Krahn Betina

Gołębica

Tytuł oryginału: THE SOFT TOUCH

Tłumacz orginału: Bożena Kucharuk

Nathanowi O. Krahnowi i Zebulunowi A. Krahnowi,

których miłość zawładnęła moim sercem

Rozdział 1

Baltimore, koniec kwietnia 1887

Panie McQuaid, potrzebuje pan raczej cudu niż pożyczki.

Drobny bankier popatrzył na Beara McQuaida znad okularów w złotych oprawkach i obdarzył go nadzwyczaj uprzejmym uśmiechem.

Już drugi raz w ciągu ostanich dni Barton „Bear” McQuaid był zmuszony patrzeć na takie oblicze bankiera. Miał wielką ochotę zobaczyć, jak tę twarz wykrzywia grymas bólu po mocnym ciosie pięścią w nos. Jednakże tylko wstał, wsunął mapy i do­kumenty pod pachę, podziękował za wysłuchanie prośby i wy­szedł. Po chwili znalazł się na ulicy, gdzie czekał na niego wspólnik, Halt Finnegan.

– Jak poszło? – Zwalisty Irlandczyk oderwał się od słupa latarni, o który się opierał, lecz znieruchomiał, dostrzegłszy ponury wyraz twarzy Beara. – Nie udało się, tak? – Zerwał z głowy kowbojski kapelusz i trzasnął nim o udo. wzniecając obłok kurzu. – To fatalnie... beznadziejnie... – Na koniec szpetnie zaklął ściszonym głosem, co jeszcze wzmocniło siłę przekleń­stwa. – Załatwiłem ci spotkanie, a ty przynosisz mi takie wieści. Musimy...

– Nic nie musimy. – Bear chwycił wspólnika za ramię i po­wstrzymał przed szarżą na bank. – Zrozum, zrobisz mu parę siniaków... a potem policja zrobi je tobie, potem będę musiał bronić twojej parszywej skóry, a za dziesięć lat obaj będziemy bezzębni, zeszpeceni bliznami i jako dwa ludzkie wraki wyj­dziemy z więzienia. – Uwolnił ramię wspólnika, gdy ten się uspokoił.

– Co teraz zrobimy? – zapytał Halt, pocierając ramię. – Nie mamy czasu. Chłopcy z urzędu nie będą długo czekać na dokumenty potwierdzające nasze prawa do tych ziem. Ich zgoda zależy od...

– Znajdziemy innego bankiera. – Bear włożył kapelusz z sze­rokim rondem i rozejrzał się w poszukiwaniu innej instytucji finansowej. – A jeśli się nie uda. pójdziemy do następnego i jeszcze następnego. W tym mieście aż się roi od bankierów, a my potrzebujemy zaledwie jednego. Tego właściwego. Czło­wieka, który ma słabość do linii kolejowych. – Chwycił ramię Halta i pociągnął go za sobą. – Albo słabą głowę. Tak czy owak, kiedy następnym razem będę się wybierał do banku, będziesz mi towarzyszył.

– Nie. – Halt zatrzymał się gwałtownie i popatrzył na wspól­nika, który wyzywająco odwzajemnił spojrzenie. Przez chwilę toczyli niemy pojedynek, którego rezultat był z góry przesądzony; stalowe spojrzenie Beara było wręcz legendarne w okolicach Billings w Montanie, niemal tak legendarne jak jego niezależność.

Barton McQuaid od wczesnej młodości musiał sam radzić sobie w świecie i w rezultacie jego dewizą stało się nieproszenie nikogo o pomoc. Lecz teraz, starając się zgromadzić ziemie i środki potrzebne do budowy linii kolejowej, zrozumiał, że istnieją sprawy, których jeden człowiek nie jest w stanie zrea­lizować za pomocą siły woli, zdolności i determinacji. Z pew­nością do takich spraw należało przedsięwzięcie tak kosztowne i złożone jak budowa linii kolejowej.

Przez ostatnie pół roku wraz z Haltem przemierzali kraj w poszukiwaniu pieniędzy na przedłużenie umów, pozwalających na przeprowadzenie linii kolejowej przez upatrzone ziemie, co miało zapewnić nadanie im państwowej ziemi przez rząd. Byli już bardzo blisko uzyskania potrzebnych pożyczek, kiedy cały plan runął, jako że potencjalni inwestorzy zaczęli nalegać na przejecie kontroli nad całym przedsięwzięciem. Zawiedzeni właściciele kopalń srebra w Kolorado, potentaci handlu wołowiną z Kansas City i bankierzy z St. Louis patrzyli, jak Bear McQuaid udaje się coraz dalej na wschód w poszukiwaniu kredytów nie obciążonych trudnymi do przyjęcia warunkami.

Bear był wściekły, że musi prosić obcych ludzi, w dodatku mieszczuchów, o pieniądze. Niezależny człowiek Zachodu aż się skręcał na myśl o tym, że musi przedkładać swoje mozolnie opracowane plany pod ocenę tych. którzy nigdy nie musieli w pocie czoła pracować na miskę strawy ani zastanawiać się, czy dożyją wschodu słońca w czasie mroźnej zimowej nocy w górach. Nigdy nie ugiąłby karku, gdyby w grę nie wchodziło pozostawienie po sobie czegoś własnego, trwałego, co mogło przynieść fortunę i pozwolić zaistnieć w świecie. Skoro był gotów na tak wielkie poświęcenie, uważał, że Halt Finnegan również powinien być na nie przygotowany.

– Rozumiem, że pójdziesz ze mną. – Ogorzała od słońca i wiatru twarz Beara wyrażała zdecydowanie.

– Zastanów się, chłopie – powiedział Halt z silnym irlandzkim akcentem. – Wiesz przecież, że faceci ze wschodnich banków nie lubią interesów z Irlandczykami.

– Tak, tak, więc skoro jesteś tak bardzo irlandzki, to popracuj trochę nad sobą, bo nie mam zamiaru działać bez wspólnika. – W oczach Beara pojawiły się słynne stalowe błyski. – Bo chyba mam wspólnika, prawda?

Następnego dnia po południu razem zasiedli w przestronnym, wykładanym orzechową boazerią gabinecie prezesa Banku Han­dlowego w Baltimore. Za ogromnym politurowanym biurkiem siedział krępy, nienagannie ubrany mężczyzna. Złożywszy dłonie tak, że stykały się czubkami palców, patrzył na nich onie­śmielającym wzrokiem.

Jak się dowiedzieli, Philip Vassar był właścicielem jednego z trzech największych banków w Baltimore i mimo niezwykłej zamożności dzień w dzień osobiście pojawiał się w firmie; wciąż też podejmował większość decyzji dotyczących przyznawania znaczących kredytów. Bear uznał, że to dobra wiadomość; oznaczała bowiem, że Vassar jest człowiekiem znającym wartość ciężkiej pracy i umiejącym czerpać z niej satysfakcję. Kiedy list polecający od naczelnika jednego z okręgów Montany spotkał się z przychylnym przyjęciem i zostali wprowadzeni do gabinetu Vassara, Bear posłał pełne nadziei spojrzenie Hallowi. Lecz Irlandczyk pochylił głowę i wsunął ręce głęboko do kieszeni, a jego wzrok mówił, że wolałby raczej przerzucać węgiel niż omawiać sprawy finansowe w gabinecie bankiera.

– Mamy plany budowy linii kolejowej, które powinny wydać się panu interesujące, panie Vassar – zaczął Bear i natychmiast przeszedł do opisu planowanej linii. Rozłożył mapy, przedstawił szczegółowo sporządzone kosztorysy, wstępne umowy z właś­cicielami ziem i listy zawierające obietnice pozytywnego załat­wienia sprawy z urzędu ziemskiego z Waszyngtonu. Vassar zadał wiele szczegółowych pytań. Wydawał się szczerze zainteresowany linią, którą zamierzali wybudować. W zamyśleniu pogładził brodę, pokiwał głową i nawet się uśmiechnął. Odczytali to jako kolejne pomyślne sygnały.

Lecz kiedy prezentacja dobiegła końca, zapanowało długie milczenie. Bear poruszył się niespokojnie i popatrzył na Halta, który cały czas się wiercił, bardziej lub mniej zauważalnie. Mieli wrażenie, że Vassar mierzy ich wzrokiem cal po calu, starając się przejrzeć potencjalnych klientów i ocenić nie tylko stopień ryzyka finansowego, ale także ich charaktery.

– Dobrze, panowie – odezwał się w końcu bankier, po czym odchrząknął. – Przedstawiliście mi bardzo interesujący projekt. Linie kolejowe otwierają przed nami wszystkie bogactwa Za­chodu. Kto oprócz panów ubiega się o prawo użytkowania tych ziem?

Bear zesztywniał. Vassar był bardzo przebiegły. Musiał znać się na ludziach i liniach kolejowych na tyle dobrze, by rozumieć, że możliwość otrzymania państwowej ziemi wzdłuż planowanej linii kolejowej wzbudza nie tylko ogromne zainteresowanie, ale i doprowadza do bezwzględnego współzawodnictwa.

– Prawdę mówiąc... – Popatrzył na Halta – są dwaj główni rywale. Jednym z nich jest James J. Hill i jego Chicago, Mil­waukee i St. Paul. Chce zbudować własną sieć szybkich połączeń. Drugim jest Jay Gould z Northern Pacific, który chciałby skorzys­tać na przedsięwzięciu Hilla. Kilka dochodowych odgałęzień linii głównej lub krótkich linii dałoby mu dobrą pozycję przetar­gową w negocjacjach z Hillem. Ale to my byliśmy pierwsi i wytyczyliśmy trasę w jedyny logiczny sposób, przez dwie główne doliny. Nasza linia będzie prowadzić przez najżyźniejsze tereny uprawy pszenicy na Zachodzie. Kiedy zakończymy bu­dowę, ta ziemia będzie złota nie tylko ze względu na łany zbóż. Oczywiście, jak już mówiłem, główne zyski przyniesie nam drewno.

Vasar przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią Beara, po czym zmarszczył czoło.

– To bardzo kusząca propozycja, panowie, zakładając, że sprawy mają się tak, jak zostały tu przedstawione. – Przechylił głowę i przyglądał im się uważnie. – Gdyby chodziło o sąsiedni okręg czy choćby o ten stan, już za godzinę mielibyście pieniądze. Obawiam się jednak, że muszę wam odmówić. Po prostu nie mogę zainwestować tak pokaźnego kapitału w przedsięwzięcie, które ma się rozwijać tak daleko stąd, w tak niebezpiecznym rejonie. W dodatku macie, panowie, za konkurentów ludzi znacznie sławniejszych i zamożniejszych od siebie.

– Oczywiście, że to jest daleko stąd. – Bear przesunął się na krawędź krzesła. – Przecież kolej żelazna musi dotrzeć tam, gdzie będą pieniądze! – Zacisnął w pięści dłonie na mapach przykrywających biurko bankiera. – Panie Vassar, jako pełny udziałowiec na samej sprzedaży ziem zyskałby pan daleko więcej niż na jakimkolwiek przedsięwzięciu w Baltimore.

– Nie mogę przekazać pieniędzy akcjonariuszy banku na tak ryzykowne przedsięwzięcie. A moje osobiste aktywa nie są wystarczająco płynne, żebym mógł wam pomóc. Obawiam się, że będziecie musieli zwrócić się do kogoś innego. – Vassar zauważył wymianę spojrzeń pomiędzy dwoma wspólnikami. – Może Gephardt z Pierwszego Banku w Baltimore będzie w stanie wam pomóc.

– Byliśmy już u tego suk... – bąknął Halt.

– Nie wykazał zainteresowania. – Bear zgromił wzrokiem wspólnika, a ten zacisnął szczeki i popatrzył na czubki swych butów. – Bylibyśmy wdzięczni za poradę, do kogo moglibyśmy się zwrócić. Proszę polecić nam jakiś bank albo prywatnego inwestora. – Wstał, przeczesał włosy palcami i zaczął zbierać dokumenty.

Vassar mruknął z zastanowieniem, obserwując ruchy Beara i oceniając jego reakcję. Po chwili sięgnął po pióro, zanurzył je w srebrnym kałamarzu i napisał coś na niewielkiej kartce.

– Chyba mam propozycję dla pana. Jest pan rzeczowy, ko­munikatywny i ma dobrą prezencję. Proszę nie zrozumieć mnie źle... – Podał Bearowi kartkę.

McQuaid przyjrzał mu się uważnie i dopiero po chwili opuścił wzrok i głośno przeczytał nazwiska.

– Martene i Savoy. – Uniósł głowę; na jego twarzy odmalował się wyraz pewnej ulgi. – Czy to bankierzy czy inwestorzy?

– To krawcy. – Vassar wstał i wsunął kciuki do kieszeni kamizelki. – Najlepsi w Baltimore.

Bear spochmurniał i dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego co zaszło. Krawcy? Przyszedł tu z prośbą o pieniądze, a w zamian za to dostał poradę krawiecką.

– Czuję do pana sympatię, panie McQuaid. Jest pan szczerym, bezpośrednim człowiekiem. Mam nadzieję, że przyjmie pan moją poradę w takim duchu, w jakim została udzielona. A jeśli chodzi o fundusze... – Vassar uśmiechnął się nieznacznie. – Wątpię, czy znajdzie pan w Baltimore bankiera, który gotów byłby dać panu potrzebną sumę. Są jednak i inne sposoby zdobycia pieniędzy, innego rodzaju „spółki”, które mogłyby się okazać bardzo korzystne dla mężczyzny o pańskiej aparycji.

Bear niemal czuł gorzki smak rozczarowania i nie od razu zrozumiał, co Vassar ma na myśli.

– Przypuszczam, że nie jest pan żonaty?

Ta sugestia tak zdumiała Beara, że przez chwilę nie był w stanie odpowiedzieć. Lepsze ubranie, inne „spółki”... Popatrzył na Halta, a potem z niedowierzaniem na bankiera.

– Nie mam zamiaru zdobywać funduszy w ten sposób – powiedział zduszonym głosem. – Jestem budowniczym linii kolejowej, a nie łowcą posagów.

Vassar westchnął.

– To szkoda. Przekona się pan, że w Baltimore aż roi się od różnych możliwości. W tej chwili mamy tu nadmiar panien na wydaniu. No, ale skoro jest pan przeciwny...

– Jestem – oświadczył bardzo stanowczo Bear.

Bankier skrzywił się nieznacznie.

– W takim razie myślę, że największą pańską szansą w Bal­timore jest chyba Diamond Wingate. Znana jest z wielkiej przychylności dla takich spraw. Proszę się nad tym zastanowić. W przyszłą sobotę moja żona urządza przyjęcie, na którym z pewnością będzie panna Wingate. Mógłbym pana jej przed­stawić, jeśli będzie pan zainteresowany.

– Powtarzam, że nie mam zamiaru uwodzić kobiety dla pieniędzy.

Vassar roześmiał się krótko.

– Źle mnie pan zrozumiał, panie McQuaid. Panna Wingate jest inwestorem. Ma znaczne aktywa, wśród nich wiele płynnych. Znana jest też z hojności. Udziela poparcia instytucjom dob­roczynnym i wielu przedsięwzięciom, zdążyła też zasłynąć jako największa orędowniczka postępu w Baltimore. Moim zdaniem najbardziej prawdopodobne jest to, że spośród wszystkich in­westorów w tym mieście to właśnie ona da fundusze na budowę pańskiej linii kolejowej. – Szczery szacunek, jaki bez wątpienia żywił bankier dla tej kobiety, nieco ostudził gniew Beara.

– Bardzo dziękujemy za pańską propozycję, panie Vassar, ale w następną sobotę powinniśmy już mieć akredytywy i znajdować się w pociągu do Waszyngtonu.

Odmowa nie wywarła na Vassarze większego wrażenia. Wstał i podał rękę obu mężczyznom, życząc im powodzenia.

Jeszcze zanim wyszli na ulicę, Halt dał wyraz swemu obu­rzeniu.

– Bezczelny sukinsyn! Prosimy o pożyczkę, a on proponuje nam wizytę u krawca!

Lecz Bear wpatrywał się w kartkę, którą trzymał w dłoni, doświadczając uczucia zakłopotania, jakiego nic zaznał już od bardzo długiego czasu. Wprawdzie mniej więcej wiedział, jak wygląda, gdyż codziennie rano oglądał swoją twarz w łuszczących się lustrach w łaźni, lecz to wystarczało, by poczuł wstyd.

Wyglądał niechlujnie, jak prostak, grubianin. Opalona skóra była niczym kamień, a ręce tak twarde, jakby przez całe życie trudnił się kopaniem rowów. Popatrzył na pokryte odciskami dłonie i po raz pierwszy zauważył, że zbyt krótkie rękawy koszuli odsłaniają dużą część ramienia, a spod przykrótkich spodni wystaje spora część buta. Ten widok go zaskoczył. Musiał wyglądać jak w ubranku młodszego brata.

Najwyraźniej za długo przebywał na Zachodzie, gdzie czło­wieka oceniano jedynie na podstawie tego, co kryło się w jego wnętrzu, gdzie liczyła się siła, umiejętności i charakter. Zapomniał o zasadach, którymi kierowali się ludzie na wschodzie Stanów; dobra prezencja była tu niezbędnym warunkiem akceptacji, a ta z kolei stwarzała różne szanse.

Zauważywszy przyciemnioną szybę sklepu, zbliżył się do niej i aż się wzdrygnął na swój widok. Mężczyzna w witrynie sklepowej był wysoki i smukły; miał zbyt długie włosy i przycias­ne ubranie. Krawat zawiązany był zbyt mocno, guziki naciągały materiał, a zniszczonym kowbojskim butom nie mogła już pomóc żadna szczotka i pasta. Obok niego stał Halt w zakurzonym kowbojskim kapeluszu, płóciennej koszuli i niemodnej wąskiej krawatce, sprawiający wrażenie obolałego i bardzo drażliwego.

Kto przy zdrowych zmysłach pożyczyłby pieniądze mężczyz­nom o takim wyglądzie?

– Ile pieniędzy nam zostało? – zapytał.

– Coś koło trzystu. – Halt był zaskoczony, że wspólnik z takim zainteresowaniem patrzy na garnki i patelnie na wystawie, a kiedy się zorientował, że szyba sklepowa służy Bearowi za lustro, również zaczął się przyglądać swemu odbiciu. Zrobił pocieszną minę.

– Może to wystarczy – mruknął Bear.

– Na co? Co zamierzasz zrobić?

– Znaleźć fryzjera. – Bear obrócił się na pięcie i ruszył ulicą, przebiegając wzrokiem szyldy i drzwi sklepowe w poszukiwaniu charakterystycznych czerwono–białych pasów zakładów fryzjer­skich. – Potem odszukamy zakład Martene'a i Savoya. A jeszcze potem znajdziemy innego bankiera!

Po czterech dniach Bear McQuaid znów został wprowadzony do gabinetu bankiera Philipa Vassara. Tym razem jego ciemne włosy były schludnie przystrzyżone, miał na sobie elegancką marynarkę i miękko stąpał w nowych butach po dywanach z Aubusson. Miał jednak wymizerowaną ponurą twarz.

– Nie zajmę panu wiele czasu. – Przeszedł prosto do tematu. – Chciałbym zapytać, czy pańska propozycja przedstawienia nas tej inwestorce jest wciąż aktualna.

Zaskoczony Vassar odłożył trzymany w ręku dokument, zdjął okulary i odchylił się w fotelu.

– Tak, oczywiście. – Zmierzył przybysza uważnym spojrze­niem od stóp do głów i pokiwał głową, najwyraźniej zadowolony z poprawy jego wyglądu. – Jednakże do przyjęcia pozostały już tylko cztery dni, a będzie panu potrzebny strój wieczorowy.

– Do soboty będę go miał – zapewnił żarliwie Bear.

Ten przejaw wielkiej determinacji najwyraźniej ucieszył Vassara.

– Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości.

No i? – zapytał Halt, ledwie jego przyjaciel i wspólnik pojawił się na ulicy.

– Wszystko ustalone. W sobotę wieczorem idę do Vassarów na spotkanie z tą bogatą damą. Jak też ona ma na imię? Diana?

– Nie... Ruby albo... – Halt zmrużył oczy i podrapał się w szczeciniasty podbródek, jakby miało mu to pomóc. – Diamond jakaś tam. Tak. – Podrapał się jeszcze raz. – Diamond... Wingate.

– Panna Diamond Wingate. – Bear wzdrygnął się na dźwięk tego imienia i ruszył przed siebie ulicą. – Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że upadnę tak nisko, żeby wyciągać pieniądze od kobiet. – Zdał sobie sprawę, że nie ma przy nim Halta, wiec się odwrócił.

Finnegan stał na chodniku z rękami na biodrach.

– Nie masz chyba zamiaru uwieść tej kobiety? – spytał.

– Gdyby nie to, że jesteś moim wspólnikiem, już byś leżał na ulicy – warknął Bear. Chwycił swego towarzysza za rękę i pociągnął za sobą. – Poza tym na pewno jest w takim wieku, że można ją nazywać babcią, na której grób zawsze przysięgasz. Chodź. Mamy cztery dni na to, żebym kupił sobie odpowiednie wieczorowe ubranie. Musimy też się zastanowić, jak sprawić, by starsza pani Wingate zapomniała, jak się mówi „nie”.

Ten okropny motłoch znowu zgromadził się u bram. Basil Wingate nigdy by do tego nie dopuścił – powiedziała następnego dnia Evelyn Stanhope Vassar, siedząc z twarzą niemal przyklejoną do szyby powozu, którym wracała do domu po całym dniu spędzonym w mieście. Mijali właśnie majątek Wingate'ów. Kiedy pstrokaty tłum biednych marzycieli, kłębiący się koło wejścia do Gracemont, zniknął już z jej pola widzenia, opadła na oparcie siedzenia i poczuła na sobie wzrok córki. – Siedź prosto, Clarice – powiedziała, by pokryć zakłopotanie. – Nie garb się. Dżentelmeni nie lubią dziewcząt, które się garbią.

Zza otwartej gazety dobiegło ją głębokie westchnienie; rzuciła poirytowane spojrzenie w stronę siedzącego obok męża.

– Gdyby chociaż wreszcie kogoś wybrała i doprowadziła sprawę do końca. To po prostu nieuczciwe wobec innych dziew­cząt, że Diamond trzyma wszystkich odpowiednich młodzieńców w Baltimore w zawieszeniu. – Po namyśle Evelyn doszła jednak do wniosku, że winę za to ponosi znacznie więcej osób. – A ci mężczyźni też są śmieszni. Czyżby myśleli, że wszystkim uda się poślubić tę samą dziewczynę? Philipie, przecież dobrze wiesz, że w tym sezonie w Baltimore nie ogłoszono jeszcze żadnych zaręczyn. Żadnych. – Uniosła podbródek i ze smutkiem przyjrzała się swej okrąglutkiej córce. Jej wielką ambicją było szczęśliwe i korzystne wydanie jedynaczki za mąż.

Gazeta została opuszczona na tyle, że wyjrzała zza niej para bystrych oczu.

– To już nie potrwa długo, moja droga – powiedział Philip Vassar.

Evelyn popatrzyła na męża.

– Dlaczego tak uważasz?

Gazeta spoczęła na kolanach.

– Moja droga żono, na pewno będziesz zachwycona, słysząc, że twoje niestrudzone starania i namowy wreszcie wydały owoc. – Ukradkiem mrugnął do córki, która spłonęła ognistym rumieńcem. – Podjąłem już pewne kroki.

– Kroki? – Oczy Evelyn zrobiły się okrągłe, a instynkt ma­cierzyński dał o sobie znać nagłym ożywieniem. – Jakiego rodzaju?

– Zaprosiłem znajomego przedsiębiorcę na sobotnie przyjęcie.

– Przedsiębiorcę? – Evelyn była wyraźnie rozczarowana.

– Dżentelmena – sprecyzował Vassar, posyłając jej wymowne spojrzenie.

– Dżentelmena? – Pokraśniała z zadowolenia i popatrzyła na Clarice. – Jest bogaty?

– Bogaty jak mysz kościelna.

Evelyn odczuwała już pewną irytację z powodu niedopowie­dzeń męża.

– Na litość Boską, w jakiż to sposób ugoszczenie tego biedaka ma pomóc naszej Clarice?

– Potrzebuje pożyczki. Buduje linię kolejową na Zachodzie i potrzebne mu są fundusze. Obiecałem przedstawić go Diamond Wingate. – Uśmiechnął się z satysfakcją.

– Nie bądź taki tajemniczy, Philipie – skarciła go żona niecierp­liwie. – Jak mogło ci przyjść do głowy, że Diamond Wingate zainteresuje się jakimś mężczyzną bez centa przy duszy, który chce wiadrami wywozić jej pieniądze na Zachód i rozsypywać je wzdłuż jakiejś linii kolejowej, gdzie diabeł mówi dobranoc... – Urwała, zdawszy sobie sprawę z charakteru młodej kobiety, o której rozmawiali. – Och. – Jej oczy zrobiły się jeszcze okrąglejsze. – Ooo.

Vassar lubił przyglądać się żonie w chwilach, gdy była pełna uznania dla jego geniuszu. Chciał unieść gazetę i znowu zacząć czytać, lecz Evelyn mu na to nie pozwoliła.

– Ale jeśli ten mężczyzna naprawdę nie ma pieniędzy...

Vassar popatrzył na nią wzrokiem proroka, który cierpi, bo nie może znaleźć uznania u swoich, po czym powrócił do czytania.

– Myślę, że on ma... inne walory.

Rozdział 2

Wyłożona boazerią z drewna orzechowego sala posiedzeń zarządu była wypełniona światłem popołudniowego słońca, zapachami woskowanego drewna, indyjskiego atramentu i nie­ustającym szumem potoku cyfr odczytywanych cichym głosem.

Coraz więcej pieniędzy, pomyślała Diamond Wingate.

– Technologia produkcji konserw... sto trzynaście tysięcy. Nowy system palników gazowych... pięćdziesiąt siedem tysięcy w tym kwartale. Nowe lekarstwo, aspiryna... tylko siedemnaście tysięcy. Planowana jest kampania reklamowa w czasopismach dla kobiet, kwartalnikach branżowych, magazynach rodzinnych, dziennikach. Inwestycje Remington Company... zyski doszły do...

Jeszcze więcej pieniędzy.

– ...dziewięćdziesięciu sześciu tysięcy. Te maszyny do pisania sprzedają się jak świeże bułeczki. – Przez pomieszczenie prze­szedł szmer potwierdzeń, któremu towarzyszył cichy szelest przewracanej kartki papieru w księdze głównej. – Samochody chłodnie Swifta – słyszała dalej Diamond Wingate – sto siedem­dziesiąt dwa tysiące. Agrafki Guardwell... dwanaście tysięcy... zamierzają rozszerzyć ofertę o inne przybory do szycia. Zyski nowej huty szkła w Baltimore... dwadzieścia dziewięć tysięcy. Wygląda na to, że ludzie polubili mleko w szklanych butelkach. Światłodruk Ivesa... jak dotąd, tylko osiem tysięcy. Ale wszystkie wpływowe gazety i czasopisma na wybrzeżu chcą wykorzystać tę technologię.

Cała lawina zysków!

Litania przychodów została przerwana; Diamond uniosła wzrok znad księgi i potoczyła wzrokiem po twarzach mężczyzn, siedzących wokół długiego stołu.

– Krótko mówiąc, zgromadziliśmy kolejny stos pieniędzy – oznajmiła, patrząc na nich zza niewielkiej woalki eleganckiego kapelusza z piórkiem.

– Można to tak określić. – Sekretarz zarządu, stojący obok jej fotela, odłożył księgę i z dumą uśmiechnął się do członków zarządu. – Kolejny ogromny stos. – Pozostali zgromadzeni w sali przytaknęli i zaczęli sobie wzajemnie gratulować.

Diamond odchyliła się w fotelu, stojącym na honorowym miejscu przy stole, popatrzyła na zestawienie bilansowe i za­stanowiła się nad sprawozdaniem. To, co usłyszała, nie było dla niej zaskoczeniem. Zawsze miała szczęście do pieniędzy. Oczy­wiście nie dotyczyło to każdego przedsięwzięcia, ale pewna liczba inwestycji przynosiła tak duże zyski, że w ciągu minionych ośmiu lat jej majątek ze znacznego stał się niewyobrażalnie duży.

Na widok długich rzędów cyfr bilansu poczuła duszności. Głęboko zaczerpnęła powietrza.

– Doskonale – powiedziała z przekonaniem. – Po prostu do­skonale.

Dookoła stołu wymieniano uśmiechy ulgi, poklepywania i uści­ski dłoni, wszyscy jednak zamarli po jej kolejnych słowach.

– A teraz przejdźmy do interesów.

Sekretarz uniósł brwi.

– Przecież właśnie tym się zajmowaliśmy.

– Zajmowaliśmy się starymi inwestycjami – oświadczyła, zamykając księgę leżącą przed nią na stole. – To mogę sama przejrzeć wieczorem. Myślę, że nadszedł czas na omówienie nowych.

Wszyscy zgromadzeni w sali zesztywnieli na dźwięk tych słów i popatrzyli na drzwi, przypominając sobie o ludzkim zbiorowisku, przez które musieli się przedzierać, idąc na posie­dzenie. Diamond znowu miała zamiar rozdać pieniądze. Jak zwykłe.

Zdarzało się to niezmiennie po każdym z ostatnich posiedzeń zarządu Wingate Companies. Zapewne była to reakcja na nużące recytacje zestawień rachunkowych, może wielkość posiadanego majątku wprawiała Diamond w stan oszołomienia, a może po prostu dawało o sobie znać wychowanie i dziedziczne obciążenie. Cokolwiek to było, sprawiało, że po wysłuchaniu nader optymis­tycznych sprawozdań finansowych u Diamond Wingate wy­stępował gwałtowny atak filantropii. Nalegała na to, by szeroko otwarto zarówno bramy domostwa, jak i skarbca Wingate Companies, i zapraszała wszelkiej maści interesantów z Baltimore, by przedłożyli swe propozycje.

A ci przybywali niezwykle ochoczo. Byli wśród nich ludzie marzący o karierze finansistów, spekulanci giełdowi, niedoszli inwestorzy, reformatorzy społeczni, pośrednicy handlowi, dzia­łacze organizacji charytatywnych, pozbawieni szczęścia biznes­meni, wędrowni kaznodzieje i posiadacze cudownych recept na szybkie wzbogacenie się. Można było odnieść wrażenie, że po prostu wszyscy mają jakąś propozycję dla „patronki postępu” w Baltimore. Tego dnia już od świtu tłum mieszkańców miasta owładniętych duchem przedsiębiorczości gromadził się pod drzwiami budynku Wingate Companies; szczelnie wypełniał korytarz na piętrze, szerokie schody, hol na parterze i wylewał się na ulicę.

Diamond odwróciła się w stronę fotela przy oknie, w którym siedział zażywny starszy mężczyzna z ogromnymi bokobrodami. Wygodny fotel, ciepłe słońce i znudzenie wprawiło go w stan lubego odrętwienia.

– Hardwell – zwróciła się do niego Diamond. – Hardwell!

– Coo...? – Poderwał się gwałtownie, mrużąc oczy w jasnym świetle.

– Numery! – ponagliła.

Potarł twarz, rozejrzał się, jakby starając się sobie uzmysłowić, gdzie się znajduje i dlaczego jest niepokojony. Sięgnąwszy po szklany słój na rybki, stojący przy fotelu, podszedł do Diamond.

– Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? – Jej były opiekun pytająco uniósł wzrok, stawiając słój na księdze.

– Absolutnie pewna – odpowiedziała, wstając, by zwrócić się do członków zarządu. – Na pewno z ulgą powitacie, panowie, wiadomość, że obmyśliłam plan pozwalający uniknąć... hmm... problemów, jakie mieliśmy po ostatnim posiedzeniu zarządu. – Na sali panowało wręcz wyczuwalne napięcie. – Wiem, że zapewne macie teraz na myśli tę nieszczęsną przygodę z myd­linami w biurze...

– Odtworzenie akt i dokumentów zajęło kilka tygodni przypomniał sekretarz.

– A ten cyrk z szaleńcem na grzbiecie bizona, tym, który chciał otworzyć park dzikich zwierząt? – dorzucił Hardwell, patrząc spode łba.

– To nie jego wina, że biednemu zwierzęciu zaszkodziła mokra trawa – odpowiedziała Diamond już nie tak pewnym głosem. – A poza tym dywan i tak nadawał się już do... –Niecierpliwie machnęła ręką. – Tak czy owak to już przeszłość. Obmyśliłam znacznie lepszy sposób przyjmowania interesantów. Postanowiłam urządzić... – obecni na sali wstrzymali oddech – ...loterię.

– Loterię? – Sekretarz wymienił zdumione spojrzenia z człon­kami zarządu.

– W ciągu ostatnich trzech miesięcy, kiedy przedstawiano mi jakąś propozycję interesu, odpowiadałam, wręczając numerowaną wizytówkę, i informowałam, że chętni mają stawić się tu dzisiaj po południu z wizytówkami, by wziąć udział w loterii. Dziesięć osób z wizytówkami o numerach odpowiadających tym, które zaraz wyciągniemy z tego słoja, otrzyma szansę zaprezentowania swoich propozycji Wingate Companies.

Zrobiła pauzę. Przebiegła wzrokiem po twarzach członków zarządu; wyrażały powściągliwość.

– Rozumiecie, panowie? To pozwoli wyeliminować chaos, który powstaje, gdy ludzie muszą rywalizować o możliwość przedłożenia nam propozycji.

Po dłuższej chwili sekretarz zarządu popatrzył na zgromadzo­nych wokół stołu i rozłożył ręce.

– No cóż, wydaje mi się, że to będzie lepsze niż... Co nam szkodzi? – Idąc za jego przykładem, pozostali z ociąganiem pokiwali głowami.

Wyraźnie zadowolona Diamond przemieszała karteczki na dnie słoja, po czym zaczęła wyciągać jedną po drugiej, aż na stole znalazło się ich dziesięć.

– Naszym pierwszym kandydatem będzie numer czternaście. – Odwróciła się w stronę Hardwella Humphreya. – Proszę, bądź tak dobry i go wprowadź.

Pierwszym zwycięzcą loterii Diamond okazał się zwalisty niemiecki rzeźnik, który wyraźnie trącił alkoholem. Zapropono­wał nową metodę nadziewania kiełbasek kiszoną kapustą. Numer trzydziesty trzeci miały dwie subtelne starsze panie; te przybyły, by przedstawić ciężkie położenie bosych tubylców w krajach tropikalnych. Chciały uzyskać fundusze na zakup i przekazanie obuwia misjonarzom udającym się w tamte rejony. W ich pojęciu buty były warunkiem zbawienia i przyzwoitości. Numer czterdzieści siedem dał się słyszeć już zza drzwi brzę­kaniem i stukaniem prototypu mechanicznej szatkownicy, którą można było użyć do rozdrabniania przeróżnych artykułów spożywczych, od paszy dla krów po buraczki z puszek. Demon­stracja na przykładzie wspomnianych buraków zakończyła się pozostawieniem niepokojącej bordowej kałuży na podłodze. W każdym z tych przypadków Diamond wypisywała przekaz bankowy i przydzielała członka zarządu do nadzoru nad projek­tem.

Następnie wprowadzono numer sześćdziesiąty czwarty, męż­czyznę owładniętego ideą otwarcia mechanicznej piekarni; on również opuścił salę posiedzeń z czekiem w dłoni. Potem wszedł młody chemik z recepturą nowego środka owadobójczego. Kiedy go zademonstrował, przystawiając ręczny miech do słoja spe­cyfiku, i napełnił całe pomieszczenie szkodliwymi oparami przypominającymi w zapachu naftę, członkowie zarządu, trzy­mając chustki przy nosach, chwiejnym krokiem podeszli do okien i gwałtownie zaczęli wietrzyć salę. Przecierając załzawione oczy, Diamond wypisała kolejny czek.

Kiedy przewietrzono pomieszczenie, uniosła wzrok i zobaczyła członków zarządu, stojących ramię przy ramieniu i przypa­trujących się jej uważnie.

– Kiszona kapusta w kiełbaskach... mechaniczna szatkownica... chleb z maszyny... a teraz o mały włos nie podusiliśmy się trującymi oparami. – Mówił tylko jeden z nich, ale pozostali patrzyli na nią ponurym oskarżycielskim wzrokiem.

Diamond wytrzymała ich groźne spojrzenia, uśmiechnęła się i wyciągnęła swoją kartę atutową.

– Pamiętam, że dokładnie to samo mówiliście, panowie, o produkcji konserw. A jeśli mnie pamięć nie myli, przyniosło nam to sto trzynaście tysięcy jedynie w tym kwartale.

Na chwilę zapanowała cisza, po czym odezwał się kolejny członek zarządu:

– Ale pięć tysięcy dolarów po to, żeby pokroić kilka buraków...

– To bardzo niewiele, jeśli ma doprowadzić do powstania nowego urządzenia do obierania i rozdrabniania żywności – odpowiedziała Diamond, czując, że ich niepokój wymaga szer­szych wyjaśnień. – Wiem, że czasami ciężko jest wam zrozumieć, dlaczego jestem tego tak pewna. Ale zostałam obdarowana środkami finansowymi daleko wykraczającymi poza moje po­trzeby i w związku z tym spoczywa na mnie wielka odpowiedzial­ność, by wykorzystać bogactwo dla dobra innych. Postęp jest bardzo kosztowny. A przecież musi się gdzieś zacząć.

Opuścili wzrok, niespokojnie przestąpili z nogi na nogę i jeden po drugim wrócili na swoje miejsca przy stole, by wysłuchać, co jeszcze Diamond ma do powiedzenia na temat postępu.

– To już dziesiąty – powiedział Hardwell podsumowującym tonem, odprowadziwszy szczęśliwego wynalazcę do drzwi. – Odeślę pozostałych.

– Widzicie, panowie – odezwała się Diamond, czując potrzebę usprawiedliwienia swej hojności. Wstała, poprawiła kapelusz i zaczęła wciągać rękawiczki. – Nie będzie żadnych wielkich katastrof. Musicie przyznać, że nasza loteria ma dobre strony. – Popatrzyła na księgowego. – Ile wydaliśmy?

– Za chwilę podam sumę. – Poprawił okulary i szybko wykonał potrzebne działania arytmetyczne, które musiał powtórzyć, gdyż coś zakłóciło jego uwagę. Gdy uniósł wzrok z gotowymi ob­liczeniami, Diamond i pozostali obecni na sali z przerażeniem patrzyli na drzwi.

Za ciężkimi płytami drewna orzechowego narastał niepokojący hałas: kakofonia okrzyków i odgłosów szamotaniny, ze zduszo­nym głosem Hardwella Humphreya w tle.

– Proszę... się rozejść! Powtarzam: panna Wingate i zarząd nie przyjmą już dziś nikogo! – Drzwi otworzyły się, wpuszczając do środka hałas z korytarza oraz Hardwella, który okręcił się sprytnie i naparł na drzwi plecami, dzięki czemu udało mu się je zamknąć.

– Poszaleli, wszyscy poszaleli! – wykrztusił, ciężko dysząc. Członkowie zarządu ruszyli mu na pomoc, usiłując utrzymać drzwi przed naporem tłumu. – Banda wariatów, wymachują wizytówkami i żądają zobaczenia się z tobą!

Głuche walenie w drzwi groziło ich wyłamaniem, więc inni członkowie zarządu pośpieszyli z pomocą, podpierając je ramio­nami. Diamond była przerażona żądaniami bezładnego tłumu.

– To przecież była loteria – powiedziała z niedowierzaniem. – Mówiłam im, że będą mieli szansę. Nigdy nie obiecywałam, że wszystkich wysłucham i każdemu pomogę.

Drzwi uchyliły się o parę cali; zgromadzeni na korytarzu zobaczyli Diamond przez niewielką szparę.

– Jest!

– Panno Wingate, potrzebujemy pani pomocy!

– Panno Wingate, musi pani zobaczyć moje urządzenie do spryskiwania pól!

Ramiona i nogi wsunęły się do środka, forsując drzwi mimo nadludzkich wysiłków członków zarządu.

– Tędy! – Hardwell chwycił Diamond za łokieć i pociągnął w stronę ukrytego za kotarą wejścia w drugim końcu sali, które wychodziło na schody pożarowe, prowadzące do uliczki za budynkiem Wingate Companies.

– Muszę z nimi pomówić, Hardwell. – Opór Diamond sprawił, że mężczyzna przystanął. – Muszę im wszystko wyjaśnić.

– Oni wcale nie są w nastroju do słuchania – ostrzegł, oglądając się za siebie. – Człowiek, który wie, kiedy się wycofać, ma szansę dożyć następnego dnia! Chodź!

Członkowie zarządu, nienawykli do tak wielkiego wysiłku, nagle się poddali. Drzwi otworzyły się na całą szerokość i tłum wlał się do środka.

– Jest tam! – Ludzie zauważyli Diamond przy wyjściu i ruszyli w jej stronę. Członkowie zarządu próbowali zewrzeć szyki, lecz ich usiłowania pomogły jedynie na chwilę. Wystarczyło to jednak Hardwellowi na odsunięcie zasuw i wyskoczenie na wąski żelazny podest.

Kiedy mocno trzymając się poręczy, zaczęli ostrożnie zstę­pować z niebezpiecznych schodów ku powozowi w wąskiej uliczce, zobaczyli Neda, starszego stangreta, który z wyrazem przerażenia na twarzy skrył się za powozem. Za nim pojawiła się grupka ludzi niosących zwinięte plany, dokumenty prawne i różne machiny, wymachujących wizytówkami Diamond. Za­uważywszy swą chlebodawczynię i Hardwella, Ned otworzył drzwi powozu, wszedł na stopień dla lokaja i przywołał ich skinieniem.

Ludzie byli już blisko. Zapanowało chwilowe zamieszanie; Diamond została popchnięta i ogłuszona krzykami. Ned i Hard­well z trudem utrzymali się na nogach. Z ich pomocą Diamond uniosła spódnicę i wsiadła do powozu. Hardwell momentalnie wsiadł za nią, zatrzasnął drzwi i po chwili ciężkie czarne lando ruszyło, czemu towarzyszył jęk zawodu oczekujących, którzy wybiegli na ulicę za nabierającym szybkości powozem.

Diamond i Hardwell Humphrey siedzieli w milczeniu i dopiero po dłuższej chwili zaczęli poprawiać kapelusze, wygładzać ubrania, otrzepywać spódnicę i spodnie. Diamond popatrzyła na złamane pióro czapli, zwisające znad ronda kapelusza, i westchnęła z bólem. Czasami nie opłacało się być najbogatszą młodą kobietą w Baltimore.

Cichy okrzyk zdziwienia sprawił, że uniosła wzrok. Jej były opiekun z wyrazem niedowierzania na twarzy spoglądał w okno powozu.

– Wielki Boże. Czy oni nigdy nie zrezygnują?

Diamond zbliżyła twarz do szyby, by zobaczyć, o co chodzi, ktoś biegł za powozem w tumanach kurzu.

– Panno Wingate! Błagam panią! – Chude ramiona i nogi mężczyzny zdawały się młócić powietrze, kiedy zrównał się z powozem. – Proszę tylko spojrzeć na moje... ruchome schody, zobaczyć, jakie to praktyczne! – Udało mu się wsunąć do środka rulon papierów.

W odpowiedzi Hardwell wysunął głowę przez okno i krzyknął:

– Proszę odejść! Słyszy pan!

– Gdyby panna Wingate tylko... – wydyszał mężczyzna, przytrzymując jedną ręką podskakujący melonik, a drugą okulary – wysłuchała mojej propozycji...

– Panna Wingate nie wysłucha już dziś żadnych propozycji! – Hardwell usiłował podnieść szybę, w końcu zrezygnował z tego i mocno zabębnił pięścią w dach, dając stangretowi znak, by przyśpieszył.

Mężczyzna był w stanie dotrzymać tempa jadącemu teraz szybciej powozowi już tylko przez kilka kroków.

– Panno Wingate! – Zduszony głos cichł. – Jest pani moją ostatnią nadzieją!

Diamond odwróciła się, by spojrzeć w owalne tylne okno; wyczerpany, zgięty wpół mężczyzna zginął w obłoku pyłu. Kiedy zniknął z jej pola widzenia, opadła na siedzenie powozu i znów wygładziła spódnicę, nie mogąc się uspokoić. Pełen żalu głos tego człowieka... te wszystkie zawiedzione głosy wypełniły jej myśli i zdawały się odbijać echem w jej sercu. Jest pani moją ostatnią nadzieją. Nie potrafiła wymazać pamięci odwagi i nadludzkiego wysiłku mężczyzny. Był jednym spośród wielu, zbyt wielu, którzy rozpaczliwie poszukiwali pomocy. I zawsze to ona wydawała się ich ostatnią nadzieją.

Dlaczego nigdy nie była czyjąś pierwszą albo największą nadzieją?

Dobrze znała odpowiedź, znała ją od dawna. Wydawało się, że jej przeznaczeniem jest pełnienie roli koła ratunkowego dla ludzi, szczególnie tych żyjących na marginesie społeczeństwa. Z jakiego bowiem innego powodu mogła być obciążona tak wielkim majątkiem, na który nie musiała pracować i wcale go sobie nie życzyła? Zauważyła, że były opiekun z zatroskaniem przygląda się jej spod przymkniętych powiek.

– Mogłam przynajmniej go wysłuchać – powiedziała.

– Ruchome schody – prychnął Humphrey. – Coś podobnego! Przecież zaledwie przed chwilą skończyłaś rozdawanie tysięcy dolarów podobnym mu szaleńcom!

– Ja tylko dokonywałam inwestycji – poprawiła go Diamond. – A mogłam zainwestować dużo więcej.

Hardwell przyjrzał się jej badawczo, po czym uniósł ręce w geście poddania i głucho jęknął.

– Przecież zdajesz sobie sprawę, że nie możesz uszczęśliwić całego świata.

– Nie mam nawet tego zamiaru. – Uniosła podbródek. – Ja tylko próbuję uczynić go trochę lepszym, robiąc to, co uważam za dobre i słuszne. Tak zostałam wychowana.

Hardwell zaczerwienił się i mruknął coś pod nosem, po czym opadł na oparcie siedzenia i złożył ręce na piersiach. Wytrąciła mu argumenty z rąk; oboje dobrze o tym wiedzieli.

Hardwell Humphrey i jego żona Hannah w dużej mierze ponosili winę za nadmierną szczodrość Diamond. Zostali usta­nowieni jej opiekunami po przedwczesnej śmierci jej ojca i – nie mając własnych dzieci zrobili wszystko, co w ich mocy, by dać Diamond porządne chrześcijańskie wychowanie. Nie chcąc, by bogactwo ją zepsuło, ukazywali jej wielu potrzebują­cych tego świata i uczyli, że posiadanie ogromnego majątku musi się łączyć z poczuciem wielkiej odpowiedzialności.

Ich wysiłki nie poszły na marne. Niemal od pierwszych dni wspólnego zamieszkiwania Diamond okazywała niesłychane współczucie i skłonność do filantropii. Chętnie rozdawała pie­niądze, jedzenie i ubrania wszystkim, którzy ją o to prosili, i już w bardzo młodym wieku rozumiała, że pomaganie ludziom w odnalezieniu ich miejsca w świecie jest znacznie lepsze i cenniejsze niż zwykłe dawanie im jałmużny. Już w wieku szesnastu lat pomagała rozpoczynać nowe przedsięwzięcia i wspierała akcje charytatywne poprzez darowizny i niezabez­pieczone pożyczki.

Lecz w miarę zbliżania się do doniosłego dnia osiemnastych urodzin jej hojność stawała się coraz bardziej niepokojąca. Hardwell i Hannah zaczęli poważnie się obawiać, że mogli przedobrzyć w uczeniu podopiecznej, że gdy ktoś bierze ci płaszcz, nie broń mu i koszuli. Chcąc naprawić błędy i należycie przygotować wychowanicę do życia wśród socjety Baltimore, zwrócili się z prośbą o pomoc do żony jednego z najbardziej wpływowych członków finansjery. Evelyn Stanhope Vassar, mająca córkę w wieku Diamond, pomyślała, że taka przyjaciółka w sezonie debiutu towarzyskiego będzie korzystna dla Clarice, i zgodziła się sprawować pieczę nad wprowadzeniem Diamond do socjety miasta.

Debiut Diamond, który nastąpił pod koniec osiemnastego roku jej życia, okazał się wielkim sukcesem. Stała się sensacją sezonu; lubiana przez rówieśników, podziwiana przez szacowne damy, adorowana przez statecznych mężczyzn z elity Baltimore, przede wszystkim cieszyła się wielkim powodzeniem u szlachetnie urodzonych młodzieńców. Lecz na tym kończyło się spełnianie oczekiwań opiekunów.

Diamond była bowiem nie tylko najbogatszą młodą kobietą w całym stanie, ale także i najbardziej upartą i prawnie niezależną. Nie wiadomo, czy celowo, czy też przez nieuwagę niezwykle zamożny i wpływowy Basil Wingate zostawił jej cały majątek wolny od obciążeń i bez żadnych ograniczeń przy dziedziczeniu i rozporządzaniu. Od dnia, w którym osiągnęła pełnoletność, nikt nie mógł jej niczego zabronić ani nakłonić do udzielenia odmowy.

– Przecież dobrze wiesz, że nie jesteśmy przeciwni temu, żebyś pomagała ludziom – powiedział Hardwell z wyrazem zatroskania na pogodnej twarzy. – Tyle że to wszystko wymyka ci się spod kontroli. Ledwie wystawisz nogę za próg, już cię osaczają. Nieudacznicy wszelkiej maści bez przerwy oblegają bramy. A kiedy tylko pojawisz się w mieście, zawsze znajdzie się ktoś taki jak ta egzaltowana kobieta z sierocińca ze stadkiem smutnych dzieciaków, która czekała na nas w zeszłym tygodniu u Hursta Purnella. Albo ten wariat, który wdarł się do powozowni...

– Chciał tylko pokazać, jak jego maszyna potrafi wypolerować mi buty do połysku.

Hardwell pokręcił głową i ujął jej szczupłą dłoń.

– Masz zbyt miękkie serce, Diamond. Przypomnij sobie tylko, co stało się z tymi ludźmi, których domy spłonęły w pożarze na Hampden Street. Cały tydzień zajęło uprzątanie bałaganu, jaki mieli w swoich ruderach. – Dobrotliwie pogroził jej palcem. – Nie możesz wiecznie rozdawać swojego majątku, jakbyś była dobrą ciocią dla wszystkich, a twoje pieniądze były groszkiem miętowym.

Posmutniała. Gdyby tak jej pieniądze były tylko jak groszek miętowy... Jak jeden wielki stos cukierków, który można zostawić na deszczu, żeby się roztopił.

– Musisz nauczyć się mówić nie. – Hardwell uważnie przy­glądał się jej twarzy; jego zatroskany wzrok zdradzał, że uważa taką możliwość za wysoce nieprawdopodobną. – Albo znaleźć kogoś, kto będzie umiał zrobić to za ciebie. Na przykład męża. – Jego wzrok i ton stały się bardziej surowe. – Mam wrażenie, że w ciągu ostatnich pięciu lat umiałaś odmówić tylko mężczyznom proszącym o twoją rękę!

Diamond poczuła się niepewnie pod karcącym wzrokiem byłego opiekuna.

– Och! Omal nie zapomnieliśmy! – Rzuciła się do okna i przytrzymując kapelusz za wąskie rondo, wysunęła głowę z powozu.

– Zatrzymaj się koło krawca! Musimy zabrać Robbiego! – zawołała do Neda.

Hardwell cicho jęknął.

– Tak jakbyśmy mieli mało kłopotów na głowie.

Zaprzątnąwszy uwagę Hardwella innym problemem, Diamond usiadła wygodniej i kończyła rozmowę we własnych myślach.

Mąż. Zmrużyła oczy. Był jej potrzebny tak jak kaczce kalosze. Nie mogła znieść myśli o tym, że musiałaby być posłuszna i uginać się przed jakimś kutwą, który z uporem maniaka mówiłby nie. Że ktoś mówiłby jej, jak, kiedy i gdzie ma dysponować swoim majątkiem. Wydawanie pieniędzy było je­dyną rzeczą, jaka czyniła jej życie możliwym do zniesienia.

Co prawda zdarzyło się – nawet nie tak dawno temu – że zastanawiała się nad możliwością wyjścia za mąż. Wydawało jej się, że mąż jest jej nadzieją na to, by mieć dzieci i stworzyć rodzinę. Rodzina zaś była czymś, czego, mimo swojego bogactwa i pozycji, nigdy nie miała. Możliwość założenia własnej rodziny tak ją nęciła, że przez cztery długie lata przeżywała wielkie rozterki, nie potrafiąc znieść myśli, że musi wyjść za mąż i pozwolić, by mężczyzna przejął nad nią władzę, a zarazem nie umiejąc wyrzec się pragnienia dzieci i założenia własnej rodziny.

A potem, trzy miesiące temu, pojawił się jej kuzyn Robbie.

Jakaś kobieta o budzącym wątpliwości wyglądzie i pochodze­niu stanęła u jej progu wraz z osieroconym chłopcem, twierdząc, że mały łobuziak, mówiący koszmarną angielszczyzną, jest kuzynem Diamond, i żądając pokaźnej nagrody za przywrócenie go na łono rodziny. Jakiś stary list okazany przez kobietę i uderzające podobieństwo Diamond i chłopca wystarczyły, by przyjęła go pod dach swego spokojnego domu, który dzieliła ze starzejącymi się opiekunami. Od tej pory nic w jej życiu nie było już takie samo.

Pomyślała o energii Robbiego, jego entuzjastycznym podejściu do życia. Chłopak nic sobie nie robił ze sztywnych konwenansów obowiązujących wśród elity, do której tak niespodziewanie trafił. Był małym urwisem, bystrym i okropnie niewychowanym; ciągle przynosił jej wstyd. Uśmiechnęła się.

Miała teraz namiastkę prawdziwej rodziny: Hardwell i Hannah byli jej towarzyszami i zastępczymi rodzicami, a Robbie za­spokajał jej instynkt macierzyński. Jej życie było ułożone i spokoj­ne. Po co byłby jej potrzebny mężczyzna?

Po chwili jednak spochmurniała, dotknąwszy haftowanego aksamitu torebki, pod którym wyczuła złożone koperty.

A co miała zrobić z tymi trzema mężczyznami?

Rozdział 3

Martene i Savoy byli najlepszymi krawcami w Baltimo­re. W niezwykle eleganckim zakładzie na mahoniowych pół­kach umieszczono bele pierwszorzędnego gatunku materiałów, a na marmurowych ladach liczne artykuły galanterii męskiej. Wnętrze, podobnie jak inne tego rodzaju w Baltimore, wy­strojem przywodziło na myśl ekskluzywny klub dla panów. Tylko najzamożniejsi mieszkańcy mogli sobie pozwolić na mistrzowsko uszyte ubrania z kosztownych importowanych materiałów.

Diamond przystanęła na progu przed drzwiami z ozdobnego szkła, by wygładzić żakiet i poprawić kapelusz z wysoką główką. Kiedy weszła do środka, charakterystyczne zapachy farbowanej wełny, rozgrzanych żelazek na wykrochmalonym płótnie i ostra woń zużytego tytoniu do fajek w popielnicach wypełniły jej głowę, przywodząc na myśl chwile sprzed lat, kiedy przychodziła tu z ojcem. Rozejrzała się w poszukiwaniu Robbiego. Zapewne skończył już przymiarkę; upłynęły ponad trzy godziny od czasu, kiedy zostawili go tutaj w drodze na posiedzenie zarządu.

Zawołała właściciela, monsieur Martene'a, który miał zwyczaj osobistego witania zamożnych i wpływowych klientów. Nie otrzymawszy odpowiedzi, weszła pomiędzy lady i stoły i roze­jrzała się. W pomieszczeniu było podejrzanie cicho. Diamond nie dostrzegła też żadnego pracownika ani terminatora.

Po chwili zza drzwi prowadzących do przymierzalni i szwalni dobiegły ją jakieś głuche uderzenia, krzyki oraz przerażony głosik Robbiego, który twierdził, że nie ma z tym nic wspólnego.

– Robbie? – Ruszyła do drzwi, idąc za odgłosami naras­tającego konfliktu. – Robbie, gdzie jesteś?

W wejściu wpadła na monsieur Martene'a, który odskoczył i ją rozpoznał.

– Mademoiselle! – Miał udręczoną twarz i był tak zdener­wowany, że chwycił ją za nadgarstki i pociągnął za kotarę.

Poprowadził ją krótkim korytarzykiem w stronę przymierzalni – maciupeńkich pomieszczeń, przedzielonych stojącymi lust­rami, parawanami i zasłonami. W powietrzu unosiły się tumany kurzu; monsieur Martene w ostatniej chwili złapał Diamond mocniej, kiedy potknęła się o coś leżącego na podłodze. Spoj­rzawszy w dół, zobaczyła strzaskany parawan.

Środkowa cześć rzędu przymierzalni została przewrócona. Parawany i lustra zderzyły się i runęły jak kostki domina, pociągając za sobą zasłony, które zwisały teraz smętnie z jednego końca szyny. Nienaturalna cisza i ilość kurzu unoszącego się w powietrzu dowodziły, że katastrofa wydarzyła się zaledwie przed chwilą.

– Pan mnie puści, psze pana! Przy... przysięgam... ja nic nie zrobiłem... naprawdę!

Mały, chudy Robbie Wingate wił się rozpaczliwie, machając rękami i wierzgając nogami, trzymany za aksamitny kołnierz surduta do konnej jazdy przez wysokiego rozczochranego męż­czyznę w zakurzonym ubraniu i z wściekłymi błyskami w oczach.

– Nic nie zrobiłeś? A jak sądzisz, co spowodowało ten bałagan? – Uniósł chłopca jeszcze wyżej, co sprawiło, że mały zaczął młócić powietrze rękami. – Wspinałeś się na parawan i to dlatego się przewrócił!

– Robbie! Proszę go natychmiast puścić! – zawołała Diamond, wyrywając się z mocnego uścisku monsieur Martene'a. Na dźwięk jej głosu Robbie zaczął żałośnie zawodzić.

– Pomóż mi... pomóż... on mnie zabije!

– Nie podsuwaj mi pomysłów – rzekł mężczyzna, mrużąc oczy.

– Non, non, monsieur, proszę nie robić mu krzywdy! – zawołał krawiec, usiłując powstrzymać zarówno Diamond, jak i gniew poszkodowanego klienta.

Kiedy Diamond wyrwała się krawcowi, nieznajomy mężczyzna wyciągnął przed siebie ramiona, w których trzymał Robbiego, popatrzył na nią i zapytał:

– To pani syn?

Dostrzegła przerażenie na twarzy chłopca. Nieznajomy stał po kolana wśród straszliwego bałaganu. Diamond zawahała się... na czas wystarczający na to, by mężczyzna wymierzył Robbiemu klapsa w tyłek.

– Auu! – Dziesięcioletni chłopak wstał, rozmasowując poślad­ki, przeskoczył przez leżący parawan i rzucił się w ramiona kuzynki.

– Nie skaleczyłeś się? – Przeczesała palcami jego zakurzone włosy, przyjrzała mu się badawczo i dopiero po chwili przytuliła go matczynym gestem. Uniósłszy wzrok, napotkała gniewne spojrzenie nieznajomego. – Jak pan mógł tak z nim postąpić? – zapytała surowo. – Przecież to dziecko.

– Które wspina się na parawany i zasłony. – Głos mężczyzny był jak grzmot nadchodzącej burzy. – I przez dobre dwie godziny staje na głowie, żeby zrobić sobie krzywdę.

– Ma dopiero dziesięć lat – powiedziała Diamond tonem żarliwej obrony.

– Moje kondolencje. – Uśmiechnął się szyderczo. – Lepiej sobie nie wyobrażać, co się będzie działo, kiedy będzie miał dwadzieścia.

Otworzyła usta, lecz opryskliwość mężczyzny spowodowała, że na chwilę zabrakło jej słów. Popatrzyła na twarzyczkę Rob­biego, ujęła go za podbródek i zobaczyła, że jego niebieskie oczy podejrzanie zwilgotniały, co zdarzało mu się niezmiernie rzadko.

– Już dobrze, Robbie. – Obróciła go w stronę drzwi i lekko popchnęła. – Idź, zaczekaj z Hardwellem w powozie. Zaraz przyjdę.

Chłopiec otarł oczy i szybko wyszedł ze zwieszoną głową, Diamond tymczasem odwróciła się w stronę postawnego nie­znajomego, który, odsuwając połamane przedmioty, szedł w jej kierunku.

– To tak? Wystarczy uścisk, poklepanie po plecach i mamusia wszystko załatwi? – Parsknął z oburzeniem. Jego akcent pozwalał się domyślać, że pochodził z Południa; nie był to jednak żaden ze znanych jej południowych dialektów. – Nic dziwnego, że potem bogaci chłopcy wyrastają na zarozumiałych, aroganckich suk... facetów. Nigdy nie muszą przepraszać, naprawiać wy­rządzonych szkód i nigdy nie spuszcza im się manta.

Niespodziewanie Diamond zaczęła się bronić, tak jak przedtem stawała w obronie Robbiego.

– Proszę lepiej spojrzeć na swoje zachowanie! – Była wzbu­rzona. – Żadne zdenerwowanie ani przykrość nie może usprawied­liwiać takiego słownictwa i grubiaństwa!

Śmiało wytrzymując jego spojrzenie, zauważyła, że kamizelka, którą mężczyzna ma na sobie, jest w istocie częścią fraka; poduszki wystawały z dziur na ramiona, nie było rękawów, a rozchełstana koszula bez zapięć ukazywała całą klatkę piersio­wą. Z przerażeniem zdała sobie sprawę, że patrzy na nagi męski tors, że znajduje się w męskim królestwie, w miejscu, gdzie mężczyźni jak najbardziej mają prawo zdejmować koszule i ob­nażać tors. Uciekła ze wzrokiem i poczuła, żc się czerwieni.

– Zachował się pan niewłaściwie wobec dziecka, które...

– Ja się zachowałem?... Proszę zrozumieć, przyszedłem tu na przymiarkę, a pani ukochane dziecko zwaliło mi parawan na głowę! – Pochylił się i przeczesał ciemne włosy, ukazując nabrzmiewający guz. – To jest powód zdenerwowania. A to...? – Uniósł zwisającą połę fraka. W miejscu szwu widniało spore rozdarcie. Mężczyzna, rozchylając materiał, odsłonił spory ka­wałek uda. Owłosionego męskiego uda.

– Proszę mi teraz powiedzieć, że nie miałem powodu wy­mierzenia mu klap...

– Pokryjemy wszystkie straty, monsieur – wtrącił pośpiesznie monsieur Martene. wykonując gorączkowe ruchy rękami. – Wszyst­ko naprawimy... tout de suite! Dostanie pan swoje ubranie wraz z naszymi najlepszymi życzeniami.

– Nie, nie, monsieur Marlene. – Diamond spojrzała na drob­nego krawca, skręcającego się z zakłopotania. – Proszę dopisać koszt ubrania tego „dżentelmena” do mojego rachunku. Stanow­czo nalegam.

Wyprostowała się dumnie i odwróciła, gotowa do końcowego starcia, lecz zobaczyła, że mężczyzna pokonał i tak już niewielką dzielącą ich odległość i teraz stał nad nią jak wieża, wielki, ciemny, rozczochrany, z piwnymi oczami. Czuła rozchodzące się od niego ciepło, niemal słyszała bicie jego pulsu. Zdołała jedynie pomyśleć, że jeszcze nigdy nie spotkała nikogo takiego jak on... tak nieuprzejmego i pewnego siebie... tak emanującego swą fizycznością.

Popatrzyła na jego nagi tors, a szczególnie na gładkie, twarde wypukłości, zakończone ciemnymi płaskimi brodaw­kami, oraz linie żeber. Oniemiała, przewędrowała wzrokiem niżej. Jego brzuch był prostokątem pięknie rzeźbionych mięś­ni; kiedy nieznajomy przenosił ciężar ciała na drugą nogę, na chwilę spięły się mocne mięśnie brzucha. Diamond przełknęła z trudem ślinę. Miała wrażenie, że zagląda pod tę opaloną skórę i obserwuje mechanizm działania tego ciała. Zorien­towała się, że pierś i brzuch są opalone równie mocno jak twarz. Ten człowiek musiał często przebywać na dworze bez koszuli.

Nie była w stanie się poruszyć ani oderwać od niego wzroku. Lekko zmrużył oczy, a jego wargi rozchyliły się. Diamond miała wrażenie, że jego tors – ten wspaniale umięśniony tors – unosi się i opada teraz w szybszym tempie.

Powiedz coś, pomyślała, powiedz cokolwiek!

– Myślę... – znów przełknęła z trudem ślinę. – Że należą się panu przeprosiny.

– Przyjmuję. – Miał niski, donośny głos, który zdawał się wprawiać w drżenie różne części jej ciała.

Ledwie była w stanie zrozumieć słowa nieznajomego, gdyż na jego twarzy pojawił się prowokacyjny uśmiech. Wydawał się wiedzieć, co się z nią dzieje i... najwyraźniej mu się to podobało.

– Nie chciałam... – Zauważyła, że błysk w jego oczach przybrał na sile. – Oooch!

Udało jej się odwrócić na pięcie i dojść do drzwi, nie wpadając na monsieur Martene'a ani jego kłopotliwego klienta. Maleńki krawiec udał się za nią, zasypując przeprosinami, dopóki nie odwróciła się do niego w drzwiach na ulicę.

– Proszę dostarczyć pozostałe ubrania Robbiego do konnej jazdy, monsieur Martene. – Rzuciła gniewne spojrzenie w stronę drzwi za zasłoną. – I koniecznie proszę dopisać koszt ubrania tego okropnego człowieka do mojego rachunku.

W powozie Robbie przysiadł na krawędzi siedzenia, przygo­towany do natychmiastowego rzucenia się do drzwi w razie zagrożenia. Hardwell przyglądał mu się surowym wzrokiem, z rękami skrzyżowanymi na piersiach.

– Co zmalował tym razem? – zapytał, gdy Diamond usiadła obok Robbiego.

Popatrzyła na kuzyna; Robbie zaczerwienił się i odgarnął wilgotne włosy z czoła.

– Co? – powiedział, wyraźnie przerażony. – Nic nie zrobiłem...

– Nie „co”, tylko „proszę” – poprawiła Diamond.

– ...celowo – dokończył chłopiec.

– Chyba nie bawiłeś się w telefonowanie? – zapytał z niepo­kojem Hardwell. – Jeśli znów zadzwonił do burmistrza albo do banku...

– Tym razem to nie był telefon – pośpieszyła z wyjaśnieniem Diamond, widząc, że Robbie zaczyna się wiercić, a mimo młodzieńczej brawury i chochlikowatej skłonności do psot w jego jasnoniebieskich oczach kryje się strach. Dlaczego tylko ona to widziała? Dlaczego nikt inny nie rozumiał, jak bardzo ten chłopiec pragnie poczucia bezpieczeństwa i miłości? – Był tylko niewielki problem, bo przewróciło się kilka parawanów w przymierzalni.

– Ja... ja naprawdę nie chciałem. – Robbie zerknął na kuzynkę z niepokojem. – Tylko popchnąłem jeden z nich, a on upadł i uderzył w drugi... a drugi uderzył w trzeci...

Hardwell zamknął oczy i jęknął.

– O, Boże. Przez kilka miesięcy nie będę mógł pokazać się na oczy Martene'owi i Savoyowi. Najpierw bank, potem biuro burmistrza, handlowcy, a teraz mój krawiec. Wkrótce nie będę mógł się pokazać u żadnego przyzwoitego człowieka w Baltimore.

– Spowodowałeś wielkie zamieszanie, Robbie – powiedziała Diamond, ignorując lamenty Hardwella. – Ten mężczyzna został uderzony w głowę i mógł odnieść poważne rany.

– Nie chciałem tego – powiedział Robbie, kuląc się. – Ale szkoda, żc nie słyszałaś, jak ten typek przeklina...

– Mówimy o twoim zachowaniu, a nie o tym panu. – Diamond przysunęła się do chłopca. – Kiedy przyjedziemy do domu, pójdziesz prosto do swojego pokoju i zastanowisz się nad tym, co się stało. Myślę, że przed obiadem będziesz miał mi coś do powiedzenia.

Robbie popatrzył na Hardwella, który wyglądał tak, jakby jego mocno zaciśnięte usta powstrzymywały gwałtowny potok słów, a potem powoli przeniósł wzrok na kuzynkę. Po chwili postanowił się poddać; pokiwał głową.

Diamond patrzyła, jak Robbie wciąga nogi na pikowane aksamitne siedzenie powozu i krzyżuje je w indiańskim stylu, po czym zerknęła na Hardwella, spoglądającego na nią ze smutkiem i zatroskaniem.

– Masz zbyt miękkie serce – powiedział starszy pan. – Wspo­mnisz moje słowa. Któregoś dnia znajdziesz się w nie lada kłopocie.

Diamond nieznacznie pochyliła głowę i przeniosła zaintere­sowanie na przesuwające się za oknem widoki. Wyjechali już z dzielnic miejskiej zabudowy Baltimore; zobaczyła bujne szma­ragdowe pola młodej pszenicy i dojrzewającego owsa. W miarę zbliżania się do rodzinnego Gracemont pojawiały się coraz bardziej znajome krajobrazy ciemnych, pachnących pól na prze­mian z sadami kwitnących jabłoni, śliw i grusz. Była to jej ulubiona pora roku, niosąca obietnicę i... odgłos końskich kopyt.

Jakiś jeździec zatrzymał stangreta i ze sposobu, w jaki stary Ned kazał koniom zwolnić, domyśliła się, że musiał to być jakiś znajomy. Hardwell i Robbie natychmiast rzucili się do okien.

– Witam! – Najpierw zobaczyli cylinder uniesiony w powital­nym geście, a potem mężczyznę w stroju do konnej jazdy. – Objechałem chyba pół świata, starając się was znaleźć.

– Morgan Kenwood! – Twarz Hardwella rozjaśniła się w uśmiechu. – Wróciłeś.

– Witam pana, panie Humphrey. – Wysoki, przystojny jeździec uniósł kapelusz. – I ciebie, Diamond.

– Morgan! – Zmusiła się do uśmiechu, chowając torebkę z trzema listami pod spódnicą. – Nie spodziewałam się, że tak szybko cię zobaczę.

– Jak ci się powiodło w Irlandii? Udało ci się kupić konie? – zapytał z zaciekawieniem Hardwell, zapraszająco otwierając drzwi.

– Oczywiście. – Morgan Kenwood bez namysłu zsiadł z konia i wsiadł do powozu. Napotkał jednak niespodziewaną przeszkodę. Robbie siedział ze skrzyżowanymi nogami i rękami, nie zamie­rzając ustąpić miejsca koło Diamond.

– Hmm, hmm... Kto to jest? – zapytał nieco zaniepokojony Morgan.

– Kuzyn Diamond – odpowiedział Hardwell, dając znak Robbiemu, by zwolnił miejsce i usiadł przy nim. – Pojawił się u nas krótko po twoim wyjeździe.

Chłopiec nie zmieniał miejsca, więc Morgan zamierzał we­pchnąć się pomiędzy niego a dziewczynę.

Diamond gwałtownie przyciągnęła kuzyna do siebie, tak by znalazł się pomiędzy nią a Morganem.

– Zachowuj się grzecznie, Robbie. Pan Kenwood wrócił z daleka. – Popatrzyła na Morgana i pomyślała, że wygląda dziwnie blado w nienagannie skrojonym czarnym surducie, z szarymi oczami i uśmiechem znamionującym pewność siebie.

– Kiedy przyjechałeś?

– Wczoraj wieczorem. – Zwrócił się w jej stronę. – I zaraz pomyślałem o Gracemont. I o tobie.

– A wracając do Irlandii – wtrącił szybko Hardwell – znalazłeś tam jakieś wyjątkowe okazy?

Morgan uśmiechnął się.

– W Irlandii jest całe mnóstwo koni czystej krwi, jak mówią Irlandczycy. Ale liczą sobie za nie bardzo słono. Mimo to udało mi się korzystnie nabyć sześć sztuk, które uszlachetnią naszą hodowlę.

– Kiedy tu będą? – Hardwell zatarł ręce z radości.

– Przywiozłem je ze sobą – odpowiedział Morgan. – O tej porze roku podróż morska jest zawsze trudna i nie chciałem ryzykować utraty takich pięknych okazów. No i, oczywiście, chciałem tu wrócić. – Rozsiadł się wygodnie i roziskrzonym wzrokiem popatrzył na dziewczynę. – Na urodziny Diamond.

Ostatnie słowa wypowiedział głosem cichym, lecz pełnym emocji. Poczuła gwałtowny skurcz żołądka; szybko opuściła wzrok, mając nadzieję, że twarz nie zdradziła jej uczuć.

Urodziny. Już za cztery tygodnie skończy dwadzieścia trzy lata i otrzyma ostatnią część spuścizny zostawionej jej przez ojca. Niestety zarówno Morgan, jak i wszyscy pozostali miesz­kańcy Baltimore wiedzieli, co oznacza fakt ukończenia przez nią tego wieku. Kolejna część bajecznej fortuny stanie się jej własnością. Znów odziedziczy ogromną sumę. Wielkie prostackie stosy pieniędzy. Oznaczało to, że wszystkie zabiegi o zyskanie jej przychylności i funduszy, które i tak wystarczająco obrzydzały jej życie, jeszcze przybiorą na sile. No i, niestety, pozostawała jeszcze kwestia obietnic, które powinna spełnić. Również tę daną Morganowi.

Patrząc na jego kształtną, elegancką sylwetkę i widząc w oczach zainteresowanie jej wywiązaniem się z danego słowa, nie miała ani cienia wątpliwości, że „prawdziwy kłopot”, jaki przepowie­dział jej Hardwell, właśnie się zaczynał.

Dźwięk dzwonka u drzwi był bardzo cichy, lecz zdołał przedrzeć się przez natłok emocji, który wprawił Beara McQuaida w stan dziwnego odrętwienia po tym, jak matka chłopca zmierzyła go wzrokiem lodowatym niczym potok w Montanie w styczniu. Zamrugał, popatrzył na zakurzony, niegotowy jeszcze frak i znów zamrugał, mając kłopoty z koncentracją. Przed oczami stała mu para zdumiewająco niebieskich oczu w owalnej zaróżowionej twarzy. Stał, patrząc na nią, i czuł, że opuszcza go rozsądek.

Potrząsnął głową, zaniepokojony tym, że wspaniała figura tej kobiety i mocne spojrzenie niebieskich oczu tak bardzo pobudziły jego wygłodniałe zmysły. Znów poczuł dziwny ucisk w skroniach, głęboko zaczerpnął tchu i wytłumaczył sobie w myślach, że to uderzenie musiało go przyprawić o zawrót głowy. Zapewne miał dużo szczęścia, że uniknął śmierci. Wstrętny dzieciak. Niepo­kojące błękitne oczy raz jeszcze wywołały żywszą reakcję zmysłów i głęboko zapadły mu w pamięć. Piekielnica.

Nie całkiem jeszcze ochłonąwszy, ostrożnie dotknął brwi i burknął coś gniewnie pod nosem, stwierdziwszy, że są w zupeł­nym porządku.

Po chwili monsieur Martene wyprowadził go z rumowiska, zaprosił do głównego salonu i zaczął czyścić szczotką frak, na razie jeszcze bez rękawów.

– Tysiąckrotnie przepraszam, monsieur. – Mały Francuz nie­cierpliwym klaśnięciem w dłonie przywołał terminatorów, którzy gdzieś zniknęli po dwóch godzinach użerania się z Robbiem. – Pańskie ubranie niedługo będzie gotowe. Nie będzie pan musiał nic płacić. Mademoiselle Wingate stanowczo poprosiła mnie o dopisanie należności do jej rachunku.

Bearowi nagle zabrakło tchu.

– Mademoiselle... jak brzmi jej nazwisko?

– Wingate, monsieur. – Krawiec nie przestawał rytmicznie szczotkować ubrania. – Tres riche. Tres jolie. – Westchnął, a ręka ze szczotką znieruchomiała. – Tres difficile.

– Wingate. – Bear poczuł nagłe ożywienie. – Czy jest spo­krewniona z panną Diamond Wingate? – Kiedy monsieur Martene pokręcił głową, poczuł ulgę, lecz jak się okazało, tylko na chwilę.

– Nie spokrewniona, monsieur. To właśnie była mademoiselle Diamond Wingate.

Parawan, który spadł na Beara, nie zrobił na nim takiego wrażenia jak ta wiadomość.

– To ona? To ona...? Ale, ale ona... ona jest... – Za młoda. Pomyślał. – A ten chłopiec?

Krawiec pokręcił głową.

– To jej kuzyn, monsieur. Wzięła go na wychowanie. Oj, będzie ona z nim miała krzyż pański. – Zauważywszy w lustrze przerażenie na twarzy klienta, pomyślał, że to reakcja na widok ubrania. – Proszę się nie martwić, monsieur. To tylko kurz. Do czasu przyjęcia wszystko naprawimy. Będzie się pan wspaniale prezentował.

Bear stał jak przygnieciony wielkim ciężarem, oniemiały. Nie będzie wyglądał wspaniale na przyjęciu; do tego czasu będzie już martwy. Halt znokautuje go, kiedy się dowie, co zaszło. W dodatku będzie miał do tego święte prawo. Diamond Wingate była jego największą nadzieją na sfinansowanie budowy linii kolejowej, a on dał klapsa jej kuzynowi i kilkakrotnie poważnie ją obraził. Absolutnie nie mógł pójść na przyjęcie za dwa dni, stanąć przed nią twarzą w twarz i poprosić o kilkaset tysięcy dolarów na budowę linii kolejowej.

No i? – Kiedy Bear wyszedł od krawca, ubrany w garnitur, na który przeznaczyli większość pieniędzy, czekał już na niego Halt. – Twoje ubranie będzie gotowe na czas?

– Mam je odebrać w sobotę rano. – Bear natychmiast ruszył przed siebie.

– Co udało ci się załatwić? – Wspólnik podbiegł, by dotrzymać mu kroku, zastanawiając się, co wprawiło go w tak zły humor. – Co z zapłatą? Pozwolił ci zapłacić połowę teraz, a połowę w późniejszym terminie?

Bear omal się nie potknął.

– Nawet o tym nie wspomniałem. Nie musiałem. Jakiś chłopak właził na parawany i zwalił mi jeden na łeb. – Zdjął kapelusz i pochylił głowę, ukazując guz.

Halt cicho gwizdnął.

– Niezły.

Bear włożył kapelusz.

– Tak, opiekunka dziecka też była tego zdania, wiec po­stanowiła, że w ramach przeprosin zapłaci za moje ubranie.

– Co? – Halt przystanął przy krawężniku; na rumianej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – To wspaniale, chłopie! – Zorien­tował się jednak, że nastrój przyjaciela zupełnie nie pasuje do tej wiadomości. – Mam nadzieję, żc nie zrobiłeś czegoś głupiego, co? Chyba nie powiedziałeś, że nie możesz przyjąć tej propozycji?

– Czegoś głupiego? – Bear cicho stęknął. – Nie.

– To świetnie! – Halt znów się uśmiechnął. – To pierwszy szczęśliwy traf od wielu tygodni. Chodźmy to uczcić dobrym stekiem.

Jego wspólnik skrzywił się.

– Nie stać nas na to.

– I kto to mówi? W końcu zaczyna dopisywać nam szczęście. Bankierzy pomagają nam i traktują po przyjacielsku, a kobiety kupują ubrania. – Halt klepnął przyjaciela w ramię i pociągnął za sobą. – Wiesz, mam jakieś dobre przeczucie dotyczące ciebie i tej starej Wingate. Naprawdę dobre przeczucie.

W ciągu wieczora, kiedy tylko Bear próbował opowiedzieć, jak naprawdę wyglądało zdarzenie u krawca, które Halt określał mianem szczęśliwego trafu, wspólnik natychmiast mówił coś, co dowodziło jego głębokiej wiary w możliwości Beara i op­tymistycznych zapatrywań na możliwość spełnienia ich marzeń o budowie linii kolejowej. Wtedy Bear odstępował od zamiaru wyjawienia mu, kim była kobieta, która nalegała na to, by zapłacić za jego strój wieczorowy. Nie potrafił się przyznać, że zdążył już spotkać, obrazić i rozgniewać ich potencjalną inwestorkę, tak że prawdopodobnie podczas prezentacji obrzuci go jedynie wzgardliwym spojrzeniem.

Kiedy tego wieczoru opadli na łóżka polowe w wynajętym pokoju w tawernie, Bear zdał sobie sprawę, że nie ma wyboru. Zaledwie przed tygodniem sam robił Haltowi wykłady, że trzeba robić swoje i być gotowym na różne poświecenia na drodze do spełnienia marzeń. Nie mógł teraz sam postąpić inaczej. Będzie musiał pójść na przyjęcie do państwa Vassarów, zrobić dobrą minę do złej gry i mieć nadzieję, że uda mu się przekonać pannę Wingate, żeby zapomniała o ich niefortunnym pierwszym spot­kaniu... z korzyścią dla interesów i promowania postępu.

Rozdział 4

Sobotni wieczór był niezwykle ciepły jak na tę porę roku i wypełniony zapachem rozkwitającej wiosny. W zapadającym zmroku powóz Wingate'ów jechał w stronę Pennyworth, posiad­łości Vassarów, wioząc jedynie Diamond i Hardwella. Hannah Humphrey postanowiła zostać w domu z Robbiem, który przy obiedzie odmówił zjedzenia trzeciego deseru, co wszystkich wprawiło w stan najwyższego zaniepokojenia.

Diamond przybierała coraz to nowe pozycje, dbając o to, by nie pognieść długiej atłasowej sukni z wymyślnym trenem, ozdobionej kokardami i draperiami, z dopasowanym, wydłużo­nym stanikiem. Kiedy udało jej się ułożyć spódnicę, zajęła się koronką, którą wykończony był stanik wokół wycięcia, ukazu­jącego wspaniały dekolt, to strosząc ją, to wygładzając.

Jej towarzysz zachichotał.

– Pięknie wyglądasz, Diamond. Morgan oniemieje z zachwytu.

W ogóle mnie to nie interesuje, pomyślała, starając się jednak, by Hardwell nie mógł tego wyczytać z jej twarzy. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, był Morgan Kenwood snujący się za nią przez cały wieczór. Dlaczego zmienił plany i wrócił z Irlandii wcześniej, a nie, tak jak zamierzał, tuż przed jej nieszczęsnymi urodzinami?

Przerażeniu na myśl o spotkaniu z Kenwoodem towarzyszyło poczucie winy. W końcu pozwoliła mu na to, by wymógł na niej obietnicę ogłoszenia małżeńskich planów w dniu urodzin. Diamond dobrze wiedziała, że Morgan spodziewa się usłyszeć, iż poślubi jego.

W gruncie rzeczy jednak nie było to całkiem nieuczciwe z jej strony. Kiedy składała tę obietnicę, nie odrzucała jeszcze moż­liwości wyjścia za mąż, a skoro miało się to stać, uważała Morgana Kenwooda za jednego z głównych kandydatów do jej ręki. Jego rodzinna posiadłość, Kensington, graniczyła z Gracemont; znała go od urodzenia, trudno też byłoby coś zarzucić jego manierom i prezencji.

Gwałtowny wstrząs sprawił, że kurczowo chwyciła pasek u drzwi, by zachować równowagę.

– Dlaczego przyśpieszyliśmy?

Hardwell wyjrzał przez okno, starając się przewiercić wzrokiem ciemność.

– Jest jakiś inny powóz... wóz. – Wskazał ręką za siebie.

Diamond popatrzyła w tamtą stronę i zobaczyła zaprzęg starający się wyprzedzić ich lando. Trudno było dostrzec coś w tumanach pyłu i nie miała pojęcia, kto próbuje ich wyminąć w ciemnościach, na wąskiej wyboistej drodze.

Gdy zbliżyli się do Pennyworth, droga rozszerzyła się na tyle, że wóz mógł zrównać się z ich powozem; stało się oczywiste, że woźnica nie zamierza ich tylko wyprzedzić. W panującym dookoła mroku zauważyli, że powożący macha kapeluszem, usłyszeli też jakieś wołania. Turkot kół zagłuszał jego głos, ale najprawdopodobniej wzywał ich do zatrzymania się.

– Pewnie ma jakiś kłopot – powiedziała Diamond, patrząc na Hardwella.

– Na pewno. Wariaci przeważnie je mają. – Wysunął rękę i dał mężczyźnie znak, by pozwolił im przejechać. – Uspokój się, człowieku! – krzyknął. – Nie masz rozumu?

Zastukał w dach, dając sygnał Nedowi. Usłyszeli trzaśniecie bata i lejców, a konie ruszyły galopem. Ciężki powóz znów zaczął się trząść. Diamond wparła się nogami w przeciwległe siedzenie, mocniej chwyciła pasek jedną ręką, a drugą końce chusty okrywającej ramiona. Nigdy nie przypuszczałaby, że Ned będzie skłonny tak poganiać konie... szczególnie w ciemnościach. Jej serce zaczęło walić w piersi jak oszalałe.

Ścigający dotrzymywał im kroku. Kiedy brał zakręt, za którym było już widać bramy Pennyworth, jedno z kół wozu wpadło w głęboką koleinę, trzasnęły szprychy, wóz podskoczył i prze­chylił się, wypadając z drogi. Diamond i Hardwell patrzyli, czy się przewrócił; zobaczyli mężczyznę gramolącego się na wóz, by dokonać oględzin.

Po chwili Ned znów ruszył i wjechał na podjazd prowadzący do wspaniałej rezydencji w stylu Tudorów, dołączając do długiego sznura powozów, wolno przesuwających się w stronę wejścia. Dopiero wtedy trochę ochłonęli.

– Jak myślisz, czego on chciał? – Diamond przygładziła włosy.

– A co ty myślisz? – odpowiedział pytaniem Hardwell, patrząc na nią wymownym wzrokiem.

Od razu pomyślała o pieniądzach. Przecież tego właśnie chcieli od niej wszyscy.

Hardwell zniecierpliwił się i zaproponował, by wysiedli i pozo­stałą część drogi pokonali pieszo. Wprawdzie w tej sytuacji ich przybycie pozbawione zostało oprawy przyjętej wśród elity, ale Diamond cieszyła się, że trochę ochłonie i nie będzie już gniotła sukni w dusznym powozie.

Ledwie zdążyła wysiąść, usłyszała chrzęst kroków na żwirowej ścieżce i zobaczyła mężczyznę biegnącego w ich stronę.

– Proszę, panno Wingate! – Wysoki, chudy mężczyzna w po­miętym szarym surducie i zaparowanych okularach wynurzył się z ciemności i podszedł do nich. Był tak zdyszany, że ledwie mówił. Gdy z trudem łapał oddech, Diamond rozpoznała jego znoszone ubranie i melonik. To on był woźnicą, który przed chwilą usiłował doścignąć ich powóz.

– Musi pani... – dyszał – pójść ze mną...

– Człowieku, zrozum, cokolwiek to jest, nie chcemy z tym mieć nic wspólnego. – Hardwell podał ramię Diamond, lecz w tej samej chwili mężczyzna chwycił ją za drugą rękę.

– Muszę to pani pokazać. To niedaleko... zademonstruję, ruchome schody...

Wzmianka o ruchomych schodach przywołała jeszcze inne wspomnienia. To był ten sam człowiek, który parę dni temu biegł za ich powozem.

– Naprawdę, proszę pana...

– Ellsworth. Nazywam się Nigel Ellsworth.

– Naprawdę, panie Ellsworth – usiłowała się wyrwać z jego uścisku – to nie czas ani miejsce na załatwianie takich spraw.

– Ależ dla mnie zawsze jest zły czas albo miejsce. Od kilku tygodni staram się z panią zobaczyć i zawsze jestem odsyłany od bram albo biur spółki – oznajmił wynalazca z wyrzutem, z trudem chwytając oddech. – Gdyby pani ze mną poszła, zajęłoby to tylko kilka minut. Przekonałaby się pani, jaki to wspaniały pomysł.

– Nie mogę teraz iść z panem. – Diamond patrzyła na roz­płomienione oczy mężczyzny. – Ale jeśli przyjedzie pan w po­niedziałek do Gracemont, obiecuję, że...

– Żadnych obietnic – zaoponował Hardwell, postanawiając wziąć sprawę w swoje ręce. – Jak pan śmie nas tak prześladować? Jest pan szalony?

– Nie jestem szalony, tylko zdesperowany. – Ellsworth moc­niej ścisnął rękę Diamond.

– Proszę odejść, bo będę zmuszony zawołać pomoc – polecił Hardwell, również mocniej chwytając rękę podopiecznej, gotów siłą przeciwstawić się próbom nakłonienia jej do czegokolwiek.

– Pozwolę pani odejść – Ellsworth zaczął ją ciągnąć – po tym, jak zobaczy pani moje schody.

– Proszę mnie puścić, to boli – powiedziała Diamond, starając się wyrwać.

– Proszę natychmiast ją puścić. – Hardwell gwałtownie zmienił taktykę i natarł na intruza, by go odepchnąć. Lecz wynalazca skorzystał z tego i udało mu się odciągnąć kobietę, która była jego jedyną nadzieją, w swoją stronę.

Z następnych chwil Diamond zapamiętała tylko to, że była wleczona po podjeździe. Prawie nie zdawała sobie sprawy, że patrzą na nią przerażeni goście, siedzący w mijanych przez nią powozach. W końcu udało jej się zmusić Ellswortha do za­trzymania się.

– Chyba nie uważa pan, że takie zachowanie może korzystnie wpłynąć na moją opinię o pańskim wynalazku.

– Mój wynalazek obroni się sam... uff...

