Mary Jo Putney

GROMY I RÓŻE

PROLOG

Walia, 1791

Biała zimowa mgła kłębiła się w powietrzu, kiedy weszli na mur otaczający wiejską posiadłość. W okolicy nie było żywego ducha, nikt więc nie widział, jak nieproszeni goście spuścili się po murze i ruszyli przez starannie zagospodarowane tereny majątku.

Nikki spytał cicho:

- Zwędzimy kurczaka, mamo? Jego matka, Marta, potrząsnęła głową.

- Mamy ważniejsze sprawy na głowie. Mówienie kosztowało ją tyle wysiłku, że dostała ataku kaszlu; zgięła się wpół, a jej chude ciało drżało jak w febrze. Zaniepokojony i zmartwiony Nikki dotknął jej ręki. Spanie w polu pogarszało jej stan, a na dodatek ciągle brakowało im jedzenia. Miał nadzieję, że wkrótce wrócą do cygańskiej kumpanii, gdzie będą mieli ciepłą strawę, miejsce przy ognisku i towarzystwo.

Wyprostowała się, blada, lecz zdecydowana, i ruszyli w dalszą drogę. Jedynym kolorem, jaki można było zauważyć w tej ponurej zimowej scenerii, był jaskrawy szkarłat jej cygańskiej spódnicy.

Wreszcie drzewa się skończyły i wyszli na trawnik otaczający ogromny, wzniesiony z kamienia dom.

Pełen nabożnego lęku Nikki spytał:

- Stary dziedzic tu mieszka?

- No. Przyjrzyj się dobrze, pewnego dnia to będzie twoje.

Z dziwną mieszaniną uczuć popatrzył na dom. Poczuł zdziwienie, podniecenie, niepewność, a w końcu pogardę.

- Cyganie nie mieszkają w domach z kamienia, przez które nie widać nieba.

- Lecz ty jesteś didakois, półkrwi Cyganem. Masz prawo tu mieszkać.

Zaskoczony, odwrócił się i spojrzał jej w oczy.

- Nie! Jestem pełnej krwi tacho rat, a nie jakimś białym.

- W twoich żyłach płynie nie tylko cygańska krew. - Westchnęła; jej piękna twarz ściągnęła się. - I choć zostałeś wychowany jak Cygan, widoki na przyszłość masz tylko jako biały.

Zaczął protestować, ale uciszyła go szybkim ruchem ręki, gdyż rozległ się tętent koni. Ukrywszy się w zaroślach, obserwowali dwóch jeźdźców, którzy puścili się cwałem przez podjazd, po czym zatrzymali wierzchowce przed wejściem do domu. Wyższy mężczyzna zsiadł z konia i szybkim krokiem wszedł na szerokie kamienne schody, powierzając klacz opiece swego towarzysza.

- Piękne konie - z zawiścią wyszeptał Nikki.

- No. To musi być hrabia Aberdare - mruknęła Marta. - Wygląda dokładnie tak, jak mówił Kenrick.

Zaczekali, aż wysoki mężczyzna wejdzie do domu, a stajenny zabierze konie. Wtedy Marta kiwnęła na Nikkiego; pospiesznie przeszli przez podjazd i weszli po schodach na górę. Błyszcząca mosiężna gałka u drzwi miała kształt smoka. Chłopak chciał jej dotknąć, lecz była za wysoko.

Zamiast pukać, Marta poruszyła gałką. Przekręciła ją bez trudu i weszła do środka, a Nikki wślizgnął się tuż za nią, niemal depcząc jej po piętach. Oczy wyszły mu z orbit na widok hallu, którego podłoga była wyłożona marmurem, i który był wystarczająco duży, by pomieścić całą cygańską kumpanię.

Jedyną osobą, którą ujrzeli był lokaj ubrany w bogato zdobioną liberię. Na jego długiej twarzy pojawił się wyraz komicznego zdumienia i wysapał:

- Cyganie! - Chwycił gwałtownie za sznurek do dzwonka, wzywając pomocy. - Natychmiast się stąd wynoście! Jeśli w ciągu pięciu minut nie opuścicie terenu posiadłości, to przekażemy was sędziemu.

Marta wzięła Nikkiego za rękę.

- Przyszliśmy zobaczyć się z hrabią. Mam coś, co należy do niego.

- Coś, co mu ukradłaś? - zadrwił lokaj. - Nigdy nie podeszłaś do niego na tyle blisko, żeby móc to zrobić. No już, jazda stąd!

- Nie! Muszę się z nim zobaczyć.

- Wybij to sobie z głowy, do cholery - burknął służący, robiąc krok do przodu.

Marta poczekała, aż się zbliży, po czym rzuciła się w bok.

Lokaj klnąc odwrócił się w jej kierunku i bezskutecznie próbował ją złapać. W tym samym momencie pojawiło się trzech służących, których wezwał dźwięk dzwonka.

Piorunując mężczyzn wzrokiem, Marta zasyczała z groźbą w głosie:

- Muszę zobaczyć się z hrabią! Rzucę klątwę na każdego, kto spróbuje mnie zatrzymać!

Służący stanęli jak skamieniali. Widząc przerażenie malujące się na ich twarzach, Nikki omal nie roześmiał się w głos. Marta była tylko kobietą, a z taką łatwością zbiła z tropu i nastraszyła tych ludzi. Nikki był z niej dumny. Któż poza Cyganką potrafi zdobyć taką władzę samym słowem?

Matka ścisnęła go mocniej za rękę i cofnęli się w głąb domu. Zanim służący przezwyciężyli strach, tubalny głos huknął:

- Cóż się tu, u diabła, dzieje?

W hallu stanął wysoki, butny hrabia.

- Cyganie - powiedział z odrazą. - Kto wpuścił te brudne kreatury do mojego domu?

Marta wyjaśniła bez ogródek:

- Przyprowadziłam pańskiego wnuka, hrabio Aberdare. To syn Kenricka, pański jedyny wnuk.

Pokój zaległa martwa cisza. Kiedy zdziwiony hrabia przeniósł wzrok na Nikkiego, Marta dodała:

- Jeśli pan mi nie wierzy... Książę przerwał jej.

- Och, nie wątpię, że ten wstrętny dzieciak jest synem Kenricka. Ma to wypisane na twarzy. - Obrzucił Martę pożądliwym spojrzeniem. - Łatwo zgadnąć, dlaczego mój syn chodził z tobą do łóżka, ale ten cygański bękart nic mnie nie obchodzi.

- Mój syn nie jest bękartem. - Marta wyciągnęła zza stanika dwa złożone w czworo, poplamione dokumenty. - Ponieważ biali ludzie przywiązują wielką wagę do dokumentów, zachowałam dowód - metryki ślubu i odpis aktu urodzenia Nikkiego.

Hrabia Aberdare rzucił zniecierpliwionym wzrokiem na dokumenty i nagle zesztywniał.

- Mój syn ożenił się z tobą?

- Owszem - powiedziała z dumą. - Wzięliśmy ślub i w waszym kościele, i zgodnie z tradycją cygańską. Starcze, powinieneś być zadowolony z tego powodu, bo teraz masz spadkobiercę. Skoro twoi pozostali synowie nie żyją, nie możesz mieć więcej wnuków.

Doprowadzony do pasji hrabia rzekł:

- Świetnie. Ile chcesz za niego? Pięćdziesiąt funtów wystarczy? Nikki dostrzegł błysk złości w oczach matki, lecz już po chwili jej spojrzenie nabrało chytrego wyrazu.

- Sto złotych gwinei.

Hrabia wyjął kluczyk z kieszeni surduta i podał go najstarszemu służącemu.

- Wyjmij je z mojego sejfu.

Nikki roześmiał się głośno. Powiedział po cygańsku:

- Mamo, odstawiłaś najlepszy numer w życiu. Nie dość, że wmówiłaś temu staremu głupcowi, iż w moich żyłach płynie jego krew, to jeszcze chce dać ci złoto! Będziemy biesiadowali przez cały następny rok. Kiedy ucieknę dziś wieczorem, gdzie się spotkamy? Może pod tym starym dębem, po którym wdrapaliśmy się na mur?

Marta potrząsnęła głową i odpowiedziała w tym samym języku.

- Nie wolno ci uciekać, Nikki. Hrabia naprawdę jest twoim dziadkiem i teraz to jest twój dom. - Przesunęła nerwowo palcami po włosach Nikkiego. Przez chwilę myślał, że coś jeszcze doda, bo to niemożliwe, by mówiła poważnie.

Służący wrócił i podał Marcie skórzany mieszek z brzęczącymi monetami. Po dokładnym zbadaniu zawartości sakiewki Cyganka podciągnęła spódnicę i włożyła woreczek do kieszonki halki. Nikki był zaskoczony jej zachowaniem - czyż ci mężczyźni nie wiedzieli, że unosząc spódnicę w ich obecności ubliżyła im, uczyniła z nich marhime? Pewnie nie zdawali sobie z tego sprawy.

Obrzuciła Nikkiego ostatnim, pożegnalnym spojrzeniem. Z jej oczu biło szaleństwo.

- Starcze, traktuj go dobrze, bo w przeciwnym razie będziesz przeklęty aż do śmierci. Niech umrę, jeśli kłamię.

Odwróciła się i kręcąc sutymi spódnicami przeszła po wypolerowanej podłodze. Lokaj otworzył przed nią drzwi. Schyliwszy głowę niczym księżniczka, wyszła na dwór.

W przypływie paniki Nikki zrozumiał, że matka nie żartowała - naprawdę postanowiła zostawić go z hrabią. Pobiegł za nią, krzycząc:

- Mamo, mamo!

Zanim zdążył ją dogonić, drzwi zatrzasnęły mu się przed nosem, zamykając go w tym więzieniu z kamienia. Gdy chwycił za gałkę, lokaj złapał go wpół. Nikki wyrżnął go kolanem w brzuch i wbił paznokciem w jego pobladłą twarz. Dwóch służących rzuciło się lokajowi na pomoc.

Młócąc pięściami i nogami, Nikki wrzeszczał:

- Jestem Cyganem! Nie zostanę w tym okropnym miejscu. Hrabia zmarszczył brwi, przyglądając się z niesmakiem tej prymitywnej manifestacji uczuć. Dzieciaka trzeba oduczyć takiego zachowania; trzeba też wyplenić wszystkie cygańskie nawyki. Kenrick także był dziki i rozpuszczony przez matkę, która świata poza nim nie widziała. To na wieść o śmierci Kenricka hrabina została rażona apopleksją i od tamtej pory leży bez ruchu, nieświadoma tego, co się wokół niej dzieje. Hrabia rozkazał ostrym tonem:

- Zabierzcie go do pokoju dziecinnego i umyjcie. Spalcie te łachy i znajdzie dla niego bardziej stosowne odzienie.

Trzeba było dwóch mężczyzn, by ujarzmić chłopca. Wciąż płakał za matką, gdy wnosili go po schodach.

Z wyrazem goryczy na twarzy hrabia jeszcze raz przejrzał dokumenty, z których wynikało, że ten mały śniady poganin jest jego jedynym spadkobiercą. Nikolas Kenrick Davies, zgodnie z metryką. Nie było żadnych wątpliwości co do jego pochodzenia; gdyby nie był taki ciemny, wyglądałby dokładnie tak samo jak siedmioletni Kenrick.

Dobry Boże, Cygan! Śniady, ciemnooki, obco wyglądający siedmiolatek, który miał dużą wprawę w kłamstwach i kradzieżach, a niewiele wiedział o życiu w cywilizowanym świecie. Niemniej jednak to obdarte brudne stworzenie jest dziedzicem Aberdare.

Kiedy hrabia rozpaczliwie błagał Boga o potomka, nigdy nie przypuszczał, że jego modlitwy zostaną w taki sposób wysłuchane. Nawet jeśli jego zniedołężniała żona umrze i będzie mógł powtórnie się ożenić, to jego synowie z drugiego małżeństwa zostaną wydziedziczeni przez tego cygańskiego dzieciaka.

Na myśl o tym palce hrabiego zacisnęły się na dokumentach. Jeśli jeszcze raz się ożeni i będzie miał więcej synów, to może da się coś zrobić w tej sprawie. Ale na razie musi zająć się chłopakiem najlepiej jak potrafi. Wielebny Morgan, wiejski pastor kościoła metodystów, nauczy Nicholasa czytania, dobrych manier i innych podstawowych rzeczy, a potem wyśle się go do odpowiedniej szkoły.

Hrabia odwrócił się na pięcie i wszedł do swego gabinetu, zatrzaskując za sobą drzwi i odgradzając się od rozdzierających krzyków „Mama! Mama! Mama!”, które rozbrzmiewały żałośnie w całym domu.

1

Walia, marzec 1814

Nazywali go hrabią Demonem, a czasami Starym Nickiem. Krążyły pogłoski, że uwiódł drugą żonę swego dziadka, łamiąc mu tym serce i wpędzając go do grobu.

Ludzie powiadali, że jest zdolny do wszystkiego.

I na to właśnie liczyła Clare Morgan, wodząc wzrokiem za jeźdźcem, który pędził jak wicher wzdłuż doliny. Nicholas Davies, cygański hrabia Aberdare, po czterech długich latach wrócił w końcu do domu. Pewnie tu zostanie, ale możliwe, że jutro znowu wyjedzie. Clare musi działać szybko.

Mimo to zwlekała jeszcze trochę, wiedząc, że nie dostrzeże jej wśród drzew, zza których go obserwowała. Jechał na oklep, popisując się swoimi umiejętnościami, cały w czerni, tylko szyję miał okręconą purpurowym szalem. Był za daleko, by mogła zobaczyć jego twarz. Zastanawiała się, czy się zmienił, po czym doszła do wniosku, że powinna raczej zapytać, na ile się zmienił. Bez względu na to, co tu się kiedyś wydarzyło i co wygnało go stąd na długie lata, prawda musiała być bolesna.

Czy będzie ją pamiętał? Chyba nie. Widział ją tylko parę razy, i to jako małą dziewczynkę. Był wicehrabią, na dodatek cztery lata od niej starszym, a dzieci nie zwracają uwagi na młodszych od siebie, dla których są obiektem zainteresowania.

Wracając do wioski Penreith, powtórzyła w myśli swoje prośby i argumenty. Tak czy inaczej, musi przekonać hrabiego Demona, by jej pomógł. Nikt inny nie wchodził w grę.

Na parę chwil, kiedy jego koń gnał jak wicher przez pola, Nicholas upojony radością, jaką sprawiała mu szybka jazda, zatracał poczucie rzeczywistości. Lecz gdy tylko zsiadał z konia i wracał do domu, znowu ogarniało go przygnębienie.

W ciągu tych lat, które spędził za granicą, często marzył o Aberdare, jednocześnie bojąc się tego, co tam zastanie. Dwadzieścia cztery godziny, jakie minęły od jego powrotu, dowiodły, że te obawy nie były bezpodstawne. Jak głupiec łudził się, że cztery lata spędzone poza domem pozwolą mu zapomnieć o przeszłości. Każdy pokój, każdy akr ziemi przywoływały wspomnienia. Niektóre z nich były przyjemne, ale nakładały się na nie późniejsze wydarzania, plugawiąc to, co kiedyś kochał. Może w chwili szaleństwa stary hrabia rzucił klątwę na tę dolinę, pragnąc, by jego znienawidzony wnuk już nigdy nie zaznał tu szczęścia.

Nicholas wyjrzał przez okno swojej sypialni. Dolina była piękna jak zawsze - wzniesienia porastała dzika roślinność, w nieckach uprawiano ziemię. Nasiona kwiatów puszczały młodą, delikatną zieleń. Wkrótce zakwitną żonkile. Jako chłopiec pomagał ogrodnikom sadzić drzewka, brudząc się przy tym błotem. Dla jego dziadka był to kolejny dowód prostactwa Nicholasa.

Podniósł wzrok na ruiny zamku, które górowały nad doliną. Przez wieki te grube mury służyły za dom i fortecę rodzinie Daviesów. W spokojniejszych czasach jeden z przodków Nicholasa wybudował obecną rezydencję, uważając ją za odpowiednią siedzibę dla jednej z najzamożniejszych angielskich rodzin.

Wielką zaletą tego domu była duża liczba pokoi. Nicholas przekonał się o tym poprzedniego dnia. Nigdy nie zamierzał korzystać z apartamentu, który kiedyś należał do jego dziadka. Nie mógł też pozostać u siebie, bo kiedy wszedł do swojego pokoju, poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. Gdy tylko spojrzał na swe dawne łóżko, wyobraził sobie, że leży w nim naga Caroline i przywołuje go do siebie. Natychmiast wycofał się do pokoju gościnnego, w którym panowała bezpieczna anonimowość, taka jak w luksusowym hotelu.

Lecz nawet tam źle spał - męczyły go koszmary i przykre wspomnienia. Jeszcze przed nastaniem ranka doszedł do wniosku, że musi zerwać wszystkie więzy łączące go z Aberdare. Tu nigdy nie zazna spokoju, tak jak nie zaznał go podczas czterech lat bezustannych podróży.

Może istnieje możliwość zniesienia majoratu i sprzedaży posiadłości? Musi zapytać swojego prawnika. Z bólem serca myślał o pozbyciu się majątku. Czuł się tak, jakby miał odciąć sobie dłoń - lecz skoro ręka gnije, nie ma innego wyjścia.

Sprzedaż domu sprawiłaby mu jednak pewną radość. Z satysfakcją pomyślał, że dziadek przewróciłby się w grobie, gdyby wiedział, że Nicholas pozbył się rodzinnej posiadłości.

Nagle odwrócił się na pięcie, wyszedł z sypialni i skierował się na dół do biblioteki. Problem, jak przeżyć resztę życia, był zbyt ponury, żeby teraz się nad nim zastanawiać; przynajmniej parę najbliższych godzin może spędzić przyjemnie. Przy odrobinie dobrych chęci i dużej ilości brandy łatwo zapomni o nękających go wątpliwościach.

Clare po raz pierwszy w życiu przestąpiła próg Aberdare. Dom był tak duży, jak tego oczekiwała, lecz wydał się jej ponury, może dlatego, że większość mebli wciąż przykrywały płócienne pokrowce. Przez cztery lata nikt tu nie mieszkał i teraz dom sprawiał wrażenie opuszczonego. Lokaj, Williams, był równie ponury. Z początku nie chciał wpuścić Clare do hrabiego bez zapowiedzenia, ale ponieważ wychował się z nią w jednej wiosce, w końcu dał się przekonać. Poprowadził ją długim korytarzem, po czym otworzył drzwi do biblioteki.

- Milordzie, przyszła panna Clare Morgan. Mówi, że ma ważną sprawę do waszej lordowskiej mości.

Uzbroiwszy się w odwagę, Clara minęła Williamsa i weszła do biblioteki, nie chcąc dawać hrabiemu czasu do namysłu. Bała się, że ją wyrzuci, a musiała dzisiaj z nim porozmawiać. To była jej jedyna szansa.

Hrabia patrzył na dolinę. Cisnął surdut na krzesło i stał przy oknie w samej koszuli. Ten niedbały domowy strój nadawał mu zawadiacki wygląd. Dziwne, że nazywano go Starym Nickiem; miał zaledwie trzydzieści lat.

Kiedy drzwi zamknęły się za Williamsem, hrabia odwrócił się od okna i obrzucił Clare posępnym spojrzeniem. Choć nie był szczególnie wysoki, emanował siłą. Pamiętała, że nawet wtedy, kiedy większość chłopaków poruszała się niezdarnie, on miał pewne, opanowane ruchy.

Zewnętrznie niewiele się zmienił. Był tylko jeszcze przystojniejszy niż cztery lata temu. Nie sądziła, że to w ogóle możliwe. Nie był jednak tym samym człowiekiem, zaszła w nim istotna zmiana; widziała to w jego oczach. Kiedyś promieniały radością, zachęcając innych do śmiechu. Teraz były zimne niczym głaz. Pojedynki, gorszące romanse i publiczne skandale wycisnęły na nim swoje piętno.

Kiedy się zastanawiała, czy powinna pierwsza przemówić, spytał:

- Jest pani krewną wielebnego Thomasa Morgana?

- Jestem jego córką. Uczę w szkółce w Penreith. Prześliznął się po niej znudzonym spojrzeniem.

- Racja, czasami widywałem u niego brudnego dzieciaka. Dotknięta, odparła:

- Nie byłam takim brudasem jak pan.

- Chyba nie - zgodził się; ledwo widoczny uśmiech błysnął w jego oczach. - Ja byłem zakałą rodziny. Podczas lekcji pani ojciec często stawiał mi panią za wzór cnót. Nienawidziłem pani, choć jej nie znałem.

Nie powinno jej to zaboleć, ale zabolało. Chcąc go zdenerwować, Clare odparła słodkim głosem:

- A mnie mówił, że jest pan jego najzdolniejszym uczniem, i że choć trudno pana poskromić, to serce ma pan dobre.

- Opinie pani ojca pozostawiają wiele do życzenia - powiedział hrabia, tracąc dobry humor. - Domyślam się, że jako córka pastora zbiera pani datki na jakiś wzniosły cel. W przyszłości niech się pani z tym zwraca do mojego rządcy. Do widzenia, panno Morgan.

Zanim zdążył odwrócić głowę, powiedziała szybko:

- Sprawa, z którą tu przyszłam, nie nadaje się do omawiania z rządcą.

Skrzywił usta.

- Ale czegoś pani chce, prawda? Wszyscy czegoś chcą. Podszedł do szafki, na której stała karafka z brandy i ponownie napełnił trzymany w ręku kieliszek.

- Wszystko jedno, czego pani chce. I tak pani tego nie dostanie. To mój dziadek był tak szlachetny, że spełniał rozmaite prośby. Proszę wyjść, zanim zacznę się zachowywać w mniej cywilizowany sposób.

Z zaniepokojeniem zauważyła, że jeśli tak dalej pójdzie, to wkrótce hrabia będzie kompletnie pijany. Cóż, miała już do czynienia z pijakami.

- Lordzie Aberdare, mieszkańcy Penreith bardzo cierpią i tylko pan może to zmienić. Nie będzie to pana kosztowało wiele czasu czy pieniędzy...

- To bez znaczenia - powiedział gwałtownie. - Nie chcę mieć nic wspólnego ani z tą wioską, ani z ludźmi, którzy tam mieszkają! Jasne? A teraz niech pani idzie do diabła.

Clare poczuła, że upór w niej rośnie.

- Nie proszę o pańską pomoc, milordzie, ja jej żądam - warknęła. - Czy teraz mogę wyjaśnić, o co chodzi, czy mam poczekać, aż pan wytrzeźwieje?

Spojrzał na nią ze zdumieniem.

- Jeśli ktoś jest tu pijany, to raczej pani. Jeśli pani uważa, że nie użyję siły tylko dlatego, że jest pani kobietą, to bardzo się pani myli. Czy wyjdzie pani sama, czy mam panią wynieść? - Zdecydowanym krokiem ruszył w jej kierunku; pod białą, rozpiętą pod szyją koszulą wyraźnie rysowały się jego szerokie ramiona.

Opanowując chęć ucieczki, Clare wyciągnęła z kieszeni płaszcza niewielką książeczkę, która była teraz jej jedyną nadzieją. Otworzywszy tomik na napisanej odręcznie dedykacji, podała go hrabiemu.

- Pamięta pan to? Napis był krótki.

Pastorze Morgan - mam nadzieję, że pewnego dnia będę mógł odwdzięczyć się Panu za wszystko, co Pan dla mnie zrobił. Z wyrazami oddania, Nicholas Davies.

Na widok chłopięcego pisma hrabia stanął jak wryty. Przeniósł lodowate spojrzenie z książki na twarz Clare.

- Za wszelką cenę chce pani ze mną wygrać, prawda? Ale nie tędy droga. Jeśli mam jakieś zobowiązania, to wobec pani ojca, nie pani. Skoro oczekuje ode mnie przysługi, niech sam się do mnie zwróci.

- Nie może - powiedziała krótko. - Umarł dwa lata temu. Zapadła niezręczna cisza. Dopiero po chwili hrabia rzekł:

- Przykro mi, panno Morgan. Pani ojciec był jedynym dobrym człowiekiem, jakiego znałem.

- Pański dziadek też był dobrym człowiekiem. Wiele uczynił dla mieszkańców Penreith. Wspomagał biednych, patronował budowie kaplicy...

Zanim Clare zdążyła podać dalsze przykłady dobroci starego hrabiego, Nicholas przerwał jej.

- Proszę sobie darować. Wiem, że mój dziadek lubił dawać dobry przykład niższym warstwom, ale do mnie to nie przemawia.

- Przynajmniej poważnie traktował swoje obowiązki - odparła. - Pan nie uczynił niczego dla swojej posiadłości ani dla wioski.

- To nie leży w mojej naturze. - Wypił brandy i z brzękiem odstawił kieliszek. - Ani pani ojciec, który starał się dawać mi dobry przykład, ani hrabia, który ciągle prawił mi morały, nie zdołali zrobić ze mnie dżentelmena. Nikt i nic mnie nie obchodzi, jestem rad, że tak jest.

Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- Jak pan może mówić podobne rzeczy? Nikt nie jest aż tak nieczuły.

- Ach, panno Morgan, pani niewinność jest wzruszająca - Oparł się o brzeg stołu i skrzyżował ręce na piersiach. Wyglądał tak diabolicznie, że jasne było, dlaczego nadano mu podobny przydomek. - Lepiej niech pani wyjdzie, zanim rozwieję resztę pani złudzeń.

- Nie obchodzi pana, że pańscy sąsiedzi cierpią?

- Nie, jeśli mam być szczery. Biblia mówi, że biedni zawsze będą wśród nas, i jeśli Jezus nie mógł tego zmienić, to ja na pewno nie mogę tego zrobić. - Zaśmiał się drwiąco. - Nie znałem człowieka - może z wyjątkiem pani ojca - który zajmowałby się działalnością dobroczynną z czysto szlachetnych pobudek. Większość filantropów spełnia dobre uczynki po to, by zaskarbić sobie wdzięczność ludzi od siebie słabszych i cieszyć się z własnej obłudy. Ja przynajmniej nie kryję się ze swoim egoizmem. Nie jestem hipokrytą.

- Hipokryta czyni dobro, nawet jeśli robi to z niskich pobudek, i dlatego jest lepszym człowiekiem niż ktoś tak szczery jak pan - powiedziała oschłym tonem. - Ale to już pana sprawa. Skoro nie obchodzi pana niesienie pomocy innym, to w co pan wierzy? Jeśli do pana serca przemawiają pieniądze, może pan robić niezłe interesy w Penreith.

Potrząsnął głową.

- Przykro mi. Pieniądze też mnie nie obchodzą Mam ich już więcej, niż zdołam wydać do końca życia.

- To świetnie - burknęła pod nosem. Miała ochotę odwrócić się na pięcie i wyjść, ale to oznaczałoby porażkę, a ona nie lubiła przegrywać.

Uważając, że musi być na niego jakiś sposób, spytała:

- Co mogłoby zmienić pana decyzję?

- Nie będzie pani chciała albo mogła zapłacić ceny, jakiej warta jest moja pomoc.

- A jednak spróbuję.

Przykuła jego uwagę. Z jawnym lekceważeniem zmierzył ją wzrokiem. - Czy to propozycja?

Chciał wywołać jej oburzenie, i to mu się udało; ze wstydu oblała się rumieńcem. Lecz nie odwróciła wzroku.

- Czy pomoże pan mieszkańcom Penreith, jeśli się zgodzę? Spojrzał na nią ze zdziwieniem.

- Mój Boże, naprawdę pozwoliłaby mi pani się uwieść, jeśli to oznaczałałoby urzeczywistnienie pani planów?

- Tak, gdybym była całkowicie pewna, że wszystko się powiedzie - odparła zuchwale. - Moja cnota i kilka minut cierpienia niewiele znaczą, jeśli weźmie się pod uwagę, ile rodzin będzie głodowało, ile istot ludzkich straci życie, jeśli kopalnia w Penreith zostanie wysadzona w powietrze.

Błysk zainteresowania pojawił się w jego oczach i wydawało się, że zaraz poprosi ją o bliższe szczegóły. Jednak po chwili jego twarz znowu przybrała obojętny wyraz.

- To interesująca propozycja, jednak spanie z kobietą, która będzie się zachowywała jak prowadzona na stos Joanna d'Arc, nie bardzo mnie pociąga.

Zmarszczyła brwi.

- Myślałam, że tacy rozpustnicy lubią uwodzić dziewice.

- Niewinne dziewczyny zawsze mnie nudziły. Wolę kobiety z doświadczeniem.

Pominąwszy milczeniem jego uwagę, powiedziała z zadumą:

- Rozumiem, że brzydka kobieta pana nie pociąga, lecz z pewnością zainteresowałby się pan urodziwą panną. Jest kilka ślicznych dziewcząt w wiosce. Mogę się zorientować, czy któraś z nich poświęciłaby cnotę w dobrej w sprawie.

Jednym ruchem znalazł się przy niej i ujął jej twarz w dłonie. Poczuła od niego zapach brandy, jego ręce wydały się jej dziwnie gorące, niemal parzyły jej skórę. Wzdrygnęła się, po czym zmusiła się, by stać bez ruchu i poddać się badawczemu spojrzeniu jego oczu, które chyba mogły zajrzeć w głąb jej duszy. Kiedy poczuła, że nie zniesienie tego już ani chwili dłużej, powiedział wolno:

- Wcale nie jest pani tak brzydka, jak pani udaje. Opuścił ręce, a ona stała drżąc na całym ciele. Odetchnęła z ulgą, kiedy odsunął się od niej, odszukał swój kieliszek i dolał sobie brandy.

- Panno Morgan, nie potrzebuję pieniędzy, potrafię zdobyć każdą kobietę bez pani głupiej pomocy, a poza tym nie mam ochoty spełniać dobrych uczynków i psuć sobie opinii, na którą tak ciężko pracowałem. A teraz wyjdzie pani z własnej woli, czy mam użyć siły?

Korciło ją, by odwrócić się na pięcie i uciec. Jednak z uporem w głosie powiedziała:

- Wciąż nie podał pan swojej ceny. Musi być coś, co chciałby pan dostać w zamian za swoją pomoc. Proszę mi powiedzieć, co, a może uda mi się to dla pana zdobyć.

Wzdychając, usiadł na sofie i z bezpiecznej odległości przyjrzał się gościowi. Clare Morgan była niska i raczej drobna, ale nie brakowało jej pewności siebie. Nieprzystępna, młoda kobieta. Prawdopodobnie życie u boku ojca, który należał do zupełnie innego świata, musiało wiele ją nauczyć.

Choć nikt nie nazwałby jej pięknością, była atrakcyjna. Prosty ubiór podkreślał jej zgrabną sylwetkę, a zaczesane do tyłu ciemne włosy sprawiały, że intensywnie niebieskie oczy wydawały się nieprawdopodobnie duże. Skórę miała gładką jak jedwab; widać było, jak krew pulsuje jej w żyłach.

Nie, nie była piękna, lecz robiła silne wrażenie, i to nie tylko przez to, że z takim uporem dążyła do celu. Była diabelnie nieprzyjemna, lecz podziwiał ją za to, że starczyło jej odwagi, by tu przyjść. Bóg jeden wie, jakie historie opowiadano o nim w okolicy, ale zapewne mieszkańcy doliny uważali, że żadna kobieta nie jest bezpieczna w jego towarzystwie. A mimo to przyszła do niego ze swoimi troskami i żądaniami. Spóźniła się jednak, gdyż próbowała wciągnąć go w sprawy ludzi, o których postanowił za wszelką cenę zapomnieć.

Szkoda, że nie sięgnął wcześniej po brandy. Upiłby się przed przyjściem nieproszonego gościa i nie byłoby problemu. A teraz, nawet jeśli wyrzuci ją z domu, to prawdopodobnie nadal będzie go męczyła o pomoc, bo chyba naprawdę uwierzyła, że jest on jedyną nadzieją Penreith. Zaczął się zastanawiać, czego może chcieć od niego, ale szybko dał spokój tym rozważaniom. Przecież i tak nie będzie w nic się angażował. Raczej powinien zmusić swój zamroczony alkoholem umysł do znalezienia odpowiedzi na pytanie, jak przekonać tę dziewczynę, że jej wysiłki są daremne.

Lecz cóż, u diabła, można zrobić z kobietą która gotowa jest znieść los gorszy od śmierci po to, by osiągnąć swój cel? O co ma ją prosić, by oburzyła się i odmówiła zdecydowanie?

Odpowiedź okazała się bardzo prosta. Clare, podobnie jak jej ojciec, należy do zamkniętej społeczności niezwykle moralnych i pobożnych wyznawców Kościoła Metodystów. jej status, jej tożsamość zależy od tego, jak jej współwyznawcy ją widzą.

Z triumfem w oczach rozsiadł się wygodnie, pewien, że pozbędzie się Clare raz na zawsze.

- Znam cenę, lecz pani jej nie zapłaci. Przestraszonym głosem spytała:

- Czego pan chce?

- Proszę się uspokoić, nie czyham na pani cnotę. Pozbawienie pani dziewictwa, co z taką niechęcią mi pani zaproponowała, dla mnie byłoby nudne, a pani pewnie spodobałaby się rola męczennicy zaspokajającej moje żądze. Zamiast tego chcę - przerwał, by wypić duży łyk brandy - pani reputacji.

2

Mojej reputacji? - obojętnym tonem spytała Clare. - Co pan przez to rozumie?

Sprawiając wrażenie bardzo zadowolonego z siebie, hrabia odparł:

- Jeśli zgodzi się pani zamieszkać ze mną przez, powiedzmy, trzy miesiące, to zrobię wszystko, by pomóc mieszkańcom wioski.

Ogarnął ją strach. Wbrew jej pełnym odwagi słowom, nigdy nie przypuszczała, że może wzbudzić w nim choć cień zainteresowania.

- Więc mimo nudy, jaką będzie pan odczuwał - odparła z sarkazmem w głosie - chce pan, żebym została pańską kochanką?

- Nie, jeśli nie będzie pani miała na to ochoty. A przypuszczam, że wyznaje pani zbyt surowe zasady, by grzeszenie ciałem sprawiało pani przyjemność. - Ponownie, tym razem z chłodną kalkulacją, zlustrował ją wzrokiem. - Ale jeśli w ciągu tych trzech miesięcy zmieni pani zdanie, to z przyjemnością wprowadzę panią w arkana sztuki miłosnej. Nigdy nie miałem w łóżku cnotliwej nauczycielki, do tego metodystki. Czy z taką kochanką będę bliżej nieba?

- Jest pan bezczelny!

- Dziękuję. Staram się. - Wypił następny łyk brandy. - A wracając do tematu, chociaż będzie pani tu mieszkała i zachowywała się tak, jakby była moją kochanką, to wcale nie musi pani ze mną sypiać.

- Po co ta cała maskarada? - spytała, odczuwając jednocześnie ulgę i zdziwienie.

- Chcę zobaczyć, jak daleko jest pani skłonna się posunąć dla osiągnięcia celu. Jeśli przyjmie pani moją propozycję, to pańscy drodzy wieśniacy skorzystają na tym, lecz pani nie będzie już mogła chodzić z podniesioną głową, gdyż straci pani dobre imię. Czy gra jest warta świeczki? Czy sąsiedzi skłonni będą wybaczyć pani ten grzech, nawet jeśli przyniesie im korzyść? Ciekawe pytanie, lecz na pani miejscu nie wierzyłbym tak bardzo w ich dobrą wolę.

Zrozumiawszy w końcu, o co mu chodzi, powiedziała stanowczym tonem.

- Dla pana to tylko bezsensowna gra, prawda?

- Gry nigdy nie są pozbawione sensu. Oczywiście, trzeba ustalić reguły. Jakie nas powinny obowiązywać? - Zmarszczył brwi. - Zastanówmy się... Zasada pierwsza i najważniejsza: pomogę mieszkańcom Penreith w zamian za pani obecność w moim domu, i pozornie w moim łóżku. Utrata cnoty będzie sprawą uboczną, nagrodą, z której oboje będziemy zadowoleni. Abym mógł się starać o pani względy, otrzymam zgodę na całowanie pani raz dziennie, w miejscu i porze, które sam wybiorę. Jakakolwiek inna gra miłosna będzie możliwa wyłącznie za obopólną zgodą. Po tym jednym pocałunku będzie pani miała prawo powiedzieć nie, i wtedy będę mógł panią dotknąć dopiero następnego dnia. Po trzech miesiącach wróci pani do domu, a ja będę pomagał ludziom tak długo, jak to będzie konieczne. - Zmarszczył brwi. - To niebezpieczne, jeśli zgodzi się pani na ten układ. Możliwe, że będę musiał tu pozostać do końca życia. Lecz ta gra jest uczciwa tylko wtedy, kiedy podejmuję tak poważne ryzyko jak pani.

- To jeden wielki absurd! Spojrzał na nią niewinnie jak aniołek.

- Skądże znowu, myślę, że byłoby zabawnie, niemal żałuję, że pani się nie zgodzi. Lecz cena jest za wysoka, prawda? Dziewictwo można złożyć w ofierze bez niczyjej wiedzy, ale reputacja jest delikatną, publiczną sprawą. Łatwo ją stracić, a odzyskać nie można. - Z wdziękiem pożegnał ją machnięciem ręki. - Teraz, kiedy położyłem kres pani pragnieniu, by zrobić z siebie męczennicę, chciałbym jeszcze raz poprosić, aby pani stąd wyszła. Rozumiem, że już więcej nie będzie mnie pani niepokoiła.

Miał minę zadowolonego z siebie, cygańskiego sprzedawcy koni, który właśnie pozbył się dychawicznej szkapy za cenę pięciokrotnie przewyższającą jej wartość. To zupełnie wyprowadziło Clare z równowagi. Hrabia był taki arogancki, niedelikatny, tak absolutnie pewny, że wywiódł ją w pole...

Zbyt wściekła, żeby się zastanawiać nad konsekwencjami, powiedziała oschle:

- Świetnie, milordzie. Przyjmuję pańską propozycję. Moja reputacja w zamian za pańską pomoc.

Zapadła głucha cisza. Po chwili Nicholas wyprostował się gwałtownie na sofie.

- Pani żartuje! Przecież narazi się pani na pogardę swoich przyjaciół i sąsiadów. Może być pani zmuszona do wyjazdu z Penreith, z pewnością straci pani posadę nauczycielki. Czy warto poświęcać życie, które pani lubi, dla ulotnej przyjemności upokorzenia mnie?

- Przyjmuję pańską propozycję po to, by pomóc moim przyjaciołom, choć nie ukrywam, że się cieszę, iż mogłam przytrzeć panu nosa - powiedziała oziębłym tonem. - Ponadto uważam, że pan się myli, wcale nie tak łatwo zepsuć sobie opinię, na którą pracowało się dwadzieścia sześć lat. Powiem moim przyjaciołom, co tu robię, i dlaczego do pana przyszłam, i mam nadzieję, że uwierzą, iż zachowuję się tak, jak powinnam. Jeśli zawiodę się na nich i przez pana będę musiała zmienić całe swoje życie... - Zawahała się, po czym wzruszyła ramionami i ściągnęła wargi. - To trudno.

Z bezradnością w głosie spytał:

- Co pani ojciec powiedziałby na to?

Clare w jednej chwili uzyskała nad nim przewagę.

- To, co zawsze. Że obowiązkiem chrześcijanina jest służenie innym, nawet jeśli koszty tego są wysokie, i że za swoje zachowanie człowiek odpowiada tylko przed Bogiem.

- Pożałuje pani tego kroku - powiedział z przekonaniem.

- Możliwe, ale jeszcze bardziej żałowałabym, że stchórzyłam. - Zmrużyła oczy. - Czy wielki sportowiec nagle rezygnuje z rozegrania meczu, na którym mu zależy?

Jeszcze zanim skończyła mówić, zerwał się z kanapy i zbliżył do drzwi.

- Doskonale, panno Morgan. Och, chyba powinienem nazywać cię Clare, skoro masz udawać moją kochankę. Dostaniesz to, co chcesz. Poświęć resztę dnia na załatwienie swoich spraw we wsi. Oczekuję cię jutro rano. - Znowu jej się przyjrzał, tym razem krytycznie. - Nie zawracaj sobie głowy przynoszeniem ubrań. Zabiorę cię do Londynu, tam znajdziesz odpowiednie stroje.

- Do Londynu? Tu masz obowiązki. - Choć uważała to za impertynencję, zmusiła się, by dodać: - Nicholasie.

- Nie martw się - odparł krótko. - Wypełnię swoje zobowiązania.

- Ale nie chcesz wiedzieć, co trzeba zrobić?

- Jutro będzie na to wystarczająco dużo czasu. - Znów był rozluźniony. Wolnym krokiem podszedł do niej tak blisko, że niemal jej dotknął.

Serce Clare waliło jak młotem. Zastanawiała się, czy będzie chciał wyegzekwować swój pierwszy pocałunek. Jego bliskość podziałała na nią tak silnie, że zapomniała o gniewie, który do tej pory był motorem jej działania. Niespokojnym głosem rzekła: - Pójdę już. Mam dużo roboty.

- Jeszcze nie. - Obdarzył ją wyzywającym uśmiechem. - Będziemy często się widywali przez następne trzy miesiące. Chyba pora, byśmy się lepiej poznali?

Gdy wyciągnął do niej ręce, o mało nie zemdlała. Znieruchomiał.

- Może twoja reputacja wytrzyma próbę czasu, ale czy ty zniesiesz trzy miesiące pod moim dachem? - zapytał.

Oblizała wyschnięte wargi. Oblała się rumieńcem. Starając się, by zabrzmiało to przekonywająco, odparła:

- Zniosę wszystko.

- Na pewno - zgodził się. - A ja stawiam sobie za cel, żebyś to polubiła.

Ku jej zdziwieniu, nie spróbował jej pocałować. Natomiast zbliżył ręce do jej głowy i zaczął wyciągać szpilki z włosów. Była pod wrażeniem jego silnej, zniewalającej męskości; zwinnych palców, trójkąta opalonej skóry, widocznej pod rozpiętym kołnierzykiem. Poza zapachem brandy rozsiewał wokół siebie dziwną woń, która kojarzyła się jej z sosnowymi lasami i świeżą morską bryzą.

Krew pulsowała jej w skroniach, lecz stała nieruchomo, dopóki ciężkie, niesforne pukle nie opadły jej swobodnie na plecy. Wziął w rękę długi, sięgający pasa zwój włosów - spływały mu między palcami. - Jeszcze ich nie obcinałaś? - Kiedy potrząsnęła przecząco głową, wyszeptał: - Piękne. Ciemnoczekoladowe z odcieniem czerwonego cynamonu. Czy cała jesteś taka, Clare, doskonale opanowana, a jednocześnie płonąca wewnętrznym żarem? Zgorszona, odpowiedziała pośpiesznie.

- Zobaczymy się jutro, milordzie.

Kiedy spróbowała mu się wywinąć, złapał ją za rękę. Nim zdążyła wpaść w panikę, podniósł jej dłoń i wcisnął w nią garść spinek do włosów.

- Do jutra. - Objął ją w pasie i poprowadził do drzwi. Zanim je otworzył, popatrzył na nią z poważną miną.

- Jeśli zrezygnujesz, nie stracisz w moich oczach.

Czytał w jej myślach, czy był tak dobrym znawcą natury ludzkiej? Clare otworzyła drzwi i uciekła z pokoju. Na szczęście Williams nie czekał w korytarzu i nie widział jej potarganych włosów oraz pałających policzków. Gdyby ją teraz zobaczył, na pewno pomyślałby...

Serce stanęło jej w gardle. Jeśli podejmie wyzwanie hrabiego i zamieszka tutaj, William będzie ją widywał codziennie. Czy oczy lokaja będą wyrażały zrozumienie czy pogardę? Czy jej uwierzy, jeśli wyjawi mu prawdę, czy uzna ją za kłamczuchę i dziwkę?

Czując, że jest na krawędzi wytrzymałości nerwowej, wbiegła przez otwarte drzwi do małego, zakurzonego saloniku. Zamknąwszy za sobą drzwi, usiadła na przykrytym pokrowcem fotelu i ukryła twarz w dłoniach. Prawie nie znała Williamsa, a martwiła się, co o niej pomyśli. Miała przedsmak tego, przez co będzie musiała przejść, jeśli wytrwa w swym szalonym postanowieniu. Jak się będzie czuła, kiedy wszyscy w Penreith dowiedzą się, że mieszka ze znanym rozpustnikiem?

Uświadomiwszy sobie, że gra Nicholasa jest zwykłym okrucieństwem, znowu się zezłościła. Dobrze wiedział, czego chciał; w gruncie rzeczy liczył na to, że Clare przestraszy się publicznego potępienia i nie dotrzyma umowy.

Ta myśl pomogła jej odzyskać spokój. Kiedy usiadła prosto i zaczęła upinać włosy, uświadomiła sobie ze smutkiem, że podjęła jego absurdalne wyzwanie, bo ją rozgniewał i zranił jej dumę. Nie były to uczucia godne prawdziwego chrześcijanina, ale też ona nie była najpobożniejszą z kobiet, choć bardzo się starała.

Kiedy doprowadziła swój wygląd do porządku, wymknęła się z saloniku i opuściła dom. Poszła do stajni po swój zaprzężony w kucyka dwukołowy wóz.

Jeszcze ma czas, by zmienić zdanie. Nawet nie musiałaby osobiście oznajmiać hrabiemu, że stchórzyła. Wystarczy, że jutro nie przyjdzie, a nikt, poza nimi, nie będzie wiedział, co się wydarzyło. Lecz tak, jak powiedziała wcześniej, prawdziwym motywem jej działania nie była duma czy chęć złamania egoistycznego uporu hrabiego. Chodziło jej o Penreith. Uświadomiła to sobie z całą mocą wjeżdżając na niewielkie wzniesienie, skąd widać było wioskę. Zatrzymała wóz i popatrzyła na znajome, pokryte łupkiem dachy. Rzędy wzniesionych z kamienia domków, górujących nad zieloną doliną, przypominały setki innych walijskich wsi. I choć Penreith nie odznaczało się niczym wyjątkowym, to tu był jej dom, tu znała i kochała każdy kamień. Ludzie, którzy tutaj mieszkali, byli jej bliscy, wśród nich spędziła całe życie. Jeśli niektórych z nich trudno było polubić, to cóż, i tak się starała to robić.

Kwadratowa wieża oznaczała kościół anglikański; skromniejsza kaplica metodystów ukryta była wśród domów. Ledwo widziała kopalnię znajdującą się na końcu doliny. Kopalnia była największym zakładem pracy w okolicy. Stanowiła także największe zagrożenie dla całej społeczności, niebezpieczeństwo tak gwałtowne jak ładunki materiału wybuchowego używanego do wysadzania skał w powietrze.

Ta myśl pomogła jej uspokoić rozgorączkowany umysł. Może dzisiaj źle postąpiła, ulegając złości i dumie, lecz powody, dla których podjęła się tej misji, były bardzo ważne. Nie ma nic złego w walce o dobro wsi; musi podjąć to wyzwanie i udowodnić, że potrafi ocalić swą duszę.

Cotygodniowe spotkania były niesłychanie ważne dla społeczności metodystów. Grupa Clare zbierała się właśnie tego wieczoru. To dobrze, będzie mogła porozmawiać ze swymi najbliższymi przyjaciółmi. Mimo to, kiedy zgromadzeni odśpiewali pieśń powitalną, żołądek podszedł jej do gardła ze zdenerwowania.

Przywódca grupy, Owen Morris, odmówił modlitwę. Potem nadszedł czas, by członkowie ugrupowania opowiedzieli, jakich radości duchowych doświadczyli, jakie wyzwania podjęli w ciągu poprzednich siedmiu dni. To był wyjątkowo spokojny tydzień, toteż wkrótce przyszła kolej na zwierzenia Clare. Podniosła się i powiodła wzrokiem po twarzach pięciu mężczyzn i sześciu kobiet.

Grupy miały być wzorem szczęśliwej religijnej społeczności. Kiedy umarł ojciec Clare, członkowie grupy pomogli jej przejść przez tę ciężką próbę, podobnie jak ona pomagała innym w kłopotach. Ludzie zgromadzeni w tej sali stanowili jej duchową rodzinę, ich opinie miały dla niej największe znaczenie.

Modląc się, by wiara w nich nie okazała się zwodnicza, powiedziała:

- Przyjaciele... bracia i siostry... zamierzam zrobić coś, co powinno przynieść korzyść wszystkim mieszkańcom Penreith. Jest to jednak niezgodne z naszymi zasadami, nawet oburzające, i wielu z was mnie potępi. Modlę się, żeby tak się nie stało.

Żona Owena, Marged, która była jej najbliższą przyjaciółką, uśmiechnęła się do niej zachęcająco.

- Opowiedz nam o tym. Nie wierzę, żeby twoje postępowanie mogło spotkać się z naszym potępieniem.

- Mam nadzieję, że się nie mylisz. - Clare popatrzyła na swe mocno splecione dłonie. Wszyscy metodyści z południowej Walii kochali jej ojca, a później automatycznie przelali to uczucie na nią. Pewnie dlatego członkowie miejscowej społeczności darzyli ją większym zaufaniem, niż na to zasługiwała. Podnosząc głowę, rzekła: - Hrabia Aberdare powrócił do swego majątku. Poszłam dzisiaj do niego z prośbą, by użył swych wpływów i pomógł naszej wiosce.

Edith Wickes, która miała wyrobione zdanie na każdy temat, wyglądała na przerażoną.

- Rozmawiałaś z tym człowiekiem! Moja droga, czy to było rozsądne?

- Pewnie nie. - Clare opowiedziała w skrócie o układzie, jaki zawarła z hrabią. Ani słowem nie wspomniała o swoich odczuciach, o jego zachowaniu, ani o tym, że będzie musiała mu zezwolić na jeden pocałunek dziennie. Nie mogła się także zmusić, by przyznać się do swych gwałtownych reakcji. Bez tych szczegółów jej relacja trwała krótko.

Kiedy skończyła swą opowieść, przyjaciele wpatrywali się w nią z troską i niedowierzaniem. Edith odezwała się pierwsza.

- Nie możesz tego zrobić! - oświadczyła. - To obraza moralności. On cię uwiedzie.

- Możliwe. - Clare podniosła ręce w błagalnym geście. - Lecz wszyscy wiecie, jak wygląda praca w szybie. Jeśli hrabia Aberdare chce nam pomóc, to muszę wykorzystać tę szansę.

- Nie za cenę swojej reputacji! Dobre imię jest największym skarbem kobiety.

- Tylko w życiu doczesnym - odparła Clare. - Pierwsza zasada naszej wiary mówi, że człowiek powinien postępować zgodnie z własnym sumieniem. Nie wolno mu zbaczać z wytyczonej przez siebie drogi po to, by zdobyć poklask świata.

- Tak - z powątpiewaniem przyznała Marged - ale jesteś pewna, że to twoje powołanie? Modliłaś się o to?

Usiłując nadać swemu głosowi zdecydowany ton, Clare odparła: - Jestem pewna.

Edith zmarszczyła brwi.

- A co będzie, jeśli Aberdare zniszczy twoją reputację, a nie spełni swojej obietnicy? Masz wyłącznie jego słowo, a ten człowiek, mimo tytułu, jest tylko nieuczciwym Cyganem.

- Walka o los wioski jest dla niego pewną grą, a on bardzo poważnie traktuje wszelkie gry - rzekła Clare. - Mam wrażenie, że na swój sposób jest człowiekiem honoru.

Edith prychnęła.

- Jako chłopak był dziki niczym jastrząb i wszyscy wiemy, co stało się cztery lata temu.

Jamie Harkin, który służył w wojsku, dopóki nie stracił nogi, powiedział swym cichym, spokojnym tonem:

- Tak naprawdę nie wiemy, co się wtedy wydarzyło. Krążyło mnóstwo plotek, lecz nigdy o nic go nie oskarżono. Pamiętam Nicholasa jako chłopaka. Był przyzwoitym dzieciakiem. - Potrząsnął głową. - Mimo to nie podoba mi się pomysł, żeby nasza Clare zamieszkała w tym wielkim domu. Znamy ją zbyt dobrze, by myśleć, że zejdzie z drogi cnoty, lecz ludzie będą gadali i potępiali ją. Ciężko będzie ci to wytrzymać, panienko.

Marged spojrzała na męża, który pracował w kopalni jako rębacz. Szczęśliwie miał pracę, lecz nigdy nie zapominała, jakie to ciężkie i niebezpieczne zajęcie.

- Byłoby cudownie, gdyby Clare przekonała hrabiego Aberdare, że należy polepszyć warunki pracy w szybie.

- Owszem - rzekł Hugh Lloyd, młody mężczyzna, który także zatrudniony był w kopalni. - Tylko że właściciela i dyrektora gówno... - Zaczerwienił się. - Wybaczcie mi, siostry. Chciałem powiedzieć, że nie obchodzi ich los górników. Bardziej się opłaca zmieniać pracowników niż instalować nowe urządzenia.

- To prawda - ze smutkiem potwierdził Owen. - Clare, czy w głębi serca uważasz, że postępujesz słusznie? Jesteś odważna, skoro chcesz ryzykować swoje dobre imię, lecz nikt nie może oczekiwać od kobiety, żeby zrobiła coś tak sprzecznego z jej wrodzoną skromnością.

Clare jeszcze raz rozejrzała się po pokoju, przesuwając wzrokiem po zebranych. Nie przyjęła funkcji przywódcy grupy, wiedząc, że się do tego nie nadaje, i nigdy nie marzyła o wygłaszaniu kazań. Była jednak nauczycielką i wiedziała, jak przyciągnąć uwagę ludzi zgromadzonych w sali.

- Dawniej, kiedy członków naszej społeczności prześladowano, mój ojciec ryzykował życie, by głosić Pismo Święte. Dwukrotnie został zaatakowany przez tłum i niewiele brakowało, by go zabito; do śmierci miał na ciele ślady po tych napaściach. Jeśli on nie bał się ryzykować życia, to jak ja mam się bać utraty czegoś tak błahego jak ziemska reputacja?

Widziała po ich twarzach, że są poruszeni jej słowami, ale wciąż wątpią. Chcąc mieć pewność, że ją poprą, powiedziała z przekonaniem.

- Lord Aberdare nie ukrywał, że złożył mi tę propozycję nie po to, by... zaspokoić swe dzikie żądze, ale żeby się mnie pozbyć. Założył się o to, jak zareaguję, i przegrał. - Przełknęła z trudem ślinę, po czym całkowicie rozminęła się z prawdą. - Podejrzewam, że kiedy zamieszkam pod jego dachem, powierzy mi funkcję gospodyni albo sekretarki.

Na zatroskanych twarzach zebranych odmalowała się ulga. Gospodyni - to brzmiało całkiem niewinnie. Tylko Edith burknęła:

- Nawet to cię nie uratuje, jeśli hrabiemu strzeli coś do głowy. Nie bez kozery nazywają go hrabią Demonem.

Tłumiąc w sobie poczucie winy za okłamanie przyjaciół, Clare rzekła:

- Czego mógłby ode mnie chcieć? Na pewno ma cały harem rozpustnych kobiet i - szukała w myślach odpowiedniego określenia - nie musi się uganiać za spódniczkami.

- Clare! - oburzonym głosem krzyknęła Edith. Jamie Harkin zachichotał.

- Wszyscy wiemy, że takie kobiety są na świecie. Niektóre z nich nawet odnalazły Boga i stały się dobrymi metodystkami. Dlaczego mamy mówić o nich półsłówkami?

Edith rzuciła staremu żołnierzowi groźne spojrzenie. Nie pierwszy raz starli się ze sobą; mimo że członków grupy łączyła wiara i wzajemna sympatia, to pochodzili z różnych klas społecznych i nie zawsze mieli takie same poglądy na życie.

- Co zrobisz ze szkołą, Clare? Nie będziesz miała czasu na uczenie. A nawet jeśli go znajdziesz, to większość mieszkańców wioski będzie oburzona, że ty, nauczycielka, mieszkasz w Aberdare na tak dziwnych warunkach.

- Mam nadzieję, że Marged przejmie moje obowiązki. - Clare spojrzała na przyjaciółkę.

- Mogłabyś to zrobić?

Oczy Marged rozszerzyły się ze zdziwienia.

- Uważasz, że potrafię? Uczę tylko w szkółce niedzielnej, nie mam ani doświadczenia, ani odpowiedniego przygotowania.

- Dasz sobie radę - zapewniła ją Clare. - Regularne lekcje niewiele się różnią od szkółki niedzielnej. Tu też uczysz czytania, pisania, poprawnej wymowy, liczenia, prowadzenia domu. Zasadnicza różnica polega na tym, że mniej czasu poświęcasz na studiowanie Pisma Świętego i że starsi uczniowie więcej już umieją. Oczywiście w tym okresie będziesz dostawała pensję nauczycielki.

Tak jak przypuszczała, perspektywa zarobków przeważyła szalę, gdyż Marged miała bardzo ambitne plany wobec trójki swych dorastających dzieci.

- Dobrze, Clare, zrobię wszystko, co w mojej mocy.

- Świetnie! Opracowałam szkic lekcji i zrobiłam pisemne notatki o każdym uczniu. Jeśli przyjdziesz do mnie po zakończeniu spotkania, dam ci wszystko, czego będziesz potrzebowała. - Po czym Clare zwróciła się do Edith. - Mam do ciebie wielką prośbę. Marged będzie bardzo zajęta przez najbliższe trzy miesiące. Czy mogłabyś poprowadzić za mnie szkółkę niedzielną?

Starsza kobieta popatrzyła na nią ze zdziwieniem, potem z zadowoleniem.

- Owszem, moja droga, jeśli ci to pomoże. Inny członek zgromadzenia, Bill Jones, rzekł:

- Mieszkamy niedaleko, więc będę miał na oku twój dom. Jego żona, Glenda, powiedziała z przekonaniem:

- A każdy, kto powie o tobie złe słowo, będzie miał ze mną do czynienia!

Clare zagryzła wargi, wzruszona tymi oznakami sympatii.

- Bardzo wam dziękuję. Jestem szczęśliwa, że mam takich przyjaciół.

I w głębi duszy przyrzekła sobie, że nigdy nie zawiedzie ich zaufania.

Tu masz krótki opis programu nauczania każdego z uczniów. - Clare wręczyła Marged kilkanaście kartek z notatkami, które zrobiła po powrocie z Aberdare.

Marged przebiegła wzrokiem zapisane stronice, od czasu do czasu zadając jakieś pytanie. Skończywszy czytać, powiedziała zmartwionym głosem:

- Troje z nich wie prawie tyle samo co ja. No cóż, przecież nie tak dawno byłam twoją uczennicą.

- Najstarsi uczniowie sprawiają najmniej kłopotu. Nie tylko sami się dużo uczą, ale jeszcze pomagają młodszym. Dasz sobie świetnie radę - zapewniła ją Clare. - Gdybyś miała jakieś wątpliwości czy pytania, to pamiętaj, że jestem tylko dwie mile stąd.

Marged uśmiechnęła się niepewnie.

- Jak zwykle wszystko doskonale zorganizowałaś. Jestem przerażona, lecz... och, Clare, tak się cieszę, że we mnie wierzysz! Pięć lat temu nawet nie umiałam czytać. Kto by wtedy przypuszczał, że zostanę nauczycielką?

- Najbardziej się martwię tym, że kiedy wrócę do szkoły, to może się okazać, iż nie jestem już tam potrzebna. - Choć Clare powiedziała te słowa lekkim tonem, ze strachem myślała o przyszłości. Jeśli Marged zdobędzie odpowiednie doświadczenie, będzie świetną nauczycielką, pod pewnymi względami lepszą od Clare. Marged co prawda nie była tak wykształcona, lecz za to miała anielską cierpliwość.

Kiedy omówiły już wszystkie sprawy związane ze szkołą, Marged usiadła wygodnie w fotelu i wypiła łyk herbaty, którą podała Clare.

- Jak on wygląda?

Zaskoczona tym pytaniem, Clarem zdziwiła się:

- Kto?

- Hrabia Tregar, czy też raczej hrabia Aberdare. - Marged rzuciła jej szelmowskie spojrzenie. - Nasz Nicholas. Nieczęsto mu się udawało przechytrzyć swoich opiekunów i uciec do wioski, by się z nami pobawić, ale takiego chłopaka trudno zapomnieć. Ty byłaś młodsza, więc nie pamiętasz go tak dobrze jak ja. Lubił nam dokuczać i był trochę nieokrzesany, lecz nikomu nie robił krzywdy ani nie zachowywał się jak snob. Mówił po walijsku tak jak my. Nie tak jak stary hrabia.

- Nie wiedziałam, że zna walijski. - Wyższe sfery w Walii zazwyczaj były bardzo angielskie zarówno w języku, jak i w obyczajach, więc Clare - choć niechętnie - musiała życzliwszym okiem spojrzeć na Nicholasa. - Rozmawiałam z nim po angielsku.

- Pamiętam, kiedy przyjechał tu ze swymi trzema przyjaciółmi z Oxfordu - rozmarzonym głosem ciągnęła Marged. - Ktoś powiedział, że w Londynie nazywano ich Upadłymi Aniołami. Nicholas smagły i przystojny, jak diabeł. Lucien jasnowłosy i piękny niczym Lucyfer. Rafael, który jest teraz księciem, i ten hrabia Michael, uważany później za zgubę Penreith. Możliwe, że byli trochę nieokrzesani, ale w życiu nie widziałam tak przystojnych młodzieńców. - Uśmiechnęła się szeroko. - Z wyjątkiem Owena, oczywiście. Dobrze, że zaczął mnie adorować, bo może by mnie kusiło, by zostać upadłą kobietą.

- Oczywiście przesadzasz.

- Tylko trochę. - Marged wypiła ostatni łyk herbaty. - Więc teraz Nicholas jest hrabią i wreszcie wrócił do domu po paru latach obijania się po podejrzanych miejscach. Wciąż jest tak samo przystojny?

- Tak - z przymusem przyznała Clare.

Marged czekała z nadzieją na dalsze szczegóły. Nie doczekawszy się ich, rzekła:

- Czy po majątku biegają jakieś dziwne zwierzaki? Ludzie powiadają, że przywiózł z podróży nieziemskie stworzenia. Ledwo mi się udało przekonać dzieci, żeby tam nie chodziły.

- Jedynymi egzotycznymi zwierzętami, jakie widziałam, były pawie, ale one zawsze tam były. - Clare złożyła kartki i podała je przyjaciółce.

Zrozumiawszy, że pora iść do domu, Marged podniosła się z fotela.

- Będziesz przychodziła na spotkania naszej grupy, prawda?

- Oczywiście. - Clare zawahała się. - Przynajmniej wtedy, kiedy będę mogła. Hrabia Aberdare wspomniał, że zabierze mnie do Londynu.

Przyjaciółka uniosła brwi ze zdziwienia.

- Naprawdę? Gospodyni by tam nie zabrał.

- Mógłby to zrobić, gdybym zachowywała się jak jego sekretarka - odparła Clare, z przykrością uświadamiając sobie, że prawie całkowicie mija się z prawdą. - Zobaczymy, czym się będę zajmowała.

Marged spoważniała.

- Uważaj na Starego Nicka, Clare - rzekła. - On może być niebezpieczny.

- Wątpię. Hrabia Aberdare jest zbyt zarozumiały, by zmuszać kobietę do robienia czegoś, na co ona nie ma ochoty.

- Nie to mnie martwi - ponurym głosem powiedziała Marged.

- Niebezpieczeństwo polega na tym, że możesz mieć na to ochotę - ostrzegła ją.

Kiedy wyszła, Clare odetchnęła z ulgą.

Zapakowanie kilku drobiazgów, które chciała zabrać ze sobą do Aberdare, nie zajęło jej wiele czasu. Nie miała już nic do roboty. Była zbyt zdenerwowana, by położyć się spać, więc zaczęła przechadzać się po pokojach, od czasu do czasu dotykając dobrze znanych przedmiotów. Urodziła się w tym domu i całe życie tu mieszkała. Najmniejszy pokój w rezydencji Aberdare był większy od jej salonu, lecz będzie jej brakowało pobielonych wapnem ścian i prostych, solidnych mebli.

Delikatnie przesunęła palcami po poczerniałym ze starości wieku rzeźbionej, dębowej skrzyni. Zaczęła żałować, że pewnie nie będzie miała córki, której mogłaby ofiarować tę skrzynię, bo kobiety w jej rodzinie przekazywały ją sobie z pokolenia na pokolenie. Wewnątrz pokrywy był wygrawerowany napis: Angharad 1579. Czasami Clare zastanawiała się nad życiem tej swojej praprababki. Pewnie Angharad była córką drobnych gospodarzy, którzy żyli z uprawy ziemi, lecz jak wyglądał jej mąż? Ile miała dzieci? Czy była szczęśliwa?

Przepełniona biblioteczka stojąca na jednej ze ścian saloniku była jedynym przedmiotem zbytku w tym domu. Thomas Morgan, syn walijskiego ziemianina, zdobył wykształcenie w Oxfordzie i został wyświęcony na pastora anglikańskiego. Po wysłuchaniu kazania Johna Wesleya uległ duchowej przemianie i przystąpił do Kościoła Metodystów. Mimo że jego głęboko religijna rodzina wyparła się go, nigdy nie żałował swojej decyzji. Ożenił się z pobożną gospodarską córką i osiedlił w Penreith, gdzie głosił i nauczał prawdę, która odmieniła jego własne życie.

Thomas nigdy nie stracił zamiłowania do nauki, zarażając tą pasją swoją jedyną córkę. Kiedy jeździł z kazaniami po okolicy - co często się zdarzało - zawsze kupował jakąś niedrogą, używaną książkę. Clare czytała każdą z nich, na ogół po kilka razy.

Matka Clare umarła dwanaście lat wcześniej; odeszła cicho, tak jak żyła. Wielebny Morgan namawiał swoją czternastoletnią córkę, by na czas jego podróży przenosiła się do rodzin ich przyjaciół metodystów. Clare zdecydowała jednak, że zostanie w domu, po raz pierwszy i ostatni przeciwstawiając się swemu ojcu. W końcu pastor spełnił jej życzenie, pod warunkiem, że członkowie ich religijnej społeczności będą mieli na nią oko pod jego nieobecność.

Clare po raz pierwszy wystąpiła w roli nauczycielki, kiedy miała zaledwie szesnaście lat; wtedy to zaczęła po cichu uczyć starsze kobiety pisać i czytać. Cztery lata później Emily, druga hrabina Aberdare, stworzyła fundację na rzecz szkoły. Dzięki pomocy wielu ludzi doprowadzono do porządku opuszczoną stodołę i otwarto w niej szkółkę. Chociaż nauczycielami byli zazwyczaj mężczyźni, Clare miała już za sobą taki staż, że naturalną koleją rzeczy powierzono jej tę posadę. Od tamtej pory niemal połowa mieszkańców Penreith przewinęła się przez jej klasę. Zarabiała dwadzieścia funtów rocznie. Nie było to dużo, lecz wystarczało na utrzymanie.

A teraz Nicholas Davies każe jej porzucić dom i dobrze zorganizowane życie. Kiedy spojrzała na swój mały ogródek, w którym nic jeszcze nie zasiała na wiosnę, zadrżała ze strachu, że ogląda to wszystko po raz ostatni. Może tu wróci, lecz w głębi serca była pewna, że kończy się pewien etap w jej życiu. Bez względu na to, co wydarzy się w Aberdare, wróci tu odmieniona. Chociaż wątpiła, by na lepsze, to nie miała zamiaru zmieniać swojej decyzji.

W końcu, rozpaczliwie pragnąc odnaleźć spokój, uklękła i zaczęła się modlić, lecz jej modlitwy nie zostały wysłuchane. Nigdy nie były wysłuchane.

Jutro, jak zawsze samotnie, musi zmierzyć się z losem.

3

Nicholas obudził się z potwornym bólem głowy, na który w pełni sobie zasłużył. Leżał nieruchomo, z zamkniętymi oczami, analizując sytuację. Najwidoczniej jego lokaj, Barnes, założył mu nocną koszulę i położył go do łóżka. Nicholas wolał spać nago, ale teraz nie miał co narzekać.

Poruszył lekko głową, lecz zaraz znieruchomiał. Miał wrażenie, że głowa za chwilę mu odpadnie. Zachował się jak ostatni kretyn i teraz słono za to płaci. Niestety, nie wypił dostatecznie dużo, by zapomnieć, co wydarzyło się poprzedniego popołudnia. Kiedy pomyślał o kłótliwej dziewczynie, która przyjęła jego absurdalne wyzwanie, nie wiedział, czy ma się śmiać, czy płakać. Wiedząc jednak, jak fatalny wpływ miałoby to na stan jego głowy, powstrzymał się od jednego i od drugiego.

Sam nie mógł uwierzyć w większość rzeczy, które jej powiedział, lecz wspomnienia były zbyt wyraźne, by można było się wyprzeć swoich słów. Dobrze, że Clare Morgan nie przyszła uzbrojona; mogła dojść do wniosku, że jej obowiązkiem jest uwolnienie świata od tego bogatego pasożyta. Na myśl o tym niemal się roześmiał. Nawet podobało mu się ich spotkanie, choć miał szczerą nadzieję, że po dokładnym namyśle Clare postanowi zostać w domu, zrywając tym samym ich umowę. Kobieta taka jak ona może wyprowadzić mężczyznę z równowagi.

Drzwi otworzyły się i usłyszał odgłos zbliżających się kroków. Pewnie Barnes przyszedł zobaczyć, czy jego pan już się obudził. Woląc zostać sam, Nicholas nie otwierał oczu i nieproszony gość wycofał się.

Lecz nie na długo. Pięć sekund później lodowata woda chlusnęła na głowę Nicholasa.

- Cholera jasna! - wrzasnął, podnosząc się z trudem. Zabije Barnesa, zabije tego cholernego drania!

To nie był jego lokaj. Nicholas otworzył przekrwione oczy i zobaczył Clarę Morgan - stała w bezpiecznej odległości, z pustym dzbankiem w ręce.

Z początku zastanawiał się, czy przypadkiem nie śni na jawie, ale przecież nie wymyśliłby sobie tej wyniosłej miny, z jaką patrzyła na niego Clare, ani lodowatej wody, która zalała mu koszulę. Obruszył się.

- Po co, u diabła, to zrobiłaś?

- Ranek zamienił się w południe. Już trzy godziny czekam, żebyś się obudził - powiedziała cicho. - Zdążyłam napić się herbaty, spisać listę potrzeb Penreith i zobaczyć, co należy zrobić w tym domu, żeby zaczął sprawiać wrażenie zamieszkanego. Dość dużo, co na pewno zauważyłeś. Och, a może wcale nie zauważyłeś. Mężczyźni są zadziwiająco złymi obserwatorami. Umierałam z nudów, więc cię obudziłam. Kochanka chyba może to zrobić, a ja próbuję jak najlepiej wejść w rolę, którą mi wyznaczyłeś.

Mówiła mocnym, ochrypłym głosem, ze śpiewnym walijskim akcentem. Taki głos kojarzył mu się ze starą kobietą i gdy dochodził z ust młodej panny, działał na niego dziwnie podniecająco. Pragnąc zbić ją z tropu, powiedział:

- Moje kochanki znają ciekawsze sposoby na budzenie. Chcesz wiedzieć jakie?

- Nieszczególnie. - Wzięła ręcznik leżący obok porcelanowej misy i podała mu go.

Wytarł dokładnie twarz i włosy, po czym starł wodę z koszuli. Czując, że wraca do siebie, odrzucił ręcznik Clare.

- Często się upijasz? - spytała.

- Bardzo rzadko - odparł stanowczym tonem. - Nie ulega wątpliwości, że tym razem popełniłem okropny błąd. Gdybym był trzeźwy, nie musiałbym znosić twojej obecności przez następne trzy miesiące.

Przybierając złośliwy wyraz twarzy, powiedziała:

- Jeśli zrezygnujesz, nie stracisz w moich oczach. Nicholas uniósł brwi, słysząc, że atakuje go jego własną bronią.

- Masz kąśliwy język. - Patrzył na nią groźnie, dopóki nie zaczęła kręcić się niespokojnie pod jego spojrzeniem. Dopiero wtedy dodał:

- Lubię takie kobiety.

Ku jego zadowoleniu, zarumieniła się. Może nie bała się obelg, lecz komplementy i przejawy męskiego zainteresowania budziły jej niepokój. Rozweselony powiedział:

- Znajdź mojego służącego i każ mu przynieść gorącą wodę do golenia. Potem powiedz w kuchni, żeby przygotowano wielki dzban bardzo gorącej kawy. Zejdę na dół za pół godziny. - Odrzucił kołdrę i zaczął wstawać z łóżka.

Odwróciwszy wzrok, Clare powiedziała:

- Dobrze, Nicholasie. - I szybko wybiegła z pokoju. Zachichotał, gdy drzwi zamknęły się za nią. Naprawdę była szalenie intrygującą kobietą. Gdyby swą wrodzoną gwałtowność zechciała wykorzystać w łóżku, byłaby namiętną kochanką.

Stanąwszy na zimnej podłodze, zaczął się zastanawiać, czy uda mu się ją uwieść. Pewnie nie; podejrzewał, że nie starczy mu cierpliwości, by pokonać jej opór.

Lecz zabawnie będzie spróbować. Gwiżdżąc cicho, ściągnął mokrą koszulę i zaczął rozmyślać nad tym, gdzie i kiedy powinien pocałować ją po raz pierwszy.

Kiedy dokładnie pół godziny później hrabia Aberdare pojawił się w jadalni, nie było już po nim widać przepicia. Gdyby nie miał tak ciemnej cery i zbyt długich włosów, wyglądałby jak prawdziwy angielski dżentelmen. Clare doszła do wniosku, że woli go w bardziej niedbałym stroju; jego obecny ubiór przypominał jej o ogromnej różnicy, jaka dzieli ich w hierarchii społecznej.

Potem przypomniała sobie, jak wyglądał w koszuli nocnej, z na wpół odkrytą piersią i mokrą tkaniną przylegającą do jego muskularnych ramion.

Wstała bez słowa i nalała mu filiżankę parującej kawy. Wypił ją trzema łykami, nie odzywając się przy tym ani słowem. Zawartość drugiej filiżanki zniknęła niemal tak szybko jak pierwszej. Trzecią nalał sobie sam i usiadł naprzeciwko Clare.

- Teraz opowiedz mi o bolączkach mieszkańców Penreith i o krokach, które twoim zdaniem powinienem podjąć.

Był deprymująco rzeczowy. Ciesząc się, że jest dobrze przygotowana, odparła:

- To są problemy natury ekonomicznej, i mają kilka różnych przyczyn. Kłopoty zaczęły się pięć lat temu, kiedy twój dziadek, na mocy ustawy wydanej przez Parlament, ogrodził i przywłaszczył sobie grunty gromadzkie. Po odgrodzeniu terenów wyżynnych, na których zaczęto wypasać owce z majątku Aberdare, wielu wieśniaków musiało przenieść się do wsi, bo nie mogli już utrzymać swoich rodzin z uprawy ziemi. Trudno tu o pracę, wszyscy szukają jej głównie w kopalni. Wykorzystując taki napływ taniej siły roboczej, dyrektor kopalni obniżył stawki. Nie widzi także powodu, by kupić lepszy sprzęt czy zapewnić pracownikom choćby minimum bezpieczeństwa.

Zanim zdążyła rozwinąć temat, hrabia przerwał jej, podnosząc rękę do góry.

- Ilu ludzi zginęło w kopalni?

- W ciągu ostatnich czterech lat szesnastu mężczyzn i czterech chłopców straciło życie w rozmaitych wypadkach.

- To prawdziwe nieszczęście, lecz czy jest w tym coś niezwykłego? Wydobywanie węgla zawsze wiązało się z ryzykiem. Górnicy są nawet dumni z tego, że wykonują pracę, która wymaga tyle siły i odwagi.

- Tak, są dumni - przyznała - ale nie szaleni. - Fedrowanie w kopalni w Penreith jest wyjątkowo niebezpieczne; każdy, kto tam pracuje, mówi, że to prawdziwy cud, iż jeszcze nie doszło do jakiejś poważniejszej katastrofy. Wcześniej czy później szczęście przestanie im dopisywać i wtedy dziesiątki, może nawet setki ludzi zginą. - Choć starała się zachować chłodny obiektywizm, głos jej się załamał.

Zanim zdołała się opanować, powiedział cicho:

- Domyślam się, że w tej kopalni zginęli twoi przyjaciele?

- Nie tylko przyjaciele. - Patrząc na niego miała ściągniętą twarz. - Mój ojciec tam umarł.

Zaskoczony Nicholas spytał:

- Cóż, u diabła, wielebny Morgan robił w kopalni?

- To, co zawsze - wykonywał swoją pracę. Nastąpił tam zawał. Dwóch ludzi zginęło na miejscu, a trzeci, członek naszego ugrupowania, został uwięziony przez obsuwające się kamienie. Miał zmiażdżone nogi, lecz nie stracił przytomności. Poprosił, by wezwano mojego ojca. Podczas gdy inni mężczyźni próbowali uwolnić tego górnika, mój ojciec trzymał go za rękę i modlił się razem z nim. - Odetchnęła głęboko. - Nastąpił drugi zawał. Mój ojciec, uwięziony górnik i jeden z ratowników zostali zabici.

- Tego można było się spodziewać po twoim ojcu - cichym głosem rzekł Nicholas. - Czy świadomość, że jego śmierć była taka jak całe życie - pełna poświęcenia i odwagi, przynosi ci jakaś ulgę?

- Bardzo małą - powiedziała ponuro. Po chwili niezręcznej ciszy, spytał:

- Dlaczego przyszłaś do mnie? Mimo że jestem właścicielem ziemi, na której znajduje się kopalnia, ten teren został wydzierżawiony spółce węglowej. Tylko właściciel i dyrektor kopalni mogą coś zmienić.

Clare zacisnęła usta.

- Dyrektor, George Madoc, jest okropny. Od kiedy dostaje procent od zysków, oszczędza każdego centa, nie licząc się z ludzkim życiem.

- Czy hrabia Michael Kenyon nadal jest właścicielem kopalni? Wydaje mi się, że byłby gotów spełnić słuszne żądania.

- Próbowano z nim pertraktować, lecz hrabia nie odpowiada na nasze listy i petycje. Trudno liczyć na bezpośrednią rozmowę, bo od czterech lat nie pokazuje się w tych stronach.

- Czterech lat - z zagadkową miną powtórzył Nicholas. - Ciekawe. Ale dlaczego uważasz, że ja mogę coś zrobić, skoro Madoc i hrabia Michael nie chcą wprowadzić żadnych zmian?

- Porozmawiaj z hrabią Michaelem - poprosiła z przejęciem. - To twój przyjaciel. Jeśli go przekonasz, by polepszył warunki pracy w szybie, to już o nic nie będę cię prosiła.

- Michael był moim przyjacielem, lecz nie widziałem go od czterech lat. A właściwie jeszcze dłużej... - Głos mu zadrżał; z roztargnieniem kruszył kawałek tosta. - Nie mam pojęcia, gdzie teraz przebywa, nie wiem także, czy uda mi się na niego wpłynąć. Możliwe, że jest całkowicie zadowolony z obecnego stanu rzeczy.

- Myślałam o tym. - Wiedząc, że za chwilę ma powiedzieć hrabiemu, jak daleko musi się posunąć, by wypełnić swoje zobowiązania, Clare wytarła spocone dłonie w spódnicę. - Jeśli w kopalni nie da się nic zmienić, trzeba będzie dać ludziom inną pracę. To chyba możesz zrobić z łatwością.

- Przypuszczałem, że będziesz miała gotowy plan - burknął. Usiadł wygodnie i skrzyżował ręce na piersiach. - Proszę mówić dalej, panno Morgan.

- Trzeba zacząć od tego, że jesteś największym właścicielem ziemskim w okolicy, a nie zrobiłeś nic, by wprowadzić bardziej nowoczesne metody gospodarowania. Twoi dzierżawcy wciąż tkwią w epoce elżbietańskiej. Gdyby zmodernizować hodowlę bydła i uprawę roli, to wzrósłby dobrobyt doliny, dzięki czemu więcej ludzi mogłoby znaleźć pracę. - Podniosła plik papierów i podała je Nicholasowi. - Nie jestem ekspertem, lecz przeanalizowałam raporty dotyczące naukowych metod gospodarowania i wybrałam te sposoby, które tutaj powinny być skuteczne.

- Czy jest coś, w czym nie jesteś ekspertem? - Rzucił okiem na papiery, po czym położył je na stole. - Postawienie naszego zacofanego rolnictwa na odpowiednim poziomie zajmie mi jakieś dwadzieścia lat, ale na wypadek gdybym znalazł trochę wolnego czasu, czy masz dla mnie jeszcze jakieś inne zadania?

Nie zwracając uwagi na jego złośliwy przytyk, powiedziała:

- Jest coś ważnego do zrobienia, coś, co może przynieść szybkie zyski.

- Och, naprawdę? Proszę mówić, panno Morgan, zamieniam się w słuch.

- Pewnie nie pamiętasz, lecz jesteś właścicielem starych kamieniołomów znajdujących się na końcu doliny. Chociaż nie były eksploatowane od lat, nic nie stoi na przeszkodzie, by je uruchomić. - Pochyliła się do przodu. - Ty miałbyś z tego zyski, a ludzie pracę. Kamieniołomy Penryhana w Flintshire zatrudniają ponad pięciuset ludzi, a praca w nich nie jest tak niebezpieczna jak w kopalni. Wtedy Madoc będzie musiał poprawić warunki pracy w szybie albo straci najlepszych pracowników.

- Pamiętam te kamieniołomy - w zamyśleniu powiedział Nicholas. - Chyba wszystkie dachy we wsi są pokryte łupkami, które stamtąd pochodzą, ale czy jest wystarczająco dużo surowca, by uruchomić wydobycie na skalę przemysłową?

- Mam sygnały, że na dużym obszarze występują łupki wysokiej jakości.

- Sygnały - powtórzył. - To pewnie oznacza, że przeszłaś moją ziemię wzdłuż i wszerz, szacując złoża?

Poruszyła się niespokojnie.

- Kamieniołomy znajdują się obok drogi, którą każdy może chodzić.

- Dopóki nie straszy owiec. - Zmarszczył z zadumą brwi. - Zasadniczym problemem związanym z eksploatacją kamieniołomów są wysokie koszty transportu surowca do miejsca przeznaczenia. Trzeba by zbudować kolejkę górniczą, która połączyłaby kopalnię z brzegiem rzeki, tak by łupki mogły być spławiane barkami na wybrzeże.

- Co to jest kolejka górnicza?

- Są to żelazne lub drewniane tory, po których konie ciągną wagoniki. Budowa takiej drogi, którą szybko można przewieźć ciężkie surowce, jest kosztowna, toteż kopalnia węgla jej nie ma. - Znowu się zamyślił. - Pewnie i nad morzem trzeba by zbudować nowy port.

- Lecz kiedy powstanie port, łupki będzie można przewozić statkami wszędzie - przez kanał do Bristolu, na północ do Merseyside. Poza tym możesz uzyskać częściowy zwrot kosztów budowy, obciążając kopalnię opłatami za korzystanie z portu - im brakuje odpowiednich urządzeń przeładunkowych. To może być bardzo opłacalna inwestycja, hrabio Aberdare.

- Przestań nęcić mnie zyskami - powiedział zirytowany. - One mnie najmniej interesują. - Zabębnił palcami w blat mahoniowego stołu. - Masz pojęcie, ile tysięcy funtów kosztowałoby uruchomienie wydobycia na skalę przemysłową?

- Właściwie to nie - przyznała. - Tak ogromne sumy przerastają moją wyobraźnię. Nie stać cię na to?

- Tego nie powiedziałem. - Zerwał się z krzesła. - Jeździsz konno?

Zamrugała oczami, zaskoczona nagłą zmianą tematu.

- Trochę, lecz ostatnio nie jeździłam. Po śmierci ojca sprzedałam jego konia. To była stara, łagodna szkapa, więc mam niewielkie doświadczenie.

- Chyba w stajni znajdzie się coś odpowiedniego dla ciebie. Czekaj tu na mnie za piętnaście minut w stroju do konnej jazdy. - Odwrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju.

Clare nie mogła się ruszyć; była tak oszołomiona, jakby przeżyła straszną burzę, lecz cieszyła się, że Nicholas poważnie podszedł do jej propozycji.

Nie zdążyła mu jednak powiedzieć, że nie ma stroju do konnej jazdy. Z lekkim uśmiechem na ustach wstała i poszła do swojego pokoju. Będzie musiała zadowolić się tym, w czym kiedyś jeździła. Może uda jej się zgorszyć hrabiego. Miała nadzieję, że tak.

Clare weszła do stajni i zobaczyła Nicholasa - który z przejęciem opowiadał coś lokatorowi jednego z największych boksów. Słysząc stukot obcasów, odwrócił głowę.

Zaniemówił z wrażenia. Dopiero po chwili spytał:

- Czy chłopięce bryczesy są miejscową wersją damskiego stroju do konnej jazdy?

- Niewiele kobiet z doliny jeździ konno, a jeszcze mniej może sobie pozwolić na odpowiedni kostium - powiedziała krótko. - Żałuję, że mój strój ci się nie podoba, ale zawsze w nim jeździłam i nie mam nic innego.

Nicholas uśmiechnął się lubieżnie.

- Nie powiedziałem, że mi się nie podoba. Pokaż się w tych bryczesach w Londynie. Wywołasz zachwyt. A może i zamieszki.

Clare nigdy nie cierpiała z powodu braków w garderobie, lecz kiedy Nicholas przesunął wzrokiem po jej nogach, do których przylegały spodnie z koźlej skóry, poczuła się tak, jakby była naga. Zrobiła się czerwona niczym burak; ze złością uświadomiła sobie, że w ciągu ostatniej doby rumieniec zalewał jej twarzy częściej niż w ciągu całego dziesięciolecia. Zerkając na boks, spytała:

- Czy tę klacz mi wybrałeś?

- Tak. Rhonda jest walijskim kucykiem czystej krwi. - Jego długie zgrabne palce głaskały pysk taranta, wywołując uśmiech małej kobyły. - Łagodna, posłuszna i o wiele inteligentniejsza od przeciętnego konia. Za mała dla mnie, lecz tobie będzie się dobrze na niej jeździło.

Kiedy otworzył boks i wyprowadził Rhondę, stajenny przyniósł damskie siodło, lecz hrabia rzekł:

- Nie będzie nam potrzebne. Przynieś normalne siodło dla panny Morgan.

Obrzuciwszy Clare ciekawym spojrzeniem, stajenny spełnił polecenie i osiodłał kucyka. Nicholas wybrał dla siebie dużego czarnego konia, na którym jeździł poprzedniego dnia. Rumak wyszedł z boksu, wierzgając gwałtownie. Kiedy Clare cofnęła się nerwowo, Nicholas dmuchnął w czarne nozdrza zwierzęcia.

Koń natychmiast się uspokoił. Widząc zdziwienie malujące się na twarzy Clare, Nicholas uśmiechnął się szeroko.

- To stara cygańska sztuczka. Dobrze jest ją znać, kiedy chce się ukraść konia.

- Niewątpliwie masz duże doświadczenie w tej dziedzinie - powiedziała oschle.

Osiodławszy konia, pokręcił z żalem głową.

- Obawiam się, że nie. Złą stroną bogactwa jest to, że nie ma po co kraść. Kiedy byłem chłopcem, zwędziliśmy kurczaka i kartofle, i upiekliśmy je sobie przy ognisku. Palce lizać! Nigdy w życiu nie jadłem nic smaczniejszego.

Wiedząc, że jest obserwowana, Clare zwróciła się do Rhondy i sprawdziła, czy popręgi są dopięte. Kątem oka zauważyła, że hrabia z aprobatą kiwnął głową. Kiedy ruszył w jej kierunku, wskoczyła szybko na konia, nie chcąc korzystać z jego pomocy.

Z początku Clare bała się kucyka, który jednak okazał się tak potulny, jak jej obiecano. Odprężyła się i zaczęła cieszyć się jazdą, choć wiedziała, że zastałe mięśnie dadzą jej się później we znaki.

Nicholas jechał pierwszy wąską ścieżką biegnącą wzdłuż doliny. Dzień był wyjątkowo ciepły jak na początek wiosny, a powietrze tak przejrzyste, że Clare widziała drzewa na końcu doliny.

Kamieniołomy odległe były o kilkanaście mil; na początku jechali w milczeniu. Clare złapała się na tym, że co chwila zerka na Nicholasa. Był tak idealnie zgrany ze swoim koniem, że wyglądał jak centaur; patrzyła na niego z prawdziwą przyjemnością. Za każdym razem, gdy uświadamiała sobie, jak wielką przyjemność” jej to sprawia, przenosiła wzrok na dolinę.

Gdy przebyli połowę drogi, ścieżka stała się szersza i mogli jechać obok siebie. Nicholas odezwał się pierwszy.

- Jeździsz lepiej, niż można by oczekiwać od kobiety, która zdobywała ostrogi na starej chabecie swego ojca.

Uśmiechnęła się.

- To zasługa Rhondy, że tak dobrze mi idzie. Przyjemnie jest jechać na koniu, który reaguje na każde polecenie i ma taki lekki chód. Lecz nasz Willow też miał swoje zalety. Mój ojciec był dość roztargnionym jeźdźcem, ale nie musiał się martwić, że Willow go poniesie.

- Założę się, że Willow stawał i skubał trawę, gdy twój ojciec błądził gdzieś myślami. - I tym samym tonem dodał: - Ciekaw jestem, jak złą reputacją cieszę się w Penreith. Co ludzie mówią o dramatycznych wydarzeniach sprzed czterech lat?

Rhonda stanęła i ze smutkiem pokręciła łbem, kiedy Clare ściągnęła jej uzdę.

- Krążą plotki, że przez lata próbowałeś unieszczęśliwić swojego dziadka i w końcu dopiąłeś swego, uwodząc mu żonę. Kiedy zobaczył was razem w łóżku, został rażony apopleksją i umarł. Na wieść o tym twoją żonę, hrabinę Tregar, ogarnęło przerażenie. Bojąc się ciebie, uciekła z Aberdare. Tej nocy szalała burza, podczas której jej powóz wypadł z drogi i stoczył się do rzeki. Nie zdołała się uratować.

Kiedy zamilkła, spytał beztrosko:

- To wszystko?

- Jeszcze ci mało? - odparła ostrym tonem. - Więc może się ucieszysz, jak ci powiem, że snuto o wiele gorsze przypuszczenia. Ludzie zastanawiali się, czy twojego dziadka nie zabiła jakaś cygańska trucizna i czy śmierć twojej żony była całkowicie przypadkowa. Wyjeżdżając z Aberdare jeszcze tej samej nocy, tylko dolałeś oliwy do ognia. Na polecenie sędziego przeprowadzono śledztwo, które jednak nie dostarczyło żadnych dowodów twojej winy.

Z nutą ironii w głosie powiedział:

- Na pewno niektórzy myślą, że Stary Nick przekupił sędziego, by prawda nie wyszła na jaw.

- Były i takie przypuszczenia, lecz sędzia cieszył się zbyt dużym szacunkiem, by w nie uwierzono. Poza tym, stangret hrabiny Tregar przysiągł, że powóz uległ wypadkowi, bo wbrew jego ostrzeżeniom hrabina kazała mu gnać na złamanie karku.

- Czy stangret powiedział, dokąd Caroline tak się wtedy spieszyła? Nieraz zastanawiałem się nad tym.

Clare pomyślała przez chwilę, po czym potrząsnęła głową.

- Nic o tym nie wiem. Czy to ma jakieś znaczenie? Wzruszył ramionami.

- Raczej nie. To zwykła ciekawość. Jak wiesz, wyjechałem w pośpiechu, nie wiedząc dokładnie, co się stało. A jednak... czy ten stangret nadal tu mieszka?

- Nie. Po twoim wyjeździe zwolniono większość służących, którzy musieli próbować szczęścia gdzie indziej. - Nie mogła się powstrzymać, by nie dodać: - Co najmniej trzydzieści osób straciło pracę, kiedy zamknięto dom. Czy pomyślałeś, co ich czeka, zanim stąd uciekłeś?

Po chwili milczenia odparł:

- Nie, jeśli mam być szczery.

Zauważyła, że wyraz jego twarzy stał się napięty, mimo że starał się nie okazywać zdenerwowania. Jeszcze przed chwilą chciała wzbudzić w nim wyrzuty sumienia, jednak teraz pragnęła go pocieszyć.

- Miałeś tu wrogów i przyjaciół. Mój ojciec nigdy nie wierzył, że mógłbyś tak podle się zachować.

Clare, podobnie jak jej ojciec, nie chciała uwierzyć w najgorsze. Miała nadzieję, że Nicholas skorzysta z okazji, by oczyścić się z zarzutów, że poda jakieś wiarygodne wytłumaczenie swego niemoralnego postępowania. Lecz on powiedział tylko:

- Twój ojciec był święty. A ja jestem zwykłym grzesznikiem.

- I jesteś z tego bardzo dumny, prawda? - odparła ostrym tonem. Była głęboko rozczarowana.

- Oczywiście. - Nachmurzył brwi. - Każdy musi być z czegoś dumny.

- Nie lepiej być dumnym ze swej prawości, miłości bliźniego czy wykształcenia? - spytała z irytacją. - Z cnót dorosłego mężczyzny, a nie wad małego chłopca.

Przez chwilę sprawiał wrażenie zaskoczonego i wyprowadzonego z równowagi, jednak szybko odzyskał rezon.

- Mój dziadek był uosobieniem wszelkich cnót. Dla mnie zostały same wady.

Clare rzuciła mu groźne spojrzenie.

- Hrabia nie żyje już od czterech lat, a ty jesteś dojrzałym człowiekiem. Znajdź sobie lepszą wymówkę albo zacznij lepiej się zachowywać.

Zasępił się.

- Zrzędzisz, jakbyś była moją żoną, nie kochanką. Zrozumiawszy, że powiedziała za dużo, obruszyła się:

- Wcale nie jak żona czy kochanka, tylko nauczycielka.

- Jestem pewien, że wszystkie twoje nauki będą pełne głębokich, szlachetnych i cnotliwych myśli - powiedział z zadumą. - Lecz czego nauczysz się ode mnie?

Chociaż Clare się nie odezwała, znała odpowiedź na jego pytanie: wszystko, czego nauczy się od Nicholasa, będzie dla niej niebezpieczne.

4

Minęły cztery lata od ostatniej wizyty Nikki w kamieniołomach. Wtedy nie wzbudziły jego zainteresowania. Jednak teraz dokładnie obejrzał złoża. Przechylając się w siodle, powiedział:

- Wydaje mi się, że łupki występują na całym obszarze i to tuż pod ziemią.

- Mój przyjaciel, który zna się skałach, powiedział, że złoża są tu tak bogate, iż będzie można je eksploatować przez kilkadziesiąt lat. - Clare zatrzymała kucyka, chcąc zeskoczyć z siodła, lecz nagle zamarła - zobaczyła, że Nicholas śpieszy, by jej pomóc.

Spojrzał na jej przerażoną twarz i uśmiechnął się uspokajająco. W zniszczonym chłopięcym stroju wyglądała o wiele młodziej i łagodniej - bardziej przypominała uroczego smyka niż surową nauczycielkę.

- Przestań się mnie bać. Zachowujesz się jak kura, którą za chwilę dopadnie lis. - Pomógł jej zsiąść z kucyka, przytrzymując jej dłoń dłużej, niż to było konieczne. - Dotyk kochanka powinien sprawiać dziewczynie przyjemność.

Jej palce poruszyły się niespokojnie, lecz po chwili znieruchomiały. Wiedziała, że i tak jej nie puści.

- Przecież nie jestem twoją kochanką.

- Nie musisz dzielić ze mną łoża, lecz zamierzam traktować cię jak swoją kochankę. Oznacza to, że najbliższe trzy miesiące będą dla ciebie o wiele przyjemniejsze, jeśli polubisz tę grę.

- Delikatnie pieścił kciukiem jej wąskie palce. - Uwielbiam kobiece ciało. Jest zachwycające, zupełnie inne niż ciało mężczyzny. Twoja ręka, na przykład. Drobna, raczej delikatna, nie jest to jednak alabastrowa, bezradna dłoń damy, dla której największym wysiłkiem w życiu jest podniesienie widelca do ust. Czarująca ręka, zdolna do robienia wielu rzeczy. Na pewno okazałaby się cudownie zręczna w pieszczotach.

Clare zdrętwiała. jej ręka zadrżała w jego dłoni. Nie był to przejaw niechęci. Clare łaknęła czułości, choć wątpił, by zdawała sobie z tego sprawę. Musi wykorzystać ten głód uczuć, przypochlebiać się jej coraz bardziej, aż w końcu wzbudzi w niej takie pożądanie, że nie będzie w stanie mu się oprzeć. Musi tylko działać powoli, bo będzie prowadziła z nim zaciętą walkę.

Znowu się zastanowił, co zwycięży: jej cnota czy jego siła perswazji. Ta niepewność wywoływała w nim dreszcz emocji, jakiego nie odczuwał już od wielu lat.

Puścił Clarę i spętał oba konie, po czym objął ją niedbale w pasie i poprowadził ku najbliższej skale. Przez płaszcz i koszulę czuł, że była bardzo spięta, jednak po chwili rozluźniła się i zaaprobowała jego poufałe zachowanie. Delektując się bliskością jej sprężystego ciała, uśmiechnął się do siebie. Poufałość jest niczym sieć usnuta z wielu cieniutkich nitek i każde ustępstwo z jej strony było punktem dla niego.

Kiedy doszli do skalistego występu, Nicholas odsunął się od Clare i obejrzał dokładnie nieregularne warstwy ciemnej, pochłaniającej światło skały.

- Nie wiedziałem, że łupki rozpadają się na takie płaskie tabliczki.

- Nie zawsze. Ta masa skalna jest wyjątkowo wysokiej klasy, lecz nawet te pokłady, które składają się głównie z minerałów ilastych, są świetnym surowcem na dachówki.

Przyszło mu coś do głowy.

- Odsuń się - powiedział. - Podniósł spory kamień i z całej siły uderzył nim w sterczący występ skalny. Rozległ się huk pękającej skały; posypały się odłamki. Ogromny kawał odłupał się od skały, odsłaniając kilka stóp kwadratowych zupełnie płaskiej powierzchni. Przeciągnął po niej dłonią. - Na tym można by dobrze grać w bilard.

Zmarszczyła brwi.

- Dlaczego chciałbyś wykładać stoły bilardowe łupkami?

- Drzewo często się wypacza, szczególnie w wilgotnym klimacie, na przykład w Walii. Gdyby kilka takich płyt idealnie ze sobą spasować i pokryć zielonym suknem, powstałby doskonały stół.

- I z dobrego surowca robiłbyś przedmioty zbytku.

- Lekcja pierwsza, Clare. Na przedmiotach zbytku można lepiej zarobić niż na artykułach pierwszej potrzeby. - Otrzepał ręce i odwrócił głowę. - Każę cieśli z majątku pokryć tymi łupkami blat stołu stojącego w Aberdare. Jeśli moje przypuszczenia się potwierdzą, będziemy mogli rozpocząć bardzo opłacalną produkcję. - Od niechcenia objął ją ramieniem. - Pokaż mi resztę terenu.

Następną godzinę spędzili wdrapując się na stok, oceniając wielkość i jakość złóż oraz śmiejąc się z małych owieczek, które hasały pociesznie wokół pasącej się matki. Nicholas doszedł do wniosku, że praca z Clare jest tak samo zabawna, jak sprzeczanie się z nią, gdyż w przeciwieństwie do innych kobiet ma bystry umysł i jest bezpośrednia. Poza tym, wyglądała czarująco w długich butach i bryczesach.

Doszli do najniżej położonego miejsca na stoku. Nicholas przyjrzał się zboczu, potem wskazał na grań skręcającą na południowy zachód.

- To chyba najlepsze miejsce na kolejkę węglową. Niedaleko stąd do rzeki. No i cała ziemia jest moją własnością.

- Kiedy można będzie rozpocząć eksploatację? Zastanowił się.

- Przypuszczam, że w połowie lata. Pewnie kolejka nie będzie jeszcze gotowa, lecz z transportem wydobytych łupków można będzie poczekać do czasu zakończenia budowy. Muszę pojechać do Londynu, by załatwić pieniądze. Poza tym, powinniśmy odwiedzić jakiś duży kamieniołom, by zobaczyć, jak zorganizowano w nim pracę, a także zatrudnić doświadczonego dyrektora. Pozostaje jeszcze sprawa nowego portu. Trzeba znaleźć odpowiednie miejsce, zaangażować fachowców. - Z roztargnieniem spojrzał na dolinę, myśląc o sprawach, którymi będzie musiał się zająć; pieniądze nie zastąpią osobistego nadzoru.

- Uśmiechasz się - powiedziała cicho. - Jakbyś nie mógł się doczekać, żeby podjąć to wyzwanie.

- Mam sprzeczne uczucia. Miałem zamiar sprzedać Aberdare, a tymczasem będę musiał tu tkwić przynajmniej przez dwa lata, jeśli mam spełnić twoje prośby.

- Sprzedać Aberdare! - wykrzyknęła tak przerażona, jakby spakował manatki i cały swój majątek, włącznie z owcami, załadował na statek do Chin. - Przecież jesteś Walijczykiem, a ten dom od wieków należał do Daviesów.

- Nie jestem Walijczykiem - odparł. - Jestem pół - Cyganem i choć mój dziadek lubił uważać się za potomka walijskich królów, to prawda jest taka, że moi przodkowie od pokoleń żenili się z angielskimi dziedziczkami i w Daviesach płynie teraz więcej krwi angielskiej niż walijskiej. Aberdare stanowi tylko niewielką cząstkę mojego majątku i pozbycie się tego domu jest moim największym marzeniem.

Widząc jej przerażoną minę, dodał:

- Ten pomysł wstrząsnął tobą bardziej niż wszystko, co do tej pory zrobiłem, prawda?

Opanowała się z trudem.

- Chyba nie możesz go sprzedać, nawet gdybyś chciał. Czy dom nie podlega prawu majoratowemu, zgodnie z którym musisz przekazać posiadłość swemu najstarszemu potomkowi?

Potrząsnął głową.

- Majorat trzeba ustanawiać na nowo w każdym pokoleniu. Zazwyczaj spadkobierca przejmuje majątek w dniu swoich dwudziestych pierwszych urodzin lub w dniu ślubu. Jednak synowie mojego dziadka zmarli, zanim zostali uznani za jego spadkobierców, a ponieważ staruszek nigdy nie uznał mnie za swego następcę, ciągle zwlekał z przekazaniem mi majątku. Zmarł nagle, i kiedy odziedziczyłem spadek, sprawa majoratu wciąż nie była załatwiona. Sądzę, że w tej sytuacji mogę wywalczyć jego ustanie.

- Ale przecież byłeś spadkobiercą hrabiego i byłbyś nim nawet wtedy, gdyby druga żona urodziła mu syna - oznajmiła zdumiona - Na co liczył, nie przyjmując tego faktu do wiadomości?

- Modlił się o cud - oschłym tonem wyjaśnił Nicholas. - Bardzo gorliwie się modlił. Był pewien, że Bóg obdarzy go godniejszym spadkobiercą i nie będzie musiał przekazywać majątku półkrwi Cyganowi.

Clare usłyszała drwinę w głosie Nicholasa; przyjrzała mu się z uwagą.

- Dlatego go nienawidziłeś?

Zastanawiając się, dlaczego prawie obcej kobiecie powiedział więcej niż najbliższemu przyjacielowi, rzekł:

- To nie twoja sprawa, moja droga. - Wziął ją za rękę i poprowadził pod górę, gdzie pasły się ich konie. - Czy ktoś ci już mówił, że jesteś o wiele za mądra?

- Wspominano mi o tym. A jak myślisz, dlaczego zostałam starą panną? - Wsiadła na konia, po czym spojrzała ponuro na Nicholasa. - Twojego dziadka uważano za dobrego chrześcijanina i sprawiedliwego dziedzica. Zaczynam myśleć, że była to zbyt pochlebna ocena.

- Bardzo mądrze, Clare. - Dosiadł konia i poprowadził go w powrotną drogę. - Co cię obchodzą takie stare dzieje?

- Czy kobieta nie powinna się interesować swoim kochankiem? - spytała cicho.

Ich spojrzenia spotkały się i Nicholas poczuł dziwne ukłucie w serce. Ta kobieta może go zranić, jeśli nie będzie uważał. Przechodząc w żartobliwy ton, odparł:

- Tylko trochę. Takie związki oparte są na pieniądzach i namiętnej miłości.

Nie chcąc, by ją zbył, powiedziała: - Jeśli nie pragnę ani jednego, ani drugiego, to kim jestem?

- Patronką kamieniołomów - odparł szybko. - Chyba będę cię nazywał świętą Clare. - A skoro mowa o twoich propozycjach, to chciałbym zobaczyć kopalnię węgla. Mogłabyś mi to załatwić przez swoich przyjaciół?

- Jestem pewna, że dyrektor, George Madoc, będzie zadowolony z wizyty największego właściciela ziemskiego w okolicy.

Machnął ręką.

- Nie chcę spotykać się z Madocem, przynajmniej jeszcze nie teraz. Wolałbym wejść do kopalni z jakimś sprytnym przewodnikiem i zobaczyć wszystko na własne oczy.

Clare znowu miała wrażenie, że rozpętała burzę. Nie przypuszczała, że Nicholas będzie działał tak szybko i tak zdecydowanie.

- Przywódca naszej grupy pracuje jako rębacz w kopalni. Jestem pewna, że chętnie zabierze cię na dół i wytłumaczy, na czym polega niebezpieczeństwo.

- Czy istnieje ryzyko, że wyrzucą go za to z pracy?

- Owszem - przyznała. - Ale wtedy ty go zatrudnisz w kamieniołomach. Jest znakomitym rębaczem.

- Świetnie. Niech mnie wprowadzi tak szybko, jak to będzie możliwe. Najlepiej wtedy, kiedy Madoca nie będzie w pobliżu. Po co budzić licho?

Oboje umilkli. Zbliżało się południe i było wyjątkowo ciepło jak na tę porę roku. Ponieważ Nicholas nie miał nic na głowie, Clare doszła do wniosku, że też może zdjąć kapelusz. Po długiej mroźnej zimie przyjemnie było poczuć promienie słońca na twarzy.

Nicholas zeskoczył z konia, by otworzyć furtkę na pastwisko, na którym pełno było czarnych walijskich krów. Clare doceniła jego uprzejmość, wiedząc, że gdyby był sam, po prostu przeskoczyłby ogrodzenie.

Zamykając za nią furtkę, zauważył:

- Masz rację, że trzeba się zająć miejscowym rolnictwem. Wywożąc co roku najlepsze bydło do Londynu, obniżyliśmy wartość naszego stada. Kiedy będę w Londynie, rozejrzę się za paroma rozpłodowymi bykami. Dzięki nim uszlachetnimy rasę bydła w Aberdare i w całej okolicy.

Zapał Nicholasa widocznie był zaraźliwy, bo Clare powiedziała:

- Nic dziwnego, że pierwszą rzeczą, o jakiej myśli rozpustnik, jest wypożyczanie byka okolicznym gospodarzom.

Zamiast się obrazić, wybuchnął śmiechem.

- Musisz uważać na to, co mówisz, bo jeszcze pomyślę, że masz poczucie humoru.

Rhonda zwolniła i Clare zorientowała się, że znowu ściągnęła uzdę. Dzięki Bogu, Nicholas potrafił być czarujący. Szukając bezpieczniejszego tematu, spytała:

- Czy to prawda, że przywiozłeś jakieś niezwykłe zwierzęta ze swojej podróży?

Uśmiechnął się szeroko.

- Jedź za mną, pokaże ci.

Skierował konia w prawo, ku wyższej, bardziej kamienistej części swojej posiadłości. Znowu przejechali przez bramę, która była umieszczona w wysokim murze i wyglądała na całkiem nową.

Zamknąwszy wrota, Nicholas przywiązał konia na skraju jaworowego lasku, po czym pomógł Clare zsiąść z siodła.

- Resztę drogi musimy przejść pieszo. - Objął ją lekko w pasie i poprowadził do lasu.

Z niepokojem pomyślała,” że jest jej przyjemnie, gdy ktoś się o nią troszczy. I gdy nie jest sama...

Chociaż oniemiała ze zdziwienia, uradowała się, że ciszę przerwał ostry chrapliwy dźwięk. Do tego krzyku dołączył się chór podobnych głosów. Nieco rozczarowana powiedziała:

- Wydaje mi się, że słyszę stado małp. Uśmiechnął się.

- Poczekaj.

Z lasu wyszli wprost na małe, ukryte wśród skał jeziorko. Clare stanęła jak wryta, nie wierząc własnym oczom.

- A cóż to takiego?

Brzegiem jeziora chodziło kołysząc się w biodrach kilkanaście najdziwniejszych stworzeń, jakie w życiu widziała. Mające ze dwie stopy wysokości czarno - białe zwierzaki chodziły prosto jak ludzie, lecz wydawało się, że brakuje im stóp. Ich kaczy chód był tak zabawny, że Clare wybuchnęła śmiechem.

Para zwierząt kłóciła się ze sobą, rycząc przy tym jak małpy. Po krótkiej szamotaninie jedno z nich uciekło do jeziora, zanurkowało i zniknęło pod wodą.

- Clare, poznaj pingwiny. Pingwiny, to jest Clare. - Nicholas wziął ją za rękę i pomógł przejść po skałach na kamienistą plażę. Chociaż kilka pingwinów schowało się w wysokiej trawie, pozostałe ptaki nie zwróciły uwagi na przybyszów. Kilka z nich stało nieruchomo z podniesionymi czarnymi dziobami. Inne biegały dokoła, wyszarpując z ziemi kępki trawy i zbierając kamienie.

Jeden podszedł spokojnym krokiem do Clare i dziobnął z nadzieją w jej but. Rozczarowany łypnął na nią jednym oczkiem, po czym przechylił głowę, by drugie oko także ją widziało. Znowu zaczęła się śmiać.

- Czytałam o pingwinach, lecz nie wiedziałam, że są takie cudowne. Dzieciaki byłyby nimi zachwycone. Czy mogę przyprowadzić tu moją klasę?

Kiedy hrabia uniósł ze zdziwieniem brew, przypomniała sobie, że to już nie jest jej klasa, przynajmniej przez następne trzy miesiące. Lecz Nicholas powiedział:

- Nie widzę przeszkód, pod warunkiem, że twoi uczniowie nie będą ich denerwowali.

Clare pochyliła się i dotknęła gładkiej głowy pingwina, który wciąż ją dziobał. Czarne upierzenie było bardzo krótkie, sztywne i najeżone.

- Myślałam, że pingwiny żyją tylko w zimnych krajach. Czy w Anglii nie jest im za gorąco?

- Te ptaki pochodzą z wyspy leżącej blisko Przylądka Dobrej Nadziei, gdzie klimat jest zbliżony do tego, jaki panuje w Walii. Rzucił kamień. Pingwin odszukał go i zabrał do swojego gniazda.

- Chyba dobrze się tu czują, choć trudno było je przewieźć. Musiałem zapełnić ładownię bryłami lodu opakowanymi w słomę, by umożliwić ptakom przetrwanie największych upałów.

- Są zadziwiająco niezdarne.

