podobnie jak zaległości w pracach domowych. Było oczywiste, że przy jej problemach osobistych takie rzeczy schodzą na dalszy plan. Ale świadomość zaniedbań także w sprawach domowych sprawiała, że każdego poranka musiała coraz dłużej się przekonywać, że trzeba zwlec się z łóżka. Coraz trudniej jej było znaleźć bodziec do jakiegokolwiek działania, nie mówiąc już o układaniu sobie życia.
Nawał niezałatwionych spraw wydawał się nacierać ze wszystkich stron i Wendy miała przemożną chęć, by wrócić do łóżka i zwinąć się w kłębek.
Tym bardziej że jak zwykle po przebudzeniu natychmiast dopadła ją świadomość głównego powodu przygnębienia. Ross coraz bardziej ją odpychał i nie wiedziała już, jak się temu przeciwstawić. Intuicyjnie wyczuwała, że żadne racjonalne argumenty do niego nie dotrą, bo był przekonany, że robi tak dla jej dobra.
W poczuciu bezsilności coraz częściej, przynajmniej w domu, Wendy dawała folgę łzom. Tak jak teraz - łzy wisiały już na koniuszkach rzęs, gdy nagle otarła je gniewnym gestem. Co jest? Przecież nigdy nie płacze, nigdy nie narzeka, nigdy się nie poddaje. Czy już zapomniała o tym?
Uleganie złemu nastrojowi i utrata wiary we własne siły nie pomogą ani jej, ani Rossowi. Zgoda, nigdy jeszcze nie była tak uzależniona od drugiej osoby, ale też nigdy nie doświadczyła tak pięknego uczucia, więc tym bardziej powinna o nie walczyć.
Musi rozwiązać ten dylemat jak każdy problem w życiu, potraktować go jako wyzwanie, przeszkodę, z którą trzeba się poważnie zmierzyć. I tyle. Czy mało było przypadków, gdy stała bezradnie przed wierzchołkiem, który wydawał się nie do pokonania? I za każdym razem jej się udawało, próbowała to z jednej, to drugiej strony. Tak samo musi podejść do problemu z Rossem i więcej nie poddawać się rozterkom. Jak gdyby na przypieczętowanie jej nowego postanowienia, zadzwonił telefon. Podniosła słuchawkę. - Cześć, Wendy. Tu Kelly.
- O, cześć! - zawołała zaskoczona.
Z drugiej strony rozległ się perlisty śmiech koleżanki z ekipy ratowniczej.
- Sądząc po twojej reakcji, spodziewałaś się telefonu od kogoś innego. Pewnie od Rossa?
- Nie, nie - zaprzeczyła szybko Wendy. W telefon od Rossa dawno już przestała wierzyć. - Przepraszam, po prostu żyję ostatnio w innym wymiarze. Wspaniale, ze dzwonisz. Co u ciebie?
- Po staremu. Codzienna harówa, a poza tym nic ciekawego. Wręcz zaczynam tęsknić za jakąś akcją ratowniczą. Żeby nie umrzeć z nudów, zabawiam się s 62 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 63 w ploteczki. Wyobraź sobie, że Jessica powoli przestaje być tylko gościem w domu Joego.
- Poważnie? - Wendy ucieszyła ta wiadomość, ale jednocześnie poczuła ukłucie żalu, że to Jessica, a nie ona, przeżywa niczym nieskrępowaną euforię miłości. - Jak najbardziej. Już od dawna wiedziałam, że się zabujała w Joem, ale teraz i on wpadł po uszy. - To dobrze, bo miłość to uczucie dla dwojga. - Biorąc po uwagę ich oraz ciebie i Rossa, myślę, że na następnym ogłoszeniu o kursie dla ratowników powinna być uwaga, że to jedynie przykrywka dla biura matrymonialnego.
- No myślę! - odparła z udawanym entuzjazmem Wendy. - Teraz czas na ciebie.
- Dzięki za troskę, ale dobrze mi jak jest. Ale do rzeczy: Joe zajmie się dziś Rickym, synkiem Jessie, żeby ona sama mogła wyskoczyć z nami na babski wieczór i poszaleć z okazji zaręczyn. Oczywiście ty też jesteś zaproszona. Ten jeden raz Ross musi wytrzymać bez ciebie.
- Nie ma wyboru. - Wendy nadal utrzymywała żartobliwy ton, ale zastanawiała się ponuro, co by powiedziały koleżanki na wieść o tym, że przed kilkoma dniami Ross niemal oficjalnie zabronił wpuszczać Wendy do siebie. Szczęście, że trafiło na rozsądną Debbie, która w dodatku nie była paplą, bo inaczej huczałby cały szpital. Debbie zadowoliła się wyjaśnieniem, że Wendy poprztykała się z Rossem, i więcej nie wracała do sprawy.
- Hej, co tak zamilkłaś? - zapytała Kelly. - Zastanawiam się... - Wendy zawahała się, lecz podjęła decyzję. Uznała, że skoro Ross i tak nie chce jej widzieć, to odrobina rozrywki dobrze jej zrobi. - Kiedy i gdzie?
Po ustaleniu szczegółów spotkania Wendy odwiesiła słuchawkę, czując, że znów zaczyna być sobą. Telefon Kelly pomógł jej utwierdzić się w przekonaniu, że musi jak najszybciej wrócić do normalnego życia. Nie tylko poprawi jej się stan psychiczny, ale także ona sama nabierze dystansu do problemów, a w ten sposób o wiele bardziej może pomóc Rossowi i sobie, niż użalaniem się nad sobą.
Jednakże, gdy szukała książeczki czekowej, spod dokumentów wypadły zaadresowane już i zaklejone listy do starego i nowego miejsca pracy, jeden z wypowiedzeniem umowy, drugi z podaniem o przyjęcie na posadę pielęgniarki. Listy, które napisała zaraz po ustaleniu z Rossem, że przenoszą się na zachodnie wybrzeże. Ponownie do niej dotarło, ile ich jeszcze czeka przeszkód i jak bardzo zmienią się ich życiowe plany, nawet gdyby ona i Ross wrócili do siebie. Patrzyła na trzymane w ręku koperty jak na listy z innego świata. Nagle zdecydowanym gestem wrzuciła je do śmieci. To nie jest przyznanie się do porażki, lecz zmiana kierunku działania - tak jak w górach, gdy nie wychodzi jej wspinaczka.
Uśmiechnęła się, po raz pierwszy od wielu tygodni szczerze. Postanowiła, że ilekroć najdą ją wątpliwości czy zniechęcenie, będzie sobie przypominać, że problemy ma rozwiązywać tak jak podczas wspinaczki. Jak nie z jednej, to z drugiej strony. I próbować, ciągle próbować. Aż do skutku.
- przeszła przez całe życie. Tak poradziła sobie z bulimią w dzieciństwie, tak trafiła - przy swoim wzroście! - do narodowej reprezentacji w siatkówce. To w dużej mierze dzięki swej determinacji cieszyła się zawsze tak ogromną sympatią.
Podobny upór musi wykazać w cementowaniu relacji z Rossem, o czym jednak lepiej nie informować jego samego, ponieważ instynktownie czuła, że siła determinacji jej ukochanego jest równie wielka co jej, i tylko mogłaby go sprowokować do zaciekłego oporu. Musi poradzić sobie sprytem i udawać, że zaakceptowała ich zerwanie. Może to otrzeźwi go na tyle, że zamiast stawiać zasieki nie do przebycia, zacznie z nią rozmawiać. A to początek porozumienia. Ross z trudem opanował złość. Już po raz kolejny nacisnął dzwonek i nikt nie przychodził.
- Przepraszam! - W końcu do pokoju wpadła zdyszana pielęgniarka. - Mamy urwanie głowy. W izbie przyjęć dwaj nowi pacjenci, a pani Skinner znów zatrzasnęła się w toalecie.
- Oczywiście, wiem, jak to jest. - Rossowi zrobiło się głupio, że tak łatwo traci panowanie nad sobą. - To niby nic poważnego, bo tylko swędzenie, ale doprowadza mnie do szału.
- Nie tylko pan od tego wariuje. - Pielęgniarka kierowana wskazówkami Rossa odnalazła wszystkie swędzące miejsca i gdy poczuł ulgę, sprawdziła, czy na pościeli nie ma kawałków opatrunków lub okruchów gipsu, które mogą drażnić skórę. Pokazała jeden z nich. - Niektórzy pacjenci zostawiają sobie coś takiego na pamiątkę.
- Wiem - mruknął Ross. - Ale ja dziękuję.
- Ma pan zmęczony głos. Dużo pan ćwiczył sprężynami? - Raczej nie. Sally zmyje mi głowę. Wczoraj wygłosiła cały wykład na temat tego, jak sprawność ramion ułatwia życie takim jak ja.
- Bo to fakt, i wie pan o tym co najmniej tak dobrze jak ja. Silne ramiona dają niemal całkowitą niezależność nie tylko podczas poruszania się na wózku, ale także przy wszystkich czynnościach. Zwłaszcza w przypadku utrzymywania higieny osobistej, gdzie pomoc innych jest potwornie krępująca.
- Wiem, wiem - odparł, niemal wchodząc pielęgniarce w słowo. - I postaram się poprawić.
Gdy siostra wyszła, Ross wziął sprężyny i ćwicząc, zaczął analizować swoje rozdrażnienie. Czy chodzi o Wendy? Nie odwiedziła go wczoraj podczas dyżuru, tym bardziej więc nie spodziewał się jej dziś, gdy miała wolne.
Naciągnął sprężyny z całych sił, aż do bólu. Niby dlaczego miałby się jej spodziewać? Przecież wyraźnie, wręcz grubiańsko powiedział, że nie życzy sobie jej wizyt.
Ból z powodu tego, co zrobił, był podwójny. Po pierwsze, musiał w ten sposób potraktować najukochańszą osobę; po drugie, odpychał ją od siebie akurat w chwili, gdy najbardziej jej potrzebował. Wyjątkową udrękę sprawiał mu jednak fakt, iż Wendy zaakceptowała jego odrzucenie.
Palenie napiętych mięśni ramion stało się nie do wytrzymania. Puścił sprężyny i przez kilka minut odpoczywał, chwytając łapczywie oddech. Potem ponownie naciągnął sprężyny, i znów, i znów, aż do zapamiętania. Zanim rozpoczął następną serię, pojawiała się fizjoterapeutka. Mimo odpoczynku Ross nadal odczuwał szarpiący ból w klatce piersiowej. Miał nadzieję, że chcąc zwalczyć frustrację, nie naderwał sobie jakiegoś mięśnia. Zaraz, dlaczego tak się poci? Może... - Sally - wysapał z niezwykłym trudem. Już same trudności ze złapaniem oddechu potwierdziły jego obawy. - Sprawdź, czy nie mam obrzęku obwodowego.
- Co? - Dziewczyna spojrzała na niego z lękiem. - Obawiam się, że... - Ross z coraz większym wysiłkiem oddychał, coraz bardziej łomotało mu serce - że to zator tętnicy płucnej.
- Boże! - krzyknęła Sally, ale szybko przywołała się do porządku. Zbadała pobieżnie jego stopy i kostki. - Na razie nie ma obrzęku, ale pędzę po lekarza. Przez głowę Rossa przebiegała gonitwa myśli, niemal widział przed sobą fragmenty książek medycznych, z których uczył się na studiach. Z powodzi cytatów dwa jaśniały najwyraźniej:
„Komplikacje związane z zakrzepami to najczęstsze przyczyny zgonu pacjentów po wyjściu z szoku pourazowego kręgosłupa”.
„Pogorszenie stanu pacjenta z uszkodzeniami kręgosłupa następuje w trzecim, tygodniu”.
Do pokoju wpadł zasępiony Patrick Miller i drugi z lekarzy, John Bradley, a za nimi Debbie.
John Bradley natychmiast zbadał puls chorego. - Częstotliwość sto dwadzieścia - orzekł i skoncentrował się na oddechu. - Podwyższony rytm oddechu, aż trzydzieści sześć na minutę.
Coraz bardziej zaniepokojony szef szpitala wyjął stetoskop i przyłożył do piersi Rossa.
- W prawym płacie płucnym wyraźny szmer. Czujesz jakieś bóle, które wskazywałyby na zapalanie opłucnej?
Ross tylko kiwnął głową. Każde słowo sprawiało mu trudność. Nagle kaszlnął i ze zgrozą zobaczył, że na chusteczce pokazała się krew. Nie ma już wątpliwości. Zakrzep.
- Natychmiast na intensywną, wprost pod tlen - zarządził Patrick. - Rentgen klatki piersiowej, ekg i badanie krwi.
- A streptokinaza - dodał ledwie słyszalnie Ross. - Oto plusy leczenia lekarza. O niczym nie można zapomnieć. - Mimo grozy sytuacji Patrick lekko się uśmiechnął. - Wpierw musimy się zorientować ogólnie * problemie.
Cały personel został postawiony na nogi. Wszyscy leszcze mieli w pamięci nagłą śmierć Martina Gallaghera. Po godzinnych badaniach sytuacja wyklarowała się na tyle, że można było odwołać stan pogotowia. - Rentgen pokazał tylko wysięk opłucnowy, a ekg tez nie jest niepokojące. - Patrick usiadł na łóżku Rossa, aby zakomunikować mu osobiście dobre wieści. - Ale wiesz tak jak ja, że trzeba zachować ostrożność. Póki co, myślę, że wystarczy leczenie heparyną.
- Ty tu rządzisz. - Ross uśmiechnął się blado. Miał wrażenie, że wrócił z dalekiej podróży.
- Chcesz, żebym zadzwonił po Wendy?
0 Boże, jak bardzo Ross tego pragnął! Przeżyty szok tym bardziej mu uświadomił, czym jest dla niego bliskość tej dziewczyny i jej uczucie. Chciał zobaczyć jej oczy pełne troski, gdy się dowie, co mu groziło, a potem ulgi, że już po wszystkim. A zwłaszcza promieniującą z niej miłość. Śnił o dotyku jej dłoni i jak nigdy dotąd marzył, żeby jej miłość otuliła go i chroniła przed tym, co mu może jeszcze zagrozić.
1 tej jednej rzeczy, jej bliskości, o której tak namiętnie marzył, musiał sobie odmówić, bo inaczej związałby ją ze sobą, a na to nie mógł się zgodzić.
- Nie, dziękuję. - Odwrócił oczy, by kolega nie dostrzegł ich wyrazu. - Nie chcę jej niepokoić, skoro wszystko jest w porządku. Poza tym i tak jutro ma dyżur. - Oczywiście, jak sobie życzysz. A teraz postaraj się zasnąć.
Jednakże oddział intensywnej terapii nie jest najlepszym miejscem na wypoczynek. Cztery z sześciu łóżek były zajęte i bez przerwy ktoś koło nich się krzątał. A jeśli już na chwilę zapadał spokój i Rossowi udawało się zdrzemnąć, zaraz ktoś go budził, by sprawdzić, czy wszystko u niego w normie.
Nic dziwnego, że rano Ross był nie w sosie i humor poprawiała mu jedynie nadzieja, że choć przelotnie zobaczy się z Wendy. A może nawet zostanie wyznaczona do opieki nad nim? Czuł, że wyczerpanie po stresującej i nieprzespanej nocy uczyniły wyłom w jego decyzji, by nie angażować dziewczyny w swoje sprawy.
Tak ogromnie potrzebował jej ciepła i bliskości, że zastanawiał się, czy nie zaproponować jej jakiejś formy kontaktu, choćby na przyjacielskiej stopie. Może tym razem trafiło mu się zadanie ponad siły, którego samotnie nie jest w stanie zrealizować? Od Petera, który wpadł, by pomóc mu się odświeżyć, dowiedział się ze smutkiem, że Wendy ma popołudniowy dyżur. Nie wiedząc kiedy, zapadł w ciężki sen, z którego obudził go pełen wyrzutu gniewny głos:
- Dlaczego mi nie dałeś znać?!
Nad nim stała Wendy z pobladłą twarzą.
- Nie chciałem cię niepokoić - odparł.
Wiedział, że usprawiedliwienie brzmi mało przekonująco, ale widok Wendy ostrzegł go, że lepiej nie nawiązywać do wątku ich zerwania. Jeszcze nigdy nie widział jej tak rozłoszczonej. Oczy jej iskrzyły i ściskała nerwowo palce.
Z pewnym zażenowaniem odkrył, że ten widok zamiast przykrości sprawia mu skrytą radość, ponieważ pod powłoką irytacji dostrzegał w oczach Wendy tkliwość i strach o niego. Zrobiło mu się wstyd i po raz kolejny zastanowił się, czyjego postępowanie jest aż tak szlachetne, jak mu się wydawało. A może po prostu egoistyczne?
Nie wiedząc, jak się tłumaczyć, wybąkał tylko:
- Bardzo mi przykro.
- Na pewno? A może po prostu chciałeś w jeszcze bardziej teatralny sposób pokazać wszystkim, że ze mną zerwałeś?
Wendy odwróciła się pod pretekstem sprawdzenia ostatnich wyników badań Rossa, by mieć czas ochłonąć.
Pomyślała, że gniew gniewem, ale wczoraj Ross omal nie pożegnał się z tym światem, i nie miała serca nadal się nad nim pastwić. Już zwykłym tonem dodała:
- Przynajmniej wszystko wraca do normy. - No właśnie - ożywił się Ross. - Szybko okazało się, że to nic poważnego, więc nie było sensu, żeby ci psuć wolny dzień.
Spojrzenie, jakim go obdarzyła, powiedziało mu wyraźnie, że dokładnie wie, co mu groziło, i jego wyjaśnienie uważa za infantylne. Ale nie zdążyła odpowiedzieć, bo za sobą usłyszała kroki.
- Idzie Jenny. Ma się tobą zajmować na tej zmianie - oznajmiła oficjalnie, ale na koniec dodała cieplejszym tonem: - Trzymaj się. I nie rób więcej takich kawałów. Ross tylko zdążył kiwnąć głową, bo zaraz otrzymał kolejną serię zastrzyków. Nafaszerowany heparyną, lekiem przeciwzakrzepowym, musiał trzymać wacik na rance, żeby zapobiec krwotokowi, więc mógł oddać się rozmyślaniom.
Zachowanie Wendy podczas dzisiejszej wizyty wskazywało, że nadal jest jej drogi. Ale jak w takim razie wyjaśnić, że dziś ma się opiekować nim kto inny? Czy to pomysł Wendy? Nie miał prawa czuć się rozczarowany, tym bardziej urażony, bo przecież to on odsuwał Wendy od siebie, a ona tylko przyjmowała reguły gry. Więc pora na coś się zdecydować i zachować konsekwencję. Tylko na co?
Gdy poczuł się lepiej, a potem obserwował, jak pełna życia i energii Wendy porusza się po oddziale, decyzja przyszła sama. Nie ma prawa wiązać pętami kogoś tak żywotnego jak Wendy. Ale też nie ma sensu stawiać MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 71 spraw na ostrzu noża i usuwać jej ze swojego życia tak gwałtownie jak dotychczas. Trzeba znaleźć kompromis. Także i Wendy z trudem się uspokajała po rozmowie z Rossem. Tylko ona wiedziała, co przeżyła, gdy po przyjściu do szpitala dowiedziała się, że Rossowi groziła śmierć.
A na dodatek, że nawet w takiej sytuacji nie pozwolił jej zawiadomić. Bariera między nimi okazała się trwalsza, niż sądziła.
Toteż rzuciła się w wir zajęć, czując, że jej niedawne postanowienie, by pozornie przystać na warunki Rossa i poczekać na rozwój sytuacji, zaczyna się chwiać. Do swoich rozmyślań mogła wrócić dopiero o jedenastej wieczorem, po dyżurze. Była wyczerpana całodzienną bieganiną i napięciem. A także niewygodną myślą, że Ross jest przez cały czas w zasięgu wzroku, a ona ani razu go nie zagadnęła. Czy to aby na pewno najlepsza forma odpłacania się za zdenerwowanie, jakie jej zafundował?
Wiedziała, że Ross nie należy do osób, które świadomie sprawiałyby ból. Więc jeśli nie pozwolił jej poinformować o stanie swojego zdrowia, pewnie uważał to za konsekwencję swojego planu, by dać jej „wolność”. Może w związku z tym nie powinna pokazywać fochów.
Pora zawrzeć rozejm.
Odsłoniła delikatnie zasłony wokół łóżka Rossa. Widok krwi na prześcieradle był niemiłym zaskoczeniem, ale natychmiast odkryła, że to tylko z ranki po zastrzyku. Bez słowa chwyciła zwitek waty i zaczęła czyścić płótno. Drzemiący Ross otworzył oczy.
- A niech to! - mruknął zawstydzony. - Byłem przekonany, że uciskałem rankę wystarczająco długo. - Pan doktor powinien pamiętać, że po antykoagulantach krew tryska jak z fontanny - zauważyła i nie odwracając głowy, dodała: - A wpadłam, żeby cię przeprosić za dzisiejsze zachowanie.
