Krahn Betina

Gołębica

Tytuł oryginału: THE SOFT TOUCH

Tłumacz orginału: Bożena Kucharuk

Nathanowi O. Krahnowi i Zebulunowi A. Krahnowi,

których miłość zawładnęła moim sercem

Rozdział 1

Baltimore, koniec kwietnia 1887

Panie McQuaid, potrzebuje pan raczej cudu niż pożyczki.
Drobny bankier popatrzył na Beara McQuaida znad okularów w złotych

oprawkach i obdarzył go nadzwyczaj uprzejmym uśmiechem.

Już drugi raz w ciągu ostatnich dni Barton „Bear” McQuaid był zmuszony

patrzeć na takie oblicze bankiera. Miał wielką ochotę zobaczyć, jak tę twarz
wykrzywia grymas bólu po mocnym ciosie pięścią w nos. Jednakże tylko wstał,
wsunął mapy i dokumenty pod pachę, podziękował za wysłuchanie prośby i wy-
szedł. Po chwili znalazł się na ulicy, gdzie czekał na niego wspólnik, Halt
Finnegan.

– Jak poszło? – Zwalisty Irlandczyk oderwał się od słupa latarni, o który się

opierał, lecz znieruchomiał, dostrzegłszy ponury wyraz twarzy Beara. – Nie udało
się, tak? – Zerwał z głowy kowbojski kapelusz i trzasnął nim o udo. wzniecając
obłok kurzu. – To fatalnie... beznadziejnie... – Na koniec szpetnie zaklął ściszonym
głosem, co jeszcze wzmocniło siłę przekleństwa. – Załatwiłem ci spotkanie, a ty
przynosisz mi takie wieści. Musimy...

– Nic nie musimy. – Bear chwycił wspólnika za ramię i powstrzymał przed

szarżą na bank. – Zrozum, zrobisz mu parę siniaków... a potem policja zrobi je
tobie, potem będę musiał bronić twojej parszywej skóry, a za dziesięć lat obaj
będziemy bezzębni, zeszpeceni bliznami i jako dwa ludzkie wraki wyjdziemy z
więzienia. – Uwolnił ramię wspólnika, gdy ten się uspokoił.

– Co teraz zrobimy? – zapytał Halt, pocierając ramię. – Nie mamy czasu.

Chłopcy z urzędu nie będą długo czekać na dokumenty potwierdzające nasze prawa
do tych ziem. Ich zgoda zależy od...

– Znajdziemy innego bankiera. – Bear włożył kapelusz z szerokim rondem i

rozejrzał się w poszukiwaniu innej instytucji finansowej. – A jeśli się nie uda.
pójdziemy do następnego i jeszcze następnego. W tym mieście aż się roi od
bankierów, a my potrzebujemy zaledwie jednego. Tego właściwego. Człowieka,
który ma słabość do linii kolejowych. – Chwycił ramię Halta i pociągnął go za
sobą. – Albo słabą głowę. Tak czy owak, kiedy następnym razem będę się wybierał
do banku, będziesz mi towarzyszył.

– Nie. – Halt zatrzymał się gwałtownie i popatrzył na wspólnika, który

wyzywająco odwzajemnił spojrzenie. Przez chwilę toczyli niemy pojedynek,
którego rezultat był z góry przesądzony; stalowe spojrzenie Beara było wręcz

legendarne w okolicach Billings w Montanie, niemal tak legendarne jak jego
niezależność.

Barton McQuaid od wczesnej młodości musiał sam radzić sobie w świecie i w

rezultacie jego dewizą stało się nieproszenie nikogo o pomoc. Lecz teraz, starając
się zgromadzić ziemie i środki potrzebne do budowy linii kolejowej, zrozumiał, że
istnieją sprawy, których jeden człowiek nie jest w stanie zrealizować za pomocą
siły woli, zdolności i determinacji. Z pewnością do takich spraw należało
przedsięwzięcie tak kosztowne i złożone jak budowa linii kolejowej.

Przez ostatnie pół roku wraz z Haltem przemierzali kraj w poszukiwaniu

pieniędzy na przedłużenie umów, pozwalających na przeprowadzenie linii
kolejowej przez upatrzone ziemie, co miało zapewnić nadanie im państwowej
ziemi przez rząd. Byli już bardzo blisko uzyskania potrzebnych pożyczek, kiedy
cały plan runął, jako że potencjalni inwestorzy zaczęli nalegać na przejecie kontroli
nad całym przedsięwzięciem. Zawiedzeni właściciele kopalń srebra w Kolorado,
potentaci handlu wołowiną z Kansas City i bankierzy z St. Louis patrzyli, jak Bear
McQuaid udaje się coraz dalej na wschód w poszukiwaniu kredytów nie
obciążonych trudnymi do przyjęcia warunkami.

Bear był wściekły, że musi prosić obcych ludzi, w dodatku mieszczuchów, o

pieniądze. Niezależny człowiek Zachodu aż się skręcał na myśl o tym, że musi
przedkładać swoje mozolnie opracowane plany pod ocenę tych. którzy nigdy nie
musieli w pocie czoła pracować na miskę strawy ani zastanawiać się, czy dożyją
wschodu słońca w czasie mroźnej zimowej nocy w górach. Nigdy nie ugiąłby
karku, gdyby w grę nie wchodziło pozostawienie po sobie czegoś własnego,
trwałego, co mogło przynieść fortunę i pozwolić zaistnieć w świecie. Skoro był
gotów na tak wielkie poświęcenie, uważał, że Halt Finnegan również powinien być
na nie przygotowany.

– Rozumiem, że pójdziesz ze mną. – Ogorzała od słońca i wiatru twarz Beara

wyrażała zdecydowanie.

– Zastanów się, chłopie – powiedział Halt z silnym irlandzkim akcentem. –

Wiesz przecież, że faceci ze wschodnich banków nie lubią interesów z
Irlandczykami.

– Tak, tak, więc skoro jesteś tak bardzo irlandzki, to popracuj trochę nad sobą,

bo nie mam zamiaru działać bez wspólnika. – W oczach Beara pojawiły się słynne
stalowe błyski. – Bo chyba mam wspólnika, prawda?

Następnego dnia po południu razem zasiedli w przestronnym, wykładanym

orzechową boazerią gabinecie prezesa Banku Handlowego w Baltimore. Za
ogromnym politurowanym biurkiem siedział krępy, nienagannie ubrany
mężczyzna. Złożywszy dłonie tak, że stykały się czubkami palców, patrzył na nich
onieśmielającym wzrokiem.

Jak się dowiedzieli, Philip Vassar był właścicielem jednego z trzech

największych banków w Baltimore i mimo niezwykłej zamożności dzień w dzień
osobiście pojawiał się w firmie; wciąż też podejmował większość decyzji
dotyczących przyznawania znaczących kredytów. Bear uznał, że to dobra
wiadomość; oznaczała bowiem, że Vassar jest człowiekiem znającym wartość
ciężkiej pracy i umiejącym czerpać z niej satysfakcję. Kiedy list polecający od
naczelnika jednego z okręgów Montany spotkał się z przychylnym przyjęciem i
zostali wprowadzeni do gabinetu Vassara, Bear posłał pełne nadziei spojrzenie
Hallowi. Lecz Irlandczyk pochylił głowę i wsunął ręce głęboko do kieszeni, a jego
wzrok mówił, że wolałby raczej przerzucać węgiel niż omawiać sprawy finansowe
w gabinecie bankiera.

– Mamy plany budowy linii kolejowej, które powinny wydać się panu

interesujące, panie Vassar – zaczął Bear i natychmiast przeszedł do opisu
planowanej linii. Rozłożył mapy, przedstawił szczegółowo sporządzone
kosztorysy, wstępne umowy z właścicielami ziem i listy zawierające obietnice
pozytywnego załatwienia sprawy z urzędu ziemskiego z Waszyngtonu. Vassar
zadał wiele szczegółowych pytań. Wydawał się szczerze zainteresowany linią,
którą zamierzali wybudować. W zamyśleniu pogładził brodę, pokiwał głową i
nawet się uśmiechnął. Odczytali to jako kolejne pomyślne sygnały.

Lecz kiedy prezentacja dobiegła końca, zapanowało długie milczenie. Bear

poruszył się niespokojnie i popatrzył na Halta, który cały czas się wiercił, bardziej
lub mniej zauważalnie. Mieli wrażenie, że Vassar mierzy ich wzrokiem cal po calu,
starając się przejrzeć potencjalnych klientów i ocenić nie tylko stopień ryzyka
finansowego, ale także ich charaktery.

– Dobrze, panowie – odezwał się w końcu bankier, po czym odchrząknął. –

Przedstawiliście mi bardzo interesujący projekt. Linie kolejowe otwierają przed
nami wszystkie bogactwa Zachodu. Kto oprócz panów ubiega się o prawo
użytkowania tych ziem?

Bear zesztywniał. Vassar był bardzo przebiegły. Musiał znać się na ludziach i

liniach kolejowych na tyle dobrze, by rozumieć, że możliwość otrzymania
państwowej ziemi wzdłuż planowanej linii kolejowej wzbudza nie tylko ogromne
zainteresowanie, ale i doprowadza do bezwzględnego współzawodnictwa.

– Prawdę mówiąc... – Popatrzył na Halta – są dwaj główni rywale. Jednym z

nich jest James J. Hill i jego Chicago, Milwaukee i St. Paul. Chce zbudować
własną sieć szybkich połączeń. Drugim jest Jay Gould z Northern Pacific, który
chciałby skorzystać na przedsięwzięciu Hilla. Kilka dochodowych odgałęzień linii
głównej lub krótkich linii dałoby mu dobrą pozycję przetargową w negocjacjach z
Hillem. Ale to my byliśmy pierwsi i wytyczyliśmy trasę w jedyny logiczny sposób,
przez dwie główne doliny. Nasza linia będzie prowadzić przez najżyźniejsze tereny
uprawy pszenicy na Zachodzie. Kiedy zakończymy budowę, ta ziemia będzie złota

nie tylko ze względu na łany zbóż. Oczywiście, jak już mówiłem, główne zyski
przyniesie nam drewno.

Vasar przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią Beara, po czym

zmarszczył czoło.

– To bardzo kusząca propozycja, panowie, zakładając, że sprawy mają się tak,

jak zostały tu przedstawione. – Przechylił głowę i przyglądał im się uważnie. –
Gdyby chodziło o sąsiedni okręg czy choćby o ten stan, już za godzinę mielibyście
pieniądze. Obawiam się jednak, że muszę wam odmówić. Po prostu nie mogę
zainwestować tak pokaźnego kapitału w przedsięwzięcie, które ma się rozwijać tak
daleko stąd, w tak niebezpiecznym rejonie. W dodatku macie, panowie, za
konkurentów ludzi znacznie sławniejszych i zamożniejszych od siebie.

– Oczywiście, że to jest daleko stąd. – Bear przesunął się na krawędź krzesła. –

Przecież kolej żelazna musi dotrzeć tam, gdzie będą pieniądze! – Zacisnął w pięści
dłonie na mapach przykrywających biurko bankiera. – Panie Vassar, jako pełny
udziałowiec na samej sprzedaży ziem zyskałby pan daleko więcej niż na
jakimkolwiek przedsięwzięciu w Baltimore.

– Nie mogę przekazać pieniędzy akcjonariuszy banku na tak ryzykowne

przedsięwzięcie. A moje osobiste aktywa nie są wystarczająco płynne, żebym mógł
wam pomóc. Obawiam się, że będziecie musieli zwrócić się do kogoś innego. –
Vassar zauważył wymianę spojrzeń pomiędzy dwoma wspólnikami. – Może
Gephardt z Pierwszego Banku w Baltimore będzie w stanie wam pomóc.

– Byliśmy już u tego suk... – bąknął Halt.
– Nie wykazał zainteresowania. – Bear zgromił wzrokiem wspólnika, a ten

zacisnął szczeki i popatrzył na czubki swych butów. – Bylibyśmy wdzięczni za
poradę, do kogo moglibyśmy się zwrócić. Proszę polecić nam jakiś bank albo
prywatnego inwestora. – Wstał, przeczesał włosy palcami i zaczął zbierać
dokumenty.

Vassar mruknął z zastanowieniem, obserwując ruchy Beara i oceniając jego

reakcję. Po chwili sięgnął po pióro, zanurzył je w srebrnym kałamarzu i napisał coś
na niewielkiej kartce.

– Chyba mam propozycję dla pana. Jest pan rzeczowy, komunikatywny i ma

dobrą prezencję. Proszę nie zrozumieć mnie źle... – Podał Bearowi kartkę.

McQuaid przyjrzał mu się uważnie i dopiero po chwili opuścił wzrok i głośno

przeczytał nazwiska.

– Martene i Savoy. – Uniósł głowę; na jego twarzy odmalował się wyraz

pewnej ulgi. – Czy to bankierzy czy inwestorzy?

– To krawcy. – Vassar wstał i wsunął kciuki do kieszeni kamizelki. – Najlepsi

w Baltimore.

Bear spochmurniał i dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego co zaszło.

Krawcy? Przyszedł tu z prośbą o pieniądze, a w zamian za to dostał poradę

krawiecką.

– Czuję do pana sympatię, panie McQuaid. Jest pan szczerym, bezpośrednim

człowiekiem. Mam nadzieję, że przyjmie pan moją poradę w takim duchu, w jakim
została udzielona. A jeśli chodzi o fundusze... – Vassar uśmiechnął się nieznacznie.
– Wątpię, czy znajdzie pan w Baltimore bankiera, który gotów byłby dać panu
potrzebną sumę. Są jednak i inne sposoby zdobycia pieniędzy, innego rodzaju
„spółki”, które mogłyby się okazać bardzo korzystne dla mężczyzny o pańskiej
aparycji.

Bear niemal czuł gorzki smak rozczarowania i nie od razu zrozumiał, co Vassar

ma na myśli.

– Przypuszczam, że nie jest pan żonaty?
Ta sugestia tak zdumiała Beara, że przez chwilę nie był w stanie odpowiedzieć.

Lepsze ubranie, inne „spółki”... Popatrzył na Halta, a potem z niedowierzaniem na
bankiera.

– Nie mam zamiaru zdobywać funduszy w ten sposób – powiedział zduszonym

głosem. – Jestem budowniczym linii kolejowej, a nie łowcą posagów.

Vassar westchnął.
– To szkoda. Przekona się pan, że w Baltimore aż roi się od różnych

możliwości. W tej chwili mamy tu nadmiar panien na wydaniu. No, ale skoro jest
pan przeciwny...

– Jestem – oświadczył bardzo stanowczo Bear.
Bankier skrzywił się nieznacznie.
– W takim razie myślę, że największą pańską szansą w Baltimore jest chyba

Diamond Wingate. Znana jest z wielkiej przychylności dla takich spraw. Proszę się
nad tym zastanowić. W przyszłą sobotę moja żona urządza przyjęcie, na którym z
pewnością będzie panna Wingate. Mógłbym pana jej przedstawić, jeśli będzie pan
zainteresowany.

– Powtarzam, że nie mam zamiaru uwodzić kobiety dla pieniędzy.
Vassar roześmiał się krótko.
– Źle mnie pan zrozumiał, panie McQuaid. Panna Wingate jest inwestorem. Ma

znaczne aktywa, wśród nich wiele płynnych. Znana jest też z hojności. Udziela
poparcia instytucjom dobroczynnym i wielu przedsięwzięciom, zdążyła też
zasłynąć jako największa orędowniczka postępu w Baltimore. Moim zdaniem
najbardziej prawdopodobne jest to, że spośród wszystkich inwestorów w tym
mieście to właśnie ona da fundusze na budowę pańskiej linii kolejowej. – Szczery
szacunek, jaki bez wątpienia żywił bankier dla tej kobiety, nieco ostudził gniew
Beara.

– Bardzo dziękujemy za pańską propozycję, panie Vassar, ale w następną

sobotę powinniśmy już mieć akredytywy i znajdować się w pociągu do
Waszyngtonu.

Odmowa nie wywarła na Vassarze większego wrażenia. Wstał i podał rękę obu

mężczyznom, życząc im powodzenia.

Jeszcze zanim wyszli na ulicę, Halt dał wyraz swemu oburzeniu.
– Bezczelny sukinsyn! Prosimy o pożyczkę, a on proponuje nam wizytę u

krawca!

Lecz Bear wpatrywał się w kartkę, którą trzymał w dłoni, doświadczając

uczucia zakłopotania, jakiego nic zaznał już od bardzo długiego czasu. Wprawdzie
mniej więcej wiedział, jak wygląda, gdyż codziennie rano oglądał swoją twarz w
łuszczących się lustrach w łaźni, lecz to wystarczało, by poczuł wstyd.

Wyglądał niechlujnie, jak prostak, grubianin. Opalona skóra była niczym

kamień, a ręce tak twarde, jakby przez całe życie trudnił się kopaniem rowów.
Popatrzył na pokryte odciskami dłonie i po raz pierwszy zauważył, że zbyt krótkie
rękawy koszuli odsłaniają dużą część ramienia, a spod przykrótkich spodni wystaje
spora część buta. Ten widok go zaskoczył. Musiał wyglądać jak w ubranku
młodszego brata.

Najwyraźniej za długo przebywał na Zachodzie, gdzie człowieka oceniano

jedynie na podstawie tego, co kryło się w jego wnętrzu, gdzie liczyła się siła,
umiejętności i charakter. Zapomniał o zasadach, którymi kierowali się ludzie na
wschodzie Stanów; dobra prezencja była tu niezbędnym warunkiem akceptacji, a ta
z kolei stwarzała różne szanse.

Zauważywszy przyciemnioną szybę sklepu, zbliżył się do niej i aż się

wzdrygnął na swój widok. Mężczyzna w witrynie sklepowej był wysoki i smukły;
miał zbyt długie włosy i przyciasne ubranie. Krawat zawiązany był zbyt mocno,
guziki naciągały materiał, a zniszczonym kowbojskim butom nie mogła już pomóc
żadna szczotka i pasta. Obok niego stał Halt w zakurzonym kowbojskim kapeluszu,
płóciennej koszuli i niemodnej wąskiej krawatce, sprawiający wrażenie obolałego i
bardzo drażliwego.

Kto przy zdrowych zmysłach pożyczyłby pieniądze mężczyznom o takim

wyglądzie?

– Ile pieniędzy nam zostało? – zapytał.
– Coś koło trzystu. – Halt był zaskoczony, że wspólnik z takim

zainteresowaniem patrzy na garnki i patelnie na wystawie, a kiedy się zorientował,
że szyba sklepowa służy Bearowi za lustro, również zaczął się przyglądać swemu
odbiciu. Zrobił pocieszną minę.

– Może to wystarczy – mruknął Bear.
– Na co? Co zamierzasz zrobić?
– Znaleźć fryzjera. – Bear obrócił się na pięcie i ruszył ulicą, przebiegając

wzrokiem szyldy i drzwi sklepowe w poszukiwaniu charakterystycznych
czerwono–białych pasów zakładów fryzjerskich. – Potem odszukamy zakład
Martene'a i Savoya. A jeszcze potem znajdziemy innego bankiera!

Po czterech dniach Bear McQuaid znów został wprowadzony do gabinetu

bankiera Philipa Vassara. Tym razem jego ciemne włosy były schludnie
przystrzyżone, miał na sobie elegancką marynarkę i miękko stąpał w nowych
butach po dywanach z Aubusson. Miał jednak wymizerowaną ponurą twarz.

– Nie zajmę panu wiele czasu. – Przeszedł prosto do tematu. – Chciałbym

zapytać, czy pańska propozycja przedstawienia nas tej inwestorce jest wciąż
aktualna.

Zaskoczony Vassar odłożył trzymany w ręku dokument, zdjął okulary i

odchylił się w fotelu.

– Tak, oczywiście. – Zmierzył przybysza uważnym spojrzeniem od stóp do

głów i pokiwał głową, najwyraźniej zadowolony z poprawy jego wyglądu. –
Jednakże do przyjęcia pozostały już tylko cztery dni, a będzie panu potrzebny strój
wieczorowy.

– Do soboty będę go miał – zapewnił żarliwie Bear.
Ten przejaw wielkiej determinacji najwyraźniej ucieszył Vassara.
– Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości.

No i? – zapytał Halt, ledwie jego przyjaciel i wspólnik pojawił się na ulicy.
– Wszystko ustalone. W sobotę wieczorem idę do Vassarów na spotkanie z tą

bogatą damą. Jak też ona ma na imię? Diana?

– Nie... Ruby albo... – Halt zmrużył oczy i podrapał się w szczeciniasty

podbródek, jakby miało mu to pomóc. – Diamond jakaś tam. Tak. – Podrapał się
jeszcze raz. – Diamond... Wingate.

– Panna Diamond Wingate. – Bear wzdrygnął się na dźwięk tego imienia i

ruszył przed siebie ulicą. – Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że upadnę tak nisko,
żeby wyciągać pieniądze od kobiet. – Zdał sobie sprawę, że nie ma przy nim Halta,
wiec się odwrócił.

Finnegan stał na chodniku z rękami na biodrach.
– Nie masz chyba zamiaru uwieść tej kobiety? – spytał.
– Gdyby nie to, że jesteś moim wspólnikiem, już byś leżał na ulicy – warknął

Bear. Chwycił swego towarzysza za rękę i pociągnął za sobą. – Poza tym na pewno
jest w takim wieku, że można ją nazywać babcią, na której grób zawsze
przysięgasz. Chodź. Mamy cztery dni na to, żebym kupił sobie odpowiednie
wieczorowe ubranie. Musimy też się zastanowić, jak sprawić, by starsza pani
Wingate zapomniała, jak się mówi „nie”.

Ten okropny motłoch znowu zgromadził się u bram. Basil Wingate nigdy by do

tego nie dopuścił – powiedziała następnego dnia Evelyn Stanhope Vassar, siedząc z
twarzą niemal przyklejoną do szyby powozu, którym wracała do domu po całym

dniu spędzonym w mieście. Mijali właśnie majątek Wingate'ów. Kiedy pstrokaty
tłum biednych marzycieli, kłębiący się koło wejścia do Gracemont, zniknął już z jej
pola widzenia, opadła na oparcie siedzenia i poczuła na sobie wzrok córki. – Siedź
prosto, Clarice – powiedziała, by pokryć zakłopotanie. – Nie garb się. Dżentelmeni
nie lubią dziewcząt, które się garbią.

Zza otwartej gazety dobiegło ją głębokie westchnienie; rzuciła poirytowane

spojrzenie w stronę siedzącego obok męża.

– Gdyby chociaż wreszcie kogoś wybrała i doprowadziła sprawę do końca. To

po prostu nieuczciwe wobec innych dziewcząt, że Diamond trzyma wszystkich
odpowiednich młodzieńców w Baltimore w zawieszeniu. – Po namyśle Evelyn
doszła jednak do wniosku, że winę za to ponosi znacznie więcej osób. – A ci
mężczyźni też są śmieszni. Czyżby myśleli, że wszystkim uda się poślubić tę samą
dziewczynę? Philipie, przecież dobrze wiesz, że w tym sezonie w Baltimore nie
ogłoszono jeszcze żadnych zaręczyn. Żadnych. – Uniosła podbródek i ze smutkiem
przyjrzała się swej okrąglutkiej córce. Jej wielką ambicją było szczęśliwe i
korzystne wydanie jedynaczki za mąż.

Gazeta została opuszczona na tyle, że wyjrzała zza niej para bystrych oczu.
– To już nie potrwa długo, moja droga – powiedział Philip Vassar.
Evelyn popatrzyła na męża.
– Dlaczego tak uważasz?
Gazeta spoczęła na kolanach.
– Moja droga żono, na pewno będziesz zachwycona, słysząc, że twoje

niestrudzone starania i namowy wreszcie wydały owoc. – Ukradkiem mrugnął do
córki, która spłonęła ognistym rumieńcem. – Podjąłem już pewne kroki.

– Kroki? – Oczy Evelyn zrobiły się okrągłe, a instynkt macierzyński dał o sobie

znać nagłym ożywieniem. – Jakiego rodzaju?

– Zaprosiłem znajomego przedsiębiorcę na sobotnie przyjęcie.
– Przedsiębiorcę? – Evelyn była wyraźnie rozczarowana.
– Dżentelmena – sprecyzował Vassar, posyłając jej wymowne spojrzenie.
– Dżentelmena? – Pokraśniała z zadowolenia i popatrzyła na Clarice. – Jest

bogaty?

– Bogaty jak mysz kościelna.
Evelyn odczuwała już pewną irytację z powodu niedopowiedzeń męża.
– Na litość Boską, w jakiż to sposób ugoszczenie tego biedaka ma pomóc

naszej Clarice?

– Potrzebuje pożyczki. Buduje linię kolejową na Zachodzie i potrzebne mu są

fundusze. Obiecałem przedstawić go Diamond Wingate. – Uśmiechnął się z
satysfakcją.

– Nie bądź taki tajemniczy, Philipie – skarciła go żona niecierpliwie. – Jak

mogło ci przyjść do głowy, że Diamond Wingate zainteresuje się jakimś

mężczyzną bez centa przy duszy, który chce wiadrami wywozić jej pieniądze na
Zachód i rozsypywać je wzdłuż jakiejś linii kolejowej, gdzie diabeł mówi
dobranoc... – Urwała, zdawszy sobie sprawę z charakteru młodej kobiety, o której
rozmawiali. – Och. – Jej oczy zrobiły się jeszcze okrąglejsze. – Ooo.

Vassar lubił przyglądać się żonie w chwilach, gdy była pełna uznania dla jego

geniuszu. Chciał unieść gazetę i znowu zacząć czytać, lecz Evelyn mu na to nie
pozwoliła.

– Ale jeśli ten mężczyzna naprawdę nie ma pieniędzy...
Vassar popatrzył na nią wzrokiem proroka, który cierpi, bo nie może znaleźć

uznania u swoich, po czym powrócił do czytania.

– Myślę, że on ma... inne walory.

Rozdział 2

Wyłożona boazerią z drewna orzechowego sala posiedzeń zarządu była

wypełniona światłem popołudniowego słońca, zapachami woskowanego drewna,
indyjskiego atramentu i nieustającym szumem potoku cyfr odczytywanych cichym
głosem.

Coraz więcej pieniędzy, pomyślała Diamond Wingate.
– Technologia produkcji konserw... sto trzynaście tysięcy. Nowy system

palników gazowych... pięćdziesiąt siedem tysięcy w tym kwartale. Nowe
lekarstwo, aspiryna... tylko siedemnaście tysięcy. Planowana jest kampania
reklamowa w czasopismach dla kobiet, kwartalnikach branżowych, magazynach
rodzinnych, dziennikach. Inwestycje Remington Company... zyski doszły do...

Jeszcze więcej pieniędzy.
– ...dziewięćdziesięciu sześciu tysięcy. Te maszyny do pisania sprzedają się jak

świeże bułeczki. – Przez pomieszczenie przeszedł szmer potwierdzeń, któremu
towarzyszył cichy szelest przewracanej kartki papieru w księdze głównej. –
Samochody chłodnie Swifta – słyszała dalej Diamond Wingate – sto siedemdziesiąt
dwa tysiące. Agrafki Guardwell... dwanaście tysięcy... zamierzają rozszerzyć ofertę
o inne przybory do szycia. Zyski nowej huty szkła w Baltimore... dwadzieścia
dziewięć tysięcy. Wygląda na to, że ludzie polubili mleko w szklanych butelkach.
Światłodruk Ivesa... jak dotąd, tylko osiem tysięcy. Ale wszystkie wpływowe
gazety i czasopisma na wybrzeżu chcą wykorzystać tę technologię.

Cała lawina zysków!
Litania przychodów została przerwana; Diamond uniosła wzrok znad księgi i

potoczyła wzrokiem po twarzach mężczyzn, siedzących wokół długiego stołu.

– Krótko mówiąc, zgromadziliśmy kolejny stos pieniędzy – oznajmiła, patrząc

na nich zza niewielkiej woalki eleganckiego kapelusza z piórkiem.

– Można to tak określić. – Sekretarz zarządu, stojący obok jej fotela, odłożył

księgę i z dumą uśmiechnął się do członków zarządu. – Kolejny ogromny stos. –
Pozostali zgromadzeni w sali przytaknęli i zaczęli sobie wzajemnie gratulować.

Diamond odchyliła się w fotelu, stojącym na honorowym miejscu przy stole,

popatrzyła na zestawienie bilansowe i zastanowiła się nad sprawozdaniem. To, co
usłyszała, nie było dla niej zaskoczeniem. Zawsze miała szczęście do pieniędzy.
Oczywiście nie dotyczyło to każdego przedsięwzięcia, ale pewna liczba inwestycji
przynosiła tak duże zyski, że w ciągu minionych ośmiu lat jej majątek ze
znacznego stał się niewyobrażalnie duży.

Na widok długich rzędów cyfr bilansu poczuła duszności. Głęboko zaczerpnęła

powietrza.

– Doskonale – powiedziała z przekonaniem. – Po prostu doskonale.
Dookoła stołu wymieniano uśmiechy ulgi, poklepywania i uściski dłoni,

wszyscy jednak zamarli po jej kolejnych słowach.

– A teraz przejdźmy do interesów.
Sekretarz uniósł brwi.
– Przecież właśnie tym się zajmowaliśmy.
– Zajmowaliśmy się starymi inwestycjami – oświadczyła, zamykając księgę

leżącą przed nią na stole. – To mogę sama przejrzeć wieczorem. Myślę, że
nadszedł czas na omówienie nowych.

Wszyscy zgromadzeni w sali zesztywnieli na dźwięk tych słów i popatrzyli na

drzwi, przypominając sobie o ludzkim zbiorowisku, przez które musieli się
przedzierać, idąc na posiedzenie. Diamond znowu miała zamiar rozdać pieniądze.
Jak zwykłe.

Zdarzało się to niezmiennie po każdym z ostatnich posiedzeń zarządu Wingate

Companies. Zapewne była to reakcja na nużące recytacje zestawień rachunkowych,
może wielkość posiadanego majątku wprawiała Diamond w stan oszołomienia, a
może po prostu dawało o sobie znać wychowanie i dziedziczne obciążenie.
Cokolwiek to było, sprawiało, że po wysłuchaniu nader optymistycznych
sprawozdań finansowych u Diamond Wingate występował gwałtowny atak
filantropii. Nalegała na to, by szeroko otwarto zarówno bramy domostwa, jak i
skarbca Wingate Companies, i zapraszała wszelkiej maści interesantów z
Baltimore, by przedłożyli swe propozycje.

A ci przybywali niezwykle ochoczo. Byli wśród nich ludzie marzący o karierze

finansistów, spekulanci giełdowi, niedoszli inwestorzy, reformatorzy społeczni,
pośrednicy handlowi, działacze organizacji charytatywnych, pozbawieni szczęścia
biznesmeni, wędrowni kaznodzieje i posiadacze cudownych recept na szybkie
wzbogacenie się. Można było odnieść wrażenie, że po prostu wszyscy mają jakąś
propozycję dla „patronki postępu” w Baltimore. Tego dnia już od świtu tłum
mieszkańców miasta owładniętych duchem przedsiębiorczości gromadził się pod
drzwiami budynku Wingate Companies; szczelnie wypełniał korytarz na piętrze,
szerokie schody, hol na parterze i wylewał się na ulicę.

Diamond odwróciła się w stronę fotela przy oknie, w którym siedział zażywny

starszy mężczyzna z ogromnymi bokobrodami. Wygodny fotel, ciepłe słońce i
znudzenie wprawiło go w stan lubego odrętwienia.

– Hardwell – zwróciła się do niego Diamond. – Hardwell!
– Coo...? – Poderwał się gwałtownie, mrużąc oczy w jasnym świetle.
– Numery! – ponagliła.
Potarł twarz, rozejrzał się, jakby starając się sobie uzmysłowić, gdzie się

znajduje i dlaczego jest niepokojony. Sięgnąwszy po szklany słój na rybki, stojący

przy fotelu, podszedł do Diamond.

– Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? – Jej były opiekun pytająco uniósł wzrok,

stawiając słój na księdze.

– Absolutnie pewna – odpowiedziała, wstając, by zwrócić się do członków

zarządu. – Na pewno z ulgą powitacie, panowie, wiadomość, że obmyśliłam plan
pozwalający uniknąć... hmm... problemów, jakie mieliśmy po ostatnim posiedzeniu
zarządu. – Na sali panowało wręcz wyczuwalne napięcie. – Wiem, że zapewne
macie teraz na myśli tę nieszczęsną przygodę z mydlinami w biurze...

– Odtworzenie akt i dokumentów zajęło kilka tygodni przypomniał sekretarz.
– A ten cyrk z szaleńcem na grzbiecie bizona, tym, który chciał otworzyć park

dzikich zwierząt? – dorzucił Hardwell, patrząc spode łba.

– To nie jego wina, że biednemu zwierzęciu zaszkodziła mokra trawa –

odpowiedziała Diamond już nie tak pewnym głosem. – A poza tym dywan i tak
nadawał się już do... –Niecierpliwie machnęła ręką. – Tak czy owak to już
przeszłość. Obmyśliłam znacznie lepszy sposób przyjmowania interesantów.
Postanowiłam urządzić... – obecni na sali wstrzymali oddech – ...loterię.

– Loterię? – Sekretarz wymienił zdumione spojrzenia z członkami zarządu.
– W ciągu ostatnich trzech miesięcy, kiedy przedstawiano mi jakąś propozycję

interesu, odpowiadałam, wręczając numerowaną wizytówkę, i informowałam, że
chętni mają stawić się tu dzisiaj po południu z wizytówkami, by wziąć udział w
loterii. Dziesięć osób z wizytówkami o numerach odpowiadających tym, które
zaraz wyciągniemy z tego słoja, otrzyma szansę zaprezentowania swoich
propozycji Wingate Companies.

Zrobiła pauzę. Przebiegła wzrokiem po twarzach członków zarządu; wyrażały

powściągliwość.

– Rozumiecie, panowie? To pozwoli wyeliminować chaos, który powstaje, gdy

ludzie muszą rywalizować o możliwość przedłożenia nam propozycji.

Po dłuższej chwili sekretarz zarządu popatrzył na zgromadzonych wokół stołu i

rozłożył ręce.

– No cóż, wydaje mi się, że to będzie lepsze niż... Co nam szkodzi? – Idąc za

jego przykładem, pozostali z ociąganiem pokiwali głowami.

Wyraźnie zadowolona Diamond przemieszała karteczki na dnie słoja, po czym

zaczęła wyciągać jedną po drugiej, aż na stole znalazło się ich dziesięć.

– Naszym pierwszym kandydatem będzie numer czternaście. – Odwróciła się w

stronę Hardwella Humphreya. – Proszę, bądź tak dobry i go wprowadź.

Pierwszym zwycięzcą loterii Diamond okazał się zwalisty niemiecki rzeźnik,

który wyraźnie trącił alkoholem. Zaproponował nową metodę nadziewania
kiełbasek kiszoną kapustą. Numer trzydziesty trzeci miały dwie subtelne starsze
panie; te przybyły, by przedstawić ciężkie położenie bosych tubylców w krajach
tropikalnych. Chciały uzyskać fundusze na zakup i przekazanie obuwia

misjonarzom udającym się w tamte rejony. W ich pojęciu buty były warunkiem
zbawienia i przyzwoitości. Numer czterdzieści siedem dał się słyszeć już zza drzwi
brzękaniem i stukaniem prototypu mechanicznej szatkownicy, którą można było
użyć do rozdrabniania przeróżnych artykułów spożywczych, od paszy dla krów po
buraczki z puszek. Demonstracja na przykładzie wspomnianych buraków
zakończyła się pozostawieniem niepokojącej bordowej kałuży na podłodze. W
każdym z tych przypadków Diamond wypisywała przekaz bankowy i przydzielała
członka zarządu do nadzoru nad projektem.

Następnie wprowadzono numer sześćdziesiąty czwarty, mężczyznę

owładniętego ideą otwarcia mechanicznej piekarni; on również opuścił salę
posiedzeń z czekiem w dłoni. Potem wszedł młody chemik z recepturą nowego
środka owadobójczego. Kiedy go zademonstrował, przystawiając ręczny miech do
słoja specyfiku, i napełnił całe pomieszczenie szkodliwymi oparami
przypominającymi w zapachu naftę, członkowie zarządu, trzymając chustki przy
nosach, chwiejnym krokiem podeszli do okien i gwałtownie zaczęli wietrzyć salę.
Przecierając załzawione oczy, Diamond wypisała kolejny czek.

Kiedy przewietrzono pomieszczenie, uniosła wzrok i zobaczyła członków

zarządu, stojących ramię przy ramieniu i przypatrujących się jej uważnie.

– Kiszona kapusta w kiełbaskach... mechaniczna szatkownica... chleb z

maszyny... a teraz o mały włos nie podusiliśmy się trującymi oparami. – Mówił
tylko jeden z nich, ale pozostali patrzyli na nią ponurym oskarżycielskim
wzrokiem.

Diamond wytrzymała ich groźne spojrzenia, uśmiechnęła się i wyciągnęła

swoją kartę atutową.

– Pamiętam, że dokładnie to samo mówiliście, panowie, o produkcji konserw.

A jeśli mnie pamięć nie myli, przyniosło nam to sto trzynaście tysięcy jedynie w
tym kwartale.

Na chwilę zapanowała cisza, po czym odezwał się kolejny członek zarządu:
– Ale pięć tysięcy dolarów po to, żeby pokroić kilka buraków...
– To bardzo niewiele, jeśli ma doprowadzić do powstania nowego urządzenia

do obierania i rozdrabniania żywności – odpowiedziała Diamond, czując, że ich
niepokój wymaga szerszych wyjaśnień. – Wiem, że czasami ciężko jest wam
zrozumieć, dlaczego jestem tego tak pewna. Ale zostałam obdarowana środkami
finansowymi daleko wykraczającymi poza moje potrzeby i w związku z tym
spoczywa na mnie wielka odpowiedzialność, by wykorzystać bogactwo dla dobra
innych. Postęp jest bardzo kosztowny. A przecież musi się gdzieś zacząć.

Opuścili wzrok, niespokojnie przestąpili z nogi na nogę i jeden po drugim

wrócili na swoje miejsca przy stole, by wysłuchać, co jeszcze Diamond ma do
powiedzenia na temat postępu.

– To już dziesiąty – powiedział Hardwell podsumowującym tonem,

odprowadziwszy szczęśliwego wynalazcę do drzwi. – Odeślę pozostałych.

– Widzicie, panowie – odezwała się Diamond, czując potrzebę

usprawiedliwienia swej hojności. Wstała, poprawiła kapelusz i zaczęła wciągać
rękawiczki. – Nie będzie żadnych wielkich katastrof. Musicie przyznać, że nasza
loteria ma dobre strony. – Popatrzyła na księgowego. – Ile wydaliśmy?

– Za chwilę podam sumę. – Poprawił okulary i szybko wykonał potrzebne

działania arytmetyczne, które musiał powtórzyć, gdyż coś zakłóciło jego uwagę.
Gdy uniósł wzrok z gotowymi obliczeniami, Diamond i pozostali obecni na sali z
przerażeniem patrzyli na drzwi.

Za ciężkimi płytami drewna orzechowego narastał niepokojący hałas:

kakofonia okrzyków i odgłosów szamotaniny, ze zduszonym głosem Hardwella
Humphreya w tle.

– Proszę... się rozejść! Powtarzam: panna Wingate i zarząd nie przyjmą już dziś

nikogo! – Drzwi otworzyły się, wpuszczając do środka hałas z korytarza oraz
Hardwella, który okręcił się sprytnie i naparł na drzwi plecami, dzięki czemu udało
mu się je zamknąć.

– Poszaleli, wszyscy poszaleli! – wykrztusił, ciężko dysząc. Członkowie

zarządu ruszyli mu na pomoc, usiłując utrzymać drzwi przed naporem tłumu. –
Banda wariatów, wymachują wizytówkami i żądają zobaczenia się z tobą!

Głuche walenie w drzwi groziło ich wyłamaniem, więc inni członkowie

zarządu pośpieszyli z pomocą, podpierając je ramionami. Diamond była przerażona
żądaniami bezładnego tłumu.

– To przecież była loteria – powiedziała z niedowierzaniem. – Mówiłam im, że

będą mieli szansę. Nigdy nie obiecywałam, że wszystkich wysłucham i każdemu
pomogę.

Drzwi uchyliły się o parę cali; zgromadzeni na korytarzu zobaczyli Diamond

przez niewielką szparę.

– Jest!
– Panno Wingate, potrzebujemy pani pomocy!
– Panno Wingate, musi pani zobaczyć moje urządzenie do spryskiwania pól!
Ramiona i nogi wsunęły się do środka, forsując drzwi mimo nadludzkich

wysiłków członków zarządu.

– Tędy! – Hardwell chwycił Diamond za łokieć i pociągnął w stronę ukrytego

za kotarą wejścia w drugim końcu sali, które wychodziło na schody pożarowe,
prowadzące do uliczki za budynkiem Wingate Companies.

– Muszę z nimi pomówić, Hardwell. – Opór Diamond sprawił, że mężczyzna

przystanął. – Muszę im wszystko wyjaśnić.

– Oni wcale nie są w nastroju do słuchania – ostrzegł, oglądając się za siebie. –

Człowiek, który wie, kiedy się wycofać, ma szansę dożyć następnego dnia! Chodź!

Członkowie zarządu, nienawykli do tak wielkiego wysiłku, nagle się poddali.

Drzwi otworzyły się na całą szerokość i tłum wlał się do środka.

– Jest tam! – Ludzie zauważyli Diamond przy wyjściu i ruszyli w jej stronę.

Członkowie zarządu próbowali zewrzeć szyki, lecz ich usiłowania pomogły jedynie
na chwilę. Wystarczyło to jednak Hardwellowi na odsunięcie zasuw i wyskoczenie
na wąski żelazny podest.

Kiedy mocno trzymając się poręczy, zaczęli ostrożnie zstępować z

niebezpiecznych schodów ku powozowi w wąskiej uliczce, zobaczyli Neda,
starszego stangreta, który z wyrazem przerażenia na twarzy skrył się za powozem.
Za nim pojawiła się grupka ludzi niosących zwinięte plany, dokumenty prawne i
różne machiny, wymachujących wizytówkami Diamond. Zauważywszy swą
chlebodawczynię i Hardwella, Ned otworzył drzwi powozu, wszedł na stopień dla
lokaja i przywołał ich skinieniem.

Ludzie byli już blisko. Zapanowało chwilowe zamieszanie; Diamond została

popchnięta i ogłuszona krzykami. Ned i Hardwell z trudem utrzymali się na
nogach. Z ich pomocą Diamond uniosła spódnicę i wsiadła do powozu. Hardwell
momentalnie wsiadł za nią, zatrzasnął drzwi i po chwili ciężkie czarne lando
ruszyło, czemu towarzyszył jęk zawodu oczekujących, którzy wybiegli na ulicę za
nabierającym szybkości powozem.

Diamond i Hardwell Humphrey siedzieli w milczeniu i dopiero po dłuższej

chwili zaczęli poprawiać kapelusze, wygładzać ubrania, otrzepywać spódnicę i
spodnie. Diamond popatrzyła na złamane pióro czapli, zwisające znad ronda
kapelusza, i westchnęła z bólem. Czasami nie opłacało się być najbogatszą młodą
kobietą w Baltimore.

Cichy okrzyk zdziwienia sprawił, że uniosła wzrok. Jej były opiekun z

wyrazem niedowierzania na twarzy spoglądał w okno powozu.

– Wielki Boże. Czy oni nigdy nie zrezygnują?
Diamond zbliżyła twarz do szyby, by zobaczyć, o co chodzi, ktoś biegł za

powozem w tumanach kurzu.

– Panno Wingate! Błagam panią! – Chude ramiona i nogi mężczyzny zdawały

się młócić powietrze, kiedy zrównał się z powozem. – Proszę tylko spojrzeć na
moje... ruchome schody, zobaczyć, jakie to praktyczne! – Udało mu się wsunąć do
środka rulon papierów.

W odpowiedzi Hardwell wysunął głowę przez okno i krzyknął:
– Proszę odejść! Słyszy pan!
– Gdyby panna Wingate tylko... – wydyszał mężczyzna, przytrzymując jedną

ręką podskakujący melonik, a drugą okulary – wysłuchała mojej propozycji...

– Panna Wingate nie wysłucha już dziś żadnych propozycji! – Hardwell

usiłował podnieść szybę, w końcu zrezygnował z tego i mocno zabębnił pięścią w
dach, dając stangretowi znak, by przyśpieszył.

Mężczyzna był w stanie dotrzymać tempa jadącemu teraz szybciej powozowi

już tylko przez kilka kroków.

– Panno Wingate! – Zduszony głos cichł. – Jest pani moją ostatnią nadzieją!
Diamond odwróciła się, by spojrzeć w owalne tylne okno; wyczerpany, zgięty

wpół mężczyzna zginął w obłoku pyłu. Kiedy zniknął z jej pola widzenia, opadła
na siedzenie powozu i znów wygładziła spódnicę, nie mogąc się uspokoić. Pełen
żalu głos tego człowieka... te wszystkie zawiedzione głosy wypełniły jej myśli i
zdawały się odbijać echem w jej sercu. Jest pani moją ostatnią nadzieją. Nie
potrafiła wymazać pamięci odwagi i nadludzkiego wysiłku mężczyzny. Był jednym
spośród wielu, zbyt wielu, którzy rozpaczliwie poszukiwali pomocy. I zawsze to
ona wydawała się ich ostatnią nadzieją.

Dlaczego nigdy nie była czyjąś pierwszą albo największą nadzieją?
Dobrze znała odpowiedź, znała ją od dawna. Wydawało się, że jej

przeznaczeniem jest pełnienie roli koła ratunkowego dla ludzi, szczególnie tych
żyjących na marginesie społeczeństwa. Z jakiego bowiem innego powodu mogła
być obciążona tak wielkim majątkiem, na który nie musiała pracować i wcale go
sobie nie życzyła? Zauważyła, że były opiekun z zatroskaniem przygląda się jej
spod przymkniętych powiek.

– Mogłam przynajmniej go wysłuchać – powiedziała.
– Ruchome schody – prychnął Humphrey. – Coś podobnego! Przecież zaledwie

przed chwilą skończyłaś rozdawanie tysięcy dolarów podobnym mu szaleńcom!

– Ja tylko dokonywałam inwestycji – poprawiła go Diamond. – A mogłam

zainwestować dużo więcej.

Hardwell przyjrzał się jej badawczo, po czym uniósł ręce w geście poddania i

głucho jęknął.

– Przecież zdajesz sobie sprawę, że nie możesz uszczęśliwić całego świata.
– Nie mam nawet tego zamiaru. – Uniosła podbródek. – Ja tylko próbuję

uczynić go trochę lepszym, robiąc to, co uważam za dobre i słuszne. Tak zostałam
wychowana.

Hardwell zaczerwienił się i mruknął coś pod nosem, po czym opadł na oparcie

siedzenia i złożył ręce na piersiach. Wytrąciła mu argumenty z rąk; oboje dobrze o
tym wiedzieli.

Hardwell Humphrey i jego żona Hannah w dużej mierze ponosili winę za

nadmierną szczodrość Diamond. Zostali ustanowieni jej opiekunami po
przedwczesnej śmierci jej ojca i – nie mając własnych dzieci zrobili wszystko, co w
ich mocy, by dać Diamond porządne chrześcijańskie wychowanie. Nie chcąc, by
bogactwo ją zepsuło, ukazywali jej wielu potrzebujących tego świata i uczyli, że
posiadanie ogromnego majątku musi się łączyć z poczuciem wielkiej
odpowiedzialności.

Ich wysiłki nie poszły na marne. Niemal od pierwszych dni wspólnego

zamieszkiwania Diamond okazywała niesłychane współczucie i skłonność do

filantropii. Chętnie rozdawała pieniądze, jedzenie i ubrania wszystkim, którzy ją o
to prosili, i już w bardzo młodym wieku rozumiała, że pomaganie ludziom w
odnalezieniu ich miejsca w świecie jest znacznie lepsze i cenniejsze niż zwykłe
dawanie im jałmużny. Już w wieku szesnastu lat pomagała rozpoczynać nowe
przedsięwzięcia i wspierała akcje charytatywne poprzez darowizny i niezabez-
pieczone pożyczki.

Lecz w miarę zbliżania się do doniosłego dnia osiemnastych urodzin jej

hojność stawała się coraz bardziej niepokojąca. Hardwell i Hannah zaczęli
poważnie się obawiać, że mogli przedobrzyć w uczeniu podopiecznej, że gdy ktoś
bierze ci płaszcz, nie broń mu i koszuli. Chcąc naprawić błędy i należycie
przygotować wychowanicę do życia wśród socjety Baltimore, zwrócili się z prośbą
o pomoc do żony jednego z najbardziej wpływowych członków finansjery. Evelyn
Stanhope Vassar, mająca córkę w wieku Diamond, pomyślała, że taka przyjaciółka
w sezonie debiutu towarzyskiego będzie korzystna dla Clarice, i zgodziła się
sprawować pieczę nad wprowadzeniem Diamond do socjety miasta.

Debiut Diamond, który nastąpił pod koniec osiemnastego roku jej życia, okazał

się wielkim sukcesem. Stała się sensacją sezonu; lubiana przez rówieśników,
podziwiana przez szacowne damy, adorowana przez statecznych mężczyzn z elity
Baltimore, przede wszystkim cieszyła się wielkim powodzeniem u szlachetnie
urodzonych młodzieńców. Lecz na tym kończyło się spełnianie oczekiwań
opiekunów.

Diamond była bowiem nie tylko najbogatszą młodą kobietą w całym stanie, ale

także i najbardziej upartą i prawnie niezależną. Nie wiadomo, czy celowo, czy też
przez nieuwagę niezwykle zamożny i wpływowy Basil Wingate zostawił jej cały
majątek wolny od obciążeń i bez żadnych ograniczeń przy dziedziczeniu i
rozporządzaniu. Od dnia, w którym osiągnęła pełnoletność, nikt nie mógł jej
niczego zabronić ani nakłonić do udzielenia odmowy.

– Przecież dobrze wiesz, że nie jesteśmy przeciwni temu, żebyś pomagała

ludziom – powiedział Hardwell z wyrazem zatroskania na pogodnej twarzy. – Tyle
że to wszystko wymyka ci się spod kontroli. Ledwie wystawisz nogę za próg, już
cię osaczają. Nieudacznicy wszelkiej maści bez przerwy oblegają bramy. A kiedy
tylko pojawisz się w mieście, zawsze znajdzie się ktoś taki jak ta egzaltowana
kobieta z sierocińca ze stadkiem smutnych dzieciaków, która czekała na nas w
zeszłym tygodniu u Hursta Purnella. Albo ten wariat, który wdarł się do
powozowni...

– Chciał tylko pokazać, jak jego maszyna potrafi wypolerować mi buty do

połysku.

Hardwell pokręcił głową i ujął jej szczupłą dłoń.
– Masz zbyt miękkie serce, Diamond. Przypomnij sobie tylko, co stało się z

tymi ludźmi, których domy spłonęły w pożarze na Hampden Street. Cały tydzień

zajęło uprzątanie bałaganu, jaki mieli w swoich ruderach. – Dobrotliwie pogroził
jej palcem. – Nie możesz wiecznie rozdawać swojego majątku, jakbyś była dobrą
ciocią dla wszystkich, a twoje pieniądze były groszkiem miętowym.

Posmutniała. Gdyby tak jej pieniądze były tylko jak groszek miętowy... Jak

jeden wielki stos cukierków, który można zostawić na deszczu, żeby się roztopił.

– Musisz nauczyć się mówić nie. – Hardwell uważnie przyglądał się jej twarzy;

jego zatroskany wzrok zdradzał, że uważa taką możliwość za wysoce
nieprawdopodobną. – Albo znaleźć kogoś, kto będzie umiał zrobić to za ciebie. Na
przykład męża. – Jego wzrok i ton stały się bardziej surowe. – Mam wrażenie, że w
ciągu ostatnich pięciu lat umiałaś odmówić tylko mężczyznom proszącym o twoją
rękę!

Diamond poczuła się niepewnie pod karcącym wzrokiem byłego opiekuna.
– Och! Omal nie zapomnieliśmy! – Rzuciła się do okna i przytrzymując

kapelusz za wąskie rondo, wysunęła głowę z powozu.

– Zatrzymaj się koło krawca! Musimy zabrać Robbiego! – zawołała do Neda.
Hardwell cicho jęknął.
– Tak jakbyśmy mieli mało kłopotów na głowie.
Zaprzątnąwszy uwagę Hardwella innym problemem, Diamond usiadła

wygodniej i kończyła rozmowę we własnych myślach.

Mąż. Zmrużyła oczy. Był jej potrzebny tak jak kaczce kalosze. Nie mogła

znieść myśli o tym, że musiałaby być posłuszna i uginać się przed jakimś kutwą,
który z uporem maniaka mówiłby nie. Że ktoś mówiłby jej, jak, kiedy i gdzie ma
dysponować swoim majątkiem. Wydawanie pieniędzy było jedyną rzeczą, jaka
czyniła jej życie możliwym do zniesienia.

Co prawda zdarzyło się – nawet nie tak dawno temu – że zastanawiała się nad

możliwością wyjścia za mąż. Wydawało jej się, że mąż jest jej nadzieją na to, by
mieć dzieci i stworzyć rodzinę. Rodzina zaś była czymś, czego, mimo swojego
bogactwa i pozycji, nigdy nie miała. Możliwość założenia własnej rodziny tak ją
nęciła, że przez cztery długie lata przeżywała wielkie rozterki, nie potrafiąc znieść
myśli, że musi wyjść za mąż i pozwolić, by mężczyzna przejął nad nią władzę, a
zarazem nie umiejąc wyrzec się pragnienia dzieci i założenia własnej rodziny.

A potem, trzy miesiące temu, pojawił się jej kuzyn Robbie.
Jakaś kobieta o budzącym wątpliwości wyglądzie i pochodzeniu stanęła u jej

progu wraz z osieroconym chłopcem, twierdząc, że mały łobuziak, mówiący
koszmarną angielszczyzną, jest kuzynem Diamond, i żądając pokaźnej nagrody za
przywrócenie go na łono rodziny. Jakiś stary list okazany przez kobietę i
uderzające podobieństwo Diamond i chłopca wystarczyły, by przyjęła go pod dach
swego spokojnego domu, który dzieliła ze starzejącymi się opiekunami. Od tej pory
nic w jej życiu nie było już takie samo.

Pomyślała o energii Robbiego, jego entuzjastycznym podejściu do życia.

Chłopak nic sobie nie robił ze sztywnych konwenansów obowiązujących wśród
elity, do której tak niespodziewanie trafił. Był małym urwisem, bystrym i okropnie
niewychowanym; ciągle przynosił jej wstyd. Uśmiechnęła się.

Miała teraz namiastkę prawdziwej rodziny: Hardwell i Hannah byli jej

towarzyszami i zastępczymi rodzicami, a Robbie zaspokajał jej instynkt
macierzyński. Jej życie było ułożone i spokojne. Po co byłby jej potrzebny
mężczyzna?

Po chwili jednak spochmurniała, dotknąwszy haftowanego aksamitu torebki,

pod którym wyczuła złożone koperty.

A co miała zrobić z tymi trzema mężczyznami?

Rozdział 3

Martene i Savoy byli najlepszymi krawcami w Baltimore. W niezwykle

eleganckim zakładzie na mahoniowych półkach umieszczono bele
pierwszorzędnego gatunku materiałów, a na marmurowych ladach liczne artykuły
galanterii męskiej. Wnętrze, podobnie jak inne tego rodzaju w Baltimore, wy-
strojem przywodziło na myśl ekskluzywny klub dla panów. Tylko najzamożniejsi
mieszkańcy mogli sobie pozwolić na mistrzowsko uszyte ubrania z kosztownych
importowanych materiałów.

Diamond przystanęła na progu przed drzwiami z ozdobnego szkła, by

wygładzić żakiet i poprawić kapelusz z wysoką główką. Kiedy weszła do środka,
charakterystyczne zapachy farbowanej wełny, rozgrzanych żelazek na
wykrochmalonym płótnie i ostra woń zużytego tytoniu do fajek w popielnicach
wypełniły jej głowę, przywodząc na myśl chwile sprzed lat, kiedy przychodziła tu z
ojcem. Rozejrzała się w poszukiwaniu Robbiego. Zapewne skończył już
przymiarkę; upłynęły ponad trzy godziny od czasu, kiedy zostawili go tutaj w
drodze na posiedzenie zarządu.

Zawołała właściciela, monsieur Martene'a, który miał zwyczaj osobistego

witania zamożnych i wpływowych klientów. Nie otrzymawszy odpowiedzi, weszła
pomiędzy lady i stoły i rozejrzała się. W pomieszczeniu było podejrzanie cicho.
Diamond nie dostrzegła też żadnego pracownika ani terminatora.

Po chwili zza drzwi prowadzących do przymierzalni i szwalni dobiegły ją

jakieś głuche uderzenia, krzyki oraz przerażony głosik Robbiego, który twierdził,
że nie ma z tym nic wspólnego.

– Robbie? – Ruszyła do drzwi, idąc za odgłosami narastającego konfliktu. –

Robbie, gdzie jesteś?

W wejściu wpadła na monsieur Martene'a, który odskoczył i ją rozpoznał.
– Mademoiselle! – Miał udręczoną twarz i był tak zdenerwowany, że chwycił ją

za nadgarstki i pociągnął za kotarę.

Poprowadził ją krótkim korytarzykiem w stronę przymierzalni – maciupeńkich

pomieszczeń, przedzielonych stojącymi lustrami, parawanami i zasłonami. W
powietrzu unosiły się tumany kurzu; monsieur Martene w ostatniej chwili złapał
Diamond mocniej, kiedy potknęła się o coś leżącego na podłodze. Spojrzawszy w
dół, zobaczyła strzaskany parawan.

Środkowa cześć rzędu przymierzalni została przewrócona. Parawany i lustra

zderzyły się i runęły jak kostki domina, pociągając za sobą zasłony, które zwisały
teraz smętnie z jednego końca szyny. Nienaturalna cisza i ilość kurzu unoszącego

się w powietrzu dowodziły, że katastrofa wydarzyła się zaledwie przed chwilą.

– Pan mnie puści, psze pana! Przy... przysięgam... ja nic nie zrobiłem...

naprawdę!

Mały, chudy Robbie Wingate wił się rozpaczliwie, machając rękami i

wierzgając nogami, trzymany za aksamitny kołnierz surduta do konnej jazdy przez
wysokiego rozczochranego mężczyznę w zakurzonym ubraniu i z wściekłymi
błyskami w oczach.

– Nic nie zrobiłeś? A jak sądzisz, co spowodowało ten bałagan? – Uniósł

chłopca jeszcze wyżej, co sprawiło, że mały zaczął młócić powietrze rękami. –
Wspinałeś się na parawan i to dlatego się przewrócił!

– Robbie! Proszę go natychmiast puścić! – zawołała Diamond, wyrywając się z

mocnego uścisku monsieur Martene'a. Na dźwięk jej głosu Robbie zaczął żałośnie
zawodzić.

– Pomóż mi... pomóż... on mnie zabije!
– Nie podsuwaj mi pomysłów – rzekł mężczyzna, mrużąc oczy.
– Non, non, monsieur, proszę nie robić mu krzywdy! – zawołał krawiec,

usiłując powstrzymać zarówno Diamond, jak i gniew poszkodowanego klienta.

Kiedy Diamond wyrwała się krawcowi, nieznajomy mężczyzna wyciągnął

przed siebie ramiona, w których trzymał Robbiego, popatrzył na nią i zapytał:

– To pani syn?
Dostrzegła przerażenie na twarzy chłopca. Nieznajomy stał po kolana wśród

straszliwego bałaganu. Diamond zawahała się... na czas wystarczający na to, by
mężczyzna wymierzył Robbiemu klapsa w tyłek.

– Auu! – Dziesięcioletni chłopak wstał, rozmasowując pośladki, przeskoczył

przez leżący parawan i rzucił się w ramiona kuzynki.

– Nie skaleczyłeś się? – Przeczesała palcami jego zakurzone włosy, przyjrzała

mu się badawczo i dopiero po chwili przytuliła go matczynym gestem. Uniósłszy
wzrok, napotkała gniewne spojrzenie nieznajomego. – Jak pan mógł tak z nim
postąpić? – zapytała surowo. – Przecież to dziecko.

– Które wspina się na parawany i zasłony. – Głos mężczyzny był jak grzmot

nadchodzącej burzy. – I przez dobre dwie godziny staje na głowie, żeby zrobić
sobie krzywdę.

– Ma dopiero dziesięć lat – powiedziała Diamond tonem żarliwej obrony.
– Moje kondolencje. – Uśmiechnął się szyderczo. – Lepiej sobie nie

wyobrażać, co się będzie działo, kiedy będzie miał dwadzieścia.

Otworzyła usta, lecz opryskliwość mężczyzny spowodowała, że na chwilę

zabrakło jej słów. Popatrzyła na twarzyczkę Robbiego, ujęła go za podbródek i
zobaczyła, że jego niebieskie oczy podejrzanie zwilgotniały, co zdarzało mu się
niezmiernie rzadko.

– Już dobrze, Robbie. – Obróciła go w stronę drzwi i lekko popchnęła. – Idź,

zaczekaj z Hardwellem w powozie. Zaraz przyjdę.

Chłopiec otarł oczy i szybko wyszedł ze zwieszoną głową, Diamond

tymczasem odwróciła się w stronę postawnego nieznajomego, który, odsuwając
połamane przedmioty, szedł w jej kierunku.

– To tak? Wystarczy uścisk, poklepanie po plecach i mamusia wszystko

załatwi? – Parsknął z oburzeniem. Jego akcent pozwalał się domyślać, że pochodził
z Południa; nie był to jednak żaden ze znanych jej południowych dialektów. – Nic
dziwnego, że potem bogaci chłopcy wyrastają na zarozumiałych, aroganckich suk...
facetów. Nigdy nie muszą przepraszać, naprawiać wyrządzonych szkód i nigdy nie
spuszcza im się manta.

Niespodziewanie Diamond zaczęła się bronić, tak jak przedtem stawała w

obronie Robbiego.

– Proszę lepiej spojrzeć na swoje zachowanie! – Była wzburzona. – Żadne

zdenerwowanie ani przykrość nie może usprawiedliwiać takiego słownictwa i
grubiaństwa!

Śmiało wytrzymując jego spojrzenie, zauważyła, że kamizelka, którą

mężczyzna ma na sobie, jest w istocie częścią fraka; poduszki wystawały z dziur na
ramiona, nie było rękawów, a rozchełstana koszula bez zapięć ukazywała całą
klatkę piersiową. Z przerażeniem zdała sobie sprawę, że patrzy na nagi męski tors,
że znajduje się w męskim królestwie, w miejscu, gdzie mężczyźni jak najbardziej
mają prawo zdejmować koszule i obnażać tors. Uciekła ze wzrokiem i poczuła, żc
się czerwieni.

– Zachował się pan niewłaściwie wobec dziecka, które...
– Ja się zachowałem?... Proszę zrozumieć, przyszedłem tu na przymiarkę, a

pani ukochane dziecko zwaliło mi parawan na głowę! – Pochylił się i przeczesał
ciemne włosy, ukazując nabrzmiewający guz. – To jest powód zdenerwowania. A
to...? – Uniósł zwisającą połę fraka. W miejscu szwu widniało spore rozdarcie.
Mężczyzna, rozchylając materiał, odsłonił spory kawałek uda. Owłosionego
męskiego uda.

– Proszę mi teraz powiedzieć, że nie miałem powodu wymierzenia mu klap...
– Pokryjemy wszystkie straty, monsieur – wtrącił pośpiesznie monsieur

Martene. wykonując gorączkowe ruchy rękami. – Wszystko naprawimy... tout de
suite! Dostanie pan swoje ubranie wraz z naszymi najlepszymi życzeniami.

– Nie, nie, monsieur Marlene. – Diamond spojrzała na drobnego krawca,

skręcającego się z zakłopotania. – Proszę dopisać koszt ubrania tego „dżentelmena”
do mojego rachunku. Stanowczo nalegam.

Wyprostowała się dumnie i odwróciła, gotowa do końcowego starcia, lecz

zobaczyła, że mężczyzna pokonał i tak już niewielką dzielącą ich odległość i teraz
stał nad nią jak wieża, wielki, ciemny, rozczochrany, z piwnymi oczami. Czuła
rozchodzące się od niego ciepło, niemal słyszała bicie jego pulsu. Zdołała jedynie

pomyśleć, że jeszcze nigdy nie spotkała nikogo takiego jak on... tak nieuprzejmego
i pewnego siebie... tak emanującego swą fizycznością.

Popatrzyła na jego nagi tors, a szczególnie na gładkie, twarde wypukłości,

zakończone ciemnymi płaskimi brodawkami, oraz linie żeber. Oniemiała,
przewędrowała wzrokiem niżej. Jego brzuch był prostokątem pięknie rzeźbionych
mięśni; kiedy nieznajomy przenosił ciężar ciała na drugą nogę, na chwilę spięły się
mocne mięśnie brzucha. Diamond przełknęła z trudem ślinę. Miała wrażenie, że
zagląda pod tę opaloną skórę i obserwuje mechanizm działania tego ciała. Zorien-
towała się, że pierś i brzuch są opalone równie mocno jak twarz. Ten człowiek
musiał często przebywać na dworze bez koszuli.

Nie była w stanie się poruszyć ani oderwać od niego wzroku. Lekko zmrużył

oczy, a jego wargi rozchyliły się. Diamond miała wrażenie, że jego tors – ten
wspaniale umięśniony tors – unosi się i opada teraz w szybszym tempie.

Powiedz coś, pomyślała, powiedz cokolwiek!
– Myślę... – znów przełknęła z trudem ślinę. – Że należą się panu przeprosiny.
– Przyjmuję. – Miał niski, donośny głos, który zdawał się wprawiać w drżenie

różne części jej ciała.

Ledwie była w stanie zrozumieć słowa nieznajomego, gdyż na jego twarzy

pojawił się prowokacyjny uśmiech. Wydawał się wiedzieć, co się z nią dzieje i...
najwyraźniej mu się to podobało.

– Nie chciałam... – Zauważyła, że błysk w jego oczach przybrał na sile. –

Oooch!

Udało jej się odwrócić na pięcie i dojść do drzwi, nie wpadając na monsieur

Martene'a ani jego kłopotliwego klienta. Maleńki krawiec udał się za nią, zasypując
przeprosinami, dopóki nie odwróciła się do niego w drzwiach na ulicę.

– Proszę dostarczyć pozostałe ubrania Robbiego do konnej jazdy, monsieur

Martene. – Rzuciła gniewne spojrzenie w stronę drzwi za zasłoną. – I koniecznie
proszę dopisać koszt ubrania tego okropnego człowieka do mojego rachunku.

W powozie Robbie przysiadł na krawędzi siedzenia, przygotowany do

natychmiastowego rzucenia się do drzwi w razie zagrożenia. Hardwell przyglądał
mu się surowym wzrokiem, z rękami skrzyżowanymi na piersiach.

– Co zmalował tym razem? – zapytał, gdy Diamond usiadła obok Robbiego.
Popatrzyła na kuzyna; Robbie zaczerwienił się i odgarnął wilgotne włosy z

czoła.

– Co? – powiedział, wyraźnie przerażony. – Nic nie zrobiłem...
– Nie „co”, tylko „proszę” – poprawiła Diamond.
– ...celowo – dokończył chłopiec.
– Chyba nie bawiłeś się w telefonowanie? – zapytał z niepokojem Hardwell. –

Jeśli znów zadzwonił do burmistrza albo do banku...

– Tym razem to nie był telefon – pośpieszyła z wyjaśnieniem Diamond,

widząc, że Robbie zaczyna się wiercić, a mimo młodzieńczej brawury i
chochlikowatej skłonności do psot w jego jasnoniebieskich oczach kryje się strach.
Dlaczego tylko ona to widziała? Dlaczego nikt inny nie rozumiał, jak bardzo ten
chłopiec pragnie poczucia bezpieczeństwa i miłości? – Był tylko niewielki
problem, bo przewróciło się kilka parawanów w przymierzalni.

– Ja... ja naprawdę nie chciałem. – Robbie zerknął na kuzynkę z niepokojem. –

Tylko popchnąłem jeden z nich, a on upadł i uderzył w drugi... a drugi uderzył w
trzeci...

Hardwell zamknął oczy i jęknął.
– O, Boże. Przez kilka miesięcy nie będę mógł pokazać się na oczy

Martene'owi i Savoyowi. Najpierw bank, potem biuro burmistrza, handlowcy, a
teraz mój krawiec. Wkrótce nie będę mógł się pokazać u żadnego przyzwoitego
człowieka w Baltimore.

– Spowodowałeś wielkie zamieszanie, Robbie – powiedziała Diamond,

ignorując lamenty Hardwella. – Ten mężczyzna został uderzony w głowę i mógł
odnieść poważne rany.

– Nie chciałem tego – powiedział Robbie, kuląc się. – Ale szkoda, żc nie

słyszałaś, jak ten typek przeklina...

– Mówimy o twoim zachowaniu, a nie o tym panu. – Diamond przysunęła się

do chłopca. – Kiedy przyjedziemy do domu, pójdziesz prosto do swojego pokoju i
zastanowisz się nad tym, co się stało. Myślę, że przed obiadem będziesz miał mi
coś do powiedzenia.

Robbie popatrzył na Hardwella, który wyglądał tak, jakby jego mocno

zaciśnięte usta powstrzymywały gwałtowny potok słów, a potem powoli przeniósł
wzrok na kuzynkę. Po chwili postanowił się poddać; pokiwał głową.

Diamond patrzyła, jak Robbie wciąga nogi na pikowane aksamitne siedzenie

powozu i krzyżuje je w indiańskim stylu, po czym zerknęła na Hardwella,
spoglądającego na nią ze smutkiem i zatroskaniem.

– Masz zbyt miękkie serce – powiedział starszy pan. – Wspomnisz moje słowa.

Któregoś dnia znajdziesz się w nie lada kłopocie.

Diamond nieznacznie pochyliła głowę i przeniosła zainteresowanie na

przesuwające się za oknem widoki. Wyjechali już z dzielnic miejskiej zabudowy
Baltimore; zobaczyła bujne szmaragdowe pola młodej pszenicy i dojrzewającego
owsa. W miarę zbliżania się do rodzinnego Gracemont pojawiały się coraz bardziej
znajome krajobrazy ciemnych, pachnących pól na przemian z sadami kwitnących
jabłoni, śliw i grusz. Była to jej ulubiona pora roku, niosąca obietnicę i... odgłos
końskich kopyt.

Jakiś jeździec zatrzymał stangreta i ze sposobu, w jaki stary Ned kazał koniom

zwolnić, domyśliła się, że musiał to być jakiś znajomy. Hardwell i Robbie
natychmiast rzucili się do okien.

– Witam! – Najpierw zobaczyli cylinder uniesiony w powitalnym geście, a

potem mężczyznę w stroju do konnej jazdy. – Objechałem chyba pół świata,
starając się was znaleźć.

– Morgan Kenwood! – Twarz Hardwella rozjaśniła się w uśmiechu. – Wróciłeś.
– Witam pana, panie Humphrey. – Wysoki, przystojny jeździec uniósł

kapelusz. – I ciebie, Diamond.

– Morgan! – Zmusiła się do uśmiechu, chowając torebkę z trzema listami pod

spódnicą. – Nie spodziewałam się, że tak szybko cię zobaczę.

– Jak ci się powiodło w Irlandii? Udało ci się kupić konie? – zapytał z

zaciekawieniem Hardwell, zapraszająco otwierając drzwi.

– Oczywiście. – Morgan Kenwood bez namysłu zsiadł z konia i wsiadł do

powozu. Napotkał jednak niespodziewaną przeszkodę. Robbie siedział ze
skrzyżowanymi nogami i rękami, nie zamierzając ustąpić miejsca koło Diamond.

– Hmm, hmm... Kto to jest? – zapytał nieco zaniepokojony Morgan.
– Kuzyn Diamond – odpowiedział Hardwell, dając znak Robbiemu, by zwolnił

miejsce i usiadł przy nim. – Pojawił się u nas krótko po twoim wyjeździe.

Chłopiec nie zmieniał miejsca, więc Morgan zamierzał wepchnąć się pomiędzy

niego a dziewczynę.

Diamond gwałtownie przyciągnęła kuzyna do siebie, tak by znalazł się

pomiędzy nią a Morganem.

– Zachowuj się grzecznie, Robbie. Pan Kenwood wrócił z daleka. – Popatrzyła

na Morgana i pomyślała, że wygląda dziwnie blado w nienagannie skrojonym
czarnym surducie, z szarymi oczami i uśmiechem znamionującym pewność siebie.

– Kiedy przyjechałeś?
– Wczoraj wieczorem. – Zwrócił się w jej stronę. – I zaraz pomyślałem o

Gracemont. I o tobie.

– A wracając do Irlandii – wtrącił szybko Hardwell – znalazłeś tam jakieś

wyjątkowe okazy?

Morgan uśmiechnął się.
– W Irlandii jest całe mnóstwo koni czystej krwi, jak mówią Irlandczycy. Ale

liczą sobie za nie bardzo słono. Mimo to udało mi się korzystnie nabyć sześć sztuk,
które uszlachetnią naszą hodowlę.

– Kiedy tu będą? – Hardwell zatarł ręce z radości.
– Przywiozłem je ze sobą – odpowiedział Morgan. – O tej porze roku podróż

morska jest zawsze trudna i nie chciałem ryzykować utraty takich pięknych
okazów. No i, oczywiście, chciałem tu wrócić. – Rozsiadł się wygodnie i
roziskrzonym wzrokiem popatrzył na dziewczynę. – Na urodziny Diamond.

Ostatnie słowa wypowiedział głosem cichym, lecz pełnym emocji. Poczuła

gwałtowny skurcz żołądka; szybko opuściła wzrok, mając nadzieję, że twarz nie
zdradziła jej uczuć.

Urodziny. Już za cztery tygodnie skończy dwadzieścia trzy lata i otrzyma

ostatnią część spuścizny zostawionej jej przez ojca. Niestety zarówno Morgan, jak i
wszyscy pozostali mieszkańcy Baltimore wiedzieli, co oznacza fakt ukończenia
przez nią tego wieku. Kolejna część bajecznej fortuny stanie się jej własnością.
Znów odziedziczy ogromną sumę. Wielkie prostackie stosy pieniędzy. Oznaczało
to, że wszystkie zabiegi o zyskanie jej przychylności i funduszy, które i tak
wystarczająco obrzydzały jej życie, jeszcze przybiorą na sile. No i, niestety,
pozostawała jeszcze kwestia obietnic, które powinna spełnić. Również tę daną
Morganowi.

Patrząc na jego kształtną, elegancką sylwetkę i widząc w oczach

zainteresowanie jej wywiązaniem się z danego słowa, nie miała ani cienia
wątpliwości, że „prawdziwy kłopot”, jaki przepowiedział jej Hardwell, właśnie się
zaczynał.

Dźwięk dzwonka u drzwi był bardzo cichy, lecz zdołał przedrzeć się przez

natłok emocji, który wprawił Beara McQuaida w stan dziwnego odrętwienia po
tym, jak matka chłopca zmierzyła go wzrokiem lodowatym niczym potok w
Montanie w styczniu. Zamrugał, popatrzył na zakurzony, niegotowy jeszcze frak i
znów zamrugał, mając kłopoty z koncentracją. Przed oczami stała mu para
zdumiewająco niebieskich oczu w owalnej zaróżowionej twarzy. Stał, patrząc na
nią, i czuł, że opuszcza go rozsądek.

Potrząsnął głową, zaniepokojony tym, że wspaniała figura tej kobiety i mocne

spojrzenie niebieskich oczu tak bardzo pobudziły jego wygłodniałe zmysły. Znów
poczuł dziwny ucisk w skroniach, głęboko zaczerpnął tchu i wytłumaczył sobie w
myślach, że to uderzenie musiało go przyprawić o zawrót głowy. Zapewne miał
dużo szczęścia, że uniknął śmierci. Wstrętny dzieciak. Niepokojące błękitne oczy
raz jeszcze wywołały żywszą reakcję zmysłów i głęboko zapadły mu w pamięć.
Piekielnica.

Nie całkiem jeszcze ochłonąwszy, ostrożnie dotknął brwi i burknął coś

gniewnie pod nosem, stwierdziwszy, że są w zupełnym porządku.

Po chwili monsieur Martene wyprowadził go z rumowiska, zaprosił do

głównego salonu i zaczął czyścić szczotką frak, na razie jeszcze bez rękawów.

– Tysiąckrotnie przepraszam, monsieur. – Mały Francuz niecierpliwym

klaśnięciem w dłonie przywołał terminatorów, którzy gdzieś zniknęli po dwóch
godzinach użerania się z Robbiem. – Pańskie ubranie niedługo będzie gotowe. Nie
będzie pan musiał nic płacić. Mademoiselle Wingate stanowczo poprosiła mnie o
dopisanie należności do jej rachunku.

Bearowi nagle zabrakło tchu.
– Mademoiselle... jak brzmi jej nazwisko?
– Wingate, monsieur. – Krawiec nie przestawał rytmicznie szczotkować

ubrania. – Tres riche. Tres jolie. – Westchnął, a ręka ze szczotką znieruchomiała. –
Tres difficile.

– Wingate. – Bear poczuł nagłe ożywienie. – Czy jest spokrewniona z panną

Diamond Wingate? – Kiedy monsieur Martene pokręcił głową, poczuł ulgę, lecz
jak się okazało, tylko na chwilę.

– Nie spokrewniona, monsieur. To właśnie była mademoiselle Diamond

Wingate.

Parawan, który spadł na Beara, nie zrobił na nim takiego wrażenia jak ta

wiadomość.

– To ona? To ona...? Ale, ale ona... ona jest... – Za młoda. Pomyślał. – A ten

chłopiec?

Krawiec pokręcił głową.
– To jej kuzyn, monsieur. Wzięła go na wychowanie. Oj, będzie ona z nim

miała krzyż pański. – Zauważywszy w lustrze przerażenie na twarzy klienta,
pomyślał, że to reakcja na widok ubrania. – Proszę się nie martwić, monsieur. To
tylko kurz. Do czasu przyjęcia wszystko naprawimy. Będzie się pan wspaniale
prezentował.

Bear stał jak przygnieciony wielkim ciężarem, oniemiały. Nie będzie wyglądał

wspaniale na przyjęciu; do tego czasu będzie już martwy. Halt znokautuje go,
kiedy się dowie, co zaszło. W dodatku będzie miał do tego święte prawo. Diamond
Wingate była jego największą nadzieją na sfinansowanie budowy linii kolejowej, a
on dał klapsa jej kuzynowi i kilkakrotnie poważnie ją obraził. Absolutnie nie mógł
pójść na przyjęcie za dwa dni, stanąć przed nią twarzą w twarz i poprosić o kilkaset
tysięcy dolarów na budowę linii kolejowej.

No i? – Kiedy Bear wyszedł od krawca, ubrany w garnitur, na który

przeznaczyli większość pieniędzy, czekał już na niego Halt. – Twoje ubranie
będzie gotowe na czas?

– Mam je odebrać w sobotę rano. – Bear natychmiast ruszył przed siebie.
– Co udało ci się załatwić? – Wspólnik podbiegł, by dotrzymać mu kroku,

zastanawiając się, co wprawiło go w tak zły humor. – Co z zapłatą? Pozwolił ci
zapłacić połowę teraz, a połowę w późniejszym terminie?

Bear omal się nie potknął.
– Nawet o tym nie wspomniałem. Nie musiałem. Jakiś chłopak właził na

parawany i zwalił mi jeden na łeb. – Zdjął kapelusz i pochylił głowę, ukazując guz.

Halt cicho gwizdnął.
– Niezły.
Bear włożył kapelusz.
– Tak, opiekunka dziecka też była tego zdania, wiec postanowiła, że w ramach

przeprosin zapłaci za moje ubranie.

– Co? – Halt przystanął przy krawężniku; na rumianej twarzy pojawił się

szeroki uśmiech. – To wspaniale, chłopie! – Zorientował się jednak, że nastrój
przyjaciela zupełnie nie pasuje do tej wiadomości. – Mam nadzieję, żc nie zrobiłeś
czegoś głupiego, co? Chyba nie powiedziałeś, że nie możesz przyjąć tej
propozycji?

– Czegoś głupiego? – Bear cicho stęknął. – Nie.
– To świetnie! – Halt znów się uśmiechnął. – To pierwszy szczęśliwy traf od

wielu tygodni. Chodźmy to uczcić dobrym stekiem.

Jego wspólnik skrzywił się.
– Nie stać nas na to.
– I kto to mówi? W końcu zaczyna dopisywać nam szczęście. Bankierzy

pomagają nam i traktują po przyjacielsku, a kobiety kupują ubrania. – Halt klepnął
przyjaciela w ramię i pociągnął za sobą. – Wiesz, mam jakieś dobre przeczucie
dotyczące ciebie i tej starej Wingate. Naprawdę dobre przeczucie.

W ciągu wieczora, kiedy tylko Bear próbował opowiedzieć, jak naprawdę

wyglądało zdarzenie u krawca, które Halt określał mianem szczęśliwego trafu,
wspólnik natychmiast mówił coś, co dowodziło jego głębokiej wiary w możliwości
Beara i optymistycznych zapatrywań na możliwość spełnienia ich marzeń o
budowie linii kolejowej. Wtedy Bear odstępował od zamiaru wyjawienia mu, kim
była kobieta, która nalegała na to, by zapłacić za jego strój wieczorowy. Nie
potrafił się przyznać, że zdążył już spotkać, obrazić i rozgniewać ich potencjalną
inwestorkę, tak że prawdopodobnie podczas prezentacji obrzuci go jedynie
wzgardliwym spojrzeniem.

Kiedy tego wieczoru opadli na łóżka polowe w wynajętym pokoju w tawernie,

Bear zdał sobie sprawę, że nie ma wyboru. Zaledwie przed tygodniem sam robił
Haltowi wykłady, że trzeba robić swoje i być gotowym na różne poświecenia na
drodze do spełnienia marzeń. Nie mógł teraz sam postąpić inaczej. Będzie musiał
pójść na przyjęcie do państwa Vassarów, zrobić dobrą minę do złej gry i mieć
nadzieję, że uda mu się przekonać pannę Wingate, żeby zapomniała o ich
niefortunnym pierwszym spotkaniu... z korzyścią dla interesów i promowania
postępu.

Rozdział 4

Sobotni wieczór był niezwykle ciepły jak na tę porę roku i wypełniony

zapachem rozkwitającej wiosny. W zapadającym zmroku powóz Wingate'ów jechał
w stronę Pennyworth, posiadłości Vassarów, wioząc jedynie Diamond i Hardwella.
Hannah Humphrey postanowiła zostać w domu z Robbiem, który przy obiedzie
odmówił zjedzenia trzeciego deseru, co wszystkich wprawiło w stan najwyższego
zaniepokojenia.

Diamond przybierała coraz to nowe pozycje, dbając o to, by nie pognieść

długiej atłasowej sukni z wymyślnym trenem, ozdobionej kokardami i draperiami,
z dopasowanym, wydłużonym stanikiem. Kiedy udało jej się ułożyć spódnicę,
zajęła się koronką, którą wykończony był stanik wokół wycięcia, ukazującego
wspaniały dekolt, to strosząc ją, to wygładzając.

Jej towarzysz zachichotał.
– Pięknie wyglądasz, Diamond. Morgan oniemieje z zachwytu.
W ogóle mnie to nie interesuje, pomyślała, starając się jednak, by Hardwell nie

mógł tego wyczytać z jej twarzy. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, był Morgan
Kenwood snujący się za nią przez cały wieczór. Dlaczego zmienił plany i wrócił z
Irlandii wcześniej, a nie, tak jak zamierzał, tuż przed jej nieszczęsnymi
urodzinami?

Przerażeniu na myśl o spotkaniu z Kenwoodem towarzyszyło poczucie winy.

W końcu pozwoliła mu na to, by wymógł na niej obietnicę ogłoszenia małżeńskich
planów w dniu urodzin. Diamond dobrze wiedziała, że Morgan spodziewa się
usłyszeć, iż poślubi jego.

W gruncie rzeczy jednak nie było to całkiem nieuczciwe z jej strony. Kiedy

składała tę obietnicę, nie odrzucała jeszcze możliwości wyjścia za mąż, a skoro
miało się to stać, uważała Morgana Kenwooda za jednego z głównych kandydatów
do jej ręki. Jego rodzinna posiadłość, Kensington, graniczyła z Gracemont; znała
go od urodzenia, trudno też byłoby coś zarzucić jego manierom i prezencji.

Gwałtowny wstrząs sprawił, że kurczowo chwyciła pasek u drzwi, by zachować

równowagę.

– Dlaczego przyśpieszyliśmy?
Hardwell wyjrzał przez okno, starając się przewiercić wzrokiem ciemność.
– Jest jakiś inny powóz... wóz. – Wskazał ręką za siebie.
Diamond popatrzyła w tamtą stronę i zobaczyła zaprzęg starający się

wyprzedzić ich lando. Trudno było dostrzec coś w tumanach pyłu i nie miała
pojęcia, kto próbuje ich wyminąć w ciemnościach, na wąskiej wyboistej drodze.

Gdy zbliżyli się do Pennyworth, droga rozszerzyła się na tyle, że wóz mógł

zrównać się z ich powozem; stało się oczywiste, że woźnica nie zamierza ich tylko
wyprzedzić. W panującym dookoła mroku zauważyli, że powożący macha
kapeluszem, usłyszeli też jakieś wołania. Turkot kół zagłuszał jego głos, ale
najprawdopodobniej wzywał ich do zatrzymania się.

– Pewnie ma jakiś kłopot – powiedziała Diamond, patrząc na Hardwella.
– Na pewno. Wariaci przeważnie je mają. – Wysunął rękę i dał mężczyźnie

znak, by pozwolił im przejechać. – Uspokój się, człowieku! – krzyknął. – Nie masz
rozumu?

Zastukał w dach, dając sygnał Nedowi. Usłyszeli trzaśniecie bata i lejców, a

konie ruszyły galopem. Ciężki powóz znów zaczął się trząść. Diamond wparła się
nogami w przeciwległe siedzenie, mocniej chwyciła pasek jedną ręką, a drugą
końce chusty okrywającej ramiona. Nigdy nie przypuszczałaby, że Ned będzie
skłonny tak poganiać konie... szczególnie w ciemnościach. Jej serce zaczęło walić
w piersi jak oszalałe.

Ścigający dotrzymywał im kroku. Kiedy brał zakręt, za którym było już widać

bramy Pennyworth, jedno z kół wozu wpadło w głęboką koleinę, trzasnęły
szprychy, wóz podskoczył i przechylił się, wypadając z drogi. Diamond i Hardwell
patrzyli, czy się przewrócił; zobaczyli mężczyznę gramolącego się na wóz, by
dokonać oględzin.

Po chwili Ned znów ruszył i wjechał na podjazd prowadzący do wspaniałej

rezydencji w stylu Tudorów, dołączając do długiego sznura powozów, wolno
przesuwających się w stronę wejścia. Dopiero wtedy trochę ochłonęli.

– Jak myślisz, czego on chciał? – Diamond przygładziła włosy.
– A co ty myślisz? – odpowiedział pytaniem Hardwell, patrząc na nią

wymownym wzrokiem.

Od razu pomyślała o pieniądzach. Przecież tego właśnie chcieli od niej

wszyscy.

Hardwell zniecierpliwił się i zaproponował, by wysiedli i pozostałą część drogi

pokonali pieszo. Wprawdzie w tej sytuacji ich przybycie pozbawione zostało
oprawy przyjętej wśród elity, ale Diamond cieszyła się, że trochę ochłonie i nie
będzie już gniotła sukni w dusznym powozie.

Ledwie zdążyła wysiąść, usłyszała chrzęst kroków na żwirowej ścieżce i

zobaczyła mężczyznę biegnącego w ich stronę.

– Proszę, panno Wingate! – Wysoki, chudy mężczyzna w pomiętym szarym

surducie i zaparowanych okularach wynurzył się z ciemności i podszedł do nich.
Był tak zdyszany, że ledwie mówił. Gdy z trudem łapał oddech, Diamond
rozpoznała jego znoszone ubranie i melonik. To on był woźnicą, który przed
chwilą usiłował doścignąć ich powóz.

– Musi pani... – dyszał – pójść ze mną...

– Człowieku, zrozum, cokolwiek to jest, nie chcemy z tym mieć nic wspólnego.

– Hardwell podał ramię Diamond, lecz w tej samej chwili mężczyzna chwycił ją za
drugą rękę.

– Muszę to pani pokazać. To niedaleko... zademonstruję, ruchome schody...
Wzmianka o ruchomych schodach przywołała jeszcze inne wspomnienia. To

był ten sam człowiek, który parę dni temu biegł za ich powozem.

– Naprawdę, proszę pana...
– Ellsworth. Nazywam się Nigel Ellsworth.
– Naprawdę, panie Ellsworth – usiłowała się wyrwać z jego uścisku – to nie

czas ani miejsce na załatwianie takich spraw.

– Ależ dla mnie zawsze jest zły czas albo miejsce. Od kilku tygodni staram się

z panią zobaczyć i zawsze jestem odsyłany od bram albo biur spółki – oznajmił
wynalazca z wyrzutem, z trudem chwytając oddech. – Gdyby pani ze mną poszła,
zajęłoby to tylko kilka minut. Przekonałaby się pani, jaki to wspaniały pomysł.

– Nie mogę teraz iść z panem. – Diamond patrzyła na rozpłomienione oczy

mężczyzny. – Ale jeśli przyjedzie pan w poniedziałek do Gracemont, obiecuję, że...

– Żadnych obietnic – zaoponował Hardwell, postanawiając wziąć sprawę w

swoje ręce. – Jak pan śmie nas tak prześladować? Jest pan szalony?

– Nie jestem szalony, tylko zdesperowany. – Ellsworth mocniej ścisnął rękę

Diamond.

– Proszę odejść, bo będę zmuszony zawołać pomoc – polecił Hardwell,

również mocniej chwytając rękę podopiecznej, gotów siłą przeciwstawić się
próbom nakłonienia jej do czegokolwiek.

– Pozwolę pani odejść – Ellsworth zaczął ją ciągnąć – po tym, jak zobaczy pani

moje schody.

– Proszę mnie puścić, to boli – powiedziała Diamond, starając się wyrwać.
– Proszę natychmiast ją puścić. – Hardwell gwałtownie zmienił taktykę i natarł

na intruza, by go odepchnąć. Lecz wynalazca skorzystał z tego i udało mu się
odciągnąć kobietę, która była jego jedyną nadzieją, w swoją stronę.

Z następnych chwil Diamond zapamiętała tylko to, że była wleczona po

podjeździe. Prawie nie zdawała sobie sprawy, że patrzą na nią przerażeni goście,
siedzący w mijanych przez nią powozach. W końcu udało jej się zmusić Ellswortha
do zatrzymania się.

– Chyba nie uważa pan, że takie zachowanie może korzystnie wpłynąć na moją

opinię o pańskim wynalazku.