- Tylko na lądzie. W wodzie są zwinne jak ryby. Spójrz na te dwa pingwiny, które wchodzą do jeziora.

Clare podążyła wzrokiem za jego wyciągniętą ręką i zobaczyła, że ptaki, które były klocowate i niezdarne na lądzie, stawały się cudownie szybkie i zręczne pod wodą. Pingwiny znikały im z pola widzenia na długie minuty, po czym wypływały na powierzchnię tak szybko, że z trudem można było je dostrzec, zanim znowu zniknęły pod wodą.

- Mogłabym na nie patrzeć całymi godzinami. Rozumiem, dlaczego zadałeś sobie tyle trudu, żeby je tu przywieźć.

Przyglądał się pingwinom w zadumie.

- Przez jakiś czas zastanawiałem się, czy nie stworzyć tu małego ogrodu zoologicznego, w którym byłyby tylko białe i czarne zwierzęta.

- Dlatego, że zawsze nosisz biało - czarne ubrania, i chciałeś mieć miejsce, do którego będziesz dobrze pasował?

Uśmiechnął się szeroko.

- Nie, dlatego że zebry lubię niemal tak samo jak pingwiny. Zebry żyją w Afryce i wyglądają jak kucyki pomalowane w biało - czarne pasy. Kiedy galopują przez step, trzymają się bardzo blisko siebie, przez co przypominają szarżę konnicy albo tresowane konie z cyrku Astleya.

Zaintrygowana jego opowieścią Clare spróbowała wyobrazić sobie ten widok.

- To musi być fascynujące. Czemu ich tu nie przywiozłeś?

- Zebry dobrze się czują w gorącym afrykańskim słońcu, wśród bezkresnych przestrzeni. Bałem się, że w wilgotnej, deszczowej Walii zaczną chorować i zdychać. Pawie ciągle narzekają na pogodę, ale nie czuję się winny, bo to nie ja sprowadziłem je tu z Indii.

- Wszyscy narzekają na naszą pogodę, lecz dzięki niej Walia nie zatraciła swej odrębności.

Zachichotał.

- To prawda. Szczerze mówiąc, tęskniłem za naszym klimatem, kiedy byłem za granicą. Częste zmiany pogody są o wiele ciekawsze niż ciągłe upały.

Jeszcze trzy pingwiny rzuciły się do wody. Nicholas rzekł:

- Najlepiej obserwować je pod wodą. Bawią się ze sobą jak wydry. Przypomina to podwodny balet. - Na jego twarzy pojawił się szelmowski wyraz. - Popatrzmy na nie. Jest taki ciepły dzień - idealny na kąpiel. - Oddalił się o kilkanaście kroków od kamienistej plaży, zdjął marynarkę i kamizelkę, po czym zaczął rozwiązywać krawat.

Clare w jednej chwili zapomniała o pingwinach.

- Nie możesz tak po prostu zdjąć ubrania i wskoczyć do jeziora.

- Oczywiście, że mogę. - Rzucił krawat na stertę rzeczy. - Gdybyś naprawdę była moją kochanką, też byś to zrobiła. Chociaż w takim przypadku moglibyśmy nie dotrzeć do wody.

- Nie mówisz poważnie - odparła zdenerwowana.

- Och, Clare, jak słabo mnie znasz. - Usiadł na skale i ściągnął buty do konnej jazdy, po czym wstał i rozpiął kołnierzyk koszuli. - Mam nadzieję, że pingwiny nie użyją mojego ubrania do budowy gniazda - mój portfel byłby niepocieszony.

Kiedy ściągnął koszulę, obnażając gładkie, smagłe ciało, wyjąkała:

- P - przestań. To nie wypada.

- Dlaczego? Pingwiny, zebry, pawie i wszystkie inne zwierzęta chodzą po świecie tak, jak je Pan Bóg stworzył. To wbrew naturze, że człowiek zawsze czymś się zakrywa. Zresztą w cieplejszych krajach tego nie robią. - Śmiejąc się, cisnął koszulę na rosnącą stertę ubrań.

Miał pięknie umięśnione piersi i ramiona, czym przypominał grecki posąg, lecz pulsujące życiem ciało Nicholasa było bardziej pociągające od zimnego marmuru. Clare stała wryta, niezdolna odwrócić wzroku od czarnych jak heban włosków, które zakrywały mu pierś i schodziły w dół, aż w końcu znikały pod paskiem od spodni.

- Na pewno nie chcesz się do mnie przyłączyć? Woda będzie zimna, lecz słońce mocno grzeje. Wyjątkowo dobrze można zobaczyć balet pingwinów. - Zaczął rozpinać spodnie.

Clare rzuciła się do ucieczki. Nie odwracając głowy, wysapała: - Poczekam przy koniach.

Jeszcze długo gonił ją śmiech Nicholasa.

Clare biegła, dopóki jezioro nie zniknęło jej z oczu. Dopiero wtedy zatrzymała się i przycisnęła do drzewa; serce waliło jej jak młotem. Kiedy usiłowała złapać oddech, poczyniła zaskakujące odkrycie: rozpaczliwie pragnęła zostać i zobaczyć nagie ciało Nicholasa.

Wbiła paznokcie w drzewo, odrywając kawałek kory. Jak mogła pragnąć czegoś tak nieprzyzwoitego? Jak to możliwe, że w ciągu paru sekund zapomniała o dwudziesty sześciu latach nienagannego zachowania?

jej rozgorączkowany umysł szukał jakiegoś racjonalnego argumentu, który przemawiałby za tym, żeby wróciła i popatrzyła, jak Nicholas pływa w jeziorze. Może... może gdyby go teraz zobaczyła, to straciłby trochę na swej męskiej tajemniczości, i gdyby jeszcze raz tak skandalicznie się zachował, łatwiej by sobie z nim poradziła?

Lecz wiedziała, że się okłamuje. Prawda wyglądała zupełnie inaczej. Po prostu nie miała wystarczająco dużo silnej woli, by powstrzymać się przed powrotem. Czyniąc sobie w duchu wyrzuty, wróciła tą samą drogą, którą przed chwilą przyszła. Kiedy dotarła do skraju lasu, schowała się za krzakiem, wiedząc, że umarłaby ze wstydu, gdyby ją zobaczył.

Nicholas wchodził właśnie do wody. Był odwrócony tyłem do Clare, jego skóra lśniła w słońcu. Z zafascynowaniem wpatrywała się w jego barczyste plecy, podziwiała umięśnione, napinające się przy każdym kroku pośladki i uda. Cudownie harmonizował z naturą - tak jak wiatr i drzewa.

Wstrzymała oddech; serce jej krwawiło na myśl, że nigdy nie będzie Ewą dla swego Adama.

Kiedy woda sięgnęła mu do ud, pingwin przepłynął obok niego. Nicholas natychmiast zanurkował, zostając tak długo pod wodą, że Clare zaczęła się niepokoić. W końcu wynurzył się na środku jeziora, roześmiany, otoczony przez pingwiny, z mokrymi czarnymi włosami przylegającymi do głowy i karku.

Ile kobiet widziało go nagiego i podziwiało jego piękne, jędrne ciało?

Ile kobiet uwiódł dla zabawy i porzucił?

Ta myśl natychmiast ją otrzeźwia. Nicholas był rozpustnikiem i filistrem, który nawet nie próbował zaprzeczyć, iż zrobił wiele podłych rzeczy. Clare tylko na krótko i przez przypadek pojawiła się w jego życiu; zamiast wzdychać do niego niczym zakochana dójka, musi myśleć wyłącznie o tym, by przetrwać następne trzy miesiące, zachowując godność i dobre imię.

A mimo to jego widok wywołał w niej uczucia, o które się nawet nie podejrzewała.

Bez zastanowienia wślizgnęła się do lasu i wróciła do koni. Czując się rozbita i potwornie samotna, objęła Rhondę za szyję i ukryła twarz w jej sierści.

Z przerażeniem uświadomiła sobie, że nie potrafi się oprzeć męskiemu czarowi Nicholasa. Kiedy przyjęła jego wyzwanie, wierzyła, że jest za silna, za bogobojna, by ulec słabościom ciała. Tymczasem już po kilku godzinach spędzonych w towarzystwie Nicholasa obawiała się, że jego sztuczki mogą okazać się silniejsze od jej zasad. Gdyby była taką kobietą, za jaką wszyscy ją uważali, to potrafiłby mu się oprzeć. Ale była inna.

Była oszustką.

Całe życie ciężko pracowała, by przekonać wszystkich dokoła, że jest głęboko religijna. Była wzorem pobożnej metodystki, pomagającej innym w potrzebie, współczującej braciom ciężko doświadczonym przez los. I udało się jej dopiąć swego, gdyż nikomu nie przyszło do głowy podawać w wątpliwość religijność córki Thomasa Morgana.

Jednak w głębi duszy przyznawała ze wstydem, że jest oszustką. Nigdy nie czuła bliskości Boga, co przecież było najważniejszym założeniem jej religii. Nigdy też nie doświadczyła łaski bożej, która jej współwyznawców wprowadzała w stan ekstazy.

Ta porażka była jej smutną tajemnicą, której nigdy nikomu nie wyjawiła. Nawet swojemu ojcu, który uważał, że jej wiara jest tak prawdziwa jak jego; nawet Owenowi Morrisowi, który był jej przywódcą duchowym.

Nie brakowało jej wiary. Szczerze wierzyła, że świat został stworzony przez Boga; że lepiej zachowywać się uprzejmie niż brutalnie; że służba Bogu jest celem ludzkiego życia. Przede wszystkim, wierzyła - pragnęła wierzyć - że czyny są ważniejsze niż słowa. Kiedy przyjdzie pora Sądu Ostatecznego, to jej dobre uczynki przeważą szalę.

Przycisnęła pięść do ust, by stłumić rozpaczliwy szloch. Wszystko wydawało się jej takie niesprawiedliwe. Przecież nie była niewinną wiejską dziewczyną, która bez poczucia winy mogłaby ulec Nicholasowi. Nie była też na tyle religijna, by mogła mu się oprzeć bez żalu.

Ale co do jednego miała pewność: następne trzy miesiące będą dla niej prawdziwym piekłem.

5

Jeden z pingwinów zabrał Nicholasowi krawat, lecz reszta rzeczy leżała nie ruszona. Hrabia wytarł się energicznie kamizelką, założył ubranie i pogwizdując cicho, wrócił do koni. Clare siedziała pod drzewem, z wyciągniętymi przed siebie i skrzyżowanymi nogami, była pogrążona w myślach. Nicholas z żalem zauważył, że po czarującym zawstydzeniu, którego nie potrafiła ukryć, gdy zaczął się rozbierać, nie było śladu.

Wyciągnął rękę, by pomóc jej wstać, i powiedział:

- Szkoda, że nie weszłaś ze mną do wody. Pingwiny były w świetnej formie.

Udając, że nie widzi jego wyciągniętej dłoni, sama podniosła się z ziemi.

- Na pewno byłabym tobą tak oszołomiona, że nawet bym ich nie zauważyła - powiedziała drwiącym tonem.

- Ach, zaczynam robić na tobie wrażenie - stwierdził z zadowoleniem.

- Nie przeczę. Słońce zaszło za chmury; zrobiło się chłodno i jazda powrotna upłynęła im w milczeniu. Po wprowadzeniu koni do stajni Nicholas objął Clare i razem poszli do domu. Ucieszył się, że tym razem przyjęła jego dotyk jak coś zupełnie naturalnego.

Jego dobry nastrój ulotnił się, gdy tylko weszli do domu. Wprowadziwszy Clare do salonu, spytał:

- Co o nim myślisz?

- Jest bardzo duży - odparła po krótkim namyśle.

Z niechęcią rozejrzał się po pokoju.

- Ale podoba ci się? Zmarszczyła brwi.

- Nie powinieneś mnie o to pytać. Jestem prostą kobietą, mam inne poczucie piękna. Potrafię docenić dębowy stół, pobielone wapnem ściany czy dobrze wywatowaną kołdrę, lecz nie znam się na pięknych meblach, obrazach i arystokratycznym stylu.

- To nie znaczy, że twoje zdanie się nie liczy. Czy ten dom robi na tobie przyjemne wrażenie?

- Szczerze mówiąc, działa na mnie przygnębiająco. - jej wzrok przesunął się po salonie. - Jest przeładowany. Nie ma tu ani skrawka wolnego miejsca Wszędzie jakieś figurki, ozdóbki, cacka z chińskiej porcelany, tak kosztowne, że gdyby je sprzedać, to uboga rodzina miałaby pieniądze na utrzymanie przez rok. Niewątpliwie wszystko jest w najlepszym guście - przeciągnęła palcem po ramie obrazu, po czym zmarszczyła brwi, widząc na nim kurz - choć sprzątać można by dokładniej. Ale wolę swój dom.

- Przeładowany - powtórzył. - Myślę dokładnie to samo. Cyganie w ogóle nie lubią przebywać w zamkniętych pomieszczeniach, a w tym domu zawsze miałem wrażenie, że się duszę.

- Uważasz się za Cygana? Wzruszył ramionami.

- Zależy kiedy.

Podniósł porcelanową figurkę przedstawiającą lwa pożerającego niegodnego siebie potomka. Nic dziwnego, że dziadek tak bardzo lubił tę figurkę. Nicholas zawsze chciał roztrzaskać ją w drobny mak.

Cóż, czemu nie? Jednym szybkim ruchem cisnął nią o kominek. Rozbiła się z miłym dla ucha trzaskiem.

Zadowolony Nicholas odwrócił się do Clare, która obserwowała go uważnie.

- Pozwalam ci wprowadzić tu tyle zmian, ile dusza zapragnie - powiedział. - Wyrzuć część tych śmieci. Zatrudnij więcej pokojówek. Odnawiaj, maluj, zmieniaj - rób to, co uważasz za słuszne. Skoro ponosisz winę za to, że spędzę w tym domu więcej czasu, niż zamierzałem, to uprzyjemnij mi w nim życie. Kup wszystko, co potrzeba, i przyślij mi rachunki. W ten sposób nie tylko wesprzesz lokalną gospodarkę, ale i zdobędziesz dozgonną wdzięczność Williamsa. Praca, którą wykonuje, chyba strasznie go nudzi. Powiem mu, by wykonywał twoje polecania.

- Czy do obowiązków kochanki należy urządzanie domu mężczyzny, z którym żyje?

- Większość kobiet skorzystałaby z radością z takiej okazji - zapewnił ją. - Chcesz zobaczyć strych? Tam jest masa różnych rzeczy. Może coś wpadnie ci w oko.

Nieco zdziwiona odparła:

- Może później. Zanim zdecyduję się na jakieś zmiany, muszę popatrzeć i pomyśleć.

- Mądra kobieta. - Spojrzał na stojący na kominku zegar z pozłacanego brązu. - Teraz muszę się spotkać z moim rządcą, więc zostawiam cię samej sobie na resztę popołudnia. Kolację jemy o szóstej. Jeśli będziesz chciała się przedtem wykąpać, zadzwoń na służbę. Przygotują ci gorącą wodę. No to na razie.

Kiedy wyszedł z salonu, dom nie robił już na nim tak przytłaczającego wrażenia. Trzy miesiące mądrych rządów Clare mogą zmienić Aberdare nie do poznania. Możliwe, że wreszcie poczuje się tu jak u siebie.

W ciągu następnej godziny Clare obejrzała jadalnię, bawialnię i inne pokoje, w których skupiało się życie domu. Ich układ i wielkość były imponujące, ale nie ulegało wątpliwości, że urządzono je z myślą o wywołaniu efektu, a nie o wygodzie; poza tym wszystkiego było tam za dużo.

Kiedy skończyła przegląd pokoi, poszła do swojej sypialni, która była tak ogromna jak całe piętro jej domu. Tu też było o wiele za dużo rzeczy, ale niebieskie draperie i baldachim nad łóżkiem bardzo jej się podobały. Gdyby usunęła stąd wszystkie niepotrzebne sprzęty, a także dwa ponure obrazy przedstawiające martwe zwierzęta, byłoby tu całkiem przyjemnie.

Zmęczona rzuciła się na łóżko i podłożywszy ręce pod głowę, zaczęła rozmyślać o tym, co się wydarzyło od chwili jej przybycia do Aberdare. Miała wrażenie, że od tej pory upłynęło już parę dni, a nie godzin.

Wciąż nie mogła uwierzyć, że hrabia bez chwili zastanowienia powierzył jej tak odpowiedzialne zadanie i dał wolną rękę w kwestii wydatków. Lecz kiedy zdziwienie minęło, z przyjemnością pomyślała o perspektywie upiększenia tego zakurzonego, zaniedbanego, bezsensownie urządzonego domu. Przez resztę popołudnia zastanawiała się, sporządzała listy i notowała pytania, na które sama będzie musiała sobie odpowiedzieć.

Oderwała się od tej pracy dopiero wtedy, gdy zegar wybił piątą. Pora przygotować się do pierwszej wspólnej kolacji z Nicholasem.

Skoncentrowanie uwagi na sprawach domu pomogło jej odzyskać równowagę. Nie była już tak roztrzęsiona jak nad jeziorem. Mimo to przebywanie w takiej rezydencji działało na nią stresujące Nawet dzwoniąc na pokojówkę czuła się nieswojo, bo Morganowie nigdy nie mieli służby.

Zdenerwowanie minęło, kiedy się okazało, że młodziutka służąca jest jej wychowanką. Dilys była przemiłą dziewczyną, która zawsze podziwiała swoją nauczycielkę, a teraz uznała, że obecność panny Morgan w domu hrabiego jest rzeczą zupełnie naturalną.

Poproszenie Dilys o przygotowanie kąpieli było dla Clare tak proste, jak zwrócenie się do ucznia o podanie rozkładu zajęć. Mimo to nie mogła się powstrzymać, aby nie pomagać dziewczynie, kiedy przydźwigała do pokoju dwa kociołki gorącej wody. Gdyby była prawdziwą damą, pewnie stałaby z boku i czekała, aż pokojówka sama sobie poradzi.

Kąpiel w ogromnej wannie była wspaniała. Clare nigdy nie mogła sobie pozwolić na luksus mycia się w tak dużej ilości gorącej wody. Pluskała się tak długo, że potem musiała w pośpiechu się ubrać i ułożyć włosy.

Miała tylko jedną wieczorową suknię - starą i niemodną. A jednak niebieska tkanina korespondowała z kolorem jej oczu, a niewielki dekolt odsłaniał parę cali gładkiej skóry.

Popatrzyła na siebie i spróbowała sobie wyobrazić, jak wyglądałaby w modnej, wydekoltowanej sukni. Z żalem uświadomiła sobie, że nawet gdyby miała taki strój - i wystarczająco dużo odwagi, by go założyć - efekt nie byłby oszałamiający.

Związawszy włosy w węzeł nad karkiem, krytycznie przyjrzała się sobie w lustrze. Pod wpływem długiej gorącej kąpieli luźne pasma włosów ułożyły się w miękkie loki, nadając jej twarzy łagodniejszy wyraz. Na szczęście miała dobrą cerę i naturalne kolorki.

jej lustrzane odbicie nie kłamało: była skromną, nie rzucającą się w oczy kobietą. Z poczucia dumy zrobiła wszystko, by jak najlepiej wyglądać, lecz była zbyt pospolita, by rozpalić w hrabim niepohamowaną żądzę. Dzięki Bogu. Czuła się wystarczająco źle przez to, że hrabia uwodził ją dla zabawy; gdyby jego serce i ciało naprawdę jej pragnęły, może nie potrafiłaby mu się oprzeć.

Wytarła wilgotne od potu dłonie i zeszła na kolację. Dzień chylił się ku końcowi, więc nie mogła przestać myśleć o tym, kiedy hrabia ją pocałuje. I co ważniejsze, jak ona zareaguje na jego pocałunek.

Nicholas był już w salonie; właśnie nalewał sobie alkohol z karafki. W doskonale uszytym czarnym garniturze wyglądał tak, jakby się wybierał na kolację z księciem Walii. Stanęła w drzwiach, uderzona absurdalnością tej sytuacji. Co, u licha, taka prosta dziewczyna jak ona robi w Aberdare?

Słysząc jej kroki, podniósł głowę, zawahał się przez moment, po czym powiedział:

- Ślicznie wyglądasz, Clare.

W jego głosie było tyle czułości, że przeszedł ją dreszcz. Był nie tylko przystojny i bogaty, lecz potrafił sprawić, że kobieta czuła się piękna i kochana. Pewnie na tym polegał urok rozpustnika, bo każda dziewczyna wiele by dała, by widzieć takie uwielbienie w oczach mężczyzny.

- Dziękuję - powiedziała, starając się, by zabrzmiało to tak, jakby bezustannie prawiono jej komplementy. - Może nie powinnam tego mówić, ale na twój widok zadrżałoby niejedno wrażliwe dziewczęce serce.

Spojrzał na nią z nadzieją.

- A ty jesteś wrażliwa?

- Ani trochę. - Próbowała powiedzieć to surowym tonem, lecz nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.

- Szkoda. - Sięgnął po karafkę. - Masz ochotę na kieliszek sherry?

Wahała się przez chwilę, lecz w końcu potrząsnęła głową.

- Nie, dziękuję.

- Racja, metodyści unikają mocnych trunków. - Odstawił karafkę i zastanowił się. - Pijesz piwo, prawda?

- Oczywiście, wszyscy je piją. Podniósł butelkę.

- W takim razie spróbuj tego niemieckiego wina. Jest łagodniejsze niż piwo. - Widząc, że wciąż nie może się zdecydować, dodał: - Przysięgam, że się nie upijesz i nie zaczniesz tańczyć na stole. - Rozłożył z żalem ręce. - Niestety. Zachichotała.

- No dobrze, napiję się trochę. Lecz nie musisz obawiać się o swój stół. Ja nie tańczę.

- Dobry Boże, zapomniałem o tym. - Otworzył butelkę i nalał jej kieliszek wina. - Jak bawią się metodyści?

- Modlą się i śpiewają - odparła bez zastanowienia.

- Będę musiał rozszerzyć ten repertuar. - Podał jej kieliszek. - Wypijemy za szczęśliwe dla nas obojga zakończenie tej przygody?

- Chętnie. - Podniosła kieliszek. - Może za trzy miesiące praca w kopalni będzie bezpieczniejsza, a mieszkańcy Penreith zdrowsi, bogatsi i szczęśliwsi. Poza tym mam nadzieję, że ulegniesz duchowej przemianie, staniesz się statecznym i pobożnym człowiekiem, a ja wrócę do domu zachowując dobre imię i posadę nauczycielki.

Stuknęli się kieliszkami.

- Ja trochę inaczej widzę „szczęśliwe dla nas obojga zakończenie”.

- Jak?

Uśmiechnął się szeroko. - Lepiej zachowam to dla siebie. Jeszcze wylałabyś mi to wino na głowę.

Z pewnym zdziwieniem Clare uświadomiła sobie, że przekomarza się z mężczyzną I nie tylko podtrzymuje tę wesołą, pełną aluzji rozmowę, ale w dodatku dobrze się bawi.

Popełniła błąd, patrząc na Nicholasa, bo natychmiast zapomniała o swoim postanowieniu, że będzie wyniosła i opanowana Wpatrywał się w nią tak intensywnie, że odnosiła wrażenie, iż jej dotyka. Gdy spojrzała w jego czarne oczy, poczuła się złapana w pułapkę; nie mogła odwrócić od niego wzroku. Krew coraz silniej pulsowała jej w żyłach, napływając do każdego miejsca, na które padło jego spojrzenie, przesuwające się wolno po ciele Clare. Najpierw zadrżały jej usta, potem poczuła dziwne ciepło na szyi - tak jakby pieścił ją koniuszkami palców.

Kiedy jego wzrok powędrował do piersi Clare, jej sutki natychmiast stwardniały. Dobry Boże, jeśli Nicholas tak na nią działa wzrokiem, to co się stanie, kiedy jej dotknie?

Zanim zdążyła kompletnie stracić dla niego głowę, rozległ się cichy dźwięk gongu, który wzywał ich na kolację. Nicholas odwrócił głowę, uwalniając ją od swego hipnotycznego spojrzenia.

- Zobaczymy, co nasz kucharz potrafi? Od powrotu do Aberdare niewiele jadałem, więc nie mam pojęcia, na co go stać. Właściwie nawet nie wiem, czy mam kucharza czy kucharkę.

- Williams powiedział mi, że jedna z pokojówek, Gladys, przejęła na jakiś czas obowiązki kucharki - rzekła Clare, mając nadzieję, że nie słychać wzburzenia w jej głosie. - Ty nie potrzebujesz niby - kochanki, potrzebna ci gospodyni, która zajęłaby się gospodarstwem.

- Nie możesz być jedną i drugą?

Delikatnie objął ją w pasie. Zadrżała. jej suknia i Mielizna były cieńsze niż ubranie, które wcześniej nosiła, i tak wyraźnie czuła jego dotyk, jakby położył dłoń na jej nagim ciele.

Oczywiście zauważył, że się wzdrygnęła.

- Myślałem, że czujesz się już bardziej swobodnie w moim towarzystwie - powiedział cicho. - Nie musisz się mnie bać, Clare.

Rzuciła mu gniewne spojrzenie.

- Gdybym miała trochę oleju w głowie, to umierałabym ze strachu. Jesteś dwa razy większy od mnie, ze cztery razy silniejszy i do tego jestem zdana na twoją łaskę. To, że zgodziłam się mieszkać z tobą pod jednym dachem, oznacza, iż możesz zrobić ze mną wszystko, i jeśli popełnisz jakąś zbrodnię, to ludzie powiedzą, że zasłużyłam sobie na to swoim bezwstydnym zachowaniem.

Zmarkotniał.

- Pozwól, że powtórzę: nie mam zamiaru do niczego cię zmuszać. Chociaż jestem uwodzicielem i mam więcej siły od ciebie, to jednak ty o wszystkim decydujesz, bo masz prawo powiedzieć nie. Na przykład... - Pogładził Clare po policzku.

Jego dotyk palił ją jak ogień, podniecał i przerażał. Clare poczuła się dziwnie słaba, tak jakby jego powolna pieszczota odebrała jej rozsądek i obudziła w niej pragnienie czegoś, do czego nie chciała się przyznać.

Wyszeptał:

- Mam przestać?

Z całego serca pragnęła rzec - nie. Mimo to powiedziała sucho:

- Tak!

Natychmiast opuścił rękę.

- Widzisz, jak łatwo mnie powstrzymać?

Naprawdę myślał, że przyszło jej to bez trudu? Najwidoczniej nie był człowiekiem wszechwiedzącym. Choć każdy nerw w niej drżał, spytała:

- Dlaczego nie chcesz mnie pocałować i mieć to już za sobą? Bawiłabym się lepiej przy kolacji, gdybym nie czuła się jak mysz, na którą czyha kot.

Uśmiechnął się leniwie.

- Teraz moja kolej powiedzieć nie. Oczekiwanie jest częścią przyjemności. Ponieważ tylko tego jednego pocałunku nie możesz mi odmówić, to będę z nim zwlekał do ostatniej chwili. - Wprowadził ją do jadalni. - Więc się nie bój. Obiecuję, że nie przeskoczę przez stół, dopóki się nie posilisz.

Na pewno wiedział, że w głębi duszy obawiała się nie tego, że on nie przestanie jej dotykać, ale tego, że nie będzie miała siły go powstrzymać. Na myśl o tym umocniła się w swoim postanowieniu. Tak, był silniejszy i o niebo bardziej doświadczony, ale to wcale nie oznaczało, że musi z nim przegrać. Tylko od niej zależy, czy będzie dostatecznie silna.

Mając to właśnie na uwadze, zachęciła go do rozmowy o podróżach, chcąc uniknąć bardziej osobistych tematów. Ze zdziwieniem stwierdziła, że Nicholas zobaczył kawał Europy. Kiedy wspomniał o swym pobycie w Paryżu, spytała:

- Jak udało ci się tyle zwiedzić, skoro Napoleon nie wpuszcza Anglików na kontynent?

- Podróżując z mymi krewnymi. Nawet wojska napoleońskie nie są w stanie powstrzymać Cyganów przed wędrowaniem, dokąd chcą. Kiedy dołączyłem do kumpanii, stałem się po prostu jeszcze jednym cygańskim handlarzem koni. Nikt się nie domyślił, że jestem Anglikiem. - Rezygnując z jedzenia przesolonej zupy z porów, nalał im wina.

Clare z ulgą odsunęła swoją miseczkę; zupa była zadziwiająca niedobra.

- Gdybyś chciał się zabawić w szpiega, podróżowanie z cygańskim taborem byłoby świetną przykrywką.

Nicholas zakrztusił się kaszlem. Kiedy spojrzała na niego ze zdziwieniem, zdołał wyjaśnić:

- Wpadło nie tam, gdzie trzeba. Clare przechyliła głowę.

- Naprawdę się zakrztusiłeś? Czy tak zareagowałeś, bo cię rozszyfrowałam?

- Jesteś taka mądra, że nawet nie potrafisz człowiekowi współczuć. - W zamyśleniu wypił wino. - Myślę, że nie stanie się nic złego, jeśli ci powiem, że mój stary przyjaciel pracuje w tajnych służbach i czasami przekazuję mu informacje, które moim zdaniem mogą go zainteresować. Od czasu do czasu pełnię rolę kuriera, jeśli to nie koliduje z moimi planami. Jednak nigdy nie prowadziłem działalności szpiegowskiej. Za bardzo przypomina mi regularną pracę.

Zaintrygowało ją, dlaczego tak długo nie chciał się przyznać, że służył swojej ojczyźnie. Może nie był takim nicponiem, jakiego udawał; możliwe jednak, że kierowała nim wyłącznie chęć przygód.

Williams i Dilys weszli razem do jadalni. Dziewczyna zerkając nerwowo na hrabiego, sprzątnęła brudne naczynia. Williams postawił przed swoim panem półmisek z przypalonym jagnięciem, po czym po dał jeszcze kilka potraw. Odprawiwszy lokaja, Nicholas pokroił jagnię.

- Sądząc po zupie, Gladys nie ma pojęcia o gotowaniu. Ta pieczeń też nie wygląda zachęcająco.

Clare spróbowała twardego jak podeszwa mięsa i musiała zgodzić się z tą opinią. Nicholas ugryzł kawałek pieczeni; skrzywił się.

- Ktoś inny musi się tym zająć.

Widząc jego badawcze spojrzenie, Clare odłożyła widelec i popatrzyła na niego groźnie.

- Tak, dobrze gotuję, ale nie będę miała czasu na siedzenie w kuchni. I nie próbuj mnie przekonać, że kochanka również gotuje dla pana swego serca.

- Wcale nie myślałem o tym, żebyś traciła swój cenny czas w kuchni. - Uśmiechnął się figlarnie. - Ale kochanka może robić ciekawe rzeczy z jedzeniem. Mam ci je opisać?

- Nie!

- Może innym razem. - Wbił widelec w gotowany kartofel, który natychmiast zamienił się w nieapetyczną białą papkę. - Znasz jakąś przyzwoitą kucharkę, która pomogłaby nam rozwiązać ten problem?

- Nie, przynajmniej nie we wsi. Może znajdziesz kogoś w Swansea, ale najlepiej by było dowiedzieć się w Londynie. Tam na pewno są agencje, które specjalizują się w wyszukiwaniu francuskich szefów kuchni dla arystokratycznych domów.

- Francuzi są pełni temperamentu i większość w nich umarłaby tu z nudów. Nie ma w okolicy żadnej dobrej kucharki?

Clare zmarszczyła brwi. - Wiejska kuchnia mogłaby by być zbyt mało wyszukana dla takiego dżentelmena.

- Lubię proste jedzenie pod warunkiem, że jest smacznie przyrządzone. - Przyjrzawszy się nieapetycznie wyglądającej kartoflanej papce, odsunął ją na brzeg talerza. - Nawet pingwiny nie chciałyby tego jeść. Na pewno nie znasz jakiejś odpowiedniej osoby, która zajęłaby się naszą kuchnią - najlepiej już od jutra?

Rozbawiła ją arystokratyczna niecierpliwość Nicholasa.

- W Penreith mieszka kobieta, która przed ślubem pracowała jako kucharka w Aberdare. Nie ma żadnego przygotowania, ale ile razy częstowała mnie obiadem czy kolacją, jedzenie było pyszne. I pewnie ucieszyłaby się z tej pracy - jej mąż zginął w kopalni w zeszłym roku.

Nicholas włożył sobie na talerz łyżkę bliżej nieokreślonej potrawy. Była brązowa i rzadka.

- Co to? Nie, nie mów mi. Wolę nie wiedzieć. Jeśli uda ci się jutro sprowadzić tę wdowę, będę ci wdzięczny do grobowej deski.

- Zobaczę, co się da zrobić. - Clare zmarszczyła nos na widok zimnej, szarej, papkowatej brukselki. - Mnie też na tym zależy. Po kilku minutach żucia, Nicholas powiedział:

- Po południu miałaś trochę czasu do zastanowienia. Ciekaw jestem, czy już wiesz, co trzeba zmienić w tym domu?

- Kiedy obejrzałam pokoje na parterze, utwierdziłam się w przekonaniu, że gruntowne sprzątnięcie i wyrzucenie części rzeczy zdziała cuda. - Clare spróbowała szarlotki - była bez smaku, ale dała się zjeść. - Nie będę wprowadzała żadnych radykalnych zmian. Kiedy ożenisz się po raz drugi, twoja żona będzie miała własne plany.

Nicholas z taką siłą postawił na stole kieliszek, że mało go nie stłukł.

- O to nie musisz się martwić. Już nigdy się nie ożenię. W jego głosie zabrzmiała nuta gniewu, której Clare nigdy dotąd nie słyszała, a jego twarz tak spochmurniała, że przypominała chmurę gradową. Wyglądał jak mężczyzna, który bardzo kochał swoją żonę i nie mógł przeboleć jej straty. Świętej pamięci Caroline, wicehrabina Tregar, była córką hrabiego, wniosła więc w posagu tytuł i pieniądze. Mieszkając w Aberdare, rzadko schodziła do wsi, lecz Clare widziała kiedyś, jak Caroline jeździła konno. Żona Nicholasa była wysoka, pełna wdzięku i miała przepiękne blond włosy. Nic dziwnego, że Nicholas wciąż nie może się pogodzić z jej stratą. Jego ból musi być tym większy, że w pewnym sensie czuje się winny jej śmierci.

Clare była ciekawa, co naprawdę wydarzyło się tamtej fatalnej nocy, kiedy zginęła lady Tregar. Trudno uwierzyć, że Nicholasa ogarnęła tak nieokiełznana żądza, iż uwiódł żonę dziadka wbrew wszelkim zasadom przyzwoitości. Hrabina Emily była zaledwie parę lat młodsza od swego pasierba i choć nie brakowało jej urody, nikt nie zwróciłby na nią uwagi, gdyby Caroline znajdowała się w pobliżu.

Chyba... chyba że Nicholas tak bardzo nienawidził swojego dziadka, iż chciał go zranić w najokrutniejszy ze wszystkich sposób.

Clare żołądek podszedł do gardła na myśl, że Nicholas mógł uwieść hrabinę z tak ohydnego powodu. Wyobraźnia natychmiast nasunęła jej kilka strasznych obrazów: Nicholas i żona jego dziadka zostają złapani in flagranti; stary hrabia pada rażony apopleksją; Caroline ze strachu przed mężem ucieka z domu i zaraz ginie.

Jeśli rzeczywiście tak to wyglądało, Nicholas jest moralnie odpowiedzialny za śmierć swojej żony i dziadka, nawet jeśli nie zabił ich własnymi rękami. Jednak Clare nie mogła uwierzyć, że zachował się tak podle. Może był nieokrzesany, lecz trudno byłoby go nazwać nikczemnikiem.

Nagle uświadomiła sobie ze smutkiem, że można uwierzyć, iż zrobił to pod wpływem impulsu. Jeśli mimowolnie doprowadził do tragedii, to ma powód, by czuć się winnym.

Zniechęcona odsunęła talerz.

Nie zdając sobie sprawy z jej ponurych myśli, Nicholas powiedział:

- Masz rację. Nie ma co przeciągać tej kolacji.

Przez chwilę Clare czuła się zdezorientowana; nie mogła sobie wyobrazić, żeby ten uroczy, wesoły mężczyzna, który siedział naprzeciw niej, by zdolny do popełnienia tak okropnych czynów. Uświadomiła sobie, że jeśli ma przetrwać te trzy miesiące pod dachem Nicholasa, to musi porzucić wszelkie rozważania o jego przeszłości. W przeciwnym razie oszaleje. Już teraz patrzył na nią krzywo, zastanawiając się, co źle zrobił. Zapytała cicho:

- Czy mam odejść i pozwolić ci napić się portwajnu? Twarz mu złagodniała.

- Nie chcę porto. Ty jesteś o wiele bardziej interesująca - dokładnie taka, jaka powinna być kochanka.

- Nie wydaje mi się, żebym w tej chwili była bardzo interesująca. - Wstała od stołu. - Mogę wrócić do swojego pokoju, czy mam dotrzymywać ci towarzystwa przez cały wieczór?

On także wstał.

- Myślę, że nie wolno mi cię zmuszać, byś znosiła moją obecność przez cały czas, ale byłbym szczęśliwy, gdybyś pozostała tu z własnej woli. Jeszcze jest wcześnie.

W jego głosie zabrzmiała nuta tęsknoty. Pewnie czuł się samotny. Nie powinna się temu dziwić, ponieważ nie miał przyjaciół ani rodziny w Aberdare, jednak nie przyszło jej do głowy, że mógłby pogrążyć się w smutku. Współczucie okazało się silniejsze od potrzeby samotności.

- Jak światowcy zabawiają się wieczorami? - zapytała, a widząc znajomy błysk w jego oczach, dodała pośpiesznie: - Nie, nie zrobię tego, co myślisz.

Zachichotał.

- Nie dość, że jesteś mądra, to jeszcze potrafisz czytać w moich myślach. Skoro odrzucasz pierwszą propozycję, zagrajmy w bilard.

- Nie znasz żadnych pożytecznych zajęć? - spytała niepewnie. - Moglibyśmy spędzić miły i spokojny wieczór czytając w bibliotece.

- Może innym razem. Nie bój się, gra w bilard nie jest nieprzyzwoita. Uczciwi ludzi unikają jej tylko dlatego, że boją się wpaść w złe towarzystwo. - Uśmiech zaigrał na jego ustach. - A skoro ty i tak jesteś na mnie skazana, to nie wiem, w jaki sposób bilard mógłby pogorszyć twoją sytuację.

Zachichotała, a on wziął świece i wyprowadził ją z pokoju. Uświadomiła sobie, że prawdziwe niebezpieczeństwo tkwi nie w złym towarzystwie, lecz w śmiechu. Trudno będzie jej odwyknąć od takich wybuchów wesołości, kiedy już opuści Aberdare.

6

Sala bilardowa znajdowała się w drugim końcu domu. Podczas gdy Clare zapalała świece w zwisającym ze środka sufitu kandelabrze, Nicholas rozpalił ogień na kominku, gdyż chłód wilgotnej wiosennej nocy dawał się we znaki. Następnie zdjął ze stołu aksamitny pokrowiec, z którego wzbił się tuman kurzu. Clare kichnęła parę razy.

- Wybacz. - Złożył pokrowiec i rzucił go w kąt. - Kolejna wpadka mojej gospodyni.

- Przypuszczam, że gdybym zajęła się prowadzeniem domu, to nie miałabym czasu na odgrywanie roli twojej kochanki.

- Kurz mi nie przeszkadza - uciął. Po ustach Clare przebiegł bezwiedny, szybko stłumiony uśmiech, który fascynował Nicholasa. Prowokowanie jej do takiego uśmiechu przypominało mu zachęcanie nieśmiałego źrebaka, by wziął cukier z ręki; cierpliwość była taktyką Nicholasa.

Wyjął z szafki komplet kul bilardowych i położył je na pokrytym suknem blacie stołu.

- Chcesz grać kijem do bagatelle czy zwykłym?

- A na czym polega różnica? Podał jej kij o szerokim, spłaszczonym końcu.

- To stary sposób grania w bilard. Piłka jest przesuwana, a nie uderzana, dzięki czemu gracz nie musi pochylać się nad stołem.

- Przyłożył kij do białej bili i chcąc pokazać jej, na czym to polega, wbił jedną z kul do łuzy.

- A zwykły kij?

Zdjął marynarkę, by mieć swobodę ruchów, po czym pochylił się, wycelował i uderzył kijem w ustawione kule. Biała bila popchnęła czerwoną do łuzy, po czym odbiła się od bandy i uderzyła w drugą bilę, która także wpadła do łuzy. - Zwykły kij daje ci więcej możliwości ruchu i lepszą kontrolę nad grą Ale wydaje mi się, że będziesz wolała kij do bagatelle - jest bardziej przyzwoity.

Clare zmarszczyła ciemne brwi.

- Jak jeden kawałek drewna może być przyzwoitszy od drugiego?

- Grając kijem do bagatelle, dama nie musi się pochylać i pokazywać kostek u nóg żadnemu zdeprawowanemu mężczyźnie, który jest na sali - wyjaśnił.

jej pełne wargi złożyły się do śmiechu, lecz zacisnęła jej pospiesznie.

- Dlaczego się nie roześmiejesz? - spytał, rozbawiony. - Zachowywanie powagi w moim towarzystwie musi cię kosztować wiele wysiłku.

Zrównoważona, pobożna nauczycielka zachichotała. Nigdy by nie uwierzył, gdyby nie usłyszał tego na własne uszy.

- To prawda - potwierdziła ponurym głosem. - Jesteś urodzonym błaznem i nie zawsze mogę zachować kamienną twarz. Ale będę się starała. - Wzięła oba kije w ręce. - To bez znaczenia, którym zagram, podejrzewam bowiem, że wpadłam w szpony mistrza.

Uderzył w czerwoną bilę, kierując ją do łuzy. W połowie stołu kula wpadła na jakąś niewidoczną przeszkodę i skręciła w prawo.

- Ten stół jest tak wypaczony, że umiejętności nie na wiele się zdadzą. Nie mogę się doczekać, żeby zagrać na stole z kamiennym blatem.

- Jakie są zasady?

- Jest wiele sposobów gry w bilard, a gracze mogę wymyślać coraz to nowe, jeśli mają na to ochotę. Zaczniemy od czegoś prostego. - Wskazał ręką na stół. - Wyłożyłem sześć kul czerwonych, sześć niebieskich i jedną białą Biała bila służy do wbijania innych kul do łuzy, lecz sama nie może się tam znaleźć. Każde z nas wybiera kolor. Jeśli twoje są czerwone, to otrzymujesz punkt za każdą kulę, którą wbijesz do łuzy, a tracisz - jeśli przypadkowo wpadnie tam niebieska. Każdy gra, dopóki nie straci punktu.

Clare odłożyła kij do bagatelle, przeszła na drugi koniec stołu, pochyliła się i spróbowała uderzyć kijem bilardowym. Ciężka drewniana główka kija ześlizgnęła się z gładkiej powierzchni i wolno potoczyła się w bok. Clare zmarszczyła brwi.

- To trudniejsze, niż myślałam.

- Wszystko jest trudniejsze, niż się wydaje. To pierwsza zasada. - Podszedł bliżej. - Pozwól, że ci pokażę. Obiecuję, że nie będę patrzył na twoje kostki.

Kąciki jej ust znowu uniosły się w uśmiechu.

- Kłamca.

- Podejrzliwa kobieta. - Uniósł kij i powoli zademonstrował, jak powinna uderzać. - Przenieś ciężar ciała na prawą nogę i mocno się pochyl. Palcami lewej ręki podtrzymaj kij. Przesuń wzrok na koniec kija i spróbuj uderzyć w sam środek piłki. - Jeszcze raz wszystko jej pokazał.

Kiedy Clare się pochyliła, oparł się o stół, skrzyżował ręce na piersiach i ostentacyjnie wpatrzył się w jej kostki. Clare całkowicie go zignorowała.

Jej stopy zasługiwały na zainteresowanie, podobnie jak na ona cała. Clare nie miała figury kobiety, która przyciąga wzrok mężczyzn w zatłoczonej sali; na dodatek suknia bardziej ją szpeciła, niż dodawała urody. Jednak miała ładną sylwetkę i była pełna wdzięku. Nicholas nie mógł się doczekać, żeby ją zobaczyć w bardziej twarzowym stroju. A jeszcze bardziej pragnął ujrzeć ją nagą.

Kiedy Clare nauczyła się podstawowych rzeczy, rozpoczęli grę. Nicholas wymyślił dla siebie dodatkowe utrudnienie: punkty będą mu się liczyły dopiero wtedy, kiedy bila dwukrotnie uderzy w bandę, zanim wpadnie do łuzy. Dzięki temu Clare nie była zupełnie bez szans, tym bardziej że nie grali na idealnie gładkim stole.

Z rozbawieniem zauważył, że jego poważna nauczycielka entuzjazmuje się tą grą jak dziecko - złości się, kiedy nie trafia, promienieje szczęściem, gdy bila ląduje w łuzie. Zastanawiał się, jak często robiła coś wyłącznie dla przyjemności, i doszedł do wniosku, że bardzo rzadko; pewnie całe życie poświęciła ciężkiej pracy i dobrym uczynkom.

Nie ulegało wątpliwości, że teraz dobrze się bawi. Ułożyła w rzędzie dwie czerwone bile i pochyliwszy się nad stołem, ostrożnie układała trzecią. Kilka pasemek włosów wysunęło się jej z węzła i opadało miękkimi lokami na twarz. Ta poza podkreślała także piękny kształt pośladków. Szalenie go kusiło, by ich dotknąć.

Pohamował się z żalem, nie chcąc psuć miłej atmosfery. Kiedy Clare się nie złościła, była wspaniałą towarzyszką - inteligentną, dowcipną, rozumiejącą ludzką duszę.

Strzeliła, lecz niecelnie. Biała bila potoczyła się w bok.

- Niech to gęś kopnie! Jeszcze jedno złe uderzenie. Uśmiechnął się szeroko. Może sama gra nie była nieprzyzwoita, lecz trudno zaprzeczyć, że mówienie o piłkach, strzałach, uderzeniach i luzach wywoływało przyjemne skojarzenia u kogoś tak lubieżnego jak on.*¹ Na szczęście Clare była tak niewinna, że nie zdawała sobie sprawy ze sprośności ich rozmowy.

- Co za język, Clarissimo - powiedział z dezaprobatą. - Może gra w bilard naprawdę obniża morale.

Zakryła ręką usta, by nie widział, że się uśmiecha.

- Uważam, że to wina złego towarzystwa, a nie bilardu. Nicholas spojrzał na nią z uznaniem, po czym pochylił się nad stołem i oddał strzał. Poruszał się z kocim wdziękiem. Jego biała koszula podkreślała szerokie ramiona i wąskie biodra. Rzeczywiście był niebezpieczny; smagły i diabelnie przystojny - marzenie każdej dziewczyny, przekleństwo każdego troskliwego ojca Niechętnie odwróciła wzrok od swego kompana.

Nicholas szybko się nauczył omijać piłką nierówności stołu i nawet z wprowadzonymi przez siebie utrudnieniami udało mu się wbić ostatnie cztery piłki do łuzy. Tym samym skończył grę.

- Całe szczęście, że nie graliśmy na pieniądze - zauważyła - Byłabym już bez grosza.

Dumny ze zwycięstwa, powiedział wspaniałomyślnie:

- Jak na początek, bardzo dobrze ci szło, Clare. Jeśli będziesz dużo grała, zostaniesz mistrzynią.

Niesłychanie się ucieszyła, choć w uszach pobożnej dziewczyny nie powinno to zabrzmieć jak komplement.

- Zagramy jeszcze raz?

Stojący na kominku zegar wybił godzinę. Zerknąwszy nań, powiedziała ze zdziwieniem:

- Już jedenasta.

Tak niewiele czasu pozostało do północy; lada chwila nastąpi to, czego tak się obawiała przez cały dzień. Jej dobry nastrój natychmiast się ulotnił.

Łudząc się nadzieją, że Nicholas zapomniał, iż ma prawo ją pocałować, rzekła.

- Pora udać się na spoczynek. Jutro muszę zrobić masę rzeczy - pojechać do Penreith i znaleźć kucharkę, załatwić ci wejście do kopalni, upewnić się, że moja przyjaciółka, Marged, daje sobie radę w szkole. Będę miała pełne ręce roboty.

Powiesiła kij do bilarda na stojaku i odwróciła się do drzwi. Zanim zdążyła zrobić krok, Nicholas zagrodził jej drogę trzymanym w ręce kijem.

- Nie zapomniałaś o czymś? Wzdrygnęła się.

- Nie. Miałam nadzieję, że ty zapomnisz. Przyglądał się jej z lubieżnym wdziękiem.

- O pocałunku, na który czekam przez cały dzień? Wykluczone.

Opuścił kij i zrobił krok w jej stronę. Kiedy podniósł rękę, odchyliła w popłochu głowę, lecz widząc, że Nicholas chciał tylko odwiesić kij, poczuła się jak idiotka.

Kiedy to zrobił, popatrzył na nią w zamyśleniu.

- Czy to, że mam cię pocałować, wydaje ci się takie okropne? Jeszcze żadna kobieta na mnie nie narzekała. Wręcz przeciwnie.

Opierała się plecami o ścianę i nie mogła się już bardziej cofnąć.

- No więc zrób to wreszcie - powiedziała ostrym tonem. Nagle błysk zrozumienia pojawił się w jego oczach. Trzymając ją za podbródek, uniósł jej głowę, tak że spojrzała mu prosto w oczy.

- Clare, czy nigdy nie całowałaś się... namiętnie?

Nie potrafiąc zaprzeczyć temu upokarzającemu faktowi, powiedziała bezbarwnym głosem:

- Żaden mężczyzna tego nie chciał.

Nicholas nie wyśmiał jej braku doświadczenia ani lęku przed tym, co się stanie; okazał wyrozumiałość, tak jak w przypadku bilardu.

- Zapewniam cię, że wielu mężczyzn marzyło, żeby cię pocałować, lecz tak bardzo ich onieśmielałaś, że żaden z nich nie odważył się tego zrobić. - Zaczął uderzać kciukiem w jej wargi.

- Uspokój się, Clarissimo. Pragnę cię zachęcić, nie sterroryzować.

Jego rytmiczne ruchy były szalenie zmysłowe; ogarnęło ją większe wzburzenie niż poprzedniego dnia, kiedy rozplótł jej włosy. Rozchyliła usta i instynktownie dotknęła językiem jego palca. Poczuła smak soli i mężczyzny. Zaczerwieniła się ze wstydu, kiedy uprzytomniła sobie, jak śmiało się zachowuje.

Nie zwracając uwagi na jej onieśmielenie, powiedział:

- Skoro to pierwszy prawdziwy pocałunek, nie będę próbował żadnych sztuczek. W końcu mamy przed sobą całe trzy miesiące.

- Położył jej ręce na ramionach i pochylił głowę.

Zacisnęła usta, przygotowując się na jego gwałtowny atak. Tymczasem, zamiast całować wargi, przycisnął usta do jej delikatnej szyi.

Clare nie mogła złapać oddechu; myślała, że jest gotowa na jego pocałunek, lecz okazało się, że zupełnie nie potrafi się bronić przed jego niespodziewanymi pieszczotami. Palił ją wewnętrzny żar; fala gorąca zalewała jej ciało, krew coraz szybciej krążyła w żyłach, pulsując w najbardziej intymnych, wstydliwych miejscach.

- Masz cudowną skórę - wyszeptał, drażniąc ustami jej szyję i ramię. - Jedwabistą, delikatną i ponętną.

Wydawało się jej, że powinna coś zrobić, lecz nie miała pojęcia co. Z wahaniem objęła go w pasie, dotykając jego umięśnionego ciała przez batystową koszulę.

Poczuła na twarzy jego gorący oddech; po chwili Nicholas ugryzł ją delikatnie w ucho, co było równie podniecające jak muśnięcie jego ust. Jej palce błądziły niespokojnie po jego plecach.

Kiedy zaczął gładzić jej ramiona, zamknęła oczy i poddała się jego pieszczotom, unoszona przez ocean namiętności. Włosy rozsypały się jej na ramiona, muskając wrażliwą skórę tak delikatnie jak piórko. Miała wrażenie, że cała jest z wosku i Nicholas może ją dowolnie formować.

Poczuła lekkie szarpnięcie z tyłu szyi, po czym jego ręka zsunęła się trochę, masując zmysłowo jej plecy między łopatkami. Z przerażeniem zorientowała się, że rozpiął górny guzik jej sukni. Kiedy zabrał się za następny, wykręciła się na pięcie.

- Czy czas przeznaczony na pocałunek nie jest ograniczony? - spytała ze sztucznym spokojem. - Dzisiaj na pewno go przekroczyłeś.

Nie próbował jej zatrzymać. Może oddychał nieco szybciej niż zwykle, ale poza tym nie wydawał się poruszony niczym, co się między nimi wydarzyło.

- Pocałunek może trwać w nieskończoność - odparł łagodnie. - Kończy się wtedy, kiedy jedno ma dość.

- Świetnie. A więc mamy to już za sobą. - Trzęsącymi się rękami zapięła guzik sukni.

- Czy było tak źle, jak przewidywałaś, Clarissimo? Sprawiałaś wrażenie zadowolonej.

Wolałaby nie odpowiadać na to pytanie, lecz wrodzona uczciwość kazała jej potwierdzić.

- Bo... byłam.

Delikatnie niczym motyl dotknął jej rozpuszczonych włosów. Mogłaby tego nie zauważyć, ale zauważała wszystko, co robił. Zamknęła na chwilę oczy, a kiedy je otworzyła, napotkała jego wzrok.

- Arystofanes powiedział, że chłopcy dla żartu rzucają kamieniami w żaby, a one umierają naprawdę. Złamiesz mi życie, a później pójdziesz swoją drogą, nie odwracając się nawet za siebie. Tak, mój panie, przerażasz mnie.

Nicholas osłupiał.

- Tylko surowe zasady można łamać. Pewnie w twoim życiu przydałyby się jakieś zmiany.

- Co za głębokie przemyślenia. - Skrzywiła się. - Cztery lata temu przewróciłeś swoje życie do góry nogami. Czy jest ci dzięki temu lepiej, czy jesteś bardziej szczęśliwy?

Jego twarz przybrała zacięty wyraz.

- Najwyższa pora iść spać. Jutro jadę do Swansea, więc zobaczymy się przy kolacji. - Podniósł zakurzony pokrowiec i rzucił go na stół.

Clare wzięła świece z szafki, w której trzymano sprzęt do gry w bilard, i wyszła - a raczej wybiegła z pokoju. Zatrzymała się dopiero w swojej sypialni. Przekręciła klucz w drzwiach, odstawiła lichtarz i zagłębiła się w wyściełanym fotelu; przycisnęła ręce do skroni.

Ma za sobą jeden dzień i jeden pocałunek. Jak, u licha, zniesie ich jeszcze dziewięćdziesiąt?

Nie tylko czuła się szczęśliwa w objęciach mężczyzny, który nie był jej mężem, i który nie miał wobec niej uczciwych zamiarów, ale wręcz nie mogła się doczekać, żeby znowu wziął ją w ramiona. Dla własnego dobra powinna natychmiast opuścić Aberdare. Mieszkańcy wioski mogą sarni się o siebie zatroszczyć. Nikt jej nie prosił, by poświęciła się dla Penreith; zrobiła to wyłącznie z poczucia obowiązku.

Na myśl o wyjeździe natychmiast ochłonęła. Hrabia chciał pomóc setkom ludzi i szaleństwem byłoby zaprzepaścić taką szansę tylko dlatego, że nerwy odmówiły jej posłuszeństwa. Zareagowała zbyt gwałtownie, pewnie dlatego, że było to zupełnie nowe doświadczenie życiowe; jutro nie pozwoli się tak podejść.

Przebrała się we flanelową koszulę nocną, zaplotła długi warkocz, wskoczyła do ogromnego łóżka i wmówiła sobie, że zaraz zaśnie. Musi zebrać w sobie siły, jeśli chce wygrać z hrabią Demonem.

Nicholas stał przed kominkiem i patrzył na żarzące się węgle. Dom wydawał mu się mniej ponury, kiedy była w nim Clare, jednak ta kobieta budziła w nim niepokój. Może dlatego, że nie był przyzwyczajony do takich niewiniątek. Brak doświadczenia Clare i jej niezwykły zmysł praktyczny był dziwnie podniecający. I przez chwilę, zanim rozsądek wziął górę, poddała się jego dotykowi z taką ochotą, z jaką wierzba chyli się ku słońcu.

Chciał ją nauczyć, że pożądanie nie jest grzechem. I chciał, do diabła, zrobić to dzisiaj.

Przeklinając umowę, przez którą dalsze próby uwodzenia Clare musiał odłożyć na następny dzień, zabębnił nerwowo w marmurową płytę nad kominkiem. Wspomnienie ogromnych oczu Clare i jej jedwabistej skóry będzie go prześladowało przez całą noc.

Nagle odchylił głowę i roześmiał się głośno. Może jest zawiedziony, ale już od dawna nie czuł w sobie tyle energii. I bez wątpienia zawdzięcza to tej bezczelnej dziewczynie.

Clare otworzyła cicho drzwi szkolnego budynku i stanęła na końcu prosto urządzonej, pobielonej wapnem sali. Większość uczniów zajęta była indywidualną pracą, bo Marged prowadziła po cichu lekcję arytmetyki z najmłodszymi dziećmi.

Głowy odwróciły się w stronę Clare, po czym rozległy się szepty i chichoty. Marged także podniosła wzrok. Uśmiechnęła się i powiedziała z wdziękiem:

- Pora na lunch. Powiedzcie „dzień dobry” pannie Morgan, a potem zmykajcie na dwór.

Dzieci zaczęły tłoczyć się wokół Clare, tak jakby nie było jej przez miesiąc, a nie przez jeden dzień. Kiedy przywitała się z nimi i obsypała pochwałami („Naprawdę już umiesz odejmować, Ianto? To wspaniale”) podeszła do Marged i uściskała ją mocno.

- Jak ci idzie?

Przyjaciółka ze śmiechem przysiadła na brzegu zniszczonego biurka.

- Wczoraj myślałam, że nie dam sobie rady. Gdybyś tu była, błagałabym cię na klęczkach, żebyś wróciła do szkoły. Ale dzisiaj idzie mi już trochę lepiej. Mam nadzieję, że w ciągu dwóch tygodni nabiorę wystarczająco dużo wprawy. - Nawinęła na palec kosmyk jasnych włosów, dobierając w myśli słowa. - To ciężka praca, ale czuję się taka szczęśliwa, kiedy coś tłumaczę i widzę zrozumienie w twarzy dziecka. Nie potrafię tego dobrze opisać. - Roześmiała się. - Ale ty przecież wiesz, o co mi chodzi.

Z pewnym bólem Clare uświadomiła sobie, że choć żarliwie wierzyła w swoje powołanie, dopiero po paru latach uczenia prowadzenie lekcji zaczęło jej sprawiać taką przyjemność. W głębi duszy często się nudziła robiąc z dziećmi ćwiczenia lub powtórki. Może dlatego tak chętnie podjęła wyzwanie, jakie rzucił jej Nicholas; przyjemnie było zmierzyć się z przebiegłym mężczyzną, którego reakcji nie dało się przewidzieć i który był tak samo inteligentny jak ona.

Czując się trochę winna z tego powodu, powiedziała:

- Hrabia Aberdare chce zwiedzić kopalnię, żeby zobaczyć, jakie warunki panują na dole, wolałby jednak nie korzystać z pomocy Madoca. Czy Owen mógłby mu wszystko pokazać?

Marged zagryzła wargi.

- Jeśli Madoc się o tym się dowie, Owen może mieć kłopoty.

- Wiem, że to niebezpieczne - przyznała Clare - lecz jeśli zdarzy się najgorsze i wyrzucą go z kopalni, hrabia znajdzie mu inną pracę. Na razie nie mów o tym nikomu poza Owenem, ale hrabia mówi, że jest gotów wznowić wydobycie łupków.

- Więc ci się udało! Clare, jesteś wspaniała.

- Nie ma co dzielić skóry na niedźwiedziu, lecz na razie wszystko idzie dobrze. On nawet się zgodził porozmawiać z hrabią Michaelem Kenyonem o kopalni, ale wydaje mi się, że moja opowieść mu nie wystarcza. Chce na własne oczy zobaczyć szyb.

- To dobrze, ktoś, kto nigdy nie był na dole, nie zrozumie, na czym polega niebezpieczeństwo. - Marged zastanowiła się przez chwilę. - Madoc codziennie o dwunastej chodzi na obiad do domu i wraca dopiero po dwóch godzinach, więc jutrzejszy dzień jest tak samo dobry jak każdy inny na oprowadzenie hrabiego po kopalni. Powiem o tym Owenowi, kiedy wróci wieczorem do domu. Gdyby okazało się, że to niemożliwe, przyślę ci wiadomość do Aberdare, ale jeśli się nie odezwę, przyprowadź go jutro parę minut po dwunastej. - Powiedziała to wszystko, po czym skierowała na przyjaciółkę swe bystre spojrzenie. - Jak sobie radzisz z hrabią Demonem?

- Całkiem dobrze. - Clare wzięła z biurka złamane gęsie pióro do pisania oraz scyzoryk i automatycznie zaczęła je ostrzyć. - Wcale nie był zadowolony, że podjęłam jego wyzwanie, ale teraz chętnie mnie widzi w swoim domu.

- Co będziesz tam robić?

Scyzoryk gwałtownie ześlizgnął się z pióra, i o mało nie przeciął jej palca.

- Zanosi się na to, że będę znakomitą gospodynią. Hrabia upoważnił mnie do zatrudnienia dodatkowej służby, zrobienia generalnych porządków i wprowadzenia takich zmian w wystroju wnętrza, by Aberdare zaczęło przypominać prawdziwy dom.

- Co Rhys Williams myśli o tym wszystkim?

- Rozmawiałam z nim dziś rano przed przyjazdem do Penreith. Jest zachwycony. Trudno utrzymać porządek w tak wielkim domu, jeśli ma się do pomocy tylko dwie pokojówki. - Jeszcze raz spróbowała zatemperować pióro. - Cały ranek spędziłam we wsi, przyjmując ludzi do pracy - na razie tylko na jakiś czas, ale może zostaną na stałe, jeśli hrabia postanowi zatrzymać dom.

- Chyba nie było problemu ze znalezieniem ludzi? Clare kiwnęła głową.

- Żadnego. Wszyscy od razu poszli do Aberdare. Rhys Williams potrzebuje co najmniej dwunastu osób do sprzątania, a pani Howell musi się zająć kuchnią. No, ale dzięki temu dom wkrótce będzie nie do poznania.

- Czy hrabia Aberdare zrobił coś, co potwierdzałoby jego opinię rozpustnika?

Nóż przeciął piórko na pół.

- Przepraszam, zniszczyłam ci pióro. - Clare odłożyła scyzoryk na biurko. - Mnie się wydaje, że jest raczej samotny niż rozpustny. Pewnie wciąż nie może się pogodzić ze stratą żony. Chyba jest zadowolony, że ma damę do towarzystwa - kogoś, komu może podokuczać.

- To chyba o wiele ciekawsze niż prowadzenie domu.

- Och, byłabym zapomniała. Widziałam te słynne „dziwne” zwierzęta. To są pingwiny, najbardziej fascynujące stworzenia, jakie można sobie wyobrazić. Hrabia powiedział, że dzieci też mogą przyjść i je zobaczyć.

- Cudownie! Może za parę tygodni, kiedy pogoda będzie ładniejsza, zrobimy sobie szkolny piknik. Nie powinniśmy mieć problemów z pożyczeniem paru wozów z końmi.

Rozmowa zeszła na temat szkoły. Clare przez pewien czas odpowiadała na pytania Marged, po czym pożegnała się z nią i wróciła do Aberdare.

W domu wrzało jak w ulu. W hallu i salonie roiło się od ciężko pracujących ludzi, a ponieważ wszyscy byli Walijczykami, umilali sobie czas wspólnym śpiewaniem. Słysząc wesołe piosenki, które rozlegały się w całym domu, Clare wyobraziła sobie przez chwilę, jak przyjemnie mogłoby być w Aberdare.

Kiedy w oszołomieniu rozglądała się dokoła, Rhys Williams oderwał się od czyszczenia mosiężnych gałek i przywitał się z nią. Jeszcze nigdy nie widziała, żeby był taki ożywiony.

- Dom wraca do życia - powiedział z dumą. - Posłuchałem pani rady i skoncentrowałem nasze wysiłki na hallu i salonie, bo to powinno wywrzeć największe wrażenie na hrabim.

- Na mnie to robi wrażenie. - Clare weszła do salonu i z podziwem pokiwała głową. - Wystarczy wyrzucić trochę mebli i ozdób, i od razu robi się ładniej. Aż trudno uwierzyć! - Tak wiele sprzętów wyniesiono z salonu, że zrobiło się dużo pustego miejsca, które teraz trzeba było czymś zapełnić. - Jego lordowska mość powiedział, że dużo mebli przechowuje się na strychu. Czy może tam być coś odpowiedniego do salonu?

- Jest tam parę pięknych rzeczy. Pokażę je pani. - Lokaj powiesił szmatkę do polerowania na gałce od drzwi, wziął od Clare czepek i szal, po czym zaprowadził ją na górę.

- Ostatnimi laty dom był tak okropnie zaniedbany, że często się zastanawiałem, co bym z nim zrobił, gdyby należał do mnie. Pokoje są duże i ładne, i przy odrobinie wysiłku Aberdare mogłoby się stać wspaniałą rezydencją. Lecz nie mogłem nic zrobić bez polecenia jego lordowskiej mości.

Zatrzymali się, by zapalić lampy naftowe, po czym zaczęli wchodzić wąskimi schodami na strych. Clare rzekła:

- Skoro hrabia zezwolił na wprowadzenie zmian, to opowiedz mi o swoich pomysłach. Może będziemy mogli je wykorzystać.

Williams przeprowadził ją przez zatłoczone poddasze na mały stryszek.

- Wstawiłbym te meble z powrotem do salonu; zawsze tam stały. Są stare, pochodzą z połowy ubiegłego stulecia, lecz zostały pięknie wykonane i prezentują się bardzo wytwornie. - Strzepnął kurz z niewielkiej sofy. - Straciła swe miejsce na dole przez kaprysy mody. Lady Tregar lubowała się w kanapach, których nogi były pokryte skórą z krokodyla. - Prychnął cicho. - Najlepszy dowód, że staranne wychowanie nie zawsze idzie w parze z dobrym gustem.

Clare uśmiechnęła się. Była w niezwykle dogodnej sytuacji; William nie tylko spełniał z ochotą jej polecania, ale był wobec niej szczery, gdyż wciąż traktował ją jak bratnią duszę. Wiedząc, że nie powinna plotkować, ale nie mogąc się oprzeć, by nie skorzystać z okazji, spytała:

- Jaka była hrabina Tregar?

Twarz lokaja przybrała kamienny wyraz.

- Trudno mi coś powiedzieć, panno Morgan. Wtedy nie byłem jeszcze lokajem i bardzo rzadko widywałem jej lordowską mość. Była bardzo piękna, oczywiście. - Po chwili dodał: - Chciałaby pani zobaczyć jej portret?

- Och, tak. Nie wiedziałam, że tu jest.

- Stary hrabia zamówił go po ślubie swego wnuka. - William zaprowadził Clare do oddzielnego pomieszczenia. Wzdłuż jednej ze ścian biegła duża drewniana półka z przegródkami, które w większości były przykryte kawałkami materiału. - Poprosiłem stolarza, żeby to zrobił. W ten sposób można bezpiecznie przechowywać obrazy.

Wyciągnął i odsłonił jeden z nich, po czym podniósł lampę, by oświetlić płótno. Był to doskonały portret młodej kobiety przebranej za nimfę. Dziewczyna stała na łące usianej kwiatami, wiatr rozwiewał jej złociste włosy i oplatał bujne ciało miękką białą tkaniną.

Clare przyjrzała się uważnie idealnie pięknej twarzy, zimnym zielonym oczom i nieśmiałemu uśmiechowi, za którym pewnie kryła się jakaś tajemnica. Tak wyglądała kobieta, którą Nicholas poślubił, z którą dzielił łoże i która prześladowała go po nocach, wywołując w nim poczucie winy i żalu.

- Kiedyś widziałam z daleka hrabinę Tregar, lecz jest jeszcze ładniejsza, niż mi się wydawało.

- Nie miałem okazji jej się przyjrzeć - odparł Williams.

- Dlaczego ten portret nie wisi na dole?

- Przypuszczam, że hrabina wdowa kazała wynieść go na strych, zanim zamknęła dom i wyjechała do Londynu.

To musiała być Emily Davies, druga żona hrabiego. Ciekawe, czy kochała niesfornego wnuka swego męża i była zazdrosna o jego śliczną żonę? Jeśli tak, to nic dziwnego, że obraz wyrzucono na strych.

Clare sposępniała Ten dom krył w sobie za dużo tajemnic; może pora, by część z nich wyszła na jaw?

- Ten portret będzie dobrze wyglądał nad jednym z kominków w salonie. Zabierz go na dół.

William chciał zaprotestować, lecz zmienił zdanie.

- Wedle życzenia, panno Morgan. - Po chwili zastanowienia, spytał: - A może ten obraz powiesi pani nad drugim kominkiem? On zawsze wisiał w salonie. Hrabina wdowa kazała go wynieść razem z portretem hrabiny Tregar.

Wyciągnął jeszcze jedno płótno, przedstawiające naturalnych rozmiarów portret starego dziedzica. Sądząc po przyprószonych siwizną włosach, obraz namalowano pod koniec życia hrabiego. Jednak mimo podeszłego wieku wciąż był postawnym, energicznym mężczyzną o tym samym, co zawsze, aroganckim wyrazie twarzy. Sprawiał imponujące wrażenie, lecz Clare wiedziała, że Nicholas nie chciałby codziennie na niego patrzeć.

- Nie, ten zostaw tutaj. Zobaczę, czy jest tu jeszcze coś ciekawego.

Znalazła dwa urocze pejzaże, które warto było powiesić na dole. Na samym końcu zobaczyła jeszcze jeden portret; tym razem z płótna spoglądał na nią sam Nicholas. Stał uśmiechnięty, trzymając konia za uzdę, a u jego stóp leżały ogary. Clare wstrzymała oddech, nie mogąc się oprzeć urokowi tego przystojnego, roześmianego młodzieńca. To był Nicholas, który ją fascynował, gdy była dzieckiem.

Po chwili z zakłopotaniem zmarszczyła brwi. Ubrany był jakoś dziwnie, zupełnie niemodnie, a na dodatek miał zbyt jasną karnację.

- Czy to może być ojciec jego lordowskiej mości? Williams kucnął i przyjrzał się małej tabliczce umieszczonej na ramie.

- Czcigodny Kenrick Davies. - Lokaj wyprostował się. - Opuścił dom, zanim zacząłem tu pracować. Już raz widziałem ten portret, lecz wydawało mi się, że przedstawia panicza Nicholasa.

- Powieś go nad kominkiem, który jest bliżej hallu, a hrabinę Tregar nad drugim. - Clare wytarła ręce w spódnicę. - Jeśli szczęście nam dopisze, urządzimy salon, zanim hrabia Aberdare wróci ze Swansea.

A kiedy wróci, Clare zobaczy, jak hrabia zareaguje na widok portretu swej dawno zmarłej żony.

7

Słońce chyliło się już ku zachodowi, kiedy skończyli urządzać salon. Clare podziękowała wszystkim, którzy jej pomagali, po czym zwolniła ich do domu.

Zanim poszła na górę, żeby wziąć kąpiel, jeszcze raz rzuciła okiem na salon. Czyjś krytyczny wzrok mógłby zauważyć, że ściany należało jeszcze raz pomalować, a obicia mebli miały już za sobą okres świetności, lecz ogólne wrażenie było bardzo dobre. Mając nadzieję, że Nicholas będzie zadowolony, weszła do hallu i z radością wciągnęła powietrze. Nowa kucharka, pani Howell, cały dzień pracowała bez wytchnienia i teraz po domu rozchodził smakowity zapach pieczonego mięsa i świeżego chleba.

Ku jej zdziwieniu właśnie w tym momencie hrabia - z potarganymi włosami i szpicrutą w ręku - wszedł wolnym krokiem do hallu.

- Witaj, Clare - powiedział z uśmiechem. - Miałaś udany dzień?

Zaczęła się zastanawiać, dlaczego błoto na jego płaszczu i butach dodaje mu tylko uroku, a plamy na jej sukni przynoszą jej ujmę. Życie nie jest sprawiedliwe. Żałując, że nie wrócił pół godziny później, odparła:

- Bardzo. A ty?

- Wpadłem na trop inżyniera, który zbudował większość kolejek górniczych w Merthyr Tydfil , i znalazłem dobre miejsce na budowę portu. Resztę opowiem ci przy kolacji. - Pociągnął nosem. - Coś wspaniale pachnie. Udało ci się zwabić tu kucharkę?

- Tak, i to nie jest moje jedyne osiągnięcie. - Starając się nie okazywać zdenerwowania, dała mu znać, by wszedł do salonu.

Zatrzymał się tuż za progiem i gwizdnął cicho ze zdziwienia.

- Dobry Boże, tak tu jasno i przytulnie, że aż trudno uwierzyć, iż to ten sam dom. Jak ci się udało dokonać tego w tak krótkim czasie?

- To nie moja zasługa. Pomysł wyszedł od Williamsa, a całą pracę wykonali służący, których zatrudniłam dzisiaj rano.

- Chcąc się jeszcze raz upewnić, spytała: - Podoba ci się?

- Bardzo. - Nicholas obdarzył ją zniewalającym uśmiechem, po czym zaczął rozglądać się po pokoju. Dotykając słodko pachnących goździków, których cały bukiet stał w wazonie, spytał:

- Gdzie znalazłaś kwiaty o tej porze roku?

- Chcesz, to wierz, nie chcesz, to nie wierz, ale wzięłam je z twojej szklarni. Przez ostatnie cztery lata ogrodnik sadził kwiaty i warzywa, bo nikt mu nie powiedział, by przestał to robić.

Hrabia rzucił jej zdziwione spojrzenie. - Stary Iolo z drewnianą nogą? - Kiedy Clare kiwnęła głową, powiedział: - Nie mogę ochłonąć z wrażenia, że miałem taką władzę nad Aberdare, nawet wtedy, kiedy w ogóle nie myślałem o tej posiadłości. Iolo, Williams i inni służący, którzy wykonywali swoją pracę przez te wszystkie lata - nie zasługuję na taką lojalność.

- Nie, nie zasługujesz - nieco opryskliwym tonem potwierdziła Clare. - Ale może to cię pocieszy, że pracowali bardziej dla pieniędzy niż przez lojalność wobec ciebie. Przypuszczam, że Iolo sprzedawał nikomu niepotrzebne kwiaty i warzywa na targu w Penreith, i całkiem nieźle mu się wiodło podczas twojej nieobecności.

- Mimo to... - Nicholas umilkł, gdy jego wzrok padł na portret Kenricka Daviesa. Po długiej chwili milczenia spytał cicho: - Mój ojciec?

- Tak wynika z podpisu. Obraz był na strychu. Nigdy go nie widziałeś?

- Nigdy. Pewnie mój dziadek kazał go tam zanieść, kiedy wydziedziczył mojego ojca. - Przyjrzał się uważnie portretowi. - Teraz rozumiem, dlaczego nigdy nie kwestionowano mojego pochodzenia.

- Pamiętasz ojca?

- Trochę. Ciągle się śmiał. Podejrzewam, że życie wśród Cyganów traktował jak zabawę. Podobało mu się, ale gdyby nie umarł z gorączki, to pewnie wróciłby do normalnego świata. - Odwrócił się i zaczął spacerować po pokoju. - Podoba mi się, że meble ustawiłaś tak, by można było swobodnie rozmawiać w małych grupkach. Dzięki temu salon stał się bardziej przytulny.

Clara ucieszyła się; to był jeden z jej własnych pomysłów. Zaczęła przechadzać się wzdłuż ściany, nie spuszczając wzroku z Nicholasa - obserwowała wyraz jego twarzy i reakcje, chcąc wiedzieć, co podoba mu się najbardziej, a co najmniej. Nicholas musiał wszystkiego dotknąć, żeby ocenić zmiany: przesunął delikatnie dłonią po błyszczącym blacie stołu, który zrobiono z drzewa atłasowego, dźgnął szpicrutą miękkie poduszki fotela, czubkiem buta sprawdził grubość perskiego dywanu, który do tej pory leżał zwinięty na poddaszu.

Spojrzawszy na Clare, otworzył usta, by coś powiedzieć, po czym zamarł z przerażenia.

- A to, do jasnej cholery, skąd się tu wzięło?

Jego wybuch złości był tak niespodziewany, że Clare natychmiast zdrętwiała ze strachu. Lecz po chwili przypomniała sobie, że stoi pod portretem hrabiny Tregar. Przełknąwszy ślinę, odparła:

- Ze strychu.

Nicholas podniósł szpicrutę i z wściekłością wymierzył cięcie. Oniemiała ze zgrozy Clare instynktownie zasłoniła twarz ramieniem.

Rozległo się ciche świśnięcie, po którym nastąpił nieprzyjemny trzask. Clare nic nie czuła; przez chwilę sądziła, że po uderzeniu straciła przytomność.

Dopiero kiedy hrabia powtórnie uderzył szpicrutą, zorientowała się, że to nie ona była celem jego ataku. Bat bezlitośnie smagał utrwaloną przez malarza twarz jego zmarłej żony.

Warknął:

- Zabierz to stąd! Natychmiast!

Odwrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi z takim impetem, że szkła w lampach zadrżały.

Oszołomiona Clare opadła na fotel. Oczekiwała, że zdziwi się lub zasmuci na widok portretu, i nawet ułożyła sobie w głowie krótką mowę o tym, że należy pogodzić się z losem i żyć dalej. Lecz swym wybuchem wściekłości zbił ją z pantałyku. Możliwe, że ta złość wypływała z mężowskiego żalu i poczucia winy, lecz na jego twarzy widać było nienawiść, a nie miłość.

Trzęsącymi się rękami zadzwoniła na Williamsa. Wszedł natychmiast, spoglądając na nią niepewnym wzrokiem.

- Jego lordowskiej mości nie podobały się zmiany?

- Był nimi zachwycony. To ten portret wyprowadził go z równowagi. - Wskazała ręką na obraz. - Trzeba go stąd zabrać. I to natychmiast.

Oczy lokaja rozszerzyły się ze zdziwienia, kiedy zobaczył, że płótno zostało zniszczone; przez piękną twarz hrabiny Tregar biegły dwa równe cięcia i układały się w literę X. Spojrzał ponownie na Clare, lecz nie zadał żadnego pytania.

- Zaraz go zdejmę. Czy ściana ma zostać pusta? Clare spróbowała zebrać myśli.

- Powieś obraz, na którym namalowano stary zamek o zachodzie słońca Oba płótna mają zbliżone wymiary.

Po czym poszła na górę i kazała przygotować sobie kąpiel. Tym razem Dilys miała pomocnicę; dziewczęta nosiły gorącą wodę, rozmawiając ze sobą wesoło. Dom zaczynał funkcjonować normalnie.

Ciepła kąpiel przyniosła ukojenie rozstrojonym nerwom i bolącym mięśniom. Clare postanowiła przez resztę wieczoru udawać, że nic się nie wydarzyło. A więc powinna się odpowiednio ubrać i przygotować psychicznie do pełnienia roli uroczej gospodyni.

Wytarła się i dokładniej niż poprzedniego wieczoru upięła włosy. Musiała założyć tę samą niebieską suknię, ponieważ nie miała żadnego innego odpowiedniego stroju. Przygotowana na przykrości, zeszła na dół.

W saloniku nikogo nie było, ale Nicholas pojawił się, gdy zegar wybił szóstą. Był ubrany tak samo starannie jak poprzedniego wieczoru.

- Możemy od razu iść na kolację? Chciałbym zobaczyć, na co stać naszą nową kucharkę.

Odczuła bezgraniczną wdzięczność, widząc, że on też ma zamiar udawać, iż nie doszło do żadnej sceny w salonie. Lecz kiedy podał jej ramię, przez rękaw eleganckiej czarnej marynarki poczuła naprężone mięśnie. Złość jeszcze z niego nie wyparowała, lecz przynajmniej nie gniewał się na Clare.

Nicholas nieco się odprężył, kiedy Williams wspólnie z nowym lokajem podali obiad. Ustawiwszy półmiski na stole, służący zamierzali bezgłośnie się wycofać, gdy Nicholas powiedział:

- Williamsie, zdaję sobie sprawę, że przyczyniłeś się do upiększenia salonu. Dobra robota.

Lokaj zaczerwienił się z radości i rzucił Clare wdzięczne spojrzenie.

- Dziękuję, wasza lordowska mość. Cieszę się, że mogłem pomóc.

Clare podziwiała Nicholasa, który świetnie się orientował, że paroma pochwałami można zdobyć szacunek i sympatię służby. Z tego, co słyszała, stary hrabia nigdy się tego nie nauczył.

Kiedy Nicholas pokroił udziec, zauważył:

- Znowu pieczone jagnię, lecz tym razem przyrządzone jak należy. Z dobrym sosem i górą galaretki jagodowej.

- To specjalność pani Howell.

Pieczone kartofle były ciepłe i chrupiące, szparagi miękkie, a mięso smażonego pstrąga łatwo odchodziło od ości. To był najlepszy posiłek, jaki Clare jadła od miesięcy. Gdyby Nicholas zaczął narzekać, że potrawy są mało wyszukane, wylałaby mu krem z porów na głowę; jednak jadł z widocznym apetytem, a nawet dołożył sobie wszystkiego.

Po skończeniu posiłku odsunął talerz i westchnął z zadowoleniem.

- Daj pani Howell dwa razy wyższą pensję. Clare omal nie upuściła widelca.

- Nawet nie wiesz, ile ona zarabia.

- Na pewno jest warta dużo więcej.

- Jak pan sobie życzy, wasza lordowska mość. - Uśmiechnęła się. - Wczorajsza pechowa kucharka, Gladys, jest teraz szefową pokojówek. Sprzątanie idzie jej doskonale.

Roześmiał się i dolał sobie wina, po czym zaczął opowiadać, co załatwił w Swansea. Kiedy skończył, Clare zapoznała go pokrótce ze zmianami, jakich dokonała w domu, i powiedziała mu o zaplanowanej na następny dzień wizycie w kopalni. Ich rozmowa dziwnie przypominała wymianę zdań między mężem i żoną.

Służący w milczeniu sprzątnęli ze stołu i podali kawę, podczas gdy Clare i Nicholas zastanawiali się głośno, jakie powinny być ich następne kroki. Zdziwiła się, kiedy zegar wybił dziesiątą. Nagle poczuła się znużona. Wstała od stołu.

- To był ciężki dzień. Chciałabym pójść spać - powiedziała. Nicholas poprosił cicho:

- Chodź tutaj.

Ogarnięta niepokojem, natychmiast zapomniała o zmęczeniu; miała cichą nadzieję, że po tym, co wydarzyło się w salonie, nie będzie próbował jej pocałować.

Odsunął krzesło, lecz nie podniósł się z miejsca. Kiedy podeszła dostatecznie blisko, chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie. Niemal dotknęła głową jego twarzy i zobaczyła, że ma nieprawdopodobnie długie rzęsy. Naprawdę był zbyt przystojny, żeby można było mu wierzyć.

Nie puszczając jej ręki, spytał leniwie:

- Gdzie mam cię dzisiaj pocałować?

Fakt, że miała nogę przyciśniętą do jego uda, utrudniał jej racjonalne myślenie. Usiłując przybrać surowy, nauczycielski ton, odparła:

- Domyślam się, że to czysto retoryczne pytanie, bo i tak już podjąłeś decyzję.

Uśmiechnął się.

- Jeszcze nie.

Jego wzrok powędrował ku szyi, w którą całował ją poprzedniego wieczoru, i Clare poczuła, że serce bije jej coraz mocniej. Gdy przeniósł spojrzenie na jej usta, dotknęła językiem dolnej wargi. Dzisiaj na pewno pocałuje ją w usta.

Ale znowu ją zaskoczył, przyciskając wargi do jej ręki. Z początku tylko dmuchał w nią delikatnie, pieszcząc jedwabistą skórę ciepłym oddechem. Potem jego język zaczął drażnić wnętrze jej dłoni.

- Ciało kobiety jest symfonią - wyszeptał - a każda cząstka ciebie jest instrumentem, który błaga, by na nim zagrać.

Mimowolnie zacisnęła palce i potarła nimi o gładko wygolony policzek Nicholasa. Z boku twarzy wyczuła lekko kłujące bokobrody, które wydały się jej szalenie męskie i podniecające.

Silne wargi Nicholasa przesunęły się w górę, chwyciły jej mały palec i zamknęły go w ustach. Ucisk, ciepło i wilgoć to istota pożądania. Oddech miała przyśpieszony, ciało coraz słabsze. Osuwała się powoli, jakby była zahipnotyzowana, dopóki nie usiadła mu na kolanach. Przemknęło jej przez myśl, że zachowuje się wyzywająco, lecz nie miała siły walczyć ze sobą.

Jego usta przeniosły się na skrawek jasnej, delikatnej skóry na przegubie ręki. Zachwycona westchnęła głęboko i oparła się o Nicholasa. Zaczęła głaskać go namiętnie po czarnych jak heban, miękkich i gęstych włosach.

Znowu poczuła, że przestaje nad sobą panować, choć nie potrafiła zrozumieć, jak mogło do tego dojść w tak krótkim czasie. Wiedziała, że może go powstrzymać, lecz rozkoszne ciepło, jakie rozlewało się po jej ciele, sprawiało jej tyle przyjemności, że nie potrafiła się jej wyrzec... dopóki nie uświadomiła sobie, że jego druga ręka spoczywa na jej udzie i wolno przesuwa się do góry. W głębi duszy zastanawiała się, czy nie pozwolić mu na kontynuowanie tej wędrówki, dopóki nie dotrze do pulsującego wzgórka między jej udami. Ukoiłby go...

Jednak rozsądek zwyciężył.

- Wystarczy! - W pośpiechu zsunęła się z jego kolana i stanęła niepewnie na nogach. Chciała krzyknąć, gdy znowu chwycił ją za przegub, lecz zrozumiała, że uchronił ją jedynie przed upadkiem.

- Nigdy nie wystarczy, ale jutro jest nowy dzień. - Kiedy puścił jej rękę, miał tak samo jak ona przyśpieszony oddech. - Śpij dobrze, Clarissimo.

Popatrzyła na niego rozszerzonymi ze zdziwienia oczami, niczym sarna, która wpadła w pułapkę zastawioną przez myśliwego. Po czym, tak jak poprzedniego wieczoru, wzięła świecznik i pośpieszyła do swojego pokoju.

Nicholas wziął ze stołu serwetkę i z roztargnieniem zaczął ją składać. Clare była zupełnie inna niż kobiety, które znał; w niczym nie przypominała Caroline...

Zapomniał o portrecie, a raczej wyrzucił go z pamięci. Malarz cholernie dobrze uchwycił podobieństwo, i kiedy niespodziewanie zobaczył obraz, przeżył niemal tak wielki szok, jakby ujrzał samą Caroline. Głupotą było sądzić, że mieszkając w tym domu, zdoła o niej zapomnieć.

Zobaczywszy, że związał serwetkę w węzeł, rzucił ją z niesmakiem na stół. O wiele lepiej jest myśleć o Clare i jej słodkiej kobiecości, niż wspominać przeszłość.

Kiedy rozpoczynali tę grę, był w stanie pogodzić się z myślą, że nie uda mu się jej uwieść, lecz teraz było to dla niego nie do przyjęcia. Musi wygrać ten zakład. Tymczasem jednak odda się zajęciu, w którym zawsze znajdował pocieszenie. Wstał i skierował kroki do najodleglejszego pokoju w domu.

Kiedy Clare dotarła do swojej sypialni, otworzyła szeroko okno i wciągnę w płuca chłodne, wilgotne powietrze. Na dworze padał wiosenny deszcz, którego szum pomagał uspokoić nerwy. Ze smutkiem pomyślała, że mieszkańcy Penreith nie poznaliby w niej spokojnej, opanowanej nauczycielki, której powierzali swoje dzieci.

Zaczęła podejrzewać, że Nicholas naprawdę ma w sobie coś z diabła; był geniuszem w kuszeniu ludzi do grzechu. Problem polegał na tym, że reagowała zmysłami na pieszczoty Nicholasa. Musi się nauczyć kierować rozumem, a nie uczuciem. Wtedy będzie w stanie mu się oprzeć.

Wydawało się to takie proste, kiedy nie było go w pobliżu.

Nie zamykając okna, przebrała się w koszulę nocną i wślizgnęła do ogromnego łóżka. Długo nie mogła się uspokoić, ale w końcu monotonny plusk deszczu zaczął kołysać ją do snu.

Kiedy znalazła się na granicy jawy i snu, w szemrzącym deszczu usłyszała cichą muzykę. Z początku słuchała jej z przyjemnością.

Nagle uświadomiła sobie, że to niemożliwe, by w środku nocy, w prawie pustym domu, rozlegała się muzyka.

Umierała ze strachu, usiłując sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek krążyły pogłoski, że w Aberdare straszy. Nie dlatego, żeby wierzyła w duchy, oczywiście.

Wysunęła się z łóżka, podeszła do okna i nadstawiła uszu. Z początku słyszała tylko szum deszczu i beczenie owiec w oddali, ale nagle dobiegła ją kolejna natrętna fraza, dźwięk tak głęboko walijski jak kamieniste wzgórza, które strzegły doliny. I choć słyszała go zza okna, wydawało jej się, że powstaje w domu.

Wielu młodych służących wprowadzi się tu jutro, ale dzisiaj w nocy zaledwie sześć osób spało w Aberdare. Zastanawiała się, czy to Williams jest tym muzykiem, który ćwiczy w środku nocy. Lecz wychował się we wsi i nigdy nie słyszała, żeby był szczególnie muzykalny.

Westchnęła, po czym zapaliła świecę i włożyła buty oraz stary wełniany szlafrok. Tajemnicza muzyka i tak nie da jej zasnąć, więc równie dobrze może ustalić, skąd pochodzą te dźwięki.

Ze świecą w ręku otworzyła drzwi i wyszła do hallu. Płomień świecy tańczył w przeciągach. Kiedy Clare patrzyła na migotliwe cienie i słyszała krople deszczu bębniące o szyby, odnosiła wrażenie, że gra w jakimś średniowiecznym melodramacie. Zadrżała i przez chwilę zastanawiała się, czy nie obudzić Nicholasa, lecz doszła do wniosku, że to zły pomysł. Nagi hrabia Demon leżący w łóżku był o wiele niebezpieczniejszy od ducha. Cicho jak myszka przeszła przez pogrążony w ciemnościach dom.

Poszukiwania zaprowadziły ją do ostatniego pokoju na parterze. Uspokoiła się na widok słabego światła pod drzwiami; duchy nie potrzebują lamp.

Przekręciła ostrożnie gałkę. Kiedy drzwi się uchyliły, stanęła jak wryta. To nie duch był w pokoju.

Lecz mniej by się zdziwiła na widok upiora.

8

Clare dostrzegła w mroku przykryty pokrowcem fortepian, więc doszła do wniosku, że trafiła do pokoju, w którym często muzykowano. Jej uwagę przykuł jednak Nicholas. Z rozmarzeniem w oczach i małą harfą opartą o lewe ramię, hrabia siedział w fotelu przed kominkiem, na którym migotał ogień. Choć na jego twarzy malował się spokój, palce przebierały szybko po metalowych strunach, wydobywając z nich melodię przypominającą dźwięczenie małych dzwoneczków.

Mimo że dobrze go znała, patrząc teraz na jego twarz miała wrażenie, iż widzi nieznajomego mężczyznę. Nie był już nieznośnym arystokratą ani groźnym rozpustnikiem, lecz uosobieniem legendarnego celtyckiego barda - człowiekiem nieprzeciętnie zdolnym i wrażliwym.

Cierpienie wyryte na jego twarzy wzruszyło Clare; pomyślała, że może wcale tak bardzo się od siebie nie różnią. A takie myśli były niebezpieczne.

Gdy Nicholas zaczął śpiewać po walijsku, jego niski głos wypełnił pokój barytonem tak mocnym i słodkim jak grykowy miód.

Maj, najpiękniejszy miesiąc,

Ptaki szczebioczą, gaje się zielenią...

Po następnych dwóch linijkach wesoły śpiew przeszedł w smutną minorową tonację.

I kukułki śpiewają w koronach drzew. Lecz me serce wciąż szarpie żal nieukojony. Dym szczypie oczy, nie umiem ukryć łez, Bo odeszli wszyscy ukochani.

Cicho powtórzył ostatnią linijkę; jego głos przepełniony był cierpieniem.

Choć Clare nie znała tej melodii, zorientowała się, że słowa są fragmentem wiersza zaczerpniętego ze średniowiecznej Black Book of Caermarthen, zbioru jednych z najstarszych tekstów napisanych po walijsku. Łzy stanęły jej w oczach, bo jeszcze nigdy tak bardzo się nie wzruszyła słysząc ten wiersz.

Kiedy umilkły ostatnie dźwięki pieśni, westchnęła, żałując tego wszystkiego, co straciła, i tego wszystkiego, czego nie będzie miała.

Usłyszawszy hałas, Nicholas podniósł głowę; jego palce mocno uderzyły w struny, jakby cała tkliwość przeszła raptownie w niechęć.

- Powinnaś spać, Clarissimo.

- Ty też. - Weszła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi. - Dlaczego tak mnie nazywasz?

Rozluźnił się.

- Clare znaczy niewinna, pogodna, bezpośrednia. Clarissima we włoskim oznaczałaby stopień najwyższy. Najniewinniejsza, najpogodniejsza. Pasuje do ciebie.

Podeszła bliżej i przysiadła na brzegu fotela.

- Nie wiedziałam, że jesteś tak wyszkolony muzycznie.

- Mało kto o tym wie - powiedział obojętnym tonem. - Dawniej walijski dżentelmen musiał grać na harfie, jeśli chciał uchodzić za arystokratę, lecz ta zasada przestała obowiązywać w naszych mało cywilizowanych czasach. A więc widziałaś, jak w tajemnicy popełniam występek.

- Śpiewanie nie jest występkiem, jest jedną z radości życia - powiedziała wesoło. - Jeśli to ma być próbka twego szalonego i hulaszczego życia, to muszę się zastanowić, czy jesteś takim rozpustnikiem, za jakiego świat cię uważa.

- Nie ukrywam swoich grzechów, ale grając na harfie wpadam w niepokojąco anielskie tony, więc muzykuję w samotności, by nie zepsuć sobie opinii. - Szarpnął za struny i zaśpiewał krótką, sprośną pioseneczkę. - Oboje wiemy, jak ważna jest reputacja.

- Zabawne tłumaczenie, tylko że to jedna wielka bzdura. - Przyjrzała mu się w zadumie. - Dlaczego rzuciłeś mi takie mordercze spojrzenie, kiedy tu weszłam?

Pewnie ze względu na późną porę i nastrój intymności, jaki się między nimi wytworzył, Nicholas zdobył się na szczerość.

- Dżentelmen ceni sobie muzykę, tak jak sztukę i architekturę, lecz nie traci czasu na jej wykonywanie. Jeśli, Boże uchowaj, mężczyzna z wyższej sfery upiera się, by grać na jakimś instrumencie, powinien wybrać skrzypce albo fortepian. Dżentelmen na pewno nie traci czasu na coś tak plebejskiego jak walijska harfa - Przycisnął strunę i przejechał w dół palcami, tak że instrument załkał niczym zraniony elf.

Clare zadrżała, słysząc ten przeraźliwie smutny dźwięk.

- Domyślam się, że przytaczasz słowa starego hrabiego, ale trudno uwierzyć, że nie podobała mu się twoją muzyka Grasz i śpiewasz po prostu przepięknie.

Nicholas usiadł wygodnie w fotelu, skrzyżował nogi.

- Większość prostych Walijczyków wolałaby śpiewać, niż jeść. Cyganie tańczą do utraty tchu. Mój dziadek nie pochwalał takiego zachowania. To, że chciałem grać na harfie, było dla niego jeszcze jednym dowodem, że jestem obciążony dziedzicznie. - Zagrał od niechcenia parę tęsknych tonów. - Między innymi dlatego nauczyłem się walijskiego. Cymric jest napisany starym, prymitywnym językiem - językiem wojowników i poetów. On najlepiej pasuje do harfy.

- Od kogo się nauczyłeś tak dobrze grać?

- Od pasterza owiec Tam the Telyna.

- Thomasa the Harpa - automatycznie przetłumaczyła na angielski. - Kiedyś, gdy byłam małą dziewczynką słyszałam, jak gra Był cudowny. Ludzie wymyślili sobie, że kiedyś był harfiarzem króla Llewylena i teraz wrócił, by przypomnieć nam o dniach chwały Walii.

- Może Tam rzeczywiście był jednym z wielkich bardów, którzy do nas wrócili. Miał w sobie coś niesamowitego. Zrobił tę harfę własnymi rękami na wzór średniowiecznego instrumentu. - Nicholas uderzył w rzeźbioną skrzynkę. - Pudło rezonansowe jest wydrążone z jednego wierzbowego kloca i ma metalowe struny, tak jak stare harfy. Pod kierunkiem Tama zrobiłem podobny instrument, ale nie udało mi się uzyskać tak bogatej gamy dźwięków. Tę harfę zostawił mi w spadku.

- Jesteś lepszy od wszystkich harfiarzy, którzy brali udział w konkursie eisteddfod. Sam powinieneś wziąć w nim udział.

- Za żadną cholerę - powiedział; jego smutek gdzieś się ulotnił. - Gram tylko dla siebie.

- Bo nie możesz znieść myśli, że ludzie by cię podziwiali? O wiele lepiej się czujesz, kiedy z ciebie szydzą?

- Masz rację - odparł słodkim głosem. - Każdy ma jakieś ambicje, a ja pragnę być bezdusznym potworem, którego widok jest obrazą dla wszystkich uczciwych, bogobojnych ludzi.

Uśmiechnęła się.

- Nie mogę uwierzyć, że ktoś, kto gra i śpiewa tak jak ty, jest człowiekiem bezdusznym. Mój ojciec nigdy by tak nie pomyślał nawet o prawdziwym grzeszniku.

Znowu zaczął brzdąkać na harfie wesołą melodyjkę.

- Uciekłbym z Aberdare, gdyby nie twój ojciec. Nie wiem, czy oddał mi przysługę, namawiając mnie do pozostania, lecz podziwiam go za to, że udało mu się poskromić nieznośnego dzieciaka.

- Jak to zrobił? Ojciec bardzo mało mówił o swojej pracy, bo uważał, że jest tylko narzędziem w rękach Boga.

- Wiedziałaś, że matka sprzedała mnie dziadkowi za sto gwinei? - Zanim Clare zdążyła wyrazić oburzenie, Nicholas ponownie uderzył w struny. Niskie, złowieszczo brzmiące tony wstrząsnęły powietrzem. - Kiedy przyjechałem do Aberdare, miałem siedem lat i jeszcze nigdy nie spędziłem nocy w domu. Poczułem się jak ptak w klatce, wpadłem w szał, robiłem wszystko, żeby stamtąd uciec. Zamknęli mnie w pokoju dziecinnym i zabarykadowali okna, żebym przypadkiem nie wyskoczył. Stary hrabia wezwał twojego ojca, którego dorobek duchowy bardzo wysoko cenił. Może sądził, że wielebny Morgan wypędzi ze mnie złe duchy.

- Mój ojciec nie był egzorcystą.

- Nie. Po prostu wszedł do pokoju z koszem pełnym jedzenia, usiadł obok mnie na podłodze i zaczął jeść pasztet z baraniny. Byłem ostrożny, ale on wydawał się niegroźny. Poza tym umierałem z głodu, bo od paru dni nic nie jadłem - gdy tylko lokaj przynosił mi jedzenie, wyrzucałem mu je na głowę.

Przez pewien czas milczał w zadumie.

- Lecz twój ojciec do niczego mnie nie zmuszał ani mnie nie zbeształ, kiedy ukradłem z koszyka kawałek pasztetu. Kiedy go spałaszowałem, zaproponował mi łyk piwa i placek z rodzynkami. Dał mi także serwetkę, sugerując delikatnie, że dobrze by było, gdybym wytarł twarz i ręce.

Potem zaczął opowiadać różne historie. O Jozue i murach Jerycha. O Danielu w lwiej jamie. Samsonie i Dalili. Szczególnie podobał mi się ten fragment, kiedy Samson przewrócił kolumny, na których wspierała się świątynia, pewnie dlatego, że ja też chciałem zburzyć Aberdare. - Nicholas oparł głowę o fotel, światło ognia płonącego w kominku złociło jego twarz. - Twój ojciec potraktował mnie jak dziecko, a nie jak dzikie zwierzę, które trzeba ujarzmić. Skończyło się na tym, że leżałem mu na ramieniu, łkając jak bóbr.

Clare sama miała ochotę się rozpłakać, kiedy wyobraziła sobie samotne, porzucone dziecko. Żeby własna matka go sprzedała! Przełykając łzy, które dławiły ją w gardle, powiedziała:

- Mój ojciec był najbardziej litościwym człowiekiem, jakiego znałam.

Nicholas kiwnął głową.

- Stary hrabia dobrze wybrał - wątpię, żeby ktokolwiek inny zdołał mnie nakłonić do pozostania w Aberdare. Wielebny Morgan wytłumaczył mi, że teraz to jest mój dom, i jeśli pogodzę się z dziadkiem, to będę miał więcej swobody i pieniędzy niż jakikolwiek Cygan. Więc zszedłem na dół i zaproponowałem staremu hrabiemu pewien układ.

Skrzywił się.

- Z pewnością mam skłonność do robienia dziwnych interesów. Powiedziałem dziadkowi, że zrobię wszystko co w mojej mocy, by być takim dziedzicem, jakiego sobie życzy - przez jedenaście miesięcy w roku. W zamian za to chcę przez miesiąc mieszkać z Cyganami.

- Naturalnie hrabiemu nie spodobał się ten pomysł, lecz wielebny Morgan przekonał go, że to jedyny sposób, bym zaczął zachowywać się normalnie. I tak twój ojciec został moim guwernerem. Przez następne dwa czy trzy lata przychodził do Aberedare niemal codziennie, jeśli nie był w objeździe. Poza normalnymi przedmiotami uczył mnie także życia w waszym świecie. W końcu można było mnie wysłać do prywatnej szkoły, w której pozornie zrobiono ze mnie angielskiego dżentelmena. - Obrzucił ją ironicznym spojrzeniem. - Zanim wyjechałem, dałem twojemu ojcu tę książkę, którą próbowałaś mnie szantażować. Nie czując się winna, rzekła:

- Więc postanowiłeś nie wyrzekać się spuścizny po matce, co roku wracając do swoich krewnych. To bardzo inteligentny pomysł jak na dziecko.

- Nie do końca. - Zabębnił palcami w struny. - Myślałem, że nowe życie jest jak ubranie, mogę je założyć, a potem zdjąć, nie zmieniając się od środka. Ale to nie było takie proste. Jeśli ktoś cały czas odgrywa jakąś rolę, to w końcu fałsz staje się prawdą.

- Życie w dwóch różnych światach musiało być trudne - rzekła. - Nigdy ci się nie wydawało, że nie należysz do żadnego z nich?

Roześmiał się.

- Trafiłaś w dziesiątkę.

- Im więcej się dowiaduję, tym mniej się dziwię, że nienawidziłeś swojego dziadka.

Nicholas schylił głowę i zagrał parę pasaży oktawowych.

- Powiedzieć, że go nienawidziłem to... zbyt proste. Był moim jedynym krewnym i chciałem sprostać jego oczekiwaniom, przynajmniej przez jakiś czas. Nauczyłem się zasad dobrego wychowania, grzeczności i moralności, a także greki, historii i rolnictwa, ale nigdy nie mogłem go zadowolić. Wiesz, co było moim największym, niewybaczalnym grzechem?

Kiedy Clare potrząsnęła głową, powiedział:

- Wyciągnij rękę.

Gdy spełniła jego prośbę, przyłożył swoją rękę do jej dłoni. Obok jej jasnego jak mleko ciała, jego ręka przypominało mocną kawę ze śmietanką. - Kolor mojej skóry - coś, czego nie mogłem zmienić, nawet gdybym bardzo chciał. Gdybym miał trochę jaśniejszą karnację, to myślę, że dziadek wybaczyłby mi w końcu moje pochodzenie. A tak, za każdym razem, gdy na mnie patrzył, widział „cholernego czarnego Cyganichę”, jak to uroczo określał. - Nicholas zgiął długie, zwinne palce, przyglądając się im tak, jakby zobaczył je po raz pierwszy w życiu. Pełnym goryczy głosem powiedział: - To śmieszne i z pewnością niezgodne z zasadami chrześcijańskimi, żeby nienawidzić kogoś za kolor jego skóry, jednak takie trywialne rzeczy mogą zmienić bieg życia.

- Jesteś uosobieniem doskonałości - z głębokim przekonaniem stwierdziła Clare.

Wyglądał na zaskoczonego.

- Nie dopraszałem się o komplementy.

- To nie komplement, tylko obiektywna ocena - odparła hardo. - Dobrze wychowana kobieta nigdy nie skomplementowałaby mężczyzny w tak trywialny sposób.

Uśmiechnął się z ulgą.

- Więc jestem oceniany według kanonów rzeźby greckiej i renesansowego malarstwa.

- To ciekawe kryterium. - Przechyliła głowę. - Czy było ci lżej, kiedy podróżowałeś z Cyganami?

- Na ogół tak. Moja matka była sierotą, nie miała rodziny, więc przyłączałem się do pierwszej kumpanii, na jaką natrafiałem po wyjeździe z Aberdare. Zawsze przyjmowali mnie do siebie, jak jakieś zabłąkane zwierzę. - Zawahał się. - Lubiłem te wizyty, ale wraz z upływem czasu zacząłem inaczej patrzeć na moich krewnych. Chociaż Cyganie uważają się za ludzi kompletnie wolnych, to w rzeczywistości są ograniczeni przez swoje własne przyzwyczajenia. Analfabetyzm, złe traktowanie kobiet, chełpienie się oszustwami, których ofiarą padali najczęściej ludzie ubodzy, zamiłowanie do brudu - w końcu to wszystko zaczęło budzić moje wątpliwości.

- Ale urządziłeś obozowisko dla Cyganów w Aberdare.

- Oczywiście, to moi krewni. Każdy Cygan może tu zostać tak długo, jak będzie chciał. W zamian za to poprosiłem ich, by zostawili w spokoju mieszkańców doliny.

- To pewnie dlatego od lat nie ma kłopotów z Cyganami. - Clare wydawała się zdziwiona. - Pamiętam, że kiedy byłam mała, matka zabierała mnie do domu i ryglowała drzwi, gdy tylko Cyganie pokazali się w miasteczku. Mówiła, że to złodzieje i poganie, a na dodatek kradną dzieci.

Zachichotał.

- Pierwsze dwa zarzuty mogą być prawdziwe, ale Cyganie nie potrzebują kraść dzieci - mają mnóstwo własnych.

- Zawsze marzyłam, żeby Cyganie mnie uprowadzili - wyznała. - Myślałam, że byłoby miło, gdyby komuś tak bardzo na mnie zależało.

Niestety, Nicholas zrozumiał podtekst tej uwagi.

- Czułaś się nie chciana, Clarissimo? Czasami się zastanawiałem, jakby to było, gdybym miał za ojca wielebnego Morgana za ojca. Człowieka wyjątkowo prawego, litościwego, mającego czas dla każdego, kto go potrzebował. - Uderzył cicho w struny. - Może jednak tacy święci ludzie są trudni we współżyciu.

Poczuła się tak, jakby ją spotwarzył. Jak ten rozpustnik śmiał powiedzieć głośno coś, co nikomu innemu nawet przez myśl nie przeszło - coś, do czego sama przed sobą bała się przyznać. Oschłym tonem rzekła:

- Skoro już wiem, że nie jesteś duchem, to pójdę się przespać.

- Jak szybko uciekasz przed odpowiedzią - szepnął. - Najwidoczniej jesteś jedną z tych osób, które lubią wypytywać innych, nie mówiąc nic o sobie.

- Nie mam nic do powiedzenia. - Wstała. - Jestem prostą kobietą i prowadzę nieskomplikowane życie.

Roześmiał się.

- Wiele można o tobie powiedzieć, ale z pewnością nie to, że jesteś prostą kobietą. Jesteś inteligentna i wrażliwa. - Zaczął uderzać w struny w tak wolnym tempie, że skojarzyło jej się to z ruchami kota, który podchodzi ptaki. - Nie chcesz być nie chciana, Clarissimo? Ja cię chcę. Przypominasz dobre wino. Można cię smakować bez końca. I do tego masz śliczne kostki - cieszę się, że wybrałaś kij do bilarda.

Nie zniżając się do odpowiadania na jego pytanie, owinęła się workowatym szlafrokiem i wyszła z pokoju. Każdemu jej krokowi towarzyszyło uderzenie w struny.

Szła szybciej, i on przyśpieszał grę.

Zatrzymała się i muzyka ustała.

Odwróciła się na pięcie.

- Przestań mnie przedrzeźniać! Położył harfę na podłodze.

- Nie przedrzeźniam cię - tylko namawiam do cieszenia się z życia, a więc i do śmiechu. - Podniósł się z fotela; ogień z kominka rzucał niesamowite cienie na jego twarz. - A także do miłości. Najszybciej zapomnisz o smutkach życia, kiedy dasz się porwać gorącej namiętności.

Zadrżała.

- Już rozumiem, dlaczego nazywają cię hrabią Demonem - to, co mówisz, brzmi jak religia diabła.

- W trakcie nauki zetknąłem się z wieloma doktrynami religijnymi, lecz nie pamiętam, żeby któraś z nich uważała przyjemność za coś zdrożnego. Grzechem jest krzywdzenie innych ludzi, a przecież namiętna miłość sprawia przyjemność obu stronom. - Ruszył w jej kierunku. - Minęła północ, rozpoczął się nowy dzień. Czy już teraz mam cię pocałować?

- Nie! - Obróciła się na pięcie i wybiegła z pokoju. Dobiegł ją jeszcze cichy śmiech.

- Masz rację - szkoda by było mieć to już za sobą. Do zobaczenia, Clarissimo.

Idąc pośpiesznie przez ciemne korytarze do swojego pokoju, pomyślała, że jest sporo racji w przysłowiu: „Jeden zły wielu dobrych zepsuje”, bowiem argumentacja Nicholasa zaczynała trafiać jej do przekonania.

Nie tylko pędziła do zguby, ale wręcz nie mogła się doczekać swego upadku.

9

Gdy przed ich oczami pojawiła się kopalnia, Nicholas zatrzymał konia i uważnie patrzył na cel swej podróży. Nie przedstawiał się on zachęcająco. Najwyższą budowlą był komin, z którego buchały kłęby czarnego dymu. Wokół poszarzałych od sadzy budynków ciągnęły się hałdy kopalnianych odpadów - na przestrzeni setek jardów nie rosło ani jedno drzewo. Clare rzekła:

- Główny szyb - zjazdowy, wentylacyjny i służący do wywożenia węgla na powierzchnię - znajduje się w samym środku tych zabudowań. Tam - przesunęła rękę w lewo - jest mniejszy szyb, zwany Bychan. Teraz wykorzystuje się go w celach wentylacyjnych, a czasami jako przejście na południowy kraniec kopalni. Ale stąd i tak go nie zobaczysz.