- To ja przepraszam, że nie pozwoliłem cię zawiadomić.
- Doszłam do wniosku, że ostatecznie nie musiałeś. Nie jestem ani twoją krewną, ani nikim w tym rodzaju - odparła, siląc się na swobodny ton.
Po pełnej napięcia ciszy ciche słowa Rossa zabrzmiały tym bardziej dobitnie:
- Jesteś dla mnie więcej niż krewną... Jesteś najbliższą osobą, jaką kiedykolwiek miałem. -1 dodał niemal szeptem: - I jaką kiedykolwiek będę miał. Wendy skinęła głową z podziękowaniem i czując, że lada chwila się rozklei, spytała szybko:
- Bałeś się?
- Przez jakiś czas myślałem, że to koniec i że tak będzie najlepiej. Potem uświadomiłem sobie, jak bardzo chcę żyć. I uporać się... z tym.
- Dasz radę - powiedziała z mocą. - Tylko tym bardziej bym chciała, żebyś pozwolił sobie pomóc. Kocham cię, Ross.
- Nie jestem już tym człowiekiem, którego pokochałaś, Wendy. Nie masz pojęcia, jak się zmieniłem. Ja sam tego jeszcze nie wiem.
- Zmiana ma tylko fizyczny aspekt. A poza tym może być jedynie czasowa, przecież wiesz. A ja kocham to, co wewnątrz ciebie. Twoje ciało to jedynie dodatek. - O? Na pewno?
- Co takiego? - Wendy zdumiało brzmienie jego głosu.
- Śmiesz twierdzić, że nie było fantastycznie?
- Ale co?!
- Kochanie się.
- Och! - Wendy wbiła wzrok w dłonie. Z jednej strony cieszył ją żartobliwy ton Rossa, z drugiej, na wspomnienie ich cudownych pieszczot, poczuła wręcz fizyczny ból.
Myśl, że może już nie doświadczy czegoś podobnego, była druzgocąca. Ale jeszcze gorsza, że nigdy nie będzie go mogła dotykać, tak po prostu, jak ukochanej osoby. I tego sobie nie da wydrzeć. Poczuła znów między nimi tak intymną więź jak dawniej. Zniżyła głos. - Nigdy nikogo nie kochałam tak jak ciebie, Ross. I zanim cię nie spotkałam, nawet nie miałam pojęcia, że seks może być tak niebiańsko cudny.
- Ja też tak czułem - rzekł niemal uroczyście Ross. - Nadal może być wspaniale... - ciągnęła Wendy, wiedząc, że stąpa po kruchym lodzie.
- Nie, nigdy już nie będzie tak samo - odparł zdecydowanie. - Może byłoby inaczej, gdybyś poznała mnie już jako osobę niepełnosprawną. Ale mieliśmy czas poznać rozkosz jako dwoje całkowicie zdrowych ludzi, tak więc wszystko, co nie zbliży się do tamtych doznań, będzie nas frustrować. W końcu byśmy się znienawidzili. Lepiej już żyć wspomnieniami. - A jeśli zupełnie wyzdrowiejesz, zmienisz zdanie? - Co do nas, nie. - Ostatnie słowa Ross niemal wyrzucił z siebie, bojąc się, że głos mu się załamie.
!
!
Jeśli da Wendy nadzieję, że kiedyś znów będą razem, będzie czekała w nieskończoność i nigdy nie ułoży sobie życia z kimś innym. A na to nie może pozwolić. - Powrót do pełnego zdrowia może potrwać lata, jeśli w ogóle jest na to szansa. A wtedy będziemy zupełnie inni. Ja już jestem inny. Taki wypadek zmienia patrzenie na świat. Kto tego nie doświadczył, nie potrafi zrozumieć. - Ja potrafię - zapewniła gorąco Wendy.
Dostrzegała, że bariera między nimi staje się znów mocniejsza. Musi przekonać Rossa, że umie się wczuć w jego położenie, i na tym budować coraz mocniejszą więź między nimi. Domyślała się, że dla męskiej ambicji zmiana sposobu kochania się z kobietą jest nie do przyjęcia, ale ona gotowa była dawać mu pełną rozkosz, nawet gdyby nie otrzymywała tego samego w zamian. Wszak za dziewięćdziesiąt procent satysfakcji seksualnej odpowiedzialny jest mózg.
- Na razie musisz zrozumieć jedno - odparł ze smutkiem Ross. - Kocham cię tak bardzo, że nie mogę ci zaofiarować miłości w drugim gatunku. Bo to zniszczyłoby najpierw mnie, a potem ciebie.
Do diaska, przecież musi być jakieś wyjście, myślała gorączkowo Wendy. Skoro oboje szaleją za sobą, trzeba usunąć każdą barierę. A póki co, musi czekać, zwlekać, żeby uniknąć jakichkolwiek dramatycznych rozstrzygnięć. Jednocześnie Ross nie może się dowiedzieć, że przyjęła wyczekującą postawę, bo jeszcze bardziej się zaskorupi, a może nawet zradykalizuje swe działania. Musi znaleźć jakąś mądrą taktykę. Była pewna, że czas zrobi swoje.
Zaraz, zaraz, przecież jest bardzo prosty sposób, żeby być blisko Rossa, nie wdając się w deklaracje miłości! Sposób, który pozwoli także Rossowi przyjmować jej ciągłą dbałość o siebie bez zadrażniania jego ambicji. Wendy omal się nie roześmiała.
- Czy to oznacza, że nie możemy być nawet przyjaciółmi, Ross? - spytała.
- Ależ nie! Będę szczęśliwy, jeśli będziemy się mogli nadal przyjaźnić.
Ross przymknął oczy. Poprzedniej nocy odkrył, że ból rozstania z Wendy byłby nie do zniesienia. W końcu to jest najlepsze rozwiązanie: z jednej strony nie będzie kulą u nogi ukochanej kobiety, z drugiej, będzie ją nadal widywać.
- To umowa stoi. - Tylko Wendy wiedziała, jaką pustkę w sercu chce zakryć swoim pozornie beztroskim głosem. - O ile wiem, przyjaciele mogą się cmoknąć? - Ale tylko w policzek. - Ross starał się przyjąć konwencję żartu, ale jego głos był zduszony. - No to pa, przyjacielu. - Wendy pocałowała go w policzek i szybko ruszyła do wyjścia, starając się opanować dreszcz, który przebiegł przez jej ciało. Znów poczuła z bliska jego zapach i z trudem się hamowała, by nie krzyczeć z rozpaczy. A jeśli rzeczywiście już nigdy nie będzie mogła doświadczyć tak wspaniałego uczucia jak wtedy, gdy ich ciała przywierały do siebie w gorączce miłości? Co wtedy?
Ross leżał bez ruchu, jak gdyby w obawie, że doznanie, jakie mu przyniósł pocałunek Wendy, bezpowrotnie uleci. Czuł zapach jej skóry, dotyk ust.
Pragnienie, by rzucić w diabły wszystkie płynące ze szlachetnych pobudek decyzje i z całych sił ją objąć, było nie do zniesienia.
Gdyby teraz przystanęła w drzwiach i do niego wróciła, jego postanowienie ległoby w gruzach. Ale Wendy nawet nie zwolniła kroku, i Ross po raz pierwszy w swym dorosłym życiu poczuł, jak po policzkach spływają mu łzy.
- Ross Turnball? - Wendy patrzyła uważnie na stojącą przed biurkiem recepcji kobietę. Wyglądała na ponad pięćdziesiąt lat, ale brak makijażu i siwiejące włosy mocno ją postarzały. Wendy nie była w stanie pohamować ciekawości. - Jest pani jego matką?
- Nie, siostrą - odparła beznamiętnie kobieta.
- Niestety, nie ma go w tej chwili na oddziale.
Fizjoterapeutka ćwiczy z nim poruszanie się na wózku.
Będzie za jakieś pół godziny.
- A więc to prawda, że już nie będzie chodził? - Tego nie wiemy. - Wendy zmarszczyła brwi. Nie miała pewności, czy rzeczywiście kobieta jest krewną Rossa, no i ta jej obcesowość! - Czy Ross spodziewa się pani?
- Wątpię. Nie widzieliśmy się ponad dziesięć lat. - Wizyty są za pół godziny i Ross na pewno do tej pory wróci - odparła Wendy. Mogła wprawdzie zaprowadzić kobietę do pokoju Rossa, ale coś jej mówiło, ze lepiej, aby on sam o tym zadecydował. Na szczęście kobieta nie nalegała.
- Nie mogę tyle czekać. Jestem przejazdem. Proszę mu tylko przekazać, że byłam, i dać to. - Sięgnęła do torebki i wyjęła nie opakowaną bombonierę.
- Oczywiście. Może dołączyć karteczkę z pani imieniem? - Nie trzeba. Ross będzie wiedział, od kogo. Do widzenia.
Zanim Wendy zdążyła odpowiedzieć, kobieta znikała w drzwiach.
- Milutka, co? - Debbie z niedowierzaniem kręciła głową.
- Co najmniej dziwna. Poza tym Ross nigdy nie wspominał o siostrze.
- Fakt, ale... - Debbie nie dokończyła zdania, bo zadzwonił telefon. - Tak, akurat stoi obok mnie. Wendy ze zdziwieniem wzięła słuchawkę.
- Tak, słucham?
Odpowiedziała jej głucha cisza, ale miała wrażenie, że po drugiej stronie ktoś jest. Jej przekonanie potwierdziło się, gdy usłyszała trzask odkładanej słuchawki. - Dziwne...
- Co? Kto to był?
- Nie mam pojęcia, bo rozłączył się bez słowa.
- Głos był męski. - Debbie znacząco uniosła brwi. - Pewnie ten sam tajemniczy wielbiciel, który przysłał ci róże. Może jest tak nieśmiały, że wystarczy mu melodia twojego głosu?
- Przestań, Debbie. Wcale nie jest mi do śmiechu.
Czy facet coś mówił?
- Nie. - Debbie spoważniała. - Tylko pytał o ciebie.
Myślałam, że to ktoś z rodziny twoich pacjentów.
Pewnie za chwilę zadzwoni jeszcze raz.
Wendy pokiwała bez przekonania głową. To, że nie słyszała głosu rozmówcy, nie wyglądało na przeszkody MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 79 techniczne. Miała wrażenie, że dzwoniący chciał, by wiedziała o jego obecności na linii. Pewnie jakiś idiotyczny dowcip. A na takie na pewno nie ma teraz głowy. - Gdzie testy hormonu tarczycy? - spytała. - Na półce. - Debbie wskazała głową. - Jak tam twój luby?
- Coraz lepiej. Może już poruszać palcami w obu stopach i coraz lepiej radzi sobie na wózku. - To już chyba ponad tydzień treningu?
- Dokładnie dziesięć dni - sprostowała Wendy. Dziesięć długich dni, kiedy wspomagała Rossa w jego morderczej walce o fizyczną sprawność, i zmagań z samą sobą, żeby kryć swoje uczucie do niego. - Zdaje się, że wkrótce dostanie miejsce w „motelu”?
- A, rzeczywiście, byłby czas.
Wendy pomyślała, że taka zmiana dobrze by Rossowi zrobiła. „Motelem” nazywali między sobą mieszkanie adaptacyjne, w którym rekonwalescenci przebywali przez jakiś czas, pozostając nadal pod bacznym okiem personelu medycznego. Każdy z nich dostawał własny pokój z kuchnią i łazienką, gdzie uczyli się wykonywać wszystkie czynności życia codziennego. Stanowiło to decydujący krok do pełnej niezależności, a w przypadku Rossa, zwłaszcza przy jego naturze, taka zmiana mogła zdziałać wiele dobrego.
- Pewnie nie możecie się doczekać słodkiego sam na sam?
- Daj spokój! - Wendy machnęła ręką.
Zastanawiała się, jak to możliwe, że nikt w szpitalu nie zauważył zmiany w ich relacjach. Nawet Debbie, 80 ALISON ROBERTS mimo że była świadkiem poważnego zgrzytu pomiędzy nimi. Możliwe, że ta radykalna zmiana jest widoczna tylko dla Wendy i Rossa.
Bo przecież nikt nie wie, jak dawniej wykorzystywali każdą okazję, aby powiedzieć sobie czułe słówko, żeby się pocałować czy dotknąć. Współpracownicy nadal widywali ich razem i nikomu nie przyszłoby do głowy, że teraz unikają rozmów osobistych czy choćby najbardziej neutralnego kontaktu dłoni. Najważniejsze było jednak to, że Ross przestał już mieć takie huśtawki nastrojów i wyraźnie wracał do siebie. Jakby na potwierdzenie, usłyszała z korytarza jego radosny śmiech. - Wygląda na to, że Sally sobie z nim doskonale radzi - zauważyła Debbie. - Skoro już go przestała męczyć, to może wybierzecie się do ogrodu na lunch, co?
- Świetny pomysł. Jak by coś, to mnie zawołaj. Dzień był przepiękny i Wendy aż się rwała do pikniku z Rossem. Pobiegła po kanapki i coś do picia. Nagle zwolniła kroku, tknięta pewną myślą. Zaraz, zaraz. Co Debbie miała na myśli, mówiąc o Rossie i Sally? Faktem jest, że Ross rzeczywiście miał ostatnio lepszy nastrój. Czy to zbieg okoliczności, że w tym samym okresie tyle czasu spędzał z młodą i atrakcyjną rehabilitantką?
Przypomniały jej się słowa Rossa, gdy mówił, że jego związek z Wendy miałby szansę jedynie wtedy, gdyby poznała go już po wypadku, na wózku, a nie jako osobę w pełni zdrową. I że wtedy nie unikałby seksu, bo nie czułby się za każdym razem gorszy w porównaniu z sobą sprzed wypadku. Przecież Sally poznał po wypadku!
Uczucie zazdrości było Wendy przedtem zupełnie obce, ale gdy poznała Rossa, to się zmieniło. Nastroju nie poprawiała jej refleksja, że gdyby Ross zainteresował się Sally, byłaby to tylko jej, Wendy, wina. Zgodziła się ochoczo na przyjacielski związek z Rossem, a to oznacza, że przestał mieć wobec niej jakiekolwiek zobowiązania i może sobie układać życie uczuciowe i seksualne z kim chce.
Wendy miała ochotę zakląć siarczyście, uleciał cały jej dobry nastrój. Spokojnie, weź głęboki oddech. Może niepotrzebnie się niepokoi, może robi z igły widły? Niemożliwe, żeby Ross zrobił jej coś takiego. Nawet gdyby między nim i Sally rozpoczął się flirt, Ross jest zbyt subtelny, by okazać to przy Wendy, bo bałby się ją zranić. Dziewczyno, opanuj się, bo sfiksujesz. W dużo lepszym nastroju pobiegła do Rossa.
- Witam szanownego pana! - zawołała wesoło. - Zapraszam na piknik. Aha, i mam dla ciebie czekoladki od jakiejś kobiety. Twierdziła, że jest twoją siostrą. Uśmiechnięta twarz Rossa natychmiast sposępniała. - To Janice - bąknął. - Nie widzieliśmy się z dziesiec lat.
- Niestety, nie mogła czekać.
- Niewielka strata. Nie chciałbym usłyszeć komentarza na temat swojego stanu. A czekoladkami poczęstuj koleżanki.
Widząc, że Ross zatapia się w myślach, czym prędzej zlapała uchwyty wózka, na którym siedział, i ruszyła do ogromnego ogrodu okalającego szpital. Pierwszy raz wiozła Rossa i czuła się nieswojo, bo taka sytuacja wyraźnie uwypukla różnicę między nimi. Zamiast 82 ALISON ROBERTS ochraniać Wendy czy choćby być jej partnerem, staje się od niej zależny jak małe dziecko.
Przez kilka minut panowała między nimi krępująca cisza. W końcu Wendy postawiła wózek przy ławce i zaczęła rozpakowywać kanapki.
- Tak źle ze mną nie jest, żebym sobie nie poradził z kanapką - sarknął Ross.
- Daj spokój, nawet by mi to nie przyszło do głowy - odrzekła z westchnieniem, zastanawiając się, czy piknik był rzeczywiście takim dobrym pomysłem. Jedli w milczeniu. Wendy wystawiła twarz do słońca, szukając w myślach bezpiecznego tematu do rozmowy. Wiedziała, że przy rozdrażnieniu Rossa nie będzie to łatwe. Nagle przypomniała sobie dzisiejsze spotkanie z siostrą Rossa.
- Miałam trochę śmieszną sytuację z twoją siostrą - zaczęła ostrożnie. - Spytałam, czy jest twoją matką. Ku jej uldze Ross się rozpogodził.
- To chyba cię nie polubiła. Janice nigdy nie przebaczyła matce urodzenia syna, czyli mojej skromnej osoby, kiedy ona sama miała szesnaście lat. Ile się najadła wstydu, gdy czasami ktoś brał mnie za jej dziecko. - Masz inne rodzeństwo?
- Owszem. Najstarszy jest Richard, ale wcześnie opuścił rodzinny dom i prawie w ogóle się nie spotykaliśmy. Matka miała czterdzieści dwa lata, gdy przyszedłem na świat.
- To musiała być spora niespodzianka - zauważyła. - Rzeczywiście, ale długo nie wiedziałem, dlaczego ta niespodzianka była taka przykra. - Ross pokręcił głową. Widząc wyraz zaskoczenia na twarzy Wendy, MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 83 wyjaśnił z ociąganiem: - Z nikim o tym jeszcze nie rozmawiałem...
- Nie chcę cię zmuszać - powiedziała cicho. Poczuła, że znów są sobie bliscy jak dawniej i że patrzy na Rossa zupełnie nowymi oczami. - Ojciec prowadził duży tartak - zaczął powoli Ross.
- Był lokalną znakomitością i sporo podróżował służbowo.
Matka angażowała się w sprawy społeczności. - Ross skrzywił się. - Chyba głównie po to, żeby nasza rodzina nie traciła prestiżu pod nieobecność ojca. Richard miał już własne życie, a z Janice dzieliła mnie ogromna różnica wieku. W rezultacie wyrastałem samotny jak palec, mając za towarzystwo jedynie psa. Na szczęście mieszkaliśmy w Hokitika, gdzie niemal za progiem był busz, więc od rana do nocy miałem zajęcie. To wtedy pokochałem naturę i przyzwyczaiłem się do samotności.
Ross urwał dla zaczerpnięcia oddechu.
- Jednego tylko nie rozumiałem: dlaczego siostra i rodzice traktują mnie jak zarażonego. Choćbym nie wiem jak się starał, nigdy nie zdobyłem pochwały ze strony ojca. A kiedy byliśmy wszyscy razem, matka koncentrowała się tylko na nim. W końcu odkryłem, że najlepiej czuję się sam. Zacząłem należeć do różnych grup, jeździć na obozy, byle dalej od domu. Wiarę we własne siły i poczucie wartości dała mi sprawność fizyczna. Dopiero wtedy udowodniłem sobie, że nie jestem nikim.
- Ależ to straszne, co mówisz! - wyrwało się Wendy.
- Dopiero jako student dowiedziałem się prawdy od 84 ALISON ROBERTS Janice, po śmierci matki i ojca, na jego pogrzebie - ciągnął Ross, jak gdyby nie słyszał jej okrzyku. Oczami błądził ponad konarami drzew. - Podczas jednej z wypraw służbowych ojca za morze matka miała przygodę z jego zastępcą. Nie zdawała sobie sprawy, że jest w ciąży, aż było za późno. Skruszona przyznała się ojcu do winy, odpokutowała za swoje, jej kochanek został zwolniony, a cała sprawa stała się tajemnicą rodzinną. I wszystko rozeszłoby się po kościach, gdyby nie owoc tego związku, czyli ja.
Wendy położyła nieśmiało dłoń na ręce Rossa. Nie odtrącił jej.
- Skandal mógł zaszkodzić opinii rodziny, więc sprawa nie wyszła na jaw, ale w domu traktowano mnie jak śmierdzące jajko, jak gdybym to ja był sprawcą całego problemu. Ojciec nie potrafił się zmusić do pokochania mnie, a matka, widząc w tym chyba coś w rodzaju chorej lojalności wobec niego, nie okazywała mi cieplejszych uczuć. O Janice wolę nie wspominać. Myślę, że dziś chciała jedynie sprawdzić, czy czarnej owcy dostało się w końcu za swoje.
Wendy dawno zapomniała o trzymanej w ręku kanapce. Siedziała w milczeniu, wstrząśnięta ogromem nieszczęścia, które spadło na głowę Rossa.
- Twoja rodzina nie potrafiła zrozumieć, jaki jesteś wspaniały - odezwała się cicho. - Ale może dlatego jesteś taki silny i niezależny, bo tyle przeszedłeś? Może dlatego tyle w tobie lojalności wobec innych, chęci pomagania im, jako lekarz i ratownik? Może bez tego... - „nie kochałabym cię tak bardzo”, chciała powiedzieć, ale ugryzła się w język. Możliwe, że Ross domyślił się MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 85 odpowiedzi, bo po raz pierwszy od długiego czasu pogładził ją po dłoni.
