Catherine George

^{Dziewczyna znikąd}

Rozdział 1

Boli... Powieki są takie ciężkie... Nie, trzeba dać temu spokój.

Głowa bolała ją tak bardzo, że otworzenie oczu wydawało się niewykonalne. Z zewnątrz dobiegały odgłosy świadczące o tym, że pogoda jest wstrętna – wycie wiatru, szum deszczu... Chyba lepiej będzie zostać w łóżku... Głowa nadal bardzo ją bolała, ale zmusiła się do otwarcia oczu i... natychmiast je zamknęła! Dopiero po chwili odważyła się uchylić powieki.

To nie był sen. Nadal leżała w tym pokoju. Pomieszczenie było małe, miało pochyły sufit i okna w grubych ramach. Najgorsze zaś było to, że nigdy tu nie była! Rozglądała się wokół, drżąc na całym ciele. Białe ściany, dębowa szafa, gięta poręcz łóżka... Dopiero teraz zauważyła, że ma na sobie męską koszulę – bardzo dużą, w paski i z pewnością równie obcą, jak pokój...

Usiadła. Świat zawirował z zawrotną szybkością, wrócił okropny ból głowy... Po chwili poczuła się na tyle dobrze, by otworzyć oczy. Usiłowała oddychać spokojnie, a potem ostrożnie wstała.

Cóż to był za wysiłek! Podłoga zdawała się kołysać pod jej stopami niczym pokład statku. Ruszyła powoli w stronę okna, na wszelki wypadek trzymając się łóżka. To nie jest zwykła migrena, pomyślała. Pod oknem stało krzesło. Osunęła się na nie i oparła plecy o chłodną ścianę, z trudem łapiąc powietrze. Minęło trochę czasu, zanim, przytrzymując się ściany, postanowiła znowu wstać. Podeszła do okna i... znowu zrobiło jej się słabo. Za oknem rozciągało się szare torfowisko, a dalej – tylko chmurne niebo i morze, nad którym szalał sztorm.

Dziewczyna omal nie zemdlała. Walczyła z ogarniającą ją paniką. Zacisnęła mocno pięści i starała się uspokoić. Kiedy pierwsza fala przerażenia przeszła, otworzyła oczy. Co to za miejsce? I co ona tu robi?

Nagle jej uwagę zwrócił odgłos kroków. Ktoś szedł po schodach. Odwróciła się, zachwiała... Na szczęście zdołała chwycić poręcz łóżka. Stała nieruchomo, oddychając z wysiłkiem i patrzyła na drzwi. Otworzyły się powoli i do pokoju wszedł wysoki, ciemnowłosy mężczyzna. Był pochylony, niosąc ostrożnie tacę zjedzeniem. Dziewczyna patrzyła na niego w milczeniu. Jego ciemne włosy były trochę potargane, miał szerokie ramiona... Mężczyzna z trzaskiem postawił tacę na stoliku. W tym samym momencie nogi odmówiły dziewczynie posłuszeństwa. Usiadła na łóżku.

– Powinnaś leżeć. – Mężczyzna okrył ją kołdrą, a potem, zauważywszy jej przestraszone spojrzenie, wyprostował się. – Przecież cię nie ugryzę – rzekł i usiadł na brzegu łóżka.

Dziewczyna nie próbowała nawet kryć, jak bardzo jest przerażona. Mężczyzna sięgnął w stronę jej ręki.

– Zapewniam, że nic ci nie grozi – powtórzył chłodno.

Miał miły, dźwięczny głos. Była naprawdę przestraszona, a mimo to nie mogła nie zauważyć, jak przystojny był jej opiekun. Może trochę ponury i zamyślony, ale niewątpliwie przystojny... Spod szerokich, czarnych brwi patrzyły na nią chłodne oczy. Miał ładnie zarysowane usta i nieco ponury wyraz twarzy. Było w nim coś, co sprawiało, że bała się poruszyć. Odchrząknęła cicho.

– Przepraszam, gdzie ja właściwie jestem? – Skrzywiła się lekko, bo mówienie przychodziło jej z trudem. – I kim pan jest?

– Właśnie miałem cię zapytać o to samo – odparł mężczyzna. – Zaraz wszystko ci powiem. Jak się czujesz? Możesz mi dać rękę? – spytał, pochylając się w jej stronę. Dziewczyna spojrzała na niego nieufnie. – Po co?

– Chcę Ci zbadać puls. – Był wyraźnie zniecierpliwiony. – Jestem lekarzem, nie wróżbitą.

Nie pozostało nic innego, jak spełnić jego prośbę. Podała mu rękę.

– A jak głowa? – spytał, nie odrywając wzroku od zegarka.

– Boli, i to bardzo.

– Nic dziwnego. Nieźle oberwałaś... – Spojrzał na nią uważnie. – Masz bardzo wysokie tętno... Czy ty się mnie boisz?

Dziewczyna skinęła głową i znów pociemniało jej przed oczami. Każdy ruch głowy wywoływał okropny ból. Mężczyzna delikatnie ścisnął jej dłoń.

– Może poczujesz się lepiej – rzeki – gdy ci powiem, kim jestem i gdzie się znalazłaś. Po pierwsze, jesteś na wyspie Gullholm, niedaleko od zachodnich brzegów Walii. A po drugie, nazywam się Penry Meredith Vaughan, jestem lekarzem i właścicielem tej wysepki. – Rzucił jej ostre spojrzenie. – A teraz bądź tak miła i powiedz mi, kim jesteś i dlaczego wdzierasz się na mój teren.

Dziewczyna patrzyła na niego w niemym przerażeniu.

– Ale... – zdołała wreszcie powiedzieć – to właśnie dlatego jestem taka przerażona, panie doktorze. – Przygryzła dolną wargę, żeby ukryć jej drżenie. – Ja... zupełnie nic nie wiem. Nic nie pamiętam.

Vaughan wstał powoli. W maleńkim pokoju sprawiał wrażenie olbrzyma.

– I chcesz, żebym uwierzył, że nie wiesz, skąd się tu wzięłaś?

– Tak... – Patrzyła na niego z rozpaczą. – Może to dziwnie brzmi, ale nie mam pojęcia, kim jestem. Nie wiem nawet, jak się nazywam!

Penry Vaughan przyglądał się jej w milczeniu. Po chwili przypomniał sobie o tacy, którą przyniósł.

– Zrobiłem d zupę – oznajmił.

– Nie jestem w stanie nic jeść – odparła, wzdrygając się nieznacznie.

~ Jeśli nie zjesz – Penry był już zły – nie dam d proszków na ból głowy ani nie powiem, jak cię znalazłem.

Dziewczyna postanowiła usiąść.

– Proszę... – zaczęła, ale ból głowy nie pozwolił jej dokończyć. Opadła na poduszki. – No dobrze – zgodziła się w końcu.

Penry skinął głową, nalał trochę zupy do filiżanki i powiedział:

– Wypij to, a ja pójdę na dół po herbatę i grzanki.

– Nie chcę grzanek! – zaprotestowała, biorąc filiżankę z jego rąk.

– Jako gość jesteś doprawdy urzekająca – odparł Penry sucho. – Obecność chorej osoby to coś, czego ani tu nie chciałem, ani się nie spodziewałem. Postaraj się więc nie utrudniać sytuacji, dobrze? – Popatrzył na nią z góry. – Teraz może wypij tę zupę, a ja przyniosę ci coś na ból głowy. Jeśli nie chcesz, to mogę cię tu zostawić i radź sobie sama. Może wtedy zmądrzejesz.

Dziewczyna popatrzyła ponuro w ślad za Vaughanem. Miała nadzieję, że wychodząc uderzy się w głowę o framugę drzwi, ale, niestety, schylił się. Najwyraźniej miał wprawę.

Kiedy została sama, niechętnie sięgnęła po talerz, pewna, że zaraz dostanie mdłości. Ku jej zdumieniu zupa okazała się doskonała. Widocznie doktor Vaughan lubił gotować. Poczuła, że wstępują w nią nowe siły. Gdyby tak jeszcze wiedziała, kim jest i skąd wzięła się na wyspie...

– Świetnie! – powiedział Penry Vaughan na widok pustej filiżanki. – Cieszę się, że postanowiłaś być rozsądna.

– Dziękuję, doktorze. Przykro mi, że sprawiam panu tyle kłopotu. Czuję się znacznie lepiej. Myślę, że wkrótce będę mogła stąd wyjechać. – Zadrżała na widok jego ironicznego spojrzenia.

– Wyjechać? Dokąd? – Penry napełnił herbatą dwa kubki. – Z czym chcesz herbatę?

– Z mlekiem, bez cukru... – Twarz dziewczyny rozjaśniła się na chwilę. – Jeżeli to wiem... a w jakiś dziwny sposób wiem, to niedługo przypomnę sobie resztę, prawda?

– Całkiem możliwe – odparł, podając jej talerz z grzankami. – Teraz jedz, a ja przez ten czas opowiem ci, jak cię znalazłem.

Dziewczyna dowiedziała się, że Penry Vaughan przyjechał na Gullholm, aby w ciszy popracować nad serią artykułów.

– Musiałem zrobić sobie przerwę – oznajmił, siadając na krześle przy łóżku. – Kolega poradził mi, żebym spędził kilka tygodni z dala od zgiełku, wygrzewając się w słońcu...

Rzuciła szybkie spojrzenie w stronę okna, zalewanego strugami deszczu. Wiatr zawył ze zdwojoną siłą.

– Na Gullholm nie jest za ciepło o tej porze roku – zgodził się Penry – ale trudno o lepsze miejsce dla kogoś, kto szuka samotności. To znaczy, było tak do tej pory – dodał znacząco.

– Nie chciałam tu wtargnąć, panie doktorze – rzekła poważnie. – Na pewno nie, przecież to teren prywatny.

– Znalazłem cię dziś o świcie... – Penry wziął od niej talerz. – Grzeczna dziewczynka, resztę grzanek mogę ci darować. Wypij herbatę.

Kiedy skończyła pić, podał jej tabletki i wodę do popicia.

– To nie jest mocny środek – powiedział. – Ale powinien ci dobrze zrobić. Popij dobrze, proszę.

Kiedy zażyła lekarstwo i usiadła wygodnie, Penry mógł podjąć swą opowieść. Codziennie rano biegał po wyspie, a tego ranka postanowił skorzystać z poprawy pogody i zebrać trochę drewna na plaży. Wyspa była zbliżona kształtem do ósemki. Składała się z dwóch części połączonych wąskim pasmem lądu. Zachodnia część, położona od strony Atlantyku, nazywała się Seal Haven, a wschodnia, z widokiem na wybrzeże Pernbrokeshire, Lee Haven.

– Przy plaży Lee jest wygodna zatoczka, trzymam tam swoją starą łódź – opowiadał Penry. – Za to Seal Haven to same skały, zawsze jest tam silna fala. Właśnie tam panią znalazłem, pani X.

Kiedy zaczął padać deszcz, Penry zebrał już potrzebne mu drewno i ruszył ścieżką nad urwiskiem w stronę domu. Doszedł do przesmyku i właśnie wtedy zauważył, że nisko, na skałach, leży jakiś kolorowy przedmiot.

– To była twoja chustka. Rzuciłem drewno, zszedłem ścieżką na dół i właśnie tam, między dwoma skałami, leżał mój rozbitek. Miałaś ranę na skroni, byłaś przemoczona i nieprzytomna. Z początku myślałem, że nie żyjesz.

Dziewczyną wstrząsnął dreszcz.

– Skąd ja się tam wzięłam, na litość boską?

– Nie wiem. Myślałem, że ty mi powiesz.

Ranna oparła się o poduszki. Była bardzo przygnębiona.

– Cóż, sama nie wiem. To chyba nie jest dobra pogoda na kąpiel...

– Na pewno nie. Nie sądzę zresztą, żebyś szła się kąpać w ubraniu i z torbą na ramieniu.

– Znalazł pan moją torbę? – popatrzyła na niego uważnie. – Nie było tam niczego, co wskazałoby, kun jestem?

– Niestety, nie. To taka mała, podręczna torba. Była w niej tylko bielizna na zmianę, sweter... To wszystko. Ale i tak powinnaś się cieszyć. Zdaje się, że ta torba uratowała ci życie. Po pierwsze, zadziałała jak kamizelka ratunkowa, a po drugie, zaczepiła się o skały. Gdyby nie to, fale zmyłyby cię z powrotem do morza.

– Dziewczyna skuliła się pod kołdrą.

– Myśli pan, ze wypadłam z jakiejś łodzi?

– Chyba tak... – Penry poprawił się na krześle.

Nawet w starym, białym swetrze i poplamionych spodniach robił duże wrażenie. – Ale z jakiej łodzi? I dokąd ona płynęła?

– Sama chciałabym to wiedzieć!

– Zawiadomiłem przez radiotelefon straż przybrzeżną i policję. Może ktoś zgłosi twoje zaginiecie i wszystko się wyjaśni. Inaczej nie dotrzesz tam, dokąd płynęłaś – dodał trzeźwo. Pochylił się i wziął ją za rękę. – Nie nosisz żadnych pierścionków... Poza tym wyglądasz za młodo na mężatkę...

Dziewczyna cofnęła dłoń.

– A ile lat, według pana, powinna mieć mężatka?

– To zależy – odparł z niechętnym grymasem. – Małżeństwo wymaga pewnej dojrzałości. Niektórzy nigdy do niego nie dorastają.

Uderzyła ją gorycz, z jaką wymówił te słowa.

– Nie czuję się aż tak młodo – rzekła powoli. – Jest pan lekarzem, nie mógłby pan określić mojego wieku? Po zębach czy jakoś tak?

Uśmiech dokonał w nim magicznej przemiany. Na krótką chwilę spod maski lekarza wyłoniła się przyjazna, miła twarz. Pielęgniarki musiały za nim szaleć, pomyślała dziewczyna. Zmiana nie trwała jednak długo.

– Nie myśl o tym teraz – poradził Penry. Sięgnął do kieszeni i wyjął: stamtąd coś błyszczącego. – Miałaś ją przypiętą do swetra. Niczego ci to nie przypomina?

Niezwykła broszka była zrobiona ze srebra. Dziewczyna wiedziała, że należała do niej. Broszka była bardzo piękna. Przedstawiała lwicę i lisicę na czymś, co wyglądało jak sanie.

– Jaka dziwna! – Obracała ją powoli w palcach. – Co mogą znaczyć te sanie?

– To nie są sanie, zobacz!

– Dopiero teraz zauważyła:

– Przecież to L! – Uśmiechnęła się po raz pierwszy i zaraz się skrzywiła, bo uśmiech wywołał nową falę bólu. Uniosła dłoń i dopiero teraz zrozumiała, że ma na głowie bandaż. ~ Czy to duża rana?

– Za duża, żeby ją tak zostawić. Założyłem ci kilka szwów, kiedy byłaś nieprzytomna – wyjaśnił Penry. – Tak się nieszczęśliwie złożyło, że ocknęłaś się w czasie operacji, ale przynajmniej mogłem cię dokładniej zbadać.

– Świecił mi pan w oczy – parsknęła.

– Pamiętasz? – spytał, spoglądając na nią z uwagą.

– Niezbyt dokładnie... To takie okropne... Jakby ktoś odsunął na chwilę zasłonę, a potem zaraz ją opuścił. – Przełknęła łzy. – Czułam ból i... i to światło, które mnie raziło. To przypomina sen. – Westchnęła.

– Sprawiam tyle kłopotów, to szycie i w ogóle... Jestem panu bardzo wdzięczna, doktorze.

– Nonsens – odparł Penry zdecydowanie. – Nie mogłem przecież cię zostawić! Aha, zapomniałem. Twoje ubranie suszy się w kuchni.

– Dziękuję. – Dziewczyna z każdą chwilą czuła się bardziej zobowiązana. Spojrzała na broszkę. – Skoro miałam ją na sobie, musi być moja. Ciekawe, co znaczy to L...

– Spójrz na lwicę – zwrócił jej uwagę Penry.

– Może L jak Leonie albo Leonora? Nic ci się nie przypomina?

Pokręciła głową.

– No nic, moje dziecko, przecież musimy cię jakoś nazwać. – Rzucił jej kwaśne spojrzenie. – Tylko że ty nie wyglądasz jak lwica. Raczej jak mokry kotek.

– Niech pan mnie nazywa, jak pan chce, tylko nie swoim dzieckiem!

Vaughan uniósł brew.

– Ach, kotek ma pazurki! No, dobrze. Jeśli to ja mam wybierać, proponuję Leonorę. Może twój ojciec także lubił Beethovena...

– Ja nie tubie, jestem tego pewna – odparta wzruszając ramionami. Nagle poczuła, że do oczu znów napływają jej łzy. Była taka zła, taka rozczarowana!

– Skąd ja wiem, że nie lubię Beethovena, jeśli nie znam nawet własnego nazwiska?

– Cierpisz na amnezję, Leonoro – odparł szorstko. – Na skutek uderzenia w głowę straciłaś pamięć. Możliwe, że obudzisz się jutro i będziesz wszystko pamiętać. A póki co, nie staraj się przypominać sobie niczego na siłę. – Penry wstał. – Pójdę teraz coś zjeść, postaraj się zasnąć. Jeżeli później będziesz się lepiej czuła, możesz zejść na dół.

Leonora poczuła, że nie chce być sama.

– Nie mogę zejść teraz? – spytała.

– Nie. – Vaughan stał już w drzwiach. – Miałaś poważny wypadek. To szczęście, że w ogóle żyjesz. A ponieważ zadałem już sobie sporo trudu, żeby cię odratować, zamierzam zrobić wszystko, żebyś wyzdrowiała. Jestem lekarzem, więc proszę: trzymaj się tego, co mówię. Chcę tylko twojego dobra.

Dziewczyna przygryzła wargę.

– Przepraszam, panie doktorze. Tyle ze mną zachodu... – Uśmiechnęła się nieśmiało. – Nawet panu porządnie nie podziękowałam za... za wyrwanie mnie śmierci... Naprawdę nie wiem, jak mam dziękować...

– Nie mówmy o tym. – Penry wzruszył ramionami.

– Cóż, jeśli niczego nie potrzebujesz, zostawię cię samą.

– Jest jeszcze coś... – Leonora była zakłopotana.

– Czy mógłby mi pan powiedzieć, gdzie jest łazienka?

– Och, jasne! Powinienem był o tym pomyśleć.

– Podszedł do łóżka i wyciągnął do niej ręce. – Wstawaj!

– Sama tam trafię, jeśli tylko powie mi pan, gdzie iść.

Penry parsknął gniewnie.

– Moja droga, czy ty się wstydzisz? A jak sądzisz, kto zdjął z ciebie mokre ubranie i wpakował cię pod kołdrę?

Twarz dziewczyny oblał ciemny rumieniec.

– Mimo to, jeśli nie robi to panu różnicy, wolałabym tam pójść o własnych siłach.

– Och, na litość... – urwał. – No dobrze, jak chcesz. Łazienka jest na drugim końcu korytarza. Tylko ostrożnie, to stary dom. Podłoga jest w wielu miejscach nierówna.

– Będę uważać!

– Nie złość się – odparł zniecierpliwiony. – Gdy wrócisz do łóżka, spróbuj trochę pospać. Przyjdę do ciebie później.

Leonora tak naprawdę wcale nie była pewna, czy da radę dojść do łazienki. Najchętniej zawinęłaby się w kołdrę i pospała kilka godzin. Nie było jednak wyjścia. Tę kłopotliwą wyprawę szczęśliwie uwieńczył sukces. Zanim zdecydowała się wrócić do swego pokoju, odważyła się zerknąć w lustro.

Jej twarz bardzo ją rozczarowała. Widać było na niej zmęczenie, a co gorsza, nie wywoływała żadnych wspomnień. Leonora miała bujne włosy, tak potargane, że trudno było dokładnie określić ich kolor. Była bardzo szczupła. Koszula wisiała na niej luźno, nie podkreślając kobiecych kształtów jej ciała. Nic dziwnego, że doktor Vaughan wspomniał o jej dziewczęcej niewinności. Jednak jej oko było brązowe i miało ładny, migdałowy kształt, za to drugiego prawie nie było widać spod ogromnego guza na czole. Pod okiem widniał granatowy siniak, który ciągnął się aż do wyraźnie zarysowanej kości policzkowej. Jakimś cudem krótki, prosty nos Leonory uniknął obrażeń. Dziewczyna spojrzała jeszcze na swe usta. Były pełne, ładnie wykrojone, choć może nieco za duże do jej drobnej twarzy. Potrząsnęła smutno głową.

– Co za straszydło! Masz szczęście, kochanie, że doktor Vaughan nie wrzucił cię z powrotem do morza!

Rozdział 2

Kiedy Leonora obudziła się, było już ciemno. Czuła się znacznie lepiej. Ból głowy prawie przeszedł, ale – co uświadomiła sobie z przerażeniem – nadal miała kompletną pustkę w głowie. Jej tożsamość, dom, rodzina – wszystko to pozostawało dla niej tajemnicą. Jeśli zaginęła, to czemu nikt jej nie szuka? Przełknęła łzy i powoli wstała z łóżka. Kiedy doszła do drzwi, potężna sylwetka zastąpiła jej drogę.

– Już wstałaś – rzekł Penry i zapalił światło. Dziewczyna zamrugała oślepiona.

– Masz tu prąd?

– Z własnego generatora. – Penry zdjął szlafrok z wieszaka na drzwiach. – Jeśli musisz chodzić po domu, to lepiej w tym.

– Chciałam tylko pójść do łazienki – odparła z godnością.

– Znalazłem dla ciebie szczoteczkę do zębów, ale obawiam się, że to wszystko, co mogę ci zaproponować, jeśli chodzi o środki upiększające.

– Szkoda, przydałoby się parę rzeczy. – Dziewczyna uśmiechnęła się smutno. – Zdobyłam się na odwagę i przejrzałam się w lustrze. No nic, szczoteczka do zębów też się przyda, dziękuję! Co mam robić później?

