Dave Duncan

Zaklęta wnęka

Człowiek ze słowem tom 01

Przełożył Michał Jakuszewski

Tytuł oryginału Magic Casement

Wersja angielska 1990

Wersja polska 1995

Znowu dla Janet

sine qua non

Jak ja teraz głos słyszę twój na nocnym szlaku, Tak ongiś król i prostak słuchał twego pienia:

Serce Ruty być może ten sam trel przenikał, Kiedy smutna w łzach stała wśród obcego zboża

I tęskniąc za ojczyzną patrzała w jej stronę, Ten sam być może trel odmykał

Zaklęte wnęki, okna w groźnych wirach morza, Wśród piany, tam - gdzie kraje baśni zatracone.

KEATS - Oda do słowika

Przełożył Jerzy Pietrkiewicz

Rozdział I

MŁODOŚĆ ODCHODZI

1

Już od czasów znacznie poprzedzających nadejście Bogów i śmiertelników, wielka skała Krasnegaru wznosiła się pośród sztormów i lodów Oceanu Zimowego, nieugięta, wieczna. Podczas długich arktycznych nocy lśniła słabo w widmowym blasku zorzy polarnej i w promieniach zimnego, smutnego księżyca, a ławice kry skrzypiały w bezowocnym gniewie wokół jej podstawy. W świetle letniego słońca jej żółty, kanciasty kształt rysował się na tle lśniącej bieli i błękitu morza niczym olbrzymi plasterek sera położony na porcelanie przedniej jakości. Pory roku przychodziły i odchodziły, niosąc z sobą zmienną pogodę, lecz skała trwała niezmiennie, nie poświęcając im więcej uwagi niż przelotnym pokoleniom ludzi.

Z dwóch stron opadała stromo ku falom, usiana wąskimi półkami, na których przysiadały jedynie krzykliwe morskie ptaki, jej trzecia ściana obniżała się jednak znacznie mniej gwałtownie. Na tej długiej, dzikiej skarpie przycupnęło małe miasto, uczepione jej niczym grupka jaskółczych gniazd. Ponad skromnym skupiskiem domów, na samym szczycie skały, wznosiły się ku niebu czarne, przypominające kolce wieże zamku.

Zwykły śmiertelnik nie zdołałby wznieść owego kamiennego gmachu w kraju tak odległym i w otoczeniu tak dzikim. Zamek zbudował przed wieloma stuleciami potężny czarodziej Inisso, aby służył jako pałac dla niego oraz dynastii, którą założył. Nadal władali nim jego potomkowie, w nieprzerwanej męskiej linii... lecz obecny monarcha, dobry król Holindarn, wielbiony przez swój lud, miał tylko jedno dziecko - córkę Inosolan.

Lato przybywało do Krasnegaru późno. Podczas gdy mieszkańcy krajów o łagodniejszym klimacie liczyli już swe jagnięta i kurczaki, znad Oceanu Zimowego wciąż nadciągały okrutne sztormy. Gdy owi szczęśliwi południowcy zbierali już siano i jagody, uliczki i zaułki północy zalegały jeszcze zaspy. Nawet gdy noc znikała już niemal z bladego arktycznego nieba, wzgórza na brzegu pozostawały brunatne i posępne. Każdego roku wyglądało to tak samo. Każdego roku obcy mógłby utracić nadzieję i dojść do wniosku, że lato w ogóle nie nadejdzie. Tubylcy wiedzieli lepiej i czekali na zmianę z cierpliwą rezygnacją.

Za każdym razem ich wiara zostawała nagrodzona. Znienacka zjawiał się radosny wietrzyk, który przeganiał z portu lodowe kry; wzgórza przez jedną noc zrzucały z siebie śnieżne szuby, zaspy w zaułkach zaś kurczyły się szybko i zamieniały w szare kopce skryte w ocienionych zakamarkach. Kilka dni deszczu i świat znowu stawał się czysty i zielony. Piękna pogoda w mgnieniu oka zastępowała paskudną aurę. Jak mawiali miejscowi, wiosnę w Krasnegarze trzeba było zobaczyć, żeby w nią uwierzyć.

Teraz właśnie nadeszła. Słoneczne światło wlało się do środka przez okna zamku. Łodzie rybackie wypłynęły na morze. Był odpływ, wolne od lodu plaże zapraszały do jazdy. Inos zeszła na śniadanie wcześnie, pochłonięta planowaniem tego, jak spędzi dzień.

Wielka komnata była niemal całkowicie opustoszała. Jeszcze przed nadejściem pięknej pogody słudzy królewscy popędzili inwentarz groblą na kontynent. Pozostali z pewnością przebywali teraz na zewnątrz. Byli zajęci przy wozach i w porcie; przygotowywali się do gorączkowego okresu letnich prac. Nauczyciela Inos, pana Poraganu, szczęśliwie dla niej dręczył zwykły, wiosenny reumatyzm, zatem on nie powinien zgłaszać żadnych obiekcji. Mogła podążyć ku stajniom, gdy tylko coś naprędce przekąsi.

Za głównym stołem siedziała w samotnym przepychu ciotka Kade.

Przez chwilę Inos zastanawiała się, czy nie byłoby mądrze wycofać się i zjeść coś w kuchni, ciotka już ją jednak zauważyła. Inos zbliżyła się więc do niej, zachowując należytą postawę, w nadziei, że królewska gracja zrównoważy mizerność szat.

• - Dzień dobry, ciociu - powiedziała radośnie. - Piękny poranek, prawda?

• - Dzień dobry, moja droga.

• - Wstałaś wcześniej niż... uuuch! - Inos nie zamierzała wydać tego ostatniego dźwięku, lecz jej mocno napięte bryczesy ledwie pozwoliły jej usiąść. Uśmiechnęła się niepewnie. Rękawy ześliznęły się cicho z jej nadgarstków.

Ciotka Kade wydęła wargi. Po ciotkach zawsze można się było spodziewać dezaprobaty dla królewien zasiadających do posiłków w starych brudnych kostiumach do konnej jazdy.

- Wygląda na to, że wyrosłaś już z tego stroju, moja droga.

Sama Kade, rzecz jasna, była ubrana jak na wesele lub przynajmniej oficjalną uroczystość. Ani jeden srebrzysty włos nie był na niewłaściwym miejscu. Nawet podczas śniadania na jej szyi i palcach połyskiwała biżuteria. By uczcić przybycie lata, wdziała swój jasnoniebieski strój z lnu z drobnymi fałdkami.

Inos stłumiła nieuprzejmą chęć powiedzenia, że Kade wyrosła już z jasnoniebieskiego lnu. Kade była niska, Kade była pulchna i robiła się coraz pulchniejsza. Garderoba, którą przywiozła ze sobą dwa lata temu, przestawała już być odpowiednia, wszystkie miejscowe krawcowe były zaś zapóźnione o co najmniej dwa pokolenia, jeśli chodziło o stroje dla dam z wyższych sfer.

- Och, na teraz wystarczy - odparła beztrosko Inos. - Jadę tylko na plażę. Nie mam zamiaru kierować paradą.

Ciotka Kade dotknęła warg śnieżnobiałą serwetką.

• - To miło, moja droga. Kto pojedzie z tobą?

• - Mam nadzieję, że Kel. Albo Ido... albo Fan... - Rap; rzecz jasna, dawno już odjechał na kontynent. Podobnie jak wielu, wielu innych.

- Kel będzie pomagać mnie - Kade zmarszczyła brwi. - Ido? Chyba nie ta pokojówka?

Inos była załamana. Nic nie pomoże napomkniecie o tym, że Ido znakomicie jeździ i że obie były ostatnio sześć czy osiem razy na dworze przy znacznie gorszej pogodzie niż obecna.

- Ktoś się znajdzie.

Uśmiechnęła się na znak podziękowania do starego Noka, gdy ten przyniósł jej talerz owsianki.

- Tak, ale kto?

Niebieskie, porcelanowe oczy ciotki Kade przybrały udręczony wyraz, jaki zawsze w nich gościł podczas podobnych konfrontacji z samowolną bratanicą.

• - Wszyscy są teraz bardzo zajęci. Muszę wiedzieć, kto jedzie z tobą, moja droga.

• - Jeżdżę bardzo dobrze, ciociu.

• - Jestem tego pewna, ale z pewnością nie możesz udać się na przejażdżkę bez należytego towarzystwa. To nie byłoby dystyngowane. Ani bezpieczne. Czy więc znajdziesz kogoś, kto będzie wolny i powiadomisz mnie, zanim odjedziesz?

Powściągając swój temperament, Inos skwapliwie zajęła się owsianką. Kade uśmiechnęła się z ulgą.

• - Obiecujesz, Inos? Wpadła!

• - Oczywiście, ciociu.

Ta nadmierna opiekuńczość była upokarzająca! Inos miała więcej lat niż Silą, córka kucharza, która wyszła już za mąż i prawie była matką.

- Urządzam dziś rano małe spotkanie w moim salonie. Nic oficjalnego, po prostu kilka dam z miasta... herbata i ciastka. Byłybyśmy rade, gdybyś do nas dołączyła.

W taki dzień jak dziś? Herbata, ciastka i tłuste żony mieszczan? Inos wolałaby już raczej czyścić stajnie.

Katastrofa! Nie było nikogo. Wyglądało na to, że nawet najmłodszemu i najbardziej niekompetentnemu z chłopców stajennych wyznaczono ważne zadania, których nie można było odłożyć na później. Gorączkowa aktywność ogarnęła wszystkich, którzy pozostawali jeszcze w zamku. I tak zresztą było ich niewielu. Chłopcy wyruszyli pomiędzy wzgórza lub wypłynęli na morze, dziewczęta zaś pracowały na polach lub przy oporządzaniu ryb. Nie było nikogo.

Nikogo z jej sfery! W tym tkwił problem. Wszyscy koledzy Inos to dzieci sług jej ojca, gdyż w Krasnegarze nie było żadnej arystokracji poza królem ani nawet pomniejszej szlachty, chyba żeby uznać za taką kupców i mieszczan. Jej ojciec tak robił. Ciotka Kade również, choć z niechęcią. Czy to jednak słudzy czy szlachta, chłopców w jej wieku odciągała od niej praca, dziewczęta zaś małżeństwo. Nie było nikogo, kto miałby wolny czas, by służyć jako eskorta dla królewny. Perspektywa porywającego galopu po piaskach zaczęła rozwiewać się niczym ulotny miraż.

Stajnie sprawiały wrażenie opuszczonych zarówno przez ludzi, jak i zwierzęta. Wchodząc do środka, Inos minęła Ido niosącą na głowie tobół z praniem.

- Szukasz Rapa? - zapytała dziewczyna.

Nie, Inos nie szukała Rapa. Dawno już przeniósł się on na kontynent razem z innymi i nie miał wrócić przed nadejściem zimy. Dlaczego wszyscy uważali, że to Rapa chciała spotkać?

Zadumała się przez chwilę, oporządzając Pioruna, choć rumak tego nie potrzebował. Przydałoby mu się raczej więcej ruchu. Odziedziczyła wierzchowca po matce i gdyby ta żyła jeszcze, to obie... cóż, nie było sensu o tym myśleć.

Opuszczając stajnię Inos minęła starego stajennego Hononina o pomarszczonej, zniszczonej twarzy.

- Dzień dobry, panienko. Szuka panienka Rapa?

Inos prychnęła na znak zaprzeczenia i przeszła obok niego z zadartym nosem, choć prychanie nie należało do królewskich zachowań. Zapewne to ten sposób odejścia mieli na myśli autorzy romansów, gdy pisali o “żachnięciu się”. To również nie byłoby zbyt królewskie. Inos nie będzie mogła pojeździć i ciotka Kade dowie się, że jej bratanica wciąż przebywa w pałacu. Czy wytropi ją wtedy i skaże na torturę herbaty i ciastek? Inos z pewną ulgą doszła jednak do wniosku, że ciotka Kade zapewne życzyła sobie jej obecności na przyjęciu w nie większym stopniu niż ona sama. Uważała zapewne, że ma obowiązek podnieść na wyższy stopień poziom edukacji Inos w kwestiach towarzyskich.

W tej właśnie chwili unieszczęśliwiona królewna znalazła się na wewnętrznym dziedzińcu zamku i dostrzegła jadący ku bramie wóz.

Obiecała Kade, że nie będzie jeździć konno bez towarzystwa. Nikt jej jednak nie powiedział, że nie może iść sama do portu... albo chociaż do miasta... a przynajmniej nie mówiono jej tego ostatnio.

Problem stanowiła straż. Symboliczny wartownik najpewniej nic nie powie, lecz stary, wścibski sierżant Thosolin lubił przesiadywać w wartowni przez cały dzień, by przypatrywać się wchodzącym i wychodzącym. Mógł uznać, że ma prawo zadawać pytania królewnie Inosolan. Nawet gdyby go nie miał, zapewne i tak by go to nie powstrzymało.

Pognała po bruku w stronę wozu, po czym przemaszerowała od niechcenia przez bramę, ukryta za nim. Wóz przetoczył się tamtędy ze stukotem i brzękiem. Pomiędzy wysokim tylnym kołem a śliskimi, czarnymi kamieniami pozostało miejsce akurat wystarczające dla jednej szczupłej królewny. Hałas niósł się w tej wąskiej przestrzeni zdumiewającym echem. Wóz osłaniał Inos przed spojrzeniami z wartowni. Królewna przeszła obok strażnika nie zaszczycając go nawet spojrzeniem. W chwilę później była już na zewnętrznym podwórzu zamku. Czuła się jak zbiegła z klatki fretka.

Jeśli król mógł bez ryzyka spacerować samotnie po mieście, to jego córce również wypadało to robić, prawda?

Inos nie zadała tego pytania na głos, więc nie otrzymała na nie odpowiedzi.

Nic jej nie groziło. Jej ojciec był lubianym monarchą, a Krasnegar to praworządne miasto. Słyszała opowieści o wielkich metropoliach, w których to, co właśnie robiła mogłoby być głupotą, miała jednak pewność, że w Krasnegarze nie stanie się jej nic złego. Ciotka Kade mogła wyrazić obiekcje, gdyż wychodzenie bez towarzystwa nie było dystyngowne, Inos jednak nie widziała powodu, dla którego w niezależnym królestwie jej ojca koniecznie musiały obowiązywać zwyczaje Imperium.

Jedyna droga dostępna dla wozów prowadziła zygzakiem w dół wzgórza, Inos jednak wolała wąskie schody i zaułki. Niektóre z nich były od góry otwarte, inne pokrywał dach. Niektóre były jasne i słoneczne, inne mroczne, a jeszcze inne częściowo oświetlone dzięki światłu sączącemu się przez okna. Wszystkie - strome i kręte, a tego pięknego dnia także zatłoczone. Inos rozpoznawano często. Spotykała się z uśmiechami i salutami. Na jej widok marszczono brwi. Na wszystko to odpowiadała nieznacznym, śmiałym, królewskim skinieniem głowy, tak jak czynił to ojciec. Była już prawie dorosła. Musieli się liczyć z tym, że w przyszłości będą ją oglądać często. Niemniej jednak, gdy gnała w dół przez znajdujące się na stromym urwisku miasteczko, nie widziała nikogo ciekawego, a jedynie tragarzy o potężnych barkach i matrony o szerokich biodrach, chwiejące się na nogach starowinki oraz dzieciaki o lepiących się ustach. Latem w Krasnegarze pozostawały wyłącznie same nudne typy.

Od czasu do czasu dostrzegała na dole pokryte dachówką dachy oraz znajdujący się jeszcze niżej port. Przybyły już dwa statki, pierwsze tego lata. Tam właśnie kierowała się Inos. Najwcześniejsi przybysze zawsze wywoływali w Krasnegarze niepokój, gdyż niekiedy przynosili ze sobą chorobę, która czyniła w mieście prawdziwe spustoszenie. Nie upłynęły jeszcze dwa lata od chwili, gdy jedna z takich epidemii zabrała królową. Port jednak był miejscem, w którym działy się ciekawe rzeczy. Miejscowi rybacy i wielorybnicy pracowali tam z przybyłymi na handel gośćmi - krępymi i dwornymi kapitanami statków z Imperium oraz złowieszczo wyglądającymi jotnarami z Nordlandu o włosach barwy słomy. Ci wysocy mężczyźni o lodowato niebieskich oczach potrafili sprawić, że po ramionach Inos przebiegał dreszcz. Mogła nawet spotkać kilku złowrogich goblinów z lasu, każdego na czele grupy żon objuczonych pakunkami futer.

Nagle Inos zatrzymała się jak wryta w połowie szerokich, oświetlonych słońcem schodów. Teraz stały na nich dwie kobiety pogrążone w konwersacji. Jedną z nich była matka Unonini, pałacowa kapelanka. Miały chyba właśnie zamiar zakończyć pogawędkę. Gdyby matka Unonini spojrzała w górę i zobaczyła Inos bez towarzystwa, z pewnością zadałaby jej kilka niewygodnych pytań.

Obok królewny otworzyły się drzwi, z których wychynęła kobieta z paczką pod pachą. Inos uśmiechnęła się do niej, pchnęła drzwi i weszła do środka. Zamknęła je mocno za sobą z brzękiem srebrnego dzwoneczka.

Ściany małej izby pokrywały półki ze zwojami tkaniny. Potężną niewiastą stojącą w środku okazała się pani Meolorne. Podniosła wzrok, zawahała się, a potem dygnęła.

Inos, której to raczej pochlebiło, odwzajemniła ów gest. Przyszła po zakupy. To jak najbardziej dystyngowane zajęcie, któremu nikt, nawet ciotka Kade, nie mógłby mieć nic do zarzucenia.

- Wasza Wysokość jest jedyną damą w Krasnegarze, która mogłaby to założyć.

- Tak? Chciałam powiedzieć, czemu pani tak sądzi? Pani Meolorne rozpromieniła się i wydęła różowe policzki.

- Ze względu na zieleń, Wasza Wysokość. Ten kolor znakomicie pasuje do pani oczu. One są wyjątkowe, nadzwyczajne! Można powiedzieć, że stanowią klucz do pani urody. Myślę, że to jedyne prawdziwie zielone oczy w całym królestwie.

Urody? Inos spojrzała w lustro. Jej postać otulał cudowny, fałdzisty, zielono-złoty jedwab. No pewnie, że miała zielone oczy. Gdy się jednak nad tym zastanowiła - któż jeszcze miał takie?

- Impowie*[Przyp. tłum. Poszczególne rasy w powieści noszą nazwy mitycznych istot. Imp znaczy po angielsku “chochlik” lub “diablik”, ze względu jednak na skojarzenie z Imperium i imperatorem konieczne było zachowanie oryginalnej formy (przyp. tłum.).] - tacy jak ja - mają ciemnobrązowe oczy - ciągnęła Meolorne - a jotnarowie niebieskie. U wszystkich poza panią są albo takie, albo takie.

Rap miał szare, nie można jednak było oczekiwać od Meolorne, by znała mało ważnego pachołka z pałacu. Wszyscy pozostali byli albo jotnarami, albo impami. Impowie mieli ciemne włosy i byli niscy, jotnarowie zaś byli wysocy i jasnowłosi.

Latem jotnarowie robili się czerwoni i obłaziła z nich skóra. Impowie zimą często chorowali.

- Nie jestem ani jednym, ani drugim, prawda? Proszę pani, chyba nigdy dotąd nie przyszło mi to do głowy!

Ojciec Inos miał brązowe włosy... i brązowe oczy. Jaśniejsze niż u większości Krasnegarczyków, uznała.

- Jest pani dyplomatycznym kompromisem, Wasza Wysokość, jeśli można tak powiedzieć. Pani ojciec król włada tu, w Krasnegarze, zarówno impami, jak i jotnarami. Postępowałby niewłaściwie, gdyby którychś wyróżniał.

Inos miała już zamiar zapytać, czy to znaczy, że jest mieszańcem, uznała jednak, że lepiej tego nie robić. Rzecz jasna królowie Krasnegaru nie mogli zachować czystej krwi. Przez pokolenia odpierali zakusy zaborczych sąsiadów, biorąc sobie żony to z jednego, to z drugiego ludu. W impijsko-jotuńskim małżeństwie cechy obu ras nie mieszały się na ogół ze sobą, a dzieci przypominały jedno bądź drugie z rodziców, lecz tak wielka liczba krzyżówek w królewskiej dynastii dała wreszcie w osobie Inos prawdziwą mieszankę. Będzie musiała zapamiętać, żeby zapytać o to ojca. Że też nigdy dotąd tego nie zauważyła! Nie była wysoka ani niska. Jej włosy nie miały koloru słomy, jak u jotnarów, lecz głęboką, ciemnozłotą barwę. Latem nie złaziła z niej skóra. W gruncie rzeczy opalała się na piękny, brązowy kolor. Z pewnością też nie marniała w ciągu długich nocy w sposób typowy dla impów. Była prawdziwą Krasnegarką, i to jedyną.

- Brąz pasuje do pani cery, złoto do włosów, a zieleń do oczu - szepnęła pani Meolorne. - Bogowie przeznaczyli tę tkaninę specjalnie dla pani.

Inos ponownie spojrzała na cudowną materię, która ją spowijała. Nigdy dotąd nie miała na własność czegoś takiego. Nie wiedziała nawet, że podobne tkaniny istnieją. Cóż za suknię można by z niej uszyć! Złote smoki na zielonych polach wśród opadłych liści... Gdy tylko się ruszyła, smoki migotały, jak gdyby miały zamiar wzbić się do lotu. Ciotka Kade wpadnie w ekstazę, gdy to zobaczy. Będzie też zachwycona, że Inos wreszcie zainteresowała się strojami. Ojciec również nie powinien mieć nic przeciwko temu, gdyż królewna z pewnością wkrótce będzie musiała zacząć spełniać swą rolę podczas oficjalnych uroczystości, jako że zbliżała się do pełnoletności. Poprosi ciotkę Kade o radę w sprawie modelu.

- To najpiękniejsza rzecz, jaką w życiu widziałam - oznajmiła stanowczo Inos. - Bezwzględnie muszę ją mieć. Ile kosztuje?

Nikt nigdy nie sugerował, że pani Meolorne mogłaby być czarodziejką, ta myśl przyszła jednak Inos do głowy, gdy dziewczyna wspinała się, dysząc, w górę ostatnim zaułkiem wiodącym do zamku. Trzy i pół imperiała w złocie? Jak mogła pozwolić tak się zaczarować, żeby zapłacić aż tyle za zwykły kawałek jedwabiu?

Ciotka Kade dostanie histerii.

Nie można pozwolić, by się o tym dowiedziała.

Najlepszym posunięciem dla Inos byłoby z pewnością udać się natychmiast do ojca i wyjaśnić, że zaoszczędziła mu kłopotu wybrania dla niej prezentu na urodziny. Co prawda do jej urodzin zostało jeszcze trochę czasu. Ale też ojciec nigdy nie podarował jej niczego, co byłoby warte trzy i pół imperiała w złocie. Inos jednak dorastała i potrzebne jej teraz były takie drobne luksusy. Z pewnością zrozumie to, gdy zobaczy sam jedwab i gdy Inos wytłumaczy mu dlaczego go wybrała i dlaczego jest tak odpowiedni. Będzie zadowolony, że jego córka zaczyna okazywać więcej zainteresowania odpowiednimi dla dam sprawami... prawda, że będzie?

Miała trochę własnej biżuterii. Być może uda się jej ją sprzedać, jeśli zdoła wyśliznąć się do miasta po raz drugi. Mogłaby w ten sposób zdobyć pół imperiała. Proste “trzy” brzmiałoby dla ucha zawsze przyjemniej.

Ojciec zrozumie, rzecz jasna, że jedyną alternatywą dla jego najdroższej córki byłoby popełnienie samobójstwa poprzez skok z najwyższych blanków zamku. Być może mogłaby żyć bez tego jedwabiu - posunęła się aż tak daleko - lecz z pewnością nie zniosłaby wstydu, jakim by się okryła, gdyby musiała go zwrócić. Dlatego ojciec pogratuluje jej dobrego smaku i dopilnuje, by pieniądze przesłano, zgodnie z jej obietnicą.

Prawda, że tak zrobi?

Dotarła do końca uliczki i zatrzymała się, by zaczerpnąć powietrza, a także, by zbadać sytuację na placu. Do zamku prowadziła tylko jedna brama i wychodziła ona na ten pokryty brukiem zewnętrzny dziedziniec. Nigdzie nie było teraz widać wozu, za którym mogłaby się skryć. Na dziedzińcu spacerowało kilku przechodniów. Letnie słońce stało wystarczająco wysoko, by uśmiechać się nad starożytnymi kamiennymi murami oraz dodawać krasy gołębiom, które stąpały dumnie po dziedzińcu między końskimi odchodami. Resztki zimowego śniegu kończyły swój żywot w zakamarkach placu. Przy bramie stał zbrojny, równie sztywny jak jego pika. Dwa sparszywiałe psy węszyły bez celu w jego pobliżu. Wewnątrz wielkiego łuku wejścia stary, wścibski Thosolin z pewnością czaił się w swej wartowni.

To nie jego interes - postanowiła stanowczo. - Bez względu na to, czy miał prawo zabronić jej wyjść, nie mógł jej zakazać wejść do środka. Nie rozpoznała stojącego jak tyka zbrojnego; wyglądało, że traktował on swe zajęcie z niecodzienną powagą, a to znaczyło, że nie będzie się wtrącał. Inos rozprostowała ramiona, poprawiła trzymany pod pachą jedwab i ruszyła przed siebie.

Miała wszelkie prawo pójść sama do miasta i jeśli postanowiła to zrobić w starych, wyświechtanych bryczesach oraz skórzanym kubraku, który wyglądał, jakby wyrzucił go jeden ze stajennych Inissa, to, cóż, Thosolinowi z pewnością nic do tego.

Zastanawiała się, kim jest strażnik przy bramie. To musiał być ktoś nowy. Dopiero, gdy niemal dotarła do łuku...

- Rap!

Wystraszony omal nie upuścił piki. Następnie stanął na baczność jeszcze sztywniej z uporem patrzył przed siebie. Inosolan najeżyła się gniewnie.

Jego stożkowaty hełm był zbyt mały. Wyglądał jak nadmiernie duże jajo spoczywające w gnieździe z rozczochranych, brązowych włosów chłopca. Jego kolczuga była zardzewiała i o wiele za duża. Nie wyróżniająca się zbytnią urodą twarz chłopca zmieniła barwę z brązowej na różową. Zaczynały się na niej pokazywać piegi.

• - Co, u licha, tutaj robisz? - zapytała. - Myślałam, że jesteś na kontynencie.

• - Wróciłem tylko na parę dni - mruknął i popatrzył ostrzegawczo w kierunku drzwi wartowni.

• - No więc, czemu mi o tym nie powiedziałeś? - oparła ręce na biodrach i przyjrzała mu się ze złością. - Wyglądasz niedorzecznie! Dlaczego masz na sobie taki strój? I co tutaj robisz? Dlaczego nie jesteś w stajniach?

Budyń - tak przezywano Rapa w ich bandzie, gdy byli dziećmi. Wtedy miał jeszcze bardzo mały i płaski nos (a i teraz nie był on wydatniejszy). Jego twarz to była przede wszystkim broda, usta oraz wielkie, szare oczy.

- Proszę cię, Inos - szepnął. - Jestem na służbie. Nie powinieniem z tobą rozmawiać.

Potrząsnęła głową.

• - Doprawdy? Pomówię o tym z sierżantem Thosolinem. Rap nigdy nie potrafił rozpoznać blefu.

• - Nie!

Rzucił jeszcze przerażone spojrzenie w kierunku wartowni.

Nawet przez ten krótki czas, gdy był nieobecny urósł nieco, chyba że to te głupie buty podwyższały go. Był teraz od niej wyraźnie wyższy, zbroja zaś sprawiała, że wydawał się też szerszy w ramionach i potężniejszy. Być może wcale nie wyglądał tak fatalnie, jak się jej na pierwszy rzut oka zdawało. Nie zamierzała mu jednak tego powiedzieć.

• - Wytłumacz się! - przeszyła go spojrzeniem pełnym wściekłości.

• - Parę klaczy musiało wrócić do stajni - starał się nie poruszać wargami i spoglądał poprzez Inos, jakby była przezroczysta - więc je przyprowadziłem. Wracam razem z wozami. Stary Hononin nie miał dla mnie nic do roboty, skoro wszystkie pozostałe konie są na lądzie.

• - Ha! - powiedziała triumfalnym tonem. - No więc, nadal nie robisz nic szczególnego. Po obiedzie pójdziesz ze mną pojeździć konno. Porozmawiam o tym z sierżantem.

Na jego twrzy pojawił się gniew pomieszany z uporem. Rap zmarszczył swój szeroki nos, aż Inos zaczęła się obawiać, że piegi pospadają z jego twarzy.

• - Nie waż się!

• - Nie mów tak do mnie!

• - W ogóle nie będę już z tobą rozmawiał!

Przez chwilę spoglądali na siebie groźnie. Rap zbrojnym? Inos przypomniała sobie teraz, że zdradził kiedyś jakąś głupią ambicję, by zabawiać się mieczem. To był idiotyczny pomysł. Potrafił znakomicie obchodzić się z końmi.

• - Jak ci się wydaje, jaki jest pożytek z tego, że stoisz tutaj z tą głupią piką?

• - Strzegę pałacu!

Inos parsknęła, zanim zdążyła sobie przypomnieć, że nie jest to królewskie zachowanie.

- Przed kim? Smokami? Czarodziejami? Legionami Imperium?

Z przyjemnością dostrzegała, że Rap robi się już okropnie zły. Bardzo się jednak starał, by odpowiedzieć jej uprzejmie.

- Wzywam nieznajomych do zatrzymania się.

Co za głupota! Inos powstrzymała się przed kolejnym parsknięciem. W tej właśnie chwili, jakby zesłali go Bogowie, pojawił się nieznajomy, który posuwał się spokojnie przez dziedziniec w stronę bramy.

• - Świetnie! - stwierdziła Inos. - Wezwij tego. Rap przygryzł wargę.

• - Nie wygląda na bardzo groźnego.

• - Wezwij! Chcę zobaczyć, jak to się robi. Zacisnął gniewnie potężne szczęki.

• - W takim razie się cofnij!

Gdy nieznajomy zbliżył się, Rap obniżył pikę do pozycji poziomej, wystawił lewą stopę naprzód i zawołał głośno.

- Kto idzie, wrzyjaciel czy próg?

Młody mężczyzna zatrzymał się i uniósł brwi, zastanawiając się nad tym pytaniem.

- Jesteś w tym nowy, prawda? - odezwał się miłym tenorem.

Rap zrobił się bardzo czerwony. Milczał. Czekał na odpowiedź.

Inos stłumiła chichot, jednak Rap nie mógł nie zauważyć jej rozbawienia.

- No więc, nie jestem progiem. - Nieznajomy, choć jeszcze młody, szczupły i niezbyt wysoki, był niewątpliwie jasnowłosym jotunnem. Miał na sobie brązowy wełniany płaszcz ze złożonym kapturem, skórzany kubrak i dość luźne brązowe rajtuzy. Inos uznała, że wszystko to jest na niego za duże, przez co strój wyglądał na bardziej niechlujny niż było w rzeczywistości. Miał świeżą twarz i ciało wyszorowane do czysta

- co w Krasnegarze było czymś godnym uwagi - a w jego białozłotych włosach połyskiwało słońce.

• - Na pewno nie jestem progiem - powtórzył. - Jestem wędrownym minstrelem, można więc uznać mnie za wrzyjaciela. Tak, z pewnością jestem wrzyjacielem.

• - Jak ma pan na imię, minstrelu? - zapytał Rap ochrypłym głosem.

• - Jalon - nieznajomy skupił już swą uwagę na Inos. Pokłonił się. - A tę osobę znam. Pokorny sługa Waszej Wysokości.

Miał wielkie niebieskie oczy o marzycielskim wyrazie, który wydał się Inos nader atrakcyjny. Pod wpływem impulsu wyciągnęła ku niemu rękę. Ujął ją w swe długie palce minstrela i ucałował.

- Widziałem cię, gdy byłaś bardzo mała, Wasza Wysokość

- miał czarujący uśmiech. - Zrozumiałem wtedy, że któregoś dnia zadziwisz świat swą urodą. Widzę jednak, że rzeczywistość przeszła najśmielsze oczekiwania. Był to bardzo miły młodzieniec.

• - Jeśli jest pan minstrelem, to dlaczego nie ma pan harfy? - Rap wciąż trzymał swą pikę opuszczoną do pozycji poziomej.

• - Jak dawno temu mnie pan widział? - zapytała Inos. Nie mógł być zbyt dużo starszy od niej. Nie przypominała sobie żadnego minstrela w tak młodym wieku. Być może był wtedy uczniem towarzyszącym swemu mistrzowi.

Uśmiechnął się do niej wymijająco i zwrócił w stronę Rapa. - Harfy są ciężkie.

Wyciągnął z kieszeni flet i wziął wysoki ton.

• - Czy również śpiewa pan? - Rap wciąż był podejrzliwy.

• - Nie jednocześnie - odparł z powagą Jalon.

Tym razem Inos zachichotała otwarcie. Rap przeszył ją złym spojrzeniem. Jalon nie wydawał się zbytnio zaniepokojony piką.

- Gram też na harfie, a na obramowaniu kominka stała tu kiedyś bardzo dobra. Sądzę, że będę mógł znowu z niej skorzystać.

Z pewnością nie był skłonny przejmować się zanadto czymkolwiek, a na obramowaniu kominka z całą pewnością stała harfa.

- Proszę zaczekać tutaj!

Rap oparł sobie dość niezgrabnie pikę o ramię i obrócił się wkoło tupiąc nogami. Najwyraźniej zamierzał się udać w kierunku wartowni.

Nie wolno było do tego dopuścić! Inos nie chciała, by sierżant Thosolin, a być może również inni, wyszli na zewnątrz i zobaczyli, że wraca do domu z samotnej wyprawy, dźwigając zakupy.

- Rap? Czy powinieneś tak odejść i pozostawić mnie bez opieki z tym niebezpiecznym nieznajomym?

Rap zatrzymał się i odwrócił.

- A zamek! - zawołała. - Co, jeśli zjawi się troll albo gryf i nie będzie nas miał kto strzec?

- W takim razie chodź ze mną! Był już nieźle rozjuszony.

- Nie! - odparła Inos. - Sądzę, że powinieneś zaprowadzić pana Jalona do wartowni, jeśli uważasz, że jest niebezpieczny. Z radością witam pana w domu mojego ojca, minstrelu.

Zabrzmiało to bardzo wdzięcznie i po królewsku.

Nieznajomy uśmiechnął się i pokłonił po raz kolejny. Powędrował w stronę wartowni w towarzystwie Rapa. Inos zwlekała jeszcze przez chwilę, po czym prześliznęła się przez bramę, przez nikogo nie zauważona.

Tak, jak w przypadku całego miasta, wysokość zamku znacznie przerastała jego pozostałe wymiary. Gnając po nie kończących się schodach do swej komnaty, Inos wkrótce znów zaczęła dyszeć. W połowie drogi spotkała seneszala, starego Kondorala, który schodził ostrożnie w dół po wyjątkowo ciemnej klatce schodowej. Był to niski, przygarbiony, białowłosy mężczyzna o szarej, wysuszonej skórze oraz oczach tak zaropiałych, że Inos nie lubiła w nie spoglądać... stanowił jednak całkiem sympatyczny zabytek, o ile nie zanudzał rozmówcy na śmierć. Pamięć o niedawnych wydarzeniach nie była jego mocną stroną. Powtarzał w kółko te same historie. Odległą przeszłość pamiętał jednak całkiem dobrze.

- Dzień dobry panu, panie Kondoralu - powiedziała, zatrzymując się.

Spoglądał przez chwilę w dół na nią, trzymając się poręczy.

- I pani, Wasza Wysokość.

W jego głosie brzmiało zaskoczenie, jak gdyby spodziewał się ujrzeć kogoś znacznie młodszego.

- Czy zna pan minstrela o imieniu Jalon?

Inos wciąż dręczył fakt, że nie mogła sobie przypomnieć tego uprzejmego, młodego mężczyzny. Do położonego na odludziu Krasnegaru minstrele przybywali dość rzadko.

• - Jalon? - Kondoral zmarszczył brwi i pociągnął się za wargę. - No więc, znam, moja pani! To bardzo dobry trubadur - staruszek rozpromienił się. - Czy przybył do nas znowu?

• - Tak - odparła podenerwowana. - Nie pamiętam go.

• - Och, to nic dziwnego - stary potrząsnął głową. - Ojej, pewnie że nie. To już tyle lat! Ale to dobra wieść. Usłyszymy piękny śpiew w wykonaniu pana Jalona, jeśli jego głos nie utracił swej barwy. Pamiętam, jak doprowadził nas wszystkich do łez, kiedy śpiewał pieśń Dziewica i smok...

• - Nie wygląda na bardzo starego - przerwała mu szybko Inos. - Nie jest wiele starszy ode mnie.

Kondoral potrząsnął głową po raz drugi z wyrazem powątpiewania na twarzy.

- Pamiętam, że opowiadano o nim, gdy sam byłem młody, moja pani. W takim razie to na pewno jego syn albo wnuk?

- Być może! - odparła i oddaliła się pośpiesznie, zanim staruszek zaczął wspominać przeszłość.

Pokonała jeszcze kilka kondygnacji i dotarła do swej letniej komnaty, która znajdowała się na szczycie jednej z niższych wież. Przejęła ją na własność w zeszłym roku i była nią zachwycona, choć pomieszczenie było o wiele za zimne i nie mogło jej służyć podczas mrozów. Komnata była okrągła i jasna, a jej ściany tak niskie, że wysoki, stożkowaty sufit opuszczał się niemal do podłogi. Znajdowały się tam cztery ostrołukowe okna mansardowe, z których Inos mogła spoglądać w dół na cały Krasnegar. Położyła swą drogocenną paczkę z jedwabiem na łóżku, po czym zaczęła ściągać z siebie strój do jazdy konnej, rzucając go na dywan.

Na północy rozciągał się Ocean Zimowy, który połyskiwał teraz niebiesko, pieszczony letnim słońcem. Fale przelewały się leniwie ponad rafami, niemal w ogóle nie ukazując bieli. Unosiły się nad nimi morskie ptaki. Na zachodzie widoczne były wieże i dziedzińce zamku, jego dachy i tarasy - labirynt czarnych murów. Spoglądając na południe, Inos widziała miasto, które opadało ostro ku portowi. Za nim rozciągała się plaża, a potem wzgórza, zaokrąglone i porośnięte trawą. Z pewnością stanowiły one część posiadłości jej ojca. Rościł on sobie również prawa do rozciągających się za horyzontem torfowisk, te jednak Inos widywała jedynie przy rzadkich okazjach, gdy towarzyszyła rodzicom na polowaniu.

Rozebrawszy się do bielizny, królewna chwyciła jedwab i spróbowała owinąć go wokół swej postaci, tak jak zrobiła to pani Meolorne. Nie wyszło jej to zbyt dobrze, lecz mimo to było na co popatrzeć.

Nigdy dotąd nie widziała podobnej tkaniny. Nie wiedziała, że nitki mogą być tak cienkie, tak miękkie i tak kunsztownie utkane ani też tego, że za pomocą krosna można wykonywać takie obrazy. Złoto, zieleń i brąz - w jej komnacie kolory lśniły jeszcze jaskrawiej niż w obskurnym sklepiku.

I materiału było tak dużo! Spróbowała ułożyć tren i omal się nie przewróciła, co sprawiło, że złote smoki zaczęły się wić na tkaninie. Meolorne powiedziała, że musiała ona pochodzić z odległego Guwushu, położonego u brzegów Morza Wiosennego. Była to tutaj wielka rzadkość. Kupiła materiał wiele lat temu od jotuńskiego marynarza, który zapewne zrabował go podczas drobnego aktu piractwa. Albo też przywieziono go wielkimi szlakami handlowymi i został skradziony w czasie plądrowania jakiegoś miasta. Był jednak stary, nadzwyczaj wspaniały i w oczywisty sposób przeznaczony do tego, by podkreślić urodę królewny Inosolan z Krasnegaru.

Trzy i pół imperiała!

Westchnęła do lustra. Będzie musiała wytłumaczyć to ojcu. Jedyną możliwą alternatywę stanowiło samobójstwo.

Dlaczego jednak obiecała, że pieniądze zostaną przesłane już dzisiaj? Powinna była zostawić sobie więcej czasu na strategiczne rozegranie sprawy.

Z drugiej strony suknię uszytą z tego cuda będzie można zakładać jedynie na szczególne okazje, wytrzyma więc ona lata. Inos przestała już rosnąć, dzięki czemu nie stanie się ona dla niej za mała. Musiała się jeszcze poprawić w kilku miejscach - a przynajmniej miała nadzieję, że tak się stanie - ale temu będzie można zaradzić za pomocą odrobiny dyskretnej wyściółki, którą się usunie, gdy przestanie już być potrzebna. Zastanowiła się, na ile wyściółki pozwoli ciotka Kade.

Cóż, stanie przed lustrem nic jej nie pomoże. Musi porozmawiać z ojcem. Zaczęła ponownie zwijać jedwab, zastanawiając się, co też założyć na tę rozmowę. Najlepiej jej niegustowny, brązowy samodział, wyraźnie już na nią za mały. Powinien świetnie spełnić zadanie.

Odnalezienie ojca zajęło Inos trochę czasu, wreszcie jednak poinformowano ją, że przebywa on w królewskiej sypialni, co o tej porze dnia było zdumiewającą wiadomością. Oznaczało to również, że musi pokonać więcej schodów, to samo jednak odnosiło się do każdego miejsca w Krasnegarze.

Królewska komnata mieściła się na szczycie wielkiej wieży, znanej jako Wieża Inissa. Inos posuwała się w górę po spiralnych schodach biegnących wewnątrz jej murów. Było tam zdecydowanie za dużo pięter - sala tronowa, sala audiencyjna, garderoba, przedpokój... gdy zatrzymała się w saloniku, by złapać oddech, zastanowiła się - i to nie po raz pierwszy - dlaczego, w imię wszystkich Bogów, jej ojciec nie przeniósł się do jakiegoś wygodniejszego miejsca.

Salonik był jednak jej ulubioną komnatą. Gdy ciotka Kade wróciła dwa lata temu z Kinvale, przywiozła ze sobą tyle mebli, że można było nimi wypełnić cały pokój. Nie były to zagracające większość pałacu ciężkie antyki, lecz nadzwyczaj eleganckie, pozłacane meble z palisandru, o niewiarygodnie smukłych nogach. Na ich poduszkach wyhaftowano róże i motyle, wszystkie zaś drewniane elementy były politurowane. W całym Krasnegarze nie znalazłoby się pomieszczenia urządzonego z większą elegancją. Nawet dywany były tu dziełami sztuki. Choć Inos nigdy nie okazałaby się tak nielojalna wobec wspomnienia matki, by przyznać się do tego na głos, zachwycył ją sposób, w jaki ciotka Kade urządziła na nowo salonik.

Odzyskawszy siły na tyle, by ruszyć w dalszą drogę, przeszła przez owo pomieszczenie i udała się do góry po kolejnych schodach, pozostawiając za sobą komnatę, którą teraz nazywano ubieralnią, lecz która jeszcze do niedawna była jej sypialnią, aż wreszcie - idąc wolniej niż w chwili, gdy rozpoczynała wędrówkę - pokonała ostatni odcinek schodów wiodący do drzwi komnaty ojca.

Były one uchylone, weszła więc do środka.

Z mieszanymi uczuciami omiotła wzrokiem niezgrabne, masywne meble. Przychodziła tu teraz rzadko. Po raz pierwszy dostrzegła, jak bardzo zniszczone są wszystkie sprzęty należące do starzejącego się wdowca, który nie chciał się pozbyć znajomych przedmiotów, bez względu na stopień ich zniszczenia. Karmazynowe kolory wyblakły, złote zaś utraciły blask. Barwy i tkaniny stały się matowe i smutne. Draperie były wytarte, stan dywanów pozostawiał wiele do życzenia. Portret matki wciąż wisiał nad kominkiem, szpeciła go jednak plama od dymu.

Podczas niezliczonych, lodowato zimnych poranków Inos wciskała się pomiędzy rodziców do wielkiego łoża, nakrywanego w zimie stosem futer. Teraz jednak na to wspomnienie nałożył się ostatni, wyraźnie widoczny obraz matki, trawionej gorączką, gdy straszliwa choroba, która przybyła wiosną na pierwszym statku, szalała w mieście przez całe tamto okropne lato.

Ale zostawmy smutną przeszłość...

W komnacie nikogo nie było!

Inos wydęła wściekle wargi, miotając wokół groźne spojrzenia, jak gdyby same meble były winne tej sytuacji. Zasłony łoża z baldachimem rozsunięto, więc ojca w nim nie było. Nie potrafiła sobie zresztą wyobrazić, by położył się do łóżka w środku dnia. Przyjrzała się szafie, lecz szansę na to, by król Holindarn z Krasnegaru ukrywał się wewnątrz tego mebla nie wydawały się warte przejścia na drugą stronę komnaty. Okna były głęboko skryte we wnękach, lecz zasłony w nich również rozsunięto. Nie było żadnego miejsca...

Inos odwróciła się, zakłopotana, by opuścić komnatę tą samą drogą, którą przyszła. Zawahała się jednak. Jakiś nie uświadomiony szczegół niepokoił jej umysł. Jeszcze raz rozejrzała się szybko wokół, wzruszyła ramionami i ponownie ruszyła w stronę schodów...

I znowu się zatrzymała. Włosy zjeżyły się jej na głowie. Coś tu było nie w porządku, ale nie potrafiła określić co.

No dobrze! Zacisnąwszy mocno zęby, zwróciła się w stronę wnętrza komnaty. Zmuszając do ruchu dziwnie oporne stopy, zaczęła ją bardzo wolno okrążać. Oglądała wnętrze, centymetr po centymetrze. To była sypialnia jej ojca, a ona była królewną, nie mogło więc ją tu spotkać nic złego, nie mogło dziać się nic, co thimaczyłoby ten dziwny niepokój, który...

Wysoki kredens na przeciwległym końcu komnaty przesunięto do przodu, odsuwając go od ściany.

Nie, to nie mogło być ważne...

DLACZEGO?

Dlaczego przesunięto kredens? I dlaczego od razu tego nie zauważyła? Choć jej ramiona pokrywała gęsia skórka, Inos zmusiła się do zajrzenia za przestawiony mebel. Znajdujące się tam drzwi były uchylone. Uczucie podekscytowania zniknęło, ustępując miejsca dezaprobacie. Dlaczego nigdy jej nie powiedziano, że tam jest przejście? Podniosła wzrok, by spojrzeć na poziome belki oraz pokryty deskami sufit. We wszystkich pozostałych wieżach najwyższa komnata miała ostrołukowy dach, podobnie jak jej własna. A więc na górze znajdował się jeszcze jeden pokój! Nigdy dotąd sobie tego nie uświadamiała.

Jakie to ciekawe!

Nie miała zwyczaju zwlekać, gdy coś ją zaintrygowało. Uważnie trzymając swój drogocenny jedwab, by nie otarł się o pokryty pajęczyną tył kredensu, Inos zbliżyła się do diabolicznie kuszących drzwi.

Rzecz jasna, tak jak się tego spodziewała, ujrzała schody. Kolejna ich kondygnacja wiła się wewnątrz murów. Niczym nie różniły się od innych, z tym że były bardzo zakurzone. Maleńkie okienka rozmieszczone co kilka kroków również wyglądały dokładnie tak, jak się tego mogła spodziewać, lecz były szare od brudu i pokryte pajęczynami. W stęchłym powietrzu unosił się ostry odór pleśni.

Tajemny pokój? Jakie to interesujące! Tym razem zawahała się, lecz tylko na kilka sekund. Ciekawość odniosła zwycięstwo nad ostrożnością. Inos zapomniała nawet o jedwabiu. Prześliznęła się przez wąskie przejście i ruszyła przed siebie.

Niemniej cicho.

Najpewniej na górze nie było nic ciekawgo i jej ojciec przywita ją tam równie radośnie, jak w każdym innym miejscu. Z drugiej strony było jednak bardzo osobliwe, że nigdy nie słyszała, żeby ktoś choćby wspominał o tym nieznanym pokoju. Możliwe nawet, że nie powinno jej to obchodzić. Starała się być jak najgrzeczniejsza. Trzymała pod pachą paczkę z jedwabiem, który kosztował trzy i pół imperiała. Była...

-...zdecydowanie za młoda! - dobiegł głos ojca.

Inos zamarła bez ruchu, oparta o lodowato zimne kamienie muru. Dotarła już prawie na szczyt. Najwyraźniej drzwi były otwarte. Głos niósł się echem tak, jakby niewidoczna komnata była pusta i nie umeblowana.

- Wcale niekoniecznie - zabrzmiał drugi głos. - Przyjrzyj się jej dobrze. To już prawie młoda dama.

Ojciec wymruczał coś, czego nie dosłyszała.

• - W Imperium uważano by ją za wystarczająco dorosłą - ciągnął drugi mężczyzna. Kto to mógł być? Nie poznawała tego głosu, musiał on jednak należeć do kogoś, kto ją znał, gdyż nie mogło być wątpliwości o kim rozmawiają.

• - Ale za kogo? W królestwie nie ma nikogo odpowiedniego.

• - A zatem może Angilki? - był to stary, kostyczny głos. - Albo Kalkor? To są oczywiste kandydatury.

Teraz Inos mogła też zgadnąć o czym rozmawiają. Wciągnęła powietrze i przez chwilę pomyślała, czy nie wmaszerować prosto przez drzwi, aby oznajmić, że nie ma zamiaru wychodzić za diuka Angilkiego ani za jarla Kalkora, ani za nikogo innego, skoro już o tym mowa. I kropka! Powstrzymała ją tylko paczka z jedwabiem.

- Nie, nie, nie! - zawołał głośno jej ojciec. Inos uspokoiła się troszkę. - Gdyby wybór padł na któregoś z nich, druga strona rozpętałaby wojnę!

Albo ja bym to zrobiła! - pomyślała Inos.

Nastała cisza pełna napięcia - jedna z tych przerw, w których rozmówcy przekazują sobie myśli bez użycia słów, za pośrednictwem uśmiechów, skinięć głową czy wzruszeń ramionami. Dla podsłuchującego to istna tortura. Inos wiedziała, że podsłuchiwanie nie jest zachowaniem godnym królewny. Poza tym to nieuprzejmie, powiedziała sobie jednak stanowczo, że równie nieuprzejmie jest dyskutować o kimś nieobecnym i że w związku z tym ma pełne prawo słuchać...

• - Nigdy nie spotkałem Kalkora. - To był znowu głos jej ojca, tym razem bardziej odległy.

• - Możesz sobie oszczędzić tego doświadczenia, mój przyjacielu.

Przyjacielu? Nie znała nikogo, kto zwracałaby się do króla w ten sposób.

• - Jest niesympatyczny?

• - Okropny! - Nieznajomy zachichotał cicho. - Typowy jotunn... Pijatyki ciągnące się przez całą zimę. Zapewne uprawia dla rozrywki zapasy z niedźwiedzicami. Nie zdziwiłbym się, gdyby nosił bieliznę ze skóry rekina.

- W takim razie on odpada! Inos w pełni zgadzała się z ojcem.

- Angilki jest dla niej za stary - mówił. - To musi być ktoś neutralny. Masz jednak rację co do Kinvale. Może w przyszłym roku.

Nieznajomy mówił dość cicho, musiała więc wytężać słuch, by go usłyszeć.

- Możesz nie mieć tyle czasu, przyjacielu.

Później nastała kolejna przerwa, lecz już nie tak długa.

- Rozumiem!

To był głos ojca - dziwnie apatyczny.

• - Przykro mi.

• - To przecież nie twoja wina! - król westchnął. - Właśnie dlatego po ciebie posłałem. Ze względu na twe umiejętności i uczciwość. Uczciwość i mądrość. Wiedziałem też, że nie zataisz przede mną prawdy - nastała kolejna przerwa. - Czy jesteś tego pewien?

• - Oczywiście, że nie - Inos usłyszała oddalający się odgłos kroków. Nagle nieznajomy zapytał, z większej odległości: - Czy próbowałeś zrobić użytek z tego?

• - Nie!

To był królewski ton jej ojca.

• - Mógłbyś w ten sposób uzyskać odpowiedź.

• - Nie! Zostanie zamknięta!

• - Nie rozumiem, jak możesz się temu oprzeć.

• - To dlatego, że ona sprowadza kłopoty. Mój dziadek się o tym przekonał. Od jego czasów jej nie otwierano.

- Thinal widział kiedyś taką samą - mruknął gość. - Również jej nie otwierano. Przypuszczam, że z identycznych powodów.

Inos nie miała pojęcia, o czym mowa. Wyglądało na to, że rozmówcy przenieśli się na przeciwległą stronę pokoju, pod południowe okno. Wytężała słuch, by usłyszeć głosy, które zagłuszało bicie jej serca.

• - Jeśli nawet mam rację... co do ciebie... mogłaby istnieć nadzieja... gdybyśmy osiągnęli porozumienie.

- Nie, Sagornie, mój przyjacielu. Zawsze ci odmawiałem i nigdy nie wyrażę zgody, nawet z tego powodu. Nie sądź, że ci nie ufam.

- Nieznajomy? Sagorn? - westchnął. - Wiem, komu nie ufasz. Masz rację. A czy nie powiedziałeś córce?

• - Na niebiosa, nie! To jeszcze dziecko. Nie mogłaby sobie dać z tym rady!

Dać rady z czym? Inos miała ochotą tupnąć nogą z frustracji, rzecz jasna ledwie miała odwagę oddychać, a co dopiero tupać.

- Ale zrobisz to? Kolejna przerwa.

• - Nie wiem - powiedział cicho ojciec. - Jeśli będzie starsza, gdy... albo może w ogóle jej nie powiem.

• - Musisz! - nieznajomy przemówił tonem, jakiego nikt nie używał w rozmowie z królem. - Nie wolno ci pozwolić, by zaginęło!

Jego głos poniósł się echem w pustym pokoju.

- Nie wolno?

Inos mogła sobie wyobrazić drwiący, figlarny wyraz twarzy ojca.

• - Tak jest, nie wolno! Jest zbyt cenne... i to jedyna nadzieja Krasnegaru na ocalenie. Wiesz o tym.

• - Byłoby też dla niej największym zagrożeniem.

• - Tak, to prawda - przyznał nieznajomy. - Ale korzyści płynące z jego posiadania przeważają nad niedogodnościami, zgadza się? - Jego głos stał się nieśmiały, niemal błagalny. - Wiesz o tym! Nie... nie możesz mi go powierzyć? Nawet gdybym obiecał, że później wszystko jej powtórzę.

Usłyszała oschły chichot ojca. Król był teraz bliżej wyjścia. Musiała się przygotować do ucieczki.

- Nie, Sagornie. Przez wzgląd na nią. Ufam ci, przyjacielu, ale nie... niektórym z pozostałych.

Drugi mężczyzna westchnął.

- Z pewnością nie Daradowi. Jemu nigdy nie ufaj. Ani Andorowi.

• - Nie pozwól się tu zjawić żadnemu z nich! To był królewski rozkaz.

• - Tak jest, nie pozwolę. Jalon też nie.

Głos nieznajomego nagle zbliżył się bardzo. Inos odwróciła się i ruszyła w dół schodów najszybciej, jak tylko było to możliwe, jeśli chciało się schodzić bezpiecznie i cicho. Jalon? Minstrel? Była pewna, że to właśnie imię przed chwilą usłyszała. Co on miał z tym wspólnego? I kim był ten Sagom?

Nagle...

Kurz! Z przerażeniem ujrzała poniżej ślady swych stóp, zlewające się z pozostawionymi przez ojca i jego gościa, znaki zdradzające tajemnicę. Idąc pod górę nie zauważyła ich, gdy jednak schodziła w dół, dostrzegała je wyraźnie, nawet w bladym świetle przedostającym się przez brudne szyby. Przestraszyła się. Dowiedzą się, że ich podsłuchiwała, a przynajmniej, że ktoś to robił.

Na dole potknęła się i wpadła na ciężkie drzwi. Stare, zardzewiałe zawiasy zaskrzypiały przeraźliwie. Inos przecisnęła się przez szparę, przemknęła przez sypialnię ojca i zaczęła zbiegać po następnych schodach. Nagle usłyszała za sobą krzyk, a potem tupot butów.

A więc był to wyścig. Musi uciec z wieży i ukryć swą cenną paczkę jedwabiu, dopóki burza się nie uspokoi.

Dotarła do ubieralni, potknęła się na dywanie na jej środku, odzyskała równowagę, zbiegła z następnej kondygnacji i wpadła do saloniku, w sam środek zgromadzenia sześciu matron, które zasiadały do przedpołudniowej herbatki ciotki Kade.

Przez chwilę Inos chwiała się na jednej nodze. Drugą wciąż miała uniesioną w powietrzu, ramiona zaś rozpostarte niczym kormoran. Odpowiedzią na ich zdumione spojrzenia był jej przerażony wyraz twarzy. Czuła silną pokusę, by przemknąć sprintem pomiędzy nimi i pognać ku drzwiom na drugim końcu komnaty. Przynajmniej mogłaby się wtedy pozbyć jedwabiu - lecz droga była zatarasowana przez wszystkie te damy, które przysiadły na krzesłach z pozłacanego palisandru, przez lokaja Kela pchającego stolik na kółkach zastawiony najwspanialszą porcelaną ciotki Kade, na którym nie zabrakło także jej wspaniałego, ogromnego, srebrnego imbryka do herbaty, roztaczającego swój zwykły, odrażający odór płonącego tranu... Nagle ciotka Kate wstała, a wraz z nią wszystkie pozostałe damy. Teraz było już za późno.

Zażywna twarz ciotki zaczęła się robić różowa i przybierać ten strapiony wyraz, który ostatnio Inos wywoływała tak często. Czy się ucieszyć na jej widok, czyją skarcić... Zapewne zastanawiała się też nad problemami etykiety oraz niegustownym, brązowym samodziałem. Wreszcie podjęła decyzję. Rozpromieniła się.

- Inosolan, moja droga! Jak miło cię widzieć. Czy mogę ci przedstawić zebrane damy? Pani Jiolinsod, pani Ofazi...

Inos przywołała uśmiech na twarz. Schowała za plecami lewą rękę, w której trzymała jedwab, i wyciągnęła prawą po kolei do każdej z uśmiechających się głupkowato matron. Zaproszenie na jedną z herbatek urządzanych w pałacu przez księżną Kadolan było niesamowitym sukcesem towarzyskim, a jeśli spotkało się też królewnę Inosolan, można poczytać za zaszczyt.

Zwłaszcza - zdała sobie sprawę - kiedy królewna była ubrana w swój niegustowny, brązowy samodział, w imponujący sposób ozdobiony na prawym rękawie srebrzystymi pajęczynami. O zgrozo! Miała też zapewne pajęczyny na włosach i twarzy, podczas gdy wszystkie obecne damy z towarzystwa były ubrane w swe najlepsze suknie i czepki, a także obwiesiły się całą biżuterią, jaką posiadały, bądź też - co bardziej prawdopodobne - zdołały pożyczyć.

Odgłos kroków na schodach! Inos jęknęła, odskoczyła gwałtownie od czwartej z przedstawianych jej dam i zaczęła oddalać się od drzwi.

Jej ciotka prychnęła, widząc podobny brak ogłady.

- Inos!

Nagle drzwi otworzyły się na oścież i pojawił się w nich jakiś mężczyzna - postarzały i przygarbiony. Złożył ramiona przed sobą, wyprostował się i omiótł komnatę wzrokiem. Inos była pewna, że nigdy dotąd go nie widziała, on jednak wiedział skądś, jak ona wygląda. Miał wychudłą twarz, zakrzywiony nos, który przypominał orli dziób oraz dzikie, niebieskie oczy. Z obu stron jego ust biegły w dół głębokie bruzdy podkreślające zarys nosa oraz mocną brodę. Spod brązowego kaptura płaszcza wystawały kosmyki białych włosów. Na todze widoczne były ślady pajęczyny.

- Doktor Sagom! - zawołała zachwycona ciotka Kade. - Jak to miło, że zdążył pan do nas zajrzeć! Czy mogę... - głos księżnej zamarł, gdy ujrzała, że przybysz wpatruje się srogim wzrokiem w jej bratanicę, a ta nie przestaje cofać się chyłkiem.

Inos walczyła z potężnym przypływem paniki. To mordercze spojrzenie sprawiło, że ogarnęło ją przerażenie. Jej biodra dotknęły stolika. Dalej już nie mogła się odsuwać. Gdzie się podział ojciec? Dlaczego on również się nie zjawił?

I jak, u licha, ten złowieszczy starzec zdołał zejść po schodach tak szybko? Musiał biec szybciej niż ona czy król, a mimo to nie był nawet zdyszany. W przeciwieństwie do Inos.

- Inosolan? - W głosie ciotki Kade brzmiała irytacja. - Co trzymasz za plecami, moja droga?

Usta Inos otworzyły się, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

- Jedwab! - zawołał przerażający Sagorn. - Jedwab z wyhaftowanymi żółtymi smokami.

Czarodziej!

Inos krzyknęła z przerażenia i rzuciła się do ucieczki.

Stolik runął z hukiem na podłogę. Ciastka i butelki z winem pofrunęły we wszystkich kierunkach.

Wydawało się, że ulubiony, ogromny, srebrny imbryk ciotki Kade wstrząsnął całym zamkiem, gdy uderzył o podłogę z ogłuszającym łomotem. Herbata eksplodowała, oblewając połowę dam.

Inos zachwiała się na nogach. Wdeptała w dywan babeczkę z kremem czekoladowym. Omal się na niej nie przewróciła. Wypadła z komnaty i pognała w dół po schodach, pozostawiając pobojowisko po przedpołudniowej herbatce ciotki Kade.

Piszcząca, ogarnięta paniką Inos zbiegła w dół przez wszystkie kondygnacje, po czym przemknęła przez przedpokój, garderobę, salę audiencyjną i tronową. Wreszcie wpadła do wielkiej komnaty, gdzie spłoszyła grupę małych dzieci, którym właśnie podawano wczesny obiad. Wybiegła na taras. Nie wiedziała dokładnie, dokąd pędzi. Wystraszone gołębie i mewy zamachały skrzydłami i wzbiły się ku niebu, podczas gdy żółty kot, który skradał się ku nim, uciekł za mur. Inos minęła narożnik i ujrzała przed sobą otwarte drzwi pałacowej kaplicy. Wbiegła do środka. Chyba w domu Bogów będzie bezpieczna przed czarodziejem?

Zatrzymała się nagle w chłodnym, mrocznym wnętrzu. Dyszała, ogłuszona łomotem serca. Miała wrażenie, że bije ono wewnątrz jej czaszki. Kaplica była małym budynkiem. Na jej bardzo starych ławach z sosnowego drewna mogło zasiąść od dwudziestu do trzydziestu ludzi. Miała bardzo grube mury. Mówiono, że jest jeszcze starsza niż reszta zamku. Na jednym jej końcu, przed dwoma świętymi oknami, z których jedno było jasne, a drugie czarne i nieprzezroczyste, mieścił się stół ofiarny. Stała na nim święta waga, której szale - jedna ze złota, druga z ołowiu - symbolizowały walkę Dobra ze Złem. Powietrze było zimne, wilgotne i stęchłe.

Pognała w stronę stołu i miała już zamiar opaść na kolana, gdy odezwał się za nią oschły głos.

- No proszę! - powiedział. - Czy widzimy tu przykład nagłej skruchy?

Inos wydała z siebie przenikliwy pisk i podskoczyła w górę.

Matka Unonini spoczywała w sztywnej, wyprostowanej pozie, ze złożonymi ramionami, na pierwszej ławce. Pałacowa kapelanka była ciemnowłosą, ponurą kobietą, która w pozycji siedzącej sprawiała wrażenie bardzo wysokiej. Ze względu na smagłą twarz, czarne włosy i szatę tego samego koloru w półmroku nie rzucała się w oczy.

- Czemu Bogowie zawdzięczają przyjemność tej wizyty, moja droga?

W jej oczach można było dostrzec błysk satysfakcji.

• - W pałacu jest czarodziej!

• - Czarodziej? Jakie to niezwykłe!

• - Naprawdę!

• - Chodź więc, usiądź tu koło mnie i wyjaśnij mi sprawę - zdecydowała Unonini. - Nie możemy pozwolić, żebyś, będąc w takim stanie, recytowała wybrane na oślep modlitwy. Mogłabyś wezwać niewłaściwych Bogów. Długa medytacja i należyte myśli są niezbędnymi warunkami wstępnymi modlitwy.

Nie przestając drżeć, Inos podeszła niechętnie do matki Unonini i usiadła obok niej. Jej głowa znalazła się natychmiast na dużo niższym poziomie, lecz za to jej stopy wciąż dotykały podłogi. Kapelanka nigdy nie wybaczyła Inos tego, że podczas przyjęcia z okazji ostatniego Święta Zimowego małpowała jej kaczkowaty chód, mimo że król nakazał później swej niepoprawnej córce publicznie ją przeprosić. Nie mogło jej też wiele pomóc sumienne uczęszczanie na lekcje religii.

• - Co tam masz w ręku? Pokaż mi to - Unonini ujęła w dłoń jedwab, rozwinęła jego kawałek i opuściła go, by padło na niego światło. - No proszę! Czy może przyniosłaś to w charakterze ofiary?

• - Hmm... nie.

• - Stół z pewnością wymaga nowego obrusu. To bardzo ładny materiał. Skąd go masz?

• - To prezent urodzinowy od ojca... - słaby głos Inos cichł powoli.

• - A czy on o tym wie?

• - No więc... cóż, jeszcze nie.

Inos odwróciła się, by się upewnić, czy w drzwiach nie stoi Sagorn. Czuła się jak w pułapce. Była uwięziona w tym małym, mrocznym pomieszczeniu z wrogo usposobioną matką Unonini, na zewnątrz zaś mógł czaić się czarodziej.

- Może lepiej będzie, gdy zaczniesz od początku.

Inos zwiesiła głowę i postąpiła zgodnie z radą kapelanki. Oddychała już spokojniej. Jej serce biło wolniej. Choć nie lubiła zbytnio matki Unonini - od której czuć było dziś mocną woń ryby - kapelanka powinna jednak wiedzieć, co zrobić, jeśli ten przerażający czarodziej Sagorn przyjdzie tu za nią. Skończyła swą opowieść.

• - Rozumiem - głos matki Unonini brzmiał tak, jak gdyby wbrew jej woli opowieść wywarła na niej wrażenie. - Cóż, wysłuchamy teraz twojej interpretacji tych niezwykłych wydarzeń.

• - Co?

• - Nie mów “co”. Damy tego nie robią. Rozumiesz przecież, że wszystkie rzeczy i uczynki zawierające w sobie zarówno Dobro, jak i Zło, dziecko. Musimy dążyć do tego, by w tym odwiecznym konflikcie znaleźć się po właściwej stronie. Naszym obowiązkiem jest zawsze wybierać Dobro, a przynajmniej to, co jest lepsze. Zacznijmy od tego czarodzieja, jeśli ten człowiek rzeczywiście nim jest. Czy jest on zły, czy dobry?

• - Nie... nie wiem. Jeśli jest przyjacielem ojca... a może go zamordował?

• - Nie przypuszczam. Nie wyciągaj pochopnych wniosków! Jego Królewska Mość zapewne zatrzymał się, by ponownie zamknąć drzwi. Z pewnością nie chciałby, żeby nie upoważnieni intruzi dostali się do komnaty Inissa.

• - Słyszała pani o tym pokoju?

• - Oczywiście!

• - A widziała go pani?

• - Nie - przyznała Unonini z nutą irytacji. - Mogłam się jednak domyślić, że on tam jest. Inisso był wielkim czarodziejem - dobrym, rzecz jasna - i dlatego musiał mieć na szczycie swej wieży miejsce mocy. Mogą się tam jeszcze kryć najróżniejsze tajemne przedmioty, rzeczy, które nie powinny obchodzić młodych, wścibskich dam.

Inos doszła do wniosku, że ta stara wiedźma ma zapewne rację. Nie wybrała Dobra, gdy weszła tam, gdzie nie powinna, ani gdy podsłuchiwała rozmowę. Być może więc znalazła się po niewłaściwej stronie w odwiecznym konflikcie. W takim wypadku czarodziej mógł być dobry, a jego gniew kierować się przeciwko ukrytej w niej niegodziwości. Zatrwożyła ją bardzo myśl, że mogła stanąć po stronie Zła. Nagle zapragnęła się rozpłakać. Najchętniej zrobiłaby to na czyimś ramieniu, lecz z pewnością nie mogło to być ramię matki Unonini.

- Jest jeszcze ten jedwab - zauważyła kapelanka. - Porozmawiajmy o nim. Powiedz mi, jakie elementy Dobra i Zła kryją się w tym jedwabiu.

Inos stłumiła chlipanie.

• - Nie powinnam była go brać, dopóki nie będę mogła za niego zapłacić.

• - Zgadza się dziecko. Mów dalej.

• - Albo przynajmniej dopóki ojciec nie zgodzi się mi go kupić.

• - Bardzo dobrze! Co więc musisz zrobić teraz?

- Odnieść go z powrotem?

Inos zastanowiła się, czy tak właśnie się czuje ktoś, kto ma złamane serce.

- Och, myślę, że na to jest już za późno. - Matka Unonini westchnęła. W powietrzu wciąż unosiła się silna woń dorsza. Kapelanka zamachała w powietrzu stopami. - Pani Meolorne mogła już zaplanować, jak wyda pieniądze, które jej obiecałaś.

Nadzieja rozjarzyła się w Inos niczym blask bijący od okna.

• - Mogę go zatrzymać? - Ujrzała jednak wyraz oczu matki Unonini i jasność Dobra zmieniła się w ciemność Zła. - Nie?

• - Nie możemy szukać korzyści w złych uczynkach, Inosolan. Czyż nie?

Inos skinęła głową.

- Jak więc musisz postąpić?

Inos zastanowiła się nad odpowiednią odpowiedzią.

- Odnaleźć największe Dobro?

Starsza kobieta skinęła z satysfakcją głową.

• - A zatem stołowi ofiarnemu przydałby się nowy obrus...

• - Me terroryzuj dziecka! - odezwał się głos, brzmiący z mosiężną mocą fanfary trąb.

Przed stołem ofiarnym obie kobiety ujrzały Boga, postać błyszczącą tak jasno, że nie sposób było na nią patrzeć, choć jej blask w ogóle nie rozświetlał reszty pomieszczenia.

Inos i matka Unonini westchnęły jednocześnie z wrażenia, opadły na kolana i pokłoniły się, pochylając głowy ku podłodze.

Być może Sagorn był czarodziejem, pomyślała Inos, teraz jednak z pewnością widziała prawdziwego Boga. Znowu ogarnęło ją przerażenie, tym razem zwielokrotnione. Żałowała, że nie może zapaść się pod ziemię.

- Unonini - mówił ów straszliwy głos. W jakiś sposób brzmiał on jak grzmot, a mimo to nie był głośny i nie niósł się echem. - Co ci wiadomo o owym Sagornie?

Matka Unonini wydała z siebie chrapliwy dźwięk, po czym szepnęła cicho:

- Jego Królewska Mość powiedział mi, że on przybędzie. Że jest wielkim uczonym... I jego starym przyjacielem. W młodości podróżowali razem.

Zapadła pełna napięcia cisza. Boski ogień powinien wypełnić mroczną, lodowato zimną kaplicę żarem i jasnością, tak się jednak nie stało. Płyty podłogowe pod kolanami Inos były zimne i pokryte piaskiem. Biła od nich woń kurzu.

• - A więc? - zabrzmiał głos Boga, którego - jak pomyślała Inos - zapewne nie było słychać za drzwiami, a który mimo to mógłby zrównać z ziemią całe wzgórza.

• - A więc nie sądzę, żeby był zły albo był czarodziejem. Powinnam... powinnam jej była to powiedzieć, żeby ją uspokoić - powiedziała matka Unonini z wyraźną niechęcią.

• - Tak jest, powinnaś!

Inos zakryła twarz dłońmi. Teraz jednak rozchyliła odrobinę palce, by przez nie spojrzeć. Dostrzegła fragmenty stóp Boga. Lśniły one tak jasno, że zabolały ją oczy, lecz podłoga w ich pobliżu nadal była ciemna. Zdobyła się na wielką odwagę i rzuciła spojrzenie w górę, ku boskiej chwale.

Bóg był... było... była... Nie, byli, przypomniała sobie.

O Bogach zawsze mówiło się “oni”. Byli kobiecą postacią. Tak się przynajmniej zdawało. Wyglądało na to, że nie mają na sobie ubrania, lecz Inos nie była zaszokowana czy zawstydzona, jakby to się stało, gdyby byli naprawdę nadzy. Po pierwsze jej oczy zaszły do tego stopnia łzami, że nie mogła ujrzeć Ich jak należy. Po drugie otaczał Ich biały, tęczowy połysk, promienny, falujący nieustannie nimb, wzbierająca fala opalizujących barw. Inos wydawało się, że dostrzega przelotnie w jego wnętrzu kobiece ciało o nieprawdopodobnej urodzie i wdzięku, promieniujące również współczuciem oraz miłością...

Nagle pojawiła się tam również męska siła i moc, a także przerażający gniew, który sprawił, że Inos poczuła się bardzo zadowolona, iż nie jest matką Unonini. Poczuła, że znajdująca się przy jej boku kapelanka zadrżała, gdy dotknęło ją owo boskie oburzenie.

Oczy bolały królewnę tak bardzo, że zamknęła je szybko i ponownie pochyliła głowę. Było to tak, jakby starała się dostrzec skały zakryte wodami przypływu w chwili, gdy drobne fale na powierzchni lśniły w słońcu. W tym przypadku były to fale piękna i siły, męskości i kobiecości, miłości i przepychu, a teraz również gniewu. Odniosła jednak dziwne wrażenie, że widząc tę niemożliwą do zniesienia, gorejącą chwałę, dostrzegła przez chwilę coś znajomego. Może własną matkę? Czy to możliwe, by ujrzała jej twarz w Ich blasku płonącym chłodnym ogniem? Nagle przestała się aż tak bardzo bać. Zapewne Bóg mieli jak najlepsze intencje i po prostu nie mogli nic poradzić na to, że wyglądali tak przerażająco.

- Unonini - zagrzmiał głos. - Czego brakuje obrusowi na tym stole?

Kapelanka jęknęła.

• - Niczego, Boże.

• - Gdzie więc leży Dobro, a gdzie Zło, jeśli ktoś spróbuje zastraszyć dziewczynę, by skłonić ją do ofiarowania czegoś, co nie jest jej własnością i czego nie chce oddać?

Kapelanka zajęczała głośniej.

• - Boże, postąpiłam niewłaściwie! Było w tym więcej Zła niż Dobra.

• - Czy jesteś pewna? Pamiętaj, że Bogowie mogą również wprowadzać w błąd?

• - Jestem pewna, Boże. To była złośliwość.

• - Bardzo dobrze. Pokajaj się! - dorzucili łagodniejszym tonem.

Fale gniewu zanikły, ustępując miejsca czemuś, co ujęło Inos za serce tak mocno, że zachciało jej się płakać i śmiać jednocześnie. Po chwili ciszy skulona na podłodze Unonini zaczęła wydawać z siebie dźwięki, które - jak w końcu uznała Inos - były łkaniem.

Bóg przemówili ponownie.

- Inosolan?

Teraz przyszła kolej na nią, a ona znalazła się po stronie Zła.

• - Słucham, Boże? - szepnęła.

• - Będziesz się musiała przyłożyć trochę mocniej, prawda?

• - Zwrócę jedwab, Boże.

• - To nie jest konieczne.

Podniosła, zdumiona, wzrok i musiała natychmiast zamknąć oczy, w których poczuła gwałtowny ból.

- Czy to znaczy, że ojciec mi go kupi?

Bóg roześmiali się. Był to jednocześnie cichy chichot oraz wzbudzająca lęk eksplozja potężnej, nieśmiertelnej uciechy.

Powinien ją ogłuszyć, a także ponieść się echem po maleńkiej kaplicy, nie zrobił jednak żadnej z tych rzeczy.

• - To i wiele innych prezentów. Nie mówimy, że na to zasługujesz. Wygłaszamy tylko proroctwo. Czekają cię ciężkie czasy, Inosolan, wszystko może się jednak zakończyć dla ciebie szczęśliwie, pod warunkiem, że wybierzesz Dobro.

• - Co muszę uczynić, Boże? - odparła. Ze zdumieniem zdała sobie sprawę, że ona zadała Im pytanie.

• - Staraj się odnaleźć Dobro - odpowiedzieli - a nade wszystko, pamiętaj o miłości! Jeśli jej nie zaufasz, wszystko będzie stracone.

Nagle odeszli. Nie czekając na odpowiedź czy podziękowania, nie domagając się modlitw ani hymnów pochwalnych, oddania czci czy odprawiania rytuałów. Bóg zniknęli.

Matka Unonini wydała z siebie donośny jęk i padła plackiem na podłogę.

Inos zastanawiała się przez chwilę nad podobnym posunięciem, doszła jednak do wniosku, że nie jest ono konieczne. Nie wydawało się też, by kapelanka miała ochotę kontynuować ich przerwaną konwersację. Jak było nie było - cuchnącej rybą Unonini w jak najbardziej boski sposób utarto nosa i zamknięto usta. Bóg ukazali się po to, by ocalić Inos przed złośliwością matki Unonini.

Czując się bardzo spokojną i zadowoloną, podniosła się i wyszła z kaplicy. Zamrugała powiekami w jasnym świetle słońca, który był niczym w porównaniu z blaskiem Boga. Widziała Boga! Większości ludzi ani razu nie spotykał podobny zaszczyt. Jaka szkoda, że miała na sobie ten niegustowny, brązowy samodział, pomyślała, po czym skarciła siebie za taką niestosowną próżność.

Mimo to postanowiła wrócić do swej komnaty i przebrać się. Gdy już będzie wyglądać bardziej po królewsku, czy po królewnowatemu, zobaczy co się da zrobić, by załagodzić sprawy z ciotką Kade i owym mężczyzną, który najwyraźniej nie był czarodziejem. Musi też pokazać ojcu jedwab, który miał jej kupić. “To i wiele innych prezentów” - powiedzieli Bóg? Nadzwyczaj ciekawe!

Widziała Boga! To wzbudzi przy kolacji powszechne zainteresowanie.

Ruszyła w stronę swej komnaty. Szła z wysoko zadartą głową. Czuła się niezwykle. Było to tak, jak gdyby nie ważyła zupełnie nic i idąc musiała wyciągać w dół palce u nóg, by dotknąć nimi ziemi. Jeśli nawet minęła kogoś po drodze, nie zauważyła tego. Dotarła do schodów i zaczęła wznosić się po nich w górę...

Gdy jednak wdrapała się już na szczyt, jej nastrój uległ całkowitej zmianie. Wydawało się jej, że waży tyle, co cały zamek. Wciągnęła swe oporne cielsko w górę po kilku ostatnich stopniach. Z trudem otworzyła drzwi. Weszła do środka chwiejnym krokiem. Pierwszą rzeczą, którą zobaczyła, było własne odbicie w lustrze. Włosy wciąż miała pokryte pajęczyną, twarz zaś białą jak u mewy, z okrągłymi, lśniącymi oczyma, charakterystycznymi dla tego ptaka.

Za swoim odbiciem dostrzegła odbicie ojca, który siedział na łóżku, czekając na nią. Ujrzała, że wyraz zniecierpliwienia na jego twarzy przerodził się natychmiast w niepokój. Poderwał się z łóżka i wyciągnął ku niej ramiona. Po chwili obejmował ją już mocno i podtrzymywał jej głowę. Inos zatopiła twarz w jego miękkim, aksamitnym kołnierzu i zaczęła łkać.

Nie przestając jej obejmować, posadził ją na łóżku obok siebie i przytulał przez długi czas, podczas gdy Inos łkała i łkała.

Wreszcie zdołała odnaleźć jedną z lnianych chusteczek matki, wytrzeć nią obolałe powieki i wysmarkać nos. Uśmiechnęła się lekko. Ojciec przyglądał się jej zasępiony. Miał na sobie ciemnobłękitną szatę i wyglądał bardzo po królewsku ze swą krótką, brązową brodą. Jego widok uspokajał i dodawał otuchy. Król był jednak trochę zmęczony. Na aksamitnym kołnierzu widniały plamy od łez i pajęczyny. Inos wytarła je chusteczką. Poczuła się teraz głupia i dziecinna.

- No dobrze! - powiedział. - Od dawna nie popłakałaś sobie porządnie, młoda damo. Co było przyczyną tego wszystkiego?

Od czego zacząć?

• - Myślałam, że to czarodziej!

• - Sagorn? - ojciec uśmiechnął się. - Nie! Jest bardzo wykształconym człowiekiem, ale nie czarodziejem. Nie sądzę, by można było podsłuchiwać czarodzieja, moja królewno - uśmiech zniknął nagle z jego twarzy. - Jest jednak bardzo skryty, Inos. Nie lubi, by wścibiano nos w jego sprawy. Ile usłyszałaś?

• - Powiedziałeś, że nie wydasz mnie za Kalkora. Ani za Angilkiego - przerwała i zamyśliła się głęboko. - Reszty nie rozumiałam, ojcze. Przepraszam.

• - Przepraszasz? - roześmiał się ze smutkiem. - Czy zdajesz sobie sprawę, że omal nie spaliłaś zamku?

• - Nie! Jak to możliwe... O nie! Imbryk?

• - Imbryk - zgodził się. - Ten paskudny, cuchnący, obrzydliwy stary rupieć, do którego twoja ciotka jest tak absurdalnie przywiązana. Tran rozlał się po całej komnacie. Na szczęście młody Kel szybko rzucił na płomienie dywan... Cóż, nie rób tego więcej! I to wszystko? Cały ten płacz wziął się stąd, że myślałaś, iż spotkałaś czarodzieja?

Ponownie przetarła oczy i stłumiła obłąkaną chęć śmiechu.

• - Nie. Potem spotkałam Boga.

• - Co? Mówisz poważnie?

Skinęła głową i opowiedziała mu wszystko. Uwierzył jej. Słuchał z namaszczeniem. Później wpatrywał się przez chwilę w podłogę ze zmartwioną miną, pociągając się za brodę.

- Cóż, nie dziwię się, że byłaś zdenerwowana - oznajmił wreszcie. - Spotkania z Bogami muszą być naprawdę przerażającymi doświadczeniami. Obawiam się, że to oznacza kłopoty. Trzeba będzie porozmawiać o tym z Sagornem. Muszę jednak przyznać, że nie zmartwiło mnie to, co usłyszałem o matce Unonini - spojrzał na nią z ukosa, z błyskiem w oku. - Ja też nie znoszę tego babska! Tylko nie mów o tym nikomu.

- Nie znosisz? - zdumiały ją jego słowa, jak i konspiracyjny uśmiech - w najmniejszym stopniu nie królewski!

Potrząsnął głową.

- Bardzo trudno znaleźć odpowiedniego, porządnie wykształconego kapelana, który zechciałby zamieszkać w takim miejscu jak Krasnegar, Inos.

- Krasnegar wcale nie jest zły - sprzeciwiła się. Westchnął.

- Cóż, ja się z tobą zgadzam. Wielu jednak byłoby innego zdania. A teraz, co to za sprawa z tym jedwabiem?

Inos poderwała się i przyniosła jedwab z miejsca w którym go położyła, obok lustra. Rozwinęła materię i ułożyła na ramieniu, żeby mógł ją obejrzeć. Zanim zdążył się odezwać, pośpiesznie wyjaśniła mu, że złoto pasuje do jej włosów, brąz świetnie konweniuje ze skórą, a zieleń z oczami. - Miałam nadzieję, że kupisz mi go na urodziny - skończyła z nadzieją.

Potrząsnął głową i nakazał jej gestem usiąść z powrotem. Opuściła jedwab, czując, że jej nadzieje opadają razem z nim. Gdy usiadła, król wziął w rękę małą obitą skórą szkatułkę, która leżała na łóżku obok niego.

- Na urodziny dam ci to.

Otworzył wieczko. Inos z wrażenia głośno wciągnęła powietrze.

• - Klejnoty matki!

• - Teraz twoje.

Perły, rubiny i szmaragdy! Złoto i srebro!

- To nie jest fortuna - przyznał - ale to wszystko wspaniałe okazy. Piękno, nie bogactwo. Niektóre z nich są bardzo stare. Te należały do Ollioli, żony Inissa...

Była zachwycona. Słuchała z otwartymi ustami, jak opowiadał jej historię niektórych z klejnotów. Potem uściskała go i chciała zacząć je przymierzać, lecz król zamknął szkatułkę.

• - Co zaś do jedwabiu... Kłopoty!

• - Tak, ojcze?

• - Gdzie znalazłaś coś takiego?

• - U pani Meolorne.

- Mogłem się domyślić! - uśmiechnął się. - Ile?

• - No więc, więcej niż miałam zamiar zapłacić, ale...

• - Mówisz zupełnie jak matka - przerwał jej. - Ile? Inos przygryzła wargę i wyszeptała straszliwą prawdę.

• - Co? - wbił w nią wzrok, po czym odwrócił się szybko. Po chwili Inos zdała sobie sprawę, że król się śmieje.

• - Ojcze!

Spojrzał znowu na nią i nie krył już wesołości. Ryczał ze śmiechu.

- Och, Inos, moje kochanie! Och, królewno! Śmiał się jeszcze przez jakiś czas.

Poczuła się urażona i niemal rozgniewana.

- Chodź - powiedział wreszcie, wciąż usiłując zapanować nad rozbawieniem, którego przyczyn nie rozumiała. - Chodź, poznasz doktora Sagorna.

Kiedyś nazywano ją Komnatą Królowej, teraz jednak stała się Gabinetem Jego Królewskiej Mości. Inos ostatnio nie bywała tu często, choć było to bodaj jedyne pomieszczenie w zamku, które można było zimą uznać za przytulne. Teraz zwykle wolała poszukiwać ciepła i przyjaźni w kuchniach. Znajome krzesła i sofa nie zmieniły się od czasu śmierci matki, nagle jednak wywarły na Inos takie samo wrażenie, jak meble z sypialni ojca - były stare, zniszczone i wcale niekrólewskie. Z poirytowaniem ujrzała wysoką, kościstą postać doktora Sagorna rozciągniętą na ulubionym krześle matki.

Doktor podniósł się niezgrabnie i pokłonił jej. Inos dygnęła. Dobrze, że uparła się przy zmianie stroju. Czuła się znacznie lepiej odziana w cyprysowozieloną wełnę. Suknia była za ciepła na tę pogodę, było w niej nieco wyściółki, dzięki czemu wyglądała na starszą.

Inos przeprosiła doktora, wbijając uporczywie wzrok w wytarty dywan.

Sagorn pokłonił się po raz drugi.

- Ja również cię przepraszam, Wasza Wysokość, za to, że cię przestraszyłem - Inos pomyślała, że mógłby się postarać, by jego słowa zabrzmiały nieco bardziej przekonująco.

- Twój ojciec i ja okazaliśmy - być może - zbytnią ufność, nie zamykając drzwi do sypialni. - Stare, niebieskie oczy zalśniły złośliwie. - Pokładaliśmy zbyt wiele wiary w zaklęciu odstreczającym. Przypuszczam, że po tylu stuleciach jego moc już się wyczerpuje.

• - Zaklęcie? - powtórzyła Inos. - Czary?

• - Czy go nie wyczułaś?

• - Myślała, że to ty jesteś czarodziejem - wtrącił się król, uśmiechając się, jak gdyby był to wspaniały żart.

• - Niestety nie jestem! Gdybym nim był, raczej nie pokazywałbym się ludziom z takim wyglądem, prawda? - doktor Sagorn spróbował uśmiechnąć się jak jej ojciec, nadało to jednak tylko jego kanciastej twarzy jeszcze bardziej drapieżny wygląd.

Inos nie przyszła do głowy żadna taktowana odpowiedź na to pytanie, odparowała je więc drugim.

• - Skąd wiedział pan o jedwabiu i smokach?

• - Widziałem cię na drodze! Ściskałaś jedwab tak mocno, jakbyś sądziła, że wszystkie armie Imperium będą się starały ci go zwędzić. Minęłaś mnie z przerażającą szybkością.

Ojciec zachichotał i nakazał jej gestem usiąść.

- Jak wtedy, gdy zamroczyłeś alkoholem celników w Jal Pusso, Sagornie?

Doktor parsknął rubasznym śmiechem i z powrotem usiadł na krześle.

- Raczej jak z tobą i pasztecikami z mięsem!

Teraz z kolei roześmiał się ojciec. Najwyraźniej wspominali swe dawne przygody, o których nie zamierzali opowiedzieć Inos. Król wydobył karafkę z wyprodukowanego przez krasnoludów kryształu, którą Inos widziała dotąd tylko raz czy dwa, oraz trzy drogocenne kielichy z tego samego kompletu. Trzy! Ku swemu zdumieniu Inos zdała sobie sprawę, że siedzi na krawędzi sofy i trzyma w ręku jeden z nich. Sagorn musiał zauważyć jej zaskoczenie, a ojciec dostrzegł, że tamten je zauważył.

- Myślę, że Inos na to zasłużyła - stwierdził. - Pij powoli, moja droga. Jest bardzo mocne.

Sagorn pociągnął łyczek i westchnął.

- Znakomite! Nie spodziewałbym się znaleźć czegoś takiego w Krasnegarze. Elfie, oczywiście.

Król uśmiechnął się.

- Samo valdoquiff. Kade sprowadziła beczułkę z Kinvale. Strzegę jej niczym krasnolud.

Odpowiadał na pytanie, którego nie zadano. Najwyraźniej on i Sagorn znali się bardzo dobrze. Inos nieco to uspokoiło. Wypiła mały łyk trunku. Nie spodobał jej się smak - zupełnie jak wywar z pokrzywy - a opary paliły wnętrze jej nosa, z pewnością jednak był to zaszczyt - i oznaka wybaczenia? Czuła się bardzo dorosła!

• - A teraz, Inos - powiedział ojciec, siadając z powrotem na krześle. - Opowiedz doktorowi Sagornowi o Bogu.

• - O Bogu? - Orle oczy błyskawicznie skierowały się z powrotem na nią.

Inos po raz drugi zdała relację ze swego przeżycia. Gdy skończyła, doszła do wniosku, że udało jej się tego dokonać w bardzo rzeczowy sposób. Zapadła długa cisza. Sagorn drapał się w policzek, pogrążony w głębokim zamyśleniu. Opróżnił swój kielich. Król podniósł się i napełnił mu go ponownie.

- Gdyby nie ten Bóg, Holindarnie, co byś uczynił? Inos nigdy nie słyszała, by ktokolwiek poza jej matką i ciotką Kade zwracał się do ojca po imieniu.

Król zbył pytanie wzruszeniem ramion.

- Zbeształ porządnie córkę, wysłał Meo parę koron i odesłał stąd Unonini pierwszym statkiem.

Stary mężczyzna skinął głową, po czym uśmiechnął się drwiąco.

• - A więc jedwab zostałby w kaplicy?

• - Nie okradam Bogów!

• - No właśnie! Wygląda na to, że jedwab nie jest tu ważny. Gdyby Bogowie nie chcieli, aby ta kapelanka wróciła do Imperium, mogliby chyba znaleźć prostszy sposób na doprowadzenie do tego - Sagorn ponownie zwrócił ku Inos swe zamyślone oczy. - A więc wszystko wskazuje na to, że ważną częścią przekazu jest ta, która była skierowana do ciebie. Bogowie jednak nie wtrącają się w błahe sprawy... czy jesteś w tej chwili zakochana, młoda damo? Inos poczuła, że czerwienieje.

• - Nie! Oczywiście, że nie!

• - Nie sądzę! - zapewnił spokojnym tonem jej ojciec. Sagorn obdarzył go osobliwym spojrzeniem.

- A więc się zakochała? Będzie mogła dokonać wyboru? Wasza Wysokość, czy ojciec tłumaczył ci kiedyś, dlaczego Krasnegar jest tak ważny?

Inos potrząsnęła głową z głupią miną.

- Cóż, Krasnegar jest bardzo niezwykły. Macie tu jotnarów oraz impów. W całej Pandemii jest niewiele miejsc, w których podobna mieszanka żyje w pokoju. Czy słyszałaś kiedyś o Szalonym Czarodzieju?

Potrząsnęła głową, zaskoczona nagłą zmianą tematu.

- To imię, które nadano Inissowi. Czy nie wydaje się dziwne, że człowiek obdarzony tak wielką mocą postanowił wybudować swą wieżę w tak nieurodzajnym, izolowanym miejscu jak Krasnegar? Sądzę jednak, że nie był zwariowany do tego stopnia. To miasteczko ma wielkie znaczenie strategiczne. Jest to jedyny dobry port na północy.

Dlaczego Sagorn jej o tym mówił? Sprawiał wrażenie bardzo poważnego. Inos spojrzała na ojca. Ten zmarszczył brwi, jak gdyby chciał jej nakazać uważne słuchanie.

• - Zarówno Nordland, jak i Imperium uważają, że powinny władać Krasnegarem. Czyż nie, Wasza Królewska Mość?

• - Zawsze tak było.

• - A Krasnegar zawsze miał króla, nie panującą królową! - oznajmił triumfalnym głosem Sagorn. - A więc, Wasza Wysokość, widzisz sama, że zarówno jarlowie, jak i Imperium będą bardzo zainteresowani tym, kogo wybierzesz za męża. Jak dotąd jedna i druga strona cię potrzebuje.

• - Potrzebuje mnie? - zapytała.

• - Potrzebuje Krasnegaru. Jest jeszcze wiele rzeczy, których ojciec musi cię nauczyć, jeśli masz przejąć władzę po nim. Na przykład sól. Nawet coś tak zwykłego jak sól. Jotnarowie jej potrzebują, by przechowywać zimą mięso. Sól nie nadaje się za dobrze do transportu morskiego, więc większa jej część dociera z południa latem, drogą lądową. Do Krasnegaru. Goblinowie i jotnarowie płacą za nią futrami. Imperium potrzebuje futer. Jest wiele podobnych spraw. Imperator nie chciałby widzieć w Krasnegarze jotuńskiego króla, a Nordland nie życzyłby sobie, żebyś wyszła za impa.

- Ale obie strony uznają mnie jako królową? - zapytała Inos, spoglądając na ojca. Niemal nigdy nie zastanawiała się nad tym, że kiedyś nią zostanie. To miało się stać po jego śmierci, a o tym nie chciała myśleć.

Król skinął głową z odrobiną powątpiewania - pomyślała Inos.

- Jeśli nie będziesz zbyt młoda i okażesz się wystarczająco silna, i jeśli spodoba im się mąż, którego sobie wybierzesz. Rozumiesz, większość mężów lubi rozkazywać.

Parsknęła, nie dbając o to, że ten gest nie jest królewski.

- Cóż, to będzie dopiero za wiele lat, prawda?

Przez chwilę wydawało się... lecz później król najwyraźniej zmienił zdanie. - Z pewnością mam taką nadzieję. Sądzę jednak, iż mój uczony przyjaciel chce ci powiedzieć, że będziemy musieli dokonać wyboru męża już wkrótce. Nawet za rok czy dwa. I że twoja decyzja będzie ważna dla bardzo wielu ludzi. Bóg powiedzieli ci, żebyś dokonując wyboru pamiętała o miłości. To boska wskazówka. Zgadza się, Sagornie?

Inos odezwała się jako pierwsza. Nagle ogarnęło ją straszliwe zwątpienie.

- Nie wydasz mnie za jakiegoś okropnego, starego diuka, prawda, ojcze?

Król roześmiał się.

- Nie. Chyba że ty będziesz chciała. Zresztą Nordland i tak by tego nie zaakceptował. To właśnie chciałem powiedzieć. Twoja decyzja mogłaby wywołać wojnę, Inos!

Wciągnęła powietrze na tę straszliwą myśl i wypiła resztę płynu znajdującego się w jej kielichu. Zakasłała się. Jeśli trzeba było polubić podobne świństwo, by zostać uznaną za dorosłą, to dzieliło ją od tego więcej niż myślała.

Ojciec wstał z miejsca.

- Wyślę po jakiś obiad, Sagornie, chyba że wolisz zejść do komnaty?

B ył to znak dla Inos, że powinna odejść, a ona nie załatwiła jeszcze straszliwej sprawy jedwabiu.

• - Nie. Przekąska tutaj będzie w sam raz - powiedział stary mężczyzna, uśmiechając się dziwnie do króla. - Jak wiesz, Wasza Wysokość, nie przepadam zbytnio za przyjęciami.

• - W takim razie może wieczorem? Jak rozumiem, odwiedził nas bardzo dobry minstrel. Kade coś organizuje.

Inos kierowano powoli w stronę drzwi.

- Ojcze? Jedwab?

Zrobił zaskoczoną minę, po czym ponownie roześmiał się głośno.

- Mówisz, trzy i pół imperiała?

Skinęła głową z nieszczęśliwą miną. Król położył ciężkie dłonie na jej ramionach.

• - Inos, kochanie, za tę sumę można by wykupić cały towar Meo!

• - Meo?

Uśmiechnął się i, być może, zaczerwienił lekko.

- Meo i ja jesteśmy bardzo starymi przyjaciółmi. Bawiłaś się przecież z dziećmi służących, kiedy byłaś mała. Ja robiłem to samo. Znam Meo całe życie. Kiedyś nawet myślałem, że jestem w niej zakochany. Kto był rano z tobą? - zapytał, ogarnięty nagłą podejrzliwością.

Wyznała, że nikt.

Westchnął i poklepał ją po ramieniu.

- To się musi skończyć, Inos! Stajesz się dorosła. Nie jesteś już dzieckiem. Nie możesz tak biegać sama. Ani z chłopcami stajennymi czy pomywaczkami - szukając ptasich jaj i wykopując małże... Zaniedbywałem cię - zachichotał. - Być może Meo sądzi, że ją również zaniedbywałem. Nie widziałem jej od lat. A może chciała dać mi coś do zrozumienia.

- Do zrozumienia? Skinął głową.

- To, że moja piękna córka nie powinna się wałęsać po mieście sama. Nie, Meo nie liczy na to, że dostanie trzy i pół imperiała w złocie!

To brzmiało lepiej. Znacznie lepiej. Król zachichotał.

- Czuję wielką pokusę, by wysłać na dół strażnika, aby ją aresztował za zdzierstwo, a potem skazać ją na zostanie na kolacji, ale jej sąsiedzi by plotkowali. Czy miała jeszcze jakieś towary wysokiej jakości?

Z nagłym podnieceniem Inos przypomniała sobie słowa Boga.

- Tylko jeden jedwab, ojcze. Były na nim kwitnące drzewa. Powiedziała, że to jabłonie. Czy jabłka naprawdę wyrastają z kwiatów? Miała też jednak lśniący, turkusowy atłas, trzy zwoje miękkiego płótna oraz motek srebrnego moheru...

Roześmiał się.

- Chciałem cię tam wysłać po południu w towarzystwie ciotki, ale może ja również się wybiorę. Jeśli doktor Sagorn wybaczy mi na chwilę, złożę wizytę mojej starej przyjaciółce Meo. Jest teraz wdową. Przypuszczam, że czuje się samotna. Możesz jednak dostać wszystkie te materiały, a nawet więcej - wszystkie piękne stroje i suknie, jakie zdołamy uszyć lub kupić dla ciebie.

- Ojcze! Naprawdę? Ale... ale dlaczego? Uśmiechnął się ze smutkiem.

- Nie miałem zamiaru jeszcze ci tego mówić, ale chyba nie mam innego wyjścia. Dlatego, że musisz wyjechać z Krasnegaru.

Kochałem dziewczę

Dziewczę, ach...

Kochałem dziewczę

W dawnych dniach..

Pozostawiłem swój kraj i rodzinę, rzuciłem wszystko, by zdobyć tę dziewczynę

Dziewczę, dziewczę, dziewczę, ach...

W dawnych dniach...

Głos Jalona unosił się w wielkiej komnacie niczym płatki kwiatów. Słysząc go Inos czuła dreszcze. Myślała o aureoli Boga, którą widziała dziś rano, o blasku księżyca na śniegu, o sznurze pereł wiszącym na szyi oraz o białych mewach na tle błękitnego nieba. Wspaniałe piękno zawsze wywoływało u niej dreszcze, a nigdy dotąd nie spotkała się z podobnym śpiewem. Głos wszystkich minstreli, jakich w życiu słyszała, w porównaniu z głosem tego Jalona przypominał gęganie dzikich gęsi. Komnatę wypełnili ludzie, lecz mimo to nie było słychać żadnego dźwięku poza drżącym brzmieniem harfy oraz cudownie czystym tenorem, który unosił się pod wysokimi krokwiami.

Jak płatki kwiatów!

Siedziała z ojcem oraz jego gośćmi za głównym stołem, stojącym na podium u jednego z końców wielkiej komnaty. Za innymi, ustawionymi po obu jej bokach, zasiadali mieszczanie oraz starsza rangą służba pałacowa. Na przeciwległym końcu sali mniej ważni ludzie usiedli na podłodze przed wielkimi kominkami. Kamienie nad nimi były czarne od tłuszczu i sadzy gromadzących się od stuleci. Krokwie znajdujące się wysoko ponad ich głowami miały ten sam kolor. W ciągu wielu zimowych dni Inos siedziała za głównym stołem, drżąc z zimna i wpatrując się tęsknie poprzez salę w buzujące płomienie, które syczały i trzeszczały, gdy kawałki tłuszczu spadały w nie ze szpikulców rożna. Królewna zazdrościła sługom. Dzisiaj jednak paleniska były ciemne i puste, w komnacie zaś było gorąco, a nie zimno. W lecie słońce nie chciało opuszczać Krasnegaru. Ludzie padali na ziemię ze zmęczenia, zanim schowało się ono za horyzont, a po jakiejś godzinie wracało z uśmiechem, gotowe do następnego, nie kończącego się dnia. Teraz więc nadal lśniło za oknami, tworząc w unoszącym się w powietrzu kurzu, przebiegające przez komnatę, rzucające ognie mosty.

Złoto i rubiny jej ofiarowałem,

Aby ją zdobyć, wszystko jej oddałem.

Dziewczę, dziewczę, dziewczę, ach...

Za głównym stołem było ciepło. Inos siedziała z ojcem, ciotką Kade i wszystkimi szanownymi gośćmi, których udało się w bardzo krótkim czasie spędzić z miasta, by mogli posłuchać minstrela... i być może również pożegnać się z królewną Inosolan? Nie, mniejsza o to.

Ciotka Kade wygrzebała swój stary aksamit barwy lapis lazuli, w którym wydawała się pulchniejsza i niższa niż kiedykolwiek. Z reguły zakładała go jedynie na Święto Zimowe. Był to ubiór zdecydowanie za ciepły na tę pogodę i twarz uśmiechającej się z zadowoleniem do gości ciotki Kade była różowa i lśniąca. Zrobiła sobie niebieską płukankę do włosów. Czy uśmiechała się na myśl o Kinvale? Nie! Nie! O tym można pomyśleć jutro.

Była tu też pani Meolorne, szczęśliwa i rozpromieniona. Być może dumała o wszystkich tych wspaniałych tkaninach, które dwór nabył od niej tego popołudnia. Wszystkie razem - tak jak przewidywał król - kosztowały mniej niż jednego imperiała. Ci dwoje śmiali się wspólnie - jak starzy przyjaciele.

Jej ojciec wyglądał jednak na zmęczonego, jak gdyby siedział w cieniu, podczas gdy wszyscy wokół niego przebywali w świetle słońca.

Byli tam kupcy z żonami, kilku kapitanów statków, biskup, nauczyciele ze szkoły, stary Kondoral, a także kanclerz Yaltauri i pan Poraganu. Służba pałacowa była reprezentowana nielicznie, gdyż wielu z jej przedstawicieli wyruszyło między wzgórza. Szczególnie mało było młodych, Inos widziała jednak Lina, który złamał sobie rękę podczas wydobywania torfu, a także Kela, Ido i Fan...

I oczywiście Rapa.

Wszyscy spoczywali na podłodze po drugiej stronie komnaty, w pobliżu wielkiego kominka: w pierwszym szeregu małe dzieci z szeroko otwartymi oczyma, siedzące po turecku lub obejmujące rękoma kolana, oczarowane muzyką; młodsi rangą słudzy, tacy jak Rap, zebrani za nimi. Jak zwykle pałacowe psy tłoczyły się tak blisko Rapa, jak tylko mogły.

Środek komnaty otaczały mniej prestiżowe stoły. Był pusty, nie licząc jednego krzesła. Siedział na nim minstrel, splatający w warkocze promienie księżyca.

Kochałem dziewczę,

Dziewczę ach... Kochałem dziewczę,

W dawnych dniach...

Żeby być przy niej zmierzyłem świat szeroki Przez morza, lądy oraz górskie stoki. Dziewczę, dziewczę, dziewczę ach...

W dawnych dniach...

Matki Unonini nie było. Znajdowała się pod opieką lekarzy. Leżała w ciemnym pokoju. Zalecano jej lekko strawną dietę. Inos nie mogła nie pomyśleć, że to zło kryło w sobie małe dobro. Ta myśl wywoływała u niej poczucie winy.

Przerażający doktor Sagom również nie był obecny - następne małe dobro. Nawet jeśli był starym przyjacielem ojca, jego orle spojrzenie oraz haczykowaty nos wciąż budziły w niej lęk. Raczej jej nie zmartwiło, że powołał się na zmęczenie podróżą, by usprawiedliwić swą nieobecność.

Pieśń Jalona dobiegła końca i w komnacie eksplodował aplauz - oklaski, krzyki oraz uderzenie piętami o kamienie posadzki. Minstrel wstał z krzesła i pokłonił się królowi, a potem reszcie towarzystwa, po czym wrócił na swe miejsce za głównym stołem.

• - Z pewnością zaschło ci w gardle, minstrelu? - odezwał się król.

• - Odrobinę, Wasza Wysokość. Audytorium również przyda się odpoczynek.

• - W to nie wierzę. Podczaszy!

Jalon z wdzięcznością przyjął kolejny cynowy kufel. Zanim wysuszył go jednym haustem, powiedział coś o wspaniałym północnym piwie. W całej komnacie zaczynały się konwersacje, niczym wiosenne kwiaty przebijające się przez śnieg. Czar, jaki rzucił minstrel, tracił moc.

- Imperator mianował nowego marszałka armii, prawda, minstrelu? - zapytał jeden z nadętych mieszczan.

Jalon uśmiechnął się niepewnie.

- Poprzedni umarł, zgadza się?

- Ale ten nowy? Czy jest wojowniczy? - pytał niecierpliwie mieszczanin.

Inos nie mogła sobie przypomnieć imienia pytającego. Czerwone brodawki na szyi i sterczące włosy sprawiały, że wyglądał jak kogut. Być może wypił odrobinę za dużo wspaniałego północnego piwa.

• - Myślę, że tak - odparł Jalon. - Oni z reguły tacy są, prawda?

• - A czarownica Zachodu nie żyje? - zapytał ktoś inny.

• - Tak - odparł niepewnie minstrel.

• - Ten krasnolud, który ją zastąpił - co pan o nim wie?

• - Hmm... nic? Tak jest, nic.

Jedna z majestatycznych matron spojrzała na niego surowo.

- W takim razie Czterej to w tej chwili trzech czarowników i jedna czarownica, zgadza się? Tylko jeden z opiekunów jest kobietą. Jasna Woda.

Mina Jalona stała się jeszcze bardziej zakłopotana.

- A Jej Wszechmocność Umthrum? Jest chyba kobietą?

Nastąpiła długa, pełna zdumienia cisza. Wreszcie mały marynarz o chytrym spojrzeniu zauważył: - Ona umarła już dawno temu. Jeszcze zanim się urodziłem.

Minstrel westchnął.

- Obawiam się, że nie interesuję się zbytnio polityką, mój panie.

Jalon przybył z samej Piasty, stolicy Imperium. Szanowni goście, pragnący usłyszeć wieści i plotki, zasypywali go pytaniami przez cały wieczór, on jednak jakoś nie potrafił na nie wyczerpująco odpowiedzieć. Był nadzwyczaj uroczym młodym mężczyzną, pomyślała Inos, lecz równie dalekim od rzeczywistości jak poranna mgła. Zastanowiła się, w jaki sposób potrafi odnaleźć drogę z zamku do zamku czy z miasta do miasta. Zapewne nigdy nie może sobie przypomnieć, czy jest progiem czy wrzyjacielem, uznała. Zachichotała sama do siebie, rzucając spojrzenie w stronę Rapa.

- Słyszeliśmy, że smoki spowodowały wielkie spustoszenia w południowych prowincjach - odezwał się kolejny mieszczanin. Miało to być pytanie do Jalona. - Zwłaszcza na Kith.

- Tak? - odparł minstrel. - Obawiam się, że umknęło to mojej uwagi.

Szanowni obywatele Krasnegaru wymienili spojrzenia pełne irytacji.

- Jakie suknie noszą aktualnie damy w Imperium, panie Jalonie?

To była ciotka Kade. Na pewno martwiła się o wszystkie te tkaniny, o to ile z nich zdoła zagarnąć dla siebie, a także o to, gdzie znajdzie wystarczającą liczbę krawcowych, które uszyłyby wszystkie te suknie w ciągu kilku dni, które pozostały do ich wyjazdu.

- Bardzo wysokie stany - odparł zdecydowanym tonem Jalon. - U podłogi rozszerzają się jak trąby i mają bardzo krótkie treny. Rękawy bufiaste, dalej wąskie, rozszerzające się przy nadgarstkach. Koronkowe mankiety. Dekolty nieduże i też ozdobione koronkami. Bardzo popularne są również suknie w kwieciste wzory, z bawełny lub jedwabiu.

Za stołem zareagowano na ten nieoczekiwanie autorytatywny ton pełną zdumienia ciszą. Inos zauważyła, że ojciec się uśmiecha.

- Pan Jalon jest również świetnym malarzem - zauważył król. - Czy - znalazłbyś trochę czasu, by zanim nas opuścisz namalować portret mojej córki, Jalonie?

Minstrel przyglądał się Inos przez chwilę.

- Gdybym nawet mógł poświęcić na to całe życie, nie zdołałbym oddać tak wspaniałej urody, Wasza Królewska Mość.

Inos poczuła, że się czerwieni. Zebrani roześmiali się. Pomyślała, że nie musieli robić tego tak głośno. Jalon zwrócił się ponownie w stronę króla.

• - Jeśli dostanę potrzebne materiały, Wasza Królewska Mość... mogą być tu one trudne do zdobycia. Ale rysunek wykonam z pewnością.

• - Czy mógłby nam pan naszkicować niektóre z tych sukien, które pan przed chwilą opisał, panie Jalonie? - zapytała ciotka Kade, mrugając z entuzjazmem powiekami.

• - Oczywiście, Wasza Wysokość.

Ciotka Kade rozpromieniła się z widoczną ulgą, po czym zwróciła się w stronę pani Meolorne, by poradzić się jej w sprawie krawcowych.

Inos spoglądała tęsknie na młodych, którzy siedzieli dalej. Rozmawiali ze sobą i śmiali się. Rap opowiedział jakąś historię, a Lin rozbawił zebranych wesołą opowieścią. Jaki sens być królewną, skoro nie można robić tego, na co ma się ochotę? Dlaczego musiała tkwić tutaj jak w pułapce, razem z tymi nudnymi staruchami? Cofnęła po cichu krzesło.

Ciotka Kade odwróciła nagle głowę.

• - Inos?

• - Myślałam, że mogłabym...

• - Pozwól jej - powiedział łagodnym tonem król. Nie dodał “to ostatni raz”, lecz Inos uznała, że tak właśnie pomyślał.

Podniosła się, z wdzięcznością w sercu, uśmiechnęła uprzejmie do wszystkich gości i mruknęła coś niezrozumiałego. Następnie przemknęła przez pusty środek komnaty ku grupie siedzącej na podłodze. Młodsze dzieci ujrzały, że się zbliża, i zaczęły usuwać się jej z drogi. Utworzyły przejście prowadzące aż do Lina i Rapa. Ten drugi odepchnął nogą parę psów, pierwszy zaś przesunął się na bok. Dlaczego wszyscy uznali, że Inos chce usiąść akurat tam?

Tak jednak było.

Gdy już zajęła miejsce, Rap odwrócił się, by spojrzeć na nią. Jego wielkie, szare oczy na widok pereł zrobiły się jeszcze większe.

Uśmiechnęli się do siebie niepewnie.

- Jak ci się spodobało żołnierzowanie? - szepnęła. Wyszczerzył zęby w nieśmiertelnym uśmiechu. - Nudy! Inos również się uśmiechnęła. Świetnie! W takim razie... - Przepraszam, że ci dokuczałam, Rap. Zrobił się lekko różowy i spojrzał w dół na swe kolana.

- To znaczy, że możemy nadal być wrzyjaciółmi? - zapytał.

Zachichotali.

Położyła rękę na podłodze, obok niego. Jego dłoń spoczęła na jej dłoni. Nikt tego nie zauważył.

Miał wielkie dłonie, ciepłe, o stwardniałej skórze. Dłonie mężczyzny.

Tak jest, był wyższy. To nie sprawa butów. Jego stary, wytarty kubrak zrobił się ciasny w ramionach. Wokół Rapa zawsze unosił się miły zapach koni.

“Nie możesz biegać z chłopcami stajennymi” - powiedział jej ojciec...

- Rap, ja odjeżdżam!

Nie zamierzała o tym wspominać. Spojrzał na nią z zaskoczeniem malującym się na całej jego nieładnej, budyniowatej twarzy. Co prawda była ona teraz znacznie mniej budyniowata niż ongiś.

- Na południe - dodała pośpiesznie. - Do Kinvale. Żeby się nauczyć, jak być damą. Z ciotką Kade. Następnym statkiem.

Inos przygryzła wargę i wbiła wzrok w odległy, główny stół. Jego dłoń zacisnęła się na jej dłoni.

• - Na jak długo?

• - Na rok - Inos odetchnęła głęboko. Bardzo starała się zachowywać po królewsku. - Rozumiesz, diuk to tak jakby mój krewny... diuk Angilki z Kinvale. Ciotka Kade była żoną jego stryja. A siostra mojego pradziadka była jego... Och, zapomniałam. Inisso miał trzech synów. Jeden odziedziczył po nim tutejszy tron, drugi udał się na południe i został diukiem Kinvale, a trzeci wyjechał do Nordlandu. Kalkor, jarl Garku, jest jego potomkiem. To jest jednak znacznie bardziej skomplikowane...

