Chambord – zamek

Największy zamek w dolinie Loary. Budowany 1519-1547 na polec kr. fr. Franciszka I i Henryka II. Pierwotny projekt- Domenico da Cartona, jednak projekt uległ daleko idącym zmianom, reszta architektów nieznana. Głównym akcentem konstrukcyjnym jest budynek centralny zbud. na pl. kwadratu- donżon. Wtapia się on w prostokąt zabudowań. W donżonie 4 okrągłe wieże, w prostokącie zabudowań też 4 okrągłe wieże (te większe, średn. 20 m). Zamek otoczony fosą.

Donżon- plan kwadratu; tworzące krzyż grecki 4 wielkie przedsionki, którymi dostać sie można

do 8 wielkichapartamentów (po 1 wewnątrz każdej wieży i po 1 w kątach kwadratu. Plan ten powtarzany na 3 kondygnacjach. w centrum znajduje się dwuśrubowa klatka schodowa. Elewacja donżonu podzielona na 3 części.

Przednia część tworząca elewację frontową jest jedynie parawanem. Apartamenty królewskie znajdowały się we wsch skrzydle zamku; za panowania Ludwika XIV zbudowano kaplicę (jest ona największym pomieszczeniem zamku)

Elewacja 3-kondygnacyjna, przedzielona gzymsami, wieńczą ją charakterystyczne dla północy strome dachy z oknami mansardowymi. Wzdłuż parteru biegną arkady, na piętrze I i II rzędy okien (nad arkadami). Wszystkie okna w odróżnieniu od renesansu włoskiego są takie same i tworzą pionowe pasy w górę fasady. Na narożnych wieżyczkach i nad centralnym donżonem znajduje się mnóstwo renesansowych detali- szczyty, kominy, latarnie, kolumny.
Wejście: portal z tympanonem i 4 pilastrami.

Klatka schodowa w centrum donżonu stanowi przykład styl Leonarda da Vinci, przez co przypisuje mu się autorstwo projektu. Klatka szer. 8 m. Zbud w jej wnętrzu 2 spirale skręcające w tę są str , nie krzyż. się ze sobą. Eliptyczne, kolebkowe sklepienia (strop kasetonowy z salamandrami- godło Franciszka I), centralnie położ, wys na 30m latarnia w formie wieży.

Zamek posiada: 6 wież, 440 komnat, 84 klatki schodowe, 365 kominków, 800 rzeźbionych kapiteli.

przestrzeniach pomiędzy ryzalitami po 3 okna zwieńczone naczółkami na przemian trójkątnymi i odcinkowymi, pomiedzy nimi, jak na parterze, pilastry z głowicami kompozytowymi. Paryż – Louvre wg P. Lescot

Stary Luwr zajmuje miejsce w 12-wiecznej twierdzy zniszczonej w 1546 roku przez króla Franciszka I na rzecz większej rezydencji królewskiej. Pierwotnym założenie-plan prostokąta z wielkim dziedzińcem (Cour Carree), ostatecznie -plan kwadratu. Stary Luwr na czworoboku o wymiarach ok. 160 m* 160m. Bryła z 8 Ailes –skrzydeł- pomiędzy 8 pawilonami, założenie ma 2 osie symetrii. Poszczególne skrzydła miały składac się z 3 kondygnacji, najwyższa byla poddaszem użytkowym pod stromym dachem wieńczącym bryłę, ktorej wysokośc stanowi 1/2 wysokości dwóch kondygnacji głównych.

Elewacja wewnętrzna

3 ryzality, kontrastujące z wyraźnymi podziałami poziomymi (pomiedzy kondygnacjami gzymsy i fryzy). Na parterze fryz i gzyms urwany w centralnej częsci trzech ryzalitów nadając im pionową kompozycję.