– spytała po chwili wahania. – Mogę wrócić do łóżka, nie będę panu przeszkadzać.

– Nie gadaj bzdur!

– Niech pan tak do mnie nie mówi! – krzyknęła i od razu zawstydziła się swego wybuchu.

– Przepraszam. – Penry lekko się ukłonił. – Mam zaszczyt zaprosić panią, Leonoro X, na kolację.

– Zawołaj, kiedy będziesz gotowa, przyjdę po ciebie. Schody są dość strome. Nie chcesz chyba mieć kolejnego wstrząsu mózgu?

– A wiec miałam wstrząs? To może spowodować utratę pamięci?

– Tak. – Penry otworzył przed nią drzwi łazienki.

– No, idź. Pogadamy na dole.

Leonora myła zęby, patrząc tęsknie w stronę wanny. Jeśli na wyspie był generator, Penry musiał mieć ciepłą wodę. Poczuła nagle, że po prostu musi wziąć kąpiel. Przejrzała kosmetyki Penry'ego. Z pewnością nie lubił kosztownych, francuskich perfum... Znalazła tylko ziołowy żel do kąpieli, mydło i dezodorant.

Woda w wannie była lekko żółtawa, ale cudownie działała na obolałe ciało Leonory. Popatrzyła na siebie z kwaśną miną. Nie wzbudzam chyba w nikim dzikiego pożądania, myślała. Nie mówiąc już o lekarzu... Miała ładny, choć niezbyt duży biust, za to reszcie ciała wyraźnie brakowało miękkiej, kobiecej krągłości. Otarcia szczypały ją, kiedy mydliła skórę, ale warto było to znieść, byle tylko czuć się znów czystą. Po chwili wahania umyła sobie włosy żelem do kąpieli, zachłystując się co jakiś czas. Rana bardzo ją bolała. Leonora musiała odpocząć. Kiedy poczuła się lepiej, klęknęła, by opłukać włosy. Kolejna fala bólu była łatwiejsza do zniesienia. Zakręciła wodę i chwiejnie wyszła z wanny. Było jej słabo, ale nareszcie czuła się czysta.

Owinęła się białym prześcieradłem kąpielowym, a potem, ponieważ bała się mocno wycierać włosy, zrobiła sobie turban z ręcznika. Wreszcie usiadła na krześle, wyczerpana, ale triumfująca.

Kiedy kilka minut później zdołała się podnieść i założyć szlafrok, rozległo się pukanie do drzwi.

– Wszystko w porządku, Leonoro?! – wołał Penry.

– Coś długo tam siedzisz!

Otworzyła drzwi i uśmiechnęła się przepraszająco.

– Nic mi nie jest. Chyba nie ma pan nic przeciwko temu... Nie mogłam się oprzeć i wzięłam kąpiel.

Penry przyglądał się turbanowi na jej głowie.

– Chyba nie byłaś taka głupia, żeby myć włosy?

– Nie wzięłam dużo żelu...

– Nieważny żel, chodzi o twoją ranę! – Zaklął cicho i posadził ją siłą z powrotem. – Czekaj, muszę to obejrzeć.

Otworzył apteczkę i wyjął stamtąd materiały opatrunkowe. Leonora bez słowa zniosła badanie i ponowne zakładanie opatrunku. Penry' był na nią wściekły i absolutnie zakazał jej moczyć włosy.

– Mam nadzieję, że wszystkiego nie zepsułam... Naprawdę, nie mogłam się oprzeć. Nie wytrzymałabym ani chwili dłużej bez mycia.

– Umyłem cię gąbką dziś rano, dziecino. Nie byłaś brudna.

– Ale tak się czułam!

Rzucił jej ciężkie spojrzenie.

– No nic – rzekł, wzruszając ramionami – skoro już zrobiłaś takie głupstwo, weź ręcznik i zarzuć sobie na ramiona. Nie wolno ci teraz używać suszarki.

Gdy Leonora spełniła jego polecenie, oboje wyszli z łazienki. Dopiero wtedy Penry zdał sobie sprawę, że dziewczyna stoi boso.

– Nie mam żadnych dobrych na ciebie butów, a twoje są jeszcze mokre. Mogę ci dać skarpetki.

– Chętnie, dziękuję.

Poprowadził ją w stronę sypialni i ostrożnie posadził na krześle. Dziewczyna z zakłopotaniem przyglądała się, jak przeszukuje szafkę. No tak, łóżko było ogromne, w sam raz dla kogoś o rozmiarach Penry'ego... I pewnie był to jedyny pokój, w którym mógł się on położyć. Wreszcie odwrócił się do niej z parą grubych skarpet w dłoni. Leonora przyjęła je z podziękowaniem.

– Co się dzieje? – spytał, widząc jej niepewną minę. – Nie podobają ci się?

– Nie, nie o to chodzi. Właśnie zdałam sobie sprawę, że to pańska sypialnia – powiedziała cicho, zakładając skarpetki.

– To nie jedyna sypialnia w tym domu. Są jeszcze trzy, no i sofa w pokoju na dole. Tu akurat wszystko było gotowe.

– Jest pan bardzo miły.

Penry wziął ją pod brodę i uniósł jej twarz.

– Mylisz się. Posłuchaj, Leonoro, i dobrze to zapamiętaj: potrzebowałaś pomocy. Ja jestem lekarzem i udzieliłem ci jej. To wszystko. Nie próbuj mi wmawiać, że mam cechy, których nie mam.

– Dobrze. – Wstała z krzesła i omal nie upadła, przydeptując za dużą skarpetkę.

Penry westchnął, a potem wstał i, wziąwszy ją na ręce, skierował się w stronę drzwi.

– Proszę mnie postawić – zaprotestowała Leonora. – Sama dam sobie radę!

– Och, przestań marudzić! – odparł Penry i wyniósł ją z pokoju. – Jutro, kiedy wyschnie ci ubranie, będziesz wszędzie chodzić sama.

Nie odpowiedziała. Nie podobało jej się, że ktoś nosi ją jak... jak worek!

– Jutro – powiedziała uszczypliwie – mam nadzieję być w drodze tam, skąd się wzięłam.

Penry ostrożnie niósł ją po schodach.

– Nie sądzę – rzucił pobłażliwie. – Nawet jeśli wszystko sobie przypomnisz, nie będziesz mogła odpłynąć. W marcu zawsze wieją tu silne wiatry, a prognoza na jutro jest okropna.

Leonora przyjęła tę wiadomość z mieszanymi uczuciami. Cóż, wygląda na to, że będzie musiała tu zostać... Nawet, gdyby zdołała wydostać się z wyspy, nie wiedziałaby, dokąd się udać. No nic, pomyślała, muszę spokojnie poczekać, nie warto się denerwować. A poza tym wolałaby uniknąć przeprawy łodzią na ląd, choćby znaczyło to, że ma pozostać na wyspie z tym dziwnym człowiekiem. No, i wiedziała już, że jest marzec.

Gdy wreszcie znaleźli się w salonie, Leonora zaczęła się rozglądać. Kiedyś musiały tu być trzy małe pokoje. Na jednej ze ścian znajdowało się duże, kamienne palenisko. Pokój był pełen starych, solidnych mebli, które tworzyły bardzo ciepły nastrój. Na fotelach i sofie pyszniły się poduszki, wszędzie stały lampy – elektryczne i naftowe – a prócz nich świece w świecznikach. Półki uginały się pod ciężarem książek i kaset, na ścianach wisiało parę jasnych akwareli, a na stoliku przy sofie stał malutki żaglowiec w butelce.

– Jak tu ładnie! – powiedziała z przekonaniem.

– Podoba ci się? – Penry był chyba zaskoczony.

– Tak. To takie... miłe miejsce.

– Nie to, co właściciel, prawda?

– Ja tego nie powiedziałam! – zastrzegła się Leonora. Penry ukłonił się z uśmiechem.

– Racja. Usiądź sobie na sofie, blisko kominka. Zaraz przyniosę coś do jedzenia.

– Chętnie bym pomogła – poczuła się zakłopotana – ale nie czuję się jeszcze najlepiej...

– Na litość boską, siedź tu i nie rób nic niemądrego. Wytrzymaj do mojego powrotu, muszę tylko nalać cawl do dwóch talerzy.

Leonorze zrobiło się nieprzyjemnie.

– Nie chciałam mieć rany na głowie ani wdzierać się na pańską wyspę, doktorze.

– Miałem na myśli mycie głowy – odparł Penry i skierował się w stronę drzwi w drugim końcu pokoju.

Tam musi być kuchnia, pomyślała Leonora. Położyła się wygodnie na sofie i uśmiechnęła się na widok swych ogromnych skarpet. Głowa trochę ją bolała. Na zewnątrz wył wiatr, deszcz tłukł ciągle o szyby... Wstrząsnął nią dreszcz. Na samą myśl o wyprawie na ląd ogarniała ją panika. Gdybym tylko mogła dowiedzieć się, kim jestem, skąd się tu wzięłam, myślała gorączkowo. Przecież ktoś się na pewno martwi moim zniknięciem. Tylko kto to może być?

Powrót Penry'ego oderwał ją od tych ponurych rozważań. Leonora usiadła przy stoliku, wdychając aromat potrawy.

– Cawl – oznajmił Penry z dumą. Leonora patrzyła na talerz z powagą.

– Aha. A co to jest?

– Bardzo pożywna zupa z jagnięciny, porów i innych warzyw. Moja matka robi do niej uszka. – Uniósł pytająco brew. – Czemu się dziwisz? Że umiem gotować, czy że mam matkę, jak wszyscy normalni ludzie?

– Ani jednemu, ani drugiemu. Radzisz sobie tak świetnie, że nie pojmuję, czemu nie robisz uszek. Nawet ja to potrafię! – Spojrzała na niego z rozpaczą. – No, i proszę! Mój głupi mózg wie, że umiem robić uszka, a nie wie, jak się nazywam!

– Przypomni ci się to we właściwym czasie. – Penry nie przerwał nawet jedzenia. – Masz szczęście, że to był tylko wstrząs. Nie mam tu rentgena, ale jestem pewien, że czaszkę masz całą. Gdy tylko pogoda się polepszy, zabiorę cię na ląd i zrobię ci prześwietlenie w St Mary's.

– Gdzie to jest?

– To dom opieki. Pracuję tam raz w tygodniu.

– Spojrzał na nią znad talerza. – I co sądzisz o mojej kuchni?

– Doskonała! – Leonora uśmiechnęła się szeroko.

– Kiedy się dziś rano obudziłam, myślałam, że umrę. Nie przypuszczałam, że tak szybko wrócą mi siły. I że aż tak będzie mi się to podobało.

– Ciało ludzkie ma niezwykłe zdolności regeneracyjne. Nie jesteś wprawdzie atletą, ale jesteś silna i młoda. Za parę dni będzie po wszystkim.

Leonora zjadła połowę swojej porcji i odłożyła łyżkę. Zauważyła, że Penry przebrał się do kolacji. Miał teraz na sobie biały, trochę nowszy sweter i dżinsy – mniej poplamione od poprzednich.

– A co będzie – spytała nagle – jeśli sobie nie przypomnę, kim jestem i nikt się po mnie nie zgłosi?

– Zostaniesz ze mną. Będę tu jeszcze przez trzy tygodnie. Na razie i tak musisz zostać, dopóki pogoda się nie poprawi, więc nie zmuszaj się do myślenia. Szybciej się cofnie amnezja. Masz tu przecież co jeść, masz dach nad głową, a ja jestem lekarzem. Ilu rozbitków ma takie szczęście?

Leonora próbowała się uśmiechnąć.

– Racja – przyznała.

Penry wstał, żeby zebrać naczynia.

– Niestety, nie mamy deseru. Mam wprawdzie kilka gatunków sera, ale przy bólu głowy i o tej porze raczej bym ci odradzał. Kawy też nie wolno ci teraz pić. Za dużo kofeiny.

– Czegoś jednak bym się napiła...

– Słabej herbaty?

Kiedy wyszedł do kuchni, dziewczyna położyła się z powrotem na sofie i słuchała wycia wiatru. W zamyśleniu przyglądała się kosmykowi swoich włosów. Były dość ciemne, popielatobrązowe.

– Skąd taka ponura mina? – Gospodarz pojawił się w drzwiach, niosąc herbatę. – Mówiłem ci chyba, że masz. przestać się martwić!

– To przez moje włosy. – Leonora uśmiechnęła się krzywo. – Miałam nadzieję, że okażę się platynową blondynką albo będę ruda, a teraz, kiedy włosy mi wyschły, widzę, że są... mysie.

Penry przyjrzał się im krytycznie.

– Ja bym tak nie powiedział. Podałem policji, że masz ciemne oczy i włosy w ciepłym, złotym kolorze.

Leonora usiadła, spuszczając nogi na podłogę. Przy zmianie pozycji ból głowy znów dał o sobie znać.

– I co powiedzieli? – zapytała. Czy ktoś już zgłosił moje zaginięcie?

– Obawiam się, że nie. – Penry podał jej herbatę. – Ale nie minęła jeszcze nawet doba. Znalazłem cię dziś rano, a sądząc po przypływie, nie leżałaś tam długo. Nikt nie zaginął z promu, który pływa stąd do Irlandii. Sprawdzili to, więc mamy z głowy jeden ślad.

– Może wypadłam z samolotu! – Leonora była rozczarowana.

– Zjawiłaś się znikąd... – zamyślił się Penry. – Nie, nie sądzę.

Dziewczyna piła herbatę w milczeniu, przyglądając się, jak mężczyzna nakłada ser na krakersy. O tak, niełatwo zaspokoić jego apetyt! Potężna machina, jaką było jego ciało, potrzebowała z pewnością dużo paliwa. Penry uniósł głowę i spojrzał Leonorze prosto w oczy.

– Myślę, że jest jeszcze jedna możliwość... – Coś w jego głosie zaniepokoiło dziewczynę.

– Jaka?

– Wokół jest sporo małych wysepek. Mogłaś płynąć łodzią na jedną z nich. Pewnie nie byłaś sama. Albo wypadłaś, albo zostałaś zmyta z pokładu przez fale. Pozostali dotarli być może do brzegu...

Leonora rozpogodziła się na chwilę.

– Więc na pewno zawiadomią policję i straż przybrzeżną!

Penry w zamyśleniu potarł brodę.

– Możliwe. Nie zapominaj jednak, że nie wszyscy tu mają radiotelefony. Nie ma innego sposobu, żeby zawiadomić tych na lądzie, co się stało, a to znaczy, że będziesz musiała czekać na poprawę pogody, żeby twoi znajomi mogli wrócić na ląd.

– A zatem muszę czekać.

– Nie rób sobie za dużych nadziei... Przecież oni mogli nigdzie nie dotrzeć.

– Musiał pan to powiedzieć? – Leonora zbladła.

– Uważam, że trzeba brać pod uwagę wszelkie możliwości.

Dziewczyna potrzebowała trochę czasu, żeby oswoić się z tym, co usłyszała.

– Czy moje rzeczy będą jutro suche? – spytała po chwili.

– Przyniosę ci je po śniadaniu.

– Panie doktorze... ?

– Dajmy sobie spokój z tym oficjalnym tonem, dobrze? Nie mogę przecież nazywać cię panią Jakjejtam, więc czemu ty miałabyś zwracać się do mnie po nazwisku? Penry wystarczy.

– Rzadkie imię...

– Nie w Walii. Znaczy tyle, co syn Henry'ego. Zanim w Walii zapanowali Anglicy, moi przodkowie używali słówka „ap", czyli „z" przed swoimi nazwiskami. Na przykład ostatni król Walii nazywał się Rhysap Tewdwr. A mój ojciec miał na imię Henry. – Uśmiechnął się ironicznie. – Na dziś koniec wykładu.

– Fantastyczne! Czy coś się stało? – spytała nagle, gdyż zauważyła, że Penry badawczo jej się przygląda.

– Zastanawiałem się, z czego ty żyjesz...

Leonora wzruszyła ramionami.

– Kto wie? – Spojrzała na swoje dłonie. – Może robię czekoladki albo strzygę psy? A może maluję takie obrazki, jak te tutaj?

– O, Boże, mam nadzieję, że nie! Namalowała je kiedyś moja ciocia-babcia Olwen, bardzo ekscentryczna dama. Miała, zdaje się, więcej zapału niż talentu.

Leonora zachichotała rozbawiona.

– O, tak lepiej! – pochwalił ją Penry. – Nareszcie się ożywiłaś. A jak twoja głowa? Mniej boli?

– Czasami trochę pobolewa. – Leonora uśmiechnęła się uwodzicielsko. – Czy dostanę jeszcze pigułkę przed snem?

Penry pokręcił głową.

– Wolałbym ci nic nie dawać. Wytrzymasz do jutra?

– Dobrze – westchnęła. – A może coś do czytania?

– Obawiam się, że też nie. Pozwól swojej głowie odpocząć. Nie wiem, licz owce albo coś takiego...

Dziewczyna nie chciała się kłócić.

– Czy na Gullholm są owce? – spytała.

– Kiedyś były. Dawno temu była tu farma. Jeden z moich przodków miał trawler, i kupił tę wyspę, by zarabiać na uprawie roli, a jednocześnie mieć wokół swoje ukochane morze.

– Czy on też miał na imię Penry?

Vaughan wyciągnął się wygodnie w obitym skórą fotelu i zaczął opowiadać. Stary wilk morski, który kupił wyspę, nazywał się Joshua Probert i był pradziadem Penry'ego ze strony matki. Nie nadawał się na farmera. Jego gospodarstwo nie przynosiło dochodów, bo jego właściciel wolał łowić ryby przy Lee Haven albo spędzać czas w pubie po drugiej stronie cieśniny.

– Od czasów Joshuy Probertowie używali tej wyspy tylko dla wypoczynku – zakończył Penry. – Część terenów była latem wynajmowana do wypasu owiec.

– A zimą?

– Różnie. Ja sam płaciłem ludziom z Brides Haven, żeby przypływali tu i utrzymywali wszystko w porządku.

Dziewczyna była pod wrażeniem.

– Cała wyspa jest twoja?

Penry skinął głową.

– Moja matka jest jedynaczką, więc mój dziadek Probert zapisał mi wyspę, robiąc w testamencie adnotację, że nie wolno mi jej sprzedać. Mam ją przekazać swemu synowi.

– Boże, jak w średniowieczu! – Leonora przyjrzała się uważnie Penry'emu. – A masz syna?

– Nie. – Penry skrzywił się niechętnie.

– Przepraszam, nie chciałam być wścibska.

– Nic się nie stało – odparł grzecznie. – To nie tajemnica. Jeszcze do niedawna byłem żonaty, ale nie mam dzieci.

Leonora zaczęła mu współczuć. A więc dlatego był taki ponury... Biedak, przyjechał tu pewnie odpocząć po trudnych przejściach.

– Przykro mi – rzekła.

Penry rzucił jej cyniczne spojrzenie.

– A czemuż to, jeśli można wiedzieć, jest ci przykro?

– B o... bo przecież straciłeś żonę...

– Trudno mówić o stracie. To brzmi, jakby mi było wszystko jedno, prawda? – Penry uśmiechnął się. – Melanie przestała interesować się mną, a zajęła się pewnym konsultantem. Potrzebowała kogoś, kto poświęciłby jej więcej czasu... i pieniędzy. Rozwiedliśmy się nie tak dawno temu – dodał wstając. – Chcesz jeszcze herbaty?

– Leonora skinęła głową, a on zniknął w kuchni. Okropna sytuacja, szkoda, ze w ogóle zaczęła o tym mówić! Penry musiał chyba bardzo kochać swoją niewierną żonę, skoro teraz jest taki rozgoryczony. Pomyślała o swoich bliskich i łzy błysnęły w jej oczach... Przecież musi mieć jakąś rodzinę, może chłopaka, i wszyscy szaleją teraz z niepokoju. Może nawet myślą, że utonęła! Nie, nie chciała o tym myśleć. Musi odzyskać pamięć, tylko to pozwoli jej wrócić do domu. Perspektywa siedzenia w nieskończoność tu, na Gullholm, przyprawiała ją o dreszcze.

Penry wrócił z herbatą. Leonora spostrzegła, że myślami był gdzieś daleko. Pewnie żałował, że wspomniał o żonie...

– Zjedz trochę, to ci dobrze zrobi. – Podał jej talerz biszkoptów.

Nie była pewna, czy właśnie to jest jej teraz potrzebne, ale przyjęła ciastka. Penry nalał sobie whisky i usiadł.

– Nie zapowiadają na jutro poprawy – rzekł ponuro.

– Tutaj często wieje dziewiątka.

– Już teraz jest straszny wiatr, prawda? – Leonora niespokojnie patrzyła w stronę okna. – Szyby to wytrzymają?

– Nie bój się, tu są podwójne okna. Są bardzo mocne, no, i jest trochę ciszej. – Uśmiechnął się nieznacznie. – Za to na zewnątrz...

Leonora zadrżała.

– Trudno, nie pójdę dziś na spacer przed snem.

– Upiła trochę herbaty, gdy nagle... zgasło światło.

Dziewczyna krzyknęła i kubek wypadł jej z dłoni.

– Nic ci nie jest? – usłyszała Penry'ego. Po chwili oślepiło ją światło latarki.

– Nie. Tylko stłukłam twój kubek i polałam ci szlafrok herbatą – odparła bez tchu. – Co się stało?

– Generator się psuje. – Penry przytknął zapałkę do knota lampy naftowej. W blasku płomyka jego twarz wyglądała diabolicznie, ale przy świetle Leonora od razu poczuła się lepiej. Penry chodził po pokoju, zapalając kolejne lampy. Dopiero teraz zrozumiała, dlaczego jest ich tu tyle.

– To się często zdarza, prawda? – zapytała i sięgnęła po skorupy stłuczonego kubka. Och, znowu ten ból głowy...