Przerwała, ponieważ Rapa to nie mogło interesować, a poza tym nie było zbyt grzecznie opowiadać mu o tych wszystkich przodkach, podczas gdy on nie miał żadnych. To znaczy żadnych, o których by wiedział, uznała. Musiał mieć tyle samo przodków co ona, z tym że nie byli oni szlachetnej krwi. Ojciec mówił, że w północnych krainach nie było zbyt wiele szlacheckich rodzin i dlatego ich przedstawiciele łączyli się co kilka pokoleń węzłem małżeńskim. Tak często, jak pozwalała na to przyzwoitość.

Inisso miał trzech synów. Najwyraźniej było to ważne.

- Kiedy będziesz królową Krasnegaru, zostanę twoim ochmistrzem - oznajmił Rap.

Och, Rap!

• - Chyba bym wolała żebyś był koniuszym.

• - Ochmistrzem! - upierał się.

• - Koniuszym!

Przerwa. - Jednym i drugim! - powiedzieli razem. Roześmiali się również razem.

Najwyraźniej Jalon nie zamierzał od razu powracać do śpiewania.

Przez kilka minut nie mówili nic więcej. Inos zdała sobie sprawę, że rozanielona szczerzy się do Rapa, a on uśmiecha się do niej równie bezmyślnie. Dlaczego była uśmiechnięta w takiej chwili jak ta?

Wyjechać? Do okropnego Kinvale? Jaki jest sens być królewną, jeśli trzeba robić podobne rzeczy? Na dodatek ten stary, przyprawiający o ciarki Sagorn dał jej do zrozumienia, że mogłaby wywołać wojnę, jeśli kiedykolwiek zakochałaby się w mężczyźnie...

- Widziałam dzisiaj Boga.

O tym również nie zamierzała wspominać. Właściwie obiecała nawet ojcu, że tego nie zrobi.

Poważne, szare oczy Rapa czekały jednak na jej wyjaśnienia. Udzieliła mu ich. Opowiedziała mu też o doktorze Sagornie, o jedwabiu i wszystkim, co się wydarzyło. Nie była pewna, dlaczego to zrobiła, poczuła się jednak potem lepiej. Ostatecznie do Rapa można było mieć zaufanie. Nie wypaple tego innym. Nikt nie był bardziej zrównoważony od niego.

Wysłuchał jej uważnie, po czym zlekceważył sprawę Boga.

• - Kim jest ten doktor Sagorn? Czy przyszedł tutaj?

• - Nie - odparła. - Był zmęczony podróżą. Nie lubi przyjęć.

• - Czy jesteś pewna, że nie jest czarodziejem? - Rap mówił bardzo poważnie.

• - Och, no jasne! - odpowiedziała. Ten pomysł wydawał się jej teraz tak idiotyczny... Była głupia. - To stary przyjaciel ojca.

• - Który nie widział go od wielu lat?

- Tak, ale... - przerwała. To nie było podobne do Rapa! - Nawet Bóg powiedzieli...

• - Nie, Oni tego nie powiedzieli. To matka Unonini mówiła, że Sagorn nie jest czarodziejem - Inos umilkła. Zaniepokoił ją wyraz twarzy Rapa.

• - Opowiedz mi jeszcze raz, jak on wygląda.

• - Wysoki, siwowłosy, z wielkim, haczykowatym nosem. Ma wokół ust bruzdy. Twarz raczej blada. Myślę, że rzadko wychodzi na powietrze...

• - Co jest nie w porządku, Rap! - Lin sprawiał wrażenie, że bawi się temblakiem podtrzymującym mu rękę, niemniej jednak słuchał ich rozmowy. Był on impem czystej krwi - niskim, ciemnowłosym i nadzwyczaj wścibskim. On również urósł, zauważyła Inos, lecz nadal przemawiał sopranem. Dojrzewał wolniej.

Rap miał nachmurzoną minę.

- Nikt taki dziś nie przybył.

Serce Inos zabiło szybciej, potem jednak wróciło do zwykłego rytmu, jak gdyby nic się nie wydarzyło.

- Nie bądź głupi! - powiedziała. - Musiałeś go przeoczyć. Niemożliwe, żebyś zauważył każdą osobę, która przechodziła przez bramę.

Rap nie odpowiedział. Wpatrywał się tylko w podłogę z tą swoją miną.

- Powiedz jej, Rap! - odezwał się Lin.

- O czym miałbyś mi powiedzieć? Odpowiedzią było milczenie.

- Thosolin postąpił z nim jak świnia, Inos - odezwał się ze złością Lin. - Postawił go na straży i kazał mu stać cały dzień w słońcu. W zbroi. Nie dał mu obiadu. Zawsze tak robi z początkującymi. Nazywa to próbą, ale tak naprawdę to lubi patrzeć, jak mdleją od zbyt długiego stania.

Inos ścisnęła gwałtownie dłoń Rapa.

- Czy to prawda? Skinął głową.

- Aleja nie zemdlałem - odwrócił się i wbił w nią wzrok. - I twój doktor Sagorn nie wszedł przez bramę.

- Rap! - pisnęła Inos. - To absurd! - Sądzę, że wszedł za wozem. Ja w taki sposób wyszłam.

• - Ciebie widziałem - odparł Rap bez uśmiechu. - Przeszłaś tuż obok mnie. Żaden wóz nie wjechał dzisiaj do zamku.

• - Powiedział, że szedł za mną na górę. Nie upłynęło wiele czasu, gdy usłyszałam, jak rozmawiał z ojcem. Mniej niż godzina.

• - Nie wszedł przez bramę.

Jego wielka żuchwa pozostała nieruchoma niczym sama skała Krasnegaru.

Młodość odchodzi:

Każdą stratę zysk nam wynagrodzi, Na ból każdy jakiś znajdzie się lęk, Lecz gdy sen nasz, młodość, odchodzi, Pustka, którą zostawia nam w sercu, dowodzi, że nie wróci już piękny ów wiek.

Stoddart - Nie wróci już ów wiek

Rozdział II

HEN KU POŁUDNIOWI

1

Wiatr wieje z południa, będziemy mieli deszcz.

Tak powiedziałaby matka Rapa. Zapewne była to prawda w miejscu, z którego pochodziła, ale nie w Krasnegarze. Wiatr wiał z południa, znad lądu, czekał ich więc kolejny piękny dzień. To północny wiatr, wiejący znad morza, przynosił z sobą deszcz albo - częściej - śnieg. Rap zdawał już sobie teraz sprawę, że matka miała wiele podobnych, dziwacznych przekonań, choć nie pamiętał jej zbyt dobrze. Prawie nie mógł sobie przypomnieć, jak wyglądała, niektóre z tych osobliwych wyobrażeń jednak pamiętał.

Jedno z nich głosiło, że należy myć się co rano. W Krasnegarze nie zawsze było to łatwe. Zimą lód bywał niekiedy tak gruby, że trzeba go było rąbać toporem. Latem jednak przyjemnie było myć się rano; Rap zaś lubił to czynić o każdej porze roku. Czuł się dzięki temu dobrze. Wielu pozostałych mężczyzn śmiało się z niego, mówiąc, że zwariował bądź że jest to niezdrowe. Może niektórzy nie myli się nigdy. Rap jednak lubił mrowienie wywoływane przez wodę i to, jak zmywała ona sen z jego skóry. Robiąc to, często myślał o matce.

Tego ranka nie zadał sobie nawet trudu, by zabrać wiadro z wodą do środka. Stanął rozebrany do pasa przy korycie, na ocienionym, pełnym rosy dziedzińcu stajni. Nagle na zewnątrz wymaszerował stary Hononin, ściągając koszulę. Rap poczuł się niepewnie. Chodzenie bez koszuli po polu nie kryło w sobie nic nagannego, lecz Krasnegarczycy byli pruderyjni w sprawach ubioru i czuł się nieswojo, gdy ujrzano go do połowy nagiego. Fakt, że zobaczył Hononina w podobnym stanie, był czymś jeszcze gorszym. Skóra starego wisiała luźno, kępa siwych włosów na środku klatki piersiowej wyglądała tak, jakby spadła tam z łysiny na głowie. Rap zastanowił się, czy powinien odejść, jednak przesunął się tylko z szacunkiem na przeciwległy koniec koryta.

Mały, stary stajenny sprawiał wrażenie jeszcze bardziej zrzędliwego niż zwykle. On również nic nie mówił. Zanurzył po prostu całą głowę w korycie. To wszystko wyjaśniało.

Wynurzył ją, parskając i drżąc. Następnie zaczął nabierać wodę w dłonie i opłukiwać nią pachy oraz ramiona.

- Ten wielki wóz już naprawiono - warknął, nie spoglądając na Rapa. - Chcę, żebyś go zabrał przed następnym przypływem.

Rap rozejrzał się wkoło, by się upewnić, że nikt za nim nie stoi. Nie stał. No cóż! Słońce świeciło teraz jaśniej. Jazda wozem była znacznie bardziej pociągająca niż służba wartownika, nawet jeśli Thosolin nie poddawałby go już żadnym złośliwym próbom. Na południe, na kontynent, gdzie było więcej rzeczy mogących dostarczyć człowiekowi zajęcia... Inos jednak liczyła na to, że pójdą pojeździć. Nie będzie już miała zbyt wiele okazji przed opuszczeniem Krasnegaru. Poczuł nagle nieprzyjemne ukłucie. Powiedział sobie, że musi być dorosły i postępować jak mężczyzna. Każde dobro kraje w sobie jakieś zło, jak mówili kapłani, a człowiek musi słuchać rozkazów.

Pomyślał o przypływie. Trzeba będzie szybko wziąć się do roboty, żeby zdążyć zaprząc czwórkę koni.

• - Kto będzie powoził? - Ty.

• - Ja?

• - Jesteś dzisiaj głuchy?

Hononin ponownie spryskał sobie twarz. Rap zaczerpnął głęboko tchu, raz i drugi. Starał się przemawiać spokojnie.

- Kto będzie mi matkował?

Zapewne Ollo. Był na miejscu. To właśnie on przyprowadził wielki wóz.

- Nikt.

Rap zanurzył głowę w wodzie, by dać sobie czas na zastanowienie. Okazało się, że to głupi pomysł, zupełnie jak dać się kopnąć. Woda wypełniła mu uszy i popłynęła w górę nosa. Czuł się potem znacznie gorzej niż przed zanurzeniem. Z drugiej strony, on wczoraj nie pił. Może to było lepsze niż kac. Wciągnął powietrze i splunął.

Nie rozjaśniło mu się zbytnio w głowie.

Skąd ta zmiana planów? Drugi wóz również będzie naprawiony przed wieczorem.

Podróż tylko jednym wozem była czymś niespotykanym. Jeśli woźnica miał na grobli kłopoty wywołane wzbierającym przypływem, mógł mu być potrzebny drugi zaprzęg - i to szybko! Albo, jak powiadano, dobry czarodziej. Tylko jeden człowiek na wozie - to również niezwykłe. I to początkujący? Zupełnie sam? Rap często trzymał w rękach lejce na łatwych odcinkach, ale to było wszystko. Dlaczego akurat on? Czemu nie Jik czy Ollo, którzy wiedzieli, na czym polega ta robota? Dlaczego on i to sam?

Być może Hononin słyszał o wczorajszej próbie. Mógł się obawiać, że Rap zrobił wrażenie na Thosolinie i sierżant zabierze go ze stajni, by zrobić z niego zbrojnego. Albo, być może, stajenny nie chciał, żeby jednego z jego ludzi ponownie potraktowano w podobny sposób.

Niemniej Rapowi nigdy dotąd nie powierzono wozu, a przynajmniej nie na dłuższy czas. Z pewnością nie na całą trasę. Zadrżał. Mrówki przeszły mu po skórze z podniecenia. Zostanie więc jednym z woźniców. Być może tylko młodszym woźnicą, ale zawsze to więcej niż chłopiec stajenny. Będzie mógł jadać za ich stołem! Żołnierzowanie mogło poczekać. Był jeszcze młody.

• - Dasz sobie z tym radę, prawda?

• - Tak - odpowiedział stanowczo, starając się sprawić wrażenie, że wie co robi. - Ale popatrzy pan, jak będę odjeżdżał?

• - Dasz sobie radę?

• - Tak.

• - To świetnie - stwierdził Hononin. - Mam do ciebie zaufanie, choćby... - zaczął wycierać sobie twarz koszulą i odszedł. Reszta zdania pozostała nie wypowiedziana lub znikncła w tkaninie. “Mam do ciebie zaufanie, choćby...” Choćby co?

Śnieżka obluzowała sobie przednią prawą podkowę. Rap poszedł powiadomić o tym Hononina. Ten zaklął i ruszył w stronę pałacowej jadalni. Kowal najwyraźniej nie był tam obecny, gdyż przyszedł jego uczeń Kratharkran, kolega Rapa. Ostentacyjnie wycierał sobie z ust okruchy jedzenia. Odętą miną wyrażał niezadowolenie z tego, że odciągnięto go od ważnych zajęć. Choć miał ojca impa, Krath był bardziej jotuński niż większość jotnarów. Ostatnio rósł szybko jak zaspa śnieżna. Rap rozmawiał z nim wczoraj wieczorem, lecz w swym skórzanym stroju roboczym sprawiał wrażenie, że przez noc urósł jeszcze trochę.

Mimo wysokiego wzrostu miał niedorzecznie piskliwy głos. Popatrzył z góry na Rapa pełnymi niedowierzania, niebieskimi oczami. - Odkąd to powierzają ci wóz?

- Odkąd tobie powierzają młot!

Uśmiechnęli się do siebie na znak wzajemnej satysfakcji i Krath zabrał się do roboty. Gdy umocował już podkowę, z namaszczeniem zapytał Rapa, czy jest zadowolony, tytułując go “woźnicą”.

Z równym namaszczeniem Rap podziękował mu, mówiąc, że wykonał świetną robotę, co było zresztą prawdą. Krath zgodził się z nim i życzył mu szczęścia, po czym oddalił się pośpiesznie, by kontynuować posiłek.

Wszystko to było bardzo rzeczowe i poprawiało jego samopoczucie, gdy jednak Rap zaprzągł już konie i był gotowy do drogi, wiedział, że nie pozostało mu już wiele czasu, jeśli miał zdążyć przed przypływem. Odnalazł starego stajennego w magazynie pasty, gdzie ów liczył worki.

• - Jestem gotowy - poinformował go, starając się, by jego wygląd i głos tchnęły spokojem.

• - To jedź - odparł Hononin, nawet się nie odwracając.

• - Czy nie chce pan mu się przyjrzeć?

Stary nigdy nie pozwalał, by wóz pojechał na dół, dopóki nie przeprowadził osobistej inspekcji, nawet jeśli woźnicami byli Ollo albo Jik. Z pewnością też chciałby obejrzeć podkowę Śnieżki?

Hononin nadal się nie odwracał. Najwyraźniej coś go rozwścieczyło.

- Jedź już! - warknął. - Nie spóźnij się na przypływ!

Rap wzruszył ramionami i wyszedł. Nie otrzymał nawet nieuniknionego ostrzeżenia, by uważał podczas przejazdu przez miasto. To doprawdy niezwykłe!

Śpiesząc z powrotem na dziedziniec, spotkał Fan, która szła nakarmić kury. Poprosił ją, by powtórzyła Inos, że musiał nagle odjechać.

Drżąc z podniecenia, wdrapał się na kozioł. Zanim zdążył strzelić z bata, usłyszał za plecami głośny krzyk. Lin biegł przez dziedziniec, trzymając w zdrowej ręce torbę. Spojrzał na Rapa z nadzieją w oczach.

• - Czy przyda ci się towarzystwo?

• - Jasne - odparł Rap. Lin był okropnym plotkarzem, ale można go było znieść. Odkąd złamał rękę nikt nie potrafił znaleźć dla niego nic pożytecznego do roboty. - Co jest w tej torbie?

Lin wdrapał się na kozioł, niezgrabnie z uwagi na temblak.

- Głównie ser. To, co zostało z baraniny. Bułki.

Rap był zbyt podenerwowany, by mieć w tej chwili ochotę na jedzenie, powinien był jednak o tym pomyśleć, na później.

• - Starczy dla nas obu? Lin skinął z powagą głową.

• - Stary powiedział, że nie miałeś czasu zjeść śniadania. Rap ponownie opuścił bat.

- Co go dzisiaj ugryzło? - zapytał. - Dziwnie się zachowuje! Odkąd to obchodzi go, czy jadłem śniadanie? Dlaczego przepędza mnie z miasta w taki sposób?

Lin zawsze potrafił zwęszyć skandal. Jego ciemne oczy rozbłysły.

• - Wczoraj wieczorem trzymaliście się z Inos za ręce.

• - I co z tego? - zapytał niespokojnie Rap. - Co mu do tego?

• - Nic, Rap. Nic.

• - No gadaj wreszcie!

Lin zachichotał.

- Jej tata to zauważył.

“Mam do ciebie zaufanie, choćby nawet inni go nie mieli”.

Rap zwolnił gwałtownie uchwyt hamulca i strzelił z bata znacznie głośniej, niż zamierzał to zrobić. Wóz ruszył z łoskotem naprzód.

Droga pomiędzy bramą zamku a portem miała czternaście zakrętów. Zjeżdżanie w dół było łatwiejsze niż podjazd załadowanym wozem pod górę, lecz i tak stanowiło trudne zadanie. Rap często obserwował, jak to się robi, nigdy jednak nie pozwolono mu brać do ręki hamulca ani lejców podczas jazdy przez miasto. Dziwne, że Hononin o tym nie wiedział.

Pierwsze dwie serpentyny były łatwe. Rap jednak odetchnął ze szczerą ulgą, gdy minęli trzecią, na której nawierzchnia drogi była stromo nachylona. Utrata kontroli nad wozem mogła być tak niebezpieczna jak katastrofa statku. Rap zdawał sobie sprawę, że Lin obserwuje go z uwagą i bardzo mocno trzyma się siedzenia zdrową ręką. Na szczęście, ze względu na wczesną porę, na ulicach niemal nie było przechodniów, których mógłby przejechać.

Czwarta i piąta nie były najgorsze. Szósta budziła grozę. Wóz stał ponad zaprzęgiem. Koła skrobały bruk. Jadący zbyt blisko muru, nie załadowany, za lekki wóz zaczął się ześlizgiwać na bok. Rap stwierdził, że cały jest zlany potem i potrzeba mu dwóch rąk więcej, niż dali mu ich Bogowie.

Następny zakręt był najgorszy.

Zdąży przed przypływem. Nie spaprze tej roboty. Gdyby mu się nie powiodło, nigdy by sobie nie wybaczył, a Hononin nigdy już nie zaufał by mu. Ponadto Inos usłyszałaby o tym, jak rozjechał przechodniów, rozbił wóz, czy nawet uderzył w bok domu i pozabijał konie - to też się czasami zdarzało.

“Miej zaufanie do siebie - mawiała jego matka - gdyż w przeciwnym razie któż ci zaufa?”

Rap wydał z siebie nagły skowyt, ściągnął lejce. Wóz zatrzymał się. Cisza.

- Coś nie gra? - spytał zaciekawiony Lin.

Rap otarł ramieniem zlane potem czoło. Dyszał, jak gdyby przebiegł całą drogę od brzegu morza do zamku.

- Posłuchaj!

Lin wsłuchał się w brzęk podków i turkot żelaza po bruku. Nagle stał się on głośniejszy. Przed nimi pojawił się drugi zaprzęg, wspinający się w górę po zakręcie numer siedem. Z końskich nozdrzy buchała para. Miały wybałuszone oczy. Trzymały się blisko budynków, żeby wóz miał miejsce na pokonanie zakrętu. Wreszcie go ujrzeli. Woźnica wykrzykiwał przekleństwa. Z tyłu lała się woda wyciekająca ze świeżego torfu. To był paskudny ładunek - ciężki i mogący się przemieszczać w czasie jazdy. W tym klimacie torfu nie dało się jednak przechowywać przez zimę w stertach, więc pierwsze ładunki zawsze były jeszcze wilgotne.

- Kurde, gdybyśmy się z nimi spotkali... - powiedziawszy to, Lin zadrżał. Czasami potrzeba było kilku godzin, by wybrnąć ze spotkania na jednym z zakrętów. Wymagało to cofania załadowanego wozu w dół drogi, a nawet zawracania.

Jadący w górę zaprzęg wyprostował się i zaczął jechać szybciej. Woźnicą był Iki. Uśmiechnął się, lecz potem na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie, gdy ujrzał jedynie Rapa i Lina. Nie mogąc przekrzyczeć łoskotu kół, wskazał ręką w dół wzgórza, po czym uniósł do góry jeden palec. Rap skinął głową i zasygnalizował zero, starając się wyglądać tak, jakby robił to przez całe życie. Iki odjechał i Rap ponownie sięgnął po hamulec.

- Rap! - odezwał się Lin. - Skąd o tym wiedziałeś?

Zawahał się. Skąd wiedział? Jego własny zaprzęg robił stanowczo zbyt wiele hałasu, by mógł coś usłyszeć. Czyżby konie przekazały mu sygnał swoimi uszami, sygnał, który dostrzegł, nie wiedząc o tym? Nieprawdopodobne. Czy mógł dostrzec odbicie w którymś z okien? Świeciło w nie słońce, a więc to również nie wydawało się możliwe. Niemniej jednak wiedział. Miał całkowitą pewność, że za rogiem jest jadący w górę wóz. Jak to odgadł?

- To po prostu jedna z tych rzeczy, których wy, młodzi, musicie się nauczyć powiedział. - Idź zbadać drogę przed nami.

Lin wyraził obsceniczną sugestię. Przyglądał się przez chwilę Rapowi z wyrazem zakłopotania na twarzy, po czym zeskoczył z wozu i skierował się w stronę narożnika.

Tracili czas. Lin nie był w pełni sprawny. Miał tylko jedną zdrową rękę i Rap musiał zatrzymywać wóz za każdym razem, gdy jego przyjaciel miał na niego wsiąść, a potem robić to samo by pozwolić mu zejść przed następną serpentyną. Wreszcie napotkali drugi wóz, między dwunastym i trzynastym zakrętem. Później pognali szybko w dół, do portu.

Stało w nim dziś niewiele statków. Słońce odbijało się jasnym blaskiem w lśniącej jak rtęć wodzie. Mewy pływały na jej powierzchni, muskając swe pióra. W powietrzu unosiła się ostra woń ryb i wodorostów. Taflę wody marszczyła leciutka bryza, nie było jednak fal. Rap przyjrzał się z niepokojem ciągnącej się przed nimi grobli.

• - Za późno! - westchnął Lin.

• - Fale nie są zbyt wysokie - powiedział z uporem w głosie Rap. - Zaryzykuję.

Podniósł się i uderzył konie lejcami, by pobudzić je do cwału. Zastanawiał się, czy Lin zażąda, by pozwolił mu zsiąść. Z tym temblakiem nie będzie mógł pływać, Lin jednak zapewne i tak nie umiał tego robić. Nie było sensu uczyć się pływać, gdyż w Oceanie Zimowym człowiek po kilku minutach umierał z zimna.

Potem Rap przypomniał sobie, że on również nie umie pływać.

Lin się nie odezwał. Wóz nabierał szybkości. Przemknął z łoskotem przez najwyższy punkt mola i wjechał na długą, zakrzywioną groblę, która wiodła w kierunku odległego brzegu. Większa część drogi prowadziła lądem - przez niskie wyspy i skały - który woda zalewała jedynie podczas zimowych sztormów, były tam jednak cztery nisko położone odcinki i fale przypływu pokryły już trzy z nich. Morskie ptaki pierzchały z krzykiem przed podskakującym i kołyszącym się wozem. Po obu stronach drogi rozlewała się woda. Szybko zbliżali się do Wielkiej Depresji.

Rap pokonał ją na pełnej prędkości. Była prosta i płytka. Nie wyczuwał w koniach żadnego niepokoju. Woda tryskała na boki srebrnymi strugami. Jej słony pył obryzgał mu twarz. Nagle znaleźli się bezpiecznie po drugiej stronie, na Kaczej Wyspie. Było tam jednak głębiej niż się spodziewał.

Lin, który wciąż siedział i z tego powodu znajdował się niżej niż Rap, został przemoczony do suchej nitki. Zagwizdał, a następnie roześmiał się, odrobinę nerwowo.

- Mam nadzieję, że nowe koło nie odpadnie - zauważył. Mała Depresja była jeszcze sucha, z wyjątkiem kilku wypełnionych pianą wodną kałuż.

Teraz wspinali się na Wielką Wyspę. Rap zwolnił tempo, by nie przegrzać koni, pozostał jednak w pozycji stojącej.

Skały i żwir, pośród którego biegła droga, ustąpiły miejsca trawom z radością stawiającym czoło wyzwaniu, jakim było życie tak blisko morza. Przez chwilę nie widzieli wody. Potem wóz przetoczył się ze wstrząsem przez grań i zaczął zjeżdżać ostro w dół. Przed nimi rozciągał się najdłuższy odcinek grobli... z tym, że większa jego część była niewidoczna.

- Rap! - pisnął Lin i poderwał się na nogi.

Rap nie spodziewał się, że przerwa będzie tak szeroka. Już w tej chwili pokrywały ją błękitne fale przypływu, lśniące i piękne w świetle słońca. Nigdy dotąd tego nie widział, chyba że z brzegu. Wiatr, mocny teraz i zimny, szarpał końskimi grzywami, lecz fale były bardzo niskie. Biegnąca na nasypie droga wystawała jeszcze na krótkim odcinku ponad powierzchnię morza, po czym znikała pod nią. Daleko po lewej stronie rysował się jej drugi koniec, sterczący z Łojowych Skał.

Na drodze były dwa zakręty.

• - Rap, nie rób tego!

• - To zsiadaj! - odwarknął, nie zwalniając biegu wozu. Nie zamierzał siedzieć sześć czy siedem godzin na Wielkiej Wyspie i stać się pośmiewiskiem na resztę swoich dni. W gruncie rzeczy zapuścił się już zbyt daleko, by się zatrzymać, gdyż koryto drogi było uniesione i brakowało tam miejsca, aby zawrócić. Za jakąś godzinę cały ten odcinek pokryją fale. Trudno byłoby teraz się cofnąć. Pod końskimi kopytami zaczęła pluskać woda. Rap ujrzał, że osiem uszu zadrżało z niepokoju. Mógł uspokoić konie, śpiewając im. Nie miał co prawda zbyt dobrego głosu, lecz konie nie były krytykami muzycznymi. Zaczął nucić:

Żeby być przy niej zmierzyłem świat szeroki...

• - Rap! - zawył Lin. - Zjedziesz z drogi! Przestań, na miłość Bogów!

• - Zamknij się! - warknął Rap i powrócił do śpiewu. Konie ponownie nastawiły uszy, słuchając go. Ich wielkie kopyta wciąż rozpryskiwały wodę, a wóz toczył się miarowo naprzód. Para pływających po powierzchni mew przypatrywała mu się z uwagą, podskakując w górę i w dół, gdy przepływały pod nimi fale.

Dziewczę, dziewczę, dziewczę, ach...

Daleko po lewej stronie dwie łodzie rybackie odbijały od nabrzeża. Rap zastanawiał się, co też ich załogi myślą o tym dziwnym, zaprzężonym w konie statku prującym wody ich portu. Po prawej stronie zbliżały się do niego dwie duże skały, zielone od wodorostów i fioletowe od małżów. Muskały je drobne fale. Rap wiedział, w jakiej odległości od szlaku się wznoszą. Trzeba skręcić trochę w lewo...

Wiał wystarczająco silny wiatr, by powierzchnię wody pokrywały zmarszczki i nie sposób było przez nią nic dojrzeć. Rap wiedział jednak, gdzie znajdują się brzegi grobli, dzięki temu, jak załamywały się nad nimi fale. Powiedział sobie, że jest bezpieczniej niż się wydaje.

Lin zaciął skomleć.

Dałem jej miłość i uśmiech mój złoty, Wszystkie swe sztuczki włożyłem w zaloty...

Wystające nad srebrzystą wodę skały zostały za nimi. Fale zaczynały niepokoić konie. Sięgały im już prawie do brzuchów. Zakryły osie wozu. Zwierzętom coraz trudniej było go ciągnąć. Wlokły go za sobą po wodzie.

Była ona coraz głębsza. Fale nie ujawniały już zbyt wyraźnie brzegów grobli.

- Rap, zawróć! - łkał Lin. - Jesteśmy na zakręcie, Rap! Na pewno jesteśmy! Spadniemy!

Dźwignął się na nogi, niezdarnie trzymając się oparcia siedzenia zdrową ręką. Za minutę woda zmoczy im buty. - Rap! Zawróć!

Rap stracił pewność. Trudno było ocenić odległość, gdy wszystko znajdowało się pod wodą i w pobliżu nie było żadnych punktów orientacyjnych. Myślał o samej drodze, ukrytej pod powierzchnią - dwóch kamiennych murach, przestrzeń między którymi wypełniono kamieniami i żwirem. Była ona zapewne teraz zielononiebieska od splotów wodorostów, które kołysały się, unoszone prądem. Z pewnością przemykały nad nimi cienie fal przypominające cienie obłoków ponad letnimi wzgórzami. Ryby? Nie spodziewał się tylu ryb, małych rybek...

- Dziewczę, dziewczę...

- Zamknij się, Lin!

-... dziewczę, ach.

Mógł sobie teraz wyobrazić, jak zakręca pokryta wodą, niebieska trasa. Ściągnął lejce i wóz zakręcił powoli. Najwyraźniej odgadł trafnie, gdyż nadal posuwali się powoli naprzód.

Lin zaczął się modlić do jakiegoś Boga, o którym Rap nigdy nie słyszał. Być może był to jakiś nowy.

Jedna z łodzi rybackich zmierzała w ich kierunku.

Wóz już prawie przestał podskakiwać. Tu na środku fala była silniejsza. W miejscu, w którym opływała koniec, na wodzie tworzył się ślad torowy. Zwierzęta stały się teraz bardzo nerwowe, bez względu na to, jak głośno Rap śpiewał.

- Dziewczę, dziewczę...

- ŚNIEŻKA!

-... dziewczę...

Za daleko w prawo!

Poluzował przedniej parze z lewej strony. Konie wciąż trzymały się drogi. Jeśli jednak wóz zacznie unosić się na wodzie, z pewnością je z niej ściągnie.

Drugi zakręt, wielki i szeroki... wydawało się, że wóz unosi się w górę, przechyla w lewo, potem opada, potem znowu unosi. Rap zamrugał powiekami, by oczyścić oczy z potu i przymrużył je ze względu na blask słońca. Wyobraził sobie przebiegającą pod wodą groblę i przeprowadził konie po zakręcie.

Nagle Łojowe Skały znalazły się na wprost przed nimi, a prąd został z tyłu. Droga zaczęła się wznosić. Rap trzasnął lejcami, by zwiększyć prędkość i oblizał słone wargi. Udało się!

Dłonie drżały mu lekko, a szyję miał obolałą. Wygiął plecy w łuk, by złagodzić ból, po czym usiadł na koźle.

• - Przepraszam cię, Lin - odezwał się. - Co mówiłeś? Oczy przyjaciela były wielkie niczym ostrygi.

• - Jak to zrobiłeś?

Jeśli się nad tym zastanowić, to właściwie jak to zrobił? Rap poczuł się bardzo słabo. Było to prawie tak, jakby mógł dostrzec drogę pod powierzchnią wody. Wiedział, gdzie się ona znajduje, miał jednak wrażenie, że oglądał ją w podobnym stanie. A przecież nie było to możliwe dla niego ani dla żadnego człowieka.

Tak samo jak poprzednio wiedział, że za siódmym zakrętem znajduje się drugi wóz.

Nie odrzekł nic. Wzruszył tylko ramionami.

- To pewnie następna z tych rzeczy, których my, młodzi, musimy się nauczyć?

Rap uśmiechnął się do niego.

- Musisz to jednak przećwiczyć sam.

Lin wypowiedział kilka bardzo szczególnych, nieprzyzwoitych wyrazów. Gdzie się ich nauczył?

- Lin? - odezwał się Rap. - Lin, proszę cię, nie rozpowiadaj tego.

Jego towarzysz tylko spojrzał na niego.

• - Lin! Narobisz mi kłopotów.

• - A ty niby nie mogłeś mi ich narobić? - wrzasnął Lin. Musiał być bardziej wystraszony, niż się Rapowi zdawało.

• - To nie było nic trudnego, Lin. Cały czas stałem. Z góry widziałem, w których miejscach woda przepływa nad brzegami grobli.

• - Och... jasne!

Lin obiecał jednak z niechęcią, że nie powie o tym nikomu.

Wyjechali z wody i podążyli wyboistą trasą prowadzącą przez Łojowe Skały. Koła rozpryskiwały w powietrzu srebrne krople. Ostatnia depresja była głęboka, ale bardzo krótka. Możliwe, że wóz będzie pływał na wodzie, nie miało to jednak znaczenia, gdyż nie było tam prądu, a droga nie wznosiła się ponad poziom żwiru. Udało mu się!

Król rozkazał, by Rap opuścił Krasnegar przed przypływem.

Bogowie chrońcie króla.

• - Czy już się golisz? - zapytał nagle Lin.

• - Oczywiście.

Poprzedniego wieczoru Rap ogolił się po raz czwarty w życiu, w tym po raz pierwszy zgolił również zarost na brodzie. Wkrótce będzie musiał się postarać o własną brzytwę. Lin miał delikatną, ciemną mgiełkę na górnej wardze. Wyraz jego oczu wciąż był bardzo dziwny.

- Dlaczego pytasz?

Lin wzruszył ramionami, po chwili jednak powiedział:

- Zabawna sprawa z tym dorastaniem, nie?

Tak, to prawda - pomyślał Rap. Skupił się na następnej wodnej przeszkodzie. Gdy jednak pokonali ją już bezpiecznie, odprężył się i zaczął napawać się podróżą, a także poczuciem, że był teraz jednym z woźniców - o ile stary jeszcze mu kiedykolwiek zaufa po tym szalonym numerze, który przed chwilą wykręcił.

- Tak - odparł. - W jednej chwili czujesz się jak prawdziwy mężczyzna, a w następnej łapiesz się na tym, że znowu zachowujesz się jak dzieciak. To tak, jakby się było dwiema różnymi osobami.

Ciało człowieka zaczynało przechodzić przez te wszystkie dziwne zmiany, nie pytając go nawet o pozwolenie... jakie prawo miała jego twarz, by zacząć porastać włosami bez jego zgody?

Jakby się było dwiema osobami... a znało się tylko jedną z nich. Dorastanie oznaczało stawianie się na powrót obcym dla siebie w chwili, gdy zdawało ci się, że już siebie poznałeś. Częścią tego procesu było zastanawianie się, jaką osobą się staniesz. Jak wysoką i jak szeroką w barach? Czy godną zaufania? Będziesz silnym mężczyzną czy słabeuszem? I kim miałeś uczynić tego mężczyznę? Koniuszym? Zbrojnym?

- Dziewczęta! - mruknął do siebie Lin. Dziewczęta.

Inos.

Przejeżdżali teraz przez granice kamienistej plaży, mijając samotne skupisko przybrzeżnych chat z rzędami suszących się ryb oraz sieci, a także zrujnowaną zagrodą dla bydła i dwoma stogami siana, które zaczynało już przerastać nowymi pędami. Leżały tam sterty wyrzuconego przez fale na brzeg drewna, które zebrały stare kobiety, a także stosy torfowca. Z ognisk, w których palono wodorosty, wzbijał się w górę niebieski dym. Były tam dziewczęta, które machały do nich rękoma. Odpowiedzieli w ten sam sposób. Długa mietlica kołysała się na wietrze, jakby ich naśladując.

• - Moglibyśmy zjeść posiłek tutaj.

• - Później.

Za błyszczącą, błękitną zatoką leżał Krasnegar - wyniosły trójkąt z zamkiem na szczycie. Rzeczywiście wyglądał jak plasterek sera. Być może Rap był mimo wszystko głodny, powiedział jednak “później”, będzie to więc musiało być później. Żółty trójkąt. Gdzie czarodziej znalazł czarny kamień na swój zamek?

W tym zamku była Inos.

Pomyślał o konnych przejażdżkach, wygrzebywaniu małżów, łowieniu ryb w przybrzeżnych falach, wyobraził sobie Inos biegnącą po wydmach, jej długie nogi i złote włosy unoszące się na wietrze, wspomniał jej krzyki i chichoty, gdy już ją złapał; przypomniał sobie o polowaniach z sokołami i strzelaniu z łuku. Pomyślał o jej twarzy, która nie była koścista, jak u jotnarów, czy okrągła, jak u impów, lecz w sam raz. Pomyślał o wspólnym śpiewaniu i zimowych ogniskach, którym towarzyszyły piosenki i żarty, o swym ramieniu oplatającym jej postać, gdy wypatrywali w węgielkach fantastycznych obrazów.

Było to bolesne, lepiej jednak, że tak się stało. Nigdy nie mogło dojść do niczego pomiędzy królewną a chłopcem stajennym, czy nawet woźnicą. Rap sądził, że cała sprawa zaczęła się znienacka. Naprawdę nie dotarło to do niego aż do wczoraj. Przedtem należeli do zgrai bawiących się razem dzieciaków. Dopiero pod koniec ostatniej zimy Inos i Rap zaczęli zbliżać się do siebie i oddalać od reszty. A potem, gdy nadeszła wiosna, Rap wyruszył na kontynent.

Pocałowała go na pożegnanie, lecz nawet wtedy nie przywiązywał do tego większej wagi. Dopóki nie zostali rozdzieleni. Wtedy dopiero zdał sobie sprawę, jak bardzo tęskni za jej uśmiechem, jak brakuje mu jej samopoczucia wywołanego jej bliskością; był także dumny, że innych mężczyzn nie pocałowała.

Ostatnio zaczęły go nawiedzać sny o niej. Inos jednak miała odpłynąć do Kinvale i znaleźć sobie jakiegoś przystojnego szlachcica, który zostanie królem po śmierci Holindarna.

A on będzie sobie musiał znaleźć inną dziewczynę do całowania.

Kłopot w tym, że nie było dziewczyn takich jak, Inos.

- Czy dobrze pamiętasz swoją matkę, Rap?

Rap spojrzał zaskoczony na Lina, który wciąż był odrobinę bledszy niż zwykle.

• - Dlaczego o to pytasz?

• - Niektóre kobiety mówią, że była jasnowidząca.

Rap zmarszczył brwi, usiłując sobie przypomnieć, czy jego matka kiedykolwiek powiedziała lub uczyniła coś, co mogłoby na to wskazywać.

- I co dalej? - zapytał.

• - Dorastanie - odparł Lin. - Zastanawiałem się właśnie... Zrobiłeś dziś parę dziwnych rzeczy, Rap. Nigdy dotąd nie potrafiłeś dokonać niczego podobnego, prawda?

- Niby czego? Nic takiego nie zrobiłem! Lin nie był przekonany.

- Czy to może być coś, co zjawia się wraz z dorosłością, jak golenie?

Rap nie zamierzał rozmawiać o podobnych sprawach z takim gadułą jak Lin.

• - Czy ten temblak ci przeszkadza? Jego towarzysz spojrzał na swe ramię.

• - Trochę przeszkadza. Dlaczego pytasz?

- Dlatego - odparł Rap - że jak zaczniesz sugerować, że moja matka musiała się golić, będą ci potrzebne dwa.

Ciężko pracujący mieszkańcy Krasnegaru mawiali, że lato to były dwa tygodnie, które dano im, by przygotowali się do pozostałych pięćdziesięciu.

Co prawda z reguły trwało ono dłużej niż dwa tygodnie, zaczynało się jednak późno i odchodziło szybko, a ponadto zatruwała je nieustanna harówka. Bez owoców swych letnich wysiłków ludzie nie byliby w stanie przeżyć bezlitosnej zimy, która nieuchronnie miała nastać później. Wysiewano trochę wytrzymałych ziemiopłodów i przeważnie można je było zebrać przed nadejściem pierwszych śniegów, co uzupełniało zasoby zboża, które sprowadzano drogą morską. W latach, gdy się to nie udawało, przed powrotem pory letniej nieuniknienie nadciągały głód i choroby. Konieczne też było wykopanie i wysuszenie torfu, który następnie przewożono do miasta, wóz za wozem, by służył jako opał podczas mroźnych dni. Również siano, zgromadzone na wozach w wysokich stertach, transportowano przez groblę za każdym odpływem, by królewskie konie miały co jeść do nadejścia wiosny, a krowy mogły w przyszłym roku dawać mleko dla dzieci. Trzeba było złowić i uwędzić dużo ryb oraz pozabijać inwentarz i zasolić mięso. To samo robiono z mięsem fok i wielorybów. Jarzyny i jagody, sitowie, wyrzucane na brzeg drewno oraz futra... wszystkie płody tej surowej krainy pieczołowicie gromadzono i zazdrośnie ich strzeżono.

Tu i ówdzie pomiędzy nagimi wzgórzami wznosiły się smętne sioła oraz skupiska chat, gdzie życie było jeszcze trudniejsze niż w mieście. Przez większą część roku jednak ludzie nie mieli na lądzie nic do roboty. Walczyli o zachowanie życia w ciężkich warunkach, co w mieście było łatwiejsze - a ewentualna śmierć mniej samotna. Dlatego wieśniacy kryli się podczas długich zim w Krasnegarze niczym borsuki w ziemi. Gdy wiosną śniegi na wzgórzach topniały, powracali do swego znoju i pod niebem znów było słychać ludzkie głosy.

Wysiłki te nie wystarczałyby bez rozważnego kierownictwa. Zapewniał je król, a bardziej bezpośrednio jego rządca, wysoki, wychudły jotunn o imieniu Foronod, który wszystkiego doglądał. Mówiono, że każdego dnia zajeżdżał trzy konie. Przed jego niebieskimi jak woda oczyma nic nie mogło się ukryć. Wydawał rozkazy lakonicznie i zdecydowanie. Nigdy nie marnował słów ani czasu i nigdy nie oszczędzał nikogo, a najmniej samego siebie. W środku lata - jak się zdawało - sypiał jeszcze mniej niż słońce. Jego długie nogi zwisały bezwładnie po bokach kucyka, lśniące, srebrzyste włosy ostrzegały zaś wszystkich, którzy go ujrzeli. Jego pamięć dorównywała pojemnością pałacowym magazynom. Wiedział co do grama ile zebrano siana, a ile torfu. Znał stan stad i pory przypływów. Mógł ściągnąć gniew Bogów albo Mocy na każdego, kogo przyłapał na leniuchowaniu czy spaniu, chyba że był on całkowicie wyczerpany. Znał silne i słabe strony każdego mężczyzny i kobiety, chłopca i dziewczyny w całej licznej armii robotników.

Foronod zauważył, że wóz naprawiono i skierowano z powrotem na ląd. Niewątpliwie dostrzegł też, że pewnego chłopca stajennego awansowano na woźnicę. Ten fakt również został zanotowany w pamięci z myślą o chwili, gdy może się okazać potrzebny. Rządca miał jednak wielu woźniców, a ten chłopak posiadał uzdolnienia, których brakowało innym.

O zmierzchu Rap znalazł się z powrotem wśród pasących się stad.

- Odwróć się, moja droga - powiedziała ciotka Kade. - Zachwycające! Tak jest, bardzo ładne. Zdecydowanie zachwycające.

Inos nie czuła się jednak zachwycająco. W gardle czuła nieprzyjemny ucisk. Ręce i nogi miała jak z kamienia. Poprzedniej nocy po raz ostatni spała w swym łóżku. Przed godziną zjadła ostatni posiłek w pałacu. Co prawda i tak nie była w stanie niczego przełknąć. Za każdym razem, gdy teraz coś robiła, było to po raz ostatni.

Zachwycający strój w najmniejszym stopniu nie poprawiał jej nastroju. Miała na sobie swój wymarzony jedwab ozdobiony złotymi smokami i... nie mogła go znieść. Z jakiegoś powodu obwiniała tkaninę o wszystkie nieszczęścia. Suknia wykonana z tego pięknego materiału wydawała się jej teraz śmieszna, a nie zachwycająca. Nie mogła uwierzyć, że damy z Imperium noszą równie dziwaczne stroje. Minstrela z pewnością poniosła fantazja, gdy szkicował coś tak absurdalnego, jak koronki zwisające z jej rąk i ramion niczym małe poduszki. Trąby - dobre sobie!

Jeśli suknia była fatalna, to kapelusz wprost nie do przyjęcia. Był on wysokim, złocistym stożkiem, który pokrywały plisowane koronki. Czuła się w nim jak błazen. Każdy mały chłopiec w Krasnegarze dostanie histerycznego ataku śmiechu, gdy tylko ją zobaczy jadącą do portu. Solidnie ubawią się też marynarze. Inos była pewna, że wszystkie damy Imperium będą nosiły na głowach czepki, jak przystało na zdrowe na umyśle kobiety.

Jedyne pocieszenie stanowił fakt, że ciotka Kade wyglądała jeszcze gorzej. Jej stożkowaty kapelusz sterczał do góry niczym nasada komina, a jej pękatej postaci w żaden sposób nie można było ukształtować na podobieństwo trąby. Być może bębna, czy nawet lutni, ale nie trąby. Ciotka przywłaszczyła sobie jedwab w kwiaty jabłoni, który całkowicie nie pasował do jej figury, choć Inos musiała przyznać, że jego kolory harmonizowały z jej białymi włosami i różowymi policzkami. Ponadto ciotka Kade była podniecona. Świergotała z niecierpliwej radości niczym stadko ptaków.

- Zachwycająca! - powtórzyła. - Rzecz jasna będziemy musiały postarać się o znacznie więcej sukien, gdy już urządzimy się w Kinvale, ale przynajmniej nie wydamy się zbyt prowincjonalne, gdy tam przybędziemy. Ponadto szanowni obywatele Krasnegaru zobaczą, jak powinny w dzisiejszych dniach ubierać się damy. Mam nadzieję, że woźnica będzie pamiętał, żeby jechać powoli. Trzymaj głowę wysoko, moja droga. Kiedy się pochylasz, wyglądasz jak jednorożec. Och, Inos, będziesz zachwycona Kinvale! - ciotka splotła palce swych otłuszczonych dłoni. - Tak bardzo się cieszę, że ci wszystko pokażę - bale i bankiety. Nauczę cię eleganckiej konwersacji. Nie byłam wiele starsza od ciebie, gdy przyjechałam tam po raz pierwszy i przez wiele miesięcy tańczyłam co noc. Muzyka! Dobra kuchnia! Piękna okolica... nie masz pojęcia, jak zielono i kwitnąco jest tam w porównaniu z tymi surowymi wzgórzami. I młodzi, przystojni mężczyźni! - uśmiechnęła się głupkowato, po czym westchnęła.

Inos słyszała to wszystko w ostatnim tygodniu milion razy.

Teraz jest pora najwyższych pływów - pomyślała z goryczą. - Dziś rano był dobry czas na wykopywanie małżów.

- I diuk Angilki! - ciotka Kade osiągnęła szczyt wylewności. - Był bardzo imponującym młodym mężczyzną w swoim... cóż, chcę powiedzieć, że to bardzo kulturalny człowiek. Jego artystyczny smak jest absolutnie bez zarzutu.

Ma też trzydzieści sześć lat i dwie córki. Pochował dwie żony.

Choć Inos nigdy nie spotkała swego dalekiego kuzyna, była przekonana, że jest absolutnie obrzydliwy. Zdecydowała, że go znienawidzi.

- Tak się ucieszy, kiedy nas zobaczy! - Kade spojrzała na swe odbicie w lustrze i pogłaskała się po zabarwionych na niebiesko włosach w miejscu, w którym wystawały one spod srebrnej trąby, jaką miała na głowie.

• - Zawsze sądziłam, że nie powinno się składać wizyt bez zaproszenia - powiedziała smętnym głosem Inos. Próbowała jednak tego argumentu już wcześniej i nie okazał się on skuteczny. Trudno się było spodziewać, by poskutkował teraz, gdy statek już czekał.

• - Nie opowiadaj bzdur! - odparła Kade, jednakże bez zapału. - Będziemy mile widziane. Mamy stałe zaproszenie. Po prostu nie było czasu, żeby napisać list i czekać na odpowiedź. Nadciąga zima. Będziesz zachwycona podróżą morską latem, moja droga, ale później nie byłaby ona możliwa. Ach! Morze! Tak uwielbiam żeglugę!

• - Czy pan Jalon jest gotów?

Minstrel był irytująco nieprzytomną osobą, mógł jednak przynajmniej uczynić podróż możliwą do zniesienia. Kade odwróciła się, zaskoczona, ku bratanicy.

• - Och czy nic ci nie powiedział? Zdecydował, że wyruszy lądem.

• - Jalon?

• - Tak, moja droga.

• - Oszalał!

Inos spróbowała wyobrazić sobie Jalona wędrującego tygodniami przez pełen niebezpieczeństw las i nie mieściło się to jej w głowie. Tam byli goblinowie. Jalon?

• - Och, to całkiem możliwe - Kade wzruszyła ramionami. - Twój ojciec jednak najwyraźniej uważa, że minstrel da sobie radę. Podarował mu konia. Jalon odjechał dziś rano. Wiem, że szukał cię, żeby się z tobą pożegnać.

• - Spodziewam się, że mewa albo coś innego odwróciło jego uwagę.

• - Tak, moja droga... - Kade popatrzyła na kufry i przygotowane do drogi rzeczy. - Które z nich zabierzemy ze sobą w podróż? - zapytała Ulę, ich służącą. Inos nie pozwolono zabrać drugiej dla siebie. Ciotka Kade orzekła, że dla nich obu wystarczy jedna, gdyż na więcej nie było miejsca na statku, i że gdy dotrą do Kinvale będą mogły zaangażować lepiej wyszkolone dziewczęta.

Ula była niska, ciemnowłosa i nie okazywała żadnego podniecenia, prawdopodobnie jednak nie rozumiała dokąd się udaje; nie wiedziała, co oznacza miesiąc albo więcej na pokładzie statku. Inos zdała sobie sprawę, że ona zapewne również tego nie rozumie. Na mapach wyglądało to prosto - na zachód do Pazurowych Przylądków, na południe na Zachodnią Wodę, a później z powrotem na wschód, do Zatoki Pomado. Podróż ta jednak wydawała się niepotrzebnie przedłużoną, okrężną torturą. Droga lądowa była znacznie krótsza i bardziej interesująca! Ciotka Kade kilkakrotnie odbywała podróż morską pomiędzy Krasnegarem a Kinvale przed swym małżeństwem, podczas jego trwania i później. Entuzjazm, jakim napełniała ją perpektywa dokonania tego po raz kolejny, nie wróżył nic dobrego. Wszystko, co sprawiało jej przyjemność, musiało być potwornie nudne.

Dlaczego nie mogły wyruszyć lądem? Jeśli taki półgłówek jak Jalon potrafił dać sobie radę, to każdy mógł tego dokonać. Ten argument również nie okazał się skuteczny. Ciotka Kade nie lubiła koni ani karet.

Skrzynie, bele i kufry... w jaki sposób zdołały zgromadzić tak wiele bagażu? Pachniał on mydłem i lawendą.

Ula wskazała na dwie wielkie walizy i ciotka Kade zaczęła wypytywać ją dokładnie o ich zawartość. Inos nie zadała sobie trudu, by tego słuchać. Popatrzyła na siebie gniewnie w lustrze po raz ostatni, pokazała język swemu niedorzecznemu odbiciu, po czym ruszyła majestatycznym krokiem w stronę drzwi. Przejdzie się po raz ostatni po zamku i pożegna na osobności z niektórymi z przyjaciół.

Ostatni, pełen gorączkowej aktywności tydzień był tak zdominowany przez krawców i krawcowe, że Inos niemal nie rozmawiała z nikim innym. Od tego dramatycznego dnia, gdy ujrzała Boga, zasypała ją śnieżyca jedwabi i atłasów, koronek i bielizny. Od tego czasu ani razu nie jeździła na Piorunie. Ani razu! Rap zniknął natępnego ranka. W kilka dni później złowieszczy doktor Sagorn wymamrotał krótkie pożegnanie i ulotnił się w sposób równie tajemniczy, w jaki się pojawił. A teraz Jalon odjechał pomiędzy wzgórza. Inos pomyślała, że gdy nadejdzie Święto Zimowe, będzie zapewne nadal jeździł gdzieś w kółko, o ile najpierw nie podda go śmiertelnym męczarniom banda okrutnych goblinów.

Zanim jednak Inos dotarła do drzwi, otworzyły się one, by wpuścić do środka matkę Unonini. Wyglądała ona sztywno w czarnej, kapelańskiej szacie. Uśmiechała się na myśl o swych obowiązkach, ściskając kurczowo w rękach zwój papierów. Zatrzymała się i przyjrzała Inos, zaskoczona, po czym dygnęła. Przy jej absurdalnie krótkich nogach wyszło to niezgrabnie, jednak nigdy, dotąd nic takiego nie robiła. Wrogość, jaką odczuwała do niej Inos, osłabła nagle. To była kolejna znajoma twarz, której nie zobaczy przez cały długi rok.

Odwzajemniła ukłon.

- Wyglądasz naprawdę zachwycająco, moja droga - powiedziała kapelanka. - Obróć się!

Inos uznała, że na pewno wygląda jak chorągiewka na dachu i dlatego wszyscy każą jej się obracać. Zrobiła to.

- Bardzo ładnie - powiedziała ciepło matka Unonini. Inos poczuła pokusę i uległa jej. - To tylko stary obrus. Unonini zmarszczyła brwi, po czym roześmiała się nagle, objęła Inos i uściskała ją... dziś był to czosnek, nie ryba.

• - Będziemy za tobą tęsknić, moja droga! - odwróciła się w stronę ciotki Kade i dygnęła po raz drugi.

• - Przyniosłam pani tekst modlitwy, którą pani odczyta, Wasza Wysokość. Pomyślałam sobie, że może zechce pani przejrzeć ją wcześniej, żeby trochę poćwiczyć.

• - Ojej! - ciotkę Kade natychmiast ogarnęło podniecenie. - Ja tak nie znoszę czytać modlitw! Mam nadzieję, że litery są duże. Światło w kaplicy jest takie słabe.

• - Sądzę, że tak - kapelanka przerzuciła papiery. - Ta jest pani. Będzie się pani zwracać do Boga Podróżników. Kapral Oopari przemówi do Boga Burz. Kapitan statku, rzecz jasna, zajmie się Bogiem Żeglarzy. Będzie miał własny tekst. Jego królewska Mość przywoła Boga Pokoju... to jego własny wybór - dodała z dezaprobatą. - Wydaje się osobliwy.

• - To dyplomacja, matko - wyjaśniła ciotka Kade. - Król niepokoi się stosunkami między Krasnegarem i Imperium.

T rzymała swój rękopis na odległość wyciągniętej ręki i przyglądała mu się, mrugając powiekami.

• - Czy kapral umie czytać? - zapytała Inos. Oopari był sympatycznym, młodym mężczyzną. On i jego ludzie z pewnością dobrze się wywiążą z obowiązku pilnowania jej w czasie podróży. Nie potrafiła sobie jednak wyobrazić, by posiadł on sztukę czytania.

• - Nie - odparła matka Unonini. - Ale opanował tekst. Ty, Inosolan, przemówisz do Boga Dziewictwa oraz...

• - Nie!

Inos zdziwiła siebie samą równie mocno, jak swe rozmówczynie. Po tym wybuchu zapadła cisza. Policzki obu dam zaróżowiły się.

• - Inos! - wydyszała ciotka Kade. - Z pewnością...

• - Och, oczywiście, że nie! - odparła przerażona dziewczyna. - Nie to chciałam powiedzieć! - była pewna, że w tej chwili zaróżowiła się jeszcze bardziej niż one. Popatrzyła na kapelankę. - Chcę przemówić do Boga, którzy ukazali się nam tamtego dnia. Oni najwyraźniej czuwają nade mną. Powiedzmy, są zainteresowani...

Matka Unonini zacisnęła wargi.

- Tak, zgadzam się, że to byłoby odpowiednie. Nie wiemy jednak, kim Oni są. Rzecz jasna powinnam była zapytać...

Nastąpiła krępująca przerwa.

- No więc - odezwała się śmiało Inos - w takim razie będziemy musiały same ustalić Ich imię. Kazali mi mocniej się przykładać, więc może to Bóg Dobrych Intencji?

Matka Unonini miała niepewną minę.

• - Nie jestem przekonana, czy istnieje taki Bóg. Musiałabym spojrzeć na listę. To znaczy, oni wszyscy są zwolennikami dobrych intencji. Mówię oczywiście o dobrych Bogach.

• - Religia jest taka trudna! - zauważyła ciotka Kade, ponownie poddając oględzinom swą kartkę. - Dlaczego Inos nie może po prostu powiedzieć: “Bóg, których widziałam w kaplicy”? Oni będą wiedzieli, że to o Nich chodzi, prawda? Czy tu jest napisane “pobożny” czy “poważny”?

• - “Pomocny” - odparła matka Unonini. - Tak, to dobry pomysł. Może też poprosić o pomoc w mocniejszym przykładaniu się.

• - Przykładaniu się do czego? - usłyszeli głos króla, który właśnie pojawił się w drzwiach. Wyglądał imponująco w długiej, szkarłatnej szacie obszytej futrem z gronostajów. Towarzyszyła jej woń cedrowego kufra, w którym przespała stulecia. Inos uśmiechnęła się do ojca i obróciła, zanim zdążył ją o to poprosić.

• - Bardzo ładna! Zachwycająca! - król trzymał koronę pod pachą. Nie wyglądał zbyt dobrze. Ostatnio często dokuczała mu niestrawność, a białka jego oczu nabrały nieprzyjemnego, żółtego odcienia. - Przykładaniu się do czego? - powtórzył.

Matka Unonini wyjaśniła mu sprawę. Król skinął z powagą głową.

• - Czy Kondoral odmówi modlitwę za pałac i tych, którzy w nim mieszkają? - zapytała ciotka Kade.

• - Oczywiście! - król zachichotał cicho. - W jego wieku nie moglibyśmy go nauczyć nowej modlitwy. Nie możemy też go powstrzymać przed jej odmówieniem.

• - A ja - oznajmiła dumnie matka Unonini - zwrócę się do Boga Stanu Małżeńskiego z prośbą o dobrego męża dla królewny.

Wzdrygnęła się pod marsowym spojrzeniem króla.

- To nie byłoby w najlepszym guście, matko. Ostatecznie celem wizyty u naszego kuzyna, diuka, jest tylko zapoznanie Inos z dworskim życiem i ukończenie jej edukacji. Kwestia małżeństwa może poczekać.

Unonini sprawiała wrażenie wzburzonej. Inos poczuła nagłą ulgę. Zarówno jej ojciec, jak i ciotka Kade, twierdzili, że nie wysyłają jej po to, by znalazła męża, a jedynie celem nauki manier. Nadal jednak czuła ukryty lęk, że za tym wszystkim kryją się swaty. Te słowa jednak zabrzmiały jak stanowcze zaprzeczenie. Król wypowiedział je do kapelanki i przez to, pośrednio, do Bogów. Być może chciał ją uspokoić. Musi znaleźć czas na jeszcze jedną osobistą rozmowę z ojcem, zanim odpłyną.

- Och! - matka Unonini nie wiedziała co począć. - W takim razie do którego Boga mam się zwrócić?

• - Mógłby to być Bóg Dziewictwa - poradziła ciotka Kade.

Król Krasnegaru Holindarn popatrzył przez chwilę córce w oczy, zamrugał dwa razy powiekami, po czym odwrócił pośpiesznie wzrok. Inos spojrzała na niego zmieszana. To fakt, że tę uwagę ciotki Kade można było zrozumieć jako bardzo zjadliwą... ale z pewnością król nie sądził, że chciała jej ona nadać taki sens? Ktokolwiek inny...

Ale nie Kade.

Nabożeństwo w wilgotnej, ciemnej kaplicy było okropne. Jedwab nie dawał wystarczająco dużo ciepła. Inos przez cały czas drżała z zimna. Nie pojawili się żadni Bogowie.

Jazda w dół do portu była jeszcze gorsza. Inos próbowała uśmiechać się i machać ręką do wiwatujących uprzejmie tłumów, podczas gdy deszcz zalewał otwarty powóz. Ten okropnie głupi kapelusz przez cały czas chciał ulecieć jej z głowy.

Cała ta pompa stanowiła pomysł ciotki Kade. To ona namówiła na to króla.

Pożegnanie w porcie było najgorsze ze wszystkiego. Musiała powiedzieć ceremonialnie “do widzenia” miejskim notablom, być uprzejma i uśmiechać się, choć chciało jej się płakać. Nie było tu nikogo z jej przyjaciół. Pracowali w zamku albo wśród wzgórz: Lin, Ido i Kel...

Oraz młody mężczyzna z szarymi oczyma i potężną żuchwą. Młody mężczyzna na tyle głupi, by przejechać wozem przez morze, gdy uważał, że jest to jego obowiązek.

Inos zamrugała powiekami. Najwyraźniej deszcz zalewał jej oczy, mimo że stała za nią Ula ze skórzaną parasolką w dłoni.

Ciotka Kade była niemożliwa. Z każdym kolejno wdała się w pogawędkę. Trwało to wieki.

Kapitanowi bardzo przydałaby się kąpiel, Inos jednak ucieszyła się, gdy przerwał on wszystkie te nie kończące się, uprzejme pożegnania, by oznajmić, że jeśli nie odbijają zaraz od brzegu, spóźnią się na odpływ.

Jego statek był jeszcze brudniejszy niż on sam. Do tego taki maleńki! Inos robiła wszystko, by jej suknia nie dotykała usmarowanego pokładu. Usiłowała też wstrzymać oddech z uwagi na ohydny...

• - Co to za smród? - zapytała przerażona. - Przez miesiąc mamy wąchać coś takiego?

• - Zęza! - ciotka Kade naprawdę zachichotała. - Postaraj się nie pobrudzić sukni, moja droga.

• - Pobrudzić? - oburzyła się Inos. Za pięć minut wszystkie będziemy wyglądać jak kocmołuchy.

• - Dlatego właśnie wzięłyśmy w podróż stare stroje, moja droga.

Następnie ktoś pomógł jej zejść - niezbyt delikatnie - po drabinie do mrocznej, ohydnej ładowni. Kajuta... to miała być jej kwatera? Przecież to klitka! Inos zdjęła kapelusz, a mimo to ledwo mogła stanąć prosto.

• - To jest moja kajuta? - jęknęła. - Przez kilka tygodni mam mieszkać w czymś takim?

• - Nasza kajuta, moja droga. Pamiętaj też, że przyniosą jeszcze dwa kufry. Nie przejmuj się, przywykniesz do tego.

Potem pojawił się tam również jej ojciec. Tym razem to z pewnością nie były krople deszczu w jej oczach, a nie mogła go denerwować płaczem.

- Życzę ci bezpiecznej podróży, kochanie - powiedział ochrypłym głosem.

Spróbowała się uśmiechnąć.

• - To ekscytujące.

• - Wszystko będzie ci się wydawało niezwykłe, ale Kade się tobą zaopiekuje. Mam nadzieję, że po powrocie stary Krasnegar nie wyda ci się mały i ponury - rzekł.

Przełknęła ślinę, lecz gardło nadal miała ściśnięte. Były rzeczy, o które pragnęła go zapytać, o które powinna go była zapytać już dawno, lecz wówczas nie chciała tego robić, a teraz nie było już czasu.

- Ojcze - wreszcie wydusiła to z siebie. - Czy naprawdę nie chcesz, żebym wyszła za Angilkiego?

Byli tak stłoczeni w tej ohydnej, małej kajucie, że ledwie mógł objąć ją ramionami i uścisnąć mocno.

- Nie, oczywiście, że nie! Mówiłem ci już, że gdybyś to zrobiła, mogłoby to doprowadzić do najróżniejszych kłopotów z Nordlandem.

Ulga! Bogowie nie byli tak okrutni, jak się tego obawiała.

• - Miej jednak oczy otwarte - powiedział.

• - Po co? - zapytała. Gronostajowy kołnierz połaskotał jej nos.

• - Może wypatrzysz jakiegoś przystojnego, młodego mężczyznę z dobrej rodziny. Najlepiej młodszego syna. Z pewnością takiego, który miałby trochę rozumu i taktu. Który podobałby ci się. Który byłby gotów zamieszkać w tym odległym, dzikim kraju u twego boku i pomógłby ci w odparciu zakusów Nordlandu i Imperium na Krasnegar.

Inos spojrzała na króla. Jego oczy były pełne smutku. Nawet w tym kiepskim świetle dostrzegała ich żółty kolor. Wyglądał na chorego!

• - Wasza królewska Mość! - odezwał się zza drzwi zniecierpliwiony kapitan.

• - Odpływy nie czekają na królów, kochanie - powiedział do niej ojciec i wyszedł.

Inos zdała sobie boleśnie sprawę z obecności ciotki Kade stojącej obok. Chciała być sama.

• - Jeśli masz ochotę, możemy wrócić na pokład i pomachać na pożegnanie rękami - powiedziała cicho ciotka Kade.

• - Było tak wiele rzeczy, które chciałam powiedzieć! - Inos mała wrażenie, że zaraz wybuchnie płaczem. - I nie mogłam tego zrobić, bo nie było czasu. Wszystkie te ceremonie!

• - Dlatego właśnie je urządzamy, moja droga - Kade poklepała Inos po ramieniu. - Dzięki nim zachowujemy się tak, jak przystoi członkom rodu królewskiego.

Na południu rozciągały się wzórza. Na wzgórzach pasły się stada, a zatem przebywali tam pasterze.

Wypas był z reguły nudnym zajęciem. Bydło i konie wracały latem na kontynent jako pierwsze, gdy tylko pokryte śniegiem wzgórza zaczynały nabierać brązowej barwy. Wychudzone, chwiejące się na nogach zwierzęta pędzono przez groblę, a potem, krótkimi etapami, na wyżej położone zbocza, by połączyły się z tymi z owiec, które przetrwały zimę. Powodziło im się tam znakomicie. Robiły się tłuste i lśniące. Wydawały na świat zdrowe potomstwo. Szczególnie chętnie zjadały siano i zboże. Większość swego czasu pasterz spędzał na utrzymywaniu inwentarza z dala od pól. Największym uporem cechowało się bydło. Nie mogło pojąć dlaczego musi paść się na porośniętych skąpą trawą wyżynach, podczas gdy roślinność w dolinach jest znacznie bujniejsza. Nie dające się zniechęcić, nieustannie pełne nadziei spędzało cały dzień na krążeniu wkoło w poszukiwaniu nowych dróg dostępu. Kilka solidnych płotów mogłoby uczynić życie pasterzy łatwiejszym, lecz cena budulca w Krasnegarze uniemożliwiała takie rozwiązanie. Nie było więc żadnych barier i uporczywa walka trwała dzień za dniem, rok za rokiem.

Niedługo po powrocie, Rap wyruszył kłusem pomiędzy wysokie wzgórza na grzbiecie wałacha o imieniu Bławatek. Trzy wielkie psy o splątanej sierści biegły susami u jego boku. Chłopak miał na sobie beżowe, skórzane spodnie, które nabył na wiosnę. Ich upstrzone cerami łaty świadczyły o długiej liście dawnych właścicieli, spodnie były jednak bardzo wygodne i Rap żałował, że jego kostki już z nich zbytnio wystają. Z jednego boku miał zatkniętą za pas koszulę, a z drugiego torbę z obiadem. Wczesnym rankiem padał deszcz, który nadał światu czysty, świeży zapach, teraz jednak słońce uśmiechało się z bezchmurnego nieba, wiatr igrał leniwie w trawach, a unoszący się w górze kulik wydawał z siebie swój żałobny krzyk.

Nuda! Rap prawie marzył, by pojawił się wilk czy dwa, aby porwać jagnię, cielaka lub długonogiego źrebaka, te drapieżniki jednak z reguły znajdowały latem łatwiejsze ofiary wśród królików i myszy. Zresztą nawet wilki nie były zbyt ekscytujące. Psy zajmowały się nimi, na żądanie pasterza.

Tego dnia Rap pilnował koni. Nie były one tak bezwolne jak bydło. Ich przywódcą był ogier Smok, którego dręczyła ambicja, by uczynić swe stado tak wielkim, jak tylko było to możliwe. Sprzeciwiał się gwałtownie, gdy tych spośród jego podopiecznych, których wyznaczono do ciągnięcia wozów, odpędzano, żeby poświęcili pewien czas temu zajęciu. Był skłonny zapomnieć o obfitości siana w imię wolności. Marzył o jakiejś ziemi obiecanej, gdzieś na południu, poza zasięgiem pasterzy, do której pragnął doprowadzić swoich towarzyszy. Do zadań Rapa należało również wybijanie mu z głowy tych pomysłów. Pełną entuzjamu, lecz niezbyt składną pomocą służyły mu w tym jego psy.

Ranek zajęły im więc wzajemne podchody. Smok szukał możliwości wyrwania się w głąb lądu, Rap zaś wytrwale przecinał mu drogę. Około południa w zabawie nastąpiła przerwa, gdyż koń postanowił porządnie się popaść i potarzać w trawie. Rap mógł zacząć myśleć o obiedzie. Z miejsca, w którym się znajdował, widać było przebiegający w dole gościniec. Wtedy właśnie dostrzegł samotnego wędrowca, który najwyraźniej popadł w tarapaty. Upewniwszy się, że Smok tymczasem odłożył na później plany migracji - w tej chwili bardziej interesował się jedną z klaczy - Rap skierował Bławatka w dół wzgórza i ruszył z pomocą jeźdźcowi. Po drodze założył koszulę, by porządnie wyglądać w ludzkim towarzystwie.

Gościniec był ledwie widocznym szlakiem biegnącym między wzgórzami. W tym miejscu podążał on wzdłuż krętej doliny, oznaczonej znajdującymi się w dużych odstępach od siebie grobami śmiałków, którzy próbowali podążać tą trasą w zimie, lecz poza tym pozbawionej wszelkich śladów bytności człowieka. Wędrowiec wlókł się wzdłuż niego. Nieco przed nim osiodłany koń skubał metodycznie trawę. Co kilka minut przesuwał się o parę kroków, po czym wracał do posiłku, lecz wbrew pozorom ten manewr skutecznie spełniał swe zadanie. Odstęp między ściganym i ścigającym nie zmniejszał się. Z pewnością nigdy się nie zmniejszy, chyba że koń będzie miał takiego pecha, że jego wodze wplączą się w krzak. Rosło tam bardzo niewiele krzaków.

Podróżny dostrzegł zbliżającego się Rapa i zatrzymał się, by na niego zaczekać. Niewątpliwie poczuł ulgę. Wzdrygnął się, gdy pobiegły do niego psy, kiedy jednak obwąchały go już dokładnie i doszły do wniosku, że nie jest wilkiem w przebraniu minstrela, oddaliły się, by zbadać zapachy wyczuwalne na trakcie.

Jalon był odziany w ten sam brązowy płaszcz i za duży kubrak, który miał na sobie, gdy Rap wezwał go do zatrzymania się przy bramie pałacu, a także te same workowate rajtuzy.

- Bardzo się cieszę, że cię widzę, młody człowieku! Rap odwzajemnił jego uśmiech, ześliznął się z grzbietu Bławatka i rozprostował obolałe nogi.

• - Spacer do Pondague jest dosyć długi, proszę pana.

• - Czy może uważasz, że powinienem jechać konno?

• - Tak byłoby szybciej.

Najwyraźniej minstrel nie rozpoznał go, czemu trudno się dziwić, gdyż zbrojni nie zwykli wałęsać się po górach. Rap odpiął od pasa torbę z prowiantem. - Właśnie miałem zamiar coś zjeść. Czy zechce się pan do mnie przyłączyć? Towarzystwo przy obiedzie byłoby rzadko tu spotykanym luksusem.

Jalon spojrzał na swego wierzchowca. Ten udawał, że na nich nie patrzy, zauważył jednak Bławatka.

- Godzinę temu miałem zamiar zrobić to samo - wyznał - ale zapomniałem, że koń to nie harfa, która leży tam, gdzie się ją zostawi - nagle jego uśmiech zamienił się w grymas przerażenia, gdy ujrzał, że Bławatek również oddala się w poszukiwaniu bujniejszego pożywienia. - Czy nie popełniłeś właśnie tego samego błędu?

Rap potrząsnął głową.

- Przyjdzie, jeśli go zawołam.

Jalon zauważył teraz więcej szczegółów.

- Nie ma siodła? Nie ma uzdy? Nie ma wodzy?

Jego zaskoczenie było zrozumiałe. Rap poczuł lekki niepokój.

- To był zakład, proszę pana. Paru ludzi założyło się ze mną, że nie dam rady pilnować stada w ten sposób przez cały dzień. Z reguły używam siodła i wędzidła, chyba że na bardzo krótkim dystansie.

Minstrel przyglądał mu się przez kilka chwil w pewnym zdumienia milczeniu.

- Potrafisz zapanować nad końmi bez ich pomocy?

- Nad większością z nich - Rap czuł się bardziej zawstydzony niż mile połechtany. Nie było w tym nic wielkiego, gdyż konie znały go przez całe życie.

Jalon zmarszczył brwi.

- Czy w takim razie potrafisz przywołać mojego? Mam trochę smakowitych zapasów, którymi z radością się podzielę.

Rap skinął głową.

- Tego potrafię. Promyczka! Chodź tutaj!

Klacz uniosła głowę i spojrzała na niego z celowo przybranym wyrazem zuchwalstwa.

- Promyczka!

Poruszyła kilka razy uszami, nachyliła się i skubnęła jeszcze parę razy trawę, by pokazać, że robi to, na co ma ochotę, po czym zaczęła zbliżać się do mężczyzn, nie przestając po drodze szczypać trawy.

• - One nie lubią, by je poganiać - wyjaśnił Rap. Nie musiał jednak wołać klaczy po raz trzeci. Po chwili Promyczka podeszła do niego i szturchnęła nosem jego dłoń. Rap rozluźnił popręgi siodła i przywiązał wodze w bezpiecznym miejscu. Następnie zdjął juki i położył je na ziemi. Poklepał Promyczkę w zad i klacz oddaliła się w stronę Bławatka.

• - Niewiarygodne! - powiedział Jalon.

• - Proszę pana, to jak pan śpiewa, też jest niewiarygodne. Mnie wolno mieć talent do koni.

Rap myślał, że wygłosił całkiem niezłą, małą przemowę - jak na chłopca stajennego - efekt jaki wywarła ona na Jalonie był jednak zdumiewający. Minstrel poderwał się. Kilka razy otworzył i zamknął usta, a jego twarz bardzo zbladła.

- Niemożliwe! - mruknął sam do siebie. - Ale... ty jesteś tym chłopcem, do którego poszła królewna!

Rap nie odpowiedział, lecz jego twarz musiała na to zareagować, gdyż minstrel natychmiast dodał:

- Przepraszam cię, chłopcze. Nie miałem na myśli nic złego. Ukląkł i zaczął grzebać w jukach.

Jego zapasy z pewnością wyglądały apetyczniej od tych posiadanych przez Rapa. Ponieważ to miejsce było dobre jak każde inne, usiedli tam, gdzie stali. Jalon wydostał ze swego bagażu wspaniały obiad złożony z zimnego bażanta, świeżych bułek, wina, sera oraz wielkich, zielonych, kiszonych ogórków. Najwyraźniej jednak coś go dręczyło, nie dawało spokoju. Wciąż spoglądał na twarz Rapa.

• - Masz na imię Rap, prawda? - zapytał nagle. - To ty stałeś wtedy na warcie!

• - Tak, proszę pana. Na ogół pracuję w stajniach, nie u bramy. Miał pan rację, mówiąc, że muszę być w tym nowy. Był pan pierwszym nieznajomym, któremu kazałem się zatrzymać.

Był też ostatnim. Thosolin wezwał go natychmiast przed swe oblicze i solidnie zwymyślał. Powiedział mu, że ma stać na posterunku i ładnie wyglądać, a w przyszłości nie zatrzymywać już nikogo mniej groźnego niż banda uzbrojonych piratów.

- Nie dziwi mnie, że pracowałeś w stajniach - zauważył Jalon, oblizując palce - skoro posiadasz takie zdolności. Opowiedz mi o sobie.

Rap wzruszył ramionami.

- Nie ma o czym opowiadać, proszę pana. Moi rodzice nie żyją. Pracuję dla króla. Mam nadzieję być nadal w jego służbie i któregoś dnia zostać zbrojnym.

Jalon potrząsnął głową.

- Widzę z twojej twarzy, że kryje się w tym coś więcej. Nie chcę być niedyskretny, ale twój nos nie wskazuje na pochodzenie z Krasnegaru.

Bez względu na intencje minstrela ta uwaga wydała się Rapowi niedyskretna.

• - Masz brązowe włosy - ciągnął zamyślony Jalon. - Krasnegarczycy mają albo jaśniejsze, albo ciemniejsze od twoich. Nawet jeśli pochodzą z mieszanych związków. Szare oczy? To oznacza, że twoi rodzice przybyli z daleka. Myślę, że z Sysanasso. Jesteś faunem.

• - Tylko moja matka, proszę pana. Ojciec był jotunnem.

• - Opowiedz mi o tym!

Jalon ogryzał nogę bażanta. Wbił w Rapa spojrzenie swych niebieskich oczu o niezwykle marzycielskim wyrazie. W tej chwili jednak było w nich widać żywe zainteresowanie.

Rap nie rozumiał, dlaczego sprawa ta miałaby obchodzić Jalona, był on jednak przyjacielem króla i w związku z tym należał mu się pewien szacunek od jego sługi.

- Mój ojciec był piratem, proszę pana. Członkiem załogi grasującej daleko na południu. Łowców niewolników. Robili dobry interes na sprzedaży swych jeńców. Matka była jedną z branek, wpadła ojcu w oko i zatrzymał ją dla siebie. Później osiedlił się w Krasnegarze i zajął produkcją sieci.

Jalon skinął z zamyśleniem głową.

• - Czy był kapitanem tego statku? Rap potrząsnął głową.

• - Tylko zwykłym majtkiem, proszę pana.

• - I co się z nim stało?

To nie powinno obchodzić żadnego minstrela!

- Złamał sobie kark - Rap nie ukrywał goryczy. Może Jalon zawstydzi się i da sobie spokój z tą ciekawością.

Nic z tych rzeczy.

• - Jak to się stało?

• - Spadł pewnej nocy z nabrzeża. Być może chciał sobie popływać, ale port całkowicie zamarzł. Ojciec był pijany. Nie jestem szlachetnie urodzony, proszę pana!

Jalon zignorował ten sarkazm.

- A więc to nie był on.

Siedział przez chwilę w milczeniu, pogrążony w myślach. Rap zastanawiał się, co też mogła oznaczać ta ostatnia uwaga.

• - A twoja matka, ta niewolnica, której nie sprzedano razem z innymi... czy była wspólną własnością całej załogi, czy też należała tylko do twojego ojca?

• - Proszę pana!

Jalon uśmiechnął się przepraszająco, po czym wyciągnął ciało, by oprzeć się podczas jedzenia na jednym łokciu. - Bądź cierpliwy, przyjacielu Rapie. Coś tu wyczuwam... Wiele podróżowałem. Słyszałem opowieści i widziałem rzeczy, o których nic nie wiesz. Byłem w Sysanasso. To gorący, porośnięty dżunglą kraj o niezdrowym klimacie. Faunowie mają szerokie, dosyć płaskie nosy, brązową skórę - na ogół o intensywniejszym odcieniu od twojej - oraz bardzo kręcone, brązowe czupryny. Tak więc twoje włosy stanowią kompromis - wyszczerzył zęby. - A może sprzeczność?

Rap uśmiechnął się tak uprzejmie, jak tylko mógł się na to zdobyć, i nie powiedział nic.

W oddali zarżał Smok. Promyczka odpowiedziała mu. Rap odwrócił się i krzyknął na nią. Wydawało się, że klacz westchnęła z żalem, po czym wróciła do skubania trawy.

Ubawiło to Jalona.

- Fauno wie słyną z tego, że świetnie sobie radzą ze zwierzętami.

- To więc tłumaczy moje zdolności. Minstrel skinął głową.

- Wszyscy dozorcy w ogrodach zoologicznych imperatora są faunami. Podobnie wielu stajennych.

Rap rozmawiał nieraz o faunach z żeglarzami, o tym jednak dotąd nie słyszał.

- Co jeszcze może mi pan o nich opowiedzieć? Jalon otarł szyjkę butelki i przekazał ją Rapowi.

• - Podobno są pokojowo nastawieni, ale niebezpieczni, gdy ich podrażnić. W przeciwnym razie nie byliby ludźmi, prawda? - uśmiechnął się. - Lubimy przylepiać sobie nawzajem etykiety. Mówi się, że jotnarowie są wysocy i wojowniczy, a popatrz na mnie!

• - Tak, proszę pana.

Nikt nie mógłby wyglądać mniej wojowniczo niż ten drobny minstrel o włosach barwy, słomy. Jalon odchrząknął z zakłopotaniem.

- To również jest zrozumiałe. W tej części świata z reguły o tym nie wspominam, ale w mojej rodzinie była krew elfów. Rzecz jasna, gdy jestem w pobliżu Ilrane, przepraszam miejscowych za swoją jotuńską spuściznę. Nie mogę jednak uchodzić za elfa.

Rap nigdy nie widział przedstawiciela tej rasy. Słyszał, że mają oni niezwykłe oczy.

• - Tak więc w drobnej krzyżówce nie ma niczego złego! - zakończył Jalon stanowczym tonem.

• - Nie, proszę pana - Rap popijał powoli wino. Nie przepadał za tym trunkiem. Jeśli być mieszańcem, to nic złego, dlaczego minstrel wciąż o tym mówił? Być może uważał, że rozwiewa obawy Rapa, wspominając o swym elfim pochodzeniu.

• - Faunowie? - mruknął Jalon. - Och, prawda... mają bardzo owłosione nogi - spojrzał na sterczące ze spodni kostki Rapa, po czym uśmiechnął się, widząc jego rumieniec gniewu. Znowu zaczął mówić, niemal do siebie: - W Krasnegarze życie jest trudne, podejrzewam jednak, że nie gorsze niż w Sysanasso. Ile miałeś lat w chwili śmierci ojca?

• - Około pięciu, proszę pana.

• - Nie musisz ciągle mówić do mnie “pan”, Rap. Jestem tylko minstrelem. A więc, co się stało z twoją matką?

Usłyszawszy to pytanie, Rap skrzywił się i obejrzał za siebie, by popatrzeć na konie. Smok pasł się spokojnie. Najwyraźniej zabawa nie rozpoczęła się jeszcze na nowo.

- Król zabrał ją na dwór. Okazało się, że jest świetną koronczarką. Przypuszczam, że to ona robiła sieci, które sprzedawał ojciec. Umarła na gorączkę, jakieś pięć lat później.

Jalon przetoczył się na bok i spojrzał na niebo.

- Nie masz braci ani sióstr?

Rap potrząsnął głową, po czym odparł:

- Nie.

Minstrel pogrążył się na kilka minut w rozmyślaniach.

• - Jaką osobą była twoja matka?

• - Kochającą!

• - W to nie wątpię, Rap. Czy mógłbyś opowiedzieć więcej?

• - Proszę pana, nie ma o czym opowiadać! - Rap z trudem już panował nad sobą. Jotnarowie słynęli z wybuchowego temperamentu, a on był półkrwi jotiinnem, starał się więc nigdy naprawdę nie denerwować.

Jalon westchnął.

• - Nie zapytałeś, skąd znam twoje imię. Nie, nie zapytał.

• - Skąd?

- No więc, wczoraj wykrzykiwano je po całym pałacu. W królewskiej rodzinie doszło do straszliwej awantury. Najwyraźniej jakiś tydzień temu pewien kretyn woźnica przejechał przez groblę podczas przypływu, co jest, rzecz jasna, niemożliwe. Wygląda na to, że król rozkazał mu opuścić wyspę, a on potraktował to polecenie odrobinę zbyt dosłownie, przez co naraził się na niebezpieczeństwo.

Rap był zrozpaczony. Miał nadzieję, że jego szaleńcza eskapada pozostała nie zauważona, rzecz jasna jednak Lin to był papla, a musiała go też widzieć załoga łodzi rybackiej.

- To nie był jeszcze przypływ! Jalon zignorował jego słowa.

- Król obciążył winą stajennego, który opóźnił odjazd, nakazując tamtemu zabrać wóz, zamiast po prostu wsadzić go na konia, jak tego od niego oczekiwano. Stajenny zapewne miał dobre intencje, skutek jednak był taki, że naraził tego woźnicę na... pewne niebezpieczeństwo. Wciąż powtarzano słowo “cud”.

Rap jęknął.

• - Królewna Inosolan dowiedziała się o całej sprawie dopiero wczoraj. Skrzyczała ojca po królewsku. W gruncie rzeczy rzadko zdarzało mi się oglądać taki atak histerii.

• - O Bogowie! - mruknął Rap. Dlaczego, u licha, Inos zrobiła coś takiego? Potem znacznie głośniej powtórzył: - Bogowie! - i poderwał się na nogi.

Smok kierował swe stado ku szczytowi wzgórza, na zachód. By przeciąć mu teraz drogę potrzebny byłby długi pościg... chyba że znajdował się jeszcze w zasięgu słuchu. Wiatr wiał Rapowi w plecy, warto więc było spróbować. Przyłożył dłonie do ust i wrzasnął z całych sił. Przez chwilę wydawało się, że nic się nie dzieje, Rap jednak nie przestawał wołać, wybierając te konie, które reagowały na to najlepiej. Miał już zamiar zrezygnować, wskoczyć na Bławatka i przystąpić do pościgu - wiedząc, że może on potwać wiele dni - gdy stado straciło impet. Dwie klacze oddzieliły się od niego i skierowały ku Rapowi. Oburzony Smok pognał za nimi, by przywrócić dyscyplinę.

Rap zwrócił teraz swą uwagę na drugie skrzydło stada. Konie były już dość daleko, sądził jednak, że potrafi rozpoznać niektóre z nich. Zaczął je przywoływać. Gdy Smok sprowadził pierwszą parę z powrotem do gupy, oddzieliły się od niego trzy inne sztuki wraz ze źrebięciem.

Walka trwała jeszcze przez pewien czas. Ogier dyszał z wściekłości. Biegał po zboczu w różne strony, usiłując zastraszyć swe podopieczne, by skierować je z powrotem na właściwy szlak. Gdy tylko jednak odwrócił się do nich ogonem, Rap przywoływał je z powrotem. Wreszcie koń zwrócił się w jego stronę i spojrzał na bezczelnego, drobnego rywala. Nawet z tej odległości widać było, że aż tańczy z wściekłości. Opuścił głowę, obnażył zęby i wygiął ogon w łuk. Zarżał na znak wyzwania i rozpoczął nadzwyczaj długą szarżę.

Rap zaniepokoił się. Wolałby stawić czoło rozwścieczonemu bykowi niż oszalałemu ogierowi. Z początku pozwalał koniowi zbliżać się do siebie, gdyż zbite z tropu stado zaprzestało kręcenia się w kółko i podążyło za nim, gdy jednak Smok pokonał już połowę dystansu i nie było widać, by zamierzał zmienić zamiary, Rap doszedł do wniosku, że lepiej spróbować coś w tej sprawie zrobić. Gdyby mu się to nie udało, pasterz i minstrel zostaliby zmuszeni do bardzo szybkiego odwrotu.

- Smok! - wrzasnął. - Skończ z tym! Wracaj! Wracaj! Czy to poskutkuje? Ogier z reguły był bardzo wrażliwy na komendy Rapa. Ten wstrzymał teraz oddech. Nagle atak załamał się. Smok zmienił kierunek, podskakując i wierzgając z wściekłości, której nie mógł dać ujścia. Po kilku minutach uspokoił się i wrócił cwałem do stada. Wyglądało też na to, że zrezygnował z prób wymknięcia się na drugą stronę wzgórza. Konie kłębiły się jeszcze przez pewien czas, po czym powoli wróciły do spożywania posiłku. Bławatek i Promyczka przyglądały się temu z zainteresowaniem. Uznawszy, że przedstawienie dobiegło końca one również ponownie zajęły się skubaniem letniej trawy.

Rap potarł się w szyję. Gardło miał obolałe. Usiadł ponownie na miejsce i ujrzał, że Jalon wpatruje się w niego szklistym wzrokiem, zapomniawszy o obiedzie.

• - Od tej roboty chce mi się pić - stwierdził Rap, zaniepokojony wyrazem jego wybałuszonych, niebieskich oczu. - Czy mogę pana prosić o łyczek tego wina?

• - Weź sobie całą butelkę! - Jalon gapił się na niego jeszcze przez chwilę, po czym dodał: - Po co zadajesz sobie trud, żeby krzyczeć? Chyba nie sądzisz, że usłyszą cię z tej odległości?

Rap zastanowił się nad tym pytaniem, pijąc wino. Nie zrozumiał go, więc postanowił je zignorować.

- Dziękuję. - Odstawił butelkę i wrócił do obiadu.

Po długiej przerwie minstrel przemówił wreszcie, lecz szeptem, choć jak okiem sięgnąć na wzgórzach nie było nikogo.

- Panie Rapie, czy rozważyłby pan możliwość podzielenia się?

- Podzielenia się czym, proszę pana? Jalon zrobił zdziwioną minę.

- Twoją tajemnicą. Tym, co pozwala ci dokonywać podobnych rzeczy... a także przejechać przez groblę w chwili, gdy nikt inny nawet by tego nie próbował. Moje śpiewanie skrywa taką samą magię.

Rap zastanowił się, czy słabość umysłu jest niezbędnym wymogiem w zawodzie minstrela. Nie potrafił dostrzec żadnego związku między śpiewaniem a pokonywaniem grobli i bardzo niewiele podobieństwa do przywoływania koni. Ten Jalon był świetnym bardem, ale każdy kto w tej okolicy pozwolił niechcący na to, by jego wierzchowiec oddalił się od niego, musiał mieć nie po kolei pod sufitem. Być może sprawa wyglądała nawet gorzej. Jalon mógł być kompletnie obłąkany.

• - Wołam konie po imieniu, proszę pana. Wszystkie mnie znają i ufają mi. Przyznaję, że nie byłem pewien, czy uda mi się uspokoić ogiera... on chyba mnie lubi. Opowieść o grobli na pewno jest wyolbrzymiona. Zbliżał się przypływ, ale nie było żadnego niebezpieczeństwa.

• - A więc umiesz odciągnąć klacze od ogiera - Jalon skinął z ironią głową. - Oczywiście. Potrafisz przedostać się drogą zamkniętą dla innych. Królowie dostają reprymendę za to, jak cię traktują. Królewny chcą, żebyś je trzymał za ręce... - minstrel zrobił nagle smutną minę. - Czy jest coś, co mógłbym ci zaoferować, żeby przekonać cię do podzielenia się ze mną? Moje możliwości są większe, niż się to w tej chwili wydaje.

• - Słucham pana? - Rap nie zrozumiał ani słowa z tego wywodu.

Minstrel wzruszył ramionami.

- Oczywiście, że nie! Dlaczego miałbyś mi zaufać? Czy zechciałbyś przywołać Promyczkę? Czeka mnie jeszcze długa droga przed zmierzchem.

Rap miał nadzieję, że do tego czasu Jalon nie spróbuje dosiadać swego konia. W przeciwnym razie z pewnością skończy się na tym, że wierzchowiec okuleje. To jednak nie była jego sprawa. Przywołał Promyczkę, ponownie poprawił popręgi i przytwierdził juki do siodła.

- Dziękuję za wspaniały obiad, minstrelu - powiedział. - Niech Bogowie pana prowadzą.

Jalon wciąż dziwnie na niego spoglądał.

• - Darad! - rzekł.

• - Słucham?

• - Darad - powtórzył. - Znam pewnego mężczyznę zwanego Daradem. Zapamiętaj to imię. On jest bardzo niebezpieczny i dowie się o twoim istnieniu.

- Dziękuję panu za ostrzeżenie - odparł uprzejmie Rap. Ten człowiek najwidoczniej miał nie po kolei pod sufitem.

Był kompletnie pomylony.

We wszystkich rzeczach na świecie Zło i Dobro znajdziecie.

Inos po raz setny powtórzyła ten święty tekst, nadal jednak nie mogła doszukać się niczego dobrego w chorobie morskiej. Musiała ona być całkowicie zła. Królewna rozpaczliwie pragnęła umrzeć.

Kajuta była śmierdząca, brudna i ciemna. Unosiła się. Opadała. Kołysała się na boki, a także do przodu i do tyłu.

Inos przez dwa dni leżała i strasznie cierpiała. Fakt, że ciotka Kade była odporna na chorobę morską, doprowadzał dziewczynę do szału i w nie mniejszym stopniu niż paplanie, którym starsza dama usiłowała ją rozweselić.

Na początku nie było nic. Szukała pociechy w religii, gdyż poza nadzieją na rozbicie się statku i szybkie utonięcie nic nie zapowiadało żadnej doczesnej pomocy. Dobro oddzieliło się od Zła, a Zło oddzieliło się od Dobra. Tak samo jak ona bezzwłocznie pozbyła się łyku zupy, do której spróbowania ją namówiono. Świat został stworzony w Ich odwiecznym konflikcie. Z pewnością w ciele Inos ścierały się te dwie potęgi.

Trzeciego dnia zaczęła się czuć nieco lepiej.

Chwilami.

Ale nie na długo.

Wystarczała najmniejsza zmiana w położeniu statku, by z powrotem ogarniało ją całkowite Zło.

W chorobie morskiej musiał jednak być jakiś ślad Dobra, gdyż taki był sens świętego tekstu. Być może chodziło o pokorę. Tłusta papla ciotka Kade znosiła podróż morską znacznie lepiej od niej. Był to temat do medytacji.

Bóg powiedzieli, że czekają ją ciężkie czasy, nigdy jej się jednak nie śniło, że mogą być one aż tak trudne. Jedynie my posiadamy wolną wolę, tylko ród ludzki może wybierać Dobro i wyrzekać się Zła. Który z dokonanych przez nią wyborów doprowadził ją do czegoś takiego?

Tylko my, odnajdując większe Dobro, możemy zwiększać jego sumę i zmniejszać sumę Zła na świecie.

Najlepiej zacząć od likwidacji choroby morskiej.

Z wolna życie znowu zaczęło się jej wydawać realną możliwością. Inos zaczęła zastanawiać się nad przyszłością oczekującą ją w Kinvale. Jej ojciec był w nim raz, w latach swej młodości. Zapewniał, że spodoba jej się tam. Mówił, że w Kinvale można jeździć konno przez cały rok i że to miejsce słynie ze wspaniałych przyjęć. Nawet Jalon był dobrego zdania o życiu w Imperium, choć nie znał samego Kinvale. Być może, myślała w chwilach lepszego samopoczucia, być może da się to znieść. Ostatecznie to tylko rok.

Czwartego poranka obudziła się głodna jak wilk. Ciotki Kade nie było na koi. Założywszy gruby wełniany sweter oraz marynarskie spodnie, Inos poczuła się przygotowana na ponowne spotkanie ze światem. Teraz była gotowa przyznać, że w chorobie morskiej rzeczywiście kryje się niewielkie dobro - człowiek czuł się tak cudownie, gdy już ustąpiła. Wielce pocieszona faktem, że jej religia nie została zdyskredytowana, Inos ruszyła w stronę pokładu.

Ogarnęło ją przerażenie. Cały świat był falującą szarością. Nie było widać nieba ani lądu, a jedynie pagórkowatą, zielonoszarą powierzchnie wody, która ze wszystkich stron ginęła we mgle. Statek wydawał się tak żałośnie maleńki i zatłoczony - mała, drewniana skrzynka pod klatką z lin, i brudnego płótna, unosząca się i opadająca na owych szarych pagórkach. Wiał srogi, lodowato zimny wiatr, który miał smak soli... nie było widać żadnej mewy.

W tylnej części statku stali dwaj marynarze i rozmawiali ze sobą. Nie było nikogo innego. Inos poczuła, że wzbiera w niej fala głupiej paniki. Stłumiła ją. Reszta załogi musiała gdzieś tu być, podobnie jak ciotka Kade. Ruszyła w stronę owej dwójki, przekonała się jednak, że chodzenie po kołyszącym się statku nie było tak łatwe, jak się tego spodziewała. Wiatr smagał jej włosy i sprawiał, że oczy zachodziły łzami. Wreszcie Inos dotarła chwiejnym krokiem do marynarzy, chwyciła za nadburcie obok miejsca, w którym się o nie opierali i zamrugała powiekami, by usunąć łzy z oczu.

Wyższy z żeglarzy trzymał w rękach koło sterowe i spoglądał na nią z zainteresowaniem widocznym na tych fragmentach kanciastej, ogorzałej twarzy, które nie były zakryte przez upstrzone pasmami siwizny bokobrody. Drugi był nadzwyczaj niski i przysadzisty. Wyglądał niewiarygodnie w spodniach i ogromnej, futrzanej kurtce... goła głowa, cienkie, białe włosy rozczochrane przez wiatr, policzki płonące niczym jaskrawoczerwone jabłka i niebieskie oczy lśniące ze szczęścia.

- Inos, moja droga! Tak się cieszę, że widzę cię znów na nogach.

Królewna, spoglądając w przerażeniu na monotonną wodną pustynię, zaniemówiła.

- Będzie ci potrzebna kurtka, moja droga - ciągnęła ciotka. - Wiatr jest dosyć chłodny.

Chłodny? Jego smagnięcia przypominały uderzenie toporem. Kade rozpromieniła się zachęcająco.

- Posuwamy się w znakomitym tempie. Kapitan przewiduje, że za cztery dni miniemy Pazur Północny. Gdy wypłyniemy na Zachodnią Wodę, powietrze się ociepli.

Inos zaczęła dzwonić zębami.

• - Chyba przydałoby mi się śniadanie - oplotła się ramionami. - Może będą mieli coś na dole w kuchni?

• - W kambuzie, moja droga. Tak. Faktycznie musisz umierać z głodu. Chodźmy zobaczyć.

• - Nie ma potrzeby, żebyś szła ze mną - odparła Inos - skoro miło spędzasz tu czas.

• - Oczywiście, że muszę z tobą pójść.

• - Oczywiście?

Ciotka Kade przybrała swój najbardziej efektowny wyraz twarzy.

- To nie Krasnegar, moja droga. Jestem twoją przyzwoitką i muszę nad tobą czuwać.

Przez umysł Inos przemknęło straszliwe podejrzenie.

• - Czy to znaczy, że od tej chwili nie będziesz spuszczać ze mnie oka?

• - Zgadza się, moja droga. Teraz chodźmy zobaczyć, czy znajdziemy dla ciebie jakieś śniadanie.

Statek płynął bez przeszkód przed siebie, lecz Inos poczuła się tak przygnębiona, jakby zmierzali prosto na dno Oceanu Zimnego.

Istniały rzeczy gorsze od choroby morskiej.

Hen ku południowi:

Wzgórza patrzą hen ku południowi, A na południu morze - Z wiatrem morza idzie ręka w rękę, Jak tchnienie idzie Boże.

Francis Thompson - Stokrotka Przełożył Stanisław Helsztyński

Rozdział III

CZYSTY ZEW

1

• - Dlaczego nic się nie dzieje? - zapytała Inos natarczywym szeptem.

• - A dlaczego miałoby się coś dziać? - odparła ciotka Kade.

Inos zazgrzytała po cichu zębami, spoglądając nienawistnym wzrokiem na swój haft. Siedziały w wierzbowym gaju w Kinvale w towarzystwie innych dam. Wszystkie szyły, szydełkowały lub po prostu rozmawiały ze sobą w gorących promieniach słońca. Było popołudnie późnoletniego dnia i nic się nie działo. Wyglądało na to, że w Kinvale jest to normalna sytuacja. Nic nie miało się tu dziać. Na tym polegał cały sens przebywania tutaj.

- Poza tym - ciągnęła spokojnie ciotka - wczoraj wieczorem coś się wydarzyło. Zgubiłaś broszkę.

Była to nieprzyjemna prawda, a także wyjątkowo zgryźliwa wymówka, jak na ciotkę Kade. Inos zatruwała jej życie, jak tylko mogła, lecz w tym przypadku przyjemność płynącą z psucia ciotce irytująco niezmienie dobrego humoru zmąciło wspomnienie jej własnej głupoty. Utrata drogiej sercu pamiątki rodzinnej nie mogła się równać z pomalowaniem sobie jednego zęba na czarno i nadmiernym uśmiechaniem się podczas obiadu.

Haftowanie było zbyt trudnym zadaniem dla oczu ciotki Kade, robiła więc na drutach bezużyteczny strój, który niewątpliwie zostanie oddany jakiemuś słudze. Liczył się proces tworzenia, a nie rezultat. Inos fuszerowała okrutnie bukiet, wyszywany na rogu lnianej chustki. Cierpiała przy tym gwałtownie z frustracji i nudy. Przebywała w Kinvale już od miesiąca. Miała ich tu jeszcze spędzić dziewięć czy dziesięć, a w tym miejscu nigdy nic się nie działo.

Z wyjątkiem, rzecz jasna, kilku incydentów, które sama wywołała.

Mogła przyznać, że Kinvale jest piękne. Była to ogromna posiadłość położona wśród falistych wzgórz. Inos nigdy sobie nie wyobrażała tak żyznej i bogatej okolicy. Znajdowała się ona na północny wschód od Zatoki Pamdo, w pobliżu wielkiego portu Shaldokan - którego Inos w ogóle nie zdążyła zobaczyć - lecz wystarczająco daleko od morza, by nigdy nie plądrowali jej jotuńscy piraci, nawet podczas najgorszych z minionych okresów chaosu, gdy Imperium było osłabione. Nie widziała zbyt wielu z okolicznych pomniejszych dworów oraz siół, wystarczyło to jednak, by się zorientować, że są stare i nudne. Złożyła krótką wizytę w pobliskim mieście Kinford, lecz ono również było stare, dostatnie i sprawiało nieciekawe wrażenie. Wielka, rozległa posiadłość diuka była szacowna, luksusowa i... doprowadzała ją do szaleństwa.

Wierzbowy gaj, w którym Inos obecnie cierpiała na szczególnie ostry atak nudy, był malowniczy aż do przesady. Graniczył z jeziorem, które lśniło bielą lilii wodnych i pełnych gracji łabędzi. Usiany był rzeźbami oraz małymi, marmurowymi pawilonami. Po drugiej stronie jeziora rozciągał się park, gdzie niezliczeni słudzy sprzątali odchody małych jeleni. Rosnące tam bukszpany miały fantastyczne kształty. Jak na kogoś, kto widział w życiu dokładnie sześć drzew, Inos znudziła się nimi zaskakująco szybko. Wywarły na niej wrażenie zielone wzgórza, farmy oraz winnice, wszystko to jednak widziała jedynie z daleka. Młodych dam z towarzystwa nie zachęcano, by wałęsały się po podwórzach gospodarskich i Inos szybko przerwano jedyną próbę dociekań w tym kierunku.

Poranki miała teraz zajęte lekcjami tańca, wysławiania się i gry na lutni. Popołudnia spędzała na szyciu oraz rozmowach z ciotką Kade i innymi matronami. Wieczorami tańczono lub słuchano muzyki. Potem nadchodziła pora spoczynku. I to było wszystko. Kilka razy pozwolono jej pojeździć konno w towarzystwie innych dobrze urodzonych dziewcząt, lecz trasa ograniczała się do wysypanego żużlem kręgu w parku, konie były zgrzybiałymi szkapami, jej towarzyszki zaś okazały się mało interesujące - dobrze ułożone dziewice, których mózgi sprawiały wrażenie spowitych po urodzeniu w haftowany materiał i schowanych w jakiejś bezpiecznej szufladzie. Inos pozwolono na czytanie książek pod warunkiem, że z tym nie przesadzała. Mogła spacerować po trasie, o ile nie oddalała się poza zasięg wzroku ciotki Kade ani nie rozmawiała z nieznajomymi mężczyznami. Mgła też siedzieć, zgrzytając zębami, z igłą w ręku i zastanawiać się, co by się wydarzyło, gdyby pewnego wieczoru zerwała z siebie całe ubranie i zaczęła kręcić młynki na podłodze sali balowej.

Wśród całego tego przepychu i bogactwa tęskniła rozpaczliwie za starym, nieurodzajnym, ubogim Krasnegarem. Wśród szlachty i osób o najlepszych manierach łaknęła towarzystwa ojca, Lina i Ido. Mógłby nawet być stary, nudny Rap.

Nie wolno jej było schodzić z pola widzenia ciotki Kade, chyba że na jej opiekunkę wyznaczono, którąś inną starą... szlachciankę. To było poniżające! Czyż nie można jej było zaufać? Oczywiście, że tak, tłumaczyła jej cierpliwie ciotka Kade. Liczyły się pozory. Nie do pomyślenia było wyłażenie przez okna, zjeżdżanie po poręczach...

Młody lokaj zmaterializował się z dystyngowanym milczeniem i zaoferował tacę ze słodyczami najpierw ciotce Kade, która odmówiła, a potem Inos.

- Dziękuję, Urni. - Wskazała palcem na jedno z małych, smakowicie wyglądających ciasteczek. - Proszę o to! Czy to wypiek Alopy?

Taca zachwiała się niebezpiecznie. Szkarłat wypłynął zza wysokiego, ciasnego kołnierza, docierając aż do upudrowanych włosów.

• - S... s... słucham, pani?

• - Tylko się zastanawiałam Inos obdarzyła go dobrodusznym, lecz triumfalnym uśmiechem. - Myślałam, że to może jej wypieków szukałeś w tej małej spiżarni przedwczorajszej nocy?

Urni omal nie wypuścił ze szczypiec wybranego przez nią ciasteczka. Taca zakołysała się na jego drugiej ręce. Przełknął z wysiłkiem ślinę.

- Nie, proszę pani. To znaczy... nie, proszę pani.

Inos zachichotała cicho. Nie powiedziała już nic, pozwalając mu na pośpieszny odwrót. Gdy nie pełnił swych obowiązków, młody Urni był całkiem miły. Tak przynajmniej twierdziły pokojówki.

Gdy miała już sobie włożyć do ust pierwszy kawałek ciastka, ciotka Kade westchnęła ciężko.

• - Naprawdę nie powinnaś przemawiać do służby w ten sposób, moja droga.

• - Tak? - Inos odłożyła na bok widelczyk, gdyby poczuła pokusę, by nim rzucić. - Niepokoi cię, że wszystkie te stare babska zobaczą, iż nie postępuję zgodnie z ich standardami, to znaczy jak zadzierająca nosa, snobistyczna mumia? Czy wolałabyś, żebym zachowywała się jak marmurowa statua? Właściwie co jest złego w traktowaniu służącego jak człowieka?

Kade skończyła rządek i odwróciła robótkę.

• - Nic - odparła, zwracając się do swego działa. - Proszę bardzo, traktuj go jak człowieka.

• - Nie sądzę, bym zrozumiała tę uwagę.

• - Nie potraktowałaś go jak człowieka, lecz jak niedźwiedzia na uwięzi.

• - Ale... - Inos umilkła z otwartymi ustami.

• - Oni nie mogą oddawać ciosów, moja droga. Ze swojej strony z pewnością woleliby marmurowe statuy - Kade ani na chwilę nie oderwała oczu od robótki, nagle jednak dodała. - Nadchodzi diuk.

Inos podniosła wzrok. Diuk Angilki wyszedł na taras w czyimś towarzystwie. Zapewne należało to uznać za ekscytujące wydarzenie, uznała z goryczą. Spodziewała się, że mężczyzna, który pochował dwie żony, może okazać się potworem, teraz jednak była pewna, że umarły one z nudy. Angilki to zapewne najnudniejszy człowiek, jakiego w życiu spotkała. Był wysoki i tęgi. Miał sflaczałą, czerwoną twarz z obwisłą dolną wargą - oblicze wyrośniętego, słabego na umyśle dziecka. Był całkowicie zdominowany przez swą przerażającą matkę, diuszesę wdowę. Wydawało się, że interesuje się jedynie dekoracją wnętrz.

Intensywnie rozbudowywał Kinvale, lecz architektura miała jedynie uboczne znaczenie. Nie liczyły się ani prace budowlane, ani ostateczny cel. Ważne były styl oraz sam proces. Diuk spędzał czas w towarzystwie artystów i rzemieślników, pogrążony w błogiej kontemplacji planów i szkiców. Jego artystyczny smak był nienaganny, a osiągnięte rezultaty godne podziwu. Kinvale było piękne. “Co jednak z tego za korzyść - pytała Inos ciotkę, gdy były same - skoro niczemu to nie służyło?”

Nie musiała się już jednak przynajmniej martwić, że diuk Angilki zmusi ją do małżeństwa, by móc zostać królem Krasnegaru. Krasnegar z pewnością pociągał go jeszcze mniej niż Kinvale Inos; ponadto diuk nie okazywał żadnego dostrzegalnego zainteresowania kobietami. Gdyby Inos była zwojem perkalu lub próbką tapety, wtedy mogłaby przyciągnąć jego wzrok i sprawić, by poczerwieniały mu policzki.

Konspiracyjny szczebiot dam oznajmił, że diuk i jego przyjaciel zmierzają ku nim po murawie... zapewne chce zapytać matkę, czy może się wykąpać - pomyślała Inos. Szybkie spojrzenie wokół powiedziało jej jednak, że diuszesa wdowa nie była obecna. Ponadto jego towarzysz był mężczyzną. To było coś niezwykłego. Goście przewijali się przez Kinvale tuzinami - znajomi i krewni aż do najdalszego stopnia - były to jednak niemal wyłącznie kobiety.

Gdzie się podziali wszyscy mężczyźni? Zapewne niektórzy z nich zajmują się gdzieś żołnierką, a inni parali się nią w przeszłości i nie udało im się wyjść cało z tego doświadczenia. Ci nieliczni, którzy pokazywali się na bankietach i balach, byli niemal bez wyjątku zdecydowanie zbyt starzy, by wzbudzać zainteresowanie, a ponadto z gruntu nudni. Wydawało się, że ich jedynym zajęciem jest eleganckie nierobienie niczego, jedyną rozrywką zaś mordowanie ptaków i zwierząt. Kilku z nich przyznawało się do tego, że wykonują jakieś użyteczne zajęcie, na przykład sprawują nadzór nad posiadłościami. Jednemu czy dwóm wymsknęło się nawet, że zajmują się handlem. Można tu było spotkać przejezdnych wędrowców, żołnierzy, imperialnych urzędników oraz kapelanów. Czy jednak w Imperium nie było interesujących młodych mężczyzn?

Inos zaczęła ostatnio spoglądać na Kinvale jak na swoiste zoo, w którym kobiety żyły w uwięzieniu, podczas gdy przebywający na zewnątrz mężczyźni kierowali światem. Ta wizja przyprawiała ją o głębokie przygnębienie. Zima miała wkrótce zamknąć szlak morski do Krasnegaru i Inos będzie musiała czekać przez wszystkie te ponure miesiące na jego ponowne otwarcie.

Diuk Angilki dotarł już do grupki dam i zaczął przedstawiać im swego towarzysza. Był, rzecz jasna, pięknie ubrany. Jego wydęty kubrak lśnił bielą, rajtuzy zaś jaskrawym szkarłatem. Płaszcz o odcieniu intensywnej, butelkowej zieleni, z wąskim, gronostajowym obszyciem, był zapewne zbyt ciepły na tę porę roku, pomyślała Inos, ale ciężki materiał mógł ukryć otyłość diuka łatwiej niż lżejsza tkanina. Angilki miał znakomitego krawca. Przeszedł do następnej grupki dam i Inos miała po raz pierwszy okazję przyjrzeć się jego towarzyszowi.

Mmm! Całkiem niezły!

Nieznajomy był stosunkowo młodym mężczyzną, co stanowiło rzadkość. Inos nie spotkała w Kinvale żadnego, który byłby w jej wieku. Najwyraźniej chłopców, którzy nie ukończyli jeszcze swej wiążącej się z trądzikiem metamorfozy, trzymano z dala od oczu eleganckiego towarzystwa. Inos sądziła teraz, że zadowoliłaby się nawet kimś dwudziestoparoletnim. Na początek mógłby być ten. Równie wysoki jak diuk, ciemnowłosy i szczupły, a jego ciemnoniebieski kubrak i białe rajtuzy przyćmiewały nawet krój stoju Angilkiego. Nie nosił płaszcza, co było śmiałe i podkreślało jego młodość. Poruszał się z gracją. Tak jest! Choć odrobinę starszy, niż pragnęłaby tego Inos w normalnych warunkach, był... całkiem... niezły.

• - Nie gap się tak, moja droga - mruknęła ciotka Kade, trzymając swą robótkę na odległość wyciągniętej ręki i mrużąc oczy. - Zbliżają się do nas tak szybko, jak mogą.

• - Co! To znaczy, słucham?

• - Wygląda na to, że zmierzają w naszą stronę - powiedziała ciotka Kade do swych drutów. - Rzecz jasna muszą najpierw złożyć wyrazy szacunku innym.

- To jest właśnie to, co nazywają młodym mężczyzną, prawda? Zdaje mi się, że w Krasnegarze też mieliśmy kilka sztuk.

• - Sarkazm nie przystoi damie - odparła łagodnym tonem ciotka Kade. - Przecież był wczoraj wieczorem na balu.

• - Nie widziałam go!

• - On ciebie zauważył - uśmiech ciotki Kade świadczył o satysfakcji.

Rozgniewana Inos udała, że skupia się na swym hafcie. Wzmianka o poprzednim wieczorze przypomniała jej po raz kolejny o tragedii - zgubiła broszkę z rrubinem, pamiątkę po matce. Nie mogła sobie wybaczyć podobnego roztrzepania. Miała też pewność, że gdy kładła się do łóżka, broszka wciąż znajdowała się na miejscu i że odpięła ją i położyła na swej toalecie. Było to jednak w oczywisty sposób niemożliwe, gdyż rankiem broszka tam nie leżała. Rzecz jasna drzwi ich apartamentu zamknięto na rygiel. Ciotka Kade zawsze tego pilnowała. Zastanawiały się nawet nad włamaniem jako możliwym wytłumaczeniem, musiały jednak odrzucić tę ewentualność. Nawet grupa cyrkowych ludzi-much nie byłaby w stanie wspinać się do ich okien. Ze wszystkich pamiątek, które dał jej ojciec, broszka z rubinem po matce była dla niej najcenniejsza, a teraz Inos okazała się tak niewiarygodnie nieroztropna, głupia, niewdzięczna i...

Diuk! Zerwała się pośpiesznie z krzesła.

- Dostojny Andor - oznajmił diuk Angilki. - Księżna Kadolan z Krasnegaru.