Szamocząca się para nagle wpadła na coś przypominającego ścianę. Gdy Diamond udało się na chwilę odepchnąć prze­śladowcę, spojrzała na górującą nad nimi ciemną sylwetkę, atłasowe klapy, czarny krawat i sztywny biały kołnierzyk.

– Pani nie ma ochoty iść z panem – rozległ się niski, tubalny głos.

Diamond pomyślała, że szalony wynalazca ruchomych scho­dów chyba nie widzi tego co ona, bo w przeciwnym razie natychmiast by ją uwolnił. Nad nieskazitelnie białym kołnierzy­kiem wznosił się mocny, opalony podbródek, jeszcze wyżej dostrzegła parę ciemnych oczu, gorejących jak pochodnie. Wi­działa już ten błysk.

– Zejdź mi z drogi! – Ellsworth próbował odepchnąć przeciw­nika. – Ona musi zobaczyć mój... eee...

Został uniesiony za kołnierz i spodnie. Uwolniona Diamond kątem oka dostrzegła spojrzenie wybawiciela i szamotaninę; odwróciła się, uniosła spódnicę i pobiegła podjazdem w stronę domu. Jednak w tym spojrzeniu zdążyła zauważyć coś znajomego, a sposób poruszania się, głos, twarz i oczy mężczyzny przywołały na pamięć wspomnienia.

– Nic ci się nie stało? – Po chwili znalazła się w objęciach Hardwella.

– Wszystko w porządku, naprawdę – powiedziała cicho, czując miękkość w kolanach. Zerknęła znad ramienia Hardwella. Jej wybawca wlókł szalonego wynalazcę wzdłuż linii powozów, a potem zniknął z jej pola widzenia. Cichnące odgłosy walki zostały zagłuszone przez mężczyzn nadbiegających od strony domu.

– Najmocniej przepraszam, droga Diamond, czy nic ci się nie stało? – Gospodarz, Philip Vassar, dał znak stojącym za nim, by ruszyli w pościg. – Obiecuję ci, że ten łajdak zostanie ukarany z całą surowością.

– Proszę tego nie robić, panie Vassar – powiedziała Diamond, zmuszając się do uśmiechu i mając nadzieję, że wygląda on przekonująco. – To tylko biedny, zdesperowany człowiek.

– Chciałaś chyba powiedzieć: szaleniec – wtrącił Hardwell, dobitnie akcentując ostatnie słowo. – Mieliśmy dużo szczęścia, że ten dżentelmen zjawił się tu w odpowiedniej chwili.

– Dżentelmen? – zdziwił się Vassar. – Jaki dżentelmen?

Gdy Bear wywlókł wierzgającego i protestującego nieproszo­nego gościa z podjazdu i wyrzucił go na drogę, pożałował swojej gwałtownej reakcji. Stanął w otwartej bramie, szeroko rozstawił nogi i patrzył na pokonanego, z nadzieją, że intruz dostał już nauczkę i nie będzie jeszcze raz próbował wejść na teren posiadłości.

Mężczyzna niezgrabnie poprawił okulary i melonik; Bear zaczerwienił się po czubki uszu. Nie miał się czym chwalić; zwyciężył okularnika, mola książkowego. Z ulgą powitał nad­biegnięcie krzepkich służących. Kiedy rzucili się w stronę nieproszonego gościa, ten szybko podniósł się z ziemi i uciekł, jakby goniła go sfora psów.

Bear poprawił ubranie i ruszył w stronę wynajętego powoziku. Po przyjeździe na teren rezydencji utknęli wśród okazałych powozów. Obserwował wysiadających gości, dokładnie przy­glądając się ich strojom; chciał się upewnić, że sam jest od­powiednio ubrany. Nagle usłyszał chrzęst kroków na żwirze. Minął go jakiś mężczyzna w meloniku. Bear pomyślał, że jeśli ten człowiek śpieszy na przyjęcie, to z pewnością ma na sobie nieodpowiedni strój. Po chwili biegnący powitał kobietę i męż­czyznę wysiadających z jednego z powozów.

Rozległy się jakieś krzyki, doszło do szarpaniny; biegacz usiłował pociągnąć kobietę w swoją stronę. Bear wyskoczył z powoziku, czując, że prawdopodobnie będzie żałował tego, iż się wtrąca. Jednak po wielu tygodniach spędzonych w zatłoczo­nych pociągach, domach noclegowych i gabinetach bankierów, z radością powitał żywsze pulsowanie krwi w żyłach.

Jednakże ten pierwotny, odprężający wysiłek okazał się zbyt krótki. Teraz Bear był zgrzany, spocony i czuł się głupio. Sprawdził, czy frak, kamizelka i krawat nie ucierpiały w starciu, ale przyniosło mu to jedynie chwilową ulgę.

Co też wyprawiał, po co wplątywał się w czyjeś sprawy, o których nie miał pojęcia, i wystawiał na ryzyko siebie i swoje interesy, dla których tu przybył? Powinien raczej myśleć o tym, jak inteligentnie i pojednawczo zagadnąć Diamond Wingate, kiedy Vassar ich sobie przedstawi.

Bardzo mi przykro z powodu pani kuzyna i tego, co zaszło kilka dni temu. Naprawdę nie jestem potworem.

Mam nadzieję, że nie potraktowała pani mojego zdenerwo­wania jako osobistej zniewagi. Zawsze jestem w złym humorze, kiedy spada na mnie parawan.

Dziękuję za nowe ubranie, panno Wingate. Czy mogłaby pani napełnić jego kieszenie kilkuset tysiącami dolarów?

Skrzywił się, uświadamiając sobie, że jego myśli podszyte są ironią. Wolałby raczej szukać zbłąkanych zwierząt w cztero­dniowym deszczu, niż stanąć twarzą w twarz z tą kobietą i ze wstydem przyznać się do błędu.

– Tak, McQuaid – mruknął. – Czeka cię świetna zabawa.

Idąc podjazdem, dwukrotnie przystanął, by wytrzeć czubek buta o nogawkę spodni na drugiej nodze. W pewnej chwili zauważył śpieszącego w jego stronę Vassara.

– Jeśli szuka pan tego intruza, to teraz znajduje się o jakieś pół mili stąd – powiedział Bear, wskazując kciukiem za siebie. – Wyrzuciłem go na zbity... wyprowadziłem go stąd, a kiedy zobaczył pańskich służących, wziął nogi za pas.

– To pan? To pan jest tym dżentelmenem? – Vassar przystanął na chwilę, po czym uśmiechnął się szeroko. – We właściwym miejscu o właściwej porze, co, McQuaid? – Uścisnął dłoń gościa i zapraszającym gestem położył mu rękę na ramieniu. – Co prawda niezupełnie taką prezentację miałem na myśli, ale na pewno zapadła w pamięć komu trzeba.

– Prezentację? – Bear poczuł ściskanie w żołądku.

– Przyjście z pomocą damie. Rycerskie cechy to doskonała rekomendacja – stwierdził Vassar, uśmiechając się nieznacznie, a kiedy gość, najwyraźniej zakłopotany, potrząsnął głową, bankier roześmiał się. – Naprawdę nie wie pan, kogo obronił? – Za­chichotał. – To była panna Diamond Wingate.

Bear czuł się tak, jakby to nie on, a ktoś inny szedł teraz podjazdem i rozmawiał z Vassarem. W zamieszaniu i mroku widział tylko elegancką suknię, jasne włosy i walczącą, szamo­czącą się postać. To była Diamond Wingate?

Niewielka grupka mężczyzn stojąca przy frontowych schodach rozstąpiła się na ich widok, a za nimi ukazał się marszczony tren, lśniące złociste włosy i zgrabna sylwetka w haftowanej atłasowej sukni w kolorze brzoskwiniowym. Diamond Wingate odwróciła się, a Bear gwałtownie przystanął, może nawet by uciekł, gdyby Vassar nie trzymał go za ramię.

– To on – powiedział bankier, skrywając podekscytowanie. – Szlachetny rycerz. Pozwolisz, że przedstawię ci pana Bartona McQuaida z Montany.

Bear gorączkowo starał się przypomnieć sobie zasady savoir–vivre'u i wrażenia z zakładu krawieckiego. Do diabła! Czy właśnie tak wyglądała u Martene'a? Z tamtego spotkania pamiętał przede wszystkim gwałtowne pulsowanie krwi w żyłach, skurcz mięśni brzucha i upokarzający rumieniec na twarzy.

Był wtedy tak zdenerwowany – bolała go głowa, a jednocześnie miał ochotę udusić jej drogiego kuzyna – że nie zdołał zapamiętać wszystkich szczegółów: nieznacznie rudawego odcienia blond włosów, jedwabistej skóry i pełnych, gotowych do uśmiechu warg. Teraz odżyły także wspomnienia jej cudownych wypuk­łości. Zmusił się do opanowania i popatrzył na twarz Diamond Wingate; rozpoznanie było jak zimny, rzęsisty deszcz.

To była ona. Wszędzie poznałby te niewiarygodnie niebieskie oczy.

– Mam wobec pana dług wdzięczności – powiedziała chłodno, wyciągając dłoń w rękawiczce.

Dołożył wszelkich starań, żeby nie uzewnętrzniać targających nim wątpliwości.

– Cieszę się, że mogłem pomóc – usłyszał swój głos, a już po chwili po prostu odjęło mu mowę i nie byłby w stanie powiedzieć czegokolwiek, nawet gdyby od tego miało zależeć jego życie.

Przez dłuższą chwile stali, złączeni uściskiem dłoni, patrząc na siebie, porównując wspomnienia z rzeczywistością. Skupieni wokół ludzie wstrzymali oddechy, starając się domyślić, co się dzieje.

W końcu ktoś znacząco odchrząknął. Diamond rozpoznała głos swojego opiekuna, na wszelki wypadek przywołującego ją do porządku; natychmiast ochłonęła, cofając rękę.

– Bardzo dziękuję za pomoc – zwrócił się Hardwell do Beara, podając mu dłoń. – Jestem Hardwell Humphrey, opiekun Dia­mond. Jeśli mógłbym coś dla pana zrobić... cokolwiek...

– Jesteś trochę rozpalona, moja droga – zauważył Vassar. – Może dobrze zrobiłaby ci chwila odpoczynku.

Diamond Wingate uniosła spódnicę i prowadzona przez opie­kuna, wstąpiła na schody. Patrząc na falowanie wymyślnego trenu jej sukni, Bear nie usłyszał chichotu Vassara, niemal nie zdawał sobie sprawy, że jest prowadzony w stronę schodów i głównego, łukowato sklepionego wejścia. Nie był w stanie myśleć o tym, jak najlepiej rozegrać swoją sprawę, czuł gwał­towną potrzebę porzucenia idiotycznych planów. Pamiętał tę kobietę doskonale. Najwyraźniej ona również go sobie przypo­mniała. Nie miał szans na pozytywną odpowiedź z jej strony.

Kiedy wraz z przybywającymi gośćmi zmierzali do wejścia, Vassar został zagadnięty przez znajomego. Po chwili chwycił Beara za ramię.

– To jest człowiek, z którym chciałem cię poznać – oznajmił gospodarz z wyraźnym zadowoleniem. – Niedawno przyjechał z Montany. Budowniczy linii kolejowej, Barton McQuaid. A to jest Mason Pumell, właściciel naszego imperium tekstylnego.

– Nie zdążyłem nawet zdjąć kapelusza, a już usłyszałem, że rozprawił się pan z prześladowcą panny Wingate – rzekł Purnell, podając Bearowi rękę.

Temu nie pozostało nic innego jak uściśnięcie wyciągniętej dłoni i skłonienie głowy. Miał nadzieję, żc wyglądało to skromnie, lecz nie poddańczo. Przez następne pół godziny stopniowo doskonalił to pochylanie głowy, powtarzając je przy okazji wymiany uścisków dłoni z mężczyznami i dziwnie długo trwa­jących powitań z kobietami. Vassar prowadził go przez westybul, salon i oranżerię z wyraźną dumą posiadacza, przedstawiając wszystkim i dyskretnie odpowiadając na pytania o okoliczności „uratowania” Diamond Wingate.

Uratowanie. Bear musiał kilkakrotnie usłyszeć to słowo, by zrozumieć, że istotnie obronił dziedziczkę wielkiej fortuny. Przyszło mu też do głowy, że po tak heroicznym wyczynie nie będzie jej wypadało odnieść się do niego wzgardliwie i oskarżyć o to, że bije dzieci. W gruncie rzeczy z wyjątkiem tego blasku w oczach, który teraz wydał mu się raczej naturalny, powitała go tak, jak jest to ogólnie przyjęte przy pierwszym spotkaniu.

Bear poczuł ogromną ulgę. Wyglądało na to, że najgorsze ma już za sobą! Nie tylko poznał Diamond Wingate, ale udało mu się wyrównać rachunki pomiędzy nimi. Uśmiechnął się i głęboko zaczerpnął powietrza. Teraz pozostało mu już tylko być uprzejmym, rozsądnym, układnym... i porozmawiać chwilę na osobności z Diamond Wingate.

Rozdział 5

Wkrótce wszyscy obecni na przyjęciu u Evelyn Stanhope Vassar wiedzieli już, kim jest wysoki ciemnowłosy mężczyzna, którego gospodarz prowadził po sali i przedstawiał wszystkim jak dumny ojciec. Evelyn udzielała szczegółowych informacji.

– Jest przedsiębiorcą kolejowym, większość życia spędził na Zachodzie – oznajmiła grupce miejscowych plotkarek z miną kocura, który przed chwilą wyjadł wszystkie rybki z akwarium. – Jest nieżonaty i z tego, co mi wiadomo, z nikim nie związany. No i łatwo zauważyć, że, jak mówi mój Philip, ma wiele... walorów.

Kobiety skupione wokół Evelyn w korytarzu na piętrze roz­bawił sposób, w jaki przewróciła oczami przy ostatnim słowie. Jedno spojrzenie na rosłego mężczyznę z Zachodu wystarczyło matronom z Baltimore, by docenić wspaniałą dwuznaczność terminu „walory”, używanego przez ich rzeczowych mężów, pochłoniętych robieniem interesów.

Diamond Wingate, która zdążyła już ochłonąć i właśnie pojawiła się na schodach, usłyszała słowa gospodyni, ale nie widziała towarzyszącego im wyrazu twarzy. Zresztą nawet gdyby zobaczyła minę Evelyn, nie potrafiłaby się domyślić, o co chodzi. Brakowało jej doświadczenia koniecznego do zrozumienia, jakie atrybuty dojrzałe kobiety uznają za „walory” mężczyzny.

Z wyrazu twarzy rozmówczyń Evelyn domyśliła się, że ktoś nadchodzi, i odwróciła się, by powitać młodą dziedziczkę fortuny.

– O, jest nasza Diamond. – Gospodyni otoczyła ją ramieniem, opuściła wzrok i ściszyła głos. – Nikt cię nie będzie winił, jeśli postanowisz wrócić do domu.

– Miałabym stracić te wszystkie wspaniałości, które dla nas przygotowałaś? – powiedziała Diamond. – Nie mogę dopuścić do tego, żeby jakiś biedny szaleniec zmuszał mnie do ucieczki.

Jednakże był też drugi mężczyzna, który sprawił, że skłonna była poważnie rozważyć tę możliwość. Pierwszy – nieszczęsny wynalazca – jedynie zakłócił jej spokój. Jego gwałtowne żądania stanowiły tylko odmianę tego, co doskonale znała, czyli próśb o pieniądze. To ten drugi – wysoki ciemnowłosy wybawca – przyprawił ją o drżenie i takie zmieszanie, że musiała odpocząć. Ten opryskliwy, irytujący klient zakładu krawieckiego. I już po raz drugi jego obecność wywoływała w niej dziwne reakcje.

W ciągu minionych dni często powracała myślami do ich słownej potyczki u Martene'a i Savoya. Jej reakcja z pewnością była spowodowana szokiem po tym. jak nieznajomy wymierzył klapsa Robbiemu, a także zakłopotaniem z powodu niespodzie­wanego zetknięcia się z niemal półnagim mężczyzną. Nieco uspokojona tą analizą, starała się wymazać z pamięci niefortunny incydent.

Mimo to czasami, kiedy wieczorem kładła się do łóżka, nagle stawał jej przed oczami nagi męski tors i czuła zmieszanie i zafascynowanie takie samo jak wtedy, gdy patrzyła na nie­znajomego. Ciągła obecność tego wspomnienia i własnej reakcji na ten widok wywoływała w Diamond całą gamę nieznanych dotąd doznań. Byłaby szczęśliwa, nadal nic o nich nie wiedząc.

Lecz tego wieczoru otaczający ją mężczyźni nagle się rozstąpili i znów go zobaczyła. Wysoki, ciemnowłosy, z pałającymi oczami, nieznośnie pewny siebie... Miała wrażenie, żc owiewa ją gorący południowy wiatr. Nagle pokryła się gęsią skórką, zdenerwowana spotkaniem i ciągle żywym wspomnieniem jego nagiej piersi i całej męskiej krasy.

Musiała spędzić sporo czasu w jednej z sypialni na piętrze, by uspokoić skołatane nerwy. Wmawiała sobie, że mimo iż prezentuje się jak dżentelmen, musi pamiętać o jego trudnym charakterze. Zdążyła się przekonać, że ma wybuchowy tem­perament, łatwo wpada w gniew i gotów jest do fizycznej przemocy. Chociaż w towarzystwie najwidoczniej potrafił okieł­znać pierwotne instynkty, a nawet udało mu się wkraść w łaski Philipa Vassara, przekona się, że ona również jest niełatwym przeciwnikiem i potrafi kierować się rozsądkiem.

Kiedy kobiety podeszły do gości zgromadzonych przed drzwia­mi do jadalni, poszukała wzrokiem w tłumie wysokiego miesz­kańca Montany, przekonując się w myślach, że po prostu nie chce znowu być zaskoczona jego pojawieniem się. Nie dostrzegła go i cicho westchnęła.

Ulga trwała jednak bardzo krótko, bo po chwili zobaczyła, że właśnie przyjechał Morgan Kenwood i zmierza z westybulu w jej stronę. Był wzburzony tym, że została zaczepiona przed rezyden­cją Vassarów, i miał zamiar towarzyszyć Diamond przez resztę wieczoru, czuwając nad jej bezpieczeństwem.

Evelyn Stanhope Vassar, niezrównana gospodyni, tym razem przeszła samą siebie. Kiedy otwarto drzwi do lustrzanej sali jadalnej, poprowadziła gości wzdłuż długiej linii stołów, przykry­tych śnieżnobiałymi obrusami i wymyślnie przystrojonych świe­żymi kwiatami, srebrnymi świecznikami i mieniącymi się kryszta­łami. Kelnerzy w liberiach stali pod ścianą, cierpliwie czekając, aż goście odnajdą swoje miejsca, a trio smyczkowe grało żywą barokową muzykę, by wprawić przybyłych w pogodny nastrój. To wystarczyło, żeby wszyscy zapomnieli o wcześniejszych wydarze­niach i wysokim ciemnowłosym wybawcy Diamond...

Nie na długo, bo kiedy Morgan zaprowadził Diamond na wyznaczone jej miejsce przy stole, uniosła wzrok znad kartki z nazwiskiem i napotkała parę piwnych oczu, wpatrujących się w nią z drugiej strony stołu. Ktoś szepnął słówko o tym, że siedzą naprzeciwko siebie i już wszyscy z zaciekawieniem przyglądali się najbogatszej kobiecie w Baltimore i rosłemu mężczyźnie z Zacho­du.

Diamond niemal nie zauważyła niezadowolenia Morgana z faktu, że nie przydzielono mu miejsca obok niej i że odnalazł je w drugim końcu sali, obok Clarice Vassar, panny o spojrzeniu rannej łani. Była zbyt zajęta udawaniem, że nie interesuje jej opalona twarz i szerokie bary mężczyzny, na którego będzie zmuszona patrzeć przez całą kolację.

– Diamond, chyba poznałaś już pana McQuaida – powiedziała słodkim tonem Evelyn Vassar, krążąca po sali i doglądająca gości. – Pochodzi z Montany. To przedsiębiorca kolejowy... współpracuje z Philipem.

– Tak. – Diamond poczuła zdradziecki rumieniec na policz­kach. – Już się spotkaliśmy.

– Owszem – rzekł Barton McQuaid głębokim głosem i uśmiech­nął się. Diamond poczuła niepokojące mrowienie koniuszków palców.

– Cieszę się, że dobrze się pani czuje, panno Wingate – dodał Baer.

– A, tutaj jesteś – wtrącił Hardwell, odszukawszy swoje miejsce przy stole daleko od nich. – To był niezapomniany widok: to, jak pan sobie radził z tym szaleńcem, panie McQuaid. – Zwrócił się do siedzących obok gości: – Chwycił go i uniósł jak pies kość. Nigdy nie widziałem jeszcze czegoś podobnego!

Tymczasem Diamond widziała coś bardzo podobnego, i to zaledwie przed trzema dniami.

– Kwestia przyzwyczajenia – rzekł McQuaid, czerwieniąc się na widok skierowanych na niego oczu. – Jedną z pierwszych rzeczy, jakich uczymy się w Montanie, jest to, że trzeba stawać w obronie kobiet i dzieci.

– Wydaje się, że przerobił pan tylko połowę tej lekcji – wtrąciła Diamond głosem tak miłym, że tylko on zrozumiał docinek. Widząc, że jej słowa zapaliły figlarne iskierki w jego oczach, uśmiechnęła się.

Pani domu usiadła i rozpoczęto wnoszenie potraw. Diamond zdawała sobie sprawę, że jest obiektem nieustannej obserwacji ze strony zgromadzonych gości. Było to irytujące, ale w prawdziwe rozdrażnienie wprawiało ją to, że mężczyzna siedzący naprzeciw­ko bezwstydnie wędruje wzrokiem po jej twarzy. Co też, do licha, myślała sobie Evelyn Vassar, przydzielając im miejsca?

Wkrótce goście zajęli się wspaniałościami kuchni Evelyn i Dia­mond mogła spokojnie porozmawiać z Masonem Purnellem i panią Orville Lancombe, którzy siedzieli po jej prawej i lewej ręce. Barton McQuaid przez większość czasu milczał, uprzejmie odpowiadając na pytania, lecz sam nie podejmował żadnych prób nawiązania rozmowy. Po pewnym czasie jego milczenie zaczęło jej ciążyć.

Czyżby ten człowiek nie miał żadnych talentów towarzyskich? Wprawdzie była zadowolona, że nie odczuwa już tego mrowienia w koniuszkach palców, które pojawiało się, ilekroć się odezwał, ale, prawdę mówiąc, powinien od czasu do czasu coś powiedzieć, choćby po to, żeby uczynić zadość wymogom towarzyskim.

Potem, przy delektowaniu się pieczonym bażantem, Philip Vassar przemówił donośnym głosem, by usłyszeli go wszyscy obecni na sali.

– Mój przyjaciel pan McQuaid jest, jak wiecie, przedsiębiorcą kolejowym. Obecnie zajmuje się budową linii kolejowej w Montanie. To bardzo obiecujące przedsięwzięcie. Proszę opowiedzieć nam o swojej dolinie w Montanie, panie McQuaid. O tej, w której zamierza pan uprawiać pszenicę.

McQuaid był zaskoczony tym, że musi zabrać głos, ale nie miał wyjścia.

– Przyznano mi prawo do użytkowania gruntów w dolinie, w której znajdują się najlepsze ziemie do uprawy pszenicy na terytorium naszego stanu. Jest tam też pod dostatkiem wody. W tej chwili teren wygląda jak preria i służy za pastwiska, lecz pewnego dnia pozwoli dostatnio żyć wielu farmerom i ranczerom.

– A panu przyniesie niemały zysk – skomentowała Diamond, nie zdając sobie sprawy, że wypowiada swe słowa głośno, dopóki nie usłyszała odpowiedzi.

– Myślę, że chęć zysku leży u podstaw wszystkich przedsię­wzięć – rzekł cicho Bear, jakby te słowa były przeznaczone wyłącznie dla jej uszu.

– A niebo... proszę opowiedzieć o niebie – zachęcał Vassar Bear odwrócił się w stronę gospodarza i siedzących obok niego gości i uśmiechnął się.

– Niebo. Nie wystarczy o nim opowiedzieć. Jest tak ogromne, a znajduje się tak blisko... Wydaje się, że za chwilę człowieka wchłonie. W zimie, kiedy śnieg przykrywa wszystko dookoła, błękit nieba jest tak intensywny, że od patrzenia aż bolą oczy. A gdy wieczorem spojrzy się na góry, księżyc wydaje się tak blisko, że wystarczy po niego sięgnąć, by zdjąć go z nieba i włożyć do kieszeni.

– Ambitna kradzież – szepnęła Diamond. Kiedy sąsiad z na­przeciwka na nią zerknął, z satysfakcją stwierdziła, że napięły się mięśnie jego twarzy.

– Jak mawia mój przyjaciel, mężczyzna powinien zadbać o to, żeby grzech był wart pokuty – odparł.

– A wiatr? – Vassar nie ustępował. – Co się tam mówi o wietrze?

McQuaid wykrzywił twarz w uśmiechu.

– Indianie i starsi ludzie twierdzą, żc wiatr mówi, iż szepce w górach i dolinach, by ostrzec i dać dobre rady wszystkim tym, którzy chcą go słuchać. Nie wiem, czy to prawda, ale jestem pewien, że są takie noce, na rozległych pastwiskach, pod roz­gwieżdżonym niebem, kiedy człowiek naprawdę może uwierzyć, że wiatr do niego mówi.

Pokusa okazała się zbyt silna dla Diamond.

– A kiedy wiatr mówi do pana, panie McQuaid, przed czym pana ostrzega? – zapytała z niewinną minką.

Przy stole zapadła cisza.

Spojrzał na nią oczami w kolorze miedzi, uniósł kieliszek i dopił wino.

– Otrzymuję takie samo przesłanie, jakiego wiatr udziela wszystkim, którzy umieją słuchać: by wystrzegać się rozwod­nionej whisky, koni okrytych derką i – uśmiechnął się – kobiet, które za dużo mówią.

Goście wybuchnęli śmiechem; Diamond wyprostowała się i śmiało popatrzyła siedzącemu naprzeciwko mężczyźnie prosto w oczy. Teraz była już pewna, że podjął wyzwanie. Ucieszyła się z tego i bezzwłocznie przystąpiła do natarcia.

– Proszę opowiedzieć nam o tej linii kolejowej, którą pan buduje, panie McQuaid – zaproponowała. – Czy prowadzi przez góry? Jaka będzie szerokość toru? Jak zamierza pan zorganizować pracę? Kto buduje dla pana lokomotywy. Czy na początek kupuje pan starsze modele? Jakie przeszkody musi pan pokonywać? Ile tuneli i mostów musi pan wybudować? Kogo zatrudnił pan do wykonania prac inżynieryjnych?

– No, to się pan doigrał – zażartował Vassar, uśmiechając się chytrze. – Muszę pana ostrzec, panna Wingate bardzo interesuje się liniami kolejowymi.

McQuaid sprawiał wrażenie zaskoczonego; przyjrzał się jej badawczym wzrokiem.

– Większość terenu ma łagodne ukształtowanie – rzekł spokoj­nie. – Żadne tunele ani mosty nie będą potrzebne, chociaż w niektórych rejonach trzeba będzie użyć materiałów wybucho­wych, żeby wyrównać i poszerzyć teren pod tory. Zamierzam użyć szyn z główką, a ponieważ mamy dużo miejsca, nie musimy myśleć o linii wąskotorowej. Będziemy starać się stosować wagony o normalnym rozstawie kół. Znalezienie pracowników nie będzie stanowić problemu, bo między Baltimore a Montana jest mnóstwo mężczyzn, którzy chętnie podejmą się ciężkiej pracy za przyzwoitą zapłatę. A jeśli chodzi o przeszkody – ściszył głos – nie zamierzam pozwolić na to, żeby się pojawiły.

Był tak nieznośnie, absolutnie pewny siebie, że Diamond nie mogła tego znieść.

– W takim razie rozumiem, że nie spodziewa się pan żadnych kłopotów ze strony Jamesa J. Hilla i jego linii Chicago, Milwaukee i St. Paul?

Bear McQuaid zauważył, że kąciki pięknie wykrojonych warg wygięły się w leciutkim uśmieszku, i szybko zwalczył zdziwienie, które mogło osłabić jego determinację.

– Nie zamierzam przeszkadzać panu Hillowi w jego interesach i spodziewam się, że będzie na tyle rozsądny, że odwzajemni mi się tym samym – powiedział stanowczym tonem.

Diamond roześmiała się serdecznie.

– Jestem pewna, że słysząc pańskie słowa, poczułby ogromną ulgę.

Zasłużyłem na ten śmiech, pomyślał Bear, idąc wraz z innymi mężczyznami do biblioteki na cygaro, kieliszek brandy i rozmowę o nowinkach w świecie biznesu. Zachował się jak osioł, mówiąc, że niewyobrażalnie wręcz bogaty i wpływowy James J. Hill – człowiek, który w pojedynkę otworzył większą część Północnego Zachodu dla transportu i osadnictwa – powinien unikać wcho­dzenia mu w drogę.

Przez całą resztę posiłku udawał, że nic się nie stało, i uśmiechał się, choć miał ochotę zgrzytać zębami ze złości. Dziesięć lat konieczności stawiania czoła różnym typom napadającym na szałasy i zuchwałym młodzikom z bronią u bo­ku nauczyły go, że umiejętność blefowania może uratować skórę. A najlepszym blefem jest uśmiechanie się tak, jakby wiedziało się coś, o czym pozostali nie mają zielonego po­jęcia.

Tak więc kiedy mężczyźni rozproszyli się po bibliotece, rozluźnili kamizelki i sięgnęli po kieliszki brandy, Bear rozpacz­liwie szukał uzasadnienia swojego zachowania.

Dlaczego jego największą nadzieją na otrzymanie funduszy musiała być kobieta? Nigdy nie umiał postępować z przed­stawicielkami tej płci. Przypomniawszy sobie widok, jaki miał przed sobą podczas kolacji, natychmiast poprawił się w myślach: ta nie była zwykłą kobietą, ale prawdziwą pięknością. Miała wspaniałe jasne włosy, które złociście mieniły się w świetle świec, i alabastrową skórę; oczy duże i niebieskie jak niebo Montany, a wilgotne usta kusiły... dopóki ich nie otworzyła i nie przypomniała mu, że chociaż on zdążył już zmienić o niej zdanie, to ona zachowała o nim jak najgorszą opinię.

Głęboko zaczerpnął powietrza, żeby rozjaśniło mu się w głowie. Uspokoił się na chwilę, lecz natychmiast przypomniał sobie widok jej odsłoniętych ramion i wspaniale wyeksponowanego... przedziałka. Diamond Wingate miała przedziałek między pier­siami.

Pożyczka pożyczką, ale będzie musiał stąd uciec. Ruszył do drzwi, ale Philip Vassar udaremnił mu opuszczenie biblioteki, podchodząc do niego i częstując cygarem.

– Niech pan okaże mu należny szacunek – ostrzegł bankier. – Musiałem starać się o nie bardziej niż o własną żonę.

– Nie rozumiem... – Bear popatrzył na niego zdziwiony.

– Mówię o cygarze. – Vassar roześmiał się. – To Caruha Imperial. Proszę zapalić, a potem przedstawię pana znajomym.

Kiedy Bear uznał, że jego wytrzymałość jest już na wyczer­paniu, i zgasił niezwykłe cygaro, zaczął przysłuchiwać się rozmowie mężczyzn, omawiających swe przedsięwzięcia hand­lowe. W którymś momencie każdy z nich wspominał nazwisko Wingate w związku z prowadzonym przez siebie interesem. Bear chciał poprosić o wyjaśnienie, ale gospodarz odciągnął go na bok.

– Tak, to chodzi o tę Wingate. To ona finansuje połowę przedsięwzięć w Baltimore. – Zachichotał. – W czasie kwartal­nego posiedzenia zarządu spółki urządziła loterię i rozdała setki tysięcy dolarów wynalazcom i biznesmenom. – Zbliżył się i klep­nął swego gościa w pierś. – Ma lekką rękę i miękkie serce.

Bear usiłował pogodzić te słowa z obrazem kobiety, która toczyła z nim słowny pojedynek w czasie kolacji. Miękkie serce? Przypomniał sobie błysk zdecydowania w jej oczach, kiedy bombardowała go pytaniami na temat linii kolejowej.

Była tak miękka jak lokomotywa firmy Baldwin.

– I naprawdę ma pojęcie o liniach kolejowych?

Vassar wypuścił kółko dymu.

– Nie mniejsze niż znani mi mężczyźni. Zresztą orientuje się nie tylko w sprawach finansowych, zna się też na budowie. Jest właścicielką sporej części linii B&O i New York Central i posiada akcje, dające uprzywilejowane prawo głosu. Między innymi to ona ustanowiła fundusz zapewniający emerytury pracownikom kolejowym po osiągnięciu odpowiedniego wie­ku. – Vassar roześmiał się. – Mówiłem już panu, naprawdę ma lekką rękę.

Wychodząc z biblioteki wraz z innymi gośćmi, Bear znów miał istny mętlik w głowie. Diamond Wingate była nie tylko oszałamiającą pięknością, roztaczającą urok i wdzięk, ale również bystrą, upartą kobietą, która miała własne zdanie i wiedziała stanowczo za wiele na temat linii kolejowych, by mogło mu to odpowiadać. Wyobrażał sobie, że nieustannie spoglądałaby mu przez ramię.

Zauważył brzoskwiniową atłasową suknię w salonie. Diamond towarzyszył wysoki mężczyzna o szlachetnych rysach twarzy, emanujący pewnością siebie. Patrząc na tę kobietę i na jej sposób poruszania się, Bear zdał sobie sprawę, że bezwiednie wodzi wzrokiem za kołyszącą się turniurą jej sukni; wyobraził sobie, że jest pełna pieniędzy. Pomyślał, że niektórzy dosłownie i w prze­nośni mogą siedzieć na pieniądzach, podczas gdy tacy jak on i Halt – a wraz z nimi wielu uczciwych ludzi – mogliby zrobić z nich jakiś użytek.

Mimo denerwujących uszczypliwości w rozmowie, Diamond Wingate interesowała się liniami kolejowymi, widziała sens ich budowania i w dodatku w pewnych okolicznościach sama w nie inwestowała.

Vassar miał rację. Była największą nadzieją Beara. Musiał z nią porozmawiać tak, jakby była inwestorem, krótko i rzeczowo. Musiał przedstawić swój problem i złożyć uczciwą propozycję. Oczywiście dotyczącą wyłącznie interesów. W końcu biznes to biznes. Zapropo­nuje jej dochodowy interes. Jeśli wszystko ułoży się po jego myśli, powinna bardzo wiele zyskać na tej inwestycji.

Był przekonany, że ma rację. Rozprostował ramiona, nie zauważając, że ten niedbały gest wywołał wielkie poruszenie w kąciku, w którym skupiły się szacowne damy. Nie dostrzegał ich rozszerzonych oczu i trzepoczących wachlarzy. Uznał, że namawiając Diamond do wzięcia udziału w tym przedsięwzięciu, robi jej przysługę.

Należało tylko przedstawić swoje plany, a potem niech się dzieje, co chce.

Utwierdziwszy się w słuszności swoich zamiarów, głęboko zaczerpnął powietrza i zapiął kamizelkę – wywołując głośne westchnienie tego samego grona wielbicielek – i zaczął torować sobie drogę przez tłum w stronę Diamond.

Diamond patrzyła, jak postawny Barton McQuaid idzie przez salę, zła, że nie może od niego oderwać wzroku. Irytujący człowiek. Fakt, że to samo najwyraźniej przeżywały wszystkie kobiety na przyjęciu i że on zupełnie nie zwracał na to uwagi, stanowił jedynie mizerną pociechę. Coś go trapiło i wydawał się niezbyt zadowolony z tego, że tu się znalazł.

To odkrycie pociągnęło za sobą następne. Jego ubranie – bez wątpienia to, za które była zmuszona zapłacić – było wspaniale skrojone i uszyte. Nie sposób było dopatrzyć się jakiejś niedo­skonałości, a jednak imponująca sylwetka tego mężczyzny wyglądała niczym wtłoczona albo złapana weń jak w pułapkę. Widoczne skrępowanie i dziwne zamyślenie mocno kontrastowało ze swobodą i przyjemnością, z jaką w czasie kolacji mówił o Montanie. Nagle wszystko stało się dla niej tak oczywiste, jakby sam jej to powiedział: po prostu oddałby wszystko, żeby móc być tam, a nie...

– Chodźmy na przechadzkę po ogrodzie – szepnął jej ktoś do ucha. Zobaczyła Morgana Kenwooda z wywołanym przez wino rumieńcem na szlachetnej twarzy. – Będę tam czekał.

Przesunął dłonią po jej nagim ramieniu. Poczuła gwałtowny skurcz żołądka, który nie ustąpił po tym, jak cofnął rękę i skie­rował się do drzwi na taras. Mijając dwie adoratorki, skinął im głową, jakby ich podziw był czymś oczywistym. Była pewna, że jeśli dołączy do niego na ciemnym tarasie, będzie namawiał ją do ogłoszenia zaręczyn i ustalenia daty ślubu.

Wolałaby raczej, żeby wyrwano jej ząb.

A nawet kilka zębów.

Jednak po chwili konieczność radzenia sobie z Morganem w ciemnościach przestała ją martwić, w drzwiach salonu zauwa­żyła bowiem drobną postać w zbyt obszernym surducie i białej wstążce na szyi, imitującej koloratkę. Głęboka czerń stroju kontrastowała z jasnymi włosami do ramion, splecionymi z tyłu w staromodny warkoczyk. Rozpoznałaby ten strój i włosy nawet na końcu świata. Wstrzymała oddech, gdyż blondyn rozglądał się to w jedną, to w drugą stronę, przeczesując wzrokiem tłum gości.

W pierwszym odruchu miała ochotę się schować, znaleźć jakąś zasłonę, donicę, kanapę. Lecz nieprzyzwyczajona do tchó­rzenia, wahała się trochę za długo i po chwili nie miała już szans na ucieczkę.

– Diamond! – Louis Pierpont popatrzył na nią z takim za­chwytem na delikatnym obliczu, że jęknęła głucho.

– Louis! – Będzie musiała jakoś to znieść. – Co tu robisz?

Chwycił jej dłonie w rękawiczkach, uniósł je do ust z usza­nowaniem i wydał dramatyczne westchnienie.

– Nie zniósłbym kolejnego dnia bez ciebie, mój skarbie. Wsiadłem na najszybszy statek pocztowy z Barbadosu i gdy tylko dopłynęliśmy, pośpieszyłem prosto do Gracemont. Byłem zdruzgotany, nie zastawszy cię w domu. Pani Humphrey powie­działa mi, że będę mógł cię tu znaleźć.

Rozejrzał się po twarzach zaciekawionych ludzi i nieznacznie spochmurniał. Nie był to jednak przejaw zakłopotania brakiem odpowiedniego stroju czy zaniepokojenia karcącymi spojrzeniami elity Baltimore. Louis Pierpont, jedyny żyjący członek jednej z najbardziej niegdyś wpływowych rodzin Baltimore, zupełnie nie przejmował się takimi sprawami.

– Musiałem się z tobą zobaczyć. Wiedziałem, że Vassarowie nie będą mieli nic przeciwko temu, żebym przyszedł tu mimo braku zaproszenia. To dobrzy ludzie, pomagający innym w po­trzebie. – Rozejrzał się po urządzonym z przepychem salonie. –Szkoda tylko, że przywiązują taką wagę do dóbr materialnych.

Bez wątpienia właśnie fakt odnalezienia jej w tak światowym otoczeniu spowodował zatroskanie na jego twarzy. Dobrze znała stosunek tego człowieka do eleganckiego towarzystwa i wystaw­nych przyjęć. Już dawno temu złożył przyrzeczenie, że nie będzie przyjmował zaproszeń na przyjęcia, by dać światu dowód, że interesują go wyłącznie wyższe – szlachetniejsze – cele.

– Ale pisałeś w liście, że nie będzie cię w domu przez wiele tygodni – powiedziała Diamond, mając nadzieję, że nie dała po sobie poznać zaniepokojenia. – Co z nową misją?

– Misjonarze przypłynęli z Bostonu wcześniej, niż się ich spodziewaliśmy, i wszystko ułożyło się tak pomyślnie z nowym doktorem i księdzem, że uznałem, iż misja może się obyć beze mnie. – Uśmiechnął się, rozkoszując się jej widokiem. – Chyba nie sądziłaś, że zapomnę o twoich urodzinach?

– Oczywiście, że nie. – Diamond bezskutecznie usiłowała odwzajemnić jego uśmiech; jej twarz była jak maska.

W oczach Louisa Pierponta malowała się bezbrzeżna tęsknota, która znikła w chwili, gdy popatrzył na jej ramiona, odsłonięte zgodnie z wymogami najnowszej mody. Na jego bladej twarzy natychmiast pojawił się rumieniec; rozpaczliwie próbował za­panować nad rozbieganym wzrokiem. Diamond znała jego po­glądy na gorszące tendencje w modzie rozchodzące się z „pogań­skiego” Paryża; popatrzyła na dekolt swej sukni.

– Boże, Louis – powiedziała, gwałtownie podnosząc na niego wzrok. – Jak ty schudłeś! Chorowałeś?

– Upał na Barbadosie jest trudny do wytrzymania. Obawiam się, że trochę zeszczuplałem. – Wyjął chustkę, otarł nią czoło i szyję. – Ale jestem pewien, że teraz, po powrocie do domu, to wszystko minie. – Patrzył jej prosto w oczy; posunął się nawet do pogładzenia policzka Diamond koniuszkami palców. – Muszę nabrać sił – ściszył głos – na naszą wspólną przyszłość.

Poczuła paniczny strach.

– Och! – Rozchyliła wachlarz, wiszący u nadgarstka. – To chyba przez to zaskoczenie. Kręci mi się w głowie.

Louis rozejrzał się i szybko poprowadził ją w stronę krzesła przy ścianie. Opadła na nie, zachwiała się, zamknęła oczy i dotknęła skroni.

– Chyba dobrze by mi zrobiła szklaneczka ponczu – powie­działa, patrząc na niego tak, jakby za chwilę miała zemdleć.

– Zaraz przyniosę – pośpieszył z zapewnieniem.

Gdy tylko wyszedł z salonu, udając się w gronie gości z kielisz­kami w dłoniach w stronę stołów z napojami, wyprostowała się, odczekała chwilę, by zyskać pewność, że zniknął już z zasięgu wzroku, po czym szybko odeszła w przeciwną stronę. I wpadła prosto na ścianę czarnej wełny.

Rozdział 6

Wpadła prosto na Bartona McQuaida. Po chwili zdjął ręce z jej odsłoniętych ramion i chrząknął.

– Panno Wingate?

– Panie McQuaid, właśnie... uhm... – Diamond zaczerwieniła się i dotknęła czoła wierzchem dłoni.

– Chciała pani zaczerpnąć świeżego powietrza? – podpowie­dział.

Uniosła brwi; uzmysłowiła sobie, że musiał widzieć jej rumieńce.

– Nie, nie. – Wyprostowała się. – Szłam tylko...

Rozpaczliwie szukając wzrokiem czegoś, co podsunęłoby jej odpowiedź, dostrzegła kolejne zagrożenie. Morgan Kenwood wracał z tarasu, wyraźnie niezadowolony. Słowa zamarły jej w gardle; gwałtownie przeniosła wzrok na przeciwległe drzwi. Louis Pierpont ze szklanką ponczu w dłoni został na chwilę zatrzymany przez znajomych, którzy chcieli się z nim przywitać.

Jęknęła cicho.

Po lewej był Morgan Kenwood – potentat w hodowli koni, ważna postać w okręgu, sąsiad i samozwańczy narzeczony. Po prawej stał Louis Pierpont III – filantrop, niekiedy misjonarz, przyjaciel z dzieciństwa, który także twierdził, że jest jej narzeczonym.

Nie miała czasu na obmyślanie planu. Groziło jej, że za chwilę znajdzie się między matrymonialnym młotem a kowadłem. Ostat­nią rzeczą, jakiej by sobie życzyła, było spotkanie dwóch kandyda­tów do jej ręki na oczach śmietanki towarzyskiej Baltimore.

Pilnie potrzebowała jakiejś osłony, czegoś wystarczająco dużego, by się za tym schować, i dającego się przesuwać tak, by mogła wyjść z sali. Jedyną możliwością był ten postawny i denerwujący człowiek z Zachodu. Jeszcze przez chwilę roz­ważała alternatywne rozwiązanie, po czym stanęła u boku Beara, wsunęła dłoń pod jego ramię i pociągnęła go w stronę drzwi.

– Właśnie wychodziłam, panie McQuaid.

Spojrzał na nią wymownie, a potem popatrzył tam, gdzie ona przed chwilą i zauważył wracającego Louisa.

– Dokąd mnie pani prowadzi? Byle dalej od pani księdza?

– Nie jest księdzem, tylko misjonarzem. I na pewno nie jest mój.

– A czy on o tym wie? – zapytał.

Diamond zdała sobie sprawę, że McQuaid musiał widzieć, jakim wzrokiem patrzył na nią Louis. Do licznych wad tego człowieka z Montany dochodziła jeszcze ta, że był zbyt spo­strzegawczy jak na jej wymagania.

Chcąc jak najszybciej uwolnić się od jego towarzystwa i długu wdzięczności, puściła ramię Beara ledwie znaleźli się w wes­tybulu. Usłyszała jednak dobiegający zza drzwi charakterystyczny baryton Morgana:

– Zaczekaj, czy to ona?

Zdała sobie sprawę, że chociaż udało jej się wyjść z salonu, to niebezpieczeństwo wcale nie minęło. Towarzystwo McQuaida i muzyka dobiegająca z sali balowej na piętrze wydawały się jedyną nadzieją na uniknięcie towarzystwa zarówno Morgana, jak i Louisa, do czasu obmyślenia sposobu wcześniejszego opuszczenia przyjęcia.

– Chodźmy na górę. – Znów chwyciła ramię McQuaida, usiłując wymyślić wyjaśnienie swego postępowania. – Vassarowie mają wspaniały fresk na suficie sali balowej. Musi pan go zobaczyć.

– Fresk. – Wstąpił na schody. – No tak. Nie mogę się doczekać, kiedy go zobaczę. Nigdy nie należy tracić okazji zobaczenia fresku.

Popatrzyła na niego spod przymkniętych powiek. Kąciki jego ust wygięły się w delikatnym uśmieszku. Nieznośny człowiek. Zapewne w ogóle nie wiedział, co to jest fresk. Gdy tylko ten potwornie długi wieczór dobiegnie końca, już ona zadba o to, żeby nigdy więcej nie spotkać go na swej drodze.

W oświetlonej gazowymi lampami sali balowej grano skoczną muzykę, która ożywiała nogi i rozmowy. Diamond nie była więc zaskoczona, gdy wiele głów zwróciło się w ich stronę, a zza uniesionych wachlarzy dochodziły szepty, kiedy przystanęli w drzwiach. Domyślała się, o czym plotkowano. Obronił ją zaraz po przybyciu na przyjęcie, potem okazało się, że przy stole przydzielono mu miejsce naprzeciwko niej, a teraz trzymał ją pod ramię. Zanosiło się na skandal towarzyski.

Zaniepokojona tym, że tak długo stoją w drzwiach i nie mogą wejść do sali, gdyż drogę blokuje im tłum ludzi, obejrzała się przez ramię i doznała kolejnego wstrząsu. Morgan wstępował po schodach do sali balowej, lecz to widok osoby idącej za nim sprawił, że zesztywniała.

Z rosnącym przerażeniem patrzyła na kolejną znajomą postać w znoszonym, niedbale dopasowanym stroju wieczorowym. Jeden rękaw był rozpięty, podobnie jak niektóre guziki kamizelki i koszuli, a jedwabny krawat – przekrzywiony. Rozczochrane włosy jedynie dodawały magnetyzmu zgrabnemu, kruczookiemu Paine'owi Web­sterowi. Mógłby nawet nosić torbę włóczęgi, a i tak uchodziłby za najatrakcyjniejszego mężczyznę w czterech okręgach.

Musiała mocniej zacisnąć palce na ramieniu McQuaida, bo ten popatrzył na nią ze zmarszczonym czołem.

– Proszę zostawić trochę skóry. To ramię może mi się jeszcze kiedyś przydać.

– Szybko, tedy. – Pociągnęła go na parkiet, torując drogę przez tłum gości.

– Słucham? – Zaniepokoiły go zamiary tej kobiety.

– Proszę tylko mi towarzyszyć! – wyszeptała, zmuszając się do uśmiechu.

Obejrzał się przez ramię, by się przekonać, co skłoniło ją do ucieczki, i natychmiast spostrzegł Morgana Kenwooda, zmie­rzającego w ich stronę.

– Kto... Kim jest ten mężczyzna? Najpierw misjonarz, a teraz on. Proszę mi nie mówić, że oni też usiłują sprzedać pani swoje wynalazki.

– Niezupełnie – odpowiedziała cicho, przystając na skraju parkietu i przyglądając się parom, przygotowującym się do następnego tańca. Popatrzyła na Beara, zauważyła błysk w jego oczach, surowe rysy twarzy. Aura męskości otaczała go jak peleryna. Być może Diamond brała sobie kłopot na głowę. Lecz tym razem wolała przebywać w towarzystwie niebezpiecznego nieznajomego. Podjęła decyzję i zrobiła rzecz nie do pomyślenia – z uśmiechem podała mu dłonie.

– Proszę ze mną zatańczyć.

Mimo że od dziesięciu lat Bear McQuaid przebywał z dala od eleganckiego towarzystwa, był pewny, że kobieta prosząca mężczyznę do tańca na wytwornym przyjęciu w rażący sposób narusza etykietę. Stanął przed panną Diamond, chcąc ją zasłonić przed wzrokiem innych gości.

– Nie powinna pani tak się przejmować – powiedział, prze­rażony tym, że tak bardzo ułatwia mu dostęp do siebie.

– Proszę ze mną zatańczyć. – Rozejrzała się i zobaczywszy coś lub kogoś popatrzyła na Beara oczami rozszerzonymi ze strachu. – Teraz. – Była tak zdesperowana, że na chwilę zapom­niała o dumie. – Postaram się odpowiednio to panu wynagrodzić.

Zaskoczony, z trudem zdobył się na odpowiedź.

– Ostrzegam, że moje żądania są bardzo wygórowane.

– A ja zapewniam, że moje kieszenie są bardzo głębokie – powiedziała zniecierpliwionym szeptem. Jako że wciąż się wahał, chwyciła jego ręce, oparła jedną o swoje biodro, a drugą wyprostowała. Rozległy się dźwięki muzyki. Zrobiła krok do tyłu, ale Bear się nie poruszył.

– Jest pewien problem. – Zniżył głos do szeptu. – Nie tań­czyłem już wiele lat.

– Wcale mnie to nie dziwi – powiedziała szybko, znów rozglądając się niespokojnie. – W porządku, ja poprowadzę i będziemy trzymać się na uboczu.

Nie wiedział, co jest gorsze: konieczność dotrzymywania jej kroku na parkiecie, podczas gdy zdawał sobie sprawę, że sam porusza się z wdziękiem źle wytresowanego niedźwiedzia, czy męki, jakie przeżywał, trzymając tę kobietę, patrząc na jej ciepłą, pachnącą świeżością figurę i mając świadomość tego, że ten kontakt nie może mieć żadnych następstw. Jedynym pocieszeniem były jej słowa wciąż dźwięczące mu w uszach: „Postaram się odpowiednio to panu wynagrodzić”.

Już jej się to udało.

Drgnęła.

– Pańskie stopy powinny przeplatać się z moimi – powiedziała.

– Dobrze będzie, jeśli moje stopy będą potrafiły przeplatać się ze sobą – odpowiedział nieco rozdrażniony. – Jeśli nie może już pani tego znieść, zawsze możemy przestać i pozwolić, by pani przyjaciel zajął moje miejsce. – Kiedy odwrócili się, zauważył, że pierwszy adorator, stojący z czerwoną ze złości twarzą na drugim końcu parkietu, nie odrywa od nich wzroku. – Kto to jest?

– To Morgan Kenwood, właściciel farmy i stajni Kensington. Jesteśmy przyjaciółmi od lat. Jego majątek graniczy z moim, wiec myśli... – Nagle Diamond zmieniła temat i pomyliła kroki, wpadając na partnera i następując mu na palce.

– Hej! – Bear wybałuszył oczy, zmusił się do opanowania i zaczął prowadzić.

– Co pan robi? – zapytała.

– Właśnie przypomniałem sobie, jak się tańczy odpowie­dział, zmuszając ją do wykonania wdzięcznego obrotu. – Ból sprawił, że wróciła mi pamięć.

Zaczęli tańczyć bardzo płynnie, lecz po chwili Bear przypo­mniał sobie, o czym rozmawiali. Doszedł do wniosku, że wszystko będzie lepsze niż wpatrywanie się w milczeniu w te złociste włosy, duże niebieskie oczy, gładkie nagie ramiona. Czy kobiety naprawdę muszą tak eksponować swoje wdzięki, ukazywać te kuszące krągłości i doliny?

– Więc czego ten Kenwood od pani chce? – zapytał krótko.

– A czego chcą wszyscy? – odpowiedziała pytaniem, uśmie­chając się z przymusem.

Bez namysłu przytoczył definicję dobrego życia według Halta Finnegana.

– Ciepłego łóżka, pełnego żołądka i dobrego cygara za pięć centów.

Kiedy uniosła wzrok i zamrugała zmieszana, zaczerwienił się.

– Pieniędzy – uzupełniła po chwili, odwracając wzrok.

– Pieniędzy? – Poczuł dziwne zmieszanie. – Myśli pani, że chodzi mu o pieniądze?

– Przeważnie okazuje się, że tylko o to chodzi.

– Nie sądzi pani, że może mieć przynajmniej jeden inny powód? – zapytał, przekonany, że w towarzystwie kobiety takiej jak ona każdy mężczyzna, w którego żyłach płynie krew, a nie woda, bez wysiłku znalazłby wiele powodów zainteresowania znacznie ciekawszych niż rządowe banknoty. Złapał się na tym, że z zachwytem wpatruje się w głęboki dekolt jej sukni; natych­miast oderwał wzrok. Jego rozważania dotyczyły wszystkich mężczyzn z wyjątkiem jego samego. Jemu chodziło tylko o...

Krótko mówiąc, o pożyczkę. Poczuł wyrzuty sumienia. Nie ­było to takie proste. Ilekroć zbliżał się do Diamond Wingate, jego sprawy finansowe schodziły na dalszy plan, wypierane przez uśpione zmysły. Najgorsze w tym wszystkim było to, że sam już nie wiedział, która z potrzeb – zdobycie pieniędzy czy tej kobiety – powodowała to dziwne zmieszanie.

Muzyka ucichła; musieli się rozłączyć i nagrodzić brawami muzyków.

Kiedy cofnął się o krok, chwyciła go za ramię.

– Proszę nie odchodzić!

– Panno Wingate... – Pozostał głuchy na głos sumienia i po­stanowił skorzystać z okazji. – Miałem nadzieję, że uda mi się z panią porozmawiać...

– Aaa, tutaj jesteś! – usłyszeli tubalny głos, w którym, jak pomyślał Bear, pobrzmiewała nuta wymuszonej wesołości. Od­wróciwszy się, zobaczyli Morgana Kenwooda, zmierzającego zamaszystym krokiem w ich stronę.

– Diamond, najdroższa! – Wyższy i dziwnie nosowy głos dobiegł ich w chwilę później z innej strony. Diamond zobaczyła „misjonarza”, idącego do niej przez parkiet, z wyrazem zanie­pokojenia na bladożółtej twarzy.

Bear zauważył, że Diamond sztywnieje i postępuje o krok w jego stronę. Jej ręce za plecami gorączkowo szukały jego ramienia lub dłoni czegokolwiek, czego mogłaby się przy­trzymać... I wtedy usłyszała trzeci głos.

– Moja Diamond! Ty ślicznotko, szukam cię wszędzie! – Ciemnowłosy, przystojny, niedbale ubrany mężczyzna zwracał powszechną uwagę, dumnie krocząc w jej stronę z opróżnionym do połowy kieliszkiem szampana.

Była osaczona – zbliżali się do niej z trzech stron. Bear usłyszał cichy jęk, więc podał jej dłoń. Ścisnęła ją, jakby była jej kołem ratunkowym. Stojąc za nią, czuł jej przerażenie i dobrze rozumiał jego powód. Trzej mężczyźni patrzyli na nią drapieżnym wzrokiem. Widział już stado wilków, okrążające ofiarę, ale w oczach tych trzech prześladowców był większy głód.

Ustawili się przed nią jeden za drugim. Cofnęła się tak, że stała już prawie na stopach Beara. Zakłopotany tą sytuacją, zauważył przyśpieszone bicie jej pulsu w zagłębieniu szyi. Kiedy popatrzyła na niego z bladym uśmiechem, poczuł wielką ochotę, by wziąć ją na ręce i uciec z sali.

– O, Paine, już wróciłeś? To miło – powiedziała Diamond słabym, dziwnie zduszonym głosem. – I ty, Louisie... i ty też, Morganie... Jesteście tacy... wspaniali i bardzo... bardzo...

Zemdlała.

Było to wspaniale wykonane omdlenie. Zachwiała się, gwał­townie zamrugała, przyłożyła dłoń do czoła, zatrzepotała rzęsami, po czym ugięły się pod nią kolana, poddała się sile ciężkości i refleksowi otaczających ją mężczyzn. To Bearowi przypadło zadanie złapania jej, zanim osunęła się na podłogę, jako że stał najbliżej.

Podenerwowany jej niespodziewanym omdleniem, zmusił się do opanowania i chwycił ją tak, by jak najmniej odczuwać jej ciężar. Im więcej kłopotu sprawiało mu trzymanie bezwładnego ciała, tym większa była jego wściekłość. Był zły na te trzy łapczywe sępy za to, że skradały się do niej jak do bezbronnej zbłąkanej owieczki; na nią, że wręcz dosłownie obarczyła go swoimi problemami. I na siebie, że chętnie się nimi zajął.

Nie zdawał sobie sprawy z zamieszania w sali, nie słyszał pisków pań, okrzyków mężczyzn i sprzecznych poleceń wydawanych przez trzech „przyjaciół” Diamond, dotyczących tego, co należy zrobić i gdzie ją zanieść. Nie zwracał na to uwagi, dopóki nie stanęła przed nim Evelyn Vassar, która przerażona, ze spopielałą nagle twarzą, utorowała mu drogę przez tłum gapiących się gości i poprowadziła go do najbliższej sypialni.

Niósł Diamond korytarzem, podążając za panią domu. Czuł ból ramion i pleców, a serce waliło mu tak mocno, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Nie była małą kobietką... delikatnym kwia­tuszkiem. O, nie, musiała sporo ważyć!

I gdy z głową pełną myśli niegodnych dżentelmena wpatrywał się w jej twarz, otworzyła najpierw jedno oko, a potem drugie. Potknął się i omal jej nie upuścił. Mogła potłuc sobie swój wcale nie tak mały tyłeczek. Po chwili mocno zacisnęła powieki, a on ze zdumieniem spostrzegł, że jej wargi wyginają się w uśmiechu pełnym ulgi.

Gdy Evelyn Vassar otworzyła drzwi sypialni, w jego głowie aż huczało od myśli. Podszedł do łoża z czterema kolumnami i w czasie gdy gospodyni odganiała ciekawskich i zamykała drzwi, upuścił Diamond na kołdrę. Upadłszy na łóżko, wydała zdziwiony okrzyk protestu, ale po uniesieniu powiek na tyle, by posłać mu mordercze spojrzenie, natychmiast ucichła i jej ciało znów stało się bezwładne.

Rozdrażniony, a zarazem rozczarowany Bear wyszedł z pokoju i przecisnął się przez grupkę zaciekawionych gości na korytarz, a potem zszedł na parter, gdzie natychmiast stał się obiektem spojrzeń i szeptów. Odszukał wzrokiem wyjście, mając ogromną chęć oddalenia się stąd i zatrzymania się dopiero na wybrzeżu, wsłuchania w kojący szum wody, lecz usłyszał wołającego go Vassara.

– McQuaid! Ho, ho... wywołał pan dziś wielkie poruszenie powiedział bankier, podchodząc do niego i poklepując po ra­mieniu, kierował w stronę pustej biblioteki. – Wszyscy mówią tylko o panu i pannie Wingate. Staliście się głównym tematem przyjęcia. Zresztą nie tylko przyjęcia. To będzie temat sezonu. – Z tajemniczą miną zamknął drzwi biblioteki i przez chwilę rozkoszował się ciszą panującą we wnętrzu, a potem nalał dwie szklaneczki brandy.

– No i? – Podał gościowi szklaneczkę wybornej francuskiej brandy i wskazał skórzany fotel. – Czy rozmawiał z nią pan na temat pożyczki?

– Nie. – Bear nie potrafił ukryć rozczarowania w głosie. – najpierw była zajęta odganianiem miejscowego stada wilków, a potem zemdlała.

Vassar omal nie zakrztusił się brandy.

– Miejscowego stada wilków?

– Mam na myśli potentata w hodowli koni, Kenwooda, i tego misjonarza... chyba nazwała go Louis. Był też inny mężczyzna, ciemnowłosy, rozczochrany, trochę podchmielony. – Prychnął pogardliwie. – Mówił do niej „moja Diamond”.

– Hmm. – Gospodarz spoważniał. – To Kenwood wciąż jest nią zainteresowany? Chyba myśli, że ma do niej prawo pierwo­kupu, bo wychowywali się razem. A misjonarz...? To musi być Louis Pierpont III. To ciekawy okaz. Rodzina zostawiła mu spory majątek, który natychmiast rozdał, chyba mając nadzieję, że w ten sposób kupuje sobie miejsce w niebie. Moralizujący safanduła. Na pewno marzy o tym, żeby rozdać także fortunę Diamond. – Zachichotał. – Chociaż, prawdę mówiąc, akurat pod tym względem Diamond nie potrzebuje pomocy.

– A ten trzeci? – zapytał Bear, bardzo emocjonalnie przyjmujący wyjaśnienia Vassara. – Ciemnowłosy, o chłopięcej twarzy, podpity.

Bankier pokiwał głową.

– Aha. To musi by Paine Webster. Zauważyłem, jak tu wchodził. – Przechylił głowę. – To dziwne, myślałem, że nie ma go w kraju. Rodzina wysłała go do Europy, rzekomo w sprawach handlowych, ale, prawdę mówiąc, po to, żeby na chwilę zniknął im z oczu. Działają w branży tekstylnej. Mają kilka fabryk w Baltimore i zakład odzieżowy. To dobrzy, uczciwi ludzie, którzy starają się, by ten ananas wyrósł na porządnego człowieka. Na razie przyprawia ich o ból głowy.

Vassar dopił brandy i odstawił szklaneczkę na pudełko z cy­garami.

– I ta trójka napadła ją jednocześnie. – Pokręcił głową. – Nic dziwnego, że zemdlała. – Wstając, badawczo przyjrzał się Bearowi. – I pan znów pośpieszył jej z pomocą. McQuaid, myślę, że już pan zarobił na tę swoją pożyczkę!

Po wyjściu gospodarza Bear siedział, wpatrując się w resztkę brandy w szklaneczce. Nagle poczuł ogromną ulgę, że te trzy sępy tylko ją okrążyły. Przyłożywszy dłoń do brzucha, wystraszył się i zaczął się zastanawiać, jakie niepokojące uczucia wiążą się z jego ewentualną inwestorką. Nietrudno było je wyliczyć.

Ilekroć znajdowała się blisko niego, wpatrywał się w jej włosy i oczy o barwie nieba Montany. Pagórki, które odsłaniał śmiały dekolt, i wspaniałe krągłości bioder przyprawiały go o mrowienie w dłoniach. Czuł też dziwny wewnętrzny nakaz, by bronić ją przed szalonymi wynalazcami, natrętnymi zalotnikami, a nawet miejscowymi plotkarkami.

A przecież za wszelką cenę chciał uniknąć osobistego zain­teresowania się tą kobietą. Nie powinno go obchodzić to, że jest niepokojona przez mężczyzn szukających pieniędzy. Dla niego była tylko potencjalnym inwestorem i chodziło mu o uzyskanie jej podpisu na wykropkowanej linii dokumentu. O akredytywę na sali balowej. Konto bankowe z trenem.

Zerwał się z fotela i zaczął nerwowo spacerować po bibliotece, po czym wyjął z pudełka jedno z cygar Vassara.

Zanim je zapalił, popatrzył na zwitek tytoniu.

Nie cierpiał cygar.

Co też, do diabła, się z nim działo?

Kiedy Bear wstępował na chwiejące się schody, prowadzące do wynajmowanego pokoju, słyszał głośny hałas, dochodzący z tawerny portowej. Zazwyczaj mógł liczyć na to, że chrapanie Halta oraz innych lokatorów, śpiących po drugiej stronie koca przedzielającego pomieszczenie, zagłuszy odgłosy dochodzące z dołu. Lecz tej nocy, kiedy przystanął na chwilę, by jego oczy przyzwyczaiły się do światła księżyca, wpadającego do wnętrza przez brudne okno, miał wrażenie, że dźwięki te wzmacniają się nawzajem. Nie mając zamiaru być jedynym człowiekiem, który nie wyśpi się tej nocy, potrząsnął Haltem. Wspólnik natychmiast usiadł wyprostowany na łóżku i przystawił Bearowi rewolwer do brzucha.

Ten zesztywniał.

– To ja! – Kiedy Irlandczyk zamrugał, odzyskał ostrość wi­dzenia i cofnął broń, Bear poczuł, że oblewa go fala gorąca. – Co się z tobą dzieje? – zapytał, gdy Halt ostrożnie zwiesił nogi z łóżka. – Wyciągasz broń na...

I wtedy w mdłym świetle zobaczył twarz Halta i wstrzymał oddech. Wspólnik wyglądał tak, jakby ktoś roztrzaskał deskę na jego głowie. Jedno oko było tak spuchnięte, że sprawiało wrażenie zamkniętego, a obrzmiała szczęka i policzki miały dziwny kolor.

– Co się stało? – Bear przykląkł na jedno kolano.

– Wracałem z kolacji, z tej gospody na Alehouse Street. – Irlandczyk mówił zduszonym, chrapliwym głosem. – Usłyszałem, że ktoś idzie za mną, ale nic mi to nie dało do myślenia. Życie w mieście oduczyło mnie ostrożności. Walnęli mnie w głowę, zawlekli w zaułek i obili tak, jakbym był kawałkiem wołowiny.

– Oni? – Bear zapalił łojową świecę i uniósł ją, by obejrzeć rany przyjaciela.

– Jedna para pięści nie wystarczyłaby, żeby zrobić taką krzywdę twardogłowemu Irlandczykowi. – Halt uśmiechnął się i zaraz stęknął z bólu. – Nie wiem, czy było ich więcej niż dwóch. Nie miałem czasu na liczenie.

– Cholera. – Bear zauważył, że wspólnik trzyma rękę przy boku, więc odsunął ją, by sprawdzić, czy nie ma połamanych żeber.

– Nie ma żadnych złamań – uspokoił go Halt, gwałtownie wciągając powietrze, kiedy przyjaciel dotknął potężnego siniaka. – Szybko się wyliżę. Najgorsze jest to... – zniżył głos do szeptu – że zabrali nasze pieniądze, chłopie. Wszystko, co do centa.

– Wszystko? – Ta wiadomość poraziła Beara. Kucnął. – Pa­miętasz, jak wyglądali? Co to za ludzie?

– Pewnie jacyś chuligani z ulicy. Nigdy wcześniej ich nie widziałem.

Bear wyciągnął z kieszeni butelkę brandy i wsunął w dłoń Halta.

– Masz. Napij się trochę, żeby uśmierzyć ból. Z pozdrowie­niami od naszego ulubionego bankiera. – Patrzył, jak Irlandczyk otwiera korek, przystawia butelkę do nosa i głęboko wciąga intensywny zapach.

– Dobry z ciebie człowiek, McQuaid – powiedział, mimo bólu obdarzając Beara uśmiechem, który stał się szerszy, gdy z drugiej kieszeni wspólnik wyjął garść wspaniałych kubańskich cygar. Halt powąchał jedno, delektując się aromatem, po czym pociągnął tęgi łyk brandy. Rozkoszne westchnienie, które wy­dobyło się z poobijanego ciała, wywołało u Beara poczucie winy. – No, a jak ci minął wieczór? Co z naszą starszą panią Wingate? – Halt przesunął się na bok, robiąc przyjacielowi miejsce na łóżku. – Co ci powiedziała? Udało ci się namówić ją na pożyczkę?

– Nie mogłem, nie było okazji porozmawiać na osobności. Ale zawarłem z nią znajomość. Podobno udziela mnóstwa pożyczek na nowe przedsięwzięcia. Niektóre z nich są dużo mniej obiecujące niż Montana Central and Mountain.

Halt posmutniał.

– Nawet jej nie zapytałeś?

– Ciągle kręcili się koło niej jacyś ludzie. A ona wcale nie jest taka, jak myśleliśmy – powiedział Bear i wypił trochę brandy.

– Co to znaczy?

– Jest bardzo łagodna. Jak twoja babcia. Ma miękkie serce.

Halt sięgnął po butelkę i znów się napił.

– A jak wygląda?

– Jest młodsza, niż myśleliśmy. – Bear aż się skręcał, nie mogąc się zdecydować, ile może wyjawić. – Bardzo bystra. Doskonale zna się na liniach kolejowych. I nie da się złapać na nienaganne maniery czy ładną buzię.

– To dobrze. – Irlandczyk zachichotał i pociągnął kolejny łyk. – Bo choćby wziąć z nas to, co mamy najlepszego, trudno byłoby nam wykazać się urodą czy porządnie się ukłonić.

Bear zrobił groźną minę, ale po chwili zobaczył uśmiech na zmasakrowanej twarzy Halta i zdał sobie sprawę, że wspólnikowi wróciło poczucie humoru. Odetchnął z ulgą.

– Rzeczywiście.

Po kilkakrotnym przekazaniu sobie butelki przypomnieli sobie, w jakiej znaleźli się sytuacji, i gwałtownie wytrzeźwieli.

– Nie mamy pożyczki. Bez pożyczki nie damy rady zreali­zować naszych planów. Nie mamy pieniędzy. A czas ucieka – wyliczył Halt. – To nie wygląda dobrze, chłopie.

Przez pewien czas siedzieli w milczeniu, zastanawiając się nad konsekwencjami utraty pieniędzy. Doszli jednak do wniosku, że nie należy pogrążać się w rozpaczy.

– Nie jest dobrze. Ale nie jest też beznadziejnie – orzekł w końcu Bear, rozglądając się po nędznym pokoiku. – Przynaj­mniej mamy dach nad głową.

– To prawda. A do zapłaty pozostały jeszcze trzy dni.

– Na szczęście obaj mamy silne ramiona i sprawne ręce. – Bear wyprostował się.

– Możemy znaleźć jakąś pracę, żeby nie umrzeć z głodu. – Halt również rozprostował obolałe plecy. – No i wciąż mamy naszą starszą panią Wingate. Powiedziałeś, że to dobra kobieta. Bystra, ale uczciwa. Na pewno nam pomoże.

Dobry humor Beara został natychmiast zmącony przez entuz­jazm Halta w sprawie pożyczki u Diamond Wingate, ale po chwili przypomniał sobie jej słowa. „Postaram się odpowiednio to panu wynagrodzić”. Kurczowo uczepił się ich myślami, nie dopuszczając do siebie innych wspomnień związanych z tą kobietą.

– Zamierzam złożyć jej wizytę w poniedziałek z samego rana – powiedział. – Wezmę ze sobą dokumenty i mapy, położę to wszystko przed nią i zaproponuję jej uczciwy interes. Prosto z mostu.

Halt uśmiechnął się, pewien, że wspólnik posiada umiejętność perswazji.

– Wypisze ci czek i będzie po kłopocie.

Rozdział 7

Słońce było już wysoko na niebie, gdy Bear McQuaid jechał wynajętym powozem do domu Diamond Wingate. Spóźnił się o kilka godzin w stosunku do planowanego udania się tam „z samego rana” w poniedziałek, gdyż musiał wykłócać się w stajni wynajmującej konie i pojazdy o niezapłacony rachunek. Co gorsza został tam zmuszony do wydania ostatnich pieniędzy – przynoszącej mu szczęście złotej monety dwudziestodolarowej – i miał złe przeczucia dotyczące planowanego interesu.

Wjechawszy na łagodne wzniesienie, zauważył rozległą re­zydencję – Gracemont, jak powiedział mu stajenny. Miał ochotę zawrócić konia i odjechać do miasta. Jedynie wspomnienie uporu Halta, który zjadł parę starych herbatników i udał się na po­szukiwanie fizycznej pracy, by zarobić na jedzenie, powstrzymało go od rezygnacji.

Przez ostatnie dwie noce kręcił się i przewracał na wąskim łóżku, mając żywo w pamięci wspaniałe ciało Diamond Wingate, bezwładne i giętkie w jego ramionach. Co gorsza, każdemu wspomnieniu towarzyszyły związane z nią nieodparte pragnienia. Czuł dziwną pustkę, miał ochotę stanąć przed tą kobietą i...

I co? Stawić czoło wszystkim jej adoratorom? Jej problemy nie powinny go interesować. Powtarzał to sobie tyle razy, że ta myśl wydawała się brzęczeć w jego głowie.

Zatrzymał powóz, zdjął kapelusz, otarł spocone czoło i popa­trzył na potężną żelazną bramę Gracemont. Co najmniej dwadzieś­cia osób tłoczyło się przed wejściem. Niezbyt zadowolony z tego, że za chwilę znajdzie się w środku wydarzeń, o któ­rych nie miał pojęcia, skrzywił się, szarpnął lejce i pojechał dalej.

Zdał sobie sprawę, że mijani ludzie wyglądają niemal jak nędzarze; patrzyły na niego wychudzone twarze obdartych męż­czyzn, kobiet i dzieci. Wielu z nich miało ze sobą zniszczone torby z rzemieniem na plecy i płócienne worki ze skromnym dobytkiem. Rozpalali ogniska po drugiej stronie drogi i koczowali tam w prymitywnych warunkach.

Patrząc za bramę, zauważył mężczyznę, siedzącego na krześle opartym o kamienny domek przy wejściu. Miał twarz zasłoniętą kapeluszem i najprawdopodobniej uciął sobie drzemkę. Bear zawołał go, ale w ten sposób ściągnął na siebie jedynie uwagę oczekujących ludzi. Otoczyli go i wraz z nim czekali na reakcję odźwiernego. Z ich rozmów i zachowania wywnioskował, że spodziewają się otrzymać jałmużnę od Diamond Wingate. Wy­siadł z powozu i przedarł się przez tłum.

– Hej! Odźwierny! – zawołał.

Mężczyzna uniósł głowę, rzucił przelotne spojrzenie na bramę, a dostrzegłszy Beara na czele tłumu, wstał i podszedł do wejścia.

– Chciałbym zobaczyć się z panną Wingate – powiedział niepewnie Bear.

– My też! – zawołał ktoś, wzniecając falę żądań i próśb.

– Jest pan umówiony? – zapytał odźwierny, nie zwracając uwagi na pozostałych.

– Nie – przyznał się Bear, czując upokorzenie, że nawet w eleganckim stroju jest tylko jednym z potrzebujących zgro­madzonych pod bramą. – Jestem znajomym panny Wingate. – Rozejrzał się. – Nie wiedziałem, że powinienem był wcześniej wyznaczyć termin spotkania.

Odźwierny szacującym wzrokiem popatrzył na eleganckie ubranie Beara i wyciągnął szyję, by zobaczyć powóz, po czym skinął głową.

– Dobrze. Może pan wejść. – Zwrócił się do innych, szyku­jących się do szturmowania wejścia: – Tylko ten pan, słyszycie? Otwieram bramę tylko dla niego. Wy wszyscy cofnąć się. Niedługo dostaniecie obiad.

Wpuszczenie na teren posiadłości było równie niepokojące jak odmowa. Zostawiwszy z tyłu innych potrzebujących, Bear poczuł się jak oszust. I gdzie się podziało jego postanowienie, że ta wizyta będzie się łączyć jedynie z interesami?

Dom, do którego prowadził półkolisty podjazd, był rozległym georgiańskim budynkiem z czerwonej cegły, którego centralną część stanowił biały portyk i czarne lakierowane drzwi. Po obu stronach alejki prowadzącej do tych drzwi znajdował się wspa­niale utrzymany trawnik z łukami starannie przystrzyżonego żywopłotu. Wszystko w tym miejscu, od grządek tulipanów i świeżo posadzonych róż po błyszczące mosiężne okucia lamp przy wejściu, było niezwykle zadbane. Była to prawdziwa posiadłość, dom dziedziczki, miejsce otoczone aurą pieniędzy i przywilejów. Przywiodło mu na myśl tyle wspomnień, że z najwyższym trudem zmusił się do wyjścia z powozu.

Drzwi otworzyły się przed nim jak poruszone magiczną siłą; wszedł do obszernego westybulu, wyłożonego czarno–białym marmurem i umeblowanego mahoniami. Ledwie zdążył podać ochmistrzowi swe nazwisko, kiedy zawołał go ktoś stojący na schodach.

– McQuaid? To pan?!

Bear uniósł wzrok i rozpoznał opiekuna Diamond, Hardwella Humphreya.

– Pan McQuaid! – Humphrey i starsza kobieta o dobrodusznej twarzy, trzymając się pod ramię, zeszli schodów. – Moja droga – pieszczotliwie poklepał dłoń kobiety – to jest ten pan, o którym ci mówiłem, ten, który uratował Diamond. Panie McQuaid, moja żona, Hannah.

– Miło mi pana poznać, panie McQuaid – powiedziała Hannah Humphrey, podając mu dłoń. – Mąż opowiedział mi wszystko o panu i pana bohaterskich wyczynach. Niestety, właśnie wy­chodzimy, jesteśmy umówieni.

– Ale przecież jest Diamond – wtrącił się Hardwell, wycią­gając rękę w stronę tylnej części domu. – Jest w stajni, daje Robbiemu pierwszą lekcję konnej jazdy. Jestem pewny, że bardzo się ucieszy z pańskiej wizyty. – Zwrócił się do lokaja, który stał obok, czekając, by wziąć od gościa kapelusz i rulony map. – Jeffreys, zaprowadź pana McQuaida do panny Diamond. – Wyciągnął rękę do gościa. – Miło było pana spotkać. Będzie musiał pan przyjść do nas na kolację.

Więc to tak? – pomyślał z niedowierzaniem Bear, patrząc, jak opiekunowie Diamond wsiadają do dużego eleganckiego powozu. Wszedł, został rozpoznany i zaprowadzony prosto do niej? Poczuł ogromną ulgę. Może mimo wszystko to nie będzie takie trudne.

Lokaj wziął od niego duży czarny kapelusz i mapy, ale po chwili oddał nakrycie głowy, mówiąc, że może być mu potrzebne, skoro idzie do stajni. Bear skinął głową, wziął kapelusz i trzymał go niezgrabnie, idąc za eleganckim drobnym służącym.

Zanim wyszli z domu, minęli całe mnóstwo pokoi. Było ich znacznie więcej niż w rezydencji Vassarów. Wnętrza były utrzymane w bardziej stonowanych kolorach, a meble wykonano głównie z mahoniu. Całość sprawiała bardzo przyjemne wrażenie. Czuł, że niewiele osób dostępuje przywileju znalezienia się w tym królestwie.

Tereny jeździeckie i ceglane budynki stajni również znajdowały się w doskonałym stanie. Przeszli pomiędzy rzędami zagród dla koni, w których zobaczył dorodne sztuki. Gdy doszli do tylnych drzwi, usłyszał głos Diamond.

– Nie, nie! – wołała do kogoś. – Stań tutaj, pozwól mu się do siebie przyzwyczaić. Patrz na niego, ale się nie poruszaj. Niech on sam do ciebie podejdzie. Jest tak samo zaciekawiony tobą jak ty nim.

Bear przystanął.

Diamond Wingate, ubrana w ciemnozieloną spódnicę, buty do konnej jazdy i białą bluzkę, stała na dolnej pobielanej belce ogrodzenia i wyglądała tak świeżo jak górski kwiat o świcie. Bear zmusił się do oderwania od niej wzroku i zauważył jej dziesięcioletniego kuzyna, stojącego na środku korrala obok małego konia. Sztywny ze strachu chłopiec trzymał lonżę.

– Ale co będzie, jak mnie ugryzie albo kopnie? – mówił cienkim, zaniepokojonym głosikiem.

– Nie jesteś z cukru ani z marchwi! – zawołał do niego Bear. – Dopóki nie zrobisz jakiegoś nerwowego, niespodziewanego ruchu, nic nie będzie ci grozić.

Diamond odwróciła się gwałtownie, dla zachowania równowagi chwytając się belki.

– O, pan McQuaid.

Jego widok wywarł na niej zbyt wielkie i widoczne wrażenie. Jej oczy rozszerzyły się, policzki zarumieniły; miała wrażenie, że brakuje jej tchu. Przez dwie ostatnie noce rzucała się, wierciła na łóżku i dawała kuksańce Bogu ducha winnym poduszkom, bezskutecznie starając się wymazać z pamięci obraz Beara i wmawiając sobie, że jej reakcja na przyjęciu u Vassarów była jedynie rezultatem sytuacji, w jakiej się znalazła, i jego rycer­skiego zachowania.

Zdawała sobie jednak sprawę, że to nie wdzięczność była powodem podniecenia, które ogarniało ją na wspomnienie ręki trzymającej ją w talii, i przyjemności, jaką czuła w mocnych ramionach mężczyzny z Montany.

Wzrok Diamond zatrzymał się na gorsie koszuli Beara.

– Dzień dobry, panno Wingate. – Uniósł kapelusz i podszedł do niej. – Pan Humphrey powiedział mi, że uczy pani panicza Roberta konnej jazdy.

– To prawda. – Była w stanie wypowiedzieć tylko te dwa słowa.

Oparł się ramieniem o słupek ogrodzenia i popatrzył na chłopca i konia. Dlaczego on to robi, jęknęła w duchu, ten zuchwalec rzucający wszystkim wyzwanie dla zabawy?

– Ciekawe podejście... uczenie go jazdy bez opuszczania korrala.

– Nigdy nie miał do czynienia z końmi. – Diamond przypo­mniała sobie, że pod dobrze skrojonymi ubraniami kryje się nie tylko nagi tors i odrobina rycerskości, ale i arogancja oraz skłonność do... – Chcę, żeby przyzwyczaił się do tych zwierząt, zanim któregoś dosiądzie.

Obserwując Robbiego, Bear powiedział ściszonym głosem:

– Myślę, że czułby się pewniej, gdyby miał większą kontrolę, na przykład, gdyby zaczepił koniowi lonżę i go poprowadził.

– Zaplanowałam to jako następny krok – odpowiedziała krótko Diamond. – Zapnij mu lonże, Robbie, i oprowadź go dookoła. Podejdź prosto do niego. Bądź pewny siebie i zrób to tak, by wiedział, że do niego podchodzisz.

Rzuciwszy spojrzenie Bearowi, Robin wyprostował się i podszedł do konia. Zaczepił haczyk do kółka u dołu kantara i po chwili prowadził wierzchowca po korralu. Z każdym krokiem wydawał się pewniejszy, co pewien czas zatrzymywał się i po­klepywał konia po szyi.

Diamond kątem oka spojrzała na gościa; zauważyła opaloną skórę, mocny zarys szczęki i kapelusz opadający na oczy. Potem przeniosła wzrok na jego ramiona. Nawet w codziennym stroju prezentował gibkość i niewymuszony wdzięk.

– Po skończonej lekcji – zwrócił się do niej z kolejną radą – powinna pani dopilnować, żeby wyczesał i napoił konia. Musi czuć się odpowiedzialny za zwierzę. To bardzo ważna część...

– Wiem, co powinien robić. – Diamond spojrzała na Beara i zaczerwieniła się z powodu swoich myśli. – Od dzieciństwa jeżdżę konno.

– Tak? A co pani wie o małych chłopcach?

– Wiem, że dzieci są dziećmi, panie McQuaid.

– I chyba właśnie na tym polega pani problem, panno Wingate.

– Mój problem?

– Doświadczenie mówi mi, że mali chłopcy są bardziej jak konie niż jak dzieci. Ich wychowanie wymaga twardej ręki.

– A jakież to doświadczenie przyczyniło się do powstania pańskiej opinii na temat chłopców? – zapytała Diamond, krzy­żując ramiona.

Bear uśmiechnął się, zadowolony z siebie.

– Sam kiedyś byłem chłopcem.

Diamond pochyliła głowę, czując się jak skarcone dziecko, lecz już za chwilę wyobraziła sobie tego mężczyznę jako chłopca sięgającego jej do ramienia, z niesfornymi kosmykami włosów opadającymi na czoło, i z brakującymi zębami; zabrudzonego, objadającego się słodyczami, o dużych oczach koloru płynnej miedzi, która mogłaby roztopić granit. Zapewne umiał wkradać się w łaski i trafiać prosto do serca swojej mamy... i każdej napotkanej kobiety. Bez wątpienia zostawił za sobą wiele zła­manych serc od Montany po Baltimore.

Tętent końskich kopyt spowodował, że zwierzę prowadzone przez Robbiego potrząsnęło łbem i stanęło dęba. Diamond szybko popatrzyła na kuzyna.

– Podejdź do niego! – zawołała. – Musisz dać mu do zrozumie­nia, że jesteś spokojny i wszystko kontrolujesz. Pokaż mu, że nie ma się czego bać. – Zerknęła w stronę, z której dochodził tętent.

Bear podążył wzrokiem w tym samym kierunku; w tej samej chwili dostrzegli jeźdźca i oboje równocześnie pomyśleli: nie, tylko nie to.

– Aaa, tu jesteś! – zawołał Morgan Kenwood, zatrzymując się przy korralu. Zeskoczył z konia. Diamond zeszła z ogrodzenia i odwróciła się, zaciskając dłonie na balu. – Nie spodziewałem się, że wrócisz już do swych zajęć po chorobie, moja droga. – Zauważył Beara, popatrzył pytająco na Diamond, po czym skinął mu głową. – Pan McQuaid? Co pan tu robi?

– Myślę, że to samo co pan. – Bear uśmiechnął się chytrze.

– Jak widzisz, jesteśmy w trakcie lekcji konnej jazdy – po­wiedziała Diamond.

– Tak? To doskonale. – Morgan uwiązał wierzchowca i spo­jrzał na Robbiego, obracającego w palcach lonżę i wyglądającego bardzo niepewnie. Zmarszczył czoło. – Co on robi?

– Prowadzi konia dookoła korrala. Oswaja się w ten sposób ze zwierzęciem, zanim go dosiądzie – odpowiedziała rzeczowo.

Morgan roześmiał się.

– Oswaja się? Jest na to tylko jeden sposób. Posadź chłopaka na koniu i wyprowadź go do sadu. Jeśli dobrze pamiętam, sama nauczyłaś się jeździć właśnie w ten sposób. Czyżbyś o tym zapomniała?

Zanim Diamond zdążyła odpowiedzieć, Morgan szedł już w stronę bramki.

– Chodź tu, chłopcze. – Zdjął siodło zawieszone na ogrodzeniu przy drzwiach do stajni. – Czas już, żebyś się nauczył radzić sobie z siodłem.

Z wielkim wysiłkiem i nie mniejszym zakłopotaniem Rob­biemu udało się osiodłać konia, a potem, czyniąc zadość wyraź­nym naleganiom Morgana, wszedł najpierw na bale ogrodzenia, a potem dosiadł konia. Jego kuzynka przyglądała się temu z zaciśniętymi wargami i wyrazem złości w oczach. Wszystkie polecenia, które wydawała Robbiemu, były natychmiast kwes­tionowane przez Morgana. W końcu okazała zdecydowanie i zarządziła koniec lekcji.

– Już? – Morgan roześmiał się. – Nie bądź śmieszna. Chłopak dopiero się rozgrzewa. – Popatrzył na Robbiego. – Musi wypro­wadzić konia, poczuć wodze i siodło, nauczyć się używać ostróg.

– Morganie, naprawdę uważam, że już...

Lecz on nie zwracał uwagi na jej protest. Udał się do stajni i polecił stajennemu osiodłać konia dla Diamond. Spiorunowała go wzrokiem i również weszła do stajni.

– Osiodłaj też Blackjacka dla pana McQuaida – zwróciła się do stajennego. – Przyłączy się pan do nas, prawda? – zapytała Beara.

– Pan McQuaid nie jest odpowiednio ubrany – stwierdził Morgan, przyjrzawszy się Bearowi. – Z pewnością ma jakieś pilne sprawy do załatwienia. – Był to bardziej rozkaz niż stwier­dzenie faktu, a tego typu polecenia zawsze budziły sprzeciw niezależnej natury Beara.

– Jeździłem już w bardziej nieodpowiednich strojach. – McQuaid oderwał się od ogrodzenia. Ze złośliwym uśmieszkiem błąkającym się w kąciku ust zdjął surdut i zawiesił na płocie, po czym rozluźnił krawat i rozpiął kamizelkę. – Za nic w świecie nie przegapiłbym takiej okazji.

Opuścili tereny stajenne i kierowali się w stronę sadów. Kenwood wjechał pomiędzy Diamond i Robbiego, zmuszając niedoświadczonego chłopca, żeby jechał pierwszy wąską ścieżką.

– Morgan. – Diamond zatrzymała się, gotowa skazać Morgana na potępienie za to, że najpierw nalegał, by jej kuzyn wyjechał na przejażdżkę, a potem zupełnie zapomniał o jego istnieniu. – Ktoś powinien... powinnam jechać obok Robbiego. – Zanim Kenwood zdążył odpowiedzieć, zawołała: – Zaczekaj na mnie, Robbie!

Lecz w tej samej chwili McQuaid minął ją na swoim koniu i dołączył do chłopca.