- Może masz rację - rzekł w końcu na wpół do siebie.
Tymczasem Wendy rozważała jego słowa. Wreszcie dowiedziała się, dlaczego Ross woli samotnie rozwiązywać swe problemy. Po prostu nauczył się, że znikąd nie może spodziewać się pomocy.
Ale zrozumienie nie oznacza akceptacji takiego stanu rzeczy. Musi go przekonać, że wreszcie ma kogoś, na kim może bezgranicznie polegać. Tyle że wiedziała, co usłyszy, a nie chciała zerwać delikatnej nici porozumienia, która ich na nowo połączyła. Musi nadal trzymać się swojej strategii.
- Dzięki tej sile jesteś w stanie osiągnąć wszystko - przekonywała z żarem.
Ku jej zdziwieniu Ross nagle cofnął dłoń, jakby się przestraszył tej nowej bliskości między nimi, i rzucił niemal szorstko:
- Chciałbym podzielać twój optymizm. A póki co, zawieź mnie, proszę, z powrotem.
Wendy rzuciła szybkie spojrzenie na jego udręczoną twarz i bez słowa ruszyła z wózkiem w stronę szpitala. Ross rzeczywiście czuł się wyczerpany, nie fizycznie, ale psychicznie. Po raz pierwszy tak się otworzył przed kimkolwiek w życiu i nagle się przestraszył, czy postąpił słusznie. Zachowanie tajemnicy dzieciństwa było integralną częścią jego mechanizmu obronnego wobec świata, czy też raczej - chroniącego go przed nim muru.
Ale samotne zmaganie z życiem było też źródłem 86 ALISON ROBERTS niewyczerpanej siły. Nie mógł ryzykować, że teraz, gdy potrzebuje tej siły najbardziej, może ją stracić. Przez całe życie czuł paniczną obawę, że otwarcie się przed innymi uświadomi im, że nie można go pokochać, bo nikt nigdy go nie kochał.
Wszystkim, prócz Wendy. Ponieważ w jej przypadku bał się czegoś zgoła odwrotnego - że poprzez swoje wyznanie znów wciągnie ją w orbitę swego życia. A tego nie mógł robić, mimo że niczego tak nie pragnął jak jej zrozumienia i miłości. Westchnął głęboko. - Dziękuję za pomoc - odezwał się, gdy dotarli do jego pokoju. Jego głos zachował szorstkość. Nie ma wyboru, musi ponownie przywdziać zbroję niedostępności i nadal stosować swoją taktykę: walczyć samotnie i pozwolić dziewczynie odejść ze swego życia. - Nie ma za co, było mi bardzo miło.
Wendy od razu wyczuła, że dzielący ich dystans wrócił ze zdwojoną siłą. Ross z pewnością przestraszył się, że po jego wyznaniach ich „przyjacielski” układ się zawali. Najlepiej więc, jak da mu do zrozumienia, że nie chce wykorzystywać sytuacji.
- Trzymaj się, wpadnę jutro.
Po pożegnaniu z Rossem zrobiła przebieżkę do domu, starając się odreagować stres, i rzeczywiście poczuła się lepiej. Po wejściu do mieszkania od razu dostrzegła, że coś jest nie tak. Rozejrzała się uważnie wokół, starając się uchwycić przyczynę, czując, jak na jej ciele pojawia się gęsia skórka.
Coś jest nie tak, ale co? Na wpół otwarta szuflada? Nie, często w pośpiechu tak ją zostawiała. Pognieciona MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 87 kapa na łóżku? Też nie, bo pamiętała, że przed wyjściem siedziała na niej, sznurując tenisówki.
Nagle zamarła. Okno w sypialni było uchylone, a nawet w największym pośpiechu nigdy nie zapominała sprawdzić okien. Serce waliło jej jak młotem. Oparła się plecami o ścianę, jakby szykując się do obrony, i ponownie omiotła wzrokiem całe mieszkanie. A jeśli ktoś tu nadal jest?
Mając za plecami ścianę, przesunęła się do szafki nocnej, schwyciła telefon i sztywnymi palcami wykręciła numer policji. Potem jednym susem dopadła drzwi i zamknęła się w pokoju na zatrzask. Wyszła z niego dopiero na dźwięk syren.
- Czy widziała pani kogoś? - spytał policjant. - Nie. Zorientowałam się, że coś jest nie tak dopiero na widok otwartego okna.
Policjant obejrzał wyłamany zatrzask.
- Nie ma wątpliwości, włamanie - orzekł. - Proszę się rozejrzeć i sprawdzić, czy czegoś nie brakuje. Wendy zajrzała do każdego pomieszczenia, ale była zbyt rozkojarzona, by się skupić. A przede wszystkim wściekła - jakiś bydlak pogwałcił jej prywatność, może grzebał w jej rzeczach, dotykał plugawymi łapskami jej ubrań. Czuła się jak zbrukana.
- Czy zginęło pani coś cennego? - dopytywała się policjantka.
- Na pierwszy rzut oka nie. Zresztą nie mam zbyt wielu cennych rzeczy.
Policjanci coraz bardziej się niecierpliwili. Rozumiała, że taki incydent to dla nich chleb powszedni, i nie miała pretensji.
- Wygląda na to, że włamywacza coś przepłoszyło - podsumowała policjantka. - Jeśli odkryje pani coś nowego, proszę natychmiast dać znać. Jutro proszę koniecznie założyć nowe zamki i alarm, a dziś proszę zabić gwoździami okno.
- Oczywiście. - Wendy nadal była roztrzęsiona, marzyła o prysznicu i czymś mocniejszym. - Zostawiam bezpośredni numer do nas. Proszę dzwonić o każdej porze dnia i nocy.
Wendy podziękowała policjantom, a natychmiast po ich wyjściu zabiła na głucho uszkodzone okno, nalała sobie sporą lampkę wina i usiadła, zbierając myśli. Z chwilą gdy opadły z niej emocje, poczuła się nagle zagubiona i samotna. Nie wiedząc kiedy, wzięła słuchawkę do ręki. Chciała teraz usłyszeć jedyny głos, który mógł jej przynieść ukojenie. Ale co powie Rossowi? Przecież mu nie przekaże swojego strachu. I czy ma prawo dzwonić tylko z egoistycznej potrzeby, żeby ją pocieszył? Czy on nie ma dość problemów na głowie? A co najgorsze, może uświadomiłby sobie, że z powodu swojej fizycznej ułomności nie byłby w stanie jej chronić w podobnych sytuacjach?
Wendy potrząsnęła głową. Nie, nie ma prawa go w to mieszać. Ale koniecznie musi z kimś pogadać. Tu wybór był prosty.
Zaniepokojona Kelly Drummond zjawiła się bardzo szybko. Wendy opowiedziała jej całe zdarzenie, a potem z rozpędu i po kolejnym kieliszku wina przyznała się przyjaciółce do swych problemów z Rossem. Ale mówiła bardzo ogólnikowo, przedstawiając sytuację raczej jako nieporozumienie kochanków niż poważniejszy MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 89 konflikt, bo nie chciała nikogo wprowadzać w swoje prywatne sprawy, nawet Kelly. Z drugiej strony musiała przed kimś się wypłakać. Pomysł był dobry, bo poczuła, jak z piersi spada jej kamień.
- Wszystko się ułoży - przekonywała Kelly. - A teraz powinnaś się zająć tym paskudztwem tutaj. Rzeczywiście niemiła sprawa. Nie wiem, czy cię to pocieszy, ale takie włamania to niestety dziś normalka. Jeśli chcesz, mogę się przespać u ciebie, albo pojedziemy do mnie.
- Ogromne dzięki, Kelly, ale czuję się już lepiej. A po dwóch kieliszkach wina nie straszny mi żaden włamywacz.
Obie roześmiały się. Wendy odprowadziła przyjaciółkę do wyjścia i zamknęła drzwi na wszystkie spusty. Pokrzepiona rozmową i winem położyła się spać i zasnęła jak kamień.
Następnego dnia po pracy wezwała firmę do założenia nowych zaników, posprzątała każdy kąt i wyprała całe ubranie. Akurat gdy kończyła, zadzwonił Roger, kolega z kursu ratowników, z wiadomością, ze on i pozostali uczestnicy chcą zorganizować spotkanie w jakiejś knajpce.
- Czy mógłbym przekazać przez ciebie zaproszenie dla Rossa?
- Oczywiście, ale będzie mu milej, jak sam go zaprosisz - odrzekła Wendy. Bała się, że jeśli inicjatywa wyjdzie od niej, Ross odmówi. - Najlepiej wpadnij do niego.
Roger przyznał jej rację i po ustaleniu szczegółów 90 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 91 spotkania rozłączył się. Potem zadzwoniła Kelly, by się dowiedzieć, czy u Wendy wszystko w porządku i czy wybiera się na spotkanie grupy.
Później był kolejny telefon.
- Tak, słucham? - rzuciła do słuchawki Wendy, ale niemal w tej samej chwili instynkt podpowiedział jej, że nikt się nie odezwie.
Rzeczywiście, w słuchawce panowała ta sama złowieszcza cisza co kilka dni wcześniej, gdy ktoś dzwonił do szpitala.
- Słuchaj no, popaprańcu, może byś sobie poszukał innych rozrywek?
Trzasnęła słuchawką i wciągnęła głęboko powietrze, czując, że cała się trzęsie. Nawet jak na kogoś tak nieskorego do strachu jak ona, ostatnio w jej życiu działo się zbyt wiele dziwnych rzeczy. Anonimowe kwiaty, głuche telefony, włamanie. Że też musi jej się to wszystko przytrafiać teraz. Mało ma trosk na głowie? Sprawdziła, czy wszystko jest pozamykane, czy ma pod ręką telefon na policję, i bez kolacji położyła się spać.
Roger wpadł odwiedzić Rossa następnego popołudnia. Gdy odszukał potem Wendy, miał niewyraźną minę.
- Ross nie ma najmniejszej ochoty do nas dołączyć. - Pamiętaj, że od czasu wypadku nie ruszył się ze szpitala - tłumaczyła Wendy. - Kwestia bariery psychicznej. Ale rekonwalescencja posuwa się do przodu.
- Jak się ma taką osobistą pielęgniarkę...
Gdy Roger wyszedł, Wendy pomyślała, że Ross mógł odmówić właśnie dlatego, że wszyscy nadal uważają ich za parę. Może się bał, że uświadomienie znajomym prawdy wywoła burzę komentarzy, których nie miał ochoty słuchać.
Zwłaszcza że to pewnie ją, Wendy, obwiniano by za zerwanie związku z niepełnosprawną osobą. A na to tym bardziej by nie pozwolił.
Może z tych samych względów Ross nie spieszył się z wyjawieniem prawdy nikomu w szpitalu? A może jest inna przyczyna? Może się waha i nie chce stawiać kropki nad i? Wendy żywiej zabiło serce. Jeśli tak, to ona tym bardziej zachowa wszystko w tajemnicy. Następnego dnia niemal zderzyła się z jadącym na wózku Rossem. Na jej widok zawołał wzburzony:
- Dlaczego mi nie powiedziałaś o włamaniu?!
- Skąd wiesz? - spytała zdumiona.
- Dzwoniła Kelly, żeby ponownie zaprosić mnie na spotkanie grupy, i wszystko mi powiedziała. Jak mogłaś? W głosie Rossa było tyle wyrzutu, że poczuła się winna.
- Nie chciałam cię niepokoić - wyjaśniła łagodnie. - Tym bardziej że nic nie zginęło. To pewnie jakiś głupi żart smarkaczy.
- Kelly twierdzi, że sprawa wyglądała dość poważne - nie ustępował Ross. - Powinnaś była do mnie zadzwonić.
- A ty dałeś mi znać, kiedy omal nie wyprawiłeś się -2 drugi świat?
Chyba dobrze trafiła, bo Ross szybko zmienił temat.
- Byłoby lepiej, gdybyś z kimś zamieszkała.
- Zamierzałam z kimś zamieszkać. I nadal mam...
Nawet przygotowałam rezygnację z pracy.
Nastała ciężka cisza, twarz Rossa złagodniała. - Przepraszam... Po prostu się przestraszyłem. A co do planów - zawiesił głos - zdaje się, że niektóre ci pokrzyżowałem.
- To nie były tylko moje plany, robiliśmy je razem. Mieliśmy zamieszkać w twoim domu w buszu, mieć dzieci...
Głos Wendy przeszedł w tak cichy szept, że nie wiedziała nawet, czy ją usłyszał. Może lepiej, żeby tak było, ponieważ wbrew jej woli wyszło na jaw, iż udawanie tylko przyjaźni jest maskaradą, i że nadal liczy na ich miłość. Bala się, że Ross znów ją odepchnie, ale tym razem nie potrafiła się już powstrzymać. - Zdecydowałeś nawet, że pobierzemy się w jaskini... - Przestań! - Głos Rossa zabrzmiał jak wystrzał z bicza. - Czy nie zdajesz sobie sprawy, że nawet nie mógłbym się do niej dostać, chyba żebyś mnie zaniosła. Nasze życie wkrótce zmieniłoby się w koszmar. Wyobrażasz sobie, jak codziennie rano pchasz wózek ze swoim kalekim mężem przez gęsty busz, żeby się wyprawić na romantyczny spacer?
- O buszu i jaskini tak tylko mówiłam. Możemy mieszkać wszędzie...
- Nie, jaskinia to coś więcej. To symbol życia, jakie mieliśmy prowadzić. Nieskrępowanego, wśród przyrody, samowystarczalni. Była częścią całego pomysłu na wspólną przyszłość. A teraz nie ma na nią szans, a przynajmniej ja nie mam. Bo ty nadal możesz żyć normalnie, tyle że beze mnie. Podkreślam jeszcze raz: nie istnieją już wspólne plany.
Ross podjechał do łóżka i szczelnie otoczył się zasłonami. Nie musiał mówić, że uważa rozmowę za skończoną. Wendy opuściła bezradnie ręce. Może rzeczywiście czas przyjąć do wiadomości, że jej związek z Rossem należy do przeszłości.
Zaparkowała przed winiarnią, w której umówiła się z pozostałymi członkami ekipy na spotkanie. Zaciągnęła ręczny hamulec i przez chwilę siedziała bez ruchu, starając się poprawić sobie nastrój. Wprawdzie wiedziała, że nikt z koleżanek i kolegów nie powie jej złego słowa, ale nie po to zdecydowała się na spotkanie, żeby zaszywać się gdzieś w kącie i rozmyślać ponuro nad swoimi sprawami.
Odnosiła wrażenie, że Ross coraz bardziej się od niej oddala, zapamiętując się w intensywnym programie rehabilitacyjnym. Nawet gdy się spotykali, ledwie na nią zwracał uwagę, pogrążony we własnym świecie. Nie mogła mieć o to pretensji, bo skoro są jedynie na przyjacielskiej stopie, nie może żądać od Rossa zainteresowania, jakie by okazywał narzeczonej. A po ostatniej sprzeczce uznała, że nie może naciskać na zmianę ich relacji, bo ryzykuje zupełne wycofanie się Rossa z kontaktów. Jeśli tylko Ross zechciał, zawsze z ochotą z nim rozmawiała, lecz nie narzucała się ze swoją obecnością. Było to rozwiązanie tymczasowe, ale jedyne, które pozwalało jej czuwać z bliska nad ukochanym i czekać na moment, gdy uda się wrócić do dawnej zażyłości.
Przede wszystkim jednak Wendy w żaden sposób nie chciała zakłócać jego tytanicznych zmagań o zdrowie. Obserwując Rossa z daleka, z radością dostrzegała ogromne postępy w terapii i jego rosnącą samodzielność. Żywiła cichą nadzieję, że trening i większa sprawność fizyczna na tyle przywrócą mu wiarę we własne siły, że przestanie odrzucać myśl o ponownym związku. Zresztą nie rwała się do rozmów z Rossem także z innego powodu: bardzo szybko by wyczuł, że trapi ją niepokój. A za nic w świecie nie przyznałaby, że jest ostatnio wystraszona nie na żarty. Nadal ktoś nękał ją głuchymi telefonami i po kolejnym z nich zdecydowała się nawet na zamontowanie czytnika numerów podłączonego do aparatu telefonicznego. Na razie jednak niepokojące telefony się urwały. Za nic też nie wyjawiłaby mu, że podczas joggingu któregoś wieczoru miała wrażenie, że ktoś ją śledzi. Wszystko to musi zatrzymać dla siebie, bo zbyt dobrze pamiętała, jak Ross przeżył włamanie do jej mieszkania.
Niestety, policja nie mogła jej pomóc, bo miała zbyt mało danych, a przyjaciołom, owszem, mogła się wyżalić, nawet przez jakiś czas u któregoś z nich zamieszkać, ale to wszystko. Nie widziała więc sensu, by im zawracać głowę. Jedyną osobą, która mogłaby jej pomóc, choćby przez samo emocjonalne wsparcie, był Ross. Ale akurat jego nie mogła w nic wtajemniczać. W końcu zebrała się w sobie, mając nadzieję, że przynajmniej przez chwilę zapomni o troskach. Skierowała się w stronę pięknego budynku winiarni, zbudowanego z nieciosanego kamienia, wdychając z rozkoszą zapach świeżej zieleni dobiegający z pobliskiego ogrodu.
Wchodząc do środka pod oplecionym winoroślą łukiem bramy, po raz kolejny obciągnęła czarną suknię - bez przerwy odnosiła wrażenie, że spod spodu wystaje jej biała halka. Była nieszczęśliwa, że musiała ją włożyć, ale choć przeszukała cały dom, nie mogła nigdzie znaleźć kompletu czarnej bielizny.
Wszystko to nagle przestało się liczyć, gdy ujrzała tyle znajomych twarzy. Natychmiast się rozpromieniła. Byli już chyba wszyscy: Tony, Joe, Fletch, Kelly, Roger oraz ich nieco zrzędliwy, ale ogromnie lubiany instruktor, Dave Stewart. Teraz dopiero odkryła, że aż ją nosiło z tęsknoty do odrobiny rozrywki. Z tłumu natychmiast wyłowiło ją bystre oko Joego:
- Jest nasza królowa sal szpitalnych! - Ledwie Wendy zdążyła się zorientować, ciągnął ją w stronę stołu, ktoś inny wsuwał jej do ręki kieliszek wina. - Już zapomniałam, jakie miłe z was ludziska - rzekła ze śmiechem. ‘, - Z małym wyjątkiem - mruknął Joe i kiwnął głową w kierunku miejsca, gdzie stał Kyle Dickson. - Ani trochę się nie zmienił, nadal uważa się za pępek świata. - Mhm, mówiąc szczerze, miałam nadzieję, że go tu nie będzie.
- Nie dziwię się. Do dziś wszyscy wspominają, jak podczas ćwiczeń, kiedy udawałaś ofiarę wypadku, zaczął cię obmacywać pod pretekstem udzielania pomocy. - To chyba mnie rozumiesz. - Wendy upiła łyk wina.
- Na głupotę i narcyzm Dicksona można by położyć krzyżyk, gdyby nie to, że to przez jego histerię ucierpiał Ross.
- Masz rację, ale z całych sił staram się o tym nie myśleć, bo inaczej musiałabym go zatłuc. - Może dlatego Ross nie chciał przyjść? Żeby się z nim nie zobaczyć?
- Nie, chyba po prostu nie chciał. Ale, błagam, zostawmy ten temat, bo wpadłam, żeby o wszystkim zapomnieć choć na chwilę. Zresztą, nie tylko jego brakuje. - Wendy rozejrzała się po sali. - Gdzie twoja Jessica?
Joe odchrząknął i rzucił:
- Przepraszam, widzę, że Fletch jest wolny. Muszę zamienić z nim słówko.
Wendy odprowadziła go wzrokiem, zastanawiając się nad jego dziwną reakcją. Mogła się domyślać, że coś nawala w związku jej przyjaciół, ale chyba, podobnie jak ona, także i Joe nie miał ochoty wywnętrzać się na tematy osobiste. W tym momencie dopadła ją Kelly. - No, wreszcie wyszłaś do ludzi - powitała ją radośnie. - Po naszym ostatnim babskim spotkaniu uznałam, że czas na mieszane towarzystwo.
- Jak tam twój pan i władca? Czemu nas jednak nie zaszczycił? Po rozmowie z nim miałam wrażenie, że jest jakaś szansa.
- Rekonwalescencja posuwa się szybciej, niż można było przypuszczać - bąknęła Wendy. - Ale unika ludzi. - Nie jestem zaskoczona. Możliwe też, że nie chciał sobie przypominać sytuacji, kiedy po raz ostatni byliśmy w tym samym gronie, czyli podczas akcji, kiedy uległ wypadkowi.