Młodzieniec pokłonił się nad dłonią ciotki Kade. Tak, naprawdę bardzo miły! Był, rzecz jasna, impem - jak bardzo Inos tęskniła za widokiem wysokiego, jasnowłosego jotunna, choćby tylko dla urozmaicenia - nie był jednak niski ani smagły. Włosy miał czarne, lecz skóra lśniła zdrową opalenizną. Gładką cerę mącił jedynie ślad zarostu na brodzie, dzięki któremu doskonale regularne rysy jego twarzy nie wydawały się w najmniejszym stopniu zniewieściałe. Był przystojny! Po chwili przybysz wyprostował się i zwrócił w jej stronę. Ujrzała roześmiane, brązowe oczy i całkowicie białe zęby. Przystojny to za mało powiedziane.

- I królewna Inosolan - ciągnął jej korpulentny gospodarz. - Czy mogę przedstawić Waszej Wysokości mojego przyjaciela, dostojnego Andora? Andorze, to jest bratanica księżnej Kadolan.

• - Na zawsze zapamiętam ten dzień - zaczął dostojny Andor - w którym wszystkie moje mierniki urody i gracji trzeba było odrzucić jako nieadekwatne, gdy wszystkie inne damy zbladły w moich oczach i gdy moje najbardziej wzniosłe marzenia i pragnienia stały się nagle bezwartościowe, gdyż po raz pierwszy ujrzałem kobiecą doskonałość w boskiej postaci królewny Inosolan.

Pochylił się, by dotknąć jej dłoni wargami. Inos wciąż starała się ułożyć jakąś równie wyszukaną odpowiedź, gdy ich oczy spotkały się ponownie i dostrzegła, że młodzieniec się śmieje. Była tak zaskoczona, że nie dosłyszała swej odpowiedzi. Najwyraźniej jednak była ona zadowalająca.

• - Przybył pan do Kinvale niedawno, dostojny Andorze? - zapytała ciotka Kade.

• - Dwa dni temu, pani.

• - Starałem się go przekonać, by spędził z nami trochę czasu - wydyszał diuk - ale on się upiera, że musi zaraz wyjechać.

• - Mam tylko miesiąc! - odparł Andor. - Wzywają mnie nadzwyczaj pilne obowiązki, choć wiem już, że moje serce pozostanie tutaj. Nawet obecność takiej niebiańskiej piękności nie wystarczy...

Inos ponownie spoczęła na krześle. Diuk i ciotka Kade sprawiali wrażenie poważnych, była jednak całkiem pewna, że ów młody Andor uważa to wszystko za śmieszną bzdurę i że pragnie podzielić się z nią tym żartem. Odkrycie, że nie jest jedyną zdrową na umyśle osobą na świecie, było dla niej cudowną niespodzianką. Po chwili diuk odszedł, używając jakiejś wymówki. Zatrzymał się po drodze, by rozdzielić dalsze pozdrowienia. Całe towarzystwo otwarcie okazywało dezaprobatę, gdyż było oczywiste, że młodego Andora przyprowadzono tu specjalnie po to, by poznał Inos, a to uważano za skryte faworyzowanie.

Ciotka Kade pojęła udzieloną jej wskazówkę i zapytała Andora, czy zechciałby usiąść. Zrobił to, przyglądając się jej z wyrazem zdumienia.

- Rzecz jasna to pani portret ozdabia galerię - stwierdził. - Od razu to zauważyłem. Przynosi wstyd całej rodzinie tak zwanych piękności, a mimo to nie oddaje pani sprawiedliwości.

Ciotka Kade rozpromieniła się.

• - Namalowano go wiele lat temu.

• - Ale srebrna oprawa dodaje piękna najwspanialszym klejnotom, a nic innego się nie zmieniło. Pani kolory...

W ciągu minionego miesiąca Inos widziała już trochę bezwstydnych pokazów pochlebstwa, nic jednak nie mogło się równać z popisem, który natąpił teraz. Za pomocą szybkich, zręcznych fraz Andor doprowadził ciotkę Kade do głupkowatych uśmiechów i rumieńców. Komplementów równie przesadnych nikt nie mógłby wypowiadać poważnie, nie zmniejszało to jednak ich skuteczności w wykonaniu mistrza.

Następnie Andor zwrócił swą uwagę na Inos. Królewna zastanowiła się na jakie szczyty hipokryzji wzniesie się on teraz, do jego oczu powrócił jednak cyniczny blask i młodzieniec zaskoczył ją po raz kolejny.

- Pani jednak... po zastanowieniu stwierdzam, że pani wygląd jest nadzwyczaj niezadowalający.

Inos przygotowywała wccześniej zdawkowy uśmiech wyrażający dystyngowaną skromność. Zaskoczona zająknęła się. Ciotka Kade otworzyła usta, by wyrazić sprzeciw, po czym je zamknęła.

- Zbliżyć się tak bardzo do doskonałości - ciągnął Andor, przekrzywiając głowę na bok i udając, że przypatruje się pilnie Inos - a potem jej nie osiągnąć, to grzech przeciw wszystkim zasadom sztuki. To obraża wrażliwość patrzącego. Znacznie mniej imponująca piękność, nie wykraczająca poza własne ograniczenia, nie rozsiewałaby tej aury niepowodzenia, nadmiernej ambicji, która pozostała nie zrealizowana - odchylił się do tyłu, by przyjrzeć się jej dokładniej. - Myślę, że potrzebna by była... tak jest... naprawdę potrzebna... odrobina ognia. Wtedy ujrzelibyśmy boskość!

Wyciągnął dłoń, w której trzymał broszkę Inos. Ta przyjrzała się jej, oniemiała ze zdumienia. Ciotka Kade wyraziła swe zadowolenie i zażądała wyjaśnień.

- To nadzwyczaj ciekawa opowieść! - oznajmił z namaszczeniem Andor. - Zaraz po świcie, gdy pojechałem na drobną przejażdżkę na swym koniu myśliwskim, tam, po drugiej stronie parku, ujrzałem nagle, że nade mną przeleciał ptak, który trzymał w dziobie coś błyszczącego...

Gdyby opowiedział to z poważną miną, pomyślała Inos, z pewnością by mu uwierzyła, za każdym razem jednak, gdy ciotka Kade odwracała wzrok od jego twarzy, uśmiechał się do królewny skrycie, aż poczuła, że zbliża się niepowstrzymany atak chichotu.

- Mam wrażenie, że nawet stąd można dostrzec drzewo, na którym te kawki mają swe gniazdo - ciągnął. Podniósł się z miejsca i spojrzał na drugą stronę jeziora. - Tak jest, tam - wskazał palcem i rzecz jasna Inos musiała się podnieść, by popatrzeć w ową stronę. - Nie, bardziej na lewo... - poprowadził ją wokół jednej z wierzb.

Po chwili Inos, która wciąż starała się dostrzec drzewo z gniazdem kawek, zauważyła, że znalazła się poza zasięgiem wzroku ciotki Kade.

Nie przestając wyciągać ręki, Andor zapytał:

• - Czy od całej tej rezydencji nie zbiera się pani na wymioty?

• - O tak! - Inos spojrzała w kierunku, w którym wskazywał. - Dostaję tu szału. Czy naprawdę jest tam drzewo z kawkami?

• - Bogowie, nie! Znalazłem wczoraj pani broszkę na dywanie. Szpilka się obluzowała. Kazałem ją naprawić. Czy lubi pani jeździć konno? - przenosił co chwila wzrok z niej na horyzont. Inos kiwała głową, jak gdyby pokazywał jej punkty orientacyjne, prowadząc jej wzrok ku mitycznym kawkom. - Łowić ryby? Pływać łódką? Strzelać z łuku? Zgadza się!

Powiódł ję z powrotem do krzesła i spojrzał na ciotkę Kade, marszcząc brwi z dezaprobatą.

- Pani bratanica powiedziała, że nie widziała jeszcze jaskiń wodnych!

Jakich jaskiń wodnych?

• - Cóż, dopiero niedawno przybyłyśmy do Kinvale - tłumaczyła się ciotka.

• - Ale teraz właśnie jest najlepsza pora na ich oglądanie, kiedy utrzymuje się niski poziom wody w rzece. Zgadza się pani?

Osaczył ciotkę Kade tak zręcznie, że musiała przyznać, iż w młodości odwiedziła jaskinie wodne. W związku z tym nie mogła raczej się sprzeciwiać, gdy Andor oznajmił, że zorganizuje wycieczkę dla grupy młodych pań i panów, by mogli je obejrzeć. Następnie przeszedł w rozmowie do corocznej wędrówki łososi, podczas której rzeki były wprost czerwone od ryb wielkich jak owce, do deptania winogron w winnicach, wielkich sekwoi, poszukiwania skarbów, królewskiego tenisa, koncertów pieśni ludowych, wodospadów, wycieczek na łódkach połączonych z obiadami na świeżym powietrzu, kąpieli w naturalnych gorących źródłach, polowania z sokołami, łowienia ryb na muchę oraz szeregu innych ekscytujących możliwości. Nie padła żadna sugestia, że w którymkolwiek z tych przedsięwzięć weźmie udział mniej niż tuzin osób. Andor rzucał imionami nadzwyczaj godnych szacunku ludzi. Najwyraźniej był zaprzyjaźniony z niemal wszystkimi w Kinvale, a także z większością mieszkańców jego okolic. Była to oszałamiająca prezentacja, która przyprawiła Inos o zawrót głowy.

• - Oczywiście moja bratanica jest bardzo zajęta z uwagi na lekcje muzyki.

• - Ale ja mogę tu spędzić tak niewiele czasu! - rozpaczał Andor. - Z pewnością tydzień czy dwa opóźnienia w muzycznej karierze nie zaszkodzą jej. Wycieczka do jaskiń wodnych wymaga paru dni przygotowań, ale jutro...

Wreszcie kilka dam uznało, że Andor zbyt długo pozostawał wyłączną własnością ciotki Kade i Inos i odprowadzono go delikatnie na bok, by kontynuował konwersację gdzie indziej. Inos westchnęła głęboko i spuściła wzrok ku swemu zaniedbanemu haftowi.

Nagle Kinvale przestało wydawać się jej takim okropnym więzieniem. Jeśli ten zdumiewający Andor spełni choć część swych obietnic dotyczących rozrywek, zrobi się tutaj ciekawie.

W Krasnegarze nie było nikogo, kto dorównywałby mu urokiem. Albo wyglądem. Było w nim coś podniecającego, z czym Inos nigdy dotąd się nie zetknęła ani nawet nie wiedziała, że to coś istnieje. Zdała sobie sprawę, że cisza staje się zbyt wymowna.

• - Cóż za... sympatyczna osoba.

• - Miło popatrzeć na dobrą robotę - zgodziła się w spokoju ducha ciotka Kade.

Inos zastanowiła się, co dokładnie miała dawać do zrozumienia ta uwaga.

• - Być może wreszcie zacznie się coś dziać!

• - Być może, moja droga - ciotka Kade ponownie odsunęła od siebie robótkę i popatrzyła na nią, mrużąc oczy. - Mam jednak dopilnować, by tak się nie stało.

Księżyc był srebrną łodzią unoszącą się ponad zachodzącym słońcem. Przesiąknięta wodą płaskodenna krypa dryfowała z prądem w dół rzeki, niosąc na pokładzie Inos, Andora... i garstkę innych.

• - Wasza Wysokość nie krzyczała. - Oczy Andora błyszczały jak pierwsze gwiazdy budzące się na wschodzie. - Wszystkie inne damy krzyczały.

• - Czy życzy pan sobie, abym to robiła?

• - Oczywiście! My, bestialscy mężczyźni, czerpiemy okrutną przyjemność ze słuchania krzyków dam.

• - Muszę poprosić ciotkę, by zorganizowała dla mnie jakieś lekcje tej umiejętności.

• - Koniecznie! I co sądzi pani o jaskiniach wodnych?

• - Są brzydkie i nudne. Nie można ich obejrzeć, nie przemakając przy tym do suchej nitki.

• - To prawda, pani.

• - Dlatego właśnie moja ciotka nie zechciała ich odwiedzić.

• - Podobnie jak kilka innych ciotek.

• - Czy sądzi pan, że moglibyśmy tu często wracać?

Andor roześmiał się, wsparty na tyczce. Jego błyszczące oczy i białe zęby połyskiwały w ciemności.

- Myślę, że jaskinie wodne skutkują tylko raz. Istnieją jednak inne możliwości.

Księżyc był wielką dynią zalewającą złotym blaskiem świat o północy, gdy rozbawione towarzystwo wracało wozem drabiniastym z balu zbieraczy jagód...

Księżyc był wąskim uśmiechen na wschodzie, gdy zdumionych mieszkańców Kinvale obudziły o świcie wysiłki małej, prywatnej orkiestry dyrygowanej przez dostojnego Andora, która wykonywała na tarasie mieszczącym się pod ich oknami serenadę mającą uczcić urodziny królewny Inosolan...

Księżyca nie było, gdy Andor wyprowadził Inos na balkon. Ciężkie zasłony zasunęły się za nimi, tłumiąc melodyjne dźwięki dobiegające z sali balowej. Głęboko czarne niebo szczodrze posypano gwiazdami, lecz w podmuchach wiatru czuło się przedsmak jesieni.

Andor bardzo delikatnie przesunął dłonią po policzku dziewczyny i obrócił jej twarz w swą stronę. Serce królewny zatańczyło natychmiast znacznie szybciej niż wszystkie te pląsające pary, od których przed chwilą się oddalili.

- Inos...

Przerwał. Zastanawiała się, czy odważy się spróbować ją pocałować i jak ona by na to zareagowała. Nadzwyczaj rzadko zdarzało się, by mogli spędzić ze sobą chwilę sam na sam, wyczuwała jednak, że tym razem chodzi o coś więcej niż błahą pogawędkę. Ile czasu upłynie, zanim ciotka Kade zdoła ich wytropić? Nagle zauważyła zatroskanie na jego twarzy.

- Andorze?

Wydawało się, że nie umie znaleźć odpowiednich słów, a to zdarzało mu się dość rzadko. Nagle odsunął się od niej i walnął pięścią w balustradę.

• - Nie powinienem był tu przyjeżdżać!

• - Co? Ale...

• - Inos... Wasza Wysokość, po... powiedziałem ci to przy naszym pierwszym spotkaniu! Mówiłem, że nie będę mógł zostać długo. Mówiłem, miesiąc. Spędziłem tu już pięć tygodni.

• - Odjeżdżasz? - spytała trwożliwie.

Przycisnął rozpostarte dłonie do marmuru i spojrzał w dół, na skryte w cieniu drzewa.

- Muszę! Doprowadza mnie to do rozpaczy, ale muszę wyjechać. Dałem słowo.

Obietnica szczęścia pojawiła się, a teraz nagle zniknęła.

• - Kiedy?

• - Teraz! Natychmiast! Mój koń ma być gotowy o północy. Ukradłem już tyle minut, ile tylko mogłem. O świcie muszę być w Shaldokanie.

Inos wzięła kilka głębokich wdechów i zmusiła się do racjonalnego podejścia do sytuacji. Ostatecznie była tylko dzieckiem, Andor zaś światowym mężczyzną - pełnym uroku, wykształconym, kulturalnym, doświadczonym...

• - Mam starszego wiekiem przyjaciela... - Andor przerwał.

• - Proszę cię! Nie obchodzą mnie żadne szczegóły.

To było nieuniknione. Powinna była o tym wiedzieć. Wiedziała, ale nie przyznawała się do tego przed sobą. Składając wizytę przyjaciołom, jak często robiła to szlachta w Imperium, Andor ulitował się nad samotną, młodą dziewczyną. Bawił się, spędzając czas w jej towarzystwie. Była to dla niego rozrywka bez znaczenia. Prawdopodobnie nie zdawała sobie nawet sprawy, że dla niej to całe życie, że pokazał jej, po co naprawdę się żyje, że choćby dożyła stu...

- Powinny cię obchodzić. Mam wielki dług wobec tego człowieka. Jest słabego zdrowia i musi odbyć długą podróż. Poprzysiągłem, że będę mu towarzyszył i teraz nadszedł czas.

Ostatecznie Inos powinna być wdzięczna, że mogła się radować towarzystwem takiego mężczyzny przez całe pięć tygodni. Fakt, że reszta jej życia miała być jałową pustynią...

Andor ponownie zwrócił się w jej stronę. Po raz drugi wziął ją w ramiona.

- Przysięgam ci jednak, kochanie, że wrócę! Przyrzekam na Moce i na Bogów, że jedynie zobowiązania wynikłe z danego uprzednio słowa honoru odciągają mnie od ciebie w takiej chwili.

Jej serce oszalało. Kochanie?

- Nie wymagałem od ciebie żadnych zobowiązań. - Jego głos był pełen napięcia. - I teraz również o nie nie proszę. Błagam tylko, byś uwierzyła, że nic na świecie poza wymogami honoru nie odciągnęłoby mnie od ciebie i że nic oprócz śmierci nie powstrzyma mnie przed powrotem, gdy tylko będzie to możliwe.

- Andorze... Och, Andorze! Grozi ci niebezpieczeństwo? Roześmiał się, jak gdyby chciał w ten sposób zlekceważyć podobnie dziecinne pomysły. Umilkł na chwilę, po czym westchnął.

- Tak. Potrafiłbym oszukać większość kobiet, ty jednak domyśliłabyś się, że kłamię, gdybym temu zaprzeczył. Gdyby to zadanie było czymś - czymkolwiek! - co mógłbym powierzyć komuś innemu, moja ukochana, nie wahałbym się ani przez chwilę. Wiąże się z tym jednak pewne ryzyko.

Och, Andorze! Ryzyko? I czy powiedział UKOCHANA?

• - Wrócę! A gdy to się stanie, moja uwielbiana królewno, klęknę przed tobą, by błagać, abyś przyjęła moje usługi... - przytulił ją do siebie. Wydało jej się, że cały świat zawirował i roztopił się w nicości. Był tylko Andor. Jego tak potężne ramiona ściskały Inos z taką siłą... Czuła twardy dotyk jego wspaniałego męskiego ciała. Tak często marzyła, że któregoś dnia to się stanie. Andor spoglądał na nią, a w jego wielkich, ciemnych oczach, które powinny być pełne radości, a nie bólu, odbijało się światło gwiazd.

• - Moje usługi - powtórzył cicho. - Moje życie. Przybyłem do Kinvale, by spędzić przyjemnie kilka dni, zanim będę musiał wyruszyć w drogę, aby pomóc staremu przyjacielowi rodziny. Ty zgubiłaś broszkę. Ja ci ją oddałem, - razem z sercem. Nie jesteś podobna do żadnej z kobiet, które spotkałem w życiu. Jeśli pragniesz rycerza walczącego z twymi wrogami - jestem na rozkazy. Możesz rozlać mą krew, jeśli zechcesz. Jeżeli pragniesz chłopca stajennego, będę twoim chłopcem stajennym. Nadzorcą psiarni, poetą, przewoźnikiem... stanę się dla ciebie czym tylko zechcesz, Wasza Najcudowniejsza Wysokość. Na wieki. A jeśli od czasu do czasu raczysz uśmiechnąć się do mnie, będzie to jedyne wynagrodzenie, jakiego moja dusza kiedykolwiek zapragnie.

Nie mogła mu odpowiedzieć. Nie śmiała żywić nadziei. Podała wargi do pocałunku...

Światło zalało cały balkon, gdy ciotka Kate odsunęła zasłonę.

- Inos, moja droga, potrzebują jeszcze jednej pary do kadryla.

Lato z wdziękiem zmierzało ku jesieni.

Gdy pierwszy jej rumieniec zabarwił gustownie liście w Kinvale, przez wzgórza Krasnegaru maszerowały już w triumfie legiony zimy. Niczym pokonana armia w odwrocie, robotnicy cofnęli się do chat na wybrzeżu, by tam przegrupować się i stoczyć ostatni, zawzięty bój. Szczyty wzgórz były białe, a niebo ciemne. Nawet słone, przybrzeżne sadzawki rankiem pokrywał lód. Dzikoskrzydłe gęsi, mądrzejsze od ludzi, odlatywały na południe, gęgając smutno w locie na znak ostrzeżenia.

Noce były teraz równie długie jak dni. Po zapadnięciu zmroku groblę można było pokonywać jedynie wtedy, gdy księżyc był w pełni, a chmur niewiele, lecz godziny odpływu nie wystarczały, by nadrobić zaległości w pracy. Każdego roku te dwa ostatnie tygodnie miały decydujące znaczenie. Wozy ruszały z pluskiem na groblę, gdy tylko przypływ się cofał, ostatniego przejazdu dokonywano zaś przy wzbierającej fali. Po dotarciu na wyspę często nie marnowano już czasu na wspinaczkę do zamku. Niecierpliwi robotnicy zrzucali ładunek w porcie i jechali po następny. Wozy krążyły tam i z powrotem. Podczas przypływu znosili swe ładunki na znajdujący się na kontynencie koniec grobli i natychmiast ruszali po następne. Ich stosy nieustannie rosły.

Do efemerycznej osady, złożonej z przybrzeżnych chat, przybył młody pasterz Rap, prowadzący powierzone opiece jego i jego towarzyszy zwierzęta, których strzegli zazdrośnie przez całe lato po to, by teraz mogły umrzeć. Dotarł na miejsce tuż po zachodzie słońca. Płatki śniegu wirowały bezładnie w powietrzu - ostrzeżenie od Boga Zimy, lecz jeszcze nie poważny atak.

Zamknął bramę zagrody, rzucił swą uprząż na stos i oddalił się w gęstniejącą ciemność w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia. Był zmęczony i brudny. Na górnej wardze miał obiecujący zarost. Dręczył go głód.

Żwirowa plaża zmieniła się w piekło kontrolowanego zamieszania. Zarzynano tu i ćwiartowano nadwyżkę bydła. Mięso solono i składowano do beczek, kości gotowano, a skóry czyszczono i gromadzono w celu późniejszej konserwacji. Krew i wnętrzności zbierano, by przerobić je na kiełbasy. Jedynie teraz świeże mięso było dostępne dla prostych mieszkańców Krasnegaru. Rapowi ślinka napłynęła do ust na myśl o nim.

Migotliwe płomienie ognisk, w których płonęło wyrzucone przez fale na brzeg drewno, tańczyły na wietrze, oświetlając niesamowitą łuną wysokie stosy skór, torfu i siana. Spirale płatków śniegu wirowały ponad twardym, ciemnym gruntem w poszukiwaniu osłoniętych, ocienionych miejsc, w których tworzyły małe zaspy. Wiatr przynosił dym - wpierw z rozkosznymi woniami gotowania, a potem z niemożliwym do wytrzymania smrodem rzeźni. Słychać było ryk zamkniętego w zagrodach bydła oraz szum fal uderzających o żwir. Mężczyźni i kobiety przemykali obok, spowici w futra, pochyleni i skuleni od zimna.

Przechodząc pomiędzy groteskowymi górami produktów, Rap zastanawiał się, zawartość ilu wozów się na nie złożyła, a także nad tym, ile dni jeszcze pozostało do zamknięcia drogi. To jednak było zmartwienie Foronoda, nie jego. Królewski rządca musiał być człowiekiem piśmiennym, a więc bez względu na to, w jaki sposób Rap będzie służył koronie Krasnegaru w latach swej nadchodzącej męskości, to stanowisko nie było dla niego dostępne. Odnalazł kolejkę po wałówkę i stanął na jej końcu. Zauważył, że większość tworzących ją mężczyzn i kobiet była równie apatyczna i brudna jak on.

- Cześć, Rap! Wyrosłeś! - powiedziała stojąca przed nim kobieta.

Miała na imię Ufio. Była żoną Verantora i była ładna. Rap uśmiechnął się i spytał, jak tam dziecko. Miał wrażenie, że tygodnie upłynęły od chwili, gdy widział jakąś kobietę, a co dopiero miał okazję z nią porozmawiać.

Przybyli mężczyźni, których znał. Wymienili z nim pozdrowienia - starzy przyjaciele, ludzie, których nie widział od miesięcy. Poinformowali go, że wyrósł.

Kolejka przed nim topniała, a za nim wydłużała się. Rap zadrżał i przestąpił z jednej obolałej nogi na drugą. Zastanawiał się, jakie teraz wyznaczą mu zadanie. Znajdował się obecnie w sytuacji przejściowej - był za stary na najlepsze z dziecięcych zadań, lecz za młody, by powierzono mu prawdziwie męską robotę. Cokolwiek to będzie, postara się to zrobić najlepiej jak potrafi. To była kolejna z zasad wpojonych mu przez matkę.

Ruszył ciężkim krokiem po żwirze, trzymając w ręku kufel gorącego napoju oraz talerz z ogromną porcją parującej wołowiny. W poszukiwaniu schronienia przed zimnem, wsunął się chyłkiem do jednej z chat. Ludzie tłoczyli się w niej niczym śledzie w beczce. Jedyna ława była zajęta. Również na podłodze leżeli robotnicy, którzy jedli, rozmawiali bądź chrapali. Powietrze było gęste niczym tran. Przesycone ludzkim potem i wonią jedzenia. Przynajmniej jednak znalazł osłonę od wiatru. Na pełnym różnych przedmiotów stole, zajmującym środek pomieszczenia, tlił się jedyny kaganek. Rap znalazł miejsce, osunął się na ziemię i przygotował do pożarcia posiłku.

- Wyrosłeś! - odezwał się jakiś mężczyzna za jego plecami.

Rap spojrzał w tamtą stronę, przechylając głowę tak, by światło padło na twarz rozmówcy.

• - Lin? Masz nowy głos!

• - Już najwyższy czas! - odparł Lin z głęboką satysfakcją.

- Jak z twoją ręką? - zapytał Rap z pełnymi ustami. Lin popatrzył zaskoczony, na swą rękę, jak gdyby zapomniał już o letnim wypadku.

- W porządku.

Rap wskazał głową w kierunku drzwi.

- A robota? - wymamrotał, nie przestając jeść.

Lin wzruszył ramionami.

- Mówią, że wszystko będzie dobrze, jeśli pogoda się utrzyma.

O zachodzie słońca niebo na północy było czarniejsze niż mury zamku, żaden z nich jednak nie wspomniał o tym fakcie. Na zewnątrz przejechał z dudnieniem kolejny wóz, wstrząsając klepiskiem chaty.

• - Co nowego? - zapytał Rap. - Przez całe lato tkwiłem między wzgórzami jak głaz.

• - Nic szczególnego się nie wydarzyło - pisnął Lin. Skrzywił twarz, usłyszawszy chichot Rapa, po czym zdołał ponownie odnaleźć niższą tonację. Wyliczył kilka narodzin, małżeństw i zgonów. - Mówią... - Jego głos przeszedł w ochrypły szept. - Mówią, że król źle się czuje.

Rap zmarszczył brwi i wbił zęby w żeberko. Pomyślał o Inos, która przebywała daleko w Kinvale. Nic, rzecz jasna, nie wiedziała, nie martwiła się więc. Co się jednak stanie, jeśli król umrze, a jej tu nie będzie, by przejąć po nim tron? Myśl o tym, że młoda Inos zostanie nagle podniesiona do godności królowej, była oszałamiająca. Złe samopoczucie nie musiało jednak od razu oznaczać poważnej choroby.

Następnie, tak obżarty, że wydawało mu się, iż nigdy już nie będzie miał ochoty jeść i mógłby z radością spać aż do wiosny, Rap dodał swój talerz i kufel do pobliskiego stosu. Otarł natłuszczone usta grzbietem dłoni. Lin znalazł tymczasem miejsce, by się rozciągnąć i zaczynał zasypiać. Rap pomyślał, że zapewne powinien uczynić to samo. Rankiem będzie wystarczająco wiele pracy, ponieważ zaś reszta obecnych w chacie przebywała tu dłużej od niego, zapewne wezwą ich najpierw.

Przez drzwi wszedł, pochylając się, jakiś wysoki mężczyzna. Zatrzymał się na chwilę, po czym ściągnął z głowy kaptur. Na widok jego srebrnych włosów zapadło milczenie. Twarz miał wychudłą i bladą niczym wyrzucone na brzeg drewno. Pod jego oczyma widniały sine cienie, biały zarost zaś stał się niemal brodą. Był to rządca. Sądząc z tego, w jaki sposób stał, dokonywał przeglądu swych robotników bądź też pozwalał, by jego oddziały przyjrzały się jemu, swemu dowódcy. Stanowił dla nich symbol oporu przed zbliżającym się szturmem. Jego wyraźnie widoczne wyczerpanie stanowiło zarówno wyzwanie, jak i pociechę.

Spojrzenia wszystkich oczu, których nie zamknął sen, spoczęły na nim.

- Czy są tu jacyś woźnice? - zapytał Foronod.

Rap dźwigał się już na nogi, gdy z przeciwległego końca pomieszczenia dobiegł głos:

- Tak jest.

To był Ollo, najlepszy z nich. Rap siadał już z powrotem, gdy Foronod skinął na Olla głową. Rządca obdarzył jednak Rapa ledwo widocznym uśmiechem, który zapewne oznaczał “w następnym roku”. Obaj mężczyźni oddalili się i w chacie ponownie zapanowała wywołana zmęczeniem apatia.

- Powiedział woźnice, nie marynarze - mruknął sennym głosem Lin. Przetoczył się na drugi bok i położył głowę na własnym ramieniu.

Szkoda, że znalazł się Ollo... Rap bardzo chciał znowu poprowadzić wóz. Jeden raz to było za mało. Raczej nie będzie mógł siadać za stołem woźniców, gdy kierował zaprzęgiem dopiero raz i to w dół wzgórza, a nigdy w górę.

Leżące wokół ciała otaczały go ciasno. Nie miał miejsca, by się wyciągnąć, a był zbyt zmęczony, by poszukać innego. Oparł ramiona o kolana i ziewnął. Nie zaczną przyuczać nowych woźniców o tej porze roku, nie podczas końcowego sprintu.

Głowa opadła mu do przodu. Ocknął się nagle. Dobrze było mieć większe towarzystwo. Był już bardzo zmęczony nieustannym widokiem kilku tych samych twarzy pasterzy. Zastanowił się, co może teraz robić Inos. Powiedział sobie, że pora skończyć z tymi głupstwami. Pomyślał o zamku, o kwaterach, w których mieszkali stajenni, o mężczyznach, chłopcach i dziewczętach, z którymi znowu się spotka. Tylko jednej będzie brakowało.

Głowa osunęła mu się ponownie, budząc go po raz drugi. Będzie musiał znaleźć jakieś miejsce, by się wyciągnąć... chyba że da radę ułożyć się na boku i pozostać tak zwinięty...

Ktoś potrząsnął go za ramię.

- Rap? Wzywają cię.

Usiadł, zdezorientowany i ogłupiały, niepewny gdzie się znajduje, po czym podźwignął się na nogi i ruszył ciężkim krokiem za swym przewodnikiem ku drzwiom, potykając się po drodze o leżące na klepisku ciała. Powietrze na zewnątrz podziałało na niego jak wiadro lodowatej wody. Westchnął z wrażenia i założył kaptur. Świat wypełniony był sypiącym śniegiem, lśniącym żółto w świetle, które padało z chaty. Rap popędził w ciemność w ślad za szybko znikającymi plecami. Śnieg osiadał mu na powiekach i rzęsach. Zaczął pokrywać grubą warstwą jego parkę.

Zaprowadzono go do grupy otaczającej jedno z ognisk, które ciskało snopy światła między nogami stojących. Krąg otworzył się, by go przepuścić. Rap obejrzał się wkoło, spoglądając na przygarbione, anonimowe postacie. Większość z nich wyciągała dłonie w stronę ognia. Bulgotał nad nim kocioł, z którego biła para. Drżący, mrugający powiekami Rap rozpoznał po przeciwległej stronie ogniska Foronoda. Czekał, by mu powiedziano, dlaczego został wezwany.

- Rap? - rządca wpatrywał się w niego. - Czy potrafiłbyś odnaleźć szlak przy takiej pogodzie? Na koniu?

Rap odwrócił się i spojrzał w noc. Nic! Zupełnie nic. Widywał w poprzednich latach przewodników - mężczyzn z latarniami prowadzących wóz - lecz dzisiejszej nocy podobna lampa nie ukazałaby nic poza sypiącym bez końca śniegiem. Wypełniał on sobą całe powietrze, gnając szaleńczo na południe. Bez latarni nie było widać zupełnie nic. Nic!

Przestraszony, zwrócił się z powrotem w stronę Foronoda.

• - Na piechotę może bym mógł. Foronod potrząsnął głową.

• - Za późno. Nadciąga przypływ.

A więc o to chodziło? Rap pragnął zostać woźnicą albo zbrojnym. Oni chcieli mieć czarodzieja, jasnowidza. Odmieńca. Przeklętego odmienca! Wykręcił ten głupi numer z wozem i przez to uznali, że może czynić cuda. Jednego razu można było się wyprzeć. Drugi stanowiłby dowód. To, o co prosili go teraz, było znacznie trudniejsze, niż przeprowadzenie wozu przez wodę. Przy tej pogodzie z końskiego grzbietu trudno było dostrzec grunt pod kopytami. Myśleli, że skoro jego matka była jasnowidząca, on musiał odziedziczyć talent po niej.

- Dlaczego ja? - zapytał.

Rządca gwałtownie potrząsnął głową. Wydawało się, że rysy jego twarzy, prawie niewidocznej pod kapturem, zesztywniały.

• - Odpowiedz na pytanie! Rap zawahał się.

• - Chłopcze!

• - Przepraszam pana... Muszę się tego dowiedzieć. Nie wiem dlaczego... ja? - umilkł, zgnębiony.

• - Potrzebny nam przewodnik.

Rap nie wiedział czemu “dlaczego” jest takie ważne, miał jednak wrażenie, że tak jest.

Złowieszcza cisza została przerwana, gdy pokryty płatami śniegu mężczyzna stojący obok rządcy rzekł:

- Niech mu pan powie! Jeśli ma mu pan zamiar zaufać, to niech mu pan ufa!

Rap nie znał tego głosu. Choć nie dostrzegał twarzy zbyt wyraźnie, wydawała mu się ona nieznajoma. Foronod spojrzał na intruza.

• - A co pan o tym wie? Kim, na Zło, w ogóle pan jest?

• - Przybywałem z południa - zabrzmiał głos należący do człowieka z wyższych sfer. - Jestem tu gościem. Widywałem już jednak jasnowidzów. Musi pan go obdarzyć zaufaniem. W przeciwnym razie nie będzie mógł panu pomóc.

Foronod wzruszył z niechęcią ramionami i spojrzał z powrotem na Rapa.

- No dobrze. Boję się, że nadciąga wielki sztorm. Nie jest to pewne. Jeszcze nań za wcześnie. Mamy jednak trzy ładunki wołowiny, które bezwzględnie musimy przetransportować na drugą stronę.

Mimo że wiatr przenikał go chłodem aż do szpiku kości, głowa Rapa była wciąż tak ciężka od snu i zmęczenia, że miał wrażenie, iż jest przytomny jedynie w połowie. “Wielki sztorm” był burzą, która zamykała groblę na zimę. Szalał całymi dniami. Połacie morskiego lodu oraz zaspy śnieżne, pokryte zamarzniętym pyłem wodnym, tarasowały drogę. Ludzie i zwierzęta mogli się później jakoś nią przedostać, lecz nie wozy. Rap wiedział, co oznaczają trzy ładunki solonej wołowiny, a przynajmniej mógł się tego domyślić. Da im to dużo czasu na wiosnę, jeśli w mieście panować będzie głód. Gdyby miał to być wielki sztorm, warto było podjąć każde ryzyko.

Jeśli jednak tak nie było, utrata choćby jednego wozu wpłynęłaby niekorzystnie na kolumnę transportową. Potrzebowali każdego z nich. Rap mógł nawet stracić wszystkie trzy, gdyby wpakował je w pułapkę na trasie przypływu. To byłaby dla Krasnegaru katastrofa. Foronod musiał być bliski rozpaczy, jeśli chciał podjąć takie ryzyko i powierzyć bezpieczeństwo całego miasta chłopcu, i do tego jasnowidzowi.

Zaufać mu? Rap zaczął dygotać.

Zerwał się silniejszy wiatr. Mężczyźni zachwiali się i pochylili. Śnieg sypnął z sykiem w ogień, z którego buchnęła para.

Rap odwrócił się ponownie i spojrzał w noc. Latarnia niewiele mu pomoże. Nawet woźnicom trudno będzie za nią nadążyć, a drogi przed koniem nie oświetli w ogóle. Pytali go, czy może pokonać groblę z zamkniętymi oczyma. Spróbował sobie przypomnieć owo niezwykłe uczucie, które mu towarzyszyło, gdy prowadził wóz przez wodę. Było w tym coś niezwykłego, niezdrowego. Rap nie chciał przyznać, że jest odmieńcem, coś tam jednak było. Foronod musiał być zdesperowany.

Ufaj sobie! Rap rozprostował ramiona.

• - Spróbuję.

• - Ty i dwóch na skrzydłach? Zawahał się, po czym skinął głową.

• - Jua - powiedział rządca. - I... Binik. Pójdźcie...

- Nie - przerwał mu Rap. To nie wydawało się odpowiednie. - Chcę Lina. I... - nie znał powodów, dla których wymienił Lina, poza tym, że przeżył on już raz podobne szaleństwo, nie będzie się więc z nim spierał. I jeszcze jeden? Rap zaskoczył sam siebie nie mniej niż wszystkich pozostałych. Wskazał na nieznajomego.

• - Jego! Foronod warknął.

• - Dlaczego jego? - zapytał.

- Proszę mu zaufać! - powiedział cicho nieznajomy.

• - Czy przejeżdżał pan już kiedyś przez groblę, mój panie?

• - Nie - nieznajomy sprawiał wrażenie dziwnie spokojnego. - Może właśnie dlatego mnie wybrał. Moje wyobrażenia nie będą się kłóciły z jego zamiarami.

Rap zastanawiał się, czy przypadkiem nie wybrał po prostu kogoś, kto wierzył w jasnowidzów. Nie sądził, by sam w nich wierzył - nie w siebie jako jasnowidza. Coś tam jednak wtedy było.

Foronod wzruszył ramionami.

• - Proszę bardzo. Masz najwyżej godzinę, chłopcze.

• - Lin śpi tam, gdzie ja leżałem - powiedział Rap mężczyźnie, który go przeprowadził. - Niech go pan skieruje do miejsca, w którym są konie.

Zwracając się do Foronoda, dodał:

• - Proszę pana, potrzebne mi będą latarnie. Na koniec skinął głową do nieznajomego.

• - Proszę pójść ze mną po konia.

Zagłębił się po omacku w ciemność, nie czekając na niczyją odpowiedź. Nigdy dotąd nie wydawał rozkazów dorosłym mężczyznom. Ufaj sobie! W przeciwnym razie, któż ci zaufa?

Dłoń nieznajomego spoczęła na jego ramieniu. Mrok był aż tak gęsty.

Rap powinien teraz wpaść do dołu na odpadki i złamać nogę. Wtedy by się przekonali, prawda? To była próba. Miał odszukać zagrodę. Jeśli nie potrafi tego dokonać, nie znajdzie również grobli. Usiłował sobie przypomnieć, gdzie były ulokowane wszystkie stosy siana i torfu, lecz gdy dotarł do obozu, nie szedł tą drogą. Uniósł dłoń, by osłonić sobie oczy przed śniegiem, nic jednak nie zobaczył.

Zatrzymał się.

- Co się stało? - zapytał nieznajomy tuż przy jego uchu. Rap wyciągnął prawą rękę i dotknął nią siana. Zadrżał i zmienił kierunek.

- Tędy.

A więc na odległość wyciągniętego ramienia jego zmysł był skuteczny. A może po prostu wyczuł podmuch wiatru owiewający stóg?

Trafił do zagrody, mógł się jednak kierować zapachem albo dźwiękiem. Oparł się o sztachetę. Właściwie nie był w stanie dostrzec końskich pysków, które buchały parą i gryzły wędzidła w ciemności.

• - Musztarda? Tancerz? Mors!

• - A może by tak Pływak i Nurek? - zapytał ze śmiechem nieznajomy.

• - Proszę, niech pan nic nie mówi.

Rap poczuł pulsujący ból głowy. Musztarda przepchnęła się ku niemu między pozostałymi końmi. Wiedział, że Mors ukrył się przed nim po drugiej stronie zagrody. Nie wiedział jednak, skąd o tym wie.

W chwili, gdy Lin i pozostali zjawili się z latarniami, Rap wyprowadził już z zagrody trzy nieszczęśliwe konie. Wszystkie były wiekowe. Istniało duże prawdopodobieństwo, że podążą w ślad za bydłem do rzeźni, by ich stare, łykowate mięso zasiliło zapasy na czarną godzinę, cechowały się jednak spokojem, a jemu potrzebna była potulność, nie żar.

Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Rap wylądował na czele procesji. Na ramieniu trzymał kij, z którego zwisała latarnia. Lin i nieznajomy siedzieli na swych wierzchowcach po jego bokach. Obaj również dzierżyli latarnie. Jeszcze jedna migotała i mrugała na pierwszym z wozów, który podążał tuż za nimi. Płomienie latarenek oświetlały głównie sypiący śnieg.

Foronod spoglądał na Rapa. Jego twarz była maską niepokoju barwy kości słoniowej, niemal równie białą, jak stanowiące jej oprawę, pokryte skorupą śniegu futro.

- Gotowe. Niech Bogowie będą z tobę, chłopcze.

Rap nie odpowiedział, gdyż nie wiedział, co powiedzieć, ani też nie ufał sobie, że wypowie właściwe słowa. Uniósł i opuścił latarnię, by dać znak, po czym wyciągnął ją przed siebie. Rozkazał Musztardzie ruszać. Klacz drżała, bardziej jednak ze strachu niż z zimna. Rap pogłaskał jej szyję i wymruczał słowa pocieszenia... Skąd to wiedział? Zazgrzytał zębami, rozgniewany na tę niechcianą moc, te niesamowite zdolności równie nieproszone, jak włosy pokrywające mu teraz ciało.

Latarnia ukazywała niewiele więcej niż obłok poruszającej się bardzo szybko bieli oraz maleńki, niewyraźny skrawek gruntu wokół jego wierzchowca. Śnieg pokrywał żwir grubą powłoką, tłumiącą nawet odgłos kopyt oraz turkot wozów. Nie obawiał się pierwszego odcinka. Słyszał fale po prawej stronie, musiał więc tylko pilnować, by śnieg sypał również stamtąd, pokrywając jeszcze grubszą skorupą prawy bok jego konia i parki. W ten sposób prowadził wóz wzdłuż brzegu i nie groziło mu żadne niebezpieczeństwo.

Prędzej czy później będzie musiał skręcić. Gdy tylko o tym pomyślał, poczuł nagły impuls - teraz! Tak szybko? Zawahał się i impuls uległ wzmocnieniu. Zawrócił lekko Musztardę, zmuszając do skręcenia nieznajomego jadącego na Morsie. Wiatr zaczął wiać prosto w ich twarze. Towarzyszył im stłumiony turkot wozów. Żwirowa powierzchnia wznosiła się, po czym opadała. Warstwa śniegu była teraz grubsza. Kolejne niewielkie wzniesienia, a za nimi ciemność - woda.

- Wy dwaj, zaczekajcie tutaj! - zawołał, przekrzykując burzę. Następnie zmusił ociągającą się Musztardę, by wjechała do wody. Nie było tu fal, co oznaczało, że trafił na lagunę, czy jednak nie zabłądził na jej głęboką część? Odgłos jadących za nimi wozów ucichł. Słyszał teraz tylko szum bijących gdzieś fal. Kilka przyprawiających o dreszcze minut pluskania dobiegło końca i Rap ponownie dostrzegł pod kopytami swego konia niewyraźną jasność śniegu. Jak dotąd wszystko szło dobrze. Zaczął oddychać swobodniej. Odnalazł bród.

Odwrócił się. Poprzez czarną mgłę ledwo mógł dostrzec światła, które zostawił za sobą. Pomachał latarnią w górę i w dół i pozostali ruszyli ku niemu. Musztarda była odrobinę szczęśliwsza, gdy stała ogonem pod wiatr, nadal jednak drżała gwałtownie.

Teraz Rap musiał odnaleźć koniec grobli. Zostawił swych towarzyszy, by posuwali się powoli naprzód przed skrzypiącymi wozami i zapuścił się w zamieć. Śnieg oblepiał mu twarz i roztopiony skapywał wzdłuż szyi. Głowa bolała go coraz mocniej. Trudno było skłonić Musztardę do dalszej jazdy. Światła za nim stawały się niewyraźne... nie może zgubić tych, którzy za nim podążali. Co jednak ważniejsze, musi odnaleźć groblę, zanim wozy dotrą do granicy wody w niewłaściwym miejscu. Zawrócenie ich byłoby wystarczająco trudne, wycofanie zaś - gdyby ugrzęzły między skałami - mogłoby się okazać niemożliwe. Starał się przypomnieć sobie dokładny kierunek. Wziął poprawkę na to, skąd - jego zdaniem - wiał wiatr... i dlatego znalazł się zbyt daleko na prawo. Skąd o tym wiedział? Zawahał się, po czym zaufał instynktowi, nie pamięci.

Po kilku chwilach kopyta Musztardy uderzyły o skałę. Udało się! Dokonał tego po raz drugi.

Był jasnowidzem. Skóra mu ścierpła na tę myśl. Skulił się.

Dlaczego ja?

Teraz przez pewien czas wszystko powinno być proste. Rap zdał sobie sprawę, że we wszystkich mięśniach łapią go skurcze z wysiłku, a pod jego koszulą spływa pot.

Lin i nieznajomy dotarli na swe miejsca po obu jego bokach. Od tej chwili mogli podążać wzdłuż krawędzi wybudowanej drogi. Śnieg jeszcze jej nie zasypał. Rap utrzymywał pozycję między swymi towarzyszami. Za nimi rysowały się trzy jasne plamy wozów. Nagle przypomniał sobie osobliwe przekonanie minstrela, że w dniu ich spotkania konie nie mogły go słyszeć. Czy mógł przemawiać, nie używając głosu, przynajmniej do koni? Spróbował przekazać Musztardzie milczące słowo otuchy i wydało mu się, że ona je odebrała. Wyobraźnia? Obrzydliwe! Wstrętne! Odmieniec! Od czasu spotkania z minstrelem nie próbował odwoływać klaczy od Smoka. Teraz pojął, dlaczego. Obawiał się tego, czego mógłby się o sobie dowiedzieć.

Minęli już Łojowe Skały. Fale rozbijały się z pluskiem o boczną powierzchnię traktu, tryskając w górę słoną pianą. Ną powierzchni nie było już teraz śniegu. Blady blask latarń odbijał się w niej niepewnie. Siny lód - nawierzchnia, na której najniebezpieczniej było jechać konno lub wozem. To Lin i nieznajomy dźwigali teraz najcięższe brzemię. Rap nie obawiał się, że któryś z nich zniknie bez ostrzeżenia, spadając z brzegu w ciemność na spotkanie lodowatej śmierci.

Mors zaczął wpadać w panikę i ślizgać się.

Przestań! - pomyślał Rap i Mors przestał. Zbieg okoliczności.

Powoli pełzli naprzód. Fale zalewały trakt wodą, która spływała na boki w lśniących, czarnych strugach. Lepsze to niż lód. Znajdowali się na najdłuższym odcinku grobli, który z pewnością objął już przypływ. Nie tak głęboki, jak poprzednim razem, ale znacznie gwałtowniejszy. To było ważne... pomyśl o głodzie...

- Lin! - warknął. - Uważaj, dokąd jedziesz! Docierali już do zakrętu.

• - Nic nie widzę, Rap - to był chłopięcy szloch. Głos Lina zmienił się ponownie pod wpływem napięcia.

• - Ja też nie - odparł spokojnie nieznajomy.

Rap wymamrotał milczącą modlitwę do jakiegokolwiek Boga, który mógłby go w tej chwili słuchać. Znowu chwyciły go potężne skurcze. Nagle wpadł na właściwy pomysł.

- W takim razie zbliżcie się trochę do środka i podążajcie za mną.

Ruszył naprzód, wyczuwając w jakiś sposób, którego nie rozumiał, że pozostali są tuż za nim. Zmusił starą Musztardę, by posuwała się środkiem omywanej przez fale grobli. Musiał to być dokładnie środek, gdyż w przeciwnym razie Lin albo nieznajomy ześliznęliby się z traktu. Z pewnością byli spoceni z napięcia wywołanego tym, że trzymali się boków szlaku. Musieli opierać się pokusie ruszenia bezpośrednio za Rapem, gdyż było konieczne, by woźnice wiedzieli, gdzie znajduje się droga i jaki jej odcinek jest bezpieczny.

Środek! Trzymaj się środka. Starał się nie myśleć o tym, jak teraz wygląda zalana wodą grobla. Musiała tam panować absolutna ciemność. Wyczuwał w jakiś sposób w tym mroku jej ciężar, masę, jej twarde, mocne brzegi w kotłującej się wokół zimnej wodzie.

Trzymaj się środka!

Zorientował się, że pierwszy zaprzęg zaczyna wpadać w panikę. Wysłał ku koniom uspokajające myśli i zdał sobie sprawę, że od pewnego czasu robił to samo z Musztardą, Morsem i Tancerzem. Głowa mu pękała, jak gdyby jakieś niewidzialne palce rozrywały ją od środka. To było ważne! Wiosną mógł nadejść głód. Dzieciom groziła śmierć. Woda nie była głęboka. Fale wtaczały się na groblę i spływały z niej z powrotem. Łatwo byłoby dostrzec jej brzegi, gdyby było jasno, Rap jednak widział jedynie unoszący się w powietrzu śnieg, jasny obłok otaczający jego latarnię. Nie dostrzegał nawet pyłu wodnego wzbijanego przez kopyta swego konia.

Fale stawały się coraz wyższe.

Drugi zakręt... Krzyknął do swych towarzyszy, by ich ostrzec. Wyczuł, że znajdują się oni w bezpiecznej odległości od śmiercionośnych brzegów. Sprawdził też wóz za sobą, nie oglądając się do tyłu. Nie przestawał przemawiać w myślach do koni.

Otworzył oczy. Zastanowił się, jak długo trzymał zaciśnięte powieki.

Płyciej...

Nagle fale nie zalewały już całej grobli. Wjeżdżał na Wielką Wyspę. Wielka i Mała Depresja były jeszcze przed nim, ale najgorsze miał już za sobą.

Reszta była zamazaną plamą.

Stał na nabrzeżu. Ściskał w ręku wodze i płakał. Wiedział, że Lin i nieznajomy są obok niego, w tłumie drżących, rozdygotanych koni i wrzeszczących ludzi... Jakiś idiota unosił w górę latarnię. Rap błagał wszystkich Bogów, żeby zabrano stąd to cholerstwo. Z miasta nadbiegali ludzie pragnący przyjść im z pomocą. Zadawali im pytania, lecz nie wierzyli w odpowiedź. Po jego twarzy spływały łzy. Wstrząsało nim łkanie. Okrywało go to wstydem, nie mógł jednak nad sobą zapanować. Dygotał gwałtowniej niż konie. Słyszał własny płacz. Miał jakiś głupi napad histerii. Woźnice dopadli już jednak do niego. Zaczęli potrząsać jego wolną ręką i walić go w plecy. Chciał, żeby przestali i poszli sobie. Nie miał ochoty słuchać tego, co mówili.

Ktoś wyjął mu z ręki wodze Musztardy. Czyjaś ręka spoczęła na jego ramieniu. Wreszcie zabrano tę cholerną latarnię i zapadła ciemność.

- Zaprowadźcie tego mężczyznę do łóżka! - zabrzmiał czyjś rozgniewany głos. - Czy nie widzicie, że jest wykończony?

Nie mężczyznę, proszę pana, tylko słabego, rozbeczanego chłopca - miał ochotę sprostować Rap.

Wreszcie nadeszła błogosławiona ulga. Ktoś objął go ramieniem i odprowadził od tłumu, od głosów i twarzy, i powiódł na bok. Rap zdawał sobie niejasno sprawę, że jest to nieznajomy, człowiek z Imperium, i że on również wykonał tej nocy niezłą robotę.

• - Dziękuję panu - wymamrotał.

• - Nie musisz mi mówić “pan”.

• - Nie znam pańskiego imienia.

• - Mam na imię Andor - odparł nieznajomy - ale po tym, co widziałem dziś w nocy, panie Rapie, byłbym bardzo dumny, gdyby zechciał mnie pan nazywać po prostu “przyjacielem”.

Zew czysty:

Iść trzeba znów mi na morze, gdyż fali wołanie i nurt jest jak zew dziki i czysty, co pluszcze przemożnie u burt.

Masefield - Gorączka morza Przełożył Włodzimierz Lewik

Rozdział IV

TYSIĄC PRZYJACIÓŁ

1

Król miał twarz wynędzniałą i pożółkłą. Jego broda znacznie posiwiała przez ostatnie kilka miesięcy. Nadgarstki wystające z rękawów jego ciężkiej, niebieskiej szaty były szczupłe jak u chłopca. Zachowywał się niespokojnie. Nie mógł usiedzieć w jednym miejscu. Nieustannie wędrował od okna do kominka i z powrotem. Trzymał się za prawy bok. Miał zaciśnięte szczęki.

Rap siedział bardzo sztywno na samym brzegu obitego skórą krzesła, wypełnionego dużą ilością wyściółki. Czuł się tak niezręcznie, że nigdy by nie uwierzył, iż to możliwe. Był posiadaczem największej i najbardziej rzucającej się w oczy pary dłoni w całym stworzonym przez Moce świecie i nie wiedział, co z nimi począć. Założył swój najlepszy strój, który w rzeczywistości był jedynie tym nieco lepszym, gdyż posiadał tylko dwa kubraki i oba były już na niego za małe. Buty miał czyste, ponieważ poświęcił im całą godzinę pracy, był jednak pewien, że Jego Królewska Mość zdoła wyczuć zapach konia. Ogolił się i wyszorował, a także wysmarował białkiem jajka zmierzwione, brązowe włosy, co - jak mu się zdawało - zwykła niekiedy robić z nimi jego matka, nadal jednak zapewne cuchnął psami, które dzieliły z nim namiot przez ostatni miesiąc. Pomyślawszy o psach poczuł przemożne pragnienie, by się podrapać.

Niebo za oknami było błękitne. Wozy ponownie ruszyły na trasę. Burza odeszła wraz z przypływem.

Gdy król mu podziękował - gdyż po to właśnie go wezwano - Rap wspomniał o panującej słonecznej pogodzie.

Wszystkie jego wysiłki były zbyteczne. Niepotrzebne. Jego Królewska Mość odparł, że nie ma to znaczenia, gdyż liczy się podjęcie próby. Krasnegar powinien być mu tak wdzięczny, jak gdyby rzeczywiście zapobiegł klęsce głodu.

Wydawało się, że król ma teraz trudności ze znalezieniem odpowiednich słów bądź też niełatwo mu zdecydować, czy pewne słowa należy wypowiedzieć.

• - Panie Rapie - zaczął, po czym przerwał ponownie. - Czy to twoje prawdziwe imię, czy też skrót od czegoś?

• - To moje imię, Wasza Wysokość - odpowiedział automatycznie Rap, po czym przypomniał sobie, że zwraca się do swego króla. Zanim jednak zdążył dodać coś więcej, król zaczął mówić dalej.

• - Na ostatnim statku przybyły listy - przerwał, by wyjrzeć przez okno. - Inosolan i jej ciotka dotarły bezpiecznie do Kinvale.

Rap nie wiedział, co odpowiedzieć. Bał się, że jego twarz robi się czerwona.

- Dziękuję, Wasza Wysokość.

Hononin powiedział mu, że powinien od czasu do czasu mówić “Wasza Wysokość” zamiast zawsze “Wasza Królewska Mość”. Następnym razem przyjdzie kolej na Mość, ponieważ była to druga Wysokość z rzędu.

- Pomyślałem, że chciałbyś się o tym dowiedzieć - mruknął król. Odwrócił się i zbliżył z powrotem do kominka.

Królewski gabinet był nad wyraz onieśmielającą komnatą, większą od sypialni, którą Rap dzielił ubiegłej nocy z sześcioma chłopcami. Wyposażony w masywne, obite skórą meble, pełen książek. Jego wnętrze ogrzewały płonący w kominku torf i wełniane dywany na podłodze. Całe pomieszczenie utrzymane było w tonacji brązowo-złotej. Stały w nim stoły pokryte papierami ułożonymi w stosy, zwiniętymi lub luźno porozrzucanymi. Na ścianie wisiały mapy pokryte tajemniczymi, niezrozumiałymi dla Rapa napisami. Masywny kufer z żelaznymi okuciami, stojący w kącie, zawierał wiele rzeczy, między innymi królewską koronę... Rozgniewany na siebie Rap nakazał swemu umysłowi zaprzestać podglądania.

Największe wrażenie wywarł jednak na nim ogień. Trwonić cenny torf tak wcześnie w zimie, gdy słońce jeszcze świeciło na zewnątrz - to był prawdziwie królewski luksus. Choć Rap miał wrażenie, że w komnacie jest bardzo ciepło - na pewno dlatego się pocił - król wciąż wracał do kominka, jak gdyby marzł w swej sutej, ciemnobłękitnej ze złotym obszyciem szacie. Bezcelowe krążenie tego wielkiego, opatulonego mężczyzny przywodziło na myśl osaczonego niedźwiedzia, do którego zbliżały się już psy.

• - Mój przyjacielu Rapie, jestem ci winien przeprosiny.

• - Nie, proszę pana! - wykrzyknął Rap, zapominając o “Królewskiej Mości”.

Król najwyraźniej tego nie zauważył.

- Nikt nigdy mnie nie poinformował o zdolnościach twojej matki. W przeciwnym razie z pewnością domyśliłbym się wszystkiego po twoim pierwszym wyczynie na grobli. Być może powinienem mieć więcej zaufania do rozsądku mojej córki.

Król popatrzył ze smutkiem na Drugiego Mężczyznę.

Drugi Mężczyzna w najmniejszym stopniu nie łagodził nerwowości Rapa. Był postarzały, wysoki i białowłosy. Miał wielki, zakrzywiony nos oraz bardzo błyszczące, głęboko osadzone, niebieskie oczy. Stał przy jednym ze stołów - na którym spoczywała jego dłoń o długich palcach - tak nieruchomo, jak gdyby sam był częścią umeblowania. Podobnie jak król nosił długą szatę, tyle że koloru ciemnobrązowego. Przypatrywał się Rapowi, odtąd ten wszedł do komnaty. Jeśli czarodzieje zwykli ucierać zioła w moździerzach, to w takim razie Rap był następnym składnikiem. Ten strażnik o sępich oczach to z pewnością doktor Sagorn, którego opisała Inos - ten, który ją okłamał albo był czarodziejem. A jeśli nawet nim nie był, to i tak ją okłamał.

Drugi Mężczyzna uśmiechał się lekko w odpowiedzi na słowa króla, po czym ponownie zaczł wpatrywać się w Rapa. Ten odwrócił wzrok.

- Cóż, jaką nagrodę możemy ci zaoferować? - zapytał król. - Co możemy uczynić dla młodego człowieka, który dokonał dla nas takiego cudu?

- Nie potrzeba żadnej nagrody, proszę pa... Wasza Królewska Mość.

Król uśmiechnął się półgębkiem.

- Obstaję przy obdarowaniu cię nagrodą. Boże głupców!

- W takim razie chciałbym zostać jednym ze zbrojnych Waszej Królewskiej Mości - powiedział z nadzieją Rap.

Król zmarszczył brwi, spojrzał na Drugiego Mężczyznę i pogłaskał się po brodzie.

- Jesteś jeszcze trochę za młody... a poza tym nie wiem, czy to najlepszy pomysł, Rapie. Przekonasz się, że niektórzy ludzie nie lubią cię z powodu twych zdolności. Zmuszając cię, byś ujawnił je publicznie, rządca Foronod i ja wyrządziliśmy ci krzywdę. Ćwiczenia z mieczami są wystarczająco niebezpieczne nawet wtedy, gdy walczącymi nie zawładną urazy i zazdrość... choć, jak sądzę, wtedy już potrafiłbyś się bronić. Czy jest ktoś, kogo szczególnie pragniesz okaleczyć?

• - Nie, Wasza Królewska Mość! To była przerażająca myśl.

• - W takim razie dlaczego chcesz zostać zbrojnym? Król był wyraźnie zaintrygowany.

• - Smoki, Wasza Wysokość? - szepnął Drugi Mężczyzna. - Żeby ratować przed nimi piękne dziewice?

• - Powinienem był o tym pomyśleć!

Rap miał wrażenie, że się zaczerwienił. Naigrywali się z niego. Król znowu stał się poważny.

• - Czy umiesz czytać?

• - Nie, Wasza Kró... Wysokość.

• - Sądzę, że powinieneś się nauczyć, Rapie. Zarówno ze względu na siebie, jak i... jak i twoją przyszłą królową, jeśli masz zamiar pozostać w jej służbie.

Tym razem Rap był zupełnie pewny, że się zaczerwienił, od podstawy włosów aż po pępek. Mógł jedynie skinąć głową.

- Cóż, to zajmie ci dwie godziny dziennie - król zachichotał. - Myślę, że mianuję cię pomocnikiem Foronoda. Niech ma za swoje! Powiem mu, by wprowadził cię w niektóre ze swych obowiązków i zmartwień. Nauczysz się wiele o pałacu i mieście, nawet gdybyś nie robił nic poza towarzyszeniem mu, a jestem pewien, że znajdzie dla ciebie coś więcej do roboty. Można było na to tylko odpowiedzieć:

- Dziękuję, Wasza Wysokość.

Nagle król spojrzał prosto w oczy Rapa. Wydawało się, że przewierca go wzrokiem na wylot.

- Myślę, że jesteś uczciwym człowiekiem, chłopcze. Królowej Krasnegaru... a nawet staremu, chytremu królowi... zawsze przyda się oddany, uczciwy człowiek, zwłaszcza jeśli posiada on również użyteczną wiedzę.

Rap przełknął ślinę i skinął głową.

- Będę dumny z możliwości służenia panu... Waszej Wysokości.

W głębi ducha zastanawiał się jednak, czy rzeczywiście jest z tego zadowolony. Miał wrażenie, że liczył na coś godniejszego mężczyzny niż zajęcie rządcy.

• - Za miesiąc czy dwa zobaczymy, co dalej - król ponownie skierował się w stronę okna. - Na razie, jestem pewien, że matka ostrzegła cię jak należy i tu w Krasnegarze jesteś w miarę bezpieczny, pamiętaj jednak, by strzec swego sekretu. Teraz już, co prawda, wszyscy o nim wiedzą. Nawet w naszym mieście mogą się znaleźć złoczyńcy.

• - Proszę pana... Wasza Wysokość... Ja nie mam żadnego sekretu.

Król spojrzał na niego, marszcząc brwi, po czym przeniósł wzrok na Drugiego Mężczyznę, który wzruszył ramionami. Następnie podszedł po raz kolejny do kominka i usiadł sztywno na wielkiem fotelu.

• - W takim razie, jak dokonujesz swoich cudów?

• - One... one po prostu się zdarzają - odparł Rap.

• - Twoja matka nie powiedziała ci ani słowa?

• - Nie, Wasza Królewska Mość.

• - Od jak dawna potrafisz dokonywać tych rzeczy?

• - Od dnia, gdy pozwolono mi prowadzić wóz - wyjaśnił Rap. - Wtedy wydarzyło się to po raz pierwszy... Wasza Wysokość.

Król ponownie spojrzał na Drugiego Mężczyznę i zapytał:

- Sagornie?

Stary doktor uśmiechał się. Był to uśmiech starca - rozciągnięcie warg bez ukazywania zębów. Wydawało się, że jego żuchwa uniosła się w górę pomiędzy bruzdami przebiegającymi po obu stronach ust i zamknęła się ciasno niczym pułapka. Ten uśmiech nie dodawał otuchy. Był złowieszczy.

- Kiedy Foronod chciał się dowiedzieć, czy potrafisz odnaleźć szlak, zapytałeś go “dlaczego”. Tak mi przynajmniej powiedziano. Dlaczego zapytałeś “dlaczego”?

- Nie wiem, proszę pana. To wydawało się ważne. Doktor Sagom skinął z satysfakcją głową.

- Sądzę, że ważne było to, czy jest to ważne. Nie lubisz używać swojej mocy, prawda?

- Nie, proszę pana! Znowu ten okropny uśmiech.

- A więc tłumisz ją. Używasz jej jedynie w ważnych chwilach, zgadza się?

Rap zastanowił się nad tym. Nie chciał wiedzieć, że król trzyma swą koronę w tym wielkim kufrze, na dnie, pod zwierzęcą skórą. Zdołał już niemal przekonać sam siebie, że tylko się tego domyślał. Za pierwszym razem na grobli rozpaczliwie pragnął dobrze poprowadzić wóz. Z pewnością było to dla niego ważne.

• - Być może tak, proszę pana. Chce pan powiedzieć, że zawsze miałem tę zdolność?

• - Z pewnością, od chwili, gdy ci ją dano - odparł król. - I to twoja matka musiała ci ją przekazać.

• - Ale... jak mój nos, Wasza Królewska Mość? Albo brązowe włosy?

Król potrząsnął głową. Rap był zdezorientowany.

• - Myślałen, że może to coś, do czego zacząłem dorastać, jak golenie.

• - Albo trzymanie się za ręce z ładnymi dziewczętami? - król uśmiechnął się, niemal ukazując zęby. - Och, to nie było uczciwe! Przepraszam cię, mój młody przyjacielu! To tylko żart! Wybacz mi! Myślę, że tym, do czego zacząłeś dorastać, jest odpowiedzialność - poważne sprawy, w których podobne moce mogą być dla ciebie użyteczne. Powiedziano mi, że masz też niesamowity talent do koni. Sagom prychnął.

• - Potrafi odwołać klacze od ogiera. Król spojrzał nań zdumiony.

• - Żartujesz!

Stary mężczyzna obdarzył króla niezwykle tajemniczym spojrzeniem.

- Tak mi powiedział pewien minstrel, który - co dla niego typowe - stracił swego konia pomiędzy wzgórzami. Pan Rap go uratował. Następnie, nie chcąc przerywać obiadu, rozproszył stado za pomocą krzyków.

Król kilkakrotnie przenosił wzrok z Rapa na Sagorna i z powrotem.

- Rap - powiedział. - To wywiera na mnie chyba jeszcze większe wrażenie niż twój wczorajszy wyczyn! Czy ów minstrel również powrócił? Chciałbym usłyszeć tę opowieść.

Spojrzał na Sagorna, który zawahał się.

- Nie, Wasza Królewska Mość.

Król poderwał się gniewnie, po czym zwrócił się w stronę Rapa.

• - Jak rozumiem, miałeś dwóch pomocników. Jeden z nich to chłopiec stajenny?

• - Ylinyli, Wasza Wysokość. Mówią na niego Lin.

• - W takim razie jemu również muszę podziękować. Drugi był nieznajomym?

• - To człowiek z towarzystwa, Wasza Wysokość - odparł Rap. - Powiedział mi, że ma na imię Andor.

Król kłapnął żuchwą. Skinął głową, jak gdyby się tego spodziewał. Ponownie spojrzał ze złością na Sagorna.

- Dlaczego on się zjawił?

Stary mężczyzna wydawał się równie rozgniewany, był jednak bardzo ostrożny.

- Nie mogłem go przed tym powstrzymać, prawda? Król wyglądał teraz na wściekłego. - Minstrel? Sagorn skinął głową. Król popatrzył na Rapa.

- Powtórzę ci to, co powiedziałem wcześniej, chłopcze. Strzeż tego twojego sekretu. Z łatwością może się on okazać wart więcej niż twoje życie!

Rap nie bardzo wiedział, jak może strzec czegoś, czego nie posiada, król jednak kontynuował:

- A szczególnie uważaj na tego Andora. Jest ciepły jak promienie słońca, ale śliski jak lód. Jeśli się tu kręci, będę chyba musiał pozamykać wszystkie panny w królestwie.

Rap był teraz zupełnie zbity z tropu. Dlaczego król nie mógł po prostu nakazać Andorowi wyjazdu? Co prawda statki odpłynęły, a podróż lądem o tej porze roku byłaby nadzwyczaj niebezpieczna, ale rozkaz króla to rozkaz króla.

Ów osunął się sztywno w swym wielkim fotelu. Skrzywił twarz, jakby cierpiał. Przycisnął palce do guza na swym boku.

Jakiego guza? Przestań podglądać!

• - Wasza Wysokość? - odezwał się Sagorn.

• - Nic mi nie jest - mruknął król, choć na jego czole pojawiły się kropelki potu. - Opowiedz panu Rapowi o słowach. Ostrzeż go przed niebezpieczeństwami. On najwyraźniej nic nie wie, a któż mógłby go wprowadzić w sprawę lepiej niż uczony doktor Sagorn?

W tej uwadze kryło się więcej niż się mogło wydawać. Stary mężczyzna zaczerwienił się gniewnie.

- Z przyjemnością, Wasza Królewska Mość! - Sagorn zwrócił się w stronę Rapa. - Czy nigdy nie słyszałeś o słowach mocy?

- Nie, proszę pana. Sagorn wzruszył ramionami.

- Wszelka magia, wszelka moc, pochodzi z pewnych słów. Jest ich bardzo wiele. Nikt nie wie ile. To one właśnie dają czarodziejom ich zdolności.

Rapowi opadła szczęka.

- Nie chce pan powiedzieć, że jestem czarodziejem, prawda?

Okropna myśl!

- Nie - stary doktor uśmiechnął się lekko i potrząsnął głową. - Musisz jednak znać przynajmniej jedno słowo i to niezwykle potężne, gdyż z reguły, by stać się jasnowidzem potrzeba ich więcej. Żeby zostać czarodziejem, trzeba ich poznać co najmniej trzy. Myślę, że jest możliwe, iż słowa stają się coraz słabsze. Gdybym zapragnął działać jako czarodziej, powinienem znać przynajmniej cztery. Inisso, jednakowoż, miał tylko trzy - spojrzał na króla.

- Mniejsza o to! - Najwyraźniej atak się skończył, gdyż z jego twarzy zniknął wyraz bólu. Król popatrzył gniewnie na Sagorna.

Ten pokłonił się, płytko i z ironią.

- Jak Wasza Królewska Mość sobie życzy. Jedno słowo, panie Rapie, wzmacnia przede wszystkim naturalne talenty. Najwyraźniej odziedziczyłeś smykałkę do zwierząt po swych przodkach faunach, słowo zaś podniosło ją do nadprzyrodzonych rozmiarów. Twoja matka podobno była jasnowidząca. Pytaliśmy o nią seneszala. Mówi, że umiała przewidzieć różne wydarzenia - kiedy dziewczyna wyjdzie za mąż albo jakiej płci będzie dziecko. Czy potrafisz dokonać podobnych rzeczy?

Zdezorientowany Rap potrząsnął głową.

• - Czy umiesz śpiewać? Tańczyć? W czym jesteś dobry?

• - Nieźle radzę sobie z końmi.

• - Czy nie wiedziałeś, że król cię dzisiaj wezwie, zanim ci o tym powiedziano?

• - Nie, proszę pana.

• - Chciałeś zostać zbrojnym. Czy uczyłeś się kiedyś szermierki?

• - Sierżant poddał mnie próbie, proszę pana. Z drewnianymi mieczami.

• - Czy byłeś dobry?

Twarz Rapa znowu oblał rumieniec.

- On chyba tak nie sądził.

Sagorn i król skinęli do siebie głowami.

• - W takim razie musimy założyć, że znasz tylko jedno słowo i zdolności, które zademonstrowałeś wczoraj, są twoim kolejnym naturalnym talentem, choć nie jestem pewien, czy mogą one być u innych. Może zmysłem kierunku. Niektórzy ludzie nigdy nie gubią drogi. Albo po prostu umiejętnością zgadywania? - Pogłaskał się w zamyśleniu w brodę. - Ostatecznie przewidywanie przyszłości jest tylko jego formą.

• - Wśród jotnarów krążą legendy o ludziach, których nazywają dalekowidzącymi - przerwał mu król. - Potrafią oni pilotować łodzie przez mielizny albo walczyć po ciemku.

- Ach! - Sagom zrobił zadowoloną minę. - Zapomniałem o tym! Jest więc możliwe, że odziedziczył talent do dalekowidzenia po ojcu i słowo znacznie powiększyło również i to.

Przerwał, spoglądając znacząco na Rapa. Ten skinął głową, choć wszystko to wpływało na niego dezorientująco. Jednakże matka powiedziała mu kiedyś, że ojciec był dobrym pilotem, a ponadto, jak mówiła, setki razy wracał do domu po ciemku, zanim wreszcie spadł z nabrzeża.

- Tak więc jedno słowo czyni cię geniuszem w twojej dziedzinie. Nawet jedno może jednak spowodować także inne rzeczy. Czyni z posiadacza go, skuteczną w działaniu osobę. Efektywną. Mającą szczęście. Jak mówią bardzo trudno kogoś takiego zabić - spojrzał przelotnie na króla.

Szczęście? To rozstrzygało sprawę, pomyślał Rap. Nie miał słowa.

• - Opowiedz mu o dwóch słowach - warknął król. Sagorn uniósł kosmate brwi z wyrazem ironii, po czym ponownie pokłonił się i zwrócił w stronę Rapa. - Nie we wszystkich zawarto te same informacje, rozumiesz? O słowach mocy nie rozprawia się otwarcie i jest wiele rzeczy, których nawet ja nie byłem w stanie odkryć, mimo że całe życie spędziłem na poszukiwaniach. Wygląda jednak na to, że z dwoma słowami zaczyna się do czegoś dochodzić. Ten, kto zna dwa, staje się adeptem. Nie prawdziwym czarodziejem, niemniej jednak kimś, kto potrafi uczynić niemal wszystko. Wszystko, co leży w ludzkiej mocy. Gdybyś znał dwa słowa, młody człowieku, jedna lekcja wystarczyłaby, aby uczynić z ciebie szermierza. Albo artystę czy żonglera. Z reguły prawdziwa nadprzyrodzona moc, jak daleko widzenie, zaczyna się pojawiać dopiero z drugim słowem. Pojmujesz?

• - Nie za wiele, proszę pana. Czy mówi pan, że to jakby zaklęcia? Nie wypowiadałem żadnych zaklęć, żeby przywołać konie czy odnaleźć groblę.

Wiekowy mężczyzna potrząsnął niecierpliwie głową.

- Nie, nie? Tych słów się nie wypowiada. Trzeba je tylko znać. Przekazuje się je z pokolenia na pokolenie, jako najcenniejszą rzecz, jaką może posiadać rodzina. Z reguły powtarza się je tylko na łożu śmierci - ponownie spojrzał na króla. Ten znowu zazgrzytał zębami.

• - Rozumiesz więc, dlaczego sądzimy, że znasz tylko jedno słowo mocy, Rap?

• - Minstrel, Wasza Wysokość! - odezwał się Rap. - On mnie o to pytał!

Król zdobył się na krzywy uśmiech.

- Każdy, kto potrafi śpiewać tak jak Jalon, jest podejrzany o to, że zna słowo. Każdy nadzwyczajny talent, każdy geniusz... - przerwał, westchnął głęboko i mruknął do Sagorna: - Opowiedz mu o niebezpieczeństwach.

Sagorn nie spuszczał wzroku z króla, przemówił jednak do Rapa.

• - Słowa stawiają opór próbom powtórzenia. Trudno jest je komuś powiedzieć. Czy naprawdę nie pamiętasz, by matka przekazała ci swoje?

• - Nie, proszę pana.

• - Twoje słowo jest niewątpliwie silniejsze niż większość z nich - mruknął stary doktor. Jego uwaga była jednak wciąż skupiona na królu. - Być może nakazuje ci zapomnieć, że je znasz, choć nigdy nie słyszałem...

Król wydał z siebie jęk i skulił się nagle. Rękę miał przyciśniętą do boku. Z jego poszarzałej twarzy spływał pot.

- Jeszcze trochę kordiału, Wasza Królewska Mość? Holindarn skinął głową w milczeniu. Wiekowy mężczyzna odwrócił się i podszedł do stojącego w kącie stołu. Gdy wrócił, trzymał w ręku szklankę oraz wysoką buteleczkę pełną jakiegoś dymiącego, zielonego płynu. Rap podniósł się z krzesła, czując, że nie jest to miejsce dla niego. Sagorn dostrzegł jego spojrzenie i skinął głową.

Rap pokłonił się i ruszył w stronę drzwi.

Był już na zewnątrz, gdy zdał sobie sprawę, że nie powiedziano mu o niebezpieczeństwach.

Następnego ranka Rap odnalazł Foronoda, który wraz z kilkoma innymi mężczyznami stał na żwirze w promieniach słońca. Śnieg już prawie zniknął. Rap czekał cierpliwie na skraju grupy, aż wszystkim pozostałym wyznaczono zadania, po czym podszedł do rządcy, który przywitał go jedynie skinieniem głową. Choć Foronod wyglądał tak, jak gdyby w ogóle nie spał od nocy śnieżycy, nie nawiązał do tej sprawy ani słowem. Potarł tylko oczy i wysłuchał w milczeniu wyjaśnień Rapa odnoszących się do rozkazu króla.

Srebrnogrzywy mężczyzna skinął głową.

• - Czy umiesz czytać?

• - Nie, proszę pana. Ale mam się nauczyć.

• - To jednak będzie musiało poczekać. Czy jesteś gotów pomagać mi już teraz?

• - Tak jest.

• - Słyszałem, że na Przylądku Tanglestone wyrzuciło na brzeg wieloryba. Muszę się dowiedzie, czy jest wystarczająco świeży, byśmy mogli go wykorzystać. Weź dobrego konia.

Droga do Tanglestone była długa. Rap zabrał Smoka. Wrócił wieczorem zmęczony, lecz osiągnął to, po co go wysłano. Nawet Smok, gdyby otrzymał dar mowy, mógłby powiedzieć, że wycieczka sprawiła mu przyjemność. Upłynęły lata, odkąd ktokolwiek poza Rapem próbował jeździć na tym ogierze. Nikomu innemu dotąd nie udało się utrzymać zbyt długo na jego grzbiecie, Rap jednak nigdy mu nie przeszkadzał.

W trzy tygodnie później Rap i Foronod przebijali się przez śnieżycę, podążając za ostatnią karawaną przemierzającą groblę. Wielki sztorm nadciągnął wreszcie i Krasnegar był teraz odgrodzony od świata na całą zimę... albo, jak mawiali mieszkańcy, świat był odcięty od niego.

Przejechali przez miasto w znużonym milczeniu. Foronod zatrzymał się u podnóża długiego szeregu schodów. Ześliznął się, zesztywniały, z siodła i wręczył wodze Rapowi.

- A więc jutro - powiedział, po czym oddalił się na piechotę: do rodziny i ciepłego łoża, do odpoczynku, na który nikt nie zasłużył sobie bardziej, a może nawet do gorącej kąpieli.

Rap zaprowadził konie do pałacowych stajni, zastanawiając się, dokąd skieruje się później. Same stajnie - ciemne, ciepłe i cuchnące - były teraz dla niego domem w większym stopniu niż jakiekolwiek inne miejsce. Wybrukowana podłoga, ściany z nieheblowanych desek, okropny nieporządek... wszystko to sprawiało, że przebywał tu z radością i czuł się jak w domu, jednakże po tak długim przebywaniu na powietrzu zamknięte pomieszczenie przytłaczało go. Wydawało mu się, że ściany pochylają się w jego stronę, gdy tylko odwróci się do nich plecami, a zawsze miał za sobą jakąś ścianę. Oczyścił klacz Foronoda i wciąż pracował przy własnym wierzchowcu, gdy stary Hononin wychynął z cienia, jak gdyby mała plamka ciemności postanowiła nagle się zmaterializować. Wydawało się, że jest w jeszcze gorszym humorze niż zwykle.

Wymruczał coś w rodzaju pozdrowienia.

• - Cieszę się, że wróciłem, proszę pana - powiedział Rap. Kolejny pomruk. - Tak? A gdzie mieszkasz?

• - Sam się nad tym zastanawiałem.

Żaden z nich nie powiedział rzeczy oczywistej - tego, że Rap był już zbyt dorosły na sypialnię dla chłopców. Mogła ona zresztą być pełna. Jednakże pomocnik rządcy zapewne otrzymywał wyższą gażę niż chłopiec stajenny, a być może niemal równie wysoką jak woźnica. Rap o to nie zapytał.

- Znajdę sobie nocleg w mieście, proszę pana.

Niski mężczyzna skrzywił się i wyrwał powrósło z djoni Rapa.

- Ja to zrobię. Wyglądasz na wykończonego. Czy znasz izdebkę na poddaszu, obok pokoju woźniców?

Rap skinął głową, zaskoczony.

- Oczyszczono ją. Może nawet jest tam posłanie. Możesz się tam zatrzymać, dopóki nie znajdziesz czegoś lepszego.

- Dziękuję panu. To bardzo uprzejmie z pana strony. Hononin coś tylko mruknął.

Krasnegar mógł być już przygotowany do zimy, rządcy jednak pozostało jeszcze dużo roboty, a znaczną jej część mógł przekazać nowemu uczniowi. Uwagę Rapa częściowo odwracały poranne lekcje sztuki czytania, pisania i dodawania. Siedział zgnębiony, wciśnięty w ławkę z tyłu klasy wypełnionej dziećmi, które chichotały na widok takiego zabawnego olbrzyma. Rap ogrzał kostki dłoni i czochrał włosy, zmagając się z tajnikami wiedzy oraz kaprysami gęsiego pióra równie uparcie, jak walczył ze Smokiem.

Król mógł mieć dobre intencje, gdy mianował go pomocnikiem Foronoda, poszerzyło to jednak i tak znaczną przepaść oddzielającą go od innych. Z konieczności, gdy zamknięto księgi za poprzedni okres, królewski rządca musiał zbadać wiele spraw odłożonych na później podczas letniej gorączki. Rozbicie się wozu, nie zapłacone podatki, nie wyjaśnione obrażenia oraz towary, które zniknęły w tajemniczy sposób - wszystko to poddano inspekcji. Rokrocznie trzeba było ustalać winę lub udowadniać nadużycia w podobnych sprawach. Ten rok nie różnił się pod tym względem od pozostałych.

Jednakże tam, gdzie szanowany rządca mógł działać bez ogródek, jego młodociany pomocnik musiał poruszać się ostrożnie. Rap szybko zorientował się, że zadaje pytania, na które nie ma gotowych odpowiedzi, i bada wspomnienia, które nagle stały się zawodne. Spędził cały tydzień na poszukiwaniach pewnej cennej beczułki importowanej brzoskwiniówki, która zniknęła w drodze z portu do pałacowej piwnicy.

Nie zyskał dzięki temu przyjaciół.

Gdy wreszcie złożył ponury, całkiem negatywny raport, Foronod skrzywił się i zapytał zrzędliwym tonem.

• - Nie możesz po prostu jej zobaczyć?

• - Nie, proszę pana. Próbowałem.

Było to kłamstwo. Rap bardzo się starał jej nie dostrzec podczas swych męczących wędrówek po mieście i zamku. Zawsze gorąco usiłował nie robić użytku ze swej zdolności dalekowidzenia, jeśli takową posiadał. Żywił jednak niewytłumaczalne przeświadczenie, że zaginiona - a teraz już pusta - beczułka znajduje się pod schodami przy latrynach zbrojowni.

Pozostawił już za sobą krainę dzieciństwa, lecz gęsto zaludnione królestwo wieku męskiego było wciąż przed nim. Pogranicza miały niewielu mieszkańców i trudno się było po nich poruszać, gdyż grasowały tam potwory najchętniej atakujące samotnych wędrowców, a Rap nie miał teraz towarzyszy.

Gdy zaczął poszukiwać lokum, odbył to, czego stary Hononin domyślił się już wcześniej - że pokojów nagle zabrakło. Osobę Rapa łączono teraz z czarami choć nikt nie był tak nieuprzejmy, by wypominać mu to otwarcie, jego przyjaciele unikali go. Był człowiekiem, a więc cierpiał z tego powodu. Kobiety podejrzewały, że potrafi zajrzeć pod ich ubranie, i wystrzegały się go jeszcze usilniej niż mężczyźni. Nikt też nie chciał mieć lokatora, który potrafił dostrzec, co dzieje się za ścianami.

Z konieczności tymczasowe mieszkanie Rapa na poddaszu nad stajnią zamieniło się w miejsce jego stałego pobytu. Przeniósł tam swój skromny dobytek i poświęcił znaczną część oszczędności na nabycie łóżka. Zadowolił się tym, unieszczęśliwiony. Jadł w pałacowej stołówce, lecz nie siedział za stołem woźniców.

Jego pracy dla Foronoda mogło brakować romantyzmu zajęcia zbrojnego, stanowiła ona jednak wyzwanie. Z faktu, że mu ją dano, wynikało, iż darzy się go zaufaniem. Rządca był surowym zwierzchnikiem - wymagającym, małomównym i skąpym w pochwałach - jednak sprawiedliwy. Rap szanował go i starał się ze wszystkich sił go nie zawieść.

Śnieżyce szalały coraz częściej. Dni stały się krótsze. Wozy już nie kursowały, nawet w obrębie samego miasta. Niemniej Krasnegar wybudowano biorąc pod uwagę miejscowy klimat i piesi mogli poruszać się po przykrytych dachami zaułkach i schodach. Człowiek mógł przejść z zamku do opustoszałego portu, przelotnie wychodząc na świeże powietrze. Wszędzie palono torf. Życiowe sprawy toczyły się bezpiecznie, choć w górze szalały burze. Tak samo było z przyjemnościami. Jedzenia nie brakowało, podobnie jak picia i towarzystwa; śpiewano i tańczono, rozwijały się romanse - ale to wszystko nie dla Rapa.

Nie był on całkowicie pozbawiony przyjaciół. Miał jednego towarzysza - bywałego człowieka z Imperium, którego nie napawały przerażeniem nadnaturalne zjawiska. Nie miał on żadnego absorbującego zajęcia, a mimo to posiadał, jak się zdawało, niewyczerpane zasoby finansowe. Potrafił się wytwornie wysławiać, wiele podróżował, okazywał Rapowi zrozumienie, a nawet potrafił biegle posługiwać się mieczem.

• - Szermierka? - zapytał. - Cóż, nie jestem w niej mistrzem, mój przyjacielu, i nie odważyłbym się wyciągnąć miecza na dworze imperatora, gdzie każdy giermek może się okazać biegłym szermierzem, nie jestem jednak zapewne gorszy od żadnego z tych zdatnych tylko do rąbania drewna kmiotków, jak zauważyłem w miejscowej straży pałacowej. Jeżeli więc chcesz lekcji lub dwóch, chłopcze, z radością ci ich udzielę.

• - Bardzo ci dziękuję, Andorze - odparł Rap.

Krasnegar nigdy dotąd nie gościł kogoś takiego jak Andor. Mimo młodego wieku, zachowywał się jak książę. Był człowiekiem z towarzystwa, i to najwyraźniej majętnym, obracał się jednak swobodnie zarówno wśród nisko, jak i wysoko postawionych. Był przystojny jak młody Bóg, sprawiał jednak wrażenie, że nie zdaje sobie sprawy z tego faktu. Jednego dnia można go było znaleźć owiniętego w brudne futra w podrzędnych szynkach, gdzie wymieniał wulgarne sprośności z marynarzami, następnego zaś zjawiał się, odziany w atłas i jedwab, na eleganckim wieczorku, gdzie oczarowywał godne szacunku matrony, bądź też przebywał w towarzystwie Kondorala, śmiejąc się serdecznie z niekończących się, oklepanych monologów starego seneszala. Wydawało się, że w pobliżu Andora nawet świece palą się jaśniej.

Krążyły plotki, że król niezbyt go lubi. Z pewnością nigdy nie widziano go w towarzystwie Holindarna, nawet podczas cotygodniowych biesiad pałacowej służby, którym przewodniczył monarcha. Gdy jednak dni stały się krótsze, Jego Królewska Mość przestał się pojawiać na tych uroczystościach i wówczas zaczął na nie przychodzić Andor. Czasami zasiadał za głównym stołem wraz z Kondoralem, Foronodem i innymi dygnitarzami, przy innych okazjach tłoczył się zaś ze sługami w pobliżu skwierczącego, nabitego na rożno mięsa, otaczając ramieniem jakąś dziewkę.

Jego powodzenie u kobiet natychmiast stało się legendą. Musiała pojawić się niechęć. Andor był impem. Wcześniej czy później jakiś jotunn zapragnął udzielić mu nauczki. Wkrótce po jego przybyciu, gdy Rap przebywał jeszcze na kontynencie wraz z Foronodem, jeden z nich podjął taką próbę.

Zdarzyło się to w szynku niedaleko portu. Nigdy nie udało się dokładnie ustalić szczegółów. Ochotniczym stróżem porządku był olbrzymi, otoczony złą sławą rybak imieniem Kranderbad, który w zwięzłych słowach poprosił nieznajomego o wyjście na zewnątrz. Podobno Andor najpierw usiłował wykręcić się perswazją, ale ostatecznie z niechęcią wyraził zgodę. Obecni tam impowie wzdychali przygnębiemi, jotnarowie zaś uśmiechali się i czekali z niecierpliwością na powrót Kranderbada. To jednak Andor zjawił się z powrotem, i to bardzo szybko. Mówiono, że na kostkach jego dłoni nie było siniaków, a na czole potu. Wyglądało też na to, że ani kropla krwi, którą miał na butach, nie pochodziła z jego żył. Kranderbad nie pokazywał się później publicznie przez wiele tygodni, stopień jego obrażeń wywarł zaś wrażenie nawet na tym nieokrzesanym towarzystwie z pogranicza.

Do następnej próby doszło w kilka dni później. Tym razem rzucający wyzwanie miał na zewnątrz kolegę, który czekał, by mu pomóc. Obaj dołączyli do Kranderbada w szpitalu. Jeden z nich na zawsze utracił zdolność chodzenia.

Miał on brata, który był golibrodą. Tego samego wieczoru słyszano, jak poprzysiągł Andorowi zemstę. Zanim nastał ranek, znaleziono go w zaułku bez brzytwy oraz języka albo, powiek. Od tej pory Andorowi pozwolono na spokojne zalecanie się, do kogo tylko zechciał.

Zatrzymał się na stałe w domu bogatej wdowy. Jej przyjaciele ganili to, byli jednak zbyt zaintrygowani, by wykluczyć ją ze swego towarzystwa. Szeptano, że nagle wypiękniała, jakby ubyło jej dziesięć lat.

Wkrótce Andor znał wszystkich i wszyscy znali jego. Z nielicznymi wyjątkami również mężczyźni z zadowoleniem zwali go przyjacielem. Trudniej było ustalić, jak nazywały go kobiety, najwyraźniej jednak żadna nie żywiła do niego pretensji, co miałoby miejsce, gdyby czuły się porzucone lub oszukane. Był dyskretny - z jego winy nie zerwano żadnych zaręczyn czy małżeństwa.

Zaznajomił Foronoda z doskonalszym systemem księgowości. Udzielał zbrojnym Thosolina poufnych wskazówek w sprawach sztuki szermierczej, kanclerzowi Yaltauriemu zaś informacji o aktualnej sytuacji politycznej w Imperium. Potrafił znakomicie tańczyć oraz dobrze grać na lutni. Miał niezły głos i jak z rękawa sypał anegdotami - od literackich aż po skatologiczne.

Cały Krasnegar leżał u jego stóp.

Jednak nawet Andor nie mógł być wszędzie jednocześnie. Odrzucał usiłowania swych wielbicieli, którzy pragnęli mu towarzyszyć niczym świta. Wałęsał się po Krasnegarze od pałacu aż po port, lecz żaden z setek ludzi, którzy zwali go przyjacielem, nie mógł powiedzieć, że zna go dobrze lub widuje często... z jednym tylko wyjątkiem.

Dlaczego wykształcony, światowy, bogaty człowiek z towarzystwa miałby się interesować prowadzącym samotne życie, niezdarnym młodzieńcem, mało ważnym pachołkiem, któremu brakowało wychowania, rodziny i wykształcenia, było tajemnicą. Dla Rapa jednak - jak się zdawało - Andor zawsze miał czas.

Tysiąc przyjaciół:

Kto ma tysiąc przyjaciół; zbyt wielu to nie będzie. Kto ma jednego wroga, ten go napotka wszędzie.

Emerson - Tłumaczenia z Omara Chajjama

Rozdział V

KOCHANEK DEMON

1

W życiu towarzyskim całego Północno-zachodniego Sektora Prowincji Julgistro nie było wydarzenia ważniejszego niż Kinvalski Bal. W sezonie w Kinvale odbywało się wiele balów, właściwym Kinvalskim Balem był jednak ten, który urządzano rokrocznie na dwa dni przed Świętem Zimowym. Impreza ta była źródłem połowy popytu na stroje i biżuterie w całym regionie. Znano przypadki, gdy znalezienie się na liście gości doprowadzało pomniejszą szlachtę do bankructwa. Fakt skreślenia z niej uważano za wystarczający powód do samobójstwa. Pomiędzy kryształowymi łzami świeczników lśniły tysiące świec. Setki gości tańczyły w blasku opalizujących ozdób - jedwabi i klejnotów, atłasów i koronek - lśniących różnymi barwami niczym poszarpane na strzępy tęcze. Wino, jadło i muzyka nie miały sobie równych w całym Imperium. Wśród mroku i chłodu najsroższej zimy można tam było znaleźć wesołość i szczęście.

Ekka, diuszesa wdowa Kinvale, od dawna już nie oddawała się tańcom. Chodziła teraz o lasce. Bal z okazji Święta Zimowego był jednak kinvalskim zwyczajem, którego strzegła i który pielęgnowała. Zapewne była obecna już na siedemdziesięciu takich balach - nie pamiętała, ile miała lat, gdy zobaczyła go po raz pierwszy - i nie pozwalała, by cokolwiek zagroziło tej tradycji. Nie mogła wprowadzić ulepszeń, gdyż odkąd tylko sięgała pamięcią nie szczędzono żadnych wydatków i wystawności, by uczynić bal tak wspaniałym i radosnym, jak to tylko możliwe. Każdego roku obserwowała młodych, jak wirowali w kadrylach i gawotach. Uważała, że powinni się bawić równie dobrze, jak ona w dniach swej odległej młodości.

Ekka była wysoką, kościstą kobietą. Nigdy nie olśniewała urodą, choć zawsze posiadała prezencję. Nadal jej nie straciła. Nos miała zbyt wielki, zęby zaś za wydatne, a ponadto wiek zwiększył jej podobieństwo do konia w takim stopniu, że za każdym razem, gdy spoglądała w lustro, bała się, iż usłyszy rżenie. Poruszała się chwiejnym krokiem o lasce. Wątła, białowłosa, lecz rządziła Kinvale po tyrańsku. Wiedziała, że budzi paniczny strach i w skrytości ducha bawiło ją to. Nie dysponowała żadną władzą poza możliwością odesłania ich stąd, czego więc się obawiali?

Siedziała tak prosto, jak tylko na to pozwalały jej kruche już kości, na krześle o wysokim oparciu, które stało na małym podium w rogu sali balowej. Z tego punktu obserwacyjnego sprawowała nadzór nad całością, wpatrując się w obecnych jak jadowity wąż. Gdy tylko dostrzegła jakieś dziewczę ze zbyt głębokim dekoltem, jak uważała, lub młodzieńca pociągającego z kielicha ze zbytnim zapamiętaniem, uderzała w parkiet swą laską o złotym czubku, by wezwać posłańca - jednego z paziów stojących tuż obok. Winny musiał odtąd być na usługi Jej Miłości.

Od czasu do czasu przyjaciele i goście zatrzymywali się, by życzyć jej wesołego Święta Zimowego, podziękować za gościnność albo po prostu powspominać. Szczególnie interesującym osobom pozwalała usiąść na chwilę na stojących obok krzesłach, by zamienić z nimi kilka przelotnych słów, niewielu jednak gości dostąpiło tego zaszczytu.

Orkiestra grała teraz taniec wirowy. Kolory błyszczały i falowały w całej sali balowej, gdy tancerze kreślili, podskakując, skomplikowane figury na posadzce. Ekka patrzyła na rozdzielające się i łączące na nowo pary. Kinvale było zarówno szkołą dla przygotowujących się do życia towarzyskiego dziewcząt, jak i swoistym biurem matrymonialnym. Swatanie stanowiło przez całe życie rozrywkę Ekki. Do Kinvale przybywały z połowy Imperium młode damy na wydaniu w towarzystwie matek, ciotek lub babek i doprawdy niewiele było takich, które w chwili odjazdu nie posiadały zadowalającego ich opiekunki narzeczonego. Ranga i bogactwo, wygląd i wychowanie - trudno zliczyć możliwości i wymagania. Tylko rzadko spotkany talent dyplomatyczny mógł sprawić, że młode osoby, o które chodziło, wierzyły, iż łącząc się w pary dobrane przez Ekke kierowały się wyłącznie własnymi życzeniami.

Małżeństwa, które wyswatała w młodości, przysyłały jej teraz swe dzieci lub nawet wnuki. Czasami czuła się niczym matka chrzestna Imperium.

Gorączkowe wirowanie osiągnęło punkt szczytowy w końcowym akordzie, po którym nastała chwila ciszy. Mężczyźni pokłonili się swym partnerkom, te zaś dygnęły grzecznie. Wszyscy obecni zaczerpnęli głęboko tchu, gdyż tempo było ogniste. Wydawało się, że sala westchnęła, po czym żywy obraz rozproszył się wśród uśmiechów i konwersacji. Panowie ruszyli, by odprowadzić panie na miejsca. Blisko Ekki legat Ooniola prowadził księżną Kadolan z Krasnegaru ze skupieniem równym temu, z jakim poświęcał się musztrowaniu swego legionu. Ekka uniosła laskę i spojrzała Kade w oczy. Legat wykonał posłusznie w prawo zwrot i odprowadził partnerkę na podium. Pokłonił się. Kade podziękowała mu. Legat odszedł.

Sapiąca potężnie Kade osunęła się na krzesło obok diuszesy. Wachlarze wróciły tego roku do łask i księżna z wigorem korzystała z tego faktu.

• - Uuuf! - westchnęła. - Pozwalam, by moje ambicje przekroczyły moje możliwości! Bałam się, że w połowie tego tańca dostanę apopleksji.

• - Jestem pewna, że nie uczyniłabyś nic równie nietaktownego, moja droga. Przypuszczam, że bawisz się dobrze?

• - Znakomicie! - zauważyła Kade z zadowoleniem. - Wszędzie poza Kinvale Święto Zimowe jest nudne jak flaki z olejem. Jakże się cieszę, że tu wróciłam. Rozejrzała się po sali.

• - Po drugiej stronie, przy dalszym bufecie - powiedziała Ekka. - Z legionistą, tym wysokim.

Kade skinęła głową. Uspokoiła się.

- To dla niej wielkie przeżycie. Nigdy nie zapomni Święta Zimowego w Kinvale. Nikt go nie zapomina.

- Miło z twojej strony, że to mówisz - Ekka zmarszczyła brwi, ujrzawszy, że dziewczyna imieniem Astilo rozmawia z młodym, wychudłym Enninafią. Jego rodzina nie potrzebowała pieniędzy, które miała ona, przydałaby się jej za to domieszka rozumu, którego jej linia nie mogła zapewnić. - Twoja bratanica przynosi ci wielki zaszczyt, pani.

Kade uśmiechnęła się. Obie zachichotały. Były ongiś szwagierkami. W gruncie rzeczy nadal musiały nimi być. Ich znajomość trwała już prawie pół wieku. Potrzebowały niewielu słów, aby się zrozumieć.

• - Obecna moda odpowiada jej bardziej niż mnie - powiedziała ze smutkiem. Ekka była zbyt uprzejma, by się uśmiechnąć. Zaledwie kilka tygodni przed Świętem Zimowym z Piasty nadeszły dramatyczne wieści - trąby wyszły z mody, do łask wróciły tiurniury. Fasony sukien zmieniono w bardzo krótkim terminie, lecz triurniura była ostatnią rzeczą, której potrzebowała Kadolan. Poradziła sobie najlepiej, jak mogła. Została przy ciemnoniebieskim atłasie, założyła pojedynczy sznur pereł i pożyczyła perłową tiarę od Ekki, jednak nawet przy takiej prostocie pozostała piękna, tiurniura zaś wyglądała na drwinę z jej sylwetki.

• - Z tyłu być może jej odpowiada - zauważyła Ekka. - Jest jeszcze za młoda na dekolty.

Nie pochwalała głębokości obecnych dekoltów. Odwracał on uwagę mężczyzn od konwersacji.

- Cóż, jeśli chodzi o dekolty, to jest to coś dla mnie. - Kade uniosła wachlarz, by zasłonić jej usta. - Moja bratanica miała czelność powiedzieć mi, że w mojej figurze są tylko dwie dobre, duże rzeczy.

Wąskie, suche wargi Ekki rozciągnęły się w uśmiechu.

- Oczywiście skarciłaś ją za takie niegodne damy myśli i gorszącą wulgarność?

Orkiestra zaczęła grać galopadę. Skore do pląsów pary ponownie zawirowały w tańcu.

• - Oczywiście! Jednakże Kinvale świetnie na nią podziałało! Sześć miesięcy temu powiedziałaby to publicznie.

• - O to właśnie chciałam cię spytać, moja droga. Jak wiedzie się naszemu młodemu huzarowi?

Kade westchnęła po raz kolejny.

• - Moja bratanica podejrzewa, że jego hełm mógł zbyt długo leżeć na słońcu. Z głową w środku.

• - Niewykluczone - zgodziła się Ekka. - Obawiam się, że zaczyna mi brakować kandydatów, Kade. Jeśli nadal zamierzacie wyjechać wczesnym latem, stajemy wobec problemu braku czasu. Czy dokonamy przeglądu wymagań?

Galopada rozszalała się na dobre. Szereg mężczyzn przekazywał sobie Inosolan, uśmiechniętą i roześmianą. Jej umiejętność tańca znacznie się rozwinęła. Obie damy kontynuowały rozmowę obserwując tańczących.

• - Obawiam się, że najważniejszy jest charakter - powiedziała smutnym głosem Kade.

• - To stanowi pewien problem. Cała reszta jest prosta. Charakter nie tylko jest czymś rzadkim, lecz trudno go szybko ocenić. Co prawda nic go nie ujawnia tak jak małżeństwo.

• - Wtedy, oczywiście, jest już za późno. - Kade wzięła z podanej przez lokaja tacy kielich z musującym płynem. - Jak już mówiłam, Holindarn nalega, by dokonała nieskrępowanego wyboru - przerwała. - Powiedział - niech tak się stanie, nawet jeśli dla jej szczęścia będzie niezbędne, by pozostała w Imperium.

Ekka była zdumiona.

• - Doprawdy? - zapytała niezobowiązująco, rozmyślając nad tą interesującą komplikacją. Znała kilka rodzin, które z wdzięcznością pozyskałyby pozbawiony znaczenia królewski tytuł, pod warunkiem, że ich syn nie musiałby zamieszkać na nieurodzajnej północy, by na niego zasłużyć. Na przykład jej własna. Były też inne ciekawe implikacje.

• - To z pewnością poszerza zakres możliwości. Czy chcesz powiedzieć, że pozwoliłby jej zrzec się tronu?

Jej szwagierka zawahała się ponownie.

- Inos może nie mieć czego się zrzekać, moja droga. Nic tak nie ułatwiało wyznań jak milczenie...

Kade zmarszczyła brwi, jak gdyby nie zamierzała posunąć się tak daleko.

• - W Imperium mieliście kilka kobiet na tronie.

• - Z reguły rządziły bardzo dobrze!

• - Historia nie jest moją mocną stroną. - Kadolan wciąż obserwowała Inos, która zbliżała się, kręcąc zawiłe figury taneczne. - W Nordlandzie jednak nie ma wątpliwości. Tylko mężczyźni mogą władać. W Krasnegarze nie było w tej sprawie precedensu.

• - Kto więc podejmie decyzję? - zapytała Ekka, kiwając głową do przechodzących właśnie dam.

• - Król - odparła z pewnością siebie Kade. - Wyznaczy swego następcę.

Ekka czekała przez chwilę na dalszy ciąg, po czym zapytała:

- Czy jednak może sprawić, by tę decyzję uszanowano po jego śmierci?

Kade uśmiechnęła się mimo woli.

- Czas nie pozbawił twego umysłu lotności, moja droga. To zależy od bardzo wielu rzeczy. Czy ludzie ją zaakceptują? A Nordland? A Imperium?

Hmm... najwyraźniej niepokoi ją jakiś aktualniejszy problem. Coś sprowokowało te wyznania. W przeciwnym razie poczyniłaby je już kilka miesięcy temu.

- A jego decyzja, podobnie jak decyzja pozostałych, będzie zależała od tego, kogo Inos wybierze na męża?

Kade w roztargnieniu skinęła głową do jakichś przyjaciół, którzy przemknęli obok, wirując w tańcu.

- W dużym stopniu, jak sądzę. Z pewnością decyzja Nordlandu.

Znowu cisza. Nagle Kade dodała:

• - I od czasu.

• - Od czasu, moja droga?

Inos minęła ich w tańcu. Dostrzegła ciotkę i uśmiechnęła się promiennie, po czym pomknęła dalej. Była chyba jedyną kobietą w sali, która mogła w podobny sposób ubierać się na zielono. Podkreślało to pięknie jej oczy i tak jak jej złote włosy pozwalało Kade dostrzec ją w tłumie.

- Holindarn może wyszkolić następcę - ciągnęła Kade. - Czy to samą Inos, czy jej męża. Władanie królestwem, nawet tak maleńkim jak Krasnegar, wymaga umiejętności.

Tym razem cisza nie stanowiła wystarczającej zachęty.

- To jeszcze młody mężczyzna - zauważyła Ekka.

- Oczywiście.

Podróż z Krasnegaru do Kinvale nie była zimą niemożliwa. Na przykład traperzy mogli dokonać tej sztuki. Podobni ludzie zrobiliby to dla pieniędzy. Jeśli Kade niepokoiła się o zdrowie brata, z pewnością postarałaby się, by ktoś z pałacowej hierarchii przekazywał jej informacje. Nie była taką trzpiotką, za jaką chciała uchodzić.

• - Nie otrzymałaś ostatnio żadnej wiadomości, prawda? Brak wiadomości to dobra wiadomość.

• - Tak mówią - odparła Kade ze spokojem, który nie zwiódł diuszesy wdowy.

Rzecz w tym, że jeśli Holindarn nie chciał, by jego siostra poznała prawdę, mógł dowiedzieć się imion ludzi, których zwerbowała do tego zadania, i następnie ich odwerbować. Gdyby do Kinvale dotarło jakiekolwiek pismo, Ekka z pewnością by o tym usłyszała. Brak wiadomości był więc złą wiadomością i to właśnie stanowiło przyczynę niepokoju Kade.

A jeśli Inos nie odziedziczy tronu, kto był następny do sukcesji?

• - A więc odsyłamy huzara z powrotem do jego konia - powiedziała Ekka - Albo też możemy go skierować gdzie indziej. Może do tej Astilo... Czy któryś z jego poprzedników wykrzesał w niej iskrę zainteresowania?

• - Tak, w rzeczy samej. Chciałam cię o niego zapytać. Rozpaliłaś ogień swą pierwszą próbą, moja droga, i nie pozostawiłaś opału dla następnych.

Ekka była zaskoczona.

• - Ten młodzieniec z kupieckiej rodziny? Jak on miał na imię? Ten z Jini Fanda?

• - Dobrzy Bogowie, nie! - Kade prychnęła w niezwykłym u niej pokazie emocji. - Nawet ja nie mogłam go znieść. Nie, to ten chłopak Andor.

- Andor? Och, ten! Wciąż jeszcze? Ekka zmarszczyła brwi.

- On nie był jednym z moich, Kade. Pamiętaj, że mnie nie uprzedziłaś. Potrzeba było trochę czasu, żeby przywołać ich z pastwiska. Jego zaprosił Angilki.

Nagle dostrzegła swego syna, który tańczył z niejaką Yyloringy. Jego twarz była równie pozbawiona wyrazu, jak dobrze wypolerowany stół.

• - Być może więc był to szczęśliwy traf? - zauważyła Kade z nadzieją.

• - Być może.

Tym razem to Kadolan wyczuła wahanie. Zwróciła się w stronę swej gospodyni z pytaniem w oczach.

• - Ostatecznie to jego dom - stwierdziła Ekka. - Nie mogę mu przecież zabronić zapraszania przyjaciół.

• - Oczywiście, że nie, moja droga.

Nie byłby to jednak pierwszy wypadek, gdy Angilki nieświadomie skomplikował plany swej matki. Powtarzała mu nieraz, że może zapraszać kogo tylko zechce z wyjątkiem mężczyzn oraz kobiet. Nie zrozumiał albo nie chciał zrozumieć tego żartu.

- Cóż, dostojny Andor niewątpliwie ma charakter - stwierdziła Kade. - Albo przynajmniej urok. Jeśli do rządzenia Krasnegarem potrzebne są zdolności dyplomatyczne - a z pewnością tak jest - to spełnia on to wymaganie. Co jeszcze o nim wiemy?

Inos znowu zbliżała się do nich.

Bardzo trafne pytanie! Ekka nie sądziła, by już zawodziła ją pamięć. Była z niej raczej dumna. W tej jednak chwili nie potrafiła sobie przypomnieć niczego o owym Andorze. Rzecz jasna kilkakrotnie nawiązywała z nim konwersację. Rozpoczęła ostrożne sondowanie. Co jednak ciekawe, wyglądało na to, że rozmowa zawsze jakoś zbaczała z tematu przeszłości dostojnego Andora. Jedyne, co mogła sobie przypomnieć, to fakt, że bardzo ją rozśmieszyły niektóre z opowiedzianych przez niego dowcipów.

- A może rano sprawdzić w archiwum? - zasugerowała. - Przedstawił, rzecz jasna, listy... są też moje notatki. Popatrz tylko na tę okropną Ithinoy! Skąd jej babce przyszło do głowy, żeby pozwolić jej ubrać się na fioletowo-brązowo, przy tej cerze?

- Ekko? - wtrąciła zdecydowanie Kadolan. Diuszesa wdowa westchnęła.

- Powinnaś wspomnieć o nim wcześniej. Mogłyśmy go zaprosić na bal.

- Zapewne jest nieobecny. Powiedział Inos, że wyjeżdża z jakąś niebezpieczną misją honorową. Nie napisał do niej. Ona nie pisze do niego.

Obie damy wymieniły zdziwione spojrzenia.

• - Ale dlaczego wyjechał? - zapytała Ekka. - Jeśli w tym właśnie rzecz? Jeśli o to mu chodziło?

• - Jeśli o to mu chodziło, to osiągnął swój cel. Inos nie spojrzała poważnie na nikogo innego.

• - Ale on nie... - Ekka przerwała. Nawet w rozmowie z bardzo starą przyjaciółką istniały pewne pytania...

• - Nie! Jestem całkiem pewna. To zawsze można poznać. Z pewnością jednak mógłby, gdyby zechciał. Pamiętaj, że ona była jeszcze całkiem niewinna. Teraz, być może, trochę zmądrzała, ale on miał w swym repertuarze wszystkie możliwe sztuczki. Pochlebiam sobie, że znam większość z nich, ale ten młody człowiek mógłby bez trudu mnie oszukać, gdyby tylko zechciał.

W ustach Kade było to zdumiewające wyznanie. Przez lata spędzone w Kinvale, zanim jeszcze zmarli ich mężowie, była ona uczennicą i wspólniczką Ekki w jej matrymonialnych machinacjach. Jeśli księżna Kadolan nie wiedziała czegoś o roli przyzwoitki i podstępach zalotników, znaczyło to, że nie warto tego wiedzieć.

Niemniej Ekka odetchnęła z ulgą. Trzy młodociane służące trzeba było odesłać wkrótce po odjeździe dostojnego Andora. Zapewne kilka innych miało więcej szczęścia.

• - A więc o co mu chodziło? O koronę?

• - W takim razie po co wyjeżdżał? - Kade bardzo rzadko pozwalała, by na jej twarzy ukazywał się niepokój. - Jaką sprawę mógłby uznać za ważniejszą?

• - Może pojechał przyjrzeć się Krasnegarowi?

Ta uwaga wywołała u obu dam wybuch głośnego, niedystyngowanego śmiechu.

Galopada skończyła się. Angilki przeszedł obok nich, prowadząc Yyloringy. Dyszał o wiele za ciężko i wciąż był na wpół uśpiony z nudy.

- Cóż - powiedziała radosnym tonem Kade. - Wydaje się, że nie ma powodu martwić się naszym Andorem. Inos nie wie, gdzie on jest, a w takim razie zakładam, że nikt tego nie wie. Będziemy po prostu musiały kontynuować paradę w nadziei, że spodoba się jej ktoś inny.

• - Chyba że Andor postanowi wrócić?

• - Zgadza się.

• - A co jeśli się oświadczy?

• - Och, Inos zgodziłaby się bez namysłu. Rzucił na nią czar. Ja zaś otrzymałam konkretne rozkazy. Mam jej pozwolić na dokonanie wyboru, chyba żebym miała bardzo, bardzo ważne powody, by postąpić inaczej - Kade westchnęła ze smutkiem. - Nie mogę mieć do niej pretensji. Stary, ponury Krasnegar stałby się weselszy, gdyby Andor w nim zamieszkał.

Ale...

Ekka skinęła głową. Orkiestra zaczęła grać gawota. Jeśli Inosolan nie odziedziczy tronu, to komu on przypadnie? Kiedy umrze Holindarn? Dotąd myślała w kategoriach lat, teraz jednak wyglądało na to, że mogą to być tylko miesiące. W grę wchodził tytuł, a także królestwo. Co więcej, niemal na pewno istniało też słowo, część spadku po Inissie.

Ekka postanowiła, że pozostawi sobie możliwość wyboru. Wezwie Angilkiego i poinformuje go, że mimo wszystko nie musi dzisiejszego wieczoru oświadczać się tej Yyloringy.

Na dwa dni przed Świętem Zimowym lekcja szermierki dobiegła końca, gdy drewniany miecz Andora grzmotnął w chroniony osłoną brzuch Rapa tak mocno, że skóra została przecięta, wyściółka z torfowca wysypała się na zewnątrz, ofiara zaś wydała z siebie pełne bólu: “uuf”

• - Rzekłbym, że na dziś wystarczy. - W głosie Andora, choć tłumiła go szermiercza maska, wyraźnie słychać było rozbawienie.

• - To nieuczciwe! - zaprotestował Rap, prostując się z wysiłkiem. - Powiedziałeś...