– W porządku, ja z nim pojadę! – zawołał.

Diamond, bliska łez, została uwięziona obok Morgana, który zaczął coś jej opowiadać o wspaniałym rodowodzie jakiegoś konia. Pogrążyła się we własnych rozmyślaniach, obserwując szerokie bary Bartona McQuaida, jego niewymuszoną pewność w siodle i małą figurkę wystraszonego Robbiego.

Bear nie miał złudzeń co do tego, jakie pobudki kierowały Diamond, gdy zapraszała go na wspólną przejażdżkę. Brała w ten sposób odwet na Morganie za jego samowolne poprowadzenie lekcji jazdy konnej Robbiego. Przypomniawszy sobie sobotni wieczór, doszedł też do wniosku, że prawdopodobnie w ten sposób trzymała Kenwooda na dystans. Zapewne minie sporo czasu, zanim będzie miał okazję porozmawiania z nią na temat pożyczki na budowę linii kolejowej. Postanowił wykorzystać ten czas na obmyślenie sposobu poruszenia tematu budowy linii i związanych z tym kosztów.

Podróż koniem przez kraj trwa wiele tygodni, a pociągiem można przebyć tę drogę w ciągu zaledwie kilku dni. W pociągach nie robią się odparzenia od siodła. Warto też zwrócić uwagę, że ceny szyn ciągle idą w górę. A może powinien po prostu powiedzieć: Z tego, co słyszałem, zainwestowała pani w dużo bardziej niepewne przedsięwzięcia niż moja linia kolejowa.

Tak. W myślach wszystko przebiegało bardzo gładko. Cicho jęknął. Czekało go trudne popołudnie.

Bear zauważył, że Robbie co pewien czas go podpatruje, chcąc zobaczyć, jaką pozycję należy przybrać w siodle. Starał się nawet naśladować jego sposób trzymania wodzy. Po chwili ciekawość chłopca wzięła górę nad wstydem.

– Co to za kapelusz? – zapytał, mrużąc oczy w oślepiających promieniach słońca.

Bear zdjął nakrycie głowy i popatrzył na nieco znoszony filc: po chwili włożył kapelusz z powrotem.

– Takie nosi się w Montanie. Na Zachodzie musimy chodzić w prawdziwych kapeluszach, które chronią przed słońcem, wiatrem, deszczem i śniegiem.

– To pan jest z Zachodu? – zapytał Robbie, przenosząc wzrok na swoje miejskie buty i koszulę. Po chwili znów popatrzył na kapelusz. – Nie wygląda pan na kowboja.

Bear roześmiał się.

– Ale nim byłem. Kiedy pierwszy raz pojechałem na Zachód, mieszkałem na ranczu i zajmowałem się bydłem.

Chłopiec obrócił się, by lepiej się mu przyjrzeć, i omal nie ześliznął się z siodła. Morgan nieprzyjemnym głosem kazał mu się trzymać prosto i patrzeć przed siebie. Robbie na chwilę obejrzał się przez ramię, ale zaraz posłuchał polecenia.

– Widziałem kowbojów w książkach – powiedział, uważnie przyglądając się jadącemu obok mężczyźnie. – Czy prawdziwy kowboj zawsze ma broń?

Diamond na próżno starała się usłyszeć odpowiedź, bo Morgan obszernie omawiał różne rodzaje podków końskich. Musiało jej wystarczyć samo wpatrywanie się w Bartona McQuaida.

Jego nienagannie skrojone spodnie ciasno opinały muskularne nogi. Rozpięta biała koszula ukazywała mocną szyję i przywierała do szerokich barów. Bear zdjął spinki i podwinął rękawy, tak że widziała czarne owłosienie ramion. Ilekroć brał głęboki oddech, gotowa była przysiąc, że przez materiał koszuli widzi grę mięśni pleców.

Nigdy nie spotkała kogoś tak obezwładniająco... zachodniego. Kowbojskiego. Nawet jeśli nigdy nie był kowbojem, to słowo doskonale go opisywało. Zdała sobie sprawę, że przygląda mu się nazbyt ostentacyjnie, i przeniosła wzrok na rozpaloną twarz Morgana. O coś ją zapytał, ale jego słowa do niej nie dotarły. Uśmiechnąwszy się blado, popatrzyła na kuzyna.

– Świetnie sobie radzisz, Robbie! – zawołała. Poczuła ulgę. Gdy chłopiec uśmiechnął się i pomachał ręką, sprawiając wrażenie zadowolonego z jazdy.

Gdy zrobiło się cieplej, Bear zauważył, że Robbie często się drapie. Szorstka wełna nowego surduta i bryczesów drażniła jego skórę.

– Masz ładne ubranie – powiedział.

Chłopiec popatrzył na kamizelkę z perłowymi guzikami i spod­nie, zaczerwienił się i pociągnął za kołnierzyk.

– Ja... noszę to wszystko, żeby zrobić przyjemność kuzynce. Jej się wydaje, że zrobi ze mnie dżentelmena.

– Myślę, że czeka ją niełatwe zadanie.

– Pewnie. – Robbie nie wyczuł ironii w głosie Beara. – Nie będę gogusiem. – Po chwili minęła mu złość i okazał skłonność do refleksji. – Ale życie z nią nie jest takie złe. Daje mi wszystko, o co ją proszę. Wystarczy poprosić, a już to mam.

– Wszystko, o co prosisz? – zapytał Bear, unosząc brwi.

Robbie pokiwał głową.

– Lunetę, trzy desery do kolacji, nakręcaną lokomotywę, opowiadania co wieczór. Jak byliśmy w mieście, kupiła mi dwie książki i codziennie wieczorem mi je czytała po kawałku. To z nich dowiedziałem się wielu rzeczy o kowbojach. – Chłopiec rozluźnił wodze i obrócił się w siodle, pozwalając koniowi na swobodę.

– Hardwell i Hannah mówią, że powinna nauczyć się mówić „nie”, ale ona nie potrafi. Nie umie odmówić ani mnie, ani nikomu innemu. To dlatego ludzie codziennie przychodzą pod jej dom, idą za nią do kościoła i włóczą się za nią po całym mieście. Wiedzą, że da im jeść, zapewni pracę i kupi od nich różne rzeczy.

– Wiesz, to, że rozdaje różne rzeczy, jeszcze nie znaczy, że nie potrafi odmawiać – powiedział Bear, zastanawiając się nad słowami Robbiego.

– Ale ona naprawdę nie mówi „nie”. Nigdy. Hardwell i Hannah mówią, że powinna znaleźć męża, który by robił to za nią. Ale ona nie chce męża. Powiem panu, co ja myślę. – Robbie wyglądał dziwnie dorośle, wygłaszając tę opinię. – Myślę, że ona lubi rozdawać swoje rzeczy. – Wzruszył ramionami z młodzieńczą beztroską. – Po prostu to lubi. Ma lekką rękę.

Lekka ręka. W sobotni wieczór Bear zdziwił się, słysząc te słowa z ust Vassara. Teraz zaskoczyło go to, że mały kuzyn użył tego samego określenia. Diamond rozdawała pieniądze, jedzenie i oferowała pomoc wszystkim, którzy o to prosili. Miał tego dowody, widząc tłum zgromadzony przed bramą jej posiad­łości. Lekka ręka. Coś mu tu nie pasowało, kiedy przypomniał sobie, jak wystawiała go na próbę w czasie przyjęcia, a także jej pełną goryczy uwagę. Spytała wtedy, czego wszyscy od niej chcą, i sama udzieliła sobie odpowiedzi. Pieniędzy.

– Proszę pana...

Bear zmarszczył czoło.

– W Montanie wszyscy mówią na mnie Bear.

Robbie popatrzył na niego uważnie.

– Dlaczego?

– Może dlatego, że kiedyś pokonałem niedźwiedzia – odpowie­dział, patrząc groźnie na chłopca. – A może dlatego, że zawsze budzę się jak niedźwiedź grizzly wiosną, powoli i w złym humorze.

– Trzymaj się prosto. Robercie! – zawołał jadący z tyłu Kenwood.

Robbie stęknął i obejrzał się przez ramię.

– Nie możemy jechać szybciej?

Bear zerknął na chłopca.

– Naprawdę myślisz, że jesteś gotowy do galopu? Zobaczy­my. – Obejrzał się za siebie. – Pojedziemy szybciej! – zawołał do Diamond i Kenwooda.

Diamond przeraziła się.

– Myślę, że nie powi...

– Trzymajcie się ścieżki, a my was dościgniemy! – odkrzyknął Kenwood.

– Jedźmy. – Bear i Robbie ruszyli ścieżką przez pola i szpaler drzew. Bear nadał szybkie, ale rozsądne tempo, a chłopiec zastosowawszy się do jego rady, przyjął zaskakująco swobodną pozycję w siodle.

– Dobrze sobie radzisz jak na pierwszy raz. A teraz coś dla rozrywki. – Ścisnął konia kolanami i ruszył lekkim galopem.

Wkrótce chłopiec i wałach poruszali się z szybkością, która mogła cieszyć nawet wytrawnego jeźdźca. Gdy dotarli na skraj sadu i zwolnili. Robbiemu brakowało tchu, ale uśmiechał się od ucha do ucha.

– Było wspaniale! – krzyknął, poklepując zwierzę. – A teraz pojedźmy szybciej!

– Daj swojemu koniowi odpocząć. Zawsze powinieneś pa­miętać, że twój wierzchowiec wykonuje pracę dwa razy większą niż ty. Jeśli jesteś zdyszany, zmęczony lub spragniony, to znaczy, że koń odczuwa to dwa razy silniej. W Montanie, gdzie teren jest nierówny, nie przeżyje się, jeśli zwierzę padnie, więc człowiek szybko uczy się o nie dbać. Koń staje się wspólnikiem, przyjacielem.

– Dobrze, ja też będę się opiekował moim wierzchowcem – powiedział z przekonaniem Robbie. – Diamond powiedziała, że da mi konia, kiedy tylko nauczę się jeździć. Dużego starego ogiera, czarnego jak węgiel i szybkiego jak wiatr.

– Ogiera? – Bear pokręcił głową, zastanawiając się, co po­wiedziałaby Diamond, gdyby się o tym dowiedziała. Po chwili usłyszał znajomy odgłos. – Czy to szum wody?

– Tak. Niedaleko płynie strumyk. – Robbie wskazał linię drzew wzdłuż niewielkiego zagłębienia terenu i nagle coś za­świtało mu w głowie. – Ścigamy się!

Spiął konia ostrogami, jednocześnie mocno szarpiąc wodze. Zaskoczony koń stanął dęba, po czym popędził w pole. Chłopiec wydał przeciągły skowyt, gwałtownie zamachał rękami, w końcu chwycił się przedniej części siodła.

Bear pogalopował za nim, krzycząc, by mocno się trzymał. Pole rozmywało mu się przed oczami, tak był pochłonięty śledzeniem nerwowych ruchów zwierzęcia i rozpaczliwymi krzykami chłopca. Widząc wodze zwisające poza zasięgiem rąk Robbiego, zdał sobie sprawę, że będzie musiał posłużyć się swoim wierzchowcem do zatrzymania konia chłopca, choć takie rozwiązanie wiązało się jednak z pewnym ryzykiem. Nie miał jednak wyjścia. Wyprzedził uciekającego wierzchowca, po czym wychylił się i złapał za jego uzdę. Ściągnął wodze i oba konie zwolniły bieg.

– Nic ci się nie stało? – zapytał Bear, ciężko dysząc.

Robbie był biały jak kreda, aż po czubki palców zaciśniętych na siodle.

– Ja... zgubiłem wodze, a on zaczął tak pędzić... – Jego niebieskie oczy były okrągłe ze strachu.

Bear, patrząc w nie, miał dziwne wrażenie, że spoglądała na Diamond. Chwycił wodze i podał je Robbiemu, który skurczył się w siodle.

– Ooo, nie... ja chcę zsiąść! – zawołał chłopiec.

– Nie ma mowy – zaprotestował Bear, przytrzymując go za ramię. Mały trząsł się na całym ciele. – Zrobiłeś duży błąd, ale udało ci się wyjść z opresji. Jeśli teraz zsiądziesz z konia, popełnisz jeszcze większy błąd. Mężczyzna musi się nauczyć pokonywać strach. Musi umieć przyznać się do błędów, wyciągać z nich wnioski i iść dalej.

Oczy Robbiego napełniły się łzami; ze wstydem opuścił głowę. Po chwili Bear rozluźnił uścisk.

– Weź wodze – przemówił niskim, zdecydowanym głosem. – Dojedziemy do strumyka i tam będziesz mógł poćwiczyć zsia­danie.

Gdy dojechali do strumienia i Robbie zsiadł z konia, rozdraż­nienie Beara minęło. Popatrzył na zaczerwienioną ze wstydu twarzyczkę chłopca i przypomniał sobie, jak sam się czuł, rozczarowując kogoś, kogo rozpaczliwie chciał zadowolić, a co gorsza, zawodząc samego siebie. Czekał, aż Robbie uniesie wzrok.

– Myślę, że za jakiś czas będzie z ciebie jeździec, co się zowie – powiedział z uśmiechem. – Już umiesz utrzymać się na spłoszonym koniu, tak jak najlepsi.

Rozdział 8

Kilka minut później Diamond i Morgan Kenwood zastali ich stojących na brzegu strumienia i pojących konie. Ani Diamond, ani Morgan Kenwood nie wspomnieli o kłopotach Robbiego, co najprawdopodobniej oznaczało, że ich nie widzieli. Chłopiec parę razy posłał Bearowi błagalne spojrzenie, prosząc go w ten sposób, by nikomu nie opowiadał o tym, co się stało. Nie musiał się niczego obawiać; Bear czuł, że jeśli zachowa wydarzenie w tajem­nicy, sprawi, że lekcja konnej jazdy głębiej zapadnie chłopcu w pamięć. Z jakiegoś powodu wydawało mu się to ważniejsze niż płytka satysfakcja, jaką mogła mu sprawić reakcja Diamond na wiadomość o lekkomyślnym zachowaniu podopiecznego.

Ona jednak zauważyła dziwne wyciszenie kuzyna.

– Robbie, dobrze się czujesz?

– Tak – odpowiedział chłopiec burkliwie, po czym popatrzył na Beara i podrapał się po głowie. – Tylko chciałbym już wsiąść na tego konia i jechać, to wszystko.

Kiedy ruszyli, Diamond nie czekała, aż Morgan wyda pole­cenia. Ledwie znalazła się w siodle, zażyczyła sobie, by Robbie jechał koło niej. Bear musiał towarzyszyć wyraźnie poirytowa­nemu Morganowi Kenwoodowi.

Mężczyźni jechali w milczeniu, nie chcąc rozpoczynać roz­mowy, która szybko mogła przekroczyć granice uprzejmości. Dopiero gdy zobaczyli budynki stajni, Kenwood zdecydował się odezwać.

– Myślę, że powinien pan o czymś wiedzieć, panie McQuaid, i wydaje mi się, że jeśli ja pana o tym poinformuję, oszczędzę panu upokorzenia. Otóż pannę Wingate łączy ze mną pewne szczególne... porozumienie. Powiedziała mi, że za kilka tygodni, w dniu jej urodzin, zostanie ogłoszona pewna bardzo ważna wiadomość.

– Tak panu powiedziała? – Bear przyjrzał się arystokratycz­nym rysom Kenwooda, którego masywna postać na koniu przy­wodziła na myśl rzeźbę parkową z gołębiami na głowie. Akurat, pomyślał. Kobiety nie uciekają się do sztuczek, by uniknąć przebywania w tym samym pokoju z mężczyznami, których mają zamiar poślubić. A Kenwood musiał być rzeczywiście zde­sperowany, skoro właśnie w nim widział ewentualne zagrożenie swoich planów matrymonialnych.

– Pierwszy panu pogratuluję – powiedział poważnym tonem. – Po ogłoszeniu wiadomości – dodał.

Kiedy dojechali do stajni Gracemont, Robbie był bardzo zmęczony. Diamond z niepokojem patrzyła, jak wierci się w swoim nowym ubraniu i drapie, jakby przeżywał straszliwe tortury. Sama miała na sobie strój z wełny i wcale nie było jej aż tak gorąco. Przyjrzała się uważniej zaczerwienionej twarzy i dziwnej powolności ruchów kuzyna, zastanawiając się, co się z nim dzieje. Potem, kiedy zsiadał z konia, stopa zaplątała mu się w strzemieniu: upadł na ziemię i nie wstawał.

– Robbie! – Rzuciła się w stronę chłopca, podniosła go i przytuliła. – Co się stało? Dobrze się czujesz? – Osuwał się w jej ramionach. – Robbie? – Dotknęła jego czoła. Było gorące, spocone, a szkliste oczy patrzyły przed siebie nieobecnym bokiem. – Robbie, popatrz na mnie. Czy coś cię boli?

– Gorąco mi. – Obojętnie zmierzwił wilgotne włosy, po czym sięgnął za kołnierz, żeby się podrapać. – I strasznie mnie swędzi... całe ciało...

Popatrzyła na stojących obok Morgana i McQuaida. B.

– Coś mu jest. Pomóżcie mi zanieść go do domu.

Morgan natychmiast rzucił się z pomocą, odsuwając McQuaida na bok, i wziął Robbiego na ręce. Diamond truchtała obok niego, gładząc chłopca po głowie i zapewniając go, że wszystko będzie debrze. Przed wejściem na schody Morgan zwrócił się do Bacona McQuaida, nie siląc się na grzeczny ton:

– Zostanę tu z Diamond i chłopcem. Proszę łaskawie spro­wadzić doktora McGowana. Ma swój gabinet na Charles Street.

Diamond była tak przerażona, że tylko poparła tę prośbę błagalnym spojrzeniem. McQuaid patrzył na nią przez chwilę, wreszcie zmarszczył czoło i skinął głową. Pośpiesznie wstępując na schody, Diamond odwróciła się przez ramię, obserwując, jak Bear wkłada kapelusz i idzie do wyjścia. Poczuła dziwną ulgę na myśl o tym, że znów przyszedł jej z pomocą i wkrótce wróci tu z doktorem McGowanem.

Następna godzina była dla niej bardzo trudna do zniesienia. Z pomocą pani Cullen natychmiast położyła Robbiego do łóżka. Gdy zdjęły z niego ubranie, zobaczyły czerwoną wysypkę na szyi, brzuchu, a nawet na głowie. Lecz, jak stwierdziła pani Cullen, trudno było powiedzieć, co to za choroba, ponieważ zaczerwienienie mogło zostać spowodowane szaleńczym drapa­niem się.

Diamond usiadła na łóżku przy Robbiem i chwyciła go za ręce, by się nie drapał. Za każdym razem, gdy się poruszyła, kurczowo ściskał jej dłonie, bojąc się, że odejdzie. Leżąc na środku dużego łóżka, wydawał się bardzo mały i kruchy, a w jego błyszczących od gorączki oczach kryła się przerażająca bezbronność.

– Czemu nic nie mówisz, Robbie? – zapytała, gładząc go po włosach.

– Nie chcę... stracić możliwości jazdy na swoim koniu. Tylko o tym mówił od kilku dni. Chciał się nauczyć jeździć konno i dostać własnego konia.

– Będziesz miał na to mnóstwo czasu, jak wyzdrowiejesz – powiedziała Diamond, nadrabiając miną.

Gdy przyniesiono miskę zimnej wody i ręczniki, obmyła chłopcu twarz i ramiona, żeby sprawić mu ulgę. Był niespokojny, a co pewien czas swędzenie stawało się tak dokuczliwe, że wił się i jęczał.

Morgan to kręcił się, to nerwowo przemierzał pokój, starając się sprawiać wrażenie szczerze przejętego chorobą malca. Kilka razy przystanął przy łóżku, by położyć dłoń na ramieniu Diamond albo pogładzić ją po plecach. Za każdym razem miała ochotę trzepnąć go po ręce. Po pewnym czasie pochylił się nad nią, by zbolałym tonem wyszeptać, że jest zaniepokojony, iż opieka nad chłopcem może zagrozić jej „cennemu” zdrowiu.

– Będę cię chronił za wszelką cenę, nawet przed twoim miękkim sercem, mój ty skarbie – dodał, gładząc ją po policzku gestem posiadacza.

Jak śmiał sugerować, że dokonuje niewłaściwych ocen albo że nie jest w stanie sama decydować, co jest, a co nie jest rozsądne? Nie byli nawet zaręczeni, a on starał się narzucić jej swój sposób myślenia o tym, co jest dla niej dobre, a co nie!

Przez całe życie walczyła o możliwość decydowania o swoim losie, sprzeciwiała się siłom, które mogły odebrać jej prawo wolnego wyboru: nadopiekuńczemu ojcu, wielkiemu bogactwu, nieustannym oczekiwaniom i wymaganiom innych. Teraz, w prze­dedniu osiągnięcia pełnej kontroli nad majątkiem i uporząd­kowania życia, była zdecydowana nie pozwolić nikomu jej w tym przeszkodzić. A już z pewnością nie potrzebowała kogoś, kto chroniłby ją przed tym, co dyktowało jej serce!

Gdy przybył doktor McGowan, ciężko sapiąc po szybkim pokonaniu schodów. Diamond znajdowała się na skraju załamania nerwowego. Wysypka wyglądała coraz gorzej, a swędzenie przybierało na sile. Cieszący się doskonałą opinią lekarz dokładnie zbadał Robbiego, co jakiś czas wydając przeciągłe „uhu”. Dia­mond była tak skupiona na przyglądaniu się kuzynowi, że prawie nie czuła, kiedy Morgan otoczył ją ramieniem w talii i nie widziała, że z zadowoleniem spogląda sponad jej głowy na Bartona McQuaida.

Gdy doktor odwrócił się i zdjął okulary, wstrzymała oddech.

– Myślę, że mamy tu do czynienia ze zwykłym, starym jak świat przypadkiem ospy wietrznej – oświadczył lekarz.

– Ospy wietrznej? – Poczuła wielką ulgę. – To nie czarna ospa ani dyfteryt?

– Na litość Boską, nie. – Doktor uśmiechnął się. – To tylko ospa wietrzna. Większość dzieci na to choruje. Trwa kilka dni i zostawia kilka niewielkich śladów, czego również można uniknąć, jeśli pacjent nie będzie się drapał. Proszę go smarować mieszanką tlenku cynku i wody wapiennej albo roztworem sody, to uśmierzy swędzenie. Będzie zdrów za... och, za kilka dni. – Doktor zachichotał i zdjął okulary. – Trzeba się cieszyć, że przejdzie tę chorobę w tak młodym wieku.

– Dlaczego to takie ważne? – zapytał zaniepokojony Morgan.

– Bo u dzieci ta choroba ma lekki przebieg – odpowiedział medyk. – Ale u dorosłych może być bardzo poważna.

Morgan zdjął rękę z biodra Diamond i cofnął się o krok.

– Nie masz się czego obawiać, Morganie – powiedziała po­irytowana jego reakcją. – Na ospę wietrzną można zachorować tylko raz w życiu. – Doktor pokiwał głową, ale to wcale nie pocieszyło Morgana. – A ja już na to chorowałam.

– Ale ja nie – rzekł Morgan, sztywniejąc. – Nigdy nie miałem ani ospy wietrznej, ani świnki... – Dotknął szyi, jakby w po­szukiwaniu symptomów choroby.

– A ja – odezwał się oparty o framugę drzwi McQuaid miałem ospę wietrzną i strasznie mnie obsypało. – Uśmiechnął się do Morgana bez cienia sympatii. – Miałem wysypkę, a potem strupy wszędzie. – Postąpił o krok. – Na głowie, w uszach, w ustach. Mój kolega z Carson City przeszedł ospę wietrzną w wieku trzydziestu lat. Obsypało go wszędzie, na stopach, nogach i nawet na... No, powiedzmy, że nie mógł wykonywać niezbędnych czynności bez potwornego bólu. Omal nie oszalał. Nie mógł chodzić, nie mógł jeść...

– W uszach? W ustach? – Morgan miał oczy okrągłe jak spodki. – A nawet na... – Popatrzył na spodnie i zaczął nerwowo zaciskać dłonie.

– Duże, brzydkie krosty. Pękały i się otwierały. Sączyły się i paliły jak ogień. – McQuaid pokręcił głową. – A potem, kiedy zrobiły się strupy, niektórzy jego koledzy zachorowali na pół­pasiec. Ich skóra zrobiła się sucha, czerwona, pękała i się łuszczyła...

Morgan jęknął. Pobladły, spojrzał na Diamond i szybko wycofał się do drzwi.

– Muszę wracać do domu. Właśnie sobie przypomniałem, że obiecałem mamie, iż pojadę z nią do miasta. – Pośpiesznie wyszedł z pokoju.

Doktor McGowan wyszedł zaraz po nim, ze zdziwieniem kręcąc głową nad reakcją Morgana. Upoważnił Diamond do wezwania go o każdej porze w razie potrzeby. Pani Cullen odprowadziła go do drzwi i na prośbę chlebodawczyni posłała wiadomość o stanie Robbiego do Hardwella i Hannah, którzy pojechali do Masseyów na kanastę. Kiedy pokój opustoszał, Diamond popatrzyła oskarżycielskim wzrokiem na McQuaida.

– Nie oszczędził pan biednego Kenwooda – powiedziała, krzyżując ramiona na piersiach i starając się ukryć złośliwą satysfakcję z ucieczki Morgana.

– Ja tylko mówiłem prawdę, panno Wingate. – Bear był wyraźnie zbyt zadowolony z siebie.

– Diamond? – dobiegł ich chrapliwy głos Robbiego: natych­miast podeszła do łóżka. – Czy on mówił prawdę? Będę miał takie duże bąble, że nie będę mógł sikać?

– Nie będziesz miał takich bąbli. – Popatrzyła na McQuaida wzrokiem mówiącym „no i popatrz, co narobiłeś”. – Słyszałeś, co powiedział doktor McGowan. Chłopcy w twoim wieku lekko przechodzą tę chorobę.

– Ale to strasznie swędzi. – W oczach małego pojawiły się łzy.

Przysiadła na brzegu łóżka i pogładziła go po twarzy.

– Wiem, że źle się czujesz. Robbie, ale szybko wyzdrowiejesz. Ja wyzdrowiałam bardzo szybko, kiedy byłam dzieckiem.

– Ja też – odezwał się stojący z drugiej strony łóżka McQuaid.

Diamond uniosła wzrok; Bear stał z rękami na biodrach i przyglądał się chłopcu. W jego oczach dostrzegła błysk komicz­nej powagi.

– Poza tym jesteś zbyt uparty, żeby umrzeć. Kłopoty to twoja specjalność, Wingate. Podobnie jak moja. – McQuaid wskazał siebie kciukiem. – Już ja to wiem. Faceci tacy jak my nie umierają na coś tak banalnego jak ospa wietrzna. My umieramy w butach, pod gradem kul, wychodząc z saloonu, przy korralu...

– Panie McQuaid... – Diamond żartobliwie spiorunowała go wzrokiem.

Roześmiał się i usiadł na brzegu łóżka z komicznie uniesionymi brwiami.

– Na przykład obecna tutaj dama, twoja kuzynka, byłaby w trudnej sytuacji, gdyby teraz zachorowała na ospę wietrzną. Takie młode urocze kobiety przeważnie kładą się z podwiniętymi nogami i umierają. – Posłał jej spojrzenie, które przyprawiło ją o ognisty rumieniec. – Dobrze, że przeszła tę ospę wcześniej, kiedy była jeszcze wystarczająco uparta, by przeżyć.

– Panie McQuaid! – Złożyła dłonie na kolanach i usiadła prosto, starając się przybrać groźny wyraz twarzy. – To jest...

– Ospę wietrzną możemy oszukać, wybierając miejsca, w które będziemy się drapać i inne, które zostawimy w spokoju. Drapanie powoduje blizny, więc trzeba wybrać takie miejsca, które potem będą sobie mogły być trochę dziobate, na przykład nogi, boki i brzuch. Nie wolno drapać twarzy, ramion i klatki piersiowej, bo na pewno chcesz wyrosnąć na ładnego chłopaka. Takiego jak ja. – Bear szelmowsko zmrużył oko do Robbiego, tak żeby nie widziała tego Diamond. Chłopiec uśmiechnął się od ucha do ucha. – Kobiety z jakiegoś sobie tylko znanego powodu nie lubią mężczyzn z bliznami na twarzy. A chociaż teraz aż tak bardzo nie zależy ci na kobietach, to wierz mi, że bardzo ci się przydadzą w przyszłości.

– Panie McQuaid, naprawdę tego już za wiele! – napomniała go Diamond, chociaż już nie tak gniewnie.

Robbie był zachwycony.

– Naprawdę, panno Wingate – powiedział Bear, patrząc prosto na nią. – Spełniam tylko mój chrześcijański obowiązek wobec chorego panicza Roberta, pocieszam go i tak dalej. – Popatrzył na Robbiego z ostentacyjną powagą. – No i jak się spisuję? Czujesz się pocieszony?

Chłopiec pokiwał głową, wyczuwając, że mają z McQuaidem coś wspólnego. Najbardziej zabawne w tym wszystkim było to, że kuzynka nie brała udziału w tym porozumieniu i najwyraźniej jej się ono nie podobało.

– Napij się wody polecił McQuaid, wskazując szklankę na stoliku przy łóżku. Cała ta gadanina sprawia, że człowiekowi chce się pić. A skoro już mówimy o pragnieniu... wiesz, nie ma nic lepszego niż szklanka zimnej wody. Niektórzy mężczyźni powiedzieliby, że najlepsze jest piwo albo whisky. Ale ja jestem zwolennikiem wody. Dobrej, czystej, zimnej wody prosto z gór­skiego strumienia. Byłeś kiedyś w górach, Robercie? – Kiedy chłopiec zaprzeczył, Bear pokiwał głową. – Tak właśnie myś­lałem. Nie wyglądasz mi na człowieka, który wie, co to znaczy zostać uwięzionym na zasypanej śniegiem przełęczy i zmuszonym do zjedzenia podeszwy buta, żeby przeżyć. Prawdę mówiąc ktoś, kto nie był w Górach Skalistych, nie wie co to prawdziwe góry. A strumienie w Górach Skalistych są krystalicznie czyste, zimne i wspaniałe...

Diamond patrzyła, jak Barton McQuaid czaruje jej kuzyna, i było jej bardzo miło z tego powodu. Że też on musi być taki przystojny, pomyślała. No i któż by zgadł, że drzemią w nim takie talenty i możliwości? Albo że będzie chciał ich użyć w takiej sprawie, zabawiając i zaprzątając uwagę jej niesfornego kuzyna tak umiejętnie, że przez ostatnie pięć minut nie podrapał się ani razu?

Największym problemem pozostawało jednak to, że nie tylko Robbie doskonale się bawił.

Powinna była się gniewać, że McQuaid częstował jej za­chwyconego kuzyna nie zawsze wybrednymi żartami. Lecz za nic w świecie nie potrafiłaby przerwać tej rozmowy. Bała się do tego przyznać nawet przed sobą, ale prawdę mówiąc, podobało jej się odgrywanie roli przerażonej, wrażliwej opiekunki. Sta­nowiło doskonały pretekst do przyglądania się wyrazistej twarzy McQuaida i jego zgrabnej sylwetce. Diamond musiała przyznać, że nie jest jej obojętny. Kiedy mówił, czuła mrowienie w koniusz­kach palców, a serce biło jej szybciej.

– Opowiedz mi o Montanie, Bear – poprosił Robbie, opadając na poduszkę.

– Bear? – Diamond popatrzyła na kuzyna, a potem na McQuaida.

– Tak. Na Zachodzie wszyscy mówią na niego Bear, dlatego że kiedyś pokonał niedźwiedzia – wyjaśnił Robbie. Widząc, że McQuaid unosi palec, przypomniał sobie resztę. – I dlatego, że rano zawsze budzi się w złym humorze jak grizzly.

– No, prawie – sprostował McQuaid.

– Widzę, że masz sporo wiadomości na temat pana McQuaida – powiedziała Diamond, zwracając pałający, podejrzliwy wzrok na Beara.

– Nie wie nawet połowy – rzekł McQuaid, krzyżując ramiona na piersi. Sprawiał wrażenie zamyślonego. – Uczestniczyłem w spędach bydła w Teksasie i zostałem uwięziony w górach w czasie śnieżycy, paliłem też fajkę pokoju z indiańskimi wodzami.

– Naprawdę? – zapytał z ożywieniem Robbie. – Złapali cię?

Bear McQuaid roześmiał się.

– Niezupełnie. Handlowaliśmy i... wstydzę się do tego przy­znać, ale sporo na tym straciłem. Ta fajka drogo mnie kosz­towała. – Pokiwał ostrzegawczo palcem. – Niech to będzie dla ciebie dobra lekcja, Wingate. Trzymaj się z dala od tytoniu.

– Ojej! – Robbie był zachwycony. – Opowiedz mi o tym, co noszą kowboje, i o twojej broni. Chcę wiedzieć, jaką miałeś broń.

Wkrótce Bear siedział oparty o wezgłowie łóżka, z wygodnie rozprostowanymi nogami i skrzyżowanymi stopami, i opowiadał chłopcu o miejscach, które odwiedził, i o ludziach, których spotkał w czasie swych podróży wzdłuż i wszerz Zachodu. Diamond również słuchała, napominając go, kiedy historie stawały się nieco zbyt szczere lub brutalne.

– Naprawdę, panie McQuaid...

– Bear – przypomniał jej Robbie. – Mów na niego Bear.

– Naprawdę, panie Bear – powiedziała, dbając o to, by w jej twarzy nie zadrgał ani jeden mięsień. – Nie sądzę, żeby Robbie kiedykolwiek miał znaleźć się w sytuacji wymagającej od niego zdjęcia skóry z bizona. Myślę, że możemy ominąć te krwawe szczegóły.

– O, nie zaoponował chłopiec z krwiożerczym uśmiesz­kiem. – Chcę usłyszeć wszystko, ze szczegółami, o jelitach i o tym, co się robi z gałkami ocznymi.

– Dobrze. – Diamond wstała i wygładziła spódnicę do konnej jazdy. – Ale jeśli w nocy będziesz miał koszmarne sny, mój drogi kuzynie, to proszę nie przybiegać do mnie z płaczem. – Po chwili zwróciła się do gościa. – Widzę, że nie jestem tu potrzebna i mogę zająć się przygotowaniami do kolacji. Zostanie pan z nami?

– Zaprasza mnie pani na kolację? – zapytał Bear z udanym zdziwieniem.

– Wydawało mi się, że właśnie to zrobiłam. – Splotła ramiona na piersi.

– To bardzo wspaniałomyślna propozycja – rzekł wolno, przyglądając się jej tak, że spłonęła rumieńcem. – A co będzie do jedzenia?

Co za bezczelność, pomyślała, zstępując ze schodów do westy­bulu i kierując się w stronę schodków prowadzących do kuchni. Sprawiał wrażenie człowieka, który nie zamierza zostać, jeśli nie zostaną podane steki z bizona i ciasto z podeszwy buta.

Była to lekka kolacja, zaledwie cztery dania, białe wino, żadnych ciężkich potraw z wołowiny i na deser krem malinowy. Diamond, która miała głęboko zakorzeniony zwyczaj przebierania się do kolacji, usiadła na swoim honorowym miejscu przy stole w jasnoniebieskiej sukni, ozdobionej francuską koronką. Wcześ­niej poleciła służącym, by zaproponowali drugą i trzecią dokładkę McQuaidowi, który siedział po drugiej stronie stołu w koszuli i kamizelce.

Zjadł tyle co głodująca armia, chociaż, prawdę mówiąc, odczuwała przyjemność, patrząc, jak pałaszuje wszystko, tak że aż mu się uszy trzęsą. Pomyślała, że zapewne Bear potrzebuje dużo jedzenia, by dać paliwo temu muskularnemu...

Zmusiwszy się do opanowania, zauważyła, że nie włożył surduta do kolacji. Powinna była poczuć oburzenie, lecz kiedy po posiłku opadł na oparcie krzesła i zamknął oczy, delektując się winem, nie odczuła żadnej potrzeby zwrócenia mu uwagi.

Gwałtownie uniósł głowę.

– Słyszę dzwonek – powiedział, patrząc na drzwi.

– To telefon.

– Co?

– Telefon. Na pewno już pan widział aparaty, do których się mówi i rozmawia z ludźmi przebywającymi daleko, nawet w odległości wielu mil. Philip Vassar ma takie u siebie w banku.

– Słyszałem o nich – powiedział Bear. – Ale jeszcze nie widziałem.

Do jadalni wszedł Jeffreys.

– Przepraszam, panienko. Państwo Humphrey mają jakiś kłopot z powozem. Powiedzieli, że mogą pożyczyć powóz Masseyów, jeżeli są pilnie potrzebni w domu. Jeśli nie, zaczekają, aż stajenny Masseyów naprawi koło.

– Porozmawiam z nimi – powiedziała Diamond, wstając. Ruszyła do drzwi, ale przystanęła przy McQuaidzie, który podniósł się z krzesła. – Może pan ze mną pójść zobaczyć telefon, jeśli ma pan ochotę.

Bear ruszył za nią do holu i wszedł po krętych schodach na piętro. Diamond, zatrzymawszy się tuż przy drzwiach ciemnej biblioteki, dotknęła czegoś na ścianie. Natychmiast rozbłysło światło, jasne, silne i białe. Paliło się bezszelestnie, nie dając żadnego zapachu ani żółtawego zabarwienia jak gazowe. Popa­trzył na kryształowe urządzenie nad głową. W miejscu dawnych palników gazowych znajdowała się kopuła z przezroczystego szkła, zawierająca żarzący się złocisty drut, przypominający mu te, które widział w elektrycznych lampach ulicznych, oświet­lających najlepsze dzielnice Baltimore.

Podczas gdy Bear z zafascynowaniem wpatrywał się w lampę – Diamond podeszła do ogromnego biurka na środku pomieszczenia i przyłożyła telefon do ucha. Jej gość, widząc to, podszedł i uważnie przyjrzał się urządzeniu, które trzymała w dłoni. Była to drewniana rączka zakończona dwoma czarnymi stożkami – jeden był spłaszczony, a drugi lekko zakrzywiony – dopasowa­nymi do ucha i ust. Urządzenie było połączone sznurem z błyszczącą wiśniową skrzynką z korbką, która wyglądała jak rączka młynka do kawy.

– Nie musicie się śpieszyć – powiedziała krótko do jednego ze stożków. – Ochładzamy Robbiego kąpielami i stosujemy okłady z sody, by uśmierzyć swędzenie. Doktor mówi, że po prostu musi przez to przejść. – Przymknęła powieki i wysłuchała odpowiedzi, trzymając słuchawkę w pewnej odległości od ucha.

Bear mógłby przysiąc, że słyszał czyjś chrapliwy śmiech. Po chwili Diamond przyłożyła słuchawkę do ucha i powiedziała rzeczowym tonem:

– Dobranoc, Hardwellu. – Położyła telefon na metalowych widełkach.

Bear przyjrzał się skrzynce i słuchawce.

– Przekonałem się, że naprawdę można rozmawiać za pomocą tego pudelka i drutu. – Potarł podbródek. – Czytałem o tym urządzeniu w gazetach w pociągu. Nie miałem pojęcia, że macie je tutaj.

– Baltimore to bardzo postępowe miasto. Już w tej chwili możemy połączyć się z ponad dwoma tysiącami osób, a przez cały czas kładzione są nowe linie. Właśnie uzyskaliśmy połą­czenia z Cumberland, Frostburgiem, Annapolis i Frederick...

– Uzyskaliśmy?

– To znaczy ja... zainwestowałam. Nasza firma Chesapeake and Potomac Telephone pięknie się rozwija. – Diamond popatrzy­ła na wymyślny wynalazek. – Chciałby pan z kimś porozmawiać?

Jedyna osoba, z którą chciał... musiał... porozmawiać, stała po drugiej stronie biurka. I to nie odległość była przeszkodą, jaką należało pokonać w rozmowie. Miał tyle ważnych spraw do poruszenia, tymczasem oniemiały wpatrywał się w złocisty blask włosów Diamond.

Nagle wyprostował się.

– A może zadzwoniłaby pani do swego przyjaciela Kenwooda? Zapytalibyśmy go, czy już ma wysypkę.

Kiedy Diamond na niego popatrzyła, zauważył, że ze wszyst­kich sił stara się zachować powagę.

– On nie ma telefonu... ani wysypki... jeszcze.

Bear odwrócił się i zaczął zwiedzać zatłoczoną bibliotekę. Na półkach sięgających od podłogi aż po sufit znajdowały się cenne, oprawione w skórę tomy, z których część została przeniesiona na podłogę i złożona w stosach, a ich miejsce zajęły jakieś mechaniczne urządzenia. Rozpoznanie ich nie było łatwym zadaniem. Bear rzucił okiem na zasłane papierami biurko na środku pomieszczenia, minął skórzaną kanapę, na której leżały zwinięte w rulon dokumenty i luźne kartki, i podszedł do półek pod oknem.

W oszołomieniu wpatrywał się w niewiarygodną liczbę urzą­dzeń i przyborów, po czym uniósł coś przypominającego wy­glądem trzepaczkę do dywanów, z metalowym garnuszkiem na końcu rączki. Następnie zajrzał do dwóch szklanych cylindrów, wypełnionych czerwonym płynem i połączonych skręconą mie­dzianą rurką, oraz przyjrzał się czemuś, co wyglądało jak metalowy rożek, wystający z blaszanej puszki, do której dołączone były nagie miedziane druty.

– Co to za urządzenia?

– To postęp. – Diamond podeszła bliżej i uśmiechnęła się, widząc niedowierzające spojrzenie. – Albo schody wiodące do postępu. To są wynalazki, które kupiłam... to znaczy kupiłam prawa do ich produkcji.

Przypomniał sobie natrętnego wynalazcę, który zakłócił jej spokój przed przyjęciem u Vassarów. Z miną wyrażającą scep­tycyzm uniósł „trzepaczkę”.

– Naprawdę chce pani to produkować?

– Traktuję to raczej jako zainwestowanie w wynalazcę, a nie w wynalazek.

Bear zastanowił się nad jej słowami i nagle jego wzrok przyciągnął jakiś przedmiot znajdujący się z boku. Odwrócił się: stał przed naturalnej wielkości parą kół lokomotywy, umieszczoną pod ścianą obok drzwi. Koła były połączone prętem i osadzone na kawałku stalowych szyn.

– Co one tu robią? – Podszedł do kół i przesunął po nich dłonią. – Wyglądają jak koła firmy Baldwin.

– Bo to są koła firmy Baldwin – odpowiedziała Diamond. – Pan Baldwin przysłał mi je, kiedy...

– Niech zgadnę. Zainwestowała pani w jego fabrykę loko­motyw. Bear poczuł ściskanie w żołądku, kiedy przytaknęła. Na litość boską. Baldwin Engine Company. Czy istniała jakaś firma, w której ta kobieta nie miałaby swoich udziałów? Z mocno bijącym sercem patrzył na koła.

Tuż obok nich, na półce, stał miniaturowy wagon pasażerski na imitacji szyn. Bear pochylił się, by mu się lepiej przyjrzeć, obwiódł palcem zarys dachu i zajrzał w okna. Wnętrza były wyłożone eleganckim zielonym aksamitem i wypolerowanym mahoniem Wszystko zostało idealnie odtworzone w odpowied­niej skali, nie wyłączając maleńkiej mosiężnej spluwaczki i łóżek z miniaturowymi prześcieradłami i poduszkami. Popatrzył na złote litery nad oknami.

– Wagon Pullmana. – Zmarszczył czoło.

– Pan Pullman był tak miły, że przysłał nam model swojego prywatnego wagonu. Mój ojciec zamówił salonkę tuż przed śmiercią. Diamond pochyliła się i również zajrzała w okna wagonu. Kiedy byłam mała, to była moja ulubiona zabawka. Odbyłam tysiące podróży w tym małym wagoniku, do Londynu, Francji, Indii, Chin...

Wskazała zasłonięte kotarą łóżko w tylnej części wagonika i uśmiechnęła się.

– To zawsze było moje łóżko – powiedziała dziwnie miękkim głosem. – Nocą nie chciałam zaciągać kotar, bo wyobrażałam sobie, że leżąc, patrzę na księżyc ścigający nasz wagon wzdłuż szyn. Potem każdego ranka jadłam śniadanie w innym kraju i czytałam książki o... – Urwała i wyprostowała się gwałtownie, z zachwytem patrząc na miniaturkę wagonu. Przez chwilę toczyła wewnętrzną walkę, a kiedy znów się odezwała, mówiła już spokojnym, rzeczowym tonem. – Ile pulmanowskich wagonów zamówił pan dla swojej nowej linii?

Bear wciąż wpatrywał się w wagonik, tak mały w porównaniu z kołami o średnicy pięciu stóp, które stanowiły symbol siły i zdecydowania wynalazców, podczas gdy wagonik niespodzie­wanie pobudzał wyobraźnię i marzenia małej dziewczynki. Musiał potrząsnąć głową, by dotarły do niego słowa Diamond. Zapytała o linię kolejową... o jego linię.

– Ani jednego – odpowiedział. – To krótka linia. Będziemy przewozić głównie towary. Wołowinę i ziarno. Nie będziemy mieli wielu pasażerów.

Diamond aż podskoczyła.

– Ponad dwieście mil linii, która otwiera nowe tereny dla osadnictwa? Ludzie będą się nieustannie przemieszczać. Przecież muszą się przenosić z całym dobytkiem, bydłem i końmi. Powinien pan dysponować przynajmniej jednym albo dwoma wagonami sypialnymi, a wagony pana Pullmana są, jak na razie, najlepsze.

Bear zmusił się do opanowania.

– Są za drogie – uciął. – Poza tym farmerzy nie potrzebują poduszek ani aksamitnych siedzeń. Linia nie jest tak długa, żeby konieczne były wagony sypialne.

– Ależ to nierozsądne nie zapewnić tej możliwości – od­powiedziała Diamond równie stanowczo – skoro i tak musi pan kupić wagony pasażerskie.

Kilka pasażerskich, kilka pulmanowskich... Bear oczami wyobraźni widział, jak Diamond macha swoją hojną ręką i sprawia, że natychmiast pojawiają się na szynach. Nie miała pojęcia, czym dla dopiero powstającej linii jest wydanie pieniędzy na coś tak luksusowego jak sypialny wagon Pullmana, skoro ciężko było je zdobyć na rzeczy tak podstawowe jak stal i drewno, dźwigi, sprzęt czy parę starych lokomotyw.

Poirytowany, odwrócił się i zauważył na półce metalowe cylindry z wałami, przymocowane do gumowych przewodów, i metalową cześć z czymś, co nie mogło być niczym innym jak tylko tłokiem. Sięgnął po to urządzenie, ocenił wykonanie i współdziałanie poszczególnych części. Wiedział już, co ma przed sobą. Hamulec pneumatyczny. Nigdy nie widział mechanizmu działania hamulca kolejowego na sprężone powietrze Westinghouse'a poza wagonem kolejowym. Skąd mogła dostać...

– Przysłał mi go...

– George Westinghouse – domyślił się Bear.

– Tak. – Sprawiała wrażenie zadowolonej, że rozpoznał urzą­dzenie. – Niedługo cały przemysł kolejowy będzie ich używał. Są o wiele bezpieczniejsze i podobno rząd w Waszyngtonie wkrótce postanowi, że mają być zastosowane we wszystkich wagonach.

– Tylko tego potrzeba przedsiębiorcom kolejowym – rzekł Bear z przekąsem, odkładając hamulec na półkę. – Żeby rząd wtrącał się do ich działań.

– Nie nazwałabym tego wtrącaniem się. Po prostu chcą zastosować nowe rozwiązania i sprzęt, żeby transport kolejowy był coraz bezpieczniejszy.

– Bezpieczniejszy? – Uniósł jedną z gumowych rur. – Te części stanowią wielkie zagrożenie. W lokomotywie i pierwszych kilku wagonach jest odpowiednie ciśnienie, ale już w szóstym wagonie ciśnienie spada i w tych na końcu hamulce w ogóle nie działają. A ponieważ nie ma wystarczająco wielu hamulcowych, żeby włączać ręczne hamulce, wagony wypadają z szyn na najmniejszym pochyleniu terenu. Nie ma takiego zakrętu w Ko­lorado czy Wyoming, gdzie nie doszłoby do wykolejenia się pociągu z powodu takich wynalazków.

Diamond sprawiała wrażenie oburzonej.

– To absurd. Są dziesięć razy bezpieczniejsze niż stare hamulce ręczne. Uratowały życie tysiącom hamulcowych. – Podeszła bliżej i zdjęła jeden z cylindrów z półki. – A poza tym są już nowe, udoskonalone, hamulce.

– Nowe, udoskonalone? – Prychnął z niedowierzaniem.

– Pan Westinghouse opracował nowy system zaworów w celu utrzymania odpowiedniego ciśnienia, tak że w wagonach na końcu pociągu hamowanie będzie przebiegało równie sprawnie jak w tych na przedzie. Są już instalowane we wszystkich nowych wagonach i wymieniane w starszych...

– A korzyść z tego taka, że Westinghouse będzie o wiele bogatszy niż teraz – powiedział Bear. – Proszę się zastanowić, wszystkie wymagania wymyślone w ptasich móżdżkach w Wa­szyngtonie tylko zwiększają koszty ponoszone przez przedsię­biorców kolejowych.

– Którzy i tak mają doskonałe zyski – odpowiedziała Diamond zdecydowanie.

W ostatniej chwili powstrzymał się od skomentowania jej wypowiedzi pięcioliterowym słowem uważanym za bardzo nieeleganckie. Ponurym wzrokiem ocenił jej wygląd damy i bogate otoczenie. Mimo że dysponowała dużą wiedzą na temat linii kolejowych, miała bardzo niewielkie doświadczenie. Być może widziała, jak kładziono tory potężnej B&O wzdłuż już istniejącej linii Maryland albo na łagodnie pofałdowanym terenie Tidewater, ale nie miała pojęcia, co oznacza budowanie linii kolejowej w surowych warunkach.

– Proszę mi powiedzieć, panno Wingate – zwrócił się do niej nieco gniewnym tonem – na jaki zysk zasługuje człowiek, który topi oszczędności swojego życia w ziemi i sprzęcie i kładzie tory dniem i nocą, latem w palącym słońcu i w zagrażającym życiu mrozie zimą... na sypkim kamienistym terenie, który w dodatku nie jest nachylony pod odpowiednim kątem, albo w nieprzyjaznych górach, gdzie trzeba przebijać się przez ścianę granitu. I to wszystko mimo braku siły roboczej, odpowiedniego sprzętu i najazdów Indian, którym nie podoba się to, co Żelazny Koń robi z ich terytorium i ich bizonami, bez możliwości godziwego wyspania się i bez odpowiedniego jedzenia czasami przez wiele tygodni... Człowiek zmagający się z parszywą pogodą, końskimi muchami, pijący niezdrową wodę, używający narzędzi tak zimnych, że przymarza do nich skóra, i stali tak gorącej, że na rękach powstają pęcherze?

Urwał, by zaczerpnąć tchu, a po chwili kontynuował niskim, intrygująco modulowanym głosem:

– Więc jakie zyski rekompensują takiemu człowiekowi uto­pienie zdrowia i marzeń w długiej stalowej wstędze, która łączy naród i przyczynia się do budowy kraju?

Jego żarliwość i przekonanie nie pozostawiały Diamond żadnych wątpliwości co do tego, że mówi o rzeczach, których sam doświadczył. Nie miał na myśli jakiegoś hipotetycznego przedsiębiorcy kolejowego; opowiadał o swojej walce z potęż­nymi siłami natury, wrogo nastawionymi ludźmi i o ciężkich warunkach pracy. Diamond pomyślała o budowie linii kolejowej, którą kiedyś odwiedziła, i starała się sobie wyobrazić, jak to się odbywa o tysiąc mil stąd. Grupy silnych, niezależnych mężczyzn, trudny teren, burze, niedostatek i przedłużająca się samotność...

Patrzące na nią oczy koloru miedzi wydały jej się nagle przejrzyste jak bursztyn, dostrzegła wnętrze tego człowieka. Był dumnym, upartym, silnym mężczyzną. Dzięki tym ludziom możliwe było zbudowanie linii kolejowych. Był jednym z tych, których marzenia, pot, krew i dusze ścieliły drogę stalowym wstęgom postępu, stopniowo obejmującego cały kontynent.

Diamond czuła, że udało jej się go zrozumieć, że poznała go takiego, jaki był naprawdę.

– Człowiek, który oddaje swoje ciało i duszę sprawie budowy linii kolejowej, który daje przykład innym pracownikom swoją dzielnością i zdecydowaniem, który rzuca wyzwanie siłom natury i przeciwnościom losu... taki człowiek nie spodziewa się, że otrzyma zapłatę jedynie w postaci pieniędzy. – Ze zdumieniem dostrzegła, że te słowa rozgniewały jego rozmówcę.

– Tak? – Zaśmiał się nieprzyjemnie. – Więc uważa pani, że ci, którzy budują ten kraj, powinni altruistycznie wydać ostatniego centa dla dobra ogółu? A co pani sądzi na temat takich ludzi jak Cornelius Vanderbilt. Jay Gould, J.P. Morgan, John Work Garrett i James J. Hill? Naprawdę pani uważa, że kiwnęliby palcem w sprawie budowy linii kolejowych, gdyby nie spodzie­wali się zysku? Przecież szczególnie pani powinna dobrze o tym wiedzieć. Postęp jest bardzo kosztowny.

Diamond poczuła ciarki biegnące wzdłuż kręgosłupa, a potem ogarnęła ją fala ciepła. Złagodniała i popatrzyła na Beara za­mglonymi oczami.

– To są moje słowa. Mam okazję bardzo często ich używać – odezwała się cicho. – Jesteśmy świadkami rzadkiej chwili, panie McQuaid. Mamy takie samo zdanie w jakiejś sprawie.

Jej zmiana nastroju natychmiast wytrąciła Bearowi broń. Był przygotowany na wielką bitwę, tymczasem nie napotkał prawie żadnego oporu.

Zgadzali się.

Popatrzył jej w oczy, chcąc się przekonać, że się nie myli, i doznał dziwnego wrażenia, że wstąpił do rwącego potoku w Montanie. Ten ciepły, niespokojny błękit przyprawił go o burzę zmysłów.

Dopiero teraz zorientował się, że spierając się, stanęli twarzą w twarz. Poczuł delikatny zapach truskawek. Jej zapach. Wszyst­kie doznania Beara skupiły się wokół tej kobiety.

– A właściwie to pod jakim względem się zgodziliśmy? Chodziło o postęp, o linie kolejowe czy... o coś zupełnie innego?

Uniosła głowę, podtrzymując to szczególne porozumienie między nimi, przy którym blakły wszystkie najbardziej nawet fascynujące sprawy związane z interesami.

– Chodziło o postęp, panie McQuaid. Bardzo wierzę w postęp.

– Nazywam się Bear – przypomniał.

– Bear. – Oddychała coraz szybciej. – I ludzi, którzy krzewią postęp.

– Ludzie, którzy krzewią postęp... – Na jego ustach, coraz bardziej zbliżających się do jej warg, pojawił się leciutki uśmie­szek. – Czy ja też mogę zostać zaliczony do tej kategorii? Czy czynię postęp?

– Postęp? – Poczuła ciepło jego oddechu na swoich wargach. – Uważam, że jest pan jednym z najbardziej postępowych męż­czyzn, jakich zdarzyło mi się spotkać.

Jesteś bezwstydna, odezwał się jej słaby wewnętrzny głos, strzegący zasad, lecz został natychmiast zagłuszony przez mocne bicie serca i mrowienie skóry.

Bear delikatnie musnął ustami jej wargi, wprawiając ją w błogie odrętwienie tą namiastką prawdziwego pocałunku. Gdyby nieznacz­nie uniosła podbródek, doprowadziłaby do pełnego kontaktu.

A potem usłyszała ciche westchnienie, może jej, może jego, które zakończyło okres napięcia i oczekiwania. Ich usta się spotkały.

Czuła się jak otoczona ciepłym obłokiem. Bear miał zdumie­wająco miękkie wargi. Ogarnęła ją fala przyjemności, wzbierająca w cudownym punkcie ich połączenia i rozchodząca się niżej, przez szyję i piersi. Delikatnie przyciągnął ją do siebie.

Subtelne, delikatne pieszczoty, niezwykła radość z nieocze­kiwanej bliskości przyprawiały ją o zawrót głowy. Miała wrażenie, że świat dookoła tańczy i wiruje, brakowało jej tchu, czuła miękkość w kolanach.

Bear otoczył ją ramieniem w pasie i przyciągnął do siebie, że piersiami dotknęła torsu, mocnego, wspaniale umięśnionego, opalonego torsu, który ostatnio tak pobudzał jej wyobraźnię i nie pozwalał zasnąć. Przesunęła dłońmi wzdłuż jego ciała i ogarnęła ją wielka radość.

Usta Beara były cudownie władcze i uległe zarazem.

Rozdział 9

Z trudem dotarły do niej odgłosy zamieszania w westybulu. Pomyślała o Hardwellu i Hannah, potem o Morganie, służących i odźwiernych.

Bear również musiał usłyszeć głosy, bo puścił ją w chwili, gdy zamierzała się odsunąć, i natychmiast cofnął się o krok. Diamond zatoczyła się i z trudem złapała równowagę.

– Och! – Czuła, że ma obrzmiałe wargi, a policzki barwi szkarłatny rumieniec. Drżała na całym ciele, więc przystanęła na schodach, jeszcze poza zasięgiem wzroku obecnych w wes­tybulu, by zmusić się do opanowania.

Usłyszała swoje imię; natychmiast rozpoznała charakterys­tyczny męski głos.

– Moooja Diaaamond! Gdzieee jesteś?

Wyłoniła się zza filaru; pośrodku westybulu stał Paine Webster. Miał na sobie wczorajszy wieczorowy strój: pomięty frak i poplamioną koszulę z rozpiętym kołnierzykiem. Szeroko rozstawił nogi, by utrzymać się w pozycji pionowej. Biedny Jeffreys i chłopak stajenny, stojący za nim, dzielnie starali się przepchnąć ogromny kufer podróżny przez otwarte drzwi frontowe.

– Paine? – Ruszyła w jego stronę, lecz zatrzymała się o parę kroków przed nim, owiana zapachem alkoholu, potu i dymu tytoniowego.

– Aaa, tu jesteś! – ryknął na jej widok. – Moja mała Diamond! Boże, wyglądasz tak, że chciałoby się ciebie schrupać. Dobrze, że my, Websterowie, nie jesteśmy obżartuchami! – zawołał i rzucił się na Diamond.

– Paine! – Chciała uskoczyć, ale mimo że pijany, wykazał się kocim refleksem. Chwycił ją w pasie i okręcił kilka razy, tak że omal się nie przewrócili. Udało jej się odsunąć na tyle, że stanęła na podłodze, ale nie chciał jej wypuścić z objęć.

– Moja Diamond, w ogóle się nie zmieniłaś – wydyszał Paine, wpatrując się w nią uporczywie i starając się skupić.

Wstrzymawszy oddech, cofnęła się o krok.

– Ty też się nie zmieniłeś. – Musiała odwrócić głowę, by uniknąć wdychania oparów alkoholowych. – Już dobrze, Jeffreys – powiedziała do groźnie spoglądającego lokaja. – Sama zajmę się panem Websterem. – Kiedy Jeffreys i chłopak stajenny odeszli, zdała sobie sprawę, że przy schodach stoi Bear, gotowy do ewentualnej interwencji. Próbowała wyzwolić się z objęć Paine'a. – Proszę, Paine, uspokój się, nie jestem sama.

Dopiero teraz uniósł wzrok i dostrzegł masywną sylwetkę Beara; natomiast uwolnił Diamond.

– Przepraszam, najdroższa, nie wiedziałem. – Obciągnął ka­mizelkę i wyprostował się, po czym chwiejnym krokiem ruszył z wyciągniętą ręką w stronę Beara. – Wygląda mi pan znajomo. Czyżbyśmy się już spotkali?

Bear zawahał się, popatrzył na Diamond i podał mu rękę.

– Barton McQuaid – powiedział.

– Paine Webster. Do usług. – Paine wykonał tak głęboki skłon, że omal się nie przewrócił.

Diamond szybko chwyciła go pod ramię i pomogła utrzymać równowagę.

– Chodźmy do salonu i usiądźmy. – Posławszy przepraszające spojrzenie Bearowi, poprowadziła Paine'a w stronę salonu, lecz ten w połowie drogi do drzwi coś sobie przypomniał i zmienił kierunek, pociągając ją za sobą.

– B...byłbym z...zap...pomniał. T...to dla ciebie, moja Dia­mond. – Zaciągnął ją w stronę kufra, otworzył zamek i uniósł wieko.

W środku znajdowały się materiały, prawdziwie królewski wybór pięknych egzotycznych tkanin. Haftowany atłas, bro­kat, wspaniałe mory i jedwabie delikatne jak mgiełka. Były kremowe albo o barwie kości słoniowej. Z rosnącym przera­żeniem Diamond patrzyła, jak Paine sięga do kufra i po kolei wyjmuje z niego zwój za zwojem, rozpościera delikatniejsze tkaniny, a cięższe rozwija jak drogocenne dywany na pod­łodze dookoła niej. Nie zdążył opróżnić nawet połowy kufra, kiedy wszystkiego się domyśliła i starała się go powstrzymać.

– Są bardzo piękne, Paine. Ale proszę... – dotknęła jego ramienia – twój stan nie pozwala...

Było już jednak za późno.

– To na twoją suknię ślubną. Całymi tygodniami szukałem odpowiednich materiałów na rynkach w Singapurze. To n...najpiękniejsze jedwabie, jakie tylko można sobie wyobrazić. N...najlepsze jedwabie dla mojej narzeczonej.

Odwrócił się i chwycił ją za ramiona. Na jego twarzy malowało się pożądanie, lecz nie takie, jakie zazwyczaj odczuwa mężczyzna wobec kobiety. Był to wyraz twarzy głodnego dziecka, chłopca proszącego o akceptację i podziw. Zakłopotanie Diamond musiało być bardzo widoczne, gdyż Paine szybko ją puścił i powrócił do swojej beztroskiej pozy.

– Chyba powinienem się czegoś napić – obwieścił, kierując się w stronę barku w salonie.

Diamond popatrzyła na wspaniałe tkaniny złożone u jej stóp, a potem na mężczyznę, który wiózł je dla niej przez pół świata, a wreszcie na drugiego, który tak niedawno trzymał ją w ra­mionach. Zarumieniła się, zmieszana, i skierowała się do salonu, lecz zatrzymała się tuż za drzwiami. Paine dokonał inwazji na rzadko otwierany barek i nalał sobie dużą szklankę brandy.

– Nie jesteś głodny? – zapytała. – Niedawno skończyliśmy kolację i nie będzie żadnego kłopotu z...

– Nie, nie... nie chcę robić kłopotu. Naprawdę nie jestem głodny, tylko s...spragniony. – Uśmiechnął się do niej szatańsko, uniósł szklankę i opadł na kanapę.

– Byłeś w domu? Kiedy ostatnio jadłeś?

– A jaki mamy dzisiaj dzień? – zapytał, szczerząc zęby w uśmiechu.

Diamond postanowiła zabrać mu szklankę, ale odgadł jej zamiary, duszkiem wypił brandy i podał jej puste naczynie.

– Więc kim jest ten twój znajomy... J...jak on się nazywa? – zapytał Paine, zerkając z ukosa na Beara, który, oparty o framugę drzwi, przyglądał mu się ponuro. – Czy to ktoś, o kim powinien wiedzieć twój przyszły m...mąż?

– Paine – odezwała się Diamond z wyraźnym zniecierpliwie­niem. – Jeśli stracisz przytomność, każę cię zanieść do powozu i odeślę prosto do domu.

– Bezduszna istota. – Uśmiechnął się, czując już miłe odręt­wienie po wypiciu brandy. – N...nigdy byś m...mi tego nie zrobiła, m...moja najsłodsza. Z...za bardzo mnie kochasz. – Kiedy skrzyżo­wała ramiona na piersiach, zaśmiał się. – Bądź tak miła i zrób coś dla mnie, moja Diamond. P...poproś, żeby odczyszczono i wypra­sowano moje ubranie. Pomyśl, jakie to będzie zaskoczenie dla mojej rodziny, kiedy wrócę do domu z trzydniowej hulanki i będę wyglądał jak spod igły. – Uśmiechnął się i zamknął oczy, jakby ciesząc się tą wizją, i już ich nie otworzył.

Po chwili jego głowa opadła na bok na oparcie kanapy. Diamond uniosła ją, lecz głowa znów się osunęła.

– Robisz mi coś takiego – mruknęła. – A tu zaraz wrócą Hardwell i Hannah... – No i Bear McQuaid stał w drzwiach i wszystko widzi, i wciąż czuję smak jego pocałunków, dodała w myślach.

Bear przyglądał się jej reakcji spod lekko opuszczonych powiek, zaczerwieniła się, czując złość i upokorzenie z powodu zachowania Paine'a. Magiczna scena pomiędzy nią a Bearem McQuaidem minęła i Diamond mogła za to podziękować temu rozwiązłemu, gadatliwemu Paine'owi Websterowi.

– Poproszę, żeby zaniesiono go na górę. – Chcąc się uspokoić, odstawiła pustą szklankę i chwyciła ramię Paine'a. – Jeśli Hardwell i Hannah znajdą go tutaj, będą wściekli.

– Uważam, że powinnaś kazać zanieść go do powozu, którym przyjechał, i odesłać do domu.

– Obawiam się, że nie masz prawa głosu – powiedziała Diamond, zakładając rękę Paine'a za swoją szyję.

Bear nie poruszył się, więc zdobyła się na odwagę i popatrzyła na niego wyzywająco. Jego ponure spojrzenie zraniło jej serce. Postanowiła złożyć mu zwyczajową propozycję.

– Jeśli mi pomożesz, postaram ci się to odpowiednio wyna­grodzić.

Wyprostował się, jeszcze bardziej pochmurniejąc.

– Znów powinienem podać swoją cenę?

Wolała się nie zastanawiać nad tym, co niedawno zdarzyło się w bibliotece, ani nad niepokojącym poczuciem utraty. Była po same uszy pogrążona w obietnicach, których nie była w stanie dotrzymać.

– Dobrze. Podasz mi ją. A teraz proszę, weź jego drugie ramię.

Kiedy wstępowali na schody, wlokąc bezwładnego Paine'a, Bear zauważył, jak skuteczny jest sposób Diamond: założenie ręki Paine'a za szyję i mocne chwycenie za spodnie z tyłu. Z pewnością nie była to umiejętność, której uczono dziewczęta przed debiutem w sezonie.

– Wydaje mi się, że już to kiedyś robiłaś.

– Kilka razy – wydyszała z trudem.

– Pozwalasz, żeby mężczyźni przychodzili do ciebie do domu, żeby wytrzeźwieć po trzydniowej pijatyce? – On również ciężko dyszał. – Jesteś bardzo gościnna.

– Nie mężczyznom, tylko jemu. On potrzebuje pomocy, a ja nie potrafię...

– Powiedzieć „nie” – dokończył za nią.

– Nie potrafię odmówić mu w potrzebie – dokończyła Dia­mond, patrząc na niego groźnie. – Jesteśmy przyjaciółmi, odkąd sięgam pamięcią. Razem dorastaliśmy. Jego ojciec prowadził interesy z moim ojcem.

Zapadła pełna napięcia cisza.

– A ci ludzie pod bramą? Też z nimi dorastałaś?

Poczuła zakłopotanie, że widział ludzi przy wejściu i był świadkiem bezczelnego narzucania się Paine'a. Uważała, że im pomaga. Dlaczego więc była teraz zmieszana?

– Nie bądź śmieszny – powiedziała.

– Śmieszne jest robienie wszystkiego, czego ludzie od ciebie zażądają odparł i mocno chwycił Paine'a, żeby Diamond mogła w tym czasie otworzyć drzwi do sypialni.

– Wcale nie robię wszystkiego, o co ludzie mnie poproszą. – Chciała zająć pozycję pod ramieniem Paine'a, ale Bear jej nie pozwolił.

– Trzymam go – powiedział zduszonym głosem. – Prowadź.

Po chwili położył pijanego mężczyznę na łóżku w ciemnym pokoju gościnnym, oparł ręce o biodra i popatrzył na Diamond.

– Rozdajesz jedzenie wszystkim, którzy pojawiają się u bram twojego domu. Kupujesz bezwartościowe wynalazki tylko dla­tego, że ludzie cię o to proszą. Układasz pijaków do snu w pokoju gościnnym. Robbie miał rację. Po prostu nie potrafisz powiedzieć „nie”.

– Robbie ci tak powiedział? – Diamond zamilkła na chwilę, zaskoczona tym, że kuzyn, przed którym otworzyła zarówno dom jak i serce, powiedział coś takiego nieznajomemu. Przygryzła wargę, odwróciła się w stronę łóżka, popatrzyła na niechlujnego mężczyznę opartego o wezgłowie, po czym przewróciła go na bok i zaczęła ściągać z niego surdut. – To bzdura. Potrafię odmówić każdemu, kiedy tylko mam na to ochotę.

– Co ty wyprawiasz? – Bear popatrzył na jej zmagania z ubra­niem Paine'a.

– Usiłuję zdjąć jego surdut i koszulę. Muszę to dać do czyszczenia i... – Kiedy Bear wybuchnął głośnym śmiechem, wyprostowała się. – Co cię tak bawi?

– Właśnie masz dowód na to, co powiedziałem. Przychodzi do ciebie pijany jak bela, wydaje ci polecenia, domaga się, żebyś oddała jego surdut do czyszczenia, kiedy będzie spał, traci przytomność. – Rozpłomieniony wzrok Beara przyprawił ją o ognisty rumieniec. – A ty właśnie spełniasz jego polecenia.

– On tylko żartował.

– Tak? – Przyjrzał się jej uważnie w mdłym świetle do­chodzącym z korytarza i postanowił zadać ostateczny cios. – Sądząc po tym, jak poważnie przyjęłaś jego „żarty”, pozwól, że będę pierwszym, który złoży ci gratulacje z powodu zbliżającego się ślubu.

Spłonęła rumieńcem aż po nasadę włosów.

– Nie zamierzam wyjść za Paine'a Webstera.

– Ale on uważa, że zamierzasz.

– Myli się.

Bear przyglądał się jej przez chwilę.

– To bardzo ucieszy Kenwooda.

– Morgana? A co on ma z tym wspólnego?

– Dziś po południu poinformował mnie, że macie poważne zamiary.

– Tak ci powiedział? – Diamond zesztywniała.

– Tak. Z moich obliczeń wynika, że masz o jednego narze­czonego za dużo.

Popatrzyła mu w oczy, niezdolna się poruszyć ani wymówić słowa. Poczuła miękkość w kolanach.

– Nie potrafisz powiedzieć „nie”, prawda? – zapytał cicho Bear.

– Nic nie rozumiesz.

– Rozumiem aż za dobrze. – Postąpił krok w jej stronę.

Cofnęła się.

Postąpił kolejny krok i ujął jej podbródek.

Nie była w stanie się temu opierać. Przerażenie z powodu możliwości odkrycia tego, że ma kilku narzeczonych, rozmywało się w istnej nawałnicy innych uczuć i myśli... dotyczących jej sposobu postępowania z ludźmi, w wirze nowych doznań. Wszyst­ko skomplikowało się jeszcze bardziej, gdy Bear objął ją w talii.

– Musisz tylko powiedzieć mi „nie”.

Nie potrafiła. Kręciło jej się w głowie na widok błysku w jego oczach. Opuściła ręce; mocno przytulił ją do siebie.

– Powiedz tylko „nie”, a zaraz przestanę – rzekł cicho.

Gwałtownie zaczerpnęła powietrza. Bear przesuwał rękę niżej, muskając jej pierś. Kiedy władczym gestem chwycił Diamond w pasie, poczuła zmieszanie i zaczęła sobie wmawiać, że się nie odzywa, gdyż nie chce, by wymusił na niej reakcję na jego warunek. Lecz dobrze wiedziała, że milczy również dlatego, iż wcale nie chce powiedzieć „nie”.

– To nie jest trudne. Trzy litery. N–I–E. – Dotknął ustami jej warg. – Nie – wydyszał jej prosto w usta. – Nie.

Wilgotne ciepło jego oddechu sprawiło, że Diamond poczuła mrowienie warg, a głowę wypełnił zapach piżma i wina. Roz­chyliwszy usta, poczuła smak wina i słodyczy. Zadrżała.

Bear delikatnie dotykał jej warg ciepłym językiem; czuła, jak kruszy się jej opór.

Diamond objęła go w pasie i przewędrowała dłońmi na plecy, wyczuwając mocne mięśnie. Z radosnym drżeniem przeżywała każdą pieszczotę jego wilgotnych warg, a potem języka, bada­jącego zagłębienie jej szyi.

Wsunęła palce w ciemne włosy Beara, objęła głowę i przyciąg­nęła do siebie. Czując, że on rozpina guziki i odsuwa koronki na ścieżce pocałunków, wstrzymała oddech i nieznacznie wygięła ciało w łuk, by ułatwić mu dostęp.

Poczuła mrowienie w piersiach i rozkoszny ból w dole brzucha. Bliżej, chciała znaleźć się jak najbliżej tego mężczyzny z Mon­tany, i poczuć dotyk jego ciała na nagiej skórze, wszędzie, tak jak teraz czuła w pasie i na ramionach.

Pieszczoty stawały się coraz gwałtowniejsze. Diamond poddała im się, dopasowała do nich, dołączyła do wymiany wrażeń i reakcji. Idąc za przykładem Beara, zaczęła rozdawać pocałunki hojniej i w coraz to nowych miejscach, rozkoszując się słonym smakiem jego skóry.

A potem, kiedy cicho jęknęła i otarła się o niego piersiami, odciągnął kraj jej gorsetu i objął ustami brodawkę piersi. Poczuła mrowienie we wszystkich wrażliwych częściach ciała. Gwałtow­nie zaczerpnęła tchu, zamknęła oczy, mając w wyobraźni obraz jego ciemnej głowy przy białej piersi...

Nagle doszły ją jakieś głosy, z trudem przedzierające się do świadomości. Znieruchomiała, nasłuchując i starając się uzmys­łowić sobie swoje położenie.

Przerwała namiętny pocałunek, a po chwili dotarło do niej, że leży na plecach na łóżku, zaledwie o parę cali od chrapiącego Paine'a, przygnieciona dużym, mocnym ciałem Beara, w rozpiętej sukni i odchylonym gorsecie ukazującym jedną pierś. Nad nią znajdował się Bear McQuaid w rozchełstanej kamizelce i koszuli, z oczami płonącymi z pożądania i wargami obrzmiałymi od niezliczonych bezwstydnych pocałunków.

Z przerażeniem rozpoznała głosy i zdała sobie sprawę, że wyraźnie się zbliżają.

– Hardwell i Hannah – szepnęła, wstając, i zaczęła gwałtownie poprawiać ubranie. – Wrócili!

Bear zapiął jedynie górną część koszuli, a dolną włożył w spodnie. Potem zapiął kamizelkę. Diamond wciąż walczyła ze swoją suknią; odsunął jej ręce i sam dokończył zapinanie guzików. Diamond gorączkowo wygładziła spódnicę i poprawiła uczesanie. Uznawszy, że może się już pokazać, skierowała się do wyjścia, lecz po chwili odwróciła się i chwyciwszy Beara za rękę, pociągnęła go za sobą.

Mijali drzwi pokoju Robbiego, kiedy jej byli opiekunowie pojawili się na szczycie schodów. Hardwell miał jeszcze w ręku laskę, a Hannah zdjęła rękawiczki i sięgała do kapelusza.

– Jak się czuje Robbie? – zapytała starsza pani, spoglądając na drzwi jego pokoju.

Robbie. Diamond zaczerwieniła się, przerażona. Przez ponad godzinę nie pomyślała ani razu o podopiecznym. Natychmiast otworzyła drzwi do pokoju kuzyna i wstrzymała oddech.

Robbie spał trochę niespokojnym snem. Na chwilę przystanęli przy jego łóżku, po czym na palcach wyszli z pokoju.

– Biedactwo – powiedziała Hannah, zamknąwszy drzwi. – Musiał być przerażony.

– To prawda. – Diamond popatrzyła na Beara, który przyglądał się jej wzrokiem kryjącym niemal wszystkie emocje świata w jednym spojrzeniu. – Był przerażony. Ale pan McQuaid szybko go zagadał i uspokoił.

Hardwell popatrzył na Beara i uśmiechnął się promiennie.

– Jest pan nieoceniony. Wygląda na to, że mamy kolejny dług wobec pana. Jak my się panu odwdzięczymy?

Nocny wiatr uspokoił nieco rozszalałe zmysły Beara, kiedy ten wracał wynajętym powozem do Baltimore. Przeżył już zimę tak mroźna, że wąsy zamarzły mu i prawie odpadły, a on nawet nie zatrząsł się z zimna. Lecz teraz różnica temperatur pomiędzy rozgrzanym ciałem a chłodnym nocnym powietrzem przyprawiała go o drżenie, jakby był w gorączce. Z trudem trzymał wodze.

Co też, na litość Boską, on tam wyprawiał? Odtworzył sobie w myślach kolejne wydarzenia, poczynając od wizyty w biblio­tece. Jęknął. Linie kolejowe... rozmawiali o liniach kolejowych. I o inwestowaniu. Była doskonała okazja, by zapytać o możliwość zainwestowania w jego linię kolejową, lecz wtedy zaczęli się kłócić, potem zrezygnował z uświadamiania Diamond, jak na­prawdę wygląda budowa linii na Zachodzie, i zaczął ją całować. A potem pojawił się ten idiota Webster...

Do diabła! Miał wspaniałą okazję, by spełnić swoje życiowe marzenie, i jej nie wykorzystał.

Zanim dojechał do granic Baltimore, zdążył już trochę ochłonąć i zdobył się na trzeźwe rozpatrzenie sytuacji.

Teraz wszystko, co zdarzy się między nim a Diamond, będzie przesiąknięte wspomnieniem bliskości, która ich przyprawiła o zawrót głowy. Nie będzie już mógł na nią patrzeć, nie myśląc o cudownej miękkości jej warg, uroczej nieśmiałości języka, zmysłowym poddaniu się ciała. Nie będzie mógł oddzielić pragnienia zdobycia od niej funduszy od pożądania jej jako kobiety.

Kiedy dojechał do stajni, by oddać konia i powóz, nad budynkiem paliła się stara lampa gazowa. Zeskoczył na ziemię i zawołał stajennego, który zjawił się po kilku minutach, spra­wiając wrażenie wytrąconego ze snu. Bear przypomniał mu, że ma prawo korzystać z konia i powozu jeszcze przez dwa dni; chłopak skinął głową na znak, że przyjmuje to do wiadomości. Po czym zaprowadził konia do stajni, by wyprzęgnąć go z powozu.

Bear włożył ręce do kieszeni i ruszył boczną uliczką prowa­dzącą do St. Charles. Tym razem nie miał nic przeciwko długiemu spacerowi do portowej tawerny, w której mieszkali. Chciał mieć czas na zastanowienie się, jak przekazać wiadomości o niepowodzeniu swej misji Haltowi, a także, czym jutro zapłacą za śniadanie. I obiad.

Skręcił w St. Charles i nie odrywając wzroku od stóp, minął Bank Handlowy Vassara, budynek Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Oystermena, kilka dobrze prosperujących sklepów i ele­gancką restaurację La Maison. Lecz kiedy znalazł się w kręgu światła jednej z lamp elektrycznych, zdał sobie sprawę z głośnego szumu, zobaczył plamki i kropki wirujące przed oczami; po­trząsnął głową. Otaczał go gęsty rój owadów. Opędzając się od nich obydwiema rękami, rzucił się ku nieoświetlonej części ulicy i zatrzymał, dopiero gdy szum ucichł.

Krzywiąc się, obejrzał się przez ramię w stronę lampy. Światło zdawało się falować. Zleciały się do niego tysiące, setki tysięcy owadów. Popatrzył na drugą lampę, dostrzegając podobny rój. Postanowił trzymać się ciemnej strony ulicy, dopóki nie wyjdzie z terenu oświetlonego lampami elektrycznymi.

Przechodząc przez ulicę przed hotelem Exeter, zauważył męż­czyznę zstępującego ze schodów i machającego rękami, by opę­dzić się od owadów skupionych wokół lamp u wejścia do hotelu. Być może nie zauważyłby tego człowieka, gdyby sam przed chwilą nie zmagał się z podobnym zagrożeniem. Przyjrzał się mu uważniej, po czym instynktownie obejrzał się za siebie z wyost­rzoną uwagą. Mężczyzna również patrzył na Beara, lecz nagle odwrócił się szybko i wsiadł do czekającego na niego powozu.

Bear zatrzymał się, starając się uzmysłowić sobie, co go zaniepokoiło. Gdy powóz mijał go z turkotem kół, w smudze światła z obleganej przez owady latarni dostrzegł twarz mężczyzny. Lionel Beecher... Gotów byłby iść o zakład, że to był on. Odprowadził wzrokiem odjeżdżający powóz i nagle dotarła do niego straszliwa prawda.

Beecher był tu, w Baltimore, i mieszkał w dzielnicy handlowej. Bear ruszył przed siebie; na myśl o możliwych powodach obecności tego typa w tym mieście przyśpieszył kroku.

Lionel Beecher był płatnym zbirem, zawodowym bandytą – człowiekiem, którego zbrodnicze talenty i umiejętności były doskonale opłacane. A potentat kolejowy Jay Gould zawsze dobrze płacił, tylko nie miał na to ochoty wtedy, gdy przyszło do wykupywania ziemi i prawa przejazdu przez środkową Montanę. Gould wysłał Beechera, by złożył propozycję niektórym ranczerom mieszkającym w pobliżu Billings, chcąc uprzedzić Beara i Halta. Lecz buta i grubiaństwo zbira zraziły miejscowych ranczerów do tego stopnia, że chętnie przyjęli niewiele lepsze warunki proponowane przez Beara i Halta. A teraz Beecher był w Baltimore.

Zaniepokojony Bear przyśpieszył, klucząc zygzakiem, by uniknąć znalezienia się w świetle lamp. Gdy wyszedł z oświetlonej dzielnicy, usłyszał za sobą kroki; obejrzał się przez ramię. Nie zauważywszy nikogo, ruszył przed siebie i znów usłyszał kroki. Ktoś biegł... za nim. Bear puścił się pędem, ale został uderzony z tyłu i upadł.

Gdy wstawał, z ciemności wyłoniły się pięści i uderzyły go w brzuch i podbródek. Bear zatoczył się na ścianę. Przybrawszy pozycję obronną i robiąc uniki, uchylił się przed następnym ciosem i zyskał na czasie, po czym rzucił się do przodu, zwarł się z jednym z napastników i pchnął go tak, że ten rozpłaszczył się na ulicy. Korzystając z elementu zaskoczenia. Bear opuścił ramię i walnął pięścią w brzuch drugiego, rzucając nim o ścianę. Nie zwlekając z kolejnymi ciosami, trafił zbira tak, że ten zgiął się wpół. Pierwszy napastnik zdążył już się podnieść i wściekle rzucił się do ataku. Zwarli się i mocowali przez chwilę. Bear zakończył impasową sytuację celnym kopniakiem w kolano przeciwnika, a kiedy ten na ułamek sekundy zamarł z bólu, wymierzył mu cios, po którym napastnik padł na ziemię.

Bear miał wielką ochotę na dalszą walkę, lecz czasami rozsądniejszym wyjściem jest ucieczka. Właśnie tak było teraz. Dwa szczury portowe zadawały ciosy z beznamiętną precyzją, jakby były przyzwyczajone do takich potyczek i był to dla nich chleb powszedni. Odwrócił się więc na pięcie i pognał przed siebie jak szalony.

Usłyszał zdziwione pochrząkiwania i zduszone przekleństwa; biegli za nim. Lecz najwyraźniej zostali wynajęci z powodu umiejętności walki, a nie szybkości. Po kilku minutach zrezyg­nowali z pościgu i Bear sam przebył biegiem wąskie, słabo oświetlone uliczki dzielnicy portowej.

Wkrótce wpadł do gwarnej tawerny, która chwilowo służyła im za dom, i zauważył siedzącego w kącie Halta, pochylonego nad resztką wodnistego piwa. Przeszedł obok stołów, przy których siedzieli marynarze i robotnicy portowi, wydający ciężko zarobione pieniądze na grę w znaczone karty i kiepski alkohol.

– Gdzie ty się, do diabła, podziewałeś?! – Halt gwałtownie uniósł się na jego widok. Po chwili zobaczył krew na wardze przyjaciela. – Co ci się stało, chłopcze?

– Beecher jest w mieście – powiedział Bear, ciężko dysząc, i otarł rozciętą wargę. Dając wspólnikowi znak, by szedł za nim, uważnie rozejrzał się po tawernie i ruszył do tylnego wyjścia.

Gdy byli w zaułku, Halt przyjrzał się mu uważnie.

– Jak się czujesz?

– Nic mi się nie stało. Było ich dwóch... przydarzyło mi się coś takiego jak tobie. – Bear odchylił poły surduta i oparł dłonie o biodra; głęboko wciągnął powietrze. – Napadli mnie zaraz po tym, jak zobaczyłem Beechera przed hotelem naprzeciwko banku Vassara.

– Jesteś pewien, że to był on? – zapytał zdenerwowany Halt.

– Na pewno on. Poznałbym tę gębę wszędzie. To pewnie te jego dwa psy napadły wczoraj na ciebie.

– Niech go szlag! – zaklął cicho Halt, dotykając spuchniętego oka. – Przyjechał tu dopilnować, żebyśmy nie dostali pożyczki na załatwienie prawa użytkowania ziemi. – Popatrzył na wspól­nika. – Ale się spóźnił, mam rację?

Bear wyprostował się i głęboko zaczerpnął powietrza, starając się zwalczyć oszołomienie wywołane szaleńczym biegiem i ko­niecznością przekazania złej wiadomości.

Domyśliwszy się prawdy, Halt jęknął.

– Nie dostałeś pieniędzy?

Bear zacisnął szczęki.

– Jej kuzyn zachorował, a poza tym dookoła ciągle kręcili się jacyś ludzie. A kiedy w końcu zostałem z nią na parę minut nie mogłem...

– A przynajmniej ją zapytałeś?

Przez chwilę przyglądali się sobie w napięciu, w końcu Halt westchnął z rezygnacją.

– Słuchaj, wiem, że nie chcesz prosić tej kobiety. To godzi w twoją męską dumę. Nie chcesz się podlizywać jakiejś pani. Ale nasze prawa wygasają pod koniec lata, a skoro na dodatek Beecher znów się zaczyna kręcić i bruździć... Jeśli do końca września nie położymy dwustu mil torów, jesteśmy skończeni.

– Myślisz, że o tym nie wiem? – Bear odwrócił się i wszedł po schodach do wynajmowanego pokoju. W świetle okopconej lampki zdjął surdut, kamizelkę i koszulę, przygotowując się do snu.

Halt obserwował go przez chwilę, po czym sięgnął do worka i wyjął butelkę brandy od Vassara.

– Masz... napij się trochę, żeby cię nie bolała głowa.

Bear pociągnął tęgi łyk i długo trzymał płyn w ustach, krzywiąc się, gdyż piekła go rozcięta warga. A potem jak zwykle nastrój Halta zaczął się poprawiać.

– Wiesz, nie jest tak źle, Bear, chłopie – powiedział z prze­konaniem. – Znalazłem dziś pracę w dokach, przy rozładunku. Nadzorcą jest tam poczciwy sentymentalny Irlandczyk z hrabstwa Cork. Natychmiast mnie przyjął. Będziemy mieli pieniądze, żeby tu jeszcze chwilę pomieszkać. A poza tym znalazłem miejsce, gdzie raz dziennie będziemy dostawać darmowy posiłek. W misji, przy Hale Street. – Uśmiechnął się radośnie. – Będziemy tylko musieli trochę posłuchać różnych nauk...

Rozdział 10

Bardzo mi przykro, panie McQuaid – powiedziała następnego ranka przypominająca cherubinka pani Humphrey, wprowadziw­szy Beara do salonu w Gracemont. – Diamond przed chwilą wyjechała z moim mężem. We wtorki rano zawsze uczestniczy w ochotniczych pracach w domu opieki społecznej w Eastside, a potem ma załatwiać jakieś sprawy w mieście z Hardwellem. – W oczach starszej pani pojawiły się figlarne błyski. – Kiedy wychodzi z domu, nigdy nie wiemy, w co się zaangażuje, kiedy wróci albo z kim i czym. – Zniżyła głos do szeptu. – Ciągle nas czymś zaskakuje.

– Tak. – Bear uśmiechnął się powściągliwie. – Sam mam pilne sprawy do załatwienia w mieście. Przyjadę innym razem.

Gdy wsiadł do wynajętego powozu, natychmiast spochmurniał. Musiał jak najszybciej zdobyć fundusze na przedłużenie po­zwolenia na użytkowanie ziemi. Pozostawała też „drobna” sprawa wielu ton stalowych szyn, które kupił z oszczędności. Musiał szybko zdobyć resztę pieniędzy, bo w przeciwnym razie czekało go bierne przypatrywanie się, jak wszystko przejmuje ktoś, kto zaoferuje najwyższą stawkę. Należało też kupić drewno na podkłady, stalowe sworznie, różnego rodzaju narzędzia, dźwigi i podnośniki, wagony towarowe, konie i muły, drezyny, namioty, artykuły pierwszej potrzeby dla pracowników. No i oczywiście pozostawała jeszcze kwestia robotników, ich pensji. Trzeba ich było również jakoś dowieźć w tę głuszę...

Wszystko to przyprawiało Beara o ból głowy. Przeciągnął się, lecz napięcie nie ustąpiło. Na przemian zginał i rozprostowywał ramiona i dłonie, starając się rozluźnić.