- Całkiem możliwe, nie pomyślałam o tym. - Wendy 98 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 99 postanowiła jak najszybciej zmienić temat. - Gdzie Jessica? Joe miał dziwną minę, kiedy go o nią spytałam. - Rozstali się - westchnęła Kelly. - Jessica wróciła do starej pracy i usiłuje się jakoś pozbierać. Szkoda. Wydawało się, że są sobie przeznaczeni. Jak... - Ja i Ross? - dokończyła Wendy i pogłaskała przyjaciółkę po ramieniu, widząc jej przepraszający wzrok. - Trochę nam się pokomplikowało, to wszystko. - Zobaczysz, że wam się ułoży - pocieszała Kelly.
- Jedno jest pewne: tak łatwo się nie poddam!
A teraz mam ochotę na jeszcze trochę wina. W drodze po kieliszki obie kobiety zatrzymały się koło grupki koleżanek i kolegów. Wśród nich brylował Dave Stewart, którego Wendy darzyła szczególną sympatią. Niestety, zbyt późno spostrzegła, że stoi z nimi także Kyle Dickson, więc przynajmniej starała się unikać jego wzroku.
- Za najlepiej wyszkoloną ekipę ratowniczą w kraju, a przede wszystkim za jej instruktora! - Dave Stewart wzniósł toast, który ochoczo podjęła reszta grupy. - I zawsze gotową do akcji! - Dickson jak zwykle starał się wszystkich przekrzyczeć. - Ja trzymam swoje rzeczy pod poduszką, bo nigdy nic nie wiadomo! A ty, Wendy?
Dziewczyna zaklęła w duchu.
- Lepiej żebyś ich nie potrzebował, Kyle - odparła chłodno. - A poza tym chyba trochę niewygodnie się śpi? - Sęk w tym - do rozmowy włączył się Joe - że istotnie nie wiadomo, kiedy wydarzy się podobna tragedia. Tym bardziej że do dziś nie wiemy, kto podłożył bombę.
- I to się szybko nie zmieni. Wybuch zniszczył system monitorowania centrum handlowego, a poza tym niełatwo namierzyć zamachowców, jeśli posługują się zdalnie odpalaną bombą - oznajmił kaznodziejskim tonem Dickson.
Wendy robiło się niedobrze na jego widok i dźwięk głosu. Oczami dała znak Kelly i wraz z nią wycofała się ukradkiem z kręgu znajomych, słysząc jeszcze, jak umawiają się na dalsze szaleństwo w nocnym klubie. - Powoli będę znikała - odezwała się Wendy. - Chyba nie mam jeszcze nastroju do towarzyskich spotkań. - Doskonale cię rozumiem. Ale pierwsze koty... Po pożegnaniu z Kelly, Wendy wymknęła się w stronę parkingu. Zbliżając się do auta, zauważyła ze złością, że ktoś niemal uniemożliwił jej wyjazd, zaparkowawszy tuż za nią. Wsiadając, zerknęła na blokujący ją samochód i po plecach przeszedł jej dreszcz.
Widziała już to auto, była tego pewna.
Czarna terenówka z grubymi oponami i chromowanymi zderzakami - bez wątpienia własność jakiegoś młodego samozwańczego macho. Typowe auto dla kogoś, kto nie wie, jak inaczej zaimponować dziewczynie. Jedyne, co je odróżniało od innych podobnych wozów, to nowo wstawione ciemnoniebieskie drzwi, które wyraźnie odcinały się od karoserii.
Wendy siedziała przez chwilę bez ruchu. Miała nieokreślone wrażenie, że jeśli przypomni sobie, gdzie widziała to auto, jej niepokój tylko wzrośnie. Ponownie stanęły jej w pamięci wszystkie dziwne wydarzenia, które ją ostatnio spotkały. Wpierw anonimowe kwiaty, 100 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 101 potem głuche telefony i włamanie, teraz auto, które niedawno gdzieś widziała.
Co się dzieje? Czy to wszystko zbieg okoliczności, czy naprawdę coś jej grozi? A może popada w paranoję? Może tak już jest skołowana swoimi problemami, że na wszystko przesadnie reaguje?
Na razie jedno jest pewne - musi jak najszybciej stąd wyjechać, żeby się uspokoić. Ostrożnie wycofała auto i gdy tylko zobaczyła wolną przestrzeń przed sobą, przydeptała pedał gazu.
Teraz, gdy jechała jasno oświetlonymi ulicami, jej strach wydał się dziecinny. To z pewnością tylko wyobraźnia podsuwa jej czarne myśli. Wypadek Rossa, potem walka o ich związek wyczerpały ją psychicznie, a wtedy wszystko staje się pożywką dla strachu. Musi wziąć się w garść. Zerknęła w lusterko, sprawdzając, czy nikt za nią nie jedzie, i widząc pustą drogę, odetchnęła z ulgą. Jest bezpieczna.
Zatrzymała się na światłach. Przez zebrę przebiegała grupka amatorów joggingu. Wendy pomachała im i nagle zamarła. Przypomniała sobie, gdzie zobaczyła czarną terenówkę po raz pierwszy, kiedy kilka dni temu poszła pobiegać w pobliskiej alejce, auto stało zaparkowane u jej wylotu. Nie zwróciłaby na nie uwagi, bo przyjeżdża tam masa spacerowiczów i biegaczy, gdyby właśnie nie te drzwi. Pomyślała wtedy, że jeśli ktoś już szarpie się na taki wydatek, powinien być ostrożniejszy.
Poderwała się, słysząc za sobą ryk klaksonu. Ruszyła z piskiem opon, dopiero teraz dostrzegając, że światła się zmieniły. Starała się koncentrować na jeździe, ale niepokój narastał. Dopiero skurcz palców uświadomił jej, jak mocno ściska kierownicę.
Na szczęście jest już na miejscu. Przez chwilę nie wysiadała z auta, starając się uporządkować myśli. Czy możliwe, że ktoś ją śledzi? Czy to dalsza część szczeniackich wygłupów tej samej osoby, która funduje jej głuche telefony? Jeśli tak, to żartowniś brnie w bardzo groźną zabawę.
Nie mogła oczywiście odrzucać myśli, że to kontynuacja oślich zalotów Kyle’a, ale młody strażak miał volkswagena garbusa - widziała go w nim wiele razy podczas kursu. Skoro w takim razie nie on, to kto? A może nikt i wszystko to kwestia jej słabszej odporności psychicznej i rozedrganej wyobraźni?
W takim razie, obojętnie, co się będzie działo, musi cały wysiłek skoncentrować na powrocie do normalnego życia. Bo jeśli sfiksuje, nie pomoże ani sobie, ani Rossowi.
I czekać, aż jej problemy stopniowo się rozwiążą. Jednakże nic nie wskazywało na to, aby nastąpiło to szybko. Przez następny tydzień Ross katował się ćwiczeniami fizycznymi, jak gdyby od tego zależał los świata, i nie miał czasu na spotkanie z Wendy. Jednakże nauczyła się już przechodzić nad tym do porządku dziennego, tym bardziej że, jak się dowiedziała od Sally, sprawność fizyczna i niezależność Rossa rosły z dnia na dzień. Mięśnie klatki piersiowej i ramion rozwinął do tego stopnia, że przeniesienie ciała z jednego miejsca na drugie stało się drobiazgiem. Sam się mył i korzystał z toalety. Powoli stawał się także mistrzem w jeździe na 102 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 103 wózku i nie było przeszkody, z którą by sobie nie dał rady.
Zaczął też specjalny program terapeutyczny, który miał mu pomóc w coraz częstszym wykorzystywaniu nóg do normalnego poruszania się. Wymagał on jednakże ogromu cierpliwości oraz samozaparcia i na razie samo przyjęcie pozycji pionowej, z pomocą poręczy i przy asekuracji fizjoterapeutki, łączyło się z dużym dyskomfortem.
Ale już wkrótce Ross coraz śmielej zaczął stawiać nogi na podłodze i przenosić na nie ciężar ciała, choć nadal musiał być asekurowany. Wpierw stawał na ułamki sekund, potem na coraz dłużej. Wiedział, że mimo niecierpliwości w tym przypadku nie może się forsować, bo grozi to poważnymi konsekwencjami, a nawet nieodwracalnymi uszkodzeniami połączeń nerwowych.
- Nawet się nie obejrzymy - entuzjazmowała się Sally - jak będzie pan stał sam, jedynie trzymając się poręczy. A wtedy bierzemy się za chodzenie z aparatem ortopedycznym.
- Nie - odparł ku jej zdumieniu Ross. - Albo będę chodził o własnych siłach, albo wcale.
Sally nie odpowiedziała - zbyt dobrze znała już niezłomną wolę swojego podopiecznego, by starać się go przekonać. Wiedziała, że Ross musi sam zdecydować, co dalej, i że zrobi to w odpowiednim dla siebie momencie.
Wraz z upływem czasu Ross powoli wracał do rzeczywistości. Coraz częściej nachodziła go myśl, że pozostawanie z Wendy jedynie w przyjacielskich stosunkach to za mało. Kochał ją i trudno znosił fakt, że musi nadal trzymać ją na dystans. Tym bardziej że Wendy wyraźnie się od niego odsunęła. A to jeszcze bardziej mu uświadomiło, jak ją kocha, i że nie wyobraża sobie bez niej życia.
Uczucie to rosło wraz z postępami w rehabilitacji, jak gdyby w ten sposób ubywało przeszkód dzielących go od Wendy. Jak więc tylko umiał, zdwajał wysiłki, by uzyskać jak największą sprawność. Jeśli istnieje choćby ułamek możliwości, że będzie chodził o własnych siłach, to wykorzysta go do maksimum. Jeśli zaś nie uda mu się opuścić szpitala bez aparatu ortopedycznego, gotów jest zaakceptować życie bez miłości. Jego nadzieje na pełne wyleczenie zwiększyły się po rozmowie z szefem szpitala.
- Widzę, że trenujesz jak wół. - Patrick Miller nie krył zadowolenia. - Jak tak dalej pójdzie, masz naprawdę duże szanse na pełne ozdrowienie.
- Wiesz, że zaczynam odzyskiwać czucie niemal w całych nogach? - zawołał Ross z przejęciem. - Mogę poruszać palcami u stóp i stopami.
- W takim razie czas przygotować się do motelu. - Zgoda, tylko zastanawiam się, jak sobie będę radził sam w kuchni, skoro nawet przed wypadkiem nie miałem pojęcia o gotowaniu - roześmiał się Ross. - Nie martw się, teraz nawet jajecznicę można kupić w puszce. Jedyną kwestią jest, czy ty uważasz, że dasz sobie radę. - Patrick patrzył uważnie na kolegę. - Jak najbardziej. Nawet nie wiesz, jak tego pragnę. W istocie Ross trochę nadrabiał miną i dość mocno obawiał się pierwszych chwil samodzielności. Wprawdzie szybko odzyskiwał formę, ale przez cały czas był 104 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 105 w szpitalu, poza nawiasem normalnego życia. Dopiero mieszkanie w motelu da mu w pełni obraz tego, jak będzie musiało wyglądać jego przyszłe życie, jeśli nie odzyska sprawności, i ta konfrontacja go przerażała. Każda czynność, która dawniej wydawała się zwykła, mogła urosnąć do rangi problemu.
Poza tym dobrze postępująca rehabilitacja nie staje się automatycznie gwarancją pełnego powrotu do zdrowia - jako lekarz dobrze o tym wiedział. Nawet jeśli odzyska czucie w nogach i będzie mógł nimi poruszać, nie oznacza to wcale, że będzie się mógł na nich utrzymać bez podparcia. A wtedy koniec marzeń o normalnym życiu - i koniec marzeń o Wendy.
To strach, że ją utraci, dodawał mu sił do morderczych ćwiczeń. Ale był też źródłem napadów zniecierpliwienia, gdy uznawał, że jego rekonwalescencja postępuje zbyt wolno. Jak teraz, gdy w jego umyśle zrodziła się pewna myśl.
Przesunął się na krawędź łóżka. Obok stała szafka nocna. Pchnął ją lekko, tak że pomiędzy nią a łóżkiem utworzyła się niewielka przestrzeń. Przytrzymując się ramy łóżka, drugą ręką przesunął nogi poza krawędź materaca i zsunął je powolutku w dół, aż dotknął czubkami palców podłogi. Następnie, trzymając się ramy łóżka jedną ręką, drugą oparł na szafce.
Przez chwilę tak siedział, rozważając konsekwencje
swojego zamiaru. Poprzedniego dnia w sali gimnastycznej,
gdy ćwiczył między poręczami, odkrył z radością,
że może swobodnie napinać mięśnie nóg, a to oznacza,
że mózg na powrót zaczął wysyłać do nich impulsy
nerwowe. Ale do jakiego stopnia oznacza to kontrolę
* • — — •
nóg, nie wiadomo. Jest tylko jeden sposób, żeby się przekonać.
Naprężył mięśnie obu rąk i powoli zaczął przerzucać na nie ciężar ciała, aż poczuł, że zaczyna unosić się z łóżka, coraz wyżej. Nagle jego ciało znalazło się w pionie, podtrzymywane jedynie silnymi ramionami. Przez chwilę tak trwał, potem zaczął przesuwać ciężar ciała z rąk na nogi. Jeszcze, i jeszcze trochę, aż podtrzymywał się jedynie na samych palcach dłoni... i stanął! Mimo niewyobrażalnego wysiłku, od którego wibrowało całe ciało, poczuł euforyczne uczucie szczęścia. Nagle jednak, już w następnym ułamku sekundy, świat zawirował. Usłyszał jeszcze trzask walącej się szafki i zapadła ciemność.
Łomot było słychać aż w dyżurce.
Wendy i Peter wymienili zaniepokojone spojrzenia.
Pierwsza poderwała się Wendy.
- Skoczę zobaczyć, co się dzieje.
Zanim dotarła na miejsce, koło leżącego na podłodze Rossa zebrała się już spora grupka personelu. - Co się stało?! - Wendy zakryła ręką usta.
Debbie. Przykucnęła koło Rossa i trzymała go za nadgarstek.
- Puls w normie. Oddech regularny.
- Dzięki Bogu. - Wendy patrzyła ze zgrozą na trupiobladą twarz Rossa, nogi leżące w nienaturalnej pozycji na podłodze i rozrzucone ręce, jak gdyby uniesione w obronnym geście.
Wendy nadal drżała, ale powoli wychodziła z szoku.
Zanim usłyszała uspokajające słowa Debbie, była przekonana, że na zawsze utraciła człowieka, którego tak kocha. Do rzeczywistości przywołał ją spokojny głos Patricka Millera:
- Trzeba go położyć na łóżku. Debbie, chwyć Rossa za głowę, Wendy za nogi, a John i ja podtrzymamy go w pasie. Gotowi? Uwaga... Już!
Ross poruszył się lekko, ale nie odzyskał przytomności.
Patrick Miller sprawdził, na ile mógł, stan pacjenta. Reszta personelu, prócz Wendy, wracała do swoich zajęć.
- Na szczęście miał na sobie kołnierz i stabilizator kręgosłupa. - Szef otarł pot z czoła. Dopiero teraz było widać, jaki jest zdenerwowany. - Nie sądzę, aby sobie coś zrobił.
- Ale co się mogło stać? - dopytywała się gorączkowo Wendy. Zanim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć, Ross zamrugał powiekami.
Wendy natychmiast do niego przyskoczyła i położyła dłoń na jego policzku.
- Spokojnie, skarbie.
- Co się stało? - wychrypiał Ross.
- To my byśmy chcieli wiedzieć, kolego - odparł pogodnie Patrick, patrząc jednak podejrzliwie na przewróconą szafkę. - Wygląda na to, że wypadłeś z łóżka jak pisklę z gniazda i nadziałeś się na szafkę. Coś ty wyrabiał?
- Chyba się pośliznąłem, siadając na wózek... Sam nie wiem... - odparł Ross wymijająco.
Jak ma im wszystkim tłumaczyć, że dłużej nie mógł znieść niepewności, czy ma choćby szansę na to, by kiedykolwiek chodzić o własnych siłach? Bo tylko wtedy zdecydowałby się na zaproszenie do swego życia kobiety, którą kochał aż do bólu. Jak im miał wyjaśniać, jakiego doznał bolesnego rozczarowania, gdy się okazało, że jeśli w ogóle jest taka możliwość, to na pewno nie w najbliższej przyszłości. Żałował, że w ogóle otworzył oczy.
W tym momencie do pokoju wsunęła głowę zaaferowana Debbie.
- Wendy, telefon do ciebie. Ktoś z ekipy ratownictwa medycznego. Chyba pilne.
Gdy chwilę potem Wendy wróciła do pokoju Rossa, nikt, nawet on, widząc jej opanowaną twarz, nie zgadłby, jaką właśnie otrzymała wiadomość. Kiedy miała spieszyć z pomocą innym, znikały wszystkie jej problemy. Stawała się znów tylko stuprocentowym fachowcem, pielęgniarką, dla której ratowanie życia innych było jedynie kwestią zawodu.
- Dostałam wezwanie, żeby na ile to możliwe dołączyć do ekipy - oznajmiła. - To niewiarygodne, ale kilka godzin temu doszło do kolejnego zamachu bombowego, także w centrum handlowym, tyle że w Dune-Jin.
- Dobry Boże! - Z ust Patricka wyrwał się zduszony okrzyk.
Ross słuchał w milczeniu, tylko po skurczu na twarzy widać było, jakie wrażenie sprawiła na nim ta wiadomość. Wpatrywał się intensywnie w Wendy, jak gdyby ja chciał zatrzymać wzrokiem.
- Nie wiem, co robić - rzekła Wendy z wahaniem.
Bo mam masę obowiązków.
- Przekażę je komuś innemu - odparł Patrick Miller. - Tu cię można zastąpić, tam - nie. Pędź i uważaj na siebie.
Wendy jednak nie ruszała się z miejsca, bojąc się podnieść wzrok na Rossa, bo domyślała się, co on czuje. Z jednej strony strach o nią, z drugiej ciężkie do zniesienia uczucie, że jest odsunięty na drugi plan, ponieważ akcja ratunkowa miała się odbyć bez jego udziału. I że być może nigdy nie będzie w stanie wykorzystać swojej niepospolitej wiedzy i sprawności, by ratować ludzi z opresji.
Niespodziewanie jednak usłyszała jego pełen ciepła i spokoju głos:
- Jedź i wracaj cała.
- Chciałbym odwołać jazdy - oznajmił Ross. - Myślałam, że panu na nich zależy. - Sally nie kryla zdziwienia. - Z chwilą ukończenia kursu na autach ze sterowaniem ręcznym może pan sam prowadzić. Z harmonogramu wynika, że nie ma pan innych zajęć w tym czasie. Co to? Jakaś tajemna randka?
- Coś w tym rodzaju. - Ross skwitował ten żart lekkim uśmiechem. - Po prostu nie widziałem się z Wendy od czasu jej wyjazdu do Dunedin, a dziś ma dyżur. I - Chyba rzeczywiście jej nazwisko było wpisane w grafiku. Nasza bohaterka nie kontaktowała się jeszcze z panem?
- Tak wyszło. Ostatecznie trochę miała na głowie - odparł wymijająco Ross, chcąc jak najszybciej zamknąć ten krępujący temat.
Faktem jest, że od czasu zakończenia akcji ratunkowej w Dunedin, gdy już się uspokoił, że Wendy nic nie grozi, czekał jak na rozżarzonych węglach na informacje o szczegółach wydarzeń. Nie tylko od Wendy, ale od kogokolwiek z dawnej ekipy. Wprawdzie o katastrofie huczały wszystkie media, ale zależało mu na wieściach i pierwszej ręki; także jako rodzaju dowodu, że dawni współpracownicy z ekipy o nim nie zapomnieli. Tymczasem nikt się nie odezwał, a najbardziej zranił go fakt. że dotyczyło to także Wendy. Wiedział z telewizji, że 110 ALISON ROBERTS MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 111 ekipa skończyła pracę, więc na pewno wróciła już do domu. Skąd więc to milczenie?
W końcu, nie mogąc się pohamować, sam do niej zadzwonił, ale odpowiedziała mu automatyczna sekretarka. Nie chciał wypytywać o Wendy w szpitalu, by nie wzbudzać niezdrowej sensacji. Na szczęście dziś dowiedział się od Petera, że Wendy ma dyżur, i z trudem powstrzymywał niecierpliwość.
Rozważając całą sytuację, martwił się pewną zmianą w swojej psychice. Dawniej nie przejąłby się faktem, że świat się nim nie zajmuje, bo sam brał od życia to, czego potrzebował. Teraz, gdy z konieczności stał się zależny od innych, sprawy przybrały inny obrót. Czuł się odsunięty na boczny tor, a w sytuacji, gdy walczył zapamiętale o powrót do pełnego zdrowia, jakikolwiek znak, że jest inaczej postrzegany, działał na niego deprymująco. Jak gdyby koleżanki i koledzy z ekipy uznali, że przez swoją niesprawność przestał należeć do ich świata. Najbardziej jednak dziwił go brak kontaktu ze strony Wendy, bo ostatecznie nie była dla niego tylko koleżanką. Takie zachowanie zupełnie do niej nie pasowało. Na pewno wiedziała, że na nią czeka, i nic, nawet głupiego telefonu.