Andor ściągnął maskę i roześmiał się.

- To fakt, powiedziałem, że sztych niemal zawsze jest lepszy niż klinga. Nie powiedziałem jednak, że nigdy nie powinno się uderzać ostrzem, mój przyjacielu. Po to właśnie miecze je mają? A ty odsłoniłeś się przed tym ciosem. Chodźmy się czegoś napić.

Rap z żalem zauważył, że włosy Andora po dwóch godzinach intensywnych ćwiczeń są tylko odrobinę zmierzwione.

Odłożyli na bok ubiory ochronne, maski oraz florety, umyli się w dostępnym dla wszystkich korycie i przygotowali do opuszczenia garnizonowej sali gimnastycznej. Nie było w niej żadnych innych szermierzy. Krasnegar przygotowywał się do Święta Zimowego.

• - Piwo “Pod Wyrzuconym Na Brzeg Wielorybem” dobrze nam zrobi - zasugerował Andor, zdmuchując z wprawą świece. Nie wiadomo po co dźwigał z sobą wielki tobół futer. Rap starał się nie zwracać na to uwagi.

• - Dotrzymam ci przez chwilę towarzystwa.

Rap pomyślał o swym samotnym mieszkaniu na strychu, dokąd musiał powrócić, o długich godzinach dzielących go od wieczornego posiłku i o jeszcze dłuższych, jakie upłyną, zanim będzie mógł liczyć na to, że zaśnie. Foronod zaprzestał działalności na czas Święta Zimowego, a więc przez całe dni Rap nie będzie miał nic do roboty. Nie czuł jednak wielkiej tęsknoty za przesiadywaniem w tłoku i kiepskim oświetleniu “Pod Wyrzuconym Na Brzeg Wielorybem”, gdzie unosił się gęsty zaduch piwa i płonącego tranu oraz smród niemytych ciał. Gry przerywano, gdy tylko jasnowidz wchodził do środka. Niekiedy kobiety ostentacyjnie opuszczały tawernę. Ze względu na Andora - na krótko - tolerowano jego obecność - nie był jednak najmilej widzianym z klientów. Nigdy nie zostawał tam długo.

- Po zastanowieniu - stwierdził Andor, który zawsze wydawał się wiedzieć, co myślą inni - doszedłem do wniosku, że lepiej będzie, gdy pójdziemy prosto do ciebie. Jest pewna sprawa, o której chcę porozmawiać na osobności.

Wyszli na zewnątrz, na jedną z pokrytych dachem klatek schodowych pałacu, i ruszyli ostrożnie w dół ku światłu odległej pochodni, która skwierczała w swym uchwycie.

- Jak sobie radzę z szermierką, Andorze? - zapytał Rap. Andor zmarszczył w ciemności brwi... a przynajmniej Rap sądził że tak uczynił.

- Cóż, wciąż jeszcze rośniesz. To psuje koordynację ruchów. Wkrótce jednak będziesz to miał za sobą. Poza tym, jesteś przeciętny. Thosolin przyjąłby cię teraz z radością, ale Dziesiąty Legion nie.

Po chwili, podczas której słychać było jedynie ich niosące się echem kroki, dodał:

• - Szkoda że twój talent to tylko daleko widzenie, bez żadnej możliwości widzenia przyszłości. Te umiejętności często występują razem. Druga z nich czyni z człowieka śmiertelnie groźnego, niezwyciężonego szermierza. Tak czy inaczej, powinieneś przewidzieć ten cios trzepaczką. To raczej nie było subtelne uderzenie.

• - Do licha z dalekowidzeniem! - warknął Rap. - Nadal w to nie wierzę. Ja niczego nie widzę.

• - To tylko nazwa, nic więcej. Nazwa cennego daru. Nie opieraj mu się!

Wyszli przez drzwi i ruszyli dziedzińcem pomiędzy wysokimi śnieżnymi zaspami, lśniącymi w świetle gwiazd. Niebo było czarną, nieskończenie głęboką, kryształową czaszą. Wkrótce miał pojawić się księżyc, który przyćmi gwiazdy, słońce jednak składało w Krasnegarze podczas Święta Zimowego jedynie przelotne wizyty. Powietrze było ostre jak brzytwa.

Potem pojawiły się dalsze, źle oświetlone schody i korytarze. Gwiazdy blado połyskiwały w szybach, lecz Rap bez trudu odnajdywał drogę. Jego towarzysz podążał tuż za nim. Ostatnia kondygnacja była czarna niczym grób, Rab jednak pognał przez nią do swego pokoju. Skierował się ku krzesiwu i świecy, które leżały na półce. Wykrzesał iskrę i nad podłogą zatańczyło światło.

• - Tutaj!

• - Większość ludzi trzyma świece przy drzwiach - zauważył oschłym tonem Andor.

Rap zaklął pod nosem. Wyszedł z izby i popędził do pomieszczenia woźniców, aby pożyczyć parę krzeseł. Nie było tam w ogóle światła, jednak szybko odnalazł sprzęty. Powiedział sobie, że nie robi niczego nadzwyczajnego - odstawił krzesła na miejsce po tym, jak Andor wyszedł poprzednim razem, a nikt inny nie zbliżał się do tego pokoju przez całe sześć miesięcy, wiedział więc dokładnie, gdzie ich szukać. Gdy jednak niósł je do swej izby, wiedział, że uwaga Andora była trafna. Umiał poruszać się w ciemności. Ta myśl zakłopotała go. Zaczynał wpadać w nałóg. Robił użytek ze zdolności, której nie chciał uznać ani zaakceptować.

Gdy przydźwigał krzesła, Andor zdążył już wydobyć ze swego tajemniczego tobołka butelkę wina. Usiłował ją otworzyć, stojąc pod ustawioną na wysokiej półce świecą. Sam tobołek leżał na łóżku. Miał kształt poduszki. Wykonany był z białego, niewątpliwie cennego futra, związanego taśmą. Rap szybko odwrócił od niego wzrok, powtarzając sobie, że nie jest on tym, czego się obawiał.

Niemniej jednak był.

Andor rozejrzał się wkoło w poszukiwaniu kielichów, wzruszył ramionami i wyciągnął rękę z butelką.

• - Ty pierwszy. Wesołego Święta Zimowego! - uśmiechnął się.

• - Wesołego Święta Zimowego - powtórzył posłusznie Rap. Z zasady unikał wina, przyjął jednak butelkę i przełknął płyn. Nie lubił nawet jego smaku. Spróbował zwrócić flaszkę, lecz spotkał się z odmową.

• - Nie jesteś tym, kim był twój ojciec. Masz słowo! Ludziom, którzy znają słowa mocy, nie przytrafiają się takie paskudne wypadki, jak jemu.

Andor z reguły nie rozmawiał o sprawach osobistych. Rap był zdziwiony, że zna on tę historię. Pociągnął długi łyk. Zakrztusił się i zaczął kasłać.

- Widzę, że jesteś prawdziwym znawcą.

Andor usiadł i przez chwilę popijał w milczeniu małymi łykami.

Żaden z nich nie zdjął parki. Wino zamarzłoby, gdyby jego picie zajęło im zbyt wiele czasu, to jednak nie było w Krasnegarze niczym nadzwyczajnym. Tylko bogaci mogli sobie pozwolić na torf. Na poddaszu Rapa nie było nawet pieca, choć zyskiwało ono odrobinę ciepła od przebywających poniżej koni. Andor zapewne czuł się dobrze, gdyż jego parka i futrzane spodnie były grube i podbite puchem, lecz ubiór Rapa nie miał żadnej z tych zalet i gdyby młodzieniec był sam, wczołgałby się do łóżka.

Po raz tysięczny zadał sobie pytanie: dlaczego? Spojrzał na ściany z nie oheblowanych desek, niski, pochyły sufit oraz równie surową podłogę. Każdy gwóźdź na owym suficie nakryty był małą czapeczką lodu. W maleńkim oknie lśniło światło gwiazd widoczne przez szron - kwadratowe oko zimnego srebra. Dlaczego człowiek, który mógł sobie pozwolić na takie ubranie, który miał wolny wstęp do każdej izby w mieście - do tego z oczekującą nań piękną gospodynią - dlaczego ten człowiek spędzał długie godziny w miejscu takim jak to? Rap nie zapomniał o ostrzeżeniu króla, Andor jednak sprawiał wrażenie prawdziwego przyjaciela, aczkolwiek wydawało się to nieprawdopodobne. Nie nakłaniał Rapa do żadnego nagannego czynu ani nie wścibiał nosa w jego sprawy. Tylko on okazał mu przyjaźń. Dla człowieka, który wyobrażał sobie kiedyś, że jest lubiany, była to gorzka myśl.

Andor ponownie wręczył mu butelkę.

• - Napij się! Chcę, żebyś się zdrowo ululał.

• - Po co?

• - Przekonasz się! Potrzebuję twojej pomocy w pewnym przedsięwzięciu.

• - Pomógłbym ci na trzeźwo, w czym tylko zechcesz - Rap pociągnął kolejny łyk.

Mówił szczerze. Andor poświęcał mu swój czas. Za dnia często towarzyszył Rapowi, gdy ten wypełniał zadania zlecone mu przez Foronoda. Biegle sprawdzał sporządzone przez niego bilansy. Dźwigał ciężary niczym prosty tragarz. Gdy Rapa zawodziła pamięć, wtrącał wnikliwe pytanie albo dwa. Spędził w tym zimnym boksie wiele wieczorów, cierpliwie wprowadzając swego towarzysza w tajemnice alfabetu oraz arkana liczb. Udawał, że sprawiło mu przyjemność, gdy Rap przedstawił go swym pozostałym przyjaciołom, koniom.

Dlaczego?

Andor zwiedził cały świat. Tak jak Rap znał Krasnegar, on znał stolicę Imperium, Piastę - miasto na pięciu wzgórzach.

Opisywał jej aleje, fontanny i ogrody słowami, których magia działała mocno na syna nieurodzajnej północy. Srebrne bramy i złote kopuły, wielcy panowie i piękne panie, kryształowe karety, orkiestry oraz zoologiczne zbiory - wszystko to zjawiało - dzięki opowieściom Andora - na obskurnym stryszku.

Andor odwiedził wiele wspaniałych miast. Był na dalekim południu i widział spustoszenie spowodowane przez smoki. Jak na swój młody wiek zdążył zobaczyć niewiarygodną liczbę miejsc. Był nawet w samym Kraju Baśni. Wylegiwał się na jego złocistych plażach i zapłacił srebrny grosik za jazdę na hipogryfie. Spotykał się z gnomami, krasnoludkami i elfami. Targował się o gobeliny na zatłoczonych bazarach i przemykał ciemnymi zaułkami. Przyglądał się, jak piękne niewolnice tańczą przed swymi panami na pełnych przepychu dworach. Żeglował po Morzu Letnim na barkach o jedwabnych żaglach, wydętych przez wonne wiatry. Płakał, usłyszawszy złowróżbną pieśń Ludu Morza lamentującego nad umierającym księżycem.

A teraz spędzał długie godziny na tym nędznym, drewnianym stryszku i opowiadał o wyspach kanibali, zamkach ze szkła, jednorożcach, elfich drzewach, które sięgały chmur, oraz pełnych klejnotów miastach usadowionych na ich gałęziach, o olbrzymich zwierzętach z nosami tak długimi, że mogły owinąć nimi człowieka i dźwignąć go w górę, o pływających potworach morskich tak ogromnych, że ludzie budowali na ich grzbietach domy i zakładali ogrody, o wybuchających wulkanach oraz gorących źródłach, w których tubylcy gotowali wołu na ucztę, a potem... gości dla uciechy. Opisywał legowiska trolli, a także starożytne ruiny na wpół strawione przez piaski pustyni. Widział mówiące statuy oraz zwierciadlane sadzawki, które ukazywały przyszłość.

A zatem dlaczego?

Rap tylko raz odważył się zadać mu to pytanie. Dlaczego Andor został jego przyjacielem? Dlaczego dotrzymywał mu towarzystwa, raczył opowieściami o cudach świata, a nawet pomagał w nauce?

- Co - spytał nieśmiało. - Co masz z tego, Andorze?

Ten roześmiał się.

• - Chodzi mi o przyjaźń! Dotąd miałem tylko znajomych. Ponadto najbardziej na świecie podziwiam odwagę.

• - Odwagę? U mnie?

• - Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie? - zapytał Andor - jak się zdawało - poważnie. - Właśnie przed chwilą przybyłem z karawaną i jednocześnie zjawiła się też zamieć. Myślałem tylko o kąpieli i gorącym łóżku. Usłyszałem, że przypływ zamknął groblę i że to bardzo źle. Nie rozumiałem, o co chodzi, postanowiłem się jednak dowiedzieć, ponieważ jestem wścibski. Nie sprawiło mi trudności odnalezienie Foronoda i przekonanie się, że to on jest tu szefem. I wtedy on posłał po jakiegoś chłopca! Powiedziałem sobie: “Ten facet zwariował!”, on jednak zapytał cię, czy potrafisz przeprowadzić wozy, a ty nie odpowiedziałeś: “Jasne!”, jak mógłby postąpić dureń. Nie szukałeś, płaczliwym głosem, wymówek. Zastanowiłeś się nad sprawą, zacisnąłeś tę swoją wielką szczękę i powiedziałeś: “Spróbuję!”. Wtedy pomyślałem sobie: “Chce powiedzieć, że da z siebie wszystko. Ten Foronod nie posłał po chłopca, ale po mężczyznę!”

• - Och! - Rap miał nadzieję, że się nie zaczerwienił, gdyż poczuł ogromne zadowolenie, że sam Andor jest o nim tak dobrego zdania. - A potem ja wybrałem ciebie!

• - Tak jest. Omal nie wpadłem wówczas w panikę. Ty jednak nie narażałeś tylko własnego karku. To potrafi każdy dureń. Byłeś odpowiedzialny za całe miasto. Do tego trzeba odwagi. Uznałem więc, że skoro masz jej tak wiele, by objąć przewodnictwo, ja znajdę jej w sobie tyle, by podążyć za tobą. Tak też zrobiłem.

Choć Rap nie śmiał uwierzyć w owo wyjaśnienie, nigdy już nie wrócił do tematu. Gdyby Andor zastanowiłby się nad sprawą głębiej, mógłby dojść do właściwych wniosków i powiedzieć: “Miałeś rację, nic z tego nie mam”, i opuścić Rapa.

Andor zachowywał nietypowe dla siebie milczenie. Przyjmował i przekazywał bez słowa Rapowi butelkę, wpatrując się ponuro w podłogę. Z reguły był znakomitym kompanem. Tego dnia najwyraźniej coś go dręczyło. Czy myślał o wszystkich odbywających się w tej chwili uroczystościach, o tuzinach przyjęć, na których przywitano by go z radością, pod warunkiem, że nie przyholowałby ze sobą Rapa? Nagle Andor podniósł wzrok i uśmiechnął się.

• - Czy wystarczy już wina?

• - Wystarczy do czego?

• - Chcę otrzymać od ciebie obietnicę. Zdradzę ci pewien sekret i pragnę, żebyś mi obiecał, że nikomu o tym nie powiesz. Nigdy.

• - Obiecam ci to trzeźwy czy pijany.

• - Nie bądź taki szybki! Przypuśćmy, że powiedziałbym ci, iż mam zamiar zabić króla? - oczy Andora zalśniły, odbijając światło świec.

• - Nie zrobiłbyś tego.

• - No dobrze, proszę bardzo. Nigdy nikomu o tym nie mówiłem - Andor uniósł butelkę, by przyjrzeć się jej zawartości. - Mamy ze sobą coś wspólnego. Obaj znamy słowo.

Serce Rapa zadrżało.

- Ty też jesteś dalekowidzący? - spytał ostrożnie. Andor parsknął śmiechem.

- Gdybyś wiedział, ile gubię spinek od kołnierzyka, nie pytałbyś o to! Nie, to nie dalekowidzenie.

• - W takim razie do czego masz talent? Andor uśmiechnął się szerzej.

• - Do dziewcząt!

• - Och - Rap wiedział, że nie może okazać niesmaku, by nie wydać się prowincjuszem. Andor był bywałym obywatelem Imperium. Rap znał jego reputację, zawsze jednak sądził, że większość tych opowieści to wywołane zazdrością, przesadne plotki, takie jak te o mężczyznach skopanych na kwaśne jabłko podczas bijatyk w zaułkach.

• - Z chęcią bym się zamienił - powiedział.

• - Marne szansę!

• - Ale dlaczego mi to mówisz? Czemu nie korzystasz ze swego talentu? Wszystkie dziewczęta są w świątecznym nastroju.

• - Zapewne nie jesteś jeszcze wystarczająco pijany, ale zaryzykuję. Wyjeżdżam.

Rapa ogarnęła rozpacz. Krasnegar bez Andora? To niemożliwe! Co? Dlaczego?

Ponownie wepchnięto mu w dłoń butelkę.

- Pociągnij sobie zdrowo. Posłuchaj! Wyjeżdżam, bo się nudzę. Myślałem, że zima na północy będzie czymś ekscytującym, a okazała się nudna jak łuskanie grochu.

- Kto pojedzie z tobą? Andor wzruszył ramionami.

• - Wiele wałęsałem się po świecie. Pomyślałem sobie, że po prostu wezmę konia i pojadę.

• - To szaleństwo! Obłęd! Obłęd! Obłęd! Co z zielonymi ludźmi?

Andor znowu wzruszył ramionami. Ujął butelkę w dłoń i rozprostował nogi.

• - Rozpytywałem o nich. Powiedziano mi, że samotnemu wędrowcowi z reguły nic nie grozi. Gablinowie cenią odwagę i ktoś taki wzbudza ich szacunek. To grupę mogą spotkać kłopoty.

• - Paznokcie!

Rap zadrżał. Goblinowie mordowali podróżnych na straszliwe sposoby. Mówiono, że potrafią wręczyć człowiekowi szczypce i zażądać myta w postaci paznokcia. Jeśli wędrowiec miał odwagę zerwać sobie jeden z nich, puszczali go wolno. Jeśli nie - nie puszczali.

• - Jedyną alternatywą jest zbrojna eskorta, przynajmniej tuzin ludzi. Lepiej dwa tuziny. Nie mogę sobie pozwolić na wynajęcie tak wielu.

• - Andorze, to północ. Zimno jest zabójcze. To nie przejażdżka przez pustynię czy jakąś ciepłą okolicę. Powinieneś zabrać ze sobą kogoś, kto ma trochę doświadczenia.

Nastała cisza, podczas której płomień świecy tańczył w milczeniu.

• - Mam lepszy pomysł - powiedział Andorę. - A, prawda! Wesołego Święta Zimowego! - wskazał na leżący na łóżku tobół.

• - Nie powinienieś tego robić!

Unieszczęśliwiony Rap oparł łokcie na kolanach i skrył twarz w dłoniach. Ogarnęły go mdłości, czy to z powodu wina czy zawstydzenia.

- Czy buty będą pasowały?

• - Wygląda, że się nadadzą.

Rap nie odwrócił nawet głowy, by spojrzeć na pakunek - mukluki i futrzane spodnie owinięte w parkę, futro z młodych polarnych niedźwiedzi podszyte kaczym puchem... stroje w tak dobrym gatunku, że nie mógł mieć nadziei, iż kiedykolwiek w życiu będzie podobne posiadał. Nie musiał otwierać tej cholernej paczki.

• - To bardzo, bardzo miło z twojej strony, Andorze. Od śmierci matki nikt nie dał mi prezentu na Święto Zimowe. Co jednak mógłbym ci podarować w zamian? Końskie ogony?

• - To, oczywiście, łapówka - przyznał radosnym głosem Andor. - Miałem nadzieję, że zgodzisz się ze mną podzielić. Wydaje się, że twoje jest silniejsze niż moje, byłby to więc prezent dla mnie.

• - Podzielić się czym? - Rap podniósł wzrok z nadzieją połączoną ze zdumieniem.

• - Ty powiesz mi swoje słowo, a ja tobie moje. Dwa słowa uczynią z człowieka adepta. Gdybyś zechciał mi pomóc, podczas wędrówki nie zagroziliby mi goblinowie ani zimno.

Unieszcześliwiony Rap potrząsnął głową.

• - Ja nie mam słowa. Król pytał mnie o to i powiedziałem mu to samo. Czy sądzisz, że okłamałbym mojego króla? Nie znam żadnego słowa mocy. Te okropne rzeczy po prostu zaczęły mi się przytrafiać same z siebie.

• - Musisz mieć słowo! Już za późno, by temu zaprzeczyć, Rapciu! To fakt, że z reguły utrzymuje się je w tajemnicy, ale o twoim wiedzą już wszyscy.

Rap przypomniał sobie teraz przerwany wykład Sagorna.

• - Król powiedział mi, że temu, kto zna słowo, grozi niebezpieczeństwo. Jakie?

• - Na Bogów, człowieku! - Andor niemal krzyknął. - One mają wielką wartość! Niewiarygodnie wielką! Są odporne na magię, więc nie można ich wyciągnąć z właściciela za pomocą czarów, ale każdy czarodziej na świecie zawsze zechce poznać jeszcze jedno słowo, by stać się potężniejszy. Któregoś dnia ktoś przykuje cię do pala i zacznie rozgrzewać żelaza! To kolejny powód, dla którego powinniśmy się podzielić. Jako adepci będziemy bezpieczniejsi, gdyż pozyskamy możliwości, których teraz nie posiadamy.

• - Nie chcę być czarodziejem! - krzyknął Rap. - Chcę być zbrojnym i służyć królowej Inosolan. To wszystko, o co modlę się do Bogów!

• - Rapek! - powiedział zniecierpliwiony Andor. - Dwa słowa nie zrobią z ciebie czarodzieja, ale dzięki nim możesz zostać mistrzem w czym tylko zechcesz, w tym również w szermierce. Będziesz w stanie pokonać każdego na świecie z wyjątkiem innego adepta, maga albo czarodzieja. Czy ta myśl ci się nie podoba?

• - To by chyba było niezłe. - Ku własnemu zaskoczeniu Rap uśmiechnął się.

Andor zachichotał. Na jego twarzy pojawił się wyraz nadziei.

- A mnie w lesie nie będzie groziło żadne niebezpieczeństwo. No, niezbyt wielkie.

Las! Rap zapomniał o sztuce szermierczej i wrócił do smutnej rzeczywistości.

- Ale ja nie mam żadnego słowa.

Andor westchnął i ponownie wyciągnął rękę, w której trzymał butelkę.

- No dobra! Jeśli nie chcesz, to nie.

Rap ześliznął się z krzesła i opadł na kolana.

• - Andorze, gdybym mógł, zrobiłbym to! Dałbym ci moje i nie chciał twojego. Starałbym się zapomnieć to, które znam. Ale ja nie mam żadnych magicznych słów! Przysięgam!

• - Musisz mieć! Nie poniżaj się. To niegodne mężczyzny. Opowiedz mi w jaki sposób umarła twoja matka i co ci powiedziała, kiedy ostatni raz ją widziałeś. Słowa z reguły przekazuje się na łożu śmierci.

Rap wgramolił się z powrotem na krzesło. Kręciło mu się w głowie od wina. Czuł się bardzo przygnębiony. Z najwyższą radością powiedziałby Andorowi to, co ten chciał usłyszeć, gdyby tylko mógł to zrobić. Andor był dobrym przyjacielem, jego jedynym przyjacielem. Czuł się zbrukany i małoduszny przez to, że mu odmówił.

• - Jalon ma słowo? - zapytał. - On też chciał się ze mną podzielić, ale go nie zrozumiałem!

• - Oczywiście, że ma. Nikt nie mógłby tak śpiewać bez posiadania słowa.

Rap wiedział, że Andor zna Jalona.

- Dlaczego w takim razie nie podzielisz się z nim? Andor zawahał się, po czym odparł:

- Próbowaliśmy tego, ale okazało się, że obaj znamy to samo słowo, więc nic się nie zmieniło. No, mów co z twoją matką.

Rap wiedział jednak, że to w niczym nie pomoże. Jak to zdarzało się co kilka lat, przez miasto przetoczyła się gorączka, która przybyła na statku. Codziennie umierali ludzie. Każdego, kto zachorował w pałacu, usuwano stamtąd natychmiast. To był jego pierwszy rok w stajniach. Spędził cały poranek na czyszczeniu ich z gnoju, po czym wrócił do domu, spodziewając się, że matka będzie tam na niego czekała, jak zwykle pracując nad swymi koronkami, z gotowym obiadem, uśmiechem, uściskiem oraz żarcikiem o jej pracującym mężczyźnie. Upłynęły dwa dni zanim komukolwiek przyszło do głowy, by mu powiedzieć, gdzie ona jest i dlaczego ją zabrano. Nawet wtedy nie pozwolono mu jej odwiedzić. Trzeciego dnia umarła. Nie było więc żadnego pożegnania na łożu śmierci. Nie przekazano żadnego tajemnego słowa mocy.

Opowiedział to Andorowi, który przybrał zakłopotaną minę.

• - Ona pochodziła z Sysanasso - powiedział Rap. - Może ich magia jest inna? Może tam nie używają słów mocy?

• - Używają. Byłem tam.

Andor był wszędzie. Zrobił nadąsaną minę i pogrążył się w milczeniu.

Mimo woli Rap spojrzał na wspaniałe, miękkie futra leżące na jego łóżku. Myśl o tym, że zostanie ich właścicielem cieszyła niczym gorący letni dzień i piknik na brzegu morza z... z Inos. Nie mógł przyjąć podobnego daru.

- Cóż! - Andor rozpromienił się na nowo. - Jak mówią, tak naprawdę potrzebny mi dobry czarodziej, ale znajdę sobie towarzysza. Mężczyznę, który świetnie sobie radzi z końmi, jest odważny, można na nim polegać...

• - Cieszę się, że to słyszę, Andorze. Postąpiłbyś bardzo głupio, gdybyś wyruszył sam. Bardzo mi przykro, że odjeżdżasz, ale czułbym się szczęśliwszy, gdybym wiedział, że zabrałeś ze sobę kogoś, kto zna północ. Jestem też bardzo wdzięczny za prezent, ale nie mogę go przyjąć.

• - Jeszcze nie skończyłem! Proszę, to ostatnia kropla. - Andor oddał mu butelkę. Gdy Rap ją osuszał, kontynuował: - Jest odważny, można na nim polegać i najlepiej byłoby, gdyby był jasnowidzem...

Rap się zakrztusił.

Po chwili przestał kasłać i wciągać powietrze.

• - Nie! Nie jestem traperem ani łowcą fok! Jestem chłopakiem z miasta!

• - Jesteś mężczyzną, Rap. I to wiele wartym.

Potrząsnął głową. Z pewnością nie był takim mężczyzną, jakiego wymagało podobne szaleństwo - całe tygodnie wędrówki przez las pełen wilków i goblinów...

- Jesteś mężczyzną! - nie ustępował Andor. - Rzecz nie w tym, czy na brodzie wyrastają ci włosy, chłopcze, ale w tym, co masz pod czaszką. Niektórzy faceci nigdy nie stają się mężczyznami. Tu chodzi o to, by podwinąć rękawy i powiedzieć światu: “Teraz zagram według prawdziwych zasad. Koniec z drewnianymi mieczami. Jeśli mi się uda, zaszczyt przypadnie mnie, a nie moim rodzicom, nauczycielom czy pracodawcom, i będę się radował nagrodą bez poczucia winy, wiedząc, że na nią zasłużyłem. A jeśli przegram, poniosę karę bez użalania się czy oskarżania kogokolwiek”. Tak postępuje mężczyzna i od ciebie zależy, kiedy zdecydujesz się nim zostać. Myślę, że podjąłeś tę decyzję owej nocy na plaży, przyjacielu.

Przyjacielu? Na jakie ryzyko chciał go narazić ten przyjaciel? Rap bardzo się cieszył, że nie przyjął podarunku. Odwaga była w porządku, ale lekkomyślność to co innego.

- Jestem dumny, że nazywasz mnie przyjacielem, Andorze - odparł, z wysiłkiem wypowiadając słowa. Jego język stał się nagle dziwnie ociążały. - I gdybym sądził, że moja pomoc może się do czegoś przydać, z chęcią bym ci jej udzielił. Myślę jednak, że byłbym dla ciebie tylko zawadą. Naprawdę!

- Król jest umierający.

Jak na rozkaz, świeczka stopiła się do końca i zgasła, pozostawiając tylko blade światło gwiazd i długą ciszę.

• - Jesteś tego pewien?

• - Sagom jest pewien. Chcesz usłyszeć to od niego, czy zaufasz mnie?

• - Oczywiście, że ci ufam! Kiedy się to stanie?

• - Trudno powiedzieć. Nie dzisiaj ani jutro, ale nigdy już nie zobaczy trawy. Tak mówi Sagorn, a nie ma mądrzejszego od niego doktora.

Waga tej wiadomości przytłoczyła Rapa. Król Holindarn władał Krasnegarem przez całe jego życie. Był łaskawym, wszystkowiedzącym ojcem dla całego swego ludu, a zwłaszcza dla chłopca, który nie miał własnego ojca. Jego istnienie wydawało się czymś równie stałym i niezmiennym, jak trwanie skały. Myśl, że któregoś dnia może go nagle zabraknąć, była czymś niepojętym.

• - Inos! Och, biedna Inos! Kiedy nadejdzie wiosna, będzie czekała na pierwszy statek, żeby przywiózł listy od niego, a zamiast nich otrzyma tę wiadomość.

• - Kto wie, jakie wieści może otrzymać?

• - Co masz na myśli?

W ciemności jedynie jego daleko widzenie powiedziało mu, że Andor wzruszył ramionami.

• - Kiedy król umiera, lepiej żeby jego następca był na miejscu, gotowy przejąć tron.

• - Nie chcesz chyba powiedzieć, że ktoś może spróbować go ukraść?

Było jednak oczywiste, że Andor właśnie to chciał powiedzieć. Zadałeś głupie pytanie. Staraj się zachowywać jak dorosły mężczyzna, tępaku! - zganił się w duchu Rap.

• - Kto mógłby coś takiego zrobić? - zapytał.

• - Każdy, kto uznałby, że może mu się to udać. Sierżant Thosolin ma swoich zbrojnych. Foronod może uznać, że będzie lepszym monarchą niż niewyrośnięte dziewczątko i wielu się z nim zgodzi. Ponadto ta wiadomość z pewnością dotrze do Nordlandu wcześniej niż do Kinvale. Dla jarlów będzie to równie kuszące, jak świeże foki dla ork. Jeśli Inos zabraknie na miejscu, gdy do tego dojdzie, będzie miała bardzo niewielkie szansę, by kiedykolwiek zostać królową. Tak mi się przynajmniej wydaje. Niesprawiedliwość tej sytuacji paliła niczym ług.

- To dlaczego król nie pośle po nią?

Andor westchnął i usadowił się wygodniej na krześle.

- Sagorn mówi, że on nie chce przyznać, iż jest chory. Nie może niczego przełknąć i cierpi nieustanny ból, ale nadal temu zaprzecza. Po drugie, nie chce narażać niczyjego życia. To głupie, ponieważ połowa mężczyzn w mieście zgłosiłaby się na ochotnika. On jednak zakazał wszelkich ekspedycji.

Biedna Inos!

- Czy to prawdziwy powód twojego odjazdu, Andorze? Chcesz ją powiadomić?

Zęby Andora błysnęły w półmroku.

- Ja nie mam z tym nic wspólnego, chłopcze. Znowu nastała cisza. Po chwili Andor dodał półgłosem:

- Moglibyśmy jednak wędrować razem, dopóki nie przedostaniemy się przez góry. Gdy już dotrzemy do Imperium, sprawa będzie prosta. Wskażę ci właściwą drogę do Kinvale. Gdybyś zechciał, moglibyśmy wynająć przewodnika, ale nie będziesz miał tam żadnych trudności.

Dłonie Rapa drżały. Splótł je razem na kolanach. Długa przerwa...

- Drewniane miecze, Rap? Czy tym razem naprawdę?

- Nie mam pełnomocnictw! Kto by mi uwierzył? Andor nie zadał sobie nawet trudu, by odpowiedzieć. Inos, rzecz jasna.

- Mam sam wyznaczyć siebie do tego zadania? Sprzeciwić się królewskiemu rozkazowi?

- Komu jesteś wierny, Rap? Królowi czy jej? Ciemność i cisza.

- Jeśli musiałbyś dokonać wyboru - a teraz właśnie musisz to zrobić - komu jesteś wierny? Czy nie uważasz, że Inos pragnęłaby się znaleźć u boku ojca w jego ostatnich dniach?

Rap nie musiał odpowiadać na to pytanie.

To było szaleństwo. Zatrważające ryzyko. Inos jednak z pewnością chciałaby się znaleźć u boku ojca, a była ona jego przyjaciółką, a przynajmniej byłaby nią, gdyby nie była królewną. Andor jak zwykle miał rację. Rap musiał dowieść swej odwagi, udowodnić sobie, że jest mężczyzną, i okazać Inos swą mi... wierność.

Zadrżał. Nie był pewien, czego boi się bardziej - pogody czy goblinów. Widywał ich, jak kręcili się w pobliżu portu. Byli niscy, mieli bardzo szerokie ramiona, szarobrązową skórę i czarne jak węgiel włosy. Mówili o sobie “zieloni ludzie” i w pewnym oświetleniu ich skóra rzeczywiście nabierała zielonkawego odcienia niczym stary, zaśniedziały mosiądz. Latem mężczyźni wałęsali się po świecie odziani nadzwyczaj skąpo. Każdemu z nich z reguły towarzyszyły trzy albo cztery kobiety opatulone od stóp do głów. Wszystkie opowieści zawierały informację, że goblinowie mają w zwyczaju stosować tortury.

Włosy jeżyły się mu na głowie na myśl o wyruszeniu z Andorem w podróż na taki mróz. Podróż, która potrwa tygodnie. Samo powietrze mogło zabić.

• - Kiedy?

• - Teraz.

Andor ponownie zaczął się uśmiechać.

- Teraz?

Wskazał na okno, którego srebrny blask stał się jaśniejszy.

• - Wschodzi księżyc. Wszyscy są tak zajęci przygotowaniami do Święta Zimowego, że nie zauważą naszej nieobecności.

• - Ale... potrzebne nam zapasy!

• - Wymień je. Przygotowałem listę. Wysłuchajmy też twojej.

• - Cztery konie. Posłania. Jedzenie. Pasza - mnóstwo owsa. Broń. Kociołek do topienia śniegu... - zabrakło mu pomysłów.

Andor zachichotał.

- Pomyślałem o jeszcze kilku rzeczach - powiedział. - Nie ma ich znowu tak wiele. Żadnych drewnianych mieczy?

Rap przełknął ślinę, uśmiechnął się i odparł:

- Żadnych.

Andor wyciągnął rękę i uścisnął mu dłoń.

- Świetny z ciebie facet! Jeśli zaatakują nas niedźwiedzie w porcie albo chwyci śnieżyca wśród wzgórz, zginiemy, musimy jednak podjąć to ryzyko. O ile unikniemy tych niebezpieczeństw, ruszymy po prostu przed siebie - wzgórza, potem torfowiska, następnie lasy, a za nimi góry. Kiedy już przez nie przebrniemy, pójdzie nam jak z płatka. Latem trzy tygodnie... teraz powiedzmy pięć. Później jeszcze tydzień dla Inos, żeby mogła się przygotować. Myślę, że Angilki użyczy jej trochę ludzi, albo będzie mogła jakichś wynająć. Pięć tygodni na podróż powrotną. Razem trzy miesiące. Góra cztery. Sagorn sądzi, że król jest w stanie tyle wytrzymać. Pamiętaj, że on ma słowo mocy. To mu pomoże.

Sagorn wspomniał, iż posiadaczy słów trudno zabić, i mówiąc to spojrzał przelotnie na monarchę.

- Król też ma słowo? Andor skinął głową.

• - Mówią, że Inisso miał trzy i podzielił swoją moc - po jednym słowie dla każdego z synów. Nie mogę uwierzyć, że zrobiłby coś równie głupiego, tak jednak chce legenda. Jedno z nich zapewne zna teraz Kalkor z Garku. Posiadł nadzwyczajną umiejętność zabijania. To jarl nad jarlami. Diuk Angilki też musi znać jedno. Tak przynajmniej słyszałem. Jedno zawsze mieli królowie Krasnegaru. To dzięki temu udało im się tak długo zachować niezależność. Jeśli jednak Inos nie wróci tutaj przed śmiercią ojca, słowo umrze razem z nim. Tron nie jest wszystkim, co by utraciła, Rap.

• - Ale jak zdołamy zgromadzić to wszystko i oddalić się nie zauważeni?

• - Mówiłem ci już. Święto Zimowe. Ciebie zresztą i tak nikt o nic nie zapyta. Pomyślą, że wypełniasz jakieś polecenie Foronoda. A poza tym możesz chodzić po ciemku! Gdzie są posłania, te grube?

• - Nie wiem. Chyba w magazynie przy kuźni.

• - Poszukaj ich!

Rap skrzywił się. Wiedział, że ten grymas będzie widoczny w srebrzystych witkach światła księżycowego rozprzestrzeniających się po małej izdebce.

- Rap! Nie poważyłbym się na to szaleństwo z nikim innym i nie zrobię tego, jeśli będziesz takim upartym osłem. Twoje dalekowidzenie to nasz atut. Nikt nie zdoła cię zaskoczyć, jeśli będziesz z niego robił użytek. A to jest konieczne! Potrzebna ci też praktyka. No więc, gdzie są te posłania? Rap pomyślał o magazynie i powiedział:

• - W kącie obok siekier.

• - Siekier! Świetnie! Zapomniałem o nich. Ty weźmiesz manatki i...

• - Brama do stajni jest zamknięta. Klucze wiszą u pasa Hononina.

• - Ja je zdobędę.

• - Ty?

Stajenny był jednym z nielicznych ludzi w Krasnegarze, którzy nie polubili Andora. Hononin najwyraźniej go nie znosił. Był z niego stary, zrzędliwy demon.

- Tak jest, ja! - Andor roześmiał się. - Jak sądzisz, gdzie mogę go znaleźć?

W ciągu następnych dwóch godzin Rap czuł się tak, jak gdyby walczył z zamiecią. Same nowe ubrania wystarczyłyby, aby wprawić go w oszołomienie, a myśl o wyruszeniu w pustkowia tajgi, perspektywa przeżycia przygody u boku takiego bohatera jak Andor, szansa na ponowne ujrzenie Inos... Emocje przepływały przez jego umysł niczym fale przypływu. Do tego jeszcze zmuszał się teraz do korzystania ze swej niesamowitej zdolności, zamiast starać się ją stłumić. Wkrótce poczuł w głowie pulsujący ból wywołany tym wysiłkiem. Niemniej jednak dalekowidzenie było czymś nadzwyczaj pomocnym dla zwykłego złodzieja.

Świadomość, że dopuszcza się kradzieży, niepokoiła go jeszcze bardziej niż myśl o oczekujących niebezpieczeństwach. Starał się przekonać sam siebie, że prędzej czy później odda wszystko, co zabiera, z wyjątkiem jedzenia. Andor powiedział, że ich w nie zaopatrzy. Obecał, że zostawi pieniądze. Rap, który pocił się w swych nowych, obfitych szatach, przemknął przez pałacowe magazyny. Zbierał potrzebne rzeczy i znosił je do stajni. Nie używał światła, lecz rzadko musiał poszukiwać czegoś rękoma.

Posłania były tam, gdzie się ich spodziewał, tak samo jak siekiery, owies, harpuny i łopaty; zgromadził swe łupy w pustym boksie, po czym zabrał się do koni.

Kusił go Smok, był on jednak rozpłodowym ogierem królewskiej stadniny, Rap musiał się więc oprzeć temu pragnieniu. Najlepsze byłyby młode zwierzęta, lecz nawet niektóre z nich odczuwały już skutki uwięzienia w surowych, zimowych warunkach. W chłodnym, obojętnym świetle księżyca osiodłał Wesołka i Wariata, worki z ekwipunkiem władował zaś na grzebiet Pieprzowi i Tancerzowi.

Gdy był już gotowy, osunął się na worek sieczki, by odetchnąć, zastanawiając się, o czym mógł zapomnieć. W stajni było ciemno i ciepło. Pachniało końmi. Wypełniał ją cichy odgłos ich ruchów oraz oddechu, swojski i znajomy... gdy Rap tam siedział, doniosłość tego, co uczynił, uderzyła go nagle niczym śnieg spadający z dachu. Magazyny otworzyły się przed nim, ponieważ był pomocnikiem Foronoda. Jego zaufanym pomocnikiem. Powierzono mu klucze, a on zdradził to zaufanie! Okazywał nieposłuszeństwo swemu królowi. Jakie miał prawo nakłaniać Inos do odbycia niebezpiecznej podróży powrotnej przez zimowy las, skoro jej ojciec nie chciał tego zrobić? Czy Andor rzucił na niego czar? Zaczął dygotać. Zalewał go pot. Zdrajca! Złodziej!

Oszalał! Być może miał jeszcze czas, by naprawić swój błąd, zanim nadejdzie Andor. Wtedy nikt by się o tym nie dowiedział. Ogarnięty gorączkowym poczuciem winy, zaczął rozładowywać konie. Palce jego dłoni poruszały się niezgrabnie.

Zaledwie udało mu się zacząć, gdy zaskrzypiały drzwi. Poderwał się nerwowo. Zanim jednak zdołał go dostrzec, wiedział już, że to Andor. Przybyły z radością zrzucił sobie z pleców wielką pakę zapasów.

- Świetny z ciebie facet! Widzę, że już prawie skończyłeś przygotowania. Jesteś zdumiewający, Rap, nawet jak na człowieka z północy, a wiesz, co o nich opowiadają.

• - Nie? Co takiego?

• - Och - odparł wymijająco Andor - że są niezależni, twardzi, godni zaufania. Teraz do dzieła!

Uśmiechając się, wyciągnął klucze Hononina i zaszczekał nimi.

Jak on tego dokonał? Serce Rapa ogarnęło nagle przerażenie, gdy przypomniał sobie opowieści o rybaku Kranderbadzie i pozostałych.

• - Co mu zrobiłeś? Powiedz!

• - Zupełnie nic, mój chłopcze. Wciąż pije świąteczny poncz “Pod Królewską Głową”.

• - Dał ci klucze?

• - Nie. Wypadły mu na podłogę w tym miejscu, ale jeszcze o tym nie wie. No więc, czego nam brakuje?

W dziesięć minut później otworzyli wierzeje stajni i wyszli na otoczony murami dziedziniec. Na zewnątrz panował śmiertelny chłód.

• - Cholera! - zawołał Andor. Ich ekspedycja już w pierwszej chwili natknęła się na trudności. Choć zewnętrznych bram nigdy nie zamykano na klucz, a jedynie na zasuwę, blokowała je olbrzymia zaspa. Furta była otwarta, a prowadząca przez nią ścieżka dobrze wydeptana, lecz juczne konie nie mogły tamtędy przejść ze swym ładunkiem.

• - Będziemy musieli wszystko zdjąć i załadować z powrotem na zewnątrz - powiedział Rap, który czuł już ukąszenia zimna.

• - Tak mi się zdaje - mruknął Andor. - Czy jest tam ktoś, kto mógłby nas zobaczyć?

• - Nie... nie wiem!

• - Skorzystaj ze swego zmysłu.

• - Nie mogę!

Rapa ogarnęła nagła panika. Czyjego tajemnicza moc miała go zawieść akurat teraz, gdy wreszcie wyraził zgodę na zrobienie z niej użytku? Nie mógł nic wyczuć. Uzmysłowiło mu to, jak bardzo już - nie wiedząc o tym - przyzwyczaił się do polegania na swym dalekowidzeniu. Poczucie winy ponownie podrażniło jego sumienie. Czy Bogowie mieli zamiar odebrać mu swój dar?

Nagle Andor zachichotał.

- W takim razie spróbuj tego: wyjdź na zewnątrz i zobacz, co się stanie.

Zakłopotany Rap wręczył mu wodze i wyszedł przez furtę. Wrócił w chwilę później.

• - Masz rację! Brama to zatrzymuje, czymkolwiek to jest.

• - Powinienem był odgadnąć! Zamek jest uodporniony na magię.

• - Magię? Nie jestem czarodziejem!

• - Nie jesteś, chłopcze, ale twoje dalekowidzenie nie jest czymś czysto niemagicznym. Jak ci się zdaje, po co staruszek Inisso wybudował zamek? Nie spotkasz tu żadnych armii! Czarodzieje obawiają się jedynie innych czarodziejów, więc mury zamku nie przepuszczają magii. Działa ona na zewnątrz i wewnątrz nich, ale nie może przez nie przenikać... słyszałem o tym kiedyś, ale zapomniałem. No, chodź już! Zamarzniemy na śmierć, jeśli nie zaczniemy się ruszać!

Z Andorem za plecami, Rap poprowadził ich karawanę w dół przez zaułki Krasnegaru. Wydawało się, że Bogowie pragną dodać im otuchy. Nieliczni ludzie, których spotykali, tak byli zajęci przygotowaniami do święta, że nie zastanawiali się, dokąd Rap może się wybierać z końmi o tej porze roku. Większość z nich nie rozpoznała go nawet w nowym ubraniu, pozostali zaś zadowolili się pozdrowieniem go radosnym okrzykiem, gdy przechodził. Bramy miejskie były otwarte. Andor podniósł zasuwę i Rap podążył za nim w stronę portu. Zatrzymał się, by sprawdzić, czy nie ma tam niedźwiedzi.

Nic nie poruszało się w czarnej ciszy. Ani oczy, ani dalekowidzenie nie wykryły żadnego niebezpieczeństwa. Białe niedźwiedzie kręciły się po wybrzeżu wiosną i jesienią. W środku zimy nie powinny im zagrozić - z tym, że nie było to pewne.

• - Nic nie widzę - mruknął podenerwowany Rap.

• - Świetnie!

Andor poprowadził ich w stronę rampy łodziowej i szaleńcza eskapada rozpoczęła się.

Choć bezwietrzna i spokojna, noc była niewiarygodnie zimna. Para buchała z końskich nozdrzy niczym dym z ognisk.

Opatulony w swe nowe futra, Rap czuł śmiercionośny dotyk chłodu jedynie na niewielkich fragmentach twarzy, które wciąż miał odsłonięte. Śnieg skrzypiał głośno pod kopytami i butami.

Półksiężyc wygnał z nieba zorzę polarną oraz większość gwiazd. Jego widmowe światło spływało teraz z zupełnie czarnego nieba, by odbijać się w pokrytej lodem zatoce. Wyspy na grobli były pokryte zaspami oraz stosami kry, lecz lód samej zatoki powinien być wystarczająco bezpieczny - pod warunkiem, że zdołają do niego dotrzeć, gdyż na jego granicach piętrzyło się przerażające rumowisko pochylonych bloków i wyszczerbionych monolitów z ostrego lodu, pomieszanego z miękkim śniegiem w przypadkowym chaosie. Zaspy skrywały głębokie dziury - często wystarczająco głębokie, by sięgać do samej wody - pokryte jedynie zdradziecko cienką warstewką świeżego lodu. Przez kilka pierwszych minut Rap brnął z wysiłkiem naprzód, przekonany, że nigdy nie znajdzie drogi przez ten labirynt. Potykał się. Załamywały się pod nim powierzchnie wyglądające solidnie, a jednak takie nie były. Konie idące za nim nie radziły sobie lepiej. Wyczuwał ich przerażenie.

- Nie śpiesz się - usłyszał za sobą spokojny głos Andora. - Dalekowidzenie ci pomoże.

Prawa stopa Rapa pogrążyła się głęboko w miękkim śniegu. Potknął się o kryształową ścianę, wyciągnął uwięzioną stopę, lecz wpadła mu następna, a potem obie. Z konieczności zatrzymał się, pogrążony aż po uda. Dyszał, podenerwowany i wyczerpany. Z nosa buchały mu obłoki pary, które lśniły w świetle księżyca bladymi kolorami tęczy. Pomyślał o czekających go milach wędrówki. Jeśli będą posuwać się naprzód w tym tempie, umrą z głodu zanim zdołają dotrzeć na kontynent, a co dopiero do lasów.

- Zaczekaj! - zawołał Andor, podczas gdy Rap usiłował się uwolnić. - Zamknij oczy!

Rap usłuchał go. Wiedział, że po jego prawej stronie znajduje się wielka, pochylona płyta, po lewej zaś sterta masywnych bloków, rzecz jasna jednak gładki odcinek, który widział przed sobą, pokrywał naniesiony przez wiatr śnieg, a skryty pod nim lód stromo pochylał się w dół. Oczy mu tego nie powiedziały. Tam dalej jednak warstwa śniegu była cieńsza...

Wydawało się, że trwało to długo, lecz nie mogło chyba upłynąć więcej niż dziesięć minut, nim odnalazł przejście przez labirynt i znalazł się na gładkiej powierzchni środka zatoki, gdzie kry nie były tak przekrzywione przez pływy. Wydawało się, że teraz mogą już bezpiecznie dosiąść koni. Rap zdołał opanować właściwą technikę. Nie potrzebował więcej zamykać oczu. Potrafił połączyć w swym umyśle oba rodzaje widzenia i sięgnąć nimi naprzód. Gdy dotarli do rumowiska blokującego przeciwległy brzeg, przeprowadził przez nie karawanę, ani razu nie musząc się cofać.

- Wspaniale! Rap mój chłopcze, jesteś niesamowity! To będzie wspaniała wycieczka.

Pochwała z ust Andora była jak gorący napój. Napełniła Rapa słodyczą i ciepłem.

Jego magia funkcjonowała również na kontynencie. Wkrótce nauczył się wyczuwać głębokość i konsystencję śniegu - gdzie konie mogły przejść, a gdzie było to niemożliwe. W gruncie rzeczy na ziemi nie zalegało go zbyt wiele. Okolice Krasnegaru były suche. To wicher sprawiał, iż każdy płatek śniegu wirował, co dawało złudzenie, że jest go więcej. Otwarte tereny były z reguły oczyszczone przez wiatr, a zaspy tworzyły się tylko po zawietrznej stronie przeszkód. Ból głowy ustępował, w miarę jak Rap nabierał pewności siebie. Być może jednak wpływało na to czyste, lodowate powietrze. Ich trasa była trudniejsza, niż latem; zaczęli zapuszczać się coraz głębiej między wzgórza. Cztery konie podążające szeregiem wysyłały w górę gęste obłoki pary lśniące w blasku księżyca. Pobrzękiwanie uprzęży łączyło się ze skrzypieniem śnieżnej pokrywy. Cienie zwierząt podążały za nimi.

Tak jak latem niebem Krasnegaru władało słońce, zimą panował na nim księżyc. Gdy był w pełni, prawie nie zachodził. Tkwił wysoko na niebie, jedynie na chwilę kryjąc się pod północnym horyzontem przed pojawiającym się przelotnie słońcem. Teraz jednak księżyca ubywało i z czasem miał on ich opuścić. Niemniej nawet podczas przesilenia zimowego słońce niekiedy się pojawiało, a nowo zdobyta przez Rapa zuchwała pewność siebie mówiła mu, że być może w ogóle nie jest mu potrzebne światło.

Pierwszy postój urządzili w tej samej dolince, w której wiele miesięcy temu napotkał minstrela Jalona. Teraz jednak okolica wydawała się dziwnie zmieniona przez śnieg oraz widmowe światło. Tak daleko od brzegu spotkanie z niedźwiedziami było mało prawdopodobne, ponieważ wolały one jeść foki niż ludzi.

Rap wyciągnął manierkę spod worka z owsem spoczywającego na grzbiecie Tancerza. Ciepło końskiego ciała nie pozwoliło wodzie zamarznąć.

- Obchodź się z nią ostrożnie - ostrzegł Andora, gdy mu ją przekazywał. - Jeśli na to pozwolisz, odmrozi ci wargi.

Poczuł dumę ze swej doskonalszej wiedzy. Jotunn był przewodnikiem dla impa.

Przeżuli pemikan i wysypali na śnieg trochę owsa dla koni. Rap zamruczał coś nad ich pokrytymi szramami pęcinami, zdrapał im śnieg z podków i ostrożnie wydobył sople z nozdrzy. Roześmiał się prawie na głos z podniecenia, rozradowany przygodą i poczuciem ucieczki. Krasnegar był dla niego więzieniem. Teraz wyrwał się na wolność. Złożył sobie obietnicę, że ta podróż stanie się początkiem jego wieku męskiego. Gdyby powietrze nie było tak zimne, czułby pokusę, by zaśpiewać.

Urządzili obozowisko w wykopie na torfowisku pod przepięknym baldachimem z gwiazd. Jeśli istniał jakiś sposób na to, by rozbić namiot na gruncie twardym jak żelazo, Rap go nie znał. Wreszcie użyli swego namiotu jako gigantycznego śpiwora - włożyli posłania do środka, a potem wcisnęli się w nie.

- To jest fajne! - oznajmił z przekonaniem Rap.

• - Wielcy Bogowie! - mruknął Andor. - On oszalał. Po chwili dodał:

• - Muszę jednak przyznać, że jest to coś nowego. Następnie Rap wyszeptał:

• - Andorze? Czy przeżyłeś już kiedyś podobną przygodę?

• - Nie jestem pewien. Odpowiem ci na to pytanie później. Ta może być inna.

• - Dlaczego?

• - Dlatego, że z poprzednich uszedłem z życiem.

Około dziesiątej rano na południowym horyzoncie pojawiła się słaba łuna, która stopniowo rozprzestrzeniała się, przechodząc w niewyraźny półmrok, a potem w blade i mgliste światło dnia. Przez kilka minut widać było brzeg tarczy słonecznej. Potem zniknął i dzień skończył się.

Wędrówka przez torfowiska była trudna. Nierówny teren gęsto pokrywały zaspy, a najdogodniejszy szlak wił się i zakręcał niczym splątany sznur. Teraz jednak głowa wcale już Rapa nie bolała. Potrafił wybrać najpewniejszą trasę, nawet się nad tym nie zastanawiając.

Raz dostrzegli tego dnia w oddali wilki, a przynajmniej Rap je dostrzegł, wkrótce jednak zniknęły one w zamglonej dali, nie zdradzając ochoty do ataku.

Jeśli pogoda się utrzyma... utrzymała się. Trzeciego dnia, gdy w Krasnegarze właśnie ucztowano i obchodzono Święto Zimowe, torfowiska zostały za nimi i pojawiły się pierwsze, skarłowaciałe drzewa - zapowiedź rozciągającej się przed nimi wielkiej tajgi. Tutaj kończyły się posiadłości króla Krasnegaru. Wkraczali na teren, do którego ani on, ani imperator nie mogli rościć sobie przekonujących praw. Nie był on jednak zupełnie bezludny. Drzewa zapewniały osłonę przed nawet najgorszą śnieżycą, jednak dawały też schronienie innym ludziom, a ci mogli być groźniejsi niż jakakolwiek zamieć.

Po siedniu dniach drogi przez las wciąż jeszcze żyli.

Rap uważał, że jak na dwóch całkowitych nowicjuszy nieźle sobie radzą. Co prawda Andor był doświadczonym podróżnikiem, pochodził jednak z południa. Rap był tubylcem, ale wychował się w mieście. Zimą Krasnegar opuszczali tylko traperzy, łowcy fok oraz poszukiwacze. Cała wiedza Rapa o życiu na pustkowiach pochodziła z rozmów z takimi właśnie ludźmi, wielu więc rzeczy trzeba się było nauczyć na własnej skórze.

Rap i Andor robili to jednak. Nauczyli się nie rozpalać ognisk pod gałęziami obciążonymi śniegiem, zabierać buty na noc do posłania oraz podczas wędrówki trzymać się najgęstszego lasu, gdzie podszycie oraz pokrywa śnieżna były najrzadsze. W tym dziewiczym mroku można było napotkać wydeptane przez zwierzynę ścieżki oraz tajemnicze dróżki, po których Rap bezbłędnie prowadził konie, posiłkując się swą nadnaturalną umiejętnością.

Jak dotąd nie zetknęli się z oznakami obecności przerażających goblinów. Nawet ślady zwierząt były nieliczne. Zresztą Rap i Andor nie potrafili odczytać historii, które mogłyby im owe opowiedzieć. Tylko raz dostrzegli trop niewątpliwie pozostawiony przez wilka. Przez następne dwie godziny Rap wytężał do granic możliwości swój niesamowity zmysł, przeszukując nerwowo las.

Andor narzekał, że nigdy już nie będzie jeść pemikanu ani naleśników, Rapowi jednak zdawała się służyć monotonna dieta. Konie miały się gorzej. Rap z najwyższą niechęcią zmuszał biedne stworzenia do tak wielkiego wysiłku. Żebra sterczały z ich boków niczym szpalery młodych drzewek. Wierzchowce często się potykały. Godziny odpoczynku spędzały na grzebaniu w śniegu w poszukiwaniu ukrytej pod nim skąpej, leśnej trawy.

Zapasy pożywienia dla ludzi wyczerpywały się szybko. Para pionierów-samouków będzie wkrótce musiała nauczyć się polować, by nie stanąć w obliczu śmierci głodowej. Zgodzili się jednak, że nie przestaną wędrować na południe tak szybko, jak tylko można, dopóki pozwoli na to pogoda. Czasem musieli znosić przenikliwy wiatr i lekki śnieg, lecz drzewa zapewniały im osłonę i nie dokuczała im naprawdę groźna zawierucha.

Rap widywał już wcześniej drzewa. W ogrodach zamkowych rosło kilka poskręcanych okazów, a ponadto dwa lata temu wyruszył na południe z ekipą poszukiwawczą ścigającą Smoka i jego stado. Nigdy jednak sobie nie wyobrażał, że na świecie może być tyle drzew, ile ich teraz ujrzał w ciągu jednego dnia. Były to głównie świerki - czarne w swym zimowym okryciu, milczące i nieprzyjazne. Spodziewał się, że tajga będzie się ciągnąć bez końca, pozbawiona charakterystycznych obiektów i niezmienna. Dostrzegał w niej jednak zmiany. Teren wznosił się w górę i opadał w dół. Czasami pojawiały się otwarte polany i stare przesieki, porośnięte splątaną roślinnością i trudne do pokonania. Były tam też rzeki, ścieżki wydeptane przez zwierzynę oraz zamarznięte bagna usiane maleńkimi skarłowaciałymi świerkami. Rap nigdy dotąd nie widział rzeki i daremnie próbował sobie wyobrazić, jak jedna z nich będzie wyglądała wypełniona wodą, a nie litym lodem.

Sagorn powiedział, że niektórzy ludzie nigdy nie gubią drogi. Rap miał niezawodny zmysł kierunku. W najciemniejszym mroku lub najbielszej lodowej mgle zawsze umiał zwrócić twarz na południe lub znaleźć powrotną drogę do szlaku, wzdłuż którego podążali. Sam trakt jednak często przegradzały zaspy, ludziom i koniom łatwiej więc było wędrować pomiędzy drzewami.

Siódmego dnia wciąż jeszcze żyli.

- Rap! Rozbijmy obóz! - zawołał Andor ochrypłym głosem. Nie było teraz księżyca, a nieustanna wędrówka w ciemnościach wyczerpywała emocjonalnie Rapa, podobnie jak i konie. Nabrał już teraz takiej wprawy, że nawet za dnia czasami wędrował z zamkniętymi oczyma, jeśli świeciło w nie nisko stojące słońce.

Teraz, gdy właśnie przed chwilą zaszło, byłby gotów posuwać się dalej, niepokoił się jednak skrycie słabością Andora. Impowie źle znosili zimę. W żyłach Rapa płynęła jotuńska krew i radził on sobie znacznie lepiej.

- Świetny pomysł - powiedział. - Właśnie miałem to zaproponować.

Znaleźli odpowiednie miejsce na małej polance i przystąpili do rozpalania ogniska. Wkrótce światło płomieni zatańczyło na śniegu i otaczających ich drzewach. Andor zaczął szperać w jukach w poszukiwaniu żywności, podczas gdy Rap wziął się za rąbanie drewna i świerkowych gałęzi, żeby wybudować szałas. Stawali się coraz sprawniejsi. Dawno już wyrzucili namiot jako bezużyteczny bagaż.

Zapuścił się pomiędzy drzewa, na odległość kilkunastu metrów od migocącego ogniska. Zaalarmował go dopiero niepokój okazywany przez konie. W chwilę później jego dalekowidzenie potwierdziło niebezpieczeństwo. Pognał przez zaspy z powrotem do obozu.

- Andorze! Goście! - powiedział.

Andor, który klęczał przy ognisku, spojrzał na niego. Jego czarny zarost impa pokryty był skorupą lodu. Twarz miał ciemną od brudu. W cieniu jego futrzanego kaptura dostrzec można było jedynie blask ognia odbjający się w oczach.

- Ilu?

Rap policzył ich.

- Około dwudziestu. Ciągle się poruszają. Tworzą krąg. Dłonie zaczęły mu dygotać. Ku swemu zdumieniu usłyszał, że Andor zachichotał cicho.

• - To może być twoja ostatnia szansa.

• - Na co?

Rap nie chciał podnieść głosu, najwyraźniej jednak ogień oraz stukot uderzeń jego siekiery i tak zdradziły już ich obecbość niczym kurant.

• - Na podzielenie się ze mną twoim słowem, rzecz jasna. Adeptowi nie groziłoby żadne niebezpieczeństwo, wątpię jednak, by mój talent podziałał jak należy na tych facetów. Wypluj je z siebie, Rapie! Szybko!

• - Nie mam żadnego słowa! - zapewnił raz jeszcze wstrząśnięty Rap. Czy Andor cały czas uważał go za kłamcę?

Ten odrzucił nóż, którym kroił pemikan i położył na kolanach dłonie skryte w rękawicach o jednym palcu.

• - Ostatnia szansa, panie Rapie!

• - Andorze... - Rap czuł, że jego świat wali się w gruzy. Strach przed goblinami ustąpił miejsca rozdzierającemu serce poczuciu zdrady.

• - Czy to wszystko było oszustwo? Król nie jest umierajmy?

• - Och, jest. To jednak nie ma teraz zbyt wielkiego znaczenia, prawda? Wiesz chyba, co zrobią z nami goblinowie?

Krąg się zacieśniał. Byli coraz bliżej. Mimo to oczy nie mogły ich dostrzec. Nie wydawali żadnego dźwięku. Jedynie jasnowidz potrafiłby ich wykryć.

Rap był bliski paniki.

- Nie znam żadnego słowa! A może ty powiesz mi swoje! Jeśli już jedno mam, to dwa zrobią ze mnie adepta, prawda? Wtedy będę mógł nas uratować!

Andor parsknął pogardliwie.

- Marne szansę! Z której strony nadchodzą?

Rap użył swego daru. Krąg przestał się zacieśniać. Zbliżała się ku nim grupka mężczyzn.

• - Stamtąd.

• - Jesteś całkiem pewien, że nie chcesz mi powiedzieć? To byłoby przyjemniejsze niż szatkowanie na kawałki.

- Nie mogę! Powiedz mi swoje! Andor potrząsnął głową, rozgniewany.

- To by nic nie dało! Potrzebowałbyś czasu, by nauczyć się nad nim panować. Ja właściwie nie muszę nawet stać się adeptem. Nie w tym celu. Potrzebuję twojego słowa tylko po to, by powiększyć talent, który już posiadam. Dodać mu mocy. Wtedy pozyskam sobie goblinów i miło nas przywitają. Dlatego ty musisz powiedzieć mi swoje, rozumiesz?

Talent? Pozyskam? Jak mógł tak długo ignorować oczywiste fakty?

- To nie tylko dziewczęta, prawda? - zapytał z goryczą. - On działa na wszystkich. Na mężczyzn też. Oszukałeś mnie.

Andor uczynił z Rapem to, co on z klaczami Smoka. Złodziej! Zdrajca!

Jego towarzysz wzruszył skrytymi pod ciężkim futrem ramionami.

- Goblinowie nie są oszustwem i nie zamierzam przedłużać swej obecności w celu dostarczenia im rozrywki. Głupio się zachowujesz, panie Rapie.

Następnie zwrócił się w stronę przybyszów.

Trzy niewyraźne postacie wyłoniły się z mroku i zatrzymały na krawędzi obszaru oświetlonego blaskiem ogniska, widoczne teraz nawet dla oczu.

Jeśli goblinowie cenili odwagę, nie zaimponuje im trzęsąca się żuchwa Rapa ani to, w jaki sposób ściskał razem kolana. Oparł się pokusie, by skryć się za plecami Andora.

Trzech mężczyzn zbliżało się powoli z uniesionymi w górę włóczniami, przyglądając się z uwagą swej zdobyczy. Byli niscy i bardzo szerocy w ramionach. Mieli na sobie kurtki, spodnie i buty, wszystko to jednak zrobione było nie z futra, lecz koźlej skóry jaskrawo udekorowanej frędzlami i paciorkami. Migotliwy blask ognia ukazywał twarde, nieprzyjazne, smagłe oblicza, naznaczone wokół oczu skomplikowanymi wzorami tatuaży.

Mężczyzna stojący w środku wydawał się starszy od pozostałych. Jego strój i twarz pokrywały najozdobniejsze dekoracje. On też przemówił jako pierwszy, wyszczekując jakieś pytanie, którego Rap nie rozumiał. Towarzyszył temu groźny ruch włócznią.

Wydawało się, że Andor nagle się wyprostował. Stał się wysoki i okazały. Odpowiedział w tym samym języku. Jego głos był bardziej ochrypły i znacznie niższy niż zwykle. Rap poderwał się, zaskoczony, gdy go usłyszał. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że goblinowie mogą mówić innym językiem.

Potem zastanowił się, skąd Andor go zna.

Koniuszki włóczni obniżyły się lekko. Przywódca wypowiedział następne pytanie. W jego głosie brzmiało zaskoczenie.

Andor odpowiedział coś i wskazał na swą twarz. Tym razem Rap zdołał zrozumieć słowo czy dwa. Był to dziwny, prymitywny dialekt, ale nie całkowicie odmienny język.

Wódz wydał ostrym tonem rozkaz dwóm swym ludziom, po czym ruszył naprzód sam. Trzymał teraz włócznię na wysokości pasa. Zajrzał pod kaptur Andora.

Rap dopiero przed chwilą zauważył, że z trudnością może spoglądać ponad ramieniem swego towarzysza. Stał się on wyraźnie wyższy niż powinien być, a z pewnością znacznie potężniej zbudowany. Jego parkę rozciągały masywne ramiona i barki. Nie wyglądał jak należy zarówno dla oczu Rapa, jak i dla jego dalekowidzenia. Pod tym strojem krył się mężczyzna roślejszy niż Andor.

Wódz wyszczekał następne pytania. Andor mu odpowiedział. Goblin odsłonił nieregularne zęby w szerokim uśmiechu. Wyciągnął dłoń skrytą w rękawicy o jednym palcu i obrócił Andora. Chciał obejrzeć tatuaże w świetle ogniska, robiąc to jednak pokazał Rapowi jego twarz.

To nie był Andor, lecz potężny mężczyzna o najbrzydszej i najbardziej przerażającej twarzy, jaką Rap w życiu widział. Zmiażdżony nos przesunięty był na jedną stronę. Jeden kącik ust unosiła w górę blizna. Inna przekrzywiała jedno z oczu. Ciemny, kilkudniowy zarost Andora zniknął. Ten mężczyzna wyglądał na świeżo ogolonego. Nie był goblinem, lecz goblinie tatuaże otaczały jego oczy - jasne oczy jotunna, które napotkały teraz wzrok Rapa. Fałdy wokół nich zmarszczyły się z pogardliwym rozbawieniem. Mężczyzna uśmiechnął się. Brak mu było przednich zębów, na górze i na dole, co sprawiało, że jego wilczy uśmiech wyglądał wyjątkowo obrzydliwie i złowieszczo.

Rap cofnął się przerażony i omal nie wpadł w ognisko.

• - Gdzie jest Andor?

• - Już go chyba więcej nie zobaczysz.

Serce Rapa waliło szaleńczo. Wydawało mu się, że zaraz zemdleje. Andor był tu zaledwie kilka minut temu.

• - Kim jesteś! - krzyknął.

• - Jego przyjacielem - odparł potężny mężczyzna. - Mam na imię Darad. Ostrzegano cię przede mną.

Wódz zbadał tatuaże Darada w migotliwym świetle ogniska. Najwyraźniej spotkały się z jego aprobatą. Uśmiechnął się i opuścił włócznię, po czym spróbował objąć olbrzyma, który odwzajemnił się serdecznym uściskiem. To zapewne był dobry znak dla Darada, kto jednak miał objąć Rapa?

Dwaj towarzysze wodza również się uśmiechali. Podeszli do Darada, by się przedstawić i wymienić kolejne uściski. Spomiędzy drzew napłynęła reszta goblinów. Pojawili się nagle w świetle ogniska niczym duchy, cisi jak promienie księżyca. Byli to przeważnie młodsi mężczyźni, uzbrojeni we włócznie lub łuki. Wszyscy mieli na sobie takie same zdobione frędzlami i paciorkami skórzane stroje.

Co to mogło oznaczać? Niewątpliwie był to efekt działania jakiegoś rodzaju czarów, lecz Andor z całą pewnością nie był czarodziejem. Czarodzieje nie musieli narażać się na trudności związane z wielodniową wędrówką po pustkowiach. Posiadali zdolności pozwalające im uniknąć podobnych niebezpieczeństw i niewygód. Gdyby Andor był jednym z nich i pragnął zdobyć to przeklęte magiczne słowo, które jego zdaniem posiadał Rap, z pewnością ujawniłby swą moc już wcześniej.

Kim był ów Darad, przed którym ostrzegał go Jalon, Darad, który tak szczęśliwym zbiegiem okoliczności miał na twarzy tatuaże goblinów i władał ich językiem? Rap zadrżał na myśl o Kranderbadzie i innych, którzy chcieli walczyć z andorem i zostali tak okrutnie okaleczeni. Myśl, że spokojny, przemawiający łagodnym głosem Andor potrafiłby dopuścić się podobnych okrucieństw, nawet w ferworze walki, była równie niedorzeczna, jak ta, że mógłby być czarodziejem. Darad za to sprawiał wrażenie, że jest zdolny do wszystkiego. Być może był on Vnonem, który przychodził Andorowi na ratunek, gdy ten popadał w tarapaty. Jeśli tak było i jeśli goblinowie będą się zachowywać przyjaźnie, to czy Andor zaraz powróci?

Ich zachowanie nie było jednak całkiem przyjazne. Cztery konie złapano i przywleczono siłą za grzywy do ogniska. Zwierzęta były zbyt słabe i przygnębione, by się opierać. Darad i wódz pogrążyli się w gardłowym sporze, któremu towarzyszyło intensywne wymachiwanie rękami i wskazywanie palcami. Obaj mówili coraz głośniej i Rap zaczynał rozumieć nieliczne słowa: “koń”, “cztery” i “siodło”. Stary wódz odwrócił się i spojrzał na Rapa, który zadrżał nagle. Powtórzył sobie jednak stanowczo, że goblinowie szanują odwagę. Ta myśl nie przyniosła mu wiele pociechy.

Wódz zadał jakieś pytanie. Darad odpowiedział mu. Rap zrozumiał własne imię, ale niewiele więcej. Wydawało się, że kłótnia dotyczyła konia, a potem znowu jego.

Darad podszedł do Rapa, ujął go za ramię tak mocno, aż zatrzeszczały mu kości, i odwrócił go tyłem do ognia, twarzą w kierunku ciemnego lasu.

- Dam ci jeszcze jedną szansę.

Głos miał cichy i ochrypły, a także niewyraźny z uwagi na braki w uzębieniu.

- Nie znam żadnych słów mocy!

Rap miał nadzieję, że Darad uzna, a za nim uczynią to także goblinowie, że to od straszliwego zimna dygocze tak mocno. Dlaczego nie potrafił tego powstrzymać?

• - Wódz musi dostać podarunek. Zaproponowałem mu dwa konie. Żąda wszystkich czterech. Zadowoli się jednak czymś innym.

• - Czym?

• - Tobą.

• - Nie zrobiłbyś tego!

Darad uśmiechnął się nieludzkim, wilczym uśmiechem, jego lśniące oczy były ciemne jak noc polarna.

- Nie znam żadnego... - powtórzył Rap.

Darad popchnął go pogardliwie. Rap przewrócił się w zaspę śnieżną. Gdy wreszcie się podniósł, olbrzym i wódz znowu zaczęli się obejmować.

Doświadczeni traperzy nie rozbiliby obozu w odległości niespełna kilometra od wioski goblinów. Gdy tylko Rapa obrócono we właściwym kierunku i popchnięto naprzód grotem włóczni, zdołał wykryć osadę na samej granicy zasięgu swego zmysłu. Był nieostrożny. Teraz będzie musiał drogo zapłacić za swoją głupotę.

Szedł naprzód chwiejnym krokiem, zdając sobie niejasno sprawę z obecności otaczających go strażników, a także Darada i wodza goblinów maszerujących ramię w ramię na czele kolumny. Stanowili dziwacznie dobraną parę. Przy olbrzymim Daradzie jego towarzysz wyglądał jak karzeł. Potężny mężczyzna utykał, jak gdyby mukluki Andora uciskały go boleśnie.

Przekonawszy się, że wędrują z nimi konie niosące ich ekwipunek, Rap skupił się na zbadaniu rozciągającej się z przodu polany, na której stały cztery budowle z drewnianych bali, ustawione w kwadrat. Wkrótce przekonał się, że najbliższa z nich jest stajnią kryjącą trzy karłowate kucyki - nic dziwnego, że wódz chciał zatrzymać wszystkie cztery krasnegarskie konie - najdalsza zaś była znacznie większa od innych i znajdowało się w niej wielu ludzi, głównie kobiet. Z dwóch pozostałych, jedna wydawała się zarezerwowana dla kobiet i dziewcząt, a najmniejsza dla chłopców. Ze wszystkich trzech budynków wznosiły się kolumny dymu, bijące leniwie w kryształowo czystą noc, jednak to największy był wspólnym domostwem i do niego skierowała się procesja. Gdy opuściła ona las i wyszła na polanę, pokrytą skrzypiącym pod nogami śniegiem, przywitało ją chóralne szczekanie.

Zanim Rap zdążył zbadać wszystkie szczegóły za pomocą swego zmysłu, dotarł już do największego baraku. Wepchnięto go pośpiesznie do środka. Cofnął się, oślepiony jasnym światłem i odurzony przez gęsty, gryzący dym oraz cuchnący odór, pchnięto go jednak siłą prosto w tłum przepychających się i ściągających ubrania mężczyzn. Potknął się i przewrócił pomiędzy oślizłymi nogami i cuchnącymi stopami. Zaczął kasłać. Oczy zaszły mu łzami. Dyszał pod wpływem gorąca, którego nie był w stanie znieść po całym tygodniu arktycznego chłodu.

Wszędzie wokół mężczyźni ściągali ubrania. Rap podniósł się i z konieczności zrobił to samo co oni. Goblinowie zatrzymali się na krok przed całkowitą nagością, zostawiając na sobie jedynie skąpe przepaski na biodra - te same nieskromne stroje, które widywał na nich w Krasnegarze. W głowie mu się kręciło, a żołądek reagował na smród silnymi skurczami. Dygotał cały i zalewał go pot. Usiłował jednak nad sobą zapanować.

- Odwagi! - powtarzał sobie. - Dzielni mężczyźni nie wymiotują!

Rozebrał się do koszulki i spodenek. Ujrzał, że jego futra ciśnięto na wspólny stos koźlich skór leżący u drzwi. Wtem jakiś postarzały, niemal nagi goblin krzyknął coś do niego. Widząc, że Rap go nie zrozumiał, zerwał z niego koszulę i cisnął ją z wściekłością na podłogę. Najwyraźniej noszenie jej wewnątrz budynku uchodziło za afront. Goblin popchnął Rapa w kąt sali i wskazał mu gestem, że musi usiąść. Udręczony swą sromotną nagością młodzieniec usłuchał z radością. Skulił się i oplótł ręce wokół kolan, starając się wydać jak najmniejszym.

Wnętrze budynku stanowiło jedną, olbrzymią, wybudowaną z potężnych kłód salę, dłuższą niż wielka komnata króla Holindarna. Na samym jej środku wznosiło się honorowe miejsce - niska, kamienna platforma otaczająca gorejące palenisko. Darad rozciągnął się tam na stosie futer. Wyglądało na to, że jest mu wygodnie.

Kobiety zgromadziły się wokół znacznie mniejszego paleniska na przeciwległym końcu sali. Dalekowidzenie powiedziało Rapowi, że przygotowują jedzenie. Żadne z palenisk nie posiadało komina. Dym nie miał ochoty opuszczać sali przez dziurę w dachu, gromadził się więc nad głowami, tworząc białawy obłok falujący niczym powierzchnia morza.

Zapewne w całym pomieszczeniu tylko w pobliżu palenisk było naprawdę ciepło. Rap dał się oszukać, gdy wszedł do niego po raz pierwszy, ze względu na nagłą zmianę temperatury i okrywające go futra. Tam, gdzie teraz siedział, na samym dole, powietrze było lodowate. Arktyczne powiewy przedostawały się przez szczeliny między kłodami, mrożąc mu plecy. Dygotał nieustannie. Musiał wytężać wszystkie siły, by powstrzymać się przed dzwonieniem zębami. Być może tu na dole smród nie był aż tak okropny, lecz oczy wciąż szczypały go nieznośnie. Nieuczciwością było wymagać od mężczyzny, by udawał odważnego, podczas gdy tak marzł, a powietrze przesycał dym.

Kobiety były niewidoczne. Spowijały je sute szaty z koźlej skóry sięgające aż do ziemi. Ich głowy pokrywały kornety z tkaniny. Widać było jedynie twarze i dłonie. Nieliczne goblinki, które widywał w Krasnegarze, nawet latem bywały podobnie opatulone.

Mężczyzn można było natomiast obejrzeć w całej krasie. Ich skóra o ciemnym kolorze khaki połyskiwała tłusto, manifestując w świetle ognia zielonkawy odcień, którym zwykli się przechwalać. Swe gęste, czarne włosy nosili zlepione za pomocą tłuszczu w koński ogon, który przerzucali sobie przez ramię, by zwisał im na piersi jak sznur od dzwonu. Wszyscy sprawiali wrażenie niskich, po części jednak dlatego, że Darad górował nad nimi wzrostem niczym łabędź nad dzikimi kaczkami. Niemniej mieli szerokie i potężne klatki piersiowe oraz grube i masywne kończyny. Rap zastanawiał się, ile z ich masy ich ciała stanowi tłuszcz, a ile mięśnie. Ujrzawszy, jak lekko i swobodnie poruszają się goblinowie, doszedł do wniosku, że są to głównie mięśnie. Ich oczy o dziwnym kształcie były osadzone w głowach pod niezwykłym kątem. Kończyny, tak jak i reszta ciała, nie były owłosione, choć u większości z nich wokół ust wyrastały kępki czarnej szczeciny. Ogromne i pełne zębów usta wydawały się za zbyt wystające.

Przy Daradzie wszyscy wydawali się mali. Jego jasnoróżowe jotuńskie ciało gęsto porastały żółte włosy; skórę znaczyły liczne blizny i tatuaże. Cienka bielizna Andora zwisała z niego w strzępach, prowokując głośną wesołość. Wreszcie udało się znaleźć odpowiednio wielką przepaskę, by ją zastąpiła. Dano mu skórę zwierzęcą, drugą pod względem grubości po tej, na której spoczywał wódz. Dwóm młodym dziewczętom kazano wcierać sadło w jego ciało. Wyglądał jak biały mors wygrzewający się pomiędzy fokami. W ręku trzymał naczynie z jakimś napojem. Najwyraźniej spodziewał się miłego wieczoru.

Widząc, że musi wydawać się goblinom równie dziwny, jak oni jemu, Rap wolałby nie rzucać się im w oczy. Nie tylko jednak jego wygląd był niewłaściwy, lecz również zapach. Ostrzegło go jego dalekowidzenie. Odwrócił się pośpiesznie i spojrzał w przymrużone oczy największego psa, jakiego w życiu widział. Mógł to nawet być w pełni wyrośnięty szary wilk. Miał srebrnosiwe futro i z pewnością ważył prawie tyle co Rap. Podwinął wargi, odsłaniając zęby przypominające białe sztylety. Zjeżył sierść i sprężył się już do skoku. Żaden z goblinów nie zwracał uwagi na to, że zwierzę niewątpliwie miało zamiar rzucić się na gościa.

Rap pośpiesznie użył uroku, który rzucał na psy, podobnego do działającego na konie. Uśmiechnął, się uniósł rękę...

- Cześć, Pchlarz - szepnął. - Dobry piesek?

Pchlarz odłożył atak na później, by przemyśleć ten nieoczekiwany obrót sprawy. Gdy dotarły do niego uspokajające myśli Rapa, jego pręga zaczęła opadać. Ruszył naprzód chyłkiem z wielką podejrzliwością i obwąchał dłoń młodzieńca. Zaczął merdać ogonem.

Rap poczuł, że cały drży. Rozerwanie gardła przez wilka mogło być znacznie przyjemniejsze od tego, co przygotowywali dla niego goblinowie, niemniej jednak lepiej było uniknąć podobnej atrakcji.

Przybyły inne psy, by zbadać, to, co odkrył Pchlarz. Zaczęły obwąchiwać Rapa, a potem go lizać. Najwyraźniej miał on interesujący smak. Zwierzęta cuchnęły obrzydliwie, lecz nie aż tak, jak ich właściciele. Choć Rap mógłby je odesłać, dostarczały mu one towarzystwa i pomagały ukryć się przed wzrokiem goblinów. W końcu przestały się nim interesować i ułożyły się do snu, rozwalone niedbale na klepisku wokół niego. Nawet w Krasnegarze pałacowe psy wszędzie za nim łaziły.

Wszyscy mężczyźni siedzący wokół centralnego paleniska - najstarsi rozciągnięci na futrach na samej platformie, młodsi siedzący na jej brzegu lub przykucnięci na podłodze - pracowicie nacierali sadłem siebie lub swych sąsiadów, a także czesali i natłuszczali swe włosy.

Wódz goblinów - mężczyzna w średnim wieku - był brzuchaty i miał cienkie nogi, zachowywał się jednak jak ktoś, kto nie toleruje zadawania pytań. Tatuaże na jego twarzy były bogatsze i bardziej skomplikowane niż u innych, a sznur włosów znaczyła siwizna. Nosił złożony z wielu pasm naszyjnik z niedźwiedzich pazurów, które klekotały, gdy się poruszał. Usadowił się obok Darada. We dwóch zmonopolizowali konwersację.

Darad był gościem. Rapowi nikt nie dał nic do picia, nie zaproponował futra. Był gościem czy jeńcem? Mógł nawet być niewolnikiem, jeśli Darad podarował go wodzowi. Nie pochlebiało mu, że oszacowano go niżej niż parę koni, być może jednak była to sprawiedliwa wycena.

Tymczasem mógł tylko siedzieć samotnie w milczeniu i dygotać z zimna oraz strachu. Powinien odmówić modlitwę albo dwie, dotąd jednak nie robił tego zbyt często i byłoby mu wstyd zmieniać zwyczaje teraz, gdy popadł w tarapaty, skoro tak rzadko wznosił dzięki za dobre życie, którym cieszył się w Krasnegarze. Bogowie mogli uważać, że spotyka go sprawiedliwa kara za niewdzięczność. Gdyby przed popełnieniem tego czynu pomodlił się trochę na serio, może by zrozumiał, że kradzież królewskich koni nie należała do dobrych postępków. Na koniec zadecydował, że może poprosić Boga Odwagi o użyczenie mu sił, aby mógł znieść to, co go czekało. Darad nie przestawał rozprawiać. Wymachiwał ręką, w której trzymał puchar, drugą zaś wskazywał na rozmaite blizny i tatuaże. Goblinowie słuchali z uwagą. Najwyraźniej byli pod wrażeniem. Rap zaczynał już trochę rozumieć język, zwłaszcza słowa Darada. Raz po raz powtarzało się w nich imię “Wilczy Ząb”. Doszedł do wniosku, że musi to być goblini przydomek Darada i że mówi on o sobie, wymieniając triumfy Wilczego Zęba oraz rozliczne plemiona, do których należał on na całym świecie, na co dowodem były tatuaże. Wspomniał o Sysanasso.

A także o morderstwach i gwałtach. Było całkiem oczywiste, że Darad to potwór, w niczym nie przypominający łagodnego, towarzyskiego Andora. Jeśli jednak choć ćwiartka jego opowieści była prawdą, podróżował on równie wiele jak tamtem. Był też samochwałą i zapewne głupcem, lecz goblinom najwyraźniej to nie przeszkadzało. Po chwili kobiety zaczęły przynosić swym mężczyznom półmiski z potrawami. Rap siedział i patrzył, jak się obżerają. Do ust napłynęła mu ślina, jakby miał nadzieję, że ktoś rzuci mu kość.

Psy chrapały i podrygiwały przez sen. Rap był zmęczony, ale strach i zimno nie pozwalały mu zasnąć. Zastanawiał się, dlaczego kobiety tak znacznie przewyższają liczebnie mężczyzn. Zbadał pozostałe budynki za pomocą dalekowidzenia i przekonał się, że tam proporcje są bardziej wyrównane: dziewczęta w jednym domu, chłopcy w drugim. Różnica dotyczyła więc tylko dorosłych mężczyzn. Najrozsądniejszym wytłumaczeniem było, że oddział wojowników wyruszył gdzieś na wyprawę.

Od czasu do czasu kobiety wymykały się przez drzwi i wracały, dźwigając drewno do dwóch monstrualnych palenisk. One przynajmniej miały na sobie szaty, lecz mężczyznom wychodzącym na zewnątrz, by się załatwić, nie chciało się ubierać, choć Rap drżał na samą myśl o znalezieniu się bez ubrania w tym niewiarygodnym zimnie. Koźle skóry, które uprzednio nosili goblinowie, były o wiele cieńsze od jego futra, najwyraźniej więc odczuwali oni zimno znacznie słabiej niż mieszkańcy faunów z jotunnami, a miejsce przy palenisku miało przynosić zaszczyt, a nie służyć wygodzie.

Posiłek dobiegł końca, nie przestano jednać pić. Po godzinie czy dwóch wódz spojrzał na Rapa i zapytał o coś Darada. Ten uśmiechnął się i skinął na niego dłonią. Rap, który, będąc tak skąpo ubrany, czuł się straszliwie zawstydzony i podatny na atak, podniósł się z niechęcią i ruszył ku obrzeżom kręgu młodszych goblinów rozwalonych wokół paleniska.

Gospodarze przyjrzeli mu się z zaciekawieniem, z rozbawieniem, a potem z pogardliwymi uwagami, których nie zrozumiał. Rozległ się śmiech. Rap wiedział, że musi robić na nich dziwne wrażenie. Jego skóra miała bardzo jasny brązowy odcień, on sam zaś był nadzwyczaj żylasty i zbyt wysoki. Kępa rozczochranych, brązowych włosów również musiała ich śmieszyć. Minstrel Jalon powiedział mu, że faunowie mają owłosione nogi i faktycznie dolne kończyny Rapa ostatnio bardzo intensywnie porastały włosem. Ich widok w widoczny sposób rozbawił goblinów.

Najwyraźniej jednak Rap przeoczył tę swoją cechę, która rozweseliła ich najbardziej. Wódz powiedział coś, co wywołało szczególnie głośny wybuch śmiechu. Odpowiedź Darada spowodowała następny.

Olbrzym uśmiechnął się szyderczo do Rapa.

- Wódz powiedział, że da mi twój nos, bo mój jest złamany. Odrzekłem mu, że mój i tak jest ładniejszy.

Roześmiał się ponownie i pociągnął kolejny łyk. Wszyscy goblinowie mieli szerokie, zażywne twarze, lecz ich nosy były cienkie i bardzo długie. Zdobiły ich też wielkie uszy.

- Kiedy dostanę jeść? - zapytał Rap.

Darad zademonstrował przerwę w uzębieniu w kolejnym szyderczym uśmiechu.

• - Po co marnować dobre jedzenie?

• - A więc co się ze mną stanie?

Nawet jeśli odwaga była ważna, Rap po prostu nie potrafił się na nią zdobyć. Teraz jednak z pomocą przyszedł mu gniew. Jeśli mieli zamiar go zabić, wolałby, żeby wzięli się już do roboty, zamiast utrzymywać go w niepewności.

Znowu ten wilczy uśmiech.

- Poczekaj, to zobaczysz! Nie chciałbym popsuć ci niespodzianki.

Wódz odwrócił się i wymruczał jakiś rozkaz. Jeden z najmłodszych mężczyzn zerwał się z miejsca, przebiegł przez pomieszczenie i wybiegł przez drzwi. Rap obserwował go za pośrednictwem dalekowidzenia. Goblin popędził do najmniejszego z budynków, gdzie chłopcy i młodzieńcy z plemienia siedzieli lub leżeli wokół paleniska. Wydawało się, że przebywa tam jeden dorosły mężczyzna, być może nadzorca. Podniósł się on i podążył za wysłannikiem wodza. Choć ten drugi pognał z powrotem ze wszystkich sił, wezwanemu się nie śpieszyło. Kopał leniwie śnieg bosymi stopami. Spacerował śmiało przez śmiercionośny arktyczny chłód, odziany jedynie w pasemko jeleniej skóry.

Wszedł spokojnie do sali, zbliżył się do paleniska, skrzyżował ręce i spojrzał wyczekująco na wodza. Nie był dorosłym mężczyzną, lecz niewiele mu do tego brakowało. Osiągnął mniej więcej wiek Rapa. Niemal dorównywał mu wzrostem, a jego beczkowata klatka piersiowa miała dwukrotnie większą objętość. Był to potężny młodzieniec, nie ustępujący rozmiarami żadnemu z goblinów w sali. Już teraz miał bardziej wydatne wąsy niż większość z nich, a czarny sznur włosów sięgał mu niemal do pasa. Na szerokiej, brzydkiej twarzy nie było tatuaży, gościła tam jednak wyjątkowa arogancja.

Wódz coś powiedział. Młodzieniec zmierzył Rapa wzrokiem, po czym uśmiechnął się szeroko, ukazując wielkie zębiska; przycisnął swe mięsiste ramię do jednego z ramion Rapa, by umożliwić porównanie. Zebrani wybuchnęli pochwalnym śmiechem.

- To jest Mały Kurczak - wyjaśnił mu usłużnie Darad. - Syn Wielkiego Kruka. Spotkasz się z nim jeszcze nie raz. Pewnikiem częściej, niż byś tego chciał!

Roześmiał się, po czym przetłumaczył swój dowcip na użytek audytorium, któremu wydał on się równie zabawny.

Wielki Kruk to z pewnością był wódz. Ten fakt wyjaśniał pełną zarozumiałości postawą młodzieńca.

• - Czy będę musiał z nim walczyć? - zapytał Rap, przyglądając się z niepokojem imponująco potężnym kończynom oraz klatce piersiowej Małego Kurczaka.

• - Wystarczy, że nie pozwolisz, żeby twój koniec nadszedł zbyt szybko! - odparł Darad i roześmiał się po raz kolejny.

Wódz wydał warknięciem jakiś rozkaz. Mały Kurczak skinął głową i chwycił Rapa za nadgarstek. Goblinowie cenili odwagę. Rap poczuł, że te drwiny i złe traktowanie przekraczają wszelkie granice. Wyszarpnął rękę i zadał drugą szybki cios.

Zanim zdążył się zorientować, że chybił, zgiął się w pół trafiony przez Małego Kurczaka lewym hakiem w żołądek, po czym padł plackiem na podłogę, otrzyma wszy cios w tył głowy. Usłyszał niewyraźnie, że w całym audytorium eksplodowały okrzyki radości.

Mały Kurczak mógł być niższy od niego, niewątpliwie jednak jego znaczniejszej wadze towarzyszyła zdecydowanie większa szybkość. Kopnął Rapa, by wybić mu z głowy dalsze pomysły. Jego ojciec krzyknął do niego coś, co brzmiało jak ostrzeżenie. Mały Kurczak przyklęknął od niechcenia, wepchnął sobie Rapa pod pachę, podniósł się i wyszedł. Widzowie wciąż ryczeli ze śmiechu, gwizdali i tarzali się po platformie.

Rap został zawleczony haniebnie, z rękami i nogami ciągnącymi się po zmarzniętym śniegu, bo budynku dla chłopców i tam ciśnięty w kąt. Mieszkańcy baraku zgromadzili się wokół niego, by przyjrzeć się oszołomionemu i wciąż dręczonemu mdłościami jeńcowi. Wydał się im równie zabawny jak ich starszym pobratymcom.

Księżna Kadolan przeszukała wzrokiem południowy salon. Starała się nie sprawiać wrażenia, że przygląda się zbyt intensywnie. Sądziła, że damie nie przystoi wytrzeszczać oczu po to tylko, by widzieć jak należy. Po chwili odnalazła suknię barwy burgunda, której szukała, a wraz z nią wysoko upięte blond włosy koloru miodu. Ruszyła miarowym krokiem w tamtą stronę, uśmiechając się i kiwając głową do kilku przyjaciółek.

Wielka komnata była prawie pusta, a jednocześnie dziwnie bezbarwna. Śnieg padający na zewnątrz tłumił poranne światło słońca i sprawiał, że dekoracje Angilkiego traciły swe zwykłe, radosne tony.

W poszukiwaniu najlepszego światła do pracy nad swoim szkicownikiem, Inos zwinęła się na kozetce stojącej przy oknie. Jaskrawa suknia królewny płonęła gorejącym blaskiem na tle zimowej bieli na zewnątrz oraz doniczkowych roślin wewnątrz komnaty. Za nią, obok okiennicy, stojący zegar szafkowy przesadnych rozmiarów odmierzał miarowo sekundy, kontrastując nieubłagany upływ czasu z młodością i pięknem. Portret artystki...

Kade dobrze wiedziała, że u większości kobiet podobna poza byłaby przybrana świadomie, u Inos jednak powstawała instynktownie. Pobyt w Kinvale sprawił, że niezdarny podlotek w niedostrzegalny sposób przemienił się w olśniewająco piękną młodą kobietę. Nabyła odpowiedniej postawy i wdzięku, zachowując jeszcze kwiat niewinności. Rzecz jasna zniknie on, gdy tylko Inos zda sobie sprawę ze zmiany, ale - jak zauważyła Ekka zalfedwie kilka minut temu - odpowiednia motywacja dla przyszłych zalotników stanowiła teraz najmniejszy problem.

Inos przewróciła stronicę i popatrzyła ze zmarszczonymi brwiami na to, co odsłoniła. Nagle zauważyła, że zbliża się Kadolan. Wyprostowała się i opuściła stopę na podłogę...

- Nie podnoś się, moja droga - Kade usiadła przy niej. - Czy ten śnieg sprawia, że tęsknisz za domem?

Inos obdarzyła ją przelotnym uśmiechem, który rzuciłby na kolana imperialny legion.

• - To coś? Nie sądzę, by Krasnegarczycy nazwali to śniegiem, ciociu. Nie można by w nim zgubić konia.

• - Trudno w nim zgubić miedziaka. Nie, o ile nie spadnie znacznie więcej, nie powinien przeszkadzać w ślizganiu się na łyżwach.

• - Mam nadzieję - odparła Inos, spoglądając z zadowoleniem na pokryte całunem zimy trawniki i żywopłoty. Nauczyła się jeździć na łyżwach dopiero kilka tygodni temu - w Krasnegarze nie sposób było oddawać się tej rozrywce - lecz polubiła to jak koń owies. Odziedziczyła po ojcu naturalną zdolność do zajęć ruchowych.

Rozejrzała się wkoło, by sprawdzić, czy nikt nie podsłuchuje. Kadolan upewniła się co do tego już wcześniej.

• - Przyszłaś mnie zbesztać, ciociu. Masz tę swoją minę mówiącą: “Mnie to sprawia większą przykrość”.

• - Ojej! Czy na starość tak łatwo mnie przejrzeć?

Inos zachichotała. Wyciągnęła rękę, by uścisnąć dłoń ciotki.

• - Oczywiście, że nie! Tylko się z tobą drażnię. Powinnam jednak umieć odgadnąć, kiedy sprawiłam ci przykrość. To się przecież zdarza dość często, prawda?

• - Nie, moja droga... - Kade zauważyła, że przyglądają się jej najbardziej zielone oczy w Imperium, wielkie, urzekające głębią i niemożliwe do przeniknięcia.

• - No więc, tak bywało! - odparła Inos, bardzo rozbawiona. - Kiedy tu przyjechałyśmy, byłam dla ciebie okropna, moja droga ciociu. Naprawdę odczuwam skruchę. Teraz jednak widuję tę twoją minę znacznie rzadziej, a więc albo we mnie zwątpiłaś, albo się poprawiam. No więc, pierwsze czy drugie?

Kiedy Inos decydowała się być czarująca, nie sposób było się jej oprzeć.

- Świetnie sobie radzisz, moja droga.

Delikatny błysk przyjemności natychmiast został zamaskowany kokieteryjnym uśmiechem. - Ale...

• - Cóż... Ten wilk morski odjechał...

• - Kapitan Eggoli? - Inos zdołała przybrać zgorszoną minę. - Czy w jego obecnym stanie zdrowia powinien podróżować? Przy takim śniegu?

• - Wydawało się, że gorąco pragnie wyjechać... i nie ma najmniejszej ochoty przyjść pożegnać się z tobą.

Inos uniosła ręce do góry w dramatycznym geście.

- A ja miałam nadzieję, że jeszcze raz usłyszę, jak przeciągał pod stępką tych biednych buntowników! Z pewnością imperialnemu oficerowi wypadało powiedzieć “do widzenia”?

Inos nie mogła w pełni zamaskować błysku zadowolenia w oczach, choć miała już teraz znacznie więcej wprawy w ukrywaniu uczuć.

A to była naprawdę bardzo zabawna historia.

- Nie potrafię tylko zrozumieć - zauważyła Kadolan, podejmując grę - jak to możliwe, że wysoki jak dąb młody marynarz, mógł się nagle tak potwornie przeziębić, podczas gdy wszyscy pozostali wyglądają na całkowicie zdrowych.

Inos wciąż zachowywała powagę.

• - Słyszałam, że spędził noc w szopie na narzędzia ogrodnicze.

• - Wydaje się, że to niemądry postępek. Całą noc?

• - Większą jej część, jak sądzę. To człowiek, który rzadko zmienia zdanie.

• - Masz na myśli jego opinię na własny temat? Och, Inos, jak mogłaś?

• - Ja? Mnie tam nie było!

Królewna odwróciła się z afektowaną niewinnością, by popatrzeć na płatki śniegu unoszące się za oknami. Po chwili spojrzała z powrotem na Kadolan. Obie parsknęły nieumiarkowanym śmiechem, co było niegodne wysoko urodzonych dam.

Inos pierwsza przyszła do siebie. Wygładziła dłonią szkicownik, zaczerpnęła głęboko powietrza i powiedziała:

• - On naprawdę na to zasługiwał! Nie mam nic przeciwko tym, którzy szukają żony, ciociu. To znaczy, niech sobie szukają. Nie podoba mi się tylko, że niektórzy sądzą, iż mogłabym być zainteresowana... Och, nie powiedziałam tego najlepiej.

• - Nie śpiesz się, moja droga. Myślę, że powinniśmy wreszcie porozmawiać.

Inos przybrała zdumioną minę.

• - Szczerze? Jak kobieta z kobietą?

• - Jak dama z damą.

Nie dalej jak kilka tygodni temu podobna rozmowa nie byłaby jeszcze między nimi możliwa.

• - No dobrze! Ty i smoczyca wdowa...

• - Inos! - zganiła ją szeptem Kadolan.

• - Szczerze, ciociu! Przeganiałyście obie przede mną swych rozpłodowych ogierów...

- Inos! Dziewczyna zachichotała.

- No dobrze, ale jak ci się wydaje, dlaczego dostałam histerii na tym pokazie koni z Kinford?

• - Dokładnie wiem dlaczego, moja droga. Wszyscy to wiedzieli.

• - I powinnam już z tego wyrosnąć? Przykro mi, ciociu. Po prostu nie potrafię traktować tego wszystkiego poważnie?

Pięści jednak miała zaciśnięte.

- Musisz, moja droga. Pewnego dnia zostaniesz królową. To, kogo wybierzesz na męża jest sprawą wagi państwowej. Wiesz o tym.

Inosolan westchnęła i wydęła wargi.

• - Ojciec obiecał, że nie jadę tu po to, by znaleźć męża.

• - Ojciec chce, żebyś dokonała wyboru, kierując się miłością. Niewielu królów okazałoby podobną delikatność. Jest oczywiste, że w Krasnegarze nie ma nikogo odpowiedniego, ma więc nadzieję, że spotkasz kogoś takiego tutaj. Przedstawiono cię niektórym z najlepszych...

• - Najnudniejszych, najtłustszych, najstarszych...

• - Nie bądź taka zarozumiała - powiedziała szywno Kadolan. - Niektórzy przyjeżdżają do Kinvale nie tylko z twojego powodu.

Jej bratanica zaczerwieniła się lekko. Nie powiedziała nic.

- Ponadto Ekkę odwiedza też wiele innych dam. Raczej nie może wręczać swym dostojnym przyjaciołom menu, kiedy tylko przyjadą, prawda?

Kadolan nie dodała, że wszystkie owe pozostałe damy były pogrążone w rozpaczy, że sławne przedsiębiorstwo matrymonialne Ekki od wielu miesięcy nie doprowadziło do ani jednych zaręczyn i że żaden gość płci męskiej nie dostrzegał nikogo poza bajkową królewną.

Inos skruszona, skinęła głową.

• - Staram się, ciociu. Naprawdę się staram! Na początku popełniłam trochę błędów, ale myślę, że teraz nieźle sobie radzę.

• - Znakomicie, moja droga. Jestem z ciebie bardzo dumna.

• - No proszę! Był może jeden taki, jak ten dziarski kapitan Eggoli... - wielkie zielone oczy zrobiły się okrągłe ze zdumienia. - On mi uwierzył! Naprawdę pomyślał, że spotkam się z nim w szopie na narzędzia ogrodnicze, żeby mógł...

• - Chyba potrafię odgadnąć, co pomyślał.

Inos ponownie zachichotała, po czym westchnęła.

- To niesprawiedliwe! To po prostu niesprawiedliwe! Tylko dlatego, że są więksi i silniejsi od nas, wydaje im się, że mogą rządzić światem tak, jak im się spodoba. I nami też.

Kadolan pamiętała, że kiedyś ją również nawiedzały podobne myśli.

- Nie jesteśmy całkowicie pozbawione atutów. Kapitan Eggoli jest znacznie większy i silniejszy niż większość mężczyzn, ale kiedy odjeżdżał, wyglądał na bardzo nieszczęśliwego. Miał czerwony nos, a oczy tak opuchnięte, że wyglądały jak skarpetki z jagnięcej wełny.

Inos zachichotała, po czym nagle zadumała się.

• - Och, od czasu do czasu możemy odnieść dobry sukces czy dwa, ale to wciąż nie jest sprawiedliwe.

• - Nie, nie jest. Co zamierzasz w tej sprawie zrobić?

• - Och! Właśnie dokonałam epokowego odkrycia, prawda? Przewodnik po wszechświecie autorstwa Inosolan! Przypuszczam, że każda z nas dostrzega to we właściwym czasie! Czy będąc w moim wieku również doznałaś tego wstrząsającego objawienia?

• - Byłam chyba starsza od ciebie. Tak jednak urządzony jest świat i musimy grać takimi kartami, jakie nam rozdano.

- Albo w ogóle odmówić gry? Kade westchnęła, całkiem szczerze.

- Nie, moja droga. Ten wybór nie jest właściwy dla nikogo, a już zwłaszcza dla ciebie. A jeśli nawet zasady są niesprawiedliwe, możemy przynajmniej mieć nadzieję, że wszyscy będą grać uczciwie.

Inos błysnęła przez chwilę zębami.

- Już ja tego dopilnuję!

Nadmierna pewność siebie była, rzecz jasna, kolejnym grożącym jej niebezpieczeństwem. Kadolan z żalem doszła do wniosku, że będzie musiała zdobyć się na szczerość, choć bardzo nie chciała narażać na niebezpieczeństwo drogocennego klejnotu zaufania i zrozumienia, które z takim bólem budowały. Stawka była jednak teraz wysoka, czasu bardzo mało, a niebezpieczeństwo wielkie. Sięgnęła ręką do szkicownika leżącego na kolanach Inos i odkryła stronicę, którą dziewczyna niedbałym ruchem zasłoniła na chwilę przed tym, gdy zauważyła, że zbliża się ciotka. Wielki zegar z uporem powtarzał “tik-tak”, “tik-tak”.

- To bardzo dobry portret, moja droga - powiedziała Kade. - Nie zdawałam sobie dotąd sprawy, jak bardzo jesteś utalentowana.

Inos zrobiła się szkarłatna. Jej oczy błyszczały wściekle. Nie odzywała się.

• - Opowiedz mi o nim.

• - Kocham go.

• - Tak, sądzę, że kochasz. Ale opowiedz mi o nim.

• - Cóż więcej można powiedzieć? - Inos była urażona i rozgniewana. - Cóż innego ma znaczenie?

• - Sporo spraw, moja droga. Widzisz, dostojny Andor to pomyłka.

Inos odetchnęła głęboko. Kade przerwała jej, zanim emocje mogły ją skłonić do nieoględnego zachowania.

• - Chciałam powiedzieć, że nie zaproszono go tutaj, żeby spotkał się z tobą. Ani z nikim innym. W ogóle go tu nie zaproszono, Inos. Rzecz jasna, przywiózł ze sobą listy polecające. To diuk poprosił go, by tu został.

• - Och - Inos bynajmniej nie była głupia. Uśmiechnęła się triumfalnie. - A więc to nie smoczyca wdowa? To ingerencja Bogów!

• - Być może. Kłopot w tym... jego listy podpisali pewni bardzo dziwni ludzie. Jego Miłość ma wielu osobliwych przyjaciół, jak na człowieka swej rangi - artystów i budowniczych. Szlachetnie urodzeni, oczywiście, nieustannie pisują dla siebie listy polecające, lecz jedna z referencji dostojnego Andora pochodziła od artysty, a druga od uczonego. Większość szlachty nie zaakceptowałaby podobnych listów.

• - A pozostałe?

• - Od pomniejszego ziemiaństwa. Ekka zasięgnęła informacji. Autorzy przyznają teraz, że prawie go nie znają.

Na twarzy jej bratanicy pojawił się niebezpieczny wyraz dezaprobaty.

- Czy sugerujesz, iż dostojny Andor jest oszustem? Szalbierzem? Dlatego, że...

- Nie chcę sugerować niczego takiego, Inos. Spędziłaś w jego towarzystwie pięć tygodni. Musieliście rozmawiać. Opowiedz mi o nim.

Inos odwróciła się szybko, by spojrzeć w okno. Jej dłonie poruszały się nerwowo.

• - Musiał wyjechać w sprawie honorowej. Powiedział, że to może być niebezpieczne. Obiecał jednak, że wróci, a ja z pewnością ufam...

• - Nie o to pytałam, moja droga - przerwała jej cicho Kade, starając się postępować delikatnie. - Kim jest jego ojciec? Czy jego rodzina jest majętna? Posiada ziemię, tytuły?

Inos nagle wyglądała teraz jak zapędzony do pułapki jelonek.

• - Te rzeczy nie mają znaczenia! - zawołała.

• - Zgadzam się, że niewielkie. Porządny mężczyzna to porządny mężczyzna i tyle. Sądzę, że twój ojciec mógłby nawet zaakceptować kogoś z gminu, pod warunkiem, że byłby on honorowym i wartościowym człowiekiem. Wszystko to jednak może mieć znaczenie, jeśli dostojny Andor świadomie postanowił zdobyć serce królewny, podając się za kogoś, kim nie jest.

• - To właśnie zrobił. Zdobył serce królewny.

• - W takim razie to ma znaczenie. Inos, musisz to zrozumieć.

Dziewczyna ponownie odwróciła głowę, by przyjrzeć się zaśnieżonej scenerii za oknem oraz wirującym w powietrzu płatkom. Wielkie wahadło za jej plecami odliczało kolejne, upływające sekundy ich życia.

• - Tak - powiedziała wreszcie. - Rozumiem. Teraz to rozumiem. Nie wiem... nie mówił mi nic o swojej rodzinie.

• - Nie pytałaś go o to?

• - Nie, nie pytałam. Teraz chyba bym to zrobiła... On jest wykształcony, wiele podróżował. Ma bogate doświadczenie. I urok! Och, ciociu, musisz przyznać, że ma urok!

• - Całe góry uroku! Łańcuchy górskie. Zgadzam się, że jest bardzo miłym kompanem. Krasnegar stałby się bez porównania barwniejszy, gdyby Andor w nim zamieszkał.

• - Nawet jotnarowie by go polubili!

• - Polarne niedźwiedzie przynosiłyby mu swój połów. Ten żart powtarzali w dzieciństwie Kade i Holi. Inos go nie zrozumiała.

• - To niewątpliwie człowiek honorowy.

- Z pewnością, gdy tu przebywał, zachowywał się honorowo.

Inos zaczerwieniła się.

• - Tak jest!

• - Nie to miałam na myśli, moja droga. Czy nie powiedział, kiedy wróci?

• - Nie. Ale jestem pewna, że to zrobi!

• - W takim razie, jak sądzę, musimy po prostu czekać.

• - I tymczasem kontynuować paradę?

• - Ekka mówi, że już właściwie zabrakło jej kandydatów.

• - Świetnie!

Kadolan przygryzła wargę. Najwyraźniej konwersacja spełniła swój cel i powinna teraz dobiec końca, starsza dama musiała jednak udzielić bratanicy jeszcze jednej lekcji. To również będzie bolesne, lecz lepiej żeby zabolało ją teraz, kiedy dziewczyna była już podenerwowana, niż gdyby miało zranić ją ponownie przy innej okazji. Nadal nie nadeszła żadna wiadomość z Krasnegaru, a do tej pory powinna już była jakąś otrzymać. Nie byłoby uczciwe obciążać Inos zwykłymi podejrzeniami - A Kade wciąż sobie powtarzała, że to były tylko podejrzenia - ich czas mógł już jednak dobiegać końca, a było możliwe, że dziecko zapomniało o stawce gry, do uczestnictwa w której je zmuszono.

• - Jak ich oceniasz, moja droga? Inos zmarszczyła brwi.

• - Kogo?

• - Kandydatów. Czy porównujesz ich z dostojnym Andorem?

• - Z ojcem.

To nie mogło dać dobrych rezultatów.

- W takim razie zestawiasz bardzo młodych mężczyzn w trudnej i nieznanej dla nich sytuacji z dojrzałym królem w jego własnym królestwie. Czy to sprawiedliwe?

- A czy to sprawiedliwe, że w ogóle muszę ich oceniać? Sytuacja była beznadziejna. Holindarn nalegał, by jego córce pozwolono na swobodny wybór, a ona najwyraźniej nie chciała nikogo innego, tylko Andora. Ten zaś był nieosiągalny. Może za jakiś rok, gdy bardziej dorośnie i będzie miała czas, by zapomnieć o swej pierwszej, oszałamiającej, romantycznej przygodzie... - wszystko to Kade powiedziała Ekce nie dalej niż pół godziny temu. Westchnęła i podniosła się.

- Bądź wdzięczna, że pozwala ci się to robić, moja droga.

• - Czy to groźba? - Inos przygotowała się do wybuchu gniewu.

• - Oczywiście, że nie. Staram się ciebie ostrzec: Pamiętaj, co powiedział twój ojciec.

Gniew został na chwilę powstrzymany.

• - O czym?

• - O wojnie. Jeśli Imperium i Nordland rozpętają wojnę o Krasnegar... to czy sądzisz, że - bez względu na to, która strona wygra - pozwolą ci, byś sobie wybrała męża?

A jednak Inos nie zapomniała o stawce. Nabyty w Kinvale polor zniknął, odsłaniając wystraszone dziecko ukryte pod dystyngowaną powłoką. - Och, prawda! Cóż za szkoda, że jarl Kalkor jest żonaty! Cóż za szkoda, że ty i Ekka nie mogłyście zaprosić tu również i jego, żeby kazać mi przed nim paradować!

Kade nie musiała udawać, że się wzdryga.

- Problem stanowiłyby jego maniery, a nie małżeństwo, moja droga. Gdybyś wpadła mu w oko, oddałby po prostu obecną żonę jednemu ze swych prostaków i wziął sobie ciebie na jej miejsce. Oni nieustannie robią takie rzeczy.

Słabe światło dnia sączyło się przez pełniącą funkcję komina dziurę w dachu, gdy Rapa obudził nagle dotyk czegoś zimnego. To ośnieżony but ocierał się o jego twarz. Ujrzał majaczącą w górze koszmarną postać Darada. Olbrzym ponownie założył na siebie futro. Demonstrował swój szyderczy uśmiech.

Rap znalazł gdzieś wystrzępioną skórę zwierzęcia i owinął się nią. Zdołał nawet zdobyć miejsce stosunkowo blisko paleniska usuwając z drogi niektórych z mniejszych chłopców. Starszym jego postępowanie wydało się zabawne, nie sprzeciwili się więc. Pozwolili mu napić się ze wspólnego wiadra, nadal jednak nie dostał nic do jedzenia. Dokuczały mu skurcze brzucha wywołane zarówno głodem, jak i następstwami sierpowego Małego Kurczaka.

Dym bijący z drewna spalanego w jedynym palenisku, ohydny odór ciał i zjełczałego sadła, cuchnące skóry zwierzęce leżące na zatłoczonym klepisku - barak chłopców stanowił zmniejszoną wersję tego, który należał do dorosłych. Rap był w tej chwili jego jedynym lokatorem. Wyspał się dobrze i czuł się z tego powodu raczej zadowolony.

- Przyszedłem powiedzie ci “do widzenia”, głupku.

Rap leżał na podłodze. Wykrzywił twarz i popatrzył przez chwilę w górę na Darada, starając się zebrać myśli.

- Do widzenia.

Cóż innego mógł powiedzieć? Olbrzym spojrzał na niego spode łba.

• - To twoja ostatnia szansa, głupku. Powiedział to już poprzdniej nocy.

• - A więc, jaki mam wybór?

Zanim Darad mu odpowiedział upłynęła dłuższa chwila, podczas której marszczył brwi z wysiłku wywołanego myśleniem.

• - Powiedz mi swoje słowo, a wydostanę cię stąd.

• - A jak nie?

• - Poddadzą cię próbie. Zmierzysz się z Małym Kurczakiem.

• - Co to będzie za próba?