Odczuwał potrzebę ciężkiej fizycznej pracy. Może sentymen­talny szef Halta zgodzi się również zatrudnić pół–Irlandczyka z Karoliny Północnej. Poczuł skurcz żołądka; zaczął go masować.

Przede wszystkim potrzebował ciepłego posiłku.

Tego popołudnia, kiedy Diamond przyszła z Hardwellem do Banku Handlowego, było w nim mnóstwo interesantów. Lecz Philip Vassar już dawno temu wydał rozporządzenie, że ona ma być natychmiast wprowadzana do jego biura. Tak więc szybko umożli­wiono jej zobaczenie się z bankierem i zaproponowano orzeźwiające przekąski i napoje. Po pytaniach dotyczących funduszy przydzielo­nych uczestnikom loterii zorganizowanej po kwartalnym posiedze­niu zarządu firmy i poruszeniu kilku innych kwestii, Diamond w końcu przystąpiła do omówienia prawdziwego celu wizyty.

– Jak zapewne pan wie, Robbie ma ospę wietrzną – powie­działa, bawiąc się zatrzaskiem wysadzanej koralikami torebki. – Jest bardzo smutny i chciałby, żeby jeszcze raz odwiedził go pański przyjaciel, ten dżentelmen z Montany... jak on się nazywał?

– Barton McQuaid. – Vassar wychylił się w fotelu, wyraźnie zaciekawiony. – Odwiedził twojego chorego kuzyna?

– Akurat był u nas z wizytą, kiedy Robbie zachorował. Był bardzo miły i opowiedział chłopcu kilka historii o Montanie. Nie wie pan przypadkiem, gdzie mogę się z nim skontaktować?

Vassar zamrugał, zastanawiał się przez chwilę, po czym z uśmiechem na ustach rozsiadł się wygodnie.

– Prawdę mówiąc, wiem. Przez kilka dni będzie gościem w naszym domu... poczynając... hmm... od jutra. Evelyn już od dawna dręczy mnie, żebym go przyprowadził, ale jest tak zajęty...

– Wyobrażam sobie.

– A może wstąpiłabyś do nas na kolację w sobotę? – zapropo­nował Vassar.

– Naprawdę chciałam tylko zapytać pana McQuaida, czy mógłby odwiedzić Robbiego i...

– Nie przyjmuję odmowy do wiadomości – oznajmił wesoło Vassar. – Evelyn będzie zachwycona. – Musiał wyczytać chęć sprzeciwu z jej twarzy, gdyż postanowił sięgnąć po ostateczny argument. – Wiesz, Evelyn wczoraj powiedziała, że tak rzadko cię widujemy i że Clarice bardzo się za tobą stęskniła. Obu moim paniom bardzo brakuje tych balów i przyjęć, które wy­dawaliśmy, kiedy ty i Clarice debiutowałyście w towarzystwie.

Diamond poczuła wyrzuty sumienia.

– Myślę, że Robbie jakoś sobie beze mnie poradzi – powie­działa cicho, po czym rozpromieniła się, coś sobie przypomniaw­szy. – Och, ale w sobotę jest bal Towarzystwa Dobroczynnego. – Uśmiechnęła się przepraszająco. – Gdyby to było jakieś inne przyjęcie, jakoś bym się wytłumaczyła, ale w tej sytuacji... naprawdę nie będę mogła przyjść do państwa.

– Zapomniałem o balu. – Vassar uśmiechnął się. – McQuaid przyjdzie tam razem z nami, jestem tego pewien. Bez wątpienia się tam spotkamy.

Z głową pełną niepokojących myśli wyszła z gabinetu Vassara do holu z marmurowymi kolumnami.

Co mogła zrobić? Dopiero gdy Bear wyszedł od niej wieczo­rem, odzyskała zdolność myślenia i dotarło do niej to, co się stało. Boże, musiał pomyśleć, że ma do czynienia z rozpustnicą, kobietą bez zasad, zaręczoną z dwoma mężczyznami jednocześ­nie, a do tego śmiało zabawiającą się z trzecim. Czuła potrzebę wytłumaczenia mu wszystkiego, zapewnienia, że chce jak naj­szybciej wyjaśnić wszystko Morganowi i Paine'owi. Miała nadzieję, że Bear uwierzy i nikomu nie zdradzi jej tajemnicy.

W jej głowie nadal kłębiło się od myśli, kiedy zauważyła Hardwella rozmawiającego z przyjacielem. Ruszyła przez hol w jego stronę. Wysokie pomieszczenia banku, wypolerowane posadzki i echo jak w katedrze sprawiały, że wszyscy prze­kraczający progi tej ogromnej świątyni pieniądza odczuwali potrzebę mówienia szeptem. Był wszakże wyjątek – mężczyzna pragnący okazać wzgardę materialnym dobrom, będącym marno­ścią w porównaniu z bardziej trwałymi wartościami.

Donośny, lekko nosowy głos zagłuszył szelest banknotów, szczęk monet oraz monotonny szum rozmów przy okienkach. Diamond znieruchomiała w drzwiach prowadzących do pomiesz­czeń biurowych, przerażona dźwiękiem tego głosu. Potężny hol zdawał się kurczyć; została zmuszona, by stanąć twarzą w twarz z Louisem Pierpontem III.

– Diamond! Najdroższa! – Pośpieszył w jej stronę, chwycił ręce, które wyciągnęła w obronnym geście, i przycisnął je do serca. Jego woskowa twarz rozjaśniła się w uśmiechu wyraża­jącym tak wielką tęsknotę, że Diamond zrobiło się słabo. – Jakie to cudowne, że widzę cię całą i zdrową. Dzwoniłem do ciebie w niedzielę po południu, ale pani Humphrey powiedziała, że wciąż nie czujesz się najlepiej.

– Czuję się już dobrze, dziękuję. – Bezskutecznie starała się wysunąć dłonie z jego uścisku. – Hardwell i Hannah nalegali, żebym wyszła z domu, i... Ale Louisie, co ty tu robisz? Ty? W banku Philipa Vassara?

– Towarzyszę zacnej pani Shoregrove, pomagam jej załatwić pewne sprawy powiernicze. – Spojrzał w stronę okienka kaso­wego, przy którym stała patrząca na nich pochylona staruszka. Pokiwał głową i uśmiechnął się do niej szeroko.

Staruszka odwzajemniła uśmiech i delikatnie pomachała chus­teczką. Louis z ożywieniem ścisnął dłonie Diamond.

– Ta dama wspiera dużym datkiem moją misję miejską. A poza tym – wyraźnie się podniecił – postanowiła dokonać zmian w swoim testamencie, by wspomóc nasze Towarzystwo Dobroczynne w Baltimore. – Louis Pierpont popatrzył na Dia­mond z nadzieją, że te wiadomości wzbudzą jej entuzjazm.

– To... to bardzo miłe z jej strony – powiedziała, patrząc na trzęsącą się staruszkę, która zakończyła już załatwianie spraw i odwróciła się w ich stronę.

– Miałem zamiar zabrać panią Shoregrove do misji portowej i pokazać jej, ile dobra będziemy mogli zdziałać dzięki jej darowiźnie – rzekł Louis tak głośno, by usłyszała go leciwa ofiarodawczyni. Pociągnąwszy Diamond za sobą, podał ramię malutkiej wdowie. – Diamond, ty również nigdy nie byłaś w misji portowej, a też jesteś naszym wielkim dobroczyńcą. – Klasnął w ręce w filantropijnym uniesieniu. – Och, jaka wspaniała okazja! Będę mógł paniom pokazać, ile im zawdzięczamy. Musisz z nami pójść, Diamond. – Obejrzał się przez ramię i dodał: – Panie Humphrey, pan też powinien się tam z nami wybrać!

Zanim Diamond zdążyła wymyślić jakiś wiarygodny wykręt, Louis chwycił ją pod drugie ramię i pociągnął ku drzwiom. Mogli skorzystać z jej powozu albo poddać poważnemu spraw­dzianowi wytrzymałość ich butów. Hardwell nalegał, by wszyscy pojechali powozem, więc Louis, w trosce o starszą panią Shoregrove, ochoczo wsiadł do środka.

Misja portowa zapewniała jeden posiłek dziennie wszystkim, którzy przychodzili i zostawali na wysłuchanie krótkiego budu­jącego moralnie „przesłania”. Pracownicy misji co wieczór otwierali sale noclegowe na piętrze dla „czystych” biednych i rozdawali używane ubrania, jeśli tylko zostały im dostarczone przez ofiarodawców.

W czasie jazdy powozem Louis wymieniał nazwiska patronów i sponsorów misji, przy każdym podając listę osiągnięć na polu dobroczynności. Diamond skręcała się z zakłopotania, słuchając tej przepełnionej podziwem wyliczanki filantropów z Baltimore. Zauważyła też, że woskowa twarz Louisa zabarwiła się zdumie­wająco silnym rumieńcem, a spokojne szare oczy błyszczą ożywieniem, gdy wymieniał pokaźne sumy, jakie udało mu się zdobyć na potrzeby misji i inne cele dobroczynne.

Kiedy wjechali na wyboiste uliczki dzielnicy portowej, Dia­mond i pani Shoregrove sięgnęły po uperfumowane chusteczki. Zapach stęchlizny, drewna butwiejącego od słonej wody, smród nieświeżych ryb, rozgrzanego oleju i skisłego piwa wisiał nad dzielnicą jak całun.

– Proszę sobie tylko wyobrazić – odezwał się Louis zbolałym głosem – że niektórzy stale przebywają w tej podłej, sprzyjającej przestępczości atmosferze.

Nie musieli specjalnie wysilać wyobraźni. Powóz zatrzymał się na Hale Street, która była szerokim traktem powstałym przez wchłonięcie kilku wąskich uliczek. Wysiedli przed dużym budynkiem z cegły, tuż przy schludnie pomalowanych na biało drzwiach. Nad wejściem wisiał szyld z nazwą misji i cytatem z Biblii: „Ubogich zawsze macie u siebie”.

Przed otwartymi drzwiami i wzdłuż sąsiednich budynków stała kolejka obdartych i zaniedbanych mężczyzn; niektórzy mieli włóczkowe czapki i zniszczony strój marynarski. Mam­rocząc coś pod nosem, patrzyli spode łba, jak Louis prowadzi Diamond i pozostałych dwoje na początek kolejki, a potem do środka. Surowy hol miał pobielone ściany i obwieszony był cytatami, które miały zainspirować klientelę misji do zmiany rozpaczliwej sytuacji życiowej. W końcu holu znajdowały się stoły z desek, ławy oraz długa lada pod okienkiem, gdzie wydawano posiłki. Po drugiej stronie, na wprost niewielkiego drewnianego podium, poustawiano krzesła. Transparent nad podium głosił: „Pan pomaga tym, którzy pomagają sobie”.

Diamond, w eleganckiej żółtej sukni i kapelusiku z wymyślnym piórkiem, chciała natychmiast wracać do powozu, lecz Louis chwycił ją za ramię i poprowadził w kierunku szczupłej starszej pani o władczym wyglądzie. Kobieta miała na sobie czarną suknię i bardzo praktyczną siatkę na włosach. Przedstawił ją Diamond i pani Shoregrove jako szefową kuchni oraz ostoję i opokę programu misji. Kobieta przyjrzała się Diamond, fuknęła gniewnie, złożyła ręce na brzuchu i obwieściła, że nie zaplanowała na dziś wydania większej niż zwyczajowej liczby obiadów.

– Nie zamierzamy zostać na posiłek – wyjaśniła szybko Diamond i rozejrzała się po sali. – Louisie, myślę, że zobaczyłam już wszystko, co chciałam...

Jej wzrok spoczął na mężczyźnie stojącym w kolejce po posiłek. To jego kapelusz przyciągnął jej uwagę. Duży, czarny z charakterystycznie zgiętym rondem; wyglądał jak wyjęty z powieści za kilka centów... albo zdjęty z głowy pewnego mężczyzny z Zachodu, który przyprawiał ją o żywsze bicie serca. Jej oczy zrobiły się okrągłe ze zdumienia, kiedy przeniosła wzrok na znajome szerokie bary, muskularne ciało i długie mocne nogi. Mężczyzna uniósł wzrok i popatrzył na Diamond, natychmiast ją rozpoznając.

Stojący za nią Hardwell odchrząknął, zdziwiony, uniósł rękę i zawołał:

– Panie McQuaid! Jak żyję... co też pan tu robi?

Stoję w kolejce, cuchnę jak zgrzany byczek i czekam na swoją kolej do koryta, odpowiedział w myślach Bear, rozglądając się po sali. Miał ochotę wziąć nogi za pas, lecz stał jak rażony gromem. Zmęczone fizyczną pracą mięśnie napięły się z za­kłopotania, które ogarnęło go na widok Diamond. Stała tu w uroczej żółtej sukni, w kapeluszu z piórkiem i wyglądała jak stokrotka w chlewie.

A co też ona tu robiła? Dopiero po chwili Bear był w stanie oderwać od niej wzrok; zauważył Hardwella Humphreya, idącego ku niemu z wyciągniętą ręką wzdłuż rzędu stołów. Popatrzył na swoją flanelową koszulę, robocze spodnie i znoszone buty, głucho jęknął i wysunął się z kolejki, by uścisnąć dłoń starszego pana.

– Co pan tu robi? – powtórzył pytanie Hardwella, ściskając mu dłoń i zastanawiając się nad usprawiedliwieniem swojej obecności w kuchni wydającej darmowe posiłki.

– Przyjechałem tu z Diamond – odpowiedział Hardwell i szep­tem dodał: – I z tym głupkiem Pierpontem. – Zaskoczony, taksował Beara spojrzeniem od stóp do głów. – Niech mnie wszyscy diabli, mam przed sobą prawdziwego kowboja. – Zwrócił się do Diamond: – Spójrz no, moja droga, twój przyjaciel pan McQuaid w swoim ubraniu z Dzikiego Zachodu.

– Witam, panie McQuaid – powiedziała, dołączając do nich. Podała Bearowi rękę na przywitanie i zaczerwieniła się. – Jest pan ostatnią osobą, jaką spodziewałabym się tu spotkać.

– Tutaj? – Bear zaczerwienił się pod jej zdziwionym spo­jrzeniem; ze wszystkich sił starał się skupić myśli. – Dlaczego? Przecież to dla mnie doskonałe miejsce.

– Jak to...? – Zamrugała.

– Naprawdę. – Rozglądając się po sali, zauważył grupę przy­glądających się im żylastych mężczyzn o surowych twarzach i doznał olśnienia. Ruchem głowy wskazał przesuwających się powoli w kolejce. – A gdzie jest lepsze miejsce na znalezienie pracowników gotowych do podjęcia pracy na Zachodzie?

Wyjaśnienie wciąż wydawało mu się jednak mało przekonujące, wiec zwrócił się do Halta, który stał obok ze zmrużonymi oczami, zastanawiając się nad zażyłością, z jaką Bear rozmawia z elegancko ubranymi ludźmi z elity Baltimore, i wyciągając Bóg wie jakie wnioski. Teraz jednak liczyło się tylko to, by przekonać Diamond i jej towarzystwo, że on, Bear, robi tu właśnie to, co powiedział.

– W gruncie rzeczy... właśnie rozmawiałem z człowiekiem, którego wczoraj tu poznałem. – Skinął na Halta. – Podejdź tu, Finnegan.

Posławszy pełne żalu spojrzenie w stronę okienka, Irlandczyk wyszedł z kolejki. Bear musiał przedstawić wspólnika Diamond Wingate, znacznie młodszej i ładniejszej, niż Halt mógł się spodziewać po jego opisach.

– Panno Wingate, pozwoli pani, że przedstawię Halta Finnegana, dawniej z Bostonu, a teraz z linii kolejowej.

Irlandczyk uśmiechnął się do niego podejrzanie powściągliwie, wytarł dłonie w koszulę i uścisnął wyciągniętą dłoń Diamond. Po kolejnych prezentacjach Bear poczuł się w obowiązku roz­winięcia tematu.

– Miałem dużo szczęścia, że znalazłem tu Finnegana. Zatrudnił się przy Union Pacific, kiedy kładli tory w sześćdziesiątym siódmym. Od tamtego czasu cały czas pracował na Zachodzie przy zakładaniu linii kolejowych.

– Nie jestem wcale pewien, czy to właściwe, że wykorzystuje pan to miejsce do rekrutacji pracowników kolejowych – odezwał się do Beara Louis Pierpont, stając pomiędzy nim a Diamond.

– A co w tym niewłaściwego? – Bear przeniósł ciężar ciała na jedną nogę i popatrzył uważnie na nadgorliwego Louisa. – Czy może być coś bardziej właściwego od proponowania tym ludziom uczciwej pracy?

Pierpont zaczerwienił się.

– Uczciwej pracy? Przy budowie linii kolejowych? Już od dawna jestem zdania, że kolej żelazna wzbudza u ludzi niewyob­rażalną wręcz niecierpliwość. Świat teraz porusza się tak szybko. Ludzie zaczynają oczekiwać, że wszystko powinno dziać się błyskawicznie. A jeśli chodzi o samych pracowników linii kolejowych... – rzucił szybkie, szacujące spojrzenie Haltowi – to oni są powszechnie uważani za awanturników, znani są z niesumienności, niezdyscyplinowania i mają wiele okropnych nałogów.

– Nałogów? – Bear wybuchnął ironicznym śmiechem. Nie uszło jego uwagi, że Louis władczym gestem kładzie dłoń na plecach Diamond. – Owszem, pracownicy kolejowi lubią się napić od czasu do czasu. Ale trudno byłoby panu znaleźć ciężej, uczciwiej pracujących czy porządniejszych ludzi niż w brygadach robotników kolejowych. Czyż nie mam racji, panie Finnegan?

– Ma pan świętą rację, panie McQuaid – odpowiedział Halt.

Bear był pewien, że dostanie mu się za to od wspólnika.

– Chodź, najdroższa. – Louis ujął Diamond za łokieć i po­prowadził w stronę drzwi do kuchni. – Musisz zobaczyć pozostałą część naszej misji.

Diamond była tak zaskoczona swoją reakcją na widok Beara, że dopiero po chwili udało jej się opanować. Jeszcze nigdy w życiu nie doświadczyła tak wielkiej radości na czyjś widok. Czegoś takiego nie czuła nawet na widok ojca, kiedy wracał do domu z długich podróży w interesach. Zaczerwieniła się; miała ogromną ochotę podbiec do Beara, dotknąć go...

Kiedy Louis chwycił jej łokieć i pociągnął ja za sobą, była zbyt pochłonięta rozmyślaniem o tym mężczyźnie, by zaprotes­tować. Jeśli się nie myliła, jej widok wywołał równie silną reakcję. Czuła jakieś szczególne napięcie w powietrzu.

Dopiero gdy znalazła się na środku cuchnącej kuchni, w której trwała gorączkowa krzątanina, i nie patrzyła już na Beara, zdała sobie sprawę, że została przyprowadzona do miejsca, w którym wcale nie miała ochoty się znaleźć, i że Louis stoi tak blisko niej, że niemal następuje jej na stopy.

– ...rury, którymi gaz jest doprowadzany do kuchenek i pie­ców... – objaśniał.

Hardwell pochylał się nad starą panią Shoregrove, głośno powtarzając każde słowo Louisa:

– Gaz... mówi, że używają gazu!

Szefowa kuchni obserwowała ich z rękami na biodrach. Bear stał na szeroko rozstawionych nogach, ze złożonymi na piersiach rękami, przyglądając się Louisowi, nadskakującemu Diamond. A znaleziony przez Beara pracownik, pan Finnegan, odszedł kawałek i uśmiechał się z dobrym skutkiem do kobiety wydającej posiłki, która podała mu kromki świeżego chleba.

Diamond popatrzyła na Beara; zauważył jej spojrzenie, zerknął na jej towarzysza i przewrócił oczami. Trudno było jej udawać oburzenie z tego powodu, skoro sama była bliska trzepnięcia Louisa w głowę. Na szczęście udało jej się zagryźć wargę i nie odwzajemnić uśmiechu.

Kiedy zapalony filantrop pochwalił się już szatkowaną kapustą, otrzymanymi za darmo ziemniakami i tłustymi kośćmi z szynki, przeprowadził ich przez magazyny, a potem udali się na piętro, by przyjrzeć się noclegowni. Louis nakazał Bearowi i Haltowi, by szli jako pierwsi, ponieważ wstępowanie na schody za damami stanowiło naruszenie dobrych obyczajów. Diamond wcale się to nie podobało, dopóki nie zobaczyła przed sobą długich, muskularnych nóg Beara.

Wmawiała sobie, że to nieoczekiwane spotkanie z nim w takim miejscu sprawiło, że nie może od niego oderwać wzroku. Prawdę mówiąc, jej uwagę przyciągnęło teraz ubranie Beara. Spodnie, skurczone po licznych praniach, ciasno opinały jego muskularne nogi, a lekko znoszone buty ze ściętymi obcasami i wytartymi czubkami wydawały się opowiadać fascynującą historię... nie mówiąc już o tym, że przydawały zmysłowości jego sposobowi poruszania się.

Gdy znaleźli się na szczycie schodów, Diamond miała już w pamięci zarys jego pośladków, ud i łydek, a co dziwne, nie doświadczała uczucia wstydu. Dowodziło to niezbicie, że jest zepsuta do szpiku kości. Gdyby Louis, tak mocno przyciskający jej rękę do swej piersi, miał choćby cień pojęcia o tym, co dzieje się w jej głowie, przeżyłby wielkie rozczarowanie.

Na piętrze tak bliska obecność Louisa stała się dla niej wprost nie do zniesienia.

– Diamond, najdroższa... – Stanął tuż przed nią, starając się skupić na sobie jej uwagę, lecz mu się to jednak nie udało.

Patrzyła na Beara, a ten kpiąco kiwał głową.

– Moja najdroższa? – powtórzył bezgłośnie.

– A tutaj – Louis wskazał niezliczone łóżka z drewna pozwalamy spać bezdomnym, pod warunkiem że przestrzegają reguł panujących w naszej misji. Nie wolno tu palić, jeść, używać wulgarnych słów, pić alkoholu... niedopuszczalny jest nawet jego zapach. I pod żadnym pozorem nie wolno rozmawiać po zgaszeniu światła. Sam nadzoruję tę salę, większość nocy spędzam tutaj. – Wskazał niewielkie, urządzone po spartańsku pomieszczenie oddalone o parę stóp; znajdowało się tam łóżko, stolik, krzesło i półka z książkami.

– Śpisz tutaj? – zapytała Diamond, odrywając wzrok od Beara, by z przerażeniem popatrzeć na Louisa.

– Tak. – Uśmiechnął się do niej. – Jak wiesz, jakiś czas temu sprzedałem rodzinny dom. Pomieszczenia, w których przebywa­łem, wydały mi się nazbyt ekstrawaganckie po spędzeniu tu kilku nocy. Doszedłem do wniosku, że pieniądze powinny być przeznaczone przede wszystkim na cele dobroczynne. – Chwycił ją za ręce; powróciło filantropijne uniesienie. – To pierwszy tego rodzaju przytułek w Baltimore. Planuję utworzenie wielu innych w biednych dzielnicach miasta. A jeśli wszystko ułoży się pomyślnie, jeszcze przed końcem tego roku będziemy mieli wspaniały duży dom, który przerobimy na sierociniec. Będą tam ogrody, stajnie i sady. – Jego oczy rozbłysły podnieceniem. – Będę mieszkał w zdrowym wiejskim otoczeniu, na północ od miasta. Uczę się teraz wielu rzeczy, które będą mi bardzo przydatne po...

Diamond znieruchomiała, przeczuwając, co za chwilę usłyszy, i nie mogąc temu zaradzić.

– ...ślubie.

Wielki Boże! Co też go napadło, żeby mówić o tym w obec­ności Hardwella, pani Shoregrove i – jęknęła w duchu – Beara McQuaida?

– Po ślubie? – Bear natychmiast wyprostował się, jak dźgnięty szydłem. Popatrzył na Diamond takim wzrokiem, że miała ochotę zapaść się pod ziemię – Gratuluję, panie Pierpont. Nie wiedziałem, że jest pan zaręczony. – Sprawiał wrażenie roz­bawionego. – A kim jest ta szczęśliwa dama?

Diamond gwałtownie ścisnęła dłonie Louisa, zmuszając go do tego, by na nią spojrzał. Miała nadzieję, że z wyrazu jej twarzy będzie można wyczytać choć część wściekłości, jaka ją teraz ogarnęła. Istotnie coś musiało dotrzeć do Louisa, gdyż powstrzy­mał się przed konkretną odpowiedzią i rzekł tylko tajemniczo:

– Sądzę, że to oczywiste.

– Nie dla wszystkich – wycedziła Diamond przez zaciśnięte zęby.

Wyrwała dłonie z rąk Louisa, który pomału zaczynał się domyślać jej stanu ducha. Z purpurową twarzą patrzyła, jak pani Shoregrove trąca ramię Hardwella, chcąc się dowiedzieć, co zostało powiedziane. Starszy pan zamknął szeroko otwarte usta.

– Tutaj śpi pan Pierpont – rzekł głośno, wskazując pokoik, a coś podkusiło go, by dodać: – Sam.

– Myślę, że zobaczyłam już wszystko, co mnie interesowało – powiedziała gniewnie Diamond, unikając wzroku Beara. – Na­prawdę musimy już iść. Pani Shoregrove, z miłą chęcią pod­wieziemy panią do domu. – Gdy szli w stronę drzwi, ich spojrzenia spotkały się.

Z płonącymi oczami uniósł trzy opalone palce.

Trzy! Wiedział, że jest ich trzech.

Zarumieniona, pośpiesznie zeszła na dół. Gdy znalazła się w jadalni, inni byli jeszcze daleko w tyle... z wyjątkiem Beara, który wyprzedził pozostałych i ją dogonił.

– Cóż, panno Wingate – odezwał się z napięciem, otwierając przed nią frontowe drzwi – jest pani naprawdę bardzo zajętą kobietą.

Wytrzymała jego karcące spojrzenie, czując się jak ogłuszona.

– To prawda – powiedziała zdyszana. – Mimo wszystko nie jestem aż tak zajęta, żeby nie chcieć pomóc choremu kuzynowi. – Zatrzymała się przy powozie. – Czy mógłby go pan odwiedzić? Teraz.

– Teraz? – Bear popatrzył na Halta Finnegana, który stał oparty o drzwi i przyglądał mu się ponuro. – Dobrze.

Diamond nie podała ręki Louisowi na do widzenia; uniosła spódnicę i weszła na stopień powozu. Bear pomógł jej wsiąść, po czym odsunął się, przepuszczając Hardwella prowadzącego panią Shoregrove, i w końcu sam zajął miejsce w powozie. Obejrzał się jeszcze przez ramię na Louisa, który plótł coś o tym, że odwiedzi Diamond następnego dnia, a potem spojrzał na Halta, którego zmrużone oczy zapowiadały zemstę.

W drodze do domu pani Shoregrove w powozie panowała atmosfera, która mogłaby zamienić wodę w lód. Bear bezwiednie zmieniał ułożenie nóg i starał się przyjąć taką pozycję, by nie zawadzać o dach kapeluszem, którego uparcie nie chciał zdjąć. Diamond siedziała z zaciśniętymi ustami i ciasno splecionymi dłońmi, a wszystkie rozmowy inicjowane przez Hardwella natych­miast się kończyły.

W końcu Diamond popatrzyła na Beara. Zauważywszy nie­znaczny ruch jej głowy, natychmiast na nią spojrzał. Ich oczy spotkały się w niemym pojedynku, po którym natychmiast zwrócili wzrok w przeciwne strony powozu.

Hardwell podrapał się w głowę, pochuchał w dłonie i nastawił kołnierz, jakby chroniąc się w ten sposób przed chłodem, który towarzyszył im przez całą drogę do domu.

Kiedy dojechali do Gracemont, Diamond szybko przeszła obok Jeffreysa, położyła rękawiczki i kapelusz na stoliku w wes­tybulu i skierowała się na schody, rzuciwszy krótkie:

– Tędy, panie McQuaid.

W połowie korytarza, gdy nie musieli się już obawiać, że ktoś ich usłyszy, Bear dał upust nagromadzonemu gniewowi. Chwycił Diamond za ramię i zmusił do zatrzymania się.

Odwróciła się gwałtownie z płonącymi oczami i uniesionym podbródkiem. Instynkt samozachowawczy zmusił go do częś­ciowego opanowania złości.

– Czy wiesz, co mówi się o kobiecie, która poślubia trzech mężczyzn?

Rozdział 11

Nie – powiedziała gniewnie, nie dając się onieśmielić ani wzrostem, ani bliskością Beara. W obronnym geście złożyła ręce na piersi. – Spodziewam się, żc mi to powiesz.

Spojrzał w jej błękitne oczy, dostrzegając w nich zaniepoko­jenie i upokorzenie. Lecz jej dumnie uniesiony podbródek świadczył o gotowości do walki.

– Że jest zachłanna – oznajmił.

Najwyraźniej nie to spodziewała się usłyszeć. Nieznacznie pochyliła głowę.

– Nie jestem zachłanna...

– No to nadmiernie ambitna – dodał, wpatrując się w jej oczy odzwierciedlające stan ducha.

– Nigdy nie byłam ambitna!

– W takim razie jesteś niepoprawną optymistką.

Zamrugała, gwałtownie zaczerpnęła powietrza, szykując się do zbicia zarzutu, po czym nagle zamknęła usta.

– Co masz na myśli?

– Większość kobiet ma wystarczająco wiele kłopotu z jednym mężczyzną. – Oparł dłonie o biodra i pochylił się nad nią. – Wyobraź sobie, ile kłopotu można mieć z wypasaniem trzech sztuk.

– Nie zamierzam nikogo „wypasać” – oświadczyła Diamond, cofając się o krok.

– Tak? W takim razie, jak to się stało, że trzej mężczyźni nie mogą się doczekać błogosławieństwa na nową drogę życia z tobą? – Powiedział to nieco zbyt ostrym tonem. Zmusił się do opanowania, lecz nie na długo. – Zresztą czy jest ich tylko trzech? – Przywarł czołem do głowy Diamond, ona zrobiła kolejny krok do tyłu. – Może jest ich czterech albo pięciu... Do diabła, może nawet pół tuzina!

– Trzech – rzuciła z wściekłością. – Jest ich tylko trzech.

– Gratuluję powściągliwości i umiaru.

Wybuchnęła gniewem.

– Dla twojej wiadomości może ich być nawet pół tuzina!

Ta odpowiedź na chwilę odebrała mu mowę. Niespodziewanie poczuł ukłucie zazdrości.

Pół tuzina, tuzin, do diabła, pomyślał, przecież mogą ich być tysiące. Każdy mężczyzna w Baltimore, czy to żonaty, czy kawaler, zapewne przynajmniej raz w życiu musiał się zastanawiać, jak wyglądałoby jego życie, gdyby miał żonę bogatą jak krezus... albo Diamond Wingate. I nawet najszczęśliwsi małżonkowie, widząc jej błyszczące niebieskie oczy i wspaniałą figurę, prawdopodobnie wracając do domów, zastanawiają się, jak by to było, gdyby Diamond Wingate dzieliła z nimi łoże. Mogła mieć każdego mężczyznę, którego chciała. Więc dlaczego wybrała tych trzech?

Cisza przedłużała się. Diamond nagle opuściła ramiona.

– Nic nie rozumiesz – powiedziała cicho.

– Owszem, nie rozumiem.

– Ale to wszystko da się wyjaśnić.

– Zamieniam się w słuch.

Odetchnęła głęboko.

– Znam ich wszystkich od lat, odkąd byłam dziewczynką. – Opuściła wzrok. – Kiedy zaczęłam bywać w towarzystwie, wokół mnie zaroiło się od zalotników. Nie mogłam pójść do banku, do miasta na zakupy czy na przyjęcie, żeby ktoś mnie nie atakował, czasem nawet fizycznie. I wtedy pojawił się Morgan. Był tak...

– Chętny do pomocy? – podsunął Bear.

Nie zaprzeczyła.

– Zaczął mi towarzyszyć, a to oznaczało, że inni musieli trzymać się na dystans. Była to dla mnie taka ulga, że... hmm... kiedy zaczął planować wspólną przyszłość... ja...

– Nie potrafiłam powiedzieć „nie”.

– Naprawdę umiem sama kończyć zdania. – Znów przybrała buntowniczą postawę, ale popatrzywszy na twarz Beara, opuściła wzrok na zaciśnięte dłonie. – A potem Morgan zaczął coraz częściej mówić o pieniądzach. Dostał obsesji na punkcie swych stajni i przywrócenia Kensington dawnej świetności. Był tak skupiony na swoich sprawach, że zaczęłam spędzać coraz więcej czasu z Paine'em Websterem. Paine był dla mnie wybawieniem. Ma swoje wady, ale to naprawdę dobry człowiek, delikatny, inteligentny i pomocny. Już kiedy był chłopcem, dziewczęta uganiały się za nim, więc doskonale rozumiał, co czuję. Gdy jego rodzina zauważyła, że dotrzymuje mi towarzystwa, zaczęła go namawiać, żeby mi się oświadczył. Myślę, że liczyli na to, iż uratuję go od rozpustnego trybu życia. Posłusznie zaczął napomykać o przyszłości, a ja...

– Nie potrafiłam powiedzieć „nie”. – Zabrzmiało to jak nie­znośny refren. – A misjonarz Louis... jakie jest twoje usprawied­liwienie dla zwodzenia zacnego pana Pierponta?

– Zapewniam cię, że Louis nie jest faryzeuszem. Ma mocne, wzniosłe zasady i szlachetną duszę. Zrozumiał moją potrzebę rozdawania pieniędzy i moją chęć uczynienia świata lepszym, a co najważniejsze, zrozumiał niebezpieczeństwa, na jakie w tym świecie narażony jest człowiek, który ma za dużo dóbr doczes­nych. On także był dziedzicem znacznej fortuny.

– A teraz mieszka nad kuchnią dla ubogich – dodał z irytacją Bear.

– To był jego wybór – stwierdziła Diamond, uciekając ze wzrokiem. – A chociaż mogę się zgodzić, że trochę przesadza z tą swoją nienawiścią do pieniędzy i...

– Myślisz, że on nienawidzi pieniędzy? – Bear uśmiechnął się sarkastycznie. – Uwielbia je wyciągać od staruszek wdów.

Znieruchomiała, ale niepewny wyraz twarzy zdradzał, że zachowanie Louisa również jej dało wiele do myślenia.

– Louis poświecił mi wiele czasu, często mi doradzał ciągnęła. – Pomagał mi znaleźć miejsca, gdzie moje pieniądze mogłyby zdziałać wiele dobrego. Jest zdecydowany bronić mnie przed atakami tego świata. Tak więc, kiedy zaczął napomykać o małżeństwie i „szlachetnych dziełach”, jakich możemy dokonać razem...

– Nie potrafiłam powiedzieć „nie”.

Bear uważnie wpatrywał się w jej twarz, potrafiąc z niej wyczytać więcej, niż wypadało. Bogata dziewczyna. Młoda. Samotna. Osaczona z wielu stron. Miała trzech narzeczonych, ponieważ ich potrzebowała, każdego na swój sposób i w innym czasie. Był nawet w stanie zrozumieć, jak mogło do tego dojść. Poczuł ucisk w klatce piersiowej; musiał zwalczyć wzbierający w nim gniew.

– Więc będziesz musiała podjąć jakąś decyzję.

– Już ją podjęłam – odpowiedziała Diamond.

– Tak? – Ścierpła mu skóra na karku. – A kto jest tym szczęśliwym wybrankiem?

Diamond popatrzyła mu w oczy i zobaczyła w nich miedziany błysk, który zawsze przyprawiał ją o miękkość w kolanach. Dobrze, że miała z tyłu ścianę...

Nagle zdała sobie sprawę, że jest już prawie przyciśnięta do ściany i uwięziona pomiędzy ramionami Beara McQuaida. Po­chylał się nad nią, a ich twarze znajdowały się zaledwie o cal od siebie. Zabrakło jej tchu, nie była w stanie myśleć. Jedynie wrodzony instynkt zamozachowawczy dał jej siłę do odepchnięcia Beara i uchylenia się.

Wcale nie uspokoiło to jednak jej zmysłów. Nie mogła oderwać wzroku od tego mężczyzny. Wsłuchana w chrapliwy oddech Beara, czuła ciepło jego ciała. Patrzył na nią spod kowbojskiego kapelusza, a w jego przenikliwym wzroku czaiło się oskarżenie i pożądanie, mieszanka, która przyprawiła ją o uczucie zmie­szania.

– No wiec – ponaglił. – Jaka jest twoja decyzja?

– Nie mam zamiaru wyjść za żadnego z nich – oświadczyła Diamond. – W ogóle nie zamierzam wyjść za mąż.

Bear zamrugał, patrzył na nią przez chwilę, wreszcie nie wytrzymał.

– Przecież ci trzej mężczyźni planują swoją przyszłość i majątek w związku z tobą! – Ze złością wycelował w nią palec. Czy ty naprawdę myślisz, że podkulą ogony i umkną, kiedy im powiesz, że nie chcesz zawracać sobie głowy małżeń­stwem?

Paliła ją twarz; dręczyło poczucie winy. Nadeszła chwila, której tak się obawiała. Musiała stawić czoło zagmatwanej sytuacji, do jakiej sama się przyczyniła, i znaleźć jakieś roz­wiązanie. Najgorsze było jednak zdecydowanie to, że to uczciwy, otwarty, zuchwały Bear McQuaid odkrył jej wstydliwą tajemnicę i zmusił do przyznania się do winy.

– Pogodzą się z moją decyzją, ponieważ postaram się im to odpowiednio wynagrodzić.

– Postaram się im to odpowiednio... – Roześmiał się nie­przyjemnie. – Co też takiego możesz zaoferować, żeby zapomnieli o złamaniu obietnicy przez najbogatszą, najatrakcyjniejszą kobietę w mieście?

– Myślę, że to oczywiste – odparła zdecydowanym tonem. – Pieniądze.

Kiedy popatrzył na nią z niedowierzaniem, wyjaśniła swoją taktykę:

– Jeśli da się ludziom odpowiednią sumę pieniędzy, odchodzą i dają spokój. Tak jest zawsze.

– Po prostu wręczasz gotówkę, a oni znikają z twojego życia? Ciekawy sposób robienia porządków, panno Wingate. – Za­stanowiwszy się nad tym, co powiedziała, poczuł jednak niepo­kój. – Co miałaś na myśli, mówiąc „tak jest zawsze”?

Wzmogła czujność.

– Mam ogromne doświadczenie w dawaniu ludziom pienię­dzy – odezwała się z napięciem. – Działaczom towarzystw dob­roczynnych, skąpcom, geniuszom, a także zwykłym, prostym. Uczciwym ludziom... nieważne, kim są. Jeśli da się im odpowied­nią kwotę, odchodzą.

Miała zaskakująco mocno ugruntowaną opinię na temat ludzkiej natury. Te poglądy zmusiły ją do przyjęcia dobrze zamas­kowanej postawy obronnej.

Wszyscy chcieli pieniędzy.

Wszyscy chcieli jej pieniędzy.

Kiedy dawała ludziom pieniądze, odchodzili.

To dlatego rozdawała je całymi garściami, ba, beczkami? Żeby ludzie zostawili ją w spokoju?

– Jak sądzisz, jakiej części twojego majątku mogą zażądać ci trzej w ramach rekompensaty za utracenie najlepszej partii w Baltimore? – kontynuował Bear, nie mogąc dojść do siebie po zaskakującym odkryciu. – Tysięcy dolarów? Setek tysięcy? Miliona?

– Z pewnością będzie to kosztowne. – Uniosła podbródek. – Ale pieniądze nigdy nic fascynowały mnie tak jak innych. To tylko środek płatniczy, narzędzie, sposób na załatwienie nie­których spraw. W ciągu tych wszystkich lat zdążyłam się nauczyć, że ich siła i moc działa na moją korzyść, ale może także się obrócić przeciwko mnie.

Zaskoczyła go ta wypowiedź, pełna ukrytych znaczeń, pod­tekstów. Do diabła! To dlatego nie umiał sobie radzić z kobietami. Zawsze za ich słowami i czynami kryło się coś, czego nie dostrzegał. Nie znosił uczucia, że połowa z tego, co dzieje się pomiędzy mężczyzną a kobietą, umyka jego uwagi.

– Tak więc, czy chcesz się do tego przyznać, czy nie, pieniądze stały się twoją odpowiedzią na wszystko – natarł, wydobywając sedno z jej słów i zamierzając pogłębić temat. – Jeśli twój kuzyn narobi kłopotu, kupujesz jego ofierze nowy frak. Kiedy potrzebujesz partnera do tańca, bo chcesz, by wyratował cię z opresji, albo czwartego do jazdy konnej, albo przynęty, starasz się to potem wynagrodzić. Przyzwyczaiłaś się do kupowania swojego spokoju.

Oczy Diamond przybrały stalowy odcień.

– Każdy robi użytek z tego, co posiada, panie McQuaid.

Ten błysk stali widoczny jest nie tylko w jej wzroku, pomyślał Bear. Wszyscy w Baltimore sądzili, że Diamond ma lekką rękę, ponieważ rozdawała ogromne sumy pieniędzy. Nikt nie ośmielił się zbliżyć do niej na tyle, by dostrzec, co – albo kto – kryje się za stosami gotówki.

Gdy znieruchomiał, porażony swoimi wnioskami, Diamond odwróciła się w stronę drzwi do pokoju kuzyna i gwałtownie je otworzyła.

– No, mój mały pacjencie, popatrz, kto przyszedł do ciebie w odwiedziny!

Wcale nie żartowała, mówiąc, że nie ma zamiaru wyjść za mąż.

Naprawdę wydawało jej się to najlepszym wyjściem. Już od dawna była tego zdania. Lecz kiedy stała w pokoju Robbiego i przysłuchiwała się opowiadaniom Beara o życiu na Zachodzie, doznała uczucia dziwnej pustki. Nie, nie marzyła o dzieciach i o założeniu własnej rodziny. Miała teraz dziecko, a przynajmniej mogła zaspokoić instynkt macierzyński. Zawsze też mogła wziąć na wychowanie jeszcze jedno, a nawet cały dom dzieci, jeśli przyszłaby jej na to ochota. Z pewnością to nie dzieci jej brakowało.

Bała się jednak spędzenia reszty życia w roli dziedziczki wielkiej fortuny, starej panny zwariowanej na punkcie kuzyna. W zestawieniu ze wspomnieniem pocałunków Beara McQuaida i ostatnich nocy, w czasie których samotnie przewracała się na łóżku, taka wizja przyszłości wydawała się równie fatalna, jak możliwość pozbawienia jej władzy i osobowości przez des­potycznych, zachłannych mężczyzn. Dobrze wiedziała, kogo winić za zmącenie jej wyidealizowanej wizji przyszłości.

Wciąż ściskając gałkę u drzwi, odwróciła się i zobaczyła, jak Bear demonstruje zarzucanie sznura na szyję cielaka.

Hardwell miał rację. Bear McQuaid wyglądał jak kowboj, który przybył prosto z Carson City albo Tombstone. Wyraziste rysy twarzy, potężne, muskularne ciało, kocia zwinność i gibkość. Wszystkie te określenia świadczyły o tym, jak duży, niezdrowy wpływ na jej zafascynowanie Bearem miały kowbojskie powieści. McQuaid był jej utrapieniem, niebezpieczeństwem w czarnym kowbojskim kapeluszu; wywoływał burzę emocji, które w każdej chwili mogły nią zawładnąć. I choćby próbowała uciekać się do wybranych powieściowych przenośni, i tak końcowy rozdział musiał traktować o tym, że ten mężczyzna był już w jej duszy, a kierował się prosto do serca.

Nie! Szeroko otworzyła oczy, zabrakło jej tchu. Wcale nie kierował się prosto do serca; już tam był.

Przekręciła gałkę i wybiegła na korytarz.

– Jeffreys... – Spotkała lokaja niosącego podwieczorek dla Robbiego. – Powiedz Nedowi, żeby przyprowadził powóz i czekał na pana McQuaida.

– Dobrze, panienko. – Jeffreys skinął głową. – A panienka?

– Będę pracować w bibliotece. – Odwróciła się w stronę schodów, unikając wzroku lokaja. – I nie chcę, żeby mi prze­szkadzano.

Zapadał zmierzch, kiedy Bear wysiadł z powozu Diamond przed bankiem Vassara, przypominając sobie, że w pobliżu znajdują się co najmniej dwa wysokiej klasy hotele, a on chętnie by odpoczął.

Jednakże przede wszystkim potrzebował czasu na przygoto­wanie się do spotkania z Haltem. W ciągu ich sześcioletniej znajomości rzadko się rozstawali. Wspólne doświadczenia zro­dziły szczerość i wzajemne zaufanie, a Bear naruszył obie te wartości tuż po tym, jak poznał Diamond Wingate.

Przygarbił się i nasunął kapelusz na oczy, mając nadzieję, że będzie trudniej go rozpoznać, i ruszył w stronę dzielnicy portowej. Przypomniawszy sobie, co się wydarzyło, gdy ostatnio wracał do tawerny, uważnie się rozglądał, czy ktoś nie kryje się w ciem­nym zaułku, za ogrodzeniem czy rogiem budynku.

Po pewnym czasie powrócił myślami do wspólnika i swojej trudnej sytuacji. Bał się spojrzeć Haltowi w oczy po tym, jak zataił przed nim pewne fakty dotyczące Diamond Wingate. Kusicielka. Ilekroć się z nią rozstawał, obiecywał sobie, iż więcej się już do niej nie zbliży, chyba że po to, by poprosić o pożyczkę. Tymczasem, gdy ją spotykał z zamiarem przystąpienia do oma­wiania interesu, był wciągany w jej sprawy osobiste.

Pomyślał o tym, z jaką dumą i zdecydowaniem odwróciła się od niego w westybulu. Była kobietą, która miała zbyt wiele... pieniędzy, dumy, niezależności, szczodrobliwości, inteligencji. Żałował, że nie okazała się szarą myszką z wystającymi zębami i oczkami jak paciorki. Że nie miała kilkuset dolarów zamiast kilku milionów. Że była tak bystra i pełna życia, budziła jego pożądanie i...

I że on. Bear, był jeszcze większym oszustem niż trzej dyszący na jej widok, zachłanni narzeczeni razem wzięci.

Skręciwszy za róg przy tawernie „Pod Korkiem i Butelką”, zauważył stojący przed nią powóz, elegancki czarny pojazd z białymi kołami, zaprzężony w siwe konie. Ogarnęło go złe przeczucie. Pomyślał o Beecherze i postanowił wejść do tawerny tylnymi schodami, lecz po chwili doszedł do wniosku, że gdyby ten zbir ich znalazł i czekał na niego, odkładanie starcia nie miałoby sensu. Prędzej czy później i tak stanęliby twarzą w twarz.

Opanował się z trudem i wszedł do wnętrza.

Halt siedział przy brudnym oknie ze stopami na stole i rękami złożonymi na piersiach.

– Gdzie ty się podziewasz?! – huknął i opuścił nogi.

– Poprosiła mnie, żebym odwiedził kuzyna. Prawdę mówiąc, wręcz na to nalegała. – Bear usiadł i szybko zmienił temat. – Czyj jest ten powóz przed tawerną?

– Nasz, chłopie – odpowiedział Halt i uśmiechnął się szero­ko. – Twój i mój.

– Nie wygłupiaj się. – Bear popatrzył na latarnie powozu.

– Twój przyjaciel bankier przysłał go po nas. – Halt wstał i przeciągnął się. – Wygląda na to, że jesteśmy zaproszeni, żeby zatrzymać się w jego domu. Poczynając od dzisiaj.

– Obaj? – Bear popatrzył na wspólnika.

– Pan McQuaid i pan Finnegan. – Halt sięgnął po kapelusz i rzucił przyjacielowi wymowne spojrzenie. – Najwyższy czas, żebym zakosztował trochę luksusowego życia, które ostatnio tak ci się spodobało. – Kiedy Bear zamierzał wejść na piętro, Halt chwycił go za ramię. – Już zniosłem twoje bagaże. I znalazłem w tej misji porządnego faceta, ma podły okres w życiu i potrzebuje miejsca do spania. Zajmie nasz pokój na górze.

Irlandczyk odwrócił się w stronę drugiego stołu, przy którym siedział – a właściwie spał z twarzą na blacie obok opróżnionego w połowie kufla piwa – mężczyzna w pomiętym szarym sur­ducie.

– Ellsworth, chodź na górę. Łóżko będzie wygodniejsze niż ten stół. – Halt wskazał mężczyznę ruchem głowy i wyjaśnił: – Słaba głowa. Pół kwarty piwa i już śpi.

Szturchnął Ellswortha; ten uniósł pociągłą twarz i mrużąc oczy, popatrzył na Beara, który na jego widok aż się wzdrygnął.

– Znam go... to ten szalony wynalazca – powiedział Bear, pochmurniejąc.

– Jaki wynalazca? – zapytał Halt.

– Ten, przed którym obroniłem Diamond Wingate na przyjęciu u Vassarów – wyjaśnił Bear, patrząc, jak mężczyzna poprawia okulary na nosie. Poczuł się winny. – To szaleniec.

Ellsworth zmrużył oczy i chwiejnie uniósł palec.

– Jestem... in...ży...nie...rem.

Halt zatknął palce za pas i surowo spojrzał na przyjaciela.

– On nie ma gdzie się podziać, chłopie.

Wychudzona twarz, niewiarygodnie zaplamione okulary, brud­ny szary surdut, który wyglądał tak, jakby przetrwał długą bitwę... Stan tego człowieka świadczył o tym, że znalazł się na dnie, o tym, że jego marzenia legły w gruzach. Kiedy Ellsworth uniósł wzrok, w którym kryła się rozpacz, Bear poczuł się w pewien sposób za niego odpowiedzialny. Nieszczęśnik po­trzebował pomocy, a on nie potrafił powiedzieć „nie”.

– W jakie kłopoty może wpakować się szaleniec leżący na łóżku? – Bear chwycił ramię mężczyzny.

Kiedy wlekli go ku tylnym schodom, Ellsworth znów uniósł palec.

– Jes...tem in...ży...nie...rem.

Niedługo potem siedzieli w powozie Vassara i jechali do jego rezydencji. Bear czuł na sobie wzrok Halta.

– No i? – zapytał Irlandczyk, a jego wspólnik doskonale wiedział, o co chodzi.

– To długa historia.

– Mam czas. – Halt wygodnie rozsiadł się na obitym pluszem siedzeniu i westchnął. – Teraz mam wolne. Podobnie jak ty.

Bear nie widział powodu, żeby zwierzać się przyjacielowi z tego, że po raz pierwszy spotkał Diamond u krawca, więc zaczął opowiadanie od przybycia na przyjęcie u Vassarów i opisu szamotaniny z szalonym wynalazcą, który spał teraz w ich pokoju. Potem opowiedział o rozmowie przy kolacji, o tym, co mówił o Diamond Vassar, o tańcu i omdleniu.

– Wszystko to zapiera dech, chłopie – skomentował sucho Halt, wychylając się w przód. – Ale chciałbym jeszcze się dowiedzieć, dlaczego mi nie powiedziałeś, co się naprawdę dzieje. Dlaczego się nie przyznałeś, że jak na nią patrzysz, to widzisz, już swój język dotykający jej migdałków? Przecież bym to zrozumiał. Jest bardzo ładna.

– To nie miało nic wspólnego z jej urodą – sprostował Bear podejrzanie zapalczywym tonem. – Ani z moim językiem... Do diabła, gdzieś ty się nauczył takich okropnych powiedzeń?! – Mówił coraz głośniej. – Powiedziałem ci szczerą prawdę. To twardy orzech do zgryzienia.

Pomyślał o wydarzeniach tego popołudnia. Musiał przyznać, że dotąd nie miał pojęcia, iż to określenie aż tak bardzo pasuje do Diamond.

– Zapytaj Vassara, jeśli mi nie wierzysz – powiedział. – Ta kobieta wie dużo więcej, niż powinna, na temat linii kolejowych i...

– A tobie miękną kolana, kiedy popatrzy na ciebie swoimi dużymi niebieskimi oczami.

– Nieprawda.

Kiedy Halt zachichotał złośliwie, Bear zdał sobie sprawę, że reaguje zbyt gwałtownie i ośmiesza się, twierdząc, iż pozostaje obojętny na urok Diamond. Mężczyzna musiałby być z kamienia, żeby nie reagować na jej błękitne oczy i ponętną figurkę. Był zadowolony, że w powozie panuje mrok i nie widać jego zaczerwienionych policzków.

– Ech, chłopie, tylko spojrzałem na tę ślicznotkę i już wie­działem, dlaczego masz kłopoty z poproszeniem jej o pieniądze. Ale wkurza mnie to, że okazałeś tak mało zaufania swojemu wspólnikowi i nie powiedziałeś mi o tym.

Bear zamknął oczy, zawstydzony tym, że nadal ukrywa przed Haltem co najmniej połowę prawdy. Uratował ją trzy... cztery... Do diabła, stracił już rachubę, ile razy. Była wobec niego zadłużona po czubki uroczych uszu, tymczasem był równie daleki od otrzymania pożyczki jak wtedy, gdy spotkali się po raz pierwszy. Cholera!

Poczucie winy trochę ustąpiło, kiedy przyjechali do Pennyworth. Zostali przywitani jak starzy przyjaciele i zaprowadzeni do sypialni dla gości, które Halt określił jako wspanialsze od pokoi w burdelu w St. Louis.

Po kąpieli i zmianie ubrań wprowadzono ich do salonu, gdzie wypili szklaneczkę sherry z Philipem i Evelyn Vassarami i poznali ich córkę, Clarice. Bear na chwilę przytrzymał dłoń dziewczyny i przyjrzał się jej, zastanawiając się, jak taka wdzięczna, urocza gruszeczka może być córką krępego, buldogowatego Vassara i jego wysokiej żony o talii osy.

Czujna Evelyn Vassar natychmiast odstawiła szklaneczkę i podbiegła do córki.

– Clarice, kochanie, masz niezdrowe rumieńce.

– Nic mi nie jest, mamusiu. Czuję się...

Evelyn zdecydowanym gestem przyłożyła dłoń do czoła córki.

– Gorące – obwieściła. – Tak, jak przypuszczałam. Proszę wybaczyć, panowie, moja córka nie czuje się dobrze.

– No cóż, panowie... – Vassar patrzył, jak żona, chroniąca córkę przed pokusami, wyprowadza ją z salonu. Uśmiechnął się. – Wygląda na to, że zostaliśmy sami.

Po chwili z wyraźnym zadowoleniem usiadł na honorowym miejscu przy stole, rozluźnił krawat i dał znak, by Bear i Halt poszli za jego przykładem. Wydawszy lokajowi polecenie, by zamienił delikatne białe wino na mocne czerwone, zapalił cygaro.

– Byłbym zapomniał, panie McQuaid – powiedział przez mgiełkę dymu. Proszę dać swoje wieczorowe ubranie służącym do odświeżenia. W sobotę jest bal Towarzystwa Dobroczynnego. Zapowiada się dobra zabawa. Organizatorzy dbają o to, żeby wszyscy odpowiednio dużo wypili, a potem wsuwają rękę do ich kieszeni. Wino i pieniądze płyną szerokim strumieniem, a każdy stara się okazać większym filantropem od sąsiada.

Wypił łyk wina i popatrzył na Beara znad krawędzi kieliszka.

– Oczywiście będzie tam Diamond Wingate...

Rozdział 12

W cieniu drzew i żywopłotów, tworzących szpaler przy wejściu do rezydencji Vassarów, Pennyworth, trzej mężczyźni obserwowali, jak stangret zajeżdża powozem przed dom. Kiedy zatrzymał się na linii ich wzroku, przywódca zaklął szpetnie i gwałtownie machnął ręką. Cała trójka ruszyła w stronę krzewów, skąd roztaczał się lepszy widok na przestrzeń pomiędzy wejściem a powozem. Trzasnęła jakaś gałązka.

– Patrzcie, jak stawiacie kopyta! – warknął Lionel Beecher na swoich żylastych kompanów. – Ruszacie się jak stado bizonów.

Dwaj pozostali popatrzyli na siebie ze złością, po czym zaczęli przemieszczać się znacznie ciszej. Kiedy znów mieli dobry widok na frontowe drzwi, wysoki, szczupły Lionel Beecher pochylił się i ostrożnie odsunął gałęzie, by obserwować drzwi.

– Jesteście pewni, że tu wszedł?

– Widzieliśmy go na własne oczy – odszepnął jeden z kom­panów.

– Jego i tego drugiego, w tym wozie z białymi kołami. Trzeci mężczyzna wykonał ręką gest w stronę powozu. – Zoba­czyliśmy go w mieście i przyjechaliśmy za nim tutaj.

– Są tam, na mur. A teraz zapłata.

– Nic wam nie dam, dopóki nie zobaczę go na własne oczy powiedział Beecher ze wzrokiem utkwionym w drzwi.

Nie musiał czekać długo. Wkrótce z domu wyszedł ubrany na czarno służący i stanął na schodach. Potem pojawił się niski, krępy mężczyzna w wieczorowym stroju; odwrócił się i wyraźnie ponaglił wysoką tyczkowatą kobietę i niższą, młodszą.

– To Vassar, właściciel Banku Handlowego. – Beecher za­zgrzytał zębami. – Co on, do diabła, robi w jego domu?

Gdy Vassarowie zaczęli zstępować ze schodów, w drzwiach pojawiły się dwie inne postacie; jedna w wieczorowym ubraniu, druga w codziennym stroju. Wytężywszy wzrok, Beecher roz­poznał Beara McQuaida i Halta Finnegana.

– Psiakrew! – Usunął się w cień, lecz po chwili znów odchylił gałęzie i patrzył, jak Bear McQuaid wsiada do powozu Vassarów. Gdy pojazd ruszył w stronę głównej drogi, Beecher wpadł we wściekłość. – Jak mu się to udało? Sukinsyn nie tylko poznał Vassara, ale jeszcze wprowadził się do jego domu! – Popatrzył ze złością na swoich towarzyszy. – W Baltimore jest dwudziestu czterech bankierów, a on znajduje jedynego, którego nie odwiedziliśmy. Mówią, że Vassar to kutwa. Do głowy by mi nie przyszło, że znajdzie czas dla McQuaida, no a zupełnie nie...

Powóz zbliżył się do ich kryjówki. Beecher umilkł i przykucnął, pociągając za sobą kompanów. Gdy tylko pojazd się oddalił, wstał i ruszył przez zarośla ku głównej drodze. Zanim doszli do miejsca, gdzie zostawili konie, o ćwierć mili od Pennyworth, zdążył już obmyślić plan.

– On już ma te pieniądze albo niedługo je dostanie. To znaczy, że pojedzie do Montany załatwiać swoje sprawy. Zacznie sprowadzać szyny, podkłady. Będzie mógł kłaść tory w... – Zmarszczył czoło, mocno się nad czymś zastanawiając. – Do diabła! Gould mnie rozszarpie, jeśli...

Beecher zdawał sobie sprawę, że kompani mu się przyglądają. Popatrzył na nich i zastanowił się nad możliwością wykorzystania ich do realizacji planu.

– Trudno powiedzieć, jak długo McQuaid tu będzie. – W za­myśleniu potarł podbródek. – Nikt w Montanie jeszcze nie wie, ze on ma te pieniądze. Jeżeli wrócimy tam przed nim, może uda mi się podkupić paru farmerów. – Wydawał się bardzo zadowo­lony z planu. A wy dwaj... – Na jego pociągłej ziemistej twarzy pojawił się uśmiech, w którym nie było ani cienia wesołości. – McQuaid będzie potrzebował ludzi, silnych mężczyzn, nawykłych do podłego jedzenia i niskiej płacy.

– Co?– Jeden ze zbirów jęknął, kiedy dotarło do niego znaczenie słów Beechera. – To znaczy, że mamy się u niego zatrudnić?

– Nie ma mowy – powiedział drugi, krzyżując na piersi mocne ramiona. – Nie mam zamiaru walić w skałę w tym skwarze.

Kompan zawtórował mu z przekonaniem. Beecher przyglądał się im przez chwilę, uśmiechając się coraz szerzej.

– Wiem, że wam się to nie podoba. A co byście powiedzieli, gdybym wam zaproponował, żebyście „nie pracowali”, jeśli zapłacę wam dwa razy tyle co on?

Bal był jednym z największych wydarzeń sezonu. Towarzys­two Dobroczynne w Baltimore powstało na początku lat osiem­dziesiątych, ty uporządkować chaotyczne i niekiedy podejrzane działania lokalnych organizacji. W ciągu pięciu lat swego istnienia udało mu się skontrolować i zarejestrować większość stowarzy­szeń zajmujących się biedotą, chorymi i potrzebującymi pomocy. Chcąc mieć swój udział w reformie systemu dobroczynności, wpływowe damy Baltimore obmyśliły plan wsparcia oficjalnych działań filantropijnych zbiórką pieniędzy.

I tak oto narodził się bal dobroczynny, ciekawe, choć nie zawsze najszczęśliwiej dobrane zgromadzenie bogatych i sprag­nionych pochlebstw, obnoszenia się ze swoją pozycją, wpływami i wrażliwością na ludzką niedolę. W tym roku, podobnie jak w dwóch poprzednich, gospodarzem wieczoru był Charles J. Bonaparte, wnuk najmłodszego brata Napoleona Bonaparte, znany reformator społeczny. I podobnie jak w latach ubiegłych jedną z głównych atrakcji balu była obecność słynnej „lekkiej ręki” Baltimore.

Od chwili przybycia na bal Diamond była oblegana przez spragnionych pieniędzy i jak zawsze szukała ucieczki na parkiecie tanecznym. Tam przynajmniej miała do czynienia tylko z jednym pochlebcą.

– Och, panno Wingate, gdyby widziała pani te łzy wdzięcz­ności płynące po twarzyczkach wymizerowanych dzieci... dwa, trzy, cztery... gdyby słyszała pani ich żałosny, sierocy płacz, z jakim... dwa, trzy, cztery... kładą się spać każdego wieczoru... – Wybudowaliśmy dwie sale operacyjne w szpitalu od czasu pani ostatniej... Och, czy to była pani stopa?! O czym to ja mówiłem? A, tak... Pamięta pani, że mieliśmy problem z krwią, od której podłogi robiły się śliskie? Wylaliśmy betonowe posadzki i zainstalowaliśmy zlew z bieżącą wodą w obu nowych salach... Czy na pewno wszystko jest w porządku z pani stopą? Zapewne z zadowoleniem przyjmie pani wiadomość, że odkryliśmy w końcu przyczynę tego okropnego zapachu w tylnym skrzydle, w pobliżu cystern. Okazało się, że niektórzy sprzątacze wlewali pomyje do... Och, rąbek pani sukni! Mam nadzieję, że uda się go naprawić...

– W ubiegłym roku zapotrzebowanie na nasze usługi wzrosło o czternaście i trzy dziesiąte procent, ale dochód tylko o... o, senator Gorman...! dziesięć i siedem dziesiątych procent. Chcemy go zwiększyć przynajmniej o dwadzieścia procent... Witam, gubernatorze Lloyd! Doskonale pan wygląda! To ozna­cza dodatkowe dziesięć tysięcy dolarów przy stałym wzroście kosztów. Prognozujemy, że... Pani Bonaparte! Wygląda dziś pani czarująco!

– To wielka szkoda, że nie spotkaliśmy się wcześniej, panno Wingate. Mamy ze sobą wiele wspólnego. Oboje gotowi jesteśmy oddać wszystko, nawet ostatnią kroplę krwi potrzebującym. Pozbędziemy się dumy posiadania z naszych dusz i ubrań z naszych pleców... Hmm... taka piękna, zdrowa młoda kobieta jak pani musi się czuć bardzo samotna w dużym starym domu...

W ciągu pół godziny Diamond doświadczyła przymilań, przydeptywania stóp, lubieżnych spojrzeń; wpadano na nią, popychano, owiewano zapachem potu, pozbawiano tchu, usiło­wano zdominować, wprawiano w przygnębienie, składano pro­pozycje matrymonialne i narzucano się na różne sposoby. Gorącz­kowo poszukujący pieniędzy nie odstępowali jej ani na krok. Popatrzyła na naderwaną koronkę kraju sukni i zabrudzone atłasowe pantofelki, a gdy uniosła wzrok, dostrzegła zmierzają­cego w jej stronę Morgana Kenwooda. W pierwszej chwili pomyślała „dzięki Bogu”. On przynajmniej umiał tańczyć na swoich własnych nogach.

Uczucie ulgi zniknęło jednak równie szybko, jak się pojawiło, kiedy Morgan poprosił ją do tańca i natychmiast zaczął pouczać.

– Naprawdę, Diamond, nie możesz pozwalać na to, żeby ci ludzie tak cię wykorzystywali. Przecież niektórzy z nich – rozejrzał się po pstrokatym tłumie, prezentującym najprzeróż­niejsze ubrania i maniery – to zwykła hołota. Zachowują się okropnie, a trzej z nich razem wzięci nie mają jeszcze tyle rozumu co przeciętny człowiek. Dobroczynność to ważna sprawa, ale jak to się mówi, dobroczynność zaczyna się w domu. I tam właśnie teraz powinnaś być: w domu, przygotowując się do...

– O, tutaj jesteś! – Irytujący nosowy głos zabrzmiał jak dźwięk trąbki pędzącej na odsiecz kawalerii.

Kiedy Morgan zgrabnie poprowadził ją w tańcu obok rzędu gapiów na skraju parkiem, dostrzegła mężczyznę mówiącego tym nosowym głosem. Jak zwykle miał na sobie „księży” strój i zupełnie nie pasował do otoczenia.

– Louis! – Uśmiechnęła się do niego promiennie, zadowolona, że znalazł ją właśnie w tym momencie. Lecz po chwili spochmurniała, widząc, jak sposępniał na widok trzymającego ją w ramionach Morgana. Odwracając się ze złością, Diamond zauważyła śniadą męską twarz i parę gorejących niebieskich oczu, wpatrzonych w nią z drugiego końca sali. Zaskoczona, pomyliła krok.

Boże, jęknęła cicho. Spodziewała się spotkać tu Louisa, który niedawno został wybrany do zarządu Towarzystwa Dobroczyn­nego i mianowany kierownikiem misji w dzielnicy portowej. Rozumiała też, że mógł tu przyjść Morgan; mimo głośno wyra­żanej niechęci dla działań dobroczynnych lubił przebywać w to­warzystwie bogatych i wpływowych. Lecz co, na litość Boską robił tu Paine Webster? Był nienagannie ubrany, a jego twarz wyglądała zdumiewająco świeżo. Zaszła w nim jakaś zmiana, pomyślała Diamond. Wykonując kilka wdzięcznych obrotów w tańcu, parę razy zerknęła na Paine'a i nagle wszystko zro­zumiała. Był trzeźwy.

Popatrzyła na poważną twarz Morgana, na niezadowolonego Louisa i jeszcze raz na odmienionego Paine'a. Wszystkich trzech łączyła niezwykła determinacja. Najwyraźniej przyszli tu w jakiejś sprawie.

Nietrudno było się domyślić, o co im chodziło.

Bear powinien był podać ramię wysiadającej z powozu Clarice Vassar, lecz Evelyn natychmiast wkroczyła do akcji, chwyciła go za rękę i poprowadziła w stronę wejścia. Kiedy czekali w kolejce na zaanonsowanie ich przybycia, Bear przyjrzał się eleganckim meblom w stylu Ludwika XIV w westybulu i zerknął nad głowami gości, wypatrując w tłumie Diamond.

Obiecał sobie, że tym razem na pewno zwróci się do niej ze swoją prośbą. Zadba o to, by znaleźć się z nią sam na sam, i zdobędzie się na szczerość, nie zważając na to, co sobie potem o nim pomyśli. Dość już wahań i kluczenia. Nie da się już wciągnąć w ratowanie jej z kłopotów, w które sama się pakowała. Nie będzie patrzył w te ogromne niebieskie oczy i doświadczał drżenia kolan. Z mocnym postanowieniem przystąpienia do działania przetrwał serię prezentacji i wszedł do olbrzymiej sali balowej.

Goście podzielili się na grupki według tej samej zasady co woda szukająca swojego poziomu. Młodzi chłopcy i debiutantki skupili się w dwóch przeciwległych rogach sali, wzajemnie się sobie przypatrując; matrony z klasy średniej tłoczyły się pod ścianami, z podziwem przyglądając się gościom, podczas gdy szacowne damy z towarzystwa zasiadły we wdzięcznych pozach na fotelach pod galerią dla muzyków; zamożni mężczyźni zgromadzili się w bibliotece albo na tarasie i palili cygara, a mężczyźni marzący o zamożności skupili się wokół stołu z przekąskami i napojami, napychając żołądki i kieszenie deli­katesami, jakich do tej pory nigdy nie mieli w ustach.

Zauważył ją wirującą na parkiecie z Morganem Kenwoodem. Z wrażenia na chwilę znieruchomiał. Jej spódnica miała głęboki kolor zimowego nieba Montany, przy pasie barwa była już nieco bledsza, a stanik był prawie biały, o bardzo nieznacznym odcieniu błękitu. Dekolt ozdobiono niebieskimi koralikami i drobniutkimi perłami oraz koronką zachodzącą aż na ramiona i tworzącą bardzo wdzięczne rękawy. Tren sukni tworzył szeroki lśniący wachlarz, gdy Diamond poddawała się płynnemu wirowaniu walca.

Wyglądała jak księżniczka.

A on czuł się żabą, dopóki nie dotarł na skraj parkietu i nie spostrzegł Louisa Pierponta, czekającego na swoją szansę. Bez­wiednie zacisnął dłonie w pięści.

To nie moja sprawa, pomyślał, rozprostowując dłonie. Popa­trzył na gości otaczających parkiet i zdał sobie sprawę, że wielu z nich wodzi oczami za Diamond. Znów spojrzał na jej wspaniałą figurę i poczuł ogromną potrzebę dania sępom porządnej nauczki, szczególnie Pierpontowi.

– Piękna muzyka, nieprawdaż? – usłyszał spokojny męski głos. – A widok też nie jest taki zły.

Głos brzmiał znajomo; Bear odwrócił się i dostrzegł Paine'a Webstera, patrzącego na parkiet i uśmiechającego się z zado­woleniem. Stłumił swą pierwszą reakcję, przerażenie, i powtórzył jak echo:

– Nie jest taki zły.

Webster roześmiał się.

– Nigdy jeszcze nie spotkałem kobiety tak konsekwentnej jak Diamond.

Bear skrzywił się nieznacznie.

– Nie określiłbym jej tym słowem.

– Ależ ono doskonale oddaje istotę jej osobowości. – Uśmiech Webstera, obserwującego tańczącą Diamond, był zabarwiony goryczą. – Jest taka sama wewnątrz i na zewnątrz. To bardzo rzadko spotykane u kobiety. Jest taka, jaka się wydaje na pierwszy rzut oka.

– Naprawdę? – zapytał Bear, poirytowany tym, że Webster najwyraźniej chełpi się dużą zażyłością z Diamond.

– Jest piękna, hojna, ma cudownie miękkie serce...

Bear parsknął śmiechem.

– A także uparta, zmienna i niezależna aż do granic absurdu.

– W takim razie nie zna jej pan wystarczająco długo. Albo wystarczająco dobrze – rzekł Webster, przewiercając rozmówcę wzrokiem.

– Mam to szczęście – odpowiedział Bear.

Wymowny uśmiech Webstera wprawił go we wściekłość.

– Tak. Ma pan szczęście.

W tej właśnie chwili skończył się walc, a gdy Kenwood odprowadzał partnerkę, zostali otoczeni przez kilkunastu gości, którzy najwyraźniej uważali, że należy im się kolejny taniec z panną Wingate. Webster natychmiast rzucił się w jej stronę i razem z Kenwoodem i Pierpontem udało im się odsunąć natrętów i zrobić trochę miejsca dla Diamond.

Bear ze złością patrzył, jak stoi w towarzystwie trzech narze­czonych. Przypomniał sobie swoje postanowienie i przekonywał się w myślach, że kłopoty tej kobiety są wyłącznie jej sprawą. Zamierzał odejść, kiedy Diamond uniosła głowę, dostrzegła go i znieruchomiała. Niemal wbrew woli Bear odwzajemnił jej spojrzenie.

Odległość między nimi i otaczający ich tłum natychmiast przestały dla niego istnieć. W ułamku sekundy znów był w jej pokoju gościnnym, mocno tulił ją w ramionach, doświadczając burzy zmysłów, która nadciągnęła już w chwili, gdy zobaczyli się po raz pierwszy. Poczuł pożądanie, które po chwili zmusiło go do działania.

– Panno Wingate – powiedział, ujmując jej wyciągniętą rękę, zdumiony odkryciem, że dotarł aż na środek zatłoczonego parkietu, by się przy niej znaleźć.

– Miło mi pana widzieć, panie McQuaid. – Wyraz ulgi ma­lujący się w jej spojrzeniu mieszał się z nabożnym podziwem i uwielbieniem. Wciąż trzymając jego dłoń zwróciła się do gości. Chyba pamiętają panowie pana McQuaida, budow­niczego linii kolejowej w Montanie.

Na Zachodzie spojrzenia, jakimi został obrzucony, doprowa­dziłyby do sięgnięcia po broń. Jednakże tutaj ich rezultatem było jedynie napięcie, które zmusiło mężczyzn do wyprostowania się, wypięcia torsu i zniżenia głosu o oktawę.

Odprowadzając Diamond do stolika z ponczem, wszyscy czterej mężczyźni i pozostali zainteresowani stoczyli żałosną walkę o zajęcie jak najlepszej pozycji. Bear pomyślał, że pieniądze to rzecz ważna, ale powinien był stąd wyjść, gdy tylko zobaczył trzech narzeczonych Diamond. Tymczasem popatrzył jej w oczy, a teraz czuł na sobie ukradkowe, błagalne spojrzenia, wobec których nie potrafił pozostać obojętny mimo wcześniejszych postanowień. Powtarzał się znajomy scenariusz – wplątywała go w pogmatwaną pajęczynę, którą sama utkała. A on nie umiał się jej oprzeć.

Ellen Channing Day Bonaparte, gospodyni wieczoru, i William Fisher, przewodniczący Towarzystwa Dobroczynnego, zajęli miejsca na galerii dla muzyków, zwołując gości na pierwszą część sprawozdania na temat darowizn. Informacje o datkach miały być odczytywane co pewien czas, według przemyślnie opracowanego scenariusza. Obecność na liście darczyńców stanowiła potwierdze­nie ważnej pozycji w hierarchii społecznej, a wymienianie tych najhojniejszych miało pobudzić ambicję pomniejszych donatorów.

Fisher zaklaskał w dłonie i poprosił o uwagę.

– Zaczynamy od wspaniałej wiadomości – zaczęła pani Bo­naparte. – Towarzystwo Pomocy Dzieciom dziękuje pannie Diamond Wingate za przekazanie piętnastu tysięcy dolarów.

Wszystkie pozostałe obwieszczenia utonęły wśród reakcji gości na tak zawrotną sumę. Okrzykom zdziwienia i uznania nie było końca; wszystkie szyje wyciągnęły się, by skierować oczy na Diamond.

– O, tam! – Evelyn Vassar utorowała sobie drogę przez tłum i wraz z kilkoma przyjaciółkami wysłuchała pani Bonaparte. Zauważywszy Diamond, wskazała ją innym, zaklaskała w dłonie i radośnie skinęła głową w jej stronę.

– Czy ja się nie przesłyszałem? – zapytał Morgan. – Piętnaście tysięcy dolarów? Boże, przekazanie im takiej sumy tylko zachęci ich do lenistwa i marnotrawstwa. To tylko rozszerza obszary nędzy.

– To gest godzien najwyższej pochwały – rzekł modulowanym tonem Louis, ignorując Morgana. – Ale nie powinno się wkładać wszystkich dobroczynnych jajek do jednego koszyka. Są też i inne cele charytatywne, organizacje, które również zasługują na uwagę i wsparcie, moja droga.

– Och, planuję też darowizny dla innych – zapewniła go Diamond. – Nie wyłączając misji.

– Naprawdę? – Na twarzy Louisa odmalowała się ogromna ulga. – Oczywiście wiedziałem, że dobro naszej misji leży ci na sercu. Czy mogę zapytać, jaką sumę zamierzasz nam przekazać?

– Myślę, że to zależy... – Rzuciła niespokojne spojrzenie Bearowi.

– Od czego, mój aniele? – Louis wyraźnie się denerwował, stał z napiętą twarzą, płonącymi oczami, nerwowo splatał i roz­platał dłonie. Lecz kolejny wybuch entuzjazmu sprawił, że Diamond nie odpowiedziała; popatrzyła na galerię.

Podniecenie gości jeszcze się wzmogło po kolejnym ogłoszeniu.

– ...oraz wspaniała darowizna na rzecz Funduszu Strażaków, dziesięć tysięcy dolarów, które z pewnością się przydadzą po pożarach w Hampden. Fundusz zawdzięcza ją pannie Diamond Wingate.

– Dziesięć tysięcy? – Na twarzy Louisa pojawiły się niezdrowe czerwone plamy.

– Zwalczanie pożarów? – syknął Morgan. – To sprawa miasta, nie twoja!

– Nie mieli funduszy na wyposażenie nowego posterunku w Hampden i we wschodniej dzielnicy miasta. – Diamond cofnęła się o krok i rozejrzała, jakby szukała możliwości ucieczki. Jednak otaczał ich zwarty tłum, a za nimi była ściana. Tęsknie spojrzała na drzwi.

– Dziesięć tysięcy dolarów... – mruknął Paine i zwilżył war­gi. – I wszystko dlatego, że spaliły się jakieś rudery? Za takie pieniądze można spalić połowę wschodniej dzielnicy i zbudować tam nowe domy.

Bear patrzył na Diamond łajaną przez narzeczonych, zły zarówno na nich, jak i na nią. Miał ochotę się wtrącić i przepędzić samolubnych adoratorów, z drugiej jednak strony był skłonny pozwolić, by ta kobieta wpadła w dziurę, którą sama sobie wykopała.

Diamond Wingate nie jest bezbronną istotką, wmawiał sobie. Dysponowała ogromnym majątkiem, a poza tym była zdecydo­wana i miała tyle siły, że mogła sobie radzić z ciągłymi zakusami na jej fortunę i ludzkimi reakcjami. Nie potrzebowała jego pomocy. Spojrzał jej w oczy i zobaczył w nich odbicie wewnętrz­nej walki, jaką ze sobą staczała. Nabrał głęboko powietrza; nie potrafił się oprzeć jej urokowi.

– ...cieszę się, że właśnie dzisiaj możemy powiadomić wszyst­kich o darowiźnie na rzecz nowego szpitala imienia Johnsa Hopkinsa – obwieścił tubalnym głosem William Fisher. Bear nie zwróciłby na to większej uwagi, gdyby nie przerażenie malujące się na twarzy Diamond. – Panna Diamond Wingate przekazała wspaniałą sumę stu tysięcy dolarów na budowę oddziału dzie­cięcego!

– Sto ty... – wyszeptał Morgan i chwycił się za serce.

– Sto tysięcy? – Louis wyglądał jak uderzony obuchem. – To już wykracza poza granice hojności, poza granice dobroczyn­ności, poza granice rozumu!

– Chcesz sobie kupić większą aureolę, moja Diamond? – zapytał ironicznie Paine. – Jestem pewien, że robią je tylko w jednym rozmiarze.

– Ja... ja nie wiedziałam, że dzisiaj ogłoszą moją darowiznę na rzecz szpitala – wyjąkała, aż się kurcząc po hałaśliwej reakcji tłumu i jawnej wrogości okazanej jej przez trzech narzeczonych. – Ja tylko chciałam przekazać te pieniądze, żeby uczcić swoje urodziny.

Na wzmiankę o urodzinach na skroniach Morgana pojawiły się żyły.

– Mogłaś o tym ze mną porozmawiać, Diamond. Nie mieści mi się w głowie, że postąpiłaś tak nieroztropnie i przekazałaś tak wielką sumę szpitalowi.

– Jak mogłaś sama... – odezwał się z trudem panujący nad sobą Louis – pozbyć się takiej sumy, nie konsultując się ze mną?

– Co ty wyprawiasz, moja droga! – ofuknął ją Paine, krzycząc jej prawie prosto do ucha. – Chcesz, żeby mój ojciec dostał zawału?

Bear obserwował ludzi, zwracających się do Diamond z gra­tulacjami albo gapiących się na nią z wyrazem zachwytu i uwiel­bienia na twarzy, i zauważył Evelyn Vassar, klaszczącą w dłonie i wołającą:

– Brawo, kochanie!

Kiedy znów popatrzył na Diamond, zorientował się, że zain­teresowanie jej osobą jeszcze się wzmogło.

– Staram się tylko pomóc, chciałabym, żeby dzieci z Baltimore były zdrowsze – powiedziała cicho, rozglądając się, bo nie chciała, by słyszał ją ktoś spoza ich pięcioosobowego kręgu. Lecz jej próba obrony tego, co zgodnie uznali za „przesadę”, wywołała tym większy gniew narzeczonych.

– Diamond, nalegam, żebyś przestała robić tak hojne da­rowizny na cele charytatywne – rzekł głośno Morgan; wiele głów zwróciło się w ich stronę, wyciągnęły się szyje. – Pra­wdę mówiąc uważam, że powinnaś zaprzestać wszelkich da­rowizn!

Wciągnęła powietrze, odwróciła się i wpadła na Louisa.

– Nie bądź śmieszny, Kenwood – warknął misjonarz, po czym sam wyraził swoją dezaprobatę. – Diamond, dobrze wiesz, co myślę na temat zbyt dużych wydatków uniwersytetu na ten szpital. Nowe oddziały powstaną i tak bez twojej pomocy. Są o wiele bardziej szczytne cele, które mogłabyś wesprzeć swoimi pieniędzmi, niż...

– Oszczędź nam swojej tyrady, Pierpont – wszedł mu w słowo poirytowany Paine i chwycił dłonie Diamond. – Czy wiesz, moja droga, jak mój ojciec nienawidzi uniwersytetów, a już szczególnie tych nadętych pawi z Johns Hopkins. Będzie wściekły. Będziesz musiała jakoś odzyskać te pieniądze.

– Posuwasz się za daleko, Webster – upomniał go ze zło­ścią Morgan. – To nie powinno obchodzić twojej ukochanej rodziny.

– Oczywiście, że nie – wtrącił Louis, wyraźnie zdenerwowany uwagą Paine'a. – Rodzina powinna najpierw zająć się czarną owcą we własnym gronie, zanim będzie pouczać innych, jak mają się zachować. A ty, Morganie, jak ci nie wstyd pouczać ją, co ma robić ze swoimi pieniędzmi? Jakie masz do tego prawo?

Bear zauważył, że skupieni wokół nich goście w napięciu przysłuchują się rozmowie i zastanawiają się nad jej powodem. Zacisnął dłonie w pięści. Dżentelmeński rozejm narzeczonych skończył się słownym pojedynkiem, który ujawnił ich prawdziwe powody zainteresowania Diamond. Brutalnie nadużyli jej przyja­źni. Po dzisiejszym wieczorze nie powinna już mieć złudzeń, a w związku z tym żadnych oporów przed odrzuceniem ich małżeńskich propozycji.

I wtedy, mimo że zdawało się, iż nie może już być gorzej...

– Właśnie, że mam prawo nalegać, żeby moja przyszła żona radziła się mnie w sprawach dysponowania naszym przyszłym majątkiem – oświadczył nieostrożnie Morgan.

Jego słowa podziałały jak dynamit. Diamond chwyciła się za szyję i wydała zduszony okrzyk; przerażony Louis przycisnął chusteczkę do ust, a Paine sięgnął po płaską butelkę ukrytą w kieszeni spodni.

– Twoja przyszła żona? – Na twarz Luisa powróciły brzydkie plamy, czerwieńsze niż poprzednie. – Jak śmiesz ogłaszać taką wiadomość publicznie bez...

– Nadszedł czas, Diamond – rzekł Morgan, chwytając jej wolną dłoń. – Czekaliśmy wystarczająco długo. Twoje urodziny są już za kilka dni.

– Urodziny? – powtórzył zaniepokojony Paine, pociągając ją w swoją stronę. – Powiedz im, moja droga, kto ogłosi zaręczyny w dniu twoich urodzin.

Otworzyła usta, lecz pierwszy odezwał się Louis.

– Oczywiście Diamond i ja. – Usiłował wysunąć jej rękę z dłoni Paine'a, ale musiał poprzestać na chwyceniu za łokieć. – Chcemy ogłosić nasze zaręczyny na urodzinowym przyjęciu mojej najdroższej.

– Ty? Ty masz zamiar poślubić Diamond? – Niedowierzanie w głosie Morgana było chyba silniejsze niż wściekłość.

Louis popatrzył na Diamond.

– Powiedz im, najdroższa. Powiedz, że zamierzamy się pobrać jeszcze przed końcem lata i zamienić Gracemont na sierociniec.

Jej oczy napełniły się przerażeniem.

– Sierociniec?

– Diamond – nalegał Morgan. – Powiedz im!

– Mów, najdroższa! – domagał się Louis.

– Wyprowadź ich z błędu, moja Diamond, bo w przeciwnym razie ja będę musiał to zrobić – zagroził Paine.

Z upokorzenia nie była w stanie wymówić słowa. Jej osoba stała się przedmiotem publicznej kłótni mężczyzn, których niegdyś uważała za dobrych przyjaciół. Bear widział kiedyś owcę otoczo­ną przez wilki; pomyślał, że okazywały ofierze więcej litości. Krew szumiała mu w głowie; czuł potrzebę działania. A potem Morgan ujął nadgarstek Diamond, usiłując w ten sposób potwier­dzić swoje prawa, i to położyło koniec wątpliwościom Beara.

– Przykro mi, że przeżyjecie zawód, panowie – usłyszał swój donośny głos, w którym pobrzmiewał gniew. – Ale panna Wingate nie poślubi żadnego z was!

Zwaśnieni narzeczeni znieruchomieli i powoli przenieśli wzrok na Beara.

– Wyjdzie za mąż za mnie.

Po tych słowach zapadła głucha cisza. Goście na sali wstrzymali oddech; słowa Beara dotarły do wszystkich.

– Za ciebie? – wydyszał Morgan.

– Za mnie – potwierdził Bear donośnie. – Tak szybko jak to tylko możliwe.

Co robisz? – pytał go jakiś wewnętrzny głos. Musiał chyba oszaleć; to ona go do tego doprowadziła. A potem popatrzył na jej twarz i poczuł ucisk w piersi. Te niebieskie oczy, tak kusząco jasne i czyste... Poczuł przemożną chęć ich chronienia.

To było jak grom; zdał sobie sprawę z tego, że pragnie tej kobiety. Jej całej. Nie chciał się zadowolić namiastką; pragnął prawa własności. Nagle zorientował się, że ta decyzja, podjęta pod wpływem chwili, stanowi rozwiązanie problemów nie tylko Diamont, ale i jego własnych.

Zgromadzona wokół socjeta Baltimore stała zszokowana, próbując przyjąć do wiadomości to, co się stało. Na taką kon­frontację zanosiło się już od czterech lat. Namiętności, duma i odrzucone plany matrymonialne przywiodły niejednego młodego mężczyznę na krawędź wybuchu, ale jak do tej pory nikt nie przekroczył pewnych granic.

Świadomi wspaniałomyślności Diamond, obserwujący od lat jej nienaganne zachowanie bonzowie miejscowej społeczności nie wiedzieli, czy są świadkami skandalu, za który ponosiła odpowiedzialność dziedziczka ogromnej fortuny, czy też wina za całe wydarzenie spada na zawiedzionych mężczyzn, którzy nie powinni byli przynosić jej wstydu, odgrywając publicznie sceny zazdrości.

– Mój Boże! – rozległ się znajomy głos. – Co za niespodzian­ka, cudowna niespodzianka! Nasza droga Diamond w końcu wychodzi za mąż!

Kiedy Diamond oderwała wzrok od Beara McQuaida, stanęła twarzą w twarz przed promieniejącą Evelyn Stanhope Vassar, która zaczęła radośnie klaskać w dłonie.

Wątpliwości trapiące zgromadzonych zostały rozwiane, tym bardziej że za przykładem Evelyn wkrótce poszło kilku wpły­wowych przyjaciół, a zaraz potem grono matek, które miały córki na wydaniu.

– Diamond! – zawołał rozgorączkowany Morgan. – Powiedz im, że to nieprawda!

Bear wyciągnął do niej rękę; spojrzała na dużą, spracowaną dłoń, która wyglądała jak ziemia obiecana.

Zaręczyny – publiczne i całkowicie autentyczne – były jedyną nadzieją ucieczki z tej pułapki, pozwalającą zachować resztki dobrego imienia. Kręciło jej się w głowie. Któż mógłby się lepiej nadawać od obcego, przystojnego człowieka z Zachodu, który miał zamiar opuścić Baltimore i wrócić do swojego domu? Długie zaręczyny, McQuaid wróciłby do Montany, ona grałaby rolę stęsknionej narzeczonej, a potem porzuconej kobiety, która nigdy nie doszła do siebie po zawodzie doznanym od swej jedynej prawdziwej miłości...

– To prawda – potwierdziła, wstrzymując oddech. – Rzeczy­wiście zamierzamy się pobrać.

Dopiero kiedy Bear wyrwał ją ze szponów natrętnych zalot­ników i sam otoczył ramieniem jej talię, podniosła wzrok i ujrzała w jego oczach diabelskie ogniki. Tym razem miała słono zapłacić. Kolana się pod nią ugięły; wsparła się lekko na jego boku. Niezależnie od wysokości ceny, była chętna do uiszczenia zapłaty.