– To się robi niewygodne. Generator jest stary, wiem, ze powinienem go wymienić, ale zawsze okazuje się, że to tylko kolejna mała naprawa. Prawdę mówiąc, jestem do niego przywiązany. Obawiam się, że będę cię musiał zostawić samą.

Podszedł do półki, na której stały kasety.

– Chcesz czegoś posłuchać? Jakiejś muzyki, powieści? – spytał, sięgając po przenośny radiomagnetofon. – Mam tu baterie.

Leonora była zachwycona.

– Dzięki, chętnie! – przejrzała kasety. – Nie dałeś mi Beethovena.

– Nie, pamiętałem! Jeśli nic ci się tu nie spodoba, są jeszcze inne kasety na półce. Tylko nie chodź za dużo.

– Tak, panie doktorze.

– Czy ty czasem nie próbujesz być złośliwa?

– Nie śmiałabym – odparła Leonora pokornie. – Będę bardzo grzeczna, obiecuję. A poza tym dałeś mi „Emmę" Jane Austen, czytaną przez Prunellę Scales. Nigdzie się stąd nie ruszę!

– Moja matka zostawiła to, kiedy tu była. Macie chyba podobny gust, jeśli chodzi o książki. Leonora spojrzała na niego.

– Chyba tak. To zupełnie jak kawałki układanki, prawda? – Uśmiech zniknął z jej twarzy. – Żeby tylko udało mi się złożyć cały obrazek...

– No już, przestań – przerwał jej stanowczo. – I nie wstawaj, dopóki nie wrócę.

Gdy tylko Penry wyszedł, Leonora wyciągnęła się na sofie i włączyła magnetofon. Tak się zasłuchała, że nie zauważyła, kiedy wrócił. Usiadła, mrugając oczami. Salon zalany był światłem. Penry chodził po pokoju i gasił lampki. Włosy miał w nieładzie, twarz ubrudzoną smarem, ale minę triumfującą.

– I jak, pacjent zdrów? – zapytała rozbawiona.

Skinął głową z zadowoleniem.

– Tak, przynajmniej na razie. Zawsze się zastanawiam, który z nas wygra następnym razem. Na razie jestem górą, ale kto wie...

– Nie zajęło ci to dużo czasu!

Spojrzał na nią pytająco.

– Zostawiłem cię z Jane Austen ponad godzinę temu. Dla ciebie to była chwila, dla mnie – mordercza walka na wietrze.

Leonora poczuła się zakłopotana.

– To naprawdę aż tyle? Nawet nie zauważyłam...

– A ja się tam zabijałem, żeby jak najszybciej uruchomić to draństwo, żebyś nie bała się tu po ciemku!

Dziewczyna spojrzała na niego z powątpiewaniem.

– Prawda jest taka, że bawiłeś się tam równie dobrze, jak ja tutaj.

Penry uśmiechnął się, a potem spojrzał krytycznie na swój ubrudzony sweter.

– Muszę się umyć. Możecie zaczekać tu razem z Jane, aż doprowadzę się do porządku?

Leonora zgodziła się tak chętnie, że spojrzał na nią z rozbawieniem.

– Widać, że lepiej się już czujesz.

– Tak, na pewno. Głowa jeszcze trochę mnie boli, no, i jestem cała poobijana, ale gdy tylko wróci mi pamięć, będę jak nowo narodzona.

– Ciesz się tym, co masz. Przecież mogłaś utonąć...

– Tak, wiem. Gdyby nie ty, ryby dawno by mnie już zjadły.

– Przestań! – obruszył się. – No już włącz kasetę, teraz, póki tu jestem.

Tym razem Leonorze nie było dane długo słuchać Emmy. Penry wrócił z łazienki dość szybko. Miał teraz na sobie gruby sweter i czyste spodnie, a na nogach prastare espadrile.

– No już – powiedział raźno. – Czas spać. Leonora z ponurą miną wyłączyła magnetofon.

– Nie mogę zostać jeszcze trochę?

– Tak się składa, młoda damo, że zajmujesz jedyną dużą sofę w tym pokoju, a ja jej potrzebuję.

– Ale przecież ja bym mogła tu spać! – zaproponowała szybko. – Ty spałbyś w swoim własnym łóżku, a ja...

– Bzdury. – Penry ujął jej dłoń. – No, chodź, chcę widzieć, jak się kładziesz. Nie chcę, żebyś chodziła po domu. Nie będę mógł spać.

Leonora popatrzyła na niego niechętnie i, ignorując wyciągniętą dłoń, wstała. Tym razem pokój nie zawirował jej przed oczami, choć przez chwilę czuła ostrzegawcze kłucie w skroni.

– Dobrze – rzekła z powagą – ale pójdę sama.

– Naprawdę nieważne, jak dojdziesz na górę. – Penry odprowadzał ją w stronę schodów. – Jeśli tylko będziesz tam spokojnie leżeć przez całą noc, możesz sobie nawet chodzić na czworakach.

Nie odzywała się. Jedną ręką zebrała szlafrok, drugą trzymała się poręczy i powoli wchodziła na schody. Bardzo jej zależało, żeby się nie potknąć ani nie upaść.

– A teraz – oznajmiła, gdy dotarli na piętro – niczego już nie potrzebuję. Dziękuję za kolację, do widzenia.

Penry przyjrzał jej się uważnie.

– W porządku, Leonoro. Gdybyś czegoś potrzebowała, po prostu mnie zawołaj.

Dziewczyna nieznacznie skinęła głową. Raczej umrę, niż zrobię coś takiego! – pomyślała. Jutro – przekonywała samą siebie przy myciu zębów – obudzę się i będę wszystko pamiętać. Trzeba się tylko dobrze wyspać. A może sztorm także przejdzie?

Kiedy wróciła do pokoju, łóżko już na nią czekało. Na stoliku stała szklanka wody, obok świece w świeczniku i zapałki. Penry nie chciał zostawiać dziewczyny bez źródła światła, w razie gdyby generator się zepsuł.

Leonora nie mogła się powstrzymać od zerknięcia w lustro. Jęknęła przygnębiona: włosy wyschły jej bez układania i wyglądały teraz jak wiecheć słomy! Miała nadzieję, że Penry nie pogniewa się, gdy weźmie jego szczotkę... Raźno zabrała się do pracy. W końcu rozplatała gęste loki. No, teraz lepiej, pomyślała i zmęczona opadła na łóżko.

Leżała bez ruchu i słuchała wycia wiatru. Była bardzo zmęczona, ale nie mogła zasnąć. Zaraz zgaszę światło, obiecywała sobie co chwila. Sen jednak nie nadchodził. Nie powinna była czesać włosów! Ból głowy pulsował w rytm pociągnięć szczotki, a przecież po południu prawie już jej przeszedł... Westchnęła. Czemu Penry musiał ją położyć akurat tutaj? Nie, nie można mieć do niego pretensji! Gdyby nie on, pewnie by już nie żyła.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Zdumiona otworzyła oczy. „O wilku mowa... "

– Proszę – rzuciła w kierunku drzwi.

Penry zajrzał do pokoju, a potem podszedł do łóżka. Jego twarz znajdowała się w cieniu, gdyż lampka rzucała tylko mały krąg światła.

– Zobaczyłem, że pali się tu światło i przyszło mi do głowy, że może chciałabyś mieć towarzystwo – powiedział.

Rozdział 3

Leonora patrzyła na niego, a serce biło jej mocno. Z trudem dobyła głos:

– Na pewno wkrótce zasnę, pewnie za dużo spałam w ciągu dnia.

– Co się stało? – Penry przyjrzał się jej uważnie.

– Znów wyglądasz, jakbyś się bała.

– Twoje pukanie mnie zaskoczyło.

– Dziwne, że w ogóle je usłyszałaś, wiatr tak strasznie wyje... – Podał jej magnetofon. – Jeśli nie możesz spać, to może posłuchaj „Emmy"... – Zobaczył, że odetchnęła z ulgą. – O co chodzi, Leonoro?

Modliła się, by nie dostrzegł rumieńca na jej policzkach.

– Nie, o nic – odpowiedziała z bladym uśmiechem – to bardzo miło.

W oczach Penry'ego błysnęło rozbawienie.

– Moja mała topielico, nie myślałaś chyba, że chciałem tu z tobą zostać? Och, widzę, że jednak tak!

Leonora czuła, że płonie ze wstydu. Miała ochotę wejść pod kołdrę i zostać tam na zawsze. On tymczasem usiadł na brzegu łóżka.

– Leonoro, spójrz na mnie.

Dziewczyna niechętnie podniosła oczy.

– Jak mam cię przekonać? – zapytał. – Powiedziałem, że nic ci z mojej strony nie grozi, i naprawdę mówiłem to szczerze. Nie wiem, co ty sobie o mnie myślisz, ale napastowanie kogoś w twoim stanie naprawdę nie jest w moim stylu!

– Przepraszam – wymamrotała z trudem. – Źle cię zrozumiałam. Tak mi głupio... A poza tym przejrzałam – się w lustrze. Musiałbyś być naprawdę zdesperowany, żeby chcieć czegokolwiek od kogoś, kto tak wygląda.

– Ja bym tego nie powiedział. Jesteś bardzo pociągająca, Leonoro, nawet z tym podbitym okiem – wyjaśnił z uśmiechem. – Nie znaczy to, że rzucę się na ciebie tylko dlatego, że przypadkiem znalazłem cię tutaj. I mylisz się, jeśli sądzisz, że tęsknię za kimś, bo właśnie się rozwiodłem. Przyzwyczaiłem się do pustego łóżka na długo przed jej odejściem. – Urwał niezadowolony, jego twarz znowu zastygła w nieprzyjemnym grymasie. – Czemu ja ci to, do diabła, powiedziałem? Nie miałem zamiaru z nikim o tym rozmawiać!

Ostatnie zdanie sprawiło, że Leonora przestała mu współczuć. Rzuciła gniewne spojrzenie.

– Twoje małżeńskie problemy mnie nie interesują. Nie bój się, nikomu o tym nie powiem. Przecież ja nawet nikogo nie znam!

Penry spojrzał na nią łagodniej.

– Nie myśl o tym, Leonoro. Rano może się okazać, że wszystko pamiętasz. Posłuchaj sobie „Emmy" i postaraj się zasnąć.

– Spróbuję. – Skinęła głową. – Dziękuję, że przyniosłeś mi magnetofon i przepraszam. Za to, że cię źle zrozumiałam. Naprawdę przesadziłam, za dużo sobie wyobrażam.

Uśmiechnął się lekko.

– Nie bardzo się pomyliłaś! Ale nie zawracaj sobie tym głowy. Dobranoc. – Zatrzymał się w drzwiach. – I pamiętaj: w razie czego, krzycz.

Leonora pomachała mu i włączyła magnetofon. Tego potrzebowała teraz najbardziej – chłodnego poczucia humoru i ironii Jane Austen. Po godzinie poczuła, że powieki ciążą jej coraz bardziej, potem kilka razy ziewnęła i wyłączyła magnetofon. Nie gasząc światła, zawinęła się w kołdrę i zamknęła oczy. Zasypiając słyszała jeszcze wycie wiatru...

Obudziła się w nocy zlana potem, oddychając nierówno. Wydawało jej się, że koszmar trwa nadal. Usiadła na łóżku... W tym momencie drzwi otworzyły się z trzaskiem i do pokoju wpadł Penry. Włosy miał potargane i najwyraźniej nie zdążył się ubrać, bo miał na sobie tylko spodnie.

– Co się stało? – spytał, chwytając ją za ramiona. – Strasznie krzyczałaś! Dobry Boże, jesteś cała mokra!

Sięgnął do szafki i wyciągnął z niej dużą, białą bluzę.

– Pójdę po ręcznik. Nakryj się.

Leonora ciągle nie mogła się uspokoić. Drżała na całym ciele, nie mogła powstrzymać szczękania zębami. Penry wrócił po chwili i owinął ją ciepłym, suchym ręcznikiem.

– Miałam... koszmar – wyjąkała dziewczyna podając mu rękę, by zmierzył jej puls.

– Domyśliłem się. Nic nie. mów... – Patrzył na zegarek. – Hmm... trochę przyśpieszony, ale w tych okolicznościach to zrozumiałe. – Uśmiechnął się, by dodać jej otuchy. – A teraz zdejmij te przemoczone rzeczy. Ta bluza jest pewnie za duża, ale będzie ci w niej ciepło.

Usta Leonory zmieniły się w cienką kreseczkę.

– Słyszysz? Zdejmuj to wszystko! – powtórzył zniecierpliwiony.

– Odwróć się, proszę.

Popatrzył na nią zmęczonym wzrokiem.

– Leonoro, jestem lekarzem!

– Nic mnie to nie obchodzi. Odwróć się. Proszę!

Penry uniósł dłonie w geście rozpaczy.

– Zrobię jeszcze więcej: pójdę na dół i przyniosę ci coś ciepłego do picia.

Poczekała, aż wyjdzie, a potem ściągnęła wilgotną koszulę. Na samą myśl o złym śnie wstrząsały nią dreszcze. Głowa znów ją bolała. Założyła ogromną bluzę Penry'ego i zaczęła poprawiać pościel.

– Nie musisz tego robić – rzekł wchodząc do pokoju. Przyniósł świeże powleczenie. – Zawiń się w to, a ja zajmę się resztą.

Rzucił jej koc. Leonora patrzyła z niewesołą miną, jak Penry wprawnie zmienia pościel. Zauważyła też, że zdążył założyć sweter. Kiedy wszystko było gotowe, wstała i oddała mu koc. Była tak zmęczona, że z trudem weszła pod kołdrę. Gdy siedziała już wygodnie, on sięgnął po swoją lekarską torbę. Wyjął z niej malutką latarkę.

– Dobrze, a teraz się nie ruszaj – zwrócił się do niej, unosząc wskazujący palec. – Patrz tutaj.

Leonora wodziła oczami w ślad za palcem, a Penry świecił jej w oczy cienkim strumieniem światła.

– Twoje źrenice reagują prawidłowo – rzekł po skończonym badaniu. – A jak twoja głowa?

– Boli – przyznała cicho. – Ale to nic dziwnego, tak się miotałam...

– Poleź teraz nieruchomo. Zabiorę stąd tę pościel, a potem przyniosę coś do picia.

Dziewczyna została sama. Tak, pomyślała, to prawda... W chwili, gdy Penry wpadł do jej pokoju, poczuła się lepiej. Uśmiechnęła się leciutko. Ciekawe, jaki on jest dla pacjentów... Pewnie zdrowieją ze strachu, żeby go nie rozgniewać.

– Dobrze robisz, że nie rozbijasz sobie głowy – powiedziała ponuro, gdy wrócił. – Posłuchaj tylko, mam potworną chrypkę!

– To od krzyku – wyjaśnił i podał jej kubek. Przysunął krzesło do łóżka i usiadł. – No dobrze, a teraz powiedz mi, co to był za sen.

Leonora wzdrygnęła się i upiła spory łyk.

– Dobre – powiedziała, żeby uniknąć odpowiedzi. – Czego dodałeś do mleka?

– Trochę cukru i odrobinę cynamonu.

Wypiła jeszcze trochę. Po chwili podniosła wzrok.

– To nie przypominało snu...

– Sądząc po sile krzyku, to był prawdziwy koszmar.

Wzięła głęboki oddech.

– Myślę, że moja podświadomość znalazła sposób, by powiedzieć mi, co się stało.

Penry pochylił się, by wziąć kubek z jej rąk. Odstawił go na tacę i wziął dłoń Leonory w swe dłonie. Teraz był już tylko lekarzem.

– Spokojnie i, nie śpiesz się. Czy byłaś sama?

– Tak. Byłam w pontonie, takim małym, z silnikiem...

– Mów dalej – zachęcał ją.

Dziewczyna oddychała szybko, jakby koszmar ponownie ją dopadł. Penry patrzył w jej przerażone oczy.

– Morze było bardzo wzburzone, byłam przemoczona do suchej nitki, a ręce... Ręce tak mi skostniały, że nie mogłam utrzymać silnika. Wiatr był coraz silniejszy, ponton skakał na falach jak oszalały, a potem... potem...

Penry mocno trzymał ją za ręce.

– Spokojnie. Co było potem?

– Silnik stanął. Ponton skoczył do góry i przyszła ogromna fala i... i zmiotła mnie do wody, a potem... a potem się obudziłam.

Leonora przełknęła łzy, wywołane strachem. Penry usiadł obok niej na łóżku i mocno ją przytulił. Siedzieli tak w ciszy i dziewczyna poczuła, że sama obecność i ciepło tego potężnego mężczyzny działają na nią kojąco.

– Przepraszam – wymruczała, odsuwając go delikatnie. – Nie chciałam się tak rozklejać.

Penry poprawił jej poduszki.

– To ci tylko dobrze zrobi. Masz, dopij do końca. – Usiadł z powrotem na krześle. – Chyba masz rację – powiedział w zamyśleniu. – To za wyraźne na sen. Twoja podświadomość udostępniła ci streszczenie całej historii. To by wyjaśniało, skąd wzięłaś się na Seal Haven. Dobrze, że byłaś u brzegów Gullholm, kiedy zepsuł ci się silnik, inaczej nie miałabyś szans.

Leonora w milczeniu skinęła głową. Drżała na całym ciele.

– Ale przecież nie płynęłam tu, na Gullholm!

– Nie, tylko idiota próbowałby dopłynąć tu pontonem. Ja sam mam stary kuter, taki, z jakich się tu łowi kraby.

Dziewczyna ciaśniej otuliła się kołdrą. Była kompletnie wyczerpana, ale czuła się w jakiś dziwny sposób spokojniejsza, zupełnie jakby sen rozładowywał dręczący ją niepokój.

– Jeśli ten sen mówił prawdę... – zamyśliła się. – Był taki realistyczny! To musiało tak wyglądać... Czy myślisz, że ten koszmar się powtórzy?

• – Nie mam pojęcia. Postaraj się o tym nie myśleć.

– Penry zastanawiał się przez chwilę. – Czy ty umiesz pływać?

– Tak – odparła bez zastanowienia. Pokręciła głową.

– Nie mam pojęcia, skąd to wiem, ale jestem pewna.

Pokiwał głową.

– To ci musiało uratować życie. – Wstał i wyprostował się przysłaniając światło. – Myślisz, że będziesz w stanie zasnąć?

– Tak, Penry. – W głębi duszy Leonora szczerze w to wątpiła. – Dziękuję i przepraszam za te wszystkie kłopoty.

Uśmiechnął się do niej kwaśno. – Przynajmniej mam urozmaicenie. – Zatrzymał się w drzwiach. – Jeszcze coś... Czy twój sen... to była noc czy dzień?

Leonora zastanawiała się przez chwilę.

– Dzień... Tak, na pewno! A czemu pytasz?

– To znaczy, że znalazłem cię na Seal Haven tuż po tym, jak tam trafiłaś. Zresztą, gdybyś pojawiła się tam w nocy, pewnie nie znalazłbym cię żywej... – Pożegnał ją skinięciem głowy. – No, a teraz idź wreszcie spać i pozwól mi też choć trochę odpocząć!

Leonora patrzyła tęsknie na drzwi. Na pewno nie zaśnie! Wydawało jej się, że zamknęła oczy tylko na chwilę, ale kiedy się obudziła, było już jasno. Wiatr był tak silny, że zaniepokoiła się o okna. Zapaliła światło. Nadal nic nie pamiętała. Wstała z łóżka. No cóż, przynajmniej fizyczne obrażenia goiły się szybko... Założyła gruby szlafrok i na palcach poszła do łazienki. Nie chciała obudzić Penry'ego.

Przejrzała się w lustrze i zauważyła wyraźną poprawę: opuchlizna z oka prawie już zeszła, a siniak, który nadawał jej dość podejrzany wygląd, zaczynał wyraźnie blednąc. Nie była wstrząsająco piękna, ale przynajmniej wyglądała jak człowiek.

Po powrocie do sypialni delikatnie wyszczotkowała sobie włosy i położyła się do łóżka. Włączyła radio i ze zdumieniem odkryła, że jest już prawie dziewiąta. Na dworze było tak szaro, jakby dzień dopiero się zaczynał... Wysłuchała wiadomości, ale ponieważ nie było żadnej wzmianki o zaginionej dziewczynie, wróciła do słuchania „Emmy".

Jakiś czas później rozległo się pukanie do drzwi. Do pokoju wszedł Penry z tacą. Postawił śniadanie na stoliku i spojrzał uważnie na Leonorę.

– Dzień dobry, usłyszałem, że wstałaś. Jak się czujesz?

– Lepiej – odparła z niewesołą miną. – Przynajmniej fizycznie. Moja przeklęta pamięć nadal odmawia współpracy. Miałam nadzieję, ze coś się zmieni po wczorajszym śnie...

Podał jej talerz parującej owsianki.

– Wszystko sobie przypomnisz, zobaczysz. Staraj się tym nie martwić. A teraz jedz, póki gorące. Dodałem trochę brązowego cukru i mleka, może być?

– Bardzo dobra! – Leonora jadła ze smakiem. – Od lat nie jadłam owsianki... tak myślę. Już prawie zapomniałam, jak smakuje... – Skrzywiła się. – Zęby to była jedyna rzecz, której nie pamiętam!

– Herbata, mleko, grzanki, masło... Czy to ci wystarczy? – Penry spojrzał na zawartość tacy.

– Oczywiście! – Leonora uśmiechnęła się nieśmiało. – To bardzo miło, że przyniósł mi pan...

– ... Penry.

– No dobrze, Penry. Nie powinieneś mi tak usługiwać...

– To był ostatni raz – powiedział Penry, kierując się w stronę drzwi. – Pójdę teraz po twoje rzeczy. Będziesz mogła zejść na dół. Niestety – dodał, patrząc na zalane deszczem okno – nie znaczy to, że można wyjść z domu. Pogoda powinna wkrótce się poprawić, więc, przy odrobinie szczęścia, będziemy mogli jutro popłynąć na ląd i zrobić ci prześwietlenie. Zresztą, zobaczymy.