Był jeszcze jeden powód, dla którego tak niecierpliwie czekał na informacje o zamachu. I może ten był najistotniejszy, choć Ross sam przed sobą się do tego nie przyznawał. Zaczął odczuwać coraz większy niepokój, zastanawiając się nad oboma zamachami bombowymi. Podobieństwo między nimi było zbyt wielkie, by je ignorować. Z napięciem czekał zatem na opinię w tej sprawie członków ekipy ratowniczej, bo oni mogli się wszystkiemu przyjrzeć z bliska.
Chciał się także dowiedzieć, co z Joem. Z mediów wiedział, że kolega nie odniósł większych obrażeń. Dla pewności zadzwonił jeszcze do szpitala w Dunedin i usłyszał od znajomego lekarza, że stan Joego jest stabilny. Więc przynajmniej o tyle się uspokoił, ale chciał poznać szczegóły wypadku, a te mogli przekazać mu tylko naoczni świadkowie.
Po południu, żeby zabić czas oczekiwania na Wendy, wyprawił się do ogrodu poćwiczyć jazdę na wózku. Gdy zjeżdżał z rampy szpitala, nagle usłyszał okrzyk. - Dostaniesz mandat za szybką jazdę!
- Wendy! Już jesteś! - ucieszył się Ross.
- Pewnie, że jestem - odpowiedziała zdziwiona Wendy.
- Przecież mam dyżur.
- Ale dopiero za dwie godziny. A tak w ogóle, to co się z tobą działo? Myślałem, że skontaktujesz się ze mną zaraz po powrocie. Zostawiałem ci nawet wiadomość na sekretarce, i nic. Swoją drogą, nikt z ekipy nie zadzwonił, więc możesz się domyślać, jak mi było miło. - Choć Ross starał się opanować emocje, oczy mu błyszczały na widok Wendy.
Jest cała i zdrowa. I znów przy nim.
- Oj, to strasznie mi przykro. - Wendy przygryzła wargi ze wstydu. - Nikt z ekipy nie kontaktował się z tobą, choć wszyscy bardzo chcieli, bo wzięłam to na siebie. A ja sama nie dałam rady, bo wróciłam dopiero wczoraj. Wyobraź sobie, że zaraz po zakończeniu akcji ratunkowej zjawiła się policja i poprosiła nas grzecznie na komendę. Całą sprawę trzymano w tajemnicy, żeby nie było przecieków do mediów. Twoją wiadomość odczytalam dopiero dzisiaj i przyjechałam jak najwcześniej, żeby cie jeszcze spotkać przed pracą.
Wendy uśmiechała się promiennie i Ross czuł, jak topnieje cała jego gorycz. Z kolei Wendy miała poczucie winy. Teraz dopiero do niej dotarło w pełni, jak Ross mógł się czuć. Nie dość, że nie był w stanie uczestniczyć w akcji, to w dodatku nikt się z nim nie skontaktował. Wyrzucała sobie w duchu, że nie zadzwoniła do niego z lotniska choćby na dwa słowa. Ale tak bardzo już marzyła, żeby z nim spokojnie usiąść i bez pośpiechu wszystko mu opowiedzieć, że nie chciała tego rozmieniać na drobne. No i okazało się, że nie był to najlepszy pomysł.
Jedno było tylko dla Wendy pocieszające, i to bardzo. Choć Ross natychmiast przybrał minę uprzejmego przyjaciela, jak zwykle, gdy ją ostatnio spotykał, zdążyła zauważyć błysk w jego oczach na swój widok. Mimo poczucia winy odkryła, że zrobiło jej się bardzo, ale to bardzo miło.
- No, to już lepiej - mruknął Ross, udając naburmuszenie.
- A teraz opowiadaj. Co to było z tą policją? - No więc wyobraź sobie - zaczęła Wendy - że zdaniem ekipy śledczej oba zamachy są ze sobą powiązanie. W związku z tym policja szuka jakiego wspólnego elementu, który by ją naprowadził na konkretny trop. Starają się między innymi określić typ zamachowca oraz jego motywy.
- Zgoda co do podobieństw, sam się nad tym zastanawiałem.
Ale podejrzewać kogoś z naszych? To
niedorzeczne.
- Niekoniecznie. Pamiętaj o istnieniu psychopatycznych podpalaczy, którzy często znajdują pracę w szeregach strażaków. Czemu ktoś taki nie miałby się kamuflowac w takiej ekipie j a k nasza?
- Takie myślenie to pójście na łatwiznę. A grupy terrorystyczne? Czemu policja nie idzie tym tropem? - Na twarzy Rossa malował się wyraźny sceptycyzm. - Po to was zatrzymali, żeby sprawdzić, czy któreś z was nie wygląda na psychopatę? Daj spokój.
- Poczekaj! Przede wszystkim chcieli w ogóle poznać naszą opinię na temat obu zamachów. Chcieli się dowiedzieć, czy sprawdzając na miejscu katastrofy każdą piędź ziemi, każdy kawałek gruzu, nie zauważyliśmy czegoś podejrzanego, jakiegoś wspólnego śladu w obu miejscach. - Wendy urwała, przepuszczając kolejnego pacjenta na wózku. - Poszukajmy jakiegoś spokojniejszego miejsca, żeby przycupnąć.
- Przepraszam, zapomniałem o tobie. Mnie się bardzo wygodnie siedzi.
Wendy aż drgnęła. Czyżby to był żart?
- To pomyślmy też o mnie - podjęła żartobliwym tonem.
Gdy kierowali się w głąb ogrodu, Wendy nie mogła nie zauważyć, że Ross doskonale sobie radzi z wózkiem. Wydawało się, że kieruje nim bez najmniejszego wysiłku, nawet przy pokonywaniu najtrudniejszych miejsc, jak krawężniki czy podjazdy w alejkach.
- Zacznij od początku - poprosił, gdy znaleźli pustą ławkę i Wendy usiadła.
- Wybuch był mniejszy niż w Westgate, ale rozmiar zniszczenia niemal ten sam. Na szczęście było znacznie mniej ofiar. Ale zanim się o tym przekonaliśmy, trzeba było jak zwykle wejść w każdą dziurę. A potem... - Czekaj! - Ross zamachał rękami. - Mów od samego początku, od wyjazdu.
Wendy z przyjemnością dostrzegła ożywienie Rossa.
Wendy uśmiechała się promiennie i Ross czuł, jak topnieje cała jego gorycz. Z kolei Wendy miała poczucie winy. Teraz dopiero do niej dotarło w pełni, jak Ross mógł się czuć. Nie dość, że nie był w stanie uczestniczyć w akcji, to w dodatku nikt się z nim nie skontaktował. Wyrzucała sobie w duchu, że nie zadzwoniła do niego z lotniska choćby na dwa słowa. Ale tak bardzo już marzyła, żeby z nim spokojnie usiąść i bez pośpiechu wszystko mu opowiedzieć, że nie chciała tego rozmieniać na drobne. No i okazało się, że nie był to najlepszy pomysł.
Jedno było tylko dla Wendy pocieszające, i to bardzo. Choć Ross natychmiast przybrał minę uprzejmego przyjaciela, jak zwykle, gdy ją ostatnio spotykał, zdążyła zauważyć błysk w jego oczach na swój widok. Mimo poczucia winy odkryła, że zrobiło jej się bardzo, ale to bardzo miło.
- No, to już lepiej - mruknął Ross, udając naburmuszenie.
- A teraz opowiadaj. Co to było z tą policją? - No więc wyobraź sobie - zaczęła Wendy - że zdaniem ekipy śledczej oba zamachy są ze sobą powiązanie. W związku z tym policja szuka jakiego wspólnego elementu, który by ją naprowadził na konkretny trop. Starają się między innymi określić typ zamachowca oraz jego motywy.
- Zgoda co do podobieństw, sam się nad tym zastanawiałem.
Ale podejrzewać kogoś z naszych? To
niedorzeczne.
- Niekoniecznie. Pamiętaj o istnieniu psychopatycznych podpalaczy, którzy często znajdują pracę w szeregach strażaków. Czemu ktoś taki nie miałby się kamuflować w takiej ekipie jak nasza?
- Takie myślenie to pójście na łatwiznę. A grupy terrorystyczne? Czemu policja nie idzie tym tropem? - Na twarzy Rossa malował się wyraźny sceptycyzm. - Po to was zatrzymali, żeby sprawdzić, czy któreś z was nie wygląda na psychopatę? Daj spokój.
- Poczekaj! Przede wszystkim chcieli w ogóle poznać naszą opinię na temat obu zamachów. Chcieli się dowiedzieć, czy sprawdzając na miejscu katastrofy każdą piędź ziemi, każdy kawałek gruzu, nie zauważyliśmy czegoś podejrzanego, jakiegoś wspólnego śladu w obu miejscach. - Wendy urwała, przepuszczając kolejnego pacjenta na wózku. - Poszukajmy jakiegoś spokojniejszego miejsca, żeby przycupnąć.
- Przepraszam, zapomniałem o tobie. Mnie się bardzo wygodnie siedzi.
Wendy aż drgnęła. Czyżby to był żart?
- To pomyślmy też o mnie - podjęła żartobliwym tonem.
Gdy kierowali się w głąb ogrodu, Wendy nie mogła nie zauważyć, że Ross doskonale sobie radzi z wózkiem. Wydawało się, że kieruje nim bez najmniejszego wysiłku, nawet przy pokonywaniu najtrudniejszych miejsc, jak krawężniki czy podjazdy w alejkach.
- Zacznij od początku - poprosił, gdy znaleźli pustą Ławkę i Wendy usiadła.
- Wybuch był mniejszy niż w Westgate, ale rozmiar -iszczenia niemal ten sam. Na szczęście było znacznie mniej ofiar. Ale zanim się o tym przekonaliśmy, trzeba było jak zwykle wejść w każdą dziurę. A potem... - Czekaj! - Ross zamachał rękami. - Mów od samego początku, od wyjazdu.
Wendy z przyjemnością dostrzegła ożywienie Rossa.
Od dawna nie widziała w jego twarzy takiego wyrazu.
Zupełnie takiego samego, jak przed wypadkiem.
- A więc spotkaliśmy się niemal wszyscy na lotnisku. Z tym, że Kelly i Fletch ledwie zdążyli. - Urwała i dodała ze znaczącym uśmiechem: - Może dlatego, że biegnąc do samolotu trzymali się za ręce.
- Poważnie? - Ross nie mógł powstrzymać zdumienia. - Jak najbardziej. - Na twarzy Wendy pojawił się szelmowski uśmieszek, którego nie widział już od dawna. - Pewnie nie masz pojęcia, że kiedyś byli zaręczeni? Potem, niestety, coś się pokitwasiło. Ale zdaje się, że oboje dojrzeli i teraz już są razem na dobre. - Czego to się człowiek nie dowiaduje o znajomych! - No to jeszcze ci powiem przy okazji, że cała akcja naszej ekipy miała jakieś tajemnicze właściwości godzenia par. Ostatnio Jessica i Joe mieli nie najlepsze dni, ale jak tylko Joe wylądował w szpitalu, Jessica nie odstępowała jego łóżka. Nie muszę ci mówić, że mieli wiele czasu, żeby wywikłać się ze swoich konfliktów. Na tyle, że także i oni się zaręczyli. - Kończąc zdanie, Wendy unikała wzroku Rossa. Uświadomiła sobie nagle, że ta radosna i niewinna historia szczęścia ich przyjaciół może zostać odebrana przez Rossa jako próba wysondowania, czy przypadkiem nie zmienił zdania co do natury ich związku.
Na szczęście Rossa nie opuszczał dobry nastrój. - Mam nadzieję, że nie będą się spieszyli na ślubny kobierzec.
- Czemu nie, Ross? Przecież się kochają! - zawołała wojowniczo Wendy.
- Bo może będą potrzebowali drużbę, a ja nadal sterczę w szpitalu. Może jednak zmienię zdanie i zdecyduję się pojawić na wózku w kościele.
Wendy zastygła. Czy to przypadek, czy Ross celowo użył takiego sformułowania? A może tylko sprawdza, na ile rzeczywiście wyzbyła się swoich marzeń o wspólnej przeszłości z nim? Miała serdecznie dość tego rodzaju niejasności. Jak to się dzieje, że nawet rozmowa, która miała być relacją z akcji ratowniczej, staje się dla niej pożywką marzeń o miłości? Może w ogóle powinna zrezygnować z rozmów z Rossem? Westchnęła i odparła:
- Na pewno poczekają na ciebie. Tym bardziej że póki co, Joe musi wydobrzeć.
- No właśnie. Co z nim?
- Dużo lepiej. Ale możesz się domyślać, co czułam, gdy się dowiedziałam o jego wypadku.
- Że sytuacja się powtarza i będę miał kolegę w pokoju?
- podsunął Ross.
- Tak. - Wendy pokiwała głową. - To w ogóle dziwne, bo właściwie od samego początku miałam wrażenie, że scenariusz się powtarza. Jeszcze te przechwałki Dicksona, że trzyma sprzęt pod poduszką, bo nigdy nie wiadomo, kiedy się wydarzy podobna tragedia. - Kiedy to było?
- Podczas spotkania naszej ekipy w winiarni. Wszys-. cy mają trochę dość jego pyszałkowatości, więc nikt nie bral go na serio. I proszę - wykrakał.
- I pewnie, jak tylko się pojawił w samolocie, zawolal A nie mówiłem”?
- Nie, ale chyba tylko dlatego, że doszlusował do nas dopiero w Dunedin. To w ogóle dziwna sprawa, bo szef grupy Dave Stewart, twierdzi, że go nie zawiadamiał. Ale 116 ALISON ROBERTS j pewnie jak zwykłe Dickson chciał się wykazać nadgorliwością i jak tylko usłyszał o zamachu, zaraz do nas dołączył.
- Znając go - skrzywił się Ross - pewnie od rana do nocy siedzi przy radiostacji i wysłuchuje komunikatów policyjnych. Żeby tylko się znaleźć w centrum wydarzeń. - Albo szpera w Internecie w poszukiwaniu zdjęć katastrof. Pamiętasz, jak sobie zrobił album ze zdjęciami zamachu bombowego w Oklahomie?
- To czubek. Mam nadzieję, że to nie przez niego także i Joe miał wypadek?
- Nie. Dickson dostał się do drugiego zespołu, a Joe był w mojej ekipie. Zdaje się, że pod koniec poszukiwań trochę za bardzo zlekceważyliśmy zagrożenie. Wydawało nam się, że mamy za sobą sprawdzanie najgorszych fragmentów gruzowiska, chcieliśmy się wspiąć na piętro sklepu elektrycznego. Gdybym mogła przewidzieć, co się stanie, poszłabym pierwsza, bo pod moim ciężarem schody by się nie osunęły, i mogłabym na miejscu oszacować niebezpieczeństwo. Ale wiesz, jak to jest. Zmęczenie, zawodzi intuicja i ostrożność, a Joe, jak zwykle koleżeński, nie chciał mnie puścić przodem. I stało się.
- Bardzo się potłukł? - Przez twarz Rossa przemykały nieodgadnione uczucia. Patrzył nieruchomo przed siebie, jak gdyby myślami był gdzie indziej.
- Na szczęście nie. Przede wszystkim żebra. Ale dostał od razu tlen i morfinę i zdaje się, że miał lekki odlot. - Wendy roześmiała się, po czym jej głos stężał, - Niestety, zaraz potem odkopaliśmy jeszcze jedną ofiarę, mężczyznę w średnim wieku. Robiliśmy wszystko, ale się nie udało.
Zamilkła i zamknęła oczy, jak gdyby broniąc się przed tamtym widokiem. Nagle poczuła na dłoni delikatny dotyk. Pomyślała, że to najlepszy sposób, w jaki Ross może jej przekazać, że rozumie jej uczucia. - Bardzo żałuję, że nie miałam tam ciebie... - wyrwało jej się z piersi.
Dotyk na jej dłoni wzmocnił się, choć na chwilę łagodził tamtą chwilę koszmaru.
- Ilu w końcu uratowaliście? - przerwał ciszę Ross. - Sześć osób. Zanim przybyliśmy, częścią rannych zajęły się zwykłe służby medyczne i strażacy. Kiedy skończyliśmy, zabrano nas do hotelu. Kelly miała spać ze mną, ale wylądowała u Fletcha, bo Dickson, z którym miał dzielić pokój, zmył się zaraz po akcji. A rano obudziła nas policja.
- Co właściwie chcieli wiedzieć?
- Wszystko o kursie i jego uczestnikach. Kto się z kim przyjaźni, czy znaliśmy się wcześniej, i tak dalej. Dopytywali się też, czy nie widzieliśmy nic podejrzanego na miejscach zamachów.
- A pytali, czy znacie jakiś przepis na bombę? - ironizował Ross.
- Daj spokój. Ale wiesz, kiedy czekaliśmy w komendzie, ktoś z chłopaków twierdził, że instrukcję wykonania bomby domowej roboty można znaleźć w Internecie. Tyle że, gdy się nie wie, jak znaleźć odpowiednią stronę, :o szukanie igły w stogu siana. Chyba że Dickson by nam podpowiedział - zauważyła ze śmiechem. - To głupek, który robi wszystko, żeby zaimponować innym. Musiałby nie tylko zrozumieć instrukcję, ale jeszcze cichaczem postarać się o składniki. A to już przerasta jego intelekt.
-•”-^S „
118 ALISON ROBERTS
- Czyja wiem? - Wendy zamyśliła się. Nie zauważyła, kiedy utrzymana w żartobliwym tonie rozmowa zboczyła na poważne tory.
- A poza tym, jak każdy przyzwoity seryjny podpalacz, musiałby się zahaczyć gdzieś w dużym mieście, a nie w pipdówie... - Ross urwał. - Co tak na mnie patrzysz?
- Nie pamiętasz?
- Czego?
- Podczas ćwiczeń ze sprzętem pożarowym, kiedy Dickson znów chciał być pierwszy, ktoś mu dogryzł, żeby dał miejsce innym, bo i tak nie ma o tym pojęcia nawet jako strażak. Wiesz, co wtedy odszczeknął? Że doskonale się na tym zna, bo u nich w okolicy grasuje seryjny podpalacz.
- Boże, Wendy! Przecież ja przez cały czas robię sobie żarty, a ty traktujesz to serio.
- To czubek - nie dawała za wygraną Wendy. - Zgoda, ale nieszkodliwy. Nie demonizuj go. Nie wystarczy bzdurna przechwałka, żeby od razu robić z kogoś szaleńca.
- No, nie wiem... - odparła ostrożnie, zdając sobie sprawę, że Ross nie zna wszystkich faktów. Owszem, wiedział o włamaniu, ale nie miał pojęcia o głuchych telefonach i ojej wrażeniu, że ktoś ją czasem śledzi. I o aucie, które widziała co najmniej dwa razy. Albo to wszystko się ze sobą wiąże, a wtedy trzeba szukać rozsądnego wyjaśnienia, albo te zdarzenia i odczucia były przypadkowe i tylko jej wyobraźnia czyni z nich poukładane w jeden łańcuch fakty. Coraz bardziej jednak, zwłaszcza gdy rozmowa z Rossem uwypukliła pewne okoliczności, przestawała wierzyć w przypadek. Poczuła MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 119 dreszcz niepokoju, ale nie miała prawa przysparzać Rossowi następnego powodu do zmartwień.
- Masz rację. Jestem ostatnio lekko rozstrojona. - Po takich doświadczeniach to zrozumiałe. - Ross uśmiechnął się do niej serdecznie jak dawniej i Wendy poczuła, że zaraz się rozklei.
- Pora wracać... - Zmieszana zerknęła na zegarek.
- Nie możesz sobie zrobić dziś wolnego? - Niestety nie, bo wszyscy sobie pomyślą, że rola bohaterki mediów uderzyła mi do głowy. Wendy starała się utrzymywać rozmowę w żartobliwym tonie, aby nie dać po sobie poznać, że nurtują ją zgoła inne uczucia. Niepokoju i napięcia, a nawet strachu. Raz zasiane podejrzenie zaczęło kiełkować i rosnąć.
- To, co powiem, może się panu wydawać nieco dziwne, a nawet niemądre. - Zmieszana Wendy nie wiedziała, jak zacząć. Dodatkowo zbił ją z tropu widok młodego konstabla. Wolałaby, żeby policjant był starszy. - Skoro coś panią niepokoi, moją rolą jest słuchać. - Konstabl miał miły uśmiech i Wendy nabrała pewności siebie. - Jak mogę pani pomóc?
- Nazywam się Wendy Watson.
- A ja Nick Thompson, bardzo mi miło.
- Nie przychodziłabym z czymś tak mało konkretnym, gdyby nie obietnica, jaką ja i pozostali członkowie ekipy ratowniczej dali śledczym po zamachu w Dunedin. Proszono nas, żeby kontaktować się z policją, jak tylko przypomni nam się coś, co może mieć związek ze sprawą.