– Mój wynalazek obroni się sam... uff...
Szamocząca się para nagle wpadła na coś przypominającego ścianę. Gdy

Diamond udało się na chwilę odepchnąć prześladowcę, spojrzała na górującą nad
nimi ciemną sylwetkę, atłasowe klapy, czarny krawat i sztywny biały kołnierzyk.

– Pani nie ma ochoty iść z panem – rozległ się niski, tubalny głos.

Diamond pomyślała, że szalony wynalazca ruchomych schodów chyba nie

widzi tego co ona, bo w przeciwnym razie natychmiast by ją uwolnił. Nad
nieskazitelnie białym kołnierzykiem wznosił się mocny, opalony podbródek,
jeszcze wyżej dostrzegła parę ciemnych oczu, gorejących jak pochodnie. Widziała
już ten błysk.

– Zejdź mi z drogi! – Ellsworth próbował odepchnąć przeciwnika. – Ona musi

zobaczyć mój... eee...

Został uniesiony za kołnierz i spodnie. Uwolniona Diamond kątem oka

dostrzegła spojrzenie wybawiciela i szamotaninę; odwróciła się, uniosła spódnicę i
pobiegła podjazdem w stronę domu. Jednak w tym spojrzeniu zdążyła zauważyć
coś znajomego, a sposób poruszania się, głos, twarz i oczy mężczyzny przywołały
na pamięć wspomnienia.

– Nic ci się nie stało? – Po chwili znalazła się w objęciach Hardwella.
– Wszystko w porządku, naprawdę – powiedziała cicho, czując miękkość w

kolanach. Zerknęła znad ramienia Hardwella. Jej wybawca wlókł szalonego
wynalazcę wzdłuż linii powozów, a potem zniknął z jej pola widzenia. Cichnące
odgłosy walki zostały zagłuszone przez mężczyzn nadbiegających od strony domu.

– Najmocniej przepraszam, droga Diamond, czy nic ci się nie stało? –

Gospodarz, Philip Vassar, dał znak stojącym za nim, by ruszyli w pościg. –
Obiecuję ci, że ten łajdak zostanie ukarany z całą surowością.

– Proszę tego nie robić, panie Vassar – powiedziała Diamond, zmuszając się do

uśmiechu i mając nadzieję, że wygląda on przekonująco. – To tylko biedny,
zdesperowany człowiek.

– Chciałaś chyba powiedzieć: szaleniec – wtrącił Hardwell, dobitnie akcentując

ostatnie słowo. – Mieliśmy dużo szczęścia, że ten dżentelmen zjawił się tu w
odpowiedniej chwili.

– Dżentelmen? – zdziwił się Vassar. – Jaki dżentelmen?

Gdy Bear wywlókł wierzgającego i protestującego nieproszonego gościa z

podjazdu i wyrzucił go na drogę, pożałował swojej gwałtownej reakcji. Stanął w
otwartej bramie, szeroko rozstawił nogi i patrzył na pokonanego, z nadzieją, że
intruz dostał już nauczkę i nie będzie jeszcze raz próbował wejść na teren
posiadłości.

Mężczyzna niezgrabnie poprawił okulary i melonik; Bear zaczerwienił się po

czubki uszu. Nie miał się czym chwalić; zwyciężył okularnika, mola książkowego.
Z ulgą powitał nadbiegnięcie krzepkich służących. Kiedy rzucili się w stronę
nieproszonego gościa, ten szybko podniósł się z ziemi i uciekł, jakby goniła go
sfora psów.

Bear poprawił ubranie i ruszył w stronę wynajętego powoziku. Po przyjeździe

na teren rezydencji utknęli wśród okazałych powozów. Obserwował wysiadających

gości, dokładnie przyglądając się ich strojom; chciał się upewnić, że sam jest od-
powiednio ubrany. Nagle usłyszał chrzęst kroków na żwirze. Minął go jakiś
mężczyzna w meloniku. Bear pomyślał, że jeśli ten człowiek śpieszy na przyjęcie,
to z pewnością ma na sobie nieodpowiedni strój. Po chwili biegnący powitał
kobietę i mężczyznę wysiadających z jednego z powozów.

Rozległy się jakieś krzyki, doszło do szarpaniny; biegacz usiłował pociągnąć

kobietę w swoją stronę. Bear wyskoczył z powoziku, czując, że prawdopodobnie
będzie żałował tego, iż się wtrąca. Jednak po wielu tygodniach spędzonych w
zatłoczonych pociągach, domach noclegowych i gabinetach bankierów, z radością
powitał żywsze pulsowanie krwi w żyłach.

Jednakże ten pierwotny, odprężający wysiłek okazał się zbyt krótki. Teraz Bear

był zgrzany, spocony i czuł się głupio. Sprawdził, czy frak, kamizelka i krawat nie
ucierpiały w starciu, ale przyniosło mu to jedynie chwilową ulgę.

Co też wyprawiał, po co wplątywał się w czyjeś sprawy, o których nie miał

pojęcia, i wystawiał na ryzyko siebie i swoje interesy, dla których tu przybył?
Powinien raczej myśleć o tym, jak inteligentnie i pojednawczo zagadnąć Diamond
Wingate, kiedy Vassar ich sobie przedstawi.

Bardzo mi przykro z powodu pani kuzyna i tego, co zaszło kilka dni temu.

Naprawdę nie jestem potworem.

Mam nadzieję, że nie potraktowała pani mojego zdenerwowania jako osobistej

zniewagi. Zawsze jestem w złym humorze, kiedy spada na mnie parawan.

Dziękuję za nowe ubranie, panno Wingate. Czy mogłaby pani napełnić jego

kieszenie kilkuset tysiącami dolarów?

Skrzywił się, uświadamiając sobie, że jego myśli podszyte są ironią. Wolałby

raczej szukać zbłąkanych zwierząt w czterodniowym deszczu, niż stanąć twarzą w
twarz z tą kobietą i ze wstydem przyznać się do błędu.

– Tak, McQuaid – mruknął. – Czeka cię świetna zabawa.
Idąc podjazdem, dwukrotnie przystanął, by wytrzeć czubek buta o nogawkę

spodni na drugiej nodze. W pewnej chwili zauważył śpieszącego w jego stronę
Vassara.

– Jeśli szuka pan tego intruza, to teraz znajduje się o jakieś pół mili stąd –

powiedział Bear, wskazując kciukiem za siebie. – Wyrzuciłem go na zbity...
wyprowadziłem go stąd, a kiedy zobaczył pańskich służących, wziął nogi za pas.

– To pan? To pan jest tym dżentelmenem? – Vassar przystanął na chwilę, po

czym uśmiechnął się szeroko. – We właściwym miejscu o właściwej porze, co,
McQuaid? – Uścisnął dłoń gościa i zapraszającym gestem położył mu rękę na
ramieniu. – Co prawda niezupełnie taką prezentację miałem na myśli, ale na pewno
zapadła w pamięć komu trzeba.

– Prezentację? – Bear poczuł ściskanie w żołądku.
– Przyjście z pomocą damie. Rycerskie cechy to doskonała rekomendacja –

stwierdził Vassar, uśmiechając się nieznacznie, a kiedy gość, najwyraźniej
zakłopotany, potrząsnął głową, bankier roześmiał się. – Naprawdę nie wie pan,
kogo obronił? – Zachichotał. – To była panna Diamond Wingate.

Bear czuł się tak, jakby to nie on, a ktoś inny szedł teraz podjazdem i

rozmawiał z Vassarem. W zamieszaniu i mroku widział tylko elegancką suknię,
jasne włosy i walczącą, szamoczącą się postać. To była Diamond Wingate?

Niewielka grupka mężczyzn stojąca przy frontowych schodach rozstąpiła się na

ich widok, a za nimi ukazał się marszczony tren, lśniące złociste włosy i zgrabna
sylwetka w haftowanej atłasowej sukni w kolorze brzoskwiniowym. Diamond
Wingate odwróciła się, a Bear gwałtownie przystanął, może nawet by uciekł,
gdyby Vassar nie trzymał go za ramię.

– To on – powiedział bankier, skrywając podekscytowanie. – Szlachetny

rycerz. Pozwolisz, że przedstawię ci pana Bartona McQuaida z Montany.

Bear gorączkowo starał się przypomnieć sobie zasady savoir–vivre'u i wrażenia

z zakładu krawieckiego. Do diabła! Czy właśnie tak wyglądała u Martene'a? Z
tamtego spotkania pamiętał przede wszystkim gwałtowne pulsowanie krwi w
żyłach, skurcz mięśni brzucha i upokarzający rumieniec na twarzy.

Był wtedy tak zdenerwowany – bolała go głowa, a jednocześnie miał ochotę

udusić jej drogiego kuzyna – że nie zdołał zapamiętać wszystkich szczegółów:
nieznacznie rudawego odcienia blond włosów, jedwabistej skóry i pełnych,
gotowych do uśmiechu warg. Teraz odżyły także wspomnienia jej cudownych
wypukłości. Zmusił się do opanowania i popatrzył na twarz Diamond Wingate;
rozpoznanie było jak zimny, rzęsisty deszcz.

To była ona. Wszędzie poznałby te niewiarygodnie niebieskie oczy.
– Mam wobec pana dług wdzięczności – powiedziała chłodno, wyciągając dłoń

w rękawiczce.

Dołożył wszelkich starań, żeby nie uzewnętrzniać targających nim wątpliwości.
– Cieszę się, że mogłem pomóc – usłyszał swój głos, a już po chwili po prostu

odjęło mu mowę i nie byłby w stanie powiedzieć czegokolwiek, nawet gdyby od
tego miało zależeć jego życie.

Przez dłuższą chwile stali, złączeni uściskiem dłoni, patrząc na siebie,

porównując wspomnienia z rzeczywistością. Skupieni wokół ludzie wstrzymali
oddechy, starając się domyślić, co się dzieje.

W końcu ktoś znacząco odchrząknął. Diamond rozpoznała głos swojego

opiekuna, na wszelki wypadek przywołującego ją do porządku; natychmiast
ochłonęła, cofając rękę.

– Bardzo dziękuję za pomoc – zwrócił się Hardwell do Beara, podając mu dłoń.

– Jestem Hardwell Humphrey, opiekun Diamond. Jeśli mógłbym coś dla pana
zrobić... cokolwiek...

– Jesteś trochę rozpalona, moja droga – zauważył Vassar. – Może dobrze

zrobiłaby ci chwila odpoczynku.

Diamond Wingate uniosła spódnicę i prowadzona przez opiekuna, wstąpiła na

schody. Patrząc na falowanie wymyślnego trenu jej sukni, Bear nie usłyszał
chichotu Vassara, niemal nie zdawał sobie sprawy, że jest prowadzony w stronę
schodów i głównego, łukowato sklepionego wejścia. Nie był w stanie myśleć o
tym, jak najlepiej rozegrać swoją sprawę, czuł gwałtowną potrzebę porzucenia
idiotycznych planów. Pamiętał tę kobietę doskonale. Najwyraźniej ona również go
sobie przypomniała. Nie miał szans na pozytywną odpowiedź z jej strony.

Kiedy wraz z przybywającymi gośćmi zmierzali do wejścia, Vassar został

zagadnięty przez znajomego. Po chwili chwycił Beara za ramię.

– To jest człowiek, z którym chciałem cię poznać – oznajmił gospodarz z

wyraźnym zadowoleniem. – Niedawno przyjechał z Montany. Budowniczy linii
kolejowej, Barton McQuaid. A to jest Mason Pumell, właściciel naszego imperium
tekstylnego.

– Nie zdążyłem nawet zdjąć kapelusza, a już usłyszałem, że rozprawił się pan z

prześladowcą panny Wingate – rzekł Purnell, podając Bearowi rękę.

Temu nie pozostało nic innego jak uściśnięcie wyciągniętej dłoni i skłonienie

głowy. Miał nadzieję, żc wyglądało to skromnie, lecz nie poddańczo. Przez
następne pół godziny stopniowo doskonalił to pochylanie głowy, powtarzając je
przy okazji wymiany uścisków dłoni z mężczyznami i dziwnie długo trwających
powitań z kobietami. Vassar prowadził go przez westybul, salon i oranżerię z
wyraźną dumą posiadacza, przedstawiając wszystkim i dyskretnie odpowiadając na
pytania o okoliczności „uratowania” Diamond Wingate.

Uratowanie. Bear musiał kilkakrotnie usłyszeć to słowo, by zrozumieć, że

istotnie obronił dziedziczkę wielkiej fortuny. Przyszło mu też do głowy, że po tak
heroicznym wyczynie nie będzie jej wypadało odnieść się do niego wzgardliwie i
oskarżyć o to, że bije dzieci. W gruncie rzeczy z wyjątkiem tego blasku w oczach,
który teraz wydał mu się raczej naturalny, powitała go tak, jak jest to ogólnie
przyjęte przy pierwszym spotkaniu.

Bear poczuł ogromną ulgę. Wyglądało na to, że najgorsze ma już za sobą! Nie

tylko poznał Diamond Wingate, ale udało mu się wyrównać rachunki pomiędzy
nimi. Uśmiechnął się i głęboko zaczerpnął powietrza. Teraz pozostało mu już tylko
być uprzejmym, rozsądnym, układnym... i porozmawiać chwilę na osobności z
Diamond Wingate.

Rozdział 5

Wkrótce wszyscy obecni na przyjęciu u Evelyn Stanhope Vassar wiedzieli już,

kim jest wysoki ciemnowłosy mężczyzna, którego gospodarz prowadził po sali i
przedstawiał wszystkim jak dumny ojciec. Evelyn udzielała szczegółowych
informacji.

– Jest przedsiębiorcą kolejowym, większość życia spędził na Zachodzie –

oznajmiła grupce miejscowych plotkarek z miną kocura, który przed chwilą wyjadł
wszystkie rybki z akwarium. – Jest nieżonaty i z tego, co mi wiadomo, z nikim nie
związany. No i łatwo zauważyć, że, jak mówi mój Philip, ma wiele... walorów.

Kobiety skupione wokół Evelyn w korytarzu na piętrze rozbawił sposób, w jaki

przewróciła oczami przy ostatnim słowie. Jedno spojrzenie na rosłego mężczyznę z
Zachodu wystarczyło matronom z Baltimore, by docenić wspaniałą dwuznaczność
terminu „walory”, używanego przez ich rzeczowych mężów, pochłoniętych
robieniem interesów.

Diamond Wingate, która zdążyła już ochłonąć i właśnie pojawiła się na

schodach, usłyszała słowa gospodyni, ale nie widziała towarzyszącego im wyrazu
twarzy. Zresztą nawet gdyby zobaczyła minę Evelyn, nie potrafiłaby się domyślić,
o co chodzi. Brakowało jej doświadczenia koniecznego do zrozumienia, jakie
atrybuty dojrzałe kobiety uznają za „walory” mężczyzny.

Z wyrazu twarzy rozmówczyń Evelyn domyśliła się, że ktoś nadchodzi, i

odwróciła się, by powitać młodą dziedziczkę fortuny.

– O, jest nasza Diamond. – Gospodyni otoczyła ją ramieniem, opuściła wzrok i

ściszyła głos. – Nikt cię nie będzie winił, jeśli postanowisz wrócić do domu.

– Miałabym stracić te wszystkie wspaniałości, które dla nas przygotowałaś? –

powiedziała Diamond. – Nie mogę dopuścić do tego, żeby jakiś biedny szaleniec
zmuszał mnie do ucieczki.

Jednakże był też drugi mężczyzna, który sprawił, że skłonna była poważnie

rozważyć tę możliwość. Pierwszy – nieszczęsny wynalazca – jedynie zakłócił jej
spokój. Jego gwałtowne żądania stanowiły tylko odmianę tego, co doskonale znała,
czyli próśb o pieniądze. To ten drugi – wysoki ciemnowłosy wybawca – przyprawił
ją o drżenie i takie zmieszanie, że musiała odpocząć. Ten opryskliwy, irytujący
klient zakładu krawieckiego. I już po raz drugi jego obecność wywoływała w niej
dziwne reakcje.

W ciągu minionych dni często powracała myślami do ich słownej potyczki u

Martene'a i Savoya. Jej reakcja z pewnością była spowodowana szokiem po tym.

jak nieznajomy wymierzył klapsa Robbiemu, a także zakłopotaniem z powodu
niespodziewanego zetknięcia się z niemal półnagim mężczyzną. Nieco uspokojona
tą analizą, starała się wymazać z pamięci niefortunny incydent.

Mimo to czasami, kiedy wieczorem kładła się do łóżka, nagle stawał jej przed

oczami nagi męski tors i czuła zmieszanie i zafascynowanie takie samo jak wtedy,
gdy patrzyła na nieznajomego. Ciągła obecność tego wspomnienia i własnej reakcji
na ten widok wywoływała w Diamond całą gamę nieznanych dotąd doznań. Byłaby
szczęśliwa, nadal nic o nich nie wiedząc.

Lecz tego wieczoru otaczający ją mężczyźni nagle się rozstąpili i znów go

zobaczyła. Wysoki, ciemnowłosy, z pałającymi oczami, nieznośnie pewny siebie...
Miała wrażenie, żc owiewa ją gorący południowy wiatr. Nagle pokryła się gęsią
skórką, zdenerwowana spotkaniem i ciągle żywym wspomnieniem jego nagiej
piersi i całej męskiej krasy.

Musiała spędzić sporo czasu w jednej z sypialni na piętrze, by uspokoić

skołatane nerwy. Wmawiała sobie, że mimo iż prezentuje się jak dżentelmen, musi
pamiętać o jego trudnym charakterze. Zdążyła się przekonać, że ma wybuchowy
temperament, łatwo wpada w gniew i gotów jest do fizycznej przemocy. Chociaż w
towarzystwie najwidoczniej potrafił okiełznać pierwotne instynkty, a nawet udało
mu się wkraść w łaski Philipa Vassara, przekona się, że ona również jest niełatwym
przeciwnikiem i potrafi kierować się rozsądkiem.

Kiedy kobiety podeszły do gości zgromadzonych przed drzwiami do jadalni,

poszukała wzrokiem w tłumie wysokiego mieszkańca Montany, przekonując się w
myślach, że po prostu nie chce znowu być zaskoczona jego pojawieniem się. Nie
dostrzegła go i cicho westchnęła.

Ulga trwała jednak bardzo krótko, bo po chwili zobaczyła, że właśnie

przyjechał Morgan Kenwood i zmierza z westybulu w jej stronę. Był wzburzony
tym, że została zaczepiona przed rezydencją Vassarów, i miał zamiar towarzyszyć
Diamond przez resztę wieczoru, czuwając nad jej bezpieczeństwem.

Evelyn Stanhope Vassar, niezrównana gospodyni, tym razem przeszła samą

siebie. Kiedy otwarto drzwi do lustrzanej sali jadalnej, poprowadziła gości wzdłuż
długiej linii stołów, przykrytych śnieżnobiałymi obrusami i wymyślnie
przystrojonych świeżymi kwiatami, srebrnymi świecznikami i mieniącymi się
kryształami. Kelnerzy w liberiach stali pod ścianą, cierpliwie czekając, aż goście
odnajdą swoje miejsca, a trio smyczkowe grało żywą barokową muzykę, by
wprawić przybyłych w pogodny nastrój. To wystarczyło, żeby wszyscy zapomnieli
o wcześniejszych wydarzeniach i wysokim ciemnowłosym wybawcy Diamond...

Nie na długo, bo kiedy Morgan zaprowadził Diamond na wyznaczone jej

miejsce przy stole, uniosła wzrok znad kartki z nazwiskiem i napotkała parę
piwnych oczu, wpatrujących się w nią z drugiej strony stołu. Ktoś szepnął słówko o

tym, że siedzą naprzeciwko siebie i już wszyscy z zaciekawieniem przyglądali się
najbogatszej kobiecie w Baltimore i rosłemu mężczyźnie z Zachodu.

Diamond niemal nie zauważyła niezadowolenia Morgana z faktu, że nie

przydzielono mu miejsca obok niej i że odnalazł je w drugim końcu sali, obok
Clarice Vassar, panny o spojrzeniu rannej łani. Była zbyt zajęta udawaniem, że nie
interesuje jej opalona twarz i szerokie bary mężczyzny, na którego będzie
zmuszona patrzeć przez całą kolację.

– Diamond, chyba poznałaś już pana McQuaida – powiedziała słodkim tonem

Evelyn Vassar, krążąca po sali i doglądająca gości. – Pochodzi z Montany. To
przedsiębiorca kolejowy... współpracuje z Philipem.

– Tak. – Diamond poczuła zdradziecki rumieniec na policzkach. – Już się

spotkaliśmy.

– Owszem – rzekł Barton McQuaid głębokim głosem i uśmiechnął się.

Diamond poczuła niepokojące mrowienie koniuszków palców.

– Cieszę się, że dobrze się pani czuje, panno Wingate – dodał Baer.
– A, tutaj jesteś – wtrącił Hardwell, odszukawszy swoje miejsce przy stole

daleko od nich. – To był niezapomniany widok: to, jak pan sobie radził z tym
szaleńcem, panie McQuaid. – Zwrócił się do siedzących obok gości: – Chwycił go i
uniósł jak pies kość. Nigdy nie widziałem jeszcze czegoś podobnego!

Tymczasem Diamond widziała coś bardzo podobnego, i to zaledwie przed

trzema dniami.

– Kwestia przyzwyczajenia – rzekł McQuaid, czerwieniąc się na widok

skierowanych na niego oczu. – Jedną z pierwszych rzeczy, jakich uczymy się w
Montanie, jest to, że trzeba stawać w obronie kobiet i dzieci.

– Wydaje się, że przerobił pan tylko połowę tej lekcji – wtrąciła Diamond

głosem tak miłym, że tylko on zrozumiał docinek. Widząc, że jej słowa zapaliły
figlarne iskierki w jego oczach, uśmiechnęła się.

Pani domu usiadła i rozpoczęto wnoszenie potraw. Diamond zdawała sobie

sprawę, że jest obiektem nieustannej obserwacji ze strony zgromadzonych gości.
Było to irytujące, ale w prawdziwe rozdrażnienie wprawiało ją to, że mężczyzna
siedzący naprzeciwko bezwstydnie wędruje wzrokiem po jej twarzy. Co też, do
licha, myślała sobie Evelyn Vassar, przydzielając im miejsca?

Wkrótce goście zajęli się wspaniałościami kuchni Evelyn i Diamond mogła

spokojnie porozmawiać z Masonem Purnellem i panią Orville Lancombe, którzy
siedzieli po jej prawej i lewej ręce. Barton McQuaid przez większość czasu
milczał, uprzejmie odpowiadając na pytania, lecz sam nie podejmował żadnych
prób nawiązania rozmowy. Po pewnym czasie jego milczenie zaczęło jej ciążyć.

Czyżby ten człowiek nie miał żadnych talentów towarzyskich? Wprawdzie była

zadowolona, że nie odczuwa już tego mrowienia w koniuszkach palców, które
pojawiało się, ilekroć się odezwał, ale, prawdę mówiąc, powinien od czasu do

czasu coś powiedzieć, choćby po to, żeby uczynić zadość wymogom towarzyskim.

Potem, przy delektowaniu się pieczonym bażantem, Philip Vassar przemówił

donośnym głosem, by usłyszeli go wszyscy obecni na sali.

– Mój przyjaciel pan McQuaid jest, jak wiecie, przedsiębiorcą kolejowym.

Obecnie zajmuje się budową linii kolejowej w Montanie. To bardzo obiecujące
przedsięwzięcie. Proszę opowiedzieć nam o swojej dolinie w Montanie, panie
McQuaid. O tej, w której zamierza pan uprawiać pszenicę.

McQuaid był zaskoczony tym, że musi zabrać głos, ale nie miał wyjścia.
– Przyznano mi prawo do użytkowania gruntów w dolinie, w której znajdują się

najlepsze ziemie do uprawy pszenicy na terytorium naszego stanu. Jest tam też pod
dostatkiem wody. W tej chwili teren wygląda jak preria i służy za pastwiska, lecz
pewnego dnia pozwoli dostatnio żyć wielu farmerom i ranczerom.

– A panu przyniesie niemały zysk – skomentowała Diamond, nie zdając sobie

sprawy, że wypowiada swe słowa głośno, dopóki nie usłyszała odpowiedzi.

– Myślę, że chęć zysku leży u podstaw wszystkich przedsięwzięć – rzekł cicho

Bear, jakby te słowa były przeznaczone wyłącznie dla jej uszu.

– A niebo... proszę opowiedzieć o niebie – zachęcał Vassar Bear odwrócił się w

stronę gospodarza i siedzących obok niego gości i uśmiechnął się.

– Niebo. Nie wystarczy o nim opowiedzieć. Jest tak ogromne, a znajduje się tak

blisko... Wydaje się, że za chwilę człowieka wchłonie. W zimie, kiedy śnieg
przykrywa wszystko dookoła, błękit nieba jest tak intensywny, że od patrzenia aż
bolą oczy. A gdy wieczorem spojrzy się na góry, księżyc wydaje się tak blisko, że
wystarczy po niego sięgnąć, by zdjąć go z nieba i włożyć do kieszeni.

– Ambitna kradzież – szepnęła Diamond. Kiedy sąsiad z naprzeciwka na nią

zerknął, z satysfakcją stwierdziła, że napięły się mięśnie jego twarzy.

– Jak mawia mój przyjaciel, mężczyzna powinien zadbać o to, żeby grzech był

wart pokuty – odparł.

– A wiatr? – Vassar nie ustępował. – Co się tam mówi o wietrze?
McQuaid wykrzywił twarz w uśmiechu.
– Indianie i starsi ludzie twierdzą, żc wiatr mówi, iż szepce w górach i

dolinach, by ostrzec i dać dobre rady wszystkim tym, którzy chcą go słuchać. Nie
wiem, czy to prawda, ale jestem pewien, że są takie noce, na rozległych
pastwiskach, pod rozgwieżdżonym niebem, kiedy człowiek naprawdę może
uwierzyć, że wiatr do niego mówi.

Pokusa okazała się zbyt silna dla Diamond.
– A kiedy wiatr mówi do pana, panie McQuaid, przed czym pana ostrzega? –

zapytała z niewinną minką.

Przy stole zapadła cisza.
Spojrzał na nią oczami w kolorze miedzi, uniósł kieliszek i dopił wino.
– Otrzymuję takie samo przesłanie, jakiego wiatr udziela wszystkim, którzy

umieją słuchać: by wystrzegać się rozwodnionej whisky, koni okrytych derką i –
uśmiechnął się – kobiet, które za dużo mówią.

Goście wybuchnęli śmiechem; Diamond wyprostowała się i śmiało popatrzyła

siedzącemu naprzeciwko mężczyźnie prosto w oczy. Teraz była już pewna, że
podjął wyzwanie. Ucieszyła się z tego i bezzwłocznie przystąpiła do natarcia.

– Proszę opowiedzieć nam o tej linii kolejowej, którą pan buduje, panie

McQuaid – zaproponowała. – Czy prowadzi przez góry? Jaka będzie szerokość
toru? Jak zamierza pan zorganizować pracę? Kto buduje dla pana lokomotywy.
Czy na początek kupuje pan starsze modele? Jakie przeszkody musi pan
pokonywać? Ile tuneli i mostów musi pan wybudować? Kogo zatrudnił pan do
wykonania prac inżynieryjnych?

– No, to się pan doigrał – zażartował Vassar, uśmiechając się chytrze. – Muszę

pana ostrzec, panna Wingate bardzo interesuje się liniami kolejowymi.

McQuaid sprawiał wrażenie zaskoczonego; przyjrzał się jej badawczym

wzrokiem.

– Większość terenu ma łagodne ukształtowanie – rzekł spokojnie. – Żadne

tunele ani mosty nie będą potrzebne, chociaż w niektórych rejonach trzeba będzie
użyć materiałów wybuchowych, żeby wyrównać i poszerzyć teren pod tory.
Zamierzam użyć szyn z główką, a ponieważ mamy dużo miejsca, nie musimy
myśleć o linii wąskotorowej. Będziemy starać się stosować wagony o normalnym
rozstawie kół. Znalezienie pracowników nie będzie stanowić problemu, bo między
Baltimore a Montana jest mnóstwo mężczyzn, którzy chętnie podejmą się ciężkiej
pracy za przyzwoitą zapłatę. A jeśli chodzi o przeszkody – ściszył głos – nie
zamierzam pozwolić na to, żeby się pojawiły.

Był tak nieznośnie, absolutnie pewny siebie, że Diamond nie mogła tego

znieść.

– W takim razie rozumiem, że nie spodziewa się pan żadnych kłopotów ze

strony Jamesa J. Hilla i jego linii Chicago, Milwaukee i St. Paul?

Bear McQuaid zauważył, że kąciki pięknie wykrojonych warg wygięły się w

leciutkim uśmieszku, i szybko zwalczył zdziwienie, które mogło osłabić jego
determinację.

– Nie zamierzam przeszkadzać panu Hillowi w jego interesach i spodziewam

się, że będzie na tyle rozsądny, że odwzajemni mi się tym samym – powiedział
stanowczym tonem.

Diamond roześmiała się serdecznie.
– Jestem pewna, że słysząc pańskie słowa, poczułby ogromną ulgę.

Zasłużyłem na ten śmiech, pomyślał Bear, idąc wraz z innymi mężczyznami do

biblioteki na cygaro, kieliszek brandy i rozmowę o nowinkach w świecie biznesu.
Zachował się jak osioł, mówiąc, że niewyobrażalnie wręcz bogaty i wpływowy

James J. Hill – człowiek, który w pojedynkę otworzył większą część Północnego
Zachodu dla transportu i osadnictwa – powinien unikać wchodzenia mu w drogę.

Przez całą resztę posiłku udawał, że nic się nie stało, i uśmiechał się, choć miał

ochotę zgrzytać zębami ze złości. Dziesięć lat konieczności stawiania czoła różnym
typom napadającym na szałasy i zuchwałym młodzikom z bronią u boku nauczyły
go, że umiejętność blefowania może uratować skórę. A najlepszym blefem jest
uśmiechanie się tak, jakby wiedziało się coś, o czym pozostali nie mają zielonego
pojęcia.

Tak więc kiedy mężczyźni rozproszyli się po bibliotece, rozluźnili kamizelki i

sięgnęli po kieliszki brandy, Bear rozpaczliwie szukał uzasadnienia swojego
zachowania.

Dlaczego jego największą nadzieją na otrzymanie funduszy musiała być

kobieta? Nigdy nie umiał postępować z przedstawicielkami tej płci.
Przypomniawszy sobie widok, jaki miał przed sobą podczas kolacji, natychmiast
poprawił się w myślach: ta nie była zwykłą kobietą, ale prawdziwą pięknością.
Miała wspaniałe jasne włosy, które złociście mieniły się w świetle świec, i
alabastrową skórę; oczy duże i niebieskie jak niebo Montany, a wilgotne usta
kusiły... dopóki ich nie otworzyła i nie przypomniała mu, że chociaż on zdążył już
zmienić o niej zdanie, to ona zachowała o nim jak najgorszą opinię.

Głęboko zaczerpnął powietrza, żeby rozjaśniło mu się w głowie. Uspokoił się

na chwilę, lecz natychmiast przypomniał sobie widok jej odsłoniętych ramion i
wspaniale wyeksponowanego... przedziałka. Diamond Wingate miała przedziałek
między piersiami.

Pożyczka pożyczką, ale będzie musiał stąd uciec. Ruszył do drzwi, ale Philip

Vassar udaremnił mu opuszczenie biblioteki, podchodząc do niego i częstując
cygarem.

– Niech pan okaże mu należny szacunek – ostrzegł bankier. – Musiałem starać

się o nie bardziej niż o własną żonę.

– Nie rozumiem... – Bear popatrzył na niego zdziwiony.
– Mówię o cygarze. – Vassar roześmiał się. – To Caruha Imperial. Proszę

zapalić, a potem przedstawię pana znajomym.

Kiedy Bear uznał, że jego wytrzymałość jest już na wyczerpaniu, i zgasił

niezwykłe cygaro, zaczął przysłuchiwać się rozmowie mężczyzn, omawiających
swe przedsięwzięcia handlowe. W którymś momencie każdy z nich wspominał
nazwisko Wingate w związku z prowadzonym przez siebie interesem. Bear chciał
poprosić o wyjaśnienie, ale gospodarz odciągnął go na bok.

– Tak, to chodzi o tę Wingate. To ona finansuje połowę przedsięwzięć w

Baltimore. – Zachichotał. – W czasie kwartalnego posiedzenia zarządu spółki
urządziła loterię i rozdała setki tysięcy dolarów wynalazcom i biznesmenom. –
Zbliżył się i klepnął swego gościa w pierś. – Ma lekką rękę i miękkie serce.

Bear usiłował pogodzić te słowa z obrazem kobiety, która toczyła z nim słowny

pojedynek w czasie kolacji. Miękkie serce? Przypomniał sobie błysk zdecydowania
w jej oczach, kiedy bombardowała go pytaniami na temat linii kolejowej.

Była tak miękka jak lokomotywa firmy Baldwin.
– I naprawdę ma pojęcie o liniach kolejowych?
Vassar wypuścił kółko dymu.
– Nie mniejsze niż znani mi mężczyźni. Zresztą orientuje się nie tylko w

sprawach finansowych, zna się też na budowie. Jest właścicielką sporej części linii
B&O i New York Central i posiada akcje, dające uprzywilejowane prawo głosu.
Między innymi to ona ustanowiła fundusz zapewniający emerytury pracownikom
kolejowym po osiągnięciu odpowiedniego wieku. – Vassar roześmiał się. –
Mówiłem już panu, naprawdę ma lekką rękę.

Wychodząc z biblioteki wraz z innymi gośćmi, Bear znów miał istny mętlik w

głowie. Diamond Wingate była nie tylko oszałamiającą pięknością, roztaczającą
urok i wdzięk, ale również bystrą, upartą kobietą, która miała własne zdanie i
wiedziała stanowczo za wiele na temat linii kolejowych, by mogło mu to
odpowiadać. Wyobrażał sobie, że nieustannie spoglądałaby mu przez ramię.

Zauważył brzoskwiniową atłasową suknię w salonie. Diamond towarzyszył

wysoki mężczyzna o szlachetnych rysach twarzy, emanujący pewnością siebie.
Patrząc na tę kobietę i na jej sposób poruszania się, Bear zdał sobie sprawę, że
bezwiednie wodzi wzrokiem za kołyszącą się turniurą jej sukni; wyobraził sobie, że
jest pełna pieniędzy. Pomyślał, że niektórzy dosłownie i w przenośni mogą siedzieć
na pieniądzach, podczas gdy tacy jak on i Halt – a wraz z nimi wielu uczciwych
ludzi – mogliby zrobić z nich jakiś użytek.

Mimo denerwujących uszczypliwości w rozmowie, Diamond Wingate

interesowała się liniami kolejowymi, widziała sens ich budowania i w dodatku w
pewnych okolicznościach sama w nie inwestowała.

Vassar miał rację. Była największą nadzieją Beara. Musiał z nią porozmawiać

tak, jakby była inwestorem, krótko i rzeczowo. Musiał przedstawić swój problem i
złożyć uczciwą propozycję. Oczywiście dotyczącą wyłącznie interesów. W końcu
biznes to biznes. Zaproponuje jej dochodowy interes. Jeśli wszystko ułoży się po
jego myśli, powinna bardzo wiele zyskać na tej inwestycji.

Był przekonany, że ma rację. Rozprostował ramiona, nie zauważając, że ten

niedbały gest wywołał wielkie poruszenie w kąciku, w którym skupiły się
szacowne damy. Nie dostrzegał ich rozszerzonych oczu i trzepoczących wachlarzy.
Uznał, że namawiając Diamond do wzięcia udziału w tym przedsięwzięciu, robi jej
przysługę.

Należało tylko przedstawić swoje plany, a potem niech się dzieje, co chce.
Utwierdziwszy się w słuszności swoich zamiarów, głęboko zaczerpnął

powietrza i zapiął kamizelkę – wywołując głośne westchnienie tego samego grona

wielbicielek – i zaczął torować sobie drogę przez tłum w stronę Diamond.

Diamond patrzyła, jak postawny Barton McQuaid idzie przez salę, zła, że nie

może od niego oderwać wzroku. Irytujący człowiek. Fakt, że to samo najwyraźniej
przeżywały wszystkie kobiety na przyjęciu i że on zupełnie nie zwracał na to
uwagi, stanowił jedynie mizerną pociechę. Coś go trapiło i wydawał się niezbyt
zadowolony z tego, że tu się znalazł.

To odkrycie pociągnęło za sobą następne. Jego ubranie – bez wątpienia to, za

które była zmuszona zapłacić – było wspaniale skrojone i uszyte. Nie sposób było
dopatrzyć się jakiejś niedoskonałości, a jednak imponująca sylwetka tego
mężczyzny wyglądała niczym wtłoczona albo złapana weń jak w pułapkę.
Widoczne skrępowanie i dziwne zamyślenie mocno kontrastowało ze swobodą i
przyjemnością, z jaką w czasie kolacji mówił o Montanie. Nagle wszystko stało się
dla niej tak oczywiste, jakby sam jej to powiedział: po prostu oddałby wszystko,
żeby móc być tam, a nie...

– Chodźmy na przechadzkę po ogrodzie – szepnął jej ktoś do ucha. Zobaczyła

Morgana Kenwooda z wywołanym przez wino rumieńcem na szlachetnej twarzy. –
Będę tam czekał.

Przesunął dłonią po jej nagim ramieniu. Poczuła gwałtowny skurcz żołądka,

który nie ustąpił po tym, jak cofnął rękę i skierował się do drzwi na taras. Mijając
dwie adoratorki, skinął im głową, jakby ich podziw był czymś oczywistym. Była
pewna, że jeśli dołączy do niego na ciemnym tarasie, będzie namawiał ją do
ogłoszenia zaręczyn i ustalenia daty ślubu.

Wolałaby raczej, żeby wyrwano jej ząb.
A nawet kilka zębów.
Jednak po chwili konieczność radzenia sobie z Morganem w ciemnościach

przestała ją martwić, w drzwiach salonu zauważyła bowiem drobną postać w zbyt
obszernym surducie i białej wstążce na szyi, imitującej koloratkę. Głęboka czerń
stroju kontrastowała z jasnymi włosami do ramion, splecionymi z tyłu w
staromodny warkoczyk. Rozpoznałaby ten strój i włosy nawet na końcu świata.
Wstrzymała oddech, gdyż blondyn rozglądał się to w jedną, to w drugą stronę,
przeczesując wzrokiem tłum gości.

W pierwszym odruchu miała ochotę się schować, znaleźć jakąś zasłonę, donicę,

kanapę. Lecz nieprzyzwyczajona do tchórzenia, wahała się trochę za długo i po
chwili nie miała już szans na ucieczkę.

– Diamond! – Louis Pierpont popatrzył na nią z takim zachwytem na

delikatnym obliczu, że jęknęła głucho.

– Louis! – Będzie musiała jakoś to znieść. – Co tu robisz?
Chwycił jej dłonie w rękawiczkach, uniósł je do ust z uszanowaniem i wydał

dramatyczne westchnienie.

– Nie zniósłbym kolejnego dnia bez ciebie, mój skarbie. Wsiadłem na

najszybszy statek pocztowy z Barbadosu i gdy tylko dopłynęliśmy, pośpieszyłem
prosto do Gracemont. Byłem zdruzgotany, nie zastawszy cię w domu. Pani
Humphrey powiedziała mi, że będę mógł cię tu znaleźć.

Rozejrzał się po twarzach zaciekawionych ludzi i nieznacznie spochmurniał.

Nie był to jednak przejaw zakłopotania brakiem odpowiedniego stroju czy
zaniepokojenia karcącymi spojrzeniami elity Baltimore. Louis Pierpont, jedyny
żyjący członek jednej z najbardziej niegdyś wpływowych rodzin Baltimore,
zupełnie nie przejmował się takimi sprawami.

– Musiałem się z tobą zobaczyć. Wiedziałem, że Vassarowie nie będą mieli nic

przeciwko temu, żebym przyszedł tu mimo braku zaproszenia. To dobrzy ludzie,
pomagający innym w potrzebie. – Rozejrzał się po urządzonym z przepychem
salonie. –Szkoda tylko, że przywiązują taką wagę do dóbr materialnych.

Bez wątpienia właśnie fakt odnalezienia jej w tak światowym otoczeniu

spowodował zatroskanie na jego twarzy. Dobrze znała stosunek tego człowieka do
eleganckiego towarzystwa i wystawnych przyjęć. Już dawno temu złożył
przyrzeczenie, że nie będzie przyjmował zaproszeń na przyjęcia, by dać światu
dowód, że interesują go wyłącznie wyższe – szlachetniejsze – cele.

– Ale pisałeś w liście, że nie będzie cię w domu przez wiele tygodni –

powiedziała Diamond, mając nadzieję, że nie dała po sobie poznać zaniepokojenia.
– Co z nową misją?

– Misjonarze przypłynęli z Bostonu wcześniej, niż się ich spodziewaliśmy, i

wszystko ułożyło się tak pomyślnie z nowym doktorem i księdzem, że uznałem, iż
misja może się obyć beze mnie. – Uśmiechnął się, rozkoszując się jej widokiem. –
Chyba nie sądziłaś, że zapomnę o twoich urodzinach?

– Oczywiście, że nie. – Diamond bezskutecznie usiłowała odwzajemnić jego

uśmiech; jej twarz była jak maska.

W oczach Louisa Pierponta malowała się bezbrzeżna tęsknota, która znikła w

chwili, gdy popatrzył na jej ramiona, odsłonięte zgodnie z wymogami najnowszej
mody. Na jego bladej twarzy natychmiast pojawił się rumieniec; rozpaczliwie
próbował zapanować nad rozbieganym wzrokiem. Diamond znała jego poglądy na
gorszące tendencje w modzie rozchodzące się z „pogańskiego” Paryża; popatrzyła
na dekolt swej sukni.

– Boże, Louis – powiedziała, gwałtownie podnosząc na niego wzrok. – Jak ty

schudłeś! Chorowałeś?

– Upał na Barbadosie jest trudny do wytrzymania. Obawiam się, że trochę

zeszczuplałem. – Wyjął chustkę, otarł nią czoło i szyję. – Ale jestem pewien, że
teraz, po powrocie do domu, to wszystko minie. – Patrzył jej prosto w oczy;
posunął się nawet do pogładzenia policzka Diamond koniuszkami palców. – Muszę
nabrać sił – ściszył głos – na naszą wspólną przyszłość.

Poczuła paniczny strach.
– Och! – Rozchyliła wachlarz, wiszący u nadgarstka. – To chyba przez to

zaskoczenie. Kręci mi się w głowie.

Louis rozejrzał się i szybko poprowadził ją w stronę krzesła przy ścianie.

Opadła na nie, zachwiała się, zamknęła oczy i dotknęła skroni.

– Chyba dobrze by mi zrobiła szklaneczka ponczu – powiedziała, patrząc na

niego tak, jakby za chwilę miała zemdleć.

– Zaraz przyniosę – pośpieszył z zapewnieniem.
Gdy tylko wyszedł z salonu, udając się w gronie gości z kieliszkami w dłoniach

w stronę stołów z napojami, wyprostowała się, odczekała chwilę, by zyskać
pewność, że zniknął już z zasięgu wzroku, po czym szybko odeszła w przeciwną
stronę. I wpadła prosto na ścianę czarnej wełny.

Rozdział 6

Wpadła prosto na Bartona McQuaida. Po chwili zdjął ręce z jej odsłoniętych

ramion i chrząknął.

– Panno Wingate?
– Panie McQuaid, właśnie... uhm... – Diamond zaczerwieniła się i dotknęła

czoła wierzchem dłoni.

– Chciała pani zaczerpnąć świeżego powietrza? – podpowiedział.
Uniosła brwi; uzmysłowiła sobie, że musiał widzieć jej rumieńce.
– Nie, nie. – Wyprostowała się. – Szłam tylko...
Rozpaczliwie szukając wzrokiem czegoś, co podsunęłoby jej odpowiedź,

dostrzegła kolejne zagrożenie. Morgan Kenwood wracał z tarasu, wyraźnie
niezadowolony. Słowa zamarły jej w gardle; gwałtownie przeniosła wzrok na
przeciwległe drzwi. Louis Pierpont ze szklanką ponczu w dłoni został na chwilę
zatrzymany przez znajomych, którzy chcieli się z nim przywitać.

Jęknęła cicho.
Po lewej był Morgan Kenwood – potentat w hodowli koni, ważna postać w

okręgu, sąsiad i samozwańczy narzeczony. Po prawej stał Louis Pierpont III –
filantrop, niekiedy misjonarz, przyjaciel z dzieciństwa, który także twierdził, że jest
jej narzeczonym.

Nie miała czasu na obmyślanie planu. Groziło jej, że za chwilę znajdzie się

między matrymonialnym młotem a kowadłem. Ostatnią rzeczą, jakiej by sobie
życzyła, było spotkanie dwóch kandydatów do jej ręki na oczach śmietanki
towarzyskiej Baltimore.

Pilnie potrzebowała jakiejś osłony, czegoś wystarczająco dużego, by się za tym

schować, i dającego się przesuwać tak, by mogła wyjść z sali. Jedyną możliwością
był ten postawny i denerwujący człowiek z Zachodu. Jeszcze przez chwilę roz-
ważała alternatywne rozwiązanie, po czym stanęła u boku Beara, wsunęła dłoń pod
jego ramię i pociągnęła go w stronę drzwi.

– Właśnie wychodziłam, panie McQuaid.
Spojrzał na nią wymownie, a potem popatrzył tam, gdzie ona przed chwilą i

zauważył wracającego Louisa.

– Dokąd mnie pani prowadzi? Byle dalej od pani księdza?
– Nie jest księdzem, tylko misjonarzem. I na pewno nie jest mój.
– A czy on o tym wie? – zapytał.
Diamond zdała sobie sprawę, że McQuaid musiał widzieć, jakim wzrokiem

patrzył na nią Louis. Do licznych wad tego człowieka z Montany dochodziła

jeszcze ta, że był zbyt spostrzegawczy jak na jej wymagania.

Chcąc jak najszybciej uwolnić się od jego towarzystwa i długu wdzięczności,

puściła ramię Beara ledwie znaleźli się w westybulu. Usłyszała jednak dobiegający
zza drzwi charakterystyczny baryton Morgana:

– Zaczekaj, czy to ona?
Zdała sobie sprawę, że chociaż udało jej się wyjść z salonu, to

niebezpieczeństwo wcale nie minęło. Towarzystwo McQuaida i muzyka
dobiegająca z sali balowej na piętrze wydawały się jedyną nadzieją na uniknięcie
towarzystwa zarówno Morgana, jak i Louisa, do czasu obmyślenia sposobu
wcześniejszego opuszczenia przyjęcia.

– Chodźmy na górę. – Znów chwyciła ramię McQuaida, usiłując wymyślić

wyjaśnienie swego postępowania. – Vassarowie mają wspaniały fresk na suficie
sali balowej. Musi pan go zobaczyć.

– Fresk. – Wstąpił na schody. – No tak. Nie mogę się doczekać, kiedy go

zobaczę. Nigdy nie należy tracić okazji zobaczenia fresku.

Popatrzyła na niego spod przymkniętych powiek. Kąciki jego ust wygięły się w

delikatnym uśmieszku. Nieznośny człowiek. Zapewne w ogóle nie wiedział, co to
jest fresk. Gdy tylko ten potwornie długi wieczór dobiegnie końca, już ona zadba o
to, żeby nigdy więcej nie spotkać go na swej drodze.

W oświetlonej gazowymi lampami sali balowej grano skoczną muzykę, która

ożywiała nogi i rozmowy. Diamond nie była więc zaskoczona, gdy wiele głów
zwróciło się w ich stronę, a zza uniesionych wachlarzy dochodziły szepty, kiedy
przystanęli w drzwiach. Domyślała się, o czym plotkowano. Obronił ją zaraz po
przybyciu na przyjęcie, potem okazało się, że przy stole przydzielono mu miejsce
naprzeciwko niej, a teraz trzymał ją pod ramię. Zanosiło się na skandal towarzyski.

Zaniepokojona tym, że tak długo stoją w drzwiach i nie mogą wejść do sali,

gdyż drogę blokuje im tłum ludzi, obejrzała się przez ramię i doznała kolejnego
wstrząsu. Morgan wstępował po schodach do sali balowej, lecz to widok osoby
idącej za nim sprawił, że zesztywniała.

Z rosnącym przerażeniem patrzyła na kolejną znajomą postać w znoszonym,

niedbale dopasowanym stroju wieczorowym. Jeden rękaw był rozpięty, podobnie
jak niektóre guziki kamizelki i koszuli, a jedwabny krawat – przekrzywiony.
Rozczochrane włosy jedynie dodawały magnetyzmu zgrabnemu, kruczookiemu
Paine'owi Websterowi. Mógłby nawet nosić torbę włóczęgi, a i tak uchodziłby za
najatrakcyjniejszego mężczyznę w czterech okręgach.

Musiała mocniej zacisnąć palce na ramieniu McQuaida, bo ten popatrzył na nią

ze zmarszczonym czołem.

– Proszę zostawić trochę skóry. To ramię może mi się jeszcze kiedyś przydać.
– Szybko, tedy. – Pociągnęła go na parkiet, torując drogę przez tłum gości.
– Słucham? – Zaniepokoiły go zamiary tej kobiety.

– Proszę tylko mi towarzyszyć! – wyszeptała, zmuszając się do uśmiechu.
Obejrzał się przez ramię, by się przekonać, co skłoniło ją do ucieczki, i

natychmiast spostrzegł Morgana Kenwooda, zmierzającego w ich stronę.

– Kto... Kim jest ten mężczyzna? Najpierw misjonarz, a teraz on. Proszę mi nie

mówić, że oni też usiłują sprzedać pani swoje wynalazki.

– Niezupełnie – odpowiedziała cicho, przystając na skraju parkietu i

przyglądając się parom, przygotowującym się do następnego tańca. Popatrzyła na
Beara, zauważyła błysk w jego oczach, surowe rysy twarzy. Aura męskości
otaczała go jak peleryna. Być może Diamond brała sobie kłopot na głowę. Lecz
tym razem wolała przebywać w towarzystwie niebezpiecznego nieznajomego.
Podjęła decyzję i zrobiła rzecz nie do pomyślenia – z uśmiechem podała mu dłonie.

– Proszę ze mną zatańczyć.
Mimo że od dziesięciu lat Bear McQuaid przebywał z dala od eleganckiego

towarzystwa, był pewny, że kobieta prosząca mężczyznę do tańca na wytwornym
przyjęciu w rażący sposób narusza etykietę. Stanął przed panną Diamond, chcąc ją
zasłonić przed wzrokiem innych gości.

– Nie powinna pani tak się przejmować – powiedział, przerażony tym, że tak

bardzo ułatwia mu dostęp do siebie.

– Proszę ze mną zatańczyć. – Rozejrzała się i zobaczywszy coś lub kogoś

popatrzyła na Beara oczami rozszerzonymi ze strachu. – Teraz. – Była tak
zdesperowana, że na chwilę zapomniała o dumie. – Postaram się odpowiednio to
panu wynagrodzić.

Zaskoczony, z trudem zdobył się na odpowiedź.
– Ostrzegam, że moje żądania są bardzo wygórowane.
– A ja zapewniam, że moje kieszenie są bardzo głębokie – powiedziała

zniecierpliwionym szeptem. Jako że wciąż się wahał, chwyciła jego ręce, oparła
jedną o swoje biodro, a drugą wyprostowała. Rozległy się dźwięki muzyki. Zrobiła
krok do tyłu, ale Bear się nie poruszył.

– Jest pewien problem. – Zniżył głos do szeptu. – Nie tańczyłem już wiele lat.
– Wcale mnie to nie dziwi – powiedziała szybko, znów rozglądając się

niespokojnie. – W porządku, ja poprowadzę i będziemy trzymać się na uboczu.

Nie wiedział, co jest gorsze: konieczność dotrzymywania jej kroku na

parkiecie, podczas gdy zdawał sobie sprawę, że sam porusza się z wdziękiem źle
wytresowanego niedźwiedzia, czy męki, jakie przeżywał, trzymając tę kobietę,
patrząc na jej ciepłą, pachnącą świeżością figurę i mając świadomość tego, że ten
kontakt nie może mieć żadnych następstw. Jedynym pocieszeniem były jej słowa
wciąż dźwięczące mu w uszach: „Postaram się odpowiednio to panu wynagrodzić”.

Już jej się to udało.
Drgnęła.
– Pańskie stopy powinny przeplatać się z moimi – powiedziała.

– Dobrze będzie, jeśli moje stopy będą potrafiły przeplatać się ze sobą –

odpowiedział nieco rozdrażniony. – Jeśli nie może już pani tego znieść, zawsze
możemy przestać i pozwolić, by pani przyjaciel zajął moje miejsce. – Kiedy
odwrócili się, zauważył, że pierwszy adorator, stojący z czerwoną ze złości twarzą
na drugim końcu parkietu, nie odrywa od nich wzroku. – Kto to jest?

– To Morgan Kenwood, właściciel farmy i stajni Kensington. Jesteśmy

przyjaciółmi od lat. Jego majątek graniczy z moim, wiec myśli... – Nagle Diamond
zmieniła temat i pomyliła kroki, wpadając na partnera i następując mu na palce.

– Hej! – Bear wybałuszył oczy, zmusił się do opanowania i zaczął prowadzić.
– Co pan robi? – zapytała.
– Właśnie przypomniałem sobie, jak się tańczy odpowiedział, zmuszając ją do

wykonania wdzięcznego obrotu. – Ból sprawił, że wróciła mi pamięć.

Zaczęli tańczyć bardzo płynnie, lecz po chwili Bear przypomniał sobie, o czym

rozmawiali. Doszedł do wniosku, że wszystko będzie lepsze niż wpatrywanie się w
milczeniu w te złociste włosy, duże niebieskie oczy, gładkie nagie ramiona. Czy
kobiety naprawdę muszą tak eksponować swoje wdzięki, ukazywać te kuszące
krągłości i doliny?

– Więc czego ten Kenwood od pani chce? – zapytał krótko.
– A czego chcą wszyscy? – odpowiedziała pytaniem, uśmiechając się z

przymusem.

Bez namysłu przytoczył definicję dobrego życia według Halta Finnegana.
– Ciepłego łóżka, pełnego żołądka i dobrego cygara za pięć centów.
Kiedy uniosła wzrok i zamrugała zmieszana, zaczerwienił się.
– Pieniędzy – uzupełniła po chwili, odwracając wzrok.
– Pieniędzy? – Poczuł dziwne zmieszanie. – Myśli pani, że chodzi mu o

pieniądze?

– Przeważnie okazuje się, że tylko o to chodzi.
– Nie sądzi pani, że może mieć przynajmniej jeden inny powód? – zapytał,

przekonany, że w towarzystwie kobiety takiej jak ona każdy mężczyzna, w którego
żyłach płynie krew, a nie woda, bez wysiłku znalazłby wiele powodów
zainteresowania znacznie ciekawszych niż rządowe banknoty. Złapał się na tym, że
z zachwytem wpatruje się w głęboki dekolt jej sukni; natychmiast oderwał wzrok.
Jego rozważania dotyczyły wszystkich mężczyzn z wyjątkiem jego samego. Jemu
chodziło tylko o...

Krótko mówiąc, o pożyczkę. Poczuł wyrzuty sumienia. Nie było to takie proste.

Ilekroć zbliżał się do Diamond Wingate, jego sprawy finansowe schodziły na
dalszy plan, wypierane przez uśpione zmysły. Najgorsze w tym wszystkim było to,
że sam już nie wiedział, która z potrzeb – zdobycie pieniędzy czy tej kobiety –
powodowała to dziwne zmieszanie.

Muzyka ucichła; musieli się rozłączyć i nagrodzić brawami muzyków.

Kiedy cofnął się o krok, chwyciła go za ramię.
– Proszę nie odchodzić!
– Panno Wingate... – Pozostał głuchy na głos sumienia i postanowił skorzystać

z okazji. – Miałem nadzieję, że uda mi się z panią porozmawiać...

– Aaa, tutaj jesteś! – usłyszeli tubalny głos, w którym, jak pomyślał Bear,

pobrzmiewała nuta wymuszonej wesołości. Odwróciwszy się, zobaczyli Morgana
Kenwooda, zmierzającego zamaszystym krokiem w ich stronę.

– Diamond, najdroższa! – Wyższy i dziwnie nosowy głos dobiegł ich w chwilę

później z innej strony. Diamond zobaczyła „misjonarza”, idącego do niej przez
parkiet, z wyrazem zaniepokojenia na bladożółtej twarzy.

Bear zauważył, że Diamond sztywnieje i postępuje o krok w jego stronę. Jej

ręce za plecami gorączkowo szukały jego ramienia lub dłoni czegokolwiek, czego
mogłaby się przytrzymać... I wtedy usłyszała trzeci głos.

– Moja Diamond! Ty ślicznotko, szukam cię wszędzie! – Ciemnowłosy,

przystojny, niedbale ubrany mężczyzna zwracał powszechną uwagę, dumnie
krocząc w jej stronę z opróżnionym do połowy kieliszkiem szampana.

Była osaczona – zbliżali się do niej z trzech stron. Bear usłyszał cichy jęk, więc

podał jej dłoń. Ścisnęła ją, jakby była jej kołem ratunkowym. Stojąc za nią, czuł jej
przerażenie i dobrze rozumiał jego powód. Trzej mężczyźni patrzyli na nią
drapieżnym wzrokiem. Widział już stado wilków, okrążające ofiarę, ale w oczach
tych trzech prześladowców był większy głód.

Ustawili się przed nią jeden za drugim. Cofnęła się tak, że stała już prawie na

stopach Beara. Zakłopotany tą sytuacją, zauważył przyśpieszone bicie jej pulsu w
zagłębieniu szyi. Kiedy popatrzyła na niego z bladym uśmiechem, poczuł wielką
ochotę, by wziąć ją na ręce i uciec z sali.

– O, Paine, już wróciłeś? To miło – powiedziała Diamond słabym, dziwnie

zduszonym głosem. – I ty, Louisie... i ty też, Morganie... Jesteście tacy... wspaniali
i bardzo... bardzo...

Zemdlała.
Było to wspaniale wykonane omdlenie. Zachwiała się, gwałtownie zamrugała,

przyłożyła dłoń do czoła, zatrzepotała rzęsami, po czym ugięły się pod nią kolana,
poddała się sile ciężkości i refleksowi otaczających ją mężczyzn. To Bearowi
przypadło zadanie złapania jej, zanim osunęła się na podłogę, jako że stał najbliżej.

Podenerwowany jej niespodziewanym omdleniem, zmusił się do opanowania i

chwycił ją tak, by jak najmniej odczuwać jej ciężar. Im więcej kłopotu sprawiało
mu trzymanie bezwładnego ciała, tym większa była jego wściekłość. Był zły na te
trzy łapczywe sępy za to, że skradały się do niej jak do bezbronnej zbłąkanej
owieczki; na nią, że wręcz dosłownie obarczyła go swoimi problemami. I na siebie,
że chętnie się nimi zajął.

Nie zdawał sobie sprawy z zamieszania w sali, nie słyszał pisków pań,

okrzyków mężczyzn i sprzecznych poleceń wydawanych przez trzech „przyjaciół”
Diamond, dotyczących tego, co należy zrobić i gdzie ją zanieść. Nie zwracał na to
uwagi, dopóki nie stanęła przed nim Evelyn Vassar, która przerażona, ze spopielałą
nagle twarzą, utorowała mu drogę przez tłum gapiących się gości i poprowadziła
go do najbliższej sypialni.

Niósł Diamond korytarzem, podążając za panią domu. Czuł ból ramion i

pleców, a serce waliło mu tak mocno, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Nie była
małą kobietką... delikatnym kwiatuszkiem. O, nie, musiała sporo ważyć!

I gdy z głową pełną myśli niegodnych dżentelmena wpatrywał się w jej twarz,

otworzyła najpierw jedno oko, a potem drugie. Potknął się i omal jej nie upuścił.
Mogła potłuc sobie swój wcale nie tak mały tyłeczek. Po chwili mocno zacisnęła
powieki, a on ze zdumieniem spostrzegł, że jej wargi wyginają się w uśmiechu
pełnym ulgi.

Gdy Evelyn Vassar otworzyła drzwi sypialni, w jego głowie aż huczało od

myśli. Podszedł do łoża z czterema kolumnami i w czasie gdy gospodyni odganiała
ciekawskich i zamykała drzwi, upuścił Diamond na kołdrę. Upadłszy na łóżko,
wydała zdziwiony okrzyk protestu, ale po uniesieniu powiek na tyle, by posłać mu
mordercze spojrzenie, natychmiast ucichła i jej ciało znów stało się bezwładne.

Rozdrażniony, a zarazem rozczarowany Bear wyszedł z pokoju i przecisnął się

przez grupkę zaciekawionych gości na korytarz, a potem zszedł na parter, gdzie
natychmiast stał się obiektem spojrzeń i szeptów. Odszukał wzrokiem wyjście,
mając ogromną chęć oddalenia się stąd i zatrzymania się dopiero na wybrzeżu,
wsłuchania w kojący szum wody, lecz usłyszał wołającego go Vassara.

– McQuaid! Ho, ho... wywołał pan dziś wielkie poruszenie powiedział bankier,

podchodząc do niego i poklepując po ramieniu, kierował w stronę pustej biblioteki.
– Wszyscy mówią tylko o panu i pannie Wingate. Staliście się głównym tematem
przyjęcia. Zresztą nie tylko przyjęcia. To będzie temat sezonu. – Z tajemniczą miną
zamknął drzwi biblioteki i przez chwilę rozkoszował się ciszą panującą we
wnętrzu, a potem nalał dwie szklaneczki brandy.

– No i? – Podał gościowi szklaneczkę wybornej francuskiej brandy i wskazał

skórzany fotel. – Czy rozmawiał z nią pan na temat pożyczki?

– Nie. – Bear nie potrafił ukryć rozczarowania w głosie. – najpierw była zajęta

odganianiem miejscowego stada wilków, a potem zemdlała.

Vassar omal nie zakrztusił się brandy.
– Miejscowego stada wilków?
– Mam na myśli potentata w hodowli koni, Kenwooda, i tego misjonarza...

chyba nazwała go Louis. Był też inny mężczyzna, ciemnowłosy, rozczochrany,
trochę podchmielony. – Prychnął pogardliwie. – Mówił do niej „moja Diamond”.

– Hmm. – Gospodarz spoważniał. – To Kenwood wciąż jest nią

zainteresowany? Chyba myśli, że ma do niej prawo pierwokupu, bo wychowywali

się razem. A misjonarz...? To musi być Louis Pierpont III. To ciekawy okaz.
Rodzina zostawiła mu spory majątek, który natychmiast rozdał, chyba mając
nadzieję, że w ten sposób kupuje sobie miejsce w niebie. Moralizujący safanduła.
Na pewno marzy o tym, żeby rozdać także fortunę Diamond. – Zachichotał. –
Chociaż, prawdę mówiąc, akurat pod tym względem Diamond nie potrzebuje
pomocy.

– A ten trzeci? – zapytał Bear, bardzo emocjonalnie przyjmujący wyjaśnienia

Vassara. – Ciemnowłosy, o chłopięcej twarzy, podpity.

Bankier pokiwał głową.
– Aha. To musi by Paine Webster. Zauważyłem, jak tu wchodził. – Przechylił

głowę. – To dziwne, myślałem, że nie ma go w kraju. Rodzina wysłała go do
Europy, rzekomo w sprawach handlowych, ale, prawdę mówiąc, po to, żeby na
chwilę zniknął im z oczu. Działają w branży tekstylnej. Mają kilka fabryk w
Baltimore i zakład odzieżowy. To dobrzy, uczciwi ludzie, którzy starają się, by ten
ananas wyrósł na porządnego człowieka. Na razie przyprawia ich o ból głowy.

Vassar dopił brandy i odstawił szklaneczkę na pudełko z cygarami.
– I ta trójka napadła ją jednocześnie. – Pokręcił głową. – Nic dziwnego, że

zemdlała. – Wstając, badawczo przyjrzał się Bearowi. – I pan znów pośpieszył jej z
pomocą. McQuaid, myślę, że już pan zarobił na tę swoją pożyczkę!

Po wyjściu gospodarza Bear siedział, wpatrując się w resztkę brandy w

szklaneczce. Nagle poczuł ogromną ulgę, że te trzy sępy tylko ją okrążyły.
Przyłożywszy dłoń do brzucha, wystraszył się i zaczął się zastanawiać, jakie
niepokojące uczucia wiążą się z jego ewentualną inwestorką. Nietrudno było je
wyliczyć.

Ilekroć znajdowała się blisko niego, wpatrywał się w jej włosy i oczy o barwie

nieba Montany. Pagórki, które odsłaniał śmiały dekolt, i wspaniałe krągłości bioder
przyprawiały go o mrowienie w dłoniach. Czuł też dziwny wewnętrzny nakaz, by
bronić ją przed szalonymi wynalazcami, natrętnymi zalotnikami, a nawet
miejscowymi plotkarkami.

A przecież za wszelką cenę chciał uniknąć osobistego zainteresowania się tą

kobietą. Nie powinno go obchodzić to, że jest niepokojona przez mężczyzn
szukających pieniędzy. Dla niego była tylko potencjalnym inwestorem i chodziło
mu o uzyskanie jej podpisu na wykropkowanej linii dokumentu. O akredytywę na
sali balowej. Konto bankowe z trenem.

Zerwał się z fotela i zaczął nerwowo spacerować po bibliotece, po czym wyjął

z pudełka jedno z cygar Vassara.

Zanim je zapalił, popatrzył na zwitek tytoniu.
Nie cierpiał cygar.
Co też, do diabła, się z nim działo?

Kiedy Bear wstępował na chwiejące się schody, prowadzące do

wynajmowanego pokoju, słyszał głośny hałas, dochodzący z tawerny portowej.
Zazwyczaj mógł liczyć na to, że chrapanie Halta oraz innych lokatorów, śpiących
po drugiej stronie koca przedzielającego pomieszczenie, zagłuszy odgłosy
dochodzące z dołu. Lecz tej nocy, kiedy przystanął na chwilę, by jego oczy
przyzwyczaiły się do światła księżyca, wpadającego do wnętrza przez brudne okno,
miał wrażenie, że dźwięki te wzmacniają się nawzajem. Nie mając zamiaru być
jedynym człowiekiem, który nie wyśpi się tej nocy, potrząsnął Haltem. Wspólnik
natychmiast usiadł wyprostowany na łóżku i przystawił Bearowi rewolwer do
brzucha.

Ten zesztywniał.
– To ja! – Kiedy Irlandczyk zamrugał, odzyskał ostrość widzenia i cofnął broń,

Bear poczuł, że oblewa go fala gorąca. – Co się z tobą dzieje? – zapytał, gdy Halt
ostrożnie zwiesił nogi z łóżka. – Wyciągasz broń na...

I wtedy w mdłym świetle zobaczył twarz Halta i wstrzymał oddech. Wspólnik

wyglądał tak, jakby ktoś roztrzaskał deskę na jego głowie. Jedno oko było tak
spuchnięte, że sprawiało wrażenie zamkniętego, a obrzmiała szczęka i policzki
miały dziwny kolor.

– Co się stało? – Bear przykląkł na jedno kolano.
– Wracałem z kolacji, z tej gospody na Alehouse Street. – Irlandczyk mówił

zduszonym, chrapliwym głosem. – Usłyszałem, że ktoś idzie za mną, ale nic mi to
nie dało do myślenia. Życie w mieście oduczyło mnie ostrożności. Walnęli mnie w
głowę, zawlekli w zaułek i obili tak, jakbym był kawałkiem wołowiny.

– Oni? – Bear zapalił łojową świecę i uniósł ją, by obejrzeć rany przyjaciela.
– Jedna para pięści nie wystarczyłaby, żeby zrobić taką krzywdę

twardogłowemu Irlandczykowi. – Halt uśmiechnął się i zaraz stęknął z bólu. – Nie
wiem, czy było ich więcej niż dwóch. Nie miałem czasu na liczenie.

– Cholera. – Bear zauważył, że wspólnik trzyma rękę przy boku, więc odsunął

ją, by sprawdzić, czy nie ma połamanych żeber.

– Nie ma żadnych złamań – uspokoił go Halt, gwałtownie wciągając powietrze,

kiedy przyjaciel dotknął potężnego siniaka. – Szybko się wyliżę. Najgorsze jest
to... – zniżył głos do szeptu – że zabrali nasze pieniądze, chłopie. Wszystko, co do
centa.

– Wszystko? – Ta wiadomość poraziła Beara. Kucnął. – Pamiętasz, jak

wyglądali? Co to za ludzie?

– Pewnie jacyś chuligani z ulicy. Nigdy wcześniej ich nie widziałem.
Bear wyciągnął z kieszeni butelkę brandy i wsunął w dłoń Halta.
– Masz. Napij się trochę, żeby uśmierzyć ból. Z pozdrowieniami od naszego

ulubionego bankiera. – Patrzył, jak Irlandczyk otwiera korek, przystawia butelkę do
nosa i głęboko wciąga intensywny zapach.

– Dobry z ciebie człowiek, McQuaid – powiedział, mimo bólu obdarzając

Beara uśmiechem, który stał się szerszy, gdy z drugiej kieszeni wspólnik wyjął
garść wspaniałych kubańskich cygar. Halt powąchał jedno, delektując się
aromatem, po czym pociągnął tęgi łyk brandy. Rozkoszne westchnienie, które wy-
dobyło się z poobijanego ciała, wywołało u Beara poczucie winy. – No, a jak ci
minął wieczór? Co z naszą starszą panią Wingate? – Halt przesunął się na bok,
robiąc przyjacielowi miejsce na łóżku. – Co ci powiedziała? Udało ci się namówić
ją na pożyczkę?

– Nie mogłem, nie było okazji porozmawiać na osobności. Ale zawarłem z nią

znajomość. Podobno udziela mnóstwa pożyczek na nowe przedsięwzięcia.
Niektóre z nich są dużo mniej obiecujące niż Montana Central and Mountain.

Halt posmutniał.
– Nawet jej nie zapytałeś?
– Ciągle kręcili się koło niej jacyś ludzie. A ona wcale nie jest taka, jak

myśleliśmy – powiedział Bear i wypił trochę brandy.

– Co to znaczy?
– Jest bardzo łagodna. Jak twoja babcia. Ma miękkie serce.
Halt sięgnął po butelkę i znów się napił.
– A jak wygląda?
– Jest młodsza, niż myśleliśmy. – Bear aż się skręcał, nie mogąc się

zdecydować, ile może wyjawić. – Bardzo bystra. Doskonale zna się na liniach
kolejowych. I nie da się złapać na nienaganne maniery czy ładną buzię.

– To dobrze. – Irlandczyk zachichotał i pociągnął kolejny łyk. – Bo choćby

wziąć z nas to, co mamy najlepszego, trudno byłoby nam wykazać się urodą czy
porządnie się ukłonić.

Bear zrobił groźną minę, ale po chwili zobaczył uśmiech na zmasakrowanej

twarzy Halta i zdał sobie sprawę, że wspólnikowi wróciło poczucie humoru.
Odetchnął z ulgą.

– Rzeczywiście.
Po kilkakrotnym przekazaniu sobie butelki przypomnieli sobie, w jakiej

znaleźli się sytuacji, i gwałtownie wytrzeźwieli.

– Nie mamy pożyczki. Bez pożyczki nie damy rady zrealizować naszych

planów. Nie mamy pieniędzy. A czas ucieka – wyliczył Halt. – To nie wygląda
dobrze, chłopie.

Przez pewien czas siedzieli w milczeniu, zastanawiając się nad

konsekwencjami utraty pieniędzy. Doszli jednak do wniosku, że nie należy
pogrążać się w rozpaczy.

– Nie jest dobrze. Ale nie jest też beznadziejnie – orzekł w końcu Bear,

rozglądając się po nędznym pokoiku. – Przynajmniej mamy dach nad głową.

– To prawda. A do zapłaty pozostały jeszcze trzy dni.

– Na szczęście obaj mamy silne ramiona i sprawne ręce. – Bear wyprostował

się.

– Możemy znaleźć jakąś pracę, żeby nie umrzeć z głodu. – Halt również

rozprostował obolałe plecy. – No i wciąż mamy naszą starszą panią Wingate.
Powiedziałeś, że to dobra kobieta. Bystra, ale uczciwa. Na pewno nam pomoże.

Dobry humor Beara został natychmiast zmącony przez entuzjazm Halta w

sprawie pożyczki u Diamond Wingate, ale po chwili przypomniał sobie jej słowa.
„Postaram się odpowiednio to panu wynagrodzić”. Kurczowo uczepił się ich
myślami, nie dopuszczając do siebie innych wspomnień związanych z tą kobietą.

– Zamierzam złożyć jej wizytę w poniedziałek z samego rana – powiedział. –

Wezmę ze sobą dokumenty i mapy, położę to wszystko przed nią i zaproponuję jej
uczciwy interes. Prosto z mostu.

Halt uśmiechnął się, pewien, że wspólnik posiada umiejętność perswazji.
– Wypisze ci czek i będzie po kłopocie.

Rozdział 7

Słońce było już wysoko na niebie, gdy Bear McQuaid jechał wynajętym

powozem do domu Diamond Wingate. Spóźnił się o kilka godzin w stosunku do
planowanego udania się tam „z samego rana” w poniedziałek, gdyż musiał
wykłócać się w stajni wynajmującej konie i pojazdy o niezapłacony rachunek. Co
gorsza został tam zmuszony do wydania ostatnich pieniędzy – przynoszącej mu
szczęście złotej monety dwudziestodolarowej – i miał złe przeczucia dotyczące
planowanego interesu.

Wjechawszy na łagodne wzniesienie, zauważył rozległą rezydencję –

Gracemont, jak powiedział mu stajenny. Miał ochotę zawrócić konia i odjechać do
miasta. Jedynie wspomnienie uporu Halta, który zjadł parę starych herbatników i
udał się na poszukiwanie fizycznej pracy, by zarobić na jedzenie, powstrzymało go
od rezygnacji.

Przez ostatnie dwie noce kręcił się i przewracał na wąskim łóżku, mając żywo

w pamięci wspaniałe ciało Diamond Wingate, bezwładne i giętkie w jego
ramionach. Co gorsza, każdemu wspomnieniu towarzyszyły związane z nią
nieodparte pragnienia. Czuł dziwną pustkę, miał ochotę stanąć przed tą kobietą i...

I co? Stawić czoło wszystkim jej adoratorom? Jej problemy nie powinny go

interesować. Powtarzał to sobie tyle razy, że ta myśl wydawała się brzęczeć w jego
głowie.

Zatrzymał powóz, zdjął kapelusz, otarł spocone czoło i popatrzył na potężną

żelazną bramę Gracemont. Co najmniej dwadzieścia osób tłoczyło się przed
wejściem. Niezbyt zadowolony z tego, że za chwilę znajdzie się w środku
wydarzeń, o których nie miał pojęcia, skrzywił się, szarpnął lejce i pojechał dalej.

Zdał sobie sprawę, że mijani ludzie wyglądają niemal jak nędzarze; patrzyły na

niego wychudzone twarze obdartych mężczyzn, kobiet i dzieci. Wielu z nich miało
ze sobą zniszczone torby z rzemieniem na plecy i płócienne worki ze skromnym
dobytkiem. Rozpalali ogniska po drugiej stronie drogi i koczowali tam w
prymitywnych warunkach.

Patrząc za bramę, zauważył mężczyznę, siedzącego na krześle opartym o

kamienny domek przy wejściu. Miał twarz zasłoniętą kapeluszem i
najprawdopodobniej uciął sobie drzemkę. Bear zawołał go, ale w ten sposób
ściągnął na siebie jedynie uwagę oczekujących ludzi. Otoczyli go i wraz z nim
czekali na reakcję odźwiernego. Z ich rozmów i zachowania wywnioskował, że
spodziewają się otrzymać jałmużnę od Diamond Wingate. Wysiadł z powozu i
przedarł się przez tłum.

– Hej! Odźwierny! – zawołał.
Mężczyzna uniósł głowę, rzucił przelotne spojrzenie na bramę, a dostrzegłszy

Beara na czele tłumu, wstał i podszedł do wejścia.

– Chciałbym zobaczyć się z panną Wingate – powiedział niepewnie Bear.
– My też! – zawołał ktoś, wzniecając falę żądań i próśb.
– Jest pan umówiony? – zapytał odźwierny, nie zwracając uwagi na

pozostałych.

– Nie – przyznał się Bear, czując upokorzenie, że nawet w eleganckim stroju

jest tylko jednym z potrzebujących zgromadzonych pod bramą. – Jestem znajomym
panny Wingate. – Rozejrzał się. – Nie wiedziałem, że powinienem był wcześniej
wyznaczyć termin spotkania.

Odźwierny szacującym wzrokiem popatrzył na eleganckie ubranie Beara i

wyciągnął szyję, by zobaczyć powóz, po czym skinął głową.

– Dobrze. Może pan wejść. – Zwrócił się do innych, szykujących się do

szturmowania wejścia: – Tylko ten pan, słyszycie? Otwieram bramę tylko dla
niego. Wy wszyscy cofnąć się. Niedługo dostaniecie obiad.

Wpuszczenie na teren posiadłości było równie niepokojące jak odmowa.

Zostawiwszy z tyłu innych potrzebujących, Bear poczuł się jak oszust. I gdzie się
podziało jego postanowienie, że ta wizyta będzie się łączyć jedynie z interesami?

Dom, do którego prowadził półkolisty podjazd, był rozległym georgiańskim

budynkiem z czerwonej cegły, którego centralną część stanowił biały portyk i
czarne lakierowane drzwi. Po obu stronach alejki prowadzącej do tych drzwi
znajdował się wspaniale utrzymany trawnik z łukami starannie przystrzyżonego
żywopłotu. Wszystko w tym miejscu, od grządek tulipanów i świeżo posadzonych
róż po błyszczące mosiężne okucia lamp przy wejściu, było niezwykle zadbane.
Była to prawdziwa posiadłość, dom dziedziczki, miejsce otoczone aurą pieniędzy i
przywilejów. Przywiodło mu na myśl tyle wspomnień, że z najwyższym trudem
zmusił się do wyjścia z powozu.

Drzwi otworzyły się przed nim jak poruszone magiczną siłą; wszedł do

obszernego westybulu, wyłożonego czarno–białym marmurem i umeblowanego
mahoniami. Ledwie zdążył podać ochmistrzowi swe nazwisko, kiedy zawołał go
ktoś stojący na schodach.

– McQuaid? To pan?!
Bear uniósł wzrok i rozpoznał opiekuna Diamond, Hardwella Humphreya.
– Pan McQuaid! – Humphrey i starsza kobieta o dobrodusznej twarzy,

trzymając się pod ramię, zeszli schodów. – Moja droga – pieszczotliwie poklepał
dłoń kobiety – to jest ten pan, o którym ci mówiłem, ten, który uratował Diamond.
Panie McQuaid, moja żona, Hannah.

– Miło mi pana poznać, panie McQuaid – powiedziała Hannah Humphrey,

podając mu dłoń. – Mąż opowiedział mi wszystko o panu i pana bohaterskich

wyczynach. Niestety, właśnie wychodzimy, jesteśmy umówieni.

– Ale przecież jest Diamond – wtrącił się Hardwell, wyciągając rękę w stronę

tylnej części domu. – Jest w stajni, daje Robbiemu pierwszą lekcję konnej jazdy.
Jestem pewny, że bardzo się ucieszy z pańskiej wizyty. – Zwrócił się do lokaja,
który stał obok, czekając, by wziąć od gościa kapelusz i rulony map. – Jeffreys,
zaprowadź pana McQuaida do panny Diamond. – Wyciągnął rękę do gościa. –
Miło było pana spotkać. Będzie musiał pan przyjść do nas na kolację.

Więc to tak? – pomyślał z niedowierzaniem Bear, patrząc, jak opiekunowie

Diamond wsiadają do dużego eleganckiego powozu. Wszedł, został rozpoznany i
zaprowadzony prosto do niej? Poczuł ogromną ulgę. Może mimo wszystko to nie
będzie takie trudne.

Lokaj wziął od niego duży czarny kapelusz i mapy, ale po chwili oddał

nakrycie głowy, mówiąc, że może być mu potrzebne, skoro idzie do stajni. Bear
skinął głową, wziął kapelusz i trzymał go niezgrabnie, idąc za eleganckim drobnym
służącym.

Zanim wyszli z domu, minęli całe mnóstwo pokoi. Było ich znacznie więcej niż

w rezydencji Vassarów. Wnętrza były utrzymane w bardziej stonowanych
kolorach, a meble wykonano głównie z mahoniu. Całość sprawiała bardzo
przyjemne wrażenie. Czuł, że niewiele osób dostępuje przywileju znalezienia się w
tym królestwie.

Tereny jeździeckie i ceglane budynki stajni również znajdowały się w

doskonałym stanie. Przeszli pomiędzy rzędami zagród dla koni, w których
zobaczył dorodne sztuki. Gdy doszli do tylnych drzwi, usłyszał głos Diamond.

– Nie, nie! – wołała do kogoś. – Stań tutaj, pozwól mu się do siebie

przyzwyczaić. Patrz na niego, ale się nie poruszaj. Niech on sam do ciebie
podejdzie. Jest tak samo zaciekawiony tobą jak ty nim.

Bear przystanął.
Diamond Wingate, ubrana w ciemnozieloną spódnicę, buty do konnej jazdy i

białą bluzkę, stała na dolnej pobielanej belce ogrodzenia i wyglądała tak świeżo jak
górski kwiat o świcie. Bear zmusił się do oderwania od niej wzroku i zauważył jej
dziesięcioletniego kuzyna, stojącego na środku korrala obok małego konia.
Sztywny ze strachu chłopiec trzymał lonżę.

– Ale co będzie, jak mnie ugryzie albo kopnie? – mówił cienkim,

zaniepokojonym głosikiem.

– Nie jesteś z cukru ani z marchwi! – zawołał do niego Bear. – Dopóki nie

zrobisz jakiegoś nerwowego, niespodziewanego ruchu, nic nie będzie ci grozić.

Diamond odwróciła się gwałtownie, dla zachowania równowagi chwytając się

belki.

– O, pan McQuaid.
Jego widok wywarł na niej zbyt wielkie i widoczne wrażenie. Jej oczy

rozszerzyły się, policzki zarumieniły; miała wrażenie, że brakuje jej tchu. Przez
dwie ostatnie noce rzucała się, wierciła na łóżku i dawała kuksańce Bogu ducha
winnym poduszkom, bezskutecznie starając się wymazać z pamięci obraz Beara i
wmawiając sobie, że jej reakcja na przyjęciu u Vassarów była jedynie rezultatem
sytuacji, w jakiej się znalazła, i jego rycerskiego zachowania.

Zdawała sobie jednak sprawę, że to nie wdzięczność była powodem

podniecenia, które ogarniało ją na wspomnienie ręki trzymającej ją w talii, i
przyjemności, jaką czuła w mocnych ramionach mężczyzny z Montany.

Wzrok Diamond zatrzymał się na gorsie koszuli Beara.
– Dzień dobry, panno Wingate. – Uniósł kapelusz i podszedł do niej. – Pan

Humphrey powiedział mi, że uczy pani panicza Roberta konnej jazdy.

– To prawda. – Była w stanie wypowiedzieć tylko te dwa słowa.
Oparł się ramieniem o słupek ogrodzenia i popatrzył na chłopca i konia.

Dlaczego on to robi, jęknęła w duchu, ten zuchwalec rzucający wszystkim
wyzwanie dla zabawy?

– Ciekawe podejście... uczenie go jazdy bez opuszczania korrala.
– Nigdy nie miał do czynienia z końmi. – Diamond przypomniała sobie, że pod

dobrze skrojonymi ubraniami kryje się nie tylko nagi tors i odrobina rycerskości,
ale i arogancja oraz skłonność do... – Chcę, żeby przyzwyczaił się do tych zwierząt,
zanim któregoś dosiądzie.

Obserwując Robbiego, Bear powiedział ściszonym głosem:
– Myślę, że czułby się pewniej, gdyby miał większą kontrolę, na przykład,

gdyby zaczepił koniowi lonżę i go poprowadził.

– Zaplanowałam to jako następny krok – odpowiedziała krótko Diamond. –

Zapnij mu lonże, Robbie, i oprowadź go dookoła. Podejdź prosto do niego. Bądź
pewny siebie i zrób to tak, by wiedział, że do niego podchodzisz.

Rzuciwszy spojrzenie Bearowi, Robin wyprostował się i podszedł do konia.

Zaczepił haczyk do kółka u dołu kantara i po chwili prowadził wierzchowca po
korralu. Z każdym krokiem wydawał się pewniejszy, co pewien czas zatrzymywał
się i poklepywał konia po szyi.

Diamond kątem oka spojrzała na gościa; zauważyła opaloną skórę, mocny

zarys szczęki i kapelusz opadający na oczy. Potem przeniosła wzrok na jego
ramiona. Nawet w codziennym stroju prezentował gibkość i niewymuszony
wdzięk.

– Po skończonej lekcji – zwrócił się do niej z kolejną radą – powinna pani

dopilnować, żeby wyczesał i napoił konia. Musi czuć się odpowiedzialny za
zwierzę. To bardzo ważna część...

– Wiem, co powinien robić. – Diamond spojrzała na Beara i zaczerwieniła się z

powodu swoich myśli. – Od dzieciństwa jeżdżę konno.

– Tak? A co pani wie o małych chłopcach?

– Wiem, że dzieci są dziećmi, panie McQuaid.
– I chyba właśnie na tym polega pani problem, panno Wingate.
– Mój problem?
– Doświadczenie mówi mi, że mali chłopcy są bardziej jak konie niż jak dzieci.

Ich wychowanie wymaga twardej ręki.

– A jakież to doświadczenie przyczyniło się do powstania pańskiej opinii na

temat chłopców? – zapytała Diamond, krzyżując ramiona.

Bear uśmiechnął się, zadowolony z siebie.
– Sam kiedyś byłem chłopcem.
Diamond pochyliła głowę, czując się jak skarcone dziecko, lecz już za chwilę

wyobraziła sobie tego mężczyznę jako chłopca sięgającego jej do ramienia, z
niesfornymi kosmykami włosów opadającymi na czoło, i z brakującymi zębami;
zabrudzonego, objadającego się słodyczami, o dużych oczach koloru płynnej
miedzi, która mogłaby roztopić granit. Zapewne umiał wkradać się w łaski i trafiać
prosto do serca swojej mamy... i każdej napotkanej kobiety. Bez wątpienia zostawił
za sobą wiele złamanych serc od Montany po Baltimore.

Tętent końskich kopyt spowodował, że zwierzę prowadzone przez Robbiego

potrząsnęło łbem i stanęło dęba. Diamond szybko popatrzyła na kuzyna.

– Podejdź do niego! – zawołała. – Musisz dać mu do zrozumienia, że jesteś

spokojny i wszystko kontrolujesz. Pokaż mu, że nie ma się czego bać. – Zerknęła w
stronę, z której dochodził tętent.

Bear podążył wzrokiem w tym samym kierunku; w tej samej chwili dostrzegli

jeźdźca i oboje równocześnie pomyśleli: nie, tylko nie to.

– Aaa, tu jesteś! – zawołał Morgan Kenwood, zatrzymując się przy korralu.

Zeskoczył z konia. Diamond zeszła z ogrodzenia i odwróciła się, zaciskając dłonie
na balu. – Nie spodziewałem się, że wrócisz już do swych zajęć po chorobie, moja
droga. – Zauważył Beara, popatrzył pytająco na Diamond, po czym skinął mu
głową. – Pan McQuaid? Co pan tu robi?

– Myślę, że to samo co pan. – Bear uśmiechnął się chytrze.
– Jak widzisz, jesteśmy w trakcie lekcji konnej jazdy – powiedziała Diamond.
– Tak? To doskonale. – Morgan uwiązał wierzchowca i spojrzał na Robbiego,

obracającego w palcach lonżę i wyglądającego bardzo niepewnie. Zmarszczył
czoło. – Co on robi?

– Prowadzi konia dookoła korrala. Oswaja się w ten sposób ze zwierzęciem,

zanim go dosiądzie – odpowiedziała rzeczowo.

Morgan roześmiał się.
– Oswaja się? Jest na to tylko jeden sposób. Posadź chłopaka na koniu i

wyprowadź go do sadu. Jeśli dobrze pamiętam, sama nauczyłaś się jeździć właśnie
w ten sposób. Czyżbyś o tym zapomniała?

Zanim Diamond zdążyła odpowiedzieć, Morgan szedł już w stronę bramki.

– Chodź tu, chłopcze. – Zdjął siodło zawieszone na ogrodzeniu przy drzwiach

do stajni. – Czas już, żebyś się nauczył radzić sobie z siodłem.

Z wielkim wysiłkiem i nie mniejszym zakłopotaniem Robbiemu udało się

osiodłać konia, a potem, czyniąc zadość wyraźnym naleganiom Morgana, wszedł
najpierw na bale ogrodzenia, a potem dosiadł konia. Jego kuzynka przyglądała się
temu z zaciśniętymi wargami i wyrazem złości w oczach. Wszystkie polecenia,
które wydawała Robbiemu, były natychmiast kwestionowane przez Morgana. W
końcu okazała zdecydowanie i zarządziła koniec lekcji.

– Już? – Morgan roześmiał się. – Nie bądź śmieszna. Chłopak dopiero się

rozgrzewa. – Popatrzył na Robbiego. – Musi wyprowadzić konia, poczuć wodze i
siodło, nauczyć się używać ostróg.

– Morganie, naprawdę uważam, że już...
Lecz on nie zwracał uwagi na jej protest. Udał się do stajni i polecił stajennemu

osiodłać konia dla Diamond. Spiorunowała go wzrokiem i również weszła do
stajni.

– Osiodłaj też Blackjacka dla pana McQuaida – zwróciła się do stajennego. –

Przyłączy się pan do nas, prawda? – zapytała Beara.

– Pan McQuaid nie jest odpowiednio ubrany – stwierdził Morgan,

przyjrzawszy się Bearowi. – Z pewnością ma jakieś pilne sprawy do załatwienia. –
Był to bardziej rozkaz niż stwierdzenie faktu, a tego typu polecenia zawsze budziły
sprzeciw niezależnej natury Beara.

– Jeździłem już w bardziej nieodpowiednich strojach. – McQuaid oderwał się

od ogrodzenia. Ze złośliwym uśmieszkiem błąkającym się w kąciku ust zdjął
surdut i zawiesił na płocie, po czym rozluźnił krawat i rozpiął kamizelkę. – Za nic
w świecie nie przegapiłbym takiej okazji.

Opuścili tereny stajenne i kierowali się w stronę sadów. Kenwood wjechał

pomiędzy Diamond i Robbiego, zmuszając niedoświadczonego chłopca, żeby
jechał pierwszy wąską ścieżką.

– Morgan. – Diamond zatrzymała się, gotowa skazać Morgana na potępienie za

to, że najpierw nalegał, by jej kuzyn wyjechał na przejażdżkę, a potem zupełnie
zapomniał o jego istnieniu. – Ktoś powinien... powinnam jechać obok Robbiego. –
Zanim Kenwood zdążył odpowiedzieć, zawołała: – Zaczekaj na mnie, Robbie!

Lecz w tej samej chwili McQuaid minął ją na swoim koniu i dołączył do

chłopca.