Leonora zabrała się raźno do jedzenia. Była dziś w dobrym nastroju, a przecież jeszcze wczoraj nie przyszłoby jej do głowy, że może się czuć tak dobrze. Śniadanie w łóżku było prawdziwym luksusem. Nie miała pojęcia, skąd to wie, ale była pewna, że jedzenie nie było ważne w jej dawnym życiu. Wzdrygnęła się na myśl o swoim śnie. Był taki realistyczny, wydawał się prawdziwy, ale czy to możliwe, że była aż taką idiotką, żeby wypłynąć na wzburzone morze w pontonie?

– Bardzo ponuro wzdychasz – rzekł Penry. Podał jej ubranie i wziął od niej pusty talerz. – Przejrzyj swoje rzeczy. Nalać ci herbaty?

– Tak, poproszę. – Brała do rąk kolejne rzeczy i przyglądała się im uważnie. Dwie pary dżinsów: jedne nowe, jedne stare; dwie bluzki: różowa w kratkę i gładka, niebieska, a do tego ciepły, marynarski sweter, pochodzący z tej samej sieci sklepów co ładna, bawełniana bielizna. Leonora ujrzała też, nie bez zakłopotania, jedwabną, francuską koszulkę i delikatne figi, wszystko w kolorze brzoskwini. Trzy pary wełnianych skarpetek i czerwony szalik w kropki dopełniały listy.

– Na dole są twoje buty, musiałem je wypchać papierem, żeby wyschły. Takie żeglarskie, na mocnej podeszwie. No, i miałaś na sobie gruby skafander, który pewnie utrzymywał cię przez jakiś czas na wodzie. – Penry podał jej herbatę. – Poznajesz te rzeczy?

– Tak. – Leonora bezradnie wzruszyła ramionami. – Jestem pewna, że są moje. To znaczy, z wyjątkiem tych jedwabnych... To wszystko, co wiem. To takie frustrujące!

Penry zbierał naczynia na tacę. Zamyślił się.

– Nie pamiętasz, czy w twoim śnie ponton miał jakąś nazwę?

Leonora pokręciła przecząco głową i aż się skrzywiła:

– Au, nie mogę ruszać głową! – Zastanawiała się przez chwilę. – Teraz nie pamiętam dokładnie, ale przecież w śnie byłam w środku, a nazwa zawsze jest wypisana na zewnątrz...

– Tak tylko myślałem... Chciałem mieć jak najwięcej wiadomości, zanim znowu zadzwonię na policję i do straży przybrzeżnej.

Leonora spojrzała na niego znad kubka.

– Zamierzasz powiedzieć policji o moim śnie?

– Tak. Warto sprawdzić każdy ślad.

Kiedy tylko Penry opuścił pokój, Leonora wstała i zaczęła się ubierać. Może założenie własnych, dobrze znanych rzeczy pomoże jej coś sobie przypomnieć? Bawełniany biustonosz i figi pasowały doskonale, podobnie jak różowa bluzka i znoszone dżinsy. Z ciężkim westchnieniem włożyła skarpetki i sweter, a na koniec apaszkę, której końce przypięła do swetra broszką. Zrobiła to automatycznie. Cóż, przyzwyczajenie staje się z czasem drugą naturą... Spojrzała na siebie w lustrze i westchnęła. Przez chwilę przyglądała się swoim włosom. Ciekawe, jak ja się czesałam, myślała, starając się doprowadzić je do porządku. Nie mogłam chyba nosić takiej grzywy!

Pościeliła łóżko, wzięła pusty kubek i zeszła na dół. Penry musiał usłyszeć jej kroki, bo ledwie zeszła ze schodów, wyjrzał z kuchni. Zmarszczył brwi.

– Hej! – Na twarzy Leonory pojawił się zmęczony uśmiech. – Masz może jakieś stare sznurowadło?

Spojrzał na jej stopy. Dziewczyna nie miała butów.

– A po co? – zapytał krótko.

Wskazała na swoje włosy.

– Chcę je jakoś związać. Kimkolwiek jestem, muszę iść do fryzjera.

– Zaraz zobaczę. – Penry odwrócił się i wszedł do kuchni.

– Leonora patrzyła za nim zmieszana i zastanawiała się, co złego zrobiła tym razem, Celtyckie humory doktora Vaughana stawały się coraz trudniejsze do zniesienia. Wzruszyła ramionami i weszła za nim do kuchni, która była czysta niczym sala operacyjna. Szafki, blaty, lodówka – wszystko aż błyszczało. Na kuchennym blacie stał tylko elektryczny czajnik, a na opalanym drewnem piecu żeliwny garnek. Jedynymi rzeczami, które zakłócały panujący tu porządek, były stojące obok pieca buty i kurtka na oparciu jednego z krzeseł. Leonora, ryzykując, że zachlapie zlew, umyła swój kubek i zaczęła się zastanawiać, gdzie go schować.

– Szafka z prawej strony – rzucił Penry, przeglądając zawartość jednej z szuflad.

Dziewczyna uchyliła drzwiczki i postawiła kubek obok innych. Wszystkie naczynia ustawione były według rozmiaru i zastosowania.

– Chodzi o coś takiego? – Penry wręczył jej czyste, białe sznurowadła.

– Tak, dziękuję. – Związała włosy w luźny węzeł. – Pewnie nie mogłeś dziś pójść pobiegać?

– Nie, nie mogłem.

– Czy to spiżarnia? – spytała, wskazując uchylone drzwi.

– Nie, już nie. Przerobiłem ją na gabinet. Mam tam radiotelefon. I – dodał ostrym tonem – chcę, żeby to od początku było jasne: niezbyt chętnie widzę tam gości.

Dziewczyna zesztywniała.

– Oczywiście, doktorze Vaughan.

– Powinienem ci to wyjaśnić. Mam ściśle określony termin, w którym muszę napisać kilka artykułów. Miałem nadzieję, że będę miał tu spokój.

– A zamiast spokoju ma pan kłopoty ze mną!

Nie próbował zaprzeczać.

– Ponieważ w tej sytuacji niewiele da się zrobić, proponuję, żebyś teraz, skoro czujesz się lepiej, starała się być użyteczna. Zajmij się gotowaniem i takimi sprawami, a ja postaram się wziąć do pracy. Gdy tylko pogoda się poprawi, zabiorę cię na ląd i zrobimy badania. Im szybciej odzyskasz pamięć, tym lepiej.

Leonora zacięła usta. Przecież to nie jej wina, że tu jest!

– Ja też nie mogę się tego doczekać! – zapewniła go chłodno. – A póki co, mogę zapracować na swoje utrzymanie, proszę się nie martwić.

– Umiesz gotować?

– Sądzę, że tak.

Penry skinął głową.

– Dobrze. Na obiad weź sobie zupę, jest w garnku. Możesz też zrobić jakieś kanapki. Ja pójdę się teraz wykąpać, a ty przez ten czas wybierz coś z rzeczy, które kupiłem.

– Gdyby mnie tu nie było, co by pan zrobił na kolację?

– Coś prostego. Nie musisz się wysilać... – przerwał na chwilę. – I proszę, powiedz, jeśli choć przez chwilę gorzej się poczujesz. Nie chcę ci utrudniać powrotu do zdrowia.

Poszedł wreszcie na górę, zostawiając Leonorę w ponurym nastroju. Co się stało? Jeszcze w czasie śniadania rozmawiał z nią przyjaźnie. I w nocy, po tym koszmarze, był wyjątkowo miły... A teraz, odkąd pojawiła się w kuchni, zachowywał się jak zupełnie inny człowiek. Leonora rzuciła złe spojrzenie w stronę okna, o które ciągle bił deszcz, a potem zajęła się przeglądaniem zapasów. Jedzenia wystarczyłoby na długie oblężenie. W szafkach były puszki i wszelkiego rodzaju paczki, a nawet skrzynka świeżych warzyw. W lodówce Leonora znalazła jajka, bekon, kilka rodzajów sera i zieloną sałatę, zaś w dużym, porcelanowym pojemniku – chleb. Nawet, jeśli nie umiem gotować, pomyślała cierpko, z głodu nie umrzemy!

Wyszła z kuchni i udała się do salonu. Strugi deszczu nie pozwalały dostrzec niczego, prócz najbliżej położonej części torfowiska. Widok był tak przygnębiający, że straciła ochotę do wyglądania przez okno. Podeszła do półek z książkami w nadziei, że znajdzie tam coś dla siebie. Najwyraźniej rodzina Penry'ego miała bardzo różnorodne upodobania. Wybór był duży: Tołstoj, Hemingway i Hardy, kryminały i powieści szpiegowskie, książki historyczne, romanse... Leonora wybrała powieść z czasów wypraw krzyżowych i usiadła z nią przy kominku. Czytała właśnie o damie, która przebrana za chłopca poszukiwała swego męża-rycerza, kiedy w pokoju zjawił się Penry.

– Zaparzyć kawy? – spytała, patrząc na niego nieobecnym wzrokiem.

Skinął głową.

– Chętnie. Obawiam się, że mam tylko rozpuszczalną. Wezmę ją do siebie, kiedy pójdę pracować. Muszę coś sprawdzić przy palenisku, leć do kuchni.

Czyżby nie mógł znieść siedzenia z nią w jednym pokoju? Zrobiła kawę, wzięła swój kubek i wróciła do salonu.

– Kawa jest w kuchni – powiedziała, zajmując dawne miejsce.

Penry wstał, prostując się na całą wysokość.

– Dziękuję. No, teraz wszystko powinno działać.

Zerknęła w jego stronę.

– Pewnie nie miał pan czasu, żeby zadzwonić na policję?

– Przecież zależy mi na ustaleniu twojej tożsamości co najmniej tak bardzo, jak tobie – rzekł kwaśno. – Zadzwoniłem do nich, ale nigdzie, w całym kraju, nie zgłoszono zaginięcia osoby, której rysopis pasowałby do ciebie. Morze nie wyrzuciło pontonu.

Leonora odwróciła się.

– Rozumiem. Dzięki – dodała zaciskając usta. Kątem oka zobaczyła jeszcze, że Penry skierował się do wyjścia. Przystanął na moment, lecz po chwili wzruszył ramionami i poszedł do swojego gabinetu. Trzaśniecie drzwi jeszcze raz upewniło ją, że nie jest tam mile widziana. Rozumiała, że nie był zachwycony jej przybyciem, ale mógł jej przynajmniej powiedzieć, że zadzwonił na ląd!

Niepokój wcale jej dobrze nie zrobił. Położyła się i zaczęła oddychać głęboko, starając się pozbyć napięcia, ale jej wysiłki były daremne. Umysł wciąż przynosił nowe obrazy bliskich, szalejących z niepokoju, różne pomysły dotyczące jej tożsamości... I jeszcze ten wiatr! Kolejny silny podmuch sprawił, że Leonora wstała i żaczek niespokojnie krążyć po salonie, przeklinając złą pogodę. Nawet strach przed ponownym wejściem na pokład nie będzie w stanie powstrzymać jej od przeprawienia się na ląd! Chciała to zrobić tak szybko, jak tylko będzie możliwe. Przecież ktoś musi jej szukać!

Takie denerwowanie na nic się nie zda, powiedziała sobie trzeźwo. Na jednym z foteli leżała torba. Oprócz wełny i drutów zawierała wykrój na sweter, najwyraźniej przeznaczony dla Penry'ego, z wymiarami zaznaczonymi na czerwono. Wzór na swetrze miał być skomplikowany i składać się z wełny w trzech kolorach: białej, niebieskiej i czarnej. Osoba, która chciała zrobić sweter nie posunęła się daleko w pracy – ukończony był tylko jeden ściągacz.

Leonora zdała sobie nagle sprawę, że umie dobrze robić na drutach. Jeden rzut oka na wzór wystarczył, by wiedziała dokładnie, jak kontynuować pracę. Zerknęła na zegar. Niestety, była dopiero jedenasta. Nie chciała teraz denerwować Penry'ego pytaniami o robótkę. Muszę poczekać aż do obiadu, a potem ułagodzić go czymś dobrym, postanowiła. Dopiero potem będzie mogła zapytać, czy może robić mu sweter.

Za dziesięć dwunasta przemknęła się do kuchni. Z początku starała się zachowywać jak najciszej, ale w końcu dała temu spokój i zaczęła pracować normalnie. Postanowiła zaimponować Penry'emu i zrobić uszka do zupy. Kiedy już były gotowe, zrobiła surówkę z sałaty i pomidorów, a do tego kilka kanapek.

Teraz nie pozostało już nic innego, jak tylko zapukać do drzwi gabinetu Penry'ego.

– Tak? – warknął gospodarz.

– Zrobiłam obiad, przynieść?

– Wezmę wszystko do siebie. – Po chwili wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi. – Dziękuję.

Leonora opuściła kuchnię bardzo zła. Oczekiwała, że Penry pochwali ją za dobry lunch. Nie miała nic przeciwko temu, by pracować na swoje utrzymanie, ale jeśli on miał zamiar traktować ją jak jakąś służącą, nie będzie się więcej aż tak starać. Nic, tylko proste, łatwe dania! Jadła zupę i zastanawiała się, co za grzech popełniła, że Penry tak się do niej odnosił. Wiedziała, że i przedtem nie szalał z radości z powodu jej obecności na wyspie, ale nie miał innego wyjścia niż dostosować się do sytuacji. A odkąd zeszła na śniadanie... Leonora wzdrygnęła się. Cóż, mogła tylko trzymać się z dala od swojego wybawcy.

Nie śpieszyła się zjedzeniem. Kiedy znów weszła do kuchni, talerze Penry'ego stały na stole. Były zadowalająco puste. Leonora pozmywała, zrobiła kawę i zapukała do drzwi gabinetu. Kiedy Penry poprosił ją, by weszła, uczyniła to raczej niechętnie. Siedział przy ogromnym biurku, zasłanym papierami, pismami medycznymi i książkami. Stała tam maszyna do pisania, a na oddzielnej półeczce nad biurkiem – mały, nowoczesny nadajnik radiowy. W pokoju panował chłód, trochę tylko mniejszy dzięki gazowemu grzejnikowi. Penry odgarnął włosy z czoła i skrzywił się na jej widok.

– No więc?

– Pańska kawa... Czy mam ją tu przynieść?

– Tak... proszę.

Po chwili wróciła do gabinetu z kubkiem gorącego napoju i ustawiła go ostrożnie na biurku.

– Dziękuje – rzucił Penry, nie przerywając przeglądania notatek. Leonora skrzyżowała ręce na piersi.

– Panie Vaughan... Czy nie będzie panu przeszkadzać, że posłucham trochę kaset?

Podniósł wzrok znad papierów.

– Nie. Jeśli drzwi będą zamknięte, nie będzie mi to robić różnicy. – Odchylił się w fotelu i przyjrzał się jej uważnie. – A jak twoja głowa? Boli jeszcze?

– Trochę. Chętnie posłuchałabym teraz powieści. Czuję się znacznie lepiej... – Coś w wyrazie twarzy Penry'ego sprawiło, że dziewczyna aż zesztywniała. Nagle zdała sobie sprawę, jaki musiał być powód jego złości. Wyprostowała się. – Proszę mi powiedzieć prawdę! Czy pan sądzi, że ja udaję?

Uniósł brew.

– Udajesz?

– Utratę pamięci. Odkąd zeszłam na śniadanie dziś rano, zachowuje się pan inaczej, wrogo. Zachodzę w głowę, co takiego zrobiłam i myślę, że to może być powód. Pan myśli, że symuluję!

– Mam nadzieję, że nie – odparł wzruszając ramionami. – Chyba należy ci się wyjaśnienie. – Upił trochę kawy z kubka, a potem spojrzał na nią przeciągle. – Nie miałem wyboru, musiałem cię ratować. Byłaś przecież niczemu niewinną ofiarą wypadku. Odkąd cię znalazłem, skupiony byłem wyłącznie na tym, żebyś poczuła się lepiej. Ty byłaś pacjentką, ja lekarzem. Ale dziś wszystko wygląda inaczej, nie jesteś już tylko ofiarą. Żeby nie przeciągać sprawy: Leonoro, dziś nie widzę cię tylko jako pacjenta. Jesteś kobietą, trochę może za chudą, ale kobietą.

Leonora odruchowo cofnęła się o krok. Jej policzki płonęły.

– Nic na to nie poradzę!

– To fakt. Faktem jest też, niestety, że przyjechałem na Gullholm, bo jest to miejsce, gdzie nie ma żadnych kobiet. – W oczach Penry'ego pojawił się nagły błysk. – Nie myśl, że nienawidzę kobiet, Leonoro. Nie, i z pewnością uporam się ze swoimi problemami, jeśli tylko da mi się na to czas. A na razie ja jestem mężczyzną, ty kobietą. Jesteśmy tu sami, skazani na siebie. Wpakowaliśmy się w niebezpieczną sytuację, choć wcale tego nie chciałem.

– Ani ja! – zawołała z pasją Leonora. – Jestem pewna, ze nie miałam zamiaru lądować na pańskiej wyspie ani tracić pamięci. Gdybym mogła wyjechać teraz, zrobiłabym to! – Nagle przypomniała sobie, że przyszła tu z prośbą. – Doktorze Vaughan, czyja jest ta robótka w salonie?

Penry patrzył na nią, zbity z tropu nagłą zmianą tematu.

– Robótka?

– Znalazłam torbę z wełną i wzorem na sweter.

– Moja matka musiała ją tam zostawić.

– Czy myśli pan, że miałaby coś przeciwko temu, żebym to dokończyła?

Penry uśmiechnął się do niej. Był naprawdę rozbawiony.

– Myślę, że byłaby zachwycona. Ten wzór doprowadzał ją do szału, zostawiła go z odrazą.

Leonora nie odpowiedziała na jego uśmiech. – No to... czy mogłabym skończyć sweter? Mogę robić na drutach słuchając „Emmy".

– Jeśli jesteś pewna, że twoja głowa to wytrzyma.

– Przestanę, jeśli coś się zacznie dziać.

Miała już wyjść z pokoju, kiedy ją zawołał.

– A więc wiesz, że umiesz robić na drutach? – spytał, bacznie jej się przyglądając.

– Tak. Można dostać szału. Niektóre rzeczy wydają mi się oczywiste, niektóre mgliste i niejasne. Ach, miałam spytać – dodała. – Na którą szykować kolację?

Penry odwrócił się w stronę biurka. Rozmowa była skończona.

– Zazwyczaj pracuję do wpół do siódmej. Daj mi jeszcze godzinę na odpoczynek.

– W porządku.

Spojrzał na nią przelotnie.

– Zapomniałbym: pogoda ma być całkiem dobra, jutro powinniśmy się przeprawić na ląd. Zrób listę zakupów.

Mimo tej nie najmilszej rozmowy, Leonora zabrała się do robienia na drutach w nastroju lepszym niż rano. Pogoda nie przeszkadzała jej już tak bardzo, bo miało się przejaśnić, a dzięki powieści przestanie może myśleć o problemach. Miała właśnie włączyć magnetofon, kiedy przyszło jej do głowy, że oczy Penry'ego nie były wcale tak ciemne jak jej... Kiedy rozmawiali, zauważyła, że były niebieskie. Ciemne, jakby przydymione, ale z całą pewnością niebieskie!

Rozdział 4

Leonorze podobał się wzór, który tak rozzłościł panią Vaughan. Łatwość, z jaką robiła na drutach świadczyła o tym, że zajmowała się tym już kiedyś.

Wszystko to znaczyło, że jej stan się poprawiał. Spędziła całe popołudnie robiąc sweter i słuchając powieści. Dopiero koniec taśmy sprowadził ją na ziemię. Przyjrzała się z zadowoleniem kilkunastocentymetrowemu pasowi dzianiny. Nawet nie zauważyła, że zrobiła aż tyle. Poszła do kuchni zaparzyć herbatę, a potem zapukała do drzwi gabinetu Penry'ego.

– Wejdź! – zawołał Penry nieprzytomnym głosem. Ziewnął i spojrzał w stronę Leonory, która wsunęła głowę przez drzwi.

– Pomyślałam, że może miałbyś ochotę na herbatę i ciasto...

– Niezły pomysł – powiedział przeciągając się.

Przyniosła mu podwieczorek do gabinetu, a sama ze swoim usadowiła się w salonie. Nastawiła kolejną kasetę. Zamierzała w spokoju rozkoszować się końcówką powieści.

– Nie pora na odpoczynek? – Penry pojawił się tak niespodziewanie, że Leonora aż drgnęła. Wyłączyła kasetę.

– Która godzina? – zapytała, widząc, że cały pokój tonie w mroku. Tylko przy miejscu, gdzie siedziała, paliła się mała lampka.

– Po szóstej. – Penry podszedł do okien i zasłonił zasłony. – Na dziś wystarczy.

Zaczął chodzić po pokoju i zapalać lampy, a po drodze podszedł do paleniska.

– Dzisiaj to wszystko zrobiłaś? – spytał zdumiony, wskazując sweter. Kończyła właśnie rządek.

– Och nie, ściągacz jest dziełem twojej matki. Ja zrobiłam tylko tę część z wzorem...

– Tylko! – Kiedy rząd był gotów, Penry wyjął Leonorze druty z dłoni. – To jest naprawdę świetnie zrobione, jesteś prawdziwym ekspertem.

– Chyba tak – zgodziła się. – Wzór wydawał mi się prosty.

Pokręcił głową z podziwem.

– Moja matka robiła nam swetry na drutach odkąd pamiętam, ale tym razem nawet ona przyznała się do porażki.

Leonora złożyła robótkę i wstała.

– No, dobrze, teraz zrobię sos, a potem wezmę kąpiel. Jeśli tylko twój generator nie ma nic przeciwko temu.