- Chodzi o ten zamach bombowy? - Policjant wyprostował się na krześle. Na jego twarzy pojawił się wyraz skupienia. - Skoro jest pani z ekipy ratowniczej, która pracowała w Dunedin, to moje wyrazy uznania. Świetna robota.
- Dziękuję. - Wendy rozluźniła się nieco. Przynajmniej Nick Thompson nie uważa jej za wariatkę. - Policja wypytywała nas zwłaszcza o naszych kolegów z ekipy. Skąd pochodzą, czym się zajmują, czy wiemy o nich coś szczególnego. Nie wykluczali, że zamachowiec mógł się zakamuflować w naszych szeregach. Otóż... wydaje mi się, że mam informację, czy też bardziej podejrzenie, które może by warto sprawdzić. - Proszę mówić dalej - zachęcił młody policjant.
- Nie chciałabym rzucać bezpodstawnych oskarżeń. Tym bardziej że sprawy, o których zamierzam wspomnieć, same w sobie wyglądają zupełnie normalnie. Dopiero w połączeniu ze sobą zaczynają budzić pewne podejrzenia, przynajmniej moje. - Wendy głęboko odetchnęła. - Jeden z członków ekipy, Kyle Dickson, zupełnie do nas nie pasuje i nikt nie ma wątpliwości, że dostał się do ekipy przez pomyłkę. Chodzi przede wszystkim o cechy psychiczne, nieodpowiedzialność, niedojrzałość, które już miały swoje konsekwencje w postaci wypadku naszego kolegi z ekipy.
- Co dokładnie się stało?
- Dickson wyrwał się do przodu, przed ekipę, i nadział na jakiś wystający pręt. Nasz lekarz natychmiast pobiegł mu na pomoc, a wtedy miotający się w histerii Dickson zrzucił go na rumowisko.
- A tak, słyszałem o tej przykrej historii.
- Na pewno, bo sporo było o niej w mediach. Ale to jedynie ilustracja charakteru Dicksona i za mało, żeby go o coś oskarżać.
- Zgadzam się, proszę dalej.
- Otóż, przypuszczalnie z powodu tamtego incydentu, szef ekipy tym razem nie zawiadomił o akcji 122 ALISON ROBERTS Dicksona, a jednak ten pojawił się w Dunedin jak gdyby nigdy nic.
- To akurat dobrze o nim świadczy - zauważył policjant. - Starał się pomóc.
- Owszem, tylko proszę wziąć pod uwagę, że zespół to zespół, i nie ma w nim miejsca na indywidualne popisy. Zresztą taka nadgorliwość już raz się źle skończyła. - Wendy podniosła nieco ton. - Ale chodzi o coś innego. Wygląda na to, że Dickson w ogóle ma jakieś własne źródła informacji i wie o sprawach, o których nie powinien. Wczoraj przypomniałam sobie, jak twierdził podczas towarzyskiego spotkania naszej grupy, że policja nie ma szans na znalezienie zamachowców, ponieważ system monitorowania centrum handlowego został zniszczony podczas wybuchu. A poza tym, że niełatwo namierzyć zamachowców, jeśli posługują się zdalnie odpalaną bombą. Skąd takie informacje? Przecież, o ile wiem, policja ich nie podawała.
- Trudno mi powiedzieć - zauważył ostrożnie policjant.
- Trzeba by sprawdzić, jaki był oficjalny komunikat.
Proszę dalej.
- Poza tym chwalił się kiedyś, że jego jednostka strażacka ma masę roboty, bo w okolicy grasuje seryjny podpalacz. A policja z Dunedin wyraźnie sugerowała, że za zamachy może być odpowiedzialny ktoś w tym rodzaju. Trzeba by chyba sprawdzić, czy tamte pożary nie miały przypadkiem miejsca za bytności Dicksona w straży pożarnej. Tym bardziej że zamachy bombowe zdarzyły się po powstaniu naszej ekipy, w której jest także Dickson. - Wendy zamilkła na chwilę. - Wreszcie MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 123 ostatnia sprawa. Podczas wspominanego przeze mnie spotkania naszej ekipy Dickson przekonywał, że podobny zamach, co w Christchurch, może się zdarzyć lada chwila. I rzeczywiście, kilka dni później tak się stało. Proszę zauważyć, że to właściwie pierwsze zamachy tego rodzaju w Nowej Zelandii i skoro wystąpiły niemal jeden po drugim, chyba trudno mówić o zbiegu okoliczności? A jeśli to był przypadek, nie chciałabym sama tego rozstrzygać.
- I słusznie. Domorośli detektywi bardzo nam się dają we znaki. - Policjant popatrzył na nią z sympatią, ale zaraz przybrał urzędową minę. - Czy ktoś inny z grupy podziela pani podejrzenia?
- Chyba nie. Większość uważa Dicksona za natrętnego dziwaka i szczeniaka. Ale jest jeszcze coś. Sprawa łączy się tylko z moją osobą, więc trochę niezręcznie mi to mówić... - Wendy zawahała się. - Otóż Dickson wyraźnie się do mnie zaleca, a od pewnego czasu ktoś przysyła mi anonimowo kwiaty i nęka głuchymi telefonami. Ostatnio miałam także włamanie do mieszkania. Zdaję sobie sprawę, że może pan nie widzieć w tym wszystkim związku, ale znając Dicksona, nie zdziwiłabym się, gdyby to on był za wszystko odpowiedzialny. Tak więc niezależnie od tego, czy moje zeznanie wniesie coś do śledztwa czy nie, chciałabym prosić o jakąś pomoc. Bo po tych wszystkich niewyjaśnionych wydarzeniach całkiem po prostu się boję.
- Przecież to normalne, że ma pani adoratorów. Przy takiej urodzie... - rzekł Nick Thompson.
Wendy domyśliła się, że to nie lekceważenie ze 124 ALISON ROBERTS strony młodego policjanta, a jedynie niezręczny komplement, ale nie była w nastroju do wysłuchiwania przymilnych słówek.
- Proszę posłuchać. - Jej głos stwardniał. - Zgłosiłam się do pana zgodnie z wyraźną sugestią śledczych z Dunedin, żeby kontaktować się z policją przy nawet najbłahszych podejrzeniach. Jeśli pan uważa, że to, co mówię, nie ma sensu, proszę powiedzieć wprost.
- Ależ nie... przepraszam - mitygował się policjant. - Ja tylko tak, z sympatii... Czy zna pani adres tego Dicksona?
- Jakaś mieścina niedaleko Dunedin, ale nie pamiętam nazwy. Chyba Aramoana lub coś takiego... Wzrok policjanta stał się nagle czujny. Gwizdnął przez zęby i szybko coś zanotował.
- Kto z pani ekipy może wiedzieć dokładnie?
- Kierownictwo, Dave Stewart lub Tony Calder. - W takim razie poproszę jeszcze panią o pozostawienie kontaktu do siebie. - Policjant podsunął jej karteczkę, na której Wendy zanotowała swoje dane.
- Jeśli to wszystko, muszę wracać do pracy - oznajmiła i dodała łagodniejszym tonem: - Proszę się nie gniewać, że się zezłościłam, ale jestem tym wszystkim mocno rozstrojona.
Policjant poderwał się zza biurka.
- Ależ oczywiście, to zrozumiałe. Dziękuję za cenne informacje. Dopilnuję, żeby wszystko zostało dokładnie sprawdzone, a o efektach szczegółowo panią poinformuję.
- Będę bardzo wdzięczna.
- Zacznę sprawdzać od zaraz - rzucił na pożegnanie. - Zbiegiem okoliczności w Dunedin mam wuja, też policjanta. Zaraz się z nim skontaktuję.
- To świetnie. - Złość Wendy zupełnie już minęła, zwłaszcza że policjant wyglądał teraz na mocno przejętego. A co najważniejsze, po raz pierwszy od wielu tygodni poczuła się bezpieczniejsza. - W takim razie dziękuję i do widzenia.
Ku jej zdziwieniu młody policjant zadzwonił już następnego dnia. Tym razem jego głos brzmiał bardzo serio.
- W Dunedin pani zeznania wzięto bardzo poważnie. Tym bardziej że Dickson zapadł się jak kamień w wodę.
- Ustalono, gdzie mieszka? - Wendy poczuła skurcz w żołądku.
- Tak, ale sąsiedzi nic nie wiedzą, a mamy za mało dowodów, żeby dostać nakaz rewizji.
- Może warto ponaciskać? Jestem absolutnie przekonana, że z jego komputera można by się wiele dowiedzieć. Dickson jest wręcz pasjonatem zdjęć robionych na miejscach tragedii, choć twierdzi, że to dla cełów szkoleniowych. Wiem, że na pewno miał cały zestaw fotografii z zamachu bombowego w Oklahomie-- Naprawdę? - Policjant nie krył podniecenia. - To maże pomóc. Proszę jeszcze tylko powiedzieć, czy nikt pani ostatnio nie nękał telefonami?
- Odpukać, nie.
- W takim razie biorę się do pracy. Dziękuję i do widzenia.
Jessica i jej synek Ricky przynieśli baloniki. Joe i Fletch piwo. Wendy zadbała o wino i coś słodkiego, a Kelly zamówiła pizzę. Ciasnota mieszkania Rossa w motelu sprawiła, że wszyscy siedzieli sobie na głowie. Ale nikomu nie psuło to nastroju. Ricky z zachwytem fikał koziołki na poręczach służących Rossowi do poruszania się po mieszkaniu, a sam gospodarz rozpierał się na wózku w samym środku kręgu przyjaciół. - Wreszcie na swoim? - zagadnął Fletch, otwierając kolejne piwo.
- Na to wygląda. Mam sprawdzić, na ile jestem samowystarczalny. A przede wszystkim wreszcie mogę robić, co chcę. Na przykład wyprawić się z przyjaciółmi na ich wieczór kawalerski.
- Albo z nami na wieczór panieński! - zawołała Jessica. - A najprościej oba wieczory połączyć, tylko nie ma się kto zająć Rickym.
- Masz już wszystko gotowe do ślubu? - dopytywała się Wendy.
- Prawie, bo zależy mi na dopracowaniu szczegółów, a to trochę trwa: biała sukienka, kościół, chmura confetti i setki zdjęć. Chcę mieć pamiątkę na całe życie, bo nie mam zamiaru powtarzać tej ceremonii. - Popatrzyła z udawaną groźbą na Joego.
- Ani mi się waż! - odkrzyknął.
- To kto pierwszy odważy się na ten szalony krok?
- chciał wiedzieć Ross.
- Chyba trzeba ciągnąć losy - parsknął Fletch. Wendy z przyjemnością obserwowała, jak Ross doskonale się bawi w gronie przyjaciół. Cieszyła się też z zamążpójścia obu przyjaciółek, i tylko czasami, gdy zapominała się kontrolować, z jej piersi wyrywało się smutne westchnienie.
- Jeszcze trochę piwa, Ross? - zaproponował Fletch. - Nie, dzięki. Musiałbym zbyt często zaglądać do toalety, a w mojej sytuacji to jednak kłopot. - Nie bój nic, odbijesz sobie w piątek. Wpadnę po ciebie o siódmej.
- Tylko pamiętajcie, chłopcy - włączyła się Wendy - że Ross musi być z powrotem o dziesiątej, przed ciszą nocną, bo wam dyrekcja uszy pourywa.
- Nie ma obawy - uspokajał Ross. - Nie mam zamiaru zostawiać po sobie złego wrażenia. Ostatecznie to moje ostatnie chwile nie tylko w szpitalu, ale w ogóle tutaj. Niedługo przenoszę się do Christchurch. - Fantastycznie! - Joe szturchnął Wendy. - Będziemy mieli was pod ręką.
Wendy nadrabiała miną. Jak ma im wszystkim wyjawić, że po raz pierwszy słyszy o planach Rossa? - A co z twoim domem w buszu? - dowiadywała się Jessica.
- Chyba kupi go facet, który mnie zastępuje w pracy. Tego Wendy miała już dość. Zerwała się z miejsca i pod pretekstem, że zabrakło czystych talerzy, wymkneła się do kuchni. Jakim prawem jej to robi!
Dlaczego! Miała ochotę walić pięścią w stół. Nie wspominając jej o niczym, nie tylko postawił ją w kłopotliwej 128 ALISON ROBERTS sytuacji wobec przyjaciół, ale w dodatku wyraźnie dawał jej do zrozumienia, że wspólne plany, na które jeszcze miała nadzieję, są już nierealne.
Sprzedając swój ukochany dom, Ross pokazywał, że to zupełne zerwanie z poprzednim życiem - a więc także z nią. Że z równą łatwością, co pozbywa się domu, pozbywa się także jej.
Było to tak okrutne, że po raz pierwszy zaczęła mieć wątpliwości, czy zna Rossa. Mężczyzna, jakim był dawniej, nigdy nie zdecydowałby się na taki postępek. Nie uśmiercałby z takim okrucieństwem czyichś marzeń. A co gorsza, wiedziała, że bez swojego domu, bez symbolu, jakim zawsze był, w istocie Ross uśmierca samego siebie.
Następnego dnia ani słowem nie wspomniała Rossowi, jak bardzo zabolało ją jego zachowanie podczas spotkania. Nikt niczego nie zauważył, a Ross z pewnością wyparłby się, gdyby zarzuciła mu niedelikatność. Ale oboje wiedzieli, co się stało i pomiędzy nimi znów rósł mur uniemożliwiający porozumienie. Trwało tak do piątku, potem atmosfera się ociepliła. Ross, zdecydowanie w innym nastroju, przygotowywał się do wieczoru kawalerskiego kolegów, zagadując Wendy, co ma na siebie włożyć. Dziewczyna z chęcią mu doradzała, choć przez cały czas zachowywała lekką rezerwę.
Ale nie mogła mu nie pomagać, bo pod maską rozbawienia wyczuwała w Rossie niepokój. Ostatecznie miał to być jego pierwszy kontakt ze światem poza I MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 129 murami szpitala, zmierzenie się z rzeczywistością, którą kiedyś tak doskonale znał, a która teraz mogła mu szykować niejedną niespodziankę.
- Mam nadzieję, że moja obecność nie będzie ich krępowała? - zagadnął w końcu niepewnie. - Oszalałeś? - ofuknęła go. - Myślisz, że naprawdę tak się zmieniłeś? Dla przyjaciół jesteś i będziesz zawsze taki sam. Może warto wreszcie to zrozumieć. Wendy po cichu liczyła, że jeśli Ross przekona się na własnej skórze, iż życie płynie jak dawniej, jego myślenie o przyszłości przybierze inny kurs. Przestanie odrzucać siebie, jakim jest, a wtedy przestanie odrzucać także ją.
Jednakże Ross był zbyt przejęty, by zwrócić uwagę na jej słowa.
- Może być zwykły bawełniany T-shirt? - spytał.
- Pewnie. Będzie widać, jaki jesteś napakowany. Wendy z przyjemnością patrzyła na rysujące się pod tkaniną mięśnie.
- Przynajmniej nikt ze mną nie zadrze! - roześmiał się Ross. - Wiesz, chyba rzeczywiście cieszę się, że | wychodzę.
- Nic dziwnego. - Wendy poklepała go po ramieniu dodała: - Weź coś na kaca i baw się dobrze, bo naprawdę na to zasłużyłeś.
Dyżur przebiegał na tyle spokojnie, że Wendy mogła sie oddać rozmyślaniu o Rossie. Zastanawiała się, jak wplynie na niego pierwszy po wypadku kontakt z „normalnym” światem. Widziała przez okno dyżurki, jak 130 ALISON ROBERTS Ross doskonale sobie radzi z zapakowaniem wózka do auta Fletcha, który przyjechał zabrać go na przyjęcie. Miała nadzieję, że może złapie Rossa po powrocie z tej eskapady, ale akurat około dziesiątej, gdy Fletch miał go odwieźć, nazbierało jej się zajęć i nie miała czasu wyjrzeć przez okno. W końcu, gdy na oddziale zrobiło się spokojniej, w motelu obowiązywała cisza nocna, więc o tej porze Ross musiał już być z powrotem. Wendy mogła wprawdzie do niego szybciutko zajrzeć, ale nie chciała go niepokoić. Domyślała się, że po tak niezwykłym i pełnym emocji dniu może być zmęczony i mieć ochotę na samotność.
O jedenastej, po dyżurze, sama padała z nóg, więc przebrała się szybko i właśnie miała wychodzić, gdy do dyżurki wpadła z hukiem jedna z pielęgniarek. - Co się dzieje, Sharon? - spytała Wendy, widząc, że koleżanka jest roztrzęsiona.
- Na terenie szpitala... - pielęgniarka mówiła urywanymi zdaniami, z trudem łapiąc oddech - jest pożar! - Gdzie? Nie słyszę alarmu? - zapytała przerażona Wendy.
- Na zewnątrz, w motelu! - Sharon zaciągnęła ją do okna. - Patrz!
Wendy wyjrzała we wskazanym kierunku i poczuła, że robi jej się słabo. Pośród trawników okalających domki motelu widziała rozprzestrzeniającą się pożogę ognia. Płomienie rozświetlały ciemność ponurym blaskiem. Dopiero w tym momencie zabrzmiał ogłuszający alarm i korytarze szpitala zaroiły się od pacjentów i personelu, który starał się opanować panikę. Z dala słychać było zbliżający się ryk syreny strażackiej.
Ale Wendy wszystkiego tego nie widziała i nie słyszała. Wpatrywała się martwym wzrokiem w epicentrum pożaru. W miejsce, gdzie stał budynek z numerem trzecim.
Budynek, w którym mieszkał Ross.
Nie wiedząc kiedy, znalazła się przy domku Rossa. Już z daleka było widać, że drzwi są zamknięte. Potwierdził to okrzyk jednego ze strażaków:
- Nie można się dostać do środka!
Jak w malignie, nie zważając na niebezpieczeństwo, Wendy rzuciła się w stronę drzwi. Na szczęście w porę powstrzymał ją czyjś mocny uchwyt, akurat w momencie, gdy ramy okien i szyby zaczęły eksplodować z ogłuszającym trzaskiem.
- Tam nie wolno... Już za późno, żeby coś zrobić - usłyszała jak przez mgłę głos strażaka.
Otępiała, zatrzymała się w pół kroku.
Wokół miejsca tragedii zbierał się tłum pacjentów i personelu, pomiędzy nimi uwijali się strażacy. Mimo że przybyło już pięć jednostek, pożar nadal szalał. Strażacy zaczęli schładzać wodą sąsiednie budynki, żeby ogień się nie rozprzestrzeniał - wiedzieli zbyt dobrze, że domku numer trzy nie da się już uratować. Ani jego mieszkańców.
W tłumie słychać było histeryczne okrzyki radości pacjentów motelu, którym udało się uciec płomieniom. Strażacy wydobyli cały ciężki sprzęt. Trwał ogłuszający rwetes, ale Wendy nadal nic nie słyszała. Nagle jednak drgnęła, jakąś cząstką umysłu przypo-MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 133 mniała sobie, że jest pielęgniarką i że jest odpowiedzialna za pacjentów. Jak obudzona ze snu, rozejrzała się powoli wkoło, tłumiąc w sobie wszelkie myśli, prócz tej jednej, że musi pomóc swym podopiecznym. Wielu z pacjentów nie tylko doznało szoku, ale także drobnych urazów, gdy obudzeni ogłuszającym alarmem zaczęli opuszczać w popłochu domki należące do motelu.
Po chwili zajmowała się już tylko swoimi obowiązkami, skupiona, w każdym calu profesjonalna. Tylko w piersi narastał jej rozdzierający ból; miała nadzieję, że ją rozerwie i nie będzie już musiała czuć ani myśleć. Starała się odtworzyć, co się mogło stać. Ross musiał wrócić przed dziesiątą, więc w chwili wybuchu pożaru już z pewnością spał. Jego domek zapalił się tak gwałtownie, że nawet gdyby był w pełni sprawny, nie miałby szans na ucieczkę. Widziała oczyma wyobraźni, jak ostatkiem sił, walcząc do końca, szamoce się z wózkiem. A może nie zdążył? Może litościwa śmierć zabrała go po kryjomu i zatruł się czadem, zanim zrozumiał z przerażeniem, co mu grozi? Może dlatego nie zdążył włączyć alarmu?
- Co tu się u diabła dzieje? - usłyszała nagle za sobą znajomy głos.
Fletch! Wendy nie kryła zdumienia. Jak to się stało, ze wrócił po odwiezieniu Rossa? Obejrzała się. Za nią rzeczywiście stał Fletch, przy nim Joe, a za nimi... Za nimi zobaczyła postać na wózku.
Pod Wendy ugięły się nogi i po raz pierwszy w życiu czuła, że zemdleje. W porę powstrzymał ją silny uścisk Fletcha.
- Boże miłosierny, Ross! - krzyknęła i rzuciła się w jego stronę.