– W porządku, ja z nim pojadę! – zawołał.
Diamond, bliska łez, została uwięziona obok Morgana, który zaczął coś jej

opowiadać o wspaniałym rodowodzie jakiegoś konia. Pogrążyła się we własnych
rozmyślaniach, obserwując szerokie bary Bartona McQuaida, jego niewymuszoną
pewność w siodle i małą figurkę wystraszonego Robbiego.

Bear nie miał złudzeń co do tego, jakie pobudki kierowały Diamond, gdy

zapraszała go na wspólną przejażdżkę. Brała w ten sposób odwet na Morganie za
jego samowolne poprowadzenie lekcji jazdy konnej Robbiego. Przypomniawszy
sobie sobotni wieczór, doszedł też do wniosku, że prawdopodobnie w ten sposób
trzymała Kenwooda na dystans. Zapewne minie sporo czasu, zanim będzie miał
okazję porozmawiania z nią na temat pożyczki na budowę linii kolejowej.
Postanowił wykorzystać ten czas na obmyślenie sposobu poruszenia tematu
budowy linii i związanych z tym kosztów.

Podróż koniem przez kraj trwa wiele tygodni, a pociągiem można przebyć tę

drogę w ciągu zaledwie kilku dni. W pociągach nie robią się odparzenia od siodła.
Warto też zwrócić uwagę, że ceny szyn ciągle idą w górę. A może powinien po
prostu powiedzieć: Z tego, co słyszałem, zainwestowała pani w dużo bardziej
niepewne przedsięwzięcia niż moja linia kolejowa.

Tak. W myślach wszystko przebiegało bardzo gładko. Cicho jęknął. Czekało go

trudne popołudnie.

Bear zauważył, że Robbie co pewien czas go podpatruje, chcąc zobaczyć, jaką

pozycję należy przybrać w siodle. Starał się nawet naśladować jego sposób
trzymania wodzy. Po chwili ciekawość chłopca wzięła górę nad wstydem.

– Co to za kapelusz? – zapytał, mrużąc oczy w oślepiających promieniach

słońca.

Bear zdjął nakrycie głowy i popatrzył na nieco znoszony filc: po chwili włożył

kapelusz z powrotem.

– Takie nosi się w Montanie. Na Zachodzie musimy chodzić w prawdziwych

kapeluszach, które chronią przed słońcem, wiatrem, deszczem i śniegiem.

– To pan jest z Zachodu? – zapytał Robbie, przenosząc wzrok na swoje

miejskie buty i koszulę. Po chwili znów popatrzył na kapelusz. – Nie wygląda pan
na kowboja.

Bear roześmiał się.
– Ale nim byłem. Kiedy pierwszy raz pojechałem na Zachód, mieszkałem na

ranczu i zajmowałem się bydłem.

Chłopiec obrócił się, by lepiej się mu przyjrzeć, i omal nie ześliznął się z

siodła. Morgan nieprzyjemnym głosem kazał mu się trzymać prosto i patrzeć przed
siebie. Robbie na chwilę obejrzał się przez ramię, ale zaraz posłuchał polecenia.

– Widziałem kowbojów w książkach – powiedział, uważnie przyglądając się

jadącemu obok mężczyźnie. – Czy prawdziwy kowboj zawsze ma broń?

Diamond na próżno starała się usłyszeć odpowiedź, bo Morgan obszernie

omawiał różne rodzaje podków końskich. Musiało jej wystarczyć samo
wpatrywanie się w Bartona McQuaida.

Jego nienagannie skrojone spodnie ciasno opinały muskularne nogi. Rozpięta

biała koszula ukazywała mocną szyję i przywierała do szerokich barów. Bear zdjął
spinki i podwinął rękawy, tak że widziała czarne owłosienie ramion. Ilekroć brał
głęboki oddech, gotowa była przysiąc, że przez materiał koszuli widzi grę mięśni
pleców.

Nigdy nie spotkała kogoś tak obezwładniająco... zachodniego. Kowbojskiego.

Nawet jeśli nigdy nie był kowbojem, to słowo doskonale go opisywało. Zdała sobie
sprawę, że przygląda mu się nazbyt ostentacyjnie, i przeniosła wzrok na rozpaloną
twarz Morgana. O coś ją zapytał, ale jego słowa do niej nie dotarły.
Uśmiechnąwszy się blado, popatrzyła na kuzyna.

– Świetnie sobie radzisz, Robbie! – zawołała. Poczuła ulgę. Gdy chłopiec

uśmiechnął się i pomachał ręką, sprawiając wrażenie zadowolonego z jazdy.

Gdy zrobiło się cieplej, Bear zauważył, że Robbie często się drapie. Szorstka

wełna nowego surduta i bryczesów drażniła jego skórę.

– Masz ładne ubranie – powiedział.
Chłopiec popatrzył na kamizelkę z perłowymi guzikami i spodnie, zaczerwienił

się i pociągnął za kołnierzyk.

– Ja... noszę to wszystko, żeby zrobić przyjemność kuzynce. Jej się wydaje, że

zrobi ze mnie dżentelmena.

– Myślę, że czeka ją niełatwe zadanie.
– Pewnie. – Robbie nie wyczuł ironii w głosie Beara. – Nie będę gogusiem. –

Po chwili minęła mu złość i okazał skłonność do refleksji. – Ale życie z nią nie jest
takie złe. Daje mi wszystko, o co ją proszę. Wystarczy poprosić, a już to mam.

– Wszystko, o co prosisz? – zapytał Bear, unosząc brwi.
Robbie pokiwał głową.
– Lunetę, trzy desery do kolacji, nakręcaną lokomotywę, opowiadania co

wieczór. Jak byliśmy w mieście, kupiła mi dwie książki i codziennie wieczorem mi
je czytała po kawałku. To z nich dowiedziałem się wielu rzeczy o kowbojach. –
Chłopiec rozluźnił wodze i obrócił się w siodle, pozwalając koniowi na swobodę.

– Hardwell i Hannah mówią, że powinna nauczyć się mówić „nie”, ale ona nie

potrafi. Nie umie odmówić ani mnie, ani nikomu innemu. To dlatego ludzie
codziennie przychodzą pod jej dom, idą za nią do kościoła i włóczą się za nią po
całym mieście. Wiedzą, że da im jeść, zapewni pracę i kupi od nich różne rzeczy.

– Wiesz, to, że rozdaje różne rzeczy, jeszcze nie znaczy, że nie potrafi

odmawiać – powiedział Bear, zastanawiając się nad słowami Robbiego.

– Ale ona naprawdę nie mówi „nie”. Nigdy. Hardwell i Hannah mówią, że

powinna znaleźć męża, który by robił to za nią. Ale ona nie chce męża. Powiem
panu, co ja myślę. – Robbie wyglądał dziwnie dorośle, wygłaszając tę opinię. –
Myślę, że ona lubi rozdawać swoje rzeczy. – Wzruszył ramionami z młodzieńczą
beztroską. – Po prostu to lubi. Ma lekką rękę.

Lekka ręka. W sobotni wieczór Bear zdziwił się, słysząc te słowa z ust Vassara.

Teraz zaskoczyło go to, że mały kuzyn użył tego samego określenia. Diamond
rozdawała pieniądze, jedzenie i oferowała pomoc wszystkim, którzy o to prosili.
Miał tego dowody, widząc tłum zgromadzony przed bramą jej posiadłości. Lekka
ręka. Coś mu tu nie pasowało, kiedy przypomniał sobie, jak wystawiała go na
próbę w czasie przyjęcia, a także jej pełną goryczy uwagę. Spytała wtedy, czego
wszyscy od niej chcą, i sama udzieliła sobie odpowiedzi. Pieniędzy.

– Proszę pana...
Bear zmarszczył czoło.
– W Montanie wszyscy mówią na mnie Bear.
Robbie popatrzył na niego uważnie.
– Dlaczego?
– Może dlatego, że kiedyś pokonałem niedźwiedzia – odpowiedział, patrząc

groźnie na chłopca. – A może dlatego, że zawsze budzę się jak niedźwiedź grizzly
wiosną, powoli i w złym humorze.

– Trzymaj się prosto. Robercie! – zawołał jadący z tyłu Kenwood.
Robbie stęknął i obejrzał się przez ramię.
– Nie możemy jechać szybciej?
Bear zerknął na chłopca.
– Naprawdę myślisz, że jesteś gotowy do galopu? Zobaczymy. – Obejrzał się

za siebie. – Pojedziemy szybciej! – zawołał do Diamond i Kenwooda.

Diamond przeraziła się.
– Myślę, że nie powi...
– Trzymajcie się ścieżki, a my was dościgniemy! – odkrzyknął Kenwood.
– Jedźmy. – Bear i Robbie ruszyli ścieżką przez pola i szpaler drzew. Bear

nadał szybkie, ale rozsądne tempo, a chłopiec zastosowawszy się do jego rady,
przyjął zaskakująco swobodną pozycję w siodle.

– Dobrze sobie radzisz jak na pierwszy raz. A teraz coś dla rozrywki. – Ścisnął

konia kolanami i ruszył lekkim galopem.

Wkrótce chłopiec i wałach poruszali się z szybkością, która mogła cieszyć

nawet wytrawnego jeźdźca. Gdy dotarli na skraj sadu i zwolnili. Robbiemu
brakowało tchu, ale uśmiechał się od ucha do ucha.

– Było wspaniale! – krzyknął, poklepując zwierzę. – A teraz pojedźmy

szybciej!

– Daj swojemu koniowi odpocząć. Zawsze powinieneś pamiętać, że twój

wierzchowiec wykonuje pracę dwa razy większą niż ty. Jeśli jesteś zdyszany,
zmęczony lub spragniony, to znaczy, że koń odczuwa to dwa razy silniej. W
Montanie, gdzie teren jest nierówny, nie przeżyje się, jeśli zwierzę padnie, więc
człowiek szybko uczy się o nie dbać. Koń staje się wspólnikiem, przyjacielem.

– Dobrze, ja też będę się opiekował moim wierzchowcem – powiedział z

przekonaniem Robbie. – Diamond powiedziała, że da mi konia, kiedy tylko nauczę
się jeździć. Dużego starego ogiera, czarnego jak węgiel i szybkiego jak wiatr.

– Ogiera? – Bear pokręcił głową, zastanawiając się, co powiedziałaby

Diamond, gdyby się o tym dowiedziała. Po chwili usłyszał znajomy odgłos. – Czy
to szum wody?

– Tak. Niedaleko płynie strumyk. – Robbie wskazał linię drzew wzdłuż

niewielkiego zagłębienia terenu i nagle coś zaświtało mu w głowie. – Ścigamy się!

Spiął konia ostrogami, jednocześnie mocno szarpiąc wodze. Zaskoczony koń

stanął dęba, po czym popędził w pole. Chłopiec wydał przeciągły skowyt,
gwałtownie zamachał rękami, w końcu chwycił się przedniej części siodła.

Bear pogalopował za nim, krzycząc, by mocno się trzymał. Pole rozmywało mu

się przed oczami, tak był pochłonięty śledzeniem nerwowych ruchów zwierzęcia i
rozpaczliwymi krzykami chłopca. Widząc wodze zwisające poza zasięgiem rąk
Robbiego, zdał sobie sprawę, że będzie musiał posłużyć się swoim wierzchowcem
do zatrzymania konia chłopca, choć takie rozwiązanie wiązało się jednak z
pewnym ryzykiem. Nie miał jednak wyjścia. Wyprzedził uciekającego
wierzchowca, po czym wychylił się i złapał za jego uzdę. Ściągnął wodze i oba
konie zwolniły bieg.

– Nic ci się nie stało? – zapytał Bear, ciężko dysząc.
Robbie był biały jak kreda, aż po czubki palców zaciśniętych na siodle.
– Ja... zgubiłem wodze, a on zaczął tak pędzić... – Jego niebieskie oczy były

okrągłe ze strachu.

Bear, patrząc w nie, miał dziwne wrażenie, że spoglądała na Diamond. Chwycił

wodze i podał je Robbiemu, który skurczył się w siodle.

– Ooo, nie... ja chcę zsiąść! – zawołał chłopiec.
– Nie ma mowy – zaprotestował Bear, przytrzymując go za ramię. Mały trząsł

się na całym ciele. – Zrobiłeś duży błąd, ale udało ci się wyjść z opresji. Jeśli teraz
zsiądziesz z konia, popełnisz jeszcze większy błąd. Mężczyzna musi się nauczyć
pokonywać strach. Musi umieć przyznać się do błędów, wyciągać z nich wnioski i
iść dalej.

Oczy Robbiego napełniły się łzami; ze wstydem opuścił głowę. Po chwili Bear

rozluźnił uścisk.

– Weź wodze – przemówił niskim, zdecydowanym głosem. – Dojedziemy do

strumyka i tam będziesz mógł poćwiczyć zsiadanie.

Gdy dojechali do strumienia i Robbie zsiadł z konia, rozdrażnienie Beara

minęło. Popatrzył na zaczerwienioną ze wstydu twarzyczkę chłopca i przypomniał
sobie, jak sam się czuł, rozczarowując kogoś, kogo rozpaczliwie chciał zadowolić,
a co gorsza, zawodząc samego siebie. Czekał, aż Robbie uniesie wzrok.

– Myślę, że za jakiś czas będzie z ciebie jeździec, co się zowie – powiedział z

uśmiechem. – Już umiesz utrzymać się na spłoszonym koniu, tak jak najlepsi.

Rozdział 8

Kilka minut później Diamond i Morgan Kenwood zastali ich stojących na

brzegu strumienia i pojących konie. Ani Diamond, ani Morgan Kenwood nie
wspomnieli o kłopotach Robbiego, co najprawdopodobniej oznaczało, że ich nie
widzieli. Chłopiec parę razy posłał Bearowi błagalne spojrzenie, prosząc go w ten
sposób, by nikomu nie opowiadał o tym, co się stało. Nie musiał się niczego
obawiać; Bear czuł, że jeśli zachowa wydarzenie w tajemnicy, sprawi, że lekcja
konnej jazdy głębiej zapadnie chłopcu w pamięć. Z jakiegoś powodu wydawało mu
się to ważniejsze niż płytka satysfakcja, jaką mogła mu sprawić reakcja Diamond
na wiadomość o lekkomyślnym zachowaniu podopiecznego.

Ona jednak zauważyła dziwne wyciszenie kuzyna.
– Robbie, dobrze się czujesz?
– Tak – odpowiedział chłopiec burkliwie, po czym popatrzył na Beara i

podrapał się po głowie. – Tylko chciałbym już wsiąść na tego konia i jechać, to
wszystko.

Kiedy ruszyli, Diamond nie czekała, aż Morgan wyda polecenia. Ledwie

znalazła się w siodle, zażyczyła sobie, by Robbie jechał koło niej. Bear musiał
towarzyszyć wyraźnie poirytowanemu Morganowi Kenwoodowi.

Mężczyźni jechali w milczeniu, nie chcąc rozpoczynać rozmowy, która szybko

mogła przekroczyć granice uprzejmości. Dopiero gdy zobaczyli budynki stajni,
Kenwood zdecydował się odezwać.

– Myślę, że powinien pan o czymś wiedzieć, panie McQuaid, i wydaje mi się,

że jeśli ja pana o tym poinformuję, oszczędzę panu upokorzenia. Otóż pannę
Wingate łączy ze mną pewne szczególne... porozumienie. Powiedziała mi, że za
kilka tygodni, w dniu jej urodzin, zostanie ogłoszona pewna bardzo ważna
wiadomość.

– Tak panu powiedziała? – Bear przyjrzał się arystokratycznym rysom

Kenwooda, którego masywna postać na koniu przywodziła na myśl rzeźbę parkową
z gołębiami na głowie. Akurat, pomyślał. Kobiety nie uciekają się do sztuczek, by
uniknąć przebywania w tym samym pokoju z mężczyznami, których mają zamiar
poślubić. A Kenwood musiał być rzeczywiście zdesperowany, skoro właśnie w nim
widział ewentualne zagrożenie swoich planów matrymonialnych.

– Pierwszy panu pogratuluję – powiedział poważnym tonem. – Po ogłoszeniu

wiadomości – dodał.

Kiedy dojechali do stajni Gracemont, Robbie był bardzo zmęczony. Diamond z

niepokojem patrzyła, jak wierci się w swoim nowym ubraniu i drapie, jakby
przeżywał straszliwe tortury. Sama miała na sobie strój z wełny i wcale nie było jej
aż tak gorąco. Przyjrzała się uważniej zaczerwienionej twarzy i dziwnej
powolności ruchów kuzyna, zastanawiając się, co się z nim dzieje. Potem, kiedy
zsiadał z konia, stopa zaplątała mu się

W

strzemieniu: upadł na ziemię i nie

wstawał.

– Robbie! – Rzuciła się w stronę chłopca, podniosła go i przytuliła. – Co się

stało? Dobrze się czujesz? – Osuwał się w jej ramionach. – Robbie? – Dotknęła
jego czoła. Było gorące, spocone, a szkliste oczy patrzyły przed siebie nieobecnym
bokiem. – Robbie, popatrz na mnie. Czy coś cię boli?

– Gorąco mi. – Obojętnie zmierzwił wilgotne włosy, po czym sięgnął za

kołnierz, żeby się podrapać. – I strasznie mnie swędzi... całe ciało...

Popatrzyła na stojących obok Morgana i McQuaida. B.
– Coś mu jest. Pomóżcie mi zanieść go do domu.
Morgan natychmiast rzucił się z pomocą, odsuwając McQuaida na bok, i wziął

Robbiego na ręce. Diamond truchtała obok niego, gładząc chłopca po głowie i
zapewniając go, że wszystko będzie debrze. Przed wejściem na schody Morgan
zwrócił się do Bacona McQuaida, nie siląc się na grzeczny ton:

– Zostanę tu z Diamond i chłopcem. Proszę łaskawie sprowadzić doktora

McGowana. Ma swój gabinet na Charles Street.

Diamond była tak przerażona, że tylko poparła tę prośbę błagalnym

spojrzeniem. McQuaid patrzył na nią przez chwilę, wreszcie zmarszczył czoło i
skinął głową. Pośpiesznie wstępując na schody, Diamond odwróciła się przez
ramię, obserwując, jak Bear wkłada kapelusz i idzie do wyjścia. Poczuła dziwną
ulgę na myśl o tym, że znów przyszedł jej z pomocą i wkrótce wróci tu z doktorem
McGowanem.

Następna godzina była dla niej bardzo trudna do zniesienia. Z pomocą pani

Cullen natychmiast położyła Robbiego do łóżka. Gdy zdjęły z niego ubranie,
zobaczyły czerwoną wysypkę na szyi, brzuchu, a nawet na głowie. Lecz, jak
stwierdziła pani Cullen, trudno było powiedzieć, co to za choroba, ponieważ
zaczerwienienie mogło zostać spowodowane szaleńczym drapaniem się.

Diamond usiadła na łóżku przy Robbiem i chwyciła go za ręce, by się nie

drapał. Za każdym razem, gdy się poruszyła, kurczowo ściskał jej dłonie, bojąc się,
że odejdzie. Leżąc na środku dużego łóżka, wydawał się bardzo mały i kruchy, a w
jego błyszczących od gorączki oczach kryła się przerażająca bezbronność.

– Czemu nic nie mówisz, Robbie? – zapytała, gładząc go po włosach.
– Nie chcę... stracić możliwości jazdy na swoim koniu. Tylko o tym mówił od

kilku dni. Chciał się nauczyć jeździć konno i dostać własnego konia.

– Będziesz miał na to mnóstwo czasu, jak wyzdrowiejesz – powiedziała

Diamond, nadrabiając miną.

Gdy przyniesiono miskę zimnej wody i ręczniki, obmyła chłopcu twarz i

ramiona, żeby sprawić mu ulgę. Był niespokojny, a co pewien czas swędzenie
stawało się tak dokuczliwe, że wił się i jęczał.

Morgan to kręcił się, to nerwowo przemierzał pokój, starając się sprawiać

wrażenie szczerze przejętego chorobą malca. Kilka razy przystanął przy łóżku, by
położyć dłoń na ramieniu Diamond albo pogładzić ją po plecach. Za każdym razem
miała ochotę trzepnąć go po ręce. Po pewnym czasie pochylił się nad nią, by
zbolałym tonem wyszeptać, że jest zaniepokojony, iż opieka nad chłopcem może
zagrozić jej „cennemu” zdrowiu.

– Będę cię chronił za wszelką cenę, nawet przed twoim miękkim sercem, mój

ty skarbie – dodał, gładząc ją po policzku gestem posiadacza.

Jak śmiał sugerować, że dokonuje niewłaściwych ocen albo że nie jest w stanie

sama decydować, co jest, a co nie jest rozsądne? Nie byli nawet zaręczeni, a on
starał się narzucić jej swój sposób myślenia o tym, co jest dla niej dobre, a co nie!

Przez całe życie walczyła o możliwość decydowania o swoim losie,

sprzeciwiała się siłom, które mogły odebrać jej prawo wolnego wyboru:
nadopiekuńczemu ojcu, wielkiemu bogactwu, nieustannym oczekiwaniom i
wymaganiom innych. Teraz, w przededniu osiągnięcia pełnej kontroli nad
majątkiem i uporządkowania życia, była zdecydowana nie pozwolić nikomu jej w
tym przeszkodzić. A już z pewnością nie potrzebowała kogoś, kto chroniłby ją
przed tym, co dyktowało jej serce!

Gdy przybył doktor McGowan, ciężko sapiąc po szybkim pokonaniu schodów.

Diamond znajdowała się na skraju załamania nerwowego. Wysypka wyglądała
coraz gorzej, a swędzenie przybierało na sile. Cieszący się doskonałą opinią lekarz
dokładnie zbadał Robbiego, co jakiś czas wydając przeciągłe „uhu”. Diamond była
tak skupiona na przyglądaniu się kuzynowi, że prawie nie czuła, kiedy Morgan
otoczył ją ramieniem w talii i nie widziała, że z zadowoleniem spogląda sponad jej
głowy na Bartona McQuaida.

Gdy doktor odwrócił się i zdjął okulary, wstrzymała oddech.
– Myślę, że mamy tu do czynienia ze zwykłym, starym jak świat przypadkiem

ospy wietrznej – oświadczył lekarz.

– Ospy wietrznej? – Poczuła wielką ulgę. – To nie czarna ospa ani dyfteryt?
– Na litość Boską, nie. – Doktor uśmiechnął się. – To tylko ospa wietrzna.

Większość dzieci na to choruje. Trwa kilka dni i zostawia kilka niewielkich
śladów, czego również można uniknąć, jeśli pacjent nie będzie się drapał. Proszę
go smarować mieszanką tlenku cynku i wody wapiennej albo roztworem sody, to
uśmierzy swędzenie. Będzie zdrów za... och, za kilka dni. – Doktor zachichotał i
zdjął okulary. – Trzeba się cieszyć, że przejdzie tę chorobę w tak młodym wieku.

– Dlaczego to takie ważne? – zapytał zaniepokojony Morgan.
– Bo u dzieci ta choroba ma lekki przebieg – odpowiedział medyk. – Ale u

dorosłych może być bardzo poważna.

Morgan zdjął rękę z biodra Diamond i cofnął się o krok.
– Nie masz się czego obawiać, Morganie – powiedziała poirytowana jego

reakcją. – Na ospę wietrzną można zachorować tylko raz w życiu. – Doktor
pokiwał głową, ale to wcale nie pocieszyło Morgana. – A ja już na to chorowałam.

– Ale ja nie – rzekł Morgan, sztywniejąc. – Nigdy nie miałem ani ospy

wietrznej, ani świnki... – Dotknął szyi, jakby w poszukiwaniu symptomów
choroby.

– A ja – odezwał się oparty o framugę drzwi McQuaid miałem ospę wietrzną i

strasznie mnie obsypało. – Uśmiechnął się do Morgana bez cienia sympatii. –
Miałem wysypkę, a potem strupy wszędzie. – Postąpił o krok. – Na głowie, w
uszach, w ustach. Mój kolega z Carson City przeszedł ospę wietrzną w wieku
trzydziestu lat. Obsypało go wszędzie, na stopach, nogach i nawet na... No,
powiedzmy, że nie mógł wykonywać niezbędnych czynności bez potwornego bólu.
Omal nie oszalał. Nie mógł chodzić, nie mógł jeść...

– W uszach? W ustach? – Morgan miał oczy okrągłe jak spodki. – A nawet

na... – Popatrzył na spodnie i zaczął nerwowo zaciskać dłonie.

– Duże, brzydkie krosty. Pękały i się otwierały. Sączyły się i paliły jak ogień. –

McQuaid pokręcił głową. – A potem, kiedy zrobiły się strupy, niektórzy jego
koledzy zachorowali na półpasiec. Ich skóra zrobiła się sucha, czerwona, pękała i
się łuszczyła...

Morgan jęknął. Pobladły, spojrzał na Diamond i szybko wycofał się do drzwi.
– Muszę wracać do domu. Właśnie sobie przypomniałem, że obiecałem mamie,

iż pojadę z nią do miasta. – Pośpiesznie wyszedł z pokoju.

Doktor McGowan wyszedł zaraz po nim, ze zdziwieniem kręcąc głową nad

reakcją Morgana. Upoważnił Diamond do wezwania go o każdej porze w razie
potrzeby. Pani Cullen odprowadziła go do drzwi i na prośbę chlebodawczyni
posłała wiadomość o stanie Robbiego do Hardwella i Hannah, którzy pojechali do
Masseyów na kanastę. Kiedy pokój opustoszał, Diamond popatrzyła
oskarżycielskim wzrokiem na McQuaida.

– Nie oszczędził pan biednego Kenwooda – powiedziała, krzyżując ramiona na

piersiach i starając się ukryć złośliwą satysfakcję z ucieczki Morgana.

– Ja tylko mówiłem prawdę, panno Wingate. – Bear był wyraźnie zbyt

zadowolony z siebie.

– Diamond? – dobiegł ich chrapliwy głos Robbiego: natychmiast podeszła do

łóżka. – Czy on mówił prawdę? Będę miał takie duże bąble, że nie będę mógł
sikać?

– Nie będziesz miał takich bąbli. – Popatrzyła na McQuaida wzrokiem

mówiącym „no i popatrz, co narobiłeś”. – Słyszałeś, co powiedział doktor
McGowan. Chłopcy w twoim wieku lekko przechodzą tę chorobę.

– Ale to strasznie swędzi. – W oczach małego pojawiły się łzy.
Przysiadła na brzegu łóżka i pogładziła go po twarzy.
– Wiem, że źle się czujesz. Robbie, ale szybko wyzdrowiejesz. Ja

wyzdrowiałam bardzo szybko, kiedy byłam dzieckiem.

– Ja też – odezwał się stojący z drugiej strony łóżka McQuaid.
Diamond uniosła wzrok; Bear stał z rękami na biodrach i przyglądał się

chłopcu. W jego oczach dostrzegła błysk komicznej powagi.

– Poza tym jesteś zbyt uparty, żeby umrzeć. Kłopoty to twoja specjalność,

Wingate. Podobnie jak moja. – McQuaid wskazał siebie kciukiem. – Już ja to
wiem. Faceci tacy jak my nie umierają na coś tak banalnego jak ospa wietrzna. My
umieramy w butach, pod gradem kul, wychodząc z saloonu, przy korralu...

– Panie McQuaid... – Diamond żartobliwie spiorunowała go wzrokiem.
Roześmiał się i usiadł na brzegu łóżka z komicznie uniesionymi brwiami.
– Na przykład obecna tutaj dama, twoja kuzynka, byłaby w trudnej sytuacji,

gdyby teraz zachorowała na ospę wietrzną. Takie młode urocze kobiety przeważnie
kładą się z podwiniętymi nogami i umierają. – Posłał jej spojrzenie, które
przyprawiło ją o ognisty rumieniec. – Dobrze, że przeszła tę ospę wcześniej, kiedy
była jeszcze wystarczająco uparta, by przeżyć.

– Panie McQuaid! – Złożyła dłonie na kolanach i usiadła prosto, starając się

przybrać groźny wyraz twarzy. – To jest...

– Ospę wietrzną możemy oszukać, wybierając miejsca, w które będziemy się

drapać i inne, które zostawimy w spokoju. Drapanie powoduje blizny, więc trzeba
wybrać takie miejsca, które potem będą sobie mogły być trochę dziobate, na
przykład nogi, boki i brzuch. Nie wolno drapać twarzy, ramion i klatki piersiowej,
bo na pewno chcesz wyrosnąć na ładnego chłopaka. Takiego jak ja. – Bear
szelmowsko zmrużył oko do Robbiego, tak żeby nie widziała tego Diamond.
Chłopiec uśmiechnął się od ucha do ucha. – Kobiety z jakiegoś sobie tylko znanego
powodu nie lubią mężczyzn z bliznami na twarzy. A chociaż teraz aż tak bardzo nie
zależy ci na kobietach, to wierz mi, że bardzo ci się przydadzą w przyszłości.

– Panie McQuaid, naprawdę tego już za wiele! – napomniała go Diamond,

chociaż już nie tak gniewnie.

Robbie był zachwycony.
– Naprawdę, panno Wingate – powiedział Bear, patrząc prosto na nią. –

Spełniam tylko mój chrześcijański obowiązek wobec chorego panicza Roberta,
pocieszam go i tak dalej. – Popatrzył na Robbiego z ostentacyjną powagą. – No i
jak się spisuję? Czujesz się pocieszony?

Chłopiec pokiwał głową, wyczuwając, że mają z McQuaidem coś wspólnego.

Najbardziej zabawne w tym wszystkim było to, że kuzynka nie brała udziału w tym
porozumieniu i najwyraźniej jej się ono nie podobało.

– Napij się wody polecił McQuaid, wskazując szklankę na stoliku przy łóżku.

Cała ta gadanina sprawia, że człowiekowi chce się pić. A skoro już mówimy o
pragnieniu... wiesz, nie ma nic lepszego niż szklanka zimnej wody. Niektórzy
mężczyźni powiedzieliby, że najlepsze jest piwo albo whisky. Ale ja jestem
zwolennikiem wody. Dobrej, czystej, zimnej wody prosto z górskiego strumienia.
Byłeś kiedyś w górach, Robercie? – Kiedy chłopiec zaprzeczył, Bear pokiwał
głową. – Tak właśnie myślałem. Nie wyglądasz mi na człowieka, który wie, co to
znaczy zostać uwięzionym na zasypanej śniegiem przełęczy i zmuszonym do
zjedzenia podeszwy buta, żeby przeżyć. Prawdę mówiąc ktoś, kto nie był w Górach
Skalistych, nie wie co to prawdziwe góry. A strumienie w Górach Skalistych są
krystalicznie czyste, zimne i wspaniałe...

Diamond patrzyła, jak Barton McQuaid czaruje jej kuzyna, i było jej bardzo

miło z tego powodu. Że też on musi być taki przystojny, pomyślała. No i któż by
zgadł, że drzemią w nim takie talenty i możliwości? Albo że będzie chciał ich użyć
w takiej sprawie, zabawiając i zaprzątając uwagę jej niesfornego kuzyna tak
umiejętnie, że przez ostatnie pięć minut nie podrapał się ani razu?

Największym problemem pozostawało jednak to, że nie tylko Robbie

doskonale się bawił.

Powinna była się gniewać, że McQuaid częstował jej zachwyconego kuzyna

nie zawsze wybrednymi żartami. Lecz za nic w świecie nie potrafiłaby przerwać tej
rozmowy. Bała się do tego przyznać nawet przed sobą, ale prawdę mówiąc,
podobało jej się odgrywanie roli przerażonej, wrażliwej opiekunki. Stanowiło
doskonały pretekst do przyglądania się wyrazistej twarzy McQuaida i jego zgrabnej
sylwetce. Diamond musiała przyznać, że nie jest jej obojętny. Kiedy mówił, czuła
mrowienie w koniuszkach palców, a serce biło jej szybciej.

– Opowiedz mi o Montanie, Bear – poprosił Robbie, opadając na poduszkę.
– Bear? – Diamond popatrzyła na kuzyna, a potem na McQuaida.
– Tak. Na Zachodzie wszyscy mówią na niego Bear, dlatego że kiedyś pokonał

niedźwiedzia – wyjaśnił Robbie. Widząc, że McQuaid unosi palec, przypomniał
sobie resztę. – I dlatego, że rano zawsze budzi się w złym humorze jak grizzly.

– No, prawie – sprostował McQuaid.
– Widzę, że masz sporo wiadomości na temat pana McQuaida – powiedziała

Diamond, zwracając pałający, podejrzliwy wzrok na Beara.

– Nie wie nawet połowy – rzekł McQuaid, krzyżując ramiona na piersi.

Sprawiał wrażenie zamyślonego. – Uczestniczyłem w spędach bydła w Teksasie i
zostałem uwięziony w górach w czasie śnieżycy, paliłem też fajkę pokoju z
indiańskimi wodzami.

– Naprawdę? – zapytał z ożywieniem Robbie. – Złapali cię?
Bear McQuaid roześmiał się.
– Niezupełnie. Handlowaliśmy i... wstydzę się do tego przyznać, ale sporo na

tym straciłem. Ta fajka drogo mnie kosztowała. – Pokiwał ostrzegawczo palcem. –

Niech to będzie dla ciebie dobra lekcja, Wingate. Trzymaj się z dala od tytoniu.

– Ojej! – Robbie był zachwycony. – Opowiedz mi o tym, co noszą kowboje, i o

twojej broni. Chcę wiedzieć, jaką miałeś broń.

Wkrótce Bear siedział oparty o wezgłowie łóżka, z wygodnie rozprostowanymi

nogami i skrzyżowanymi stopami, i opowiadał chłopcu o miejscach, które
odwiedził, i o ludziach, których spotkał w czasie swych podróży wzdłuż i wszerz
Zachodu. Diamond również słuchała, napominając go, kiedy historie stawały się
nieco zbyt szczere lub brutalne.

– Naprawdę, panie McQuaid...
– Bear – przypomniał jej Robbie. – Mów na niego Bear.
– Naprawdę, panie Bear – powiedziała, dbając o to, by w jej twarzy nie zadrgał

ani jeden mięsień. – Nie sądzę, żeby Robbie kiedykolwiek miał znaleźć się w
sytuacji wymagającej od niego zdjęcia skóry z bizona. Myślę, że możemy ominąć
te krwawe szczegóły.

– O, nie zaoponował chłopiec z krwiożerczym uśmieszkiem. – Chcę usłyszeć

wszystko, ze szczegółami, o jelitach i o tym, co się robi z gałkami ocznymi.

– Dobrze. – Diamond wstała i wygładziła spódnicę do konnej jazdy. – Ale jeśli

w nocy będziesz miał koszmarne sny, mój drogi kuzynie, to proszę nie przybiegać
do mnie z płaczem. – Po chwili zwróciła się do gościa. – Widzę, że nie jestem tu
potrzebna i mogę zająć się przygotowaniami do kolacji. Zostanie pan z nami?

– Zaprasza mnie pani na kolację? – zapytał Bear z udanym zdziwieniem.
– Wydawało mi się, że właśnie to zrobiłam. – Splotła ramiona na piersi.
– To bardzo wspaniałomyślna propozycja – rzekł wolno, przyglądając się jej

tak, że spłonęła rumieńcem. – A co będzie do jedzenia?

Co za bezczelność, pomyślała, zstępując ze schodów do westybulu i kierując

się w stronę schodków prowadzących do kuchni. Sprawiał wrażenie człowieka,
który nie zamierza zostać, jeśli nie zostaną podane steki z bizona i ciasto z
podeszwy buta.

Była to lekka kolacja, zaledwie cztery dania, białe wino, żadnych ciężkich

potraw z wołowiny i na deser krem malinowy. Diamond, która miała głęboko
zakorzeniony zwyczaj przebierania się do kolacji, usiadła na swoim honorowym
miejscu przy stole w jasnoniebieskiej sukni, ozdobionej francuską koronką. Wcześ-
niej poleciła służącym, by zaproponowali drugą i trzecią dokładkę McQuaidowi,
który siedział po drugiej stronie stołu w koszuli i kamizelce.

Zjadł tyle co głodująca armia, chociaż, prawdę mówiąc, odczuwała

przyjemność, patrząc, jak pałaszuje wszystko, tak że aż mu się uszy trzęsą.
Pomyślała, że zapewne Bear potrzebuje dużo jedzenia, by dać paliwo temu
muskularnemu...

Zmusiwszy się do opanowania, zauważyła, że nie włożył surduta do kolacji.

Powinna była poczuć oburzenie, lecz kiedy po posiłku opadł na oparcie krzesła i
zamknął oczy, delektując się winem, nie odczuła żadnej potrzeby zwrócenia mu
uwagi.

Gwałtownie uniósł głowę.
– Słyszę dzwonek – powiedział, patrząc na drzwi.
– To telefon.
– Co?
– Telefon. Na pewno już pan widział aparaty, do których się mówi i rozmawia

z ludźmi przebywającymi daleko, nawet w odległości wielu mil. Philip Vassar ma
takie u siebie w banku.

– Słyszałem o nich – powiedział Bear. – Ale jeszcze nie widziałem.
Do jadalni wszedł Jeffreys.
– Przepraszam, panienko. Państwo Humphrey mają jakiś kłopot z powozem.

Powiedzieli, że mogą pożyczyć powóz Masseyów, jeżeli są pilnie potrzebni w
domu. Jeśli nie, zaczekają, aż stajenny Masseyów naprawi koło.

– Porozmawiam z nimi – powiedziała Diamond, wstając. Ruszyła do drzwi, ale

przystanęła przy McQuaidzie, który podniósł się z krzesła. – Może pan ze mną
pójść zobaczyć telefon, jeśli ma pan ochotę.

Bear ruszył za nią do holu i wszedł po krętych schodach na piętro. Diamond,

zatrzymawszy się tuż przy drzwiach ciemnej biblioteki, dotknęła czegoś na ścianie.
Natychmiast rozbłysło światło, jasne, silne i białe. Paliło się bezszelestnie, nie
dając żadnego zapachu ani żółtawego zabarwienia jak gazowe. Popatrzył na
kryształowe urządzenie nad głową. W miejscu dawnych palników gazowych
znajdowała się kopuła z przezroczystego szkła, zawierająca żarzący się złocisty
drut, przypominający mu te, które widział w elektrycznych lampach ulicznych,
oświetlających najlepsze dzielnice Baltimore.

Podczas gdy Bear z zafascynowaniem wpatrywał się w lampę – Diamond

podeszła do ogromnego biurka na środku pomieszczenia i przyłożyła telefon do
ucha. Jej gość, widząc to, podszedł i uważnie przyjrzał się urządzeniu, które
trzymała w dłoni. Była to drewniana rączka zakończona dwoma czarnymi stożkami
– jeden był spłaszczony, a drugi lekko zakrzywiony – dopasowanymi do ucha i ust.
Urządzenie było połączone sznurem z błyszczącą wiśniową skrzynką z korbką,
która wyglądała jak rączka młynka do kawy.

– Nie musicie się śpieszyć – powiedziała krótko do jednego ze stożków. –

Ochładzamy Robbiego kąpielami i stosujemy okłady z sody, by uśmierzyć
swędzenie. Doktor mówi, że po prostu musi przez to przejść. – Przymknęła
powieki i wysłuchała odpowiedzi, trzymając słuchawkę w pewnej odległości od
ucha.

Bear mógłby przysiąc, że słyszał czyjś chrapliwy śmiech. Po chwili Diamond

przyłożyła słuchawkę do ucha i powiedziała rzeczowym tonem:

– Dobranoc, Hardwellu. – Położyła telefon na metalowych widełkach.
Bear przyjrzał się skrzynce i słuchawce.
– Przekonałem się, że naprawdę można rozmawiać za pomocą tego pudelka i

drutu. – Potarł podbródek. – Czytałem o tym urządzeniu w gazetach w pociągu.
Nie miałem pojęcia, że macie je tutaj.

– Baltimore to bardzo postępowe miasto. Już w tej chwili możemy połączyć się

z ponad dwoma tysiącami osób, a przez cały czas kładzione są nowe linie. Właśnie
uzyskaliśmy połączenia z Cumberland, Frostburgiem, Annapolis i Frederick...

– Uzyskaliśmy?
– To znaczy ja... zainwestowałam. Nasza firma Chesapeake and Potomac

Telephone pięknie się rozwija. – Diamond popatrzyła na wymyślny wynalazek. –
Chciałby pan z kimś porozmawiać?

Jedyna osoba, z którą chciał... musiał... porozmawiać, stała po drugiej stronie

biurka. I to nie odległość była przeszkodą, jaką należało pokonać w rozmowie.
Miał tyle ważnych spraw do poruszenia, tymczasem oniemiały wpatrywał się w
złocisty blask włosów Diamond.

Nagle wyprostował się.
– A może zadzwoniłaby pani do swego przyjaciela Kenwooda? Zapytalibyśmy

go, czy już ma wysypkę.

Kiedy Diamond na niego popatrzyła, zauważył, że ze wszystkich sił stara się

zachować powagę.

– On nie ma telefonu... ani wysypki... jeszcze.
Bear odwrócił się i zaczął zwiedzać zatłoczoną bibliotekę. Na półkach

sięgających od podłogi aż po sufit znajdowały się cenne, oprawione w skórę tomy,
z których część została przeniesiona na podłogę i złożona w stosach, a ich miejsce
zajęły jakieś mechaniczne urządzenia. Rozpoznanie ich nie było łatwym zadaniem.
Bear rzucił okiem na zasłane papierami biurko na środku pomieszczenia, minął
skórzaną kanapę, na której leżały zwinięte w rulon dokumenty i luźne kartki, i
podszedł do półek pod oknem.

W oszołomieniu wpatrywał się w niewiarygodną liczbę urządzeń i przyborów,

po czym uniósł coś przypominającego wyglądem trzepaczkę do dywanów, z
metalowym garnuszkiem na końcu rączki. Następnie zajrzał do dwóch szklanych
cylindrów, wypełnionych czerwonym płynem i połączonych skręconą miedzianą
rurką, oraz przyjrzał się czemuś, co wyglądało jak metalowy rożek, wystający z
blaszanej puszki, do której dołączone były nagie miedziane druty.

– Co to za urządzenia?
– To postęp. – Diamond podeszła bliżej i uśmiechnęła się, widząc

niedowierzające spojrzenie. – Albo schody wiodące do postępu. To są wynalazki,
które kupiłam... to znaczy kupiłam prawa do ich produkcji.

Przypomniał sobie natrętnego wynalazcę, który zakłócił jej spokój przed

przyjęciem u Vassarów. Z miną wyrażającą sceptycyzm uniósł „trzepaczkę”.

– Naprawdę chce pani to produkować?
– Traktuję to raczej jako zainwestowanie w wynalazcę, a nie w wynalazek.
Bear zastanowił się nad jej słowami i nagle jego wzrok przyciągnął jakiś

przedmiot znajdujący się z boku. Odwrócił się: stał przed naturalnej wielkości parą
kół lokomotywy, umieszczoną pod ścianą obok drzwi. Koła były połączone prętem
i osadzone na kawałku stalowych szyn.

– Co one tu robią? – Podszedł do kół i przesunął po nich dłonią. – Wyglądają

jak koła firmy Baldwin.

– Bo to są koła firmy Baldwin – odpowiedziała Diamond. – Pan Baldwin

przysłał mi je, kiedy...

– Niech zgadnę. Zainwestowała pani w jego fabrykę lokomotyw. Bear poczuł

ściskanie w żołądku, kiedy przytaknęła. Na litość boską. Baldwin Engine
Company. Czy istniała jakaś firma, w której ta kobieta nie miałaby swoich
udziałów? Z mocno bijącym sercem patrzył na koła.

Tuż obok nich, na półce, stał miniaturowy wagon pasażerski na imitacji szyn.

Bear pochylił się, by mu się lepiej przyjrzeć, obwiódł palcem zarys dachu i zajrzał
w okna. Wnętrza były wyłożone eleganckim zielonym aksamitem i
wypolerowanym mahoniem Wszystko zostało idealnie odtworzone w odpowiedniej
skali, nie wyłączając maleńkiej mosiężnej spluwaczki i łóżek z miniaturowymi
prześcieradłami i poduszkami. Popatrzył na złote litery nad oknami.

– Wagon Pullmana. – Zmarszczył czoło.
– Pan Pullman był tak miły, że przysłał nam model swojego prywatnego

wagonu. Mój ojciec zamówił salonkę tuż przed śmiercią. Diamond pochyliła się i
również zajrzała w okna wagonu. Kiedy byłam mała, to była moja ulubiona
zabawka. Odbyłam tysiące podróży w tym małym wagoniku, do Londynu, Francji,
Indii, Chin...

Wskazała zasłonięte kotarą łóżko w tylnej części wagonika i uśmiechnęła się.
– To zawsze było moje łóżko – powiedziała dziwnie miękkim głosem. – Nocą

nie chciałam zaciągać kotar, bo wyobrażałam sobie, że leżąc, patrzę na księżyc
ścigający nasz wagon wzdłuż szyn. Potem każdego ranka jadłam śniadanie w
innym kraju i czytałam książki o... – Urwała i wyprostowała się gwałtownie, z
zachwytem patrząc na miniaturkę wagonu. Przez chwilę toczyła wewnętrzną
walkę, a kiedy znów się odezwała, mówiła już spokojnym, rzeczowym tonem. – Ile
pulmanowskich wagonów zamówił pan dla swojej nowej linii?

Bear wciąż wpatrywał się w wagonik, tak mały w porównaniu z kołami o

średnicy pięciu stóp, które stanowiły symbol siły i zdecydowania wynalazców,
podczas gdy wagonik niespodziewanie pobudzał wyobraźnię i marzenia małej
dziewczynki. Musiał potrząsnąć głową, by dotarły do niego słowa Diamond.
Zapytała o linię kolejową... o jego linię.

– Ani jednego – odpowiedział. – To krótka linia. Będziemy przewozić głównie

towary. Wołowinę i ziarno. Nie będziemy mieli wielu pasażerów.

Diamond aż podskoczyła.
– Ponad dwieście mil linii, która otwiera nowe tereny dla osadnictwa? Ludzie

będą się nieustannie przemieszczać. Przecież muszą się przenosić z całym
dobytkiem, bydłem i końmi. Powinien pan dysponować przynajmniej jednym albo
dwoma wagonami sypialnymi, a wagony pana Pullmana są, jak na razie, najlepsze.

Bear zmusił się do opanowania.
– Są za drogie – uciął. – Poza tym farmerzy nie potrzebują poduszek ani

aksamitnych siedzeń. Linia nie jest tak długa, żeby konieczne były wagony
sypialne.

– Ależ to nierozsądne nie zapewnić tej możliwości – odpowiedziała Diamond

równie stanowczo – skoro i tak musi pan kupić wagony pasażerskie.

Kilka pasażerskich, kilka pulmanowskich... Bear oczami wyobraźni widział,

jak Diamond macha swoją hojną ręką i sprawia, że natychmiast pojawiają się na
szynach. Nie miała pojęcia, czym dla dopiero powstającej linii jest wydanie
pieniędzy na coś tak luksusowego jak sypialny wagon Pullmana, skoro ciężko było
je zdobyć na rzeczy tak podstawowe jak stal i drewno, dźwigi, sprzęt czy parę
starych lokomotyw.

Poirytowany, odwrócił się i zauważył na półce metalowe cylindry z wałami,

przymocowane do gumowych przewodów, i metalową cześć z czymś, co nie mogło
być niczym innym jak tylko tłokiem. Sięgnął po to urządzenie, ocenił wykonanie i
współdziałanie poszczególnych części. Wiedział już, co ma przed sobą. Hamulec
pneumatyczny. Nigdy nie widział mechaniz

MU

działania hamulca kolejowego na

sprężone powietrze Westinghouse'a poza wagonem kolejowym. Skąd mogła
dostać...

– Przysłał mi go...
– George Westinghouse – domyślił się Bear.
– Tak. – Sprawiała wrażenie zadowolonej, że rozpoznał urządzenie. – Niedługo

cały przemysł kolejowy będzie ich używał. Są o wiele bezpieczniejsze i podobno
rząd w Waszyngtonie wkrótce postanowi, że mają być zastosowane we wszystkich
wagonach.

– Tylko tego potrzeba przedsiębiorcom kolejowym – rzekł Bear z przekąsem,

odkładając hamulec na półkę. – Żeby rząd wtrącał się do ich działań.

– Nie nazwałabym tego wtrącaniem się. Po prostu chcą zastosować nowe

rozwiązania i sprzęt, żeby transport kolejowy był coraz bezpieczniejszy.

– Bezpieczniejszy? – Uniósł jedną z gumowych rur. – Te części stanowią

wielkie zagrożenie. W lokomotywie i pierwszych kilku wagonach jest odpowiednie
ciśnienie, ale już w szóstym wagonie ciśnienie spada i w tych na końcu hamulce w
ogóle nie działają. A ponieważ nie ma wystarczająco wielu hamulcowych, żeby

włączać ręczne hamulce, wagony wypadają z szyn na najmniejszym pochyleniu
terenu. Nie ma takiego zakrętu w Kolorado czy Wyoming, gdzie nie doszłoby do
wykolejenia się pociągu z powodu takich wynalazków.

Diamond sprawiała wrażenie oburzonej.
– To absurd. Są dziesięć razy bezpieczniejsze niż stare hamulce ręczne.

Uratowały życie tysiącom hamulcowych. – Podeszła bliżej i zdjęła jeden z
cylindrów z półki. – A poza tym są już nowe, udoskonalone, hamulce.

– Nowe, udoskonalone? – Prychnął z niedowierzaniem.
– Pan Westinghouse opracował nowy system zaworów w celu utrzymania

odpowiedniego ciśnienia, tak że w wagonach na końcu pociągu hamowanie będzie
przebiegało równie sprawnie jak w tych na przedzie. Są już instalowane we
wszystkich nowych wagonach i wymieniane w starszych...

– A korzyść z tego taka, że Westinghouse będzie o wiele bogatszy niż teraz –

powiedział Bear. – Proszę się zastanowić, wszystkie wymagania wymyślone w
ptasich móżdżkach w Waszyngtonie tylko zwiększają koszty ponoszone przez
przedsiębiorców kolejowych.

– Którzy i tak mają doskonałe zyski – odpowiedziała Diamond zdecydowanie.
W ostatniej chwili powstrzymał się od skomentowania jej wypowiedzi

pięcioliterowym słowem uważanym za bardzo nieeleganckie. Ponurym wzrokiem
ocenił jej wygląd damy i bogate otoczenie. Mimo że dysponowała dużą wiedzą na
temat linii kolejowych, miała bardzo niewielkie doświadczenie. Być może
widziała, jak kładziono tory potężnej B&O wzdłuż już istniejącej linii Maryland
albo na łagodnie pofałdowanym terenie Tidewater, ale nie miała pojęcia, co
oznacza budowanie linii kolejowej w surowych warunkach.

– Proszę mi powiedzieć, panno Wingate – zwrócił się do niej nieco gniewnym

tonem – na jaki zysk zasługuje człowiek, który topi oszczędności swojego życia w
ziemi i sprzęcie i kładzie tory dniem i nocą, latem w palącym słońcu i w
zagrażającym życiu mrozie zimą... na sypkim kamienistym terenie, który w
dodatku nie jest nachylony pod odpowiednim kątem, albo w nieprzyjaznych
górach, gdzie trzeba przebijać się przez ścianę granitu. I to wszystko mimo braku
siły roboczej, odpowiedniego sprzętu i najazdów Indian, którym nie podoba się to,
co Żelazny Koń robi z ich terytorium i ich bizonami, bez możliwości godziwego
wyspania się i bez odpowiedniego jedzenia czasami przez wiele tygodni...
Człowiek zmagający się z parszywą pogodą, końskimi muchami, pijący niezdrową
wodę, używający narzędzi tak zimnych, że przymarza do nich skóra, i stali tak
gorącej, że na rękach powstają pęcherze?

Urwał, by zaczerpnąć tchu, a po chwili kontynuował niskim, intrygująco

modulowanym głosem:

– Więc jakie zyski rekompensują takiemu człowiekowi utopienie zdrowia i

marzeń w długiej stalowej wstędze, która łączy naród i przyczynia się do budowy

kraju?

Jego żarliwość i przekonanie nie pozostawiały Diamond żadnych wątpliwości

co do tego, że mówi o rzeczach, których sam doświadczył. Nie miał na myśli
jakiegoś hipotetycznego przedsiębiorcy kolejowego; opowiadał o swojej walce z
potężnymi siłami natury, wrogo nastawionymi ludźmi i o ciężkich warunkach
pracy. Diamond pomyślała o budowie linii kolejowej, którą kiedyś odwiedziła, i
starała się sobie wyobrazić, jak to się odbywa o tysiąc mil stąd. Grupy silnych,
niezależnych mężczyzn, trudny teren, burze, niedostatek i przedłużająca się
samotność...

Patrzące na nią oczy koloru miedzi wydały jej się nagle przejrzyste jak

bursztyn, dostrzegła wnętrze tego człowieka. Był dumnym, upartym, silnym
mężczyzną. Dzięki tym ludziom możliwe było zbudowanie linii kolejowych. Był
jednym z tych, których marzenia, pot, krew i dusze ścieliły drogę stalowym
wstęgom postępu, stopniowo obejmującego cały kontynent.

Diamond czuła, że udało jej się go zrozumieć, że poznała go takiego, jaki był

naprawdę.

– Człowiek, który oddaje swoje ciało i duszę sprawie budowy linii kolejowej,

który daje przykład innym pracownikom swoją dzielnością i zdecydowaniem, który
rzuca wyzwanie siłom natury i przeciwnościom losu... taki człowiek nie spodziewa
się, że otrzyma zapłatę jedynie w postaci pieniędzy. – Ze zdumieniem dostrzegła,
że te słowa rozgniewały jego rozmówcę.

– Tak? – Zaśmiał się nieprzyjemnie. – Więc uważa pani, że ci, którzy budują

ten kraj, powinni altruistycznie wydać ostatniego centa dla dobra ogółu? A co pani
sądzi na temat takich ludzi jak Cornelius Vanderbilt. Jay Gould, J.P. Morgan, John
Work Garrett i James J. Hill? Naprawdę pani uważa, że kiwnęliby palcem w
sprawie budowy linii kolejowych, gdyby nie spodziewali się zysku? Przecież
szczególnie pani powinna dobrze o tym wiedzieć. Postęp jest bardzo kosztowny.

Diamond poczuła ciarki biegnące wzdłuż kręgosłupa, a potem ogarnęła ją fala

ciepła. Złagodniała i popatrzyła na Beara zamglonymi oczami.

– To są moje słowa. Mam okazję bardzo często ich używać – odezwała się

cicho. – Jesteśmy świadkami rzadkiej chwili, panie McQuaid. Mamy takie samo
zdanie w jakiejś sprawie.

Jej zmiana nastroju natychmiast wytrąciła Bearowi broń. Był przygotowany na

wielką bitwę, tymczasem nie napotkał prawie żadnego oporu.

Zgadzali się.
Popatrzył jej w oczy, chcąc się przekonać, że się nie myli, i doznał dziwnego

wrażenia, że wstąpił do rwącego potoku w Montanie. Ten ciepły, niespokojny
błękit przyprawił go o burzę zmysłów.

Dopiero teraz zorientował się, że spierając się, stanęli twarzą w twarz. Poczuł

delikatny zapach truskawek. Jej zapach. Wszystkie doznania Beara skupiły się

wokół tej kobiety.

– A właściwie to pod jakim względem się zgodziliśmy? Chodziło o postęp, o

linie kolejowe czy... o coś zupełnie innego?

Uniosła głowę, podtrzymując to szczególne porozumienie między nimi, przy

którym blakły wszystkie najbardziej nawet fascynujące sprawy związane z
interesami.

– Chodziło o postęp, panie McQuaid. Bardzo wierzę w postęp.
– Nazywam się Bear – przypomniał.
– Bear. – Oddychała coraz szybciej. – I ludzi, którzy krzewią postęp.
– Ludzie, którzy krzewią postęp... – Na jego ustach, coraz bardziej zbliżających

się do jej warg, pojawił się leciutki uśmieszek. – Czy ja też mogę zostać zaliczony
do tej kategorii? Czy czynię postęp?

– Postęp? – Poczuła ciepło jego oddechu na swoich wargach. – Uważam, że

jest pan jednym z najbardziej postępowych mężczyzn, jakich zdarzyło mi się
spotkać.

Jesteś bezwstydna, odezwał się jej słaby wewnętrzny głos, strzegący zasad, lecz

został natychmiast zagłuszony przez mocne bicie serca i mrowienie skóry.

Bear delikatnie musnął ustami jej wargi, wprawiając ją w błogie odrętwienie tą

namiastką prawdziwego pocałunku. Gdyby nieznacznie uniosła podbródek,
doprowadziłaby do pełnego kontaktu.

A potem usłyszała ciche westchnienie, może jej, może jego, które zakończyło

okres napięcia i oczekiwania. Ich usta się spotkały.

Czuła się jak otoczona ciepłym obłokiem. Bear miał zdumiewająco miękkie

wargi. Ogarnęła ją fala przyjemności, wzbierająca w cudownym punkcie ich
połączenia i rozchodząca się niżej, przez szyję i piersi. Delikatnie przyciągnął ją do
siebie.

Subtelne, delikatne pieszczoty, niezwykła radość z nieoczekiwanej bliskości

przyprawiały ją o zawrót głowy. Miała wrażenie, że świat dookoła tańczy i wiruje,
brakowało jej tchu, czuła miękkość w kolanach.

Bear otoczył ją ramieniem w pasie i przyciągnął do siebie, że piersiami

dotknęła torsu, mocnego, wspaniale umięśnionego, opalonego torsu, który ostatnio
tak pobudzał jej wyobraźnię i nie pozwalał zasnąć. Przesunęła dłońmi wzdłuż jego
ciała i ogarnęła ją wielka radość.

Usta Beara były cudownie władcze i uległe zarazem.

Rozdział 9

Z trudem dotarły do niej odgłosy zamieszania w westybulu. Pomyślała o

Hardwellu i Hannah, potem o Morganie, służących i odźwiernych.

Bear również musiał usłyszeć głosy, bo puścił ją w chwili, gdy zamierzała się

odsunąć, i natychmiast cofnął się o krok. Diamond zatoczyła się i z trudem złapała
równowagę.

– Och! – Czuła, że ma obrzmiałe wargi, a policzki barwi szkarłatny rumieniec.

Drżała na całym ciele, więc przystanęła na schodach, jeszcze poza zasięgiem
wzroku obecnych w westybulu, by zmusić się do opanowania.

Usłyszała swoje imię; natychmiast rozpoznała charakterystyczny męski głos.
– Moooja Diaaamond! Gdzieee jesteś?
Wyłoniła się zza filaru; pośrodku westybulu stał Paine Webster. Miał na sobie

wczorajszy wieczorowy strój: pomięty frak i poplamioną koszulę z rozpiętym
kołnierzykiem. Szeroko rozstawił nogi, by utrzymać się w pozycji pionowej.
Biedny Jeffreys i chłopak stajenny, stojący za nim, dzielnie starali się przepchnąć
ogromny kufer podróżny przez otwarte drzwi frontowe.

– Paine? – Ruszyła w jego stronę, lecz zatrzymała się o parę kroków przed nim,

owiana zapachem alkoholu, potu i dymu tytoniowego.

– Aaa, tu jesteś! – ryknął na jej widok. – Moja mała Diamond! Boże,

wyglądasz tak, że chciałoby się ciebie schrupać. Dobrze, że my, Websterowie, nie
jesteśmy obżartuchami! – zawołał i rzucił się na Diamond.

– Paine! – Chciała uskoczyć, ale mimo że pijany, wykazał się kocim refleksem.

Chwycił ją w pasie i okręcił kilka razy, tak że omal się nie przewrócili. Udało jej
się odsunąć na tyle, że stanęła na podłodze, ale nie chciał jej wypuścić z objęć.

– Moja Diamond, w ogóle się nie zmieniłaś – wydyszał Paine, wpatrując się w

nią uporczywie i starając się skupić.

Wstrzymawszy oddech, cofnęła się o krok.
– Ty też się nie zmieniłeś. – Musiała odwrócić głowę, by uniknąć wdychania

oparów alkoholowych. – Już dobrze, Jeffreys – powiedziała do groźnie
spoglądającego lokaja. – Sama zajmę się panem Websterem. – Kiedy Jeffreys i
chłopak stajenny odeszli, zdała sobie sprawę, że przy schodach stoi Bear, gotowy
do ewentualnej interwencji. Próbowała wyzwolić się z objęć Paine'a. – Proszę,
Paine, uspokój się, nie jestem sama.

Dopiero teraz uniósł wzrok i dostrzegł masywną sylwetkę Beara; natomiast

uwolnił Diamond.

– Przepraszam, najdroższa, nie wiedziałem. – Obciągnął kamizelkę i

wyprostował się, po czym chwiejnym krokiem ruszył z wyciągniętą ręką w stronę
Beara. – Wygląda mi pan znajomo. Czyżbyśmy się już spotkali?

Bear zawahał się, popatrzył na Diamond i podał mu rękę.
– Barton McQuaid – powiedział.
– Paine Webster. Do usług. – Paine wykonał tak głęboki skłon, że omal się nie

przewrócił.

Diamond szybko chwyciła go pod ramię i pomogła utrzymać równowagę.
– Chodźmy do salonu i usiądźmy. – Posławszy przepraszające spojrzenie

Bearowi, poprowadziła Paine'a w stronę salonu, lecz ten w połowie drogi do drzwi
coś sobie przypomniał i zmienił kierunek, pociągając ją za sobą.

– B...byłbym z...zap...pomniał. T...to dla ciebie, moja Diamond. – Zaciągnął ją

w stronę kufra, otworzył zamek i uniósł wieko.

W środku znajdowały się materiały, prawdziwie królewski wybór pięknych

egzotycznych tkanin. Haftowany atłas, brokat, wspaniałe mory i jedwabie delikatne
jak mgiełka. Były kremowe albo o barwie kości słoniowej. Z rosnącym przera-
żeniem Diamond patrzyła, jak Paine sięga do kufra i po kolei wyjmuje z niego zwój
za zwojem, rozpościera delikatniejsze tkaniny, a cięższe rozwija jak drogocenne
dywany na podłodze dookoła niej. Nie zdążył opróżnić nawet połowy kufra, kiedy
wszystkiego się domyśliła i starała się go powstrzymać.

– Są bardzo piękne, Paine. Ale proszę... – dotknęła jego ramienia – twój stan

nie pozwala...

Było już jednak za późno.
– To na twoją suknię ślubną. Całymi tygodniami szukałem odpowiednich

materiałów na rynkach w Singapurze. To n...najpiękniejsze jedwabie, jakie tylko
można sobie wyobrazić. N...najlepsze jedwabie dla mojej narzeczonej.

Odwrócił się i chwycił ją za ramiona. Na jego twarzy malowało się pożądanie,

lecz nie takie, jakie zazwyczaj odczuwa mężczyzna wobec kobiety. Był to wyraz
twarzy głodnego dziecka, chłopca proszącego o akceptację i podziw. Zakłopotanie
Diamond musiało być bardzo widoczne, gdyż Paine szybko ją puścił i powrócił do
swojej beztroskiej pozy.

– Chyba powinienem się czegoś napić – obwieścił, kierując się w stronę barku

w salonie.

Diamond popatrzyła na wspaniałe tkaniny złożone u jej stóp, a potem na

mężczyznę, który wiózł je dla niej przez pół świata, a wreszcie na drugiego, który
tak niedawno trzymał ją w ramionach. Zarumieniła się, zmieszana, i skierowała się
do salonu, lecz zatrzymała się tuż za drzwiami. Paine dokonał inwazji na rzadko
otwierany barek i nalał sobie dużą szklankę brandy.

– Nie jesteś głodny? – zapytała. – Niedawno skończyliśmy kolację i nie będzie

żadnego kłopotu z...

– Nie, nie... nie chcę robić kłopotu. Naprawdę nie jestem głodny, tylko

s...spragniony. – Uśmiechnął się do niej szatańsko, uniósł szklankę i opadł na
kanapę.

– Byłeś w domu? Kiedy ostatnio jadłeś?
– A jaki mamy dzisiaj dzień? – zapytał, szczerząc zęby w uśmiechu.
Diamond postanowiła zabrać mu szklankę, ale odgadł jej zamiary, duszkiem

wypił brandy i podał jej puste naczynie.

– Więc kim jest ten twój znajomy... J...jak on się nazywa? – zapytał Paine,

zerkając z ukosa na Beara, który, oparty o framugę drzwi, przyglądał mu się
ponuro. – Czy to ktoś, o kim powinien wiedzieć twój przyszły m...mąż?

– Paine – odezwała się Diamond z wyraźnym zniecierpliwieniem. – Jeśli

stracisz przytomność, każę cię zanieść do powozu i odeślę prosto do domu.

– Bezduszna istota. – Uśmiechnął się, czując już miłe odrętwienie po wypiciu

brandy. – N...nigdy byś m...mi tego nie zrobiła, m...moja najsłodsza. Z...za bardzo
mnie kochasz. – Kiedy skrzyżowała ramiona na piersiach, zaśmiał się. – Bądź tak
miła i zrób coś dla mnie, moja Diamond. P...poproś, żeby odczyszczono i wypra-
sowano moje ubranie. Pomyśl, jakie to będzie zaskoczenie dla mojej rodziny, kiedy
wrócę do domu z trzydniowej hulanki i będę wyglądał jak spod igły. – Uśmiechnął
się i zamknął oczy, jakby ciesząc się tą wizją, i już ich nie otworzył.

Po chwili jego głowa opadła na bok na oparcie kanapy. Diamond uniosła ją,

lecz głowa znów się osunęła.

– Robisz mi coś takiego – mruknęła. – A tu zaraz wrócą Hardwell i Hannah... –

No i Bear McQuaid stał w drzwiach i wszystko widzi, i wciąż czuję smak jego
pocałunków, dodała w myślach.

Bear przyglądał się jej reakcji spod lekko opuszczonych powiek, zaczerwieniła

się, czując złość i upokorzenie z powodu zachowania Paine'a. Magiczna scena
pomiędzy nią a Bearem McQuaidem minęła i Diamond mogła za to podziękować
temu rozwiązłemu, gadatliwemu Paine'owi Websterowi.

– Poproszę, żeby zaniesiono go na górę. – Chcąc się uspokoić, odstawiła pustą

szklankę i chwyciła ramię Paine'a. – Jeśli Hardwell i Hannah znajdą go tutaj, będą
wściekli.

– Uważam, że powinnaś kazać zanieść go do powozu, którym przyjechał, i

odesłać do domu.

– Obawiam się, że nie masz prawa głosu – powiedziała Diamond, zakładając

rękę Paine'a za swoją szyję.

Bear nie poruszył się, więc zdobyła się na odwagę i popatrzyła na niego

wyzywająco. Jego ponure spojrzenie zraniło jej serce. Postanowiła złożyć mu
zwyczajową propozycję.

– Jeśli mi pomożesz, postaram ci się to odpowiednio wynagrodzić.
Wyprostował się, jeszcze bardziej pochmurniejąc.
– Znów powinienem podać swoją cenę?

Wolała się nie zastanawiać nad tym, co niedawno zdarzyło się w bibliotece, ani

nad niepokojącym poczuciem utraty. Była po same uszy pogrążona w obietnicach,
których nie była w stanie dotrzymać.

– Dobrze. Podasz mi ją. A teraz proszę, weź jego drugie ramię.
Kiedy wstępowali na schody, wlokąc bezwładnego Paine'a, Bear zauważył, jak

skuteczny jest sposób Diamond: założenie ręki Paine'a za szyję i mocne chwycenie
za spodnie z tyłu. Z pewnością nie była to umiejętność, której uczono dziewczęta
przed debiutem w sezonie.

– Wydaje mi się, że już to kiedyś robiłaś.
– Kilka razy – wydyszała z trudem.
– Pozwalasz, żeby mężczyźni przychodzili do ciebie do domu, żeby

wytrzeźwieć po trzydniowej pijatyce? – On również ciężko dyszał. – Jesteś bardzo
gościnna.

– Nie mężczyznom, tylko jemu. On potrzebuje pomocy, a ja nie potrafię...
– Powiedzieć „nie” – dokończył za nią.
– Nie potrafię odmówić mu w potrzebie – dokończyła Diamond, patrząc na

niego groźnie. – Jesteśmy przyjaciółmi, odkąd sięgam pamięcią. Razem
dorastaliśmy. Jego ojciec prowadził interesy z moim ojcem.

Zapadła pełna napięcia cisza.
– A ci ludzie pod bramą? Też z nimi dorastałaś?
Poczuła zakłopotanie, że widział ludzi przy wejściu i był świadkiem

bezczelnego narzucania się Paine'a. Uważała, że im pomaga. Dlaczego więc była
teraz zmieszana?

– Nie bądź śmieszny – powiedziała.
– Śmieszne jest robienie wszystkiego, czego ludzie od ciebie zażądają odparł i

mocno chwycił Paine'a, żeby Diamond mogła w tym czasie otworzyć drzwi do
sypialni.

– Wcale nie robię wszystkiego, o co ludzie mnie poproszą. – Chciała zająć

pozycję pod ramieniem Paine'a, ale Bear jej nie pozwolił.

– Trzymam go – powiedział zduszonym głosem. – Prowadź.
Po chwili położył pijanego mężczyznę na łóżku w ciemnym pokoju gościnnym,

oparł ręce o biodra i popatrzył na Diamond.

– Rozdajesz jedzenie wszystkim, którzy pojawiają się u bram twojego domu.

Kupujesz bezwartościowe wynalazki tylko dlatego, że ludzie cię o to proszą.
Układasz pijaków do snu w pokoju gościnnym. Robbie miał rację. Po prostu nie
potrafisz powiedzieć „nie”.

– Robbie ci tak powiedział? – Diamond zamilkła na chwilę, zaskoczona tym, że

kuzyn, przed którym otworzyła zarówno dom jak i serce, powiedział coś takiego
nieznajomemu. Przygryzła wargę, odwróciła się w stronę łóżka, popatrzyła na
niechlujnego mężczyznę opartego o wezgłowie, po czym przewróciła go na bok i

zaczęła ściągać z niego surdut. – To bzdura. Potrafię odmówić każdemu, kiedy
tylko mam na to ochotę.

– Co ty wyprawiasz? – Bear popatrzył na jej zmagania z ubraniem Paine'a.
– Usiłuję zdjąć jego surdut i koszulę. Muszę to dać do czyszczenia i... – Kiedy

Bear wybuchnął głośnym śmiechem, wyprostowała się. – Co cię tak bawi?

– Właśnie masz dowód na to, co powiedziałem. Przychodzi do ciebie pijany jak

bela, wydaje ci polecenia, domaga się, żebyś oddała jego surdut do czyszczenia,
kiedy będzie spał, traci przytomność. – Rozpłomieniony wzrok Beara przyprawił ją
o ognisty rumieniec. – A ty właśnie spełniasz jego polecenia.

– On tylko żartował.
– Tak? – Przyjrzał się jej uważnie w mdłym świetle dochodzącym z korytarza i

postanowił zadać ostateczny cios. – Sądząc po tym, jak poważnie przyjęłaś jego
„żarty”, pozwól, że będę pierwszym, który złoży ci gratulacje z powodu
zbliżającego się ślubu.

Spłonęła rumieńcem aż po nasadę włosów.
– Nie zamierzam wyjść za Paine'a Webstera.
– Ale on uważa, że zamierzasz.
– Myli się.
Bear przyglądał się jej przez chwilę.
– To bardzo ucieszy Kenwooda.
– Morgana? A co on ma z tym wspólnego?
– Dziś po południu poinformował mnie, że macie poważne zamiary.
– Tak ci powiedział? – Diamond zesztywniała.
– Tak. Z moich obliczeń wynika, że masz o jednego narzeczonego za dużo.
Popatrzyła mu w oczy, niezdolna się poruszyć ani wymówić słowa. Poczuła

miękkość w kolanach.

– Nie potrafisz powiedzieć „nie”, prawda? – zapytał cicho Bear.
– Nic nie rozumiesz.
– Rozumiem aż za dobrze. – Postąpił krok w jej stronę.
Cofnęła się.
Postąpił kolejny krok i ujął jej podbródek.
Nie była w stanie się temu opierać. Przerażenie z powodu możliwości odkrycia

tego, że ma kilku narzeczonych, rozmywało się w istnej nawałnicy innych uczuć i
myśli... dotyczących jej sposobu postępowania z ludźmi, w wirze nowych doznań.
Wszystko skomplikowało się jeszcze bardziej, gdy Bear objął ją w talii.

– Musisz tylko powiedzieć mi „nie”.
Nie potrafiła. Kręciło jej się w głowie na widok błysku w jego oczach. Opuściła

ręce; mocno przytulił ją do siebie.

– Powiedz tylko „nie”, a zaraz przestanę – rzekł cicho.
Gwałtownie zaczerpnęła powietrza. Bear przesuwał rękę niżej, muskając jej

pierś. Kiedy władczym gestem chwycił Diamond w pasie, poczuła zmieszanie i
zaczęła sobie wmawiać, że się nie odzywa, gdyż nie chce, by wymusił na niej
reakcję na jego warunek. Lecz dobrze wiedziała, że milczy również dlatego, iż
wcale nie chce powiedzieć „nie”.

– To nie jest trudne. Trzy litery. N–I–E. – Dotknął ustami jej warg. – Nie –

wydyszał jej prosto w usta. – Nie.

Wilgotne ciepło jego oddechu sprawiło, że Diamond poczuła mrowienie warg,

a głowę wypełnił zapach piżma i wina. Rozchyliwszy usta, poczuła smak wina i
słodyczy. Zadrżała.

Bear delikatnie dotykał jej warg ciepłym językiem; czuła, jak kruszy się jej

opór.

Diamond objęła go w pasie i przewędrowała dłońmi na plecy, wyczuwając

mocne mięśnie. Z radosnym drżeniem przeżywała każdą pieszczotę jego
wilgotnych warg, a potem języka, badającego zagłębienie jej szyi.

Wsunęła palce w ciemne włosy Beara, objęła głowę i przyciągnęła do siebie.

Czując, że on rozpina guziki i odsuwa koronki na ścieżce pocałunków, wstrzymała
oddech i nieznacznie wygięła ciało w łuk, by ułatwić mu dostęp.

Poczuła mrowienie w piersiach i rozkoszny ból w dole brzucha. Bliżej, chciała

znaleźć się jak najbliżej tego mężczyzny z Montany, i poczuć dotyk jego ciała na
nagiej skórze, wszędzie, tak jak teraz czuła w pasie i na ramionach.

Pieszczoty stawały się coraz gwałtowniejsze. Diamond poddała im się,

dopasowała do nich, dołączyła do wymiany wrażeń i reakcji. Idąc za przykładem
Beara, zaczęła rozdawać pocałunki hojniej i w coraz to nowych miejscach,
rozkoszując się słonym smakiem jego skóry.

A potem, kiedy cicho jęknęła i otarła się o niego piersiami, odciągnął kraj jej

gorsetu i objął ustami brodawkę piersi. Poczuła mrowienie we wszystkich
wrażliwych częściach ciała. Gwałtownie zaczerpnęła tchu, zamknęła oczy, mając w
wyobraźni obraz jego ciemnej głowy przy białej piersi...

Nagle doszły ją jakieś głosy, z trudem przedzierające się do świadomości.

Znieruchomiała, nasłuchując i starając się uzmysłowić sobie swoje położenie.

Przerwała namiętny pocałunek, a po chwili dotarło do niej, że leży na plecach

na łóżku, zaledwie o parę cali od chrapiącego Paine'a, przygnieciona dużym,
mocnym ciałem Beara, w rozpiętej sukni i odchylonym gorsecie ukazującym jedną
pierś. Nad nią znajdował się Bear McQuaid w rozchełstanej kamizelce i koszuli, z
oczami płonącymi z pożądania i wargami obrzmiałymi od niezliczonych
bezwstydnych pocałunków.

Z przerażeniem rozpoznała głosy i zdała sobie sprawę, że wyraźnie się zbliżają.
– Hardwell i Hannah – szepnęła, wstając, i zaczęła gwałtownie poprawiać

ubranie. – Wrócili!

Bear zapiął jedynie górną część koszuli, a dolną włożył w spodnie. Potem

zapiął kamizelkę. Diamond wciąż walczyła ze swoją suknią; odsunął jej ręce i sam
dokończył zapinanie guzików. Diamond gorączkowo wygładziła spódnicę i
poprawiła uczesanie. Uznawszy, że może się już pokazać, skierowała się do
wyjścia, lecz po chwili odwróciła się i chwyciwszy Beara za rękę, pociągnęła go za
sobą.

Mijali drzwi pokoju Robbiego, kiedy jej byli opiekunowie pojawili się na

szczycie schodów. Hardwell miał jeszcze w ręku laskę, a Hannah zdjęła rękawiczki
i sięgała do kapelusza.

– Jak się czuje Robbie? – zapytała starsza pani, spoglądając na drzwi jego

pokoju.

Robbie. Diamond zaczerwieniła się, przerażona. Przez ponad godzinę nie

pomyślała ani razu o podopiecznym. Natychmiast otworzyła drzwi do pokoju
kuzyna i wstrzymała oddech.

Robbie spał trochę niespokojnym snem. Na chwilę przystanęli przy jego łóżku,

po czym na palcach wyszli z pokoju.

– Biedactwo – powiedziała Hannah, zamknąwszy drzwi. – Musiał być

przerażony.

– To prawda. – Diamond popatrzyła na Beara, który przyglądał się jej

wzrokiem kryjącym niemal wszystkie emocje świata w jednym spojrzeniu. – Był
przerażony. Ale pan McQuaid szybko go zagadał i uspokoił.

Hardwell popatrzył na Beara i uśmiechnął się promiennie.
– Jest pan nieoceniony. Wygląda na to, że mamy kolejny dług wobec pana. Jak

my się panu odwdzięczymy?

Nocny wiatr uspokoił nieco rozszalałe zmysły Beara, kiedy ten wracał

wynajętym powozem do Baltimore. Przeżył już zimę tak mroźna, że wąsy zamarzły
mu i prawie odpadły, a on nawet nie zatrząsł się z zimna. Lecz teraz różnica
temperatur pomiędzy rozgrzanym ciałem a chłodnym nocnym powietrzem
przyprawiała go o drżenie, jakby był w gorączce. Z trudem trzymał wodze.

Co też, na litość Boską, on tam wyprawiał? Odtworzył sobie w myślach kolejne

wydarzenia, poczynając od wizyty w bibliotece. Jęknął. Linie kolejowe...
rozmawiali o liniach kolejowych. I o inwestowaniu. Była doskonała okazja, by
zapytać o możliwość zainwestowania w jego linię kolejową, lecz wtedy zaczęli się
kłócić, potem zrezygnował z uświadamiania Diamond, jak naprawdę wygląda
budowa linii na Zachodzie, i zaczął ją całować. A potem pojawił się ten idiota
Webster...

Do diabła! Miał wspaniałą okazję, by spełnić swoje życiowe marzenie, i jej nie

wykorzystał.

Zanim dojechał do granic Baltimore, zdążył już trochę ochłonąć i zdobył się na

trzeźwe rozpatrzenie sytuacji.

Teraz wszystko, co zdarzy się między nim a Diamond, będzie przesiąknięte

wspomnieniem bliskości, która ich przyprawiła o zawrót głowy. Nie będzie już
mógł na nią patrzeć, nie myśląc o cudownej miękkości jej warg, uroczej
nieśmiałości języka, zmysłowym poddaniu się ciała. Nie będzie mógł oddzielić
pragnienia zdobycia od niej funduszy od pożądania jej jako kobiety.

Kiedy dojechał do stajni, by oddać konia i powóz, nad budynkiem paliła się

stara lampa gazowa. Zeskoczył na ziemię i zawołał stajennego, który zjawił się po
kilku minutach, sprawiając wrażenie wytrąconego ze snu. Bear przypomniał mu, że
ma prawo korzystać z konia i powozu jeszcze przez dwa dni; chłopak skinął głową
na znak, że przyjmuje to do wiadomości. Po czym zaprowadził konia do stajni, by
wyprzęgnąć go z powozu.

Bear włożył ręce do kieszeni i ruszył boczną uliczką prowadzącą do St.

Charles. Tym razem nie miał nic przeciwko długiemu spacerowi do portowej
tawerny, w której mieszkali. Chciał mieć czas na zastanowienie się, jak przekazać
wiadomości o niepowodzeniu swej misji Haltowi, a także, czym jutro zapłacą za
śniadanie. I obiad.

Skręcił w St. Charles i nie odrywając wzroku od stóp, minął Bank Handlowy

Vassara, budynek Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Oystermena, kilka dobrze
prosperujących sklepów i elegancką restaurację La Maison. Lecz kiedy znalazł się
w kręgu światła jednej z lamp elektrycznych, zdał sobie sprawę z głośnego szumu,
zobaczył plamki i kropki wirujące przed oczami; potrząsnął głową. Otaczał go
gęsty rój owadów. Opędzając się od nich obydwiema rękami, rzucił się ku
nieoświetlonej części ulicy i zatrzymał, dopiero gdy szum ucichł.

Krzywiąc się, obejrzał się przez ramię w stronę lampy. Światło zdawało się

falować. Zleciały się do niego tysiące, setki tysięcy owadów. Popatrzył na drugą
lampę, dostrzegając podobny rój. Postanowił trzymać się ciemnej strony ulicy,
dopóki nie wyjdzie z terenu oświetlonego lampami elektrycznymi.

Przechodząc przez ulicę przed hotelem Exeter, zauważył mężczyznę

zstępującego ze schodów i machającego rękami, by opędzić się od owadów
skupionych wokół lamp u wejścia do hotelu. Być może nie zauważyłby tego
człowieka, gdyby sam przed chwilą nie zmagał się z podobnym zagrożeniem.
Przyjrzał się mu uważniej, po czym instynktownie obejrzał się za siebie z wyost-
rzoną uwagą. Mężczyzna również patrzył na Beara, lecz nagle odwrócił się szybko
i wsiadł do czekającego na niego powozu.

Bear zatrzymał się, starając się uzmysłowić sobie, co go zaniepokoiło. Gdy

powóz mijał go z turkotem kół, w smudze światła z obleganej przez owady latarni
dostrzegł twarz mężczyzny. Lionel Beecher... Gotów byłby iść o zakład, że to był
on. Odprowadził wzrokiem odjeżdżający powóz i nagle dotarła do niego straszliwa
prawda.

Beecher był tu, w Baltimore, i mieszkał w dzielnicy handlowej. Bear ruszył

przed siebie; na myśl o możliwych powodach obecności tego typa w tym mieście
przyśpieszył kroku.

Lionel Beecher był płatnym zbirem, zawodowym bandytą – człowiekiem,

którego zbrodnicze talenty i umiejętności były doskonale opłacane. A potentat
kolejowy Jay Gould zawsze dobrze płacił, tylko nie miał na to ochoty wtedy, gdy
przyszło do wykupywania ziemi i prawa przejazdu przez środkową Montanę.
Gould wysłał Beechera, by złożył propozycję niektórym ranczerom mieszkającym
w pobliżu Billings, chcąc uprzedzić Beara i Halta. Lecz buta i grubiaństwo zbira
zraziły miejscowych ranczerów do tego stopnia, że chętnie przyjęli niewiele lepsze
warunki proponowane przez Beara i Halta. A teraz Beecher był w Baltimore.

Zaniepokojony Bear przyśpieszył, klucząc zygzakiem, by uniknąć znalezienia

się w świetle lamp. Gdy wyszedł z oświetlonej dzielnicy, usłyszał za sobą kroki;
obejrzał się przez ramię. Nie zauważywszy nikogo, ruszył przed siebie i znów
usłyszał kroki. Ktoś biegł... za nim. Bear puścił się pędem, ale został uderzony z
tyłu i upadł.

Gdy wstawał, z ciemności wyłoniły się pięści i uderzyły go w brzuch i

podbródek. Bear zatoczył się na ścianę. Przybrawszy pozycję obronną i robiąc
uniki, uchylił się przed następnym ciosem i zyskał na czasie, po czym rzucił się do
przodu, zwarł się z jednym z napastników i pchnął go tak, że ten rozpłaszczył się
na ulicy. Korzystając z elementu zaskoczenia. Bear opuścił ramię i walnął pięścią
w brzuch drugiego, rzucając nim o ścianę. Nie zwlekając z kolejnymi ciosami,
trafił zbira tak, że ten zgiął się wpół. Pierwszy napastnik zdążył już się podnieść i
wściekle rzucił się do ataku. Zwarli się i mocowali przez chwilę. Bear zakończył
impasową sytuację celnym kopniakiem w kolano przeciwnika, a kiedy ten na
ułamek sekundy zamarł z bólu, wymierzył mu cios, po którym napastnik padł na
ziemię.

Bear miał wielką ochotę na dalszą walkę, lecz czasami rozsądniejszym

wyjściem jest ucieczka. Właśnie tak było teraz. Dwa szczury portowe zadawały
ciosy z beznamiętną precyzją, jakby były przyzwyczajone do takich potyczek i był
to dla nich chleb powszedni. Odwrócił się więc na pięcie i pognał przed siebie jak
szalony.

Usłyszał zdziwione pochrząkiwania i zduszone przekleństwa; biegli za nim.

Lecz najwyraźniej zostali wynajęci z powodu umiejętności walki, a nie szybkości.
Po kilku minutach zrezygnowali z pościgu i Bear sam przebył biegiem wąskie,
słabo oświetlone uliczki dzielnicy portowej.

Wkrótce wpadł do gwarnej tawerny, która chwilowo służyła im za dom, i

zauważył siedzącego w kącie Halta, pochylonego nad resztką wodnistego piwa.
Przeszedł obok stołów, przy których siedzieli marynarze i robotnicy portowi,
wydający ciężko zarobione pieniądze na grę w znaczone karty i kiepski alkohol.

– Gdzie ty się, do diabła, podziewałeś?! – Halt gwałtownie uniósł się na jego

widok. Po chwili zobaczył krew na wardze przyjaciela. – Co ci się stało, chłopcze?

– Beecher jest w mieście – powiedział Bear, ciężko dysząc, i otarł rozciętą

wargę. Dając wspólnikowi znak, by szedł za nim, uważnie rozejrzał się po tawernie
i ruszył do tylnego wyjścia.

Gdy byli w zaułku, Halt przyjrzał się mu uważnie.
– Jak się czujesz?
– Nic mi się nie stało. Było ich dwóch... przydarzyło mi się coś takiego jak

tobie. – Bear odchylił poły surduta i oparł dłonie o biodra; głęboko wciągnął
powietrze. – Napadli mnie zaraz po tym, jak zobaczyłem Beechera przed hotelem
naprzeciwko banku Vassara.

– Jesteś pewien, że to był on? – zapytał zdenerwowany Halt.
– Na pewno on. Poznałbym tę gębę wszędzie. To pewnie te jego dwa psy

napadły wczoraj na ciebie.

– Niech go szlag! – zaklął cicho Halt, dotykając spuchniętego oka. – Przyjechał

tu dopilnować, żebyśmy nie dostali pożyczki na załatwienie prawa użytkowania
ziemi. – Popatrzył na wspólnika. – Ale się spóźnił, mam rację?

Bear wyprostował się i głęboko zaczerpnął powietrza, starając się zwalczyć

oszołomienie wywołane szaleńczym biegiem i koniecznością przekazania złej
wiadomości.

Domyśliwszy się prawdy, Halt jęknął.
– Nie dostałeś pieniędzy?
Bear zacisnął szczęki.
– Jej kuzyn zachorował, a poza tym dookoła ciągle kręcili się jacyś ludzie. A

kiedy w końcu zostałem z nią na parę minut nie mogłem...

– A przynajmniej ją zapytałeś?
Przez chwilę przyglądali się sobie w napięciu, w końcu Halt westchnął z

rezygnacją.

– Słuchaj, wiem, że nie chcesz prosić tej kobiety. To godzi w twoją męską

dumę. Nie chcesz się podlizywać jakiejś pani. Ale nasze prawa wygasają pod
koniec lata, a skoro na dodatek Beecher znów się zaczyna kręcić i bruździć... Jeśli
do końca września nie położymy dwustu mil torów, jesteśmy skończeni.

– Myślisz, że o tym nie wiem? – Bear odwrócił się i wszedł po schodach do

wynajmowanego pokoju. W świetle okopconej lampki zdjął surdut, kamizelkę i
koszulę, przygotowując się do snu.

Halt obserwował go przez chwilę, po czym sięgnął do worka i wyjął butelkę

brandy od Vassara.

– Masz... napij się trochę, żeby cię nie bolała głowa.
Bear pociągnął tęgi łyk i długo trzymał płyn w ustach, krzywiąc się, gdyż

piekła go rozcięta warga. A potem jak zwykle nastrój Halta zaczął się poprawiać.

– Wiesz, nie jest tak źle, Bear, chłopie – powiedział z przekonaniem. –

Znalazłem dziś pracę w dokach, przy rozładunku. Nadzorcą jest tam poczciwy
sentymentalny Irlandczyk z hrabstwa Cork. Natychmiast mnie przyjął. Będziemy
mieli pieniądze, żeby tu jeszcze chwilę pomieszkać. A poza tym znalazłem
miejsce, gdzie raz dziennie będziemy dostawać darmowy posiłek. W misji, przy
Hale Street. – Uśmiechnął się radośnie. – Będziemy tylko musieli trochę posłuchać
różnych nauk...

Rozdział 10

Bardzo mi przykro, panie McQuaid – powiedziała następnego ranka

przypominająca cherubinka pani Humphrey, wprowadziwszy Beara do salonu w
Gracemont. – Diamond przed chwilą wyjechała z moim mężem. We wtorki rano
zawsze uczestniczy w ochotniczych pracach w domu opieki społecznej w Eastside,
a potem ma załatwiać jakieś sprawy w mieście z Hardwellem. – W oczach starszej
pani pojawiły się figlarne błyski. – Kiedy wychodzi z domu, nigdy nie wiemy, w co
się zaangażuje, kiedy wróci albo z kim i czym. – Zniżyła głos do szeptu. – Ciągle
nas czymś zaskakuje.

– Tak. – Bear uśmiechnął się powściągliwie. – Sam mam pilne sprawy do

załatwienia w mieście. Przyjadę innym razem.

Gdy wsiadł do wynajętego powozu, natychmiast spochmurniał. Musiał jak

najszybciej zdobyć fundusze na przedłużenie pozwolenia na użytkowanie ziemi.
Pozostawała też „drobna” sprawa wielu ton stalowych szyn, które kupił z
oszczędności. Musiał szybko zdobyć resztę pieniędzy, bo w przeciwnym razie
czekało go bierne przypatrywanie się, jak wszystko przejmuje ktoś, kto zaoferuje
najwyższą stawkę. Należało też kupić drewno na podkłady, stalowe sworznie,
różnego rodzaju narzędzia, dźwigi i podnośniki, wagony towarowe, konie i muły,
drezyny, namioty, artykuły pierwszej potrzeby dla pracowników. No i oczywiście
pozostawała jeszcze kwestia robotników, ich pensji. Trzeba ich było również jakoś
dowieźć w tę głuszę...

Wszystko to przyprawiało Beara o ból głowy. Przeciągnął się, lecz napięcie nie

ustąpiło. Na przemian zginał i rozprostowywał ramiona i dłonie, starając się
rozluźnić.