W poziome parteru ryzality wyposażone w drzwi wejściowe, które po obu stronach okalają po 2 kolumny, pomiędzy którymi znajdują się nisze z rzeźbami. Boczne otwory wejściowe zakończone trójkątnymi naczółkami. Powyżej - okrągłe okna. Pomiędzy ryzalitami, po obu stronach umieszczone w niszach arkadkowych po 3 wysokie prostokątne okna, pomiędzy oknami - pilastry w porządku korynckim. W poziomie 1 piętra, ściana ryzalitów składa sie z dużych okien, z pilastrami po bokach wciśniętych pomiędzy 2 pary kolumn okalające nisze z rzeźbami. W Poziom 2-go piętra na całej szerokości - małe prostokątne okna na tle ściany obficie udekorowanej w płaskorzeźby i pilastry. Ryzality zwieńczone odcinkowo.

Vaux le Vicomte - pałac

Pałac wzniesiony został w latach 1656-61 dla Nicolasa Fouqueta przez Charles Le Brun, Louis Le Vau i André Le Nôtre w styl klasycyzującego baroku, zwanego stylem Ludwika XIV. Uważany jest za pierwsze dzieło w tym stylu. Stanowi przykład założenia w typie "entre cour et jardin"-między dziedzińcem a ogrodem.

Założenie składa się z głównego budynku (pałacu) i dwóch bocznych oficyn, usytuowanych na terenie rozległego ogrodu, otoczonego ze wszystkich stron lasami.

Ogród ma kształt zbliżony do prostokąta i oparty jest na centralnej osi, biegnącej przez cały teren oraz prostopadłych do niej alej. Ogród składa się z trzech wyraźnych części. Pierwszą tworzy obszar leśny z główną aleją oraz dwoma dodatkowymi, promieniście do niej usytuowanymi i zbiegającymi się na jednym placu. Drugą część stanowi zespół zamkowy, składający się z dwóch oficyn, rozmieszczonych po bokach osi głównej i pałacu, usytuowanego na osi. Oficyny mają kształt podkowiasty i dziedzińcami zwrócone są ku głównej alei. Pozostałą część tej partii ogrodu zajmują tzw. partery ogrodowe, boskiety, baseny wodne i trawniki. Część tę zamyka grota z kaskadą, znajdująca się na przecięciu osi głównej całego założenia i osi kanału poprzecznego. Kanał ten, o długości ok. kilometra i szerokości 40 m, wyznacza trzecią część, podobnie jak pierwsza mającą charakter leśny. Układ alej jest także zbliżony do układu z części pierwszej.

Najważniejszą budowlą na terenie posiadłości jest wspomniany już wolnostojący pałac, otoczony fosą i usytuowany na wysokim tarasie. Wzniesiony jest na planie prostokąta z dostawionymi do niego dwoma skrzydłami bocznymi, wysuniętymi nieco przed korpus budynku i tworzącymi od jednej strony niewielki dziedziniec. Środkowy ryzalit od strony ogrodowej jest zaokrąglony i zwieńczony kopułą. Pałac nakryty jest stromymi i wysokimi dachami, nad alkierzami w kształcie piramidalnym. Część centralną parteru zajmuje prostokątny westybul z klatkami schodowymi oraz owalny salon, przechodzący także przez wyższe kondygnacje. Po obu stronach rozmieszczone są symetrycznie mniejsze, prostokątne pomieszczenia, tworzące dwa trzypokojowe apartamenty w amfiladzie. Przylegają do nich dodatkowe pokoje.

Dekoracja pomieszczeń jest bogata, łącząca malarstwo, rzeźbę i elementy architektoniczne. Westybul zdobiony jest dwunastoma kolumnami doryckimi i marmurowymi rzeźbami . Owalny salon zwieńczony kopułą ma ściany w dolnej kondygnacji przeprute oknami i otworami wejściowymi, między które wstawione są pilastry korynckie, wspierające belkowanie. Ponad nim kariatydy i atlanci dźwigają kosze, na których opiera się drugie belkowanie. Pokoje usytuowane po bokach salonu mają ściany wykładane boazerią i malowane plafony zdobione stiukami i złoconymi rzeźbami.