Choć byli ćwierć mili od celu, wyraźnie słyszeli walenie maszyny parowej.

- Czy to urządzenie wypompowujące wodę z kopalni robi tyle hałasu? - spytał Nicholas.

- Tak, to stare maszyny Newcomena. Nowoczesne, Wattsa, mają o wiele większą moc.

Popuścił cugle i zjechali ze wzgórza.

- Czy to jeden z waszych problemów? Kiwnęła głową.

- Ta maszyna jest nie tylko za mała na tak dużą kopalnię, ale jest bardzo stara i zawodna.

- Dlaczego jej nie wymieniono? Kiedy Michael Kenyon kupił kopalnię, zamierzał ją unowocześnić, by zwiększyć wydobycie.

- Hrabia wprowadził trochę usprawnień w ciągu kilku pierwszych miesięcy, szybko pozostawił kopalnię w rękach George'a Madoca i przestał się nią interesować - wyjaśniła. - Kopalnia ma kilka starych sztolni - podziemnych tuneli, którymi odprowadza się wodę z niższych poziomów - więc Madoc doszedł do wniosku, że kupienie lepszej pompy byłoby wyrzucaniem pieniędzy. Tym także tłumaczy używanie przestarzałego kołowrotu konnego do wyciągania i opuszczania ładunków. Nowoczesna, napędzana parą maszyna wyciągowa byłaby szybsza, mocniejsza i o wiele bardziej bezpieczna.

- Mardoc nie umie kalkulować. Nowe urządzania byłyby kosztowne, ale szybko by się zwróciły. Dziwi mnie, że Michael na to nie wpadł; zawsze miał łeb do interesów. - Nicholas zerknął na Clare. - Jak wiesz, rodzina Daviesów zawsze była właścicielem kopalni, lecz mój dziadek uważał, że przysparza mu więcej kłopotu niż pożytku. Michael zainteresował się nią, kiedy przyjechał do mnie z wizytą. Doszedł do wniosku, że gdyby kopalnia była lepiej zarządzana, przynosiłaby grube zyski, więc zaproponował, iż ją odkupi. Mój dziadek chętnie na to przystał, pod warunkiem, że ziemia pozostanie jego własnością.

- Więc dlatego kopalnia zmieniła właściciela - powiedziała oschłym tonem. - Nikt nie zadał sobie trudu, żeby wyjaśnić to pracownikom. Rozeszły się pogłoski, że hrabiemu Michaelowi spodobała się dolina, więc dla kaprysu kupił dom i kopalnię.

- Jest w tym część prawdy. Michael naprawdę się zakochał w tej części Walii, kiedy po raz pierwszy przyjechał z wizytą do Aberdare. Jako młodszy syn nie dziedziczył ziemi po swoim ojcu, więc kiedy stał się właścicielem kopalni, kupił też Bryn Manor. - Coś przyszło mu do głowy. - Czy dom zaniedbał tak samo jak kopalnię? - zapytał.

- O ile mi wiadomo, jego noga nie postała w dolinie od lat. Co najmniej piętnaście osób straciło pracę, kiedy zamknięto Bryn Manor. - Przy tych słowach Clare popatrzyła znacząco na Nicholasa.

Skrzywił się.

- Ziemiaństwo nie przysłużyło się dolinie, prawda?

- Od dawna źle się tu dzieje. To rozpacz popchnęła mnie do szukania pomocy u takiego rozpustnika jak ty.

Widząc figlarny błysk w jej oczach, powiedział szybko:

- Wyszło ci to na dobre. Dzięki mnie masz wspaniałą okazję sprawdzenia się w roli męczennicy.

Ich spojrzenia spotkały się i oboje wybuchnęli śmiechem. Cholera, lubił tę kobietę i jej złośliwe poczucie humoru. Była w stanie z nim wygrywać.

Przestali się śmiać, kiedy dotarli do ponurych zabudowań. Nicholas spytał:

- Cóż to za piekielny hałas dochodzi z tej ogromnej szopy?

- Węgiel jest przesiewany i sortowany. Większość naziemnych pracowników kopalni jest tu zatrudniona.

Strzepnął ciemne smugi z mankietów.

- Domyślam się, że sortownia jest źródłem pyłu węglowego, który pokrywa wszystko w zasięgu wzroku.

- Chyba nie powinno ci to przeszkadzać, przecież i tak ubierasz się na czarno. - Wskazała na szopę. - Możemy zostawić tu konie.

Kiedy zsiedli z siodeł, muskularny mężczyzna wyszedł im naprzeciw.

- Hrabio Aberdare, to Owen Morris.

- Owen! - Nicholas wyciągnął rękę. Usiłując przekrzyczeć hałas, jaki robiły maszyny i turkoczący węgiel, rzekł: - Clare nie zdradziła nazwiska mego przewodnika.

Górnik uśmiechnął się i uścisnął dłoń Nicholasa.

- Nie byłem pewien, czy mnie poznasz po tylu latach.

- Jak mógłbym cię zapomnieć? Pokazywałem chłopakom, jak się łowi pstrągi, ale tak naprawdę to ty byłeś w tym dobry. Czy Marged dobrze się miewa?

- Mowa. Jeszcze wyładniała od czasu, gdy się pobraliśmy - z czułością w głosie rzekł Owen. - Ucieszy się, że ją pamiętasz.

- Bo i jest co pamiętać. Oczywiście, nigdy nie ośmieliłem się z nią rozmawiać, zwykłe „cześć” z trudem przechodziło mi przez gardło, bo potwornie się bałem, że skręcisz mi kark.

- Uważnie przyglądał się twarzy przyjaciela. Pod warstwą czarnego pyłu dostrzegł typową dla górników bladość, ale poza tym Owen wydawał się zdrowy i szczęśliwy. Już jako chłopiec imponował mu pogodą ducha.

Owen rzekł:

- Lepiej załóż strój górniczy. Szkoda by było zniszczyć ubranie uszyte przez najlepszych londyńskich krawców.

Nicholas posłusznie wszedł za Owenem do szopy, rozebrał się, po czym założył koszulę, luźną marynarkę i mocne spodnie, wszystko podobne do tego, co Owen miał na sobie. Chociaż grube flanelowe ubranie zostało dokładnie wyprane, wciąż było na nim pełno czarnego pyłu. Uśmiechnął się szeroko, zakładając gruby filcowy kapelusz, który dopełniał stroju. Londyński krawiec Nicholasa zaniemówiłby z wrażenia na jego widok.

- Przywiąż je do dziurek od guzików - rozkazał Owen, wręczając mu dwie świece. - Masz krzemień i pręt stalowy?

Nicholas miał, lecz gdyby mu nie przypomniano, zostawiłby je w kieszeni swojej marynarki. Przełożył krzesiwo do flanelowej kurtki i spytał:

- Coś jeszcze?

Górnik wziął z drewnianego pudła garść miękkiej gliny, z której uformował dwie bryły w kształcie podstawek do świec. - Weź jedną. Kiedy będziemy musieli się czołgać, przylepisz sobie świecę do kapelusza.

Wyszli na dwór i zobaczyli czekającą na nich Clare, która także przebrała się w strój górniczy. W tym workowatym ubraniu wyglądała jak młody chłopak.

- Idziesz z nami? - zdziwionym tonem spytał Nicholas.

- Nie po raz pierwszy schodzę do kopalni - odparła chłodno. W przypływie irracjonalnej troskliwości Nicholas chciał jej tego zabronić, lecz miał tyle zdrowego rozsądku, by trzymać język za zębami. Po pierwsze, nic go nie upoważniało do wydawania Clare poleceń, po drugie, była bardziej doświadczona od niego w poruszaniu się po kopalni. I sądząc z wyrazu jej twarzy, pewnie by go ugryzła, gdyby próbował ją zatrzymać. Uśmiechnął się w duchu. Nie o to chodziło, że nie chciał, by go pogryzła, lecz miejsce i pora były nieodpowiednie.

Musieli obejść konny kołowrót wyciągowy, by dostać się do wylotu kopalni. Kołowrót przypominający koło wodne był osadzony na ogromnym trzpieniu. Poruszany przez zaprzęg konny, dostarczał energii elektrycznej, dzięki której koła znajdujące się nad głównym szybem obracały się z piskiem.

Kiedy się zbliżyli, załadowany węglem kosz został wyciągnięty na powierzchnię. Dwóch robotników przeciągnęło ładunek na bok i wyrzuciło zawartość kosza na platformę. W tym momencie z szopy wyszedł starszy mężczyzna.

- Czy to twój gość, Owen?

- Tak. Hrabio Aberdare, to pan Jenkins, dozorca nadszybia Odpowiada za wszystko, co wchodzi i wychodzi z kopalni.

Nicholas podał mu rękę. Zaskoczony dozorca potrząsnął szybko jego dłonią, po czym dotknął ronda kapelusza.

- To dla mnie zaszczyt, panie hrabio.

- Ależ skąd, to ja poczytuję sobie zwiedzenie kopalni za honor. - Rzucił okiem na otwarty szyb. - Jak zejdziemy na dół?

Pan Jenkins zatrzymał jedno z kół i zachichotał chrapliwie.

- Proszę przypalić świecę od jednej z tych, które oświetlają szopę, a potem, milordzie, proszę chwycić się liny.

Przyjrzawszy się dokładniej, Nicholas zauważył, że na linie zawiązane są pętle na różnych wysokościach.

- Dobry Boże, to w ten sposób ludzie zjeżdżają na dół i wydostają się na powierzchnię? Sądziłem, że do tego celu używa się metalowych klatek.

- Owszem, w nowoczesnych kopalniach - odparła Clare. Lecz kopalnia w Penreith była prymitywna i niebezpieczna, i właśnie dlatego Nicholas się tu znalazł.

Hrabia zobaczył, że Owen zapalił swoją świecę, po czym wszedł w pętlę i usiadł na niej, przytrzymując się niedbale liny. Zdając sobie doskonale sprawę, że pochyla się nad pionowym, sięgającym setki stóp uskokiem, poszedł w ślady przyjaciela. Miał wrażenie, że jest sprawdzany. Nawet par mogący zasiadać w Izbie Lordów nic tu nie znaczył, jeśli nie miał odwagi zrobić tego, co należało do codziennych obowiązków każdego górnika.

Usadowienie się w pętli było łatwiejsze od przyglądania się, jak Clare robi to. Kiedy zajęła swoje miejsce, Nicholas znowu musiał zapanować na chęcią powstrzymania jej przed zjechaniem na dół.

Koło skrzypnęło i zaczęło się obracać. Zjechali w ciemność, przyczepieni do liny jak pęczki cebuli. Płomyki świec migotały w czarnym od dymu powietrzu. Opuszczając się w głąb szybu, cały czas obracali się w koło i Nicholas zaczął się zastanawiać, czy górnicy czują czasami zawroty głowy i tracą przytomność. Clare siedziała trochę wyżej od niego, więc nie spuszczał wzroku z jej szczupłych pleców. Gdyby zauważył, że dziewczyna traci równowagę, natychmiast by ją przytrzymał. Lecz Clare była tak opanowana, jakby piła herbatę przy kominku.

Kiedy znikło światło u wylotu szybu, Nicholas zobaczył, że widoczna w dole czerwona kropka coraz bardziej się powiększa.

Wcześniej Clare wspomniała, że ogień płonący na dnie szybu jest częścią systemu wentylacyjnego. Teraz rozumiał, dlaczego powietrze było tak gorące i zadymione; w gruncie rzeczy zjeżdżali wzdłuż komina.

Ponownie zerknął w dół i zobaczył, że ogień częściowo zniknął, zasłonięty przez ogromny czarny przedmiot, który pędził w górę z szaloną prędkością. Nicholas odruchowo sprężył ramiona, choć Bóg jeden wie, co mógłby zrobić, by uniknąć zderzenia.

Z rozdzierającym powietrze hukiem dziwny przedmiot przeleciał obok nich, omijając Owena zaledwie o parę cali. Górnik nawet okiem nie mrugnął. Nicholas odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył, że był to tylko kosz z węglem. Pomyślał, że gdyby lina, na której siedzieli, nieco bardziej się rozhuśtała, kosz mógłby uderzyć kogoś z nich. Nie ulega wątpliwości, że w kopalni trzeba zainstalować parową maszynę wyciągowe oraz nowoczesne dźwigi.

Po mniej więcej dwóch minutach zaczęli opuszczać się coraz wolniej, aż w końcu zatrzymali się niedaleko huczącego ognia. Kiedy uwolnili się z pętli, Nicholas zobaczył, że znajdują się w dużej sztolni. Kilka stóp dalej czarne od pyłu postacie ładowały kolejny kosz węgla.

- To miejsce do złudzenia przypomina piekielne czeluście, które z takim upodobaniem opisywał mi twój ojciec - zauważył.

Clare uśmiechnęła się lekko.

- Powinnam była się spodziewać, że poczujesz się tutaj jak u siebie w domu, Stary Nicku.

Odpowiedział jej uśmiechem, chociaż zupełnie nie czuł się tu jak w domu. Będąc pół - Cyganem, zawsze pragnął świeżego powietrza i otwartych przestrzeni, a tego właśnie brakowało w kopalni. Kaszlnął i zamrugał załzawionymi oczami, zastanawiając się, dlaczego, kiedy był chłopcem, ciekawość nigdy go tu nie sprowadziła.

- Pójdziemy na zachodni przodek - rzekł Owen. - Pracuje tam mniej ludzi, więc będziesz mógł wszystko dokładnie obejrzeć.

Sześć tuneli prowadziło z głównej sztolni. Idąc w stronę korytarza, który miał ich doprowadzić do celu, ledwo zdążyli uskoczyć przed małymi, załadowanymi węglem wózkami.

- To kosz kopalniany - wyjaśnił Owen, kiedy minął ich pierwszy, pchany przez dwóch młodych chłopców. - Można do niego załadować pięć cetnarów węgla. W większych kopalniach kosze pcha się po szynach; to znacznie ułatwia pracę.

Weszli w tunel - Owen pierwszy, za nim Clare, a Nicholas zamykał pochód. Było tu tak nisko, że Nicholas nie mógł się wyprostować. Schylony czuł wyraźnie wilgotny zapach skał, tak różny od upajającej woni świeżo zaoranego pola.

Owen powiedział przez ramię:

- Gaz stanowi poważny problem. Powietrze kopalniane o małej zawartości tlenu zbiera się na dnie wyrobiska; tam można się udusić. Gaz kopalniany jest o wiele gorszy, bo wybucha. Kiedy nagromadzi się go zbyt dużo, ktoś się zakrada i podpala gaz, a potem leży na ziemi, pozwalając, by ogień lizał go płomieniem.

- Jezus Maria, to samobójstwo! Owen zerknął na niego przez ramię.

- Owszem, ale to nie oznacza, że masz wzywać imię Pana Boga nadaremno. Nawet jeśli jesteś hrabią - dodał z błyskiem złośliwości w oku.

- Wiesz, że zawsze bluźniłem, ale postaram się uważać na to, co mówię - obiecał Nicholas. Przyszło mu do głowy, że Clare także musiała uznać jego język za wulgarny. Może powinien kląć po cygańsku? - Teraz sobie przypominam, że słyszałem już o wypalaniu gazu, lecz wydawało mi się, że zabroniono tych praktyk ze względu na związane z nimi niebezpieczeństwo.

- To jest bardzo tradycyjna kopalnia, panie hrabio - oschłym tonem powiedział Owen.

- Jeśli zamierzasz na mnie krzyczeć za to, że przeklinam, to musisz mówić do mnie Nicholas, tak jak kiedyś. - Otarł czoło mankietem flanelowej koszuli. - Czy mi się wydaje, czy jest tu cieplej niż na górze?

- Nie wydaje ci się - odparła Clare. - Im niżej, tym goręcej. - Zerknęła przez ramię. - Wiesz, bliżej piekielnych czeluści.

Nicholas uśmiechał się, dopóki nie potknął się o jakieś miękkie stworzenie, które pisnęło, po czym drapiąc pazurami uciekło mu spod nogi. Kiedy usiłował odzyskać równowagę, uderzył głową o ścianę i zgiął się wpół, klnąc głośno, po cygańsku.

Clare odwróciła głowę i obrzuciła go zatroskanym spojrzeniem.

- Wszystko w porządku? Pomacał się ostrożnie po głowie.

- Chyba ten wywatowany kapelusz uratował mi życie. O co się potknąłem?

Dotknęła jego czoła chłodną ręką.

- Pewnie o szczura. Jest ich tu mnóstwo. Owen, który także się zatrzymał, dodał:

- I są strasznie zuchwałe. Czasami wyrywają jedzenie prosto z ręki.

Ruszając do przodu, Nicholas spytał:

- Może warto przynieść na dół kota?

- Jest ich tu kilka, są tłuste i szczęśliwe - odparła Clare. - Lecz nigdy nie wyłapią wszystkich myszy i szczurów.

Cichy metaliczny stukot dochodził z głębi korytarza. Kiedy wyszli zza zakrętu, Nicholas zobaczył, że metalowe drzwi zagradzają im dalszą drogę. Owen krzyknął:

- Huw, otwieraj!

Drzwi skrzypnęły i uchyliły się. Wyjrzał zza nich mały - może sześcioletni - chłopiec.

- Pan Morris! - powiedział z radością - Dawno pana nie widziałem.

Owen zatrzymał się i zmierzwił chłopcu włosy.

- Fedrowałem na wschodnim przodku. Jak ci się podoba praca dozorcy szybu?

Huw odparł żałosnym głosem:

- Jest łatwa, ale smutno tak siedzieć samemu w ciemnościach przez cały dzień. I nie lubię szczurów, proszę pana, wcale ich nie lubię.

Owen zapalił jedną ze świec i podał ją dziecku. • - Tata nie pozwala ci trzymać świecy? Huw potrząsnął głową.

- Mówi, że jest za droga dla dzieciaka, który zarabia tylko cztery pensy za dzień.

Nicholas zmarszczył brwi. Chłopiec pracował w tej piekielnej ciemnej dziurze za jedne cztery pensy dziennie? Oburzające. Owen wyciągnął z kieszeni cukierka i dał go Huwowi.

- Jeszcze się zobaczymy. Niedługo będziemy tędy wracać. Przeszli przez drzwi i ruszyli dalej korytarzem. Kiedy byli na tyle daleko, że Huw nie mógł ich usłyszeć, Nicholas spytał:

- Cóż, u diabła, robi tu takie małe dziecko?

- Jego ojciec chce pieniędzy - surowym głosem powiedziała Clare. - Matka Huwa nie żyje, a jego ojciec, Nye Wilkins, jest pijakiem i zachłannym brutalem. Zmusił chłopca do pracy w kopalni, gdy miał zaledwie pięć lat.

- Połowa górników chodzi do kościoła, a połowa do knajpy - dodał Owen. - Pięć lat temu nasza Clare wstała podczas nabożeństwa i powiedziała, że miejsce dziecka jest w szkole, a nie w kopalni. Wywiązała się ostra dyskusja, ale w końcu wszyscy zgromadzeni w kaplicy obiecali, że dopóki ich dzieci nie ukończą dziesięciu lat, nie poślą ich do pracy.

- Z nią się nie wygra. Szkoda, że mnie tam nie było - zauważył Nicholas. - Dobra robota, Clare.

- Robię, co w mojej mocy - powiedziała ponurym tonem - lecz to i tak za mało. Co najmniej dwunastu chłopców w wieku Huwa jest zatrudnionych w kopalni. Pracują jako dozorcy i cały dzień muszą siedzieć w ciemności przy drzwiach, by kontrolować przepływ powietrza przez szyby.

Minęli szyb, do którego wejście było zabite belką. Nicholas spytał:

- Dlaczego ten tunel jest zamknięty? Owen zatrzymał się.

- Tutaj kończą się złoża węgla. - Zmarszczył brwi. - Dziwne, że go zamknęli; jest tu mnóstwo nieczynnych szybów.

- Może powietrze w tym tunelu zawiera wyjątkowo mało tlenu - zasugerowała Clare.

- Bardzo możliwe - rzekł Owen.

Szli dalej, przyciskając się do poszarpanych skalnych ścian, gdy pchano obok nich kosze z węglem. Wreszcie doszli do końca szybu. Na niewielkiej przestrzeni dwunastu mężczyzn waliło kilofami i łopatami. Obrzuciwszy przybyszów obojętnym wzrokiem, powrócili do pracy.

- To rębacze - wyjaśnił Owen. - Wybierają węgiel ze ściany, która jest później obudowywana stojakami, żeby się nie zawaliła.

Obserwowali ich w milczeniu. Nicholas zauważył, że za pomocą miękkiej gliny górnicy przytwierdzają świece do skał, by nie przeszkadzały im w pracy. Każdy rębacz miał swój kosz, ponieważ płacono mu od ilości wybranego węgla. Nicholas z zafascynowaniem przyglądał się mężczyznom, którzy pracowali w najdziwniejszych pozach. Kilku klęczało, jeden leżał na plecach, a jeszcze inny zgiął się wpół, by dostać się do wrąbu dolnego.

Wzrok Nicholasa powędrował do rębacza pracującego na samym końcu szybu. Zniżając głos, zauważył:

- Tamten człowiek nie ma świecy. Nie widzi, co robi?

- Nie widzi - odparła Clare. - Blethyn jest ślepy.

- Mówisz poważnie? - z niedowierzaniem spytał Nicholas. - Kopalnia jest zbyt niebezpieczna dla kogoś, kto nie widzi. A po czym poznaje, że wybiera węgiel, a nie kamienie.

- Po dotyku i odgłosie, z jakim kilof uderza w ścianę - odparł Owen. - Blethyn zna kopalnię jak własną kieszeń. Kiedyś, kiedy woda porwała nam świece, wyprowadził nas - wszystkich sześciu - w bezpieczne miejsce.

Jeden z rębaczy powiedział:

- Pora założyć następny ładunek. Inny wyprostował się i otarł pot z twarzy.

- Zgadza się. Bodvill, teraz twoja kolej podłożyć proch. Gruby małomówny mężczyzna odłożył kilof, podniósł duży świder i zaczął wwiercać się w skałę. Pozostali górnicy włożyli narzędzia do koszy, które zaczęli przetaczać na drugą stronę tunelu.

- Kiedy dziura będzie wystarczająco duża, włoży się do niej proch i podpali lont.

- Czy przy tym wybuchu nie wyleci w powietrze cała kopalnia?

- Nie, jeśli ładunek będzie fachowo założony.

Słysząc, że głos Clare drży, popatrzył na nią ze zdumieniem i zobaczył, iż sama jest bliska wybuchu. Przez chwilę zastanawiał się, dlaczego, lecz szybko znalazł odpowiedź, przeklinając w duchu własną głupotę.

Już niemal zapomniał, że jej ojciec tu zginął, ale Clare dobrze o tym pamiętała; łatwo było wyczytać w jej pełnej napięcia twarzy, ile ją kosztuje wizyta w kopalni. Chciał ją objąć i pocieszyć, lecz się powstrzymał. Sądząc po jej minie, nie pragnęła współczucia.

Ostatnim górnikiem, który opuścił zagrożony rejon, był krępy mężczyzna o silnie rozwiniętych mięśniach i mocno zarysowanej szczęce. Kiedy zrównał się z gośćmi, zatrzymał się i spojrzał z ukosa na Nicholasa.

- Pan jest cygańskim hrabią, zgadza się?

- Tak mnie nazywają Mężczyzna splunął pod nogi.

- Niech pan powie swemu cholernemu przyjacielowi hrabiemu Michaelowi, by miał oko na Madoca Staremu George'owi powodzi się lepiej niż jakiemukolwiek dyrektorowi kopalni. - Rębacz odwrócił się do kosza i zaczął go pchać w głąb tunelu.

Kiedy zniknął im z oczu, Nicholas spytał:

- Myślisz, że to możliwe, żeby dochody kopalni tonęły w kieszeni Madoca?

- Trudno powiedzieć. - Owenowi niezręcznie było o tym mówić. - To ciężki zarzut.

- Jesteś zbyt szlachetny - powiedziała Clare. - Przecież jeśli trafi się chciwy dyrektor i nierozważny właściciel, malwersacja jest pewna.

Nicholas rzekł:

- Jeśli to prawda i Michael dowie się o tym, to nie chciałbym być na miejscu Madoca. Michael potrafi okazać swoje niezadowolenie.

Bodvill wyciągnął świder z dziury i zaczął wkładać w nią proch.

- Na nas już pora - stwierdził Owen. - Chciałbym ci jeszcze coś pokazać w drodze powrotnej.

Wrócili kawałek tą samą drogą, po czym skręcili do szybu, który prowadził do ogromnej sztolni. Strop wyrobiska podpierały potężne kwadratowe filary. Podnosząc świeczkę, by oświetlić większą przestrzeń, Owen powiedział:

- Chciałem, żebyś zobaczył, na czym polega wybieranie komorowo - filarowe. Większe złoża na ogół eksploatuje się tą metodą. Ma ona swoje zalety, lecz niemal połowa węgla zostaje w filarach.

Zaintrygowany Nicholas przyjrzał się jednej z podpór i zauważył ślady węgla na nie obrobionej powierzchni. Nagle Owen wrzasnął:

- Chłopie, uważaj na głowę! - Złapał Nicholasa za rękę i pociągnął go do tyłu.

Kawał skały zwalił się na ziemię, dokładnie w tym miejscu, w którym przed chwilą stał Nicholas. Wstrząśnięty spojrzał na skalisty strop.

- Dzięki, Owen. Jak to zauważyłeś?

Z wrodzonym humorem Owen odparł:

- Jaskinie są stworzone przez Boga i zapewniają pełne bezpieczeństwo. Kopalnie są dziełem człowieka i dlatego ciągle się walą. Ten, kto w nich pracuje, szybko się uczy pilnować skał nad swoją głową. Górnik musi być silny i mądry.

- Dobrze ci mówić - oschłym tonem rzekł Nicholas. - Cygan by umarł, gdyby go zmuszono do pracy pod ziemią.

- Umrzeć jest łatwo, za łatwo w tej kopalni. - Owen wskazał ręką mroczną pieczarę. - Madoc chce rozpocząć wybieranie z filarów, żeby odzyskać więcej węgla Mówi, że marnotrawstwem byłoby pozostawienie ich w takim stanie.

Nicholas zmarszczył brwi.

- Czy to nie spowoduje zawalenia się stropów?

- Owszem, może. - Owen pokazał na jedną z drewnianych belek.

- Może udałoby się odzyskać węgiel, gdyby było wystarczająco dużo stempli, ale Madoc nie chce płacić za więcej belek, niż musi.

Nicholas się skrzywił.

- Zaczynam szczerze nie lubić pana Madoca, choć nie widziałem go na oczy.

- Poczekaj, aż go poznasz - zgryźliwym tonem powiedziała Clare. - Twoja niechęć zmieni się w nienawiść.

- To stwierdzenie niegodne dobrego chrześcijanina - upomniał ją łagodnie Owen. - Chodźmy, czas wracać na górę.

Wychodząc za nim ze sztolni, Clare rzekła ze skruchą.

- Masz rację. Przepraszam.

Nicholas nie żałował, że ruszyli w drogę powrotną. Idąc za Clare, jednym okiem zerkał na strop, drugim - na jej ponętne, kołyszące się przy każdym kroku biodra. Pora zacząć się zastanawiać, co zrobić z dzisiejszym pocałunkiem.

Kiedy doszli do głównego szybu i skręcili w stronę czoła wyrobiska, Owen nastawił uszu.

- Pompa znowu wysiadła.

Nicholas uświadomił sobie, że rzeczywiście, nie słychać już monotonnego, dochodzącego z oddali walenia silnika.

- Często się to zdarza?

- Raz czy dwa w tygodniu. Mam nadzieję, że inżynierowie szybko uporają się z naprawą. Te wiosenne ulewy mogą doprowadzić do zalania kopalni, jeśli pompa będzie wyłączona dłużej niż dwie godziny. - Zaczął zawracać z wcześniej obranej drogi.

Nicholas ruszył za nim, lecz zatrzymał się, usłyszawszy głuchy grzmot. Huk niósł się tunelami, wywołując drżenie skał. Owen rzucił przez ramię:

- Robota Bodvilla.

Nagle Clare obróciła się na pięcie i z przerażeniem spojrzała w stronę, z której przyszli. - Słuchajcie!

Zaskoczony Nicholas odwrócił się i popatrzył w tym samym kierunku. Widoczność ograniczał zakręt, który znajdował się jakieś dwieście stóp za nimi, lecz powietrze było zgęszczone i coś leciało ku nim z dziwnym odgłosem, którego nie potrafił zidentyfikować.

Zanim zdążył otworzyć usta, by spytać, co się dzieje, olbrzymia fala nadciągnęła zza zakrętu i zalewając całą sztolnię, pędziła ku nim z piekielną szybkością.

10

Gdy tylko pojawiła się fala, Owen polecił ostrym tonem: - Wejdźcie na ścianę i trzymajcie się skał! Spróbuję pomóc Huwowi. - Popędził najszybciej, jak mógł; po chwili płomyk jego świecy zniknął.

Clare chwyciła Nicholasa za ramię i pociągnęła go ku najbliższej drewnianej podporze.

- Szybko! Musimy wejść pod sam strop.

Rozumiejąc grozę sytuacji, Nicholas rzucił świecę, złapał Clare w talii i podniósł ją najwyżej, jak potrafił. Wdrapała się na górę, opierając się stopami o występy skalne. Nicholas ruszył za nią. W świetle kołyszącej się na wszystkie strony świecy, która była przymocowana do ronda jej kapelusza, zauważył kilkucalową przestrzeń między wykrzywioną belką i skalistą ścianą. Udało mu się jedną ręką objąć drewniany słup, a drugą - Clare.

Wtem rozhukana woda wtargnęła do sztolni, zatapiając świecę i całkowicie ich zalewając. Nicholas musiał z całej siły trzymać się belki, by nie ulec wartkiemu prądowi. Nagle coś ciężkiego uderzyło w nich, wywołując gwałtowny wir, który niemal porwał Clare.

Kiedy naprężył mięśnie, by utrzymać ją przy sobie, wczepiła się w niego całym ciałem. Czując, że ściska go wystarczająco mocno, oparł ją plecami o kamienistą ścianę i osłonił ją własnym ciałem. Znowu coś w niego uderzyło, miażdżąc mu żebra i tamując oddech, lecz Clare nic się nie stało.

Czas mijał, a wezbrana woda nie opadała. Kiedy ból w płucach stał się nie do zniesienia, Nicholas zaczął się zastanawiać, czy jest mu pisane utonąć tutaj, z dala od wiatru i nieba. Przycisnął twarz do jedwabistych włosów Clare. Co za strata! Co za cholerna strata! Szkoda ich życia Myślał, że będzie miał więcej czasu...

Clare rozluźniła nieco uchwyt, gdyż nurt nie był już taki wartki. Zorientował się, że woda zaczęła wreszcie opadać, i przekręciwszy głowę zobaczył, że pod samym stropem wytworzyła się cienka warstwa powietrza.

Wciągając je w płuca, chwycił Clare pod boki i uniósł ją w górę, tak by mogła złapać oddech. Gdy tylko wynurzyła się z wody, dostała ataku kaszlu; jej szczupłe ciało trzęsło się konwulsyjnie. W ciemnościach wydawała mu się szalenie słaba i wątła, więc znów objął ją ramieniem.

Przez długie minuty nie odrywali się od siebie, zafascynowani tym, że mogą normalnie oddychać. Woda opadła o stopę i zatrzymała się na tym poziomie. Nicholas spytał:

- Wesz, co się, u diabła, stało?

Clare jeszcze raz kaszlnęła, po czym zdołała powiedzieć:

- Wybuch prochu musiał otworzyć drogę ukrytej odnodze rzeki, która przybrała pod wpływem wiosennych deszczy. To się czasami zdarza, ale na ogół nie powoduje takiej powodzi.

- A pompa jest popsuta - rzekł ponurym tonem. - Mam nadzieję, że naprawią ją szybko.

Zimna woda wciąż kłębiła się niebezpiecznie wokół nich, a belka, której się trzymał, była ich jedyną ostoją Przesunął lewą nogę po drewnianej powierzchni, aż w końcu znalazł oparcie dla stopy, odciążając w ten sposób naprężone mięśnie ręki. Zastanawiał się jak długo będą uwięzieni; w końcu zimno i zmęczenie da im się we znaki.

- Jeśli woda znowu się podniesie, musimy spróbować wypłynąć stąd, ryzykując, że w ciemności zgubimy się w jakimś tunelu. Na razie najlepsze, co możemy zrobić, to zostać tutaj i modlić się, by woda jeszcze bardziej opadła.

Siląc się na wesołość, Clare spytała:

- Ty będziesz się modlił? Chyba się przesłyszałam. Zachichotał.

- Mój przyjaciel Michael kiedyś był żołnierzem. Powiedział mi, że na polu walki nie ma ateistów.

Rozbawiło ją to, ale po chwili znowu spoważniała.

- Myślisz, że Owenowi i Huwowi udało się uciec przed powodzią?

- Na pewno są bezpieczni - powiedział, mając nadzieję, że jego optymizm nie jest bezpodstawny. - Owen był już dość blisko drzwi, przy których pracuje chłopiec. Może tak jak my uczepili się jakiejś belki, a może, jeśli szczęście im dopisało, przeszli na drugą stronę korytarza, zamykając za sobą drzwi. Woda o wiele dłużej pokonywałaby taką zaporę, dając im czas na wejście na wyższy poziom.

- Mam nadzieję, że tak się stało - wyszeptała - Ale powódź mogła zaskoczyć jeszcze innych górników. Pewnie Bodvill nie zdążył uciec.

Drżała jak osika. Domyślając się dlaczego, spytał:

- Czy twój ojciec zginął w tej części kopalni?

- Nie. Zupełnie gdzie indziej. - Po chwili milczenia wybuchnęła. - Nienawidzę tego miejsca! Dobry Boże, tak bardzo go nienawidzę. Gdybym mogła jutro zamknąć kopalnię, zrobiłabym to. Tylu ludzi tu zginęło. Tylu ludzi... - Umilkła i oparła głowę o jego ramię.

- Czy straciłaś tu jeszcze kogoś bliskiego twemu sercu? - spytał cicho.

Zapadła cisza, którą zakłócał tylko plusk wody. Dopiero po chwili Clare odparła z wahaniem.

- Kiedyś... kiedyś byłam zakochana. Oboje byliśmy bardzo młodzi - ja miałam piętnaście lat, Ivor o rok więcej. Ale bardzo się lubiliśmy. Czasami po nabożeństwie rozmawialiśmy ze sobą, usiłując powiedzieć, co do siebie czujemy, używając słów, których nikt nie mógł usłyszeć. - Zadrżała, po czym dokończyła ponurym, melodramatycznym tonem: - Zanim sprawa przybrała poważniejszy charakter, nastąpił wybuch gazu. Ivor spalił się żywcem.

Wychowując się w dolinie, Nicholas nieraz obserwował niewinną miłość młodych wieśniaków. Chociaż cynik powiedziałby, że takie miłostki brały się ze zwykłego zwierzęcego pożądania, Nicholas nie mógł się z tym zgodzić; wystarczy, żeby przypomniał sobie umizgi Owena do Marged. Od samego początku tych dwoje łączyło tak tkliwe i głębokie uczucie, że patrząc na nich, czuło się ból w sercu.; Nicholas im zazdrościł; on nigdy nie był tak niewinny.

W wieku piętnastu lat Clare musiała być podobna do Marged - cnotliwa i lojalna. Czy młody Ivor był wart jej dziewictwa? Clare nigdy się tego nie dowie, tak jak nigdy nie będzie musiała obawiać się zdrady, bo jej ukochany zmarł, gdy miłość dopiero odezwała się w ich sercach.

Od chwili, gdy weszli do kopalni, Nicholas cały czas musiał się powstrzymywać, by nie okazywać Clare zbytniej troskliwości. Teraz przestał ze sobą walczyć i starał się ją pocieszyć najlepiej, jak umiał. Szepnął:

- Wykazałaś się ogromną odwagą schodząc na dół. - Schyliwszy głowę, dotknął wargami jej mokrej twarzy, po czym przesunął je wolno po policzku.

Westchnęła cicho ze zdziwienia, kiedy ich usta się spotkały; odchyliła głowę, opierając mu ją na ramieniu. W przeciwieństwie do zimnego policzka jej usta były gorące. W wodzie prawie nic nie ważyła, więc z łatwością przyciągnął do siebie jej uległe ciało. Oblepieni mokrymi ubraniami, mieli wrażenie, że są nadzy.

Clare zachowywała się tak, jakby jej nie przeszkadzało to, że Nicholas wsunął udo między jej nogi i że przycisnął ją z całej siły do piersi.

Z początku całował ją bardzo niewinnie, niemal jak brat, ale w pożądaniu, jakie w nim obudziła, nie było nic niewinnego. Dla próby rozchylił językiem jej usta. Poddała się naciskowi jego warg i poczuł na sobie jej oddech.

Ośmielony, przesunął językiem po jej ustach. Poruszyła się nieznacznie. Przez chwilę bał się, że będzie chciała go powstrzymać. Lecz nie zrobiła tego, wręcz przeciwnie, oddała mu pocałunek i zaczęła go głaskać delikatnie po plecach.

Smakowała tak słodko jak hiszpańskie wino. Wiedział, że to szaleństwo, czuć takie pożądanie, kiedy ich życie wisi na włosku, lecz na chwilę zapomniał o wodzie, ciemnościach i grożącym im niebezpieczeństwie. Istniała tylko Clare. Uniósł kolano, przyciskając ją jeszcze mocniej do swego uda. Reagowała całym ciałem, bezwolna jak otaczająca ich woda. Było coś niesłychanie erotycznego w jej delikatnym dotyku, cień nieświadomej lubieżności.

Clare oczekiwała, że Nicholas obsypie ją namiętnymi pieszczotami, a on pocałował ją tylko w usta. Nie oczekiwała natomiast, że zrobi to tak delikatnie. Instynktownie czuła, że teraz obejmuje ją jakoś inaczej niż poprzednim razem, kiedy chciał tylko sprawdzić, jak reaguje na jego dotyki i czego od niego oczekuje. Oddała mu ten pocałunek, gdyż niebezpieczeństwo zbliżyło, a nie oddaliło ich od siebie.

Lecz niebezpieczeństwo jeszcze nie minęło i Clare niechętnie odwróciła głowę.

- Wydaje mi się... wydaje mi się, że pora przestać.

- Wydaje ci się? Nie jesteś pewna?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, jego wargi znowu znalazły jej usta, przejmując ją taką rozkoszą, że straciła resztki zdrowego rozsądku. Jeszcze mocniej przytuliła się do niego, po czym zadrżała, kiedy delikatnie dotknął jej piersi. Ogarnęło ją niewiarygodnie silne podniecenie.

A wraz z nim - poczucie winy i zakłopotanie, bowiem uświadomiła sobie, że jej biodra przylegają do jego ud w bardzo nieprzyzwoity sposób. Znowu odsunęła głowę i powiedziała stanowczym tonem:

- Jestem pewna.

- Jaka szkoda. - Westchnął z żalem. Ramię, które ją obejmowało, rozluźniło uścisk.

Zmusiła go, by cofnął nogę i odsunął się trochę, lecz trudno było zachować godność, kiedy musiała trzymać się blisko niego, bo inaczej groziło jej utonięcie.

Na myśl o tym znowu ogarnął ją strach. Bała się tak samo jak wtedy, kiedy wezbrana woda omal nie wciągnęła jej w swoje odmęty. Dobrze, że Nicholas czuwał nad jej bezpieczeństwem. Gdyby nie był taki silny i wytrwały, stałaby się kolejną ofiarę kopalni.

- Uratowałeś mi życie, milordzie. Dziękuję.

- Kierowałem się zwykłym egoizmem. Bez ciebie mój dom natychmiast by się rozleciał.

Jego złośliwość przyjęła z humorem.

- Ale gdybym nie skomplikowała ci życia - zauważyła - to mógłbyś wyjechać z Aberdare.

- A kto powiedział, że życie powinno być proste? - zauważył i oparł głowę na jej ramieniu.

Wstrzymała oddech. Zgodnie z ich umową zgadzała się na pocałunki; lecz nie przypuszczała, że istnieje tak wiele sposobów uwodzenia kobiety. Starając się nie zwracać uwagi na jego bliskość, powiedziała:

- Woda opadła jeszcze o stopę.

- To prawda. Zobaczymy, czy mogę już bezpiecznie stanąć na ziemi. - Położył jej rękę na stemplu, po czym wypuścił Clare ze swego uścisku i odsunął się.

Jej palce ślizgały się po mokrej drewnianej powierzchni, nie mogąc się jej przytrzymać. Krzyknęła zrozpaczona, czując, że woda zaczyna ją unosić. Spróbowała jeszcze złapać się belki, lecz natrafiła tylko na śliski kamień.

Nicholas natychmiast ją pochwycił i przyciągnął w bezpieczne miejsce.

- Powinienem był cię spytać, czy umiesz pływać. Potrząsnęła głową. Przypomniawszy sobie, że jej nie widzi, powiedziała: - Obawiam się, że nie.

- Dobrze, spróbujemy jeszcze raz.

Nicholas pomógł Clare objąć belkę i dopiero kiedy się upewnił, że dziewczyna jest bezpieczna, zsunął się na ziemię.

- Woda sięga mi do policzka - stwierdził - i nie płynie już tak wartkim strumieniem. Chyba pora się stąd zabierać. Panno Morgan, będę musiał wziąć panią na barana. Nie chcę pani zgubić w ciemnościach.

- Jeśli taka pańska wola - rzekła z ulgą. - A skoro mowa o ciemnościach. Masz krzemień? Może udałoby się zapalić świecę.

- Wciąż ją masz? Ja zgubiłem świece, kiedy fala w nas uderzyła. Powinienem był mocniej je przywiązać. Zobaczę, co z krzesiwem. - Pryskając wodą, znalazł i wyjął pudełko. Po chwili rzekł ze smutkiem: - Przykro mi, hubka zamokła. Szkoda, że nie jestem prawdziwym hrabią Demonem. Gdybym nim był, zapalałbym świece klaśnięciem w dłonie.

Woda zalała Clare, lecz Nicholas natychmiast wyciągnął do niej ręce.

- Uwaga, ruszamy! Wskakuj mi na plecy!

Objęła go ramionami za szyję i oplotła nogami jego biodra, dochodząc do wniosku, że o wiele bezpieczniej jest trzymać się jego umięśnionego ciała niż drewnianej belki. Lewą ręką chwycił ją za nogę, prawą trzymał wyciągniętą przed siebie, by idąc przez wodę nie wpadł na ścianę.

Clare rzekła:

- Jeśli cały czas będę trzymała rękę przy ścianie, to się nie zgubimy.

- Dobry pomysł.

Przedzierał się przez wodę, ocierając się zmysłowo biodrami o jej uda. Nagle przypomniała sobie zasłyszany fragment rozmowy, jaką prowadziły dwie starsze kobiety. Jedna z nich, wdowa, powiedziała, że marzy, by znowu poczuć mężczyznę między nogami. Clare oburzyła się, słysząc tak wulgarną uwagę, lecz teraz lepiej ją rozumiała. Co prawda wdowa miała co innego na myśli, lecz ruchy Nicholasa sprawiały jej wielką przyjemność. Miała ochotę otrzeć się o niego całym ciałem, by złagodzić bolesne pulsowanie między udami.

Zamiast tego przytuliła rozpaloną twarz do jego karku. Skoro teraz są tak nieprzyzwoicie blisko siebie, to jakim cudem zdołają później zachować odpowiedni dystans? No cóż, przecież i tak nie była bezpieczna od chwili przybycia do Aberdare i przyjęcia jego zakładu.

Chociaż była pochłonięta własnymi myślami, nie odrywała ręki od ściany. Cały czas czuła pod palcami chropowatą skałę, którą od czasu do czasu podpierały stemple. Dwa razy minęli otwarte szyby.

Wtem dotknęła czegoś dziwnego. Zimnego i gładkiego, z krótką szczeciną, poddającego się ulegle jej dotykowi. Przesunęła dłoń i natknęła się na materiał. Krzyknęła cofając gwałtownie rękę.

- Co się stało? - ostrym tonem spytał Nicholas.

- Tu... tu jest topielec - odpowiedziała drżącym głosem. Zatrzymał się.

- Możliwe, żeby jeszcze żył?

Przypomniawszy sobie sflaczałą skórę, wzdrygnęła się i potrząsnęła głową.

- Nie sądzę.

- To pewnie ten nieszczęśnik Bodvill. Kiedy woda wtargnęła do sztolni, uderzyło we mnie coś ciężkiego - to mogło być ciało. Jeśli nie możemy mu pomóc, musimy go zostawić.

Jego rzeczowy ton pomógł jej się opanować. Najbardziej się bała, że trafiła na ciało Owena, lecz przyjaciel był starannie wygolony, a ten biedak miał zarost.

Nicholas znowu ruszył do przodu. Kiedy przebyli już pewną odległość, Clare wytarła rękę o udo - nie miało to żadnego znaczenia, bo była niemal cała zanurzona w wodzie - i położyła ją z powrotem na ścianie.

Wydawało się, że szyb nie ma końca, że jest od wiele dłuższy od tego, przez który szli ze świecą w ręku. Już zaczęła się zastanawiać, czy jakimś cudem nie skręcili z głównego tunelu, kiedy Nicholas znowu się zatrzymał.

- To ślepy korytarz. - Po chwili dodał: - Nie, jest przejście, ale pod wodą.

Clare próbowała coś sobie przypomnieć.

- Przechodziliśmy przez bardzo niski tunel. Chyba nie jest długi. Pamiętasz? Musiałeś iść ze schyloną głową.

- Szczerze mówiąc, nie zwróciłem uwagi. Pamiętam tylko, że raz mogłem się wyprostować, a raz nie. - W jego głosie zabrzmiała nuta troski. - Nie chcę, żebyś szła pod wodą, dopóki nie będę wiedział, jak długi jest ten odcinek. Może przytrzymaj się jakiejś belki, a ja tymczasem zorientuję się w sytuacji.

Clare za nic w świecie nie chciała zostać sama w zalanym szybie, z trupem unoszącym się na wodzie, lecz powiedziała cicho:

- Jakieś dziesięć stóp za nami jest stempel. Będzie wystarczająco dobry.

Cofał się, aż znalazła się obok belki.

- Możesz mocno ją objąć?

- Ten słup został postawiony między innymi w tym celu - zapewniła go.

Pocałował ją szybko w czoło, po czym powiedział ze smutkiem.

- Przepraszam, zapomniałem. Czy ten pocałunek pójdzie na konto jutrzejszego dnia?

- Myślę, że w tych okolicznościach nie będę go liczyła - odparła ponuro.

- W takim razie... - Objął ją i pocałował namiętnie w usta. Poczuła ciepło spływające do jej zziębniętych stóp. Kiedy w końcu wypuścił ją z ramion, spróbowała nadać swemu głosowi surowy ton.

- Impertynent z pana, hrabio Aberdare.

- Oczywiście - zachichotał i uwolniony od jej ciężaru popłynął w kierunku zalanego tunelu.

Clare nasłuchiwała uważnie, próbując sobie wyobrazić, co się z nim dzieje. Zatrzymał się, parę razy odetchnął głęboko, nabierając do płuc maksymalnie dużo powietrza. Potem odpłynął z cichym pluskiem.

Woda natychmiast wydała się jej zimniejsza o co najmniej dziesięć stopni. Clare zadrżała na myśl o tym, co może się zdarzyć. Jeśli zabłądzili i nie są w głównym szybie, Nicholasowi grozi niebezpieczeństwo. Skarciła się w duchu - musi przestać się martwić: hrabia Demon już udowodnił, że potrafi zatroszczyć się o siebie, a także i o nią.

Mimo wszystko miała wrażenie, że minęły wieki, zanim wrócił i ciężko dysząc wynurzył się na powierzchnię. Kiedy doszedł do siebie, podpłynął do Clare. - Tamten tunel jest trochę pochyły, więc i woda w nim płytsza. Myślę, że nam się uda przepłynąć na drugą stronę, ale to będzie trudne - płuca ledwo wytrzymują tak długie nurkowanie. Wierzysz, że cię przeprowadzę?

- Oczywiście. Przecież beze mnie nie będziesz miał domu. Łatwo było żartować, kiedy miała go u boku.

Roześmiał się i przeciągnął ją przez wodę do miejsca, w którym kończył się wysoki tunel. - Weź parę głębokich oddechów, potem obiema dłońmi złap mnie za lewą ręką. Kiedy będziesz gotowa, ściśnij mnie dwa razy.

Wykonała polecenie, czepiając się kurczowo jego ręki. Kiedy dała mu znać, że jest gotowa, zanurkował, pociągając ją za sobą. Płynął na boku; jego nogi cięły wodę niczym nożyce. Choć holowana przez niego płynęła bez żadnego wysiłku, trudno jej było wytrzymać pod wodą. Ufała mu, jednak czuła z rosnącym przerażeniem, że coraz bardziej brakuje jej powietrza. Tak bardzo chciała wydostać się na powierzchnię. Serce waliło jej jak młotem, ale mimo to starała się oddychać powoli.

Kiedy wiedziała, że nie wytrzyma już ani chwili dłużej, jeśli nie napije się trochę wody, Nicholas wyciągnął ją na powierzchnię. Znowu przywarła do niego, dysząc ciężko.

- Dzielna dziewczyna - szepnął, uderzając ją po plecach.

- Ani dzielna - powiedziała z trudem łapiąc powietrze. - Ani dziewczyna. Jestem bardzo niezadowoloną starą panną. I do tego nauczycielką.

Roześmiał się i znowu ją pocałował. Miała prawo go powstrzymać - już i tak przekroczył dozwolony limit - lecz nie zrobiła tego. Jego pocałunki dodawały Clare odwagi, a teraz bardzo jej potrzebowała. Zacznie się martwić o swoją reputację, kiedy będą już bezpieczni.

Poczuła pożądanie, a wraz z nim przypływ energii, tak potrzebnej jej zmęczonemu ciału. Trochę to trwało, zanim uświadomiła sobie, że nie tylko jej serce bije mocno, ale też w całej kopalni rozlega się odgłos jednostajnego walenia.

- Pompa znowu pracuje - powiedziała z ulgą. - Ostrożnie spróbowała stanąć na ziemi i zobaczyła, że woda nie zalewa jej już twarzy.

- Alleluja. Trzeba to uczcić pocałunkiem. - Znowu ją objął i poszukał wargami jej ust.

Odsunęła się ze śmiechem.

- Czy ty myślisz tylko o całowaniu?

- Czasami - przyznał - to po prostu silniejsze ode mnie. - Chwycił ją w ramiona i podniósł, tak że ich usta zetknęły się ze sobą.

Coraz chętniej się z nim całowała. Znowu poczuła, że ogarnia ją pożądanie. Raj w kopalni węgla...

Z trudem się opamiętała i odchyliwszy głowę, rzekła:

- Jeśli nie zostawisz mnie w spokoju, woda wkrótce zacznie wrzeć.

- Clarissimo! - odparł z radością. - Jeszcze nigdy nie powiedziałaś mi nic tak miłego.

Na szczęście już nie próbował jej pocałować, bo chyba nie zdołałaby mu się oprzeć. Postawił ją na ziemi, objął ramieniem i ruszyli w dalszą drogę.

Wkrótce doszli do ściany - wydała metaliczny dźwięk, kiedy Nicholas ją opukał.

- Chyba jesteśmy przy drzwiach, których pilnował Huw. Dzięki Bogu, żadne dziecięce ciało nie unosiło się na wodzie.

Nicholas schylił się i przeszedł przez zalane drzwi, po czym zawołał Clare.

Poszła za nim, mrugając oczami i niemal rozpłakała się ze szczęścia, kiedy dostrzegła zbliżające się płomyki świec. Sześciu mężczyzn przedzierało się przez sięgającą im do pasa wodę. Owen, który szedł na przedzie, krzyknął:

- Clare, Nicholas, czy to wy?

- My, cali i zdrowi - odparł Nicholas, podając Clare rękę. - Udało ci się uratować Huwa?

- Niemal w ostatniej chwili. Kiedy przepłynęliśmy na wyższy poziom, musiałem wyprowadzić chłopca na powietrze. Biedny dzieciak bał się zostać w kopalni.

- Po drodze natknęliśmy się na topielca - poważnym tonem powiedziała Clare. - Czy są jeszcze jakieś ofiary?

- To był Bodvill, niech spoczywa w spokoju - rzekł Owen. - Ale poza tym nikt nie został zabity ani poważnie zraniony. Mamy szczęście.

Jeden z górników powiedział:

- Poszukamy teraz ciała Bodvilla.

- Widzieliśmy je za tym niskim tunelem - wyjaśnił Nicholas. Górnik kiwnął głową i poprowadził swoich trzech towarzyszy w stronę metalowych drzwi. Woda stale opadała; teraz już można było nieść zapalone świece.

Kiedy Clare i pozostali mężczyźni ruszyli w kierunku głównej sztolni, Owen powiedział:

- Wybacz, że tak długo musieliście na nas czekać. Przez jeden z tuneli nie można było przejść, dopóki pompa nie zaczęła pracować.

- Nic się nie stało, choć na ogół przyjemniej spędzam popołudnia - oschłym tonem stwierdził Nicholas. - Czy każdy dzień tak wygląda, czy te atrakcje przygotowano specjalnie dla mnie?

Owen westchnął.

- Chciałbym, żeby dzisiejszy dzień był wyjątkiem.

Ten wypadek miał jednak swoje dobre strony, pomyślała Clare, resztkami sił przedzierając się przez wodę. Znając Nicholasa mogła się założyć, że wkrótce nastąpią poważne zmiany w kopalni.

11

Wiedząc, że Claire jest bardzo zmęczona, Nicholas mocno ją obejmował, kiedy trzeszcząca lina wyciągała ich na powierzchnię. Nie po to wyniósł Claire z zalanej kopalni, by ją stracić na samym końcu podróży. Wycieńczona, oparła się o niego z radością.

Kiedy znaleźli się na górze, wyskoczył na ziemię, po czym pomógł Clare uwolnić się z liny. Zimny wiatr przewiewał ich mokre ubrania.

Huw czekał niecierpliwie na górze. Twarz mu się rozjaśniła na widok Owena, który wyjechał jednocześnie z Nicholasem i Clare.

- Jak to dobrze, że nic się panu nie stało, panie Morris. To wstrętne miejsce.

Owen pogłaskał chłopca po ramieniu.

- Kopalnia nie jest taka zła, Huw, tylko nie każdy mężczyzna ją lubi.

- Przysięgam na Boga, że już nigdy nie zejdę na dół - uroczystym głosem powiedział chłopiec.

Kiedy składał swoje przyrzeczenie, kołowrót wyciągnął na górę jeszcze kilku górników. Jeden z nich, wysoki, chudy mężczyzna o czerwonej twarzy, wrzasnął:

- Słyszałem, co powiedziałeś, Huw, ty łobuzie! I nigdy więcej nie chcę tego słyszeć! A żebyś przestał skamleć, od razu zwiozę cię na dół!

Twarz chłopca zrobiła się trupio blada. Choć drżał ze strachu, odparł zdecydowanie:

- N... nie tato, nie zejdę.

- Jestem twoim ojcem i masz mnie słuchać! - ryknął mężczyzna. - Zbliżywszy się do Huwa, chwycił go za rękę.

Chłopiec wyrwał się ojcu i schował za Owena.

- Proszę, panie Morris, niech pan nie pozwoli mnie zabrać. Owen powiedział łagodnie:

- Wilkins, dzieciak o mały włos się nie utopił. Powinien zjeść coś ciepłego i położyć się do łóżka, a nie wracać do kopalni.

- Nie twoja sprawa, Morris. - Wilkins jeszcze raz spróbował złapać syna omal się przy tym nie przewracając.

Owen zesztywniał.

- Jesteś pijany. Zostaw chłopca w spokoju, dopóki nie wytrzeźwiejesz.

Górnik wybuchnął niepohamowanym gniewem; zaczął wymachiwać kościstymi pięściami i krzyknął:

- Nie mów mi, co mam robić ze swoim dzieciakiem, ty obłudny sukinsynu!

Owen zgrabnie odskoczył na bok, po czym, z widoczną przyjemnością wymierzył swemu przeciwnikowi cios w szczękę. Kiedy Wilkins leżał ogłuszony na ziemi, Owen klęknął przy chłopcu.

- Huw, najlepiej będzie, jak pójdziesz do mnie do domu na herbatę - powiedział łagodnie. - Twój tata jest dzisiaj w złym humorze.

Nicholas drgnął z bólu, widząc rozpacz malującą się na twarzy chłopca, bo przypomniała mu ona własne dzieciństwo. A sposób, w jaki Owen przemawiał do Huwa, przywiódł na pamięć wielebnego Morgana.

Nie chcąc rozgrzebywać wspomnień, odwrócił głowę i zdążył zobaczyć, jak Wilkins podnosi się z ziemi, ściskając w ręce górniczy kilof o krótkim trzonku. Z twarzą wykrzywioną złością uniósł go i zamierzył się na Owena.

Gdy rozległy się ostrzegawcze krzyki, Nicholas rzucił się do przodu i wyrwał kilof z rąk mężczyzny, popychając go z taką siłą że znowu upadł na ziemię. Wrzeszcząc ze złości, Wilkins spróbował wstać.

Nicholas kopnął go w brzuch, powalając na obie łopatki, po czym przyłożył mu do gardła metalowe ostrze. Górnik cuchnął tanią whiskey. Nie powinien mieć nawet psa, a cóż dopiero mówić o wychowywaniu dziecka.

- Mam dla ciebie propozycję - lodowatym tonem wycedził Nicholas. - Chłopiec jest uparty i nie znosi kopalni, więc nie będziesz miał z niego żadnego pożytku. Możesz mi go oddać za, powiedzmy, dwadzieścia gwinei? Tyle zarobiłby przez lata jako dozorca. No i nie będziesz musiał go żywić ani ubierać.

Nieco zdezorientowany Wilkins spytał:

- Kim ty jesteś, u diabła?

- Hrabią Aberdare.

Wilkins skrzywił się. Nie zważając na ostrze przystawione do szyi, warknął:

- Więc teraz Cyganie lubią małych chłopców? Czy dlatego twoja żona nie mogła na ciebie patrzeć?

Nicholas ścisnął mocno trzonek, walcząc z chęcią rozwalenia Wilkinsowi gardła kilofem.

- Nie powiedziałeś, czy rozstaniesz się z synem - rzekł, kiedy odzyskał panowanie nad sobą. - Dwadzieścia gwinei, Wilkins. Pomyśl, ile whiskey mógłbyś za to kupić.

Wzmianka o pieniądzach ostudziła zapędy górnika. Po dokładnym zastanowieniu powiedział:

- Jeśli chcesz, możesz mieć chłopaka za dwadzieścia pięć gwinei. Bóg mi świadkiem, że to straszny łobuziak. Nic nie robi, tylko jęczy, płacze i domaga się żarcia.

Nicholas popatrzył na górników, którzy obserwowali w milczeniu całą scenę.

- Biorę was wszystkich na świadków, że pan Wilkins dobrowolnie zrzekł się praw do swego syna Huwa za sumę dwudziestu pięciu gwinei.

Większość patrzących pokiwała głowami; ich twarze wyrażały pogardę dla człowieka, który sprzedał własne dziecko.

Nicholas zabrał kilof i Wilkins dźwignął się ciężko na nogi.

- Powiedz mi, gdzie mieszkasz. Wieczorem mój lokaj przyniesie ci pieniądze. A ty dasz mu potwierdzenie, że oddałeś mi chłopca.

Kiedy Wilkins kiwnął głową, Nicholas odrzucił kilof i powiedział spokojnym głosem:

- A skoro udało ci się wstać, to może miałbyś ochotę rzucić na mnie jeszcze parę oszczerstw? Nie jestem uzbrojony; możemy przedyskutować twoje uwagi jak mężczyzna z mężczyzną.

Górnik, choć ważył prawie trzydzieści funtów więcej od Nicholasa, odwrócił wzrok. Pod nosem, tak by tylko Nicholas go usłyszał, wymamrotał: - Do kogo ta mowa, ty cygański skurwysynu.

Mając już powyżej uszu Wilkinsa, Nicholas zwrócił się do Owena:

- Gdybym pokrywał koszty utrzymania Huwa, to mógłbyś go wychowywać razem ze swoimi dziećmi? A jeśli nie, to może znasz jakąś inną przyzwoitą rodzinę?

- Przygarniemy go. - Owen wziął chłopca na ręce. - Chciałbyś być ze mną już na zawsze? Pamiętaj, że musiałbyś chodzić do szkoły.

Oczy chłopca wypełniły się łzami. Kiwnął głową, wtulając się w ramiona Owena.

Kiedy Owen pogłaskał Huwa po plecach, Nicholas pomyślał cynicznie o sile pieniądza. Za nędzne dwadzieścia pięć gwinei chłopak będzie mógł rozpocząć nowe życie. Szlacheckie dziecko jest oczywiście droższe; Nicholas kosztował starego hrabiego cztery razy więcej. Nie ulega wątpliwości, że cena byłaby wyższa, gdyby nie płynęła w nim cygańska krew.

Odwrócił się z zaciętą miną. Najważniejsze, że Huw trafi do ludzi, którzy będą go kochali.

Clare obserwowała w milczeniu całe zajście. Kiedy Nicholas zerknął na nią, rzekła:

- Jeszcze nie jest pan stracony, milordzie.

- Tylko nie uważaj mnie za filantropa - burknął. - Zrobiłem to ze zwykłej przekory.

Uśmiechnęła się.

- Niech Bóg broni, by ktoś powiedział, że masz na sumieniu dobry uczynek. Jeszcze by cię wyrzucili z Klubu Rozpustników i Hultajów.

- Nie mogą tego zrobić. Jestem członkiem założycielem - odparł. - Chodźmy się przebrać w suche rzeczy, zanim przemarzniemy do szpiku kości. I powinnaś się wykąpać - jesteś cała w pyle węglowym. Wyglądasz tak, jakbyś czyściła komin.

- Ty też, milordzie. - Wciąż się uśmiechając, poszła do mniejszej szopy, w której zostawiła ubranie.

Nicholas, Owen i Huw weszli do innego baraku. Owen zazwyczaj pracował dłużej, ale w kopalni zrobiło się takie zamieszanie, że postanowił zabrać Huwa do domu.

Przebrawszy się w swoje ubranie, Nicholas spytał cicho:

- Jesteś pewien, że Marged nie będzie zła, że przyprowadziłeś do domu jeszcze jedno dziecko?

- Nie - zapewnił go Owen. - Huw jest inteligentnym i dobrym chłopcem. Marged nieraz żałowała, że nie jest naszym synem. Wilkins nie pozwalał mu uczęszczać do szkółki niedzielnej, więc Marged uczyła go czytać i liczyć, gdy tylko nadarzała się okazja. I stale go dokarmiała. Biedny dzieciak ciągle chodził głodny.

Kiedy rozmawiali, Huw zdjął brudną, mokrą koszulę, odsłaniając kościste plecy pokryte sinymi pręgami. Na ten widok Nicholas zmarszczył brwi.

- Mam ochotę skręcić Wilkinsowi kark. A może ty chcesz mieć tę przyjemność?

- Nie kuś mnie - ze smutkiem powiedział Owen. - Lepiej zostawić to tak, jak jest, skoro Wilkins zgodził się oddać chłopca. Wiele lat był w wojsku i uwielbia bójki, a dla niego każdy pretekst jest dobry. Nie ma sensu robić sobie z niego jeszcze większego wroga. Poza tym - kontynuował pobożnym głosem - nasz Bóg jest przeciwko przemocy.

Nicholas uśmiechnął się szeroko i założył marynarkę.

- I to mówi człowiek, który położył Wilkinsa na obie łopatki jak zawodowy bokser?

- Czasami trzeba być stanowczym wobec grzeszników - z błyskiem w oku odparł Owen. - Nawet Jezus wpadł w gniew i wypędził przekupniów ze świątyni.

Huw podszedł i z ufnością wziął Owena za rękę. Nicholasowi znowu przypomniał się wielebny Morgan. Odkupienie chłopca od jego zezwierzęciałego ojca było odruchem serca.

Kiedy we trzech wyszli z baraku, Nicholas zobaczył, że ciało Bedvilla zostało wyniesione z szybu i ułożone obok biura nadzorcy kopalni. Dyrektor był postawnym mężczyzną o muskułach górnika, miał kosztowne ubranie i władczą minę. Owen szepnął:

- To Madoc.

Nicholas sam się tego domyślił. Chociaż chciał poznać dyrektora, wolałby to zrobić w innych okolicznościach. Poszukał wzrokiem Clare i zobaczył, że wychodzi z baraku, ubrana w strój do konnej jazdy. Przed kopalnią zgromadziło się już tyle ludzi, że mogliby wziąć konie i odjechać nie zauważeni.

Lecz szczęście im nie dopisało. Kiedy Madoc odwrócił oczy od zwłok, które leżały na ziemi, jego spojrzenie spoczęło na Clare.

- Co tu robisz, ty mała intrygantko? - warknął. - Mówiłem ci, żebyś trzymała swój pobożny tyłek z dala od kopalni.

Nicholas pomyślał, że temu gburowi też powinien skręcić kark, lecz przyszedł do kopalni, by się rozejrzeć, a nie wszczynać bójki. Zanim Clare zdążyła odpowiedzieć, zrobił krok do przodu i rzekł spokojnie:

- To moja wina. Poprosiłem pannę Morgan, by mnie tu przyprowadziła.

Madoc odwrócił się na pięcie.

- Kim, do diabła, jesteś?

- Hrabią Aberdare.

W pierwszej chwili dyrektor się zmieszał, lecz zaraz odzyskał zuchwałą pewność siebie.

- Wszedł pan na cudzy teren, hrabio Aberdare. Proszę opuścić tę posiadłość i trzymać się od niej z daleka.

- Spółka węglowa dzierżawi tę ziemię od rodziny Daviesów - ze stoickim spokojem odparł Nicholas. - Proszę pamiętać, że wciąż jestem jej właścicielem. Radziłbym grzeczniej się zachowywać.

Z widocznym wysiłkiem Madoc powściągnął gniew.

- Proszę mi wybaczyć ostre słowa, ale właśnie zdarzył się tragiczny wypadek i nie jest to dobry moment na zwiedzanie kopalni. - Jego oczy nagle się zwęziły. - Był pan już na dole?

- Tak. Niezapomniane przeżycie - stwierdził Nicholas. Obróciwszy się na pięcie, Madoc spiorunował wzrokiem zgromadzonych wokół niego robotników.

- Kto zabrał hrabiego na dół?

Domyśliwszy się, że każdy, kto się przyzna, zostanie z miejsca zwolniony, Nicholas rzucił Owenowi ostrzegawcze spojrzenie, po czym rzekł:

- To także moja wina. Dałem do zrozumienia, że pan wyraził zgodę na tę wizytę. Pańscy ludzie bardzo mi pomogli.

Wydawało się, że dyrektor za chwilę dostanie ataku apopleksji.

- Nie obchodzi mnie, że jest pan hrabią i właścicielem tej ziemi! - ryknął. - Nie ma pan prawa węszyć za moimi plecami i okłamywać moich pracowników. Zastanawiam się, czy nie skierować sprawy do sądu.

- Bardzo proszę - powiedział wesoło Nicholas. - Chętnie sobie przypomnę, jak wygląda więzienie, jeśli mój stary przyjaciel, hrabia Michael Kenyon, nie będzie miał nic przeciwko temu. Wciąż jest właścicielem kopalni, prawda? Właśnie zamierzałem odwiedzić go po powrocie. Nie jestem pewien, czy pochwali tak niegrzeczne przyjęcie.

Zaniepokojony Madoc odpowiedział ostro:

- Niech pan zaraz do niego idzie. Jego lordowska mość dał mi całkowitą władzę nad kopalnią i nigdy nie podważał moich decyzji.

- Na pewno się cieszy, że ma takiego sumiennego dyrektora - powiedział z ironią Nicholas. Zerknął na Clare, która w milczeniu wyprowadziła konie. - Jedziemy, panno Morgan? Zobaczyłem wszystko, co chciałem.

Kiwnęła głową i oboje dosiedli koni. Kiedy wyjeżdżali z terenu kopalni, Nicholas czuł, że Madoc świdruje go wzrokiem. Gdyby spojrzenie mogło zabijać, już by nie żył.

Kiedy byli już daleko od kopalni, Nicholas powiedział:

- Dopiero wczesne popołudnie, a ja zdążyłem przysporzyć sobie dwóch wrogów. Nieźle jak na jeden dzień.

- To wcale nie jest zabawne - ostrym tonem rzekła Clare. - Nye Wilkins jest nieobliczalny; którejś nocy może się upić i podpalić twoje stajnie, by wyrównać rachunki między wami.

- Madoc jest jeszcze gorszy. Widzę, że proszenie go, by wprowadził jakieś zmiany w kopalni, byłoby zwykłą stratą czasu. To bardzo niebezpieczny człowiek.

Spojrzała na niego zdumiona.

- Zawsze tak uważałam, lecz wydawało mi się, że nie potrafię obiektywnie go ocenić, bo nienawidzę kopalni.

- Madoc jest małym tyranem, który będzie walczył na śmierć i życie, by utrzymać swoją władzę. Jeśli jego pozycja zostanie zagrożona, może być złośliwy jak gadzina - w zamyśleniu powiedział Nicholas. - Znam ludzi jego pokroju. Dziwię się, że Michael zatrudnił takiego człowieka, a już w ogóle nie mogę zrozumieć, jak może pochwalać jego postępowanie. Zaczynam się zastanawiać, co, u diabła, Michael robił przez ostatnie cztery lata. Na pewno żyje, bo powiadomiono by mnie o jego śmierci, lecz z niezrozumiałych względów przestał zajmować się sprawami, które były dla niego ważne.

- Ale pewnie już nie są - zasugerowała. - Przez cztery lata człowiek może się zmienić nie do poznania.

- To prawda. Jednak trudno mi uwierzyć, że Michael tak zobojętniał. Zawsze o wszystko się troszczył. Często aż za bardzo.

- Nicholas zatonął we wspomnieniach. - Kiedy będę w Londynie, spytam naszego wspólnego przyjaciela Luciena, gdzie jest i co porabia Michael. Lucien wie wszystko o wszystkich.

Przypomniawszy sobie, że Marged wymieniła to imię, Clare spytała:

- Czy Lucien jest jednym z Upadłych Aniołów? Nicholas popatrzył na nią ze zdumieniem.

- Dobry Boże, to przezwisko dotarło nawet do Walii?

- Obawiam się, że tak. Dlaczego tak was nazwali?

- My czterej - Lucien, Rafael, Michael i ja - zaprzyjaźniliśmy się w Eton - wyjaśnił. - W Londynie często się spotykaliśmy. Elegancki świat uwielbia przezwiska i jakaś pani domu nazwała nas Upadłymi Aniołami, bo byliśmy młodzi, trochę szaleni - jak większość młodych ludzi - i dwóch z nas nosiło imiona archaniołów. W sumie, nic to nie znaczyło.

- Ja słyszałam inną wersję: że wszyscy byliście piękni jak aniołowie i źli jak diabły - powiedziała poważnie.

Uśmiechnął się szeroko.

- Plotki są cudowne, o wiele ciekawsze od prawdy. Nie byliśmy święci, lecz nie złamaliśmy prawa, nie doprowadziliśmy naszych rodzin do bankructwa ani nie zrujnowaliśmy życia żadnej damie.

- Zastanowił się. - Przynajmniej wtedy, kiedy nadano nam ten przydomek. Trudno mi powiedzieć, co każdy nich robił przez ostatnie cztery lata.

Słysząc żal w jego głosie, rzekła:

- Pewnie nie możesz się doczekać spotkania z przyjaciółmi.

- To prawda. Możliwe, że Michael zapadł się pod ziemię, lecz Lucien ma posadę w Whitehall, a Rafael udziela się w Izbie Lordów, więc niemal na pewno obaj są w Londynie. - Zerknął na nią.

- Wyjedziemy pojutrze.

Clare oniemiała.

- Naprawdę chcesz mnie zabrać do Londynu?

- Oczywiście. Obiecałem ci to tego dnia, kiedy przyszłaś do Aberdare, by mnie szantażować.

- Ale... ale wtedy byłeś pijany. Myślałam, że zapomnisz o tym albo zmienisz zdanie.

- Cóż może być przyjemniejszego niż sprawienie ci nowej garderoby? Chociaż wyglądasz całkiem ponętnie w tej starej obcisłej koszuli. Masz coś pod nią?

jej ręce zacisnęły się na cuglach, zmuszając klacz do zwolnienia kroku. Chyba jest skazana na to, że Nicholas ciągle będzie wprawiał ją w zakłopotanie, więc musi się nauczyć panować nad swoimi reakcjami. Uczucia nie powinny utrudniać jej jazdy, pomyślała ze złością.

- Przecież nie mogłam założyć suchego ubrania na mokrą bieliznę.

- Decyzja słuszna i z praktycznego, i z estetycznego punktu widzenia, ale wyglądasz tak, jakbyś za chwilę miała zamienić się w sopel lodu. - Zdjął marynarkę i rzucił ją Clare. - Chociaż nigdy nie zachęcam kobiet do zakrywania swoich wdzięków, lepiej będzie, jak to założysz.

Spróbowała oddać mu marynarkę.

- Sam zmarzniesz.

- Za dużo nocy spędziłem pod gołym niebem, by zwracać uwagę na chłód.

Wiedząc, że dalsza dyskusja nie ma sensu, owinęła się marynarką, przesyconą ciepłem jego ciała i delikatnym męskim zapachem, który rozpoznałaby na końcu świata. Mając na sobie jego marynarkę czuła się tak, jakby obejmował ją ramionami, a w dodatku nie musiała się go obawiać.

Wizyta w Londynie na pewno będzie ciekawa, lecz niechybnie położy kres dziwnej zażyłości, jaka zadzierzgnęła się między nimi. W wielkim mieście Nicholas będzie spędzał czas z przyjaciółmi, a może i dawnymi kochankami. Pewnie w ogóle zapomni o istnieniu Clare. jej życie będzie dużo prostsze.

Naprawdę powinna bardziej się z tego cieszyć.

Reszta dnia minęła tak samo, jak poprzednie popołudnia i wieczory. Clare wzięła długą kąpiel, zmywając z ciała i włosów brud i zapach kopalni. Potem - choć wciąż nie mogła dojść do siebie po porannych przeżyciach - omówiła z Williamsem sprawę remontu domu. Tego dnia służący sprzątnęli dokładnie jadalnię i przestawili w niej meble; efekt był wspaniały. Wspólnie z Williamsem ustalili kolejność prac, jakie zostaną wykonane pod jej nieobecność. Po czym zrobili listę rzeczy, które miała kupić w Londynie.

Po zjedzeniu doskonałej kolacji, przygotowanej przez panią Howell, Clare i Nicholas poszli do biblioteki. Hrabia zajął się pisaniem listów i przeglądaniem dokumentów, pracując z takim zaangażowaniem, że trudno było uwierzyć, iż uważany jest za lekkoducha.

Clare z przyjemnością rozejrzała się po bibliotece, zawierającej cenne i bogate zbiory, których istnienia nawet nie podejrzewała. Jeśli po upływie tych trzech miesięcy pozostanie z Nicholasem w przyjacielskich stosunkach, może będzie mogła od czasu do czasu pożyczyć jakąś książkę.

Podniosła oczy i przyjrzała się jego pochylonej nad dokumentami sylwetce. Jak zawsze ją zadziwił: oszałamiająco przystojny, łączący w sobie cechy arystokraty i Cygana, inteligentny i tajemniczy. Byli jak ogień i woda, i trudno sobie wyobrazić, że w przyszłości zostaną przyjaciółmi. Bardziej prawdopodobne, że te trzy miesiące absurdalnych zmagań zakończą się klęską, i to nie hrabia Demon będzie cierpiał z tego powodu.

Zganiwszy się w duchu, że nikt jej nie zmuszał do zamieszkania w Aberdare, powróciła do przeglądania ułożonego tematycznie księgozbioru. Wiele półek zajmowały dzieła literackie napisane w sześciu językach - nawet po walijsku.

Poza tym znajdowały się tu książki poświęcone historii, geografii i fizyce. Ojciec Clare czasami pożyczał z Aberdare dzieła religijne. Choć stary hrabia uważał za swój obowiązek trzymanie się Kościoła anglikańskiego, nie był jego gorliwym wyznawcą. Pewnie dlatego na nauczyciela dla swojego wnuka wybrał pastora metodystów.

Na honorowym miejscu stała duża, oprawiona w skórę Biblia z pozłacanymi literami. Domyśliwszy się, że była to Biblia rodziny Daviesów, Clare wyjęła ją z półki i położyła na stole. Z roztargnieniem zaczęła przerzucać strony, czytając swe ulubione fragmenty.

Na pierwszej stronie znalazła rodowód rodziny - różnym charakterem i różnym atramentem zapisane starannie daty urodzin, śmierci i ślubów. Jedna z dat zgonu była zamazana, pewnie przez łzy, które kapnęły na papier. Wyblakły, liczący ze sto lat zapis, uwieczniający przyjście na świat Gwilyma Llewellyena Daviesa, opatrzony był entuzjastyczną adnotacją: „Nareszcie syn!” Tak cieszono się z narodzin pradziadka Nicholasa.

Lecz kiedy prześledziła wszystkie wpisy, zrozumiała, dlaczego stary hrabia tak się martwił o swego spadkobiercę. Rodzina była małodzietna i Nicholas nie miał żadnych bliskich krewnych, przynajmniej w linii męskiej. Jeśli wytrwa w swoim postanowieniu i nie ożeni się powtórnie, tytuł hrabiego Aberdare przepadnie wraz z jego śmiercią.

Przewróciła stronę, by zobaczyć ostatnie zapiski. Daty obu ślubów starego hrabiego oraz narodzin jego trzech synów zostały wpisane jego własnym charakterem pisma. Mimo że wszyscy trzej synowie się ożenili, jednak pod imionami dwóch starszych nie widniały daty urodzin dzieci.

Zacisnęła usta na widok adnotacji zrobionej przy imieniu Kenricka. Choć wszystko zapisywano atramentem, ślub Kenricka z „Martą, nazwisko nieznane” oraz przyjście na świat „Nicholasa Kenricka Daviesa” zaznaczono ołówkiem. To był jeszcze jeden dowód na to, że stary hrabia przyjął swego spadkobiercę z ogromną niechęcią. Gdyby okazał mu przynajmniej jedną dziesiątą tej serdeczności, z jaką Owen odnosi się do Huwa, który nawet nie jest jego krewnym!

Myśląc ze smutkiem o zmarnowanej szansie, odwróciła stronę. Kilka złożonych kartek wypadło na stół. Rzuciła na nie okiem, potem przyjrzała się im bliżej, a w końcu wymamrotała:

- Jakie to dziwne.

Nie chciała niepokoić Nicholasa, on jednak rozsiadł się w fotelu i przeciągnął leniwie.

- Co jest dziwne, Clarissimo?

- Nic takiego ważnego. - Podeszła do biurka i położyła papiery pod lampą. - Te dwa dokumenty są poświadczonymi rejentalnie odpisami aktów ślubu twoich rodziców oraz twojego urodzenia. Oba są zniszczone i pobrudzone, jakby były długo noszone w kieszeni. Wskazała na dwa pozostałe. - Te dokumenty też są duplikatami, choć sporządzonymi bardzo niechlujnie. Dziwne jest to, że nie mają one mocy prawnej, bo nie zostały potwierdzone przez rejenta, a mimo to są tak samo złożone i poplamione jak oryginały. Przypuszczam, że to twój dziadek kazał zrobić te kopie, ale nie wiem po co. Nie rozumiem też, dlaczego są takie zniszczone.

Nicholas uniósł w górę jedną z nie poświadczonych kopii. Nagle ręka mu zesztywniała i zapadła pełna napięcia cisza.

Clare zobaczyła, że przygląda się dokumentowi z taką samą niepohamowaną wściekłością, z jaką rzucił się na portret żony. Wstrzymała oddech, zastanawiając się, co mogło wywołać taką furię.

Podniósł drugą kopię i oba dokumenty zgniótł w palcach. Potem wstał z fotela, podszedł do kominka i wrzucił je do ognia. Płomień rozniecił się na chwilę, po czym znowu zaczął się żarzyć.

Clare, wstrząśnięta jego zachowaniem, spytała:

- Co się stało, Nicholas?

Wpatrywał się w kominek, w którym papiery powoli zamieniały się w popiół.

- Nic, do czego powinnaś się wtrącać.

- Nie chcę dochodzić przyczyny twego gniewu, ale chyba mam prawo ci pomóc - powiedziała cicho. - Czy dobra kochanka nie powinna cię poprosić, byś jej opowiedział o swoich zmartwieniach?

- Może powinna, ale to nie znaczy, że muszę spełnić jej prośbę - odburknął. Pewnie żałując swego niegrzecznego zachowania, dodał pojednawczym tonem: - Doceniam twoje dobre chęci.

Doszła do wniosku, że woli, gdy Nicholas szaleje jak wariat, niż gdy milczy jak grób. Stłumiwszy westchnienie, włożyła pozostałe dokumenty do Biblii i odstawiła ją na półkę. Nicholas nie zwracał uwagi na Clare; z kamienną twarzą przesunął węgle pogrzebaczem.

- Jutro, jak w każdą niedzielę, idę rano do kaplicy, więc udam się już na spoczynek. Dobranoc. - Powiedziała to z uprzejmości, nie oczekując odpowiedzi, lecz Nicholas uniósł głowę.

- Szkoda, że skorzystałem już dzisiaj z prawa do pocałunku - zażartował. - Co za krótkowzroczność z mojej strony.

Z jego twarzy zniknęła złość i teraz malował się na niej smutek. Bóg jeden wie, dlaczego te dokumenty tak wytrąciły go z równowagi, lecz Clare nie mogła znieść bólu, z jakim na nią patrzył. Ze śmiałością, do której za nic w świecie nie posunęłaby się jeszcze cztery dni temu, przeszła przez pokój i położyła mu ręce na ramionach.

- Ty nie możesz mnie pocałować, ale ja mogę, prawda? - powiedziała cicho.

Utkwił w niej swoje czarne oczy. - Możesz mnie całować, kiedy tylko będziesz miała ochotę, Clarissimo - powiedział zachrypniętym głosem.

Poczuła, że mięśnie mu się napinają, jednak nie poruszył się, czekając, aż ona przejmie inicjatywę. Stanąwszy na palcach, dotknęła wargami jego ust.

Objął ją pożądliwie.

- O Boże, jaka jesteś słodka.

Ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku. Teraz on przejął inicjatywę i to, co miało być niewinnym uściskiem na dobranoc, przerodziło się w coś o wiele poważniejszego.

Kiedy całowali się w kopalni, było ciemno, dzięki czemu nie musiała patrzeć mu w oczy. Teraz, zakłopotana jego badawczym spojrzeniem, zacisnęła powieki; natychmiast zauważyła, że nie widząc tego, co się wokół niej dzieje, o wiele silniej reaguje pozostałymi zmysłami. Wyraźnie czuje ostry zapach dymu, sosnowego mydła i Nicholasa; jego gorący i przyspieszony oddech; delikatny dotyk palców na plecach. Słyszy deszcz walący o szyby, chrzęst węgli wpadających do paleniska.

Odgłos otwieranych drzwi.

Przestraszona odsunęła się od niego i spojrzała przez ramię. W drzwiach stała jedna z nowych pokojówek, Tegwen Elias, młoda członkini ugrupowania metodystów, mająca surowe zasady moralne i długi język.

Przez chwilę wpatrywały się w siebie; twarz Tegwen wyrażała oburzenie i niedowierzanie.

Widząc minę pokojówki, Clare uświadomiła sobie ze strachem, że zachowała się nieobyczajnie. To, co zrobiła, było złe i nic nie może zmienić tego faktu.

Tegwen ocknęła się z odrętwienia; wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Nicholas był tak wpatrzony w Clare, że nie zauważył całego zajścia.

- Jeśli już odpoczęłaś - powiedział, przesuwając rękę na jej biodro - to może cię namówię na jeszcze jeden pocałunek?

Spojrzała na niego, zmartwiona bolesnym kontrastem między tym, co czuła w jego ramionach i tym, co zobaczyła w oczach Tegwen. Niespokojnym głosem powiedziała:

- Nie, nie, muszę już iść.

Podniósł rękę, jakby chciał ją zatrzymać, lecz minęła go i wyszła z pokoju, nie zwracając na niego uwagi.

Żałowała, że nie zrobiła tego dziesięć minut wcześniej.

Po wyjściu Clare pokój wydał się Nicholasowi dziwnie pusty. Wpatrując się w ogień, zastanawiał się, kiedy jej umysł przestanie walczyć z ciałem. Za każdym razem powtarzało się to samo. Z początku była zawstydzona i niepewna. Potem zaczynała reagować na jego pieszczoty, otwierając się niczym kwiat o poranku. W końcu przypominała sobie nagle, że nie powinno jej to sprawiać radości.

Ze smutkiem oparł nogę o kominek. Kiedy Clare przezwycięży swe religijne opory, będzie wspaniałą kochanką: wrażliwą, inteligentną, wyrozumiałą. Jej prośby o spełnianie dobrych uczynków czasami go nudziły, lecz jeśli była to cena, jaką musiał zapłacić, by mieć Clare w łóżku, nie była zbyt wygórowana.

Nie wątpił, że gdyby została jego kochanką, wcale nie chciałaby go opuścić po upływie tych trzech miesięcy. Nie tylko nie będzie chciała, ale też nie będzie mogła powrócić do życia w Penreith. Sztuka polegała na tym, żeby zaciągnąć ją do łóżka.

Był już cholernie zmęczony tym, że Clare znika jak kamfora, gdy tylko poczuje wyrzuty sumienia.

12

Clare źle spała tej nocy. Łatwo jej było usprawiedliwiać swe zachowanie, kiedy była pod urokiem Nicholasa. Przy nim pocałunek był tylko pocałunkiem - czymś nieprzyzwoitym, ale nie grzesznym. Lecz patrząc na siebie oczami Tegwen, musiała krytycznie ocenić swe postępowanie. Nie mogła już dłużej udawać, że nie uległa słabości, że nie zżera jej pożądanie.

Leżąc w łóżku, słyszała, jak Nicholas gra na harfie. Najbardziej na świecie pragnęła pójść za dźwiękiem strun i zapomnieć o swym bólu w jego ramionach. Lecz zachowałaby się jak ćma, która - zafascynowana blaskiem świecy - pogrąża się w jej płomieniu.

Wstała rano z ciężką głową i jeszcze cięższym sercem. Na samą myśl, że ma się udać do kaplicy, trzęsły się jej ręce, lecz nie mogła zostać w domu. Jeszcze ani razu nie opuściła niedzielnego nabożeństwa i gdyby to dziś zrobiła, wyglądałoby to na przyznanie się do winy.

Zakładając swą skromną szarą suknię, zastanawiała się, czy Tegwen też będzie w kaplicy i czy opowiedziała innym o tym, co widziała. Z bólem serca uświadomiła sobie, że pytanie powinno brzmieć nie „czy opowiedziała”, ale „kiedy opowie”. Tegwen wszędzie węszyła skandal i nigdy nie mogła się doczekać, żeby podzielić się z innymi swymi przypuszczeniami. Dziewczyna uwielbiała być w centrum zainteresowania, a historia o nauczycielce całującej się hrabią Demonem mogła jej przysporzyć wielu słuchaczy. Jeśli wieść o postępku Clare jeszcze się nie rozniosła, wkrótce to nastąpi.

Jadąc do Penreith, Clare spotkała nową kucharkę, która szła do kaplicy, i zaproponowała, że ją podwiezie. Pani Howell z radością usiadła na wozie i przez całą drogę dziękowała Clare za znalezienie jej pracy w Aberdare. Najwidoczniej jeszcze nie słyszała o skandalicznym zachowaniu Clare.

Przybyły w chwili, gdy ludzie zajmowali miejsca. Zazwyczaj Clare znajdowała ukojenie w widoku znajomych ławek i pobielonych wapnem ścian, jednak dzisiaj rozglądała się nerwowo, chcąc zobaczyć, czy ktoś przygląda się jej podejrzliwie.

Przebiegła wzrokiem twarze wiernych i stwierdziła, że Tegwan nie uczestniczy w nabożeństwie. Kiedy usiadła na swym zwykłym miejscu obok Marged, przyjaciółka uśmiechnęła się i wskazała głową Huwa - siedział między Owenem i Trevorem, najstarszym synem Morrisów. Szczupła twarz Huwa promieniała szczęściem, a jego drobne ciało odziane było w ciepłe, przyzwoite ubranie, z którego wyrósł jeden z jego przyszywanych braci. Po raz pierwszy w swym krótkim życiu Huw miał prawdziwy dom. Gdy Clare pomyślała, co chłopiec przeżył w kopalni i w domu swego zbydlęciałego ojca, własne problemy wydały się jej mniej ważne.

Stojący na ambonie diakon zaintonował pieśń i wszyscy zaczęli śpiewać. Muzyka była integralną częścią nabożeństwa metodystów i dzięki niej Clare bardziej zbliżała się do Boga niż dzięki modlitwie. Kiedy dołączyła do chóru, zdenerwowanie minęło.

jej spokój trwał dopóty, dopóki jakiś spóźniony wierny nie wszedł do kaplicy i nie zajął miejsca w ostatniej ławce. Wśród cichych szeptów Clare usłyszała swoje imię. Czując mdłości, zamknęła oczy i przygotowała się na najgorsze.

Kaplica Zion nie miała swego kaznodziei, więc nabożeństwo odprawiali członkowie kongregacji lub przyjeżdżający z wizytą duchowni. Dzisiejsze kazanie wygłaszał wielebny Macross, kaznodzieja z sąsiedniej wioski, który jednak je przerwał, gdy szepty stały się głośniejsze. Gromkim głosem spytał:

- I co wedle waszego modlitewnika jest ważniejsze od słowa bożego?

Rozległy się pomruki, zatrzeszczała ławka, z której ktoś wstał. Po chwili chrapliwy kobiecy głos rozszedł się po kaplicy.

- Zło zakradło się między nas. Kobieta, której powierzyliśmy nasze dzieci, jest grzesznicą i hipokrytką. I jeszcze ośmiela się siedzieć z nami w domu bożym!

Clare zacisnęła usta, poznawszy głos matki Tegwen. Gwenda Elias miała wyrobione zdanie o tym, gdzie jest miejsce kobiety, i nigdy nie zaaprobowała ani samej Clare, ani tego, że zajmuje się nauczaniem dzieci. I teraz pani Elias mogła ukarać Clare za wszystkie sprzeczki, do jakich kiedykolwiek między nimi doszło. Macross zmarszczył brwi.

- To poważne zarzuty, siostro. Masz dowody? Jeśli nie, zachowaj milczenie. Dom boży to nie miejsce do powtarzania bzdurnych plotek.

Wszystkie głowy zwróciły się w kierunku pani Elias. Była to wysoka, ociężała kobieta, o cnotliwej, pomarszczonej twarzy. Podniósłszy rękę, wskazała na Clare i zagrzmiała:

- Clare Morgan, córka naszego umiłowanego kaznodziei i nauczyciela naszych dzieci, uległa grzesznej żądzy. Dopiero cztery dni temu wprowadziła się do domu hrabiego Aberdare, którego nazywają też hrabią Demonem. Twierdziła, że będzie prowadziła mu gospodarstwo. A mimo to zeszłej nocy moja córka Tegwen, która pracuje w Aberdare, zobaczyła tę bezwstydną dziewczynę w ramionach hrabiego, na wpół nagą i zachowującą się zupełnie nieprzyzwoicie. Tylko łaska boska sprawiła, że moje niewinne dziecko nie złapało panny Morgan na uprawianiu nierządu. - jej głos zadrżał teatralnie. - Dzięki Bogu, że twój biedny ojciec nie może cię teraz zobaczyć!

Oczy całej kongregacji zwróciły się na Clare. jej przyjaciele, sąsiedzi i byli uczniowie przyglądali się jej ze strachem i zdumieniem. Choć na wielu twarzach malowało się niedowierzanie, na innych - zbyt wielu, niestety - widać było potępienie.

Niezadowolony z tego, że został wciągnięty w wiejską kłótnię, Marcoss powiedział:

- Co pani ma na swoje usprawiedliwienie, panno Morgan? Uprawianie nierządu zawsze jest grzechem, lecz gdyby taki czyn popełnił ktoś, kto cieszy się takim zaufaniem swoich współwyznawców jak pani, byłoby to szczególnie godne potępienia. - Zebrani przytaknęli cicho.

Clare pobladła; cała krew odpłynęła jej z twarzy. Wiedziała, że to będzie trudne, lecz nie przypuszczała, że aż tak bolesne. Nagle Marged wzięła ją za rękę i ścisnęła mocno. Podniósłszy wzrok, Clare zobaczyła nie troskę malującą się na jej twarzy, lecz wyczytała w niej także miłość i zaufanie.

Wiedząc, że może liczyć na poparcie Marged, znalazła w sobie dość siły, by wstać z miejsca. Trzymając się kurczowo ławki, powiedziała tak opanowanym głosem, na jaki tylko mogła się zdobyć:

- Tegwen była moją uczennicą i zawsze miała bujną wyobraźnię. Nie przeczę, że ostatniej nocy widziała, jak pocałowałam hrabiego Aberdare. Czułam... wdzięczność wobec niego zarówno dlatego, że uratował mi wczoraj życie, jak i dlatego, że podjął działania, które przyniosą wiosce korzyści.

Zamknęła oczy, szukając w pamięci słów, które byłyby szczere, ale które by nie obwiniały jej zbytnio.

- Nie będę udawała, że postąpiłam mądrze czy właściwie, lecz pocałunek nie ma nic wspólnego z uprawianiem nierządu, a poza tym przysięgam, że byłam wówczas ubrana tak skromnie jak teraz.

Jakieś dziecko spytało piskliwym głosem:

- Co to uplawianie niezządu?

Natychmiast wszystkie kobiety z małymi dziećmi i niezamężnymi córkami wstały z ławek i jak jeden mąż opuściły kaplicę. Niemal każda z nich obrzuciła Clare długim zaciekawionym spojrzeniem, lecz nie ulegało kwestii, że dzieci nie powinny przysłuchiwać się tej dyskusji. Marged zebrała swoją gromadkę, i uśmiechnąwszy się ze współczuciem do Clare, także wyszła.

Kiedy na sali pozostali sami dorośli, pani Elias ponowiła atak.

- Nie możesz zaprzeczyć, że mieszkasz z hrabią ani że zachowałaś się nieobyczajnie.

- Pani córka też mieszka z nim pod jednym dachem - zauważyła Clare. - Nie obawia się pani o jej cnotę?

- Moja Tegwen mieszka z innymi służącymi i rzadko widuje hrabiego, ale ty ciągle z nim przebywasz. Nie próbuj zaprzeczać! Nawet jeśli mówisz prawdę i jeszcze nie jesteś jego kochanką - drwina w głosie pani Elias oznaczała, że wcale w to nie wierzy - to utrata dziewictwa jest tylko kwestią czasu. Wszyscy znamy hrabiego Demona, wiemy, że uwiódł żonę swojego dziadka i doprowadził do śmierci starego hrabiego i swojej żony. - jej głos rwał się ze wzruszenia. - Byłam pokojówką hrabiny Tregar, która z oczami pełnymi łez opowiadała mi o zdradach, jakich dopuszczał się jej mąż. Złamał jej serce swymi romansami. A potem, kiedy odkryto jego podłość, tak bardzo się przestraszyła, że uciekła prosto w objęcia śmierci. - Teraz w jej głosie zabrzmiała wrogość. - Jesteś taka zadowolona z siebie, taka pewna swojej cnotliwości, że wydaje ci się, iż możesz zadawać się z diabłem i nie ulec demoralizacji. Wstydź się, Clare Morgan, wstydź się! Jako córka Thomasa Morgana zawsze uważałaś się za lepszą od innych. A ja ci mówię, że jeśli zostaniesz w domu szatana, to wkrótce będziesz nosiła jego dzieciucha!

Clare zapłonęła gniewem.

- Kogo chcesz potępić - mnie czy hrabiego Aberdare? - spytała ostrym tonem. - Wiem, że kochałaś swoją panią i wciąż opłakujesz jej śmierć, ale nikt poza hrabią nie wie, co było między nim a jego żoną, i nie my powinniśmy go osądzać. Tak, jego lordowska mość ma złą reputację, lecz z tego, co widziałam, wcale nie jest tak niegodziwy, jak się go przedstawia. Czy komuś z was hrabia wyrządził krzywdę? Nigdy o tym nie słyszałam. Czy uwiódł jakąś wiejską dziewczynę? Żadna kobieta z Penreith nie nazwała go ojcem jej dziecka. - Zamilkła, przebiegając wzrokiem po zebranych. - I przysięgam na Boga, że nie będę pierwsza.

Ciszę przerwała Gwenda Elias, która powiedziała oschłym tonem:

- Więc teraz go bronisz! Dla mnie to niezbity dowód, że uległaś jego namowom. Dobrze, wracaj do tego diabła, ale nie bierz ze sobą żadnego z naszych dzieci i nie proś nas o przebaczenie, kiedy zostaniesz uwiedziona!

Jakiś mężczyzna mruknął:

- Przyznała, że zachowała się nieprzyzwoicie. Ciekaw jestem, do czego woli się nie przyznawać.

Clare tak mocno ścisnęła brzeg ławki, że aż jej kostki zbielały. Pewnie okazując pokorę i przyznając się do winy postąpiłaby bardziej po chrześcijańsku, lecz w głębi duszy czuła, że musi walczyć. Spojrzawszy na mężczyznę, który odezwał się ostatni, rzekła:

- Panie Clun, kiedy pana matka umierała, przez tydzień siedziałam przy niej każdej. Czy wtedy też uważał mnie pan za oszustkę?

Dostrzegła jeszcze jedną twarz, z której biło potępienie.

- Pani Beynon, kiedy pomogłam pani sprzątnąć dom po zalaniu przez wodę i uszyłam nowe zasłony do okien, czy sądziła pani, że postępuję nieprzyzwoicie? - Powiodła lodowatym wzrokiem po zebranych. - Panie Lewis, gdy pańska żona chorowała, a pan był bez pracy, zbierałam ubranie i jedzenie dla pana dzieci. Wówczas myślał pan, że jestem zepsuta?

Wszyscy troje odwrócili wzrok, nie potrafiąc spojrzeć jej w oczy.

W zalegającej kaplicę ciszy Owen wstał z ławki. Jako pomocnik pastora i przywódca grupy był jednym z najbardziej szanowanych ludzi w wiosce.

- Bóg wymierza sprawiedliwość, pani Elias. Nie my mamy potępiać czy wybaczać. - Popatrzył z powagą na Clare. - Żaden członek naszego ugrupowania nie służył innym lepiej niż Clare Morgan. Kiedy hrabia zażądał, żeby pracowała dla niego w zamian za pomoc, jakiej ma udzielić wiosce, dobrowolnie odeszła ze szkoły, nie chcąc, by dzieci narażone były na nieprzyjemności. Zawsze cieszyła się nienaganną reputacją. Czy nie powinniśmy jej uwierzyć, jeśli przysięga, że jest niewinna?

Tylko nieliczni odmruknęli potakująco. Pani Elias uniosła się gniewem.

- Mów, co chcesz, ale za nic w świecie nie będę się modliła w tej samej kaplicy co kobieta, która zadaje się z hrabią Aberdare. - Odwróciła się i pomaszerowała w stronę drzwi. Po chwili inni, zarówno kobiety, jak i mężczyźni, wstali z ławek i zaczęli zbliżać się do wyjścia.

Clare zdrętwiała z przerażenia, kiedy pomyślała, że kongregacja się rozpada i ona jest tego przyczyną Zrozumiała, że jeśli natychmiast czegoś nie zrobi, wierni podzielą się na jej zwolenników i przeciwników. Skutkiem tego będzie nienawiść, a nie miłość, do której mieli dążyć. Krzyknęła:

- Poczekajcie!

Ludzie stanęli, odwracając głowy w jej stronę.

- Przyznaję, że moje postępowanie zasługuje na naganę. Jeśli skupieni wokół kaplicy Zion wierni, których mój ojciec tak bardzo kochał, mają podzielić się na dwa obozy, lepiej będzie, gdy ja odejdę. - Odetchnęła głęboko i dokończyła drżącym głosem: - Obiecuję, że nie wrócę, dopóki nie uznacie, że jestem bez skazy.

Owen chciał zaprotestować, lecz Clare nakazała mu wzrokiem milczenie. Z podniesioną głową ruszyła do wyjścia Jakiś nieznany jej głos powiedział z podziwem:

- To najwspanialszy przykład chrześcijańskiej wielkoduszności, z jakim się w życiu spotkałem. - Ktoś inny syknął przez zęby:

- Ma dość oleju w głowie, by wyjść, zanim zostanie wyrzucona. Choć góruje nad nami wykształceniem i pozycją, wcale nie jest od nas lepsza.

Clare musiała przejść obok dwojga członków swojej grupy.

Edith Wickes popatrzyła na nią spode łba - nie potępiała Clare, ale też nie pochwalała jej zachowania. Jamie Harkin, były żołnierz, dotknął jej ręki i uśmiechnął się z sympatią. Jego współczucie doprowadziło ją niemal do łez; bała się, że za chwilę wybuchnie płaczem. Kiwnęła mu głową, otworzyła drzwi i wyszła z kaplicy. Owiało ją zimne wiosenne powietrze.

Dzieci bawiły się na dworze, podczas gdy ich matki wyglądały ukradkiem przez okna, nasłuchując, co dzieje się w świątyni i uważając, by ich ciekawskie niezamężne córki pozostawały w bezpiecznej odległości. Marged podeszła i uścisnęła Clare.

- Och, Clare, kochanie - szepnęła - uważaj na siebie. - Droczyłam się z tobą o hrabiego, ale to wcale nie jest śmieszne.

- Rzeczywiście, nie jest - zgodziła się Clare. Spróbowała się uśmiechnąć. - Nie martw się, Marged. Obiecuję, że nie pozwolę, by mnie uwiódł.

Nie mogąc spojrzeć już nikomu w oczy, wzięła zaprzężony w kucyka wóz i odjechała. To straszne wiedzieć, że jeszcze tego samego dnia stanie się głównym tematem plotek w Penreith, i że niejeden z jej znajomych uwierzy bez wahania we wszystko, co usłyszy.

O wiele gorzej było wiedzieć, że ci, którzy wątpią, mają rację; zachowała się rozpustnie, dała się skusić. I wbrew jej śmiałym obietnicom, że zachowa cnotę, miała smutną pewność, że jeśli nie wyjedzie wkrótce z Aberdare, sama doprowadzi się do zguby.

Wiedząc, że Clare wybiera się do kościoła, Nicholas wczesnym rankiem wsiadł na konia i pojechał odwiedzić pasterza, który pilnował owiec pasących się na najwyższych wzgórzach Aberdare, pastwiskach, będących kiedyś domeną Tama the Telyana.

Wracając do domu zauważył, że coś porusza się po drodze prowadzącej do ruin średniowiecznego zamku, który był pierwszą siedzibą jego rodziny. Przysłoniwszy oczy, przyjrzał się uważnie dolinie. Ku swemu zdziwieniu zobaczył, że to zaprzężony w kucyka powozik Clare wjeżdża wolno pod górę.

Śledził go wzrokiem, dopóki wóz nie dojechał do miejsca, w którym droga stała się dla niego zbyt stroma. Clare wysiadła, przywiązała kucyka i dalej poszła pieszo.

Słońce świeciło jasno, więc pewnie szła do zamku, by nacieszyć oczy malowniczym widokiem doliny. Postanowiwszy dołączyć do niej puścił się galopem przez dolinę, a potem ruszył gościńcem pod górę. W przeciwieństwie do kucyka Clare jego ogier bez trudu pokonał drogę do zamku. Zostawiwszy konia w osłoniętym od wiatru zakątku, udał się na poszukiwanie Clare.

Znalazł ją na samej górze; wiatr miotał jej suknią i szalem, smagał po twarzy. Nieświadoma jego przybycia, patrzyła na rozciągającą się przed jej oczami dolinę. Z tej wysokości zabudowania Penraeith wyglądały jak domki z klocków, a kopalnia jak smuga dymu. W osłoniętych południowych kotlinkach żonkile otwierały swe złociste główki.

Zniżając głos, by jej nie przestraszyć, powiedział:

- Piękny widok, prawda? Jako dziecko uwielbiałem tu przychodzić. Duża wysokość i ściany z kamienia stwarzają pozory bezpieczeństwa.

- Lecz bezpieczeństwo jest tylko iluzją - odwróciła się do niego. - Pozwól mi odejść, Nicholas - powiedziała zdecydowanie.

- Zabawiłeś się już moim kosztem. Teraz chcę wrócić do domu.

Ogarnął go strach.

- Prosisz, żebym się zgodził na zerwanie naszej umowy?

- Skoro wyjeżdżasz do Londynu, moje towarzystwo nie będzie ci potrzebne. - Ze znużeniem odgarnęła z twarzy kosmyk włosów, który wysunął się jej spod czepka. - Sam widziałeś, co trzeba zrobić, by pomóc mieszkańcom wioski, więc do tego też nie jestem ci potrzebna.

- Nie! - wybuchnął. - Nie zrobię nic dla Penreith, jeśli ty nie wywiążesz się z umowy.

- Dlaczego nie? - spytała ze zdumieniem. - To oczywiste, że troszczysz się o dobro tych ludzi. Udowodniłeś to swoim zachowaniem w kopalni i tym, co zrobiłeś dla Huwa. Na pewno chcesz pomóc mieszkańcom wioski z własnej woli, a nie z powodu jakiegoś głupiego zakładu.

- Przeceniasz moją dobroć - burknął. - Jeśli wrócisz do Penreith, natychmiast wyjadę z Aberdare. Do diabła z wioską i kopalnią.

Oczy rozszerzyły się jej ze zdumienia.

- Dlaczego jesteś takim egoistą, skoro mógłbyś z łatwością pomóc?

- Taki mam charakter, moja słodka - powiedział z sarkazmem.

- Moi najbliżsi dali mi niezłą lekcję życia. Zawsze lepiej wychodziłem na egoizmie niż na wielkoduszności, i nie mam zamiaru się zmieniać. Jeśli chcesz, bym odgrywał rolę zbawcy, musisz, do cholery, zapłacić swoją cenę!

- A tą ceną jest moje życie - krzyknęła; łzy zabłysły w jej oczach. - Dziś rano w kaplicy zostałam publicznie potępiona przez ludzi, którzy zawsze zapewniali mnie o swoim szacunku. Wystarczyły cztery dni, by przekreślić dwadzieścia sześć lat cnotliwego życia. Dla twojej fantazji tracę przyjaciół, pracę, wszystko, co miało dla mnie znaczenie.

Z bólem serca przyglądał się jej cierpieniu, lecz wiedział, że jeśli okaże współczucie, straci ją.

- Od początku wiedziałaś, że przyjdzie ci słono za to zapłacić - powiedział oziębłym tonem - lecz stwierdziłaś: „trudno”. Łatwo być odważną, kiedy nic ci nie grozi, lecz gdy tylko napotkałaś kłopoty, pokazałaś, na co cię stać. Jesteś tchórzem, Clare Morgan.

Zesztywniała; łzy zniknęły z jej oczu.

- Śmiesz zarzucać mi tchórzostwo? Ty, dla którego jedynym rozwiązaniem trudności była ucieczka z domu na cztery lata?

- Mówimy teraz o twoich wadach, nie o moich - odparł. - Jeśli chcesz wyjechać, wyjedź. Zachowaj swoją cenną cnotę, skoro jest to dla ciebie najważniejsza rzecz na świecie. Ale nie jestem na tyle głupi, żeby tracić czas i pieniądze na realizację twoich planów w zamian za miły uśmiech. Jeśli wyjedziesz przed upływem trzech miesięcy, nie rozpocznę eksploatacji kamieniołomów, nie kiwnę palcem w sprawie poprawy warunków pracy w kopalni, zwolnię wszystkich służących z Aberdare i stanę na głowie, by je sprzedać.

jej oczy zwęziły się ze złości.

- Myślisz, że przymusowy pobyt w twoim domu zachęci mnie do dzielenia z tobą łoża?

Musi być ostrożny; skoro przyjęła jego wyzwanie w gniewie, to może też odejść w przypływie złości. Nadając swemu głosowi łagodniejsze brzmienie, powiedział:

- Nie jestem twoim strażnikiem, Clare. Decyzja należy wyłącznie do ciebie. Wiem, że poczułaś się straszliwie zraniona, kiedy bliscy ci ludzie potępili twoje zachowanie. Lecz z tego, co wiem, metodyści uważają, że naprawdę ważne jest to, by mieć czyste sumienie wobec Boga. Możesz z ręką na sercu przysiąc, że wstydzisz się tego, co zaszło między nami?

Zaśmiała się z cicha.

- W taki sposób wąż musiał kusić Ewę.

- Bardzo prawdopodobne - zgodził się - bo podniecił jej zmysły. Adam i Ewa zjedli jabłko, zdali sobie sprawę z własnej nagości - z różnic płci - i zostali wygnani z raju. Osobiście uważam raj za bardzo nudne miejsce; doskonałość zawsze jest nudna. Jeśli nie można czynić zła, to nie można też czynić dobra. W naszym świecie żyje się o wiele trudniej niż w raju, ale za to ciekawiej, a namiętna miłość jest największą nagrodą za ponoszone przez nas trudy.

- Z pewnością jako chłopiec wystarczająco dobrze poznałeś religię, by wiedzieć, że nie należy hołdować namiętnościom - powiedziała ostrym tonem - lecz opuściłeś lekcję poświęconą miłosierdziu. Świat jest pełen pięknych, doświadczonych kobiet, które z radością przyjmą twoje zaloty. Dlaczego upierasz się, żeby mnie trzymać wbrew mej woli?

- Bo choć są piękniejsze kobiety, to właśnie ciebie pragnę. - Podszedł i wziął ją w ramiona. - Możesz mi spojrzeć prosto w oczy i powiedzieć, że nie lubisz, jak się do ciebie zalecam?

Zesztywniała.

- Nie o to chodzi, czy lubię.

- Nie? - Pocałował ją, ogrzewając jej zimne wargi swym oddechem. Szepnął: - Czy tego nie chcesz?

Zaprzeczyła żarliwie.

- Chcę, chcę, do diabła! Dlatego się ciebie boję.

W jej głosie zabrzmiała rozpacz. Zrozumiał, że w jego ramionach znalazła pocieszenie, a zarazem przestraszyła się bliskości jego ciała. Jeśli teraz przywiąże ją do siebie, pozostanie jego na zawsze.

Nie rozluźniając uścisku, poprowadził ją schodkami wzdłuż balustrady, szukając schronienia za grubym murem. Kiedy wiatr okręcał mu jej suknię wokół nóg, Nicholas rozwiązał brzydki czepek Clare. Wystarczył lekki powiew, by zdmuchnąć go z jej z głowy, uwalniając grube sploty ciemnych włosów. Wsunął rękę pod szal Clare i ujął w dłoń jej pierś, ugniatając ją delikatnie, dopóki nie poczuł naprężonej brodawki. Dziewczyna westchnęła i odchyliwszy głowę, oparła się o niego.