Odczuwał potrzebę ciężkiej fizycznej pracy. Może sentymentalny szef Halta

zgodzi się również zatrudnić pół–Irlandczyka z Karoliny Północnej. Poczuł skurcz
żołądka; zaczął go masować.

Przede wszystkim potrzebował ciepłego posiłku.

Tego popołudnia, kiedy Diamond przyszła z Hardwellem do Banku

Handlowego, było w nim mnóstwo interesantów. Lecz Philip Vassar już dawno
temu wydał rozporządzenie, że ona ma być natychmiast wprowadzana do jego
biura. Tak więc szybko umożliwiono jej zobaczenie się z bankierem i
zaproponowano orzeźwiające przekąski i napoje. Po pytaniach dotyczących
funduszy przydzielonych uczestnikom loterii zorganizowanej po kwartalnym
posiedzeniu zarządu firmy i poruszeniu kilku innych kwestii, Diamond w końcu

przystąpiła do omówienia prawdziwego celu wizyty.

– Jak zapewne pan wie, Robbie ma ospę wietrzną – powiedziała, bawiąc się

zatrzaskiem wysadzanej koralikami torebki. – Jest bardzo smutny i chciałby, żeby
jeszcze raz odwiedził go pański przyjaciel, ten dżentelmen z Montany... jak on się
nazywał?

– Barton McQuaid. – Vassar wychylił się w fotelu, wyraźnie zaciekawiony. –

Odwiedził twojego chorego kuzyna?

– Akurat był u nas z wizytą, kiedy Robbie zachorował. Był bardzo miły i

opowiedział chłopcu kilka historii o Montanie. Nie wie pan przypadkiem, gdzie
mogę się z nim skontaktować?

Vassar zamrugał, zastanawiał się przez chwilę, po czym z uśmiechem na ustach

rozsiadł się wygodnie.

– Prawdę mówiąc, wiem. Przez kilka dni będzie gościem w naszym domu...

poczynając... hmm... od jutra. Evelyn już od dawna dręczy mnie, żebym go
przyprowadził, ale jest tak zajęty...

– Wyobrażam sobie.
– A może wstąpiłabyś do nas na kolację w sobotę? – zaproponował Vassar.
– Naprawdę chciałam tylko zapytać pana McQuaida, czy mógłby odwiedzić

Robbiego i...

– Nie przyjmuję odmowy do wiadomości – oznajmił wesoło Vassar. – Evelyn

będzie zachwycona. – Musiał wyczytać chęć sprzeciwu z jej twarzy, gdyż
postanowił sięgnąć po ostateczny argument. – Wiesz, Evelyn wczoraj powiedziała,
że tak rzadko cię widujemy i że Clarice bardzo się za tobą stęskniła. Obu moim
paniom bardzo brakuje tych balów i przyjęć, które wydawaliśmy, kiedy ty i Clarice
debiutowałyście w towarzystwie.

Diamond poczuła wyrzuty sumienia.
– Myślę, że Robbie jakoś sobie beze mnie poradzi – powiedziała cicho, po

czym rozpromieniła się, coś sobie przypomniawszy. – Och, ale w sobotę jest bal
Towarzystwa Dobroczynnego. – Uśmiechnęła się przepraszająco. – Gdyby to było
jakieś inne przyjęcie, jakoś bym się wytłumaczyła, ale w tej sytuacji... naprawdę
nie będę mogła przyjść do państwa.

– Zapomniałem o balu. – Vassar uśmiechnął się. – McQuaid przyjdzie tam

razem z nami, jestem tego pewien. Bez wątpienia się tam spotkamy.

Z głową pełną niepokojących myśli wyszła z gabinetu Vassara do holu z

marmurowymi kolumnami.

Co mogła zrobić? Dopiero gdy Bear wyszedł od niej wieczorem, odzyskała

zdolność myślenia i dotarło do niej to, co się stało. Boże, musiał pomyśleć, że ma
do czynienia z rozpustnicą, kobietą bez zasad, zaręczoną z dwoma mężczyznami
jednocześnie, a do tego śmiało zabawiającą się z trzecim. Czuła potrzebę
wytłumaczenia mu wszystkiego, zapewnienia, że chce jak najszybciej wyjaśnić

wszystko Morganowi i Paine'owi. Miała nadzieję, że Bear uwierzy i nikomu nie
zdradzi jej tajemnicy.

W jej głowie nadal kłębiło się od myśli, kiedy zauważyła Hardwella

rozmawiającego z przyjacielem. Ruszyła przez hol w jego stronę. Wysokie
pomieszczenia banku, wypolerowane posadzki i echo jak w katedrze sprawiały, że
wszyscy przekraczający progi tej ogromnej świątyni pieniądza odczuwali potrzebę
mówienia szeptem. Był wszakże wyjątek – mężczyzna pragnący okazać wzgardę
materialnym dobrom, będącym marnością w porównaniu z bardziej trwałymi
wartościami.

Donośny, lekko nosowy głos zagłuszył szelest banknotów, szczęk monet oraz

monotonny szum rozmów przy okienkach. Diamond znieruchomiała w drzwiach
prowadzących do pomieszczeń biurowych, przerażona dźwiękiem tego głosu.
Potężny hol zdawał się kurczyć; została zmuszona, by stanąć twarzą w twarz z
Louisem Pierpontem III.

– Diamond! Najdroższa! – Pośpieszył w jej stronę, chwycił ręce, które

wyciągnęła w obronnym geście, i przycisnął je do serca. Jego woskowa twarz
rozjaśniła się w uśmiechu wyrażającym tak wielką tęsknotę, że Diamond zrobiło
się słabo. – Jakie to cudowne, że widzę cię całą i zdrową. Dzwoniłem do ciebie w
niedzielę po południu, ale pani Humphrey powiedziała, że wciąż nie czujesz się
najlepiej.

– Czuję się już dobrze, dziękuję. – Bezskutecznie starała się wysunąć dłonie z

jego uścisku. – Hardwell i Hannah nalegali, żebym wyszła z domu, i... Ale Louisie,
co ty tu robisz? Ty? W banku Philipa Vassara?

– Towarzyszę zacnej pani Shoregrove, pomagam jej załatwić pewne sprawy

powiernicze. – Spojrzał w stronę okienka kasowego, przy którym stała patrząca na
nich pochylona staruszka. Pokiwał głową i uśmiechnął się do niej szeroko.

Staruszka odwzajemniła uśmiech i delikatnie pomachała chusteczką. Louis z

ożywieniem ścisnął dłonie Diamond.

– Ta dama wspiera dużym datkiem moją misję miejską. A poza tym – wyraźnie

się podniecił – postanowiła dokonać zmian w swoim testamencie, by wspomóc
nasze Towarzystwo Dobroczynne w Baltimore. – Louis Pierpont popatrzył na Dia-
mond z nadzieją, że te wiadomości wzbudzą jej entuzjazm.

– To... to bardzo miłe z jej strony – powiedziała, patrząc na trzęsącą się

staruszkę, która zakończyła już załatwianie spraw i odwróciła się w ich stronę.

– Miałem zamiar zabrać panią Shoregrove do misji portowej i pokazać jej, ile

dobra będziemy mogli zdziałać dzięki jej darowiźnie – rzekł Louis tak głośno, by
usłyszała go leciwa ofiarodawczyni. Pociągnąwszy Diamond za sobą, podał ramię
malutkiej wdowie. – Diamond, ty również nigdy nie byłaś w misji portowej, a też
jesteś naszym wielkim dobroczyńcą. – Klasnął w ręce w filantropijnym uniesieniu.
– Och, jaka wspaniała okazja! Będę mógł paniom pokazać, ile im zawdzięczamy.

Musisz z nami pójść, Diamond. – Obejrzał się przez ramię i dodał: – Panie
Humphrey, pan też powinien się tam z nami wybrać!

Zanim Diamond zdążyła wymyślić jakiś wiarygodny wykręt, Louis chwycił ją

pod drugie ramię i pociągnął ku drzwiom. Mogli skorzystać z jej powozu albo
poddać poważnemu sprawdzianowi wytrzymałość ich butów. Hardwell nalegał, by
wszyscy pojechali powozem, więc Louis, w trosce o starszą panią Shoregrove,
ochoczo wsiadł do środka.

Misja portowa zapewniała jeden posiłek dziennie wszystkim, którzy

przychodzili i zostawali na wysłuchanie krótkiego budującego moralnie
„przesłania”. Pracownicy misji co wieczór otwierali sale noclegowe na piętrze dla
„czystych” biednych i rozdawali używane ubrania, jeśli tylko zostały im
dostarczone przez ofiarodawców.

W czasie jazdy powozem Louis wymieniał nazwiska patronów i sponsorów

misji, przy każdym podając listę osiągnięć na polu dobroczynności. Diamond
skręcała się z zakłopotania, słuchając tej przepełnionej podziwem wyliczanki
filantropów z Baltimore. Zauważyła też, że woskowa twarz Louisa zabarwiła się
zdumiewająco silnym rumieńcem, a spokojne szare oczy błyszczą ożywieniem, gdy
wymieniał pokaźne sumy, jakie udało mu się zdobyć na potrzeby misji i inne cele
dobroczynne.

Kiedy wjechali na wyboiste uliczki dzielnicy portowej, Diamond i pani

Shoregrove sięgnęły po uperfumowane chusteczki. Zapach stęchlizny, drewna
butwiejącego od słonej wody, smród nieświeżych ryb, rozgrzanego oleju i skisłego
piwa wisiał nad dzielnicą jak całun.

– Proszę sobie tylko wyobrazić – odezwał się Louis zbolałym głosem – że

niektórzy stale przebywają w tej podłej, sprzyjającej przestępczości atmosferze.

Nie musieli specjalnie wysilać wyobraźni. Powóz zatrzymał się na Hale Street,

która była szerokim traktem powstałym przez wchłonięcie kilku wąskich uliczek.
Wysiedli przed dużym budynkiem z cegły, tuż przy schludnie pomalowanych na
biało drzwiach. Nad wejściem wisiał szyld z nazwą misji i cytatem z Biblii:
„Ubogich zawsze macie u siebie”.

Przed otwartymi drzwiami i wzdłuż sąsiednich budynków stała kolejka

obdartych i zaniedbanych mężczyzn; niektórzy mieli włóczkowe czapki i
zniszczony strój marynarski. Mamrocząc coś pod nosem, patrzyli spode łba, jak
Louis prowadzi Diamond i pozostałych dwoje na początek kolejki, a potem do
środka. Surowy hol miał pobielone ściany i obwieszony był cytatami, które miały
zainspirować klientelę misji do zmiany rozpaczliwej sytuacji życiowej. W końcu
holu znajdowały się stoły z desek, ławy oraz długa lada pod okienkiem, gdzie
wydawano posiłki. Po drugiej stronie, na wprost niewielkiego drewnianego
podium, poustawiano krzesła. Transparent nad podium głosił: „Pan pomaga tym,

którzy pomagają sobie”.

Diamond, w eleganckiej żółtej sukni i kapelusiku z wymyślnym piórkiem,

chciała natychmiast wracać do powozu, lecz Louis chwycił ją za ramię i
poprowadził w kierunku szczupłej starszej pani o władczym wyglądzie. Kobieta
miała na sobie czarną suknię i bardzo praktyczną siatkę na włosach. Przedstawił ją
Diamond i pani Shoregrove jako szefową kuchni oraz ostoję i opokę programu
misji. Kobieta przyjrzała się Diamond, fuknęła gniewnie, złożyła ręce na brzuchu i
obwieściła, że nie zaplanowała na dziś wydania większej niż zwyczajowej liczby
obiadów.

– Nie zamierzamy zostać na posiłek – wyjaśniła szybko Diamond i rozejrzała

się po sali. – Louisie, myślę, że zobaczyłam już wszystko, co chciałam...

Jej wzrok spoczął na mężczyźnie stojącym w kolejce po posiłek. To jego

kapelusz przyciągnął jej uwagę. Duży, czarny z charakterystycznie zgiętym
rondem; wyglądał jak wyjęty z powieści za kilka centów... albo zdjęty z głowy
pewnego mężczyzny z Zachodu, który przyprawiał ją o żywsze bicie serca. Jej
oczy zrobiły się okrągłe ze zdumienia, kiedy przeniosła wzrok na znajome szerokie
bary, muskularne ciało i długie mocne nogi. Mężczyzna uniósł wzrok i popatrzył
na Diamond, natychmiast ją rozpoznając.

Stojący za nią Hardwell odchrząknął, zdziwiony, uniósł rękę i zawołał:
– Panie McQuaid! Jak żyję... co też pan tu robi?
Stoję w kolejce, cuchnę jak zgrzany byczek i czekam na swoją kolej do koryta,

odpowiedział w myślach Bear, rozglądając się po sali. Miał ochotę wziąć nogi za
pas, lecz stał jak rażony gromem. Zmęczone fizyczną pracą mięśnie napięły się z
zakłopotania, które ogarnęło go na widok Diamond. Stała tu w uroczej żółtej sukni,
w kapeluszu z piórkiem i wyglądała jak stokrotka w chlewie.

A co też ona tu robiła? Dopiero po chwili Bear był w stanie oderwać od niej

wzrok; zauważył Hardwella Humphreya, idącego ku niemu z wyciągniętą ręką
wzdłuż rzędu stołów. Popatrzył na swoją flanelową koszulę, robocze spodnie i
znoszone buty, głucho jęknął i wysunął się z kolejki, by uścisnąć dłoń starszego
pana.

– Co pan tu robi? – powtórzył pytanie Hardwella, ściskając mu dłoń i

zastanawiając się nad usprawiedliwieniem swojej obecności w kuchni wydającej
darmowe posiłki.

– Przyjechałem tu z Diamond – odpowiedział Hardwell i szeptem dodał: – I z

tym głupkiem Pierpontem. – Zaskoczony, taksował Beara spojrzeniem od stóp do
głów. – Niech mnie wszyscy diabli, mam przed sobą prawdziwego kowboja. –
Zwrócił się do Diamond: – Spójrz no, moja droga, twój przyjaciel pan McQuaid w
swoim ubraniu z Dzikiego Zachodu.

– Witam, panie McQuaid – powiedziała, dołączając do nich. Podała Bearowi

rękę na przywitanie i zaczerwieniła się. – Jest pan ostatnią osobą, jaką

spodziewałabym się tu spotkać.

– Tutaj? – Bear zaczerwienił się pod jej zdziwionym spojrzeniem; ze

wszystkich sił starał się skupić myśli. – Dlaczego? Przecież to dla mnie doskonałe
miejsce.

– Jak to...? – Zamrugała.
– Naprawdę. – Rozglądając się po sali, zauważył grupę przyglądających się im

żylastych mężczyzn o surowych twarzach i doznał olśnienia. Ruchem głowy
wskazał przesuwających się powoli w kolejce. – A gdzie jest lepsze miejsce na
znalezienie pracowników gotowych do podjęcia pracy na Zachodzie?

Wyjaśnienie wciąż wydawało mu się jednak mało przekonujące, wiec zwrócił

się do Halta, który stał obok ze zmrużonymi oczami, zastanawiając się nad
zażyłością, z jaką Bear rozmawia z elegancko ubranymi ludźmi z elity Baltimore, i
wyciągając Bóg wie jakie wnioski. Teraz jednak liczyło się tylko to, by przekonać
Diamond i jej towarzystwo, że on, Bear, robi tu właśnie to, co powiedział.

– W gruncie rzeczy... właśnie rozmawiałem z człowiekiem, którego wczoraj tu

poznałem. – Skinął na Halta. – Podejdź tu, Finnegan.

Posławszy pełne żalu spojrzenie w stronę okienka, Irlandczyk wyszedł z

kolejki. Bear musiał przedstawić wspólnika Diamond Wingate, znacznie młodszej i
ładniejszej, niż Halt mógł się spodziewać po jego opisach.

– Panno Wingate, pozwoli pani, że przedstawię Halta Finnegana, dawniej z

Bostonu, a teraz z linii kolejowej.

Irlandczyk uśmiechnął się do niego podejrzanie powściągliwie, wytarł dłonie w

koszulę i uścisnął wyciągniętą dłoń Diamond. Po kolejnych prezentacjach Bear
poczuł się w obowiązku rozwinięcia tematu.

– Miałem dużo szczęścia, że znalazłem tu Finnegana. Zatrudnił się przy Union

Pacific, kiedy kładli tory w sześćdziesiątym siódmym. Od tamtego czasu cały czas
pracował na Zachodzie przy zakładaniu linii kolejowych.

– Nie jestem wcale pewien, czy to właściwe, że wykorzystuje pan to miejsce do

rekrutacji pracowników kolejowych – odezwał się do Beara Louis Pierpont, stając
pomiędzy nim a Diamond.

– A co w tym niewłaściwego? – Bear przeniósł ciężar ciała na jedną nogę i

popatrzył uważnie na nadgorliwego Louisa. – Czy może być coś bardziej
właściwego od proponowania tym ludziom uczciwej pracy?

Pierpont zaczerwienił się.
– Uczciwej pracy? Przy budowie linii kolejowych? Już od dawna jestem

zdania, że kolej żelazna wzbudza u ludzi niewyobrażalną wręcz niecierpliwość.
Świat teraz porusza się tak szybko. Ludzie zaczynają oczekiwać, że wszystko
powinno dziać się błyskawicznie. A jeśli chodzi o samych pracowników linii
kolejowych... – rzucił szybkie, szacujące spojrzenie Haltowi – to oni są
powszechnie uważani za awanturników, znani są z niesumienności,

niezdyscyplinowania i mają wiele okropnych nałogów.

– Nałogów? – Bear wybuchnął ironicznym śmiechem. Nie uszło jego uwagi, że

Louis władczym gestem kładzie dłoń na plecach Diamond. – Owszem, pracownicy
kolejowi lubią się napić od czasu do czasu. Ale trudno byłoby panu znaleźć ciężej,
uczciwiej pracujących czy porządniejszych ludzi niż w brygadach robotników
kolejowych. Czyż nie mam racji, panie Finnegan?

– Ma pan świętą rację, panie McQuaid – odpowiedział Halt.
Bear był pewien, że dostanie mu się za to od wspólnika.
– Chodź, najdroższa. – Louis ujął Diamond za łokieć i poprowadził w stronę

drzwi do kuchni. – Musisz zobaczyć pozostałą część naszej misji.

Diamond była tak zaskoczona swoją reakcją na widok Beara, że dopiero po

chwili udało jej się opanować. Jeszcze nigdy w życiu nie doświadczyła tak wielkiej
radości na czyjś widok. Czegoś takiego nie czuła nawet na widok ojca, kiedy
wracał do domu z długich podróży w interesach. Zaczerwieniła się; miała ogromną
ochotę podbiec do Beara, dotknąć go...

Kiedy Louis chwycił jej łokieć i pociągnął ja za sobą, była zbyt pochłonięta

rozmyślaniem o tym mężczyźnie, by zaprotestować. Jeśli się nie myliła, jej widok
wywołał równie silną reakcję. Czuła jakieś szczególne napięcie w powietrzu.

Dopiero gdy znalazła się na środku cuchnącej kuchni, w której trwała

gorączkowa krzątanina, i nie patrzyła już na Beara, zdała sobie sprawę, że została
przyprowadzona do miejsca, w którym wcale nie miała ochoty się znaleźć, i że
Louis stoi tak blisko niej, że niemal następuje jej na stopy.

– ...rury, którymi gaz jest doprowadzany do kuchenek i pieców... – objaśniał.
Hardwell pochylał się nad starą panią Shoregrove, głośno powtarzając każde

słowo Louisa:

– Gaz... mówi, że używają gazu!
Szefowa kuchni obserwowała ich z rękami na biodrach. Bear stał na szeroko

rozstawionych nogach, ze złożonymi na piersiach rękami, przyglądając się
Louisowi, nadskakującemu Diamond. A znaleziony przez Beara pracownik, pan
Finnegan, odszedł kawałek i uśmiechał się z dobrym skutkiem do kobiety
wydającej posiłki, która podała mu kromki świeżego chleba.

Diamond popatrzyła na Beara; zauważył jej spojrzenie, zerknął na jej

towarzysza i przewrócił oczami. Trudno było jej udawać oburzenie z tego powodu,
skoro sama była bliska trzepnięcia Louisa w głowę. Na szczęście udało jej się
zagryźć wargę i nie odwzajemnić uśmiechu.

Kiedy zapalony filantrop pochwalił się już szatkowaną kapustą, otrzymanymi

za darmo ziemniakami i tłustymi kośćmi z szynki, przeprowadził ich przez
magazyny, a potem udali się na piętro, by przyjrzeć się noclegowni. Louis nakazał
Bearowi i Haltowi, by szli jako pierwsi, ponieważ wstępowanie na schody za
damami stanowiło naruszenie dobrych obyczajów. Diamond wcale się to nie

podobało, dopóki nie zobaczyła przed sobą długich, muskularnych nóg Beara.

Wmawiała sobie, że to nieoczekiwane spotkanie z nim w takim miejscu

sprawiło, że nie może od niego oderwać wzroku. Prawdę mówiąc, jej uwagę
przyciągnęło teraz ubranie Beara. Spodnie, skurczone po licznych praniach, ciasno
opinały jego muskularne nogi, a lekko znoszone buty ze ściętymi obcasami i
wytartymi czubkami wydawały się opowiadać fascynującą historię... nie mówiąc
już o tym, że przydawały zmysłowości jego sposobowi poruszania się.

Gdy znaleźli się na szczycie schodów, Diamond miała już w pamięci zarys jego

pośladków, ud i łydek, a co dziwne, nie doświadczała uczucia wstydu. Dowodziło
to niezbicie, że jest zepsuta do szpiku kości. Gdyby Louis, tak mocno przyciskający
jej rękę do swej piersi, miał choćby cień pojęcia o tym, co dzieje się w jej głowie,
przeżyłby wielkie rozczarowanie.

Na piętrze tak bliska obecność Louisa stała się dla niej wprost nie do zniesienia.
– Diamond, najdroższa... – Stanął tuż przed nią, starając się skupić na sobie jej

uwagę, lecz mu się to jednak nie udało.

Patrzyła na Beara, a ten kpiąco kiwał głową.
– Moja najdroższa? – powtórzył bezgłośnie.
– A tutaj – Louis wskazał niezliczone łóżka z drewna pozwalamy spać

bezdomnym, pod warunkiem że przestrzegają reguł panujących w naszej misji. Nie
wolno tu palić, jeść, używać wulgarnych słów, pić alkoholu... niedopuszczalny jest
nawet jego zapach. I pod żadnym pozorem nie wolno rozmawiać po zgaszeniu
światła. Sam nadzoruję tę salę, większość nocy spędzam tutaj. – Wskazał
niewielkie, urządzone po spartańsku pomieszczenie oddalone o parę stóp;
znajdowało się tam łóżko, stolik, krzesło i półka z książkami.

– Śpisz tutaj? – zapytała Diamond, odrywając wzrok od Beara, by z

przerażeniem popatrzeć na Louisa.

– Tak. – Uśmiechnął się do niej. – Jak wiesz, jakiś czas temu sprzedałem

rodzinny dom. Pomieszczenia, w których przebywałem, wydały mi się nazbyt
ekstrawaganckie po spędzeniu tu kilku nocy. Doszedłem do wniosku, że pieniądze
powinny być przeznaczone przede wszystkim na cele dobroczynne. – Chwycił ją za
ręce; powróciło filantropijne uniesienie. – To pierwszy tego rodzaju przytułek w
Baltimore. Planuję utworzenie wielu innych w biednych dzielnicach miasta. A jeśli
wszystko ułoży się pomyślnie, jeszcze przed końcem tego roku będziemy mieli
wspaniały duży dom, który przerobimy na sierociniec. Będą tam ogrody, stajnie i
sady. – Jego oczy rozbłysły podnieceniem. – Będę mieszkał w zdrowym wiejskim
otoczeniu, na północ od miasta. Uczę się teraz wielu rzeczy, które będą mi bardzo
przydatne po...

Diamond znieruchomiała, przeczuwając, co za chwilę usłyszy, i nie mogąc

temu zaradzić.

– ...ślubie.

Wielki Boże! Co też go napadło, żeby mówić o tym w obecności Hardwella,

pani Shoregrove i – jęknęła w duchu – Beara McQuaida?

– Po ślubie? – Bear natychmiast wyprostował się, jak dźgnięty szydłem.

Popatrzył na Diamond takim wzrokiem, że miała ochotę zapaść się pod ziemię –
Gratuluję, panie Pierpont. Nie wiedziałem, że jest pan zaręczony. – Sprawiał
wrażenie rozbawionego. – A kim jest ta szczęśliwa dama?

Diamond gwałtownie ścisnęła dłonie Louisa, zmuszając go do tego, by na nią

spojrzał. Miała nadzieję, że z wyrazu jej twarzy będzie można wyczytać choć część
wściekłości, jaka ją teraz ogarnęła. Istotnie coś musiało dotrzeć do Louisa, gdyż
powstrzymał się przed konkretną odpowiedzią i rzekł tylko tajemniczo:

– Sądzę, że to oczywiste.
– Nie dla wszystkich – wycedziła Diamond przez zaciśnięte zęby.
Wyrwała dłonie z rąk Louisa, który pomału zaczynał się domyślać jej stanu

ducha. Z purpurową twarzą patrzyła, jak pani Shoregrove trąca ramię Hardwella,
chcąc się dowiedzieć, co zostało powiedziane. Starszy pan zamknął szeroko
otwarte usta.

– Tutaj śpi pan Pierpont – rzekł głośno, wskazując pokoik, a coś podkusiło go,

by dodać: – Sam.

– Myślę, że zobaczyłam już wszystko, co mnie interesowało – powiedziała

gniewnie Diamond, unikając wzroku Beara. – Naprawdę musimy już iść. Pani
Shoregrove, z miłą chęcią podwieziemy panią do domu. – Gdy szli w stronę drzwi,
ich spojrzenia spotkały się.

Z płonącymi oczami uniósł trzy opalone palce.
Trzy! Wiedział, że jest ich trzech.
Zarumieniona, pośpiesznie zeszła na dół. Gdy znalazła się w jadalni, inni byli

jeszcze daleko w tyle... z wyjątkiem Beara, który wyprzedził pozostałych i ją
dogonił.

– Cóż, panno Wingate – odezwał się z napięciem, otwierając przed nią

frontowe drzwi – jest pani naprawdę bardzo zajętą kobietą.

Wytrzymała jego karcące spojrzenie, czując się jak ogłuszona.
– To prawda – powiedziała zdyszana. – Mimo wszystko nie jestem aż tak

zajęta, żeby nie chcieć pomóc choremu kuzynowi. – Zatrzymała się przy powozie.
– Czy mógłby go pan odwiedzić? Teraz.

– Teraz? – Bear popatrzył na Halta Finnegana, który stał oparty o drzwi i

przyglądał mu się ponuro. – Dobrze.

Diamond nie podała ręki Louisowi na do widzenia; uniosła spódnicę i weszła

na stopień powozu. Bear pomógł jej wsiąść, po czym odsunął się, przepuszczając
Hardwella prowadzącego panią Shoregrove, i w końcu sam zajął miejsce w
powozie. Obejrzał się jeszcze przez ramię na Louisa, który plótł coś o tym, że
odwiedzi Diamond następnego dnia, a potem spojrzał na Halta, którego zmrużone

oczy zapowiadały zemstę.

W drodze do domu pani Shoregrove w powozie panowała atmosfera, która

mogłaby zamienić wodę w lód. Bear bezwiednie zmieniał ułożenie nóg i starał się
przyjąć taką pozycję, by nie zawadzać o dach kapeluszem, którego uparcie nie
chciał zdjąć. Diamond siedziała z zaciśniętymi ustami i ciasno splecionymi dłońmi,
a wszystkie rozmowy inicjowane przez Hardwella natychmiast się kończyły.

W końcu Diamond popatrzyła na Beara. Zauważywszy nieznaczny ruch jej

głowy, natychmiast na nią spojrzał. Ich oczy spotkały się w niemym pojedynku, po
którym natychmiast zwrócili wzrok w przeciwne strony powozu.

Hardwell podrapał się w głowę, pochuchał w dłonie i nastawił kołnierz, jakby

chroniąc się w ten sposób przed chłodem, który towarzyszył im przez całą drogę do
domu.

Kiedy dojechali do Gracemont, Diamond szybko przeszła obok Jeffreysa,

położyła rękawiczki i kapelusz na stoliku w westybulu i skierowała się na schody,
rzuciwszy krótkie:

– Tędy, panie McQuaid.
W połowie korytarza, gdy nie musieli się już obawiać, że ktoś ich usłyszy, Bear

dał upust nagromadzonemu gniewowi. Chwycił Diamond za ramię i zmusił do
zatrzymania się.

Odwróciła się gwałtownie z płonącymi oczami i uniesionym podbródkiem.

Instynkt samozachowawczy zmusił go do częściowego opanowania złości.

– Czy wiesz, co mówi się o kobiecie, która poślubia trzech mężczyzn?

Rozdział 1 1

N ie – powiedziała gniewnie, nie dając się onieśmielić ani wzrostem, ani

bliskością Beara. W obronnym geście złożyła ręce na piersi. – Spodziewam się, żc
mi to powiesz.

Spojrzał w jej błękitne oczy, dostrzegając w nich zaniepokojenie i upokorzenie.

Lecz jej dumnie uniesiony podbródek świadczył o gotowości do walki.

– Że jest zachłanna – oznajmił.
Najwyraźniej nie to spodziewała się usłyszeć. Nieznacznie pochyliła głowę.
– Nie jestem zachłanna...
– No to nadmiernie ambitna – dodał, wpatrując się w jej oczy

odzwierciedlające stan ducha.

– Nigdy nie byłam ambitna!
– W takim razie jesteś niepoprawną optymistką.
Zamrugała, gwałtownie zaczerpnęła powietrza, szykując się do zbicia zarzutu,

po czym nagle zamknęła usta.

– Co masz na myśli?
– Większość kobiet ma wystarczająco wiele kłopotu z jednym mężczyzną. –

Oparł dłonie o biodra i pochylił się nad nią. – Wyobraź sobie, ile kłopotu można
mieć z wypasaniem trzech sztuk.

– Nie zamierzam nikogo „wypasać” – oświadczyła Diamond, cofając się o

krok.

– Tak? W takim razie, jak to się stało, że trzej mężczyźni nie mogą się

doczekać błogosławieństwa na nową drogę życia z tobą? – Powiedział to nieco
zbyt ostrym tonem. Zmusił się do opanowania, lecz nie na długo. – Zresztą czy jest
ich tylko trzech? – Przywarł czołem do głowy Diamond, ona zrobiła kolejny krok
do tyłu. – Może jest ich czterech albo pięciu... Do diabła, może nawet pół tuzina!

– Trzech – rzuciła z wściekłością. – Jest ich tylko trzech.
– Gratuluję powściągliwości i umiaru.
Wybuchnęła gniewem.
– Dla twojej wiadomości może ich być nawet pół tuzina!
Ta odpowiedź na chwilę odebrała mu mowę. Niespodziewanie poczuł ukłucie

zazdrości.

Pół tuzina, tuzin, do diabła, pomyślał, przecież mogą ich być tysiące. Każdy

mężczyzna w Baltimore, czy to żonaty, czy kawaler, zapewne przynajmniej raz w
życiu musiał się zastanawiać, jak wyglądałoby jego życie, gdyby miał żonę bogatą
jak krezus... albo Diamond Wingate. I nawet najszczęśliwsi małżonkowie, widząc

jej błyszczące niebieskie oczy i wspaniałą figurę, prawdopodobnie wracając do
domów, zastanawiają się, jak by to było, gdyby Diamond Wingate dzieliła z nimi
łoże. Mogła mieć każdego mężczyznę, którego chciała. Więc dlaczego wybrała
tych trzech?

Cisza przedłużała się. Diamond nagle opuściła ramiona.
– Nic nie rozumiesz – powiedziała cicho.
– Owszem, nie rozumiem.
– Ale to wszystko da się wyjaśnić.
– Zamieniam się w słuch.
Odetchnęła głęboko.
– Znam ich wszystkich od lat, odkąd byłam dziewczynką. – Opuściła wzrok. –

Kiedy zaczęłam bywać w towarzystwie, wokół mnie zaroiło się od zalotników. Nie
mogłam pójść do banku, do miasta na zakupy czy na przyjęcie, żeby ktoś mnie nie
atakował, czasem nawet fizycznie. I wtedy pojawił się Morgan. Był tak...

– Chętny do pomocy? – podsunął Bear.
Nie zaprzeczyła.
– Zaczął mi towarzyszyć, a to oznaczało, że inni musieli trzymać się na

dystans. Była to dla mnie taka ulga, że... hmm... kiedy zaczął planować wspólną
przyszłość... ja...

– Nie potrafiłam powiedzieć „nie”.
– Naprawdę umiem sama kończyć zdania. – Znów przybrała buntowniczą

postawę, ale popatrzywszy na twarz Beara, opuściła wzrok na zaciśnięte dłonie. –
A potem Morgan zaczął coraz częściej mówić o pieniądzach. Dostał obsesji na
punkcie swych stajni i przywrócenia Kensington dawnej świetności. Był tak
skupiony na swoich sprawach, że zaczęłam spędzać coraz więcej czasu z Paine'em
Websterem. Paine był dla mnie wybawieniem. Ma swoje wady, ale to naprawdę
dobry człowiek, delikatny, inteligentny i pomocny. Już kiedy był chłopcem,
dziewczęta uganiały się za nim, więc doskonale rozumiał, co czuję. Gdy jego
rodzina zauważyła, że dotrzymuje mi towarzystwa, zaczęła go namawiać, żeby mi
się oświadczył. Myślę, że liczyli na to, iż uratuję go od rozpustnego trybu życia.
Posłusznie zaczął napomykać o przyszłości, a ja...

– Nie potrafiłam powiedzieć „nie”. – Zabrzmiało to jak nieznośny refren. – A

misjonarz Louis... jakie jest twoje usprawiedliwienie dla zwodzenia zacnego pana
Pierponta?

– Zapewniam cię, że Louis nie jest faryzeuszem. Ma mocne, wzniosłe zasady i

szlachetną duszę. Zrozumiał moją potrzebę rozdawania pieniędzy i moją chęć
uczynienia świata lepszym, a co najważniejsze, zrozumiał niebezpieczeństwa, na
jakie w tym świecie narażony jest człowiek, który ma za dużo dóbr doczesnych. On
także był dziedzicem znacznej fortuny.

– A teraz mieszka nad kuchnią dla ubogich – dodał z irytacją Bear.

– To był jego wybór – stwierdziła Diamond, uciekając ze wzrokiem. – A

chociaż mogę się zgodzić, że trochę przesadza z tą swoją nienawiścią do pieniędzy
i...

– Myślisz, że on nienawidzi pieniędzy? – Bear uśmiechnął się sarkastycznie. –

Uwielbia je wyciągać od staruszek wdów.

Znieruchomiała, ale niepewny wyraz twarzy zdradzał, że zachowanie Louisa

również jej dało wiele do myślenia.

– Louis poświecił mi wiele czasu, często mi doradzał ciągnęła. – Pomagał mi

znaleźć miejsca, gdzie moje pieniądze mogłyby zdziałać wiele dobrego. Jest
zdecydowany bronić mnie przed atakami tego świata. Tak więc, kiedy zaczął
napomykać o małżeństwie i „szlachetnych dziełach”, jakich możemy dokonać
razem...

– Nie potrafiłam powiedzieć „nie”.
Bear uważnie wpatrywał się w jej twarz, potrafiąc z niej wyczytać więcej, niż

wypadało. Bogata dziewczyna. Młoda. Samotna. Osaczona z wielu stron. Miała
trzech narzeczonych, ponieważ ich potrzebowała, każdego na swój sposób i w
innym czasie. Był nawet w stanie zrozumieć, jak mogło do tego dojść. Poczuł ucisk
w klatce piersiowej; musiał zwalczyć wzbierający w nim gniew.

– Więc będziesz musiała podjąć jakąś decyzję.
– Już ją podjęłam – odpowiedziała Diamond.
– Tak? – Ścierpła mu skóra na karku. – A kto jest tym szczęśliwym

wybrankiem?

Diamond popatrzyła mu w oczy i zobaczyła w nich miedziany błysk, który

zawsze przyprawiał ją o miękkość w kolanach. Dobrze, że miała z tyłu ścianę...

Nagle zdała sobie sprawę, że jest już prawie przyciśnięta do ściany i uwięziona

pomiędzy ramionami Beara McQuaida. Pochylał się nad nią, a ich twarze
znajdowały się zaledwie o cal od siebie. Zabrakło jej tchu, nie była w stanie
myśleć. Jedynie wrodzony instynkt zamozachowawczy dał jej siłę do odepchnięcia
Beara i uchylenia się.

Wcale nie uspokoiło to jednak jej zmysłów. Nie mogła oderwać wzroku od

tego mężczyzny. Wsłuchana w chrapliwy oddech Beara, czuła ciepło jego ciała.
Patrzył na nią spod kowbojskiego kapelusza, a w jego przenikliwym wzroku czaiło
się oskarżenie i pożądanie, mieszanka, która przyprawiła ją o uczucie zmieszania.

– No wiec – ponaglił. – Jaka jest twoja decyzja?
– Nie mam zamiaru wyjść za żadnego z nich – oświadczyła Diamond. – W

ogóle nie zamierzam wyjść za mąż.

Bear zamrugał, patrzył na nią przez chwilę, wreszcie nie wytrzymał.
– Przecież ci trzej mężczyźni planują swoją przyszłość i majątek w związku z

tobą! – Ze złością wycelował w nią palec. Czy ty naprawdę myślisz, że podkulą
ogony i umkną, kiedy im powiesz, że nie chcesz zawracać sobie głowy małżeń-

stwem?

Paliła ją twarz; dręczyło poczucie winy. Nadeszła chwila, której tak się

obawiała. Musiała stawić czoło zagmatwanej sytuacji, do jakiej sama się
przyczyniła, i znaleźć jakieś rozwiązanie. Najgorsze było jednak zdecydowanie to,
że to uczciwy, otwarty, zuchwały Bear McQuaid odkrył jej wstydliwą tajemnicę i
zmusił do przyznania się do winy.

– Pogodzą się z moją decyzją, ponieważ postaram się im to odpowiednio

wynagrodzić.

– Postaram się im to odpowiednio... – Roześmiał się nieprzyjemnie. – Co też

takiego możesz zaoferować, żeby zapomnieli o złamaniu obietnicy przez
najbogatszą, najatrakcyjniejszą kobietę w mieście?

– Myślę, że to oczywiste – odparła zdecydowanym tonem. – Pieniądze.
Kiedy popatrzył na nią z niedowierzaniem, wyjaśniła swoją taktykę:
– Jeśli da się ludziom odpowiednią sumę pieniędzy, odchodzą i dają spokój.

Tak jest zawsze.

– Po prostu wręczasz gotówkę, a oni znikają z twojego życia? Ciekawy sposób

robienia porządków, panno Wingate. – Zastanowiwszy się nad tym, co
powiedziała, poczuł jednak niepokój. – Co miałaś na myśli, mówiąc „tak jest
zawsze”?

Wzmogła czujność.
– Mam ogromne doświadczenie w dawaniu ludziom pieniędzy – odezwała się z

napięciem. – Działaczom towarzystw dobroczynnych, skąpcom, geniuszom, a
także zwykłym, prostym. Uczciwym ludziom... nieważne, kim są. Jeśli da się im
odpowiednią kwotę, odchodzą.

Miała zaskakująco mocno ugruntowaną opinię na temat ludzkiej natury. Te

poglądy zmusiły ją do przyjęcia dobrze zamaskowanej postawy obronnej.

Wszyscy chcieli pieniędzy.
Wszyscy chcieli jej pieniędzy.
Kiedy dawała ludziom pieniądze, odchodzili.
To dlatego rozdawała je całymi garściami, ba, beczkami? Żeby ludzie zostawili

ją w spokoju?

– Jak sądzisz, jakiej części twojego majątku mogą zażądać ci trzej w ramach

rekompensaty za utracenie najlepszej partii w Baltimore? – kontynuował Bear, nie
mogąc dojść do siebie po zaskakującym odkryciu. – Tysięcy dolarów? Setek
tysięcy? Miliona?

– Z pewnością będzie to kosztowne. – Uniosła podbródek. – Ale pieniądze

nigdy nic fascynowały mnie tak jak innych. To tylko środek płatniczy, narzędzie,
sposób na załatwienie niektórych spraw. W ciągu tych wszystkich lat zdążyłam się
nauczyć, że ich siła i moc działa na moją korzyść, ale może także się obrócić
przeciwko mnie.

Zaskoczyła go ta wypowiedź, pełna ukrytych znaczeń, podtekstów. Do diabła!

To dlatego nie umiał sobie radzić z kobietami. Zawsze za ich słowami i czynami
kryło się coś, czego nie dostrzegał. Nie znosił uczucia, że połowa z tego, co dzieje
się pomiędzy mężczyzną a kobietą, umyka jego uwagi.

– Tak więc, czy chcesz się do tego przyznać, czy nie, pieniądze stały się twoją

odpowiedzią na wszystko – natarł, wydobywając sedno z jej słów i zamierzając
pogłębić temat. – Jeśli twój kuzyn narobi kłopotu, kupujesz jego ofierze nowy frak.
Kiedy potrzebujesz partnera do tańca, bo chcesz, by wyratował cię z opresji, albo
czwartego do jazdy konnej, albo przynęty, starasz się to potem wynagrodzić.
Przyzwyczaiłaś się do kupowania swojego spokoju.

Oczy Diamond przybrały stalowy odcień.
– Każdy robi użytek z tego, co posiada, panie McQuaid.
Ten błysk stali widoczny jest nie tylko w jej wzroku, pomyślał Bear. Wszyscy

w Baltimore sądzili, że Diamond ma lekką rękę, ponieważ rozdawała ogromne
sumy pieniędzy. Nikt nie ośmielił się zbliżyć do niej na tyle, by dostrzec, co – albo
kto – kryje się za stosami gotówki.

Gdy znieruchomiał, porażony swoimi wnioskami, Diamond odwróciła się w

stronę drzwi do pokoju kuzyna i gwałtownie je otworzyła.

– No, mój mały pacjencie, popatrz, kto przyszedł do ciebie w odwiedziny!

Wcale nie żartowała, mówiąc, że nie ma zamiaru wyjść za mąż.
Naprawdę wydawało jej się to najlepszym wyjściem. Już od dawna była tego

zdania. Lecz kiedy stała w pokoju Robbiego i przysłuchiwała się opowiadaniom
Beara o życiu na Zachodzie, doznała uczucia dziwnej pustki. Nie, nie marzyła o
dzieciach i o założeniu własnej rodziny. Miała teraz dziecko, a przynajmniej mogła
zaspokoić instynkt macierzyński. Zawsze też mogła wziąć na wychowanie jeszcze
jedno, a nawet cały dom dzieci, jeśli przyszłaby jej na to ochota. Z pewnością to
nie dzieci jej brakowało.

Bała się jednak spędzenia reszty życia w roli dziedziczki wielkiej fortuny, starej

panny zwariowanej na punkcie kuzyna. W zestawieniu ze wspomnieniem
pocałunków Beara McQuaida i ostatnich nocy, w czasie których samotnie
przewracała się na łóżku, taka wizja przyszłości wydawała się równie fatalna, jak
możliwość pozbawienia jej władzy i osobowości przez despotycznych,
zachłannych mężczyzn. Dobrze wiedziała, kogo winić za zmącenie jej
wyidealizowanej wizji przyszłości.

Wciąż ściskając gałkę u drzwi, odwróciła się i zobaczyła, jak Bear demonstruje

zarzucanie sznura na szyję cielaka.

Hardwell miał rację. Bear McQuaid wyglądał jak kowboj, który przybył prosto

z Carson City albo Tombstone. Wyraziste rysy twarzy, potężne, muskularne ciało,
kocia zwinność i gibkość. Wszystkie te określenia świadczyły o tym, jak duży,

niezdrowy wpływ na jej zafascynowanie Bearem miały kowbojskie powieści.
McQuaid był jej utrapieniem, niebezpieczeństwem w czarnym kowbojskim
kapeluszu; wywoływał burzę emocji, które w każdej chwili mogły nią zawładnąć. I
choćby próbowała uciekać się do wybranych powieściowych przenośni, i tak
końcowy rozdział musiał traktować o tym, że ten mężczyzna był już w jej duszy, a
kierował się prosto do serca.

Nie! Szeroko otworzyła oczy, zabrakło jej tchu. Wcale nie kierował się prosto

do serca; już tam był.

Przekręciła gałkę i wybiegła na korytarz.
– Jeffreys... – Spotkała lokaja niosącego podwieczorek dla Robbiego. –

Powiedz Nedowi, żeby przyprowadził powóz i czekał na pana McQuaida.

– Dobrze, panienko. – Jeffreys skinął głową. – A panienka?
– Będę pracować w bibliotece. – Odwróciła się w stronę schodów, unikając

wzroku lokaja. – I nie chcę, żeby mi przeszkadzano.

Zapadał zmierzch, kiedy Bear wysiadł z powozu Diamond przed bankiem

Vassara, przypominając sobie, że w pobliżu znajdują się co najmniej dwa wysokiej
klasy hotele, a on chętnie by odpoczął.

Jednakże przede wszystkim potrzebował czasu na przygotowanie się do

spotkania z Haltem. W ciągu ich sześcioletniej znajomości rzadko się rozstawali.
Wspólne doświadczenia zrodziły szczerość i wzajemne zaufanie, a Bear naruszył
obie te wartości tuż po tym, jak poznał Diamond Wingate.

Przygarbił się i nasunął kapelusz na oczy, mając nadzieję, że będzie trudniej go

rozpoznać, i ruszył w stronę dzielnicy portowej. Przypomniawszy sobie, co się
wydarzyło, gdy ostatnio wracał do tawerny, uważnie się rozglądał, czy ktoś nie
kryje się w ciemnym zaułku, za ogrodzeniem czy rogiem budynku.

Po pewnym czasie powrócił myślami do wspólnika i swojej trudnej sytuacji.

Bał się spojrzeć Haltowi w oczy po tym, jak zataił przed nim pewne fakty
dotyczące Diamond Wingate. Kusicielka. Ilekroć się z nią rozstawał, obiecywał
sobie, iż więcej się już do niej nie zbliży, chyba że po to, by poprosić o pożyczkę.
Tymczasem, gdy ją spotykał z zamiarem przystąpienia do omawiania interesu, był
wciągany w jej sprawy osobiste.

Pomyślał o tym, z jaką dumą i zdecydowaniem odwróciła się od niego w

westybulu. Była kobietą, która miała zbyt wiele... pieniędzy, dumy, niezależności,
szczodrobliwości, inteligencji. Żałował, że nie okazała się szarą myszką z
wystającymi zębami i oczkami jak paciorki. Że nie miała kilkuset dolarów zamiast
kilku milionów. Że była tak bystra i pełna życia, budziła jego pożądanie i...

I że on. Bear, był jeszcze większym oszustem niż trzej dyszący na jej widok,

zachłanni narzeczeni razem wzięci.

Skręciwszy za róg przy tawernie „Pod Korkiem i Butelką”, zauważył stojący

przed nią powóz, elegancki czarny pojazd z białymi kołami, zaprzężony w siwe
konie. Ogarnęło go złe przeczucie. Pomyślał o Beecherze i postanowił wejść do
tawerny tylnymi schodami, lecz po chwili doszedł do wniosku, że gdyby ten zbir
ich znalazł i czekał na niego, odkładanie starcia nie miałoby sensu. Prędzej czy
później i tak stanęliby twarzą w twarz.

Opanował się z trudem i wszedł do wnętrza.
Halt siedział przy brudnym oknie ze stopami na stole i rękami złożonymi na

piersiach.

– Gdzie ty się podziewasz?! – huknął i opuścił nogi.
– Poprosiła mnie, żebym odwiedził kuzyna. Prawdę mówiąc, wręcz na to

nalegała. – Bear usiadł i szybko zmienił temat. – Czyj jest ten powóz przed
tawerną?

– Nasz, chłopie – odpowiedział Halt i uśmiechnął się szeroko. – Twój i mój.
– Nie wygłupiaj się. – Bear popatrzył na latarnie powozu.
– Twój przyjaciel bankier przysłał go po nas. – Halt wstał i przeciągnął się. –

Wygląda na to, że jesteśmy zaproszeni, żeby zatrzymać się w jego domu.
Poczynając od dzisiaj.

– Obaj? – Bear popatrzył na wspólnika.
– Pan McQuaid i pan Finnegan. – Halt sięgnął po kapelusz i rzucił

przyjacielowi wymowne spojrzenie. – Najwyższy czas, żebym zakosztował trochę
luksusowego życia, które ostatnio tak ci się spodobało. – Kiedy Bear zamierzał
wejść na piętro, Halt chwycił go za ramię. – Już zniosłem twoje bagaże. I
znalazłem w tej misji porządnego faceta, ma podły okres w życiu i potrzebuje
miejsca do spania. Zajmie nasz pokój na górze.

Irlandczyk odwrócił się w stronę drugiego stołu, przy którym siedział – a

właściwie spał z twarzą na blacie obok opróżnionego w połowie kufla piwa –
mężczyzna w pomiętym szarym surducie.

– Ellsworth, chodź na górę. Łóżko będzie wygodniejsze niż ten stół. – Halt

wskazał mężczyznę ruchem głowy i wyjaśnił: – Słaba głowa. Pół kwarty piwa i już
śpi.

Szturchnął Ellswortha; ten uniósł pociągłą twarz i mrużąc oczy, popatrzył na

Beara, który na jego widok aż się wzdrygnął.

– Znam go... to ten szalony wynalazca – powiedział Bear, pochmurniejąc.
– Jaki wynalazca? – zapytał Halt.
– Ten, przed którym obroniłem Diamond Wingate na przyjęciu u Vassarów –

wyjaśnił Bear, patrząc, jak mężczyzna poprawia okulary na nosie. Poczuł się
winny. – To szaleniec.

Ellsworth zmrużył oczy i chwiejnie uniósł palec.
– Jestem... in...ży...nie...rem.
Halt zatknął palce za pas i surowo spojrzał na przyjaciela.

– On nie ma gdzie się podziać, chłopie.
Wychudzona twarz, niewiarygodnie zaplamione okulary, brudny szary surdut,

który wyglądał tak, jakby przetrwał długą bitwę... Stan tego człowieka świadczył o
tym, że znalazł się na dnie, o tym, że jego marzenia legły w gruzach. Kiedy
Ellsworth uniósł wzrok, w którym kryła się rozpacz, Bear poczuł się w pewien
sposób za niego odpowiedzialny. Nieszczęśnik potrzebował pomocy, a on nie
potrafił powiedzieć „nie”.

– W jakie kłopoty może wpakować się szaleniec leżący na łóżku? – Bear

chwycił ramię mężczyzny.

Kiedy wlekli go ku tylnym schodom, Ellsworth znów uniósł palec.
– Jes...tem in...ży...nie...rem.
Niedługo potem siedzieli w powozie Vassara i jechali do jego rezydencji. Bear

czuł na sobie wzrok Halta.

– No i? – zapytał Irlandczyk, a jego wspólnik doskonale wiedział, o co chodzi.
– To długa historia.
– Mam czas. – Halt wygodnie rozsiadł się na obitym pluszem siedzeniu i

westchnął. – Teraz mam wolne. Podobnie jak ty.

Bear nie widział powodu, żeby zwierzać się przyjacielowi z tego, że po raz

pierwszy spotkał Diamond u krawca, więc zaczął opowiadanie od przybycia na
przyjęcie u Vassarów i opisu szamotaniny z szalonym wynalazcą, który spał teraz
w ich pokoju. Potem opowiedział o rozmowie przy kolacji, o tym, co mówił o
Diamond Vassar, o tańcu i omdleniu.

– Wszystko to zapiera dech, chłopie – skomentował sucho Halt, wychylając się

w przód. – Ale chciałbym jeszcze się dowiedzieć, dlaczego mi nie powiedziałeś, co
się naprawdę dzieje. Dlaczego się nie przyznałeś, że jak na nią patrzysz, to widzisz,
już swój język dotykający jej migdałków? Przecież bym to zrozumiał. Jest bardzo
ładna.

– To nie miało nic wspólnego z jej urodą – sprostował Bear podejrzanie

zapalczywym tonem. – Ani z moim językiem... Do diabła, gdzieś ty się nauczył
takich okropnych powiedzeń?! – Mówił coraz głośniej. – Powiedziałem ci szczerą
prawdę. To twardy orzech do zgryzienia.

Pomyślał o wydarzeniach tego popołudnia. Musiał przyznać, że dotąd nie miał

pojęcia, iż to określenie aż tak bardzo pasuje do Diamond.

– Zapytaj Vassara, jeśli mi nie wierzysz – powiedział. – Ta kobieta wie dużo

więcej, niż powinna, na temat linii kolejowych i...

– A tobie miękną kolana, kiedy popatrzy na ciebie swoimi dużymi niebieskimi

oczami.

– Nieprawda.
Kiedy Halt zachichotał złośliwie, Bear zdał sobie sprawę, że reaguje zbyt

gwałtownie i ośmiesza się, twierdząc, iż pozostaje obojętny na urok Diamond.

Mężczyzna musiałby być z kamienia, żeby nie reagować na jej błękitne oczy i
ponętną figurkę. Był zadowolony, że w powozie panuje mrok i nie widać jego
zaczerwienionych policzków.

– Ech, chłopie, tylko spojrzałem na tę ślicznotkę i już wiedziałem, dlaczego

masz kłopoty z poproszeniem jej o pieniądze. Ale wkurza mnie to, że okazałeś tak
mało zaufania swojemu wspólnikowi i nie powiedziałeś mi o tym.

Bear zamknął oczy, zawstydzony tym, że nadal ukrywa przed Haltem co

najmniej połowę prawdy. Uratował ją trzy... cztery... Do diabła, stracił już rachubę,
ile razy. Była wobec niego zadłużona po czubki uroczych uszu, tymczasem był
równie daleki od otrzymania pożyczki jak wtedy, gdy spotkali się po raz pierwszy.
Cholera!

Poczucie winy trochę ustąpiło, kiedy przyjechali do Pennyworth. Zostali

przywitani jak starzy przyjaciele i zaprowadzeni do sypialni dla gości, które Halt
określił jako wspanialsze od pokoi w burdelu w St. Louis.

Po kąpieli i zmianie ubrań wprowadzono ich do salonu, gdzie wypili

szklaneczkę sherry z Philipem i Evelyn Vassarami i poznali ich córkę, Clarice.
Bear na chwilę przytrzymał dłoń dziewczyny i przyjrzał się jej, zastanawiając się,
jak taka wdzięczna, urocza gruszeczka może być córką krępego, buldogowatego
Vassara i jego wysokiej żony o talii osy.

Czujna Evelyn Vassar natychmiast odstawiła szklaneczkę i podbiegła do córki.
– Clarice, kochanie, masz niezdrowe rumieńce.
– Nic mi nie jest, mamusiu. Czuję się...
Evelyn zdecydowanym gestem przyłożyła dłoń do czoła córki.
– Gorące – obwieściła. – Tak, jak przypuszczałam. Proszę wybaczyć, panowie,

moja córka nie czuje się dobrze.

– No cóż, panowie... – Vassar patrzył, jak żona, chroniąca córkę przed

pokusami, wyprowadza ją z salonu. Uśmiechnął się. – Wygląda na to, że
zostaliśmy sami.

Po chwili z wyraźnym zadowoleniem usiadł na honorowym miejscu przy stole,

rozluźnił krawat i dał znak, by Bear i Halt poszli za jego przykładem. Wydawszy
lokajowi polecenie, by zamienił delikatne białe wino na mocne czerwone, zapalił
cygaro.

– Byłbym zapomniał, panie McQuaid – powiedział przez mgiełkę dymu. Proszę

dać swoje wieczorowe ubranie służącym do odświeżenia. W sobotę jest bal
Towarzystwa Dobroczynnego. Zapowiada się dobra zabawa. Organizatorzy dbają o
to, żeby wszyscy odpowiednio dużo wypili, a potem wsuwają rękę do ich kieszeni.
Wino i pieniądze płyną szerokim strumieniem, a każdy stara się okazać większym
filantropem od sąsiada.

Wypił łyk wina i popatrzył na Beara znad krawędzi kieliszka.
– Oczywiście będzie tam Diamond Wingate...

Rozdział 12

W cieniu drzew i żywopłotów, tworzących szpaler przy wejściu do rezydencji

Vassarów, Pennyworth, trzej mężczyźni obserwowali, jak stangret zajeżdża
powozem przed dom. Kiedy zatrzymał się na linii ich wzroku, przywódca zaklął
szpetnie i gwałtownie machnął ręką. Cała trójka ruszyła w stronę krzewów, skąd
roztaczał się lepszy widok na przestrzeń pomiędzy wejściem a powozem. Trzasnęła
jakaś gałązka.

– Patrzcie, jak stawiacie kopyta! – warknął Lionel Beecher na swoich żylastych

kompanów. – Ruszacie się jak stado bizonów.

Dwaj pozostali popatrzyli na siebie ze złością, po czym zaczęli przemieszczać

się znacznie ciszej. Kiedy znów mieli dobry widok na frontowe drzwi, wysoki,
szczupły Lionel Beecher pochylił się i ostrożnie odsunął gałęzie, by obserwować
drzwi.

– Jesteście pewni, że tu wszedł?
– Widzieliśmy go na własne oczy – odszepnął jeden z kompanów.
– Jego i tego drugiego, w tym wozie z białymi kołami. Trzeci mężczyzna

wykonał ręką gest w stronę powozu. – Zobaczyliśmy go w mieście i
przyjechaliśmy za nim tutaj.

– Są tam, na mur. A teraz zapłata.
– Nic wam nie dam, dopóki nie zobaczę go na własne oczy powiedział Beecher

ze wzrokiem utkwionym w drzwi.

Nie musiał czekać długo. Wkrótce z domu wyszedł ubrany na czarno służący i

stanął na schodach. Potem pojawił się niski, krępy mężczyzna w wieczorowym
stroju; odwrócił się i wyraźnie ponaglił wysoką tyczkowatą kobietę i niższą,
młodszą.

– To Vassar, właściciel Banku Handlowego. – Beecher zazgrzytał zębami. – Co

on, do diabła, robi w jego domu?

Gdy Vassarowie zaczęli zstępować ze schodów, w drzwiach pojawiły się dwie

inne postacie; jedna w wieczorowym ubraniu, druga w codziennym stroju.
Wytężywszy wzrok, Beecher rozpoznał Beara McQuaida i Halta Finnegana.

– Psiakrew! – Usunął się w cień, lecz po chwili znów odchylił gałęzie i patrzył,

jak Bear McQuaid wsiada do powozu Vassarów. Gdy pojazd ruszył w stronę
głównej drogi, Beecher wpadł we wściekłość. – Jak mu się to udało? Sukinsyn nie
tylko poznał Vassara, ale jeszcze wprowadził się do jego domu! – Popatrzył ze
złością na swoich towarzyszy. – W Baltimore jest dwudziestu czterech bankierów,
a on znajduje jedynego, którego nie odwiedziliśmy. Mówią, że Vassar to kutwa. Do

głowy by mi nie przyszło, że znajdzie czas dla McQuaida, no a zupełnie nie...

Powóz zbliżył się do ich kryjówki. Beecher umilkł i przykucnął, pociągając za

sobą kompanów. Gdy tylko pojazd się oddalił, wstał i ruszył przez zarośla ku
głównej drodze. Zanim doszli do miejsca, gdzie zostawili konie, o ćwierć mili od
Pennyworth, zdążył już obmyślić plan.

– On już ma te pieniądze albo niedługo je dostanie. To znaczy, że pojedzie do

Montany załatwiać swoje sprawy. Zacznie sprowadzać szyny, podkłady. Będzie
mógł kłaść tory w... – Zmarszczył czoło, mocno się nad czymś zastanawiając. – Do
diabła! Gould mnie rozszarpie, jeśli...

Beecher zdawał sobie sprawę, że kompani mu się przyglądają. Popatrzył na

nich i zastanowił się nad możliwością wykorzystania ich do realizacji planu.

– Trudno powiedzieć, jak długo McQuaid tu będzie. – W zamyśleniu potarł

podbródek. – Nikt w Montanie jeszcze nie wie, ze on ma te pieniądze. Jeżeli
wrócimy tam przed nim, może uda mi się podkupić paru farmerów. – Wydawał się
bardzo zadowolony z planu. A wy dwaj... – Na jego pociągłej ziemistej twarzy
pojawił się uśmiech, w którym nie było ani cienia wesołości. – McQuaid będzie
potrzebował ludzi, silnych mężczyzn, nawykłych do podłego jedzenia i niskiej
płacy.

– Co?– Jeden ze zbirów jęknął, kiedy dotarło do niego znaczenie słów

Beechera. – To znaczy, że mamy się u niego zatrudnić?

– Nie ma mowy – powiedział drugi, krzyżując na piersi mocne ramiona. – Nie

mam zamiaru walić w skałę w tym skwarze.

Kompan zawtórował mu z przekonaniem. Beecher przyglądał się im przez

chwilę, uśmiechając się coraz szerzej.

– Wiem, że wam się to nie podoba. A co byście powiedzieli, gdybym wam

zaproponował, żebyście „nie pracowali”, jeśli zapłacę wam dwa razy tyle co on?

Bal był jednym z największych wydarzeń sezonu. Towarzystwo Dobroczynne

w Baltimore powstało na początku lat osiemdziesiątych, ty uporządkować
chaotyczne i niekiedy podejrzane działania lokalnych organizacji. W ciągu pięciu
lat swego istnienia udało mu się skontrolować i zarejestrować większość stowarzy-
szeń zajmujących się biedotą, chorymi i potrzebującymi pomocy. Chcąc mieć swój
udział w reformie systemu dobroczynności, wpływowe damy Baltimore obmyśliły
plan wsparcia oficjalnych działań filantropijnych zbiórką pieniędzy.

I tak oto narodził się bal dobroczynny, ciekawe, choć nie zawsze

najszczęśliwiej dobrane zgromadzenie bogatych i spragnionych pochlebstw,
obnoszenia się ze swoją pozycją, wpływami i wrażliwością na ludzką niedolę. W
tym roku, podobnie jak w dwóch poprzednich, gospodarzem wieczoru był Charles
J. Bonaparte, wnuk najmłodszego brata Napoleona Bonaparte, znany reformator
społeczny. I podobnie jak w latach ubiegłych jedną z głównych atrakcji balu była

obecność słynnej „lekkiej ręki” Baltimore.

Od chwili przybycia na bal Diamond była oblegana przez spragnionych

pieniędzy i jak zawsze szukała ucieczki na parkiecie tanecznym. Tam przynajmniej
miała do czynienia tylko z jednym pochlebcą.

– Och, panno Wingate, gdyby widziała pani te łzy wdzięczności płynące po

twarzyczkach wymizerowanych dzieci... dwa, trzy, cztery... gdyby słyszała pani ich
żałosny, sierocy płacz, z jakim... dwa, trzy, cztery... kładą się spać każdego
wieczoru... – Wybudowaliśmy dwie sale operacyjne w szpitalu od czasu pani
ostatniej... Och, czy to była pani stopa?! O czym to ja mówiłem? A, tak... Pamięta
pani, że mieliśmy problem z krwią, od której podłogi robiły się śliskie? Wylaliśmy
betonowe posadzki i zainstalowaliśmy zlew z bieżącą wodą w obu nowych salach...
Czy na pewno wszystko jest w porządku z pani stopą? Zapewne z zadowoleniem
przyjmie pani wiadomość, że odkryliśmy w końcu przyczynę tego okropnego
zapachu w tylnym skrzydle, w pobliżu cystern. Okazało się, że niektórzy
sprzątacze wlewali pomyje do... Och, rąbek pani sukni! Mam nadzieję, że uda się
go naprawić...

– W ubiegłym roku zapotrzebowanie na nasze usługi wzrosło o czternaście i

trzy dziesiąte procent, ale dochód tylko o... o, senator Gorman...! dziesięć i siedem
dziesiątych procent. Chcemy go zwiększyć przynajmniej o dwadzieścia procent...
Witam, gubernatorze Lloyd! Doskonale pan wygląda! To oznacza dodatkowe
dziesięć tysięcy dolarów przy stałym wzroście kosztów. Prognozujemy, że... Pani
Bonaparte! Wygląda dziś pani czarująco!

– To wielka szkoda, że nie spotkaliśmy się wcześniej, panno Wingate. Mamy

ze sobą wiele wspólnego. Oboje gotowi jesteśmy oddać wszystko, nawet ostatnią
kroplę krwi potrzebującym. Pozbędziemy się dumy posiadania z naszych dusz i
ubrań z naszych pleców... Hmm... taka piękna, zdrowa młoda kobieta jak pani musi
się czuć bardzo samotna w dużym starym domu...

W ciągu pół godziny Diamond doświadczyła przymilań, przydeptywania stóp,

lubieżnych spojrzeń; wpadano na nią, popychano, owiewano zapachem potu,
pozbawiano tchu, usiłowano zdominować, wprawiano w przygnębienie, składano
propozycje matrymonialne i narzucano się na różne sposoby. Gorączkowo
poszukujący pieniędzy nie odstępowali jej ani na krok. Popatrzyła na naderwaną
koronkę kraju sukni i zabrudzone atłasowe pantofelki, a gdy uniosła wzrok,
dostrzegła zmierzającego w jej stronę Morgana Kenwooda. W pierwszej chwili
pomyślała „dzięki Bogu”. On przynajmniej umiał tańczyć na swoich własnych
nogach.

Uczucie ulgi zniknęło jednak równie szybko, jak się pojawiło, kiedy Morgan

poprosił ją do tańca i natychmiast zaczął pouczać.

– Naprawdę, Diamond, nie możesz pozwalać na to, żeby ci ludzie tak cię

wykorzystywali. Przecież niektórzy z nich – rozejrzał się po pstrokatym tłumie,

prezentującym najprzeróżniejsze ubrania i maniery – to zwykła hołota. Zachowują
się okropnie, a trzej z nich razem wzięci nie mają jeszcze tyle rozumu co przeciętny
człowiek. Dobroczynność to ważna sprawa, ale jak to się mówi, dobroczynność
zaczyna się w domu. I tam właśnie teraz powinnaś być: w domu, przygotowując się
do...

– O, tutaj jesteś! – Irytujący nosowy głos zabrzmiał jak dźwięk trąbki pędzącej

na odsiecz kawalerii.

Kiedy Morgan zgrabnie poprowadził ją w tańcu obok rzędu gapiów na skraju

parkiem, dostrzegła mężczyznę mówiącego tym nosowym głosem. Jak zwykle miał
na sobie „księży” strój i zupełnie nie pasował do otoczenia.

– Louis! – Uśmiechnęła się do niego promiennie, zadowolona, że znalazł ją

właśnie w tym momencie. Lecz po chwili spochmurniała, widząc, jak sposępniał na
widok trzymającego ją w ramionach Morgana. Odwracając się ze złością, Diamond
zauważyła śniadą męską twarz i parę gorejących niebieskich oczu, wpatrzonych w
nią z drugiego końca sali. Zaskoczona, pomyliła krok.

Boże, jęknęła cicho. Spodziewała się spotkać tu Louisa, który niedawno został

wybrany do zarządu Towarzystwa Dobroczynnego i mianowany kierownikiem
misji w dzielnicy portowej. Rozumiała też, że mógł tu przyjść Morgan; mimo
głośno wyrażanej niechęci dla działań dobroczynnych lubił przebywać w to-
warzystwie bogatych i wpływowych. Lecz co, na litość Boską robił tu Paine
Webster? Był nienagannie ubrany, a jego twarz wyglądała zdumiewająco świeżo.
Zaszła w nim jakaś zmiana, pomyślała Diamond. Wykonując kilka wdzięcznych
obrotów w tańcu, parę razy zerknęła na Paine'a i nagle wszystko zrozumiała. Był
trzeźwy.

Popatrzyła na poważną twarz Morgana, na niezadowolonego Louisa i jeszcze

raz na odmienionego Paine'a. Wszystkich trzech łączyła niezwykła determinacja.
Najwyraźniej przyszli tu w jakiejś sprawie.

Nietrudno było się domyślić, o co im chodziło.

Bear powinien był podać ramię wysiadającej z powozu Clarice Vassar, lecz

Evelyn natychmiast wkroczyła do akcji, chwyciła go za rękę i poprowadziła w
stronę wejścia. Kiedy czekali w kolejce na zaanonsowanie ich przybycia, Bear
przyjrzał się eleganckim meblom w stylu Ludwika XIV w westybulu i zerknął nad
głowami gości, wypatrując w tłumie Diamond.

Obiecał sobie, że tym razem na pewno zwróci się do niej ze swoją prośbą.

Zadba o to, by znaleźć się z nią sam na sam, i zdobędzie się na szczerość, nie
zważając na to, co sobie potem o nim pomyśli. Dość już wahań i kluczenia. Nie da
się już wciągnąć w ratowanie jej z kłopotów, w które sama się pakowała. Nie
będzie patrzył w te ogromne niebieskie oczy i doświadczał drżenia kolan. Z
mocnym postanowieniem przystąpienia do działania przetrwał serię prezentacji i

wszedł do olbrzymiej sali balowej.

Goście podzielili się na grupki według tej samej zasady co woda szukająca

swojego poziomu. Młodzi chłopcy i debiutantki skupili się w dwóch
przeciwległych rogach sali, wzajemnie się sobie przypatrując; matrony z klasy
średniej tłoczyły się pod ścianami, z podziwem przyglądając się gościom, podczas
gdy szacowne damy z towarzystwa zasiadły we wdzięcznych pozach na fotelach
pod galerią dla muzyków; zamożni mężczyźni zgromadzili się w bibliotece albo na
tarasie i palili cygara, a mężczyźni marzący o zamożności skupili się wokół stołu z
przekąskami i napojami, napychając żołądki i kieszenie delikatesami, jakich do tej
pory nigdy nie mieli w ustach.

Zauważył ją wirującą na parkiecie z Morganem Kenwoodem. Z wrażenia na

chwilę znieruchomiał. Jej spódnica miała głęboki kolor zimowego nieba Montany,
przy pasie barwa była już nieco bledsza, a stanik był prawie biały, o bardzo
nieznacznym odcieniu błękitu. Dekolt ozdobiono niebieskimi koralikami i
drobniutkimi perłami oraz koronką zachodzącą aż na ramiona i tworzącą bardzo
wdzięczne rękawy. Tren sukni tworzył szeroki lśniący wachlarz, gdy Diamond
poddawała się płynnemu wirowaniu walca.

Wyglądała jak księżniczka.
A on czuł się żabą, dopóki nie dotarł na skraj parkietu i nie spostrzegł Louisa

Pierponta, czekającego na swoją szansę. Bezwiednie zacisnął dłonie w pięści.

To nie moja sprawa, pomyślał, rozprostowując dłonie. Popatrzył na gości

otaczających parkiet i zdał sobie sprawę, że wielu z nich wodzi oczami za
Diamond. Znów spojrzał na jej wspaniałą figurę i poczuł ogromną potrzebę dania
sępom porządnej nauczki, szczególnie Pierpontowi.

– Piękna muzyka, nieprawdaż? – usłyszał spokojny męski głos. – A widok też

nie jest taki zły.

Głos brzmiał znajomo; Bear odwrócił się i dostrzegł Paine'a Webstera,

patrzącego na parkiet i uśmiechającego się z zadowoleniem. Stłumił swą pierwszą
reakcję, przerażenie, i powtórzył jak echo:

– Nie jest taki zły.
Webster roześmiał się.
– Nigdy jeszcze nie spotkałem kobiety tak konsekwentnej jak Diamond.
Bear skrzywił się nieznacznie.
– Nie określiłbym jej tym słowem.
– Ależ ono doskonale oddaje istotę jej osobowości. – Uśmiech Webstera,

obserwującego tańczącą Diamond, był zabarwiony goryczą. – Jest taka sama
wewnątrz i na zewnątrz. To bardzo rzadko spotykane u kobiety. Jest taka, jaka się
wydaje na pierwszy rzut oka.

– Naprawdę? – zapytał Bear, poirytowany tym, że Webster najwyraźniej chełpi

się dużą zażyłością z Diamond.

– Jest piękna, hojna, ma cudownie miękkie serce...
Bear parsknął śmiechem.
– A także uparta, zmienna i niezależna aż do granic absurdu.
– W takim razie nie zna jej pan wystarczająco długo. Albo wystarczająco

dobrze – rzekł Webster, przewiercając rozmówcę wzrokiem.

– Mam to szczęście – odpowiedział Bear.
Wymowny uśmiech Webstera wprawił go we wściekłość.
– Tak. Ma pan szczęście.
W tej właśnie chwili skończył się walc, a gdy Kenwood odprowadzał

partnerkę, zostali otoczeni przez kilkunastu gości, którzy najwyraźniej uważali, że
należy im się kolejny taniec z panną Wingate. Webster natychmiast rzucił się w jej
stronę i razem z Kenwoodem i Pierpontem udało im się odsunąć natrętów i zrobić
trochę miejsca dla Diamond.

Bear ze złością patrzył, jak stoi w towarzystwie trzech narzeczonych.

Przypomniał sobie swoje postanowienie i przekonywał się w myślach, że kłopoty
tej kobiety są wyłącznie jej sprawą. Zamierzał odejść, kiedy Diamond uniosła
głowę, dostrzegła go i znieruchomiała. Niemal wbrew woli Bear odwzajemnił jej
spojrzenie.

Odległość między nimi i otaczający ich tłum natychmiast przestały dla niego

istnieć. W ułamku sekundy znów był w jej pokoju gościnnym, mocno tulił ją w
ramionach, doświadczając burzy zmysłów, która nadciągnęła już w chwili, gdy
zobaczyli się po raz pierwszy. Poczuł pożądanie, które po chwili zmusiło go do
działania.

– Panno Wingate – powiedział, ujmując jej wyciągniętą rękę, zdumiony

odkryciem, że dotarł aż na środek zatłoczonego parkietu, by się przy niej znaleźć.

– Miło mi pana widzieć, panie McQuaid. – Wyraz ulgi malujący się w jej

spojrzeniu mieszał się z nabożnym podziwem i uwielbieniem. Wciąż trzymając
jego dłoń zwróciła się do gości. Chyba pamiętają panowie pana McQuaida, budow-
niczego linii kolejowej w Montanie.

Na Zachodzie spojrzenia, jakimi został obrzucony, doprowadziłyby do

sięgnięcia po broń. Jednakże tutaj ich rezultatem było jedynie napięcie, które
zmusiło mężczyzn do wyprostowania się, wypięcia torsu i zniżenia głosu o oktawę.

Odprowadzając Diamond do stolika z ponczem, wszyscy czterej mężczyźni i

pozostali zainteresowani stoczyli żałosną walkę o zajęcie jak najlepszej pozycji.
Bear pomyślał, że pieniądze to rzecz ważna, ale powinien był stąd wyjść, gdy tylko
zobaczył trzech narzeczonych Diamond. Tymczasem popatrzył jej w oczy, a teraz
czuł na sobie ukradkowe, błagalne spojrzenia, wobec których nie potrafił pozostać
obojętny mimo wcześniejszych postanowień. Powtarzał się znajomy scenariusz –
wplątywała go w pogmatwaną pajęczynę, którą sama utkała. A on nie umiał się jej
oprzeć.

Ellen Channing Day Bonaparte, gospodyni wieczoru, i William Fisher,

przewodniczący Towarzystwa Dobroczynnego, zajęli miejsca na galerii dla
muzyków, zwołując gości na pierwszą część sprawozdania na temat darowizn.
Informacje o datkach miały być odczytywane co pewien czas, według przemyślnie
opracowanego scenariusza. Obecność na liście darczyńców stanowiła potwierdze-
nie ważnej pozycji w hierarchii społecznej, a wymienianie tych najhojniejszych
miało pobudzić ambicję pomniejszych donatorów.

Fisher zaklaskał w dłonie i poprosił o uwagę.
– Zaczynamy od wspaniałej wiadomości – zaczęła pani Bonaparte. –

Towarzystwo Pomocy Dzieciom dziękuje pannie Diamond Wingate za przekazanie
piętnastu tysięcy dolarów.

Wszystkie pozostałe obwieszczenia utonęły wśród reakcji gości na tak

zawrotną sumę. Okrzykom zdziwienia i uznania nie było końca; wszystkie szyje
wyciągnęły się, by skierować oczy na Diamond.

– O, tam! – Evelyn Vassar utorowała sobie drogę przez tłum i wraz z kilkoma

przyjaciółkami wysłuchała pani Bonaparte. Zauważywszy Diamond, wskazała ją
innym, zaklaskała w dłonie i radośnie skinęła głową w jej stronę.

– Czy ja się nie przesłyszałem? – zapytał Morgan. – Piętnaście tysięcy

dolarów? Boże, przekazanie im takiej sumy tylko zachęci ich do lenistwa i
marnotrawstwa. To tylko rozszerza obszary nędzy.

– To gest godzien najwyższej pochwały – rzekł modulowanym tonem Louis,

ignorując Morgana. – Ale nie powinno się wkładać wszystkich dobroczynnych
jajek do jednego koszyka. Są też i inne cele charytatywne, organizacje, które
również zasługują na uwagę i wsparcie, moja droga.

– Och, planuję też darowizny dla innych – zapewniła go Diamond. – Nie

wyłączając misji.

– Naprawdę? – Na twarzy Louisa odmalowała się ogromna ulga. – Oczywiście

wiedziałem, że dobro naszej misji leży ci na sercu. Czy mogę zapytać, jaką sumę
zamierzasz nam przekazać?

– Myślę, że to zależy... – Rzuciła niespokojne spojrzenie Bearowi.
– Od czego, mój aniele? – Louis wyraźnie się denerwował, stał z napiętą

twarzą, płonącymi oczami, nerwowo splatał i rozplatał dłonie. Lecz kolejny
wybuch entuzjazmu sprawił, że Diamond nie odpowiedziała; popatrzyła na galerię.

Podniecenie gości jeszcze się wzmogło po kolejnym ogłoszeniu.
– ...oraz wspaniała darowizna na rzecz Funduszu Strażaków, dziesięć tysięcy

dolarów, które z pewnością się przydadzą po pożarach w Hampden. Fundusz
zawdzięcza ją pannie Diamond Wingate.

– Dziesięć tysięcy? – Na twarzy Louisa pojawiły się niezdrowe czerwone

plamy.

– Zwalczanie pożarów? – syknął Morgan. – To sprawa miasta, nie twoja!

– Nie mieli funduszy na wyposażenie nowego posterunku w Hampden i we

wschodniej dzielnicy miasta. – Diamond cofnęła się o krok i rozejrzała, jakby
szukała możliwości ucieczki. Jednak otaczał ich zwarty tłum, a za nimi była ściana.
Tęsknie spojrzała na drzwi.

– Dziesięć tysięcy dolarów... – mruknął Paine i zwilżył wargi. – I wszystko

dlatego, że spaliły się jakieś rudery? Za takie pieniądze można spalić połowę
wschodniej dzielnicy i zbudować tam nowe domy.

Bear patrzył na Diamond łajaną przez narzeczonych, zły zarówno na nich, jak i

na nią. Miał ochotę się wtrącić i przepędzić samolubnych adoratorów, z drugiej
jednak strony był skłonny pozwolić, by ta kobieta wpadła w dziurę, którą sama
sobie wykopała.

Diamond Wingate nie jest bezbronną istotką, wmawiał sobie. Dysponowała

ogromnym majątkiem, a poza tym była zdecydowana i miała tyle siły, że mogła
sobie radzić z ciągłymi zakusami na jej fortunę i ludzkimi reakcjami. Nie
potrzebowała jego pomocy. Spojrzał jej w oczy i zobaczył w nich odbicie
wewnętrznej walki, jaką ze sobą staczała. Nabrał głęboko powietrza; nie potrafił się
oprzeć jej urokowi.

– ...cieszę się, że właśnie dzisiaj możemy powiadomić wszystkich o darowiźnie

na rzecz nowego szpitala imienia Johnsa Hopkinsa – obwieścił tubalnym głosem
William Fisher. Bear nie zwróciłby na to większej uwagi, gdyby nie przerażenie
malujące się na twarzy Diamond. – Panna Diamond Wingate przekazała wspaniałą
sumę stu tysięcy dolarów na budowę oddziału dziecięcego!

– Sto ty... – wyszeptał Morgan i chwycił się za serce.
– Sto tysięcy? – Louis wyglądał jak uderzony obuchem. – To już wykracza

poza granice hojności, poza granice dobroczynności, poza granice rozumu!

– Chcesz sobie kupić większą aureolę, moja Diamond? – zapytał ironicznie

Paine. – Jestem pewien, że robią je tylko w jednym rozmiarze.

– Ja... ja nie wiedziałam, że dzisiaj ogłoszą moją darowiznę na rzecz szpitala –

wyjąkała, aż się kurcząc po hałaśliwej reakcji tłumu i jawnej wrogości okazanej jej
przez trzech narzeczonych. – Ja tylko chciałam przekazać te pieniądze, żeby uczcić
swoje urodziny.

Na wzmiankę o urodzinach na skroniach Morgana pojawiły się żyły.
– Mogłaś o tym ze mną porozmawiać, Diamond. Nie mieści mi się w głowie,

że postąpiłaś tak nieroztropnie i przekazałaś tak wielką sumę szpitalowi.

– Jak mogłaś sama... – odezwał się z trudem panujący nad sobą Louis – pozbyć

się takiej sumy, nie konsultując się ze mną?

– Co ty wyprawiasz, moja droga! – ofuknął ją Paine, krzycząc jej prawie prosto

do ucha. – Chcesz, żeby mój ojciec dostał zawału?

Bear obserwował ludzi, zwracających się do Diamond z gratulacjami albo

gapiących się na nią z wyrazem zachwytu i uwielbienia na twarzy, i zauważył

Evelyn Vassar, klaszczącą w dłonie i wołającą:

– Brawo, kochanie!
Kiedy znów popatrzył na Diamond, zorientował się, że zainteresowanie jej

osobą jeszcze się wzmogło.

– Staram się tylko pomóc, chciałabym, żeby dzieci z Baltimore były zdrowsze

– powiedziała cicho, rozglądając się, bo nie chciała, by słyszał ją ktoś spoza ich
pięcioosobowego kręgu. Lecz jej próba obrony tego, co zgodnie uznali za
„przesadę”, wywołała tym większy gniew narzeczonych.

– Diamond, nalegam, żebyś przestała robić tak hojne darowizny na cele

charytatywne – rzekł głośno Morgan; wiele głów zwróciło się w ich stronę,
wyciągnęły się szyje. – Prawdę mówiąc uważam, że powinnaś zaprzestać
wszelkich darowizn!

Wciągnęła powietrze, odwróciła się i wpadła na Louisa.
– Nie bądź śmieszny, Kenwood – warknął misjonarz, po czym sam wyraził

swoją dezaprobatę. – Diamond, dobrze wiesz, co myślę na temat zbyt dużych
wydatków uniwersytetu na ten szpital. Nowe oddziały powstaną i tak bez twojej
pomocy. Są o wiele bardziej szczytne cele, które mogłabyś wesprzeć swoimi
pieniędzmi, niż...

– Oszczędź nam swojej tyrady, Pierpont – wszedł mu w słowo poirytowany

Paine i chwycił dłonie Diamond. – Czy wiesz, moja droga, jak mój ojciec
nienawidzi uniwersytetów, a już szczególnie tych nadętych pawi z Johns Hopkins.
Będzie wściekły. Będziesz musiała jakoś odzyskać te pieniądze.

– Posuwasz się za daleko, Webster – upomniał go ze złością Morgan. – To nie

powinno obchodzić twojej ukochanej rodziny.

– Oczywiście, że nie – wtrącił Louis, wyraźnie zdenerwowany uwagą Paine'a. –

Rodzina powinna najpierw zająć się czarną owcą we własnym gronie, zanim będzie
pouczać innych, jak mają się zachować. A ty, Morganie, jak ci nie wstyd pouczać
ją, co ma robić ze swoimi pieniędzmi? Jakie masz do tego prawo?

Bear zauważył, że skupieni wokół nich goście w napięciu przysłuchują się

rozmowie i zastanawiają się nad jej powodem. Zacisnął dłonie w pięści.
Dżentelmeński rozejm narzeczonych skończył się słownym pojedynkiem, który
ujawnił ich prawdziwe powody zainteresowania Diamond. Brutalnie nadużyli jej
przyjaźni. Po dzisiejszym wieczorze nie powinna już mieć złudzeń, a w związku z
tym żadnych oporów przed odrzuceniem ich małżeńskich propozycji.

I wtedy, mimo że zdawało się, iż nie może już być gorzej...
– Właśnie, że mam prawo nalegać, żeby moja przyszła żona radziła się mnie w

sprawach dysponowania naszym przyszłym majątkiem – oświadczył nieostrożnie
Morgan.

Jego słowa podziałały jak dynamit. Diamond chwyciła się za szyję i wydała

zduszony okrzyk; przerażony Louis przycisnął chusteczkę do ust, a Paine sięgnął

po płaską butelkę ukrytą w kieszeni spodni.

– Twoja przyszła żona? – Na twarz Luisa powróciły brzydkie plamy,

czerwieńsze niż poprzednie. – Jak śmiesz ogłaszać taką wiadomość publicznie
bez...

– Nadszedł czas, Diamond – rzekł Morgan, chwytając jej wolną dłoń. –

Czekaliśmy wystarczająco długo. Twoje urodziny są już za kilka dni.

– Urodziny? – powtórzył zaniepokojony Paine, pociągając ją w swoją stronę. –

Powiedz im, moja droga, kto ogłosi zaręczyny w dniu twoich urodzin.

Otworzyła usta, lecz pierwszy odezwał się Louis.
– Oczywiście Diamond i ja. – Usiłował wysunąć jej rękę z dłoni Paine'a, ale

musiał poprzestać na chwyceniu za łokieć. – Chcemy ogłosić nasze zaręczyny na
urodzinowym przyjęciu mojej najdroższej.

– Ty? Ty masz zamiar poślubić Diamond? – Niedowierzanie w głosie Morgana

było chyba silniejsze niż wściekłość.

Louis popatrzył na Diamond.
– Powiedz im, najdroższa. Powiedz, że zamierzamy się pobrać jeszcze przed

końcem lata i zamienić Gracemont na sierociniec.

Jej oczy napełniły się przerażeniem.
– Sierociniec?
– Diamond – nalegał Morgan. – Powiedz im!
– Mów, najdroższa! – domagał się Louis.
– Wyprowadź ich z błędu, moja Diamond, bo w przeciwnym razie ja będę

musiał to zrobić – zagroził Paine.

Z upokorzenia nie była w stanie wymówić słowa. Jej osoba stała się

przedmiotem publicznej kłótni mężczyzn, których niegdyś uważała za dobrych
przyjaciół. Bear widział kiedyś owcę otoczoną przez wilki; pomyślał, że okazywały
ofierze więcej litości. Krew szumiała mu w głowie; czuł potrzebę działania. A
potem Morgan ujął nadgarstek Diamond, usiłując w ten sposób potwierdzić swoje
prawa, i to położyło koniec wątpliwościom Beara.

– Przykro mi, że przeżyjecie zawód, panowie – usłyszał swój donośny głos, w

którym pobrzmiewał gniew. – Ale panna Wingate nie poślubi żadnego z was!

Zwaśnieni narzeczeni znieruchomieli i powoli przenieśli wzrok na Beara.
– Wyjdzie za mąż za mnie.
Po tych słowach zapadła głucha cisza. Goście na sali wstrzymali oddech; słowa

Beara dotarły do wszystkich.

– Za ciebie? – wydyszał Morgan.
– Za mnie – potwierdził Bear donośnie. – Tak szybko jak to tylko możliwe.
Co robisz? – pytał go jakiś wewnętrzny głos. Musiał chyba oszaleć; to ona go

do tego doprowadziła. A potem popatrzył na jej twarz i poczuł ucisk w piersi. Te
niebieskie oczy, tak kusząco jasne i czyste... Poczuł przemożną chęć ich

chronienia.

To było jak grom; zdał sobie sprawę z tego, że pragnie tej kobiety. Jej całej.

Nie chciał się zadowolić namiastką; pragnął prawa własności. Nagle zorientował
się, że ta decyzja, podjęta pod wpływem chwili, stanowi rozwiązanie problemów
nie tylko Diamont, ale i jego własnych.

Zgromadzona wokół socjeta Baltimore stała zszokowana, próbując przyjąć do

wiadomości to, co się stało. Na taką konfrontację zanosiło się już od czterech lat.
Namiętności, duma i odrzucone plany matrymonialne przywiodły niejednego
młodego mężczyznę na krawędź wybuchu, ale jak do tej pory nikt nie przekroczył
pewnych granic.

Świadomi wspaniałomyślności Diamond, obserwujący od lat jej nienaganne

zachowanie bonzowie miejscowej społeczności nie wiedzieli, czy są świadkami
skandalu, za który ponosiła odpowiedzialność dziedziczka ogromnej fortuny, czy
też wina za całe wydarzenie spada na zawiedzionych mężczyzn, którzy nie powinni
byli przynosić jej wstydu, odgrywając publicznie sceny zazdrości.

– Mój Boże! – rozległ się znajomy głos. – Co za niespodzianka, cudowna

niespodzianka! Nasza droga Diamond w końcu wychodzi za mąż!

Kiedy Diamond oderwała wzrok od Beara McQuaida, stanęła twarzą w twarz

przed promieniejącą Evelyn Stanhope Vassar, która zaczęła radośnie klaskać w
dłonie.

Wątpliwości trapiące zgromadzonych zostały rozwiane, tym bardziej że za

przykładem Evelyn wkrótce poszło kilku wpływowych przyjaciół, a zaraz potem
grono matek, które miały córki na wydaniu.

– Diamond! – zawołał rozgorączkowany Morgan. – Powiedz im, że to

nieprawda!

Bear wyciągnął do niej rękę; spojrzała na dużą, spracowaną dłoń, która

wyglądała jak ziemia obiecana.

Zaręczyny – publiczne i całkowicie autentyczne – były jedyną nadzieją

ucieczki z tej pułapki, pozwalającą zachować resztki dobrego imienia. Kręciło jej
się w głowie. Któż mógłby się lepiej nadawać od obcego, przystojnego człowieka z
Zachodu, który miał zamiar opuścić Baltimore i wrócić do swojego domu? Długie
zaręczyny, McQuaid wróciłby do Montany, ona grałaby rolę stęsknionej
narzeczonej, a potem porzuconej kobiety, która nigdy nie doszła do siebie po
zawodzie doznanym od swej jedynej prawdziwej miłości...

– To prawda – potwierdziła, wstrzymując oddech. – Rzeczywiście zamierzamy

się pobrać.

Dopiero kiedy Bear wyrwał ją ze szponów natrętnych zalotników i sam otoczył

ramieniem jej talię, podniosła wzrok i ujrzała w jego oczach diabelskie ogniki.
Tym razem miała słono zapłacić. Kolana się pod nią ugięły; wsparła się lekko na
jego boku. Niezależnie od wysokości ceny, była chętna do uiszczenia zapłaty.

Kiedy ożywione widokiem nowych możliwości matrony obskoczyły ją, żeby

życzyć jej i nowemu narzeczonemu wszystkiego najlepszego, trzej wzgardzeni
konkurenci wycofali się osowiali, zepchnięci na bok nagłym i straszliwym obrotem
fortuny. W powstałym zamieszaniu Diamond dostrzegła kątem oka, jak zagniewani
opuszczają salę, i poczuła równocześnie ukłucie żalu i ulgę.