Kiedy ożywione widokiem nowych możliwości matrony obskoczyły ją, żeby życzyć jej i nowemu narzeczonemu wszystkiego najlepszego, trzej wzgardzeni konkurenci wycofali się osowiali, zepchnięci na bok nagłym i straszliwym obrotem fortuny. W po­wstałym zamieszaniu Diamond dostrzegła kątem oka, jak zagnie­wani opuszczają salę, i poczuła równocześnie ukłucie żalu i ulgę.

Hardwell i Hannah przybiegli na górę z salonu, zarumienieni i promienni. Wyrwali Diamond z objęć Beara tylko na moment, by ją uścisnąć i złożyć gratulacje.

– Nie mogę powiedzieć, żebym był zaskoczony – oznajmił Hardwell, wypinając dumnie pierś. – Ci dwoje mieli na siebie oko, od kiedy tylko się poznali!

Hannah otarła łzę wzruszenia i parę razy pociągnęła nosem, ale jej podejście do sprawy było jak najbardziej praktyczne.

– Będziemy musieli przygotować ślub. Jakie to podniecające!

– Możecie na mnie liczyć – zapewniła Evelyn Vassar, obe­jmując Hannah ramieniem. – Nic nie sprawi mi większej przyjem­ności niż pomaganie przy zaślubinach naszej drogiej Diamond. – Odwróciła się do pary narzeczonych. – Kiedy możemy się spodziewać tego szczęśliwego wydarzenia?

– W przyszłym tygodniu – odparł Bear bez cienia namysłu.

Diamond, która napawała się radością ze świeżo uzyskanej wolności, została brutalnie ściągnięta na ziemię.

– Co takiego?

– Pod koniec tygodnia. Sobota wydaje mi się odpowiednia. – Bear objął ją w pasie, jakby się bał, że może mu uciec. – Wiesz, że muszę wkrótce pojechać do Montany i przez jakiś czas nie będę mógł wrócić.

– Chętnie poczekam – zapewniła Diamond trochę zbyt gor­liwie, modląc się, by odczytał wiadomość z jej oczu.

– Ale ja nie. – Jego uśmiech nie pozostawiał wątpliwości, że wiadomość została odczytana, ale postanowił ją zignorować. – Nie mogę się doczekać, kiedy zostaniesz panią McQuaid.

Nim zdążyła wydusić choć jedno słowo protestu, porwał ją w ramiona i zaczął okręcać wokół siebie. Jego spontaniczne zachowanie wzbudziło u widzów dobroduszny śmiech, który powstrzymał ją przed trzepnięciem Beara w chwili, gdy postawił ją wreszcie na podłodze.

– Myślę... – przyłożyła dłoń do czoła, próbując powstrzymać wirowanie w głowie – ...że możemy o tym porozmawiać.

Rozdział 13

Co za diabeł w ciebie wstąpił? – spytała ze złością, ciągnąc Beara w najciemniejszy kąt oświetlonego księżycem ogrodu.

Minęła już przeszło godzina od jego niespodziewanego wy­stąpienia w sali balowej, a jej wciąż kręciło się w głowie z wrażenia. Ledwie stała na nogach, bolały ją dłonie ściskane, zgniatane, głaskane i ślinione pocałunkami przez połowę Bal­timore, a twarz miała dosłownie zdrętwiałą od ciągłego uśmie­chania się do człowieka, który droczył się z nią złośliwie, okazując swą „mężowską” władzę.

– Mówić wszystkim, że mamy się pobrać w przyszłą sobotę! Chyba zupełnie oszalałeś?

– Czy przystoi tak się odzywać do człowieka, który dopiero co uratował twoją reputację? – odparł, zatrzymując się naprzeciw niej na ukrytej w mroku ogrodowej ścieżce.

Stał tak blisko, że musiała się odchylić, żeby na niego spojrzeć. Zwisające nad nimi gałęzie kładły na jego twarzy głębokie cienie, ale oczy widziała na tyle dobrze, by dostrzec w nich ten szczególny błysk. Coś – może jego poruszająca zmysły obecność albo poczucie odosobnienia w panującej wokół ciemności czy może wspomnienie poprzedniego razu, gdy byli sami w po ciemku – sprawiło, że nagle złagodniała.

– Jestem ci zobowiązana. I dopilnuję, żebyś otrzymał hojną zapłatę, ale...

– Ja też dopilnuję, żebym otrzymał hojną zapłatę – przerwał jej tonem nie znoszącym sprzeciwu. – Po raz ostatni uratowałem pani różaną skórę, panno Diamond Wingate. Podliczę należności. Wszystkie.

Nadszedł moment, którego się najbardziej obawiała.

– Świetnie. – Przełknęła z wysiłkiem ślinę. – Podaj swoją cenę.

– Wydaje mi się, że już to zrobiłem. – Nie widziała dokładnie, ale miała wrażenie, że Bear się uśmiecha. – Wyjdziesz za mnie w przyszłą sobotę.

– Nie ma w tym nic zabawnego – powiedziała Diamond, czując ukłucie lęku. Chciała się odsunąć, ale zacisnął dłonie na jej ramionach, uniemożliwiając ucieczkę. Serce waliło jej w pier­si. – Zrozum, doceniam to, co zrobiłeś, bardziej, niż ci się zdaje. Uratowałeś moje dobre imię, pozycję towarzyską i zapewne całą moją przyszłość. Ale mówiłam ci, nie mam zamiaru wychodzić za mąż, ani w sobotę, ani nigdy.

– Mówią, że droga do piekła jest wybrukowana dobrymi chęciami – rzekł z niepokojącym spokojem. – Dopiero co w obec­ności połowy Baltimore zgodziłaś się za mnie wyjść.

– Byłam zdesperowana. I zmuszona. Dodam, że dość bru­talnie.

– Zmuszona? – Zaśmiał się drwiąco. – Zaproponowałem ci wybawienie, honorowe wyjście z fatalnej sytuacji. A ty je przyjęłaś. Zgodziłaś się z własnej, nieprzymuszonej woli. – Znów chwycił ją za ramiona; czuła na sobie jego przenikliwe spojrzenie, wdzierające się w jej myśli i uczucia. – Możesz szczerze przyznać, że perspektywa małżeństwa ze mną wydaje ci się odrażająca?

Nie odezwała się. Powiedziała sobie tylko w myślach, że to nie w porządku.

– Oburzająca? – nie dawał za wygraną Bear.

Nadal nie odpowiadała, więc dociekał dalej.

– Nie do pomyślenia?

Ciepło jego rąk, żar ciała zaczął przenikać przez jej ubranie powodując lekkie łaskotanie skóry. Małżeństwo z ogorzałym od słońca, czarującym, cudownie całującym Bearem McQuaidem. Patrzenie na niego ponad stołem codziennie rano przy śniadaniu, słuchanie jego niesamowitych opowieści, obserwowanie, jak wchodzi po schodach, ubrany w obcisłe spodnie i wysokie buty, leżenie w łóżku u jego boku... W jednej chwili ta perspektywa objawiła jej tyleż samo intrygujących możliwości, co potencjal­nych zagrożeń. Wzdrygnęła się, zaniepokojona samowolną węd­rówką myśli i swym nagłym wahaniem.

– Może wolałabyś, żebym posłał po Kenwooda lub Pierponta albo Webstera, powiedział im, że nigdy nie zamierzałaś mnie poślubić i znów jesteś wolną kobietą.

Nie potrafiła ukryć ogarniającego ją lęku, a on widząc, że jego słowa wywarły zamierzony efekt, puścił ją, odsuwając się nieco do tyłu.

– Wiesz zapewne, że gdy tylko przestanie im doskwierać urażona duma, zaczną myśleć – ciągnął. – I dojdą do wniosku, że jesteś im coś winna za wszystkie ich przysługi. Pannie Wingate nadal będą mogli dobrać się do skóry. Ale pani McQuaid będzie poza ich zasięgiem.

Prawdopodobnie miał rację. Niech go licho! Diamond zamyś­liła się, a kiedy wreszcie spojrzała na Beara, w jej wzroku nie było już uporu i irytacji.

– Nie rozumiesz. Diamond? – odezwał się całkiem poważnie, bez cienia drwiny. – To jest odpowiedź na wszystko.

Zaciskając dłonie, próbowała się skupić, przemyśleć to, co słyszała, przewidzieć następstwa kroku, który miała wykonać. Czy Bear mógł mieć rację? Czy rzeczywiście to było najlepsze rozwiązanie jej problemów? Rada na wszystko?

Zajrzała mu w oczy, szukając odpowiedzi na swoje wątpliwo­ści. Znalazła ją we własnym pragnieniu, odbitym w jego oczach. Był jedynym mężczyzną w jej życiu, który postrzegał ją taką, jaka w istocie była, ze wszystkimi słabościami, i taką ją akcep­tował. Był jej powiernikiem, partnerem, a czasami wspólnikiem. Raz po raz wybawiał ją z opresji, nie myśląc o sobie. On jedyny nigdy nie wspominał o pieniądzach i nie traktował jej tak, jakby była chodzącym kontem bankowym.

Co ważniejsze, był jedynym mężczyzną, który wdarł się do jej myśli, marzeń i pragnień, dzięki któremu śmiała się, złościła, myślała, miała nadzieję.

Był jedynym mężczyzną, którego pożądała.

Wyczuwając jej rozluźnienie, Bear domyślił się, że przyjęła jego argumenty. Ujął ją pod brodę i spojrzał w oczy.

– To moja cena, panno Wingate.

– Jest o wiele wyższa, niż kalkulowałam. – Skóra mrowiła ją lekko w miejscu, gdzie jej dotykał.

– Słowo „nie” nie figuruje w twoim słowniku – przypomniał.

– Więc może...

– „Może” też nie wchodzi w rachubę. Wyjeżdżam za tydzień od poniedziałku.

– Zatem... sądzę... że pozostaje jedynie „tak”.

Odetchnął głęboko, zdradzając w ten sposób, jak wiele znaczyła dla niego ta odpowiedź.

Miękka sprężystość jego warg na jej ustach, ciepło i intym­ność pieszczoty języka... Diamond przypomniała sobie to wszystko w jednej chwili, gdy tylko ją pocałował. Jego smak, zapach mydła i krochmalu, słodkawy od wina oddech były znajome i takie, jakie powinny być. Krew zaczęła krążyć szybciej, ciało ożywiło się, jakby w ten sposób chciało poprzeć jej decyzję.

Przywarła do niego odruchowo; miała wrażenie, że kontury jej ciała zmieniają kształt, by się lepiej do niego dopasować, że powzięty zamiar jakoś ją odmienił. A kiedy otoczył ją ramionami, przycisnął mocniej, a jego pocałunek stał się głębszy, bardziej natarczywy, poczuła ogarniającą ją falę dziwnego ciepła, która całkowicie pozbawiła ją zdolności jasnego myślenia.

Poruszona tą nową, oszałamiającą świadomością własnego ciała, jego zmysłową odpowiedzią na bliskość mężczyzny, który trzymał ją w ramionach, zarzuciła mu ręce na szyję i wtulona w niego, poddała się pocałunkowi.

Kiedy usłyszawszy zbliżających się ścieżką ludzi, odskoczyli od siebie, musiała użyć całej siły woli, by się utrzymać na nogach. Nabrzmiałe usta paliły ją, podobnie jak zaróżowiona z podniecenia twarz i piersi. Gdy znów weszli przez taras do rzęsiście oświetlonej sali, Diamond przypominała w każdym calu spłonioną pannę młodą. Nikt nie wątpił ani przez moment, że blask w jej oczach i promienny uśmiech biorą się stąd, że wkrótce miała zostać panią McQuaid.

Pomiędzy balem dobroczynnym a następną sobotą pozostawało do załatwienia tysiąc spraw, a pierwszą z nich było przekazanie Robbiemu nowiny, że jego ulubiony kowboj niedługo wejdzie do rodziny. Chłopiec skakał po łóżku, wiwatował i krzyczał z radości, a zaraz potem chciał wiedzieć, kiedy wyruszą do Montany. Trzeba było czterech porcji deseru przy kolacji, pierw­szym od dziesięciu dni posiłku, który jadł poza swoim pokojem, żeby wynagrodzić mu rozczarowanie, gdy się dowiedział, że ani on, ani Diamond nigdzie nie wyjeżdżają.

Bear pojawił się tylko raz w czasie tego tygodnia, z krótką wizytą, żeby spytać o przygotowania do ślubu, a i wówczas ciągle im przeszkadzali nieoczekiwani goście, doręczyciele przedwczesnych prezentów ślubnych oraz, ma się rozumieć, Robbie. Diamond nie miała okazji wspomnieć o licznych pyta­niach i wątpliwościach, jakie przychodziły jej do głowy od czasu, gdy zgodziła się przyjąć jego publiczne oświadczyny. Był bardzo zajęty wysyłką ludzi i materiałów na Zachód i z radością pozostawił na jej głowie wszelkie sprawy związane z organizacją ślubnej ceremonii.

Cały tydzień upłynął pod znakiem spotkań z różnymi osobami i planowania. Evelyn Vassar uparła się, żeby wydać na cześć narzeczonej proszoną herbatkę, a Diamond aż kręciło się w głowie od wizyt bliższych i dalszych znajomych oraz kolejnych niepotrzebnych prezentów ślubnych. Nim zdołała złapać oddech, było już sobotnie popołudnie, a ona siedziała u boku Beara w aureoli słonecznego światła, słuchając niekończących się toastów za szczęście młodej pary.

Mgła nierzeczywistości, otaczająca wydarzenia ostatniego szalonego tygodnia, zaczęła opadać, pozwalając jej jasno dostrzec i odczuć to, co się dzieje. Najpierw – i przede wszystkim ­skupiła myśli na małżeńskiej przysiędze, którą dopiero co złożyli sobie nawzajem w salonie, w obecności sporej grupy gości. Po wymianie solennych obietnic Bear wsunął jej na palec prostą złotą obrączkę, a pastor ogłosił ich mężem i żoną. Następnie świeżo upieczony małżonek pocałował ją, okazując przy tym nieco więcej gorliwości, niż to było niezbędne, i została wszys­tkim przedstawiona jako „pani McQuaid”.

Wszyscy zgromadzili się wokół nich, żeby ucałować pannę młodą i uścisnąć dłoń panu młodemu. Wniesiono szampana i Diamond zdołała przechwycić trzy kieliszki trunku, nim Robbie zdążył je wychylić. Bóg jeden wie, ile przeoczyła, bo kiedy udali się na kolację, jej podopieczny usiadł do stołu podkurczając nogi, chichocząc i wydając z siebie irytujące odgłosy podobne do końskiego rżenia.

Pięknie udekorowany stół otaczały rozpromienione twarze. Rozbrzmiewały ożywione rozmowy; gościom dopisywał humor, choć jedni wyrażali bardziej ulgę, inni rozbawienie.

– To wszystko jest takie piękne – powiedziała Evelyn Vassar, spoglądając na Diamond ze szczerą sympatią. – Szkoda, że nie mogłaś zaprosić na tę uroczystość więcej swoich przyjaciół. Och, mało nie zapomniałam... Słyszałaś? Alice Taylor jest zaręczona i będzie wychodzić za mąż. Za Richarda Elkharta, z tych Elkhartów z East Bay. A Emmę Harding odwiedził w czwartek nie kto inny jak Paine Webster. A... – Zerknęła na córkę – ...nasza droga Clarice zaczyna nową karierę. Będzie pielęgnować chorego, od jutra.

– Mamo! – upomniała ją Clarice, choć nie sprawiała wrażenia tak całkiem niezadowolonej.

– Doprawdy? – Diamond postanowiła zignorować wzmiankę o świeżym zainteresowaniu Paine'a Emmą Harding, skupiając uwagę na wiadomości dotyczącej Clarice. Zaskoczyła ją gor­liwość, z jaką ta gotowa była się podjąć zadania uchodzącego zwykle za niezbyt wdzięczne. – Będziesz się opiekowała kimś, kto jest chory?

– Owszem. – Ciemne oczy dziewczyny błyszczały. – Mor­ganem. Jest chory na ospę wietrzną.

– Jakie to... okropne dla niego. I jakie... wspaniałe, że zgodziłaś się pomóc. Clarice. – Diamond nie była pewna, czy powinna się czuć urażona, czy raczej wybuchnąć śmiechem. Clarice miała oko na Morgana Kenwooda, od czasu gdy obie debiutowały w towarzystwie przed czterema laty. Teraz, kiedy Diamond zeszła jej z drogi...

– Pani McQuaid! Pani McQuaid! – zawołał Hardwell z końca stołu.

Nie odpowiadała, więc Bear pochylił się ku niej, wymierzając jej lekkiego kuksańca.

– Myślę, że chodzi mu o ciebie.

Zarumieniła się po uszy, co zostało przyjęte wybuchem ser­decznego śmiechu. Zabrzmiały kolejne toasty; słuchając życzeń od przyjaciół, w których raz po raz zwracano się do niej jako do Diamond McQuaid, uświadomiła sobie jasno i z całą mocą znaczenie tego, co właśnie zrobiła.

Diamond Wingate już nie istniała. Jej miejsce zajęła kobieta, która nazywała się Diamond McQuaid, kobieta, której w ogóle nie znała.

– Dokąd pojedziecie po ślubie? Do Montany? – spytał któryś z gości.

– Tak.

– Nie.

Odpowiedzieli równocześnie i natychmiast spojrzeli na siebie ze zdumieniem.

– W istocie ja wkrótce wyjadę do Montany – rzekł Bear. – Muszę natychmiast rozpocząć układanie torów. Diamond zostanie tutaj.

– No, no. Porzucać młodą żonę tak szybko – odezwał się ktoś kpiąco. – Jak prędko zamierza pan wrócić, McQuaid?

– Za parę tygodni.

– Za parę miesięcy.

Znów odezwali się jednocześnie, a potem wymienili uśmiechy, oboje poirytowani i oboje modlący się, żeby nikt tego nie dostrzegł.

– Barton ma mnóstwo pracy. – Diamond wyjaśniła w ten sposób rozbieżność odpowiedzi, siląc się na uprzejmy wyraz twarzy. – Nigdy bym nie odebrała kolei jej najważniejszego pracownika.

– Oho, widać, kto w tej rodzinie będzie nosił spodnie stwierdził Hardwell.

– Kto? – spytali chórem Diamond i Bear.

– Pocałuj ją jeszcze raz, Bear. – Robbie zachichotał. – I ukrad­nij jej majtki, kiedy nie będzie widziała.

Po chwili pełnej zaskoczenia ciszy, zagrzmiał śmiech. Evelyn Vassar uniosła łyżkę i postukała nią o kieliszek. Natychmiast dołączyli do niej inni. Hannah zrobiło się żal wyraźnie zmie­szanego Beara.

– To taki zwyczaj. Powinieneś pocałować pannę młodą za każdym razem, gdy ktoś się tego domaga, dzwoniąc w kieliszek – wyjaśniła.

Bear pochylił się do żony i głośno cmoknął ją w policzek.

– Oj, chyba potrafisz się lepiej postarać, chłopcze! – skarcił go Hardwell, zaśmiewając się.

Z głębokim westchnieniem Bear ujął twarz Diamond i wycisnął na jej wargach długi pocałunek.

Oszołomiona i nieco zasmucona Diamond po raz pierwszy dostrzegła sporą jasną bliznę na policzku męża. Nie odrywała od niej wzroku, kiedy wymieniał żartobliwe uwagi z Philipem Vassarem; uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, skąd wzięła mu się ta blizna.

Co właściwie wiedziała o tym człowieku? Urodził się w Ka­rolinie Północnej, ale większą część życia spędził na Zachodzie. Był kowbojem i przez jakiś czas prowadził ranczo, zanim zajął się budową kolei. I nie miał żadnej rodziny. Przekonała się o tym, gdy zaproponowała odłożenie ślubu, by dać czas na przybycie jego krewnych.

Patrząc na jego talerz, zauważyła, że odsunął na bok duszoną dynię i marchew w galarecie. Najwyraźniej nie lubił warzyw. Zobaczyła, jak gestem prosi o napełnienie kieliszka. Najwyraźniej lubił wino. Oczy jej się zaokrągliły, kiedy jednym haustem opróżnił kieliszek do połowy. A jeśli lubił wino za bardzo?

Jej rozmyślania zostały przerwane, gdy ktoś zażartował, że odtąd fortuna Beara będzie jeździć nie tylko koleją. Była to aluzja do tego, że kiedy zaledwie przed chwilą zostało powie­dziane ostatnie „tak”, stał się prawowitym właścicielem wszyst­kiego, co należało do jego żony. Zgodnie z prawem mógł dowolnie rozporządzać jej majątkiem. Ogarnął ją niepokój. To była jedna z rzeczy, których nie miała czasu... czy może raczej głowy z nim omówić.

– Bez wątpienia będziesz chciał dokonać paru zmian w spo­sobie zarządzania spółkami – powiedział Mason Purnell, długo­letni przyjaciel rodziny.

– Domyślam się, że nie będzie więcej loterii na zebraniach lady – odezwał się sekretarz jej zarządu, najwidoczniej ucieszony perspektywą zmian.

– Żadnego więcej rozdawania pieniędzy każdemu Tomowi, Dickowi i Harry'emu, któremu się wydaje, że znalazł sposób na przemianę ołowiu w złoto – wtrącił Vassar z kwaśnym uśmiechem.

– Znacznie ubędzie smutnych sierotek, depczących jej po piętach, ilekroć wyjedzie do miasta. – Hardwell wyraźnie się rozpromienił.

Nawet Hannah wtrąciła swoje:

– Myślę, że będzie mniej ludzi przy bramach, wyczekujących na...

– Nic podobnego – oznajmiła Diamond, wyprostowana na krawędzi krzesła i zaczerwieniona ze wstydu. – Wszystko będzie się odbywać tak jak dotąd. Prawda, Bartonie?

– Chyba będziemy musieli się nad tym zastanowić, pani McQuaid – odparł, bawiąc się widelcem i umyślnie unikając jej spojrzenia. – Moja żona świetnie sobie radziła z akcjami Wingate'ów – zwrócił się do wszystkich. – Nie mam zamiaru wtrącać się w jej sposób dysponowania majątkiem. – Kiedy jej złość zaczeła ustępować, dokończył: – Chyba że nie zechce przyjąć lekcji, której staram się jej udzielić.

Rozległ się szmer zdumionych i rozbawionych głosów; wszyst­kie oczy zwróciły się na Diamond, ciekawe jej reakcji.

Spojrzała na Beara, zaciskając pięści pod stołem. Miała nadzieję, że tylko się z nią droczy.

– Jakiej to lekcji spróbuje mi pan udzielić, panie McQuaid?

– Jeszcze nie wiesz? – Westchnął teatralnie, a potem uśmiech­nął się chytrze do niej i do reszty siedzących przy stole. – Jak mówić „nie”.

Tym razem ogólna wesołość wydała się Diamond zbyt złośliwa i dotknęła ją osobiście, boleśnie raniąc jej dumę. Miała ochotę udusić Beara. Przed Bogiem i nimi wszystkimi. Pomyślała jednak, że zostać mężatką, wdową i aresztowaną za morderstwo tego samego dnia to trochę za wiele naraz.

Rozdział 14

Ostatni goście wyszli już dobrze po zmroku. Hardwell i Hannah zaciągnęli Robbiego do jego pokoju, a potem udali się do swojej części mieszkalnej w poszukiwaniu wody sodowej i wygodnych kapci. Kiedy światło dnia przygasło, przechodząc purpurą w mrok ciepłej wiosennej nocy, Diamond została sam na sam z Bearem.

Odtąd będzie panował nie tylko nad moją fortuną, pomyślała, opadając na ławeczkę przed szeroką komodą w głównej sypialni domu. Zerkając do lustra w kształcie tarczy, poprawiła na sobie elegancką nocną koszulę, tak że szerokie wycięcie przy szyi ułożyło się równo pośrodku, jednakowo odsłaniając obydwa ramiona. Przy najmniejszym ruchu jedna strona zsuwała się w dół, podciągając przeciwną i odkrywając wdzięki Diamond stanowczo zbyt mocno. Zebrała w dłoni miękki materiał, który natychmiast spłynął z drugiego ramienia, ukazując sporą część piersi.

Zagryzając wargę, szarpnęła za dekolt i przyjrzała się swemu odbiciu. Brodawka piersi, nabrzmiała i stojąca, wznosiła się dumnie niczym flaga na szczycie wzgórza. Wzdychając z irytacją, Diamond podciągnęła koszulę aż pod szyję.

Drzwi do przylegającego pokoju stanęły otworem. Odwróciw­szy się, ujrzała Beara ubranego w spodnie i na wpół rozpiętą koszulę. Był boso. Cień zarostu na jego brodzie zniknął. Miał mokre włosy; najwyraźniej właśnie wyszedł z kąpieli. Trzymał w rękach butelkę wina i dwa kieliszki o wysmukłych nóżkach. Diamond opuściła wzrok na ogorzały, muskularny tors, który widziała wtedy u Martene'a i Savoya... i w swoich snach od tamtej pory.

Rumieniec oblał jej twarz i te bezwstydnie sterczące piersi.

– Widzę, że znalazłeś swój pokój – odezwała się, żeby roz­ładować erotyczne napięcie.

– Jest fioletowy – zauważył. – W odcieniu spłowiałego, nie­zdrowego fioletu.

– To „liliowe marzenie” – sprostowała. – Ten kolor był bardzo popularny w Europie.

– Brzmi z francuska. – Oderwał od Diamond wzrok na tyle, by rozejrzeć się po przestronnym pokoju z kopulastym sklepie­niem. Oprócz masywnego łoża z kolumnami umeblowanie sta­nowiły ręcznie rzeźbione skrzynie i krzesła, a obrazy na ścianach miały utrzymane w podobnym stylu, imponujące ramy. – Domyś­lam się, że to nie jest twoja sypialnia.

– Należała do mojego ojca. Matka umarła, kiedy byłam bardzo mała, ale budując ten dom, urządził pokój dla niej, obok swojego – wyjaśniła Diamond, splatając ramiona na piersi. – Ten, z którego właśnie wyszedłeś. – Spojrzała na butelkę. – Mam nadzieję, że nie zamierzasz wypić tego wszystkiego... – przerwała, zbita z tropu jego poruszeniem – ...zanim...

– Nie przypieczętujemy naszej małżeńskiej przysięgi? – pod­sunął z domyślnym uśmiechem.

– Zanim nie będziemy mieli okazji porozmawiać – wydukała, rumieniąc się gwałtownie. Wiedziała, że znów będzie ją całował i weźmie ją do swego łóżka. I do swego...

Ścisnęła gołe kolana pod koszulą. Jak trudny mógł być ten „małżeński obowiązek”? Inne kobiety – o wiele mniej wytrzymałe i zdecydowane niż ona – jakoś to przeżyły. A z szeptów i chi­chotów służby można było wnioskować, że niektóre nawet polubiły małżeńskie usługi swoich mężów.

– Porozmawiać? – spytał, nie kryjąc zaskoczenia. – O czym?

Urzeczony widokiem Diamond, siedzącej przed lustrem z wło­sami rozpuszczonymi na prawie gołe ramiona, z wielkimi, pociemniałymi oczyma, nie był w stanie się poruszyć. Światło świec, padające z tyłu, wydobywało złote błyski z jej włosów i ujawniało delikatne krągłości ciała, przebijając przez cienką tkaninę jasnej koszuli. Kiedy wstała, poczuł przebiegającą go falę gorąca, zbierającą się w okolicy lędźwi. Rozmowa była ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę.

– O sprawach finansowych. Jestem pewna, że będziesz musiał podpisać dokumenty, a ponieważ chciałabym nadal mieć prawo głosu, powinniśmy dojść do jakiegoś porozumienia...

– Dojdziemy – zapewnił Bear, zbliżając się do żony.

– Teraz. Sądzę, że lepiej załatwić to od razu. – Cofnęła się w stronę wielkiego okna. – Chcę niniejszym zastrzec, że nadal mam zamiar inwestować w wynalazki i pomysły, a także udzielać dotacji na dobroczynność według własnego uznania.

Mógłby przysiąc, że Diamond drży.

– I co miały znaczyć te bzdury przy kolacji? – ciągnęła. – O udzielaniu mi lekcji, jakbym była dziesięcioletnim dzieckiem. Jesteś doprawdy zuchwały.

– Tym lepiej dla ciebie. – Uświadomił sobie, że podejmuje z nim walkę w nadziei odwleczenia tego co nieuniknione. Tego się nie spodziewał. Musiał dodać jej niewinność i niepokój do ciężaru skrupułów, które i bez tego przygniatały mu duszę. – Inaczej leżałbym teraz sześć stóp pod ziemią gdzieś na Zachodzie. A ty stałabyś w obliczu trzech nieszczęśliwych mężczyzn i zruj­nowanej reputacji.

Przez cały dzień starał się zagłuszyć głos sumienia, powtarzając sobie, że cel uświęca środki. Udało mu się przekonać samego siebie, że to małżeństwo jest ze wszech miar korzystne dla nich obojga. Wychodząc za niego, Diamond pozbywała się trzech nieznośnych zalotników, groźby towarzyskiego skandalu i niełaski oraz perspektywy samotnego życia, które jakoby było jej milsze od małżeństwa z którymkolwiek z owych trzech kandydatów. On, żeniąc się z nią, zyskiwał środki na budowę kolei, dostęp do stabilnego źródła finansowego bez potrzeby odkrywania kart i upokarzającego proszenia o pieniądze.

Po głębszym zastanowieniu można było stwierdzić, że ich cele wcale tak bardzo się nie różniły. Ona chciała niezależności, a jemu chodziło w gruncie rzeczy o to samo. Mógł jej dać upragnioną wolność, zachowując swobodę także dla siebie. W istocie to małżeństwo było logicznym i rozsądnym wyjściem ze wszystkiego.

I pozostawało mu tylko jedno – nadal Diamond oszukiwać.

Otrząsnąwszy się z zamyślenia, postawił kieliszki na stoliku, odkorkował butelkę i nalał wina.

– Jestem rozsądnym człowiekiem. Chętnie podejmę negocjacje.

Nie sięgnęła po kieliszek, który jej podał.

– Negocjacje? – zdziwiła się. – Nie biorę niczego takiego pod uwagę.

– Cóż, mnie także nie zachwyca ten pomysł. – Wetknął jej w rękę kieliszek; musiała go przyjąć, by wino się nie rozlało. – Ale to ty chciałaś rozmawiać i dojść do porozumienia. Wydaje mi się, że na tym właśnie polegają negocjacje.

Kiedy usiadł obok niej przy oknie, odsunęła się sztywno, dając mu do zrozumienia, że zamierza odpierać zarówno mężowskie dekrety, jak i awanse. Westchnął, starając się nie stracić cierpliwości.

– No dobrze, ja zacznę – zgodził się. – Żadnych darmowych posiłków przy bramie.

– Co?

– To moje pierwsze żądanie.

– Żądanie? – Zmrużyła oczy. – Co ci daje prawo...

– Pomijając na chwilę fakt, że jestem twoim mężem przed Bogiem i ludźmi, a zatem i prawowitą głową twojego domu, uratowałem twój śliczny tyłeczek, więc mam prawo do niego i do udziału w zarządzaniu tym domem. – Kiedy cofnęła się i opadła na poduszki ławki przy oknie, powtórzył z uśmiechem: – Żadnych darmowych posiłków przy bramie.

– Ale ci biedni ludzie...

– Mogą się równie dobrze ustawiać po jedzenie gdzie indziej. Koczują u twojego progu, żeby wzbudzić w tobie poczucie winy. I udaje im się. – Teraz on zmrużył oczy. – Prawda?

– Chyba jest w tym trochę racji. – Diamond z trudem prze­łykała ślinę. – Ale tylko jeśli będę mogła udzielić dotacji...

– Dowolnej misji lub schronisku, poza tym, które prowadzi braciszek Pierpont – wszedł jej w słowo, pociągając łyk wina. Nie mógł oderwać uwagi od wykończonego koronką brzegu koszuli, który zsunął się z jednego ramienia, odsłaniając uroczą wypukłość piersi. Nagle odniósł wrażenie, że ma za ciasne spodnie. – Żądanie numer dwa: ogłosisz publicznie, że wszystkie prośby o pieniądze, czy to propozycje interesów, czy prośby o wsparcie, muszą przechodzić przez biuro zarządu twojego majątku.

– Ależ to absurd, strata czasu i energii, bo przecież to ja...

– To nie strata, lecz ostrożność. A także sposób, żeby cię chronić. Nie zawsze tu będę, żeby przeganiać zwariowanych wynalazców i naciągaczy. – Dokończył wino i odstawił kieliszek na parapet. – Ludzie wreszcie zrozumieją, że nie powinni ci się naprzykrzać. A bez tych pożałowania godnych nagabywań i żeb­rania będziesz mogła się spokojnie zastanowić i podjąć decyzję, które wynalazki chcesz kupić. Zgoda?

– Cóż... chyba...

Pochyliwszy się, Bear przytrzymał kieliszek przy jej ustach, nalegając, by się napiła. Pociągnęła najpierw mały łyk, a potem, wyczuwając, że trunek może jej dodać odwagi, szybko wypiła do dna.

– Świetnie. – Wziął od niej kieliszek i postawił obok swojego na parapecie. – I jeszcze jedno. – Zbliżył się do Diamond, z zadowoleniem stwierdzając, że tym razem się nie odsunęła.

– Tak? – Podniosła na niego oczy, w których kłębiły się najróżniejsze uczucia. Jednym z nich był lęk.

Zaskoczyło to Beara, bo nigdy nie widział, by czegokolwiek się bała. Zawsze była uparta i opanowana i na wszystko znajdowała szybką i celną odpowiedź. Teraz jednak dojrzał słabość i bezbronność, wyzierające zza grubego muru powściągliwości.

Nie wiedziała, czego ma się spodziewać po nim, po mężczyźnie. Miała mu się poddać tą częścią swej istoty, której istnienia dotąd nawet nie przeczuwała. Miała mu powierzyć swe ciało i majątek. Poczuł w głębi serca dziwną miękkość. Cokolwiek przyniesie im los, cokolwiek się później między nimi stanie, przysiągł sobie dopilnować, by nigdy nie żałowała tej nocy.

– Robbie. – Przesunął delikatnie palcem po jej ramieniu.

– Robbie? – Jej głos brzmiał cicho i niepewnie.

Bear przyjął to za dobry znak.

– Tylko jeden deser. I tylko wtedy, jeśli na niego zasłuży. – Patrzył na maleńkie punkciki gęsiej skórki na jej ręce; był tak blisko Diamond, że wyczuwał ciepło i różany zapach każdego jej oddechu. – I dosyć tych koronkowych kołnierzy, bufiastych bryczesów i aksamitnych spodenek do kolan.

– Ale wygląda w nich tak...

– Głupio. Wygląda jak jakiś cholerny smarkacz w... – Beart urwał, a po chwili odezwał się znacznie niższym, bardziej zmysłowym tonem. – Muszę przyznać, że masz o wiele lepszy gust do nocnych koszul niż do chłopięcych strojów jeździeckich. Tej, na przykład, nic nie brakuje.

Kiedy zmieszana Diamond podciągnęła w górę materiał przy dekolcie, patrząc jej głęboko w oczy chwycił zmiętą tkaninę poniżej jej dłoni i powoli zsunął z powrotem w dół.

– Bardzo ładny materiał – rzekł cicho. – Nie chciałbym, żeby się pogniótł.

Kiedy Diamond puściła koszulę, Bear bez mrugnięcia okiem dalej ciągnął. Kątem oka dostrzegł odsłaniającą się krągłość piersi. Wiodąc palcami po jedwabistym wzniesieniu natrafił na aksamitny sterczący czubek.

Kiedy uniosła rękę, w pierwszej chwili pomyślał, że będzie próbowała odtrącić jego dłoń. Nie spodziewał się, że dotknie jego nagiej piersi. Zetknięcie chłodnych palców Diamond z jego rozgrzaną skórą dało wrażenie podobne do iskrzenia, które po chwili przeszło w przyjemne łaskotanie. Przez dłuższy czas siedzieli obok siebie, dotykając się w taki sposób, pieszcząc nawzajem i odnajdując w oczach partnera wyraz narastającego między nimi zmysłowego napięcia.

– Jesteś taka piękna – powiedział, opuszczając wreszcie wzrok.

– Proszę cię, Bear...

Znowu spojrzał jej w oczy i ujrzał w nich niepokój.

– Nie patrz – poprosiła szeptem.

– Ale nie ma się czego...

– Proszę... – Przytknęła palce do jego ust. – Nie patrz.

Marszcząc czoło, pokiwał głową i bezradnie opuścił ręce. Diamond chwyciła jego dłoń i ułożyła z powrotem na swojej piersi. Kiedy natrafił palcami na nabrzmiałą brodawkę, usłyszał i poczuł, jak wstrzymuje oddech.

Wodziła dłońmi po jego torsie, naśladując go w każdym ruchu; nie mógł już dłużej czekać. Sięgnął do tasiemek koszuli nocnej i wkrótce miękkie fałdy spłynęły w dół, odsłaniając Diamond do pasa.

Ona tymczasem zsunęła koszulę z ramion Beara, wciąż jak odbicie w lustrze powtarzając każdy jego gest, każdy dotyk. Objęci, z piersią przy piersi, ocierając się o siebie wrażliwą rozgrzaną skórą, wypatrywali nawzajem w swych oczach śladów narastającego pożądania. Potem Bear wolno opuścił głowę i pocałował ją w usta.

W jej pociemniałych źrenicach widać było płomienie rozpalone nieśpiesznymi pieszczotami i pocałunkami. Ich wargi stykały się w lekkich muśnięciach, raz po raz, na wszelkie możliwe sposoby, utrzymując ich w stanie cudownego zmysłowego ocze­kiwania na granicy rozkoszy. Bear przesunął ręce w dół do jej talii, wiodąc nimi powoli po gładkich krągłościach. Diamond natomiast wyczuwając twarde wypukłości mocnych mięśni, zatknęła dłonie za pas spodni. To, że nie pozwoliła mu patrzeć, jakby jeszcze bardziej wyostrzyło mu pozostałe zmysły. Opusz­kami palców przemierzał każdy cal jej skóry. W jednych miej­scach była gładka niczym jedwab, w innych przypominała w dotyku puch, w jeszcze innych przywodziła mu na myśl gęstą śmietankę. Wdychając delikatny zapach jej włosów, bezwiednie westchnął, oszołomiony.

Niezdolna czekać ani chwili dłużej, Diamond zarzuciła mu ręce na szyję. Pogrążali się coraz głębiej w toni przyjemności. Przytrzymując się okna, Bear zsunął z niej koszulę, a potem nagą wziął na ręce i zaniósł do rozścielonego łóżka. Po chwili jego spodnie także wylądowały na podłodze, a on opadł na posłanie, trafiając prosto w jej wyciągnięte ramiona.

Kiedy znów zaczął błądzić ustami po ciele Diamond, koniusz­kami palców przymknęła mu oczy. Drżąc poddawała piersi miękkiej wilgotnej pieszczocie jego języka. Miała wrażenie, że pocałunki Beara rozpuszczają jej skórę, wydobywając na wierzch najwrażliwsze nerwy. Poruszyła się lekko, ustępując pod ostroż­nym, lecz stanowczym naporem jego ud.

Chwycił jej dłonie, tak że ich palce splotły się ciasno ze sobą; unieruchomił ręce Diamond nad głową, po czym patrząc jej w oczy uniósł się, by po chwili w nią wejść.

Miała wrażenie, że serce jej stanęło, kiedy poczuła go w sobie. Początkowy ból szybko minął, pozostawiając po sobie uczucie cudownego ciepła i wypełnienia.

Bear zaczął się rytmicznie poruszać, z początku wolno i ostroż­nie, kierując się tym, co czytał w jej oczach. Diamond zaczynała się otwierać na nowe, coraz bardziej gwałtowne doznania; dawała się unosić coraz dalej, wyżej... Prowadzona przez Beara, wkraczała na nowe, nieprzebrane przestrzenie rozkoszy.

A potem, gdy już zbliżała się do jakiejś nieznanej granicy, do progu, za którym czekało coś ważnego i potężnego, poczuła, jak Bear nieruchomieje, wygina się w łuk i drży z twarzą zastygłą w maskę rozkoszy tak wielkiej, że bliskiej bólu. Po chwili opadł na Diamond, dysząc ciężko, gorący i wilgotny od poru.

Dopiero po jakimś czasie uświadomiła sobie, że „to” się właśnie wydarzyło. Akt prokreacji. Akt małżeńskiego zespolenia. Spełniła swój małżeński obowiązek. I okazał się czymś nad­zwyczajnym, cudownym. Spojrzała na Beara i dostrzegła na urodziwej męskiej twarzy radość zabarwioną zdumieniem. Wy­czerpana, z uśmiechem opadła na poduszki.

Przebudziła się z poczuciem miłego ciepła i bliskości. Kiedy otworzyła oczy, mąż leżał obok niej, wsparty na łokciu, przy­glądając się jej z czułością, od której Diamond, aż zrobiło się dziwnie miękko wokół serca. Jednak kiedy się poruszyła, opuścił wzrok na jej gołe piersi.

– Och! – Poderwała się, sięgając po kołdrę, żeby osłonić nagość.

Powstrzymał ją stanowczym gestem.

– Widziałem już wszystko, co było do obejrzenia, skarbie, przyjrzałem się dokładnie. – Pokonał jej opór i przyciągnął do siebie. – Jestem wyjątkowym szczęściarzem.

Zaczerwieniła się od nasady włosów po czubki palców u nóg.

– Doprawdy, panie McQuaid...

– Bear – sprostował z uśmiechem, rozbawiony tą rozpaczliwą próbą zachowania przyzwoitości.

– Doprawdy, Bear, nie jestem przyzwyczajona do...

– Leżenia nago u boku mężczyzny po gorącym akcie miłos­nym? Wcale się nie dziwię. – W jego miedzianych oczach znów zapłonęły iskry. – Zapewne jesteś jeszcze mniej przyzwyczajona do tego, żeby jakiś mężczyzna pieścił twoją skórę... – Delikatnie skubnął ją zębami w szyję, wzbudzając cichutki jęk. – ...i piersi... – tu także nastąpiła stosowna demonstracja – ...i obej­mował cię nogami. – Ciężar masywnego uda na jej brzuchu pewnie wydałby jej się nieznośny, gdyby nie przypominał cudownych przeżyć sprzed paru godzin i nie budził wspomnień, od których przebiegł ją słodki dreszcz.

– Pro... szę... – Przytrzymała w miejscu jego rękę.

– O co prosisz? Żebym kontynuował? Czy przestał? – Posłał jej szelmowskie spojrzenie. – To proste, skarbie. Jeśli chcesz, żebym przestał, wystarczy wymówić to jedno słowo.

– Jakie słowo?

– Nie. – Pochylił się nad nią i poruszył jej wargami. – No, dalej, potrafisz to powiedzieć. N–i–e.

Milczała przez chwilę uparcie, patrząc na niego z przyganą.

– Brutalna siła źle na mnie działa – powiedziała Diamond niewyraźnie przez wydęte usta.

– A co na ciebie dobrze działa? – Jego głos brzmiał niewinnie, ale w oczach czaił się chytry uśmieszek. – Ach tak, już sobie przypominam.

Opuścił głowę i polizał ją po czubku piersi. Pobudzając brodawkę, która natychmiast stanęła wyprężona.

– Oooch... – Diamond oparła mu ręce na ramionach, żeby go odepchnąć, lecz nie była w stanie przezwyciężyć fali przyjemności.

Podniósł się i spojrzał na nią z uwagą. Wpatrywała się w niego błyszczącymi oczyma, zagryzając dolną wargę.

– Po prostu powiedz „nie”.

– Cóż z ciebie za bestia – powiedziała, próbując ukryć za­kłopotanie.

– Wygłodniała bestia. – Uśmiechnął się szeroko. – Bestia, która zna tylko jedno słowo. I to wcale nie jest „nie” ani „przestań”. – Znów musnął ustami nabrzmiałą brodawkę, a potem jego gorący wilgotny oddech rozgrzał skórę na brzuchu Diamond.

– Co ty...? Oooch...

– Cudowne wgłębienia.

Obserwowała go, jednakowo zaskoczona swobodą, z jaką poczynał sobie z jej nagim ciałem, i przyjemnością, jaką jej to sprawiało. Kiedy zatrzymał się na dłużej przy wypukłości biodra, uciekła wzrokiem, zaciskając palce na prześcieradle.

– Biodra. Nogi... długie, smukłe uda. Kształtne kolana – mruczał, ustami wytyczając ścieżki na jej ciele.

– Och, Bear...

– Wystarczy powiedzieć „nie” – przypomniał ze śmiechem. – Mocne, gładkie łydki. Drobne kostki. Śliczne małe stopki.

– Moje stopy wcale nie są małe – powiedziała Diamond zduszonym głosem, podkurczając palce u nóg. Każdy nerw w jej ciele domagał się rozkoszy. Przekraczając granice skromności, bliska szaleństwa z pożądania, usiadła na łóżku, chwyciła Beara za ramiona i wciągnęła na siebie. – Dosyć – rzuciła nieco ochrypłym, wyzywającym głosem.

– Ale nie nauczyłaś się jeszcze mówić „nie”. – Z uśmiechem odgarnął jej włosy i gładził po twarzy tak lekko, że ledwie dotykał skóry.

– Jeżeli naprawdę chcesz mnie nauczyć tego przeklętego słowa, to może pójdzie ci lepiej, gdy spróbujesz czegoś, co mi się nie będzie podobało.

Stłumiła jego śmiech pocałunkiem i razem opadli na posłanie, mocując się żartobliwie. Tym razem kochali się zupełnie inaczej niż poprzednio, bez oporów, wręcz z zaciekawieniem. Aż trudno jej było uwierzyć, że oba akty wyrażały w istocie to samo.

Przetoczył się na plecy, pociągając ją ze sobą; patrzyła na Beara z góry, spoczywając wygodnie pomiędzy jego udami. Kiedy już napatrzyła się na jego długie nogi, płaski brzuch i szerokie ramiona, usiadła na nim okrakiem, żeby napawać się widokiem opalonej twarzy z połyskliwymi oczyma i ciemnych włosów, odbijających od bieli poduszki. Nawet teraz, kiedy leżał odprężony i uśmiechnięty, z jego rysów, z całego ciała biła fizyczna moc, emanowała siła osobowości. Był potężny pod każdym względem, zdolny dokonać wszystkiego, czego tylko zapragnie. Piękny. Zachwycający.

– Kochaj mnie, Bear – szepnęła, dając wyraz przepełniającemu ją pragnieniu.

Wymruczał odpowiedź, chowając usta w jej włosach.

A potem ułożył się między jej udami, skąd już tylko kilka długich, powolnych pchnięć dzieliło go od szczytu rozkoszy.

Znowu poczuła, że przekracza granice doświadczenia i ocze­kiwania. Docierała tam, gdzie nie istniały reguły, przeszkody, ograniczenia. Zespoleni w jedno ciało, posłuszni jedynie zmys­łom, bez reszty dali się ponieść namiętności.

Znów stanęła na progu, już znanym, lecz dotąd nie prze­kroczonym, za którym czas zwalniał, a istnienie rozciągało się w nieskończoność. Na moment bez tchu zawisła w niebycie, a potem przeszła na drugą stronę i dała się porwać strumieniowi rozkoszy. Po raz drugi tej samej nocy poczuła, że z jej duszy znikają stare wzorce i pragnienia, ich miejsce zajmuje nowy porządek, nowa nadzieja na przyszłość, a jej serce jest pełne świeżo zrodzonej miłości.

Następnego dnia wczesnym popołudniem Bear siedział oparty o gruby pień drzewa, na kocu, z którego rozciągał się widok na malownicze sady Gracemont. W powietrzu wciąż unosił się słodki aromat kwitnących jabłoni, a na serwecie przy jego nogach walały się resztki sutego piknikowego posiłku. Diamond leżała obok niego, z zadowoleniem wygrzewając się w promie­niach słońca, prześwitujących przez gałęzie. Patrząc na jej pociągającą w swej łagodności twarz, znów poczuł ten niepo­kojący skurcz w głębi piersi.

Zaczęło się poprzedniego wieczoru, kiedy wszedł do sypialni i zobaczył ją siedzącą przed lustrem, zaciskającą pod szyją fałdy nocnej koszuli, z niepewnością w wielkich oczach. I trwało nieustannie przez całą gorącą noc, a potem rano, kiedy z przyjem­nością patrzył, jak Diamond się budzi, ubiera, dzieli z nim miłe chwile codzienności. Nigdy wcześniej tak naprawdę nie obser­wował kobiety szczotkującej włosy, wybierającej suknie do włożenia czy wciągającej na nogi pończochy. No i z pewnością nigdy nie widział kobiety tak pięknej jak ona, kiedy szła nago przez pokój prosto na niego, z rozpostartymi ramionami i oczyma lśniącymi zaproszeniem.

Nie mógł się nadziwić zmianie, która w niej zaszła po nocy poślubnej. I przerażało go zaufanie, jakie w nim pokładała, oraz to, że odpowiadał na nie z pełną powagą.

– Cóż, pani McQuaid, co pani sądzi o życiu małżeńskim? – zapytał.

– Cóż, panie McQuaid, sądzę, że mocno przypomina bycie bogatym. – Przetoczyła się na brzuch, podparła głowę na łokciach i z błyskiem w oku przyjrzała się mężowi. – Bo choć stwarza problemy, daje też możliwości. Najlepszym wyjściem z takiej sytuacji jest skupienie się na możliwościach. A muszę powie­dzieć – przewróciła oczami – że waluta stosowana w małżeństwie jest znacznie ciekawsza.

Roześmiał się, potrząsając głową, po czym przyciągnął Dia­mond do siebie.

– Chyba tylko ty potrafisz myśleć o małżeństwie w takich kategoriach. Mówisz jak prawdziwy rekin finansjery.

– Boże uchowaj, – Udała przerażenie. – Tylko nie rekin czy inny potentat. Już bycie dziedziczką jest wystarczająco okropne.

– Całkiem dobrze znosisz ciężar bogactwa i przywilejów – zauważył z przekąsem.

– Kiedy bogactwo jest tak wielkie, naprawdę staje się ciężarem – powiedziała Diamond, ocierając się policzkiem o jego pierś. Przez krótką chwilę ciszy słyszała bicie jego serca.

– Więc po prostu postanowiłaś je całe rozdać – stwierdził, drocząc się z nią.

– Właśnie – odparła całkiem poważnie.

Znów nastąpiła chwila milczenia, podczas której Diamond dziwiła się, że z taką swobodą wyznała swój najgłębiej ukrywany, najciemniejszy sekret. Z Bearem wszystko wydawało się tak łatwe.

– To zabawne. Jeszcze nikomu o tym nie mówiłam – odezwała się cicho.

– O czym? O tym, że... – Zmarszczył czoło, niepewny, czy dobrze usłyszał.

– Że próbowałam rozdać całą moją fortunę – zakończyła za niego, niezdolna spojrzeć mu w oczy. – Zaczęło się, kiedy miałam trzynaście lat. Mój ojciec dopiero co umarł, a Hardwell i Hannah przyjechali się mną zaopiekować. Bali się, że wyrosnę na zepsutą i próżną osobę, więc próbowali we mnie zaszczepić poczucie odpowiedzialności wobec ludzi. A ja ujrzałam w tym okazję do pozbycia się pieniędzy. Ten przeklęty majątek zatruwał mi życie. Nie mogłam chodzić do szkoły, rzadko bawiłam się z rówieśnikami i z początku nie pozwalali mi nawet uczyć się jeździć konno, z obawy, że mogłoby mi się coś stać. Wymyśliłam więc, że jeśli rozdam pieniądze, będę mogła prowadzić normalne życie i robić to co inne dzieci.

– Najwyraźniej twój plan nie zadziałał.

Przytaknęła z żalem.

– Rozdawałam, ile tylko mogłam, a po jakimś czasie doszłam do wniosku, że mogę się pozbyć jeszcze więcej, inwestując w różne przedsięwzięcia. Zaczęłam udzielać pożyczek i kupować na pozór niedorzeczne wynalazki i pomysły. Ludzie dowiedzieli się o mojej hojności i zaczęli mnie nagabywać, ilekroć pojawiłam się publicznie. Doszło w końcu do tego, że miałam jeszcze mniej swobody niż wcześniej. Co gorsza, niektóre z moich szalonych inwestycji zaczęły przynosić dochody. Wielkie dochody. Im więcej wydawałam, tym więcej mi przybywało. Stałam się znana jako osoba o lekkiej ręce. – Podniósłszy wzrok, stwierdziła, że Bear wpatruje się w nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– Nie powiesz mi, że nie lubisz rozdawać pieniędzy – rzekł trochę zaczepnie. – Widziałem, jak to robiłaś. Podobało ci się.

– Przyznaję, że z wiekiem zaczęłam bardziej wydawać niż rozdawać. Dostrzegłam rezultaty, jakie przyniosły moje dotacje i zakupy, i spodobały mi się. Zobaczyłam, jak zmieniają się warunki ludzkiego życia, i zrozumiałam, że moje pieniądze mogą otwierać drogę do poprawy ludzkiego losu. Do postępu. Po jakimś czasie przestałam myśleć wyłącznie sercem i włączy­łam do tego głowę. Nauczyłam się, co to znaczy naprawdę dawać.

Bear dotknął jej twarzy, a potem zamknął oczy.

– Jesteś niesamowita, Diamond Wingate.

– Diamond Wingate McQuaid – przypomniała mu, szturchając go żartobliwie w bok. – I wcale nie jestem niesamowita, tylko mam dosyć lekką rękę.

Rozdział 15

Kiedy, trzymając się za ręce i wymachując piknikowym koszykiem, wrócili do domu, trochę potargani i absolutnie szczęśliwi, zastali w saloniku przekąskę, zostawioną tam przez Hannah. Robbie, który z głośnym protestem przyjął fakt, że nie może brać udziału w pikniku, w podskokach wybiegł im na spotkanie i natychmiast rzucił się na ciasteczka i kanapki.

Bear obserwował, jak chłopiec napycha sobie usta, aż policzki mu pęcznieją, a potem wdrapuje się na kanapę i siada po turecku, nie zważając na brudne buty. Nagle Robbie znieruchomiał, widząc, że mąż kuzynki przygląda mu się zmrużonymi oczami. Wystarczyło, że Bear pogroził palcem, a mały natychmiast zdjął nogi z siedzenia kanapy.

– Bystry chłopiec – pochwalił Bear cicho. – Pamiętaj, żeby nie kłaść nóg na meblach, jeśli chcesz bywać w towarzystwie dam. – Mrugnął porozumiewawczo.

Robbie, któremu zależało na utrzymaniu dobrych stosunków z nowym członkiem rodziny, usiadł obok swego idola i starał się naśladować każdy jego ruch. Diamond przyglądała im się przez dłuższy czas, myśląc o tej zdumiewającej demonstracji władzy. Przenosząc wzrok z magicznego wskazującego palca Beara na swój, zastanawiała się, czy tego rodzaju umiejętności są wrodzone, czy też można się ich nauczyć.

– Och, o mało nie zapomniałam, Bear – powiedziała, podnosząc się z miejsca i odstawiając filiżankę na tacę. – Mam coś dla ciebie.

Zniknęła w drzwiach prowadzących do holu, a wkrótce pojawiła się z kartonowym pudełkiem obwiązanym wstążką. Podała mu je na wysuniętej dłoni, ale on nawet nie drgnął.

– Co to jest? – spytał z niepokojem, czując niemiłe napięcie w ramionach.

– Prezent. – Wyciągnęła rękę w jego stronę, na co Bear cofnął się odruchowo. – Prezent ślubny. – Sprawiał wrażenie tak prze­straszonego, że pośpieszyła z wyjaśnieniem: – To powszechnie przyjęty zwyczaj pomiędzy nowożeńcami.

Prezent. Ślubny prezent. Te słowa, wypływające z jej ust, wbiły mu się boleśnie w sam środek mózgu. Przyzwyczajony myśleć zawsze tylko o sobie i swoich interesach, nagle poczuł ukłucie wstydu. Palący rumieniec oblał mu szyję i uszy.

– Mam wszystko, czego potrzebuję.

Teraz, dodało jego sumienie. Ponieważ ożenił się z najbogatszą dziewczyną w Baltimore. Ponieważ pięć dni temu usiedli z Vassarem nad dokumentami, które pozwalały mu wziąć trzysta tysięcy dolarów pożyczki z połączonych aktywów jej majątku. Ponieważ Halt następnego dnia wyjechał do Montany z listami kredytowymi i czekami, które pozwolą mu zamknąć sprawę praw do użytkowania gruntu.

– Jestem pewna, że tego nie masz – powiedziała Diamond z kuszącym uśmiechem. – No, dalej. Otwórz.

– Nie mogę przyjąć od ciebie prezentu, Diamond. – Położył pudełko na siedzeniu obok siebie i wstał, żeby odnieść filiżankę na stolik. Ręce mu drżały.

– Nie bądź głuptasem. To coś, co ci się spodoba. Coś, co będziesz mógł wykorzystać. Czego potrzebujesz. – Widząc, że jej zachęty nie odnoszą skutku, podniosła pudełko i zaniosła mu do stolika. Trzymając je na wyciągniętej dłoni, zagroziła: – Nie zasnę dziś w nocy, dopóki tego nie otworzysz.

– Dlaczego sądzisz, że pozwolę ci spać? – spytał, unosząc brew w nadziei, że uda mu się odwrócić jej uwagę od prezentu.

Zarumieniła się, tak jak oczekiwał. Ale to on był bardziej zakłopotany. Skąd mógł przypuszczać, że spodziewała się od niego podarunku? Kiedy napotkał jej wzrok, zabarwiony zdu­mieniem niepokój w niebieskich oczach wydał mu się roz­czulająco dziewczęcy. Stojąc przed nim z potarganymi przez wiatr włosami, z policzkami zaróżowionymi od słońca, wydawała się ucieleśnieniem wszystkich chłopięcych marzeń.

– Nie mogę niczego od ciebie przyjąć, Diamond.

– Niby dlaczego?

Sumienie go męczyło, duma uwierała pod spojrzeniami Hard­wella i Hannah, ale postanowił być wobec żony uczciwy, przynaj­mniej w tym jednym.

– Nie miałem pojęcia, że będziesz chciała wymieniać prezen­ty. – Jego twarz dosłownie stała w ogniu. – Nie mam nic dla ciebie.

– Wymieniać? Jak w handlu? – Uśmiechnęła się, kiwając głową z politowaniem. Spojrzeniem poprosiła Hardwella i Hannah o współczucie. Odpowiedzieli uśmiechami. – Prawdziwy prezent jest dawany po to, by ucieszyć dającego i sprawić przyjemność obdarowanemu, a nie dlatego, by oczekiwać rewanżu. – Wcisnęła Bearowi pudełko do ręki. – Otwórz. – Nadal się nie ruszał, więc dodała: Naprawdę wszystko w porządku. Zawsze daję ludziom różne rzeczy, nie oczekując niczego w zamian.

Jeśli te słowa miały go podnieść na duchu, zupełnie nie spełniły swego zadania. Przypomniały mu jedynie o jej bez­ustannym dawaniu, za które nie otrzymywała niczego poza „zadowoleniem z obdarowywania”. A on był zmuszony wybierać pomiędzy odebraniem jej tej jedynej satysfakcji a rezygnacją z dalszego wykorzystywania jej do własnych celów.

Czując na sobie wyczekujące spojrzenie jej anielskich oczu, wziął w końcu pudełko i postawił je na stoliku.

Po zdjęciu wstążki, kartonowej przykrywki i warstw bibułki znalazł miniaturowy pasażerski wagon kolejowy, pomalowany na czarno i zielono z bordową obwódką, z kompletnym wypo­sażeniem w środku i pełnym oprzyrządowaniem na zewnątrz. Był doskonałym modelem prawdziwego wagonu, dopracowanym w najdrobniejszych szczegółach. Podniósł wagonik do światła. Szybki w oknach mieniły się złociście, podobnie jak litery wymalowane na boku. Pullman. Z trudem przełknął ślinę. Roz­poznał mały wagonik z biblioteki.

– Przecież on należy do ciebie. – Zmarszczył czoło, widząc, jak wyraz oczekiwania w oczach Diamond przechodzi w radość.

– Już nie. Pomyślałam, że to będzie świetny prezent dla człowieka związanego z koleją. Będziesz miał własny wagon kolejowy, tylko dla siebie. – Wzruszyła ramionami, trochę za­żenowana. – Ja nigdy z niego nie korzystam. Stoi w parowozowni, gromadząc na sobie kurz. A tobie może znacznie ułatwić pracę w Montanie, bo przecież może się zdarzyć, że będziesz zmuszony pracować w trudnych warunkach. – Przerwała, przyglądając mu się uważnie. – Czasami porażkę może dzielić od sukcesu jedynie dobrze przespana noc.

– Poczekaj, chcesz powiedzieć...? – Spojrzał na nią, potem na miniaturę pulmana w swojej dłoni, wreszcie na promiennie uśmiechniętych Hardwella i Hannah. – Chcesz powiedzieć, że to... że ty naprawdę...

– Daję ci prywatny wagon Wingate'ów, żebyś go zabrał ze sobą do Montany. – Parsknęła śmiechem. – Chyba nie myślałeś, że każę ci spać w czymś takim? – Ośmielona podeszła bliżej i przejechała palcem po wagoniku, gładząc przy tym dłoń męża. – Nie jest na tyle duży, by pomieścić coś jeszcze poza kilkoma marzeniami.

Jej zapach, ciepła barwa głosu, przypadkowe dotknięcie pal­ców... Nagle Bearowi zakręciło się w głowie od obecności i niewiarygodnej wielkoduszności tej kobiety. Dawała mu na własność prywatny wagon kolejowy, z aksamitnymi draperiami, spluwaczkami z brązu i całą resztą. Poczuł, że krew odpływa mu do stóp.

– Diamond, nie wiem, co powiedzieć – wymamrotał, nie mogąc oderwać oczu od wagonika, który był symbolem wielkiej łaskawości losu, jaka go spotykała.

– Może „podoba mi się” – podsunęła. – Albo, „jest doskonały”.

– Podoba mi się i jest doskonały – powtórzył. Spojrzał na nią wreszcie i uznał, że wyraz szczerej radości uczynił ją jeszcze piękniejszą. Poczuł ucisk w gardle.

– Robercie, wydaje mi się, że czas na twoje zajęcia w stajni odezwała się Hannah.

– Och, mam przecież mnóstwo czasu na... – Chłopice gapił się szeroko otwartymi oczyma na nowożeńców, przeczuwając, że zaraz wydarzy się coś godnego uwagi. – Hej!

Hardwell złapał go za ucho i prowadził w stronę wyjścia.

– Rób, co Hannah ci każe, chłopcze, to zaoszczędzisz sobie wieczoru o chlebie i wodzie.

Diamond i Bear ledwie zauważyli, że cała trójka wyszła, zamykając za sobą wielkie dwuskrzydłowe drzwi.

– Nie jestem zbyt wprawny w podziękowaniach – wyznał Bear, zadowolony, że zostali sami. – Nie mam w tym doświad­czenia.

– Ja także – powiedziała Diamond z roziskrzonymi oczyma.

Szukając w głowie odpowiednich słów, dotknął jej policzka, a potem przesunął dłoń na szyję.

– Dziękuję ci, Diamond McQuaid.

– Bardzo proszę, Bearze McQuaid.

Wezbrało w nim pożądanie tak wielkie, że aż zadrżały mu ręce. Odstawił wagonik na stół, bojąc się, że może go upuścić. Wyciągnął do Diamond ramiona. I od chwili, gdy ich usta się spotkały, żadne nie myślało już o ślubie, fortunie i małżeńskich powinnościach. Był tylko Bear i Diamond. Mężczyzna i kobieta. Kochankowie.

Po jakimś czasie wyszli z saloniku, zarumienieni i promienni, by powiadomić resztę domowników, że wybierają się obejrzeć prezent. Bear powiedział Hardwellowi i Hannah, żeby nie czekali na nich z kolacją, ponieważ mogą nie wrócić na czas. Wsiadając do powozu. Diamond posłała mu pytające spojrzenie.

– Już dawno kazałam wyprowadzić wagon z hangaru, wy­czyścić i przygotować do użytku. Stoi niedaleko bocznicy. Moglibyśmy zdążyć z powrotem na kolację.

Zrobił zagadkową minę, a potem rozciągnął usta w cudownie przewrotnym uśmiechu.

– To pulmanowski wagon, prawda?

– Tak. – Nadal nie była pewna, o co mu chodzi.

– To znaczy, że ma łóżka.

Hardwell, Hannah i Robbie udali się już na spoczynek, kiedy Diamond z Bearem wrócili późnym wieczorem do domu. Poprosiła Jeffreysa, żeby przyniósł im tacę z jedzeniem i butelkę wina. Żadne z nich nie chciało pamiętać, że mają przed sobą ostatnie razem spędzane godziny przed długą, być może wielomiesięczną rozłąką.

Diamond wykąpała się szybko i włożyła szlafrok. Wychodziła właśnie z pokoju kąpielowego, gdy Jeffreys pojawił się z wózkiem wyładowanym zimnymi przekąskami, chlebem, winem i tortem z czekoladową polewą. Sprawny drobny lokaj nakrył stół obrusem i chińską porcelaną, zapalił świece i ułożył wokół świecznika róże ścięte w ogrodzie.

– Dziękuję, Jeffreys – powiedziała Diamond, zadowolona z jego starań.

– To dla mnie przyjemność, panienko... chciałem powiedzieć, proszę pani. – Kręcąc głową nad swą pomyłką, zaczął się wy­cofywać, ale dostrzegł zwój papierów, wystający spod obrusa na wózku. – Och, byłbym zapomniał, proszę pani. Papiery pana McQuaida. Zostawił je tu tamtego dnia, kiedy panicz Robert zachorował, i zawieruszyły się w spiżarni. Może...

Otworzyły się drzwi drugiej sypialni i w progu stanął uśmiech­nięty Bear.

– Tu jesteście. I jedzenie... Jeffreys, jesteś aniołem. Umieram z głodu... – Jego wzrok padł na zrolowane dokumenty w dłoni lokaja. Po chwili wahania ruszył prosto do niego, żeby je odebrać.

– Najmocniej przepraszam – rzekł Jeffreys, wręczając mu rulon. – Pomyślałem, że mogą być panu potrzebne w podróży. Obawiam się, że to ja je zapodziałem. Mam nadzieję, że to nie spowodowało żadnych...

– Nie, nie. – Bear zbył go niedbałym machnięciem. – Nic się nie stało. Ale cieszę się, że je odzyskałem. – Odłożył rulon na siedzenie pod oknem, a potem, gdy drzwi zamknęły się cicho za Jeffreysem, odwrócił się z szerokim uśmiechem na twarzy. – Moja słodka Diamond, wyglądasz tak apetycznie, że mógłbym cię zjeść. – Porwał ją w ramiona, okręcił wokół siebie i płynnym ruchem postawił z powrotem na podłodze. – Ale na razie muszę sprawdzić, co jest na tym wózku i pachnie jak szynka z Wirginii.

Diamond obudziła się przed świtem. Pod głową miała ra­mię Beara, plecami dotykała jego klatki piersiowej, a stopami nóg męża. Przez jakiś czas leżała bez ruchu, jak w przytul­nym kokonie, wsłuchana w oddech Beara, czując falowanie jego pulsu pod policzkiem. Ich zbliżające się rozstanie zatruło jej myśli i każde uderzenie jego serca brzmiało w jej uszach jak stukanie kół pociągu, który miał go wkrótce zabrać daleko od niej.

Jak to możliwe, że w tak krótkim czasie stał się jej tak bliski? Jeszcze miesiąc temu w ogóle nie znała Bartona McQuaida, a teraz nie była w stanie sobie wyobrazić, jak przeżyje bez niego następne dwa lub trzy miesiące.

Jego uśmiech sprawiał, że czuła, jak wschodzi w niej słońce, rozświetlając każdy ciemny zakamarek, rozpraszając mroczne myśli i wątpliwości. W krótkim czasie, który spędzili razem, zdołał ją poznać lepiej niż ktokolwiek i zaakceptować ze wszystkimi – czasem trudnymi do przyjęcia – cechami. Cenił jej zalety i pasje, pobłażał wadom, potrafił dochować powierzonych tajem­nic, a porażki traktował z uczciwością i szacunkiem.

Pod jego wpływem starała się być coraz silniejsza i bardziej szczera, panować nad swoim życiem i wybierać najlepsze roz­wiązania. Nie potępiał jej jednak, gdy zachowywała się niezupeł­nie tak, jak powinna. Zdawał się instynktownie wyczuwać, że korzenie jej największej słabości wyrastają z tego samego źródła, co jej największa siła.

Ostrożnie przesunęła jego ramię i ześliznęła się na skraj łóżka. Z pełnym tkliwości uśmiechem patrzyła na jego łagodne we śnie rysy, chłopięco zmierzwioną czuprynę. Potężna sylwetka męża wydawała się teraz bezbronna.

– Kocham cię, Bearze McQuaid – szepnęła. – Wracaj do mnie szybko.

Kiedy wyszła z łóżka, owiało ją niespodziewanie chłodne powietrze. Drżąc, narzuciła szlafrok i podeszła do okna, żeby je zamknąć. Gdy przyklękła na ławeczce, by sięgnąć do klamki, dostrzegła między poduszkami oświetlony księżycem zwój pa­pierów, które Jeffreys zwrócił Bearowi.

Dokumenty... Jakież to dokumenty mógł przynieść do jej domu w dniu, gdy Robbie zachorował na ospę?

Zapaliwszy naftową lampę na biurku, tak żeby nie budzić męża, rozwiązała sznurek i rozwinęła pozaginane na rogach arkusze. Na wierzchu były jakieś listy, a pod nimi plik rejestrów zapełnionych cyframi – najwyraźniej raporty finansowe. Jej uwagę przyciągnęły znajdujące się na samym spodzie mapy. Było ich kilka; ukazywały ukształtowanie terenu, poziom wód gruntowych, rodzaj gleby i budowę geologiczną podłoża. Były mapy z Billings, Great Falls, Helena, z wodospadami na rzece Missouri oraz szlakami kolejo­wymi Utah, Północnym oraz James Hill's Chicago Milwaukee and St. Paul, zaznaczonymi atramentem. Na jednej z nich zakreślono na czerwono trasę ponaddwustumilowej linii Beara – Montana Central and Mountain, MCM.

Nagle ożywiona Diamond przesunęła palcem po oznaczonej trasie; ślady na papierze wskazywały, że nie była pierwszą osobą, która to robiła. Ile razy Bear musiał studiować tę mapę, wodził palcem po tej samej linii, próbując wyczytać z niej przyszłość? Zaczynająca się tuż za Great Falls i ciągnąca na południe i wschód linia Montana Central and Mountain miała połączyć Billings z Chicago Milwaukee and St. Paul.

Odłożyła mapę i przyjrzała się następnej, która przedstawiała dokładny przebieg trasy MCM i uwzględniała poprzednich właścicieli działek, które wykupił, żeby uzyskać prawo przejazdu. Wzdłuż linii widniały nazwiska, plany nieruchomości, a z boku jakieś prawnicze opisy. Wreszcie Diamond wzięła do ręki wielką poskładaną mapę inżynieryjną, gdzie przerywanymi kreskami zaznaczono wzniesienia oraz wyrysowano ołówkiem przekroje gruntu i warstw podłoża.

Mieli do pokonania kilka strumieni i górne dopływy rzeki Musselshell, ale linia prześlizgiwała się pomiędzy górami Big Snowy i Little Belt. Diamond poczuła w sercu ukłucie tęsknoty, wyobrażając sobie okryte śniegiem szczyty w oddali, czyste błękitne niebo i rozległe równiny.

Ocknęła się z rozmarzenia, kiedy Bear poruszył się na łóżku: zaczęła z powrotem układać i zwijać papiery. Jednakże gdy przybrawszy wygodniejszą pozycję, nadal smacznie spał, ucie­szona, że nie będzie się musiała tłumaczyć ze swej ciekawości, zerknęła na inne dokumenty.

Na rozliczeniach widniały znaczące sumy pieniędzy; każdy wydatek, poniesiony na budowę kolei, był przewidziany i uwzglę­dniony. Uśmiechnęła się pod nosem. Widziała tysiące takich wyliczeń dołączonych do ofert, jakie ludzie przynosili jej, prosząc o fundusze. Oglądanie ich z innej perspektywy było całkiem interesujące. Nagle wzrok Diamond przyciągnął jeden z listów. Pochodził od gubernatora okręgowego Montany, wyrażał poparcie dla propozycji Beara oraz rekomendował bez zastrzeżeń jego i jego wspólnika, Halta Finnegana, jako ewentualnych pożyczkobiorców i inwestorów.

Wspólnik? Uniosła brwi. Nigdy nie wspominał... Przeczytała jeszcze raz nazwisko i wydało jej się dziwnie znajome. Ale gdzie mogłaby słyszeć nazwisko wspólnika Beara, skoro nawet nie wiedziała, że go miał?

Były także inne listy polecające, zachęcające inwestorów do pożyczenia Bartonowi McQuaidowi potrzebnego kapitału oraz potwierdzone zamówienia na stalowe szyny i sprzęt. Wszystkie faktury miały adnotację: „płatne przy odbiorze”.

Zaczynało ją ściskać w dołku; opuściła papiery i odsunęła je od siebie. Nie powinna ich przeglądać; to nie była jej sprawa. Serce zaczęło jej walić jak oszalałe, nie potrafiła się powstrzymać przed jeszcze jednym spojrzeniem na listy i faktury.

Uderzyło ją, że w dokumentach nie ma ani słowa o tym, kto oprócz niego finansuje budowę linii. Żadnej listy udziałowców, żadnej wzmianki o pożyczkach czy innych umowach finansowych.

Pośpiesznie wetknęła dokumenty pomiędzy mapy i zwinęła w rulon, chcąc jak najszybciej pozbyć się ich z oczu. Kiedy odniosła je na miejsce pod oknem i wcisnęła między poduszki, cichy odgłos dobiegający od strony łóżka sprawił, że aż się wzdrygnęła. Ale to tylko Bear znów poruszył się przez sen.

Była zaniepokojona, choć sama przed sobą nie chciała się do tego przyznać. Usiadła pod oknem i obronnym gestem przyciąg­nęła do piersi poduszkę. Nie było sensu nad tym rozmyślać. Przecież te wszystkie papiery i mapy były wyraźnie stare. Wszystko musi być już sfinalizowane; Bear wybierał się do Montany, żeby rozpocząć budowę. Przez cały tydzień był zajęty organizowaniem dostaw materiałów i sprzętu. Nic się nie zmie­niło. Wszystko było w największym porządku.

Gdyby tak jeszcze mogła o tym przekonać swoje rozszalałe serce...

Następnego dnia późnym rankiem cały dom stał na głowie, kiedy Diamond z Hannah przygotowywały kosze jedzenia i bieliz­ny oraz tuziny innych rzeczy, niezbędnych do urządzenia nowej siedziby Beara z dala od domu. W holu wejściowym szybko rósł stos wiklinowych koszy i kufrów. Kiedy Diamond sprawdzała i spisywała bagaże, przybył urzędnik z banku Philipa Vassara i spytał o Beara. Przepraszając za najście, wyjaśnił, że przyniósł pewne dokumenty do podpisu. Pan Vassar musiał je otrzymać przed wyjazdem pana McQuaida do Montany.

– Dokumenty? – Diamond wyciągnęła rękę po skórzaną tecz­kę, lecz urzędnik grzecznie odmówił, chowając je pod pachę.

– Chciałbym się widzieć z panem McQuaidem, proszę pani.

Nieco poirytowana Diamond osobiście poszła po męża do stajni, gdzie nadzorował wypełnianie obowiązków przez Robbiego, wymieniając z nim przy okazji parę „męskich” słów.

– Panie McQuaid! – zawołała zdyszana. – Philip Vassar przy­słał kogoś z papierami dla ciebie.

Bear zesztywniał. Podał Robbiemu uzdę i bez słowa ruszył w stronę domu; podeszwy jego butów głośno chrzęściły na żwirowej ścieżce. Nie próbował niczego wyjaśniać. Jednak na widok urzędnika nawet dość przekonywająco udał, że jest spokoj­ny i rozluźniony.

– Planowałem wstąpić do banku dziś wieczorem przed wyjaz­dem z miasta – oznajmił niedbałym tonem. – Proszę mi zostawić te papiery, to je przejrzę.

– Pan Vassar myślał, że wyjeżdża pan wcześniej, i nie chciał się z panem rozminąć. – Kiedy Bear sięgnął po teczkę, zmieszany posłaniec rzekł: – Przykro mi, panie McQuaid, ale wymagają podpisu w obecności świadka.

– W porządku. Świetnie. – Bear pokiwał głową, a potem z pobłażliwym uśmiechem zwrócił się do Diamond. – Uporam się z tym w okamgnieniu. – Rozejrzał się, dostrzegł, że salon jest pusty, i gestem zaprosił gościa do środka. Diamond chciała im towarzyszyć, ale zatrzymał ją w drzwiach, mówiąc: – Sam mogę się tym zająć. Może w tym czasie – zerknął ponad jej ramieniem na stertę rzeczy zgromadzonych w holu – dopilnujesz pakowania. Dobry Boże, jest tego tyle, że mógłbym otworzyć sklep z suszoną żywnością. – Unosząc brwi, chwycił ją za ramiona, odwrócił i lekko popchnął.

Diamond nigdy w życiu nie została odprawiona. Bałamucono ją pochlebstwami, pouczano, naprzykrzano jej się, patrzono na nią pożądliwie, oświadczano się jej, ale nigdy jej nie odprawiano. Widoczne napięcie oraz gwałtowna zmiana nastroju i zachowania Beara upewniły ją w podejrzeniu, że coś jest nie w porządku. Kiedy drzwi salonu zamknęły się ze stukiem, lekki niepokój, który męczył ją od zeszłej nocy, nagle nabrał ostrości.

Zamknął się przed nią, żeby móc podpisać kilka dokumentów?

Kiedy wkroczyła do salonu, sadowił się właśnie przy stole pod oknem, gdzie urzędnik rozłożył dokumenty.

– Diamond? – Znieruchomiał w pół drogi i znów wyprostował się skonsternowany. Kiedy się zbliżyła, zagrodził jej drogę, stając pomiędzy nią a stołem.

Wystarczyło jej jedno spojrzenie.

– Jakież to papiery musisz podpisywać? – spytała, zdecydo­wana panować nad sobą za wszelką cenę.

– Szczegóły finansowe. Nic, co by cię zainteresowało... – Urwał i zaczerwienił się po uszy, uświadamiając sobie, jak absurdalnie brzmią jego wyjaśnienia.

– „Szczegóły” finansowe wypełniały całe moje życie – po­wiedziała Diamond, czując, jak jej ręce i nogi stają się nagle zimne i ciężkie, a żołądek ściska bolesny skurcz. – Skąd ci Przyszło do głowy, że nie będą mnie obchodzić twoje interesy z Philipem Vassarem? – spytała pełna najgorszych przeczuć.

– Pomyślałem tylko, że i tak jesteś bardzo zapracowana, więc mogę się tym sam zająć.

Spojrzała mu prosto w oczy. Nie wytrzymał jej wzroku. Starając się nadal nad sobą panować, Diamond wyminęła go i porwała ze stołu papiery, nim urzędnik zdążył je zebrać.

– Bank Handlowy Baltimore – przeczytała na głos – działając jako pełnomocnik Wingate Companies wchodzi w układ z linią kolejową Montana Central and Mountain i jej dyrektorem Bar­tonem H. McQuaidem...

Nic chciała uwierzyć własnym oczom; mrugając, przeczytała jeszcze raz od początku.

Wingate Companies, jej spółki, dostarczały fundusze na linię kolejową Beara. A cały ten interes odbywał się za pośrednictwem i aprobatą Philipa Vassara, jej doradcy i bankiera. Wszystko bez jej wiedzy i zgody.

Jak on mógł... jak oni mogli, nie pytając jej o zdanie? Przypomniała sobie uwagi zasłyszane podczas ślubu. Była mężat­ką. Nie musieli mieć jej zgody. Wystarczała zgoda męża.

Nawet kula armatnia wymierzona prosto w pierś nie mogłaby jej bardziej ogłuszyć. Nie była w stanie oddychać ani się poruszyć; przesuwała wzrokiem po zapisanej stronie, pełnej prawniczych terminów i określeń, które z suchą precyzją dowo­dziły, że jej zaufanie zostało sprzeniewierzone. Zdołała jeszcze unieść pierwszą stronę i u góry drugiej odkryć sumę, jaką zabierał z jej spółek: trzysta tysięcy dolarów.

Dobry Boże, to była fortuna! Jej fortuna.

Papiery wypadły Diamond z ręki i z szelestem rozsypały się po blacie stołu. Przez głowę przelatywały jej sprzeczne obrazy i wspomnienia; zobaczyła niezwykłą historię swego związku z Bearem w nowym – paskudnym – świetle. Bear krzyczący na nią podczas ich pierwszego spotkania, a potem, kiedy dowiedział się, z kim ma do czynienia, zmieniający się w dżentelmena; Bear wkradający się w łaski Robbiego swymi opowieściami; Bear ratujący ją jak na zawołanie, niosący ją, kiedy zemdlała, po­uczający, całujący, dotrzymujący jej wstydliwych sekretów i wreszcie wkraczający do akcji, by ją uratować przed zakusami trzech zalotników. Im więcej zdarzeń sobie przypominała, tym wydawały jej się gorsze. Dowody były nie do odparcia. Bear nakłonił ją do ogłoszenia ich ślubu, użył swych niezaprzeczalnych cielesnych atutów, żeby ją uwieść i wzbudzić zaufanie. Udawał wobec niej troskę i czułość, odmawiał nawet przyjęcia od niej ślubnego prezentu, przez cały czas planując i zabiegając o to, by wykorzystując jej uczucia, sfinansować swoją kolej.

– Myślałeś, że się nie dowiem? – spytała zdławionym gło­sem. – Czy raczej spodziewałeś się, że do tego czasu będziesz miał swoją ukochaną linię kolejową i nie będzie to miało znaczenia?

– Jeśli pozwolisz mi wytłumaczyć...

– Wytłumaczyć? – powtórzyła, cała się trzęsąc; ledwo stała na nogach. – Wydaje mi się, że te dokumenty mówią same za siebie, panie McQuaid. Potrzebowałeś pieniędzy na swoją kolej i byłeś na tyle sprytny, żeby się wżenić w fortunę. W rachunek bankowy w spódnicy. Znalazłeś sobie bogaczkę o miękkim sercu. – Ruszyła do wyjścia, ale Bear chwycił ją za ramię i zatrzymał.

– Miałem zamiar z tobą porozmawiać, złożyć ci coś w rodzaju propozycji interesu...

– Kiedy? – spytała z goryczą, unikając jego wzroku. – Przed czy po wykładzie na temat tego, jak to moi zalotnicy czyhają, żeby mnie okraść? – Łzy nieznośnie piekły ją pod powiekami. – Przed czy po tym, jak mnie „uratowałeś” i zażądałeś, bym ci się odwdzięczyła, wychodząc za ciebie? Przed czy po tym, jak się upewniłeś, że nie potrafię mówić „nie”?

Wyrosła z bólu złość dodała jej energii. Wyrwała ramię z jego uścisku i skierowała się do drzwi.

– Diamond... – Bear doszedł do siebie na tyle szybko, by ją wyprzedzić i zastąpić drogę. – Posłuchaj, byłem idiotą i tchórzem, nie mówiąc ci o tym – przyznał. Zbladł, jakby to wyznanie kosztowało go wszystkie siły. – Ale nie jestem złodziejem. Gdybyś tylko zechciała posłuchać... – Urwał, kiedy podniosła głowę i ujrzał łzy spływające po jej policzkach.

– Masz, zdaje się, jakieś papiery do podpisania? – powiedziała głosem nabrzmiałym od bólu.

Puścił ją, oniemiały.

Stojąc na środku holu, Diamond zawołała Hannah, Hardwella i Jeffreysa. Starsza pani i lokaj zbiegli po schodach w wielkim pośpiechu.

– Niech Ned sprowadzi powóz, natychmiast. I pomóżcie mu załadować cały ten bałagan – zarządziła gniewnie, ocierając łzy z zaczerwienionych policzków. – Niech sprowadzi też wóz, jeśli będzie trzeba. Chcę, żeby to wszystko stąd zniknęło najszybciej, jak to możliwe. Hannah – zwróciła się do zdumionej kobiety – proszę cię, czy możesz dopilnować, żeby usunięto wszystkie rzeczy pana McQuaida z pokoju, który zajmował? – Stanęła w miejscu, ze wszystkich sił starając się nie załamać. – Niech zabiorą wszystko. Nie chcę, żeby cokolwiek zostało.

– Co ty, u licha, wyprawiasz? – spytał Bear, wypełniając sobą, niczym burzowa chmura, drzwi za jej plecami.

– Pomagam ci się wynieść. Przecież właśnie to planowałeś, czyż nie? Wynieść się stąd? – Skierowała się do biblioteki, ale dogonił ją na schodach.

– Musimy porozmawiać, Diamond. – Urażona duma zabarwiła jego głos nowym brzmieniem. – Wiem, że to ci się musi wydawać podłe i podstępne, ale przysięgam, nie chciałem, żeby tak wyszło. Nie chciałem ci niczego zabierać. Mam zamiar oddać każdego centa. To tylko pożyczka, zwyczajnie i po prostu.

– Nie ma nic zwyczajnego i prostego w tym, co zrobiłeś. Bartonie McQuaid – powiedziała, przełykając łzy dławiące ją w gardle. – Chcę, żebyś się wyniósł z mojego domu i mojego życia. – Odwróciła się, wskazując palcem na drzwi. – Wracaj do swojej ukochanej Montany i buduj tę przeklętą kolej, jeśli w ogóle istnieje coś takiego jak Montana Central and Mountain. Jedź! – Resztką sił dotarła do biblioteki i wlała cały swój ból i gniew w ostatnie słowa: – I nie wracaj.

Hardwell zdążył przybiec z głębi domu akurat w chwili, gdy Diamond wpadła do biblioteki i zamknęła za sobą drzwi z taka siłą, że ściany zatrzęsły się na wszystkich trzech piętrach.

Rozejrzawszy się, Bear stwierdził, że Hannah, Hardwell, Jeffreys, pani Cullen i kilka pokojówek przyglądają mu się z przestrachem. Na tę pełną napięcia scenę wpadł Robbie z umorusaną twarzą i błyszczącymi ciekawością oczyma.

– Co się stało? – zapytał ożywiony. – Umarł ktoś czy co?

Wyrwany z osłupienia Bear rzucił się przez hol do drzwi biblioteki i zaczął w nie bębnić pięściami.

– Wyjdź stamtąd, Diamond. Porozmawiajmy o tym, a przynaj­mniej mnie wysłuchaj. – Nie było odzewu, więc znów zaczął się dobijać. Otwórz, do licha! – wrzasnął. – Nie możesz tam zostać na zawsze!

Jednak cisza po drugiej stronie świadczyła o tym, że po­stanowiła tego spróbować. Powłócząc nogami, podszedł do Jeffreysa.

– Przynieś mi młotek i stalowe dłuto. – Widząc wahanie lokaja, dodał: – Natychmiast!

Parę minut później zapanowało wielkie zamieszanie. Bear dobierał się za pomocą młotka i dłuta do zawiasów, Hannah drżącymi rękami opróżniała pokój zajmowany przez Beara z jego osobistych rzeczy, Hardwell bezskutecznie usiłował złapać Rob­biego i zamknąć go w pokoju, a Jeffreys wraz z innymi służącymi pośpiesznie pakował bagaże do powozu, wykręcając szyję, żeby dojrzeć, co też się dzieje pomiędzy nowożeńcami.

Wreszcie ostatni zawias puścił: Bear wyjął z futryny masywne dębowe drzwi i oparł je o ścianę.

– Oszalałeś? Chcesz zrujnować dom? – Diamond stała na środku biblioteki z rękami wspartymi na biodrach, jakby to jej mogło pomóc w utrzymaniu stojącej pozycji. Miała zaczer­wienione oczy: pierś jej falowała od wstrzymywanego szlochu.

Bear jeszcze nigdy w życiu nie doznał tak wielkiej złości, rozpaczy i poczucia winy jednocześnie. Pół godziny temu miał wszystko, czego pragnął, a nawet więcej: pieniądze, materiały i sprzęt do budowy kolei, własny wagon, piękną i kochającą żonę, do której zamierzał wrócić, gdy linia będzie gotowa. A teraz stała przed nim ze złamanym sercem, wierząc w to, że wszystko, co jej mówił i co z nią robił, było fałszem, że ją wykorzystał i porzucał. Czuł się tak samo obnażony i bezradny jak w wieku szesnastu lat, kiedy wyrzucono go z jedynego domu. Jaki w życiu posiadał.

Ufała mu, przyjęła go do siebie, do swego łóżka i dobrze strzeżonego serca. W ciągu ostatnich trzech dni zdołał na tyle przedrzeć się przez jej opór, by odkryć namiętną, pełną miłości kobietę. Poznał ją jak jeszcze nikt dotąd. Ale nie liczyło się to, że nie miał zamiaru jej ranić, że uczciwie wierzył, iż pomaga jej tak samo jak sobie. Ona w to nie wierzyła. Do diabła, nie wierzyła nawet, że naprawdę budował linię kolejową! Wiedział, że jeśli teraz wyjdzie i wsiądzie do pociągu, Diamond nigdy mu nie uwierzy.

Patrzył jej w oczy, piękne jak niebo Montany, teraz zaczer­wienione i wypełnione bólem. Opuścił wzrok, nie mogąc znieść widoku jej drżącego podbródka. Dostrzegł jakiś mały przedmiot u jej stóp. Na perskim dywanie leżał zielono–złoty wagonik, ten który mu dała w prezencie ślubnym. Jeden róg był zgnieciony, a dach rozłamał się na połowę; miniaturowe sprzęty ze środka rozsypały się po podłodze.

Przymknął oczy, a kiedy znów je otworzył, wiedział, że została mu jedna jedyna możliwość.