– Na pewno chcesz teraz robić to wszystko? – zapytał Penry szorstko. – Jesteś bardzo blada.

– Skoro już o tym wspomniałeś, to głowa trochę mnie boli, ale to pewnie przez siedzenie w takim skupieniu – odparła wesoło. – Po kąpieli mi przejdzie.

– Poczekaj, najpierw ci się przyjrzę. – Poszedł po swoją torbę. Po chwili Leonora musiała znowu znosić świecenie po oczach. Penry zmierzył jej jeszcze ciśnienie i tętno, aż wreszcie pozwolił, by poszła się wykąpać.

– Tylko nie męcz się przy robieniu kolacji. Jajka sadzone na bekonie będą w sam raz.

– Coś takiego nadaje się na śniadanie. Na kolację będzie tagliatelle. Znalazłam trochę w jednej z szafek, wiec chyba to lubisz.

Z tymi słowy Leonora udała się do kuchni. Penry stanął w drzwiach, śledząc jej każdy ruch.

– Ta kuchnia – rzuciła w jego stronę – nie jest duża. Ja też nie, więc czemu nie ułatwisz mi sytuacji i nie pójdziesz na razie do siebie?

W oczach Penry'ego pojawił się niespokojny błysk.

– W takim razie dołożę drewna do pieca – rzekł. – Myślę, ze dobrze byłoby, żebyś odpoczęła po zrobieniu kolacji. Weź kąpiel, kiedy uporasz się z sosem, zjemy potem. Chcę, żebyś jak najszybciej była zdrowa.

– Myślisz, że ja tego nie chcę? – spytała zdziwiona. Kiedy Penry wyszedł przygotować drewno na podpałkę, zabrała się do pracy. Wkrótce kuchnię wypełnił zapach marchewki, selerów, cebuli i czosnku, które dusiły się na wolnym ogniu.

– Ładnie pachnie! – zauważył Penry, wchodząc do kuchni z naręczem drewna. Leonora otwierała właśnie drugą puszkę pomidorów.

– Lubisz czosnek? Był razem z warzywami, więc zaryzykowałam... – powiedziała, wlewając zawartość puszek do garnka.

– Bardzo lubię. Przez długi czas musiałem sobie odmawiać tej przyjemności, bo moja żona go nie znosiła. Nie tylko sama nie chciała jeść potraw z czosnkiem, ale w ogóle nie chciała zbliżać się do mnie, jeśli ja zjadłem choć trochę. – Uniósł brew. – Twój sos ma same zalety, Leonoro. Pachnie ładnie, a poza tym uświadomił mi jeszcze jeden powód, dla którego powinienem się cieszyć z rozwodu.

Nie odpowiedziała. Była zdecydowana omijać tematy osobiste, zwłaszcza po tym, co usłyszała od Penry'ego rano.

– Kolacja będzie za godzinę – zareagowała krótko i poszła do łazienki wziąć kąpiel.

Otarcia i zadrapania jeszcze ją szczypały, kiedy weszła do wody, więc nie chciała długo siedzieć w wannie. Po kąpieli udała się do swojego pokoju i położyła na łóżku. Wiatr wyraźnie ucichł, fale tłukły o brzeg... Nie bała się już tego dźwięku, nieuniknionego zresztą na wyspie, którą otaczał Atlantyk.

Po jakimś czasie zeszła na dół. Penry siedział wyciągnięty przy ogniu i słuchał wiadomości radiowych. Na widok Leonory podniósł się z miejsca.

– Dzwoniłem na policję, ale nadal nic nie słyszeli. Nie wiem, skąd jesteś, Leonoro, ale nikt się jeszcze o ciebie nie niepokoi. Musisz być cierpliwa.

Rozczarowanie sprawiło Leonorze niemal fizyczny ból.

– Przecież muszę być „czyjaś" – powiedziała swobodnie, nie chcąc pokazać, jak bardzo ją to zabolało. – Ktoś będzie się chyba chciał dowiedzieć, co się ze mną stało...

Ciemnobłękitne oczy błysnęły przyjaźnie.

– Może jeszcze nie wiedzą, że zaginęłaś.

– Pewnie nie... Dziękuję, że zadzwoniłeś. – Zamrugała oczami i spróbowała się uśmiechnąć. – Myślę, że z czasem przyzwyczaję się do tej łuki w pamięci. Podobno do wszystkiego można się przyzwyczaić. A może nie spodoba mi się, kiedy już będę wiedziała, kim jestem...

– Nie mów tak – zaprzeczył gorąco Penry. Spojrzał na siebie z niesmakiem. – Posiedź tu sobie i posłuchaj radia, a ja pójdę się umyć. Pościelę sobie dziś na górze. Sofa nie byk wymyślona dla kogoś o moich rozmiarach...

Dziewczyna skrzywiła się.

– Gdybyś tylko pozwolił mi spać w innym pokoju! Ja nie potrzebuję dużego łóżka. Ty tak.

– Nie chciałbym znowu mieszać ci w głowie, to by mogło zaszkodzić – odparł stanowczo. – Zostań tam, gdzie jesteś. Łóżko w pokoju obok twojego jest w sam raz dla mnie.

Leonora nie była pewna, czy podoba jej się, że Penry będzie spał tuż za ścianą. Teraz, kiedy już o tym wspomniał, bardzo trudno było jej zapomnieć, że są sami, mężczyzna i kobieta, uwięzieni na tym pustkowiu. A jeszcze trudniej było nie zauważyć, że wrogość, jaką jej gospodarz żywił do kobiet, wcale nie zmniejszała jego atrakcyjności. Doktor Vaughan, zdała sobie nagle sprawę Leonora, był teraz jedynym jej znajomym. Do czasu, gdy odzyska pamięć, będą niczym Adam i Ewa...

A co będzie, jeśli straciła pamięć na zawsze? Poczuła dławiący strach. Nie, przecież minęło tylko trzydzieści sześć godzin, odkąd fale wyrzuciły ją na wyspę... Za wcześnie, by się bać. Usłyszała, że Penry przygotowuje dla siebie pokój na górze. Poczuła, że musi znaleźć sobie jakieś zajęcie, więc poszła do kuchni. Nastawiła wodę na makaron, a potem dodała grzybów do sosu pomidorowego, który pachniał tak zachęcająco, że pomimo całego niepokoju poczuła, iż jest głodna.

Przez cały czas robiła sobie wyrzuty: nie można się tak denerwować, trzeba zacząć panować nad sobą! Przysmażyła bekon, pokroiła chleb, starła ser – wszystko po to, by nie dać się ponurym myślom.

– Już gotowe? – spytał Penry. 'Leonora drgnęła, pojawił się tak nagle... Stał w drzwiach kuchni i patrzył na nią badawczo.

– Zjadłbym konia z kopytami – poinformował ją, opierając się o framugę.

– Jest tylko bekon. – Czemu pod jego uważnym spojrzeniem czuła się taka niezgrabna? Drżącą ręką dolała oliwy do wody i wrzuciła do wrzątku makaron.

– Nie wychodź – poprosiła. – Chcę podać, kiedy tylko makaron się ugotuje.

– Przecież nigdzie nie idę – odparł spokojnie. – Dobrze mi tu, gdzie jestem. I patrzę na ciebie...

Teraz dopiero Leonora odkryła, co znaczy czuć się naprawdę niezręcznie! Była tak zmieszana, że podanie do stołu trwało znacznie dłużej, niż zamierzała. Odetchnęła dopiero, gdy usiedli oboje przy ogniu, z talerzami gorącego tagliatelle na kolanach. Przez dłuższą chwilę jedli w milczeniu. Oboje byli tacy głodni!

– To jest rewelacja! – odezwał się Penry, kiedy jego talerz był prawie pusty. – Przydałoby się trochę wina, ale chyba będzie lepiej, jeśli poczekasz jeszcze z piciem alkoholu.

– Ja i tak rzadko piję alkohol – urwała w pół zdania.

– Kolejny kawałek układanki... Och, Penry, jak ja bym chciała, żeby to wszystko się ułożyło w jakąś całość!

– Ułoży się – uspokoił ją, patrząc na nią ciepło.

– A poza tym widzą, że zdecydowałaś się wreszcie nazywać mnie Penry. Rano byłem jeszcze doktorem Vaughanem.

– Raczej panem Hyde'em – odparła chłodno, nawijając makaron na widelec. – Byłeś taki okropny, więc myślałam, że nie powinnam się spoufalać.

– Przecież ci tłumaczyłem!

Leonora zaczerwieniła się.

– Zapomnijmy o tym – rzekła spuszczając oczy.

– Chyba, że...

– Ze co?

– ... Że znowu zmienisz się w pana Hyde'a i zaczniesz mnie mylić z tymi wszystkimi kobietami, od których próbujesz uciec. – Nie zdążyła ugryźć się w język. Nie trzeba było mówić takich rzeczy! Twarz Penry'ego znowu przybrała szorstki, ponury wyraz, który Leonora zdążyła już poznać.

– Myślę, że najbardziej uciekam od siebie. – Wzdrygnął się, jakby chciał odepchnąć tę myśl. – To się już nie powtórzy, słowo honoru. Nie będę o tym mówić. Tak normalnie jestem całkiem zrównoważony...

– Powiedzmy, że tak – rzuciła sceptycznie.

– A jeśli chodzi o kobiety, zawsze miałem z nimi kłopoty – dodał, przechodząc na lżejszy ton. – Już w mojej najbliższej rodzinie jest ich za dużo! Mój ojciec, niestety, nie żyje. Był lekarzem jak ja. Naprawdę mi go brakuje... Ale moja matka żyje, mam trzy siostry, szwagierkę i cztery siostrzenice. Na szczęście są też siostrzeńcy, to trochę ratuje sytuację.

Leonora westchnęła.

– To niesprawiedliwe! Ty masz całe tłumy krewnych, a ja nie wiem nawet, czy w ogóle mam kogoś bliskiego.

– Wkrótce się dowiesz. – Penry podniósł się i wziął od niej talerz. – Chyba jesteś zmęczona... Zrobię kawę. Myślę, że na deser wezmę sobie sera. Chciałabyś trochę? A może kawałek ciasta?

– Nie, dzięki, już nie mogę.

– Powinnaś więcej jeść. Nic by ci się nie stało, gdybyś nabrała trochę ciała.

– Pytanie tylko, czy we właściwych miejscach...

– zauważyła kwaśno, lecz po chwili się zmieszała. Penry patrzył na nią tak, jakby się zastanawiał, gdzie Leonora powinna się zaokrąglić. Czuła, że policzki jej płoną. Na szczęście Penry zaraz stracił zainteresowanie tą kwestią i wyszedł do kuchni. Gdy wrócił, najwyraźniej starał się wynagrodzić jej swój poranny zły humor opowieściami z przeszłości. Niektóre z czasów studiów były bardzo zabawne.

Z tej jego Melanie musiał być niezły numerek, pomyślała Leonora, kiedy Penry poszedł do swojego pokoju po drinka. Jej wybawca był bardzo pociągający. Bez wątpienia przystojny i inteligentny. Musiał być, skoro w tak młodym wieku stał się znanym specjalistą. Jego jedynym błędem był chyba wybór żony...

– Chcesz się czegoś napić? – spytał, wchodząc do pokoju ze szklaneczką whisky w dłoni.

– Może później, szklankę wody – odparła Leonora.

– Dobrze by ci zrobiło, gdybyś poszła wcześnie spać. Nie chodzi mi o to, że chciałbym zostać sam, naprawdę – dodał widząc, że marszczy brwi.

– Chciałabym móc się zrewanżować opowieściami o swoim życiu...

– Pewnie masz już kompletnie dość moich!

– Ależ skąd, mogłabym słuchać całą noc! – zawahała się, a potem dodała: – Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chętnie zostanę tu i posłucham czegoś jeszcze o twojej rodzime. Czuję się pewniej, gdy o nich mówisz.

– No dobrze, ale nie będziemy siedzieć długo. – Penry wyciągnął się w fotelu. – Widziałem się z mamą w zeszłym tygodniu. Zatrzymała się u mnie w drodze do Hiszpanii, do mojej siostry. Charity i jej mąż, Luiz Santana, mają tam kilka hoteli. Mama zwykle jeździ do nich w marcu, przed sezonem, żeby móc trochę pobyć z Charity i porozpuszczać wnuki.

– Wspaniale! – rzekła Leonora wzdychając.

Penry opisał jej resztę rodziny: Katharine i jej męża, bankiera, którzy mają dwóch nastoletnich synów i Clemency, bliźniaczą siostrę Charity. Mąż Ciem jest pisarzem. Mają bliźnięta – syna i córkę.

– Czy twoje siostry są do siebie bardzo podobne?

– Niestety, tak.

– Niestety?

– Przejdź się kiedyś po ulicy z dwoma seksownymi blondynkami! – Penry okropnie się skrzywił. – Nie zrozum mnie źle, obie bardzo lubię, ale wolę je pojedynczo.

– A Katharine? Też jest blondynką?

– Nie, Kit ma ciemną karnację jak ja. Jest najniższa i ma inny charakter niż słodkie bliźniaczki.

– To ją kochasz najbardziej!

– Chyba tak. Clemence i Charity są nierozłączne, więc to naturalne, że zawsze trzymałem się z Kit – przerwał i spojrzał na Leonorę wzrokiem, który już znała. – Wyglądasz na zmęczoną. Na dziś wystarczy. Jeśli jutro pogoda się poprawi, chciałbym wstać wcześnie, żeby zdążyć na przypływ. Przyniosę ci coś gorącego do picia, kiedy się położysz.

Leonorze nie uśmiechała, się kolejna samotna noc. Tak chętnie zostałaby tu, słuchając opowieści Penry'ego, jego głosu o charakterystycznym, walijskim akcencie... Musiała jednak wstać i iść do siebie. Penry też pewnie chciał się już położyć.

– Dziękuję, jesteś bardzo miły. – Ostrożnie odłożyła robótkę. – Skoro musiałam znaleźć się na plaży, ranna i z zamkiem pamięci, miałam prawdziwe szczęście, że ta plaża należy do ciebie.

Penry zacisnął usta.

– Miałaś szczęście, że przeżyłaś. Byłaś o włos od śmierci...

– Wiem, – Przebiegł ją dreszcz. – Powinnam się cieszyć, że w ogóle żyję, a nie narzekać na utratę pamięci...

– No dobrze, wobec tego postaraj się dobrze wypocząć przez noc. I nie siedź długo w łazience, trochę tam zimno.

Rzeczywiście, Leonora czuła chłód i drżała, stojąc przed lustrem. Jedno spojrzenie wystarczyło jednak, by wiedziała, że jej stan się polepsza. Siniak pod okiem był już na tyle blady, że powinien dać się ukryć pod pudrem. Jeśli, oczywiście, Penry zabierze ją na zakupy po zrobieniu badań. Będzie mi musiał pożyczyć pieniądze, pomyślała Leonora niechętnie. Jakie to upokarzające!

Penry przyniósł jej gorące mleko i termofor.

– Dzięki! – Była zachwycona. Nareszcie będzie jej ciepło w stopy. – Jest chyba zimniej niż wczoraj.

– Tak, ale nie ma mrozu. – Stał przy łóżku i czekał, aż odda mu kubek. Kiedy schylił się i sięgnął do nocnej lampki, dziewczyna uśmiechnęła się prosząco.

– Czy generator wytrzyma, jeśli będę miała zapalone światło? – spytała. – Przykro mi, że jestem takim tchórzem, ale nie chcę zostać w ciemnościach...

– Nic dziwnego. W razie, gdyby generator zepsuł się w nocy, masz przy łóżku latarkę, a prócz tego świece i zapałki. No, i możesz zawołać mnie, nie mam nic przeciwko temu. – Uśmiechnął się do niej, a potem nagle ziewnął. – Przepraszam! Dobranoc, Leonoro, śpij dobrze.

– Dobranoc. – Nasunęła kołdrę wyżej i pomyślała, że teraz nie czuje się już skrępowana jego obecnością w sąsiednim pokoju. To prawda, Penry był niezwykle atrakcyjny, teraz jednak jawił jej się głównie jako lekarstwo na wszystkie strachy, które mogą nadejść przed świtem.

Koszmar spadł na nią w środku nocy. Walczyła ze sztormem, silnik pontonu nagle zamilkł... Tym razem na szczęście sen został przerwany, zanim wpadła do wody.

– No już, cicho, to tylko sen. – Penry tulił ją do siebie. – Już wszystko dobrze...

– To był ten sam sen – powiedziała z trudem.

– Przepraszam, znowu cię obudziłam... Która godzina?

– Tuż po trzeciej. – Pomógł jej wstać na chwilę, by móc poprawić pościel. – No, wskakuj!

Leonora wsunęła się pod przykrycia.

– Trzecia rano – rzekła powoli. – Najgorsza pora...

– Wcale nie – zaprzeczył żywo Penry. – Przestań się nad sobą użalać.

– Masz rację, przepraszam. – Spróbowała się uśmiechnąć. – Dziękuję.

– Nie ma za co. – Skierował się w stronę drzwi. – Po prostu ucieszyłem się, żeby móc trochę pospać!

Kiedy wyszedł, długo leżała z szeroko otwartymi oczami. Bała się zasnąć. Co będzie, jeśli sen powróci?

Znowu pojawił się Penry z kolejną porcją ciepłego mleka i gorącym termoforem.

– Proszę, pij. – Wręczył jej napój i wsunął termofor pod kołdrę. – Tylko pół szklanki, coś musi zostać na śniadanie. Jutro trzeba będzie zrobić zakupy.

Leonora wypiła mleko, a potem spojrzała na swojego wybawcę.

– Wiesz, za co ci przed chwilą dziękowałam? – spytała. – Obudziłeś mnie, zanim wpadłam do wody.

– Spojrzała mu uważnie w oczy. – I... ja chyba znam nazwę tej łodzi... albo przynajmniej jej część. SEREN... To coś znaczy. Może „Serenada"?

Penry w zamyśleniu wzruszył ramionami, usiadł na brzegu łóżka i wziął ją za rękę.

– Zapytamy jutro. Pójdziemy na policję i do straży. To z pewnością jest jakiś ślad. Tylko tak dalej, Leonoro, masz kolejny fragment układanki! Uwierz mi, niedługo zobaczysz pełen obraz.

Kiwnęła głową.

– Mam nadzieję.

– A teraz przestań się zadręczać. – Pochylił się, zasłaniając światło. Uśmiech powoli zgasł na jego ustach. Leonora leżała jak zahipnotyzowana i nie była w stanie się poruszyć. Widziała, że jego błękitne oczy ciemnieją, stają się prawie czarne... Zwilżyła usta, a chwilę później Penry złożył na nich pocałunek, który sprawił, że zadrżała. Kiedy podniósł głowę, bała się spojrzeć mu w oczy.

– To na dobranoc – rzekł miękko. – To nie mógł być twój pierwszy pocałunek.

Dziewczyna z trudem odwróciła się w jego stronę.

– Ja... ja nie wiem. Nie pamiętam. – Z ogromnym wysiłkiem powstrzymywała łzy. – Może mi nie wierzysz, aleja nie pamiętam! Niczego. Bóg jeden wie, jak bardzo bym chciała sobie przypomnieć. Ta pustka mnie przeraża!

Penry ponownie usiadł na łóżku. Uniósł jej twarz i spojrzał na nią tak uważnie, tak... fachowo, że dziewczyna zaczęła się zastanawiać, czy naprawdę się pocałowali.

– Przypomnisz sobie – powiedział z mocą. – Prędzej czy później coś. sprawi, że twoja pamięć wróci, zobaczysz.

Rozdział 5

Przyszedł ranek, jasny i świeży, wiał lekki, przyjemny wiatr. Niestety, sytuacja Leonory nie zmieniła się ani trochę. Dziewczyna nadal nic nie pamiętała.

– Ale poza tym czuję się lepiej – powiedziała Penry'emu, starając się zachować dobry humor. Wskazała twarz. – Spójrz, mojego siniaka prawie nie widać.

– Niedługo wszystko będzie w porządku – zgodził się Penry. – Dzwoniłem dziś na policję. Nadal nic nie wiadomo o żadnym pontonie, ale wspomniałem im o twoim śnie. Powiedzieli, że postarają się to sprawdzić.

– Pewnie myślą, że masz tu niezłą wariatkę – odparła, krzywiąc się w jego stronę. – Ale przynajmniej mogę już wyjść na dwór. Czy po powrocie będziemy mogli się przejść? To znaczy, jeśli nie będziesz zajęty – dodała szybko, zakładając kurtkę.

– Zobaczymy, jak będziesz się czuła. – Wyjął papier z jej butów. Były już suche, ale Leonora czuła, że mocno zesztywniały od wody. Penry włożył żółty przeciwdeszczowy płaszcz i kalosze, a potem poszedł po klucze do gabinetu.

– No, dobrze – rzekł, wchodząc do kuchni. – Gotowa do wyjścia na świat?

Wyspa, skąpana w wiosennym słońcu, w niczym nie przypominała ponurego torfowiska, które Leonora widziała wcześniej z okna. Uniosła twarz do słońca i wdychała z zachwytem rześkie powietrze.

Zaczęła się rozglądać. Dom, jak się okazało, stał przytulony do niewielkiego pagórka w centralnej części wyspy.

– Stary Joshua postanowił wykorzystać pozostałości jakiejś starej budowli z epoki żelaza – rzekł Penry, wskazując potężne, nie ociosane kamienie ułożone u stóp urwiska. – To musiało być jakieś miejsce kultu dla dawnych mieszkańców wyspy.

– Niesamowite! Urządzasz tu ogniska w sobótkową noc? – Leonora była pod wrażeniem.

– Oczywiście. Przywiązujemy niewinną dziewicę do skały i tańczymy w blasku ognia! – Zaśmiał się i wziął ją za rękę, żeby przyspieszyć marsz. – W tym roku dziewica znalazła się tu trochę za wcześnie.