Hardwell i Hannah przybiegli na górę z salonu, zarumienieni i promienni.

Wyrwali Diamond z objęć Beara tylko na moment, by ją uścisnąć i złożyć
gratulacje.

– Nie mogę powiedzieć, żebym był zaskoczony – oznajmił Hardwell,

wypinając dumnie pierś. – Ci dwoje mieli na siebie oko, od kiedy tylko się poznali!

Hannah otarła łzę wzruszenia i parę razy pociągnęła nosem, ale jej podejście do

sprawy było jak najbardziej praktyczne.

– Będziemy musieli przygotować ślub. Jakie to podniecające!
– Możecie na mnie liczyć – zapewniła Evelyn Vassar, obejmując Hannah

ramieniem. – Nic nie sprawi mi większej przyjemności niż pomaganie przy
zaślubinach naszej drogiej Diamond. – Odwróciła się do pary narzeczonych. –
Kiedy możemy się spodziewać tego szczęśliwego wydarzenia?

– W przyszłym tygodniu – odparł Bear bez cienia namysłu.
Diamond, która napawała się radością ze świeżo uzyskanej wolności, została

brutalnie ściągnięta na ziemię.

– Co takiego?
– Pod koniec tygodnia. Sobota wydaje mi się odpowiednia. – Bear objął ją w

pasie, jakby się bał, że może mu uciec. – Wiesz, że muszę wkrótce pojechać do
Montany i przez jakiś czas nie będę mógł wrócić.

– Chętnie poczekam – zapewniła Diamond trochę zbyt gorliwie, modląc się, by

odczytał wiadomość z jej oczu.

– Ale ja nie. – Jego uśmiech nie pozostawiał wątpliwości, że wiadomość

została odczytana, ale postanowił ją zignorować. – Nie mogę się doczekać, kiedy
zostaniesz panią McQuaid.

Nim zdążyła wydusić choć jedno słowo protestu, porwał ją w ramiona i zaczął

okręcać wokół siebie. Jego spontaniczne zachowanie wzbudziło u widzów
dobroduszny śmiech, który powstrzymał ją przed trzepnięciem Beara w chwili, gdy
postawił ją wreszcie na podłodze.

– Myślę... – przyłożyła dłoń do czoła, próbując powstrzymać wirowanie w

głowie – ...że możemy o tym porozmawiać.

Rozdział 13

Co za diabeł w ciebie wstąpił? – spytała ze złością, ciągnąc Beara w

najciemniejszy kąt oświetlonego księżycem ogrodu.

Minęła już przeszło godzina od jego niespodziewanego wystąpienia w sali

balowej, a jej wciąż kręciło się w głowie z wrażenia. Ledwie stała na nogach,
bolały ją dłonie ściskane, zgniatane, głaskane i ślinione pocałunkami przez połowę
Baltimore, a twarz miała dosłownie zdrętwiałą od ciągłego uśmiechania się do
człowieka, który droczył się z nią złośliwie, okazując swą „mężowską” władzę.

– Mówić wszystkim, że mamy się pobrać w przyszłą sobotę! Chyba zupełnie

oszalałeś?

– Czy przystoi tak się odzywać do człowieka, który dopiero co uratował twoją

reputację? – odparł, zatrzymując się naprzeciw niej na ukrytej w mroku ogrodowej
ścieżce.

Stał tak blisko, że musiała się odchylić, żeby na niego spojrzeć. Zwisające nad

nimi gałęzie kładły na jego twarzy głębokie cienie, ale oczy widziała na tyle
dobrze, by dostrzec w nich ten szczególny błysk. Coś – może jego poruszająca
zmysły obecność albo poczucie odosobnienia w panującej wokół ciemności czy
może wspomnienie poprzedniego razu, gdy byli sami w po ciemku – sprawiło, że
nagle złagodniała.

– Jestem ci zobowiązana. I dopilnuję, żebyś otrzymał hojną zapłatę, ale...
– Ja też dopilnuję, żebym otrzymał hojną zapłatę – przerwał jej tonem nie

znoszącym sprzeciwu. – Po raz ostatni uratowałem pani różaną skórę, panno
Diamond Wingate. Podliczę należności. Wszystkie.

Nadszedł moment, którego się najbardziej obawiała.
– Świetnie. – Przełknęła z wysiłkiem ślinę. – Podaj swoją cenę.
– Wydaje mi się, że już to zrobiłem. – Nie widziała dokładnie, ale miała

wrażenie, że Bear się uśmiecha. – Wyjdziesz za mnie w przyszłą sobotę.

– Nie ma w tym nic zabawnego – powiedziała Diamond, czując ukłucie lęku.

Chciała się odsunąć, ale zacisnął dłonie na jej ramionach, uniemożliwiając
ucieczkę. Serce waliło jej w piersi. – Zrozum, doceniam to, co zrobiłeś, bardziej,
niż ci się zdaje. Uratowałeś moje dobre imię, pozycję towarzyską i zapewne całą
moją przyszłość. Ale mówiłam ci, nie mam zamiaru wychodzić za mąż, ani w
sobotę, ani nigdy.

– Mówią, że droga do piekła jest wybrukowana dobrymi chęciami – rzekł z

niepokojącym spokojem. – Dopiero co w obecności połowy Baltimore zgodziłaś
się za mnie wyjść.

– Byłam zdesperowana. I zmuszona. Dodam, że dość brutalnie.
– Zmuszona? – Zaśmiał się drwiąco. – Zaproponowałem ci wybawienie,

honorowe wyjście z fatalnej sytuacji. A ty je przyjęłaś. Zgodziłaś się z własnej,
nieprzymuszonej woli. – Znów chwycił ją za ramiona; czuła na sobie jego
przenikliwe spojrzenie, wdzierające się w jej myśli i uczucia. – Możesz szczerze
przyznać, że perspektywa małżeństwa ze mną wydaje ci się odrażająca?

Nie odezwała się. Powiedziała sobie tylko w myślach, że to nie w porządku.
– Oburzająca? – nie dawał za wygraną Bear.
Nadal nie odpowiadała, więc dociekał dalej.
– Nie do pomyślenia?
Ciepło jego rąk, żar ciała zaczął przenikać przez jej ubranie powodując lekkie

łaskotanie skóry. Małżeństwo z ogorzałym od słońca, czarującym, cudownie
całującym Bearem McQuaidem. Patrzenie na niego ponad stołem codziennie rano
przy śniadaniu, słuchanie jego niesamowitych opowieści, obserwowanie, jak
wchodzi po schodach, ubrany w obcisłe spodnie i wysokie buty, leżenie w łóżku u
jego boku... W jednej chwili ta perspektywa objawiła jej tyleż samo intrygujących
możliwości, co potencjalnych zagrożeń. Wzdrygnęła się, zaniepokojona
samowolną wędrówką myśli i swym nagłym wahaniem.

– Może wolałabyś, żebym posłał po Kenwooda lub Pierponta albo Webstera,

powiedział im, że nigdy nie zamierzałaś mnie poślubić i znów jesteś wolną kobietą.

Nie potrafiła ukryć ogarniającego ją lęku, a on widząc, że jego słowa wywarły

zamierzony efekt, puścił ją, odsuwając się nieco do tyłu.

– Wiesz zapewne, że gdy tylko przestanie im doskwierać urażona duma, zaczną

myśleć – ciągnął. – I dojdą do wniosku, że jesteś im coś winna za wszystkie ich
przysługi. Pannie Wingate nadal będą mogli dobrać się do skóry. Ale pani
McQuaid będzie poza ich zasięgiem.

Prawdopodobnie miał rację. Niech go licho! Diamond zamyśliła się, a kiedy

wreszcie spojrzała na Beara, w jej wzroku nie było już uporu i irytacji.

– Nie rozumiesz. Diamond? – odezwał się całkiem poważnie, bez cienia

drwiny. – To jest odpowiedź na wszystko.

Zaciskając dłonie, próbowała się skupić, przemyśleć to, co słyszała,

przewidzieć następstwa kroku, który miała wykonać. Czy Bear mógł mieć rację?
Czy rzeczywiście to było najlepsze rozwiązanie jej problemów? Rada na wszystko?

Zajrzała mu w oczy, szukając odpowiedzi na swoje wątpliwości. Znalazła ją we

własnym pragnieniu, odbitym w jego oczach. Był jedynym mężczyzną w jej życiu,
który postrzegał ją taką, jaka w istocie była, ze wszystkimi słabościami, i taką ją
akceptował. Był jej powiernikiem, partnerem, a czasami wspólnikiem. Raz po raz
wybawiał ją z opresji, nie myśląc o sobie. On jedyny nigdy nie wspominał o

pieniądzach i nie traktował jej tak, jakby była chodzącym kontem bankowym.

Co ważniejsze, był jedynym mężczyzną, który wdarł się do jej myśli, marzeń i

pragnień, dzięki któremu śmiała się, złościła, myślała, miała nadzieję.

Był jedynym mężczyzną, którego pożądała.
Wyczuwając jej rozluźnienie, Bear domyślił się, że przyjęła jego argumenty.

Ujął ją pod brodę i spojrzał w oczy.

– To moja cena, panno Wingate.
– Jest o wiele wyższa, niż kalkulowałam. – Skóra mrowiła ją lekko w miejscu,

gdzie jej dotykał.

– Słowo „nie” nie figuruje w twoim słowniku – przypomniał.
– Więc może...
– „Może” też nie wchodzi w rachubę. Wyjeżdżam za tydzień od poniedziałku.
– Zatem... sądzę... że pozostaje jedynie „tak”.
Odetchnął głęboko, zdradzając w ten sposób, jak wiele znaczyła dla niego ta

odpowiedź.

Miękka sprężystość jego warg na jej ustach, ciepło i intymność pieszczoty

języka... Diamond przypomniała sobie to wszystko w jednej chwili, gdy tylko ją
pocałował. Jego smak, zapach mydła i krochmalu, słodkawy od wina oddech były
znajome i takie, jakie powinny być. Krew zaczęła krążyć szybciej, ciało ożywiło
się, jakby w ten sposób chciało poprzeć jej decyzję.

Przywarła do niego odruchowo; miała wrażenie, że kontury jej ciała zmieniają

kształt, by się lepiej do niego dopasować, że powzięty zamiar jakoś ją odmienił. A
kiedy otoczył ją ramionami, przycisnął mocniej, a jego pocałunek stał się głębszy,
bardziej natarczywy, poczuła ogarniającą ją falę dziwnego ciepła, która całkowicie
pozbawiła ją zdolności jasnego myślenia.

Poruszona tą nową, oszałamiającą świadomością własnego ciała, jego

zmysłową odpowiedzią na bliskość mężczyzny, który trzymał ją w ramionach,
zarzuciła mu ręce na szyję i wtulona w niego, poddała się pocałunkowi.

Kiedy usłyszawszy zbliżających się ścieżką ludzi, odskoczyli od siebie, musiała

użyć całej siły woli, by się utrzymać na nogach. Nabrzmiałe usta paliły ją,
podobnie jak zaróżowiona z podniecenia twarz i piersi. Gdy znów weszli przez
taras do rzęsiście oświetlonej sali, Diamond przypominała w każdym calu
spłonioną pannę młodą. Nikt nie wątpił ani przez moment, że blask w jej oczach i
promienny uśmiech biorą się stąd, że wkrótce miała zostać panią McQuaid.

Pomiędzy balem dobroczynnym a następną sobotą pozostawało do załatwienia

tysiąc spraw, a pierwszą z nich było przekazanie Robbiemu nowiny, że jego
ulubiony kowboj niedługo wejdzie do rodziny. Chłopiec skakał po łóżku,
wiwatował i krzyczał z radości, a zaraz potem chciał wiedzieć, kiedy wyruszą do
Montany. Trzeba było czterech porcji deseru przy kolacji, pierwszym od dziesięciu

dni posiłku, który jadł poza swoim pokojem, żeby wynagrodzić mu rozczarowanie,
gdy się dowiedział, że ani on, ani Diamond nigdzie nie wyjeżdżają.

Bear pojawił się tylko raz w czasie tego tygodnia, z krótką wizytą, żeby spytać

o przygotowania do ślubu, a i wówczas ciągle im przeszkadzali nieoczekiwani
goście, doręczyciele przedwczesnych prezentów ślubnych oraz, ma się rozumieć,
Robbie. Diamond nie miała okazji wspomnieć o licznych pytaniach i
wątpliwościach, jakie przychodziły jej do głowy od czasu, gdy zgodziła się przyjąć
jego publiczne oświadczyny. Był bardzo zajęty wysyłką ludzi i materiałów na
Zachód i z radością pozostawił na jej głowie wszelkie sprawy związane z
organizacją ślubnej ceremonii.

Cały tydzień upłynął pod znakiem spotkań z różnymi osobami i planowania.

Evelyn Vassar uparła się, żeby wydać na cześć narzeczonej proszoną herbatkę, a
Diamond aż kręciło się w głowie od wizyt bliższych i dalszych znajomych oraz
kolejnych niepotrzebnych prezentów ślubnych. Nim zdołała złapać oddech, było
już sobotnie popołudnie, a ona siedziała u boku Beara w aureoli słonecznego
światła, słuchając niekończących się toastów za szczęście młodej pary.

Mgła nierzeczywistości, otaczająca wydarzenia ostatniego szalonego tygodnia,

zaczęła opadać, pozwalając jej jasno dostrzec i odczuć to, co się dzieje. Najpierw –
i przede wszystkim skupiła myśli na małżeńskiej przysiędze, którą dopiero co
złożyli sobie nawzajem w salonie, w obecności sporej grupy gości. Po wymianie
solennych obietnic Bear wsunął jej na palec prostą złotą obrączkę, a pastor ogłosił
ich mężem i żoną. Następnie świeżo upieczony małżonek pocałował ją, okazując
przy tym nieco więcej gorliwości, niż to było niezbędne, i została wszystkim
przedstawiona jako „pani McQuaid”.

Wszyscy zgromadzili się wokół nich, żeby ucałować pannę młodą i uścisnąć

dłoń panu młodemu. Wniesiono szampana i Diamond zdołała przechwycić trzy
kieliszki trunku, nim Robbie zdążył je wychylić. Bóg jeden wie, ile przeoczyła, bo
kiedy udali się na kolację, jej podopieczny usiadł do stołu podkurczając nogi,
chichocząc i wydając z siebie irytujące odgłosy podobne do końskiego rżenia.

Pięknie udekorowany stół otaczały rozpromienione twarze. Rozbrzmiewały

ożywione rozmowy; gościom dopisywał humor, choć jedni wyrażali bardziej ulgę,
inni rozbawienie.

– To wszystko jest takie piękne – powiedziała Evelyn Vassar, spoglądając na

Diamond ze szczerą sympatią. – Szkoda, że nie mogłaś zaprosić na tę uroczystość
więcej swoich przyjaciół. Och, mało nie zapomniałam... Słyszałaś? Alice Taylor
jest zaręczona i będzie wychodzić za mąż. Za Richarda Elkharta, z tych Elkhartów
z East Bay. A Emmę Harding odwiedził w czwartek nie kto inny jak Paine
Webster. A... – Zerknęła na córkę – ...nasza droga Clarice zaczyna nową karierę.
Będzie pielęgnować chorego, od jutra.

– Mamo! – upomniała ją Clarice, choć nie sprawiała wrażenia tak całkiem

niezadowolonej.

– Doprawdy? – Diamond postanowiła zignorować wzmiankę o świeżym

zainteresowaniu Paine'a Emmą Harding, skupiając uwagę na wiadomości
dotyczącej Clarice. Zaskoczyła ją gorliwość, z jaką ta gotowa była się podjąć
zadania uchodzącego zwykle za niezbyt wdzięczne. – Będziesz się opiekowała
kimś, kto jest chory?

– Owszem. – Ciemne oczy dziewczyny błyszczały. – Morganem. Jest chory na

ospę wietrzną.

– Jakie to... okropne dla niego. I jakie... wspaniałe, że zgodziłaś się pomóc.

Clarice. – Diamond nie była pewna, czy powinna się czuć urażona, czy raczej
wybuchnąć śmiechem. Clarice miała oko na Morgana Kenwooda, od czasu gdy
obie debiutowały w towarzystwie przed czterema laty. Teraz, kiedy Diamond
zeszła jej z drogi...

– Pani McQuaid! Pani McQuaid! – zawołał Hardwell z końca stołu.
Nie odpowiadała, więc Bear pochylił się ku niej, wymierzając jej lekkiego

kuksańca.

– Myślę, że chodzi mu o ciebie.
Zarumieniła się po uszy, co zostało przyjęte wybuchem serdecznego śmiechu.

Zabrzmiały kolejne toasty; słuchając życzeń od przyjaciół, w których raz po raz
zwracano się do niej jako do Diamond McQuaid, uświadomiła sobie jasno i z całą
mocą znaczenie tego, co właśnie zrobiła.

Diamond Wingate już nie istniała. Jej miejsce zajęła kobieta, która nazywała

się Diamond McQuaid, kobieta, której w ogóle nie znała.

– Dokąd pojedziecie po ślubie? Do Montany? – spytał któryś z gości.
– Tak.
– Nie.
Odpowiedzieli równocześnie i natychmiast spojrzeli na siebie ze zdumieniem.
– W istocie ja wkrótce wyjadę do Montany – rzekł Bear. – Muszę natychmiast

rozpocząć układanie torów. Diamond zostanie tutaj.

– No, no. Porzucać młodą żonę tak szybko – odezwał się ktoś kpiąco. – Jak

prędko zamierza pan wrócić, McQuaid?

– Za parę tygodni.
– Za parę miesięcy.
Znów odezwali się jednocześnie, a potem wymienili uśmiechy, oboje

poirytowani i oboje modlący się, żeby nikt tego nie dostrzegł.

– Barton ma mnóstwo pracy. – Diamond wyjaśniła w ten sposób rozbieżność

odpowiedzi, siląc się na uprzejmy wyraz twarzy. – Nigdy bym nie odebrała kolei
jej najważniejszego pracownika.

– Oho, widać, kto w tej rodzinie będzie nosił spodnie stwierdził Hardwell.
– Kto? – spytali chórem Diamond i Bear.

– Pocałuj ją jeszcze raz, Bear. – Robbie zachichotał. – I ukradnij jej majtki,

kiedy nie będzie widziała.

Po chwili pełnej zaskoczenia ciszy, zagrzmiał śmiech. Evelyn Vassar uniosła

łyżkę i postukała nią o kieliszek. Natychmiast dołączyli do niej inni. Hannah
zrobiło się żal wyraźnie zmieszanego Beara.

– To taki zwyczaj. Powinieneś pocałować pannę młodą za każdym razem, gdy

ktoś się tego domaga, dzwoniąc w kieliszek – wyjaśniła.

Bear pochylił się do żony i głośno cmoknął ją w policzek.
– Oj, chyba potrafisz się lepiej postarać, chłopcze! – skarcił go Hardwell,

zaśmiewając się.

Z głębokim westchnieniem Bear ujął twarz Diamond i wycisnął na jej wargach

długi pocałunek.

Oszołomiona i nieco zasmucona Diamond po raz pierwszy dostrzegła sporą

jasną bliznę na policzku męża. Nie odrywała od niej wzroku, kiedy wymieniał
żartobliwe uwagi z Philipem Vassarem; uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, skąd
wzięła mu się ta blizna.

Co właściwie wiedziała o tym człowieku? Urodził się w Karolinie Północnej,

ale większą część życia spędził na Zachodzie. Był kowbojem i przez jakiś czas
prowadził ranczo, zanim zajął się budową kolei. I nie miał żadnej rodziny.
Przekonała się o tym, gdy zaproponowała odłożenie ślubu, by dać czas na
przybycie jego krewnych.

Patrząc na jego talerz, zauważyła, że odsunął na bok duszoną dynię i marchew

w galarecie. Najwyraźniej nie lubił warzyw. Zobaczyła, jak gestem prosi o
napełnienie kieliszka. Najwyraźniej lubił wino. Oczy jej się zaokrągliły, kiedy
jednym haustem opróżnił kieliszek do połowy. A jeśli lubił wino za bardzo?

Jej rozmyślania zostały przerwane, gdy ktoś zażartował, że odtąd fortuna Beara

będzie jeździć nie tylko koleją. Była to aluzja do tego, że kiedy zaledwie przed
chwilą zostało powiedziane ostatnie „tak”, stał się prawowitym właścicielem
wszystkiego, co należało do jego żony. Zgodnie z prawem mógł dowolnie
rozporządzać jej majątkiem. Ogarnął ją niepokój. To była jedna z rzeczy, których
nie miała czasu... czy może raczej głowy z nim omówić.

– Bez wątpienia będziesz chciał dokonać paru zmian w sposobie zarządzania

spółkami – powiedział Mason Purnell, długoletni przyjaciel rodziny.

– Domyślam się, że nie będzie więcej loterii na zebraniach lady – odezwał się

sekretarz jej zarządu, najwidoczniej ucieszony perspektywą zmian.

– Żadnego więcej rozdawania pieniędzy każdemu Tomowi, Dickowi i

Harry'emu, któremu się wydaje, że znalazł sposób na przemianę ołowiu w złoto –
wtrącił Vassar z kwaśnym uśmiechem.

– Znacznie ubędzie smutnych sierotek, depczących jej po piętach, ilekroć

wyjedzie do miasta. – Hardwell wyraźnie się rozpromienił.

Nawet Hannah wtrąciła swoje:
– Myślę, że będzie mniej ludzi przy bramach, wyczekujących na...
– Nic podobnego – oznajmiła Diamond, wyprostowana na krawędzi krzesła i

zaczerwieniona ze wstydu. – Wszystko będzie się odbywać tak jak dotąd. Prawda,
Bartonie?

– Chyba będziemy musieli się nad tym zastanowić, pani McQuaid – odparł,

bawiąc się widelcem i umyślnie unikając jej spojrzenia. – Moja żona świetnie sobie
radziła z akcjami Wingate'ów – zwrócił się do wszystkich. – Nie mam zamiaru
wtrącać się w jej sposób dysponowania majątkiem. – Kiedy jej złość zaczeła
ustępować, dokończył: – Chyba że nie zechce przyjąć lekcji, której staram się jej
udzielić.

Rozległ się szmer zdumionych i rozbawionych głosów; wszystkie oczy

zwróciły się na Diamond, ciekawe jej reakcji.

Spojrzała na Beara, zaciskając pięści pod stołem. Miała nadzieję, że tylko się z

nią droczy.

– Jakiej to lekcji spróbuje mi pan udzielić, panie McQuaid?
– Jeszcze nie wiesz? – Westchnął teatralnie, a potem uśmiechnął się chytrze do

niej i do reszty siedzących przy stole. – Jak mówić „nie”.

Tym razem ogólna wesołość wydała się Diamond zbyt złośliwa i dotknęła ją

osobiście, boleśnie raniąc jej dumę. Miała ochotę udusić Beara. Przed Bogiem i
nimi wszystkimi. Pomyślała jednak, że zostać mężatką, wdową i aresztowaną za
morderstwo tego samego dnia to trochę za wiele naraz.

Rozdział 14

Ostatni goście wyszli już dobrze po zmroku. Hardwell i Hannah zaciągnęli

Robbiego do jego pokoju, a potem udali się do swojej części mieszkalnej w
poszukiwaniu wody sodowej i wygodnych kapci. Kiedy światło dnia przygasło,
przechodząc purpurą w mrok ciepłej wiosennej nocy, Diamond została sam na sam
z Bearem.

Odtąd będzie panował nie tylko nad moją fortuną, pomyślała, opadając na

ławeczkę przed szeroką komodą w głównej sypialni domu. Zerkając do lustra w
kształcie tarczy, poprawiła na sobie elegancką nocną koszulę, tak że szerokie
wycięcie przy szyi ułożyło się równo pośrodku, jednakowo odsłaniając obydwa
ramiona. Przy najmniejszym ruchu jedna strona zsuwała się w dół, podciągając
przeciwną i odkrywając wdzięki Diamond stanowczo zbyt mocno. Zebrała w dłoni
miękki materiał, który natychmiast spłynął z drugiego ramienia, ukazując sporą
część piersi.

Zagryzając wargę, szarpnęła za dekolt i przyjrzała się swemu odbiciu.

Brodawka piersi, nabrzmiała i stojąca, wznosiła się dumnie niczym flaga na
szczycie wzgórza. Wzdychając z irytacją, Diamond podciągnęła koszulę aż pod
szyję.

Drzwi do przylegającego pokoju stanęły otworem. Odwróciwszy się, ujrzała

Beara ubranego w spodnie i na wpół rozpiętą koszulę. Był boso. Cień zarostu na
jego brodzie zniknął. Miał mokre włosy; najwyraźniej właśnie wyszedł z kąpieli.
Trzymał w rękach butelkę wina i dwa kieliszki o wysmukłych nóżkach. Diamond
opuściła wzrok na ogorzały, muskularny tors, który widziała wtedy u Martene'a i
Savoya... i w swoich snach od tamtej pory.

Rumieniec oblał jej twarz i te bezwstydnie sterczące piersi.
– Widzę, że znalazłeś swój pokój – odezwała się, żeby rozładować erotyczne

napięcie.

– Jest fioletowy – zauważył. – W odcieniu spłowiałego, niezdrowego fioletu.
– To „liliowe marzenie” – sprostowała. – Ten kolor był bardzo popularny w

Europie.

– Brzmi z francuska. – Oderwał od Diamond wzrok na tyle, by rozejrzeć się po

przestronnym pokoju z kopulastym sklepieniem. Oprócz masywnego łoża z
kolumnami umeblowanie stanowiły ręcznie rzeźbione skrzynie i krzesła, a obrazy
na ścianach miały utrzymane w podobnym stylu, imponujące ramy. – Domyślam
się, że to nie jest twoja sypialnia.

– Należała do mojego ojca. Matka umarła, kiedy byłam bardzo mała, ale

budując ten dom, urządził pokój dla niej, obok swojego – wyjaśniła Diamond,
splatając ramiona na piersi. – Ten, z którego właśnie wyszedłeś. – Spojrzała na
butelkę. – Mam nadzieję, że nie zamierzasz wypić tego wszystkiego... – przerwała,
zbita z tropu jego poruszeniem – ...zanim...

– Nie przypieczętujemy naszej małżeńskiej przysięgi? – podsunął z domyślnym

uśmiechem.

– Zanim nie będziemy mieli okazji porozmawiać – wydukała, rumieniąc się

gwałtownie. Wiedziała, że znów będzie ją całował i weźmie ją do swego łóżka. I
do swego...

Ścisnęła gołe kolana pod koszulą. Jak trudny mógł być ten „małżeński

obowiązek”? Inne kobiety – o wiele mniej wytrzymałe i zdecydowane niż ona –
jakoś to przeżyły. A z szeptów i chichotów służby można było wnioskować, że
niektóre nawet polubiły małżeńskie usługi swoich mężów.

– Porozmawiać? – spytał, nie kryjąc zaskoczenia. – O czym?
Urzeczony widokiem Diamond, siedzącej przed lustrem z włosami

rozpuszczonymi na prawie gołe ramiona, z wielkimi, pociemniałymi oczyma, nie
był w stanie się poruszyć. Światło świec, padające z tyłu, wydobywało złote błyski
z jej włosów i ujawniało delikatne krągłości ciała, przebijając przez cienką tkaninę
jasnej koszuli. Kiedy wstała, poczuł przebiegającą go falę gorąca, zbierającą się w
okolicy lędźwi. Rozmowa była ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę.

– O sprawach finansowych. Jestem pewna, że będziesz musiał podpisać

dokumenty, a ponieważ chciałabym nadal mieć prawo głosu, powinniśmy dojść do
jakiegoś porozumienia...

– Dojdziemy – zapewnił Bear, zbliżając się do żony.
– Teraz. Sądzę, że lepiej załatwić to od razu. – Cofnęła się w stronę wielkiego

okna. – Chcę niniejszym zastrzec, że nadal mam zamiar inwestować w wynalazki i
pomysły, a także udzielać dotacji na dobroczynność według własnego uznania.

Mógłby przysiąc, że Diamond drży.
– I co miały znaczyć te bzdury przy kolacji? – ciągnęła. – O udzielaniu mi

lekcji, jakbym była dziesięcioletnim dzieckiem. Jesteś doprawdy zuchwały.

– Tym lepiej dla ciebie. – Uświadomił sobie, że podejmuje z nim walkę w

nadziei odwleczenia tego co nieuniknione. Tego się nie spodziewał. Musiał dodać
jej niewinność i niepokój do ciężaru skrupułów, które i bez tego przygniatały mu
duszę. – Inaczej leżałbym teraz sześć stóp pod ziemią gdzieś na Zachodzie. A ty
stałabyś w obliczu trzech nieszczęśliwych mężczyzn i zrujnowanej reputacji.

Przez cały dzień starał się zagłuszyć głos sumienia, powtarzając sobie, że cel

uświęca środki. Udało mu się przekonać samego siebie, że to małżeństwo jest ze
wszech miar korzystne dla nich obojga. Wychodząc za niego, Diamond pozbywała
się trzech nieznośnych zalotników, groźby towarzyskiego skandalu i niełaski oraz
perspektywy samotnego życia, które jakoby było jej milsze od małżeństwa z

którymkolwiek z owych trzech kandydatów. On, żeniąc się z nią, zyskiwał środki
na budowę kolei, dostęp do stabilnego źródła finansowego bez potrzeby
odkrywania kart i upokarzającego proszenia o pieniądze.

Po głębszym zastanowieniu można było stwierdzić, że ich cele wcale tak

bardzo się nie różniły. Ona chciała niezależności, a jemu chodziło w gruncie rzeczy
o to samo. Mógł jej dać upragnioną wolność, zachowując swobodę także dla siebie.
W istocie to małżeństwo było logicznym i rozsądnym wyjściem ze wszystkiego.

I pozostawało mu tylko jedno – nadal Diamond oszukiwać.
Otrząsnąwszy się z zamyślenia, postawił kieliszki na stoliku, odkorkował

butelkę i nalał wina.

– Jestem rozsądnym człowiekiem. Chętnie podejmę negocjacje.
Nie sięgnęła po kieliszek, który jej podał.
– Negocjacje? – zdziwiła się. – Nie biorę niczego takiego pod uwagę.
– Cóż, mnie także nie zachwyca ten pomysł. – Wetknął jej w rękę kieliszek;

musiała go przyjąć, by wino się nie rozlało. – Ale to ty chciałaś rozmawiać i dojść
do porozumienia. Wydaje mi się, że na tym właśnie polegają negocjacje.

Kiedy usiadł obok niej przy oknie, odsunęła się sztywno, dając mu do

zrozumienia, że zamierza odpierać zarówno mężowskie dekrety, jak i awanse.
Westchnął, starając się nie stracić cierpliwości.

– No dobrze, ja zacznę – zgodził się. – Żadnych darmowych posiłków przy

bramie.

– Co?
– To moje pierwsze żądanie.
– Żądanie? – Zmrużyła oczy. – Co ci daje prawo...
– Pomijając na chwilę fakt, że jestem twoim mężem przed Bogiem i ludźmi, a

zatem i prawowitą głową twojego domu, uratowałem twój śliczny tyłeczek, więc
mam prawo do niego i do udziału w zarządzaniu tym domem. – Kiedy cofnęła się i
opadła na poduszki ławki przy oknie, powtórzył z uśmiechem: – Żadnych
darmowych posiłków przy bramie.

– Ale ci biedni ludzie...
– Mogą się równie dobrze ustawiać po jedzenie gdzie indziej. Koczują u

twojego progu, żeby wzbudzić w tobie poczucie winy. I udaje im się. – Teraz on
zmrużył oczy. – Prawda?

– Chyba jest w tym trochę racji. – Diamond z trudem przełykała ślinę. – Ale

tylko jeśli będę mogła udzielić dotacji...

– Dowolnej misji lub schronisku, poza tym, które prowadzi braciszek Pierpont

– wszedł jej w słowo, pociągając łyk wina. Nie mógł oderwać uwagi od
wykończonego koronką brzegu koszuli, który zsunął się z jednego ramienia,
odsłaniając uroczą wypukłość piersi. Nagle odniósł wrażenie, że ma za ciasne
spodnie. – Żądanie numer dwa: ogłosisz publicznie, że wszystkie prośby o

pieniądze, czy to propozycje interesów, czy prośby o wsparcie, muszą przechodzić
przez biuro zarządu twojego majątku.

– Ależ to absurd, strata czasu i energii, bo przecież to ja...
– To nie strata, lecz ostrożność. A także sposób, żeby cię chronić. Nie zawsze

tu będę, żeby przeganiać zwariowanych wynalazców i naciągaczy. – Dokończył
wino i odstawił kieliszek na parapet. – Ludzie wreszcie zrozumieją, że nie powinni
ci się naprzykrzać. A bez tych pożałowania godnych nagabywań i żebrania
będziesz mogła się spokojnie zastanowić i podjąć decyzję, które wynalazki chcesz
kupić. Zgoda?

– Cóż... chyba...
Pochyliwszy się, Bear przytrzymał kieliszek przy jej ustach, nalegając, by się

napiła. Pociągnęła najpierw mały łyk, a potem, wyczuwając, że trunek może jej
dodać odwagi, szybko wypiła do dna.

– Świetnie. – Wziął od niej kieliszek i postawił obok swojego na parapecie. – I

jeszcze jedno. – Zbliżył się do Diamond, z zadowoleniem stwierdzając, że tym
razem się nie odsunęła.

– Tak? – Podniosła na niego oczy, w których kłębiły się najróżniejsze uczucia.

Jednym z nich był lęk.

Zaskoczyło to Beara, bo nigdy nie widział, by czegokolwiek się bała. Zawsze

była uparta i opanowana i na wszystko znajdowała szybką i celną odpowiedź.
Teraz jednak dojrzał słabość i bezbronność, wyzierające zza grubego muru
powściągliwości.

Nie wiedziała, czego ma się spodziewać po nim, po mężczyźnie. Miała mu się

poddać tą częścią swej istoty, której istnienia dotąd nawet nie przeczuwała. Miała
mu powierzyć swe ciało i majątek. Poczuł w głębi serca dziwną miękkość.
Cokolwiek przyniesie im los, cokolwiek się później między nimi stanie, przysiągł
sobie dopilnować, by nigdy nie żałowała tej nocy.

– Robbie. – Przesunął delikatnie palcem po jej ramieniu.
– Robbie? – Jej głos brzmiał cicho i niepewnie.
Bear przyjął to za dobry znak.
– Tylko jeden deser. I tylko wtedy, jeśli na niego zasłuży. – Patrzył na maleńkie

punkciki gęsiej skórki na jej ręce; był tak blisko Diamond, że wyczuwał ciepło i
różany zapach każdego jej oddechu. – I dosyć tych koronkowych kołnierzy,
bufiastych bryczesów i aksamitnych spodenek do kolan.

– Ale wygląda w nich tak...
– Głupio. Wygląda jak jakiś cholerny smarkacz w... – Beart urwał, a po chwili

odezwał się znacznie niższym, bardziej zmysłowym tonem. – Muszę przyznać, że
masz o wiele lepszy gust do nocnych koszul niż do chłopięcych strojów
jeździeckich. Tej, na przykład, nic nie brakuje.

Kiedy zmieszana Diamond podciągnęła w górę materiał przy dekolcie, patrząc

jej głęboko w oczy chwycił zmiętą tkaninę poniżej jej dłoni i powoli zsunął z
powrotem w dół.

– Bardzo ładny materiał – rzekł cicho. – Nie chciałbym, żeby się pogniótł.
Kiedy Diamond puściła koszulę, Bear bez mrugnięcia okiem dalej ciągnął.

Kątem oka dostrzegł odsłaniającą się krągłość piersi. Wiodąc palcami po
jedwabistym wzniesieniu natrafił na aksamitny sterczący czubek.

Kiedy uniosła rękę, w pierwszej chwili pomyślał, że będzie próbowała odtrącić

jego dłoń. Nie spodziewał się, że dotknie jego nagiej piersi. Zetknięcie chłodnych
palców Diamond z jego rozgrzaną skórą dało wrażenie podobne do iskrzenia, które
po chwili przeszło w przyjemne łaskotanie. Przez dłuższy czas siedzieli obok
siebie, dotykając się w taki sposób, pieszcząc nawzajem i odnajdując w oczach
partnera wyraz narastającego między nimi zmysłowego napięcia.

– Jesteś taka piękna – powiedział, opuszczając wreszcie wzrok.
– Proszę cię, Bear...
Znowu spojrzał jej w oczy i ujrzał w nich niepokój.
– Nie patrz – poprosiła szeptem.
– Ale nie ma się czego...
– Proszę... – Przytknęła palce do jego ust. – Nie patrz.
Marszcząc czoło, pokiwał głową i bezradnie opuścił ręce. Diamond chwyciła

jego dłoń i ułożyła z powrotem na swojej piersi. Kiedy natrafił palcami na
nabrzmiałą brodawkę, usłyszał i poczuł, jak wstrzymuje oddech.

Wodziła dłońmi po jego torsie, naśladując go w każdym ruchu; nie mógł już

dłużej czekać. Sięgnął do tasiemek koszuli nocnej i wkrótce miękkie fałdy spłynęły
w dół, odsłaniając Diamond do pasa.

Ona tymczasem zsunęła koszulę z ramion Beara, wciąż jak odbicie w lustrze

powtarzając każdy jego gest, każdy dotyk. Objęci, z piersią przy piersi, ocierając
się o siebie wrażliwą rozgrzaną skórą, wypatrywali nawzajem w swych oczach
śladów narastającego pożądania. Potem Bear wolno opuścił głowę i pocałował ją w
usta.

W jej pociemniałych źrenicach widać było płomienie rozpalone nieśpiesznymi

pieszczotami i pocałunkami. Ich wargi stykały się w lekkich muśnięciach, raz po
raz, na wszelkie możliwe sposoby, utrzymując ich w stanie cudownego
zmysłowego oczekiwania na granicy rozkoszy. Bear przesunął ręce w dół do jej
talii, wiodąc nimi powoli po gładkich krągłościach. Diamond natomiast
wyczuwając twarde wypukłości mocnych mięśni, zatknęła dłonie za pas spodni.
To, że nie pozwoliła mu patrzeć, jakby jeszcze bardziej wyostrzyło mu pozostałe
zmysły. Opuszkami palców przemierzał każdy cal jej skóry. W jednych miejscach
była gładka niczym jedwab, w innych przypominała w dotyku puch, w jeszcze
innych przywodziła mu na myśl gęstą śmietankę. Wdychając delikatny zapach jej
włosów, bezwiednie westchnął, oszołomiony.

Niezdolna czekać ani chwili dłużej, Diamond zarzuciła mu ręce na szyję.

Pogrążali się coraz głębiej w toni przyjemności. Przytrzymując się okna, Bear
zsunął z niej koszulę, a potem nagą wziął na ręce i zaniósł do rozścielonego łóżka.
Po chwili jego spodnie także wylądowały na podłodze, a on opadł na posłanie,
trafiając prosto w jej wyciągnięte ramiona.

Kiedy znów zaczął błądzić ustami po ciele Diamond, koniuszkami palców

przymknęła mu oczy. Drżąc poddawała piersi miękkiej wilgotnej pieszczocie jego
języka. Miała wrażenie, że pocałunki Beara rozpuszczają jej skórę, wydobywając
na wierzch najwrażliwsze nerwy. Poruszyła się lekko, ustępując pod ostrożnym,
lecz stanowczym naporem jego ud.

Chwycił jej dłonie, tak że ich palce splotły się ciasno ze sobą; unieruchomił

ręce Diamond nad głową, po czym patrząc jej w oczy uniósł się, by po chwili w nią
wejść.

Miała wrażenie, że serce jej stanęło, kiedy poczuła go w sobie. Początkowy ból

szybko minął, pozostawiając po sobie uczucie cudownego ciepła i wypełnienia.

Bear zaczął się rytmicznie poruszać, z początku wolno i ostrożnie, kierując się

tym, co czytał w jej oczach. Diamond zaczynała się otwierać na nowe, coraz
bardziej gwałtowne doznania; dawała się unosić coraz dalej, wyżej... Prowadzona
przez Beara, wkraczała na nowe, nieprzebrane przestrzenie rozkoszy.

A potem, gdy już zbliżała się do jakiejś nieznanej granicy, do progu, za którym

czekało coś ważnego i potężnego, poczuła, jak Bear nieruchomieje, wygina się w
łuk i drży z twarzą zastygłą w maskę rozkoszy tak wielkiej, że bliskiej bólu. Po
chwili opadł na Diamond, dysząc ciężko, gorący i wilgotny od poru.

Dopiero po jakimś czasie uświadomiła sobie, że „to” się właśnie wydarzyło.

Akt prokreacji. Akt małżeńskiego zespolenia. Spełniła swój małżeński obowiązek.
I okazał się czymś nadzwyczajnym, cudownym. Spojrzała na Beara i dostrzegła na
urodziwej męskiej twarzy radość zabarwioną zdumieniem. Wyczerpana, z
uśmiechem opadła na poduszki.

Przebudziła się z poczuciem miłego ciepła i bliskości. Kiedy otworzyła oczy,

mąż leżał obok niej, wsparty na łokciu, przyglądając się jej z czułością, od której
Diamond, aż zrobiło się dziwnie miękko wokół serca. Jednak kiedy się poruszyła,
opuścił wzrok na jej gołe piersi.

– Och! – Poderwała się, sięgając po kołdrę, żeby osłonić nagość.
Powstrzymał ją stanowczym gestem.
– Widziałem już wszystko, co było do obejrzenia, skarbie, przyjrzałem się

dokładnie. – Pokonał jej opór i przyciągnął do siebie. – Jestem wyjątkowym
szczęściarzem.

Zaczerwieniła się od nasady włosów po czubki palców u nóg.
– Doprawdy, panie McQuaid...
– Bear – sprostował z uśmiechem, rozbawiony tą rozpaczliwą próbą

zachowania przyzwoitości.

– Doprawdy, Bear, nie jestem przyzwyczajona do...
– Leżenia nago u boku mężczyzny po gorącym akcie miłosnym? Wcale się nie

dziwię. – W jego miedzianych oczach znów zapłonęły iskry. – Zapewne jesteś
jeszcze mniej przyzwyczajona do tego, żeby jakiś mężczyzna pieścił twoją skórę...
– Delikatnie skubnął ją zębami w szyję, wzbudzając cichutki jęk. – ...i piersi... – tu
także nastąpiła stosowna demonstracja – ...i obejmował cię nogami. – Ciężar
masywnego uda na jej brzuchu pewnie wydałby jej się nieznośny, gdyby nie
przypominał cudownych przeżyć sprzed paru godzin i nie budził wspomnień, od
których przebiegł ją słodki dreszcz.

– Pro... szę... – Przytrzymała w miejscu jego rękę.
– O co prosisz? Żebym kontynuował? Czy przestał? – Posłał jej szelmowskie

spojrzenie. – To proste, skarbie. Jeśli chcesz, żebym przestał, wystarczy wymówić
to jedno słowo.

– Jakie słowo?
– Nie. – Pochylił się nad nią i poruszył jej wargami. – No, dalej, potrafisz to

powiedzieć. N–i–e.

Milczała przez chwilę uparcie, patrząc na niego z przyganą.
– Brutalna siła źle na mnie działa – powiedziała Diamond niewyraźnie przez

wydęte usta.

– A co na ciebie dobrze działa? – Jego głos brzmiał niewinnie, ale w oczach

czaił się chytry uśmieszek. – Ach tak, już sobie przypominam.

Opuścił głowę i polizał ją po czubku piersi. Pobudzając brodawkę, która

natychmiast stanęła wyprężona.

– Oooch... – Diamond oparła mu ręce na ramionach, żeby go odepchnąć, lecz

nie była w stanie przezwyciężyć fali przyjemności.

Podniósł się i spojrzał na nią z uwagą. Wpatrywała się w niego błyszczącymi

oczyma, zagryzając dolną wargę.

– Po prostu powiedz „nie”.
– Cóż z ciebie za bestia – powiedziała, próbując ukryć zakłopotanie.
– Wygłodniała bestia. – Uśmiechnął się szeroko. – Bestia, która zna tylko jedno

słowo. I to wcale nie jest „nie” ani „przestań”. – Znów musnął ustami nabrzmiałą
brodawkę, a potem jego gorący wilgotny oddech rozgrzał skórę na brzuchu
Diamond.

– Co ty...? Oooch...
– Cudowne wgłębienia.
Obserwowała go, jednakowo zaskoczona swobodą, z jaką poczynał sobie z jej

nagim ciałem, i przyjemnością, jaką jej to sprawiało. Kiedy zatrzymał się na dłużej
przy wypukłości biodra, uciekła wzrokiem, zaciskając palce na prześcieradle.

– Biodra. Nogi... długie, smukłe uda. Kształtne kolana – mruczał, ustami

wytyczając ścieżki na jej ciele.

– Och, Bear...
– Wystarczy powiedzieć „nie” – przypomniał ze śmiechem. – Mocne, gładkie

łydki. Drobne kostki. Śliczne małe stopki.

– Moje stopy wcale nie są małe – powiedziała Diamond zduszonym głosem,

podkurczając palce u nóg. Każdy nerw w jej ciele domagał się rozkoszy.
Przekraczając granice skromności, bliska szaleństwa z pożądania, usiadła na łóżku,
chwyciła Beara za ramiona i wciągnęła na siebie. – Dosyć – rzuciła nieco
ochrypłym, wyzywającym głosem.

– Ale nie nauczyłaś się jeszcze mówić „nie”. – Z uśmiechem odgarnął jej włosy

i gładził po twarzy tak lekko, że ledwie dotykał skóry.

– Jeżeli naprawdę chcesz mnie nauczyć tego przeklętego słowa, to może

pójdzie ci lepiej, gdy spróbujesz czegoś, co mi się nie będzie podobało.

Stłumiła jego śmiech pocałunkiem i razem opadli na posłanie, mocując się

żartobliwie. Tym razem kochali się zupełnie inaczej niż poprzednio, bez oporów,
wręcz z zaciekawieniem. Aż trudno jej było uwierzyć, że oba akty wyrażały w
istocie to samo.

Przetoczył się na plecy, pociągając ją ze sobą; patrzyła na Beara z góry,

spoczywając wygodnie pomiędzy jego udami. Kiedy już napatrzyła się na jego
długie nogi, płaski brzuch i szerokie ramiona, usiadła na nim okrakiem, żeby
napawać się widokiem opalonej twarzy z połyskliwymi oczyma i ciemnych
włosów, odbijających od bieli poduszki. Nawet teraz, kiedy leżał odprężony i
uśmiechnięty, z jego rysów, z całego ciała biła fizyczna moc, emanowała siła
osobowości. Był potężny pod każdym względem, zdolny dokonać wszystkiego,
czego tylko zapragnie. Piękny. Zachwycający.

– Kochaj mnie, Bear – szepnęła, dając wyraz przepełniającemu ją pragnieniu.
Wymruczał odpowiedź, chowając usta w jej włosach.
A potem ułożył się między jej udami, skąd już tylko kilka długich, powolnych

pchnięć dzieliło go od szczytu rozkoszy.

Znowu poczuła, że przekracza granice doświadczenia i oczekiwania. Docierała

tam, gdzie nie istniały reguły, przeszkody, ograniczenia. Zespoleni w jedno ciało,
posłuszni jedynie zmysłom, bez reszty dali się ponieść namiętności.

Znów stanęła na progu, już znanym, lecz dotąd nie przekroczonym, za którym

czas zwalniał, a istnienie rozciągało się w nieskończoność. Na moment bez tchu
zawisła w niebycie, a potem przeszła na drugą stronę i dała się porwać
strumieniowi rozkoszy. Po raz drugi tej samej nocy poczuła, że z jej duszy znikają
stare wzorce i pragnienia, ich miejsce zajmuje nowy porządek, nowa nadzieja na
przyszłość, a jej serce jest pełne świeżo zrodzonej miłości.

Następnego dnia wczesnym popołudniem Bear siedział oparty o gruby pień

drzewa, na kocu, z którego rozciągał się widok na malownicze sady Gracemont. W
powietrzu wciąż unosił się słodki aromat kwitnących jabłoni, a na serwecie przy
jego nogach walały się resztki sutego piknikowego posiłku. Diamond leżała obok
niego, z zadowoleniem wygrzewając się w promieniach słońca, prześwitujących
przez gałęzie. Patrząc na jej pociągającą w swej łagodności twarz, znów poczuł ten
niepokojący skurcz w głębi piersi.

Zaczęło się poprzedniego wieczoru, kiedy wszedł do sypialni i zobaczył ją

siedzącą przed lustrem, zaciskającą pod szyją fałdy nocnej koszuli, z niepewnością
w wielkich oczach. I trwało nieustannie przez całą gorącą noc, a potem rano, kiedy
z przyjemnością patrzył, jak Diamond się budzi, ubiera, dzieli z nim miłe chwile
codzienności. Nigdy wcześniej tak naprawdę nie obserwował kobiety szczotkującej
włosy, wybierającej suknie do włożenia czy wciągającej na nogi pończochy. No i z
pewnością nigdy nie widział kobiety tak pięknej jak ona, kiedy szła nago przez
pokój prosto na niego, z rozpostartymi ramionami i oczyma lśniącymi
zaproszeniem.

Nie mógł się nadziwić zmianie, która w niej zaszła po nocy poślubnej. I

przerażało go zaufanie, jakie w nim pokładała, oraz to, że odpowiadał na nie z
pełną powagą.

– Cóż, pani McQuaid, co pani sądzi o życiu małżeńskim? – zapytał.
– Cóż, panie McQuaid, sądzę, że mocno przypomina bycie bogatym. –

Przetoczyła się na brzuch, podparła głowę na łokciach i z błyskiem w oku
przyjrzała się mężowi. – Bo choć stwarza problemy, daje też możliwości.
Najlepszym wyjściem z takiej sytuacji jest skupienie się na możliwościach. A
muszę powiedzieć – przewróciła oczami – że waluta stosowana w małżeństwie jest
znacznie ciekawsza.

Roześmiał się, potrząsając głową, po czym przyciągnął Diamond do siebie.
– Chyba tylko ty potrafisz myśleć o małżeństwie w takich kategoriach. Mówisz

jak prawdziwy rekin finansjery.

– Boże uchowaj, – Udała przerażenie. – Tylko nie rekin czy inny potentat. Już

bycie dziedziczką jest wystarczająco okropne.

– Całkiem dobrze znosisz ciężar bogactwa i przywilejów – zauważył z

przekąsem.

– Kiedy bogactwo jest tak wielkie, naprawdę staje się ciężarem – powiedziała

Diamond, ocierając się policzkiem o jego pierś. Przez krótką chwilę ciszy słyszała
bicie jego serca.

– Więc po prostu postanowiłaś je całe rozdać – stwierdził, drocząc się z nią.
– Właśnie – odparła całkiem poważnie.
Znów nastąpiła chwila milczenia, podczas której Diamond dziwiła się, że z taką

swobodą wyznała swój najgłębiej ukrywany, najciemniejszy sekret. Z Bearem
wszystko wydawało się tak łatwe.

– To zabawne. Jeszcze nikomu o tym nie mówiłam – odezwała się cicho.
– O czym? O tym, że... – Zmarszczył czoło, niepewny, czy dobrze usłyszał.
– Że próbowałam rozdać całą moją fortunę – zakończyła za niego, niezdolna

spojrzeć mu w oczy. – Zaczęło się, kiedy miałam trzynaście lat. Mój ojciec dopiero
co umarł, a Hardwell i Hannah przyjechali się mną zaopiekować. Bali się, że
wyrosnę na zepsutą i próżną osobę, więc próbowali we mnie zaszczepić poczucie
odpowiedzialności wobec ludzi. A ja ujrzałam w tym okazję do pozbycia się
pieniędzy. Ten przeklęty majątek zatruwał mi życie. Nie mogłam chodzić do
szkoły, rzadko bawiłam się z rówieśnikami i z początku nie pozwalali mi nawet
uczyć się jeździć konno, z obawy, że mogłoby mi się coś stać. Wymyśliłam więc,
że jeśli rozdam pieniądze, będę mogła prowadzić normalne życie i robić to co inne
dzieci.

– Najwyraźniej twój plan nie zadziałał.
Przytaknęła z żalem.
– Rozdawałam, ile tylko mogłam, a po jakimś czasie doszłam do wniosku, że

mogę się pozbyć jeszcze więcej, inwestując w różne przedsięwzięcia. Zaczęłam
udzielać pożyczek i kupować na pozór niedorzeczne wynalazki i pomysły. Ludzie
dowiedzieli się o mojej hojności i zaczęli mnie nagabywać, ilekroć pojawiłam się
publicznie. Doszło w końcu do tego, że miałam jeszcze mniej swobody niż
wcześniej. Co gorsza, niektóre z moich szalonych inwestycji zaczęły przynosić
dochody. Wielkie dochody. Im więcej wydawałam, tym więcej mi przybywało.
Stałam się znana jako osoba o lekkiej ręce. – Podniósłszy wzrok, stwierdziła, że
Bear wpatruje się w nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– Nie powiesz mi, że nie lubisz rozdawać pieniędzy – rzekł trochę zaczepnie. –

Widziałem, jak to robiłaś. Podobało ci się.

– Przyznaję, że z wiekiem zaczęłam bardziej wydawać niż rozdawać.

Dostrzegłam rezultaty, jakie przyniosły moje dotacje i zakupy, i spodobały mi się.
Zobaczyłam, jak zmieniają się warunki ludzkiego życia, i zrozumiałam, że moje
pieniądze mogą otwierać drogę do poprawy ludzkiego losu. Do postępu. Po jakimś
czasie przestałam myśleć wyłącznie sercem i włączyłam do tego głowę. Nauczyłam
się, co to znaczy naprawdę dawać.

Bear dotknął jej twarzy, a potem zamknął oczy.
– Jesteś niesamowita, Diamond Wingate.
– Diamond Wingate McQuaid – przypomniała mu, szturchając go żartobliwie

w bok. – I wcale nie jestem niesamowita, tylko mam dosyć lekką rękę.

Rozdział 15

Kiedy, trzymając się za ręce i wymachując piknikowym koszykiem, wrócili do

domu, trochę potargani i absolutnie szczęśliwi, zastali w saloniku przekąskę,
zostawioną tam przez Hannah. Robbie, który z głośnym protestem przyjął fakt, że
nie może brać udziału w pikniku, w podskokach wybiegł im na spotkanie i
natychmiast rzucił się na ciasteczka i kanapki.

Bear obserwował, jak chłopiec napycha sobie usta, aż policzki mu pęcznieją, a

potem wdrapuje się na kanapę i siada po turecku, nie zważając na brudne buty.
Nagle Robbie znieruchomiał, widząc, że mąż kuzynki przygląda mu się
zmrużonymi oczami. Wystarczyło, że Bear pogroził palcem, a mały natychmiast
zdjął nogi z siedzenia kanapy.

– Bystry chłopiec – pochwalił Bear cicho. – Pamiętaj, żeby nie kłaść nóg na

meblach, jeśli chcesz bywać w towarzystwie dam. – Mrugnął porozumiewawczo.

Robbie, któremu zależało na utrzymaniu dobrych stosunków z nowym

członkiem rodziny, usiadł obok swego idola i starał się naśladować każdy jego
ruch. Diamond przyglądała im się przez dłuższy czas, myśląc o tej zdumiewającej
demonstracji władzy. Przenosząc wzrok z magicznego wskazującego palca Beara
na swój, zastanawiała się, czy tego rodzaju umiejętności są wrodzone, czy też
można się ich nauczyć.

– Och, o mało nie zapomniałam, Bear – powiedziała, podnosząc się z miejsca i

odstawiając filiżankę na tacę. – Mam coś dla ciebie.

Zniknęła w drzwiach prowadzących do holu, a wkrótce pojawiła się z

kartonowym pudełkiem obwiązanym wstążką. Podała mu je na wysuniętej dłoni,
ale on nawet nie drgnął.

– Co to jest? – spytał z niepokojem, czując niemiłe napięcie w ramionach.
– Prezent. – Wyciągnęła rękę w jego stronę, na co Bear cofnął się odruchowo. –

Prezent ślubny. – Sprawiał wrażenie tak przestraszonego, że pośpieszyła z
wyjaśnieniem: – To powszechnie przyjęty zwyczaj pomiędzy nowożeńcami.

Prezent. Ślubny prezent. Te słowa, wypływające z jej ust, wbiły mu się boleśnie

w sam środek mózgu. Przyzwyczajony myśleć zawsze tylko o sobie i swoich
interesach, nagle poczuł ukłucie wstydu. Palący rumieniec oblał mu szyję i uszy.

– Mam wszystko, czego potrzebuję.
Teraz, dodało jego sumienie. Ponieważ ożenił się z najbogatszą dziewczyną w

Baltimore. Ponieważ pięć dni temu usiedli z Vassarem nad dokumentami, które
pozwalały mu wziąć trzysta tysięcy dolarów pożyczki z połączonych aktywów jej
majątku. Ponieważ Halt następnego dnia wyjechał do Montany z listami

kredytowymi i czekami, które pozwolą mu zamknąć sprawę praw do użytkowania
gruntu.

– Jestem pewna, że tego nie masz – powiedziała Diamond z kuszącym

uśmiechem. – No, dalej. Otwórz.

– Nie mogę przyjąć od ciebie prezentu, Diamond. – Położył pudełko na

siedzeniu obok siebie i wstał, żeby odnieść filiżankę na stolik. Ręce mu drżały.

– Nie bądź głuptasem. To coś, co ci się spodoba. Coś, co będziesz mógł

wykorzystać. Czego potrzebujesz. – Widząc, że jej zachęty nie odnoszą skutku,
podniosła pudełko i zaniosła mu do stolika. Trzymając je na wyciągniętej dłoni,
zagroziła: – Nie zasnę dziś w nocy, dopóki tego nie otworzysz.

– Dlaczego sądzisz, że pozwolę ci spać? – spytał, unosząc brew w nadziei, że

uda mu się odwrócić jej uwagę od prezentu.

Zarumieniła się, tak jak oczekiwał. Ale to on był bardziej zakłopotany. Skąd

mógł przypuszczać, że spodziewała się od niego podarunku? Kiedy napotkał jej
wzrok, zabarwiony zdumieniem niepokój w niebieskich oczach wydał mu się roz-
czulająco dziewczęcy. Stojąc przed nim z potarganymi przez wiatr włosami, z
policzkami zaróżowionymi od słońca, wydawała się ucieleśnieniem wszystkich
chłopięcych marzeń.

– Nie mogę niczego od ciebie przyjąć, Diamond.
– Niby dlaczego?
Sumienie go męczyło, duma uwierała pod spojrzeniami Hardwella i Hannah,

ale postanowił być wobec żony uczciwy, przynajmniej w tym jednym.

– Nie miałem pojęcia, że będziesz chciała wymieniać prezenty. – Jego twarz

dosłownie stała w ogniu. – Nie mam nic dla ciebie.

– Wymieniać? Jak w handlu? – Uśmiechnęła się, kiwając głową z

politowaniem. Spojrzeniem poprosiła Hardwella i Hannah o współczucie.
Odpowiedzieli uśmiechami. – Prawdziwy prezent jest dawany po to, by ucieszyć
dającego i sprawić przyjemność obdarowanemu, a nie dlatego, by oczekiwać
rewanżu. – Wcisnęła Bearowi pudełko do ręki. – Otwórz. – Nadal się nie ruszał,
więc dodała: Naprawdę wszystko w porządku. Zawsze daję ludziom różne rzeczy,
nie oczekując niczego w zamian.

Jeśli te słowa miały go podnieść na duchu, zupełnie nie spełniły swego zadania.

Przypomniały mu jedynie o jej bezustannym dawaniu, za które nie otrzymywała
niczego poza „zadowoleniem z obdarowywania”. A on był zmuszony wybierać
pomiędzy odebraniem jej tej jedynej satysfakcji a rezygnacją z dalszego
wykorzystywania jej do własnych celów.

Czując na sobie wyczekujące spojrzenie jej anielskich oczu, wziął w końcu

pudełko i postawił je na stoliku.

Po zdjęciu wstążki, kartonowej przykrywki i warstw bibułki znalazł

miniaturowy pasażerski wagon kolejowy, pomalowany na czarno i zielono z

bordową obwódką, z kompletnym wyposażeniem w środku i pełnym
oprzyrządowaniem na zewnątrz. Był doskonałym modelem prawdziwego wagonu,
dopracowanym w najdrobniejszych szczegółach. Podniósł wagonik do światła.
Szybki w oknach mieniły się złociście, podobnie jak litery wymalowane na boku.
Pullman. Z trudem przełknął ślinę. Rozpoznał mały wagonik z biblioteki.

– Przecież on należy do ciebie. – Zmarszczył czoło, widząc, jak wyraz

oczekiwania w oczach Diamond przechodzi w radość.

– Już nie. Pomyślałam, że to będzie świetny prezent dla człowieka związanego

z koleją. Będziesz miał własny wagon kolejowy, tylko dla siebie. – Wzruszyła
ramionami, trochę zażenowana. – Ja nigdy z niego nie korzystam. Stoi w
parowozowni, gromadząc na sobie kurz. A tobie może znacznie ułatwić pracę w
Montanie, bo przecież może się zdarzyć, że będziesz zmuszony pracować w
trudnych warunkach. – Przerwała, przyglądając mu się uważnie. – Czasami
porażkę może dzielić od sukcesu jedynie dobrze przespana noc.

– Poczekaj, chcesz powiedzieć...? – Spojrzał na nią, potem na miniaturę

pulmana w swojej dłoni, wreszcie na promiennie uśmiechniętych Hardwella i
Hannah. – Chcesz powiedzieć, że to... że ty naprawdę...

– Daję ci prywatny wagon Wingate'ów, żebyś go zabrał ze sobą do Montany. –

Parsknęła śmiechem. – Chyba nie myślałeś, że każę ci spać w czymś takim? –
Ośmielona podeszła bliżej i przejechała palcem po wagoniku, gładząc przy tym
dłoń męża. – Nie jest na tyle duży, by pomieścić coś jeszcze poza kilkoma
marzeniami.

Jej zapach, ciepła barwa głosu, przypadkowe dotknięcie palców... Nagle

Bearowi zakręciło się w głowie od obecności i niewiarygodnej wielkoduszności tej
kobiety. Dawała mu na własność prywatny wagon kolejowy, z aksamitnymi
draperiami, spluwaczkami z brązu i całą resztą. Poczuł, że krew odpływa mu do
stóp.

– Diamond, nie wiem, co powiedzieć – wymamrotał, nie mogąc oderwać oczu

od wagonika, który był symbolem wielkiej łaskawości losu, jaka go spotykała.

– Może „podoba mi się” – podsunęła. – Albo, „jest doskonały”.
– Podoba mi się i jest doskonały – powtórzył. Spojrzał na nią wreszcie i uznał,

że wyraz szczerej radości uczynił ją jeszcze piękniejszą. Poczuł ucisk w gardle.

– Robercie, wydaje mi się, że czas na twoje zajęcia w stajni odezwała się

Hannah.

– Och, mam przecież mnóstwo czasu na... – Chłopice gapił się szeroko

otwartymi oczyma na nowożeńców, przeczuwając, że zaraz wydarzy się coś
godnego uwagi. – Hej!

Hardwell złapał go za ucho i prowadził w stronę wyjścia.
– Rób, co Hannah ci każe, chłopcze, to zaoszczędzisz sobie wieczoru o chlebie

i wodzie.

Diamond i Bear ledwie zauważyli, że cała trójka wyszła, zamykając za sobą

wielkie dwuskrzydłowe drzwi.

– Nie jestem zbyt wprawny w podziękowaniach – wyznał Bear, zadowolony, że

zostali sami. – Nie mam w tym doświadczenia.

– Ja także – powiedziała Diamond z roziskrzonymi oczyma.
Szukając w głowie odpowiednich słów, dotknął jej policzka, a potem przesunął

dłoń na szyję.

– Dziękuję ci, Diamond McQuaid.
– Bardzo proszę, Bearze McQuaid.
Wezbrało w nim pożądanie tak wielkie, że aż zadrżały mu ręce. Odstawił

wagonik na stół, bojąc się, że może go upuścić. Wyciągnął do Diamond ramiona. I
od chwili, gdy ich usta się spotkały, żadne nie myślało już o ślubie, fortunie i
małżeńskich powinnościach. Był tylko Bear i Diamond. Mężczyzna i kobieta.
Kochankowie.

Po jakimś czasie wyszli z saloniku, zarumienieni i promienni, by powiadomić

resztę domowników, że wybierają się obejrzeć prezent. Bear powiedział
Hardwellowi i Hannah, żeby nie czekali na nich z kolacją, ponieważ mogą nie
wrócić na czas. Wsiadając do powozu. Diamond posłała mu pytające spojrzenie.

– Już dawno kazałam wyprowadzić wagon z hangaru, wyczyścić i przygotować

do użytku. Stoi niedaleko bocznicy. Moglibyśmy zdążyć z powrotem na kolację.

Zrobił zagadkową minę, a potem rozciągnął usta w cudownie przewrotnym

uśmiechu.

– To pulmanowski wagon, prawda?
– Tak. – Nadal nie była pewna, o co mu chodzi.
– To znaczy, że ma łóżka.

Hardwell, Hannah i Robbie udali się już na spoczynek, kiedy Diamond z

Bearem wrócili późnym wieczorem do domu. Poprosiła Jeffreysa, żeby przyniósł
im tacę z jedzeniem i butelkę wina. Żadne z nich nie chciało pamiętać, że mają
przed sobą ostatnie razem spędzane godziny przed długą, być może
wielomiesięczną rozłąką.

Diamond wykąpała się szybko i włożyła szlafrok. Wychodziła właśnie z pokoju

kąpielowego, gdy Jeffreys pojawił się z wózkiem wyładowanym zimnymi
przekąskami, chlebem, winem i tortem z czekoladową polewą. Sprawny drobny
lokaj nakrył stół obrusem i chińską porcelaną, zapalił świece i ułożył wokół
świecznika róże ścięte w ogrodzie.

– Dziękuję, Jeffreys – powiedziała Diamond, zadowolona z jego starań.
– To dla mnie przyjemność, panienko... chciałem powiedzieć, proszę pani. –

Kręcąc głową nad swą pomyłką, zaczął się wycofywać, ale dostrzegł zwój
papierów, wystający spod obrusa na wózku. – Och, byłbym zapomniał, proszę

pani. Papiery pana McQuaida. Zostawił je tu tamtego dnia, kiedy panicz Robert
zachorował, i zawieruszyły się w spiżarni. Może...

Otworzyły się drzwi drugiej sypialni i w progu stanął uśmiechnięty Bear.
– Tu jesteście. I jedzenie... Jeffreys, jesteś aniołem. Umieram z głodu... – Jego

wzrok padł na zrolowane dokumenty w dłoni lokaja. Po chwili wahania ruszył
prosto do niego, żeby je odebrać.

– Najmocniej przepraszam – rzekł Jeffreys, wręczając mu rulon. – Pomyślałem,

że mogą być panu potrzebne w podróży. Obawiam się, że to ja je zapodziałem.
Mam nadzieję, że to nie spowodowało żadnych...

– Nie, nie. – Bear zbył go niedbałym machnięciem. – Nic się nie stało. Ale

cieszę się, że je odzyskałem. – Odłożył rulon na siedzenie pod oknem, a potem,
gdy drzwi zamknęły się cicho za Jeffreysem, odwrócił się z szerokim uśmiechem
na twarzy. – Moja słodka Diamond, wyglądasz tak apetycznie, że mógłbym cię
zjeść. – Porwał ją w ramiona, okręcił wokół siebie i płynnym ruchem postawił z
powrotem na podłodze. – Ale na razie muszę sprawdzić, co jest na tym wózku i
pachnie jak szynka z Wirginii.

Diamond obudziła się przed świtem. Pod głową miała ramię Beara, plecami

dotykała jego klatki piersiowej, a stopami nóg męża. Przez jakiś czas leżała bez
ruchu, jak w przytulnym kokonie, wsłuchana w oddech Beara, czując falowanie
jego pulsu pod policzkiem. Ich zbliżające się rozstanie zatruło jej myśli i każde
uderzenie jego serca brzmiało w jej uszach jak stukanie kół pociągu, który miał go
wkrótce zabrać daleko od niej.

Jak to możliwe, że w tak krótkim czasie stał się jej tak bliski? Jeszcze miesiąc

temu w ogóle nie znała Bartona McQuaida, a teraz nie była w stanie sobie
wyobrazić, jak przeżyje bez niego następne dwa lub trzy miesiące.

Jego uśmiech sprawiał, że czuła, jak wschodzi w niej słońce, rozświetlając

każdy ciemny zakamarek, rozpraszając mroczne myśli i wątpliwości. W krótkim
czasie, który spędzili razem, zdołał ją poznać lepiej niż ktokolwiek i zaakceptować
ze wszystkimi – czasem trudnymi do przyjęcia – cechami. Cenił jej zalety i pasje,
pobłażał wadom, potrafił dochować powierzonych tajemnic, a porażki traktował z
uczciwością i szacunkiem.

Pod jego wpływem starała się być coraz silniejsza i bardziej szczera, panować

nad swoim życiem i wybierać najlepsze rozwiązania. Nie potępiał jej jednak, gdy
zachowywała się niezupełnie tak, jak powinna. Zdawał się instynktownie
wyczuwać, że korzenie jej największej słabości wyrastają z tego samego źródła, co
jej największa siła.

Ostrożnie przesunęła jego ramię i ześliznęła się na skraj łóżka. Z pełnym

tkliwości uśmiechem patrzyła na jego łagodne we śnie rysy, chłopięco zmierzwioną
czuprynę. Potężna sylwetka męża wydawała się teraz bezbronna.

– Kocham cię, Bearze McQuaid – szepnęła. – Wracaj do mnie szybko.

Kiedy wyszła z łóżka, owiało ją niespodziewanie chłodne powietrze. Drżąc,

narzuciła szlafrok i podeszła do okna, żeby je zamknąć. Gdy przyklękła na
ławeczce, by sięgnąć do klamki, dostrzegła między poduszkami oświetlony
księżycem zwój papierów, które Jeffreys zwrócił Bearowi.

Dokumenty... Jakież to dokumenty mógł przynieść do jej domu w dniu, gdy

Robbie zachorował na ospę?

Zapaliwszy naftową lampę na biurku, tak żeby nie budzić męża, rozwiązała

sznurek i rozwinęła pozaginane na rogach arkusze. Na wierzchu były jakieś listy, a
pod nimi plik rejestrów zapełnionych cyframi – najwyraźniej raporty finansowe. Jej
uwagę przyciągnęły znajdujące się na samym spodzie mapy. Było ich kilka;
ukazywały ukształtowanie terenu, poziom wód gruntowych, rodzaj gleby i budowę
geologiczną podłoża. Były mapy z Billings, Great Falls, Helena, z wodospadami na
rzece Missouri oraz szlakami kolejowymi Utah, Północnym oraz James Hill's
Chicago Milwaukee and St. Paul, zaznaczonymi atramentem. Na jednej z nich
zakreślono na czerwono trasę ponaddwustumilowej linii Beara – Montana Central
and Mountain, MCM.

Nagle ożywiona Diamond przesunęła palcem po oznaczonej trasie; ślady na

papierze wskazywały, że nie była pierwszą osobą, która to robiła. Ile razy Bear
musiał studiować tę mapę, wodził palcem po tej samej linii, próbując wyczytać z
niej przyszłość? Zaczynająca się tuż za Great Falls i ciągnąca na południe i wschód
linia Montana Central and Mountain miała połączyć Billings z Chicago Milwaukee
and St. Paul.

Odłożyła mapę i przyjrzała się następnej, która przedstawiała dokładny

przebieg trasy MCM i uwzględniała poprzednich właścicieli działek, które
wykupił, żeby uzyskać prawo przejazdu. Wzdłuż linii widniały nazwiska, plany
nieruchomości, a z boku jakieś prawnicze opisy. Wreszcie Diamond wzięła do ręki
wielką poskładaną mapę inżynieryjną, gdzie przerywanymi kreskami zaznaczono
wzniesienia oraz wyrysowano ołówkiem przekroje gruntu i warstw podłoża.

Mieli do pokonania kilka strumieni i górne dopływy rzeki Musselshell, ale linia

prześlizgiwała się pomiędzy górami Big Snowy i Little Belt. Diamond poczuła w
sercu ukłucie tęsknoty, wyobrażając sobie okryte śniegiem szczyty w oddali, czyste
błękitne niebo i rozległe równiny.

Ocknęła się z rozmarzenia, kiedy Bear poruszył się na łóżku: zaczęła z

powrotem układać i zwijać papiery. Jednakże gdy przybrawszy wygodniejszą
pozycję, nadal smacznie spał, ucieszona, że nie będzie się musiała tłumaczyć ze
swej ciekawości, zerknęła na inne dokumenty.

Na rozliczeniach widniały znaczące sumy pieniędzy; każdy wydatek,

poniesiony na budowę kolei, był przewidziany i uwzględniony. Uśmiechnęła się
pod nosem. Widziała tysiące takich wyliczeń dołączonych do ofert, jakie ludzie
przynosili jej, prosząc o fundusze. Oglądanie ich z innej perspektywy było całkiem

interesujące. Nagle wzrok Diamond przyciągnął jeden z listów. Pochodził od
gubernatora okręgowego Montany, wyrażał poparcie dla propozycji Beara oraz
rekomendował bez zastrzeżeń jego i jego wspólnika, Halta Finnegana, jako
ewentualnych pożyczkobiorców i inwestorów.

Wspólnik? Uniosła brwi. Nigdy nie wspominał... Przeczytała jeszcze raz

nazwisko i wydało jej się dziwnie znajome. Ale gdzie mogłaby słyszeć nazwisko
wspólnika Beara, skoro nawet nie wiedziała, że go miał?

Były także inne listy polecające, zachęcające inwestorów do pożyczenia

Bartonowi McQuaidowi potrzebnego kapitału oraz potwierdzone zamówienia na
stalowe szyny i sprzęt. Wszystkie faktury miały adnotację: „płatne przy odbiorze”.

Zaczynało ją ściskać w dołku; opuściła papiery i odsunęła je od siebie. Nie

powinna ich przeglądać; to nie była jej sprawa. Serce zaczęło jej walić jak oszalałe,
nie potrafiła się powstrzymać przed jeszcze jednym spojrzeniem na listy i faktury.

Uderzyło ją, że w dokumentach nie ma ani słowa o tym, kto oprócz niego

finansuje budowę linii. Żadnej listy udziałowców, żadnej wzmianki o pożyczkach
czy innych umowach finansowych.

Pośpiesznie wetknęła dokumenty pomiędzy mapy i zwinęła w rulon, chcąc jak

najszybciej pozbyć się ich z oczu. Kiedy odniosła je na miejsce pod oknem i
wcisnęła między poduszki, cichy odgłos dobiegający od strony łóżka sprawił, że aż
się wzdrygnęła. Ale to tylko Bear znów poruszył się przez sen.

Była zaniepokojona, choć sama przed sobą nie chciała się do tego przyznać.

Usiadła pod oknem i obronnym gestem przyciągnęła do piersi poduszkę. Nie było
sensu nad tym rozmyślać. Przecież te wszystkie papiery i mapy były wyraźnie
stare. Wszystko musi być już sfinalizowane; Bear wybierał się do Montany, żeby
rozpocząć budowę. Przez cały tydzień był zajęty organizowaniem dostaw
materiałów i sprzętu. Nic się nie zmieniło. Wszystko było w największym
porządku.

Gdyby tak jeszcze mogła o tym przekonać swoje rozszalałe serce...

Następnego dnia późnym rankiem cały dom stał na głowie, kiedy Diamond z

Hannah przygotowywały kosze jedzenia i bielizny oraz tuziny innych rzeczy,
niezbędnych do urządzenia nowej siedziby Beara z dala od domu. W holu
wejściowym szybko rósł stos wiklinowych koszy i kufrów. Kiedy Diamond
sprawdzała i spisywała bagaże, przybył urzędnik z banku Philipa Vassara i spytał o
Beara. Przepraszając za najście, wyjaśnił, że przyniósł pewne dokumenty do
podpisu. Pan Vassar musiał je otrzymać przed wyjazdem pana McQuaida do
Montany.

– Dokumenty? – Diamond wyciągnęła rękę po skórzaną teczkę, lecz urzędnik

grzecznie odmówił, chowając je pod pachę.

– Chciałbym się widzieć z panem McQuaidem, proszę pani.

Nieco poirytowana Diamond osobiście poszła po męża do stajni, gdzie

nadzorował wypełnianie obowiązków przez Robbiego, wymieniając z nim przy
okazji parę „męskich” słów.

– Panie McQuaid! – zawołała zdyszana. – Philip Vassar przysłał kogoś z

papierami dla ciebie.

Bear zesztywniał. Podał Robbiemu uzdę i bez słowa ruszył w stronę domu;

podeszwy jego butów głośno chrzęściły na żwirowej ścieżce. Nie próbował niczego
wyjaśniać. Jednak na widok urzędnika nawet dość przekonywająco udał, że jest
spokojny i rozluźniony.

– Planowałem wstąpić do banku dziś wieczorem przed wyjazdem z miasta –

oznajmił niedbałym tonem. – Proszę mi zostawić te papiery, to je przejrzę.

– Pan Vassar myślał, że wyjeżdża pan wcześniej, i nie chciał się z panem

rozminąć. – Kiedy Bear sięgnął po teczkę, zmieszany posłaniec rzekł: – Przykro
mi, panie McQuaid, ale wymagają podpisu w obecności świadka.

– W porządku. Świetnie. – Bear pokiwał głową, a potem z pobłażliwym

uśmiechem zwrócił się do Diamond. – Uporam się z tym w okamgnieniu. –
Rozejrzał się, dostrzegł, że salon jest pusty, i gestem zaprosił gościa do środka.
Diamond chciała im towarzyszyć, ale zatrzymał ją w drzwiach, mówiąc: – Sam
mogę się tym zająć. Może w tym czasie – zerknął ponad jej ramieniem na stertę
rzeczy zgromadzonych w holu – dopilnujesz pakowania. Dobry Boże, jest tego
tyle, że mógłbym otworzyć sklep z suszoną żywnością. – Unosząc brwi, chwycił ją
za ramiona, odwrócił i lekko popchnął.

Diamond nigdy w życiu nie została odprawiona. Bałamucono ją

pochlebstwami, pouczano, naprzykrzano jej się, patrzono na nią pożądliwie,
oświadczano się jej, ale nigdy jej nie odprawiano. Widoczne napięcie oraz
gwałtowna zmiana nastroju i zachowania Beara upewniły ją w podejrzeniu, że coś
jest nie w porządku. Kiedy drzwi salonu zamknęły się ze stukiem, lekki niepokój,
który męczył ją od zeszłej nocy, nagle nabrał ostrości.

Zamknął się przed nią, żeby móc podpisać kilka dokumentów?
Kiedy wkroczyła do salonu, sadowił się właśnie przy stole pod oknem, gdzie

urzędnik rozłożył dokumenty.

– Diamond? – Znieruchomiał w pół drogi i znów wyprostował się

skonsternowany. Kiedy się zbliżyła, zagrodził jej drogę, stając pomiędzy nią a
stołem.

Wystarczyło jej jedno spojrzenie.
– Jakież to papiery musisz podpisywać? – spytała, zdecydowana panować nad

sobą za wszelką cenę.

– Szczegóły finansowe. Nic, co by cię zainteresowało... – Urwał i zaczerwienił

się po uszy, uświadamiając sobie, jak absurdalnie brzmią jego wyjaśnienia.

– „Szczegóły” finansowe wypełniały całe moje życie – powiedziała Diamond,

czując, jak jej ręce i nogi stają się nagle zimne i ciężkie, a żołądek ściska bolesny
skurcz. – Skąd ci Przyszło do głowy, że nie będą mnie obchodzić twoje interesy z
Philipem Vassarem? – spytała pełna najgorszych przeczuć.

– Pomyślałem tylko, że i tak jesteś bardzo zapracowana, więc mogę się tym

sam zająć.

Spojrzała mu prosto w oczy. Nie wytrzymał jej wzroku. Starając się nadal nad

sobą panować, Diamond wyminęła go i porwała ze stołu papiery, nim urzędnik
zdążył je zebrać.

– Bank Handlowy Baltimore – przeczytała na głos – działając jako

pełnomocnik Wingate Companies wchodzi w układ z linią kolejową Montana
Central and Mountain i jej dyrektorem Bartonem H. McQuaidem...

Nic chciała uwierzyć własnym oczom; mrugając, przeczytała jeszcze raz od

początku.

Wingate Companies, jej spółki, dostarczały fundusze na linię kolejową Beara.

A cały ten interes odbywał się za pośrednictwem i aprobatą Philipa Vassara, jej
doradcy i bankiera. Wszystko bez jej wiedzy i zgody.

Jak on mógł... jak oni mogli, nie pytając jej o zdanie? Przypomniała sobie

uwagi zasłyszane podczas ślubu. Była mężatką. Nie musieli mieć jej zgody.
Wystarczała zgoda męża.

Nawet kula armatnia wymierzona prosto w pierś nie mogłaby jej bardziej

ogłuszyć. Nie była w stanie oddychać ani się poruszyć; przesuwała wzrokiem po
zapisanej stronie, pełnej prawniczych terminów i określeń, które z suchą precyzją
dowodziły, że jej zaufanie zostało sprzeniewierzone. Zdołała jeszcze unieść
pierwszą stronę i u góry drugiej odkryć sumę, jaką zabierał z jej spółek: trzysta
tysięcy dolarów.

Dobry Boże, to była fortuna! Jej fortuna.
Papiery wypadły Diamond z ręki i z szelestem rozsypały się po blacie stołu.

Przez głowę przelatywały jej sprzeczne obrazy i wspomnienia; zobaczyła
niezwykłą historię swego związku z Bearem w nowym – paskudnym – świetle.
Bear krzyczący na nią podczas ich pierwszego spotkania, a potem, kiedy
dowiedział się, z kim ma do czynienia, zmieniający się w dżentelmena; Bear
wkradający się w łaski Robbiego swymi opowieściami; Bear ratujący ją jak na
zawołanie, niosący ją, kiedy zemdlała, pouczający, całujący, dotrzymujący jej
wstydliwych sekretów i wreszcie wkraczający do akcji, by ją uratować przed
zakusami trzech zalotników. Im więcej zdarzeń sobie przypominała, tym wydawały
jej się gorsze. Dowody były nie do odparcia. Bear nakłonił ją do ogłoszenia ich
ślubu, użył swych niezaprzeczalnych cielesnych atutów, żeby ją uwieść i wzbudzić
zaufanie. Udawał wobec niej troskę i czułość, odmawiał nawet przyjęcia od niej
ślubnego prezentu, przez cały czas planując i zabiegając o to, by wykorzystując jej
uczucia, sfinansować swoją kolej.

– Myślałeś, że się nie dowiem? – spytała zdławionym głosem. – Czy raczej

spodziewałeś się, że do tego czasu będziesz miał swoją ukochaną linię kolejową i
nie będzie to miało znaczenia?

– Jeśli pozwolisz mi wytłumaczyć...
– Wytłumaczyć? – powtórzyła, cała się trzęsąc; ledwo stała na nogach. –

Wydaje mi się, że te dokumenty mówią same za siebie, panie McQuaid.
Potrzebowałeś pieniędzy na swoją kolej i byłeś na tyle sprytny, żeby się wżenić w
fortunę. W rachunek bankowy w spódnicy. Znalazłeś sobie bogaczkę o miękkim
sercu. – Ruszyła do wyjścia, ale Bear chwycił ją za ramię i zatrzymał.

– Miałem zamiar z tobą porozmawiać, złożyć ci coś w rodzaju propozycji

interesu...

– Kiedy? – spytała z goryczą, unikając jego wzroku. – Przed czy po wykładzie

na temat tego, jak to moi zalotnicy czyhają, żeby mnie okraść? – Łzy nieznośnie
piekły ją pod powiekami. – Przed czy po tym, jak mnie „uratowałeś” i zażądałeś,
bym ci się odwdzięczyła, wychodząc za ciebie? Przed czy po tym, jak się
upewniłeś, że nie potrafię mówić „nie”?

Wyrosła z bólu złość dodała jej energii. Wyrwała ramię z jego uścisku i

skierowała się do drzwi.

– Diamond... – Bear doszedł do siebie na tyle szybko, by ją wyprzedzić i

zastąpić drogę. – Posłuchaj, byłem idiotą i tchórzem, nie mówiąc ci o tym –
przyznał. Zbladł, jakby to wyznanie kosztowało go wszystkie siły. – Ale nie jestem
złodziejem. Gdybyś tylko zechciała posłuchać... – Urwał, kiedy podniosła głowę i
ujrzał łzy spływające po jej policzkach.

– Masz, zdaje się, jakieś papiery do podpisania? – powiedziała głosem

nabrzmiałym od bólu.

Puścił ją, oniemiały.
Stojąc na środku holu, Diamond zawołała Hannah, Hardwella i Jeffreysa.

Starsza pani i lokaj zbiegli po schodach w wielkim pośpiechu.

– Niech Ned sprowadzi powóz, natychmiast. I pomóżcie mu załadować cały ten

bałagan – zarządziła gniewnie, ocierając łzy z zaczerwienionych policzków. –
Niech sprowadzi też wóz, jeśli będzie trzeba. Chcę, żeby to wszystko stąd zniknęło
najszybciej, jak to możliwe. Hannah – zwróciła się do zdumionej kobiety – proszę
cię, czy możesz dopilnować, żeby usunięto wszystkie rzeczy pana McQuaida z
pokoju, który zajmował? – Stanęła w miejscu, ze wszystkich sił starając się nie
załamać. – Niech zabiorą wszystko. Nie chcę, żeby cokolwiek zostało.

– Co ty, u licha, wyprawiasz? – spytał Bear, wypełniając sobą, niczym burzowa

chmura, drzwi za jej plecami.

– Pomagam ci się wynieść. Przecież właśnie to planowałeś, czyż nie? Wynieść

się stąd? – Skierowała się do biblioteki, ale dogonił ją na schodach.

– Musimy porozmawiać, Diamond. – Urażona duma zabarwiła jego głos

nowym brzmieniem. – Wiem, że to ci się musi wydawać podłe i podstępne, ale
przysięgam, nie chciałem, żeby tak wyszło. Nie chciałem ci niczego zabierać. Mam
zamiar oddać każdego centa. To tylko pożyczka, zwyczajnie i po prostu.

– Nie ma nic zwyczajnego i prostego w tym, co zrobiłeś. Bartonie McQuaid –

powiedziała, przełykając łzy dławiące ją w gardle. – Chcę, żebyś się wyniósł z
mojego domu i mojego życia. – Odwróciła się, wskazując palcem na drzwi. –
Wracaj do swojej ukochanej Montany i buduj tę przeklętą kolej, jeśli w ogóle
istnieje coś takiego jak Montana Central and Mountain. Jedź! – Resztką sił dotarła
do biblioteki i wlała cały swój ból i gniew w ostatnie słowa: – I nie wracaj.

Hardwell zdążył przybiec z głębi domu akurat w chwili, gdy Diamond wpadła

do biblioteki i zamknęła za sobą drzwi z taka siłą, że ściany zatrzęsły się na
wszystkich trzech piętrach.

Rozejrzawszy się, Bear stwierdził, że Hannah, Hardwell, Jeffreys, pani Cullen i

kilka pokojówek przyglądają mu się z przestrachem. Na tę pełną napięcia scenę
wpadł Robbie z umorusaną twarzą i błyszczącymi ciekawością oczyma.

– Co się stało? – zapytał ożywiony. – Umarł ktoś czy co?
Wyrwany z osłupienia Bear rzucił się przez hol do drzwi biblioteki i zaczął w

nie bębnić pięściami.

– Wyjdź stamtąd, Diamond. Porozmawiajmy o tym, a przynajmniej mnie

wysłuchaj. – Nie było odzewu, więc znów zaczął się dobijać. Otwórz, do licha! –
wrzasnął. – Nie możesz tam zostać na zawsze!

Jednak cisza po drugiej stronie świadczyła o tym, że postanowiła tego

spróbować. Powłócząc nogami, podszedł do Jeffreysa.

– Przynieś mi młotek i stalowe dłuto. – Widząc wahanie lokaja, dodał: –

Natychmiast!

Parę minut później zapanowało wielkie zamieszanie. Bear dobierał się za

pomocą młotka i dłuta do zawiasów, Hannah drżącymi rękami opróżniała pokój
zajmowany przez Beara z jego osobistych rzeczy, Hardwell bezskutecznie usiłował
złapać Robbiego i zamknąć go w pokoju, a Jeffreys wraz z innymi służącymi
pośpiesznie pakował bagaże do powozu, wykręcając szyję, żeby dojrzeć, co też się
dzieje pomiędzy nowożeńcami.

Wreszcie ostatni zawias puścił: Bear wyjął z futryny masywne dębowe drzwi i

oparł je o ścianę.

– Oszalałeś? Chcesz zrujnować dom? – Diamond stała na środku biblioteki z

rękami wspartymi na biodrach, jakby to jej mogło pomóc w utrzymaniu stojącej
pozycji. Miała zaczerwienione oczy: pierś jej falowała od wstrzymywanego
szlochu.

Bear jeszcze nigdy w życiu nie doznał tak wielkiej złości, rozpaczy i poczucia

winy jednocześnie. Pół godziny temu miał wszystko, czego pragnął, a nawet
więcej: pieniądze, materiały i sprzęt do budowy kolei, własny wagon, piękną i

kochającą żonę, do której zamierzał wrócić, gdy linia będzie gotowa. A teraz stała
przed nim ze złamanym sercem, wierząc w to, że wszystko, co jej mówił i co z nią
robił, było fałszem, że ją wykorzystał i porzucał. Czuł się tak samo obnażony i
bezradny jak w wieku szesnastu lat, kiedy wyrzucono go z jedynego domu. Jaki w
życiu posiadał.

Ufała mu, przyjęła go do siebie, do swego łóżka i dobrze strzeżonego serca. W

ciągu ostatnich trzech dni zdołał na tyle przedrzeć się przez jej opór, by odkryć
namiętną, pełną miłości kobietę. Poznał ją jak jeszcze nikt dotąd. Ale nie liczyło się
to, że nie miał zamiaru jej ranić, że uczciwie wierzył, iż pomaga jej tak samo jak
sobie. Ona w to nie wierzyła. Do diabła, nie wierzyła nawet, że naprawdę budował
linię kolejową! Wiedział, że jeśli teraz wyjdzie i wsiądzie do pociągu, Diamond
nigdy mu nie uwierzy.

Patrzył jej w oczy, piękne jak niebo Montany, teraz zaczerwienione i

wypełnione bólem. Opuścił wzrok, nie mogąc znieść widoku jej drżącego
podbródka. Dostrzegł jakiś mały przedmiot u jej stóp. Na perskim dywanie leżał
zielono–złoty wagonik, ten który mu dała w prezencie ślubnym. Jeden róg był
zgnieciony, a dach rozłamał się na połowę; miniaturowe sprzęty ze środka
rozsypały się po podłodze.

Przymknął oczy, a kiedy znów je otworzył, wiedział, że została mu jedna

jedyna możliwość.