– Więc sądzisz, że namówiłem cię na małżeństwo tylko po to, żeby cię pozbawić pieniędzy – odezwał się schrypniętym głosem. – Nie wierzysz, że istnieje linia Montana Central and Mountain. Świetnie. Więc będziesz musiała pojechać ze mną do Montany i zobaczyć na własne oczy, jak ją buduję. – Zbliżył się do niej. – Pakuj się.

– Nie mam najmniejszego zamiaru. – Zesztywniała, cofając się o krok.

– Jedziesz ze mną, nawet jeślibym cię musiał zabrać siłą, kopiącą i wrzeszczącą. – Przysunął się jeszcze bliżej. – Pakuj się.

Zawrzała ze złości. Nie zadowolił się zagarnięciem majątku i wystawieniem jej do wiatru, musiał ją jeszcze bardziej upoko­rzyć. Po raz pierwszy od lat użyła słowa, które tak pilnie starała się wykreślić ze swego życia i słownika.

– Nie.

Ruch w holu zmarł. Służący zaszemrali między sobą, porażeni niezwykłością zdarzenia. Hardwell i Hannah spojrzeli po sobie, jakby nie dowierzając własnym uszom.

– Nie – powtórzyła. – Nigdzie nie pojadę. Non, nein i po prostu nie! – Gapił się na nią bez słowa, więc dodała: – Masz trudności ze zrozumieniem?

Że też akurat przy tej okazji zaczęła używać tego słowa! Klamka zapadła; nie pozostawało mu nic innego, jak wcielić w życie swą groźbę.

– Jak powiedziałem, zamierzam ci udowodnić, że nie jestem złodziejem, łowcą posagów ani zwykłym naciągaczem. Pakuj się. Jedziesz ze mną.

– Nie. – Odsunęła się od niego; jej upór wzmagał się przy każdym powtórzeniu tego słowa. Wymawiała je coraz swobod­niej, więc Bear nie miał czasu do stracenia.

Dopadł jej jednym skokiem, chwycił wpół i zarzucił sobie na ramię. Wymachując rękami dla zachowania równowagi zaczęła krzyczeć:

– Nie, nie, nie, nie, nieeee!

Ruszył do drzwi wejściowych; udało mu się ją wynieść na zewnątrz, choć kopała, waliła go pięściami po plecach i próbowała się chwycić framugi. Rozpaczliwie wzywała na odsiecz Hard­wella, Hannah, a nawet Jeffreysa, ale żadne z nich nie miało szans w starciu z potężnym człowiekiem Zachodu. Bliska paniki, kazała Robbiemu sprowadzić pomoc.

Jednakże jej młody podopieczny, zamiast spełnić polecenie, ruszył za nimi w podskokach, dopominając się:

– Czyja też mogę pojechać, Bear? Pozwól mi też jechać!

– Pobyt na Zachodzie mógłby ci dobrze zrobić – zastanowił się głośno Bear. – Co ty na to, Diamond? – Zatrzymał się przy drzwiach powozu i klepnął ją po wypiętej pupie. – Powinniśmy go zabrać ze sobą?

– Nieee!

Bear spojrzał na chłopca z szerokim uśmiechem.

– Właź do środka.

Rozdział 16

Zamknięta w niewielkim, lecz luksusowo wyposażonym pomieszczeniu, które było toaletą jej prywatnego wagonu kole­jowego, Diamond waliła w drzwi, aż ręce ją bolały, domagając się głośno, w każdym znanym sobie języku, wypuszczenia na wolność.

– Jeśli cię uwolnię, będziesz się zachowywała jak rozsądna osoba?! – zawołał Bear przez grube mahoniowe drzwi.

– Nie!

Kiedy byli już w drodze, spróbował ponownie.

– Jesteś gotowa współpracować?

– Nie!

– Nie jest ci tam przypadkiem trochę za gorąco? – spytał jeszcze później.

– Nie! – Rozpięła bluzkę, uniosła spódnicę, ściągnęła halki i zrolowała pończochy. Wolałaby się raczej ugotować niż poddać.

– Może coś zjesz? Jesteś głodna?! – zawołał po jakimś czasie.

– Nie! – Splotła mocno ręce na burczącym brzuchu.

Wrócił znowu późnym popołudniem.

– Kupiliśmy trochę lemoniady na ostatnim postoju. Nie chce ci się pić?

– Nie!

Nie chciała też krzesła, koca, poduszki ani kolacji. I nie zgodziła się obiecać, że nie będzie próbowała uciec i wrócić do Gracemont, jeśli Bear ją uwolni...

Pod wieczór zapanował spokój; Diamond słyszała tylko huk łączonych wagonów, monotonny stukot kół o szyny i od czasu do czasu zgrzyt hamulców, kiedy pociąg zwalniał, dojeżdżając do stacji.

Toaleta była na tyle przestronna, że mogła robić parę kroków tam i z powrotem, miała na zewnętrznej ścianie małe okienko dla wentylacji i była zaopatrzona w świeżą wodę w ozdobnym miedzianym baniaku, zawieszonym w rogu. Jednakże do siedzenia pozostawały tylko sedes lub podłoga, a jedynym możliwym zajęciem było nasłuchiwanie odgłosów z zewnątrz podczas liczenia kwiatków na tapecie. Było ich siedemset trzydzieści dwa. Przeliczyła sześć razy.

Z zapadnięciem nocy Diamond wyścieliła halkami wyłożoną kafelkami podłogę i wcisnęła się w kąt, zbyt zmęczona nawet, by płakać. Spoglądając w lustro nad umywalką, zobaczyła, że ma spuchnięte oczy, zgubiła połowę spinek do włosów, a twarz poczerwieniała jej od płaczu.

Dlaczego to robił? Miał już w rękach niemałą fortunę i mógł zaganiać znacznie więcej z jej majątku, nim zdołałaby wystąpić przeciwko niemu na drogę sądową. W jakim celu ciągnął ją do Montany wbrew jej woli? Czego jeszcze od niej chciał?

Następnego ranka Bear siedział w eleganckim przedziale prywatnego wagonu, wpatrując się w drzwi toalety. Mimo ogromnego wygodnego łóżka w przedziale sypialnym, adamasz­kowej pościeli, puchowych poduszek i usypiającego kołysania pociągu prawie nie zmrużył oka przez całą noc. Parę razy podchodził do drzwi, kładł rękę na kluczu i w ostatniej chwili rezygnował z przekręcenia go w zamku. Widocznie musiało być po nim widać strach, jaki odczuwał przed tym, by stanąć z Diamond twarzą w twarz, bo Robbie spojrzał na niego i po­trząsnął głową.

– Otwórz te przeklęte drzwi. I tak będziesz musiał to zrobić. Prędzej czy później.

– Otworzę. – Bear otrząsnął się z niepokoju. – Czekałem tylko, aż wyjedziemy na taki odcinek trasy, gdzie długo nie ma postoju. – Nie będzie przecież próbowała wyskoczyć z pędzą­cego pociągu, powiedział sobie w duchu, mając nadzieję, że się nie myli.

Podszedł do drzwi i przekręcił klucz, ale nic się nie stało. Odczekał pełną minutę i sam otworzył.

Stała na stercie halek, ze spódnicą uniesioną i zatkniętą za pasek, z pończochami zrolowanymi aż do kostek. Miała potargane włosy, całą twarz w plamach i zapuchnięte oczy. Biła od niej jednak aura godności i zdecydowania, która wykluczała wszelką możliwość kapitulacji. Bez słowa opuściła spódnicę i minęła go, przechodząc do przedziału.

– Gdzie jesteśmy? – spytała, zatrzymując się przy pluszowym fotelu, na którym siedział Robbie, i zerkając ponad jego ramie­niem przez okno. Przejeżdżali przez pagórkowaty, gęsto poroś­nięty lasami teren, z rzadka pocięty dolinami o stromych brzegach, w których kuliły się do ziemi skromne zagrody.

– Zbliżamy się do Pittsburgha. Jedziemy w kierunku Chicago – powiedział Bear, kiedy Robbie spojrzał na niego pytająco. – Wciąż jesteśmy na linii B&O. Jesteś głodna?

– Nie.

Odetchnął głęboko.

– Więc myślę, że powinniśmy porozmawiać.

– Nie.

Dostrzegła drzwi do przedziału sypialnego na końcu wagonu i skierowała się tam. Bear wszedł za nią do środka. Rzucając mu wściekłe spojrzenie, przylgnęła do ściany w wąskim pomiesz­czeniu.

– Posłuchaj, wiem że jesteś zła i nie myślisz jasno – zaczął. Pożałował tych słów w momencie, gdy wyszły z jego ust. – Nie masz pieniędzy ani bagażu, a jesteś za daleko od Baltimore, żeby bez nich wrócić do domu. Zatem równie dobrze możesz dać sobie z tym spokój i zdecydować się na współdziałanie.

Przyjrzała mu się uważnie, a potem rzekła stanowczo:

– Nie.

Nieco później Bear, obawiając się ryzyka, że jednak ucieknie i jakoś zdoła wysiąść do jadącego na wschód pociągu do Baltimore, zamknął wagon na klucz, wysiadając na bocznicę w Pittsburghu. Powiedział, że musi sprawdzić przydział szyn oraz dźwig budowlany, który miał zostać załadowany, i obejrzeć drugi wagon mieszkalny, wystawiony na tej stacji na sprzedaż, jak się do­wiedział. Uległ prośbom Robbiego i zabrał go ze sobą, pozo­stawiając Diamond samą na trzy godziny, cierpiącą z powodu łomotu i wstrząsów, pochodzących od dopinanych wagonów, oraz nasilającego się upału.

Nim wrócili, zdążyła się umyć i wyszczotkować włosy, od­zyskując w miarę schludny wygląd. Przestudiowała też papiery, zaścielające biurko w gabinetowej części wagonu, poświęcając sporo czasu umowom finansowym podpisanym przez Beara z jej spółkami. Za wyłożenie kapitału na budowę Wingate Companies otrzymywały jedną trzecią akcji i zysków oraz tytuł własności do jednej trzeciej ziemi uzyskanej przez MCM od rządu.

Musiała z niechęcią przyznać, że kontrakt wydawał się uczciwy i potencjalnie zyskowny dla jej spółek... zakładając, że naprawdę istniała linia kolejowa o nazwie Montana Central and Mountain, że naprawdę emitowała akcje, przynosiła dochód i otrzymała prawo użytkowania ziemi od władz federalnych, w co mocno wątpiła.

Kiedy wrócili późnym popołudniem. Robbie był pod wraże­niem widoków i odgłosów placu kolejowego, parowozowni i tętniącej życiem stacji. Z przejęciem opowiadał o dwóch wysokich wagonach mieszkalnych, platformach załadowanych stalowymi szynami i o trzech wagonach towarowych, pełnych narzędzi i sprzętu.

– A ten dźwig! Powinnaś go zobaczyć, Diamond. Jest wysoki jak dom, ma wielkie koło napędowe i stalowe drążki. Bear mówi, że pozwoli mi kiedyś usiąść na siedzeniu operatora – pochwalił się, kipiąc z podniecenia.

– Nie robiłabym sobie zbyt wielkich nadziei, Robbie – odezwała się, czując na sobie wzrok Beara. – Na placu mógł być jakiś dźwig, ale to wcale nie znaczy, że należy do McQuaida albo że pojedzie z nami. A z własnego doświadczenia wiem, że pan McQuaid raczej nie pozwala nikomu zajmować swego miejsca.

– Nie, Diamond, ten dźwig naprawdę należy do Beara, przysięgam – zapewnił ją Robbie z przekonaniem. – Słyszałem, jak mówił jakiemuś robotnikowi, żeby go tu przetoczył.

– To doprawdy podłe, McQuaid – powiedziała Diamond ze złością, unosząc się z miejsca. – Wykorzystać mnie, ożenić się z mną dla pieniędzy to jedno, ale bałamucić mojego dziesięcio­letniego kuzyna... – Odwróciła się do chłopca. – Robbie, od tej pory zajmiesz się lekcjami, począwszy od jutra.

Kiedy drzwi przedziału sypialnego zatrzasnęły się za nią z hukiem, chłopiec spojrzał na Beara z rosnącym przerażeniem.

– Ona ma zamiar zmusić mnie do lekcji. Musisz coś zrobić.

– Masz jakiś pomysł?

Robbie podrapał się po głowie zamyślony; miał bogate do­świadczenie w obserwowaniu damsko–męskich związków.

– Kup jej coś – podsunął. – To zwykle działa.

Nim dotarli do stacji w południowej części Chicago, Bear był gotowy skorzystać z sugestii Robbiego i spróbować przekupstwa.

– Diamond – zwrócił się do niej po śniadaniu – mam tu parę spraw do załatwienia, więc odjedziemy nie wcześniej niż jutro wieczorem. Jeśli obiecasz, że nie...

– Nie. – Wstała i zaczęła upychać naczynia w koszyku, w którym przyniesiono jedzenie.

– Ale jeszcze nie usłyszałaś mojej propozycji – rzekł, marsz­cząc czoło.

– Nie muszę jej słyszeć, by wiedzieć, że odpowiedź brzmi „nie”.

– Więc nie chcesz wyjść, żeby sobie kupić jakieś ubrania – rzekł, odrzucając na stół serwetkę. – O ja głupi! Mógłbym przysiąc, że będziesz miała dość noszenia tych samych rzeczy przez trzy dni. A może potrzebujesz więcej czasu, żeby dojrzeć... Powiedzmy jeszcze siedmiu dni, bo tyle nam zajmie droga do Montany.

Wyszedł, mówiąc sobie w duchu, że właśnie tego powinien się spodziewać, zasięgając małżeńskiej rady u dziesięciolatka.

Diamond stała z płonącą rumieńcem twarzą, patrząc, jak szyba w drzwiach drży od siły trzaśnięcia. Uświadomiła sobie, że właśnie skazała się na noszenie tych samych nieświeżych ubrań przez co najmniej następny tydzień. Złość szybko jednak przeszła w zdumienie, że Bear pomyślał o czymś takim jak kupowanie dla niej ubrań.

Nadzieja, jaką wzbudził w niej ten gest, była ze wszech miar bolesna. Diamond nie od razu zdołała ją w sobie stłumić i prze­konać samą siebie, że żadne jego ustępstwa nie zmienią tego, jakim jest człowiekiem, i tego, co jej zrobił. Okłamywał ją na każdym kroku, ożenił się z nią po to, by sfinansować swoją mityczną linię kolejową, wykorzystał jej najgłębsze uczucia i siłą porwał ją z domu. Byłaby głupia, gdyby się dała nabrać na jego podstępy po raz drugi.

– Znalazłam książkę. Przyda się do twoich lekcji – poinfor­mowała swego młodego kuzyna, który słysząc to, zamarł ze strachu z jedną nogą wystawioną za okno sypialni. – „Geografia Ameryki Północnej”.

– Jezu Chryste!

– Będziesz powtarzał tabliczkę mnożenia, młodzieńcze – chwyciła go za ucho i ściągnęła z okna – dopóki nie przestaniesz używać imienia Bożego nadaremno.

Kiedy nieco później Bear wrócił, sytuacja była bardzo napięta. Uprzedzając sprzeciwy Diamond, zabrał Robbiego ze sobą do zawiadowcy stacji, z którym miał pewną sprawę do załatwienia. Była wściekła, ale zamiast na niego nakrzyczeć, usiadła z zało­żonymi rękami, odwracając głowę, tak żeby nie widzieć Beara. O dziwo, zaniepokoiło go to bardziej, niż gdyby się na niego rzuciła z pięściami. Był tak przejęty, wypychając przed sobą chłopca i wychodząc, że zapomniał zamknąć na klucz zewnętrzne drzwi wagonu.

Dopiero po dłuższej chwili do Diamond dotarło, że nie słyszała odgłosu przekręcanego w zamku klucza. Obserwując, jak Bear z Robbiem idą przez tory w stronę głównego peronu i budynku stacji, szybko sprawdziła drzwi, pośpiesznie zeszła po stopniach i biegiem rzuciła się w stronę stacji.

Słońce przedzierało się przez szarą mgłę wytwarzaną przez wielkie lokomotywy, trzymane pod parą w czasie załadunku i rozładunku. Czuła się cudownie na powietrzu, choć miało trochę gryzący zapach nafty i metalu, choć wyglądała jak robotnica, a wkrótce musiała się przepychać przez tłum pasaże­rów, ładowaczy i bagażowych, na wpół ogłuszona głosami konduktorów nawołujących do wsiadania. Ponad monotonnym stacyjnym gwarem niosły się okrzyki naganiaczy hotelowych, sprzedawców żywności i ostre, urywane gwizdy pociągów. Po dwóch dniach zamknięcia w przytłaczającej ciszy te hałasy brzmiały w jej uszach jak słodka muzyka.

Znalazłszy się na końcu drewnianej bocznicy za stacją, stanęła, patrząc na wysypane żwirem tory wiodące na wschód.

Pittsburgh leżał kawał drogi od Baltimore. Zakładając nawet, że udałoby jej się zdobyć bilet dla siebie i Robbicgo, co by robiła powróciwszy do domu? Zarządcy jej majątku aż nazbyt chętnie uznali zwierzchnictwo jej męża; zapewne nie mogłaby liczyć na ich pomoc w odzyskaniu kontroli nad wszystkim. A gdyby zebrała swoich prawników i zażądała, żeby wnieśli sprawę o unieważnienie małżeństwa? Popełniłaby w ten sposób towarzyskie samobójstwo. I tak wszyscy byli zaskoczeni jej pośpiesznym ślubem. Ale wrócić i przyznać się do popełnienia straszliwego błędu...

No i był jeszcze sam dom, pozbawiony przyjemności, radości i celu, a zarazem pełen wspomnień. Podejmując pochopną decyzję, musiałaby jej żałować przez długie lata. Wciąż stojąc na bocznicy, spojrzała ponad torami w stronę miejsca, z którego przyszła. W pewnej odległości od jej zielono–bordowego pry­watnego pulmana, na tym samym torze, stały dwa podwójne drewniane wagony z małymi okienkami, rozmieszczonymi nieregularnie w dwóch rzędach. W jednym z okien na moment pojawiła się czyjaś twarz; domyśliła się, że muszą to być owe wagony mieszkalne, które Robbie opisywał z takim prze­jęciem. Poczuła ukłucie winy, że tak nieugięcie odmawiała wiary jego opowieściom.

Myśląc o tym, że obydwa wagony potrzebują odmalowania, odruchowo przeniosła wzrok na sznur platform przed nimi. Było ich co najmniej dwanaście, ciężko załadowanych stalowymi szynami. Na samym początku pociągu, zaraz za lokomotywą, ledwie widoczny z oddali, znajdował się dźwig budowlany. Z wielkim kołowrotem i potężnym metalowym wiadrem na końcu ramienia. Rodzaj prac budowlanych, o których Bear jej opowiadał, z pewnością wymagał takiego ciężkiego sprzętu. Serce zaczęło jej mocno walić.

Nagle dostrzegła jakieś napisy na burcie jednego z wagonów towarowych przy końcu składu. Mrużąc oczy, przeczytała litery M, C i jeszcze jedno M. Znaczenie tego, co zobaczyła, uderzyło ją z siłą młota walącego o kowadło. To była powstająca linia Montana Central and Mountain. On naprawdę budował linię kolejową!

Spojrzała na puste tory prowadzące na wschód, a potem na pociąg skierowany w stronę Montany, wiozący na swych kołach przyszłą linię kolejową.

– Boże, dopomóż – szepnęła do siebie, ruszając ku schodom przy końcu bocznicy. Przebiegła przez tory, żeby obejrzeć jeden z mieszkalnych wagonów. Był przepełniony zapachem starego potu i tytoniu i pusty, nie licząc dwóch osiłków rozwalonych na pryczach.

– Czego chcesz? – spytał jeden z nich, podnosząc się i gapiąc na nią.

– Jestem Diamond Wingate... McQuaid. Sprawdzam tylko, czy wszystko jest, jak trzeba.

Czuła na sobie ich niechętne spojrzenia, kiedy szła przejściem pośrodku i wychodziła na zewnątrz. Z ulgą wdychając znów świeże powietrze, postanowiła zerknąć także do drugiego wagonu. W środku było dość miejsca dla czterdziestu lub pięćdziesięciu ludzi.

Następnie obejrzała stal na platformach. Sprawdziła oznacze­nia. „Dziewiędziesięciofuntowa”, wystarczająco mocna, żeby przewozić bydło, zboże czy nawet węgiel. Nie mogąc się po­wstrzymać. Diamond weszła na platformę i przesunęła dłonią po nagrzanym od słońca metalu. Poczuła się dziwnie swojsko. Słyszała niekończące się opowieści o budowie kolei podczas zebrań udziałowców B&O, ale nigdy tak naprawdę nie rozumiała, co się kryje za suchymi liczbami rachunków. Aż do teraz. Ziarno przygody zapadło w nią głęboko.

Gdy wreszcie dotarła do dźwigu, wdrapała się po schodkach i spróbowała otworzyć drzwi do zamkniętej metalowej kabiny, górującej nad wysięgnikiem. W środku znalazła masywne drążki, łączące się z przekładniami wystającymi z podłogi oraz łań­cuchami i kablami, widocznymi przez kratownicę pod nogami. Za nią znajdował się bojler dostarczający energii do pracy dźwigu, a pośrodku obciągnięte skórą metalowe siedzenie. Sie­dzenie operatora. Złość zaczęła z niej wyparowywać.

Oto miała niepodważalny dowód, że linie Montana Central and Mountain istniały nie tylko na papierze. Stalowa solidność naoliwionych szyn, wagony mieszkalne, uśpiona siła tego potęż­nego dźwigu...

– Panno Wingate!

Odwróciła się zaskoczona i ujrzała wysokiego kościstego mężczyznę w niedbałym ubraniu, wspinającego się po schodkach. Gdy podniósł głowę, dostrzegła na jego nosie okulary i próbowała sobie przypomnieć, gdzie już go widziała. Przymknęła oczy. Człowiek od ruchomych schodów. Dobry Boże! Była tysiąc mil od Baltimore, a on nadal ją ścigał!

– Nie, nie, proszę tu nie wchodzić! – zawołała, wychylając się z kabiny. – Ja zejdę na dół!

Cofnął się i stanął obok torów, czekając na nią z wyrazem nadziei na twarzy. Zbliżył się natychmiast, gdy tylko dotknęła stopą ziemi.

– Panie...

– Ellsworth, Nigel Ellsworth – przedstawił się, poprawiając okulary, które zaraz znów zsunęły mu się z nosa. – Pamięta mnie pani, panno Wingate? Mój wynalazek, moje...

– Ruchome schody – dokończyła za niego, rozglądając się za odsieczą. – Oczywiście. Ale muszę panu powiedzieć, że nie mam już możliwości wspierania projektów takich jak pański.

– Aha. – Uśmiechnął się smutno. – Nic nie szkodzi, nie zajmuję się już wynalazkami. Nie dało się z nich wyżyć, więc wróciłem do poprzedniego zawodu.

– Tak? A jaki to zawód?

– Jest inżynierem – rozległ się za nią głos Beara.

Odwróciwszy się, Diamond ujrzała, jak wraz z Robbiem szybko zmierza w jej stronę.

– Jest pan inżynierem kolejowym? – spytała, unosząc brwi. – Ellsworth był niesamowicie chudy i sprawiał wrażenie raczej mola książkowego niż człowieka ciężkiej pracy. Trudno było go sobie wyobrazić prowadzącego lokomotywę.

– Nie, inżynierem budowlanym – wyjaśnił Bear. – Nie pro­wadzi pociągów, tylko kładzie tory. – Chwycił ją mocno za łokieć. – Wynająłem go do pracy przy linii Montana Central and Mountain. Pracował kiedyś przy B&O.

– Naprawdę? – spytała, próbując wyrwać się z uścisku Beara.

– No, właściwie tak... – potwierdził Ellsworth, czerwieniejąc na twarzy.

– Lepiej wracajmy – rzekł sucho Bear, ani myśląc puścić Diamond. – Mam jeszcze dziś sporo do zrobienia, a zamówiłem posiłek.

Gdy doszli do swojego wagonu, wybuchnęła:

– Czyś ty oszalał? – Stanęła naprzeciw niego z rękami opar­tymi na biodrach. – Nająłeś tego pomylonego biedaka jako swego inżyniera?

– Miał już do czynienia z pociągami. Pomagał kłaść tory dla B&O – wydukał Bear, zaskoczony tym, że po raz pierwszy musi się tłumaczyć ze swoich decyzji związanych z interesami. – Poza tym wytyczanie gruntu jest zakończone i większość poważ­nych prac inżynieryjnych wykonana. – Kiedy nadal przeszywała go wzrokiem, wziął się pod boki. mimowolnie naśladując jej pozę. – Ten nieszczęśnik był przygnębiony i potrzebował pracy, więc kiedy poprosił...

– Nawet mi nie mów. Niech zgadnę. – Zmrużyła oczy. – Po prostu nie potrafiłeś powiedzieć „nie”.

Twarz Beara oblał rumieniec.

W tym momencie zrozumiała, że niezależnie od tego, jak głęboko ją zranił i ile łez przez niego wylała, nadal kocha Beara McQuaida. I prawdopodobnie zawsze będzie go kochać.

Po obiedzie, gdy wyniesiono naczynia, Bear oznajmił, że wróci za kilka godzin, a Robbie natychmiast wyraził gotowość, by mu towarzyszyć. Bear wahał się przez chwilę, obracając klucz w palcach, a potem zaproponował, żeby chłopiec został z Diamond.

– To obraźliwe. Dziesięcioletni dozorca więzienny – prychnęła, krzyżując ramiona na piersi. – Gdybym chciała uciec, to sam wiesz, byłabym już daleko stąd.

– Ale nie uciekłaś. Nadal tu jesteś. – Bear przyglądał jej się, jakby próbował zrozumieć dlaczego.

– Muszę dopilnować inwestycji – oznajmiła. – Zamierzam przyjrzeć się budowie linii Montana Central and Mountain na własne oczy.

Przestąpił z nogi na nogę, uświadomiwszy sobie, że rzuciła mu wyzwanie. Ich wspólna przyszłość zależała od niego, od tego, czy uda mu się zbudować kolej, która najpierw ich połączyła, a potem rozdzieliła. Zabranie Diamond ze sobą, choć wbrew jej woli, okazało się słusznym posunięciem. Nieznośny ciężar w pier­si nieco zelżał. Kiedy Diamond zobaczy ułożony ostatni odcinek torów, gdy ujrzy pierwszy przejazd pociągu, zrozumie, że on, Bear, jest człowiekiem dotrzymującym danego słowa, i uwierzy mu bez reszty.

– Muszę wracać do pracy.

Zerwał kapelusz z wieszaka przy drzwiach i wyskoczył z wa­gonu. Oddalając się wzdłuż torów, usłyszał odgłos otwieranych drzwi i obejrzał się za siebie. Diamond we wzorzystym obrusie zarzuconym na ramiona zamiast szala i Robbie schodzili po schodkach.

– A wy dokąd się wybieracie?

– Patrzeć, jak robisz interesy – odpowiedziała, żwawo zmie­rzając w jego stronę. – Jeśli mam zbankrutować, wolę o tym wiedzieć zawczasu.

Mrucząc coś pod nosem. Bear odwrócił się na pięcie i zostawiając ich za sobą, ruszył przez tory w kierunku bocznicy, która wyglądała na rzadko używaną. Szyny były zardzewiałe, a znajdujące się nieopodal drewniane szopy najwyraźniej zbu­dowano w pośpiechu i bez dbałości o wygody. Przed zabudo­waniami stała gromada dość niechlujnie ubranych mężczyzn: zbici w niewielkie grupki, palili i rozmawiali. Ucichli, kiedy Bear się do nich zbliżył, i z ciekawością popatrywali na Diamond.

Bear wspiął się na odwróconą skrzynkę i zawołał:

– Mam pracę, mnóstwo pracy! Płacę dobrą dniówkę za dobrą robotę! Dodatkowa wypłata, jeśli zostaniecie do zakończenia prac!

– Co?! – zawołał ktoś, po czym kilku ludzi podeszło bliżej. – Gdzie ta robota?

– W Montanie. Będziemy układać ponad dwieście mil torów nowej linii Montana Central and Mountain. – Rozległy się nieprzyjazne pomruki. – Stal czeka już gotowa na tamtych platformach – mówił dalej Bear. – Widać stąd czubek dźwigu, jeśli się teraz zaciągnięcie, dostaniecie najlepsze prycze, w dwóch wagonach. Słuchacze nadal nie przejawiali entuzjazmu.

– Będzie trzeba płacić za dojazd na miejsce? – spytał ktoś z tyłu.

– Musiałeś widać pracować dla B&O. – Bear zaśmiał się. – Żadnych opłat. Transport zapewniony, tym pociągiem.

– A co z wyżywieniem? Ma pan kucharza? Czy musimy kupować na miejscu?

Najwyraźniej ci ludzie kładli już tory i znali wszystkie pułapki tego rodzaju zatrudnienia. Przed kilku laty kolejami Baltimore wstrząsnęły gwałtowne strajki; protest dotyczył wymagania, by robotnicy kupowali w sklepach należących do spółek kolejowych, jadali w ich stołówkach i płacili za bilety powrotne. Niektórzy z robotników mieli szczęście, jeśli w ogóle udało im się przywieźć do domu jakieś pieniądze.

Bear zastanowił się, po czym oświadczył:

– Mamy kucharza. I kuchnię. Będzie dość jedzenia dla wszyst­kich, a pierwsza porcja za darmo.

– Czyżby? – Niedowiarek wskazał na Diamond. – To jest pańska kucharka?

Nastąpił moment pełen napięcia; Diamond obserwowała, jak Bear walczy z pokusą. Milczała, zastanawiając się, do jakiego stopnia potrafi być chytry. Czy byłby skłonny przedstawić ją jako kucharkę, gdyby mu tak pasowało?

– Nie. – Spojrzał na nią uważnie, jakby odgadując jej myśli. –To, panowie, jest pani McQuaid, moja żona.

Wszędzie, gdzie tego dnia rekrutował pracowników, miał podobne problemy. Mimo obietnicy przyzwoitego zarobku i dar­mowego transportu, wielu ociągało się z podpisaniem listy, dopóki ich nie zapewnił, że gwarantuje też mieszkanie i wyży­wienie.

– No to trzeba wziąć kuchnię – powiedział Robbie, kiedy wracali już do swojego pulmana.

– Nie mogę sobie pozwolić na kuchnię – rzucił Bear ze złością.

Wtedy Diamond, czekająca dotąd na okazję, włączyła się do rozmowy.

– Oczywiście jestem tylko byłą posiadaczką i do tego kobietą, ale wydaje mi się, że nie możesz sobie pozwolić na brak kuchni, chyba że przewidziałeś dla swoich robotników wolne poranki, żeby mogli sobie nałapać na prerii ptactwa na śniadanie.

Łypnął na nią spode łba, a potem odwrócił się do Robbiego.

– Chyba wolałem, kiedy mówiła tylko „nie”.

Tego popołudnia do składu zmierzającego do Montany dołączył jeszcze jeden wagon – kuchnia wyposażona w piece, garnki, patelnie i sztućce. Zaraz po tym, jak została doczepiona do pociągu, Bear udał się do pierwszego z odwiedzonych wcześniej obozowisk, wziął za kołnierz najgłośniej gardłującego niedowiar­ka i przyciągnął go na miejsce, żeby się przekonał na własne oczy. Ten rodzaj bezpośredniej perswazji okazał się skuteczny, bo mężczyzna zaciągnął się od razu, a wkrótce dołączyło do niego pół tuzina innych.

Nim następnego popołudnia ruszyli w dalszą drogę, zdołał zapełnić cały jeden wagon mieszkalny i część drugiego. Na każdym postoju Bear udawał się na poszukiwania i wracał z jednym lub dwoma dodatkowymi robotnikami. Gdy wreszcie dotarli do Milwaukee, znalazł i zatrudnił kucharza, po czym wydał z siebie westchnienie ulgi.

Diamond przyglądała się, jak rekrutuje pracowników, składając obietnice i dzieląc się z tymi ludźmi swoimi marzeniami. Przy­pomniała sobie, jak sama dała się przekonać i zapragnęła uczestniczyć w dziele postępu. Z każdą rozmową rekrutacyjną, jakiej była świadkiem, coraz trudniej jej było zachować obojętność wobec jego pragnień.

Musiała przyznać, że Bear nie tylko chciał zbudować tę linię, ale że była ona jego pasją, czymś najważniejszym na świecie. Ważniejszym niż powiedzenie prawdy własnej żonie. Ta myśl nieco ją zabolała. Jego uczciwość nie obejmowała wprawdzie ich związku, ale nie był jej tak do końca pozbawiony. Stanowiło to pewną – choć słabą – pociechę.

Kiedy po postoju w Wisconsin, skąd zabierali wagony wyła­dowane drewnem, wolno ruszyli do St. Paul, Diamond gorzko pożałowała swojego uporu w sprawie zakupu ubrań w Chicago. Codzienne mycie w małej umywalce oraz przepieranie bielizny i pończoch nie wystarczało. Kiedy ostrożnie poruszyła drażliwy temat, umyślnie kierując uwagę na ubraniowe potrzeby Robbiego, znaczące spojrzenie Beara uraziło jej wciąż wyczuloną dumę.

– Więc chcesz przyznać, że popełniłaś błąd w Chicago? – spytał.

– Nie.

– Ale teraz twierdzisz, że potrzebujesz ubrań, wiec wychodzi na to samo.

– Nie, wcale nie.

– Aha, zatem nadal uważasz, że nie potrzebujesz niczego. – Uśmiechnął się, kiedy przyjęła jego kpiącą uwagę wzruszeniem ramion. – Świetnie. Wezmę Robbiego ze sobą do miasta i kupię mu parę rzeczy. Sięgając po kapelusz, spojrzał przez ramię na jej czerwoną ze złości twarz i zaciśnięte pięści. Uśmiechnął się pod nosem. – Chcesz pójść z nami?

– Nie!

Tego wieczoru, po powrocie z przystacyjnej restauracji, Bear mrugnął do Robbiego, odsyłając go, by „sprawdził dźwig”. Przeniósł się ze swoją filiżanką kawy na fotel i obserwował Diamond, która usiadła przy stoliku, żeby napisać list do Hannah i Hardwella. Odchrząknął cicho, gdy zanurzywszy pióro w at­ramencie, zaczęła pisać.

– Nadal jesteś na mnie zła? – spytał.

– Czemu miałabym być zła? – odpowiedziała, nie podno­sząc głowy. – Poza tym, że zostałam wmanewrowana w mał­żeństwo przez człowieka, który pragnął tylko moich pieniędzy i wystarczyły mu dwa dni na zagarniecie mojego majątku, który potem porwał mnie z domu i wiózł przez pół kraju, zamkniętą w...

– To nie moja wina, że pierwszą noc przespałaś w toalecie – zaprotestował.

– ...i który jest zbyt arogancki lub zbyt skąpy, żeby mi pozwolić kupić ubrania na zmianę – ciągnęła z coraz większą irytacją – dopóki się przed nim nie poniżę.

– Aha. Uważasz, że jestem arogancki i skąpy?

– Prawda w oczy kole...

Wstał, wyszedł i po chwili wrócił.

– Cóż, więc chyba powinienem zwrócić te buty. Aroganccy, skąpi dranie nie kupują najdroższych butów. Ani francuskiej bielizny. Ani pasów ze srebrnymi sprzączkami. Ani kapeluszy z czaplimi piórami...

Kiedy wreszcie podniosła głowę, stał przed nią z wysoką stertą paczek w rękach i kilkoma sukniami przerzuconymi przez ramię. Diamond wstała od stolika, nie mogąc oderwać oczu od pudel. Zacisnęła dłonie, by ukryć ich nagłe drżenie.

– Dla mnie? – spytała przez ściśnięte gardło.

– Cóż, nie sądzę, bym mógł wcisnąć w nie moje wielkie stopy. – Podał jej eleganckie czarne buty. – A w tym wyglądałbym z pewnością głupio. – Nosem zepchnął przykrywkę z pudła i pokazał czarny kapelusz z szerokim rondem, który był stylową, kobiecą wersją tego, jaki zwykle sam nosił. Za opaskę zatknięte było małe białe pióro czapli.

Diamond nie mogła powstrzymać uśmiechu, bez względu na to, jak bardzo miałaby tego później żałować. Postanowiła na razie nie przejmować się uczuciem dziwnej lekkości wokół serca.

– Jeśli nie będą pasować – odezwał się Bear trochę niepewnie – będziemy musieli albo cię trochę podtuczyć albo pogłodzić, dopóki nie staną się w sam raz. Jutro wyruszamy o świcie i pełną parą ciągniemy aż do Great Fa...

Przeraźliwy metaliczny łomot wstrząsnął wagonem; szyby o mało nie powypadały z okien, ledwie drżenie ustało, Bear cisnął ubrania na podłogę i wypadł na zewnątrz.

– Co się stało? – zawołała Diamond, wybiegając w ślad za nim.

W zapadającym zmierzchu ujrzeli tony stalowych szyn, leżą­cych na ziemi niczym rozsypane bierki. Jedno spojrzenie na platformę, z której spadły, wystarczyło: burta zwisała bezwładnie, najwyraźniej nie wytrzymała napierającego ciężaru. Bear rzucił się, żeby ocenić szkody. Robotnicy zaczęli wychodzić ze swoich wagonów.

– Czy ktoś jest poszkodowany? Są jacyś ranni?! – zawołał.

Nikt nie doniósł o obrażeniach, dopóki nie odezwał się stary robotnik o siwych włosach:

– Dzieciak jest trochę przestraszony. – Wypchnął przed siebie utykającego Robbiego.

– Robbie! – Diamond podbiegła do chłopca i opadła przy nim na kolana. – Gdzie jesteś ranny? Co się stało? Co ty tu robiłeś?

– Tylko mnie przewróciło – wydukał Robbie, wciąż sapiąc z przestrachu. – Uderzyło mnie w ramię. – Poproszony o poru­szenie ręką, zrobił to bez trudu; ramię, choć obolałe, nie wyglądało na złamane.

Bear odwrócił się do zebranych wokół ludzi.

– Ktoś widział, co się stało? – Patrzył kolejno po ich twa­rzach. – Ktoś coś widział? – Po chwili bezowocnego oczekiwania ciężko westchnął. – W porządku. Musimy się z tym szybko uporać, jeśli mamy ruszyć o świcie. – Zerknął na Diamond. – Możesz go zabrać do środka? – Kiedy odpowiedziała skinieniem głowy i zabrała Robbiego, znów zwrócił się do robotników: – Wygląda na to, że wasza praca zacznie się od zaraz. Przynieście liny z wagonu ze sprzętem, żeby wciągnąć te szyny z powrotem na platformę i dobrze je zabezpieczyć.

Minęło sporo czasu, nim Bear powrócił do wagonu. Diamond ułożyła Robbiego w wielkim łóżku w przedziale sypialnym, żeby móc go doglądać w nocy, a sama czekała przy stole.

– Wszystko w porządku? – spytała, widząc rdzę i plamy smaru na koszuli Beara.

Przytaknął z poważną miną.

– Sprawdziłem wszystkie zamocowania i burty na pozostałych wagonach. Chyba są w porządku. Jak Robbie? – Opadł na fotel.

– Nie ma złamań. Nic mu nie będzie. Masz ochotę na coś do picia?

Potrząsnął głową, zamyślony.

– Sam sobie wezmę. Ty idź spać.

Leżąc w nowej bawełnianej koszuli obok Robbiego i patrząc na księżycowe cienie tańczące po suficie, Diamond nasłuchiwała, jak Bear krąży po sąsiednim przedziale. Nie wiedziała, co ją bardziej niepokoi: czy to, że jest zmartwiony, czy też to, że nie chciał jej powiedzieć, z jakiego powodu.

Rozdział 17

Kiedy Diamond wyjrzała przez okno pociągu, było jasne, że nie znajdują się już na cywilizowanym Wschodzie. Gęste sosnowe lasy Wisconsin i dęby wschodniej Minnesoty ustąpiły miejsca porośniętej niską trawą prerii, która zdawała się ciągnąć w nieskończoność, przerywana jedynie wierzchołkami drzew, sterczących z koryt wyschniętych strumieni lub zbitych w kępy wzdłuż mulistych, wijących się zakolami rzek. W miarę jak posuwali się na zachód, krajobraz stawał się jeszcze bardziej ponury, ze skalnymi garbami, wyżłobionymi przez wiatr skarpami i głębokimi wąwozami.

W miarę jak mijała podróż, zmieniał się nie tylko widok za oknem.

Począwszy od ich ostatniego wieczoru w St. Paul, Bear zaczął regularne obchody wagonów; wspinał się na drabiny, przechodził po dachach, sprawdzając ładunki, przemierzał całą długość składu tam i z powrotem. Diamond obserwowała z lękiem, jak skacze pomiędzy platformami lub wdrapuje się na dachy wagonów. Zastanawiała się, czy aż tak bardzo chciał uciec od niej i napięcia między nimi, które czasami aż iskrzyło. Zauważywszy, że Robbie z podziwem obserwuje akrobacje Beara, odciągnęła chłopca od okna i zagroziła mu, że jeśli spróbuje czegoś podob­nego i uda mu się przeżyć, własnoręcznie go udusi.

Nim dojechali do Dakoty, odkryła, że w kabinie parowozu, na tendrze oraz niektórych platformach i wagonach z ładunkiem pojawili się ludzie ze strzelbami.

– Czy to uzbrojenie jest naprawdę konieczne? – zwróciła się do Beara, nie kryjąc irytacji, kiedy Robbie pochwalił się, że jeden z mężczyzn pozwolił mu potrzymać strzelbę.

– To niebezpieczna okolica – odparł Bear posępnie. – Trzeba być przygotowanym na wszystko.

Co należało rozumieć przez „wszystko”, okazało się następnego popołudnia, kiedy usłyszała strzelaninę i poczuła, że pociąg zwalnia. Diamond i Robbie rzucili się do okien i zobaczyli stado bizonów, uciekających przed hałasem wystrzałów. Osunęła się na krzesło, przyciskając dłoń do rozszalałego serca, podczas gdy Robbie zaczął skakać po całym wagonie, wykrzykując z pod­niecenia.

Dotarli do Great Falls wczesnym rankiem, ale musieli dość długo czekać, aż tor się zwolni i będą mogli wjechać na stację. Nim się na dobre zatrzymali, drewniany peron wypełnił się ludźmi, którzy usłyszeli gwizd i przybiegli na spotkanie pociągu.

– No, najwyższy czas, żebyście przyjechali! – zawołał Halt Finnegan dudniącym głosem, przeciskając się przez tłum po­ganiaczy bydła, bagażowych oraz agentów zachwalających wszystko, co tylko można, począwszy od ziemi przez złotonośne działki po gorące posiłki. Irlandczyk z szerokim uśmiechem ulgi objął Beara mocnym ramieniem, o mało nie podnosząc go z ziemi. – I jak to jest jechać pierwszy raz za własną lokomotywą?

– Nieźle, Finnegan. – Uśmiech Beara nieco przygasł na widok zmęczenia i troski, malujących się na twarzy wspólnika. – Powinieneś sam kiedyś spróbować.

– Nie omieszkam. A szyny? – Halt wyciągnął szyję, próbując dojrzeć cenny ładunek.

– Wszystkie przywiezione i zapłacone – odparł Bear. – Zdo­byłem też dźwig i zebrałem jakichś trzydziestu ludzi. Mam również kuchnię i wynająłem kucharza w Milwaukee. Tego nie było w naszych planach, ale doszedłem do wniosku, że na dłuższą metę w ten sposób zaoszczędzimy czas i pieniądze.

– Kucharza? – Halt zmarszczył czoło, ale wydawał się bardziej zdumiony niż niezadowolony. – Mam nadzieję, że piecze dobre herbatniki. W tym piekielnym miejscu człowiek nie uświadczy przyzwoitego herbatnika. – Zniżając głos, wyciągnął coś spod płaszcza. – Masz, chłopcze. Może ci się przydać.

Bear spojrzał na rewolwer z olstrem; poczuł ciarki na skórze.

– Co się stało?

Wyprostował ramiona i odruchowo rozejrzał się po ludziach stojących na peronie, szukając śladów zagrożenia.

– Nic wielkiego. – Halt ukradkiem zerknął na boki, po czym dyskretnie odsłonił własną broń, schowaną pod ubraniem. – Beecher jest w mieście. Był tu, kiedy przyjechałem. Składał wizyty ranczerom, od których kupowaliśmy ziemię, mówiąc im, że nie dostaliśmy pożyczki i nasze umowy z nimi nie są warte funta kłaków. Oferował im jedną piątą tego co my.

– Chyba mu nie sprzedali?

– Nie, ale tylko dzięki memu irlandzkiemu szczęściu nie zjawiłem się o dzień za późno – rzekł Halt. – Inaczej stracilibyśmy ziemię McGregora. Kiedy ranczerzy dowiedzieli się, że wróciłem, przestali słuchać Beechera, a ja doprowadziłem sprawę do końca i podpisałem umowy. – Zaśmiał się chytrze. – Już przywykłem do tego, że w kieszeni zostają mi same drobniaki. Kiedy położymy ostatnią szynę Central and Mountain, pewnie będę musiał sobie znaleźć bogatą żonę!

Bear przypomniał sobie nagle o własnej żonie; odwrócił się w stronę pulmana. Diamond stała tuż za nimi, trzymając za rękę Robbiego, zarumieniona na twarzy, z pociemniałymi oczyma. Najwyraźniej słyszała ostatnią uwagę Halta.

– A niech mnie! – zmitygował się Halt – jeśli to nie jest twoja pani we własnej osobie. – Zdjął kapelusz i zbliżył się do niej z wyciągniętą ręką. – Witamy!

Nie puściła Robbiego ani też nie przestała ściskać torby.

– Kim pan jest? – spytała chłodno.

– Halt Finnegan. – Bear wkroczył pomiędzy nich. – Mój wspólnik.

– Aha. – Rzuciła Bearowi oskarżycielskie spojrzenie. – Twój wspólnik. – Następnie zwróciła się do Irlandczyka z uprzejmym uśmiechem: – Wydaje mi się pan dziwnie znajomy, panie Finnegan. Ale nie przychodzi mi do głowy, gdzie mogliśmy się wcześniej spotkać, więc chyba przypomina mi pan kogoś innego.

– Ja jestem tylko jeden, proszę pani – zapewnił ją Halt, spoglądając z wesołym błyskiem w oku raz na Beara, raz na jego uszczypliwą żonę. – A to musi być ten młody człowiek, o którym słyszałem, ten, który niedawno chorował.

– Ten sam – potwierdził Bear, czując się w obowiązku złożyć pewne wyjaśnienia. – Nalegałem, żeby Diamond przyjechała zobaczyć budowę Montana Central and Mountain. W ten sposób będzie wiedziała, że odzyska wyłożone pieniądze. – Te słowa w połączeniu z jej obecnością mówiły aż za wiele o stanie ich małżeństwa.

– Zyska pani na każdym dolarze, panno... to znaczy, proszę pani. – Halt zerknął niepewnie na wspólnika. – Wynająłem wam pokój w hotelu. Chyba dobrze zrobiłem, co?

– Robbie i ja nie będziemy potrzebowali hotelu, panie Fin­negan – oznajmiła Diamond.

– Halt, proszę pani. – Posłał żonie przyjaciela najmilszy ze swych irlandzkich uśmiechów i sięgnął po jej torbę. – Proszę mi pozwolić ją ponieść. – Ku zdumieniu Beara, nie zaprotestowała.

– Nie mogę mówić za pana McQuaida, ale Robbie i ja zostaniemy w naszym wagonie. – Spojrzała przez ramię na pulmana; Halt podążył za jej wzrokiem i aż otworzył usta z wrażenia. – Przydałaby nam się jednak kąpiel.

– Myślę, że możemy to załatwić, proszę pani – obiecał Halt.

Kiedy mijali budynek stacji, Bear nagle zwolnił.

Stało tam trzech osiłków, leniwie opartych o ścianę, w zaku­rzonych kapeluszach i znoszonych butach, z rewolwerami zwi­sającymi na biodrach. Jeden palił papierosa, drugi sprawiał wrażenie, jakby drzemał na stojąco, a trzeci był zajęty struganiem patyka. Kiedy ten palący dostrzegł Beara, jego oczy w ogorzałej od słońca twarzy zmieniły się w wąskie szparki. Szturchnął swoich kompanów, wskazując im obu wspólników.

– W mieście jest kilku nowych chłopaków – zauważył spokoj­nie Bear, czując, jak skóra na całym ciele, nawet na czaszce, robi mu się dziwnie napięta.

– Jest ich więcej. – Halt także udawał całkowity spokój.

– Mają wypisane na czołach, że pracują dla Beechera – mruknął Bear, a wspólnik potwierdził skinieniem.

– Czym albo kim jest Beecher? – spytała Diamond, spo­glądając surowo najpierw na męża, potem na Irlandczyka.

– Nikim – odparł Bear, przystając, kiedy znaleźli się do­kładnie naprzeciwko podejrzanej trójki. Pokazał broń, którą dotąd ukrywał przed Diamond, i usłyszał, jak żona głośno wciąga powietrze. Puściwszy jej ramię, odwinął poły płaszcza, zapiął pas z rewolwerem na biodrach i zawiązał rzemienie na udzie. Jego ruchy były szybkie i wprawne; przekazały, jak się spodziewał, niedwuznaczną wiadomość trzem wynajętym rewolwerowcom.

Znów wziął Diamond pod rękę, po czym poprowadził ją i Robbiego dalej główną ulicą. Przez całą drogę czuli na plecach palące spojrzenia trzech obwiesiów.

– Widziałaś, Diamond? Bear nosi sześciostrzałowy rewol­wer! – odezwał się Robbie, z otwartą ciekawością oglądając się przez ramię na zbirów, którzy odkleili się od ściany i odeszli w przeciwną stronę. – A tamci też mieli broń!

– Nie gap się, Robbie – syknęła Diamond przez zęby, zmu­szając go do odwrócenia głowy mocnym szarpnięciem. – To niegrzecznie.

Great Falls było typową stacją na końcu linii kolejowej. W centrum obite drewnem domy stały zwrócone frontami do szerokiej, pokrytej kurzem ulicy. Stałe zabudowania mieściły na ogół przybytki użyteczności publicznej: kilka sklepów różnych branż, bank. jeden czy dwa pensjonaty, saloon, biuro probiercze oraz brzydki, pośpiesznie sklecony hotel.

Wokół tego względnie solidnego rdzenia zgromadziły się namioty. Podobnie jak ich liche dachy nad głową, przedsiębior­stwa ulokowane w tych namiotowych osiedlach zwykle miały życie krótkie i nie zawsze zdrowe, a były to knajpy i tancbudy, tanie jadłodajnie, łaźnie, noclegownie, szulernie i różnego rodzaju kramy.

Halt poprowadził ich przez solidniejszą część miasta do ulicy, przy której stały namioty z jednej strony obite deskami, co miało im nadać bardziej szacowny wygląd. Pokazał im tymczasowe biuro linii Montana Central and Mountain, o imponującej drew­nianej fasadzie ozdobionej złotymi literami, przez którą wchodziło się do dużego płóciennego namiotu. W środku znajdowało się kilka stołów, biurko oraz parę rozłożonych map, przedstawiają­cych trasę przyszłej linii i działki do sprzedania wzdłuż jej przebiegu.

– Witam w biurze linii Montana Central and Mountain – oznajmił Halt z dumą. – Gdy tylko tory zostaną położone, wybierzemy odpowiednie miejsce i postawimy prawdziwy bu­dynek.

Diamond poczuła na sobie wzrok Beara i postanowiła na razie wstrzymać się z wyjawieniem swej opinii. Widywała przedsię­wzięcia, które zaczynały w znacznie gorszych warunkach, a potem odnosiły sukces. Nie chciała lekceważyć Montana Central and Mountain tylko dlatego, że jej właściciel podstępem zdobył kapitał na budowę.

– Jakieś pytania, panno... pani McQuaid – podsunął Halt.

– Tylko jedno, panie Finnegan. – Kiedy znów posłał jej najładniejszy ze swych irlandzkich uśmiechów, nieco złagod­niała. – Halt. Gdzie jest ta łaźnia?

„Imperium kąpielowe” pani Goodbody znajdowało się o kilka namiotów dalej, oznaczone pośpiesznie wymalowanym szyldem, który obiecywał gorącą wodę i ręczniki za przystępną cenę oraz – za dodatkową opłatą – możliwość skorzystania z mydła.

Diamond przekazała opierającego się Robbiego Bearowi, z zaleceniem wyszorowania go szczotką ryżową, a sama weszła do pomieszczenia przeznaczonego dla pań. Za dolara wprowa­dzono ją do wysokiego drewnianego boksu pod gołym niebem, wyposażonego w wielką miedzianą wannę, stołek i wieszaki na ubranie. Służąca podała jej płaski kawałek szorstkiego mydła i sztywny ręcznik, a po chwili wróciła z chłopcem dźwigającym wiadra wody.

Zamykając oczy, żeby nie widzieć brudu na wannie i tego, co może pływać w wodzie, Diamond z westchnieniem zanurzyła się w przyjemnym cieple. Gdyby tak mogła przez cały czas nie otwierać oczu, nie musiałaby patrzeć, jak Bear przypina sobie rewolwer na oczach trzech zbirów.

Co on u licha wyprawiał?! Chciał dać się zabić? Dopiero teraz zaczął ustępować bolesny ucisk, jaki od tamtej chwili czuła w żołądku. Bear miał paskudną skłonność do odpowiadania siłą na wszelkiego rodzaju groźby. Jeszcze w Baltimore wydawało jej się to niepokojące i czasami kłopotliwe, a tu mogło być wręcz śmiertelnie niebezpieczne.

Ci mężczyźni na stacji przyglądali mu się otwarcie, może nawet z nadzieją, że ich zachowanie go sprowokuje. Bear nie pozostał im dłużny: zatrzymał się tuż przed nimi, żeby przywiązać olstro do nogi. Z zamarłym sercem patrzyła, jak mocnymi, zwinnymi palcami wiązał rzemienie wokół uda tuż nad kolanem. Przeczytała dość książek, by wiedzieć, że na Zachodzie ludzie noszący broń przywiązują ją w taki spo­sób jedynie wówczas, gdy zakładają, że będą musieli jej szybko użyć.

Uświadomiła sobie z nagłą jasnością, że to jest Zachód. Jej Zachód. I ze zgrozą musiała przyznać, że okazał się tak samo dziki i przerażający, jak opisywano w książkach. Tutaj prawa ustanawiało samo życie. Zadaniem silnych, przyzwoitych ludzi było wnoszenie cywilizacji, a nie paradowanie z odsłoniętą bronią i udawanie rewolwerowca. Jeśli Bear McQuaid miał takie wyobrażenie o postępie, nic dziwnego, że napotykał trudności w uzyskaniu pożyczek na swoją ukochaną kolej. Właściwie przez cały czas znajdował się o pół kroku od barbarzyństwa.

Mocząc się w wodzie, Diamond przypominała sobie, jak postąpił z biednym Ellsworthem na przyjęciu u Vassara, jak ją niósł, kiedy zemdlała, i jak przerzucił ją sobie przez ramię i zabrał ze sobą do Montany. Poczuła ogarniające ją ciepło, które nie miało nic wspólnego z gorącą kąpielą. Wyprostowała się szybko i zaczęła namydlać całe ciało. Jak o niej świadczyło to, że podobał jej się ten jego władczy i zuchwały charakter?!

Przeszło pół godziny później, po wytarciu włosów i ich starannym upięciu, włożyła nową bieliznę, wciągnęła nowe pończochy, halkę i eleganckie nowe czarne buty. Przyłapała się na tym, że z upodobaniem gładzi miękką bawełnę bluzki i dotyka misternych koronek przy kołnierzu. Były naprawdę śliczne. Właśnie takie sama by dla siebie wybrała, gdyby, rzecz jasna, pozwolono jej pójść na zakupy i samej dokonać wyboru.

Szybko narzuciła pozostałe części ubrania, pakując resztę do torby. Pokonała labirynt kąpielowych boksów i opuściła przybytek pani Goodbody.

Bear czekał przy wejściu do męskiej części łaźni, oparty o ścianę. Wysoki, muskularny i tak dziki, że aż zapierało dech w piersiach. Miał na sobie obcisłe granatowe spodnie, kowbojskie buty, prostą bawełnianą koszulę z podwiniętymi rękawami, skórzaną kamizelkę miękką od starości i swój kapelusz, zsunięty nisko na oczy. Przystanęła w progu i patrzyła na niego z po­czuciem, że ma przed sobą nieznajomego, przystojnego, lecz niebezpiecznego cudzoziemca, przybysza z jakiejś groźnej, ale i pociągającej krainy. Przeszył ją niepokojący i zarazem przyjem­ny dreszcz, kiedy patrząc na niego, przypomniała sobie...

Kobiecy głos przeciął powietrze niczym zardzewiały nóż.

– Beaaar McQuaaaid! Ty przystojny diable, chodź tu i daj swojej ulubionej klaczce wielkiego buziaka!

Diamond widziała, jak Bear podrywa głowę, żeby zlokalizować źródło tego chrapliwego głosu, a zaraz potem zostaje dosłownie rozgnieciony na ścianie przez istny tajfun kobiecości. Chmura rudych włosów i jeszcze bardziej jaskrawej jedwabnej tafty zalała go powodzią pocałunków.

– Jezus, Maria, Józefie Święty, ale za tobą tęskniłam! – Trudno byłoby powiedzieć, czy to Bear ją odepchnął, czy po prostu oderwała się od niego, by zaczerpnąć powietrza.

– Jak się masz, Silky? – Bear zaśmiał się niepewnie.

– Cudownie, teraz, kiedy wróciłeś, ty przystojny psie.

Coś, może wyrzuty sumienia, a może palące spojrzenie Dia­mond kazało mu spojrzeć na drzwi łaźni. Silky podążyła za jego wzrokiem: odsunęła się, żeby mógł swobodnie stanąć.

– Proszę sobie nie przeszkadzać – powiedziała Diamond, próbując ich wyminąć. – Muszę tylko odebrać Robbiego i już mnie nie ma.

– Diamond! – Bear wychylił się zza Silky, żeby chwycić żonę za ramię, ale kiedy już ją trzymał, nagle nie wiedział, co powiedzieć. – To jest... moja stara znajoma, Silky Sutherland. – Odwrócił się do przesadnie wystrojonej kobiety. – Silky, to moja żona, Diamond Wingate... McQuaid.

– Żona? Finnegan mówił, że się dałeś złapać. Nie wierzyłam w ani jedno słowo. – Zaśmiała się kpiąco. – Dopóki nie usły­szałam, że jest bogata.

Silky podeszła do Diamond, biorąc się pod boki. Ta nawet nie drgnęła, pozwalając się okrążyć i obejrzeć z obraźliwą ciekawością. Jednak kiedy rudowłosa kobieta stanęła tuż przed nią i spojrzała prosto w oczy, miała ochotę wyrwać jej parę garści tych bujnych włosów.

– Jest śliczna jak obrazek – mówiła Silky do Beara. – Nic dziwnego, McQuaid. Bogata i piękna. Do diabła, sama bym się z nią ożeniła, gdybym mogła!

Diamond zadarła podbródek, z osłupieniem wpatrując się w najbardziej wulgarną kobietę, jaką w życiu spotkała. Kątem oka widziała, że Bear ma ochotę zapaść się pod ziemię. Nagle Silky posłała jej uśmiech, który miał w sobie... szczerość i ot­wartość oraz całkowity brak lęku.

– Dobrze traktujesz mojego przyjaciela McQuaida, lady Diamond?

Było to żądanie deklaracji: będziemy przyjaciółkami czy wrogami? Pierwsza myśl Diamond była taka, że jeszcze nigdy nie widziała tyle czernidła na kobiecych powiekach, druga, że gdyby tu była Evelyn Vassar, z pewnością zemdlałaby dystyn­gowanie i oczekiwała tego samego po Diamond. Ale Evelyn tu nie było, a bezpośredniość Silky miała w sobie coś z wolności, coś, co budziło u Diamond niespodziewany podziw.

– Poczekam, aż zaśnie, nim go zamorduję – odpowiedziała spokojnie.

Silky wybuchnęła śmiechem, w który zaraz wdarł się męski głos zza pleców Beara.

– Mamy tu przejaw gorącego poparcia dla życia małżeńskiego, jeśli dobrze usłyszałem.

Wysoki, chudy mężczyzna w ciemnym, typowym dla Dzikiego Zachodu ubraniu stał na drewnianym chodniku za Bearem; w ręku miał cygaro, a na ustach uśmiech, w którym nie było nic miłego. Mina Beara także nie wróżyła nic dobrego.

– Beecher – powiedział, jakby to nazwisko brudziło mu usta.

– McQuaid. – Mężczyzna skłonił się przesadnie, a potem bez skrępowania wbił wzrok w Diamond. – Sądzę, że gratulacje będą na miejscu.

– Nie chcę od ciebie niczego, Beecher, nawet gratulacji.

– Niezbyt uprzejma odpowiedź, McQuaid – rzekł Beecher, roztaczając wokół siebie dym z cygara i nadal gapiąc się na Diamond. – Ale myślę, że twoja śliczna żonka musi się o tobie dowiedzieć prawdy wcześniej czy później. Jestem Lionel Bee­cher. – Uniósł kapelusz nad głową. – Stary znajomy pani męża. Proszę nie oceniać wszystkich mieszkańców Montany według jego miary.

Bear uniósł prawe ramię, odsłaniając przed intruzem rewolwer u boku. Beecher spojrzał na broń, po czym z celową opieszałością odgarnął połę surduta, pokazując, że nie jest uzbrojony.

– Aha, i żebyś wiedział – ciągnął Beecher ze złośliwym uśmieszkiem. – Wniosłem zastrzeżenie do urzędu ziemskiego w Waszyngtonie. Powiedziałem im, że jest tylko jedna możliwość wybudowania linii stąd do Billings, przez pana Goulda, pana Harrimana i spółkę Northern Pacific. Miałeś szansę, McQuaid. Minęło ponad dwanaście miesięcy, a ty nie położyłeś nawet jednej mili torów. Bez wątpienia wkrótce otrzymasz od nich wiadomość.

Diamond ledwie mogła oddychać z wrażenia. Napięcie między Bearem i Beecherem było tak wielkie, że najmniejsza iskra mogła doprowadzić do wybuchu.

– Hej, puszczaaaj! – Najpierw rozległ się głos, a potem z drzwi łaźni wypadł Robbie. Stanął pośrodku chodnika, ze sterczącymi nad czołem mokrymi włosami i rozchełstaną koszulą. – Durny be... – Ugryzł się w język, ujrzawszy Diamond. – Polewali mnie całego wrzątkiem! Chcieli mnie ugotować! – poskarżył się płaczliwie.

Robbie bezwiednie rozładował sytuację. Diamond wzięła Beara pod rękę.

– Będziecie musieli kiedy indziej dokończyć tę rozmowę, panowie. Życzę miłego dnia, panie Beecher. – Wolną ręką chwyciła chłopca i pożegnała Silky Sutherland energicznym skinieniem. – Musimy się kiedyś umówić na herbatę, panno Sutherland. Jestem pewna, że mogłaby mi pani wiele opowiedzieć o... Montanie.

Nigdy więcej tego nie rób – powiedział Bear ze złością, wpychając ją na stopnie ich wagonu.

– Bo co? – Odwróciła się, przystając w połowie schodów. – Na mnie też wyciągniesz broń?

– Nie wiesz, z kim i z czym masz do czynienia. – Chwytając oburącz za poręcze, podciągnął się na pierwszy stopień, oczekując, że Diamond będzie chciała zejść z powrotem na peron. Ona jednak trwała w miejscu i nagle stanęli pierś w pierś i oko w oko.

– Wiec powiedz mi, o co w tym wszystkim chodziło – rzuciła wyzywająco, nieoczekiwanie schwytana w sidła jego miedzianego spojrzenia. – Kim jest ten Beecher i dlaczego, na miłość boską, straszyłeś go bronią?

– To nie twoje zmartwienie. – Próbował ją odwrócić, ale się nie ruszyła, a dotyk dłoni Beara na jej ramieniu jakby podsycił płomień, tlący się między nimi od dziesięciu dni. Patrzyli nawzajem na swoje usta. Ona czuła falowanie jego piersi w rytm oddechów; on czuł biust Diamond, ocierający się lekko o jego tors.

– Nie wolałabyś się dowiedzieć czegoś o Silky? – spytał nienaturalnie niskim głosem.

– Nie. – Zaschło jej w ustach.

– Kłamczucha. Silky jest fantastyczną kobietą. I jeszcze lepszą przyjaciółką.

– Nie chcę o niej słuchać, chcę słuchać o Beecherze.

Zacisnął szczęki; żar w jego oczach ostygł.

– Jest zaufanym poplecznikiem Jaya Goulda. Szwindlerem. Oszustem. Tchórzem i zbirem.

– Który nie nosi broni – zakpiła.

– Który wynajmuje innych drani, żeby odwalali za niego brudną robotę.

– Co miał na myśli, mówiąc, że wniósł zastrzeżenie do urzędu ziemskiego w Waszyngtonie? Co to oznacza dla linii Montana Central and Mountain?

– Nic. Wpłaciliśmy pieniądze za prawo przejazdu i jeśli położymy tory, otrzymamy przydziały. Kiedy sprzedamy ziemię, zwróci nam się większa część pożyczki. Nie martw się, odzyskasz swoje bezcenne pieniądze co do cholernego centa.

Te słowa nią wstrząsnęły. Jej pieniądze. Wyraz uporu w oczach Beara i drżenie dłoni świadczyły, że mówił pod wpływem impulsu... i szczerze. Przynajmniej w tej chwili naprawdę myślał to, co mówił. „Odzyskasz swoje bezcenne pieniądze”. Mówił tak, jakby nadal uważał, że należą do niej, nie do niego. Serce Diamond zamarło, a potem zaczęło bić przyśpieszonym rytmem. Czy to możliwe, że chciał jedynie pożyczki? Że naprawdę miał zamiar poprosić ją o pieniądze, zaproponować interes?

Jakaś znajoma sylwetka zbliżała się do nich, biegnąc bocznicą. Był to Halt, za którym podążał Robbie.

– Szukałem cię. Johnson się wycofał! – Irlandczyk, dysząc ciężko, chwycił się poręczy.

– Wycofał się? – Bear postawił jedną nogę na żwirze przy torach. – Ale on nie może tak po prostu... Co się, u diabła, stało?

– Nie wiem. Zostawił w biurze wiadomość, że rezygnuje. Dopiero co ją znalazłem. Poszedłem prosto do jego pokoju w pensjonacie, ale się wyprowadził. Zapłacił za mieszkanie i zabrał swoje rzeczy, przyrządy i wszystko.

– Niech to szlag! – Bear walnął pięścią w poręcz.

– Kim jest ten Johnson? – Diamond zwróciła się do Halta.

– Naszym geodetą – odpowiedział za niego Bear. – Mierzył i wytyczał dla nas pierwsze dwadzieścia mil, a do wczoraj stał na czele ekipy przygotowującej nasyp pod szyny. – Przeniósł wzrok na wspólnika. – Jak daleko zaszli?

– Nie wiem, chłopcze – odparł Irlandczyk. – Nie byłem tam od kilku dni. Nim Bear zdążył się odezwać, zaczął się oddalać. – Wezmę konie.

Kiedy Diamond zawołała za nim, że i dla niej potrzebny będzie wierzchowiec, kiwnął tylko głową na znak, że słyszał i spełni życzenie.

– Nigdzie nie pojedziesz – oświadczył Bear, wymijając ją na schodkach i znikając w głębi wagonu. – Zostaniesz tutaj.

– Nie, nie zostanę. – Wbiegła za nim i rzuciwszy torbę na podłogę, splotła ramiona na piersi. – Właśnie dlatego zostałam, żeby to zobaczyć, po to męczyłam się dziesięć długich dni uwięziona w wagonie kolejowym, żeby być świadkiem. I dopil­nuję, żeby zobaczyć wszystko.

Bear znieruchomiał, przerywając sortowanie papierów na biurku. Ogień w oczach Diamond dosięgał palącymi płomieniami jego duszy. Spodziewała się jego klęski i chciała ją zobaczyć. Przez moment miał wrażenie, że tonie. Czy naprawdę było za późno? Patrząc na nią, przypominając sobie ciepło i czułość, jakie kiedyś w niej wzbudzał, otrząsnął się z rozpaczliwych myśli. Miał zamiar wybudować tę linię albo paść trupem.

Nim wyruszyli z Great Falls, kierując się na południowy wschód, było ich czworo: Bear, Halt, Diamond i Nigel Ellsworth, świeżo zatrudniony inżynier. Posuwając się wzdłuż nasypu, przed wieczorem dotarli do obozowiska budowniczych. Znaleźli porozrzucane tu i tam narzędzia, rozgrzebane stanowisko pracy i ani żywej duszy w pobliżu.

Bear zsiadł z konia i zaczął nawoływać, ale nie było od­powiedzi. Przeszli z Haltem przez obóz, zaglądając do wszystkich czterech namiotów i znaleźli dwóch ludzi. Kiedy ich wyciągnięto na zewnątrz, natychmiast było widać, że nie nadają się do pracy. Odór przetrawionej whisky dotarł nawet do Diamond, trzymającej się na uboczu.

– Pijani w trupa! – Bear chwycił jednego z nich za kołnierz i podciągnął do pozycji klęczącej. – Co się tu, u diabła, stało? Gdzie jest Johnson?

– Uciekł – wymamrotał nieszczęśnik. – Reszta pognała z po­wrotem do miasta.

– Dokąd pojechał? – naciskał Halt.

Pijany mężczyzna wzruszył ramionami; zakołysał się, mrużąc oczy przed słońcem.

– Kilku facetów przyjechało do obozu i z nim gadali. Zaraz potem się spakował.

– Jacy faceci? – dociekał Halt. – Pomyśl, człowieku! Czy jeden z nich był wysoki i chudy, elegancko ubrany i palił cygaro?

Bear nie musiał widzieć potwierdzającego skinięcia, żeby znać odpowiedź.

– Beecher – rzekł i wolno odszedł na skraj obozu. Stał z rękami na biodrach, patrząc na potarganą wiatrem trawę na prerii. – Znalazł Johnsona, podkupił go albo przepędził, albo jedno i drugie. Nic dziwnego, że dziś rano był taki cholernie zadowolony z siebie. Domyślał się, że bez geodety będziemy... – Czując na sobie spojrzenie Diamond, wyprostował ramiona, podszedł do swojego nowego inżyniera i kazał mu zsiąść z konia.

– W tym miejscu zaczniesz pracę, przyjacielu. – Wskazał na koniec nasypu, wzdłuż którego przyjechali z miasta. – Jak sądzisz? Możemy jutro zacząć budowę?

– Ja... nie widzę przeszkód. – Ellsworth poprawił okulary i zebrał się w sobie. Kolana lekko mu drżały, lecz ruszył ku torom, wszedł na nasyp, zszedł z powrotem, a potem końcem buta wygrzebał z ziemi kilka kamieni. – Podłoże wydaje się dość stabilne. Chyba powinniśmy sprawdzić grunt, żeby wiedzieć, na czym stoimy. Będę potrzebował narzędzi pomiarowych.

– Zaczynaj – polecił Bear. – Dopilnujemy, żebyś dostał wszyst­ko, czego potrzebujesz. – Posłał Diamond poważne spojrzenie, po czym zwrócił się do wspólnika: – Będziemy musieli zebrać ludzi i przysłać tu ekipę. W nocy trzeba poprzetaczać i od nowa pospinać wagony. Chcę być gotowy do kładzenia torów z samego rana.

Dobrze po zmroku dwie ciężkie męskie sylwetki przemknęły ciemną alejka między urzędem ziemskim a saloonem Sweetwatera. Wpuszczono ich tylnym wejściem. Przez chwilę stały w drzwiach, przyzwyczajając wzrok do światła. Pomiędzy becz­kami i skrzynkami butelek stał prowizoryczny drewniany stół z rozpostartą na blacie mapą okolicy. A nad nią pochylał się Lionel Beecher.

Podniósł wzrok, wbijając w przybyszów mordercze spojrzenie.

– Sikes i Carrick. Coście, u diabła, robili?

– Musieliśmy pomagać przy przetaczaniu wagonów i...

– Nie o to mi chodzi, tępaki. Coście robili, żeby sabotować kolej McQuaida? Czy może zapomnieliście, za co wam płacę?

Spojrzeli po sobie, jak na komendę chowając ręce do kieszeni spodni.

– No... dopiero żeśmy tu przyjechali – zaczął ten nazwany Sikesem.

– Kretyni. Jestem otoczony kretynami. – Beecher podszedł do jednego ze swoich kamiennolicych rewolwerowców. – Wi­dzisz, z czym się muszę użerać? – Robiąc gwałtowny zwrot, nachylił się nad stołem w kierunku muskularnych zbirów, jak grzechotnik gotowy do ataku. Mogliście zrobić tysiąc rzeczy, żeby ten cholerny dźwig i szyny nawet tu nie dojechały. Rozpiąć parę wagonów, przeciąć kable hamulców, coś podpalić. Czy to ja muszę myśleć o wszystkim?

– No, zwaliliśmy jeden ładunek szyn – pochwalił się Carrick.

– Domyślam się, że bez sukcesu – zadrwił Beecher.

– McQuaid kazał nam przez pół nocy ładować wszystko z powrotem na wagon – obruszył się Sikes, jakby fizyczna praca raniła jego godność.

– Rozumiem. – Beecher przyglądał im się z uwagą. – Więc postanowiliście sami więcej nic nie robić. – Łupnął pięścią w stół, aż podskoczyli. – Darmowe przejażdżki się skończyły, idioci. Chcę zobaczyć jakieś zniszczenia, kłopoty, chaos i chcę je widzieć natychmiast. Jeszcze tej nocy.

Sikes i Carrick znów wymienili spojrzenia.

– Tej nocy? – upewnił się ten pierwszy.

– Jest trochę późno – dodał drugi.

– Oczywiście, że jest późno... i ciemno... i cicho – rzekł Beecher ze złowrogim spokojem. – To jest właśnie odpowiedni czas na sabotaż: kiedy jest późno, ciemno i cicho i nikt nie może zobaczyć, co robicie?

– Co robimy? – powtórzył Carrick, drapiąc się po głowie. Myślenie sprawiało mu widoczną trudność.

Beecher omal nie udławił się własnym językiem.

– Czego ci dranie będą używać do pracy? Cokolwiek to, u diabła, jest, pozbądźcie się tego!

Rozdział 18

Dwa dni później, o dwie mile torów dalej, Bear wyskoczył z kuchni i spostrzegł, że hałas i para z silnika dźwigu, urucho­mionego zaledwie przed chwilą, całkowicie ustały. Dźwig prze­sunięto przed parowóz i znajdował się na samym początku składu. Ta pozycja pozwalała mu brać szyny z najbliższej platformy, przenosić je naprzód i opuszczać na nasyp.

Zbliżywszy się pośpiesznie do miejsca robót, Bear stwierdził, że dwunastu ludzi sterczy bezczynnie, stojąc lub siedząc na hałdzie podkładów zwalonych koło nasypu. Tylko dwóch robot­ników pracowało, wbijając do ułożonych podkładów stalowe haki, które miały utrzymywać szyny w miejscu. Reszta ekipy tylko się przyglądała.

– Co się dzieje? – zażądał wyjaśnień. – Mamy mnóstwo roboty.

– Taaa... – odezwał się brygadzista, schodząc ze sterty pod­kładów. – Zarobilibyśmy kupę forsy na tych hakach, tylko że nie mamy ich czym wbijać. Wszystkie narzędzia przepadły. Zostały tylko te dwa młoty.

– Niemożliwe, było ich mnóstwo. – Bear obejrzał się na pracujących, a potem znów zerknął na tych, którzy stali z pustymi rękami. Narzędzia! Rzucił się do wagonu z narzędziami; bryga­dzista pognał za nim. Pół godziny później z przeszukiwanego wagonu przez otwarte drzwi wylatywały puste beczki, połamane skrzynki i soczyste przekleństwa.

Brakowało nie tylko szesnastofuntowych młotów do wbijania haków. W skrzyni z narzędziami zostało jedynie parę kilofów i ani jednej łopaty. Nie było łańcuchów, obcęgów, podnośników i przyrządów pomiarowych, zniknęły prawie wszystkie klucze do śrub i widły. Zginęło także kilka sztuk taczek oraz koła przeznaczone do na wpół złożonego wózka, przechowywanego w drugim wagonie.

– Kto, do diabła, stał na straży ostatniej nocy? – zwrócił się Bear do Halta, który długo myślał, drapiąc się po głowie, nim wreszcie sobie przypomniał.

– Chyba Carrick. Musiał pilnować drugą noc z rzędu, bo temu człowiekowi z poprzedniej ekipy zmiażdżyło nogę.

Bear przebiegł przez obóz, szukając winnego i znalazł go, rozwalonego na stosie podkładów, po drugiej stronie obozo­wiska.

– Gdzie, do diabła, byłeś w nocy?! – wrzasnął, chwytając Carricka za koszulę na piersiach i szarpnięciem stawiając go na nogi. – Podczas twojej warty ktoś się włamał do wagonu z na­rzędziami i uciekł z połową naszego wyposażenia!

Carrick lekko zbladł.

– Ja... ja nic nie widziałem.

– Właśnie, do cholery! – Bear pochylił się nad nim, kipiąc ze złości.

– Mówię panu, nic nie widziałem ani nie słyszałem. – Męż­czyzna przełknął ślinę. – Przysięgam.

Bear wpatrywał się przez dłuższą chwilę w jego ponurą twarz. Gdyby ten drań brał udział w kradzieży, czy byłby tak głupi, żeby nadal się plątać po obozie? Czuł, że Carrick nie jest aż tak tępy, na jakiego wygląda, i nie było żadnych dowodów na to, że to on ukradł narzędzia albo pomagał Beecherowi. Puścił więc swoją ofiarę.

– Jeśli niczego nie widziałeś ani nie słyszałeś, to znaczy, że spałeś na warcie. Nie będę płacił komuś, komu nie mogę ufać. Pakuj się i wynocha! – Odwrócił się, żeby odejść.

Carrick aż podskoczył.

– To nie moja wina, że musiałem stać na warcie dwie noce z rzędu. Każdemu zdarza się czasem przysnąć. To nie w porządku, panie McQuaid!

Bear przystanął, ale się nie odwrócił.

– Odbierz wypłatę, Carrick, i wynoś się stąd!

Diamond wstąpiła do wagonu kuchennego, nalała kubek kawy i niosła ją na koniec torów dla Beara. Było to rozpaczliwe posunięcie, które wcale jej nie zadowalało. Od dwóch dni rzadko się widywali i prawie wcale ze sobą nie rozmawiali. Wracał do wagonu, kiedy ona spała, a o świcie już go nie było. Ponieważ zwykle jadł posiłki z robotnikami, mogła tylko z daleka patrzeć, jak jeździ konno tam i z powrotem między ekipami przygoto­wującymi nasyp i tymi, które układały szyny.

Wiedziała, jak bardzo mu zależy na postępie prac, a pierwsze dni nie należały do udanych. Dwie mile w dwa dni... W takim tempie nie dotarliby do Billings i za pół roku. A mieli niecałe trzy miesiące, zanim mogły ich zaskoczyć opady śniegu. No i, jeśli wierzyć Beecherowi, rządowe biuro ziemskie w każdej chwili mogło odmówić MCM obiecanego wcześniej nadania ziemi, w razie gdyby termin budowy linii nie został dotrzymany. Bear musiał położyć tory w rekordowym czasie. Jedyną nadzieję pokładał w przyśpieszeniu pracy, kiedy jego ludzie nabiorą wprawy.

Zastanawiała się właśnie, ile mil dziennie będą musieli kłaść, gdy jej uwagę zwrócił stos pustych beczek i skrzynek przy torach. Nie zauważyła kolejnej drewnianej skrzynki, wylatującej z otwartych drzwi wagonu. Przeleciała jej tuż przed nosem, zahaczając o kubek, który niosła; gorąca kawa wylała jej się na bluzkę.

– Auuu! – Cofnęła się gwałtownie, rozpaczliwie próbując oderwać mokrą tkaninę od skóry. – Auuu, gorące!

Bear wyjrzał przez otwarte drzwi i natychmiast znalazł się przy żonie.

– Nic ci się nie stało? – Krzątał się koło niej trochę niezdarnie. A kiedy się przekonał, że nie doznała poważniejszego uszczerbku, dał upust napięciu w najgorszy możliwy sposób. – Swoją drogą czego tu, do diabła, szukałaś? Nie powinnaś być...

– Niosłam ci kubek kawy – odparła urażona. – Możesz być pewien, że nie powtórzę tego błędu. – Wetknęła mu w rękę pusty kubek, odwróciła się na pięcie i ruszyła z powrotem do ich wagonu.

– Diamond, zaczekaj! Nie chciałem... – Pobiegł za nią i zdołał ją zatrzymać akurat w momencie, kiedy z wagonu wyskoczyli Halt i brygadzista.

– Nie ma ani jednego młota! – zawołał poirytowany Irland­czyk. – Ten, kto je zabrał, dobrze wiedział, co nam najbardziej przeszkodzi... – Urwał, spostrzegłszy Diamond, czerwoną na twarzy, w poplamionej bluzce, i Beara, trzymającego ją mocno za łokieć.

– Ktoś się włamał do wagonu ze sprzętem i ukradł nasze młoty, kleszcze, podnośniki i przyrządy pomiarowe – wyjaśnił żonie Bear, zwalniając nieco uścisk. – Byłem wściekły, a poza tym nie wiedziałem, że tu jesteś. – Westchnął głęboko. – Przykro mi, że się oblałaś.

Spojrzała na Beara, potem na Irlandczyka i odeszła do pulmana. Wkrótce potem, przebrana w świeżą bluzkę, usłyszała, jak obaj wspólnicy wchodzą do środka i kierują się do biurka w odległym kącie wagonu. Gdy wyszła z przedziału sypialnego, dopinając ostatnie guziki, dosłownie skamieniała.

Bear przypinał pas z rewolwerem.

– Nie możesz tego zrobić, chłopcze. – Halt zastąpił mu drogę, zasłaniając sobą drzwi. – On tylko na to czeka, to kłamliwe, złodziejskie nasienie, żebyś rzucił wszystko i przyszedł do niego z bronią.

– Nie idę do niego – warknął Bear. – Idę odzyskać narzędzia. Musieli zostawić jakie ślady.

– Nie jesteś Indianinem ani wojskowym zwiadowcą – zauwa­żył jego przyjaciel, wskazując na skalistą prerię za oknem. – Poszukiwania mogą ci zająć długie tygodnie, a i tak możesz niczego nie znaleźć. Poza kłopotami.

Jego argumenty najwyraźniej okazały się trafione, bo Bear nieco się opanował.

– Dobrze. Zatem pojadę do miasta i sprawdzę, czy da się znaleźć jakieś narzędzia.

Irlandczyk znów stanął mu na drodze.

– Nie potrzebujesz nosić broni, żeby znaleźć młoty.

– To na wszelki wypadek. – Bear zmrużył oczy, kładąc dłoń na orzechowej kolbie rewolweru.

– Na wypadek czego? – wtrąciła się Diamond, choć dobrze znała odpowiedź. – Na wypadek gdybyś wpadł na Beechera i jego wynajętych zbirów?

– Człowiek musi bronić siebie i swego dobytku – odburknął.

– Cóż, może jestem tylko głupią sentymentalną kobietą, ale, moim zdaniem, kilka młotów, nawet cały pociąg młotów nie jest wart poświęcania życia.

– Ona ma rację, chłopcze. – Halt wyczuł, że wspólnik zaczyna się wahać. – Pojadę do miasta zamiast ciebie, porozmawiam z zawiadowcą Chicago Milwaukee and St. Paul i zobaczę, czy nie mają kilku zbędnych młotów i przyrządów pomiarowych. Ty masz ważniejsze zajęcie tu na miejscu: znaleźć jakiś sposób na to, żeby Beecher znów nas nie okradł.

– Ja pojadę z panem – zaproponowała Haltowi Diamond. Widząc ponure spojrzenie męża, skrzyżowała ramiona, dodając rzeczowo: – Muszę oddać bluzkę do pralni.

Jest najbardziej aroganckim, upartym i niewrażliwym czło­wiekiem, jaki żyje na tej ziemi – wymieniała Haltowi wady Beara, gdy podskakując na wybojach jechali wzdłuż torów drewnianym wozem, który czasy świetności miał już dawno za sobą.

Irlandczyk przyjrzał jej się z ukosa.

– Do tego niekonsekwentnym – dodała, przytrzymując się dla równowagi drewnianej ławki. – W jednej chwili myśli całkiem rozsądnie i logicznie, a zaraz potem zmienia się w ryczącego dzikusa, w barbarzyńcę, gotowego bić się na pięści z całym światem.

– O, tu się muszę nie zgodzić – wtrącił Halt. – Uparty, owszem. Arogancki... być może. Niewrażliwy... cóż, pani chyba może lepiej to osądzić jako żona i w ogóle. Ale niekonsekwentny? Można na nim polegać jak na tym, że jutro wzejdzie słońce. Jeśli Bear McQuaid daje słowo, to tak, jakby sprawa była już załatwiona. Poza tym jest uczciwy aż do przesady. Traktuje wszystkich ludzi, wielkich i małych, tak jak sam chciałby być traktowany.

– Aha – powiedziała ze znaczącym spojrzeniem. – Więc tu leży problem. Bo kobiety traktuje nieco inaczej. Jakby nie można nam było ufać, że trafimy sobie łyżką do ust.

Halt zachichotał, potrząsając głową.

– Rzeczywiście nie bardzo sobie radzi, jeśli chodzi o kobiety. Ale taki już jest. Niezależny do szaleństwa. Ta linia kolejowa jest jego życiowym marzeniem. Przez lata odkładał każdego centa, jadł chleb z fasolą trzy razy dziennie, spał pod gołym niebem, pracował, dopóki nie padał, po czym się podnosił i pracował dalej. Ta linia znaczy dla niego więcej niż cokolwiek innego na świecie.

Zapadła cisza: oboje patrzyli na morze falującej trawy i każde widziało rozpaczliwą walkę Beara; Halt przywoływał obrazy z pamięci, Diamond próbowała je sobie wyobrazić. Czuła, że nie nadarzy się lepsza okazja ani nie spotka bardziej odpowiedniej osoby, żeby zadać pytanie, które męczyło ją od dwóch tygodni.

– Budowa MCM wygląda obiecująco, sprawia wrażenie solid­nej inwestycji. Dlaczego mieliście takie trudności z uzyskaniem pożyczek?

Halt westchnął.

– Bankierzy. Chcą mieć wpływy. A Bear się na to nie godził.

– Nawet kiedy mógł uzyskać pieniądze, których tak potrze­bował?

– Nawet wtedy. – Irlandczyk roześmiał się. – On jest... wyjąt­kowy pod tym względem.

– Wyjątkowy... – Przytrzymała kapelusz, żeby wiatr nie zerwał go z głowy. – Halt, jak długo pan go zna?

Zastanawiał się przez chwilę.

– Jakieś siedem, może osiem lat. Wystarczająco długo. Nie jestem pewien, czy powinienem pani to mówić, ale on nie bardzo się interesował kobietami.

Parsknęła z niedowierzaniem.

– Widziałam go z tą Silky.

– Ona jest tylko przyjaciółką, zwyczajnie i po prostu.

– Jak już mówiłam wcześniej, w przypadku Beara McQuaida nic nie jest zwyczajne i proste.

– Poza jego stosunkiem do pani – rzekł Halt, zerkając na Diamond ukradkiem.

– Do mnie? – Odwróciła głowę, ale uszy aż ją paliły, żeby usłyszeć coś więcej.

– Z panią sprawa jest tak prosta, jak tylko może być pomiędzy mężczyzną i kobietą. – Popatrzył na nią z rozbawieniem. – On pani pragnie.

Zarumieniła się, prostując ramiona; miała nadzieję, że Irland­czyk nie słyszy, jak wali jej serce.

– Tak, oczywiście. Żeniąc się ze mną, zyskiwał wielką fortunę.

– Nie mówię o pani pieniądzach. Powiedział Vassarowi bez ogródek, kiedy ten po raz pierwszy wymienił panią jako poten­cjalnego inwestora, że nigdy nie uwiódłby kobiety dla pieniędzy. A można mu wierzyć. Parę razy wybierał się do pani, żeby złożyć propozycję interesu. Zabierał nasze mapy i plany. Ale jakoś nigdy do tego nie doszło. – Halt pokręcił głową. – Wydaje mi się, że nie chciał pani prosić. Proszenie pani o cokolwiek raniło jego dumę. A trzeba przyznać, że temu człowiekowi nie brakuje dumy.

– Ma jej aż w nadmiarze.

Tylko na tyle potrafiła się zdobyć. To, co o Bearze mówił jego wspólnik i przyjaciel, pokrywało się z jej obserwacjami. Dumny. Niezależny aż do przesady. I rzeczywiście przyniósł jej mapy i plany, te, które widziała owej nocy. Gdyby się choć trochę postarał, mogła uwierzyć, że zamierzał ją prosić o pożycz­kę, lecz przeszkodziły mu upór i duma. Pragnął jej. Wpatrywała się w drewniane zabudowania widoczne w oddali, rozpaczliwie chcąc uwierzyć w to wszystko, co mówił Halt, i zarazem przerażona, że jeśli uwierzy, narazi się na tym większe cierpienia.

Dojechawszy do Great Falls, udali się prosto na stację i odnaleźli zawiadowcę. Był to żylasty, nerwowy typ; trzymał ręce przyciśnięte do brzucha, jakby go męczyła niestrawność.