Rap dokonał pośpiesznego przeglądu otoczenia za pomocą swego dalekowidzenia i odkrył, że wszyscy nieobecni chłopcy znajdują się w wielkim budynku, gdzie spożywają posiłek.

Darad zdołał wreszcie podjąć decyzję. Opadł na jedno kolano i szturchnął Rapa skrytą w rękawicy o jednym palcu dłonią wielkości małej szufelki.

- Oni lubią mieć kupę żon, rozumiesz?

Rap nie rozumiał, zachował jednak milczenie.

• - No więc, pozbywają się słabeuszy, rozumiesz? - Darad ułożył sobie w głowie następną myśl, po czym kontynuował: - To ich rozrywka na czas zimy. Kiedy dwaj chłopcy osiągają odpowiedni wiek, poddają ich próbie. Zwycięzca zdobywa tatuaże.

• - A ten drugi ginie?

• - Zgadza się! - błyskotliwość Rapa wywołała uśmiech na twarzy Darada.

• - A ja wyglądam na słabego przeciwnika, więc dostanie mnie syn wodza?

Darad skinął z wigorem głową.

• - I nie masz żadnych szans.

• - Nie mam też słowa - odparł Rap. - Powiedz mi twoje, a wydostanę stąd nas obu.

Darad poderwał się z wściekłością.

- Masz mnie za durnia? Mam ci dać połowę mojego słowa? Cofnął stopę. Rap zwinął się pośpiesznie, czekając na kopniaka.

Olbrzym jednak roześmiał się tylko i oddalił dumnym krokiem. Zatrzasnął za sobą drzwi. Rap z ulgą ponownie owinął się w chroniące przed zimnym powietrzem skóry. Potem zaczął się przyglądać odjazdowi Darada.

Wesołek zachwiał się na nogach, gdy owo ogromne cielsko wgramoliło się na jego grzbiet. Nie chciał ruszyć, lecz olbrzym kopnął go tak mocno, że Rapowi łzy stanąły w oczach. Wreszcie Darad zapanował nad wierzchowcem i odjechał do lasu, ciągnąc za sobą Pieprza.

Kierował się na południe. Nie był zainteresowany tym, by odwiedzić Kinvale i powiadomić Inos o chorobie ojca. Wydawało się, że Andor również nie będzie miał żadnego powodu, by to zrobić, gdyby pojawił się nagle z powrotem na jego miejscu. Inos trzeba było jednak o tym poinformować. Znaczyło to, że Rap będzie musiał uciec i zrobić to sam.

Matka mówiła mu, że jest uparty. Inos podobnie, choć zwykle dodawała “jak osioł”. Cóż, jeśli trzeba będzie okazać upór, Rap będzie uparty.

Usiadł, owinął się w skóry i ponownie zbadał wielki dom. Nigdy w życiu nie był tak głodny, wiedział jednak, że nie dadzą mu jeść. Chłopcy musieli wyśliznąć się bardzo cicho, celowo go nie budząc - świetny kawał! Spodziewali się, że Rap pobiegnie do nich i spróbuje się przyłączyć, co da Małemu Kurczakowi tę satysfakcję, że każe mu się błagać, a potem odmówi.

Rap uznał, że może znieść te męki jeszcze przez jakiś czas, by odroczyć sprawienie swym dręczycielom podobnej radości. Jeśli mieli zamiar go torturować, nie pozwolą, by osłabł zanadto.

Ponownie zaczął się głowić nad tajemnicą Andora i monstrualnego Darada. Kim był ten drugi? Człowiekiem czy demonem? Czy demon mógłby być podobnie nierozgarnięty? Minstrel Jalon wspominał o Daradzie. Andor znał Jalona. Wszyscy oni chcieli poznać jego słowo...

Wreszcie to co powiedział Darad dotarło do Rapa. Doznał olśnienia.

“Mam ci dać połowę mojego słowa?”

To dlatego Andor nie chciał się z nim podzielić! Kiedy zdradzało się komuś słowo, zmniejszało się jego moc. Gdyby tak nie było, powtarzano by je sobie jak kawały. Każdy znałby słowa. Na Pandemii roiłoby się od czarodziejów. Musiał istnieć powód, dla którego słowami nie dzielono się swobodnie. Z pewnością był nim właśnie fakt, że zmniejszało się ich moc!

Andor o tym nie wspomniał.

Ani Jalon.

Ani Sagorn.

Król wspomniał. “Pamiętaj strzec swego sekretu” - powiedział, sądząc, że Rap go zrozumie.

Teraz zrozumiał! Spływała na niego łaska olśnienia, jedna za drugą. Słowa z reguły przekazywano na łożu śmierci. Tak powiedział Sagorn, a również Andor.

Jeśli dwaj ludzie dzielili się słowem, każdy z nich otrzymywał połowę mocy. Słowa jednak przekazywano sobie przez pokolenia. Było oczywiste, że ich siła nie zmniejszała się o połowę za każdym powtórzeniem, gdyż w przeciwnym razie już dawno zniknęłyby całkowicie. Aha! Jeśli dwóch ludzi się dzieliło, każdy z nich otrzymywał połowę mocy, ale jeśli jeden z nich umierał, drugi odzyskiwał całą moc?

Zgadza się! To było pewne.

Umierał - lub go mordowano.

Dlatego właśnie niebezpiecznie było znać słowo.

A jeszcze niebezpieczniej dzielić się nim.

Gdyby Rap posiadał słowo i powtórzył je Andorowi, wtedy Andor - lub jego demon Darad - zabiłby go natychmiast, by zdobyć również drugą połowę.

To była jeszcze jedna sprawa, której Andor mu nie wyjaśnił.

Kochanek demon:

Groźne to miejsce, święte i zaklęte: Tu, gdy księżyc na nowiu, mogłaby się żalić kobieta, płacząc za swym kochankiem, demonem! Coleridge - Kubła Chan Przełożył Zygmunt Kubiak

Rozdział VI

LAS WE ŁZACH

1

W krotce po odjeździe Darada chłopcy wrócili z posiłku. Mały Kurczak skinął na Rapa i poprowadził go przez podwórze bosego i niemal nagiego. Powietrze było gorsze od lodowatej wody. Łzy, spływające po policzkach Rapa, zamarzały. Po kilku sekundach zaczął cały dygotać. Palce u nóg oraz uszy całkowicie mu zdrętwiały. Mały Kurczak nie miał na sobie więcej niż on, uśmiechnął się jednak, widząc niedolę Rapa, i zaczął iść naprzód powolnym krokiem, by zademonstrować, jak mało przeszkadza mu zimno. Miejscem ich przeznaczenia okazało się śmietnisko za zapleczu wielkiego domu, na które przez klapę wyrzucano wszelkie odpadki. Pchlarz wraz ze swą bandą przeszukiwał tam resztki, węsząc i powarkując. Wszystko, co warto było zjeść, chwytał natychmiast najbliższy z psów, który następnie umykał, by spożyć posiłek na osobności. Cała reszta śmieci wkrótce, rozdeptana, przymarzała do gruntu.

Mały Kurczak wykonał gesty oznaczające jedzenie i wskazał palcem.

Rap potrząsnął głową i odwrócił się, zdążył jednak dostrzec triumfalne rozbawienie goblina. Wystarczająco głodny człowiek zje wszystko. Jutro albo pojutrze Rap przyjdzie na śmietnisko, by wadzić się z psami o odpadki.

Wróciwszy do chaty, szybko przekonał się, jakie są zasady. Mógł wychodzić na zewnątrz kiedy tylko zechciał, nie wolno mu jednak było zabierać ze sobą żadnych futer ani szat z koźlej skóry, które leżały na stosie przy drzwiach. Bose stopy oraz jego spodenki były wszystkim, na co mu pozwalano. Ograniczało to jego ruchy równie skutecznie, jak łańcuch przykuty do kostki. Nie mógł też wchodzić do żadnego z pozostałych budynków.

Barak z kłód stanowił dom dla trzydziestu czterech chłopców: od kilkuletnich szkrabów do Małego Kurczaka - wyraźnie najstraszego i największego z nich i niewątpliwie sprawującego tu rządy. Mężczyźni mieli zimą w wielkim lesie niewiele roboty, gdyż wwszystkie prace wykonywały kobiety. Chłopcy spędzali czas na spaniu, czesaniu swych długich włosów oraz namaszczaniu się nieźle już dojrzałym niedźwiedzim sadłem, które było powodem ich obrzydliwego smrodu. Sądząc, że może mieć ono jakąś wartość jako osłona przed zimnem, Rap wypróbował je sam, dało to jednak tylko tyle, że skóra przestała mu pękać. Nie zrobiło mu się od tego cieplej i odtąd cuchnął równie paskudnie jak pozostali.

Grali też w skomplikowane gry przy użyciu patyków i deski, a także mocowali się pomiędzy sobą. Mały Kurczak uwielbiał zapasy, lecz żaden z chłopców nie był wystarczająco duży, by stawić mu poważniejszy opór. Najmniej do tego brakowało Rapowi, najwyraźniej jednak istniał jakiś powód, dla którego goblinowi nie wolno było z nim walczyć, za co jeniec czuł należytą wdzięczność. Mały Kurczak zbierał więc pozostałych w grupy. Najczęściej tworzyli je Pisklęcy Puch i Ćwir-Ćwir, dwaj chłopcy najbliżsi mu wiekiem, czasem jednak czterech lub pięciu mniejszych. Zawsze wygrywał. Z reguły kończyło się tym, że ciskał przeciwnikami o ściany.

Po kilku godzinach, dzięki temu że siedział i przysłuchiwał się paplaninie chłopców, Rap zaczął powoli poznawać język. Składał się on ze stosunkowo niewielu słów, używanych jedynie w prostych połączeniach. Często były one dokładnie takie same jak słowa, które znał, bądź też niewiele się od nich różniły. Jedynie niektóre dźwięki zmieniały się w łatwy do przewidzenia sposób. Wkrótce zaczął rozumieć, co mówiono.

Następnie popełnił błąd, że zadał pytanie.

- Nie odpowiadać! - warknął Mały Kurczak i zerwał się z miejsca. Przełazi na drugą stronę pomieszczenia i usadowił się po turecku naprzeciwko Rapa. - Teraz już mówisz? - zapytał z przejęciem.

- Mówię powoli.

Okazało się, że to bardzo radosna wiadomość.

- Za siedem dni dostanę imię! - Mały Kurczak uśmiechnął się, ukazując swe nadmiernie duże goblinie zęby.

Rap spojrzał na niego bez zrozumienia.

• - Nowe imię! Nie Mały Kurczak. Ptak Śmierci.

• - Dobre imię! - odparł uprzejmie Rap. Ponieważ nie znał słowa oznaczającego tatuaże, przesunął palcem wokół jednego z oczu. Energiczne skinienie głową potwierdziło, że odgadł trafnie.

Najwyraźniej wszystko to było oszustwem. Mały Kurczak był przynajmniej dwa lata starszy od każdego z pozostałych chłopców. Rap zdążył już zauważyć kilku wytatułowanych, żonatych mężczyzn, którzy nie mogli mieć więcej lat od niego. A więc syna wodza celowo przetrzymano niczym owoc pozostawiony na drzewie, aż stanie się przejrzały, by w nieuczciwy sposób zapewnić mu większe szansę podczas próby. Teraz, gdy pojawił się wyglądający na łatwego przeciwnika obcy, walka miała być jeszcze bardziej nieczysta. Mały Kurczak nie bez powodu był pewny siebie.

- Opowiedz mi o próbie - poprosił Rap.

Mały Kurczak zrobił zaskoczoną minę. Potem, gdy zdał sobie sprawę z rozmiarów ignorancji Rapa, na jego wielkiej, brzydkiej gębie pojawił się wyraz czystego zachwytu.

- Nie!

Odwrócił się w stronę pozostałych i ostrym tonem wydał im rozkazy. Nikomu nie wolno było opowiadać więźniowi o próbie. Uszczęśliwiony, zwrócił się z powrotem ku swej ofierze.

• - Na po próbie mam świetne pomysły!

• - Tak?

Rap był pewien, że mu się nie spodobają.

• - Zapalę małe ogniska na twojej piersi! Faktycznie nie spodobały się.

• - Wyrwę twoje uszy i każę ci je zjeść!

• - Ja wyrywam kurczakom pióra - odparł stanowczym tonem Rap.

• - Płaskonos! - Mały Kurczak uśmiechnął się szyderczo. - Wepchnę ci palce od nóg do nosa.

Rap wydał z siebie głośny, gdaczący dźwięk i zamachał ramionami. To poskutkowało. Mały Kurczak omal nie zazgrzytał zębami z wściekłości. Kilku odważnych chłopców za jego plecami zachichotało.

Od tej chwili Mały Kurczak często przysiadał obok Rapa, wpatrywał się w niego triumfalnie i zapowiadał jakąś nową okropność, która właśnie przyszła mu do głowy. Gdaczący dźwięk stanowił jednak gwarantowaną odpowiedź. Doprowadzał goblina niemal do szału i często zmuszał go do odejścia. Albo coś zabraniało mu użycia przemocy, albo też zachowywał to na później.

Rap uznał, że owe przerażające groźby nie są wiarygodne i stanowią jedynie fortel mający na celu wyprowadzenie ofiary z równowagi, tak jak było to ze śmieciami. Podjął stanowcze postanowienie, że nie pozwoli, by go przeraziły. Nie było jednak łatwo go dotrzymać. Podczas gdy wioska układała się do snu, w głowie kręciło mu się już ze słabości wywołanej głodem.

Dysponował jednak dalekowidzeniem. Z łatwością zlokalizował spiżarnię, która mieściła się w izbie na zapleczu domu samotnych kobiet. Wydawało się, że żadne z drzwi nie mają zamka. Rap, któremu protestujący wściekle żołądek nie pozwalał zasnąć, leżał pod swą futrzaną szatą między śpiącymi chłopcami i czekał, aż wreszcie wydało się, że całe plemię zasnęło. Nawet w baraku małżeństw ustał wszelki ruch. Podniósł się, ubrał w największy strój z koźlich skór, jaki zdołał znaleźć w stercie przy wejściu - mógł należeć jedynie do Małego Kurczaka - i wyszedł cicho chwiejnym krokiem w ciemność.

W tym klimacie nie wystawiano wartowników. Straż pełniły psy. Sam Pchlarz zauważył go jako pierwszy, wydawało się jednak, że jest on szczególnie wrażliwy na to, co Rap potrafił zrobić ze zwierzętami. Podbiegł do niego, węsząc, i pozwolił podrapać się za uszami. Jeśli nawet nie był on wilkiem czystej krwi, to niewiele mu do tego brakowało. Mimo to na widok swego nowego przyjaciela rozłożył się na ziemi i zażądał, by ten podrapał go w pierś. Następnie ruszył w towarzystwie Rapa ku domowi samotnych kobiet, mijając po drodze wielki budynek, w którym spali mężczyźni wśród swoich żon.

Rap, wdzięczny za jego towarzystwo, wśliznął się do środka. Zablokował wszelkie czynione przez Pchlarza próby podążenia za nim. Stał w ciemności, dopóki nie zdołał ponownie zapanować nad swymi dygoczącymi gwałtownie kończynami. Młode dziewczęta leżały z tyłu pomieszczenia, stare kobiety zaś z przodu. Były tam dwa paleniska, dosypano jednak do nich świeżego opału i w pomieszczeniu panował półmrok. Drżąc z głodu i zdenerwowania, Rap zaczął posuwać się bardzo powoli w kierunku spiżarni, która zajmowała tylną połowę budynku. Omijał śpiące kobiety lub przechodził ponad nimi. To było najświętsze sanktuarium plemienia: zapasy żywności na zimę oraz niezamężne dziewczęta. Wstęp do żadnego miejsca nie mógł być bardziej zabroniony dla obcego, z pewnością jednak Rap nie miał nic do stracenia.

Wstrzymując oddech, odmówił milczącą modlitwę przeciw skrzypiącym zawiasom, po czym otworzył ostrożnie wielkie drzwi i chwycił kawał zamrożonej ryby. Zamknął ponownie drzwi, odwrócił się... i jego serce zabiło szaleńczo, jak gdyby chciało odlecieć do Krasnegaru. Tuż przed nim stała maleńka kobieta, która z trudem spoglądała w górę z uwagi na nadzwyczaj przygarbione plecy - niewyraźna postać skryta pod obszerną szatą oraz kapturem goblinki. Jej twarz była ciemna, niewyraźnie widoczna w pełgającym blasku węglików. Rap dostrzegł jednak zmarszczki. Było oczywiste, że jest bardzo stara.

Przez chwilę, która wydawała się Rapowi wiecznością, żadne z nich się nie odzywało. Czuł, jak pot ścieka mu po żebrach lodowatymi strużkami. Dlaczego kobieta nie wszczęła alarmu?

- Faun? - zapytała cicho. Jej głos brzmiał jak suchy trzask buta stawianego na zamarzniętej trawie. - Skąd wziął się tu faun?

Rap nic nie odpowiedział. Spróbował oblizać wargi i poczuł smak krwi sączącej się z otwartych odmrożeń.

- Daleko od dolin - zaintonowała starucha niemelodyjnym i ochrypłym, lecz na szczęście cichym głosem - gdzie jego przodkowie manifestują... Nie, to nie tak idzie. Nie manifestują! Manipulują?

Pokazała kilka ostrych, goblinich zębów, przygryzając pomarszczoną dolną wargę.

- Dlaczego używa tu mocy, hę?

Rap usiłował przemówić, lecz język jakby przywarł mu do podniebienia. Zmusił swe drżące członki do posłuszeństwa i opadł na jedno kolano, by mniej rzucać się w oczy, jeśli obudzi się któraś z pozostałych kobiet. Ich oczy znalazły się teraz na mniej więcej tym samym poziomie.

- Jestem głodny - szepnął. - To wszystko. Wydawało się, że go nie usłyszała.

• - Jakie krążą siły, tam gdzie śpi mój miły? Hę? Faunowie w pobliżu mojego słodyczka? Moc w ciemnym lesie. Faunowie!

• - Proszę, niech pani nie budzi innych.

- Używa swej władzy na psach, to wszystko. Była bardzo, bardzo stara i zapewne obłąkana.

Nagle jego serce załomotało szaleńczo po raz drugi. Kobiety tam nie było! Jego daleko widzenie nie wykrywało niczego w miejscu, w którym widziały ją jego oczy. Ponadto dostrzegały one też węgielki z paleniska przeświecające przez jej szatę.

Zły duch? Rap spróbował się podnieść, lecz jego nogi ani drgnęły. Gdy potarł oczy, wydało mu się, że wizja urealniła się i zasłoniła blask bijący z paleniska. Zacisnął zęby, by przestać nimi szczękać.

• - Dziwne - mruknęła. - Nie mogę go zobaczyć jak należy.

• - Jestem głodny - powtórzył Rap, który sam ledwo słyszał własne słowa. - To wszystko. Nie chcę zrobić nic złego.

Poruszył ręką, by się przekonać, czy przeniknie ona przez widziadło. Jego palce dotknęły koźlej skóry. Cofnął je gwałtownie. Stara wiedźma zauważyła to. Wydawało się, że przymrużyła oczy i skupiła je na nim dużo pewniej.

- Hej! Faunie! Dlaczego nie potrafię przewidzieć twoich zachowań?

Rap potrząsnął głową, zdezorientowany.

• - Jestem głodny - szepnął po raz kolejny.

• - Głodny? Ty? - zachichotała, ogarnięta nagłą, szaloną wesołością. Rap skulił się, przekonany, że wszystkie śpiące kobiety zerwą się na nogi, żadna z nich jednak nawet nie drgnęła.

Śmiech staruchy umilkł nagle.

• - Mój słodyczek! - jej głos ponownie stał się cichy, jak wiatr poruszający źdźbłami siana. - Nie możesz mu zrobić krzywdy!

• - Komu?

• - Ptakowi Śmierci. On jest tym, którego zapowiedziano.

Rap nie mógł sobie przypomnieć takiego imienia. Był pewien, że żaden z chłopców tak się nie nazywał. Nie sądził też, by usłyszał imię “Ptak Śmierci” w ich rozmowach. Potrząsnął głową.

Maleńka wiedźma poruszyła ustami, jakby coś przeżuwała, po czym pomruczała przez chwilę, aż wreszcie znowu zaczęła nucić:

- Gdy lato przyszło do doliny Uthol... Pamiętaj faunie, on jest cenny.

Zniknęła.

Któraś z kobiet obróciła się przy ogniu i pomamrotała chwilę przez sen.

Rap odczekał, aż serce przestało mu walić jak ziarenka gradu, po czym dźwignął się chwiejnie na nogi. Najwyraźniej żadna ze śpiących nie słyszała starej, obłąkanej kobiety. Nawet fragmentów jej piosenki. Wydawało się to wręcz nieprawdopodobne! Zaczął kierować się z powrotem ku drzwiom. Całe jego ciało trzęsło się pod wpływem tego przeżycia. Mógł jednak prawie wmówić sobie, że widział - i słyszał oraz dotknął - jedynie halucynację wywołaną głodem.

Wyśliznął się na zewnątrz szybko, by zimny powiew nie obudził śpiących, po czym przemknął pośpiesznie z powrotem przez czarną noc, odwracają siłą umysłu uwagę psów od swego drogocennego pakunku. Gdy dotarł do sypialni chłopców, czuł ból w ustach na myśl o jedzeniu, położył jednak zamarzniętą bryłę w pobliżu węgielków i zdołał powstrzymać się, dopóki nie odtajała w połowie. Modlił się, by syk i skwierczenie nie obudziły Małego Kurczaka czy któregoś z pozostałych. Poparzył sobie palce, wyciągając z paleniska odrażającą, przepyszną breję, jaką stała się zamarznięta i przypalona ryba, po czym wpełzł pod zwierzęcą skórę, by się obeżreć. Zjadł kawałek po kawałku, z wyjątkiem kilku ości, które spalił.

Potem zasnął.

Odtąd każdej nocy wracał do spiżarni, by kraść jedzenie, gdyż nie miał gdzie schować zapasów przed psami i ludźmi. Nie wykryto go. Nie widział już ani razu tajemniczego widziadła starej kobiety. Nie zbliżył się nawet do śmietnika, ku wielkiemu niesmakowi i zdumieniu Małego Kurczaka.

Pozostałym chłopcom zabroniono rozmawiać z Rapem. Nie mogli mu nawet powiedzieć, na czym będzie polegać próba. Nie mogło w niej chodzić o siłę fizyczną, gdyż był większy niż Ćwir-Ćwir czy Pisklęcy Puch, a mimo to najwyraźniej Mały Kurczak wolał mieć jego za przeciwnika. Przypuszczał, że przedmiotem mogła być jakaś umiejętność przydatna w lesie, na przykład łucznictwo. Jedyną rzeczą, na którą nie mógł liczyć, była uczciwość. Nie zamierzał zresztą czekać na chwilę, by się o tym przekonać.

Większość czasu spędzał na planowaniu ucieczki, jednakże każdy pomysł, który przychodził mu do głowy, był niewykonalny bądź też natychmiast takim się stawał. Wydawało się, że goblinowie potrafią odczytywać jego myśli. Darad zabrał jego mukluki, a Wielki Kruk skonfiskował te, które należały do Andora, i trzymał je w wyraźnie widocznym miejscu nie opodal swego legowiska. Obuwie będzie więc musiało zaczekać na sam koniec. Rap prowadził długie poszukiwania za pomocą dalekowidzenia, zanim zdołał zlokalizować swą parkę i futrzane spodnie. Przekonał się jednak, że pokrojono je na części i zszyto z powrotem jako futrzany dywanik. On również służył osobistej chwale wodza.

Była to przerażająca wiadomość, zupełnie jakby więzień trzymany w lochu usłyszał, że przetopiono klucz do jego celi. Wpędziło to Rapa w takie przygnębienie, jakiego nigdy dotąd nie zaznał. Jego nocne eskapady przekonały go, że koźla skóra znacznie ustępuje futru. Już po paru minutach zaczynał szczękać zębami. Nie był goblinem, zdolnym przeżyć w lesie bez futra. Więziły go niewidzialne kraty zimna.

Tancerza i Wariata umieszczono w stajni wraz z końmi goblinów. Sądził, że bez żadnych trudności będzie mógł ukraść oba wierzchowce, gdy będzie już gotowy do ucieczki, piątego dnia jednak dwóch mężczyzn osiodłało je i odjechało, by już nie wrócić. Rap będzie więc zmuszony do kradzieży jednego z karłowatych kucyków goblinów i gdy nadejdzie nieunikniony pościg nie będzie miał przewagi, jaką zapewniał lepszy wierzchowiec.

Rozstał się już ze swym wcześniejszym wyobrażeniem, że połowa mężczyzn wyruszyła gdzieś na wyprawę wojenną. Nie było ich tutaj więcej. Darad wyjaśnił mu, co spotykało połowę niedorostków plemienia i Rap z niechęcią zaczął wierzyć, że przerażające żarty Małego Kurczaka nie były jedynie przejawami sadystycznego humoru, lecz jego prawdziwymi planami. Pokonany miał być poćwiartowany przez zwycięzcę.

Niestety jego ucieczka wyglądała na pewne samobójstwo. Posiłkując się dalekowidzeniem mógł zapewne ukraść mukluki i jakiegoś kucyka, lecz nie ubranie, którego potrzebował. Zamarznie na śmierć w koźlich skórach, chyba że wpierw go schwytają. Niemniej wydawało się, że koniec ten będzie przyjemniejszy niż procedury, które wciąż obmyślał Mały Kurczak; Rap musiał zatem udać się do lasu.

Zwlekał zbyt długo. O zachodzie słońca w dniu, na który zaplanował ucieczkę, rozpętał się okrutny wicher. Rap postanowił, przygnębiony, zaczekać do następnej nocy, choć miała to być jego ostatnia szansa przed próbą. Jednak albo Mały Kurczak kłamał, albo popełnił błąd bądź też Rap pomylił się w rachunkach, gdyż kiedy się obudził, dostrzegł, że podekscytowani chłopcy ubierają się w swe koźle skóry. Nigdy dotąd nie widział, by to robili. Wykrywał gorączkową aktywność w baraku kobiet oraz budynku małżeństw. Wkrótce ujrzał, jak inni goblinowie przybywają na widowisko ze wszystkich stron świata, a wraz z nimi kobiety i dzieci siedzące na końskich grzbietach. Niewątpliwie był to dzień próby.

Rap wciąż nie wiedział, czego od niego oczekują, poza tym, by umarł odważnie.

I, rzecz jasna, powoli.

Blady blask polarnego dnia przebijał się niepewnie przez lodową mgłę - słaba, wyblakła łuna na południowym horyzoncie, nie rzucająca cieni i niewiele jaśniejsza niż silne światło księżyca. Wiatr unosił z ziemi obłoczki śniegu, które przemykały tuż nad powierzchnią. W głównym baraku już od kilku godzin trwała uczta. Jedynymi nie biorącymi w niej udziału osobami byli Rap, Mały Kurczak oraz część z najstarszych kobiet, które przybyły do chaty chłopców objuczone workami sprzętu niezbędnego do przygotowania rywali. Zaczęły od tego, że usadziły ich obu na stołkach i wysmarowały niedźwiedzim sadłem. Uczesały włosy Małego Kurczaka w zwyczajowy, śliski sznur, splątane kudły Rapa przyprawiały je jednak o frustrację. Nie poznał w żadnej z nich kobiety, którą widział owej nocy.

Staruchy pracowały w milczeniu, ignorując pytania Rapa. Mały Kurczak jednak nie przestawał paplać. Był w znakomitym nastroju. Siedział na stołku, pozwalając by kobiety się nim zajmowały, pożerał wzrokiem Rapa i wyliczał szczegółowo wszystkie najohydniejsze katusze, jakie tylko potrafił wymyślić.

- Zrób dobre przedstawienie, Płaskonos! - błagał. - Umieraj długo!

Jedynym, do czego Rap mógł się uciec, był jego gdaczący odgłos, dzisiaj jednak nawet to nie mogło zirytować Małego Kurczaka.

- Ptak Śmierci! - powtarzał, uśmiechając się ze szczęścia. O Bogowie!

Rap zachwiał się w tył na stołku, dławiąc krzyk rozpaczy. “On jest cenny”? Jeśli nawet głód sprawił, że nawiedziła go wizja gobliniej czarodziejki, w jaki sposób mógł włożyć jej w usta to imię? Czyżby widziadło istniało naprawdę? Czy był skazany na walkę z przeciwnikiem wspomaganym przez czary?

Nagle przypomniał sobie, że Mały Kurczak wymieniał już wcześniej swe nowe imię, podczas ich pierwszego spotkania. Rap po prostu o tym zapomniał. Był to jedynie kolejny przykład dowodzący, że jego umysł stroi sobie z niego żarty. Nie widział żadnej starej kobiety. Z pewnością nie była niczym więcej niż wytworem jego udręczonego mózgu.

Najwyraźniej udało mu się ukryć chwilowe przerażenie, gdyż Mały Kurczak nic nie zauważył.

• - Woń Koniczyny! - dodał i westchnął z przyjemności. Każda zmiana tematu była mile widziana.

• - Woń koniczyny? - zapytał drżącym głosem Rap.

- Dzisiaj ożenię się z Wonią Koniczyny! Dam jej w prezencie ślubnym kawałki twojego ciała.

Rap nie spytał, które. Owa perspektywa sprawiła, że jego towarzysz wznowił swą przerażającą litanię. Rap zbadał okolicę za pomocą dalekowidzenia i odkrył bardzo młodą dziewczynę, którą przygotowywano w baraku samotnych kobiet.

Rywale byli prawie gotowi. Stare wiedźmy wręczyły im grube, futrzane rękawice o jednym palcu, a potem futrzane buty typu, jakiego Rap nigdy nie widział. Wydawały się one niepraktyczne, gdyż kończyły się na wysokości kostek i były nieprzydatne w śniegu, ten widok jednak wystarczył, by powiedzieć Rapowi, czego będzie dotyczyła próba i dlaczego on, niegoblin, był wygodniejszym przeciwnikiem niż mniejsi od niego Ćwir-Ćwir czy Pisklęcy Puch.

Mały Kurczak przyglądał się, jak Rap odgaduje prawdę. Uśmiechnął się.

Rękawice i buty zakładano po to, by przeciwnikom nie poodpadały palce u rąk i nóg. Wkrótce pojawiły się również nauszniki. Nie miało jednak być żadnego innego ubrania, poza zwyczajowymi przepaskami na biodrach.

“Silny ogier to silne źrebaki” - Rap słyszał to zdanie z ust starego Hononina przynajmniej raz dziennie przez wiele lat. Darad powiedział, że goblinowie eliminują w ten sposób słabeuszy. Było oczywiste, że hodują swych mężczyzn z myślą o odporności na zimno.

- Bardzo zimny dzień, Płaskonos. Niedobry wiatr.

Uczta dobiegła końca. Mieszkańcy wioski i ich goście wypadli na zewnątrz w gęstniejący półmrok i bardzo dokuczliwy wiatr. Miotał śniegiem po całym terenie i porywał dym z kominów. Zimno było tak potężne, że śnieg skrzypiał pod stopami. Dokuczało nawet goblinom. Dzieci, na dodatek do swych zwykłych koźlich skór, owinęły się w futra. Widzowie trzymali się blisko siebie, raczej zbici w grupki niż ustawieni w krąg. Czekali, by obejrzeć pojedynek. Przytupywali nogami i narzekali głośno. Wydychane powietrze tworzyło wokół ich ust białe obłoki.

W środku kręgu leżał pień drzewa. Ten widok dostarczył Rapowi ostrej potrzebnej mu wskazówki. Prowadzono go naprzód owiniętego w grubą futrzaną pelerynę, lecz mimo to drżał z zimna. Wiatr zasypywał jego nagie kostki sypkim śniegiem i kąsał mu twarz. W takim chłodzie trudno było oddychać. Oczy zaszły mu łzami, a z nosa ciekło. Na jego zaroście zamarzał śluz. Kulił się, wiedząc, że z pewnością już wkrótce zabiorą mu okrycie. Zastanawiał się, czy tortury, jakim podda go wtedy wiatr, będą mniej okrutne niż to, co zrobi z nim później Mały Kurczak.

Chyba tak. Najlepszą taktyką było dla niego trzymać się jak długo zdoła, w nadziei, że zamarznie na śmierć.

“Wystarczy, że nie pozwolisz, żeby twój koniec opadł” - powiedział mu Darad.

Mały Kurczak podszedł do jednego z końców pnia. Rapa skierowano do drugiego - rzecz jasna grubszego i cięższego. Czterech mężczyzn wystąpiło naprzód, by dźwignąć kłodę. Rap zastanowił się, czy w ogóle zdołały utrzymać ten ciężar, nawet gdyby nie przeszkadzało mu zimno. Przebiegł wzrokiem jej straszliwą długość - szeroką korę i paskudne pozostałości po konarach sterczące z niej tu i ówdzie. Mężczyźni pochylili się dźwignęli pień, który powędrował w górę. Jego spód wciąż pokrywała warstwa śniegu.

Wtem z Rapa zerwano pelerynę. Powietrze uderzyło nagle w jego odsłoniętą skórę. Było to gorsze, niż gdyby wrzucono go do lodowatej wody. Westchnął gwałtownie z bólu i dostrzegł, że Małego Kurczaka ucieszyła jego reakcja. Natychmiast popchnięto go naprzód, pod koniec pnia, który mężczyźni opuścili. Ostra, twarda kora wpiła się Rapowi w bark, a kolana omal nie ugięły się pod ciężarem. Szukał futrzanymi rękawicami miejsca uchwytu.

Mały Kurczak chwycił wygodną pozostałość po konarze. Po stronie Rapa nie było podobnego występu, co utrudniało mu manewrowanie pniem. Wielki Kruk nie zapominał o niczym. Goblin chwycił mocno kłodę, cofnął się o krok i pociągnął.

Rap nie był przygotowany na nic więcej niż utrzymywanie ciężaru. Nagłe szarpnięcie omal nie zerwało go z jego ramienia. Zatoczył się do przodu i zaczął się kulić pod potwornym brzemieniem. Wyprostował się jednak z ogromnym wysiłkiem, zdzierając sobie przy tym skórę z barku. Mały Kurczak uśmiechnął się z zadowoleniem i popchnął pień. Rap zatoczył się do tyłu i po raz drugi omal nie upadł. Ze strony widzów dobiegł aplauz połączony ze sprośnymi okrzykami.

Najwyraźniej wszystkie chwyty były dozwolone, lecz po tych dwóch swawolnych próbach Mały Kurczak zrezygnował z usiłowań wyrwania kłody z uścisku Rapa. Gdyby mu się udało, popsułoby to zabawę. Rozstawił szeroko stopy, chwycił mocno za pień jedną ręką, a drugą oparł sobie na biodrze, by się popisać. Potem stał po prostu, uśmiechał się i czekał, by zimno wykonało swą robotę.

Widzowie byli teraz cicho. Przygarbili plecy, by osłonić się przed wiatrem, i tupali nogami w śniegu. Oni również czekali. Małe dzieci niecierpliwiły się. Psy obwąchiwały ciekawie nogi gości. Śnieżne zjawy krążyły po terenie, a dym z kominów uciekał w dal.

Nie będą musieli czekać długo. Rap czuł, jak umyka z niego życie. Za kilka minut temperatura jego ciała spadnie do poziomu, który spowoduje omdlenie. Albo po prostu upuści kłodę, gdyż jego mięśniami szarpały niemożliwe do opanowania skurcze, a nogi drżały mu gwałtownie. Nie mógł powstrzymać uginania się kolan. Szczękał zębami. Jego skóra stawała się biała. Wkrótce będzie blady jak jotunn. Spróbował podiwignąć szybko kłodę, lecz nie zdołał jej poruszyć. Mały Kurczak nie musiał nawet unosić wolnej ręki, by ją unieruchomić, czy poruszać stopami. W miarę, jak przyglądał się słabnięciu Rapa, jego uśmiech stawał się coraz szerszy. Następnych parę minut powinno załatwić sprawę.

Rap przypomniał sobie swą wizję starej kobiety, która ostrzegała go, by nie skrzywdził Małego Kurczaka. Pomyślał, że z jakiegoś powodu powinno to wydać mu się zabawne.

Na co mogło się tu przydać słowo mocy? Albo upór? Na co Rap przyda się Inos, która zostanie obrabowana z tronu, dlatego że nie udało mu się jej ostrzec? Dlaczego jego talentem musiało być dalekowidzenie, a nie siła fizyczna, wytrzymałość, czy niepowstrzymana przebiegłość Andora? Tylko dalekowidzenie oraz smykałka do koni...

Albo psów! Rap wydał z siebie niemy krzyk. Poczuł jak gdzieś pośród tłumu zaalarmowany Pchlarz równie cicho nastroszył sierść.

Albo zmrok zapadał znacznie szybciej niż zwykle, albo też Rap zbliżał się do punktu, w którym miał zemdleć, gdyż wokół niego zaczęły wirować ciemne fale.

Mały Kurczak ponownie chwiał wolną ręką kłodę, zapewne więc znowu zamierzał pociągnąć ją lub szarpnąć. To byłby koniec, gdyż Rap z najwyższym trudem utrzymywał pozycję pionową, gdy stał nieruchomo. Najdrobniejsze szarpnięcie powaliłoby go na ziemię.

Pchlarz! Na pomoc!

Z czystego łobuzerstwa, Mały Kurczak przekręcił pień szybkim ruchem. Kora oskrobała ramię Rapa. Był on zbyt odrętwiały, by czuć ból, lecz również zbyt odrętwiały, by zareagować jak należy. Kłoda o mało nie stoczyła mu się z barku. Odzyskał równowagę i wysłał w kierunku Pchlarza rozpaczliwe wezwanie...

Fale czerni napływały coraz szybciej. Towarzyszył im dźwięk przypominający szum morza na krasnegarskim żwirze. Ziemia podnosiła się i opadała. Zaczęła teraz migotać. Koniec był już bardzo blisko. Mały Kurczak to widział. Kołysał delikatnie kłodą w obie strony. Widok jego przeciwnika zataczającego się w rytm bawił zarówno młodego goblina, jak i widownię. Rap zacisnął mocno nogi. Oczy miał otwarte. Oddychał płytko i z wysiłkiem. Kłoda huśtała się coraz mocniej, to w jedną stronę to w drugą... W którą przewróci się Rap? Pchlarz!

Pies wielkości wyrośniętego szarego wilka przemknął przez podwórko z całą wilczą prędkością, kierując się w stronę Rapa. Gdy mijał Małego Kurczaka, zmienił nieoczekiwanie kierunek i uderzył od tyłu w jego kolana. Pies, chłopiec i kłoda padli razem na ziemię.

Rap zachwiał się szaleńczo na nogach, zdołał jednak utrzymać swój koniec drzewa w górze o chwilę dłużej niż Mały Kurczak. Drugi upadł wcześniej. Następnie Rap osunął się w futrzaną szatę, którą na niego zarzucono. Chwyciły go oczekujące ręce. Skierowano go pośmiesznie do baraku w celu doprowadzenia do porządku. Pchlarz usunął się chyłkiem na bok. Wyglądał na zdezorientowanego. Widzowie rozpoczęli głośną debatę, oddalając się nieprzerwanym potokiem w poszukiwaniu ciepła. Małego Kurczaka pozostawiono tam, gdzie upadł. Leżał rozciągnięty na śniegu i walił z wściekłości pięścią w kłodę. Płakał gorzkimi łzami, które zamarzały, zanim dotarły do jego brody.

Niemal nieświadomego Rapa zaniesiono do ogólnego baraku. Tam zemdlał pod wpływem szoku wywołanego nagłym ciepłem. Kobiety jednak miały doświadczenie w postępowaniu z przypadkami ostrej ekspozycji na zimno i przygotowały już lekarstwa. Po kilku minutach Rap zaczął dostrzegać ich zabiegi; zdał sobie też sprawę, jak wielkie towarzyszy mu audytorium.

Tortury związane z próbą goblinów nie były zarezerwowane wyłącznie dla pokonanego. Rap raz za razem odzyskiwał świadomość i mdlał ponownie z cierpienia towarzyszącego odmarzaniu jego kończyn i ciała. Zmuszono go, by się ruszał, podczas gdy on pragnął umrzeć. Siłą wlewano mu gorące płyny przez przełyk do żołądka. Masowano go i nacierano. Trzymał się jednak uparcie myśli, że poddają go temu wszystkiemu publicznie, a goblinowie podziwiają odwagę. Co ważniejsze, sądził, że przygląda się temu Mały Kurczak. Zdusił więc w sobie krzyki i, spocony oraz drżący, znosił tę męczarnię, zaciskając zęby w milczeniu.

Słabość z czasem przeszła, nadal jednak był oszołomiony i zdezorientowany wskutek szoku, a także napojów, które w niego wlano. Docierały do niego pytania zebranych, jakie męskie imię pragnie nosić. Usłyszał, jak chichocząc odpowiada, że Płaskonos będzie w sam raz. Ledwie rozumiał, że spędzili wiele czasu na pracy nad jego twarzą.

Wreszcie mgła spowijająca jego umysł zaczęła się przerzedzać. Rap stwierdził, że siedzi na platformie dla mężczyzn otaczającej centralne palenisko wielkiego domu. Spoczywał na niej sam, jak król na tronie. We wnętrzu tłoczyli się stali mieszkańcy oraz goście. Mężczyźni i chłopcy prezentowali swą zwykłą, bezwstydną goliznę, kobiety i dziewczęta zaś były zakutane niczym namioty. Wszyscy stali lub siedzieli pod ścianami w sześciu czy ośmiu rzędach, pozostawiając w środku pomieszczenia, pomiędzy dwoma paleniskami, wolną przestrzeń. Ogień większego z nich pokrywał mu pęcherzami plecy, dym zaś kłębił się nisko nad głowami niczym sufit.

Rap skulił się ze wstydu, gdy zdał sobie sprawę, że wystawiono go w ten sposób na pokaz, odzianego jedynie w przepaskę na biodra. Potem ujrzał, że puste klepisko przed nim nie jest zupełnie puste. Podskakiwał i tańczył tam jego długi cień, a na samym środku, celowo umieszczony w jego obrębie, siedział po turecku Mały Kurczak. Oczekiwał spokojnie na swój los, z twarzą bez wyrazu. Jego długi warkocz, z którego był tak dumny, odcięto u podstawy. Był zupełnie nagi. W mieszanym towarzystwie? Szok wywołany tym odkryciem wystarczył, by wyrwać Rapa z letargicznej dezorientacji. Rozejrzał się wokoło.

To był sygnał. Wielki Kruk wystąpił dumnie naprzód z klekotem naszyjnika z niedźwiedzich zębów. Sznur siwych włosów opadał mu na kałdun. Miał też na sobie ceremonialną czapeczkę z czarnych piór, ozdobioną zakrzywionym dziobem kruka sterczącym nad jego oczyma, które lśniły nienawistnie w blasku ognia.

Podniósł ramiona i pokłonił się nisko.

• - Chwała Płaskonosowi z Totemu Kruka!

• - Chwała Płaskonosowi z Totemu Kruka! - powtórzyło echem audytorium.

Rap nie miał pojęcia czego od niego oczekują, dźwignął się więc chwiejnie na nogi. Wielki Kruk wziął go natychmiast w objęcia - śliskie i śmierdzące z uwagi na pokrywające ich obu niedźwiedzie sadło.

- Wielki Kruk oddaje honory swemu synowi, Płaskonosowi!

Wódz objął go ponownie.

Z grupy wystąpiło dwóch młodych mężczyzn, o minach równie niezadowolonych. Oni także objęli Rapa. Ciemne Skrzydło i Kruczy Szpon byli braćmi Małego Kurczaka i teraz najwyraźniej również Rapa. Słowa i gesty radości kłóciły się jednak z wyrazem ich oczu.

Następnie nowemu członkowi rodziny wręczono dary - ceremonialny kamienny sztylet oraz kompletny strój z koźlej skóry, od butów aż po kaptur. Niewątpliwie przygotowano je z góry dla Małego Kurczaka. Równie niewątpliwie oczekiwano od Rapa, że wypowie jakieś słowa, wydukał więc, że czuje się zaszczycony, iż przyjęto go do Totemu Kruka i że nigdy nie widział ubrania piękniej obszytego paciorkami. Potem zabrakło mu pomysłów.

Najwyraźniej jednak zadowalająco wykonał swe zadanie, gdyż przyprowadzono teraz przybyłych z wizytą wodzów, by ich mu przedstawić. Byli to Śmiertelny Uścisk z Totemu Niedźwiedzia, Wiele Igieł z Jeżozwierzy i paru innych. Żaden z nich nie zadawał sobie trudu, by ukryć rozbawienie wywołane faktem, że Wielki Kruk przechytrzył i stracił obiecującego syna. Śmiali się ze swego gospodarza i upokorzenie to było zapewne dla niego bardziej bolesne niż żal, jaki mógł czuć z powodu utraty Małego Kurczaka.

Każdy z wodzów powiedział kilka słów i Rap szybko pojął, że niewytłumaczalną pomoc, jaką otrzymał od Pchlarza, uznano za boską interwencję, co tłumaczyło, dlaczego Mały Kurczak nie domagał się z wrzaskiem rewanżu. Rap pomyślał o dziwnej, starej kobiecie, którą widział. “Zapowiedziano... on jest cenny”? Jej proroctwa nie sprawdziły się. Z pewnością była jedynie złudzeniem.

Ostatni z czcigodnych gości powrócił na miejsce. Jak dotąd wszystko szło dobrze! Rap powoli przychodził do siebie. Najwyraźniej był teraz szanowanym goblinem. Zastanawiał się, czy mogliby udzielić mu wsparcia w podróży na południe.

Znowu mógł marzyć o dotarciu do Kinvale! Kiedy już ostrzeże Inos, być może zdoła nawet wytropić Darada i zemścić się na nim.

Musiał porzucić te przyjemne spekulacje, gdy okazało się, że następnym punktem programu jest wesele. Zapomniał o młodej Woni Koniczyny. Przyprowadzono ją teraz, spowitą od czubka głowy aż po palce u nóg. Stała w pełnym oczekiwania milczeniu ze spuszczonymi oczami. Pod kornetem widać było jedynie jej nieciekawą, nieładną twarz. Miała nieodpowiednie imię. Wydawała się o wiele za młoda na małżeństwo, lecz pod suknią rysowała się bardzo obiecująca figura, miękko zaokrąglona, a mimo to młodzieńczo jędrna. Rap pogodził się już z tym, że wie, jak wyglądają ludzie pod ubraniem. Po prostu nie mógł nic na to poradzić.

Nie chciał jednak żony goblinki.

Jak powinien się zwracać do Wielkiego Kruka?

- Czcigodny ojcze - wydukał. - Muszę wkrótce odejść. Zwyczajem mojego ludu jest mieć tylko jedną żonę...

Obawiał się, że mogą uznać jego odmowę na obelgę, lecz tak się nie stało. Po raz pierwszy wydało się, że płonąca złość Wielkiego Kruka ostygła nieco. Obnażył żółte zęby w drapieżnym, wyrażającym aprobatę uśmiechu. Darad, rzecz jasna, wyjaśnił Rapowi, że celem tej morderczej ceremonii jest zmniejszenie liczby mężczyzn, których trzeba obdzielić kobietami.

- Ja pojmę ją za ciebie?

Rap sądził, że Woń Koniczyny mogłaby woleć jednego z braci Małego Kurczaka, nie zamierzał jednak wdawać się w żaden spór. Skinął głową i to wystarczyło. W jednej chwili Wielki Kruk, jako wódz, dopełnił ceremonii i wydał Woń Koniczyny za siebie samego w roli pana młodego. Wyraz twarzy dziewczyny nie zmienił się, albo więc było jej wszystko jedno, albo była bardzo taktowna. Wielki Kruk stracił syna i zyskał żonę. Sprawiał wrażenie zadowolonego z tej zamiany.

Rap przez cały dzień nic nie jadł. Przełknięty naprędce kotlet sprawiłby mu ogromną radość.

Teraz jednak nadszedł moment, którego podświadomie się obawiał. Woń Koniczyny odprowadzono. Rap pozostał na honorowym miejscu w towarzystwie Wielkiego Kruka, a Mały Kurczak wciąż siedział pośrodku tej areny. Wiedział, co jest w programie. Podniósł się i podszedł do nich. Mimo swej nagości, głowę trzymał wysoko. Był w centrum uwagi. Opadł na kolana przed Rapem.

- Moje życie nie ma wartości - oznajmił. Najwyraźniej była to rytualna przemowa. - I musi być krótkie. Niech moja śmierć potrwa długo.

Następnie spojrzał na Rapa bez mrugnięcia okiem.

Ten przypatrzył mu się zdumiony. Gdyby był na miejscu Małego Kurczaka, zamieniłby się w drżącą, paplającą od rzeczy galaretę o spopielałej twarzy. Czy goblinowi naprawdę było wszystko jedno? Nagle Rap dojrzał drobniutkie oznaki strachu: naprężenie mocnych mięśni szyi, napięcie wokół oczu i delikatną rosę potu pokrywającą wysmarowane sadłem ciało. “Tylko odważni naprawdę znają strach, gdyż tylko oni nad nim zapanowali” - zwykł mawiać sierżant Thosolin. Rap poczuł podziw. Mały Kurczak bał się, lecz pokonał swój strach.

- Znasz nasze zwyczaje? - zapytał Wielki Kruk. Nawet bez ostrzeżeń z ust urojonych starych kobiet, Rap nie miał zamiaru uszkadzać żadnej części ciała młodego goblina, nie mógł się jednak oprzeć pokusie zemsty za długie poniżenia.

• - Mały Kurczak podsunął mi wiele dobrych pomysłów. Wielki Kruk wyglądał na zadowolonego. Skinął głową.

• - Jak pracujesz?

Widząc, że Rap się zawahał, wódz udzielił wyjaśnień. Niektórzy woleli zawieszać ofiary za dłonie, co ułatwiało widowni obserwację przedstawienia, inni zaś rozciągali je na klepisku, gdzie łatwiej się było do nich dobrać, bądź na koźle. Wybór należał do Rapa, gdyż to on kierował widowiskiem.

Ten wydął wargi, jak gdyby zastanawiał się nad tą kwestią, następnie zwrócił się do ofiary.

- Jak myślisz, co będzie najlepsze?

Ta ironia nie umknęła uwagi Małego Kurczaka, który przymrużył na chwilę oczy.

- Na klepisku! - powiedział z emfazą. - Trwa dłużej.

Wreszcie sumienie Rapa zbuntowało się. Te docinki same w sobie były torturą.

- Nie chcę tego robić! Dla ojca i syna był to szok.

• - Masz obowiązek! - krzyknął Mały Kurczak. Wyglądał na przerażonego. - Powiem ci, jakie rzeczy robić! Trzeba zadać dużo bólu!

• - Cisza, śmieciu! - Wielki Kruk zwrócił się w stronę Rapa. - Więc kto ma to zrobić za ciebie?

Być może miał nadzieję, że Rap wyznaczy go na zastępczego oprawcę, podobnie jak na zastępczego pana młodego, by mógł w ten sposób zemścić się na synu, który przynosił wstyd jemu i jego domowi.

Rapa zlał pot, nie tylko ze względu na rozpalone palenisko za jego plecami. Podejrzewał, że jeśli powie coś niewłaściwego, mogą go jeszcze rozciągnąć na klepisku, by to on dostarczył im rozrywki. Znacznie gorsze było to, że zdał sobie sprawę, iż być może Mały Kurczak nie może uniknąć swego losu, a w takim razie najłaskawiej postąpiłby, gdyby sam wykonał tę robotę i przyniósł mu szybką śmierć, popełniając - jako amator - jakiś głupi błąd. Czy mógłby się na to zdobyć?

- Co się stanie - zapytał - jeśli nie powiem, żeby ktoś inny to zrobił?

Mały Kurczak zawył. Rzucił się naprzód i objął stopy Rapa.

- Nie! - krzyknął. - Zrobię dobre przedstawienie! Umrę bardzo powoli! Długi ból! Dużo cierpienia!

Niewiarygodne! Rap spojrzał w dół, na goblina. Co mogłoby być gorsze od tego, o co ów go błagał?

Twarz Wielkiego Kruka zaczerwieniła się z wściekłości. Wódz przeszył Rapa wzrokiem.

• - Przynosisz wstyd klanowi! Sprawiasz zawód naszym gościom!

• - To sprzeczne ze zwyczajami mojego ludu! - Rap nie odwrócił oczu. Już dawno przekonał się, że czasami jedynym sposobem na starego Hononina było uparte spojrzenie. Na Wielkiego Kruka jednak to nie podziałało.

• - My jesteśmy twoim ludem! Klan Kruka!

• - Mam też inny lud.

Wódz zatrząsł się z gniewu.

- To obelga! Zaprzaniec! Opuścisz ten dom. Odejdź! Zabierz śmiecia ze sobą!

Rap pomyślał o arktycznej nocy czekającej go na zewnątrz i o marnym stroju z koźlej skóry, który mu dano. Zastanowił się czy pozwolą mu zabrać chociaż to, czy też przepędzą go tak, jak stoi.

- Jestem waszym gościem! Miałem dobre futro. Wypędzacie gościa, zostawiacie sobie jego futro?

Rap wiedział, co się stało z tym futrem. Wielki Kruk również to wiedział, nie miał jednak pojęcia, że Rap o tym wie. Wykrzywił twarz i rozejrzał się wokół.

- Futro się znajdzie. Odejdziesz jutro - spojrzał w dół, na leżącego plackiem Małego Kurczaka, który zawodził i wcierał sobie w twarz pył. - Zabierz śmiecia.

Audytorium zamruczało na znak dezaprobaty i rozczarowania, wyglądało jednak na to, że Rapowi pozwoli się odjechać bezpiecznie, i że właśnie pozyskał towarzysza i to takiego, który będzie miał wszelkie powody, by przy pierwszej okazji złamać mu kark.

Małego Kurczaka trudniej było jednak przekonać niż jego ojca. Goblin dźwignął się na kolana, uniósł w górę splecione dłonie i zwrócił się z ostatnią, rozpaczliwą prośbą do Rapa.

- Płaskonos! Nie zostawiaj mnie we wstydzie! Zrobię dobre przedstawienie! Ani razu nie krzyknę! Długi, długi ból!

Jego rozpacz wydawała się tak szczera, że przez chwilę Rap zawahał się. Z pewnością zagrał nieczysto podczas próby i oszustwem pozbawił Małego Kurczaka łatwego zwycięstwa, którego ten się spodziewał. Czy byłoby uczciwie odebrać mu teraz długotrwałe umieranie, którego tak gorąco pragnął? Wyglądało na to, że Mały Kurczak nie będzie w stanie żyć ze świadomością swej hańby... lecz Rap również musiałby żyć ze świadomością tego, co uczynił, a to on był zwycięzcą. Potrząsnął głową.

Tęgi goblin odrzucił głowę do tyłu i wydał z siebie długi, przeciągły skowyt rozpaczy. Następnie podźwignął się na nogi i oddalił chyłkiem, zgięty w pół ze wstydu. Zakrywał teraz swoją nagość dłońmi.

Sądząc z wyrazu oczu Wielkiego Kruka, Rap nie był już mile widziany na honorowym miejscu. Miał właśnie je opuścić, gdy zauważył, że jego podarunki wciąż spoczywają na platformie. Sądząc, że zdoła przekonać Małego Kurczaka, by je przyjął, zebrał je pośpiesznie i odszedł. Tłum rozstąpił się przed nim, spoglądając nań pogardliwie.

Wielki Kruk zwrócił się ku zebranym, unosząc ręce.

- Totem Kruka nie rozczaruje swych gości! Więcej jedzenia! Więcej piwa! Ćwir-Ćwir, Pisklęcy Puch, wystąp.

Kolana Rapa zadrżały w nagłym przypływie przerażenia. Właśnie przed chwilą skazał jednego z młodszych chłopców na zajęcie miejsca Małego Kurczaka na rzeźnickim pieńku. Sądził, że Mały Kurczak bardziej na to zasługiwał, przypomniał sobie jednak, że tylko jego przybycie w towarzystwie Darada zapobiegło temu, by Ćwir-Ćwir albo Pisklęcy Puch i tak się tam znaleźli, właściwie więc nic się nie zmieniło. To nie była jego wina.

Dotarł do krawędzi tłumu i zatrzymał się, zmieszany. Niektórzy z widzów wciąż odwracali się ku niemu, by obdarzać go gniewnymi spojrzeniami. Nie miał tutaj przyjaciół, lecz teraz zapewne nie będzie mu już wolno spać w domu chłopców, musiał więc tu zostać. Nagle jakaś dłoń opadła na jego ramię niczym zwalone drzewo. Został obrócony w drugą stronę i stanął twarzą w twarz z Małym Kurczakiem.

Goblin znalazł sobie przepaskę, lecz twarz wciąż miał zabrudzoną ziemią z klepiska i naznaczoną śladami łez. Widniał też na niej wyraz zniecierpliwienia.

- Ty chodź!

Mały Kurczak ruszył w stronę drzwi.

Rap wbił palce u nóg w klepisko i spróbował stawić opór. Wyjść w noc z Małym Kurczakiem? To samobójstwo!

Wydawało się, że młodego goblina zdziwił opór Rapa. Nagle odgadł, o co chodzi. Uśmiechnął się gorzko.

- Płaskonos boi się śmiecia?

Rap rozprostował ramiona i ruszył naprzód. Tym razem Mały Kurczak się nie ociągał. Pomknął przez nieznośnie zimną ciemność. Rap biegł tuż za nim. Bose stopy szybko zdrętwiały mu w śniegu. Dotarli do domu chłopców i wpadli do środka.

Było tam pusto i ciemno. Z ognia w palenisku pozostały jedynie żarzące się węgliki. Mały Kurczak złapał lodowatą skórę zwierzęcą i owinął nią dygocącego Rapa, który upuścił tłumoczek z podarunkami, by mocniej się nią otulić. Jego towarzysz przystąpił do pracy nad paleniskiem. Dmuchał i grzebał w nim, by pobudzić je do życia. Wkrótce ogień znów zaczął buzować. Następnie goblin odwrócił się, by przyjrzeć się Rapowi, który drżał cały pod swym okryciem. Mały Kurczak siedział przykucnięty. Choć miał na sobie tylko skórzany fartuszek, najwyraźniej czuł się swobodnie w lodowatej temperaturze.

• - Nie idziemy jutro. Idziemy teraz!

• - Dlaczego?

Rap niemal nie wrzasnął na tę myśl.

- Ciemne Skrzydło, Kruczy Szpon. Moi bracia pójdą za nami.

Będą chcieli zemsty? Jednakże ktoś, kto przed chwilą błagał o śmierć nie powinien tak nagle zapragnąć przed nią uciec. Rap wciąż był podejrzliwy.

• - Potrzebne mi futro - powiedział. Mały Kurczak skrzywił się

• - Futro niedobre! Koźle skóry lepsze! Pokażę ci.

• - Potrafisz znieść zimno lepiej ode mnie.

Ta uwaga nie była wzorem taktu. Goblin westchnął z żalem

• - Tak. Ale teraz dbam o ciebie.

• - Dlaczego miałbym ci ufać?

Mały Kurczak podskoczył w górę i tupnął wściekle bosą stopą.

- Dbam o ciebie! - krzyknął. Najwyraźniej Rap odkrył jeszcze jeden sposób na to, by go upokorzyć. Twarz goblina pociemniała. Oddychał ciężko. Zaciskał wielkie pięści. Zdziwiony Rap zachowywał milczenie.

Mały Kurczak chrząknął.

• - Jestem twoim śmieciem. Niewolnikiem. Mam obowiązek dbać o ciebie. Dokąd teraz idziemy?

• - Na południe. Za góry.

Mały Kurczak skinął głową, jak gdyby było to o dwa domy dalej, a nie w odległości wielu tygodni drogi.

- Zaprowadzę cię. Idziemy teraz.

Ogień rozpalił się na dobre, Rap jednak nadal dygotał. Nagle Mały Kurczak zerwał z niego futro i zaczął okładać go garściami sadła, aż pokryło go ono odrażająco grubą warstwą.

- Zaczekaj. Potrafię sam to zrobić - sprzeciwił się Rap i spróbował odebrać mu wiadro.

Goblin odtrącił jego dłoń i nie przestawał pracować. Po jakimś czasie Rap zorientował się, że sadło jednak chroni przed zimnem, jeśli jego pokrywa jest wystarczająco gruba. Potem Mały Kurczak pomógł mu się odziać w nowe koźle skóry, całkowicie ignorując jego protesty. Strój pasował zaskakująco dobrze, lecz mimo to goblin kręcił nosem. Poprawił węzły i rzemyki na pasie, kostkach i nadgarstkach. Zajęło mu trochę czasu, zanim ubrał swego nowego pana w sposób, który uznał za zadowalający. Następnie powiedział: “Siadaj!” i zaczął sam nacierać się sadłem. Rap spróbował mu pomóc. Jego niewolnik nakrzyczał na niego, pozwolił mu jednak z niechęcią natrzeć sobie plecy. Jak na śmiecia, Mały Kurczak okazywał zadziwiająco mało szacunku. Goblin przywdział swe stare koźle skóry, które leżały porzucone na klepisku i powiedział: “Czekaj! Będę zaraz” i zniknął w świetle księżyca.

Rap śledził go odruchowo dzięki dalekowidzeniu, co pozwoliło mu odkryć, że z wielkiego domu wylewa się horda goblinów. Chłopcy byli gotowi. Rozpalono ognisko, by oświetlić ich zbliżający się pojedynek. Mały Kurczak przemknął wokół stajni, wpadł szybko do domu kobiet i skierował się do spiżarni.

Wprowadzono Ćwir-Ćwira i Pisklęcego Pucha. Obaj mieli na sobie futra. Teraz Rap rozpaczliwie starał się tego nie obserwować, lecz najwyraźniej dalekowidzenia nie można było wyłączyć na żądanie, a przynajmniej nie wtedy, gdy działo się coś interesującego. Próbował odwrócić swą uwagę poprzez zbadanie koni w stajni, gdyż goście sprowadzili ze sobą dwadzieścia albo więcej wychudzonych kucyków i musiał mieć pewność, że do ucieczki wybierze najlepsze... mimo woli jednak był widzem. Wiedział, że młodzieńcy zachwiali się na nogach, gdy dźwignęli ciężar kłody, i że zaczęli dygotać, kiedy zimno wgryzło się w ich osłonięte ciała. Nie pchali ani nie ciągnęli pnia, jak robił to Mały Kurczak. Stali tylko, wpatrywali się w siebie zawzięcie i usiłowali wytrwać. Wytrzymali znacznie dłużej niż Rap, w pewnej chwili jednak Ćwir-Cwir osunął się na ziemię bez ostrzeżenia. Pisklęcy Puch został owinięty w futra i zaprowadzony pośpiesznie z powrotem do baraku. Widzowie podążali za nim. Dwóch z nich ciągnęło nieprzytomnego Ćwir-Ćwira.

Nagle wrócił Mały Kurczak. Niósł maleńki plecak, do którego schował sakwę z niedźwiedzim sadłem. Zawierał on również sprzęt do rozpalania ognia, parę noży, trochę jedzenia oraz mnóstwo sznura, który można było wykorzystać do zastawiania pułapek i łowienia ryb. Goblin zdobył skądś dwa małe łuki i dwa kołczany ze strzałami. Rap był marnym łucznikiem, doszedł jednak do wniosku, że może nieść zapasowy łuk dla Małgo Kurczaka.

- Jedz! - goblin wepchnął Rapowi w dłoń zlepek twardych sucharów. Smakowały jak siano zmieszane z miodem, Rap był jednak wygłodniały i zaczął przeżuwać je chciwie, przykucnięty przy palenisku.

Mały Kurczak również cały dzień nic nie jadł. Usiadł przy drzwiach, by chrupać głośno suchary. Najwyraźniej uważał, że przy palenisku jest za ciepło. Choć usta miał pełne, nie przestawał mówić, posługując się przeważnie krótkimi, prostymi zdaniami.

• - Księżyc w górze. Idziemy do Totemu Jeżozwierza. Teraz nie ma pośpiechu. Ćwir-Ćwir zrobi dobre przedstawienie. Gdyby to Pisklęcy Puch, nie wytrzymałby tak długo.

• - Skąd możesz to wiedzieć? - zapytał Rap, wiercąc się nerwowo. Jego daleko widzenie powiedziało mu, że Pisklęcy Puch siedział już na platformie i pozdrawiano go jego nowym imieniem, jak tam ono brzmiało. Wrócił do siebie znacznie szybciej niż Rap.

• - Dobra krew! - wyjaśnił Mały Kurczak: brat Ćwir-Ćwira, Słodki Pisklak przegrał dwa lata temu z Kruczym Szponem i spisał się bardzo dobrze. Było to najlepsze widowisko od wielu lat. - Najpierw wyrwał mu paznokcie u nóg - opowiadał. - Nie krzyknął. Powiedział: “Dziękuję”. Potem zrobił na płasko same palce, jeden za drugim, kamieniami. Powiedział: “Dziękuję”. Dużo oklasków. Potem...

Rap stracił apetyt.

- Nie chcę tego słuchać! - pisnął.

Przez chwilę w oczach Małego Kurczaka zalśnił znajomy wyraz drwiny.

- Potem ostrym kijem z ognia...

Jeśli Rap nie lubił słuchać o podobnych barbarzyństwach, nawet gdy nie dotyczy go osobiście, to istniał sposób, by się na nim odegrać. Dlatego więc Mały Kurczak przystąpił do szczegółowego opisu wszystkich cierpień towrzyszących śmierci Słodkiego Pisklaka. Mówił z wielkim podziwem. Sprawiał wrażenie, że szczerze żałuje, iż nie pozwolono mu podjąć próby przewyższenia tego wyczynu. Patrzył z gorzką radością, jak Rapa przyprawia to o mdłości.

Gdy posiłek dobiegł końca, Rap wiedział, że Ćwir-Ćwir wisi już w samym środku baraku i czeka na początek swych długich męczarni. Musiał szybko oddalić się poza zasięg swego zmysłu.

- Chodźmy - powiedział, zastanawiając się, czy zamarznie na śmierć prędzej niż umrze Ćwir-Ćwir. - Ile koni bierzemy?

Mały Kurczak zmarszczył brwi.

• - Bez koni. Biegiem.

• - Przez całą drogę? Bez koni?

• - Konie? - Mały Kurczak splunął. - Konie dla dzieciuchów i bab. Mężczyźni biegną!

Zanim Rap zdążył wszcząć spór, na jego twarzy wylądowała garść niedźwiedziego sadła. Mały Kurczak rozsmarował je z uwagą, pokrywając wargi i powieki Rapa, a nawet wewnętrzną stronę jego nozdrzy. Następnie poprawił mu kaptur oraz zsunął i zawiązał maskę, o której istnieniu Rap dotąd nie wiedział. Pokryła mu ona twarz całkowicie, poza oczyma i dziurkami do nosa. Zrobił to samo ze sobą, po czym zwrócił się w stronę drzwi, gdyż rozmowa stała się teraz niemal niemożliwa.

Najwyraźniej goblin mówił poważnie. Mieli pokonać góry biegiem. Gdy tylko jego mokasyny dotknęły śniegu, zaczął powoli truchtać. Rap podążył za nim, nie wierząc, że podobny wyczyn jest możliwy. Całą drogę? Ich płuca zamarzną w zimnym powietrzu w ciągu kilku minut.

Wybiegli za bramę. Przed nimi rozciągała się polana.

Ruszyli. Dwóch mężczyzn przeciwko pustkowiu? Dwóch chłopców... Rap czuł się straszliwie bezbronny, znacznie bardziej niż wtedy, gdy wyruszał z Krasnegaru z Andorem. Być może sprawiła to nieobecność koni albo po prostu wiedział teraz więcej. Tylko ich dwóch, pan i niewolnik? Andorowi ufał bez zastrzeżeń. Jak mógłby kiedykolwiek zaufać Małemu Kurczakowi? Było przecież możliwe, że goblin zamierzał go uwięzić w jakimś bezpiecznym miejscu, by wprowadzić swe świetne pomysły w czyn.

Rap uznał, że mądrzej i rozsądniej byłoby zabrać ze sobą jeszcze jednego towarzysza.

Pchlarz, który spał beztrosko w swej dziurze w śniegu, poderwał głowę, jak gdyby ktoś go zawołał. Wstał i otrząsnął się. Pochylił się nisko, by rozluźnić przednie łapy. Skierował nos ku niebu, by rozprostować tylne. Następnie ruszył w las długimi, swobodnymi, wilczymi susami.

Koźle skóry rzeczywiście były lepsze od futer. Do biegania. Nic nie ważyły i wydawało się, że przepuszczają pot na zewnątrz, nie wpuszczając jednocześnie do środka zimnego powietrza. Ponadto wewnątrz miękkich mokasynów stopy mogły się zginać, co chroniło je przed utratą ciepła. Pokryty sadłem i koźlą skórą Rap truchtał po oświetlonym blaskiem księżyca śniegu za Małym Kurczakiem. Stopniowo zaczynał odczuwać coraz większą pewność siebie. Wkrótce przyłączył się do nich Pchlarz, który zajął pozycję na przedzie.

Gdy pokonali już może milę, Mały Kurczak zwolnił do kroku spacerowego. Zerwał sople, które zwisały mu z nosa, by móc zdjąć maskę, gdy jednak Rap uniósł skryte w rękawicach dłonie, by uczynić to samo, goblin strącił je w dół.

Zdyszany wpatrywał się w Rapa przez chwilę, po czym zapytał:

- Pęcherze? Otarcia?

Rap wymamrotał coś bez składu i potrząsnął głową.

Mały Kurczak skinął głową z niechętną satysfakcją.

- Dobrze biegasz, chłopaku z miasta.

Rap uśmiechnął się do siebie. Kiwnął głową.

- No to teraz znaczniej szybciej?

Rap ponownie skinął głową, już z mniejszym przekonaniem. Goblin zachichotał. Zasunął kaptur, gdy jednak przeszedł z chodu z powrotem w trucht, utrzymywał to samo tempo co poprzednio.

Każdy mieszkaniec Krasnegaru potrzebował mocnych nóg. Rap miał dotąd nadzieję, że dzięki tygodniowi spędzonemu na końskim grzbiecie może być w lepszej kondycji niż Mały Kurczak. W miarę upływu godzin tracił to przekonanie. Noc stała się zamazaną plamą śniegu i drzew, cieni i promieni księżyca, łomotania serca, parujących wydechów i lodowatych wdechów, zimnego powietrza parzącego pierś, susów towarzyszącym im - zawsze w pewnej odległości - Pchlarza. Mały Kurczak ciągle był tuż przed nim, na ogół truchtając, a z rzadka, dla odpoczynku, idąc. Niekiedy musieli biec z uniesionymi wysoko ramionami, by osłaniać się przed uderzeniami gałęzi. Niekiedy nagromadzony śnieg zmuszał ich, by zwolnili do żółwiego tempa. Najczęściej jednak po prostu biegli. Nie prowadzili żadnych rozmów. Rap zresztą nie byłby do tego zdolny. Wkrótce nie mógł już nawet myśleć ani czuć nic poza nie opuszczającą go, szaleńczą determinacją, że chłopak z miasta musi dotrzymać kroku goblinowi.

Wkrótce przed zachodem księżyca dotarli do Totemu Jeżozwierza. Usłyszawszy ujadanie psów, Mały Kurczak sięgnął maski. Gdy zbliżali się do drzwi, wypchnął Rapa do przodu. Zaakceptowano go bez zastrzeżeń jako Płaskonosa z Totemu Kruka, był już wtedy jednak zbyt zmęczony, by się zastanawiać, dlaczego tak się stało. Większość członków klanu była nieobecna. Udali się z wizytą do osady, z której przybiegli, w poszukiwaniu rozrywki. Wioskę pozostawiono jednak pod pieczą kilku młodych mężczyzn. Było tam też wielu starców oraz trochę dzieci, którym nie pozwolono jeszcze podróżować.

Osada rozkładem bardzo przypominała tę z Totemu Kruka. Być może była odrobinę większa. Rap wszedł chwiejnym krokiem do baraku, który sprawiał wrażenie identycznego. Panowało tam niemożliwe do zniesienia gorąco. O mało nie załamały się pod nim kolana. Niemniej jednak wszyscy w domu spali i ogień właśnie rozpalono na nowo z myślą o gościach, możliwe więc, że w rzeczywistości w sali było całkiem chłodno. Palce Małego Kurczaka sprawnie rozwiązały strój Rapa, który pozbył się go z ulgą. Osunął się na obmurowanie paleniska i wypił chciwie napój, który mu podano. Jedyne, czego pragnął, to spać, spać, spać...

Nagle Mały Kurczak, rozebrany do przepaski na biodra podobnie jak Rap, rozłożył go płasko na wielkim palenisku i wydobył wiadro nieodzownego sadła, dostarczone przez gospodarzy. Przyjrzał się z uwagą stopom Rapa, po czym z wigorem zabrał się do masowania jego nóg, wprawnie uwalniając mięśnie od skurczów i łagodząc bóle. Rap poczuł się jak w niebie.

- Chłopak z miasta słaby - mruknął goblin z pogardą.

Rap zgodził się z nim, przekonany, że nie zdołałby już przebiec nawet dwóch kroków. Gdy masaż dobiegł końca, zaproponował Małemu Kurczakowi, że zrobi to samo dla niego, choć wiedział iż zupełnie nie ma w tym wprawy.

Oczy Małego Kurczaka błysnęły gniewnie.

- Dla śmiecia?

Najprawdopodobniej masaż nie był mu potrzebny. Wyglądał równie świeżo jak wtedy, gdy ruszył w drogę, wiele godzin temu. Złapawszy półmisek z jedzeniem, który czekał na niego przy palenisku, oddalił się w stronę drzwi. Zmysł Rapa powiedział mu, że goblin skierował się do budynku dla chłopców.

Dopiero wtedy Rap zrozumiał, dlaczego Mały Kurczak wypchnął go naprzód celem przedstawienia i dlaczego boli go skóra wokół oczu, na co dotąd nie zwrócił uwagi. Gdy już pochłonął pośpiesznie posiłek, podziękował gospodarzom i owinął się w usmarowane tłuszczem, cuchnące futro, by zasnąć, zaczął się zastanawiać, co też powie na to Inos.

Zdawało mu się, że ledwie zdążył zamknąć oczy, gdy Mały Kurczak zaczął potrząsać jego ramieniem. Goblin przystąpił do kolejnego masażu, by rozluźnić jego mięśnie, którym znowu dokuczały skurcze. Następnie srogim tonem rozkazał Rapowi natychmiast pójść do latryny. Dwie kobiety pognały przygotować jedzenie dla gości, podczas gdy lokaj Rapa ubierał go ponownie. Najwyraźniej Mały Kurczak poważnie traktował swe obowiązki, bez względu na to, czy chodziło o widowiskową śmierć, czy też służenie swemu panu. Nie pozwalał Rapowi robić nic, co mógł wykonać za niego, nawet zawiązać sobie buta. Sam nie przyjmował pomocy. We własnych oczach był śmieciem - ani chłopcem, ani mężczyzną, a jedynie przedmiotem, który powinien starać się być użyteczny i musiał rozpieszczać tego delikatnego niegoblina.

Prowadził ich dalej na południe, nie mówiąc ani słowa. Gdyby nie pierwsze błyski światła jutrzenki, Rap nie uwierzyłby, że jego pobyt w Totemie Jeżozwierza trwał dłużej niż kilka minut.

Następne dni upływały podobnie. Każdego ranka Małemu Kurczakowi wskazywano kierunek. Przy świetle księżyca doprowadzał swego właściciela bezpiecznie do następnej wioski. Rozmowa w maskach była niemożliwa, a gdy wędrówka się kończyła, Rap był zbyt wyczerpany, by jej próbować. Zresztą jego towarzysz odmawiał pozostania w budynku dorosłych, gdy już zrobił Rapowi masaż i upewnił się, że niczego mu nie brakuje.

Rap rozmawiał trochę z gospodarzami, nie miał im jednak nic do powiedzenia, a ich nowiny nie miały dla niego żadnego znaczenia. Gdy pytał o Darada, reakcją była jedynie gniewna cisza. Zadając pytania, łamał zasady obowiązujące gości. Nigdy nie odmówiono mu gościny czy uprzejmości, lecz witano go niechętnie, po części ze względu na to, że nie był z pochodzenia goblinem, głównie jednak z powodu Małego Kurczaka. Posiadanie śmiecia było zbrodnią. Rap zawinił tym, że nie obdarzył pokonanego przeciwnika śmiercią, na którą ten zasłużył i której pragnął.

Stopniowo jego kondycja poprawiła się. Każdego wieczoru wspomagały ją najpotężniejsze posiłki, jakie w życiu zjadał. W znacznej części składały się one ze świeżego mięsa, co było dla Rapa wielkim luksusem. Stopniowo Mały Kurczak zwiększał tempo, robił to jednak powoli, gdyż wioski były od siebie oddalone o dzień swobodnego biegu i większa prędkość nie przyniosłaby żadnych korzyści. Dzień stawał się coraz dłuższy, gdyż słońce rozpoczęło swój powolny powrót do krain północy, a ponadto wędrowcy posuwali się na południe.

Mniej więcej szóstego poranka, gdy przyszedł czas na założenie masek i opuszczenie baraku, Mały Kurczak zatrzymał się i popatrzył na Rapa z błyskiem w oku.

• - Totem Łososia - powiedział. - Potem Orły, potem Łoś. Trzy dni?

• - Zgadza się.

- Albo śpimy w śniegu, potem Łoś. Dwa dni? Najdrobniejsza sugestia wyzwania ze strony Małego Kurczaka była nie do zniesienia.

- No to zróbmy to.

Goblin wybałuszył ustawione na skos oczy.

• - I biegniemy szybciej?

• - Tak szybko, jak zechcesz!

• - Chłopak z miasta! - Mały Kurczak roześmiał się i pogardliwym gestem plasnął Rapowi w twarz garścią sadła.

W kilka godzin później, coraz dotkliwiej odczuwając rozdzierający ból wywołany zwiększonym tempem, Rap zaczął się zastanawiać, dlaczego jego towarzysz nie zabrał ze sobą jedzenia, skoro u kresu dzisiejszej wędrówki nie czekał na nich barak.

Najwyraźniej goblin potrafił wyżywić się tym co mógł znaleźć w lesie. Zatrzymali się, gdy Mały Kurczak uznał, że światło jest już zbyt słabe, by biec. Nie wiedział, że Rap widzi w ciemności. Rozpalił ognisko, a po nim dwa następne. Powiedział, że trzy małe są lepsze od jednego dużego. Krzyknął z wściekłości, gdy Rap spróbował mu pomóc, zbierając drewno na opał. Potrzebował wiadra, by stopić w nim śnieg, skorzystał więc ze swego plecaka. Wrzucał do nieg gorące kamienie. Powstała w ten sposób niezbędna woda i Rap cieszył się, że ją mieli, nigdy jednak w życiu nie kosztował napoju o osobliwym smaku.

- Znajdę jedzenie! - oznajmił Mały Kurczak. Wskazał pogardliwie na Pchlarza, którego do tej chwili całkowicie ignorował. - Zatrzymasz to tutaj?

Rap wyraził zgodę i spełnił prośbę goblina. Towarzystwo psa sprawiało mu radość, gdy siedział w mrocznym, nawiedzanym lesie, obserwując cienie otaczających go ciasno iglastych drzew tańczące po trójkącie oświetlonego ogniem śniegu. Usiłował nie myśleć, co zrobi, jaki Mały Kurczak nie wróci. Pchlarz wygrzebał sobie poprostu jamę i zasnął.

Mały Kurczak jednak wrócił, i to zdumiewająco szybko. Przyniósł dwa białe króliki, które złapał poza zasięgiem zmysłu Rapa, a więc nie wiedział on, jak goblin tego dokonał. Wątpliwe, by mógł zrobić to szybciej, gdyby pobiegł po nie na targ.

Potrafił znakomicie oprawiać zwierzynę, a także świetnie gotować, niech go szlag!

Rozbili obóz w małej kotlinie, w połowie wypełnionej przez głęboką zaspę. Rap wkrótce przekonał się, że nie był to przypadek. Gdy tylko skończył posiłek, Mały Kurczak wziął się do roboty. Zaczął budować w śniegu jaskinię, grzebiąc rękami jak pies. Po raz kolejny z oburzeniem odmówił przyjęcia pomocy. Gdy już dokopał się wystarczająco głęboko, zaczął zbierać gałęzie świerkowe. Odłamywał je z drzew, które straszliwe zimno uczyniło kruchymi. Rap ponownie spróbował mu pomóc i tym razem Mały Kurczak na niego nie nakrzyczał. Zamiast tego zademonstrował mu swą znacznie większą siłę, łamiąc z łatwością każdy konar, który okazywał się zbyt mocny dla Rapa. Ten rezygnował, upokorzony, i powrócił do ognisk, dygocąc z zimna.

Wreszcie jaskinia została obudowana w sposób, który Mały Kurczak uznał za zadowalający. Goblin cofnął się i skinął głową do Rapa.

• - Ty pierwszy - powiedział. - Ja za tobą, zamknę wejście.

• - A co z Pchlarzem? Ogrzałby nas.

Wyraz twarzy Małego Kurczaka powinien być niewidoczny po ciemku, Rap jednak wiedział, że obrzucił on psa wrogim spojrzeniem.

- On tu nie wejdzie.

Rap zawahał się, po czym powiedział:

• - Uważam, że wejdzie.

• - Pokaż! - odparł goblin bardzo cicho po chwili przerwy.

Rap wczołgał się do jaskini i bez słowa wezwał psa. Pchlarz obudził się, podbiegł kłusem do dziury i zajrzał do niej, by się przekonać, czego chce jego przyjaciel. Następnie posłusznie wczołgał się do środka i ułożył obok Rapa. Jego obrzydliwie cuchnący padliną oddech buchał mu prosto w twarz, ogon zaś chłostał gałęzie.

Jaskinia była wąskim tunelem i wydawało się niemożliwe, by znalazło się w niej miejsce dla trzeciego ciała, Mały Kurczak położył się jednak na plecach i wcisnął do środka, po czym, posługując się stopami, zaczął zatykać wejście śniegiem, aż uznał je za wystarczająco zamknięte. Była to żmudna praca i gdy goblin przycisnął się do Rapa, dyszał równie ciężko, jak Pchlarz. Pomiędzy tą dwójką Rapowi z pewnością będzie w nocy wystarczająco ciepło. Był osłonięty przed wiatrem i chroniła go warstwa śniegu.

Nie było tam światła, a nawet gdyby było, twarz Małego Kurczaka znajdowała się zbyt blisko, by widzieć ją jak należy. Rap jednak wiedział że przybrała ona w ciemności wyraz pełen zamyślenia. Czekał na pytanie.

• - Jak to robisz? - usłyszał szept tuż przy uchu.

• - Nie wiem, Mały Kurczaku. Przemawiam do nich w głowie. To działa też na konie, ale najmocniej na Pchlarza.

Goblin wpatrywał się przez chwilę bez wyrazu w pustkę, po czym rzekł:

• - Ty obaliłeś mnie na ziemię podczas próby? Pytanie padło!

• - Tak. To nie Bogowie. To byłem ja.

Rap nie miał pewności, dlaczego sprowokował to wyznanie. Nie sądził, by chciał się przechwalać. Zapewne chodziło mu o oczyszczenie sumienia. Wyczuł, że wielkie usta się otwierają. Mały Kurczak odsłonił kły i przez chwilę Rap spodziewał się, że zatopią się one w jego gardle.

To był uśmiech! Nie zdając sobie sprawy, że Rap go obserwuje, Mały Kurczak uśmiechał się w ciemności.

- Świetnie! Chłopak z miasta wygrał. Po chwili zachichotał.

- Dobry przeciwnik! Wtedy nie wiedziałem. Teraz wiem.

Nie powiedział już nic więcej. Gdy wczerpany Rap zapadł w sen, goblin wciąż jeszcze szczerzył zęby w ciemności.

Ponieważ nie uznawał żadnych zasad, nie mógł mieć za złe, że go oszukano. Jego satysfakcja wywodziła się stąd, że dowiedział się, iż pokonał go śmiertelnik, a nie jakieś dziwaczne, nadprzyrodzone moce... tak przynajmniej sądził Rap.

Rap był w błędzie.

Rankiem w gęstą, lodowatą mgłę wyszła trójka wędrowców. W odległości kilku metrów od nich las nikł. We wszystkich kierunkach drzewa niknęły we wszechogarniającej szarości. Zdradziecka lodowata mgła sprawiała, że ze wszystkich stron otaczał ich taki sam widok.

• - Ładna jaskinia - powiedział z sarkazmem goblin. - Dobra na długi czas.

• - Południe jest w tę stronę. Ja poprowadzę.

• - W kółko.

Rap potrząsnął głową.

- Nie ja. Na południe do rzeki, a potem w jej górę do Totemu Łosia, zgadza się?

Jego towarzysz wzruszył ramionami, zapewne sądząc, że taka próba nie przyniesie żadnej szkody, a zawsze będzie się mógł cofnąć lub wykopać następną jaskinię. Tego więc dnia to Rap prowadził, biegnąc truchtem przez biały świat upstrzony szarymi plamami drzew. Milczący goblin podążał tuż za jego plecami. Rzeka pojawiła się w tym miejscu, w którym się jej spodziewał. Podążyli w jej górę. Dalekowidzenie powiedziało Rapowi, w którym miejscu przejść przez lód i ponownie ruszyć lasem. Przyprowadził Małego Kurczaka prosto pod drzwi.

Zastanawiał się, jaką reakcję wywoła ta druga demonstracja nadprzyrodzonych mocy. Zachwyt? Szacunek? Gdy jednak ściągnęli z siebie koźle skóry w oświetlonym blaskiem ognia baraku, Mały Kurczak uśmiechnął się tylko z dodatkową dawką skrywanego rozbawienia i nie dodał żadnego komentarza.

Rap podszedł do paleniska, gdzie przedstawiono go gospodarzom. Powitano go zwyczajowymi oślizłymi uściskami. Pojawił się Mały Kurczak - jak zwykle z wiadrem sadła.

- Nie potrzebuję już tego - oznajmił stanowczo Rap. - Moje nogi są teraz silne. Żadnego masażu.

Odwrócił się plecami. Zapomniał, że Mały Kurczak poważnie traktuje swe obowiązki i jest znakomitym zapaśnikiem. Rap nie zdążył się zorientować, kiedy wylądował płasko na twarzy, a goblin ukląkł na nim i rozpoczął masaż.

Totem Rysia... następny Totem Orła...

W Totemie Bobra na cztery dni zatrzymała ich zamieć. Najgorsza śnieżyca całej zimy wyła wokół chat niczym ogromne wilki. Wiatr był tak przeraźliwie lodowaty, że nawet Mały Kurczak wdziewał koźle skóry, gdy biegł od chaty do chaty lub załatwiał potrzebę. Goblinowie rozciągnęli liny pomiędzy budynkami, by nie zabłądzić w sypiącym śniegu i nie zamarznąć na śmierć w odległości kilku metrów od własnych drzwi.

Rap większość czasu spędzał pogrążony w samotnych, ponurych rozmyślaniach. Jego podróż trwała już cztery tygodnie. Król mógł tymczasem umrzeć, podczas gdy Inos nawet nie powiedziano o jego chorobie.

A może powiedziano?

Obserwował, jak goblinowie wiodą swe nudne, zimowe życie. Ignorowali go, z wyjątkiem chwil, gdy gościnność wymagała, by dali mu jeść czy pić. Czasami, gdy Mały Kurczak pojawiał się w budynku dorosłych, znosił jego drwiącą pogardę. Gorąco żałował, że jego talent do zaprzyjaźniania się ze zwierzętami nie działał również na ludzi, jak w przypadku Andora.

Myśli Rapa zawsze wracały do niego.

Król Holindarn znał słowo mocy. Tak powiedział Andor.

Jeśli zadał on sobie tyle trudu, by poznać słowo Rapa, spróbuje również ukraść, to, które należało do króla.

Słowa przekazywano na łożu śmierci. Gdyby Inos zdołała wrócić na czas do Krasnegaru, ojciec powiedziałby jej słowo, które wywodziło się od Inissa. Rap czuł coraz mocniej, że Darad zamieni się z powrotem w Andora, a ten odszuka Inos w Kinvale. Wykorzysta swój nadprzyrodzony urok, by zdobyć jej zaufanie, a potem wróci w jej towarzystwie do Krasnegaru. Trzeba ją było powiadomić o ojcu, lecz również ostrzec przed Andorem.

Zyskał on nad Rapem tydzień, podczas gdy ten był więźniem w Totemie Kruka. Teraz również mógł zyskiwać na czasie, jeśli pokonał już góry i znalazł się poza zasięgiem śnieżycy. Gdy tylko pogoda się poprawi, Rap każe Małemu Kurczakowi ponownie zwiększyć tępo. Będzie jakoś musiał dotrzymać mu kroku.

Pogoda wreszcie się poprawiła. Wznowili podróż, która stała się już czymś więcej niż próbą wytrzymałości. Zmieniła się w pojedynek. Biegli teraz dłużej, a odpoczywali krócej. Mały Kurczak rzucał wyzwanie, a Rap z uporem je podejmował. Biegł, aż krew zaczynała ciec mu z nozdrzy, a każdy krok był okupiony męką bólu.

To było szaleństwo. Dzięki swemu zmysłowi Rap stawiał nogi z niewiarygodną pewnością, gdyby jednak Mały Kurczak zwichnął kostkę, młodzieńcy zginęliby w głuszy. Obaj o tym wiedziali. Rap nie zamierzał przyznać, że pod jakimkolwiek względem ustępuje goblinowi, tak jednak było i Mały Kurczak potrafił to udowodnić bez widocznego wysiłku. Nadprzyrodzone zdolności Rapa goblin po prostu ignorował, nie zmieniały więc one sytuacji. Dzień za dniem podnosił poprzeczkę i dzień za dniem Rap podejmował grę. Gardził sobą za to, nie mógł się jednak powstrzymać. Oszustwem pozbawił goblina szansy torturowania go, teraz więc sam się nad sobą znęcał. Cierpienia mogły nie być aż tak okrutne, lecz za to trwały dłużej. Znacznie dłużej - jeden pełen męczarni dzień za drugim.

Im mocniej Rap się starał, tym zabawniejszy wydawał się goblinowi... i tym mocniej się starał.

Pewnej nocy odniósł wrażenie, że dostrzega szansę. Dzień był najtrudniejszy ze wszystkich - każdy z nich kolejno wydawał mu się teraz taki - i zbierając drewno na opał chwiał się na nogach. Goblin pozwalał mu pomagać sobie przy tej robocie, ponieważ było widoczne, że Rap wykonuje ją znacznie gorzej od niego.

Nagle, poprzez zasłonę zmęczenia i bólu, dostrzegł jakieś poruszenie w zasięgu swego zmysłu. Wyprostował się, przeszukał okolicę i doszedł do wniosku, że to mały jeleń. Nakazał Pchlarzowi milczeć i wysłał go, by okrążył łanię i popędził ją w jego stronę. Mały Kurczak był zaskoczony, pozostał jednak bierny. Przykucnął i obserwował Rapa bez słowa. Ten naciągnął cięciwę łuku, nałożył strzałę i czekał. Drżał z wyczerpania i wysiłku, z jakim jego umysł uważnie śledził zbliżające się zwierzę. Jeleń wypadł spomiędzy drzew tam, gdzie się go spodziewał. Był łatwym celem. Rap wystrzelił.

I chybił.

Mały Kurczak podniósł się, najwyraźniej w ogóle się nie śpiesząc, wyjął łuk z dłoni Rapa, nachylił się, by podnieść z ziemi strzałę, wyceował, wystrzelił i bezbłędnie przygwoździł kolację na chwilę, zanim zdążyła zniknąć między drzewami. Oddał Rapowi łuk z uśmiechem ukazującym uzębienie, jakiego nie zawierałyby jakiekolwiek ludzkie usta.

Rap przyglądał się obdzieraniu martwego zwierzęcia ze skóry i gotowaniu, pogrążony w milczącym cierpieniu. Rzecz jasna to zmęczenie sprawiło, że ręce mu zadrżały. Nawet tak nieudolny łucznik jak on nie powinien chybić w podobnej sytuacji. Chciał się popisać zręcznością, a ponownie zrobił z siebie durnia. Wszystkie stawy i mięśnie w jego ciele drżały. Wydawało mu się, że ten ostatni etap ich podróży trwał kilka dni bez przerwy. Gdyby pomyślał o zwróceniu uwagi na pozycję księżyca, gdy ruszyli w drogę, mógłby ocenić czas, wiedział jednak tylko, że upłynęło bardzo wiele godzin. Czuł się tak ohydnie wyczerpany, że nie był pewien, czy zdołałby zjeść choć trochę dziczyzny. Za wszelką cenę starał się nie zamknąć oczu. W piersi go paliło. Nogi miał obolałe. Mały Kurczak natomiast wyglądał tak świeżo, jakby przed chwilą wylazł z łóżka. Musiała istnieć granica wytrzymałości na podobną torturę i Rap był pewien, że już do niej dotarł. Czemu po prostu nie przyznać, że walka jest beznadziejna? Kogo to obchodziło? Jakie to miało znaczenie?

Nagle Rap ujrzał, że goblin przygląda mu się, przykucnięty przy ognisku, nad którym piekł dziczyznę, a jego usta znowu wykrzywiły się w pogardliwym rozbawieniu.

- Teraz jemy, Płaskonos. A potem śpimy? Czy biegniemy dalej?

Rap spojrzał spode łba na uśmiechniętego głupkowato goblina.

- Biegniemy dalej, oczywiście - powiedział z bólem.

Stukot deszczu walącego w szyby przeszedł w odłos powolnego kapania. Polana trzeszczały w wielkim kominku na przeciwległym końcu pokoju. Gdzieś w oddali skrzypnęły drzwi. Deszcz był oznaką wiosny, pomyślała uszczęśliwiona Inos. Po raz kolejny zdumiała się, że nadeszła ona tak szybko. Stary, nieszczęsny Krasnegar jeszcze przez wiele miesięcy miały deptać żelazne obcasy zimy, wczoraj jednak Inos zbierała przebiśniegi. Kwiaty! Drzewa nigdy nie wywierały na niej wielkiego wrażenia, ale kwiaty to co innego.

Było senne popołudnie. Nie miała nic do roboty, zwinęła się więc na wielkim krześle w bibliotece, trzymając w ręku zawierającą wielkie mądrości księgę napisaną archaicznym, trudnym do odcyfrowania pismem. W pobliżu kominka ciotka Kade drzemała nad jakimś romansem. Wiele innych pań oraz panów również udawało, że czyta, lecz tylko nieliczni poważnie próbowali to robić. Inos zaliczała się do nich, była już jednak bliska przyznania się do porażki. Mogła, rzecz jasna, poprosić, by skryba przepisał dla niej najważniejsze fragmenty, czuła jednak niewytłumaczoną pewność, że fakt, iż zaprząta swą małą, ładną główkę tym akurat tomem, nie wzbudzi entuzjazmu. Nie sądziła, by odmówiono jej prośbie, mogłoby jednak upłynąć zbyt wiele czasu, zanim otrzymałaby teksty, a książka byłaby tymczasem nieosiągalna.

Wiosna! W ślad za nią nadejdzie lato. Na Inos będzie czekał statek. Westchnęła, zwinęła w palcach lok złocistych włosów i zapatrzyła się w zasnute deszczem okna. Krasnegar? Mówiąc szczerze, niezbyt teraz za nim tęskniła. Rzecz jasna brakowało jej ojca, ale kogo jeszcze? Nie było tam nikogo równego jej rangą i nikogo w jej wieku, kto zrozumiałby choć słowo z tego, co mogłaby opowiedzieć o Kinvale.

Odwróciła się, by popatrzeć przez chwilę na opadające powieki ciotki Kade. Zastanowiła się, jak ona mogła sobie z tym poradzić. Spędziła w Kinvale czterdzieści czy więcej lat, jako żona i jako wdowa, a potem rzuciła to wszystko i wróciła do Krasnegaru, by osieroconej nagle bratanicy zastąpić matkę. Tylko bratanicy i to takiej, która - nie doceniała je poświęcenia, dopóki nie zobaczyła, czego wyrzekła się droga, stara ciocia. Wrócić do posępnego Krasnegaru dla bratanicy, podczas gdy Kinvale mogło zaoferować tak wiele?

A co z nią? Rzecz jasna musiała wrócić. Powróci latem, najwyraźniej niezamężna i nie zaręczona.

Pięć miesięcy od chwili odjazdu Andora...

Ciotce Kade i Jej Miłości - albo Nienawiści - diuszesie zabrakło wreszcie kandydatów. Długą paradę zalotników, którą rozpoczął prześwietny Andor, zakończył teraz monstrualny prokonsul Yggingi. Z Andorem był to przypadek, Yggingi zaś stanowił katastrofę. Nie zaproszono go do Kinvale ze względu na Inos. Kade zapewniała ją o tym z całą gwałtownością. Ostatecznie był od niej dwa razy starszy i miał już żonę. Niestety on sam nie przejmował się podobnymi drobiazgami. Był najgorszym ze wszystkich kandydatów, z samego dna beczki. W Kinvale przebywało obecnie kilku sympatycznych młodych mężczyzn, którym można by pozwolić na to, aby dostarczyli dziewczynie odrobinę rozrywki, a może nawet dzielili z nią życie. Teraz jednak żaden z nich nie ważył się nawet do niej zbliżać. Groźne spojrzenie Yggingiego odstraszało pozostałych.

Jednym z powodów, dla których uciekła tutaj, do biblioteki, była chęć schronienia się przed przyprawiającymi o ciarki zalotami prokonsula. Biblioteka to ostatnie miejsce, które ten mężczyzna mógłby odwiedzić.

Jak pięknie Andor czytał Inos poezje!

Żaden z pozostałych nie mógł się z nim równać. Rzecz jasna Inos nigdy nie spodziewała się, że dana jej będzie błyskawica romantycznej namiętności. Królewna musiała się zadowolić rangą, dobrym charakterem kandydata oraz czysto konwencjonalnym związkiem fizycznym. Mogła mieć tylko nadzieję, że jej mężczyzna nie będzie totalnie odrażający. Nawet rozumując tak praktycznie, nie mogła - poza Andorem - znaleźć nikogo, kto odpowiadałby tym kryteriom. Gdyby go skreśliła, nie było drugiego w kolejności.

A musiała go skreślić. Pięć miesięcy...

Ponownie podniosła książkę i podjęła następną próbę. Krótka historia zmarłego i wielce opłakiwanego, dobroczynnego czarodzieja Inissa oraz jego dziedziców i następców, wraz z zarysem ich czynów i osiągnięć. Tak nudne, że mogło doprowadzić do szczękościsku, niemniej jednak ważne. Inisso musiał być niezwykłym człowiekiem. Dlaczego wybudował swą wieżę na odległych brzegach Oceanu Zimowego? Co jeszcze dziwniejsze, dlaczego podzielił swe dziedzictwo? Wyglądało bowiem na to, że pozostawił każdemu z trzech synów równą część swej magicznej mocy. Najwyraźniej była to najbardziej osobliwa rzecz, jaką mógł uczynić czarodziej. Jak się przekonała, tekst zawierał niedwuznaczne aluzje, że część tej magii przekazywano z pokolenia na pokolenie w jej własnej rodzinie. Gdy wróci, zapyta o to ojca. Uśmiechnęła się na myśl, że jej trzeźwo myślący, rzeczowy rodzic potajemnie odprawia czarodziejskie rytuały.

Nigdy nie dano jej najmniejszej okazji odwiedzenia komnaty mocy na szczycie głównej wieży.

Ciekawe, że znalazła w kinvalskiej bibliotece ten postrzępiony tom z ogromnymi oślimi uszami. W ciągu stuleci często go czytano... Kto to robił? Rzecz jasna tutejsza rodzina również wywodziła się od Inissa. Inos oraz Angilki o obwisłych wargach byli ze sobą spokrewnieni poprzez niego, jak i przez niezliczone późniejsze koligacje. To samo dotyczyło złowieszczego Kalkora z Garku. Cóż to musiał być za okropny człowiek.

Kade zauważyła, że Inos zasiadła na krześle z potwornym tomiszczem i zapytała ją, co to takiego. Jej pierwszą reakcją była aprobata - Głupie Dziewczątko Zaczyna Się Czymś Interesować - po niej jednak zjawiła się dziwna niepewność. Inos nie potrafiła sobie wyobrazić, by jej ciotka kiedykolwiek przeczytała coś tak koszmarnie nudnego, znając jednak Kade, było jednak możliwe, że miała ona niezłe pojęcie o zawartości książki. Zapewne lepsze niż to, jakie zdobędzie Inos dzięki swoim studiom. Tak naprawdę, potrzebowała kogoś, z kim mogłaby ją omówić. Skąd jednak kogoś takiego wziąć?

Drzwi biblioteki otworzyły się szeroko na dobrze wysmarowanych zawiasach, by wpuścić do środka gamoniowatego lokaja o dziecinnej twarzy, który zaczął rozglądać się po pokoju najwyraźniej kogoś szukając.

A więc po wiośnie nadejdzie lato i Inos połynie do Krasnegaru z ciotką Kade, a za rok czy dwa wrócą do Kinvale, by spróbować po raz drugi. Była jeszcze młoda, a Andor nie mógł być jedynym możliwym do zniesienia mężczyzną na świecie.

Deszcz rozpadał się ponownie, głośniej niż zwykle. Inos zwróciła się ku oknom i patrzyła tępo przed siebie. Dlaczego Bogowie byli tak okrutni? Dlaczego przedstawili jej idealnego kandydata, gdy jeszcze nie potrafiła zrozumieć, jak niewiarygodnie doskonalszy był on od innych, i dlaczego potem odsunęli go od niej? Rzecz jasna, Andor uratował ją przed szaleństwem. Przemknął przez Kinvale niczym Bóg na wakacjach. W ciągu kilku krótkich tygodni pokazał jej, jak żyć. Jednakże porównywać Kinvale z Andorem do Kinvale bez Andora to tak, jak porównywać Kinvale do Krasnegaru. Wraz z jego odjazdem pojawił się smutek. Andor tryskał radością, organizował zabawy. Zawsze był pełen werwy.

W najmniejszym stopniu nie był odrażający.

P ięć miesięcy! Teraz wiedziała już lepiej. Była starsza i bardziej dojrzała, mogła więc zrozumieć, że naiwne dziecko, którym była wówczas, nie mogło naprawdę zainteresować światowego mężczyzny, takiego jak Andor. Po prostu ulitował się nad nią i dostarczył jej rozrywki. Później jednak, gdy dostrzegł młodzieńcze zadurzenie, które niechcący sprowokował, znalazł delikatny sposób na zakończenie całej sprawy. Dramatyczna ucieczka galopem w ciemność, romantyczna opowieść o honorze i niebezpieczeństwie - było to znacznie bardziej subtelne, niż oświadczenie, że ma teraz ważniejsze sprawy do załatwienia. Wiedział, że Inos wkrótce dorośnie i wtedy, gdy będzie wystarczająco dojrzała, by sama dać sobie radę w życiu, zrozumie, iż wszystko to było mirażem.

Jej uwagę zwróciło czyjeś pokasływanie. Ujrzała, że młody lokaj przestępuje z nogi na nogę przed ciotką Kade, zastanawiając się zapewne, jak obudzić śpiącą księżną, nie kaszląc przy tym za głośno, by nie przeszkodzić innym przedstawicielom szlachty drzemiącym na pobliskich fotelach.

Zapewne przybyli krawcy z sukniami na Wiosenny Bal. Inos przyglądała się z rozbawieniem, w jaki sposób młodzieniec zamierza rozwiązać ten problem. W romansach metodą uporania się z podobnym zadaniem był pocałunek, jednak lokaj nie mógłby uczynić tego w kinvalskiej bibliotece.

Nawet z kobietą w tym wieku - pomyślała - Andor wybrałby pocałunek i uszłoby mu to na sucho.

Następnie lokaj rozejrzał się gorączkowo po pokoju. Ich spojrzenia spotkały się. Inos ulitowała się nad nim i skinęła głową.

Tak samo, jak Andor ulitował się nad nią. Zademonstrował jej, czego powinna poszukiwać w zalotniku. Być może zrobił to celowo, choć w ten sposób podniósł poprzeczkę jej wymagań tak wysoko, że chyba nikt nigdy im nie sprosta. Skała Krasnegaru była jak grobowiec. Mężczyzna taki jak Andor mógł wieść wesołe życie wszędzie w Pandemii i nie musiał go marnować na pustkowiach. Królewna jednak miała obowiązki. Musiała dożyć kresu swych dni na owej skale, lecz gdyby miała kogoś poprosić, by zrobił to samo, tylko dla niej... Milion razy zastanawiała się nad pełną ironii prawdą, że królewna nie ma pewnych swobód, które zwykły wieśniak uważał za oczywiste.

Lokaj podszedł do niej i pokłonił się. Inos pomyślała, że to z pewnością ów Gavor, o którym opowiadała jej ulubiona coiffeuse. Jeśli choć połowa z tego, co mówiła, była prawdą, musiał być z niego wspaniały chłopak. Teraz jednak na jego młodzieńczo różowej twarzy nie widniało nic poza uprzejmą prośbą o pomoc.

Inos oparła się pokusie zasugerowania mu, że powinien spróbować obudzić Kade za pomocą pocałunku. Nauczyła się już, że nadmierna poufałość jedynie niepokoiła służących. Życie było dla nich łatwiejsze, gdy jasno im wskazywano, gdzie jest ich miejsce.

- Możesz przekazać wiadomość mnie, a ja dopilnuję, by księżna ją odebrała - rzekła.

Gavor, jeśli tak miał na imię, nie ukrył radości.

- To bardzo uprzejmie z pani strony! Jej Miłość uprasza, by zarówno pani, jak i pani ciotka, odwiedziły ją, gdy tylko będzie to dla was dogodne.

A więc to nie suknie na Wiosenny Bal! Inos zatrzasnęła księgę z głuchym dźwiękiem, który obudził połowę drzemiących w pokoju szlachetnie urodzonych. Zmierzyła głupiego chłopaka spojrzeniem, które sprawiło, że zaczerwienił się aż po uszy. Powinien był przyjść prosto do niej, zamiast trząść się tak przed ciotką Kade. Czasami wydawało się, że po prostu brak im rozumu! Inos wstała jednak spokojnie z miejsca i powiedziała tylko:

- Dziękuję.

Ruszyła w stronę ciotki. Ekka nie lubiła, gdy kazano jej czekać, a Inos z pewnością musiała wpaść po drodze do swego pokoju, by wyszczotkować włosy.

Buduar diuszesy wdowy - który Inos w myślach nazywała leżem smoczycy - stanowił hołd dla niezrównanego smaku jej syna w sztuce dekoracji wnętrz. Był jednocześnie wielki i jasny, imponujący i intymny. Pomalowano go na biało, złoto i jasnoniebiesko. Wnętrze opromieniał blask majestatu. Mimo oznak przepychu nie było w nim jednak nic natrętnego. Ściany udekorowano jedwabiem wiszącym na białych karniszach, meble zaś lśniły białym lakierem ozdobionym pozłotą. Wielkie okna spowijały obłoki przejrzystych jak mgiełka koronek, aczkolwiek ten detal zawsze przywodził Inos na myśl pajęcze sieci. Ogień potrzaskujący radośnie w marmurowym kominku zagłuszał odgłosy deszczu i utrzymywał w pokoju przyjemne ciepło, nosąc ulgę starym kościom.

Wszedłszy przez drzwi w ślad za ciotką, Inos ujrzała najpierw samą Ekkę, która siedziała wyprostowana na jednym ze swych ulubionych krzeseł o wysokim oparciu. Nogi trzymała ciasno złożone na wyszywanym podnóżku. Jej krzesło było wyższe od wszystkich pozostałych, by mogła dominować nad buduarem, jak gdyby siedziała na tronie. Jedna z pokrytych cienkimi żyłkami dłoni spoczywała na stojącej idealnie pionowo u boki Ekki lasce. Diuszesa miała na sobie lśniącą, atłasową suknię koloru kości słoniowej, o płytkim dekolcie i długich rękawach. Jej białe, nieskazitelnie ułożone włosy były jak wyrzeźbione w marmurze i wypolerowane. Nie pasowały do wysuszonej, przypominającej orzech włoski twarzy.

Pozostałe krzesła ustawiono w półkolu przed nią. Z jednego z nich podniósł się właśnie tęgi diuk, odziany w strój koloru akwamaryny. Sprawiał wrażenie zmartwionego i zakłopotanego, jak gdyby nękał go jakiś problem. Jego obwisła dolna warga była jeszcze bardziej wilgotna niż zwykle. Chyba nie mógł ssać kciuka?

Z sąsiedniego krzesła wstał już okropny prokonsul Yggingi, twardy, szorstki w obejściu mężczyzna po czterdziestce. Uch! Włosy miał obcięte tak krótko, że jego kanciasta głowa wydawała się łysa. Jak zwykle odziany był w spiż i skórę, od pancerza aż po nagolenniki. Taniec z Yggingim przypominał zapasy ze zbiornikiem na deszczówkę. Również jak zwykle, pod pachą ściskał hełm. Być może czuł głęboko zakorzeniony lęk przed trzęsieniami ziemi i nie ufał kinvalskim sufitom. Inni oficerowie, którzy przybywali tu z wizytą, nie nosili stale munduru. Jego żona rzadko pokazywała się publicznie. Była półinwalidką i Yggingi ignorował jej istnienie, nieustępliwie uganiając się za Inos. Wydawało się, że uznaje tylko jeden temat rozmowy - swą karierę wojskową oraz bezprzykładny sukces, jaki odniósł w masakrowaniu gnomów na poprzedniej placówce. Był tak obmierzły, że nawet ciotka Kade rzadko znajdowała dla niego dobre słowo.

Cóż więc sprowokowało to wezwanie - zastanawiała się Inos, dygając przed starym ociężałym diukiem siedzącym na podwyższonym krześle, który pokłonił jej się sztywno, a następnie, mniej głęboko, przed okropnym Yggingim... był tam jeszcze jeden mężczyzna, który stał przy oknie i wyglądał przez nie na...

Andor!

Świat zatrzymał się w miejscu.

To był on, naprawdę on. Poznała ów boski profil w chwili, gdy Andor zaczął się odwracać. Miał na sobie ten sam niebieski kubrak i białe rajtuzy, co przy ich pierwszym spotkaniu, a także długi, obszyty gronostajami płaszcz z aksamitu koloru kobaltowego błękitu. Sięgał on aż do butów o srebrnych sprzączkach. Andor obrócił się powoli, by spojrzeć na Inos, ignorując jej ciotkę i wszystkich pozostałych. Jego ciemne oczy wpatrywały się tylko w nią.

Tak powinien wyglądać mężczyzna.

Był teraz chudszy i bledszy... straszliwe przejścia? Katastrofa czy też jakieś nadludzkie cierpienia, które zniósł dzielnie? Być może jeszcze się one nie skończyły, gdyż w jego niezapomnianych oczach czaił się wyraz głębokiego zakłopotania lub może smutku. Nie pozostało tam nic z entuzjastycznej wesołości, której wspomnienie było dla niej tak drogie.

Podszedł do Inos, która starała się przywitać go uśmiechem, a nade wszystko nie gapić się jak idiotka. Ujął jej dłonie i pochylił się nad nimi. Jego oczy powiedziały jej już tak wiele.

Smutek?

• - Moja królewno! - powiedział wreszcie.

• - Dostojny Andorze!

Nie była w stanie wykrztusić nic więcej. Jego królewna! Och, tak! Wreszcie Andor dostrzegł Kade i pokłonił się jej.

- Dostojny Andorze! - rozpromieniła się. Jak to miło, że mógł pan do nas powrócić.

Żaden szczegół tego powitania nie umknął uwagi zramolałej wiedźmy siedzącej na podwyższonym krześle.

- Usiądźcie, panie! - wychrypiała słabym, starczym głosem.

Nie mogąc przestać się gapić na Andora, Inos pozwoliła, by poprowadził ją on na miejsce i usiadł naprzeciwko niej. Robiąc to, poruszył z gracją płaszczem, by usunąć go sobie z drogi. Kade oraz dwaj mężczyźni znaleźli krzesła dla siebie.

Co mogło się wydarzyć aż tak złego?

• - Dostojny Andor przywiózł wieści dla ciebie, Kadolan - powiedziała Ekka.

• - Dla mnie, dostojny Andorze? - Kade była ostrożna. Przenosiła co chwila wzrok z gościa na Inos i pozostałych. Jak na nią był to niezwykły brak opanowania.

• - Wasza Wysokość - powiedział Andor, odrywając wzrok od Inos. - Z głębokim żalem, muszę przekazać smutne wieści. Pani królewski brat jest... jest bardzo poważnie chory.

Inos usłyszała, że wciąga głośno powietrze z wrażenia, ciotka Kade jednak natychmiast odzyskała panowanie nad sobą. Gdy wiedziała już, o co chodzi, okazała jedynie uprzejme zaskoczenie.

- Przybywa pan z Krasnegaru, dostojny Andorze? Pochylił lekko głowę.

- Tak jest. Z pewnością zastanawiacie się, dlaczego wyjeżdżając stąd nie powiedziałem, że tam właśnie się wybieram. Będę to musiał dokładnie wytłumaczyć. W Krasnegarze przebywałem prawie do Święta Zimowego. Gdy odjeżdżałem, stan pani brata szybko się pogarszał.

Ojciec! Inos splotła mocno dłonie. Zapomniała, że to mówi Andor. Och, ojcze!

Mówiący spojrzał na nią przelotnie, po czym skierował wzrok z powrotem na Kade.

- Przywiozłem list od uczonego doktora Sagorna, zdradził mi on jednak jego zawartość. Nie spodziewa się, by Jego Królewska Mość miał wyzdrowieć. Zostało mu najwyżej kilka miesięcy.

Wyjął z kieszeni płaszcza plik papierów, podniósł się i podszedł do Kade, by jej go wręczyć.

Ojciec! Ojciec! Umiera? Nie! Nie! Nie!

Ciotka Kade wzięła list i odsunęła go od oczu na odległość wyciągniętej ręki, by przeczytać nagłówek. Następnie, nie czytając, położyła pismo na kolanach i złożyła nad nim dłonie. Andor wrócił majestatycznym krokiem na miejsce.

• - A więc sądzi pan, że powinniśmy się przygotować do odpłynięcia na pierwszym wiosennym statku, dostojny Andorze?

• - Jeśli czcigodny mędrzec się nie myli, pani, może się okazać, że to za późno.

Przerwał mu chrapliwy głos pozbawionego dobrych manier Yggingiego.

