PARKI MIEJSKIE ZWIĄZANE Z DZIELNICAMI MIESZKALNYMI
Parki te są w ścisłym związku z architekturą. Zależności parku i dzielnicy mieszkalnej:
Anglia – londyński park REGENTS PARK. W centrum dzielnicy znajdował się park a dookoła znajdowała się zabudowa mieszkalna zwarta dwu lub trzy kontygnacyjna. Park w centrum był przeznaczony dla mieszkańców dzielnicy.
Drezno – kompozycja parkowa w centrum. Inny charakter zabudowy- parcele willowe. Za ogrodzeniem ażurowym znajdował się ogromny park. Właściciel parceli miał takie przeświadczenie, że cały park należy do niego. Wychodząc za ogrodzenie mamy od razy ogromny park. Miedzy ogrodzeniami parceli a parku nie ma zadnej drogi, ogrodzenie parceli bezpośrednio sąsiadywało z parkiem.
Miasto-ogród. Wcześniej dzielnice mieszkaniowe miały służyć mieszkaniu. W II połowie XIX wieku zaczęto tworzyć dzielnice służące nie tylko mieszkaniu ale miały spełniać wszystkie funkcje (kościół, szkoła, szpital, obiekty sportowe, centrum handlowe miały być w takiej dzielnicy). Mieszkaniec dzielnicy powinien zaspokoić wszystkie swoje potrzeby w jednym miejscu. W mieście-ogrodzie wszystkie zabudowy miały być zatopione w zieleni. W takich miastach miało być dużo aleji spacerowych i dużo zieleni.
RIVERSIDE PARK – obszary wewnętrzne, kwartały zabudowy były podzielone na kwartały koliste, eliptyczne, nie ma geometrycznych podziałów na kwadraty, prostokąty (kąt prosty). Uznano, że kwadraty i połączenia pod katem prostym są monotonne dlatego zmieniono ten styl dzieląc dzielnice w sposób bardziej organiczny. Cechą charakterystyczną było wywrócenie na drugą stronę wcześniejszych tendencji. Całe osiedla mieszkaniowe są otoczone pasami zieleni, park nie jest zwarty, jest wypełnieniem osiedli mieszkaniowych – przełom XIX i XX wieku
XX wiek. Klasyczne parki miejskie, które nie były wynikiem fortyfikacji ani powstawania dzielnic. Czołówką jest Londyn i Paryż. Parki te były raczej o rzucie dość zwartym . główna kompozycja była czerpana z parków krajobrazowych: wzniesienia, polany, gęsta sieć ścieżek. Nowe w tych parkach jest to, że zaczynają się pojawiać elementy geometryczne, najpierw ścieżki, aleje. W parkach miejskich był ceremoniał spacerowania, natomiast w parkach prywatnych spacerowała tylko jedna osoba.
FRANCJA – park dzielił się na 4 części. Główne aleje przebiegają po liniach prostych. Cecha charakterystyczna były również bulwary, które tworzyły w Paryżu formę szkieletów. Całe miasto zostało podzielone nowymi ścieżkami. Części te nazwano bulwarami. Bulwar miał szczegółowo rozplanowany podział ciągów komunikacyjnych: rowerzyści mieli wydzielone pasy, samochody, tramwaje. Aleje drzew wypełniały przestrzenie miedzy tymi drogami. Tworzyły rodzaj zielonego szkieletu w mieście, umożliwiały przemieszczanie miedzy dużymi parkami. PRZEDOGRÓD – taki ogród, który towarzyszy kamienicom mieszkalnym, jest to teren, który należy do parceli prywatnych ale sąsiadując z bulwarem daje uczucie poszerzenia zieleni.
XIX wieczne parki miejskie to parki, które żywcem powielają schemat parków prywatnych, pałac został zastąpiony restauracja, lokalem. Ponieważ zaczynają się rozpowszechniać sporty zaczęto projektować parki posiadające takie tereny. Berlin – część parku ukształtowana swobodnie, przejęto kształt hipodromu (stadiony, boiska). Projektanci sięgali w tym czasie do wzorców starożytnych
II połowa XIX wieku to powrót do parków publicznych starożytnej Grecji. W tych parkach były place zabaw dla dzieci, place sportowe. Zaczynają być coraz częstsze elementy geometryczne. Powstawały również parki bez elementów ukształtowanych swobodnie, chciano pokazać w parkach publicznych bogactwo. W parku spełniały się marzenia ogrodowe grupy ludzi. Chętnie nawiązywano do baroku (przepych bogactwa). W parkach miejskich znajdowano miejsce dla pomników (symboli pamięci). Parki publiczne stawały się rodzajem miejsca edukacyjnego. Tworzono również parki, które łączyły kompozycje swobodną i geometryczną.
DOBÓR ROŚLINNOŚCI:
Tworzono arboreta – LOUDON, podpisywano drzewa, tworzono kolekcje dendrologiczne. I strefa regularna, II strefa swobodna.
Tworzono ogrody tematyczne np. typowe polany leśne, roślinność wodna, roślinność na sztucznym wzniesieniu – alpinarium.
Pod koniec XIX wieku pojawia się różnorodność nurtów. Projektanci wybierają różnorodna roślinność.
PROTOEKOLOGIA – zagospodarowanie terenów zdegradowanych przemysłem. Na takich terenach zakładano najczęściej parki miejskie. Finansowane były przez miasto. Parki miejskie stawały się miejscem, w które finansowo ingerowali również zwykli ludzie. W Anglii w swoich ulubionych miejscach fundowali np. ławki, które były podpisywane. Parki na zdegradowanych terenach przybierały formy parków leśnych, lasu bukowego. Są to pierwsze działania ekologiczne. Było to podyktowane chęcią cofnięcia się do przyrody.
Wiek XX – ukształtowany park w formę polany leśnej, domy jedno i dwurodzinne otaczały park. W takich parkach były obiekty sportowe (tory saneczkowe, basen, staw ukształtowany geometrycznie) ścieżki wodne były tworzone tak aby imitowały strugę rzeczną. Roślinność tez dobierano odpowiednią. Były to najczęściej lasy bukowe – roślinność typowa dla danego regionu.
Relacja między cmentarzami a parkami:
Tworzono cmentarz, który otoczono jednym wielkim parkiem. Ścieżki były spacerowe. Nie tylko ścieżki były wokół cmentarza, z parku wchodziło się bezpośrednio do cmentarza.
Ewolucja parku – od kompozycji swobodnej do geometrycznej. XX wiek to nowy typ parku publicznego: 1 element to bardzo gęsta zwarta roślinność dookoła, 2 element to olbrzymia łąka. Łąki kwietne były tworzone tak aby prowokowały do tego, aby użytkownik chodził sobie dowolnie tak jak chciał, jaka miał ochotę.
Wykorzystanie pomysłów barokowych – boskiety z wnętrzami ogrodowymi. Nurt funkcjonalizmu w działaniu to powodował. Park ma służyć konkretnej grupie obywateli. Dlatego w parku wydzielano tereny przeznaczone dla konkretnych osób: dla dzieci, na sport, dla osób starszych.
Ogródki działkowe to pomysł lat 70-tych XIX wieku. W środku znajdowały się tereny sportowe a na zewnątrz szeregi ogródków działkowych. Łączono robotników najgorzej wyposażonych z możliwością organizowania masowych spotkań.