Nawet najsłabsza reakcja na jego dotyk roznamiętniała go szybko, o wiele za szybko. Przygwoździł ją biodrami do chropowatej kamiennej ściany. Przesunęła się nerwowo, nie próbując mu uciec, raczej szukając instynktownie jak najdogodniejszej pozycji.

Całując ją namiętnie, przesunął ręką po plecach i odszukał haftki, na które zapięty był stanik jej sukni. Pierwszą haftkę odpiął z łatwością, drugą też. Przez chwilę delektował się dotykiem jej jedwabistej skóry, po czym zsunął suknię z jej bladych ramion.

Suknia pachniała tak jak Clare - lawendą i tymiankiem, tylko trochę mocniej i bardziej słodko. Nicholas obsypał pocałunkami szyję i obojczyk dziewczyny. Gorączkowo otarła się o niego biodrami.

Jęknął i cały zesztywniał. Przez dzielące ich warstwy ubrania Clare czuła drżenie w twardym wzniesieniu, przyciskającym się do jej brzucha.

- Och, Clare, zauroczyłaś mnie - powiedział chrapliwie. Pragnęła, by jakieś czary uwolniły ją od myślenia o straszliwym wyborze, jakiego będzie musiała dokonać, choć - zostając w jego ramionach - właściwie już wybrała.

Zapamiętawszy się w pocałunkach, nie zdawała sobie spraw, że przenikliwe zimno owiewa jej lewą nogę dlatego, że Nicholas podwinął jej suknię i halkę powyżej kolana. Jego ciepła dłoń zawędrowała nad podwiązkę i zaczęła pieścić wewnętrzną stronę jej uda, poruszając się zmysłowo po gołej skórze. Clare oddychała gwałtownie, czując, że ogarnia ją niebezpieczne pożądanie.

Uratowały ją nie wyrzuty sumienia, ale świadomość, że intymne części jej ciała stają się wilgotne. Nie rozumiejąc dlaczego, ale wstydząc się tego, zebrała w sobie wszystkie siły i wyszeptała z trudem:

- Przestań.

Głosem zachrypłym z podniecenia, rzekł:

- Jeśli chcesz położyć kres niepewności, to pozwól mi dalej cię pieścić. Obiecuję, że nie będziesz żałowała.

- Nie możesz mi tego zagwarantować. Najprawdopodobniej nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. - Ze łzami w oczach przytrzymała go za ramiona i odsunęła od siebie. - Dlaczego za wszelką cenę chcesz mnie uwieść?

Z trudem złapał oddech.

- Nie płacz, Clare. Proszę, nie płacz. - Rozluźnił uścisk, po czym odwrócił się i usiadł pod ścianą. Chwycił ją za rękę, przyciągnął do siebie i posadził na kolanie, obejmując tak, że oparła mu głowę na ramieniu. Podczas gdy walczyła z własnymi uczuciami, głaskał ją delikatnie, jakby była przestraszonym dzieckiem.

Kiedy gorączka trawiąca jej ciało nieco opadła, znowu próbowała przemyśleć swoją sytuację. Jeszcze mogła zostawić Nicholasa i wrócić do normalnego życia w wiosce. Trochę by gadano na jej temat, lecz w końcu wszyscy zapomnieliby o tym przykrym zajściu. Odejście było prostym, bezpiecznym, moralnie właściwym rozwiązaniem.

Lecz jeśli się na to zdecyduje, to do końca życia będzie czuła się winna z powodu własnego tchórzostwa. Nicholas może odmienić życie setek ludzi, więc jeśli ona się wycofa, będzie to dowodem nie tylko tchórzostwa, ale i egoizmu.

Poświęcenie swego dobrego imienia oraz spokojnego życia dla dobra wioski było o wiele trudniejsze, niż przypuszczała Jednak zniosłaby to z łatwością, gdyby nie lubiła robić tego, do czego ją zmuszał; jako męczennica miałaby czyste sumienie. Zakrawało na ironię, że nikt nie dał jej tyle szczęścia w życiu, co Nicholas. Dlatego teraz dręczyły ją wątpliwości i poczucie winy.

Nicholas był hulaką i cudzołożnikiem, człowiekiem, który szczycił się swoim egoizmem i który wykorzystywał swój majątek i władzę wyłącznie dla zaspokojenia własnych pragnień. A mimo to potrafił wzruszyć ją do głębi serca. I co dziwniejsze, choć mieli całkowicie odmienny system wartości, rozumiał ją lepiej niż ktokolwiek inny. Porywisty wiosenny wiatr miotał jej suknią i rozwiewał włosy. Panował przejmujący ziąb, lecz Nicholas był dla niej oazą ciepła i spokoju. Wbrew wszelkim nakazom moralnym i wbrew rozumowi czuła się przy nim bezpiecznie.

Powiedział cicho:

- Policzki jak róże - wyświechtany frazes, wykorzystywany przez każdego zakochanego pasterza, który pisze wiersze do swojej ukochanej. Lecz nie potrafię lepiej opisać ślicznych rumieńców na twojej twarzy. Walijskie róże kwitnące na idealnie gładkiej celtyckiej skórze. - Pogłaskał ją po policzku. - Nie odchodź, Clare.

Nawet jeśli postanowiła wracać do Penreith, to słysząc taką czułość w jego głosie, szybko zmieniła zdanie. Ku jej zdziwieniu, Nicholas naprawdę chciał, by z nim została; nie był to jakiś przelotny kaprys.

Kiedy trzymał ją mocno w ramionach, była zbyt oszołomiona jego pieszczotami, by dostrzec jego podniecenie, lecz teraz przypomniała sobie, jak bardzo jej pożądał, jak drżał pod jej dotykiem.

Jednak to, że miała na niego taki wpływ, wcale nie gwarantowało jej bezpieczeństwa; pomyślała, że pewnie oboje zapomną się w miłości. Myśląc głośno, rzekła:

- Gdybym teraz odeszła, pewnie by mi się udało odzyskać dobre imię. Jeśli zostanę, przekreślę swoje życie. Stracę wszystko.

- Nie zgadzam się z tym, że namiętność niszczy kobiecie życie. Jeśli bliskość fizyczna sprawia ludziom radość, nikogo przy tym nie krzywdząc, to jak może być zła?

- Podejrzewam, że mężczyźni mówią to niewinnym dziewczętom, odkąd wąż skusił Ewę - powiedziała oschłym tonem. - A kobiety, które są na tyle głupie, by w to wierzyć, później rodzą po cichu ich dzieci i oddają je do przytułku. Więc jak możesz mówić, że nikomu nie dzieje się krzywda?

- Przypadkowe płodzenie dzieci jest złem, zbrodnią przeciwko dziecku i matce - zgodził się. - Lecz namiętna miłość nie musi kończyć się ciążą. Są skuteczne środki zapobiegawcze.

- Ciekawe, jeśli prawdziwe - powiedziała - lecz nawet gdy nie ma ryzyka zajścia w ciążę, i tak przypadkowe zbliżenie jest złem.

Pokręcił głową.

- Myślę, że gdyby metody zapobiegania ciąży były powszechnie znane, zmieniłoby się pojęcie dobra i zła. Obowiązujące teraz zakazy moralne zostały stworzone po to, by chronić kobiety, dzieci i społeczeństwo przed niebezpiecznymi konsekwencjami bezmyślnej miłości. Gdyby nic im nie groziło, gdyby mężczyźni i kobiety mogli swobodnie - kierując się pożądaniem, nie moralnością - decydować, czy chcą dzielić łoże, świat byłby zupełnie inny.

- Ale czy byłby lepszy? Może dla mężczyzn, którzy mogliby zaspokajać swoje żądze, a potem odchodzić z lekkim sercem i czystym sumieniem. Nie wiem, czy kobiety potrafią być takie beztroskie.

- Niektóre tak, Clare - rzekł z nutą rozdrażnienia w głosie. - Wierz mi, kobiety bywają tak samo lekkomyślne i nieczułe jak mężczyźni.

- Jestem pewna, że znasz wiele takich kobiet. - Westchnęła ze smutkiem. - Prawdziwy z ciebie poganin, Nicholas. Zepsuty do szpiku kości, złotousty diabeł, dla którego grzech jest cnotą. Myślisz, że jeśli będę skazana na twoje towarzystwo, w końcu ulegnę twemu zniewalającemu czarowi?

Pocałował ją delikatnie w czoło.

- To moja najszczersza nadzieja.

W jej śmiechu zabrzmiało zmęczenie, a nawet słaby gniew. Bardzo jej utrudniał podjęcie decyzji, lecz musiała w końcu ustalić dalszą linię postępowania. Bawiąc się guzikiem od jego marynarki, spróbowała zebrać myśli.

Po pierwsze, musi zostać dla dobra ludzi, którym hrabia zamierza pomóc; poczucie obowiązku nie pozwala jej zrobić nic innego. Po drugie, musi się postarać przetrwać te trzy miesiące z jak najmniejszym uszczerbkiem dla siebie. Z ponurą rezygnacją pogodziła się z faktem, że Nicholas będzie bez przerwy nastawał na jej cnotę. Będzie się musiała modlić, żeby udało się jej powstrzymać od popełnienia największego grzechu.

Nagle genialna myśl przyszła jej do głowy. Nicholas był światowcem, przyzwyczajonym do szybkiego zaspokajania swoich żądzy. Z pewnością wkrótce znudzą mu się same pocałunki. Jeśli będzie dostatecznie mocno zawiedziony jej odmową fizycznego zbliżenia, może poprosi ją, by odeszła, a jednocześnie weźmie sobie za punkt honoru wywiązanie się ze swojej części umowy.

Podekscytowana tym pomysłem, zaczęła rozważać go w myśli.

Żeby miała szansę na odniesienie zwycięstwa, musi się nauczyć rozpalać w nim płomień żądzy, a zarazem wykazywać wystarczająco dużo silnej woli, by mu się oprzeć. To będzie szalenie niebezpieczna gra, tym bardziej że Nicholas ma o wiele większe doświadczenie w tych sprawach. Może jednak nie odczuje tak bardzo jego przewagi, bo mężczyźni zapamiętują się w miłości o wiele bardziej od kobiet. Powziąwszy ostateczną decyzję, powiedziała wolno:

- Sumienie nie pozwala mi odejść, skoro zostając mogę uczynić tak wiele dobrego. Ale ostrzegam cię - twoim celem jest uwiedzenie mnie, a moim - uświadomienie ci, że gra niewarta świeczki.

Odetchnął z ulgą, po czym obdarzył ją zniewalającym uśmiechem.

- Cieszę się, że zostajesz. Ciekaw jestem, co zrobisz, by mnie do siebie zniechęcić, lecz nie sądzę, by ci się to udało.

- Zobaczymy, wasza lordowska mość. - Kiedy spojrzała w jego ciemne oczy, ogarnęło ją grzeszne i podniecające oczekiwanie. Nie była już bezradna wobec jego doświadczenia i siły. Miała nad nim ograniczoną władzę i postanowiła, że wykorzysta ją najlepiej, jak potrafi.

13

Clare wyglądała przez okno powozu, patrząc z zachwytem na tonący w zmierzchu Londyn.

- Nie wiedziałam, że na świecie jest tyle ludzi - szepnęła. Nicholas roześmiał się. Siedział obok niej, rozwalony niedbale na wyściełanej ławeczce. - Wiejska myszka przyjeżdża do miasta. Spojrzała na niego z udawaną irytacją.

- Założę się, że kiedy pierwszy raz przyjechałeś do Londynu, nie wywarł na tobie żadnego wrażenia.

- Wręcz odwrotnie - powiedział wesoło. - Miałem wtedy siedemnaście lat i byłem tak oczarowany tym miastem, że omal nie wypadłem z okna powozu. Londyn można kochać lub nienawidzić, lecz nie można pozostać wobec niego obojętnym. Postaram się, byś poznała wszystkie atrakcje tego miasta.

Powóz skręcił w bok i woźnica powożący karetą, która ich mijała, obrzucił ich stangreta stekiem wyzwisk. Clare przysłuchiwała się temu ze zmarszczonymi brwiami.

- Czy to jakiś obcy język? Nie zrozumiałam ani słowa.

- To odmiana cockneya, dialektu, jakim się mówi we wschodniej części Londynu, a poza tym ten człowiek używał słownictwa, którego dama nie powinna znać - wyjaśnił Nicholas.

Obrzuciła go figlarnym spojrzeniem.

- Możesz mi przetłumaczyć, co powiedział? Zmarszczył brwi.

- Choć pragnę, byś zeszła na złą drogę, nie będę cię uczył ordynarnych słów.

Uśmiechnęła się i ponownie wyjrzała przez okno. Długa podróż z Walii do Londynu była męcząca, lecz podobała się Clare. Od dramatycznej rozmowy w ruinach zamku, w wyniku której pogodziła się z sytuacją, czuła się swobodniej w towarzystwie Nicholasa i częściej przekomarzali się ze sobą.

Co ważniejsze, polubiła jego pieszczoty i przestała się tego wstydzić. Ich codzienny pocałunek przeciągał się we wspaniałą sesję, która trwała dopóty, dopóki ręce Nicholasa nie zaczynały niebezpiecznie krążyć po jej ciele. Kiedy posuwał się za daleko, Clare przywoływała go do porządku. Nigdy nie musiała powtarzać, by dał jej spokój. Czuła, że podobnie jak ona, Nicholas nieco się hamował, delektując się pocałunkami i nie pozwalając, by zawładnęła nim żądza.

Taka sytuacja nie mogła trwać wiecznie; wcześniej czy później Nicholas da upust swemu pożądaniu i naprawdę spróbuje ją uwieść. Pomyślała, że kiedy ten dzień nastąpi, będzie już wystarczająco silna, by dać Nicholasowi odpór, bo czuła, że z każdym dniem staje się silniejsza, że coraz bardziej mu dorównuje, przynajmniej w tej dziwnej grze, którą prowadzą. A na razie zajmie się zwiedzaniem Londynu.

Ulice stopniowo stawały się coraz czystsze i spokojniejsze, aż w końcu powóz się zatrzymał. Stangret otworzył drzwiczki i opuścił schodki, a Nicholas pomógł Clare wysiąść. Było już prawie ciemno i udało się jej zauważyć tylko tyle, że londyńska rezydencja rodziny Aberdare ma szeroką klasyczną fasadę.

- Czy tu też jest pilnie potrzebna gospodyni? - spytała.

- Kilka dni temu powiadomiłem mojego administratora, że przyjeżdżam, i że trzeba sprzątnąć dom oraz zatrudnić służbę na czas naszego pobytu. - Podał jej ramię. - Oczywiście jako pani domu możesz wprowadzić tu tyle zmian, ile dusza zapragnie.

Z przykrością uświadomiła sobie, że jest to kolejny sposób uwodzenia. To, że Nicholas traktował ją jak damę, że liczył się z jej opinią działało na nią upajająco. Pamiętając o tym, że to sytuacja przejściowa, łatwiej jej było podchodzić do tego z pewną powściągliwością.

Kiedy wchodzili po marmurowych schodach, dobre samopoczucie zaczęło ją opuszczać. Do tej pory Nicholasa bawiło towarzystwo Clare, lecz w Londynie znajdzie wiele innych, bardziej ekscytujących rozrywek. W gruncie rzeczy, może się nią znudzić i odesłać ją do Penreith przed upływem tygodnia.

Wtedy odniesie zwycięstwo, prawda?

Urządzony z niezwykłym przepychem dom utrzymany był w doskonałym stanie, choć w ogromnych, nie zamieszkanych od lat pokojach panowała bezosobowa atmosfera hotelu. Nicholas przywitał się uprzejmie z nieliczną służbą i przedstawił Clare jako swoją kuzynkę - to samo powiedział zamawiając oddzielne pokoje w zajeździe, w którym zatrzymali się w drodze do Londynu.

Z początku służący nie bardzo wiedzieli, co myśleć o Clare. Była zbyt zaniedbana jak na jego krewną z arystokratycznego rodu, ale jeszcze trudniej było im uwierzyć, że przywiózł ją tu w charakterze swojej kochanki. Jednak służący byli londyńczykami, przyzwyczajonymi do znoszenia najrozmaitszych dziwactw swych chlebodawców, toteż szybko przestali się nią interesować i wykonywali jej polecenia w zamian za hojną zapłatę. Clare zrozumiała, że nie obchodzą jej prywatne opinie służących na jej temat; o wiele łatwiej było żyć wśród obcych niż wśród ludzi, którzy znali ją od dziecka.

Pierwszego dnia pobytu w mieście Clare obudziła się szalenie podekscytowana. Kiedy zeszła na dół, Nicholas był już w pokoju śniadaniowym, gdzie popijał kawę, czytając „Morning Post”. Na jej widok podniósł się uprzejmie z krzesła.

- Dzień dobry, moja droga. Dobrze spałaś?

- Nie bardzo, w Mayfair panuje taki sam hałas jak w kopalni w Penreith. Lecz myślę, że się do tego przyzwyczaję. - Clare zerknęła na „Morning Post”. - Trudno sobie wyobrazić, że można czytać gazety tego samego dnia, w którym zostają wydane, a nie parę tygodni później. Co za luksus!

Uśmiechając się, nalał jej filiżankę gorącej kawy.

- Londyn jest stolicą świata, Clare. Tu powstaje większość wiadomości.

Kiedy nałożyła sobie jedzenie z podgrzanych półmisków ustawionych na kredensie, usiedli przy stole. Nicholas rzekł:

- Przejrzałem rubrykę towarzyską. Nie znalazłem żadnej wzmianki o hrabim Michaelu Kenyonie ani o lordzie Strathmore, lecz książę Candover jest w mieście.

Clare wpadła w popłoch.

- Książę?

Dostrzegając je zdenerwowanie, wyjaśnił:

- To Rafe. Nie martw się. Może jest księciem i to bogatszym od Krezusa, lecz nie jest zarozumiały. Uważa, że mężczyzna zawsze powinien się zachowywać jak dżentelmen.

- Zawsze się zastanawiałam, co - poza pieniędzmi i dobrym pochodzeniem - wyróżnia dżentelmena.

Uśmiechnął się szeroko i złożył gazetę.

- Według Rafe'a angielski dżentelmen nigdy nie jest niegrzeczny, chyba że ma w tym jakiś cel.

- To nie brzmi pocieszająco - powiedziała z uśmiechem. - Domyślam się, że lord Strathmore to twój przyjaciel Lucien.

- Zgadza się. Nie przejmuj się. Choć moi przyjaciele są wysoko postawieni, są ludźmi wyjątkowo tolerancyjnymi; inaczej nie byliby moimi przyjaciółmi. - Uśmiechnął się do swoich wspomnień. - Poznałem Luciena w Eton, kiedy czterech chłopaków próbowało mnie pobić za to, że jestem taki smagły i niepodobny do Anglika Lucien uznał, że szanse są nierówne, więc stanął do walki po mojej stronie. Obaj mieliśmy podbite oczy, ale udało nam się przegonić tamtych. Od tej pory byliśmy przyjaciółmi.

- Pochwalam zachowanie lorda Strathmore'a. - Clare skończyła jeść jajko i kiełbaskę. Nie takie dobre, jak pani Howell, ale można zjeść. - Czy któryś z Upadłych Aniołów się ożenił, czy Kodeks Rozpustników na to nie pozwala?

- O ile wiem, są kawalerami, ale nie było mnie tu tak długo, że wszystko mogło się zdarzyć. - Wyciągnął z kieszeni kilka banknotów i podał je Clare. - Weź to. Londyn jest drogim miastem, będziesz potrzebowała trochę pieniędzy na drobne wydatki.

Clare uśmiechnęła się z niedowierzaniem, przesuwając papiery w palcach.

- Dwadzieścia funtów. W szkole zarabiam tyle przez rok.

- Jeśli chcesz powiedzieć, że na świecie nie ma sprawiedliwości, to nie będę się z tobą spierał. Może fundacja powinna podnieść ci pensję.

- Dwadzieścia funtów to wysokie wynagrodzenie - niektórzy nauczyciele w Walii zarabiają pięć funtów rocznie, choć zazwyczaj mają jeszcze dodatkową pracę. Poza tym uczniowie i ich rodziny przynoszą mi w podarunku różne smakołyki i chętnie we wszystkim pomagają. Nie wiem, czy należę do świata, w którym dwadzieścia funtów traktuje się jako pieniądze na drobne wydatki. - Zaczęła przesuwać banknoty w stronę Nicholasa.

- Możesz należeć do każdego świata, który sobie wybierzesz - powiedział ostrym tonem. - Jeśli uważasz, że nie możesz wydać takiej sumy na głupstwa, to zatrzymaj ją na podróż. Będziesz musiała wrócić do Penreith, jeśli zrobię się nie do zniesienia, a tego nie można wykluczyć.

Rozbroił ją tym żartem.

- Niech ci będzie, choć dziwnie się czuję, biorąc od ciebie pieniądze.

- Gdybym ci płacił w niecnych celach, to byłoby to wyrzucanie pieniędzy. Ale te dwadzieścia funtów ma pokryć wydatki, na jakie cię naraziłem, przywożąc siłą do Londynu.

Włożyła banknoty do kieszeni.

- Trudno z tobą wygrać.

- Nigdy nie kłóć się z Cyganem, Clare, bo my nie musimy mówić tego, czego wymaga rozsądek albo wysoka pozycja społeczna.

- Wstał z krzesła i przeciągnął się leniwie. - Kiedy skończysz śniadanie, trzeba będzie się zająć twoją garderobą.

Szybko wbiła wzrok w filiżankę z herbatą. Było coś nieprzyzwoitego w sposobie, w jaki się przeciągał; jego kocia zmysłowość podziałałaby na najbardziej stateczną damą.

Kiedyś sama się za taką uważała, lecz coraz trudniej było jej o tym pamiętać.

Nazwę eleganckiego sklepu z ubiorami damskimi - „Denise” - umieszczono dyskretnie na niewielkiej tabliczce wiszącej nad drzwiami. Jednak sama Denise nie próbowała trzymać się w cieniu; gdy tylko weszli do salonu, hoża blondyna rzuciła się odważnie w ramiona Nicholasa, krzycząc piskliwym głosem:

- Gdzie się podziewałeś, ty cygański hultaju? Złamałeś mi serce, wiesz o tym?

Podniósł ją i pocałował głośno, po czym postawił na ziemi i poklepał po krągłych pośladkach.

- Jestem pewien, że powtarzasz to wszystkim chłopakom, Denise.

- Tak - przyznała szczerze - lecz teraz mówię poważnie. Przynajmniej tak poważnie jak zawsze. - Uśmiechnęła się.

Clare przyglądała się temu w milczeniu, czując, że budzą się w niej mordercze instynkty. Chociaż wiedziała, że Nicholas ma prawo całować każdą kobietę, niechętnie patrzyła, jak to robi, szczególnie gdy była to taka wystrojona dziewucha jak ta. Zanim zdążyła na dobre się rozzłościć, Nicholas powiedział:

- Denise, to moja przyjaciółka, panna Morgan. Potrzebna jej całkiem nowa garderoba.

Krawcowa kiwnęła głową i zaczęła krążyć wokół swej nowej klientki. Kiedy przyjrzała się jej dokładnie, powiedziała:

- Śmiałe kolory, prosty krój, wyzywające, ale nie wulgarne fasony.

- Właśnie tak to sobie wyobrażałem - rzekł Nicholas. - Możemy zaczynać?

Denise wprowadziła ich do wyłożonej dywanami przymierzami, gdzie dołączyła do nich szwaczka z bardzo młodą uczennicą Poproszono, by Clare stanęła na podwyższeniu znajdującym się na środku pokoju. A potem służyła już tylko za manekin, na którym Nicholas i Denise drapowali rozmaite materiały, dyskutując przy tym o stylach, kolorach i tkaninach.

Pogodny nastrój Denise udzielił się zarówno Clare, jak i Nicholasowi. Clare z rozbawieniem przyglądała się tej dwójce ludzi, którzy bardziej interesowali się jej ubiorem niż ona sama, szczególnie odkąd stroje, nad którymi się zastanawiali, były zupełnie różne od tego, co uważano za stosowne w Walii. Tutaj wybór był tak duży, że sama nie byłaby w stanie skompletować swojej garderoby.

By zająć czymś myśli, zaczęła się zastanawiać, co chciałaby zobaczyć i zrobić w Londynie. Tylko raz wyrwano ją z rozmyślań. Denise, drapując niebieski jedwab wokół jej ramion, powiedziała:

- Idealny kolor, prawda?

- Masz niezawodne oko - zgodził się Nicholas. - Z tego będzie przepiękna suknia wieczorowa.

Gdy zaczęli omawiać wszystkie możliwe fasony, uczennica podeszła, by zwinąć jedwab. Kiedy materiał dotknął szyi Clare, bezwiednie wzięła go do ręki i nie chciała puścić. Była to najpiękniejsza tkanina, jaką w życiu widziała - mieniła się wszystkimi odcieniami błękitu, a fakturą przypominała obłok. Clare przycisnęła jedwab do policzka i ocierała się o niego jak kotka, dopóki nie zobaczyła, że Nicholas jej się przygląda Zawstydzona puściła materiał.

- Nie ma nic złego w podziwianiu tego, co piękne - powiedział z lekkim rozbawieniem.

- Kupowanie takiego jedwabiu świadczy o próżności i zamiłowaniu do ekstrawagancji - powiedziała surowym tonem, choć wciąż czuła na skórze pieszczotę delikatnej materii. - Są lepsze sposoby wydawania pieniędzy.

- Być może - zgodził się, coraz bardziej rozbawiony - lecz uszyta z niego suknia wspaniale podkreśli błękit twoich oczu. I będziesz się w niej czuła cudownie.

Chciała powiedzieć, że nie znajduje żadnej przyjemności w noszeniu takich pięknych, mało praktycznych sukien, lecz słowa nie chciały przejść jej przez gardło; z całego serca pragnęła dostać ten niebieski jedwab. Wiedziała, że przyjmując wyzwanie Nicholasa, wystawia swoją cnotę na ciężką próbę, lecz z rozpaczą uświadomiła sobie, że jest chciwa, próżna i rozmiłowana w dobrach doczesnych. W duchu powtarzała sobie wszystkie wersety z Pisma Świętego, które przestrzegały przed schlebianiem próżności.

Ale wciąż marzyła o niebieskim jedwabiu.

Kiedy wybrano fasony i materiały, Nicholas zapytał, czy mają jakieś gotowe stroje, które pasowałyby na Clare. Denise pokazała im trzy suknie, dodając ze złośliwym błyskiem w oku, że skoro dama, która je zamówiła, nie zapłaciła jeszcze za ostatnią dostawę, to na tę może jeszcze poczekać.

By przymierzyć pierwszą suknię Clare weszła za parawan. Przy pomocy szwaczki, Marie, włożyła halkę z pięknego, prawie przezroczystego muślinu. Potem szwaczka zasznurowała jej krótki, lekki gorset. Clare bała się, że nie będzie mogła w nim chodzić, bo prawie nigdy nie nosiła gorsetu, lecz okazał się mniej niewygodny, niż się spodziewała.

Marie wymamrotała:

- Mademoiselle jest taka szczupła w talii, że nawet nie musi ściskać się gorsetem, ale dzięki niemu suknia będzie się lepiej układać.

Szwaczka wzięła wymiary Clare, potrzebne do uszycia zamówionych strojów. Potem włożyła jej przez głowę jedwabną, różową suknię, która miała dość skomplikowane zapięcie na plecach; Clare zaczynała rozumieć, dlaczego modne damy nie mogą się obejść bez pokojówek.

Marie pozwoliła Clare przejrzeć się w lustrze dopiero wtedy, gdy wpięła jej we włosy gałązkę kremowych róż zrobionych z jedwabiu.

- Tres bien. Przydałoby się inne uczesanie i trochę biżuterii, lecz pani wygląd powinien zadowolić monsieur le compte.

Kiedy Clare w końcu zobaczyła swe odbicie w lustrze, to aż zamrugała ze zdziwienia. Różowy jedwab ożywiał jej jasną karnację i dodawał blasku oczom. Wyglądała jak dama - atrakcyjna dama. Z niepokojem przyjrzała się dekoltowi. Był nie tylko bardzo wycięty, ale w dodatku podkreślał ściśnięty gorsetem biust. Choć Clare uważała, że odznacza się wrodzoną skromnością, jednak w tej modnej sukni sprawiała dość... zamożne wrażenie.

Powstrzymując się przed zakryciem dłońmi wycięcia pod szyją wysunęła się nieśmiało zza parawanu. Na jej widok Nicholas i Denise przerwali rozmowę. Nicholas obejrzał ją ze wszystkich stron. Oczy błyszczały mu z zadowolenia.

- Wiedziałem, że będzie ci dobrze w tej sukni, a mimo to zrobiłaś na mnie piorunujące wrażenie. Trzeba zrobić tylko jedną poprawkę.

Przejechał ręką wzdłuż stanika.

- Dotąd pogłębić dekolt.

Dech jej zaparło. Nie dość, że dotknął jej piersi - w miejscu publicznym! - to jeszcze chce, żeby odsłoniła więcej ciała.

- Nie będę się tak nieprzyzwoicie ubierać!

- Wcale ci tego nie proponuję. - Jeszcze raz dotknął stanika, tym razem pokazując wycięcie, które ledwo zasłaniało sutki. - To byłoby nieprzyzwoite.

Przerażona Clare spojrzała na Denise.

- On żartuje, prawda?

- Skądże znowu - odparła wesoło krawcowa. - Niektóre klientki kupują tylko takie suknie, w których piersi mogą w każdej chwili wyskoczyć z miseczek. Mówią, że to pociąga mężczyzn.

- Na pewno - burknęła Clare, wcale nie ułagodzona - Lecz to nie dla mnie.

- Jeszcze nie widziałem, żeby kobieta tak się złościła bez powodu. - Nicholas obdarzył ją szatańskim uśmiechem. - Dekolt, który proponuję, jest twoim zdaniem za duży, a moim - za mały. Czyż to nie rozsądny kompromis?

Musiała się roześmiać. Postanowiwszy w duchu, że nie pokaże się w tej sukni nikomu, kogo zna, rzekła:

- Doskonale. Lecz jeśli dostanę zapalenia płuc, będziesz miał mnie na sumieniu.

- Będę cię rozgrzewał - odparł z niebezpiecznym błyskiem w oku.

Clare wycofała się pospiesznie za parawan, przekonując się w duchu, że to nie ma znaczenia, iż te obce kobiety uważają ją za kochankę Nicholasa. Przymierzyła drugą suknię - przeznaczoną do noszenia w ciągu dnia - miała zdecydowanie mniejszy dekolt, choć wciąż wystarczająco duży, by wzbudzić zainteresowanie wszystkich mieszkańców Penreith.

Kiedy znaleźli się na chwilę sami, Clare spytała Nicholasa: - Kim są klientki Denise? Nie wydaje mi się, żeby ten sklep odwiedzały najszacowniejsze damy w mieście.

- Jesteś bardzo spostrzegawcza - odparł. - Tu ubierają się kobiety, które chcą wyglądać tak ponętnie, jak to tylko możliwe. Choć są wśród nich damy z towarzystwa, jednak większość jej klientek stanowią aktorki i kurtyzany. - Przechylił głowę. - Czy to cię obraża?

- Chyba powinno - przyznała - lecz źle bym się czuła w salonie dla wytwornych dam. Poza tym, podoba mi się Denise.

Skończyli rozmowę, kiedy młoda pomocnica przyniosła tacę z herbatą i ciasteczkami. Nicholas i Denise wszczęli ożywioną dyskusję na temat pończoch, butów, rękawiczek, pelerynek i nie nadających się do powtórzenia sztuk bielizny, które trzeba będzie kupić. Przysłuchiwanie się ich rozmowie zmęczyło Clare.

Jednak Nicholas był w swoim żywiole. Kiedy po trzech godzinach opuścili sklep, powiedział wylewnie:

- A teraz, moja droga, przeżyjesz coś, co będzie najbardziej zmysłową przygodą w twoim życiu.

- Och, nie - powiedziała ze strachem. - Staram się zachowywać jak twoja kochanka, ale nie powinieneś mnie tak upokarzać.

- Czy mówiłem coś o upokarzaniu? - Pomógł jej wsiąść do kariolki, po czym wziął cugle od stangreta, który wskoczył na tył powozu.

Kiedy znaleźli się na ulicach Londynu, spytała ostrożnie:

- Czy zabierasz mnie na jakąś... orgię?

- Skąd ten pomysł, Clare! - powiedział, zerkając na nią podejrzliwie. - Zadziwiasz mnie. Co wiesz o orgiach?

- Niewiele, choć domyślam się, że są wstrętne, lubieżne i bierze w nich udział mnóstwo ludzi, którzy zachowują się jak rozochocone zwierzęta - wyjaśniła zjadliwym tonem.

Roześmiał się.

- Trafna definicja. Oczywiście, są różnego rodzaju orgie, lecz myślę, że teraz odbywają się przynajmniej trzy przyjęcia, które odpowiadają twoim wyobrażeniom.

Clare nie zdążyła okazać oburzenia, bo dwukołowy wóz pełen beczek z piwem wyjechał niespodziewanie z bocznej ulicy, tocząc się prosto na nich. Nicholasowi udało się zatrzymać kariolkę i uniknąć wypadku, lecz brudny woźnica nie był zadowolony. Ze zgasłym cygarem w ustach zaczął obrzucać przekleństwami cholernych jegomościów, którzy uważają, że cała ulica do nich należy.

- Co za niemiły typek - zauważył Nicholas. - Trzeba go nauczyć dobrych manier.

Silnym ruchem nadgarstka trzasnął biczem i cygaro nie tkwiło już w ustach woźnicy - rozerwany niedopałek cygara został wciśnięty między zęby. Mężczyzna patrzył na nich z wyrazem niedowierzania na twarzy.

Wyczyn Nicholasa zafascynował, ale i przeraził Clare.

- Dobry Boże, gdybyś nie trafił, mógłby stracić oko.

- Zawsze trafiam - cicho powiedział Nicholas. Jeszcze raz trzasnął biczem i czapka woźnicy poszybowała w powietrze, po czym wylądowała na kolanach Clare.

Kiedy z niemym zafascynowaniem przyglądała się zmiętemu beretowi, Nicholas powiedział:

- Chociaż mówi się, że jeśli ktoś dobrze strzela z bata, potrafi strącić muchę z ucha swego konia, tak naprawdę tylko kilku umie to zrobić. - Bat śmignął jeszcze raz i czapka, wirując w powietrzu, poszybowała na głowę ogłupiałego woźnicy. - I ja właśnie umiem.

Przedstawienie się skończyło; Nicholas ruszył w dalszą drogę.

- A wracając do fascynującego tematu orgii, to mężczyźni często mają taki kaprys, by iść do łóżka z dwiema kobietami jednocześnie. Właściwie łóżko nie jest dobrym określeniem - potrzeba tak dużo miejsca, że zawsze ktoś ląduje na podłodze. Będąc ciekawy z natury, kiedyś postanowiłem pofolgować swojej fantazji. To, co później nastąpiło, chyba można nazwać orgią.

Skręcił kariolką w szerszą ulicę. - Wiesz, co najlepiej z tego zapamiętałem?

Rumieniąc się ze wstydu, Clare zasłoniła uszy rękami.

- Nie chcę słyszeć ani słowa więcej!

Nie zwracając uwagi na jej protesty, Nicholas ciągnął z upodobaniem.

- Jak dywan rani mi kolana, to właśnie pamiętam. Aby żadna z dam się nie nudziła, musiałem bez przerwy chodzić na czworakach - to w przód, to w tył. Wyczerpujące doświadczenie. Później przez tydzień ledwo powłóczyłem nogami. - Zamyślił się. - To mnie nauczyło, że niektórym fantazjom lepiej folgować w myśli.

Clare nie mogła powstrzymać się od śmiechu.

- Jesteś żałosny - wydusiła, myśląc, że tylko Nicholas potrafił opowiedzieć sprośną historyjkę jak najlepszy dowcip. Pewnie jego „najbardziej zmysłowe przeżycie” nie było wcale takie okropne.

Zaskoczył ją, zatrzymując kariolkę przed ogromnym gotyckim kościołem. Przypomniawszy sobie, że ten budynek widziała już na fotografii, powiedziała z niedowierzaniem:

- To musi być Westminster Abbey.

Nicholas rzucił lejce stangretowi, po czym pomógł Clare zejść z powozu.

Przez jakiś czas stali w milczeniu; Clare ciekawym wzrokiem przyglądała się fasadzie. Żadna fotografia nie mogła oddać rozmiarów ani potęgi tej budowli. Strzeliste sylwetki opactwa oraz jego bliźniaczych wież wzbijały się ku niebu, jakby w hołdzie złożonym Bogu.

Nicholas wziął ją pod łokieć i poprowadził w stronę wejścia. Gdyby jej nie podtrzymywał, pewnie by się przewróciła, bo nie mogła oderwać wzroku od budowli.

Wnętrze opactwa było jeszcze wspanialsze od fasady. Chociaż wszędzie roiło się od wiernych i turystów, jednak nieprawdopodobnie wysoki sufit stwarzał nastrój intymności i powodował, że ludzie wydawali się całkiem mali. Półmrok, mieniące się niczym klejnoty okna, ostrołuki i masa ogromnych kolumn; Clare była tak oszołomiona bogactwem form, że nie mogła sobie wyobrazić reszty opactwa.

Kiedy wchodzili do bocznej nawy, wzięła Nicholasa pod rękę.

- Tę budowlę wzniesiono po to, by człowiek uświadomił sobie potęgę i majestat Boga - szepnęła.

- Wszystkie świątynie mają robić wielkie wrażenie na wiernych - odparł cicho. - Byłem w kościołach, meczetach, synagogach i indiańskich miejscach modłów; wszystkie te miejsca kultu zmuszały człowieka do myślenia, że jest coś wspaniałego w religii.

Lecz odwiedziłem także kapliczki mniejsze od kaplicy Zion w Penreith i niektóre z nich wydawały mi się miejscami naprawdę świętymi.

Kiwnęła z roztargnieniem głową, zbyt przejęta, by prowadzić rzeczową dyskusję o budowlach sakralnych. Ściany opactwa były pokryte pamiątkowymi tablicami, poświęconymi sławnym Anglikom. Trudno sobie wyobrazić, że leżały tu prochy tylu sławnych mężczyzn i kobiet: Edwarda I i Henryka VIII. Elżbiety I królowej Anglii i jej kuzynki, a zarazem przeciwniczki, Marii Stuart, królowej Szkocji. Geoffreya Chaucera, Isaaca Newtona, Williama Pitta seniora i William Pitta juniora. Kiedy doszli do kaplicy Edwarda Wyznawcy, który był zarówno królem, jak i świętym, Clare spytała:

- Czy wszyscy znamienici Anglicy są tu pochowani? Zaśmiał się cicho.

- Nie, choć może tak się wydawać. Ta ogromna budowla, tak żywo związana z historią narodu, robi dość przytłaczające wrażenie. - Wyjął zegarek z kieszonki i sprawdził, która godzina, po czym skręcił i zaczął się wycofywać nawą południową.

Zdążyli zrobić zaledwie parę kroków, kiedy rozległy się dźwięki muzyki. Clare aż dreszcz przeszedł z zachwytu. Grano na organach; żaden inny instrument nie mógłby napełnić muzyką tak ogromnego kościoła.

Do organów dołączył chór aniołów. Nie, nie aniołów, choć głosy były naprawdę anielskie. Ukryty gdzieś w głębi świątyni męski zespół wykonywał pieśń triumfu. Śpiew toczył się po kamiennych ścianach, niosąc się echem i grzmiąc z taką siłą, że chyba chóry serafinów nie mogłyby mu dorównać.

Nicholas wydał cichy, pełen zachwytu okrzyk.

- To pieśń wielkanocna. - Wziął Clare za rękę i cofnął się do niszy, częściowo zasłoniętej przez bogato zdobioną rzeźbę.

Oparłszy się plecami o kamienną ścianę, zamknął oczy i zasłuchał się, chłonąc każdy takt niczym kwiat chłonący promienie słońca Od czasu gdy usłyszała, jak gra na harfie, wiedziała, że lubi muzykę, lecz teraz, patrząc na jego twarz, zrozumiała, że „lubi” było za słabym określeniem. Nicholas miał minę upadłego anioła, który ujrzał szansę zbawienia.

Wolno, prawie niedostrzegalnie zaczęła się przesuwać, dopóki nie otarła się plecami o jego białą płócienną koszulę. Objął ją wpół, przytulając do siebie. Nie było nic zmysłowego w tym uścisku; raczej był to sposób podzielenia się przeżyciami, które są zbyt potężne, by o nich mówić. Clare także zamknęła oczy i poddała się nastrojowi chwili. Zniewalającej potędze muzyki. Sile i zapałowi Nicholasa. Radości.

Trzecim utworem był Alleluja Chorus Haendela, pieśń łatwa do rozpoznania, a zarazem elektryzująca słuchaczy. „Żyw już jest śmierci Zwyciężyciel... „ Zadrżała pod wpływem wzruszenia, które przepełniało jej duszę. „Całego świata Zbawiciel...”

Wiara i namiętność, piękno i miłość, zmysłowość i subtelność, świętość i bluźnierstwo - to wszystko splatało się w całość, wyciskającą łzy smutku z oczu Clare. „Alleluja, alleluja, alleluja...”

Pewnie połączenie tak wielu odmiennych uczuć było bluźnierstwem, lecz nie potrafiła ich oddzielić, tak jak nie potrafiła powiedzieć, gdzie kończy się jej ciało, a zaczyna Nicholasa.

Kiedy chór przestał śpiewać, zagrano na organach z taką mocą, że stara gotycka budowla zadrżała w posadach. Clare powoli ochłonęła z uniesienia. Otworzyła oczy i zobaczyła dwie damy, które przechodząc obok niszy rzuciły jej gniewne spojrzenie. Przypomniawszy sobie, że Nicholas wciąż obejmuje ją w talii, niechętnie odsunęła się od niego.

Odwróciła głowę i wbiła wzrok w Nicholasa, który cicho powiedział:

- Zawsze uważałem, że piekłem musi być brak możliwości słuchania muzyki.

Ogarnęło ich uczucie bliskości i wzajemnego zrozumienia. Nicholas był jakiś inny niż zwykle. Dopiero po chwili się zorientowała, że po raz pierwszy całkowicie się przed nią odkrył. Zawsze tyle mówił i żartował, że jego skrytość jakoś uszła jej uwagi. Dopiero teraz zauważyła, jaki jest wrażliwy i zaczęła się zastanawiać, kiedy po raz ostatni otworzył przed kimś swoją duszą. I czy kiedykolwiek to zrobił.

Potem zastanawiała się nad tym, co Nicholas widzi w jej twarzy. Pełna niepokoju odwróciła głowę, zrywając ich kontakt wzrokowy. Musiała odkaszlnąć, zanim zdołała wykrztusić z siebie słowo.

- Miałeś rację. To było cudowne, najbardziej zmysłowe przeżycie w moim życiu.

- I bardzo chwalebne. - Podał jej ramię.

Wyszli z kościoła, nie odzywając się do siebie ani słowem. Po wysłuchaniu chóralnych pieśni wszystko brzmiałoby śmiesznie.

Na dworze wiał lekki wiosenny wietrzyk. Nicholas przywołał kariolkę i wkrótce włączyli się w ruch uliczny. Clare z ulgą powitała ciche eleganckie ulice Mayfair, ciesząc się, że niedługo będzie w domu. Po podniecających przeżyciach u krawcowej i w kościele chętnie ucięłaby sobie drzemkę.

Jednak Nicholas miał w zanadrzu jeszcze jedną niespodziankę. Kiedy wjechali w spokojną, zamożną ulicę, nagle ściągnął cugle.

- Kołatka jest podniesiona, więc rodzina musi być w domu. Oddawszy lejce stangretowi, zeskoczył lekko na chodnik i podał rękę Clare.

- Kto jest w domu? - spytała, stając obok niego.

Z błyszczącymi oczami wprowadził ją po schodkach i zastukał w drzwi kołatką, przypominającą głowę lwa.

- Och, moja kochana, stara babunia.

Babunia Babcia? Lecz przecież matka jego ojca umarła wiele lat temu, a babka ze strony matki, nawet gdyby żyła, nie mieszkałaby w Mayfair.

Gdy drzwi zaczęły się otwierać, z przerażeniem zrozumiała, o kogo mu chodziło. Nicholas musiał mówić o wdowie po jego dziadku: Emily, młodszej hrabinie Aberdare, kobiecie, którą uważano za jego kochankę i która była główną bohaterką skandalu. Ten skandal kosztował życie dwoje ludzi.

14

Kiedy Clare weszła z Nicholasem do środka, miała szczerą ochotę go udusić. Wszyscy w Penreith wiedzieli, że tej samej nocy, której zmarł stary hrabia i zginęła Caroline, służący znaleźli Nicholasa w sypialni hrabiny. Choć sytuacja była dość jednoznaczna, Clare powstrzymała się przed wyciągnięciem z niej oczywistych wniosków. Wtedy mówiła sobie, że nie ma prawa nikogo sądzić, jednak patrząc na to z perspektywy czasu, wiedziała, iż po prostu nie chciała uwierzyć, by Nicholas mógł być taki podły. Teraz najprawdopodobniej pozna prawdę, a wcale nie chciała wiedzieć, co się wtedy wydarzyło.

Gdy dystyngowany lokaj wpuścił ich do środka i spytał, kogo ma zapowiedzieć, nagusieńki berbeć przebiegł z wrzaskiem przez hall. Od razu stworzył się mniej oficjalny nastrój. Zdyszana niańka wbiegła do hallu, gorączkowo szukając dziecka, a w parę sekund po niej - trzydziestoparoletnia, zaśmiewająca się do rozpuku dama.

Na widok gości wyraz jej twarzy gwałtownie się zmienił.

- Nicholas! - krzyknęła, wyciągając do niego ręce. - Dlaczego mnie nie powiadomiłeś o swoim powrocie?

Wziął ją za ręce i pocałował w oba policzki.

- Dopiero wczoraj przyjechałem do Londynu, Emily. Clare z kamienną twarzą obserwowała całą scenę, uważając, że tego dnia Nicholas wycałował zdecydowanie za dużo kobiet. Hrabina wdowa tryskała zdrowiem i szczęściem, i wyglądała o wiele młodziej, niż kiedy mieszkała w Aberdare. Patrząc na ich czułe powitanie, Clare łatwo mogła sobie wyobrazić, że byli kochankami.

Nicholas podszedł do Clare.

- Pewnie pamiętasz moją towarzyszkę. Po chwili zastanowienia hrabina rzekła:

- Panna Morgan, nauczycielka z Penreith, prawda? Spotkałyśmy się, kiedy Nicholas zakładał fundację na rzecz szkoły.

Teraz Clare musiała się zastanowić.

- Nicholas założył fundację? Myślałam, że to był pani pomysł.

- Mój mąż na ogół potępiał postępowe idee Nicholasa, więc doszliśmy do wniosku, że lepiej będzie, jeśli ja wystąpię z tą propozycją - wyjaśniła hrabina. - Mam nadzieję, że szkoła dobrze funkcjonuje. Wciąż pani w niej uczy?

- W zasadzie tak - wtrącił się Nicholas. - Teraz wzięła trzymiesięczny urlop, by zająć się moją edukacją.

Zdziwiony wzrok hrabiny przesunął się z Nicholasa na Clare, potem z powrotem na Nicholasa, lecz zanim zdążyła zrobić jakaś uwagę, młoda niańka wróciła z gruchającym w jej ramionach małym podopiecznym.

- Proszę mi wybaczyć, madame - powiedziała przepraszającym tonem. - Nie wiem, jak panicz William zdołał się wymknąć.

Hrabina pochyliła się i pocałowała syna w policzek. - Zdumiewająco pomysłowy, prawda? - powiedziała z dumą.

- Słowy, słowy, słowy - powtórzyło dziecko.

- Więc to jest mój chrześniak. - Nicholas, śmiejąc się, wziął Williama od niańki. - Widzę, że nie lubi nosić ubrań, więc niewiele będziesz musiała wydawać na jego garderobę. Może ma w sobie coś z Cygana i nade wszystko ceni sobie wolność.

Clare nie mogła przestać doszukiwać się podobieństw między Nicholasem i Williamem. Jeśli jakieś były, to ich nie zauważyła; chłopczyk miał niebieskie oczy i jasne włoski, typowe angielskie dziecko. Poza tym był za mały jak na owoc zakończonego cztery lata wcześniej romansu.

Wesoły głos hrabiny przerwał jej rozmyślania.

- Proszę mi wybaczyć moją nieuprzejmość, panno Morgan. Jak pani widzi, cały dom jest przewrócony do góry nogami, lecz czy zechciałaby pani napić się ze mną herbaty? Mamy z Nicholasem mnóstwo spraw do obgadania.

Nicholas roześmiał się i oddał Williama niańce.

- Teraz rozumiem, co robiłaś przez ostatnie lata.

Hrabina, rumieniąc się jak uczennica, wprowadziła gości do salonu i zadzwoniła, żeby podano podwieczorek. Popijając herbatę i pogryzając ciasteczka Clare słuchała, jak tamci dwoje dzielą się nowinami. Czy po to przyjechała do Londynu, by patrzeć, jak Nicholas czaruje inne kobiety?

Po półgodzinie Nicholas wyjął z kieszeni okrągły, pomalowany jaskrawą farbą, drewniany przedmiot.

- Przywiozłem drobny upominek dla Williama. Pochodzi ze wschodnich Indii i nazywa się jo - jo. - Owinął jedwabny sznurek wokół palca i poruszał zabawką tak, że wznosiła się i opadała z cichym świstem.

Hrabina rzekła:

- Mój brat miał podobną, lecz jego nazywała się bandalore. Daj mi, zobaczę, czy jeszcze potrafię się tym bawić. - Jednak próba okazała się nieudana. Za trzecim razem sznurek spadł z kółka i hrabina oddała Nicholasowi popsute jo - jo. - Obawiam się, że wyszłam z wprawy.

- Jeśli pozwolisz, pójdę do pokoju dziecinnego i pokażę Williamowi, jak się tym bawić.

- Będzie zachwycony. - Hrabina zadzwoniła na lokaja i kazała mu zaprowadzić Nicholasa do pokoju syna.

Clare przelękła się, widząc, że zostaje sama z hrabiną, lecz niepokój minął, kiedy gospodyni popatrzyła na nią swymi piwnymi, pełnymi sympatii oczami.

- Proszę nam wybaczyć to niegrzeczne zachowanie, lecz cztery lata to szmat czasu, a ten szałaput rzadko do mnie pisywał.

- Na pewno cieszy się pani z jego powrotu, hrabino Aberdare - spokojnym głosem powiedziała Clare.

- Tak, mimo że na jego widok ogarniają mnie okropne wspomnienia. - Hrabina wzięła do ręki ciasteczko. - A przy okazji, zrzekłam się już tego tytułu, panno Morgan. Teraz jestem zwykłą panią Robertową Holcroft. Albo Emily, dla przyjaciółki Nicholasa.

- Zrzekłaś się tytułu? To niesłychane. Myślałam, że kobiety zachowują tytuł po zmarłym mężu, nawet jeśli wyjdą ponownie za mąż.

Emily spoważniała.

- Nigdy nie chciałam być hrabiną. Robert - mój obecny mąż - i ja wychowywaliśmy się razem i zawsze pragnęliśmy się pobrać. Lecz on był młodszym synem dziedzica i miał słabe widoki na przyszłość, a ja byłam córką wicehrabiego. Kiedy hrabia Aberdare poprosił o moją rękę, rodzice nalegali, bym przyjęła oświadczyny, mimo że był czterdzieści lat starszy ode mnie.

- Przykro mi - zakłopotanym głosem powiedziała Clare. - Nie miałam o tym pojęcia. Sprawiałaś wrażenie takiej szczęśliwej, że nikomu w Penreith nie przyszło do głowy, iż wyszłaś za mąż wbrew własnej woli.

- Hrabia Aberdare chciał mieć młodą żonę, która obdarzyłaby go potomstwem. - Zaczęła kruszyć ciastko w palcach. - Bardzo... sumiennie wywiązywał się ze swoich obowiązków małżeńskich, ale ja nie spełniałam jego nadziei. To był bardzo trudny okres. Nicholas był... moją pociechą. - Ciasteczko zamieniło się w kupkę złocistych okruchów.

Dla Clare zabrzmiało to jak wyznanie, że Emily i Nicholas byli kochankami, lecz łączyło ich coś więcej niż zmysłowe pożądanie. Przynajmniej jeśli chodzi o Emily. Choć Clare nie wybaczyła jej cudzołóstwa, rozumiała, że nieszczęśliwa kobieta mogła wdać się w romans z uroczym, przystojnym wnukiem, który był mniej więcej w tym samym wieku co ona. Nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć, zauważyła:

- William jest najlepszym dowodem, że to nie ty ponosisz winę za brak potomstwa w poprzednim małżeństwie.

- Nie masz pojęcia, jak się z tego cieszę - odparła oschłym tonem. - Mam nadzieję, że bez względu na to, gdzie jest czwarty hrabia Aberdare - a sądzę, że smaży się w piekle - wie, że nie jestem bezpłodna. - Położyła rękę na brzuchu. - Jesienią William będzie miał braciszka albo siostrzyczkę.

- To cudownie. Moje gratulacje. - Nie mogąc już dłużej ukryć zdziwienia, spytała: - Ale dlaczego opowiadasz to wszystko zupełnie obcej osobie?

Emily wzruszyła ramionami.

- Bo tak dobrze się z tobą rozmawia. Bo Nicholas cię tu przyprowadził. Bo jesteś z Penreith. Myślę, że ten ostatni powód jest najważniejszy. Jeśli mieszkasz w dolinie, musisz wiedzieć, jaki skandal wybuchł po śmierci mojego męża i żony Nicholasa. Bóg jeden wie, jakie plotki wtedy krążyły, choć nic nie mogło być gorsze od prawdy. Wyjechałam z Walii zaraz po pogrzebie mojego męża. Wtedy byłam zbyt odrętwiała, by się przejmować, co ludzie o mnie myślą, lecz może nadarza się okazja, by wszystko wyjaśnić.

Clare zastanawiała się, jak Nicholas traktował ten romans. Czy kochał Emily? Czy wciąż ją kocha? Ale oczywiście nie mogła o to spytać. Powiedziała więc:

- Wtedy snuto najbardziej fantastyczne przypuszczenia, ale teraz już prawie zapomniano o całej sprawie. Wy oboje opuściliście dolinę, a poza wami nikt nie znał faktów, więc nie było pożywki do dalszych plotek.

- To dobrze. - Emily ściągnęła brwi. - Robert pomógł mi zapomnieć o tym koszmarze. Nicholas nie miał chyba tyle szczęścia. Może ty zrobisz dla niego to, co Robert zrobił dla mnie.

Clare popatrzyła na nią trochę bezradnie.

- To bardzo dziwna rozmowa.

- Chyba masz rację. - Emily uśmiechnęła się. - Nie wiem, co jest między tobą i Nicholasem, lecz wiem, że nie przyprowadziłby cię tutaj, gdyby nie zależało mu na tobie. On potrzebuje kogoś bliskiego. Kogoś, komu mógłby zaufać.

Zanim Clare zdążyła wyjaśnić, że sytuacja wygląda inaczej, niż Emily sądzi, Nicholas wrócił z pokoju dziecinnego. Rozmowa znowu przeszła na tematy ogólne i Clare doszła do wniosku, że dobrze się stało, iż nic nie powiedziała, bo na dobrą sprawę nie wiedziała, co ma myśleć i co ma mówić. Została wychowana w świecie, w którym wszystko było białe albo czarne, gdzie dobro było dobrem, a zło złem. Niestety, w otoczeniu Nicholasa dostrzegała rozmaite odcienie szarości.

Parę minut później, kiedy Clare i Nicholas żegnali się z Emily, jej mąż wrócił do domu. Robert Holcroft był krępym blondynem o zaraźliwym śmiechu. Gdy został przedstawiony Nicholasowi, energicznie potrząsnął jego dłonią, mówiąc, że bardzo pragnął go poznać. Jeśli wiedział, że Emily i Clare byli kochankami, nie okazał tego.

Znalazłszy się w kariolce, Clare powiedziała:

- Cieszę się, że hrabina Aberdare jest teraz szczęśliwa Cztery lata temu opuściła dolinę i wszelki ślad po niej zaginął. Nikt w Penreith nie miał pojęcia, co się z nią stało.

- Chciała zapomnieć o latach spędzonych w Walii i trudno ją za to winić - oschłym tonem rzekł Nicholas. - Poślubiła Holcrofta równo w rok po śmierci mojego dziadka jej maż jest prawnikiem z wykształcenia, lecz uchodzi za wschodzącą gwiazdę w Parlamencie. Pewnego dnia zostanie członkiem rządu.

- Jaki okręg reprezentuje?

- Leicestershire. - Nicholas ściągnął lejce i skręcił kariolką w spokojniejszą ulicę. - Ja obsadzam to miejsce, więc kiedy Emily napisała, że Holcroft chce się zająć polityką dałem mu je. Sadząc po tym, co słyszałem, dobrze się sprawuje - wydaje mi się, że jest mądrzejszy i bardziej zasadniczy od swego poprzednika.

Zdziwionym głosem spytała:

- Zarządzasz okręgiem Leicestershire?

- Między innymi. Nasz skorumpowany system polityczny umożliwia mi obsadzanie kluczowych stanowisk w trzech różnych hrabstwach. Mimo że tytuł Aberdare związany jest z Walią, lwia część rodzinnego majątku znajduje się gdzie indziej.

Clare była zaskoczona, że tak mało wie o Nicholasie. Nie przypuszczała też, że człowiek z jego pozycją posiada taką władzę i taki majątek.

- Nic dziwnego, że pan Holcroft ucieszył się ze spotkania, bo przecież jesteś jego politycznym patronem. Czy właśnie z tego powodu wybrano cię na ojca chrzestnego Williama?

Nicholas uśmiechnął się.

- Wolę myśleć, że zrobiono to w imię dawnej przyjaźni. Emily była dla mnie oazą ciepła i spokoju w Aberdare.

Nie zachowywał się tak, jakby złamała mu serce. Oczywiście, lubi Emily, lecz nie była ona wielką miłością jego życia, co Clare stwierdziła z niekłamaną satysfakcją.

- Jeśli udało ci się wprowadzić Holcrofta do Parlamentu, to musiałeś pilnować swoich spraw, kiedy byłeś poza granicami kraju.

- Mniej więcej co sześć miesięcy dostawałem plik dokumentów - przeglądałem je, a potem wysyłałem instrukcje człowiekowi, który prowadzi moje interesy. - Rzucił jej ironiczne spojrzenie. - Nie jestem tak nieodpowiedzialny, jak się o mnie mówi.

- Nikt nie mogłyby być aż tak nieodpowiedzialny - powiedziała cierpkim tonem.

Nicholas roześmiał się.

- Jesteś prawdziwą walijską różą: delikatną, słodko pachnącą i uzbrojoną w ostre kolce. - Pogłaskał ją po policzku. - I dzięki tym kolcom jesteś taka interesująca.

Clare ucieszyła się z tego komplementu. Wolała wsadzać mężczyznom szpilki, niż ich uwodzić.

Clare starannie ustawiła białą bilę, po czym uderzyła w nią. Kij ześlizgnął z kuli zrobionej z kości słoniowej i zmienił kierunek, nie trafiając w cel.

- Niech to gęś kopnie! Znowu spudłowałam. - Podniosła kij i popatrzyła ze złością na jego zakończenie. - Problem polega na tym, że drzewo jest zbyt gładkie i twarde. - Czy byłoby to wbrew przepisom, gdyby koniec kija obić jakimś materiałem, który nie byłby taki śliski jak drewno?

- Myślę, że nie naruszałoby to zasad, ale żaden prawdziwy gracz nie byłby z tego zadowolony. Cała zabawa polega na tym, żeby grać dobrze bez względu na sprzęt, a nie dzięki niemu. - Nicholas pochylił się i dokładnie ustawił kulę. - Ten stół przynajmniej ma równy blat, nie to, co nasz w Aberdare - tamten przypomina zaorane pole.

- Kiedy wrócimy do domu, powinien być wyłożony nowym blatem z łupków. Ciekawe, jak się będzie na nim grało.

jej pierwszy dzień w Londynie był pełen wrażeń, więc cieszyła się, że może spędzić wieczór sam na sam z Nicholasem. Brak doświadczenia w grze w bilard miał swoje dobre strony, bo większość czasu poświęcała na obserwowanie Nicholasa. Krążąc wokół stołu z lekkością i wdziękiem pantery, wyglądał tak atrakcyjnie, że przyciągnąłby wzrok każdej kobiety. Z pewnym podekscytowaniem zaczęła się zastanawiać, kiedy ją pocałuje. Jeśli nie zrobi tego szybko, to sama może go pocałować. Chyba sprawiła mu radość swoim ostatnim pocałunkiem.

Nicholas znowu uderzył w białą bilę, która odbiła się trzy razy od bandy i trafiwszy we właściwą kulę, wrzuciła ją do łuzy.

Zanim Clare zdążyła wyrazić zachwyt, przy drzwiach rozległ się czyjś głos.

- Pewna zręczność w posługiwaniu się kijem bilardowym jest cechą dżentelmena, ale zbyt dobra gra jest oznaką lekkomyślnej młodości.

- Lucien! - Nicholas odłożył kij i zbliżywszy się do przyjaciela, uścisnął go serdecznie. - Widzę, że dostałeś mój liścik. Cieszę, że przyszedłeś.

Lucien mruknął:

- Wylewny jak zawsze.

Lecz Clare zauważyła, że powitał go równie gorąco. Przyjrzała się z ciekawością przybyszowi, który wyglądał elegancko, lecz nie dandysowato. Był niemal tak przystojny jak Nicholas, ale miał zupełnie inną, typowo angielską urodę. Jego pewnie nazywano Lucyferem, gwiazdą zaranną aniołem, który był najpiękniejszy i najmądrzejszy, dopóki nie upadł z niebios. Musiał też poruszać się jak kot, bo ani Clare, ani Nicholas nie słyszeli jego przybycia. Wyplątawszy się z objęć przyjaciela, Nicholas dokonał prezentacji.

- Clare, na pewno się domyśliłaś, że to lord Strathmore. Lucian, moja przyjaciółka, panna Morgan.

Czy byli z Nicholasem przyjaciółmi? To chyba niedomówienie. Uśmiechając się, powiedziała:

- Miło mi pana poznać, milordzie. Nicholas dużo opowiadał mi o panu.

- Kłamstwa, same kłamstwa - powiedział szybko. - Nigdy niczego mi nie udowodniono.

Clare wybuchnęła śmiechem, na co Lucien ukłonił się elegancko. Kiedy podniósł głowę, zobaczyła, że ma niezwykłe, zielonozłociste oczy, przez co znowu skojarzył się jej z kotem. Lucien z zaciekawieniem przyglądał się gospodyni, próbując zgadnąć, jakie miejsce zajmuje w tym domu. Żadna przyzwoita panna nie spędzałaby wieczoru sam na sam z mężczyzną. Z drugiej strony, Clare nawet w nowej sukni nie sprawiała wrażenia kobiety, która się źle prowadzi.

- Jest pani Walijką panno Morgan? - spytał.

- A ja myślałam, że mój angielski jest bez skazy.

- Walijski akcent dodaje śpiewności pani głosowi. - Uśmiechnął się czarująco, udowadniając, że może konkurować z Nicholasem nie tylko wyglądem, ale i wdziękiem.

Nicholas spytał:

- Clare, nie sprawiłoby ci różnicy, gdybyśmy później dokończyli tę grę?

Uśmiechnęła się.

- Poddaję się, nie mam żadnych szans.

- W takim razie... - Nicholas podał kij przyjacielowi. - Myślisz, że trafisz w dwie ostatnie kule?

Lucien pochylił się nad stołem i uderzył kijem. Biała bila ze świstem przeleciała przez stół, wrzucając najpierw jedną, potem drugą kulę do łuzy.

- Ja też byłem lekkomyślny w młodości - powiedział.

Kiedy śmiech umilkł, Clare rzekła:

- Pójdę się położyć. Na pewno macie sobie dużo do powiedzenia. Nicholas objął ją ramieniem.

- Nie idź jeszcze. Chcę zapytać Luciena o Michaela Kenyona, a to powinno cię zainteresować.

Lord Strathmore zmarszczył brwi, lecz odezwał się dopiero wtedy, gdy wszyscy troje siedzieli w bibliotece, mężczyźni pijąc brandy, Clare sącząc sherry. Ona i Nicholas zajęli miejsca w fotelach, a Strathmore rozsiadł się na stojącej naprzeciw nich sofie. Mrok rozjaśniał blask palącego się w kominku ognia, który napełniał pokój ciepłem i spokojem.

Opisawszy pokrótce sytuację, jaka panuje w kopalni w Penreith, Nicholas powiedział:

- Michael zachowuje się tak, jakby wycofał się z interesu, a to przecież zupełnie do niego niepodobne. Wiesz, gdzie mogę go znaleźć? Nie kontaktowaliśmy się ze sobą, odkąd wyjechałem z Anglii, a bardzo mi zależy na jak najszybszym spotkaniu z nim.

Na twarzy Luciana odmalowało się zdziwienie.

- Nie wiedziałeś, że wrócił do służby wojskowej?

- O mój Boże, nie miałem pojęcia. Kiedy zwolnili go z armii, przysięgał, że do końca życia nie spojrzy na mundur.

- Wtedy na pewno tak myślał, lecz wkrótce po twoim wyjeździe znowu zaciągnął się do wojska.

Nicholas zmarszczył brwi i Clare zauważyła, że w jego oczach pojawiło się zatroskanie.

- Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że ten kretyn dał się zabić?

- Nie martw się, Michael jest niezniszczalny. Przez ostatnie cztery lata walczył z Francuzami na Półwyspie. Jest teraz majorem i w pewnym sensie bohaterem.

Nicholas uśmiechnął się.

- To do niego podobne. Lepiej, żeby wyładowywał złość na wrogach, niż na przyjaciołach.

Lucien pokręcił kieliszkiem.

- Skoro o złości mowa, czy zerwałeś kontakt z Michaelem z powodu jakiejś kłótni?

- Nie. Szczerze mówiąc, rzadko się widywaliśmy, jeszcze zanim wyjechałem z kraju, mimo że Michael prawie cały czas przebywał w Penreith. Był bardzo zaabsorbowany planami unowocześnienia kopalni, więc nie mogę pojąć, dlaczego nagle przestało go to obchodzić. - Machinalnie wziął Clare za rękę. - Gdzie jest teraz? Z armią we Francji?

- Nie, masz szczęście. Zimą dostał febry w obozie wojskowym i na osobisty rozkaz Wellingtona odesłano go statkiem do Anglii. Teraz jest w Londynie; wrócił już właściwie do sił, choć wciąż przysługuje mu urlop ze względów zdrowotnych. - Lucian zamilkł i w zamyśleniu wpatrywał się w kieliszek.

- Widziałeś się z nim i coś cię martwi - domyślił się Nicholas.

- Co się stało?

- Chyba zbyt długo był na wojnie - z zadumą odparł Lucien.

- Spotkałem go któregoś ranka podczas konnej przejażdżki po parku. Jest chudy jak szczapa, a z jego oczu wyziera szaleństwo. A może to rozpacz? Pewnie jego służba przynosi korzyści krajowi, ale nie sądzę, żeby jemu dobrze robiła.

- Czy mieszka w Ashburton House? Chciałbym go odwiedzić.

- Nie, wynajmuje pokoje, ale nie wiem gdzie. - Lucien uśmiechnął się kwaśno. - Choć wydawał się zadowolony z naszego spotkania, nie chciał nic o sobie powiedzieć. Przypominał ściganego lisa. Michael jest w Londynie od kilku miesięcy, a mimo to nie próbował się skontaktować z żadnym z przyjaciół.

- Możesz się dowiedzieć, gdzie mieszka - zawsze wiesz wszystko o wszystkich.

- Lecz bardzo rzadko mówię o wszystkim. - Lucian podniósł głowę; oczy mu błyszczały w blasku ognia - Może byłoby lepiej, gdybyś nie próbował się z nim zobaczyć. Podczas rozmowy z Michaelem padło twoje imię i... cóż, nie chciałbym powiedzieć, że wyszczerzył zęby jak zły pies, ale takie odniosłem wrażenie.

Palce Nicholasa zacisnęły się na dłoni Clare.

- To bzdury, może miał napad złego humoru. Słuchaj, ja naprawdę muszę z nim porozmawiać o kopalni w Penreith. Jeśli nie chce nią zarządzać, może mi ją odsprzedać, lecz nie pozwolę, by moi ludzie pracowali na mojej ziemi w takich warunkach.

Clare spojrzała na Nicholasa, zdumiona jego stanowczością. Mówił tak, jakby to był jego własny problem, choć jeszcze niedawno straszył, że nie kiwnie palcem w tej sprawie, jeśli ona opuści Aberdare.

- Jesteś tak samo uparty jak Michael - powiedział Lucien z nutą znużenia w głosie. - Jeśli szykuje się jakaś awantura, to najlepiej będzie, gdy spotkacie się w miejscu publicznym. W przyszłym tygodniu Rafe wydaje bal, na który Michael obiecał przyjść. Oczywiście zostaniesz zaproszony, gdy tylko Rafe dowie się o twoim powrocie.

- Doskonale. - Nicholas odprężył się i uśmiechnął do Clare. - Rafe urządza nie byle jakie bale. Nie będziesz się nudziła.

Lucien zmarszczył brwi.

- Nie jestem pewien, czy powinieneś zabierać pannę Morgan na tego typu zabawy.

- A dlaczego nie? - Nicholas rzucił mu wyzywające spojrzenie. - Może niektórzy uważają je za zbyt wyuzdane, lecz przecież Rafe unika wulgarności. Myślę, że Clare się spodoba.

- A ja nadal uważam, że to nie jest najlepsze miejsce dla cieszącej się szacunkiem, niezamężnej damy.

- Ale ja nie cieszę się szacunkiem - powiedziała spokojnie Clare, podnosząc się z miejsca. - A jeśli jest pan ciekaw dlaczego, Nicholas wszystko panu opowie. Bardzo się cieszę, że pana poznałam, lordzie Strathmore. Do jutra, Nicholas.

On także wstał.

- Zaraz wracam, Luce.

Wyszedł z nią do hallu i zamknął drzwi do biblioteki.

- Myślałaś, że mi uciekniesz, zanim cię pocałuję? Zachichotała.

- Miałam nadzieję, że nie zapomnisz. - Objęła go, patrząc mu w oczy.

Jego pocałunek jak zwykle podniecił ją do szaleństwa, wywołał drżenie całego ciała. Nicholas położył jej rękę na pośladku i przycisnął mocno do siebie. Omal nie krzyknęła. Potem jakiś zły duch jej podpowiedział, że Nicholas musi zaraz wracać do swego przyjaciela, więc może bezpiecznie się z nim podrażnić.

Delikatnie ugryzła go w wargę. Westchnął głęboko, po czym zaczął ją pieścić i tulić tak namiętnie, jakby próbował wchłonąć ją w siebie. Zdziwiona własną odwagą, wsunęła między nich rękę i przesuwała ją w dół, dopóki nie dotknęła tej fascynującej wypukłości męskiego ciała, która natychmiast stała się twarda. Całe ciało mu zesztywniało.

- Dokończymy później na górze, kiedy Lucien pójdzie do domu - powiedział.

Trochę zdenerwowana jego gwałtowną reakcją, odsunęła się od niego.

- Nie możesz tak niegrzecznie traktować przyjaciela, którego nie widziałeś od łat - powiedziała, dysząc ciężko.

Gdy zaczęła wchodzić po schodach, przytrzymał ją za rękę i odwrócił w swoją stronę. Cichym, ujmującym głosem spytał:

- Mogę później przyjść i pokazać ci, co się dalej dzieje? Przeszedł ją dreszcz strachu i podniecenia. Rozdrażniła lwa i jeśli nie będzie uważała, to szybko padnie jego ofiarą. Uwalniając rękę, powiedziała wesoło:

- Po tak męczącym dniu muszę dobrze się wyspać.

- Niedługo się zgodzisz. - Wbił w nią swe ciemne oczy, a w jego pytającym wzroku kryła się obietnica. - Przysięgam.

- Nie licz na to, Nicholas. Pamiętaj, że ty dążysz do tego, żeby mnie uwieść, a ja - żeby doprowadzić cię do szału.

Zaśmiał się.

- Jesteś bezczelną dziewczyną, Clare. Lecz w tej walce ja zamierzam wygrać.

Obdarzyła go najsłodszym ze swych uśmiechów.

- Przygotuj się na przegraną, milordzie. - Po czym weszła szybko na górę, tryskając wesołością.

jej ożywienie trwało dopóty, dopóki nie weszła do swojego pokoju. Zamknąwszy starannie drzwi, oparła się o nie plecami i powiodła wzrokiem po okazałej sypialni. Pozłacane cherubiny brykały po suficie, złocista atłasowa narzuta przykrywała przepięknie rzeźbione łoże, a jej stopy deptały chiński dywan, który pewnie kosztował więcej, niż mogłaby zarobić w ciągu całego życia. Poczuła się zdezorientowana. Dobry Boże, co prosta, rozsądna Clare Morgan z Penreith robi w takim miejscu?

Ze szlachetnych pobudek przyszła do Nicholasa, ale potem przyjęła jego szalony zakład tylko dlatego, że doprowadził ją do straszliwego gniewu. Od tej pory krążą wokół siebie w wyszukanym tańcu, zbliżając się i oddalając, lecz z każdym dniem zmysły coraz bardziej pociągają ją ku Nicholasowi. Ten taniec doprowadzi ją do upadku - straci dobre imię i szacunek dla samej siebie. A mimo to wciąż tańczy, bo jeszcze nigdy w życiu nie czuła się taka szczęśliwa. Jeśli popełnianie grzechów zawsze jest takie rozkoszne i podniecające, to nic dziwnego, że na świecie są prawie sami grzesznicy.

Przez chwilę wyobraziła sobie, że stoi przed nią ojciec i przygląda się jej z głębokim rozczarowaniem. To pełne wyrzutu spojrzenie raniło bardziej niż wybuch gniewu. Wiedziała, że nie żyje zgodnie z jego zasadami. Nigdy jej się to nie udawało, a od dnia, gdy poznała Nicholasa, zaślepia ją duma, gniew i żądza.

Poczuła pustkę w sercu; bezgraniczna rozpacz ścisnęła jej duszę. Po raz pierwszy od wyjazdu z Penreith uklękła i zaczęła się modlić. „Ojcze nasz, któryś jest w niebie...”

Niewidzialny Bóg nie może jej pomóc, kiedy musi stawić czoło namiętnemu mężczyźnie, który nie jest tworem jej wyobraźni. Który jej pragnie. Choć jego pragnienie mogło być tylko chwilowe, podyktowane chęcią wygrania zakładu i zaspokojenia cielesnej żądzy, jego pieszczoty były prawdziwe i niezwykle podniecające. Jeszcze nikt nigdy jej tak nie pożądał.

To tak wiele dla niej znaczyło.

O wiele łatwiej byłoby oprzeć się Nicholasowi, gdyby okazał się nikczemnikiem, ale było w nim tyle samo zła co i dobra. Podejrzewała, że jest człowiekiem bezbożnym i amoralnym. Lecz był dla niej taki miły; zauważyła też, że czasami czuje się tak samo samotny jak ona. A samotność zniewalała bardziej niż pożądanie.

Próbowała się zmusić do odmawiania dalszej części modlitwy, lecz znowu przerwała po słowach „I nie wódź nas na pokuszenie...”.

Za późno... Kuszono ją na wszelkie możliwe sposoby. Przypuszczała, że nie uległa Nicholasowi głównie dlatego, by z nim wygrać. Gdyby była wobec siebie szczera, to musiałaby przyznać, że cnotliwość niewiele miała wspólnego z jej oporem.

Jeśli uda się jej zachować niewinność, po powrocie do Penreith spojrzy ludziom prosto w oczy, bo będzie miała czyste sumienie. Lecz co się z nią stanie, jeśli ulegnie Nicholasowi? Nie wyobrażała sobie, żeby mogła wieść takie życie jak poprzednio, udając, że nic się nie stało. Nie mogła też liczyć na życie u boku Nicholasa, który pragnął ją uwieść tylko po to, by udowodnić, że potrafi tego dokonać. Małżeństwo nie wchodziło w rachubę, a za żadne skarby nie zamieszkałaby z nim w charakterze kochanki, nawet gdyby wciąż jej pożądał.

Zapomniała o modlitwie pańskiej, a z jej serca popłynęło rozpaczliwe błaganie. „Dobry Boże, daj mi siłę, bym mogła przerwać ten niebezpieczny taniec, zanim zrujnuję sobie życie”.

Powtarzała te słowa w koło, modląc się tak żarliwie jak jeszcze nigdy w życiu. I choć potem czekała w skupieniu, nie otrzymała żadnego znaku, że ktoś jej wysłuchał. Była zdana na siebie, nie miała żadnego duchowego doradcy. Wciąż wirowała w uwodzicielskim tańcu, który oznaczał ciemność, niebezpieczeństwo i pożądanie.

Ukryła twarz w dłoniach i zaszlochała, bo jeszcze nigdy w życiu nie czuła się taka samotna.

Kiedy Nicholas wszedł do biblioteki, Lucien dolewał brandy do kieliszków.

- Panna Morgan powiedziała, że nie cieszy się szacunkiem i że ty będziesz mógł mi wyjaśnić, dlaczego, jeśli będę ciekaw. - Wypił łyk alkoholu. - A jestem, i to bardzo.

W paru zwięzłych zdaniach Nicholas przedstawił mu układ, jaki zawarli z Clare: zamieszka z nim w zamian za pomoc dla mieszkańców Penreith.

Choć celowo nie podał żadnych szczegółów, Lucien zaklął pod nosem.

- Do cholery jasnej, Nicholas, co za diabeł w ciebie wstąpił? Mało miałeś szalonych przygód, musisz niszczyć życie niewinnej dziewczynie?

- Clare nie jest niewinną dziewczyną - odparł Nicholas. - Ma dwadzieścia sześć lat, wystarczająco dobre wykształcenie, by uchodzić za sawantkę, i potrafi być uparta jak kozioł. Jest ze mną z własnego wyboru.

- Na pewno? - W oczach Luciena błysnęła złość. - Jeśli chcesz mścić się na kobietach, to znajdź sobie jakąś dziwkę, która na to zasługuje. Nie niszcz życia uczciwej kobiecie, wykorzystując jej czułe serce i wrażliwe sumienie.

Nicholas z hukiem postawił kieliszek na stole.

- Niech cię diabli, Lucien, nigdy nie przyznałem ci prawa do osądzania mojego postępowania. Dlatego nie byłem członkiem twojego tajnego stowarzyszenia.

Lucien uniósł rękę.

- Przestań, Nicholas. Nie lubię się wtrącać w cudze sprawy, lecz ta sytuacja mnie niepokoi. Poza tym, wygląda na to, że nikt inny nie stanie w obronie panny Morgan.

- Nie zamierzam jej skrzywdzić.

- Ale już to zrobiłeś. Na pewno wiesz, co ludzie we wsi gadają Będzie jej trudno powrócić do dawnego życia.

Nicholas wstał i nerwowym krokiem zaczął chodzić po bibliotece.

- Dobrze. Może zostać ze mną.

- Jako twoja kochanka? - W głosie Nicholasa zabrzmiało zdziwienie.

- Dlaczego nie? Często gorzej traktowałem kobiety.

- Jeśli chcesz, by z tobą została, to ożeń się z nią.

- Nigdy w życiu - powiedział głucho. - Raz byłem żonaty, o jeden raz za dużo.

Po chwili ciszy, Lucien spytał łagodnym tonem:

- Często się zastanawiałem, co się wydarzyło między tobą a piękną Caroline.

Nicholas obrócił się na pięcie i rzucił przyjacielowi wściekłe spojrzenie.

- Lucien, przyjaźń może przetrwać tylko wtedy, kiedy nie przekracza się pewnych granic. Jeśli cenisz sobie naszą przyjaźń, to nie wtrącaj się w moje sprawy.

- Widać było gorzej, niż przypuszczałem. Przykro mi, Nicholas.

- Nie ma czego żałować. Na szczęście była tak uprzejma, że wyniosła się z tego świata. - Nicholas wziął do ręki kieliszek i podniósł go, jakby chciał wznieść toast. - Zdrowie Caroline, która nauczyła mnie tylu pożytecznych rzeczy o życiu i miłości. - Opróżnił kieliszek jednym haustem.

Lucien obserwował go w milczeniu. Sądził, że cztery lata były wystarczająco długim okresem, by Nicholas mógł dojść do siebie po tragicznych wydarzeniach, które wygnały go z Anglii, ale chyba się mylił. Lucien zaczynał martwić się o Nicholasa, tak jak martwił się o Michaela.

Lecz w ciągu ostatnich trudnych lat też czegoś się nauczył. Między innymi tego, że człowiek niewiele może zrobić dla swojego przyjaciela... poza tym, żeby być jego przyjacielem.

15

Clare spała bardzo mało, lecz ciemności pomogły jej odzyskać równowagę. Dobry metodysta powinien kierować się sumieniem, lecz ona czuła wewnętrzną pustkę. Wiedziała tylko jedno: musi być z Nicholasem tak długo, jak to będzie możliwe, ale nie jako jego kochanka. Wątpiła, żeby kiedykolwiek mogła się pogodzić z takim upadkiem moralnym.

Lecz gdy wspominała chwile, które z nim spędziła, widziała je wszystkie w kolorowych barwach. W porównaniu z nimi, reszta jej życia przypominała najrozmaitsze odcienie szarości. Teraz była u szczytu szczęścia i czuła, że po upływie tych trzech miesięcy już nikt i nic nie będzie w stanie tak jej poruszyć jak Nicholas. I tak na pewno pójdzie do piekła, więc zamiast potępiać swe frywolne zachowanie, równie dobrze może się cieszyć, że są razem. Przez resztę życia będzie mogła kajać się w skrusze.

Choć ubrała się starannie, sądziła, że Nicholas będzie długo spał po nocnej rozmowie z lordem Strathmore. Zdziwiła się, widząc, że wychodzi z pokoju śniadowego, by ją powitać.

Gdy była już na ostatnim stopniu, zagrodził jej drogę. Bez słowa wziął ją w ramiona i pocałował. W jego delikatnym uścisku wyczuła pewną nie znaną dotąd tęsknotą. Zarzuciła mu ręce na szyję zastanawiając się, czy tej nocy też dokuczała mu samotność.

Gdy przestali się całować, jeszcze długo trzymali się w objęciach.

- Bardzo wcześnie zdecydowałeś się dziś na pocałunek - zauważyła z pewnym zawstydzeniem Clare.

- Lubię cię zaskakiwać. Gdybyś miała ochotę na jeszcze jednego całusa, sama musisz się o niego postarać. Nie pożałujesz, jeśli będę w odpowiednim nastroju. - Choć mówił wesołym tonem, przyglądał się jej uważnie. - Cały dzień będę zajęty, wrócę dopiero późnym popołudniem. Czy masz jakieś szczególne życzenia na wieczór?

- W skrytości ducha zawsze pragnęłam pójść do Astley's Amphitheatre - wyznała. - Czy byłoby to możliwe?

Oczy mu rozbłysły.

- Ciągnie cię do clownów i woltyżerki? Nie ma problemu - dzisiaj powinno być przedstawienie. Zastanów się, co jeszcze chciałabyś zobaczyć w Londynie. W bibliotece na pewno znajdziesz jakieś przewodniki. - Objął ją w talii i zaprowadził na śniadanie.

Przyjęty tego dnia rozkład zajęć nie zmienił się przez cały tydzień. Nicholas dzielił czas między pracę i Clare. Wydawał się tak samo jak ona zadowolony z pobytu w Londynie.

Rano jechali na przejażdżkę po parku, a popołudniami zwiedzali wszystko, co tylko możliwe, począwszy od klejnotów w Tower, a skończywszy na Mechanical Museum, w którym największe wrażenie zrobił na nich skomplikowany mechanizm zegarowy. Clare nie chciała pójść do Muzeum Madame Tussaud, bojąc się, że zrobione z wosku figury ofiar Francuskiej Rewolucji, które do złudzenia przypominały żywych ludzi, będą się jej śniły po nocach. Nicholas zaprowadził ją nawet do pracowni stolarzy meblowych i do sklepów z tkaninami, by mogła wybrać nowe meble i dodatki do domu w Aberdare.

Kilka razy Lucien poszedł z nimi na kolację. Jego powściągliwość kontrastowała z entuzjazmem Nicholasa. Lucien był elegancki i opiekuńczy w stosunku do Clare; zachowywał się jak jej starszy brat. Choć trochę ją onieśmielał swym chłodem, jednak bardzo go lubiła.

Dla własnego bezpieczeństwa starała się, by pocałunkom towarzyszyła atmosfera beztroski i zabawy. Nicholas do niczego jej nie zmuszał, choć jego dłonie wędrowały coraz dalej i dalej, a ona nie miała ochoty przywoływać go do porządku.

W sumie był to bardzo idylliczny tydzień, chociaż podejrzewała, że to cisza przed burzą. Nie potrafiła jednak zgadnąć, jaką formę przybierze ta burza, więc postanowiła się tym nie martwić. Czas płynął nieubłaganie i najlepsze, co mogła zrobić, to cieszyć się każdą chwilą spędzoną z Nicholasem.

Clare pochyliła się nad stołem bilardowym, wycelowała i uderzyła w białą bilę. Od razu wiedziała, że nie trafiła w sam środek, jednak tym razem kij nie ześlizgnął się z kuli, która potoczyła się do przodu i uderzając we właściwą bilę, wrzuciła ją do łuzy.

- Alleluja! - krzyknęła radośnie.

Domu w Londynie właściwie nie trzeba było doglądać. Clare nie potrafiła jednak siedzieć bezczynnie, więc czas spędzała albo w bibliotece, albo w sali bilardowej. Postanowiła nauczyć się tak dobrze grać, by pokonać Nicholasa. Szło jej nie najlepiej, dopóki nie poprosiła szewca z sąsiedniej ulicy, by wyciął kółko ze skóry i przykleił je na końcu kija Dzisiaj grała nim po raz pierwszy i to ze znakomitym efektem.

Uderzyła drugi raz, potem trzeci, i w obu przypadkach udało się jej wrzucić kulę do łuzy. Podniósłszy kij, popatrzyła z satysfakcją na jego koniec. Skórzana nakładka łagodziła siłę uderzenia, zapewniając większą dokładność strzału. Uśmiechając się, zaczęła ćwiczyć uderzenia. Nicholas na pewno się zdziwi, kiedy rozegrają następną partię bilardu.

Jeszcze chwileczkę, panienko. - Pokojówka Polly wsunęła jej we włosy ostatnią szpilkę.

Clare z zadowoleniem przyjrzała się sobie w lustrze. Pokojówce udało się ułożyć jej długie włosy w miękkie loki, które wyglądały wykwintnie i naturalnie.

- Wspaniała robota. Bałam się, że uczeszesz mnie w zbyt wymyślny sposób i będę się czuła tak, jakbym nosiła ptasie gniazdo na głowie.

- Jeszcze nie tak dawno kobiety naprawdę nosiły we włosach ptasie gniazda, nie mówiąc już o modelach statków i wazonach z kwiatami - rzekła Polly. - Moja babcia była pokojówką pewnej damy i wiele mi opowiadała o tych starych perukach. - Poprawiła jeszcze jakiś niesforny loczek, - Ale panienka ma wspaniałe włosy, takie grube i błyszczące. Prosta fryzura jest dla nich najlepsza.

- A teraz suknia. - Clare wstała i podniosła ręce, żeby Poppy mogła jej założyć przez głowę jedwabną niebieską suknię. Przyniesiono ją tego popołudnia, w samą porę, żeby mogła się w niej pokazać na balu u księcia Candoveru.

Podczas gdy Polly zapinała haftki i zawiązywała tasiemki na plecach, Clare z lubością dotykała wytwornej tkaniny. Pewnie po raz pierwszy i ostatni ma na sobie tę suknię, bo w przyszłości nie będzie miała okazji uczęszczać na bale.

Kiedy Polly skończyła, Clare odwróciła głowę, by się przejrzeć w lustrze. Po raz pierwszy w życiu miała na sobie prawdziwą suknię wieczorową i ze zdziwieniem popatrzyła na swe odbicie. Wyglądała jak nieznajoma - wyzywająca, doświadczona nieznajoma.

Widząc wyraz jej twarzy, Polly powiedziała zachęcająco:

- Cudownie panienka wygląda.

- W ogóle siebie nie poznaję. - Błyszczący jedwab podkreślał jej delikatną karnację i szafirowe oczy. Obróciwszy się lekko, ujrzała, że suknia przylega do zadziwiająco wąskiej talii i rozszerza się tuż nad biodrami. Lecz kiedy zobaczyła, jak głęboki jest dekolt, z zakłopotaniem zmarszczyła brwi. - To dziwne, że suknia i gorset mogą nadać przeciętnej sylwetce zmysłowe kształty.

- Panienka ma idealne kształty - wystarczająco bujne, by wyglądać pociągająco w odpowiednio uszytej sukni, i wystarczająco smukłe, by w każdym innym stroju wyglądać szczupło.

Clare pokręciła z powątpiewaniem głową.

- Nie wiem, czy odważę się ją założyć.

- Mnóstwo dam będzie miało jeszcze większe dekolty.

- Ale czy to będą damy? - ponurym tonem spytała Clare.

- To pomoże. Jego lordowska mość to przysłał. - Polly podniosła obite aksamitem pudełko i otworzyła je.

Oczy Clare rozszerzyły się ze zdziwienia na widok potrójnego sznura pereł. Nicholas traktował ją jak swoją kochankę, mimo że nic nie dostawał w zamian za wydawane na nią pieniądze.

Polly wyjęła naszyjnik i zapięła go na szyi Clare. Chłodne perły pieściły jej skórę, ciepła biel korespondowała z kwiatami z jedwabiu, które miała wpięte we włosy. No i miała wrażenie, że nie obnaża już tak bezwstydnie szyi.

- Dziękuję za twoje starania, Polly. Udało ci się kopciuszka zmienić w księżniczkę.

Pokojówka prychnęła pogardliwie.

- Ja tylko dodałam blasku pani urodzie. Znam damy, które życie by oddały, by mieć taką cerę jak panienka, i to bez pudru i różu.

Wskazując na swoje odbicie, Clare powiedziała:

- Ale ja wydaję się sobie obca. Nie wiem, kim jest ta kobieta.

- Ależ to panienka, tylko może nie ta, którą panienka dobrze zna. - Polly zmarszczyła brwi. - Na pewno można lepiej to powiedzieć, ale nie wiem jak.

Zegar wybił dziewiątą Pora dołączyć do Nicholasa. Clare zarzuciła na ramiona wytworny kaszmirowy szal i zeszła na dół.

Czekał na nią w hallu i wydał jej się jeszcze przystojniejszy niż zwykle. Miał na sobie czarny strój, z którym kontrastowała biała koszula i biała haftowana kamizelka. Usłyszawszy jej kroki, popatrzył na nią z uśmiechem.

- Czy nikt ci nie mówił, że światowe damy zawsze się spóźniają?

- Nie jestem damą a tym bardziej światową damą.

Chciał coś odpowiedzieć, lecz kiedy Clare weszła w krąg światła lampy, zaniemówił z wrażenia.

- Nikt by nie uwierzył, że to ty.

Poczuła się nagle zakłopotana, widząc w jego oczach gwałtowne pożądanie, ale poczuła się też prawdziwą kobietą. Nie mogła się jednak powstrzymać i powiedziała.

- Oczywiście nie będziesz próbował mnie okłamywać, że jestem piękna?

Gdy zeszła z ostatniego schodka, odparł:

- Może nie piękna...

Serce w niej zamarło; najwidoczniej chciała, by ją okłamywał.

- Zachwycająca - to lepsze słowo. - Wziąwszy do ręki koniec szala, zsunął go jej z ramion. - Trudno ci się oprzeć. - Szal spłynął na podłogę, owijając się wokół pantofelków Clare. Nicholas schylił się i gorącymi, nabrzmiałymi wargi dotknął jej delikatnego podbródka. - Silnie działająca mieszanka niewinności i zmysłowości.

Clare, oszołomioną jego komplementami i niespodziewanym pocałunkiem, poczuła dziwny dreszcz. Nagle wiedziała, że naprawdę jest tą damą którą widziała w lustrze - powabną, pełną wdzięku, znającą się na miłosnych gierkach nie gorzej od Nicholasa Wydawało się jej, że ma duszę innej kobiety - takiej, która wcale nie jest przyzwoita.

- Cieszę się, że ci się podoba. - Podniosła rękę i przesunęła palcami po jego twarzy, uważając na fantazyjnie zawiązany fontaź. Nicholas musiał przed chwilą się ogolić, bo miał bardzo gładkie policzki. - Czy już wspominałam, że jesteś najprzystojniejszym mężczyzną w Wielkiej Brytanii, jeśli nie w całej Europie? Roześmiał się i spróbował ją objąć.

- Czy możemy kontynuować tę wymianę komplementów na górze?

Uchyliła się z wdziękiem, wiedząc, że wraz z jej gwałtownym ruchem uniesie się w powietrze woń perfum, intensywny zapach dzikiej róży, na który namówiła ją Polly.

- Powinniśmy już iść. Nie możemy przegapić szansy odnalezienia hrabiego Michaela.

- Potrafisz być niebezpieczna, Clarissimo - wyszeptał. Clare zauważyła, że na jego twarzy rozbawienie walczy z pożądaniem.

- Uczę się od samego mistrza.

Roześmiał się, po czym podniósł szal i zarzucił go Clare na ramiona. Lekkie dotknięcie jego rąk rozpaliło w jej żyłach krew. Wzięła go pod ramię i razem poszli do powozu, który czekał przed domem.

Gdy usiedli, Clare spytała:

- Dlaczego lord Strathmore powiedział, że to dla mnie nieodpowiednie miejsce? Czy książę urządza orgie? - Położyła dłoń na ręce Nicholasa.

- Nic z tych rzeczy, choć prawdą jest, że niewielu rodziców pozwoliłoby swoim niezamężnym córkom uczestniczyć w tych zabawach. Uważa się, że cechuje je zbyt duża swoboda. Do Rafe'a mężczyzna może przyjść ze swoją metresą i spotkać tam żonę z kochankiem. - Nicholas położył rękę na dłoni Clare i splótł z nią palce. - Większość kobiet będzie z towarzystwa, lecz przyjdzie też parę wziętych kurtyzan.

- Jak je rozróżnię?

- Najbardziej wystrojone będą damy z towarzystwa - wyjaśnił. - Kurtyzany ubierają się z większą dyskrecją.

Uśmiechnęła się. Łatwo było flirtować w ciemnym powozie. Polly miała rację: wyzywająca kobieta, którą widziała w lustrze, istnieje naprawdę - jest częścią Clare, choć ona nigdy nie zdawała sobie z tego sprawy. A jednak, gdy niby przypadkiem otarła się kolanem o nogę Nicholasa, nie żałowała, że tak się zmieniła. Na żal przyjdzie czas później.

W ciemnościach ich usta złączyły się w długim pocałunku, który stał się bardziej namiętny, kiedy Nicholas wsunął rękę pod szal i pieścił jej nagie ramiona. Jeszcze pół minuty, a pozwoli mu na wszystko.

Pamiętając, że atak jest najlepszą formą obrony, ścisnęła go za kolano. Drgnął z bólu.

- Zdecydowanie niebezpieczna - powiedział nieco drżącym głosem. Jego ręka przesunęła się do jej piersi. - Chcesz zobaczyć, jak daleko można się posunąć, jadąc powozem?

Wybuchnęła śmiechem.

- Powiedziałeś, że książę mieszka niedaleko twego domu.

- Wiesz, że nie o to mi chodziło, ty flirciaro.

Sutki jej stwardniały, gdy zaczął drażnić je kciukiem przez cienki jedwab. Jeszcze chwila i naprawdę zaczną sprawdzać wytrzymałość powozu. Wzięła głęboki oddech i zdecydowanie rzekła:

- Wystarczy.

Jego ręka przesunęła się w bardziej bezpieczne okolice talii.

- Do końca wieczoru? Zastanowiła się.

- Nie, tylko na razie. Jest zbyt wcześnie, by rezygnować z pieszczot przez resztę nocy.

- Całkowicie się z tobą zgadzam. - Oparł się o obite aksamitem siedzenie, lecz nie wypuścił z ręki jej dłoni.

Kiedy Clare doszła do siebie, uświadomiła sobie, że ich gra jest możliwa jedynie dzięki zaufaniu, jakim darzyła Nicholasa Gdy tylko kazała mu przestać, natychmiast przestawał i jego opanowanie pozwalało jej odgrywać rolę nimfy. Uśmiechnęła się w ciemnościach, zastanawiając się, jaki będzie następny etap tej gry.

16

Kiedy w szeregu przesuwających się wolno gości czekali, żeby przywitać się z gospodarzem Candover House, Clare spytała:

- Widziałeś się z księciem po przyjeździe do Londynu?

- Wpadłem z wizytą, lecz nie zastałem go w domu, więc zostawiłem bilecik. - Nicholas uśmiechnął się. - Rafe w odpowiedzi zaprosił mnie na bal, grożąc, że przyciągnie mnie tu za włosy, jeśli sam nie przyjdę.

- Pewnie zdołacie tylko wymienić pozdrowienia - zauważyła. - Słyszałam, że na modnym londyńskim balu musi być panować straszny ścisk.

- Rafe nie podąża za modą, on ją ustanawia. A ponieważ nie lubi dzikich tłumów, więc jego przyjęcia mają bardziej kameralny charakter. Przez to uchodzą za bardziej ekskluzywne.

Obrzuciła go kpiącym spojrzeniem.

- Czy nie stara się zapraszać niezamężnych dziewcząt, skoro nie wolno im tu przychodzić?

- Rafe nie interesuje się niewinnymi dziewicami - oschłym tonem odparł Nicholas. Wskazując kobietę, która stała obok gospodarza, powiedział: - To lady Welcott, jego była kochanka, jak twierdzi Lucien.

- Mężatka? Nicholas kiwnął głową.

- Tylko one go pociągają. Znają reguły gry i nie zakochują się w nim, co oszczędza mu kłopotów.

Clare, jak na córkę pastora przystało, spytała:

- Czy cudzołóstwo jest sposobem na życie w wyższych sferach?

Wzruszył ramionami.

- Skoro wśród arystokracji małżeństwa zawiera się z powodów rodzinnych albo majątkowych, to nic dziwnego, że ludzie szukają przyjemności poza domem.

Czy dlatego Nicholas zdradzał swoją żonę? Clare jeszcze nie miała odwagi o to zapytać. Powiedziała więc:

- Na pewno książę może sobie pozwolić na małżeństwo z miłości, a nie z rozsądku.

- Raz mało brakowało, a by się ożenił - zaraz po skończeniu Oxfordu stracił głowę dla jakiejś dziewczyny. Nigdy jej nie poznałem, bo wtedy byłem jeszcze na uniwersytecie, ale przysyłał mi listy, w których pisał różne bzdury, na przykład, że jest ona boginią, która zstąpiła na ziemię, i że wkrótce odbędą się ich oficjalne zaręczyny. Wtedy po raz pierwszy i ostatni Rafe szalał z miłości.

- Czy ta dziewczyna umarła i żadna inna nie mogła jej dorównać? - spytała ze współczuciem.

Gniew błysnął w jego oczach.

- Nie, zdradziła go. Czy nie na tym polega miłość?

Clare aż dech zaparło. Jednak po chwili zapieniła się ze złości.

- To najbardziej cyniczna uwaga, jaką w życiu słyszałam.

- Naprawdę? Doświadczenie wykazuje co innego. Każdy, kto mówił, że mnie kocha... - Przerwał gwałtownie.

Uświadomiwszy sobie, że przez przypadek odkrył gorzką prawdę o swoim życiu, ujęła jego dłoń.

- Moim zdaniem, niektórzy ludzie mówią, że kochają, kiedy potrzebują pieniędzy albo chcą mieć nad kimś władzę, albo z innego, równie egoistycznego powodu - rzekła w zamyśleniu. - Jednak są również tacy jak Owen i Marged Morrisowie lub Emily i Robert Holcroftowie. Myślisz, że ich miłości zagraża zdrada?

Jego ręka ożyła w jej dłoniach.

- Nie, chyba nie. Może prawdziwa miłość jest sztuką, a może po prostu trzeba mieć szczęście, które jednym dopisuje, a innym nie.

- Czasami też tak myślę - ze smutkiem powiedziała Clare. - Jeśli nie wierzysz w miłość, to w co wierzysz?

Po chwili zastanowienia odparł:

- Chyba w przyjaźń.

- To bardzo pięknie - rzekła - lecz wierna przyjaźń jest rodzajem miłości.

- Chyba tak.

- Uśmiechnął się drwiąco. - Jednak skoro stawka jest o wiele niższa, zdrada wydaje się mniej prawdopodobna i dzięki temu przyjaźń można uznać za bezpieczniejszy związek.

Byli już bardzo blisko gospodarzy i Clare wreszcie mogła się przyjrzeć księciu Candoveru - rozmawiał właśnie z parą stojącą przed nimi. Książę był wysokim, przystojnym, niemal tak smagłym jak Nicholas mężczyzną o arystokratycznych manierach. Uprzejmy, miły, opanowany - prawdziwy angielski dżentelmen.

Książę powitał stojących przed nimi gości i przeniósł wzrok na Nicholasa. Twarz natychmiast mu się rozjaśniła.

- Nicholas! Tak się cieszę, że przyszedłeś. - Z radością uścisnęli sobie dłonie. - Dzisiaj pewnie nie będziemy mieli czasu na pogawędkę, więc zapraszam cię jutro na lunch do White'a.

Tak jak Luciena polubiła za to, że pomógł koledze w nierównej walce, tak książę ujął ją swą niekłamaną radością ze spotkania z przyjacielem. Chociaż mówiono, że Nicholas nie potrafi kochać, jednak na pewno miał dar zjednywania sobie ludzi.

Wskazując na Clare, powiedział:

- Rafe, to moja przyjaciółka, panna Morgan.

Ich wcześniejsza rozmowa pozwoliła jej zrozumieć, co Nicholas ma na myśli, przedstawiając ją w ten sposób. Uśmiechając się, powiedziała:

- To dla mnie wielki zaszczyt, wasza wysokość. Skłonił się wytwornie.

- Cała przyjemność po mojej stronie, panno Morgan. - W przeciwieństwie do Nicholasa, miał typowo angielskie szare oczy, w których dostrzegła zarówno ciekawość, jak i męską aprobatę. Dopełniając prezentacji, powiedział: - Lady Welcott, hrabia Aberdare i panna Morgan.

Kochanka księcia była kilka lat od niego starsza, pewnie przekroczyła czterdziestkę. Była piękną, jasnowłosą kobietą o światowych manierach; nie miała w sobie nic z rozhisteryzowanej damy, zakochującej się do szaleństwa w mężczyźnie, który nie lubi przeżywać burzy uczuć. Clare przypomniała sobie „boginię, która zstąpiła na ziemię” i stłumiła westchnienie. Biedny książę. Tak wielu łudzi pragnęło miłości, a tak mało jej było na świecie.

Lady Welcott od niechcenia skinęła głową Clare, lecz oczy jej rozbłysły, kiedy zwróciła się do Nicholasa.

- Hrabio Aberdare - powiedziała serdecznie, wyciągając do niego rękę. - Może pan nie pamięta, lecz już się spotkaliśmy, chyba w Blenheim. Wtedy był pan wicehrabią Tregar.

Przytrzymał jej dłoń i ukłonił się.

- Oczywiście, że pamiętam. Nigdy nie zapominam pięknych kobiet.

Lady Welcott była zbyt doświadczona, by się wdzięczyć, lecz zdaniem Clare to właśnie robiła. Wachlując się z gracją, powiedziała:

- Mam nadzieję, że skoro wrócił pan do Anglii, będziemy pana częściej widywali w Londynie.

- Najprawdopodobniej. - Uśmiechnął się czarująco; zawsze tak się uśmiechał.

Mimo że książę wydawał się rozbawiony ich zachowaniem, Clare z trudem stłumiła w sobie chęć kopnięcia w kostkę Nicholasa albo lady Welcott. Nicholas posłał jej wesołe spojrzenie i Clare była pewna, że czyta jej w myślach. Ze słodyczą w głosie powiedział:

- Pozwólmy wejść pozostałym gościom. Rafe, jeśli nie uda nam się później porozmawiać, spotkamy się jutro u White'a.

Podał Clare ramię i wprowadził ją do ogromnego hallu, z którego skręcili w lewo do sali balowej.

- Clare, jeśli chcesz należeć do towarzystwa, musisz się nauczyć panować nad sobą. Bałem się, że pobijesz lady Welcott.

- Nie zależy mi na towarzyskich sukcesach - powiedziała kwaśnym tonem. - I na pewno nie było to najgrzeczniejsze ze strony tej podstarzałej damy, że gadała ci takie bzdury w mojej obecności.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Czyżby przemawiała przez ciebie zazdrość? Myślałem, że jest ona jednym z siedmiu grzechów głównych.

- Zazdrość - nie, ale nienawiść - tak, a poza tym chciwość, nieczystość, gniew, nieumiarkowanie, pycha i lenistwo - odparła.

- Dobrze znam tę listę. - Przewrócił oczami. - Każdy dąży do jakiegoś ideału.

Musiała się roześmiać.

- Jesteś okropny.

- Staram się - powiedział skromnie.

Przeszli przez łuk utworzony z purpurowych kwiatów i znaleźli się w wielkiej sali balowej, po której pięknie ubrani mężczyźni i kobiety przechadzali się w przerwie między tańcami. Mimo że Clare po raz pierwszy uczestniczyła w takim wydarzeniu towarzyskim, jej uwagę przyciągnęli nie ludzie, lecz dekoracje.

Ściany i wysoki sufit pomalowane były czarną farbą, która pochłaniała dużą część światła z kandelabrów, dzięki czemu na sali panował nastrojowy półmrok. Czerń stanowiła także efektowne tło dla dobrze oświetlonych marmurowych posągów, które stały na podwyższeniach dokoła pokoju. Wszystkie rzeźby przedstawiały naturalnej wielkości postaci kobiet, ubranych w fałdziste szaty, które tylko w niewielkim stopniu zakrywały ich ciała. Clare zauważyła:

- Grecy i Rzymianie to dopiero byli nicponie, prawda? Nicholas uśmiechnął się szeroko.

- Przyjrzyj się uważnie tym posągom.

Poszła za jego radą i zupełnie oniemiała, gdy jedna z rzeźb zmieniła pozycję. - Wielkie nieba, to żywi ludzie!

- Rafe lubi, żeby jego bale pozostawiały niezatarte wspomnienia. - Nicholas zwrócił jej uwagę na jeszcze inną „rzeźbę” pięknej kobiety, do której przemawiał z uczuciem jakiś mężczyzna opierający się o podwyższenie. - Tym damom pewnie szczodrze zapłacono za to, żeby posypały się bielą ołowianą i pudrem i stały nieruchomo przez cały wieczór. Domyślam się, że ten młodzian próbuje się umówić z nimfą, która wyjątkowo silnie podziałała na jego zmysły.

- Czy książę nie ma nic przeciwko temu?

- Cóż, nie byłby zachwycony, gdyby podczas balu jego posąg udał się z jakimś mężczyzną do zacisznej alkowy, ale nie sądzę, by mu to przeszkadzało po skończeniu zabawy.

Clare zobaczyła, jak fałszywa rzeźba mrugnęła pomalowaną na biało powieką do dżentelmena, który głaskał ją po stopie. Była tak skąpo ubrana, że nie ulegało wątpliwości, iż w jej wspaniałej figurze nie ma nic sztucznego.

- Zaczynam rozumieć, dlaczego ludzie nie przyprowadzają tu swoich niewinnych córek - powiedziała trochę bojaźliwie.

Siedzący na galerii muzycy zaczęli grać i goście ustawili się do tańca - panie stanęły w jednym rzędzie, panowie naprzeciw nich. Clare złapała się na tym, że wybija takt nogą.

- Chcesz zatańczyć? - spytał Nicholas.

- Nie wiem jak - odparła, nie potrafiąc ukryć żalu.

- Mmm, zapomniałem, że metodyści nie uznają takiej rozrywki. - Popatrzył na jej poruszającą się w rytm muzyki stopę. Kiedy wsunęła pantofelek pod suknię, powiedział: - To dość prosty ludowy taniec. Jeśli raz dobrze się przyjrzysz, później będziesz mogła zatańczyć każdy inny, oczywiście jeżeli sumienie ci pozwoli.

Po chwili zastanowienia odparła:

- Sumienie dręczy mnie już od tygodni. To nie pogorszy sytuacji.

Po pierwszym ludowym tańcu zagrano następny, do którego Clare i Nicholas się przyłączyli. Było cudownie; Clare tylko raz się potknęła, na szczęście Nicholas był blisko i zdążył ją złapać. Stłumiwszy w sobie poczucie winy, świetnie się bawiła.

Następnie zagrano walca, więc stanęli z boku. Nicholas powiedział:

- Czy grzeszny walc naprawdę tak wygląda, jakby miał doprowadzić do upadku cywilizacje zachodnie?

- Raczej nie. - Przyjrzała się wirującym parom. - Wydaje mi się, że musi być bardzo miło, jeśli się tańczy z partnerem, którego się lubi, i okropnie, jeśli się go nie lubi.

- Gdybyś miała ochotę na naukę, mogę ci znaleźć instruktora tańca. Walc jest dość trudny, ktoś powinien pokazać ci kroki.

Kusząca propozycja, jednak sumienie nie pozwoliło jej na to.

- Dziękuję, lecz nie sądzę, bym w przyszłości miała okazję walcować.

- Zobaczymy - powiedział tajemniczo.

Nagle do Nicholasa zamaszystym krokiem podeszła zmysłowa rudowłosa kobieta. Całkowicie ignorując Clare, przytuliła się do Nicholasa i powiedziała piskliwym głosem: - Kochany Stary Nick, wróciłeś do domu. Musisz mnie odwiedzić. Hill Street 12. Mój obecny opiekun nie będzie miał nic przeciwko temu.

W milczeniu odsunął ją od siebie.

- To samo powiedziałaś ostatnim razem, Ileano, i skończyło się na pojedynku. Na szczęście twój ówczesny adorator był cholernie złym strzelcem, bowiem słuszności jego zarzutów nie mogłem, niestety, zaprzeczyć.

- Henry w niczym nie był dobry, dlatego wtedy cię zaprosiłam. - Nie okazując skruchy, szturchnęła go w rękę złożonym wachlarzem z kości słoniowej. - Kiedy możesz przyjść?

- Przykro mi, mam inne zajęcia. - Jego wzrok przesunął się na zaciętą twarz Clare. - Poza tym, nigdy dwa razy nie popełniam tego samego błędu.

Rudowłosa kokietka nadąsała się.