- Czy sugeruje pan, że te szlachetnie urodzone damy powinny przedsięwziąć podróż lądem?

Andor obdarzył go długim, nieprzeniknionym spojrzeniem. - Ta decyzja należy do nich, Ekscelencjo. Odbywałem już gorsze podróże.

Gorsze! Inos pomyślała o wszystkich okropnych opowieściach, które słyszała, i zadrżała po raz kolejny. Czy ten cudowny Andor rzeczywiście mógł z taką nonszalancją traktować równie okropną wędrówkę?

- Na przykład gdzie? - Yggingi skrzywił twarz, spoglądając na tego młodego, opanowanego parweniusza.

• - Na Równinie Kości. W Kanale Zguby. Ludojadowie przerażają mnie znacznie bardziej od goblinów.

• - Spotkał pan w lesie goblinów?

• - Dwukrotnie - Andor rozpostarł ręce i uśmiechnął się.

- Wolę nie rozprawiać o ich zwyczajach w obecności dam, ale jak pan widzi nadal mam wszystkie paznokcie. To dziecinne dzikusy, ale są całkiem gościnni. Dawno już nie uprawiałem zapasów, najwyraźniej jednak moje umiejętności okazały się zadowalające. Skończyło się na paru zwichnięciach...

Cudowny mężczyzna!

- Gdyby księżna Kadolan zdecydowała podjąć ryzyko tej podróży, prokonsulu - zapytała diuszesa swym osłabłym głosem - to czy mógłby pan zapewnić jej eskortę?

Potężny żołnierz patrzył na nią przez chwilę w zamyśleniu.

- Ludzi oczywiście mam. Najgorsze chłody są już za nami, nadal jednak nie będzie to łatwe, nawet dla mężczyzn. Dla dam z towarzystwa byłaby to ciężka próba.

Yggingi umilkł i czekał.

- Z pewnością można by się spodziewać ciekawej przygody

- zauważyła radosnym tonem Kade. - Inos i ja musimy o tym porozmawiać, gdy już przeczytamy, co napisał uczony doktor Sagorn. Zachowamy w pamięci pańską szczodrą propozycję, Ekscelencjo.

Inos uświadomiła sobie, że ma szeroko otwarte usta. Zamknęła je szybko. Nie do pojęcia, że jej ciotka w ogóle brała pod uwagę możliwość podobnej podróży.

- Ciekawi mnie, dostojny Andorze - wychrypiała Ekka

- dlaczego wyruszył pan stąd do Krasnegaru nie informując mojej szwagierki ani jej bratanicy o tym, dokąd się pan wybiera. Z pewnością zechciałyby przesłać tam listy.

Odsłoniła szafranowe zęby w uśmiechu, który powinien zmrozić mu krew w żyłach.

Andor potwierdził prawdziwość jej słów symbolicznym skinieniem głowy.

- Nie jest to powód do dumy, Wasza Miłość.

Przez chwilę młody, przystojny mężczyzna wpatrywał się w brzydką, starą kobietę, co dziwnie przypominało pojedynek na siłę woli, później jednak spokojnie zaczął mówić dalej:

- Głupio wplątałem się w poważny konflikt honorowy. Sprawa dotyczyła obietnicy złożonej staremu przyjacielowi, któremu bardzo wiele zawdzięczam. Był on również bliskim przyjacielem mojego ojca...

• - Zapomniałam imienia i stanowiska pańskiego ojca, dostojny Andorze.

• - To senator Endrami, pani.

Inos oparła się pokusie, by podskoczyć w górę i krzyknąć z radości. I co oni na to! Senator Imperium? Andor nie był poszukiwaczem przygód niskiego pochodzenia, lecz synem senatora?

Diuszesa przyjęła to wyjaśnienie.

W takim razie nie zapomniałam. Nie poinformowano mnie o tym. Jak sądzę, jest pan młodszym synem?

- Ósmym - uśmiech Andora mógłby obłaskawić stu bazyliszków. - Bardzo młodym synem bardzo starego ojca. Czczę jego pamięć, Wasza Miłość, wolę jednak, by oceniano mnie według moich zasług, a nie według jego dokonań.

Kolejny punkt dla Andora!

- Niemniej - ciągnął - doktor Sagorn jest mym starym, bliskim przyjacielem, który w latach młodości bardzo mi pomógł. On z kolei miał dług wdzięczności u swego przyjaciela, króla Holindarna z Krasnegaru, któremu ostatniego lata złożył wizytę, na jego zaproszenie. Zorientował się wówczas, że król jest umierający.

Ojciec! Inos wciągnęła powietrze i spojrzała na Kade, która starała się nie patrzeć na nią. A więc wiedziała, a przynajmniej podejrzewała!

Andor przerwał, by mogli rozważyć jego słowa. Po chwili zaczął mówić dalej, zwracając się teraz do Inos.

- Sagorn zna lecznicze eliksiry, które mogłyby złagodzić cierpienia twojego ojca, lecz ich składniki nie były osiągalne w Krasnegarze. Wrócił więc do Imperium, by je zdobyć, lecz gdy mu się to udało, szlaki żeglowne zamykano już na zimę. Prosił mnie o przysługę. Chciał, bym towarzyszył mu do Krasnegaru, gdyż podróż lądem w jego wieku oznacza długą i trudną próbę.

Teraz Inos wszystko pojęła. Uśmiechnęła się na znak zrozumienia i wdzięczności. Andor jednak zmarszczył brwi.

- Wtedy właśnie popełniłem głupi błąd. Doktor potrzebował trochę czasu, by zebrać wszystkie materiały i wspomniał mi, że córka króla wybiera się do Kin vale. Uznałem, że ze względu na wspólnych przyjaciół mogę wpaść ją odwiedzić - jednym spojrzeniem sprawił, że wydymający wargi diuk ponownie skupił uwagę na rozmowie. - Było to czyste wścibstwo... i... straciłem swe serce.

Inos czuła, że jej twarz nabiera szkarłatnej barwy. Szybko spuściła oczy.

- Widzicie więc, w jakich znalazłem się tarapatach - ciągnął Andor cichym głosem, z pewnością wciąż zwracając się do niej. - Złożyłem Sagornowi przysięgę, że dochowam tajemnicy, gdyż choroby królów są sprawami o wielkim znaczeniu. Dlatego właśnie nie mogłem nikomu wspomnieć o swojej misji.

Inos podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. Uśmiechnęła się na znak wybaczenia, i tego, że nigdy w niego nie wątpiła.

Odwzajemnił lekko ten uśmiech - na znak podziękowania dla niej - lecz wyraz jego oczu pozostał poważny.

- Udaliśmy się więc do Krasnegaru. Gdy nadeszło Święto Zimowe, Sagorn nie miał już wątpliwości. Król rozkazał dochować tajemnicy, a ponadto ta sprawa nie powinna mnie obchodzić. Poznałem już jednak Inosolan. Byłem gościem Jego Królewskiej Mości i niewolnikiem jej córki, ale nie jego poddanym. Po raz kolejny popadłem w konflikt zobowiązań, gdyż zdawałem sobie sprawę, że Inos chciałaby się o tym dowiedzieć. Taka więc była moja pokuta za wścibstwo. Musiałem jej przynieść te smutne wieści. Kupiłem parę koni i oto jestem.

Inos wciągnęła powietrze z przerażenia i niedowierzania. Andor stawił dla niej czoło mroźnemu bezmiarowi lasu. I to sam! Dla niej! Zupełnie sam!

- Godna uwagi opowieść! - zauważyła zjadliwym tonem diuszesa. - Kade, nie powinniśmy cię tu zatrzymywać w chwili żałoby. Wiesz, że musisz tylko poprosić, a udzielimy ci wszelkiej możliwej pomocy.

Był to znak, że pora odejść. Mężczyźni podnieśli się z miejsc, podobnie jak damy. Andor dotarł do drzwi jako pierwszy.

Pocałował dłoń Inos i pokłonił się jej ciotce.

- Jeśli zdecydujecie się panie wyruszyć - powiedział w taki sposób, że nie było jasne, do której z kobiet zwraca się w pierwszej kolejności - będę was błagał, byście pozwoliły mi sobie towarzyszyć. To jedyne mógłbym uczynić, by naprawić skutki swego szaleństwa.

Jakiego szaleństwa? Inos wyszła z komnaty w ślad za ciotką. Mimo bólu wywołanego wieściami o ojcu, w jej sercu gościła również radość.

Diuszesa wdowa Kinvale popatrzyła na zamykające się drzwi. Następnie posłużyła się swym najbardziej lodowatym spojrzeniem.

- Jest pan tu mile widziany, dostojny Andorze. Jedno mnie tylko dziwi. Wydaje mi się, że szlachetny senator Endrami zmarł przeszło trzydzieści lat temu.

Andor nawet nie mrugnął.

• - Dwadzieścia sześć lat i trzy miesiące, pani. Urodziłem się wkrótce po jego śmierci.

• - A więc dostojna Imagina, która wyszła za margrabiego Minxinoku, musiała być pańską kuzynką?

• - Najstarszą siostrą, Wasza Miłość. Umarła, kiedy byłem bardzo młody. Nigdy jej nie poznałem.

Endrami był bardzo dalekim krewnym diuszesy. Wszystko się zgadzało. Albo więc Andor był tym, za kogo się podawał, albo dobrze przygotował się do tej roli. Tak dobrze, by uniknąć pułapek, które właśnie próbowała zastawić. Wszystkie posiadłości Endramiego znajdowały się daleko stąd, w Południowym Pithmocie. Potrzeba by wielu tygodni, aby sprawdzić jego opowieść.

- Jakie szansę ma Inos na dotarcie do Krasnegaru przed śmiercią ojca?

Wzruszył ramionami.

- Wszystko w rękach Bogów.

• - Jednak musimy im pomagać, by wesprzeć w ten sposób Dobro, zgadza się? Jaka jest opinia królewskich poddanych na temat tak młodej i niezamężnej królowej?

• - Nigdy nie słyszałem, by o tym rozprawiano, Wasza Miłość. Fakt, że królowi grozi śmierć ciągle jeszcze był tajemnicą

• - Rozumiem.

Ekka czuła się niezwykle zakłopotana. Zwróciła się w stronę swego syna, który wpatrywał się w dywanik i ciągnął za wargę w swym dziecinnym odruchu.

- Angilki, zapominasz o swoich obowiązkach. Dostojny Andor musi być zmęczony po podróży.

Diuk ocknął się nagle i zerwał posłusznie na nogi. Drzwi otworzyły się i ponownie zamknęły.

Ekka została sam na sam z prokonsulem Yggingim, który siedział z hełmem na kolanach i przypatrywał się jej obojętnie.

• - Można tego dokonać? - zapytała.

• - Tak.

Podobało jej się jego zdecydowanie.

• - A więc umowa stoi?

• - Proszę podać warunki.

- Czekam na propozycje. Potrząsnął swą krótko ostrzyżoną głową.

- Pani zaczęła tę sprawę i zaprosiła mnie. Ma pani coś na myśli.

Pora skruszyć tę marmurową fasadę.

• - Głównie długi z hazardu. Uśmiechnął się ponuro.

• - Moje, czy pani również ma ten problem?

Dla Ekki to był prawdziwy wstrząs. Upłynęło pół życia, odkąd ostatni raz spotkała się taką bezczelnością.

- Pańskie. Krążą słuchy, że w dwa lata uporał się pan z fortuną swej żony.

Wzruszył obojętnie ramionami.

- Półtora roku. A teraz jestem winien dodatkowe czterdzieści dwa tysiące imperiałów.

Niewiarygodne! Było znacznie gorzej niż jej opowiadano.

- Ma pan poważne problemy, prokonsulu.

Będzie gnił w więzieniu dla dłużników.

• - Jestem zrujnowany.

• - Zdesperowany?

Grymas jego warg zaledwie można było nazwać uśmiechem.

- Nie mam skrupułów, jeśli o to pani pyta. Najmniejszych. A pani?

Ku własnemu zaskoczeniu, Ekka roześmiała się.

• - Żadnych. A więc do rzeczy. Wygląda na to, że w Krasnegarze doszło do sporu o sukcesję.

• - Albo wkrótce dojdzie. Z pewnością tamtejsi jotnarowie nie zgodzą się łatwo na rządy kobiety.

• - Upłynęło już wiele czasu od mojej ostatniej lekcji historii, Ekscelencjo. Na pewno wie pan o tych sprawach znacznie więcej ode mnie.

Yggingi zachichotał.

- Imperium jest rekinem, który zjada płotki, gdy tylko zdoła je schwytać.

Potrafił się zaskakująco zręcznie wysławiać, jak na brutalnego żołnierza. Ekka nie musiała wspominać szkolnych czasów, by wiedzieć, że wszystkie kłopoty w innych królestwach z reguły przynosiły korzyść Imperium. Wystarczył spór o sukcesję, wojna domowa, czy nawet drobna potyczka na granicy, a natychmiast zjawiały się legiony, pod pretekstem ochrony jednej czy drugiej strony. Nieważne której, gdyż w nieunikniony sposób obie natychmiast zostawały połknięte. Potrzeba było życia jednego pokolenia, by odzyskać wolność, lecz były one już wtedy doszczętnie ograbione. W tej sprawie Ekka z pewnością nie musiała dawać wykładów Yggingiemu.

- Jeśli dziewczyna nie może rządzić, największe prawa do tronu posiada mój syn.

Potężny mężczyzna popatrzył na nią znacząco, unosząc zuchwale brwi.

- Jak rozumiem, jarl Kalkor ma większe.

Ekka stuknęła gniewnie laską w dywanik. Przypomniała sobie, że zaczyna się tam robić dziura. Musiało jej to wejść w nawyk.

- Dziedziczy je po siostrze swego pradziadka. Jeśli jednak kobieta nie może rządzić, nie można też po niej dziedziczyć praw do tronu. Jego argumenty są wewnętrznie sprzeczne. Nie mogą mieć znaczenia!

- Jotnarowie z reguły używają ostrych argumentów - Yggingi skrzyżował nogi, przekręcił się na krześle i przyjął wygodną, lecz niezbyt wojskową pozycję. - Faktycznie, syn pani ma pewien tytuł do tronu, jest on jednak poddanym imperatora, a ten nie może zaprzeczyć prawom kobiet do sprawowania rządów, gdyż jego własna babka była panującą imperatorową. Tak więc pani argumenty również są wewnętrznie sprzeczne. Ciekawa sytuacja!

Nie spodziewała się, że Yggingi to dostrzeże. Jej samej rozpracowanie całej sprawy zajęło kilka dni, po tym, jak Kade się wygadała. Obie strony powinny przyznać, że prawa drugiej są lepsze. Rzecz jasna żadna z nich nigdy tego nie zrobi. - Hmm. Gdyby jednak imperator postanowił... wesprzeć moją kuzynkę, rzecz jasna wysłałby pana, gdyż pański okrąg Pondague graniczy z Krasnegarem.

Yggingi zaczerwienił się lekko, co zaskoczyło Ekkę.

• - Niekoniecznie. Załóżmy jednak przez chwilę, że tak się stanie. Co pani proponuje, Wasza Miłość?

• - Niech pan zabierze tam dziewczynę. Jeśli jej ojciec nie żyje - a nawet gdyby żył, to sądzę, że szok wywołany pańskim przybyciem mógłby przyśpieszyć jego zgon - obwoła ją pan królową, a następnie ona mianuje pana swym wicekrólem. Potem wyśle ją pan tutaj, by wyszła za mojego syna. Sprawiłoby mi przyjemność, gdyby moi potomkowie byli królami, nawet jeśli tytuł jest sporny.

Yggingi skinął głową. Wstał z krzesła i zaczął spacerować po pokoju. Stanowiło to nieuprzejmość, a ponadto głuchy odgłos jego butów uderzających na jej dywanach, był nadzwyczaj irytujący, Ekka jednak bezbłędnie panowała nad sobą.

• - To sprytne! - odezwał się wreszcie. - Imperator będzie trzymał władcę - którekolwiek z nich nim zostanie w garści w Kinvale, a Krasnegar będzie uiszczał podatki, by pomóc pokryć koszty ochrony.

• - Ponadto pańskim wierzycielom trudniej przyjdzie tam za panem dotrzeć i będzie pan mógł złupić dodatkowe czterdzieści dwa tysiące imperiałów, by pokryć swe długi.

Zatrzymał się przy kominku i odwrócił, by spojrzeć na nią z niemal pogardliwym uśmiechem.

- Z pewnością sprowokowałoby to klęskę głodu. Z tego, co słyszałem, Krasnegar jest małą, nędzną dziurą.

- Skrupuły? Wzruszył ramionami.

- Mogłoby to doprowadzić do postawienia mnie w stan oskarżenia.

• - Moja rodzina ma pewne wpływy w Piaście, prokonsulu. Zachichotał.

• - To prawda. Pani syn nie pojedzie do Krasnegaru?

• - Wolałby raczej umrzeć.

- Po co jednak wysyłać dziewczynę? Lepiej dać im ślub teraz, póki jeszcze jest blisko. Mogłaby podpisać moją nominację, zanim wyruszę w drogę.

To był, rzecz jasna, najbardziej niebezpieczny punkt sprawy. Ekka jednak to przewidziała.

- Gdyby ją postdatowano, jej wartość byłaby w najlepszym wypadku problematyczna. Ludzie mogliby w to nie uwierzyć, chyba żeby zobaczyli na własne oczy, jak królowa podpisuje dokument z własnej woli.

Yggingi zachichotał po raz drugi.

- Ale co z jotnarami? Gnomowie i goblinowie to świetna zabawa, ale walka z jotnarami byłaby krwawą jatką. Sądzi pani, że Kalkor zaakceptuje ten dogodny układ?

Wzruszyła ramionami.

• - Wątpię, by go to naprawdę obchodziło. Najbardziej interesuje go rabowanie i gwałcenie. Gdyby tego chciał, w każdej chwili mógłby zdobyć Krasnegar. Okupi się pan jarlom.

• - Być może. Chce pani, żeby królewna wróciła ze słowem.

• - Jakim słowem?

Roześmiał się grubiańsko i wolnym krokiem powrócił do swego krzesła.

- Powszechnie wiadomo, że królowie Krasnegaru wciąż posiadają jedno ze słów Inissa. Moje szczęście w grze mogłoby się odwrócić, gdybym miał słowo.

Ekka zakręciła swą wyposażoną w złotą gałkę laską, przyglądając się jej.

• - W takim razie dziewczyna zostanie tutaj. Ja mam Inosolan, a bez niej nikt nie dostanie słowa... o ile ono istnieje.

• - A więc zgoda - odparł. Pani da mi Krasnegar, bym nim zarządzał jako lennik pani syna, a ja w zamian za to odeślę jedną, znającą słowo królewnę. Pani pokryje wydatki.

- To bezczelność! Yggingi zachichotał.

- Konieczność! By użyć pani trafnego sformułowania, złupiłem już w Pondague wszystko, co się dało. Moim ludziom nie płacono od miesięcy. Bunt wisi w powietrzu. Tak więc tysiąc na początek plus królewna i zabiorę ją do Krasnegaru. Otrzyma ją pani z powrotem, wraz ze słowem, jeśli je dostanie.

Od pierwszej chwili Ekka miała świadomość słabego punktu swego planu. Musiała zaufać człowiekowi, który wcale nie ukrywał, że jest łajdakiem. Jeśli jednak potrzebował pieniędzy aż tak bardzo, miała jeszcze nad nim pewną władzę.

- Pańska żona, jak sądzę, zostanie tutaj. Ta podróż byłaby dla niej zbyt ciężka.

Zmrużył oczy.

- Mam wrażenie, że z uwagi na zagrożenie ze strony goblinów mogę potrzebować więcej ludzi, niż mi się początkowo zdawało. Dwa tysiące imperiałów na wydatki.

Kutwa! Ekka nie miała jednak nic do stracenia oprócz dwóch tysięcy imperiałów i szwagierki. Angilki spłodzi z dziewczyną syna i następny diuk Kinvale odziedziczy dwa słowa. Z pewnością warto było podjąć to ryzyko.

- A więc zgoda - powiedziała.

Yggingi wepchnął sobie hełm pod pachę, podniósł się z krzesła i zasalutował.

• - Zgoda!

• - Teraz musi pan spróbować dostarczyć to dziecko do Krasnegaru.

Zachichotał.

- Pani, doprowadzę tam królewnę, choćbym musiał zabić każdego goblina w Pandemii i wlec ją przez las we łzach. Las we łzach:

I sir Lancelot przebudził się i zabrał konia, i jechał cały ów dzień i całą noc przez las we łzach.

Malory - Le Morte D’Arthur

Rozdział VII

PANNA SPOTKANA

L

Totem Rosomaka był ongiś najdalej wysuniętą na południe z goblinich wiosek. Znajdował się wysoko wśród porośniętego lasem podgórza, niedaleko Pondague. Dawno temu napadł na niego oddział impów. Mieszkańców wyrżnięto, a zabudowania spalono. Z pożogi ocalał tylko jeden z budynków, który pierwotnie był barakiem chłopców. Teraz od czasu do czasu korzystali z niego wędrowcy.

Gdy rozpętała się zamieć, Rap odnalazł go za pomocą dalekowidzenia w gęsto sypiącym śniegu. Małemu Kurczakowi zła pogoda nie przeszkadzała. Potrafił zagrzebać się w śnieżną zaspę i przebywać w niej całe dni. Rap, który wolał swobodę i ogień, bardzo się ucieszył, gdy dotarli do walącej się ruiny. Teraz obaj siedzieli w pobliżu trzaskających płomieni, czekając na zmianę pogody. Na ścianach z drewnianych bali drżały cienie. W górze zawodził wiatr. Obłoczki śniegu wpadały do środka przez szpary, by gromadzić się w kątach. Zimno było jednak teraz znacznie mniej dokuczliwe. Znajdowali się dalej na południe i zbliżała się wiosna. Blisko paleniska temperatura była dość znośna. Rap rozwiązał swe koźle skóry, goblin zaś rozebrał się do pasa i usiadł bezczynnie, wpatrując się w palenisko, które od czasu do czasu szturchał długim kijem. Zapewne lamentował nad tym, że nie miał sadła, którym mógłby się natrzeć, co było jego ulubionym zajęciem. Pchlarz leżał rozciągnięty na klepisku nieco dalej. Poruszał łapami, ścigając przez sen jakieś wspomnienia.

Dalekowidzenie nie ukazywało Rapowi na zewnątrz żadnego ruchu. Podczas takiej zamieci nawet Mały Kurczak nie był w stanie polować. Nie mógłby tego dokonać Pchlarz, gdyż w przeciwnym razie Rap wysłałby go na łowy. Mieli zapas jedzenia na dwa dni, a pierwszy z nich już prawie minął.

Rap zasnął. Być może goblin również to zrobił. Teraz dopiero Rap zdał sobie sprawę, że ta pusta, pełna ech ruina daje mu pierwszą prawdziwą szansę na porozmawianie z Małym Kurczakiem. Przez długie tygodnie wspólnej podróży zawsze biegł z twarzą zakrytą maską lub był zbyt zmęczony.

- Chcę ci opowiedzieć moją historię - zaczął. - Powiem ci, dlaczego idziemy na południe.

Krzepki młodzieniec z lasu podniósł wzrok. W jego skośnych oczach nie było widać śladu zainteresowania.

- Nieważne dla śmiecia.

- I tak ci to powiem. Nie lubisz opowieści? Mały Kurczak wzruszył ramionami.

- Bardzo dobrze - ciągnął uparcie Rap. - Ten człowiek, który mnie przyprowadził - mówił na siebie Wilczy Ząb. Jest on rodzajem demona.

Nie wywołało to najmniejszej reakcji, podobnie jak żadne z jego słów. Rap opowiedział goblinowi o Inos i o umierającym królu Holindarnie, o Andorze i posiadanej przez niego mocy rzucania na ludzi wzbudzającego zaufanie uroku. Opowiedział o ich wspólnej podróży z Krasnegaru i niewytłumaczalnym pojawieniu się Darada.

Mały Kurczak wciąż gapił się na niego niewzruszenie, bez żadnego komentarza czy wyrazów zainteresowania. Gdy jednak Rap skończył, zapytał:

• - Więc ten wódz da ci tę kobietę?

• - Na pewno nie! Ona jest córką wodza, a ja tylko stróżem magazynów. Musi wyjść za mąż za innego wodza.

• - Dlaczego?

Odpowiedź na to pytanie okazała się zaskakująco trudna. Podobnie, jak i na następne - dlaczego w takim razie Rap zadawał sobie tyle kłopotu?

Pojęcie lojalności nie dawało się przetłumaczyć na goblini dialekt. Przyjaźń owszem, lecz Mały Kurczak nie był w stanie pojąć, że mężczyzna i kobieta mogą być przyjaciółmi. Kobiety dostarczały przyjemności i były użyteczne. Przyjacielem mógł być jedynie inny mężczyzna.

Przyjacielem... Rap, ku swemu zaskoczeniu, przekonał się, że chciałby się zaprzyjaźnić z Małym Kurczakiem.

Monstrualne okrucieństwo młodego goblina nie było jego winą. Stanowiło produkt kultury jego ludu. Nigdy nie nauczono go niczego lepszego. Pomijając ten szczegół, był on pod wieloma względami godny podziwu - niezależny, pewny siebie i sprawny. Znakomicie radził sobie w lesie. Jego odwaga była niezachwiana, a dziwna lojalność wobec Rapa najwyraźniej absolutna. Jednym słowem był godny zaufania. Rap nie znał znakomitszej pochwały.

“Dobrze biegasz, chłopaku z miasta”. Te pierwsze słowa ich podróży prześladowały go przez cały jej czas. Goblin nigdy ich nie powtórzył. Wszelkie wysiłki jego towarzysza nie zdołały już z niego wycisnąć ani słówka pochwały. Rap wiedział, że bez względu na to, jak bardzo będzie się starał, nigdy nie dorówna Małemu Kurczakowi pod względem siły i wytrzymałości. To poczucie niższości sprawiało mu głęboki ból.

Z pewnością jednak jego wysiłki zasługiwały na uznanie? Dotarł do ostatecznych granic swej wytrzymałości, a mimo to nie udało mu się go zdobyć. Im mocniej się starał, tym bardziej pogardliwa była reakcja jego towarzysza. Ujawnił przed nim swą nadprzyrodzoną moc, a ten zlekceważył ją jako tanie sztuczki poniżej godności mężczyzny. Tylko jedna rzecz w chłopaku z miasta zdawała się zadowalać Małego Kurczaka - fakt, że oszukiwał on podczas próby. Z jakiegoś powodu ta świadomość sprawiała goblinowi wielką przyjemność. Tego zaś akurat Rap się wstydził.

Drugiego dnia śnieżycy Rapa zaczął ogarniać gorączkowy niepokój. Gdy myślał o Inos i o Andorze krew ścinała mu się w żyłach z trwogi. Czasu było coraz mniej. Powinien biec, a nie siedzieć w jednym miejscu. Złowieszczy Darad z pewnością już dawno przekroczył góry.

Przekonał się też, że potrzebuje ruchu. Przez długie tygodnie tak przyzwyczaił się do biegu, iż czuł się bez niego ociążały i nie mógł się odprężyć.

Wciąż sypał śnieg, był to jednak teraz ciężki, mokry, towarzyszący cieplejszej pogodzie śnieg południa, a nie suchy, arktyczny proszek. Rap wiedział, że gdy zamieć się skończy, będą mogli obaj wędrować bez masek, lecz zaspy sprawią, że teren będzie trudniejszy.

Wędrować dokąd? Zostawili już za sobą ostatnią z gobliniach osad. W okolicy znajdowały się gospodarstwa rolne impów, lecz były one niebezpieczne dla goblinów, musieli więc ich unikać. Gdzieś w pobliżu znajdowało się Pondague, impijska placówka strzegąca przełęczy będącej jedynym przejściem przez góry. Gdyby Rap dotarł do niej w towarzystwie Andora, odnalazłby tam przyjaciół i schronienie. Pozyskaliby więcej koni, kupili jedzenie, a gdyby zechcieli, mogliby nawet wynająć sobie towarzyszy. Na południe od przełęczy rozciągało się Imperium, z jego dobrymi drogami, zajazdami i bezpieczeństwem.

Teraz Pondague oznaczało zagrożenie i wrogów. Rap nie miał pieniędzy. Nosił goblinie stroje oraz tatuaże i gdyby natknął się na kontyngent imperialnych żołnierzy, z łatwością mogliby go zabić na miejscu. Życie z tego, co zdołają upolować, będzie na południe od gór trudne lub wręcz niemożliwe. Rap wiedział mniej więcej czym są gospodarstwa rolne i co sądzą rolnicy o kłusownikach. Nie orientował się, gdzie leży Kinvale. Sądził, że jest ono czymś w rodzaju Krasnegaru, nie miał jednak pojęcia jak daleko od gór się znajduje ani jak je odszukać.

Pierwszym egzaminem miało być dla niego prześliznięcie się ukradkiem przez przełęcz. Zapewne na południe od gór będzie bezpieczniej, gdyż goblinowie nie stanowili tam zagrożenia i dlatego ich widok nie sprowokuje gwałtownej reakcji. Będzie musiał odszukać kogoś - być może kapłana - i wyjaśnić mu, na czym polega jego problem. Przy odrobinie szczęścia może odnajdzie przewodnika, który uwierzy w jego opowieść i odprowadzi go do Kinvale za obietnicę nagrody od Inos. Będzie mógł ponownie ubrać się jak człowiek cywilizowany i odzyskać poczucie własnej godności. Inos znajdzie dla niego pracę dopóki nie będzie mógł wrócić z nią do Krasnegaru, lądem czy morzem, jak zechce królewna.

Chyba że Andor zdołał już do niej dotrzeć.

Co by wówczas zrobiła?

Po chwili zastanowienia Rap doszedł do wniosku, że nie zna odpowiedzi na to pytanie. Podniósł się, wziął w rękę świerkową gałąź i omiótł do czysta fragment klepiska otaczający palenisko. Goblin siedział po turecku i przyglądał się mu bez komentarzy czy pytań.

- Dobra! - Rap ściągnął kurtkę. - Chodź tu i daj mi parę lekcji zapasów.

Mały Kurczak potrząsnął głową.

- Mówisz, że jesteś moim śmieciem? W takim razie rozkazuję ci, żebyś dał mi lekcję zapasów!

Bardziej stanowcze potrząśnięcie głową. Śmieć miał najwyraźniej prawo decydować do czego wolno go używać.

• - Dlaczego nie?

• - Zrobię ci krzywdę.

Na wielkich ustach goblina pojawił się niewyraźny uśmiech.

- Kilka siniaków nie ma znaczenia. Chce się uczyć. Muszę się też trochę ruszać.

Kolejna odmowa.

Rap, który bez kurtki zaczął dygotać z zimna, poprosił:

• - Mały Kurczaku, nudzi mi się! To byłoby fajne.

• - Za fajne.

• - Co chcesz przez to powiedzieć?

Oczy Małego Kurczaka błysnęły w świetle ognia.

- Zacznę ci robić krzywdę, mogę nie przestać. Za fajne.

Był niewątpliwie w stanie rozerwać czowieka na strzępy gołymi rękoma. Rap podniósł pośpiesznie kaftan i założył go ponownie.

Trzeci dzień... przez szpary w ścianach oraz zatkniętych gałęziami oknach prześwitywało blade światło. Zanim dotarł do tej rozwalonej chaty, Rap nie zdawał sobie sprawy, że goblinie budynki w ogóle mają okna. Najwyraźniej na zimę z reguły je zakrywano.

Westchnął i ponownie spojrzał na Małego Kurczaka, który jak zwykle siedział po turecku rozebrany do połowy i grzebał gnuśnie w ogniu długim kijem. Goblin wykazywał niezwykłą cierpliwość. W blasku paleniska jego śniada skóra połyskiwała zielonkawo. Wyraz osobliwych, skośnych oczu był niemożliwy do odczytania. Znowu spróbować rozmowy? Nawiązania kontaktu?

• - Kiedy dotrzemy do Kinvale... - głos Rapa zabrzmiał dziwnie po tak wielu godzinach ciszy -...zwrócę ci wolność.

• - Jestem twoim śmieciem.

• - Nie na zawsze? Dokonałeś dla mnie cudów. Nigdy nie zdołałbym dotrzeć tak daleko bez twojej pomocy. Jestem ci bardzo wdzięczny. Gdybym mógł cię jakoś wynagrodzić, zrobiłbym to.

Być może Inos da Rapowi pieniądze, by mu to umożliwić. Co jednak goblin mógłby sobie za nie kupić?

• - Wynagrodzić? - na twarzy Małego Kurczaka pojawił się znajomy, niewyraźny, pogardliwy uśmiech. - Nie dasz mi tego, czego pragnę.

• - To znaczy czego?

Rap podejrzewał, że chyba zna odpowiedź.

• - Wrócić do Totemu Kruka. Zabić powoli, dużo bólu. Rap zadrżał.

• - Ja mam cię zabić? A potem twoi bracia zrobią to ze mną? Goblin potrząsnął głową.

• - Nie, jeśli zrobisz dobrą robotę. Dobre przedstawienie. Zabijesz powoli - zdobędziesz honor.

• - Nigdy! Nie mógłbym tego zrobić nikomu. A tobie jestem wdzięczny. Lubię cię. Chcę, żebyśmy zostali przyjaciółmi.

• - Jestem twoim śmieciem.

Mały Kurczak ponownie skierował uwagę na sypiące iskrami kłody.

• - Nie będziesz mógł mi w niczym pomóc w Kinvale - oznajmił stanowczo Rap. - Ani w Krasnegarze.

• - Będę dbał o ciebie.

Mały Kurczak najwyraźniej uważał rozmowę za zakończoną. Dyskusja z nim przypominała próbę zaczerpnięcia wody z Oceanu Zimowego dziurawym wiadrem.

- Obdarzę cię wolnością!

Goblin potrząsnął głową, wpatrzony w ogień, i milczał.

- Chcesz powiedzieć, że pozostaniesz moim śmieciem na zawsze?

Co Rap pocznie w Krasnegarze z niewolnikiem, i to takim, który nie pozwalał zwrócić sobie wolności?

Mały Kurczak podniósł wzrok. Przez chwilę wpatrywał się w niego intensywnie. Najwyraźniej podjął decyzję. - Nie na zawsze.

- Świetnie! W takim razie do kiedy?

• - Dopóki Bogowie mnie nie wyzwolą. Nie ty. To był już jakiś postęp!

• - A kiedy to zrobią?

• - Będę wiedział.

Rapowi nagle przestał podobać się wyraz szerokiej, zielonobrązowej twarzy goblina.

- A skąd ja się o tym dowiem?

• - Będę o ciebie dbał, dopóki Bogowie mnie nie wyzwolą - powtórzył Mały Kurczak. Oblizał wargi. - Potem cię zabiję.

• - Cudownie! Chcesz powiedzieć, że jesteś moim wiernym niewolnikiem aż do dnia, w którym nagle zdecydujesz, że przestałeś nim być, i wtedy zabijesz mnie i już?

Nadmiernie wielkie zęby odsłoniły się w nagłym, przyjacielskim uśmiechu. Rap roześmiał się z ulgą. Bał się, że Mały Kurczak mówi poważnie. Zaskoczył go fakt, że goblin ma jednak poczucie humoru.

- Zwyciężyłeś w próbie, chłopaku z miasta. Dobry przeciwnik. Wtedy nie wiedziałem. Teraz wiem.

Wesołość Rapa zgasła nagle.

- Czy otrzymam jakieś ostrzeżenie?

Mały Kurczak potrząsnął głową, nie przestając się uśmiechać.

• - Kiedy spotka mnie ta niespodzianka? Wkrótce? Czy dopiero po wielu latach?

• - Będę wiedział kiedy. Wtedy cię zabiję. Bardzo, bardzo powoli. Długi, długi ból. Dobry rywal. Dam ci dobrą śmierć. Rozpalę małe ogniska na twojej piersi. Wepchnę kij pod rzepkę i szarpnę. Wiele dni. Piasek pod powieki, a potem pocierać palcem...

Nie, on nie żartował.

Gdy goblin już zaczął, nie można go było powstrzymać. Od tej chwili aż do zmierzchu, gdy głos odmówił mu posłuszeństwa i ochrypł, Mały Kurczak siedział przy palenisku, śliniąc się z niecierpliwości. Oczy lśniły mu z nienawiści. Drżąc przez większość czasu z wysiłku, jaki wkładał w to, by ograniczyć się do konwersacji, zamiast natychmiast wprowadzić swe plany w życie, goblin opisywał w szczegółach zemstę, jakiej zamierzał dokonać.

Ruszyli w drogę! Inos nie mogła uwierzyć, że to nie sen. Jednak rzeczywiście siedziała w karecie, naprzeciwko ciotki Kade oraz Ishy, ich służącej. A także Andora.

Siedem dni z Andorem w Kinvale! Było to siedem dni niebiańskiego szczęścia, lecz również gorączkowego pakowania się - co zostawić, co zachować z myślą o późniejszym wysłaniu statkiem, a co spróbować wepchnąć w niewiarygodnie małe kufry - a także siedem dni pożegnań, pośpiesznie organizowanych przyjęć, tańców oraz niekończącej się boskiej muzyki, której nikt poza nią nie potrafił usłyszeć. Choć może Andor również uchwycił akord czy dwa? Miała taką nadzieję. Okropny Yggingi zniknął. Ruszył przed nimi do Pondague, by zorganizować eskortę. Jego odjazd był prawie takim błogosławieństwem, jak powrót Andora... Choć nie... ponowne spotkanie z Andorem, świadomość, że zależało mu na niej do tego stopnia, by wyruszyć zimą przez zamarzniętą tajgę - to był cud największy ze wszystkich.

Nie mogli spędzić sam na sam ani chwili, jednak nawet wśród tłumu Inos nie zauważyła nikogo poza nim. To Andor umożliwił im tak szybki wyjazd - kupił karetę i konie, wynajął ludzi do powożenia, ułożył plan podróży. Zorganizował wszystko. Ciotka Kade z radością odstąpiła mu te męskie zadania. Inos nie miała nawet czasu, by przejąć się zbyt głęboko chorobą ojca.

Andor wracał do Krasnegaru! Ponieważ nigdy nie znaleźli się sam na sam, nie powtórzył przysięgi, którą złożył jej przed odjazdem, lecz jego oczy wyrażały ją aż nadto. Andor jechał do Krasnegaru.. aby tam zostać? Na zawsze?

Bogowie, oby tak się stało! Pamiętałam o miłości, tak jak mi kazano!

Za oknami przemykały pola i lasy Kinvale lśniące we wróżącym deszcz blasku słońca pod niebem koloru błękitnego dymu. Koniec zimy oznaczał początek wiosny - wkrótce, lecz jeszcze nie teraz. Trawa była zielona, a w żywopłotach uśmiechały się nieśmiało kwiaty. Przed karetą i za nią kapral Oopari i jego oddział posuwali się niepewnie naprzód. Krasnegarscy zbrojni nie byli zbyt dobrymi jeźdźcami, dawali jednak sobie jakoś radę na równych, gładkich drogach Imperium. Z pewnością potrafili dotrzymać kroku rozklekotanej karecie. Paru z nich było świeżymi rekrutami przyjętymi na miejsce tych, którzy nawiązali romantyczne związki i postanowili zostać w Kinvale. O Uli, służącej z Krasnegaru, dawno zapomniano. Głupia dziewczyna okryła się hańbą wkrótce po przyjeździe i pośpiesznie wydano ją za mąż za ogrodnika.

Andor poprawił narzutę leżącą na ich kolanach, by nie zsunęła się na skutek podskoków powozu. Dłoń Inos ponownie odnalazła jego dłoń.

Wszystkie te pożegnania...

• - Nie mogę w to uwierzyć! - powiedziała po raz setny. - Naprawdę ruszyliśmy w drogę!

• - Zanim dotrzemy na miejsce, możesz się przekonać, że to aż nadto realne, pani. - Andor uśmiechnął się.

Widząc ten uśmiech, Inos była gotowa zmierzyć się z każdym niebezpieczeństwem.

- To będzie wspaniała przygoda! - oznajmiła z ożywieniem ciotka Kade. Jej lśniące jak jabłka policzki zarumieniły się z podniecenia, lecz spod podróżnego kornetu koloru bławatka ani jeden włos nie wystawał w niewłaściwym kierunku.- Zawsze chciałam spróbować podróży lądem.

Cóż, jeśli Kade była w stanie w to uwierzyć, kim była Inos, by jej zaprzeczać? Dobry humor ciotki Kade bywał niekiedy dość irytujący, lecz w czasie podróży był lepszy niż ponure nastroje. Ponadto niewiele osób w jej wieku zechciałoby w ogóle rozważać możliwość przedsięwzięcia, które Kade podejmowała z taką radością.

Gdy kareta wtoczyła się na wzgórze, Andor po raz ostatni wskazał palcem na Kinvale. Po chwili przestali je widzieć.

- Cóż, dostojny Andorze - odezwała się Kade, wciskając się w swój kąt. - Może wreszcie mamy czas, by wysłuchać wszystkich wieści.

Po raz kolejny uśmiech Andora rozświetlił wnętrze karocy. - Oczywiście, pani! Proszę jednak pamiętać, że są one nieaktualne. Wyjechałem w Święto Zimowe. Poza pani bratem wszyscy w zamku wydawali się zdrowi. Kanclerza Yaltauriego męczyło lumbago. Doktor Sagorn przepisał mu maść o zapachu sera...

Po chwili wszystkie trzy śmiały się bez opamiętania - nawet Isha, która nie powinna okazywać, że go słucha, a ponadto nie znała nikogo z ludzi, o których była mowa. Andor dokonał przeglądu słabostek każdego znaczącego coś w pałacowej hierarchii, po czym przeszedł do miejskich notabli. Najwyraźniej znał wszystkich w Krasnegarze. Była to zaskakująca myśl. Trzeba będzie trochę czasu, aby się z nią oswoić. Niemniej pod osłoną śmiechu Inos niepokoiła się o Ido. I Lina. Jakie były wieści o jej przyjaciołach z dzieciństwa? Na chwilę jej szczęście przesłoniła chmura. Nie będą już więcej przyjaciółmi. Przepastna różnica pozycji oddali ich teraz od królewny, którą niegdyś uważali za jedną ze swego grona. Jaki był sens opowiadać Ido o najnowszym tańcu z Piasty? Albo gra dla Rapa na szpinecie? Plotucha Lina nie zainteresują kinvalskie skandale. Nie podzieli się też ze swą królewną miejscowymi plotkami, które uda mu się zebrać. Poczuła jednak irracjonalne, nostalgiczne pragnienie, by się dowiedzieć, jak powodzi się starej bandzie. Kto wziął ślub i kto się do kogo zalecał? To zainteresowałoby ją bardziej niż szczegóły dotyczące lumbago kanclerza Yaltauriego.

Nie mogła jednak o to zapytać. Szlachetnie urodzony, jakim był Andor, nie zawracał sobie głowy pokojówkami czy podkuchennymi. Albo chłopcami stajennymi.

Inos i Kade ostrożnie schodziły po niebezpiecznej klatce schodowej, by odnaleźć Andora, który czekał na nie, rześki i olśniewający, w brunatnym zamszowym kostiumie do konnej jazdy. Pokłonił się tak nisko, jak tylko było to możliwe w ciasnym wnętrzu zajazdu. Mimo wczesnej godziny w gospodzie było pełno ludzi. Większość z nich najwyraźniej stanowili żołnierze - hałaśliwa, krzątająca się w widoczny sposób nieokrzesana i niedomyta zgraja.

- Dobrze spałyście, Wasze Wysokości?

Kade wyszczebiotała coś znacznie bardziej radosnego, niż mogłaby się na to zdobyć Inos. Ostry odór mężczyzn i piwa nie był tak wcześnie rano czymś mile widzianym. Andor zaczął torować im drogę. Poprowadził je przez tłoczącą się bandę do jednego z maleńkich stolików w kącie obok okna.

Warunki w gospodzie były dla Inos prawdziwym szokiem. Z jakiegoś powodu zaczęła sobie wyobrażać, że całe Imperium jest równie wygodnie urządzone i luksusowe jak Kinvale, co było dość naiwne. Sienniki maleńkiego łóżka, które dzieliła z Kade, z pewnością wypchali kamieniarze, a dziurawą strzechę zrobiono ze słomy wygrzebanej z silosu. Gdy Inos położyła się, na zewnątrz trwała wrzawa wywołana prze ludzi i konie. Z pewnością to przybywali wszyscy ci żołnierze, który teraz całkowicie wypełnili dolne pomieszczenie.

Słońce jeszcze nie wzeszło. Przez maleńkie, brudne okienko przesączała się ilość światła zaledwie wystarczająca, by ukazać kaprala Oopariego i jednego z jego ludzi, którzy siedzieli przy stoliku. Poderwali się, by ustąpić miejsca na stołkach szlachetnie urodzonym damom. Inos zastanowiła się, czy to również był przejaw zdolności przewidywania Andora. Isha będzie musiała jeść na stojąco, tak jak robiło to wielu żołnierzy.

- Na śniadanie, czcigodne damy - powiedział Andor przypochlebiającym się, płaczliwym głosem kelnera - oferujemy do wyboru owsiankę albo owsiankę. Mogą jednak panie zadecydować czy zjeść grudki, czy też je zostawić. Nasza gorąca herbata jest zimna, ale czekoladę da się znieść.

Inos stłumiła gwałtowną tęsknotę za świeżymi bułeczkami i słodkimi konfiturami z Kinvale. Owsianka? Brr!

• - Z radością zjem trochę owsianki - odezwała się radosnym tonem ciotka Kade. - Po całym tym bogatym jedzeniu w Kinvale, przyjemnością będzie powrót do prostszej diety. A ty, moja droga?

• - Chyba wystarczy mi czekolada.

Ich zbrojnego wysłano w ciżbę. Najwyraźniej personel gospody został sparaliżowany przez tę wojskową inwazję. Stolik był mały, brudny i sterczały z niego drzazgi.

• - Wasza Wysokość! - kapral Oopari zwracał się do Kade. Ton jego głosu wyrwał nagle Inos z pochłaniającego ją żalu nad sobą. Oopari był sumiennym młodym człowiekiem, zbyt starym jednak, by być jednym z jej przyjaciół z dzieciństwa, a ponadto zbyt flegmatycznym, by zostać dobrym kompanem. Był nudny, lecz można było na nim polegać jak na zimie. Jego rodzina od pokoleń służyła jej rodzinie. Miał ciemną cerę impa, lecz było w nim wystarczająco wiele z jotunna, by uczynić go wyższym i bardziej kościstym niż większość mężczyzn w Imperium. Ktoś właśnie go potrącił. Oopari omal nie runął na stół. Wyprostował się, nie odwracając się za siebie w poszukiwaniu odwetu lub przeprosin. Już sam ten fakt wskazywał, że coś go mocno podenerwowało. Jego twarz zaczerwieniła się.

• - Słucham, kapralu?

• - Przyjmuję rozkazy tylko od pani, Wasza Wysokość. Zgadza się? Tak powiedział król.

Ciotka Kade spojrzała na Andora, który stał u boku kaprala, również przyciśnięty do stołu.

• - Przyłączył się do nas prokonsul Yggingi, pani.

• - Och! - wydawało się, że ciotka Kade odczytała coś z tonu głosu lub wyrazu twarzy Andora. Rozejrzała się wokół. Nagle jej uśmiech wydał się dziwnie wymuszony. - Chce pan powiedzieć, że wszyscy ci ludzie mają stanowić naszą eskortę?

Andor skinął z namaszczeniem głową.

- Tak. Będziecie dobrze strzeżone.

Yggingi osobiście? Inos poczuła silny niesmak. Nagle jednak dostrzegła, że pozostałych niepokoi coś więcej.

- Niepotrzebna nam na razie straż, prawda? - zapytała. Był to dopiero drugi dzień ich podróży i nie zbliżali się jeszcze do granic Imperium. Z pietra Inos dostrzegła niewyraźnie góry, były one jednak jeszcze daleko. Andor powiedział, że prawdziwa przygoda zacznie się dopiero po drugiej stronie przełęczy, a według jego oceny od Pondague dzieliły ich jeszcze cztery dni drogi.

- Najwyraźniej otrzymacie eskortę bez względu na to, czy jest wam potrzebna czy nie - Andor przeniósł wzrok z powrotem na jej ciotkę. - Kaprala Oopariego poinformowano, że podlega teraz rozkazom prokonsula.

Kade wyglądała na wzburzoną. Gniewny, uparty wyraz twarzy Oopariego przypomniał Inos przez chwilę kogoś, nie potrafiła sobie jednak uzmysłowić kogo.

- Co pan radzi, dostojny Andorze? Dlaczego Kade była taka zaniepokojona?

• - Obawiam się, że prokonsul ma słuszność, Wasza Wysokość. Na terytorium Imperium nie zezwala się na istnienie prywatnych armii. Gdy miniemy Pondague, sprawy będą wyglądały inaczej, przynajmniej w teorii, jak jednak rozumiem, prokonsul ma zamiar zwiększyć wtedy liczebność eskorty.

• - Więcej niż jedna kohorta?

• - Cztery.

Kade naprawdę załamała ręce. Inos nigdy dotąd nie widziała, by ktoś to robił, a już z pewnością nie jej ciotka. Kwiaty róż na policzkach księżnej poraził nagły przymrozek.

• - Popełniłam błąd? - szepnęła, jak gdyby do siebie.

• - Ja z pewnością to zrobiłem - rzekł Andor. - Innej drogi jednak nie ma, a raczej nie mogliśmy wyśliznąć się nie zauważeni.

Inos nie rozumiała, o co chodzi. Siedziała cicho. Z pewnością liczna eskorta stanowiłaby dobrą ochronę przez goblinami i w związku z tym należało się z niej cieszyć? Zauważyła, że Isha stoi bardzo blisko kaprala, bliżej nawet niż wymagał tego napór tłumu. A więc takie buty, co? Inos zastanawiała się, dlaczego ta dziewczyna zgodziła się na służbę u dam, które mieszkały w dalekim kraju.

Ciotka Kade ponownie przywołała swój uśmiech i skierowała go do Oopariego.

- Sądzę, że lepiej, by spełnił pan życzenie prokonsula, kapralu. Nie możemy raczej sobie pozwolić na podział dowództwa, a Yggingi jest jednym z najwyższych rangą urzędników Imperium.

Uczciwa, uparta twarz pokryła się purpurą. - A więc moje usługi nie są naprawdę konieczne, Wasza Wysokość?

Kade ponownie spojrzała na Andora, jak gdyby szukała wsparcia lub chciała odczytać jakąś wiadomość.

• - Nie kwestionujemy pańskiej wierności czy odwagi, kapralu, lecz garstka pańskich ludzi nie może się równać z całą kohortą. Jak powiedział dostojny Andor, będziemy dobrze strzeżone. Czy jeszcze jacyś pańscy ludzie pragną pozostać w Kinvale?

• - Wszyscy, pani - odparł Oopari przez zaciśnięte zęby. - Sądziliśmy jednak, że jesteśmy pani potrzebni.

Teraz z kolei zaczerwieniła się ciotka Kade.

- Mogę to zrozumieć. Jeśli chce pan uzyskać zwolnienie, teraz z pewnością jest odpowiedni moment. Dostojny Andorze, gdyby zechciał pan towarzyszyć kapralowi... On ma nasze pieniądze. Cztery imperiały dla niego i po dwa dla pozostałych? Czy byłby pan też tak uprzejmy, by przejąć resztę pod własną pieczę?

Oopari popatrzył w dół, na Ishę, która wpatrywała się w niego z wyrazem trwogi. Ciotka Kade zauważyła to i westchnęła.

W kilka minut później Inos została sama z ciotką. W dłoni ściskała kurczowo wielki, nieporęczny gliniany kubek wodnistej, letniej czekolady. Andor, Oopari oraz zbrojni odeszli, podobnie jak Isha. Inos będzie teraz musiała sama szczotkować włosy sobie i ciotce Kade. Kto rozłoży i zapakuje na nowo ich ubrania? Być może zdołają wynająć kogoś innego w Pondague. Anonimowi żołnierze imperialni wciąż otaczali ciasno stół, przyprawiając Inos o klaustrofobię.

• - Ta czekolada jest naprawdę bardzo dobra, nie sądzisz? - zapytała Kade, odzyskawszy zwykłe opanowanie.

• - Ciociu, ilu ludzi liczy kohorta?

• - Dość dużo, moja droga. Z pewnością będziemy bezpieczne przed goblinami pod opieką czterech kohort. Mam za dużo owsianki...

- Ale nie będzie Oopariego! Dlaczego kazałaś mu w ten sposób odejść?

Kade zamrugała niewinnie powiekami.

• - Dlatego, że tego chciał. Czy jesteś pewna, że nie masz ochoty na trochę mojej owsianki?

• - Bez względu na jego pragnienia, czułabym się bezpieczniej, gdyby był przy mnie.

Dystyngowana stopa trąciła Inos w kostkę. Kade zatrzepotała ostrzegawczo powiekami. Jej głos ścichł tak, że niemal przeszedł w mamrotanie.

- To było dla ich własnego dobra, moja droga.

Inos nagle zdała sobie lepiej sprawę z obecności wszystkich otaczających ją mężczyzn. Byli odwróceni plecami i sprawiali wrażenie zajętych innymi sprawami, ale...

• - Nie chcemy żadnych wypadków - powiedziała ciotka, po czym dodała: - W owsiance nie ma tak strasznie wiele grudek.

• - Ilu ludzi liczy kohorta?

• - Chyba pięciuset, ale możliwe, że więcej. Nie jestem pewna.

Teraz Inos wszystko zrozumiała. Cztery kohorty? W Krasnegarze na ważne imprezy sierżant Thosolin był w stanie zebrać osiemnastu zbrojnych.

Zmierzch czwartego dnia... brzuch Rapa zawodził teraz głośniej od wichru, po części jednak dlatego, że ten stawał się coraz słabszy. Śnieg nie padał już tak obficie.

Całe popołudnie Rap przeżuwał kawałek skóry, teraz jednak jego dalekowidzenie wykryło jakieś poruszenie w oddali, na samej granicy swego zasięgu. Stadko owiec albo kóz. Nie potrafił określić, czy są to dzikie zwierzęta, czy też odłączyły się one od stada, nie było jednak z nimi pasterza. Zaczął sznurować mokasyny. Mały Kurczak zapytał, dlaczego to robi. Doszło do sporu. Goblin twierdził, że jest znacznie lepszym strzelcem, Rap zaś, że ma większe szansę na znalezienie zwierzyny w tych warunkach.

Ostateczny rezultat był kompromisem. Mały Kurczak poszedł dokonać zabójstwa, Rap zaś wysłał Pchlarza, by zagonił zwierzynę w jego stronę.

Siedział więc, samotny i upokorzony, słuchał drwiącego wycia wiatru, przyglądał się podskakującym cieniom i oblizywał wargi na myśl o mięsie. Jego rola mogła nie być przykładem męstwa czy nawet godności, wymagała jednak ciężkiej pracy. Stado wciąż znajdowało się na granicy jego zasięgu i nie zdradzało ochoty, by się zbliżyć. Nawet panowanie nad Pchlarzem było na tę odległość trudne. Głowa zaczęła go boleć tak mocno, jak nie zdarzało się to od czasu pierwszych dni wędrówki z Andorem...

Zapomnij o Andorze! Skup się!

- Chłopcze! To ty!

Rap zwolnił z jękiem mentalny uścisk, w którym trzymał Pchlarza i stado. Obrócił się dookoła, po czym opadł na łokcie, ujrzawszy niewiarygodne widziadło w kącie.

Pojawiło się tam olbrzymie, białe krzesło - nie, to był tron. Pod nim widniało podium, na górze zaś jedwabny baldachim. Mebel zbudowano ze sczepionych ze sobą, zakrzywionych prętów, które Rap rozpoznał natychmiast jako kły morsa. Wszystkie były rzeźbione w skomplikowane wzory oraz inkrustowane drogimi kamieniami i złotem. Całość wyglądała jeszcze wspanialej niż paradny tron króla Holindarna, z którego za pamięci Rapa monarcha korzystał tylko dwukrotnie, przy wyjątkowo uroczystych okazjach. Tron lśnił, jak gdyby znajdował się w miejscu oświetlonym znacznie jaśniej niż ta pełna dymu, obskurna rudera.

Spoczywała na nim kobieta. Była maleńka. Osunęła się ze zwisającymi luźno kończynami w sam róg wyściełanego siedzenia. Jej nogi sterczały jak u dziecka, a rzadkie białe włosy zwisały swobodnie. Była bardzo stara, chuda i zupełnie naga.

- To ty! - powtórzył za nią echem.

Odwrócił pośpiesznie głowę. Nie mogła w żaden sposób istnieć naprawdę! Była to ta sama stara kobieta, którą widział podczas pierwszego wypadu do spiżarni Kruka. Wtedy również dręczył go potężny głód. Musiała to być jakaś forma szaleństwa, skaza na jego charakterze. Prawdziwi mężczyźni nie wariowali tylko dlatego, że przez parę dni nic nie jedli, lecz mogli głodować przez całe tygodnie, zanim ogarnął ich obłęd. Nie był zahartowanym człowiekiem z lasu, jak Mały Kurczak, ale słabym chłopakiem z miasta, zwykłym stajennym...

- To znowu faun! - rozbawiona starucha zachichotała przenikliwie.

Rap zamknął oczy, by się skupić., tak jak się tego spodziewał, jego dalekowidzenie nie wykryło nic poza kawałkami drewna na opał oraz śnieżną zaspę. Znowu miał halucynacje. Zdeterminowany, że nie pozwoli się odciągnąć od swego zamiaru, ponownie sięgnął umysłem ku Pchlarzowi...

- Faunie! Przestań! Czy nie wiesz, co robisz? - Hę?

Rap przesunął miomowolnie swój zmysł ku źródłu głosu. Tym razem coś wykrył. Tym razem ktoś tam był. Odwrócił się po raz drugi. Tron zniknął. Mała, stara kobieta stała znacznie bliżej i, na szczęście, była teraz ubrana w goblinie szaty, tak jak wtedy, gdy ujrzał ją po raz pierwszy. Wydawała się całkiem dotykalna i rzeczywista. Rap jęknął.

- Dalekowidzenie też? - stara kobieta pogroziła mu palcem. - To jest w porządku. Niegroźne. Ale to panowanie nad zwierzętami! Czy nie wiesz, że czarodzieje potrafią wyczuć, gdy używa się mocy w ten sposób?

Potrząsnął, oniemiały, głową.

Podeszła kilka kroków bliżej, rozglądając się po izbie.

- No więc, potrafimy. Co prawda wątpliwe, by ktoś oprócz mnie obserwował te okolice. Rozumiesz, można bezpiecznie przypatrywać się i słuchać, ale jak robisz różne rzeczy, sprawiasz, że coś się dzieje, zaczynają tworzyć się drobne fale. Jesteś silny, chłopcze. Powinieneś się o tym dowiedzieć. Ale ty masz goblinie tatuaże!

Czarodziejka! Andor ostrzegał go, że czarodzieje nieustannie poszukują nowych słów mocy. Zdradził się przed czarodziejką! Poczuł, że włosy z tyłu jego głowy zjeżyły się. Zaczął cofać się powoli na łokciach przez klepisko.

Kobieta podążyła z chichotem za nim.

- Faun z goblinimi znakami? To nowość - uśmiechnęła się odsłaniając zestaw nieskazitelnych zębów. - Faun goblinem! Co... - syknęła gniewnie.- Nie można cię przewidzieć? Blokujesz moją moc? Nie, brak ci takich zdolności. Więc kto?

• - Kim... kim pani jest?

• - Ja? Powinieneś to wiedzieć. Powinieneś się domyślić, rozumiesz? Co jednak ważniejsze, kim ty jesteś?

• - Jestem Rap... Płaskonos z Totemu Kruka.

• - Kruka? - jeszcze raz rozejrzała się wokoło pośpiesznie.

- Gdzie jest Ptak Śmierci? Co z nim zrobiłeś?

- N... nic! - Rap skulił się przed podmuchem gniewu równie dotykalnym jak fala gorąca bijąca z kowalskiego pieca.

- Chodzi pani o Małego Kurczaka? Poszedł polować...

- Gdzie? Pokaż mi!

Pokaż? Rap wyciągnął drżącą rękę w kierunku miejsca, gdzie goblin brodził w sięgającej do ud zaspie, daleko od chaty.

Popatrzyła w tamtą stronę, po czym wybuchnęła przenikliwym starczym śmiechem.

- Tak jest! No dobrze. Ale uważaj na niego, słyszysz! On jest bardzo cenny! Rozumiesz, nie wolno ci go skrzywdzić!

On? Rap? Skrzywdzić Małego Kurczaka? Ta kobieta miała kompletnego świra!

Zebrawszy odwagę, Rap poszukał umysłem stada. Nie było go. Pchlarz zmierzał z powrotem do domu. A więc kolacja uciekła. Rap przypomniał sobie, że był głodny również wtedy, gdy spotkał niezwykłą czarodziejkę po raz pierwszy. Gdy na nic patrzył, zaczęła migotać i znikać. Jego dalekowidzenie już przestało ją rejestrować.

- Jestem głodny! - zawołał. - To znaczy, Ptak Śmierci jest głodny!

Wydawało się, że na chwilę odzyskała realność. Przyjrzała mu się z drwiącym uśmiechem, przekrzywiając głowę na jedną stronę.

- Faunowie! - powiedziała szyderczym tonem. Następnie wydała z siebie przenikliwy, dziecinny chichot i klasnęła w dłonie.

W tej samej chwili, gdy znikała, czarna owca o krętych rogach spadła z hukiem na podłogę tuż przed stopami Rapa. Wstrząs zachwiał chatą. Spod zwierzęcia buchnął wielki obłok dymu i śniegu. Owca dźwignęła się na nogi z głośnym bekiem trwogi. Nie było najmniejszych wątpliwości, że istnieje naprawdę.

Ostrzeżony przez czarodziejkę, Rap nie odważył się używać na zwierzęciu swej mocy. Jego członki wciąż drżały tak mocno, że zagonienie go w kąt zajęło mu więcej czasu niżby należało. Poderżnięcie owcy gardła kamiennym nożem okazało się nadspodziewanie trudne. Uwalał się mnóstwem krwi i otrzymał kilka bodnięć. Dlaczego jednak czarna owca? Czy starej, szalonej czarodziejce było ją najłatwiej dostrzec na śnieżnym pustkowiu, czy też był to żart z fauna pokrytego goblinimi tatuażami? Rap był zbyt głodny, by przejmować się tą kwestią.

Zajadał się pieczoną baraniną, gdy Mały Kurczak wrócił z pustymi rękoma, wyczerpany i wściekły. Po raz pierwszy wydawało się, że nadprzyrodzone moce Rapa wywarły na goblinie pewne wrażenie.

Z trzaskiem głośniejszym niż zwykle tył karety osunął się w dół i pochylił w lewą stronę. Powóz zatrzymał się z drżeniem.

• - Nic się pani nie stało, Wasza Wysokość? - zapytał zatroskany Andor. On i Inos byli przyjemnie ściśnięci i trzymali się za ręce pod narzutą zakrywającą im kolana, ciotka Kade jednak zwisała teraz ponad nimi, uchwycona rzemienia.

• - Dziękuję, nic. Może oprócz tego, że moja wysokość rzuca się teraz w oczy odrobinę bardziej niż zwykle.

Andor roześmiał się z uznaniem.

- Pójdę zobaczyć, co się stało tym razem - powiedział. Jego palce puściły palce Inos i przygotował się do opuszczenia karety. Z zewnątrz dobiegały głośne krzyki oraz nerwowe rżenie koni. Choć odnosiło się ostatnio wrażenie, że deszcz zmienia się w śnieg, na dachu pluskała woda. Andor otworzył drzwi i wyszedł z gracją na zewnątrz, swobodnie radząc sobie jednocześnie z płaszczem i rapierem. Kade przelazła na drugą stronę, by usiąść obok swej bratanicy w dolnej części przechylonego pojazdu. Zajmowała na ławce znacznie więcej miejsca niż Andor.

Początkowo szybkie posuwanie się naprzód dobiegło teraz końca. Na prostych i gładkich gościńcach Imperium kareta pędziła niemal tak szybko, jak jeździec, teraz jednak znaleźli się już w górach. Pogoda sposępniała, a wiodący pod górę trakt szybko przerodził się w zwykłą ścieżkę. Grunty orne i pastwiska ustąpiły miejsca lasom. Podróż stała się trudna. Gałęzie drzew często sięgały ku karecie, by dotykać jej w biegu.

Od chwili gdy zjawił się obrzydliwy Yggingi ze swymi ludźmi, Inos opanował głęboki lęk. Myśl o inwazji dwóch tysięcy imperialnych żołnierzy na Krasnegar była przerażająca. Zwłaszcza tych żołnierzy. Przypomniała sobie, że w Kinvale mówiono jej, iż lokalne wojsko to godna pogardy banda, której nie sposób porównywać z elitarnym korpusem stacjonującym w pobliżu Piasty, i że skierowanie na odległą, graniczną placówkę, taką jak Pondague, stanowiło upokorzenie, a być może nawet karę, i spotykało jedynie najgorszą hołotę i szumowiny w armii. Prokonsul Yggingi, zdaniem Inos, również zaliczał się do tej kategorii, nie powiedziała jednak tego głośno.

W gruncie rzeczy w ogóle nie odważyła się rozmawiać o tej sprawie ani z Andorem, ani z ciotką Kade. Oni również ograniczali swą konwersację do błahostek. Ta powszechna dyskrecja płynęła po części z obawy, że ich podsłuchują, gdyż woźnica oraz trzymający się karety lokaje byli teraz ludźmi Yggingiego. Inos znacznie bardziej jednak martwiła przerażająca pewność, że ją zdradzono.

Rząd Imperium dowiedział się w jakiś sposób o złym stanie zdrowia jej ojca i postanowił zagarnąć Krasnegar, zanim zrobią to jarlowie z Nordlandu. Tylko sama Piasta mogłaby zmobilizować armię. Wymagało to czasu na przepływ w obie strony raportów i rozkazów oraz na konsultacje i decyzje.

Skąd jednak imperialni urzędnicy dowiedzieli się o tym? Andor musiał po drodze na południe pzejeżdżać przez Pondague, możliwe więc, że poinformował tego obrzydliwego Yggingiego o nadarzającej się sposobności. Prokonsul mógł skierować się wtedy do Kinvale, podczas gdy Andor złożył raport jakiemuś wyższemu rangą urzędnikowi, zanim ruszył w ślad za nim, by powiadomić Inos.

W jasnym świetle dnia podobne rojenia wydawały się absurdalne. Jedno spojrzenie na uczciwą twarz Andora, jeden błysk jego spokojnych oczu i wszystkie jej wątpliwości rozwiewały się niczym pył na wietrze. Jednakże podczas długich godzin nocy, gdy Inos miotała się na obcych łożach w wilgotnych, cuchnących zajazdach, jej podejrzenia nabierały okropnej realności. Wymyślała historie, w których Andor od początku był imperianym szpiegiem. Przerażały ją niemal śmiertelnie wątpliwości dotyczące jego przeszłości, pochodzenia i dzieciństwa. Tak mało wiedziała o wszystkich tych sprawach, a gdy była sama uważała je za tak bardzo ważne... kiedy jednak przebywała z nim wydawały się jej tak nieistotne, że nigdy jakoś nie pamiętała, by wspomnieć o nich w rozmowie, choć tak często obiecywała sobie, że to zrobi. Gdy Andor był obok, mogła z odwagą spoglądać w przyszłość, stawić czoło całemu Imperium, jeśli będzie to konieczne, i jotnarom też! Z dala od niego czuła się jak zagubione dziecko.

Mógł to być tylko Andor... lub Kade, ktoś jednak zdradził Inos.

To jej ciotka podjęła decyzję o podróży na północ. Owo nagłe przedsięwzięcie było czymś nieprawdopodobnym dla kobiety w jej wieku. Kade już przed opuszczeniem Krasnegaru przynajmniej podejrzewała, że zdrowie Holindarna pogarsza się. Z pewnością stanęłaby po stronie Imperium w sporze o sukcesję z Nordlandem. Przypuszczenie, że księżna Kadolan zdradziła swego brata i bratanicę było nieprawdopodobne... niemniej z jakiego powodu nie wydawało się to bardziej absurdalne niż wątpienie w Andora. Jedno z nich musiało ją zdradzić, a Inos nie wiedziała które.

Czuła się bardzo samotna i bezbronna, jak ścigane zwierzę uciekające do swego legowiska z niebezpiecznym drapieżnikiem tuż za plecami. Nie było żadnego innego miejsca, do którego mogłaby się udać, lecz własna kryjówka nie zapewni jej schronienia, gdyż potwór wtargnie tam za nią.

Najwyraźniej była w drodze do Krasnegaru bez względu na to, czy tego chciała czy nie. Gdyby spróbowała się teraz sprzeciwić, jej honorowa eskorta w liczbie pięciuset ludzi zmieniłaby się natychmiast w zbrojną straż, a ona stałaby się więźniem. Yggingi praktycznie jej to powiedział. Oficjalnie wracała do domu pod jego opieką, w rzeczywistości jednak była tylko marionetką. Ten obrzydliwiec nie zdradził swych planów, łatwo jednak było odgadnąć, że gdy tylko ojciec umrze, spróbuje zmusić ją do podpisania dokumentu oddającego królestwo imperatorowi. Mogła mieć jedynie nadzieję, że Holindarn żyje jeszcze i jest na tyle zdrowy, by służyć jej radą. Nie miała teraz nikogo innego, komu mogłaby zaufać.

Inos siedziała więc w karecie, w głębi duszy przerażona i nieszczęśliwa, prowadząc jednocześnie uprzejmą konwersację na temat mijanych widoków.

Andor ponownie pojawił się w drzwiach karety.

- Obawiam się, że będą panie musiały wysiąść. Znowu złamała się oś.

Pomógł zejść na dół ciotce Kade, a potem Inos. Szlak stanowił wąski pas kamieni, błota i korzeni, okrążający stok wzgórza i z obu stron kryjący się za nim. Deszcz skapywał z baldachimu ciężkich gałęzi, które - poza kilku jego fragmentami - całkowicie zasłaniały niebo zasnute nisko wiszącymi, szarymi chmurami. Z obu stron drogę ciasno otaczały ściany paproci i orlic. To była trzecia złamana oś w ciągu dwóch dni. Oznaczało to długą zwłokę.

Inos rozejrzała się wokół z nadzieją w poszukiwaniu jakiegoś suchego miejsca, w którym mogłaby usiąść. Wciągnęła na głowę kaptur podróżnego płaszcza.

• - Cóż to za olbrzymie drzewa! - zawołała ciotka Kade. - To nie mogą być sekwoje, prawda?

• - Chyba tsugi - odparł Andor. - Albo może cedry. Hej! Żołnierzu! Podaj mi ten kufer.

Leśne cienie były bardzo głębokie i wyglądały groźnie. Inos odczuwała niepokój, otoczona tą mroczną, dziewiczą dżunglą. Nawet powietrze przesycał wilgotny, drzewny zapach. Niewielki skrawek drogi, który dostrzegała, pełen był zsiadających z koni lub kręcących się w kółko z pobrzękiwaniem bronią żołnierzy, koni, które denerwowały się i szarpały wodze, oraz mężczyzn narzekających i rozważających problem wzburzonym, gniewnym głosem. Z oddali dobiegały jeszcze bardziej poirytowane okrzyki straży przedniej, którą poinformowano o zwłoce. Podobnie niewidoczna w dole wzgórza tylna straż również zatrzymała się z hałasem i stopniowo umilkła.

Gęsty las całkowicie zasłaniał góry. Inos nie widziała ani jednego większego wzgórza, a jedynie drzewa i wspinający się stromo w górę kręty szlak. Ujęła dłoń ciotki Kade. Obie podeszły ostrożnie przez błoto i kałuże do skraju drogi, by znaleźć tam schronienie i nie wchodząc mężczyznom w paradę. Andor podążył za nimi, dźwigając kufer, który miał posłużyć jako ławka. Z boku szlaku widniały zaspy śniegu wyglądające brudno w zamglonym mroku.

Prokonsul Yggingi przygalopował od przodu kolumny, by się przekonać, co spowodowało zwłokę. Zsiadł z konia i rzucił wodze legioniście, po czym nakazał rykiem ciszę i zaczął wywrzaskiwać rozkazy. Inos z zadowoleniem zauważyła, że najwyraźniej było mu bardzo niewygodnie w mundurze. Miała wrażenie, że deszcz skapuje mu po hełmie i ścieka po szyi. Andor miał na głowie wielki, oklapnięty, zamszowy kapelusz założony na bakier. Był przystojny i pełen życia - jak zawsze.

Ciotka Kade zadrżała lekko.

• - Przynieść pani narzutę, Wasza Wysokość? - zapytał.

• - Nie, nie! - odparła Kade. - To głupie z mojej strony. Popatrzyłam na ten ciemny las i pomyślałam o goblinach.

Andor zachichotał uspokajająco.

- Narzuta nie obroni pani przed nimi. Proszę się jednak nie niepokoić. Po tej stronie przełęczy nie ma żadnych goblinów. Prawda, prokonsulu?

Yggingiego ta kolejna zwłoka najwyraźniej rozwścieczyła.

• - Ani nigdzie poza Pondague. Przystąpiłem też do oczyszczenia z nich dalej położonych terenów.

• - Czy więc naprawdę są tak niebezpieczni? - zapytała Inos, która pomyślała, że w takim mroku mogłaby się do niej podkraść znienacka całe stado hipogryfów.

• - Właściwie nie. To tylko hołota.

• - Goblinowie są w rzeczywistości bardzo pokojowym ludem - powiedział cicho Andor.

• - Pokojowym? - powtórzył Yggingi. - To potwory.

• - Ale nie są wojowniczy.

• - Nie, nie są. Mają inne metody pozbywania się nadmiaru mężczyzn.

Na jego płaskiej, kwadratoweej twarzy pojawił się wyraz niesmaku.

- Co ma pan na myśli, Ekscelencjo? - zapytała Inos, zaskoczona, że cokolwiek zdołało przyprowadzić o obrzydzenie mężczyznę tak nieokrzesanego jak Yggingi.

Zawahał się, po czym powiedział.

- Wiele ras dokonuje odsiewu wśród swych młodych mężczyzn. Większość wykorzystuje do tego celu wojnę. Goblinowie stosują bardziej obrzydliwe metody, sądzę jednak, że zasada jest ta sama.

Inos nigdy nie myślała o wojnie w tak okropny sposób.

• - Po co? Żeby zostawić więcej kobiet dla pozostałych?

• - Inos! - oburzyła się Kade.

• - Czasami to jest motywem - odezwał się Andor - albo zdobycie większej ilości ziemi bądź po prostu utrzymanie pokoju w okolicy. Obawiam się, że nie posuwamy się naprzód w zbyt szybkim tempie, prokonsulu.

Yggingi warknął na znak, że zgadza się z tą opinią.

• - Zapewne nie ujrzymy szczytu przełęczy przed nastaniem nocy. Jest tam wartownia, ale w obecnej sytuacji będą panie zapewne musiały urządzić biwak.

• - A może mogłybyśmy z bratanicą pojechać konno? - zasugerowała spokojnie Kade.

Mężczyźni popatrzyli na nią zdumieni. - Czy mogłaby... chciałaby pani to zrobić? - zapytał Yggingi.

• - Byłabym zachwycona! Ta kareta straszliwie podskakuje. Co ty na to, Inos, moja droga?

• - Oczywiście! - zgodziła się dziewczyna, rozbawiona wyrazem twarzy Yggingiego i Andora. Nie wiedzieli oni o posiadanej przez ciotkę Kade niewyczerpanej zdolności zdumiewania.

Kade podniosła się, zdeterminowana.

- W takim razie pojedziemy. Nasze kostiumy są w tym zielonym kufrze, prokonsulu. Jeśli byłby pan tak uprzejmy, żeby kazać go zdjąć, mogłybyśmy się przebrać w karecie.

Yggingi naprawdę się uśmiechnął, co stanowiło makabryczny widok.

- Możemy zostawić ten wrak tutaj. Powinniśmy jutro dotrzeć do Pondague. Dalej będą panie mogły podróżować saniami.

Ciotka Kade spojrzała na niego, rozpromieniona, z niewinnym wyrazem twarzy.

- Och, sądzę, że przez las również możemy pojechać wierzchem, jeśli będzie to konieczne. Przyznaję, że wyszłam trochę z wprawy, kiedyś jednak jeździłam znakomicie.

Nie zaszkodziłoby to jej figurze, pomyślała Inos, a ponadto koń nie mógł być bardziej męczący niż ta trzęsąca się kareta.

Yggingi, który miał zamiar coś powiedzieć, zatrzymał się nagle i popatrzył pomiędzy drzewa.

• - Co to było? Andor zmarszczył brwi.

• - Mnie też się zdawało, że coś słyszałem.

Inos nie słyszała nic, lecz po plecach przebiegł jej dreszcze. Wszystkie konie również nastawiły uszu w tamtym kierunku. Prokonsul rykiem nakazał ciszę w szeregach. Wrzask poniósł się echem wzdłuż szyku w obu kierunkach. Potem słychać już było tylko nieustanne kapanie deszczu i niespokojny plusk kopyt w kałużach.

• - Znowu - powiedział Yggingi. Tym razem Inos również coś usłyszała.

• - Goblinowie? - zapytała nerwowo.

• - Oni nie krzyczą. Biegną po cichu. Gdybym sądził, że istnieje choć najmniejsza szansa, aby na nich zapolować, wziąłbym ze sobą psy.

Odległy głos.

- Królewno Inosolan!

Inos poderwała się. Jej serce waliło jak opętane. Choć był słaby, tym razem usłyszeli go wszyscy - Inos, jej ciotka, Andor, Yggingi oraz tuziny ubłoconych legionów.

- To daleko stąd? - głos Andora stał się bardzo surowy. Rozchylił płaszcz, by uwolnić rękojeść miecza.

Yggingi poruszył swoim z brzękiem, w górę i w dół pochwy, raz a potem drugi.

• - Może nie tak bardzo. Drzewa tłumią dźwięk.

• - Królewno Inosolan!

Tym razem nie mogło być pomyłki...

Wszyscy wpatrywali się teaz w głąb lasu. Ciotka Kade podeszła do Inos i ujęła ją za nadgarstek, jak gdyby się obawiała, że dziewczyna może pobiec pomiędzy drzewa, by zbadać sprawę. Nic nie mogłoby być mniej prawdopodobne. Inos drżała. Yggingi wyciągnął ze świstem miecz.

- Lepiej wróćcie panie do karety! - Wydał rozkaz. Błysnęły miecze. Inni mężczyźni wydobyli cięciwy łuków z wodoszczelnych sakw. Pracy przy osi zaprzestano.

- Nie, zaczekaj! - powiedziała Inos, gdy jej ciotka ruszyła w tamtą stronę. Ten głos?

- Królewno Inosolan! Jeszcze bliżej.

Kto to? W tym głosie było coś znajomego.

• - Słucham? - zawołała.

• - Inos! - krzyknęła jej ciotka.

• - Jestem Rap! - odpowiedział głos. Rap? Jaki Rap? Rap?

• - Nie!

To było niemożliwe.

- Z powrotem do karety! - krzyknął Andor. On również wyciągnął miecz. - To chyba musi byś jakiś demon. Zgadza się pan ze mną, prokonsulu?

Oczy Yggingiego zwężyły się do szparek.

• - Nigdy nie spotkałem żadnych leśnych demonów. To opowieści starych wiejskich bab! - otoczył usta dłońmi i krzyknął:

• - Wyjdź i pokaż się!

• - Niech pan każe swoim ludziom obniżyć łuki! - głos zbliżył się znacznie, nadal jednak nie było nikogo widać. - Jestem sam i nie mam broni.

• - To z pewnością demon! - nie ustępował Andor. - One potrafią wyglądać jak ludzie. Bardzo niebezpiecznie jest zaufać demonowi.

Wyglądał na bardziej podenerwowanego niż ktokolwiek inny. Jego głos stał się niemal piskliwy. Z jakiegoś powodu było to zaskakujące.

Yggingi najwyraźniej też tak sądził. Przyjrzał się Andorowi z zaciekawieniem, po czym rozkazał swym ludziom opuścić łuki.

- Wyłaź! - ryknął, głośniej niż wydawało się to konieczne.

Zza rosnącego tuż przed nimi drzewa wyszedł jakiś mężczyzna. Inos nie potrafiła odgadnąć, jak mógł zbliżyć się aż tak bardzo, nie zauważony przez nią, tak jednak się stało. Szczupły młodzieniec w brudnym skórzanym stroju wyciągał przed siebie puste dłonie, by pokazać, że nie ma broni. Dyszał ciężko.

- Inos! - powiedział. Rap!

Znacznie wyrósł i poszerzył się w ramionach. Ubranie miał niewiarygodnie brudne. Również twarz była niesamowicie umorusana, zwłaszcza wokół oczu. Sprawiała wrażenie natłuszczonej. Spływały po niej kropelki deszczu. Rap wyglądał na znacznie chudszego niż ongiś, przez co jego żuchwa wydawała się większa, nos zaś szerszy. Miał rzadkie wąsy oraz porastającą kępkami brodę młodzieńca. Jego brązowe włosy zlepiły się w śliską plątaninę na osłoniętej głowie. Wyglądał paskudnie! To jednak był Rap.

Zaczęła drżeć jak osika.

• - To z pewnością nie goblin - stwierdził Yggingi, nie zwracając się do nikogo w szczególności. - Zostań na miejscu! Kim jesteś?

• - Królewna mnie zna.

• - Czy to prawda? - zapytał prokonsul.

• - Tak - odparła. - To jeden z chłopców stajennych mojego ojca. Rap? Co ty tu robisz? Co masz na twarzy?

Nagle poczuła powiew nieznośnego smrodu.

• - Co to za odór?

• - To goblini fetor! - odrzekł Yggingi złowieszczym tonem. - Hej, ty! Trzymaj się z dala od pań!

Rap nie poruszył się. Oparł tylko ręce na biodrach. Przemawiał krótkimi, urywanymi zdaniami.

- Przepraszam za te perfumy. W lesie nie ma wanien. Przybyłem, aby ci powiedzieć, że twój ojciec umiera, Inos. Widzę jednak, że już o tym wiesz.

Czy Rap również pokonał całą tę drogę po to, by ją o tym powiadomić? Spojrzała na Andora, który zacisnął zęby i skrzywił twarz.

• - Dostojny Andor powiedział mi o tym.

• - Och, więc to jest dla ciebie dostojny Andor? - Rap zmarszczył gwałtownie brwi. - W takim razie przyjmij jeszcze jedną wiadomość - uniósł rękę i wskazał nią na Andora. - Nie ufaj temu człowiekowi! On jest...

• - Rap! - krzyknęła. - Co wiesz o dostojnym Andorze?

• - To, że sprzedał mnie goblinom.

Sprzedał go... Inos ponownie poczuła powiew tego okropnego fetoru.

Andor uniósł miecz i postąpił krok naprzód. Dotknęła dłonią jego ramienia, by go powstrzymać.

• - Andorze, czy znasz Rapa?

• - On nie jest tym, za kogo go uważasz, kochanie. To leśny demon. One potrafią przybierać różne kształty. Nie ufaj żadnemu jego słowu. To bardzo złe istoty.

• - Andorze! Rap, jak się tu dostałeś? Ciociu Kade, to jest Rap, prawda?

• - Nie wiem, moja droga. Nigdy go nie widziałam.

• - Do jakiej rasy należysz? - dopytywał się Yggingi. - Nie jesteś impem ani goblinem.

- To demon! - nie ustępował Andor. - Albo widmo! Widmo? Inos zadrżała. Z pewnością to niemożliwe?

- Jestem faunem - odparł Rap, wciąż wpatrując się w Inos. - Mieszańcem fauna z jotunnem, a goblinem przez adopcję. Ale nie z wyboru. To było jego dzieło - ponownie wskazał na Andora.

Inos zastanawiała się, dlaczego nie może spokojnie zemdleć, jak powinny to robić damy z towarzystwa w chwilach napięcia. Rap zawsze był taki godny zaufania! Inni mogli wymyślać fantastyczne opowieści lub stroić wymyślne żarty, lecz Rap nigdy tego nie robił. Z pewnością też wydawało się, że to jest on - wydoroślały chłopiec, którego znała, z dziwnie nie pasującymi doń wąsami i barbarzyńskimi tatuażami.

- Rap - zapytała, zmuszając się do zniżenia tonacji głosu, by nie przerodził się on w pisk - co to za znaki masz wokół oczu?

Gapił się na nią przez chwilę z dłonią podniesioną do twarzy, jak gdyby zapomniał, że ma tam tatuaże.

- Chodzi ci o nie?

Andor cofnął się o krok ze śmiechem. Schował miecz do pochwy.

• - Znam go! - oznajmił. - Nie poznałem go w tym goblinim przebraniu. Spotkaliśmy się w Krasnegarze. Opowiedz jej wysokości, w jaki sposób goblin zdobywa swe tatuaże, chłopcze.

• - Nie zrobiłem tego! - krzyknął Rap.

• - Czego? - zapytała Inos.

• - Niech pan jej powie, prokonsulu - prosił Andor.

• - Nie, pan - odrzekł Yggingi, krzywiąc twarz.

• - Poddał jakiegoś chłopca śmiertelnym torturom.

• - Nie! - zawołała Inos.

• - Nie zrobiłem tego! - powtórzył Rap jednocześnie z nią.

• - Z pewnością zrobił - stwierdził Yggingi. - Takie są ich zwyczaje.

Nagle Andor objął Inos ramieniem. Była mu za to bardzo wdzięczna.

• - I to on sprzedał mi konie.

• - Sprzedał ci konie? - powtórzyła jak idiotka.

Andor skinął głową, wciąż wpatrując się w leśne widziadło.

- Spytałem paru ludzi, gdzie można zdobyć konie, i skierowali mnie do tego chłopca. Spotkaliśmy się w szynku i sprzedał mi dwa.

Rap! To musiały być konie jej ojca. W Krasnegarze nie było innych. Rzecz jasna Andor nie mógł o tym wiedzieć. Rap sprzedawał królewskie konie? W szynkach?

- Ty kłamco! - krzyknął Rap. - Inos, on kłamie! Razem wyjechaliśmy z Krasnegaru i sprzedał mnie goblinom. Nabył dla siebie prawo swobosnego przejścia przez to, że...

• - Rap! Nie! Nie będę słuchać...

• - Inos, on jest czarodziejem!

Pamiętała, że kiedyś, gdy była młodsza, raczej lubiła Rapa. Rzecz jasna wtedy wiedziała bardzo mało o mężczyznach i niemal nic o mężczyznach z towarzystwa. Na szczęście teraz, po pobycie w Kinvale Inos potrafiła już docenić sposób, w jaki Andor panował nad sobą mimo obelg wykrzykiwanych przez tego brudnego wyrzutka. Rap najwyraźniej zamienił się w jakiegoś dzikusa. Zapewne odezwała się w nim krew jego faunich przodków.

• - Jak na sprzedanego goblinom, jesteś w zaskakująco dobrym stanie! - zauważył Yggingi. - Szpiegujesz dla nich, co? Podejdź do nas z rękoma uniesionymi do góry.

• - Nie! - zawołał Rap. - Inos, wiesz, że nigdy bym cię nie okłamał!

Och, Rap! Jej serce zabiło nagle. Spojrzała jednak z powrotem na Andora, który uśmiechnął się i pokiwał ze smutkiem głową. Zrozumiała, jak młodzieńczo głupie musiały mu się wydawać jej przelotne wątpliwości, a także jak dojrzały był on, skoro nie wyprowadziły go z równowagi obelgi ani jej niemądra niepewność. Nie będzie dłużej wysłuchiwać tych bzdur. Zresztą od tego smrodu zbierało się jej na mdłości. Uniosła ze wzgardą brodę i odwróciła się, pozwalając, by Andor ją odprowadził.

- Inos! - wrzasnął Rap. - On jest magiem, demonem albo czymś...

Y ggingi skinieniem dłoni nakazał swym ludziom ruszyć naprzód.

- Przyprowadźcie go! Związanego.

Nagle wszystkie konie stanęły dęba i zarżały, ogarnięte niewyjaśnioną paniką. Zamłóciły kopytami w powietrzu. Zbijały mężczyzn z nóg lub wlokły ich przez błoto. Wydawało się, że to Inos stanowi źródło przerażenia wierzchowców, gdyż uciekały one od niej w obu kierunkach drogi, a nawet między podszycie lasu. Olbrzymie zwierzęta przewracały grupy żołnierzy. Wrzaski oficerów zostały zagłuszone przekleństwami, pluskiem wody i głuchym łomotem końskich kopyt. Wśród tego nagłego chaosu Inos znalazła się sama z Kade i Andorem, izolowana na środku szlaku, podczas gdy pozostali kohorta walczyli o odzyskanie kontroli nad ogarniętym szałem inentarzem. Goblinie widziadło zniknęło pod prastarymi drzewami. Andor pośpiesznie zaprowadził Inos z powrotem do karety.

- Ukryjcie się tutaj! - zawołał, przekrzykując rejwach. - To może być zasadzka.

Następnie wepchnął ją do środka, razem z ciotką Kade. Żołnierze wciąż usiłowali uspokoić wierzchowce. Inos usłuchała go z radością.

Ponieważ karoca była przechylona pod absurdalnym kątem, ciotka Kade przygniotła dziewczynę swym ciałem. W tej sytuacji jednak dotyk drugiego człowieka przynosił jej wielką otuchę.

• - To był Rap - szepnęła, powstrzymując łzy. Była równie przerażona.

• - Tak, moja droga.

• - Ale żeby sprzedawał konie ojca? W szynkach?

• - Gdyby naprawdę ukradł dwa pałacowe konie - zapytała Kade - sprawa by się wydała, prawda?

• - Oczywiście!

W stajniach nie było aż tak wielu koni, żeby brak dwóch mógł pozostać nie zauważony, ani tylu stajennych, by złodziejowi zbyt długo udało się unikać wykrycia. Głupi Rap!

• - A więc zdemaskowano go i uciekł!

• - Musiał znaleźć azyl wśród goblinów - zgodziła się ciotka. - Nie wiem dlaczego podążył za tobą na południe, moja droga. Może miał nadzieję uraczyć cię jakąś fantastyczną opowieścią...

• - Możliwe, że o to chodziło.

Wiedziała, że młodzi mężczyźni mają tendencję do osobliwego zachowania. Wtedy właśnie ujawniały się zgniłe jabłka. Usłyszała w Kinvale mnóstwo podobnych opowieści i otrzymała wiele ostrzeżeń. Och, Rap!

- To nie było widmo, prawda?

Gdy dusza stawała przed Bogami, by poddać się ocenie, Dobro wymazywało Zło i to, co pozostało, łączyło się z Dobrem, aby żyć od tej pory jako jego część. W niegodziwych duszach jednak Zło mogło zatriumfować i odtąd błąkały się one jako widma, strasząc po nocach.

• - Och, myślę, że był żywy - powiedziała Kade.

• - Zresztą Rap nie był zły!

Jeśli jednak upadł tak nisko, że sprzedawał konie w szynkach, kto wie, co jeszcze mógł uczynić? Inos zadrżała.

- To raczej nie było widmo - stwierdziła zdecydowanym tonem Kade. - Nie sądzę, by widma cuchnęły tak wstrętnie!

Inos zdołała zachichotać i skinęła głową. Z ulgą przekonała się, że ciotka się z nią zgadza. To był Rap, i do tego żywy.

Rozejrzała się wokoło. Żołnierze wracali już do siebie i przywracali porządek, w pobliżu karety nie było jednak nikogo. Nawet Andora...

- Ciociu, skąd Yggingi dowiedział się o ojcu? Dlaczego czekał w Kinvale, gdy przybył Andor? To musiało być zaplanowane!

Kade wzdrygnęła się.

• - To przeze mnie, moja droga.

• - Przez ciebie?

• - Tak. Wygadałam się przed Ekką, że martwię się o zdrowie twojego ojca. Kanclerz Yaltauri miał przesyłać mi biuletyny. Nie czynił tego.

• - A więc za tym stoi Ekka?

Teraz Inos zaczęła wszystko rozumieć.

• - Obawiam się, że tak.

• - Więc kiedy... jeśli ojciec umrze...

• - Prokonsul ogłosi diuka królem, jak sądzę. Postąpiłam bardzo głupio, kochanie. Nie dostrzegłam...

Inos ucałowała ją w policzek.

• - Ale to nie był Andor?

• - Nie! Nie sądzę.

• - Ufam Andorowi! - oznajmiła zdecydowanym tonem Inos. - A ty?

• - Cóż... - Kade zawahała się przez chwilę, a potem uśmiechnęła. - Czy prosisz mnie, bym dokonała wyboru pomiędzy nim a tym okropnie cuchnącym chłopcem?

Inos roześmiała się i uściskała ją. Nie zdradził jej nikt poza obmierzłą diuszesą wdową! Kade postąpiła nierozważnie, ale nie była zła. Andor był niewinny. Nie zwątpi już w niego. Gdy ujrzała ich razem, obok siebie, Andor wydał się jej nieporównywalne doskonalszy nie tylko od Rapa, ale od każdego innego mężczyzny. Andorze, och Andorze.

Wilk, goblin i faun obdarzony dalekowidzeniem - ani przez chwilę nie istniało najmniejsze niebezpieczeństwo, że żołnierze ich znajdą.

Po jakiejś godzinie ekspedycja ruszyła dalej wzdłuż górskiego szlaku. Inos i jej ciotka jechały konno. Karetę pozostawiono tam, gdzie leżała. Wierzchowiec Inos trzymał się bardzo blisko konia Andora, lecz z tej odległości Rap nie potrafił stwierdzić, czy był z nim połączony postronkiem. I tak zresztą nie mógłby go przywołać, gdyż nie wiedział, który to koń. Andor mógł nie zdawać sobie sprawy z tego faktu, tak czy inaczej jednak Rap porzucił już ten plan jako zbyt niebezpieczny dla Inos. Sprawiłby on też, że ruszyłaby za nim w pogoń cała armia impów, a najwyraźniej nikt nie uwierzył w jego fantastyczną opowieść.

Siedząc w gęstym lesie, na wzgórzu wznoszącym się nad drogą, Rap śledził za pomocą swego dalekowidzenia oddalającą się kolumnę. Był przemoczony do suchej nitki i dogłębnie nieszczęśliwy. Siedział na ziemi przygarbiony i z wściekłością wygrzebywał patykiem dziury w mchu - dźgnięcie... dźgnięcie... Pchlarz spał, lecz z całej trójki on jeden usłyszał stłumiony przez drzewa odgłos kopyt. Podniósł głowę, by się temu przysłuchać. Mały Kurczak siedział na leżącej na ziemi kłodzie z łokciami wspartymi na kolanach. Czekał równie cierpliwie jak same drzewa.

Dźgnięcie... dźgnięcie...

Krople deszczu spływały po szyi Rapa, lecz on nie podniósł kaptura i pozwolił na to. Wolałby, żeby nie doszło do tego spotkania, żeby rozminął się z Inos i ruszył dalej, by zagubić się na obszarach Imperium. Tym, którzy znali słowa mocy, przytrafiały się jednak nieprawdopodobne rzeczy. Dowiedział się tego od Andora. Ponadto przez góry prowadziła tylko ta jedna przełęcz.

Odtrącony! Dźgnięcie! Odrzucony, nawet przez Inos! Dźgnięcie!

Andor jednak miał słowo mocy i ludzie wierzyli mu chętniej niż komukolwiek innemu. Umiał wzbudzić zaufanie. Dźgniecie! Patyk się złamał. Rap podniósł się.

• - Co teraz robimy? - zapytał Mały Kurczak. Rap westchnął.

• - Wciąż jesteś moim śmieciem, goblinie?

Wydawało się, że ta demonstracja ostrożności rozbawiła krzepkiego młodzieńca z lasu. Skinął głową.

Rap pomyślał z rozpaczą o czekających go ciężkich tygodniach.

- Teraz biegniemy z powrotem - odparł. - Do Krasnegaru.

Panna spotkana:

Piękniejsza niż z dawna czy dziś opiewane Baśniowe panny spotkane gdzieś w lesie Przez rycerzy z Logres czy Lyonesu Przez Lancelota, Pelleasa, Pellennora.

Milton - Raj odzyskany

Rozdział VIII

OKNO Z GZYMSEM

L

Nawet do Krasnegaru kiedyś wreszcie przybywała wiosna. Wzgórza były jeszcze białe i puste, groblę zaś pokrywały kry i zaspy, lecz odważni mężczyźni wydreptali już przez nią ścieżkę. Za kilka tygodni konie i bydło powrócą na kontynent.

Na pozbawionym księżyca niebie blade zorze tańczyły niczym duchy, gdy Rap i Mały Kurczak wychynęli z jednej z chat na brzegu, ziewając i drżąc, nie zupełnie jeszcze rozbudzeni.

Rap kilkakrotnie zaczerpnął głęboko do płuc lodowatego powietrza, z radością witając znajomy, słony zapach morza oraz odległy plusk fali przypływu toczącej bój z lodem. Następnie odwrócił się do swego towarzysza. Złożył mu już identyczną ofertę, gdy dotarli do brzegu lasu, zamierzał jednak spróbować raz jeszcze.

• - Zwalniam cię, Mały Kurczaku. Po wielokroć spłaciłeś już dług. Wracaj do swego ludu.

• - Jestem twoim śmieciem - usłyszał uparty szept w ciemności. - Dbam o ciebie.

• - Tutaj na nic mi się nie przydasz! Grozi mi poważne niebezpieczeństwo, ale nie możesz mi pomóc i sam również będziesz zagrożony. Odejdź.

• - Dbam o ciebie. Potem cię zabiję.

A więc Bogowie wciąż nie dali mu znaku. Niewidoczny w mroku Rap wzruszył ramionami.

- Możliwe, że będziesz się musiał pośpieszyć, jeśli chcesz zrobić to pierwszy. W takim razie, ruszajmy.

Zaczął biec. Gdy jednak dotarli do grobli, musiał zwolnić do kroku spacerowego. Orientował się wyłącznie za pomocą dalekowidzenia. Mały Kurczak niekiedy trzymał go za ramię, by nie stracić z nim kontaktu w gęstej ciemności. Byli już w połowie drogi, gdy Rap przypomniał sobie o niedźwiedziach. O tej porze łatwo je było spotkać, teraz miał jednak znacznie więcej zaufania do swego zmysłu i był pewien, że żaden z nich nie czai się w pobliżu.

To była sroga zima. Pod lodem kamienny trakt został poważnie uszkodzony, choć nikt oprócz niego nie mógł jeszcze o tym wiedzieć.

Gdzieś za nimi, wśród torfowisk, rozbiła obóz impijska armia. Rap przez cały czas utrzymywał się o parę dni drogi przed nią. Podróż powrotna okazała się nieporównanie gorsza od wędrówki na południe. Zimno było mniej dotkliwe, lecz za to śnieg głębszy i bardziej lepki, wiatry zaś silniejsze. Co gorsze, Rap i Mały Kurczak podróżowali w charakterze zwiastunów nieszczęścia, bo zapowiadali wojnę. Impowie palili wszystkie groblinie wioski znajdujące się w pobliżu traktu. Gdyby nie ostrzeżenia, z pewnością wyrżnęliby też ich mieszkańców. W pierwszej osadzie zginęli wszyscy co do jednego, od patriarchy do noworodka. Trasę powrotu Inos do ojczyzny znaczyły łuny pożarów i zgliszcza; goblinie kobiety i dzieci uciekały na pustkowia. Impowie rabowali cenne zapasy żywności. Rozwijało się niczym nie sprowokowane szaleństwo.

Dowódca impów - mężczyzna w ozdobnym hełmie - z pewnością był kompletnie obłąkany. Rap nie potrafił odgadnąć, co zamierzał on w ten sposób zyskać ani też dlaczego Inos na to pozwalała. Mógł jedynie przypuszczać, że nie była w stanie powstrzymać zniszczenia.

Trakt wiodący do Pondague został zamknięty; w przyszłości goblinowie zapewne nie pozwolą nikomu po nim wędrować. Żadna siła mniej liczna od pełnej armii nie zdołałaby się teraz przedostać przez tajgę. Latem na północ nie ruszą konwoje z zapasami. Krasnegar na tym ucierpi. Życie w nim stanie się jeszcze trudniejsze niż dotąd. Koszmar!

Rap i Mały Kurczak tylko raz oddalili się od szlaku. Ominęli szerokim łukiem Totem Kruka, wysyłając słowa ostrzeżenia za pośrednictwem goblinich posłańców. Biegli potem ze zdwojonym wysiłkiem, by dogonić armię po jego drugiej stronie.

Wreszcie Rap dotarł do domu. Uporawszy się z trudami przeprawy przez groblę, wszedł na drogę wiodącą z portu. Była ciemna i pusta, wiatr wymiótł z niej śnieg. Uniósł zasuwę przy jednej z bram. Mogły one powstrzymać białe niedźwiedzie, ale nie impijskich legionistów. Gdy znalazł się wewnątrz, z przyzwyczajenia znów przeszedł w kłus. Mały Kurczak i Pchlarz podążali tuż za nim. Za jakąś godzinę miał nadejść świt. Wkrótce w mieście zacznie się ruch. Skierował się ku najbliższym schodom.

Czego szukała w Krasnegarze armia impów? Czy przybyła po to, by osadzić Inos na tronie i bronić jej przed jotnarami, czy też, by grabić i mordować? Czy impowie potraktują miasto tak, jak goblinie wioski? Z pewnością nie można ich było powstrzymać poza zamkiem, a w nim nie ma wystarczających zapasów żywności, by wytrzymać oblężenie. W gruncie rzeczy były pomocnik rządcy potrafił odgadnąć, że w mieście zabraknie żywności dla dodatkowych dwóch tysięcy głodnych ludzi. Na plony i przybycie statków ze zbożem trzeba było poczekać długie miesiące, traktem zaś nie dawało się przejechać.

Z uwagą badał każdy zakręt i rozwidlenie. Według prawa Krasnegaru koniokradów wieszano.

Miał zamiar przyprowadzić konie z powrotem. Spodziewał się, że wróci w towarzystwie pełnej wdzięczności Inos, dziedziczki tronu lub już królowej. Nade wszystko jednak zahipnotyzował go Andor.

Andor! Rap nie mógł myśleć o nim bez wściekłości. To, co ten czarodziej z nim zrobił, było wystarczająco złe, użył jednak swej mocy w stosunku do Inos. To niewybaczalne. Królewna była wobec niej równie bezradna, jak Pchlarz wobec talentu Rapa.

Jakiś ranny ptaszek wyjrzał przez drzwi o dwa zakręty przed nim. Rap skrył się w przejściu i czekał, sapiąc lekko. Usłyszał, że Mały Kurczak robi to samo, stojąc obok, Pchlarz zaś dyszy hałaśliwie.

- Dobrze biegasz, chłopaku z lasu - szepnął Rap. Mały Kurczak chrząknął, cicho, lecz gniewnie. Rap uśmiechnął się w ciemności. Goblinowie nie byli przyzwyczajeni do schodów.

Mieszkaniec miasta zniknął w innych drzwiach i Rap ponownie ruszył w drogę. Pozostała dwójka kierowała się stukotem jego mokasynów uderzających o kocie łby i stopnie. Zaplanowanie tego powrotu zajęło mu wiele godzin. Podczas biegu zastanawiał się, kogo ma odszukać. Przypomniał sobie wszystkich przyjaciół z dzieciństwa, którzy odwrócili się od niego, gdy okazał swe nadprzyrodzone moce. Jego ostateczny wybór zaskoczył go wielce.

Zbliżał się do zamku. Mógłby, gdyby zechciał, wbiec do niego prosto przez bramy, gdyż wartownika wystawiano tam jedynie latem, gdy w mieście przebywali obcy. Krasnegar zbyt długo chroniły dyplomatyczne talenty jego króla, wspieranie przez słowo mocy.

Czy, jeśli Holindarn żyje jeszcze, by powiedzieć Inos swe słowo, podziała ono na nią w taki sam sposób? Rapowi nie przyszło dotąd do głowy, by zastanowić się, jakie zmiany zajdą w królestwie, gdy już je pozna. Co było jej wielkim talentem? Nie dyplomacja! Wesołość? Werwa? Uroda?

Być może uroda. Nigdy nie zapomni chwili, gdy ujrzał ją wśród drzew, przeobrażoną nieoczekiwanie z dziecka, które pamiętał, w cudowną kobietę, smukłą leśną nimfę w malachitowym płaszczu, z kosmykami złotych włosów widocznymi pod kapturem i zielonymi oczyma lśniącymi w twarzy o bladej, zimowej cerze. Układał się do snu, płacząc nad tym wspomnieniem.

Inos, gdy jej urodę wzmocni magia, stanie się boginią. Już teraz prawie nią była.

Znowu pomyślał o Andorze, odsłaniając zęby w złowrogim uśmiechu. Układał, z myślą o nim, strszliwe plany. Nigdy dotąd nie podejrzewał, że w stosunku do kogokolwiek mógłby żywić podobne zamiary. Mógłby go nawet oddać Małemu Kurczakowi.

Zatrzymali się w zaułku tuż przed drzwiami. Czekali aż ich serca zaczną bić wolniej, a oddech się uspokoi. Nic nie dawało człowiekowi takiej kondycji, jak kilka miesięcy biegania. Można było potem nawet pognać w górę krasnegarskich schodów.

Rap użył swego zmysłu. Wyczuł po drugiej stronie małe mieszkanie - dwa pokoje z kuchnią. Po drugiej stronie zaułka, za Rapem, mieściła się toaleta publiczna. Właściciel mieszkania wstał już i ubrał się. Klęczał przy kominku. Jego żona i dzieci umarły wiele lat temu, podczas tej samej zarazy, która zabiła matkę Rapa. Od tej pory mieszkał samotnie. Rapa nigdy nie zaproszono do jego maleńkiego lokum. Nie znał też nikogo, kto by dostąpił tego zaszczytu.

Zastukał.

Stajenny Hononin obejrzał się za siebie, zaskoczony, po czym dźwignął się na nogi. Stopy miał bose. Rozpięta koszula zwisała ponad pantalonami i rajtuzami. Twarz miał ogorzałą i pomarszczoną. Przygarbione plecy sprawiały, iż wysuwał głowę agresywnie ku przodowi. Plątanina siwych loków otaczająca jego łysinę wciąż była rozczochrana po śnie. Gdy szedł w stronę drzwi, wydawał się jeszcze bardziej gburowaty niż zwykle.

- Kto tam? - jego głos był wystarczająco głośny, by Rap aż podskoczył.

Zastukał ponownie, obawiając się wymówić swe imię nawet szeptem.

Niski mężczyzna skrzywił się, po czym uchylił odrobinę drzwi, które nie były zamknięte na klucz. Ostre światło padające na twarz Rapa oślepiło go.

- Och, wielcy Bogowie, chłopcze! - Hononin wzdrygnął się. - Na Moce, Rap!

Był oszołomiony. Otworzył szeroko drzwi.

- Szybko! Wejdź do środka, zanim ktoś cię zobaczy. A to kto, u licha?

Wszyscy znaleźli się w środku. Drzwi się zamknęły. Hononin zakrztusił się i zakrył usta ręką.

- Przepraszam pana. To niedźwiedzie sadło. Chroni przed zimnem.

Stary przyjrzał się dokładnie jemu, a potem pozostałym. Mały Kurczak rozglądał się po pokoiku. Jego oczy o osobliwym kształcie rozszerzały się z niepokoju wywołanego klaustrofobią.

• - Czy ją powiadomiłeś? - wymamrotał stajenny.

• - Przyjeżdża, jutro.

Gdy jego oczy przyzwyczaiły się już do światła, Rap rozejrzał się ciekawie po izbie. Nie było go tak długo, że meble wydawały mu się teraz czymś bardzo osobliwym. Na środku stał stół i dwa drewniane krzesła, a przy kominku znajdował się wielki, wyściełany fotel z wypadającymi sprężynami. Na ścianach z nagich desek wisiały proste szkice przedstawiające konie. Świeca umieszczona w kościanym świeczniku rzucała migotliwe światło na stos starych uprzęży leżący w jednym z kątów oraz niewielki stół z narzędziami siodlarskimi. Wyświechtany dywanik... na swój sposób było tu jednak przytulnie.

Stary skinął głową.

• - To dobrze.

• - Czy on jeszcze żyje?

• - Tak mówią.

Rap odetchnął głęboko. Tego właśnie pragnął najbardziej - żeby Inos mogła się pożegnać. Hononina znowu ogarnęły mdłości.

• - Śmierdzisz, jakbyś się kąpał w latrynie. Mam gdzieś trochę mydła, które zaoszczędziłem. Myłeś się kiedyś mydłem?

• - Raz czy dwa, proszę pana.

• - Zrób z niego dobry użytek. Potrzebna będzie gorąca woda. Ściągnij te łachmany.

Skierował się w stronę kuchni. Wkrótce głośny brzęk zaświadczył, że uruchomił pompę. Rap zaczął rozsznurowywać ubranie, lecz natychmiast Mały Kurczak odtrącił jego ręce i zaczął to robić za niego. Rap wiedział, że nie ma sensu się opierać. Poprzednia próba zakończyła się zwichnięciem nadgarstka.

Hononin wrócił z wiadrem. Zatrzymał się i wybałuszył oczy na widok tych lokajskich usług.

• - Kto to, u licha, jest?

• - Goblin, proszę pana.

• - To widzę, idioto! A co to za znaki masz na twarzy? Ty też zostałeś goblinem? Spal te łachy. To dopomoże w ogrzaniu wody, a może też wygoni stąd ten smród. Jego również. Teraz ty jego będziesz rozbierał, czy sam to to potrafi zrobić? Wyrosłeś, chłopcze. Zostawiłeś jakieś zapasowe ubrania w tej swojej izdebce? Nie, i tak by teraz na ciebie nie pasowały. Pójdę zobaczyć, co uda mi się znaleźć.

• - Jest pan dla mnie bardzo dobry - powiedział nagi teraz Rap, zbierając swe koźle skóry.

• - Cholerna racja! Jeśli Foronod cię znajdzie, zawiśniesz jak dwa razy dwa. Zostań tutaj i wyszoruj się. Tu jest mydło. Zużyj je całe. Ależ z was brudna, cuchnąca para. I jeszcze ten parszywy wilk. Nie przyprowadziłeś ich z powrotem, prawda?

Miał na myśli konie. Rap potrząsnął głową.

- Szkoda. Mógłbyś się wykręcić chłostą.

Hononin wepchnął nogi w buty. Zdjął kubrak z wieszaka, trzasnął drzwiami i wyszedł.

Upłynęło trochę czasu, zanim stary wrócił. Przez zasłony zaczął się przesączać do środka blady poblask dnia. Ludzie defilowali po zaułku w obie strony, pozdrawiając się nawzajem w ojczystym języku Rapa. Serce mu krwawiło, gdy to słyszał.

Długa chwila... usunięcie sadła zajęło jednak cały ten czas, nawet przy użyciu mydła, piasku i gorącej wody. Mały Kurczak opierał się i sprzeciwiał. Ustąpił dopiero wtedy, gdy Rap wytłumaczył mu, iż ludzie z miasta zechcą zbadać skąd pochodzi smród, a potem znajdą Rapa i zabiją go.

Po raz pierwszy od Święta Zimowego mógł spojrzeć w lustro. Jego własna twarz przyprawiła go o szok. Spoglądał na niego nieznajomy. Gdy zabrał się z brzytwą Hononina za robiący spore wrażenie zarost, nie sądził, by miał przed sobą oblicze chłopca. Co nielogiczne, choć widok zarostu sprawił mu przyjemność, poczuł niesmak, gdy się przekonał, ile włosów może porastać nogi fauna, gdy nie są one wysmarowane sadłem. Jego nogi stały się bardziej owłosione i znacznie grubsze, podczas gdy jego twarz - również bardziej owłosiona, lecz chudsza.

Pchlarz odkrył śniadanie Hononina i pożarł je w całości, z wyjątkiem masła, które uratował Mały Kurczak. Chciał wysmarować nim Rapa.

Po chwili stajenny wetknął przez drzwi swą sękatą twarz i ostrzegł gości, że jest z nim dama. Ci jednak już o tym wiedzieli i skryli się w sypialni. Hononim rzucił Rapowi tobół ubrań i wrócił do frontowego pokoju, by zaczekać tam, dopóki nie wyjdą. To również zajęło trochę czasu, gdyż Mały Kurczak nie pozwolił Rapowi ubrać się ani nie chciał słuchać wyjaśnień na temat obchodzenia się z rajtuzami. Goblin miał być w Krasnegarze potężną zawadą.

Wreszcie Rap, już gotowy, mógł wejść do pokoju. Zidentyfikował już gościa. Była to matka Unonini, pałacowa kapelanka. Znał ją, nigdy jednak z nią nie rozmawiał. W przesączającym się przez zasłony świetle poranka wydawała się odpychająca jak najczarniejsza noc.

Ta wysoka, surowa kobieta odziana w czarną szatę siedziała tak prosto, jak tylko było to możliwe w wyściełanym fotelu przy kominku. Ręce złożyła na kolanach. Odpowiedziała skinieniem głowy na niezgrabny ukłon Rapa, po czym przyjrzała mu się, nie ujawniając swych wniosków.

- Najpierw zjedz, potem będziesz mówił.

Stajenny wskazał na stół. Rap poczuł już woń gorącego chleba. Do ust napłynęła mu ślina. Chleb! Usiadł za stołem i zaczął się objadać. Po kilku minutach zjawił się Mały Kurczak, który wykrzywił okrutnie twarz na widok kobiety z odsłoniętą głową. Matka Unonini natomiast wzdrygnęła się, ujrzawszy mężczyznę z rozpiętą koszulą, co nie było wszakże winą goblina, gdyż wszystkie guziki z niej poodpadały. Rap zdołał dokonać dwudialektowego przedstawienia z pełnymi ustami.

Małemu Kurczakowi nie przypadł do gustu chleb, on jednak również był głodny. Usiadł zatem na podłodze, by spożyć posiłek. Stajenny zachichotał i wziął sobie trzecie krzesło.

• - Może jednak da pan radę jeść i słuchać jednocześnie - kapelanka miała twardy, męski głos. - Opowiem najpierw o wszystkim, co wydarzyło się podczas pańskiej nieobecności, panie Rapie, a potem... - zmarszczyła brwi. - Nie lubię przydomków. Od czego to jest skrót?

• - Po prostu Rap - odrzekł.

Nie była to, ściśle mówiąc, prawda, gdyż jego prawdziwe imię było rozbudowaną, długą, niezrozumiałą recytacją. Nigdy go nie używał. Przypuszczał, że wywodzi się z Sysanasso.

