AKT I

Na szkockich polach, podczas wielkiej burzy z piorunami, pojawiły się trzy czarownice. Pierwsza z nich zapytała pozostałe o to, kiedy ponownie spotkają się przy takiej pogodzie. Druga odpowiedziała, że już niedługo, zaraz po zakończonej wielkiej bitwie. Na miejsce kolejnego spotkania wyznaczyły wrzosowisko, na którym miały się spotkać z Makbetem i przeprowadzić z nim rozmowę. Czarownice szykują się do przepowiedzenia przyszłości Makbetowi. Tymczasem na polu bitwy ranny żołnierz opowiada królowi Dunkanowi o bohaterskiej walce rycerza Makbeta, który pokonał zdrajcę Makdonwalda. Król nie kryje swego podziwu i wdzięczności. Niebawem przybywa tan Rosse, który przynosi jeszcze radośniejsze wieści. Dzięki waleczności Makbeta i Banka norweski król Sweno prosi o pokój.W dzikiej okolicy czarownice czekają na Makbeta. Przybyłego witają jako tana Glamis, tana Kawdoru i przyszłego króla, a jego przyjaciela Banka jako ojca królów. Obaj rycerze nie wiedzą, co sądzić o tym spotkaniu, gdy nagle stają przed nimi wysłannicy Dunkana i przynoszą wieść o nadaniu Makbetowi tytułu tana Kawdoru. Wróżba zaczyna się sprawdzać. Król Dunkan powiadamia zebranych o wyznaczeniu na swego następcę najstarszego syna Malkolma. Makbet, wbrew samemu sobie, odczuwa cień rozczarowania.

AKT II

Dochodzi północ. Na zamkowym dziedzińcu Makbet spotyka Banka i jego syna Flance`a. Dowiaduje się, że król jest zadowolony z przyjęcia go do zamku, w zamian za gościnę ofiarował Lady Makbet liczne prezenty. Makbet zostaje sam, ukazuje mu się zakrwawiony sztylet, zwrócony w jego stronę.

Było to przewidzenie, które przypomniało mu o jego zamiarach. Bez wahania rusza w stronę komnaty, w której śpi król.

Na dziedzińcu Lady Makbet czeka na męża, który wraca od króla. Mówi żonie, że dokonał zbrodni, ale zapomniał podrzucić sztylety śpiącej służbie. Kobieta zdenerwowała się i sama wzięła sztylety, które zaniosła do służby, a następnie umazała ich krwią.

Rankiem do zamku przybywają Makduf i Malkolm, którzy mieli obudzić króla. Wtedy wybucha panika i wszyscy dowiadują się o zbrodni. Makbet, niby w szale zabija strażników, tym samym pozbywa się świadków zdarzenia. Synowie zabitego króla boją się kolejnych mordów, dlatego wyjeżdżają ze Szkocji. Na zamku krążą plotki na temat rzekomych sprawców królobójstwa. Makduf mówi, że za winnych morderstwa uznano strażników króla – prawdopodobnie namówionych przez królewskich synów, co sugerowałoby ich zniknięcie z zamku. Nowym królem został Makbet, a jego koronacja ma się odbyć w Skonie.

AKT III

Makbet odczuwa wyrzuty sumienia przed dokonaniem zbrodni, widzi wsuwający mu się w dłoń sztylet. Drugi raz przeżywa swój postępek.. Słyszy głos, który przestrzega ,że nigdy już nie zazna spokojnego snu. Przestraszony zabiera ze sobą sztylety, zamiast pomazać je krwią Dunkana i położyć obok uśpionych sług. Nie ma siły, żeby wrócić do komnaty, gdzie leży trup monarchy, robi to za niego żona. Wraca z ubroczonymi krwią dłońmi. Przybywają Makduf i Lennox. Makduf odkrywa zbrodnię. Podejrzenie pada na królewskich służących. Makbet w rzekomej wściekłości, która pomieszana jest z rozpaczą zabija sługi Dunkana. Synowie monarchy, Malkolm i Donalbein, uciekają dla własnego bezpieczeństwa do Anglii i Irlandii. To na nich pada podejrzenie ojcobójstwa.

AKT IV

Makbet chce poznać swoją przyszłość, dlatego odwiedza czarownice w Forres. Wiedźmy wywołują trzy zjawy. Pierwsza z nich przedstawia głowę w hełmie – co ma symbolizować ostrzeżenie przed Makdufem. Kolejną zjawą jest dziecko, a trzecią również dziecko, ale w koronie z drzewkiem w dłoni. Najważniejsza dla Makbeta jest trzecia zjawa, ponieważ oznacza ona, że będzie on sprawował władzę dopóki, dopóty las Birnam nie podejdzie pod jego zamek na wzgórzu Dunzynan.

Przybywa Lennox i oznajmia, że Makduf uciekł do Anglii, wtedy Makbet postanawia wymordować jego rodzinę. W tym celu wynajmuje zbójców, którzy napadają na zamek Makdufa i zabijają Lady Makduf i jej synka. Tymczasem w Anglii Makduf próbuje nakłonić Malkolma do walki z Makbetem, ten zgadza się, chce stawić czoło tyranowi.

AKT V

Dziwne rzeczy mają miejsce w zamku Makbeta. Dama dworu opowiada lekarzowi o szokującym zachowaniu swojej pani, która nocą, we śnie, chodzi po komnatach i opowiada nieprawdopodobne historie. Rozmowę przerywa wejście mówiącej przez sen Lady Mabet. Spogląda ona ze zgrozą na swoje ręce i bezskutecznie próbuje zmyć plamy przeżywając na nowo zabójstwo Dunkana i następne zbrodnie. Bezładnie, na przemian przywołuje obrazy mordów i mówi o plamach i zapachu krwi, którego nie potrafi w żaden sposób usunąć. Lady Makbet wychodzi, aby położyć sie do łóżka. Lekarz natomiast poleca dami dworu opiekę nad nią. Makbet tymczasem gotuje się do walki, jest nieopanowany i gwałtowny. Pamięta o przepowiedni gwarantującej mu władzę, czuje sie bezkarny i pewny zwycięstwa. W zamku Lady Makbet popełnia samobójstwo. Jednak Makbeta mało co to obchodzi. Jest niewzruszony i uważa nawet, że decyzja żony o samobójstwie trwała zbyt długo. Żołnierz informuje króla, że - według niego - las birnamski jakby się poruszył i zbliżył w stronę zamku. Teraz Makbet pojmuje sens słów usłyszanych na wrzosowisku. Nie ma już wątpliwości, że musi zginąć. Jego postanowieniem jest jednak walczyć do końca. Jednakże po krótkiej walce zostaje otoczony. Makbet nie chce już walczyć, jednak propozycja poddania się obraża go; postanawia zginąć na polu bitwy. Wśród dźwięku trąb i kotłów, w otoczeniu żołnierzy, wchodzą Lennox, Rosse, stary Siward i Malkolm. Przychodzi Makduf z zatkniętą na włóczni głową Makbeta i składa ją przed Malkolmem - prawowitym królem Szkocji. Wiwaty na cześć Malkolma podchwytują inni, zaś nowy król mianuje panów szkockich hrabiami, składa podziękowanie za waleczną postawę. Zaprasza ich na uroczystą koronację w Skonie.