- Byłam tylko uprzejma przez wzgląd na dawne czasy, wiesz? - Rozłożyła wachlarz i zaczęła szybko nim poruszać. - A nie dlatego, że jesteś mi potrzebny. Mój obecny protektor ma sześć stóp i cztery cale wzrostu, i w dodatku cały jest proporcjonalnie zbudowany.

Nicholas, zamiast się obrazić, wybuchnął śmiechem.

- Masz rację, Ileano, nie powinnaś tracić czasu na taką miernotę jak ja.

Rudowłosa piękność ściągnęła wargi w niechętnym uśmiechu i po raz pierwszy spojrzała na Clare.

- Baw się, póki możesz, złotko. Nie ma takiego drugiego jak Nicholas ani w łóżku, ani poza nim.

Gdy Ileana odeszła, Clare powiedziała zjadliwym tonem:

- Czy kobiety dzielą się na te, które z tobą spały, i na te, które mają nadzieję z tobą spać?

Skrzywił się.

- Pewnie szkoda stów na mówienie ci, byś się tym nie przejmowała, lecz przynajmniej zauważ, że odrzuciłem jej propozycję. Chociaż ponoszę winę za próbę uwiedzenia cię, za zniszczenie twojej reputacji i za wiele innych rzeczy, jednego na pewno nie zrobię: nie upokorzę cię na oczach ludzi.

Położył jej rękę na karku i zaczął wolno masować. Odprężyła się. Ze smutkiem uświadomiła sobie, jak dobrze ją rozumie. Choć nie poczuwała się do większości grzechów głównych, łatwo unosiła się pychą i czułaby się okropnie, gdyby w jej obecności Nicholas obdarzył względami tę ordynarną kokotę.

- Mówiłeś, że kurtyzany zachowują się bardziej powściągliwie od dam.

- Nie ma reguły bez wyjątku. Znajomy głos powiedział:

- Dobry wieczór, Nicholas, panno Morgan. - Lord Strathmore podszedł do nich. - Wydawało mi się, że widziałem, jak Michael zmierza w stronę pokoju do gry w karty, jednak nie jestem pewien, czy to był on, bo stałem zbyt daleko.

- Może uda mi się go znaleźć - odparł Nicholas. - Czy przez ten czas dotrzymasz Clare towarzystwa?

- Oczywiście.

Gdy Nicholas przedzierał się przez tłum gości, Strathmore rzekł z zadumą:

- Oto najlepszy dowód korzyści, jakie daje mieszanie ras. Zdumiona Clare zapytała:

- Co pan ma na myśli?

Strathmore kiwnął głową w stronę oddalającego się Nicholasa.

- Proszę go porównać z resztą tych zdegenerowanych arystokratów.

Roześmiała się, pojmując natychmiast: żaden mężczyzna na sali nie kipiał taką werwą jak Nicholas.

- Rozumiem, o co panu chodzi. W porównaniu z nim wszyscy wydają się dziwnie ospali. - Spojrzała figlarnie na swego towarzysza. - Pan też jest degeneratem?

- Oczywiście. Założyciel szlachetnego rodu Strathmorów był pełnym wigoru zbójnickim magnatem, lecz zawieranie małżeństw wyłącznie wśród arystokracji doprowadziło przez wieki do pewnej degeneracji gatunku. Wprowadzenie do rodziny paru Cyganów mogłoby uzdrowić sytuację. - Obdarzył ją anielskim uśmiechem. - Jestem znany z tego, że nigdy nie daję się porwać namiętnościom, więc Nicholas wiedział, iż może bezpiecznie zostawić panią pod moją opieką.

- Cóż z pana za rozpustnik, skoro nie ulega pan namiętnościom?

- Nie jestem rozpustnikiem, pomijając nasze stowarzyszenie. - Uśmiechnął się. - Ale wszyscy uważają że moje życie osłonięte jest mgłą tajemnicy.

Powiedziała wesoło:

- Więc jest pan szpiegiem, a nie rozpustnikiem? Strathmore natychmiast spoważniał i spytał ostrym tonem:

- Czy Nicholas mówił pani o...? - Przerwał i skrzywił się. - Chyba właśnie za dużo powiedziałem.

Choć Clare tylko przekomarzała się ze Strathmorem, szybko wyciągnęła wnioski z jego gwałtownej reakcji.

- Nicholas kiedyś wspomniał, że podczas swych podróży po Europie pracował jako kurier i zbierał informacje dla swego starego przyjaciela. A skoro pan pracuje w Whitehall, więc chyba nie pomylę się twierdząc, że właśnie pana miał na myśli.

- Ma pani umysł oficera wywiadu. - Lucien uśmiechnął się, dzięki czemu wyglądał na młodszego i mniej zmęczonego życiem. - Choć muszę przyznać, że nie jest ze mnie taki pasożyt, jakiego udaję, byłbym wdzięczny, gdyby swoje wnioski zachowała pani dla siebie.

- Nasza rozmowa jest tak chaotyczna, że nawet nie potrafiłabym jej nikomu powtórzyć, lordzie Strathmore.

- Inteligentna i dyskretna. - Westchnął głęboko. - Dlaczego nigdy nie spotykam takich kobiet jak pani? Chciałbym prosić, by nazywała mnie pani Lucien, jak wszyscy moi przyjaciele. Wtedy ja mógłbym mówić do pani Clare, jeśli mi pani pozwoli.

- Byłoby mi bardzo miło, Lucien. Podał jej ramię.

- Skoro jesteśmy już przyjaciółmi, może napijemy się po szklaneczce ponczu? Tu jest dość gorąco.

Z uśmiechem wzięła go pod ramię i przez salę balową przeszli do alkowy, gdzie naga rusałka trzymała wazę, z którego poncz spływał kaskadą do kryształowej sadzawki. Tym razem rzeźba była prawdziwa, chociaż Clare nie wątpiła, że gdyby książę mógł wynająć żywe nimfy, z pewnością by to zrobił.

Strathmore podsunął szklankę Clare pod strumień ponczu, potem napełnił swoją.

- Dobrze się bawisz na swym pierwszym balu?

- Tak, lecz mam nadzieję, że mój brak obycia nie rzuca się w oczy.

- Zachowujesz się tak, jakbyś była u siebie w domu - zapewnił ją. - Nikt by nie zgadł, że jesteś walijską nauczycielką, która chcąc nie chcąc znalazła się w zupełnie obcym świecie.

Zaprowadził ją z powrotem do sali balowej, by mogli popatrzeć na tańczące pary.

- Nicholas zasługuje na niezłe lanie za to, co z tobą wyprawia, jednak mogę go zrozumieć.

- Mam nadzieję, że to komplement.

- Owszem. - Znowu spoważniał. - Nie musisz mi mówić, że Nicholas ma o wiele bardziej skomplikowaną naturę, niż się wydaje. Zawsze taką miał, i Bóg jeden wie, co zaprząta ten niesforny cygański umysł od czasu tragedii, która wydarzyła się cztery lata temu. Potrzebuje czegoś albo kogoś, a ty jesteś jego największą nadzieją. Choć masz powody, by czuć do niego urazę za to, co zrobił z twoim życiem, wierzę, że okażesz mu wyrozumiałość.

- Szczerze mówiąc, sama wplątałam się w tę sytuację. Nie musiałam prosić go o pomoc ani przyjmować jego absurdalnego wyzwania. - Clare zastanowiła się jeszcze nad słowami Luciena. - Lecz nie odgrywam w jego życiu ważnej roli, poza tym, że wciągnęłam go w sprawy Penreith. - Pokazała zęby w uśmiechu. - Czasami myślę, że Nicholas nie wie, czy traktować mnie jak swoją kochankę, czy jak swoją sympatię.

Lucien uśmiechnął się z uznaniem, potrząsając jednocześnie głową.

- Znaczysz dla niego o wiele więcej, choć pewnie sam nie zdaje sobie z tego sprawy.

Uwagi Luciena były interesujące, lecz Clare nie uwierzyła jego słowom. Popijając poncz, doszła do wniosku, że chłodny, rzekomo zdegenerowany lord Strathmore jest w głębi duszy bardzo romantyczny.

Łatwiej było jej uwierzyć w jego skłonność do fantazjowania, niż w to, że jest ona kimś ważnym dla Nicholasa.

17

Połowa zgromadzonych na balu gości chciała przywitać się z Nicholasem. Poza przyjacielskimi pozdrowieniami otrzymał także trzy całkiem jednoznaczne propozycje i pięć aluzyjnych zaproszeń; dobrze, że zostawił Clare z Lucienem. Nie dlatego, że przeszkadzała mu jej zazdrość; sceny, które mu robiła, raczej budziły jego czułość. Z każdym dniem Clare coraz bardziej przypominała prawdziwą kobietę, a coraz mniej cnotliwą nauczycielką.

Kiedy Nicholas dotarł do pokoju, w którym grano w karty, Michael już dawno z niego wyszedł, jeśli w ogóle tam był. Nicholas spytał kilku mężczyzn, czy widzieli hrabiego Michaela, ale żaden z nich nie był pewny. Zniechęcony zawrócił, by odszukać Clare i Luciena.

Kiedy przechodził przez hall główny, zobaczył, że mężczyzna w zakurzonym od jazdy ubraniu wszedł do środka i podbiegł do księcia Candoveru, który wciąż witał spóźnionych gości. Usłyszawszy wiadomość, Rafę coś krzyknął, po czym odwrócił się i wbiegł na górę, pokonując po dwa schodki naraz. Nicholas usiłował zgadnąć, co tak wzburzyło człowieka, który słynął z opanowania, lecz wyobraźnia go zawiodła. Wzruszając ramionami, wszedł do sali balowej, w której tańczono właśnie kadryla.

Clare dostrzegł dopiero po paru minutach, natomiast wysokiego, jasnowłosego Luciena zauważył niemal od razu. Nicholas ruszył w ich kierunku, gdy nagle muzyka urwała się w połowie taktu. W ciszę, która zaległa salę, wdarł się głos Rafe'a.

- Moi przyjaciele, mam wspaniałą wiadomość.

Nicholas podniósł głowę i zobaczył, że książę stoi obok niewielkiej orkiestry na galerii. Głosem drżącym z podniecenia, Rafe oznajmił:

- Właśnie się dowiedziałem, że Napoleon abdykował. Wojna jest oficjalnie zakończona.

Najpierw zapanowała grobowa cisza. Potem ktoś zaczął wznosić triumfalne okrzyki. Z każdą chwilą przybywało radosnych głosów, aż w końcu podniósł się taki wrzask, że Candover House zatrząsł się w posadach.

Dołączając swój wesoły okrzyk do panującej wokół wrzawy, Nicholas zaczął przepychać się do Clare; pocałunek będzie idealnym sposobem uczczenia tej radosnej nowiny. Ku jego ogromnemu niezadowoleniu Lucien, który był bliżej, uprzedził go i triumfalnie podniósł Clare do góry.

Kiedy postawił dziewczynę na podłodze, Nicholas chwycił ją w ramiona, mówiąc do przyjaciela:

- Kark ci skręcę, jeśli jeszcze raz to zrobisz.

Lucien, nie zwracając uwagi na jego groźby, poklepał go po plecach.

- Wojna, która się zaczęła jeszcze wtedy, gdy chodziliśmy w krótkich spodenkach, nareszcie dobiegła końca! Na Boga, wygraliśmy!

Clare, kompletnie oszołomiona, objęła Nicholasa i pocałowała go namiętnie. Kiedy złapała oddech, powiedziała:

- Mimo że wojska napoleońskie były w defensywie przez ostatni rok, trudno uwierzyć, iż w końcu się poddały. Nareszcie, nareszcie mamy pokój.

Nicholas pomyślał o zniszczonych przez wojnę ogromnych obszarach Europy, które widział na własne oczy, i mocniej przytulił Clare do siebie.

- Powinniśmy dziękować Bogu, że walki nie toczyły się na ziemi angielskiej. Nasze straty są niewielkie w porównaniu z tym, co wycierpieli mieszkańcy większości krajów europejskich.

Wciąż uśmiechając się radośnie, Lucien powiedział:

- Przy odrobinie szczęścia już nigdy nie będę musiał robić nic pożytecznego.

Nicholas roześmiał się.

- Po tym, co zrobiłeś dla kraju przez ostatnich parę lat, masz prawo leżeć do góry brzuchem do końca życia.

Zewsząd dochodziły wybuchy radości. Niedaleko nich stał starszy mężczyzna w gwardyjskim mundurze, którego jeden rękaw był pusty. Ocalałym ramieniem obejmował żonę i oboje głośno płakali. Nawet „posągi” poschodziły na podłogę i razem ze wszystkimi świętowały zwycięstwo. Wzniesiono okrzyki na cześć Wellingtona, a potem jego wojska.

Nicholas jeszcze raz spojrzał na galerię, którą zajmowali muzycy, i zesztywniał.

- Czy to nie Michael rozmawia z Rafe'em? Lucien podniósł wzrok.

- Owszem. Pewnie chciał wyciągnąć od Rafe'a jakieś szczegóły. Patrząc na niego, odnoszę wrażenie, że zapłacił wyższą cenę za to zwycięstwo niż większość z nas.

- Może ta nowina wprawiła go w dobry humor.

Wziąwszy Clare za rękę, Nicholas zaczął się przedzierać przez wiwatujący tłum. Lucien szedł tuż za nimi. Clare prawie biegła, żeby dotrzymać im kroku. Z głównego hallu weszli po schodach na górę, po czym skręcili w lewo w długi, słabo oświetlony korytarz, który musiał się ciągnąć wzdłuż górnej ściany wysokiej na dwa piętra sali balowej.

Na samym końcu korytarza książę i wysoki, smukły mężczyzna wysunęli się zza drzwi prowadzących na galerię zajętą przez muzyków. Ledwie wyszli, orkiestra zagrała triumfalnego marsza, którego dźwięki nieco przycichły, gdy książę zamknął drzwi.

Podczas gdy książę i jego towarzysz, pogrążeni w poważnej rozmowie, szli korytarzem, Clare przyjrzała się uważnie hrabiemu Michaelowi Kenyonowi. Lucien mówił, że przyjaciel jest chudy jak szczapa, i rzeczywiście ostatnia choroba zupełnie go wycieńczyła. Lecz choć był bardzo mizerny, to jego twarz o silnie zarysowanych kościach policzkowych zachowała dawną urodę, a ruchy sprężystość. Wyglądał jak zacny dodatek do Upadłych Aniołów. Szczególnie że - pomyślała z rozbawieniem - ze swymi lśniącymi kasztanowymi włosami dobrze się prezentował przy kruczoczarnym Nicholasie i jasnowłosym Lucienie.

Zbliżając się do gospodarza i jego gościa, Nicholas zwolnił kroku.

- Moje gratulacje, Michael. Jako człowiek, który wywalczył to zwycięstwo, masz najwięcej powodów, by świętować dzisiejszy dzień.

Hrabia Michael zdrętwiał; ożywienie zniknęło z jego twarzy. Gdy się odwrócił, Clare zobaczyła, że ma ciemnozielone, rozbiegane oczy.

- Możesz być pewien, że zepsułeś mi całą radość, Aberdare - powiedział chrapliwym głosem. - W tych okolicznościach zapomnę, co przysięgłem zrobić, gdybym jeszcze raz cię spotkał, ale, do diabła, zejdź mi z oczu, zanim zmienię zdanie.

Nicholas wciąż trzymał Clare za rękę, więc natychmiast poczuła, że jego palce stały się lodowate. Ze współczuciem pomyślała, że mimo ostrzeżenia Luciena, Nicholas nie uwierzył, iż jego stary przyjaciel zmienił się we wroga.

Nawet teraz nie chciał w to uwierzyć, bo powiedział łagodnym głosem:

- Dziwnie mnie witasz po tylu latach niewidzenia. Spróbujemy jeszcze raz? - Zrobił krok do przodu i wyciągnął rękę. - Dawno się nie widzieliśmy, Michael. Cieszę się, że żyjesz.

Michael szarpnął się do tyłu, jakby ujrzał żmiję.

- Myślisz, że żartuję? Powinieneś wiedzieć, że nie. Książę wtrącił ostro:

- Jeśli są jakieś sprawy do omówienia, lepiej zrobić to w moim gabinecie niż w hallu.

Podporządkowując się jego woli, wszyscy przeszli do pokoju znajdującego się w głębi korytarza. Kiedy książę zapalił lampy, powiedział:

- Dzisiaj przyszła pora, żeby zakończyć wojnę. Jeśli coś ci leży na sercu, Michael, trzeba to sobie wyjaśnić.

Atmosfera była tak napięta, że Clare marzyła, by stać się niewidzialna. Ci dwaj mężczyźni poznali się w prywatnej szkole i razem wzrastali. Jak wszystkich przyjaciół, łączyła ich nić wspomnień - wspomnień, na które złożyły się długie lata wspólnie przeżytych radości i smutków, wzlotów i upadków. Teraz jeden z nich groził, że zerwie tę nić.

Major stał za biurkiem; jego oczy miotały pioruny, i Clare pomyślała, że tak musi wyglądać osaczony rozbójnik.

- To nie twoja sprawa, Raf. Ani twoja, Lucien. - Do Nicholasa powiedział jakby ze smutkiem: - Kiedy usłyszałem, że wyjechałeś z kraju, pomyślałem, że będziesz na tyle przyzwoity, by trzymać się ode mnie z daleka.

Matowym głosem Nicholas odparł:

- Może zechciałbyś mi powiedzieć, co takiego zrobiłem? Rafe zaczął coś mówić, lecz Nicholas podniósł rękę, by go uciszyć.

- Zapomnij na chwilę o moich grzechach, Michael. Muszę z tobą porozmawiać o interesach. Twoja kopalnia w Penreith jest bardzo źle zarządzana. Dyrektor nie tylko naraża na niebezpieczeństwo zatrudnionych w niej ludzi, ale chodzą słuchy, że zgarnia dla siebie zyski. Jeśli nie masz czasu albo ochoty, żeby osobiście się tym zająć, to odsprzedaj mi kopalnię, a ja wszystkiego dopilnuję.

Major przez chwilę przyglądał mu się z niedowierzaniem, po czym wybuchnął śmiechem, od którego Clare ciarki przeszły po plecach.

- Jeśli Madoc cię irytuje, to powinienem podwyższyć mu pensję. Clare wiedziała, że Nicholas jest tak samo rozgniewany jak ona.

Mimo to z podziwu godnym spokojem powiedział:

- Nie mieszaj kopalni do naszej kłótni, Michael. Ludzie, których życie jest narażone na niebezpieczeństwo, nie ponoszą winy za to, co rzekomo ci zrobiłem.

- Gadasz jak stara baba, Aberdare - lodowatym tonem rzekł major. - Praca w kopalni zawsze była i zawsze będzie niebezpieczna. Górnicy o tym wiedzą i godzą się na to ryzyko.

- Jest pewna różnica między odwagą a szaleństwem - odparł Nicholas. - Przez ostatnie tygodnie dowiadywałem się, ile było wypadków i ile osób straciło życie w podobnych kopalniach. Penreith jest cztero - , pięciokrotnie bardziej niebezpieczna od innych kopalni, i istnieje ogromne prawdopodobieństwo, że dojdzie w niej do strasznej katastrofy. Wiem, co mówię, bo dobrze ją obejrzałem.

- Byłeś w mojej kopalni? - Zielone oczy Michaela zwęziły się ze złości. - Do diabła, w przyszłości trzymaj się od niej z daleka! Jeśli się dowiem, że wszedłeś na mój teren, każę Madocowi podać cię do sądu.

- Zaczynam rozumieć, dlaczego powierzyłeś mu zarządzanie kopalnią - mówisz dokładnie tak samo jak on - oschłym tonem rzekł Nicholas. - Jeśli nie wierzysz moim słowom, przekonaj się na własne oczy, jak to wygląda. Obiecuję, że jeśli nie jesteś jednym z tych dowódców, którzy chętnie posyłają swoich żołnierzy na rzeź, to przyznasz, że kopalnię trzeba unowocześnić. Tylko ty jeden możesz szybko wprowadzić zmiany, więc, do cholery jasnej, wywiąż się ze swoich obowiązków!

Na twarzy Michaela pojawił się złośliwy grymas.

- Żadna siła nie zmusi mnie do spełnienia twojej prośby.

- Pamiętaj, że jestem właścicielem tej ziemi - jeśli nie zgodzisz się unowocześnić kopalni, znajdę sposób, by wymówić ci dzierżawę. Wolałbym nie chodzić z tym do sądu, bo może dojść do katastrofy, zanim sąd wyda postanowienie, ale pójdę, jeśli będę musiał. I klnę się na Boga, że będziesz osobiście odpowiadał, jeśli przez twoje humory znowu ktoś zginie.

- Po co czekać na jakąś katastrofę? - Michael wyciągnął z kieszeni zmięte rękawiczki i wyszedł zza biurka. Zanim ktokolwiek się zorientował, co zamierza zrobić, ze złością uderzył nimi Nicholasa w twarz. - Czy teraz rozumiesz? Podaj nazwiska swoich sekundantów, Aberdare.

W pełnej napięcia ciszy, która zaległa gabinet, wyraźnie było słychać odległe dźwięki muzyki. Clare wydawało się, że to jakiś koszmarny sen. To nie może być prawda - hrabia Michael na pewno nie chce walczyć na śmierć i życie z człowiekiem, którego nie widział od wielu lat; z człowiekiem, który był jego bliskim przyjacielem.

Policzek zaczerwienił się od uderzenia, jednak Nicholas nie podniósł ręki na starego przyjaciela. Przyjrzał mu się tylko uważnie, jakby widział go po raz pierwszy w życiu.

- Na wojnie człowiek może postradać zmysły i najwidoczniej ciebie to spotkało. - Odwrócił się do Clare, która dostrzegła udrękę w jego oczach. - Nie będę się pojedynkował z szaleńcem. Chodź, Clare. Pora wracać do domu.

Wziął ją pod ramię i poprowadził do drzwi. Kiedy położył rękę na gałce, hrabia Michael warknął:

- Tchórz!

Cichy świst przeciął powietrze, milknąc dopiero wtedy, gdy złowrogo wyglądający nóż wbił się w drzwi między Clare a Nicholasem. Wpatrywała się w drgającą rękojeść, przerażona, że tak niewiele brakowało, by stalowe ostrze kogoś zraniło.

Nicholas powiedział cicho:

- Nie martw się, Clare. Gdyby chciał we mnie trafić, to by trafił. - Wyciągnął nóż z drzwi i odwrócił się do Michaela. - Nie będę z tobą walczył - powtórzył. - Jeśli chcesz mnie zabić, będziesz musiał z zimną krwią popełnić morderstwo, a ja nie wierzę, byś tak bardzo się zmienił.

Z ogniem w oczach major oznajmił:

- A powinieneś uwierzyć, Aberdare. Wolałbym jednak cię zabić w uczciwej walce. Do jasnej cholery, walcz ze mną!

Nicholas potrząsnął głową.

- Nie. Jeśli chcesz uważać mnie za tchórza, proszę bardzo. Twoje insynuacje nie robią na mnie wrażenia. - Ponownie wziął Clare pod ramię.

Michael zabębnił palcami o mahoniowy blat biurka.

- Czy ta mała dziwka wie, że zabiłeś swojego dziadka i swoją żonę?

Błyskawicznym ruchem Nicholas podniósł rękę i rzucił nożem. Ostrze wbiło się w blat biurka o jakieś ćwierć cala od palców Michaela.

- Clare jest damą, ale ty na pewno nie potrafisz tego zauważyć - rzekł, nie kryjąc już dłużej swego wzburzenia. - Świetnie, jeśli chcesz walczyć, zgadzam się. Ale skoro ty mnie wyzwałeś, wybór broni należy do mnie.

Lucien zaczął coś mówić, lecz Michael przerwał mu triumfującym głosem:

- O każdej porze, w każdym miejscu, każdą bronią.

- A więc teraz - powiedział stanowczym tonem. - I tutaj. Będziemy walczyli na szpicruty.

Major zrobił się czerwony jak burak.

- Szpicruty? Nie kpij ze mnie, Aberdare. Masz się zdecydować na pistolet albo na szpadę. Może być nawet nóż, jeśli chcesz, ale nie coś tak trywialnego jak bat.

- Takie są moje warunki. Przyjmujesz je albo odrzucasz. - Nicholas uśmiechnął się lodowato. - Pomyśl, z jaką przyjemnością smagałbyś mnie batem - jeśli jesteś w tym dobry, choć nie sądzę, żebyś był.

- Jestem wystarczająco dobry, by zedrzeć z ciebie skórę! - zapienił się Michael. - Niech będzie, możemy zaczynać!

Rafe wybuchnął.

- To już zaszło za daleko! Obaj straciliście rozum. Nie dopuszczę do żadnego pojedynku w moim domu.

Lucien rzekł cicho:

- Jeśli Michael chce za wszelką cenę walczyć, to lepiej, żeby zrobili to tutaj, w naszej obecności.

Lucien i Rafe wymienili spojrzenia. Z ogromną niechęcią książę powiedział:

- Może masz rację. Nicholas spytał:

- Będziesz moim sekundantem, Luce?

- Oczywiście.

Major skierował swój gniew na lorda Strathmore'a.

- Arabowie mają takie powiedzenie: przyjaciel mojego wroga jest moim wrogiem. Niech on znajdzie sobie innego sekundanta.

Lucien odparł z powagą:

- Obaj jesteście moimi przyjaciółmi i jedyne, co mogę zrobić, to spróbować rozwiązać ten spór bez rozlewu krwi. Powiedz, co masz do zarzucenia Nicholasowi, daj mu szansę wytłumaczenia się.

Michael potrząsnął głową.

- Nie będę mówił o tym, co się wydarzyło. Nicholas dobrze wie, bez względu na to, czy się do tego przyznaje czy nie. Jeśli się upierasz, żeby go reprezentować, to nie jesteśmy już dłużej przyjaciółmi.

- To twoje życzenie, nie moje - ponurym głosem rzekł Lucien. Michael spojrzał na księcia.

- Czy będziesz moim sekundantem, czy też staniesz po stronie tego cygańskiego kłamcy?

Rafe rzucił mu groźne spojrzenie.

- Do diabła, to wbrew zasadom, żeby człowiek się pojedynkował, nie wiedząc, dlaczego został wyzwany.

Major powtórzył:

- Będziesz mnie reprezentował? Rafe westchnął.

- Dobrze. Jako twój sekundant muszę spytać, czy Nicholas może coś zrobić, by nie doszło do pojedynku - przeprosić cię albo w jakiś inny sposób wynagrodzić ci krzywdę?

Usta Michaela wykrzywiły się w ponurym uśmiechu.

- Nie. Tego, co zrobił, nie da się naprawić.

Rafe i Lucian ponownie wymienili spojrzenia. Potem książę powiedział:

- No dobrze. Sądzę, że letni pałacyk w ogrodzie będzie odpowiednim miejscem, zwłaszcza że jest dość chłodno i goście nie będą zabawiali się w krzakach. Wezmę ze stajni dwa podobne baty i przyjdę do was.

Opuścili gabinet i podążyli za Rafe'em przez hall. Kiedy Clare ruszyła za nimi, Lucien zmarszczył brwi.

- Nie powinnaś iść z nami. Pojedynek to nie jest miejsce dla kobiety.

Popatrzyła na niego groźnie.

- Wszystko, co wiąże się z tym idiotycznym pojedynkiem, jest nienormalne, więc wątpię, by moja obecność mogła cokolwiek pogorszyć.

Strathmore jeszcze się wahał, lecz Nicholas powiedział:

- Daj sobie spokój, Luce. Clare potrafi onieśmielić gromadę małych dzieci, więc bez trudu zbije z tropu każdego z nas.

Clare pomyślała, że Nicholas jest najmniej z nich wszystkich zdenerwowany. Pamiętając, jak zręcznie posługiwał się szpicrutą, nie bała się, że przegra, lecz zachowanie hrabiego Michaela przejmowało ją strachem. Był opętany żądzą zemsty i jeśli nie zabije Nicholasa w pojedynku, Bóg jeden wie, co zrobi.

Zeszli po wąskich, biegnących z tyłu domu schodach i po chwili znaleźli się na dworze. Clare zadrżała z zimna, kiedy przeniknął ją chłód kwietniowej nocy. Nicholas zdjął surdut i zarzucił go jej na ramiona.

- Okryj się. Nie będę w nim walczył.

Skinęła głową i owinęła się ciepłym wełnianym materiałem. Trudno jej było uwierzyć, że pół godziny temu zupełnie beztrosko się bawiła.

Ogród był tak duży, że w jego najdalszym krańcu nie słychać było dźwięków muzyki. Za letnim pałacykiem znajdował się niewielki dziedziniec przeznaczony na tańce. Dokoła niego rozstawione były stojaki z uchwytami, w które Rafe i Lucien włożyli przyniesione ze stajni pochodnie. Jaskrawe płomienie chwiały się na wietrze, rzucając migotliwe cienie na cały ogród.

Teraz, gdy walka wisiała w powietrzu, major wydawał się spokojniejszy. Podobnie jak Nicholas, zdjął surdut i fontazia. Nicholas poszedł jeszcze dalej, pozbywając się kamizelki, butów i skarpetek.

Przygotowawszy teren do walki, Rafe i Lucien porównali z powagą dwa baty, których używano do powożenia karet, i zgodnie stwierdzili, że są bardzo do siebie podobne. Kiedy podali je obu mężczyznom, Nicholas wziął bat, który leżał bliżej, świsnął nim dla próby, po czym kiwnął głową na znak aprobaty. Michael zrobił to samo; oczy mu błyszczały z podniecenia.

Książę rzekł:

- Nie ustalono reguł pojedynku na baty, więc teraz to zrobimy. Staniecie do siebie plecami, na mój znak zrobicie osiem kroków do przodu, a potem się odwrócicie. Rzucę do góry chusteczkę. Gdy spadnie na ziemię, możecie zaczynać walkę, - Popatrzył stanowczo na obu mężczyzn, zatrzymując wzrok na majorze. - Pojedynek zostanie zakończony, kiedy wspólnie z lordem Strathmore tak postanowimy. Jeśli któryś z was nie przerwie walki na moje wezwanie, wtedy, klnę się na Boga, sami was powstrzymamy. Czy to jasne?

- Jak słońce - odparł Nicholas. Jego przeciwnik nie raczył odpowiedzieć.

Lucien odszedł od grupki mężczyzn i odprowadził Clare na skraj dziedzińca.

- Zostań tutaj - powiedział cicho. - Taki bat ma duży zasięg. W milczeniu kiwnęła głową, próbując nie myśleć o tym, co może się stać. Co prawda batem trudno kogoś zabić, ale można na przykład wybić nim oko. Wątpiła, by Nicholas chciał okaleczyć swego przeciwnika, lecz Michael mógł myśleć, że oślepienie wroga byłoby odpowiednią karą za rzekome przewinienia.

W dziwnej, pełnej dramatycznego napięcia atmosferze mężczyźni dopełnili ceremonii, stając do siebie plecami i oddalając się o osiem kroków, kiedy książę krzyknął:

- Start!

Gdy przeciwnicy zwrócili się twarzami do siebie, książę podniósł do góry chusteczkę, po czym wypuścił ją z ręki. Clare patrzyła jak zahipnotyzowana na jasny muślinowy kwadrat, który unosił się w powietrzu. Chusteczka miała właśnie upaść na ziemię, kiedy gwałtowny powiew wiatru rzucił ją w bok, ponad kamienie, którymi wyłożony był dziedziniec.

Nie zauważywszy, że chusteczka nie dotknęła ziemi, a może nie chcąc już czekać ani chwili dłużej, hrabia Michael gwałtownie zaatakował. Zaskoczony Nicholas osłonił twarz ręką. Bat z nieprzyjemnym świstem zwinął się wokół jego przedramienia, rozcinając koszulę i wżynając się w ciało. Gdy na rękawie pokazała się czerwona pręga, triumfujący głos majora oznajmił:

- Pierwsza krew, Aberdare.

- Następnym razem też tak zrobię, uderzę pierwszy. - Nicholas nie czekał, aż Michael skończy mówić, tylko gwałtownie świsnął batem. Rozległ się cichy złowrogi trzask, po czym cienka czerwona kreska przecięła policzek i brodę jego przeciwnika. Michael jęknął z bólu, lecz znowu uderzył, celując w gołe stopy wroga. Nicholas podskoczył niczym tancerz i skórzany rzemień przesunął się wściekle pod jego nogami. Jeszcze zanim stanął na ziemi, trzasnął batem. Na piersi Michaela ukazało się nierówne rozcięcie i po chwili popłynęła krew.

Nie zniechęcony major znowu się zamierzył. Gdy Nicholas odchylił się, by ramieniem przyjąć uderzenie, Clare przycisnęła pięść do ust, starając się powstrzymać łkanie. Widziała bójki między uczniami i między pijanymi górnikami, lecz walka, którą teraz oglądała, odznaczała się wyjątkowym okrucieństwem.

Michael rzucił się do przodu, by z mniejszej odległości zaatakować przeciwnika:

- Całe lata na to czekałem, ty skurwysynu - warknął.

Ku zdziwieniu obserwatorów Nicholas śmignął batem, splatając go z rzemieniem hrabiego. Gdy skórzane bicze kręciły się wokół ich głów, Nicholas rzekł: - Więc możesz jeszcze trochę poczekać. - Szarpnął batem, próbując odebrać Michaelowi jego broń. Major zwalił się na kolana, lecz zdołał przytrzymać rączkę bicza. Niemal przez minutę mężczyźni siłowali się, napinając mięśnie. Wtem rzemienie gwałtownie się rozplotły i walczący zachwiali się do tyłu.

Zamiast natychmiast uderzyć, Nicholas skulił się jak zapaśnik i przesunął się bokiem, trzymając bat w pogotowiu. Michael przybrał podobną pozycję i zaczęli krążyć wokół siebie; ich spokojne ruchy kontrastowały z napięciem malującym się na ich twarzach.

Nawet w półmroku trudno było ich pomylić. Cygan Nicholas był szybki i zwinny, zgrabnie unikał bata, którym przeciwnik usiłował go uderzyć. Tymczasem żołnierz Michael był agresywny i zdecydowany za wszelką cenę zniszczyć swego wroga.

Kiedy Nicholasowi udało się uchylić przed następnym uderzeniem, Michael, sapiąc ciężko, powiedział:

- Jesteś dobry w ucieczkach, ty parszywy Cyganie.

- Nie wstydzę się tego, kim jestem, Michael. - Mocnym uderzeniem Nicholas znowu przeciął koszulę przeciwnika. - Możesz to samo powiedzieć o sobie?

Jego szyderczy ton wywołał wściekłość majora, który zaczął atakować jak szalony, machając batem do przodu i do tyłu, by wzmocnić siłę uderzeń. Słuchając strasznych dźwięków, jakie wydawał smagający skórę bicz, Clare jęknęła z rozpaczą. Dlaczego Nicholas nie odpiera spadających na niego razów, tylko zasłania się przed nimi ramieniem?

Zrozumiała dlaczego, kiedy Michael zrobił gwałtowny ruch do przodu, przenosząc ciężar ciała na jedną nogę. Nicholas czekał na ten moment. Uderzył z zabójczą precyzją i jego rzemień owinął się wokół osłoniętej butem kostki.

Mimo że samo uderzenie nie wyrządziło wiele szkody, to gdy Nicholas obiema rękoma szarpnął za swój bat, Michael przewrócił się i nie mógł już odzyskać równowagi. Poturlał się po ziemi; było słychać, jak uderza głową o kamienie.

Nagle walka się skończyła. Michael leżał nieruchomo w grobowej ciszy, którą mącił tylko chrapliwy oddech Nicholasa. Clare przez chwilę dziękowała Bogu, że Nicholas wygrał. Potem podbiegła do leżącego na ziemi mężczyzny. Opatrzyła w życiu niejedną ofiarę szkolnych bójek, więc i teraz uklękła, by obejrzeć zakrwawioną głowę Michaela.

Nicholas padł obok niej. Przez pociętą w wielu miejscach koszulę sączyła się krew, lecz Clare wystarczyło jedno spojrzenie, by się upewnić, że jego rany są powierzchowne. On sam nie zwracał na nie uwagi, bo wszystkie jego myśli zaprzątał nieprzytomny przyjaciel. Drżącym głosem spytał:

- Czy jest ciężko ranny?

Clare nie odpowiedziała, dopóki nie zbadała pulsu Michaela, jego oddechu i rany na głowie.

- Chyba nie. Na pewno ma wstrząs mózgu, lecz nie sądzę, by doznał pęknięcia czaszki. Rany na głowie zawsze bardzo krwawią, więc sprawiają wrażenie poważniejszych, niż są w rzeczywistości. Czy ktoś ma chusteczkę?

Podano jej jakaś elegancką chustkę z wyhaftowaną literą C. Złożyła ją i przycisnęła do rany. Nicholas mruknął:

- Dzięki Bogu, że to nic groźnego. Chciałem go pohamować, nie zabić.

- Nie obwiniaj się o to, co się stało - spokojnym tonem rzekł Lucien. - On cię zmusił do tego pojedynku. Gdybyś wybrał pistolety albo szpady, jeden z was już by nie żył.

- To była głupota z mojej strony. Nie powinienem był dać się wciągnąć w jakąkolwiek walkę - rzekł Nicholas, wściekły na siebie. - Widziałeś, jak Michael wcześniej się zachowywał. Myślisz, że uzna to za ostateczne zakończenie sporu?

Cisza, jaka zapadła, była wystarczającą odpowiedzią.

Kiedy chusteczka nasiąknęła krwią, Clare przyłożyła drugą, tym razem z wyhaftowanym S. Na szczęście krwawienie prawie ustało. Nicholas podał jej swój fontaź, którym obandażowała ranę. Spojrzawszy w górę, zauważyła:

- Należy jak najmniej go ruszać. Czy może tu zostać, wasza wysokość?

- Oczywiście. - Z podziwem w oczach, książę dodał: - Skoro tak dobrze pasujesz do tej bandy łotrów, mów do mnie Rafe.

Clare przysiadła na piętach.

- Nie wiem, czy będę w stanie zwracać się do księcia po imieniu.

- Nie myśl o mnie jak o księciu, tylko jak o kimś, kogo Nicholas za żadne skarby nie mógł nauczyć łapać ryb ręką.

Uśmiechnęła się; jego żart był wyrazem ulgi, że nic poważnego się nie wydarzyło.

- Dobrze, Rafe.

Książę mówił dalej. - Luce, myślisz, że we dwóch zdołamy wnieść go do domu? Wolałbym nie wciągać w nasze sprawy żadnego ze służących.

- Damy radę - odparł krótko. - Waży przynajmniej trzydzieści funtów mniej, niż powinien.

Gdy koledzy delikatnie podnieśli Michaela, porozcinana koszula spadła z jego ramion, odsłaniając przerażającą mozaikę blizn - biegły od lewego ramienia do pasa.

Wstrząśnięci wpatrywali się w nie szeroko otwartymi oczami, a Nicholas zaklął pod nosem.

- Został zraniony szrapnelem pod Salamanką - ponuro wyjaśnił Rafe. - Widać było dużo gorzej, niż mówił.

Kiedy Michaela postawiono na nogi, doszedł trochę do siebie; wsparł się na ramionach przyjaciół i dał się prowadzić.

Nicholas założył skarpetki i buty, po czym wziął bicze. Kiedy wszyscy weszli do domu, Clare podziękowała Bogu, że pojedynek nie skończył się katastrofą, lecz daleko jej było do szczęścia, tym bardziej że bała się, iż Nicholas ma rację - ten pojedynek nie ukoi wściekłości Michaela.

18

Spięty i pobladły Nicholas nie zgodził się, by opatrzeć mu rany. Pożyczył tylko od Rafe'a luźny płaszcz, bo nie był w stanie włożyć swego dopasowanego fraka. Po paru minutach siedzieli już z Clare w powozie i jechali do domu. Uczestnicy balu byli tak zajęci świętowaniem zwycięstwa, że nikt nie zauważył ich wyjścia.

Jadąc przez ciche ulice Mayfair, nie rozmawiali ze sobą. Nicholas siedział sztywno naprzeciw Clare, starając się nie dotykać poranionymi plecami oparcia kanapki. Kiedy powóz zatrzymał się przed domem, z widocznym trudem pomógł Clare wysiąść.

Kiedy weszli do środka, Clare rzekła:

- Zanim położysz się do łóżka, chciałabym zdezynfekować i opatrzyć ci rany. - Obrzuciła go tym swoim nauczycielskim spojrzeniem, które mówiło, by dał spokój głupstwom. - Wiem, że uwielbiasz popisywać się stoicyzmem, ale są pewne granice.

Roześmiał się.

- Masz rację, właśnie je przekroczyłem. Gdzie chcesz urządzić gabinet?

- W twoim pokoju. Zaraz przyjdę, tylko zmienię suknię i poproszę Polly o jakieś środki opatrunkowe. - Weszła do swojej sypialni, gdzie drzemała Polly. Dziewczyna natychmiast się obudziła, pomogła Clare się rozebrać, po czym poszła po bandaże i lekarstwa.

Clare chyba została ukarana za swe zamiłowanie do zbytku, bo jej jedwabna niebieska suknia była cała powalana krwią i ziemią. Założyła starą nocną koszulę z białej flaneli, a na to piękny czerwony aksamitny szlafrok, który kupiła w Londynie. Zaplotła jeszcze włosy w luźny warkocz i usiadła, by poczekać na powrót Polly. Nerwowe podniecenie, które pozwoliło jej przetrwać pojedynek i powrót do domu, gdzieś zniknęło; nagle poczuła się zmęczona. Rozsiadła się wygodnie w fotelu, przycisnęła ręce do skroni i zadrżała na wspomnienie koszmarnych wydarzeń, jakich była świadkiem tej nocy. Każde uderzenia bata ożywało na nowo w jej pamięci. Gdyby życzenie hrabiego Michaela zostało spełnione i gdyby walczyli na pistolety albo na szpady... Znowu zadrżała i spróbowała myśleć o czymś innym.

Chociaż miała ochotę zamordować Michaela, kiedy zobaczyła, jak atakuje Nicholasa, jednak teraz, po skończonym pojedynku, serce bolało ją na myśl o majorze. Mimo że jego szaleńcze oskarżenia przeciwko Nicholasowi były skutkiem zaburzeń umysłowych, nie ulegało wątpliwości, że w nie wierzył, i jego udręka była prawdziwa. Westchnęła. Nie był pierwszym żołnierzem, któremu wojna zrujnowała życie i, niestety, nie ostatnim. Może z czasem jego umysł wróci do równowagi; miała nadzieję, że tak się stanie.

Tymczasem stanowił bardzo poważne zagrożenie. Chociaż Nicholas nie wierzył, że jego stary przyjaciel może z zimną krwią popełnić morderstwo, Clare nie była tego taka pewna. Pewnie czas wracać do Walii. Michael dał do zrozumienia, że nie będzie szukał Nicholasa; a więc przy odrobinie szczęścia, może się okazać, że co z oczu, to z serca.

Kiedy Polly wróciła z tacą, na której znajdowały się bandaże, lekarstwa i miska z ciepłą wodą, Clare zmusiła się do wstania z fotela. Wzięła tacę, wysłała pokojówkę do łóżka i poszła do pokoju Nicholasa. Drzwi były uchylone, więc popchnęła je i weszła do środka.

Nicholas klęczał przy kominku i dokładał węgli do ognia. Mało brakowało, a Clare upuściłaby tacę na jego widok, bo w pierwszej chwili wydawało się jej, że jest nagi. Dopiero kiedy lepiej się przyjrzała, zauważyła, że ma ręcznik owinięty wokół bioder. Ten strój wystarczał, by Nicholas nie obrażał jej poczucia przyzwoitości, lecz był zbyt skąpy, by nie podsuwał jej zdrożnych myśli.

Była onieśmielona bliskością pięknego, muskularnego ciała, które potajemnie podziwiała, kiedy Nicholas kąpał się z pingwinami. Ale widok jego ran jeszcze bardziej ją onieśmielał. Dopiero teraz zrozumiała, że się rozebrał, by mogła go opatrzyć. Od razu się uspokoiła; przyszła tu jako pielęgniarka, nie kochanka.

Gdy skończył dokładać do ognia, wstał i wziął kieliszek ze stołu.

- Napijesz się trochę brandy? Może dzisiaj jest dobra okazja, by zapomnieć o niechęci do mocnych trunków?

Po chwili namysłu rzekła:

- Metodyści uważają, że człowiek powinien robić to, co mu serce dyktuje, a ja czuję, że powinnam coś wypić na uspokojenie.

Nalał trochę brandy i podał jej kieliszek.

- Pij powoli. To o wiele mocniejsze od sherry.

- Czy nie powinieneś mnie zachęcać do picia? Słyszałam, że upijanie kobiet jest typową metodą uwodzenia.

- Zastanawiałem się nad tym, lecz to byłoby nieuczciwe - powiedział z sarkazmem. - Uwiodę cię bez żadnych sztuczek.

- Ani bez sztuczek, ani ze sztuczkami, ani w ogóle - odparła. Chociaż zakrztusiła się pierwszym łykiem brandy, z przyjemnością stwierdziła, że alkohol pomaga jej się odprężyć.

Wodziła wzrokiem za Nicholasem, który z kieliszkiem w ręku kręcił się po pokoju. Robił na niej oszałamiające wrażenie. Zauważyła, że tylko piersi i plecy ma poranione. Na jego pięknych muskularnych nogach nie było śladu bata...

Clare, pamiętaj, jesteś tu jako siostra miłosierdzia, przywołała siebie do porządku. Odstawiwszy kieliszek, powiedziała wesoło:

- Pora zabrać się do roboty. Usiądź, proszę, na tym stołeczku.

W milczeniu wykonał jej polecenie. Ciepłą wodą zaczęła delikatnie obmywać rany, usuwając z nich pył i nitki, wbite w skórę cięciami bicza. Nicholas patrzył przed siebie, od czasu do czasu popijał łyk brandy. Starała się nie zwracać uwagi na mięśnie, które się napinały przy każdej zmianie pozycji, lecz gdy tylko Nicholas krzywił się z bólu, zapominała o swych zdrożnych myślach.

Posypując otwarte rany proszkiem bazyliowym, zauważyła:

- Skaleczenia są zapaskudzone i muszą wściekle boleć, ale skóra jest tylko powierzchownie uszkodzona i krwawienie ustało. Bałam się, że będzie gorzej.

- Bat jest niebezpieczny wtedy, gdy ofiara nie może uchylić się od uderzenia, na przykład kiedy żołnierza przywiązuje się do słupa i chłoszcze - powiedział z roztargnieniem. - Człowiekowi, który cały czas się rusza, bicz nie wyrządzi dotkliwej krzywdy.

Zajęła się teraz opatrywaniem jego lewego przedramienia, które w kilku miejscach było przecięte i posiniaczone. Zacisnął palce na szklance, gdy usuwała zaschłą krew z rozciętego nadgarstka.

- Dziwne, że poranioną masz tylko górną część ciała. Hrabia Michael nie ma wyobraźni - cały czas uderzał w to samo miejsce.

Nicholas dolał sobie brandy.

- Próbował złamać mi kark. Gdyby mu się udało owinąć mi bat wokół szyi i szarpnąć, tak jak ja to zrobiłem z jego nogą, byłby bliski sukcesu.

Przerażona, przerwała zabieg.

- Chcesz powiedzieć, że z rozmysłem próbował cię zabić? Nicholas uniósł brwi.

- Oczywiście. Michael powiedział, że chce, bym zginął, a on nigdy nie rzuca słów na wiatr.

Clare zaczęły trząść się ręce. Rzuciwszy na nią szybkie spojrzenie, Nicholas wstał i podprowadził ją do najbliższego fotela. Ukryła twarz w dłoniach, nie mogąc przestać myśleć o tym, co by się stało, gdyby major zdołał okręcić bat wokół szyi Nicholasa.

- Wybacz, nie powinienem ci o tym mówić. - Nicholas z powrotem usiadł na stołku. - Nie mogło mu się udać. Parę razy widziałem podobne pojedynki między Cyganami, więc znam podstawowe zasady walki na baty.

Kiedy udało jej się w końcu opanować wybuch histerii, podniosła głowę.

- Miałeś rację, on naprawdę oszalał. Wiesz, dlaczego całą złość skupił na tobie, a nie na kimś innym?

- A rozumiesz, dlaczego mnie oskarżył o zamordowanie mojej żony i dziadka?

Niecierpliwe machnęła ręką.

- Myślę, że próbował tobą wstrząsnąć, a ich nagła śmierć dała mu dobry pretekst. Poza tym, wątpię, żeby go obchodziła moją reakcja. Bardziej mu zależało na tym, żeby wzbudzić twoją wrogość i wbić klin między ciebie i twoich przyjaciół.

Nicholas wstał i znowu zaczął przemierzać pokój.

- Lecz myśl, że mogłem ich zamordować, na pewno przyszła ci do głowy.

- Naturalnie, że rozważałam taką możliwość cztery lata temu, kiedy oboje zginęli. - Splotła dłonie na podołku, postanawiając zachować kamienny spokój. - Co prawda jesteś wybuchowy, jednak nie sądzę, byś odznaczał się tego typu gwałtownością.

Bawił się sznureczkiem od dzwonka, owijając go wokół słupka baldachimu, który zdobił łóżko.

- A są różne rodzaje gwałtowności?

- Oczywiście - odparła. - Łatwo można uwierzyć, że hrabia Michael jest zdolny do popełnienia morderstwa. Myślę, że Lucien także, w pewnych okolicznościach; sądzę że potrafi być bezwzględny, gdy zachodzi taka konieczność. A ty, choć możesz być niebezpieczny, co udowodniłeś dzisiaj wieczorem, jednak wolisz się wycofać albo śmiechem rozładować trudną sytuację. Nie mogę sobie wyobrazić, byś kogoś zabił, najwyżej w samoobronie, i to też tylko wtedy, gdybyś nie miał innego wyjścia.

Skrzywił się.

- Do diabła, o mały włos nie zabiłem dzisiaj Michaela.

- To był wypadek - powiedziała ostrym tonem. - Myślisz, że nie zauważyłam, jak niechętnie walczyłeś? On jest dobry w posługiwaniu się batem, ale ty jesteś lepszy. Bez trudu mogłeś go pokonać. Pozwoliłeś jednak, by cię poharatał o wiele bardziej, niż to było konieczne, bo czekałeś na okazję, żeby uniemożliwić mu dalszą walkę.

- Jesteś bardzo spostrzegawcza. - Podszedł do wykonanej z drzewa orzechowego komody i zaczął układać monety w kupki.

- Może nawet za bardzo.

Przejrzałam cię na wylot, Nicholas, pomyślała. Jeszcze mocniej splotła dłonie. - W związku z pracą mojego ojca najrozmaitsi ludzie przychodzili do nas do domu. Siłą rzeczy dowiedziałam się czegoś o naturze ludzkiej.

- Rozgryzłaś charakter Michaela, Luciena i mój - zauważył, nie odrywając oczu od monet. - A co powiesz o gwałtowności Rafe'a?

Zastanowiła się.

- Prawie go nie znam. Domyślam się, że jest podobny do ciebie - nie szuka zwady, lecz nie uchyla się od walki, kiedy jest ona jedynym wyjściem z trudnej sytuacji.

- Jesteś groźniejsza, niż przypuszczałem - powiedział z nutą rozbawienia w głosie. - Masz rację, że wolę się wycofać - chyba wszyscy Cyganie mają to we krwi. Zawsze byliśmy prześladowani, więc musieliśmy się nauczyć zwijać nasze namioty i uciekać po kryjomu, zamiast czekać, aż nas powyrzynają. - Stracił zainteresowanie dla monet i zaczął się bawić srebrną kasetką, w której trzymał karty wizytowe. - Pytałaś, dlaczego Michael wybrał mnie za cel swoich ataków. Podejrzewam, że z powodu starego hrabiego. Mimo że Michael zniechęcił się do własnego ojca, księcia Ashburton, nie wiedzieć czemu jego stosunki z moim dziadkiem układały się bardzo dobrze. Stary hrabia wielokrotnie dawał mi do zrozumienia, że wolałby mieć jego za wnuka.

Nicholas wyjął plik wizytówek i ułożył je w wachlarz.

- Mój dziadek aż do samej śmierci był zdrowym, energicznym człowiekiem. Może Michael naprawdę uwierzył w to, że zabiłem staruszka jakaś wymyślną cygańską trucizną albo że rzuciłem na niego czary.

Uważając, że z nienaturalną obojętnością opowiada o czymś, co musiało go głęboko zranić, spytała:

- Czy zazdrościłeś Michaelowi dobrych stosunków z twoim dziadkiem?

Złożył karty wizytowe i schował je do kasetki.

- Może gdy byłem młodszy, jednak wtedy, kiedy Michael przeniósł się do Penreith, już zupełnie się tym nie przejmowałem. Jeśli odgrywanie przez Michaela roli zastępczego wnuka miało ich obu uszczęśliwić, to dlaczego nie? Ja i tak spędzałem większość czasu zupełnie gdzie indziej.

Clare była ciekawa, czy stary hrabia celowo nastawił przeciwko sobie tych dwóch młodych mężczyzn, by w ten sposób zranić własnego wnuka. Czy hrabia mógł być aż tak przebiegły i okrutny? Jeśli był, to będzie musiał odpokutować za wiele grzechów. I Clare, tak jak Emily, miała nadzieję, że będzie odbywał pokutę w bardzo gorącym miejscu.

Przypomniawszy sobie, że powinna skończyć pracę, by mogła wrócić do swego pokoju i wreszcie odpocząć, wzięła garnuszek z ziołowym balsamem, podeszła do siedzącego przy komodzie Nicholasa i zaczęła smarować mniejsze rany, które przestały już krwawić.

Wciągnął powietrze, gdy dotknęła jego bolących pleców, ale się nie poruszył.

- A co z twoją zapalczywością, Clare? Nigdy mnie nie przekonasz, że jesteś potulną panienką, która boi się komukolwiek przeciwstawić.

- Wierzę, że pokój jest lepszy od wojny, a wybaczanie lepsze od zabijania. - Rozsmarowała balsam na ranie, która biegła od obojczyka do żeber. - Lecz choć nie napawa mnie to szczególną dumą, podejrzewam, że posunęłabym się do przemocy w obronie osób, które są pod moją opieką. Na przykład, gdyby jakiś zbój przyszedł do szkoły i groził moim dzieciom. - Albo gdyby ktoś groził Nicholasowi.

Wzięła z tacy środki opatrunkowe.

- Zabandażuję ci największe rany. - Owinęła mu nadgarstek, po czym zaczęła owijać bandaż wokół piersi.

Spytał od niechcenia:

- Jak Lucien całuje?

- Co? - Ze zdziwienia omal nie wypuściła bandaża z ręki. - Och, masz rację, pocałował mnie, kiedy ogłoszono, że Napoleon abdykował. To chyba był miły pocałunek, szczerze mówiąc, nie przywiązywałam do niego wagi. - Związała koniec bandaża w zgrabny supeł i umocowała go na ramieniu. Muślin wydawał się biały jak śnieg w porównaniu ze smagłą skórą Nicholasa. - To nie to samo co z tobą.

- Następnym razem muszę Lucienowi przytrzeć rogów; powiem mu, że jego pocałunek nie zrobił na tobie najmniejszego wrażenia.

- Nie zrobiłbyś tego... - Spojrzała na niego niepewnie. - Och, ty żartujesz.

- Oczywiście, lubię się drażnić z kobietami. - Nicholas przeszedł na środek pokoju i zrobił parę ruchów ramionami, by sprawdzić, czy bardzo go bolą. - Dlaczego powiedziałaś, że Lucien potrafi być bezwzględny? Masz rację, ale to dziwne, że doszłaś do takiego wniosku zaledwie po paru spotkaniach, podczas których Lucien zachowywał się jak prawdziwy dżentelmen.

Zaczęła ustawiać lekarstwa na tacy.

- Po prostu takie sprawia na mnie wrażenie. Chociaż bardzo dobrze odgrywa rolę dyletanta, ma w sobie coś, co kojarzy mi się z wypolerowaną stalą. - Uśmiechnęła się lekko. - Zaskoczyłam go, zgadując, że jego stanowisko wiąże się ze zdobywaniem tajnych informacji, i że pracowałeś dla niego.

- Dobry Boże, domyśliłaś się tego? Sama powinnaś pracować w wywiadzie. - Nicholas wypił ostatni łyk brandy, po czym popatrzył w zamyśleniu na karafkę.

- Zażyj trochę laudanum - zaproponowała. - Lepiej uśmierzy ból niż alkohol.

- Nie potrzebuję ani jednego, ani drugiego. - Zacisnął zęby i postawił kieliszek obok karafki. - Dziękuję za opatrzenie ran. Przykro mi, że twój pierwszy bal tak się skończył.

- Cóż, to z pewnością było niezapomniane doświadczenie. - Podniosła tacę i ruszyła w stronę drzwi.

- Clare. Nie odchodź jeszcze - z napięciem w głosie poprosił Nicholas.

Odwróciła się do niego.

- Tak?

Patrzył przez okno na cichą uliczkę; miał przyśpieszony oddech, a palce prawej ręki co chwila zaciskały się na brzegu kotary. Kiedy nie odpowiedział, spytała:

- Masz jeszcze jakieś życzenia?

Mówiąc tak, jakby każde słowo paliło mu gardło niczym rozżarzone żelazo, spytał.

- Clare, czy... zostaniesz ze mną na noc?

- Chcesz, żebym z tobą spała? - zapytała głupio, zdziwiona bardziej niż wtedy, kiedy zaskoczył ją pytaniem o pocałunek Luciena.

Odwrócił się od okna i w całym pokoju rozległ się jego chrapliwy oddech. Uświadomiła sobie, że po raz pierwszy od spotkania z hrabią Michaelem spojrzał jej prosto w oczy; była wstrząśnięta wyrazem udręki na jego twarzy.

Nagle zrozumiała, jak w olśnieniu, że jego obojętność była grą. Zezłościła się na siebie. Cały czas myślała, że potrafi czytać w jego sercu, a nie zauważyła jego wewnętrznego cierpienia i strachu przed spojrzeniem jej w oczy.

Teraz zrzucił maskę, odkrywając swoje prawdziwe uczucia. Serce pękało jej z bólu, gdy na niego patrzyła; chociaż domyślała się, że człowiekowi, który wierzył w przyjaźń, musi być bardzo ciężko pogodzić się z myślą, że został odtrącony przez bliskiego przyjaciela, to rzeczywistość przeszła jej najgorsze obawy.

Źle odczytując wyraz jej twarzy, rzekł z wahaniem:

- Nie jako moja kochanka, lecz... przyjaciółka. - Jego dłoń. znów zacisnęła się w pięść, a żyły nabrzmiały krwią. - Proszę.

Pragnęła zapłakać z żalu nad nim. Zamiast tego odstawiła tacę i cichym głosem powiedziała:

- Oczywiście, jeśli tego chcesz.

Przeszedł przez pokój i objął ją gwałtownym uściskiem. Próbowała go powstrzymać.

- Nie chcę, żeby cię bolało.

- Nie będzie - powiedział z przekonaniem.

Nie wierzyła mu, lecz miała całkowitą pewność, że jego potrzeba bliskości była o wiele silniejsza od lęku przed bólem. Tęsknił za serdecznością, przyjaźnią, za czymś, co pozwoliłoby mu otrząsnąć się z przygnębienia.

Ostrożnie, starając się nie dotykać chorych miejsc, objęła go w pasie i oparła głowę o jego policzek. Długo tak stali w bezruchu. Kiedy zaczął normalnie oddychać, puścił ją, mówiąc:

- Ty drżysz. Połóż się do łóżka. Zobaczysz, zaraz się rozgrzejesz. Przyjdę do ciebie za chwilę. - Gdy Nicholas poszedł się przebrać, Clare pogasiła lampy, zdjęła szlafrok i położywszy go na fotelu, wślizgnęła się do łóżka. Sypialnię rozjaśniał tylko blask ognia, który palił się na kominku. Choć czuła się zawstydzona, ani przez chwilę nie wątpiła, że postępuje słusznie, bo okazanie drugiemu człowiekowi współczucia jest ważniejsze od zachowania pozorów przyzwoitości.

W chwilę później Nicholas wrócił w nocnej koszuli. Uśmiechnęła się pod nosem, zgadując, że założył ją tylko dlatego, by nie ranić jej dziewiczych uczuć. Widać było, że jeszcze nigdy nie spał w tym stroju. Bandaże były ukryte pod koszulą i Nicholas wyglądałby zupełnie normalnie, gdyby nie smutek malujący się na jego twarzy.

Wszedł do łóżka, przysuwając się do Clare mniej poranionym bokiem. Pocałowawszy ją delikatnie w usta, podłożył jej ramię pod głowę i wsunął palce we włosy.

- Nie chciałem być sam - wyszeptał.

- Ja też się cieszę, że jestem z tobą tej nocy - powiedziała szczerze, układając się wygodnie w jego ramionach. Choć zdawała sobie sprawę z jego cierpienia - zarówno fizycznego, jak i moralnego - jednocześnie czuła, że jej obecność go uspokaja.

On działał na nią podobnie.

Odezwał się tylko raz. - Zawsze nazywał mnie Nicholas - powiedział ponuro.

A teraz Michael zwracał się do niego bezosobowo: „Aberdare”. Zapłakała w duchu; bez względu na to, co przyszłość przyniesie, ona nigdy nie zawiedzie go w przyjaźni.

19

Nicholas nie sądził, że zaśnie, jednak bliskość Clare pomogła mu zapomnieć o bólu i żalu. Ocknął się o świcie i leżał nieruchomo, nie chcąc budzić kobiety, która drzemała w jego ramionach. Najgorsze miał za sobą; przetrwał inne zdrady, przetrwa i tę. Lecz trudniej by mu było bez Clare u boku.

Poprzedniej nocy myślał, że całkiem dobrze maskuje swoje uczucia, aż do chwili, kiedy Clare zaczęła zbierać się do wyjścia. Wtedy zalała go fala rozpaczy. Miał ochotę na kolanach błagać ją, by została.

Lepiej by było, gdyby udało mu się zapanować nad sobą, bo okazywanie własnej słabości zawsze jest błędem. Jednak nigdy - także i teraz - nie żałował tego, czego nie można było zmienić.

Na pewno nie żałował, że Clare była w jego łóżku. Wciąż rozsiewała woń egzotycznych perfum, które przypominały mu, jak olśniewająco wyglądała poprzedniej nocy. Tego ranka w swej prostej nocnej koszuli, z włosami wymykającymi się z warkocza, była bardziej czarująca i ponętna niż najdroższa kurtyzana.

Wyobraził sobie, że są już kochankami i za chwilę obudzi ją pocałunkiem, który będzie pierwszym krokiem do miłosnego spełnienia. Powędrował wzrokiem do jej ust. Nawet kiedy zaciskała wargi, by ukryć zniecierpliwienie, były kształtne i ponętne.

W bladym porannym świetle jej usta wydawały się tak apetyczne, że z trudem się powstrzymał, by jej nie pocałować.

Odtworzył w myślach ich najwspanialsze pocałunki. Lista była długa, bo Clare okazała się zdolną uczennicą. Nie zaskoczyło go to; już dawno się przekonał, że inteligentne kobiety są najlepszymi partnerkami w łóżku. Kiedy zostanie jego kochanką żadna jej nie dorówna.

Ale skoro jeszcze do tego nie doszło, musi, niestety, powściągać swoje żądze. Nie sądził, żeby sprawiło mu to jakąś trudność, dopóki nie uświadomił sobie, że już pieści jej szczupłe ciało.

Kiedy powiedział sobie w duchu, że musi przestać, jego dłoń zatrzymała się na jej piersi, lecz nie chciała się od niej oderwać. Przez okropną flanelę czuł, jak bije jej serce.

Pora zabrać rękę. Nakazał to sobie stanowczo, i udało mu się podnieść dłoń o parę cali - wystarczająco wysoko, by mógł palcami drażnić jej sutki.

Nie wiedział, czy się śmiać, czy kląć, na czym świat stoi. To, że jego ciało nie chciało mu być posłuszne, mogłoby być zabawne, gdyby nie było takie niebezpieczne.

Westchnęła z zadowolenia i przytuliła się do niego jeszcze mocniej, a jej ręka coraz niżej przesuwała się po jego torsie. Nagle pożądanie wzięło górę i Nicholas pochylił się nad Clare. Pocałuje ją namiętnie, tak, że kiedy się obudzi, będzie już podniecona Nie mógł się doczekać, żeby ściągnąć z niej flanelową koszulę i odsłonić jedwabistą skórę. Gdy zacznie całować jej sutki, cudowny, tłumiony jęk wyrwie się z piersi Clare. Potem Clare zamknie oczy, pozwalając, by jej spragnione miłości ciało przestało kierować się rozsądkiem. Obraz, który nasunęła mu wyobraźnia, był tak sugestywny, że z trudem powrócił do rzeczywistości.

Bo oczywiście nie mógł nic zrobić. Przez chwilę trwał w bezruchu, nie wiedząc, czy iść za głosem sumienia, czy ulec pożądaniu. By wyjść z tego stanu, przywołał na pamięć najgorszy moment w swoim życiu, wydarzenie tak potworne, że jego wspomnienie ugasiło żądzę. Nie całkowicie, lecz przynajmniej na tyle, by mógł się poruszyć.

Wysunąwszy delikatnie ramię spod głowy Clare, wstał z łóżka, krzywiąc się z bólu, gdyż skaleczenia i rany, które przez noc trochę przyschły, znowu się zaogniły. Pomimo jego starań Clare i tak się obudziła.

Zerknęła na niego spod długich czarnych rzęs. W jej niebieskich oczach dostrzegł zawstydzenie, ale nie żal.

- Mogłeś spać?

- Tak, i to lepiej, niż przypuszczałem.

Rozespana, usiadła po turecku, owijając się splątanymi kocami i przyjrzała mu się z ciekawością.

- Cały czas mówisz, że chcesz mnie uwieść, a przepuszczasz taką świetną okazję. Doceniam twoje opanowanie, lecz to naprawdę jest dziwne.

Uśmiechnął się kwaśno.

- Poprosiłem, żebyś została jako moja przyjaciółka, więc trudno ci było odmówić. Gdybym to wykorzystał, popełniłbym czyn haniebny.

Roześmiała się cicho.

- Męski kodeks honorowy jest bardzo dziwny i mało logiczny.

- Niewątpliwie masz rację. - Jego wzrok powędrował ku niewielkiemu wycięciu koszuli, które odsłaniało trójkącik nagiej skóry. Ten jedyny odkryty fragment jej ciała wydał mu się zdumiewająco zmysłowy. Na szczęście miał na sobie obszerną koszulę nocną, która skrywała jego podniecenie. Próbując zająć umysł bardziej wzniosłymi sprawami, rzekł:

- Honor, podobnie jak wiara metodystów, jest bardzo indywidualną sprawą. Nie mam wyrzutów sumienia z tego powodu, że chcę cię uwieść i zepsuć twoją reputację, lecz nie mogę tego zrobić dzięki oszustwu.

- Co z ciebie za Cygan? - zadrwiła. - Myślałam, że pobratymcy twojej matki chętnie uciekali się do podstępu.

Uśmiechnął się.

- To prawda, lecz mój charakter został wypaczony przez tradycyjne angielskie wychowanie.

Przygryzła wargę, a on od razu poczuł ochotę, by zrobić to samo. Ta myśl była tak podniecająca, że ledwo dotarło do niego jej pytanie:

- Wrócimy niedługo do domu? Londyn jest cudowny, lecz mamy tyle do zrobienia w Penreith.

- Próbujesz mnie wyciągnąć z ognia walki?

- Tak - przyznała. - Nie wyobrażam sobie, żeby hrabia Michael był zadowolony z wyniku waszego wczorajszego spotkania.

- Nie, ale nie strzeli mi w plecy - uspokajającym tonem rzekł Nicholas. - A ja nie dam się już wciągnąć w żaden pojedynek.

Clare nie wyglądała na przekonaną.

- Mam nadzieję, że się nie mylisz, ale i tak chciałabym jak najszybciej wrócić do Walii. Zobaczyłam w Londynie wszystko, co mogłam.

- Myślę, że w ciągu paru dni uporam się z większością spraw - rzekł. - Kiedy je załatwię, będziemy mogli wyjechać.

- Dobrze. - Sprawiając wrażenie bardziej zadowolonej, wyskoczyła z łóżka. - Pora wracać do swojego pokoju. Jeszcze jest tak wcześnie, że żaden ze służących nie powinien się dowiedzieć, gdzie spędziłam noc.

- Obchodzi cię, co myślą?

Uśmiechnęła się ze smutkiem, zakładając aksamitny szlafrok.

- Właściwie nie, ale nie wychowałam się w arystokratycznej rodzinie, więc nie potrafię zachować tak kamiennej obojętności jak ty.

Widząc, że kładzie rękę na gałce u drzwi, poczuł się tak samo nieszczęśliwy jak w nocy, kiedy zobaczył, że Clare chce wyjść. Choć wiedział, że zachowuje się jak ostatni kretyn, powiedział:

- Chciałbym cię teraz pocałować. Odwróciła się do niego.

- Nie chcesz zachować tej przyjemności na później?

- Możesz mnie całować tyle razy, ile będziesz chciała. - W dwóch krokach pokonał dzielącą ich odległość i chwycił ją w ramiona. Wstrzymała oddech, czując przez koszulę, jak bardzo jest podniecony, jednak nie odsunęła się od niego.

Zaczął wolno całować jej usta, o których wcześniej myślał z takim pożądaniem. Rozchyliła wargi, pieszcząc ciepłym oddechem jego policzek. Kiedy ich usta się złączyły i jego język wślizgnął się w gorącą czeluść, powitała go, dotykając delikatnie koniuszkiem języka, który szybko cofnęła, bezwstydnie zapraszając do zabawy.

Całowali się bez końca, oddychając z trudem, czując, jak krew pulsuje w ich żyłach. Nicholas uświadomił sobie, że przygwoździł Clare do drzwi i że ich biodra poruszają się w jednym rytmie, tak jakby naprawdę kochali się ze sobą. Z łatwością podciągnął koszulę i szlafrok Clare, i ująwszy w dłoń jej nagi pośladek, jeszcze mocniej przycisnął ją do swojej pachwiny. - Och, Clare - powiedział chrapliwie: - Jesteś taka cudowna. Tak bardzo cię pragnę.

Nie powinien się odzywać, bo na dźwięk jego głosu otworzyła oczy, popatrzyła na niego nieprzytomnym wzrokiem i wyszeptała:

- Pora... przestać.

Tak zapamiętał się w miłosnym uniesieniu, że niemal zapomniał o ich umowie. Kiedy przypomniał sobie, co jej obiecał, jęknął głośno.

- Wczoraj formalnie się nie pocałowaliśmy. Mogę to dzisiaj nadrobić? - Nie czekając na odpowiedź, przycisnął usta do jej szyi.

Dech jej zaparło, ale zdołała powiedzieć:

- Nie! Wczorajszy dzień minął, a prawo do pocałunku nie działa wstecz. Poza tym, całowaliśmy się nieformalnie mnóstwo razy.

Prymitywna męska żądza nie pozwalała mu się poddać. Wciąż pieścił jej gładki, jędrny pośladek.

- A mogę cię pocałować na konto jutrzejszego dnia? Zachichotała na wpół histerycznie.

- Gdybyśmy liczyli przyszłe pocałunki, to bylibyśmy w jakimś tysiąc osiemset trzydziestym roku. Wystarczy, Nicholas.

Wystarczy. Oddychał ciężko i chrapliwie. Zabierz rękę, powiedział sobie, nawet jeśli wzdrygasz się przed tym. Pozwól, by aksamitny szlafrok opadł na nagie kształtne nogi. Połóż dłonie na drzwiach i odsuń się od nich, i od Clare. Patrz na coś innego, nie na jej pełne usta i nieprzytomne z pożądania oczy.

Honor. Pamiętaj o honorze.

Teraz otwórz drzwi, by mogła stąd wyjść, zanim będzie za późno.

Musiał jej jeszcze coś powiedzieć.

- Clare. - Z trudem przełknął ślinę i odsunął się na bezpieczną odległość. - Dziękuję, że zostałaś.

Uśmiechnęła się z największą słodyczą.

- Po to są przyjaciele - powiedziała i wyszła.

Długo wpatrywał się w zamknięte drzwi, drżąc z podniecenia Kto by pomyślał, że skromna nauczycielka może być taka zmysłowa?

I kto mógłby przypuszczać, że ta irytująca dziewczyna, która przyszła do Aberdare, by go dręczyć, zostanie jego przyjaciółką?

Dostojny odźwierny przywitał Nicholasa przed drzwiami White'a tak, jakby widział go poprzedniego dnia. Ekskluzywny klub wyglądał dokładnie tak samo, jak cztery lata temu, każda zmiana budziłaby zdziwienie.

Rafe'a jeszcze nie było, więc Nicholas poszedł do czytelni i wziął „Timesa”. Tak jak podejrzewał, abdykacja Napoleona zdominowała wiadomości; na plan dalszy zeszły spekulacje na temat tego, co teraz będzie i peany na cześć brytyjskiej odwagi i mądrości.

Słysząc znajomy głos, podniósł oczy i zobaczył Rafe'a, który zmierzał w jego kierunku. Na środku pokoju księcia zatrzymał rozgorączkowany młody człowiek, który szalał z radości:

- Czy wasza wysokość słyszał już najnowsze wiadomości? Mówi się, że dynastia Napoleona zostanie odsunięta od władzy i Burbonowie ponownie zasiądą na francuskim tronie.

Piorunując mężczyznę wzrokiem, Rafe rzekł lodowatym tonem: - Naprawdę?

Młody człowiek oblał się rumieńcem, po czym się cofnął, mamrocząc jakieś przeprosiny.

Nicholas przyglądał się tej scenie z sardonicznym uśmiechem. Kiedy Rafe podszedł do niego, rzekł:

- Lepiej sobie radzisz z impertynentami niż cztery lata temu.

- Mam nadzieję - z uśmiechem odparł Rafe. - Cały czas się wprawiałem.

Nicholas musiał się roześmiać.

- Przed iloma ludźmi na świecie odsłoniłeś swe prawdziwe oblicze?

- Jestem arogancki z natury. A ponieważ ty nie masz w sobie nic z buty, więc nie rozpoznajesz jej u innych - zauważył Rafe. - Ale jeśli chcesz wiedzieć, przed ilu osobami nie muszę grać, to chyba przed sześciu.

W odruchu serdeczności położył Nicholasowi rękę na ramieniu. Nie przygotowany na ten przyjacielski gest, Nicholas skrzywił się z bólu.

- Niech to diabli. - Rafe cofnął szybko dłoń. - Wybacz, wyglądasz tak zdrowo, że zapomniałem, iż twoje plecy muszą przypominać krwawą szachownicę. Bardzo źle z nimi?

Nicholas wzruszył ramionami, choć wiedział, że spotęguje tym ból.

- Nie ma o czym mówić.

Rafe nie wydawał się przekonany, lecz zostawił ten temat.

- Czy miałbyś coś przeciwko temu, żeby od razu udać się do jadalni? Jako gospodarz byłem wczoraj tak zajęty, że prawie nic nie jadłem, a dzisiaj nie zszedłem na śniadanie.

- A więc trzeba jak najszybciej to nadrobić. - W drodze do jadalni Nicholas dodał: - Po wczorajszym pojedynku nie byłem pewien, czy nadal chcesz mnie widzieć. Michael potraktuje to spotkanie jako zdradę.

- Nie bądź śmieszny. Nie mam zamiaru tracić jednego przyjaciela dlatego, że drugiemu pomieszało się w głowie. - Rafe uśmiechnął się lekko. - A poza tym, nie dowie się o naszym lunchu.

W jadalni zimne mięsa oraz inne potrawy były ustawione na kredensie. O tak wczesnej porze zaledwie kilka stolików było zajętych, więc gdy nałożyli sobie jedzenie, znaleźli ciche miejsce w kącie sali, gdzie mogli swobodnie porozmawiać. Kelner, zobaczywszy księcia, przyniósł bez pytania butelkę wina reńskiego i natychmiast odszedł. Kiedy zostali sami, Nicholas spytał:

- Jak się czuje Michael?

Rafe przekroił na pół marynowaną cebulkę i zjadł ją z kawałkiem wołowiny.

- Fizycznie dobrze, poza piekielnym bólem głowy. Diagnoza Clare została potwierdzona przez lekarza, który go badał. - Obrzucił Nicholasa uważnym spojrzeniem. - Ta dziewczyna bardzo mi się podoba. Ma głowę na karku. - Po chwili zastanowienia dodał: - I bardzo ładny kark.

- To prawda - zgodził się Nicholas; nie był w nastroju do omawiania swoich skomplikowanych stosunków z Clare. - Cieszę się, że nie odniósł poważniejszych obrażeń, lecz co z jego stanem psychicznym?

- Kiedy odwiedziłem go dziś rano, był uprzejmy, ale bardzo powściągliwy, zupełnie tak, jakbyśmy byli sobie obcy. W ogóle nie mówił o pojedynku. - Rafe przerwał; pewnie się zastanawiał, czy coś jeszcze powiedzieć. - Gdy wymieniłem twoje imię, przestał się odzywać. Ani słowem nie napomknął o przyczynach swego wczorajszego wybuchu ani o tym, czy ma zamiar jeszcze cię dopaść.

- Nie dam się już więcej sprowokować.

- Nawet jeśli obrazi pannę Morgan? Nicholas zastanawiał się chwilę.

- Nawet wtedy - odparł. Zniosę jego obelgi. Nie obchodzi mnie też, czy ogłosi światu, że jestem tchórzem.

- Ty możesz nie walczyć, ale to nie znaczy, że on tego nie zrobi. Nicholas spojrzał ostro na księcia.

- Michael, bez względu na to, jak bardzo jest wściekły, nie będzie próbował mnie zabić.

Rafe wyglądał na zmartwionego.

- Chciałbym być tego pewien.

- Znasz Michaela. - Nicholas prychnął gniewnie. - Może jest skończonym idiotą, lecz zawsze postępuje jak człowiek honoru.

- Cztery lata wojny mogą zmienić każdego. Sam to powiedział. Skoro te przestrogi płynęły z ust Rafe'a, Nicholas musiał się poważnie nad nimi zastanowić. Znał Michaela Kenyona od ponad dwudziestu lat, przeżyli razem wiele dobrych i trochę złych chwil. Michael zawsze miał krewki temperament i silne poczucie honoru. Niebezpieczny - tak. Perfidny - nigdy. Nicholas potrząsnął głową.

- Nie mógł tak bardzo się zmienić, nie Michael.

- Niewątpliwie masz rację, a ja za bardzo się martwię. - Rafe dolał wina do kieliszków - Pewnie będzie zbyt zajęty, by szukać zemsty. Powiedział dziś rano, że skoro wojna się skończyła, nie wróci już do wojska.

- Dobrze. Jeśli nie będzie uczestniczył w bitwach, które podsycały jego szaleństwo, w końcu dojdzie do siebie.

- Mam taką nadzieję. - Starając się za wszelką cenę utrzymać wesoły nastrój, Rafe rzekł:

- Naprawdę pamiętałeś spotkanie z lady Welcott w Blenheim, czy tylko byłeś uprzejmy?

- Pamiętałem, choć dżentelmen nie powinien ujawniać okoliczności, w jakich doszło do tego spotkania. - Nicholas skrzywił się. - Nawet ja tego nie zrobię.

- Nie ma potrzeby. Mogę sobie wyobrazić. - Rafe spróbował potrawki z zająca. - Myślę, że niedługo się rozstaniemy. Zaczęła mnie już nudzić.

Rozsądny mężczyzna nie komentuje podobnych stwierdzeń, więc Nicholas zajął się jedzeniem pasztetu wieprzowego w cieście. Wesołe, nie zobowiązujące romanse Rafe'a rzadko trwały dłużej niż pół roku, a lady Welcott nie była kobietą, która mogłaby to zmienić.

Pomyślał o Clare, o jej uporze, denerwującej moralności, a także o jej uczciwości i wewnętrznym cieple. Mimo że jego walijska róża miała pełno kolców, wolałby spędzić tydzień z nią, niż rok z którąkolwiek z wymuskanych, światowych dam Rafe'a.

Zjadł jeszcze kawałek pasztetu. Tygodnie mijały i chyba była już najwyższa pora, by Clare została jego kochanką. Musi dobrze wykorzystać kilka następnych dni, bo podejrzewał, że szybciej mu ulegnie w obcym sobie Londynie niż w Aberdare, gdzie wszystko przypominało jej o dawnym życiu.

Wypił wino. Musi być jego, i to przed upływem trzech miesięcy. Żadne inne rozwiązanie nie wchodziło w grę, bo nie pozwoliłby jej odejść.

Odsuwając talerz, spytał:

- Co robiłeś, kiedy byłem poza krajem? Wciąż jeździsz na tym cudownym kasztanowatym dereszu?

- Nie, ale spłodził równie wspaniałego źrebaka - odparł Rafe. Z koni rozmowa zeszła na politykę, a potem przechodziła gładko z tematu na temat. Nicholas świetnie się bawił; z Rafe'em, podobnie jak z Lucienem, zawsze czuł się swobodnie, bez względu na to, jak długo się nie widzieli.

Kiedyś tak samo było z Michaelem.

Opędzając się ze złością od tej myśli, Nicholas wstał od stolika.

- Jestem umówiony ze swoim prawnikiem, więc muszę już iść. Za parę dni wracam do Walii, lecz mam nadzieję, że niedługo znowu przyjadę do Londynu.

- Świetnie. Pomyśl o przyjeździe do Castle Bourne na kilka tygodni latem.

- Przyjadę z przyjemnością, jeśli uda mi się załatwić wszystkie sprawy w Penreith. Gdybym jednak nie mógł stamtąd wyjechać, pamiętaj, że jesteś zawsze mile widziany w Aberdare.

Przy pożegnaniu Rafe powiedział poważnie:

- Wiem, że nie wierzysz, by Michael mógł ci coś zrobić, lecz... proszę cię: bądź ostrożny.

Zabrzmiało to jak ostrzeżenie.

Clare bardzo się ucieszyła, że Nicholas cały dzień będzie poza domem; potrzebowała czasu, by dojść do siebie po porannych przeżyciach. Noc spędzona z Nicholasem pobudziła jej zmysły i o mały włos mu nie uległa. Była zdziwiona, że udało jej się go powstrzymać, skoro cały czas zachowywała się jak idiotka.

Dzięki Bogu, że dzisiejszy pocałunek ma już za sobą, bo dotyk Nicholasa doprowadzał ją do szaleństwa. Może powinna policzyć także pocałunek w szyję, którym chciał ją nakłonić do dalszych pieszczot? Gdyby obciążyła nim jego konto, miałaby spokój przez cały następny dzień.

Do powrotu Nicholasa Clare udało się uciszyć zmysły. Wytrwa w cnocie, pod warunkiem, że nie spędzi z nim już ani jednej nocy. Kiedy skończyli jeść kolację, Nicholas spytał:

- Pójdziesz ze mną do biblioteki? Chciałbym, żebyś obejrzała dokument dotyczący dzierżawy kopalni w Penreith. Może zauważysz coś, co uszło uwagi zarówno mojej, jak i mojego prawnika.

- Szukasz jakiegoś kruczka, który pozwoliłby ci rozwiązać umowę o dzierżawę i przejąć kopalnię?

- Właśnie. - Skrzywił się. - Mój doradca prawny zapewnia mnie, że każdą sprawę można wnieść do sądu, lecz ta umowa jest tak prosta, że trudno będzie w niej znaleźć jakieś słabe punkty. Długi, skomplikowany dokument daje większe pole do działania.

Mimo że często rozmawiali o interesach, to po raz pierwszy poprosił ją o pomoc w takiej sprawie, co bardzo jej pochlebiło. W drodze do biblioteki uświadomiła sobie, że tego wieczoru Nicholas zachowywał się zupełnie inaczej niż zwykle. Przemknęło jej przez myśl, że teraz, kiedy zawarli przyjaźń, pewnie przestanie ją uwodzić.

Ich związek opierał się na dziwnej mieszaninie wrogości i koleżeństwa, lecz czuła, że ostatniej nocy wszystko się zmieniło: to, co teraz ich łączyło, było głębsze i poważniejsze niż zwykłe pożądanie. Nicholas wiedział, że zniszczyłby jej życie, gdyby ją uwiódł, a na pewno nie będzie chciał rujnować życia swojej przyjaciółce.

Im dłużej się nad tym zastanawiała, tym bardziej była przekonana, że nie musi się już obawiać jego zalotów. Utwierdziła się w tym przekonaniu, przypomniawszy sobie, że od powrotu do domu ani razu jej nie dotknął, mimo że zawsze uwielbiał to robić.

Chociaż będzie tęskniła - okropnie! - za pocałunkami, lecz nie za niebezpieczną grą, którą prowadzili. Już od paru tygodni balansowali na skraju przepaści; wystarczy jeden nierozważny krok, by runąć w głuchą otchłań. Będzie o wiele bezpieczniej i przyjemniej, jeśli będą się zachowywali jak brat i siostra. A po trzech miesiącach spokojnie wróci do dawnego życia.

Nie była na tyle głupia, by myśleć, że Nicholas będzie żył w celibacie. Kiedy zrezygnuje z zaciągnięcia jej do łóżka, z pewnością szybko sobie znajdzie jakąś usłużną panią. Ta myśl na tyle jej się nie spodobała, że żołądek aż podszedł jej do gardła. Jednak dopóki nie będzie znała żadnych szczegółów, jakoś to wytrzyma. Lepiej być jego przyjaciółką niż szybko zapomnianą kochanką.

W bibliotece wręczył jej kopię umowy, więc usiadła, by ją uważnie przestudiować. Kiedy czytała, Nicholas wziął harfę i cicho grał. Przeczytawszy dokument trzy razy, Clare odłożyła go na biurko.

- Rozumiem, co miałeś na myśli, mówiąc o braku jakichkolwiek zawiłości prawnych. Ta umowa stwierdza tylko tyle, że hrabia Michael Kenyon lub wyznaczeni przez niego ludzie mają prawo wydobywać węgiel na ściśle określonym terenie przez dwadzieścia pięć lat. Gdyby opłata za dzierżawę była uzależniona od zysków, miałbyś jakiś punkt zaczepienia, wiedząc, że Madoc sprzeniewierza pieniądze, ale skoro opłata jest stała, to nie ma o czym mówić.

- I jak na złość te pięćset funtów jest wpłacane regularnie w dzień Zwiastowania - rzekł Nicholas. - Sprawdziłem to, łudząc się nadzieją, że spółka choć raz spóźniła się ze spłatą, ale nic z tego.

- Czy jest możliwe, że kopalniane szyby wychodzą poza teren określony w umowie?

Zmarszczył brwi.

- Ciekawy pomysł. Dzierżawią dość duży obszar i kopalnia pewnie mieści się w jego granicach, ale muszę to sprawdzić. Masz jeszcze jakiś pomysł?

- Niestety, nic innego nie przychodzi mi do głowy. Uśmiechnął się.

- I tak spisałaś się lepiej niż mój adwokat. On zaproponował, by oskarżyć Michaela o wymuszenie na moim dziadku prawa do dzierżawienia ziemi i wydobywania węgla, i pozbawienie mnie przez to części spadku, który mi się słusznie należy. Ale to kiepski pomysł - nie tylko dlatego, że pięćset dolarów jest godziwą opłatą, ale i dlatego, że mój dziadek był w pełni władz umysłowych, kiedy podpisywał akt dzierżawy. Jeśli jednak będziemy ciągle o tym myśleli, może wpadniemy na jakiś zgodny z prawem sposób załatwienia tej sprawy.

Znowu zagrał na harfie, ale tym razem zaczął także śpiewać po walijska Clare zrzuciła pantofelki i usadowiła się na kanapie, podwijając nogi pod siebie. Przy drugiej piosence namówił ją, by mu towarzyszyła. Choć nie była szczególnie utalentowana, jednak przez całe życie śpiewała hymny, więc miała głos silny i o dużej skali, a poza tym, jak każda wiejska dziewczyna, uwielbiała muzykę.

Śpiewali jedną piosenkę po drugiej, czasami po angielsku, czasami po walijsku. Clare przyłączała się do Nicholasa, gdy znała słowa, i słuchała go z przyjemnością, gdy ich nie znała. Tak przyjaciele przyjemnie spędzają wieczory, a Clare każda minuta, każdy takt sprawiał przyjemność. Musiała przyznać, że Nicholas wyglądał nieprawdopodobnie romantycznie, kiedy pochylał się nad harfą, całkowicie pochłonięty grą, ale to nie była jego wina. Najważniejsze, że mogli dobrze się bawić w swoim towarzystwie, nie wprowadzając się w stan napięcia uczuciowego.

Cóż, tak właśnie myślała, dopóki nie zaczął śpiewać pieśni miłosnych. Każde jego spojrzenie było pieszczotą, każda chwytająca za serce fraza była do niej skierowana. Prawie zupełnie ją omamił, zanim się zorientowała, do czego zmierza. Choć ani razu jej nie dotknął, łamał powoli jej opór i przygotowywał do pójścia z nim do łóżka.

jej radość znikła. Usiadła prosto na sofie, mówiąc oskarżycielskim tonem:

- Znowu próbujesz mnie uwieść.

Skończył śpiewać i obdarzył ją niewinnym uśmiechem.

- Od rana cię nie dotknąłem. Zmarszczyła brwi.

- Ale pieśni, które śpiewasz, zawróciłyby w głowie każdej kobiecie.

Uśmiechnął się szeroko.

- Mam taką nadzieję.

jej złudzenia prysły, kiedy zorientowała się, że nic się nie zmieniło.

- A ja miałam nadzieję, że postanowiłeś przestać mnie uwodzić - powiedziała z goryczą. - Jeśli jesteśmy przyjaciółmi, to jak możesz dążyć do tego, by zniszczyć mi życie?

- Problem polega na tym, że moim zdaniem namiętność nie może wyrządzić nikomu krzywdy. - Przebiegł palcami po strunach.

- Dla mnie oznacza ona wyzwolenie. Spełnienie. Jak powiedziałem, kiedy przyjęłaś moje warunki, jeśli ja wygram, wygramy oboje.

- A jeśli ja wygram, ty stracisz - powiedziała ostro. - Ten pomysł bardziej mi się podoba. - Wstała, założyła pantofle i skierowała się do wyjścia. To bezsensowne uważać, że została zdradzona - przecież to tylko ona uznała, że Nicholas skończył walkę - ale mimo wszystko czuła się głęboko zraniona. Kiedy potrzebował jej poprzedniej nocy, natychmiast zapomniała o swoich skrupułach i mu pomogła, lecz on nie chce jej się odpłacić taką samą dobrocią serca.

Była już prawie przy drzwiach, kiedy znowu zaczął śpiewać. Słyszała już tę pieśń; napisał ją w dwunastym wieku książę Hywelap Owain Gwynedd. Lecz nigdy nie brzmiała tak pięknie jak w wykonaniu Nicholasa.

Wybrałem pannę, cudowną, smukłą i jasnowłosą,

Wysoką i piękną w szkarłatnym płaszczu.

Oczarowana muzyką, przystanęła, po czym odwróciła się do Nicholasa. Gdy pod spojrzeniem jego ciemnych oczy zapomniała o gniewie i grożącym jej niebezpieczeństwie, jego aksamitny głos opowiedział historię mężczyzny, który bardzo tęsknił do swojej ukochanej.

Wybrałem ciebie - a ty?

Czemu ukrywasz imię wybranka?

Z ociąganiem przeszła przez pokój i stanęła obok niego. Oczy mu błyszczały, głos brzmiał mocno, gdy śpiewał zakończenie.

Już wybrałem pannę, i nie żałuję,

Dobrze jest mieć słodką, jasnowłosą dziewczynę.

Kiedy umilkł, wyciągnął rękę i szepnął:

- Teraz ty musisz mnie pocałować.

Ujęła jego dłoń, zniewolona niesłychanym urokiem Nicholasa. Magią muzyki. Magią cygańskich sztuczek.

Diabelską mocą Starego Nicka.

Ze złością pomyślała, że znowu niewiele brakowało, by mu uległa. Puściła jego rękę.

- Przypominasz pająka, który snuje sieć, by złapać w nią głupią muchę. Ale tym razem ci się nie uda.

Uśmiechnął się ze smutkiem.

- Człowiek jest w pełni zespolony z drugim człowiekiem dopiero wtedy, kiedy staje się jego częścią. Kochające się pary dążą do osiągnięcia takiej pełni, ale nawet w najlepszym przypadku udaje im się to tylko na krótko. - Niskie melancholijne dźwięki popłynęły z harfy, łącząc się ze słowami. - Kto powiedział, że mucha nie ucieszyłaby się z tego pełnego zespolenia, które położyłoby kres jej samotności?

Zirytowana jego umiejętnością tworzenia ze wszystkiego romantycznych historyjek, warknęła:

- To bardzo piękna metafora, lecz w rzeczywistości pająk zje muchę na obiad. Mucha zginie, a pająk będzie pożerał inne głupie stworzenia. - Odwróciła się na pięcie i pomaszerowała do drzwi. - Znajdź sobie inną ofiarą.

Usłyszała brzęk strun odkładanej na podłogę harfy, a potem kroki Nicholasa, który ruszył za nią.

- Clare!

Odwróciła się niechętnie. - Nie masz prawa mnie zatrzymywać. Dzisiaj już mnie pocałowałeś.

- Nie zapomniałem o tym - rzekł ze smutkiem.

Podszedł tak blisko, że poczuła ciepło jego ciała. Jednak jej nie dotknął.

- Ja nie mogę cię pocałować, ale ty mnie możesz.

- Obdarzył ją czarującym cygańskim uśmiechem. - Będę się opierał, jeśli sprawi ci to przyjemność.

Przebrała się miara jej gniewu.

- To nie jest śmieszne, do diabła!

- Dlaczego jesteś taka zdenerwowana? - spytał cicho. Zamrugała, by powstrzymać łzy.

- Twierdzisz, że wierzysz w przyjaźń, ale w tej przyjaźni mają obowiązywać reguły, które ty ustaliłeś. Jesteś potwornym egoistą, Nicholas, tak jak wszyscy mężczyźni, których znałam.

Cofnął się o krok i z satysfakcją dostrzegła, że jej słowa go zraniły. Po chwili milczenia, rzekł:

- Między kobietą a mężczyzną rzadko wywiązuje się przyjaźń, pewnie dlatego, że każda płeć inaczej ją rozumie. Ty oczywiście uważasz, że nasza przyjaźń powinna być platoniczna, a moim zdaniem przyjaźń tylko wzmaga namiętność. - Delikatnie, niczym piórkiem, musnął palcami jej włosy. - Owszem, chcę się z tobą kochać, i jest w tym trochę egoizmu. Lecz gdyby chodziło mi wyłącznie o zaspokojenie żądzy, z łatwością znalazłbym sobie inną kobietę. Miłość z tobą oznacza zupełnie coś innego.

Niemal ją rozbroił czułością, z jaką to powiedział, jednak wiedziała, że jeśli spojrzy na niego łagodniejszym okiem, przegra. Gniew był bezpieczniejszy.

- Tak potrafisz człowieka omamić tym swoim słodkim cygańskim głosem, że pewnie sprzedałbyś piasek na pustyni, ale tym razem ci się nie uda. Bez względu na to, w jak piękne słówka to ubierzesz, nie zmienisz faktu, że pożądanie jest dla ciebie najważniejsze, a dla mnie jest ono na dalszym planie.

Wiedziała, że zachowuje się irracjonalnie i nie zdziwiłaby się, gdyby Nicholas stracił cierpliwość, lecz on odparł łagodnym tonem:

- To ty powiedziałaś, że bardziej się troszczysz o mieszkańców Penreith i o górników niż o siebie. Robię, co mogę, by zapewnić im lepsze warunki życia i większe bezpieczeństwo pracy, na czym tak ci zależy. Zmysłowa miłość ma być ukoronowaniem naszej umowy, więc po prostu się staram, byś pragnęła jej tak samo jak ja. I udało mi się, prawda? Dlatego tak się martwisz.

Zgodziła się z nim przez uczciwość.

- Masz rację, ale przez to nie jestem ani trochę mniej zła. Dobranoc, Nicholas.

Szybko wyszła, zatrzaskując za sobą drzwi. Starał się, by zapomniała, co jest dla niej najlepsze, lecz na Boga, wkrótce role się odwrócą. Nicholas jej pragnie, więc postara się tak zagrać na jego uczuciach, by był równie nieszczęśliwy jak ona.

Jednak ostatnie słowo należało do niego, bo gdy Clare leżała w łóżku, usłyszała, jak gra wesołą melodię „The Raggle Taggle Gypsies, O!” Słowa tej starej ballady rozbrzmiewały jej w głowie, opowiadając historię wysoko urodzonej damy, która zostawiła cały majątek oraz świeżo poślubionego męża i uciekła z biednymi Cyganami.

Bohaterka ballady była niemoralną kobietą, która wolała spać pod gołym niebem niż na puchowym posłaniu. Gdyby jednak Cygan, który ją uwiódł, był podobny do Nicholasa, Clare nie mogłaby jej tak całkowicie potępić.

20

Rankiem Clare obudziła się trochę mniej zła, lecz wciąż tak samo zdecydowana dać Nicholasowi nauczkę. Jaka zemsta byłaby odpowiednia?

Sufit jej sypialni ozdabiały malowidła przedstawiające ludowe sceny, na których satyrzy ścigali chichoczące nimfy, i kiedy spojrzała na ich rozkoszne zabawy, odpowiedź sama się nasunęła. Ucieczka i pogoń to odwieczne elementy gry, którą kobiety prowadzą z mężczyznami - kobiety przezornie uciekają, chcąc zachować cnotę dla jakiegoś księcia z bajki; mężczyźni rzucają się za nimi w pogoń, pragnąc zdobyć jeszcze jedną kobietę. To przypominało jej stosunki z Nicholasem.

I na tym oprze swą zemstą - będzie nimfą dla swojego satyra. Będzie się zachowywała jak prawdziwa kurtyzana, aż Nicholas oszaleje z pożądania. Potem zostawi go, żeby cierpiał straszliwe katusze.

Oczywiście jej pragnienie zemsty było niezgodne z zasadami chrześcijańskimi, jednak po miesiącu spędzonym z Nicholasem miała już tyle grzechów na sumieniu, że jeszcze jedno przewinienie niewiele pogorszy sytuację.

Bardziej martwiła ją świadomość, że choć jest dojrzałą kobietą, nie ma żadnego doświadczenia w uwodzeniu mężczyzn. Z żalem pomyślała, że chęć odegrania tej roli jest oznaką jej moralnego upadku.

A poważnie biorąc, istniało ryzyko, że sama ulegnie namiętności i da Nicholasowi dokładnie to, czego on pragnie. Jeśli tak się stanie, to w pełni sobie na to zasłuży, lecz miała nadzieję, że zdoła mu się oprzeć. W końcu udało się jej powiedzieć „nie” po nocy spędzonej w ramionach Nicholasa, choć wciąż się dziwiła, skąd miała tyle silnej woli.

Najbardziej bała się tego, że Nicholas za bardzo się podnieci i nie będzie chciał jej puścić, kiedy da sygnał. I także w tym przypadku nie mogłaby go winić za skutki tego, co by się stało. Wierzyła jednak, że Nicholas potrafi zapanować nad sobą, czego niejednokrotnie już dał dowód. Nie był przecież opętanym żądzą dwudziestolatkiem, a ona nie była Piękną Heleną, dla której przez dziesięć lat oblegano Troję.

Uśmiechnęła się radośnie i podłożyła ręce pod głowę. Skoro wybrała już strategię działania, pozostało jej tylko zdecydować, gdzie i kiedy dopełni zemsty.

Następnego dnia Nicholas z ulgą stwierdził, że Clare przestała się złościć. Była co prawda bardziej milcząca, ale przynajmniej się nie dąsała. On zaś nie podjął nawet najmniejszej próby, by ją pocałować, chcąc w ten sposób wynagrodzić jej dwa dodatkowe pocałunki z poprzedniego ranka.

Jednak musi znaleźć jakiś sposób, by uwieść tę nieustępliwą dziewczynę. Problem polegał na tym, że Clare była zupełnie inna niż damy, z którymi miał w życiu do czynienia. Opór większości kobiet słabł, gdy dostawały kosztowne stroje i biżuterię; Clare nosiła je głównie po to, by wywiązać się ze swej części umowy. Większość kobiet łagodniała i roniła łzy ze wzruszenia, gdy mężczyźni recytowali im wiersze i śpiewali miłosne pieśni. Clare też uległa czarowi poezji i muzyki, ale nie do tego stopnia, by zapomnieć o swoich nudnych zasadach.

Gdyby była naprawdę religijna, to lepiej rozumiałby jej opór, ale w głębi duszy czuł, że jej pobożność jest powierzchowna. Clare była uosobieniem typowo pogańskiej zmysłowości, czemu niejednokrotnie dawała wyraz. Podejrzewał, że nie chciała mu ulec dla zasady. Zapowiedziała, że nie da się uwieść i dotrzyma słowa, nawet gdyby oboje mieli zginąć. Uparta dziewucha.

On jednak był jeszcze bardziej nieustępliwy.

Kiedy następnego dnia Clare zeszła na kolację, wyglądała szczególnie zachwycająco. Nicholas patrzył z podziwem, jak szła ku niemu przez salon. Miała na sobie różowawą suknię, która była jednocześnie skromna i prowokująca. Zdecydowała się także na zupełnie nową fryzurę i Nicholas zapragnął dotknąć jej miękkich loków. W niczym nie przypominała wiejskiej nauczycielki; była wytworną damą mającą w sobie coś z diablicy.

- Dzisiaj wyglądasz wyjątkowo pięknie. - Podał jej ramię. - Czy chcesz zabrać pokojówkę do Walii?

- Polly jest wspaniała, lecz nie potrzebuję pokojówki - z lekkim zdziwieniem odparła Clare. - Całe życie dawałam sobie bez niej radę.

- Ktoś musi ci pomagać przy wkładaniu większości nowych strojów. Poza tym, ona jest świetną fryzjerką.

- Dobrze - zgodziła się. - Spytam Polly, czy chce przyjechać na dwa miesiące do Walii i pomagać mi, dopóki nie wrócę do domu.

Nienawidził, kiedy mówiła, że od niego odejdzie, ale powstrzymał się od uwag; gdyby się dowiedziała, jakie ma wobec niej plany, mogłaby się zrobić jeszcze bardziej uparta. Podsuwając jej krzesło, rzekł:

- Załatwiłem najpilniejsze sprawy, więc pojutrze możemy wracać do Aberdare.

Twarz jej się rozjaśniła.

- Będę gotowa.

- Przed przystąpieniem do uruchomienia łupkami, chciałbym obejrzeć Penrhyn, żeby się zorientować, jak wygląda wydobycie na tak dużą skalę. - Usiadł na swoim miejscu. - Droga zajęłaby nam dwa, trzy dni w jedną stronę. Myślisz, że dałabyś radę przejechać na koniu taki kawał?

- Jeśli nie narzucisz zbyt dużego tempa - odparła. - Chętnie zrobię sobie wiosenną przejażdżkę po górach.

- Świetnie. Zamierzam wyjechać w jakiś tydzień po powrocie do Aberdare.

Kolacja bardzo się przeciągnęła, bo mieli wiele tematów do omówienia. Kiedy wypili kawę, było już tak późno, że Nicholas wcale by się nie zdziwił, gdyby Clare go przeprosiła i poszła spać. Ale ona popatrzyła na niego tak niewinnym wzrokiem, że od razu zaczął coś podejrzewać.

- Masz ochotę na partyjkę bilarda? - spytała - Dużo ćwiczyłam i chciałabym z kimś zagrać.

Zgodził się, więc przeszli do sali bilardowej. Clare wzięła kij i wsunęła go między dwa palce. - Zagramy o coś?

- Naprawdę musiałaś ćwiczyć - powiedział z rozbawieniem w głosie. Kiedy obniżył kandelabr, który wisiał nad stołem, spytał: - Co masz na myśli?

Oczy jej rozbłysły.

- Jeśli wygram, to już nie wolno ci będzie mnie całować.

- Nie ma mowy - odparł szybko - chyba że w przypadku mojej wygranej tobie nie wolno będzie powiedzieć „nie” dzisiejszej nocy.

- Nie ma mowy - odparła. - Jakieś inne propozycje? Zapalając świece, rozważał różne możliwości.

- Możemy zagrać w rozbierany bilard. Ten, kto przegrywa partię, musi zdjąć jakąś część garderoby.

- Przecież nigdzie nie ma takich reguł!

- Nie, ale grałem już tak w karty i nie widzę powodu, dla którego nie mielibyśmy się ich trzymać przy bilardzie. Przegrywa ten, kto pierwszy rozbierze się do naga. - Uśmiechnął się szeroko, podciągając kandelabr i unieruchamiając linkę. - Grasz?

Zastanowiła się przez chwilę.

- Dobrze, ale jeśli rozbiorę się do koszuli, prędzej uznam, że zwyciężyłeś, niż ją zdejmę.

- Nie ma obawy. Żeby zacząć, musimy sprawdzić, czy mamy na sobie tyle samo sztuk ubrania. - Policzył w myślach. - Jeśli zdejmę marynarkę, to zostanie mi ich dziesięć, a więc chyba tyle samo co tobie, jeśli nie nosisz dodatkowych halek pod tą uroczą suknią.

Oblała się lekkim rumieńcem, ale zrobiła w myślach spis tego, co ma na sobie.

- Zgadza się. Możemy zaczynać?

- Panie mają pierwszeństwo.

Kiedy ułożył piłki, Clare pochyliła się, by oddać pierwszy strzał. W największym skupieniu wycelowała i uderzyła w bilę.

Kobieta grająca w bilard dostarcza mnóstwo radości widokiem swoich kształtnych kostek, krągłych pośladków i kuszącego dekoltu. Podczas gdy Nicholas podziwiał jej ponętne ciało, Clare jedną po drugiej wrzuciła do łuzy wszystkie ze swoich sześciu niebieskich kul, wygrywając partię i nie dając przeciwnikowi żadnej szansy.

Roześmiał się i powiedział:

- Naprawdę ćwiczyłaś. - Zdjął z nogi wysoki, wypucowany do połysku but i postawił go pod ścianą, po czym rozpoczął następną grę. Wrzucił do łuzy cztery czerwone kule, lecz z piątą już mu się to nie udało, gdyż uderzyła w bandę i zmieniła kierunek.

Znowu przyszła kolej na Clare, która ponownie wbiła wszystkie kule do łuzy. Nicholas zdjął drugi but, postawiwszy go obok pierwszego i powiedział:

- Pokaż mi swój kij.

Kiedy spełniła jego prośbę, obejrzał go dokładnie.

- Ten krążek jest ze skóry? - Widząc, że skinęła głową, spytał:

- Mogę go wypróbować?

Otrzymawszy jej pozwolenie, zaczął eksperymentować z kijem. Efekty były zadziwiające. Gdy go jej oddawał, powiedział:

- Clarissimo, właśnie zrewolucjonizowałaś grę w bilard. Jeszcze nie widziałam, żeby kij dawał takie możliwości kontrolowania strzału.

- Sama byłam zdziwiona. - Zagryzła wargi. - Skoro mam lepszy kij, to nie byłoby sprawiedliwe, gdybyś nadal musiał się trzymać ustalonych przez siebie, ostrzejszych reguł gry. Powinny nas obowiązywać takie same zasady. - Uśmiechnęła się figlarnie.

- Nie chcę cię wykorzystywać.

- Wykorzystuj mnie, kiedy tylko przyjdzie ci na to ochota - powiedział, obrzucając ją czarującym spojrzeniem.

Oczekiwał, że w odpowiedzi spiorunuje go wzrokiem, lecz Clare rzekła:

- Może później. - I zamrugała zalotnie długimi rzęsami. - Ale na razie grajmy. Oboje według takich samych zasad.

Rozpoczęła następną grę, a Nicholas oparł się o stół i spróbował odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego tego wieczoru Clare wydaje mu się jakaś inna.

Bardzo pragnął uwierzyć, że postanowiła mu ulec i cieszyć się z tego, co i tak musi nastąpić, jednak czuł, że to nieprawda. Ta mała wiedźma pewnie chce mu dać porządną nauczkę, wygrywając z nim w bilard. Mając lepszy kij i niewątpliwy talent do gry, na pewno dopięłaby swego, gdyby z wrodzonej uczciwości nie postanowiła wyrównać ich szans.

Trudno mu było oderwać od niej oczy, bo z każdego jej ruchu przebijał subtelny erotyzm. Kiedy umieściła w łuzie drugą bilę, uświadomił sobie, że Clare ma minę wziętej kurtyzany - kobiety, która jest absolutnie pewna swego uroku i swej władzy nad mężczyznami. Choć nie wierzył, by ćwicząc grę w bilard wprawiała się jednocześnie w sztuce uwodzenia, musiał przyznać, że stała się prawdziwym uosobieniem zmysłowości.

Był tak pochłonięty własnymi myślami, że zanim ją usłyszał, musiała podnieść głos i powtórzyć:

- Nicholas, twoja kolej.

Pochylił się nad stołem i przymierzył do strzału. Ponieważ bardzo dobrze grał w bilard i nie starał się za wszelką cenę osiągnąć zwycięstwa nad rywalami, z biegiem lat przestało mu zależeć na wyniku, lecz umiejętności Clare podsyciły jego ambicję. Sprawnie strącił kule ze stołu, więc teraz ona musiała coś zdjąć.

Grzecznie zrzuciła ze stopy pantofelek z koźlęcej skóry, pokazując przez chwilę kostkę. Postawiwszy na dywanie nogę w cienkiej pończosze, rzekła:

- Mmm, jakiż on miękki. - jej palce wsunęły się zmysłowo w grubą tkaninę.

Nicholas miał ochotę położyć się na podłodze, by mogła po nim chodzić i dotykać go stopami. Zamiast tego ponownie ustawił kule, mówiąc sobie w duchu, że musi wygrać, by zobaczyć jak najwięcej jej nagiego ciała.

Rozmowa ucichła, napięcie rosło; oboje uderzali w bile z zaangażowaniem godnym najwytrawniejszych graczy w bilard. Dorównywali sobie zdolnościami, więc o wygranej często decydował przypadek - czyja kula ominęła nierówności w stole, czyja nie odbiła się rykoszetem od bandy.

Nicholas musiał rozstać się z fontaziem, który podzielił los butów, potem Clare zdjęła drugi pantofelek. Kiedy przegrała także następną grę, usiadła i podwinęła suknię do kolan.

Patrzył jak zahipnotyzowany na jej wyciągniętą do góry, kształtną nogę, z której zdejmowała pończochę. Zrolowała jasny jedwab na łydce, tłumacząc poważnym tonem:

- Podwiązka utrzyma się bez pończochy, ale odwrotnie nie da rady, więc pomyślałam, że najpierw zdejmę pończochę.

- Bardzo rozsądnie - zgodził się Nicholas, czując, że zaschło mu w gardle. Mimo że zakryła starannie kostki, strzelił niecelnie. Uśmiechając się złośliwie, sześcioma uderzeniami umieściła bile w łuzie.

Gdy zdjął szarą aksamitną kamizelkę, rozpalił ogień w kominku, bo noc była zimna, a oboje rozbierali się w szybkim tempie. Uśmiechnął się do siebie, dorzucając węgli; miał nad Clare zasadniczą przewagę, gdyż nie wstydził się tak jak ona swojej nagości.