– Więc sądzisz, że namówiłem cię na małżeństwo tylko po to, żeby cię

pozbawić pieniędzy – odezwał się schrypniętym głosem. – Nie wierzysz, że istnieje
linia Montana Central and Mountain. Świetnie. Więc będziesz musiała pojechać ze
mną do Montany i zobaczyć na własne oczy, jak ją buduję. – Zbliżył się do niej. –
Pakuj się.

– Nie mam najmniejszego zamiaru. – Zesztywniała, cofając się o krok.
– Jedziesz ze mną, nawet jeślibym cię musiał zabrać siłą, kopiącą i

wrzeszczącą. – Przysunął się jeszcze bliżej. – Pakuj się.

Zawrzała ze złości. Nie zadowolił się zagarnięciem majątku i wystawieniem jej

do wiatru, musiał ją jeszcze bardziej upokorzyć. Po raz pierwszy od lat użyła
słowa, które tak pilnie starała się wykreślić ze swego życia i słownika.

– Nie.
Ruch w holu zmarł. Służący zaszemrali między sobą, porażeni niezwykłością

zdarzenia. Hardwell i Hannah spojrzeli po sobie, jakby nie dowierzając własnym
uszom.

– Nie – powtórzyła. – Nigdzie nie pojadę. Non, nein i po prostu nie! – Gapił się

na nią bez słowa, więc dodała: – Masz trudności ze zrozumieniem?

Że też akurat przy tej okazji zaczęła używać tego słowa! Klamka zapadła; nie

pozostawało mu nic innego, jak wcielić w życie swą groźbę.

– Jak powiedziałem, zamierzam ci udowodnić, że nie jestem złodziejem, łowcą

posagów ani zwykłym naciągaczem. Pakuj się. Jedziesz ze mną.

– Nie. – Odsunęła się od niego; jej upór wzmagał się przy każdym powtórzeniu

tego słowa. Wymawiała je coraz swobodniej, więc Bear nie miał czasu do
stracenia.

Dopadł jej jednym skokiem, chwycił wpół i zarzucił sobie na ramię.

Wymachując rękami dla zachowania równowagi zaczęła krzyczeć:

– Nie, nie, nie, nie, nieeee!
Ruszył do drzwi wejściowych; udało mu się ją wynieść na zewnątrz, choć

kopała, waliła go pięściami po plecach i próbowała się chwycić framugi.
Rozpaczliwie wzywała na odsiecz Hardwella, Hannah, a nawet Jeffreysa, ale żadne
z nich nie miało szans w starciu z potężnym człowiekiem Zachodu. Bliska paniki,
kazała Robbiemu sprowadzić pomoc.

Jednakże jej młody podopieczny, zamiast spełnić polecenie, ruszył za nimi w

podskokach, dopominając się:

– Czyja też mogę pojechać, Bear? Pozwól mi też jechać!
– Pobyt na Zachodzie mógłby ci dobrze zrobić – zastanowił się głośno Bear. –

Co ty na to, Diamond? – Zatrzymał się przy drzwiach powozu i klepnął ją po
wypiętej pupie. – Powinniśmy go zabrać ze sobą?

– Nieee!
Bear spojrzał na chłopca z szerokim uśmiechem.
– Właź do środka.

Rozdział 16

Zamknięta w niewielkim, lecz luksusowo wyposażonym pomieszczeniu, które

było toaletą jej prywatnego wagonu kolejowego, Diamond waliła w drzwi, aż ręce
ją bolały, domagając się głośno, w każdym znanym sobie języku, wypuszczenia na
wolność.

– Jeśli cię uwolnię, będziesz się zachowywała jak rozsądna osoba?! – zawołał

Bear przez grube mahoniowe drzwi.

– Nie!
Kiedy byli już w drodze, spróbował ponownie.
– Jesteś gotowa współpracować?
– Nie!
– Nie jest ci tam przypadkiem trochę za gorąco? – spytał jeszcze później.
– Nie! – Rozpięła bluzkę, uniosła spódnicę, ściągnęła halki i zrolowała

pończochy. Wolałaby się raczej ugotować niż poddać.

– Może coś zjesz? Jesteś głodna?! – zawołał po jakimś czasie.
– Nie! – Splotła mocno ręce na burczącym brzuchu.
Wrócił znowu późnym popołudniem.
– Kupiliśmy trochę lemoniady na ostatnim postoju. Nie chce ci się pić?
– Nie!
Nie chciała też krzesła, koca, poduszki ani kolacji. I nie zgodziła się obiecać, że

nie będzie próbowała uciec i wrócić do Gracemont, jeśli Bear ją uwolni...

Pod wieczór zapanował spokój; Diamond słyszała tylko huk łączonych

wagonów, monotonny stukot kół o szyny i od czasu do czasu zgrzyt hamulców,
kiedy pociąg zwalniał, dojeżdżając do stacji.

Toaleta była na tyle przestronna, że mogła robić parę kroków tam i z

powrotem, miała na zewnętrznej ścianie małe okienko dla wentylacji i była
zaopatrzona w świeżą wodę w ozdobnym miedzianym baniaku, zawieszonym w
rogu. Jednakże do siedzenia pozostawały tylko sedes lub podłoga, a jedynym
możliwym zajęciem było nasłuchiwanie odgłosów z zewnątrz podczas liczenia
kwiatków na tapecie. Było ich siedemset trzydzieści dwa. Przeliczyła sześć razy.

Z zapadnięciem nocy Diamond wyścieliła halkami wyłożoną kafelkami

podłogę i wcisnęła się w kąt, zbyt zmęczona nawet, by płakać. Spoglądając w
lustro nad umywalką, zobaczyła, że ma spuchnięte oczy, zgubiła połowę spinek do
włosów, a twarz poczerwieniała jej od płaczu.

Dlaczego to robił? Miał już w rękach niemałą fortunę i mógł zaganiać znacznie

więcej z jej majątku, nim zdołałaby wystąpić przeciwko niemu na drogę sądową.

W jakim celu ciągnął ją do Montany wbrew jej woli? Czego jeszcze od niej chciał?

Następnego ranka Bear siedział w eleganckim przedziale prywatnego wagonu,

wpatrując się w drzwi toalety. Mimo ogromnego wygodnego łóżka w przedziale
sypialnym, adamaszkowej pościeli, puchowych poduszek i usypiającego kołysania
pociągu prawie nie zmrużył oka przez całą noc. Parę razy podchodził do drzwi,
kładł rękę na kluczu i w ostatniej chwili rezygnował z przekręcenia go w zamku.
Widocznie musiało być po nim widać strach, jaki odczuwał przed tym, by stanąć z
Diamond twarzą w twarz, bo Robbie spojrzał na niego i potrząsnął głową.

– Otwórz te przeklęte drzwi. I tak będziesz musiał to zrobić. Prędzej czy

później.

– Otworzę. – Bear otrząsnął się z niepokoju. – Czekałem tylko, aż wyjedziemy

na taki odcinek trasy, gdzie długo nie ma postoju. – Nie będzie przecież próbowała
wyskoczyć z pędzącego pociągu, powiedział sobie w duchu, mając nadzieję, że się
nie myli.

Podszedł do drzwi i przekręcił klucz, ale nic się nie stało. Odczekał pełną

minutę i sam otworzył.

Stała na stercie halek, ze spódnicą uniesioną i zatkniętą za pasek, z

pończochami zrolowanymi aż do kostek. Miała potargane włosy, całą twarz w
plamach i zapuchnięte oczy. Biła od niej jednak aura godności i zdecydowania,
która wykluczała wszelką możliwość kapitulacji. Bez słowa opuściła spódnicę i
minęła go, przechodząc do przedziału.

– Gdzie jesteśmy? – spytała, zatrzymując się przy pluszowym fotelu, na którym

siedział Robbie, i zerkając ponad jego ramieniem przez okno. Przejeżdżali przez
pagórkowaty, gęsto porośnięty lasami teren, z rzadka pocięty dolinami o stromych
brzegach, w których kuliły się do ziemi skromne zagrody.

– Zbliżamy się do Pittsburgha. Jedziemy w kierunku Chicago – powiedział

Bear, kiedy Robbie spojrzał na niego pytająco. – Wciąż jesteśmy na linii B&O.
Jesteś głodna?

– Nie.
Odetchnął głęboko.
– Więc myślę, że powinniśmy porozmawiać.
– Nie.
Dostrzegła drzwi do przedziału sypialnego na końcu wagonu i skierowała się

tam. Bear wszedł za nią do środka. Rzucając mu wściekłe spojrzenie, przylgnęła do
ściany w wąskim pomieszczeniu.

– Posłuchaj, wiem że jesteś zła i nie myślisz jasno – zaczął. Pożałował tych

słów w momencie, gdy wyszły z jego ust. – Nie masz pieniędzy ani bagażu, a jesteś
za daleko od Baltimore, żeby bez nich wrócić do domu. Zatem równie dobrze
możesz dać sobie z tym spokój i zdecydować się na współdziałanie.

Przyjrzała mu się uważnie, a potem rzekła stanowczo:
– Nie.
Nieco później Bear, obawiając się ryzyka, że jednak ucieknie i jakoś zdoła

wysiąść do jadącego na wschód pociągu do Baltimore, zamknął wagon na klucz,
wysiadając na bocznicę w Pittsburghu. Powiedział, że musi sprawdzić przydział
szyn oraz dźwig budowlany, który miał zostać załadowany, i obejrzeć drugi wagon
mieszkalny, wystawiony na tej stacji na sprzedaż, jak się dowiedział. Uległ
prośbom Robbiego i zabrał go ze sobą, pozostawiając Diamond samą na trzy
godziny, cierpiącą z powodu łomotu i wstrząsów, pochodzących od dopinanych
wagonów, oraz nasilającego się upału.

Nim wrócili, zdążyła się umyć i wyszczotkować włosy, odzyskując w miarę

schludny wygląd. Przestudiowała też papiery, zaścielające biurko w gabinetowej
części wagonu, poświęcając sporo czasu umowom finansowym podpisanym przez
Beara z jej spółkami. Za wyłożenie kapitału na budowę Wingate Companies
otrzymywały jedną trzecią akcji i zysków oraz tytuł własności do jednej trzeciej
ziemi uzyskanej przez MCM od rządu.

Musiała z niechęcią przyznać, że kontrakt wydawał się uczciwy i potencjalnie

zyskowny dla jej spółek... zakładając, że naprawdę istniała linia kolejowa o nazwie
Montana Central and Mountain, że naprawdę emitowała akcje, przynosiła dochód i
otrzymała prawo użytkowania ziemi od władz federalnych, w co mocno wątpiła.

Kiedy wrócili późnym popołudniem. Robbie był pod wrażeniem widoków i

odgłosów placu kolejowego, parowozowni i tętniącej życiem stacji. Z przejęciem
opowiadał o dwóch wysokich wagonach mieszkalnych, platformach załadowanych
stalowymi szynami i o trzech wagonach towarowych, pełnych narzędzi i sprzętu.

– A ten dźwig! Powinnaś go zobaczyć, Diamond. Jest wysoki jak dom, ma

wielkie koło napędowe i stalowe drążki. Bear mówi, że pozwoli mi kiedyś usiąść
na siedzeniu operatora – pochwalił się, kipiąc z podniecenia.

– Nie robiłabym sobie zbyt wielkich nadziei, Robbie – odezwała się, czując na

sobie wzrok Beara. – Na placu mógł być jakiś dźwig, ale to wcale nie znaczy, że
należy do McQuaida albo że pojedzie z nami. A z własnego doświadczenia wiem,
że pan McQuaid raczej nie pozwala nikomu zajmować swego miejsca.

– Nie, Diamond, ten dźwig naprawdę należy do Beara, przysięgam – zapewnił

ją Robbie z przekonaniem. – Słyszałem, jak mówił jakiemuś robotnikowi, żeby go
tu przetoczył.

– To doprawdy podłe, McQuaid – powiedziała Diamond ze złością, unosząc się

z miejsca. – Wykorzystać mnie, ożenić się z mną dla pieniędzy to jedno, ale
bałamucić mojego dziesięcioletniego kuzyna... – Odwróciła się do chłopca. –
Robbie, od tej pory zajmiesz się lekcjami, począwszy od jutra.

Kiedy drzwi przedziału sypialnego zatrzasnęły się za nią z hukiem, chłopiec

spojrzał na Beara z rosnącym przerażeniem.

– Ona ma zamiar zmusić mnie do lekcji. Musisz coś zrobić.
– Masz jakiś pomysł?
Robbie podrapał się po głowie zamyślony; miał bogate doświadczenie w

obserwowaniu damsko–męskich związków.

– Kup jej coś – podsunął. – To zwykle działa.
Nim dotarli do stacji w południowej części Chicago, Bear był gotowy

skorzystać z sugestii Robbiego i spróbować przekupstwa.

– Diamond – zwrócił się do niej po śniadaniu – mam tu parę spraw do

załatwienia, więc odjedziemy nie wcześniej niż jutro wieczorem. Jeśli obiecasz, że
nie...

– Nie. – Wstała i zaczęła upychać naczynia w koszyku, w którym przyniesiono

jedzenie.

– Ale jeszcze nie usłyszałaś mojej propozycji – rzekł, marszcząc czoło.
– Nie muszę jej słyszeć, by wiedzieć, że odpowiedź brzmi „nie”.
– Więc nie chcesz wyjść, żeby sobie kupić jakieś ubrania – rzekł, odrzucając na

stół serwetkę. – O ja głupi! Mógłbym przysiąc, że będziesz miała dość noszenia
tych samych rzeczy przez trzy dni. A może potrzebujesz więcej czasu, żeby
dojrzeć... Powiedzmy jeszcze siedmiu dni, bo tyle nam zajmie droga do Montany.

Wyszedł, mówiąc sobie w duchu, że właśnie tego powinien się spodziewać,

zasięgając małżeńskiej rady u dziesięciolatka.

Diamond stała z płonącą rumieńcem twarzą, patrząc, jak szyba w drzwiach

drży od siły trzaśnięcia. Uświadomiła sobie, że właśnie skazała się na noszenie
tych samych nieświeżych ubrań przez co najmniej następny tydzień. Złość szybko
jednak przeszła w zdumienie, że Bear pomyślał o czymś takim jak kupowanie dla
niej ubrań.

Nadzieja, jaką wzbudził w niej ten gest, była ze wszech miar bolesna. Diamond

nie od razu zdołała ją w sobie stłumić i przekonać samą siebie, że żadne jego
ustępstwa nie zmienią tego, jakim jest człowiekiem, i tego, co jej zrobił.
Okłamywał ją na każdym kroku, ożenił się z nią po to, by sfinansować swoją
mityczną linię kolejową, wykorzystał jej najgłębsze uczucia i siłą porwał ją z
domu. Byłaby głupia, gdyby się dała nabrać na jego podstępy po raz drugi.

– Znalazłam książkę. Przyda się do twoich lekcji – poinformowała swego

młodego kuzyna, który słysząc to, zamarł ze strachu z jedną nogą wystawioną za
okno sypialni. – „Geografia Ameryki Północnej”.

– Jezu Chryste!
– Będziesz powtarzał tabliczkę mnożenia, młodzieńcze – chwyciła go za ucho i

ściągnęła z okna – dopóki nie przestaniesz używać imienia Bożego nadaremno.

Kiedy nieco później Bear wrócił, sytuacja była bardzo napięta. Uprzedzając

sprzeciwy Diamond, zabrał Robbiego ze sobą do zawiadowcy stacji, z którym miał
pewną sprawę do załatwienia. Była wściekła, ale zamiast na niego nakrzyczeć,

usiadła z założonymi rękami, odwracając głowę, tak żeby nie widzieć Beara. O
dziwo, zaniepokoiło go to bardziej, niż gdyby się na niego rzuciła z pięściami. Był
tak przejęty, wypychając przed sobą chłopca i wychodząc, że zapomniał zamknąć
na klucz zewnętrzne drzwi wagonu.

Dopiero po dłuższej chwili do Diamond dotarło, że nie słyszała odgłosu

przekręcanego w zamku klucza. Obserwując, jak Bear z Robbiem idą przez tory w
stronę głównego peronu i budynku stacji, szybko sprawdziła drzwi, pośpiesznie
zeszła po stopniach i biegiem rzuciła się w stronę stacji.

Słońce przedzierało się przez szarą mgłę wytwarzaną przez wielkie

lokomotywy, trzymane pod parą w czasie załadunku i rozładunku. Czuła się
cudownie na powietrzu, choć miało trochę gryzący zapach nafty i metalu, choć
wyglądała jak robotnica, a wkrótce musiała się przepychać przez tłum pasażerów,
ładowaczy i bagażowych, na wpół ogłuszona głosami konduktorów nawołujących
do wsiadania. Ponad monotonnym stacyjnym gwarem niosły się okrzyki
naganiaczy hotelowych, sprzedawców żywności i ostre, urywane gwizdy
pociągów. Po dwóch dniach zamknięcia w przytłaczającej ciszy te hałasy brzmiały
w jej uszach jak słodka muzyka.

Znalazłszy się na końcu drewnianej bocznicy za stacją, stanęła, patrząc na

wysypane żwirem tory wiodące na wschód.

Pittsburgh leżał kawał drogi od Baltimore. Zakładając nawet, że udałoby jej się

zdobyć bilet dla siebie i Robbicgo, co by robiła powróciwszy do domu? Zarządcy
jej majątku aż nazbyt chętnie uznali zwierzchnictwo jej męża; zapewne nie
mogłaby liczyć na ich pomoc w odzyskaniu kontroli nad wszystkim. A gdyby
zebrała swoich prawników i zażądała, żeby wnieśli sprawę o unieważnienie
małżeństwa? Popełniłaby w ten sposób towarzyskie samobójstwo. I tak wszyscy
byli zaskoczeni jej pośpiesznym ślubem. Ale wrócić i przyznać się do popełnienia
straszliwego błędu...

No i był jeszcze sam dom, pozbawiony przyjemności, radości i celu, a zarazem

pełen wspomnień. Podejmując pochopną decyzję, musiałaby jej żałować przez
długie lata. Wciąż stojąc na bocznicy, spojrzała ponad torami w stronę miejsca, z
którego przyszła. W pewnej odległości od jej zielono–bordowego prywatnego
pulmana, na tym samym torze, stały dwa podwójne drewniane wagony z małymi
okienkami, rozmieszczonymi nieregularnie w dwóch rzędach. W jednym z okien
na moment pojawiła się czyjaś twarz; domyśliła się, że muszą to być owe wagony
mieszkalne, które Robbie opisywał z takim przejęciem. Poczuła ukłucie winy, że
tak nieugięcie odmawiała wiary jego opowieściom.

Myśląc o tym, że obydwa wagony potrzebują odmalowania, odruchowo

przeniosła wzrok na sznur platform przed nimi. Było ich co najmniej dwanaście,
ciężko załadowanych stalowymi szynami. Na samym początku pociągu, zaraz za
lokomotywą, ledwie widoczny z oddali, znajdował się dźwig budowlany. Z

wielkim kołowrotem i potężnym metalowym wiadrem na końcu ramienia. Rodzaj
prac budowlanych, o których Bear jej opowiadał, z pewnością wymagał takiego
ciężkiego sprzętu. Serce zaczęło jej mocno walić.

Nagle dostrzegła jakieś napisy na burcie jednego z wagonów towarowych przy

końcu składu. Mrużąc oczy, przeczytała litery M, C i jeszcze jedno M. Znaczenie
tego, co zobaczyła, uderzyło ją z siłą młota walącego o kowadło. To była
powstająca linia Montana Central and Mountain. On naprawdę budował linię
kolejową!

Spojrzała na puste tory prowadzące na wschód, a potem na pociąg skierowany

w stronę Montany, wiozący na swych kołach przyszłą linię kolejową.

– Boże, dopomóż – szepnęła do siebie, ruszając ku schodom przy końcu

bocznicy. Przebiegła przez tory, żeby obejrzeć jeden z mieszkalnych wagonów. Był
przepełniony zapachem starego potu i tytoniu i pusty, nie licząc dwóch osiłków
rozwalonych na pryczach.

– Czego chcesz? – spytał jeden z nich, podnosząc się i gapiąc na nią.
– Jestem Diamond Wingate... McQuaid. Sprawdzam tylko, czy wszystko jest,

jak trzeba.

Czuła na sobie ich niechętne spojrzenia, kiedy szła przejściem pośrodku i

wychodziła na zewnątrz. Z ulgą wdychając znów świeże powietrze, postanowiła
zerknąć także do drugiego wagonu. W środku było dość miejsca dla czterdziestu
lub pięćdziesięciu ludzi.

Następnie obejrzała stal na platformach. Sprawdziła oznaczenia.

„Dziewiędziesięciofuntowa”, wystarczająco mocna, żeby przewozić bydło, zboże
czy nawet węgiel. Nie mogąc się powstrzymać. Diamond weszła na platformę i
przesunęła dłonią po nagrzanym od słońca metalu. Poczuła się dziwnie swojsko.
Słyszała niekończące się opowieści o budowie kolei podczas zebrań udziałowców
B&O, ale nigdy tak naprawdę nie rozumiała, co się kryje za suchymi liczbami
rachunków. Aż do teraz. Ziarno przygody zapadło w nią głęboko.

Gdy wreszcie dotarła do dźwigu, wdrapała się po schodkach i spróbowała

otworzyć drzwi do zamkniętej metalowej kabiny, górującej nad wysięgnikiem. W
środku znalazła masywne drążki, łączące się z przekładniami wystającymi z
podłogi oraz łańcuchami i kablami, widocznymi przez kratownicę pod nogami. Za
nią znajdował się bojler dostarczający energii do pracy dźwigu, a pośrodku
obciągnięte skórą metalowe siedzenie. Siedzenie operatora. Złość zaczęła z niej
wyparowywać.

Oto miała niepodważalny dowód, że linie Montana Central and Mountain

istniały nie tylko na papierze. Stalowa solidność naoliwionych szyn, wagony
mieszkalne, uśpiona siła tego potężnego dźwigu...

– Panno Wingate!
Odwróciła się zaskoczona i ujrzała wysokiego kościstego mężczyznę w

niedbałym ubraniu, wspinającego się po schodkach. Gdy podniósł głowę,
dostrzegła na jego nosie okulary i próbowała sobie przypomnieć, gdzie już go
widziała. Przymknęła oczy. Człowiek od ruchomych schodów. Dobry Boże! Była
tysiąc mil od Baltimore, a on nadal ją ścigał!

– Nie, nie, proszę tu nie wchodzić! – zawołała, wychylając się z kabiny. – Ja

zejdę na dół!

Cofnął się i stanął obok torów, czekając na nią z wyrazem nadziei na twarzy.

Zbliżył się natychmiast, gdy tylko dotknęła stopą ziemi.

– Panie...
– Ellsworth, Nigel Ellsworth – przedstawił się, poprawiając okulary, które

zaraz znów zsunęły mu się z nosa. – Pamięta mnie pani, panno Wingate? Mój
wynalazek, moje...

– Ruchome schody – dokończyła za niego, rozglądając się za odsieczą. –

Oczywiście. Ale muszę panu powiedzieć, że nie mam już możliwości wspierania
projektów takich jak pański.

– Aha. – Uśmiechnął się smutno. – Nic nie szkodzi, nie zajmuję się już

wynalazkami. Nie dało się z nich wyżyć, więc wróciłem do poprzedniego zawodu.

– Tak? A jaki to zawód?
– Jest inżynierem – rozległ się za nią głos Beara.
Odwróciwszy się, Diamond ujrzała, jak wraz z Robbiem szybko zmierza w jej

stronę.

– Jest pan inżynierem kolejowym? – spytała, unosząc brwi. – Ellsworth był

niesamowicie chudy i sprawiał wrażenie raczej mola książkowego niż człowieka
ciężkiej pracy. Trudno było go sobie wyobrazić prowadzącego lokomotywę.

– Nie, inżynierem budowlanym – wyjaśnił Bear. – Nie prowadzi pociągów,

tylko kładzie tory. – Chwycił ją mocno za łokieć. – Wynająłem go do pracy przy
linii Montana Central and Mountain. Pracował kiedyś przy B&O.

– Naprawdę? – spytała, próbując wyrwać się z uścisku Beara.
– No, właściwie tak... – potwierdził Ellsworth, czerwieniejąc na twarzy.
– Lepiej wracajmy – rzekł sucho Bear, ani myśląc puścić Diamond. – Mam

jeszcze dziś sporo do zrobienia, a zamówiłem posiłek.

Gdy doszli do swojego wagonu, wybuchnęła:
– Czyś ty oszalał? – Stanęła naprzeciw niego z rękami opartymi na biodrach. –

Nająłeś tego pomylonego biedaka jako swego inżyniera?

– Miał już do czynienia z pociągami. Pomagał kłaść tory dla B&O – wydukał

Bear, zaskoczony tym, że po raz pierwszy musi się tłumaczyć ze swoich decyzji
związanych z interesami. – Poza tym wytyczanie gruntu jest zakończone i
większość poważnych prac inżynieryjnych wykonana. – Kiedy nadal przeszywała
go wzrokiem, wziął się pod boki. mimowolnie naśladując jej pozę. – Ten
nieszczęśnik był przygnębiony i potrzebował pracy, więc kiedy poprosił...

– Nawet mi nie mów. Niech zgadnę. – Zmrużyła oczy. – Po prostu nie

potrafiłeś powiedzieć „nie”.

Twarz Beara oblał rumieniec.
W tym momencie zrozumiała, że niezależnie od tego, jak głęboko ją zranił i ile

łez przez niego wylała, nadal kocha Beara McQuaida. I prawdopodobnie zawsze
będzie go kochać.

Po obiedzie, gdy wyniesiono naczynia, Bear oznajmił, że

wróci za kilka godzin,

a Robbie natychmiast wyraził gotowość, by mu towarzyszyć. Bear wahał się przez
chwilę, obracając klucz w palcach, a potem zaproponował, żeby chłopiec został z
Diamond.

– To obraźliwe. Dziesięcioletni dozorca więzienny – prychnęła, krzyżując

ramiona na piersi. – Gdybym chciała uciec, to sam wiesz, byłabym już daleko stąd.

– Ale nie uciekłaś. Nadal tu jesteś. – Bear przyglądał jej się, jakby próbował

zrozumieć dlaczego.

– Muszę dopilnować inwestycji – oznajmiła. – Zamierzam przyjrzeć się

budowie linii Montana Central and Mountain na własne oczy.

Przestąpił z nogi na nogę, uświadomiwszy sobie, że rzuciła mu wyzwanie. Ich

wspólna przyszłość zależała od niego, od tego, czy uda mu się zbudować kolej,
która najpierw ich połączyła, a potem rozdzieliła. Zabranie Diamond ze sobą, choć
wbrew jej woli, okazało się słusznym posunięciem. Nieznośny ciężar w piersi nieco
zelżał. Kiedy Diamond zobaczy ułożony ostatni odcinek torów, gdy ujrzy pierwszy
przejazd pociągu, zrozumie, że on, Bear, jest człowiekiem dotrzymującym danego
słowa, i uwierzy mu bez reszty.

– Muszę wracać do pracy.
Zerwał kapelusz z wieszaka przy drzwiach i wyskoczył z wagonu. Oddalając

się wzdłuż torów, usłyszał odgłos otwieranych drzwi i obejrzał się za siebie.
Diamond we wzorzystym obrusie zarzuconym na ramiona zamiast szala i Robbie
schodzili po schodkach.

– A wy dokąd się wybieracie?
– Patrzeć, jak robisz interesy – odpowiedziała, żwawo zmierzając w jego

stronę. – Jeśli mam zbankrutować, wolę o tym wiedzieć zawczasu.

Mrucząc coś pod nosem. Bear odwrócił się na pięcie i zostawiając ich za sobą,

ruszył przez tory w kierunku bocznicy, która wyglądała na rzadko używaną. Szyny
były zardzewiałe, a znajdujące się nieopodal drewniane szopy najwyraźniej zbu-
dowano w pośpiechu i bez dbałości o wygody. Przed zabudowaniami stała
gromada dość niechlujnie ubranych mężczyzn: zbici w niewielkie grupki, palili i
rozmawiali. Ucichli, kiedy Bear się do nich zbliżył, i z ciekawością popatrywali na
Diamond.

Bear wspiął się na odwróconą skrzynkę i zawołał:

– Mam pracę, mnóstwo pracy! Płacę dobrą dniówkę za dobrą robotę!

Dodatkowa wypłata, jeśli zostaniecie do zakończenia prac!

– Co?! – zawołał ktoś, po czym kilku ludzi podeszło bliżej. – Gdzie ta robota?
– W Montanie. Będziemy układać ponad dwieście mil torów nowej linii

Montana Central and Mountain. – Rozległy się nieprzyjazne pomruki. – Stal czeka
już gotowa na tamtych platformach – mówił dalej Bear. – Widać stąd czubek
dźwigu, jeśli się teraz zaciągnięcie, dostaniecie najlepsze prycze, w dwóch
wagonach. Słuchacze nadal nie przejawiali entuzjazmu.

– Będzie trzeba płacić za dojazd na miejsce? – spytał ktoś z tyłu.
– Musiałeś widać pracować dla B&O. – Bear zaśmiał się. – Żadnych opłat.

Transport zapewniony, tym pociągiem.

– A co z wyżywieniem? Ma pan kucharza? Czy musimy kupować na miejscu?
Najwyraźniej ci ludzie kładli już tory i znali wszystkie pułapki tego rodzaju

zatrudnienia. Przed kilku laty kolejami Baltimore wstrząsnęły gwałtowne strajki;
protest dotyczył wymagania, by robotnicy kupowali w sklepach należących do
spółek kolejowych, jadali w ich stołówkach i płacili za bilety powrotne. Niektórzy
z robotników mieli szczęście, jeśli w ogóle udało im się przywieźć do domu jakieś
pieniądze.

Bear zastanowił się, po czym oświadczył:
– Mamy kucharza. I kuchnię. Będzie dość jedzenia dla wszystkich, a pierwsza

porcja za darmo.

– Czyżby? – Niedowiarek wskazał na Diamond. – To jest pańska kucharka?
Nastąpił moment pełen napięcia; Diamond obserwowała, jak Bear walczy z

pokusą. Milczała, zastanawiając się, do jakiego stopnia potrafi być chytry. Czy
byłby skłonny przedstawić ją jako kucharkę, gdyby mu tak pasowało?

– Nie. – Spojrzał na nią uważnie, jakby odgadując jej myśli. –To, panowie, jest

pani McQuaid, moja żona.

Wszędzie, gdzie tego dnia rekrutował pracowników, miał podobne problemy.

Mimo obietnicy przyzwoitego zarobku i darmowego transportu, wielu ociągało się
z podpisaniem listy, dopóki ich nie zapewnił, że gwarantuje też mieszkanie i wyży-
wienie.

– No to trzeba wziąć kuchnię – powiedział Robbie, kiedy wracali już do

swojego pulmana.

– Nie mogę sobie pozwolić na kuchnię – rzucił Bear ze złością.
Wtedy Diamond, czekająca dotąd na okazję, włączyła się do rozmowy.
– Oczywiście jestem tylko byłą posiadaczką i do tego kobietą, ale wydaje mi

się, że nie możesz sobie pozwolić na brak kuchni, chyba że przewidziałeś dla
swoich robotników wolne poranki, żeby mogli sobie nałapać na prerii ptactwa na
śniadanie.

Łypnął na nią spode łba, a potem odwrócił się do Robbiego.

– Chyba wolałem, kiedy mówiła tylko „nie”.
Tego popołudnia do składu zmierzającego do Montany dołączył jeszcze jeden

wagon – kuchnia wyposażona w piece, garnki, patelnie i sztućce. Zaraz po tym, jak
została doczepiona do pociągu, Bear udał się do pierwszego z odwiedzonych
wcześniej obozowisk, wziął za kołnierz najgłośniej gardłującego niedowiarka i
przyciągnął go na miejsce, żeby się przekonał na własne oczy. Ten rodzaj
bezpośredniej perswazji okazał się skuteczny, bo mężczyzna zaciągnął się od razu,
a wkrótce dołączyło do niego pół tuzina innych.

Nim następnego popołudnia ruszyli w dalszą drogę, zdołał zapełnić cały jeden

wagon mieszkalny i część drugiego. Na każdym postoju Bear udawał się na
poszukiwania i wracał z jednym lub dwoma dodatkowymi robotnikami. Gdy
wreszcie dotarli do Milwaukee, znalazł i zatrudnił kucharza, po czym wydał z
siebie westchnienie ulgi.

Diamond przyglądała się, jak rekrutuje pracowników, składając obietnice i

dzieląc się z tymi ludźmi swoimi marzeniami. Przypomniała sobie, jak sama dała
się przekonać i zapragnęła uczestniczyć w dziele postępu. Z każdą rozmową
rekrutacyjną, jakiej była świadkiem, coraz trudniej jej było zachować obojętność
wobec jego pragnień.

Musiała przyznać, że Bear nie tylko chciał zbudować tę linię, ale że była ona

jego pasją, czymś najważniejszym na świecie. Ważniejszym niż powiedzenie
prawdy własnej żonie. Ta myśl nieco ją zabolała. Jego uczciwość nie obejmowała
wprawdzie ich związku, ale nie był jej tak do końca pozbawiony. Stanowiło to
pewną – choć słabą – pociechę.

Kiedy po postoju w Wisconsin, skąd zabierali wagony wyładowane drewnem,

wolno ruszyli do St. Paul, Diamond gorzko pożałowała swojego uporu w sprawie
zakupu ubrań w Chicago. Codzienne mycie w małej umywalce oraz przepieranie
bielizny i pończoch nie wystarczało. Kiedy ostrożnie poruszyła drażliwy temat,
umyślnie kierując uwagę na ubraniowe potrzeby Robbiego, znaczące spojrzenie
Beara uraziło jej wciąż wyczuloną dumę.

– Więc chcesz przyznać, że popełniłaś błąd w Chicago? – spytał.
– Nie.
– Ale teraz twierdzisz, że potrzebujesz ubrań, wiec wychodzi na to samo.
– Nie, wcale nie.
– Aha, zatem nadal uważasz, że nie potrzebujesz niczego. – Uśmiechnął się,

kiedy przyjęła jego kpiącą uwagę wzruszeniem ramion. – Świetnie. Wezmę
Robbiego ze sobą do miasta i kupię mu parę rzeczy. Sięgając po kapelusz, spojrzał
przez ramię na jej czerwoną ze złości twarz i zaciśnięte pięści. Uśmiechnął się pod
nosem. – Chcesz pójść z nami?

– Nie!
Tego wieczoru, po powrocie z przystacyjnej restauracji, Bear mrugnął do

Robbiego, odsyłając go, by „sprawdził dźwig”. Przeniósł się ze swoją filiżanką
kawy na fotel i obserwował Diamond, która usiadła przy stoliku, żeby napisać list
do Hannah i Hardwella. Odchrząknął cicho, gdy zanurzywszy pióro w atramencie,
zaczęła pisać.

– Nadal jesteś na mnie zła? – spytał.
– Czemu miałabym być zła? – odpowiedziała, nie podnosząc głowy. – Poza

tym, że zostałam wmanewrowana w małżeństwo przez człowieka, który pragnął
tylko moich pieniędzy i wystarczyły mu dwa dni na zagarniecie mojego majątku,
który potem porwał mnie z domu i wiózł przez pół kraju, zamkniętą w...

– To nie moja wina, że pierwszą noc przespałaś w toalecie – zaprotestował.
– ...i który jest zbyt arogancki lub zbyt skąpy, żeby mi pozwolić kupić ubrania

na zmianę – ciągnęła z coraz większą irytacją – dopóki się przed nim nie poniżę.

– Aha. Uważasz, że jestem arogancki i skąpy?
– Prawda w oczy kole...
Wstał, wyszedł i po chwili wrócił.
– Cóż, więc chyba powinienem zwrócić te buty. Aroganccy, skąpi dranie nie

kupują najdroższych butów. Ani francuskiej bielizny. Ani pasów ze srebrnymi
sprzączkami. Ani kapeluszy z czaplimi piórami...

Kiedy wreszcie podniosła głowę, stał przed nią z wysoką stertą paczek w

rękach i kilkoma sukniami przerzuconymi przez ramię. Diamond wstała od stolika,
nie mogąc oderwać oczu od pudel. Zacisnęła dłonie, by ukryć ich nagłe drżenie.

– Dla mnie? – spytała przez ściśnięte gardło.
– Cóż, nie sądzę, bym mógł wcisnąć w nie moje wielkie stopy. – Podał jej

eleganckie czarne buty. – A w tym wyglądałbym z pewnością głupio. – Nosem
zepchnął przykrywkę z pudła i pokazał czarny kapelusz z szerokim rondem, który
był stylową, kobiecą wersją tego, jaki zwykle sam nosił. Za opaskę zatknięte było
małe białe pióro czapli.

Diamond nie mogła powstrzymać uśmiechu, bez względu na to, jak bardzo

miałaby tego później żałować. Postanowiła na razie nie przejmować się uczuciem
dziwnej lekkości wokół serca.

– Jeśli nie będą pasować – odezwał się Bear trochę niepewnie – będziemy

musieli albo cię trochę podtuczyć albo pogłodzić, dopóki nie staną się w sam raz.
Jutro wyruszamy o świcie i pełną parą ciągniemy aż do Great Fa...

Przeraźliwy metaliczny łomot wstrząsnął wagonem; szyby o mało nie

powypadały z okien, ledwie drżenie ustało, Bear cisnął ubrania na podłogę i
wypadł na zewnątrz.

– Co się stało? – zawołała Diamond, wybiegając w ślad za nim.
W zapadającym zmierzchu ujrzeli tony stalowych szyn, leżących na ziemi

niczym rozsypane bierki. Jedno spojrzenie na platformę, z której spadły,
wystarczyło: burta zwisała bezwładnie, najwyraźniej nie wytrzymała napierającego

ciężaru. Bear rzucił się, żeby ocenić szkody. Robotnicy zaczęli wychodzić ze
swoich wagonów.

– Czy ktoś jest poszkodowany? Są jacyś ranni?! – zawołał.
Nikt nie doniósł o obrażeniach, dopóki nie odezwał się stary robotnik o siwych

włosach:

– Dzieciak jest trochę przestraszony. – Wypchnął przed siebie utykającego

Robbiego.

– Robbie! – Diamond podbiegła do chłopca i opadła przy nim na kolana. –

Gdzie jesteś ranny? Co się stało? Co ty tu robiłeś?

– Tylko mnie przewróciło – wydukał Robbie, wciąż sapiąc z przestrachu. –

Uderzyło mnie w ramię. – Poproszony o poruszenie ręką, zrobił to bez trudu;
ramię, choć obolałe, nie wyglądało na złamane.

Bear odwrócił się do zebranych wokół ludzi.
– Ktoś widział, co się stało? – Patrzył kolejno po ich twarzach. – Ktoś coś

widział? – Po chwili bezowocnego oczekiwania ciężko westchnął. – W porządku.
Musimy się z tym szybko uporać, jeśli mamy ruszyć o świcie. – Zerknął na
Diamond. – Możesz go zabrać do środka? – Kiedy odpowiedziała skinieniem
głowy i zabrała Robbiego, znów zwrócił się do robotników: – Wygląda na to, że
wasza praca zacznie się od zaraz. Przynieście liny z wagonu ze sprzętem, żeby
wciągnąć te szyny z powrotem na platformę i dobrze je zabezpieczyć.

Minęło sporo czasu, nim Bear powrócił do wagonu. Diamond ułożyła Robbiego

w wielkim łóżku w przedziale sypialnym, żeby móc go doglądać w nocy, a sama
czekała przy stole.

– Wszystko w porządku? – spytała, widząc rdzę i plamy smaru na koszuli

Beara.

Przytaknął z poważną miną.
– Sprawdziłem wszystkie zamocowania i burty na pozostałych wagonach.

Chyba są w porządku. Jak Robbie? – Opadł na fotel.

– Nie ma złamań. Nic mu nie będzie. Masz ochotę na coś do picia?
Potrząsnął głową, zamyślony.
– Sam sobie wezmę. Ty idź spać.
Leżąc w nowej bawełnianej koszuli obok Robbiego i patrząc na księżycowe

cienie tańczące po suficie, Diamond nasłuchiwała, jak Bear krąży po sąsiednim
przedziale. Nie wiedziała, co ją bardziej niepokoi: czy to, że jest zmartwiony, czy
też to, że nie chciał jej powiedzieć, z jakiego powodu.

Rozdział 17

Kiedy Diamond wyjrzała przez okno pociągu, było jasne, że nie znajdują się

już na cywilizowanym Wschodzie. Gęste sosnowe lasy Wisconsin i dęby
wschodniej Minnesoty ustąpiły miejsca porośniętej niską trawą prerii, która
zdawała się ciągnąć w nieskończoność, przerywana jedynie wierzchołkami drzew,
sterczących z koryt wyschniętych strumieni lub zbitych w kępy wzdłuż mulistych,
wijących się zakolami rzek. W miarę jak posuwali się na zachód, krajobraz stawał
się jeszcze bardziej ponury, ze skalnymi garbami, wyżłobionymi przez wiatr
skarpami i głębokimi wąwozami.

W miarę jak mijała podróż, zmieniał się nie tylko widok za oknem.
Począwszy od ich ostatniego wieczoru w St. Paul, Bear zaczął regularne

obchody wagonów; wspinał się na drabiny, przechodził po dachach, sprawdzając
ładunki, przemierzał całą długość składu tam i z powrotem. Diamond obserwowała
z lękiem, jak skacze pomiędzy platformami lub wdrapuje się na dachy wagonów.
Zastanawiała się, czy aż tak bardzo chciał uciec od niej i napięcia między nimi,
które czasami aż iskrzyło. Zauważywszy, że Robbie z podziwem obserwuje
akrobacje Beara, odciągnęła chłopca od okna i zagroziła mu, że jeśli spróbuje
czegoś podobnego i uda mu się przeżyć, własnoręcznie go udusi.

Nim dojechali do Dakoty, odkryła, że w kabinie parowozu, na tendrze oraz

niektórych platformach i wagonach z ładunkiem pojawili się ludzie ze strzelbami.

– Czy to uzbrojenie jest naprawdę konieczne? – zwróciła się do Beara, nie

kryjąc irytacji, kiedy Robbie pochwalił się, że jeden z mężczyzn pozwolił mu
potrzymać strzelbę.

– To niebezpieczna okolica – odparł Bear posępnie. – Trzeba być

przygotowanym na wszystko.

Co należało rozumieć przez „wszystko”, okazało się następnego popołudnia,

kiedy usłyszała strzelaninę i poczuła, że pociąg zwalnia. Diamond i Robbie rzucili
się do okien i zobaczyli stado bizonów, uciekających przed hałasem wystrzałów.
Osunęła się na krzesło, przyciskając dłoń do rozszalałego serca, podczas gdy
Robbie zaczął skakać po całym wagonie, wykrzykując z podniecenia.

Dotarli do Great Falls wczesnym rankiem, ale musieli dość długo czekać, aż tor

się zwolni i będą mogli wjechać na stację. Nim się na dobre zatrzymali, drewniany
peron wypełnił się ludźmi, którzy usłyszeli gwizd i przybiegli na spotkanie
pociągu.

– No, najwyższy czas, żebyście przyjechali! – zawołał Halt Finnegan

dudniącym głosem, przeciskając się przez tłum poganiaczy bydła, bagażowych
oraz agentów zachwalających wszystko, co tylko można, począwszy od ziemi
przez złotonośne działki po gorące posiłki. Irlandczyk z szerokim uśmiechem ulgi
objął Beara mocnym ramieniem, o mało nie podnosząc go z ziemi. – I jak to jest
jechać pierwszy raz za własną lokomotywą?

– Nieźle, Finnegan. – Uśmiech Beara nieco przygasł na widok zmęczenia i

troski, malujących się na twarzy wspólnika. – Powinieneś sam kiedyś spróbować.

– Nie omieszkam. A szyny? – Halt wyciągnął szyję, próbując dojrzeć cenny

ładunek.

– Wszystkie przywiezione i zapłacone – odparł Bear. – Zdobyłem też dźwig i

zebrałem jakichś trzydziestu ludzi. Mam również kuchnię i wynająłem kucharza w
Milwaukee. Tego nie było w naszych planach, ale doszedłem do wniosku, że na
dłuższą metę w ten sposób zaoszczędzimy czas i pieniądze.

– Kucharza? – Halt zmarszczył czoło, ale wydawał się bardziej zdumiony niż

niezadowolony. – Mam nadzieję, że piecze dobre herbatniki. W tym piekielnym
miejscu człowiek nie uświadczy przyzwoitego herbatnika. – Zniżając głos,
wyciągnął coś spod płaszcza. – Masz, chłopcze. Może ci się przydać.

Bear spojrzał na rewolwer z olstrem; poczuł ciarki na skórze.
– Co się stało?
Wyprostował ramiona i odruchowo rozejrzał się po ludziach stojących na

peronie, szukając śladów zagrożenia.

– Nic wielkiego. – Halt ukradkiem zerknął na boki, po czym dyskretnie

odsłonił własną broń, schowaną pod ubraniem. – Beecher jest w mieście. Był tu,
kiedy przyjechałem. Składał wizyty ranczerom, od których kupowaliśmy ziemię,
mówiąc im, że nie dostaliśmy pożyczki i nasze umowy z nimi nie są warte funta
kłaków. Oferował im jedną piątą tego co my.

– Chyba mu nie sprzedali?
– Nie, ale tylko dzięki memu irlandzkiemu szczęściu nie zjawiłem się o dzień

za późno – rzekł Halt. – Inaczej stracilibyśmy ziemię McGregora. Kiedy ranczerzy
dowiedzieli się, że wróciłem, przestali słuchać Beechera, a ja doprowadziłem
sprawę do końca i podpisałem umowy. – Zaśmiał się chytrze. – Już przywykłem do
tego, że w kieszeni zostają mi same drobniaki. Kiedy położymy ostatnią szynę
Central and Mountain, pewnie będę musiał sobie znaleźć bogatą żonę!

Bear przypomniał sobie nagle o własnej żonie; odwrócił się w stronę pulmana.

Diamond stała tuż za nimi, trzymając za rękę Robbiego, zarumieniona na twarzy, z
pociemniałymi oczyma. Najwyraźniej słyszała ostatnią uwagę Halta.

– A niech mnie! – zmitygował się Halt – jeśli to nie jest twoja pani we własnej

osobie. – Zdjął kapelusz i zbliżył się do niej z wyciągniętą ręką. – Witamy!

Nie puściła Robbiego ani też nie przestała ściskać torby.
– Kim pan jest? – spytała chłodno.

– Halt Finnegan. – Bear wkroczył pomiędzy nich. – Mój wspólnik.
– Aha. – Rzuciła Bearowi oskarżycielskie spojrzenie. – Twój wspólnik. –

Następnie zwróciła się do Irlandczyka z uprzejmym uśmiechem: – Wydaje mi się
pan dziwnie znajomy, panie Finnegan. Ale nie przychodzi mi do głowy, gdzie
mogliśmy się wcześniej spotkać, więc chyba przypomina mi pan kogoś innego.

– Ja jestem tylko jeden, proszę pani – zapewnił ją Halt, spoglądając z wesołym

błyskiem w oku raz na Beara, raz na jego uszczypliwą żonę. – A to musi być ten
młody człowiek, o którym słyszałem, ten, który niedawno chorował.

– Ten sam – potwierdził Bear, czując się w obowiązku złożyć pewne

wyjaśnienia. – Nalegałem, żeby Diamond przyjechała zobaczyć budowę Montana
Central and Mountain. W ten sposób będzie wiedziała, że odzyska wyłożone
pieniądze. – Te słowa w połączeniu z jej obecnością mówiły aż za wiele o stanie
ich małżeństwa.

– Zyska pani na każdym dolarze, panno... to znaczy, proszę pani. – Halt zerknął

niepewnie na wspólnika. – Wynająłem wam pokój w hotelu. Chyba dobrze
zrobiłem, co?

– Robbie i ja nie będziemy potrzebowali hotelu, panie Finnegan – oznajmiła

Diamond.

– Halt, proszę pani. – Posłał żonie przyjaciela najmilszy ze swych irlandzkich

uśmiechów i sięgnął po jej torbę. – Proszę mi pozwolić ją ponieść. – Ku zdumieniu
Beara, nie zaprotestowała.

– Nie mogę mówić za pana McQuaida, ale Robbie i ja zostaniemy w naszym

wagonie. – Spojrzała przez ramię na pulmana; Halt podążył za jej wzrokiem i aż
otworzył usta z wrażenia. – Przydałaby nam się jednak kąpiel.

– Myślę, że możemy to załatwić, proszę pani – obiecał Halt.
Kiedy mijali budynek stacji, Bear nagle zwolnił.
Stało tam trzech osiłków, leniwie opartych o ścianę, w zakurzonych

kapeluszach i znoszonych butach, z rewolwerami zwisającymi na biodrach. Jeden
palił papierosa, drugi sprawiał wrażenie, jakby drzemał na stojąco, a trzeci był
zajęty struganiem patyka. Kiedy ten palący dostrzegł Beara, jego oczy w ogorzałej
od słońca twarzy zmieniły się w wąskie szparki. Szturchnął swoich kompanów,
wskazując im obu wspólników.

– W mieście jest kilku nowych chłopaków – zauważył spokojnie Bear, czując,

jak skóra na całym ciele, nawet na czaszce, robi mu się dziwnie napięta.

– Jest ich więcej. – Halt także udawał całkowity spokój.
– Mają wypisane na czołach, że pracują dla Beechera – mruknął Bear, a

wspólnik potwierdził skinieniem.

– Czym albo kim jest Beecher? – spytała Diamond, spoglądając surowo

najpierw na męża, potem na Irlandczyka.

– Nikim – odparł Bear, przystając, kiedy znaleźli się dokładnie naprzeciwko

podejrzanej trójki. Pokazał broń, którą dotąd ukrywał przed Diamond, i usłyszał,
jak żona głośno wciąga powietrze. Puściwszy jej ramię, odwinął poły płaszcza,
zapiął pas z rewolwerem na biodrach i zawiązał rzemienie na udzie. Jego ruchy
były szybkie i wprawne; przekazały, jak się spodziewał, niedwuznaczną
wiadomość trzem wynajętym rewolwerowcom.

Znów wziął Diamond pod rękę, po czym poprowadził ją i Robbiego dalej

główną ulicą. Przez całą drogę czuli na plecach palące spojrzenia trzech
obwiesiów.

– Widziałaś, Diamond? Bear nosi sześciostrzałowy rewolwer! – odezwał się

Robbie, z otwartą ciekawością oglądając się przez ramię na zbirów, którzy odkleili
się od ściany i odeszli w przeciwną stronę. – A tamci też mieli broń!

– Nie gap się, Robbie – syknęła Diamond przez zęby, zmuszając go do

odwrócenia głowy mocnym szarpnięciem. – To niegrzecznie.

Great Falls było typową stacją na końcu linii kolejowej. W centrum obite

drewnem domy stały zwrócone frontami do szerokiej, pokrytej kurzem ulicy. Stałe
zabudowania mieściły na ogół przybytki użyteczności publicznej: kilka sklepów
różnych branż, bank. jeden czy dwa pensjonaty, saloon, biuro probiercze oraz
brzydki, pośpiesznie sklecony hotel.

Wokół tego względnie solidnego rdzenia zgromadziły się namioty. Podobnie

jak ich liche dachy nad głową, przedsiębiorstwa ulokowane w tych namiotowych
osiedlach zwykle miały życie krótkie i nie zawsze zdrowe, a były to knajpy i
tancbudy, tanie jadłodajnie, łaźnie, noclegownie, szulernie i różnego rodzaju
kramy.

Halt poprowadził ich przez solidniejszą część miasta do ulicy, przy której stały

namioty z jednej strony obite deskami, co miało im nadać bardziej szacowny
wygląd. Pokazał im tymczasowe biuro linii Montana Central and Mountain, o
imponującej drewnianej fasadzie ozdobionej złotymi literami, przez którą
wchodziło się do dużego płóciennego namiotu. W środku znajdowało się kilka
stołów, biurko oraz parę rozłożonych map, przedstawiających trasę przyszłej linii i
działki do sprzedania wzdłuż jej przebiegu.

– Witam w biurze linii Montana Central and Mountain – oznajmił Halt z dumą.

– Gdy tylko tory zostaną położone, wybierzemy odpowiednie miejsce i postawimy
prawdziwy budynek.

Diamond poczuła na sobie wzrok Beara i postanowiła na razie wstrzymać się z

wyjawieniem swej opinii. Widywała przedsięwzięcia, które zaczynały w znacznie
gorszych warunkach, a potem odnosiły sukces. Nie chciała lekceważyć Montana
Central and Mountain tylko dlatego, że jej właściciel podstępem zdobył kapitał na
budowę.

– Jakieś pytania, panno... pani McQuaid – podsunął Halt.

– Tylko jedno, panie Finnegan. – Kiedy znów posłał jej najładniejszy ze swych

irlandzkich uśmiechów, nieco złagodniała. – Halt. Gdzie jest ta łaźnia?

„Imperium kąpielowe” pani Goodbody znajdowało się o kilka namiotów dalej,

oznaczone pośpiesznie wymalowanym szyldem, który obiecywał gorącą wodę i
ręczniki za przystępną cenę oraz – za dodatkową opłatą – możliwość skorzystania z
mydła.

Diamond przekazała opierającego się Robbiego Bearowi, z zaleceniem

wyszorowania go szczotką ryżową, a sama weszła do pomieszczenia
przeznaczonego dla pań. Za dolara wprowadzono ją do wysokiego drewnianego
boksu pod gołym niebem, wyposażonego w wielką miedzianą wannę, stołek i
wieszaki na ubranie. Służąca podała jej płaski kawałek szorstkiego mydła i
sztywny ręcznik, a po chwili wróciła z chłopcem dźwigającym wiadra wody.

Zamykając oczy, żeby nie widzieć brudu na wannie i tego, co może pływać w

wodzie, Diamond z westchnieniem zanurzyła się w przyjemnym cieple. Gdyby tak
mogła przez cały czas nie otwierać oczu, nie musiałaby patrzeć, jak Bear przypina
sobie rewolwer na oczach trzech zbirów.

Co on u licha wyprawiał?! Chciał dać się zabić? Dopiero teraz zaczął

ustępować bolesny ucisk, jaki od tamtej chwili czuła w żołądku. Bear miał
paskudną skłonność do odpowiadania siłą na wszelkiego rodzaju groźby. Jeszcze w
Baltimore wydawało jej się to niepokojące i czasami kłopotliwe, a tu mogło być
wręcz śmiertelnie niebezpieczne.

Ci mężczyźni na stacji przyglądali mu się otwarcie, może nawet z nadzieją, że

ich zachowanie go sprowokuje. Bear nie pozostał im dłużny: zatrzymał się tuż
przed nimi, żeby przywiązać olstro do nogi. Z zamarłym sercem patrzyła, jak
mocnymi, zwinnymi palcami wiązał rzemienie wokół uda tuż nad kolanem.
Przeczytała dość książek, by wiedzieć, że na Zachodzie ludzie noszący broń
przywiązują ją w taki sposób jedynie wówczas, gdy zakładają, że będą musieli jej
szybko użyć.

Uświadomiła sobie z nagłą jasnością, że to jest Zachód. Jej Zachód. I ze zgrozą

musiała przyznać, że okazał się tak samo dziki i przerażający, jak opisywano w
książkach. Tutaj prawa ustanawiało samo życie. Zadaniem silnych, przyzwoitych
ludzi było wnoszenie cywilizacji, a nie paradowanie z odsłoniętą bronią i udawanie
rewolwerowca. Jeśli Bear McQuaid miał takie wyobrażenie o postępie, nic
dziwnego, że napotykał trudności w uzyskaniu pożyczek na swoją ukochaną kolej.
Właściwie przez cały czas znajdował się o pół kroku od barbarzyństwa.

Mocząc się w wodzie, Diamond przypominała sobie, jak postąpił z biednym

Ellsworthem na przyjęciu u Vassara, jak ją niósł, kiedy zemdlała, i jak przerzucił ją
sobie przez ramię i zabrał ze sobą do Montany. Poczuła ogarniające ją ciepło, które
nie miało nic wspólnego z gorącą kąpielą. Wyprostowała się szybko i zaczęła
namydlać całe ciało. Jak o niej świadczyło to, że podobał jej się ten jego władczy i

zuchwały charakter?!

Przeszło pół godziny później, po wytarciu włosów i ich starannym upięciu,

włożyła nową bieliznę, wciągnęła nowe pończochy, halkę i eleganckie nowe czarne
buty. Przyłapała się na tym, że z upodobaniem gładzi miękką bawełnę bluzki i
dotyka misternych koronek przy kołnierzu. Były naprawdę śliczne. Właśnie takie
sama by dla siebie wybrała, gdyby, rzecz jasna, pozwolono jej pójść na zakupy i
samej dokonać wyboru.

Szybko narzuciła pozostałe części ubrania, pakując resztę do torby. Pokonała

labirynt kąpielowych boksów i opuściła przybytek pani Goodbody.

Bear czekał przy wejściu do męskiej części łaźni, oparty o ścianę. Wysoki,

muskularny i tak dziki, że aż zapierało dech w piersiach. Miał na sobie obcisłe
granatowe spodnie, kowbojskie buty, prostą bawełnianą koszulę z podwiniętymi
rękawami, skórzaną kamizelkę miękką od starości i swój kapelusz, zsunięty nisko
na oczy. Przystanęła w progu i patrzyła na niego z poczuciem, że ma przed sobą
nieznajomego, przystojnego, lecz niebezpiecznego cudzoziemca, przybysza z
jakiejś groźnej, ale i pociągającej krainy. Przeszył ją niepokojący i zarazem
przyjemny dreszcz, kiedy patrząc na niego, przypomniała sobie...

Kobiecy głos przeciął powietrze niczym zardzewiały nóż.
– Beaaar McQuaaaid! Ty przystojny diable, chodź tu i daj swojej ulubionej

klaczce wielkiego buziaka!

Diamond widziała, jak Bear podrywa głowę, żeby zlokalizować źródło tego

chrapliwego głosu, a zaraz potem zostaje dosłownie rozgnieciony na ścianie przez
istny tajfun kobiecości. Chmura rudych włosów i jeszcze bardziej jaskrawej
jedwabnej tafty zalała go powodzią pocałunków.

– Jezus, Maria, Józefie Święty, ale za tobą tęskniłam! – Trudno byłoby

powiedzieć, czy to Bear ją odepchnął, czy po prostu oderwała się od niego, by
zaczerpnąć powietrza.

– Jak się masz, Silky? – Bear zaśmiał się niepewnie.
– Cudownie, teraz, kiedy wróciłeś, ty przystojny psie.
Coś, może wyrzuty sumienia, a może palące spojrzenie Diamond kazało mu

spojrzeć na drzwi łaźni. Silky podążyła za jego wzrokiem: odsunęła się, żeby mógł
swobodnie stanąć.

– Proszę sobie nie przeszkadzać – powiedziała Diamond, próbując ich

wyminąć. – Muszę tylko odebrać Robbiego i już mnie nie ma.

– Diamond! – Bear wychylił się zza Silky, żeby chwycić żonę za ramię, ale

kiedy już ją trzymał, nagle nie wiedział, co powiedzieć. – To jest... moja stara
znajoma, Silky Sutherland. – Odwrócił się do przesadnie wystrojonej kobiety. –
Silky, to moja żona, Diamond Wingate... McQuaid.

– Żona? Finnegan mówił, że się dałeś złapać. Nie wierzyłam w ani jedno

słowo. – Zaśmiała się kpiąco. – Dopóki nie usłyszałam, że jest bogata.

Silky podeszła do Diamond, biorąc się pod boki. Ta nawet nie drgnęła,

pozwalając się okrążyć i obejrzeć z obraźliwą ciekawością. Jednak kiedy
rudowłosa kobieta stanęła tuż przed nią i spojrzała prosto w oczy, miała ochotę
wyrwać jej parę garści tych bujnych włosów.

– Jest śliczna jak obrazek – mówiła Silky do Beara. – Nic dziwnego, McQuaid.

Bogata i piękna. Do diabła, sama bym się z nią ożeniła, gdybym mogła!

Diamond zadarła podbródek, z osłupieniem wpatrując się w najbardziej

wulgarną kobietę, jaką w życiu spotkała. Kątem oka widziała, że Bear ma ochotę
zapaść się pod ziemię. Nagle Silky posłała jej uśmiech, który miał w sobie...
szczerość i otwartość oraz całkowity brak lęku.

– Dobrze traktujesz mojego przyjaciela McQuaida, lady Diamond?
Było to żądanie deklaracji: będziemy przyjaciółkami czy wrogami? Pierwsza

myśl Diamond była taka, że jeszcze nigdy nie widziała tyle czernidła na kobiecych
powiekach, druga, że gdyby tu była Evelyn Vassar, z pewnością zemdlałaby
dystyngowanie i oczekiwała tego samego po Diamond. Ale Evelyn tu nie było, a
bezpośredniość Silky miała w sobie coś z wolności, coś, co budziło u Diamond
niespodziewany podziw.

– Poczekam, aż zaśnie, nim go zamorduję – odpowiedziała spokojnie.
Silky wybuchnęła śmiechem, w który zaraz wdarł się męski głos zza pleców

Beara.

– Mamy tu przejaw gorącego poparcia dla życia małżeńskiego, jeśli dobrze

usłyszałem.

Wysoki, chudy mężczyzna w ciemnym, typowym dla Dzikiego Zachodu

ubraniu stał na drewnianym chodniku za Bearem; w ręku miał cygaro, a na ustach
uśmiech, w którym nie było nic miłego. Mina Beara także nie wróżyła nic dobrego.

– Beecher – powiedział, jakby to nazwisko brudziło mu usta.
– McQuaid. – Mężczyzna skłonił się przesadnie, a potem bez skrępowania wbił

wzrok w Diamond. – Sądzę, że gratulacje będą na miejscu.

– Nie chcę od ciebie niczego, Beecher, nawet gratulacji.
– Niezbyt uprzejma odpowiedź, McQuaid – rzekł Beecher, roztaczając wokół

siebie dym z cygara i nadal gapiąc się na Diamond. – Ale myślę, że twoja śliczna
żonka musi się o tobie dowiedzieć prawdy wcześniej czy później. Jestem Lionel
Beecher. – Uniósł kapelusz nad głową. – Stary znajomy pani męża. Proszę nie
oceniać wszystkich mieszkańców Montany według jego miary.

Bear uniósł prawe ramię, odsłaniając przed intruzem rewolwer u boku. Beecher

spojrzał na broń, po czym z celową opieszałością odgarnął połę surduta, pokazując,
że nie jest uzbrojony.

– Aha, i żebyś wiedział – ciągnął Beecher ze złośliwym uśmieszkiem. –

Wniosłem zastrzeżenie do urzędu ziemskiego w Waszyngtonie. Powiedziałem im,
że jest tylko jedna możliwość wybudowania linii stąd do Billings, przez pana

Goulda, pana Harrimana i spółkę Northern Pacific. Miałeś szansę, McQuaid.
Minęło ponad dwanaście miesięcy, a ty nie położyłeś nawet jednej mili torów. Bez
wątpienia wkrótce otrzymasz od nich wiadomość.

Diamond ledwie mogła oddychać z wrażenia. Napięcie między Bearem i

Beecherem było tak wielkie, że najmniejsza iskra mogła doprowadzić do wybuchu.

– Hej, puszczaaaj! – Najpierw rozległ się głos, a potem z drzwi łaźni wypadł

Robbie. Stanął pośrodku chodnika, ze sterczącymi nad czołem mokrymi włosami i
rozchełstaną koszulą. – Durny be... – Ugryzł się w język, ujrzawszy Diamond. –
Polewali mnie całego wrzątkiem! Chcieli mnie ugotować! – poskarżył się
płaczliwie.

Robbie bezwiednie rozładował sytuację. Diamond wzięła Beara pod rękę.
– Będziecie musieli kiedy indziej dokończyć tę rozmowę, panowie. Życzę

miłego dnia, panie Beecher. – Wolną ręką chwyciła chłopca i pożegnała Silky
Sutherland energicznym skinieniem. – Musimy się kiedyś umówić na herbatę,
panno Sutherland. Jestem pewna, że mogłaby mi pani wiele opowiedzieć o...
Montanie.

Nigdy więcej tego nie rób – powiedział Bear ze złością, wpychając ją na

stopnie ich wagonu.

– Bo co? – Odwróciła się, przystając w połowie schodów. – Na mnie też

wyciągniesz broń?

– Nie wiesz, z kim i z czym masz do czynienia. – Chwytając oburącz za

poręcze, podciągnął się na pierwszy stopień, oczekując, że Diamond będzie chciała
zejść z powrotem na peron. Ona jednak trwała w miejscu i nagle stanęli pierś w
pierś i oko w oko.

– Wiec powiedz mi, o co w tym wszystkim chodziło – rzuciła wyzywająco,

nieoczekiwanie schwytana w sidła jego miedzianego spojrzenia. – Kim jest ten
Beecher i dlaczego, na miłość boską, straszyłeś go bronią?

– To nie twoje zmartwienie. – Próbował ją odwrócić, ale się nie ruszyła, a

dotyk dłoni Beara na jej ramieniu jakby podsycił płomień, tlący się między nimi od
dziesięciu dni. Patrzyli nawzajem na swoje usta. Ona czuła falowanie jego piersi w
rytm oddechów; on czuł biust Diamond, ocierający się lekko o jego tors.

– Nie wolałabyś się dowiedzieć czegoś o Silky? – spytał nienaturalnie niskim

głosem.

– Nie. – Zaschło jej w ustach.
– Kłamczucha. Silky jest fantastyczną kobietą. I jeszcze lepszą przyjaciółką.
– Nie chcę o niej słuchać, chcę słuchać o Beecherze.
Zacisnął szczęki; żar w jego oczach ostygł.
– Jest zaufanym poplecznikiem Jaya Goulda. Szwindlerem. Oszustem.

Tchórzem i zbirem.

– Który nie nosi broni – zakpiła.
– Który wynajmuje innych drani, żeby odwalali za niego brudną robotę.
– Co miał na myśli, mówiąc, że wniósł zastrzeżenie do urzędu ziemskiego w

Waszyngtonie? Co to oznacza dla linii Montana Central and Mountain?

– Nic. Wpłaciliśmy pieniądze za prawo przejazdu i jeśli położymy tory,

otrzymamy przydziały. Kiedy sprzedamy ziemię, zwróci nam się większa część
pożyczki. Nie martw się, odzyskasz swoje bezcenne pieniądze co do cholernego
centa.

Te słowa nią wstrząsnęły. Jej pieniądze. Wyraz uporu w oczach Beara i drżenie

dłoni świadczyły, że mówił pod wpływem impulsu... i szczerze. Przynajmniej w tej
chwili naprawdę myślał to, co mówił. „Odzyskasz swoje bezcenne pieniądze”.
Mówił tak, jakby nadal uważał, że należą do niej, nie do niego. Serce Diamond
zamarło, a potem zaczęło bić przyśpieszonym rytmem. Czy to możliwe, że chciał
jedynie pożyczki? Że naprawdę miał zamiar poprosić ją o pieniądze, zaproponować
interes?

Jakaś znajoma sylwetka zbliżała się do nich, biegnąc bocznicą. Był to Halt, za

którym podążał Robbie.

– Szukałem cię. Johnson się wycofał! – Irlandczyk, dysząc ciężko, chwycił się

poręczy.

– Wycofał się? – Bear postawił jedną nogę na żwirze przy torach. – Ale on nie

może tak po prostu... Co się, u diabła, stało?

– Nie wiem. Zostawił w biurze wiadomość, że rezygnuje. Dopiero co ją

znalazłem. Poszedłem prosto do jego pokoju w pensjonacie, ale się wyprowadził.
Zapłacił za mieszkanie i zabrał swoje rzeczy, przyrządy i wszystko.

– Niech to szlag! – Bear walnął pięścią w poręcz.
– Kim jest ten Johnson? – Diamond zwróciła się do Halta.
– Naszym geodetą – odpowiedział za niego Bear. – Mierzył i wytyczał dla nas

pierwsze dwadzieścia mil, a do wczoraj stał na czele ekipy przygotowującej nasyp
pod szyny. – Przeniósł wzrok na wspólnika. – Jak daleko zaszli?

– Nie wiem, chłopcze – odparł Irlandczyk. – Nie byłem tam od kilku dni. Nim

Bear zdążył się odezwać, zaczął się oddalać. – Wezmę konie.

Kiedy Diamond zawołała za nim, że i dla niej potrzebny będzie wierzchowiec,

kiwnął tylko głową na znak, że słyszał i spełni życzenie.

– Nigdzie nie pojedziesz – oświadczył Bear, wymijając ją na schodkach i

znikając w głębi wagonu. – Zostaniesz tutaj.

– Nie, nie zostanę. – Wbiegła za nim i rzuciwszy torbę na podłogę, splotła

ramiona na piersi. – Właśnie dlatego zostałam, żeby to zobaczyć, po to męczyłam
się dziesięć długich dni uwięziona w wagonie kolejowym, żeby być świadkiem. I
dopilnuję, żeby zobaczyć wszystko.

Bear znieruchomiał, przerywając sortowanie papierów na biurku. Ogień w

oczach Diamond dosięgał palącymi płomieniami jego duszy. Spodziewała się jego
klęski i chciała ją zobaczyć. Przez moment miał wrażenie, że tonie. Czy naprawdę
było za późno? Patrząc na nią, przypominając sobie ciepło i czułość, jakie kiedyś w
niej wzbudzał, otrząsnął się z rozpaczliwych myśli. Miał zamiar wybudować tę
linię albo paść trupem.

Nim wyruszyli z Great Falls, kierując się na południowy wschód, było ich

czworo: Bear, Halt, Diamond i Nigel Ellsworth, świeżo zatrudniony inżynier.
Posuwając się wzdłuż nasypu, przed wieczorem dotarli do obozowiska
budowniczych. Znaleźli porozrzucane tu i tam narzędzia, rozgrzebane stanowisko
pracy i ani żywej duszy w pobliżu.

Bear zsiadł z konia i zaczął nawoływać, ale nie było odpowiedzi. Przeszli z

Haltem przez obóz, zaglądając do wszystkich czterech namiotów i znaleźli dwóch
ludzi. Kiedy ich wyciągnięto na zewnątrz, natychmiast było widać, że nie nadają
się do pracy. Odór przetrawionej whisky dotarł nawet do Diamond, trzymającej się
na uboczu.

– Pijani w trupa! – Bear chwycił jednego z nich za kołnierz i podciągnął do

pozycji klęczącej. – Co się tu, u diabła, stało? Gdzie jest Johnson?

– Uciekł – wymamrotał nieszczęśnik. – Reszta pognała z powrotem do miasta.
– Dokąd pojechał? – naciskał Halt.
Pijany mężczyzna wzruszył ramionami; zakołysał się, mrużąc oczy przed

słońcem.

– Kilku facetów przyjechało do obozu i z nim gadali. Zaraz potem się

spakował.

– Jacy faceci? – dociekał Halt. – Pomyśl, człowieku! Czy jeden z nich był

wysoki i chudy, elegancko ubrany i palił cygaro?

Bear nie musiał widzieć potwierdzającego skinięcia, żeby znać odpowiedź.
– Beecher – rzekł i wolno odszedł na skraj obozu. Stał z rękami na biodrach,

patrząc na potarganą wiatrem trawę na prerii. – Znalazł Johnsona, podkupił go albo
przepędził, albo jedno i drugie. Nic dziwnego, że dziś rano był taki cholernie
zadowolony z siebie. Domyślał się, że bez geodety będziemy... – Czując na sobie
spojrzenie Diamond, wyprostował ramiona, podszedł do swojego nowego inżyniera
i kazał mu zsiąść z konia.

– W tym miejscu zaczniesz pracę, przyjacielu. – Wskazał na koniec nasypu,

wzdłuż którego przyjechali z miasta. – Jak sądzisz? Możemy jutro zacząć budowę?

– Ja... nie widzę przeszkód. – Ellsworth poprawił okulary i zebrał się w sobie.

Kolana lekko mu drżały, lecz ruszył ku torom, wszedł na nasyp, zszedł z
powrotem, a potem końcem buta wygrzebał z ziemi kilka kamieni. – Podłoże
wydaje się dość stabilne. Chyba powinniśmy sprawdzić grunt, żeby wiedzieć, na
czym stoimy. Będę potrzebował narzędzi pomiarowych.

– Zaczynaj – polecił Bear. – Dopilnujemy, żebyś dostał wszystko, czego

potrzebujesz. – Posłał Diamond poważne spojrzenie, po czym zwrócił się do
wspólnika: – Będziemy musieli zebrać ludzi i przysłać tu ekipę. W nocy trzeba
poprzetaczać i od nowa pospinać wagony. Chcę być gotowy do kładzenia torów z
samego rana.

Dobrze po zmroku dwie ciężkie męskie sylwetki przemknęły ciemną alejka

między urzędem ziemskim a saloonem Sweetwatera. Wpuszczono ich tylnym
wejściem. Przez chwilę stały w drzwiach, przyzwyczajając wzrok do światła.
Pomiędzy beczkami i skrzynkami butelek stał prowizoryczny drewniany stół z
rozpostartą na blacie mapą okolicy. A nad nią pochylał się Lionel Beecher.

Podniósł wzrok, wbijając w przybyszów mordercze spojrzenie.
– Sikes i Carrick. Coście, u diabła, robili?
– Musieliśmy pomagać przy przetaczaniu wagonów i...
– Nie o to mi chodzi, tępaki. Coście robili, żeby sabotować kolej McQuaida?

Czy może zapomnieliście, za co wam płacę?

Spojrzeli po sobie, jak na komendę chowając ręce do kieszeni spodni.
– No... dopiero żeśmy tu przyjechali – zaczął ten nazwany Sikesem.
– Kretyni. Jestem otoczony kretynami. – Beecher podszedł do jednego ze

swoich kamiennolicych rewolwerowców. – Widzisz, z czym się muszę użerać? –
Robiąc gwałtowny zwrot, nachylił się nad stołem w kierunku muskularnych
zbirów, jak grzechotnik gotowy do ataku. Mogliście zrobić tysiąc rzeczy, żeby ten
cholerny dźwig i szyny nawet tu nie dojechały. Rozpiąć parę wagonów, przeciąć
kable hamulców, coś podpalić. Czy to ja muszę myśleć o wszystkim?

– No, zwaliliśmy jeden ładunek szyn – pochwalił się Carrick.
– Domyślam się, że bez sukcesu – zadrwił Beecher.
– McQuaid kazał nam przez pół nocy ładować wszystko z powrotem na wagon

– obruszył się Sikes, jakby fizyczna praca raniła jego godność.

– Rozumiem. – Beecher przyglądał im się z uwagą. – Więc postanowiliście

sami więcej nic nie robić. – Łupnął pięścią w stół, aż podskoczyli. – Darmowe
przejażdżki się skończyły, idioci. Chcę zobaczyć jakieś zniszczenia, kłopoty, chaos
i chcę je widzieć natychmiast. Jeszcze tej nocy.

Sikes i Carrick znów wymienili spojrzenia.
– Tej nocy? – upewnił się ten pierwszy.
– Jest trochę późno – dodał drugi.
– Oczywiście, że jest późno... i ciemno... i cicho – rzekł Beecher ze złowrogim

spokojem. – To jest właśnie odpowiedni czas na sabotaż: kiedy jest późno, ciemno
i cicho i nikt nie może zobaczyć, co robicie?

– Co robimy? – powtórzył Carrick, drapiąc się po głowie. Myślenie sprawiało

mu widoczną trudność.

Beecher omal nie udławił się własnym językiem.

– Czego ci dranie będą używać do pracy? Cokolwiek to, u diabła, jest,

pozbądźcie się tego!

Rozdział 18

Dwa dni później, o dwie mile torów dalej, Bear wyskoczył z kuchni i

spostrzegł, że hałas i para z silnika dźwigu, uruchomionego zaledwie przed chwilą,
całkowicie ustały. Dźwig przesunięto przed parowóz i znajdował się na samym
początku składu. Ta pozycja pozwalała mu brać szyny z najbliższej platformy,
przenosić je naprzód i opuszczać na nasyp.

Zbliżywszy się pośpiesznie do miejsca robót, Bear stwierdził, że dwunastu

ludzi sterczy bezczynnie, stojąc lub siedząc na hałdzie podkładów zwalonych koło
nasypu. Tylko dwóch robotników pracowało, wbijając do ułożonych podkładów
stalowe haki, które miały utrzymywać szyny w miejscu. Reszta ekipy tylko się
przyglądała.

– Co się dzieje? – zażądał wyjaśnień. – Mamy mnóstwo roboty.
– Taaa... – odezwał się brygadzista, schodząc ze sterty podkładów. –

Zarobilibyśmy kupę forsy na tych hakach, tylko że nie mamy ich czym wbijać.
Wszystkie narzędzia przepadły. Zostały tylko te dwa młoty.

– Niemożliwe, było ich mnóstwo. – Bear obejrzał się na pracujących, a potem

znów zerknął na tych, którzy stali z pustymi rękami. Narzędzia! Rzucił się do
wagonu z narzędziami; brygadzista pognał za nim. Pół godziny później z
przeszukiwanego wagonu przez otwarte drzwi wylatywały puste beczki, połamane
skrzynki i soczyste przekleństwa.

Brakowało nie tylko szesnastofuntowych młotów do wbijania haków. W

skrzyni z narzędziami zostało jedynie parę kilofów i ani jednej łopaty. Nie było
łańcuchów, obcęgów, podnośników i przyrządów pomiarowych, zniknęły prawie
wszystkie klucze do śrub i widły. Zginęło także kilka sztuk taczek oraz koła
przeznaczone do na wpół złożonego wózka, przechowywanego w drugim wagonie.

– Kto, do diabła, stał na straży ostatniej nocy? – zwrócił się Bear do Halta,

który długo myślał, drapiąc się po głowie, nim wreszcie sobie przypomniał.

– Chyba Carrick. Musiał pilnować drugą noc z rzędu, bo temu człowiekowi z

poprzedniej ekipy zmiażdżyło nogę.

Bear przebiegł przez obóz, szukając winnego i znalazł go, rozwalonego na

stosie podkładów, po drugiej stronie obozowiska.

– Gdzie, do diabła, byłeś w nocy?! – wrzasnął, chwytając Carricka za koszulę

na piersiach i szarpnięciem stawiając go na nogi. – Podczas twojej warty ktoś się
włamał do wagonu z narzędziami i uciekł z połową naszego wyposażenia!

Carrick lekko zbladł.
– Ja... ja nic nie widziałem.

– Właśnie, do cholery! – Bear pochylił się nad nim, kipiąc ze złości.
– Mówię panu, nic nie widziałem ani nie słyszałem. – Mężczyzna przełknął

ślinę. – Przysięgam.

Bear wpatrywał się przez dłuższą chwilę w jego ponurą twarz. Gdyby ten drań

brał udział w kradzieży, czy byłby tak głupi, żeby nadal się plątać po obozie? Czuł,
że Carrick nie jest aż tak tępy, na jakiego wygląda, i nie było żadnych dowodów na
to, że to on ukradł narzędzia albo pomagał Beecherowi. Puścił więc swoją ofiarę.

– Jeśli niczego nie widziałeś ani nie słyszałeś, to znaczy, że spałeś na warcie.

Nie będę płacił komuś, komu nie mogę ufać. Pakuj się i wynocha! – Odwrócił się,
żeby odejść.

Carrick aż podskoczył.
– To nie moja wina, że musiałem stać na warcie dwie noce z rzędu. Każdemu

zdarza się czasem przysnąć. To nie w porządku, panie McQuaid!

Bear przystanął, ale się nie odwrócił.
– Odbierz wypłatę, Carrick, i wynoś się stąd!

Diamond wstąpiła do wagonu kuchennego, nalała kubek kawy i niosła ją na

koniec torów dla Beara. Było to rozpaczliwe posunięcie, które wcale jej nie
zadowalało. Od dwóch dni rzadko się widywali i prawie wcale ze sobą nie
rozmawiali. Wracał do wagonu, kiedy ona spała, a o świcie już go nie było.
Ponieważ zwykle jadł posiłki z robotnikami, mogła tylko z daleka patrzeć, jak
jeździ konno tam i z powrotem między ekipami przygotowującymi nasyp i tymi,
które układały szyny.

Wiedziała, jak bardzo mu zależy na postępie prac, a pierwsze dni nie należały

do udanych. Dwie mile w dwa dni... W takim tempie nie dotarliby do Billings i za
pół roku. A mieli niecałe trzy miesiące, zanim mogły ich zaskoczyć opady śniegu.
No i, jeśli wierzyć Beecherowi, rządowe biuro ziemskie w każdej chwili mogło
odmówić MCM obiecanego wcześniej nadania ziemi, w razie gdyby termin
budowy linii nie został dotrzymany. Bear musiał położyć tory w rekordowym
czasie. Jedyną nadzieję pokładał w przyśpieszeniu pracy, kiedy jego ludzie nabiorą
wprawy.

Zastanawiała się właśnie, ile mil dziennie będą musieli kłaść, gdy jej uwagę

zwrócił stos pustych beczek i skrzynek przy torach. Nie zauważyła kolejnej
drewnianej skrzynki, wylatującej z otwartych drzwi wagonu. Przeleciała jej tuż
przed nosem, zahaczając o kubek, który niosła; gorąca kawa wylała jej się na
bluzkę.

– Auuu! – Cofnęła się gwałtownie, rozpaczliwie próbując oderwać mokrą

tkaninę od skóry. – Auuu, gorące!

Bear wyjrzał przez otwarte drzwi i natychmiast znalazł się przy żonie.
– Nic ci się nie stało? – Krzątał się koło niej trochę niezdarnie. A kiedy się

przekonał, że nie doznała poważniejszego uszczerbku, dał upust napięciu w
najgorszy możliwy sposób. – Swoją drogą czego tu, do diabła, szukałaś? Nie
powinnaś być...

– Niosłam ci kubek kawy – odparła urażona. – Możesz być pewien, że nie

powtórzę tego błędu. – Wetknęła mu w rękę pusty kubek, odwróciła się na pięcie i
ruszyła z powrotem do ich wagonu.

– Diamond, zaczekaj! Nie chciałem... – Pobiegł za nią i zdołał ją zatrzymać

akurat w momencie, kiedy z wagonu wyskoczyli Halt i brygadzista.

– Nie ma ani jednego młota! – zawołał poirytowany Irlandczyk. – Ten, kto je

zabrał, dobrze wiedział, co nam najbardziej przeszkodzi... – Urwał, spostrzegłszy
Diamond, czerwoną na twarzy, w poplamionej bluzce, i Beara, trzymającego ją
mocno za łokieć.

– Ktoś się włamał do wagonu ze sprzętem i ukradł nasze młoty, kleszcze,

podnośniki i przyrządy pomiarowe – wyjaśnił żonie Bear, zwalniając nieco uścisk.
– Byłem wściekły, a poza tym nie wiedziałem, że tu jesteś. – Westchnął głęboko. –
Przykro mi, że się oblałaś.

Spojrzała na Beara, potem na Irlandczyka i odeszła do pulmana. Wkrótce

potem, przebrana w świeżą bluzkę, usłyszała, jak obaj wspólnicy wchodzą do
środka i kierują się do biurka w odległym kącie wagonu. Gdy wyszła z przedziału
sypialnego, dopinając ostatnie guziki, dosłownie skamieniała.

Bear przypinał pas z rewolwerem.
– Nie możesz tego zrobić, chłopcze. – Halt zastąpił mu drogę, zasłaniając sobą

drzwi. – On tylko na to czeka, to kłamliwe, złodziejskie nasienie, żebyś rzucił
wszystko i przyszedł do niego z bronią.

– Nie idę do niego – warknął Bear. – Idę odzyskać narzędzia. Musieli zostawić

jakie ślady.

– Nie jesteś Indianinem ani wojskowym zwiadowcą – zauważył jego przyjaciel,

wskazując na skalistą prerię za oknem. – Poszukiwania mogą ci zająć długie
tygodnie, a i tak możesz niczego nie znaleźć. Poza kłopotami.

Jego argumenty najwyraźniej okazały się trafione, bo Bear nieco się opanował.
– Dobrze. Zatem pojadę do miasta i sprawdzę, czy da się znaleźć jakieś

narzędzia.

Irlandczyk znów stanął mu na drodze.
– Nie potrzebujesz nosić broni, żeby znaleźć młoty.
– To na wszelki wypadek. – Bear zmrużył oczy, kładąc dłoń na orzechowej

kolbie rewolweru.

– Na wypadek czego? – wtrąciła się Diamond, choć dobrze znała odpowiedź. –

Na wypadek gdybyś wpadł na Beechera i jego wynajętych zbirów?

– Człowiek musi bronić siebie i swego dobytku – odburknął.
– Cóż, może jestem tylko głupią sentymentalną kobietą, ale, moim zdaniem,

kilka młotów, nawet cały pociąg młotów nie jest wart poświęcania życia.

– Ona ma rację, chłopcze. – Halt wyczuł, że wspólnik zaczyna się wahać. –

Pojadę do miasta zamiast ciebie, porozmawiam z zawiadowcą Chicago Milwaukee
and St. Paul i zobaczę, czy nie mają kilku zbędnych młotów i przyrządów
pomiarowych. Ty masz ważniejsze zajęcie tu na miejscu: znaleźć jakiś sposób na
to, żeby Beecher znów nas nie okradł.

– Ja pojadę z panem – zaproponowała Haltowi Diamond. Widząc ponure

spojrzenie męża, skrzyżowała ramiona, dodając rzeczowo: – Muszę oddać bluzkę
do pralni.

Jest najbardziej aroganckim, upartym i niewrażliwym człowiekiem, jaki żyje na

tej ziemi – wymieniała Haltowi wady Beara, gdy podskakując na wybojach jechali
wzdłuż torów drewnianym wozem, który czasy świetności miał już dawno za sobą.

Irlandczyk przyjrzał jej się z ukosa.
– Do tego niekonsekwentnym – dodała, przytrzymując się dla równowagi

drewnianej ławki. – W jednej chwili myśli całkiem rozsądnie i logicznie, a zaraz
potem zmienia się w ryczącego dzikusa, w barbarzyńcę, gotowego bić się na pięści
z całym światem.

– O, tu się muszę nie zgodzić – wtrącił Halt. – Uparty, owszem. Arogancki...

być może. Niewrażliwy... cóż, pani chyba może lepiej to osądzić jako żona i w
ogóle. Ale niekonsekwentny? Można na nim polegać jak na tym, że jutro wzejdzie
słońce. Jeśli Bear McQuaid daje słowo, to tak, jakby sprawa była już załatwiona.
Poza tym jest uczciwy aż do przesady. Traktuje wszystkich ludzi, wielkich i
małych, tak jak sam chciałby być traktowany.

– Aha – powiedziała ze znaczącym spojrzeniem. – Więc tu leży problem. Bo

kobiety traktuje nieco inaczej. Jakby nie można nam było ufać, że trafimy sobie
łyżką do ust.

Halt zachichotał, potrząsając głową.
– Rzeczywiście nie bardzo sobie radzi, jeśli chodzi o kobiety. Ale taki już jest.

Niezależny do szaleństwa. Ta linia kolejowa jest jego życiowym marzeniem. Przez
lata odkładał każdego centa, jadł chleb z fasolą trzy razy dziennie, spał pod gołym
niebem, pracował, dopóki nie padał, po czym się podnosił i pracował dalej. Ta linia
znaczy dla niego więcej niż cokolwiek innego na świecie.

Zapadła cisza: oboje patrzyli na morze falującej trawy i każde widziało

rozpaczliwą walkę Beara; Halt przywoływał obrazy z pamięci, Diamond próbowała
je sobie wyobrazić. Czuła, że nie nadarzy się lepsza okazja ani nie spotka bardziej
odpowiedniej osoby, żeby zadać pytanie, które męczyło ją od dwóch tygodni.

– Budowa MCM wygląda obiecująco, sprawia wrażenie solidnej inwestycji.

Dlaczego mieliście takie trudności z uzyskaniem pożyczek?

Halt westchnął.

– Bankierzy. Chcą mieć wpływy. A Bear się na to nie godził.
– Nawet kiedy mógł uzyskać pieniądze, których tak potrzebował?
– Nawet wtedy. – Irlandczyk roześmiał się. – On jest... wyjątkowy pod tym

względem.

– Wyjątkowy... – Przytrzymała kapelusz, żeby wiatr nie zerwał go z głowy. –

Halt, jak długo pan go zna?

Zastanawiał się przez chwilę.
– Jakieś siedem, może osiem lat. Wystarczająco długo. Nie jestem pewien, czy

powinienem pani to mówić, ale on nie bardzo się interesował kobietami.

Parsknęła z niedowierzaniem.
– Widziałam go z tą Silky.
– Ona jest tylko przyjaciółką, zwyczajnie i po prostu.
– Jak już mówiłam wcześniej, w przypadku Beara McQuaida nic nie jest

zwyczajne i proste.

– Poza jego stosunkiem do pani – rzekł Halt, zerkając na Diamond ukradkiem.
– Do mnie? – Odwróciła głowę, ale uszy aż ją paliły, żeby usłyszeć coś więcej.
– Z panią sprawa jest tak prosta, jak tylko może być pomiędzy mężczyzną i

kobietą. – Popatrzył na nią z rozbawieniem. – On pani pragnie.

Zarumieniła się, prostując ramiona; miała nadzieję, że Irlandczyk nie słyszy,

jak wali jej serce.

– Tak, oczywiście. Żeniąc się ze mną, zyskiwał wielką fortunę.
– Nie mówię o pani pieniądzach. Powiedział Vassarowi bez ogródek, kiedy ten

po raz pierwszy wymienił panią jako potencjalnego inwestora, że nigdy nie
uwiódłby kobiety dla pieniędzy. A można mu wierzyć. Parę razy wybierał się do
pani, żeby złożyć propozycję interesu. Zabierał nasze mapy i plany. Ale jakoś
nigdy do tego nie doszło. – Halt pokręcił głową. – Wydaje mi się, że nie chciał pani
prosić. Proszenie pani o cokolwiek raniło jego dumę. A trzeba przyznać, że temu
człowiekowi nie brakuje dumy.

– Ma jej aż w nadmiarze.
Tylko na tyle potrafiła się zdobyć. To, co o Bearze mówił jego wspólnik i

przyjaciel, pokrywało się z jej obserwacjami. Dumny. Niezależny aż do przesady. I
rzeczywiście przyniósł jej mapy i plany, te, które widziała owej nocy. Gdyby się
choć trochę postarał, mogła uwierzyć, że zamierzał ją prosić o pożyczkę, lecz
przeszkodziły mu upór i duma. Pragnął jej. Wpatrywała się w drewniane
zabudowania widoczne w oddali, rozpaczliwie chcąc uwierzyć w to wszystko, co
mówił Halt, i zarazem przerażona, że jeśli uwierzy, narazi się na tym większe
cierpienia.

Dojechawszy do Great Falls, udali się prosto na stację i odnaleźli zawiadowcę.

Był to żylasty, nerwowy typ; trzymał ręce przyciśnięte do brzucha, jakby go

męczyła niestrawność.

– Przykro mi, nie możemy sprzedać żadnych narzędzi. To wbrew przepisom. –

Cofnął się przed Diamond i Haltem. – Wychodzimy ze skóry, żeby nasze własne
ekipy miały czym pracować.