Uczepiła się kurtki Rossa i przez chwilę nie mogła wydobyć głosu. Ross bez słowa przytulił ją do siebie, domyślając się, co przeżywała, myśląc, że on jest w środku.
- Jak... jak to się stało? - wydusiła w końcu.
- Że Rossa nie było w domku? - domyślił się Fletch.
Wendy kiwnęła tylko głową.
- Znasz nas. Cisza nocna to nie przeszkoda, więc zabawiliśmy dłużej na imprezie i właśnie mieliśmy odstawić cichaczem Rossa do domu, gdy wpadliśmy na to piekło.
- A jak pozostali pacjenci? Czy ktoś ucierpiał? - spytał z niepokojem Ross, w którym odezwał się lekarz.
- Na szczęście nie. Pożar rozpoczął się u ciebie, ale nie zdążył się rozprzestrzenić... Poczekajcie. - Wendy oderwała się od Rossa. - Przecież trzeba zawiadomić Patricka i resztę, że Rossowi nic się nie stało. - Ja to załatwię - zaoferował Fletch. - Ty zostań z Rossem i Joem.
Przez chwilę wszyscy troje milczeli, obserwując dogasający ogień.
- Jak to się mogło stać? - Ross kręcił głową.
- Nie zostawiłeś czegoś włączonego? Żelazka, kuchenki? - Oczywiście, że nie - odparł Ross. - Nawet jeszcze ich nie używałem.
Zobaczyli, jak Fletch rozmawia z szefem szpitala i kierującym akcją strażakiem. Obaj gwałtownie obrócili się w stronę Rossa, za nimi poszli pozostali i przez tłum przebiegł szmer ulgi. Atmosfera zdecydowanie uległa rozładowaniu. Mimo to, gdy Fletch wrócił, miał grobową minę.
- Dziwna sprawa - mruknął. - Nie ma jeszcze oficjalnego raportu, ale strażacy podejrzewają, że pożarowi ktoś pomógł.
- Co takiego? - wykrzyknął zdumiony Ross. - Chcesz powiedzieć, że to nie był wypadek? - Strażacy podejrzewają podpalenie...
Wszyscy w milczeniu przetrawiali tę nieprawdopodobną informację.
- To chyba jakaś pomyłka... - bąknął w końcu Joe. - A ja nie jestem taka pewna - powiedziała Wendy z zamyślonym wyrazem twarzy.
- Daj spokój - obruszył się Ross i starając się o żartobliwy ton, zwrócił się do kolegów: - Wendy zdaje ma tak dość naszego nadgorliwego kolegi, Dicksona, widzi w nim psychopatycznego podpalacza. - Też coś! - prychnął Joe. - Facet nie umiałby sobie zrobić grzanek.
- Wiem, jak to brzmi, ale mam takie przeczucie i tyle broniła się Wendy.
- Zostawmy to - włączył się szybko Ross, pod
noszac-rece. - Mam dość na głowie, aby jeszcze się
martwic że ktoś może dybać na moje życie. Idę po
szukacjakiegoś
miejsca do spania. A poza tym mam
dosc szpitala. Czas wracać do domu.
Nikt nie był w stanie odwieść Rossa od jego decyzji.Na szybko zebranym konsylium tłumaczono, że miał za 136 ALISON ROBERTS mało czasu, by się przekonać, na ile jest samodzielny; że nie skończy! jeszcze rehabilitacji; że w każdej chwili może potrzebować pomocy. Do Rossa nie docierały żadne argumenty.
- Pamiętajcie, że mam trochę zdrowego rozsądku. No i jestem lekarzem. Gdyby cokolwiek mnie niepokoiło, wiem, do kogo się zwrócić.
- Co racja, to racja. - Patrick Miller pokiwał głową. - Zrozumcie, że po tak długim pobycie tutaj najbardziej potrzebuję samotności, czasu dla siebie. Poczucia, że znów o wszystkim decyduję tylko ja sam. Jeśli nie da się inaczej, po prostu wypiszę się na własne żądanie. - Nie sądzę, żeby zachodziła taka konieczność. Doskonale cię rozumiem. - Patrick wstał. - Dobrze, zbieraj się, a ja załatwię formalności. Ale za tydzień chciałbym cię widzieć na badaniach.
- Umowa stoi.
W drodze po rzeczy Ross natknął się na Wendy.
Widząc jej bladą twarz, zatrzymał wózek.
- Coś się stało? - spytał z niepokojem.
- Nie, nie - odparła szybko, zmuszając się do uśmiechu.
- Naprawdę się wypisujesz?
- Naprawdę, właśnie chciałem cię zawiadomić. - Dziękuję, wiem już od Sally. - Wendy odwróciła twarz. - To trzymaj się i... i daj czasami znać. - Oczywiście - odparł.
Widząc, jak Wendy odchodzi, poczuł ścisk serca i jeszcze większe przygnębienie, do którego powodów miał aż nadto.
Po pierwsze, zdawał sobie sprawę, że postępuje MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 137 okrutnie wobec Wendy, tak raptownie zmieniając plany, nie dając jej nawet czasu na oswojenie się z nimi. Jeśli jednak ma trzymać się swoich postanowień, by nie marnować życia najdroższej sobie istocie, musi działać bezzwłocznie.
Miał nadzieję, że im szybciej usunie się z życia Wendy, tym szybciej dziewczyna zacznie je sobie układać na nowo - ale już bez niego jako niepotrzebnego balastu.
Także on potrzebował samotności, bo miał wiele do przemyślenia i jeszcze więcej do zrobienia, a to było możliwe jedynie poza szpitalem. Muszą oboje zdecydować, co dalej, a na to jest szansa tylko wtedy, gdy będą z dala od siebie. Taka decyzja musi nastąpić natychmiast, ponieważ Ross zaczął się nie na żarty niepokoić stanem Wendy.
Było w niej widać ogromne napięcie. I choć po części na pewno mógł je przypisać ich konfliktowi, znał ją na tyle, że wiedział, iż jej stan musi mieć także inne źródło. Może o wiele poważniejsze.
Choć w obecności Wendy wyśmiewał jej podejrzenia w stosunku do Dicksona, po cichu zastanawiał się, czy Wendy nie ma racji i czy w związku z tym coś jej nie grozi. Lęk Rossa wzmógł się jeszcze po pożarze w motelu. Jeśli rzeczywiście było to podpalenie i to on miał zginąć, to czy nie naraża także i Wendy na śmiertelne -> zyko, ponieważ nadal uważa się ich za parę? Skoro lak, to jedynie odsuwając się ostentacyjnie od niej może to ryzyko choć odrobinę zmniejszyć.
powodu faktu, że ktoś mógłby nastawać na jego życie 138 ALISON ROBERTS MIŁOSC PONAD WSZYSTKO 139 - przez lata pracy w ratownictwie górskim ryzyko utraty życia stało się dla niego chlebem powszednim. Ale dlatego, że uświadomił sobie, jak w istocie jest bezbronny. Gdyby znajdował się w motelu, istniały znikome szanse, że mógłby się uratować. On, tak niedawno okaz sprawności i zdrowia, czekałby bezsilnie, aż przypełzną do niego płomienie. Po raz pierwszy poczuł naprawdę, co to znaczy być niepełnosprawnym. A taki może być do końca swych dni i ta perspektywa go przerażała. Tym bardziej okrutny wydawał mu się wypadek, który tyle mu zabrał: dumę ze sprawności fizycznej, cieszenie się sportem i najważniejsze - szansę na życie z ukochaną kobietą. Nawet jeśli w końcu uda mu się zaakceptować siebie takim, jakim się stał, jego życie zawsze będzie zatruwała pamięć dawnych dni. To wszystko napawało go lękiem. Lękiem, z którym może uporać się tylko sam. I tylko w miejscu, które jest oddalone od innych, zbudowane jako ucieleśnienie jego wizji życia i samego siebie.
Każdy dzień pracy dłużył się w nieskończoność. Nawet jeśli podczas pobytu Rossa w szpitalu nie widywała go całymi dniami, Wendy wiedziała, że jest na wyciągnięcie ręki. Stale czuła jego obecność, która nadawała jej życiu sens. Teraz wydawało się ono beznadziejnie puste.
Po pracy było jeszcze gorzej. Nie miała ochoty na kontakty z przyjaciółkami, które oszołomione szczęściem przygotowywały się do ślubu, bo tylko popadała w jeszcze większe przygnębienie. Radości nie dawała jej nawet aktywność fizyczna, wspinaczka czy bieganie, które coraz bardziej zaczęła zaniedbywać. Gdy otwierała drzwi do mieszkania, myślała z ponurym uśmiechem, że przynajmniej ono lśni jak nigdy, pucowane w nieskończoność w chwilach chandry.
Światełko na automatycznej sekretarce domagało się uwagi. Ale nie spieszyła się ze sprawdzeniem wiadomości, bo już dawno straciła nadzieję, że to Ross, a na kontakty z innymi nie miała ochoty. Numer, który się wyświetlił na ekranie, był zupełnie obcy, więc jedynie z ciekawości włączyła aparat. Gdy usłyszała przedłużający się szum, instynktownie wyczuła, że nikt się nie odezwie.
Fala strachu wróciła z dawną siłą. Ale tym razem wiedziała, co robić.
- Znów miałam głuchy telefon - oznajmiła, gdy usłyszała w słuchawce głos Nicka Thompsona. - Spisałam numer.
- Proszę go podać, zaraz sprawdzimy - odparł policjant. - Chyba się ściągnęliśmy myślami, bo właśnie sam do pani miałem dzwonić. Mamy kilka ważnych informacji, ale to rozmowa nie na telefon. Jeśli można, za chwilę u pani będziemy.
- Oczywiście, zapraszam - odparła lekko zaskoczona. Ledwie zdążyła się ogarnąć, gdy pod jej dom zajechał radiowóz. Tym razem Nick Thompson był w towarzystwie koleżanki.
- Mamy nakaz aresztowania Dicksona - rzucił od progu.
- Co? - Wendy omal nie upuściła filiżanki herbaty.
- Policja w Dunedin dokonała rewizji w jego domu.
Miała pani rację, w komputerze Dicksona aż się roi od podejrzanego materiału.
- Zatrzymano go? - spytała, choć przeczuwała odpowiedź. - Niestety, nie. Ale postawiono na nogi całą policję - odparł i zamilkł. Po krótkiej chwili zerknął na koleżankę i dodał z ociąganiem: - Jest jeszcze jedno... - Tak? - Słysząc ton policjanta, wstrzymała oddech.
- W jego domu znaleziono pani fotografie oraz...
- Policjant popatrzył w bok, więc wyręczyła go koleżanka:
- Czy jest pani pewna, że podczas włamania nic pani nie zginęło? Myślę zwłaszcza o, hm, bardziej osobistych rzeczach?
- Wydaje mi się, że nic, ale głowy nie daję.
- A czy miała pani komplet czarnej bielizny? - O Boże, tak! - Wendy przypomniała sobie, jak przed wyjściem na spotkanie w winiarni szukała czarnej bielizny.
- Wszystkie części garderoby znaleziono wraz z pani zdjęciami.
- To nie do wiary... - Wendy zakryła dłonią usta. - Przepraszam, że początkowo nie brałem pani zeznań serio. - Nick Thompson odzyskał głos. - Zapewniam jednak, że uczynimy wszystko, żeby znaleźć Dicksona, a przez ten czas chcielibyśmy dać pani ochronę. Podejrzany wziął auto, więc łatwiej go będzie można namierzyć.
- No tak, jeździ volkswagenem garbusem, więc...
- Już nie. - Policjantka energicznie potrząsnęła głową. - Sprzedał go jakiś czas temu i ma teraz czarną MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 141 terenówkę. No, niezupełnie czarną, bo po jakiejś stłuczce wymieniał drzwi, które mają ciemnoniebieski kolor. Wendy zbladła. A więc auto na parkingu winiarni i na ścieżce do joggingu należało do Dicksona! - A numer telefonu, który wam podałam? - zapytała. - Niestety, to budka telefoniczna - policjant zawahał się - i znajduje się przy pobliskim supermarkiecie. Najlepiej będzie, jak przez dzień czy dwa zatrzyma się pani u kogoś ze znajomych.
- Dobrze. - Oszołomiona Wendy z trudem zbierała myśli. - Zatrzymam się u Kelly Drummond, koleżanki z ekipy ratowniczej. Mieszka z narzeczonym, więc będę się czuła bezpiecznie.
- Doskonale. Podrzucić panią?
- Nie, dziękuję. Wolałabym pojechać własnym autem, bo jutro mam dyżur.
- W takim razie proszę się spakować i pojedziemy za panią, żeby sprawdzić, czy nikt pani nie śledzi. - Będę bardzo wdzięczna, dziękuję.
Radiowóz pilotował Wendy aż do przedmieść miasta Gdy policjanci zamigali jej światłami na pożegnanie, przez chwilę czuła niepokój. Zaraz jednak się uspokoiła. Tu jej nic nie grozi, a za kilka minut znajdzie się pod opieką Kelly i Fletcha.
Nagle zahamowała. Przecież wcale nie chce do nich jechać Jedyną osobą na świecie, którą chciała w tym momencie zobaczyć, jedyną, która może uśmierzyć jej niepokój i ją zrozumieć, jest Ross. Zastanawiała się, czy podświadomie nie wybrała trasy, żeby jadąc do .Kelly i Fletcha, znaleźć się w pobliżu drogi do samotnego domku w buszu.
Nie namyślając się ani chwili, skręciła i pognała na wybrzeże, w kierunku zachodu, do Rossa. Ruch był nieco intensywniejszy o tej porze dnia, nie na tyle jednak, by nie można było dostrzec poszczególnych samochodów, a przynajmniej oszacować ich marki i kolory.
Jeśli oczywiście chciało się to zrobić. Ponieważ w obecnym stanie ducha, w radosnym nastroju oczekiwania, że za chwilę znów ujrzy ukochanego mężczyznę, o wszystkim mu opowie, ze wszystkiego się zwierzy, Wendy nie zwracała na nic uwagi.
A z pewnością nie na czarną terenówkę z ciemnoniebieskimi drzwiami, która sunęła za nią w pewnej odległości.
Odnosił wrażenie, jak gdyby do nóg przykuty miał łańcuch z kulą. Leżał na grubym dywanie przed kominkiem, z niewielkimi ciężarkami przyczepionymi do nóg, i czuł, jak po plecach spływa mu pot. Mimo powtarzanych po wielokroć ćwiczeń nogi nadal odmawiały mu posłuszeństwa. Wznosił je na niespełna dziesięć centymetrów i zaraz opuszczał z jękiem. Ale za każdym razem po nieco dłuższej chwili. Wpierw wytrzymywał pięć sekund, potem dziesięć, potem jeszcze więcej. I znów stopy uderzały o dywan z impetem, od którego przebiegał niepokojący dreszcz po kręgosłupie.
Cierpliwości, powtarzał przez zaciśnięte zęby. Nie robił imponujących postępów, przynajmniej na miarę swoich chęci, ale w porównaniu z tym, co było tuż po powrocie ze szpitala, różnica stała się widoczna. Na początku w ogóle nie potrafił unieść nóg, teraz przyczepiał do nich coraz większe ciężarki.
Odkrył też, że wiele razy podczas przemieszczania sie, z wózka i na wózek automatycznie pomagał sobie nogami, przenosząc na nie część ciężaru ciała. Coraz cześciej też, podpierając się na poręczach, stawał na samych nogach, choć trwało to kilka sekund. Na razie jednak nie odważył się jeszcze stanąć bez żadnego 144 ALISON ROBERTS podparcia. Ilekroć o tym myślał, pojawiała się blokada psychiczna, z którą nie mógł sobie poradzić. Zmiana kondycji fizycznej w sposób zauważalny poprawiała mu nastrój. Przyszłość przestawała mu się malować w czarnych barwach. Lecz nadal nie mógł się zmusić do sypiania w pokoju, którego okna wychodziły na soczystą zieleń buszu - widok dzikiej natury nie przestawał sprawiać mu cierpienia, jako nieosiągalny raj.
Zresztą nie chciał się przyzwyczajać do swojego ulubionego widoku z okna, bo pozbywając się domu, miał go na zawsze utracić.
Znów spojrzał na leżącą na stole umowę. Oglądał ją dziesiątki razy przez ostatnie dni, rozważając wszystkie za i przeciw sprzedaży domu swoich marzeń. Zbudował go z dala od skupisk ludzkich, ale nigdy nie czuł się w nim samotnie. Do czasu, gdy zaprosił tu Wendy i zobaczył, jak piękno domu potęguje się w jej błękitnych roześmianych oczach; do czasu, gdy usłyszał, jak ściany odpowiadają wesołym echem na beztroski kobiecy śmiech. Do czasu, gdy nie odkrył, co to za uczucie budzić się w pokoju, którego okna wychodzą na majestatyczne górskie szczyty, trzymając w ramionach ukochaną kobietę. Bez niej dom tracił życie, ział pustką, stawał się pustelnią przypominającą o tym, co bezpowrotnie stracone.
Z drugiej strony, miał świadomość, że chodzi o coś znacznie więcej. Sprzedając dom, nie ucieknie od swego największego problemu. Ponieważ Wendy przywróciła do życia nie tylko dom Rossa, ale przede wszystkim jego samego. Przed poznaniem jej nigdy nie czuł się samo-MIŁOSC PONAD WSZYSTKO 145 tny. Przez całe życie nie miał nikogo bliskiego, ale jakoś sobie z tym radził, bo nie wiedział, co to znaczy znaleźć bratnią duszę. Potem, gdy odkrył, czym jest bliskość i namiętna miłość, wszystko się zmieniło. Świadomość tego i pragnienie przytulenia Wendy doprowadzały go do szału. Wiedział jednak, że jego decyzja jest nieodwołalna, ponieważ właśnie dlatego, że tak szaleńczo ją kocha, musi się z nią rozstać. Uwolnić ją od ciężaru, jakim by się dla niej stał.
Patrzył niewidzącymi oczami na ścianę buszu. Ledwie rysujące się przerzedzenie w bujnej roślinności wskazywało miejsce, z którego w głąb lasu prowadziła ich ulubiona ścieżka. Niemal widział, jak u jej wylotu stoi Wendy i uśmiechając się wesoło, macha do niego, zachęcając do wspólnej przechadzki.
Zapewnienia Wendy, że nadal chce z nim być, były szczere, nie miał co do tego wątpliwości. Podobnie jak do siły jej uczucia, którego żarliwość mogłaby przezwyciężyć każdą przeszkodę. Coraz częściej Ross zadawal sobie pytanie, czy wobec tego istnieje pewność, że Wendy spotka podobnie wielką miłość? Że jakiś sprawny mężczyzna potrafi wzbudzić w niej równie płomienne uczucie? Może odpychając ją, zamiast dobra, w istocie wyrządza jej zło? Czy ma prawo w taki sposób decydować o jej losie?
Ale czy nie zabrnął za daleko? Czy Wendy nadal by go chciała? W ostatnich tygodniach coraz bardziej się od siebie oddalali. Nietrudno było zauważyć, że jeśli działo sie tak początkowo jedynie z jego powodu, to z czasem i Wendy coraz rzadziej szukała z nim kontaktu. Czy aż tak skutecznie ją do siebie zraził, że odciął sobie 146 ALISON ROBERTS odwrót? Czy aż tak skutecznie przekonał ją, że powinna sobie ułożyć życie bez niego? Na myśl o tym poczuł przenikliwy chłód.
Ta możliwość tak go przeraziła, że nie zastanawiając się, co robi, sięgnął po telefon i wykręcił numer Wendy. Z napięciem czekał, aż dziewczyna się zgłosi, ale na próżno. Przygryzł wargi. Teraz, gdy zdecydował się na tak radykalną zmianę swoich planów, każda chwila bez Wendy była torturą. Gdzież ona, u licha, się podziewa? Zadzwonił także na komórkę, ale ta z kolei była zajęta. Zdecydował, że będzie do niej dzwonił co chwila, aż do skutku. Nowe postanowienie i strach przed reakcją Wendy wzburzyły go. Musiał czymś zająć myśli, bo napięcie było nie do zniesienia. Jego wzrok ponownie powędrował do ściany zielonej gęstwiny i ścieżki prowadzącej do serca buszu. Do dzisiaj ani myślał o wyprawie w dalszą okolicę„ bojąc się, że trudności w poruszaniu się na wózku po leśnych wertepach jedynie wzmogą jego frustrację. Ale jeszcze bardziej bał się wspomnienia ostatniego spaceru, na który przed wypadkiem wziął Wendy.
Dziś jednak, gdy w jego sercu zakwitła nadzieja pojednania z tą kobietą, gotów był stawić czoło każdemu wyzwaniu. Uzmysłowił sobie, że nie czuł się tak wspaniale od czasu wypadku. To jedynie wzmocniło jego chęć zmierzenia się z nowym zadaniem. Po chwili dotarł na skraj buszu i pozwolił, by jak dawniej zawładnął nim zapach zieleni i czegoś nieokreślonego, tajemniczego, przynależnego tylko dzikiej przyrodzie.