- Nigdy nie mów nikomu swego prawdziwego imienia - ostrzegła go matka, gdy podała mu je po raz pierwszy - gdyż jeśli pozna je czarodziej, będzie ci mógł wyrządzić krzywdę.

Wtedy jej uwierzył, rzecz jasna, gdyż miał może z dziesięć lat, a dziesięciolatki z reguły wierzą w to, co mówią im matki. Teraz jednak wiedział więcej o czarodziejach i rozumiał że był to kolejny z jej osobliwych przesądów, jak ten, że wiatr z południa wywołuje deszcz. Jego koledzy jednak śmialiby się z takiego imienia, nigdy więc nie zdradził go nikomu, nawet Inos.

Kapelanka wydęła z dezaprobatą wargi.

- Bardzo dobrze, panie Rapie. Król żyje, ale każdy dzień wydaje się jego ostatnim. Nieszczęśnik. Nawet kordiały, które pozostawił doktor Sagorn, zaledwie łagodzą ból. My, którzy jesteśmy mu bliscy, modlimy się o ulgę dla niego. To zdumiewające, że przeżył tak długo.

- Ma słowo - wymamrotał Rap. Uniosą brwi i przerwała na chwilę.

- To możliwe! Co pan jednak może wiedzieć o... och, oczywiście, pan też musi mieć słowo. Głupio pytam.

Umilkła, pogrążona w myślach. Stary stajenny uśmiechnął się szatańsko - rzadko oglądany i nieprzyjemny widok - po czym wziął sobie trochę chleba, zanim ten zniknął cały.

Matka Unonini mówiła dalej. Wydawało się, że teraz staranniej dobiera słowa. Chwilami Rapowi trudno było ją zrozumieć. Jak większość Krasnegarczyków posługiwał się mieszanym dialektem impijsko-jotuńskim. Inos umiała przechodzić z niego na czysty język impijski i z powrotem, podobnie jak król i jego wyżsi urzędnicy; w ich ustach nie brzmiał on jednak tak afektowanie, jak u kapelanki, która miała tak okropny południowy akcent, że Rap nie zetknął się z czymś podobnym nawet u marynarzy.

- W mieście doszło do ostrego podziału - między impami a jotnarami, rzecz jasna. Impowie wierzą, że królewna pojechała do Kinvale poślubić swego kuzyna diuka, który ma poważne prawa do tronu. Spodziewają się, że przybędzie on wraz z nią. Oni jednak także są podzieleni. Wielu wolałoby, żeby Imperium zaanektowało miasto jako prowincję. Jotnarom nie odpowiada żadna z tych perspektyw. Mówią o jarlu Kalkorze z Nordlandu, który ma przynajmniej takie prawa jak diuk.

- Ich przywódcą jest Foronod - przerwał jej Hononin. - Niektórzy chcieliby osadzić na tronie jego samego, on jednak najwyraźniej popiera Kalkora. Mówią, że pisał do niego.

Kapelanka zmarszczyła brwi, jak gdyby stajenny zdradzał zbyt wiele.

- Rap powinien się o tym dowiedzieć - warknął stary. - Foronod z wrzaskiem domagał się jego głowy z powodu koni. Jeśli usłyszy, że Rap wezwał z powrotem królewnę, jeszcze bardziej się rozzłości.

Skinęła głową.

- Z pewnością dziś w nocy musimy wyprowadzić ukradkiem z miasta pana Rapa i jego towarzysza. Najszybciej jak tylko można.

Rap przestał jeść. Przeszedł tak długą drogę, a teraz miałby odejść? Hononin zachichotał nagle. Wszyscy spojrzeli na niego.

- Muszę panią ostrzec, matko. Jeśli widzi pani jego szczękę zaciśniętą w podobny sposób, może pani równie dobrze zaoszczędzić sobie wysiłków. Jest oczywiste, że pan Rap nie opuści miasta.

- Musi to zrobić! Hononin potrząsnął głową.

- Być może musi, ale nie zrobi. Już kiedy był malutki, taki ścisk szczęki stanowił sygnał.

Rap uśmiechnął się nagle. Postąpił słusznie, przychodząc do starego, gderliwego stajennego. Dobrze było znaleźć wreszcie przyjaciela.

• - Zobaczymy! - matka Unonini również zacisnęła zęby.

• - A wy? - Rap przeniósł wzrok z kapelanki na stajennego i z powrotem. - Po czyjej jesteście stronie?

To nie było uprzejme pytanie. Kapelanka ponownie zmarszczyła brwi.

- Za swój cel uważam największe dobro. Wojna domowa byłaby olbrzymim złem. Życie tu już bez niej jest wystarczająco niepewne - zastanawiała się jeszcze przez chwilę, po czym dodała:

- Gdybym mogła doprowadzić do porozumienia... Inosolan nie jest jeszcze pełnoletnia. Rada regencyjna byłaby sprawiedliwym rozwiązaniem. Może rządca Foronod i kanclerz Yaltauri?

W najlepszym razie letnie poparcie - pomyślał Rap. Zwrócił się w stronę stajennego.

- Postaram się, żebyś zachował szyję, chłopcze - odparł stary - nawet jeśli to moje konie zabrałeś. Nie mieszam się jednak do polityki. W moim wieku to zbyt niebezpieczne.

Czyż nikt nie był wierny Inos?

• - Czy może pan już mówić w przerwach między łykami, młody człowieku? - zapytała kapelanka.

• - Myślę, że tak, matko. To długa opowieść. Zna pani mężczyznę imieniem Andor?

Skinęła głową.

• - To bardzo miły człowiek.

• - Nie! Ja również tak sądziłem. Zaufałem mu, gdy zasugerował, byśmy wyruszyli we dwóch powiadomić Inos...

• - Zaczekaj chwilę! Pojechaliście tylko we dwóch?

Rap skinął głową, zaskoczony. Unonini popatrzyła na stajennego.

• - Mówiłem pani, że brak tylko dwóch posłań - powiedział Hononin. - Poza tym namiot był za mały dla trzech.

• - Trzech? - powtórzył Rap.

• - Doktor Sagorn - odparła Unonini. - On również wyjechał. Nie miało to znaczenia, gdyż wyszkolił pielęgniarki w użyciu kordiału, sądziliśmy jednak, że udał się z wami.

Sagorn również?

Oczywiście!

I Darad.

Rap odepchnął od siebie resztki jedzenia i zaczął opowiadać. Już mu więcej nie przerywano. Siedzący w kącie Mały Kurczak jadł spokojnie, z podejrzliwością przyglądając się mówiącym w niezrozumiałym dla niego dialekcie. Była to jednak długa opowieść i nawet goblin zaspokoił swój apetyt, zanim Rap skończyć.

Stajenny i kapelanka popatrzył na siebie.

Hononin skinął głową.

- Ja mu wierzę. To dobry chłopak - nie, dobry mężczyzna. Zawsze taki był.

Unonini skinęła niechętnie głową. Przez chwilę oglądała swe palce u dłoni. Następnie podniosła się i zaczęła spacerować po małej izdebce z rękami złożonymi na plecach. Sprawiało to dziwnie niekobiece wrażenie. Poruszała się niezdarnie na swych zaskakująco krótkich nogach. Nie wydawała się już wysoka, jak wtedy, gdy siedziała w fotelu. Wreszcie najwyraźniej doszła do jakiegoś wniosku. Wróciła na miejsce.

- Bardzo dobrze! - powiedziała. - Stajenny ręczy za pana, panie Rapie, a to wiele znaczy. Myślałam też jednak o tym, czego chcą Bogowie. Powszechnie wiadomo, że Inosolan i ja ujrzałyśmy Boga, którzy wydali jej rozkazy. Podejrzewam teraz, że odnosiły się one do pana.

Rap spróbował sobie przypomnieć, co Inos opowiedziała mu o Bogu i Ich słowach, było to jednak dawno temu i jego wspomnienia uległy zatarciu. Miał zamiar zapytać o to kapelankę, lecz nie dała mu takiej szansy.

• - Zaakceptuję pańską opowieść - oznajmiła pompatycznie. - Najwyraźniej mamy do czynienia z czarami. Zapewne ma pan rację - ktoś próbuje zdobyć królewskie słowo mocy. Inosolan znajdzie się w poważnym niebezpieczeństwie, jeśli je pozna. Wie pan, może do tego nie dojść. Król rzadko teraz bywa przytomny. Sądzi pan więc, że Andor i ów Darad to ta sama osoba.

• - I Sagorn! I minstrel Jalon też!

Opowiedział im, w jaki sposób Sagorn pojawił się zeszłego lata w pałacu, nie przechodząc przez bramę. Ponadto jesienią wrócił mniej więcej w tym samym czasie, gdy zjawił się Andor, w noc wielkiej śnieżycy, podczas której wszyscy dowiedzieli się o talencie Rapa.

Jalon wspominał o Daradzie. Andor znał Jalona i Sagorna.

Wydawało się to jednak niewiarygodne, nawet dla Rapa. Spotkał raz Sagorna. Spożył posiłek z minstrelem. Żaden z nich nie był Andorem, a już z pewnością nie Doradem. Myśl o marzycielskim, sympatycznym Jalonie i okrutnym Daradzie była jak próba połączenia ognia z wodą. Wchodziło tu w grę coś więcej niż zmiennokształtność. Jeśli Jalon potrafił w każdej chwili zamienić się w Darada, co najwyraźniej mógł uczynić Andor, czemu nie zrobił tego, gdy był sam na sam z Rapem wśród wzgórz? Darad z pewnością nie zawahałby się przed użyciem wszelkich dostępnych środków w celu wyciągnięcia z niego słowa, gdyby tylko miał okazję. Skoro już o tym mowa, czemu Andor nie zrobił tego samego, gdy byli razem na poddaszu podczas tych wielu długich wieczorów? Nagle Hononin strzelił palcami.

• - Klucze! Mówisz, że Andor zabrał je mnie? Aleja go tamtego dnia nie widziałem.

• - Co się z nimi stało? - zapytał Rap.

Stajenny spojrzał na niego, a potem na kapelankę, krzywiąc szkaradnie twarz.

• - Nie wiem. Znalazłem je na ziemi w stajni. Myślałem, że mi wypadły. Byłem pewien, że mam je za pasem, jak zwykle. To z pewnością nie był Andor! Ani ten Sagom.

• - A więc on może mieć też inne kształty? - zapytała Unonini. - To niedobra wiadomość. Niemożliwe jednak, żeby był czarodziejem. Jeśli nim jest, celowo utrudnia sobie życie.

• - A co z tą armią? - zapytał Rap. - Nie wiem, po co Inos sprowadziła żołnierzy, ale trzeba ich powstrzymać.

Kapelanka potrząsnęła głową.

• - Inosolan może nie mieć wyboru. My również go nie mamy. Sierżant Thosolin i jego ludzie nie są w stanie walczyć z dwoma tysiącami.

• - Mamy ich wpuścić? - zapytał Hononin z pełną niesmaku miną.

• - Musimy - odparła. - A co wam pozostaje? Mogliby spalić miasto i wziąć zamek głodem. My dwoje nie możemy nawet nikogo ostrzec, nie zdradzając mu, skąd to wiemy, bo wtedy pan Rap znalazłby się w niebezpieczeństwie. Inosolan jest z nimi. Dlaczego mieliby pustoszyć jej królestwo?

• - A dlaczego pustoszyli wioski goblinów? - zapytał z goryczą Rap. - Oni nie czynią krzywdy nikomu poza sobą.

Na tę uwagę kapelanka znowu uniosła brwi. Zapadła niezręczna cisza.

Mały Kurczak wydał z siebie potężne beknięcie i uśmiechnął się.

Byłby już teraz Ptakiem Śmierci, gdyby Rap i Andor nie zabłądzili przypadkiem na terytorium Kruka. Ile rozumiał z ich konwersacji?

- Mam pytanie, matko - odezwał się z niechęcią Rap. - Proszę mi opowiedzieć o Czterech.

Kapelanka wzdrygnęła się.

• - Co opowiedzieć?

• - Kim oni są i czym się zajmują.

Przymrużyła oczy. Spojrzała w dół, ku swym palcom. Ugniatała je przez chwilę.

- Naprawdę nie wiem o nich więcej niż pan, czy ktokolwiek inny. Czego nauczono pana o nich w szkole?

- Niczego. Nie jestem zbyt wykształcony, matko. Skinęła głową z dezaprobatą.

- Rozumiem. No więc w starożytnych czasach, Czasach Ciemności, na całej Pandemii panowała przemoc. Królowała magia, w której było wiele zła. Czarodzieje obwoływali się królami i toczyli między sobą wojny. Istnieją opowieści o strasznych masakrach i grabieżach. Ludzie walczyli ze smokami; potwory niszczyły całe armie, a wojska uwolnione od zaklęć posłuszeństwa atakowały swych dowódców. Musiał pan słyszeć podobne opowieści!

Rap potrząsnął głową, choć wiedział o tym co nieco.

• - Czy to ma związek ze sprawą? - zapytała, wpatrując się w niego.

• - Sądzę, że tak.

Tym razem kapelanka obrzuciła zaniepokojonym spojrzeniem stajennego, który wzruszył ramionami.

- Imperator Emine II ustanowił Radę Czterech prawie trzy tysiące lat temu. Zebrał razem czwórkę najpotężniejszych czarodziejów Pandemii i powierzył im zadanie strzeżenia Imperium przed czarami. Piasta to miasto na pięciu wzgórzach, wie pan - westchnęła. - Miasto Bogów! Najpiękniejsze ze wszystkich, serce Imperium. Leży na brzegach Jeziora Centralnego. Spędziłam tam trzy lata, służąc... Sądzę jednak, że teraz to nie ma znaczenia. No więc, pałac imperatora wznosi się w środku, a każdy z czterech czarodziejów ma też swój własny: Północ, Wschód, Południe i Zachód. Sam imperator zawsze musi być niemagiczną osobą, żeby zachować równowagę. Nikt nie może używać czarów przeciwko niemu ani jego dworowi czy rodzinie.

Rap skinął gową i czekał na więcej.

Unonini najwyraźniej miała opory przed udzielaniem mu informacji. Po chwili jednak oblizała wargi i zaczęła mówić.

- Ten system funkcjonuje, nie licząc kilku przejściowych załamań, aż do dnia dzisiejszego. Rozumie pan, kluczem jest równowaga. Tak jak równowaga pomiędzy Dobrem a Złem włada światem, podobnie ta między czarownikami rządzi Imperium. Jeśli pojawia się zły czarodziej, opiekunowie z Rady Czterech łączą swe siły przeciwko niemu. Czarodzieje również są ludźmi, panie Rapie, rozdartymi pomiędzy złem i dobrem, podobnie jak my wszyscy. Być może nawet w większym stopniu, gdyż ich moc czynienia dobra lub zła jest znacznie większa. Jeśli któryś z Czterech zejdzie na złą drogę, wtedy pozostali trzej mogą się zjednoczyć przeciwko niemu. To jedyny sposób na zapobieżenie takiej anarchii, jaka panowała w Czasach Ciemności. Równowaga!

Rap skinął głową.

• - Proszę mi opowiedzieć o obcych opiekunach.

• - Dlaczego?

• - Sądzę, że widziałem jednego z nich.

Unonini wciągnęła powietrze, po czym ponownie spojrzała na stajennego, który skrzywił się.

• - Którego, chłopcze?

• - Bardzo starą goblinkę?

Kapelanka zamknęła na chwilę oczy. Poruszyła wargami.

- Opowiedz nam o tym - poprosił Hononin z miną ponurą - nawet jak na niego.

Rap zrelacjonował im więc swe dwa spotkania z widziadłem. Opowiedział też, że owa kobieta wydawała się szczególnie zainteresowana Małym Kurczakiem. Unikał spoglądania na goblina. Mówił tak szybko, jak tylko mógł, i najlepiej po impijsku.

Nastąpiła przerwa. Kapelanka zadrżała.

• - Jasna Woda - szepnęła. Stajenny skinął głową.

• - Wygląda, że to ona - powiedział. - Rap, chłopcze, sądzę, że rzeczywiście spotkałeś jedną z Czterech. To czarownica północy. Legendy mówią, że ma około trzystu lat. Czarodzieje żyją długo. Jasna Woda pełni swą funkcję najdłużej.

- I co? - zapytał Rap.

I znowu to stajenny udzielił mu odpowiedzi. Nawet on zniżył swój głos do szeptu.

- Mówią, że jest całkowicie obłąkana.

Rap popatrzył niespokojnie na Małego Kurczaka. W skupieniu patrzył swymi goblinimi oczami o osobliwym kształcie. Uśmiechnął się do Rapa, odsłaniając olbrzymie zęby.

• - Płaskonos, o tym mi nie mówiłeś.

• - Nie - przyznał Rap. - Myślałem, że może to ja jestem obłąkany. Opowiem ci wszystko później. Obiecuję.

Goblin skinął głową.

• - A co z pozostałymi trzema, matko? - spytał Rap.

• - Nie lubię o nich mówić - odparła Unonini. - Nikt nie lubi. W tej chwili mamy tylko jedną czarownicę. Pozostali trzej to mężczyźni, czarownicy. Południe jest elfem, Wschód impem. Najmłodszy to zachód, młody krasnolud. Nie wiem na ich temat zbyt wiele, panie Rapie Spotkał pan któregoś z nich?

Rap potrząsnął głową. Unonini odetchnęła z ulgą. Stajenny roześmiał się nerwowo.

- Jest jednak jeszcze jedna rzecz, o której powszechnie wiadomo. Możemy mu o tym powiedzieć. Poza kontrolą nad ćwiartką róży wiatrów, każdy z Czterech ma też specjalność.

Kapelanka zdławiła okrzyk, jak gdyby o tym cześniej nie pomyślała.

• - Na przykład jaką? - zapytał Rap. Stary uśmiechnął się głupkowato.

• - Takie drobiazgi jak smoki.

Matka Unonini walnęła pięścią w poręcz fotela.

- Nie możemy tego wiedzieć! Być może jest to powszechne przekonanie, ale ludzie nie zadają, ot tak, pytań czarodziejom, panie stajenny. A już zwłaszcza czarownikom. Któż może wiedzieć, co oni robią, a czego nie?

Hononim przeszył ją spojrzeniem.

- Wiem to, o czym słyszałem. Nikt mi nigdy nie mówił, że jest inaczej. Ziemia, woda, ogień i powietrze - tak mi powiedział mój dziadunio.

Kapelanka odwzajemniła jego spojrzenie, po czym zwróciła się w stronę Rapa.

• - Jak chce tradycja nawet przymierze Emine’a nie powstrzymało z początku kłopotów. Czterej okazali się właściwie nie lepsi od innych grup czarodziejów i walczyli ze sobą o dominację. Wreszcie zgodzili się podzielić moce świata pomiędzy siebie. Już przedtem przecięli Pandemię na ćwiartki i przybrali tytuły Północy, Wschodu i tak dalej, do tego jednak każdy z nich przyjął odpowiedzialność za jakąś niemagiczną siłę.

• - Smoki? - zdziwił się Rap. - Czy smoki są niemagiczne?

• - To przypadek graniczny. - Kapelanka wstała z fotela i ponownie zaczęła spacerować w swój niezdarny sposób. - Imperium to nie cała Pandemia, panie Rapie. Oczywiście to jej najpotężniejsze dominium i ponieważ zajmuje centralną pozycję, z reguły miało największy obszar. Ponadto, rzecz jasna, chroni je Czterech. Istnieje też jednak wiele innych królestw i terytoriów poza jego granicami.

Jak, na przykład, Krasnegar. Rap skinął głową.

• - Jednak żadne z nich nie zdoła oprzeć się armii Imperium, jeśli zmobilizuje ona swą pełną moc.

• - Chyba że za pomocą czarów.

• - Oczywiście. Dlatego imperator i Czterej zgodzili się, że nikomu nie wolno używać czarów w sprawach związanych z wojskami Imperium - czy to by się im przeciwstawić, czy by je wspomóc. Podobnie jak sam imperator, muszą one być nietykalne. Wyjątek stanowi czarownik Wschodu. Jemu wolno to uczynić.

Rap ponownie skinął głową. Zaczynał rozumieć, czemu jego rozmówcy tak się zaniepokoili, gdy poruszył temat Czterech.

• - Chce pani powiedzieć, że czarownica, którą widziałem...

• - Widział pan czarodziejkę - przerwała mu kapelanka. - Mogła to być sama Jasna Woda, ale nie wiemy tego na pewno!

- Tak czy inaczej, nie mogła powstrzymać tych żołnierzy? Kapelanka przystanęła przy ogniu i spojrzała przelotnie na stajennego, zanim wznowiła wykład.

- Tak mówią. Są oni częścią armii Imperium i jakiekolwiek manipulacje z nimi sprowadziłyby na nią gniew czarownika Wschodu. Ponadto w tym przypadku poparliby go pozostali. Tak to podobno wygląda. Jedno wiem na pewno - na Pandemii musi być mnóstwo wielkich czarodziejów i czarodziejek, panie Rapie, lecz z pewnością nikt z nich nie może oprzeć się Czterem, gdy ci działają wspólnie.

Rap bawił się przez chwilę leżącymi na stole okruszynami. Stara, zgorzkniała Unonini ukrywała coś przed nim.

- Muszę już lecieć - mruknął Hononin. - Jak się rozejdzie, że jestem chory, tłumy starych, wścibskich bab zaczną tu przynosić garnki z kiepską zupą, po to tylko, żeby się czegoś dowiedzieć.

Pozostał jednak tam, gdzie siedział, na swym krześle. Rap podniósł wzrok.

- Jakie są więc pozostałe siły? Smoki? Unonini wydęła wargi, po czym skinęła głową.

• - One rzadko wędrują poza Smoczą Ziemię, podobnojednak są prerogatywą czarownika Południa. Gdy szerzą spustoszenie, imperator musi wezwać Południe, by je odpędziło.

• - Nawet jeśli przywołał je właśnie czarownik Południa! - odezwał się stajenny z paskudnym uśmiechem.

Kapelanka skrzywiła się nerwowo.

• - A co, może to nieprawda? - warknął stary. - Dwa lata temu stado smoków spustoszyło jakieś miasto na Winnipango. To pół Pandemii od Smoczej Ziemi i nie tknęły niczego po drodze! Chce mi pani wmówić, że ich tam nie wysłano? Wie pani, że czarodzieje wtrącają się w różne sprawy, czemu więc czarownik nie miałby użyć swych specjalnych mocy, gdy tylko tego zapragnie?

• - Nigdy nie spotkałam czaro...

• - Gadanie! Nigdy nie spotkałam Boga, ale wierzę w Bogów. Wierzę też opowieściom. Mój dziadunio poszedł raz przyjrzeć się, jak wieszają człowieka. To było w Pilrindzie. Kiedy podciągnęli faceta do góry, on po prostu zniknął! Ulotnił się jak mgła! Została tylko pusta, zwisająca pętla. Uratował go jakiś czarodziej.

Kapelanka prychnęła pogardliwie.

- Nie mówiłam, że czarodziejów nie ma, czy że nie używają swej mocy. Oczywiście, że to robią. Przez cały czas. Moja dawna koleżanka ze szkoły widziała kiedyś, jak jakaś biedna, o błąkana kobieta rzuciła się z wysokiego dachu. Upadłaby na zatłoczoną ulicę, ale ktoś w tym tłumie musiał być czarodziejem, ponieważ spłynąła na dół łagodnie jak liść. Tak mi opowiadała ta koleżanka.

- Co jest pre... prerogatywą Północy? - zapytał Rap. Unonini wahała się tak długo, że stajenny odpowiedział za nią, potwierdzając to, co Rap podejrzewał już przedtem.. - Jotnarowie. Armia to ląd, rozumiesz? Smoki to ogień. Jotuńscy piraci to morze - to znaczy woda.

- Nie jest to dziś równie oczywiste jak w Czasach Ciemności - dodała kapelanka - ale jotnarowie nadal są najlepszymi żeglarzami na świecie. Nie zawsze też ograniczają się do handlu.

Ojciec Rapa był łowcą niewolników, a gdy mu to odpowiadało, niewątpliwie również piratem.

- Każde miejsce w pobliżu morza - ciągnęła Unonini - znajduje się w zasięgu jotnarów.

Tego właśnie Rap się spodziewał.

- A jeśli armia impów dotrze do Krasnegaru, a jarl Kalkor przyprowadzi swych jotnarów, to wtedy... co stanie się wtedy?

Unonini westchnęła ciężko.

- Wtedy niech Dobro będzie z nami! Nie przypuszczam, by Czterej często wtrącali się w pomniejsze spory. Małe wojny i drobne okrucieństwa zdarzają się nieustannie. Dopóki nie dochodzi do użycia magii, czarownicy najwyraźniej je ignorują. Jeśli jednak imperialni legioniści stawią czoło jotuńskim piratom, cóż, wtedy z łatwością mogą się oni w to włączyć. Z wielką łatwością! Jasna Woda jest goblinką, a pan mówi, że impowie dokonali rzezi goblinów. Wiosną mogą się zmierzyć z jej jotnarami, tutaj w Krasnegarze.

Unonini zadrżała i wykreśliła ręką święty znak równowagi.

• - Muszę już iść - mruknął ponownie stajenny.

• - Tak jest! - rozprostowała ramiona. - Ja również. Pan zaś, panie Rapie, i pańscy... towarzysze... musicie na razie zostać tutaj, by nikt was nie zauważył. Wolałabym, żeby ten zaułek był mniej uczęszczany.

• - Co jest specjalnością Zachodu? - zapytał Rap, nie ustępując. Czy czarownicy naprawdę byli tak wielkim zagrożeniem? Mogli nawet im pomóc, tak jak Jasna Woda pomogła jemu. Mogli odizolować od siebie impów i jotnarów.

• - Mówią, że pogoda. Sądzi pan, że Inosolan zjawi się tutaj jutro? - Unonini zadumała się. - Uda się prosto do ojca. Dopilnuję, żeby lekarze zredukowali dawkę i spróbowali przywrócić mu przytomność na okres spotkania... o ile pożyje tak długo. Później obojgu będzie groziło niebezpieczeństwo.

• - Obojgu?

Skinęła z powagą głową.

- Mówią, że podzielenie się słowem zmniejsza jego moc. Jeśli to ono utrzymuje go przy życiu, może wskutek tego umrzeć. Inosolan zaś będzie zagrożona, gdyż będzie je znała.

Wszyscy zamartwiali się przez chwilę tą myślą, po czym kapelanka powiedziała:

• - Jeśli upiera się pan przy pozostaniu w mieście, będziemy musieli znaleźć dla pana jakieś bezpieczniejsze schronienie, panie Rapie.

• - Może zostać tutaj, matko.

Stajenny spoglądał jednak na Pchlarza z niechęcią, która w widoczny sposób była wzajemna.

- Nie ma pan nawet zamka w drzwiach! Gdzie jednak jeszcze możemy go ukryć w tak maleńkim miasteczku jak Krasnegar? Gdy przybywa dwa tysiące legionistów? Zakwaterują ich wszędzie, gdzie jest choć piędź wolnej przestrzeni.

Hononin dźwignął się na nogi.

• - Nic mi nie przychodzi do głowy.

• - Słyszałem kiedyś o miejscu - odezwał się Rap - w które nikt nigdy nie przychodzi. Gdybyście tylko mogli nas tam przemycić.

Płomień jedynej świecy migotał i drżał pośród nocy, oświetlając niepewnym blaskiem umierającego króla. Jego wyniszczona twarz miała żółtą barwę. Rzadkie włosy były siwe, a broda biała. Nawet pogrążone we śnie jego ciało skręcało się niespokojnie pod przykryciem.

Wokół wysokiego łoża zaciągnięto zasłony, pozostawiając jedynie wąską szparę obok poduszki. Siedziała przy niej pełniąca dyżur pielęgniarka; jej zmienniczka miała przyjść o świcie. Ze swego miejsca nie widziała drzwi do komnaty, podobnie jak nikt wchodzący do środka z klatki schodowej nie mógł dostrzec ani jej, ani pacjenta - chyba że przybysz miał dar dalekowidzenia, rzecz jasna.

Matka Unonini przeszła przez komnatę, by porozmawiać z pielęgniarką i sprawdzić stan obłożnie chorego. Atramentowe cienie tańczyły na ścianach w świetle jej latarni, dopóki kapelanka nie zniknęła za rogiem łoża z baldachimem. Mogła ona chodzić wszędzie i odpowiadała jedynie przed Bogami. Dwaj młodzieńcy i pies wsunęli się w milczeniu za nią i przemknęli ukradkiem ku głębokim cieniom po drugiej stronie łoża.

W ogromnym kominku języki ognia pełgały po torfie. Powietrze przesycał jego ostry zapach. Żaluzje w jednym z okien postukiwały monotonnie, przyciągając uwagę do źle dopasowanej okiennicy. Pogrążony w narkotycznej drzemce król jęknął płaczliwie.

Rap odłożył po cichu swój tobołek i czekał. Wysłał powstrzymujący sygnał do Pchlarza, który z ochotą zbadałby nieznane mu zapachy w pokoju chorego. Mały Kurczak również miał tobołek, trzymał go jednak uparcie w rękach, wpatrując się z posępną miną w cienie.

Zza zasłon dobiegł szelest weiinu oraz głos matki Unonini:

-...specjalna inwokacja. Zapewne zajmie mi około godziny...

Jak na służkę Dobra, potrafiła kłamać zaskakująco gładko. Pielęgniarka, której taktownie nakazano odejść, wstała i oddaliła się. Zapewne poczuła ulgę, że nie będzie musiała przez godzinę wysłuchiwać intensywnych modlitw. Rap śledził ją, gdy schodziła w dół po schodach ukrytych w przeciwległym murze.

Nie znalazł żadnych znaków wskazujących na to, by intruzów wykryto. Nawet wielka komnata u podstawy wieży była pusta. Cały pałac spał, nieświadomy, że nieproszeni goście przedostali się aż do królewskiej sypialni; nie zdawali też sobie sprawy z obecności armii, która rankiem miała dokonać na niego inwazji.

Uspokoiwszy się, Rap spróbował też sprawdzić drogę przed nimi, lecz natychmiast ogarnęło go mocne pragnienie, by tego nie robić. Inos mówiła mu o zaklęciu chroniącym tajemnic dawno zmarłego czarodzieja. Pot wystąpił mu na twarz. W głowie poczuł pulsujący ból. Mimo to zmusił się, by tam zajrzeć. W murze była ukryta kolejna klatka schodowa - ustalił to kosztem walenia w skroniach oraz chorobliwych bólów brzucha - prowadziła ona jednak w górę do...

Nicości! Płaski, drewniany sufit wyznaczał dach świata.

Rap odprężył się, wiedząc, że jego wysiłki są bezcelowe. Tę samą nieprzejrzystą pustkę zauważył, gdy wszedł do zamku pół godziny temu. W gruncie rzeczy dostrzegł ją już wtedy, gdy odjeżdżał z Andorem w Święto Zimowe, choć wówczas jego dalekowidzenie nie było jeszcze tak ostre jak obecnie. Teraz potrafił wykryć niemal każde poruszenie w całym budynku - nawet pewne niedozwolone czynności w jednej z sal sypialnych dla panien służących, które z pewnością nie spodobałyby się ich przełożonej Aganini, gdyby o nich wiedziała. Jego wiedza sięgała jednak do murów. Inisso otoczył swój bastion nadprzyrodzoną barierą, która odcinała go od całego świata.

Komnata mocy zaś, jeśli istniała - a Rap czuł teraz silną skłonność, by w to nie wierzyć - znajdowała się na zewnątrz tej osłony.

Nagle światła i cienie poruszyły się ponownie. Matka Unonini wyszła kaczym krokiem zza narożnika łoża i skierowała się w stronę kredensu stojącego naprzeciwko drzwi. Rap podążył za nią. Nagle oboje zatrzymali się, niezdecydowani.

- To zaklęcie - powiedział Rap. Przesuwanie mebli, podczas gdy król umierał, przypominało świętokradztwo. Było w tym coś niewłaściwego. Z pewnością zresztą za meblem nie kryło się nic ciekawego.

Kapelanka skinęła z zakłopotaniem głową.

• - Niech pan to zrobi!

• - Mały Kurczaku?

Goblin potrząsnął energicznie głową. Jego szeroko rozwarte, ustawione pod kątem oczy lśniły w świetle latarni.

- Masz stracha? - zapytał Rap, choć po jego własnych żebrach ściekał pot.

Ten docinek przekonał mającego wciąż opory goblina. Obaj odsunęli ciężki kredens od ściany. Gdy tylko Rap ujrzał drzwi, osobliwa niechęć opuściła go. Ponownie chwycił swój tobołek, kapelanka zaś wyciągnęła kółko z masywnymi kluczami i zaczęła je kolejno wypróbowywać. Po chwili trzask zamka wypełnił ciszę niczym szczęk oręża. Gdy Unonini pchnęła drzwi, rozległ się jęk, który wydawał się wystarczająco głośny, by obudzić całe miasto.

Zatrzymała się i uniosła latarnię, aby spojrzeć w twarz Rapa.

- Wyczuwa pan coś?

Zbadał ponownie cały obszar, aż do wielkiej komnaty. Dwa psy chrapały przed kominkiem. Uniosły głowy, kiedy odchodząca pielęgniarka wyszła z klatki schodowej. Gdy nie wydarzyło się nic więcej, ułożyły się ponownie do snu.

- Wszystko w porządku.

Matka Unonini skinęła głową i poprowadziła ich w górę po wąskich schodach. Jej latarnia ukazywała kłęby białych pajęczyn oraz zakurzone stopnie znikających w ciemności, krętych schodów. Niesamowita pustka oczekująca Rapa na szczycie zbijała go z tropu tak, że mógł co najwyżej powstrzymywać Pchlarza przed pognaniem naprzód. Czuł się jak ryba ciągnięta w sieci ku powierzchni wody. Owa złowieszcza nicość była coraz bliżej i bliżej. Tak się już przyzwyczaił do oglądania świata dzięki swemu nadprzyrodzonemu talentowi, iż miał wrażenie, że grozi mu ślepota. Konflikt pomiędzy dwoma zmysłami powodował u niego zaburzenia równowagi.

Nagle jego umysł przebił się przez barierę. Najwyżej położoną komnatę nakrywał stożkowy dach. Rzecz jasna brak w niej było przeciwległych drzwi prowadzących na wyższe piętro, poza tym jednak wyglądała tak samo jak wszystkie wielkie, okrągłe pokoje wieży. Kominek był pusty, a drzwi do garderoby zamknięte. Zmysł Rapa potrafił je jednak przeniknąć.

Dostrzegał też miasto. To zamek był teraz dla niego niedostępny, zamknięty w swej nadprzyrodzonej osłonie. Gdy wyczuł ulice i zaułki oraz odległe kry spiętrzone na skałach daleko w dole, zakręciło mu się w głowie od zawrotnej wysokości. Zachwiał się na nogach i omal nie potknął na kilka ostatnich stopniach.

Drzwi na szczycie były szeroko otwarte. Intruzi wkroczyli przez nie do komnaty Inissa, miejsca mocy czarodzieja.

- Świetnie! - wydyszała kapelanka. Uniosła latarnię, szybko jednak opuściła ję z powrotem, przekonawszy się, że blask światła w oknach może zaalarmować kogoś na zewnątrz. Była, rzecz jasna, bardzo wścibską osobą. Początkowo oburzyła się, gdy Rap zasugerował to pomieszczenie jako kryjówkę, później jednak ciekawość i nieoczekiwanie nadarzająca się okazja powęszenia w zakazanym miejscu przezwyciężyły jej skrupuły. Musiała czuć się teraz rozczarowana, gdyż nie było tu nic do oglądania poza pokrytymi kurzem śladami stóp widocznymi niewyraźnie na nagich deskach, tam gdzie pozostawili je król i Sagorn podczas swej letniej wizyty w tej komnacie. Zimne powietrze cuchnęło stęchlizną. Nie było tam absolutnie nic tajemniczego. Po prostu pusty pokój.

Ponieważ nie ustawiono w nim mebli, sprawiał wrażenie bardzo dużego. Pchlarz myszkował ukradkiem po tej rozległej, okrągłej, pustej przestrzeni, trzymając nos przy podłodze. Od czasu do czasu zatrzymywał się, by poddać analizie jakąś wybraną woń.

Mały Kurczak cisnął na podłogę swój tobół i zaczął wyglądać przez najbliższą, skrytą we wnęce okiennicę. Matka Unonini prychnęła z dezaprobatą na widok wzbijanych przez niego kłębów kurzu.

Rapa wciąż dręczyły zawroty głowy wywołane poczuciem wysokości. W połączeniu z dalekowidzeniem wrażenie to oszałamiało, podniecało i niemal przerażało. Gdzieś daleko w dole, w mrocznej izbie sutereny, matka karmiła piersią dziecko. Reszta rodziny spała w pobliżu. Uczniowie piekarzy rozpalali już piece swych mistrzów. Kochanek przechodził na palcach przez sypialnię, powracając do domu...

Czy tak właśnie czuli się czarodzieje? Czy Czterej siedzieli wysoko na szczytach swych wież w Piaście niczym pogrążone w posępnych myślach orły, spoglądając na całą Pandemię, która rozciągała się pod nimi naga i bezbronna? Opiekunowie, jako najsilniejsi ze wszystkich czarodziejów, musieli mieć znacznie większy zasięg niż on. Czy Jasna Woda naprawdę wyczuła go aż z Piasty? Czy i w tej chwili spoczywała naga i bezwładna na swym tronie z kłów morsa, stojącym w jej komnacie mocy, i dokonywała przeglądu Północy w poszukiwaniu tych drobnych fal, o których wspomniała, gotowa powalić każdego, kto używał magii do złych celów? Co podobna moc mogła uczynić z tym, kto nią władał? Rap zadrżał. Kapelanka zauważyła to.

- Ostrzegałam pana, że pan tu zmarznie! Usatysfakcjonowana, że jej przepowiednia się sprawdziła, owinęła się ciasno płaszczem, pomagając sobie wolną ręką. Rap jednak narzucił na swój kubrak futrzaną parkę i w ogóle nie odczuwał zimna. W gruncie rzeczy po raz pierwszy w tym dniu zupełnie nic mu nie przeszkadzało.

• - Nie o to chodzi. Matko?

• - Hmm?

• - Jeśli Czterej strzegą nas wszystkich przed nadużyciem magii...

• - Nie chcę rozmawiać o Czterech! Z pewnością nie w tym miejscu.

O to właśnie Rap chciał ją zapytać: dlaczego tak niechętnie mówiła o czarownikach? Dlaczego wszyscy zawsze unikali tego tematu? Bardzo rzadko słyszał, by w ogóle o nich wspominano.

- Spójrzcie! - kapelanka uniosła lekko latarnię i wskazała na południową wnękę. - Ona jest inna!

Mały Kurczak, który na północy nie zauważył nic ciekawego, przeszedł teraz do wschodniej wnęki, by powyglądać tamtędy. Szkło wprawiło go w zakłopotanie, ponieważ nie topiło się, gdy na nie chuchał.

Południowa wnęka z pewnością była większa od pozostałych. Okiennica była wyższa i szersza niż tamte trzy. Mieściło się w niej nie tylko główne hakowate okno, lecz również dwa mniejsze po bokach. Rap spróbował sobie przypomnieć, czy zauważył kiedykolwiek z dołu ten brak symetrii, doszedł jednak do wniosku, że nigdy porządnie nie przyjrzał się tym oknom. Ołów, w którym osadzone były szyby, miał układ bardziej skomplikowany i mniej regularny, co stanowiło następną drobną różnicę. Noc za nimi była jednak równie czarna, jak w pozostałych oknach.

- Ciekawe dlaczego? Zaintrygowana kapelanka podeszła bliżej. Okno zaczęło lśnić.

Zatrzymała się z sykiem, zaskoczona. Pomiędzy ołowianymi ramkami mieściło się mnóstwo maleńkich szybek o wszystkich możliwych kształtach i kolorach. Ozdobione były obrazkami i symbolami: gwiazdami i dłońmi, oczyma i kwiatami, a także wieloma innymi, mniej zrozumiałymi. Wszystkie były słabo widoczne w bladej poświacie, jak gdyby na zewnątrz świecił księżyc. Barwy były blade i wyblakłe, jak na bardzo starym manuskrypcie - sjena, malachit, ochra i łupkowy. Oczy Rapa dostrzegały je, dalekowidzenie mówiło mu jednak, że jest tam tylko okno, w którym nie ma nic nadzwyczajnego. Gdy jednak spróbował odcyfrować widziane obrazy, wydało mu się, że się zmieniają. Każdy z nich był niezmienny, gdy Rap się w niego wpatrywał, ulegał jednak przekształceniu, gdy tylko odwrócił od niego uwagę. Głowa ptaka koloru umbry, widniejącego w górnym prawym rogu, znajdowała się teraz znacznie niżej niż uprzednio. Róg barana w niewytłumaczalny sposób wydawał się zakrzywiać w prawo i w lewo jednocześnie. Obraz brązowego płomienia wił się, a koło barwy lilaróż obracało... Rap zadrżał po raz drugi.

Matka Unonini cofnęła się i blask księżyca za szkłem zgasł.

Mały Kurczak chrząknął gniewnie. Porzucił wschodnią wnękę i zaczął skradać się ku południowej z jedną dłonią na rękojeści sztyletu, który miał za pasem, i ramionami pochylonymi do przodu. Wyglądał zupełnie jak Pchlarz poddający oględzinom jeżozwierza.

- Stój! - zawołali w tej samej chwili Rap i kapelanka. Mały Kurczak jednak nie zatrzymał się. Posuwał się powoli naprzód z piętami uniesionymi do góry. Okno rozjarzyło się ponownie, tym razem jednak jego światło było inne - cieplejsze i niespokojne. Nie księżyc, lecz ognisko? Ognisko na szczycie wieży, siedem pięter nad zamkiem, który sam wznosił się sto lub więcej piędzi ponad morzem?

- Stój! - powtórzył Rap, tym razem bardziej zdecydowanie. Odłożył na podłogę własny bagaż - miał tam kubki, jedzenie i różne przydatne rzeczy, które mogłyby narobić hałasu, gdyby je rzucił - po czym popędził naprzód.

Światło zmieniło się ponownie, w dramatyczny sposób. W chwili, gdy dopędził Małego Kurczaka i złapał go za ramię, okno ogarnął kipiący, gorejący blask, zbyt jaskrawy, by na niego patrzeć. Rubinowe, szmaragdowe i szafirowe impulsy przebijały się przez błyski lodowej bieli, przywodząc na myśl fasetki wielkiego diamentu. Teraz już niewątpliwie symbole zmieniały się szybciej, migając błyskawicznie w kącikach oczu. Blask czynił niemożliwym uważniejsze przyjrzenie się którejkolwiek z szybek.

Rap odciągnął goblina, który nie stawiał oporu. Gdy obaj się cofnęli, łuna zgasła. Ponownie stali w bladym świetle latarni. Rapa bolały oczy. Pod powiekami dostrzegał plamy rozmaitszych odcieni.

Kapelanka wstała z kolan, kończąc modlitwę. Jej widoczna w półmroku twarz była blada i pociągła.

• - To magia! - oznajmiła niepotrzebnie. - Zaklęta wnęka!

• - Co ona może zrobić? - zapytał Rap, nie wypuszczając Małego Kurczaka z mocnego uścisku.

• - Nie wiem! Jestem kapelanka, nie czarodziejką. Sądzę jednak, że powinniście trzymać się od niej z daleka.

Wszystkie pozostałe sekrety Inissa zniknęły, ten jednak był wbudowany w mury i nie można go było usunąć. Czy to właśnie było powodem, dla którego tajemniczy doktor Sagorn przyszedł z królem do tego pokoju, o którym Inos nigdy nie powiedziano?

- Och, zgadzam się. Nie zbliżaj się do tego! - dodał Rap w goblinim dialekcie.

Mały Kurczak skinął głową.

• - Złe! - odwrócił się plecami do gorszącego okna.

• - Nadal chce pan tu zostać? - zapytała matka Unonini. Rap skinął głową.

- To najbezpieczniejsze miejsce. Mogę też korzystać tu z dalekowidzenia.

Żeby to zrobić, będzie musiał usiąść na schodach, poniżej poziomu podłogi, ale Unonini nie musiała o tym wiedzieć.

- Tak, ale co pan może osiągnąć? Zadała mu to pytanie tuzin razy.

Udzielił jej tej samej odpowiedzi, co poprzednio.

- Nie wiem. Muszę jednak jakoś ostrzec Inos, że Andor nie jest tym, za kogo się podaje.

Podeszła bliżej i podniosła latarnię, by przyjrzeć się jego twarzy.

• - Chce pan zrobić to dla niej czy dla siebie?

• - Dla niej, oczywiście!

Nie przestawała się w niego wpatrywać.

- Wie pan, że jeśli ludzie zapragną mieć króla, zamiast królowej, wątpliwe, by zaakceptowali w tym charakterze pomocnika rządcy.

Rap zacisnął pięści.

• - Niczego podobnego nie sugerowałem!

• - Czy sądzi pan, że zdoła podsłuchać to, co król powie Inosolan?

Na twarzy Rapa odmalowała się wściekłość. To stanowiło wystarczającą odpowiedź. Unonini opuściła latarnię.

- Nie. Przepraszam pana, panie Rapie. To było podłe z mojej strony. - Owinęła się ciaśniej płaszczem. - W takim razie pójdę już. Lepiej niech pan zejdzie na dół i odstawi kredens z powrotem na miejsce.

Rap skinął głową.

- Zamkniemy też drzwi za nim. Kapelanka skinęła głową.

- Oczywiście. Proszę jednak pamiętać, że one skrzypią. Wrócę jutro w nocy, jeśli zdołam, i przyniosę trochę oleju - zadrżała. - Musiałam oszaleć! Mam nadzieję, że prawidłowo interpretuję słowa Boga... i że Oni byli życzliwym Bogiem, stojącym po stronie Dobra. Proszę uklęknąć, to udzielę panu błogosławieństwa. Chciałabym mieć kogoś, kto pobłogosławiłby to, co uczyniłam dziś w nocy.

Okno z gzymsem:

Jest tutaj okno z gzymsem łukowatym - Każdy z trzech łuków zdobny kunsztem wielkim W owoce, w rdesty, w najwspanialsze kwiaty; Szlifem się iskrzą witraża tafelki, Tworząc wzór dziwny, mozaikę barw wszelkich, Jak ćmy skrzydła - tej w rzucik różowy.

Keats - Wigilia świętej Agnieszki Przełożyła Zofia Kierszys

Rozdział IX

WIERNY POŚRÓD NIEWIERNYCH

1

Najgorszy moment całego tego straszliwego dnia nadszedł, gdy Inos po raz pierwszy ujrzała ojca - nieszczęsną istotę, która była wszystkim, co pozostało z pełnego życia, tryskającego zdrowiem mężczyzny, jakiego pamiętała. W porównaniu z tym nic, co zdarzyło się przedtem czy potem nie było równie złe - żadne z morderstw, okropności czy czarów, do których doszło później, ani nawet wiadomości o jego śmierci, gdyż ta przynisła jej ulgę.

Z poranka miała zapamiętać jedynie splątane fragmenty obrazów, kilka niepewnych wizji i wspomnień. Opuściła Krasnegar podczas letniej mżawki, siedząc w landzie z ojcem i ciotką Kade, żegnana mniej lub bardziej szczerym aplauzem darzących ją uczuciem mieszczan. Wracała wietrznym, wiosennym rankiem, gdy blask słońca łączył się z nagłymi opadami śniegu. Jechała konno z Andorem u jednego boku i nikczemnym prokonsulem Yggingim u drugiego. Obywatele miasta przyglądali się jej teraz opatuleni w futra lub wyglądali zza żaluzji, zszokowani widokiem armii imperialnych najeźdźców profanującej ich ulice.

Służba pałacowa oraz wyżsi urzędnicy królestwa zebrali się szybko w wielkiej komnacie, która teraz wydawała się Inos tandetną budą. Oni również wpatrywali się w nią z bezsilną wściekłością. Ich pozdrowienia były lakoniczne i nieszczere. Na dobrze znanych twarzach widniał nieznany jej wyraz. Stary kanclerz Yaltauri i znacznie starszy seneszal Kondoral, matka Unonini i biskup Havyili byli dziwnie zasępieni. Oblicze wysokiego, sztywnego rządcy Foronoda tak pobladło, że przypominało barwą srebrzysty hełm jego włosów.

Jakże mały był Krasnegar, jak posępny i ubogi w porównaniu z Kinvale! Pałac przypominał stodołę. Gdy zaś zaprowadzono ją uprzejmie na górę, do saloniku, i spojrzała na pozłacane meble z palisandru, które ciotka Kade przywiozła ze sobą - już trzy lata temu - wydały się jej one żałosne: gorzka parodia tego, czym powinny być komfort i elegencja. A przecież one się nie zmieniły. Inos poczuła do siebie nienawiść, gdyż to w niej zaszła zmiana.

Sposób w jaki z nimi rozmawiała, w jaki się poruszała i odwzajemniała ich spojrzenia zdawał się mówić, że odjechała, ale nie wróciła. Nigdy już nie wróci. Miejsce to samo, lecz ona stała się inną osobą.

Zjawili się lekarze. Kłaniali się i zasypywali ją usprawiedliwieniami. Jego Królewska Mość był przytomny i powiadomiono go...

W tej właśnie chwili Inos wydała swój pierwszy rozkaz.

- Zobaczę się z nim w cztery oczy! - oznajmiła. Uciszyła ich protesty najbardziej piorunującym spojrzeniem, na jakie mogła się zdobyć. Nawet Andora. Nawet znienawidzonego Yggingiego. Nawet ciotkę Kade.

Zdumiewające, ale to poskutkowało. Wszyscy wyrazili zgodę. Nikt nie był tym bardziej zaskoczony niż sama Inos.

Wspięła się sama po znajomych, krętych schodach. Ze zdziwieniem zauważyła, że stopnie były wklęśnięte wskutek stuleci deptania, a także to, jak wąska była klatka i jak bardzo mury wygładziła pieszczota niezliczonych strojów. W Kinvale wszystko było takie nowe. Gdy weszła do ubieralni, przypomniała ją sobie taką, jaką była w latach jej dzieciństwa, gdy pod północnozachodnią ścianą stało łóżko, na którym spała. Teraz jednak ustawiono tam starą szafę. Zza przeciwległych drzwi wypadli hurmem lekarze i pielęgniarki. Pokiwali do niej uprzejmie głowami, przemknęli przez komnatę i popędzili w dół schodami po drugiej jej stronie. Gdy już ostatni z nich zniknęli, Inos zaczęła wspinać się na nowo.

Zasłony łoża odsunięto, a komnatę rozjaśnił przelotny blask słońca; w pierwszej chwili Inos pomyślała więc, że była to jakaś straszliwa pomyłka czy makabryczny żart, gdy łoże wydawało się puste. Potem podeszła bliżej i... i uśmiechnęła się.

Siedziała przy nim przez wiele godzin, trzymając go za rękę. Prowadziła rozmowę, gdy był do niej zdolny, w pozostałych chwilach zaś czekała, aż przebudzi się ponownie bądź też minie atak bólu. Przez większość czasu błądził myślami gdzieś daleko. Często mylił Inos z jej matką.

Ciotka Kade zjawiała się od czasu do czasu na palcach, ze zbolałą miną. Przemawiała do niego i niekiedy ją poznawał. Potem pytała, czy Inos czegoś nie trzeba i ponownie wymykała się cicho. Biedactwo! Tygodnie jazdy wierzchem... pokonała w ten sposób całe pustkowia, upierając się odważnie, że to najwspanialsza przygoda w jej życiu i nie może z niej zrezygnować. Figę to pomogło jej figurze. Była równie pękata jak zawsze. Dzisiaj wydawała się też stara.

Chwile przytomności były najlepsze i najgorsze zarazem.

• - No cóż, królewno? - zapytał szeptem. - Czy znalazłaś swego przystojnego mężczyznę?

• - Chyba tak, ojcze. Nie składaliśmy jednak sobie żadnych obietnic.

• - Bądź pewna - powiedział i uścisnął jej dłoń. Następnie zaczął mamrotać coś o naprawie muszli koncertowej, którą rozebrano jeszcze przed narodzinami Inos.

Portret matki oczyszczono i przeniesiono na boczną ścianę. Obok niego wisiał pastelowy szkic Jalona. Inos wyglądała na nim niedorzecznie młodo, całkiem jak dziecko.

Ojciec pytał ją o Kinvale. Wydawało się, że zrozumiał część z tego, co powiedziała. Mówił o ludziach dawno nie żyjących i problemach dawno już rozwiązanych. Gdy przyszedł atak bólu i zaproponowała, że wezwie lekarzy, odmówił.

- Dość już tego - stwierdził.

Znacznie później, po długim milczeniu, nagle otworzył bardzo szeroko oczy. Pomyślała, że znowu dopadł go ból, wyglądało jednak raczej na to, że król nagle coś sobie przypomniał.

• - Czy pragniesz go? - zapytał wpatrzony w nią.

• - Czego, ojcze?

• - Królestwa - odparł. - Czy chcesz tu zostać i być królową? Czy może wolałabyś mieszkać w mniej surowym kraju? Musisz dokonać wyboru teraz!

- Sądzę, że to mój obowiązek - odparła. Nie czułabym się szczęśliwa, gdybym się od niego uchyliła.

Ojcu musiało się to spodobać, choć Inos nie mogła w pełni stłumić pretensji do losu. Dlaczego krępowały ją podobne więzy, podczas gdy zwyczajni ludzie cieszyli się swobodą? Nigdy nie prosiła o to, by zostać królewną.

Uścisnął mocno jej rękę, dręczony bólem.

- Dorosłaś!

Skinęła głową i powiedziała, że sądzi, iż tak jest w istocie.

- A więc podejmiesz próbę? - zapytał. - Myślę, że dasz sobie radę.

Rozejrzał się niespokojnie po komnacie. - Czy jesteśmy sami? Zapewniła go, że tak jest.

• - No to przysuń się bliżej - powiedział cicho. Nachyliła się nad nim. Wyszeptał jej do ucha coś bezsensownego. Poderwała się zaskoczona, gdyż myślała, że jego umysł nie jest zmącony. Uśmiechnął się do niej słabo, jak gdyby to, co zrobił, kosztowało go wiele wysiłku. - Od Inissa.

• - Tak, ojcze.

• - Zapytaj Sagorna - wymamrotał. - Jemu możesz zaufać. Może niekiedy też Thinalowi, ale nie pozostałym. Żadnemu z pozostałych.

Inos pomyślała, że jest to zbyt surowy osąd wszystkich wiernych sług i dworzan, którzy służyli Holindarnowi przez całe życie, jeśli to właśnie miał na myśli. Kim zresztą był Thinal? Król mówił od rzeczy. Ale Sagorn? Andor mówił, że wrócił on do Krasnegaru po jej odjeździe, nie widziała go jednak.

Ojciec skrzywił się nagle, potem jednak powiedział:

- Wezwij radę.

• - Później - zaoponowała. - Teraz musisz odpocząć. Potrząsnął z uporem głową spoczywającą na poduszce.

• - Muszę im to oznajmić.

W tej właśnie chwili ciotka Kade złożyła jedną ze swych wizyt. Inos poprosiła ją, by wezwała radę. Ciotka z pełną zwątpienia miną poszła to uczynić. Po krótkiej chwili wszyscy weszli do środka - biskup, Yaltauri i pół tuzina innych. Król jednak zaczął tymczasem mamrotać o statkach ze zbożem i białych koniach. Rada wycofała się.

Od tej chwili jego stan pogorszył się szybko. Momenty milczenia były coraz dłuższe. Przerywał je jedynie syk torfu w kominku oraz okresowe zawodzenie wiatru przedostającego się przez nieszczelne zachodnie okno. Inos przypomniała sobie, że ów płaczliwy jęk przerażał ją, gdy była dzieckiem i że tej okiennicy nigdy jakoś nie udało się naprawić. Raz czy dwa razy wydało się jej, że słyszy nad sufitem ciche skrzypienie, uznała jednak, że to tylko wytwór jej wyobraźni. Podczas następnej wizyty ciotki Kade poprosiła ją, by przysłała lekarza i od tej chwili pozostała mu zostać w komnacie.

“Dasz sobie radę” - powiedział ojciec. Gdy siedziała przy jego łóżku cały długi dzień, obserwując, jak chwile przytomności stają się coraz krótsze i rzadsze, czuła, że narasta w niej osobliwa determinacja. Czuła się jak skała odsłonięta przez odpływ.

Dla niego podejmie próbę.

Jeszcze im pokaże! Odniosła wrażenie, że ta myśl dodała jej siły, o której posiadanie nigdy siebie nie podejrzewała. Czekała, wytrwała i nie przelała ani jednej łzy.

Cienie przemieściły się. Dzień dobiegał końca. W lichtarzach zapalono świece. Wreszcie, gdy słońce już zaszło, a jej ojciec od dłuższego czasu nawet nie drgnął, pomijając powolne podnoszenie się i opadanie klatki piersiowej, lekarz podszedł do niej i położył rękę na jej ramieniu. Zrozumiała, że pora odejść. Ucałowała wychudłą, pożółkłą twarz i oddaliła się. Zeszła powoli po schodach, minęła ubieralnię, przeszła jeszcze jedną kondygnację w dół i zatrzymała się w drzwiach do saloniku, by pomyśleć.

Zebrała się tam rada, a także nieco innych osób. Wszyscy oczekiwali w świetle kaganków, gdyż za oknami było już całkiem ciemno. Nikt jeszcze nie zauważył stojącej w drzwiach Inos. Królowe nie miały czasu na osobistą żałobę. Musiała zadbać o swe dziedzictwo. Wystarczająco często omawiała podczas podróży tę kwestię z Kade, a także z Andorem. Czy Krasnegar zaakceptuje królową? I to młodocianą? Impowie zapewne uznali ją, lecz wątpliwe, by zrobili to jotnarowie. Ojciec przekazał jej królestwo, nie powiadomił jednak o tym rady. Mogło to zresztą nie mieć większego znaczenia, gdyż następny ruch wykona nienawistny Yggingi, którego armia okupowała Krasnegar. Jakie będą jego warunki? Czy zmusi ją do złożenia hołdu Jego Imperatorskiej Mości Emshandarowi IV?

Siedzieli więc tam albo stali, czekając, tak jak z pewnością robili to przez cały dzień. Rozmawiali ze sobę cicho. Na czoło grupy wysuwał się Andor, szczupły i pełen gracji, odziany w ciemną zieleń, wysoki jak na impa. On stanowił klucz do królestwa, pomyślała. Jeśli wyjdzie za Andora, rada zaakceptuje go jako jej małżonka. Był młody, przystojny, miał prezencję i posiadał kwalifikacje. Nawet Foronod uśmiechał się teraz słuchając, wraz z pozostałymi, opowieści Andora. Jeśli Andor stanowił klucz, to Foronod był zamkiem, jako jotunn i to zapewne najbardziej wpływowy pośród nich. Jeśli rządca uzna Andora za króla, prawdopodobnie wszyscy to zrobią. Z wyjątkiem, być może, Yggingiego.

Andor nie wróciłby z nią tutaj, gdyby mu na niej nie zależało.

Wreszcie ją zauważono. Wszyscy odwrócili się ku niej we współczującym milczeniu. Była tam matka Unonini, odziana w czarną szatę. Jej twarz wyglądała ponuro - jak zawsze. Ciotka Kade w srebrno-różowym stroju siedziała u podstawy schodów niczym pies łańcuchowy. Chwała jej za to!

Inos uściskała ciotkę, po czym ją z kolei uściskała kapelanka cuchnąca rybą. Inos zastanowiła się, jak mogła kiedykolwiek bać się tej małej, cierpiącej na niestrawność kapłanki, która na skutek niepowodzeń i pełnego goryczy wygnania żywiła wieczne pretensje do świata.

Mężczyźni pokłonili się, jeden za drugim. Inos - w odpowiedzi - kiwała do nich głową. Byli to: Foronod, posępny i wychudzony, w ciemnoniebieskiej todze, z bladą, zimową cerą i białozłotymi włosami jotunna lśniącymi na tle mroku za oknem, stary kanclerz Yaltauri, typowy imp, niski i smagły, mężczyzna zwykle jowialny, lecz wiecznie pogrążony w książkach, znacznie od niego starszy seneszal Kondoral, który nie ukrywał łez, a także niezdecydowany i nieudolny biskup Havyili.

- To już nie potrwa długo - poinformowała ich. Matka Unonini odwróciła się i skierowała ku schodom.

- Musisz coś teraz zjeść, moja droga. - Kade poprowadziła ją do stołu nakrytym białym obrusem, ze srebrnymi sztućcami oraz znakomitą porcelaną, co było niczym mała oaza Kinvale w jałowej Arktyce. Spoczywające tam ciastka i placki wydawały się jednak zbyt ciężkie. O cudzie nad cudami! - gigantyczny srebrny imbryk do herbaty ciotki Kade balansował nad podgrzewającym go płomieniem niczym zapomniany duch z jej dzieciństwa. Tego dnia, gdy spotkała Sagorna i przewróciła ten imbryk - niedorzeczny, bezsensowny, niegustowny przedmiot! - ojciec zażartował, że mogła spalić zamek... Ten nieoczekiwany, nie mający nic do rzeczy fragment wspomnień złapał Inos za gardło i omal jej nie pokonał. Odwróciła szybko wzrok od nieszczęsnego imbryka i zaczęła mówić, że dziękuje, ale nie mogłaby nic przełknąć. Usiadła jednak i najadła się do syta, popijając mocną herbatę, nalewaną przez ciotkę Kade z tego monstrualnego imbryka, który stał się nagle po prostu bardzo brzydkim naczyniem.

Tymczasem wróciła matka Unonini. Inos dźwignęła się powoli z krzesła i uraczona została kolejnym cuchnącym rybą uściskiem.

- Inosolan, moje dziecko, to znaczy Wasza Kró... - zawahała się, po czym rozpoczęła kazanie na temat ważenia dusz i tego, jak bardzo Dobro w ojcu przeważało nad Złem i wszystkie tego rodzaju łatwe do przewidzenia banały. Inos przestała je słuchać.

Skończyło się. Nie przeleje dziś żadnych łez. To była ulga.

Każde zło kryło w sobie coś z dobra. Pojawił się też medyk, niepewny i skrępowany.

- Co teraz? - zapytała go.

Zaczął mamrotać coś o wystawieniu zwłok na widok publiczny. Inos przypomniała sobie, jak odbywało się to w przyp adku jej matki. Leżała w wielkiej komnacie, a obok niej przesuwały się szeregi płaczących obywateli. Poleciła mu więc, by zajął się tą sprawą. Nastąpiły dalsze uściski od ciotki Kade i matki Unonini oraz mocniejszy, od Andora, a także pokłony i niewyraźne słowa ze strony pozostałych mężczyzn. Inos zdawała sobie niejasno sprawę, że przez komnatę przemknęli jacyś ludzie, którzy udali się do królewskiej sypialni. Jak sądziła, po chwili znieśli ciało na dół, odwróciła się plecami i zignorowała tę nieprzyjemną konieczność. Wkrótce zaczął bić wielki zamkowy dzwon, powolny, odległy i budzący trwogę.

Orszak odszedł wreszcie. Drzwi zamknięto. Nie mogła przecież ignorować całego świata. Noc się jeszcze nie skończyła. Gdy Inos odwróciła się, by ponownie spojrzeć mężczyznom w twarze, przekonała się, że zjawił się wśród nich jeszcze jeden

- obmierzły prokonsul Yggingi o kwadratowej głowie. Król umarł. Zaczęły zlatywać się kruki. Yggingi jak zwykle miał na sobie mundur. Pod pachą ściskał ozdobiony grzebieniem hełm, druga ręka zaś spoczywała na uchwycie jego ceremonialnego miecza - ozdobnym, krzykliwym, pozłacanym przedmiocie. Inos pomyślała, że boi się jego, ale nikogo ani niczego więcej. Z całą resztą mogła sobie poradzić.

- Rządco? - spytała, wiedząc, że Foronod jest najbardziej kompetentnym członkiem rady. - Co teraz? Trzeba powiadomić miasto.

Foronod pokłonił się i nie powiedział nic, co niezbyt jej pomogło.

- No więc? - zapytała. - Kiedy ogłoszą mnie królową? Kanciasta twarz wciąż była pozbawiona wyrazu, Inos wyczuwała jednak wściekłość płonącą pod jej jotuńską bladością.

- Ta decyzja w tej chwili najwyraźniej nie leży w jurysdykcji rady pani zmarłego ojca, panienko - cedził powoli słowa.

- Imperialne oddziały przejęły władzę nad pałacem i miastem. Sierżant Thosolin i jego ludzie zostali rozbrojeni i uwięzieni. Sugeruję, by skierowała pani swe pytania pod adresem prokonsula Yggingiego.

Pokłonił się ponownie i cofnął z powrotem pod ścianę. Inos stłumiła szalony impuls każący jej wybuchnąć płaczem lub rzucić się Andorowi w ramiona. Sprowadziła drapieżnika do swego legowiska i teraz musiała stoczyć z nim bój. Musiała walczyć z potworem, którego zbiry okupowały jej ojczyznę. Spojrzała wyczekująco i chłodno - miała nadzieję że chłodno - na prokonsula.

Ten pochylił głowę w płyciutkim ukłonie.

• - Może porozmawialibyśmy na osobności, królewno? Andor i ciotka Kade jednocześnie zaczęli protestować.

• - Królewno? - zapytała Inos.

Dostrzegła w świńskich oczkach błysk rozbawienia.

- Przepraszam. Wasza Królewska Mość. Cóż! To mogło być jej pierwsze zwycięstwo.

- Z pewnością Ekscelencjo - odparła. - Proszę udać się ze mną.

Wyszła z brodą uniesioną ku górze przez drzwi, które wiodły wyżej. Żałowała, że nie założyła długiej sukni, którą mogłaby imponująco zarzucić po podłodze. Zdała sobie sprawę, że wciąż ma na sobie brudny kostium do konnej jazdy. Jej włosy zapewne też wyglądały okropnie, przynajmniej jednak nie płakała. Wspięła się ciężko na górę do ubieralni, gdzie stały szafy, kufry oraz jedno wielkie łoże. W rzeczywistości komnata stanowiła po prostu rupieciarnię. Latem Inos każe to wszystko wynieść. Świece nie dawały wystarczająco wiele światła. Wielkie pomieszczenie było mroczne. Mogło się to okazać korzystne, jeśli pomoże w ukryciu wyrazu jej twarzy, gdyż z pewnością Yggingi był bardziej doświadczonym negocjatorem niż ona. Inos nie miała jednak żadnych atutów, które mogłaby wykorzystać w negocjacjach. Prokonsul po prostu przekaże jej rozkazy.

Zatrzymała się obok łoża, odwróciła i powiedziała:

- Słucham?

Yggingi wciąż ściskał swój głupi hełm. W jego zbroi odbijały się tuziny maleńkich, migotliwych płomieni świec. Był potężnym, szerokim w ramionach mężczyzną. Twardym mężczyzną. Zabójcą. Podszedł do niej zbyt blisko, celowo wzbudzając poczucie zagrożenia,

- Dostałaś je?

Pytanie wydawało się tak pozbawione sensu, że Inos poczuła, iż jej usta poruszyły się bezgłośnie.

- Słowo! - warknął.

- Jakie słowo? Zaczerwienił się gniewnie.

• - Czy twój ojciec powiedział ci słowo mocy? Słowo Inissa? Miała już powiedzieć:

- Nie! - gdy przypomniała sobie, że ojciec wspomniał coś o Inissie...

Yggingi dostrzegł jej wahanie i obnażył zęby w uśmiechu.

- Czy wiesz, co to oznacza? - zapytał. Potrząsnęła głową.

Zbliżył się jeszcze o pół kroku. Musiał pochylić głowę, by na nią patrzeć. Jego kwaśny oddech powiedział jej, że pałacowa piwnica z winami została już zdobyta.

- Posiadasz trzy wartościowe rzeczy, dziewczynko. Pierwsza z nich to bardzo ładne ciało. Na ten temat możemy ponegocjować później, to jednak znajdę i gdzie indziej, niemal równie dobre. Masz też królestwo. Można powiedzieć, że je masz. Nigdy nie sądziłem, bym pragnął je zdobyć, a teraz, gdy je ujrzałem, jestem tego pewien. Z pewnością nie warto o nie walczyć, słyszałem jednak, że jotnarowie są już w drodze, mogę więc być do tego zmuszony. Trzecią rzeczą, którą masz, jest to słowo, a je chcę dostać. To po nie tu przybyłem.

Bzdura! Inos wątpiła, by umiała sobie przypomnieć coś z bezsensownego tekstu, który wypowiedział jej ojciec. Jeśli jednak to monstrum sądziło, że ona ma coś, co pragnęło zdobyć...

- Ile ono jest warte? Roześmiał się.

- Twoją urodę. Twoją cnotę. Twoje życie. Jest warte więcej niż wszystkie te rzeczy.

Stłumiła przerażenie. Spodziewała się, że prokonsul rozkaże jej podpisać zrzeczenie się dziedzictwa lub, być może, ogłosić zaręczyny z Angilkim. Nie oczekiwała żadnej niedorzecznej gadaniny o słowach.

• - Dlaczego? Moje życie za słowo?

• - Czy wiesz, kto opłaca mych żołnierzy? Twoja kochana ciotka, czy kim tam ona jest dla ciebie, diuszesa Kinvale.

Ekka! A więc jednak to ta przeklęta wiedźma! Inos spróbowała zastąpić strach gniewem, nie zdołała jednak tego dokonać. Nie powiedziała nic.

- Dała mi dwa tysiące imperiałów, bym cię tu sprowadził, plus wszystko, co zdołam wycisnąć z Krasnegaru. Pragnie w zamian tylko ciebie z tym słowem. Mam cię wysłać z powrotem, byś wyszła za tego idiotę jej syna.

- Nigdy! Uśmiechnął się.

- Zgadzam się. Nigdy mi się nie podobała ta umowa. Poza tym to nie jest możliwe. Zamknąłem drogę, prawda?

Spoglądała na niego w milczeniu, oszołomiona, usiłując zapanować nad sobą. Plecami dotykała łoża i nie miała już gdzie się cofnąć.

• - Nikt się stąd nie wydostanie, dopóki nie przybędą statki - ciągnął. - Zamknąłem drogę. Rozjuszyłem goblinów. Chciałem się upewnić, że pewni moi przyjaciele nie podążą za mną, oznacza to jednak też, że nikt stąd nie odjedzie! Jesteśmy w pułapce!

• - Ile? - zapytała z nagłą, szaloną nadzieją. - Ile mam zapłacić okupu za Krasnegar?

Zachichotał.

• - Tylko słowo. To wystarczy, by wykupić miasto od jotnarów. Muszę je zdobyć!

• - Po co?

Musiał być kompletnie obłąkany. Z pewnością jego oczy miały bardzo dziwny wyraz.

• - Dlatego, że jestem żołnierzem! Mam talent do tępienia hołoty! Ze słowem... - nagle najwyraźniej zdał sobie sprawę, jak mało Inos rozumie z jego słów. Odwrócił się gwałtownie, pomaszerował do drzwi i zamknął zasuwę. Następnie cisnął hełm na krzesło i zaczął skradać się ku niej. Inos cofnęła się, aż wreszcie została zapędzona pod ścianę. Chwycił za ramię i uśmiechnął się na widok jej przerażenia. Oblizał wargi.

• - Zaczynasz wierzyć, że mówię poważnie? Cóż, zrobię ci propozycję, mała panienko. Daj mi to słowo a dopilnuję, by proklamowano cię królową. Obronię twój tron przed Kalkorem, a także przed twoimi zbuntowanymi poddanymi. Obiecuję też, że nie zrobię ci krzywdy. Możesz wyjść za tego Andora, jeśli chcesz. Nie dbam o to. W przeciwnym razie jednak zacznę od tego, że złamie twój ładny nosek, a potem urządzę cię tak, że żaden mężczyzna nigdy nie zechce poślubić tego, co z ciebie zostanie. Myślę, że moja propozycja jest warta rozważenia, prawda?

Była nadzwyczajna. Lepsza niż mogła się spodziewać w najśmielszych snach. Nikt nie będzie mógł zakwestionować jej władzy, jeśli będzie ją wspierać zbrojna moc Yggingiego. Czy jednak mogła mu wierzyć? Zaufać? Czy potrafi sobie przypomnieć bezsensowny tekst wypowiedziany przez ojca i czy Yggingi zorientuje się, jeśli po prostu wymyśli coś sama?

• - No jak? - krzyknął. Jego palce wpiły się silniej w jej ramię. Spróbowała się wyrwać i przeraziła ją siła prokonsula.

• - Czy...

Nagły hałas - z góry?

Yggingi uniósł głowę i spojrzał na skryty w mroku sufit.

- Co to było?

Inos również tego nie wiedziała. Brzmiało to jak odgłos przesuwania mebli nad nimi, w sypialni, a sądziła, że wszyscy lekarze i karawaniarze już wyszli. Ogarnięty ponurym podejrzeniem, Yggingi odwrócił się i pomaszerował ku drzwiom wychodzącym na prowadzące w górę schody. Po drodze wyciągnął miecz.

Inos pobiegła do drugich drzwi i zaczęła mocować się z zasuwą. Przez przerażającą chwilę wydawało się, że jest ona dla niej zbyt ciężka. Wreszcie ustąpiła. Dziewczyna otworzyła z wysiłkiem drzwi i wpadła w ramiona Andora.

A przynajmniej w jedno z jego ramion. W drugiej dłoni trzymał on miecz.

• - Nic ci nie jest, kochanie?

• - Nic - odparła. - Chyba nic.

Zamknął drzwi i objął ją oboma ramionami, trzymając miecz za nią. Znacznie lepiej! Chciał ją pocałować, Inos bała się jednak, że mogłaby się zupełnie rozkleić, uchyliła się więc. Czuła się jednak cudownie w jego objęciach.

• - On jest straszny! - wymamrotała w ramię Andora.

• - Najgorsza szumowina - zgodził się. - Zejdź na dół, do pozostałych, i zostaw prokonsula mnie.

Odsunęła się od niego, zdumiona.

- Nie! Andorze! On jest żołnierzem...

Andor uśmiechnął się z pewnością siebie, błyskając zębami.

• - Nic mi z jego strony nie grozi. To będzie czysta przyjemność.

• - Chcesz z nim walczyć?

• - Radzę z tym sobie całkiem nieźle, moja królewno. Wolę po prostu, by obyło się to bez świadków, zejdź więc na dół.

Nigdy jej nie mówił, że umie się pojedynkować. Cudowny mężczyzna! Nikt też dotąd nie proponował, że popełni dla niej morderstwo. Przez chwilę Inos znalazła się na krawędzi histerii:

• - Nie, Andorze! On ma tu dwa tysiące ludzi. Nie możesz tego zrobić! - krzyczała.

• - To może być jedyna szansa, by przyłapać go samego, Inos.

• - Nie! Zabraniam ci!

• - Jak sobie życzysz - schował miecz z zawiedzioną miną. - On jest jednak tylko pierwszym, rozumiesz.

• - Co takiego?

• - Pierwszym, który zapragnął zdobyć twe słowo mocy. Powszechnie wiadomo, że królowie Krasnegaru odziedziczyli jedno ze słów Inissa. Wszyscy będą uważać, że je masz, bez względu na to, czy tak jest w istocie.

Wyrwała się z jego objęć.

- Nie rozumiem.

Dlaczego prokonsul do tej pory po nią nie wrócił?

• - Potrzeba zbyt wiele czasu, żeby ci to wytłumaczyć. - Jego przystojna twarz była zatroskana. - Nie wolno ci nikomu powiedzieć tego słowa!

• - Nie - odparła.

• - Nikomu! - nalegał. - Niebezpiecznie jest je znać, lecz jeszcze niebezpieczniej komuś je powiedzieć.

- Tak - odparła, nie rozumiejąc go. - Zapamiętam to. Przyglądał się jej przez chwilę.

- Nie ma skutecznej obrony, Inos, możesz jednak zrobić coś, co by ci trochę pomogło. Być może sprawiłoby, że Yggingi zawahałby się odrobinę, a z pewnością odcięłoby jedną z możliwych linii ataku.

Inos była całkowicie zbita z tropu.

- Cóż to takiego, Andorze?

• - Wyjdź za mnie. Na dole jest kapelanka. Może nam zaraz udzielić ślubu.

• - Andorze! - po raz kolejny zabrakło jej słów. Zbyt wiele wydarzyło się w tak szybkim tempie. Wreszcie powiedziała:

• - Drogi Andorze, to cudowna myśl, nie mogę jednak podjąć takiej decyzji natychmiast. Poza tym ty również znalazłbyś się w niebezpieczeństwie!

• - Nie! - odparł podekscytowany. Ujął jej dłoń i zaczął prowadzić ją w dół wąskimi schodami. Mówił szybko, jak gdyby miał to wszystko przygotowane. - Rządca twierdzi, że Kalkor ma zamiar zagarnąć tron. Zjawi się tu, gdy tylko puszczą lody. To prawdziwy postrach. Bez względu na to, co sądzi Yggingi, dokopie impom i przepędzi ich stąd. Potem jednak będzie chciał cię poślubić.

• - Myślałam, że ma już żonę - sprzeciwiła się Inos, zanim sobie przypomniała, co mówiła jej kiedyś o Nordlandczykach ciotka Kade.

Andor to teraz potwierdził. Zeszli już ze schodów i znaleźli się przed drzwiami saloniku, gdzie wszyscy z pewnością wciąż czekali, by wysłuchać żądań prokonsula. - Jarlowie zmieniają żony jak koszule. Zapewne nawet częściej. Nie będzie jednak mógł cię poślubić, jeśli wyjdziesz przedtem za mnie.

• - Z tym problemem łatwo sobie poradzi!

• - Pod warunkiem, że mnie znajdzie! - Andor roześmiał się. - Umiem zniknąć bez śladu. Czy tego nie widzisz, Inos? To twoja szansa ucieczki! Wyjdź za mnie, a ja pozostanę niewidoczny. Zapewniam cię, że potrafię to zrobić z łatwością. Nie mam teraz czasu na wyjaśnienia. Pozwolimy jotnarom wybić impów, a potem, wiosną, wrócimy razem do Imperium!

Ponownie zastanowiła się, dlaczego Yggingi nie schodzi w dół w ślad za nią.

- Miałabym stracić królestwo? Nie, kochanie. Mam pewne obowiązki.

Uśmiechnął się. Inos raczej usłyszała to, niż dostrzegła w półmroku.

- Brawo! - powiedział z podziwem. - Inos, kocham cię! Jeśli pragniesz królestwa, będziemy musieli je dla ciebie ocalić i poślubienie mnie nadal jest najlepszym rozwiązaniem, jakie możesz wybrać!

On ma rację - pomyślała. Nagle uklęknął przed nią.

- Królowo Inosolan, czy zechcesz zostać moją żoną?

Jej pierwszą, obłąkaną myślą było, że jest brudna i zszargana, ma na sobie strój do konnej jazdy i stoi, dygocząc, na lodowatej klatce schodowej oświetlonej tylko jedną, trzaskającą świecą. Wszystkie te cudowne suknie, które nosiła w Kinvale - w salach balowych i na tarasach oświetlonych blaskiem księżyca - nie zdołały sprowokować oświadczyn. A jej ojciec... Nakazała sobie w myślach przestać wykręcać się od odpowiedzi. Z Andorem u boku mogła stawić czoło wszystkim.

- Tak - szepnęła.

Poderwał się z klęczek i tym razem ją pocałował. Och Andorze! Dlaczego go nie wezwała, by spotkał się z ojcem? Andor, Andor! Silny, godny zaufania i...

• - A więc szybko! - Spojrzał w górę schodów. On także musiał się zastanawiać, co zatrzymało żołnierza. - Teraz, moja ukochana? Natychmiast?

• - Tak!

Otworzyła drzwi i wmaszerowała do środka, trzymając Andora za rękę. W obszernej okrągłej komnacie widzowie poderwali się, zaskoczeni. Ci, którzy siedzieli na owych marnych, pozłacanych krzesłach z palisandru, podnieśli się powoli.

- Wasza Wysokość, Wasza Świątobliwość, matko Unonini, panowie - powiedział Andor. - Królowa Inosolan zgodziła się zostać moją żoną.

Próbowała dojrzeć reakcję wszystkich jednocześnie, stali jednak zbyt daleko od siebie. Impowie, pomyślała, co do jednego wyglądali na zadowolonych. Kanclerz Yaltauri z pewnością się rozpromienił. Biskup Havyili spał. Foronod zmarszczył brwi, jednak często tak czynił. Nic nie powiedział. Ciotka Kade... ciotka Kade nie uśmiechała się, tak jak powinna.

C hoć Inosolan była królową, ciotka pozostawała jej opiekunką aż do chwili osiągnięcia przez nią pełnoletności. A może to prawo nie obowiązywało królowych? Jak mogła być nieletnia i jednocześnie sprawować rządy? Inos podprowadziła Andora do Kade.

- Cóż więc? Czy nam nie pogratulujesz?

Ciotka Kade spojrzała, wzburzona, na Andora, a potem z powrotem na Inos. - Czy jesteś pewna, moja droga? To się wydaje... takie nagłe...

- Jak najbardziej!

Kade zdołała się uśmiechnąć.

- Cóż, w takim razie niewątpliwie warn pogratuluję. Nie zrobiła jednak tego ze zbytnią ochotą.

Objęły się.

Yggingiego nadal nie było? Może uda im się zrobić to, co zasugerował Andor - wziąć ślub, zanim prokonsul zbiegnie na dół, by ich powstrzymać.

- Kapelanko - zażądała Inos. - Proszę udzielić nam ślubu!

To wywołało pewną reakcję. Różana cera ciotki Kade dorównała niemal bladością jej srebrzystej sukni. Inos nigdy dotąd czegoś takiego nie widziała. Matka Unonini poszarzała na twarzy. Mężczyźni zamruczeli pod nosem.

- To wydaje się jeszcze bardziej, cóż, niestosowne - stwierdziła ciotka Kade. - Twój ojciec przed chwilą... Upłynęło bardzo niewiele czasu. Z pewnością możesz trochę zaczekać, moja droga.

Inos spojrzała na zamknięte drzwi.

- Przykro mi, że musi się to odbyć w ten sposób, ale Andor i ja sądzimy, że pośpiech jest nad wyraz wskazany. Jak najszybciej! To sprawa wagi państwowej. Kapelanko?

Matka Unonini nie ruszyła się z miejsca, w którym stała. Wydęła wargi. Minę miała jeszcze bardziej posępną niż zwykle.

- Inosolan, czy przypominasz sobie, co usłyszałaś od Boga? Pamiętaj o miłości! Czy o niej pamiętasz?

Inos spojrzała na Andora. On spojrzał na nią. Oboje uśmiechnąli się.

- O tak! - powiedziała.

- Sądzę, że powinnaś zaczekać... Inos nie pozwoliła kapelance skończyć.

- Nie! - wrzasnęła. - Teraz! Zanim wróci prokonsul! Szybko!

Matka Unonini wzdrygnęła się. Poszukała wsparcia u ciotki Kade. Ta przygryzła wargę i mruknęła:

- To mógłby być... rozsądny środek ostrożności.

Kapelanka potrząsnęła energicznie głową. Większość mężczyzn wciąż miała zasępione miny z uwagi na ów niestosowny i lekceważący pośpiech. Inos zastanowiła się, czy powinna poprosić swą radę o pozwolenie, jeśli jednak jej członkowie nie wysunęli podobnej sugestii, ona z pewnością nie zamierzała tego robić.

No jasne! Nie potrzebna jej okropna kapelanka. W gruncie rzeczy omal nie popełniła poważnego błędu. Chwyciwszy Andora za nadgarstek, pociągnęła go w stronę biskupa Havyilego, który drzemał sobie spokojnie na sofie. Słynął on z tego, że spał wszędzie - nawet jadąc wierzchem, jak opowiadał jej ojciec.

• - Wasza Świątobliwość!

• - Hmm?

Jego Świątobliwość otworzył oczy.

• - Proszę udzielić nam ślubu!

• - Co?

Zdezorientowany Havyili wstał z wysiłkiem. Był stary, pękaty i jak na biskupa sprawiał żałośnie marne wrażenie.

- Proszę nam udzielić ślubu! - wrzasnęła Inos, tupiąc nogą. - To sprawa wagi państwowej! Teraz! Natychmiast!

Mrugający powiekami, lecz posłuszny duchowny wymamrotał:

• - Najdrożsi przyjaciele...

• - Och, mniejsza o to wszystko! - wybuchnęła Inos. Yggingi na pewno był już w drodze. - Proszę przejść do istotnej części!

Audytorium znowu zaczęło szemrać. Biskup prysnął śliną. Przez chwilę sprawiał wrażenie, że się sprzeciwi. Potem zmienił zdanie.

• - Czy wśród obecnych znajduje się ktoś, kto zna przyczynę, dla której ten mężczyzna i ta kobieta nie powinni zawrzeć ze sobą świętego związku małżeńskiego? - Na szczęście nie czekał na odpowiedź. - A więc, hmm...

• - Andorze.

- Andorze, czy bierzesz sobie tę...

Jego głos ucichł, a wzrok powędrował ku drzwiom, które skrzypnęły. Inos odwróciła się, przerażona.

Drzwi otworzyły się powoli.

Do środka wszedł...

Niemożliwe!

To był drugi pod względem intensywności szok, jaki przeżyła tego okropnego dnia.

Pokłonił się jej sztywno, poprzez całą szerokość komnaty. Przełknął ślinę. Zawahał się.

- Przykro mi z powodu twojego ojca, Inos... Wasza Królewska Mość - powiedział ochrypłym głosem. - Bardzo przykro.

W ręku trzymał ceremonialny miecz Yggingiego.

- Koniokrad! - zawołał Foronod. Niewątpliwie był to Rap.

Przestał już być brudnym goblinem z lasu. Był ogolony i czysty. Gęsta, brązowa czupryna wyglądała jakby obcięto ją piłą, była jednak tak schludna, jak to tylko możliwe. Miał na sobie okropnie stary, niedopasowany brązowy kubrak oraz pełne łat, szare, wełniane rajtuzy. Jedynie miecz, który trzymał w ręku oraz śmieszne, przywodzące na myśl szopa tatuaże wokół oczu mówiły, że jest on kimś więcej niż jakimś zwykłym pachołkiem z malowniczego prowincjonalnego pałacu w Krasnegarze. Na jego nieładnej twarzy malował się jednak nerwowy, chorobliwy wyraz.

A w ręku trzymał miecz prokonsula.

Inos poczuła, że włosów na jego głowie dotknęły palce istoty o nadprzyrodzonej mocy. Widmo? Dlaczego duch Rapa miałby straszyć akurat ją?

Wydawało się, że reszta obecnych przestała istnieć.

- Gdzie jest prokonsul Yggingi? - zapytał Foronod. Rap spojrzał w dół, na miecz, który nie wiadomo skąd znalazł się w jego ręku.

- Czy tak się nazywał?

Zakasłał, jakby dokuczały mu mdłości.

- Nie żyje.

Nie, to nie był duch. Inos odetchnęła z ulgą. To był Rap.

Po pierwszym szoku przyszła refleksja. Wszyscy starali się odgadnąć, co może oznaczać ta wiadomość. Dwa tysiące imperialnych żołnierzy w mieście, a ich dowódca zamordowany?

• - Rap! - odezwała się Inos. - Nie zrobiłeś tego! Potrząsnął gniewnie głową.

• - Ale w tym pomogłem!

Przez drzwi, za plecami Rapa, do środka wszedł drugi młodzieniec. Był to goblin, niższy od niego i potężnie zbudowany. Miał skórę o ciemnym odcieniu khaki, krótkie, czarne włosy, wielkie uszy i długi nos. Ubrany był w buty, rajtuzy i majtki, od pasa w górę pozostawał jednak nagi. Towarzystwo syknęło z niesmaku, ujrzawszy tę wulgarność.

Uśmiechnął się szeroko, ukazując długie, białe zęby. Wyciągnął w górę kamienny sztylet gestem pełnym dumy, jak przechwalające się dziecko. Dłoń i nóż lśniły od świeżej krwi.

• - To jest Mały Kurczak z Totemu Kruka - oznajmił Rap. - Przed chwilą pomścił wioskę, której mieszkańców wymordował wasz prokonsul.

• - Myślałem, że goblinowie wolą wiązać swe ofiary - zauważył chłodno Andor.

Wydawało się, że Rap dostrzegł go dopiero w tej chwili. Jego spojrzenie powędrowało w dół, ku splecionym dłoniom Andora i Inos, a potem z powrotem w górę.

• - Ten goblin zrobił wyjątek. Nie winie go za to. Foronod ruszył ku drzwiom prowadzącym na dół.

• - Stać! - krzyknął Rap, unosząc lekko swą broń. Inos rozejrzała się po komnacie. Jedynie Andor miał miecz.

Impowie rozbroili miasto.

Rządca zatrzymał się, odwrócił i przeszył wzrokiem Rapa, który poczerwieniał.

- Proszę pana... proszę pana, przeprowadziłem kiedyś dla pana wozy, prawda? I to zatruło mi życie. Potrzebuję teraz pańskiej pomocy...

Niebieskie oczy Foronoda były kawałkami arktycznego lodu.

- Koniokrad? Morderca?

• - Proszę pana! - Rap zawahał się. - Czy, gdy usłyszał pan, że to ja ukradłem konie... nie był pan ani trochę zaskoczony?

Lodowato niebieskie oczy przez chwilę wpatrywały się w niego intensywnie.

• - Cóż, może i byłem.

• - W takim razie proszę dać mi szansę, bym się wytłumaczył - błagał Rap. - Trzeba to zrobić teraz. Jest tutaj drugi koniokrad. I drugi morderca - wskazał mieczem Andora. - Proszę go zapytać, co zrobił z doktorem Sagornem.

Zapadła pełna oszołomienia cisza. Nagle Andor ujął mocno dłoń Inos i pociągnął ją w stronę stołu i sofy, gdzie siedziała ciotka Kade.

- Myślę, że lepiej byście zostały tu, panie, przez chwilę - powiedział chłodno. - Może wam grozić niebezpieczeństwo.

- Niebezpieczeństwo? - powtórzyła Inos. Ze strony Rapa? Nagle wydało jej się, że ocknęła się z przejściowego zamroczenia.

- Rap, w jaki sposób dotarłeś tu z Pondague? - zapytała. Rap sprawiał wrażenie zaskoczonego tym pytaniem. Nagle na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu.

- Biegiem.

- Inos, kochanie - odezwał się Andor. - Nie sądzę, by to naprawdę był ten chłopiec, którego znałaś - w jego głosie brzmiała drwina. - Biegiem? To w oczywisty sposób niemożliwe. Kapelanko, Wasza Świątobliwość, sądzę, że mamy przed sobą demona. Ukazał się nam w górach, gdy jechaliśmy do Krasnegaru. Jestem pewien, że nikt nie mógłby nas prześcignąć po drodze.

Inos przypatrywała się nogom Rapa. Wyrósł od zeszłego lata, a jego twarz była teraz chudsza, ale nogi miał bardzo mocne. Biegiem?

Wyglądało na to, że wszyscy są skłonni uwierzyć Andorowi. Ten postąpił kilka kroków naprzód.

- Słuchaj, chłopcze, demonie, czy kimkolwiek jesteś. Połóż ten miecz na stole. Czeka cię uczciwy proces. Prawda, kanclerzu?

Zapadła cisza. Nic się nie działo. Rap zacisnął szczęki jeszcze mocniej, nie powiedział jednak ani słowa. Goblin uśmiechał się, kolejno spoglądając na twarze zebranych.

Na obliczu Foronoda pojawił się groźny grymas.

- No gadaj! Co chciałeś zasugerować w sprawie doktora Sagorna?

Rap odpowiedział mu, nie spuszczając wzroku z Andora.

- Odjechało nas stąd tylko dwóch, proszę pana. Wie pan, ile zabraliśmy ekwipunku - siodeł i posłań. Ja nigdy nie byłem w tej części pałacu, ale Andor tak. Co robił z doktorem Sagornem?

Rządca popatrzył na Andora, który odparł po prostu:

- Nic nie wiem o doktorze Sagornie. Odjechałem sam, z dwójką koni, które nabyłem w dobrej wierze. Jak już panu mówiłem, nie miałem pojęcia, że były kradzione. Kupiłem je od tego chłopca, czy kim on tam jest.

Foronod zastanowił się przez chwilę, po czym stwierdził:

- Konieczny będzie proces. Prokonsul najwyraźniej nie żyje i imperialne wojska zażądają, byśmy wydali im sprawców.

Po raz drugi zwrócił się ku drzwiom i po raz drugi Rap krzyknął:

- Stać!

Spojrzał na Inos i ciągnął nieprzejednanym tonem.

- Przykro mi, Inos. Muszę to zrobić. Rządco, jest mi pan winien jeszcze chwilę. Proszę zaryglować drzwi, żeby nie mógł uciec. Ten człowiek jest czarodziejem.

Inos musiała krzyczeć, by jej głos mógł przebić się przez powstały nagle harmider.

- Rap, przestań! Obraziłeś dostojnego Andora już przedtem. Nie pozwalam na to! To wspaniały mężczyzna i wyjdę za niego za mąż.

Rap potrząsnął głową z nieszczęśliwą miną.

- Naprawdę mi przykro, Wasza królewska Mość. Daję słowo. Wolałbym zaczekać, aż upłynie więcej czasu od... Cóż, trzeba to zrobić teraz.

- Co dokładnie trzeba zrobić teraz? - zapytał Andor. Po raz kolejny Rap zwrócił się z prośbą do Foronoda.

- Proszę pana, jeśli kiedykolwiek w czymś panu pomogłem, proszę zamknąć te drzwi.

Rządca zmarszczył brwi, wzruszył ramionami i podszedł do prowadzących na dół drzwi, chwytając po drodze masywny, cynowy lichtarz. Zasunął rygiel, odwrócił się i zasłonił plecami wyjście, dzierżąc w ręku lichtarz niczym maczugę.

Inos ujrzała zbolałe spojrzenie Andora.

• - Rap! - rzuciła gniewnym tonem.

• - Proszę, niech wszyscy się cofną - powiedział Rap. Zebrani rozpierzchli się na boki, tak że Andor pozostał w odosobnieniu. Ze starannie wypracowaną beztroską rozpiął płaszcz i rzucił go z wdziękiem na krzesło. Demonstrował w jaki sposób dobrze wychowany mężczyzna powinien traktować podobne grubiaństwo. Inos była z niego dumna.

• - Inos... to znaczy Wasza Królewska Mość - Rap zaczerwienił się z powodu swej pomyłki. - Kiedy temu Andorowi grozi niebezpieczeństwo, zmienia się w kogoś innego. To jedyny sposób jaki znam, by go zdemaskować. Przepraszam cię.

Inos westchnęła głośno, usłyszawszy podobną bzdurę. Audytorium zaszemrało. Poczuła się bardzo zasmucona.

- Och, Rap! Co się stało z tym dawnym chłopcem, którego kiedyś znałam? Był rozsądny i godny zaufania. Nie ulegał szalonym podejrzeniom i urojeniom. Ufałam tamtemu Rapowi. Nawet... nawet go lubiłam.

Rap pobladł śmiertelnie. Oblizał zbielałe wargi i powiedział:

- Przepraszam cię, Inos - tak cicho, że ledwie go usłyszała.

Najspokojniejszą osobą w komnacie pozostał Andor.

• - Czy masz zamiar wyzwać mnie na pojedynek, młody człowieku?

• - W pewnym sensie - odparł Rap.

• - Sam, czy ze swoim goblinim przyjacielem? Rap potrząsnął głową.

• - Nie z Małym Kurczakiem.

Odwrócił się i warknął coś w goblinim dialekcie. Mały Kurczak wzruszył ramionami i odsunął się na bok. Zbliżył się w ten sposób do starego Kondorala, który - zaniepokojony - odsunął się od niego chyłkiem na bezpieczną odległość.

- No więc, do dzieła! - zawołał Andor. - Jeśli nie rzucisz miecza, nie pozostanie mi nic innego, jak cię do tego zmusić, gdyż tylko ja tutaj mam broń.

• - Wiesz, że jesteś znacznie lepszym szermierzem ode mnie. Andor wzruszył ramionami.

• - Tak można sądzić. Przekonamy się jednak. Na twarzy Rapa pojawił się niesmak.

- Ale ty już o tym wiesz. Dawałeś mi lekcje. Czy nie wspomniałeś o tym Jej Królewskiej Mości?

Inos wiedziała, że Andor czuł, iż pokona Yggingiego, który był zawodowym żołnierzem.

- Kochanie - szepnęła. - Postaraj się nie zrobić mu krzywdy.

Andor mógł nie dosłyszeć tej cichej prośby. Wyciągnął ze świstem miecz. Ostrze zalśniło złotym płomieniem w blasku umieszczonych w lichtarzach świec.

- Ostatnia szansa! Rzuć tę broń. Rap potrząsnął głową.

• - To właśnie kiedyś mi powiedziałeś, Andorze. Czy pamiętasz? Koniec z drewnianymi mieczami, stwierdziłeś. I jeszcze coś o tym, że trzeba zasłużyć na nagrodę lub przyjąć karę. A więc gramy na poważnie. W otwarte karty! Takie są zasady. Jesteś gotów?

• - Tak! - Andor ruszył naprzód. Olbrzymi szary pies wśliznął się przez drzwi i stanął u boku Rapa. Był wzrostu wilka. Wbił żółte oczy w Andora i zjeżył groźnie sierść. Inos usłyszała własny krzyk. Chciała ruszyć w tamtą stronę, lecz ciotka Kade chwyciła ją za nadgarstek. Pałacowe psy zawsze łaziły za Rapem...

Andor zamarł. Nagle złapał się lewą ręką za prawe ramię, osłaniając szyję ramieniem.

Rap wskazał na swego przeciwnika, lecz potwór skradał się już w jego stronę. Andor zaczął się teraz wycofywać, trzymając miecz sztywno przed sobą.

Nagle jego biodro dotknęło stołu. Nie mógł już cofać się dalej. Jak gdyby był to sygnał, pies przemknął przez komnatę i rzucił mu się do gardła. Andor uderzył mieczem, lecz jego cios był beznadziejnie spóźniony. Lewą ręką wciąż jednak t rzymał wystarczająco wysoko, by powstrzymać kły. Człowiek i zwierzę padli na stół wśród chóru okrzyków. Mebel przewrócił się. Porcelana, srebro i miecz upadły z brzękiem na podłogę. Walczący przetoczyli się po blacie i poszli w ich ślady. Ciotka Kade puściła Inos, postąpiła naprzód jeden krok i wprawnym ruchem wyrwała palnik spod imbryka w chwili, gdy ten się przewrócił. Inos uskoczyła pośpiesznie na bok, by umknąć przed potężną herbacianą eksplozją. Wydawało się, że, główny jej strumień skierował się w stronę biskupa Havyilego. Dziewczyna z ulgą zauważyła, że również tym razem zamek nie spłonie. Następnie obie z Kade cofnęły się przed splątaną parą walczących, która potoczyła się do ich stóp. Wydawało się jednak, że najgłośniej krzyczy matka Unonini. Przeciwnicy wili się i szarpali. Wilk warczał, rozdzierając ubranie. Nagle Rap krzyknął:

- Pchlarz!

Pies zwolnik uścisk i cofnął się, warcząc i odsłaniając zęby.

Mężczyzna na podłodze nie był Andorem.

Kolejne krzyki.

W romansach pisano o nieszczęsnych kobietach, które oszalały z żalu. Inos zadała sobie teraz pytanie, czy tak właśnie wygląda podobny stan, gdyż z pewnością to, na co patrzyła, nie mogło dziać się naprawdę?

Był ogromny. Elegancki, zielony kubrak oraz rajtuzy Andora w kilku miejscach popękały, w innych zaś zostały rozerwane, odsłaniając skórę gęsto porośniętą żółtymi włosami. Z jego lewej ręki skapywała krew. Poszarpana klatka piersiowa również krwawiła. Mimo to zdążył już usiąść. Sprawiał wrażenie, że nie zdaje sobie sprawy ze swych obrażeń.

- To jest Darad! - powiedział ze smutkiem Rap.

Był znacznie większy od Andora i przynajmniej dwadzieścia lat starszy. Jotunn, nie imp. Rozejrzał się wściekle po komnacie. Miał najbrzydszą, najbardziej pokiereszowaną twarz, jaką można sobie wyobrazić. Inos cofała się przed nim, dopóki krzesło nie zagrodziło jej drogi. Pozostali gapili się na niego wybałuszonymi oczyma, przyciśnięci do ścian.

Nagle olbrzym chwycił miecz i zerwał się na nogi.

Foronod odwrócił się, by odryglować drzwi prowadzące na dół.

• - Stój! - ryknął potwór. Rządca zamarł bez ruchu. Darad popatrzył na Rapa.

• - Odwołaj swojego pieska albo go zabiję.

Rap strzelił palcami i wielkie zwierzę wycofało się z niechęcią, odsłaniając kły. Żółtymi ślepiami wciąż obserwował niedawnego przeciwnika.

- Pchlarz! - powiedział Rap bardzo głośno. Z wyraźnymi oporami pies cofnął się chyłkiem do jego boku. - Inos, przykro mi, ale musiałem cię ostrzec.

Odzyskała głos.

- Kim jesteś? Gdzie jest Andor?

Pokiereszowana twarz zwróciła się ku niej - okrutne niebieskie oczy.

• - Chodź tutaj, królewno - powiedział Darad.

• - Nie!

Spróbowała ominąć krzesło, lecz potwór ruszył naprzód jak atakujący wąż. Postąpił dwa wielkie kroki, złapał ją za ramię, obrócił i błyskawicznie przycisnął do siebie z twarzą opartą o swą pierś.

Zachichotał gardłowo.

- Teraz mamy jakieś zabezpieczenie! Najdrobniejsze trudności i dziewczyna umrze.

Miał niewiarygodną siłę. Olbrzymie ramię przykuło ją do przypominającej urwisko skalne piersi. Lodowaty przedmiot dotykający tyłu jej szyi z pewnością był mieczem. Andorze! Andorze! Nie wyczuwała nawet śladu delikatnego zapachu różanej wody, który otaczał jej narzeczonego. Od tego mężczyzny bił zaduch potu oraz słaby, goblini odór.

Popełniła ten błąd, że spróbowała się opierać - gryźć i kopać. Olbrzym natychmiast wykręcił jej rękę do tyłu i ścisnął Inos tak mocno, że całkiem zabrakło jej tchu, jak gdyby chciał zademonstrować, z jaką łatwością mógłby jej złamać kark, gdyby tylko zechciał. Żebra dziewczyny popękałyby, a kręgosłup trzasnął jak zapałka. Nie mogła krzyknąć. Przed oczyma zrobiło jej się ciemno, a w głowie huczało. Cierpiała katusze.

Nagle mężczyzna osłabił uścisk i Inos mogła wessać do płuc błogosławione powietrze.

- Nie próbuj tego więcej! - mruknął.

Inos czuła łomotanie swego serca, które tłukło się w piersi niczym oszalały ptak. Słyszała też wolniejszy, miarowy puls mężczyzny, który nie sprawiał wrażenia zbyt zaniepokojonego swą sytuacją.

- A teraz pies za drzwi! - zażądał.

Głupi Rap! Przywołał tego potwornego Darada na miejsce Andora, cóż jednak mógłby uczynić, by się go pozbyć? Odwrotna transformacja nie będzie taka prosta.

Najwyraźniej Rap próbował przemówić mu do rozsądku. Nie widziała go, słyszała jednak jego głos, ochrypły i uparty.

- Co zamierzasz zrobić, Daradzie? Nie zdołasz stąd uciec. Puść ją. Poddaj się.

Poczuła narastający w piersi mężczyzny niski pomruk, zanim na zewnątrz wydobył się jakikolwiek dźwięk.

- Pies!

Zimna stal ponownie dotknęła tyłu jej szyi. Drzwi otworzyły się z trzaskiem. Rap wykonał polecenie. Poczuła, że olbrzym rozluźnił się nieco.

- Teraz rzuć miecz!

Inos miała głowę przekręconą tak niefortunnie, że widziała jedynie wystraszoną twarz ciotki Kade, wykrzywioną grymasem przerażenia. Co robił Rap?

- Rzuć go! - ryknął olbrzym.

Usłyszała łoskot, który mógł być spowodowany upadkiem miecza. Co robili inni mężczyźni? Z pewnością sytuacja zupełnie ich zaskoczyła. Ponownie poczuła zimny dotyk stali na karku.

- Teraz każ swojemu przyjacielowi odrzucić sztylet! Nastąpiła przerwa. Inos przypuszczała, że Rap usłuchał również tego rozkazu. Najpierw goblin się sprzeciwił, a potem umilkł.

- Tak jest znacznie lepiej! - oznajmił olbrzym. Mówił niepoprawnie i zapewne nie był rozgarnięty, choć potrafił się poruszać szybciej niż ktokolwiek, kogo znała. Krew z jego ramienia przesączała się przez jej kubrak. - A teraz cofnijcie się wszyscy od drzwi!

• - Nie zdołasz uciec! To był Foronod.

• - Czyżby? W takim razie dziewczyna umrze pierwsza.

- Nie, nie możesz tego zrobić! - to był znowu Rap. - Wezwij Sagorna. On jest lepszy w myśleniu, prawda?

Mężczyźni musieli jednak zejść mu z drogi, gdyż Darad zaczął przesuwać się chyłkiem przez komnatę z mieczem skierowanym w ich stronę, pół niosąc, a pół wlokąc za sobą Inos.

Ujrzała ciotkę Kade i matkę Unonini, stojące obok siebie z oczyma wybałuszonymi z przerażenia i otwartymi ustami. Darad przeszedł tuż obok nich, niewątpliwie sądząc, że kobiety są niegroźne.

Kade jednak wciąż trzymała w ręku palnik spod imbryka i gdy tylko ciało olbrzyma osłoniło bezpiecznie Inos, zdjęła pokrywkę, postąpiła szybko dwa kroki naprzód i wylała mu na plecy płonący olej.

Wrzask bólu Darada eksplodował tuż obok uszu Inos. Bestia odrzuciła ją na bok. Dziewczyna padła jak długa na dywan. Usłyszała brzęk miecza na podłodze. Widziała, jak Rap i goblin skoczyli naprzód. Rap złapał krzesło, zamachnął się oburącz i rozstrzaskał je na głowie olbrzyma. Nawet wtedy - jak się zdawało - Darad raczej rzucił się na ziemię, niż upadł. Przetoczył się na plecy, by ugasić płonącą tkaninę, i Mały Kurczak wylądował na nim obiema nogami. Darad zgiął się w pół i wyprostował nagle. Strącił z siebie goblina. Zaczął już się podnosić, gdy Rap rozbił mu na głowie kolejny palisandrowy mebel ciotki Kade. Następnie sięgnął po trzecie krzesło, jednak nie było już ono potrzebne.

Kade i kapelanka popędziły, by pomóc Inos. Goblin zerwał się na nogi, przemknął przez pokój i chwycił porzucony płaszcz Andora. Darł go już na strzępy, gdy biegł z powrotem do jotunna leżącego twarzą do podłogi. Ze zdumiewającą szybkością, jak gdyby mieli to wspólnie przećwiczone, on i Rap związali Daradowi ręce i nogi. Niebezpieczeństwo zostało zażegnane.

Inos pozwoliła matce Unonini zaprowadzić się do sofy, potem jednak odepchnęła kapelankę. Nie chciała w tej chwili niczyjej bliskości, gdyż drżała na całym ciele, a królowym nie wolno było tego robić. Usiadła, złożyła ręce na kolanach i spróbowała skupić się na tym, by wyglądać po królewsku. Była ubrudzona zimną herbatą i krwią Darada, co nie ułatwiało jej zadania.

Starsi mężczyźni zgromadzili się wokół Kade, gratulując jej refleksu. Sprawiło jej to wyraźną przyjemność. Inos widziała, że żaden z tych mężczyzn nie zrobił nic użytecznego, poza zadeptaniem płonącego dywanu. Cała zasługa przypadała Kade, Rapowi i Małemu Kurczakowi.

Potwór leżał na podłodze, mocno związany i cuchnący przypalonymi włosami. Bardzo musiały go boleć plecy, a z ramienia i głowy wciąż sączyła mu się krew, zachowywał jednak milczenie. Wpatrywał się tylko wściekle w goblina, który siedział mu po turecku na piersi, uśmiechając się z szyderczym triumfem i kreśląc, dla zabawy, w powietrzu przed jego twarzą jakieś wzory zbroczonym krwią sztyletem.

Rap również stał na straży, z mieczem prokonsula w dłoni. Był zaniepokojony. Wydawało się, że obserwuje goblina z podobną uwagą, jak jotunna.

I co teraz miało się stać? To chyba niemożliwe, by zdołała znieść tej nocy więcej wstrząsów? Nie miała też już Andora, który służyłby jej wsparciem. Och, Andorze! Poczuła, że jej życie stało się nagle zupełnie puste - najpierw ojciec, a teraz Andor...

Foronod wystąpił z grupy, by zwrócić się do Rapa.

- Powiedziałeś, że potrafisz się wytłumaczyć z kradzieży koni?

Rap zaczerwienił się.

• - Tak jest. To przez Andora.

• - I tak byłeś co najmniej wspólnikiem!

• - Użył w stosunku do mnie nadprzyrodzonej mocy!

Foronod chrząknął z niedowierzaniem. Wysoki, patykowaty jotunn mógł spoglądać na Rapa z góry i w tej chwili właśnie to robił. W Krasnegarze było bardzo niewielu mężczyzn, którzy potrafili się przeciwstawić autorytetowi rządcy, gdy był on w podobnym nastroju, Rap jednak zacisnął szczęki i popatrzył spode łba na krąg pozostałych. Wszyscy przysłuchiwali się z uwagą.

- I w stosunku do was też! - krzyknął. - Mieliście zamiar zaakceptować go jako króla!

Trafił we wrażliwy punkt. Rządca wzdrygnął się.

• - Tak czy inaczej musisz odpowiedzieć na zarzut morderstwa. O to nie możesz oskarżyć Andora - przerwał, ogarnięty nagłym podejrzeniem. - A poza tym, jak dostałeś się tu na górę? Albo twoje nadprzyrodzone moce są znacznie większe niż kiedykolwiek chciałeś przyznać, albo miałeś wspólników.

• - Wspólników? - Rap zwrócił się z miną idioty w stronę Inos. - Wasza Królewska Mość? Czy muszę odpowiadać na pytania tego człowieka?

Foronod odwrócił się gwałtownie na pięcie. Znalazł się już przy drzwiach, zanim Inos zdążyła wstać.

- Rządco! Nie słyszeliśmy, by prosił pan o pozwolenie odejścia.

Czy to była ona, naprawdę ona?

Wysoki mężczyzna obrócił się ponownie i odwzajemnił jej wyzywające spojrzenie.

• - Dobranoc, panienko! Pokłonił się od niechcenia.

• - To nie wystarczy!

Jej głos był jednak zbyt piskliwy i omal nie tupnęła nogą. Foronod nie obawiał się młodocianych dziewczątek.

- Na razie będzie musiało, panienko. Poinformuję żołnierzy, że ich dowódca nie żyje. Spodziewam się, że zechcą podjąć stosowne kroki.

Rap! Próbował jej pomóc i będzie musiała go w jakiś sposób obronić. Zaczerpnęła głęboko tchu i nakazała sobie przemawiać spokojnym tonem.

- Nie uczyni pan niczego w tym rodzaju!

Koścista twarz Foronoda była dobrze przystosowana do wyrażania pogardy. Rządca zatrzymał się przed otwartymi już drzwiami.

- Doprawdy? A co mam im powiedzieć, gdy zapytają, gdzie jest prokonsul?

To było bardzo celne pytanie! Inos popatrzyła na Rapa, który wzruszył ramionami; na matkę Unonini, która zmarszczyła brwi; a nawet na goblina, który podrapał się po obrzydliwie nagiej piersi i zademonstrował uśmiech rozciągający całą jego brzydką, porośniętą szczeciną twarz.

Ciotka Kade westchnęła z rezygnacją.

- Niech im pan powie, że ma konferencję w sypialni królowej i nie wolno mu przeszkadzać.

Tę sugestię przywitano milczącym oburzeniem.

- Co to za historia z jarlem Kalkorem? - spytała Inos. Na wąskich wargach rządcy wykwitł uśmiech.

- Poinformowano go o sytuacji. Spodziewamy się jego przybycia, gdy tylko puszczą lody. Nie jestem pewien, ilu ludzi przywiedzie ze sobą, sądzę jednak, że wystarczająco wielu. Jeden jotunn na czterech impów to z reguły aż za dużo.

Inos zauważyła grymasy na twarzach obecnych impów oraz uśmiechy nielicznych jotnarów. Drzwi były jednak nadal otwarte i musiała zdobyć czas na zastanowienie się, zanim wszyscy ruszą w dół po schodach i sytuacja wymknie się spod kontroli.

Co prawda nie można było powiedzieć, by w tej chwili zbyt pewnie nad nią panowała.

• - Kalkor przybywa na pańskie zaproszenie?

• - Byłem tylko jednym z sygnatariuszy, panienko. Jotnarowie nie zaakceptują rządów kobiety.

Członkowie tej rasy stanowili połowę ludności Krasnegaru.

• - Być może w Nordlandzie obowiązuje podobne prawo, tutaj jednak sprawy wyglądają inaczej. Kanclerzu Yaltauri, co pan sądzi o podobnej zdradzie?

• - Nie ma potrzeby zwracać się do niego - rzekł Foronod. - Już przed kilkoma miesiącami wysłał do imperatora petycję z prośbą o przyznanie statusu protektoratu.

Inos ogarnęła rozpacz. Cóż jej teraz po Kinvale? Cóż po sztuce tańca i wysławiania się oraz gamach wygrywanych na szpinecie? Cóż po umiejętności haftu i rysunku? Dlaczego ojciec nie nauczył jej sztuki dyplomacji, gdy był jeszcze na to czas, czy też nie udzielił jej kilku lekcji szermierki albo nie wyjaśnił dlaczego ludzie zachowują się jak bestie?

Z trudem zdołała się opanować.

- Bardzo dobrze! - powiedziała. - Może się pan oddalić, nie wspomni pan jednak o prokonsulu, chyba że pana o to zapytają. W takim przypadku może pan skorzystać z rady mej ciotki. O swoją reputację będę się martwić później. Proszę, by wszyscy, którzy są gotowi uznać mnie za prawowitą królową, zostali w komnacie. Reszta może odejść.