– Przykro mi, nie możemy sprzedać żadnych narzędzi. To wbrew przepisom. – Cofnął się przed Diamond i Haltem. – Wychodzimy ze skóry, żeby nasze własne ekipy miały czym pracować.

– Gadanie... – żachnął się Halt. – Macie narzędzi pod dostat­kiem, człowieku. Sam widziałem w parowozowni. – Obejrzał się na Diamond. – Dobrze zapłacimy.

– Nie są do sprzedania za żadną cenę. – Cofał się dalej, aż dotknął plecami ściany. Najwyraźniej dodało mu to stanowczo­ści. – Przepisy są przepisami. Great Falls to może tylko plamka na trasie Chicago Milwaukee and St. Paul, ale pilnujemy u siebie porządku. Trzymamy się ściśle przepisów.

Halt nagle przyskoczył do zawiadowcy.

– Wiesz, że mamy pozwolenie na przyłączenie się do linii CM and SP – rzekł twardo. – Stary Jim Hill osobiście je po­twierdził.

– Może, ale nie powiedział, że mam wam sprzedawać jakieś narzędzia! – Niepozorny wzrostem mężczyzna wyprężył się na baczność, zadzierając podbródek.

Diamond pociągnęła Halta za rękaw, nalegając, by wyszli, nim zdarzy się coś nieprzyjemnego. Usłuchał jej, choć niechętnie. Próbowali jeszcze w przedsiębiorstwie wynajmu koni, u dostawcy sprzętu, wreszcie – na wszelki wypadek – nawet w ogólnym magazynie. Nikt nie miał młotów odpowiedniej wagi i kształtu.

– Nie mamy czasu na poszukiwania – rzekł Irlandczyk, zde­jmując kapelusz i uderzając nim o udo, co wzbudziło niewielki obłoczek kurzu. – Musimy kłaść tory. Jeśli nie skończymy przed pierwszym śniegiem, z pewnością stracimy prawo do ziemi.

Diamond dostrzegła w twarzy Halta troskę, którą zawsze starał się skrywać pod warstwą irlandzkiego humoru i rubaszności. Gdyby tylko mogła coś zrobić, by pomóc...

– Chwileczkę... Hill pozwolił wam się podłączyć do jego linii, tak?

– Nie za darmo – przyznał Halt. – Wie, że rozszerzenie jego linii o MCM będzie korzystne także dla jego interesów. Przede wszystkim dlatego wyraził zgodę.

– Więc jeśli się zgodził na budowę torów, dlaczego nie miałby zezwolić na odsprzedanie części narzędzi? Albo na wypożyczenie ich do czasu, aż sprowadzimy własne z St. Paul lub z Milwaukee? Zawiadowca będzie musiał spełnić jego polecenie, prawda?

– No tak... – Zrozumiawszy, o co jej chodzi, Irlandczyk uśmiechnął się szeroko.

– Gdzie tu macie telegraf?

Wkrótce potem stała przy okienku telegrafisty, kończąc pisanie dwuczęściowego telegramu, skierowanego do Jamesa J. Hilla w St. Paul. Zadowolona z treści, wręczyła kartkę telegrafiście.

– Jak długo będziemy musieli czekać na odpowiedź? – spytała. Usłyszawszy, że może to zająć od kilku godzin do całego dnia, odwróciła się do Halta ze smutnym uśmiechem. – Skoro mamy czekać, muszę znaleźć pralnię i coś do jedzenia.

Samotny Gołąb był jedną z tych płócienno–drewnianych budo­wli, które służyły jako bufor pomiędzy szacownością stałej zabudowy miasta a prowizorką namiotów. Halt zapewnił ją, że mimo niezbyt reprezentacyjnego położenia lokal ma najlepszą kuchnię w całym mieście. Okazało się, że można polegać na jego osądzie.

Kiedy skończyli wieprzowe steki z tłuczonymi ziemniakami i kukurydzą pojawiła się Silky Sutherland, w sukni żółtej jak słonecznik i kapeluszu tak wielkim, że mógł skutecznie osłonić przed słońcem ze trzy osoby. Przechodziła od stolika do stolika, pozdrawiając każdego klienta; zmierzała ku Diamond i Haltowi.

– No, no... a niech mnie, jeśli to nie mój ulubiony Irlandczyk i lady Diamond. Mam nadzieję, że Lou dobrze was karmi. Obejrzała się na kuchnię, skąd wychodził właśnie kelner w ścierce zamiast fartucha, dźwigając talerze parującego jedzenia. – Hej, Lou, podaj tu dla mnie i moich przyjaciół kawę i piwo korzenne. – Odsunęła krzesło i przysiadła się do nich. – Wybacz, że to mówię, Finnegan, ale nie wyglądasz najlepiej. – Z uśmiechem poklepała jego dłoń, spoczywającą na stole. – Powinieneś się parę nocy przespać w odpowiednim łóżku.

Halt zachichotał.

– Kto mówi, że twoje łóżka są odpowiednie? Parę nocy w którymś z nich i padłbym trupem. Potrzebuję się naprawdę wyspać.

Diamond uświadomiła sobie nagle, że jej towarzysz rzeczywiś­cie marnie wygląda. Miał ciemne kręgi pod oczami, a przez ostatnie trzy dni zmarszczki na jego twarzy stały się głębsze i bardziej wyraźne.

Silky sprawiała wrażenie trochę rozczarowanej; usiadła prosto, wygładzając żółte falbanki.

– Cóż, przypuszczam, że i to dałoby się załatwić... w moim pensjonacie. – Zwróciła się do Diamond: – A pani, lady Diamond, dla odmiany wygląda świeżo jak stokrotka. McQuaidowi musi się przy pani dobrze powodzić.

– Właściwie... – Diamond dostrzegła posępną minę Halta i postanowiła nieco złagodzić ostrość odpowiedzi – on też nie najlepiej sypia.

– Zawsze spał z otwartymi oczami, tak przynajmniej słysza­łam – powiedziała Silky. patrząc na Diamond bez cienia zmie­szania. – Bo nigdy nie miałam okazji osobiście tego stwierdzić.

Diamond oblała się gorącym rumieńcem. Milczące wyznanie Silky, że nie spała z Bearem, równocześnie zgorszyło ją i roz­broiło. Jeszcze nigdy w życiu nie spotkała osoby tak wulgarnej, zuchwałej i niewiarygodnie szczerej jak Silky Sutherland. W Bal­timore z pewnością nie poznałaby takiej kobiety, a już tym bardziej nie siedziałaby z nią przy jednym stole. Ale tu, na dzikim, nieprzewidywalnym Zachodzie...

– Nie wiesz przypadkiem, gdzie moglibyśmy dostać trochę młotów do szyn i przyrządy pomiarowe? – usłyszała słowa Halta, kiedy już doszła do siebie. – Silky jest w pewnym sensie kobietą interesu – zwrócił się do Diamond. – Macza palce we wszystkim, co się dzieje w Great Falls.

– Jadłodajnie. – Zatoczyła wzrokiem po otaczającym ich namiocie, a potem zaczęła wymieniać swoje pozostałe przed­sięwzięcia: Pensjonat, sklep spożywczy, mydlarnia, kąpiele pani Goodbody, większość stacji wynajmujących konie, udziały w banku, jedyny hotel w mieście i połowa Sweetwater. – Widząc zdumienie Diamond, wyjaśniła: – Chodzi o Sweetwater Saloon. Mam tam lustro wielkie na sześć stóp, sprowadzone aż z Chicago. Mogę ci załatwić wiele rzeczy, Finnegan... – uniosła sztucznie przyczernione brwi – ale młoty akurat do nich nie należą.

– Młoty? – dobiegł ich z daleka męski głos. Wszyscy podnieśli wzrok i ujrzeli Lionela Beechera w świeżo odprasowanym ubraniu, uśmiechającego się kpiąco. – Czyżbym słyszał, że ktoś potrzebuje młotów?

Silky zacisnęła palce na nadgarstku Halta, przytrzymując jego rękę na stoliku.

– Dobrze słyszałeś. Nie znasz czasem kogoś, kto miałby kilka do odstąpienia? – spytała.

– To zależy, kto chce kupić? – Błysk w oczach Beechera zdradzał, że doskonale zna odpowiedź.

– Ja – oświadczyła Diamond, decydując się rozładować na­pięcie.

– No, no, pani McQuaid, zadziwia mnie pani. Nigdy bym nie pomyślał, że kobieta o pani pozycji i klasie będzie sobie zaprzątać głowę takimi rzeczami.

– Pani McQuaid jest nie tylko damą, ale też kobietą interesu – warknął Halt ostrzegawczo. – Jest znana z poważnych inwestycji.

– Słysząc to, tym bardziej dziwię się jej zainteresowaniu linią Montana Central and Mountain – rzekł spokojnie Beecher. Prze­nosząc wzrok na Diamond, nie spuszczał Halta z pola widzenia. – Takie ryzykowne przedsięwzięcie, na pustkowiu, narażone na działanie żywiołów, podatne na wszelkiego rodzaju wypadki.

– Wydaje mi się, że nie odpowiedział pan pannie Sutherland – przypomniała mu Diamond wyniośle. – Ma pan na sprzedaż młoty i inne narzędzia do budowy torów?

– Mógłbym jakieś znaleźć, mając czas i odpowiednią... mo­tywację.

Prześliznął się po sylwetce Diamond wzrokiem, który nie pozostawiał wątpliwości, że byłby skłonny spełnić bardziej osobistą prośbę. Odczytała właściwie jego spojrzenie i ukrytą w nim insynuację; widywała je tysiące razy u mężczyzn, którzy czegoś od niej chcieli. Zachowując pozorny spokój, uniosła głowę i wstała z krzesła, pociągając za sobą Halta i Silky. Wyobrażała sobie przy tym, że chwyta tego łotra za szyję i ze wszystkich sił zaciska palce.

– Możliwość godziwego zysku jest jedyną motywacją, jakiej uczciwy człowiek potrzebuje w interesach – oświadczyła tonem godnym dziedziczki fortuny Wingate'ów. – Zaoszczędzę panu trudu poszukiwań, panie Beecher – dodała z lodowatym uśmie­chem. – Nie sądzę, by którekolwiek z pańskich narzędzi mogło zaspokoić moje wymagania.

Beecher zesztywniał.

– Och, Lionelu, nie bierz tego tak dosłownie! – zawołała Silky, wybuchając drwiącym śmiechem. – Pewnego dnia znaj­dziesz kobietę, która doceni twoje... narzędzie! – Jej rubaszna uwaga sprawiła, że wszyscy klienci restauracji odwrócili głowy i patrzyli na kamienną minę Beechera.

Odwrócił się na pięcie i wyszedł, zdążywszy jednak na odchodnym rzucić w stronę Halta i żony jego wspólnika złowiesz­cze spojrzenie. Dopiero wówczas dotarło do Diamond to, jak Silky zmieniła sens jej wypowiedzi. Najwidoczniej podobnie zrozumiał to także Halt, bo wybuchnął dudniącym śmiechem. Diamond przygryzła wargę, z zakłopotaniem słuchając coraz gęściej rozbrzmiewających wokół chichotów. Poczuła nagle, że i w niej wzbiera dziwne łaskoczące napięcie, które wreszcie znalazło upust w niepowstrzymanym śmiechu.

– Niegłupia z ciebie kobieta – pochwaliła Silky Sutherland, biorąc ją za ręce. – Wiedziałam, że cię polubię, od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłam! – Z powrotem usiedli na swoich miejscach, bo podano kawę i piwo. – Od trzech dni się tak nie śmiałam. Częstujcie się. Ja stawiam!

Wieczorem wóz znów podskakiwał i kołysał, jadąc wzdłuż bliźniaczych wstążek szyn, które lśniły czystym srebrem w świetle księżyca. Halt powoził, Diamond rozglądała się, wypatrując śladów zagrożenia: nabita strzelba leżała pomiędzy nimi na siedzeniu, gotowa do użycia. Jednakże widać było tylko niekoń­czący sie ciemny baldachim nieba i morze prerii dookoła, a szelest mierzwionych wiatrem traw, krzyki nocnego ptactwa i dobiegające czasem z dali wycie kojota były jedynymi od­głosami, jakie słyszeli. Powoli, ostrożnie zbliżali się do obozowis­ka MCM i wreszcie, kiedy ostatkiem sił walczyli ze zmęczeniem, dostrzegli ciemny zarys pociągu i żółty blask lamp za następnym wzniesieniem.

Dym z gasnących obozowych ognisk unosił się wysoko. Robotnicy siadali wokół nich wieczorem, paląc papierosy, stru­gając patyki i przysłuchując się, jak jeden z nich gra na harmonijce ustnej. Rozchodząc się do wagonów mieszkalnych na swoje prycze, zwykle zostawiali jednego lub dwóch ludzi, by pilnowali, aż ogień wygaśnie. Tego wieczoru, mając świeżo w pamięci kradzież narzędzi, Bear oficjalnie nakazał pilnować ognisk i wyznaczył zmiany warty.

Słysząc, że ktoś nadjeżdża, strażnicy podnieśli alarm. Robot­nicy natychmiast wylegli z wagonów i po chwili wóz otaczały trochę zaspane, lecz uśmiechnięte twarze.

– Poczekajcie, aż zobaczycie! – zawołał Halt, kierując się do środka obozu.

Kiedy się zatrzymali, przeszedł na tył wozu, podniósł lampę i zerwał płócienną plandekę, odsłaniając kilka drewnianych skrzyń, wypełnionych młotami, kleszczami i sprzętem pomia­rowym. Podniosła się wrzawa: Bear natychmiast zjawił się biegiem, z rewolwerem w dłoni.

Na widok żony i wspólnika szybko wetknął broń za pasek spodni i wspiął się po kole, żeby sprawdzić, co przywieźli.

– Niech mnie powieszą, Finnegan, jeśli nie jesteś najlepszy! Wiedziałem, że wytrzaśniesz je choćby spod ziemi! – zawołał, wdrapując się na wóz, żeby dokładniej obejrzeć ładunek. Oczy mu błyszczały w świetle lampy, kiedy w pamięci dokonywał obliczeń. – Gdzie je zdobyłeś?

– Od CM and SP – oznajmił rozpromieniony Irlandczyk. – Zawiadowca nie chciał nic sprzedać, więc twoja żona zatele­grafowała do starego Jima Hilla w St. Paul. Powiedziała mu, kim jest i czego potrzebuje, dodała też, że stary John Garret z B&O jest jej bliskim przyjacielem, i poprosiła, żeby upoważnił zawiadowcę do sprzedania nam narzędzi ze swojej parowozowni. I, niech go licho, zgodził się!

Znów rozległy się okrzyki i wiwaty. Bear odwrócił się wolno do Diamond, która wciąż stała na przodzie wozu, trzymając się oparcia ławki. Wbił w nią ciężkie spojrzenie; z jego twarzy zniknęła radość sprzed zaledwie chwili. Zaciśnięte szczęki i sztywne ramiona mówiły, że stara się za wszelką cenę zachować panowanie nad sobą. Wokół zrobiło się nienaturalnie cicho; robotnicy obserwowali z zaciekawieniem milczącą scenę pomię­dzy pracodawcą i jego śliczną żoną. Bear skinął jej tylko głową i z powrotem odwrócił się ku narzędziom.

Diamond, oszołomiona zmęczeniem, przyjęła jego zachowanie z niedowierzaniem. Nie tylko ona była zaskoczona.

– No dalej, chłopcze – rzucił zaczepnie Halt. – Podziękuj jej, jak należy. Zasłużyła dziś na to.

Bear zmierzył wspólnika spode łba, ale zreflektował się, słysząc pomrukiwania robotników i widząc ich zdumione twarze. Jeszcze raz powoli odwrócił się do Diamond, starannie dobierając słowa:

– Jestem ci jeszcze więcej winien, pani McQuaid. Przyrzekam, że Montana Central and Mountain zwróci ci każdego centa.

Świadkom tej sceny musiało się wydać dziwne, że mąż w taki sposób dziękuje żonie, lecz dla Diamond, która z doświadczenia oraz opowieści Halta wiedziała, że Bear nienawidzi być dłuż­nikiem, jego słowa były nożem wbitym prosto w serce. Uniósłszy spódnicę, przełożyła nogę przez burtę wozu, po omacku szukając na kole oparcia dla stopy. Najbliżej stojący rzucili się z pomocą; podziękowała im z opuszczoną głową i odeszła do wagonu. Nim dotarła do schodków, miała twarz mokrą od łez.

– Jesteś kompletnym głupcem i do tego upartym jak osioł! – ryczał Halt kwadrans później, kiedy stali ze wspólnikiem oświet­leni blaskiem księżyca w pewnej odległości od pociągu. Irlan­dczyk zaciągnął go tu po tym, jak rozładowawszy narzędzia, robotnicy rozeszli się na swoje prycze; miał nadzieję, że nikt nie usłyszy, co miał mu do powiedzenia. – Czemu nie posunąłeś się dalej i nie uderzyłeś jej w twarz, skoro miałeś ochotę?

– To nic twój interes, Finnegan – powiedział Bear przez zaciśnięte zęby. – Jeśli po to mnie tu ciągnąłeś, to wracam.

Halt chwycił go za ramię; czuł, że nie tylko on, ale i Bear ma ochotę użyć pięści.

– Zachowujesz się jak dupek. Ta kobieta ratuje nasz plan, a może nawet całą tę przeklętą linię, a ty masz jej do powiedzenia tylko tyle, że jej za to zapłacisz? – Zacisnął dłoń. – Gdybyś nie był o pół stopy wyższy i o piętnaście lat młodszy, przy­łożyłbym ci tak, że wylądowałbyś w Billings! – Halt puścił wspólnika i ruszył w stronę obozu, rzucając na koniec grubym przekleństwem.

Stojąc samotnie na pustkowiu, gdzie noc rozmyła wszystkie kształty do czarno–białych cieni, Bear zastanowił się nad tym, co zrobił, i oblała go paląca fala wstydu.

Zachował się jak skończony idiota. W tamtej chwili docierało do niego tylko to, że bogata żona upokorzyła go przed całą ekipą robotników, ratując jego kolej. Ale gdy tylko słowa wyszły z jego ust, wiedział, że popełnił błąd. To, co powiedział, było zbyt zimne. Złośliwe. Cholernie niewdzięczne.

Próbowała pomóc, w taki sam sposób, jak pomagała mi­sjonarzom, wynalazcom i ofiarom pożarów. To leżało w jej naturze. To było jej życiowym powołaniem. I najpewniejszym sposobem, żeby go wykluczyć ze swego życia. Jeśli uczyni go jeszcze jednym obiektem swej dobroczynności, kolejną inwes­tycją w postęp, straci ją na zawsze. Musiał wybudować tę kolej samodzielnie i udowodnić jej, że różni się od Kenwooda, Web­stera i Pierponta, że nie jest jeszcze jednym wspólnikiem ani naciągaczem. Musiał jej udowodnić, że jest coś wart, że coś sobą reprezentuje.

Przecież chciałam tylko pomóc, myślała Diamond z żalem. Tak samo jak pomagała misjonarzom, wynalazcom i biedakom, którzy ustawiali się w kolejce u jej drzwi. Taka była jej natura. Jej życiowa misja. Czemu tego nie rozumiał? Wystarczyło mu chęci, żeby wziąć jej pieniądze, namiętność i marzenia. Dlaczego z takim uporem bronił jej dostępu do swoich marzeń, do naj­większego celu i pragnienia jego życia?

Podciągnęła spódnicę i otarła twarz halką. Rozejrzała się po bogatym wnętrzu pulmana, po raz tysięczny zastanawiając się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby się urodziła bez pieniędzy, bez ciężaru oczekiwań, bez ciążącej na niej odpowiedzialności.

Może wina leżała po jej stronie. Czy Bear by ją pokochał, gdyby była biedna? Czy wówczas miałaby mu co ofiarować? Zabrakło jej tchu w piersi. A czy teraz miała?

Drzwi się otworzyły. Diamond, próbując się wyrwać z otchłani rozpaczy, podniosła wzrok i zobaczyła Beara, który przyglądał jej się z niepokojem. W słabym świetle naftowej lampy jego oczy miały ciemny połysk, rysy sprawiały wrażenie ściągniętych, a ramiona straciły sztywność. Wydał jej się rozbrajająco ludzki.

Niemal wstrzymała oddech, kiedy się zbliżył, nie odrywając od niej oczu, wyraźnie tocząc wewnętrzną walkę.

– Muszę cię przeprosić – zaczął cicho, głosem ciężkim od tłumionych emocji. – Zachowałem się jak osioł, kompletny osioł. Doceniam to, co zrobiłaś. Że zdobyłaś narzędzia. Tylko że... nie jestem przyzwyczajony, by ludzie coś dla mnie robili. Nie lubię się czuć zobowiązany. A i tak zawdzięczam ci już aż za wiele.

Rozdział 19

To wszystko? Wyjaśnił swoje powody, swoje niemiłe zacho­wanie i to jej miało wystarczyć. Diamond przyjrzała mu się uważnie, wyczuwając, że jego niedawna niechęć miała jeszcze jakieś inne przyczyny. Uderzyło ją to, że nawet przepraszając, nie wyjawił swych prawdziwych motywów ani rzeczywistej głębi bólu, jaki z nich wypływał. Najwyraźniej oczekiwał, że zadowoli się tymi zdawkowymi przeprosinami, złożonymi na osobności, bez świadków, którzy byli obecni, gdy wzgardził jej staraniami.

Poczucie krzywdy nie pozwoliło jej milczeć.

– Dobrze wiesz, że to bzdury. – Sama była zaskoczona gwał­townością słów, które wychodziły z jej ust, ale nie zamierzała się powstrzymywać. – Ludzie ciągle robią dla ciebie różne rzeczy. – Podniosła się z kanapy, pchnięta nagłym przypływem siły. – Piorą twoje koszule, gotują dla ciebie posiłki, nawet budują dla ciebie twoją ukochaną kolej. To, że inni dla ciebie pracują, wcale nie stanowi problemu, dopóki masz nad nimi władzę. Ale pozwolić komuś zrobić dla siebie coś, za co nie płacisz, czego nie kazałeś zrobić, nad czym nie możesz panować... O, tego nie możesz ścierpieć. Nie lubisz się czuć zobowiązany? Cóż, przynajmniej to jest prawdą... bo nikt nie lubi się czuć dłużnikiem. Ale naprawdę myślisz, że można przejść przez życie, za wszystko płacąc? – Podeszła bliżej. – Nikt, choćby nie wiem jak bogaty, nie jest w stanie za wszystko płacić. Każdy czasem musi polegać na drugiej osobie.

Wpatrywał się w nią, całkiem zaskoczony jej reakcją.

– Każdy? – powtórzył. – Nawet ty?

Pochyliła głowę, zastanawiając się, szukając odpowiedzi we własnym doświadczeniu, w sercu. I znalazła.

– Nawet ja – przyznała, bezwiednie ściszając głos. Po czym dodała zduszonym szeptem: – Zwłaszcza ja.

Aż się żachnął, słysząc jej wyznanie. Diamond jęknęła w duchu. Po jakie licho to powiedziała? Serce zaczęło jej walić, kiedy przysunął się bliżej.

– Czego ty możesz potrzebować, Diamond? – zapytał wyraź­nie spięty.

– Wszystkiego, czego nie można kupić za pieniądze. – Od­ruchowo cofnęła się o krok, lecz zaraz zmusiła się do stawie­nia mu czoła. – Przyjaźni, lojalności, troski, radości i miłości. – Zadarła głowę, starając się za wszelką cenę zachować jasność myślenia. – Samemu nie można mieć żadnej z tych rzezy. Potrzebny jest drugi człowiek, żeby je poznać i ich doświadczyć.

– A kto tobie pomaga je poznać? – Przysunął się jeszcze bliżej.

– Nie mówimy o mnie – zaoponowała.

– Tak?

– Mówimy o twojej przeklętej niezależności. – Dźgnęła go palcem w pierś. – O twoim uporze, niewdzięczności i...

– Głupocie? – dokończył za nią.

– Głupocie.

– I o mojej dumie?

– O twojej cholernej męskiej dumie!

Za każdym razem, gdy została wymieniona któraś z jego wad, robił krok w stronę Diamond i wreszcie stał nad nią pochylony; czuła bijący od niego żar, jego fizyczna bliskość mąciła jej zmysły.

– A co z twoją dumą? – rzucił.

– Moją dumą? – wydukała zaskoczona.

– Nie możesz znieść myśli, że pragnąłem cię tylko dla pie­niędzy. Przecież o to była cała ta awantura w Baltimore.

– Nieprawda. – Twarz zapiekła ją rumieńcem.

– Akurat. Inaczej wyszłabyś i wysłuchała mnie jak rozsądna kobieta, zamiast chować się po kątach, wypłakując oczy.

Aż otworzyła usta, przyglądając mu się z niedowierzaniem.

– To najokrutniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałam. – próbowała wyminąć Beara i udać się do przedziału sypialnego...

– O nie. – Chwycił ją za ramię. – Nie odejdziesz, dopóki nie osiągniemy pewnego porozumienia.

– Wydaje mi się, że usłyszałam już więcej, niż można strawić przez jedną noc – powiedziała, łykając łzy. Za nic na świecie nie mogła się załamać w jego obecności.

Widząc, jak Diamond walczy z sobą, żeby nie okazać emocji, Bear uświadomił sobie, że skorupa, pod którą się kryła od czasu ich nocy poślubnej, jest o wiele cieńsza, niż sądził.

– Nie, Diamond, ty nic nie rozumiesz – rzekł cicho. Z jego głosu przebijała rozpacz. – Wiem, że gdybym cię poprosił o pożyczkę, zanim się pobraliśmy, pomyślałabyś to, co w końcu i tak pomyślałaś. – Widząc, że jego słowa nie robią na niej większego wrażenia, zdał sobie sprawę, że znów wycofał się przed wyznaniem prawdy, nie potrafił wyznać, co naprawdę czuje. Gdyby wcześniej był z nią szczery, teraz nie musiałby się bać, że ją straci. Powiedz jej, nakazał sobie w duchu. – Pragnąłem... ciebie. Nie twoich pieniędzy czy twoich spółek. Nie twojego nazwiska czy pozycji. Nie chciałem się ożenić z jakąś bogatą dziedziczką czy postępową właścicielką Wingate Companies, znaną z hojności w całym Baltimore. Pragnąłem ciebie.

– Więc to ty nic nie rozumiesz. Ponieważ ja jestem bogatą dziedziczką, postępową kobietą interesu, znaną w całym Bal­timore z hojności. Jestem! Jeśli nie ożeniłeś się z bogatą dziedzicz­ką, postępową kobietą to z kim właściwie się ożeniłeś?

Wstrzymała oddech. To pytanie dręczyło ją od lat. Wyrażało jej ukrytą rozpacz. Nieustanną walkę. Co mógł w niej widzieć on – czy ktokolwiek inny – poza wielką fortuną?

Niepokój malujący się na jej twarzy dowodził, że naprawdę tego nie wie. Naprawdę nie wiedziała, co można w niej dostrzec przez zasłonę dolarów. W tym momencie Bear pojął ogrom bólu i samotności, jakie towarzyszyły jej dzieciństwu, ujrzał głębię nieufności, która miała niczym fosa chronić jej serce. Zaczął gorączkowo szukać w myślach odpowiednich słów, żeby jej wszystko wyjaśnić, żeby przerzucić most nad dzielącą ich otchłanią.

– Ożeniłem się z tą małą dziewczynką, która gromadziła swoje marzenia w małym kolejowym wagoniku – rzekł w końcu, modląc się, by właściwie zrozumiała sens jego słów. – Która pokochała koleje. Ożeniłem się z tą dziewczynką, która próbowała rozdać swój majątek, a z czasem odmieniła całe miasto na lepsze swoją wielkodusznością. Z bystrą, upartą i niezależną kobietą, która nie da się przygnieść górze bogactwa i jeszcze większej górze trudności.

Uniosła głowę, żeby mu spojrzeć w oczy; dostrzegł w tym geście pierwszą iskierkę nadziei. Była słaba i mogła w każdej chwili zgasnąć, bo nie powiedział wszystkiego.

– Do diabła, Diamond, nie rozumiesz?! Nie chodzi o dumę, upór czy pieniądze ani o to, kto będzie górą. Chodzi o to, że pragnę cię tak, że aż mnie skręca za każdym razem, gdy cię widzę, kiedy słyszę twój głos albo kiedy sobie przypomnę, jak wyglądałaś tamtego dnia w Gracemont, w sadzie, dzień po naszym ślubie. Krew się we mnie burzy za każdym razem, kiedy widzę, jak się uśmiechasz. Nie mogę się doczekać, kiedy będę cię mógł widzieć codziennie rano i rozmawiać z tobą wieczorem. Pragnę cię dotykać.

Uniósł rękę, żeby ją pogłaskać po policzku.

Czuła, że jej opór topnieje w bijącym od Beara cieple. Coś ściskało ją w gardle; zaschło jej w ustach. Miała wrażenie, że zaraz osunie się na kolana.

– To dlatego się z tobą ożeniłem, dlatego cię tu przywiozłem powiedział cicho, zbliżając usta do jej warg. – Szaleję za tobą, Diamond Wingate McQuaid. Kiedy mówiłem „tak”, mówiłem szczerze.

Rozwiewały się resztki nieufności. Długo tłumione pragnienie bliskości, jaka kiedyś istniała między nimi, odzywało się coraz głośniej, ośmielone jego wyznaniem. W końcu porwał ją w ra­miona i pocałował, dając upust tęsknocie ukrywanej przez dwa długie tygodnie.

To się dzieje naprawdę, myślała Diamond półprzytomnie. Bear jej pragnął. Halt miał rację. Pragnął jej, naprawdę jej pragnął!

Ogarnięta nieopisaną radością, zarzuciła mu ręce na szyję, jakby chciała go zagarnąć, zawładnąć nim bez reszty. Dotyka­ła jego pleców, ramion, szyi. Należał do niej każdym mięś­niem i ścięgnem, każdym calem skóry. Każdym napiętym do granic nerwem, każdym odruchem. Tak jak ona należała do niego.

Odchyliła głowę; usta jej drżały, oczy lśniły ciemnym blaskiem. Należała do niego. Strach, który dotąd zacierał ten fakt w jej umyśle i sercu, ustępował. Oboje wyznali swe prawdziwe uczucia, oboje się poddali. I, co najważniejsze, zrobili to równocześnie. I razem dali się porwać spirali pożądania. Uskrzydlało ją poczucie wolności, uświadomiła sobie, że czasami poddanie się może być wyzwoleniem i ulgą. I do tego może być, ach, takie słodkie.

Objął ją mocniej i uniósł nieco, pieszcząc gorącymi, natar­czywymi pocałunkami jej szyję, jednocześnie sięgając do pierw­szego guzika bluzki. Odchyliła głowę, ułatwiając mu zadanie, odsłaniając więcej, zatracając się w rozkoszy, która wraz z pul­sującą rozgrzaną krwią rozchodziła się po całym jej ciele.

Nagle straciła grunt pod nogami; Bear przeniósł ją do biurka, stojącego w odległym kącie wagonu i posadził na blacie miedzy papierami, żeby wyswobodzić ręce. Drżącymi dłońmi usiłowała rozpiąć guziki, najpierw swoje, potem Beara, potem znów swoje. Jemu tez drżały ręce, oddychał ciężko, z niecierpliwością roz­pinając jej bluzkę i spódnicę. Jęknął rozczarowany, napotkawszy pod spodem zasznurowany gorset.

Odpowiedziała zduszonym śmiechem, polizała skórę na jego piersi, zsunęła mu z ramion koszulę, żartując sobie z tego, że rozebrała go znacznie sprawniej, niż on uporał się z jej strojem. Z chrapliwym westchnieniem ponowił atak na zaciągnięte sznurów­ki gorsetu. Odczuła jego zwycięstwo, nim jeszcze się zorientował, że nastąpiło. Sztywny materiał ustąpił, wypuszczając ją z uścisku niczym opieszały kochanek. Aż się zachłysnęła, odrzucając na bok obleczone satyną fiszbiny.

Zgłodniałe wargi Beara natychmiast wznieciły ogień w odsło­niętych koniuszkach piersi. Czuła, jak tam, głęboko w środku, robi się gorąca, wilgotna i gotowa. Poruszyła się na biurku, spragniona pełnej bliskości, ostatecznego spełnienia. Kiedy wsunął dłoń pod jej pośladki, bezwiednie odpowiedziała uniesieniem bioder.

– Jezu Chry...

Oboje zamarli na dźwięk nieznośnie znajomego głosu i jeszcze łatwiej rozpoznawalnego przekleństwa. Serce jej waliło; ciało przebiegały dreszcze. Słyszała, że Bearowi serce także chce wyskoczyć z piersi, a jego oddech przypomina chrapliwy świst. Dosłownie zastygł w bezruchu. Osłonięta jego potężną posturą, zdołała na tyle opanować przerażenie, by zerknąć mu przez ramię.

– Och, nie – jęknęła, ujrzawszy Robbiego w nocnej koszuli, wytrzeszczającego oczy. – Robbie – wydukała, z trudem wydo­bywając z siebie głos. Z całej siły ściskała Beara za ramiona, żeby się przypadkiem nie odwrócił. Zupełnie zapomnieli o chłop­cu. Odchrząknęła, starając się nadać swemu głosowi macierzyńs­kie brzmienie.

– Co ty tu robisz? Natychmiast wracaj do łóżka!

Zepchnięty do poziomu dziecka. Robbie przestał się uśmiechać z lubieżną domyślnością.

– Chciałem się tylko czegoś napić. I usłyszałem głosy i jęki...

– Robbie! – ryknął Bear.

– Już dobrze, dobrze, idę sobie. – Chłopiec odwrócił się urażony, mrucząc do siebie: – Jakbym nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział.

Odgłos zatrzaskiwanych drzwi sypialnego przedziału podziałał na nich jak powiew chłodnego nocnego powietrza. Spojrzeli po sobie, oboje zakłopotani nieopanowanym porywem namiętności. Jednakże żadne z nich w oczach tego drugiego nie dostrzegło choćby cienia żalu, że długo tłumiona namiętność wreszcie wybuchnęła płomieniem. Diamond wyprostowała się, zsuwając ręce z jego barków. Bear także ją puścił, choć z pewnym ociąganiem.

– Obawiam się, że na tym musimy poprzestać – powiedziała cicho, ostatni raz czule gładząc go po piersi.

Pokiwał głową, na moment ujmując ją za podbródek.

– Na razie.

Zebrała swoje rzeczy i bez słowa zsunęła się z biurka. Patrzył, jak odchodzi do przedziału sypialnego, przystając w drzwiach, by posłać mu ostatnie przeciągłe spojrzenie. Słysząc ciche kliknięcie zamka, poczuł, że nogi robią mu się dziwnie miękkie, jakby były z gumy.

Sięgnął po karafkę stojącą na półce i nalał sobie pokaźną porcję brandy.

– Cholerny dzieciak! – Ale dopijając brandy, wyciągnięty w rozłożystym fotelu, przymknął oczy i uśmiechnął się mimo­wolnie.

Przez następne dwa dni Diamond nie miała czasu rozważać ani sprawdzać porozumienia, które zaistniało pomiędzy nią i mężem w porywie odrodzonej namiętności. Bear każdą wolną chwilę poświęcał na kierowanie pracą ekip i rozwiązywanie problemów, wyrastających bezustannie i w wielkiej obfitości, począwszy od dziwnego zepsucia się mąki w kuchni po częste utarczki między robotnikami. Po południu drugiego dnia w obozie zapanowało ogólne napięcie, a wśród ludzi dochodziło do starć gwałtownych jak wiatr, który dął od zachodu, przyganiając burzę znad prerii.

Diamond stała na platformie pulmana, obserwując zbliżające się ciężkie chmury. Miała wrażenie, że jest ich tak dużo, że mogą całkowicie zasłonić bezkresne połacie nieba. Widoczne w oddali poszarpane białe błyskawice ostrzegały przed nad­chodzącą szybko nawałnicą. Ruszyła na poszukiwanie Robbiego; Bear wyznaczył mu zajęcie przy noszeniu wody, przekazywaniu wiadomości i podawaniu narzędzi. Znalazła go przy ekipie, którą zmieniała właśnie przy pracy inna grupa. Gdy się zbliżyła, pomiędzy dwoma robotnikami wybuchła kłótnia o jakąś brakującą część narzędzia.

– Widziałem ją u ciebie, Sikes. Ty złodziejskie nasienie! – Niższy z mężczyzn dla poparcia oskarżenia dźgnął palcem w pierś wyższego, masywniej zbudowanego przeciwnika.

– Taaa? Skąd wiesz, czy nie była moja – zadrwił Sikes. Odpowiedział takim samym gestem, tylko ze znacznie większą siłą.

W ruch poszły pieści. Robotnicy z obydwu ekip cisnęli narzędzia na ziemię, żeby rozdzielić walczących. Z obu stron padały przekleństwa i obelgi; zaczęła się ogólna szarpanina. Bear wyrósł jak spod ziemi i rzucił się w sam środek zamieszania, również nie szczędząc łokci i języka. Jego budząca respekt postura i siła pięści ostudziła nieco zapał uczestników bijatyki. Kiedy na placu boju zapanował względny spokój, odetchnął głęboko, spojrzał w niebo i rozkazał przerwać pracę i schować narzędzia, aż do przejścia burzy. Ludzie chętnie usłuchali, zadowoleni z nieoczekiwanej przerwy. Wtedy, odwróciwszy się, dostrzegł Diamond przy końcu pociągu.

– Wiecznie są z nimi jakieś kłopoty. Nie ma dnia, żeby sobie nie skakali do oczu o jakieś głupstwo.

– Może coś jest w powietrzu, nadchodzi burza – powiedziała, oglądając się niespokojnie przez ramię.

– Może – przyznał ponuro Bear i odszedł wzdłuż nasypu, żeby sprawdzić, czy wszystko zostało zabezpieczone przed skutkami ulewy.

Patrzyła tęsknie na jego kształtne nogi opięte spodniami. Mogła się spodziewać, że prędzej zobaczy Billings, niż spotka się z Bearem sam na sam.

Burza uderzyła mocno i znienacka; wiatr kołysał potężnym pulmanem, jakby w każdej chwili mógł zerwać jego drewnianą konstrukcję z kół. Huk piorunów wprawiał w drżenie ściany, okna i podłogę, wzbudzając w Robbiem tak wielki lęk, że biedak aż chował się pod ramieniem Diamond. Potem spadł deszcz; wściekłe płachty wody chłostały pociąg i obóz. a ziemia nasiąkała z niewiarygodną prędkością. Przy torach uformował się strumień: woda rwała korytem wyżłobionym wzdłuż nasypu. I nagle najgorsze minęło tak szybko, jak się zaczęło. Miękki, jednostajny szmer kropli uderzających o okna i pokryty blachą dach, jakby zmył niepokój wywołany nadejściem burzy. Powietrze stało się chłodniejsze i milsze.

Diamond otworzyła drzwi w chwili, gdy jeden z robotników wspiął się na schodki wagonu. Był przemoczony do nitki, dosłownie ociekał wodą.

– Szefie... – wydyszał, ocierając twarz. – Gdzie jest pan McQuaid?

– Poszedł zabezpieczyć dźwig. Burza musiała go tam przy­łapać. Co się stało?

– Kucharz! – zawołał robotnik przez ramię, już biegnąc na przód pociągu. – Jest ranny!

Nakazując Robbiemu pozostać na miejscu. Diamond chwy­ciła obrus, którego używała jako szala, i ruszyła biegiem w stronę kuchni. Przy otwartych drzwiach kuchennego wagonu zbierała się coraz większa gromada. Rozepchnąwszy ga­piów, znalazła kucharza Niemca, leżącego na ziemi. Zaciskał zęby z bólu; jedna z jego nóg była zgięta pod dziwnym kątem.

– Schultz! – Ściągnęła z ramion obrus i kazała dwóm ludziom trzymać rozpostarty nad rannym, żeby go osłonić od deszczu. – Co się stało? – spytała, klękając przy kucharzu.

– Pojęcia nie mam, proszę pani. – Wciągnął głośno powietrze i jęknął, kiedy ostrożnie próbowała dotknąć jego nogi. – Słyszę coś łupie i łupie w spiżarni. Pomyślałem, że wiatr otworzył drzwi. Poszedłem zamknąć, a tu coś spadło i mnie zamroczyło. I wtedy spadła beczka... Auuu!

– Musimy go wnieść do środka. – Diamond wstała, rozglądając się i zastanawiając się, gdzie mu będzie najlepiej. – Zanieście go do naszego wagonu. I niech ktoś jedzie do miasta po lekarza.

Bear pojawił się w momencie, gdy próbowali zrobić prowi­zoryczne nosze do przeniesienia Schultza. Kiedy usłyszał, co się stało i co Diamond kazała im zrobić, wszyscy zamarli w ocze­kiwaniu, popatrując niepewnie na szefa i jego żonę. Diamond także się nie odzywała, przypomniawszy sobie ostatni raz, gdy sama podjęła decyzję i przystąpiła do działania.

Po chwili ciszy, która aż dzwoniła w uszach, zwrócił się do mężczyzn trzymających nosze:

– Na co czekacie? Wnieście go do środka. – Rozglądając się po ociekających wodą, poważnych twarzach, dodał: – Kto jedzie po felczera?

Nieszczęsny Schultz miał złamaną nogę, a biedni robotnicy dostali nędzną, zimną kolację. Składała się na nią puszkowana wołowina pokrojona w plastry i wciśnięta między kromki czer­stwego chleba oraz resztki herbatników z porannego wypieku. Kawa była lurowata, ale i tak wszyscy ją pili, zwłaszcza gdy rozniosła się wieść, że Diamond sama ją przyrządziła. Jedynie Robbie był na tyle bezczelny, żeby głośno narzekać.

– To żarcie śmierdzi.

Diamond nad jego głową mrugnęła do Beara.

– On ma rację. Jest okropne.

Później, kiedy już posprzątali tace i kubki i zaprowadzili w kuchni jaki taki porządek, Diamond poszła szukać Beara. Był w wagonie ze sprzętem; przygotowywał do złożenia ręczny wózek i właśnie rozglądał się za jakimiś zapasowymi kołami.

– Tak sobie pomyślałam... – zaczęła ze świadomością, żc wkracza na niepewny grunt, lecz ośmielona jego spokojną reakcją na jej wcześniejsze zachowanie – że będziesz musiał coś zrobić w sprawie jedzenia. Robotnicy nie zostaną, jeśli nie dostaną posiłków lepszych niż ten dzisiejszy. – Wytrzymała jego spojrzenie. – Chcę pojechać jutro do Great Falls i znaleźć innego kucharza.

To było jego terytorium, jego kolej i jego prawo do decydo­wania. Ale gdyby jej na to nie pozwolił, to istniałaby słaba nadzieja, że kiedykolwiek pozwoli Diamond stać się częścią swojej kolei. A jeśli nie mogła być częścią jego kolei, jaką miała szansę stać się częścią jego życia? Kiedy się wreszcie odezwał, po chwili, która wydała jej się wiecznością, jego głos brzmiał tak, jakby każde słowo zostało przesiane przez gęste sito.

– Chyba... musimy mieć kucharza.

Wypuściła wstrzymywane długo powietrze.

– Więc załatwione. Wybiorę się do miasta o świcie.

Kiedy Bear zmarszczył czoło, jakby zamierzał się sprzeciwić, splotła ramiona gestem wyrażającym stanowczość.

– Chyba że wolisz, bym patrzyła bezczynnie, jak ty i twoi ludzie dławicie się zeschłymi herbatnikami przez następne dwa miesiące. – Zadarła podbródek. – Więc jak będzie?

Bear złapał się na tym, że po raz kolejny nie potrafi powiedzieć „nie”.

Jeszcze tego samego wieczoru, tuż po zmierzchu, szaleńczym galopem przybył do obozu Halt. Przyjechał z drugiego obozu, wysuniętego naprzód, gdzie pomagał Nigelowi Ellsworthowi w budowie nasypu. Kiedy zeskoczywszy ze spienionego, ob­lepionego błotem konia, zaczął nawoływać wspólnika, zebrała się wokół niego gromada zaciekawionych ludzi.

Bear usłyszał podniesione głosy i wybiegł na platformę wagonu.

– Powódź! – wyrzucił z siebie Halt, opierając się ciężko o poręcz schodów. – Nasyp... cały zalany! Musisz tam jechać, chłopcze!

Bear bez chwili zwłoki porwał z wieszaka kapelusz i zbiegł po schodkach. Osiodłał jednego z koni uwiązanych przy żerdzi na skraju obozu, po czym obaj z Haltem odjechali wzdłuż toru. Za dwoma łagodnymi wzniesieniami, wokół pasma niskich garbów stanowiących podnóże łańcucha wzgórz, dostrzegli w od­dali rzekę, której nie było tam jeszcze rano.

Irlandczyk zaprowadził wspólnika na wznoszącą się płasko skałę. Na widok tego, co rozgrywało się w dole, Bear aż zamknął oczy, wciągając głęboko powietrze. To była ni mniej, ni więcej tylko klęska żywiołowa. Szerokim zagłębieniem, które prawie nie rzucało się w oczy przed popołudniową burzą, rwał strumień ciemnej od mułu wody. Była wszędzie, nie wyłączając wnętrza namiotu, który Halt, Ellsworth i robotnicy opuścili, szukając wyżej położonego terenu.

Bear wpatrywał się w brunatne odmęty, próbując zrozumieć to, co widzi.

– Do diabła, rzeki nie biorą się znikąd. Skąd ona wypływa?

– Zewsząd – rzekł Halt, patrząc, jak woda przelewa się przez gotowy nasyp, który kosztował ich dwa dni ciężkiej pracy. – Po burzy zobaczyliśmy wyciek, zmieniający się szybko w mały rwący strumień. Potem strumień stał się szerszy i nim się spostrzegliśmy, zalał nasyp, przewracając podnośnik.

Nie chodziło tylko o zmarnowane dwa dni pracy. Z miejsca, gdzie stali, widać było wyraźnie, że wytyczony na tym terenie nasyp przebiega dokładnie w miejscu przepływu wody. Ta zbieżność była zdumiewająca, jakby ją ktoś zaplanował. Bear poczuł dziwną słabość w całym ciele. Jak Johnson mógł być tak...

Nagle doznał olśnienia. To wcale nie był przypadek. I praw­dopodobnie nie było przypadkiem także to, że Johnson, ich geodeta i inżynier, uciekł właśnie wtedy, kiedy zaczęli kłaść nasyp na tym odcinku trasy. Wnioski nasuwały się same. Johnson wiedział.

– Porwaliśmy narzędzia, wozy, muły i konie, złożyliśmy tyle namiotów, ile się dało, i uciekliśmy na wyżej położone miejsce. – Halt wskazał na przemoczonych ludzi i stertę sprzętu na skalistym zboczu. – Przed wyjazdem po ciebie musiałem się upewnić, że ludzie i narzędzia są bezpieczni.

Bear pokiwał głową bez słowa, po czym zawrócił konia i skierował się w stronę rzeki, żeby przejechać ją w bród. Nigel Ellsworth przywitał ich na drugim brzegu, machając rulonem map.

– Nie ma tu o tym najmniejszej wzmianki! – oświadczył ze złością, pokazując na mapie linie, opisujące otaczający ich teren. – Ani słowa, nic. To coś gorszego niż pomyłka, to zwykłe oszustwo!

– W porządku. – Bear zsiadł z konia i sięgnął po mapę, spodziewając się najgorszych wiadomości. – Jak źle to wygląda?

– To jest suche koryto rzeki. Te wszystkie znaki tu były, ale... – Ellsworth spuścił głowę, zaczerwieniony z przejęcia i zmartwienia. – Nie jestem przyzwyczajony... to znaczy, zazwyczaj badania ziemi są gotowe, a na Wschodzie nigdy nie mieliśmy do czynienia z czymś tak... Po prostu przyjąłem wyniki badań, zakładając, że wszystko wygląda tak, jak przedstawiono na wykresach. Nie mógł tego przeoczyć. – Ellsworth poczer­wieniał jeszcze mocniej. – Bo nie wierzę, że ja przeoczyłem.

– Niech to szlag! – Bear westchnął, nie odrywając wzroku od rwącej wody. – Co z tym zrobimy?

Inżynier stanął obok niego i krzywiąc się, także spoglądał na powódź.

– Woda trochę opadła. Wygląda to lepiej niż godzinę temu. Myślę, że dość szybko wsiąknie. Ale podmyła spory kawał naszego nasypu. – Było mu wyraźnie przykro, że musi dodać: – To się będzie powtarzać po każdej takiej ulewie.

Prawda była tak przygnębiająca, że na dłuższą chwilę zapadło milczenie. Bear próbował zebrać myśli i znaleźć jakieś roz­wiązanie.

– A most?

Ellsworth spojrzał na Beara, a potem przeniósł wzrok na jego wspólnika.

– Zwykle koryto jest suche, ale to jednak rzeka. Podłoże jest luźne. Piasek i cząstki stałe zawieszone w gazie. Niestabilne bez palowania... no i każda powódź oznacza dalsze osłabienie. Jedynym skutecznym rozwiązaniem jest przesuniecie torów.

Bear przesunął dłońmi po twarzy, lękając się odpowiedzi na następne pytanie.

– Dokąd?

Inżynier rozejrzał się, popatrzył na mapę, a potem wdrapał się na zbocze po przyrządy miernicze. Po kilku minutach wzdy­chania i obliczeń na piśmie wskazał skalne wzniesienie na­przeciwko, tworzące płaszczyznę wysuniętą na południowy wschód, aż do podnóża Highwood Mountains.

– Biorąc pod uwagę tory, które już położyliśmy, i ogólny kierunek trasy, powiedziałbym, że to najlepsza droga.

Bear zerknął na wspólnika; widząc jego aprobatę, skinął przyzwalająco Ellsworthowi.

– Gdy tylko woda opadnie na tyle, by ruszyć wozy i sprzęt, ocenimy straty i zaczniemy od nowa. Cholera, to nas jeszcze bardziej opóźni!

Podczas gdy on i Halt poganiali ludzi do pakowania i spraw­dzania, co zostało zniszczone lub zaginęło, Ellsworth znalazł płaski kamień, żeby rozłożyć swoje mapy. Pochylony nad coraz to innym arkuszem, sprawdzał okoliczne tereny, aż natrafił na jeden, od którego oczy zrobiły mu się okrągłe z przerażenia. Ustawiwszy przyrządy, jeszcze raz sprawdził położenie, po­twierdzając najgorsze. Poszedł z wiadomością do Beara i Halta.

– Co to znaczy, że nie należy do nas? Kupiliśmy mnóstwo ziemi z prawem użytkowania.

– Nie w tym miejscu. – Ellsworth wskazał pobliskie wznie­sienie, a potem rozpostarł odpowiednią mapę, żeby dowieść swej racji.

– Boże dopomóż – jęknął Irlandczyk, cofając się chwiejnie i opadając na kamień. – Tyle pieniędzy, tyle czasu... – Ukrył twarz w dłoniach.

– Ten właściciel... Kto nam sprzedał tę działkę? – spytał Bear.

– Jakiś człowiek o nazwisku A.J. Hickman – odpowiedział Ellsworth, odczytując drobne literki z boku.

– Będziemy musieli porozmawiać z tym panem Hickmanem. Ale na razie trzeba się dowiedzieć, kto jest właścicielem tamtego wzniesienia i terenów powyżej – rzekł Bear, wskazując palcem na rozłożone płachty map. – Sprawdź, czy jest wymienione jakieś nazwisko.

Bear nie wrócił jeszcze z obozu na końcu nasypu, więc następnego ranka nie mógł zaprotestować, kiedy Diamond kazała Robbiemu wsiąść do wozu i wyruszyła do Great Falls, włas­noręcznie powożąc. Było wcześnie, niebo mieniło się kolorami. Przedstawiła Robbiemu swoje plany: mieli odwiedzić kilka jadłodajni, spróbować jedzenia i na tej podstawie wybrać dobrego kucharza, a potem wziąć go na stronę i zaproponować posadę.

Jednakże plan zawodził raz za razem. Albo wypraszano ją z kuchni, albo wychodziła sama, zatykając sobie nos przed smrodem zepsutej żywności. Pośród tuzina małych jadłodajni w mieście nie znalazła żadnej, która miałaby przyzwoitego kucharza. Około południa wstąpiła jeszcze raz do Samotnego Gołębia. Tu przynajmniej mogła znaleźć dobre jedzenie, żeby zatrzeć niemiłe wrażenia gromadzone przez cały ranek.

A tak się złożyło, że znalazła o wiele więcej.

Właścicielka, Silky Sutherland, akurat wychodziła, kiedy się zjawili. Rozpromieniona, powitała ich głośno i zaprosiła do środka. Kiedy już zostali usadzeni przy stoliku i obsłużeni, Diamond postanowiła otwarcie wyznać jej swój problem, jak kobieta interesu kobiecie interesu.

– Może pani mogłaby nam pomóc, panno Sutherland. – Wi­dząc zmarszczone czoło rozmówczyni, poprawiła się: – Silky. Nasz kucharz został ranny, ma złamaną nogę, więc jesteśmy w rozpaczliwej sytuacji. Muszę znaleźć innego, bo inaczej ludzie zaczną odchodzić. – Zniżyła głos. – Bear potrzebuje każdych rąk do pracy, jeśli ma zdążyć do Billings przed opadami śniegu. Nie wiesz przypadkiem, gdzie mogłabym znaleźć kucharza, nawykłego do gotowania całych beczek gulaszu i worków ziemniaków?

Silky milczała przez chwilę, zastanawiając się nad tym, co usłyszała.

– Mają kłopoty, Finnegan i McQuaid, prawda? – spytała.

– Są przyparci do muru – przyznała Diamond. – Jeśli nie położą torów, nie otrzymają praw do użytkowania ziemi. Nie znam wszystkich szczegółów, ale ten Lionel Beecher złożył protest do urzędu ziemskiego w Waszyngtonie. – Ściągnęła brwi. – Właściwie znam parę osób w Waszyngtonie i myślałam nad tym, czy nie zatelegrafować do nich, by sprawdzili, jak wygląda cała sprawa.

– Nie będziesz miała życia z Bearem McQuaidem, jeśli to zrobisz. – Silky zaśmiała się złowieszczo. – To najbardziej przekorny, najbardziej niezależny facet, jakiego kiedykolwiek znałam. Spędził kiedyś całą zimę w namiocie na mrozie, bo nie miał dość pieniędzy i na pokój, i na zaprzęg koni, które zamierzał kupić, a nie chciał przyjąć od nikogo nic za darmo. – Pokręciła głową. – Nawet ode mnie.

Kiedy podano posiłek, Diamond, jedząc, zastanawiała się nad słowami Silky. Najwyraźniej ta jego mania niezależności nie zrodziła się ostatnio. Miała długą historię. Jak długą? I co go mogło skłonić...

– Coś ci powiem, lady Diamond, myślę, że mam tego, kogo ci trzeba.

– Naprawdę? – Diamond aż uniosła się na krześle. – Gdzie on jest?

– Przede wszystkim nie on – sprostowała Silky z przekornym błyskiem w oku. – Siedzi przed tobą. – Zachichotała na widok zaskoczenia, malującego się na twarzy Diamond. – Nie zawsze byłam elegancką damą. – Nastroszyła biało–czerwone boa przy fioletowej organdynowej sukni. – Moja mama była świetną kucharką w pewnym pensjonacie. Uczyłam się od najlepszej w swoim fachu. Gotując, podążałam na zachód, aż w końcu wylądowałam tutaj. – Uśmiechnęła się szeroko. – I znalazłam sobie parę dochodowych interesów na boku.

Diamond miała niejakie trudności z ukryciem niedowierzania, ale Silky nie wyglądała na urażoną.

– Minęło sporo czasu, odkąd mieszałam w garnkach, ale jestem odważna. – Zmrużyła podkreślone czernidłem oczy w wy­razie chytrości. – Halt Finnegan będzie się tam kręcił, prawda?

Silky zobaczyła Irlandczyka nieco wcześniej, niż się spo­dziewała.

Kiedy Diamond, Robbie i ona zmierzali do sklepu spożyw­czego, żeby złożyć zamówienie na niezbędne produkty, spotkali Halta z Bearem, śpieszących do biura urzędu ziemskiego. Wy­glądali, jakby ich przeciągnięto przez pół Montany; mieli na sobie próbki ziemi z całej okolicy.

– Co wy tu robicie? – zdziwiła się Diamond, patrząc na męża ze zgrozą. – Myślałam, że pojechaliście sprawdzać jakąś wodę w przednim obozie.

– Nie chodziło tylko o wodę – rzekł ponuro Bear. – Ten krętacz Johnson wyznaczył nam trasę przez suche koryto rzeki. Zalało nas. Musimy przesunąć tory. A żeby tego dokonać, musimy wykupić kolejny kawałek ziemi. – Kiwnął głową, wska­zując drzwi biura urzędu ziemskiego.

Lionel Beecher stał w oknie saloonu Sweetwater i paląc cygaro, obserwował Beara McQuaida i jego wyniosłą żonę, wchodzących wraz z dwiema innymi osobami do biura. Doszedł do wniosku, że McQuaid właśnie odkrył wprowadzone przez niego twórcze zmiany w przebiegu trasy linii Montana Central and Mountain. Inżynier Johnson nie stronił zarówno od trunków, jak i od hazardu, a nie miał ani daru przewidywania, ani szczególnego hartu ducha. To naprawdę nie było trudne. Trochę alkoholu, parę przegranych w pokera... i dogodny sposób umo­rzenia długu...

– Jesteś dobry, Beecher – mruknął do siebie zadowolony, czekając, aż Bear wyjdzie, odjedzie na południe i wpadnie prosto na kamienną ścianę. – Stanowczo za dobry na to, by tkwić na tym zadupiu. Gould jest ci za to sporo winien.

Rozdział 20

Danvers, Jim Danvers. To nazwisko tłukło się Bearowi po głowie, kiedy wraz z Haltem jechał na południowy wschód, zmierzając do farmy człowieka, który był właścicielem pasa skalistego wzniesienia, mającego zapewnić solidne podłoże torom kolejowym linii Montana Central and Mountain. Diamond chciała z nim pojechać, ale przekonał ją, że ponowne urucho­mienie kuchni jest równie ważne, jak zakup skrawka ziemi. Choć niechętnie, musiała się z nim zgodzić.

Nikt nie był zaskoczony bardziej od Beara osobą, która miała objąć we władanie kuchnię. Ale przecież Silky często sprawiała niespodzianki; zawsze miała kilka asów w rękawie. Niemniej trochę go niepokoiła myśl o jej komitywie z Diamond. Miał i tak dość kłopotów z żoną; z całą pewnością nie potrzebował, żeby Silky dawała jej wskazówki!

Zabudowania farmy Danversów wyglądały tak jak większość osadniczych domów w tej części wyżyny. Budynki przeważnie były drewniane, bez śladów farby, a niektóre z wcześniej po­stawionych miały fundamenty obłożone darnią. Dom stojący pośrodku farmy miał frontowy ganek, a w pobliżu znajdował się ogrodzony warzywnik, zarośnięty rzędami zdumiewająco bujnej zieleniny. Danvers najwidoczniej miał żonę. Kiedy pod­jechali bliżej, na ich spotkanie wybiegły dzieci; było ich czworo i wszystkie miały po kilkanaście lat. Zaraz potem na ganku stanął mężczyzna ze strzelbą wspartą na zgiętym ramieniu i zawołał dzieci, każąc im wrócić do domu.

– Danvers? – odezwał się Bear, zatrzymując konia w pewnej odległości. – Jestem Barton McQuaid, a to mój wspólnik Halt Finnegan. Jesteśmy z Montana Central and Mountain, a przyje­chaliśmy tu...

– Nie obchodzi mnie, po co tu jesteście – przerwał mu Danvers. – Zawróćcie konie i odjeżdżajcie tam, skądeście przy­byli.

– Przyjechaliśmy porozmawiać z panem o kupnie ziemi, tych wzgórz na południowo–zachodnim skraju pana posiadłości.

– Nie są na sprzedaż. – Położył palce na spuście, unosząc broń tak, żeby mogli zobaczyć wyloty obu luf. – No już.

– Chyba pan nie rozumie. My potrzebujemy tego kawałka ziemi. To głównie skała, nie nadaje się pod uprawę ani do wypasania bydła. Chcemy dać panu dobrą cenę. W gotówce.

– Jim... proszę... – dobiegł ich z głębi domu kobiecy głos.

– Zostań w środku, Luanna – warknął Danvers, po czym machnął strzelbą, podchodząc na próg ganku, gdzie się znów zatrzymał. – Powiedziałem wam, moja ziemia nie jest na sprzedaż za żadną cenę. A teraz się stąd wynoście, zostawcie mnie i moją rodzinę w spokoju.

Bear zsiadł z konia, lecz na dźwięk odwodzonego kurka zastygł w bezruchu, z jedną stopą w strzemieniu. Przyjrzał się Danversowi uważnie. Wszystko wskazywało na to, że ma przed sobą ciężko pracującego farmera. Ogorzały i zniszczony harówką, prawdopodobnie przedwcześnie postarzały, miał żonę i gromadę dzieci do wykarmienia. Nie było na świecie takiego farmera, któremu nie przydałoby się trochę gotówki. Większość aż się trzęsła na myśl o możliwości sprzedaży kawałka bezużytecznej ziemi pod kolej. Coś tu było nie w porządku.

– Wsiadaj pan na tego konia. I wynocha z mojej ziemi.

Kiedy wracali z Haltem w stronę obozu. Bear wciąż miał w pamięci wyraz oczu tego człowieka. Był w nich jakiś nienatural­ny błysk... napięcie... lęk. Halt musiał myśleć o tym samym.

– Zastanawiam się, co go tak wystraszyło?

Kiedy pytanie już padło, nietrudno było sobie wyobrazić odpowiedź.

– Beecher odwiedził pozostałych właścicieli. Może zaoferował Danversowi lepszą cenę.

– Nawet nie wysłuchał naszej. – Irlandczyk ze zmarszczonym czołem patrzył przed siebie. – Cokolwiek to jest, nie ma nic wspólnego z pieniędzmi. Tyle ci mogę powiedzieć.

Wróciwszy do obozu, Bear skierował się do wagonu, żeby sprawdzić stan Schultza i powiedzieć Diamond, że zamierza pojechać z Haltem poszukać innej trasy. Zastał ją i Robbiego, przestawiających meble, tak by powstały dwa osobne posłania w gabinetowym końcu wagonu. Biurko Beara, teczki z papierami i półka na książki zostały upchnięte w kącie za toaletą, a Schultza umieszczono na kanapie pod oknami w centralnym przedziale.

– Co się tu dzieje? – spytał.

– Robię miejsce dla panny Sutherland. – Diamond nie prze­rywała oblekania pościeli, którą to czynność widywała u poko­jówek. – Zamieszka z nami na czas pracy w kuchni.

– Zamieszka z nami? Chcesz powiedzieć tutaj?

– Wolałbyś, żebym ją ulokowała w którymś z wagonów mieszkalnych z robotnikami? – Uniosła brew. – Czy może w wil­gotnym namiocie? A co powiesz na wagon towarowy?

Patrzył na nią tak, jakby wolał zlec nago na mrowisku niż powiedzieć „nie”. Uśmiechnięta, odkłoniła się Haltowi, który właśnie wszedł do środka.

– Udało wam się kupić ziemię? – spytała.

– Danvers nawet nie chciał wysłuchać naszej propozycji odparł Bear ponuro. – Pokazał nam lufy swojej strzelby i kazał się wynosić. Wybieramy się na mały zwiad. Musimy znaleźć inną trasę. Przecież musi być jakiś przejazd przez nasze własne tereny, który nie leży w wyschłym korycie rzeki.

Silky dojechała nieco później z dwiema pomocnicami i natych­miast objęła stanowisko z wagonie kuchennym. Diamond także przypadły pewne obowiązki: nakrywanie stołów oraz układanie produktów w spiżami. Właśnie tam znalazła ślady wielkich zabłoconych butów. Wcześniej Schultz pilnował tego miejsca i zazdrośnie strzegł do niego dostępu. Patrzyła na ślady i prze­suwane drzwi, które przewróciły Schultza. Coś jej podpowiadało, ze wypadek kucharza mógł nie być całkiem przypadkowy.

Kolacja tego dnia była skromna, lecz zadziwiająco smacz­na. Sładały się na nią wołowy gulasz z chlebem i korzenne piwo. Tym razem kawa przyrządzona przez Diamond pod przewodnictwem Silky była bez zarzutu. Lepsze jedzenie, osoba Silky z jej wyszukanym stylem i barwnym ubiorem. Z którego nie zrezygnowała mimo gorąca i niewygód w kuch­ni, oraz obecność dwóch pomocnic korzystnie wpłynęły na nastroje robotników. Tego wieczoru przy ognisku znów za­brzmiała harmonijka i popłynęły opowieści, którym Robbie przysłuchiwał się z zapartym tchem, dopóki Diamond nie odesłała go do łóżka. Zasnął, nie zdążywszy nawet ściągnąć ubrania.

Ranek nastał piekielnie wcześnie. Kiedy Diamond, przecią­gając się i ziewając, nalewała wody do umywalki, żeby ob­myć twarz, zobaczyła nietknięte łóżko Beara i domyśliła się, że musiał zostać na noc w przednim obozie. Czekało ją jed­nak przygotowanie i podanie śniadania, a potem obiadu, wiec nie miała czasu zastanawiać się nad jego nieobecnością aż do popołudnia.

Obie z Silky przysiadły z kubkami kawy na schodkach pulmana po zacienionej stronie pociągu.

– Wygląda na to, że pech prześladuje linię Montana Central and Mountain powiedziała Diamond bardziej do siebie niż do swej towarzyszki. Ledwie Bear i Halt otrząsną się po jednym nieszczęściu, dosięga ich następne.

Silky uśmiechnęła się, zapatrzona w dal.

– Nie wierz w pecha. Ja tam nigdy nie wierzyłam. Ludzie mówią o pechu, kiedy nie wiedzą, co się naprawdę dzieje.

Diamond zamyśliła się na chwilę, a potem zaczęła wyliczać na palcach:

– Johnson uciekł, zginęły narzędzia, Schultz złamał nogę, źle wyznaczono trasę, muszą dokupić ziemi, a właściciel nie chce się zgodzić...

– To nie pech, lady Diamond, to sabotaż. Zwyczajnie i po prostu.

– Ale żeby był sabotaż, musi być i sabotażysta.

– No i jest.

– Beecher? – Diamond zesztywniała.

– Tak mi się zdaje – odrzekła Silky, popijając kawę, ze wzrokiem wciąż utkwionym w horyzont. – Ale McQuaid już wie, że Beecher działa przeciwko niemu, że robi wszystko, co tylko może, żeby powstrzymać budowę torów. – To stwierdzenie wzbudziło w Diamond niepokój, którego następne słowa Silky bynajmniej nie osłabiły. – Ale oni są dużymi chłopcami. Mogą sami o siebie zadbać.

– Są dużymi uzbrojonymi chłopcami – mruknęła Diamond. – Mogą się powystrzelać.

Jej towarzyszka uśmiechnęła się pod nosem.

– McQuaid z pewnością nie da się zabić. Ma żonę, za którą ponosi odpowiedzialność. A jeśli czegoś można być u niego pewnym, to tego, że nie brak mu poczucia odpowiedzialności. Kiedy jako młody chłopak pracował przy bydle, zaganiając zbłąkane sztuki, potrafił przez trzy dni zmagać się ze śnieżną zawieruchą, żeby odszukać wszystkie co do jednej.

– Z pewnością dodałoby mi to otuchy, gdybym była krową albo utknęła w śnieżycy – rzuciła cierpko Diamond. – Ale ponieważ jestem kobietą i do tego żoną, wnioskuję raczej, że nie ma dość rozumu, żeby się schronić przed zimnem.

– Rozumiałabyś to lepiej, gdybyś była ranczerem – powie­działa Silky z zadumą – dla którego każdy cholerny cielak oznacza określoną sumę na bankowym koncie. – Wzruszyła ramionami. – Dla McQuaida jest to sposób na bycie mężczyzną.

Diamond skrzywiła się, chowając nos w kubku z kawą.

– Bycie mężczyzną oznacza upór i niezależność? Nadstawianie głowy po to, żeby sprowadzić kilka cielaków wartych nie więcej niż dziesięć dolarów za sztukę?

– Owszem.

– To szaleństwo.

Silky zachichotała.

– Wcale nie twierdzę, że nie. Tacy już są mężczyźni. Muszą robić to, co uważają za swój męski obowiązek. Niszczą. Budują. Chronią. Naprawiają. A potem ulepszają...

Diamond pomyślała, że właśnie to robi Bear. Buduje kolej. Ulepsza różne rzeczy. Czyni postęp. Spojrzała na tory, położone przez jego ludzi. Nagle oczyma wyobraźni ujrzała wzdłuż nich przyszłe farmy i miasta, kopalnie i zakłady przemysłowe. Zo­baczyła ludzi rozpoczynających tu nowe życie, wnoszących swoje pomysły, nadzieje i marzenia. Właśnie ten przeklęty upór i wytrwałość Beara umożliwią kiedyś to wszystko. Wizja przyszłości, którą odsłonił przed nią tamtego dnia w bibliotece, była prawdziwa.

Rozwiały się jej ostatnie wątpliwości co do jego szczerości i motywów, jakie nim kierowały. Halt powiedział, że Bear przyniósł mapy i dokumenty, żeby porozmawiać z nią o kolei. Widziała je na własne oczy. Chciał ją zapytać. Próbował jej przedstawić swoją propozycję, lecz duma i niezależność nie pozwalały mu się przełamać. A teraz ta sama duma i niezależność nie pozwalały im się do siebie zbliżyć.

Wracając do głównego obozu, Bear uświadomił sobie, że od dwóch dni kręci się bezradnie w kółko. Czuł się tak, jakby patrzył na świat przez brudną brązową mgłę. Noc spędzona pod gwiazdami pomogła mu się otrząsnąć, odzyskać jasność myślenia. Szukając innej trasy dla poprowadzenia torów, stwierdzili, że ich najbliższy odpowiedni pod względem podłoża teren wymagałby znacznego nadłożenia drogi oraz postawienia mostu, którego nie byli w stanie wybudować z powodu braku sprzętu, przynajmniej w tak krótkim czasie. Na razie, po całym dniu spędzonym w siodle i nocy przespanej na kamienistej ziemi, wróciła sprawa Jima Danversa.

– Dlaczego ktoś wyciąga starą strzelbę, żeby nią grozić nieznajomym? – zwrócił się do wspólnika, kiedy jechali obok siebie. – Przecież my niczym mu nie groziliśmy.

– Ktoś inny musiał mu grozić – odparł Halt z zatroskaną miną.

– Beecher. – Rysy Beara skamieniały. – Niech go diabli! Dobrał się do Johnsona, do naszych narzędzi, a teraz pilnuje żebyśmy nie mogli kupić ziemi i przesunąć toru. – Przejechał dłonią po udzie, dotykając olstra. – Mam go już serdecznie dosyć.

Tego wieczoru obserwował, jak Diamond pomaga sprzątać stoły i odstawia naczynia do kuchni. Miała włosy upięte w prostą, lecz wdzięczną fryzurę, twarz wilgotną od gorąca, oczy błyszczące z przejęcia. Wyglądała doprawdy prześlicznie i słodko.

Z początku był trochę zaskoczony, widząc ją w fartuchu, dźwigającą tace herbatników czy rozdającą talerze z gulaszem. Wiedział, jak została wychowana – nigdy w życiu sama nie nakrywała do stołu. Ale i wówczas zawsze była gotowa dawać i pomagać, więc uznał, że zapewne traktuje tę pracę jak jeszcze jedną formę działalności dobroczynnej.

Patrząc, jak roznosi ciężkie dzbanki z kawą, żeby napełniać robotnikom kubki, dostrzegł też to, jak oni przyjmują jej za­chowanie; widział uśmiechy, trochę nieśmiałe skinięcia i pełne szacunku uwagi. Kiedy się zbliżała, wstawali albo przynajmniej prostowali plecy. Wiedzieli, że mają do czynienia z damą i starali się dać temu wyraz.

Nagle przyszedł mu do głowy Danvers i jego przytłoczona obowiązkami żona. Zaczynał się uczyć, jak wielki wpływ może mieć na mężczyznę kobieta. Kiedy Diamond podeszła do niego z wielkim emaliowanym dzbankiem, z uśmiechem wyciągnął ku niej kubek.

– Jutro rano włóż buty do konnej jazdy i najlepszy czepek – powiedział.

– Po co? – zdziwiła się, chwilowo pomijając fakt, że nie ma czepka, a nawet gdyby miała, i tak by go nie nosiła.

Uśmiechnął się tajemniczo.

– Jedziemy z wizytą.

Dobry nastrój Diamond rósł wraz ze słońcem, kiedy ona, Bear i Halt wyruszyli następnego ranka w stronę farmy Danversa. Choć nie opuszczał jej niepokój, była dobrej myśli. Wierzyła, że uda im się nakłonić farmera do zmiany decyzji. Czuła, że wreszcie osiągnęli z Bearem nowy poziom wzajemnego zaufania, skoro pozwolił jej uczestniczyć w tak ważnym przedsięwzięciu.

Preria mieniła się pastelowymi barwami poranka, wiał przyjem­ny lekki wiaterek. Kiedy wjechali na ostatnie wzniesienie, dostrzegli nieco poniżej zabudowania farmy: niewielki drewniany dom, skromną stodołę, trzy szopy dla zwierząt, dwa wybiegi dla koni i kilka poletek upraw, różniących się stopniem dojrzałości do zbiorów.

Pani Danvers, drobna, energiczna kobieta o opalonej twarzy, okopywała warzywa w przykuchennym ogródku. Były z nią starsze dzieci. Zauważywszy jeźdźców, przytknęła dłoń do czoła, powiększając cień rzucany przez daszek czepka. Zaraz potem pchnęła jedno z dzieci w stronę stodoły. Gdy tylko Diamond, Bear i Halt wjechali na podwórze, zjawił się Danvers... bez strzelby.

Bear zawołał na powitanie, wyskoczył z siodła i szybko pomógł Diamond przy zsiadaniu. Na widok kobiety, towarzy­szącej dwóm mężczyznom, farmer i jego żona wymienili nie­spokojne spojrzenia, po czym wyszli im naprzeciw.

– Jestem Barton McQuaid. – Bear dotknął kapelusza. – To moja żona, Diamond McQuaid, to wspólnik, Halt Finnegan. Z linii Montana Central and Mountain. – Wyciągnął rękę do Jima Danversa, farmer, wyraźnie zakłopotany, wcisnął ręce do kieszeni, nie odpowiadając na gest Beara.

– Jeśli przyjechaliście w sprawie ziemi, odpowiedź jest taka sama. Nie jest na sprzedaż.

Żona Danversa poczerwieniała, po czym, zebrawszy się na odwagę, rzekła:

– Jim, nie możesz być taki nieuprzejmy dla tych ludzi. Przejechali kawał drogi. Możemy przynajmniej okazać trochę gościnności. – Patrząc na Diamond, wytarła ręce o fartuch. – Chętnie panią poczęstuję kawą pani McQuaid. Może pani wejdzie do środka, żeby usiąść?

– Z przyjemnością pani...

– Nie chciałem być nieuprzejmy, proszę pani – mruknął Danvers, podchodząc do żony i biorąc ją pod rękę. – Ale nie możecie tu zostać.

Bear przysunął się do boku Diamond.

– Niech pan posłucha, obojętnie, ile Beecher wam zaoferował, żebyście nie sprzedawali, możemy to podwoić.

– Potroić – wtrąciła się Diamond bez namysłu. – Mamy znacz­ne zapasy gotów...

– Diamond... – Bear ścisnął ją za rękę, a kiedy podniosła wzrok, dostrzegła w jego oczach gniewne błyski. – Może byś poprosiła panią Danvers, żeby ci pokazała swój warzywnik albo poczęstowała tą kawą. – Dłoń zaciśnięta na ramieniu żony potwierdzała, że to nie prośba, lecz rozkaz. I odprawa.

Diamond odebrała to jak policzek.

– Moja ziemia nie jest na sprzedaż – upierał się wyraźnie zdenerwowany Danvers. – Nawet za potrójną cenę.

– Jim – upomniała go z troską żona. – Moglibyśmy wykorzys­tać...

– Do licha, Luanna, idź do domu! – warknął farmer z nie­ukrywaną irytacją. – I zabierz ze sobą dzieci. To nie twoja sprawa.

Diamond, patrząc, jak Luanna Danvers kurczy się w sobie, zaganiając dzieci do domu, poczuła bolesną solidarność z tą kobietą. Mąż dopiero co potraktował ją podobnie – wskazał, gdzie jest jej miejsce, choć uczynił to bardziej subtelnie.

– Ile Beecher panu zaproponował? – spytał wprost Bear, wpatrując się w napiętą twarz farmera.

Stanął przy tym przed Diamond, skutecznie uniemożliwiając jej udział w rozmowie. Wzburzona do głębi, ledwie dosłyszała lękliwą odpowiedź.

– Powiedział, że pozwoli mojej rodzinie dożyć następnej wiosny. – Głos farmera nabrał stanowczości. – I nie ma dla mnie lepszej oferty.

– Zrozum, człowieku, potrzebujecie tej kolei. Wasza ziemia, pszenica i owies nabiorą wartości. Nie możecie mu się dać zastraszyć – przekonywał Bear. – Jak raz zacznie, nie wiadomo, kiedy skończy.

– Nic nam nie zrobi, dopóki nie sprzedam wam ziemi – odparł Danvers.

Bear spróbował jeszcze raz.

– Możemy wam dać ochronę, zadbać, żebyście mieli pomoc.

– Jak długo, kolejowy łaskawco? Przez tydzień, miesiąc, aż do żniw? A co będzie za rok? – Patrzył na Beara ze złością. – Powiedziałem, że nie sprzedam. Więc wynoście się z mojej ziemi i zostawcie mnie w spokoju – dodał przez zęby.

Nastąpiła chwila ciężkiej od napięcia ciszy, po czym Bear odwrócił się, chwycił Diamond za ramię i niemal siłą pod­prowadził do konia.

Oślepiona złością, po omacku znalazła strzemię i wspięła się na siodło, odpychając rękę męża. Nim minęli pierwsze wznie­sienie, zdołała ochłonąć na tyle, by właściwie ocenić sytuację. Zabrał ją ze sobą nie jako wspólniczkę, lecz jako żywy dowód, że sam ma rodzinę, co miało mu pomóc zdobyć zaufanie Danversa. A może jej zadaniem było uspokoić biedną, samotną żonę farmera? Oczekiwał od niej, że będzie się miło uśmiechać, trzymając buzię zamkniętą.

Przez dłuższy czas jechali w milczeniu; dopiero gdy znaleźli się na trasie prowadzącej do Great Falls, Bear spojrzał na wspólnika.

– Zabierz Diamond z powrotem do obozu. Ja jadę do miasta.

– Nie rób sobie kłopotu, Halt – wtrąciła się lodowatym to­nem. – Nie jestem dzieckiem. Doskonale sama sobie poradzę z odnalezieniem drogi do obozu. – Ścisnęła konia piętami, zmuszając go do galopu, i odjechała, nawet się nie obejrzawszy na Beara.

Gnała przed siebie, wyciskając z wierzchowca, ile się dało. Chciała czuć wiatr, słyszeć dudnienie kopyt w nadziei, że pomogą jej zapomnieć o poczuciu krzywdy. Jednak nadzieje spełzły na niczym; ból nie ustępował, a w dodatku z wysiłku zaczęło ją palić w płucach. W końcu musiała zwolnić. Zdała sobie przy tym sprawę, że nie potrafi zrezygnować z działania.

Musiała zrobić coś, co by zmusiło Beara do zaakceptowania jej obecności w jego życiu, do uznania jej za godną partnerkę w życiowym interesie, jakim dla niego była budowa kolei. Bo czy jej się to podobało, czy nie, Montana Central and Mountain stanowiła sens jego istnienia. Dopóki nie przyzna jej prawa uczestnictwa w inwestycji swego życia, będzie pozostawała na marginesie, uwięziona w ciasnej zamkniętej przestrzeni jego serca.

Ściągnęła wodze; dyszała ciężko, czuła mocne pulsowanie krwi w skroniach. W tym momencie Montana Central and Mountain najbardziej ze wszystkiego potrzebowała jednej rze­czy – prawa użytkowania ziemi. Ziemi Danversów. Jeśli uda jej się dojść do jakiejś ugody z farmerem, Bear doceni jej pomoc, uwierzy, że nie tylko majątek stanowi o jej wartości. Udawało jej się załatwiać trudniejsze sprawy. Uśmiech i spokojne miłe zachowanie często odnosiły skutek tam, gdzie wymachiwanie pięściami i straszenie bronią całkowicie zawiodły.

Ożywiona nowym zapałem, postanowiła walczyć po stronie Beara jedyną bronią, jaką miała. Zawróciła konia i ruszyła z powrotem tą samą drogą do Danversów.

W Great Falls panowało spokojne upalne popołudnie. Bear z Haltem zostawili konie przed sklepem spożywczym i poszli zakurzoną główną ulicą w kierunku Sweetwater Saloon.

– Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? – upewniał się Halt, czujnie wodząc wzrokiem po otoczeniu.

– Ktoś musi się z nim rozprawić – odparł Bear. – Więc mogę to być ja. I równie dobrze mogę to zrobić dzisiaj.

– Może gdybyśmy pogadali z szeryfem...

– On pewnie chce mieć to z głowy.

Niemalowane wahadłowe drzwi do saloonu zaskrzypiały, kiedy wchodzili, ale w środku było tylko kilku stałych klientów i żaden nie kwapił się oderwać wzroku od butelki czy kart. Powietrze cuchnęło trocinami, używanymi do wysypywania podłogi, a nad skwaśniałymi resztkami piwa rozlanego na sto­likach unosiły się ze smętnym bzyczeniem leniwe muchy. Pode­szwy butów Beara w zetknięciu z drewnianą podłogą wydawały głuchy dźwięk, odbijający się dziwnym echem od ścian prawie pustego pomieszczenia. Obaj z Haltem podeszli do baru i oparli się łokciami o długi dębowy blat. Muskularny, posępnooki barman zbliżył się do miejsca, gdzie stali, po drodze wycierając ścierką wilgotne ślady.

– Czym mogę służyć, panowie?

– Beecher – rzucił Bear bez zbędnych wstępów. – Gdzie on jest?

Barman zmierzył go spojrzeniem, jakby oceniał zagrożenie, mogące płynąć z jego strony.

– Nie wiem, gdzie jest ani kiedy wróci.

Bear spokojnie wytrzymał jego wzrok.

– Poczekamy.

Za każdym razem, gdy słychać było kroki na drewnianym chodniku na zewnątrz albo skrzypienie wahadłowych drzwi, Bear czuł, jak żołądek zaciska mu się w twardy węzeł. Jednak do środka wchodzili przypadkowi klienci z miasta albo jakiś farmer, który przyjechał na zakupy i wstąpił do baru, by ugasić pragnienie.

Minęła godzina, potem następna. Pod koniec drugiej godziny wszedł mężczyzna z dwoma rewolwerami o kolbach z kości słoniowej. Wyglądał, jakby przybywał z daleka; koszulę miał przyklejoną potem do pleców i od ronda kapelusza po czubki butów był pokryty kurzem. Bear dyskretnie szturchnął Halta; obaj natychmiast rozpoznali w nim człowieka ze stacji. W na­pięciu obserwowali wejście. Wkrótce w oknie pojawił się sam Beecher – zmierzał do drzwi z nieodłącznym cygarem, żarzącym się na czerwono.

Bear odsunął krzesło od stołu, tak że znalazł się twarzą do drzwi, po czym odciągnął skórzaną pętlę zabezpieczającą spust rewolweru. Wszystkie jego zmysły uległy nagle wyostrzeniu; docierało do niego tykanie zegara na odległej ścianie, błysk zmatowiałego lustra nad barem, szuranie krzeseł, kiedy dwaj mężczyźni, spędzający czas przy kartach pod oknem, zdecydowali się zakończyć grę. Siedział wyprostowany jak tyczka, ani na moment nie odrywając oczu od drzwi.

Beecher wszedł razem z trójką swoich ludzi, z których każdy był uzbrojony i brudny jak po podróży. Jego trzej towarzysze rozsiedli się wokół stolika, głośno dopominając się u barmana o butelkę whisky. On natomiast podszedł do baru, zdjął kapelusz i zaczął nieśpiesznie otrzepywać z kurzu długi czarny surdut. Skończywszy obsługiwać innych klientów, barman zbliżył się, by nalać mu drinka, umyślnie przykuł jego wzrok i znacząco kiwnął głową w stronę, gdzie siedzieli dwaj wspólnicy. Beecher odwrócił się i znieruchomiał na widok Beara, wstającego od stolika pod przeciwległą ścianą.

– Co jest? – rzucił, ochłonąwszy po pierwszym zaskoczeniu. – Czyżby piekło już zamarzło? Musiałem nie zauważyć.

– Jestem pewien, że dokładają tam do ognia specjalnie dla ciebie, Beecher – rzekł spokojnie Bear, podchodząc do niego wolno. Kątem oka widział, że ludzie Beechera nadstawiają uszu, a za plecami słyszał, jak Halt wyciąga rewolwer ze skórzanego olstra. – Nie przyjechałem tu dyskutować o twoich planach na życie pozagrobowe.

– Nie sądzę też, żebyś przyjechał skorzystać z mojej gościn­ności.

W uśmiechu Beara nie było cienia wesołości.

– Przyjechałem porozmawiać z tobą o moim dawnym geo­decie, Johnsonie, o suchym korycie rzeki i propozycji, jaką złożyłeś Jimowi Danversowi.

– Danversowi? Nie przypominam sobie nikogo takiego powiedział Beecher drwiąco. – Ale ostatecznie składałem w życiu wiele propozycji.

– O jedną za dużo. – Bear rozprostował ramiona, skupiony, gotowy do działania. – Przyjechałem zobaczyć, jak się wycofujesz z tej, którą złożyłeś Danversowi.

– Odśwież mi pamięć, McQuaid.

Widząc znajomy błysk w oku Beechera, Bear odruchowo zacisnął pięści.

– Co takiego mu obiecałem? – spytał bandzior.

– Że jego rodzina nie dożyje żniw, jeśli sprzeda nam ziemię przylegającą do naszych terenów.

– Teraz sobie przypominam. – Beecher sięgnął po szklankę i jednym haustem wychylił jej zawartość. – Obawiam się, że to jedna z moich mniej wyszukanych gróźb. Ma całe stado dzieciaków, więc strata jednego czy dwóch nie zrobi większej różnicy. A ta jego kobieta jest jak pobożna mrówka, niewiele z nią chyba przyjemności. Ale stracić ich wszystkich naraz... Nawet takiego marnego robaka jak on musi niepokoić ta perspektywa.

– Wycofasz swoją groźbę. I wyniesiesz się z miasta, przekazując następującą wiadomość Jayowi Gouldowi: doprowadzimy linię do Billings przed zimą. Nie możecie temu przeszkodzić, ani ty, ani on, ani ktokolwiek inny.

– Śmiałe słowa jak na człowieka, który ma przed sobą dwukrotnie liczniejszych przeciwników.

Bear przeniósł wzrok na trzech rewolwerowców rozpartych przy stoliku, potem na zbira stojącego przy barze za Beecherem.

– Tylko dwóch na jednego? – Uśmiechnął się zimno. – Ty się nie liczysz? Chociaż raz bądź mężczyzną, Beecher. Ja nic do nich nie mam. To nie ich nazywam kłamcą, łotrem i tchórzem, tylko ciebie. – Poruszył się nieznacznie, wysuwając nieco do przodu prawe ramię i biodro. Czuł na udzie ciężki, dobrze znajomy kształt rewolweru. W wyobraźni już chwytał za kolbę, naciskał spust, lewe ramię odruchowo szło w tył, padał strzał, rewolwer odbijał w jego dłoni.

– Ty w niebieskiej koszuli – odezwał się Bear, nie spuszczając z oka Beechera. – Daj mu swoją broń.

Zapadła długa, złowieszcza cisza; rewolwerowiec niepewnie popatrywał to na Beara, to na swego pracodawcę. Beecher przypieczętował swój los pogardliwym parsknięciem.

– To nie twoja tresowana małpa, McQuaid. Należy do mnie.

Rewolwerowiec w niebieskiej koszuli rzucił pytające spojrzenie na swoich kompanów i najwyraźniej znalazł u nich poparcie. Bez pośpiechu rozpiął sprzączkę pasa. Następnie, trzymając prawą rękę z dala od rewolweru, zdjął go, położył przed sobą na stoliku i pchnął w stronę Beechera.

Ten spurpurowiał. Próbował wzrokiem zmusić dwóch pozo­stałych do tego, by stanęli po jego stronie. Jednak ich obojęt­ne miny świadczyły o tym, że postrzegają konflikt pomiędzy nim a Bearem jako sprawę honoru, do której nie zamierzają się mieszać. Ich postawa miała dać pracodawcy do zrozumie­nia, że nawet „tresowane małpy” nie przekraczają pewnych granic.

– To jakiś absurd – wycedził Beecher przez zęby. – Nie jestem rewolwerowcem.

– Tak jak i ja – rzekł spokojnie Bear. – Zapnij pas.

Wyczuwał strach przeciwnika, niemal słyszał, jak wali mu serce, widział, jak próbuje przełknąć niespodziewany kłopot. Nim Beecher ruszył w stronę stolika, Bear nie wiedział, czy przyjmie, czy też odrzuci wyzwanie. Oceniał szanse na pół na pół.

Kiedy Beecher wziął broń i zaczął rozpinać surdut, barman sięgnął pod ladę i wyjął stamtąd strzelbę. Tłustym palcem odciągnął równocześnie kurki w obu lufach. Następnie oparł strzelbę o bar, ustawiając się tak, że mierzyła prosto w Halta. Bear przesunął się nieco w bok, żeby mieć obu przeciwników, Beechera i barmana, w zasięgu widzenia.