– Gadanie... – żachnął się Halt. – Macie narzędzi pod dostatkiem, człowieku.

Sam widziałem w parowozowni. – Obejrzał się na Diamond. – Dobrze zapłacimy.

– Nie są do sprzedania za żadną cenę. – Cofał się dalej, aż dotknął plecami

ściany. Najwyraźniej dodało mu to stanowczości. – Przepisy są przepisami. Great
Falls to może tylko plamka na trasie Chicago Milwaukee and St. Paul, ale
pilnujemy u siebie porządku. Trzymamy się ściśle przepisów.

Halt nagle przyskoczył do zawiadowcy.
– Wiesz, że mamy pozwolenie na przyłączenie się do linii CM and SP – rzekł

twardo. – Stary Jim Hill osobiście je potwierdził.

– Może, ale nie powiedział, że mam wam sprzedawać jakieś narzędzia! –

Niepozorny wzrostem mężczyzna wyprężył się na baczność, zadzierając
podbródek.

Diamond pociągnęła Halta za rękaw, nalegając, by wyszli, nim zdarzy się coś

nieprzyjemnego. Usłuchał jej, choć niechętnie. Próbowali jeszcze w
przedsiębiorstwie wynajmu koni, u dostawcy sprzętu, wreszcie – na wszelki
wypadek – nawet w ogólnym magazynie. Nikt nie miał młotów odpowiedniej wagi
i kształtu.

– Nie mamy czasu na poszukiwania – rzekł Irlandczyk, zdejmując kapelusz i

uderzając nim o udo, co wzbudziło niewielki obłoczek kurzu. – Musimy kłaść tory.
Jeśli nie skończymy przed pierwszym śniegiem, z pewnością stracimy prawo do
ziemi.

Diamond dostrzegła w twarzy Halta troskę, którą zawsze starał się skrywać pod

warstwą irlandzkiego humoru i rubaszności. Gdyby tylko mogła coś zrobić, by
pomóc...

– Chwileczkę... Hill pozwolił wam się podłączyć do jego linii, tak?
– Nie za darmo – przyznał Halt. – Wie, że rozszerzenie jego linii o MCM

będzie korzystne także dla jego interesów. Przede wszystkim dlatego wyraził
zgodę.

– Więc jeśli się zgodził na budowę torów, dlaczego nie miałby zezwolić na

odsprzedanie części narzędzi? Albo na wypożyczenie ich do czasu, aż
sprowadzimy własne z St. Paul lub z Milwaukee? Zawiadowca będzie musiał
spełnić jego polecenie, prawda?

– No tak... – Zrozumiawszy, o co jej chodzi, Irlandczyk uśmiechnął się szeroko.
– Gdzie tu macie telegraf?
Wkrótce potem stała przy okienku telegrafisty, kończąc pisanie

dwuczęściowego telegramu, skierowanego do Jamesa J. Hilla w St. Paul.

Zadowolona z treści, wręczyła kartkę telegrafiście.

– Jak długo będziemy musieli czekać na odpowiedź? – spytała. Usłyszawszy,

że może to zająć od kilku godzin do całego dnia, odwróciła się do Halta ze
smutnym uśmiechem. – Skoro mamy czekać, muszę znaleźć pralnię i coś do
jedzenia.

Samotny Gołąb był jedną z tych płócienno–drewnianych budowli, które służyły

jako bufor pomiędzy szacownością stałej zabudowy miasta a prowizorką
namiotów. Halt zapewnił ją, że mimo niezbyt reprezentacyjnego położenia lokal
ma najlepszą kuchnię w całym mieście. Okazało się, że można polegać na jego
osądzie.

Kiedy skończyli wieprzowe steki z tłuczonymi ziemniakami i kukurydzą

pojawiła się Silky Sutherland, w sukni żółtej jak słonecznik i kapeluszu tak
wielkim, że mógł skutecznie osłonić przed słońcem ze trzy osoby. Przechodziła od
stolika do stolika, pozdrawiając każdego klienta; zmierzała ku Diamond i Haltowi.

– No, no... a niech mnie, jeśli to nie mój ulubiony Irlandczyk i lady Diamond.

Mam nadzieję, że Lou dobrze was karmi. Obejrzała się na kuchnię, skąd wychodził
właśnie kelner w ścierce zamiast fartucha, dźwigając talerze parującego jedzenia. –
Hej, Lou, podaj tu dla mnie i moich przyjaciół kawę i piwo korzenne. – Odsunęła
krzesło i przysiadła się do nich. – Wybacz, że to mówię, Finnegan, ale nie
wyglądasz najlepiej. – Z uśmiechem poklepała jego dłoń, spoczywającą na stole. –
Powinieneś się parę nocy przespać w odpowiednim łóżku.

Halt zachichotał.
– Kto mówi, że twoje łóżka są odpowiednie? Parę nocy w którymś z nich i

padłbym trupem. Potrzebuję się naprawdę wyspać.

Diamond uświadomiła sobie nagle, że jej towarzysz rzeczywiście marnie

wygląda. Miał ciemne kręgi pod oczami, a przez ostatnie trzy dni zmarszczki na
jego twarzy stały się głębsze i bardziej wyraźne.

Silky sprawiała wrażenie trochę rozczarowanej; usiadła prosto, wygładzając

żółte falbanki.

– Cóż, przypuszczam, że i to dałoby się załatwić... w moim pensjonacie. –

Zwróciła się do Diamond: – A pani, lady Diamond, dla odmiany wygląda świeżo
jak stokrotka. McQuaidowi musi się przy pani dobrze powodzić.

– Właściwie... – Diamond dostrzegła posępną minę Halta i postanowiła nieco

złagodzić ostrość odpowiedzi – on też nie najlepiej sypia.

– Zawsze spał z otwartymi oczami, tak przynajmniej słyszałam – powiedziała

Silky. patrząc na Diamond bez cienia zmieszania. – Bo nigdy nie miałam okazji
osobiście tego stwierdzić.

Diamond oblała się gorącym rumieńcem. Milczące wyznanie Silky, że nie spała

z Bearem, równocześnie zgorszyło ją i rozbroiło. Jeszcze nigdy w życiu nie
spotkała osoby tak wulgarnej, zuchwałej i niewiarygodnie szczerej jak Silky

Sutherland. W Baltimore z pewnością nie poznałaby takiej kobiety, a już tym
bardziej nie siedziałaby z nią przy jednym stole. Ale tu, na dzikim,
nieprzewidywalnym Zachodzie...

– Nie wiesz przypadkiem, gdzie moglibyśmy dostać trochę młotów do szyn i

przyrządy pomiarowe? – usłyszała słowa Halta, kiedy już doszła do siebie. – Silky
jest w pewnym sensie kobietą interesu – zwrócił się do Diamond. – Macza palce
we wszystkim, co się dzieje w Great Falls.

– Jadłodajnie. – Zatoczyła wzrokiem po otaczającym ich namiocie, a potem

zaczęła wymieniać swoje pozostałe przedsięwzięcia: Pensjonat, sklep spożywczy,
mydlarnia, kąpiele pani Goodbody, większość stacji wynajmujących konie, udziały
w banku, jedyny hotel w mieście i połowa Sweetwater. – Widząc zdumienie
Diamond, wyjaśniła: – Chodzi o Sweetwater Saloon. Mam tam lustro wielkie na
sześć stóp, sprowadzone aż z Chicago. Mogę ci załatwić wiele rzeczy, Finnegan...
– uniosła sztucznie przyczernione brwi – ale młoty akurat do nich nie należą.

– Młoty? – dobiegł ich z daleka męski głos. Wszyscy podnieśli wzrok i ujrzeli

Lionela Beechera w świeżo odprasowanym ubraniu, uśmiechającego się kpiąco. –
Czyżbym słyszał, że ktoś potrzebuje młotów?

Silky zacisnęła palce na nadgarstku Halta, przytrzymując jego rękę na stoliku.
– Dobrze słyszałeś. Nie znasz czasem kogoś, kto miałby kilka do odstąpienia? –

spytała.

– To zależy, kto chce kupić? – Błysk w oczach Beechera zdradzał, że

doskonale zna odpowiedź.

– Ja – oświadczyła Diamond, decydując się rozładować napięcie.
– No, no, pani McQuaid, zadziwia mnie pani. Nigdy bym nie pomyślał, że

kobieta o pani pozycji i klasie będzie sobie zaprzątać głowę takimi rzeczami.

– Pani McQuaid jest nie tylko damą, ale też kobietą interesu – warknął Halt

ostrzegawczo. – Jest znana z poważnych inwestycji.

– Słysząc to, tym bardziej dziwię się jej zainteresowaniu linią Montana Central

and Mountain – rzekł spokojnie Beecher. Przenosząc wzrok na Diamond, nie
spuszczał Halta z pola widzenia. – Takie ryzykowne przedsięwzięcie, na
pustkowiu, narażone na działanie żywiołów, podatne na wszelkiego rodzaju
wypadki.

– Wydaje mi się, że nie odpowiedział pan pannie Sutherland – przypomniała

mu Diamond wyniośle. – Ma pan na sprzedaż młoty i inne narzędzia do budowy
torów?

– Mógłbym jakieś znaleźć, mając czas i odpowiednią... motywację.
Prześliznął się po sylwetce Diamond wzrokiem, który nie pozostawiał

wątpliwości, że byłby skłonny spełnić bardziej osobistą prośbę. Odczytała
właściwie jego spojrzenie i ukrytą w nim insynuację; widywała je tysiące razy u
mężczyzn, którzy czegoś od niej chcieli. Zachowując pozorny spokój, uniosła

głowę i wstała z krzesła, pociągając za sobą Halta i Silky. Wyobrażała sobie przy
tym, że chwyta tego łotra za szyję i ze wszystkich sił zaciska palce.

– Możliwość godziwego zysku jest jedyną motywacją, jakiej uczciwy człowiek

potrzebuje w interesach – oświadczyła tonem godnym dziedziczki fortuny
Wingate'ów. – Zaoszczędzę panu trudu poszukiwań, panie Beecher – dodała z
lodowatym uśmiechem. – Nie sądzę, by którekolwiek z pańskich narzędzi mogło
zaspokoić moje wymagania.

Beecher zesztywniał.
– Och, Lionelu, nie bierz tego tak dosłownie! – zawołała Silky, wybuchając

drwiącym śmiechem. – Pewnego dnia znajdziesz kobietę, która doceni twoje...
narzędzie! – Jej rubaszna uwaga sprawiła, że wszyscy klienci restauracji odwrócili
głowy i patrzyli na kamienną minę Beechera.

Odwrócił się na pięcie i wyszedł, zdążywszy jednak na odchodnym rzucić w

stronę Halta i żony jego wspólnika złowieszcze spojrzenie. Dopiero wówczas
dotarło do Diamond to, jak Silky zmieniła sens jej wypowiedzi. Najwidoczniej
podobnie zrozumiał to także Halt, bo wybuchnął dudniącym śmiechem. Diamond
przygryzła wargę, z zakłopotaniem słuchając coraz gęściej rozbrzmiewających
wokół chichotów. Poczuła nagle, że i w niej wzbiera dziwne łaskoczące napięcie,
które wreszcie znalazło upust w niepowstrzymanym śmiechu.

– Niegłupia z ciebie kobieta – pochwaliła Silky Sutherland, biorąc ją za ręce. –

Wiedziałam, że cię polubię, od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłam! – Z
powrotem usiedli na swoich miejscach, bo podano kawę i piwo. – Od trzech dni się
tak nie śmiałam. Częstujcie się. Ja stawiam!

Wieczorem wóz znów podskakiwał i kołysał, jadąc wzdłuż bliźniaczych

wstążek szyn, które lśniły czystym srebrem w świetle księżyca. Halt powoził,
Diamond rozglądała się, wypatrując śladów zagrożenia: nabita strzelba leżała
pomiędzy nimi na siedzeniu, gotowa do użycia. Jednakże widać było tylko niekoń-
czący sie ciemny baldachim nieba i morze prerii dookoła, a szelest mierzwionych
wiatrem traw, krzyki nocnego ptactwa i dobiegające czasem z dali wycie kojota
były jedynymi odgłosami, jakie słyszeli. Powoli, ostrożnie zbliżali się do
obozowiska MCM i wreszcie, kiedy ostatkiem sił walczyli ze zmęczeniem,
dostrzegli ciemny zarys pociągu i żółty blask lamp za następnym wzniesieniem.

Dym z gasnących obozowych ognisk unosił się wysoko. Robotnicy siadali

wokół nich wieczorem, paląc papierosy, strugając patyki i przysłuchując się, jak
jeden z nich gra na harmonijce ustnej. Rozchodząc się do wagonów mieszkalnych
na swoje prycze, zwykle zostawiali jednego lub dwóch ludzi, by pilnowali, aż
ogień wygaśnie. Tego wieczoru, mając świeżo w pamięci kradzież narzędzi, Bear
oficjalnie nakazał pilnować ognisk i wyznaczył zmiany warty.

Słysząc, że ktoś nadjeżdża, strażnicy podnieśli alarm. Robotnicy natychmiast

wylegli z wagonów i po chwili wóz otaczały trochę zaspane, lecz uśmiechnięte
twarze.

– Poczekajcie, aż zobaczycie! – zawołał Halt, kierując się do środka obozu.
Kiedy się zatrzymali, przeszedł na tył wozu, podniósł lampę i zerwał płócienną

plandekę, odsłaniając kilka drewnianych skrzyń, wypełnionych młotami,
kleszczami i sprzętem pomiarowym. Podniosła się wrzawa: Bear natychmiast
zjawił się biegiem, z rewolwerem w dłoni.

Na widok żony i wspólnika szybko wetknął broń za pasek spodni i wspiął się

po kole, żeby sprawdzić, co przywieźli.

– Niech mnie powieszą, Finnegan, jeśli nie jesteś najlepszy! Wiedziałem, że

wytrzaśniesz je choćby spod ziemi! – zawołał, wdrapując się na wóz, żeby
dokładniej obejrzeć ładunek. Oczy mu błyszczały w świetle lampy, kiedy w
pamięci dokonywał obliczeń. – Gdzie je zdobyłeś?

– Od CM and SP – oznajmił rozpromieniony Irlandczyk. – Zawiadowca nie

chciał nic sprzedać, więc twoja żona zatelegrafowała do starego Jima Hilla w St.
Paul. Powiedziała mu, kim jest i czego potrzebuje, dodała też, że stary John Garret
z B&O jest jej bliskim przyjacielem, i poprosiła, żeby upoważnił zawiadowcę do
sprzedania nam narzędzi ze swojej parowozowni. I, niech go licho, zgodził się!

Znów rozległy się okrzyki i wiwaty. Bear odwrócił się wolno do Diamond,

która wciąż stała na przodzie wozu, trzymając się oparcia ławki. Wbił w nią ciężkie
spojrzenie; z jego twarzy zniknęła radość sprzed zaledwie chwili. Zaciśnięte
szczęki i sztywne ramiona mówiły, że stara się za wszelką cenę zachować
panowanie nad sobą. Wokół zrobiło się nienaturalnie cicho; robotnicy obserwowali
z zaciekawieniem milczącą scenę pomiędzy pracodawcą i jego śliczną żoną. Bear
skinął jej tylko głową i z powrotem odwrócił się ku narzędziom.

Diamond, oszołomiona zmęczeniem, przyjęła jego zachowanie z

niedowierzaniem. Nie tylko ona była zaskoczona.

– No dalej, chłopcze – rzucił zaczepnie Halt. – Podziękuj jej, jak należy.

Zasłużyła dziś na to.

Bear zmierzył wspólnika spode łba, ale zreflektował się, słysząc pomrukiwania

robotników i widząc ich zdumione twarze. Jeszcze raz powoli odwrócił się do
Diamond, starannie dobierając słowa:

– Jestem ci jeszcze więcej winien, pani McQuaid. Przyrzekam, że Montana

Central and Mountain zwróci ci każdego centa.

Świadkom tej sceny musiało się wydać dziwne, że mąż w taki sposób dziękuje

żonie, lecz dla Diamond, która z doświadczenia oraz opowieści Halta wiedziała, że
Bear nienawidzi być dłużnikiem, jego słowa były nożem wbitym prosto w serce.
Uniósłszy spódnicę, przełożyła nogę przez burtę wozu, po omacku szukając na kole
oparcia dla stopy. Najbliżej stojący rzucili się z pomocą; podziękowała im z
opuszczoną głową i odeszła do wagonu. Nim dotarła do schodków, miała twarz

mokrą od łez.

– Jesteś kompletnym głupcem i do tego upartym jak osioł! – ryczał Halt

kwadrans później, kiedy stali ze wspólnikiem oświetleni blaskiem księżyca w
pewnej odległości od pociągu. Irlandczyk zaciągnął go tu po tym, jak
rozładowawszy narzędzia, robotnicy rozeszli się na swoje prycze; miał nadzieję, że
nikt nie usłyszy, co miał mu do powiedzenia. – Czemu nie posunąłeś się dalej i nie
uderzyłeś jej w twarz, skoro miałeś ochotę?

– To nic twój interes, Finnegan – powiedział Bear przez zaciśnięte zęby. – Jeśli

po to mnie tu ciągnąłeś, to wracam.

Halt chwycił go za ramię; czuł, że nie tylko on, ale i Bear ma ochotę użyć

pięści.

– Zachowujesz się jak dupek. Ta kobieta ratuje nasz plan, a może nawet całą tę

przeklętą linię, a ty masz jej do powiedzenia tylko tyle, że jej za to zapłacisz? –
Zacisnął dłoń. – Gdybyś nie był o pół stopy wyższy i o piętnaście lat młodszy,
przyłożyłbym ci tak, że wylądowałbyś w Billings! – Halt puścił wspólnika i ruszył
w stronę obozu, rzucając na koniec grubym przekleństwem.

Stojąc samotnie na pustkowiu, gdzie noc rozmyła wszystkie kształty do

czarno–białych cieni, Bear zastanowił się nad tym, co zrobił, i oblała go paląca fala
wstydu.

Zachował się jak skończony idiota. W tamtej chwili docierało do niego tylko to,

że bogata żona upokorzyła go przed całą ekipą robotników, ratując jego kolej. Ale
gdy tylko słowa wyszły z jego ust, wiedział, że popełnił błąd. To, co powiedział,
było zbyt zimne. Złośliwe. Cholernie niewdzięczne.

Próbowała pomóc, w taki sam sposób, jak pomagała misjonarzom, wynalazcom

i ofiarom pożarów. To leżało w jej naturze. To było jej życiowym powołaniem. I
najpewniejszym sposobem, żeby go wykluczyć ze swego życia. Jeśli uczyni go
jeszcze jednym obiektem swej dobroczynności, kolejną inwestycją w postęp, straci
ją na zawsze. Musiał wybudować tę kolej samodzielnie i udowodnić jej, że różni
się od Kenwooda, Webstera i Pierponta, że nie jest jeszcze jednym wspólnikiem
ani naciągaczem. Musiał jej udowodnić, że jest coś wart, że coś sobą reprezentuje.

Przecież chciałam tylko pomóc, myślała Diamond z żalem. Tak samo jak

pomagała misjonarzom, wynalazcom i biedakom, którzy ustawiali się w kolejce u
jej drzwi. Taka była jej natura. Jej życiowa misja. Czemu tego nie rozumiał?
Wystarczyło mu chęci, żeby wziąć jej pieniądze, namiętność i marzenia. Dlaczego
z takim uporem bronił jej dostępu do swoich marzeń, do największego celu i
pragnienia jego życia?

Podciągnęła spódnicę i otarła twarz halką. Rozejrzała się po bogatym wnętrzu

pulmana, po raz tysięczny zastanawiając się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby się
urodziła bez pieniędzy, bez ciężaru oczekiwań, bez ciążącej na niej

odpowiedzialności.

Może wina leżała po jej stronie. Czy Bear by ją pokochał, gdyby była biedna?

Czy wówczas miałaby mu co ofiarować? Zabrakło jej tchu w piersi. A czy teraz
miała?

Drzwi się otworzyły. Diamond, próbując się wyrwać z otchłani rozpaczy,

podniosła wzrok i zobaczyła Beara, który przyglądał jej się z niepokojem. W
słabym świetle naftowej lampy jego oczy miały ciemny połysk, rysy sprawiały
wrażenie ściągniętych, a ramiona straciły sztywność. Wydał jej się rozbrajająco
ludzki.

Niemal wstrzymała oddech, kiedy się zbliżył, nie odrywając od niej oczu,

wyraźnie tocząc wewnętrzną walkę.

– Muszę cię przeprosić – zaczął cicho, głosem ciężkim od tłumionych emocji. –

Zachowałem się jak osioł, kompletny osioł. Doceniam to, co zrobiłaś. Że zdobyłaś
narzędzia. Tylko że... nie jestem przyzwyczajony, by ludzie coś dla mnie robili.
Nie lubię się czuć zobowiązany. A i tak zawdzięczam ci już aż za wiele.

Rozdział 19

To wszystko? Wyjaśnił swoje powody, swoje niemiłe zachowanie i to jej miało

wystarczyć. Diamond przyjrzała mu się uważnie, wyczuwając, że jego niedawna
niechęć miała jeszcze jakieś inne przyczyny. Uderzyło ją to, że nawet
przepraszając, nie wyjawił swych prawdziwych motywów ani rzeczywistej głębi
bólu, jaki z nich wypływał. Najwyraźniej oczekiwał, że zadowoli się tymi
zdawkowymi przeprosinami, złożonymi na osobności, bez świadków, którzy byli
obecni, gdy wzgardził jej staraniami.

Poczucie krzywdy nie pozwoliło jej milczeć.
– Dobrze wiesz, że to bzdury. – Sama była zaskoczona gwałtownością słów,

które wychodziły z jej ust, ale nie zamierzała się powstrzymywać. – Ludzie ciągle
robią dla ciebie różne rzeczy. – Podniosła się z kanapy, pchnięta nagłym
przypływem siły. – Piorą twoje koszule, gotują dla ciebie posiłki, nawet budują dla
ciebie twoją ukochaną kolej. To, że inni dla ciebie pracują, wcale nie stanowi
problemu, dopóki masz nad nimi władzę. Ale pozwolić komuś zrobić dla siebie
coś, za co nie płacisz, czego nie kazałeś zrobić, nad czym nie możesz panować... O,
tego nie możesz ścierpieć. Nie lubisz się czuć zobowiązany? Cóż, przynajmniej to
jest prawdą... bo nikt nie lubi się czuć dłużnikiem. Ale naprawdę myślisz, że można
przejść przez życie, za wszystko płacąc? – Podeszła bliżej. – Nikt, choćby nie
wiem jak bogaty, nie jest w stanie za wszystko płacić. Każdy czasem musi polegać
na drugiej osobie.

Wpatrywał się w nią, całkiem zaskoczony jej reakcją.
– Każdy? – powtórzył. – Nawet ty?
Pochyliła głowę, zastanawiając się, szukając odpowiedzi we własnym

doświadczeniu, w sercu. I znalazła.

– Nawet ja – przyznała, bezwiednie ściszając głos. Po czym dodała zduszonym

szeptem: – Zwłaszcza ja.

Aż się żachnął, słysząc jej wyznanie. Diamond jęknęła w duchu. Po jakie licho

to powiedziała? Serce zaczęło jej walić, kiedy przysunął się bliżej.

– Czego ty możesz potrzebować, Diamond? – zapytał wyraźnie spięty.
– Wszystkiego, czego nie można kupić za pieniądze. – Odruchowo cofnęła się

o krok, lecz zaraz zmusiła się do stawienia mu czoła. – Przyjaźni, lojalności, troski,
radości i miłości. – Zadarła głowę, starając się za wszelką cenę zachować jasność
myślenia. – Samemu nie można mieć żadnej z tych rzezy. Potrzebny jest drugi
człowiek, żeby je poznać i ich doświadczyć.

– A kto tobie pomaga je poznać? – Przysunął się jeszcze bliżej.

– Nie mówimy o mnie – zaoponowała.
– Tak?
– Mówimy o twojej przeklętej niezależności. – Dźgnęła go palcem w pierś. – O

twoim uporze, niewdzięczności i...

– Głupocie? – dokończył za nią.
– Głupocie.
– I o mojej dumie?
– O twojej cholernej męskiej dumie!
Za każdym razem, gdy została wymieniona któraś z jego wad, robił krok w

stronę Diamond i wreszcie stał nad nią pochylony; czuła bijący od niego żar, jego
fizyczna bliskość mąciła jej zmysły.

– A co z twoją dumą? – rzucił.
– Moją dumą? – wydukała zaskoczona.
– Nie możesz znieść myśli, że pragnąłem cię tylko dla pieniędzy. Przecież o to

była cała ta awantura w Baltimore.

– Nieprawda. – Twarz zapiekła ją rumieńcem.
– Akurat. Inaczej wyszłabyś i wysłuchała mnie jak rozsądna kobieta, zamiast

chować się po kątach, wypłakując oczy.

Aż otworzyła usta, przyglądając mu się z niedowierzaniem.
– To najokrutniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałam. – próbowała wyminąć

Beara i udać się do przedziału sypialnego...

– O nie. – Chwycił ją za ramię. – Nie odejdziesz, dopóki nie osiągniemy

pewnego porozumienia.

– Wydaje mi się, że usłyszałam już więcej, niż można strawić przez jedną noc –

powiedziała, łykając łzy. Za nic na świecie nie mogła się załamać w jego
obecności.

Widząc, jak Diamond walczy z sobą, żeby nie okazać emocji, Bear uświadomił

sobie, że skorupa, pod którą się kryła od czasu ich nocy poślubnej, jest o wiele
cieńsza, niż sądził.

– Nie, Diamond, ty nic nie rozumiesz – rzekł cicho. Z jego głosu przebijała

rozpacz. – Wiem, że gdybym cię poprosił o pożyczkę, zanim się pobraliśmy,
pomyślałabyś to, co w końcu i tak pomyślałaś. – Widząc, że jego słowa nie robią
na niej większego wrażenia, zdał sobie sprawę, że znów wycofał się przed
wyznaniem prawdy, nie potrafił wyznać, co naprawdę czuje. Gdyby wcześniej był
z nią szczery, teraz nie musiałby się bać, że ją straci. Powiedz jej, nakazał sobie w
duchu. – Pragnąłem... ciebie. Nie twoich pieniędzy czy twoich spółek. Nie twojego
nazwiska czy pozycji. Nie chciałem się ożenić z jakąś bogatą dziedziczką czy
postępową właścicielką Wingate Companies, znaną z hojności w całym Baltimore.
Pragnąłem ciebie.

– Więc to ty nic nie rozumiesz. Ponieważ ja jestem bogatą dziedziczką,

postępową kobietą interesu, znaną w całym Baltimore z hojności. Jestem! Jeśli nie
ożeniłeś się z bogatą dziedziczką, postępową kobietą to z kim właściwie się
ożeniłeś?

Wstrzymała oddech. To pytanie dręczyło ją od lat. Wyrażało jej ukrytą rozpacz.

Nieustanną walkę. Co mógł w niej widzieć on – czy ktokolwiek inny – poza wielką
fortuną?

Niepokój malujący się na jej twarzy dowodził, że naprawdę tego nie wie.

Naprawdę nie wiedziała, co można w niej dostrzec przez zasłonę dolarów. W tym
momencie Bear pojął ogrom bólu i samotności, jakie towarzyszyły jej dzieciństwu,
ujrzał głębię nieufności, która miała niczym fosa chronić jej serce. Zaczął
gorączkowo szukać w myślach odpowiednich słów, żeby jej wszystko wyjaśnić,
żeby przerzucić most nad dzielącą ich otchłanią.

– Ożeniłem się z tą małą dziewczynką, która gromadziła swoje marzenia w

małym kolejowym wagoniku – rzekł w końcu, modląc się, by właściwie
zrozumiała sens jego słów. – Która pokochała koleje. Ożeniłem się z tą
dziewczynką, która próbowała rozdać swój majątek, a z czasem odmieniła całe
miasto na lepsze swoją wielkodusznością. Z bystrą, upartą i niezależną kobietą,
która nie da się przygnieść górze bogactwa i jeszcze większej górze trudności.

Uniosła głowę, żeby mu spojrzeć w oczy; dostrzegł w tym geście pierwszą

iskierkę nadziei. Była słaba i mogła w każdej chwili zgasnąć, bo nie powiedział
wszystkiego.

– Do diabła, Diamond, nie rozumiesz?! Nie chodzi o dumę, upór czy pieniądze

ani o to, kto będzie górą. Chodzi o to, że pragnę cię tak, że aż mnie skręca za
każdym razem, gdy cię widzę, kiedy słyszę twój głos albo kiedy sobie przypomnę,
jak wyglądałaś tamtego dnia w Gracemont, w sadzie, dzień po naszym ślubie.
Krew się we mnie burzy za każdym razem, kiedy widzę, jak się uśmiechasz. Nie
mogę się doczekać, kiedy będę cię mógł widzieć codziennie rano i rozmawiać z
tobą wieczorem. Pragnę cię dotykać.

Uniósł rękę, żeby ją pogłaskać po policzku.
Czuła, że jej opór topnieje w bijącym od Beara cieple. Coś ściskało ją w gardle;

zaschło jej w ustach. Miała wrażenie, że zaraz osunie się na kolana.

– To dlatego się z tobą ożeniłem, dlatego cię tu przywiozłem powiedział cicho,

zbliżając usta do jej warg. – Szaleję za tobą, Diamond Wingate McQuaid. Kiedy
mówiłem „tak”, mówiłem szczerze.

Rozwiewały się resztki nieufności. Długo tłumione pragnienie bliskości, jaka

kiedyś istniała między nimi, odzywało się coraz głośniej, ośmielone jego
wyznaniem. W końcu porwał ją w ramiona i pocałował, dając upust tęsknocie
ukrywanej przez dwa długie tygodnie.

To się dzieje naprawdę, myślała Diamond półprzytomnie. Bear jej pragnął. Halt

miał rację. Pragnął jej, naprawdę jej pragnął!

Ogarnięta nieopisaną radością, zarzuciła mu ręce na szyję, jakby chciała go

zagarnąć, zawładnąć nim bez reszty. Dotykała jego pleców, ramion, szyi. Należał
do niej każdym mięśniem i ścięgnem, każdym calem skóry. Każdym napiętym do
granic nerwem, każdym odruchem. Tak jak ona należała do niego.

Odchyliła głowę; usta jej drżały, oczy lśniły ciemnym blaskiem. Należała do

niego. Strach, który dotąd zacierał ten fakt w jej umyśle i sercu, ustępował. Oboje
wyznali swe prawdziwe uczucia, oboje się poddali. I, co najważniejsze, zrobili to
równocześnie. I razem dali się porwać spirali pożądania. Uskrzydlało ją poczucie
wolności, uświadomiła sobie, że czasami poddanie się może być wyzwoleniem i
ulgą. I do tego może być, ach, takie słodkie.

Objął ją mocniej i uniósł nieco, pieszcząc gorącymi, natarczywymi

pocałunkami jej szyję, jednocześnie sięgając do pierwszego guzika bluzki.
Odchyliła głowę, ułatwiając mu zadanie, odsłaniając więcej, zatracając się w
rozkoszy, która wraz z pulsującą rozgrzaną krwią rozchodziła się po całym jej
ciele.

Nagle straciła grunt pod nogami; Bear przeniósł ją do biurka, stojącego w

odległym kącie wagonu i posadził na blacie miedzy papierami, żeby wyswobodzić
ręce. Drżącymi dłońmi usiłowała rozpiąć guziki, najpierw swoje, potem Beara,
potem znów swoje. Jemu tez drżały ręce, oddychał ciężko, z niecierpliwością roz-
pinając jej bluzkę i spódnicę. Jęknął rozczarowany, napotkawszy pod spodem
zasznurowany gorset.

Odpowiedziała zduszonym śmiechem, polizała skórę na jego piersi, zsunęła mu

z ramion koszulę, żartując sobie z tego, że rozebrała go znacznie sprawniej, niż on
uporał się z jej strojem. Z chrapliwym westchnieniem ponowił atak na zaciągnięte
sznurówki gorsetu. Odczuła jego zwycięstwo, nim jeszcze się zorientował, że
nastąpiło. Sztywny materiał ustąpił, wypuszczając ją z uścisku niczym opieszały
kochanek. Aż się zachłysnęła, odrzucając na bok obleczone satyną fiszbiny.

Zgłodniałe wargi Beara natychmiast wznieciły ogień w odsłoniętych

koniuszkach piersi. Czuła, jak tam, głęboko w środku, robi się gorąca, wilgotna i
gotowa. Poruszyła się na biurku, spragniona pełnej bliskości, ostatecznego
spełnienia. Kiedy wsunął dłoń pod jej pośladki, bezwiednie odpowiedziała
uniesieniem bioder.

– Jezu Chry...
Oboje zamarli na dźwięk nieznośnie znajomego głosu i jeszcze łatwiej

rozpoznawalnego przekleństwa. Serce jej waliło; ciało przebiegały dreszcze.
Słyszała, że Bearowi serce także chce wyskoczyć z piersi, a jego oddech
przypomina chrapliwy świst. Dosłownie zastygł w bezruchu. Osłonięta jego
potężną posturą, zdołała na tyle opanować przerażenie, by zerknąć mu przez ramię.

– Och, nie – jęknęła, ujrzawszy Robbiego w nocnej koszuli, wytrzeszczającego

oczy. – Robbie – wydukała, z trudem wydobywając z siebie głos. Z całej siły

ściskała Beara za ramiona, żeby się przypadkiem nie odwrócił. Zupełnie
zapomnieli o chłopcu. Odchrząknęła, starając się nadać swemu głosowi
macierzyńskie brzmienie.

– Co ty tu robisz? Natychmiast wracaj do łóżka!
Zepchnięty do poziomu dziecka. Robbie przestał się uśmiechać z lubieżną

domyślnością.

– Chciałem się tylko czegoś napić. I usłyszałem głosy i jęki...
– Robbie! – ryknął Bear.
– Już dobrze, dobrze, idę sobie. – Chłopiec odwrócił się urażony, mrucząc do

siebie: – Jakbym nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział.

Odgłos zatrzaskiwanych drzwi sypialnego przedziału podziałał na nich jak

powiew chłodnego nocnego powietrza. Spojrzeli po sobie, oboje zakłopotani
nieopanowanym porywem namiętności. Jednakże żadne z nich w oczach tego
drugiego nie dostrzegło choćby cienia żalu, że długo tłumiona namiętność wreszcie
wybuchnęła płomieniem. Diamond wyprostowała się, zsuwając ręce z jego barków.
Bear także ją puścił, choć z pewnym ociąganiem.

– Obawiam się, że na tym musimy poprzestać – powiedziała cicho, ostatni raz

czule gładząc go po piersi.

Pokiwał głową, na moment ujmując ją za podbródek.
– Na razie.
Zebrała swoje rzeczy i bez słowa zsunęła się z biurka. Patrzył, jak odchodzi do

przedziału sypialnego, przystając w drzwiach, by posłać mu ostatnie przeciągłe
spojrzenie. Słysząc ciche kliknięcie zamka, poczuł, że nogi robią mu się dziwnie
miękkie, jakby były z gumy.

Sięgnął po karafkę stojącą na półce i nalał sobie pokaźną porcję brandy.
– Cholerny dzieciak! – Ale dopijając brandy, wyciągnięty w rozłożystym

fotelu, przymknął oczy i uśmiechnął się mimowolnie.

Przez następne dwa dni Diamond nie miała czasu rozważać ani sprawdzać

porozumienia, które zaistniało pomiędzy nią i mężem w porywie odrodzonej
namiętności. Bear każdą wolną chwilę poświęcał na kierowanie pracą ekip i
rozwiązywanie problemów, wyrastających bezustannie i w wielkiej obfitości,
począwszy od dziwnego zepsucia się mąki w kuchni po częste utarczki między
robotnikami. Po południu drugiego dnia w obozie zapanowało ogólne napięcie, a
wśród ludzi dochodziło do starć gwałtownych jak wiatr, który dął od zachodu,
przyganiając burzę znad prerii.

Diamond stała na platformie pulmana, obserwując zbliżające się ciężkie

chmury. Miała wrażenie, że jest ich tak dużo, że mogą całkowicie zasłonić
bezkresne połacie nieba. Widoczne w oddali poszarpane białe błyskawice
ostrzegały przed nadchodzącą szybko nawałnicą. Ruszyła na poszukiwanie

Robbiego; Bear wyznaczył mu zajęcie przy noszeniu wody, przekazywaniu
wiadomości i podawaniu narzędzi. Znalazła go przy ekipie, którą zmieniała właśnie
przy pracy inna grupa. Gdy się zbliżyła, pomiędzy dwoma robotnikami wybuchła
kłótnia o jakąś brakującą część narzędzia.

– Widziałem ją u ciebie, Sikes. Ty złodziejskie nasienie! – Niższy z mężczyzn

dla poparcia oskarżenia dźgnął palcem w pierś wyższego, masywniej zbudowanego
przeciwnika.

– Taaa? Skąd wiesz, czy nie była moja – zadrwił Sikes. Odpowiedział takim

samym gestem, tylko ze znacznie większą siłą.

W ruch poszły pieści. Robotnicy z obydwu ekip cisnęli narzędzia na ziemię,

żeby rozdzielić walczących. Z obu stron padały przekleństwa i obelgi; zaczęła się
ogólna szarpanina. Bear wyrósł jak spod ziemi i rzucił się w sam środek
zamieszania, również nie szczędząc łokci i języka. Jego budząca respekt postura i
siła pięści ostudziła nieco zapał uczestników bijatyki. Kiedy na placu boju
zapanował względny spokój, odetchnął głęboko, spojrzał w niebo i rozkazał
przerwać pracę i schować narzędzia, aż do przejścia burzy. Ludzie chętnie
usłuchali, zadowoleni z nieoczekiwanej przerwy. Wtedy, odwróciwszy się,
dostrzegł Diamond przy końcu pociągu.

– Wiecznie są z nimi jakieś kłopoty. Nie ma dnia, żeby sobie nie skakali do

oczu o jakieś głupstwo.

– Może coś jest w powietrzu, nadchodzi burza – powiedziała, oglądając się

niespokojnie przez ramię.

– Może – przyznał ponuro Bear i odszedł wzdłuż nasypu, żeby sprawdzić, czy

wszystko zostało zabezpieczone przed skutkami ulewy.

Patrzyła tęsknie na jego kształtne nogi opięte spodniami. Mogła się

spodziewać, że prędzej zobaczy Billings, niż spotka się z Bearem sam na sam.

Burza uderzyła mocno i znienacka; wiatr kołysał potężnym pulmanem, jakby w

każdej chwili mógł zerwać jego drewnianą konstrukcję z kół. Huk piorunów
wprawiał w drżenie ściany, okna i podłogę, wzbudzając w Robbiem tak wielki lęk,
że biedak aż chował się pod ramieniem Diamond. Potem spadł deszcz; wściekłe
płachty wody chłostały pociąg i obóz. a ziemia nasiąkała z niewiarygodną
prędkością. Przy torach uformował się strumień: woda rwała korytem
wyżłobionym wzdłuż nasypu. I nagle najgorsze minęło tak szybko, jak się zaczęło.
Miękki, jednostajny szmer kropli uderzających o okna i pokryty blachą dach, jakby
zmył niepokój wywołany nadejściem burzy. Powietrze stało się chłodniejsze i
milsze.

Diamond otworzyła drzwi w chwili, gdy jeden z robotników wspiął się na

schodki wagonu. Był przemoczony do nitki, dosłownie ociekał wodą.

– Szefie... – wydyszał, ocierając twarz. – Gdzie jest pan McQuaid?
– Poszedł zabezpieczyć dźwig. Burza musiała go tam przyłapać. Co się stało?

– Kucharz! – zawołał robotnik przez ramię, już biegnąc na przód pociągu. –

Jest ranny!

Nakazując Robbiemu pozostać na miejscu. Diamond chwyciła obrus, którego

używała jako szala, i ruszyła biegiem w stronę kuchni. Przy otwartych drzwiach
kuchennego wagonu zbierała się coraz większa gromada. Rozepchnąwszy gapiów,
znalazła kucharza Niemca, leżącego na ziemi. Zaciskał zęby z bólu; jedna z jego
nóg była zgięta pod dziwnym kątem.

– Schultz! – Ściągnęła z ramion obrus i kazała dwóm ludziom trzymać

rozpostarty nad rannym, żeby go osłonić od deszczu. – Co się stało? – spytała,
klękając przy kucharzu.

– Pojęcia nie mam, proszę pani. – Wciągnął głośno powietrze i jęknął, kiedy

ostrożnie próbowała dotknąć jego nogi. – Słyszę coś łupie i łupie w spiżarni.
Pomyślałem, że wiatr otworzył drzwi. Poszedłem zamknąć, a tu coś spadło i mnie
zamroczyło. I wtedy spadła beczka... Auuu!

– Musimy go wnieść do środka. – Diamond wstała, rozglądając się i

zastanawiając się, gdzie mu będzie najlepiej. – Zanieście go do naszego wagonu. I
niech ktoś jedzie do miasta po lekarza.

Bear pojawił się w momencie, gdy próbowali zrobić prowizoryczne nosze do

przeniesienia Schultza. Kiedy usłyszał, co się stało i co Diamond kazała im zrobić,
wszyscy zamarli w oczekiwaniu, popatrując niepewnie na szefa i jego żonę.
Diamond także się nie odzywała, przypomniawszy sobie ostatni raz, gdy sama
podjęła decyzję i przystąpiła do działania.

Po chwili ciszy, która aż dzwoniła w uszach, zwrócił się do mężczyzn

trzymających nosze:

– Na co czekacie? Wnieście go do środka. – Rozglądając się po ociekających

wodą, poważnych twarzach, dodał: – Kto jedzie po felczera?

Nieszczęsny Schultz miał złamaną nogę, a biedni robotnicy dostali nędzną,

zimną kolację. Składała się na nią puszkowana wołowina pokrojona w plastry i
wciśnięta między kromki czerstwego chleba oraz resztki herbatników z porannego
wypieku. Kawa była lurowata, ale i tak wszyscy ją pili, zwłaszcza gdy rozniosła się
wieść, że Diamond sama ją przyrządziła. Jedynie Robbie był na tyle bezczelny,
żeby głośno narzekać.

– To żarcie śmierdzi.
Diamond nad jego głową mrugnęła do Beara.
– On ma rację. Jest okropne.
Później, kiedy już posprzątali tace i kubki i zaprowadzili w kuchni jaki taki

porządek, Diamond poszła szukać Beara. Był w wagonie ze sprzętem;
przygotowywał do złożenia ręczny wózek i właśnie rozglądał się za jakimiś
zapasowymi kołami.

– Tak sobie pomyślałam... – zaczęła ze świadomością, żc wkracza na niepewny

grunt, lecz ośmielona jego spokojną reakcją na jej wcześniejsze zachowanie – że
będziesz musiał coś zrobić w sprawie jedzenia. Robotnicy nie zostaną, jeśli nie
dostaną posiłków lepszych niż ten dzisiejszy. – Wytrzymała jego spojrzenie. –
Chcę pojechać jutro do Great Falls i znaleźć innego kucharza.

To było jego terytorium, jego kolej i jego prawo do decydowania. Ale gdyby jej

na to nie pozwolił, to istniałaby słaba nadzieja, że kiedykolwiek pozwoli Diamond
stać się częścią swojej kolei. A jeśli nie mogła być częścią jego kolei, jaką miała
szansę stać się częścią jego życia? Kiedy się wreszcie odezwał, po chwili, która
wydała jej się wiecznością, jego głos brzmiał tak, jakby każde słowo zostało
przesiane przez gęste sito.

– Chyba... musimy mieć kucharza.
Wypuściła wstrzymywane długo powietrze.
– Więc załatwione. Wybiorę się do miasta o świcie.
Kiedy Bear zmarszczył czoło, jakby zamierzał się sprzeciwić, splotła ramiona

gestem wyrażającym stanowczość.

– Chyba że wolisz, bym patrzyła bezczynnie, jak ty i twoi ludzie dławicie się

zeschłymi herbatnikami przez następne dwa miesiące. – Zadarła podbródek. –
Więc jak będzie?

Bear złapał się na tym, że po raz kolejny nie potrafi powiedzieć „nie”.

Jeszcze tego samego wieczoru, tuż po zmierzchu, szaleńczym galopem przybył

do obozu Halt. Przyjechał z drugiego obozu, wysuniętego naprzód, gdzie pomagał
Nigelowi Ellsworthowi w budowie nasypu. Kiedy zeskoczywszy ze spienionego,
oblepionego błotem konia, zaczął nawoływać wspólnika, zebrała się wokół niego
gromada zaciekawionych ludzi.

Bear usłyszał podniesione głosy i wybiegł na platformę wagonu.
– Powódź! – wyrzucił z siebie Halt, opierając się ciężko o poręcz schodów. –

Nasyp... cały zalany! Musisz tam jechać, chłopcze!

Bear bez chwili zwłoki porwał z wieszaka kapelusz i zbiegł po schodkach.

Osiodłał jednego z koni uwiązanych przy żerdzi na skraju obozu, po czym obaj z
Haltem odjechali wzdłuż toru. Za dwoma łagodnymi wzniesieniami, wokół pasma
niskich garbów stanowiących podnóże łańcucha wzgórz, dostrzegli w oddali rzekę,
której nie było tam jeszcze rano.

Irlandczyk zaprowadził wspólnika na wznoszącą się płasko skałę. Na widok

tego, co rozgrywało się w dole, Bear aż zamknął oczy, wciągając głęboko
powietrze. To była ni mniej, ni więcej tylko klęska żywiołowa. Szerokim
zagłębieniem, które prawie nie rzucało się w oczy przed popołudniową burzą, rwał
strumień ciemnej od mułu wody. Była wszędzie, nie wyłączając wnętrza namiotu,
który Halt, Ellsworth i robotnicy opuścili, szukając wyżej położonego terenu.

Bear wpatrywał się w brunatne odmęty, próbując zrozumieć to, co widzi.

– Do diabła, rzeki nie biorą się znikąd. Skąd ona wypływa?
– Zewsząd – rzekł Halt, patrząc, jak woda przelewa się przez gotowy nasyp,

który kosztował ich dwa dni ciężkiej pracy. – Po burzy zobaczyliśmy wyciek,
zmieniający się szybko w mały rwący strumień. Potem strumień stał się szerszy i
nim się spostrzegliśmy, zalał nasyp, przewracając podnośnik.

Nie chodziło tylko o zmarnowane dwa dni pracy. Z miejsca, gdzie stali, widać

było wyraźnie, że wytyczony na tym terenie nasyp przebiega dokładnie w miejscu
przepływu wody. Ta zbieżność była zdumiewająca, jakby ją ktoś zaplanował. Bear
poczuł dziwną słabość w całym ciele. Jak Johnson mógł być tak...

Nagle doznał olśnienia. To wcale nie był przypadek. I prawdopodobnie nie

było przypadkiem także to, że Johnson, ich geodeta i inżynier, uciekł właśnie
wtedy, kiedy zaczęli kłaść nasyp na tym odcinku trasy. Wnioski nasuwały się same.
Johnson wiedział.

– Porwaliśmy narzędzia, wozy, muły i konie, złożyliśmy tyle namiotów, ile się

dało, i uciekliśmy na wyżej położone miejsce. – Halt wskazał na przemoczonych
ludzi i stertę sprzętu na skalistym zboczu. – Przed wyjazdem po ciebie musiałem
się upewnić, że ludzie i narzędzia są bezpieczni.

Bear pokiwał głową bez słowa, po czym zawrócił konia i skierował się w stronę

rzeki, żeby przejechać ją w bród. Nigel Ellsworth przywitał ich na drugim brzegu,
machając rulonem map.

– Nie ma tu o tym najmniejszej wzmianki! – oświadczył ze złością, pokazując

na mapie linie, opisujące otaczający ich teren. – Ani słowa, nic. To coś gorszego
niż pomyłka, to zwykłe oszustwo!

– W porządku. – Bear zsiadł z konia i sięgnął po mapę, spodziewając się

najgorszych wiadomości. – Jak źle to wygląda?

– To jest suche koryto rzeki. Te wszystkie znaki tu były, ale... – Ellsworth

spuścił głowę, zaczerwieniony z przejęcia i zmartwienia. – Nie jestem
przyzwyczajony... to znaczy, zazwyczaj badania ziemi są gotowe, a na Wschodzie
nigdy nie mieliśmy do czynienia z czymś tak... Po prostu przyjąłem wyniki badań,
zakładając, że wszystko wygląda tak, jak przedstawiono na wykresach. Nie mógł
tego przeoczyć. – Ellsworth poczerwieniał jeszcze mocniej. – Bo nie wierzę, że ja
przeoczyłem.

– Niech to szlag! – Bear westchnął, nie odrywając wzroku od rwącej wody. –

Co z tym zrobimy?

Inżynier stanął obok niego i krzywiąc się, także spoglądał na powódź.
– Woda trochę opadła. Wygląda to lepiej niż godzinę temu. Myślę, że dość

szybko wsiąknie. Ale podmyła spory kawał naszego nasypu. – Było mu wyraźnie
przykro, że musi dodać: – To się będzie powtarzać po każdej takiej ulewie.

Prawda była tak przygnębiająca, że na dłuższą chwilę zapadło milczenie. Bear

próbował zebrać myśli i znaleźć jakieś rozwiązanie.

– A most?
Ellsworth spojrzał na Beara, a potem przeniósł wzrok na jego wspólnika.
– Zwykle koryto jest suche, ale to jednak rzeka. Podłoże jest luźne. Piasek i

cząstki stałe zawieszone w gazie. Niestabilne bez palowania... no i każda powódź
oznacza dalsze osłabienie. Jedynym skutecznym rozwiązaniem jest przesuniecie
torów.

Bear przesunął dłońmi po twarzy, lękając się odpowiedzi na następne pytanie.
– Dokąd?
Inżynier rozejrzał się, popatrzył na mapę, a potem wdrapał się na zbocze po

przyrządy miernicze. Po kilku minutach wzdychania i obliczeń na piśmie wskazał
skalne wzniesienie naprzeciwko, tworzące płaszczyznę wysuniętą na południowy
wschód, aż do podnóża Highwood Mountains.

– Biorąc pod uwagę tory, które już położyliśmy, i ogólny kierunek trasy,

powiedziałbym, że to najlepsza droga.

Bear zerknął na wspólnika; widząc jego aprobatę, skinął przyzwalająco

Ellsworthowi.

– Gdy tylko woda opadnie na tyle, by ruszyć wozy i sprzęt, ocenimy straty i

zaczniemy od nowa. Cholera, to nas jeszcze bardziej opóźni!

Podczas gdy on i Halt poganiali ludzi do pakowania i sprawdzania, co zostało

zniszczone lub zaginęło, Ellsworth znalazł płaski kamień, żeby rozłożyć swoje
mapy. Pochylony nad coraz to innym arkuszem, sprawdzał okoliczne tereny, aż
natrafił na jeden, od którego oczy zrobiły mu się okrągłe z przerażenia.
Ustawiwszy przyrządy, jeszcze raz sprawdził położenie, potwierdzając najgorsze.
Poszedł z wiadomością do Beara i Halta.

– Co to znaczy, że nie należy do nas? Kupiliśmy mnóstwo ziemi z prawem

użytkowania.

– Nie w tym miejscu. – Ellsworth wskazał pobliskie wzniesienie, a potem

rozpostarł odpowiednią mapę, żeby dowieść swej racji.

– Boże dopomóż – jęknął Irlandczyk, cofając się chwiejnie i opadając na

kamień. – Tyle pieniędzy, tyle czasu... – Ukrył twarz w dłoniach.

– Ten właściciel... Kto nam sprzedał tę działkę? – spytał Bear.
– Jakiś człowiek o nazwisku A.J. Hickman – odpowiedział Ellsworth,

odczytując drobne literki z boku.

– Będziemy musieli porozmawiać z tym panem Hickmanem. Ale na razie

trzeba się dowiedzieć, kto jest właścicielem tamtego wzniesienia i terenów powyżej
– rzekł Bear, wskazując palcem na rozłożone płachty map. – Sprawdź, czy jest
wymienione jakieś nazwisko.

Bear nie wrócił jeszcze z obozu na końcu nasypu, więc następnego ranka nie

mógł zaprotestować, kiedy Diamond kazała Robbiemu wsiąść do wozu i wyruszyła

do Great Falls, własnoręcznie powożąc. Było wcześnie, niebo mieniło się kolorami.
Przedstawiła Robbiemu swoje plany: mieli odwiedzić kilka jadłodajni, spróbować
jedzenia i na tej podstawie wybrać dobrego kucharza, a potem wziąć go na stronę i
zaproponować posadę.

Jednakże plan zawodził raz za razem. Albo wypraszano ją z kuchni, albo

wychodziła sama, zatykając sobie nos przed smrodem zepsutej żywności. Pośród
tuzina małych jadłodajni w mieście nie znalazła żadnej, która miałaby
przyzwoitego kucharza. Około południa wstąpiła jeszcze raz do Samotnego
Gołębia. Tu przynajmniej mogła znaleźć dobre jedzenie, żeby zatrzeć niemiłe
wrażenia gromadzone przez cały ranek.

A tak się złożyło, że znalazła o wiele więcej.
Właścicielka, Silky Sutherland, akurat wychodziła, kiedy się zjawili.

Rozpromieniona, powitała ich głośno i zaprosiła do środka. Kiedy już zostali
usadzeni przy stoliku i obsłużeni, Diamond postanowiła otwarcie wyznać jej swój
problem, jak kobieta interesu kobiecie interesu.

– Może pani mogłaby nam pomóc, panno Sutherland. – Widząc zmarszczone

czoło rozmówczyni, poprawiła się: – Silky. Nasz kucharz został ranny, ma złamaną
nogę, więc jesteśmy w rozpaczliwej sytuacji. Muszę znaleźć innego, bo inaczej
ludzie zaczną odchodzić. – Zniżyła głos. – Bear potrzebuje każdych rąk do pracy,
jeśli ma zdążyć do Billings przed opadami śniegu. Nie wiesz przypadkiem, gdzie
mogłabym znaleźć kucharza, nawykłego do gotowania całych beczek gulaszu i
worków ziemniaków?

Silky milczała przez chwilę, zastanawiając się nad tym, co usłyszała.
– Mają kłopoty, Finnegan i McQuaid, prawda? – spytała.
– Są przyparci do muru – przyznała Diamond. – Jeśli nie położą torów, nie

otrzymają praw do użytkowania ziemi. Nie znam wszystkich szczegółów, ale ten
Lionel Beecher złożył protest do urzędu ziemskiego w Waszyngtonie. – Ściągnęła
brwi. – Właściwie znam parę osób w Waszyngtonie i myślałam nad tym, czy nie
zatelegrafować do nich, by sprawdzili, jak wygląda cała sprawa.

– Nie będziesz miała życia z Bearem McQuaidem, jeśli to zrobisz. – Silky

zaśmiała się złowieszczo. – To najbardziej przekorny, najbardziej niezależny facet,
jakiego kiedykolwiek znałam. Spędził kiedyś całą zimę w namiocie na mrozie, bo
nie miał dość pieniędzy i na pokój, i na zaprzęg koni, które zamierzał kupić, a nie
chciał przyjąć od nikogo nic za darmo. – Pokręciła głową. – Nawet ode mnie.

Kiedy podano posiłek, Diamond, jedząc, zastanawiała się nad słowami Silky.

Najwyraźniej ta jego mania niezależności nie zrodziła się ostatnio. Miała długą
historię. Jak długą? I co go mogło skłonić...

– Coś ci powiem, lady Diamond, myślę, że mam tego, kogo ci trzeba.
– Naprawdę? – Diamond aż uniosła się na krześle. – Gdzie on jest?
– Przede wszystkim nie on – sprostowała Silky z przekornym błyskiem w oku.

– Siedzi przed tobą. – Zachichotała na widok zaskoczenia, malującego się na
twarzy Diamond. – Nie zawsze byłam elegancką damą. – Nastroszyła biało–
czerwone boa przy fioletowej organdynowej sukni. – Moja mama była świetną
kucharką w pewnym pensjonacie. Uczyłam się od najlepszej w swoim fachu.
Gotując, podążałam na zachód, aż w końcu wylądowałam tutaj. – Uśmiechnęła się
szeroko. – I znalazłam sobie parę dochodowych interesów na boku.

Diamond miała niejakie trudności z ukryciem niedowierzania, ale Silky nie

wyglądała na urażoną.

– Minęło sporo czasu, odkąd mieszałam w garnkach, ale jestem odważna. –

Zmrużyła podkreślone czernidłem oczy w wyrazie chytrości. – Halt Finnegan
będzie się tam kręcił, prawda?

Silky zobaczyła Irlandczyka nieco wcześniej, niż się spodziewała.
Kiedy Diamond, Robbie i ona zmierzali do sklepu spożywczego, żeby złożyć

zamówienie na niezbędne produkty, spotkali Halta z Bearem, śpieszących do biura
urzędu ziemskiego. Wyglądali, jakby ich przeciągnięto przez pół Montany; mieli
na sobie próbki ziemi z całej okolicy.

– Co wy tu robicie? – zdziwiła się Diamond, patrząc na męża ze zgrozą. –

Myślałam, że pojechaliście sprawdzać jakąś wodę w przednim obozie.

– Nie chodziło tylko o wodę – rzekł ponuro Bear. – Ten krętacz Johnson

wyznaczył nam trasę przez suche koryto rzeki. Zalało nas. Musimy przesunąć tory.
A żeby tego dokonać, musimy wykupić kolejny kawałek ziemi. – Kiwnął głową,
wskazując drzwi biura urzędu ziemskiego.

Lionel Beecher stał w oknie saloonu Sweetwater i paląc cygaro, obserwował

Beara McQuaida i jego wyniosłą żonę, wchodzących wraz z dwiema innymi
osobami do biura. Doszedł do wniosku, że McQuaid właśnie odkrył wprowadzone
przez niego twórcze zmiany w przebiegu trasy linii Montana Central and Mountain.
Inżynier Johnson nie stronił zarówno od trunków, jak i od hazardu, a nie miał ani
daru przewidywania, ani szczególnego hartu ducha. To naprawdę nie było trudne.
Trochę alkoholu, parę przegranych w pokera... i dogodny sposób umorzenia
długu...

– Jesteś dobry, Beecher – mruknął do siebie zadowolony, czekając, aż Bear

wyjdzie, odjedzie na południe i wpadnie prosto na kamienną ścianę. – Stanowczo
za dobry na to, by tkwić na tym zadupiu. Gould jest ci za to sporo winien.

Rozdział 20

Danvers, Jim Danvers. To nazwisko tłukło się Bearowi po głowie, kiedy wraz z

Haltem jechał na południowy wschód, zmierzając do farmy człowieka, który był
właścicielem pasa skalistego wzniesienia, mającego zapewnić solidne podłoże
torom kolejowym linii Montana Central and Mountain. Diamond chciała z nim
pojechać, ale przekonał ją, że ponowne uruchomienie kuchni jest równie ważne,
jak zakup skrawka ziemi. Choć niechętnie, musiała się z nim zgodzić.

Nikt nie był zaskoczony bardziej od Beara osobą, która miała objąć we

władanie kuchnię. Ale przecież Silky często sprawiała niespodzianki; zawsze miała
kilka asów w rękawie. Niemniej trochę go niepokoiła myśl o jej komitywie z
Diamond. Miał i tak dość kłopotów z żoną; z całą pewnością nie potrzebował, żeby
Silky dawała jej wskazówki!

Zabudowania farmy Danversów wyglądały tak jak większość osadniczych

domów w tej części wyżyny. Budynki przeważnie były drewniane, bez śladów
farby, a niektóre z wcześniej postawionych miały fundamenty obłożone darnią.
Dom stojący pośrodku farmy miał frontowy ganek, a w pobliżu znajdował się
ogrodzony warzywnik, zarośnięty rzędami zdumiewająco bujnej zieleniny. Danvers
najwidoczniej miał żonę. Kiedy podjechali bliżej, na ich spotkanie wybiegły dzieci;
było ich czworo i wszystkie miały po kilkanaście lat. Zaraz potem na ganku stanął
mężczyzna ze strzelbą wspartą na zgiętym ramieniu i zawołał dzieci, każąc im
wrócić do domu.

– Danvers? – odezwał się Bear, zatrzymując konia w pewnej odległości. –

Jestem Barton McQuaid, a to mój wspólnik Halt Finnegan. Jesteśmy z Montana
Central and Mountain, a przyjechaliśmy tu...

– Nie obchodzi mnie, po co tu jesteście – przerwał mu Danvers. – Zawróćcie

konie i odjeżdżajcie tam, skądeście przybyli.

– Przyjechaliśmy porozmawiać z panem o kupnie ziemi, tych wzgórz na

południowo–zachodnim skraju pana posiadłości.

– Nie są na sprzedaż. – Położył palce na spuście, unosząc broń tak, żeby mogli

zobaczyć wyloty obu luf. – No już.

– Chyba pan nie rozumie. My potrzebujemy tego kawałka ziemi. To głównie

skała, nie nadaje się pod uprawę ani do wypasania bydła. Chcemy dać panu dobrą
cenę. W gotówce.

– Jim... proszę... – dobiegł ich z głębi domu kobiecy głos.
– Zostań w środku, Luanna – warknął Danvers, po czym machnął strzelbą,

podchodząc na próg ganku, gdzie się znów zatrzymał. – Powiedziałem wam, moja

ziemia nie jest na sprzedaż za żadną cenę. A teraz się stąd wynoście, zostawcie
mnie i moją rodzinę w spokoju.

Bear zsiadł z konia, lecz na dźwięk odwodzonego kurka zastygł w bezruchu, z

jedną stopą w strzemieniu. Przyjrzał się Danversowi uważnie. Wszystko
wskazywało na to, że ma przed sobą ciężko pracującego farmera. Ogorzały i
zniszczony harówką, prawdopodobnie przedwcześnie postarzały, miał żonę i
gromadę dzieci do wykarmienia. Nie było na świecie takiego farmera, któremu nie
przydałoby się trochę gotówki. Większość aż się trzęsła na myśl o możliwości
sprzedaży kawałka bezużytecznej ziemi pod kolej. Coś tu było nie w porządku.

– Wsiadaj pan na tego konia. I wynocha z mojej ziemi.
Kiedy wracali z Haltem w stronę obozu. Bear wciąż miał w pamięci wyraz

oczu tego człowieka. Był w nich jakiś nienaturalny błysk... napięcie... lęk. Halt
musiał myśleć o tym samym.

– Zastanawiam się, co go tak wystraszyło?
Kiedy pytanie już padło, nietrudno było sobie wyobrazić odpowiedź.
– Beecher odwiedził pozostałych właścicieli. Może zaoferował Danversowi

lepszą cenę.

– Nawet nie wysłuchał naszej. – Irlandczyk ze zmarszczonym czołem patrzył

przed siebie. – Cokolwiek to jest, nie ma nic wspólnego z pieniędzmi. Tyle ci mogę
powiedzieć.

Wróciwszy do obozu, Bear skierował się do wagonu, żeby sprawdzić stan

Schultza i powiedzieć Diamond, że zamierza pojechać z Haltem poszukać innej
trasy. Zastał ją i Robbiego, przestawiających meble, tak by powstały dwa osobne
posłania w gabinetowym końcu wagonu. Biurko Beara, teczki z papierami i półka
na książki zostały upchnięte w kącie za toaletą, a Schultza umieszczono na kanapie
pod oknami w centralnym przedziale.

– Co się tu dzieje? – spytał.
– Robię miejsce dla panny Sutherland. – Diamond nie przerywała oblekania

pościeli, którą to czynność widywała u pokojówek. – Zamieszka z nami na czas
pracy w kuchni.

– Zamieszka z nami? Chcesz powiedzieć tutaj?
– Wolałbyś, żebym ją ulokowała w którymś z wagonów mieszkalnych z

robotnikami? – Uniosła brew. – Czy może w wilgotnym namiocie? A co powiesz
na wagon towarowy?

Patrzył na nią tak, jakby wolał zlec nago na mrowisku niż powiedzieć „nie”.

Uśmiechnięta, odkłoniła się Haltowi, który właśnie wszedł do środka.

– Udało wam się kupić ziemię? – spytała.
– Danvers nawet nie chciał wysłuchać naszej propozycji odparł Bear ponuro. –

Pokazał nam lufy swojej strzelby i kazał się wynosić. Wybieramy się na mały
zwiad. Musimy znaleźć inną trasę. Przecież musi być jakiś przejazd przez nasze

własne tereny, który nie leży w wyschłym korycie rzeki.

Silky dojechała nieco później z dwiema pomocnicami i natychmiast objęła

stanowisko z wagonie kuchennym. Diamond także przypadły pewne obowiązki:
nakrywanie stołów oraz układanie produktów w spiżami. Właśnie tam znalazła
ślady wielkich zabłoconych butów. Wcześniej Schultz pilnował tego miejsca i
zazdrośnie strzegł do niego dostępu. Patrzyła na ślady i przesuwane drzwi, które
przewróciły Schultza. Coś jej podpowiadało, ze wypadek kucharza mógł nie być
całkiem przypadkowy.

Kolacja tego dnia była skromna, lecz zadziwiająco smaczna. Sładały się na nią

wołowy gulasz z chlebem i korzenne piwo. Tym razem kawa przyrządzona przez
Diamond pod przewodnictwem Silky była bez zarzutu. Lepsze jedzenie, osoba
Silky z jej wyszukanym stylem i barwnym ubiorem. Z którego nie zrezygnowała
mimo gorąca i niewygód w kuchni, oraz obecność dwóch pomocnic korzystnie
wpłynęły na nastroje robotników. Tego wieczoru przy ognisku znów zabrzmiała
harmonijka i popłynęły opowieści, którym Robbie przysłuchiwał się z zapartym
tchem, dopóki Diamond nie odesłała go do łóżka. Zasnął, nie zdążywszy nawet
ściągnąć ubrania.

Ranek nastał piekielnie wcześnie. Kiedy Diamond, przeciągając się i ziewając,

nalewała wody do umywalki, żeby obmyć twarz, zobaczyła nietknięte łóżko Beara
i domyśliła się, że musiał zostać na noc w przednim obozie. Czekało ją jednak
przygotowanie i podanie śniadania, a potem obiadu, wiec nie miała czasu
zastanawiać się nad jego nieobecnością aż do popołudnia.

Obie z Silky przysiadły z kubkami kawy na schodkach pulmana po zacienionej

stronie pociągu.

– Wygląda na to, że pech prześladuje linię Montana Central and Mountain

powiedziała Diamond bardziej do siebie niż do swej towarzyszki. Ledwie Bear i
Halt otrząsną się po jednym nieszczęściu, dosięga ich następne.

Silky uśmiechnęła się, zapatrzona w dal.
– Nie wierz w pecha. Ja tam nigdy nie wierzyłam. Ludzie mówią o pechu,

kiedy nie wiedzą, co się naprawdę dzieje.

Diamond zamyśliła się na chwilę, a potem zaczęła wyliczać na palcach:
– Johnson uciekł, zginęły narzędzia, Schultz złamał nogę, źle wyznaczono

trasę, muszą dokupić ziemi, a właściciel nie chce się zgodzić...

– To nie pech, lady Diamond, to sabotaż. Zwyczajnie i po prostu.
– Ale żeby był sabotaż, musi być i sabotażysta.
– No i jest.
– Beecher? – Diamond zesztywniała.
– Tak mi się zdaje – odrzekła Silky, popijając kawę, ze wzrokiem wciąż

utkwionym w horyzont. – Ale McQuaid już wie, że Beecher działa przeciwko
niemu, że robi wszystko, co tylko może, żeby powstrzymać budowę torów. – To

stwierdzenie wzbudziło w Diamond niepokój, którego następne słowa Silky
bynajmniej nie osłabiły. – Ale oni są dużymi chłopcami. Mogą sami o siebie
zadbać.

– Są dużymi uzbrojonymi chłopcami – mruknęła Diamond. – Mogą się

powystrzelać.

Jej towarzyszka uśmiechnęła się pod nosem.
– McQuaid z pewnością nie da się zabić. Ma żonę, za którą ponosi

odpowiedzialność. A jeśli czegoś można być u niego pewnym, to tego, że nie brak
mu poczucia odpowiedzialności. Kiedy jako młody chłopak pracował przy bydle,
zaganiając zbłąkane sztuki, potrafił przez trzy dni zmagać się ze śnieżną
zawieruchą, żeby odszukać wszystkie co do jednej.

– Z pewnością dodałoby mi to otuchy, gdybym była krową albo utknęła w

śnieżycy – rzuciła cierpko Diamond. – Ale ponieważ jestem kobietą i do tego żoną,
wnioskuję raczej, że nie ma dość rozumu, żeby się schronić przed zimnem.

– Rozumiałabyś to lepiej, gdybyś była ranczerem – powiedziała Silky z zadumą

– dla którego każdy cholerny cielak oznacza określoną sumę na bankowym koncie.
– Wzruszyła ramionami. – Dla McQuaida jest to sposób na bycie mężczyzną.

Diamond skrzywiła się, chowając nos w kubku z kawą.
– Bycie mężczyzną oznacza upór i niezależność? Nadstawianie głowy po to,

żeby sprowadzić kilka cielaków wartych nie więcej niż dziesięć dolarów za sztukę?

– Owszem.
– To szaleństwo.
Silky zachichotała.
– Wcale nie twierdzę, że nie. Tacy już są mężczyźni. Muszą robić to, co

uważają za swój męski obowiązek. Niszczą. Budują. Chronią. Naprawiają. A
potem ulepszają...

Diamond pomyślała, że właśnie to robi Bear. Buduje kolej. Ulepsza różne

rzeczy. Czyni postęp. Spojrzała na tory, położone przez jego ludzi. Nagle oczyma
wyobraźni ujrzała wzdłuż nich przyszłe farmy i miasta, kopalnie i zakłady
przemysłowe. Zobaczyła ludzi rozpoczynających tu nowe życie, wnoszących swoje
pomysły, nadzieje i marzenia. Właśnie ten przeklęty upór i wytrwałość Beara
umożliwią kiedyś to wszystko. Wizja przyszłości, którą odsłonił przed nią tamtego
dnia w bibliotece, była prawdziwa.

Rozwiały się jej ostatnie wątpliwości co do jego szczerości i motywów, jakie

nim kierowały. Halt powiedział, że Bear przyniósł mapy i dokumenty, żeby
porozmawiać z nią o kolei. Widziała je na własne oczy. Chciał ją zapytać.
Próbował jej przedstawić swoją propozycję, lecz duma i niezależność nie
pozwalały mu się przełamać. A teraz ta sama duma i niezależność nie pozwalały im
się do siebie zbliżyć.

Wracając do głównego obozu, Bear uświadomił sobie, że od dwóch dni kręci

się bezradnie w kółko. Czuł się tak, jakby patrzył na świat przez brudną brązową
mgłę. Noc spędzona pod gwiazdami pomogła mu się otrząsnąć, odzyskać jasność
myślenia. Szukając innej trasy dla poprowadzenia torów, stwierdzili, że ich
najbliższy odpowiedni pod względem podłoża teren wymagałby znacznego
nadłożenia drogi oraz postawienia mostu, którego nie byli w stanie wybudować z
powodu braku sprzętu, przynajmniej w tak krótkim czasie. Na razie, po całym dniu
spędzonym w siodle i nocy przespanej na kamienistej ziemi, wróciła sprawa Jima
Danversa.

– Dlaczego ktoś wyciąga starą strzelbę, żeby nią grozić nieznajomym? –

zwrócił się do wspólnika, kiedy jechali obok siebie. – Przecież my niczym mu nie
groziliśmy.

– Ktoś inny musiał mu grozić – odparł Halt z zatroskaną miną.
– Beecher. – Rysy Beara skamieniały. – Niech go diabli! Dobrał się do

Johnsona, do naszych narzędzi, a teraz pilnuje żebyśmy nie mogli kupić ziemi i
przesunąć toru. – Przejechał dłonią po udzie, dotykając olstra. – Mam go już
serdecznie dosyć.

Tego wieczoru obserwował, jak Diamond pomaga sprzątać stoły i odstawia

naczynia do kuchni. Miała włosy upięte w prostą, lecz wdzięczną fryzurę, twarz
wilgotną od gorąca, oczy błyszczące z przejęcia. Wyglądała doprawdy prześlicznie
i słodko.

Z początku był trochę zaskoczony, widząc ją w fartuchu, dźwigającą tace

herbatników czy rozdającą talerze z gulaszem. Wiedział, jak została wychowana –
nigdy w życiu sama nie nakrywała do stołu. Ale i wówczas zawsze była gotowa
dawać i pomagać, więc uznał, że zapewne traktuje tę pracę jak jeszcze jedną formę
działalności dobroczynnej.

Patrząc, jak roznosi ciężkie dzbanki z kawą, żeby napełniać robotnikom kubki,

dostrzegł też to, jak oni przyjmują jej zachowanie; widział uśmiechy, trochę
nieśmiałe skinięcia i pełne szacunku uwagi. Kiedy się zbliżała, wstawali albo
przynajmniej prostowali plecy. Wiedzieli, że mają do czynienia z damą i starali się
dać temu wyraz.

Nagle przyszedł mu do głowy Danvers i jego przytłoczona obowiązkami żona.

Zaczynał się uczyć, jak wielki wpływ może mieć na mężczyznę kobieta. Kiedy
Diamond podeszła do niego z wielkim emaliowanym dzbankiem, z uśmiechem
wyciągnął ku niej kubek.

– Jutro rano włóż buty do konnej jazdy i najlepszy czepek – powiedział.
– Po co? – zdziwiła się, chwilowo pomijając fakt, że nie ma czepka, a nawet

gdyby miała, i tak by go nie nosiła.

Uśmiechnął się tajemniczo.
– Jedziemy z wizytą.

Dobry nastrój Diamond rósł wraz ze słońcem, kiedy ona, Bear i Halt wyruszyli

następnego ranka w stronę farmy Danversa. Choć nie opuszczał jej niepokój, była
dobrej myśli. Wierzyła, że uda im się nakłonić farmera do zmiany decyzji. Czuła,
że wreszcie osiągnęli z Bearem nowy poziom wzajemnego zaufania, skoro
pozwolił jej uczestniczyć w tak ważnym przedsięwzięciu.

Preria mieniła się pastelowymi barwami poranka, wiał przyjemny lekki

wiaterek. Kiedy wjechali na ostatnie wzniesienie, dostrzegli nieco poniżej
zabudowania farmy: niewielki drewniany dom, skromną stodołę, trzy szopy dla
zwierząt, dwa wybiegi dla koni i kilka poletek upraw, różniących się stopniem
dojrzałości do zbiorów.

Pani Danvers, drobna, energiczna kobieta o opalonej twarzy, okopywała

warzywa w przykuchennym ogródku. Były z nią starsze dzieci. Zauważywszy
jeźdźców, przytknęła dłoń do czoła, powiększając cień rzucany przez daszek
czepka. Zaraz potem pchnęła jedno z dzieci w stronę stodoły. Gdy tylko Diamond,
Bear i Halt wjechali na podwórze, zjawił się Danvers... bez strzelby.

Bear zawołał na powitanie, wyskoczył z siodła i szybko pomógł Diamond przy

zsiadaniu. Na widok kobiety, towarzyszącej dwóm mężczyznom, farmer i jego
żona wymienili niespokojne spojrzenia, po czym wyszli im naprzeciw.

– Jestem Barton McQuaid. – Bear dotknął kapelusza. – To moja żona, Diamond

McQuaid, to wspólnik, Halt Finnegan. Z linii Montana Central and Mountain. –
Wyciągnął rękę do Jima Danversa, farmer, wyraźnie zakłopotany, wcisnął ręce do
kieszeni, nie odpowiadając na gest Beara.

– Jeśli przyjechaliście w sprawie ziemi, odpowiedź jest taka sama. Nie jest na

sprzedaż.

Żona Danversa poczerwieniała, po czym, zebrawszy się na odwagę, rzekła:
– Jim, nie możesz być taki nieuprzejmy dla tych ludzi. Przejechali kawał drogi.

Możemy przynajmniej okazać trochę gościnności. – Patrząc na Diamond, wytarła
ręce o fartuch. – Chętnie panią poczęstuję kawą pani McQuaid. Może pani wejdzie
do środka, żeby usiąść?

– Z przyjemnością pani...
– Nie chciałem być nieuprzejmy, proszę pani – mruknął Danvers, podchodząc

do żony i biorąc ją pod rękę. – Ale nie możecie tu zostać.

Bear przysunął się do boku Diamond.
– Niech pan posłucha, obojętnie, ile Beecher wam zaoferował, żebyście nie

sprzedawali, możemy to podwoić.

– Potroić – wtrąciła się Diamond bez namysłu. – Mamy znaczne zapasy

gotów...

– Diamond... – Bear ścisnął ją za rękę, a kiedy podniosła wzrok, dostrzegła w

jego oczach gniewne błyski. – Może byś poprosiła panią Danvers, żeby ci pokazała

swój warzywnik albo poczęstowała tą kawą. – Dłoń zaciśnięta na ramieniu żony
potwierdzała, że to nie prośba, lecz rozkaz. I odprawa.

Diamond odebrała to jak policzek.
– Moja ziemia nie jest na sprzedaż – upierał się wyraźnie zdenerwowany

Danvers. – Nawet za potrójną cenę.

– Jim – upomniała go z troską żona. – Moglibyśmy wykorzystać...
– Do licha, Luanna, idź do domu! – warknął farmer z nieukrywaną irytacją. – I

zabierz ze sobą dzieci. To nie twoja sprawa.

Diamond, patrząc, jak Luanna Danvers kurczy się w sobie, zaganiając dzieci do

domu, poczuła bolesną solidarność z tą kobietą. Mąż dopiero co potraktował ją
podobnie – wskazał, gdzie jest jej miejsce, choć uczynił to bardziej subtelnie.

– Ile Beecher panu zaproponował? – spytał wprost Bear, wpatrując się w

napiętą twarz farmera.

Stanął przy tym przed Diamond, skutecznie uniemożliwiając jej udział w

rozmowie. Wzburzona do głębi, ledwie dosłyszała lękliwą odpowiedź.

– Powiedział, że pozwoli mojej rodzinie dożyć następnej wiosny. – Głos

farmera nabrał stanowczości. – I nie ma dla mnie lepszej oferty.

– Zrozum, człowieku, potrzebujecie tej kolei. Wasza ziemia, pszenica i owies

nabiorą wartości. Nie możecie mu się dać zastraszyć – przekonywał Bear. – Jak raz
zacznie, nie wiadomo, kiedy skończy.

– Nic nam nie zrobi, dopóki nie sprzedam wam ziemi – odparł Danvers.
Bear spróbował jeszcze raz.
– Możemy wam dać ochronę, zadbać, żebyście mieli pomoc.
– Jak długo, kolejowy łaskawco? Przez tydzień, miesiąc, aż do żniw? A co

będzie za rok? – Patrzył na Beara ze złością. – Powiedziałem, że nie sprzedam.
Więc wynoście się z mojej ziemi i zostawcie mnie w spokoju – dodał przez zęby.

Nastąpiła chwila ciężkiej od napięcia ciszy, po czym Bear odwrócił się,

chwycił Diamond za ramię i niemal siłą podprowadził do konia.

Oślepiona złością, po omacku znalazła strzemię i wspięła się na siodło,

odpychając rękę męża. Nim minęli pierwsze wzniesienie, zdołała ochłonąć na tyle,
by właściwie ocenić sytuację. Zabrał ją ze sobą nie jako wspólniczkę, lecz jako
żywy dowód, że sam ma rodzinę, co miało mu pomóc zdobyć zaufanie Danversa.
A może jej zadaniem było uspokoić biedną, samotną żonę farmera? Oczekiwał od
niej, że będzie się miło uśmiechać, trzymając buzię zamkniętą.

Przez dłuższy czas jechali w milczeniu; dopiero gdy znaleźli się na trasie

prowadzącej do Great Falls, Bear spojrzał na wspólnika.

– Zabierz Diamond z powrotem do obozu. Ja jadę do miasta.
– Nie rób sobie kłopotu, Halt – wtrąciła się lodowatym tonem. – Nie jestem

dzieckiem. Doskonale sama sobie poradzę z odnalezieniem drogi do obozu. –
Ścisnęła konia piętami, zmuszając go do galopu, i odjechała, nawet się nie

obejrzawszy na Beara.

Gnała przed siebie, wyciskając z wierzchowca, ile się dało. Chciała czuć wiatr,

słyszeć dudnienie kopyt w nadziei, że pomogą jej zapomnieć o poczuciu krzywdy.
Jednak nadzieje spełzły na niczym; ból nie ustępował, a w dodatku z wysiłku
zaczęło ją palić w płucach. W końcu musiała zwolnić. Zdała sobie przy tym
sprawę, że nie potrafi zrezygnować z działania.

Musiała zrobić coś, co by zmusiło Beara do zaakceptowania jej obecności w

jego życiu, do uznania jej za godną partnerkę w życiowym interesie, jakim dla
niego była budowa kolei. Bo czy jej się to podobało, czy nie, Montana Central and
Mountain stanowiła sens jego istnienia. Dopóki nie przyzna jej prawa uczestnictwa
w inwestycji swego życia, będzie pozostawała na marginesie, uwięziona w ciasnej
zamkniętej przestrzeni jego serca.

Ściągnęła wodze; dyszała ciężko, czuła mocne pulsowanie krwi w skroniach.

W tym momencie Montana Central and Mountain najbardziej ze wszystkiego
potrzebowała jednej rzeczy – prawa użytkowania ziemi. Ziemi Danversów. Jeśli
uda jej się dojść do jakiejś ugody z farmerem, Bear doceni jej pomoc, uwierzy, że
nie tylko majątek stanowi o jej wartości. Udawało jej się załatwiać trudniejsze
sprawy. Uśmiech i spokojne miłe zachowanie często odnosiły skutek tam, gdzie
wymachiwanie pięściami i straszenie bronią całkowicie zawiodły.

Ożywiona nowym zapałem, postanowiła walczyć po stronie Beara jedyną

bronią, jaką miała. Zawróciła konia i ruszyła z powrotem tą samą drogą do
Danversów.

W Great Falls panowało spokojne upalne popołudnie. Bear z Haltem zostawili

konie przed sklepem spożywczym i poszli zakurzoną główną ulicą w kierunku
Sweetwater Saloon.

– Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? – upewniał się Halt, czujnie wodząc

wzrokiem po otoczeniu.

– Ktoś musi się z nim rozprawić – odparł Bear. – Więc mogę to być ja. I równie

dobrze mogę to zrobić dzisiaj.

– Może gdybyśmy pogadali z szeryfem...
– On pewnie chce mieć to z głowy.
Niemalowane wahadłowe drzwi do saloonu zaskrzypiały, kiedy wchodzili, ale

w środku było tylko kilku stałych klientów i żaden nie kwapił się oderwać wzroku
od butelki czy kart. Powietrze cuchnęło trocinami, używanymi do wysypywania
podłogi, a nad skwaśniałymi resztkami piwa rozlanego na stolikach unosiły się ze
smętnym bzyczeniem leniwe muchy. Podeszwy butów Beara w zetknięciu z
drewnianą podłogą wydawały głuchy dźwięk, odbijający się dziwnym echem od
ścian prawie pustego pomieszczenia. Obaj z Haltem podeszli do baru i oparli się
łokciami o długi dębowy blat. Muskularny, posępnooki barman zbliżył się do

miejsca, gdzie stali, po drodze wycierając ścierką wilgotne ślady.

– Czym mogę służyć, panowie?
– Beecher – rzucił Bear bez zbędnych wstępów. – Gdzie on jest?
Barman zmierzył go spojrzeniem, jakby oceniał zagrożenie, mogące płynąć z

jego strony.

– Nie wiem, gdzie jest ani kiedy wróci.
Bear spokojnie wytrzymał jego wzrok.
– Poczekamy.
Za każdym razem, gdy słychać było kroki na drewnianym chodniku na

zewnątrz albo skrzypienie wahadłowych drzwi, Bear czuł, jak żołądek zaciska mu
się w twardy węzeł. Jednak do środka wchodzili przypadkowi klienci z miasta albo
jakiś farmer, który przyjechał na zakupy i wstąpił do baru, by ugasić pragnienie.

Minęła godzina, potem następna. Pod koniec drugiej godziny wszedł

mężczyzna z dwoma rewolwerami o kolbach z kości słoniowej. Wyglądał, jakby
przybywał z daleka; koszulę miał przyklejoną potem do pleców i od ronda
kapelusza po czubki butów był pokryty kurzem. Bear dyskretnie szturchnął Halta;
obaj natychmiast rozpoznali w nim człowieka ze stacji. W napięciu obserwowali
wejście. Wkrótce w oknie pojawił się sam Beecher – zmierzał do drzwi z
nieodłącznym cygarem, żarzącym się na czerwono.

Bear odsunął krzesło od stołu, tak że znalazł się twarzą do drzwi, po czym

odciągnął skórzaną pętlę zabezpieczającą spust rewolweru. Wszystkie jego zmysły
uległy nagle wyostrzeniu; docierało do niego tykanie zegara na odległej ścianie,
błysk zmatowiałego lustra nad barem, szuranie krzeseł, kiedy dwaj mężczyźni,
spędzający czas przy kartach pod oknem, zdecydowali się zakończyć grę. Siedział
wyprostowany jak tyczka, ani na moment nie odrywając oczu od drzwi.

Beecher wszedł razem z trójką swoich ludzi, z których każdy był uzbrojony i

brudny jak po podróży. Jego trzej towarzysze rozsiedli się wokół stolika, głośno
dopominając się u barmana o butelkę whisky. On natomiast podszedł do baru, zdjął
kapelusz i zaczął nieśpiesznie otrzepywać z kurzu długi czarny surdut.
Skończywszy obsługiwać innych klientów, barman zbliżył się, by nalać mu drinka,
umyślnie przykuł jego wzrok i znacząco kiwnął głową w stronę, gdzie siedzieli
dwaj wspólnicy. Beecher odwrócił się i znieruchomiał na widok Beara, wstającego
od stolika pod przeciwległą ścianą.

– Co jest? – rzucił, ochłonąwszy po pierwszym zaskoczeniu. – Czyżby piekło

już zamarzło? Musiałem nie zauważyć.

– Jestem pewien, że dokładają tam do ognia specjalnie dla ciebie, Beecher –

rzekł spokojnie Bear, podchodząc do niego wolno. Kątem oka widział, że ludzie
Beechera nadstawiają uszu, a za plecami słyszał, jak Halt wyciąga rewolwer ze
skórzanego olstra. – Nie przyjechałem tu dyskutować o twoich planach na życie
pozagrobowe.

– Nie sądzę też, żebyś przyjechał skorzystać z mojej gościnności.
W uśmiechu Beara nie było cienia wesołości.
– Przyjechałem porozmawiać z tobą o moim dawnym geodecie, Johnsonie, o

suchym korycie rzeki i propozycji, jaką złożyłeś Jimowi Danversowi.

– Danversowi? Nie przypominam sobie nikogo takiego powiedział Beecher

drwiąco. – Ale ostatecznie składałem w życiu wiele propozycji.

– O jedną za dużo. – Bear rozprostował ramiona, skupiony, gotowy do

działania. – Przyjechałem zobaczyć, jak się wycofujesz z tej, którą złożyłeś
Danversowi.

– Odśwież mi pamięć, McQuaid.
Widząc znajomy błysk w oku Beechera, Bear odruchowo zacisnął pięści.
– Co takiego mu obiecałem? – spytał bandzior.
– Że jego rodzina nie dożyje żniw, jeśli sprzeda nam ziemię przylegającą do

naszych terenów.

– Teraz sobie przypominam. – Beecher sięgnął po szklankę i jednym haustem

wychylił jej zawartość. – Obawiam się, że to jedna z moich mniej wyszukanych
gróźb. Ma całe stado dzieciaków, więc strata jednego czy dwóch nie zrobi większej
różnicy. A ta jego kobieta jest jak pobożna mrówka, niewiele z nią chyba
przyjemności. Ale stracić ich wszystkich naraz... Nawet takiego marnego robaka
jak on musi niepokoić ta perspektywa.

– Wycofasz swoją groźbę. I wyniesiesz się z miasta, przekazując następującą

wiadomość Jayowi Gouldowi: doprowadzimy linię do Billings przed zimą. Nie
możecie temu przeszkodzić, ani ty, ani on, ani ktokolwiek inny.

– Śmiałe słowa jak na człowieka, który ma przed sobą dwukrotnie liczniejszych

przeciwników.

Bear przeniósł wzrok na trzech rewolwerowców rozpartych przy stoliku, potem

na zbira stojącego przy barze za Beecherem.

– Tylko dwóch na jednego? – Uśmiechnął się zimno. – Ty się nie liczysz?

Chociaż raz bądź mężczyzną, Beecher. Ja nic do nich nie mam. To nie ich
nazywam kłamcą, łotrem i tchórzem, tylko ciebie. – Poruszył się nieznacznie,
wysuwając nieco do przodu prawe ramię i biodro. Czuł na udzie ciężki, dobrze
znajomy kształt rewolweru. W wyobraźni już chwytał za kolbę, naciskał spust,
lewe ramię odruchowo szło w tył, padał strzał, rewolwer odbijał w jego dłoni.

– Ty w niebieskiej koszuli – odezwał się Bear, nie spuszczając z oka Beechera.

– Daj mu swoją broń.

Zapadła długa, złowieszcza cisza; rewolwerowiec niepewnie popatrywał to na

Beara, to na swego pracodawcę. Beecher przypieczętował swój los pogardliwym
parsknięciem.

– To nie twoja tresowana małpa, McQuaid. Należy do mnie.
Rewolwerowiec w niebieskiej koszuli rzucił pytające spojrzenie na swoich

kompanów i najwyraźniej znalazł u nich poparcie. Bez pośpiechu rozpiął sprzączkę
pasa. Następnie, trzymając prawą rękę z dala od rewolweru, zdjął go, położył przed
sobą na stoliku i pchnął w stronę Beechera.

Ten spurpurowiał. Próbował wzrokiem zmusić dwóch pozostałych do tego, by

stanęli po jego stronie. Jednak ich obojętne miny świadczyły o tym, że postrzegają
konflikt pomiędzy nim a Bearem jako sprawę honoru, do której nie zamierzają się
mieszać. Ich postawa miała dać pracodawcy do zrozumienia, że nawet „tresowane
małpy” nie przekraczają pewnych granic.

– To jakiś absurd – wycedził Beecher przez zęby. – Nie jestem

rewolwerowcem.

– Tak jak i ja – rzekł spokojnie Bear. – Zapnij pas.
Wyczuwał strach przeciwnika, niemal słyszał, jak wali mu serce, widział, jak

próbuje przełknąć niespodziewany kłopot. Nim Beecher ruszył w stronę stolika,
Bear nie wiedział, czy przyjmie, czy też odrzuci wyzwanie. Oceniał szanse na pół
na pół.

Kiedy Beecher wziął broń i zaczął rozpinać surdut, barman sięgnął pod ladę i

wyjął stamtąd strzelbę. Tłustym palcem odciągnął równocześnie kurki w obu
lufach. Następnie oparł strzelbę o bar, ustawiając się tak, że mierzyła prosto w
Halta. Bear przesunął się nieco w bok, żeby mieć obu przeciwników, Beechera i
barmana, w zasięgu widzenia.