Drugą pończochę zdjęła z takim samym nabożeństwem jak pierwszą. Patrzył na nią z podziwem, jednak nie stracił głowy i oddał celny strzał. Niestety, banda nie ułatwiła mu czwartego uderzenia. Clare zyskała przewagę i wygrała partię.

Zdjął pończochę, a po paru minutach drugą. Rzeczywiście, przyjemnie chodziło się boso po dywanie.

Ciekawość, jakiej części garderoby Clare zdecyduje się teraz pozbyć, pomogła mu skoncentrować uwagę i wygrać następną partię. Suknia Clare znowu się uniosła, tym razem wystarczająco wysoko, by odsłonić podwiązkę przywiązaną nad kolanem. Ku jego radości była ona ozdobiona maleńką satynową różą. Trochę czasu zajęło jej odwiązanie wstążki. Gdy się z tym uporała, przyjrzała się dokładnie podwiązce. Po czym rzuciła mu ją z zalotnym uśmiechem.

Złapał podwiązkę i poczuł, że satyna zachowała jeszcze ciepło jej ciała oraz woń perfum. Gdy rozpoczęła następną partię, ścisnął wstążkę w palcach i trzymał, dopóki nie utraciła swego zapachu.

Owinął sobie podwiązkę wokół nadgarstka, po czym pochylił się nad stołem i zgrabnie umieścił cztery kule w łuzie. Piąta niespodziewanie zmieniła kierunek, i znowu była kolej Clare, która podeszła i stanęła tak blisko niego, że kiedy się pochyliła, dotknęła suknią jego bosych stóp. Mógł się przesunąć, ale oczywiście nie zrobił tego.

Kiedy ułożyła się do strzału, popatrzył z podziwem na jej krągłe pośladki, już wyciągnął rękę, by je pogłaskać, jednak zaraz się odsunął, nie chcąc popełnić straszliwego faux pas; dżentelmen nigdy nie przeszkadza przeciwnikowi w grze.

Umieściła bilę w łuzie, po czym zmieniła pozycję. Choć wydawało się, że uwaga Clare skupia się na stole, jednak za każdym razem, gdy mijała Nicholasa, muskała palcami u nogi jego bose stopy. Z napięciem w oczach śledził jej ruchy. Podniosła lewą nogę, przenosząc ciężar ciała na prawą stronę, po czym strzeliła. Po raz pierwszy zauważył, że ma śliczne stopy.

- Nicholas - powiedziała.

Zamrugał i spojrzał na nią.

- Pora, abyś coś zdjął - powiedziała cicho.

Pomyślawszy, że i na nią przyjdzie kolej, odpiął z nonszalancją guziki pod szyją po czym rozwiązał tasiemki i ściągnął przez głowę koszulę, mając pewność, że jego silne mięśnie zrobią na Clare odpowiednio duże wrażenie. Gdy tylko uwolnił się ze zwojów materiału, napotkał jej zaciekawione spojrzenie. Wprawdzie miał na sobie podkoszulek, lecz był on tak skąpy, że tylko w niewielkiej mierze zasłaniał jego smagłe ciało.

Przełknęła z trudem ślinę i szybko przeniosła wzrok na stół, lecz nie mogła skupić się na grze i ani jedna bila nie trafiła do celu.

Uradowany perspektywą wygranej, umieścił wszystkie kule w łuzie w niespełna minutę.

- Domyślam się, że teraz kolej na drugą podwiązkę? Obdarzyła go złośliwym uśmiechem.

- Zgadza się. - Usiadła na brzegu fotela, by wypełnić swe zobowiązanie, lecz tym razem nie mogła sobie poradzić z podwiązką. Po kilku próbach zerknęła na Nicholasa, marszcząc brwi. - Na wstążce zrobił się supeł i nie mogę jej rozwiązać. Mógłbyś mi pomóc?

Poczuł się jak pstrąg wyciągnięty z rzeki. Lada moment udusi się na brzegu, lecz wcale się tym nie przejął. Uklęknął przed nią i postawił sobie na udzie jej nagą stopę. Potem wolno prześlizgnął się dłońmi po jej nodze i dotknął zawiązanej nad kolanem podwiązki.

Wstążka była rzeczywiście mocno zasupłana, a jemu wydawało się, że ma palce z drewna, kiedy próbował ją rozwiązać. Udo Clare było ciepłe i jedwabiście gładkie, i kiedy dotykał jej nagiej skóry, drżała na całym ciele. Podobnie jak on.

Gdy udało mu się w końcu rozsupłać węzeł, jej suknia była podciągnięta prawie do połowy uda i oboje mieli przyśpieszony oddech. Zdjął podwiązkę i podał ją Clare.

- Proszę.

- Przywiążę ją do tamtej - powiedziała szybko. Podniósł rękę, żeby mogła okręcić podwiązkę wokół jego nadgarstka.

Ich spojrzenia spotkały się. Oczy Clare miały tak zmysłowy wyraz, że zastanawiał się, czy nie przyszła pora na pocałunek.

Podjęła jednak za niego tę decyzję, bo pochyliła się do przodu i pocałowała go namiętnie. jej gorące usta miały słodki smak miodu.

Siedział na piętach, lecz wyprostował się i ukląkł między jej udami. Objął ją w talii, przysuwając się do niej na tyle blisko, na ile pozwalała jej suknia. Głaskała go po włosach, przytulając się do niego coraz bardziej, aż nagle zsunęła się z fotela prosto w jego objęcia. Spleceni ramionami, zaśmiewali się z dziwacznej pozycji, w jakiej się znaleźli.

Kiedy śmiech ucichł, poczuł, że Clare ociera się o niego biodrami. Właśnie zamierzał drugi raz ją pocałować, kiedy podniosła głowę i zapytała:

- Jesteś gotów do dalszej gry?

Jego ręce zacisnęły się na jej ramionach.

- Jestem gotów do zupełnie innej gry.

- Nie chcesz zobaczyć, jak zakończy się ta? - spytała, obdarzając go takim uśmiechem, jakim Ewa oczarowała Adama.

Zaśmiał się chrapliwie i z trudem odsunął od niej. Clare nie tylko puściła wodze swym miłosnym fantazjom, lecz instynktownie zrozumiała, że oczekiwanie jeszcze bardziej rozpala zmysły. Podziwiał jej mądrość, ale nie miałby nic przeciwko temu, gdyby miała trochę mniej rozsądku.

Podniósł się, po czym pomógł jej wstać.

- Możemy zaczynać, jeśli pamiętasz, czyja teraz kolej.

- Chyba moja. - Roześmiała się.

Osoba, która rozpoczynała partię, na ogół ją wygrywała, i tak stało się tym razem. Podkoszulek był następną częścią garderoby, której Nicholas się pozbył.

Gdy ściągnął go przez głowę, jej palce zacisnęły się na kiju do bilarda. Nie odrywając wzroku od jego nagiego torsu, rzekła:

- Niedługo musimy kończyć tę grę, bo nie będziemy mieli co zdejmować.

- Bardzo niedługo - zgodził się wesoło.

Teraz on zaczynał. Po złym uderzeniu, w wyniku którego piłka odbiła się od bandy i nie trafiła do celu, przyszła kolej na Clare, która jednak też nie miała szczęścia. Jeszcze dwa razy zmieniali się przy stole, zanim Clare ostatecznie przegrała.

Obrzuciła go wyzywającym spojrzeniem.

- Znowu będę potrzebowała pomocy. Jak słusznie zauważyłeś, sama nie dam rady zdjąć takiej sukni.

- Z przyjemnością ci pomogę - powiedział zupełnie szczerze. Tył jej sukni zabezpieczał skomplikowany system haftek i wiązań. Dobrze, że miał doświadczenie w zdejmowaniu damom sukien, bo inaczej straciłby całą noc, zanim by go rozgryzł.

Kiedy uporał się z zapięciem, delikatnie zsunął suknię z jej ramion. Różowa tkanina sfałdowała się wokół łokci, odsłaniając jasnokremowe ramiona. Nie mogąc oprzeć się pokusie, pochylił się i pocałował ciemny puszek na jej karku.

Kiedy zadrżała, dysząc ciężko, przesunął ustami po najwrażliwszej części ucha, potem po szyi, a w końcu po delikatnej linii ramion. Jednocześnie zsunął z niej suknię, która opadła na podłogę wokół jej nagich stóp.

Zwróciła się do niego, ubrana tylko w halkę, gorset i koszulkę. Miała tak rozszerzone źrenice, że jej oczy wydawały się zupełnie ciemne. Myślał, że rzuci mu się w ramiona, lecz tylko dotknęła koniuszkiem języka dolnej wargi i powiedziała:

- Teraz ja zaczynam.

Włosy jej się rozplotły, więc wyjął z nich resztę szpilek. Błyszczące loki spłynęły jej na ramiona, po czym kręcąc się i wirując sięgnęły aż do bioder, gdy przymierzała się do strzału. Jedną po drugiej, umieściła pięć kul w łuzie, po czym straciła ostatni łatwy strzał, gdyż włosy opadły jej na oczy.

Nicholas wziął parę głębokich oddechów, by się uspokoić, i przystąpił do gry. Bardziej dzięki szczęściu niż umiejętnościom udało mu się wygrać tę partię.

- Pomóc ci przy zdejmowaniu halki? - spytał z nadzieją w głosie. Zaśmiała się i potrząsnęła głową.

- Nie, ale jeśli znowu wygrasz, będziesz musiał rozsznurować mi gorset. - Rozwiązała tasiemkę, która przytrzymywała halkę w talii, po czym ściągnęła ją przez głowę. Wykończony koronką atłas zatrzepotał nad jej głową.

Miała na sobie tylko przezroczystą koszulkę do kolan i krótki gorset. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Przyszło mu do głowy, że za każdym razem, kiedy był z kobietą tak skąpo ubraną jak Clare, kończył z nią w łóżku. Miał szczerą nadzieję, że teraz będzie podobnie.

Udało mu się umieścić pierwszą bilę w łuzie. Clare przypatrywała mu się z drugiego końca stołu. Kiedy ustawił się do drugiego strzału, położyła na bandzie splecione dłonie, po czym oparła się na nich całym ciałem. jej piersi były tak krągłe jak kule do bilarda; wydawało się, że za chwilę potoczą się po stole.

Nie mogąc skupić uwagi na grze, pchnął byle jak kulę i stracił strzał.

- Ty mała wiedźmo - rzekł ze śmiechem. - Uciekłaś się do niecnego podstępu.

Nie okazując skruchy, odparła:

- Nie przegrałabym poprzedniej partii, gdybyś nie rozpuścił mi włosów.

Z uśmiechem kotki, która dobrała się do śmietanki, wbiła do łuzy wszystkie bile, po czym wyprostowała się i poczekała, aż Nicholas zdejmie kolejną część garderoby.

Nie spuszczając z niej wzroku, rozpiął guziki i zrzucił z siebie spodnie; pozostał w płóciennych kalesonach sięgających mu do kolan. Gra zbliżała się do końca. Czuł, że będzie ostatnim kretynem, jeśli przegra, zanim Clare rozbierze się do koszulki.

Rozpoczęła następną partię i oddała trzy celne strzały, nim biała bila stoczyła się z wytartego skrawka sukna.

Teraz Nicholas miał szansę. Skoncentrowany jak rzadko, trafił dwa razy pod rząd. Bał się, że następne uderzenie będzie nieudane, jednak biała bila wystarczająco mocno uderzyła w trzecią kulę, by wbić ją do łuzy.

Zostały mu jeszcze trzy bile. Wytarł dokładnie ręce w leżącą z boku koszulę, po czym pochylił się nad stołem i umieścił czwartą kulę w łuzie. I w końcu, dając popis swoich umiejętności, jednym strzałem wbił obie bile do łuzy.

Starając się nie okazywać radości, niedbałym ruchem wrzucił jej niebieskie bile do poszczególnych łuz.

- Czas na gorset, Clarissimo.

Kołysząc lekko biodrami, podeszła do Nicholasa, po czym odwróciła się do niego plecami, by mógł rozsznurować jej gorset. Clare miała doskonałą figurę, więc nie musiała się ściskać długim gorsetem - nosiła wygodniejszy i krótszy, sięgający tylko do talii. Uszyty z białego muślinu pikowany pas nadawał smukłości jej sylwetce i podtrzymywał biust w najbardziej kuszącej pozycji.

Chociaż rozsznurował w życiu niejeden gorset, tym razem jego palce z trudem sobie radziły z przeciąganiem tasiemki przez dziurki. Prześwitująca koszulka, przez którą widział zarys jej nóg i bioder, nie ułatwiała mu zadania.

Kiedy rozluźnił gorset, wsunął ręce pod ramiona Clare i wziął jej piersi w dłonie. Poczuł przez cienką koszulkę, że natychmiast stwardniały jej sutki. Gdy dotknął ich kciukiem, wciągnęła powietrze i przycisnęła się do niego całym ciałem.

Już dłużej nie mógł się kontrolować. Objąwszy Clare w talii, porwał ją do góry i posadził na brzegu stołu, tak że ich twarze znalazły się na tym samym poziomie. Pocałował ją żarliwie, a ona odpowiedziała mu równie namiętnym pocałunkiem. Oszołomiony, przesunął się między jej nogi i zaczął pieścić uda, podciągając do góry koszulkę.

Wtedy ku swemu wielkiemu zdziwieniu poczuł, że ręką Clare zsuwa się po jego muskularnym torsie. O mało nie wyszedł z siebie, kiedy jej niecierpliwe palce wędrowały po jego rozpalonym ciele. Bez zastanowienia przewrócił ją na plecy, tak że cała leżała na stole. Gdy znalazł się nad nią, myślał tylko o tym, by zdjąć te resztki ubrania, które oddzielały ich od siebie.

- Przestań, Nicholas! - Podniosła głos. - Przestań natychmiast! Znieruchomiał, próbując zatrzymać rozpłomieniony wzrok na jej twarzy. Powiedział chrapliwie:

- O Chryste, Clarissimo, nie tym razem. - Jego ręka pięła się po jej udzie. - Pozwól, że ci pokażę...

Widać było, że miota nią burza uczuć, jednak jej głos brzmiał stanowczo.

- Wystarczy! Na dzisiaj dość pocałunków.

Był jak sparaliżowany - nie mógł jej pieścić, nie mógł jej zostawić. W grobowej ciszy wyraźnie słychać było bicie zegara w salonie. Raz, dwa, trzy...

Dwanaście. Triumfalnym tonem oznajmił:

- Północ. Już nowy dzień. Clarissimo, mogę znowu cię całować.

Pochylił się i przycisnął spragnione usta do jej piersi.

21

Clare musiała się zdobyć na najwyższy wysiłek, by powiedzieć Nicholasowi, żeby zostawił ją w spokoju, lecz jej opór osłabł, gdy poczuła na piersi jego rozpalone usta. Zaślepiona żądzą, przywarła do niego, nie pamiętając już nawet, dlaczego chciała, by przestał ją całować.

Nicholas ściągnął jej przez ramię koszulę i zaczął całować drugą pierś, nie osłoniętą już żadną tkaniną. Gorączkowo głaskała go po plecach, wczepiając się palcami w twarde mięśnie. Jego dłoń coraz szybciej zbliżała się do sekretnego miejsca między udami. Kiedy w końcu go dotknął, jęknęła i poruszyła gwałtownie głową, nie znajdując słów, którymi mogłaby wyrazić swe uniesienie.

Zręcznie pieścił wilgotne zagłębienie, coraz bardziej je rozszerzając. Potem poczuła gwałtowny silny nacisk, zwiększający się powoli, lecz nieubłaganie. Instynktownie wiedziała, że chce dać jej ciału pełnię zadowolenia, więc uniosła biodra i powitała go z radością.

Nagle przeszył ją tak straszny ból, że zapomniała o pożądaniu. Czuła się tak, jakby ją żywcem rozrywano. Chwyciła go gwałtownie za ramiona.

- Przestań!

Zesztywniał i popatrzył na nią nieprzytomnym wzrokiem. Twarde ostrze, które naciskało na nią, pulsowało groźnie, jakby chciało postawić na swoim i wbić się jeszcze głębiej.

Ból i panika zepchnęły na plan dalszy myśli o moralności i zemście, więc zaczęła go błagać.

- Proszę, nie rób tego więcej.

przez chwilę się wahał. Potem uniósł się na łokciach i zsunął się z niej, klnąc pod nosem.

poczuła ulgę, lecz natychmiast ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Dobry Boże, jak mogła do tego dopuścić? Przycisnęła rękę do ust, próbując stłumić uczucie wstydu, które nią owładnęło. „Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę”.

Wiedząc, że jest na skraju histerii, usiadła i obciągnęła koszulę, pragnąc zakryć swe nagie ciało. Nicholas przysiadł na podłodze; tak nisko opuścił głowę, że nie było widać jego twarzy. Drżał na całym ciele, tak samo jak ona.

Odwróciła wzrok, cierpiąc z poczucia winy tak bardzo, jak jeszcze przed chwilą cierpiała z bólu. Nawet w przypływie największego gniewu nie przewidziała takiego rozwoju wypadków. Chciała dać mu nauczkę, a nie zemścić się na nich obojgu.

Westchnąwszy głęboko, Nicholas zażartował z goryczą:

- Jak na inicjację pobożnej nauczycielki, to nie było najgorzej, ale do diabła, jesteś o wiele bardziej przekonująca w roli uwodzicielskiej dziwki.

Łzy, które próbowała powstrzymać, popłynęły jej z oczu i rozpłakała się spazmatycznie. Z nienawiścią do samej siebie, wymamrotała:

- Mów dalej. Jestem nie tylko dziwką, ale i oszustką, hipokrytką. Przez chwilę chciałam być kobietą upadłą, ale nawet do tego nie mam prawa! - Ukryła twarz w dłoniach. - Żałuję, że w ogóle się urodziłam.

Po długim milczeniu, rzekł oschle:

- Trochę przesadzasz. Co ojciec zrobiłby bez ciebie?

- Mój ojciec ledwo wiedział, że żyję. - Poczuła ucisk w gardle, jakby za karę, że powiedziała głośno coś, do czego nigdy nie przyznawała się przed sobą.

A Nicholas, niech go diabli wezmą, pojął znaczenie jej pełnego rozpaczy stwierdzenia. Bardziej opanowanym tonem spytał:

- Nie czułaś, że on cię kocha?

- Och, kochał mnie - powiedziała ponuro. - Był święty, więc kochał wszystkich. Miał czas, słowa współczucia i dobre rady dla każdego, kto go o to prosił. Ale ja nie mogłam prosić, więc dla mnie nigdy ich nie miał. - Opuściła głowę, nie będąc w stanie patrzeć na Nicholasa. - Ty jedyny mnie spytałeś, jak wyglądało życie ze świętym, więc powiem ci prawdę: to było prawdziwe piekło. Pierwszą rzeczą, jakiej nauczyłam się od matki, było to, że dla pastora służba Bogu jest ważniejsza od rodziny i że zawsze musimy stawiać tę służbę na pierwszym miejscu. Bardzo się starałam być taka, jak oczekiwał ojciec - religijna, pogodna, wielkoduszna; chciałam być tak dobrą chrześcijanką jak on i moja matka. Chyba wierzyłam, że jeśli ułatwię życie mojemu ojcu, będzie miał dla mnie więcej czasu. Ale nigdy go nie miał - Skrzywiła się. - Kiedy opowiedziałeś, jak ci pomógł po twoim przyjeździe do Aberdare, ukłuła mnie zazdrość, bo poświęcił ci więcej czasu i uwagi niż mnie. To niezbyt wielkodusznie z mojej strony, prawda?

- Każdy człowiek potrzebuje miłości rodzicielskiej. Chyba nigdy nie możemy się pogodzić z jej brakiem.

- Nie wiem, po co ci to opowiadam - powiedziała żałosnym tonem, wbijając sobie paznokcie w dłonie. - Twoja rodzina była jeszcze gorsza. Przynajmniej mój ojciec nigdy mnie nie sprzedał ani nie powiedział, że wolałby mieć inną dziewczynę za córkę. I kiedy sobie o tym przypominał, zawsze mi dziękował, że tak troskliwie nim się zajmuję.

- Łatwiej nienawidzić kogoś, kto cię otwarcie zdradzi - zauważył Nicholas. - Chyba więcej bólu i moralnego spustoszenia wyrządza nienawiść do szlachetnego świętego, który cię zdradza w bardziej wyrafinowany sposób - szczególnie wtedy, gdy cała społeczność zakłada, że ty też jesteś szlachetna i święta.

Rozumiał zbyt wiele. Ze złością otarła łzy.

- Lecz ja nie jestem świętą. Choć lubię dawać, chciałabym w zamian coś dostawać. Nigdy nie przestałam żałować, że niczego nie dostałam. Jestem chciwą egoistą i zasługuję na to, by mnie wyrzucono z Zioń Chapel.

- Dlaczego uważasz się za oszustkę? Popatrzyła na swe splecione dłonie.

- Założeniem mojej religii jest bezpośredni kontakt z Bogiem. Na początku, kiedy metodyści wyodrębnili się z Kościoła anglikańskiego, John Wesley osobiście przesłuchiwał ewentualnych członków swego ugrupowania, by mieć pewność, że ich przeżycia i wiara są prawdziwe. Gdybym ja musiała przez to przejść, nie zostałabym przyjęta, bo nigdy - ani razu - nie miałam poczucia boskiej obecności. Widziałam to u innych - czasami, gdy rozmawiałam z moim ojcem, przestawał mnie słuchać, patrzył w dal, oczy mu błyszczały, jakby wpadł w religijne uniesienie - Głos jej się załamał. - Tego też mu zazdrościłam. Kiedy byłam młodsza, codziennie godzinami się modliłam, prosząc Boga, by pozwolił mi choć przez chwilę poczuć tę duchową więź. Lecz choć mój umysł wierzył, serce było puste. Ironia losu polegała na tym, że inni dowiedzieli się o moich modlitwach i doszli do wniosku, że jestem głęboko religijna. Kiedy nie zgodziłam się zostać ich duchowym przywódcą, uznano to za dowód mojej niebywałej skromności. Powinnam wyznać im prawdę, lecz łatwiej było udawać osobę, za jaką mnie uważali. Tak długo odgrywałam tę rolę, że naprawdę uwierzyłam we własną szlachetność i świątobliwość. Dopiero kiedy ciebie poznałam, cały mój świat legł w gruzach. Wszystko okazało się fałszem, nic mi zostało. Nie ma mnie.

Dopóki jego palce nie przesunęły się po jej splątanych włosach, nie zdawała sobie sprawy, że wstał i przeszedł przez pokój.

- Dla mnie jesteś, Clare, nawet jeśli okazałaś się inną kobietą, niż dotąd sądziłaś. - Zaczął pieścić jej kark. - Upłynie trochę czasu, zanim zrozumiesz, kim naprawdę jesteś. To, co było, musisz zniszczyć, by zrobić miejsce dla czegoś nowego, a to bardzo bolesny proces. Chociaż w przyszłości będziesz dzięki temu szczęśliwsza, przykro mi, że ja wywołałem tę burzę. Wiem, że to brzmi niewiarygodnie, ale choć chciałem cię uwieść, nigdy nie chciałem cię zranić.

Oparła się policzkiem o jego rękę, myśląc, że prowadzą bardzo dziwną rozmowę. Jakby oboje zapomnieli o gniewie i z rezygnacją poddali się losowi.

- To nie twoja wina, Nicholas. Nie wyrządziłeś mi tak dużej krzywdy, jaką ja sama sobie wyrządziłam. I okropnie wstydzę się tego, co chciałam ci zrobić. - Spróbowała się uśmiechnąć. - Teraz rozumiem, dlaczego Bóg tylko sobie przyznał prawo do wymierzania kary. Kiedy człowiek szuka zemsty, wszystko zaczyna się źle układać.

- Między kobietą a mężczyzną często źle się układa - powiedział kwaśnym tonem. - Dziwne, że ród ludzki jakoś przetrwał. Życie w parach chyba jest łatwiejsze dla stworzeń, które nie myślą.

Może na tym polega jej problem - za dużo myśli. Westchnęła. - Nie wiem, dlaczego naopowiadałam o sobie tyle okropnych rzeczy. To chyba ekspiacja za grzechy.

Przytulił ją mocniej do siebie.

- W gruncie rzeczy, to mi pochlebia, że właśnie mnie postanowiłaś się zwierzyć. Clare, przestań się obwiniać - twoje grzechy są niewielkie. Popełniłaś je z głupoty, nie ze złej woli.

- Kobieta z moim wieku powinna być mądra.

Odszedł, lecz po chwili wrócił z marynarką, którą zarzucił jej na ramiona.

- Idź spać. Zrobię tu porządek. Nikt się nie dowie, co... prawie się stało.

Nawet teraz miało to dla niej znaczenie. Z pomocą Nicholasa zeszła ze stołu. Wciąż nie mogła zdobyć się na to, by spojrzeć mu w oczy, lecz z zadowoleniem stwierdziła, że założył spodnie. Im więcej barier ich dzieli, tym lepiej.

Wysunęła się z pokoju i bosymi stopami przeszła przez pogrążony we śnie dom. Księżyc w pełni rzucał wystarczająco dużo światła, by rozjaśnić jej drogę.

Dopiero kiedy dotarła do swojej sypialni, zobaczyła, że krwawi. Bała się, że za chwilę wybuchnie histerycznym śmiechem. Czy krew oznacza, że nie jest już dziewicą? Czy można być półdziewicą? Nicholas by wiedział, lecz trudno jej było sobie wyobrazić, że rozmawia z nim o tak intymnych sprawach, mimo że to on był odpowiedzialny za jej stan.

Przygotowując tampon, pomyślała, że byłaby to pełna ironia losu, gdyby została uwiedziona, a nie miała z tego żadnej przyjemności. Owinęła się kocem i usiadła skulona przy oknie. Była zbyt spięta, by mogła usnąć.

Niechętnie, jakby dotykała bolącego zęba, wróciła myślami do tych szalonych chwil, kiedy zaślepiało ją pożądanie. Zadrżała, czując, że znów ogarnia ją taka sama żądza, rozpalająca sekretne miejsca, które Nicholas w takim bólu pobudził do życia.

Po raz pierwszy w życiu naprawdę zrozumiała, jak to się dzieje, że człowiek ogarnięty namiętnością zapomina o honorze, poczuciu przyzwoitości i zdrowym rozsądku. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że utrata cnoty na stole bilardowym jest czymś śmiesznym i wulgarnym. Gdyby nie rozdzielił ich nagły, niespodziewany ból, byliby teraz kochankami.

Choć z półsłówek rzucanych przez zamężne kobiety Clare domyślała się, że utrata dziewictwa wiąże się z bólem, sądziła, że jest to niewielka dolegliwość, która szybko mija. Na pewno kobiety różnie znoszą cierpienie fizyczne. Czy powinna się cieszyć, że jest tak mało odporna na ból, bo dzięki temu nie popełniła całkowitego szaleństwa? Czy powinna tego żałować? Chyba byłaby bardziej szczęśliwa, gdyby nieodwołalnie straciła cnotę; z pewnością miałaby mniejszy zamęt w głowie.

Kiedy ból minął, a żądza wygasła, Clare zaczęła się zastanawiać, czy planując zemstę miała cichą nadzieję, że Nicholas pokona jej opór swą zniewalającą męskością. Gdyby mu się to udało, teraz spałaby spokojnie w jego łóżku i w jego ramionach. Byłaby grzesznicą, lecz szczęśliwą grzesznicą.

Spojrzała na obojętną twarz księżyca, który płynął spokojnie nad londyńskim rojowiskiem domów i ludzi. W zachodniej mitologii księżyc zawsze utożsamiany był z kobietą. Co Diana, bogini księżyca, zrobiłaby z Nicholasem? Clare uśmiechnęła się ponuro. Pewnie odrzuciłaby swój łuk i strzały i pociągnęła go na łoże z mchu.

Mocniej otuliła się kocem, myśląc, że bardzo jej brakuje poczucia pewności, które towarzyszyło jej dawnemu życiu. Co prawda w głębi duszy miała czasami wątpliwości, ale na ogół się nimi nie przejmowała. Potem związała się z Nicholasem i już niczego nie była pewna.

Lecz choć przyznała, że jest fałszywą i złą chrześcijanką, nie mogła całkowicie odrzucić nakazów moralnych. W głębi duszy wciąż wierzyła, że nie powinna zostać kochanką Nicholasa. Gdyby mu się oddała tylko po to, by zaspokoić własną żądzę, to wkrótce zaczęłaby sobą gardzić. I z czysto praktycznego punktu widzenia byłaby idiotką, gdyby straciła cnotę z mężczyzną, który nigdy jej nie pokocha ani się z nią nie ożeni.

Rola kochanki już chyba w ogóle nie wchodziła w grę. Mimo że Nicholas po nieudanej nocnej przygodzie był dla niej zadziwiająco miły, nie wyobrażała sobie, żeby chciał jeszcze z nią być. Więc może jednak osiągnie cel, który wcześniej sobie postawiła: zmusi go, by odesłał ją do domu.

Taki sukces wcale by jej nie uszczęśliwił.

Z westchnieniem odeszła od okna i położyła się do łóżka. Nie mogła zmienić katastrofalnego przebiegu wieczoru, a jeszcze było o wiele za wcześnie, żeby się zastanawiać nad tym, jaką kobietą teraz będzie, skoro nie ma już fasady, za którą mogłaby się schować. Musiała jednak nakłonić swój zmęczony umysł do znalezienia odpowiedzi na pytanie, jak rano spojrzy Nicholasowi w oczy.

Interesy zmusiły Nicholasa do wczesnego wyjścia z domu, co przyjął z ulgą. Trudno mu było uwierzyć, że tak niewiele czasu minęło, odkąd Clare wkroczyła jak burza w jego życie; tego, co przeżył w ciągu ostatnich paru tygodni, wystarczyłoby mu na parę lat, a nadal wszystko się komplikowało. Ich związek zmienił się wczorajszej nocy i nie miał pojęcia, co teraz nastąpi. Pragnął jej bardziej niż kiedykolwiek przedtem, ale gdy Clare się załamała, cierpiał tak samo jak ona.

Załatwił interesy i zastanawiał się przez chwilę, czy nie wstąpić do bardzo kosztownego, bardzo dyskretnego przybytku, w którym dziewczyny były piękne, namiętne i chętne do miłości. Natychmiast zrezygnował z tego pomysłu; kochając się z nieznajomą, nie stłumi swej namiętności do Clare, a później na pewno będzie czuł się bardziej samotny niż zaspokojony.

Jego dom znajdował się blisko Hyde Parku, po którym Clare często o tej porze spacerowała, więc postanowił przejechać przez park. Tego dnia było tak zimno i mokro, że niewiele osób wybrało się na spacer i wkrótce dostrzegł Clare, za którą podążała sumienna pokojówka.

Oddał lejce stangretowi i kazał mu jechać do domu, po czym ruchem dłoni odprawił pokojówkę. Kiedy zrównał się z Clare, popatrzyła na niego bez zdziwienia. Ubrana była w swój najmniej wyszukany strój, miała cienie pod oczami, lecz odzyskała już wewnętrzną równowagę.

- Masz prawdziwy talent do nieoczekiwanego pojawiania się i znikania - zauważyła. - Jak kot.

Wziął ją pod łokieć i poszli w kierunku małego stawu zwanego Serpentine.

- Cieszę się, że chcesz ze mną rozmawiać. Westchnęła i odwróciła wzrok.

- Nie mam powodu, by się na ciebie gniewać. To wszystko stało się wskutek mojego uporu i złej oceny sytuacji.

- Uważasz, że nie jesteś dobrą chrześcijanką, a obarczasz się winą.

Obróciła głowę i spojrzała na niego z oburzeniem.

- Przynajmniej mam sumienie, nie tak jak inni, których zaraz mogę ci wymienić.

Pogłaskał ją po ręce spoczywającej na jego ramieniu.

- Dobrze. Lubię, kiedy się na mnie złościsz. To bardziej normalne.

Niechętny uśmiech wykrzywił jej wargi.

- Jeśli sądzisz, że chęć trzaśnięcia cię w ucho też jest normalna, to uważaj, bo forma mi dopisuje.

Pierwsza zasada walki brzmi: nigdy nie dawaj po głowie komuś, kto jest osiem cali wyższy od ciebie. Mówi ci to doświadczony Cygan.

- Postaram się zapamiętać.

Doszli do stawu; nad brzegiem kaczki kłóciły się głośno, a dwóch małych chłopców puszczało stateczki pod czujnym okiem nianiek. Gdy zaczęli okrążać Serpentine, Nicholas ruchem głowy wskazał stateczki.

- Lucien mówi, że prawdopodobnie w czerwcu zostaną tu urządzone obchody zwycięstwa. Mówi się, że na tym stawie książę Regent zrekonstruuje przebieg bitwy pod Trafalgarem.

- Mówisz poważnie?

- Bóg mi świadkiem - zapewnił ją. - Ponadto mają się odbyć pokazy sztucznych ogni, parady i jarmark dla pospólstwa. Jeśli chcesz to wszystko obejrzeć, przywiozę cię do Londynu.

- Nie potrafię przewidzieć tego, co będzie za dwa miesiące. Z trudem mogę sobie wyobrazić, jak będzie wyglądał mój następny dzień. - Popatrzyła na niego; jej oczy były takie niebieskie. - To nie może tak dłużej trwać. Na pewno też tak uważasz.

Ściągnął usta.

- Dlaczego nie?

- Prowadzimy niebezpieczną grę - uwodzimy się, drażnimy nasze zmysły, doprowadzając się do granic wytrzymałości - powiedziała szorstko. - Jeśli nie przerwiemy tej gry, zniszczymy się nawzajem.

- Może masz rację - przyznał niechętnie. - Co proponujesz w zamian?

- Na pewno byłoby nam łatwiej, gdybyśmy wrócili do Penreith. Ogarnął go niepokój.

- Podtrzymuję to, co powiedziałem - rzekł chrapliwym głosem.

- Jeśli mnie opuścisz przed upływem trzech miesięcy, nie zrobię nic dla mieszkańców doliny.

Zatrzymała się i popatrzyła mu w oczy.

- Nie mogę pojąć, dlaczego tak ci zależy na mojej obecności. Myślałam, że chcesz załatwić sprawę kopalni, żeby zrobić na złość hrabiemu Michaelowi.

Sam siebie nie rozumiał, lecz cholernie dobrze wiedział, że nie chce, by go zostawiła Odruchowo podniósł rękę, chcąc dotknąć Clare i przekonać ją, by z nim została. Zmartwiała z przerażenia i cofnęła się lekko.

Żołądek podszedł mu do gardła; natychmiast opuścił rękę. Nie może doprowadzić do tego, by zaczęła się go bać. Tylko jedno rozwiązanie przychodziło mu do głowy, choć myślał o nim z niechęcią.

- Zrezygnuję z prawa do pocałunku. Dzięki temu będziemy mogli być razem bez popełniania szaleństw. Czyż nie zaproponowałaś tego wczoraj wieczorem, kiedy przystąpiliśmy do gry w bilard?

Zmarszczyła brwi.

- Teraz jeszcze mniej cię rozumiem. Wczoraj absolutnie nie chciałeś się na to zgodzić.

- Wtedy nie. Teraz tak. - Wziął ją pod ramię i poprowadził dalej. Czuł się nieco spokojniejszy, bo wydawało mu się, że osiągnął cel. - Chyba nie masz wątpliwości, że lubię twoje towarzystwo. Kiedy wrócę do Aberdare, może postaram się o psa, ale na razie ty musisz go zastąpić.

Uśmiechnęła się, twarz jej złagodniała.

- Skoro tak mi schlebiasz, jak mogę ci odmówić?

jej uśmiech sprawił mu radość. Ale gdy wrócili do Aberdare, uświadomił sobie ze smutkiem, że jeszcze tylko przez dwa miesiące ma okazję ją przekonywać, by z nim została, a nie może już grać na jej zmysłach.

Gdy książę Candoveru powrócił do domu, jego gość właśnie wyjeżdżał. Ukrywając niepokój, Rafe spytał:

- Czy za bardzo cię zaniedbywałem, Michael? Jego przyjaciel odparł z kamienną twarzą:

- Skądże znowu. Jednak nie mogę już tracić więcej czasu, leżąc tu jak jakiś inwalida; mam za dużo do zrobienia Nic mi nie jest, gorzej się czułem, kiedy wyrżnąłem głową w drzwi. - Przypomniawszy sobie o dobrych manierach, dodał: - Dzięki za gościnę.

- Może zrezygnujesz ze swojego mieszkania i przeniesiesz się do mnie. Miło by było mieć towarzystwo w tej cholernie wielkiej chałupie.

- Wyjeżdżam z Londynu. Już od dawna zaniedbuję interesy, najwyższa pora, bym osobiście ich dopilnował. Rafe poczuł, jak ciarki przeszły mu po plecach.

- Zamierzasz też odwiedzić kopalnię w Penreith?

Michael wziął od lokaja kapelusz i założył go na głowę; szerokie rondo rzucało mu cień na oczy.

- Szczerze mówiąc, tak.

Książę miał ochotę zakląć.

- Jedna wojna właśnie się skończyła. Mam nadzieję, że nie chcesz rozpocząć drugiej.

- Nikt nie ceni pokoju bardziej niż były żołnierz - odparł Michael; z jego obojętnej twarzy niczego nie można było wyczytać. - Dam ci znać, kiedy wrócę do Londynu.

Wyszedł przez frontowe drzwi, nie odwracając się za siebie.

22

Dla Morrisów niedziela była dniem, który poświęcali rodzinie i Bogu. Zazwyczaj po południowym posiłku szli na spacer. Marged czasami im towarzyszyła, lecz najczęściej zostawała w domu - szczerze mówiąc cieszyła się, że ma chwilę spokoju. Owen z kolei lubił mieć dzieci wyłącznie dla siebie. Bał się, że jeśli będzie poświęcał im mniej czasu, może stracić z nimi kontakt.

To był typowy walijski dzień, na przemian padał deszcz i świeciło słońce. Na prośbę starszego syna Owena, Trevora, poszli inną niż zazwyczaj drogą - w góry. Niewiele osób chodziło tędy, gdyż trakt prowadził przez ziemie należące do hrabiego Michaela Kenyona - Bryn Manor, gdzie goście nie byli mile widziani. Otoczona murem posiadłość bardzo różniła się od Aberdare, którą pokrywała szachownica dostępnych dla wszystkich ścieżek. Jednak Owen wiedział, że jeśli będą trzymali się z dala od kopalni, to nie spotka ich żadna przykrość, a droga była piękna, szczególnie wiosną.

Megan, jak prawdziwa mała dama, szła u boku ojca, natomiast chłopcy wybiegali to zostawili w tyle niczym banda uczniaków. Owen z radością patrzył, jak Huw figluje razem z jego własnymi synami. Odkąd chłopiec przestał pracować w kopalni, urósł ze trzy cale, przytył i nabrał zdrowych kolorów. Zdaniem Marged był zdolnym uczniem i miał taki sam zapał do nauki, jak i do jedzenia.

Gdy weszli na wijącą się w górę ścieżkę, Owen spytał Megan:

- Wkrótce są twoje urodziny. Masz jakiś wymarzony prezent? Zerknęła na ojca z ukosa.

- Chciałabym kotka.

Zmarszczył brwi.

- Mamy już kota.

- Ale ja chcę kotka - wyjaśniła. - Swojego własnego.

Stłumił uśmiech. Z małego kotka i tak wyrośnie duży kocur - ostrzegł ją - a jeśli go dostaniesz, będziesz musiała sama się nim zajmować. No, ale dziewczynka, która ma dziesięć lat, jest już prawie dorosła. Jeśli na pewno tego chcesz, porozmawiam z mamą. Gdyby miała coś przeciwko...

Megan przerwała mu piskiem radości.

- Mama powiedziała, że porozmawia z tobą, i jeśli się zgodzisz, to ona nie będzie się sprzeciwiała. Kotka Ethelwyn właśnie urodziła małe. Za dwa tygodnie będzie można je zabrać od matki.

Owen uśmiechnął się szeroko. Był bez szans. Nie potrafił Megan niczego odmówić, bo wyglądała zupełnie tak samo jak jej matka.

Jego radość zamącił Trevor, który wybiegł nagle z lasu.

- Tato, chodź szybko, chodzi o Huwa! - krzyknął, z trudem łapiąc powietrze. - Poszedł zebrać narcyze dla mamy, a po chwili przyleciał taki przerażony, jakby diabła zobaczył. Spytałem go, co się stało, ale on tylko płacze i nie chce nic powiedzieć.

Owen przyśpieszył kroku. Po kilku minutach marszu przez las, dotarli do dwóch pozostałych chłopców. Huw łkał histerycznie, przyciskając narcyze do piersi. Młodszy syn Owena, David, głaskał go po ramieniu, lecz na nic się to nie zdało, więc na widok ojca odetchnął z ulgą.

Owen wziął Huwa w ramiona i pocieszał, jak umiał. Mimo że chłopiec trochę zmężniał, wciąż był tylko małym dzieckiem. Kiedy przestał wreszcie płakać, Owen spytał:

- Co się stało, chłopcze? Huw otarł oczy brudną pięścią.

- Widziałam... widziałem wrota piekieł, wujku.

Choć Owen zadawał mu cierpliwie dalsze pytania, nie mógł uzyskać jasnej odpowiedzi. W końcu powiedział:

- Trevor, zabierz Davida i Megan do domu. Huw pokaże mi, co zobaczył.

Trevor posłusznie poprowadził młodsze rodzeństwo w kierunku ścieżki. Huw sprawiał wrażenie bardzo nieszczęśliwego, lecz kiedy Owen wziął go za rękę, poszedł z nim dość chętnie, Zagłębiali się w las, dopóki nie doszli do rozpadającego się muru. Huw puścił rękę Owena i przedarł się na czworakach przez szparę w murze.

Owen zmarszczył brwi.

- To teren prywatny, posiadłość Kenyona. Nie powinieneś tu wchodzić.

- Zobaczyłem narcyze i chciałem je zerwać, by zanieść cioci Marged - niespokojnym głosem powiedział Huw. - Nie zrobiłem nic złego.

Wiedząc, że Huw powinien dokładnie obejrzeć to, czego tak się przestraszył, bo w przeciwnym razie będą śniły mu się koszmary, Owen przecisnął się wąską szparą w murze. Po drugiej stronie była grań, na szczycie której kwitło mnóstwo narcyzów. Mimo że zbocze porastał dość gęsty las, konary drzew były jeszcze nagie i można było zobaczyć dym unoszący się z drugiej strony zbocza.

Z wyrazem zaniepokojenia na twarzy Huw obejrzał się za siebie i położył palec na ustach. Potem przykucnął i zbliżył się ukradkiem do szczytu, z którego widać było niewielkie wgłębienie terenu. Kiedy schronili się za krzewem, Owen objął Huwa i spojrzał w dół, by zobaczyć, co tak przestraszyło chłopca.

Bramami piekła okazała się stara chata, którą postawiono na zboczu. Gdy padało na nią słońce, wydobywający się z komina dym płonął czerwienią, co tłumaczyło dziwne skojarzenia Huwa.

- Widzisz, chłopcze, jak słońce oświetla od tyłu dym? - rzekł Owen. - To tylko chatka leśnika.

Huw nic nie powiedział, ale trochę się uspokoił. Jednak Owen, zamiast odejść, z ciekawością przyglądał się chatce. Dziwne, że rozpalono taki duży ogień w tak ciepły dzień.

W końcu dym przestał lecieć, a po paru minutach drzwi się otworzyły. Gdy pojawiło się w nich dwóch ubranych na czarno mężczyzn, Huw ukrył twarz na piersi Owena.

- Diabły - wyszeptał.

Ale byli to tylko George Madoc i ojciec Huwa, Nye Wilkins. Owen wytężył wzrok. Gdyby Huw zobaczył niespodziewanie swego przerażającego rodzica, mógłby tym bardziej uwierzyć, że widział piekło.

Madoc zamknął drzwi na klucz i obaj mężczyźni zaczęli się oddalać. Czekając, aż znikną mu z oczu, Owen zastanawiał się nad tym, co przed chwilą zobaczył. Madoc, jako pracownik hrabiego Michaela, miał pełne prawo tu przebywać; dom Madoca znajdował się na ziemi należącej do Kenyona, bliżej wioski. Lecz jego wizyta w prymitywnej, ukrytej w górach chatce była dziwna. I co robił tutaj Nye Wilkins? W kopalni był ulubieńcem Madoca, lecz to była niedziela. Wydawało się nieprawdopodobne, by spotkali się w celach towarzyskich; Madoc zbyt dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że ma o wiele wyższą pozycję społeczną.

Kiedy mężczyźni zniknęli z pola widzenia, Owen powiedział do Huwa:

- Poczekaj tutaj, pójdę się rozejrzeć.

Zszedł ostrożnie do chatki i zajrzał przez jedno z małych okien. W środku znajdował się duży piec; widział kiedyś podobny w pobliżu Swansea - wypalano w nim naczynia z gliny, lecz trudno mu było wyobrazić sobie, by Madoc interesował się garncarstwem. Przyjrzał się uważnie narzędziom i przyborom rozłożonym na drewnianym stole. Niektóre z nich rozpoznał, inne widział po raz pierwszy w życiu.

Wracając z Huwem do wioski, cały czas rozmyślał. Może ma bujną wyobraźnię i nie trafił na nic ważnego, ale gdy tylko Nicholas wróci z Londynu, opowie mu o tajemniczej chatce.

Clare doszła do wniosku, że odkąd Nicholas przestał ją całować i wystawiać na ciągłe niebezpieczeństwo, jej życie stało się o wiele prostsze i spokojniejsze. Ale i mniej przyjemne. Brakowało jej nie tylko kontaktu fizycznego z Nicholasem, lecz również poufałych stosunków, które ich przedtem łączyły. Teraz nigdy jej nie dotykał, chyba że okoliczności tego wymagały - na przykład kiedy pomagał jej wysiąść z karety. Wprawdzie wciąż dobrze im się ze sobą rozmawiało, ale jednak nie był już taki żywiołowy i otwarty. W drodze powrotnej do Aberdare częściej jechał na koniu, niż siedział w powozie razem z Clare i Polly. Oszczędziło jej to niepokoju, jaki odczuwała, mając go obok siebie, lecz podróż do domu wydawała się jej o wiele dłuższa niż jazda do Londynu.

Clare ogarnęły dziwne uczucia, kiedy wjechali w dolinę. Wróciła do domu, do miejsca, które znała najlepiej na całym świecie. A mimo to czuła, że nie jest już tą samą kobietą, jaką była przed wyjazdem. Zmieniła się i dom nigdy już nie będzie taki sam jak kiedyś.

Po przybyciu do Aberdare najpierw spotkała się z Rhysem Willimsem. Powiedziała mu, jakie zakupy poczyniła i podała przewidywany termin ich dostawy, po czym spytała szorstko:

- Czy jakieś służące odeszły, bo nie chciały pracować dla zdeprawowanej, niemoralnej kobiety?

Po chwili wahania odparł:

- Dwie. Tegwen Elias i Bronwyn Jones. Bronwyn nie chciała odchodzić, ale matka jej kazała.

Mogło być gorzej; moralność była poważną sprawą w dolinie.

- Przewidujesz jeszcze jakieś problemy? - spytała:

- Raczej nie. Bez trudu mogłem przyjąć dwie inne pokojówki, ale pomyślałem, że pani będzie wolała sama to zrobić po powrocie.

- Uśmiechnął się złośliwie. - Dobra praca jest w cenie. Niewiele osób ją porzuca z powodu jakichś plotek. Ja też bym tego nie zrobił.

Pragmatyków miała po swojej stronie. Zastanawiała się, czy go zapytać, co myśli o jej zachowaniu, lecz doszła do wniosku, że woli tego nie wiedzieć.

Następnego dnia zapoznała się dokładnie z pracami, jakie wykonano podczas jej nieobecności. Rhys Williams i pozostali służący świetnie się spisali. Wszystkie pokoje na dole lśniły czystością; wyniesiono z nich część mebli, dzięki czemu stały się bardziej przestronne i przytulne. Gdy je odmaluje, wytapetuje, da nowe, sprowadzone z Londynu zasłony i obicia, będzie tu naprawdę ślicznie.

Mimo że prace w domu szły dobrze, z każdą godziną była coraz bardziej zdenerwowana. Tego wieczoru przypadało spotkanie jej grupy i nie wiedziała, jak zostanie przyjęta. Przy kolacji Nicholas zauważył, że jest w złym nastroju; spytał, czy coś się stało. Kiedy mu wyjaśniła, powiedział:

- Chętnie poszedłbym z tobą, lecz obawiam się, że tylko przysporzyłbym ci kłopotów. Pewnie nie bierzesz pod uwagę możliwości pozostania w domu?

Potrząsnęła głową.

- To byłoby tchórzostwo. Co gorsza, moi przyjaciele mogliby dojść do wniosku, że uważam się za lepszą od nich, skoro zadaje się z arystokracją. - Twarz jej się ściągnęła. - Jeśli poproszą, bym wyszła, przynajmniej będę wiedziała, na czym stoję.

Po kolacji Clare poszła na górę i przebrała się w swoją starą suknię, którą mogła założyć bez niczyjej pomocy. Członkowie grupy byli jej najbliższymi przyjaciółmi, ludźmi, którzy najprędzej powinni jej uwierzyć. Jednak w głębi duszy czuła, że zasługuje na to by ją wyrzucić z zebrania. Choć może z medycznego punktu widzenia jest jeszcze dziewicą, to bez wątpienia zachowała się nieprzyzwoicie. A co najgorsze, wcale tego nie żałowała. Była zdezorientowana i nieszczęśliwa, ale nie miała wyrzutów sumienia.

Wsiadła do swego dwukołowego powoziku i pojechała do domu Morrisów, do którego przybyła na chwilę przed rozpoczęciem spotkania. Kiedy weszła do środka, cisza zaległa pokój i jedenaście par oczu skierowało się w jej stronę. Marged przerwała milczenie, podchodząc do niej i obejmując ją serdecznie.

- Clare, tak się cieszę, że cię widzę. Mogłabyś kiedyś wpaść do szkoły? Dzieci za tobą tęsknią. - Uśmiechnęła się. - Nie mogą się też doczekać, żeby zobaczyć pingwiny hrabiego Aberdare.

Clare ucieszyła się z miłego przyjęcia, które jednak nie oznaczało, że reszta grupy podziela sympatię jej przyjaciółki. Rozejrzała się po pokoju, uśmiechając się nieśmiało. Kilka osób odpowiedziało jej uśmiechem, a młody Hugh Lloyd puścił do niej oczko. Na samym końcu spojrzała na Edith Wickes, bo od niej spodziewała się usłyszeć słowa potępienia.

- Czy wciąż jestem tu mile widziana? Edith cmoknęła.

- Masz bardzo złą opinię, moje dziecko. Połowa mieszkańców doliny uważa, że źle się prowadzisz.

- Nie jestem kochanką hrabiego Aberdare - rzekła, ciesząc się w duchu, że nie musi kłamać.

- Cóż, mam nadzieję, że nie jesteś - wesoło powiedziała Edith. - Ale niektórzy tak właśnie myślą, na przykład pani Elias. - Prychnęła. - Kiedy przyjdzie dzień Sądu Ostatecznego i Pan zacznie oddzielać ludzi dobrych od złych, to niewiele chwalebnych uczynków będzie mógł zapisać na jej konto. Powiedziała, że nie raczysz przyjść na nasze spotkanie, bo jesteś teraz wielką panią, ale ja wiedziałam lepiej.

Clare odetchnęła z ulgą i pochyliła się, by uściskać Edith.

- Niech cię Bóg błogosławi za tę wiarę we mnie. Przyznaję, że moje zachowanie pozostawia wiele do życzenia, ale nie zrobiłam nic strasznego. Jak ci idzie nauczanie w szkółce niedzielnej?

Jako przywódca duchowy grupy Owen udzielił im lekkiej reprymendy.

- Drogie panie, później sobie porozmawiacie, już najwyższa pora rozpocząć nasze spotkanie. Zaśpiewajmy pieśń na cześć Pana.

Clare z radością włączyła się w tak dobrze znaną ceremonię śpiewów, modlitw i dyskusji. Kiedy przyszła kolej na jej zwierzenia, stwierdziła krótko, że życie w Londynie jest bardzo nerwowe i pełne pokus, i ze dobrze być w domu.

Po spotkaniu wszyscy zostali, żeby napić się herbaty, zjeść ciasteczka i porozmawiać z Clare o jej podróży. Uraczyła ich opowieściami o Tower, o mechanicznych potworach i o wizycie w kaplicy w Foundry, do której uczęszczał John Wesley, po czym wstała z żalem.

- Muszę już iść.

Kiedy wszyscy się rozeszli, Owen rzekł:

- Odwiozę cię do Aberdare, Clare. Nie chcę, żebyś sama jechała taki kawał.

Spojrzała na niego z zaciekawieniem, bo okolica była bardzo spokojna, lecz ochoczo przyjęła jego propozycję. Kiedy jechali jej ' powozikiem, wyznał, że chce porozmawiać z Nicholasem. To nic ważnego, ale może jego lordowska mość zainteresuje się tym, co I ma mu do powiedzenia.

Słysząc, że drzwi frontowe się otwierają, Nicholas wyszedł do hallu, jakby czekał na powrót Clare. Zobaczywszy Owena, uśmiechnął się od ucha do ucha i serdecznie uścisnął mu dłoń.

- Co za zbieg okoliczności. Chciałem ci zadać parę pytań, na które, mam nadzieję, znasz odpowiedź.

- Ja też mam do ciebie parę pytań - odparł Owen.

- Mam wyjść czy zostać? - spytała Clare.

- Zostać - odparł Nicholas, wprowadzając ich do biblioteki. - Mów pierwszy, Owen.

Usadowiwszy się w głębokim skórzanym fotelu, Owen powiedział:

- Może to bez znaczenia, ale parę dni temu widziałem coś dziwnego. - Opisał chatę, którą razem z Huwem znaleźli na terenie posiadłości Kenyona.

- Ciekawe. Domyślasz się, o co tu może chodzić? - spytał Nicholas.

- Gdybym miał zgadywać, to powiedziałbym, że w chacie wytapia się szlachetne metale - rzekł wolno Owen. - Może złoto, ale prawdopodobnie srebro.

- To możliwe? - zdziwił się Nicholas. - Wiem, że od czasu do czasu znajduje się kruszce złota i srebra w Walii, ale nigdy dużo i nigdy w tej okolicy.

Czasami samorodki srebra znajduje się w bryłkach - wyjaśnił Owen. - Kiedyś widziałem próbkę takiego srebra, które znaleziono w pobliżu Ebbw Vale. Było tak czyste, że można by je stopić i odlać z niego wlewki w zwyczajnym piecu, takim jak ten, który stoi w chacie. Nie sądzę, by samorodki srebra można było znaleźć w warstwach węgla, ale pamiętacie ten zamknięty szyb, o którym powiedziałem, że węgiel się skończył, bo zmieniła się struktura skał? Może właśnie w tych skałach jest srebro.

Nicholas w zamyśleniu zmarszczył brwi.

- Więc pewnie Wilkins odkrył srebro i poszedł z tym do Madoca. Jeśli metal występuje w małych złożach i jest czysty, to można go niezauważenie wynieść z kopalni. Posiadłość Kenyona jest idealnym miejscem na potajemne przetapianie kruszcu, bo hrabia Michael w ogóle tu nie przebywa, a Madoc ma nadzór nad wszystkim.

- Dlaczego Wilkins miałby z tym iść do Madoca, zamiast zatrzymać drogocenne znalezisko dla siebie? - spytała Clare.

- Nye Wilkins nie jest wystarczająco mądry, żeby wytapiać i sprzedawać srebro bez pomocy tak doświadczonego partnera jak Madoc - odparł Owen. - Jeśli nasze przypuszczenia są słuszne, mogą na tym robić niezłe pieniądze.

- Właśnie tego szukamy! - Clare aż podskoczyła na fotelu z podekscytowania. - Zgodnie z umową dzierżawną hrabia Michael ma prawo do wydobywania jedynie węgla, a nie wszystkich minerałów. Skoro Madoc i Wilkins wynoszą z kopalni srebro albo jakiś inny cenny kruszec, masz podstawy do zerwania umowy. Nawet gdyby hrabia Michael nie miał pojęcia o tym, co robią jego pracownicy, i tak jego spółka zostanie ukarana za przywłaszczanie sobie twojej własności.

Zapadła chwila ciszy. Potem Nicholas wydał okrzyk radości, zerwał się z fotela i chwycił Clare w ramiona, by ją pocałować. W ostatniej chwili przypomniał sobie, że ma to być przyjacielski Pocałunek.

Zwracając się do Owena, rzekł:

- Widziałem się z hrabia Michaelem Kenyonem w Londynie. Był na wojnie i dlatego zaniedbał interesy. Jednak zdecydowanie odmówił wprowadzenia jakichkolwiek zmian w kopalni, więc próbowaliśmy znaleźć jakiś sposób, by zerwać umowę. I teraz, dzięki Bogu, mamy dobry pretekst. Twoja to zasługa i Huwa.

Owen uśmiechnął.

- Masz rację, Bóg nam dopomógł. Trudno uwierzyć, by przez zupełny przypadek Huw znalazł drogę do chaty, a potem mnie tam zaprowadził.

Nicholas uchylił się od dyskusji na tematy teologiczne.

- Na razie, to wszystko są spekulacje - powiedział. Potrzebny nam niezbity dowód. Mógłbyś jeszcze raz zabrać mnie do kopalni? Jeśli obaj zaświadczymy, że widzieliśmy nielegalnie eksploatowany pokład, pójdę do sądu i zaniknę kopalnię, a potem otworzę własną.

Owen zmarszczył brwi.

- Zejście do kopalni nie będzie łatwe. Kiedy Madoc zabronił ci wchodzić na teren posiadłości Kenyona, rozkazał, by go natychmiast informowano, gdybyś znowu się tam pojawił. Dozorca nadszybia to porządny facet, ale za nic w świecie nie sprzeciwi się Madocowi.

- A gdybyśmy zeszli nocą? Pod ziemią i tak jest ciemno.

- Po twojej wizycie Madoc kazał otoczyć płotem teren kopalni i w nocy pilnuje jej strażnik z psem. Może jakoś udałoby nam się przejść, ale nie ma mowy, byśmy uruchomili kołowrót konny i zjechali na dół, tak by nikt nas nie zauważył. Wszyscy sądzimy, że Madoc zwariował, podejmując takie środki ostrożności. - Owen wzruszył ramionami. - Rzecz jasna, nigdy nie uważaliśmy, że jest normalny.

Clare namyślała się chwilę: - Z tego co mówisz, wynika, że nie można dostać się do kopalni głównym wejściem - powiedziała. A co z szybem Bychana? Tym, którego teraz używa się głównie do wentylacji kopalni.

Oczy Owena rozszerzyły się z podziwu. - Ależ ty masz pamięć, dziewczyno. Na śmierć zapomniałem o szybie Bychana.

- Można z niego skorzystać? - spytał Nicholas.

- Przypuszczam, że tak - z zadumą powiedział Owen. - Jest bardzo wąski, lecz zainstalowano tam wiadro, w którym można się spuścić na dół, a potem wjechać na górę. Całe urządzenie obsługuje robotnik z kucykiem, więc będzie nam potrzebny jeszcze tylko jeden człowiek do pomocy. Poza tym, szyb biegnie niedaleko zamkniętego tunelu, toteż nie będziesz musiał długo chodzić podziemnymi korytarzami i ryzykować, że ktoś cię zobaczy. To się da zrobić.

Możemy się umówić za cztery dni od dzisiejszego wieczoru? Potrzebuję trochę czasu, żeby mój adwokat zbadał tę sytuację pod względem prawnym - powiedział Nicholas. - Przed zejściem do kopalni chciałbym także przyjrzeć się dokładniej tej chacie. Jeśli wytapia się tam srebro, to koło pieca albo na narzędziach muszą być jakieś ślady. Może uda nam się coś znaleźć. Owen kiwnął głową.

- Niech będzie za cztery dni. Będę miał wystarczająco dużo czasu, by sprawdzić, czy lina i kubeł są w dobrym stanie. - Zmarkotniał. - Im szybciej się coś zrobi, tym lepiej. Od dwóch tygodni mamy coraz więcej problemów z gazem, poza tym trzy razy zawalił się tunel, bo podpory nie wytrzymały. Nikt nie zginął od tamtego dnia, kiedy byłeś na dole, ale czuję przez skórę, że niedługo dojdzie do jakiejś katastrofy.

- Od dzisiaj za tydzień kopalnia będzie w moich rękach i wprowadzę wszystkie konieczne zmiany - z ogromną pewnością siebie stwierdził Nicholas. Cygański instynkt podpowiadał mu, że znalazł sposób, by odebrać hrabiemu Michaelowi kontrolę nad tym terenem. A jeśli Michaelowi to się nie spodoba, tym gorzej dla niego.

23

George Madoc nie miał czasu, by przygotować się do wizyty swego chlebodawcy. Hrabia Michael Kenyon wkroczył po prostu do jego biura, nie pozwalając się nawet zapowiedzieć.

Madoc nie rozpoznał w wychudzonym, miotającym bezlitosne spojrzenia przybyszu młodego wytwornego arystokraty, który zatrudnił go cztery lata temu. Jednak kiedy nieznajomy przemówił, jego tubalny głos nie pozostawiał żadnych złudzeń.

- Przepraszam, że nie powiadomiłem pana o swoim przyjeździe, ale postanowiłem odwiedzić Penreith pod wpływem impulsu.

Madoc zerwał się na równe nogi i uścisnął wyciągniętą dłoń.

- Hrabia Michael, co za niespodzianka - wyjąkał. - Nie wiedziałem, że jest pan w Anglii.

- Zostałem odesłany na rekonwalescencję parę miesięcy temu. A skoro wojna się skończyła, to nie wracam już do wojska. Postanowiłem zająć się interesami. - Nie czekając na zaproszenie, hrabia Michael usiadł. - Na początek chciałbym przejrzeć księgi rachunkowe za ostatnie cztery lata.

- Czy jest pan niezadowolony z mojej pracy? - chłodnym tonem spytał Madoc, starając się, by w jego głosie zabrzmiało oburzenie, a nie strach.

- Skądże znowu. Wypracował pan całkiem ładne zyski. Po prostu chcę sobie przypomnieć wszystkie operacje finansowe. - Jego lordowska mość zaśmiał się głucho. - Po latach spędzonych w armii muszę od nowa uczyć się życia w cywilizowanym świecie.

- Oczywiście. - Madoc myślał szybko. - Wcześniejsze księgi mam w domu. Przyniosę je i wyślę panu wszystkie razem. Zatrzymał się pan w gospodzie?

- Nie, zamieszkam w Bryn Manor. Właśnie tam jechałem, ale postanowiłem zatrzymać się i porozmawiać z panem.

- Wrócił pan na dobre? Kenyon wzruszył ramionami.

- Nie wiem, jak długo tu zostanę. Nie śpieszy mi się z wyjazdem. Wiosną w Walii jest bardzo ładnie.

- Może napiłby się pan herbaty albo czegoś mocniejszego?

- Nie, dziękuję. - Hrabia Michael wstał i nerwowym krokiem zaczął przemierzać biuro. - Czy hrabia Aberdare sprawiał panu jakieś kłopoty?

- Trochę tak - odparł Madoc szczerze zdziwiony. - Skąd pan wie?

- Widziałem się z nim w Londynie i zrobił mi wykład na temat bezpieczeństwa pracy w kopalni - oschłym tonem rzekł Kenyon. - Byłem odmiennego zdania, doszło do dość ostrej wymiany poglądów, a nawet do użycia siły.

Madoc żachnął się.

- Hrabia chyba nie zdaje sobie sprawy z tego, że praca w kopalni zawsze była niebezpieczna.

- Właśnie to mu powiedziałem. - Kenyon odwrócił się; miał zacięty wyraz twarzy. - Czy wszedł na teren mojej posiadłości?

- Raz. Kazałem mu ją opuścić i postawiłem wartownika, by pilnował kopalni nocą. Więcej się nie pokazał.

- Świetnie. Gdyby Aberdare wrócił, oczekuję, że podejmie pan wszelkie konieczne środki, by więcej się to nie powtórzyło.

Madocowi błysnęła pewna myśl.

- Szczerze mówiąc, nawet kiedy zachowywał się zupełnie skandalicznie, trochę się bałem zabronić mu wstępu na teren kopalni, bo przecież jest pańskim przyjacielem.

- Był. To już zamknięty rozdział - powiedział hrabia Michael; jego głos był lodowaty jak zimowy wiatr. - Aberdare zrobił już wystarczająco dużo złego. Nie pozwolę mu zniszczyć mojej firmy. Gdyby znowu próbował narobić jakichś kłopotów, proszę mnie o tym natychmiast powiadomić.

- Oczywiście, sir. Przyślę panu księgi jutro rano.

Kiwnąwszy głową, hrabia Michael wyszedł z biura i zamknął za sobą drzwi.

Madoc opadł na fotel, po czym wyciągnął z szuflady biurka butelkę whiskey i drżącymi rękami napełnił szklaneczkę. Hrabia Michael Kenyon zawsze był niepokojąco przenikliwy, lecz teraz stał się wręcz groźny. Dlaczego ten drań nie zginął podczas wojny?

Madoc pogratulował sobie w duchu, że był na tyle mądry, by prowadzić na bieżąco fałszywe księgi rachunkowe. Jeszcze je przejrzy wieczorem, ale nic nie powinno wzbudzić niepokoju jego cholernej lordowskiej mości. W końcu kopalnia przynosiła uczciwe zyski. Nie tak duże, jak powinna, ale z ksiąg nie można się zorientować, że Madoc przywłaszczył sobie znaczną sumę pieniędzy.

Tak czy inaczej, powrót hrabiego Michaela to prawdziwa katastrofa, Kiedy kupił kopalnię, z początku poświęcał jej każdą wolną chwilę; ten facet miał okropny zwyczaj pojawiania się w najbardziej nieoczekiwanym miejscu. Na dodatek był niewiarygodnie spostrzegawczy. Teraz też może zauważyć dysproporcję między sumą pieniędzy, jaką rzekomo wydano na obudowanie drewnem kopalnianych tuneli, a ich obecnym stanem. Może także trafić na ślad ubocznego źródła dochodów Madoca. Na jakiś czas trzeba będzie zamknąć interes.

Kiedy whiskey pomogła mu uspokoić nerwy, usiadł wygodnie w fotelu i z nachmurzoną miną oddał się rozmyślaniom. Był synem sklepikarza ze Swansea i wszystko w życiu zdobył ciężką pracą. Przez cztery lata zarządzał kopalnią z takim oddaniem, jakby była jego własnością i niech go diabli wezmą jeśli teraz będzie potulnie przyjmował polecenia od jakiegoś wydelikaconego arystokraty.

Na nieszczęście ten wydelikacony arystokrata był właścicielem kopalni. Przez jakiś czas Madoc będzie musiał udawać posłusznego sługę. Przy odrobinie szczęścia, Kenyon wkrótce się znudzi i opuści dolinę, no i wszystko wróci do normy. A jeśli nie wyjedzie...

Madoc nie zawracał sobie głowy rozwijaniem tej myśli. Ponownie napełnił szklaneczkę whiskey i zaczął się zastanawiać, co może zrobić, by polepszyć swoją sytuację. Pierwszy pomysł, jaki przyszedł mu do głowy, był prosty, ale miał nikłe szanse powodzenia. Jeśli nie uda mu się go zrealizować, spróbuje uknuć bardziej skomplikowaną intrygę, której przeprowadzenie będzie wymagało pomocy kilku ludzi. Zawsze jest ryzyko; jednak, gdy zajdzie taka konieczność, znajdzie paru łotrów, którzy zrobią to, co im każe, a potem będą trzymali język za zębami.

Wypił ostatni łyk whiskey i na twarzy wykwitł mu nieprzyjemny uśmiech. Chociaż gniew był jego pierwszą reakcją na powrót hrabiego Michaela, im dłużej się nad tym zastanawiał, tym wyraźniej widział, że jest szansa, by dostał to, co mu się należy. Jest mądrzejszy niż Aberdare czy Michael Kenyon, i pracuje ciężej od nich. Skoro ci dwaj są tylko słabymi głupcami, nadeszła pora, by George Madoc stał się najpotężniejszym człowiekiem w dolinie.

Widząc, że malutka Olwen Llyod goni zdenerwowanego pingwina, Clare zatrzymała dziecko.

- Nie strasz tego biednego stworzenia, Olwen. Pomyśl, jaki musi być przerażony, kiedy widzi wokół siebie tyle nieznanych osób.

Właściwie pingwiny bardzo dobrze znosiły ten najazd. Gdy ptak zobaczył, że dziecko już za nim nie biegnie, przestał uciekać - a raczej kołysać się na boki jak kaczka - i zajął się dziobaniem trawy. Olwen pochyliła się i podniosła z ziemi białe pióro, po czym spojrzała z ciekawością na pingwina.

- Nie zrobię mu krzywdy, panno Morgan - obiecała. Zauważywszy, że Olwen ściska w dłoni garść czarnych i białych piór, Clare spytała:

- Chcesz je zabrać do domu i pokazać braciszkowi? Dziecko odparło poważnie:

- Jeśli zbiorę wystarczająco dużo piór, to może sama zrobię sobie pingwina.

Clare uśmiechnęła się.

- Chyba taką laleczkę, bo tylko mama i tata pingwiny mogą zrobić prawdziwego pingwinka.

Olwen prychnęła.

- Jeszcze zobaczymy.

Gdy dziewczynka poszła zbierać pióra, Clare roześmiała się i popatrzyła z radością na tłum ożywionych dzieci. Piknik z pingwinami świetnie się udał.

W dzień po spotkaniu ze swoją grupą Clare powiedziała Marged, że najwyższa pora pokazać dzieciom te dziwne stworzenia. Przyjaciółka zauważyła, że już prawie maj, i że przyjście wiosny najlepiej uczcić piknikiem.

Zorganizowanie wycieczki nie było trudne - całe szczęście, bo miały na to tylko dwa dni. Z Aberdare wysłano do szkoły trzy wyłożone słomą wozy, do których wsiedli rozbawieni uczniowie i kilka matek, mających za zadanie uchronienie podekscytowanych dzieci przed wypadnięciem z furmanek. Potem wszyscy pojechali do Aberdare, a stamtąd przez tereny należące do lorda Nicholasa zawieziono ich do królestwa pingwinów.

Nawet kapryśna zazwyczaj pogoda tym razem dopisała - dzień był ciepły i słoneczny. Oczywiście deszcz nie spowodowałby zmiany planów, bo Walijczycy są twardym narodem, nawet dzieci. Woleli jednak niebieskie niebo i łagodny wiaterek.

Clare, zamiast furmanką, jechała na Rhondzie, łagodnym walijskim kucyku. Nicholas także był na koniu. Zdziwiła się, kiedy zaproponował, że wybierze się razem z nimi, lecz wyjaśnił z błyskiem w oku, że chce uchronić pingwiny przed zamęczeniem ich na śmierć.

Bez względu na to, czym się kierował, bawił się tak samo dobrze jak dzieci. Obserwując go Clare pomyślała, że Nicholas potrafi się cieszyć każdą chwilą, co jest charakterystyczne dla ludzi młodych. Starsi rzadko posiadają tę umiejętność. Zazdrościła mu, bo nie mogła sobie przypomnieć, by choć raz w życiu odczuwała taką beztroską radość, jaka malowała się na jego twarzy, gdy karmił pingwiny rybami, które ze sobą przyniósł.

Znała inny rodzaj radości, w jego ramionach...

Gdy wprawną ręką wyciągnął ze stawu przemoczone dziecko, odwróciła głowę; twarz paliła ją niczym ogniem. Choć żyli ze sobą jak brat z siostrą, nie mogła przestać myśleć o tym, jak było przedtem.

Wmawiała sobie, że tak jest lepiej, lecz jakiś wewnętrzny głos mówił jej, że to nieprawda. Dołączyła do kobiet, które zaczęły rozpakowywać pasztet barani i ciasto z rodzynkami otrzymane od kucharki z Aberdare. Dobrze, że kosze były pełne jedzenia, bo dzieci bez przerwy karmiły pingwiny.

Niebo zasnuło się chmurami, więc gdy wszyscy zjedli, trzeba było wracać do domu. Nicholas włożył najmniejsze dzieciakami do wozu, gdzie ułożyły się w słomie i zasnęły, niczym syte laleczki.

Policzywszy, że nikogo nie brakuje, dał znać woźnicom, by ruszyli w drogę.

Nicholas i Clare zamykali pochód. Tego dnia Nicholas dosiadł spokojnego kasztana, którym zawsze polował, bo jego czarny ogier był zbyt narowisty jak na gromadę ciekawskich dzieci.

- To była świetna zabawa. Musimy jeszcze raz się wybrać na taką majówkę.

Uśmiechnęła się, ruszając na Rhondzie za wozami.

- Cieszę się, że tak uważasz, bo właściwie nie masz wyboru. Gdy dzieci wrócą do domu i opowiedzą, co widziały, ich rodziny zmuszą cię, byś urządził festyn dla całej wsi. Najlepiej w sobotę po południu.

Roześmiał się.

- Świetnie. A może w noc świętojańską? Jeśli cała wieś ma przyjść, to lepiej będzie zorganizować piknik nieco dalej od stawu i przyprowadzać ludzi w małych grupkach, by sobie obejrzeli pingwiny. Nie chcę, by te żarłoczne stworzenia zrezygnowały z jedzenia ryb na rzecz ciasta z rodzynkami.

Jechali w milczeniu. Siedząca na jednym z wozów Marged zaintonowała piosenkę i wkrótce podjęły ją wszystkie dzieci, które jeszcze nie usnęły. Dla Clare była to jedna z tych cudownych chwil w życiu, kiedy bezgraniczna radość przepełnia człowiekowi serce.

Przejechali już jedną trzecią drogi, kiedy Nicholas rzekł obojętnym tonem:

- Pewnie nie słyszałaś, że Michael Kenyon wczoraj przyjechał. Podobno mieszka w Bryn Manor i zajmuje się sprawami kopalni.

Clare błyskawicznie odwróciła głowę.

- Jest tutaj?

- Tak ludzie mówią. - Uśmiechnął się lekko. - Nie rób takiej przerażonej miny, Clarissimo. Michael nie ma innego domu poza Bryn Manor. To całkiem naturalne, że tu mieszka.

- Chyba że przyjechał tu szukać zemsty. - Z niepokojem rozejrzała się po otaczających ich wzgórzach. - On jest niebezpieczny, Nicholas.

- To prawda, ale jest także inteligentny. Mało prawdopodobne, by mnie zamordował, wiedząc, że będzie pierwszym podejrzanym - rozsądnie wyjaśnił Nicholas. - Moim zdaniem, kiedy otrzeźwiał po pojedynku, przypomniał sobie, co mówiłem o kopalni i postanowił to sprawdzić.

Clare, wciąż pełna wątpliwości, mruknęła:

- Mam nadzieję, że się nie mylisz.

Zaległa cisza, ponieważ dzieci nie mogły się zdecydować, jaką piosenkę teraz zaśpiewać. Niebo zaciągnęło się ciemnymi chmurami, a w oddali słychać było uderzenia piorunów. Chwilę później znowu huknął piorun, ale już o wiele bliżej. Kucyk Clare zląkł się, a kasztan Nicholasa stanął dęba i zarżał głośno.

Nicholas, klnąc jak szewc, próbował utrzymać się na koniu. Gdy wreszcie odzyskał nad nim ponownie, pochylił się i klepnął Rhondę w bok.

- Jedź za ten zakręt - warknął. - Natychmiast.

Kucyk pomknął do przodu, kasztan tuż za nim. Clare o mały włos nie spadła na ziemię, jednak po paru chwilach przeraźliwego strachu odzyskała równowagę. Galopowali w dół zbocza, dopóki droga nie skręciła za uskok skalny.

Nicholas krzyknął:

- Możesz zwolnić. Tutaj powinniśmy być bezpieczni.

Clare ściągnęła cugle i zerknęła na Nicholasa. Zanim zdążyła spytać, co skłoniło go do tak nagłej ucieczki, zobaczyła, że z karku kasztana płynie krew.

- Dobry Boże, to był strzał z karabinu, nie piorun! - Osłupiała.

- Dobrze się czujesz?

- Dobrze. Cezar został zraniony, ale we mnie kula nie trafiła.

- Pochylił głowę i obejrzał dokładnie ranę konia. - To tylko draśnięcie. Zostanie szrama, ale nic złego się nie stało.

- Nic złego się nie stało? - krzyknęła Clare. - Przecież mogłeś zostać zabity.

- Nie po raz pierwszy kłusownik postrzeliłby kogoś przez przypadek. Mieliśmy szczęście. - Głaskał kasztana po błyszczącym od potu karku, mrucząc niezrozumiałe słowa pocieszenia.

Clare miała ochotę go uderzyć za to, że jest taki tępy.

- Naprawdę uważasz to za zbieg okoliczności, że Michael wraca do Penreith, a następnego dnia ktoś próbuje cię zastrzelić?

Nicholas popatrzył na nią ze spokojem.

- To jest zbieg okoliczności, Clare. Skąd Michael miałby wiedzieć, gdzie dzisiaj będę?

- Wszyscy mieszkańcy doliny wiedzą o dzisiejszej wycieczce - oznajmiła z goryczą.

Zastanowiwszy się nad jej uwagą, stwierdził: - Gdyby Michael chciał mnie zabić, nie robiłby tego tam, gdzie zabłąkana kula mogłaby trafić w kobietę albo w dziecko.

Przycisnął chusteczkę do karku kasztana, by rana przestała krwawić. I tak jak w Londynie, dodał: - Poza tym, on by nie chybił.

Wiedząc, że histerycznym zachowaniem nie polepszy sytuacji, powiedziała ostrożnie:

- Czy dla własnego bezpieczeństwa nie powinieneś przyjąć, że to lord Michael do ciebie strzelał? Może zachowanie pewnych środków ostrożności uratuje ci życie.

- Co byś chciała, żebym zrobił? - Nicholas puścił konia stępa. - Domyślam się, skąd strzelano, ale bez względu na to, kto to zrobił, już dawno stamtąd odjechał. Jeśli pójdę do sędziego i oskarżę Michaela o próbę popełnienia morderstwa, to wyrzuci mnie za drzwi, bo nie mam żadnego dowodu. Nawet jeśli ta kula była przeznaczona dla mnie, i tak nie zamierzam przez resztę życia siedzieć w domu i nie podchodzić do okien ze strachu, że zostanę zabity. Wolę umrzeć.

Zerknął na nią.

- Nie mówię tego po to, by cię uspokoić, Clare - naprawdę wierzę, że to kłusownik strzelił przez przypadek. Jeśli Michael wciąż szuka zemsty, będzie próbował otwarcie się ze mną zmierzyć, a nie atakować z ukrycia.

- Jak długo zamierzasz go usprawiedliwiać? - spytała bezradnie. - Choć podziwiam twoją lojalność, nie mogę zrozumieć, skąd masz taką pewność co do Michaela? Skąd wiesz, co on zrobi, a czego nie zrobi? Nie widziałeś go od wielu lat; przez ten czas bardzo się zmienił.

Przez chwilę Nicholas jechał w milczeniu. Potem rzekł:

- Zachowania żadnego człowieka nie da się przewidzieć, lecz można kogoś poznać na tyle dobrze, by wiedzieć, do czego jest zdolny i gdzie leżą granice, których na pewno nie przekroczy. Michael jest jednym z niewielu ludzi, których znam na tyle dobrze. Nie dziwi mnie, że jest zły, rozgoryczony i pełen nienawiści - zawsze taki był, tylko w nieporównywalnie mniejszym stopniu. Jednak honor jest częścią Michaela, tak jak jego krew i kości, Zgoda, on jest niebezpieczny, lecz nigdy nie uwierzę, że jest podstępny.

- Wczoraj byłeś w chacie, którą odkrył Huw, i znalazłeś dowody na to, że wytapia się tam srebro - powiedziała. - Jutro idziecie z Owenem do kopalni szukać śladów nielegalnego wydobycia kruszcu. Czy jeśli je znajdziesz, lord Michael będzie się przyglądał z założonymi rękami, jak niszczysz jego przedsiębiorstwo? Popatrzył na nią chłodno.

- Nie chodzi mi o to, żeby zniszczyć jego interes. Gdyby unowocześnił kopalnię, to może ją sobie zatrzymać. Ale jeśli będzie uporczywie trwał przy swoim... - Nicholas wzruszył ramionami.

- Nie proszę cię, żebyś przez resztę życia nie wytykał nosa z domu, ale mógłbyś przynajmniej trochę uważać?

- Nie przejmuj się. Kiedy byliśmy w Londynie, zmieniłem testament. Jeśli coś się ze mną stanie, będziesz zarządzała majątkiem powierniczym, czyli taką sumą pieniędzy, która pozwoli ci doprowadzić Penreith do rozkwitu. A tobie zapewniłem godziwą pensję, by wynagrodzić ci czas i wysiłek, jaki będziesz musiała włożyć w zarządzanie tym majątkiem. - Uśmiechnął się ironicznie. - Powinnaś się modlić, żeby Michael mnie zabił, bo i ty, i wioska skorzystalibyście na mojej śmierci.

Tym razem wymierzyła mu policzek, czy przynajmniej próbowała to zrobić.

Złapał ją za rękę i trzymał mocno, ściągając lejce.

- A to miało być za co?

- Jak śmiesz mi mówić, bym modliła się o twoją śmierć? - Łzy płynęły jej po policzkach. - Na pewne tematy nie można żartować.

- Życie jest żartem, Clarissimo. - Dotknął ustami czubków jej palców, po czym puścił jej dłoń. - I można się tylko z niego śmiać. Nie trać czasu na martwienie się o mnie.

- Nie mam wyboru - szepnęła. - I wiesz o tym.

Twarz mu się ściągnęła; odwrócił głowę i puścił konia stępa. Jechali wolno drogą. Clare wiedziała, że Nicholas odczytał jej myśli. Ale nie mógł się do tego przyznać.

24

Gdy Nicholas się obudził, dolinę zalegała nieprzenikniona mgła. Uśmiechnął się z zadowoleniem; idealna pogoda na potajemną wizytę w kopalni.

Włożywszy znoszony górniczy ubiór, zszedł na dół na śniadanie. Clare była już w jadalni. Nalewając mu kawę, popatrzyła na niego ze smutkiem.

- Bądź ostrożny, proszę.

- Będę. - Wypił wrzącą kawę, po czym posmarował kawałek chleba marmoladą. - Wieczorem będziemy świętowali nasze zwycięstwo.

Wyszedł z domu i ruszył w stronę stajni.

Podróż w oparach mgły wydawała się Nicholasowi bajecznie piękna. Ogarnęło go radosne podniecenie, gdy wjechał na znajomą drogę do Penreith. Nie mógł uwierzyć, że jeszcze nie tak dawno bronił się przed najmniejszą próbą wciągnięcia go w sprawy wioski; dopiero teraz życie nabrało sensu. Gdyby jeszcze Clare zechciała zostać jego kochanką...

Na myśl o tym nieco spochmurniał. Ten cholerny siostrzano - braterski układ był potwornie ciężki do zniesienia. Mieszanina namiętności i pruderii w Clare dziwnie go podniecała; jej obraz prześladował go dniami i nocami. Już nigdy w życiu nie będzie mógł spokojnie patrzeć na stół bilardowy.

Pogodny nastrój prysnął. Obecna sytuacja była trudna do zniesienia; przyszłość malowała się w jeszcze czarniejszych barwach, gdyż wszystko wskazywało na to, że Clare zamierza wyjechać po upływie trzech miesięcy. Na pewno było jakieś wyjście z tej sytuacji, lecz nie miał pojęcia jakie.

Z ulgą dotarł na miejsce spotkania - kępy drzew w pobliżu kopalni. Owen już na niego czekał w towarzystwie starszego mężczyzny z drewnianą nogą. Gdy Nicholas zsiadł z konia, Owen przedstawił mu nieznajomego.

- To Jamie Harkin. Obsługuje linę i kubeł.

W milczeniu ruszyli do miejsca przeznaczenia. Nicholas prowadził konia. Hałas, który zwykle dochodził z pobliskiej kopalni, ginął w mglistych oparach. Byli na dnie doliny, którą spowijała biała mgła; musieli iść wolno, żeby się nie zgubić. Nicholas nie miał nic przeciwko temu. Szyb Bychana był na tyle blisko głównego wyrobiska, że ktoś mógłby ich zauważyć; na szczęście w takiej mgle było to niemożliwe.

Gdy doszli do szybu, Nicholas przywiązał konia do koła, które poruszało całe urządzenie. Na tę okazję wybrał spokojnego gniadego wałacha. Owen sprawdził krążek i linę, po czym kiwnął głową.

- Ja jadę pierwszy. Jamie, będziemy ci dawali sygnały, ciągnąc za tę linę, do której jest doczepiony mały dzwoneczek.

Pokazał, jak to działa, następnie zapalił świeczkę i wszedł do kubła. Harkin pociągnął konia za uzdę i Owen zniknął w wąskim tunelu; słychać było tylko skrzypienie liny. Kiedy dzwoneczek zadzwonił, Jamie obrócił koło w przeciwną stronę i wyciągnął kubeł na górę.

Teraz była kolej Nicholasa. Miał już zapaloną świeczkę, więc wszedł do wiadra i dał znać, by Jamie zaczął go spuszczać. Zjeżdżając na dół, doszedł do wniosku, że wygodniej jest siedzieć w kuble, niż czepiać się kurczowo liny, tak jak to robił podczas pierwszej wizyty w kopalni. Jednak szyb Bychana był tak wąski, że wydawało mu się, iż wpada do króliczej nory. Czuł w uszach pęd powietrza, wiadro kołysało się i obijało o ściany szybu. Był już prawie na dole, kiedy jego świeczka zgasła. Na szczęście Owen czekał na niego z zapaloną świecą.

Nicholas wyszedł z wiadra i odpalił świeczkę od błyskającego w ciemności płomienia.

- Którędy idziemy?

- Tędy. - Owen ruszył w prawo. - To niedaleko, lecz wybrałem okrężną drogę, by mieć większą pewność, że nikt nas nie zauważy.

To była najstarsza część kopalni, w której nieliczne drewniane podpory ustawiono w dużej odległości od siebie. Idąc za przyjacielem, Nicholas przypomniał sobie cudowne chwile, jakie przeżył podczas pierwszej wizyty w kopalni, kiedy razem z Clare zostali wiezieni przez powódź. Chętnie się z nim wtedy całowała...

Odpędził natrętne myśli. Już zdążył się nauczyć, że w kopalni należy skupić uwagę na tym, co dzieje się wokół.

Minęli jedno z wejść, którym odprowadza się wodę z kopalni, potem schowali się w nieczynnym korytarzu, czekając, aż sześciu chłopców przepcha puste kosze kopalniane. Kiedy ucichł turkot kół, ruszyli w dalszą drogę.

Przechodząc obok tunelu, z którego dochodziło walenie kilofów, Owen odezwał się, wyraźnie niezadowolony:

- To tutaj ci chłopcy wieźli kosze. Paru górników postanowiło odstrzelić tu nowe przodki. Nie podoba mi się to - w tej części kopalni jest za dużo gazu, dlatego nie była dotychczas wykorzystywana. Ale w tym tunelu są bogate złoża, więc niektórzy chcą zaryzykować. Tym bardziej że Madoc obniżył ostatnio stawki i górnik musi wydobyć więcej węgla za te same pieniądze.

Parę minut później doszli do korytarza, którego wejście zabito dwoma skrzyżowanymi ze sobą belkami. Owen pochylił się i przeczołgał na drugą stronę, Nicholas poszedł w jego ślady. Natychmiast spostrzegł, że tunelu wcale nie pokrywa gruba warstwa kurzu; widać było, że ostatnimi czasy często z niego korzystano.

Nicholas nie spuszczał wzroku ze ścian i gdy doszli do końca szybu, zauważył, że skała zmieniła kolor. Owen przesunął po niej dłońmi.

- Jeśli moje podejrzenia okażą się słuszne...

Naśladując ruchy doświadczonego górnika, Nicholas spytał:

- Czego szukamy?

- Od czasu do czasu w skale trafiają się dziury powietrzne. Nazywamy je druzami. Mogą być wielkości orzecha albo dużego pokoju. Właśnie w takich miejscach najłatwiej znaleźć srebro. Wilkins był jednym z rębaczy, którzy urabiali tę skałę. Moim zdaniem wbił się w sporych rozmiarów druzę, ale nie puścił pary z gęby, kiedy zrozumiał, co znalazł. Węgiel się tu skończył, prace przerwano, więc nikt niczego nie zauważył.

Przesuwająca się po ścianie ręka Nicholasa zniknęła nagle w dziurze znajdującej się na poziomie kolan. Ukląkł, by lepiej jej się przyjrzeć i zobaczył szyb, który miał mniej więcej dwie stopy wysokości.

- Może tego szukamy.

Gdy Owen podszedł do niego, Nicholas położył się na brzuchu i wsunął do dziury. - Ciekawe, dokąd tym dojdę.

Korytarz skręcał w lewo, prowadząc do większego zagłębienia. Nicholas podniósł świeczkę i wstrzymał oddech ze zdziwienia, gdy światło odbiło się w tysiącu błyszczących powierzchni. Druza przypominała prostokątną komnatę o nieregularnych kształtach, miała mniej więcej osiem stóp kwadratowych powierzchni i pięć stóp wysokości. Mnóstwo błyszczących, wystających ze skał kryształków nadawało jej niesamowity wygląd. Poruszając się ostrożnie, by nie zawadzić głową o bryłę kwarcu, wstał i krzyknął: - Chodź tutaj. To coś niesamowitego.

Chwilę później dołączył do niego Owen. Kiedy wstał z ziemi, rozejrzał się dokoła z nabożną czcią.

- Kryształowa grota. Nasi przodkowie uważali, że takie miejsca powstały za sprawą czarów, i może mieli rację. Widziałem już kryształowe groty, lecz żadna z nich nie była tak ogromna jak ta.

Nicholas wskazał dłonią grudkę rozbitego kwarcu.

- Czy tego właśnie szukamy?

Owen odsunął na bok kawałek kwarcu i przybliżył do niego] świecę. W jej świetle natychmiast zaiskrzyły się błyszczące odłamki srebra. Pokazał niewielką żyłkę metalu, biegnącą przez sam środek nierównej powierzchni.

- I o to nam chodziło - powiedział z triumfem w głosie. - Tera kawałek odłupał się, kiedy odcięto bryłkę srebra. Zobaczmy, ile skał zostało rozbitych.

Rozejrzeli się uważnie dokoła i znaleźli prawie czterdzieści miejsc, w których skała została odcięta. W niektórych nadal widoczne były srebra. Odkryli także jeszcze jeden niski korytarz. Owen powiedział:

- Kiedy Wilkins wybrał stąd całe srebro, pewnie podebrał podkład, mając nadzieję, że znajdzie jeszcze jedną druzę.

Owen przecisnął się przez otwór i znalazł się w mniejszej druzie. Także zawierała formacje kwarcu, ale już nie w tak dużych ilościach. Pewnie musiała zostać niedawno odkryta, bo było niewiele śladów nacięć.

Gdy Nicholas podniósł świeczkę i obejrzał sufit, migotanie światła przykuło jego uwagę. Przyjrzał się uważniej i zobaczył kępkę żyłek srebra owiniętych nieregularnie wokół żyły kwarcu. Eureka - rzekł cicho. - Nie naruszona formacja.

Owen podszedł i spojrzał mu przez ramię.

- Jest taka piękna, że aż żal ją odłamywać.

- To prawda, ale powinniśmy zabrać ze sobą próbkę. Łatwiej nam będzie wygrać sprawę, jeśli pokażemy to sędziemu, który pewnie nigdy nie widział samorodka srebra.

Owen przyniósł kilka niewielkich narzędzi i zaczęli przecinać kwarc.

- Trzeba dużo czasu, żeby je odciąć - powiedział. - Poza tym, pewnie większość formacji jest ukryta między kryształami i nie tak łatwo je znaleźć jak tę. Przypuszczam, że Wilkins pracował tu miesiącami po kilka godzin dziennie, by nikt się nie zorientował, co robi. Odciął całą formację i podał ją Nicholasowi. - To należy do ciebie.

Iskrzący się okaz był wielkości jabłka, ale ważył o wiele więcej. By zabezpieczyć delikatny kryształ i wystające żyłki srebra, Nicholas owinął drogocenną próbkę chusteczką i włożył ją do kieszeni kurtki.

- Kiedy stąd wyjdziemy, chcę, żebyś pojechał ze mną do Swansea, byśmy obaj mogli złożyć przed sędzią oświadczenia pod przysięgą. Mój adwokat jest gotów wystąpić o nakaz zamknięcia kopalni, co powinno nastąpić już jutro.

Owen zmarszczył brwi.

- Nie po to ci pomagam, żeby górnicy zostali bez pracy.

- Oczywiście, że nie zostaną - zapewnił go Nicholas. - Zatrudnię tych wszystkich ludzi i dam im takie same pensje, jakie mieli. Mogą pracować w łupkami i zacząć budować kolej przemysłową. Nikt na tym nie straci.

Owen kiwnął głową z aprobatą, po czym położył się i wyczołgał z druzy. Nicholas automatycznie zrobił to samo; głowę miał zaprzątniętą własnymi myślami. Wycofali się do głównego korytarza i zaczęli wracać tą samą drogą, którą przyszli.

Gdy mijali tunel, który prowadził do nowego przodka, usłyszeli kroki mężczyzn idących w ich kierunku. Owen rzekł:

- Zawsze umiałem wyczuć gaz i mówię ci, że teraz jest go więcej niż poprzednio. Jeśli jeszcze go przybędzie, będziemy musieli zgasić świece i wracać po ciemku. Na pewno któryś z chłopaków też to zauważył i namówił pozostałych do wyjścia. Dzięki Bogu.

- Możliwe albo też jeden z górników kazał kolegom wyjść, a sam - starą metodą - położy się na ziemi i zapali gaz, by po nim przeleciał.

- Czasami tak się robi, lecz mam nadzieję, że tutaj nie będą próbowali tej sztuczki. - W migoczącym świetle świecy widać było zmartwioną twarz Owena. - Przez oszczędności Madoca system podpór jest tu najgorszy z całej kopalni - większość z nich po prostu zabrano i użyto ponownie w nowszych tunelach. Niewiele trzeba, żeby to wszystko się zawaliło. Istnieje tu także niebezpieczeństwo wybuchu pyłu. - Skrzywił się. - Właśnie pył może wybuchnąć i w dobrych, i w złych warunkach.

Nicholas pomyślał, że doświadczeni górnicy, nie zrobią chyba czegoś, co jest ewidentnie niebezpieczne, ale mimowolnie przyspieszył kroku. Dobrze wiedział, że wszędzie znajdzie się jakiś głupiec. Odetchnął z ulgą, gdy doszli do miejsca, w którym czekał na nich kubeł.

Wybuch nastąpił w korytarzach, które znajdowały się za nimi. Obaj zamarli; w oddali rozległ się rozpaczliwy męski krzyk i przerażający huk zaczął nieść się tunelami. Przerażony Owen krzyknął:

- Pomóż nam, Boże, bo wszystko się wali!

Nicholas popatrzył na czekające wiadro; szybko odtworzył w myślach drogę, zastanawiając się, czy mogliby wjechać na górę razem. Natychmiast doszedł do wniosku, że to niemożliwe. Chwycił Owena za ramię i popchnął go w stronę kubła.

- Jedź pierwszy, masz rodzinę!

Owen wahał się przez chwilę, po czym szarpnął się do tyłu.

- Nie!

Nicholas zaczął mówić, że siła eksplozji pewnie nie jest tak duża, by odczuli jej skutki, ale nie zdążył dokończyć zdania. Zamiast tracić czas na wyjaśnienia, Owen walnął Nicholasa pięścią w twarz.

To uderzenie całkowicie go zaskoczyło. Choć nie stracił do końca przytomności, kolana się pod nim ugięły i miał mgłę przed oczami. Gdy Owen wepchnął go do wiadra, próbował mu się przeciwstawić, czepiając się rękami jednej z lin dźwigu, lecz jego protesty nie na wiele się zdały.

Kiedy siedział już bezpiecznie w kuble, Owen szarpnął za linę. W górze rozległ się cichy dźwięk dzwoneczka i Nicholas zaczął wjeżdżać na powierzchnię, klnąc straszliwie na własną bezsilność. Z dołu coraz wyraźniej dochodziły odgłosy wybuchu. Gwałtowne prądy powietrza przepływały przez szyb, wściekle rzucając wiadrem o ściany.

Gdy tylko Nicholas dotarł na powierzchnię, wyskoczył na ziemię, krzycząc:

- Spuść to cholerstwo na dół! Był wybuch, musimy wyciągnąć Owena!

famie Harkin natychmiast wykonał jego polecenie. Oszalały z niepokoju Nicholas podszedł do konia i stosując wszystkie znane mu cygańskie sztuczki starał się nakłonić zwierzę do szybszego poruszania kołem.

Lecz już było za późno. Ziemia pod nimi zadrżała i czarny duszący dym buchnął do góry, unosząc się w białej mgle.

Wiadro wyleciało w powietrze niczym rakieta, zerwało się od przytrzymujących je lin i runęło na ziemię w odległości pięćdziesięciu jardów. Gdy Nicholas przyglądał się temu z przerażeniem, szyb zapadł się i przestał buchać kłębami dymu.

W kopalni w Penreith wydarzyła się w końcu katastrofa, której wszyscy tak się bali.

25

Wybuch słychać było w całej dolinie, i wszyscy zdrowi mężczyźni zbiegli się do kopalni, by wziąć udział w akcji ratunkowej. Ponieważ szyb Bychana został całkowicie zasypany, Nicholas pobiegł do głównego wejścia i zszedł na dół z pierwszą grupą ratowników. Chociaż kilku mężczyzn rozpoznało go i obrzuciło zdziwionymi spojrzeniami, nikt nie powiedział, że nie ma prawa tu przebywać. W kopalni nie był hrabią, tylko jeszcze jedną parą rąk do pomocy.

Przez wiele godzin przesuwał z pasją popękane głazy, aż na rękach porobiły mu się rany i słaniał się ze zmęczenia. Raz udało mu się przeczołgać przez grożące zawaleniem rumowisko i uwolnić młodego człowieka, który wciąż był przy życiu. Jednak większości znalezionych ludzi nie można już było pomóc.

Po wielu godzinach pracy jakiś ratownik wziął go pod ramię i zaprowadził do wyjścia, mówiąc, że musi odpocząć, bo narobi więcej szkody niż przyniesie pożytku. Kiedy Nicholas wyszedł na powierzchnię, zobaczył, że mgły już dawno opadły i zachodzące słońce gorzeje krwawoczerwonym ogniem. Gdzieś w pobliżu czyjś zdecydowany głos wydawał rozkazy, lecz Nicholas był za bardzo zmęczony, by zwracać uwagę na słowa.

Gdy zmrużył oczy, oślepiony blaskiem słońcem, jakiś dobry człowiek zaprowadził go do stołu, przy którym podawano kanapki i herbatę. Na myśl o jedzeniu żołądek podszedł mu do gardła, lecz przyjął kubek parującej herbaty, który ktoś wcisnął mu do ręki. Po paru łykach gorącego, bardzo słodkiego płynu doszedł trochę do siebie. Mimo że był pokaleczony i posiniaczony, nie czuł bólu. W ogóle nic nie czuł.

Plac wokół wejścia do kopalni roił się od ludzi. W większości były to rodziny zaginionych górników, które przyszły, by dowiedzieć się czegoś o swoich bliskich. Jedni płakali, inni czekali zrezygnowani. Nicholas do końca życia nie zapomni ich twarzy.

Bez zdziwienia dostrzegł Clare, która wydała mu się oazą spokoju w tym całym zamieszaniu. Chyba była odpowiedzialna za zapewnienie robotnikom jedzenia. Mimo że stała w odległości pięćdziesięciu jardów od niego, musiała poczuć na sobie jego wzrok, bo podniosła oczy. Przez chwilę patrzyli na siebie z bólem i współczuciem. Nagle odwrócił głowę, zdając sobie sprawę, że w jego obecnym stanie mogłaby łatwo przełamać dzielące ich bariery. A wtedy zupełnie by się załamał.

Nie mógł się powstrzymać, by nie popatrzeć na ofiary katastrofy - ich ciała ułożono w dwóch rzędach na ziemi i przykryto pustymi koszami kopalnianymi. Było ich dwadzieścia osiem. Gdy przyglądał się zmarłym górnikom, na końcu szeregu położono kolejne zwłoki. Ciało było straszliwie poparzone, lecz oszalała z przerażenia kobieta uklękła przy nim i popatrzyła na obrączkę, po czym wybuchnęła łkaniem. Gdy ciało przykryto, starszy mężczyzna odciągnął ją na bok; po jego twarzy też płynęły łzy.

Nicholasowi zrobiło się niedobrze. Odwrócił się i stanął twarzą w twarz z Marged Morris. W wieku szesnastu lat była najśliczniejszą dziewczyną w dolinie, a gdy dojrzała, stała się piękną kobietą. Teraz miała twarz straszliwie zmęczoną i wyglądała dwa razy starzej. Wyszeptała:

- Owen zaginął. Czy... czy ma jakieś szanse?

Nicholas wolałby umrzeć, niż odpowiadać na to pytanie. Ale musiał to zrobić, bo tylko on wiedział, gdzie Owen się znajdował w momencie wybuchu.

- Marged, obawiam się, że nie - rzekł z bólem w głosie. - Szyb Bychana został zasypany i pewnie w tym samym czasie zawaliły się tunele, które są pod nim. - Głos uwiązł mu w gardle. Z trudem przełknął ślinę i skończył: - Główny inżynier przypuszcza, że w tej części kopalni nikt się nie uratował.

Przez chwilę wpatrywała się w niego i nie bardzo wiedział, czy Rozumiała jego słowa. Potem zobaczył, że drży na całym ciele.

Nie mógł już dłużej znieść jej wzroku, więc wziął ją w ramiona, starając się pocieszyć i ją, i siebie. Łkając spazmatycznie, przywarła do niego, jakby był jej ostatnią deską ratunku.

Z trudem stłumił płacz i powiedział chrapliwie.

- Marged, ani tobie, ani dzieciom nigdy niczego nie zabraknie. Przyrzekam. - Mówiąc to czuł jak nędznym substytutem męża i ojca będą pieniądze.

Z posępną twarzą zbliżała się do nich Clare. Posłał jej zrozpaczone spojrzenie nad głową Marged. Zrozumiawszy jego niemą prośbę, podeszła do przyjaciółki i rzekła cicho:

- Jeśli będziemy mieli jakieś dobre wieści, natychmiast cię powiadomimy. Lecz teraz zaprowadzę cię do domu. Jesteś potrzebna dzieciom.

Marged wyprostowała się powoli i przetarła oczy dłonią.

- Oczywiście, muszę iść do dzieci. I muszę powiedzieć matce Owena - rzekła bezbarwnym głosem. Po chwili złość zaiskrzyła się w jej oczach. - Nigdy nie pozwolę moim synom tu pracować. Nigdy!

- Podtrzymywana przez Clare, odwróciła się i odeszła.

Nicholas obserwował obie kobiety, dopóki nie zniknęły w tłumie. Zapadł zmierzch i zapalono świece. W migoczącym świetle teren kopalni przypominał ponure średniowieczne malowidło przedstawiające piekło.

Z ciężkim sercem podszedł do głównego szybu i dołączył do grupy mężczyzn, którzy po przerwie wracali do kopalni. Trudno ich było od siebie odróżnić, gdyż wszyscy byli pokryci czarnym pyłem węglowym. Nicholas wiedział, że wygląda podobnie.

Gdy czekał, by zjechać na dół, znajomy głos warknął:

- Aberdare, cóż ty tu, u diabła robisz? Wynoś się z mojej ziemi!

Odwrócił się i zobaczył Michaela Kenyona. Uświadomił sobie, że to jego głos słyszał niedawno; to Michael ze spokojem i sprawnością wojskowego dowódcy wydawał rozkazy i kierował akcją ratunkową.

- Odłóż złość na później - zmęczonym głosem rzekł Nicholas.

- Dopóki to się nie skończy, będziesz potrzebował każdej pary rąk.

- Widząc, że Kenyon otworzył usta, by mu odpowiedzieć, powstrzymał go gestem i dodał: - Michael, zamknij się, do cholery!

Michael zaczerwienił się z gniewu, lecz przestał się kłócić. Zacisnął usta, obrócił się na pięcie i odszedł. Nicholas powrócił do kopalni.

Clare zabrała Marged do domu i przez następne dwa dni nie widziała Nicholasa. Dopiero Lewis the Cart przywiózł nieprzytomnego hrabiego do domu. Gdy Rhys Williams zawołał Clare na dwór, z przerażeniem popatrzyła na Nicholasa. Był nie tylko obdarty i brudny, ale ręce i ubranie miał powalane krwią.

Widząc troskę malującą się na jej twarzy, Lewis pocieszył ją:

- Panno Morgan, on nie jest ranny, tylko kompletnie wykończony. - Z aprobatą kiwnął głową. - Może hrabia jest Cyganem, ale to równy facet. Nie boi się pobrudzić rąk ciężką pracą. Podobno nie spał od dwóch dni, a ciało każdego śmiertelnika potrzebuje w końcu trochę wypoczynku.

Williams razem ze służącym znieśli Nicholasa z wyłożonego sianem wozu. Widząc wyraz twarzy Clare, lokaj powiedział:

- Proszę się nie martwić, panienko. Zajmiemy się nim. Wiedząc, że tylko im przeszkadza, zwróciła się ponownie do woźnicy.

- Panie Lewis, czy znana jest już ostateczna liczba ofiar? Skrzywił się.

- Trzydziestu dwóch zabitych, dwunastu rannych, pięciu wciąż nie odnaleziono. Prawie każda rodzina w dolinie ucierpiała. Nie sądzą, żeby odnaleźli jeszcze kogoś żywego. Ekipa ratunkowa będzie nadal szukała ciał, ale jutro rozpocznie się normalna praca w tych częściach kopalni, które nie zostały zniszczone.

Życie musi toczyć się dalej, pomyślała z goryczą; niewątpliwie Madoc i lord Michael nie chcą już dłużej wstrzymywać wydobycia, by nie stracić ani centa więcej.

- Dziękuję, że odwieźliście lorda Aberdare do domu. - Zawahała się, nie wiedząc, czy nie oczekuje od niej konkretniejszego wynagrodzenia.

Czytając w jej myślach, Lewis powiedział:

- Nie ma potrzeby, panno Morgan. Hrabia Michael Kenyon już się tym zajął. Twardy facet, ale porządny. Zszedł na dół kilka razy. - ściszył głos, jakby chciał przekazać jej jakaś tajemnicę. - George Madoc nigdy by nie tracił tyle czasu na ratowanie ludzi.

Więc może lord Michael ma jednak jakieś ludzkie odruchy.

Pomachawszy woźnicy na pożegnanie, Clare weszła do domu i stanęła w hallu, zastanawiając się, co dalej robić. Ona także była cały czas na nogach od chwili, gdy wydarzyła się katastrofa. Poza zorganizowaniem posiłków i podstawowej pomocy medycznej dla górników odwiedziła domy przyjaciół, pragnąc ich pocieszyć i zaproponować im konkretną pomoc.

W końcu zmęczenie zwaliło ją z nóg. Przespawszy się trzy godziny, była gotowa wrócić do wioski, lecz z tego, co powiedział pan Lewis, wynikało, że bezpośrednie zagrożenie minęło. Z pewnością mogła jeszcze wiele zrobić, ale jej pomoc nie była niezbędna, tym bardziej że z przemęczenia nie mogła zebrać myśli.

Z westchnieniem weszła na górę i położyła się z powrotem do łóżka.

Kiedy się obudziła, było ciemno. Chociaż wciąż czuła się wyczerpana, umysł jej się rozjaśnił i dotarła do niej bolesna prawda, że już nigdy nie ujrzy Owena. Nie mogła pogodzić się z tą stratą, zwłaszcza gdy pomyślała o Marged i dzieciach.

Przyroda współgrała z jej nastrojem - nadchodziła burza, wiatr hulał wokół domu, chwiejąc gałęziami, które waliły w okna. Muzyka tak subtelnie łączyła się z wiatrem i jej smutkiem, że długo trwało, zanim uświadomiła sobie, że tęskne dźwięki nie są wytworem jej wyobraźni. Tak samo było pierwszej nocy, którą spędziła w Aberdare, tyle że teraz wiedziała, skąd pochodzi muzyka. Nicholas obudził się i gra pieśni żałobne dla zmarłych.

Nie mogąc dłużej znieść samotności, wstała, założyła pantofelki i przemyła twarz zimną wodą. Wciąż miała na sobie suknię, której nie zdążyła zdjąć. Zamiast upinać włosy, związała je z tyłu wstążką i poszła szukać Nicholasa. Było bardzo późno, więc pewnie wszyscy od dawna już spali.

Znalazła go w słabo oświetlonej bibliotece, gdzie cicho śpiewał starodawną elegię. Wykąpany i ubrany jak zwykle w czerń i biel, wyglądałby prawie normalnie, gdyby nie siniak na twarzy i ślady krwi, jakie jego poranione palce pozostawiały na strunach harfy. Kiedy weszła do biblioteki, popatrzył na nią mętnym wzrokiem, po czym powrócił do śpiewania. Mimo że pieśń była walijska, dźwięczał w niej przejmujący cygański smutek.

Bez słowa przeszła przez pokój i dołożyła węgli do kominka.

Potem usiadła wygodnie w fotelu i pogrążyła się w słuchaniu jego śpiewu.

Kiedy wydobył z harfy ostatni akord, pokój zaległa cisza, którą przerwało uderzenie pioruna. Jakby to był znak do rozpoczęcia rozmowy, Nicholas powiedział wzburzonym głosem:

- Powinienem był więcej zrobić. Mówiłaś mi, że w kopalni jest bardzo niebezpiecznie, lecz ja nie traktowałem poważnie twoich ostrzeżeń. Dla mnie to wszystko było jeszcze jedną grą...

Zdziwiona, że Nicholas robi sobie wyrzuty, rzekła:

- Rozmawiałeś z hrabią Michaelem i robiłeś, co mogłeś, by wypowiedzieć mu dzierżawę. Cóż więcej mogłeś zdziałać, skoro nie miałeś żadnych możliwości prawnych?

- Mogłem zrobić więcej. - Odłożył harfę, wstał z fotela i zaczął krążyć po pogrążonym w mroku pokoju.

- Przestań się obwiniać - powiedziała cicho. - Każdy, kto pracował w kopalni, zaglądał śmierci w oczy.

- Ale Owen nie pracował, znalazł się tam przeze mnie. Powinien żyć. - Nicholas podszedł do okna, rozchylił zasłonę, przesunął jedno skrzydło okna i odetchnął głęboko, jakby próbował wciągnąć w siebie burzę. - Byliśmy przy wyjściu z szybu Bychana, kiedy nastąpił pierwszy wybuch i tunele zaczęły się walić. Wiadro może pomieścić tylko jednego człowieka. - Jego palce zacisnęły się na parapecie. - Powiedziałem mu, żeby wjechał pierwszy, bo ma rodzinę. Zamiast się ze mną kłócić, walnął mnie w szczękę i wrzucił do kubła. Jeszcze parę minut i uciekłby stamtąd, ale nie zdążył. Nie zdążył... - Głos mu zadrżał. W tej samej chwili pierwsze krople deszczu uderzyły o szyby i wpadły przez otwarte okno.