– Ubezpieczenie – mruknął Beecher z jadowitym uśmiesz­kiem. – Żeby wszystko było, jak trzeba.

Akurat. Gdyby to Bear pozostał żywy na placu boju, barman prawdopodobnie zmiótłby go na miejscu jednym strzałem... albo przynajmniej Beecher chciał na nim wywrzeć takie wrażenie. To posunięcie miało zburzyć spokój Beara i wyrównać szanse.

Beecher wystudiowanym ruchem powoli włożył pas i przy­wiązał olstro do uda. Stanęli naprzeciw siebie; Bear wziął głęboki oddech...

– Zaczekajcie! – W drzwiach jak grom z jasnego nieba po­jawiła się zielono–biała postać w czarnym kapeluszu z białym piórem. Obaj, Bear i Beecher, odwrócili się równocześnie w stronę wejścia.

Diamond skamieniała, wpatrzona w wylot lufy rewolweru męża i jego oczy zmrużone w wyrazie wściekłości. Przez moment nie była w stanie oddychać, a tym bardziej wydusić z siebie słowa. Rozpoznawszy ją, z kolei on zamarł z przerażenia.

– Bear, nie możesz tego zrobić – wykrztusiła, nie odrywając wzroku od czeluści mierzącej w nią lufy.

– Idź stąd – warknął Bear, opuszczając rewolwer tylko trochę.

Próbując przełknąć dławiący strach, zrobiła krok naprzód.

– Proszę cię, musisz mnie wysłuchać.

– Diamond, do diabła! – ryknął. – Wynoś się stąd!

– Nie. Odłóż broń i posłuchaj.

– Jeśli zaraz stąd nie wyjdziesz... Wracaj do obozu!

– Nie. Chyba że pojedziesz ze mną – rzekła stanowczo, stając pomiędzy nim i Beecherem. Z bliska widziała żyłę pulsującą na skroni męża. Miała świadomość, że depcze jego męską dumę, lecz powtarzała sobie w duchu, że lepsze to niż deptać po jego grobie.

– Rozwiązałam nasz problem z ziemią. – Wyciągnęła z kie­szeni spódnicy rulon papieru i rozwinęła go, podnosząc do góry, nie tylko żeby mu pokazać, ale też żeby zasłonić widok Beecherowi.

Bear rzucił się ku niej i jednym szarpnięciem wyrwał jej arkusz z ręki.

– Zwariowałaś? Chcesz się dać zabić?

– Nie, nie zwariowałam. Podjęłam decyzję. – Próbowała mu odebrać dokument, ale on wcale nie miał zamiaru go oddać. – Udało mi się wynegocjować specjalną dzierżawę. Nie będziemy musieli niczego kupować. Możemy użytkować tę ziemię przez sto dwanaście lat... do końca dwudziestego wieku.

Bear spojrzał na trzymany w zaciśniętej dłoni papier, a potem wręczył go Haltowi, który podniósł się od stolika. Irlandczyk szybko przebiegł wzrokiem treść dokumentu.

– To akt dzierżawy, jak najbardziej – potwierdził, wytrzesz­czając oczy ze zdumienia. – Tak jak powiedziała. Sto dwanaście lat. Bez dokonywania zakupu.

Bear spojrzał najpierw na żonę, potem na ściągniętą furią twarz wroga.

– Rozumiem, że chodzi o ziemię Danversa – wysyczał Beecher przez zaciśnięte usta, przeszywając Diamond wzrokiem ostrym i zimnym jak stal. – Dzierżawa. Bez zakupu. Ależ sprytną masz żonkę, McQuaid.

– Wracaj do obozu, Diamond – powtórzył Bear, z trudem panując nad wściekłością.

– Nie. – Stała przed nim, modląc się w duchu, by odczytał błaganie w jej oczach. – Nie pojadę... bez ciebie.

– Jedź, mój chłopcze – wtrącił się Beecher z kpiną, spod której przebijała wyraźnie ulga. – Będziesz miał jeszcze mnóstwo okazji, żeby mnie zamordować. Możesz na to liczyć.

Widząc wahanie Beara, jednym ruchem rozwiązał rzemyk na udzie, uniósł obie ręce, pokazując, że są puste, wreszcie opuścił jedną, żeby rozpiąć sprzączkę pasa. Metaliczny stuk broni, uderzającej o podłogę, ostatecznie przełamał niezdecydowanie Beara.

Schowawszy rewolwer, pochylił się szybko, objął Diamond w pasie i zarzucił ją sobie na ramię. Dziko wierzgającą wyniósł z saloonu i postawił na ziemi dopiero przy koniach.

– Wsiadaj! – rozkazał ostro.

Rozdział 21

Bear był tak wściekły, że mógłby ją udusić gołymi rękami. Wyciskał z konia ostatnie poty, zostawiając żonę z Haltem daleko w tyle przez całą drogę do obozu. Zeskoczył z siodła i szybkim krokiem ruszył wzdłuż torów. Napotkawszy pierwszego robotnika z młotem, wyrwał mu narzędzie i zaczął walić w haki, dopóki nie zmienił ich w bezkształtne bryły metalu.

Do kolacji swoim miotaniem się i przekleństwami postawił na baczność cały obóz. Halt próbował odciągnąć go na stronę i przemówić do rozumu, ale Bear zbył ostro wspólnika i dalej pracował jak przysłowiowy irlandzki zwiastun śmierci.

Powiedział sobie, że da im obojgu, sobie i Diamond, czas na ochłonięcie. Nie chciał potęgować napięcia w ich wzajemnych stosunkach, wyrzucając z siebie cały gniew i oskarżenia przeciwko niej. Pewnie chciała tylko pomóc na swój niedorzeczny sposób. Musiał zachować spokój i opanowanie. Powinien zaplanować, co jej powie. Ich wspólna przyszłość zależała od niego; to on miał ustanowić reguły, zabronić jej się wtrącać do jego kolei i nie pozwolić się mieszać do sytuacji tak niebezpiecznych jak ta, która miała miejsce w mieście.

A potem Diamond podeszła do niego ze swoim wielkim emaliowanym dzbankiem kawy i wszyscy odwrócili głowy, bynajmniej nie siląc się na dyskrecję, żeby zobaczyć jego reakcję. Jak, u diabła, do tego doszło, że ich wzajemne stosunki budziły zainteresowanie całej ekipy?

Okazało się, że ten pierwszy powód do złości był niczym w porównaniu z tym, co poczuł później, kiedy zbliżyła się do niego z dumnie zadartym podbródkiem, wyprężona jak struna, jakby mu robiła łaskę, że stąpa po tej samej ziemi co on. Przyłapawszy jej spojrzenie, dojrzał w nim błyskawice. Była na niego wściekła.

Ona była wściekła na niego!

Wyprowadzony z równowagi, wyrwał jej dzbanek z ręki i po raz drugi tego dnia zarzucił ją sobie na ramię i wyniósł z jadalni, kopiącą i wrzeszczącą w bezsilnej furii. Przeniósł ją przez cały obóz, minął zagrodę dla koni, sterty krzewów wyrwane przy oczyszczaniu terenu pod nasyp i niósł daleko w prerię.

Gdy wreszcie pozwolił jej dotknąć stopami ziemi, była tak wyczerpana i oszołomiona powietrzem, że mogła tylko słuchać, co ma jej do powiedzenia.

– Co ty, u diabła, dzisiaj wyprawiałaś?! – ryknął.

Nie doceniał siły jej głosu.

– Ratowałam twoją cholerną kolej! – wyrzuciła z siebie, trzymając się za obolałe żebra. – Nie wspominając już o twoim upartym, dumnym łbie!

– Nie potrzebowałem ratunku.

– Ależ tak, potrzebowałeś. Przed samym sobą, jeśli nawet nie przed Beecherem. – Podeszła bliżej. – Byłeś gotowy się z nim strzelać, jak jakiś rewolwerowiec z taniej powieści. Głupi, arogancki, godny pożałowania...

Zalewała go słowami niczym topionym ołowiem. Każdy nerw w jego ciele wibrował, domagając się już nie zaprzeczenia, lecz zemsty za każdą obelgę. Chwycił Diamond mocno za ramię.

– Nie masz pojęcia, co wygadujesz – oświadczył z mocą. – Beecher jest podłym, niebezpiecznym sukinsynem. Mógłby zabić mnie, ciebie czy Danversów bez mrugnięcia okiem. Nie pierwszy raz użył gróźb i przemocy, próbując przeszkodzić budowie Montana Central and Mountain i, dzięki tobie, nie ostatni.

– Więc postanowiłeś wyciągnąć na niego broń.

– Postanowiłem wyzwać go na pojedynek. To byłaby uczciwa walka.

– Gdybyś go zabił, to byłoby morderstwo. – Mówiła coraz głośniej. – Tak rozumiesz postęp? Ustanawiając siebie sędzią i wykonawcą wyroku. Nic dziwnego, że twoja przeklęta kolej się wali.

– Wcale się nie wali!

– Nie masz zapewnionego prawa przejazdu, z trudem ciągniesz dwie mile dziennie, a potrafisz tylko biegać z rewolwerem, odgrywając kowboja! – wykrzyczała mu w twarz. – A kiedy ja ci próbuję jakoś pomóc...

– Pomóc? – nie wytrzymał. – Tak nazywasz pakowanie się w środek starcia między dwoma facetami? To nie jest „od­grywanie kowboja”. To nie jest jakieś towarzyskie nieporozu­mienie. Tutaj słowa ważą o ludzkim życiu i śmierci. Nie masz prawa się wtrącać w coś, o czym nie masz pojęcia i czego najwyraźniej zupełnie nie rozumiesz.

– Ja nie rozumiem? – Wyrwała mu się i cofnęła o krok. – Rozumiem, że byłeś gotowy ryzykować życie, bo nie mieści ci się w głowie, że mógłbyś przyjąć pomoc od kobiety. Rozumiem, że tak cholernie ci zależy, żeby zatrzymać swoją ukochaną Montana Central and Mountain tylko dla siebie, że nie pozwolisz mi pomóc w żaden sposób. To nie tylko samolubne i krzywdzące, to po prostu głupie!

Każde z tych obraźliwych słów wbijało się w niego niczym sztylet. Samolubny. Jeszcze nikt nie zarzucił mu czegoś takiego. Nigdy nie miał powodów, by być samolubnym, nigdy też nie miał dóbr, do których mógłby innym bronić dostępu. Zawsze to on był tym z zewnątrz, pogardzanym, gorszym. Żachnął się, dotknięty do żywego.

– Jestem samolubny, uparty i głupi? – Pochylony nad nią, wycedził przez zęby: – Cóż, przynajmniej się nie pcham tam, gdzie nie jestem potrzebny.

Wpatrując się w niego, Diamond czuła, jak każde słowo zapada jej kamieniem w serce. Niepotrzebna. Jednym strasznym zdaniem podsumował całą ich przeszłość, teraźniejszość i, jak mogła się teraz spodziewać, ich przyszłość. Mógł jej pragnąć, jako właścicielki finansowych zasobów i miłej towarzyszki w łożu, lecz nie jako równej sobie partnerki, kochającej i w peł­ni dzielącej z nim życie. Kolej należała do niego i nie po­trzebował jej na wspólniczkę. W istocie prędzej by się pogodził z fiaskiem przedsięwzięcia, niż pozwolił jej w nim uczest­niczyć.

Kiedy tam stali, twarzą w twarz, dysząc z wyczerpania i gniewu świadomi dzielącej ich przepaści, w oddali rozległ się tętent końskich kopyt, coraz głośniejszy. Upłynęła jeszcze długa chwila, nim Bear oderwał wzrok od Diamond i dojrzał światło, przesu­wające się po horyzoncie, żółte i dziwnie szare... Iskry i dym. Poczucie żalu i złość wciąż kotłujące się w środku nie pozwoliły mu od razu pojąć, co się dzieje. Odwrócił głowę, ciężką od oskarżeń, z którymi nie umiał się pogodzić, i w końcu udało mu się rozpoznać sylwetkę jeźdźca, ciągnącego coś za sobą. Coś płonącego.

Diamond miała ochotę nim potrząsnąć, zmusić go, by na nią patrzył, odpowiedział na wszystkie pytania, zatruwające jej umysł i duszę. Uświadomiła sobie jednak, że on nie ucieka przed nią wzrokiem, lecz wypatruje czegoś w oddali. Jasność rozświet­lająca horyzont wydawała się dziwnie szara i nie miała nic wspólnego z niedawnym zachodem słońca. Patrzył na przesu­wający się punkt, który przypominał jeźdźca na koniu. Równocześnie z mężem obejrzała się na południe, gdzie inny jeździec ciągnął za sobą podobny obłok szarości.

– Cholera! – Bear obrócił się w miejscu, po czym rzucił się w kierunku pociągu, krzycząc ile sił w płucach: – Ogień! Pożar!

Przez moment Diamond stała nieruchomo, obserwując poru­szające się sylwetki na koniach, nim do niej dotarło, że ciągną za sobą coś, co podpala suchą roślinność prerii. Rozejrzała się i na tle ciemnego nieba ujrzała trzecią sylwetkę. Pożar. Ze wszystkich stron.

Podciągnąwszy spódnicę, zaczęła biec w stronę pociągu. Ogień wkrótce mógł się do nich zbliżyć, pędząc przez zeschłe trawy, mógł okrążyć ich ze wszystkich stron. Nim dopadła wagonu, usłyszała Beara pośrodku obozu, wykrzykującego roz­kazy, oraz nawoływania robotników, którzy starali się ratować zapasy i narzędzia. Dosłownie wpadła na niego, gdy wysyłał kilku ludzi do kabiny parowozu; złapał ją w ostatniej chwili.

– Wsiadaj do wagonu! – zawołał, przekrzykując panującą wokół wrzawę. – Pozamykaj szczelnie okna!

– Ale Robbie...

– Znajdę go! – Pchnął ją lekko. – Idź!

Ledwie dopadła schodów, dobiegł ją grzechot węgla wrzuca­nego na palenisko. Zamierzali uruchomić pociąg, zanim ogień ich okrąży. Stojąc na platformie, spojrzała na nocne niebo, zasnuwające się szarymi smugami dymu. Przez ostatnie dni budowa torów szła tak wolno, że silnik parowozu prawie zupełnie wystygł. Nie było żadnej gwarancji, że zdołają go rozgrzać na tyle, by na czas wytworzyć dość mocy.

Bear najwidoczniej doszedł do tego samego wniosku. Polecił ludziom chwycić za łopaty i wyjść naprzeciw ognia. Diamond widziała, jak robotnicy wahają się, spoglądają po sobie, a potem zerkają na pociąg, który miał odjechać, zostawiając ich na pastwę żywiołu.

– Chodźcie, musimy zbudować zaporę ogniową, usunąć z drogi krzaki! – Wyczuwając ich wahanie, Bear cofnął się, sam chwycił za łopatę i ruszył w stronę coraz gęstszych kłębów dymu. Kilku ludzi poszło jego śladem, inni zwlekali, wymieniając między sobą uwagi, niepewni, czy słuchając rozkazów szefa, będą bezpieczni, czy przeciwnie, narażą się na jeszcze większe ryzyko.

Diamond patrzyła z sercem w gardle, jak coraz bardziej ociągają się przed dołączeniem do Beara. Nie zaskarbił sobie ich sympatii swoim szorstkim charakterem i wiecznym poganianiem ich przy pracy. I teraz, gdy nadeszła godzina próby...

Nagle wzdłuż toru nadbiegł Robbie; Diamond chwyciła go za ramię.

– Poszukaj Silky i zostań z nią! – Pchnęła go w stronę wagonu kuchennego, a potem sama ruszyła do obozu.

Nie była całkiem pewna, co właściwie zamierza zrobić. Stanęła przy grupie mężczyzn, mierząc ich wyzywającym spojrzeniem.

– No i na co czekacie? – Sięgnęła po najbliższą łopatę, wyrywając ją z ręki zdumionemu robotnikowi. – Idziemy.

Natychmiast pojęli, że ma zamiar pójść na pomoc mężowi, by razem z nim stawić czoło żywiołowi. A skoro ona miała do niego tyle zaufania... Zgodnie podążyli za nią, po drodze mocząc chustki w wiadrze z wodą. Ustawili się rzędem, tak że każdy miał w zasięgu wzroku stojącego obok. Ktoś wcisnął i jej do ręki mokrą chustkę. Obejrzawszy się, zobaczyła, jak męż­czyźni zawiązują je sobie na twarzy, by zasłonić usta i nos. Poszła w ich ślady i zaraz miała się okazję przekonać, czemu to służy. Dym, który z daleka wydawał się płynąć smugami, nagle otoczył ich ze wszystkich stron, odbierając poczucie kierunku.

– Wyrywać krzewy! – Rozkaz szedł przez szereg, podawany z ust do ust. – Cofnąć się dziesięć stóp. Odwracać ziemię tylko wtedy, kiedy to konieczne!

Pracowali z pasją, wyrywając kępy trawy, szarpiąc korzenie, wydzierając suche rośliny rękami, łopatami i widłami do żwiru. Dym gęstniał, przesłaniając wszystko wokół; ludzie nawoływali do siebie dla zachowania orientacji.

Ostre źdźbła trawy i twarde łodygi szałwi raniły dłonie Diamond, a stopa raz po raz ześlizgiwała się z łopaty. Nie dbając o zniszczone buty, pracowała z zaciśniętymi zębami. Wkrótce nadwerężone plecy zaczęły boleć, ramiona omdlewały z wysiłku, a dłonie i płuca paliły żywym ogniem. Ale pas gołej ziemi szybko się powiększał i kiedy osiągnął szerokość dziesięciu stóp, mogła się rozprostować i trochę odsapnąć. Nie było jednak czasu na dłuższy wypoczynek.

– Tu już wystarczy! Chodźmy dalej! – rozległ się znajomy okrzyk, teraz jakby stłumiony, zapewne od gryzącego dymu.

Odwróciwszy się, Diamond dostrzegła Beara, biegnącego i kierującego ludzi w nowe miejsce. Zauważył ją, wspartą na łopacie, z chustką zasłaniającą pół twarzy, oczyma czerwonymi od dymu i podkasaną dla wygody spódnicą. Przystanął osłupiały. A ona była zbyt zmęczona i otępiała z braku powietrza, żeby go wyminąć.

Bear także miał twarz w połowie osłoniętą chustką. Widziała tylko jego oczy, w których odbijały się gniew i cierpienie. Ocknął się szybko i gestem kazał jej podążyć za pozostałymi. Kiedy resztką sił podniosła łopatę, objął ją wpół i pociągnął ze sobą.

Nie miała czasu na myślenie; dotarło do niej tylko tyle, że choć niechętnie, pogodził się z jej obecnością miedzy robotnikami. Gdy dotarli na miejsce, gdzie miała powstać kolejna zapora przed ogniem, bez słowa znów zaczęła wyszarpywać rośliny.

Kopanie, ciągnięcie i wyrywanie zdawało się nie mieć końca. Pracując zaciekle, zatoczyli krąg i znaleźli się na torach. Przeszli prędko na drugą stronę, gdzie już dawały się zauważyć pióropusze dymu. Sprawnie sformowali rząd i zaczęli wszystko od nowa. Gonili resztką sił, kiedy pojawił się Halt z grupą robotników z przedniego obozu i bez zwłoki stanęli im do pomocy.

Po blisko dwóch godzinach szaleńczego wysiłku pożar dotarł do pierwszej zapory, zatrzymał się i zaczął samoistnie przygasać. Jedynym dowodem na to był rzednący dym na obszarze, który oczyścili jako pierwszy. Potem wiatr zmienił kierunek, dym zaczął się rozwiewać i mogli dogaszać pojedyncze ogniska, tłukąc łopatami bezpośrednio w ogień. Wszyscy bez wytchnienia zasypywali ziemią tlące się trawy, dopóki największe niebezpieczeństwo nie minęło.

Wysławszy ludzi do sprawdzenia, czy na wypalonym terenie nie pozostały jeszcze jakieś zarzewia, Bear ściągnął z twarzy chustkę i dołączył do robotników odpoczywających na łagodnym stoku, górującym nad pozostałością ich dawnego obozu. Opusz­czone namioty zapadły się, tu i tam wznosiły się sterty pudeł i skrzynek oraz podkładów kolejowych, przygotowanych do użycia. Oparł się na łopacie, patrząc przed siebie, na plamę sczerniałej ziemi, szpecącą niczym blizna pofałdowany krajobraz. Przez środek czarnego kręgu, jak strzała schwytana w locie, biegła para pustych stalowych szyn. Maszynista zdołał uruchomić i wycofać pociąg, pozostawiając w polu widzenia jedynie opus­toszałe tory, które kładli z takim trudem. Tory prowadzące donikąd. Dla kolei, która nie istniała.

Tak ciężko pracował, tak długo walczył... Po co? Dla torów biegnących przez pustkowia w nicość? Nie mogąc znieść tego widoku, Bear odwrócił się i dostrzegł Diamond, przycupniętą na skalnym występie nieopodal. Siedziała z głową wspartą na trzonku łopaty. Czoło i włosy miała szare od dymu, a jej niegdyś elegancki strój był tak samo brudny jak ubrania robotników.

Nigdy, nawet w najśmielszych snach, nie mógłby jej sobie wyobrazić w takim stanie. Brudnej, wyczerpanej, z pęcherzami na dłoniach. Nie zaszyła się w bezpiecznym miejscu, nie ukryła się przed szalejącym wokół żywiołem. Chwyciła za łopatę i rzuciła się w dym i płomienie na czele wielu jego ludzi.

Dlaczego to zrobiła? Co ją, u diabła, skłoniło do ryzykowania własnego zdrowia, żeby mu pomóc ratować jego kolej, skoro – jak ostami kretyn! – dopiero co jej oświadczył, że nie jest mu potrzebna?

„Tak bardzo chcesz zatrzymać linię Montana Central and Mountain tylko dla siebie...”. Jej twarz stanęła mu przed oczyma, „...samolubne i krzywdzące...”. Naprawdę ją skrzywdził. Próbo­wał ją trzymać z dala od spraw, które uważał za wyłącznie swoje, wymagał, żeby się zachowywała jak poczciwa żonka, podczas gdy sam puszył się i wrzeszczał, nieudolnie próbując dowieść, że ma w sobie coś wartościowego.

A ona mimo to przyszła mu z pomocą.

Jej działania mówiły, kim naprawdę jest. I nie mógł tego zmienić. Uświadomił sobie z upokarzającą pewnością, że wcale nie chciał zmieniać. Zatem do czego zmierzał? Kochał ją taką, jaka była. Skorą do pomocy, szczerą, czasem wścibską, lojalną aż do przesady i zdolną do wybaczania. Oddaną i kochającą.

Kochał ją.

Nagle poczuł się tak, jakby łuski spadły mu z oczu. Ugięły się pod nim kolana. Był uparty, chorobliwie dumny, żałosny, samolubny i arogancki. A ona mimo to przyszła mu z pomocą. Trzymał ją na dystans, równocześnie próbując utrzymać przy sobie. A ona mimo to przyszła mu z pomocą...

– Bear! – Halt wdrapywał się na zbocze, podpierając się łopatą.

Bear oderwał wzrok od Diamond.

– Dobrze, że przyjechaliście na czas.

– Bylibyśmy tu wcześniej, gdyby nie pewne kłopoty. Chodź ze mną, chłopcze. – Irlandczyk skierował się ku pozostałościom obozu, pociągając wspólnika za sobą. Grupa ludzi Halta, zła­pawszy drugi oddech po odpoczynku, podniosła się, by im towarzyszyć.

Gdy dotarli do środka obozu, Bear dostrzegł dwóch mężczyzn, leżących na ziemi ze związanymi rękami i nogami. Halt odwrócił jednego z nich, popychając go butem.

– Złapaliśmy tych dwóch i jednego z wynajętych zbirów Beechera, jak polewali krzaki smołą, żeby je podpalić i pocią­gnąć za sobą. Człowiek Beechera uciekł, ale mamy tych dwóch.

Bear podszedł bliżej; przyjrzawszy się z bliska umazanej sadzami twarzy, od razu ją rozpoznał. Mocnym szarpnięciem odwrócił drugiego podpalacza, który zaczął kaszleć i pluć.

– Carrick i Sikes. – Wcale nie był zdziwiony. – Niech to diabli! Powinienem był wiedzieć. Wy dwaj sprawialiście same kłopoty od chwili, gdy was zatrudniłem. – Wezbrał w nim gniew. Chwycił Carricka za kołnierz, podciągnął w górę i zatrząsł nim jak pies kością. – Ty fałszywy, podły draniu, chciałeś nas spalić!

Halt podszedł do przyjaciela, żeby go powstrzymać przed wylaniem całej furii na parę złoczyńców. Bear puścił Carricka, a ten, opadając na ziemię, wydał z siebie złowieszczy chichot.

– Taaa, my żeśmy to zrobili. Podłożyliśmy ogień. Beecher nam kazał.

– I narzędzia – naciskał Bear – też wyście wzięli!

– I nie tylko – parsknął Sikes. W jego oczach błysnęło ponure wyzwanie, a w głosie było coś takiego, że wszystkim, którzy to słyszeli, ciarki przebiegły po plecach.

– Czyżby? – Bear postawił mu but na szyi. – Co jeszcze?

Nastąpiła długa, pełna napięcia chwila; Sikes zrozumiał, że wściekłość Beara i nacisk jego nogi mogą się tylko pogorszyć. Odpowiedź, choć wypowiedziana ochrypłym szeptem, miała moc gromu.

– Dynamit.

Bear spojrzał na Halta, a ten odwrócił się na pięcie i pobiegł do namiotu z zapasami. Wrócił zaraz z miną potwierdzającą najgorsze przypuszczenia. Brakowało sporej części dynamitu Bear poczuł, jak krew tężeje mu w żyłach.

– Mów! – Powrócił stopą na szyję złoczyńcy. – Co on zamierza z nim zrobić?

– Za późno, ważniaku. – Sikes posłał mu szatański uśmieszek, odsłaniający krew na jego pożółkłych zębach. – Już się stało.

Bear aż się zachwiał; straszne myśli kłębiły mu się pod czaszką. Nakazał przewrócić do góry nogami cały obóz. Siedzieli na beczce prochu. Kiedy Halt i robotnicy miotali się, szukając dynamitu. Carrick zarechotał złośliwie.

– Nigdy nie znajdziecie.

Bear spojrzał na tory... Pociąg! Umieścili dynamit w pociągu' Zbierając grupę ludzi i wysyłając ich, by siodłali konie, zauważył Diamond wracającą do obozu z resztą robotników. Jęknął, kierując się w jej stronę; myślał tylko o tym, że musi ją za wszelką cenę wydostać z obozu.

I wtedy to nastąpiło.

Ziemia się zatrzęsła. Poczuli głęboki, potężny wstrząs, od którego i oni zadrżeli aż po czubki palców. Huk zdawał się trwać w nieskończoność, ogłuszający i budzący lęk. Potem nagle wszystko ustało i zapadła martwa cisza.

Dopiero po chwili Bear uświadomił sobie całą grozę sytuacji. Coś wyleciało w powietrze, ale co? Pierwszy przyszedł mu na myśl pociąg, ale na północnym zachodzie, tam gdzie musiała dojechać ich lokomotywa i wagony, nie widać było rozbłysku ani dymu. Rozejrzał się, sunąc wzrokiem po lini horyzontu; zza wzgórz na północnym wschodzie wznosiła się dziwna jasność.

– To nie nasz pociąg ani nie przedni obóz. Co ten Beecher mógł... – Spojrzał ze zmarszczonym czołem najpierw na Halta, potem na żonę.

– Tam jest farma Danversów – powiedziała Diamond, nie do końca zdając sobie sprawę z wagi swych słów.

Zapadła grobowa cisza.

– O Boże... – Bear zamknął oczy, lecz natychmiast znów je otworzył. – Danversowie. Ten drań wysadził ich farmę.

Po raz drugi rozkazał swoim ludziom chwycić za łopaty i koce. Tym razem część z nich dosiadła koni, a reszta upchnęła się na dwóch wozach, po czym wszyscy ruszyli na złamanie karku przez pofałdowaną równinę w stronę odległej farmy.

Diamond była tak zmęczona, że nie miała siły samodzielnie wspiąć się na konia. Bear – myśląc o ogniu, zniszczeniach, a może nawet śmierci, która mogła na nich czekać na miejscu nieszczęścia – w pierwszym odruchu chciał jej kazać zostać. Potem pomyślał jednak o Luannie Danvers i o wcześniejszych poczynaniach Diamond. Odsunął ją łagodnie na bok, poprawił siodło i zacisnął popręg. Kiedy pomagał jej wsiąść, ujrzała w jego oczach nieznany, nieobecny tam wcześniej blask.

Nim jeszcze wjechali na ostatnie wzniesienie przed farmą Danversów, wiedzieli, że mają przed sobą szalejący żywioł. Z daleka już było widać słupy dymu, rozświetlone od spodu płomieniami; Zapach spalonego drewna – zupełnie inny od zapachu palących się krzewów – docierał do nich na długo przedtem, nim znaleźli się na miejscu. A jednak nikt nie był przygotowany na widok drewnianych zabudowań, rozerwanych wybuchem na tysiąc kawałków. Belki i deski, poskręcane kawałki metalu i zwęglone ziarno zaścielały całe podwórze. Na otacza­jących farmę zboczach walały się gruzy, a pozostałości domu i głównej stodoły nadal stały w ogniu.

Bear w biegu wyskoczył z siodła, krzycząc do swoich ludzi, by szukali rodziny farmera i wody. Szybko odnaleziono uszko­dzoną eksplozją drewnianą nakrywę studni, usunięto ją, robiąc dostęp do wody, i uformowano rząd ludzi, którzy mieli podawać wiadra. Tymczasem byli zaopatrzeni jedynie w łopaty, które zabrali ze sobą, oraz kilka młotów pozostawionych na dnie wozu. Słysząc rozpaczliwe głosy zwierząt uwięzionych w dymie, zaczęli młotami rozwalać płonące ściany stodoły. Za każdym razem, gdy udało im się wyłamać szczelinę, żar i dym z palącego się siana i ściółki wydostawał się na zewnątrz, zmuszając ich do odwrotu.

W tym iście piekielnym zamieszaniu Bear z Haltem szukali Danversa i jego rodziny. Farmera znaleźli na ganku tlącej się wciąż resztki domu, przywalonego belką. Był nieprzytomny, na szczęście dla siebie, bo miał poważnie zranioną nogę. Znaleźli jakąś płytę, wyciągnęli go z gruzowiska i odnieśli w bezpieczne miejsce. Bear, obawiając się w duchu najgorszego, osłonił sobie twarz chustką i wszedł do płonącego domu w poszukiwaniu Luanny Danvers i dzieci.

Żar wyssał mu powietrze z płuc i natychmiast zmusił do wyjścia na zewnątrz, lecz zdążył stwierdzić, że w środku nie ma nikogo. Łapiąc ze świstem oddech, wstrząsany atakiem kaszlu, padł na ziemię obok Danversa.

Diamond siedziała przy nieprzytomnym farmerze, ocierając mu twarz kawałkiem płótna oddanego z własnej halki i obser­wując rozgrywające się przed jej oczami chaotyczne sceny z uczuciem bezsilności, jakiego jeszcze nigdy w życiu nie doświadczyła. Dom Danversów leżał w gruzach. Ten potworny akt przemocy wstrząsnął nią do głębi. Po raz drugi tego dnia miała do czynienia z przejawem zła tak bezwzględnym, że nie potrafiła go objąć rozumem.

Jak można było zrobić coś takiego rodzinie, której jedynym przewinieniem była walka o środki do życia?

Podniósłszy wzrok, zobaczyła, jak Bear wbiega do płonących ruin domu. Serce jej zamarło. Ryzykował życie i zdrowie, żeby ratować tych ludzi, by naprawić jej błąd. Zdjęta przerażeniem, opuściła swoje stanowisko przy Danversie i krążyła niecierpliwie w pobliżu.

Przecież musiało być coś, co mogłaby zrobić... musiało być!

Rozejrzała się z rozpaczą; dostrzegła ludzi niosących pierwsze wiadro wody. Wiadra... koce... cokolwiek, co mogliby zamoczyć i użyć do gaszenia pożaru. Biegając w kółko jak oszalała, zobaczyła nagle szopę obłożoną darnią; na jej tyłach, osłonięte od wybuchu, wisiały sznury z praniem. Luanna Danvers musiała najwidoczniej zrobić pranie tuż przed katastrofą; ubrania, pościel i koce wciąż tkwiły przypięte do sznura, który zerwał się w połowie, opadając na ziemię.

Podbiegła tam, pozbierała prześcieradła i z pełnym naręczem skierowała się ku studni. Robotnicy przyjęli je od niej z wdzięcz­nością i składając na pół, zmoczyli wodą ze studni. Diamond zachowała bawełnianą narzutę, zmoczyła ją obficie i pobiegła z powrotem przed dom, wypatrując Beara.

Dostrzegła go, wyłaniającego się chwiejnie przez zrujnowany ganek. Kiedy upadł na ziemię obok Danversa, podbiegła do niego, osunęła się na kolana i zaczęła mokrą narzutą ocierać jego zaczerwienioną twarz. Odetchnęła z ulgą, widząc, że otwiera oczy. Gdyby go straciła w tym strasznym pożarze... Bojąc się dokończyć tę myśl, spojrzała na nieprzytomnego Danversa. On także miał rodzinę, żonę i dzieci, których nie mogli znaleźć.

– Zaraz wrócę – powiedziała, zbierając się na nogi.

Bear odczytał rozterkę w jej ściągniętych brwiach, poczuł niepokój w jej dotyku. Jeszcze raz przetarła mu twarz chłodnym końcem mokrej narzuty, obrzuciła go wiele mówiącym spo­jrzeniem, szybko zerknęła na Danversa i odeszła.

– Diamond! – Próbował ją przywołać z powrotem, ale dym odebrał mu głos, pozostawiając jedynie chrapliwy szept. Z prze­rażeniem patrzył, jak z wilgotną narzutą biegnie na tyły domu. – Szalona kobieta. – Zagryzając zęby, rozpaczliwie usiłował stanąć na nogi. – Za wszelką cenę musi pomagać. – Dopadł Halta i ścisnął go za ramię. – Znajdź Diamond...

Razem obeszli dom dookoła, wypatrując jej poprzez płomienie i dym. Wreszcie usłyszeli, jak nawołuje Luannę Danvers, i poszli za głosem. Bear zauważył ją w kłębach duszącego szarego dymu i przytrzymał za ramiona.

– Poczekaj! – Odpychała go, próbując się wyswobodzić. – Coś słyszałam!

Zamilkli i po trudnej do zniesienia chwili wyczekiwania usłyszeli coś, co mogło być ludzkim głosem, stłumionym i nie­wyraźnym. Odganiając rękami dym i starając się oddychać tylko przez mokrą tkaninę, stojąc blisko siebie, słuchali z natężeniem. Dźwięk się powtórzył. Usłyszeli go mimo trzasku płomieni i krzyków ludzi walczących z żywiołem.

– Pomocy! Pomóżcie nam!

Cienkie, wysokie głosiki. Dzieci. Spojrzeli po sobie, po czym skinąwszy głowami, ruszyli w kierunku wskazanym przez Diamond.

Przedarłszy się przez kurtynę dymu, na wpół oślepieni, nie znaleźli nic, co mogłoby wskazywać na obecność rodziny Danversa. Dopiero kiedy Halt się potknął i opadł na jedno kolano, odkryli, że stoją na drewnianym włazie, prowadzącym do ziemnej piwniczki. Belki z wysadzonej stodoły spadły na jeden z naroż­ników klapy, tarasując wyjście. Ale kiedy Diamond zawołała, odpowiedział jej wyraźny chór głosów.

Bear z Haltem przypadli do belek i odrzucając walające się wokół gruzy, z całych sił starali się je usunąć. Chwilę później pomagali wydostać się z piwnicy Luannie Danvers i jej trojgu dzieciom.

– Jim... Gdzie jest Jim? – dopytywała się z niepokojem, kiedy okrążali żałosne pozostałości domostwa. Dojrzawszy go leżącego na ziemi, wydała z siebie przeciągły krzyk i przypadła do boku męża. Tuliła go do siebie, raz po raz powtarzając jego imię. Gdy wreszcie Danvers się ocknął, przypadła mu do piersi z roz­dzierającym szlochem. Mąż niezdarnie pogłaskał ją po głowie. Po chwili doszła do siebie na tyle, by się rozejrzeć.

– Widzieliśmy, jak nadjeżdżają – powiedziała do Diamond i Beara. – Jim kazał mnie i dzieciom schować się w piwnicy. On i Daniel... Gdzie jest Daniel? – Spojrzała na męża. – Był z tobą.

Danvers zaniósł się kaszlem.

– Posłałem go, żeby otworzył wrota stajni i wypuścił konie.

Luanna Danvers zwróciła głowę ku dopalającym się zgli­szczom.

– Mój Boże, Daniel! – szepnęła przerażona.

Nie zwlekając ani minuty, Bear zaczął rozpytywać ludzi walczących z płomieniami i zasypujących ziemią ugaszone miejsca, czy przypadkiem nie zauważyli małego chłopca. Nikt nie widział. Obiegł całe podwórze, rozglądając się gorączkowo, i nagle stanął jak wryty na widok zamkniętych wrót stajni. Chłopiec nie zdążył wypuścić koni. Wybuch musiał go za­skoczyć.

Nigdzie nie było Daniela Danversa. Bear, Halt i Diamond całkowicie poświęcili się poszukiwaniom, pozostawiając innym dogaszanie pożaru. Kiedy ogień był już całkowicie opanowany, kilku ludzi zaczęło zganiać zwierzęta, które przeżyły kata­klizm: krowę, kilka świń i stado kurczaków z osmolonymi piórami. Bear zauważył mężczyznę prowadzącego pociągowe­go konia.

– Gdzie go znalazłeś? – zwrócił się do niego.

– Za tamtym wzniesieniem. – Mężczyzna gestem wskazał za siebie.

Zatem Daniel musiał jednak wypuścić konie, a potem z po­wrotem zamknąć wrota! Zdwoili wysiłki. Po pewnym czasie Diamond wróciła do rozpaczającej Luanny Danvers; serce jej się krajało ze współczucia. A gdyby to Robbie zaginął? Myśl o kuzynie i jego wybrykach zbudziła w niej nowe siły.

– Czy Daniel ma jakieś swoje kryjówki? – spytała Luannę, chwytając ją za rękę. – Na przykład znika gdzieś, kiedy chce się wymigać od nielubianych obowiązków?

Luanna, wciąż oszołomiona, zaczęła sobie na głos przypo­minać:

– Parę razy przyłapałam go, jak się bawił w jednej z szop... za stajnią.

Diamond natychmiast pobiegła do Beara i razem zaczęli przeszukiwać ocalałe resztki zabudowań, nie znaleźli jednak niczego, dopóki nie dotarli do szopy, stojącej najbliżej stajni. Drewniana konstrukcja załamała się, przywalając obłożony darnią fundament. Musieli odrzucić deski, żeby się dostać do wieszaków i półek z wyprawionymi skórami, łańcuchami do wyrywania pni, narzędziami stolarskimi i zapasami drewna. Przez cały czas nawoływali chłopca. W końcu Diamond za­uważyła znoszony dziecięcy bucik i po kolejnej chwili szaleń­czego przedzierania się przez gruzy udało im się znaleźć i wyciągnąć chłopca. Był przestraszony, ale poza tym nic mu nie dolegało.

Luanna Danvers porwała syna w ramiona i ze łzami, tym razem radości, dziękowała Bearowi, Haltowi i Diamond za wszystko, co zrobili dla ratowania jej rodziny.

Ostatnie płomienie w końcu dogasły, a wiatr rozwiał dym na tyle, by mogli przyjrzeć się pogorzelisku. Mieli przed sobą całkowitą ruinę. Bear aż się skulił, oceniwszy rozmiary zniszczeń. Z posępną miną zwrócił się do Luanny Danvers:

– Przykro mi z powodu tego wszystkiego. Obiecuję pani, że osobiście dopilnuję, by farma została odbudowana, jeszcze lepsza, niż była.

– To nie ma znaczenia – odpowiedziała Luanna z twarzą mokrą od łez. Zagarnęła ramionami wszystkie swoje dzieci i przyciskała je do siebie z całych sił. – To one są dla nas najważniejsze. I nic im się nie stało.

– Mimo to – wtrąciła się Diamond, czując dziwne ściskanie w gardle – dopilnujemy, żebyście otrzymali pieniądze, a wasz dom został odbudowany. Znajdziemy kogoś, żeby zebrał wasze plony, jeśli pani mąż nie będzie w stanie sam się tym zająć. Nie musi się pani o nic martwić.

Wyznaczono trzech ludzi, żeby umieścili Danversów w jednym z wozów i zawieźli do miasta. Jim Danvers potrzebował lekarza, a cała rodzina jakiegoś miejsca, gdzie mogłaby tymczasowo zamieszkać. W jednym z pensjonatów Silky powinien się znaleźć dla nich wolny pokój. Rozpływając się w podziękowaniach. Luanna Danvers usiadła na wozie obok męża i przywołała do siebie dzieci. Rodzina wyruszyła, szczęśliwa, że ocalała, z nadzieją na zbudowanie nowej przyszłości.

Rozdział 22

Bear i jego żona opuścili farmę jako jedni z ostatnich. Od dawna panowała ciemna noc, właściwie zbliżał się świt. Diamond była tak wyczerpana, że ledwie miała siłę wspiąć się na siodło. Mimo to wjechała na wzniesienie, z którego rozciągał się widok na cały teren farmy, żeby spojrzeć z góry na dymiące zgliszcza.

Zapach płonącego drewna i ryk płomieni miały pozostać w jej pamięci na resztę życia, podobnie jak poczucie winy z powodu tego, że namówiła Danversów na wydzierżawienie Bearowi ziemi.

– Jedźmy. Zrobiliśmy na razie wszystko, co się dało – usłyszała cichy głos męża.

Zawróciła konia i ruszyła za nim. Przez jakiś czas jechali w milczeniu, zbyt zmęczeni, by dbać o pozory czy przed sobą udawać. Nawet nie zwróciła uwagi, że Bear wiedzie ją do płytkiego wąwozu porośniętego karłowatymi krzewami, skupio­nymi wokół kępy wysokich drzew. Kiedy się zatrzymał i zsunął z siodła, obojętnie patrzyła, jak przywiązuje konia, wraca i wy­ciąga do niej ramiona.

Spojrzała w jego ubrudzoną sadzą twarz i błyszczące w nocnym mroku oczy, oczy, które kochała, których nie rozumiała aż do dzisiaj, których za nic nie chciała stracić. Długo tłumione uczucia wydostały się na zewnątrz.

– Och. Bear... – Zalała się łzami, kiedy ściągnął ją z konia i zamknął w objęciach. Trzymał ją mocno, a ona wylewała z siebie cały ból, którego nie była w stanie dłużej znieść. – To wszystko moja wina, wszystko. Gdybym do nich nie pojechała, nie namówiła ich na podpisanie dzierżawy... Gdybym nie przy­jechała do miasta po ciebie i nie powiedziała Beecherowi...

– To nie przez ciebie, Diamond – szepnął, gładząc ją po włosach.

– Przeze mnie. – Przywarła do niego, ukrywając zapłakaną twarz w jego przesiąkniętej dymem koszuli. – Gdybym nie była tak pewna swoich racji. Powinnam była cię posłuchać. – Dławiące ją łzy nie pozwoliły jej dokończyć.

Kiedy się wreszcie uspokoiła, Bear odsunął ją na odległość ramion i uśmiechnął się. Jego oczy lśniły dziwnym blaskiem w świetle księżyca.

– To nie była twoja wina, Diamond. – Pogładził ją po policz­ku. – Nie rozumiesz? To Beecher. Jest podły, tchórzliwy i nie­przewidywalny. Już się stało. Nie miał powodu robić tego Danversom. To ze mną był w konflikcie. Ale uznał, że wysadzając i paląc farmę...

– Uderzy w ciebie – dokończyła Diamond, ocierając mokre policzki. Podniósłszy głowę, spojrzała w jego ściągniętą bólem twarz. – Gdybym tylko cię posłuchała. A ja widziałam jedynie twoją dumę i to, że nie pozwalasz mi być częścią swego życia. Myślałam, że jeśli ci pomogę, to zrozumiesz, że ja...

– Że co? Że sama świetnie byś sobie poradziła z budową kolei? – Pokręcił głową ze smutkiem, nie przestając głaskać żony. – Gdybym ci powiedział, nie krzycząc przy tym i nie rzucając się jak idiota, mogłabyś mnie posłuchać – przyznał. – Może gdybym nie traktował tak osobiście sprawy z Beecherem... Może gdybym go nie wyzwał i nie ośmieszył w obecności jego ludzi. Może gdybym to ja ciebie posłuchał...

Puścił Diamond i odwrócił się. Ramiona nagle mu się zaokrąg­liły, a jego potężna sylwetka wydawała się dziwnie ociężała, kiedy schodził po zboczu do strumyka, biegnącego skalistym dnem wąwozu.

Poszła za nim, wyczuwając w każdym jego ruchu gorycz porażki. Odbierał to tak samo osobiście jak ona, brał na siebie winę za nieszczęście Danversów. Uklęknął nad strumykiem i zaczął przesuwać kamienie, ustawiając niewielką tamę w po­przek nurtu; woda zbierała się w naturalnym zagłębieniu. Diamond domyśliła się, że przygotowuje miejsce do mycia. Zwyczajna czynność w jakże niezwykłych okolicznościach. Uderzyło ją, że nawet cierpiący i pokonany, robi to, co po­trafił najlepiej – brał sprawy w swoje ręce, organizował, po­prawiał.

Właśnie to starał się robić przez całe życie. Zbudować kolej. Czynić postęp. Stwarzać życie dla siebie i innych na wrogim i trudnym terenie.

– Bear? – Przedarła się przez wysokie trawy na brzeg stru­mienia i uklękła obok niego na kamieniu. Znieruchomiał z od­wróconą twarzą, kiedy go dotknęła. Mogłaby to wziąć za od­rzucenie i się wycofać, gdyby nie wiedziała, że Bear bardzo cierpiał. Widziała jego ból przez skorupę chłodu i męskiej stanowczości, którą się zasłaniał niczym tarczą. – Bear – po­wtórzyła, biorąc go za rękę i nie mając zamiaru puścić. – To także nie twoja wina. Zrobiłeś, co mogłeś. Zacząłeś budować kolej i ciężko pracowałeś, mimo wszystkich przeciwności losu, żeby ją ukończyć.

– Owszem, pracowałem. I nie udało mi się – powiedział ochryple.

Czuła, jak mąż zmaga się z bólem, jaki sprawiło mu to wyznanie.

– To nieprawda.

– Akurat. – Odwrócił się do niej z płonącymi oczyma; po jego usmolonych policzkach biegły dwa lśniące wilgocią ślady. – Tupałem, krzyczałem i ciskałem się jak tyran. Położyłbym te tory własnymi rękami, gdybym mógł! Nie pozwalałem nikomu pomóc, nawet Haltowi, choć od trzech lat jest moim wspólnikiem. Gdybym go posłuchał, mielibyśmy dowolną ilość pożyczek, tory byłyby ukończone i linia zaczęłaby działać zeszłego lata. Ja podejmowałem każdą decyzję. Musiałem osobiście doglądać każdego cholernego podpisu, obejrzeć każdy hak i kawałek szyny. – Słowa płynęły; choćby nawet chciał, nie mógłby ich powstrzymać. – Ja nie buduję kolei, skarbie, ja buduję pomnik mojej własnej cholernej pychy!

Nie chcąc patrzeć na pogardę, którą spodziewał się ujrzeć w oczach Diamond, wstał i odszedł w stronę koni. Pobiegła za nim i zastąpiła mu drogę.

– Masz rację, byłeś dumny, niezależny i zadufany. I co z tego? To żadna nowina, przynajmniej dla mnie. I owszem, sporo spraw poszło nie tak z linią Montana Central and Mountain. Ale nie ty byłeś temu winien, a już na pewno nie temu, co się przydarzyło Danversom. Powiedziałeś mi, że to przez Beechera, i miałeś rację. Chciał cię powstrzymać, uniemożliwić spełnienie marzenia. Miałeś pełne prawo walczyć o swoje marzenie w każdy możliwy sposób. Myliłam się, Bear. Czasami trzeba bronić siebie i tego, co próbuje się tworzyć. Nawet siłą. Nawet przed kobietami, które cię kochają całym sercem, ale wciskają się tam, gdzie nie są potrzebne!

Zdała sobie sprawę, że krzyczy i szarpie jego ramieniem i że właśnie wyznała mu miłość. Puściła go, zamykając oczy.

Musiała minąć dłuższa chwila, nim to, co powiedziała, przedar­ło się przez jego złość i upokorzenie. Jak to możliwe, że stała przed nim z sercem na dłoni, próbując przywołać go do rozsądku, walcząc z jego pychą i rozpaczą po to, by wyznać, że go kocha?

Jak mogła go kochać? Oszukał ją, zawiódł jej zaufanie, rozczarował. Jego linia leżała w gruzach, podobnie jak ich wspólne życie. A ona stała przed nim... z sercem na dłoni...

– Kto powiedział, że nie jesteś potrzebna? – odezwał się, zaciskając pięści.

– Ty sam. – Spojrzała mu w oczy.

– A ty mnie posłuchałaś? – wyszeptał, z trudem wydobywając z gardła głos.

– Jestem jak gołębica, pamiętasz?

Widok jej twarzy, promiennej mimo brudu i śladów łez, ścisnął go za serce. Kochała go. I nie zależało to wcale od tego, czy ukończy tę cholerną kolej, czy udowodni, że jest coś wart. Kochała go takiego, jaki był. Dumnego, upartego, aroganckiego, samolubnego...

– Jestem idiotą. Powinnaś mieć na tyle rozumu, żeby mnie nie słuchać.

– Wrzeszczałeś. Nie dało się nie słuchać. – Na ustach Diamond zagościł nieśmiały uśmiech. – Tak jak nie da się ciebie nie kochać. Możesz mi wierzyć, próbowałam.

Pustkę, którą dotąd odczuwał, zapełniło całkowicie i zupełnie niezasłużenie cudowne ciepło, rozchodzące się stopniowo po całym ciele. Nadzieja. Boże, niech nie będzie za późno!

– Pozwól mi dzielić twoje marzenie, Bear – powiedziała tak cicho, że nie był pewien, czy sobie tego nie wyobraził. – Pozwól nam wszystkim. Z marzenia, w którym jest miejsce tylko dla jednej osoby, nigdy nie powstanie coś wielkiego. Warto mieć tylko takie marzenia w których jest dość miejsca dla innych ludzi, szczególnie dla tych, którzy nas kochają.

Stała przed nim w świetle księżyca, z błyszczącymi oczyma, poświęcając wszystko, by ofiarować mu swoją nadzieję, wiarę i serce. Kochała go na tyle, by marzyć razem z nim. I była gotowa ciężko pracować, by to marzenie urzeczywistnić. Tak samo jak Halt. Jak jego robotnicy. Jak Danversowie. Wszyscy oni byli częścią jego przedsięwzięcia. I dopóki sobie tego nie uświadomił, nie pogodził się z tym, jego marzenie nie miało szansy się spełnić.

– Pozwolisz mi, Bear? – spytała cicho, wpatrując się w niego z napięciem.

– Zawsze byłaś w moim sercu. Diamond. Jesteś światłem mojej duszy. Pragnę cię, jesteś mi potrzebna w spełnianiu moich marzeń. Jesteś mi potrzeba do życia.

Objął ją mocno i przytulił, przelewając swą radość w pocałunki, którymi okrywał jej usta, twarz, włosy. Zarzuciła mu ręce na szyję i przywarła do niego z zapierającą dech gotowością. Pocałunki nie miały końca: jedne były głębokie i czułe, inne gwałtowne. Całował jej nos, powieki, przesiąknięte dymem włosy, płatki uszu i policzki.

Kiedy wreszcie na dobre skupił się na ustach, odwzajemniła pocałunek z całą namiętnością jaką wyzwoliło długo oczekiwane zaproszenie do udziału w jego życiu. Gorączkowo przesuwała dłońmi po plecach Beara i ramionach, przeczesywała palcami jego włosy, tuliła w dłoniach lekko szorstką od zarostu twarz, jakby chciała się upewnić, że cały należy do niej.

Wreszcie oderwali się od siebie, bez tchu, osłabieni żądzą, zmęczeniem, brakiem snu, promienni radością tak wielką, że nie mogła się w nich pomieścić.

– Chodź! – Bear pociągnął żonę za sobą z uśmiechem. – Pozbądźmy się tej paskudnej sadzy.

Bez sprzeciwu dała się zaprowadzić do zbudowanej przez niego sadzawki.

– Szkoda, bo zaczynało mi się coraz bardziej podobać.

– Myślę, że zostało dosyć na potem, kiedy się umyjemy...

Pomagając sobie nawzajem, zdjęli ubrania, poddając się piesz­czocie chłodnej wody i ciepłych dłoni, ruchliwych, niczym nie skrępowanych. Wytarli się resztką halki Diamond, po czym, drżąc, padli sobie w ramiona.

Bear przygotował posłanie z trawy, wyścielając je derką spod siodła. Przyciągnął żonę do siebie, zamykając w kokonie przesiąk­niętych dymem ubrań i ciepłych pocałunków. Wkrótce potem, wtuleni w siebie, rozgrzani, odnaleźli w sobie zapasy nowej energii...

Kochali się powoli, łagodnie, jakby to robili pierwszy raz. Każde doznanie było głębsze, bardziej wyraziste, spotęgowane przeżyciami nocy, która – choć zaczęła się tak strasznie – od­chodziła spokojnie, budząc obietnicę nowego, lepszego dnia. Kiedy z mocno splecionymi dłońmi kołysali się we wspólnym rytmie, na świat wypełzły pierwsze promienie świtu, rozlewając wokół szarą, potem niebieską, wreszcie różową poświatę. Kiedy jednocześnie osiągnęli szczyt rozkoszy, słońce wspięło się na horyzont. A gdy wreszcie złoty blask poranka wpłynął do wąwozu, oboje pogrążeni byli w głębokim śnie.

Wczesnym rankiem czterech jeźdźców przemykało się ukradkiem nieopodal miejsca, gdzie spali Bear i Diamond. Za sobą na długim postronku ciągnęli jucznego konia, dźwigającego na grzbiecie dwie drewniane skrzynki. Na bocznych ściankach skrzynek dużymi czarnymi literami wypisane było słowo „Dy­namit”.

Zbliżywszy się do Great Falls, zauważyli inną grupę mężczyzn, oczekującą na urwisku, z którego rozpościerał się szeroki widok na miasto. Trzymając się z dala od zabudowań, podjechali bliżej. Jeden z ludzi zsiadł z konia i stał wyprostowany, z rękami wspartymi na biodrach, czekając, aż złożą mu sprawozdanie.

– No i? – odezwał się Lionel Beecher, spoglądając najpierw na juczne zwierzę, potem na człowieka jadącego na czele.

– Wszystko załatwione – usłyszał w odpowiedzi. – Tak jak kazałeś. Nikogo nie było, wszyscy pojechali gasić pożar.

– A ten nędzny chłopek? Danvers?

Przywódca grupy oparł się na łęku siodła, odsłaniając w uśmie­chu żółte zęby.

– Będą go zbierać w kawałkach aż do Wyoming. Cała ekipa McQuaida tam poleciała, ale nic nie mogli zrobić. Został im tylko pochówek.

Beecher z uśmiechem podszedł do konia, który miał przywią­zany do siodła tobołek w kształcie ludzkiej sylwetki, owiniętej w koc. Zaciągnąwszy się ostatni raz cygarem, zgasił je o podeszwę małego buta wystającego spod koca. Odpowiedział mu jęk i szamotanie. Beecher zaśmiał się pod nosem i okrążył konia, żeby ściągnąć koc. Ukazała się potargana czupryna, kolorem bardzo przypominająca włosy Diamond McQuaid.

– Niewygodnie ci, mój chłopcze? – spytał, sięgając głębiej, żeby odsłonić twarz więźnia. – Będzie trochę lepiej, kiedy już... auuu! – Odskoczył, potrząsając ręką, a potem zgiął się wpół, ściskając bolącą dłoń. – On mnie ugryzł! Niech go cholera! Ten mały łajdak mnie ugryzł! – Złapał Robbiego Wingate'a za włosy i niemal podniósł do góry. – Ty śmierdzący mały gnojku! Myślisz, że ujdzie ci na sucho...

Napotkawszy milczące spojrzenia swoich ludzi, nieco się opanował i puścił chłopca, jakby sam dotyk kalał mu palce.

– Jedziemy – warknął. – Chcę być gotów, kiedy się zacznie zabawa.

Wczesnym popołudniem Beara i Diamond obudził gwizd powracającego pociągu. Po jakimś czasie wrócili do głównego obozu, pieszo, trzymając się za ręce, prowadząc konie za sobą. Wyglądali tak, jakby właśnie udało im się doprowadzić świat do porządku.

Robotnicy stojący z pustymi talerzami w kolejce po obiad przywitali ich z lekkim niepokojem.

– Po ostatniej nocy ludzie nie byli w stanie od razu przystąpić do pracy – odezwał się jeden z brygadzistów, w napięciu czekając na odpowiedź.

Czyżby aż tak przywykli do trudnego charakteru Beara, że obawiali się, iż odmówi im prawa do posiłku?

– Oczywiście – rzekł spokojnie Bear, kiwając głową ze zro­zumieniem. – Zaczynamy po obiedzie. Człowiek musi od czasu do czasu wrzucić coś na ruszt. – Czując na sobie pytające spojrzenia, przystanął i zaczerpnął tchu. – Odwaliliście dziś w nocy kawał dobrej roboty, gasząc ten pożar. Rodzina Danversów jest wam bardzo wdzięczna. Ja również.

Diamond, obserwująca scenę z platformy pulmana, poczuła ciepło wokół serca, kiedy robotnicy z pełnym niedowierzania uznaniem przyjęli słowa Beara. Lekko, jakby spadł jej z ramion wielki ciężar, weszła do środka, żeby umyć włosy i zmienić ubranie. Nie było jej więc w pobliżu, gdy chwilę później Halt z Bearem przyprowadzili Carricka i Sikesa z wagonu, w którym dwaj złoczyńcy byli uwięzieni.

– Macie szczęście, że wasza „niespodzianka” się nie uda­ła – powiedział Bear, kiedy ładowano ich na wóz. – Nikt z rodziny Danversów nie zginął. Tylko dzięki temu unikniecie szubienicy.

Carrick posłał mu mordercze spojrzenie.

– Taaa? To jeszcze nie koniec. Beecher ma asa w rękawie.

Bear zerknął ukradkiem na wspólnika. Czy to była prawdziwa groźba, czy jedynie czcze przechwałki?

– Zachowaj swoje rewelacje dla szeryfa, Carrick – poradził Halt, popychając więźnia w głąb wozu.

– Nie wsadzisz nas do pudła – rzucił wyzywająco Sikes. – Spróbuj tylko, to już nigdy nie zobaczysz tego swojego szcze­niaka.

Bear zesztywniał.

– Co masz na myśli?

– Tego dzieciaka. Tego małego, krewniaka twojej kobiety. – Carrick skrzywił się w złośliwym uśmiechu. – Beecher go ma.

– Chciałbyś, draniu – mruknął Halt, odsuwając boczne drzwi wozu, żeby się dobrać do bezczelnego kłamcy.

Bear chwycił jednak wspólnika za ramię i pociągnął w stronę pulmana, żeby poszukać chłopca.

Diamond wyszła z przedziału sypialnego, świeżo wymyta i w czystym ubraniu; upierała się, że Robbie jest z Silky. W wagonie kuchennym okazało się, że Silky nie widziała chłopca od poprzedniego popołudnia, a po sprawdzeniu każ­dego zakamarka w obozie i rozmowach z robotnikami wyszło na jaw, że nikt go nie widział od chwili wybuchu pożaru na prerii.

– Mów, do diabła! – ryknął Irlandczyk, potrząsając Sikesem z całej siły. – Co knuje Beecher?

Obaj więźniowie uparcie milczeli. Bear zaproponował Haltowi, żeby wsiąść do wozu i wywieźć ich w prerię.

Po około kwadransie zatrzymali się przy skalnym występie. Bear zsiadł z wozu i oddalił się, wyraźnie czegoś szukając. Wróciwszy rzekł spokojnie:

– Powinno wystarczyć.

Z pomocą Halta ściągnął więźniów z wozu i przetoczył ich po krzewach i trawie do podnóża skały.

Plując kurzem i przekleństwami. Carrick i Sikes dopytywali się, co Bear i Halt zamierzają z nimi zrobić.

– Nie chcecie iść do więzienia – rzekł Bear – więc postano­wiłem wam dogodzić. Widzicie te mrówki? – Rozgarnął ziemię czubkiem buta. Ujrzeli czerwone owady, rozbiegające się we wszystkie strony... także w ich stronę. – Nieczęsto trafia im się całoroczny zapas mięsa, i to w jednym kawałku. – Bear rzucił wspólnikowi znaczące spojrzenie. – Szkoda, że Robbiego tu nie ma. Bardzo by mu się podobało.

Nim wrócili do obozu, wiedzieli, że Beecher wygrał w pokera małe ranczo na północ od Great Falls i prawdopodobnie tam właśnie zabrał chłopca. Wiadomość o porwaniu Robbiego zdążyła się roznieść wśród robotników. Bear nie musiał prosić swoich ludzi, żeby mu towarzyszyli, bo sami zgłosili się na ochotnika, wszyscy co do jednego.

– Lubimy tego małego spryciarza – powiedział jeden z nich w imieniu wszystkich pozostałych.

Diamond to usłyszała; coś ścisnęło ją w gardle. Jej Robbie. Ten nieznośny, złośliwy mały łobuz. Potrafił sobie zjednać nawet najtwardsze serca.

Bear wybierał właśnie ludzi, którzy mieli towarzyszyć jemu i Haltowi, i wydawał im broń, kiedy druga część planu Beechera wstrząsnęła obozem. Pociąg zakołysał się na szynach, szyby w oknach popękały, talerze i garnki w wagonie kuchennym poleciały z hukiem na podłogę, a maszty namiotów łamały się jak zeschłe patyki. Ludzie chwiali się na nogach, próbując zachować równowagę.

Kiedy wszystko ucichło, Bear pobiegł sprawdzić, czy Diamond nic się nie stało. Wrócili razem do Halta i we trójkę, podobnie jak wszyscy inni w obozie, spojrzeli na południowy wschód. Potężna chmura kurzu wolno unosiła się w powietrze.

– Przedni obóz – stwierdził Bear. – Ten drań wysadził przedni obóz!

– Co tam obóz – odezwał się ponuro Halt. – Wysadził w po­wietrze połowę naszych terenów!

Diamond widziała, jak mąż patrzy w stronę obozu, a potem w kierunku Great Falls, gdzie przebywał Robbie. Beecher dobrze zaplanował: wszystko waliło się równocześnie. Niemal czuła ból, z jakim Bear musiał podejmować decyzję. Odwrócił się od zniszczonego nasypu, zdecydowawszy, by najpierw szukać jej małego kuzyna. Łzy napłynęły Diamond do oczu.

Bear rozkazał ludziom zebrać wszystkie konie i całą broń. Wyruszając natychmiast, mogli dotrzeć na ranczo Beechera przed zmierzchem. Wysłuchawszy tego, co mąż powiedział do robotników, Diamond pobiegła do pulmana.

Bear zastał ją tam, ubraną w kapelusz i skórzaną kamizelkę, najwyraźniej przygotowaną do drogi.

– A ty gdzie się wybierasz? – spytał zdziwiony.

– Jadę z wami – oświadczyła, bez mrugnięcia wytrzymując jego spojrzenie. – On jest moim kuzynem i podopiecznym. Pomogę go wydostać z rąk Beechera albo umrę.

– Posłuchaj, Diamond...

Stalowy błysk w jej oczach nie pozostawiał wątpliwości, że postawi na swoim.

Bear westchnął ciężko.

– Dobrze. – Nim zdążył cokolwiek dodać, wyminęła go w drzwiach i zmierzała do środka obozu. Kiedy do niej dołączył, czekała już, siedząc w siodle.

– Jaki mamy plan? – spytała, przyciągając uwagę trzydziestu zatroskanych twarzy.

Nędzny mały karaluchu – warknął Beecher, przyciskając chusteczkę do zewnętrznego kącika oka, a potem badając szkar­łatną plamkę, która pozostała na tkaninie. – Powinienem go zabić od razu. W jakiś powolny i bolesny sposób. – Trzasnął drzwiami sypialni, wpychając do ręki najbliżej stojącego człowieka lampę naftową. – Pilnuj go – rozkazał. – Jeśli się choćby skrzywi, odetnij mu coś. Palec. Ucho. Nogę.

Kiedy wszedł do głównego pokoju, drzwi wejściowe za­skrzypiały i ukazała się w nich siwa głowa jednego z rewol­werowców.

– Ktoś tu jedzie – powiedział. – Jakaś kobieta.

Beecher odruchowo przejrzał się w zmatowiałym lustrze nad umywalką, stojącą w kącie, przebiegając w myślach listę ewentual­nych gości. Był całkowicie nieprzygotowany na widok Diamond Wingate, siedzącej na gniadym wałachu. Rozpuszczone włosy spływały jej na ramiona i połyskiwały złociście w świetle latarni.

– No, no – mruknął, wychodząc na stary drewniany ganek, z rękami w kieszeniach kamizelki. – Niech mnie, jeśli to nie sama pani McQuaid. Czemu zawdzięczam tę wizytę?

– Zdrowemu rozsądkowi, sir – odparła spokojnie, wodząc wzrokiem po niskich drewnianych budynkach, składających się na ranczo. – Uważam, że dość już przemocy i rozlewu krwi. Przybyłam negocjować zawieszenie broni.

– Doprawdy świat schodzi na psy – rzekł wolno Beecher, obserwując uważnie drogę i horyzont – skoro sławny Bear McQuaid wysyła żonę, żeby załatwiała jego sprawy.

– Mój mąż nie wie, że tu przyjechałam. – Zadarła podbródek. – Powiem więcej, gdyby wiedział, że tu jestem, oboje dostalibyśmy za swoje.

– Zatem jest jeszcze głupszy, niż przypuszczałem, skoro nienawiść do mnie przedkłada nad szacunek do pani. – Beecher zszedł z ganku, mierząc ją wzrokiem. – Jak to możliwe, że pani chce negocjować w jego imieniu?

– Nie powiedziałam, że mam zamiar negocjować w jego imieniu. Negocjuję we własnym imieniu, panie Beecher. Jestem kobietą o znacznym majątku. Chcę odzyskać mojego młodego kuzyna. Może się panu bardzo opłacić oddanie mi go zdrowego i całego. – Rozejrzała się po zapuszczonym otoczeniu. – Gdzie on jest?

– W bezpiecznym miejscu – zapewnił ją Beecher z drwiącym uśmieszkiem. – Mogę pani zadać takie samo pytanie. Gdzie jest McQuaid?

Diamond zawahała się, wyraźnie urażona.

– Jak zwykle pilnuje własnych interesów. Robbie zaginął, a on pojechał oceniać szkody, spowodowane tajemniczym wy­buchem w przednim obozie. Zostałam sama i musiałam wziąć sprawę kuzyna we własne ręce.

– Nie można powiedzieć, żeby się zachował po rycersku – zakpił Beecher.

– Przyznaję, że trochę mnie pod tym względem rozczarował – odpowiedziała z tłumioną złością.

– Rozumiem, że pod innymi względami także. – Beecher uśmiechnął się domyślnie. – Może zechce pani wejść i przekonać się, jak wygląda prawdziwa gościnność człowieka z Dzikiego Zachodu?

Kiedy Diamond przed domem skupiała uwagę Beechera, ciemne sylwetki przekradały się od cienia do cienia przez oświetlone księżycem podwórze na tyłach. Sporo czasu zajęło Bearowi i Haltowi pokonanie pieszo otwartej przestrzeni za ranczem i okrążenie zabudowań. Beecher najwyraźniej ich oczekiwał, bo ustawił uzbrojonych ludzi na każdym dachu.

Ponieważ nie znali rozkładu rancza ani liczby zatrudnionych przez Beechera ludzi, musieli zachować jak najdalej posuniętą ostrożność. Tylko że przekradanie się chyłkiem oznaczało powolność działania. Bear wierzył, że Diamond poradzi sobie bez trudu z przyciągnięciem męskiej uwagi, ale nie miał pewności, czy Beecher uwierzy, że jej mąż wolał zająć się zniszczonym obozem niż pomóc w ratowaniu chłopca. Czy opowieść Diamond wystarczy, by nie podejrzewał obecności Beara?

Przemykając od ściany do ściany, od szopy do stodoły, posuwali się do przodu, ośmieleni nieprzerwaną ciszą zalegającą podwórze. Dając sygnały rękami, Bear wysłał dwóch swoich ludzi, żeby sprawdzili stodołę, i dwóch następnych, żeby przeszukali szopy, podczas gdy on z Haltem przekradli się na tyły domu. Tu napotkali pierwszego wartownika; siedział na stołku, oparty o ścianę, z kapeluszem zsuniętym na oczy i strzelbą ułożoną w poprzek kolan. Zaraz potem dostrzegli następnego, wysoko na dachu, przechadzającego się tam i z po­wrotem. Obaj byli czujni; bezustannie wodzili wzrokiem po oświetlonym księżycem otoczeniu. Jedynym powodem, dla którego Bear i jego towarzysze nie zostali wykryci, było zaciekawienie straży tym, co się działo pomiędzy Diamond i Beecherem.

– Dzielna dziewczyna. Zagaduj go dalej – mruknął do siebie Bear, widząc, jak wartownik, rozejrzawszy się pobieżnie po podwórzu, znów wraca wzrokiem do sceny, rozgrywającej się przed gankiem.

Czekali na znak od ludzi sprawdzających stodołę i szopy. Sygnał nadszedł – wszędzie było pusto. Nie było tam Robbiego. Beecher prawdopodobnie przetrzymywał go w domu. Bear i Halt w kilku susach pokonali podwórze i przykleili się do narożnika domu. Nie było sposobu, by całkowicie zaskoczyć tylnego wartownika. Zanimby do niego podeszli, tak czy inaczej miałby dość czasu, żeby wszcząć alarm. Musieli szybko wedrzeć się do środka, licząc na to, że zamieszanie, które wywołają ich ludzie na koniach, rozstawieni poza obrębem zabudowań, umożliwi im ucieczkę.

Biorąc głęboki oddech i w duchu modląc się, by Diamond nie przyszło do głowy zrobić coś głupiego, Bear wyjrzał zza rogu, kiwnął głową do Halta i plan został wcielony w życie.

Podbiegli do wartownika z dwóch stron; odgłos ich kroków usłyszał w ostatniej chwili. Poderwał się z krzesła... i zaraz opadł na nie z powrotem, usadzony jednym uderzeniem rewol­weru Halta w tył głowy. Nasunęli nieprzytomnemu kapelusz na oczy, a strzelbę ułożyli na kolanach, tak jak ją trzymał poprzednio.

Kiedy drugi wartownik pojawił się, zaniepokojony hałasem, wszystko wyglądało dokładnie tak samo jak wcześniej. Zawołał cicho do swego kompana, ale nie uzyskał odpowiedzi. Nie chcąc zdradzać przed Beecherem, że jego wynajęci zabójcy sypiają na służbie, zawołał jeszcze raz:

– Lefty, obudź się! Wszystko w porządku?

Nim się zorientował, że jednak nie wszystko jest, jak trzeba. Bear i Halt mieli dość czasu, by wśliznąć się do domu i na palcach skradać się od drzwi do drzwi.

Znaleźli Robbiego w małym ciemnym pokoju; był przywiązany do starego żelaznego łóżka. Bear przytknął palec do ust, po czym rozciął sznury krępujące chłopcu ręce i nogi. Kiedy już wydawało się, że są blisko szczęśliwego zakończenia przygody, Halt odruchowo wyciągnął Robbiemu z ust knebel.

– Wiedziałem, że po mnie przyjdziesz! – wychrypiał chło­piec.

Po chwili do pokoju wpadło dwóch zbirów Beechera z bronią gotową do strzału. Bear w ostatniej chwili zdążył ściągnąć Robbiego z łóżka i ukryć za swoimi plecami. Ciszę rozdarł huk wystrzałów.

Odtąd wszystko działo się w dziwnie przyśpieszonym tempie. Beecher zaklął, wpadł do domu i zaczął zwoływać swoich ludzi. Pół tuzina zbirów wypełzło z różnych zakamarków, wymachując bronią i próbując się połapać w sytuacji. Ludzie Beara i Halta, którzy czekali w pogotowiu za pierwszym wzniesieniem, nad­jechali, otwierając ogień do wartowników ustawionych na da­chach.

Po pierwszym wystrzale Beecher rzucił się ku Diamond.

– Ty mała kłamliwa suko! – Udało mu się złapać za wodze i zatrzymać jej konia. Po krótkiej szamotaninie wywlókł ją z siodła i trzymając zgiętym ramieniem za szyję, wciągnął do domu. W wejściu spotkali się oko w oko z Bearem, Haltem i Robbiem. Beecher wzmocnił ucisk na szyi Diamond i przesunął się lekko, tak że swoim ciałem osłaniała go przed linią strzału. Następnie wyciągnął rewolwer i dotknął lufą jej żeber.

– No, no, McQuaid. – Uśmiechnął się bez cienia humoru. – Całkiem sprytnie, trzeba przyznać. Bez wątpienia plan ułożyła twoja żona.

– Wydaje mi się, że plan był wspólny – odparł Bear, wpychając Robbiego za siebie i odbezpieczając rewolwer.

– Cóż za rozczarowanie. – Beecher szturchnął Diamond boleś­nie lufą, ale nie usłyszał nawet piśnięcia. – Zapowiadała się tak obiecująco. A teraz może służyć tylko za cel. – Wycofał się do okna, pociągając kobietę za sobą, i wyjrzał na zewnątrz. Słysząc pojedyncze wystrzały, rżenie koni i męskie krzyki, domyślił się, że Bear z Haltem nie przybyli sami.

– Owszem. Przywiozłem ze sobą paru przyjaciół – podpo­wiedział domyślnie Bear, nie odrywając oczu od twarzy Beechera.

– Jesteś pełen niespodzianek, McQuaid. Nie sądziłem, że w ogóle masz jakichś przyjaciół. – Rysy zbira stężały, kiedy spojrzał na drzwi. – Podejdź bliżej, a jednego ci ubędzie.

– Puść ją, Beecher. – Bear zbliżał się do niego cal po calu.

– Nie jestem samobójcą – odparł na to Beecher, posuwając się w stronę drzwi i oceniając odległość dzielącą go od wierz­chowca Diamond, wciąż stojącego przed gankiem. – Poza tym miło mi się jej dotyka. Zawsze łatwo poznać dobrą jakość.

– Tak jak zawsze można poznać tchórza – zdążyła syknąć, nim mocniej ścisnął jej szyję.

Halt, z wyciągniętą bronią, zaczął okrążać Beechera z prawej, a Robbie, chcąc mieć lepszy widok, wysunął się zza swego wybawcy i na czworakach przesunął się w lewo.

– Ugryź go, Diamond! – zawołał znienacka. – On tego nie znosi.

– Jeszcze ciebie brakowało, ty krwiożerczy mały dzikusie – mruknął Beecher przez zaciśnięte zęby. Dopadł drzwi i obejrzał się przez ramię.

Robbie nagle z krzykiem rzucił się ku Diamond, wprawiając wszystkich w takie zaskoczenie, że osłupieli, a Beecher mimo­wolnie zwolnił uścisk na jej szyi.

Diamond natychmiast to wykorzystała, przypadła do chłopca i razem osunęli się na ziemię, dokładnie w chwili gdy Beecher wystrzelił.

Bear nie miał czasu myśleć. Strzelił raz, drugi, trzeci. Ciałem Beechera dwukrotnie wstrząsnęło. Wypuścił rewolwer z ręki i zataczając się, przekroczył próg. Zdążył dotrzeć na skraj ganku, gdzie wreszcie upadł. Zapadła śmiertelna cisza. Nikt się nie poruszył. Wszyscy wstrzymali oddech. Pomieszczenie wypełnił ostry zapach spalonego prochu.

Ocknąwszy się, Bear przypadł do Diamond.

– Nic ci nie jest? – spytał z troską, tuląc ją w ramionach.

– Chyba nie – odparła niepewnie. Cała się trzęsła, a kiedy uświadomiła sobie, jak niewiele brakowało, kolana się pod nią ugięły. Zaczęła gorączkowo dotykać męża, potem Robbiego. – Nie trafił was? Jesteście cali?

– Jesteśmy cali i zdrowi – zapewnił Bear, zagarniając w ra­miona ją i chłopca. Nie wypuszczał ich z objęć, dopóki nie przestała drżeć i szlochać. Dopiero wtedy zwrócił się do Halta, który czekał cierpliwie na boku; po jego rękawie spływała strużka krwi, ale uśmiechał się szeroko.

Ostatecznie to oni byli tego dnia górą. Ludzie z MCM zjawili się w komplecie, przewyższając trzykrotnie liczbą i ilością broni wynajętych zbirów Beechera. Rana Halta okazała się lekkim, powierzchownym draśnięciem; żartował sobie nawet, że wzbudzając współczucie, wkradnie się w łaski Silky i jej dziewcząt. Dwóch zbirów Beechera także odniosło rany, lecz podobnie niegroźne. Widząc klęskę pracodawcy, część jego ludzi od razu wsiadła na konie i uciekła. Pozostali łatwo dali się okrążyć; kilku odniosło lekkie obrażenia, a reszta nie miała żadnego interesu w podtrzymywaniu walki. Byli tu tylko dla pieniędzy.

Ludzie Beara załadowali Beechera i innych rannych na wóz i ruszyli do Great Falls. Diamond, Bear, Halt i Robbie pojechali ich śladem i zdążyli na czas, by przerwać szeryfowi nocną wędrówkę po miejscowych knajpach. Po małej szarpaninie przedstawiciel prawa umieścił ludzi Beechera w areszcie, a swego zastępcę ustawił przed gabinetem lekarza, żeby pilnował Bee­chera.

Lekarz stwierdził, że nieszczęśnik prawdopodobnie przeżyje, ale będzie tego gorzko żałował. Potem z pomocą żony opatrzył Halta i resztę rannych.

Wrócili do głównego obozu tuż przed świtem, ale nikomu nie chciało się spać. Robotnicy świętowali szczęśliwy powrót Rob­biego; nosili chłopca na barana i w nieskończoność opowiadali o przebiegu ratowniczej wyprawy tym, którzy przyłączyli się pod sam koniec. Silky wybiegła z wagonu w nocnym stroju, żeby sprawdzić, co się dzieje. Widząc opatrunek na ramieniu Halta, nie bacząc na otoczenie, porwała go w objęcia, oświad­czając przy świadkach, że jeśli nie przestanie nadstawiać karku, ona sama osobiście mu go skręci. Irlandczyk ponad jej ramieniem mrugnął porozumiewawczo do Diamond i Beara.

Silky uparła się, by wcześniej wydać śniadanie, wiec wkrótce zapachniało kawą i piekącymi się ciastkami. Nastrój zrobił się niemal świąteczny, kiedy wszyscy zaczęli pomagać przy roz­stawianiu i nakrywaniu stołów. Wszyscy też zgodnie przysięgali, że jeszcze nigdy się tak dobrze nie bawili.

Dopiero po sutym posiłku dało o sobie znać zmęczenie. Bear zarządził, że wznowią prace dopiero następnego ranka, dodając lekko, że przecież i tak robota nie ucieknie. Diamond cały czas miała w głowie tę uwagę, kiedy patrzyła, jak mąż krąży między ludźmi, zagadując ich, a potem sprawdza, czy w obozie wszystko jest w należytym porządku.

– Przykro mi, Bear. – Dołączyła do niego przy zagrodzie dla koni, gdzie stał, patrząc w stronę przedniego obozu. Wzięła go pod ramię. – Wiem, ile to dla ciebie znaczy. Ale uda nam się.

– Będziemy musieli robić siedem do dziesięciu mil dziennie, żeby dociągnąć linię do Billings przed zimą. – Uśmiechnął się niewesoło. – Teraz, kiedy Beecher siedzi w więzieniu, może nam się uda namówić urząd ziemski do przedłużenia terminu.

– A może w tym roku śnieg spadnie później – podsunęła.

– A może... ta wyschła rzeka zmieni kierunek – dodał, unosząc brwi. – A może tory same zaczną się kłaść...

– Posłuchaj – zaczęła z niezmąconym optymizmem. – Jest całe mnóstwo możliwości. – Przyciągnęła do siebie jego głowę i pocałowała w policzek. – Razem możemy dokonać wszystkiego. Stanowimy doskonały zespół.

Objął ją i mocno przytulił. Czuła siłę i ciepło bijące od jego szerokiej piersi.

– I jeszcze coś innego dobrze nam razem wychodzi – dodała z błyskiem w oku.

– Tak?

– Wracajmy do wagonu, to ci pokażę – rzuciła, odwracając się na pięcie i pociągając męża za sobą.

– Czy chodzi o coś, co możemy robić w obecności Schultza, Silky i Robbiego? – spytał z chytrym uśmieszkiem, zapierając się w miejscu.

– Och! – Przestała go ciągnąć.

– Oto co nam przyszło z zapraszania połowy Montany do naszego prywatnego wagonu.

– Och – jęknęła ponownie. W tym jednym słowie mieściła się niezmierna tęsknota. – Miną jeszcze ze dwa lub trzy tygodnie, nim Schultz będzie w stanie się ruszać. A Silky pozostanie na cały czas. – Przesunęła dłonią w dół po brzuchu męża, zaczepiając palcami o sprzączkę pasa. – Masz może jakiś pomysł?

Godzinę później Diamond stała w drzwiach wagonu towaro­wego, oceniając rozwiązanie wymyślone przez Beara. Kazał rozmontować wielkie metalowe łóżko z przedziału sypialnego i złożyć je ponownie na środku pustego wagonu towarowego.

– Witaj w swoim domu poza domem – powiedział, wciągając ją do środka i zasuwając drzwi. Zrobiło się całkiem ciemno.

– Nic nie widzę – powiedziała, natrafiając wyciągniętymi rękami na pierś Beara.

Przyciągnął ją do siebie ze śmiechem.

– Nie musisz.

Epilog

Dobrze po kolacji tego wieczoru Halt zaczął się dobijać do drzwi tymczasowego schronienia Diamond i Beara. Ona leżała w pościeli, promieniejąca zadowoleniem, rozleniwiona, kiedy mąż pośpiesznie wciągnął spodnie i poszedł do wyjścia. Wrócił niebawem i cmoknąwszy ją szybko w usta zachęcił, by wstała i się ubrała, bo Nigel Ellsworth ma do nich jakąś sprawę.

– Och, wielkie nieba, całkiem o nim zapomniałam. – Szybko wciągnęła pończochy, halkę i spódnicę. – Ten wybuch... Nic mu się nie stało?

– Tak mi się wydaje. Halt mówi, że ma coś ważnego do powiedzenia i chce się z nami zobaczyć. – Bear wciągnął drugi but i w pośpiechu, zmierzając do drzwi, wkładał koszulę. Przy­stanął w smudze światła, wpadającej przez szczelinę przy drzwiach. Diamond widziała po jego minie, że przygotowuje się na kolejną wiadomość o nieszczęściu. – Pośpiesz się, skarbie – ponaglił. – Zaczekam na ciebie.

Trzymając się za ręce, pobiegli wzdłuż torów do środka obozu. Zapadał zmierzch; niebo mieniło się bogatą gamą kolorów. Robotnicy zebrali się wokół centralnego ogniska, gdzie na drewnianej ławce siedział Nigel Ellsworth ze swoim świeżo zatrudnionym asystentem. Obaj rozprawiali o czymś z wielkim ożywieniem, obserwowani przez skamieniałych słuchaczy.

Wyglądali, jakby ich przewleczono po kolei przez wszystkie rowy w Montanie – ich spodnie i surduty były zakurzone i podarte, zgnieciony melonik Ellswortha przybrał kształt grzyba; obaj mieli zadrapania na twarzy i rękach. Diamond ścisnęła dłoń męża; wymienili zatroskane spojrzenia.

– Ellsworth! – Bear wyciągnął rękę do swego inżyniera. – Nic się panu nie stało?

– Nie... nie sądzę – odrzekł Nigel, popatrując trochę nie­przytomnie po swych chudych członkach. – Nastąpił wybuch... potężny wybuch...

– Słyszeliśmy – przyznał cierpko Bear. – Obóz... Jak wielkie są zniszczenia?

– Obawiam się, że jest całkowicie zrujnowany. – Ellsworth skrzywił się, mówiąc te słowa. – Byłoby po nas, gdybyśmy się akurat nie znajdowali w sporej odległości. Kończyliśmy pewne prace pomiarowe.

Bear odetchnął głęboko; starał się nie okazać irytacji, kiedy Ellsworth zaskoczył go zagadkowym uśmiechem.

– To najbardziej cholernie niesamowita rzecz, jaką widzia­łem – zaczął inżynier z przejęciem. – Za pozwoleniem, pani McQuaid. – Przepraszająco dotknął zdeformowanego kapelu­sza. – Wybuch oderwał połowę skały w północnej części terenu wyznaczonego pod tory. Ciął kamienne kloce niczym nóż masło. Wygląda na to, że w poprzek całego zbocza biegła miękka warstwa skały; wybuch zerwał to, co było powyżej, zatrzymując się na tej warstwie. Jest płaska jak patelnia. Musi mieć jakieś dwadzieścia stóp szerokości. Nie trzeba będzie nawet nic wyrów­nywać, tylko kłaść tory!

– Chwileczkę. – Bear chwycił go za ramię. – Mówi pan, że Beecher wysadził połowę zbocza, a wybuch pozostawił coś w rodzaju półki?

– Gładkiej jak brylantyna – potwierdził Nigel, drapiąc się po głowie. – W życiu czegoś takiego nie widziałem. Jak tylko skręcimy z nasypem, żeby ominąć tą wyschniętą rzekę, będziemy kłaść szyny przez to, co było miękką warstwą skały. Musi pan tam pojechać i zobaczyć!

Wśród robotników podniósł się radosny gwar; klepali się po plecach, rozprawiając o szczęśliwym obrocie fortuny. Bear spojrzał na Diamond ze zdumieniem, które zaraz przeszło w nie­dowierzanie, by wreszcie znaleźć upust w gromkim śmiechu.

– Chwała czarnej duszy Lionela Beechera! – ryknął, porywając żonę z ziemi i okręcając wokół siebie. Kiedy znów stawiał ją na nogach, ona także się śmiała. – Kiedy się dowie, co zrobił, będzie wściekły jak wszyscy diabli! To jedyny znany mi człowiek, który ma jeszcze większego pecha ode mnie!

Kiedy się nieco uspokoiło, Nigel Ellsworth zagryzł dolną wargę i jeszcze raz poprosił wszystkich o uwagę.

– Hmmm... jest coś jeszcze...

Wyraz jego twarzy wywołał ciarki na plecach Beara; po dobrej wiadomości spodziewał się usłyszeć tę złą.

– Co takiego? – ponaglił, spoglądając to na Diamond, to na Halta.

– Kiedy się wspinałem obok miejsca wybuchu, zauważyłem dziwne odłamki skalne. – Wyjął z kieszeni dwa spore kamienie. Jego asystent zrobił to samo i obaj pokazali je Bearowi. – Cóż, nie jestem specjalistą od górnictwa, ale... czy nie wyglądają jak...

Diamond wstrzymała oddech, widząc nagłą bladość na twarzy męża.

– Mój Boże – szepnął Bear, sięgając po jeden z kamieni. Zabrzmiało to jak modlitwa.

Irlandczyk wysunął się naprzód, żeby wziąć od asystenta kamień z dziwną niebieskawą żyłką.

– Wielkie nieba – powiedział, po czym cicho zagwizdał.

– Co to jest? – zniecierpliwiła się Diamond, z całych sił powstrzymując się przed wyciąganiem pochopnych wniosków.

Ellsworth posłał jej trochę zawstydzone spojrzenie.

– Myślę, że to srebro. Widać całą żyłę biegnącą przez od­słonięte wybuchem zbocze.

– Srebro? Czy to możliwe? – wykrztusił Bear. – Beecher nie dość, że przygotował nam drogę pod tory, to jeszcze odkrył dla nas złoża srebra?

Diamond wzięła od Ellswortha skalną bryłę i przejechała palcami po niebieskiej żyle. Lekko śliska faktura potwierdziła jej przypuszczenia.

– To srebro. Bez wątpienia. – Napotkawszy spojrzenie męża, zaczęła się śmiać. – Będziesz bardzo bogatym człowiekiem, Bearze McQuaid. – Następnie rozejrzała się po twarzach robot­ników, w których budziło się oczekiwanie i nadzieja. – Właściwie wam wszystkim będzie się całkiem dobrze powodzić.

– Skąd wiesz? – Bear położył ręce na jej ramionach i popatrzył głęboko w oczy. Przelał wszystkie swoje pragnienia w to jedno spojrzenie nadziei, tęsknoty i miłości.

– Ponieważ... jestem gołębicą o dotyku Midasa, pamiętasz? Jestem tą dziewczynką, która nie potrafiła rozdać swoich pie­niędzy. Zainwestowałam poważne sumy w linię Montana Central and Mountain. A moje inwestycje zawsze sowicie się opłacają.

– To prawda – przyznał Bear ze śmiechem, odbierając jej kamień i wręczając z powrotem Ellsworthowi. – Ale tym razem zainwestowałaś o wiele więcej niż tylko pieniądze. Zainwes­towałaś serce, duszę i marzenia. I chyba najwyższy czas, żebyś zaczęła otrzymywać dywidendy.

I pocałował ją.