– Ubezpieczenie – mruknął Beecher z jadowitym uśmieszkiem. – Żeby

wszystko było, jak trzeba.

Akurat. Gdyby to Bear pozostał żywy na placu boju, barman prawdopodobnie

zmiótłby go na miejscu jednym strzałem... albo przynajmniej Beecher chciał na
nim wywrzeć takie wrażenie. To posunięcie miało zburzyć spokój Beara i
wyrównać szanse.

Beecher wystudiowanym ruchem powoli włożył pas i przywiązał olstro do uda.

Stanęli naprzeciw siebie; Bear wziął głęboki oddech...

– Zaczekajcie! – W drzwiach jak grom z jasnego nieba pojawiła się zielono–

biała postać w czarnym kapeluszu z białym piórem. Obaj, Bear i Beecher,
odwrócili się równocześnie w stronę wejścia.

Diamond skamieniała, wpatrzona w wylot lufy rewolweru męża i jego oczy

zmrużone w wyrazie wściekłości. Przez moment nie była w stanie oddychać, a tym
bardziej wydusić z siebie słowa. Rozpoznawszy ją, z kolei on zamarł z przerażenia.

– Bear, nie możesz tego zrobić – wykrztusiła, nie odrywając wzroku od

czeluści mierzącej w nią lufy.

– Idź stąd – warknął Bear, opuszczając rewolwer tylko trochę.
Próbując przełknąć dławiący strach, zrobiła krok naprzód.
– Proszę cię, musisz mnie wysłuchać.
– Diamond, do diabła! – ryknął. – Wynoś się stąd!

– Nie. Odłóż broń i posłuchaj.
– Jeśli zaraz stąd nie wyjdziesz... Wracaj do obozu!
– Nie. Chyba że pojedziesz ze mną – rzekła stanowczo, stając pomiędzy nim i

Beecherem. Z bliska widziała żyłę pulsującą na skroni męża. Miała świadomość, że
depcze jego męską dumę, lecz powtarzała sobie w duchu, że lepsze to niż deptać po
jego grobie.

– Rozwiązałam nasz problem z ziemią. – Wyciągnęła z kieszeni spódnicy rulon

papieru i rozwinęła go, podnosząc do góry, nie tylko żeby mu pokazać, ale też żeby
zasłonić widok Beecherowi.

Bear rzucił się ku niej i jednym szarpnięciem wyrwał jej arkusz z ręki.
– Zwariowałaś? Chcesz się dać zabić?
– Nie, nie zwariowałam. Podjęłam decyzję. – Próbowała mu odebrać

dokument, ale on wcale nie miał zamiaru go oddać. – Udało mi się wynegocjować
specjalną dzierżawę. Nie będziemy musieli niczego kupować. Możemy użytkować
tę ziemię przez sto dwanaście lat... do końca dwudziestego wieku.

Bear spojrzał na trzymany w zaciśniętej dłoni papier, a potem wręczył go

Haltowi, który podniósł się od stolika. Irlandczyk szybko przebiegł wzrokiem treść
dokumentu.

– To akt dzierżawy, jak najbardziej – potwierdził, wytrzeszczając oczy ze

zdumienia. – Tak jak powiedziała. Sto dwanaście lat. Bez dokonywania zakupu.

Bear spojrzał najpierw na żonę, potem na ściągniętą furią twarz wroga.
– Rozumiem, że chodzi o ziemię Danversa – wysyczał Beecher przez zaciśnięte

usta, przeszywając Diamond wzrokiem ostrym i zimnym jak stal. – Dzierżawa. Bez
zakupu. Ależ sprytną masz żonkę, McQuaid.

– Wracaj do obozu, Diamond – powtórzył Bear, z trudem panując nad

wściekłością.

– Nie. – Stała przed nim, modląc się w duchu, by odczytał błaganie w jej

oczach. – Nie pojadę... bez ciebie.

– Jedź, mój chłopcze – wtrącił się Beecher z kpiną, spod której przebijała

wyraźnie ulga. – Będziesz miał jeszcze mnóstwo okazji, żeby mnie zamordować.
Możesz na to liczyć.

Widząc wahanie Beara, jednym ruchem rozwiązał rzemyk na udzie, uniósł obie

ręce, pokazując, że są puste, wreszcie opuścił jedną, żeby rozpiąć sprzączkę pasa.
Metaliczny stuk broni, uderzającej o podłogę, ostatecznie przełamał
niezdecydowanie Beara.

Schowawszy rewolwer, pochylił się szybko, objął Diamond w pasie i zarzucił

ją sobie na ramię. Dziko wierzgającą wyniósł z saloonu i postawił na ziemi dopiero
przy koniach.

– Wsiadaj! – rozkazał ostro.

Rozdział 21

Bear był tak wściekły, że mógłby ją udusić gołymi rękami. Wyciskał z konia

ostatnie poty, zostawiając żonę z Haltem daleko w tyle przez całą drogę do obozu.
Zeskoczył z siodła i szybkim krokiem ruszył wzdłuż torów. Napotkawszy
pierwszego robotnika z młotem, wyrwał mu narzędzie i zaczął walić w haki,
dopóki nie zmienił ich w bezkształtne bryły metalu.

Do kolacji swoim miotaniem się i przekleństwami postawił na baczność cały

obóz. Halt próbował odciągnąć go na stronę i przemówić do rozumu, ale Bear zbył
ostro wspólnika i dalej pracował jak przysłowiowy irlandzki zwiastun śmierci.

Powiedział sobie, że da im obojgu, sobie i Diamond, czas na ochłonięcie. Nie

chciał potęgować napięcia w ich wzajemnych stosunkach, wyrzucając z siebie cały
gniew i oskarżenia przeciwko niej. Pewnie chciała tylko pomóc na swój
niedorzeczny sposób. Musiał zachować spokój i opanowanie. Powinien
zaplanować, co jej powie. Ich wspólna przyszłość zależała od niego; to on miał
ustanowić reguły, zabronić jej się wtrącać do jego kolei i nie pozwolić się mieszać
do sytuacji tak niebezpiecznych jak ta, która miała miejsce w mieście.

A potem Diamond podeszła do niego ze swoim wielkim emaliowanym

dzbankiem kawy i wszyscy odwrócili głowy, bynajmniej nie siląc się na dyskrecję,
żeby zobaczyć jego reakcję. Jak, u diabła, do tego doszło, że ich wzajemne stosunki
budziły zainteresowanie całej ekipy?

Okazało się, że ten pierwszy powód do złości był niczym w porównaniu z tym,

co poczuł później, kiedy zbliżyła się do niego z dumnie zadartym podbródkiem,
wyprężona jak struna, jakby mu robiła łaskę, że stąpa po tej samej ziemi co on.
Przyłapawszy jej spojrzenie, dojrzał w nim błyskawice. Była na niego wściekła.

Ona była wściekła na niego!
Wyprowadzony z równowagi, wyrwał jej dzbanek z ręki i po raz drugi tego

dnia zarzucił ją sobie na ramię i wyniósł z jadalni, kopiącą i wrzeszczącą w
bezsilnej furii. Przeniósł ją przez cały obóz, minął zagrodę dla koni, sterty krzewów
wyrwane przy oczyszczaniu terenu pod nasyp i niósł daleko w prerię.

Gdy wreszcie pozwolił jej dotknąć stopami ziemi, była tak wyczerpana i

oszołomiona powietrzem, że mogła tylko słuchać, co ma jej do powiedzenia.

– Co ty, u diabła, dzisiaj wyprawiałaś?! – ryknął.
Nie doceniał siły jej głosu.
– Ratowałam twoją cholerną kolej! – wyrzuciła z siebie, trzymając się za

obolałe żebra. – Nie wspominając już o twoim upartym, dumnym łbie!

– Nie potrzebowałem ratunku.

– Ależ tak, potrzebowałeś. Przed samym sobą, jeśli nawet nie przed

Beecherem. – Podeszła bliżej. – Byłeś gotowy się z nim strzelać, jak jakiś
rewolwerowiec z taniej powieści. Głupi, arogancki, godny pożałowania...

Zalewała go słowami niczym topionym ołowiem. Każdy nerw w jego ciele

wibrował, domagając się już nie zaprzeczenia, lecz zemsty za każdą obelgę.
Chwycił Diamond mocno za ramię.

– Nie masz pojęcia, co wygadujesz – oświadczył z mocą. – Beecher jest

podłym, niebezpiecznym sukinsynem. Mógłby zabić mnie, ciebie czy Danversów
bez mrugnięcia okiem. Nie pierwszy raz użył gróźb i przemocy, próbując
przeszkodzić budowie Montana Central and Mountain i, dzięki tobie, nie ostatni.

– Więc postanowiłeś wyciągnąć na niego broń.
– Postanowiłem wyzwać go na pojedynek. To byłaby uczciwa walka.
– Gdybyś go zabił, to byłoby morderstwo. – Mówiła coraz głośniej. – Tak

rozumiesz postęp? Ustanawiając siebie sędzią i wykonawcą wyroku. Nic dziwnego,
że twoja przeklęta kolej się wali.

– Wcale się nie wali!
– Nie masz zapewnionego prawa przejazdu, z trudem ciągniesz dwie mile

dziennie, a potrafisz tylko biegać z rewolwerem, odgrywając kowboja! –
wykrzyczała mu w twarz. – A kiedy ja ci próbuję jakoś pomóc...

– Pomóc? – nie wytrzymał. – Tak nazywasz pakowanie się w środek starcia

między dwoma facetami? To nie jest „odgrywanie kowboja”. To nie jest jakieś
towarzyskie nieporozumienie. Tutaj słowa ważą o ludzkim życiu i śmierci. Nie
masz prawa się wtrącać w coś, o czym nie masz pojęcia i czego najwyraźniej
zupełnie nie rozumiesz.

– Ja nie rozumiem? – Wyrwała mu się i cofnęła o krok. – Rozumiem, że byłeś

gotowy ryzykować życie, bo nie mieści ci się w głowie, że mógłbyś przyjąć pomoc
od kobiety. Rozumiem, że tak cholernie ci zależy, żeby zatrzymać swoją ukochaną
Montana Central and Mountain tylko dla siebie, że nie pozwolisz mi pomóc w
żaden sposób. To nie tylko samolubne i krzywdzące, to po prostu głupie!

Każde z tych obraźliwych słów wbijało się w niego niczym sztylet. Samolubny.

Jeszcze nikt nie zarzucił mu czegoś takiego. Nigdy nie miał powodów, by być
samolubnym, nigdy też nie miał dóbr, do których mógłby innym bronić dostępu.
Zawsze to on był tym z zewnątrz, pogardzanym, gorszym. Żachnął się, dotknięty
do żywego.

– Jestem samolubny, uparty i głupi? – Pochylony nad nią, wycedził przez zęby:

– Cóż, przynajmniej się nie pcham tam, gdzie nie jestem potrzebny.

Wpatrując się w niego, Diamond czuła, jak każde słowo zapada jej kamieniem

w serce. Niepotrzebna. Jednym strasznym zdaniem podsumował całą ich
przeszłość, teraźniejszość i, jak mogła się teraz spodziewać, ich przyszłość. Mógł
jej pragnąć, jako właścicielki finansowych zasobów i miłej towarzyszki w łożu,

lecz nie jako równej sobie partnerki, kochającej i w pełni dzielącej z nim życie.
Kolej należała do niego i nie potrzebował jej na wspólniczkę. W istocie prędzej by
się pogodził z fiaskiem przedsięwzięcia, niż pozwolił jej w nim uczestniczyć.

Kiedy tam stali, twarzą w twarz, dysząc z wyczerpania i gniewu świadomi

dzielącej ich przepaści, w oddali rozległ się tętent końskich kopyt, coraz
głośniejszy. Upłynęła jeszcze długa chwila, nim Bear oderwał wzrok od Diamond i
dojrzał światło, przesuwające się po horyzoncie, żółte i dziwnie szare... Iskry i
dym. Poczucie żalu i złość wciąż kotłujące się w środku nie pozwoliły mu od razu
pojąć, co się dzieje. Odwrócił głowę, ciężką od oskarżeń, z którymi nie umiał się
pogodzić, i w końcu udało mu się rozpoznać sylwetkę jeźdźca, ciągnącego coś za
sobą. Coś płonącego.

Diamond miała ochotę nim potrząsnąć, zmusić go, by na nią patrzył,

odpowiedział na wszystkie pytania, zatruwające jej umysł i duszę. Uświadomiła
sobie jednak, że on nie ucieka przed nią wzrokiem, lecz wypatruje czegoś w oddali.
Jasność rozświetlająca horyzont wydawała się dziwnie szara i nie miała nic
wspólnego z niedawnym zachodem słońca. Patrzył na przesuwający się punkt,
który przypominał jeźdźca na koniu. Równocześnie z mężem obejrzała się na
południe, gdzie inny jeździec ciągnął za sobą podobny obłok szarości.

– Cholera! – Bear obrócił się w miejscu, po czym rzucił się w kierunku

pociągu, krzycząc ile sił w płucach: – Ogień! Pożar!

Przez moment Diamond stała nieruchomo, obserwując poruszające się sylwetki

na koniach, nim do niej dotarło, że ciągną za sobą coś, co podpala suchą roślinność
prerii. Rozejrzała się i na tle ciemnego nieba ujrzała trzecią sylwetkę. Pożar. Ze
wszystkich stron.

Podciągnąwszy spódnicę, zaczęła biec w stronę pociągu. Ogień wkrótce mógł

się do nich zbliżyć, pędząc przez zeschłe trawy, mógł okrążyć ich ze wszystkich
stron. Nim dopadła wagonu, usłyszała Beara pośrodku obozu, wykrzykującego roz-
kazy, oraz nawoływania robotników, którzy starali się ratować zapasy i narzędzia.
Dosłownie wpadła na niego, gdy wysyłał kilku ludzi do kabiny parowozu; złapał ją
w ostatniej chwili.

– Wsiadaj do wagonu! – zawołał, przekrzykując panującą wokół wrzawę. –

Pozamykaj szczelnie okna!

– Ale Robbie...
– Znajdę go! – Pchnął ją lekko. – Idź!
Ledwie dopadła schodów, dobiegł ją grzechot węgla wrzucanego na palenisko.

Zamierzali uruchomić pociąg, zanim ogień ich okrąży. Stojąc na platformie,
spojrzała na nocne niebo, zasnuwające się szarymi smugami dymu. Przez ostatnie
dni budowa torów szła tak wolno, że silnik parowozu prawie zupełnie wystygł. Nie
było żadnej gwarancji, że zdołają go rozgrzać na tyle, by na czas wytworzyć dość
mocy.

Bear najwidoczniej doszedł do tego samego wniosku. Polecił ludziom chwycić

za łopaty i wyjść naprzeciw ognia. Diamond widziała, jak robotnicy wahają się,
spoglądają po sobie, a potem zerkają na pociąg, który miał odjechać, zostawiając
ich na pastwę żywiołu.

– Chodźcie, musimy zbudować zaporę ogniową, usunąć z drogi krzaki! –

Wyczuwając ich wahanie, Bear cofnął się, sam chwycił za łopatę i ruszył w stronę
coraz gęstszych kłębów dymu. Kilku ludzi poszło jego śladem, inni zwlekali,
wymieniając między sobą uwagi, niepewni, czy słuchając rozkazów szefa, będą
bezpieczni, czy przeciwnie, narażą się na jeszcze większe ryzyko.

Diamond patrzyła z sercem w gardle, jak coraz bardziej ociągają się przed

dołączeniem do Beara. Nie zaskarbił sobie ich sympatii swoim szorstkim
charakterem i wiecznym poganianiem ich przy pracy. I teraz, gdy nadeszła godzina
próby...

Nagle wzdłuż toru nadbiegł Robbie; Diamond chwyciła go za ramię.
– Poszukaj Silky i zostań z nią! – Pchnęła go w stronę wagonu kuchennego, a

potem sama ruszyła do obozu.

Nie była całkiem pewna, co właściwie zamierza zrobić. Stanęła przy grupie

mężczyzn, mierząc ich wyzywającym spojrzeniem.

– No i na co czekacie? – Sięgnęła po najbliższą łopatę, wyrywając ją z ręki

zdumionemu robotnikowi. – Idziemy.

Natychmiast pojęli, że ma zamiar pójść na pomoc mężowi, by razem z nim

stawić czoło żywiołowi. A skoro ona miała do niego tyle zaufania... Zgodnie
podążyli za nią, po drodze mocząc chustki w wiadrze z wodą. Ustawili się rzędem,
tak że każdy miał w zasięgu wzroku stojącego obok. Ktoś wcisnął i jej do ręki
mokrą chustkę. Obejrzawszy się, zobaczyła, jak mężczyźni zawiązują je sobie na
twarzy, by zasłonić usta i nos. Poszła w ich ślady i zaraz miała się okazję
przekonać, czemu to służy. Dym, który z daleka wydawał się płynąć smugami,
nagle otoczył ich ze wszystkich stron, odbierając poczucie kierunku.

– Wyrywać krzewy! – Rozkaz szedł przez szereg, podawany z ust do ust. –

Cofnąć się dziesięć stóp. Odwracać ziemię tylko wtedy, kiedy to konieczne!

Pracowali z pasją, wyrywając kępy trawy, szarpiąc korzenie, wydzierając suche

rośliny rękami, łopatami i widłami do żwiru. Dym gęstniał, przesłaniając wszystko
wokół; ludzie nawoływali do siebie dla zachowania orientacji.

Ostre źdźbła trawy i twarde łodygi szałwi raniły dłonie Diamond, a stopa raz po

raz ześlizgiwała się z łopaty. Nie dbając o zniszczone buty, pracowała z
zaciśniętymi zębami. Wkrótce nadwerężone plecy zaczęły boleć, ramiona
omdlewały z wysiłku, a dłonie i płuca paliły żywym ogniem. Ale pas gołej ziemi
szybko się powiększał i kiedy osiągnął szerokość dziesięciu stóp, mogła się
rozprostować i trochę odsapnąć. Nie było jednak czasu na dłuższy wypoczynek.

– Tu już wystarczy! Chodźmy dalej! – rozległ się znajomy okrzyk, teraz jakby

stłumiony, zapewne od gryzącego dymu.

Odwróciwszy się, Diamond dostrzegła Beara, biegnącego i kierującego ludzi w

nowe miejsce. Zauważył ją, wspartą na łopacie, z chustką zasłaniającą pół twarzy,
oczyma czerwonymi od dymu i podkasaną dla wygody spódnicą. Przystanął
osłupiały. A ona była zbyt zmęczona i otępiała z braku powietrza, żeby go
wyminąć.

Bear także miał twarz w połowie osłoniętą chustką. Widziała tylko jego oczy,

w których odbijały się gniew i cierpienie. Ocknął się szybko i gestem kazał jej
podążyć za pozostałymi. Kiedy resztką sił podniosła łopatę, objął ją wpół i
pociągnął ze sobą.

Nie miała czasu na myślenie; dotarło do niej tylko tyle, że choć niechętnie,

pogodził się z jej obecnością miedzy robotnikami. Gdy dotarli na miejsce, gdzie
miała powstać kolejna zapora przed ogniem, bez słowa znów zaczęła wyszarpywać
rośliny.

Kopanie, ciągnięcie i wyrywanie zdawało się nie mieć końca. Pracując

zaciekle, zatoczyli krąg i znaleźli się na torach. Przeszli prędko na drugą stronę,
gdzie już dawały się zauważyć pióropusze dymu. Sprawnie sformowali rząd i
zaczęli wszystko od nowa. Gonili resztką sił, kiedy pojawił się Halt z grupą
robotników z przedniego obozu i bez zwłoki stanęli im do pomocy.

Po blisko dwóch godzinach szaleńczego wysiłku pożar dotarł do pierwszej

zapory, zatrzymał się i zaczął samoistnie przygasać. Jedynym dowodem na to był
rzednący dym na obszarze, który oczyścili jako pierwszy. Potem wiatr zmienił
kierunek, dym zaczął się rozwiewać i mogli dogaszać pojedyncze ogniska, tłukąc
łopatami bezpośrednio w ogień. Wszyscy bez wytchnienia zasypywali ziemią tlące
się trawy, dopóki największe niebezpieczeństwo nie minęło.

Wysławszy ludzi do sprawdzenia, czy na wypalonym terenie nie pozostały

jeszcze jakieś zarzewia, Bear ściągnął z twarzy chustkę i dołączył do robotników
odpoczywających na łagodnym stoku, górującym nad pozostałością ich dawnego
obozu. Opuszczone namioty zapadły się, tu i tam wznosiły się sterty pudeł i
skrzynek oraz podkładów kolejowych, przygotowanych do użycia. Oparł się na
łopacie, patrząc przed siebie, na plamę sczerniałej ziemi, szpecącą niczym blizna
pofałdowany krajobraz. Przez środek czarnego kręgu, jak strzała schwytana w
locie, biegła para pustych stalowych szyn. Maszynista zdołał uruchomić i wycofać
pociąg, pozostawiając w polu widzenia jedynie opustoszałe tory, które kładli z
takim trudem. Tory prowadzące donikąd. Dla kolei, która nie istniała.

Tak ciężko pracował, tak długo walczył... Po co? Dla torów biegnących przez

pustkowia w nicość? Nie mogąc znieść tego widoku, Bear odwrócił się i dostrzegł
Diamond, przycupniętą na skalnym występie nieopodal. Siedziała z głową wspartą
na trzonku łopaty. Czoło i włosy miała szare od dymu, a jej niegdyś elegancki strój
był tak samo brudny jak ubrania robotników.

Nigdy, nawet w najśmielszych snach, nie mógłby jej sobie wyobrazić w takim

stanie. Brudnej, wyczerpanej, z pęcherzami na dłoniach. Nie zaszyła się w
bezpiecznym miejscu, nie ukryła się przed szalejącym wokół żywiołem. Chwyciła
za łopatę i rzuciła się w dym i płomienie na czele wielu jego ludzi.

Dlaczego to zrobiła? Co ją, u diabła, skłoniło do ryzykowania własnego

zdrowia, żeby mu pomóc ratować jego kolej, skoro – jak ostami kretyn! – dopiero
co jej oświadczył, że nie jest mu potrzebna?

„Tak bardzo chcesz zatrzymać linię Montana Central and Mountain tylko dla

siebie...”. Jej twarz stanęła mu przed oczyma, „...samolubne i krzywdzące...”.
Naprawdę ją skrzywdził. Próbował ją trzymać z dala od spraw, które uważał za
wyłącznie swoje, wymagał, żeby się zachowywała jak poczciwa żonka, podczas
gdy sam puszył się i wrzeszczał, nieudolnie próbując dowieść, że ma w sobie coś
wartościowego.

A ona mimo to przyszła mu z pomocą.
Jej działania mówiły, kim naprawdę jest. I nie mógł tego zmienić. Uświadomił

sobie z upokarzającą pewnością, że wcale nie chciał zmieniać. Zatem do czego
zmierzał? Kochał ją taką, jaka była. Skorą do pomocy, szczerą, czasem wścibską,
lojalną aż do przesady i zdolną do wybaczania. Oddaną i kochającą.

Kochał ją.
Nagle poczuł się tak, jakby łuski spadły mu z oczu. Ugięły się pod nim kolana.

Był uparty, chorobliwie dumny, żałosny, samolubny i arogancki. A ona mimo to
przyszła mu z pomocą. Trzymał ją na dystans, równocześnie próbując utrzymać
przy sobie. A ona mimo to przyszła mu z pomocą...

– Bear! – Halt wdrapywał się na zbocze, podpierając się łopatą.
Bear oderwał wzrok od Diamond.
– Dobrze, że przyjechaliście na czas.
– Bylibyśmy tu wcześniej, gdyby nie pewne kłopoty. Chodź ze mną, chłopcze.

– Irlandczyk skierował się ku pozostałościom obozu, pociągając wspólnika za sobą.
Grupa ludzi Halta, złapawszy drugi oddech po odpoczynku, podniosła się, by im
towarzyszyć.

Gdy dotarli do środka obozu, Bear dostrzegł dwóch mężczyzn, leżących na

ziemi ze związanymi rękami i nogami. Halt odwrócił jednego z nich, popychając
go butem.

– Złapaliśmy tych dwóch i jednego z wynajętych zbirów Beechera, jak polewali

krzaki smołą, żeby je podpalić i pociągnąć za sobą. Człowiek Beechera uciekł, ale
mamy tych dwóch.

Bear podszedł bliżej; przyjrzawszy się z bliska umazanej sadzami twarzy, od

razu ją rozpoznał. Mocnym szarpnięciem odwrócił drugiego podpalacza, który
zaczął kaszleć i pluć.

– Carrick i Sikes. – Wcale nie był zdziwiony. – Niech to diabli! Powinienem

był wiedzieć. Wy dwaj sprawialiście same kłopoty od chwili, gdy was zatrudniłem.
– Wezbrał w nim gniew. Chwycił Carricka za kołnierz, podciągnął w górę i zatrząsł
nim jak pies kością. – Ty fałszywy, podły draniu, chciałeś nas spalić!

Halt podszedł do przyjaciela, żeby go powstrzymać przed wylaniem całej furii

na parę złoczyńców. Bear puścił Carricka, a ten, opadając na ziemię, wydał z siebie
złowieszczy chichot.

– Taaa, my żeśmy to zrobili. Podłożyliśmy ogień. Beecher nam kazał.
– I narzędzia – naciskał Bear – też wyście wzięli!
– I nie tylko – parsknął Sikes. W jego oczach błysnęło ponure wyzwanie, a w

głosie było coś takiego, że wszystkim, którzy to słyszeli, ciarki przebiegły po
plecach.

– Czyżby? – Bear postawił mu but na szyi. – Co jeszcze?
Nastąpiła długa, pełna napięcia chwila; Sikes zrozumiał, że wściekłość Beara i

nacisk jego nogi mogą się tylko pogorszyć. Odpowiedź, choć wypowiedziana
ochrypłym szeptem, miała moc gromu.

– Dynamit.
Bear spojrzał na Halta, a ten odwrócił się na pięcie i pobiegł do namiotu z

zapasami. Wrócił zaraz z miną potwierdzającą najgorsze przypuszczenia.
Brakowało sporej części dynamitu Bear poczuł, jak krew tężeje mu w żyłach.

– Mów! – Powrócił stopą na szyję złoczyńcy. – Co on zamierza z nim zrobić?
– Za późno, ważniaku. – Sikes posłał mu szatański uśmieszek, odsłaniający

krew na jego pożółkłych zębach. – Już się stało.

Bear aż się zachwiał; straszne myśli kłębiły mu się pod czaszką. Nakazał

przewrócić do góry nogami cały obóz. Siedzieli na beczce prochu. Kiedy Halt i
robotnicy miotali się, szukając dynamitu. Carrick zarechotał złośliwie.

– Nigdy nie znajdziecie.
Bear spojrzał na tory... Pociąg! Umieścili dynamit w pociągu' Zbierając grupę

ludzi i wysyłając ich, by siodłali konie, zauważył Diamond wracającą do obozu z
resztą robotników. Jęknął, kierując się w jej stronę; myślał tylko o tym, że musi ją
za wszelką cenę wydostać z obozu.

I wtedy to nastąpiło.
Ziemia się zatrzęsła. Poczuli głęboki, potężny wstrząs, od którego i oni zadrżeli

aż po czubki palców. Huk zdawał się trwać w nieskończoność, ogłuszający i
budzący lęk. Potem nagle wszystko ustało i zapadła martwa cisza.

Dopiero po chwili Bear uświadomił sobie całą grozę sytuacji. Coś wyleciało w

powietrze, ale co? Pierwszy przyszedł mu na myśl pociąg, ale na północnym
zachodzie, tam gdzie musiała dojechać ich lokomotywa i wagony, nie widać było
rozbłysku ani dymu. Rozejrzał się, sunąc wzrokiem po lini horyzontu; zza wzgórz
na północnym wschodzie wznosiła się dziwna jasność.

– To nie nasz pociąg ani nie przedni obóz. Co ten Beecher mógł... – Spojrzał ze

zmarszczonym czołem najpierw na Halta, potem na żonę.

– Tam jest farma Danversów – powiedziała Diamond, nie do końca zdając

sobie sprawę z wagi swych słów.

Zapadła grobowa cisza.
– O Boże... – Bear zamknął oczy, lecz natychmiast znów je otworzył. –

Danversowie. Ten drań wysadził ich farmę.

Po raz drugi rozkazał swoim ludziom chwycić za łopaty i koce. Tym razem

część z nich dosiadła koni, a reszta upchnęła się na dwóch wozach, po czym
wszyscy ruszyli na złamanie karku przez pofałdowaną równinę w stronę odległej
farmy.

Diamond była tak zmęczona, że nie miała siły samodzielnie wspiąć się na

konia. Bear – myśląc o ogniu, zniszczeniach, a może nawet śmierci, która mogła na
nich czekać na miejscu nieszczęścia – w pierwszym odruchu chciał jej kazać
zostać. Potem pomyślał jednak o Luannie Danvers i o wcześniejszych
poczynaniach Diamond. Odsunął ją łagodnie na bok, poprawił siodło i zacisnął
popręg. Kiedy pomagał jej wsiąść, ujrzała w jego oczach nieznany, nieobecny tam
wcześniej blask.

Nim jeszcze wjechali na ostatnie wzniesienie przed farmą Danversów,

wiedzieli, że mają przed sobą szalejący żywioł. Z daleka już było widać słupy
dymu, rozświetlone od spodu płomieniami; Zapach spalonego drewna – zupełnie
inny od zapachu palących się krzewów – docierał do nich na długo przedtem, nim
znaleźli się na miejscu. A jednak nikt nie był przygotowany na widok drewnianych
zabudowań, rozerwanych wybuchem na tysiąc kawałków. Belki i deski, poskręcane
kawałki metalu i zwęglone ziarno zaścielały całe podwórze. Na otaczających farmę
zboczach walały się gruzy, a pozostałości domu i głównej stodoły nadal stały w
ogniu.

Bear w biegu wyskoczył z siodła, krzycząc do swoich ludzi, by szukali rodziny

farmera i wody. Szybko odnaleziono uszkodzoną eksplozją drewnianą nakrywę
studni, usunięto ją, robiąc dostęp do wody, i uformowano rząd ludzi, którzy mieli
podawać wiadra. Tymczasem byli zaopatrzeni jedynie w łopaty, które zabrali ze
sobą, oraz kilka młotów pozostawionych na dnie wozu. Słysząc rozpaczliwe głosy
zwierząt uwięzionych w dymie, zaczęli młotami rozwalać płonące ściany stodoły.
Za każdym razem, gdy udało im się wyłamać szczelinę, żar i dym z palącego się
siana i ściółki wydostawał się na zewnątrz, zmuszając ich do odwrotu.

W tym iście piekielnym zamieszaniu Bear z Haltem szukali Danversa i jego

rodziny. Farmera znaleźli na ganku tlącej się wciąż resztki domu, przywalonego
belką. Był nieprzytomny, na szczęście dla siebie, bo miał poważnie zranioną nogę.
Znaleźli jakąś płytę, wyciągnęli go z gruzowiska i odnieśli w bezpieczne miejsce.
Bear, obawiając się w duchu najgorszego, osłonił sobie twarz chustką i wszedł do
płonącego domu w poszukiwaniu Luanny Danvers i dzieci.

Żar wyssał mu powietrze z płuc i natychmiast zmusił do wyjścia na zewnątrz,

lecz zdążył stwierdzić, że w środku nie ma nikogo. Łapiąc ze świstem oddech,
wstrząsany atakiem kaszlu, padł na ziemię obok Danversa.

Diamond siedziała przy nieprzytomnym farmerze, ocierając mu twarz

kawałkiem płótna oddanego z własnej halki i obserwując rozgrywające się przed jej
oczami chaotyczne sceny z uczuciem bezsilności, jakiego jeszcze nigdy w życiu
nie doświadczyła. Dom Danversów leżał w gruzach. Ten potworny akt przemocy
wstrząsnął nią do głębi. Po raz drugi tego dnia miała do czynienia z przejawem zła
tak bezwzględnym, że nie potrafiła go objąć rozumem.

Jak można było zrobić coś takiego rodzinie, której jedynym przewinieniem

była walka o środki do życia?

Podniósłszy wzrok, zobaczyła, jak Bear wbiega do płonących ruin domu. Serce

jej zamarło. Ryzykował życie i zdrowie, żeby ratować tych ludzi, by naprawić jej
błąd. Zdjęta przerażeniem, opuściła swoje stanowisko przy Danversie i krążyła
niecierpliwie w pobliżu.

Przecież musiało być coś, co mogłaby zrobić... musiało być!
Rozejrzała się z rozpaczą; dostrzegła ludzi niosących pierwsze wiadro wody.

Wiadra... koce... cokolwiek, co mogliby zamoczyć i użyć do gaszenia pożaru.
Biegając w kółko jak oszalała, zobaczyła nagle szopę obłożoną darnią; na jej
tyłach, osłonięte od wybuchu, wisiały sznury z praniem. Luanna Danvers musiała
najwidoczniej zrobić pranie tuż przed katastrofą; ubrania, pościel i koce wciąż
tkwiły przypięte do sznura, który zerwał się w połowie, opadając na ziemię.

Podbiegła tam, pozbierała prześcieradła i z pełnym naręczem skierowała się ku

studni. Robotnicy przyjęli je od niej z wdzięcznością i składając na pół, zmoczyli
wodą ze studni. Diamond zachowała bawełnianą narzutę, zmoczyła ją obficie i
pobiegła z powrotem przed dom, wypatrując Beara.

Dostrzegła go, wyłaniającego się chwiejnie przez zrujnowany ganek. Kiedy

upadł na ziemię obok Danversa, podbiegła do niego, osunęła się na kolana i zaczęła
mokrą narzutą ocierać jego zaczerwienioną twarz. Odetchnęła z ulgą, widząc, że
otwiera oczy. Gdyby go straciła w tym strasznym pożarze... Bojąc się dokończyć tę
myśl, spojrzała na nieprzytomnego Danversa. On także miał rodzinę, żonę i dzieci,
których nie mogli znaleźć.

– Zaraz wrócę – powiedziała, zbierając się na nogi.
Bear odczytał rozterkę w jej ściągniętych brwiach, poczuł niepokój w jej

dotyku. Jeszcze raz przetarła mu twarz chłodnym końcem mokrej narzuty,
obrzuciła go wiele mówiącym spojrzeniem, szybko zerknęła na Danversa i odeszła.

– Diamond! – Próbował ją przywołać z powrotem, ale dym odebrał mu głos,

pozostawiając jedynie chrapliwy szept. Z przerażeniem patrzył, jak z wilgotną
narzutą biegnie na tyły domu. – Szalona kobieta. – Zagryzając zęby, rozpaczliwie
usiłował stanąć na nogi. – Za wszelką cenę musi pomagać. – Dopadł Halta i ścisnął

go za ramię. – Znajdź Diamond...

Razem obeszli dom dookoła, wypatrując jej poprzez płomienie i dym. Wreszcie

usłyszeli, jak nawołuje Luannę Danvers, i poszli za głosem. Bear zauważył ją w
kłębach duszącego szarego dymu i przytrzymał za ramiona.

– Poczekaj! – Odpychała go, próbując się wyswobodzić. – Coś słyszałam!
Zamilkli i po trudnej do zniesienia chwili wyczekiwania usłyszeli coś, co

mogło być ludzkim głosem, stłumionym i niewyraźnym. Odganiając rękami dym i
starając się oddychać tylko przez mokrą tkaninę, stojąc blisko siebie, słuchali z
natężeniem. Dźwięk się powtórzył. Usłyszeli go mimo trzasku płomieni i krzyków
ludzi walczących z żywiołem.

– Pomocy! Pomóżcie nam!
Cienkie, wysokie głosiki. Dzieci. Spojrzeli po sobie, po czym skinąwszy

głowami, ruszyli w kierunku wskazanym przez Diamond.

Przedarłszy się przez kurtynę dymu, na wpół oślepieni, nie znaleźli nic, co

mogłoby wskazywać na obecność rodziny Danversa. Dopiero kiedy Halt się
potknął i opadł na jedno kolano, odkryli, że stoją na drewnianym włazie,
prowadzącym do ziemnej piwniczki. Belki z wysadzonej stodoły spadły na jeden z
narożników klapy, tarasując wyjście. Ale kiedy Diamond zawołała, odpowiedział
jej wyraźny chór głosów.

Bear z Haltem przypadli do belek i odrzucając walające się wokół gruzy, z

całych sił starali się je usunąć. Chwilę później pomagali wydostać się z piwnicy
Luannie Danvers i jej trojgu dzieciom.

– Jim... Gdzie jest Jim? – dopytywała się z niepokojem, kiedy okrążali żałosne

pozostałości domostwa. Dojrzawszy go leżącego na ziemi, wydała z siebie
przeciągły krzyk i przypadła do boku męża. Tuliła go do siebie, raz po raz
powtarzając jego imię. Gdy wreszcie Danvers się ocknął, przypadła mu do piersi z
rozdzierającym szlochem. Mąż niezdarnie pogłaskał ją po głowie. Po chwili doszła
do siebie na tyle, by się rozejrzeć.

– Widzieliśmy, jak nadjeżdżają – powiedziała do Diamond i Beara. – Jim kazał

mnie i dzieciom schować się w piwnicy. On i Daniel... Gdzie jest Daniel? –
Spojrzała na męża. – Był z tobą.

Danvers zaniósł się kaszlem.
– Posłałem go, żeby otworzył wrota stajni i wypuścił konie.
Luanna Danvers zwróciła głowę ku dopalającym się zgliszczom.
– Mój Boże, Daniel! – szepnęła przerażona.
Nie zwlekając ani minuty, Bear zaczął rozpytywać ludzi walczących z

płomieniami i zasypujących ziemią ugaszone miejsca, czy przypadkiem nie
zauważyli małego chłopca. Nikt nie widział. Obiegł całe podwórze, rozglądając się
gorączkowo, i nagle stanął jak wryty na widok zamkniętych wrót stajni. Chłopiec
nie zdążył wypuścić koni. Wybuch musiał go zaskoczyć.

Nigdzie nie było Daniela Danversa. Bear, Halt i Diamond całkowicie

poświęcili się poszukiwaniom, pozostawiając innym dogaszanie pożaru. Kiedy
ogień był już całkowicie opanowany, kilku ludzi zaczęło zganiać zwierzęta, które
przeżyły kataklizm: krowę, kilka świń i stado kurczaków z osmolonymi piórami.
Bear zauważył mężczyznę prowadzącego pociągowego konia.

– Gdzie go znalazłeś? – zwrócił się do niego.
– Za tamtym wzniesieniem. – Mężczyzna gestem wskazał za siebie.
Zatem Daniel musiał jednak wypuścić konie, a potem z powrotem zamknąć

wrota! Zdwoili wysiłki. Po pewnym czasie Diamond wróciła do rozpaczającej
Luanny Danvers; serce jej się krajało ze współczucia. A gdyby to Robbie zaginął?
Myśl o kuzynie i jego wybrykach zbudziła w niej nowe siły.

– Czy Daniel ma jakieś swoje kryjówki? – spytała Luannę, chwytając ją za

rękę. – Na przykład znika gdzieś, kiedy chce się wymigać od nielubianych
obowiązków?

Luanna, wciąż oszołomiona, zaczęła sobie na głos przypominać:
– Parę razy przyłapałam go, jak się bawił w jednej z szop... za stajnią.
Diamond natychmiast pobiegła do Beara i razem zaczęli przeszukiwać ocalałe

resztki zabudowań, nie znaleźli jednak niczego, dopóki nie dotarli do szopy,
stojącej najbliżej stajni. Drewniana konstrukcja załamała się, przywalając obłożony
darnią fundament. Musieli odrzucić deski, żeby się dostać do wieszaków i półek z
wyprawionymi skórami, łańcuchami do wyrywania pni, narzędziami stolarskimi i
zapasami drewna. Przez cały czas nawoływali chłopca. W końcu Diamond za-
uważyła znoszony dziecięcy bucik i po kolejnej chwili szaleńczego przedzierania
się przez gruzy udało im się znaleźć i wyciągnąć chłopca. Był przestraszony, ale
poza tym nic mu nie dolegało.

Luanna Danvers porwała syna w ramiona i ze łzami, tym razem radości,

dziękowała Bearowi, Haltowi i Diamond za wszystko, co zrobili dla ratowania jej
rodziny.

Ostatnie płomienie w końcu dogasły, a wiatr rozwiał dym na tyle, by mogli

przyjrzeć się pogorzelisku. Mieli przed sobą całkowitą ruinę. Bear aż się skulił,
oceniwszy rozmiary zniszczeń. Z posępną miną zwrócił się do Luanny Danvers:

– Przykro mi z powodu tego wszystkiego. Obiecuję pani, że osobiście

dopilnuję, by farma została odbudowana, jeszcze lepsza, niż była.

– To nie ma znaczenia – odpowiedziała Luanna z twarzą mokrą od łez.

Zagarnęła ramionami wszystkie swoje dzieci i przyciskała je do siebie z całych sił.
– To one są dla nas najważniejsze. I nic im się nie stało.

– Mimo to – wtrąciła się Diamond, czując dziwne ściskanie w gardle –

dopilnujemy, żebyście otrzymali pieniądze, a wasz dom został odbudowany.
Znajdziemy kogoś, żeby zebrał wasze plony, jeśli pani mąż nie będzie w stanie sam
się tym zająć. Nie musi się pani o nic martwić.

Wyznaczono trzech ludzi, żeby umieścili Danversów w jednym z wozów i

zawieźli do miasta. Jim Danvers potrzebował lekarza, a cała rodzina jakiegoś
miejsca, gdzie mogłaby tymczasowo zamieszkać. W jednym z pensjonatów Silky
powinien się znaleźć dla nich wolny pokój. Rozpływając się w podziękowaniach.
Luanna Danvers usiadła na wozie obok męża i przywołała do siebie dzieci.
Rodzina wyruszyła, szczęśliwa, że ocalała, z nadzieją na zbudowanie nowej
przyszłości.

Rozdział 22

Bear i jego żona opuścili farmę jako jedni z ostatnich. Od dawna panowała

ciemna noc, właściwie zbliżał się świt. Diamond była tak wyczerpana, że ledwie
miała siłę wspiąć się na siodło. Mimo to wjechała na wzniesienie, z którego
rozciągał się widok na cały teren farmy, żeby spojrzeć z góry na dymiące zgliszcza.

Zapach płonącego drewna i ryk płomieni miały pozostać w jej pamięci na

resztę życia, podobnie jak poczucie winy z powodu tego, że namówiła Danversów
na wydzierżawienie Bearowi ziemi.

– Jedźmy. Zrobiliśmy na razie wszystko, co się dało – usłyszała cichy głos

męża.

Zawróciła konia i ruszyła za nim. Przez jakiś czas jechali w milczeniu, zbyt

zmęczeni, by dbać o pozory czy przed sobą udawać. Nawet nie zwróciła uwagi, że
Bear wiedzie ją do płytkiego wąwozu porośniętego karłowatymi krzewami, skupio-
nymi wokół kępy wysokich drzew. Kiedy się zatrzymał i zsunął z siodła, obojętnie
patrzyła, jak przywiązuje konia, wraca i wyciąga do niej ramiona.

Spojrzała w jego ubrudzoną sadzą twarz i błyszczące w nocnym mroku oczy,

oczy, które kochała, których nie rozumiała aż do dzisiaj, których za nic nie chciała
stracić. Długo tłumione uczucia wydostały się na zewnątrz.

– Och. Bear... – Zalała się łzami, kiedy ściągnął ją z konia i zamknął w

objęciach. Trzymał ją mocno, a ona wylewała z siebie cały ból, którego nie była w
stanie dłużej znieść. – To wszystko moja wina, wszystko. Gdybym do nich nie
pojechała, nie namówiła ich na podpisanie dzierżawy... Gdybym nie przyjechała do
miasta po ciebie i nie powiedziała Beecherowi...

– To nie przez ciebie, Diamond – szepnął, gładząc ją po włosach.
– Przeze mnie. – Przywarła do niego, ukrywając zapłakaną twarz w jego

przesiąkniętej dymem koszuli. – Gdybym nie była tak pewna swoich racji.
Powinnam była cię posłuchać. – Dławiące ją łzy nie pozwoliły jej dokończyć.

Kiedy się wreszcie uspokoiła, Bear odsunął ją na odległość ramion i

uśmiechnął się. Jego oczy lśniły dziwnym blaskiem w świetle księżyca.

– To nie była twoja wina, Diamond. – Pogładził ją po policzku. – Nie

rozumiesz? To Beecher. Jest podły, tchórzliwy i nieprzewidywalny. Już się stało.
Nie miał powodu robić tego Danversom. To ze mną był w konflikcie. Ale uznał, że
wysadzając i paląc farmę...

– Uderzy w ciebie – dokończyła Diamond, ocierając mokre policzki.

Podniósłszy głowę, spojrzała w jego ściągniętą bólem twarz. – Gdybym tylko cię
posłuchała. A ja widziałam jedynie twoją dumę i to, że nie pozwalasz mi być

częścią swego życia. Myślałam, że jeśli ci pomogę, to zrozumiesz, że ja...

– Że co? Że sama świetnie byś sobie poradziła z budową kolei? – Pokręcił

głową ze smutkiem, nie przestając głaskać żony. – Gdybym ci powiedział, nie
krzycząc przy tym i nie rzucając się jak idiota, mogłabyś mnie posłuchać –
przyznał. – Może gdybym nie traktował tak osobiście sprawy z Beecherem... Może
gdybym go nie wyzwał i nie ośmieszył w obecności jego ludzi. Może gdybym to ja
ciebie posłuchał...

Puścił Diamond i odwrócił się. Ramiona nagle mu się zaokrągliły, a jego

potężna sylwetka wydawała się dziwnie ociężała, kiedy schodził po zboczu do
strumyka, biegnącego skalistym dnem wąwozu.

Poszła za nim, wyczuwając w każdym jego ruchu gorycz porażki. Odbierał to

tak samo osobiście jak ona, brał na siebie winę za nieszczęście Danversów.
Uklęknął nad strumykiem i zaczął przesuwać kamienie, ustawiając niewielką tamę
w poprzek nurtu; woda zbierała się w naturalnym zagłębieniu. Diamond domyśliła
się, że przygotowuje miejsce do mycia. Zwyczajna czynność w jakże niezwykłych
okolicznościach. Uderzyło ją, że nawet cierpiący i pokonany, robi to, co potrafił
najlepiej – brał sprawy w swoje ręce, organizował, poprawiał.

Właśnie to starał się robić przez całe życie. Zbudować kolej. Czynić postęp.

Stwarzać życie dla siebie i innych na wrogim i trudnym terenie.

– Bear? – Przedarła się przez wysokie trawy na brzeg strumienia i uklękła obok

niego na kamieniu. Znieruchomiał z odwróconą twarzą, kiedy go dotknęła.
Mogłaby to wziąć za odrzucenie i się wycofać, gdyby nie wiedziała, że Bear bardzo
cierpiał. Widziała jego ból przez skorupę chłodu i męskiej stanowczości, którą się
zasłaniał niczym tarczą. – Bear – powtórzyła, biorąc go za rękę i nie mając zamiaru
puścić. – To także nie twoja wina. Zrobiłeś, co mogłeś. Zacząłeś budować kolej i
ciężko pracowałeś, mimo wszystkich przeciwności losu, żeby ją ukończyć.

– Owszem, pracowałem. I nie udało mi się – powiedział ochryple.
Czuła, jak mąż zmaga się z bólem, jaki sprawiło mu to wyznanie.
– To nieprawda.
– Akurat. – Odwrócił się do niej z płonącymi oczyma; po jego usmolonych

policzkach biegły dwa lśniące wilgocią ślady. – Tupałem, krzyczałem i ciskałem
się jak tyran. Położyłbym te tory własnymi rękami, gdybym mógł! Nie pozwalałem
nikomu pomóc, nawet Haltowi, choć od trzech lat jest moim wspólnikiem.
Gdybym go posłuchał, mielibyśmy dowolną ilość pożyczek, tory byłyby
ukończone i linia zaczęłaby działać zeszłego lata. Ja podejmowałem każdą decyzję.
Musiałem osobiście doglądać każdego cholernego podpisu, obejrzeć każdy hak i
kawałek szyny. – Słowa płynęły; choćby nawet chciał, nie mógłby ich
powstrzymać. – Ja nie buduję kolei, skarbie, ja buduję pomnik mojej własnej
cholernej pychy!

Nie chcąc patrzeć na pogardę, którą spodziewał się ujrzeć w oczach Diamond,

wstał i odszedł w stronę koni. Pobiegła za nim i zastąpiła mu drogę.

– Masz rację, byłeś dumny, niezależny i zadufany. I co z tego? To żadna

nowina, przynajmniej dla mnie. I owszem, sporo spraw poszło nie tak z linią
Montana Central and Mountain. Ale nie ty byłeś temu winien, a już na pewno nie
temu, co się przydarzyło Danversom. Powiedziałeś mi, że to przez Beechera, i
miałeś rację. Chciał cię powstrzymać, uniemożliwić spełnienie marzenia. Miałeś
pełne prawo walczyć o swoje marzenie w każdy możliwy sposób. Myliłam się,
Bear. Czasami trzeba bronić siebie i tego, co próbuje się tworzyć. Nawet siłą.
Nawet przed kobietami, które cię kochają całym sercem, ale wciskają się tam,
gdzie nie są potrzebne!

Zdała sobie sprawę, że krzyczy i szarpie jego ramieniem i że właśnie wyznała

mu miłość. Puściła go, zamykając oczy.

Musiała minąć dłuższa chwila, nim to, co powiedziała, przedarło się przez jego

złość i upokorzenie. Jak to możliwe, że stała przed nim z sercem na dłoni, próbując
przywołać go do rozsądku, walcząc z jego pychą i rozpaczą po to, by wyznać, że
go kocha?

Jak mogła go kochać? Oszukał ją, zawiódł jej zaufanie, rozczarował. Jego linia

leżała w gruzach, podobnie jak ich wspólne życie. A ona stała przed nim... z
sercem na dłoni...

– Kto powiedział, że nie jesteś potrzebna? – odezwał się, zaciskając pięści.
– Ty sam. – Spojrzała mu w oczy.
– A ty mnie posłuchałaś? – wyszeptał, z trudem wydobywając z gardła głos.
– Jestem jak gołębica, pamiętasz?
Widok jej twarzy, promiennej mimo brudu i śladów łez, ścisnął go za serce.

Kochała go. I nie zależało to wcale od tego, czy ukończy tę cholerną kolej, czy
udowodni, że jest coś wart. Kochała go takiego, jaki był. Dumnego, upartego,
aroganckiego, samolubnego...

– Jestem idiotą. Powinnaś mieć na tyle rozumu, żeby mnie nie słuchać.
– Wrzeszczałeś. Nie dało się nie słuchać. – Na ustach Diamond zagościł

nieśmiały uśmiech. – Tak jak nie da się ciebie nie kochać. Możesz mi wierzyć,
próbowałam.

Pustkę, którą dotąd odczuwał, zapełniło całkowicie i zupełnie niezasłużenie

cudowne ciepło, rozchodzące się stopniowo po całym ciele. Nadzieja. Boże, niech
nie będzie za późno!

– Pozwól mi dzielić twoje marzenie, Bear – powiedziała tak cicho, że nie był

pewien, czy sobie tego nie wyobraził. – Pozwól nam wszystkim. Z marzenia, w
którym jest miejsce tylko dla jednej osoby, nigdy nie powstanie coś wielkiego.
Warto mieć tylko takie marzenia w których jest dość miejsca dla innych ludzi,
szczególnie dla tych, którzy nas kochają.

Stała przed nim w świetle księżyca, z błyszczącymi oczyma, poświęcając

wszystko, by ofiarować mu swoją nadzieję, wiarę i serce. Kochała go na tyle, by
marzyć razem z nim. I była gotowa ciężko pracować, by to marzenie
urzeczywistnić. Tak samo jak Halt. Jak jego robotnicy. Jak Danversowie. Wszyscy
oni byli częścią jego przedsięwzięcia. I dopóki sobie tego nie uświadomił, nie
pogodził się z tym, jego marzenie nie miało szansy się spełnić.

– Pozwolisz mi, Bear? – spytała cicho, wpatrując się w niego z napięciem.
– Zawsze byłaś w moim sercu. Diamond. Jesteś światłem mojej duszy. Pragnę

cię, jesteś mi potrzebna w spełnianiu moich marzeń. Jesteś mi potrzeba do życia.

Objął ją mocno i przytulił, przelewając swą radość w pocałunki, którymi

okrywał jej usta, twarz, włosy. Zarzuciła mu ręce na szyję i przywarła do niego z
zapierającą dech gotowością. Pocałunki nie miały końca: jedne były głębokie i
czułe, inne gwałtowne. Całował jej nos, powieki, przesiąknięte dymem włosy,
płatki uszu i policzki.

Kiedy wreszcie na dobre skupił się na ustach, odwzajemniła pocałunek z całą

namiętnością jaką wyzwoliło długo oczekiwane zaproszenie do udziału w jego
życiu. Gorączkowo przesuwała dłońmi po plecach Beara i ramionach,
przeczesywała palcami jego włosy, tuliła w dłoniach lekko szorstką od zarostu
twarz, jakby chciała się upewnić, że cały należy do niej.

Wreszcie oderwali się od siebie, bez tchu, osłabieni żądzą, zmęczeniem,

brakiem snu, promienni radością tak wielką, że nie mogła się w nich pomieścić.

– Chodź! – Bear pociągnął żonę za sobą z uśmiechem. – Pozbądźmy się tej

paskudnej sadzy.

Bez sprzeciwu dała się zaprowadzić do zbudowanej przez niego sadzawki.
– Szkoda, bo zaczynało mi się coraz bardziej podobać.
– Myślę, że zostało dosyć na potem, kiedy się umyjemy...
Pomagając sobie nawzajem, zdjęli ubrania, poddając się pieszczocie chłodnej

wody i ciepłych dłoni, ruchliwych, niczym nie skrępowanych. Wytarli się resztką
halki Diamond, po czym, drżąc, padli sobie w ramiona.

Bear przygotował posłanie z trawy, wyścielając je derką spod siodła.

Przyciągnął żonę do siebie, zamykając w kokonie przesiąkniętych dymem ubrań i
ciepłych pocałunków. Wkrótce potem, wtuleni w siebie, rozgrzani, odnaleźli w
sobie zapasy nowej energii...

Kochali się powoli, łagodnie, jakby to robili pierwszy raz. Każde doznanie było

głębsze, bardziej wyraziste, spotęgowane przeżyciami nocy, która – choć zaczęła
się tak strasznie – odchodziła spokojnie, budząc obietnicę nowego, lepszego dnia.
Kiedy z mocno splecionymi dłońmi kołysali się we wspólnym rytmie, na świat
wypełzły pierwsze promienie świtu, rozlewając wokół szarą, potem niebieską,
wreszcie różową poświatę. Kiedy jednocześnie osiągnęli szczyt rozkoszy, słońce
wspięło się na horyzont. A gdy wreszcie złoty blask poranka wpłynął do wąwozu,
oboje pogrążeni byli w głębokim śnie.

Wczesnym rankiem czterech jeźdźców przemykało się ukradkiem nieopodal

miejsca, gdzie spali Bear i Diamond. Za sobą na długim postronku ciągnęli
jucznego konia, dźwigającego na grzbiecie dwie drewniane skrzynki. Na bocznych
ściankach skrzynek dużymi czarnymi literami wypisane było słowo „Dynamit”.

Zbliżywszy się do Great Falls, zauważyli inną grupę mężczyzn, oczekującą na

urwisku, z którego rozpościerał się szeroki widok na miasto. Trzymając się z dala
od zabudowań, podjechali bliżej. Jeden z ludzi zsiadł z konia i stał wyprostowany,
z rękami wspartymi na biodrach, czekając, aż złożą mu sprawozdanie.

– No i? – odezwał się Lionel Beecher, spoglądając najpierw na juczne zwierzę,

potem na człowieka jadącego na czele.

– Wszystko załatwione – usłyszał w odpowiedzi. – Tak jak kazałeś. Nikogo nie

było, wszyscy pojechali gasić pożar.

– A ten nędzny chłopek? Danvers?
Przywódca grupy oparł się na łęku siodła, odsłaniając w uśmiechu żółte zęby.
– Będą go zbierać w kawałkach aż do Wyoming. Cała ekipa McQuaida tam

poleciała, ale nic nie mogli zrobić. Został im tylko pochówek.

Beecher z uśmiechem podszedł do konia, który miał przywiązany do siodła

tobołek w kształcie ludzkiej sylwetki, owiniętej w koc. Zaciągnąwszy się ostatni
raz cygarem, zgasił je o podeszwę małego buta wystającego spod koca.
Odpowiedział mu jęk i szamotanie. Beecher zaśmiał się pod nosem i okrążył konia,
żeby ściągnąć koc. Ukazała się potargana czupryna, kolorem bardzo
przypominająca włosy Diamond McQuaid.

– Niewygodnie ci, mój chłopcze? – spytał, sięgając głębiej, żeby odsłonić twarz

więźnia. – Będzie trochę lepiej, kiedy już... auuu! – Odskoczył, potrząsając ręką, a
potem zgiął się wpół, ściskając bolącą dłoń. – On mnie ugryzł! Niech go cholera!
Ten mały łajdak mnie ugryzł! – Złapał Robbiego Wingate'a za włosy i niemal
podniósł do góry. – Ty śmierdzący mały gnojku! Myślisz, że ujdzie ci na sucho...

Napotkawszy milczące spojrzenia swoich ludzi, nieco się opanował i puścił

chłopca, jakby sam dotyk kalał mu palce.

– Jedziemy – warknął. – Chcę być gotów, kiedy się zacznie zabawa.

Wczesnym popołudniem Beara i Diamond obudził gwizd powracającego

pociągu. Po jakimś czasie wrócili do głównego obozu, pieszo, trzymając się za
ręce, prowadząc konie za sobą. Wyglądali tak, jakby właśnie udało im się
doprowadzić świat do porządku.

Robotnicy stojący z pustymi talerzami w kolejce po obiad przywitali ich z

lekkim niepokojem.

– Po ostatniej nocy ludzie nie byli w stanie od razu przystąpić do pracy –

odezwał się jeden z brygadzistów, w napięciu czekając na odpowiedź.

Czyżby aż tak przywykli do trudnego charakteru Beara, że obawiali się, iż

odmówi im prawa do posiłku?

– Oczywiście – rzekł spokojnie Bear, kiwając głową ze zrozumieniem. –

Zaczynamy po obiedzie. Człowiek musi od czasu do czasu wrzucić coś na ruszt. –
Czując na sobie pytające spojrzenia, przystanął i zaczerpnął tchu. – Odwaliliście
dziś w nocy kawał dobrej roboty, gasząc ten pożar. Rodzina Danversów jest wam
bardzo wdzięczna. Ja również.

Diamond, obserwująca scenę z platformy pulmana, poczuła ciepło wokół serca,

kiedy robotnicy z pełnym niedowierzania uznaniem przyjęli słowa Beara. Lekko,
jakby spadł jej z ramion wielki ciężar, weszła do środka, żeby umyć włosy i
zmienić ubranie. Nie było jej więc w pobliżu, gdy chwilę później Halt z Bearem
przyprowadzili Carricka i Sikesa z wagonu, w którym dwaj złoczyńcy byli
uwięzieni.

– Macie szczęście, że wasza „niespodzianka” się nie udała – powiedział Bear,

kiedy ładowano ich na wóz. – Nikt z rodziny Danversów nie zginął. Tylko dzięki
temu unikniecie szubienicy.

Carrick posłał mu mordercze spojrzenie.
– Taaa? To jeszcze nie koniec. Beecher ma asa w rękawie.
Bear zerknął ukradkiem na wspólnika. Czy to była prawdziwa groźba, czy

jedynie czcze przechwałki?

– Zachowaj swoje rewelacje dla szeryfa, Carrick – poradził Halt, popychając

więźnia w głąb wozu.

– Nie wsadzisz nas do pudła – rzucił wyzywająco Sikes. – Spróbuj tylko, to już

nigdy nie zobaczysz tego swojego szczeniaka.

Bear zesztywniał.
– Co masz na myśli?
– Tego dzieciaka. Tego małego, krewniaka twojej kobiety. – Carrick skrzywił

się w złośliwym uśmiechu. – Beecher go ma.

– Chciałbyś, draniu – mruknął Halt, odsuwając boczne drzwi wozu, żeby się

dobrać do bezczelnego kłamcy.

Bear chwycił jednak wspólnika za ramię i pociągnął w stronę pulmana, żeby

poszukać chłopca.

Diamond wyszła z przedziału sypialnego, świeżo wymyta i w czystym ubraniu;

upierała się, że Robbie jest z Silky. W wagonie kuchennym okazało się, że Silky
nie widziała chłopca od poprzedniego popołudnia, a po sprawdzeniu każdego
zakamarka w obozie i rozmowach z robotnikami wyszło na jaw, że nikt go nie
widział od chwili wybuchu pożaru na prerii.

– Mów, do diabła! – ryknął Irlandczyk, potrząsając Sikesem z całej siły. – Co

knuje Beecher?

Obaj więźniowie uparcie milczeli. Bear zaproponował Haltowi, żeby wsiąść do

wozu i wywieźć ich w prerię.

Po około kwadransie zatrzymali się przy skalnym występie. Bear zsiadł z wozu

i oddalił się, wyraźnie czegoś szukając. Wróciwszy rzekł spokojnie:

– Powinno wystarczyć.
Z pomocą Halta ściągnął więźniów z wozu i przetoczył ich po krzewach i

trawie do podnóża skały.

Plując kurzem i przekleństwami. Carrick i Sikes dopytywali się, co Bear i Halt

zamierzają z nimi zrobić.

– Nie chcecie iść do więzienia – rzekł Bear – więc postanowiłem wam

dogodzić. Widzicie te mrówki? – Rozgarnął ziemię czubkiem buta. Ujrzeli
czerwone owady, rozbiegające się we wszystkie strony... także w ich stronę. –
Nieczęsto trafia im się całoroczny zapas mięsa, i to w jednym kawałku. – Bear
rzucił wspólnikowi znaczące spojrzenie. – Szkoda, że Robbiego tu nie ma. Bardzo
by mu się podobało.

Nim wrócili do obozu, wiedzieli, że Beecher wygrał w pokera małe ranczo na

północ od Great Falls i prawdopodobnie tam właśnie zabrał chłopca. Wiadomość o
porwaniu Robbiego zdążyła się roznieść wśród robotników. Bear nie musiał prosić
swoich ludzi, żeby mu towarzyszyli, bo sami zgłosili się na ochotnika, wszyscy co
do jednego.

– Lubimy tego małego spryciarza – powiedział jeden z nich w imieniu

wszystkich pozostałych.

Diamond to usłyszała; coś ścisnęło ją w gardle. Jej Robbie. Ten nieznośny,

złośliwy mały łobuz. Potrafił sobie zjednać nawet najtwardsze serca.

Bear wybierał właśnie ludzi, którzy mieli towarzyszyć jemu i Haltowi, i

wydawał im broń, kiedy druga część planu Beechera wstrząsnęła obozem. Pociąg
zakołysał się na szynach, szyby w oknach popękały, talerze i garnki w wagonie
kuchennym poleciały z hukiem na podłogę, a maszty namiotów łamały się jak
zeschłe patyki. Ludzie chwiali się na nogach, próbując zachować równowagę.

Kiedy wszystko ucichło, Bear pobiegł sprawdzić, czy Diamond nic się nie

stało. Wrócili razem do Halta i we trójkę, podobnie jak wszyscy inni w obozie,
spojrzeli na południowy wschód. Potężna chmura kurzu wolno unosiła się w
powietrze.

– Przedni obóz – stwierdził Bear. – Ten drań wysadził przedni obóz!
– Co tam obóz – odezwał się ponuro Halt. – Wysadził w powietrze połowę

naszych terenów!

Diamond widziała, jak mąż patrzy w stronę obozu, a potem w kierunku Great

Falls, gdzie przebywał Robbie. Beecher dobrze zaplanował: wszystko waliło się
równocześnie. Niemal czuła ból, z jakim Bear musiał podejmować decyzję.
Odwrócił się od zniszczonego nasypu, zdecydowawszy, by najpierw szukać jej
małego kuzyna. Łzy napłynęły Diamond do oczu.

Bear rozkazał ludziom zebrać wszystkie konie i całą broń. Wyruszając

natychmiast, mogli dotrzeć na ranczo Beechera przed zmierzchem. Wysłuchawszy
tego, co mąż powiedział do robotników, Diamond pobiegła do pulmana.

Bear zastał ją tam, ubraną w kapelusz i skórzaną kamizelkę, najwyraźniej

przygotowaną do drogi.

– A ty gdzie się wybierasz? – spytał zdziwiony.
– Jadę z wami – oświadczyła, bez mrugnięcia wytrzymując jego spojrzenie. –

On jest moim kuzynem i podopiecznym. Pomogę go wydostać z rąk Beechera albo
umrę.

– Posłuchaj, Diamond...
Stalowy błysk w jej oczach nie pozostawiał wątpliwości, że postawi na swoim.
Bear westchnął ciężko.
– Dobrze. – Nim zdążył cokolwiek dodać, wyminęła go w drzwiach i zmierzała

do środka obozu. Kiedy do niej dołączył, czekała już, siedząc w siodle.

– Jaki mamy plan? – spytała, przyciągając uwagę trzydziestu zatroskanych

twarzy.

Nędzny mały karaluchu – warknął Beecher, przyciskając chusteczkę do

zewnętrznego kącika oka, a potem badając szkarłatną plamkę, która pozostała na
tkaninie. – Powinienem go zabić od razu. W jakiś powolny i bolesny sposób. –
Trzasnął drzwiami sypialni, wpychając do ręki najbliżej stojącego człowieka lampę
naftową. – Pilnuj go – rozkazał. – Jeśli się choćby skrzywi, odetnij mu coś. Palec.
Ucho. Nogę.

Kiedy wszedł do głównego pokoju, drzwi wejściowe zaskrzypiały i ukazała się

w nich siwa głowa jednego z rewolwerowców.

– Ktoś tu jedzie – powiedział. – Jakaś kobieta.
Beecher odruchowo przejrzał się w zmatowiałym lustrze nad umywalką,

stojącą w kącie, przebiegając w myślach listę ewentualnych gości. Był całkowicie
nieprzygotowany na widok Diamond Wingate, siedzącej na gniadym wałachu.
Rozpuszczone włosy spływały jej na ramiona i połyskiwały złociście w świetle
latarni.

– No, no – mruknął, wychodząc na stary drewniany ganek, z rękami w

kieszeniach kamizelki. – Niech mnie, jeśli to nie sama pani McQuaid. Czemu
zawdzięczam tę wizytę?

– Zdrowemu rozsądkowi, sir – odparła spokojnie, wodząc wzrokiem po niskich

drewnianych budynkach, składających się na ranczo. – Uważam, że dość już
przemocy i rozlewu krwi. Przybyłam negocjować zawieszenie broni.

– Doprawdy świat schodzi na psy – rzekł wolno Beecher, obserwując uważnie

drogę i horyzont – skoro sławny Bear McQuaid wysyła żonę, żeby załatwiała jego
sprawy.

– Mój mąż nie wie, że tu przyjechałam. – Zadarła podbródek. – Powiem więcej,

gdyby wiedział, że tu jestem, oboje dostalibyśmy za swoje.

– Zatem jest jeszcze głupszy, niż przypuszczałem, skoro nienawiść do mnie

przedkłada nad szacunek do pani. – Beecher zszedł z ganku, mierząc ją wzrokiem.
– Jak to możliwe, że pani chce negocjować w jego imieniu?

– Nie powiedziałam, że mam zamiar negocjować w jego imieniu. Negocjuję we

własnym imieniu, panie Beecher. Jestem kobietą o znacznym majątku. Chcę
odzyskać mojego młodego kuzyna. Może się panu bardzo opłacić oddanie mi go
zdrowego i całego. – Rozejrzała się po zapuszczonym otoczeniu. – Gdzie on jest?

– W bezpiecznym miejscu – zapewnił ją Beecher z drwiącym uśmieszkiem. –

Mogę pani zadać takie samo pytanie. Gdzie jest McQuaid?

Diamond zawahała się, wyraźnie urażona.
– Jak zwykle pilnuje własnych interesów. Robbie zaginął, a on pojechał

oceniać szkody, spowodowane tajemniczym wybuchem w przednim obozie.
Zostałam sama i musiałam wziąć sprawę kuzyna we własne ręce.

– Nie można powiedzieć, żeby się zachował po rycersku – zakpił Beecher.
– Przyznaję, że trochę mnie pod tym względem rozczarował – odpowiedziała z

tłumioną złością.

– Rozumiem, że pod innymi względami także. – Beecher uśmiechnął się

domyślnie. – Może zechce pani wejść i przekonać się, jak wygląda prawdziwa
gościnność człowieka z Dzikiego Zachodu?

Kiedy Diamond przed domem skupiała uwagę Beechera, ciemne sylwetki

przekradały się od cienia do cienia przez oświetlone księżycem podwórze na
tyłach. Sporo czasu zajęło Bearowi i Haltowi pokonanie pieszo otwartej przestrzeni
za ranczem i okrążenie zabudowań. Beecher najwyraźniej ich oczekiwał, bo
ustawił uzbrojonych ludzi na każdym dachu.

Ponieważ nie znali rozkładu rancza ani liczby zatrudnionych przez Beechera

ludzi, musieli zachować jak najdalej posuniętą ostrożność. Tylko że przekradanie
się chyłkiem oznaczało powolność działania. Bear wierzył, że Diamond poradzi
sobie bez trudu z przyciągnięciem męskiej uwagi, ale nie miał pewności, czy
Beecher uwierzy, że jej mąż wolał zająć się zniszczonym obozem niż pomóc w
ratowaniu chłopca. Czy opowieść Diamond wystarczy, by nie podejrzewał
obecności Beara?

Przemykając od ściany do ściany, od szopy do stodoły, posuwali się do przodu,

ośmieleni nieprzerwaną ciszą zalegającą podwórze. Dając sygnały rękami, Bear
wysłał dwóch swoich ludzi, żeby sprawdzili stodołę, i dwóch następnych, żeby
przeszukali szopy, podczas gdy on z Haltem przekradli się na tyły domu. Tu
napotkali pierwszego wartownika; siedział na stołku, oparty o ścianę, z kapeluszem
zsuniętym na oczy i strzelbą ułożoną w poprzek kolan. Zaraz potem dostrzegli
następnego, wysoko na dachu, przechadzającego się tam i z powrotem. Obaj byli

czujni; bezustannie wodzili wzrokiem po oświetlonym księżycem otoczeniu.
Jedynym powodem, dla którego Bear i jego towarzysze nie zostali wykryci, było
zaciekawienie straży tym, co się działo pomiędzy Diamond i Beecherem.

– Dzielna dziewczyna. Zagaduj go dalej – mruknął do siebie Bear, widząc, jak

wartownik, rozejrzawszy się pobieżnie po podwórzu, znów wraca wzrokiem do
sceny, rozgrywającej się przed gankiem.

Czekali na znak od ludzi sprawdzających stodołę i szopy. Sygnał nadszedł –

wszędzie było pusto. Nie było tam Robbiego. Beecher prawdopodobnie
przetrzymywał go w domu. Bear i Halt w kilku susach pokonali podwórze i
przykleili się do narożnika domu. Nie było sposobu, by całkowicie zaskoczyć
tylnego wartownika. Zanimby do niego podeszli, tak czy inaczej miałby dość
czasu, żeby wszcząć alarm. Musieli szybko wedrzeć się do środka, licząc na to, że
zamieszanie, które wywołają ich ludzie na koniach, rozstawieni poza obrębem
zabudowań, umożliwi im ucieczkę.

Biorąc głęboki oddech i w duchu modląc się, by Diamond nie przyszło do

głowy zrobić coś głupiego, Bear wyjrzał zza rogu, kiwnął głową do Halta i plan
został wcielony w życie.

Podbiegli do wartownika z dwóch stron; odgłos ich kroków usłyszał w ostatniej

chwili. Poderwał się z krzesła... i zaraz opadł na nie z powrotem, usadzony jednym
uderzeniem rewolweru Halta w tył głowy. Nasunęli nieprzytomnemu kapelusz na
oczy, a strzelbę ułożyli na kolanach, tak jak ją trzymał poprzednio.

Kiedy drugi wartownik pojawił się, zaniepokojony hałasem, wszystko

wyglądało dokładnie tak samo jak wcześniej. Zawołał cicho do swego kompana,
ale nie uzyskał odpowiedzi. Nie chcąc zdradzać przed Beecherem, że jego wynajęci
zabójcy sypiają na służbie, zawołał jeszcze raz:

– Lefty, obudź się! Wszystko w porządku?
Nim się zorientował, że jednak nie wszystko jest, jak trzeba. Bear i Halt mieli

dość czasu, by wśliznąć się do domu i na palcach skradać się od drzwi do drzwi.

Znaleźli Robbiego w małym ciemnym pokoju; był przywiązany do starego

żelaznego łóżka. Bear przytknął palec do ust, po czym rozciął sznury krępujące
chłopcu ręce i nogi. Kiedy już wydawało się, że są blisko szczęśliwego
zakończenia przygody, Halt odruchowo wyciągnął Robbiemu z ust knebel.

– Wiedziałem, że po mnie przyjdziesz! – wychrypiał chłopiec.
Po chwili do pokoju wpadło dwóch zbirów Beechera z bronią gotową do

strzału. Bear w ostatniej chwili zdążył ściągnąć Robbiego z łóżka i ukryć za
swoimi plecami. Ciszę rozdarł huk wystrzałów.

Odtąd wszystko działo się w dziwnie przyśpieszonym tempie. Beecher zaklął,

wpadł do domu i zaczął zwoływać swoich ludzi. Pół tuzina zbirów wypełzło z
różnych zakamarków, wymachując bronią i próbując się połapać w sytuacji. Ludzie
Beara i Halta, którzy czekali w pogotowiu za pierwszym wzniesieniem, nadjechali,

otwierając ogień do wartowników ustawionych na dachach.

Po pierwszym wystrzale Beecher rzucił się ku Diamond.
– Ty mała kłamliwa suko! – Udało mu się złapać za wodze i zatrzymać jej

konia. Po krótkiej szamotaninie wywlókł ją z siodła i trzymając zgiętym ramieniem
za szyję, wciągnął do domu. W wejściu spotkali się oko w oko z Bearem, Haltem i
Robbiem. Beecher wzmocnił ucisk na szyi Diamond i przesunął się lekko, tak że
swoim ciałem osłaniała go przed linią strzału. Następnie wyciągnął rewolwer i
dotknął lufą jej żeber.

– No, no, McQuaid. – Uśmiechnął się bez cienia humoru. – Całkiem sprytnie,

trzeba przyznać. Bez wątpienia plan ułożyła twoja żona.

– Wydaje mi się, że plan był wspólny – odparł Bear, wpychając Robbiego za

siebie i odbezpieczając rewolwer.

– Cóż za rozczarowanie. – Beecher szturchnął Diamond boleśnie lufą, ale nie

usłyszał nawet piśnięcia. – Zapowiadała się tak obiecująco. A teraz może służyć
tylko za cel. – Wycofał się do okna, pociągając kobietę za sobą, i wyjrzał na
zewnątrz. Słysząc pojedyncze wystrzały, rżenie koni i męskie krzyki, domyślił się,
że Bear z Haltem nie przybyli sami.

– Owszem. Przywiozłem ze sobą paru przyjaciół – podpowiedział domyślnie

Bear, nie odrywając oczu od twarzy Beechera.

– Jesteś pełen niespodzianek, McQuaid. Nie sądziłem, że w ogóle masz jakichś

przyjaciół. – Rysy zbira stężały, kiedy spojrzał na drzwi. – Podejdź bliżej, a
jednego ci ubędzie.

– Puść ją, Beecher. – Bear zbliżał się do niego cal po calu.
– Nie jestem samobójcą – odparł na to Beecher, posuwając się w stronę drzwi i

oceniając odległość dzielącą go od wierzchowca Diamond, wciąż stojącego przed
gankiem. – Poza tym miło mi się jej dotyka. Zawsze łatwo poznać dobrą jakość.

– Tak jak zawsze można poznać tchórza – zdążyła syknąć, nim mocniej ścisnął

jej szyję.

Halt, z wyciągniętą bronią, zaczął okrążać Beechera z prawej, a Robbie, chcąc

mieć lepszy widok, wysunął się zza swego wybawcy i na czworakach przesunął się
w lewo.

– Ugryź go, Diamond! – zawołał znienacka. – On tego nie znosi.
– Jeszcze ciebie brakowało, ty krwiożerczy mały dzikusie – mruknął Beecher

przez zaciśnięte zęby. Dopadł drzwi i obejrzał się przez ramię.

Robbie nagle z krzykiem rzucił się ku Diamond, wprawiając wszystkich w

takie zaskoczenie, że osłupieli, a Beecher mimowolnie zwolnił uścisk na jej szyi.

Diamond natychmiast to wykorzystała, przypadła do chłopca i razem osunęli

się na ziemię, dokładnie w chwili gdy Beecher wystrzelił.

Bear nie miał czasu myśleć. Strzelił raz, drugi, trzeci. Ciałem Beechera

dwukrotnie wstrząsnęło. Wypuścił rewolwer z ręki i zataczając się, przekroczył

próg. Zdążył dotrzeć na skraj ganku, gdzie wreszcie upadł. Zapadła śmiertelna
cisza. Nikt się nie poruszył. Wszyscy wstrzymali oddech. Pomieszczenie wypełnił
ostry zapach spalonego prochu.

Ocknąwszy się, Bear przypadł do Diamond.
– Nic ci nie jest? – spytał z troską, tuląc ją w ramionach.
– Chyba nie – odparła niepewnie. Cała się trzęsła, a kiedy uświadomiła sobie,

jak niewiele brakowało, kolana się pod nią ugięły. Zaczęła gorączkowo dotykać
męża, potem Robbiego. – Nie trafił was? Jesteście cali?

– Jesteśmy cali i zdrowi – zapewnił Bear, zagarniając w ramiona ją i chłopca.

Nie wypuszczał ich z objęć, dopóki nie przestała drżeć i szlochać. Dopiero wtedy
zwrócił się do Halta, który czekał cierpliwie na boku; po jego rękawie spływała
strużka krwi, ale uśmiechał się szeroko.

Ostatecznie to oni byli tego dnia górą. Ludzie z MCM zjawili się w komplecie,

przewyższając trzykrotnie liczbą i ilością broni wynajętych zbirów Beechera. Rana
Halta okazała się lekkim, powierzchownym draśnięciem; żartował sobie nawet, że
wzbudzając współczucie, wkradnie się w łaski Silky i jej dziewcząt. Dwóch zbirów
Beechera także odniosło rany, lecz podobnie niegroźne. Widząc klęskę
pracodawcy, część jego ludzi od razu wsiadła na konie i uciekła. Pozostali łatwo
dali się okrążyć; kilku odniosło lekkie obrażenia, a reszta nie miała żadnego
interesu w podtrzymywaniu walki. Byli tu tylko dla pieniędzy.

Ludzie Beara załadowali Beechera i innych rannych na wóz i ruszyli do Great

Falls. Diamond, Bear, Halt i Robbie pojechali ich śladem i zdążyli na czas, by
przerwać szeryfowi nocną wędrówkę po miejscowych knajpach. Po małej
szarpaninie przedstawiciel prawa umieścił ludzi Beechera w areszcie, a swego
zastępcę ustawił przed gabinetem lekarza, żeby pilnował Beechera.

Lekarz stwierdził, że nieszczęśnik prawdopodobnie przeżyje, ale będzie tego

gorzko żałował. Potem z pomocą żony opatrzył Halta i resztę rannych.

Wrócili do głównego obozu tuż przed świtem, ale nikomu nie chciało się spać.

Robotnicy świętowali szczęśliwy powrót Robbiego; nosili chłopca na barana i w
nieskończoność opowiadali o przebiegu ratowniczej wyprawy tym, którzy
przyłączyli się pod sam koniec. Silky wybiegła z wagonu w nocnym stroju, żeby
sprawdzić, co się dzieje. Widząc opatrunek na ramieniu Halta, nie bacząc na
otoczenie, porwała go w objęcia, oświadczając przy świadkach, że jeśli nie
przestanie nadstawiać karku, ona sama osobiście mu go skręci. Irlandczyk ponad
jej ramieniem mrugnął porozumiewawczo do Diamond i Beara.

Silky uparła się, by wcześniej wydać śniadanie, wiec wkrótce zapachniało kawą

i piekącymi się ciastkami. Nastrój zrobił się niemal świąteczny, kiedy wszyscy
zaczęli pomagać przy rozstawianiu i nakrywaniu stołów. Wszyscy też zgodnie
przysięgali, że jeszcze nigdy się tak dobrze nie bawili.

Dopiero po sutym posiłku dało o sobie znać zmęczenie. Bear zarządził, że

wznowią prace dopiero następnego ranka, dodając lekko, że przecież i tak robota
nie ucieknie. Diamond cały czas miała w głowie tę uwagę, kiedy patrzyła, jak mąż
krąży między ludźmi, zagadując ich, a potem sprawdza, czy w obozie wszystko jest
w należytym porządku.

– Przykro mi, Bear. – Dołączyła do niego przy zagrodzie dla koni, gdzie stał,

patrząc w stronę przedniego obozu. Wzięła go pod ramię. – Wiem, ile to dla ciebie
znaczy. Ale uda nam się.

– Będziemy musieli robić siedem do dziesięciu mil dziennie, żeby dociągnąć

linię do Billings przed zimą. – Uśmiechnął się niewesoło. – Teraz, kiedy Beecher
siedzi w więzieniu, może nam się uda namówić urząd ziemski do przedłużenia
terminu.

– A może w tym roku śnieg spadnie później – podsunęła.
– A może... ta wyschła rzeka zmieni kierunek – dodał, unosząc brwi. – A może

tory same zaczną się kłaść...

– Posłuchaj – zaczęła z niezmąconym optymizmem. – Jest całe mnóstwo

możliwości. – Przyciągnęła do siebie jego głowę i pocałowała w policzek. – Razem
możemy dokonać wszystkiego. Stanowimy doskonały zespół.

Objął ją i mocno przytulił. Czuła siłę i ciepło bijące od jego szerokiej piersi.
– I jeszcze coś innego dobrze nam razem wychodzi – dodała z błyskiem w oku.
– Tak?
– Wracajmy do wagonu, to ci pokażę – rzuciła, odwracając się na pięcie i

pociągając męża za sobą.

– Czy chodzi o coś, co możemy robić w obecności Schultza, Silky i Robbiego?

– spytał z chytrym uśmieszkiem, zapierając się w miejscu.

– Och! – Przestała go ciągnąć.
– Oto co nam przyszło z zapraszania połowy Montany do naszego prywatnego

wagonu.

– Och – jęknęła ponownie. W tym jednym słowie mieściła się niezmierna

tęsknota. – Miną jeszcze ze dwa lub trzy tygodnie, nim Schultz będzie w stanie się
ruszać. A Silky pozostanie na cały czas. – Przesunęła dłonią w dół po brzuchu
męża, zaczepiając palcami o sprzączkę pasa. – Masz może jakiś pomysł?

Godzinę później Diamond stała w drzwiach wagonu towarowego, oceniając

rozwiązanie wymyślone przez Beara. Kazał rozmontować wielkie metalowe łóżko
z przedziału sypialnego i złożyć je ponownie na środku pustego wagonu
towarowego.

– Witaj w swoim domu poza domem – powiedział, wciągając ją do środka i

zasuwając drzwi. Zrobiło się całkiem ciemno.

– Nic nie widzę – powiedziała, natrafiając wyciągniętymi rękami na pierś

Beara.

Przyciągnął ją do siebie ze śmiechem.
– Nie musisz.

Epilog

Dobrze po kolacji tego wieczoru Halt zaczął się dobijać do drzwi

tymczasowego schronienia Diamond i Beara. Ona leżała w pościeli, promieniejąca
zadowoleniem, rozleniwiona, kiedy mąż pośpiesznie wciągnął spodnie i poszedł do
wyjścia. Wrócił niebawem i cmoknąwszy ją szybko w usta zachęcił, by wstała i się
ubrała, bo Nigel Ellsworth ma do nich jakąś sprawę.

– Och, wielkie nieba, całkiem o nim zapomniałam. – Szybko wciągnęła

pończochy, halkę i spódnicę. – Ten wybuch... Nic mu się nie stało?

– Tak mi się wydaje. Halt mówi, że ma coś ważnego do powiedzenia i chce się

z nami zobaczyć. – Bear wciągnął drugi but i w pośpiechu, zmierzając do drzwi,
wkładał koszulę. Przystanął w smudze światła, wpadającej przez szczelinę przy
drzwiach. Diamond widziała po jego minie, że przygotowuje się na kolejną
wiadomość o nieszczęściu. – Pośpiesz się, skarbie – ponaglił. – Zaczekam na
ciebie.

Trzymając się za ręce, pobiegli wzdłuż torów do środka obozu. Zapadał

zmierzch; niebo mieniło się bogatą gamą kolorów. Robotnicy zebrali się wokół
centralnego ogniska, gdzie na drewnianej ławce siedział Nigel Ellsworth ze swoim
świeżo zatrudnionym asystentem. Obaj rozprawiali o czymś z wielkim
ożywieniem, obserwowani przez skamieniałych słuchaczy.

Wyglądali, jakby ich przewleczono po kolei przez wszystkie rowy w Montanie

– ich spodnie i surduty były zakurzone i podarte, zgnieciony melonik Ellswortha
przybrał kształt grzyba; obaj mieli zadrapania na twarzy i rękach. Diamond ścisnęła
dłoń męża; wymienili zatroskane spojrzenia.

– Ellsworth! – Bear wyciągnął rękę do swego inżyniera. – Nic się panu nie

stało?

– Nie... nie sądzę – odrzekł Nigel, popatrując trochę nieprzytomnie po swych

chudych członkach. – Nastąpił wybuch... potężny wybuch...

– Słyszeliśmy – przyznał cierpko Bear. – Obóz... Jak wielkie są zniszczenia?
– Obawiam się, że jest całkowicie zrujnowany. – Ellsworth skrzywił się,

mówiąc te słowa. – Byłoby po nas, gdybyśmy się akurat nie znajdowali w sporej
odległości. Kończyliśmy pewne prace pomiarowe.

Bear odetchnął głęboko; starał się nie okazać irytacji, kiedy Ellsworth

zaskoczył go zagadkowym uśmiechem.

– To najbardziej cholernie niesamowita rzecz, jaką widziałem – zaczął inżynier

z przejęciem. – Za pozwoleniem, pani McQuaid. – Przepraszająco dotknął
zdeformowanego kapelusza. – Wybuch oderwał połowę skały w północnej części

terenu wyznaczonego pod tory. Ciął kamienne kloce niczym nóż masło. Wygląda
na to, że w poprzek całego zbocza biegła miękka warstwa skały; wybuch zerwał to,
co było powyżej, zatrzymując się na tej warstwie. Jest płaska jak patelnia. Musi
mieć jakieś dwadzieścia stóp szerokości. Nie trzeba będzie nawet nic wyrównywać,
tylko kłaść tory!

– Chwileczkę. – Bear chwycił go za ramię. – Mówi pan, że Beecher wysadził

połowę zbocza, a wybuch pozostawił coś w rodzaju półki?

– Gładkiej jak brylantyna – potwierdził Nigel, drapiąc się po głowie. – W życiu

czegoś takiego nie widziałem. Jak tylko skręcimy z nasypem, żeby ominąć tą
wyschniętą rzekę, będziemy kłaść szyny przez to, co było miękką warstwą skały.
Musi pan tam pojechać i zobaczyć!

Wśród robotników podniósł się radosny gwar; klepali się po plecach,

rozprawiając o szczęśliwym obrocie fortuny. Bear spojrzał na Diamond ze
zdumieniem, które zaraz przeszło w niedowierzanie, by wreszcie znaleźć upust w
gromkim śmiechu.

– Chwała czarnej duszy Lionela Beechera! – ryknął, porywając żonę z ziemi i

okręcając wokół siebie. Kiedy znów stawiał ją na nogach, ona także się śmiała. –
Kiedy się dowie, co zrobił, będzie wściekły jak wszyscy diabli! To jedyny znany
mi człowiek, który ma jeszcze większego pecha ode mnie!

Kiedy się nieco uspokoiło, Nigel Ellsworth zagryzł dolną wargę i jeszcze raz

poprosił wszystkich o uwagę.

– Hmmm... jest coś jeszcze...
Wyraz jego twarzy wywołał ciarki na plecach Beara; po dobrej wiadomości

spodziewał się usłyszeć tę złą.

– Co takiego? – ponaglił, spoglądając to na Diamond, to na Halta.
– Kiedy się wspinałem obok miejsca wybuchu, zauważyłem dziwne odłamki

skalne. – Wyjął z kieszeni dwa spore kamienie. Jego asystent zrobił to samo i obaj
pokazali je Bearowi. – Cóż, nie jestem specjalistą od górnictwa, ale... czy nie
wyglądają jak...

Diamond wstrzymała oddech, widząc nagłą bladość na twarzy męża.
– Mój Boże – szepnął Bear, sięgając po jeden z kamieni. Zabrzmiało to jak

modlitwa.

Irlandczyk wysunął się naprzód, żeby wziąć od asystenta kamień z dziwną

niebieskawą żyłką.

– Wielkie nieba – powiedział, po czym cicho zagwizdał.
– Co to jest? – zniecierpliwiła się Diamond, z całych sił powstrzymując się

przed wyciąganiem pochopnych wniosków.

Ellsworth posłał jej trochę zawstydzone spojrzenie.
– Myślę, że to srebro. Widać całą żyłę biegnącą przez odsłonięte wybuchem

zbocze.

– Srebro? Czy to możliwe? – wykrztusił Bear. – Beecher nie dość, że

przygotował nam drogę pod tory, to jeszcze odkrył dla nas złoża srebra?

Diamond wzięła od Ellswortha skalną bryłę i przejechała palcami po

niebieskiej żyle. Lekko śliska faktura potwierdziła jej przypuszczenia.

– To srebro. Bez wątpienia. – Napotkawszy spojrzenie męża, zaczęła się śmiać.

– Będziesz bardzo bogatym człowiekiem, Bearze McQuaid. – Następnie rozejrzała
się po twarzach robotników, w których budziło się oczekiwanie i nadzieja. –
Właściwie wam wszystkim będzie się całkiem dobrze powodzić.

– Skąd wiesz? – Bear położył ręce na jej ramionach i popatrzył głęboko w

oczy. Przelał wszystkie swoje pragnienia w to jedno spojrzenie nadziei, tęsknoty i
miłości.

– Ponieważ... jestem gołębicą o dotyku Midasa, pamiętasz? Jestem tą

dziewczynką, która nie potrafiła rozdać swoich pieniędzy. Zainwestowałam
poważne sumy w linię Montana Central and Mountain. A moje inwestycje zawsze
sowicie się opłacają.

– To prawda – przyznał Bear ze śmiechem, odbierając jej kamień i wręczając z

powrotem Ellsworthowi. – Ale tym razem zainwestowałaś o wiele więcej niż tylko
pieniądze. Zainwestowałaś serce, duszę i marzenia. I chyba najwyższy czas, żebyś
zaczęła otrzymywać dywidendy.

I pocałował ją.