Deszcz zaczął padać, zanim Wendy dojechała do przełęczy Arthura. Z powodu gorszej widoczności i śliskiej jezdni musiała zmniejszyć prędkość. Zaklęła w duchu, bo miała akurat ochotę na coś dokładnie odwrotnego. Choć była pewna, że nikt jej nie ściga - na wszelki wypadek co chwila sprawdzała w lusterku, czy jest na drodze sama - wolałaby już być na miejscu. Raz tylko mignęły jej z tyłu jakieś światła, ale gdy spojrzała jeszcze raz, już zniknęły, toteż uznała, że było to odbicie księżyca w kałużach wody.
Przede wszystkim jednak nie mogła się doczekać, kiedy znów ujrzy Rossa. Jechała z postanowieniem, że tym razem nie da się odprawić z kwitkiem. Musi z nim porozmawiać szczerze. Bez bawienia się w podchody : udawanie „przyjaźni”, skoro tak naprawdę kocha go do granic bólu. W jej rozmyślania wtargnął dzwonek telefonu komórkowego.
- Wendy? Gdzie ty się do licha podziewasz? - usłyszała zdenerwowany głos Kelly. - Przed chwilą kontaktowała się ze mną policja, twierdząc, że jesteś u mnie. Chyba sobie wyobrażasz, jak się przestraszyłam. Co to za numery?
- Przepraszam. Rzeczywiście miałam do was jechac-- Ale co tak nagle? I skąd ta policja, na miły Bóg? - Ciężko będzie ci w to uwierzyć - Wendy ważyła słowa - ale policja ma niemal pewność, że za ostatnie zamachy odpowiedzialny jest... Kyle Dickson. - Nie mów! - Kelly aż zatkało. - Ale nadal nie rozumiem, co ty masz z tym wspólnego? - Uważają, że ten popapraniec sfiksował na moim 148 ALISON ROBERTS punkcie, a teraz dodatkowo wie, że to przeze mnie szuka go policja.
- To straszne! Poczekaj, gdzie jesteś? Zaraz po ciebie przyjedziemy.
- Spokojnie, wyjechałam z miasta. Nikt nie wie, gdzie jestem. Muszę się zobaczyć z Rossem. - Ach... No tak. W takim razie już oddzwaniam na policję, że wszystko w porządku.
- Świetnie, dzięki. Możesz przy okazji dać im mój numer komórki, bo w tym zamieszaniu zapomniałam. - Dobrze, w takim razie rozłączam się. I, Wendy, uważaj na siebie!
- Oczywiście, dzięki za troskę. Pa.
W tym momencie reflektory jej samochodu wydobyły z mroku sylwetkę auta Rossa stojącego na podjeździe. A więc jest w domu, za chwilę go zobaczy! Zatrzasnęła drzwi i popędziła co sił w nogach w stronę wejścia. W miarę jednak zbliżania się, zwalniała kroku. Dom był ciemny, a wokół panowała głucha cisza.
- Ross? - zawołała od progu. - Jesteś tam? Nikt nie odpowiadał. Zdezorientowana włączyła światło i rozejrzała się po saloniku. Wszystko wskazywało na to, że Ross wyskoczył tyko na chwilę. Ale gdzie, skoro przed domem stoi samochód? Nagle usłyszała szum silnika i uśmiechnęła się. No, oczywiście. Ktoś po niego wpadł, a teraz przywozi go z powrotem. Okręciła się na pięcie i nie zważając na ulewę, wyskoczyła na zewnętrz z radosnym uśmiechem.
Niemalże w tej samej chwili uśmiech zamarł jej na ustach. Przed sobą miała czarną jak piekło terenówkę z ciemnoniebieskimi drzwiami.
- Witaj, kotku - usłyszała drwiący głos.
W głosie Kyle’a jeszcze bardziej niż zwykle pobrzmiewała irytująca pewność siebie, która dziś kryła w sobie złowieszcze nutki. Twarz miał wykrzywioną w triumfalnym uśmiechu, ale jego oczy pozostawały zimne.
Wendy musiała w ułamku sekundy podjąć decyzję. Za sobą miała pusty dom, przed sobą niebezpiecznego szaleńca. Nie namyślając się ni chwili dłużej, ruszyła ile sił w nogach w stronę buszu. Było to jedyne miejsce, które dawało jej schronienie, jedyne rozwiązanie, które mogło ją uratować. Tylko tu mogła liczyć na przewagę, jaką dawałajej zaprawa biegaczki i jako taka znajomość okolicy.
- Co to? Bawimy się w kotka i myszkę? Czemu nie? zawołał za nią Dickson i usłyszała ciężki tupot nóg. Deszcz nie przedostał się jeszcze przez gęste listowie : Wendy mogła rozwinąć pełną prędkość, co dawało jej przewagę nad prześladowcą. Ale co dalej? Wiedziała, że scieżka kończy się wejściem do jaskini, a więc znalazłaby się w pułapce. Zboczenie ze ścieżki nie wchodziło w grę. przynajmniej nie w takim tempie i bez latarki, bo wiedziała, że na nieostrożnego wędrowca czyhają dziesiatki ziejących pustką starych szybów kopalnianych i wiele innych pułapek buszu, a poza tym przedzierając sie przez gęstwinę, musiałaby biec wolniej.
Nie tracąc równego tempa doświadczonej biegaczki,
myslała intensywnie i rozglądając się, szukała wyjścia
z sytuacji. Nagle potknęła się i wpadła w kolczasty
gaszcz. Impet upadku był tak ogromny, że przez chwilę
nie widziała, co się wokół niej dzieje. Zaraz jednak
I
150 ALISON ROBERTS
ocknęła się i poderwała z powrotem do biegu, gdy nagle ze zgrozą odkryła, że przy każdym kroku przeszywa ją paraliżujący ból kolana. Wiedziała, że póki nie minie szok, da radę biec dalej, ale za chwilę jej noga odmówi posłuszeństwa. Na domiar złego usłyszała niemal tuż za sobą ciężki tupot butów i szyderczy rechot Dicksona. - Zaraz cię dopadnę! - ryknął i w chwilę potem złapał ją za ramię.
Poderwała głowę i zatopiła z całych sił zęby w jego dłoni.
- Ty suko! - Zawył z bólu, ale ją puścił. Tyle jej wystarczyło, by raz jeszcze, kulejąc, zerwać się do biegu. Choć wiedziała, że zamknięta ze wszystkich stron jaskinia może się dla niej okazać pułapką, odsuwała tę myśl na bok, mając jeden tylko cel - uciec jak najdalej od ścigającego ją szaleńca.
Na duchu podtrzymywało ją echo słów Rossa, że jaskinia ma masę zakamarków i występów skalnych. Miała rozpaczliwą nadzieję, że w najgorszym wypadku ucieknie tam, gdzie Dickson nie ma szans jej dopaść - na którąś ze skalnych półek. Skupiła się na tej zbawiennej myśli i zdobyła na jeszcze jeden wysiłek. Oddech rozrywał płuca, serce waliło jak oszalałe, mimo to biegła dalej, wprost do jaskini - nie dostrzegając nawet, że jej wejście jaśnieje światłem.
Ross słyszał krzyk.
Schroniwszy się w swojej jaskini przed deszczem, odpoczywał zadowolony ze swego wyczynu. Nie tylko pokonał całą drogę pełną wzniesień i zakrętów, lecz także bez większego trudu dostał się do jaskini, której MIŁOŚĆ PONAD WSZYSTKO 151 wejście usiane było miriadami kamieni i kamyczków. Pozapalał pochodnie umieszczone przez siebie wiele miesięcy wcześniej na skalnych półkach, i rozejrzał się po swoim królestwie. Mimo że bolał go każdy mięsień ramion i tułowia, czuł się szczęśliwy.
Nagły krzyk w lesie wyrwał go z błogiego nastroju : napełnił zgrozą. Ledwie przetoczył wózek do wejścia, zobaczył biegnącą w jego kierunku postać. A potem drugą.
Wendy była cała zabłocona i podrapana, kolano miała zakrwawione. Ostatnie metry niemal ciągnęła nogę za sobą. Przy jego wózku zachwiała się i Ross podtrzymał ją w ostatniej chwili.
- Ross... -jęknęła na wpół przytomnie, nie wiedząc, czv to nie sen.
Niemal w tym samym momencie wpadł do jaskini Dickson. Na widok Rossa jego oczy rozszerzyło zdumienie, które zaraz przeszło w złośliwą radość.
- No proszę... Jak na zawołanie, dwie rybki w sieci - wychrypiał, łapiąc oddech.
Ross mocniej przygarnął Wendy do siebie, wiedząc, ze będzie ją bronił do ostatka. Złorzeczył sobie w duchu, ze poważniej nie potraktował obaw Wendy w stosunku do Dicksona. Dramatyczna sytuacja, w której teraz się znaleźli, wyraźnie dowodziła, że intuicja jej nie zawiodła. Ale to jedynie obudziło w nim chłodną wściekłość.
- Nie wiem, czemu gonisz Wendy, ale się dowiem. A wtedy pożałujesz, że się urodziłeś - rzekł spokojnie, ale w jego głosie wibrowała groźba. - A teraz wynoś się z mojej posiadłości, bo nie ręczę za siebie. - Co? - Dickson dusił się ze śmiechu. - Grozisz mi?
A jak nie posłucham, to co? Pewnie mnie pogonisz?
Ojej, nie. Zapomniałem, że jesteś kaleką! - Uważaj... - ostrzegł cicho Ross, ale Dickson go nie słuchał. Mówiąc, coraz bardziej się nakręcał, oczy zwęziły mu się w szparki, w kącikach ust pojawiła ślina. - Jesteś zwykłym beznogim dziadem! Pomyśleć, że mimo to Wendy dalej wolała ciebie! Ale to już bez znaczenia. - Skierował wzrok na Wendy. - Miałaś szansę i jej nie wykorzystałaś. Co więcej, doniosłaś na mnie policji. A za to trzeba zapłacić. Najpierw pozbędę się twojego kochasia inwalidy, a potem się zabawimy. Albo nie. Zrobimy na odwrót. Pan doktor Turnball siedzi na wózku wygodnie jak w loży, więc urządzimy dla niego przedstawienie. Niech sobie przynajmniej popatrzy biedaczek, co można zrobić kobiecie, gdy się samemu już nie może.
- Bydlak! - krzyknęła Wendy.
Dochodziła powoli do siebie i czuła, że jeszcze trochę, a rzuci się na prześladowcę. Jakby to wyczuwając, Ross posłał jej uspokajające spojrzenie. To wystarczyło, by na chwilę stracić z oczu napastnika.
Dickson niczym błyskawica rzucił się na Wendy i wyrwał ją z objęć Rossa, pociągnął za sobą i przyparł do ściany. Siła szaleńca była tak wielka, że Wendy nie mogła się nawet ruszyć. Nagle jednak uścisk zelżał i Dickson oderwał się od niej. Odwracając się, zobaczyła, jak zapierając się w wózku, Ross unosi go jak piórko i rzuca na ziemię.
Gdybyż wszystko zależało od mocy rąk, Dickson zostałby zmiażdżony w sekundę przez potężnego Rossa, więc spryt szaleńca podpowiedział mu inne wyjście.
Zanim Ross zorientował się w jego zamiarach, Dickson rzucił się szczupakiem w stronę wózka i szarpnięciem go wywrócił. Ross z całym impetem upadł na ziemię. Wendy krzyknęła ze zgrozą, ale zanim cokolwiek zrobiła, Dickson ponownie do niej przypadł i zaczął na niej szarpać ubranie. Walczyła z całych sił, coraz bardziej rozpaczliwie, gdy nagle kątem oka zobaczyła rzecz tak nieprawdopodobną, że nie mogła uwierzyć własnym oczom.
Za plecami Dicksona, podpierając się rękami na przewróconym wózku, Ross podnosił się powoli, a po chwili oparł ciężar ciała na nogach. Przez moment stał niepewnie, po czym zrobił krok do przodu, a potem drugi w stronę walczących. Widząc wyraz twarzy swej ofiary, Dickson obejrzał się do tyłu, ale zanim zdążył zareagować, cios w szczękę powalił go na kolana. - Uciekaj! - krzyknął Ross do Wendy.
Wiedział, że gdyby miał stabilne podparcie nóg, jego cios zdruzgotałby przeciwnika, teraz jednak tyko go oszzołomił. Dickson niemal natychmiast się pozbierał :i ruszył na Rossa. Widząc, że Ross jest w opałach, Wendy intensywnie zaczęła się zastanawiać, co robić.Szy bko dokonała w myślach rekonesansu najbliższej okol icy i w jej głowie zrodził się plan. Byle tylko udało jej się sprowokować Dicksona!
- No i co, pętaku? - zawołała do niego kpiącym głosem. - Widzisz, jakie dostajesz cięgi? Może się tylko przechwalałeś, że jesteś mężczyzną. Chciałbyś mi to udowodnić? To proszę, jestem do dyspozycji! - Wendy, oszalałaś? - krzyknął ze zgrozą Ross. - uciekąj, na miłość boską!
Dickson wahał się, ale Wendy nie dawała mu wyboru. - No chodź, łamago. Chciałeś się bawić w chowanego, to masz okazję - szydziła dalej, przesuwając się powoli w stronę wyjścia z jaskini. Obojętne, co się miało stać, za nic nie pozwoli skrzywdzić Rossa. Tym razem udało jej się rozwścieczyć Dicksona. - Sama tego chciałaś - odezwał się zduszonym głosem, ruszając małymi kroczkami w jej kierunku. - Wpierw załatwię ciebie. Twój kochaś nie ucieknie mi daleko.
Ale jego słowa nie robiły widocznego wrażenia na Wendy. Już zaczynała panować nad sytuacją. Na jej twarzy pojawił się nawet uśmieszek.
Cztery tygodnie później kolano Wendy wydobrzało już na tyle, że plotkując z przyjaciółmi przed kamiennym kościółkiem, mogła swobodnie stać, choć nadal starała się nie obciążać chorej nogi.
- Jeszcze nigdy w życiu nie czułam się tak szczęśliwa - westchnęła Jessica, czekając cierpliwie, aż Wendy poprawi jej welon, który spływał śnieżnobiałą kaskadą spod wianka z pąków pomarańczy i okrywał kasztanowe włosy.
- Ja też - uśmiechnęła się Wendy i dodała w duchu: stojąc u boku wysokiego i przystojnego drużby, który jest moim narzeczonym. I który już prawie w ogóle nie uzywa laski, chyba że przy takich okazjach jak dziś, gdy czeka ich długa ceremonia ślubna.
Wszystko wskazywało na to, że przy tak błyskawicznejrekonwalescencji jak w ostatnich czterech tygodni od wydarzeń w jaskini, Ross już wkrótce będzie chodzić bez laski. Może nawet już za dwa miesiągdy ponownie pojawi się na ślubie. Tym razem wlasnym.
- Ricky, może byś jednak zostawił trochę płatków w koszyku na później? - napominała synka Kelly. Ona i Fletch też przygotowywali się do ślubu, który mial nastapic kilka tygodni po zaślubinach Jessiki i Joego.
- Bo tak naprawdę nigdy tego nie zrobiliśmy! - zawołała Wendy. - Zgoda, skoro mamy jeszcze chwilkę do rozpoczęcia ceremonii, powiem wam, co tam się działo.
- Czy możemy się w końcu brać do dzieła? - dopytywał się niecierpliwie Dave Stewart, który nawet i tutaj starał się dbać o porządek w ekipie. - Poza tym miejcie wzgląd na Rossa. Ledwie chłopina stanął na nogi, a już go chcecie wykończyć.
- Nie ma obawy! - Ross poklepał kolegę po plecach. - Jestem taka szczęśliwa - powtórzyła Jessica, nie zważając na żartobliwe połajanki Dave’a. -Nie tylko ze względu na siebie i Joego, ale także Kelly i Fletcha. No i przede wszystkim Wendy i Rossa.
- Tak, z nas wszystkich to chyba rzeczywiście oni są najszczęśliwsi - zauważyła Kelly. - Choć nie wiem, czy tak łatwo wam wybaczę to chowanie się przed nami ze swoimi problemami.
- Ja podobnie - wtrącił Joe, patrząc z udawaną srogością na Wendy i Rossa. - Wszyscy byliśmy przekonani, że się wpieracie, a teraz się okazuje, że omal się nie rozstaliście. Macie szczęście, że do tego nie doszło, bo mielibyście z nami do czynienia.
- Właśnie! - Jessica kiwnęła energicznie głową. - Jednak najbardziej chyba niesamowite w całej historii jest to, że wróciliście do siebie dzięki Dicksonowi. Gdyby nie to, że Ross chciał cię ratować przed tym zbójem, może nigdy nie znalazłby w sobie tyle siły i odwagi, żeby oderwać się od wózka, bo przecież tu ogromną rolę odgrywa psychika. A potem poszło jak z płatka.
- Ale, ale - włączył się Dave - może ktoś w końcu by okazał szacunek dla swojego instruktora i opowiedział po kolei, co tam się wydarzyło. Znam tylko fragmenty tej historii. Nie wiedziałem nawet, że Wendy i Ross zerwali. Wiedząc, że na dłuższą metę Ross nie da sobie rady z szaleńcem, Wendy myślała gorączkowo, co począć. Nagle przypomniała sobie, jak Ross, ostrzegając ją przed leśnymi pułapkami, pokazał jej wszystkie znane sobie stare szyby kopalniane w okolicy. Wiele z nich zarosło wprawdzie roślinnością i plątaniną korzeni, nie na tyle jednak mocną, by utrzymać ciężar dorosłego człowieka.
Nie zważając na rozbite kolano, Wendy ruszyła w sam środek buszu i gdy usłyszała, że Dickson, przeklinając rzucił się za nią w pogoń, poprowadziła go w pobliże jednego z szybów. Będąc niemal na jego krawędzi, zwolniła kroku, by Dickson nie zdążył się zorientować w sytuacji, i gdy już miał ją pochwycić, w ostatniej chwili dała susa do przodu. Zamierzała przeskoczyć jamę szybu, mając nadzieję, że splątane korzenie i łodygi utrzymają ciężar jej filigranowego ciała, a załamią się pod o wiele masywniejszym mężczyzną.
I tak się stało. Z tą różnicą, że warstwa zieleni zawaliła się wraz z Dicksonem i Wendy także zaczęła spadać! Na szczęście w ułamku sekundy zadziałał instynkt wytrawnego wspinacza. Wendy wczepiła się w wystające ze ścian szybu korzenie i słysząc za sobą przeddśmiertny krzyk szaleńca, zaczęła mozolnie wdrapywać się do góry.
Po powrocie do jaskini natychmiast zadzwoniła na 158 ALISON ROBERTS policję z telefonu komórkowego i zajęła się Rossem. Na szczęście okazało się, że nic mu się nie stało, więc w oczekiwaniu na policję mieli czas tylko dla siebie. Tym razem nie potrzebowali wielu słów, by sobie wszystko powiedzieć. Oboje czuli, że ich uczucie nie tylko nie osłabło, ale nawet zyskało na sile, i to po wielokroć. Wzmacniało je nowe spoiwo płynące z miesięcy cierpienia, a także uświadomienie sobie raz na zawsze, zwłaszcza tu, w trakcie dramatycznych wydarzeń w jaskini, że nie potrafią bez siebie istnieć. Gdy przytuleni do siebie w żarliwych słowach deklarowali sobie miłość, Wendy nie mogła się powstrzymać od zadania nurtującego ją przez cały czas pytania:
- Ale jak to możliwe, że podniosłeś się na nogi? - Siła miłości - odparł Ross z uśmiechem. - Stanąłem, bo musiałem cię ratować, więc nawet się nad tym nie zastanawiałem.
- Jeśli tak działa nasza miłość, to aż się boję, co będzie dalej! - Na twarzy Wendy pojawił się jej zwykły szelmowski uśmieszek.
- Godzę się na wszystko, byle z tobą - odparł poważnie Ross i pocałował ją z taką namiętnością, że świat zakręcił jej się w oczach.
- Na to zawsze możesz liczyć - wyszeptała, oddając pocałunek. - Jesteś moją miłością, Ross. I moim życiem. - A ty moim...
A teraz Wendy widziała go tu, przed kościołem, w gronie przyjaciół. Opierał się na lasce i choć jej wprawne oko zauważyło na jego twarzy lekkie zmęczenie, głębiej, o wiele głębiej, dostrzegała w nim radosna MIŁOSC PONAD WSZYSTKO 159 miłość, która napełniała ją poczuciem ciepła i bezpieczeństwa. Może ich krok w przyszłość będzie jeszcze nieco chwiejny, za to zostanie postawiony na pewnym gruncie - gruncie zrodzonym z ogromu miłości, na której, jak na skale, mogą budować całe swoje wspólne życie. Całą przyszłość.