– Skąd wiesz, że się nadaję? – spytała Leonora bez zastanowienia i zarumieniła się, bo Penry stanął i zmierzył ją rozbawionym wzrokiem.

– Zgaduję. A teraz patrz pod nogi. Ścieżka' jest trochę stroma.

Ruszyli w dół. Leonora przeklinała swoje buty, które zupełnie nie nadawały się do chodzenia po śliskich, kamienistych ścieżkach. Penry starał sieją asekurować. Powoli schodzili w dół urwiska, do miejsca, gdzie wąski pas lądu łączył dwie części ósemki. Kiedy stromy odcinek dróżki się skończył, Leonora chwyciła dłoń Penry'ego.

– To przesmyk, prawda? Pokaż mi, gdzie mnie znalazłeś.

Spojrzał na nią uważnie, zatrzymał się na chwilę, a potem poprowadził przez torfowisko.

Patrzyła w dół na groźne, poszarpane skały. Wyglądały jak otwarta paszcza jakiegoś potwora; Penry wyciągnął rękę.

– Widzisz tę małą, ostrą skałę? Miałaś prawdziwe szczęście, zaczepiłaś się o nią. Gdyby fale rzuciły cię trochę dalej, nie miałabyś szans. – Dopiero teraz zauważył, jak bardzo zbladła. – No, chodź, nie chcę się spóźnić.

Zatrzymali się przy rybackiej łodzi, z dużą kabiną. Nazywała się „Angharad". Penry pomógł Leonorze wsiąść, odwiązał cumę, a potem sam wskoczył na pokład.

– Czy to daleko? – spytała, patrząc na oddalający się brzeg.

– Będziemy na miejscu szybciej, niż myślisz. – Uśmiechnął się dla dodania jej odwagi. Silnik zaskoczył za pierwszym razem.

Kiedy tylko znaleźli się na otwartych wodach, Leonora złapała się poręczy. Postanowiła, że nie będzie męczyć Penry'ego atakami histerii. Wiał lekki wiatr, fala była niewielka, a poza tym świeciło słońce. Wbiła wzrok w szary pas lądu na horyzoncie i modliła się, żeby jak najszybciej przypłynęli do brzegu.

– Dobrze się czujesz? – Penry starał się przekrzyczeć hałas panujący w kabinie.

– Wszystko w porządku – zapewniła go głośno. Wszystko będzie w porządku, poprawiła w myśli, gdy tylko stanę na suchym lądzie.

Na szczęście Penry miał rację: podróż nie trwała długo. Wkrótce okazało się, że szary kształt majaczący w oddali to pokryta zielonymi polami ziemia, że do morza schodzi piaszczysta plaża, a nad plażą stoją jeden obok drugiego małe domki. Łódź wpłynęła do naturalnej przystani, pokład przestał się wreszcie niepokojąco kołysać, a po chwili Penry rzucił cumę. Dopiero wtedy Leonora zaczęła się uspokajać.

– Nie musisz się już tak trzymać – powiedział spokojnie Penry. Zaczerwieniła się, kiedy zdjął jej zesztywniałe dłonie z poręczy.

– Przepraszam – rzekła. – Trochę się zdenerwowałam.

– Byłaś bardzo dzielna, kochanie. – Uśmiechnął się do niej ciepło. – Po takich snach, jak twoje, podróż łodzią musi być straszna!

Leonora na uginających się nogach zeszła na ląd.

– To chyba tak, jak wsiąść na konia, tuż po upadku z niego. Wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się. – W drodze powrotnej wszystko będzie dobrze, obiecuję.

– Przedtem mamy jeszcze dużo do zrobienia.

Poszli razem w stronę rzędu garaży, które stały przy drodze prowadzącej do wioski. Zewsząd rozlegały się pozdrowienia. Doktor Vaughan, zauważyła Leonora, był tu bardzo dobrze znany.

Penry otworzył swój garaż i wyprowadził z niego nowego rangę rovera. Pomógł Leonorze wsiąść, sam siadł za kierownicą i zgrabnie wyprowadził samochód na drogę.

Brides Haven okazało się malutkie. Zostawili je wkrótce za sobą i pomknęli krętą drogą w głąb lądu.

– Widziałem, jak czułaś się w łodzi – powiedział Penry, rzucając jej szybkie spojrzenie. – A jak się czujesz w samochodzie?

– Świetnie! – Leonora usiadła wygodnie. – Jak daleko jest St Mary's?

– Jakieś osiemdziesiąt kilometrów.

– Boże, aż tyle! Będziesz zachwycony, kiedy się wreszcie wyniosę.

– Bzdura. Jeśli to cię pocieszy, i tak muszę odwiedzić tam pacjenta. – Wskazał w stronę pól. – Wydaje ci się to znajome?

– Nie. – Dziewczyna westchnęła. – Miałam nadzieję, że może Brides Haven... ale nie. Nic mi się nie przypomina. Masz może grzebień? – spytała, by zmienić temat. – Czuję się strasznie rozczochrana przez ten wiatr.

Rozwiązała sznurowadło, którym rano zebrała włosy i przewiązała je opaską.

– Rozmawiałem już z siostrą Conceptą. Musiałem jej wytłumaczyć, czemu tak nagle potrzebny mi rentgen, więc opowiedziałem jej twoją historię. Będzie na nas czekał radiolog.

– Czy to będzie dużo kosztować?

– Nie myśl o tym – uciął Penry. Mijali właśnie Haverfordwest i musiał się skupić na prowadzeniu samochodu. Skręcili w drogę na Carmathen.

St Mary's okazało się nowoczesnym, dobrze zaprojektowanym domem opieki Zajmował on teren, na którym stał kiedyś inny dom, własność jednego z członków rządu premiera Gladstone'a. Siostry okazały się przemiłe, zajęły się Leonorą jak chorym dzieckiem, a kiedy zdjęcia były skończone, odprowadziły ją do Penry'ego.

– Możecie się przejść po ogrodzie – zaprosiła siostra Concepta, w której biurze Penry czekał na Leonorę. Była poważna, ale sprawiała bardzo miłe wrażenie. – Niedługo powinny być wyniki zdjęć. Drogie dziecko, jest pani taka blada, świeże powietrze dobrze pani zrobi.

Penry zgodził się z siostrą.

– Dobrze się czujesz? – spytał, gdy szli powoli wysypaną żwirem ścieżką.

– Tak. Wiesz, nie sądzę, żebym kiedykolwiek była pulchna i rumiana. – Uśmiechnęła się szeroko, bo mijali właśnie grządkę żonkili. – Widać, że jesteśmy w Walii. A jak twoja pacjentka?

Zaśmiał się cicho.

– Odesłałem ją do domu. Badania potwierdziły moją diagnozę, więc przepisałem jej lekką kurację, dobrałem dietę i kazałem więcej się ruszać.

– Myślisz, że posłucha? Uśmiechnął się pewnie.

– Oczywiście. Ludzie zawsze mnie słuchają... Opis zdjęć rentgenowskich potwierdził ostatecznie, że czaszka Leonory wyszła z całej przygody bez szwanku.

– Nie wątpiłem w to od samego początku – rzekł Penry, gdy jechali z powrotem do Haverfordwest, – ale wolałem się upewnić. Co się stało? – zapytał, bo Leonora sprawiała wrażenie, jakby chciała o coś zapytać.

– Usiłuję się przemóc, żeby poprosić cię o pewną przysługę... – powiedziała w końcu, czerwona jak burak.

– Mów.

– Czy mógłbyś pożyczyć mi trochę pieniędzy? – spytała, odwracając się w jego stronę. Po tym, co dla mnie – zrobiłeś, po prostu strasznie mi głupio, ale muszę mieć parę rzeczy...

– Ile ci potrzeba?

– Kilka funtów – poprosiła z nadzieją w głosie.

– Jak... jak tylko wrócę do zdrowia, natychmiast ci oddam, obiecuję. I nie wydam więcej niż to konieczne. Chciałabym sobie kupić szampon i parę rzeczy.

– Oczywiście, dziecinko, kupuj, co chcesz. Musimy też zaopatrzyć się w coś do jedzenia. – Pogroził jej palcem. – I co, tak trudno było o to spytać? Jestem aż takim potworem?

– Dziś nie – odparła spokojnie. – Za to wczoraj...

– Nic mówmy o tym – zaproponował. – To się już nie powtórzy. Żeby ci to jakoś wynagrodzić, zabieram cię na lunch w Haverfordwest.

Leonora popatrzyła na niego w popłochu.

– Przecież ja strasznie wyglądam! Nie, proszę, wolałabym wrócić do domu!

Penry rzucił jej przeciągłe spojrzenie. – Nie przesłyszałem się? Nazwałaś moją wyspę domem?

Dziewczyna przygryzła dolną wargę.

– Na razie nie mam wyboru... To jedyny dom, jaki znam. – Poczuła, że dwie duże łzy toczą się po jej policzkach. Szybko wytarła je dłonią. – Przepraszam, że tak histeryzuję.

– Nie przepraszaj. Nic dziwnego, że jest ci smutno.

– Poklepał ją delikatnie po kolanie, ale szybko cofnął rękę, bo Leonora skoczyła jak oparzona. – Hej, chciałem cię tylko pocieszyć!

– Przepraszam – rzekła zmieszana.

– Musisz coś zjeść – zadecydował Penry i zwolnił.

– Znam tu w pobliżu niezły pub, bardzo tam spokojnie. Nikt nie zauważy, że masz podbite oko. A zresztą, siniak prawie już zniknął.

– Nie jestem głodna – powiedziała z uporem.

– Szkoda, boja tak!

– Parę minut później siedzieli przy barku „Pod Białym Lwem". Daniem dnia okazał się rostbef z puddingiem yorkshire i warzywami z własnego ogródka.

– Myślałam, że to będą jakieś frytki – wyszeptała Leonora w zdumieniu.

– O, święta naiwności! Ludzie przyjeżdżają tu z daleka, żeby spróbować puddingu Myry. Nie wspominając o sosie!

Obfity obiad sprawił, że Leonora przespała następną część podróży. Obudziła się, gdy Penry zatrzymał samochód na parkingu u stóp ruin zamku w Haverfordwest.

– Chodź, śpiochu. Wysiadaj. – Wyjął portfel i wręczył jej kilka banknotów. – Gdzie zamierzasz je wydać?

Leonora przetarła oczy, a potem zmarszczyła brwi.

– Nie potrzebuję aż tyle! – wykrzyknęła.

– Nie wiadomo, a poza tym zawsze możesz oddać mi resztę.

Penry był na tyle taktowny, że zostawił Leonorę samą. Pokazał jej tylko, jak dojść do drogerii i powiedział:

– Będę tu za jakieś dwadzieścia minut. Tyle ci wystarczy?

Robiła zakupy w oszałamiającym tempie. Nie chciała, żeby musiał na nią czekać. W rezultacie była na umówionym miejscu przed czasem. Penry ukazał się wreszcie u wylotu wąskiej uliczki. Szedł powoli. Wyróżniał się w tłumie, i to nic tylko wzrostem... Leonora poczuła ogromną radość na jego widok.

– Wstąpimy do supermarketu po drodze – zapowiedział, gdy szli do samochodu. – Wzięłaś listę?

– Tylko najważniejsze rzeczy. Nie wiedziałam, co ty chcesz kupić.

Kiedy wreszcie ruszyli w drogę powrotną, rangę rover był tak wyładowany, że Leonora zaczęła się zastanawiać, w jaki sposób dotrą na wyspę.

– Nie bój się, „Angharad" może zmieścić znacznie więcej! Jak sądzisz, skąd mam na wyspie olej do generatora i do pieców?

Leonora musiała przyznać, że nad tym się nie zastanawiała. Kiedy Penry ładował łódź, ona zajęła się obserwowaniem nieba. Słońce zniknęło za grubymi chmurami... Droga powrotna nie zapowiadała się tak dobrze, jak podróż na ląd. Penry zdawał się tym jednak nie przejmować. Podśpiewywał cicho, wyprowadzając łódź z portu na wody cieśniny.

– W porządku? – zapytał, gdy znaleźli się wreszcie na morzu.

Leonora starała się zmusić do uśmiechu.

– Tak – wydusiła w końcu.

– Chodź no tu. – Penry przyciągnął ją ostrożnie do siebie. Stała teraz między nim a kołem, świadoma jego obecności każdym nerwem. – Nic ci nie grozi, wiatr wzmaga się dopiero nocą.

Okazało się, że ciepło bijące od mężczyzny jest doskonałym lekarstwem na strach. Kiedy było wyraźnie widać brzegi Gullholm, Leonora zaczęła żałować, że podróż dobiega końca.

– Widzisz? – Penry odsunął ją od siebie, by móc swobodnie manewrować. – To nie takie straszne, prawda?

Wyłączył silnik i wyskoczył na brzeg, by przycumować łódź.

– Pójdziesz sama do domu? – zapytał, pomagając Leonorze zejść na ląd. – Ja wezmę jedzenie.

– Oczywiście. – Odebrała od niego część zakupów. – Nawet nie wiesz, jaka ci jestem wdzięczna! Już się nie będę bać morza.

Poklepał ją żartobliwie po policzku.

– Dziecinko, to nic trudnego potrzymać cię przez chwilę w ramionach!

Znowu poczuła, że robi się czerwona. Wzięła tyle zakupów, ile mogła unieść i ruszyła w stronę domu.

– Mogę iść przed tobą? – spytała, kiedy Penry wszedł na ścieżkę.

– Tak, nawet wolę. W razie czego będę ci mógł pomóc. Powiedz, gdyby zakręciło ci się w głowie.

– Nic mi nie będzie! – Szła pod górę szybkim krokiem, choć sama nie wiedziała, skąd bierze na to siły. – Nie mam kondycji – jęknęła, kiedy znaleźli się wreszcie przed domem. – A ty nawet się nie zadyszałeś!

– Jestem przyzwyczajony. Idź i połóż się na chwilę, napalę w piecu, jak tylko pozbędę się tego wszystkiego.

Leonora posłusznie skinęła głową, ale gdy tylko Penry wyszedł, postawiła czajnik na ogniu i poszła zanieść swoje zakupy na piętro. Wróciła do kuchni, pochowała, co się dało, a kiedy Penry stanął w drzwiach, czekała już na niego z podwieczorkiem.

– Prosiłem cię chyba, żebyś odpoczęła – rzekł oskarżycielskim tonem, stawiając torby z zakupami na kuchennym blacie.

– Mam ochotę napić się herbaty.

– Dobrze. Usiądź, a ja rozpalę ogień. Wyczyściłem piec i przygotowałem drewno już rano. Spodziewałem się, że możesz być zmarznięta, kiedy wrócimy.

– Żartujesz? Po tym biegu pod górę? – Wstała i poszła w ślad za nim do salonu. Siedziała, patrzyła jak rozpala ogień i nagle przyszło jej do głowy, że jak na osobę znajdującą się w tak trudnym położeniu czuje się doskonale. Kiedy Penry pochylił się, by sprawdzić, czy ogień się pali, spojrzała na jego ciemne, potargane włosy...

– Wypijesz teraz?

– Tak, chętnie. – Wstał, przeciągnął się i usiadł wygodnie w fotelu. – Zostawiłaś mi jakieś ciastko?

– Nie miałam innego wyjścia...

Przyjrzał się jej badawczo.

– Wiesz, Leonoro, biorąc od uwagę meczący dzień, wyglądasz całkiem dobrze. Jak twoja głowa?

– Szwy trochę mnie jeszcze bolą, ale poza tym w porządku. – Uśmiechnęła się wesoło. – Myślę, że jestem dosyć twarda.

– O, na pewno! Bardzo dzielnie zniosłaś dzisiejszą przeprawę, młoda damo.

Skrzywiła się niechętnie.

– Przyznają, byłam przerażona – wyznała, dolewając sobie herbaty. – Ale tylko z powodu snu. Myślą, że w normalnych okolicznościach nie boją się wody ani łodzi. Gdyby tak nie było, to jak mogłabym wypłynąć na morze pontonem, w dodatku całkiem sama?

Spojrzała na Penry'ego i dodała po namyśle:

– Chyba, że to był tylko sen.

– Myślą, że nie. – Niebieskie oczy błysnęły ostrzegawczo. – To ci się może znów przyśnić.

– Wiem. – Leonora wzruszyła ramionami. – Ale jeśli to jedyny sposób, by dowiedzieć się, kim jestem i co się wydarzyło... Będę musiała radzić sobie z tym dopóty, dopóki ostatni fragment układanki nie znajdzie się na swoim miejscu. Przykro mi tylko, że ty musisz w tym brać udział... – Uśmiechnęła się smutno. – Na pewno będziesz zadowolony, kiedy wreszcie się wyniosę.

– Ależ skąd. Stracę świetną kucharkę!

– Przecież spróbowałeś tylko jednej potrawy. Nie umiem zrobić takiego puddingu, jak Myra.

– Każdy niesie swój krzyż – rzucił Penry w zadumie. – A ponieważ byłaś dziś taka dzielna, mam dla ciebie mały prezent z Haverfordwest.

Podniosła się z miejsca zakłopotana. – Ale... Nie możesz mi jeszcze dawać prezentów! W ten sposób nigdy nie oddam ci długu.

– Hej, uspokój się. – Przytrzymał ją w miejscu i uśmiechnął się przyjaźnie. – Jeśli nie przyjmiesz prezentu, zupełnie nie będę wiedział, co zrobić z tymi rzeczami. Wszystkie moje znajome są od ciebie wyższe i tęższe. A poza tym będę głęboko urażony...

Poszedł do kuchni, a po chwili wrócił z dużą torbą.

– Nic nadzwyczajnego – powiedział nieśmiało. – To tylko parę przydatnych drobiazgów.

Drobiazgami nazwał Penry porządne, żeglarskie buty, kalosze i ciemnoróżowy, mięciutki sweter z owczej wełny. Leonora patrzyła na prezenty szeroko otwartymi oczyma i czuła, że nie będzie mogła wydobyć głosu.

– No i jak? Dobre? – spytał z niepokojem.

Dziewczyna z trudem pokonała ucisk w gardle.

– Oczywiście! Właśnie tego potrzebowałam. Ale ten sweter... czysta ekstrawagancja! Penry, jak ja ci się odwdzięczę? Naprawdę bardzo, bardzo ci dziękuję!

– Zupełnie nie wiedziała, co zrobić, więc pocałowała go w policzek. Ramiona Penry'ego otoczyły ją mocno... Mężczyzna odpowiedział na jej podziękowanie długim, gorącym pocałunkiem...

– Mam cię przeprosić? – zapytał ostro w chwilę później. – Ostrzegałem cię, że to się może stać, panno topielico.

Leonora wysunęła do przodu brodę.

– Nie, nie przepraszaj. Byłam na tyle niemądra, żeby to zacząć. Na przyszłość będę się pilnować. A teraz – celowo przybrała rzeczowy ton – o której chcesz zjeść kolację?

– Późno! – zawołał ze złością. – Za dużo już czasu straciłem na to wszystko. Będę musiał popracować parę godzin, zanim będę mógł w ogóle myśleć o jedzeniu!

I Penry Vaughan wyszedł, trzaskając drzwiami.

Rozdział 6

Dochodziła ósma, kiedy Penry wyszedł ze swego gabinetu. Leonora spojrzała na niego zmęczonym wzrokiem i wyłączyła magnetofon.

– Chcesz już coś zjeść?

Spojrzał na nią, a w jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk.

– Coś ty, do licha, ze sobą zrobiła? – zapytał gniewnie.

Sama nie wiedziała, czemu to robi, ale po kąpieli postanowiła poświęcić trochę czasu na makijaż. Siniak pod okiem ukryła pod warstwą pudru, oczy podkreśliła delikatnym cieniem, a usta – bladoróżową kredką. Żeby dopełnić całości, włosy związała sobie na czubku głowy czarną, aksamitną wstążką. Aż dotąd naiwnie wierzyła, że rezultat był dobry... Niechęć Penry'ego podziałała na nią jak ukłucie szpilką.

– Chciałam nareszcie wyglądać jak człowiek – odcięła się ostro.

– To znaczy tak, jak wszystkie kobiety! Obrzuciła go wrogim spojrzeniem.

– Aha, Heathcliff wraca!

– Pomyliłaś się. Raczej Pigmalion albo doktor Frankenstein.

– A ja mam być tym potworem?!

– Nie bądź dziecinna. – Penry przybrał znudzoną minę. – Skoro zadałaś sobie tyle trudu, to może i ja przebiorę się w coś, co pasuje do tej elegancji...

– Przestań być taki okropny! Mam na sobie sweter, dżinsy i lekko się umalowałam, wielkie rzeczy! – Odwróciła się w stronę stołu i powróciła do krojenia sałatki.

– Przepraszam, Leonoro. – Penry chciał dotknąć jej włosów, ale dziewczyna odsunęła się na bezpieczną odległość. – Moja droga, młoda kobietko – wycedził. – Czy musisz zawsze odskakiwać jak spłoszony koń, kiedy wyciągnę rękę w twoją stronę? To mi nie służy i jest takie niepotrzebne! Przepraszam, że cię pocałowałem, ale daję uroczyste słowo honoru, że nie mam zamiaru zhańbić cię ani tu, na podłodze, ani nigdzie indziej.

Zrobiło się jej gorąco.

– Wiem, wiem... – rzuciła niepewnie. – Tylko że ja chyba nie lubię być dotykana.

– Zapamiętam to na wypadek, gdyby znowu dręczył cię twój sen.

Leonora zrobiła smutną minę.

– To co innego. Wtedy jesteś lekarzem, nie mężczyzną.

– Przecież to się nie wyklucza. – Penry patrzył przez moment na jej urażoną minę, a potem wzruszył ramionami. – No już, zgoda! I odłóż ten nóż.

