Impulsowy silnik odrzutowy Ryc. 2 Na podobnej (ale nie identycznej) zasadzie działa dobrze znany, "impulsowy"silnik odrzutowy do napędu maleńkiej łódki (ryc. 2). Wykonałem ją z niewielkiego kawałka grubej, polakierowanej sklejki (dla lepszego efektu warto użyć balsy). Nie wolno zapomnieć o kilu. W tylnej części łódki wywierciłem w dnie symetrycznie dwa małe otwory. Środkową część dwudziestocentymetrowego odcinka mosiężnej rurki (takiej jak w poprzednim doświadczeniu) zwinąłem w helisę. Oba końce rurki wyprowadziłem przez wywiercone otwory i zagiąłem w kierunku rufy. Średnica otworów powinna być tak dobrana, aby po wsunięciu rurka nie przesuwała się. Połączenie można wzmocnić żywicą epoksydową. Przed rozruchem rurkę należy wypełnić wodą (przez zassanie). Aby potem woda się nie wylała zatykamy jeden koniec rurki palcem. Teraz łódkę kładziemy na wodzie i pod zwinięty odcinek rurki wstawiamy świeczkę. Po chwili woda zawarta w tym odcinku zagotuje się. Ciśnienie wypchnie pozostałą część wody na zewnątrz, a łódka - na zasadzie odrzutu - popłynie do przodu. Wydawać by się mogło, że od tej chwili nie nastąpi już nic ciekawego. W rurce nie ma już więcej wody, która mogłaby się zagotować. Sytuacja nie jest jednak stabilna, ponieważ rurka wypełniona jest parą wodną. Jeśli do wnętrza przedostanie się choć odrobina zimnej wody z zewnątrz, to ciśnienie pary spadnie. Z kolei spadek ciśnienia spowoduje zassanie następnej porcji wody, wywołując dalsze ochłodzenie. W końcu temperatura będzie na tyle niska, że para skropli się, cała rurka zostanie wypełniona wodą i cykl zaczyna się na nowo.