Kiedyś na Ślonsku

Kiedyś na Ślonsku cołkimi dniami,

bjoły hanysy sie z gorolami.

Z godki szło poznać kery je kery,

bezto sie prali jak indjanery.

Chłopy z chłopami, baby z babami,

tłokli sie solo i rodzinami.

Chude szkelety, wyżarte byki

furgaly kable i scyzoryki.

Różne tu boły łomoty i trzaski,

lamynty, przeklyństfa, skomlynja i wrzaski.

W końcu Pon Boczek te larmo usłyszoł,

poważnie sie wnerwioł i wszystkich wymiyszoł.

Malice doł Zynka, Zbychowi doł Hajdla,

wcisnoł gorola rodzinie łod Zajdla.

Hanysa kupjoła se baba z Rzeszowa,

wdowa po jednym górniku z Knurowa.

Jygna łod Dziubów wyszła za wdowca

co Gierek w aktówce go przywióz ze Sosnowca.

Ginter kobjytka wzion se z Czeladz,

Pon Boczek pedzioł: że se poradzi.

Ksiegowo Kowalsko co mieszko w bloku

dostała Hanysa banioka z przetoku.

Zep z warszawiankom krótko jest w związku,

a juz zajyżdżo dziołcha po ślonsku.

Bajtle zaś łod nich próbują mówić

i choć to krojcoki dajom sie lubić.

Małe hanysy lubiom fandzolić

jak chcom znerwować małych goroli.

I teroz już wszyndzie, w kościele i szkole,

som i hanysy, som i gorole.

Jedni chcom drugim sie przypodobać,

bo hanys chce mówić, a gorol godać.