Reszta wieczoru upłynęła spokojnie. Po kolacji Leonora wróciła do swojej robótki, a Penry zajął się lekturą gazet, które kupił w mieście. Kiedy skończył, zwrócił się do niej z zamyślonym wyrazem twarzy:

– Nie spodziewałem się niczego po większych gazetach, ale myślałem, że może któraś z miejscowych napisze coś o zaginionej łodzi...

– Albo o zaginięciu osoby. Mógłbyś wstać?

– Jesteś pewna, że to dla mnie? – spytał, kiedy Leonora stojąc na palcach przykładała tył swetra do jego pleców.

– A nie podoba ci się?

– Dlaczego? Ładny, choć niezupełnie w moim stylu. Nie jestem pewien, czy mama robiła go dla mnie...

– Sądząc po rozmiarze, raczej tak – zapewniła go Leonora i wróciła do pracy. – Chyba, że jeszcze ktoś w twojej rodzinie jest taki wielki.

– Nie – przyznał Penry. – Zresztą dziewczynom to chyba nie przeszkadza. Mama mówi, że jestem bardzo – podobny do starego Josha Proberta. Tylko on miał dwa metry wzrostu, co znaczy, że był ode mnie wyższy o parę centymetrów.

– Współczuję jego żonie, jeśli robiła mu swetry na drutach!

Penry śmiejąc się wstał i włączył kompakt.

– Hodowali tu owce, więc pewnie nie miała innego wyjścia.

Kiedy muzyka Ravela wypełniła pokój, usiadł wygodnie i zamknął oczy. Leonora mogła mu się teraz dokładnie przyjrzeć. Chyba ma już lepszy humor, pomyślała z ulgą.

Penry wyciągnął się na sofie, nogi przełożył przez poręcz i zrzucił buty. Jego twarz miała w sobie dużo prawdziwego, męskiego piękna... Przymknął oczy, więc nie widać było tej dziwnej goryczy, z jaką zwykle patrzył na świat. Po całym dniu na powietrzu jego skóra nabrała ładnej, zdrowej barwy. Był silny i zgrabny, nie miał ani grama zbędnego tłuszczu i nawet teraz, kiedy leżał spokojny i odprężony na sofie, emanowała z niego siła...

– Lubisz Ravela? – spytał, nie otwierając oczu. Leonora przestała mu się przyglądać.

– Nie lubię utworów na fortepian ani „Bolera**, ale to naprawdę na mnie działa.

– Znasz to? – zapytał leniwie.

– „Daphnis i Chloe"... – Dopiero teraz spostrzegła, że Penry otworzył oczy i uważnie na nią patrzy. – Znów to samo!

– Znów – zgodził się z uśmiechem.

– Ale dlaczego pamięć działa tak wybiórczo? – Leonora nagle poczuła, że męczy ją robienie na drutach. Odłożyła robótkę do torby.

– Na razie odmawia pamiętania rzeczy przykrych. – Penry usiadł i zaczął zakładać buty. – Wiesz, za dobrze się na tym nie znam, jestem zwykłym internistą, nie psychiatrą.

– Tak jakbyś w ogóle mógł być zwykły!

– Przecież mnie nie nasz, Leonoro. – Jego twarz przybrała dawny, surowy wyraz. – Mam takie same wady jak wszyscy.

Pokręciła głową.

– Trudno w to uwierzyć. Wydawało mi się, że ze wszystkimi kłopotami rozprawiasz się w jednej chwili.

– Powiedziałem, że mam wady, ale to nie znaczy, że z nimi nie walczę. – Wstał i wyciągnął w jej stronę dłoń. – No, młoda damo, czas spać.

Nie przyjmując ofiarowanej pomocy, wstała i ruszyła w stronę schodów. Była zmęczona, a do tego bała się nocy.

– Nie bój się, dziecinko – rzekł Penry ciepło. – Jeśli znowu coś ci się przyśni, obiecuję, że zaraz przyjdę.

Uśmiechnęła się smutno.

– Nie chcę być niewdzięczna, ale mam nadzieję, że nie będziesz musiał.

Stał u stóp schodów i patrzył na nią przyjaźnie.

– Idź już spać, wyglądasz na zmęczoną.

– Ta ciągła walka z moją pamięcią jest dość wyczerpująca...

– Więc nie walcz. Powinnaś mieć kompletną pustkę w głowie.

– Jeszcze większą niż teraz?

Penry skrzywił się zniecierpliwiony.

– Posłuchaj, zmuszanie się może przynieść więcej szkody niż pożytku. Pamiętaj, że mogło być znacznie gorzej. Masz dach nad głową, masz co jeść i chociaż wiem, że nie jestem najlepszym towarzyszem, nie zostałaś sama ze swoim problemem.

– Wiem i przepraszam, jeśli to, co powiedziałam zabrzmiało, jakbym była niewdzięczna.

Pościeliła szybko łóżko, umyła się i weszła pod kołdrę. Nie chciała gasić światła, jakby miała nadzieję, że blask lampki odpędzi wszystkie złe sny. I... jakże się zdziwiła, gdy obudziła się w bladym świetle poranka! Przespała całą noc bez snów. Usiadła przecierając oczy i zgasiła światło. Była tak wypoczęta, że nie zmartwiła się zbytnio, gdy odkryła, że nadal nic nie pamięta. Dziś zapomnę, że straciłam pamięć, postanowiła z mocą. Nic dziwnego, że jej umysł się buntował, skoro nie dała mu ani chwili spokoju. Wsunęła się z powrotem pod kołdrę. Było jeszcze bardzo wcześnie! A jeśli i Penry dobrze się wyśpi, może nie będzie musiała znosić jego zmiennych nastrojów...

Kiedy ponownie się obudziła, przy jej łóżku stał Penry. Usiadła i odgarnęła włosy z twarzy.

– Boże, która to godzina? – zapytała niepewnie.

– Parę minut po ósmej. – Penry się uśmiechnął. – Jak spałaś? Chyba nie było żadnych koszmarów?

– Nie, spałam świetnie i, wyobraź sobie, dwa razy pod rząd! Obudziłam się dużo wcześniej, ale pomyślałam, że będę ci przeszkadzać, jeśli wstanę.

– Wyglądasz znacznie lepiej. – Penry ujął jej nadgarstek i spojrzał na zegarek. – Dobrze, puls masz normalny. Opuchlizna ci przeszła, siniak prawie zniknął. Myślę, że zmienię ci dziś opatrunek, ale zrobię to, jak już zejdziesz na dół.

– Dobrze, już wstaję. Zaraz ci zrobię śniadanie.

Penry uśmiechnął się lekko i skierował się do drzwi.

– Co ja bez ciebie zrobię, kiedy wrócisz tam, skąd przybyłaś, Leonoro? – spytał odwracając głowę.

Spojrzała na niego sceptycznie.

– Będziesz sobie siedział w samotności, tak jak chciałeś. A poza tym – dodała po namyśle – jeśli czujesz się samotny, jestem pewna, że jest sporo... osób, które chętnie dotrzymają ci towarzystwa.

– Chciałaś powiedzieć „kobiet" – rzekł chłodno. – Przez ostatnie trzy lata byłem uczciwym, żonatym mężczyzną, młoda damo. Nie miałem czasu nawet dla swojej żony, że nie wspomnę o innych kobietach. Nie miałbym go nawet, gdybym chciał. A nie chciałem.

– Och, przestań! Musisz znać jakąś piękną pielęgniarkę, a może to jakaś młoda lekarka...

– Jeżeli kogoś znam – rzucił ostro – to nie twoja sprawa.

– Po tych słowach wyszedł. Leonora patrzyła za nim w osłupieniu, a potem pokazała język. Nie, nie pozwoli humorom Penry'ego zepsuć sobie nastroju! Umyła się szybko, założyła swoje dżinsy i stary sweter i związała włosy sznurowadłem. W porządku, skoro podobają się mu czupiradła, będzie miał czupiradło!

Penry wkładał właśnie drewno do pieca. Minęła go bez słowa, weszła do kuchni i zabrała się do robienia śniadania. Nalała wody do czajnika, pokroiła chleb na grzanki, a potem zaczęła smażyć jajecznicę na bekonie. Teraz pozostało tylko nakryć do stołu. Kiedy wszystko było gotowe, krzyknęła w stronę salonu:

– Śniadanie!

Penry wstał otrzepując ręce.

– Dzięki, pachnie wspaniale! Zdążę się jeszcze umyć?

Skinęła głową i wróciła do swoich zajęć. Kiedy wszedł na piętro, zaniosła jego śniadanie do gabinetu, a sama udała się do salonu. Gdy Penry pojawił się znowu, wskazała drzwi do jego pokoju:

– Postawiłam ci wszystko na biurku. Przyglądał się jej ze zmarszczonymi brwiami.

– Zerwaliśmy stosunki dyplomatyczne? – zapytał. Dziewczyna spokojnie smarowała masłem grzanki.

– Nie wiem, jak długo będziesz musiał mnie znosić – wyjaśniła. – Zanim jednak nastąpi pożegnanie, którego nie możesz się doczekać, będę się starała jak najmniej wchodzić ci w drogę. Szczerze mówiąc, zmiany twojego nastroju są dla mnie dość przykre. Czasem myślę, że jesteś najmilszym człowiekiem na świecie, a ty właśnie wtedy wpadasz we wściekłość. Ponieważ to chyba ja jestem przyczyną, mam zamiar trzymać się od ciebie z daleka.

Przez chwilę sądziła, że Penry chce coś powiedzieć, ale się rozmyślił. Jego twarz przybrała zwykły, twardy wyraz. Obrócił się na pięcie i poszedł do swego sanktuarium, zatrzaskując za sobą drzwi, Leonora straciła apetyt. Spięcie sprawiło, że bardziej niż zwykle zapragnęła dowiedzieć się, kim jest i do kogo należy. Przełknęła łzy i zaczęła sprzątać po śniadaniu. Zapukała do drzwi gabinetu i wsunęła głowę do środka.

– Mogę już zabrać talerz?

Penry podniósł wzrok znad papierów.

– Chciałbym najpierw obejrzeć twoją głowę.

Usiadła na krześle przy biurku i spokojnie poddała się badaniu. Penry zdjął stary bandaż i uważnie obejrzał ranę.

– Już – rzekł w końcu prostując się. – To powinno wystarczyć aż do zdjęcia szwów.

– Dziękuję – odparła Leonora. – Ile to jeszcze potrwa?

– Dzień lub dwa. – Wziął talerz i poszedł za nią do kuchni. – Przykro mi, Leonoro... Trafiłaś w moje czułe miejsce.

– Miałeś rację, to nie moja sprawa. – Odwróciła się i zaczęła zmywać.

– W przeciwieństwie do ciebie miałem fatalną noc. To do pewnego stopnia wyjaśnia mój zły humor, ale wiem, że go nie usprawiedliwia. – Oparł się o szafkę tak, by widzieć twarz dziewczyny. – Jak wszyscy Celtowie miewam dziwne nastroje, a rozwód też nie poprawił mojej sytuacji...

– Taki dziś ładny dzień, chyba pójdę się przejść – szybko zmieniła temat.

– Ale nie sama!

Wysunęła stopę w nowym bucie na grubej podeszwie.

– Teraz nic mi się nie stanie. Będę się trzymać ścieżek i nie zejdę w dół urwiska, obiecuję! Straciłam może pamięć, ale mam jeszcze swój rozum.

Na Penrym ta uwaga nie zrobiła większego wrażenia.

– Masz rozum czy nie, wolałbym, żebyś nie szła sama, przynajmniej nie pierwszy raz.

Ich spojrzenia spotkały się na moment.

– No, dobrze – skapitulowała Leonora, wzruszając ramionami. – Czy generator się wyładuje, jeśli posprzątam odkurzaczem?

– Nie ma potrzeby...

– Muszę się czymś zająć, inaczej zwariuję!

Po krótkiej dyskusji Penry zgodził się na niewielkie sprzątanie, pod tym jednak warunkiem, ze potem Leonora odpocznie. Dziewczyna zabrała się do pracy i po godzinie cały dom, z wyjątkiem sypialni Penry'ego, błyszczał.

Zatrzymała się w pokoju gospodarza. Na środku podłogi leżała walizka pełna różnych rzeczy. Leonora zwróciła uwagę na zdjęcia leżące na dnie. Wzięła do ręki podwójną, skórzaną ramkę. Z jednej strony było dużo zdjęć dzieci i dorosłych, zapewne członków klanu Vaughanów, a z drugiej... Leonora długo przyglądała się fotografii ciemnowłosej, ślicznej dziewczyny. Poczuła, nie bez zdumienia, że Melanie budzi sympatię, sprawia wrażenie ciepłej i uczuciowej. No cóż, przypomniała sobie, znam przecież tylko wersję wydarzeń, którą podaje Penry...

Nagle poczuła niepokój. Podeszła do okna i stanęła, wyglądając tęsknie na dwór. Wąska ścieżka prowadząca w głąb wyspy wiła się wokół domu, czasem wyraźna, czasem niewidoczna wśród traw. Leonora zapragnęła wyjść!

Zbuntowana odwróciła się od okna i zeszła do kuchni zrobić lunch. Penry był tak pochłonięty pracą, że ledwie ją zauważył. Zostawiła mu obiad i poszła do kuchni zjeść kanapki. Blask słońca zalewał pomieszczenie i sprawiał, że jej pragnienie się nasilało. Fale, bijące o brzegi wyspy, zdawały się wołać ją do siebie. Leonora otrząsnęła się z zamyślenia i zaczęła kroić mięso na kolację. Kiedy postawiła je wreszcie na ogniu, zajrzała do pokoju Penry'ego. Szukał właśnie czegoś w grubym tomie jakiegoś medycznego dzieła.

– Jeśli nic już nie potrzebujesz – powiedziała powoli, pójdę teraz do siebie z magnetofonem i na chwilę się położę.

– Bardzo mądrze. Niczego mi nie trzeba, leć.

– Penry wrócił do pracy. Zdawało się, że zapomniał o niej, zanim zdążyła wyjść z jego pokoju.

Leonora pobiegła do siebie, włączyła magnetofon i uchyliła drzwi. Wzięła kurtkę i buty, przemknęła cicho na dół omijając ostrożnie drzwi, za którymi pracował Penry – i wyszła na dwór. Czuła się jak uczennica, wybierająca się na wagary.

Trzymała się tylko prostych ścieżek, wiedziała, że Penry bał się o jej bezpieczeństwo. W ogóle nie zbliżała się do brzegu urwiska – zadowalało ją centrum wyspy. Wokół pełno było dowodów na to, że ludzie żyli tu już w epoce żelaza. Cały teren pocięty był zatartymi wykopami. Kiedy okrążyła wzgórze, zobaczyła wielki, osłonięty od wiatru kamień. Usiadła na nim. Ciekawe, co się wokół niego działo, kiedy była tu wioska, myślała, drżąc lekko w marcowym chłodzie.

Po jakimś czasie wstała i ruszyła pod wiatr w stronę miejsca, gdzie ścieżka zaczynała schodzić do Seal Haven. Gdy poczuła, że wiatr zrobił się zimniejszy, zwróciła się w stronę domu. Była szczerze zdumiona, gdy spostrzegła, kto pędzi w jej kierunku.

– Co ty sobie, do licha, wyobrażasz?! – krzyknął Penry z wściekłością i złapał ją za ramiona.

– Wyszłam tylko na spacer – odparła Leonora, strząsając jego ręce. – Już wracam.

– No pewnie, że wracasz! – Rzucił jej wściekłe spojrzenie i pociągnął w stronę domu. – Wchodzę do twojego pokoju i co widzę? Moja dziewczynka uciekła! Magnetofon był całkiem niezłym pomysłem! Długo to planowałaś?

– Puść mnie! – zawołała bez tchu. – Nie mogę... tak gnać!

Penry natychmiast zwolnił.

– Kręci ci się w głowie? – zapytał z niepokojem.

– Nie, po prostu za szybko idziemy.

– Przepraszam.

Doszli do domu. Penry wepchnął Leonorę do kuchni i posadził przy stole.

– Siadaj – rzekł napełniając czajnik. – Zrobię ci herbaty.

Leonora z trudem powstrzymywała się od wybuchu. On ją traktuje jak dziecko!

– Panie Vaughan, wymknęłam się z domu jak jakiś złodziej właśnie dlatego, żeby uniknąć tego wszystkiego. Nic mi nie jest! Krótki spacer w słońcu to nie zbrodnia! – W tym momencie wiatr uderzył o szyby. – Kiedy wychodziłam, pogoda była dobra.

Penry podał jej kubek herbaty.

– Wiem – przesunął ręką po włosach – ale oczami duszy widziałem cię już tam w dole, na skałach, jak za pierwszym razem...

– W ogóle nie podchodziłam do krawędzi!

– A skąd ja to miałem wiedzieć? Bałem się, że się ześlizgniesz albo spadniesz!

– Nie miałam pojęcia, że zajrzysz do mojego pokoju... – mruknęła pod nosem.

– Nie zakłócałbym ci odpoczynku – zaczął wyjaśniać – gdybym nie dostał wiadomości od policji. Wczoraj w nocy znaleziono resztki pontonu, na plaży u brzegów Walii. Parę mil na północ stąd. Zostało tyle, że można było go zidentyfikować. To była „Seren".

–

Rozdział 7

Ponton, jak wynikało ze śledztwa, należał do londyńczyków, właścicieli letniego domu położonego na wybrzeżu Walii. Ponieważ kilkoro miejscowych wędkarzy korzystało z pontonu od czasu do czasu, jego zniknięcia nikt nie zauważył.

Penry wziął Leonorę za ramiona.

– Czy coś ci się przypomina? Czy ten dom należy do ciebie albo twojej rodziny?

Dziewczyna pokręciła głową.

– Nie wiem, nie wiem... – powiedziała z rozpaczą i rozpłakała się bezradnie. – Tak bym chciała wrócić do domu, gdziekolwiek on jest!

Penry przygarnął ją do siebie. Nie protestowała. Wtuliła twarz w jego miękki sweter i wypłakiwała cały swój strach i rozżalenie, a on głaskał ją delikatnie po głowie. Minęło sporo czasu, zanim dziewczyna trochę się uspokoiła.

– Hej, już dobrze? – spytał cicho i uśmiechnął się do niej. Sięgnął w stronę kuchennej szafki i podał jej papierowy ręcznik.

– Przepraszam – powiedziała Leonora wycierając twarz. – Tam, na spacerze, byłam przez chwilę taka szczęśliwa, przestałam się zastanawiać, kim jestem, nie myślałam o swojej rodzinie... Przecież oni tam muszą odchodzić od zmysłów ze zdenerwowania. – Wytarła głośno nos. – A poza tym możliwe, że popełniłam jakieś przestępstwo! Co ja robiłam w cudzej łodzi?

– Przestań się zadręczać! – Penry pogłaskał ją po policzku. – Już, przestań. Weź kąpiel, a ja zajmę się kolacją. Sądząc po zapachu, wszystko już się gotuje, mogę tego dopilnować.

– Nie, ja to zrobię. – Zeskoczyła z kuchennego stołka i schyliła się, by wyjąć casserole z pieca. Była tak przygnębiona, że nawet nie zauważyła, iż ból głowy ustąpił.

Penry pociągnął nosem.

– Szczerze mówiąc, gotujesz tak świetnie, że nie obchodzi mnie, czy jesteś kryminalistką, czy nie!

– Widać, że humor zmienią ci się zależnie od ilości jedzenia! – Uśmiechnęła się krzywo.

– Przepraszam, że byłem rano taki nieprzyjemny. Odkąd tu jesteś, nie miałem okazji biegać, a to sprawia, że więcej myślę o rzeczach, których teraz nie ma w moim życiu...

Leonora zmarszczyła nos.

– Myślisz o kobietach i... i tak dalej? Trudno mi uwierzyć, że ktoś tak przystojny jak ty ma kłopoty ze znalezieniem towarzystwa.

– Dziękuję pani, madame X. – Penry złożył jej żartobliwy ukłon. – Rzeczywiście, twoje wcześniejsze domysły na temat młodych lekarek były słuszne. Znam kilka. Problem w tym, że ilekroć spóźniłem się do domu, Melanie była przekonana, że właśnie z którąś spałem.

– A spałeś?

– Nie, skąd! Pracuję z młodszymi lekarzami: mężczyznami i kobietami. Po całym dniu pracy szliśmy często razem na kawę, no i czasem byłem w domu późno. – Zacisnął usta. – Melanie nie chciała mi wierzyć, a ja żałuję teraz, że jej podejrzenia nie były prawdziwe. Przynajmniej bym sobie użył!

Leonora skończyła przyprawiać potrawę, wstawiła garnek z powrotem do pieca i otrzepała ręce.

– Resztę zrobię, kiedy wyjdę z wanny. – Popatrzyła na niego nieśmiało. – Sprzątałam dziś sypialnie i zauważyłam te zdjęcia w skórzanej ramce...

– Moja galeria! Całkiem z nas udana rodzina, co? – rzekł Penry z dumą.

– Tak. Twoja zona... to znaczy była żona, jest bardzo ładna.

Spojrzał na nią zdumiony.

– Skąd wiesz?

– To nie ona? Ciemnowłosa, na zdjęciu...

Jego twarz rozjaśniła się.

– Nie, to Kit, moja siostra. To zdjęcie było zrobione tuż po jej zaręczynach. Już od dawna jest panią Livesey... W ramce z drugiej strony są fotografie Ricky'ego i Harry'ego, jej synów.

Leonora poszła wziąć kąpiel. Sama nie wiedziała, czemu tak ucieszyła ją ta informacja... Była jednak trochę przygnębiona. Wiązała niemałe nadzieje z odnalezieniem pontonu, a tymczasem niczego nowego się nie dowiedziała Ale mogło być znacznie gorzej...

Po kolacji wróciła do robienia na drutach. Monotonia tego zajęcia działała na nią kojąco.

– Ciekawe, gdzie ty pracujesz... zastanawiał się Penry. – Jeśli w ogóle pracujesz. Może jesteś studentką?

Pokręciła głową.

