Pokój ponad wszystko

Osama ben Laden zaproponował Europie „rozejm”. Układ miałby być prosty: państwa europejskie odetną się od polityki USA i nie będą wspierać Izraela, a za to terroryści powstrzymają się od mordowania ich obywa­teli. Politycy europejscy odpowiedzieli, oczywiście, że z byle terrorystą rokować nie będą i żaden podobny układ nie wchodzi w grę. Niby nic innego powiedzieć nie mogli. Ale odniosłem wrażenie, że politycy amery­kańscy i izraelscy, wypowiadając się o całej tej spra­wie, z trudem ukrywali za­niepokojenie.

Osobiście ten niepokój w pełni podzielam. Szef al-Kaidy zrobił w swej karierze jedno zasadnicze głupstwo - nie docenił Ameryki. Był przekonany, że zadany znienacka cios rzuci ją na kola­na i przerazi, tymczasem skutek był dokładnie odwrot­ny: jeśli wcześniej społeczeństwo amerykańskie mogło mieć wątpliwości, czy warto ponosić koszty bycia „światowym żandarmem”, to po ataku na WTC przytłaczająca większość obywateli USA gotowa jest zgo­dzić się na daleko idące poświęcenia, aby walka z is­lamskim terroryzmem była kontynuowana do zwycię­skiego końca. Kandydat na prezydenta, który oznajmił, że Ameryka powinna wycofać wojska z Iraku, odpadł w przedbiegach - walka wyborcza toczy się wyłącznie o to, kto przekona Amerykanów, że sprawniej i skutecz­niej będzie tę walkę prowadził.

Ale szef al-Kaidy umie się uczyć. Wyciągnął wła­ściwe wnioski, zastosował je w praktyce i odniósł spektakularny sukces. W Europie bowiem, marnieją­cej, bezdzietnej i dekadenckiej, sytuacja ma się zgoła inaczej. Tu masakra na madryckim dworcu dała efekt dokładnie odwrotny: taki właśnie, jaki terroryści mieli nadzieję uzyskać w Ameryce. Przerażeni hisz­pańscy wyborcy odczytali przesłanie zamachu zgod­nie z intencjami jego sprawców i poszli do urn zagło­sować na polityka wskazanego im przez ben Ladena - tego, który obiecał wycofać hiszpańskie wojska z Iraku. W języku islamskich fanatyków nazywa się to rzuceniem wroga na kolana, i jest to nazwa zasadni­czo trafna.

Prosta logika mówi, że - walcząc przeciwko jakiej­kolwiek koalicji - należy starać się ją rozbić. Wśród licznych prowadzących do tego metod naprzemienne stosowanie bata i marchewki należy do najskuteczniej­szych. O tym, jak porażającą i skuteczną w walce siłą jest strach, wiedział już Dżyngis-chan - dlatego naka­zywał swym podwładnym dopuszczać się budzących grozę bestialstw i spektakularnych okrucieństw na lud­ności tych miast, które stawiły im opór, w tych zaś, któ­re ukorzyły się, otworzyły bramy, wydały na ścięcie swoją starszyznę i zapłaciły haracz, łaskawie darowy­wał życie. W efekcie - rycerze, którzy usiłowali pocho­dowi Tatarów stawić czoła, często dostawali nożem w plecy od własnego pospólstwa, zanim mieli okazję podnieść miecz. Co się wielokrotnie w historii spraw­dzało, może się sprawdzić raz jeszcze, choć - oczywi­ście - powszechne prawo wyborcze oraz telewizja zmieniły sprawę o tyle, że zamiast wbijania swym obrońcom noża w plecy wystarczy użyć kartki wybor­czej w sposób, który, wedle obietnicy terrorystów, za­gwarantuje bezpieczeństwo.

To, że Chirac czy Schröder nie podejmą z ben Ladenem żadnych rozmów pokojowych, było bardziej niż oczywiste, ale też nie oni są adresatem oferty. Ta oferta skierowana jest do owych setek tysięcy ludzi gotowych wychodzić na ulice w marszach potępienia dla amery­kańskiego oraz izraelskiego imperializmu i podchwytujących chętnie bełkot pacyfi­stów nadający pozory wznio­słości zwykłemu tchórzostwu. Jest to oferta skierowana do europejskich elit intelektual­nych, które przez ostatnie pół wieku ćwiczyły się w głoszeniu uległości wobec zbrodniczego agresora. Ci sami mędrcy, któ­rzy z przekonaniem wywodzili, że lepiej być czerwonym niż martwym, czyli lepiej się roz­broić i poddać Armii Czer­wonej niż niepotrzebnym uporem prowokować ją do użycia bomby atomowej, nie zniknęli wcale wraz z so­wieckim komunizmem. Nie widać żadnego powodu, dla którego nie mieliby teraz dojść do wniosku, że lepiej być obrzezanym niż rozerwanym bombą. Nie widać po­wodu, dla którego, jeśli gdzieś w Europie dojdzie do kolejnej masakry, nie pośpieszą przerażonym masom z pomocą w znalezieniu jakichś kłamliwych samousprawiedliwień, że ustępując terrorystom, nie są wca­le tchórzliwymi głupcami, którzy sami się proszą o los jeszcze gorszy, jak czynili to ich przodkowie, odmawia­jąc „umierania za Gdańsk” - ale że tylko potępiają im­perializm, a wspierają pokój naszych czasów. Ben Laden wymacał miękkie podbrzusze białej cywilizacji i można być pewnym, że będzie ponawiać ofertę rozejmu po każdym kolejnym wymierzonym w nie ciosie.

21 kwietnia 2004

---