Odwrócił się; z jego twarzy biła taka sama szaleńcza furia, jaką widziała, gdy pociął portret żony. Lecz teraz było gorzej, bo złościł się na siebie.

- Jeśli moje życie było warte sto złotych gwinei, to życie Owena nie miało ceny - powiedział z wściekłością. - Owen umiał budować, umiał śmiać się i płakać. Kochał i był kochany. Szlag by to trafił, dlaczego on, a nie ja?

Jej paznokcie wbiły się w oparcie fotela. Na miejscu Nicholasa czułaby to samo; śmierć byłaby łatwiejsza niż ocalenie za cenę życia przyjaciela. Chcąc go pocieszyć, powiedziała:

- Jeśli poświęcił się dla ciebie, to dlatego, że ty możesz wprowadzić tu zmiany. Ty ocalisz życie wielu ludziom w przyszłości.

- To nie jest wystarczający powód! - Z przerażającą gwałtownością chwycił harfę i z całej siły walnął nią o ścianę. Z dziwacznym piskiem naderwanych strun instrument rozleciał się na kawałki. Błyskawica rozdarła ciemne niebo, z niesamowitą jasnością oświetlając Nicholasa i jego połamany instrument.

Gdy huk pioruna rozszedł się echem po całej dolinie, krzyknęła:

- Przestań się obwiniać! Nie jesteś Bogiem!

- Z tego, co widzę, nawet Bóg nie jest Bogiem - powiedział z goryczą. - Przeczytałem Księgę Hioba i wiem, że Bóg lubi zadawać cierpienia.

Clare wiedziała, że powinna go skarcić za świętokradztwo, jednak trudno wierzyć w boską sprawiedliwość, kiedy dobrzy ludzie tak tragicznie umierają.

Nicholas krążył nerwowym krokiem po pokoju, aż wreszcie zatrzymał się przy kominku. Wbił wzrok w żarzące się węgle, a splecione dłonie oparł o gzyms kominka.

- Gdybym wcześniej zaczął działać, gdybym poświęcił tyle czasu na rozmyślania o ludzkim życiu, ile poświęciłem na zastanawianie się, jak zaciągnąć cię do łóżka - nie doszłoby do tego. Owen by żył, inni także. - Odetchnął głęboko. - Wśród ofiar było dwóch małych chłopców w wieku Huwa Wilkinsa.

- Jeśli masz kogoś winić, to Madoca. Albo hrabiego Michaela, który ma władzę, ale oddał ją temu zachłannemu głupcowi.

Nicholas odparł nieprzekonany:

- Gra się skończyła, Clare. - Obrócił się ku niej; wyczytała w jego twarzy, że podjął nieugięte postanowienie. - Zwalniam cię z umowy, Clare. Wracaj do domu, do Penreith. Ja wypełnię swoje zobowiązania i zrobię wszystko, co będziesz chciała, dla mieszkańców doliny. Ale zrobię to sam, nie zadam ci już więcej bólu.

Wpatrywała się w niego z pobladłą twarzą, nie mogąc uwierzyć, że postanowił ją odprawić. Podniósł głos.

- Słyszałaś? Wynoś się! Już nigdy nie będziesz musiała znosić towarzystwa takiego egoisty i bluźniercy jak ja.

Zrozumiała, że Nicholas musi siebie ukarać, by mieć choć trochę mniejsze poczucie winy. Dlatego postanowił ją odesłać właśnie wtedy, kiedy najbardziej jej potrzebuje.

Siedziała jak sparaliżowana, wpatrując się w niego bezradnie. Burza z piorunami, która przechodziła nad doliną, dorównywała burzy uczuć, jaka rozpętała się w tej cichej, pogrążonej w mroku bibliotece.

Znowu błyskawica przeszyła powietrze i tej samej chwili ból rozdarł duszę Clare, bo nagle zrozumiała, że ciągle szarpie się wewnętrznie, dręczona strachem i wątpliwościami.

Całe życie tęskniła za duchowym połączeniem się z Bogiem i za pozyskaniem miłości innych ludzi. Nie osiągnęła ani jednego, ani drugiego, więc gardziła sobą, uważając się za człowieka małej duszy.

Jednak jej świat się zmienił i to tak szybko jak układanka w kalejdoskopie. Choć nigdy przedtem nie odczuła boskiej miłości ani duchowego przewodnictwa, co było istotą jej religii, teraz zyskała bezwzględną pewność. Kocha Nicholasa; zawsze go kochała. I wokół niego koncentruje się jej życie.

W głębi duszy czuła, że musi zostać.

Podeszła do niego i wzięła jego poranione ręce w swoje dłonie.

- Zawsze powtarzałeś, że interesują cię wyłącznie kobiety chętne do miłości. - Ucałowała pokrwawione koniuszki jego palców, po czym przycisnęła je do serca. Patrząc mu w oczy, powiedziała cicho: - Teraz jestem chętna.

Gdy piorun znowu uderzył, Nicholas cały zesztywniał.

- Współczucie nie jest dobrym początkiem miłości, Clare.

- Nie robię tego ze współczucia. - Nie odrywając wzroku od jego twarzy, puściła go i zaczęła wolno rozpinać mu koszulę pod szyją Gdy uporała się z guzikami, wsunęła ręce pod cienką tkaninę i delikatnie rozmasowała napięte mięśnie ramion. - Ale z przyjaźni.

Zamknął oczy i z trudem wciągnął powietrze.

- Powinienem ją odrzucić, ale nie mogę. - Znowu otworzył oczy i zniżył głos do szeptu. - Nie mogę. Pomóż mi, Boże.

Stanęła na palcach i przycisnęła wargi do jego ust, pragnąc przelać na siebie jego ból i zamienić go w miłość. Tym razem nie zatrzyma się w połowie drogi.

Z jękiem przycisnął ją do siebie tak mocno, że ledwo mogła oddychać. Gorączkowo błądził rękami po jej ciele, jakby nie mógł się nią nacieszyć.

Opadł na kolana i wtulił twarz w jej piersi, pieszcząc je ciepłym oddechem. Pogłaskała go po jedwabistych włosach, a on przesunął dłońmi po jej ciele, zaznaczając kontury bioder i ud. Po czym pociągnął ją na dół, tak że uklękła na wprost niego na grubym orientalnym dywanie. Poczuła ciepło bijące od kominka. Na dworze rozpadało się na dobre; deszcz walił w okna, jakby chciał zniszczyć ich intymność.

Przywarł ustami do jej ust, całując ją tak namiętnie i żarliwie, jakby chciał wchłonąć ją w siebie. Jego zwinne palce rozpięły jej suknię. Wsunął pod nią ręce i rozsznurował jej gorset, po czym ściągnął z niej ubranie i ujął w dłonie nagie piersi.

Wciągnęła gwałtownie powietrze, czując, że jego dotyk rozpala w niej ogień żądzy. Tygodnie pocałunków i miłosnych gierek rozbudziły w niej potrzebę namiętnej miłości. Pragnąc przytulić się do jego nagiego ciała, wyciągnęła mu koszulę ze spodni i wsunęła ręce pod delikatny materiał. Przesuwała palcami po jego piersiach, muskając ciemne włosy, które zdobiły tors. Gdy dotknęła jego brodawki, intuicja jej podpowiedziała, co ma dalej robić. Podciągnęła koszulę, pochyliła się i zaczęła całować sutek, dopóki nie stwardniał.

Oddychając ciężko, odrzucił głowę do tyłu; widać było, jak krew pulsuje mu w żyłach. Clare zaczęła drażnić zębami drugą brodawkę.

Jęknął głośno, po czym ściągnął przez głowę koszulę i odrzucił ją na bok. W czerwonym blasku ognia jego muskuły naprężyły się, gdy wyciągnął ręce i delikatnie położył Clare na dywanie.

W głowie jej huczało od natłoku wrażeń. Jego pocałunek, zachłanny i wymagający; nacisk jego twardych muskułów na jej wrażliwe brodawki; ukłucia dywanowych włókien i nieznośny żar bijący od kominka. Potem jego wygłodniałe usta na jej nagich piersiach. jej palce wbijające się w jego ramiona. Chciała czuć jego ciepło i siłę wszędzie jednocześnie, a najbardziej w głębi siebie.

Podciągnął jej suknię na wysokość brzucha i zaczął pieścić wewnętrzną stronę ud, posuwając się coraz wyżej i wyżej, aż dotknął wilgotnego zagłębienia. Krzyknęła zdziwiona namiętnością, jaka w niej wybuchła, jasnym ogniem uniesienia, przypominającym błyski piorunów, które waliły za oknem.

jej ciało żyło własnym życiem, ocierając się bezwiednie o jego dłoń. Omal się nie rozpłakała, kiedy przestał ją pieścić. Rozległ się trzask rozrywanego materiału, stukot toczących się po podłodze guzików, których jego niecierpliwe palce nie zdążyły odpiąć.

Kiedy poczuła go na sobie, naprężyła się, nie chcąc, żeby widział, jak przez niego cierpi. Jednak tym razem odczuła tylko lekki ból, który zaraz minął; a potem Nicholas wypełnił sobą jej serce i ciało.

Obejmując jej głowę dłońmi, wsunął się w nią gwałtownie. Ruch jego bioder wyznaczał rytm, który szybko podchwyciła. To była czysta, pozbawiona subtelności żądza - prymitywna, rozpaczliwa potrzeba zespolenia z drugim człowiekiem; rozpętała się z niej gwałtowna burza namiętności.

Deszcz z całej siły walił w okna domu, a pioruny biły wszędzie - wokół niej, w środku niej, zmieniając ją z siłą, której nie potrafiła się oprzeć. Gdy wstrząsnęły nią konwulsje, nie wiedziała już, gdzie kończy się jej ciało, a zaczyna Nicholasa, bo stanowili jedność. Razem byli o wiele silniejsi.

Wbił się w nią jeszcze jeden, ostatni raz, i z krzykiem zadrżał w jej ramionach. Błyskawica mignęła tuż nad domem, rozwidniając bibliotekę niebieskobiałym światłem, a od huku pioruna zatrzęsły się szyby w oknach. Jeszcze jedna błyskawica rozdarła niebo, rzucając niesamowite światło na jego twarz.

Nicholas był zniewalająco piękny. Nie wiedziała, czy jest hrabią demonem czy upadłym aniołem, księciem światłości czy księciem ciemności, i nic jej to nie obchodziło. Ważne było tylko to, że go kochała, a to zespolenie ciała i ducha było najprawdziwszym aktem, jakiego dokonała w życiu.

26

Kiedy zaspokoili żądzę, leżeli przed kominkiem spleceni ramionami. Burza ucichła i tylko z oddali dochodził łoskot piorunów. Clare głaskała Nicholasa po głowie spoczywającej na jej piersi. Nigdy w życiu nie czuła się szczęśliwsza.

Dziwne, że zmysłowa miłość wyleczyła ją z duchowej słabości. A może to wcale nie jest dziwne? Czując, że nie jest kochana przez własnego ojca, nie potrafiła przyjąć boskiej miłości; czuła się w środku pusta.

Przyznając, że kocha Nicholasa, otworzyła bramy swego serca. W duchu zawsze wiedziała, że ojciec kochał ją najlepiej jak potrafił. Jednak nie był w stanie dać jej tego, czego potrzebowała, i na tym chyba polegał największy dramat jej życia. Teraz, w końcu, może zaakceptować ojca takim, jakim był i kochać go bez zastrzeżeń.

Czuła się jak nowo narodzona, rozpierała ją energia. Starając się zamienić ból Nicholasa w miłość, zmieniła też i siebie. Chciało jej się śmiać głośno z radości.

Zastanawiała się, co będzie dalej. Fakt, że go kochała, nie oznaczał, że on również darzył ją miłością. Ręka, którą głaskała Nicholasa, zamarła w bezruchu. Będzie za nim okropnie tęskniła, kiedy się rozstaną. Jednak jakoś to zniesie, bo już nie ma rany w sercu.

Ogień prawie zgasł, a przez otwarte okno napływało chłodne powietrze. Mimo że Nicholas trzymał ją objęciach, Clare drżała z zimna. W końcu usiadł z cichym westchnieniem i spojrzał na nią. Choć panował półmrok, zauważyła, że z jego twarzy zniknęła udręka.

Chciała coś powiedzieć, lecz położył jej palec na ustach, prosząc, by milczała. Podał jej rzeczy, po czym sam się ubrał.

Szybkimi, oszczędnymi ruchami zasunął okno i kotarę, zgasił jedyną lampę, jaka się paliła, i podniósł z podłogi zmiętą koszulę. Potem uklęknął, wziął ją na ręce i wyniósł z biblioteki.

Oparła mu głowę na ramieniu, zadowolona, że niesie ją do sypialni. Nicholas położył ją do łóżka, zdjął z niej ubranie i przykrył kołdrą. Choć po tym, co się między nimi wydarzyło, wstydliwość była czymś głupim, jednak cieszyła się, że było prawie ciemno.

Myślała, że zostawi ją samą, jednak usłyszała, że przekręca klucz w zamku i zdejmuje ubranie. Potem położył się obok niej i wziął ją w ramiona. Uświadomiła sobie, że wstydzi się, gdy Nicholas patrzy na jej nagie ciało, lecz bez najmniejszego zażenowania przytuliła się do niego.

Z czystym sumieniem i spokojną duszą pogrążyła się we śnie.

Clare obudziła się, słysząc, że ktoś kręci gałką u drzwi. Był wczesny ranek. Polly, która zawsze o tej porze przynosiła jej herbatę, przez chwilę nie mogła zrozumieć, dlaczego drzwi są zamknięte. Potem przypomniała sobie wydarzenia poprzedniej nocy.

Polly, mądra dziewczyna, dała spokój i odeszła. Dzięki Bogu, nie pochodziła z Penreith. Poza tym była dyskretna; jeśli domyśliła się, że Clare nie spała sama, będzie trzymała język za zębami.

Clare wyciągnęła rękę i odkryła, że jest sama w łóżku. Ale jeśli Nicholas wyszedł, to dlaczego drzwi wciąż są zamknięte? Usiadła i rozejrzała się dokoła.

Ze skrzyżowanymi rękami stał przy oknie i patrzył na dolinę. Był cudownie nagi i w bladym świetle poranka jego skóra błyszczała tak, jakby była z brązu.

Słysząc, że się poruszyła, zwrócił ku niej głowę i ich spojrzenia się spotkały. Jego twarz miała dziwny wyraz, jakiego jeszcze nigdy u niego nie widziała: nie było to rozpaczliwe poczucie winy z poprzedniego wieczoru ani dzika furia, w którą czasami wpadał. Z pewnością nie miało to też nic wspólnego z figlarną otwartością, którą tak u niego lubiła. A więc co to było - determinacja? Rezygnacja? Wyglądał jak ktoś nieznajomy i nawet trochę się przestraszyła.

Z wahaniem spytała:

- Jak się dzisiaj czujesz? Wzruszył ramionami.

- Tak samo winny, lecz mniej szalony. Przeżyję. - Zaczął błądzić wzrokiem po pokoju. - Wydajesz się wyjątkowo spokojna jak na uwiedzioną córkę duchownego.

Uświadomiwszy sobie, że jest naga jak dziecko, szybko podciągnęła prześcieradło pod brodę.

- Trochę za późno na wstydliwość.

Wyzywającym gestem opuściła prześcieradło i rozrzuciła włosy na ramiona.

Nicholas nie był już taki opanowany i miał przyspieszony oddech. Z widocznym wysiłkiem podniósł na nią oczy.

- Nie ulega wątpliwości, że musimy się pobrać, a im szybciej, tym lepiej. Jeszcze dzisiaj zawiadomię mojego prawnika w Londynie. Potrzebne mi specjalne pozwolenie.

Spokój opuścił Clare.

- Małżeństwo? O czym ty mówisz, u licha?

- Myślałem, że to oczywiste - odparł oziębłym tonem. - legalny związek. Mąż i żona. Dopóki śmierć nas nie rozłączy.

Wciąż czuła zamęt w głowie.

- C - co? - wyjąkała. - Przysięgałeś, że nie ożenisz się po raz drugi. Dlaczego chcesz, u licha, bym została twoją żoną?

- Z bardzo prostego powodu - możesz nosić moje dziecko. Nie okazała radości, jaką sprawiło jej to przypuszczenie.

- Kiedyś mówiłeś, że są sposoby, by do tego nie dopuścić.

- Owszem, ale nie myślałem o nich w nocy - rzekł oschle.

- Mogłam począć dziecko - przyznała - ale wszystko wskazuje na to, że tak się nie stało. Na pewno mądrzej będzie poczekać i przekonać się, czy to prawda, niż w pośpiechu robić coś, czego wkrótce będziesz żałował.

- Mogą minąć tygodnie, zanim zdobędziesz pewność. - Uniósł brwi. - Chcesz w razie czego udawać, że urodziłaś wcześniaka? Chcesz, żeby wszyscy w Penreith wiedzieli, iż musiałaś wyjść za mąż? Jako dziewica miałaś czyste sumienie i mogłaś stawić czoło tym wszystkim, którzy cię potępiali. Ale już nie możesz tego robić - ja cię uwiodłem i nie widzę innego sposobu, by wynagrodzić ci krzywdę.

Zadumała się. Choć nie wstydziła się tego, że pocieszała go własnym ciałem, to z ciężkich sercem myślała o plotkach potępiających ich miłość jako coś grzesznego i niestosownego. W końcu spytała:

- Dlaczego jesteś takim wrogiem małżeństwa?

Zacisnął usta i odwrócił się do okna, tak że widziała tylko jego profil.

- Najważniejszą sprawą w życiu dla starego hrabiego było zapewnienie ciągłości rodu Aberdare. Nie chciałem, by dopiął swego, więc robiłem, co mogłem, by nie mieć dzieci w legalnym związku. Odkąd przestało go obchodzić, czy będzie szósty hrabia Aberdare, moja zemsta jest całkowitą dziecinadą, ale tylko w ten sposób mogłem go zranić.

Znowu zwrócił się do niej. Nie widziała jednak wyrazu jego twarzy, bo stał tyłem do okna, przez które wpadały pierwsze promienie słońca.

- Teraz mam obowiązki wobec ciebie i muszę zapomnieć o bezsensownej zemście. Chociaż nie miałem wyrzutów sumienia, kiedy myślałem, że zniszczę twoje dobre imię i pozbawię cię dziewictwa, lecz pozostawienie cię samej w ciąży jest czymś zupełnie niedopuszczalnym. Dlatego proponuję małżeństwo.

Wyjście za mąż za Nicholasa było jej największym marzeniem, jednak do tej chwili uważała ten pomysł za absolutnie nierealny. Zastanawiała się, czy decyzja o małżeństwie jest formą pokuty za śmierć Owena.

- Od chwili, gdy zawarliśmy nasz układ, robiłeś, co mogłeś, by mnie uwieść - rzekła. - I w końcu ci się to udało. Nie mogę więc zrozumieć, skąd ta nagła zmiana uczuć.

Rzucił jej ironiczne spojrzenie.

- To nie ja ciebie uwiodłem. Oblała się rumieńcem.

- Nie próbowałam cię usidlić.

- Wiem, Clare - powiedział cicho. - Dałaś mi wielki dar, z jak najbardziej szlachetnych pobudek. Lecz przyjmując go, wziąłem na siebie pewne zobowiązania, a ja zawsze wywiązuję się ze swoich obowiązków.

Opanowała drżenie.

- Nie brzmi to bardzo romantycznie.

- Och, nie tylko z tego powodu chcę się z tobą ożenić. - Popatrzył na nią ze znajomym błyskiem w oczach, zapominając na chwilę o swej lodowatej obojętności. - Skoro sprowadziłem cię na złą drogę, to chcę znowu się z tobą kochać. I to często.

Kiedy się zawahała, rzekł:

- Widzę, że muszę cię przekonać.

W dwóch susach znalazł się przy łóżku. Zanim zdążyła zaczerpnąć tchu, położył ją na plecach i zaczął całować, jedną rękę wplatając jej we włosy, drugą - pieszcząc pierś.

Chyba słysząc jej przyspieszony oddech, uznał, że się poddała, bo podniósł głowę i wymruczał:

- Masz jakieś specjalne życzenia co do ślubu? Sądzę, że cicha uroczystość byłaby najlepsza, lecz wszystko powinno się odbyć zgodnie z ceremoniałem.

Starała się odzyskać zdrowy rozsądek, lecz nie było to łatwe, kiedy wyczyniał tak cudowne rzeczy z jej spragnionym miłości ciałem.

- Ja... ja nie powiedziałam, że za ciebie wyjdę. Zobaczyła, że jego oczy jeszcze bardziej pociemniały.

- Dlaczego miałabyś dać mi kosza? - spytał szorstko. - Wydaje mi się, że lubisz się ze mną kochać. Oczywiście, niektóre kobiety chodzą do łóżka z mężczyznami, z którymi nigdy nie spotykałyby się na gruncie towarzyskim.

- Nie bądź śmieszny - powiedziała z goryczą. - Jest dokładnie na odwrót. Hrabiowie nie żenią się z wiejskimi nauczycielkami.

- Tak jak hrabiowscy synowie nie żenią się z Cygankami? Twój ojciec był wikarym, wykształconym szlacheckim synem, a twoja matka była córką szanowanego właściciela ziemskiego. Wielu ludzi uważałoby to za lepsze pochodzenie od mojego. - Twarz mu się rozjaśniła. - Naprawdę musisz za mnie wyjść, Clare. Jesteś to winna naszemu nie narodzonemu dziecku.

Wybuchnęła śmiechem.

- Wcale nie jestem przekonana, że to nie narodzone dziecko w ogóle istnieje.

- A powinnaś być. - Delikatnie zsunął dłoń z jej brzucha i zaczął bawić się miękkimi kręconymi włoskami między jej udami.

- Jesteśmy na dobrej drodze, żeby dwukrotnie zwiększyć szansę na jego istnienie.

- Przestań! - Odepchnęła jego rękę. - Nie mogę myśleć, kiedy to robisz.

Niezrażony powrócił do poprzednich pieszczot.

- Nie trzeba dużo myśleć, by powiedzieć „tak”.

Przytrzymała jego rękę. Śmiertelnie poważnym tonem powiedziała:

- Mogę pogodzić się z faktem, że żenisz się ze mną bez miłości, ale nie zniosę myśli, że mógłbyś mnie znienawidzić za to, że zmusiłam cię do małżeństwa, którego wcale nie chciałeś.

- Nigdy cię nie znienawidzę, Clare - odparł z taką samą powagą. - Dobrze wiem, co robię. Nie będę cię karał za sytuację, do której sam doprowadziłem.

Zawahała się, z niechęcią myśląc o pytaniu, które musiała mu zadać.

- Jeszcze coś.

Rzucił jej zachęcające spojrzenie. Odwróciła od niego oczy.

- Krążą plotki, że nie byłeś wierny swojej żonie. Czy to prawda?

Spochmurniał.

- Tak.

- Rozumiem, że wśród arystokracji inaczej się patrzy na te sprawy, ale ja nie jestem arystokratką - powiedziała z trudem. - Ja... ja nie zniosłabym, gdybyś miał inne kobiety.

Milczenie przeciągało się. Nicholas miał kamienną twarz i gdy w końcu przemówił, w jego głosie słychać było zimną obojętność.

- Proponuję ci jeszcze jeden układ. Dochowam ci wierności dopóty, dopóki ty będziesz mi wierna. Lecz jeśli znajdziesz się w łóżku innego mężczyzny, obiecuję, że ja także poszukam sobie kogoś innego.

Odczuła niewysłowioną ulgę.

- Mój panie, jeśli się zgodzisz na taki układ, czeka cię długie nudne życie, bo nigdy nie spojrzę na innego mężczyznę.

- Nudne? Z tobą? Nie sądzę. - Rozpogodził się. - Czy to oznacza, że przyjmujesz moje oświadczyny?

Zamknęła oczy, postanawiając iść za głosem sumienia. I nagle, zupełnie tak jak poprzedniego wieczoru, zyskała absolutną pewność, że postępuje słusznie, że do tego została stworzona. Sądząc, że nie oczekuje od niej deklaracji miłości, otworzyła oczy i z zadowoloną miną powiedziała:

- Tak, Nicholas, całą duszą i sercem.

Stoczył się z łóżka, podszedł do biurka i poszperał w szufladzie. Kiedy wrócił, zobaczyła, że trzyma w dłoni scyzoryk. Ze zdumieniem patrzyła, jak podnosi rękę i ostrym wąskim ostrzem nacina skórę na przegubie. Ciemnoczerwona kropla pokazała się na jego smagłej skórze, a po niej szybko wypłynęła następna. Wtedy podniósł jej rękę.

Domyśliła się, co chce zrobić, i udało się jej nie skrzywić, kiedy poczuła nóż na nadgarstku. Przyłożywszy do siebie ich dłonie, tak by krew sączyła się jedną strużką, rzekł cicho:

- Krew z krwią niech się połączy. Małżeństwo zostało zawarte, moja żono.

Wpatrywała się w ich złączone nadgarstki, mając poczucie głębokiej, nierozerwalnej więzi z Nicholasem.

- Krew z krwią, dopóki śmierć ich nie rozłączy. - Czy to cygański zwyczaj?

- Jeden w wielu. Cyganie to zróżnicowany naród. - Uśmiechnął się. - Zazwyczaj uczta weselna kończy się pozorowanym uprowadzeniem. Uważa się, że pannie młodej nie przystoi cieszyć się z tego, że opuszcza dom swoich rodziców. Skoro zostałaś zmuszona do przyjścia do Aberdare, możemy to uznać za uprowadzenie. - Przysunął jej dłoń do ust i zlizał krew z nadgarstka, łagodząc językiem palący ból. - Możemy skonsumować małżeństwo?

Wyciągnęła do niego ramiona; jej długie, spływające do pasa włosy, okryły ją zalotnie niczym płaszcz.

- Z największą przyjemnością, mój mężu.

Całując ją, pomyślał, że życie jest bardzo dziwne. Trzy dni temu kopalnia pracowała normalnie, Owen Morris żył, a to małżeństwo nie wchodziło w ogóle w rachubę. Teraz wszystko się zmieniło, oddzielając ostrą linią przeszłość od przyszłości, nad którą nigdy się nie zastanawiał. Na dobre i na złe związał się z kobietą, którą trzymał w ramionach. Zamiast samotnego burzliwego życia czekała go spokojna egzystencja u boku żony i dzieci. Jednak gdy posmakował ust Clare, trudno mu było żałować tej odmiany losu.

Tym razem nie będzie taki szybki i nieostrożny jak wczorajszej nocy. Rozpaczliwie pragnąc jej ciepła i zrozumienia, wziął ją z gwałtownym pośpiechem. Dzięki Bogu, że nie była już dziewicą, bo mógłby sprawić jej dotkliwy ból. Nie poskarżyłaby się ani słowem, ale czułaby do niego niechęć. Tym razem wykorzysta wszystkie swoje umiejętności, by pokazać jej, czym jest prawdziwa namiętność.

Była urzekająco ładna, ale nie dzięki bujnym kształtom, które szybko stają się zbyt obfite, lecz dzięki szczupłej sylwetce i kobiecym krągłościom, którym nie potrafił się oprzeć. Gdy położył ją na poduszkach, szepnął:

- Leż i ciesz się każdą chwilą, Clarissimo. Wczorajszej nocy poszedłem na skróty. Pora na pełną wersję.

Odprężyła się posłusznie. jej długie włosy spływały na poduszkę w zachwycających lokach. Całował każdą wypukłość, każde zagłębienie jej ciała, dopóki nie westchnęła z pełnym zdziwienia zadowoleniem. Kiedy była wilgotna i gotowa na jego przyjęcie, położył się między jej nogami, tak by jego nabrzmiały z podniecenia członek leżał na niewielkim wzgórku, który był źródłem kobiecej rozkoszy. Wątpił, żeby o tym wiedziała, lecz dzisiaj na pewno się tego dowie.

Kiedy ssał jej pierś, jego rozpalone ciało wślizgnęło się na nią. Czując, że ociera się o nią zmysłowo, otworzyła oczy i popatrzyła na niego nieprzytomnym wzrokiem.

- T... teraz? - spytała z drżeniem w głosie.

- Jeszcze nie. - Wciąż pieszcząc ją dłońmi, ustami i językiem, zaczął szalenie erotycznie kołysać biodrami. Wydała długi, chrapliwy jęk, wpadający w rytm jego ruchów. Po czym zaczęła wić się jak piskorz, próbując jeszcze bardziej zbliżyć się do Nicholasa. Westchnął głęboko, owiewając ciepłym oddechem jej nabrzmiały sutek.

Powoli zaczął przesuwać się do przodu i do tyłu, pieszcząc ją całym swym ciałem. Clare zacisnęła mu ręce na ramionach, wbiła paznokcie w napięte muskuły i z trudem łapała powietrze. Doprowadził ją na skraj rozkoszy i dręczył, dopóki jego tors nie pokrył się potem, a Clare nieomal wstrząsnął spazmatyczny dreszcz.

Zamierzał zmniejszyć nieco tempo, lecz w ogniu uniesienia wysunął się tak daleko, że zmienił pozycję. Nagle wciskał się w ponętne, powolne mu ciało. Znieruchomiał; mięśnie mu drżały, próbował się wycofać, lecz Clare uniosła biodra i był stracony. Kiedy wślizgnął się w nią, ścisnęła go z całej siły.

Najpierw poruszał się wolno, żeby sprawdzić, jak głęboko może w nią wejść. Potem zaczął stopniowo zwiększać tempo, cofając się, zanim zalała go fala oszałamiającej radości.

Kiedy krzyknęła, natychmiast ją objął, wtulając twarz w jej ramię. Przyciągnęła do siebie jego biodra, dygocąc gwałtownie. Nicholas jęknął, przeżywając razem z Clare chwile ekstazy.

Drżąc z uniesienia, leżeli spleceni w uścisku, mokrzy od potu, przesyceni zapachem miłości. Kiedy Clare mogła już w miarę normalnie oddychać, powiedziała:

- Chyba się domyślam, dlaczego wszystkie religie każą poskramiać cielesną żądzę. W takim stanie można zapomnieć o Bogu, bo trudno sobie wyobrazić, by w niebie człowieka mogło spotkać coś lepszego.

Roześmiał się.

- To brzmi jak bluźnierstwo.

- I chyba nim jest. - Pogłaskała go po karku. - Zaczynam rozumieć, dlaczego tak bardzo pragnąłeś mnie uwieść. Namiętność jest czymś cudownym, prawda?

- Tak, choć nie zawsze aż tak cudownym. - Położył rękę na łagodnym wzniesieniu jej brzucha i zaczął się zastanawiać, czy rozwija się w nim nowe życie. - Kiedy po raz pierwszy przyszłaś do Aberdare, wiedziałem, że będziesz niezwykle utalentowaną kochanką.

Z kolei ona się roześmiała.

- Myślałam, że interesowało cię tylko to, jak się mnie pozbyć.

- To też - przyznał.

Podniosła jego rękę i pocałowała niewielką rankę, którą zrobił sobie scyzorykiem.

- Mimo że oficjalną ceremonię mamy jeszcze przed sobą, już czuję się tak, jakbym była twoją żoną.

- Świetnie, bo od dzisiaj zamierzam spędzać z tobą każdą noc. - Przypomniawszy sobie, że czeka go moc pracy, wstał z westchnieniem. - Jednak nie chcę, by twoja opinia na tym ucierpiała, więc będę wchodził i wychodził bardzo dyskretnie. Na razie tylko mój lokaj i twoja pokojówka mogą się czegoś domyślać, ale zachowanie milczenia należy do ich obowiązków.

Uśmiechnęła się ponuro.

- Dziękuję. Wiem, że martwienie się o to, co ludzie powiedzą, jest moją słabością, ale nie potrafię jej zwalczyć.

- Skoro do końca życia mamy mieszkać w dolinie, dyskrecja jest jak najbardziej na miejscu. - Pochylił się i pocałował ją, po czym wstał, opierając się pokusie, by wskoczyć z powrotem do łóżka. - Jeszcze dziś rano napiszę do Luciena i poproszę go, by poszedł do siedziby sądów cywilnych w Londynie po specjalne zezwolenie. On potrafi załatwiać takie sprawy. Myślę, że ślub będzie mógł się odbyć mniej więcej za tydzień.

Kiwnęła głową. Patrzyła, jak Nicholas ubrał się i wymknął z pokoju. Wszystko stało się tak nagle, że wciąż nie mogła w to uwierzyć. I choć nie kwapił się, by poprosić ją o rękę, nie sprawiał wrażenia nieszczęśliwego. Przyrzekła sobie w duchu, że zrobi wszystko, żeby Nicholas nie żałował swojej decyzji.

Skoro jej ziemskie sprawy tak dobrze się układały, Clare doszła do wniosku, że pora zająć się swym życiem duchowym. Wstała z łóżka, założyła szlafrok i uklękła w oświetlonym słońcem pokoju. Złożyła ręce i wzniosła myśli ku Bogu.

Transcendentalna wiara, niczym strumień ognia, napełniła jej serce. To samo uczucie boskiego spokoju i radości, które tak dobrze znał jej ojciec i którym przez całe życie próbował się z nią dzielić. Kiedy jeszcze bardziej zagłębiła się w medytacji, poczuła obecność ojca. Ze zdumieniem zrozumiała, że zdawał sobie sprawę z jej słabości i modlił się o jej zbawienie. Teraz przyszedł, by uczestniczyć w jej duchowym przebudzeniu.

Po paru minutach przestała wyczuwać obecność ojca. Uśmiechnęła się lekko. Nawet teraz, gdy przebywał w innym świecie, był zajęty pomaganiem wszystkim nieszczęśnikom, lecz już nie czuła się tym dotknięta.

Łzy lęku i upokorzenia paliły jej oczy. Odmówiła modlitwę dziękczynną. Teraz, gdy płonęło w niej światło wiary, wiedziała, że już nigdy nie straci nadziei.

I to miłość pokazała jej drogę.

27

Clare była tak pogrążona w medytacji, że przeżyła prawdziwy szok, gdy wstała i zobaczyła, iż Polly przyniosła jej czajniczek z esencją i dzbanek wrzącej wody. Przypomniawszy sobie, jak wiele jest do zrobienia, szybko się umyła i ubrała, i zeszła na dół na śniadanie. Jednak najpierw zajrzała do biblioteki.

Gdy udało się jej oderwać wzrok od dywanu, na którym się kochali, uklękła obok szczątków harfy. Właśnie im się przyglądała, gdy przyszedł Nicholas.

Podniosła głowę i powiedziała z wahaniem:

- Wiele kołków popękało, lecz chyba da się naprawić. Przyklęknął i podniósł kawałki harfy.

- Masz rację - powiedział, obejrzawszy je dokładnie. - Nie ma szkody, której nie da się naprawić. - Uderzył w gładkie brzozowe drewno. - Cieszę się. Tam był wielkim artystą. Próbując zniszczyć jego dzieło, popełniłem prawdziwe świętokradztwo.

- Na szczęście ta harfa jest bardzo solidnie wykonana. Zrobiła ślad w ścianie. - Clare usiadła na piętach. - Wczoraj, kiedy ją rozbiłeś, miałam wrażenie, że próbujesz zabić muzykę, jaka jest w tobie. Mam nadzieję, że ci się nie udało.

- Rzeczywiście, chyba o to mi chodziło, choć nie do końca wiedziałem, co robię. - Uderzył w strunę, która wciąż była napięta, i smutny dźwięk rozległ się w pokoju. - Chyba powinienem napisać pieśń o wybuchu w kopalni. Zgodnie ze starym celtyckim zwyczajem należy uczcić pamięć zmarłych bohaterów.

Położyła rękę na jego dłoni.

- Napisz ją i zaśpiewaj na następnym spotkaniu bardów walijskich. To będzie miało ogromne znaczenie dla wszystkich mieszkańców doliny.

Twarz mu się ściągnęła; pewnie pomyślał, że miałoby o wiele większe znaczenie, gdyby przedtem wprowadził zmiany w kopalni. Choć tego ranka potrafił już zapanować nad bólem i poczuciem winy, jednak został w domu. Clare przypuszczała, że nigdy się od nich nie uwolni.

Cisza została przerwana, kiedy Williams wszedł do biblioteki; u jego boku stał mały zasapany chłopiec. Widząc, że to Trevor Morris, najstarszy syn Marged, Clare zerwała się na równe nogi.

- Czy twoja mama mnie potrzebuje? - spytała. - Właśnie miałam zejść do wioski.

Chłopiec potrząsnął głową.

- Nie, panno Morgan. Mam wspaniałe wieści. Mój tata żyje! Znaleziono go dziś rano. Mama kazała mi tu przybiec, jak tylko przywieźli go do domu.

Clare wydała ciche, płynące z głębi serca westchnienie.

- Dzięki Bogu.

- Natychmiast zostało ono zagłuszone przez donośny okrzyk Nicholasa.

- Alleluja!

To wydawało się niemal zbyt piękne, by mogło być prawdziwe, lecz wystarczyło popatrzeć na rozpromienioną twarz Trevora, by się upewnić, że to nie sen. Na twarzy Nicholasa malowała się taka sama radość i Clare wiedziała, że to było najlepsze lekarstwo na jego wszystkie zmartwienia.

Nicholas rozkazał:

- Williams, każ zaprzęgać powóz. Trevor wszystko nam opowie w drodze do wsi.

Pięć minut później gnali do Penreith z szybkością, która wprawiłaby Clare w przerażenie, gdyby na miejscu woźnicy nie siedział Nicholas. Trevor, wciśnięty między nich dwoje, opowiadał:

- Wybuch rzucił tatę do jednego ze starszego tuneli. Siła uderzenia była tak duża, że złamał sobie nogę. Długo leżał nieprzytomny. Kiedy się obudził, przypomniał sobie, że jest blisko jednej sztolni.

Oderwawszy na chwilę wzrok od drogi, Nicholas spytał:

- Jednego ze starych tuneli odwadniających?

Chłopiec kiwnął głową.

- Musiał przekopać się przez strop zawalonego pokładu, żeby się tam dostać. Kiedy dotarł do sztolni, zobaczył, że wybuch obniżył poziom wody, dzięki czemu było tam powietrze. Wyczołgał się stamtąd w nocy i jakiś pasterz znalazł go dziś rano.

- Cud - rzekła cicho Clare.

- Moja mama też tak mówi.

Na chwilę zapadli w milczenie. W końcu Nicholas spytał:

- Jak rodziny zmarłych górników dają sobie radę?

- Są tu dwa towarzystwa wzajemnej pomocy - wyjaśniła Clare. - Ludzie co tydzień wpłacają na nie niewielkie sumy, dzięki czemu można pomóc tym, których dotknęło nieszczęście.

- Skoro tak dużo osób zginęło, to fundusze obu towarzystw na pewno zostały mocno nadszarpnięte - zauważył. - Czy myślisz, że obrażę czyjaś walijską dumę, jeśli sam dokonam wpłaty?

- Na pewno nikt nie będzie protestował.

Gdy dojechali do domu Morrisów, Nicholas poprosił Trevora, by pochodził z końmi i dał im trochę ochłonąć, na co chłopiec przystał z ogromną ochotą.

Drzwi otworzyła im Marged. Choć miała cienie pod oczami, po uśmiechu na twarzy widać było, że przepełnia ją radość. Clare rzuciła się przyjaciółce w ramiona i obie zalały się łzami. Gdy opanowały wzruszenie, wszyscy weszli do środka, gdzie Marged podała herbatę i słodkie bułeczki z rodzynkami.

Zniżając głos, by nie obudzić Owena, Marged powtórzyła to, co powiedział Trevor.

- To nie wszystkie dobre wieści - dodała. - Jeszcze dwóch żywych górników znaleziono w korku powietrznym. - Podała ich nazwiska; Clare uczyła dzieci ich obu.

Marged kontynuowała:

- Ludzie mówią, że zanosi się na zmiany w kopalni. Nie ulega wątpliwości, że hrabia Michael Kenyon nie był zadowolony z tego, co zastał, i zamierza sam zarządzać kopalnią.

Nicholas zmarszczył brwi.

- A Madoc?

Marged uśmiechnęła się z głęboką satysfakcją.

- Jego lordowska mość nie powiedział publicznie złego słowa na Madoca, ale to nie zmienia faktu, że wszechwładny Madoc stał się zwykłym nadzorcą i jego rola sprowadza się do wykonywania poleceń właściciela kopalni. Ludzie mówią, że Madoc jest wściekły, lecz nie śmie narzekać, żeby nie stracić fantastycznej pensji i domu. - Po chwili dodała: - Jego lordowska mość posłał wszystkich mężczyzn do pracy przy poprawianiu systemu podpór w tych szybach, które się zachowały. Powiadają także, że zamówił nową pompę parową Wattsa i maszynę wyciągową, tak że górnicy nie będą już musieli wisieć jak kiście winogron na tej okropnej linie, gdy będą zjeżdżać na dół albo wyjeżdżać na powierzchnię.

- Dzięki Bogu! - powiedziała Clare. - Wygląda na to, że najpotrzebniejsze rzeczy zostaną zrobione. Jeśli szczęście nam dopisze, taka katastrofa już nigdy się nie powtórzy.

- Michael zachowuje się tak, jakby podjął pracę w tym samym miejscu, w którym ją przerwał cztery lata temu - zgodził się Nicholas. Patrząc na gospodynię, spytał: - Marged, jeśli Owen się obudził, to czy mogę z nim porozmawiać?

- Zaraz zobaczę. - Poszła zajrzeć do męża, po czym wróciła i powiedziała: - Nie śpi i chce się z tobą zobaczyć.

- Myślę, że ja nie powinnam go niepokoić - stwierdziła Clare. - Marged, czy odmówisz ze mną modlitwę dziękczynną?

Marged popatrzyła na nią z zaciekawieniem.

- Nigdy nie uważałam, że jesteś podobna do ojca, lecz przez chwilę wyglądałaś zupełnie tak jak on. Dziękuję za przypomnienie, że czas na modlitwę. Do tej pory nie miałam do tego głowy.

Gdy uklękły obok siebie, Nicholas poszedł na górę. Owen i Marged zajmowali malutki pokoik - niewiele większy od podwójnego łóżka, które w nim stało. Owen był blady, lewą nogę miał w łubkach, lecz na jego twarzy malował się spokój. Bez słowa podniósł rękę.

Nicholas uścisnął ją mocno i uklęknął przy łóżku.

- Dzięki Bogu, że z tobą wszystko w porządku - powiedział serdecznie, - Trudno uwierzyć, że przeżyłeś taki wybuch, a potem trzy dni byłeś uwięziony pod ziemią.

- Pewnie nie przyszła jeszcze moja pora - nieco zachrypniętym głosem odparł Owen. - Cud, że od razu nie zostałem zabity, i następny cud, że byłem wystarczająco blisko sztolni, bym mógł sam wydostać się z kopalni.

- Ty też zasługujesz na uznanie - rzekł Nicholas. - Odnalezienie drogi w labiryncie tuneli i to w całkowitych ciemnościach, ze złamaną nogą, jest zadziwiającym wyczynem.

- Miałem silną motywację.

Nicholas przyjrzał się twarzy przyjaciela.

- Dlaczego kazałeś, bym szedł pierwszy? Masz rodzinę i jesteś o wiele bardziej potrzebny niż ja.

Owen roześmiał się słabo.

- Wiedziałem, że jeśli umrę, pójdę prosto do nieba, ale co do ciebie miałem poważne wątpliwości.

Przez chwilę Nicholas zastanawiał się, czy to był żart. Kiedy uświadomił sobie, że Owen mówił poważnie, roześmiał się bezradnie, opierając głowę o dębową ramę łóżka. Zrozumiał jednak, że był świadkiem budzącej szacunek manifestacji wiary i że będzie to miało głęboki wpływ na jego dalsze życie. Nie był w stanie o tym mówić, więc tylko stwierdził:

- Masz całkowitą rację. Jeśli piekło i niebo istnieją, to teraz smażyłbym się jak jajecznica.

- To bardzo prawdopodobne. - W oczach Owena pojawiły się dziwne błyski. - Teraz będziesz miał więcej czasu, by się zmienić. Nie mówię, że jesteś złym człowiekiem, lecz wątpię, żebyś kiedykolwiek zastanawiał się nad swoją duszą.

- Znowu masz rację. W tym względzie Clare na pewno będzie miała na mnie dobry wpływ. - Po chwili dodał. - Pobieramy się za tydzień. Pierwszy się o tym dowiadujesz.

- Coś podobnego, nasza Clare hrabiną - z radością zdumiał się Owen. - Nie mogłeś dokonać lepszego wyboru - potrzebna ci kobieta, która mocno stąpa po ziemi.

Widząc, że gospodarz się zmęczył, Nicholas wstał.

- Jeśli do tego czasu będziesz mógł chodzić, to może ty oddasz mi Clare. Myślę, że byłaby zadowolona.

- Mam o kulach prowadzić pannę młodą? - z powątpiewaniem w głosie rzekł Owen.

- Będziemy się cieszyli, nawet jeśli przyjedziesz na wózku. Czując, że ciężar spadł mu z serca, Nicholas zszedł na dół.

Przybyło jeszcze więcej osób, więc razem z Clare pożegnali się z Marged, by ustąpić miejsca innym przyjaciołom domu. W drodze do Aberdare Clare powiedziała:

- Gdybyś wczorajszej nocy wiedział, że Owen żyje, nic by się między nami nie wydarzyło i nie musiałbyś dzisiaj wydawać na siebie wyroku śmierci, prosząc mnie o rękę.

Wzruszył ramionami.

- Pewnie tak miało być. Stało się, więc nie ma się nad czym zastanawiać. - Zrobił dziwną minę. - Może zauważyłaś, że jako Cygan należę do wyznawców fatalizmu?

- Dopóki jesteś... zadowolony.

Obrzucił ją szybkim spojrzeniem, zastanawiając się, czy żałuje swojej decyzji, ale miała pogodną twarz.

- Najwidoczniej Michael potraktował poważnie to, co powiedziałem mu w Londynie. Skoro zorientował się w sytuacji i podjął kroki, by ją naprawić, nie ma potrzeby zrywać umowy.

- Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Widać, że to całkiem rozsądny człowiek, kiedy się nie złości - powiedziała. - A zatem będziesz miał więcej czasu na uruchomienie łupkami.

- Czy chciałabyś spędzić miodowy miesiąc na koniu - jadąc do kamieniołomów w Penrhyn? Tylko my dwoje, góry, narcyze, romantyczne noce pod wygwieżdżonym niebem...

Zmarszczyła brwi.

- A kiedy pada?

- Urocze, lecz mniej romantyczne noce w górskich chatkach dla podróżnych.

- Brzmi cudownie. - Obdarzyła go takim uśmiechem, że natychmiast zapragnął przywiązać konie i zaciągnąć Clare w zarośla.

Po zastanowieniu tak właśnie zrobił.

Przez następny tydzień uwijała się jak w ukropie. Ślub nie wymagał wielu przygotowań, bo zdecydowali się na cichą ceremonię w Aberdare. Jednak trzeba było pomóc rodzinom górników, którzy zginęli w kopalni. Clare uczestniczyła w dwunastu pogrzebach, trzymała w ramionach łkające kobiety, pomagała wdowom planować przyszłość. Gdy rozniosła się wieść o jej zaręczynach, niektórzy patrzyli na nią z dezaprobatą lub oburzeniem, lecz sprawa jej małżeństwa była mało ważna w porównaniu z niedawną katastrofą. Uznała to za ironię losu, iż tragedia, jaka dotknęła wioskę, ułatwiła jej osobistą sytuację.

Bardziej niepokoiło ją zachowanie Nicholasa. Był czarujący i troskliwy, i niewątpliwie uwielbiał jej ciało. Jednak z wielu względów czuła, że byli sobie bliżsi jako przeciwnicy niż jako kochankowie. Tak jakby zbliżając się do siebie fizycznie, oddalali się duchowo. Mimo że nadal wierzyła, iż słusznie robi, wychodząc za niego za mąż, jednak jego powściągliwość bardzo ją martwiła. Mogła tylko mieć nadzieję, że codzienne małżeńskie życie polepszy ich stosunki.

Piątego dnia po ich zaręczynach wróciła do domu późnym popołudniem. Otwierając jej drzwi Williams uprzedził: - Lord Strathmore jest w salonie. Przyjechał dwie godziny temu.

- O Boże - rzekła ponurym tonem, zdejmując czepek. - A Nicholas nie wrócił jeszcze ze Swansea?

- Nie, panienko.

Weszła do salonu i zobaczyła, że gość siedzi w fotelu, czytając książkę i popijając herbatę.

- Lucien, co za niespodzianka. Nicholas nie mówił mi, że oczekuje twojego przyjazdu.

Lucien wstał, wziął ją za ręce i pocałował lekko w policzek.

- Nie oczekiwał. Postanowiłem dostarczyć to pozwolenie osobiście. Powinien wiedzieć, że chcę być na ślubie. Każdy pan młody potrzebuje przyjaciela u boku. Rafe, ku swemu ubolewaniu, nie może przyjechać. Obowiązki w Izbie Lordów mu na to nie pozwalają - właśnie ma się odbyć głosowanie nad ustawą, nad którą pracował. Jednak kazał mi ucałować pannę młodą w jego imieniu. - Dotknął ustami jej drugiego policzka.

- Jeszcze nie jestem panną młodą.

- Więc w dniu ślubu znowu będę musiał cię pocałować - rzekł pogodnym głosem. - Dwa razy, jeśli Nicholas nie będzie protestował.

- Przykro mi, że czekałeś tak długo.

- Nieproszony gość w pełni na to zasługuje.

- Może miałbyś ochotę przejść się po ogrodzie? - zaproponowała. - Jest taki piękny majowy dzień.

- O ile dobrze pamiętam Walię, musimy się pośpieszyć, by zdążyć przed deszczem.

Skrzywiła się.

- Smutne, ale prawdziwe.

Słońce wciąż świeciło, kiedy wyszli na wyłożone kamiennymi płytami patio. Paw przeszedł się dumnie po dziedzińcu i rozłożył ogon, w blasku słońca niebieskozielone oczka piór migotały jak zaczarowane.

- Piękne ptaki - zauważył Lucien - lecz nieprawdopodobnie głupie. Najlepszy dowód, że uroda jest przekleństwem.

Clare roześmiała się.

- Ty i pozostali Upadli Aniołowie jesteście piękni, i chyba żaden z was nie jest głupi.

Włożył sobie jej rękę pod ramię; jego szarozłociste oczy błyszczały z rozbawienia.

- To prawda, lecz nie zostaliśmy przyjaciółmi ze względu na urodę.

- Czy jest jakiś szczególny powód, dla którego trzymacie się razem i jesteście przyjaciółmi od tak dawna? Oczywiście poza tym, że lubicie przebywać w swoim towarzystwie.

- Większość chłopięcych grup składa się z przywódcy i jego zwolenników - powiedział z zadumą. - My chyba zostaliśmy przyjaciółmi, bo żaden z nas nie chciał się nikomu podporządkować.

- Przypuszczam, że wszyscy jesteście urodzonymi przywódcami. Każdy z was mógł dowodzić grupą uwielbiających go pochlebców.

- Lecz nie poszliśmy na to. Rafe gardzi lizusami, a ponieważ jest księciem, więc lgną do niego jak muchy do miodu. Nicholasa sama znasz - każda próba zmuszenie go do zrobienia czegoś, czego nie chce, jest tak samo owocna, jak nakłanianie wiatru, by zmienił kierunek. A mimo to, Nicholas nie pragnie mieć władzy nad innymi. Pewnie za bardzo czuje się Cyganem. Michael, z kolei, woli mierzyć się z równymi sobie - przewaga nad słabszymi absolutnie go nie zadawala.

- A ty? - spytała zaciekawiona jego obserwacjami.

- Ja? Podobnie jak Nicholas nie lubię przyjmować rozkazów, ale to, że przywódca musi publicznie spowiadać się z tego, co robi, też mi się nie podoba.

- W gruncie rzeczy, jesteś urodzonym szpiegiem.

- Obawiam się, że tak. - Popatrzył z powątpiewaniem na pawia, który kroczył majestatycznie przed pawicą całkowicie obojętną na jego wdzięki. - Mów ciszej. Te ptaki mogą być francuskimi szpiegami.

Roześmiała się, schodząc po schodach na wysypaną żwirem ścieżkę.

- Może Nicholas niechętnie wykonuje czyjeś rozkazy, lecz z poczucia obowiązku robi rzeczy, na które wcale nie ma ochoty.

Lucien obrzucił ją przenikliwym wzrokiem.

- Martwisz się, że żeni się z tobą z poczucia obowiązku?

- Trochę. - Nie mogła się oprzeć pokusie porozmawiania z nim o swoich troskach, wiec rzekła ostrożnie: - Kiedy zawarliśmy naszą umowę, byłam mu zupełnie obca, więc łatwo mu było mówić, że mnie uwiedzie i zrujnuje mi życie. Jednak gdy lepiej się poznaliśmy, zaczął odczuwać wyrzuty sumienia. I oświadczyny są ich skutkiem. Przedtem uparcie powtarzał, że za nic w świecie się nie ożeni. Mam nadzieję, że nie będzie żałował tej decyzji.

- Nawet gdyby najpoważniej traktował swoje obowiązki, nie dałby się zaprowadzić do ołtarza, gdyby tego nie chciał - odparł Lucien. - Nie wierzę, żeby Nicholas zrobił coś, na co naprawdę nie ma ochoty. Stary hrabia przekonał się o tym na własnej skórze. Dlatego ciągle się sprzeczali.

Ogród zmieniał się w oczach od czasu, gdy stary ogrodnik dostał trzech krzepkich pomocników. Narażając się na gniew ogrodnika, Clare pochyliła się i zerwała czerwonego tulipana.

- Jaki był dziadek Nicholasa? Nigdy nie miałam możliwości go poznać.

- Miał trudne usposobienie. Jego stosunek do Nicholasa był bardzo złożony, jednak nigdy nie okazywał mu serdeczności. Lepiej by im się układało, gdyby Nicholas czołgał się u stóp dziadka. Ale Nicholas - choć zawsze uprzejmy - był jakby... nieobecny.

- Wiem, o co ci chodzi - rzekła, myśląc o tym, jak zachowywał się ostatnimi dniami. - To dość irytujące.

- Niewątpliwie doprowadzał tym dziadka do szału. Wędrując po parku, dotarli do ogrodu skalnego. Gdy weszli na krętą ścieżką, pawica, która siedziała na pobliskim drzewie, zaczęła przeraźliwie wrzeszczeć. - Clare spojrzała na nią z niechęcią.

- Pawie przynajmniej są dekoracyjne, ale słysząc, jak ich samice się wydzierają, mam ochotę zrobić z nich potrawkę. Zawsze myślałam, że pawie to eleganckie, arystokratyczne ptaki, ale okazały się krzykliwymi, zadufanymi w sobie wieśniakami.

- Tyle o urokach arystokracji. - Lucien skrzywił się. - Nie wiem dlaczego, ale rozmowa o pawiach przypomniała mi o pierwszej żonie Nicholasa.

Clare bawiła się tulipanem.

- Co o niej myślałeś?

- Chyba nie powinienem ci tego mówić, lecz powiem. Druga żona musi co nieco wiedzieć o swojej poprzedniczce. - Zastanowił się przez chwilę. - Była bardzo piękna i świetnie zdawała sobie z tego sprawę. Poza tym, miała w sobie niespożyte pokłady energii, a mimo to nigdy jej nie lubiłem. jej wrodzona oziębłość wydawała mi się odpychająca. - Rzucił Clare rozbawione spojrzenie. - To opinia mniejszości. Większość mężczyzn z radością rzuciłaby się na ziemię, gdyby Niezrównana Caroline zechciała przejść po nich jak po dywanie.

- Nie sądzę, by chodzenie po męskich ciałach sprawiło mi przyjemność - oschłym tonem oświadczyła Clare. - To bardzo niewygodne.

- I pewnie dlatego będzie wam ze sobą bardzo dobrze. Nicholas, co prawda, podziwiał wdzięki Caroline, jednak kiepski był z niego materiał na dywan.

Clare przez chwilę zastanawiała się, czy to było źródłem ich problemów małżeńskich.

- Kochał ją wystarczająco mocno, by się z nią ożenić.

- To nie była miłość - tylko układ, przecież wiesz. - Lucien ściągnął brwi. - A może nie wiesz. To był pomysł starego hrabiego, oczywiście. Przed śmiercią chciał zapewnić Aberdare spadkobiercę. Nicholas miał wątpliwości, lecz zgodził się spotkać z lady Caroline i był przyjemnie zaskoczony. Bał się, że dziadek wybrał mu jakąś pannę o końskiej twarzy, która ma dobre pochodzenie, ale jest nudna jak flaki z olejem. Lecz stary hrabia był wystarczająco mądry, by wiedzieć, że jeśli dziewczyna będzie nieatrakcyjna, to Nicholas nigdy nie weźmie z nią ślubu. A tak, wnuk dość szybko zgodził się na małżeństwo.

- Czy problemy pojawiły się od samego początku?

- Jak na małżeństwo zawarte z rozsądku naprawdę dobrze się zapowiadało. Nicholas sprawiał wrażenie zadowolonego z tego układu. Lecz po paru miesiącach... - Lucien wzruszył ramionami.

- Coś się stało. Nie mam pojęcia, co. Nicholas odesłał Caroline do Aberdare, a sam został w Londynie.

- I romansował na prawo i lewo - pomogła mu Clare, widząc, że jej towarzysz nie ma zamiaru wdawać się w szczegóły.

- Obawiam się, że tak - zgodził się. - Nie, żebym miał coś przeciwko uwodzeniu kobiet, ale jemu nie sprawiało to chyba żadnej przyjemności. Spotykaliśmy się od czasu do czasu w Londynie, jednak nie zwierzał mi się. Potem wydarzyła się ta okropna tragedia w Aberdare i Nicholas wyjechał z kraju. Pewnie wiesz więcej ode mnie na ten temat.

- Dziękuję, że tak szczerze ze mną rozmawiasz. Chcę zrozumieć Nicholasa na tyle, na ile to możliwe. - Zerwała jeszcze białego tulipana do pary. - Czasami wydaje mi się, że on gra w jakiejś sztuce, a ja przyszłam na drugi akt i muszę się domyślić, co wydarzyło się wcześniej.

Lucien uśmiechnął się.

- Na tym polega przyjaźń, i może dlatego jest taka fascynująca.

- A skoro o przyjaźni mowa, czy wiesz, że hrabia Michael mieszka w swoim domu po drugiej stronie doliny?

Lucien gwałtownie obrócił głowę i popatrzył na Clare wyraźnie zmartwiony.

- Nie słyszałem o tym. Były jakieś kłopoty?

Clare dobrze pamiętała, że Lucien wcale nie jest takim lekkoduchem, jakiego udaje. Postanowiła podzielić się z nim swymi obawami:

- W dzień po powrocie hrabiego Michaela do Penreith, Nicholas omal nie został postrzelony, kiedy jechał konno. Bałam się, że to Michael do niego strzelał, lecz Nicholas upiera się, iż to był jakiś kłusownik.

- Jeszcze coś się wydarzyło?

- Ja już o niczym nie wiem. Hrabia Michael był zajęty. Clare opowiedziała o wybuchu w kopalni i o krokach, jakie Michael podjął, by poprawić warunki pracy.

Twarz Luciena rozpogodziła się. Gdy skończyła mówić, rzekł:

- Wygląda na to, że Michael dochodzi do równowagi. Na pewno przyjechał tu w interesach, a nie po to po, by mścić się na Nicholasie.

- Mam nadzieję. Zastanawianie się, czy zamierzał trafić w Nicholasa, nie sprawiało mi najmniejszej przyjemności. - Przygryzła dolną wargę. - Skoro odpowiedziałeś mi już na tyle kłopotliwych pytań, to może mi jeszcze powiesz, jakie Michael ma zalety. Musi jakieś mieć, bo inaczej nie zdobyłby sobie tak wspaniałych przyjaciół.

- Odwaga, inteligencja, uczciwość - szybko odparł Lucien. - Człowiek zawsze wiedział, co go czeka ze strony Michaela. Kiedy humor mu dopisywał - a zazwyczaj tak się działo - był dowcipnym i szalenie miłym kompanem. Poza tym, był niezwykle lojalny wobec przyjaciół.

- Nie wobec Nicholasa - zauważyła Clare.

- To prawda, lecz chciałbym wiedzieć, dlaczego. Jednak, mimo wszystko, wydaje mi się, że dochodzi do siebie.

- Mam nadzieję, tym bardziej że jesteśmy sąsiadami. Wpadniesz do niego, skoro tu jesteś?

- Myślę, że tak. Przy odrobinie szczęścia, może nie będzie pamiętał, że podczas pojedynku byłem sekundantem Nicholasa. - Lucien uśmiechnął się na widok zbliżającego się przyjaciela. - O wilku mowa.

Gdy mężczyźni się witali, Clare przypomniała sobie, jak hrabia Michael pojawił się na balu u księcia Candoveru. Choć bardzo chciała nie żywić już obaw, trudno jej było uwierzyć, by taka wrogość całkowicie minęła. O, Boże, jakże pragnęła się mylić.

Tej nocy Nicholas bardzo późno przyszedł do łóżka Clare. Myśląc, że będzie rozmawiał z przyjacielem do świtu, usnęła, lecz obudziła się, kiedy materac zatrzeszczał pod ciężarem Nicholasa. Drocząc się z nim sennie, mruknęła:

- Kto tam?

Usłyszała, że gwałtownie złapał oddech i wydawało się jej, że temperatura w pokoju spadła o dwadzieścia stopni.

- Kogo, u diabła, się spodziewałaś? - lodowatym tonem spytał Nicholas.

Natychmiast się rozbudziła.

- To był żart, Nicholas. Widać zły.

- Bardzo zły.

Pochyliła się i objęła go ramionami. Cicho powiedziała:

- Nie trzeba być geniuszem, by się domyślić, że Caroline cię zdradzała. Sądzę, że głównie dlatego zacząłeś szukać miłosnych przygód. Lecz ja nie jestem taka jak ona, nawet jeśli moje dowcipy są czasami nie na miejscu. Dla mnie sam pomysł, że mogłabym się kochać z innym mężczyzną, jest śmieszny. - Czując, że Nicholas się odpręża, dodała: - Wziąwszy pod uwagę, jak niesłychanie dużo czasu i wysiłku włożyłeś w to, by mnie uwieść, powiedz, czemu myślisz, że innemu mężczyźnie poszłoby łatwiej?

Położył ręce na jej dłoniach.

- Tylko ktoś tak niewinny jak ty mógł wysunąć tak śmieszny argument, lecz ja czasami gadam takie głupstwa, że nie mam prawa cię krytykować. - W jego głosie zabrzmiała gniewna nuta. - Słusznie się domyśliłaś, że moja szlachetnie urodzona pierwsza żona była dziwką. Nie chciałbym się nad tym rozwodzić.

- Mamy lepsze rzeczy do roboty - zgodziła się. jej ręką zsuwała się po jego torsie, dopóki nie znalazła tego, czego szukała. - Na przykład...

Wciągnął powietrze.

- Jesteś wyjątkowo zdolną uczennicą. Pora przejść do trudniejszej lekcji. - Ze zwinnością kota przewrócił ją na brzuch i rzucił się na nią, robiąc rzeczy, które ją zadziwiały.

Tej nocy kochał ją z zachłanną gwałtownością, tak jakby chciał wycisnąć na niej swoje piętno. Przyjęła go z radością, pragnąc wymazać z jego pamięci wszystkie wspomnienia, jakie wywołała swą bezmyślną uwagą. Na kilka chwil zniknęła rezerwa, z jaką ostatnio się do niej odnosił, a ogień namiętności złączył ich ciała i dusze.

Clare usnęła w jego ramionach, tak szczęśliwa, jak nigdy przedtem. Lecz zanim pogrążyła się we śnie, pomyślała, że może piekło pełne ognia i siarki naprawdę istnieje. Miała nadzieję, że Caroline Davies, córka księcia i niewierna żona, smaży się w nim.

Michael Kenyon pracował w swoim gabinecie, kiedy jego służący, który pełnił rolę lokaja i kamerdynera, wszedł i oznajmił, że lord Strathmore przyszedł z wizytą. Michael zawahał się; nagle zatęsknił za spotkaniem ze starym przyjacielem. Co więcej, zatęsknił do dawnego życia, kiedy to on, Luce, Rafe i Nicholas wpadali do siebie bez zapowiedzi, jak bracia...

Lecz życie już od wielu lat nie jest takie proste, a w Londynie Lucien stanął po stronie Nicholasa.

- Powiedz lordowi Strathmore, że nie przyjmuję.

W oczach służącego mignął błysk niezadowolenia, ale powiedział:

- Jak pan sobie życzy, milordzie.

Nicholas próbował wrócić do pracy, lecz nie mógł się skoncentrować na obliczeniach. Zirytowany odsunął księgę rachunkową na bok i podszedł do okna, by popatrzeć w zamyśleniu na dolinę. Gdy ujrzał odjeżdżającego Luciena, zacisnął usta. Luce musiał przyjechać na ślub, o którym mówiło się w całej dolinie. Najwidoczniej Aberdare żeni się ze swoją kochanką, drobną kobietą, z którą był w Londynie. Michael pamięta, że była wyjątkowo atrakcyjna i sprawiała wrażenie rozsądnej osóbki, lecz nie dorastała do pięt swojej poprzedniczce.

Żołądek podszedł mu do gardła i jego wzrok powędrował do kopalni, ledwo widocznej z tej odległości. Przyjechał do Penreith w określonym celu, a z powodu katastrofy nie zbliżył się do niego nawet o krok. Od przyjazdu nie miał ani chwili spokoju - najpierw kierował akcją ratunkową, potem ustalał plany unowocześnienia kopalni, które powinny były być zrealizowane wiele lat temu. Świadomość, że Aberdare mówił prawdę o warunkach pracy w Penreith, napełniała go goryczą.

Pewnie także miał rację, twierdząc, że Madoc dopuścił się defraudacji, chociaż Michael nie znalazł jeszcze na to żadnego dowodu. Rachunki się zgadzały, mimo że nie miały sensu. Teraz nie chciał się nad tym zastanawiać; jeśli Madoc kradł, to on sam mu to umożliwił. A ten facet był szalenie użyteczny.

Poza tym, Michael miał ważniejsze sprawy na głowie; nawał zajęć nie usprawiedliwiał tchórzostwa. Wkrótce musi rozwiązać straszliwy dylemat, który sprowadził go z powrotem do Penreith. I bez względu na to, jak to będzie bolesne, sprawiedliwości musi stać się zadość.

28

Uroczystość, podczas której Clare została hrabiną Aberdare, przebiegła bardzo sprawnie. Panna młoda miała na sobie elegancką, prostą, kremową suknię; w ręku trzymała bukiet jasnych wiosennych kwiatów. Marged była jej druhną, a Owen - wspierając się na kulach - oddał ją panu młodemu.

Clare zaprosiła także pozostałych członków swojej grupy, z których wszyscy przyszli, powodowani życzliwą ciekawością i chęcią złożenia jej najserdeczniejszych życzeń. Nicholas był nadzwyczaj czarujący i chyba nawet Edith Wickes doszła do wniosku, że pan młody wyrzekł się diabelskich uciech, by zdobyć miłość cnotliwej kobiety.

Clare zniosła uroczystość ślubną i przyjęcie weselne ze zdumiewającym spokojem. Pewnie dlatego, że czuła się mężatką, odkąd kropla jej krwi złączyła się z krwią Nicholasa. Metodyści wypili nawet po kieliszku szampana, dając się przekonać Nicholasowi, że ten trunek nie uderzy im do głowy bardziej niż piwo. W rezultacie wszyscy goście dobrze się bawili.

Lucien musiał wracać do Londynu, więc wyjechał zaraz po przyjęciu, które skończyło się wczesnym popołudniem. Clare uścisnęła go serdecznie, szczęśliwa, że wybrał się w tak długą podróż do Walii. Podejrzewała, że przyjechał przede wszystkim po to, by pokazać, że dobrze urodzony przyjaciel Nicholasa popiera małżeństwo, które większość dystyngowanego towarzystwa uzna za mezalians.

Gdy reszta gości wyszła, śpiewając z prawdziwym walijskim wigorem, Nicholas wziął Clare za rękę i poprowadził ze śmiechem przez cały dom.

- Chcę ci coś pokazać. Zainstalowano to wczoraj, kiedy byłaś we wsi.

Gdy weszli do sali bilardowej, jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia.

- Stół ma nowy blat z łupków? - Przeciągnęła dłońmi po zielonym suknie i nie wyczuła ani jednej nierówności. - Gładki jak lustro pokryte rypsem. - To może być początek nowej mody.

- Spodziewam się, że tak, i że dzięki temu duża część łupków zostanie sprzedana z zyskiem. - Położył ręce na końcu stołu i popchnął go z całej siły, lecz bez żadnego efektu. - Jest tak ciężki, że potrzeba dziesięciu mężczyzn, by go przesunąć. Dopiero wczoraj uświadomiłem sobie, że to ogromna zaleta, bo już nie będzie można zepsuć strzału, potrącając niechcący stół. Stolarz musi wzmocnić nogi i całą obudową, by wytrzymały ciężar łupków.

- Wypróbujemy go? Zagramy w bilard w dzień ślubu? - Uśmiechnęła się szeroko. - Powinieneś wygrać. Wypiłam dwa kieliszki szampana i nawet swym cudownym kijem nie trafię w kulę.

Obrzucił ją złośliwym uśmiechem.

- Myślę o pewnej grze, ale nie o bilardzie.

- Nicholas, jest środek dnia! - powiedziała na wpół poważnym, na wpół rozbawionym tonem, uciekając na drugi koniec stołu. - Co będzie, jeśli ktoś wejdzie?

- Wszyscy popijają szampana w pomieszczeniach dla służby. - Podszedł do niej zdecydowanym krokiem. - I zapomniałaś, że tamtego dnia, kiedy wróciliśmy z Penreith, też było popołudnie? I trzy dni temu na strychu na sianie. I...

- Jakoś tak wyszło, nie planowaliśmy tego tak jak teraz. - Powiedziała skromnie, lecz pochyliła się i oparła rękami o stół, pokazując dekolt.

Poruszył groźnie brwiami.

- Chcesz powiedzieć, że to wszystko dzieło przypadku? Więc dlaczego weszłaś za mną po drabinie na strych i położyłaś dłoń na mojej ręce...?

Przerwała mu ze śmiechem.

- Proszę, mój panie! Czy musisz mi przypominać, że mam taką słabą wolę?

- Wolę myśleć, że jesteś wyjątkowo posłuszną żoną. - Zaczął okrążać stół, niczym kot polujący na mysz. - Muszę wymazać z pamięci wspomnienia naszej ostatniej londyńskiej partii, bo w przeciwnym razie już nigdy nie będę mógł grać w bilard.

Oczy jej rozbłysły. Pewnie wypiła trzy albo cztery kieliszki szampana, a nie dwa.

- W takim razie - zamruczała - powinniśmy odtworzyć przebieg tej gry i zmienić jej zakończenie.

Usiadła z wdziękiem na brzegu fotela, podciągnęła rąbek sukni i zrzuciła zamszowy pantofelek. Potem podniosła nogę i powolnym ruchem zsunęła pończochę, starając się, by dostrzegł jej nagie udo. Robiła prawie to samo co w Londynie, lecz tym razem gra miała inaczej się zakończyć. Na myśl o tym odczuła gwałtowne pożądanie. Rzuciła pończochą w Nicholasa.

- Teraz twoja kolej, mój drogi mężu.

Chwycił jedwabny materiał i wciągnął w płuca jego woń. Oszałamiający zapach bzu i Clare. Nie odrywając od niej swych ciemnych oczu, ściągnął marynarkę z muskularnych ramion.

Potem znowu przyszła jej kolej. Zdejmowali jedną rzecz po drugiej, dotykając się jedynie rozpłomienionym wzrokiem. Przypominało to zmysłowy egzotyczny taniec.

Kiedy przyszła pora na gorset, Clare przysunęła się do Nicholasa, by pomógł jej go zdjąć. Jak na mężczyznę, który zawsze był mistrzem w tej dziedzinie, robił to zdumiewająco niezgrabnie, błądząc rękami po zaokrągleniach, które nie miały nic wspólnego ze sznurówkami od gorsetu.

W końcu rzucił oporny muślin na podłogę i przycisnął Clare do siebie, zmysłowo pieszcząc jej piersi. Wzdychając z zadowoleniem, przechyliła się do tyłu, pragnąc zostać w jego ramionach. Czując, jak twarda wypukłość jego ciała wciska się jej w pośladki, wiedziała, że jest tak samo podniecony jak ona. Lecz zdołała zapanować nad sobą i drażniąc się z nim, odeszła, by oczekiwanie jeszcze bardziej podsyciło ogień namiętności.

Nicholas zdjął kalesony, odsłaniając swą bujną męskość w całej okazałości. Ostatnią rzeczą, jaka pozostała jej do zdjęcia, była koszula. Przeciągając tę chwilę w nieskończoność, rozwiązała sznureczek i zdjęła halkę przez głowę, poruszając przy tym prowokacyjnie całym ciałem.

Nicholas ruszył ochoczo w jej kierunku, lecz powstrzymała go, podnosząc dłoń. Podciągnęła się i usiadła na stole, lekko krzyżując nogi. Potem wyciągnęła szpilki z włosów, które spłynęły na jej plecy i piersi niczym jedwab.

Efekt był oszałamiający. Nicholas rzucił się na nią jak burza i dokończył to, co zostało tak boleśnie przerwane w Londynie. W ciągu ostatniego tygodnia ich ciała idealnie zestroiły się ze sobą, więc ich zespolenie było delikatne, radosne i szalone.

Gdy nasycili zmysłową żądzę i leżeli w swoich ramionach, szepnął:

- Skonsumowanie małżeństwa przed jego zawarciem ma wiele zalet. Przede wszystkim dzień ślubu jest o wiele zabawniejszy.

- To prawdziwe świętokradztwo; przez głoszenie takich sądów mężczyźni zdobywają sobie opinię rozpustników. - Zaśmiała się cicho. - Miałeś rację, kiedy powiedziałeś, że jeśli ja przegram, to oboje wygramy.

Pogłaskał ją po włosach.

- Myślę, że uzyskaliśmy remis, dzięki twojemu mądremu postępowaniu. Oboje wygraliśmy, przy czym żadne z nas nie musiało nic tracić.

Z wyjątkiem Nicholasa, który stracił wolność, ale ponieważ nie wyglądał na zmartwionego, postanowiła mu o tym nie przypominać.

- Ten nowy stół ma wspaniały blat - powiedziała rozleniwionym głosem - lecz wydaje mi się, że powinien być cięższy, bo pod wpływem naszych miłosnych zmagań przesunął się o dwie, może trzy stopy. - Przybrała mentorski ton. - Poza tym, gdy leży się gołym ciałem na kamieniu - nawet pokrytym suknem - jest o wiele zimniej, niż gdy leżało się na drewnianym blacie.

Bez większego wysiłku wciągnął ją na siebie. - Czy jest ci wystarczająco ciepło, gdy leżysz na tym nagim mężczyźnie?

- Mmm, tak. - Kochając się z nim, znowu miała uczucie pełnego zespolenia i jej serce wezbrało taką miłością, że nie mogła już dłużej milczeć. Patrząc w jego czarne oczy, powiedziała z zadumą: - Wiesz, że cię kocham? Zakochałam się w tobie od pierwszego wejrzenia. To było wiosną, pięć albo sześć lat temu, gdy przybyłeś do naszego domu w poszukiwaniu mojego ojca. Przyjechałeś na oklep na srokatym kucyku i wydałeś mi się najbardziej fascynującym zjawiskiem, jakie w życiu widziałam. Ty w ogóle nie zauważałeś mojego istnienia.

Znieruchomiał, wpatrując się w nią badawczym wzrokiem.

- Naprawdę?

- Naprawdę. Obserwowałam cię, kiedy tylko miałam ku temu okazję, pamiętam każde słowo, jakie do mnie powiedziałeś.

- Niektóre pewnie były niegrzeczne.

- Tak. Mam ci je powtórzyć?

- Wolałbym, żebyś tego nie robiła. - Objął ją w talii i przyjrzał się jej ostrożnie. - Z pewnością nie zachowywałaś się jak zakochana kobieta, kiedy przyszłaś tutaj i zmusiłaś mnie, żebym ci pomógł w realizacji twoich planów.

- Nigdy nie uświadamiałam sobie, że to miłość. Jakże cokolwiek mogłoby łączyć bogatego dziedzica z ubogą córką pastora, na dodatek dysydenta? Równie dobrze mogłam marzyć o gwiazdce z nieba. Lecz zawsze byłeś obecny w moich myślach. I w moim sercu, choć nie przyznawałam się do tego.

Milczał, pieszcząc jej biodra i pośladki. Znowu wyczuła, że Nicholas zamyka się w sobie i zrozumiała, że jej miłość była ciężarem, którego nie chciał dźwigać.

Oparła mu głowę na ramieniu; jej włosy rozsypały mu się na piersi.

- Przepraszam - rzekła cicho z bólem w głosie. - Nie powinnam ci tego mówić. To mogło sprawić takie wrażenie, jakbym wszystko sobie wykalkulowała. Ale to nieprawda.

- Masz rację, nie powinnaś mi tego mówić - powiedział ostrym tonem. - Nie wierzę ludziom, którzy mówią, że mnie kochają. Słów zawsze się używa jako broni. Ci, którym ufam najbardziej, nie afiszują się ze swoimi uczuciami.

Chyba miał na myśli Luciena i Rafe'a. Kim byli ci, którzy zapewniali go o swej miłości? Jego matka? Dziadek? Żona? Wszyscy, którzy go zdradzili.

- Zapomnij o moim wyznaniu - powiedziała wesoło. - Wyszłam za ciebie, żeby dać nazwisko naszemu nie narodzonemu dziecku, żeby mieć partnera do gry w bilard i dlatego, że przyjemnie jest przytulić się do męża w zimową walijską noc. Zaufanie nie jest konieczne.

Uśmiechnął się, lecz nie dostrzegła w jego oczach radości.

- Wierz albo nie, lecz nikomu tak nie ufam jak tobie. - Wziął jej twarz w dłonie i pocałował z dziwną tęsknotą, jakby pragnął, a jednocześnie obawiał się jej miłości. Lecz wolał rozmawiać o bardziej przyziemnych sprawach. - Mam nadzieję, że taka pogoda utrzyma się do jutra i będziemy mieli ładną podróż do Penrhyn.

Pogoda była dobrym, bezpiecznym tematem.

Czyjeś zimne oczy patrzyły przez lornetkę polową, jak hrabia i hrabina Aberdare, która dopiero poprzedniego dnia została jego żoną, opuszczają posiadłość; oboje mieli na sobie stroje podróżne, a ich konie dźwigały na grzbiecie pełne juki. Patrzący uśmiechnął się z ponurą satysfakcją. Kiedy już postanowił, co zrobi, wszystko doskonale się układało. Aberdare nie robił tajemnicy ze swojej podróży do północno - zachodniej Walii. Kilka rzuconych przez służących uwag wystarczyło, by cała dolina wiedziała, dokąd Aberdare się wybiera, kiedy i dlaczego.

Urządzenie zasadzki w pobliżu Penreith byłoby o wiele trudniejsze, lecz w pustej, pagórkowatej okolicy będzie dziecinnie proste. Wszystko zostało przygotowane - ustalono plan działania, wybrano trasę, wynajęto ludzi. W ciągu czterdziestu ośmiu godzin jego problemy zostaną rozwiązane - a sprawiedliwości stanie się zadość.

Pierwszą noc w podróży poślubnej spędzili pod wygwieżdżonym niebem, dokładnie tak, jak obiecywał Nicholas. Po zaspokojeniu zmysłowej żądzy, Clare leżała w ramionach męża, który pokazywał jej rozmaite konstelacje gwiazd i opowiadał o nich cygańskie legendy.

Kiedy zasnęła, pomyślał, że nareszcie jest bardzo szczęśliwy. Clare miała to wszystko, czego brakowało Caroline - była serdeczna, dowcipna, praktyczna, spostrzegawcza i lojalna; wypełniła pustkę, jaką miał w sercu od dziecka. Może była zanadto spostrzegawcza; nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo się przed nią odsłonił, dopóki nie rzuciła tej przykrej, lecz niezwykle trafnej uwagi o Caroline. Na szczęście, nigdy nie dowie się najgorszego.

Przypuszczał, że dla takiej kobiety jak Clare miłość i lojalność musiały iść ze sobą w parzą. Mógł znieść świadomość, że go kocha, dopóki milczała na ten temat. O wiele bezpieczniej było nie mówić zbyt dużo ani nie oczekiwać zbyt wiele.

Przekręcił się na bok i przytulił Clare mocno do siebie, podciągając jej koc aż pod brodę. Wokół słychać było szum wiatru i ciche dźwięki nocy - jak w prawdziwej cygańskiej sypialni. Kiedyś będzie musiał pojechać z Clare w odwiedziny do krewnych swojej matki. Uśmiechnął się szeroko, zastanawiając się, jak daleko by się posunęła w reformowaniu ich życia albo jak długo próbowałaby uczyć czytać cygańskie dzieci. Nawet Clare musiałaby się poddać. To dobry sposób, by nauczyć tę impertynencką dziewczynę pokory. Usnął przepełniony spokojem.

Clare wiedziała, że będzie zadowolona z podróży po prostu dlatego, że będzie razem z Nicholasem, i przez parę dni nic nie będą robili, tylko jechali konno i rozmawiali. Mimo wszystko była zdziwiona, że aż tak dobrze się bawi. W czasie półtora dnia ich podróży Nicholas stał się otwarty i odprężony, jak nigdy przedtem. Na świeżym powietrzu pewnie znowu poczuł się Cyganem.

Gdy obrzuciła go zakochanym spojrzeniem, zauważyła, że pod płaszczem, który był przywiązany do juku, znajduje się ciemny skręcony rzemień.

- Dlaczego zabrałeś ze sobą bat, skoro nie jedziemy powozem.

- Takie cygańskie przyzwyczajenie. Bicz jest przydatny w róż cnych sytuacjach. Na przykład... - Odczepił bat i trzasnął nim tak mocno, że jego koniec owinął się wokół gałęzi, która znajdował się wysoko nad ich głowami. Kiedy pociągnął za uchwyt, gałąź pochyliła się tak nisko, że mogli jej dotknąć. - Gdyby była obsypana dojrzałymi jabłkami, mielibyśmy wspaniałą ucztę.

Roześmiała się.

- Nigdy o tym nie myślałam, lecz widzę, że podróżnik musi mieć swoistą wiedzę o życiu.

Zwinął i odłożył bat, a potem pokazał jej ptaka, który siedział na drzewie.

- W pobliżu są Cyganie.

Przyjrzała się smukłemu, czarno - białemu ptakowi.

- Mnie przypomina pstrokatą pliszkę, a nie Cygana.

- Nazywają ją także Romani chiriklo, cygańskim ptakiem wyjaśnił. - Gdy zobaczy się choć jednego, wiadomo, że w okolicy są Cyganie.

Rozejrzała się dokoła, lecz byli wysoko w górach i nigdzie nie dostrzegła śladu człowieka.

- Dobrze się chowają.

- Poczekaj trochę.

Mniej więcej pół mili dalej wskazał ręką drzewo.

- Widzisz ten szary gałganek przyczepiony do gałęzi? - Gdy kiwnęła głową, wyjaśnił: - W ten sposób jedna kumpania daje drugiej znać, że tędy przeszła. Ten znak nazywa się a patrin, co oznacza liść, lecz są różne sposoby porozumiewania - na przykład, poprzez ułożenie stosu gałązek albo kamieni, albo przywiązywanie takich gałganków jak ten. Widzisz, że jest umocowany powyżej linii oczu przeciętnego jeźdźca? Jeśli nie umiesz patrzeć, łatwo go przegapisz.

Zaciekawiona zapytała:

- Więc twoi krewni zostawiają sobie wiadomości? Bardzo mądrze. Znasz ludzi, którzy tędy przechodzili?

- Pewnie tak - odwiedziłem wszystkie kumpanie, które regularnie podróżują przez Walię. - Obejrzał dokładnie szmatkę. - Właściwie mogła ją zostawić tylko jedna z pięciu grup. Parę mil dalej znajduje się cygańskie obozowisko. Chciałabyś je odwiedzić?

- Z przyjemnością - odparła.

Lecz pogoda pokrzyżowała im plany. Przed południem co chwila przechodziła ulewa, a po południu deszcz w ogóle nie przestawał padać. Clare nie narzekała - mieszkając w Walii była przyzwyczajona do ciągłych opadów - ale dzień nie był tak przyjemny, jak się zapowiadał.

Gdy owinęła się płaszczem, Nicholas rzekł:

- Niedaleko jest chata dla podróżnych. Zatrzymamy się tam na noc?

- Chętnie - potaknęła gorliwie.

Drewniany domek stał nieco na uboczu, ukryty wśród wysokich drzew. Piętrowy, solidnie zbudowany, miał nawet z boku szopę, do której można było wprowadzić konie. Gdy zeskoczyli z siodeł, Nicholas powiedział:

- Wejdź do środka i rozgrzej się. Nie chcę, żebyś się przeziębiła w podróży poślubnej. - Rzucił jej swawolne spojrzenie. - Jeśli masz być uwięziona w łóżku, to zupełnie z innych powodów.

Clare roześmiała się i weszła do domu; był prosto urządzony - na dole stał stół i parę krzeseł. Po kilku minutach przyszedł Nicholas, niosąc juki i naręcze suchych polan, które znalazł w szopie. Potem znowu wyszedł, by podesłać koniom na noc. Clare ucieszyła się, że Nicholas tak bardzo o nią dbał. Miło jest czuć się rozpieszczaną, pomyślała z czułością.

Gdy ogień trzaskał w kominku, obejrzała dom. Nie zajęło jej dużo czasu, bo na górze był jeden przestronny pokój, dokładnie taki sam jak na dole, tyle że nie było w nim żadnych mebli. Wszystko pokrywała cienka warstwa kurzu, ale poza tym czysto. Schodziła ze schodów, kiedy wrócił Nicholas.

- Tego się nie spodziewałam - zauważyła. - Czy w górach jest dużo takich chat?

- Trochę innych od tej - zdjął przemoczony kapelusz i płaszcz. - W połowie ubiegłego stulecia śnieżyca zaskoczyła tu bogatego handlarza wełną; zginąłby, gdyby przygodny pasterz nie udzielił mu schronienia. Z wdzięczności kupiec przekazał najbliższej parafii pieniądze na budowę i utrzymanie domu dla podróżnych. Będąc człowiekiem delikatnym, zaznaczył, że powinny tu być dwa pokoje, by podróżujące damy nie były skazane na przebywanie wśród gburowatych mężczyzn.

- Lecz ja się cieszę, że jestem skazana na towarzystwo gburowatego mężczyzny.

- Nie wszystkie panie są tak rozsądne jak ty. - Ściągnął buty do konnej jazdy. - Tak więc domek wybudowano i każdej wiosny parafia przysyła tu kogoś, by naprawił szkody, jakie wyrządziła zima. Nic więcej nie trzeba tu robić, bo ludzie, którzy korzystają z tej chaty, zostawiają po sobie porządek. Na przykład, zanim rano wyjedziemy, nazbieram drewna, żeby zastąpić to, które dzisiaj wypalimy. Zdąży wyschnąć do przyjazdu następnego podróżnego.

- Fascynujące, chociaż nie wiem, czy pasterz, który uratował kupca, nie wolałby dostać paru funtów do kieszeni. - Uklękła i dołożyła drewna do kominka. - Czy Cyganie też się tu zatrzymują?

- Broń Boże, nigdy. Żaden szanujący się Cygan nie będzie nocował w domu, kiedy może spać na dworze. Oni muszę czuć powiew wiatru. - Popatrzył na nią z zadumą. - Ty jednak lepiej zrobisz, jeśli zdejmiesz z siebie to mokre ubranie. - Przeszedł przez pokój. - Pozwól, że ci pomogę.

Domyślała się, do czego ta pomoc doprowadzi, i nie myliła się. Było rozkosznie.

Zdrzemnęli się przy kominku, a dopiero potem wstali i założyli suche ubrania. Clare przygotowała prosty posiłek, składający się z szynki, kartofli i młodych cebulek. Kolację uświetniła butelka kosztownego czerwonego wina z Bordeaux, które Nicholas zabrał z okazji ich miodowego miesiąca. Przez resztę wieczoru leżeli przed kominkiem, rozmawiając i popijając herbatę. Kiedy w końcu zawinęli się w koce, Clare zamruczała:

- Co roku wiosną będziemy odbywali taką podróż. Tylko we dwoje.

- Z największą ochotą. - Pocałował ją lekko. - Tylko nie zacznij się zachowywać jak prawdziwa hrabina. Lubię cię taką, jaką jesteś.

Uśmiechnęła się.

- Jeśli jesteś cygańskim hrabią, to znaczy, że ja jestem cygańską hrabiną?

- Chyba tak. Zostałaś rawnie, wielką damą. Ale przecież zawsze nią byłaś. - Objąwszy ją ramieniem, przytulił się do jej pleców. - Śpij dobrze, Clarissimo.

Członkowie bandy narzekali na deszcz, ale przywódca kazał im się zamknąć i pamiętać, ile forsy zarobią za noc pracy. Jednak sam był zdenerwowany, bo zaskoczyło go, że ofiara ukryje się w domu.

Gdy czekali na świt, podając sobie z ręki do ręki butelkę whiskey, żeby nie zmarznąć na kość, zastanawiał się nad najlepszym sposobem wykonania zadania. Najprościej byłoby wedrzeć się do chaty, lecz najprawdopodobniej drzwi są zamknięte na zasuwkę, a więc nie będą mogli uderzyć z zaskoczenia. Poza tym, mężczyzna może mieć przy sobie broń, a wygląda na człowieka, któremu nie brakuje odwagi.

Zostawiając swoich ludzi, przywódca poszedł obejrzeć dom. Konstrukcja była solidna, a małe okienka znajdowały się zbyt wysoko, żeby można było wdrapać się przez nie do środka. Postanowił zajrzeć do szopy. Gdy otworzył wolno drzwi, jeden z koni zarżał, lecz nie na tyle głośno, by zbudzić pogrążonych we śnie podróżnych. Pod ścianą chaty zobaczył ciemną stertę wysuszonego drzewa opałowego. Uśmiechnął się złowrogo - wiedział już, jaki będzie najlepszy sposób pozbycia się swych ofiar.

Podpali dom.

29

Nicholas ocknął się gwałtownie ze snu. Przez chwilę leżał nieruchomo, zastanawiać się, co zaalarmowało tę część jego mózgu, która nigdy nie spała.

Dym. Było go o wiele za dużo jak na takie małe palenisko. Usiadł, rozejrzał się po pokoju i zobaczył słaby płomień, który migotał w oknie po drugiej stronie kominka. Deszcz przestał padać i w panującej ciszy słychać było złowrogi trzask.

Clare wciąż spała. Potrząsnął ją za ramię.

- Obudź się. Na dworze wybuchł pożar. Kiedy otworzyła oczy, wstał i szybko założył bryczesy, buty i koszulę. Nie wpadł w panikę; do wyjścia mieli tylko parę kroków, więc nie mogli zostać uwięzieni w środku.

Clare podniosła się z podłogi, mrugając zaspanymi oczami. Nie zwracając uwagi na ponętne nagie ciało żony, rzucił jej nocną koszulę, której przedtem nie miała ochoty zakładać.

- Ubierz się, pójdziemy zobaczyć, co się pali. Pewnie pożar można z łatwością ugasić, ale nie chcę ryzykować.

Kiwnęła głową i posłusznie wykonała jego polecenie, zakładając koszulę i buty; w drodze do drzwi, złapała też płaszcz. Nicholas wziął juki, w których znajdowały się wszystkie cenne rzeczy, i ruszył za Clare.

Nie mógł pozbyć się uczucia, że coś jest nie w porządku. Lecące z komina iskry mogły wzniecić pożar, lecz wydawało mu się to cholernie dziwne, wziąwszy pod uwagę wilgoć, jaka panowała w lesie. I dlaczego ogień nie palił się tam, gdzie była szopa, tylko z drugiej strony domu? Nie przypominał sobie, żeby widział tam coś, co mogłoby się zapalić.

Gdy Clare odsunęła zasuwkę i zaczęła otwierać drzwi, uświadomił sobie, że trzaski dochodzą z obu stron domu. W głowie Nicholasa odezwały się dzwonki alarmowe. Jeśli szopa się paliła, to dlaczego konie nie rżały? I jak przypadkowo zaprószony ogień mógł wybuchnąć w dwóch różnych miejscach?

Patrząc Clare przez ramię, zobaczył, że coś się poruszyło w odległości dwudziestu lub trzydziestu stóp od drzwi. Jakiś długi prosty przedmiot podniósł się i skierował na nich.

Strzelba.

Ogarnęło go przerażenie. Puszczając juki, złapał Clare w talii i pociągnął na podłogę. W tym samym momencie strzelba wypaliła. Kula przeleciała im nad głowami i wbiła się w ścianę. Kierując się instynktem, Nicholas objął Clare ramionami i odciągnął od otwartych drzwi. Kiedy znaleźli się poza linią strzału, wysunął rękę i zatrzasnął drzwi. W ciągu paru sekund trzy kule uderzyły w twarde drewno.

- Dobry Boże - wyszeptała Clare. - Co się dzieje?

- Ktoś chce nas zabić - powiedział. - A właściwie, chce zabić mnie i nie dba o to, czy ty też zginiesz.

Skoczył na równe nogi i zamknął drzwi na zasuwkę, mimo że stanowiło to minimalne zabezpieczenie przed napastnikami. Miał w worku pistolet, więc wyjął go i naładował. Potem wyjrzał przez okno, by zobaczyć, co dzieje się przed domem. Teren oświetlały migoczące z obu stron płomienie. Sądząc po ich blasku oraz ilości dymu, szopa już nieźle się paliła i niewiele brakowało, by ogień pochłonął ją w całości.

Pięciu mężczyzn stało w bezpiecznej odległości od domu. Za nimi zobaczył swoje dwa konie, które pewnie wyprowadzono z szopy, zanim ją podpalono. Na jego oczach jeden z mężczyzn zaczął podkradać się do drzwi, trzymając w rękach podniesioną strzelbę.

Nicholas wybił szybę lufą pistoletu i strzelił. Mężczyzna wrzasnął i zatoczył się, zanim upadł jak długi na ziemię. Nicholas szybko załadował pistolet i znowu strzelił, jednak pozostali napastnicy byli poza zasięgiem jego strzału.

Czyjś ostry głos wydał rozkaz i jeden z mężczyzn zaczął okrążać dom, by dostać się na jego tyły. Nicholas zaklął pod nosem; stracili szansę ucieczki przez tylne okno.

Ściśniętym lecz spokojnym głosem Clare spytała:

- Dom się pali, tak?

- Tak, a na dworze jest przynajmniej czterech uzbrojonych mężczyzn, gotowych nas zastrzelić, gdy tylko stąd wyjdziemy. - Szybko rozważył w myśli możliwości ratunku. - Skoro chodzi im o mnie, to może puszczą cię wolno, jeśli oddam się w ich ręce.

- Nie! - W pokoju było coraz więcej dymu, który gryzł w oczy i dusił w piersiach. Przez swój gwałtowny wybuch Clare wciągnęła go tak dużo, że zaczęła kaszleć. Kiedy znowu mogła mówić, ciągnęła: - Nie zostawią przy życiu świadka morderstwa. Jeśli się poddamy, to pewnie mnie zgwałcą, a później i tak zabiją. Wolę umrzeć u twojego boku.

- Wolałbym, żebyśmy jednak nie umierali. - Możliwość ratunku przemknęła mu przez myśl. Spuścił kurek i wepchnął pistolet za pasek spodni, po czym chwycił bicz. - Na górę. Szybko!

- Poczekaj! - Jednym szarpnięciem wyciągnęła z worka swoją koszulę, przedarła ją na pół i oba kawałki umoczyła w garnczku z wodą, którą zostawili na rano. - Przyłóż to do ust.

Skuleni przedarli się przez kłęby dymu i szybko weszli po schodach. Jednak pokój na górze był tak samo zadymiony. Gdyby nie mieli mokrych szmat, udusiliby się. Wszędzie panował trudny do wytrzymania żar; w ciągu paru minut cały dom zajmie się ogniem.

- Stąd nie ma ucieczki - chłodno stwierdziła Clare. - Krótkie małżeństwo, ale udane. Nawet nie pokłóciliśmy się ani razu. - Zakaszlała, po czym oparła się o ścianę; jej twarz wydawała się bladą plamą w gęstniejącym dymie. Z uśmiechem wyrażającym nieziemską słodycz, powiedziała: - Wybacz, że to mówię, ale kocham cię, Nicholas. Nie żałuję niczego, poza tym... poza tym, że nie mieliśmy więcej czasu.

Każdym słowem wbijała mu nóż w serce. Ich życie nie mogło się tak skończyć - nie pozwoli na to.

Wyjrzał przez jedno z tylnych okien, lecz nie zobaczył uzbrojonego mężczyzny, który okrążył dom. Dobrze; to znaczy, że ten facet też go nie widział. Odsunął zasuwkę i otworzył okno. Płomienie lizały już zewnętrzną ścianę budynku i Nicholas zaczął kaszleć, gdyż do pokoju wleciało jeszcze więcej dymu.

Szybko obliczył w myślach odległość i doszedł do wniosku, że mogą to zrobić. Skinął na Clare.

- Mamy szansę - wyjaśnił pospiesznie. - Złap się za krawędź dachu i wejdź na górę. Nie bój się, nie pozwolę ci spaść.

Z ponurym zrozumieniem kiwnęła głową. Nicholas wszedł na okno i usiadł okrakiem na ramie, robiąc wszystko, by w tym zadymionym piekle nie stracić przytomności. Clare przeczołgała się przez jego kolano, po czym stanęła na ramie, tak że jej ciało było już za oknem. Podtrzymał ją, gdy wyciągnęła rękę i chwyciła się krawędzi dachu, potem podsadził ją i pomógł wgramolić się bezpiecznie na górę.

Modląc się, by napastnicy nie dostrzegli ich w kłębach dymu, okręcił się batem w pasie, stanął na parapecie i poszukał ręką dachu. Z łatwością chwycił się krawędzi i podciągnął do góry, lecz nagle palce zaczęły mu się ślizgać na mokrej dachówce.

Jeszcze chwila, a spadłby w szalejące na dole płomienie, gdyby Clare nie przytrzymała jego ręki. Huśtając się jak cyrkowy akrobata, zdołał postawić lewą nogę na krawędzi dachu. Po chwili podciągnął się na pochyłą powierzchnię. Dach wyglądał jak szachownica oślepiająco jasnych i zupełnie ciemnych plam. Zobaczył, że Clare przytrzymała się deski kalenicowej, zanim rzuciła się mu na pomoc. Dzięki Bogu, że ma mądrą żonę.

Dotychczas napastnicy nie dostrzegli ich w tych kłębach dymu, lecz dalsza ucieczka była bardzo ryzykowna. Dół budynku stał już w płomieniach, i zapalenie się całej chaty było tylko kwestią czasu. Nicholas kucnął i trzymając się deski, pomógł Clare przejść na drugi koniec dachu.

Kiedy ślizgali się po mokrych dachówkach, błagał Boga, by dał im szansę ucieczki na najbliższe drzewo. Prośba Nicholasa została wysłuchana: wysoki gruby wiąz znajdował się w zasięgu jego bicza.

Następne posunięcie było bardzo niebezpieczne, bo Nicholas musiał się wyprostować. Jeśli go zobaczą, będzie łatwym celem. Lecz nie mógł nic na to poradzić. Odwiązał bat i stanął, opierając się jedną nogą o deskę, by nie stracić równowagi. Potem zarzucił rzemień na gałąź, która wydawała mu się wystarczająco gruba, by ich utrzymać.

Gdy bat owinął się zgrabnie wokół konara, pociągnął rzemieniem na próbę - okazało się, że nie trzyma wystarczająco mocno.

Choć miotała nim gorączkowa niecierpliwość, zdołał się opanować, rozplątać bat i przyciągnąć go do siebie. Pewnie to był tylko wytwór jego wyobraźni, lecz wydawało się mu, że dachówka coraz bardziej się nagrzewa. Czas biegł przeraźliwie szybko. Ile minut upłynęło chwili, gdy się przebudził - pięć? Trzy?

Liczyło się tylko to, ile czasu im zostało. Wyciągając rękę tak daleko, jak to było możliwe, znowu przerzucił bat przez drzewo. Tym razem pętla wydawała się mocniejsza. Powinna być jeszcze lepsza, lecz nie mieli czasu na dalsze próby. Zawołał:

- Clare, chodź tutaj.

Podczołgała się do niego i wstała. Przycisnął szybko usta do jej ust, chcąc pocałunkiem wyrazić to, czego nigdy nie ujął w słowa. Potem otoczył ją ręką w talii. - Trzymaj się mnie mocno, moja droga.

Objęła go szczupłymi, lecz silnymi ramionami. Chwilę później bujali się w powietrzu, przytrzymywani jedynie przez ciemny miękki rzemień. Poczuł, że bat się przesunął, rozluźniając pętlę. Jeśli spadną na ziemię, to może przeżyją upadek, ale napastnicy schwytają ich w ciągu pary sekund.

Huśtali się niczym wahadło, dopóki nie walnęli w drzewo. Clare zabrakło oddechu, miała wrażenie, że coś miażdży jej płuca. Nicholas zgiął nogi, próbując przyjąć na siebie uderzenie, lecz wstrząs był tak duży, że niemal wypuścił ją z objęć. Przez chwilę nie mogli się poruszyć, wisząc całym ciężarem na wyprostowanej prawej ręce Nicholasa.

Obciążenie było tak duże, że rzemień zaczął się rozwijać. Byli o krok od upadku na ziemię, kiedy Nicholas wysunął nogę i zdołał ją oprzeć na konarze drzewa. To wystarczyło, by chwilę później stanęli bezpiecznie na grubej gałęzi.

Nicholas tak długo poruszał rączką, dopóki bat nie odplątał się z drzewa. Gdy okręcił go znowu wokół gałęzi, dach domu zapadł się z przerażającym hukiem. Słup ognia i iskier wystrzelił w górę i zalała ich fala gorąca. W krwawym świetle ujrzał sylwetkę niechlujnie ubranego mężczyzny, który czekał ze strzelbą, gotów ich zabić, gdyby próbowali uciekać przez tylne okno. Choć dzieliło ich nie więcej niż trzydzieści stóp, napastnik nie mógł ich zobaczyć w tym dymie i ciemnościach. Nicholas widział, jak mężczyzna opuścił strzelbę i okrążył płonący dom, z którego nikt żywy nie mógł już wyjść.

Korzystając z okazji, przyjrzał się pozostałym napastnikom, którzy stali w bezpiecznej odległości od płonącego domu. Jeden z mężczyzn był wysoki i długonogi, i jego sylwetka wydała się Nicholasowi dziwnie znajoma. Zacisnął usta z goryczą. Zerknąwszy w dół, zobaczył, że Clare patrzy w tym samym kierunku, a na jej twarzy maluje się wściekłość.

Teraz, kiedy napastnicy z krwiożerczym zafascynowaniem przyglądali się pożarowi, przyszła pora na ucieczkę. Nicholas dotknął ramienia Clare i zaczęli schodzić z drzewa. Najniższa gałąź znajdowała się tak wysoko nad ziemią, że jeszcze raz musieli wykorzystać bat, by dostać się na dół.

Kiedy stali już bezpiecznie na ziemi, Nicholas zwinął rzemień i poprowadził Clare prosto do lasu, jak najdalej od chaty i drogi. Ziemia była rozmiękła po deszczu, a w powietrzu czuło się wilgotny chłód. Dobrze, że uciekając wzięła ze sobą płaszcz.

Kiedy Nicholas obliczył, że odeszli o jakąś milę od chaty, zatrzymali się na krótki odpoczynek. Clare miała chrapliwy, urywany oddech, więc wziął ją w ramiona i przytulił do siebie. Drżała na całym ciele, zapewne nie tylko z zimna.

- Tu jesteśmy bezpieczni - wyszeptał. - Nawet jeśli ci dranie są tak dokładni, że poczekają, aż ogień zgaśnie i przeszukają zgliszcza, by znaleźć ciała, nastąpi to najwcześniej o świcie.

Z ustami przyciśniętymi do jego ramienia, spytała:

- Widziałeś go, prawda?

Nawet nie pytał, kogo ma na myśli.

- Widziałem wysokiego mężczyznę. Mógł to być Michael Kenyon. Nie wiem, kto poza nim chciałby mnie zabić - rzekł chrapliwym głosem. - Później się nad tym zastanowimy. Teraz musimy dotrzeć w bezpieczne miejsce.

- Są tu jakieś domy w pobliżu?

- Nie, ale jest coś lepszego. - Objął ją ramieniem i zaczął iść, polegając na swym wrodzonym wyczuciu kierunku. - Cygańskie obozowisko.

Wiele godzin przedzierali się przez lasy, potykając się o korzenie, drżąc z zimna w przemoczonych ubraniach, na które spływały z drzew krople deszczu. Clare dziękowała Bogu, że oboje zdążyli założyć buty, bo byliby teraz w nie lada kłopocie. Szybko zmęczyła się marszem i gdyby mąż choć na chwilę wypuścił ją z objęć, natychmiast zwaliłaby się na ziemię. Nicholas sprawiał takie wrażenie, jakby dokładnie wiedział, dokąd idzie, choć dla niej wszystkie drzewa wyglądały podobnie. I bardzo nieprzyjemnie kłuły, kiedy się na nie weszło.

Zaczynało świtać, gdy poczuli nikły zapach dymu.

- Tam jest obóz cygański - powiedział z radością. Dopiero wtedy Clare uświadomiła sobie, że Nicholas wcale nie jest pewien, czy znajdą w nim pomoc.

Nagle rozległo się zajadłe szczekanie i sześć psów pognało w ich kierunku. Clare zdrętwiała, zastanawiając się, czy powinni uciekać albo wdrapać się na drzewo. Lecz gdy ujadająca sfora zbliżyła się do nich, Nicholas cofnął rękę, udając, że coś rzuca. Choć była to zwykła sztuczka, psy natychmiast umilkły i drepcząc wokół, poszły za nimi do obozu.

Było już na tyle jasno, że zobaczyli, iż całe obozowisko składa się z trzech wozów. Ciemne kształty widoczne pod nimi okazały się łóżkami i Clare domyśliła się, że Cyganie szukali tam schronienia przed deszczem. Szczekanie psów obudziło kilku mężczyzn, którzy wstali i podeszli, pełni niepokoju. Jeden z nich trzymał w ręce zwinięty bat.

Nicholas objął Clare opiekuńczym gestem i przyjrzał się mężczyźnie, który stał najbliżej.

- Korę, czy to ty?

Na moment zapadła pełna zdziwienia cisza. Potem barytonowy głos wrzasnął:

- Nikki!

Nagle zostali otoczeni przez ludzi trajkoczących głośno po cygańsku. Nicholas uciszył ich, podnosząc rękę. Wciąż obejmując Clare, wyjaśnił im krótko, co się wydarzyło.

Jakaś kobieta o gładkiej, pięknej twarzy, cmoknęła głośno i wzięła Clare za rękę. Nicholas rzekł:

- Idź z Ani, zajmie się tobą. Przyjdę do ciebie później. Clare nie miała nic przeciwko temu, by złożyć swój los w czyjeś ręce. Ani zaprowadziła ją do wozu o kabłąkowatym dachu i pomogła jej wejść na schodek. Gdy drzwi się otworzyły, Clare zobaczyła rząd małych główek wystających spod pierzyny, rząd czarnych oczu błyszczących z ciekawości. Takich samych jak oczy Nicholasa. Dzieci zaczęły zadawać dziesiątki pytań, lecz Ani zaraz je uciszyła.

W kącie wozu leżał cienki materac. Ani powiedziała po angielsku z lekkim cygańskim akcentem:

- Prześpij się tutaj.

Clare zdjęła mokry płaszcz i z trudem ściągnęła buty. Potem położyła się, nie zważając na zabłocony dół koszuli. Ani narzuciła na nią pierzynę i w ciągu trzech minut Clare zapadła w sen.

Był już późny ranek, kiedy Clare obudziła się w ramionach Nicholasa. On także miał na sobie ubranie, w którym uciekł - bryczesy i koszulę z rozcięciem pod szyją Wciąż spał, jego twarz była taka młoda i piękna. Przekręciwszy się, pocałowała go delikatnie w czoło.

Otworzył oczy.

- Jak się czujesz?

- Świetnie, dziękuję. Kilka zadrapań, ale nic poważnego. - Opanowała drżenie. - Dobrze mieć cię u boku, kiedy człowiek znajdzie się w opałach.

Jego twarz ściągnęła się. - To przeze mnie musiałaś ryzykować życie.

- Tego nie wiemy. - Posłała mu zawadiacki uśmiech. - A co za wspaniała przygoda! Ile osób może się pochwalić takim miesiącem miodowym?

Chociaż uśmiechnął się lekko, wiedziała, że w głębi duszy jest smutny. Pomyślała, jakby się czuła, gdyby jedna z jej przyjaciółek - na przykład Marged - próbowała ją zabić. Ta myśl wydała się jej tak bolesna i nieprawdopodobna, że natychmiast ją porzuciła. Jeśli wyobrażenie sobie czegoś podobnego było dla niej takie przykre, to co musi przeżywać Nicholas, który pragnął wierzyć w przyjaźń. Clare postanowiła zająć się bardziej przyziemnymi sprawami.

- Dokąd stąd pójdziemy?

- Kumpania zmierzała na północ, lecz chętnie zmienią plany i zawiozą nas do Aberdare. Zajmie nam to jakieś trzy dni.

Clare pomyślała o swoim kucyku i westchnęła.

- Mam nadzieję, że Rhonda trafi w dobre ręce.

- Gdy wrócimy do domu, przyślę tu paru ludzi. Niech się rozejrzą po okolicy. Może ktoś będzie chciał sprzedać nasze konie? Wtedy mógłbym je odkupić. A może dzięki temu dowiemy się, kto na nas napadł.

Kiwnęła głową i zadała mu następne pytanie.

- Co powinnam wiedzieć o życiu wśród Cyganów? Zastanowił się przez chwilę.

- Zwróć uwagę na różne zakazy i nakazy związane z przestrzeganiem czystości. Wodę bierze się z różnych punktów strumienia; ta przynoszona z najwyższego, najczystszego miejsca służy do picia i gotowania Wodę do mycia i zmywania bierze się z dołu. Zawsze myj ręce przed jedzeniem, nigdy nie wkładaj naczyń do nieczystej wody, bo przez to stają się marhime, zbezczeszczone i trzeba się ich pozbyć. - Obrzucił ją kwaśnym spojrzeniem. - To ci się nie spodoba, lecz uważa się, że kobiety też są nieczyste. Nigdy nie pozwól, by jakiś mężczyzna - poza mną - oczyścił ci suknię, nigdy nie idź przed mężczyzną albo między dwoma mężczyznami, albo przed końmi.