Potem stała i obserwowała, jak jej nadzieje rozwiewają się wraz z ostatnimi wychodzącymi, jedna za drugą, z miną wyzywającą, przepraszającą lub zawstydzoną. Ostatnią, która odeszła, była matka Unonini. Stanęła w drzwiach i zawahała się.

• - Ofiaruję ci błogosławieństwo, dziecko.

• - Gdybyś była, pani, wierną przyjaciółką, nie opuściłabyś mnie - odparła zjadliwie Inos. - Skoro pani odchodzi, nie chcę tego błogosławieństwa.

Drzwi zamknęły się z trzaskiem.

Inos przeszła sztywno przez komnatę w zupełnie niekrólewski sposób i zasunęła rygiel. Następnie odwróciła się, by spojrzeć na panujące wewnątrz spustoszenie. Połamane krzesła, jeden z dywanów usiany rozbitą porcelaną oraz plamami po herbacie, drugi zamieniony w zwęgloną masę, cuchnącą spalonym olejem, na trzecim zaś spoczywał odziany w podarty na strzępy, zielony strój olbrzym, który przeszywał ją nienawistnymi spojrzeniami. Ogień zgasł, podobnie jak wiele spośród świec. W mroku unosił się odór spalenizny. Tak mogłaby wyglądać komnata po gwałtownej hulance. Inos zastanowiła się, która jest godzina. Miała wrażenie, że musi być już po północy.

Kade i goblin... i Rap.

- Wydaje się, że odziedziczyłam bardzo małe królestwo - powiedziała z goryczą.

Rap, który wciąż strzegł więźnia, przesłał jej słaby uśmiech. Wyglądał niedorzecznie ze swymi tatuażami.

• - Czy w takim razie mogę zostać ochmistrzem i koniuszym jednocześnie?

• - Och, Rap!

Sądził, że jej pomaga, i z pewnością chciał dobrze, pozbawił ją jednak jedynej szansy na zdobycie królestwa. Demaskując Andora sprawił, że wyszła na idiotkę, a członkowie rady poczuli się oszukani. Wszyscy żywili o to pretensję i obciążali winą Inos. Najwyraźniej w ich oczach nie nadawała się na królową. Bez ich poparcia nie znaczyła nic. Gdyby Rap się nie wtrącił, mogła być już żoną Andora, co dałoby jej większe szansę na przeciwstawienie się straszliwemu Kalkorowi.

Albo byłaby więźniem Yggingiego.

Albo może również żoną tego potwornego olbrzyma Darada? Zadrżała.

Rap więc w istocie bardzo jej pomógł i najwyraźniej on jeden pozostał jej wierny. Miała ochotę jednocześnie nakrzyczeć na niego oraz serdecznie go uściskać.

Przez chwilę ich oczy przekazywały sobie tę wiadomość. To jednak nie byłoby uczciwe. Przestali już być dziećmi. Nie uśmiechaj się zbyt często do służby - uczyła ją ciotka. Zdołała podejść do niego spokojnie. Ujęła w ręce jego dłonie. Duże, silne dłonie. Dłonie mężczyzny.

• - Dziękuję ci, Rap! Przepraszam, że kiedykolwiek w ciebie zwątpiłam. Byłam dla ciebie okropna wtedy w lesie...

• - To wina Andora! Przez niego ukradłem konie!

• - Cóż, jestem bardzo wdzięczna za całą twoją pomoc i wierność.

Przez chwilę stał bez ruchu, wpatrując się w nią tępo. Dostrzegła, jak na jego czole wykwitły klejnoty potu. Nagle jego twarz przybrała szkarłatny kolor. Spuścił oczy.

- To był mój obowiązek, Wasza Królewska Mość. A więc niebezpieczeństwo minęło. Och, biedny Rap!

- Przede wszystkim musimy pomyśleć, jak się stąd wydostać - powiedziała. - Ukrywałeś się w szczytowej komnacie, jak sądzę? Rap, tak bardzo chciałabym usłyszeć w jaki sposób dokonałeś tych wszystkich cudów! Najpierw jednak musimy cię ukryć w bezpiecznym miejscu.

- Nie ma takiego miejsca - rzekł ze smutkiem. - Ten rygiel nie powstrzyma dwóch tysięcy impów, a oni zjawią się tu wkrótce. Lepiej będzie, jak po prostu oddam się w ich ręce razem z Małym Kurczakiem. Jeśli odroczą egzekucję aż do chwili przybycia jotnarów, wtedy może Kalkor nas ułaskawi. Kto wie.

Inos zacisnęła pięści.

• - Musi być jakieś wyjście! Ciociu Kade?

• - Nie wiem, moja droga. - Ciotka usadowiła się wygodnie na sofie. Wydawała się doszczętnie wyczerpana. - Zdołałam zrujnować twoją reputację, chyba jednak zgadzam się z panem Rapem. Ta wersja nie utrzyma się długo.

• - Rap, kim jest Mały Kurczak? Twoim przyjacielem?

• - Niewolnikiem - odparł Rap. - I nie pozwoli mi się wyzwolić.

Niewolnik? Tortury?

- W jaki sposób... Dlaczego nie, na Bogów?

Rap nie szczerzył zębów zbyt często, od czasu do czasu widywano jednak na jego ustach nieśmiały uśmiech. Teraz również pojawił się on na chwilę. Co dziwne, Inos przekonała się, że ów widok sprawił jej największą radość w całym tym dniu.

• - Dlatego, że chce mnie zabić. To dosyć skomplikowana historia.

• - No myślę!

To jednak będzie musiało zaczekać. Inos spojrzała w dół na ich więźnia, Darada. Czy miała wyjść za mąż za coś takiego? Zadrżała po raz kolejny.

• - I ten potwór jest Andorem?

• - Nie wiem. Zmienia się w Andora albo Andor w niego. Myślę, że są też Sagornem i minstrelem Jalonem.

• - Sagornem? - zapytała. - Na pewno to właśnie miał na myśli ojciec! Powiedział, że mogę ufać Sagornowi, ale nie żadnemu z pozostałych, z wyjątkiem być może Thinala. Kim jest Thinal?

Rap zrobił zaskoczoną minę.

- Nie mam pojęcia. Możemy jednak spróbować przywołać Sagorna, jeśli sądzisz, że jest godny zaufania. Boję się, że to monstrum wyrwie się na swobodę.

• - Jak można tego dokonać?

• - Przekonajmy się.

Rap opadł na kolano i powiedział uprzejmie do Darada:

- Czy zechciałbyś, proszę, zmienić się w doktora Sagorna? Absurdalność tej prośby sprawiła, że Inos miała ochotę się roześmiać. Nie mogła sobie pozwolić na choćby najmniejsze ześliźnięcie się z tego pochyłego stoku. Pokiereszowana twarz olbrzyma wykrzywiła się gniewnie. Warknął coś nieprzyzwoitego i zaczął szarpać się ze swymi więzami oraz ciężarem goblina. Było widoczne, iż cierpi ból. Pot na jego czole mieszał się z krwią. Rap uśmiechnął się do niego złośliwie.

- W takim razie pozwolę, żeby Mały Kurczak cię przekonał. To byłoby sprawiedliwe, prawda? Ostatecznie to ty nas sobie przedstawiłeś.

Goblin, który wciąż siedział na piersi związanego, ponownie zaczął się uśmiechać. Najwyraźniej rozumiał przynajmniej część z tego, co mówiono.

• - Nie zrobiłbyś tego! - warknął leżący Darad.

• - Zrobiłbym! - odparł Rap.

Mały Kurczak z pewnością rozumiał rozmowę. Bez dalszych ceregieli, z zimną krwią, wsadził Daradowi palec do oka. Ten zawył przeciągle.

- To każ mu ze mnie zejść!

Rap gestem nakazał goblinowi podnieść się. Ów wykonał polecenie i mężczyzna leżący na podłodze stał się Sagornem.

Mały Kurczak syknął głośno i odskoczył do tyłu.

- Bogowie! To ci dopiero sztuczka, co? - powiedział Rap. Po raz kolejny Inos przypomniała sobie o tych opisywanych w romansach damach, które traciły zmysły z żalu. Zastanowiła się, ile też z nich przeżyło wcześniej tyle atrakcji.

- Doktorze Sagornie! - rozpromieniła się ciotka Kade. Inos na wpół spodziewała się, że doda: - Jak to miło, że mógł pan nas odwiedzić.

Wiekowy mężczyzna uśmiechnął się do nich z goryczą.

- Jeśli mi ufacie, to czy macie coś przeciwko temu, abym pozbył się tych więzów?

Mimo uchybiającej godności pozycji jego rzadkie, białe włosy były starannie uczesane, on sam zaś wydawał się spokojny i opanowany. Z łatwością wysunął nadgarstki z więzów, gdyż były one dopasowane do potężnych rąk Darada.

Rap jednym cięciem uwolnił również jego kostki, po czym pomógł mu się podnieść.

- Zobaczymy, czy znajdziemy dla pana coś lepszego do ubrania.

Olbrzymie ciało Darada porozrywało szaty Andora. Wiszące na Sagornie strzępy zaledwie spełniały wymogi przyzwoitości. Ponadto były mokre od herbaty i krwi. Rap odwrócił się w stronę Małego Kurczaka i przemówił w goblinin dialekcie. Odpowiedź była krótka.

- Co on powiedział? - zapytała Inos. Rap westchnął.

- Żebym sam je przyniósł. Ma bardzo ściśle określone wyobrażenie na temat obowiązków niewolnika.

Rap pobiegł więc w górę po schodach i po chwili wrócił w dół z brązową, wełnianą szatą. Pchlarz, puszczony teraz wolno, zajął się zwiedzaniem komnaty. Węszył energicznie i pochłaniał resztki jedzenia.

Wychudzony, postarzały mężczyzna wyszedł na chwilę na klatkę schodową. Wrócił odziany w przyniesioną przez Rapa szatę. Z godnością pokłonił się ciotce Kade, a potem Inos. Ta przypomniała sobie, jak bardzo ją przestraszył podczas ich pierwszego spotkania. Teraz jednak lśniące oczy i orli nos nie wydawały już się jej groźne, choć przed chwilą była świadkiem niewątpliwego aktu czarów. Zadała sobie pytanie, czy to dlatego, że była teraz starsza, czy też po prostu znieczuliły ją wrażenia tego dnia.

- Wyrazy współczucia, pani - powiedział Sagorn. - Pani ojciec był dla mnie w minionych latach dobrym przyjacielem i boleję nad jego smutnym końcem. Zrobiłem wszystko, na co pozwalały moje umiejętności.

Skinęła głową, obawiając się cokolwiek powiedzieć.

Sagom usadowił się wygodnie na krześle stojącym obok sofy Kade. Wszyscy pozostali również spoczęli. Mały Kurczak usiadł po turecku na podłodze i krzywił mocno twarz, usiłując nadążyć za prowadzoną po impijsku konwersacją.

• - Jak sądzę, chcecie usłyszeć wyjaśnienia? - zapytał Sagom.

• - Z chęcią - odrzekła Inos. - Pojawił się pan w bardzo niekonwencjonalny sposób.

Uśmiechał się do niej przez chwilę, zaciskając wargi w charakterystycznym dla siebie grymasie.

- Nie jest już pani tą młodą damą, która wpadła w panikę na wspomnienie o żółtych smokach. Kinvale zdziałało cuda. Zastanawiam się, czy część zasługi nie przypada też Andorowi?

Chciał jej narzucić swą dominację.

• - Proszę o wyjaśnienie.

• - Już się robi - zwrócił się w stronę Rapa. - Pańskie domysły były nadzwyczaj trafne, młody człowieku. Jest nas pięciu: ja, Andor, Jalon, Darad i Thinal, którego dotąd nie spotkaliście. Bardzo wiele lat temu wspólnie zirytowaliśmy potężnego czarodzieja. Rzucił on na nas zaklęcie. Tylko jeden z nas może istnieć w danym momencie. Oto cała sprawa.

• - Ale jesteście różnymi osobami?

Rap zawsze marszczył brwi, gdy zastanawiał się nad czymś intensywnie.

- Całkiem różni. Andor i Thinal byli braćmi, cała reszta jedynie przyjaciółmi. Nigdy się ze sobą nie spotkaliśmy od tego straszliwego wieczoru, dawno temu. Dzielimy jeden żywot. Mamy też wspólne wspomnienia. Swoją drogą, jak uciekł pan przed goblinami?

Rap nie odpowiedział.

• - Bardzo wygodna klątwa! Można się pojawiać i znikać na życzenie...

• - Nie! Straszliwa klątwa! - krzyknął Sagorn. - Wciąż szukamy uwolnienia od niej. Weźmy na przykład Darada. Czy chciałby pan być obciążony jego wspomnieniami? O morderstwach i gwałtach? To wściekły pies, okrutniejszy od goblina. Ponadto nie zjawiamy się na życzenie, a tylko wtedy, gdy jesteśmy wezwami. Nikt z nas nie lubi przywoływać Darada, mogą wiec upłynąć lata, zanim znowu będzie istniał. Gdy jednak się pojawi, nadal będzie miał poparzone plecy, rozbitą głowę, podbite oko i rozszarpaną rękę. Mam nadzieję, że żadne z was nie znajdzie się wtedy w jego zasięgu.

• - I oczywiście nie będzie związany?

• - Nie, o ile ten, kto go wezwie, nie będzie związany. Wszyscy zadumali się nad tym przez chwilę.

• - Ojciec powiedział, że mogę ufać panu - odezwała się Inos - i czasem też Thinalowi. Kim jest Thinal?

• - Thinal? Był naszym przywódcą - stary doktor rozciągnął w uśmiechu bezkrwiste wargi. - Tak, na swój sposób jest godny zaufania, pod warunkiem, że nie ma przy sobie nic cennego, na przykład broszki z rubinem.

• - To on ukradł moją broszkę?

• - Potrafi wspiąć się po gładkim murze jak mucha. Zwędził też na polecenie Andora klucze stajennego z jego pasa. Spełnia życzenia innych w podobnych sprawach, kradnie też jednak dla sportu. Oprócz tego, że ma zręczne palce, lubuje się także w osobliwych figlach, wyznaje jednak zasadę, która każe mu przywołać z powrotem tego, kto go wezwał, i pod tym względem mu ufamy. Mogę w dowolnej chwili wezwać każdego z pozostałych, nie mam jednak żadnej kontroli nad tym, co oni robią, czy kogo przywołują później.

• - Trudno mi się w tym połapać, doktorze.

Na ciotkę Kade można było liczyć. Gdy zaistniała taka potrzeba, umiała się zdobyć na spektakularne niedopowiedzenie.

- Proszę nam wyjaśnić, w jaki sposób zjawił się pan i odjechał. Mój brat posłał po pana zeszłego lata?

Do Kade przemówił z większym szacunkiem:

• - Tak było, pani. To Jalon otrzymał wezwanie. Postanowił na nie odpowiedzieć, wsiadł więc na statek do Krasnegaru. To był, jak na niego, godny uwagi sukces. W przeszłości bywało, że wsiadał na niewłaściwy, gdyż uważał, że ma ładniejszą nazwę. Zdołał jednak dotrzeć do Krasnegaru, udał się do króla i wezwał mnie.

• - Nadal nie rozumiem, skąd pan wiedział o moim jedwabiu w smoki - poskarżyła się Inos.

- Jalon widział go u bramy. Mówiłem już, że mamy wspólne wspomnienia. - Wiekowy mężczyzna odczekał chwilę, jakby dawał jej czas na przemyślenie informacji, po czym pośpiesznie zwrócił się do Kade. - Gdy tylko zbadałem Holindarna, pojąłem, że zapewne nie pożyje długo. Sądzę, że domyślił się tego już wcześniej. Potrzebne mi były lekarstwa, więc Jalon musiał wrócić na południe. Rozumiecie, jestem stary i pozostali zaczynają się o mnie niepokoić, biorą więc podróże na siebie. Jalon uznał, że bardziej romantycznie będzie wyruszyć lądem.

• - I wtedy ja zostałem wciągnięty w sprawę - powiedział Rap, przypominając sobie piknik wśród wzgórz.

Sagorn skinął głową,

- Ujawnił pan nadprzyrodzoną moc przed Jalonem, a przez to przed nami wszystkimi. Mówiłem już, że usiłujemy uwolnić się od klątwy. Istnieją na to dwa sposoby. Albo przekonamy innego czarodzieja, by zdjął z nas zaklęcie, albo poznamy wystarczająco dużo słów mocy, by zrobić to samemu. Spędziłem życie na studiowaniu tego tematu, usiłując dowiedzieć się więcej o owych nieuchwytnych słowach - zademonstrował swój cyniczny uśmiech. - Byłem z nas najmłodszy. Miałem dziesięć lat. Darad miał chyba dwanaście.

- Ale... Wzruszył ramionami.

- Byłem inteligentny, a Darad już wówczas siał postrach, a więc Thinal pozwolił nam przyłączyć się do swej bandy. Włamywaliśmy się do domów - już wtedy był człowiekiem-muchą - aż do chwili, gdy niebacznie wybraliśmy siedzibę czarodzieja. Odtąd już ich nie widziałem - przerwał, najwyraźniej pogrążając się we wspomnieniach. - Zawsze istnieje tylko jeden z nas. Żyć, rzecz jasna, znaczy starzeć się... Spędziłem tak wiele lat w bibliotekach i archiwach, że jestem teraz zdecydowanie najstarszy. Darad niemal nigdy nie wpada w tarapaty, z którymi nie mógłby dać sobie rady, rzadko więc musi wzywać pomoc. Ale on również zaczyna już odczuwać upływ lat. Jalon łatwo się nudzi, szybko więc przywołuje kogoś innego - z jakiegoś powodu z reguły Andora. Thinal... Thinal nigdy nie zostaje na długo. Prawie się nie zmienił.

- Macie jednak własne nadprzyrodzone moce - odezwała się Inos. - Czy otrzymaliście je od tego czarodzieja?

Sagorn roześmiał się pogardliwie.

• - Gdyby spotkała pani kiedyś czarodzieja, nie pytałaby pani o to! Nie. Wątpię, by chciała pani usłyszeć tę historię.

• - Niech pan mówi dalej, doktorze Sagornie - odparła radośnie ciotka Kade. - To nadzwyczaj frapująca opowieść.

Zmierzył ją badawczym spojrzeniem.

• - Proszę bardzo, Wasza Wysokość. W Fal Dornin odnalazłem kobietę w średnim wieku, która znała słowo mocy. Tylko jedno. Wezwałem Andora.

• - A on ją oczarował i wydobył je od niej? - zapytała zjadliwym tonem Inos.

Sagorn zaprezentował swój złowieszczy uśmiech.

- Uwiódł ją. Rzecz jasna wpłynęło ono na każdego z nas po kolei. Ja stałem się lepszym uczonym, Jalon znakomitszym śpiewakiem, a Darad groźniejszym wojownikiem. Gdy jednak zaistniał po raz kolejny, wrócił do Fal Dornin, odszukał tę kobietę i udusił ją.

Inos zadrżała.

• - Nie! Dlaczego?

• - Boże Głupców! - Rap poderwał się i pobiegł do drzwi. Odsunął rygiel i popędził w dół po schodach. Pchlarz pognał susami za nim.

- Rap! - wrzasnęła Inos, było już jednak za późno. Sagorn uśmiechnął się złowrogo.

• - Poszedł zaryglować dolne drzwi, jak sądzę. Wie pani, pan Rap dysponuje dalekowidzeniem.

• - Rap?

Stary, nudny Rap? Solidny, zwyczajny Rap? Sagorn skinął głową.

- W godnym uwagi stopniu. Dlatego właśnie Andor zadał sobie trud, by się z nim zaprzyjaźnić. Z pewnością zna słowo, choć temu zaprzecza. Albo jest ono bardzo potężne, albo też... zastanawiałem się, czy słowa mogą mieć różne właściwości. Być może to, które zna, szczególnie dobrze pasuje do jego wrodzonych uzdolnień. Posiada zdumiewającą zdolność panowania nad zwierzętami i równie zdumiewające dalekowidzenie. Wydaje się jednak, że całkowicie brak mu umiejętności przewidywania przyszłości, a ten pierwszy z jego talentów na pewno nie działa na ludzi, jak w przypadku Andora. Z pewnością więc zna tylko jedno słowo. To ciekawe! Zapewne dostrzegł zbliżających się żołnierzy. Inos zapomniała niemal o ich krytycznej sytuacji.

- Dlatego właśnie pana wezwaliśmy! - zawołała. - Jak mamy uratować Rapa i Małego Kurczaka przed impami? Co się stanie, gdy przybędzie tu Kalkor? Jak...

Sagorn uniósł w górę szczupłą, pokrytą błękitnymi żyłkami dłoń.

• - Zapominasz, dziecko, że znam twoje problemy! Andor i Darad tu byli, zatem wiem wszystko. Nie ma potrzeby martwić się o impów. Ich dowódca nie żyje. Trybun Oshinkono nie jest wielkim wojownikiem. Nie będzie miał najmniejszej ochoty wdawać się w bijatykę z osławionym Kalkorem. On i jego ludzie ruszą z powrotem do Pondague na długo przed przybyciem jotnarów.

• - Skąd...

Oczywiście jednak Sagorn wiedział to wszystko, ponieważ Andor zaprzyjaźnił się z zastępcą Yggingiego podczas podróży na północ. Zawsze starał się, by znać wszystkich, a czego tylko się dowiedział, wiedział też Sagorn. Dezorientujące!

• - Ale co z Rapem? I z tym, że muszę wyjść za Kalkora?

• - Kalkora nie polecam! - po raz pierwszy stary doktor spojrzał na nią ze współczuciem. - Nie jest zły, jak Darad, ale Yggingi byłby w porównaniu z nim wzorowym mężem. Ogłosi się królem, a później zmusi panią do zawarcia małżeństwa, by potwierdzić swe prawa do tronu.

• - I co potem? - zapytała ponuro.

Grymas na jego twarzy wykrzywił bruzdy otaczające z obu stron usta.

- Kalkor nie wytrzyma długo w Krasnegarze. Jego pasja to hulanki i plądrowanie. Może jednak zachować tytuł i zostawić tu podwładnego, by rządził w jego imieniu. Sądzę, że biciem wydusi z pani słowo. Zapewne też zechce, by dała mu pani syna. Tak, to będzie mniej więcej cały jego program.

- A potem?

Sagom nie odpowiedział, Inos mogła jednak domyślić się prawdy.

- A potem nie będę mu już potrzebna!

Pies wbiegł susami do komnaty. Inos podniosła się i podeszła do schodów. W tej samej chwili na górę wpadł Rap, czerwony i zdyszany. Zatrzasnął za sobą drzwi i zasunął rygiel.

• - Trzeba było pójść wcześniej - powiedział w przerwie między sapnięciami. - Dzielą nas od nich tylko trzy pary drzwi.

• - Rap - zapytała cicho - podobno dysponujesz dalekowidzeniem i magicznymi mocami?

Wzdrygnął się, jak gdyby był małym chłopcem przyłapanym z obiema dłońmi zanurzonymi w melasie, po czym skinął głową z miną winowajcy.

Zakłopotana jego reakcję Inos zawołała:

- Ależ to cudownie!

Uśmiechnęła się zachęcająco, by rozwiać jego obawy.

- Teraz już rozumiem, dlaczego nigdy nie pozwalaliśmy ci bawić się z nami w chowanego! Zawsze też zastanawiał mnie twój talent do koni. I psów.

Gapił się na nią z głupią miną.

• - Czy nie masz nic przeciwko temu?

• - Przeciwko? Jasne, że nie! Czemu miałabym mieć? - czy to w jakiś sposób jej dotyczyło, nie licząc faktu, że gdy Rap będzie starszy, zostanie znakomitym pałacowym stajennym? - Podobno teraz mam władać odrobiną własnej magii, choć nie wiem jakiego rodzaju moce powinny się u mnie ujawnić. Najwyraźniej jednak pod względem magicznym jesteśmy sobie równi.

Powieki zakrywające jego wielkie, szare oczy zamrugały kilkakrotnie. Następnie twarz pokrył rumieniec. Spuścił oczy. Rzecz jasna nieśmiałość była czymś całkowicie zrozumiałym u chłopca w jego wieku, pozbawionego wykształcenia i obycia.

Inos rozejrzała się pośpiesznie, by się upewnić, czy pozostali nie słyszą.

• - Rap, nie wiedziałam, że dos... że Andor zaprzyjaźnił się z tobą, gdy był tu poprzednim razem.

• - No więc, tak było! Nie sprzedałem mu koni w szynku...

- Jestem pewna, że nie. - Nawet myśl o Andorze wciąż sprawiała jej ból. - Ale czy kiedykolwiek mówił... To znaczy, na pewno rozmawialiście... Czy choć raz wspomniał o Kinvale albo... czy mówił o mnie?

Rap spojrzał na nią zmieszany.

- Chcesz powiedzieć, że znał cię już wtedy? Powiedział mi, że nawet nie wie dokładnie, gdzie leży Kinvale! A już z pewnością nie wspomniał, że spotkał się z tobą wcześniej!

Wydawało się, że w miarę mówienia Rap staje się coraz bardziej rozgniewany.

Inos, której zrobiło się lżej na sercu, obdarzyła go jeszcze jednym uspokajającym uśmiechem.

- W takim razie chodźmy. Zobaczymy, co się da zrobić w sprawie tych impów.

Poprowadziła go z powrotem ku pozostałym. Nikczemny Andor! Dlaczego wszyscy mężczyźni byli takimi kłamcami i oszustami? Cóż za wiarołomność!

Podeszła do Sagorna, który był zajęty uprzejmą konwersacją z Kade.

• - No więc - zapytała. - Co mamy zrobić? Doktor podrapał się w zamyśleniu w brodę.

• - Jak sądzę, mamy cztery sposoby wyjścia z tej sytuacji.

• - Naprawdę? - Inos wydawało się to niewiarygodne, Sagorn jednak sprawiał wrażenie pewnego siebie, być może więc sławny mędrzec miał potwierdzić sławę, którą się cieszył.

• - Najprostszy z nich wymagałby skorzystania z pomocy zaprzyjaźnionego czarodzieja. Nie ma pani żadnego pod ręką, prawda?

Sagorn zachichotał dostojnie niczym stary, mdąry dziadunio przekomarzający się z dziećmi.

Ta drwina wywołała u Inos przypływ irytacji. Rap również to wyczuł i zatoczył oczyma.

Ujrzawszy ich reakcję, Sagorn skrzywił się.

- Po drugie więc moglibyśmy ukryć się w szczytowym pomieszczeniu i zaufać zaklęciu odstręczającemu. Wydaje się jednak, że znacznie już ono osłabło. Pozostały nam więc tylko dwie możliwości. Czyż nie mam racji?

- Darad zabił tę kobietę w Fal Dornin, by zwiększyć swą moc? - zapytała ciotka Kade.

Inos przez chwilę poczuła się zbita z tropu.

Sagom jednak zwrócił się w stronę Kade z szacunkiem.

• - Tak. Powtórzenie komuś słowa osłabia je.

• - O połowę?

• - Niekoniecznie. Pozostaje dla mnie tajemnicą, dlaczego w ogóle dochodzi do osłabienia. Jeśli powtórzy pani przyjaciółce swój ulubiony przepis, następny upieczony przez panią tort nie zrobi się od tego gorszy.

Ponownie wykrzywił twarz.

- Nawet w najbardziej poważnych tekstach nie ma zgodności co do tej sprawy. Być może słowo słabnie o połowę, gdy przed powtórzeniem znała je tylko jedna osoba. Czy powiedzenie go komuś trzeciemu zmniejszyłoby jego moc o jedną trzecią? A potem następnemu o jedną czwartą? Nie wiem tego, choć poświęciłem na studia całe życie.

Kade nie przestawała mrugać powiekami, podczas gdy stary doktor perorował wymachując kościstym palcem, by podkreślić wypowiadane słowa, zupełnie jakby więził w sobie posiadaną wiedzę przez długie lata i ucieszył się, że wreszcie znalazł audytorium.

- Niekoniecznie więc o połowę. Ostatecznie słowa istnieją od dawna i każde z nich może już znać wielu ludzi. Jedna osoba więcej nie zrobi różnicy, a przynajmniej niewielką. Jak zresztą można porównywać magię, czy ją zmierzyć? Musi to być równie trudne jak pomiar piękna. Czy można powiedzieć, że Jalon jest dwa albo trzy razy lepszy od innego śpiewaka? Że poemat jest dwukrotnie bardziej liryczny? Słowo, którym się podzielono, jest jednak słabsze - dopóki nie umrze któryś z tych, którzy je znają. Wtedy moc pozostałych wzrasta ponownie. Dlatego właśnie tak rzadko powtarza się je innym i z reguły przekazuje się je na łożu śmierci - jak pani ojciec przekazał pani swoje słowo? - zapytał, patrząc na Inos spod krzaczastych, białych brwi.

Zawahała się, po czym skinęła głową.

- Musi go pani dobrze strzec! Okazała pani godną uwagi wytrzymałość, jak na swój wiek. Andor zauważył to dziś wieczorem, podobnie jak Yggingi. Jest pani niezwykle zdeterminowaną młodą damą i do tego królewskiej krwi, słowa jednak wywierają na ludzi podobne działanie. Rzecz jasna żaden z nich nie mógł być tego pewien, obaj jednak założyli, że król powiedział pani słowo.

• - Wydaje się, że wiedzieli o nim wszyscy oprócz mnie!

• - Zawsze utrzymuje się je w tajemnicy. Znalazłem wzmianki o krasnegarskim słowie w bardzo starym tekście. Dlatego właśnie przybyłem - a właściwie wtedy również był to Jalon - dlatego przybyliśmy tutaj, by poznać pani ojca. Był w owym czasie jeszcze następcą tronu. Zaprzyjaźniłem się z nim i odbyliśmy wspólnie trochę podróży. Wiedząc, że odziedziczy słowo, dopilnowałem, żeby spotkał pozostałych, co umożliwiłoby mu rozpoznanie ich, gdyby później próbowali je od niego wydobyć. Wszyscy, rzecz jasna, uznali, że ich zdradziłem - westchnął głęboko. - Złe wspomnienia innych nie są jedynym obciążeniem. Oni również znają zawartość mojej pamięci i nie mogę mieć przed nimi żadnych tajemnic.

Inos zastanowiła się nad tym. Być może nie było tak zaskakujące, że ta niezwykła grupa niewidzialnych mężczyzn walczyła o uwolnienie od ciążącej na nich klątwy.

- Ale to słowo mocy, które pan - Andor - wydobył od kobiety z Fal Domin? Czy ono nie złamało zaklęcia?

Sagorn wpatrzył się ze smutkiem w podłogę, potrząsając głową.

• - Nie. Jedno słowo nie wystarczy. Zapewne potrzeba nam trzech albo nawet czterech. A skoro znaliśmy słowo, nie odważyliśmy się zwrócić do czarodzieja. Oni zawsze poszukują dodatkowej mocy. - Podniósł się sztywno.

• - Impowie zaraz przyniosą topory. Poruszam się po schodach powoli, może więc powinniśmy zacząć?

• - Zacząć co?

• - Wspinaczkę - odparł. - Musimy się udać do komnaty mocy na szczycie wieży.

• - Po co?

Obnażył nierówne zęby w triumfalnym grymasie.

- Żeby poradzić się zaklętej wnęki, oczywiście.

Wierny pośród niewiernych:

Tak rzekł serafin Abdiel, gdyż był wierny. Pośród niewiernych, on wierny jedyny, Nieporuszony wśród nieprzeliczonych, Nieustraszony, nietrwożny, niezłomny, Zachował wierność, miłość i gorliwość.

Milton - Raj utracony Przełożył Maciej Słomczynski

Rozdział X

ULOTNA MATERIA WIZJI

1

.Kap dostrzegł, że Inos nie spodziewała się podobnej sugestii, gdyż zarumieniła się gniewnie. Udawało mu się nie gapić na nią, ponieważ kiedy to robił i ich spojrzenia się spotykały, miał pewność, że natychmiast zaczyna się czerwienić. Do tego martwił się, że ma rozczochrane włosy. Rzecz jasna zawsze takie były... Udawał więc, że na nią nie patrzy.

Nie mógł jednak odwrócić od niej dalekowidzenia. Była cudowna!

Co za głupcy z tych wszystkich tępych starców! Dlaczego nie potrafili dostrzec, jaką byłaby wspaniałą królową? Wyglądała szlachetnie i po królewsku nawet w tych starych, zszarganych łachach. W lesie zdumiało go jej piękno i nadal pozostawał pod jego wrażeniem, teraz jednak dostrzegł w niej też grację i królewską postawę. Jej ducha nie złamała śmierć ojca ani okropne przerażenie i rozczarowanie, na które był zmuszony ją narazić, demaskując Andora.

Pospolita kobieta winiłaby za to jego i odpłaciła mu przekleństwem i wzgardą. Ale nie Inos! Miała królewską odwagę. Nie bała się dalekowidzenia Rapa, jak cała reszta jego przyjaciół.

Kinvale zmieniło ją. Nie była już dziewczęciem, z którym dorastał, towarzyszką zabaw jego dzieciństwa. Odczuwał z tego powodu odrobinę smutku.

Zawsze jednak wiedział, że będzie jego królową, a nie... nie niczym innym. Postanowił jej służyć. Z dumą dotrzyma słowa. Już w tej chwili był dumny, że stawiała czoło żylastemu doktorowi, z jego drwiącym zachowaniem i głupimi żartami o czarodziejach.

• - Mój ojciec nie pozwoliłby panu na to! - oznajmiła gniewnie.

• - Och, tak, nasz szpieg - odparł Sagorn nieprzyjemnym tonem. - Słyszała pani wtedy więcej niż chciała przyznać, prawda?

Inos zaczerwieniła się jeszcze mocniej. Wyglądała na rozwścieczoną. Rap zapragnął jakoś powstrzymać tego starego, złowieszczego uczonego przed obrażaniem jego królowej. Choć król powiedział, że można mu ufać, było oczywiste, że zdradził Rapa Andorowi.

Sagorn ruszył w stronę drzwi.

- Po pani ojca, dziecko, nie gnała wtedy po schodach armia impijskich opryszków. No więc, pytała mnie pani o radę, czy nie?

Zacisnęła zęby, najwyraźniej miała zamiar ustąpić i pozwolić Sagornowi udać się na szczyt wieży. Z tym, że na drodze leżały zwłoki, a Inos wycierpiała już dzisiaj wystarczająco dużo, nawet bez tego widoku. Rap ruszył naprzód, by dotrzeć do drzwi jako pierwszy. Mały Kurczak wstał i podążył za nim.

Znajdująca się piętro wyżej komnata pogrążona była w głębokim mroku. Wypełniały ją olbrzymie cienie wydobywane przez płomień jednej, maleńkiej świecy. Rap przemknął przez nią ku miejscu, w którym leżał Yggingi, tuż pod drugą klatką schodową. Goblin zawsze rozszerzał obowiązki śmiecia w taki sposób, by obejmowały wszystkie zadania, które pozwalały mu popisać się swą siłą. Gdy tylko więc Rap złapał Yggingiego za kostki, Mały Kurczak odepchnął go na bok.

- Przez okno?

Rap nawet nie pomyślał o czymś równie makabrycznym.

- Uch! Nie. Do tej szafki.

Goblin przeciągnął trupa na drugą stronę komnaty i wepchnął go do środka, pomiędzy szaty króla. Rap przesunął dywanik, by zakryć nim kałużę krwi. Miał nadzieję, że Inos nie będzie się zastanawiać, czemu położono go w tym miejscu, i że krew nie przesiąknie przez niego. Ledwie zdążył się z tym uporać, gdy pojawiła się pozostała trójka.

Sagorn zatrzymał się na chwilę, dysząc ciężko.

• - Musi jednak pani zrozumieć - mówił - że nie mamy żadnego wspólnego celu poza zwolnieniem z klątwy i, co się z tym wiąże, poszukiwaniem większej liczby słów. Poza tym każdy z nas idzie swoją drogą. Jalon wkrótce zabłądził w lesie i wezwał Andora. Ten nie dzielił moich skrupułów w stosunku do pani ojca, jak również do pani - pokłonił się płytko Inos i ruszył w stronę łoża. - Udał się więc do Kinvale, by panią poznać. Z żalem muszę przyznać, że marzył nawet o zostaniu królem.

• - A więc kiedy powiedział nam, że sprowadził pana z powrotem do Krasnegaru, w pewnym sensie mówił prawdę? - zapytała Inos.

Stary doktor z chichotem odchylił się do tyłu.

- Tak, przynajmniej tym razem nie kłamał. Tu miał szansę zapolować na dwa słowa: pani, gdyby już je pani dostała, oraz pana Rapa. Nieprawdopodobnym przypadkiem przybył do Krasnegaru w tej samej chwili, gdy u tego drugiego ujawniły się zdolności jasnowidzenia.

Rap zamknął prowadzące na dół drzwi i zasunął rygiel. Mały Kurczak podszedł do zasuwy i zaczął się nią bawić. Śmigał nią w obie strony z dziecinną ciekawością i zachwytem. Rap zaangażował w słuchanie Sagorna połowę umysłu. Druga połowa zajęła się dalekowidzeniem. Impowie znaleźli już topory i rozbijali właśnie drzwi do garderoby. Pomyślał, że wysłanie po niego stu ludzi powinien uznać za komplement.

- Stan pani ojca pogarszał się szybciej niż się spodziewałem - ciągnął Sagorn - Andor postanowił więc wyruszyć na południe po panią. Denerwowało go, że nie może wydobyć z pana Rapa jego słowa. Nie zdradził go on nawet wtedy, gdy zagrażali mu goblinowie. Jak udało się panu uciec, młody człowieku?

Rap opowiedział im to pokrótce. Pchlarz zastukał ogonem w podłogę na dźwięk swego imienia. Mały Kurczak skrzywił się, najwyraźniej więc opanowywał impijski równie szybko, jak Rap goblini. Z pewnością jednak było to dla niego trudniejsze, gdyż impijski był bardziej skomplikowanym dialektem.

- Darad to dureń - stwierdził Sagorn. - Gardzę nim za jego mordercze skłonności, jednak nawet w tej dziedzinie jest nieudolny. Powinien był poprosić goblinów, żeby wyciągnęli z pana słowo. Z radością zademonstrowaliby swe umiejętności.

Z tym, że Rap nie znał żadnego słowa mocy i nie mógłby im go zdradzić. Zadrżał na tę myśl.

- Impowie już prawie przedostali się do garderoby, Wasza Królewska Mość.

Sagorn westchnął i podniósł się.

• - Chodźmy więc na wyższe piętro.

• - Ścigał mnie pan kiedyś po tych schodach, doktorze - zauważyła Inos. - Pomyślałam wtedy, że jest pan zdumiewająco mało zdyszany.

• - Nie. Thinal biegł za mnie. Muszę przyznać, że nasza klątwa niekiedy się przydaje.

Rap poprosił Małego Kurczaka o pomoc i wspólnie zaczęli pchać w stronę drzwi jeden z wielkich kredensów. Potem wzięli się za następny. Dzięki temu zyskali kilka minut - ale co z tego? Gdy dotarł na schody, głos Inos dobiegł do niego z góry niesamowitym echem.

• -...co ona właściwie robi?

• - To ostatnie ocalałe dzieło Inissa - głos starego doktora rozlegał się teraz w krótkich, przerywanych frazach, jak gdyby Sagornowi zupełnie brakowało tchu. - Zaklęte wnęki, podobnie jak mówiące statuy i wieszczące sadzawki, są najwyższą próbą umiejętności czarodzieja. Odsłaniają przyszłość... i służą radą. To znaczy... scena, którą ukazują... jest wskazówką... podpowiadającą najlepszy sposób postępowania... ukazującą widok na najlepszą ścieżkę... w pewnym sensie.

- Dlaczego więc ojciec nie pozwolił panu z niej skorzystać? Sagorn dotarł do drzwi sypialni i zatrzymał się po raz kolejny, sapiąc ciężko.

• - Gdyby to zrobił, mogłaby go ostrzec, by nie wysyłał pani do Kinvale, przez co dałoby się uniknąć obecnych tarapatów.

• - Jak to możliwe? Zwykłe okno miałoby zrobić coś takiego?

- Może ukazałoby panią tutaj podczas Święta Zimowego? Przyznaję, że to niebezpieczne. Pani pradziadka doprowadziło do obłędu.

Rapowi nie podobała się ta rozmowa. Pamiętał przeraźliwą łunę, jaką wywołał we wnęce, gdy się do niej zbliżył - a także niezwykłe widziadło, które mogło być Jasną Wodą, czarownicą północy. Bełkotała coś o zdolności przewidywania. Oskarżyła Rapa, że blokuje ją u niej. Czy te sprawy mogły się ze sobą wiązać?

Inos przemknęła przez sypialnię, komnatę śmierci.

- Chodźmy prosto na górę - poprosiła. Głos omal się jej nie załamał.

Rap poczuł szalony impuls, aby pognać za nią i wziąć ją w ramiona, by dodać jej otuchy. Zapragnął tego tak mocno, że aż zadrżał. Wciąż pamiętał, że pocałowała go na pożegnanie, już prawie cały rok temu. Królowe jednak nie całują pomocników rządców. Ani koniokradów.

Reszta Krasnegaru odtrąciła go z pogardą. Inos nie. Nigdy nie wątpił, że znowu zostanie jego przyjaciółką, gdy tylko wyswobodzi się spod uroku Andora. Z wielkim trudem przychodziło mu pamiętać, że jest jego królową. Mogłoby to być łatwiejsze, gdyby miała na sobie monarszą szatę i koronę, lecz, mimo godnego władczyni zachowania, w tym wyświechtanym kostiumie do konnej jazdy, ze złotymi włosami spływającymi swobodnie do połowy pleców, nadal zanadto przypominała mu towarzyszkę dziecinnych zabaw.

Sagorn wciąż nie mógł odzyskać tchu.

- Wie pan, że byłam tam tylko raz w życiu? - odezwała się księżna Kadolan. Ona również sapała, być może jednak tylko przez uprzejmość. - Myślałam, że mój dziadek zginął w pożarze.

W sypialni było jaśniej. W lichtarzach paliło się tutaj więcej świec. Sagorn podszedł do obramowania kominka, by przyjrzeć się dwóm wiszącym nad nim portretom.

• - Tak, ale wcześniej oszalał.

• - Ojej! Sądzi pan, że dostrzegł we wnęce własną śmierć i ten widok doprowadził go do obłędu?

Stary doktor wzruszył ramionami.

- Tak myślał pani brat, a przed nim jego ojciec. To interesujący paradoks. Przepowiednia doprowadziła go do szaleństwa, lecz gdyby nie był obłąkany, nie przebywałby w zamknięciu i mógłby umknąć przed płomieniami. Ciekawe, prawda?

Uznawszy po raz kolejny, że nie lubi tego złowieszczego, nieczułego starca, Rap zaczął przesuwać kredens w kierunku drzwi. Goblin pośpieszył mu z pomocą.

Impowie byli już w garderobie. Zmierzali ku schodom prowadzącym do przedpokoju. Gdy Rap dotrze do najwyższej komnaty, nie będzie w stanie obserwować ich poczynań. Miał nadzieję, że Inos nie myli się, ufając Sagornowi, nie był jednak upoważniony do udzielania rad, a poza tym nie wiedziałby, co jej poradzić. Sytuacja wyglądała na beznadziejną. Gdy ciało prokonsula zostanie już odkrte, winowajcy będą mieli szczęście, jeśli wtrącą ich tylko do lochu, zamiast natychmiast ściąć głowy.

Podążał za pozostałymi, z goblinem tuż za plecami. Ostatnią kondygnację pokonał z niechęcią, wyczuwając rozciągającą się wyżej pustkę. Gdy jego głowa przebiła się przez ową niewidzialną barierę, poczuł się jak robak wyłażący z ziemi. Po raz kolejny ogarnęło go przyprawiające o zawrót głowy podniecenie, uniesienie płynące z połączenia dużej wysokości z nadprzyrodzonym dalekowidzeniem, dające mu boską - ale niekiedy obmierzłą - możliwość podglądania każdego w Krasnegarze na zewnątrz zamku.

Sagorn opierał się jedną ręką o ścianę. Dyszał ciężko. Inos trzymała w ręku świecę. Stała razem z ciotką blisko drzwi, gapiąc się poprzez pustą komnatę na zaklętą wnękę. Była ona ciemna. Wydawało się, że okno nie różni się od pozostałych niczym poza większymi rozmiarami. Jedna z pozostałych okiennic zagrzechotała na wietrze. Księżna Kadolan zadrżała. Skuliła ramiona, by osłonić się przed zimnem. Pchlarz merdał ogonem, obwąchując posłania oraz resztę ekwipunku dwóch uciekinierów, który leżał w nieładzie na podłodze. Mały Kurczak przepchnął się przed Rapa.

- Popatrzcie! - zawołał. Podszedł zamaszystym krokiem do południowego okna. Tak jak poprzednio, zareagowało ono na jego zbliżanie. Rozjarzyło się czerwonożółtym, migotliwym blaskiem. Na szybach ujawniła się mnogość wielobarwnych symboli. Goblin zatrzymał się w odległości kilku kroków, wpatrując się w niedostrzegalne zmiany.

• - Ciekawe! - zauważył Sagorn. - Płomienie?

- Niech pan popatrzy co się stanie, kiedy ja się zbliżę. Rap kazał Małemu Kurczakowi cofnąć się. Wnęka pociemniała. Następnie ruszył powoli naprzód. Ponownie pojawił się pulsujący, ostry, biały blask oraz gorączkowe przekształcenia emblematów o jaskrawych barwach. Odwrócił się i ujrzał, że łuna oświetliła też pozostałych. Na ich twarzach pojawiały się i znikały skrawki tęczy. Wszyscy sprawiali wrażenie zaniepokojonych, nawet stary doktor.

- Nie jestem czarodziejem - powiedział zakłopbtany Sagorn. - Czytałem o podobnych wnękach, lecz nigdy nie widziałem żadnej z nich w akcji - przerwał. - Wiecie, że istnieje też dla nas inny sposób ucieczki.

Rap mógł się domyślić, co się święci, Inos jednak zapytała ochoczo:

• - Jaki?

• - Mam słowo mocy. Pani również je teraz ma, podobnie jak pan Rap. Trzy słowa czynią z człowieka maga - czarodzieja, co prawda pomniejszego, lecz - jak mniemam - nawet mag powinien być wystarczająco silny, by uporać się z bandą głupich impów. Możemy się podzielić.

Rap dostrzegł, że Inos przygryzła wargę.

• - Nawet Andor mi mówił, żebym tego nie robiła.

• - Zamierzał je jednak od pani wydostać, gdy znaleźlibyście się sam na sam.

• - Czy sugeruje pan, że to jedyny powód, dla którego mi się oświadczył? - krzyknęła rozwścieczona.

• - Wiem, że tak jest - odwarknął Sagorn. - Znam jego wspomnienia. Andor wykorzystuje ludzi do swoich celów: kobiety dla przyjemności, mężczyzn dla zysku. Jest absolutnym cynikiem.

- A ja nie znam żadnego słowa - dorzucił Rap. - Więc nie mogę się dzielić.

Sagorn przyjrzał się mu, unosząc dłoń, by osłonić oczy przed blaskiem znajdującej się za jego plecami wnęki.

• - Jalon nie uwierzył panu, gdy mu pan to powiedział. Ani ja. Ani Andor. Ani Darad. Teraz pana życie ponownie jest w niebezpieczeństwie, a ponadto może to być jedyny sposób, by zdobyć dla Inosolan tron. Mimo to nadal pan utrzymuje, że nie zna pan słowa?

• - Tak jest.

Wiekowy mężczyzna westchnął.

• - W takim razie dochodzę do wniosku, że tym razem chyba panu wierzę.

• - Powiem moje Rapowi, jeśli pan zrobi to samo! - wtrąciła się Inos.

Rap przełknął ślinę, przerażony.

- Ale to imperialni legioniści! - sprzeciwił się. - Czy nie są w gestii jednego z czarowników?

Sagorn przeszył go długim, intensywnym spojrzeniem.

• - To prawda. Imperialna armia jest prerogatywą Wschodu. Andor sądził, że nic pan nie wie o podobnych sprawach. Czyżby naprawdę zdołał go pan oszukać, młody człowieku?

• - To on rozpoczął moją edukację! - odparł gniewnie Rap.

• - Wiedza zdobyta bezboleśnie może się okazać bezwartościowa. Tak czy inaczej, ma pan rację. Użycie nadprzyrodzonej mocy przeciwko tym impom mogłoby ściągnąć na nas gniew czarownika wschodu, którego zapewne poparłaby cała Rada Czterech.

Rap poczuł się, jak gdyby zdobył właśnie punkt, choć nie wiedział, na czym polega gra.

- Proszę mi w takim razie powiedzieć, czy gdybym podzielił się słowem z Jalonem albo z Andorem, to wezwaliby Darada, aby mnie zabił?

Sagorn wzruszył ramionami, nie zainteresowny tematem.

- Być może. Nie przypominam sobie, by ktoś z nich podjął w tej sprawie decyzję. Prędzej czy później jednak Darad zostałby wezwany, gdy któryś z nas znalazłby się w tarapatach. Wtedy ruszyłby do rozprawy z panem. To prostoduszny człowiek. Widzi pan, na świecie istniałoby więcej czarodziejów, gdyby dzielenie się słowami było łatwiejsze. Potrzeba do tego wielkiego zaufania.

• - I można oszukiwać? Powiedzieć fałszywe słowo? Stary doktor uśmiechnął się półgębkiem.

• - Przypuszczam, że ludzie z reguły tak właśnie robią.

- I - dokończył Rap z poczuciem triumfu - gdybyśmy podzielili się słowami teraz, problem Darada nadal pozostanie aktualny?

Sagorn wydął usta, podkreślając bruzdy otaczające z obu stron jego cofniętą wargę.

- Przypuszczam, że tak. Cóż, królowo Inosolan, czy w takim razie zrobimy użytek z zaklętej wnęki Inissa?

Choć na jej twarzy widać było ślady minionych przeżyć, Inos uniosła dumnie głowę i powiedziała:

- Jak pan sobie życzy, doktorze.

Nikt się nie poruszył. Pchlarz ziajał. Wokół szczytu wieży zawodził wicher. Z dołu dobiegał bardzo słaby odgłos uderzenia impijskich toporów.

- Cóż, to ekscytujące! - odezwała się księżna Kadolan. - Zawsze pragnęłam ujrzeć działanie prawdziwej magii. Kto pójdzie pierwszy? Pan, doktorze Sagornie?

Sagorn spojrzał na nią z niedowierzaniem. Skinął głową.

- Myślę, że tak. Proszę do nas wrócić, panie Rapie. Rap podszedł do pozostałych i lodowato zimna komnata błyskawicznie pogrążyła się w ciemności. Świeca trzymana przez Inos była ledwie widoczna. Następnie Sagorn podszedł powoli do wnęki. Na zakurzoną, pokrytą śladami stóp podłogę ponownie padło światło. Tym razem wydawało się, że jest to zwykły blask słońca. Był biały, lecz nie mógł się równać z przerażającą mną, którą wywołał Rap.

Sagorn podszedł bliżej i przyjrzał się emblematom widniejącym na maleńkich szybkach. Tak jak poprzednio, Rap miał wrażenie, że zachodzą w nich zmiany, nie mógł jednak dostrzec samej chwili transformacji. Czerwona spirala blisko lewego dolnego rogu znajdowała się dalej na prawo niż mu się zdawało, złoto-zielona muszla wyżej, grupa srebrnych dzwonków na lazurowych płatkach...

Nagle stary, wychudzony doktor najwyraźniej zdobył się na odwagę. Uniósł ręce i chwycił za zamknięcie znajdujące się w centrum. Chrząknął cicho, jak gdyby wymagało to wysiłku, i pociągnął oba skrzydła do siebie. Gdy cofnął się o krok, wnęka otworzyła się.

Przez komnatę przemknął powiew gorącego, suchego wiatru, który wzbił w górę obłoki gryzącego, szczypiącego w oczy kurzu. Blask słońca również oślepił Rapa. Przymknął on na chwilę powieki, zauważając jedynie, że jaskrawy piasek na zewnątrz znajduje się tylko nieco niżej niż podłoga wewnątrz, zupełnie jakby wieża zapadła się w ziemię. Gdy jego oczy przyzwyczaiły się już do światła, ujrzał, że ma przed sobą płaską przestrzeń, piaszczysty i kamienisty grunt, a za nim poszarpane, prażone słońcem skalne urwisko usiane u podstawy głazami. Rosło tam jedynie kilka kęp jakichś kolczastych roślin, których nigdy dotąd nie widział. Wiatr niósł ze sobą potężne fale gorąca.

Było to realne, a zarazem jak ze snu. Zmysły zapewniały go, że stoi w pokoju znajdującym się na wysokości mniej więcej jednego piętra nad ziemią, wyglądając przez otwarte okno. Nawet zapach powietrza wydawał się rzeczywisty, podobnie jak fale gorąca migoczące nad piaskiem. Jego dalekowidzenie nie wykrywało jednak niczego na zewnątrz okna. Był już teraz tak przyzwyczajony do posługiwania się swym nadprzyrodzonym talentem, że to niepowodzenie wytrąciło go z równowagi i sprawiło, że zakręciło mu się w głowie.

W oddali, u podstawy urwiska, trzech ludzi posuwało się ostrożnie naprzód pomiędzy skałami. Rap zastanowił się, dlaczego nie wyjdą na otwarty teren, by iść po płaskim gruncie. Mieli na sobie szaty z podniesionymi kapturami, które osłaniały ich przed blaskiem słońca. Ten, który szedł na przedzie, był najwyższy. Jego chód wydawał się znajomy.

- Ten w brązowej szacie to pan, doktorze. Prawda? - zapytała księżna Kadolan.

Sagorn cofnął się o krok.

- Tak, sądzę, że to możliwe - powiedział, nie odwracając się. - Zastanawiam się, kim mogą być pozostali.

Nie było słychać żadnego dźwięku poza cichym szelestem wiatru poruszającego uschniętymi gałązkami zwiędłych krzaków rosnących poniżej okna.

Nagle wszyscy wędrowcy zatrzymali się i spojrzeli w niebo. Wydawało się, że przyglądają się czemuś. Drugi z nich wyciągnął palec. Ponownie ruszyli naprzód i gdy pierwszy mężczyzna ominął potężny głaz wielkości małego domku, zwrócił się twarzą w stronę wnęki i patrzących. Był to z pewnością Sagorn. Na jego wychudłe oblicze opadały kosmyki białych włosów. Znajdował się jednak zbyt daleko, by mogli dosłyszeć jego głos.

Drugi mężczyzna podążył za nim. Ubrany był w zielonkawą szatę z kapturem. Jego twarz była zbyt blada, by mógł być kimkolwiek innym niż jotunnem, choć wzrostem ustępował większości swych pobratymców. Rap dostrzegł jedynie, że ma on obfite, srebrzyste wąsy.

Co prawda podobne nosiło wielu marynarzy. Za nim szedł trzeci mężczyzna, który jednak trzymał głowę pochyloną. Cała trójka zniknęła na chwilę za wysokim rumowiskiem.

- To był Rap! - zawołała Inos. - Ten ubrany na czarno?

- Nie. Nie Płaskonos! - warknął gniewnie Mały Kurczak. Rap nie miał co do tego pewności, czuł się jednak nieswojo.

- Uważam, że to absolutnie nieprzydatne! - Sagorn prychnął pogardliwie. - Nie sposób określić, gdzie rzecz się dzieje. Tym człowiekiem, który mi towarzyszy, może być pan Rap, ale nie jestem o tym do końca przekonany. Czy ktoś rozpoznaje tego drugiego? Gdzie to jest? Kiedy? Co tam robimy?

Nagle ogromna ciemność - gigantyczny cień - okryła dwóch mężczyzn i zniknęła. Padli pośpiesznie na ziemię, kryjąc się za głazami. Ich słabe krzyki poniosły się na wietrze.

Sagorn wydał z siebie zdławiony okrzyk. Zatoczył się do tyłu i cofnął od wnęki. Obraz pokryły zmarszczki. Porwał się on na fragmenty, poszarzał i zniknął. Do komnaty wpadł lodowaty wicher niosący ze sobą płatki śniegu. Doktor na chwiejnych nogach podszedł do skrzydeł okiennicy i zamknął je, pozostawiając na zewnątrz krasnegarską noc, po czym zasunął zatrzask.

Odwrócił się, niemal niedostrzegalny, gdyż podmuch wiatru dawno już zgasił świecę i komnatę oświetlał jedynie blady poblask bijący od wschodniego okna.

• - Czy ktoś z was rozpoznał ten kształt? - zapytał drżącym głosem.

• - Nie - odparli niemal jednocześnie. Ciotka Inos powiedziała jednak: - Sądzę, że tak. Czy to nie był smok?

• - Tak przypuszczam. Nic innego nie mogłoby być równie wielkie. Pokazano mi moją śmierć!

• - W takim razie niech się pan lepiej trzyma z dala od miejsc, w których żyją smoki - Rap czuł się coraz bardziej nieszczęśliwy. Magia sprawiała, że po plecach przechodziły mu ciarki. Być może jednak powodował to fakt, że scena była niewidoczna dla jego dalekowidzenia - tajemnicza nicość. Rzecz jasna jednak, jego zmysł nie wykrył również Jasnej Wody, gdy Rap spotkał się z nią po raz pierwszy.

• - I ten człowiek z panem to był Rap! - upierała się Inos.

• - Nie! - warknął Mały Kurczak.

Księżna Kadolan i doktor Sagorn byli skłonni sądzić, że Inos ma rację. Rap nie miał pewności. Mógł to jednak być on. Nikt z obecnych nie znał drugiego z mężczyzn, choć wszyscy się zgodzili, że zapewne był on marynarzem. Konkluzja nie należała do zbyt odkrywczych, gdyż jotnarowie często parali się tym zawodem, a Smocza Ziemia znajdowała się gdzieś w południowych stronach Imperium, nieopodal Mórz Letnich, bardzo daleko od Nordlandu.

• - Cóż, teraz nie ma tu statków - zauważył Rap i przeklął sam siebie za to, że paple jak podenerwowane dziecko. Byli tu jednak impowie i miarowy łoskot ich toporów zbliżał się coraz bardziej.

• - Kto chce spróbować jako następny? - zapytał Sagorn, zaganiając ich z powrotem w stronę przeciwległej ściany. - To nie pomogło zbyt wiele.

• - Ja to zrobię, jeśli pan pozwoli.

Tak naprawdę jednak, Rap nie chciał wiedzieć, co jest powodem nieziemskiego blasku, który wywoływał za okiennicą.

N ajwyraźniej pozostali również nie mieli ochoty się o tym przekonywać.

- Wolałbym raczej, żeby trzymał się pan od niej z daleka, młody człowieku!

Sagorn odzyskał już swój zwykły, zgryźliwy ton.

- W takim razie ja spróbuję! - zaproponowała Inos, bez entuzjazmu w głosie. - Potrzebuję porady bardziej niż ktokolwiek inny.

Skierowała się w stronę wnęki. Po chwili sylwetka dziewczyny zaczęła być dostrzegalna na tle jej blasku. Rap uznał, że znowu będzie to światło dnia, lecz nie tak jasnego, jak w przypadku Sagorna. Pochmurnego. Opalizujące lśnienie symboli było mniej intensywne, a ich odcienie łagodniejsze. Inos sięgnęła ku zatrzaskowi i rozchyliła skrzydła okiennicy.

I odskoczyła do tyłu, zasłaniając usta pięścią, by stłumić krzyk. Tuż na zewnątrz stał mężczyzna, zwrócony do patrzących plecami. Nie zastanawiając się nad tym świadomie, Rap rzucił się naprzód. Nagle - nieoczekiwanie, niewybaczalnie - Inos znalazła się w jego ramionach. Oboje zignorowali ten fakt. Wbili wzrok w zaklętą wnękę.

Mężczyzna był niewątpliwie jotunnem. Lędźwie miał owinięte futrem, górna połowa ciała była jednak naga, a tylko jotnarowie mieli podobnie bladą skórę. Po plecach i ramionach spływał mu deszcz. Widać też było masywne mięśnie oraz blizny pokrywające ramiona. Nogi były niewidoczne. Zasłaniał je parapet. Gęste włosy opadały mu na ramiona niczym srebrna fala, prawie nie poruszając się na wietrze. Nie był to - jak w pierwszej chwili pomyślał Rap - Darad. Ten mężczyzna był młodszy. Skórę miał raczej gładką niż owłosioną. Pokrywało ją mniej blizn. Nie Darad, lecz ktoś niemal równie wysoki. Zaczął się odwracać.

Rap zauważył, że Inos uczepiła się go kurczowo. Jej uścisk stawał się coraz mocniejszy, w miarę jak człowiek znajdujący się wewnątrz wizji odwracał się. Czy będzie w stanie ich dostrzec, tak jak oni widzieli jego? Rap miał już zamiar puścić Inos i złapać za skrzydła...

- To Kalkor! - rozległ się tuż za nimi głos Sagorna. - Jarl Garku. I to jest Nordlandzki Wiec!

Mężczyzna przestał się poruszać. Wydawało się, że nie zważa na znajdujących się z boku widzów, którzy oglądali teraz jego pociągłą, jotuńską twarz z profilu. Patrząc na nią, Rap potrafił zrozumieć, skąd wzięła się zła sława otaczająca tego człowieka. Inos zaczęła dygotać w jego ramionach. Na swój sposób było to przystojne oblicze, lecz wygląd Kalkora odpowiadał jego charakterowi. Rap spodziewał się, że będzie on starszy, nigdy jednak nie widział twarzy, która tak jednoznacznie wyrażałaby okrucieństwo i nieubłaganą determinację. Tylko ktoś naprawdę odważny mógłby się narazić na gniew jarla Kalkora.

Odbywała się jakiegoś rodzaju ceremonia. Wydawało się, że Kalkor na coś czeka. Następnie skądś z boku wyłonił się inny mężczyzna - postarzały, ubrany w czerwoną, wełnianą szatę kompletnie przesiąkniętą deszczem oraz ceremonialny hełm ozdobiony rogami. Dźwigał wielki topór. Uniósł go w górę i trzymał pionowo przed sobą w obu ramionach, niezdolny powstrzymać tego wielkiego ciężaru przed kołysaniem się w jego uścisku. Wydyszał pośpiesznie jakieś słowa w języku niezrozumiałym dla Rapa.

Kalkor wyciągnął zdecydowanym gestem jedną rękę i chwycił w nią monstrualny, oburęczny topór bojowy. Musi ważyć z tonę, pomyślał Rap, ujrzawszy, jak potężne mięśnie ramion napięły się, gdy Kalkor dźwignął ciężar w wyciągniętej ręce, odchylając ciało do tyłu dla zachowania równowagi.

Nordlandzki Wiec? Wpatrując się w mgliste tło za stojącymi na pierwszym planie postaciami, Rap dostrzegł teraz to, co Sagorn zauważył już wcześniej - rozległy, płaski, pokryty darnią teren, nagie, zielone torfowisko pod szarym, załzawionym niebem. Pole walki otaczał tłum widzów zbitych w nieregularny krąg, niewyraźny i zamazany we mgle i w deszczu. Była to posępna i złowieszcza scena, barbarzyńska i budząca śmiertelną grozę.

A jednak... wszyscy widzowie byli zamgleni i niewyraźni. W owym tle było coś upiornego i nierzeczywistego, zupełnie nie przypominającego ostrych zarysów Kalkora i jego towarzysza, czy pustyni z poprzedniej wizji. Czy to tylko skutek deszczu, czy też coś innego?

Rap ponownie skierował uwagę na wydarzenia rozgrywające się w pobliżu wnęki. Kalkor uniósł topór ku wargom, po czym oparł go sobie na ramieniu. Wykonał te ruchy z wojskową precyzją. Poprawił uchwyt i obrócił się nagle, ponownie odwracając się do patrzących plecami. Wydawało się, że lśniące, niebieskobiałe ostrze znalazło się niemal wewnątrz komnaty.

Dobiegające z dołu odgłosy ucichły na chwilę, po czym rozległy się ponownie, znacznie głośniejsze. Impowie z pewnością wzięli się teraz za drzwi do królewskiej sypialni.

Kalkor pomaszerował przez darń z toporem na ramieniu w stronę środka kręgu. Nie miał na sobie nic poza zwierzęcą skórą owiniętą wokół lędźwi. Jego nogi były gołe, a stopy bose.

Mężczyzna w czerwonej szacie wycofał się. Wydawało się, że można już bezpiecznie rozmawiać.

• - Co to jest Nordlandzki Wiec? - zapytał Rap.

• - Urządza się go rokrocznie w dzień przesilenia letniego na Nintorze - odparł cicho Sagorn. - Jarlowie rozstrzygają spory pomiędzy sobą drogą rytualnej walki.

• - Założę się, że Kalkor nigdy nie przegrał sporu.

• - Ale to jest przepowiednia dla Inos! Czy tego nie dostrzegasz, chłopcze? Kalkor zagarnie jej królestwo, a ona zwróci się ze skargą do wiecu!

• - Mam nadzieję, że pozwolą mi wyznaczyć reprezentanta, by walczył za mnie - powiedziała Inos. - Wątpię, abym zdołała choć unieść ten topów. To byłoby spore utrudnienie.

Nikt się nie roześmiał. Słyszeli jedynie przytłumione głosy dobiegające z oddali - zbyt słabe, by mogli rozróżnić słowa, niewątpliwie jednak wydawane przez wielki tłum.

- W pewnych sytuacjach zezwala się na wystawianie reprezentantów. Darad zarobił tam sporo pieniędzy. Nie muszę dodawać, że reszta z nas nie wspomina tego z wielką radością.

Scena zaczęła migotać i znikać, dokładnie w chwili, gdy stał się widoczny przeciwnik Kalkora, który wychynął z mgły i ruszył ku niemu z przeciwległej strony kręgu. Nastała ciemność. Do komnaty ponownie wpadł śnieg. Sagorn podszedł do okiennicy, by ją zamknąć.

Inos chwyciła się kurczowo Rapa.

- To znowu byłeś ty! - powiedziała, wpatrując się w niego. - Mam rację?

Tym razem Rap sądził, że to rzeczywiście był on. Goblin i Sagom zgodzili się z nim. Księżna Kadolan tłumaczyła się, że jej oczy są zbyt stare, by na nich polegać i nie chciała nic powiedzieć. Ktokolwiek to jednak był, widać go było znacznie wyraźniej i ostrzej niż pozostałe postacie w tle. Czy wnęka była uszkodzona, czy też ta różnica miała jakieś znaczenie? Rap zastanawiał się, jak niebezpieczne są manipulacje z podobnymi nadprzyrodzonymi mocami. Wydawało mu się, że jest w tym coś złego.

- To szaleństwo! - oznajmił. - Ja mam walczyć z Kalkorem na topory? Lepiej znajdź sobie lepszego reprezentanta.

Zauważył, że jego ramię wciąż otacza Inos. Uwolnił ją pos’piesznie z uścisku.

- To bardzo dziwne - mruknął Sagom. Mimo ciemności Rap wiedział, że jego chuda twarz przybrała zakłopotany wyraz. - Miejsce Kruków otacza krąg menhirów. Nie przypominam sobie, bym je widział. Czy któreś z was je dostrzegło?

Potrząśnięto głowami.

- Ponadto na Nintorze rzadko pada taki deszcz. I, panie Rapie, dlaczego pojawił się pan w przepowiedniach dwojga innych ludzi? Dlaczego wprawia pan wnękę w takie podniecenie, zbliżając się po niej?

Rap ponownie pomyślał o starej goblince. “Dlaczego nie potrafię cię przewidzieć?”

• - Być może nie mam żadnej przyszłości, którą można by przepowiedzieć - powiedział z goryczą. - Wydaje się jednak, że jestem cieszącym się popularnością uczestnikiem tych wydarzeń. Co będzie pierwsze, smok czy Kalkor?

• - Tak czy inaczej, za pierwszym razem ocali pan życie - powiedział Sagom. Nie sposób było się z tym spierać. - Podobnie jak dzisiaj przed legionistami - dodał, z mniejszą pewnością.

• - Czy jest pan pewien, że to ustrojstwo sobie z nas nie żartuje? - zapytała gniewnie księżna Kadolan. - Nadal nam nie powiedziało, jak umknąć przed impami. Niech pan posłucha!

Rap nie musiał słuchać. Jeśli impowie włamali się już do sypialni, pozostały tylko jedne zaryglowane drzwi. Ruszył w stronę schodów, chcąc się przekonać...

• - Ja następny! - Mały Kurczak podszedł do wnęki. Za szybami ponownie pojawił się niesamowity, migotliwy płomień.

• - Nie! - Rap zatrzymał się i obrócił. Przeczuwał, jaki widok się ukaże. Jego protest był jednak spóźniony. Skrzydła otworzyły się po raz kolejny. Komnatę wypełnił aplauz oraz powiewy gryzącego, wywołującego łzy w oczach dymu pochodzącego ze spalonego drewna.

Tak jak Rap się obawiał, spoglądał do wnętrza zatłoczonego gobliniego baraku, patrząc ponad głowami widzów. Na środku kamiennej platformy gorzał trzaskający ogień, rzucający światło na widownię zebraną pod ścianami: niemal nagich mężczyzn i chłopców oraz opatulone kobiety i dziewczęta. Wszyscy gadali coś, podnieceni, i śmiali się. Naga ofiara leżała rozciągnięta na podłodze. Oprawcą stojącym nad nią z płonącą pochodnią w ręku był Mały Kurczak.

Rap odwrócił się gwałtownie i ukrył twarz w dłoniach. Poczuł, że jego żołądkiem wstrząsają wywołane przerażeniem mdłości. Inos krzyknęła. Jej ciotka również. Sagorn mruknął coś gardłowo pod nosem.

Nagle chwyciły go mocne dłonie.

• - To ty! - Mały Kurczak był podekscytowany do szaleństwa. - Chodź! Zobacz! - siłą zaczął ciągnąć Rapa w stronę wnęki. Jego opór nie przyniósł rezultatu. - Posłuchaj aplauzu! Jesteś dobry! Robisz dobre przedstawienie! A ja dobrą robotę! Widzisz swoje dłonie? Widzisz żebra?

• - Nie! Nie! - zawył Rap, usiłując odwrócić twarz i zamknąć oczy. - Zamknij okno!

• - Dobre przedstawienie! - nie ustępował Mały Kurczak, piszcząc z radości. - To Totem kruka! To moi bracia! Popatrz, co teraz robię!

Rap zmusił się do otwarcia na chwilę oczu, po czym szybko znowu zacisnął je szczelnie. Ofiara wyglądała jak on. Jej twarz nie była wiele starsza od tej, której odbicie ujrzał w kuchennym oknie Hononina.

Niemniej jednak coś tu nie grało! Rzucił kolejne szybkie spojrzenie i ponownie musiał zamknąć pośpiesznie oczy, by zapobiec atakowi mdłości. Była to jego twarz, lecz jakaś niewyraźna. Zamazana? Mały Kurczak zachichotał szaleńczo na widok jakiejś nowej okropności. Goblini widzowie znowu odpowiedzieli aplauzem.

Wreszcie - ku jego uldze - światło przed powiekami Rapa zgasło. Podekscytowana paplanina tłumu umilkła. Poczuł lodowate dotknięcie arktycznej nocy oraz zimną pieszczotę śniegu na twarzy. Odprężył się i otworzył oczy.

Mały Kurczak grzmotnął go wplecy. Rap omal nie padł na podłogę.

• - Mówiłem prawdę! - zachichotał. - Zabiję cię! Zrobimy dobre przedstawienie.

• - Ani smok, ani Kalkor? - zapytał kwaśno Sagorn. - Doprawdy trudno pana zabić, młody człowieku. Być może tę właśnie wiadomość mieliśmy otrzymać - nie zginie pan z rąk impów, nie ma się więc czym przejmować.

• - Raczej tym, że jestem już praktycznie martwy! - krzyknął Rap. Zawstydził go piskliwy ton jego głosu. - Albo że z rąk impów spotka mnie lżejsza śmierć niż grożąca mi w przyszłości.

• - W każdym z tych przypadków, jak sądzę, wnęka pokazałaby po prostu zabijających pana impów - zauważył spokojnie stary doktor.

Inos otoczyła Rapa ramieniem i odprowadziła go od okna.

Pomyślał, że może ocaleć przed jotunnem i smokiem, ale nie chciałby pozostać przy życiu po tym, co zrobi z nim goblin. Ofiara w ostatniej scenie była już potwornie okaleczona.

- Czy to byłem ja? - szepnął, starając się zapanować nad dygotaniem. - Zdawało mi się, że wyglądało to jakoś dziwnie. Scena była zamazana.

Powiedzcie, że to nie ja! Nic dziwnego, że pradziadek Inos oszalał. Sagorn zawahał się.

- Tak jest - mruknął. - Zauważyłem to. Myślałem, że to po prostu dym szczypie mnie w oczy, ale pański przyjaciel goblin wyglądał całkiem wyraziście... Widzieliśmy więc pana trzy razy. W pierwszych dwóch przypadkach było to niejednoznaczne, a za trzecim wyglądało podejrzanie nierealnie. Żałuję, że nie wiem więcej o tych sprawach! To wszystko wydaje się tak nierzeczywiste! Przydałby się nam czarodziej, żeby wszystko wyjaśnić.

Trzask! Drzwi zadrżały. Nadciągnęli impowie. Tylko jeden rygiel oddzielał teraz Rapa od ich zemsty.

Inos uścisnęła go jeszcze mocniej.

- Ale będziesz moim reprezentantem - powiedziała.

To była przyjemna myśl, przez resztę życia będzie jednak wiedział, że jego przeznaczeniem jest powrót do Totemu Kruka w celu poddania się miłosnym zabiegom Małego Kurczaka - i że nie będzie wtedy wyglądał wiele starzej niż dzisiaj.

Zastanowił się, co by się stało, gdyby zabił wcześniej goblina. Odłożył gdzieś miecz. Żałował teraz, że nie ma go pod ręką. Czy byłoby możliwe zadać kłam wnęce? Czy dlatego właśnie Jasna Woda ostrzegła go, by nie skrzywdził Małego Kurczaka? Czy przepowiedziała, że Rap to uczyni?

Topór po raz kolejny uderzył o drzwi. Już niedługo.

• - Równie dobrze moglibyśmy ich wpuścić! - powiedział zmęczonym głosem. - Myślę, że zgadzam się z wnęką. Szybkie powieszenie mogłoby być dla mnie najlepszym wyjściem.

• - Nie! - krzyknęła Inos. - Doktorze Sagornie, czarodziej mógłby pokonać smoka, prawda? I Kalkora? O to właśnie chodziło! Tak brzmi przekaz. Musimy podzielić się naszymi słowami mocy z Rapem! On nie może nam zdradzić swojego, ale jeśli uczynimy z niego czarodzieja - maga - to uratuje pana kiedyś przed smokiem i pokona Kalkora jako mój reprezentant! Czy pan tego nie dostrzega? Tylko w ten sposób może wyjść cało z opresji, które - jak widzieliśmy - go oczekują, a jest pewne, że ujdzie z życiem w dwóch przypadkach... chciałam oczywiście powiedzieć przynajmniej w dwóch, Rap. I ta nieostrość, którą widzieliście. Używał magii również przeciw goblinom!

Rap jęknął. Tylko nie czarodziejem! Dalekowidzenie było czymś wystarczająco złym. Lepsi już byliby impowie.

- Darad... - zaczął Sagorn, po czym przerwał. - Jestem zbyt stary, by ryzykować osłabienie mojej mocy, dziecko.

Zdrowie... Musi pani podzielić się swym słowem również ze mną.

- Tak! - odparła Inos. - Podzielimy się ze sobą, a później z Rapem. My będziemy mieli po dwa, a on trzy.

Rap jęknął.

- Dlaczego nie?

Tupnęła nogą z wściekłości i zatopiła paznokcie w ramieniu młodzieńca.

- Inos - powiedział ochrypłym głosem. - Nie chcę być czarodziejem ani nawet magiem. Sagorn mówi, że musisz najpierw jemu powiedzieć słowo. Wtedy zostanie adeptem, zgadza się? Mógłby wezwać Darada, żeby cię zabił, by stać się silniejszym adeptem! Nie sądzę, byś powinna mu zaufać. Nie do tego stopnia.

Stary doktor zaczerwienił się gniewnie. Inos z łkaniem puściła Rapa.

- Bóg obiecali mi szczęśliwe zakończenie. Mam się dostać do impijskiej niewoli? Rodzić synów Kalkorowi? A ciebie w najlepszym razie wtrącą do lochu, ty tępaku! Ta głupia wnęka na pewno jest za stara! Nie zadziałała jak należy.

Drzwi zadrżały. Pojawiła się w nich szczelina. Wytrzymały dłużej niż poprzednie, może więc pozostała w nich jakaś resztka magii. Dalekowidzenie Rapa ukazało mu tęgiego impa trzymającego w ręku topór oraz głowy i ramiona następnych, którzy stali za nim, niżej na poziomie podłogi.

- Posłuchajcie! - powiedziała stanowczym tonem Inos. - Ja powiem doktorowi Sagornowi moje słowo, a potem on powtórzy oba Rapowi. W ten sposób nie zagrozi panu żadne niebezpieczeństwo, doktorze. Zgadza się? Zaufałam panu, tak jak polecił mi ojciec.

Stary doktor wzruszył ramionami.

- Pani plan jest sensowny, Wasza Królewska Mość. Nie potrafię wymyślić nic lepszego. W rzeczy samej poradzono nam podzielić się naszymi słowami z panem Rapem. Będzie się pan musiał pogodzić z myślą o zostaniu magiem, młody człowieku! Najwyraźniej to właśnie wnęka poleciła nam zrobić.

Rap jęknął po raz kolejny.

Trzask! Drzazgi pofrunęły w górę. To uderzenie przebiło deski na wylot. Inos objęła palcami jego dłoń.

- Rap? Proszę cię.

Proszę? Zmusił swą królową, by go błagała? Co to miała być za wierność? Odmawiał wykonania pierwszego rozkazu, jaki mu wydała. Rozprostował ramiona.

- Oczywiście, Wasza Królewska Mość!

Nagle wyczuł skurcz bólu, który przebiegł przez jej twarz. To również nie było w porządku.

- Będę dumny, mogąc zostać twoim nadwornym magikiem, Inos... o ile czasem będę też mógł pobyć koniuszym.

Spróbował się uśmiechnąć i odkrył, że zapomniał, jak to się robi. Inos ujęła jego dłoń.

• - Dziękuję ci, Rap.

• - Wiesz chyba, że gdybym znał słowo mocy, z chęcią bym ci je powiedział?

Miał zostać czarodziejem? Zaglądać do umysłów ludzi z równą łatwością, jak pod ich ubrania i do wnętrza domów? Manipulować nimi jak Andor? Zabijać, gdy wejdą mu w drogę, jak Darad? Obrzydliwość! Obrzydliwość!

- Być może powinniśmy się pomodlić? - odezwała się cicho księżna Kadolan. - Kiedy Bóg ukazali się Inos...

Jej bratanica zaczęła coś mówić, potem jednak spojrzała na drzwi. Cała deska roztrzaskała się, zarzucając podłogę nowymi drzazgami. Rap wyczuł, jak stojący za nimi wielki imp opuszcza topór. Pozostali podbiegli do niego, wyciągnąwszy miecze.

Drzazgi jednak zobaczył, zobaczył na własne oczy. Drzwi były jasno oświetlone. Podobnie jak podłoga. Widać było na niej pięć długich cieni.

Nie! Sześć cieni!

Pchlarz ziewnął i położył się na deskach. On również rzucał cień - siedem!

Wszyscy jednocześnie odwrócili się, by zobaczyć, co się stało. Do wciąż otwartej wnęki napływało światło bijące z niezwykłej, wielobarwnej mgiełki, która jarzyła się na zewnątrz.

Dodatkowy cień rzucała kobieta stojąca przed okiennicą, wewnątrz komnaty.

Katastrofa! Ty idioto! Przez swój głupi, ośli upór, odmowę wykonania polecenia swej monarchini, Rap przeciągnął sprawę zbyt długo. Ostrzegano go, że czarodzieje potrafią wyczuć użycie nadprzyrodzonej mocy, i oto czarodziejka przybyła zbadać sprawę.

Zaklęta wnęka udzieliła im odpowiedzi, podpowiedziała rozwiązanie wszystkich ich problemów, a on w swym tępym uporze je odrzucił.

Teraz mogło wydarzyć się wszystko.

- No, no, no! - odezwała się nowo przybyła. - Co my tu mamy?

Rap chwycił Inos za rękę, odwrócił się i skierował w stronę drzwi - lecz jego buty przymarzły do podłogi. Zakręcił wolną ręką szaleńczego wiatraka, by odzyskać równowagę. Spróbował uwolnić stopy, lecz one również nie chciały nawet drgnąć. Był przykuty do miejsca. Wszyscy pozostali zareagowali w taki sam sposób i byli teraz identycznie unieruchomieni, przymurowani do własnych cieni. W tej samej chwili muskularne ramię sięgnęło do środka przez dziurę w drzwiach w poszukiwaniu rygla.

Rap obrócił się niezgrabnie, by obserwować, jak kobieta ruszyła z mozołem naprzód celem przyjrzenia się swym jeńcom. Czarodziejka! Była przysadzista i szeroka w biodrach. Posuwała się ociężałym krokiem. Jej postać spowijała jakaś tkanina o kolorze czystej bieli, która zasłaniała ją jeszcze szczelniej niż goblinkę, gdyż welon ukrywał całą twarz poniżej oczu. Miała o wiele za duże rozmiary, by mogła być Jasną Wodą, czarownicą północy.

Pozostali spośród Czterech byli mężczyznami, czarownikami, a zatem to ktoś inny, ktoś nieoczekiwany.

- Zaklęta wnęka pozostawiona otworem? - zapytała. - Bez osłony? Ktoś był bardzo nieostrożny!

Mówiła po impijsku, lecz miała dziwny, szorstki akcent.

Nagle najwyraźniej dostrzegła rękę legionisty, która wciąż mocowała się z ryglem, sięgając do niego pod niewygodnym kątem. Czarodziejka wykonała drobny gest i imp znieruchomiał. To samo uczynili wszyscy stojący za nim, tak daleko, jak mogło sięgnąć dalekowidzenie Rapa. Kompletnie skamienieli. Usiłując pojąć rozmiary tej katastrofy, zdał sobie niejasno sprawę, że nowo przybyła użyła przed chwilą magii przeciw imperialnym żołnierzom. Czy było to dobre, czy też złe dla Inos? Czy czarownicy skierują teraz swój gniew na Krasnegar?

Z dołu klatki schodowej dobiegły wrzaski trwogi. To stojący niżej żołnierze odkryli, co stało się z tymi, którzy szli na przedzie.

Kobieta zatrzymała się przed ciotką Inos. Wsparła ręce na biodrach i rozstawiła szeroko stopy w postawie przywodzącej na myśl raczej rozgniewaną handlarkę ryb niż czarodziejkę.

- Zacznijmy od ciebie, słodziutka - powiedziała. - Kim jesteś?

Perłowa suknia księżnej była zszargana i poplamiona herbatą, a jej białe włosy rozsypane w nieładzie, podniosła ona jednak głowę tak wysoko, jak tylko mogła - to znaczy nie nazbyt - i powiedziała wyniośle:

- Jestem księżna Kadolan z Krasnegaru. A pani?

Brwi czarodziejki zniknęły pod nakrywającą jej głowę tkaniną. Rap wyczuł w niej rozbawienie.

• - Świetnie! Ja jestem Rasha aq’Inim, sułtanka Arakkaranu.

• - Och! - księżna natychmiast pozbyła się sztywności. Uśmiechnęła się. - Jak to miło, że mogła nas pani odwiedzić, Wasza Królewska Mość.

Sułtanka była Królewską Mością? Samozwańcza królowa roześmiała się ochryple.

• - Cała przyjemność po mojej stronie. Proszę mi wybaczyć, że zjawiłam się w ten sposób, bez formalnego zaproszenia i tak dalej.

• - Żałuję tylko, że nie możemy podjąć pani z należnymi honorami.

• - Och, potrafię to zrozumieć! Czy mogę was na chwilę przeprosić?

Ściągnęła z głowy tkaninę, odsłaniając włosy o ciemnorudym odcieniu, których wspaniałe, połyskujące fale zręcznie podtrzymywały grzebienie ze srebra i macicy perłowej. Jej suknia uszyta była ze znacznie lżejszej, bardziej przejrzystej materii, niż się Rapowi uprzednio zdawało. Połyskiwała licznymi klejnotami.

Jak to możliwe, że dotąd ich nie zauważył?

Zdumiewająca sułtanka rozejrzała się zalotnie po obszernej okrągłej komnacie, teraz zimnej i oświetlonej jedynie opalizującym blaskiem bijącym z zaklętej wnęki. Następnie opuściła welon. Była znacznie młodsza niż sądził Rap i należała do nieznanej mu rasy. Jej skóra - podobnie jak wspaniałe włosy - miała głęboki, czerwonawy odcień. Nos był wysoko osadzony i nadawał twarzy wyraz arogancji. Nie była może w konwencjonalny sposób urodziwa i opadł już pierwszy kwiat jej młodości, zachwycała jednak wspaniałą, posągową figurą. Otaczała ją aura mocy, tajemnicy i... piękna! Z całą pewnością piękna. Była oszałamiająca!

- Och! - powtórzyła księżna Kadolan słabym głosem, po czym przystąpiła do kontrataku: - Przykro mi, że przywitało tu panią takie zamieszanie, Wasza Królewska Mość.

Sułtanka Rasha spojrzała na skamieniałą rękę wystającą przez drzwi.

• - Zauważyłam. Niższe klasy potrafią niekiedy być uciążliwe, prawda?

• - W rzeczy samej, potrafią. Czy mogę przedstawić pani moją bratanicę, królew... królową Inosolan?

Czarodziejka spojrzała na Inos - jak się zdawało z dezaprobatą. Stojący u boku dziewczyny Rap usiłował zachować surowy, ostrzegawczy wyraz twarzy, jak gdyby faktycznie był jej obrońcą, musiał jednak walczyć z nikczemnym pragnieniem uśmiechnięcia się do młodej, czarującej Rashy.

- To dla nas zaszczyt, Wasza Królewska Mość - powiedziała Inos lodowato.

Królowa Rasha przymrużyła swe ciemne oczy.

- W rzeczy samej. Nie przypominam sobie królowej Inosolan. Krasnegar? To w kraju goblinów?

- Moja bratanica właśnie utraciła ojca, króla Holindarna - odparła księżna Kadolan. - Dzisiaj? Jak sądzę, jest już jutro. A więc wczoraj.

Czarodziejka uśmiechnęła się szyderczo do Inos.

• - A więc odziedziczyłaś zaklętą wnękę i natychmiast poczułaś ochotę, by się nią pobawić?

• - Byłam w rozpaczliwej sytuacji! - krzyknęła Inos. - Imperialne wojska zagarnęły moje królestwo, mieszkańcy są u progu wojny domowej, a Kalkor zamierza dokonać inwazji, gdy tylko puszczą lody!

Cudowne brwi sułtanki Rashy ponownie powędrowały w górę.

• - Kalkor?

• - Jark Garku.

• - Och, tak. Słyszałam o nim - była wyraźnie zaintrygowana. - Dlaczego imperator zainteresował się kieszonkowym lennem, takim jak Krasnegar? To niepodobne do Emshandara. Może to jego nowy marszałek? Chce sprowokować jotnarów?

• - Nie sądzę, by imperator w ogóle wiedział, że jego żołnierze są tutaj. Prokonsul z Pondague zawarł umowę...

Inos przerwała nagle. Zastanowiło to Rapa. Nie mógł on z uwagą przysłuchiwać się konwersacji, gdyż był pod niezwykłym wrażeniem diamentów iskrzących się pod przecudnymi płatkami jej uszu i gładkiej doskonałości jej ramion. To dziwne, że z początku sądził, iż kryją się one w rękawach! Wysiłek, jaki wkładał w to, by nie używać w stosunku do niej dalekowidzenia, przyprawiał go o pulsujący ból głowy. Właściwie jednak nie potrzebował swego zmysłu, gdyż wydawało się, że jej gorąca, czerwona skóra prześwieca przez lekką jak mgiełka materię.

Rasha podeszła bliżej, lecz jej uwaga skupiona była na Inos.

- Umowę? Nie okłamuj mnie, dziewczyno. Mogę odczytać twoje myśli, jeśli zechcę, albo rzucić na ciebie zaklęcie prawdomówności. Wolę jednak tego nie robić. To psuje całą zabawę. Co to była za umowa?

Przez chwilę Inos i Rasha spoglądały sobie w oczy z milczącym wyzwaniem. Były sobie mniej więcej równe wzrostem i wiekiem, jak jednak Rap mógł kiedykolwiek sądzić, że Inos jest piękna? Jakże szara i bezbarwna wydawała się w porównaniu z tamtą dziewczyną! Uścisk jej palców na dłoni Rapa stał się bardzo silny; spuściła oczy.

• - Mam daleką kuzynkę - ciotkę babki czy coś w tym rodzaju - która jest diuszesą wdową Kinvale. Chce mnie ona wydać za swego syna, który ma prawa do mojego tronu, jeśli kobieta nie może go odziedziczyć.

• - No, no - sułtanka rozpromieniła się. - A czy może?

• - Sądzę, że może! - odparła gniewnie Inos. - Tak uważał mój ojciec! Zgodnie z prawami Imperium tron należy się mnie!

• - Ale Kalkor się z tym nie zgadza, więc impowie chcą zablokować jotnarów? Proszę, proszę! - słodki z pozoru uśmiech młodej królowej Rashy był tak złowieszczy, że Rapowi włosy zjeżyły się na karku. - Polityka to nudna, męska gra, ale niekiedy my, biedne, słabe kobiety jesteśmy zmuszone do rozegrania partyjki czy dwóch, po prostu dla ochrony własnych interesów.

• - Pomoże mi pani? - zawołała Inos.

• - Zobaczymy - odparła ponuro czarodziejka. - Muszę się dowiedzieć odrobinę więcej.

Rozejrzała się po pomieszczeniu. Jej oczy spoczęły na Sagornie, który stał sztywno na końcu szeregu.

- Mężczyźni potrafią niekiedy być tak nieznośni... Zmarszczyła brwi, jakby coś ją zastanowiło i podeszła do niego wolnym krokiem. Rap nigdy dotąd nie widział kobiety o podobnej gracji ruchów. Nawet bez pomocy dalekowidzenia potrafił docenić wspaniałość jej długich nóg poruszających się wewnątrz przejrzystej szaty. Od czasu do czasu dostrzegał też maleńkie, srebrne sandałki. Och, te biodra! Rzecz jasna był to skutek działania czarów. Żadna kobieta nie powinna być zdolna do przyśpieszenia jego tętna w podobny sposób dlatego tylko, że przeszła się po podłodze. Nie wyglądała tak, gdy... nie mógł sobie jednak przypomnieć, jak wyglądała, kiedy pojawiła się po raz pierwszy. Ważne było to, jak wyglądała teraz. O cudzie kobiecości! O obiekcie pożądań wszystkich mężczyzn! Czary zmąciły mu rozum. To niebezpieczne! Wiedział o tym, wiedział też jednak, że nie potrafi się oprzeć. Zmieniła go w bezradnego niewolnika.

Inos wyrwała dłoń z jego spoconej dłoni. Niemal tego nie zauważył.

Sagorn wyprostował się i oblizał wargi.

• - Czy zechciałaby pani obniżyć trochę intensywność? - wymamrotał. - W moim wieku to bardzo szkodzi na tętnice.

• - Ale cóż to za wspaniała śmierć!

Roześmiała się i wyciągnęła rękę, by prowokująco pogłaskać go palcem w policzek. Rap poczuł obłąkańczą zazdrość.

Sagorn wydał cichy jęk - i stał się aż nadto przystojnym Andorem.

Królowa Rasha odskoczyła do tyłu, unosząc rękę jak do ciosu. Przez ułamek sekundy Rap wyobrażał sobie, że widzi otyłą kobietę w średnim wieku, odzianą w wyświechtaną, brązową pelerynę, z rozczochranymi, posiwiałymi włosami, bosymi stopami i zmarszczkami na obwisłych policzkach. Po chwili złudzenie to zniknęło i ponownie pojawiła się przecudna królowa Rasha, wyglądająca promiennie w swych perłach i delikatnym jak mgiełka stroju. Przyjrzała się Andorowi z rozbawieniem.

Choć włosy miał rozczochrane, za dużą szatę i trzymał się za lewe ramię, które zdążyło już pociemnieć od krwi, mimo to zdołał pokłonić się z gracją.

- Och, tak! - westchnął. - Cudowna! Wasza Królewska Mość, w jaki sposób mogę pani służyć?

Królowa Rasha skinęła głową w odpowiedzi na pokłon, spoglądając na niego z zaciekawieniem.

• - Zaklęcie sekwencyjne? Fascynujące! I jak dobrze zrobione. Bardzo ostre przejście. Czy to może naprawdę być dobrany zestaw? Sprawdźmy. Ten stary z pewnością był uczonym...

• - A ja pani oddanym niewolnikiem.

• - Oczywiście kochanek - stwierdziła lapidarnie, zwracając się raczej do siebie niż do Andora. Zanim zdążył powiedzieć coś więcej, przerwała mu, strzelając palcami.

Andor zniknął. Na jego miejscu pojawił się Darad. Z głowy w miejscu, w którym trafił go krzesłem, wciąż sączyła mu się krew. Zawył i złapał się ręką za oko, w które uraził go Mały Kurczak. Krew Andora - a teraz także Darada - przesączyła się już przez lewy rękaw szaty. Nagły ruch spowodował rozdarcie na ramieniu nadmiernie rozciągniętej tkaniny.

- Wojownik! - czarodziejka skrzywiła się i ponownie strzeliła palcami.

Teraz nagle szata pochłonęła drobną postać płowowłosego Jalona, który na widok Rashy wybałuszył niebieskie oczy o marzycielskim wyrazie.

• - Artysta, pani - powiedział i pokłonił się. - Na zawsze zapamiętam twe piękno. Będę wznosił pieśni na twą...

• - Przy innej okazji - sułtanka Rasha strzeliła palcami po raz trzeci. Brązowa szata wydała się jeszcze większa. Jedyną widoczną częścią ciała jej ostatniego lokatora była wąska, ciemna twarz spoglądająca spod strzechy gładkich, czarnych włosów - mały impijski młodzieniec o bardzo zwczajnym wyglądzie. Jego usta i oczy były teraz szeroko otwarte z przerażenia. Wydał z siebie skowyt i spróbował opaść przed czarodziejką na kolana. Stopy miał jednak unieruchomione, tak samo jak Rap, zdołał więc jedynie przykucnąć. W błagalnym geście wzniósł w górę złączone dłonie.

• - Proszę! - sułtanka była chyba nastawiona do niego przychylniej niż do jego poprzedników. - Uczony, kochanek, żołnierz, artysta - a ty z pewnością jesteś finansistą grupy?

Młodzieniec zaskomlał. Spojrzał na nią swymi wielkimi oczami.

• - Nie chciałem zrobić nic złego, Wasza K... K... Królewska Mość!

• - Dam jednak głowę, że jesteś bazarowym złodziejaszkiem!

- To tylko kilka kromek chleba, kiedy byłem głodny, pani. To miał być piąty członek bandy? Thinal, złodziej, którego Sagorn nazwał ich przywódcą i bratem Andora. Rap nigdy nie widział bardziej pospolitej twarzy, do tego pokrytej krostami i zeszpeconej szkaradnymi kępkami włosów. Nikt nie zainteresowałby się Thinalem. Mógł on natychmiast roztopić się w tłumie w każdym mieście Imperium. A mimo to król powiedział Inos, że można mu zaufać!

Czarodziejka z aprobatą skinęła głową.

- Świetna robota. Kto jest autorem?

• - Or... Or... Orarisangu, za pozwoleniem Waszej Wszechmocności.

• - A więc to było dawno?

- Ponad s... s... stulecie temu, Wasza Królewska Mość. W... W... Wasza Królewska Mość? U... U... Upraszamy o uwolnienie - poprosił mały złodziej.

- Nigdy nie miałam zamiaru zniszczyć podobnego arcydzieła.

Imp zaskomlał i skulił się jeszcze bardziej, kryjąc się w pomiętej, brązowej szacie, tak że widoczne były tylko jego włosy.

- Poza tym - dodała czarodziejka - wydaje mi się, że to znakomity pomysł - mieć pod ręką mężczyzn, których można przywołać w razie potrzeby, a musieć się użerać z tylko jednym.

Czarodziejka odwróciła się od klęczącego młodzieńca, który najwyraźniej łkał, i ponownie przeszła wzdłuż szeregu. Zatrzymała się przed Małym Kurczakiem i popatrzyła na niego z niechęcią.

- Na pewno jesteś goblinem. Jak masz na imię? Wybałuszywszy swe oczy o dziwnym kształcie mocniej niż kiedykolwiek Rap widział dotąd, Mały Kurczak jęknął tylko i wyciągnął rękę w stronę czarodziejki. Ta cofała się tak długo, aż wreszcie goblin pochylił się pod absurdalnym kątem i jedynie zaklęcie unieruchamiające mu stopy powstrzymywało go przed upadkiem na podłogę. Nie przestawał jęczeć.

Przyglądała mu się przez chwilę, po czym wzruszyła ramionami.

- Poniżej szyi jest niezły, ale twarz trzeba by zmienić. Pozostawiła go tak, przeszła bez słowa obok księżnej Kadolan i zatrzymała się po raz drugi przed Rapem i Inos.

- Niezwykłą świtę sobie dobrałaś dziecko - mruknęła. Dlaczego nazywała Inos dzieckiem, skoro sama nie była starsza? Jej oczy miały taki sam głęboki, czerwonobrązowy odcień jak włosy. Ich żar obracał duszę Rapa w popiół. Wypukłość piersi skrytych pod cieniutką tkaniną doprowadzała go do szaleństwa. Jej bliskość sprawiła, że serce zabiło mu w piersi tak mocno, iż wydało mu się, że za chwilę wyrwie się na zewnątrz.

- I faun? Jak masz na imię, chłopcze?

Otworzył usta:

- Raaaaa... - jego imię zniknęło w głośnym charkocie. Chwyciło go za gardło nagłe olśnienie. Nie miał na imię Rap. To był jedynie przydomek, skrót... skrót jego słowa mocy. Nigdy nie wyjawił swego prawdziwego imienia nikomu, nawet królowi. Było okropnie długie: Raparakagozi... i jeszcze dwadzieścia sylab. Nie słyszał go ani razu od chwili, gdy matka powiedziała mu je po raz pierwszy, na kilka dni przed tym, jak zachorowała, ostrzegając, by nigdy go nie powtarzał, gdyż jeśli zły czarodziej pozna czyjeś imię, może wyrządzić mu krzywdę. Rzecz jasna dzięki swemu jasnowidzeniu musiała już wtedy wiedzieć, że wkrótce umrze. Fakt, iż w ogóle pamiętał podobny bełkot po tych wszystkich latach, dowodził, że było to jego słowo mocy. W tej chwili rozpaczliwie pragnął je powiedzieć tej zachwycającej, uwodzicielskiej piękności, która stała przed nim, lecz jakaś część jego jaźni ostrzegała, by tego nie robił. Sagorn mówił mu, że słowa trudno komuś powtórzyć.

- Co robi faun tak daleko na północy? - zapytała królowa Rasha, zanim zdążył rozwiązać ten wewnętrzny konflikt. Jej piękne usta, za pocałunek których mężczyźni byliby gotowi umrzeć, skrzywiły się pogardliwie. - Ale to tylko mieszaniec, prawda? Ma jotuńską szczękę. Jest też za wysoki. I te tatuaże! Dlaczego dzikusy sądzą, że okaleczenie może poprawić ich wygląd?

- Hę? Tatuaże?

- To jest pan Rap, chłopiec stajenny! - oznajmiła Inos dziwnie ostrym tonem. Nie spojrzał na nią.

Królowa Rasha westchnęła.

- Mam nadzieję, że jego obowiązki nie są dla niego zbyt skomplikowane.

Wydawało się, że straciła zainteresowanie Rapem. Zapadł się w otchłań czarnej rozpaczy. Zdołałby powiedzieć jej swe imię, gdyby tylko dała mu jeszcze minutę czy dwie. Tak rozpaczliwie pragnął jej się przypodobać, zasłużyć choć na jeden przelotny uśmiech...

- Krasnegar - mruknęła czarodziejka, ponownie spoglądając na Inos. - Inisso? Słowo mocy albo i dwa?

- Nie wiem o czym pani mówi! - krzyknęła Inos.

• - Nie bądź krnąbrna! - Rasha westchnęła. - To fakt, że same słowa są niewidzialne, ale niepotrzebne mi nadprzyrodzone moce, by poznać, kiedy młode dziewczątko kłamie. Ponadto twój problem rzeczywiście jest interesujący - spojrzała w zamyśleniu na drzwi, wciąż ozdobione tęgim ramieniem. - Nie sądzę, by była to odpowiednia chwila na jego rozwiązanie.

• - Co pani ma na myśli? - zawołała Inos. Rap drgnął. Coś musiało ją zaniepokoić. Poza tym nie powinien wpatrywać się tak uporczywie w sułtankę Rashę.

• - To - odparła czarodziejka nieobecnym głosem, jak gdyby pogrążyła się w myślach - że kiedy otworzyłaś tę zaklętą wnękę, zaskrzypiała ona tak głośno, iż usłyszałam ją aż w Zarku. Wnęka nie powinna robić tyle hałasu. Co mogło ją aż tak naładować mocą?

Nikt się nie odezwał. Sułtanka wzruszyła ramionami.

- Jest stara. To tylko awaria, jak sądzę. Niewątpliwie nie używano jej od wielu lat. Zgadza się? Miałaś szczęście, że Pandemia była pogrążona we śnie. Łącznie z czarodziejami. I, co ważniejsze, opiekunami! Dłuższe zwlekanie nie byłoby jednak rozsądne. Chodźmy już.

Wskazała ręką na okno. Inos odwróciła się i zaczęła maszerować sztywno w jego kierunku. Nagle odwróciła się i wyciągnęła rękę, choć jej stopy wciąż posuwały się naprzód.

- Rap! - krzyknęła. - Na pomoc!

Wzdrygnął się nagle i zaczął się rozglądać. Gdy tylko oderwał wzrok od Rashy, uwolnił się od swych rojeń.

- Już idę!

Spróbował się poruszyć, lecz jego stopy wciąż były przykute do podłogi równie mocno jak przedtem. Nie mógł nic zrobić. Inos nadal wbrew swej woli szła ku wnęce.

Po raz drugi krzyknęła:

• - Rap!

• - Już idę! - wrzasnął. Nie poszedł jednak. Stracił równowagę, przewrócił się do tyłu i grzmotnął na podłogę, z wciąż unieruchomionymi stopami. Walnął łokciami i głową w deski.

• - Co to ma znaczyć! - zawołała ciotka Inos. - Proszę ją natychmiast uwolnić!

Dziewczyna, która posuwała się teraz urywanymi ruchami niczym marionetka, dotarła już jednak do okna i zaczęła przełazić przez parapet. Spoglądając w tamtą stronę oczyma zamglonymi łzami bólu, Rap ujrzał, że rozciągająca się za oknem wielobarwna mgiełka jest zasłoną z lśniących paciorków, kołyszącą się na łagodnym wietrze. Musiało za nią świecić słońce, choć pozostałe trzy okna ukazywały jedynie łunę poprzedzającą świt. Nagle zdał sobie sprawę, że całą komnatę wypełnia ciepłe powietrze, przesycone wonią kwiatów.

Inos zachwiała się na nogach, już po drugiej stronie muru, raz jeszcze krzyknęła:

- Rap! - i zniknęła za połyskującą, tęczową zasłoną. Zawiódł! Zawiódł Inos!

- Królowo Rasho! - odezwała się gniewnie księżna Kadolan. - To wysoce nieodpowiednie! Proszę natychmiast uwolnić moją bratanicę bądź też pozwolić mi jej towarzyszyć.

Rasha popatrzyła na nią z rozbawieniem.

- Nie masz ochoty zostać tutaj, by udzielić impom wykładu na temat dobrych manier? Proszę bardzo, chodź.

Pulchniutka postać Kadolan przemknęła dobrowolnie przez komnatę. Księżna męczyła się trochę z pokonaniem parapetu. Omal się nie przewróciła. Minęła chwiejnym krokiem zasłonę, czemu towarzyszył brzęk paciorków, i zniknęła.

Czarodziejka popatrzyła na pozostałych.

- Chłopcy zawsze pozostaną chłopcami - stwierdziła. - Pora, by damy oddaliły się i pozostawiły was waszym męskim rozrywkom. Powiedzcie im tylko, żeby nie zapomnieli posprzątać później krwi!

Jej śmiech zabrzmiał zdumiewająco ochryple.

Wciąż na wpół oszołomiony, Rap był teraz także zbity z tropu - zasłony okrywające sułtankę nie były tak cienkie, jak mu się zdawało, a włosy znów miała przykryte. Nie przypominał też sobie kiedy z powrotem założyła welon. Wyglądała teraz na znacznie starszą, niż dotąd sądził, a także tęgą, a nie smukłą.

Postąpiła parę kroków naprzód i zatrzymała się, by spojrzeć na śpiącego Pchlarza. Ten poderwał się i podbiegł do niej, merdając energicznie ogonem. Rap po raz drugi poczuł ukłucie zazdrości.

- Wspaniałe stworzenie! - zauważyła królowa Rasha z - jak się zdawało - niekłamanym podziwem. - Stworzysz wspaniałą parę z Pazurkiem - spojrzała na leżącego plackiem Rapa. - To twój, faunie?

Rap skinął głową. Nie ufał sobie na tyle, by cokolwiek powiedzieć.

Pchlarz odwrócił się, przemknął nonszalancko przez komnatę, przeskoczył parapet okna i podążył w ślad za Inos. Rasha poczłapała przez pomieszczenie. Przy oknie zatrzymała się i obejrzała za siebie podejrzliwie.

- Dlaczego królowa wzywała na pomoc chłopca stajennego?

Rapowi nagle zupełnie zaschło w ustach. Być może został wezwany dlatego, że miał słowo mocy? Nie mógł nawet myśleć o słowach w obecności czarodziejki. Pojął teraz, że to właśnie niepokoiło Inos przez cały czas, gdy był tak otumaniony przez tę... tę staruchę?

- Hę?

Rasha wzruszyła ramionami.

- Różne bywają gusta, prawda?

Ponownie ruszyła naprzód. Rapowi wydawało się, że przeniknęła przez parapet i rozpłynęła się w mglistej jasności, która również się ulotniła. Do komnaty wtargnął powiew polarnego wichru, przynosząc ze sobą chłód, płatki śniegu i ciemność.

Rap podźwignął się chwiejnie na nogi, próbując rozetrzeć sobie jednocześnie głowę i łokcie. Mały Kurczak ryknął z wściekłości. Wydawało się, że brązowa szata króla Holindarna sama podniosła się z podłogi, tak niepozornego impijskiego młodzieńca skrywała. Żołnierze stojący za drzwiami powrócili do życia z głośnym wrzaskiem.

Przez chwilę legioniści spierali się między sobą. Groźnie wyglądająca ręka cofnęła się. Rap odwrócił się akurat na czas, by ujrzeć Thinala, który - podtrzymując szatę obiema rękami - zmierzał w stronę wciąż otwartej wnęki. Choć w głowie wciąż mu dudniło, rzucił się naprzód, by przeciąć mu drogę.

- Dokąd idziesz?

Kołnierz otaczający uszy Thinala był tak wysoki, że jego nie rzucająca się w oczy, pryszczata twarz, zdawała się wyglądać zeń, blada w blasku jutrzenki, jak gdyby szata połknęła młodzieńca.

- Chcę sprawdzić, czy dałbym radę zleźć na dół, Rap. Sagorn mówił, że Thinal był człowiekiem-muchą. Rap i Mały Kurczak nie mieli takich zdolności.

- Wezwij Sagorna! - krzyknął Rap! - On nas w to wpakował. Może jeszcze zdoła nam pomóc!

Młody imp potrząsnął energicznie głową.

- Nie. Jest zbyt osłabiony. Nie możemy go narażać. Rap chwycił złodzieja za drobniutkie ramiona i energicznie nim potrząsnął.

- Wezwij Sagorna!

Thinal zatoczył się do tyłu. Omal nie przewrócił się o swą szatę.

• - Nie rób tego! - krzyknął.

• - Czego!

• - Nie próbuj mnie zastraszyć! Zbyt łatwo wpadam w panikę, Rap.

• - I co z tego?

Rap ponownie ruszył w jego stronę.

- Mogę wezwać Darada! - zaskomlał Thinal. Wydawało się, że jest bliski łez. - To zbyt łatwe! Mogę się nie powstrzymać!

Rap odetchnął głęboko.

- Przepraszam - mruknął. - Och, demony! - dodał po chwili.

Odwrócił się błyskawicznie w stronę drzwi. Impowie ponownie skupili się za nimi. Przez dziurę o nierównych brzegach znowu wsunęła się ręka. Rygiel znajdował się jednak zbyt daleko od otworu, by można go było dosięgnąć, a deski były bardzo grube. Wielki imp zatrzymał się. Wsunął do środka całe ramię, aż po bark. Zanim Rap zdążył powiedzieć choć słowo, Mały Kurczak pognał przez komnatę, podskoczył w górę i uderzył w ów, tak kusząco wystający łokieć obiema stopami. Odbił się od niego i wylądował na nogach niczym kot. Wydawało się, że wrzask impa wstrząsnął całą wieżą.

Świetnie! W ten sposób stracili wszelkie szansę na miłosierne potraktowanie.

Legioniści pomogli swemu okaleczonemu towarzyszowi wciągnąć zgruchotaną kończynę. Wszyscy ryczeli z wściekłości. Za topór chwycił kolejny olbrzym. Drzwi zatrzęsły się pod jego ciosami.

- No i co teraz zrobimy? - Rapa bolała głowa. Zdradził Inos, nie zanosiło się jednak na to, by miał wiele czasu na rozpamiętywanie swej nieudolności. - Wciąż możemy podzielić się słowami - zasugerował.

Thinal zaczął chyłkiem przemieszczać się w stronę okna.

• - To nie wystarczy. Dwa zrobią z nas tylko adeptów. Może udałoby się nam wdrapać na dach i zaczekać aż odejdą?

• - Zamkną okiennicę!

• - Moglibyśmy najpierw wybić szybkę albo dwie - Thinal przesunął się odrobinę dalej. Człowiek-mucha.

• - Zobaczą nas z dołu. Jest już prawie dzień - Rap westchnął. Poczuł, że zmęczenie pokrywa jego strach niczym gruba warstwa śniegu. - To już chyba koniec! Nie powinienem być tak uparty i sprzeciwiać się tak długo. Magia kazała mi zostać magiem, a ja nie chciałem tego uczynić.

Nie wykonał pierwszego rozkazu swej monarchini, a przynajmniej próbował mu się sprzeciwić. Gdyby natychmiast spełnił swój obowiązek, zostałby magiem i służył jej - przepędziłby impów i zmusił Krasnegarczyków, by zaakceptowali ją jako królową. Jak wielkie były właściwie możliwości maga? Cóż, nie miało to już znaczenia. Nie w tej chwili.

Nakazał sobie uśmiechnąć się do porażonego strachem, małego złodzieja.

- No to idź, jeśli uważasz, że możesz się uratować. Mały Kurczak i ja poddamy się żołnierzom.

Goblin słuchał jego słów.

- Nie! - krzyknął.

Drzwi zadrżały. Odpadła od nich cała belka.

- Tak! - odparł Rap. - Chyba że masz jakiś lepszy pomysł.

Przez komnatę przemknął podmuch gorącego, parnego wiatru. Usłyszeli szum fal.

- Ptaku Śmierci! Tutaj!

Wszyscy trzej obrócili się nagle. Nie było widać nikogo, kto wyjaśniałby pochodzenie głosu, wnęka jednak otwierała się teraz na niezwykłe drzewa o liściach jak u paproci, rysujące się na tle nieba lśniącego szarawym, poprzedzającym nadejście świtu blaskiem. Rap poczuł zapach morza i wilgotnej roślinności. Kolejna fala załamała się z hukiem, gdzieś w pobliżu.

Cała trójka zawahała się, oszołomiona i nieufna.

• - Kto mówił? - warknął Mały Kurczak.

• - Palmy! - wrzasnął Thinal. - Te drzewa, Rap! To są palmy!

Drzwi zadrżały ponownie. Górny zawias omal nie wypadł z futryny.

- Ptaku Śmierci! Szybko!

Wciąż nie było widać nikogo, czyja obecność tłumaczyłaby starczy, oschły głos, Rap jednak go rozpoznał.

- To Jasna Woda!

Czy uratuje ona również fauna, tak jak goblina, którego nazwała cennym? Thinal chwycił Rapa za ramię.

• - Ta Rasha, ona byłą dżinniją. Z Zarku. Gdzie są dżinnowie, tam są i palmy!

• - Zgadza się!

Wszyscy trzej jednocześnie ruszyli naprzód. Mały Kurczak pognał najszybciej. Przeskoczył przez parapet jednym potężnym susem. Nagle najwyraźniej zdał sobie sprawę ze swego błędu, gdyż wrzasnął już z zewnątrz:

• - Płaskonos! Chodź tu!

• - Już idę! - odkrzyknął Rap i skoczył w ślad za nim.

Upadł na gorący, suchy piasek. Thinal, któremu szata utrudniała ruchy, przeszedł przez wnękę ostatni. Upadł niemal wprost na Rapa.

Drzwi w całości runęły na podłogę. Legioniści wpadli do środka.

Usłyszeli słabe, zanikające echo głosu krzyczącego:

- Już idę!

Poczuli leciutki powiew ciepłego, tropikalnego powietrza, po czym lodowaty podmuch bijący z krasnegarskiej nocy obsypał ich śniegiem.

Jedno z okien było otwarte. Na podłodze leżały jakieś porzucone posłania. Poza tym komnata była pusta.

Ulotna materia wizji:

Aktorzy...

Byli duchami zgodnie z zapowiedzią

I rozpłynęli się w zwiewnym powietrzu.

A jak ulotna materia tych wizji, Jak nasze bezcielesne widowisko, Tak i pałace świetne, wieże w chmurach, Wyniosłe świątynie, ba cały ten glob

Ze wszystkim, co ma na swojej powierzchni, Kiedyś rozwieje się, nie zostawiając

Strzępu mgły nawet.

Szekspir - Burza Przełożył Stanisław Barańczak

KONIEC