O dębie i burzy

O dębie i burzy



Był sobie wyniosły dąb. Rozrosłe ramiona grubych konarów dumnie obejmowały obłoki, liście melodyjnie kołysały się na wietrze, a on sam szeptał czasem przelatującym ptakom ciekawe historie o tych, którzy byli w jego cieniu.

W swojej wyniosłości był on jednocześnie bardzo otwarty dla wszystkich. Rozchylał gałęzie dla zmęczonych wędrownych ptaków, cieniem obejmował każdego, kto szukał u niego schronienia.

Był jednak ciekawy swej mocy i swej siły. Wiedział, że gdzieś są burze. Co prawda do tej pory omijały go, ale ptaki mówiły trwożliwie o ich potędze. Dąb jednak nie wierzył. Był pewny swej siły nawet wtedy, gdy groźne odgłosy nadchodzącej burzy nakazywały pochylić w pokorze głowę i spokojnie przeczekać. Szedł burzy naprzeciw, by przekonać ją o swojej sile i by sprawdzić samego siebie.

Groźnie i straszliwie wyglądała potyczka dębu z burzą. Zmagania trwały długo. Burza zaatakowała go silnym wichrem, który wyrwał z ciała dębu liście. Ich zieleń uleciała w żałosnym płaczu i krzyku ptaków. Ale dąb stał niewzruszony. Burza poczęła szarpać jego gołe ciało gwałtownymi podmuchami. które łamały gałęzie, w trzasku i huku próbowały nagiąć dumną głowę dębu, by się pokłonił, by spokorniał. Nie pomogło odarcie go z liści, ani połamanie jego rąk. Wyniosły dąb uparcie i dumnie patrzył rozszalałej nawałnicy prosto w oczy.

Wreszcie burza jednym błyskiem, rozdarciem nieba i głośnym hukiem ugodziła dąb piorunem. Dąb pękł. Jego pień rozwarł się w zdziwieniu jak usta wystraszonego dziecka. Dumne ciało dębu przewaliło się z hukiem i spoczęło całując ziemię w cichości i pokorze. Groźna burza z histerycznym śmiechu odeszła w inne strony, głośno opowiadając wszystkim o upokorzeniu najsilniejszego drzewa.

Dąb zmienił się, ale nie zginął. Odebrano mu liście, połamano gałęzie, rozdarto boleśnie pień, lecz pozostały korzenie. Rozpoczęła się długa i mozolna praca odbudowy. Korzenie żyły i pracowały. Z wiosną zakwitły pierwsze pędy i co roku coraz większy dąb zbierał wokół siebie wielu. Dużo mówił o sobie i uczył, że trzeba niekiedy schylić głowę i być mniejszym - by przetrwać. Rósł dumny, mądrzejszy, silniejszy i NOWY... odporny na dziejowe burze.




Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Carlisle Donna Jezdzcy burzy
Pilcher Rosamunde Czas burzy
Materialy do burzy mozgow
Okres burzy i naporu
LEKTURY, Okres romantyzmu w literaturze, Okres romantyzmu to w literaturze czas „burzy i napor
Czas burzy i naporu + Werter + Giaur + Faust, LO, Polski
Lackey Mercedes Zwiastun Burzy
Dailey Janet Tęcza po burzy
Debie Macomber Wszystko albo nic
Lackey Mercedes Magiczne Burze Zwiastun Burzy
Carlisle Donna Jezdzcy burzy
Po burzy
Prawdziwy Przyjaciel nie zostawi Ciebie podczas burzy zostanie z Tobą i będzie Ciebie osłaniał przed
A po burzy błekitne niebo
opis burzy sprawdzia, polonistycznie
SCENARIUSZ NA ŚWIĘTA MAJOWE W PRZEDSZKOLU NR 1 W NOWEJ DĘBIE
legenda o starym dębie WXW75EQ7G646AC6XDODXMWIIPHJN6PUXGBWUXJA
Kościół w Dębie Podhalańskim

więcej podobnych podstron