Zmarszczyła brwi.

- Masz rację, to mi się nie podoba.

- To jest dobre dla ludzi, którzy mieszkają tak blisko siebie - wyjaśnił. - Dzięki temu kobiety mają zagwarantowane minimum prywatności i bezpieczeństwa, a poza tym redukuje to napięcie seksualne. Chociaż Cyganki uchodzą za bardzo ponętne, w gruncie rzeczy swoboda seksualna jest wśród Cyganów prawie nie znana.

- Rozumiem. Postaram się nikogo nie obrazić. Zwabiona dźwiękiem ich głosów Ani zajrzała do wozu.

- Śniadanie. Ty idź, Nikki. Ja przyniosę ubranie dla twojej żony.

Posłusznie wstał i wyskoczył z wozu, po czym pomógł Ani wejść do środka. Cyganka miała na sobie krótką luźną bluzkę oraz kilka warstw jaskrawych spódnic. Dyndające w uszach kolczyki ze złotych monet pasowały do dźwięczącego naszyjnika i do kolorowego szala, którym przewiązała włosy.

Clare założyła podobny strój, tylko bez biżuterii. Spojrzawszy na głęboko wyciętą bluzkę, rzekła:

- Nicholas będzie zachwycony.

Ani wyszczerzyła śnieżnobiałe zęby w uśmiechu.

- Dobrze, że Nikki ma żonę. Kiedy się pobraliście? Clare policzyła w myślach.

- Trzy dni temu.

- Tak niedawno! - Ani wzięła Clare za rękę i przyjrzała się jej nadgarstkowi, a kiedy zobaczyła na nim małą bliznę, kiwnęła z aprobatą głową - To dobrze. Urządzimy ucztę z okazji waszego ślubu. Ale teraz - dodała - musisz coś zjeść.

Gdy wyszły z wozu, Clare zobaczyła, że był zrobiony z drewna i ozdobiony śmiałymi malunkami i rzeźbami. Deszcz przestał padać, a powietrze było rześkie i czyste. Mężczyźni stali nieco dalej, zgromadzeni wokół spętanych koni. Kobiety przechadzały się z wdziękiem po obozowisku; wokół nich biegała z krzykiem gromada półnagich dzieci. Drobniutka staruszka o twarzy przypominającej pomarszczony orzech włoski przyjrzała się uważnie Clare, po czym pokiwała głową i wróciła do kurzenia fajki.

W pobliżu wozu palił się ogień, nad którym wisiał imbryk z cyny, a kociołek z jedzeniem grzał się na węglach. Gdy Clare z nadzieją pociągnęła nosem, Ani rzekła:

- Najpierw mycie. - Podniosła metalowy dzban i pokazała Clare, że poleje jej ręce. Clare posłusznie je umyła, zadowolona, że Nicholas udzielił jej tej krótkiej lekcji o zwyczajach Cyganów.

Ani podała jej kubek gorącej słodkiej kawy oraz talerz, na którym leżała przypieczona kiełbasa z cebulą. Wszystko było pyszne. Clare jadła i patrzyła, jak kobiety pakują rzeczy, przygotowując się do wyjazdu. Robiły to bez pośpiechu.

Nicholas wrócił z trzema mężczyznami; rozmawiali z przejęciem. Miał na sobie luźną skórzaną kamizelkę i czerwoną chusteczkę przewiązaną na szyi. Widać było, że czuje się tu jak w domu. Nigdy nie pomyślałaby, że stoi przed nią angielski arystokrata.

Zobaczył Clare i ruszył w jej kierunku, lecz zboczył z drogi na widok staruszki.

- Keja! - zawołał. Uśmiechnęła się do niego bezzębnymi ustami i oboje zaczęli rozmawiać po cygańsku.

Gdy Clare skończyła pić kawę, mały chłopiec przybiegł do obozu.

- Jacyś mężczyźni tu jadą - wysapał. - Mają strzelby.

Clare poczuła, że serce podeszło jej do gardła. Może to są zwykli myśliwi, lecz wydawało się bardziej prawdopodobne, że nocni napastnicy szukają swoich ofiar, które tak zręcznie im się wymknęły.

- Tędy! - Ani szybkim ruchem wskazała wóz. Clare i Nicholas wdrapali się do środka.

- Połóż się - powiedział, rzucając się na podłogę.

Gdy Clare posłusznie wypełniła jego polecenie, Ani przyniosła pierzyny, które wietrzyły się na dworze. Nakrywała nimi Clare i Nicholasa, dopóki oboje nie zniknęli pod stosem kołder. Potem coś na nich upadło. Coś, co się kołysało.

Czując, że Clare aż podskoczyła, Nicholas wyjaśnił:

- Ani położyła swego czteroletniego synka na stercie dunhas. Nawet jeśli nas szukają, nikt nie będzie patrzył, co jest pod dzieckiem. Yojo zazwyczaj strasznie śmierdzi.

Chociaż brakowało jej powietrza, Clare leżała bez ruchu. Ściskała tylko Nicholasa za rękę. Parę minut później usłyszała w pobliżu wozu surowy, mówiący po angielsku głos:

- Widzieliście mężczyznę i kobietę, którzy podróżują na piechotę? Martwimy się o nich. Mają... mają gorączkę i gdzieś zabłądzili.

Jeden z Cyganów powiedział:

- Poza panami nikogo tu dziś nie było .

- Przepowiedzieć przyszłość szlachetnemu panu? - spytał kobiecy głos. - Piękna pani powie, co czeka cię w przyszłości. Pokaż mi tylko swoją dłoń...

Ani przerwała jej.

- Nie, szlachetny panie, ja jestem najlepsza. Mam prawdziwy cygański dar jasnowidzenia.

Po chwili rozległ się dziecięcy głos:

- Dajcie pensa na Guya*², dobrzy panowie!

Zawtórował mu cały chór piskliwych dziecięcych głosów.

- Panie, daj pensa! Jednego pensa na Guya, panie! Prosimy o pensa!

- Na litość boską - warknął przybysz. - Do listopada jeszcze pół roku! Dajcie mi spokój, nieznośne bachory!

Drzwi do wozu otworzyły się z piskiem. Clare tak mocno ścisnęła Nicholasa za rękę, że chyba zatamowała mu dopływ krwi. Instynkt ostrzegł ją, że to jeden z napastników stoi na końcu wozu - w odległości nie większej niż dwie stopy od ich głów.

Leżące nad nimi dziecko nagle zaczęło wrzeszczeć.

- Pensa, pensa! - domagał się Yojo. Inny angielski głos spytał:

- Znalazłeś coś?

- Tylko jeszcze jednego brudnego bachora - z niesmakiem odparł pierwszy głos. - Cyganie chyba od urodzenia potrafią żebrać.

Drzwi zatrzasnęły się z hukiem i głosy z wolna umilkły. Clare dopiero teraz odważyła się odetchnąć. Nicholas wiedział, co robi, szukając schronienia u swoich krewnych.

Jeszcze długo leżeli, dusząc się pod pierzynami. Yojo szybko sobie poszedł, szukając przyjemniejszych zajęć, lecz oni poczekali, aż kobiecy głos powiedział:

- Możecie wyjść, Nikki. Tamci już sobie poszli. Może powinniście zostać w wozie, dopóki nie przestaną się kręcić po drodze, lecz myślę, że teraz jesteście bezpieczni.

Nicholas odsunął na bok pierzyny i oboje z ulgą wstali. Na schodku wozu siedział Korę, przystojny, krępy mężczyzna, który był mężem Ani i przywódcą grupy. Nicholas spytał:

- Czy był wśród nich zielonooki mężczyzna, o którym ci mówiłem?

Korę potrząsnął głową.

- Było czterech mężczyzn, lecz żaden nie wyglądał tak, jak mi opisałeś. - Podniósł kamionkowy kubek. - Chłopcy przeszukali teren wokół spalonej chaty. Niewiele znaleźli. Wasze rzeczy spłonęły, a konie zostały zabrane. W pobliżu był ten pusty kubek po whiskey oraz to. - Podał mu srebrne płaskie pudełeczko.

Clare poczuła serce w gardle na widok kasetki, w jakiej dżentelmeni przechowują karty wizytowe. Nicholas z kamienną twarzą otworzył pudełko. Leżące w środku wizytówki były mokre, lecz całkowicie czytelne.

Hrabia Michael Kenyon.

Widząc wyraz twarzy Nicholasa, Korę odwrócił się uprzejmie i zeskoczył ze schodków. Clare szepnęła.

- Przykro mi, Nicholas.

Jego dłoń zacisnęła się w pięść.

- Ale to nie ma sensu - powiedział z bólem w głosie. - Nawet jeśli Michael oszalał i postanowił mnie dopaść, to dlaczego tutaj, w górach? Dlaczego wynajął ludzi do pomocy, skoro sam mógł to zrobić? I gdyby to on mnie szukał, wiedziałby, że trzeba o wiele dokładniej przeszukać cygańskie obozowisko.

- Lecz nie było go z tymi ludźmi - może bał się ściągnąć na siebie podejrzenie - rzekła cicho. - Jesteśmy tak daleko od Penreith, że nasza śmierć mogłaby zostać uznana za zupełnie przypadkową. Gdyby nie przeprowadzono śledztwa, nikt by nie odkrył, że tyle osób było w to zamieszanych. - Zawahała się, po czym dodała: - Może to nie ma sensu, lecz najprawdopodobniej Michael nie jest w pełni władz umysłowych.

Wszystko wskazywało na to, że ma rację. Jednak gdy wzięła Nicholasa za rękę, z całego serca pragnęła się mylić.

30

Choć Clare była zaledwie sześćdziesiąt mil od domu, podróżowanie z Cyganami przypominało zwiedzanie obcego kraju. Wiele ich zwyczajów było przejętych od Anglików i wszyscy mówili choć trochę po angielsku i walijsku, lecz poza tym byli zupełnie inni. Jako żona Nicholasa mogła ich dobrze poznać, bo traktowali ją z czarującą obojętnością, jakby była kotem, który się do nich przyplątał. Choć nie pochwalała ich niektórych zachowań, musiała przyznać, że są wyjątkowo serdeczni i żywotni.

Patrząc na Cyganów, zaczęła lepiej rozumieć Nicholasa. Ich umiejętność życia chwilą obecną, jakby nie było przeszłości ani przyszłości; ich entuzjastyczna wiara w przeznaczenie; ich pełna wdzięku swoboda ruchów - to wszystko było częścią spuścizny, jaką jej mąż otrzymał po swoich cygańskich przodkach.

Lecz choć Nicholas zachowywał się tak jak jego krewni i był przez nich bardzo lubiany, Clare uświadomiła sobie, że nie jest prawdziwym członkiem tej społeczności; to nie Cyganie ukształtowali jego umysł i charakter. Zastanawiała się, byłby szczęśliwszy, gdyby nigdy ich nie opuścił. Może kiedyś go o to zapyta, ale nie teraz. Kiedy wrócą do Aberdare, Nicholas będzie musiał załatwić sprawę z Michałem i Clare czuła, że bardzo się tym martwi.

Ostatniej nocy odbyła się obiecana uczta, na której nie brakowało ani jedzenia, ani picia, ani okazji do śmiechu. Głównym daniem było nadziane jabłkami młode prosię, które piekło się nad ogniskiem. Kiedy Clare skończyła skubać z apetytem pieczone mięso i w rękach pozostała jej sama kość, zauważyła:

- Mam nadzieję, że to prosię trafiło tu w uczciwy sposób, ale boję się spytać.

Nicholas uśmiechnął się szeroko. Tego wieczoru wyrzucił z serca smutek i bawił się z prawdziwie cygańskim zapałem.

- Nie zostało ukradzione. Traf chciał, że znalazłem gwineę w kieszeni bryczesów. Dałem ją Koremu na pokrycie części naszych wydatków. Sam widziałem, jak płacił za tę świnkę.

Ani podeszła do bala, na którym siedzieli.

- Skoro to uczta weselna, to tradycji musi stać się zadość, prawda? Nie chodzi mi o uprowadzenie panny młodej ani o lamentowanie, lecz o drobną ceremonię, która będzie symbolizowała wasze połączenie.

Clare miała wątpliwości.

- Nie znam waszych zwyczajów.

- To będzie proste - wesoło odparła Ani. - Nie sprawi ci najmniejszego problemu. Poproszę Milosha, by wziął skrzypce. Nikki, później, zagrasz nam na harfie.

Gdy Ani odeszła, Clare spytała rozbawiona:

- Lamentowanie?

- Zazwyczaj panna młoda śpiewa pieśń swojej matce, żaląc się, że została zmuszona do małżeństwa, i że wolałaby umrzeć.

- Takie zawodzenie nie bardzo pasuje do weselnej biesiady - zauważyła Clare.

- Wszyscy uważają, że to bardzo wzruszający zwyczaj. Razem z rytuałem uprowadzania panny młodej daje ciekawy obraz historii Cyganów.

Zlizała resztę tłuszczu z palców.

- Skąd Cyganie pochodzą?

Zanim odpowiedział, wypił łyk wina - trzymał kubek wysoko, jednym palcem przełożonym przez ucho naczynia. Był to cygański zwyczaj - w ten sposób mężczyźni popisywali się zręcznością.

- Tego nikt nie wie, bo Cyganie nie posługują się pismem. Pewien lingwista z Oxfordu, który zajmował się historią ich języka, powiedział mi, że jego zdaniem Cyganie rozpoczęli swoją wędrówkę w Azji. Prawdopodobnie w północnych Indiach.

Clare przypomniała sobie to, co czytała na temat Indii. Patrząc na siedzących wokół ludzi doszła do wniosku, że teoria angielskiego językoznawcy brzmi bardzo prawdopodobnie. - Nie ma żadnych ustnych przekazów o historii Cyganów?

- Jest wiele, w większości sprzecznych ze sobą. - Roześmiał się. - Jest takie stare powiedzenie: zadaj to samo pytanie dwudziestu Cyganom, a otrzymasz dwadzieścia różnych odpowiedzi. Z drugiej strony, jeśli zada się Cyganowi dwadzieścia razy to samo pytanie, to i tak będzie się miało dwadzieścia różnych odpowiedzi.

Clare roześmiała się.

- Chcesz powiedzieć, że konsekwencja nie jest cnotą Cyganów.

- Poza tym wszyscy, od najmłodszego do najstarszego, potrafią kłamać jak z nut. - Napił się jeszcze, łyk wina, po czym podał butelkę siedzącemu obok mężczyźnie. - Kłamią, kiedy muszą, ale też dla fantazji albo dla zabawy. Przebiegły człowiek jest tu tak podziwiany jak uczciwy obywatel w Walii.

Milosh, który siedział po drugiej stronie ogniska, zagrał na skrzypcach; inny jakiś mężczyzna zawtórował mu na tamburinie. Rozmowy ucichły i ludzie zaczęli klaskać w dłonie, wybijając rytm starej melodii. Ani, kołysząc bujnym ciałem, podeszła do Clare i podała jej purpurowy szal.

- Musicie zatańczyć z Nikkim, trzymając się brzegów szala - wyjaśniła - by pokazać, że związaliście się ze sobą.

Mimo że Clare prawie zupełnie nie umiała tańczyć, miała ochotę spróbować. Gdy wstała, Nicholas zaproponował:

- Rozpuść włosy.

Zdjęła posłusznie chustę z głowy i przeczesała palcami włosy - spłynęły jej na ramiona niczym ciemna migotliwa fala. Potem oboje chwycili szal za przeciwległe końce i przeszli na środek koła.

- Zachowuj się jak zalotna panna - powiedział z demonicznym uśmiechem. - Drażnij się ze mną, i flirtuj. Wiem, że to potrafisz.

Myślała o tym, kiedy zaczęli z wolna się kręcić, trzymając między sobą naciągnięty szal. Co czuła, kiedy uległa czarowi Nicholasa? Była przerażona jego erotycznym magnetyzmem, ale nie potrafiła mu się oprzeć. Patrząc na męża obudziła słodkie wspomnienia.

Najpierw opuściła oczy, udając zawstydzenie, potem odwróciła się tak, że wydekoltowana bluzka zsunęła się jej uwodzicielsko z ramienia. Gibki i silny Nicholas, niczym dziki samiec goniący swą partnerkę, szarpał za szal, by przyciągnąć Clare do siebie.

Przybliżała się do niego, a kiedy wyciągał rękę, znowu się oddalała. Gdy ją gonił, przemykała mu pod ramieniem; jej włosy smagały jego twarz, nęcąc go i odpychając. Pozwolił jej się cofnąć, po czym znowu ją do siebie przyciągnął. Zakryła skromnie twarz, jednak gdy obróciła się wkoło, jej spódnica uniosła się prowokacyjnie wysoko. Podążał za nią z dumną arogancją ogiera, obiecując wzrokiem, że ją zdobędzie i zaspokoi. Gdy muzyka stała się szybsza, wirowali po kole, jakby byli opętani, a ich gwałtowne ruchy były wstępem do tego, czym nieuchronnie musiał zakończyć się ich taniec.

Zabrzmiał ostatni szalony akord i skrzypce umilkły; pulsująca cisza zaległa powietrze. Nicholas objął Clare, przechylając ją gwałtownie do tyłu.

W pierwszej chwili wpadła w panikę, jednak zaraz się uspokoiła, bo każdą cząstką swego ciała czuła, że Nicholas z pewnością jej nie upuści. Gdy jej włosy rozsypały się na trawie, zamknął jej usta pocałunkiem, oznajmiając w ten sposób, że jest jego żoną. Cyganie krzyczeli i tupali z aprobatą.

Podniósł ją delikatnie i obrzucił pieszczotliwym wzrokiem.

- I ostatnie rytualne zadanie, Clarissimo. Musimy przeskoczyć przez gałąź kwitnącego janowca, którą Ani właśnie położyła.

Trzymając się za ręce, przebiegli przez polanę i przeskoczyli przez gałąź. Wśród głośnych okrzyków, wznoszonych na ich część, szepnęła:

- Skakanie przez kij od miotły jest starym walijskim zwyczajem.

Roześmiał się.

- Cyganie są bardzo elastyczni. Przyjmują wszystkie zwyczaje, które im się podobają.

Milosh znowu zagrał na skrzypcach, lecz tym razem wszyscy ruszyli do tańca, począwszy od starej Kei, a skończywszy na dzieciach, które ledwie umiały chodzić. Najpierw tańczono w kołach, potem w mniejszych grupkach. Muzycy zmieniali się co jakiś czas, by każdy z nich mógł się pobawić. Dla Clare to było objawienie. Ci ludzie nie traktowali tańca jak zwykłej rozrywki; był im potrzebny do życia niczym powietrze.

A Nicholas był najbardziej zapalonym tancerzem z nich wszystkich. Gdy złapał ją za ręce i obrócił dokoła, poczuła, jak jego energia przepływa przez nią niczym rzeka ognia. Odpowiedziała mu z całą namiętnością, jaka niedawno się w niej obudziła. Przedtem była panną; teraz tańczyła jako kusicielka, kobieta dumna ze swego uroku i absolutnie pewna, że potrafi zadowolić mężczyznę.

Potem, gdy dzieci poszły spać, a dorośli byli zbyt zmęczeni, by ruszyć do tańca, Korę przyniósł małą walijską harfę i wręczył ją Nicholasowi.

Delikatnie przebiegł palcami po strunach, zastanawiając się, co zagrać. Wybrał długą cygańską balladę, która opiewała radości i smutki jego wędrownego narodu. Clare siedziała obok niego z zamkniętymi oczami, napawając się pięknem głębokiego głosu męża Ostatnią zwrotkę specjalnie dla niej przetłumaczył na angielski.

Żądza posiadania opęta cię i zniszczy.

Miłość musi być wolna jak wiatr.

Zamknij wiatr w czterech ścianach, a zginie.

Otwórzcie okna, otwórzcie serca,

Pozwólcie, by wiatr wiał...

Te słowa wywarły na niej wielkie wrażenie. Wprawdzie nie sądziła, by kierował je bezpośrednio do niej, lecz zrozumiała, że nie może mu niczego narzucać, jeśli chce, by nadal ją kochał.

Miłość musi być wolna jak wiatr.

Potem położyli się do łóżka stojącego z dala od innych posłań. Mając nad sobą tylko gwiezdny strop, kochali się z dziką namiętnością. Ślubny taniec obudził w nich wzajemne pożądanie i teraz, nie potrafiąc dłużej go hamować, w milczeniu złączyli się ze sobą.

Żałując, że nie może powiedzieć ani słowa o swym uczuciu, Clare wyraziła tę miłość całym ciałem. Potem, kiedy Nicholas usnął, głaskała go po gęstych ciemnych włosach, ze zdumieniem przyglądając się mężczyźnie, którego poślubiła. Był nie tylko Cyganem, Walijczykiem, arystokratą, bardem - był kimś więcej. I wiedziała, że będzie go kochać do końca życia.

Rano Clare czuła się trochę osłabiona. Poprzedniego wieczora robiła wszystko bez umiaru: zjadła za dużo pieczonego mięsa, wypiła za dużo wina, tańczyła za długo i kochała się bez opamiętania ze swoim mężem. I to nie jeden raz. John Wesley pewnie nie byłby z tego zadowolony, ale odkąd Clare rozwinęła w sobie zdolność duchowego kontaktu z Panem, przekonała się, że Bóg nie potępia jej namiętnych uniesień, bo wypływają one z miłości.

Jednak lekki ból głowy cały czas jej przypominał, że należy zachować umiar w życiu.

Gdy kumpania zwijała obóz, stara Keja podeszła do Clare i oznajmiła:

- Muszę z tobą porozmawiać. Dzisiaj pojedziesz moim wozem.

Clare zgodziła się z radością. Choć prawie w ogóle nie rozmawiała z Keją, często czuła na sobie jej spojrzenie. Miały wóz tylko dla siebie - Keja postarała się o to, nie chcąc, by ktoś im przeszkadzał.

Długi czas Keja wpatrywała się w Clare, paląc fajkę. Nagle powiedziała:

- Jestem kuzynką ojca Marty, matki Nikkiego.

jej wyznanie podsyciło ciekawość Clare. A zatem Keja jest bliską krewną Nicholasa. Chcąc skorzystać z okazji, spytała:

- Dlaczego Marta sprzedała swego synka? Tym postępkiem wbiła mu nóż w serce.

- Marta umierała na płuca - odparła Keja. - Powinna zostawić Nikkiego z nami, ale przyrzekła mężowi, że ich syn pozna też inne życie. - Staruszka skrzywiła się. - Ponieważ takie było życzenie Kenricka, a Marta wiedziała, że wkrótce sama nie będzie mogła zajmować się synkiem, więc zaprowadziła go do dziadków, którzy byli jego najbliższymi krewnymi.

- Trudno mi uwierzyć, że zrobiła to bezinteresownie, skoro wzięła za niego sto gwinei - surowym głosem powiedziała Clare. - Jak kobieta może sprzedać własne dziecko?

- Stary hrabia sam jej zaproponował pieniądze - z oburzeniem odparła Keja. - Marta niemal plunęła mu w twarz, ale była Cyganką - jeśli hrabia chciał zrobić z siebie idiotę, to nie mogła mu tego zabronić.

Myśląc o tym, czego dowiedziała się o Cyganach, Clare rzekła niechętnie:

- Innymi słowy, te dwie transakcje nie wiązały się ze sobą. Marta zaprowadziła Nikkiego do dziadka ze względu na Kenricka i w jej przekonaniu pieniądze nie miały z tym nic wspólnego.

Keja uśmiechnęła się bezzębnymi ustami i pokiwała głową.

- Jak na osobę, w której żyłach nie płynie cygańska krew, rozumujesz całkiem nieźle. Dam ci dowód, że Marta nie sprzedała swego syna za złoto. - Otworzyła skrzynię, pogrzebała w niej i wyciągnęła ciężką skórzaną sakiewkę. Wręczając ją Clare, powiedziała: - Zostawiła mi to, żebym oddała Nicholasowi, kiedy przyjdzie odpowiednia pora.

Clare otworzyła woreczek i aż zaniemówiła na widok złotych monet.

Keja dodała:

- Nic nie brakuje, z wyjątkiem jednej czy dwóch gwinei, które Marta wydała na jedzenie, kiedy szukała jakiejś kumpanii. Moja była pierwszą, na jaką się natknęła, więc została z nami.

- Co stało się z Martą?

Keja pyknęła mocno z fajki, dym uniósł się nad jej głową.

- Zimą umarła w moich ramionach. Przez te wszystkie lata przechowywałam to złoto dla Nicholasa.

Clare spytała zdumionym głosem:

- Dlaczego nigdy mu nie powiedziano, że matka go oddała, ponieważ była umierająca? Gdyby o tym wiedział, jego życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej. I dlaczego wcześniej nie oddałaś mu złota? Przecież dość często się widywaliście.

- Marta kazała mi przysiąc, że powiem to tylko żonie Nicholasa, bo kobieta zrozumie, że matka musi zrobić to, co jest najlepsze dla dziecka - cicho odparła Keja.

- Lecz Nicholas miał już żonę. Keja popatrzyła na nią z pogardą.

- No, owszem, spał z nią, ale to nie była jego prawdziwa żona. Ty jesteś tą, o której mówiła Marta. Ona miała dar jasnowidzenia i powiedziała, że przyjdzie kobieta, która uleczy serce Nicholasa.

Clare ze łzami w oczach patrzyła na złote monety. Czy Marta naprawdę przewidziała, że Clare pojawi się w życiu Nicholasa? Była taka młoda, kiedy umarła; chyba miała mniej lat niż Clare ma teraz.

Czy Marta zostawiłaby Nicholasa z dziadkiem, gdyby wiedziała, jak podłym i nieczułym człowiekiem był stary hrabia? Pewnie myślała, że Nicholasem zajmie się matka Kenricka. Lecz pierwsza żona starego Aberdare'a pogrążyła się w mroku, który na zawsze zaćmił jej umysł i nie pozwolił kochać wnuka.

- Biedna Marta - z głębokim współczuciem rzekła Clare. - Dokonanie wyboru między jej pobratymcami a obietnicą daną umierającemu mężowi musiało być dla niej okropnie trudne.

A oddanie syna obcemu człowiekowi - jeszcze trudniejsze. Mam nadzieję, że spoczywa w spokoju.

- Na pewno - poważnym tonem odparła Keja. - Jest razem z Kenrickiem. A skoro ty zaopiekowałaś się Nikkim, to ona nie musi już martwić się o syna.

Clare ciarki przeszły po plecach. Jako chrześcijanka wierzyła, że duch jest nieśmiertelny. Wiedziała także, że zdarzali się ludzie, którzy mieli zdolność pozazmysłowego postrzegania świata. Podobno matka Johna Wesleya i jego siostry miały taki dar. Mimo wszystko Clare dziwnie się czuła, słysząc, jak ktoś z takim spokojem i pewnością mówi o zjawiskach nadprzyrodzonych. Nigdy nie przypuszczała, że tak dużo nauczy się od Cyganów.

- Kocham Nicholasa i zrobię wszystko, by był szczęśliwy. - powiedziała cicho. Przypominając sobie, w jaki sposób Cyganie składają przysięgę, dodała:

- Możesz zapalić mi świeczki, jeśli go zawiodę.

- Bater - uroczyście rzekła Keja. - Oby tak było. Wóz zatrzymał się z hukiem i Nicholas zawołał:

- Clare, jesteśmy w domu!

Ściągnęła po skórzaną sakiewkę, którą schowała do kieszeni. Nicholas miał teraz poważne zmartwienie na głowie, więc Clare postanowiła poczekać z powtórzeniem mu opowieści o Marcie. Lecz nie będzie czekała długo; choć rozdrapywanie starych ran może być dla niego bolesne, miała nadzieję, że gdy pozna prawdę, przestanie wreszcie myśleć, iż matka go zdradziła.

Pocałowała swoją towarzyszkę w pomarszczony policzek.

- Dziękuję, Keja, że mi zaufałaś - powiedziała i zeszła z wozu. Kumpania stała przed rezydencją Aberdare. Williams czekał na schodach. Najwidoczniej wyszedł z domu, by przepędzić Cyganów i ze zdziwieniem zobaczył, że z jednego z wozów wyłania się jego chlebodawca.

Nadeszła chwila pożegnania. Clare szczególnie mocno uściskała Ani.

- Wrócisz? Cyganka zachichotała.

- Och, tak. My przychodzimy, odchodzimy i znowu wracamy, jak wiatr.

Długo machali odjeżdżającemu taborowi na pożegnanie; potem Nicholas objął Clare w talii i razem weszli po schodach do domu.

Williams, rozpływając się w uprzejmościach, przytrzymał im drzwi. Clare dopiero teraz zdała sobie sprawę, że jej bluzka ma głęboko wycięty dekolt, a spódnice są krótsze, niż być powinny. Lecz podnosząc wysoko głowę, minęła lokaja z taką godnością, jakby miała na sobie wytworną suknię.

Porozumiawszy się bez słów, poszli od razu do sypialni. Clare ściągnęła buty do konnej jazdy i z radością poruszyła palcami u stóp. - Zadzwonię na pokojówkę. Niech mi przygotują kąpiel. Choć szczerze polubiłam twoich krewnych, nie podzielam ich niechęci do ciepłej wody.

Uśmiechnął się, lecz popatrzył nią nieobecnym wzrokiem. Porzucając beztroski ton, Clare spytała:

- Nicholas, co zamierzasz zrobić w sprawie hrabiego Michaela?

Westchnął.

- Przedłożę sędziemu dowody. Przypuszczam, że Michael zostanie aresztowany. Jeśli nie przedstawi jakiegoś cholernie dobrego wytłumaczenia, będzie miał poważne kłopoty.

- Jest bogatym i wpływowym człowiekiem. Czy to go ochroni? Nicholas zmrużył oczy.

- Przecież jestem hrabią Aberdare. Mam większy majątek i większą władzę niż Michael. Jeśli to on zorganizował zamach na nasze życie, nie ujdzie sprawiedliwości.

Po raz pierwszy dostrzegła w nim podobieństwo do dziadka. Ucieszona reakcją męża, powiedziała:

- Kamień spadł mi z serca, że nie chcesz sam wymierzać sprawiedliwości.

- Nie lubię pojedynków. Moim zdaniem, są one barbarzyńskim zwyczajem, pozostałością średniowiecza. - Zdjął cygańską kamizelkę i chustkę. - Dzisiaj masz zebranie swojej grupy. Pójdziesz?

Zapomniała o tym.

- Tak, chyba że wolałbyś, bym spędziła ten wieczór z tobą.

- Nie, idź na spotkanie. Chcę popracować nad tą pieśnią na cześć ludzi, którzy zginęli podczas wybuchu w kopalni. Ale skoro spędzimy wieczór oddzielnie, zamierzam ci zająć całe popołudnie. - Przesunął po niej pożądliwym wzrokiem. - Zamów kąpiel. Ciekawe rzeczy można robić w wannie.

Oblewając się rumieńcem, spełniła jego życzenie. On tymczasem udał się do garderoby. Lecz zamiast się rozebrać, wymknął się drugimi drzwiami, zszedł do biblioteki i skreślił naprędce krótki list. Zapieczętował go, po czym zadzwonił na kamerdynera. Gdy Williams wszedł, Nicholas wręczył mu liścik.

- Dopilnuj, by doręczono go hrabiemu Michaelowi Kenyonowi. O tej porze najprawdopodobniej jest w kopalni. Jeśli nie, chcę, by posłaniec go odszukał i poczekał na odpowiedź. I nikomu ani słowa - szczególnie lady Aberdare.

- Jak pan sobie życzy.

Załatwiwszy tę sprawę Nicholas wrócił do garderoby. Teraz, gdy musi czekać, zamierza wykorzystać te parę godzin najlepiej jak potrafi.

31

Michael Kenyon rozpoznał pieczęć. Ze skurczoną twarzą otworzył list; był krótki i rzeczowy:

Michael, muszę porozmawiać z Tobą na osobności. Proponuję dziś wieczorem o 7.00. Ruiny w Caerbach byłyby odpowiednim i neutralnym miejscem, ale spotkam się z tobą gdzie chcesz i kiedy chcesz, byle szybko. Aberdare.

- Cholera jasna - warknął Michael, odczytawszy znajome pismo. Zgniótł kartkę w ręce i cisnął nią z wściekłością o ścianę biurowego pokoju. - Niech cię szlag trafi, Aberdare!

Posłaniec spytał uprzejmie:

- Czy to jest pańska odpowiedź, milordzie? Michael natychmiast się opanował. Zanurzył pióro w kałamarzu i nagryzmolił:

7.00 dziś wieczorem w Caerbach. Będę sam. Kenyon.

Osuszył i zapieczętował list. Posłaniec wziął go, ukłonił się i wyszedł.

Michael rozejrzał się tępo po gabinecie, czując wewnętrzne napięcie, które zawsze ogarniało go przed bitwą. Dzień zemsty nadszedł. W głębi duszy wiedział, że nie uda mu się uniknąć konfrontacji, choć Bóg mu świadkiem, jak bardzo się starał.

Spojrzał na rozłożone na biurku stosy papierów, po czym odsunął je na bok. Teraz nie był w stanie przejmować się tym, czy terminy dostaw nowego sprzętu zostaną dotrzymane. Ze znużeniem wstał, wziął kapelusz i wyszedł ze swego gabinetu. Zatrzymawszy się przy biurku Madoca stojącym obok drzwi, powiedział:

- Dzisiaj już mnie nie będzie. Czy ma pan jakieś sprawy nie cierpiące zwłoki?

Madoc oparł się plecami o krzesło i splótł ręce na brzuchu.

- Nie, wszystko jest w największym porządku. Kenyon z ulgą kiwnął głową i wyszedł.

Madoc udał, że wraca do pracy, ale w głębi duszy zastanawiał się nad misją posłańca z Aberdare. Odczekał jeszcze dziesięć minut i zobaczył, jak Kenyon odjeżdża na koniu. Potem poszedł do gabinetu swego pracodawcy - gabinetu, który przez cztery lata był jego miejscem pracy. W pobliżu nie było żadnego pracownika, więc nie musiał ukrywać wyrazu goryczy, jaki pojawił się na jego twarzy.

Wiele dokumentów trzymano w biurze Kenyona, a zatem nikt nie zdziwiłby się, widząc tam Madoca. Już parę razy wykorzystał tę sytuację. Madoc słyszał, jak Kenyon głośno zaklął, a potem zgniótł i rzucił o ścianę kawałek papieru. Obejrzawszy dokładnie podłogę, szybko znalazł w kącie zmiętą kartkę. Rozprostował ją i przeczytał, po czym jeszcze raz przebiegł oczami list, nie mogąc uwierzyć własnemu szczęściu. To doskonale, absolutnie doskonale.

Już nie miał wątpliwości, że Bóg jest po jego stronie.

Nicholas jak zwykle miał rację: bardzo ciekawe rzeczy można robić w kąpieli. Clare wyszła z wanny mrucząc z zadowolenia, po czym oboje z Nicholasem ucięli sobie krótką drzemkę. Gdy wstali, zjedli lekki posiłek, po którym Clare pocałowała męża na pożegnanie.

- Zobaczymy się po zebraniu. Czy jesteś jednym z tych artystów, którzy pokazują światu dopiero skończone dzieło, czy też już dzisiaj będę mogła posłuchać pierwszych rezultatów twojej pracy?

- Wolałbym zaczekać, aż skomponuję całą pieśń. - Na chwilę przylgnął do niej wzrokiem, po czym pogłaskał ją delikatnie po plecach. - Idź już, bo się spóźnisz.

Założywszy czepek, wyszła bocznym wejściem i udała się do stajni, gdzie czekał na nią lekki powozik zaprzężony w kucyka. Dojechała przed fronton domu, kiedy przypomniała sobie, że: miała zabrać kilka książek dla Owena. Minie jeszcze parę tygodni, zanim będzie mógł wrócić do pracy, więc chciał dobrze wykorzystać ten czas. Co prawda dała mu rozmaite książki, kiedy wracał do domu ze ślubu, ale pewnie już je przeczytał.

Zatrzymała powozik przed domem. Weszła do środka i udała się prosto do biblioteki. Nigdzie nie było śladu Nicholasa; pewnie się zamknął w sali muzycznej.

Wybrała książki i już wychodziła, kiedy jej spojrzenie przyciągnął błysk światła. Zaciekawiona podeszła do biurka Nicholasa i zobaczyła, że promienie zachodzącego słońca odbijają się w krysztale kwarcu, wokół którego owinięte były żyłki srebra. Podniosła go i obróciła w dłoniach. To była słynna bryłka srebra, które wydobywano, narażając się na ogromne niebezpieczeństwo. Tyle się wydarzyło w ciągu ostatnich dwóch tygodni, że jeszcze nie zdążyła jej obejrzeć. Cóż, to dobry przycisk do papierów.

Już miała odłożyć kryształ na miejsce, gdy zobaczyła leżący na wierzchu liścik. Przeczytała skreśloną czarnym atramentem wiadomość:

7.00 dziś wieczorem, w Caerbach. Będę sam. Kenyon.

Ogarnął ją paraliżujący strach. Nie... dobry Boże, nie...

Rzucając książki na biurko, chwyciła list. Gdy przeczytała go jeszcze raz, wpadła w furię. Cholerny Nicholas! Najpierw jej przysięgał, że nie popełni żadnego głupstwa, a teraz włazi w paszczę lwa. Formalny pojedynek musi się odbyć w obecności sekundantów, więc pewnie Nicholas chce tylko porozmawiać, ale jak może być tak głupi, by zaufać hrabiemu Michaelowi po tym, co się wydarzyło? A jak ona mogła być tak naiwna, by uwierzyć zapewnieniom Nicholasa?

Przecież jeszcze zeszłej nocy mówił, że Cyganie potrafią kłamać jak z nut, kiedy zajdzie taka potrzeba. Najwidoczniej odziedziczył po nich ten talent. Pewnie wysłał wiadomość hrabiemu Michaelowi, zanim zaczęli się kochać, a odpowiedź otrzymał przed kolacją. Przeklęty, fałszywy, uparty dureń...

Złorzecząc mu w duchu, przebiegła przez dom i wpadła do stajni. Widząc głowę stajennego, spytała:

- Czy hrabia Aberdare wyszedł?

- Jakieś pięć minut temu, pani hrabino.

- Osiodłaj mi konia - rozkazała. Przypomniawszy sobie, że straciła Rhondę, dodała: - Jakiegoś łagodnego i potulnego. I załóż normalne, nie damskie siodło.

Popatrzył z powątpiewaniem na jej suknię, lecz zabrał się posłusznie do pracy. Szalejąc z gniewu, wyszła ze stajni. Chodziła w tę i z powrotem, nawet nie zdając sobie sprawy, że jeszcze nigdy w życiu nie była taka wściekła; oczywiście, nigdy w życiu tak się nie bała. Przypomniała sobie każdy szczegół ich popołudniowego zbliżenia. Odtwarzając w myśli zachowanie Nicholasa, uświadomiła sobie, że kochał się z nią wyjątkowo namiętnie; czyżby w ten sposób się żegnał, na wypadek, gdyby coś się nie powiodło? Ze strachu żołądek podszedł jej do gardła.

Przez chwilę zastanawiała się, czy nie zabrać ze sobą stajennego, ale w końcu doszła do wniosku, że to nie ma sensu. Tego konfliktu nie rozwiąże się przy pomocy uzbrojonej czeladzi, przypominającej bandę średniowiecznych rycerzy. Samotna kobieta ma większe szanse uspokojenia tych dwóch mężczyzn. Obaj są dżentelmenami, a ona nie omieszka wykorzystać tego faktu.

Stajenny przyprowadził kasztankę pod podwyższenie dla jeźdźców i Clare wskoczyła na siodło. Spódnica owinęła się jej wokół kolan, odsłaniając łydki, lecz nie zwróciła na to uwagi. Nie zapomniała jednak o kucyku, więc gdy ściągnęła lejce, rzekła:

- Proszę zabrać mój powóz sprzed domu. Nie będzie mi już potrzebny.

Po czym puściła konia galopem. Podziękowała Bogu, za to, że tak dużo jeździła konno w ciągu ostatnich tygodni, i Nicholasowi, że wszystkie jego klacze były tak wspaniale wyszkolone.

Ruiny małej twierdzy Caerbach znajdowały się na gminnych pastwiskach, mniej więcej w połowie drogi między Aberdare i Bryn Manor. Z początku była to fortyfikacja obronna zamku Aberdare.

Droga nie zajmie jej wiele czasu. A ile czasu trzeba, by usłyszała huk wystrzału?

Pędząc na koniu, modliła się tak żarliwie, jak jeszcze nigdy w życiu.

Twierdza Caerbach znajdowała się na szczycie wzgórza i kiedyś panowała nad całą doliną. W ciągu stuleci las znacznie się rozrósł, a ociosane kamienie zabrano w inne miejsce; zostały tylko resztki murów w środku słonecznej polany. Dla dzieci było to idealne miejsce do zabawy w chowanego, dla dorosłych - wymarzona samotnia.

Nicholas nie spuszczał oczu z drzew, kiedy jechał przez las, jednak nie był zdziwiony widokiem Michaela, który czekał już na polanie, oparty o niski mur, z rękami skrzyżowanymi na piersi. Jego niedbała poza nie pasowała do napiętego wyrazu twarzy. Gdy Nicholas zsiadł z konia, Michael warknął:

- Spóźniłeś się.

- Widzę, że twój zegarek wciąż się spieszy. - Nicholas przywiązał konia do drzewa. - Myśl, że mógłbyś się spóźnić choć o minutę, zawsze była dla ciebie nie do zniesienia.

- Szkoda czasu na ckliwe wspomnienia. Dlaczego, do diabła, poprosiłeś mnie o spotkanie?

Nicholas przeszedł bez pośpiechu przez kamienie, czując na udzie delikatne uderzenia bata schowanego pod marynarką. Choć postanowił nie brać na to spotkanie pistoletu, nie chciał być całkowicie bezbronny. Stanął naprzeciw Michaela, w odległości jakiś piętnastu stóp.

- Z paru względów. Po pierwsze chciałbym się dowiedzieć, dlaczego czujesz do mnie taką zażartą nienawiść. Skoro nie żywisz wrogości wobec Rafe'a i Luciena, to zakładam, że we mnie musi być coś szczególnego.

Michael wycedził przez skurczone usta:

- Słuszne założenie.

Nie doczekawszy się żadnych bliższych wyjaśnień, Nicholas ciągnął zachęcającym tonem:

- Myślę, że robisz to wyłącznie dla sportu. W młodości często rywalizowaliśmy ze sobą. Na ogół byliśmy równorzędnymi partnerami w walce. Mnie nie obchodziło to, czy będę lepszy, ale ty nienawidziłeś przegrywać. Czy o to chodzi - że wygrywałem zbyt często?

- Nie gadaj bzdur - warknął Michael. - Szczeniacka rywalizacja nie ma z tym nic wspólnego.

Nicholas nie dał się wyprowadzić z równowagi; wyciągnięcie informacji od Michaela nigdy nie było łatwe.

- Co takiego strasznego zrobiłem, że nawet nie możesz o tym mówić?

Twarz Michaela skurczyła się.

- Kiedy ci powiem, nie będę miał wyboru. Ja... ja będę musiał cię zabić.

A wcale tego nie chce, z zainteresowaniem zauważył Nicholas.

- Nie przyjechałem tutaj, by umrzeć, Michael, choć jeśli będę musiał z tobą walczyć, to stanę do walki. - Położył rękę na biodrze, odchylając połę marynarki, tak by Michael zauważył bicz. - Ale zanim do tego dojdzie, muszę się dowiedzieć, czy to na twoje polecenie dwukrotnie próbowano mnie zabić. - Zapłonął gniewem, który cały czas w sobie tłumił. - Fakt, że życie Clare zostało narażone na niebezpieczeństwo, jest dla mnie absolutnie niewybaczalny. Dlatego cię pytam, czy ponosisz za to odpowiedzialność? Jesteś tak szalony, że zabiłbyś niewinną kobietę po to, by zemścić się na mnie?

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz.

- W dzień po twoim powrocie do Penreith, gdy jechałem z Clare i grupą dzieci, kiedy kula drasnęła mojego konia. Clare była pewna, że to ty strzelałeś, lecz ja myślałem, że to jakiś kłusownik. Jesteś zbyt dobry, by nie trafić do celu.

- Masz rację, gdybym chciał strzelić ci w plecy, z pewnością bym nie spudłował. - Michael zmarszczył brwi. - To musiał być jeden z twoich wrogów.

- Poza tobą nie znam nikogo, kto chciałby mnie zabić, więc na razie pozostanę przy kłusowniku. - Nicholas przybrał ostrzejszy ton. - Jednak trudno usprawiedliwić pięciu mężczyzn, którzy urządzili na mnie i na Clare zasadzkę w chacie w górach. Podpalili dom w środku nocy, a potem czekali z bronią w ręku, żeby nas zastrzelić, gdybyśmy próbowali uciekać.

Oczy Michaela rozszerzyły się ze zdziwienia, które chyba nie było udawane.

- I uszliście stamtąd z życiem?

- Nie dzięki tobie. - Nicholas wyciągnął z kieszeni srebrną kasetkę z kartami wizytowymi i rzucił ją przez polanę. Michael odruchowo włożył rękę pod marynarkę. Widząc ten ruch, Nicholas utwierdził się w przekonaniu, że Kenyon przyszedł na to spotkanie uzbrojony.

Kiedy zobaczył, że Nicholas nie rzucił nic niebezpiecznego, jedną ręką złapał lecący przedmiot. Rozpoznawszy srebrne pudełeczko, zapytał:

- Skąd masz moją kasetkę? - Podniósł głowę, obrzucając po gniewnym spojrzeniu. - Znowu się wdarłeś na teren mojej posiadłości?

- Została znaleziona przed chatą, w której urządzono zasadzkę - odparł Nicholas. - W oczach sądu to by wystarczyło, żeby cię powiesić. Jednak, mimo tego dowodu, trudno mi było uwierzyć, że jesteś takim tchórzem albo że wynająłeś bandytów do pomocy.

- Przypomniawszy sobie kulę, która o mały włos nie ugodziła Clare, a także ich późniejszą przerażającą ucieczkę, Nicholas z trudem zapanował nad sobą. - No, więc? Co masz do powiedzenia na swoją obronę.

- Nie muszę ci odpowiadać, Aberdare, ale z całą odpowiedzialnością stwierdzam, że wyciągnąłeś słuszne wnioski. Robiłem, co mogłem, żeby skręcić ci kark w Londynie i miałem zamiar znowu wyzwać cię na pojedynek, tym razem prawdziwy. Lecz nie mam nic wspólnego z żadnymi zasadzkami. - Michael podniósł ozdobne pudełeczko. - Zginęło mi parę dni temu. Nie wiem dokładnie kiedy i gdzie, bo często zapominam zabrać je ze sobą. - Włożył zgubę do kieszeni. - To tyle, jeśli chodzi o dowód mojej zdrady. Widocznie masz więcej wrogów, niż ci się wydaje.

Widząc, że Michael nie dostrzega powagi sytuacji, Nicholas rzekł zmęczonym głosem:

- Czy nie rozumiesz, co to oznacza, ty przeklęty głupcze? Ktoś próbuje mnie zabić i zwalić winę na ciebie. Nie przejmujesz się tym? A chyba powinieneś.

Michael sprawiał wrażenie zaskoczonego.

- To nie ma sensu.

- A potrafisz to inaczej wytłumaczyć?

Ciszę przerwał tętent kopyt. Nicholas odwrócił głowę i zobaczył Clare, która z rozwianym włosem i twarzą wykrzywioną strachem galopowała wśród drzew. Uspokoiła się, widząc, że wszystko z nim w porządku, lecz gdy spojrzała na Michaela, w jej oczach pojawił się niepokój. Nicholas przyjął to z pewnym humorem.

- Na pewno przypominasz sobie spotkanie z Clare w Londynie. Michael rzucił mu gniewne spojrzenie.

- Nie potrafisz trzymać w ryzach swojej żony?

- Od razu widać, że nigdy nie byłeś żonaty - obojętnym tonem odparł Nicholas. - Ale on ma rację, Clare. Niepotrzebnie mieszasz się do tego.

Patrząc na nich groźnie, jakby obaj byli krnąbrnymi uczniakami, zeskoczyła z konia, podciągając przy tym suknię tak wysoko, że Nicholas miał ochotę zasłonić jej nogę własną marynarką.

- Mężczyźni zawsze tak mówią, kiedy zamierzają zrobić coś głupiego. Mam nadzieję, że nie pomordujecie się nawzajem, skoro tu jestem.

- Wcale nie musi dojść do morderstwa - rzekł Nicholas. - Zastanawiam się właśnie, kto próbował nas zabić. Michael twierdzi, że nie maczał palców ani w strzelaninie, ani w podpaleniu chaty.

- I ty mu wierzysz? - Popatrzyła na niego sceptycznie. - Jeśli nie hrabia Michael, to kto?

- Wkrótce się pani dowie, hrabino Aberdare - usłyszeli. Wszyscy troje odwrócili głowy i zobaczyli, że zza wysokiego muru wyszedł George Madoc. Oczy miał zimne jak lód; w rękach trzymał strzelbę. - Nie przypuszczałem, że pani tu będzie, lecz bez przykrości zabiję panią razem z nimi. Zawsze sprawiała mi pani cholernie dużo kłopotu.

Michael zrobił gwałtowny ruch, lecz Madoc wymierzył do niego ze strzelby.

- Żadnych sztuczek, Kenyon, bo od razu rozwalę ci łeb! Widząc, że Michael znieruchomiał, Madoc z zadowoleniem kiwnął głową.

- Chcę widzieć, jak wypełniacie rozkazy, zamiast je wydawać. Ręce do góry, wszyscy! Wiedzieliście, że Nye Wilkins był strzelcem wyborowym, gdy służył w wojsku? Ma niezawodne oko. No i cały czas utrzymywał kontakt ze starymi kumplami. Byłem zdziwiony, kiedy mi donieśli, że zdołaliście im się wymknąć, Aberdare - jesteś mądrzejszy, niż przypuszczałem. Wiadomo, Cyganie to szczwane lisy.

Gdy cała trójka podniosła ręce, Wilkins wysunął się zza muru i skierował strzelbę na Nicholasa. Górnik był szczupły i wysoki, podobny z budowy do hrabiego Michaela; Clare domyśliła się, że to jego widzieli przed płonącą chatą.

Oczy Michaela niebezpiecznie się zwęziły.

- Rozumiem, że to ty ukradłeś moją kasetkę z biura.

- Zgadza się. - Madoc obrzucił go groźnym spojrzeniem. - Nigdy nie traktowałeś mnie poważnie, prawda? Byłem tylko najemnym pracownikiem z nizin społecznych. Pewnie myślisz, że nie umiem posługiwać się tą bronią, ale ja jestem cholernie dobrym strzelcem. Trenowałem, polując na twojej ziemi, kiedy ty polowałeś na Francuzów. Niewiele brakowało, a zabiłbym Aberdare'a, choć mierzyłem do niego z takiej odległości, że nawet najlepszy strzelec mógł spudłować. - Zaśmiał się chrapliwie. - Jestem mądrzejszy i twardszy od ciebie, i teraz zamierzam wziąć to, co moje.

- To znaczy? - spytał Michael.

- Kopalnię. Harowałem w niej jak wół przez wiele lat i powinna należeć do mnie. - Słychać było, że odezwało się w nim poczucie niesprawiedliwości. - To dzięki mnie stała się taka dochodowa. Przekazywałem ci ładne sumki - rzekomo cały zysk - i jeszcze mnóstwo pieniędzy zostawało dla mnie. A ty byłeś za głupi, żeby zauważyć moje oszustwo.

- Mylisz się. - Twarde spojrzenie Michaela przypominało wzrok tygrysa, który za chwilę rzuci się na swą ofiarą. - Wiedziałem, że defraudujesz moje pieniądze, po prostu chwilowo nie zależało mi na poznaniu szczegółów. Najpierw musiałem zrobić porządki w kopalni.

Twarz Madoca wykrzywiła się w nienawiści. Zaniepokojona Clare zaczęła się zastanawiać, czy Michael celowo go prowokuje.

Pewnie zastanawiając się nad tym samym, Nicholas powiedział obojętnym tonem:

- To bardzo ciekawe, lecz co ja mam z tym wspólnego? Mieliśmy krótkie spięcie, kiedy odwiedziłem kopalnię, lecz nie mogę uwierzyć, by z tak błahego powodu próbowano mnie i moją żonę zamordować.

- Gardzę wami. Co z tego, że jesteś hrabią, skoro w twoich żyłach płynie plugawa cygańska krew. A ta nabożna dziwka jest tylko zarozumiałą wiejską dziewuchą. Żadne z was nie jest ani tak inteligentne, ani tak ambitne jak ja, a mimo to, bez żadnego wysiłku z waszej strony, opływacie w bogactwa. - Madoc przybrał szyderczy ton. - Ale masz rację, Kenyona nienawidzę bardziej od was. Dlatego postanowiłem dokonać zamachu na wasze życie, pozostawiając na miejscu zbrodni dowód obciążający właśnie jego. - Uśmiechnął się złośliwie. - Nie mogłem się doczekać, żeby zobaczyć, jak znamienity hrabia Michael Kenyon zostaje uznany za winnego popełnienia morderstwa i stracony. Podobno śmierć przez powieszenie jest bolesna, lecz o wiele boleśniejsze jest publiczne upokorzenie. Tak bardzo się starałeś zrobić z siebie bohatera, a skończyłbyś na szubienicy.

Z wyrazu twarzy Michaela Clare domyśliła się, że Madoc bardzo go zranił, lecz w jego głosie zabrzmiała tylko ironia.

- Przykro mi, że pozbawiłem cię takiej rozrywki. Madoc wzruszył ramionami.

- Człowiek inteligentny potrafi dostosować się do sytuacji, Skoro nie udało mi się zabić Aberdare'a i zrzucić winy na ciebie, to po prostu zastrzelę was obu. Twoja nienawiść do Aberdare'a jest powszechnie znana, więc wszyscy pomyślą, że pozabijaliście się nawzajem, a pani hrabina zginęła od przypadkowej kuli. Szkoda, lecz czego można było się spodziewać po Cyganie i na wpół obłąkanym żołnierzu. - Rzucił hrabiemu kpiący uśmieszek. - A kiedy cię pogrzebią, odnajdzie się doskonale sfabrykowana poprawka do twojego testamentu. W nagrodę za moją „wierną służbę” zostawisz mi kopalnię, Bryn Manor i pięć tysięcy funtów. Doszedłem do wniosku, że nie powinienem zgarniać całego majątku, żeby nie wzbudzać podejrzeń twojej rodziny. Wystarczy mi kopalnia, posiadłość ziemska i trochę gotówki. Kiedy wy dwaj zejdziecie z tego świata, staną się najpotężniejszym człowiekiem w dolinie.

Był bezgranicznie z siebie dumny i Clare zaczęła się zastanawiać, czy można to przeciwko niemu wykorzystać. Przecież wdał się w te obrzydliwe wyjaśnienia tylko dlatego, że chciał popisać się przed nimi własnym sprytem; ktoś mądrzejszy zastrzeliliby ich od razu. I popełnił ten sam błąd, o jaki oskarżył Michaela - nie docenił swoich przeciwników.

Lecz zerknąwszy na Wilkinsa, przestała łudzić się nadzieją. Może Madoc ma swoje słabości, lecz Wilkins nie wyglądał na człowieka, który odmówi sobie przyjemności zastrzelenia ich wszystkich. Ogarnął ją przerażający strach. Wierzyła w życie pozagrobowe i w to, że jej dusza nie zostanie potępiona, lecz choć nie bała się śmierci, nie chciała umierać. Nie teraz, kiedy odnaleźli się z Nicholasem.

- Dziękuję za udzielenie mi odpowiedzi - z wymuszoną uprzejmością rzekł Nicholas. - Nie chciałbym umierać, nie wiedząc, czemu to zawdzięczam. - Popatrzył uważnie na Kenyona. - Powinieneś był działać szybciej, Michael. Teraz nie będziesz już miał okazji mnie zabić.

Może był to tylko wytwór wyobraźni, lecz Clare wydawało się, że mężczyźni porozumieli się wzrokiem. Serce zakołatało jej z trwogi; mimo że Nicholas i Michael byli bardzo bojowi, jednak żaden z nich nie miał broni. Jak mogli przeciwstawić się zbirom trzymającym w rękach strzelby?

Instynktownie czuła, że nie ma sensu potulnie czekać na rzeź. Nicholas i Michael od początku zdawali sobie z tego sprawę. Na pewno lada moment zaatakują swoich prześladowców, bo nigdy nie można tracić nadziei; poza tym, jeśli mają zginąć, to lepiej umrzeć z honorem - w walce.

jej umysł pracował gorączkowo. Ich było troje, przeciwnicy mieli dwie strzelby, które trzeba ładować po każdym strzale. Gdy ich broń raz wypali, dojdzie do walki wręcz, a w takim przypadku Clare dawała większe szanse Upadłym Aniołom.

Napastnicy zwracali na nią mniejszą uwagę, ponieważ była kobietą. Clare stała najbliżej Wilkinsa. Jeśli go zaatakuje, pewnie straci parę sekund, zanim skieruje na nią swoją strzelbę, a Nicholas i Michael mogą wykorzystać powstałe zamieszanie.

Rozmyślania przerwał jej Madoc, który nadal upajał się swoim zwycięstwem.

- Odmówcie modlitwę, jeśli uważacie, że to wam w czymś pomoże. Wilkins, zajmiesz się Aberdare'em i jego żoną. Kenyon jest mój.

Zanim Clare zdążyła zrealizować swój plan, Nicholas powiedział:

- Chwileczkę. Na pewno pomyślicie, że jestem cholernie sentymentalnym głupcem, lecz chciałbym pocałować żonę na pożegnanie.

Madoc przyjrzał się Clare z zainteresowaniem, jakby zobaczył ją po raz pierwszy w życiu.

- Wiesz, stałaś się całkiem ponętną dziewuchą. Powiadają, że wszystkie córki kaznodziejów w głębi duszy są rozpustnicami. Ty też, skoro rozłożyłaś nogi dla Cygana. Wilkins, na razie jej nie zabijaj. Możemy nieźle się zabawić, gdy pozbędziemy się tych facetów. - Kiwnął głową Nicholasowi. - No dalej, pocałuj ją. I to dobrze, żeby się rozochociła przed zabawą z nami.

W oczach Nicholasa zabłysła dzika wściekłość. Clare serce zamarło z trwogi; bała się, że jeśli Nicholas rzuci się teraz na Madoca, zginie. Zagryzła wargę, by powstrzymać płacz, i wlepiła w niego błagalny wzrok.

Wciągnął gwałtownie powietrze; jakoś zdołał zapanować nad gniewem. Potem podszedł do niej, mówiąc z uczuciem:

- Kocham cię, Clare. Żałuję, że wcześniej ci tego nie powiedziałem.

Jego wyznanie tak ją poruszyło, że ledwo dotarły do niej słowa, które wyszeptał jej do ucha.

- Kiedy popchnę cię na ziemię, wycofaj się za mur i uciekaj, co sił w nogach.

Myśleli zupełnie o tym samym, Nicholas, podchodząc do niej zbliżył się do Wilkinsa i ich czułe pożegnanie mogło na chwilę osłabić jego czujność. Wiedząc, że jakikolwiek ruch z jej strony mógł pokrzyżować Nicholasowi plany, kiwnęła głową na znak aprobaty, choć wcale nie zamierzała uciekać. Głośno powiedziała:

- Kocham cię, Nicholas. I jeśli nie pójdziesz do nieba, to pójdę tam, gdzie ty. - Głos jej zadrżał. - Możesz zapalić dla mnie świeczki, jeśli tego nie zrobię.

Widząc nieznośny ból malujący się na jego twarzy, zrozumiała, że ona też nie zdołała ukryć swego cierpienia. Niezależnie od tego, co planował, mieli mniejsze szanse od swoich przeciwników i to naprawdę mógł być ich ostatni pocałunek.

Gwałtownie złączyli się ze sobą, przejęci płomiennym, niepohamowanym uczuciem. Wydawało się niemożliwe, że za chwilę ona może zginąć, jej przeszyte kulami ciało będzie broczyło krwią. I Nicholas...

Wbiła się paznokciami w jego ramiona. Nie chcąc utrudniać mu zadania, dyskretnie rozluźniła uścisk.

Choć była nieprzytomna ze zmartwienia, czuła, że wzbudziła zainteresowanie pilnujących ich mężczyzn. Ich czujność na chwilę osłabła. Na taką okazję czekał Michael - rzucił się gwałtownie w bok, usuwając się z linii strzału Madoca.

W tym samym momencie Nicholas odepchnął Clare, krzycząc:

- Teraz! - krzyknął. Upadła na ziemię, lecz nie przeczołgała się za mur, tylko przesunęła się w kierunku Wilkinsa.

Zaskoczony górnik potrzebował kilku cennych sekund, żeby wycelować do swojej ofiary. Zanim zdążył to zrobić, w rękach Nicholasa - jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki - pojawił się bat, z którego strzelił gwałtownie. Udało mu się okręcić koniec rzemienia wokół strzelby Wilkinsa. Pociągnął za bicz, uniemożliwiając wrogowi trafienie do celu. Wilkins szarpnął wściekle bronią, usiłując zrzucić z niej rzemień, i zacząć strzelać.

Clare zobaczyła, że Michael też jest uzbrojony - trzymał pistolet. Wycelowali do siebie z Madocem i strzelili jednocześnie; huk rozdarł ciszę zalegającą las.

Madoc chciał krzyknąć, ale tylko zabulgotał krwią, gdy kula przeszyła mu gardło. Michael upadł na ziemię i poturlał się po ziemi. Chociaż Clare nie widziała rany, domyśliła się, że został trafiony i prawdopodobnie umiera.

Lecz nie miała czasu zająć się nim, bo między Nicholasem i Wilkinsem rozgorzała gwałtowna walka Gdy Nicholas próbował wyszarpnąć przeciwnikowi strzelbę, stary żołnierz przytrzymywał ją ze wściekłą determinacją. Clare rzucił się w kierunku obu mężczyzn.

Bicz zaczepiony na gładkiej lufie, ześlizgnął się gwałtownie. Nicholas stracił równowagę. Zatoczył się i upadł na jedno kolano. Wilkins cofnął się, stanął poza zasięgiem bata i z diabelskim błyskiem w oczach wziął przeciwnika na cel. Nicholas próbował uskoczyć, lecz nie mógł zrobić tego na tyle szybko, by znaleźć się poza zasięgiem kuli Wilkinsa.

Ogarnięta straszliwą paniką Clare rzuciła się do przodu, podejmując desperacką próbę zablokowania strzału. jej dłoń uderzyła w lufę w tym samym momencie, w którym broń wypaliła z rozrywającym uszy hukiem. Pod wpływem odrzutu Clare zatoczyła się i upadła na ziemię, czując, że lewą część ciała ma zupełnie zdrętwiałą. Leżała nieruchomo, zbyt oszołomiona, by się poruszyć.

Nicholas wrzasnął:

- Clare! - Z wyrazem szaleństwa na twarzy, opadł na kolana i uniósł głowę żony.

Clare spojrzała mu przez ramię. Zobaczyła, że Wilkins, miotając przekleństwa, z zadziwiającą szybkością ładuje broń. Gdy podniósł strzelbę, spróbowała ostrzec Nicholasa przed grożącym mu niebezpieczeństwem, lecz głos uwiązł jej w gardle.

Znowu rozległ się strzał, tym razem cichszy i ostrzejszy niż poprzednio. Na piersi Wilkinsa pojawiła się szkarłatna plama, obrócił się dokoła i upadł, a jego strzelba zawirowała w powietrzu, zanim walnęła o ziemię.

Clare odwróciła głowę - zobaczyła Michaela Leżał na brzuchu, ściskając w rękach pistolet; z lufy unosiła się wstęga dymu. Nie tylko nie zginął, ale jeszcze uratował Nicholasowi życie, pomyślała, uznając to za cud. Naprawdę niezbadane są wyroki Pana.

Clare czuła się oszołomiona Jeszcze nie w pełni zdawała sobie sprawę z tego, że walka się skończyła i że obaj napastnicy nie żyją Michael chyba nie został postrzelony, bo wstał bez trudu, lecz ona była zbyt odrętwiała, by stwierdzić, czy jest poważnie ranna czy tylko zszokowana.

Gdy Nicholas rozerwał lewy rękaw jej sukni, jęknęła z bólu. Obejrzawszy ranę, powiedział uspokajającym tonem:

- Kula przeszła przez ramię. To musi cholernie boleć, lecz kość jest nie uszkodzona Wszystko będzie w porządku, Clare. Nawet upływ krwi nie jest bardzo duży. - Zdjętym z szyi fontaziem przewiązał jej mocno ramię.

Odrętwienie powoli mijało. Nicholas miał rację - czuła straszny ból. Każdy, kto mówił: „to tylko rana powierzchowna”, chyba nigdy nie był ranny. Lecz ten ból nie był większy niż wtedy, gdy złamała nogę w kostce.

Usiadła ostrożnie i Nicholas przesunął ją o parę stóp do tyłu, by mogła oprzeć się o mur. Gdy usadowił ją najwygodniej jak potrafił, powiedział ze złością:

- Dlaczego, do diabła, zrobiłaś coś tak głupiego? Mógł cię zabić!

Uśmiechnęła się niepewnie.

- Dlaczego nie próbowałeś się schować, kiedy Wilkins ładował broń?

- Wiedziałem, że Michael nim się zajmie. I kiedy zorientowałem się, że jesteś ranna... - Głos mu się załamał.

- Ryzykowałeś dla mnie życie, mój kochany. Czyż ja nie mogę zrobić tego samego dla ciebie? - z łagodnym uśmiechem powiedziała Clare.

Widziała, że zmienił się na twarzy, próbując zapanować nad uczuciami.

Zanim Nicholas zdążył się odezwać, Michael spytał:

- Czy z lady Aberdare wszystko w porządku? Nicholas odetchnął głęboko; twarz mu się rozpogodziła.

- Tak, dzięki tobie. - Drżącymi palcami dotknął włosów Clare.

- Wstań i odsuń się od żony, Aberdare - chrapliwym głosem rzekł Michael. - Nie chcę jej zranić, a już najwyższa pora załatwić sprawę, dla której tu przyszliśmy.

Choć Nicholas był zaabsorbowany Clare, ton głosu Kenyona zwrócił jego uwagę. Ostrożnie podniósł głowę.

Michael stał w promieniach zachodzącego słońca, z pistoletem w rękach. Jego lufa była skierowana prosto w serce Nicholasa.

32

Nie odrywając wzroku od pistoletu, Nicholas wstał i odsunął się od Clare.

- A więc znowu do tego wracamy - zaczął rozmowę. - Jeszcze mi nie powiedziałeś, dlaczego chcesz mnie zabić.

Michael przysunął się. Nie miał już słońca za plecami i Nicholas dostrzegł dziką rozpacz w jego zielonych oczach. Blada jak płótno Clare wstała z trudem i oparła się plecami o mur.

- Jeśli zabije pan Nicholasa, mnie także będzie musiał pan zabić, hrabio Michaelu - powiedziała z żarem w głosie. - Nie sądzi pan chyba, myśli że będę milczała, jeśli zamorduje pan mojego męża.

- Oczywiście, że nie. Zobaczy pani, jak mnie wieszają, i tak będzie sprawiedliwie. Mnie jest wszystko jedno. - Podszedł do leżącego na ziemi bata. Nie spuszczając oczu z Nicholasa, pochylił się i rzucił bicz daleko za siebie. - Może oszczędzę katowi kłopotu, bo nie wyobrażam sobie, żebym mógł żyć po tym, co zrobię.

- Więc niech pan tego nie robi! - krzyknęła. - Co upoważnia pana do zabicia Nicholasa? Co on takiego zrobił?

- Obiecałem, że sprawiedliwości stanie się zadość, nie przypuszczając, że będę musiał spełnić swoje przyrzeczenie - posępnym tonem wyznał Michael. - Gdy nadeszła pora, okazałem się tchórzem. Spędziłem cztery lata w wojsku, mając nadzieję, że dzięki jakiejś francuskiej kuli nie dożyję tej chwili. Lecz los mnie oszczędził i przywiódł tutaj. - Grymas bólu wykrzywił jego twarz. - Nie mogę dłużej walczyć z przeznaczeniem.

- Komu złożyłeś tę obietnicę? - cicho spytał Nicholas. - Mojemu dziadkowi? Nienawidził mnie i robił wszystko, by nas poróżnić, lecz nigdy nie przypuszczałem, że będzie próbował mnie zabić.

- Nie twojemu dziadkowi. Caroline.

Na moment zapadła lodowata cisza. Potem Nicholas wybuchnął złością.

- Chryste, więc byłeś jednym z jej kochanków?! Powinienem był się domyślić. Wszystko za tym przemawiało, lecz ja nie chciałem wierzyć faktom. - Głos mu się załamał. - Nie byłem w stanie w nie uwierzyć.

- Zakochaliśmy się w sobie od pierwszego wejrzenia na waszym ślubie, kiedy było już za późno - z poczuciem winy wyjaśnił Michael. - Ponieważ byłeś moim przyjacielem, walczyłem z tym uczuciem, tak samo jak ona... Lecz nie mogliśmy żyć z dala od siebie.

- Padłeś ofiarą kłamstw Caroline. Nie ty jeden zresztą - z wściekłością rzekł Nicholas.

- Nie mów o niej w ten sposób! - Michael tak mocno ścisnął kolbę pistoletu, że pobielały mu palce. - Nigdy by cię nie zdradziła, gdybyś lepiej ją traktował. - Mówił to z takim bólem, jakby rozgrzebywał jątrzącą się ranę. - Wszystko mi o tobie opowiedziała: o twoim okrucieństwie, o tym, jak zmuszałeś ją do robienia rzeczy, które napełniały ją odrazą. Z początku trudno było mi w to uwierzyć. Ale skąd człowiek może wiedzieć, jak jego przyjaciele odnoszą się do kobiet?

- A skąd człowiek może wiedzieć, jak kobieta odnosi się do innych mężczyzn? - zgryźliwym tonem odparł Nicholas.

Nie zdążył już nic dodać, bo Michael mu przerwał.

- Gdy pokazała mi siniaki na ciele i rozpłakała się w moich ramionach, zacząłem jej wierzyć. Caroline bała się ciebie. Powiedziała, że jeśli zginie w tajemniczych okolicznościach, to z twojej winy. Dałem jej słowo, że ją pomszczę, nie przypuszczając, że kiedykolwiek będę musiał wywiązać się z tej obietnicy. Choć traktowałeś ją naprawdę strasznie, nie wierzyłem, że możesz posunąć się do zbrodni.

- Jeśli Caroline miała siniaki, to dlatego, że lubiła ostry seks. Jako jej kochanek na pewno to zauważyłeś - warknął Nicholas. - I zginęła w wypadku, bo kazała stangretowi zbyt szybko powozić. Nie miałem z tym nic wspólnego.

- Może tak, może nie. To bez znaczenia. Gdyby nie bała się ciebie, nie uciekłaby z Aberdare, kiedy przyłapano cię w łóżku z żoną twego dziadka! Jesteś tak samo odpowiedzialny za jej śmierć, jakbyś strzelił jej prosto w serce. - Drżącą dłonią Michael otarł pot z czoła. - Wiedziałeś, że była w ciąży, kiedy zginęła? Nosiła moje dziecko i uciekała do mnie. Błagałem, żeby wcześniej od ciebie odeszła, lecz odmówiła, kierując się źle pojętym poczuciem honoru.

- Caroline nie wiedziała, co to honor. - Nicholas wykrzywił usta. - Ale możliwe, że poczęła z tobą dziecko. Z pewnością nie było moje - już od dawna jej nie dotknąłem. Jednak nie byłeś jedynym kandydatem na ojca.

- Nie rzucaj oszczerstw na kobietę, która nie może się bronić!

Bojąc się, że Michael zaraz wpadnie w szał, Nicholas powściągnął gniew. Chociaż nigdy nie wierzył, że jego stary przyjaciel naprawdę chce go zabić, to fakt, że Caroline była w to zamieszana, zmieniał wszystko. Michael trzymał w rękach broń i mógł w każdej chwili strzelić.

Nicholas czuł, że będzie musiał wyjawić mu tę całą obrzydliwą historię; nie miał innego wyjścia. Z nieukrywaną goryczą powiedział:

- Caroline była kochanką mojego dziadka.

Zapadła przerażająca cisza, w której usłyszał westchnienie Clare. Potem Michael wrzasnął:

- Kłamiesz!

Gdy palec Michaela zacisnął się na spuście, Clare krzyknęła z rozpaczą:

- Nie, błagam pana, niech pan tego nie robi! Usłyszawszy jej gorącą prośbę, Michael zawahał się; widać było, że toczy ze sobą wewnętrzną walkę. Nicholas szybko wtrącił:

- Cholera jasna, Michael, znamy się od dwudziestu lat, byliśmy sobie bliżsi niż bracia. Czy nie zasłużyłem sobie przynajmniej na to, żebyś mnie wysłuchał?

Michael nieco się uspokoił, ale nie opuścił broni.

- A więc mów. Nie spodziewaj się jednak, że zmienię zdanie. Nicholas wziął głęboki oddech, starając się mówić spokojnie i przekonująco.

- Wiesz, że mój dziadek zaaranżował to małżeństwo, by zapewnić sobie dziedzica Kiedy poznałem Caroline, dość chętnie zgodziłem się na ślub. Lecz od samego początku to małżeństwo oparte było na kłamstwie. Kiedy oświadczyłem się Caroline, wyznała mi z płaczem, że nie jest dziewicą... że stary przyjaciel rodziny uwiódł ją kiedy miała piętnaście łat. Płakała tak ładnie, mówiła z takim przekonaniem, że wyzwałbym gwałciciela na pojedynek, gdyby nie powiedziała, że on już nie żyje.

Chciałem puścić to w niepamięć, ale po ślubie zacząłem się zastanawiać, czy powiedziała mi prawdę - była wyjątkowo utalentowaną kochanką jak na dziewczynę, która twierdziła, że jest zupełnie niewinna. W końcu przyznała, że miała długi romans. Nie byłem zadowolony, że przedtem mnie oszukała, ale doszedłem do wniosku, iż pragnie to naprawić i być szanowaną mężatką.

Twarz mu się ściągnęła na wspomnienie własnej głupoty.

- Próbowałem ją usprawiedliwiać. Wiesz, powiedziała, że mnie kocha i była taka czuła, że z łatwością w to uwierzyłem. A ja... ja nie wiem, czy ją kochałem, ale chciałem ją kochać. - Nicholas zaczął mówić, lecz nagle przerwał; prędzej dałby się zabić, niż jeszcze bardziej by się obnażył.

Wracając do bezpieczniejszego tematu, jakim było zachowanie jego żony, powiedział:

- Myślałem, że jesteśmy zgodnym małżeństwem aż do pewnej nocy, kiedy wszedłem do niej do łóżka i zobaczyłem ślady miłosnych pogryzień na jej piersiach. Nawet nie próbowała zaprzeczać, że mnie zdradziła. Tylko się roześmiała i powiedziała, że nie spodziewała się, iż będę dochowywał jej wierności, i nie powinienem oczekiwać tego od niej. Oznajmiła, że wie, jak zabezpieczyć się przed zajściem w ciążę i dała mi słowo, że nie będzie nosiła cudzego dziecka.

Ponownie ogarnęło go obrzydzenie, kiedy uświadomił sobie, że małżeństwo, z którego właśnie zaczynał się cieszyć, było parodią.

- Odrzuciłem jej warunki. Wtedy spróbowała mnie uwieść,: myśląc, że w ten sposób wpłynie na zmianę mojej decyzji. Kiedy nie chciałem się z nią kochać, wpadła we wściekłość. Powiedziała, że żaden mężczyzna jej nie odmówił i przysięgła, że gorzko tego pożałuję. I dotrzymała słowa Chryste, dotrzymała. - Starli się z Michaelem oczami. - Do tej sceny doszło w kwietniu tysiąc osiemset dziewiątego roku. Czy nadal twierdzisz, że tylko z miłości do ciebie wyzbyła się skrupułów moralnych i zaczęła mnie zdradzać?

Poszarzała twarz Michaela była wystarczającą odpowiedzią. Nicholas prawie niezauważalnie zbliżył się o krok do Michaela, zanim podjął swą opowieść.

- Odesłałem ją do Aberdare, a sam zostałem w Londynie. Kiedy teraz o tym myślę, dochodzę do wniosku, że jej uległość powinna wzbudzić moje podejrzenia, lecz wtedy byłem zanadto wzburzony, by to zauważyć. Przez jakiś czas próbowałem znaleźć pocieszenie w romansach i alkoholu, lecz w końcu doszedłem do wniosku, że pora wrócić do Aberdare i porozmawiać z Caroline. Miałem nadzieję, że się zmieniła i zaczniemy wszystko od nowa.

Milczał chwilę, jakby zbierał siły przed dalszą opowieścią. Zamiast tego rozegrała się klasyczna farsa: głupi mąż wraca niespodziewanie do domu i zastaje swoją żonę w łóżku z innym mężczyzną. A tym mężczyzną był mój dziadek.

W najgorszych koszmarach nie wyobrażał sobie takiej zdrady; jeszcze teraz żołądek podchodził mu do gardła na wspomnienie tamtej sceny.

- Oboje śmiali się ze mnie, gdy stary hrabia opowiadał radośnie, jaki jest mądry. Zupełnie tak jak Madoc, gdy teraz o tym myślę. Od samego początku dziadek pogardzał mną i postanowił nie dopuścić do tego, by w żyłach jego spadkobiercy płynęła cygańska krew. Przeszkadzała mu w tym długa choroba jego pierwszej żony, ale gdy tylko stara hrabina umarła, znowu się ożenił. Niestety, Emily nie dała mu dzieci, choć bardzo się starała.

- Kłamiesz - spiętym głosem powiedział Michael. - Po co twój dziadek miałby tak zabiegać o syna, skoro ty i tak wszystko dziedziczyłeś?

- Nie doceniasz jego pomysłowości - oschłym tonem oznajmił Nicholas. - Przygotował fałszywe świadectwo ślubu moich rodziców i fałszywą metrykę mojego urodzenia. Gdyby udało mu się spłodzić syna, zniszczyłby prawdziwe dokumenty, a fałszywe zaniósłby do swojego adwokata, mówiąc mu ze smutkiem, że tak bardzo pragnął mieć spadkobiercę, iż przymykał oczy na to, że jestem bękartem, ale już dłużej nie może się oszukiwać. Zostałbym wydziedziczony i wyrzucony z domu niczym śmieć, jakim, jego zdaniem, zawsze byłem.

Clare krzyknęła cicho.

- A więc stąd się wzięły duplikaty dokumentów, które znalazłam w Biblii i które wrzuciłeś do ognia.

Spojrzał na nią bacznie.

- Teraz rozumiesz, dlaczego tak się wtedy zezłościłem? - I zwracając się do Michaela, podjął poprzedni wątek. - Lecz nie udało mu się zapłodnić Emily, więc znalazł inny sposób, by mnie wykiwać. Zawsze był rozpustnikiem, ale trzymał swoje romanse w tajemnicy - bał się, że straci opinię wzorowego męża. Caroline od dawna była już jego kochanką, więc wpadł na pomysł, żebyśmy się pobrali. Pewnie zgodziła się na to, bo była wyzuta z poczucia przyzwoitości i taka sytuacja dziwnie ją podniecała. Cholera jasna, mogła nawet sama to zaproponować.

- Dziadek tak chętnie mi to wszystko wyjaśnił, bo Caroline właśnie mu oznajmiła, że jest w ciąży. Triumfował, całkowicie przekonany, że to jego dziecko i że to syn, więc moja cygańska krew nie będzie płynęła w żyłach potomków Daviesów. Choć nie mógł mnie wydziedziczyć, to po mojej śmierci majątek miał przejąć syn mego dziadka. Uroczy plan, prawda? - W głosie Nicholasa zabrzmiała ironia. - Później mi opowiedział, jak mądrze postąpiła Caroline, zabezpieczając się przed zajściem ze mną w ciążę. Domyślam się, że skoro nie udało mu się z Emily, dziecko Caroline zapewne było twoje, ale to bez znaczenia.

- Jeśli kiedykolwiek miałem ochotę popełnić morderstwo, to tamtej nocy. Ale nie dotknąłem żadnego z nich. Powiedziałem tylko, że zabieram Emily do Londynu. Tam przeprowadzimy dwie, najbardziej obrzydliwe w historii Anglii sprawy rozwodowe, z których wszyscy się dowiedzą, kim naprawdę jest mój dziadek i Caroline. Odziedziczyłem pieniądze po babce, więc mogłem sobie na to pozwolić.

Zacisnął dłonie.

- Pewnie można mnie oskarżyć o spowodowanie śmierci dziadka. Nie przyjmował się cudzołóstwem, zdradą i kazirodztwem, lecz na myśl, że świat się o tym dowie, tak się przeraził, że dostał ataku serca, gdy tylko wyszedłem z pokoju. Myślę, że Caroline pomogła mu zatrzeć ślady ich niecnego związku. Potem wzięła swoją biżuterię i porzuciwszy kochanka, pognała na złamanie karku do ciebie, gdyż było to dla niej najlepsze wyjście. Ale nawet po śmierci miała szczęście. Kiedy kamerdyner dziadka przyszedł poinformować Emily, że jej mąż jest umierający, miała na sobie tylko nocną koszulę, a ja znajdowałem się w jej pokoju. Na tej podstawie oskarżono nas o cudzołóstwo i Caroline umarła jako świątobliwa, zraniona do głębi żona.

- Kłamiesz - powtórzył Michael, szary na twarzy. - Wymyśliłeś to, żeby ukryć własne zbrodnie.

Clare odezwała się cicho:

- Hrabio, jestem żoną Nicholasa. Nasze zaloty nie były typowe i wielu mężczyzn posunęłoby się do przemocy. Ale nie Nicholas. Ja, która znam go lepiej niż ktokolwiek inny, przysięgam, że nigdy nie ubliżyłby kobiecie w taki sposób, w jaki opisała to Caroline.

Widząc, że Michael się wahał, Nicholas powoli zaczął się do niego zbliżać.

- Czy kiedykolwiek cię okłamałem? - Stanął i wstrzymał oddech, bo znowu zobaczył szalone błyski w zielonych oczach przyjaciela.

- Na własne uszy słyszałem, jak okłamywałeś ludzi - chrapliwym głosem rzekł Michael. - Wymyślałeś niestworzone historie - że jesteś indiańskim księciem, tureckim wojownikiem i Bóg wie kim jeszcze. Później śmieliśmy się z tych, którzy dali się na to nabrać. Potrafiłeś tak przekonująco opowiadać, że jedna z najbardziej zachłannych kurtyzan w Londynie przespała się z tobą za darmo, bo uwierzyła, że jesteś członkiem rodziny królewskiej. Dlaczego teraz mam ci uwierzyć?

- To były niewinne zabawy. Ja nie okłamuję przyjaciół. - Nicholas znowu zaczął przesuwać się do przodu. - Chryste, czy myślisz, że gdybym kłamał, wymyśliłbym tak upokarzającą dla siebie historię? Że własny dziadek przyprawił mi rogi? Przecież wyszedłem na głupiego słabeusza. Wolałbym, żeby uważano mnie za potwora, który zniszczył całą rodzinę przez swój egoizm.

Zrobił jeszcze jeden krok i stanął twarzą w twarz z Michaelem. - Kiedy wyjechałem z Wielkiej Brytanii, myślałem, że już nigdy tu nie wrócę. Lecz ucieczka nie ukoiła mojego bólu, tak jak i powrót do wojska nie złagodził twojego cierpienia. Morderstwo też nic nie pomoże. - Wyciągnął rękę. - Oddaj mi pistolet.

Michael cofnął się o krok i opuścił broń. Był śmiertelnie blady i drżał jak człowiek, który szarpie się wewnętrznie.

Nicholas w milczeniu wyjął pistolet z jego trzęsącej się ręki, rozładował go i odrzucił na bok.

Michael opadł na ziemię; schował twarz w dłoniach.

- Wiedziałem, że to, co robię, jest złe - powiedział z udręką.

- Lecz musiałem być blisko niej, nawet jeśli to oznaczało sprzeniewierzenie się wszystkiemu, w co wierzyłem.

Clare przeszła przez trawę i uklękła obok niego.

- Jedną z najważniejszych ludzkich potrzeb jest potrzeba miłości. Człowiek musi kochać i być kochany - powiedziała z głębokim współczuciem.

- To, że Caroline była niegodna twojej miłości, jest tragedią, nie zbrodnią. - Delikatnie wzięła jego ręce w swoje dłonie. - Przestań się zadręczać.

- Tego, co uczyniłem, nie można wybaczyć - powiedział apatycznie.

- Wszystko można wybaczyć, jeśli człowiek naprawdę żałuje swego postępku.

Mówiła z takim przekonaniem, że przypomniała Nicholasowi swego ojca. jej życzliwość i serdeczność na pewno były balsamem dla duszy; sam poczuł, że jego serce nie jest już przepełnione taką goryczą. Co było, to było; nie może dopuścić do tego, by gniew zatruł jego życie z Clare.

Michaelowi było trudniej pogodzić się z losem. Podniósł głowę; na jego zapadniętych policzkach widoczne były ślady łez.

- W Londynie nazwałem panią dziwką i o mały włos nie zabiłem pani męża. Czy może mi to pani wybaczyć? Ja nie mogę sobie tego darować.

- Ale go nie zabiłeś. - Clare odgarnęła mu włosy z czoła, jakby był jednym z jej uczniów. - Liczą się czyny. Bez względu na to, jak bardzo się starałeś, nie mogłeś się zmusić, by zabić przyjaciela. - Rzuciła Nicholasowi błagalne spojrzenie, prosząc go wzrokiem o pomoc.

Nicholas zacisnął pięści. Bardzo go zabolało, kiedy się dowiedział, że jeden z jego najbliższych przyjaciół był kochankiem Caroline. Łatwiej mu było pogodzić się z szaleństwem Michaela niż z jego zdradą. Jednak gdy przyjrzał się udręczonej twarzy przyjaciela, niespodziewanie przejęła go litość. Mimo że Caroline zamieniła jego życie w piekło, to - w przeciwieństwie do Michaela - nigdy nie dręczyły go wyrzuty sumienia.

Westchnął i uklęknął obok siedzącego na ziemi mężczyzny.

- Nie znałem nikogo, kto potrafiłby kłamać tak przekonywająco jak Carolina. Ona zrobiła głupców z nas wszystkich. Nigdy nie kochałem jej tak bardzo jak ty, a mimo to omal mnie nie zniszczyła. Robiła, co mogła, by zniszczyć także naszą przyjaźń, bo wiedziała, jak wiele ona dla mnie znaczy. Chcesz, by nawet zza grobu dopięła swego? - Nicholas położył rękę na złączonych dłoniach Clare i Michaela. - Brakowało mi ciebie, Michael. Nam wszystkim bardzo ciebie brakowało. Pora, żebyś do nas wrócił.

Kenyon zdławił łkanie, Potem wysunął rękę i rozpaczliwie mocno ścisnął dłoń Nicholasa.

Długo tak siedzieli we troje. Chcąc zapomnieć o przemocy i zdradzie, Nicholas przywołał najlepsze wspomnienia z długoletniej przyjaźni z Michaelem. Jako pół - Cygan nie pasował do grona pewnych siebie studentów Eton i dlatego bardzo potrzebował swoich przyjaciół. Michael stał się dla niego opoką - był lojalny i zawsze można było na nim polegać. Wspomnienie przeszłości złagodziło gniew Nicholasa; miał nadzieję, że siedzący obok niego mężczyzna nie zapomniał, jak serdeczna zażyłość łączyła ich przed laty.

Wreszcie Michael wziął głęboki oddech i podniósł rękę.

- Nicholas, czy potrafisz mi wybaczyć? - spytał z bolesną pokorą. - Gdyby sytuacja była odwrotna i gdybyś to ty miał romans z moją żoną, to nie wiem, czy mógłbym o tym zapomnieć.

- Różnimy się od siebie w wielu sprawach. To jedna z zalet przyjaźni. Poza tym, choć zamierzałeś mnie zabić, nie zrobiłeś tego. Wręcz przeciwnie, ocaliłeś życie moje i Clare. W podzięce za to jestem gotów wszystko ci wybaczyć. - Nicholas wyciągnął rękę. - Pokój?

Po chwili wahania Michael potrząsnął jego dłonią, ściskając ją tak mocno, jakby złapał się liny ratunkowej, którą zrzucono do piekła.

- Pokój. I... dziękuję ci, Nicholas. Jesteś lepszym człowiekiem, niż myślałem.

- Wątpię, lecz wiem, że łatwiej wybaczać, kiedy serce przepełnia miłość. - Jego wzrok przylgnął do Clare.

Michael z trudem podniósł się z ziemi. Siląc się na wesołość, spytał:

- Gdy człowiek zachowa się jak ostatni dureń, to co ma później zrobić?

Nicholas wstał i pomógł podnieść się Clare.

- Żyć dalej. Pokaż mi człowieka, który nigdy nie zrobił z siebie głupca, a ja pokażę ci największego nudziarza na świecie.

- W takim razie powinienem być najbardziej interesującym mężczyzną w Wielkiej Brytanii - ze znużeniem stwierdził Michael.

Wieczór zrobił się chłodny, więc Nicholas zdjął marynarkę i okrył nią Clare. Przyjęła ją z wdzięcznością, mimo że skrzywiła się, gdy ciężki materiał uraził jej zranione ramię. Zerkając na Michaela, powiedziała:

- Nie powinieneś być sam dzisiejszej nocy. Jedź z nami do Aberdare.

Michael zastanowił się przez chwilę, po czym potrząsnął głową.

- Dziękuję, lady Aberdare, ale chyba potrzebuję trochę samotności.

- Mów do mnie Clare, już i tak przestaliśmy przestrzegać form. - Marszcząc brwi, przyjrzała się jego twarzy. - Zjadłbyś jutro z nami kolację? Chciałabym spotkać się z tobą w normalnych okolicznościach. Mam już dość tych melodramatycznych scen.

Widząc, że Michael się waha, Nicholas rzekł:

- Proszę cię, przyjedź. Teraz w tym domu jest wesoło. - Delikatnie położył rękę na ramieniu Clare.

- Jeśli tego chcesz. - Michael rozmasował skronie. - Jedźcie do domu. Zawiadomię władze i zajmę się ciałami - przecież mam doświadczenie w uprzątaniu pola bitwy. - Perspektywa zrobienia czegoś pożytecznego dodała mu wigoru. - Pewnie sędzia będzie chciał z wami porozmawiać, ale to dopiero jutro.

- Zajmiesz się koniem Clare? Chcę, żeby pojechała razem ze mną - spytał Nicholas.

Michael skinął głową.

- Jasne. Jutro go przyprowadzę.

Nicholas pomógł Clare wsiąść na wierzchowca, po czym sam wskoczył za nią na siodło i ruszyli w drogę powrotną do domu. Podejrzewał, że wygodniej byłoby jej jechać samej, lecz odczuwał prymitywną potrzebę bycia blisko niej i sądził, że ona też woli być przy nim. Czując słodki ciężar jej ciała, łatwiej zapomni o strachu, jaki go ogarnął, kiedy zobaczył, że może ją stracić.

Dojeżdżali już do domu, kiedy się odezwał.

- Teraz znasz tę całą obrzydliwą historię. Skinęła głową.

- To zakrawa na ironię losu. Mimo że twój dziadek tak się szczycił swym wysokim rodem, to ty byłeś mądrzejszy, uczciwszy i bardziej wspaniałomyślny. Szkoda, że nie zauważył, jakiego ma niezwykłego wnuka.

- Nie wiem, czy jestem niezwykły, ale to prawda, że nigdy mnie nie zauważał. Byłem dla niego złem koniecznym, połączeniem najgorszych cech nieobliczalnego ojca i nieznośnej matki Cyganki. Jak już ci mówiłem, uważał, że lepszy taki spadkobierca niż żaden, ale nic poza tym.

- Jak wytrzymałeś taką nienawiść? Nicholas wzruszył ramionami.

- Kiedy zrozumiałem, że jego pogarda nie ma nic wspólnego ze mną, przestałem się przejmować. Choć obrzydzał mi życie, to na ogół i tak byłem szczęśliwy.

Ścisnęła go mocniej za rękę.

- Łatwiej mi zrozumieć Michaela, który musiał wierzyć w miłość Caroline. Zdradzając przyjaciela, postąpił podle. Gdyby przyznał, że zrobił to dla kobiety, która wcale nie była tego warta, byłoby to dla niego nie do zniesienia.

- Choć pewnie nie zgodziłby się ze mną, jednak uważam, że był spragniony miłości i dlatego tak łatwo dał się nabrać na sztuczki Caroline - rzekł Nicholas. - Biedny głupek. To dziwne, że ją przeżył.

- Jest silnym człowiekiem - odparła Caroline - i pewnego dnia znowu będzie szczęśliwy. Lecz nie potrafię zrozumieć Caroline. - Pogłaskała go czule po ręce. - Jak kobieta może uganiać się za kochankami, skoro ma ciebie?

Roześmiał się.

- Jesteś cudowną pocieszycielką. - Zerknął na okoloną ciemnymi włosami głowę opartą o jego ramię.

- Zmieniłaś się w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Wydajesz się spokojniejsza. Chciałbym uważać, że to dzięki mnie, lecz przypuszczam, że coś się za tym kryje.

- Owszem. - Zawahała się. - Trudno to wyjaśnić, lecz kiedy przyznałam się do tego, że cię kocham, to jednocześnie przezwyciężyłam swe duchowe słabości. Wreszcie odczułam obecność Boga, której tak mi brakowało, a stało się to za sprawą miłości.

Objął ją mocno ramieniem.

- Tak się cieszę - powiedział cicho. - Pewnego dnia opowiesz mi o tym dokładniej.

Ale jeszcze nie teraz, bo właśnie dojechali do Aberdare. Nicholas powierzył konia stajennemu i zaniósł Clare do ich pokoju. Zaprotestowała:

- Przecież nie jestem ciężko ranna.

- Wolę mieć pewność, że nic ci się nie stanie. - Położył ją do łóżka, obmył ranę alkoholem, po czym zrobił gorący okład z ziół. - Cygańskie lekarstwo - wyjaśnił, bandażując jej ramię. - Mam ich całą masę. Ta mieszanka zapobiega zakażeniu, a poza tym jeden z jej składników uśmierza ból. Jutro wezwiemy lekarza, żeby zobaczył, czy wszystko w porządku.

- Znasz mnóstwo pożytecznych rzeczy. - Zapisała sobie w pamięci, że musi wziąć od niego przepisy na te ziołowe leki. - Już mniej boli.

- Teraz powinnaś trochę odpocząć.

- Jeszcze nie. Skoro dzisiaj odkryto tyle sekretów, to chciałabym, żeby jeszcze jedna tajemnica wyszła na jaw. - Usiadła i wziąwszy Nicholasa za rękę, opowiedziała mu o Marcie i o tym, dlaczego oddała syna.

Nicholas słuchał jej z kamienną twarzą i Clare nie mogła odczytać, co czuje. Gdy skończyła swą opowieść, podeszła do komódki i wyjęła z niej skórzaną sakiewkę, którą wręczyła jej Keja Potem zbliżyła się do męża.

- Twój dziadek i Caroline zdradzili cię, ale matka tego nie zrobiła - rzekła cicho. - Według Kei, Marta chciała, żebym ja ci to wyjaśniła, bo tylko kobieta wie, że matka zawsze zrobi to, co jest najlepsze dla jej dziecka. Marta cię kochała i zostawiła ci cały swój majątek. - Otworzyła woreczek i wysypała jego zawartość na kołdrę.

Razem z monetami wypadła złota obrączka, której Clare przedtem nie zauważyła Nicholas podniósł ją i obrócił w palcach.

- Pierścionek ślubny mojej matki. - Ścisnął go w dłoni. - Jaka szkoda, że nie wiedziałem o jej chorobie.

- Gdybyś wiedział, pozwoliłbyś, żeby cię zostawiła? Zastanawiał się chwilę, po czym potrząsnął głową.

- Nie, byliśmy ze sobą bardzo zżyci, dlatego nie mogłem znieść myśli, że mnie sprzedała. Jeśli umierała, to moje miejsce było przy niej.

- Może się bała, że zarazisz się od niej. A poza tym, gdybyś był przy niej do ostatniej chwili, to czy Cyganie zaprowadziliby cię do domu twojego ojca?

Tym razem nie zwlekał z odpowiedzią.

- Nigdy. Uważaliby, że nie wolno im oddać cygańskiego dziecka, nawet jeśli byłem tylko pół - Cyganem.

- Więc jeśli chciała spełnić obietnicę, jaką dała twojemu ojcu, to nie miała wyboru. Musiała zrobić to, co zrobiła.

Spróbował się uśmiechnąć.

- Moja matka miała rację, twierdząc, że druga kobieta to zrozumie. A raczej, że ty to zrozumiesz i zdołasz mi wytłumaczyć. - Zamknął oczy; widać było, jak krew pulsuje mu w żyłach.

Przytuliła go do siebie; oparłszy jej głowę na piersiach, zastanawiał się nad swoją przeszłością, którą ujrzał w zupełnie innym świetle. W końcu wymamrotał:

- To dziwne. Wspomnienia o matce zawsze były dla mnie bolesne. Wciąż ranią moje serce, ale w inny sposób.

- Łatwiej czy trudniej ci je znieść? Westchnął.

- Chyba łatwiej. Choć opłakuję jej śmierć, znowu mogę spokojnie myśleć o swoim dzieciństwie.

Pogłaskała go po włosach.

- Żałujesz, że nie zostawiła cię z Cyganami? Długo się zastanawiał, zanim odpowiedział.

- Może byłbym szczęśliwszy. Na pewno moje życie byłoby prostsze. Ale to jest tak, jak z Adamem, który zjadł jabłko: kiedy człowiek zdobędzie wiedzę o szerokim świecie, to trudno mu o nim zapomnieć. - Podniósł głowę i spojrzał jej w oczy. - I gdybym został z kumpanią, nie poznałbym ciebie.

Nagle zawstydziła się i spytała:

- Pamiętasz, co mi powiedziałeś, zanim się pocałowaliśmy? Naprawdę tak myślałeś? Czy chciałeś tylko odwrócić uwagę Madoca?

Twarz mu się rozjaśniła.

- Mówiłem poważnie. - Posadził ją obok siebie na łóżku. - To znamienne, że w obliczu śmierci człowiek myśli tylko o tym, co jest dla niego naprawdę ważne. Wkrótce po twoim przyjeździe do Aberdare postanowiłem, że nigdy nie pozwolę ci odejść. Właśnie dlatego zawsze, gdy zaczynałaś mówić o powrocie do domu, straszyłem cię, że nie wywiążę się ze swoich zobowiązań. Tylko w ten sposób mogłem cię przekonać, żebyś została. Chęć pokrzyżowania planów dziadkowi było tak silna, że najprostsze rozwiązanie nigdy nie przyszło mi do głowy. . - Masz na myśli małżeństwo? Wyjął szpilki z jej włosów i wsunął palce w spływające luźno loki.

- Owszem. Zauważyłaś, że gdy tylko zostaliśmy kochankami, natychmiast zacząłem nalegać na ślub? Bałem się czekać, bo gdyby się okazało, że nie jesteś w ciąży, nie miałbym żadnego pretekstu, żeby się z tobą ożenić. Najwidoczniej mój przebiegły umysł doszedł do wniosku, że nigdy nie zostaniesz moją kochanką, a ja złożyłem przysięgę, że już nigdy się nie ożenię, więc musiałem wyjść z tego z honorem.

Ogarnęła ją ogromna radość i zaczęła się śmiać.

- Ze zdumiewającą łatwością zgodziłeś się na małżeństwo.

- Nie na małżeństwo - na ciebie. - Przybliżył do niej twarz. Jego oczy były ciemne i łagodne jak czarny aksamit. - Chyba zawsze wiedziałem, że jeśli zdobędę twoje zaufanie, nigdy mnie nie zdradzisz. I miałem rację, prawda? Dzisiaj ryzykowałaś dla mnie życie. - Jego usta nagle się wykrzywiły. - Chyba zawsze szukałem kogoś tak lojalnego jak ty. Lecz nigdy więcej nie rób takich rzeczy. Gdyby kula Wilkinsa trafiła parę cali niżej... - Zadrżał.

- Ale nie trafiła. - Dotknęła jego policzka. - Właściwie miałeś całkiem dobry dzień. Oboje żyjemy, uwolniłeś się w końcu od dziadka i Caroline, a odzyskałeś swoją matkę i Michaela.

Wyglądał na zdumionego.

- Jeśli ująć to tak, rzeczywiście był to wspaniały dzień.

- Chyba znam pewien sposób, by uczynić go jeszcze lepszym. - Przyjrzała mu się z zadumą. - Ramię prawie w ogóle mnie nie boli.

Zaczął się śmiać.

- Masz na myśli to samo co ja, ty bezwstydna dziewczyno?

- Tak - odparła, niespeszona. - Chcę poczuć cię w środku, mój kochany. Po tym spotkaniu ze śmiercią pragnę cieszyć się życiem.

Pochylił głowę i delikatnie pocałował Clare w usta.

- Kocham cię, moja najdroższa nauczycielko. Chętnie wezmę jeszcze jedną lekcję miłości. Czy ramię na pewno cię nie boli?

Ze śmiechem położyła się na łóżku, pociągając go za sobą.

- Jeśli jeszcze raz mnie pocałujesz, w ogóle o nim zapomnę.

Kochał się z nią delikatnie, jakby była najcenniejszą rzeczą na świecie. Jako kochanek sprawiał rozkosz jej ciału. Tym razem sprawił rozkosz duszy, bo ze wszystkiego jej się zwierzył. A ona jemu. Złączeni duszą i ciałem znaleźli bliskość, o jakiej kiedyś marzyła. Jednak rzeczywistość okazała się wspanialsza od marzeń, tak jak promień słońca jest wspanialszy od płomienia świecy.

Upadły Anioł wrócił do domu.

EPILOG

Sierpień 1814

To było największe wydarzenie w historii kopalni w Penreith. Zresztą, tak wspaniała uroczystość nie odbyła się chyba w żadnej kopalni. Gdy Clare i Nicholas razem z dwunastoma gośćmi zjechali nowoczesną windą w głąb szybu, usłyszeli muzykę, której towarzyszyły stłumione dźwięki, wydawane przez nowy agregat pompowy Watta.

To Michael wpadł na pomysł, by z okazji zainstalowania nowoczesnych urządzeń zaprosić wszystkich mieszkańców doliny do kopalni. Duży podziemny korytarz, na który wychodziło się z windy, udekorowany był kwiatami i oświetlony dziesiątkami świec. Tłum gości zalewał chodnik oraz pobliskie tunele. Dorośli tłoczyli się wokół stołów z przekąskami, a dzieci starały się dopchnąć do słodyczy.

Kiedy muzycy zagrali ludową piosenkę, część par puściła się w tany. Clare zauważyła, że byli wśród nich metodyści; taniec w kopalni trudno uważać za grzech. Pozostali goście zaczęli głośno śpiewać. Słysząc, jak echo odbija się o kamienne ściany, przypomniała sobie chór z Westminster Abbey; porównanie wcale nie wypadło niekorzystnie dla Walijczyków.

Gdy wyszli z windy, Michael powitał ich z uśmiechem. Przybrał na wadze i wyglądał tak kwitnąco, że trudno było uwierzyć, iż jeszcze trzy miesiące temu był u kresu wytrzymałości nerwowej.

- Jak wam się podoba kopalnia? - zapytał.

- Jest zdumiewająco nowoczesna - odparł Nicholas. - Ale co będziesz teraz robił, skoro wszystko tak sprawnie funkcjonuje?

- Nie martw się, coś wymyślę. Clare spytała:

- Czy Rafe i Lucien już przyjechali?

- Dotarli do Bryn Manor wczoraj w nocy. - Michael roześmiał się. - Dzisiaj siłą powstrzymałem Luciena od rozebrania pompy parowej na części i obejrzenia silnika.

Clare uśmiechnęła się szeroko. W ciągu ostatnich paru miesięcy poznała urok i charakter Michaela, dzięki którym zdobył sobie tak wspaniałych przyjaciół. Choć zdawała sobie sprawę, że cztery lata piekła musiały się odbić na jego psychice, to widać było, że wraca do normalnego życia. Czuła, że jego przyjaźń z Nicholasem wytrzymała próbę czasu i teraz łączy ich jeszcze mocniejsza więź niż w przeszłości.

Rozejrzała się po wyrobisku. Dostrzegła Luciena - pogrążony był w rozmowie z inżynierem górnikiem. Bliżej stał Rafe i słuchał z uwagą pięcioletniej dziewczynki.

- Oto i Rafe; wystarczyła chwila, żeby zawrócił w głowie najpiękniejszej blondynce, jaka się tu zjawiła. - Nicholas zerknął na Clare. - Chcesz się z nim przywitać?

- Za minutkę. Najpierw pogadam z Marged.

- Nie oddalaj się za bardzo - rozkazał. Uśmiechnęła się kokieteryjnie.

- Ani mi to głowie, mój panie i władco.

Klepnął ją wysoce nieprzyzwoitym gestem i poszedł porozmawiać z przyjaciółmi. Clare zastała Marged na sprzątaniu po Huwie, który przejadł się marcepanami i zwymiotował.

Zrobiwszy porządek, Marged wyprostowała się i objęła Clare.

- Kto by pomyślał, że można tak dobrze się bawić w starej kopalni? Wiesz, bardzo się cieszę, że Owen przyjął propozycję Nicholasa i zostanie majstrem w łupkami. Tam praca jest mniej niebezpieczna niż tutaj. - Spojrzała na Nicholasa, Michaela, Luciena i Rafe'a, którzy stali obok siebie. - To wciąż są czterej najprzystojniejsi mężczyźni, jakich w życiu widziałam - powiedziała z zadumą. - Poza Owenem, oczywiście.

Rozmawiały przez parę minut, dopóki gromadka dzieci nie porwała ze sobą Marged. Clare patrzyła na to z pewnym żalem. Choć czasami tęskniła za pracą w szkole, nie narzekała na brak zajęć. Teraz, gdy ma wypełnioną złotymi monetami sakiewkę Nicholasa, naprawdę będzie mogła pomagać ludziom. W Penreith już żadne dziecko nie chodziło głodne, a dolina powoli się rozwija i stawała się szczęśliwym miejscem, o jakim zawsze marzyła.

Szła w kierunku Nicholasa, zatrzymując się co chwila, by, pogadać z przyjaciółmi. Nawet jeśli jej małżeństwo wywołało oburzenie, to już wszyscy się z nim pogodzili i przyjęli zarówno Clare, jak i jej męża do swej społeczności.

Mimo że podeszła do Nicholasa od tyłu, i tak wyczuł jej obecność. Nie odwracając głowy, pociągnął Clare do przodu, po czym objął ją w talii. Oparła się o niego, mając wrażenie, że wróciła do domu. Wieczorem - rozmarzyła się - powie Nicholasowi, że ma prawie całkowitą pewność, iż kolejny cygański hrabia jest w drodze.

Lucien i Rafe przywitali się serdecznie z Clare, zanim powrócili do swej dziwacznej dyskusji. Rafe oświadczył:

- Każdy musi w coś wierzyć. Moim zdaniem trzeba przejść z fasonem przez życie, skoro i tak musimy umrzeć.

Lucien wyznał:

- Cenię sobie szczerość, ale uważam, że przebiegłość jest talentem niedocenianym.

- Wierzę w honor - powiedział szybko Michael - i w uspokajającą moc dobrego cygara.

Oczy Clare rozbłysły.

- Wierzę, że kobiety dorównują we wszystkim mężczyznom. Upadłe Anioły wyglądały na przerażonych.

- Ona jest niebezpieczna, Nicholas. Zrób wszystko, żeby była szczęśliwa - rzekł Rafe.

Nicholas roześmiał się.

- Mam taki zamiar. A jeśli chcecie wiedzieć, w co wierzę, to... - Zastanowił się przez chwilę. - Wierzę w pingwiny...

- Niełatwo w nie wierzyć, nawet jeśli się widziało te stworzenia - wtrącił Lucien.

Nicholas uśmiechnął się szeroko.

- I w przyjaźń. - Mocniej objął Clare. - A przede wszystkim, wierzę w miłość.

OD AUTORKI

Dla tych wszystkich, którzy lubią ciekawostki historyczne tak bardzo jak ja:

Pierwszy stół bilardowy z blatem wyłożonym łupkami został wykonany przez Johna Thurstona w Londynie w 1826 roku. Przez dziesięciolecia za najlepsze uważano łupki wydobywane w Południowej Walii. Niewątpliwie Thurston zapożyczył swój pomysł od Clare i Nicholasa.

Skórzaną końcówkę kija bilardowego wymyślił francuski kapitan piechoty o nazwisku Mingaud, gdzieś między 1807 a 1820 rokiem. W tym okresie siedział w więzieniu i miał mnóstwo czasu na doskonalenie swoich umiejętności. Gdy kara dobiegła końca, poprosił o pozostawienie go w zamknięciu jeszcze przez miesiąc, by mógł popracować nad ulepszeniem techniki gry . (Niektórzy ludzie zrobiliby wszystko, żeby pograć za darmo). Przychylono się do jego prośby. Po wyjściu na wolność szybko stał się zawodowcem i jako pierwszy na świecie urządzał prawdziwe popisy gry w bilard, zadziwiając wszystkich swoją zręcznością.

W okresie, w którym rozgrywa się akcja tej książki, brytyjskie górnictwo było w przededniu wielkiego rozwoju, który doprowadził do powstania wielu znanych walijskich osad górniczych. W 1815 roku Davy skonstruował bezpieczną lampę górniczą; zapobiegała ona wybuchom gazu kopalnianego, który jest mieszaniną powietrza i metanu. Lekceważone przez kościół państwowy ugrupowania metodystów, które przywiązywały dużą wagę do przeżyć duchowych i troski o każdego członka społeczeństwa, miały ogromny moralny wpływ na górników.

Najbardziej zadziwiające fragmenty tej książki, dotyczące kopalni, oparte są na faktach. Niewidomi górnicy pracowali jako rębacze, w pokładach węgla znajdowano srebro, pewien górnik poświęcił się dla kolegi, bo wiedział, że sam pójdzie do nieba, a martwił się o duszę współtowarzysza. (Wydarzyło się to w Kornwalii; górnik cudem przeżył i wyjaśnił motywy swego postępowania.)

Pragnę wyrazić specjalne podziękowania Carol Hanlon, specjalistce w zakresie geologii, oraz Deanowi Stuckerowi, inżynierowi górnikowi za fachową pomoc.

I pingwinom? No cóż, czemu nie?

1* W angielskim te słowa mają podwójne znaczenie; balls - piłki albo jaja, shaft - strzał albo kobiece ciało, stroke - uderzenie albo „trzepanie kapucyna”, pocket - łuza, kieszeń, pocket pool - masturbowanie się przez kieszeń spodni. (Przyp. tłum.)

2* W 1605 roku Guy Fawkes stał na czele spisku, mającego na celu wysadzenie Parlamentu. Co roku, piątego listopada - w rocznicę tego wydarzenia - chłopcy, by zdobyć parę pensów, obnoszą kukłę przedstawiającą Guya, a później ją palą. (Przyp. tłum.)