– Jestem pewna, że nie...

– Nie zastanawiaj się już nad tym dłużej.

Leonora posłusznie zmieniła temat.

A co ty robisz? – spytała. – To znaczy, oprócz leczenia...

Penry wyprostował się na krześle i spojrzał w swoją szklankę.

– Kiedy byłem młodszy, uwielbiałem rugby. Teraz uda mi się czasem pograć w squasha. A ostatnio zajęty byłem wyłącznie pisaniem artykułów. Musze je skończyć, zanim wrócę do pracy.

– A gdzie pracujesz?

– W szpitalu, który obsługuje sporą część Walii. Mam oprócz tego prywatny gabinet. – Spojrzał na nią unosząc brwi. – Dziwisz się?

Skinęła głową.

– Nie wiem czemu, byłam przekonana, że pracujesz w Londynie...

– Pracowałem tam jeszcze w zeszłym roku. Odkąd ukończyłem Oksford, odbyłem praktykę w różnych londyńskich szpitalach, ale teraz postanowiłem przenieść się do Walii.

– Chciałeś uciec od wspomnień?

Penry uśmiechnął się bezlitośnie.

– Ależ z ciebie romantyczka! To właśnie zmiana miejsca ostatecznie zadecydowała o rozwodzie. Melanie nie podobało się, że będziemy mieszkać w jakiejś dziczy. Zakopywanie się na odludziu, bez przyjaciół, z Penrym Vaughanem jako jedynym kompanem stanowiło dla niej wystarczający powód do rozwodu.

– Więc jakim cudem się pobraliście... ? – zapytała Leonora, zanim zdała sobie sprawę, że pytanie nie należy do najwłaściwszych. – O, przepraszam!

– Nie ma za co. Bóg jeden wie, ile razy sam zadawałem sobie to pytanie. Melanie jest piękna i była zawsze psuta przez wszystkich. Uśmiechnął się gorzko. – Ja stanowiłem dla niej wyzwanie. Kiedy byłem młodszy, lubiłem... Hm, prowadziłem dość bujne życie. Sam nie wiem, jak mi się to udawało, przecież stugodzinny tydzień pracy powinien być raczej wyczerpujący. .. Poznałem wtedy niejedną ładną pielęgniarkę. Melanie wiedziała, że mam powodzenie, a kiedy zorientowała się, że dobrze się zapowiadam zawodowo, uznała, że nieźle będzie mnie poślubić.

– Ale potem chciała rozwodu. Zgodziłeś się na to?

– Tak, nawet chętnie. Pod koniec chciałem tego tak bardzo, jak ona. Nie spodziewałem się tylko, że tak źle zniosę odrzucenie, wiesz, moje ego cierpiało. Prawdę mówiąc, leczę jeszcze parę ran, które mi po niej zostały. Ale nie można też odmówić naszemu małżeństwu dobrych chwil... A poza tym – dodał ponuro – Melanie znalazła już sobie męża numer dwa. Facet ma worki pieniędzy, zabiera ją na bale dobroczynne, na wyścigi do Acsot i do wszystkich ważnych miejsc. – Nagle Penry wstał. – No, dość już na dzisiaj opowiadań. Leonoro, powinnaś iść spać.

– Ku ogromnej uldze Leonory koszmar nie pojawił się ani tej nocy, ani przez kilka następnych. Życie na wyspie toczyło się ustalonym biegiem. Penry zdjął szwy i kiedy okazało się, że dziewczyna świetnie pisze na maszynie, skorzystał z jej pomocy, dzięki czemu praca poszła znacznie szybciej. Przy dobrej pogodzie Penry biegał dwa razy dziennie i chodzili z Leonorą na wycieczki po wyspie... Niestety, pogoda wkrótce się pogorszyła, a wraz z nią jego humor. Leonora czuła się winna. – Gdyby nie ja, myślała, mógłby opuścić Gullholm, wrócić do domu albo odwiedzić matkę i siostry. Cała rodzina telefonowała do niego w regularnych odstępach czasu.

– Czy oni o mnie wiedzą? – spytała Leonora pewnego razu.

Nie – odparł krótko.

– Czemu im nie powiedziałeś?

Gdyby wiedzieli, nie daliby mi spokoju. Któraś z moich sióstr chciałaby, żebyś u niej zamieszkała. A według mnie najlepiej dla twojego zdrowia będzie, jeśli zostaniesz blisko miejsca, gdzie straciłaś pamięć. Leonora nagle poczuła do niego niechęć.

I oczywiście pan doktor wie wszystko najlepiej! Atmosfera zrobiła się nieprzyjemna.

– Mogę się, oczywiście, mylić – rzekł z przekąsem, a usta drgnęły mu ostrzegawczo – i w chwili, kiedy uznasz, że potrzebna ci pomoc psychiatry, pomogę ci ją uzyskać. Ale, wierz mi, w tej chwili uważam, że lepiej jest poczekać tutaj, aż coś sprawi, że twoja pamięć zaskoczy i wszystko sobie przypomnisz. – Spojrzał na zegarek. – No, dobrze, a teraz idź spać.

– Chyba nie mam innego wyjścia – wyrzuciła z siebie gorzko. – Szczerze mówiąc, odkąd skończyłeś pisać te artykuły, zrobiłeś się straszny. – Złożyła druty i schowała robótkę do torby. – Dasz mi baterie do magnetofonu?

– Wolałbym, żebyś położyła się spać – odparł zdecydowanie, jakby chciał się jej pozbyć.

– Leonora zerwała się z miejsca.

– I oczywiście muszę słuchać każdego polecenia! Myślisz, że jesteś Panem Bogiem?! Słyszałam, że lekarze cierpią czasem na manię wielkości, a teraz widzę to na własne oczy!

Penry także podniósł się z miejsca, bardzo wolno i z takim wyrazem twarzy, że się przestraszyła.

– Co się z tobą dzieje? – spytała. – To przeze mnie? Żałujesz, że mnie uratowałeś, Pigmalionie? Wolałbyś, żeby twoja Galatea pozostała martwym posągiem?

– Ile niepotrzebnych pytań! – rzekł lodowato i odsunął ją od siebie nieco mocniej, niż zamierzał. Dziewczyna odskoczyła, rozcierając ramiona.

– Dobrze, idę! Nie musisz wyrzucać mnie siłą.

Penry zacisnął powieki, jakby modlił się o cierpliwość. Kiedy je otworzył, utkwił spojrzenie w oczach Leonory.

– Jeśli już musisz wiedzieć – zaczął wyjaśniać – mam zły humor z bardzo prostego powodu.

– Chciałbyś się mnie pozbyć i móc wreszcie wyjechać z tej wyspy!

– Niezupełnie. Powód jest znacznie prostszy.

– To znaczy? – Patrzyła na niego surowo.

– To znaczy – wycedził przez zęby – jesteśmy sami w domu, mężczyzna i kobieta, oddzieleni od świata przez morze. Popatrz – dodał widząc, że Leonora się cofa – nareszcie do ciebie dotarło.

– Pójdę już spać! – powiedziała pośpiesznie i zwróciła się w stronę drzwi, ale nie dał jej odejść.

– Chwileczkę, ty to zaczęłaś. Teraz zostań i posłuchaj!

Leonora stała bez ruchu. Penry był tak zły, że nie chciała mu się sprzeciwiać.

– Tak lepiej – powiedział słodko. – Wracając do naszej rozmowy: zdaję sobie sprawę, że moje zmienne nastroje cię męczą. Nie jesteś chyba aż tak naiwna, by nie wiedzieć, że zdrowemu mężczyźnie trudno jest znosić ciągły kontakt z dziewczyną i jej nie zapragnąć!

– Błysk w jego oczach nie na żarty przestraszył Leonore. A ten mężczyzna, Leonoro, długo żył w celibacie. Nie z wyboru. Melanie odmawiała mi siebie, kiedy nie chciałem zrezygnować z wyjazdu do Walii. Jestem na tyle głupi, że duma nie pozwoliła mi przyjąć żadnego pocieszenia. Ani przed rozwodem, ani teraz.

Patrzyła na niego w milczeniu, a serce waliło jej jak młotem.

– Nie bój się – rzekł lekko – gwałt nie jest w moim guście. A chyba tak należałoby to nazwać, skoro odskakujesz, gdy tylko cię dotknę. – Jego twarz przybrała surowy wyraz. – Och, idź już spać, dziecinko. Nic ci nie grozi. Może poczujesz się lepiej, jeśli ci powiem, że będę dziś spał tu, na dole.

Leonorze niełatwo było życzyć mu dobrej nocy, a jeszcze trudniej wejść na schody powoli. Miała ochotę puścić się przed siebie biegiem i zatrzymać się dopiero w swoim pokoju. Kiedy wreszcie tam doszła, nie była w stanie zasnąć. Leżała, patrzyła w sufit, a przed oczami widziała tylko przystojną, nieco cyniczną twarz Penry'ego Vaughana...

W końcu zasnęła. Koszmar wrócił do niej z nową siłą i tym razem nie oszczędzono jej niczego. Próbowała opanować łódź, potem był moment grozy, gdy silnik nagle umilkł i wreszcie... przyszła ogromna fala, by zabrać ją ze sobą... Leonora jeszcze przez chwilę utrzymywała się na powierzchni, walczyła jak oszalała... potem woda zalała jej usta i dziewczyna pogrążyła się w zimnej ciszy...

Rozdział 8

– Już dobrze, Leonoro, już dobrze, trzymam cię...

Otworzyła przerażone oczy, ujrzała twarz Penry'ego i przytuliła się z ulgą do jego nagiego torsu.

– Tonęłam – powiedziała z drżeniem. – Tonęłam!

Trzymał ją mocno, kiedy wstrząsały nią dreszcze.

– To był tylko sen, malutka, już po wszystkim. Jesteś bezpieczna.

Leonora tuliła się do niego mocno, przerażona, że będzie chciał odejść. Kiedy trochę się uspokoiła, Penry usiadł wygodniej na łóżku, wziął ją na kolana i nakrył kołdrą. Siedzieli tak dość długo. Gładził ją po włosach, pocieszając bez słów. Już sam spokój Penry'ego sprawił, że poczuła się lepiej.

– Nie idź! – poprosiła, gdy się poruszył.

– Chcę tylko otulić cię kołdrą, a potem pójść na dół i zrobić ci coś gorącego do picia.

Leonora zsunęła się z łóżka i zastąpiła mu drogę.

– Pójdę z tobą. Nie chcę być sama.

– Zmarzniesz – powiedział, podnosząc się z łóżka.

– Więc ze mną zostań. Nie chce mi się pić.

– Wskakuj – zdecydował poprawiwszy pościel.

– Najpierw do łazienki!

– Dobrze, ja przez ten czas pójdę jednak do kuchni i zrobię picie dla nas obojga. Potem wrócę i będę tu siedział, dopóki nie zaśniesz, zgoda?

Leonora skinęła głową, a potem wyjrzała na ciemny korytarz.

– Mógłbyś zapalić światło? – spytała.

– Boisz się ciemności?

– W tej chwili boję się wszystkiego.

– Mam nadzieję, że mnie nie! rzekł Penry i zapalił światło.

Uśmiechnęła się do niego blado.

– Nie, ciebie nie. Gdzieś w mojej głowie jest takie miejsce z napisem: „Uwaga, smoki". Tylko ty możesz mnie przed nimi obronić!

– Dziwne z ciebie dziecko. – Spojrzał na nią ze smutnym uśmiechem. – No już, ruszaj. Chcę, żebyś jak najszybciej znalazła się z powrotem w łóżku.

Spieszyła się jak mogła. Zdążyła wrócić z umytą twarzą i uczesanymi włosami, zanim pojawił się Penry.

– Bardzo dobrze – pochwalił ją, nalewając gorącej czekolady do dwóch kubków. – A teraz, Leonoro wiem, że to dla ciebie trudne, pomyśl... Czy ten sen różnił się od poprzednich? Pamiętasz jakieś nowe szczegóły?

Zmusiła się do przemyślenia wszystkiego od początku.

– Tym razem trwało to dłużej – powiedziała w końcu. – I... zaczęłam tonąć.

– Oboje wiemy, że jednak nie utonęłaś uciął szybko. – Skup się! Widziałaś znowu nazwę pontonu?

– Tak, widziałam. I musiałam nieźle się namęczyć, żeby silnik zapalił. Kilka razy ciągnęłam za linkę... Czułam silny zapach benzyny i pamiętam, że musiałam wejść do lodowatej wody, żeby popchnąć łódkę... – Spojrzała na niego w nagłym olśnieniu. Penry! Tego nie było we śnie!

Pochylił się, by wyjąć kubek z jej drżącej dłoni.

– W porządku, moja śliczna. Mów dalej. – Usiadł na łóżku i otoczył Leonorę ramieniem. Odwróciła się, by na niego spojrzeć.

– Pamiętam tę część! I to dokładnie. Ale potem wszystko mi się miesza... Nie umiem nawet powiedzieć, co pochodzi ze snu, a co pamiętam...

Penry objął ją mocniej.

– Nie przejmuj się tym. To na pewno znak, że twoja pamięć zaczyna pracować.

Usiłowała się uśmiechnąć, ale nagle przyszło jej do głowy, że wcale nie jest pewna, czy chce odzyskać pamięć. Od prawie dwóch tygodni Gullholm była jedynym światem, jaki znała, nie licząc krótkiej wyprawy na ląd. Leonora zrozumiała nagle, jakie ryzyko może w sobie kryć powrót do dawnego świata... Penry zajrzał jej w twarz.

– Co się stało? – zapytał miękko. – Boisz się spotkać sama ze sobą?

Skinęła głową. Spojrzeli sobie prosto w oczy...

– Lepiej będzie, jeśli już pójdę – rzekł niskim głosem i wypuścił ją z objęć. Dziewczyna kurczowo złapała go za rękę.

– Proszę, nie zostawiaj mnie!

– Leonoro, przestań! Wiesz dobrze, że nie mogę tu zostać!

Puściła jego dłoń i odwróciła się tyłem.

– Więc idź. – Ukryła twarz w poduszce. Walczyła z pokusą, by go błagać. Penry dotknął leciutko jej włosów. Odwróciła się natychmiast, patrząc na niego z nadzieją.

– No dobrze – zgodził się ponuro i usiadł na krześle przy łóżku. – Wygrałaś! A teraz, na litość boską, śpij!

– Boję się zasnąć. Czy nie moglibyśmy trochę porozmawiać?

– Nie, nie moglibyśmy. – Przysunął krzesło bliżej światła. Przejrzał leżące na nocnej szafce książki i, nie patrząc na dziewczynę, zajął się czytaniem kryminału Folleta.

– Zmarzniesz, jak będziesz tak siedział – zwróciła mu uwagę.

– To mnie akurat najmniej martwi!

Leonora bała się być sama, ale obecność Penry'ego także nie ułatwiała jej zaśnięcia. Leżała i patrzyła na jego twarz, a on usiłował się skupić na lekturze. Dobrze jest tak patrzeć, pomyślała sennie. Ta jego Melanie musiała być kompletną idiotką, skoro wolała kogoś innego.

– Jeśli tak się będziesz we mnie wpatrywać – rzekł Penry, nie odrywając wzroku od książki – pójdę do swojego pokoju.

– Przepraszam. – Położyła się na plecach i zaczęła oglądać sufit. Wiatr wył głośno, jakby na przekór nadchodzącej wiośnie, i znowu padał deszcz. – Pewnie jesteś zmęczony. Dam sobie radę. Zerwał się na równe nogi.

– Jesteś pewna? – zapytał, stając przy łóżku.

– Raczej tak... – odparła z uśmiechem, który znikł powoli z jej ust. Oczy Penry'ego pociemniały... Leonora wiedziała już, co to znaczy... Bała się poruszyć, nawet odetchnąć. Patrzyła, jak pochyla się nad nią, czuła, że jest coraz bliżej... w końcu jego usta dotknęły jej policzka. Odwróciła twarz. Tak bardzo pragnęła, by ich usta się spotkały! Penry aż westchnął i schwycił ją w mocne objęcia. Objęła go, szczęśliwa. Sama nie wiedziała, czy bardziej się cieszy, że nie będzie sama, czy z tego, że on tak reaguje na jej bliskość. Oddychał coraz szybciej, a ona tuliła się do niego bez skrępowania... Położył ją na łóżku i wziął w ramiona. Jeśli to ma być cena za to, by ze mną został, myślała Leonora, jakże chętnie ją zapłacę! Na chwilę zapomniała, dlaczego zgadza się, by Penry się z nią kochał, zaskoczona przyjemnością, jaką jej sprawiał.

Po chwili jego pocałunki stały się mocniejsze. Poczuła, że nie chce już dotyku jego gorących dłoni... Penry zdjął jej koszulę i kiedy poczuła jego ciało na swoim, wpadła w przerażenie. Odpychała go, zaczęła się miotać w bezrozumnym strachu... Odsunął się zdumiony, a wtedy Leonora zsunęła się z łóżka i z rękami przy ustach, pobiegła do łazienki. Zdążyła jeszcze zatrzasnąć za sobą drzwi. Nie chciała, by słyszał, jak wymiotuje...

Kiedy wszedł do łazienki, podniosła się z trudem. Penry, teraz już w szlafroku, podszedł do niej bez słowa i owinął ciepłym, suchym ręcznikiem. Potem posadził na stojącym obok wanny stołeczku i przetarł jej twarz wilgotną gąbką.

– Czy kochanie się ze mną jest aż takie wstrętne?

– zapytał w końcu.

Leonora pokręciła przecząco głową.

– Nie. Tak mi przykro – mówienie przychodziło jej jeszcze z trudem. – Nie... nie chciałam cię... prowokować.

Zamknęła oczy w udręce, poczuła, że znowu jej słabo.

Zbadał jej puls.

– Nie mów już nic, młoda damo. Wracaj do łóżka.

– Podniósł ją z miejsca i wtedy poczuła skurcz jego mięśni, gdy dotknęła czołem jego szyi. Była jak zmęczone dziecko. Kiedy znaleźli się z powrotem w sypialni, podał jej nocną koszulę. Była tak wyczerpana, że z trudem ją założyła. Poczuła prawdziwą ulgę, kiedy znowu znalazła się w łóżku. Penry poprawił jej poduszki.

– Wszystko już dobrze?

– Nie zostawiaj mnie – poprosiła z trudem. Uniósł brew.

– Myślałem, że nie będziesz mnie chciała widzieć... Gwałtownie pokręciła głową.

– Nie, nie wychodź! To ostatnie, czego bym chciała! Spojrzał na nią uważnie. W tej chwili był lekarzem. – Zdaje się, że... odzyskałaś pamięć – powiedział powoli.

Leonorą wstrząsnął dreszcz.

– Tak. Całkowicie.

Penry uśmiechnął się sardonicznie.

– Odniosłem już różne sukcesy, jeśli chodzi o kobiety, ale żadna jeszcze nie zwymiotowała dzięki mnie!

– To nie przez ciebie. Widzisz, kiedy... – przełknęła ślinę i zaczęła od nowa. – Kiedy w końcu to się stało, wszystko nagle stanęło mi przed oczyma. Wszystko, ze wszystkimi obrzydliwymi szczegółami! – Usiłowała się uśmiechnąć. – Może napiszesz o tym artykuł „Wstrząsowa metoda leczenia amnezji"...

Penry mocno ujął ją za rękę.

– Świetny pomysł. Ale zanim powiesz mi coś więcej, chętnie czegoś bym się napił. A ty?

– Trochę wody mineralnej. – Rzuciła mu błagalne spojrzenie. – Penry, nie masz pojęcia, jak mi przykro!

– Dam sobie radę. Zaraz wracam.

Będąc sam na sam ze swoją pamięcią, Leonora ukryła twarz w poduszce. Jak bardzo chciałaby przed tym uciec!

– No, dobrze – rzekł Penry, siadając przy jej łóżku. – Powiedz, co cię gnębi.

Piła powoli wodę. Zupełnie nie wiedziała, jak zacząć. Penry pochylił się w jej stronę.

– Posłuchaj – zaczął przyjaźnie – jeśli nie chcesz mi powiedzieć, kim jesteś i czego się boisz, nic mi nie mów. Nie chcę powodować bólu, chcę go uśmierzać.

– Ależ ja chcę ci powiedzieć! Tylko wolałabym odzyskać pamięć w jakiś inny sposób... – zarumieniła się boleśnie.

– Ja, szczerze mówiąc, też bym wolał. – Upił trochę whisky. – A teraz proszę, przestań o mnie myśleć jak o odrzuconym kochanku czy nawet mężczyźnie. Jestem lekarzem, kimś, z kim możesz rozmawiać w zaufaniu. Tak przy okazji. Miałem rację co do twojego imienia?

– Tak. Mam na imię Leonora. Broszka była dobrym śladem. Można się z niej domyślić także nazwiska. Nazywam się Leonora Fox. Mieszkam w Chastlecombe i robię swetry na sprzedaż dla turystów. Nic dziwnego, że tak łatwo poradziłam sobie z wzorem, z którym nie dała sobie rady twoja matka.

– Pani czy panna Leonora Fox? – zapytał Penry spokojnie.

Uśmiechnęła się nieśmiało.

– Panna, doktorze Vaughan.

– Jesteś z kimś związana?

Odwróciła się. Po jej twarzy przebiegł cień.

– Myślałam, że tak. Okazało się to jednak ogromną pomyłką. To dość głupia historia.

Leonora była najmłodszą z trójki rodzeństwa. Jej rodzice zmarli, kiedy była jeszcze dzieckiem i dziewczynka została pod opieką Jonathana i Elizy...

– Twój ojciec był wielbicielem Beethovena! – przerwał Penry.

– Nie ojciec. Matka. Pierworodny syn w rodzinie Foxów miał zawsze na imię Jonathan, ale później za wybieranie imion wzięła się moja mama, która była pianistką. To ona uparła się, żebyśmy się tak nazywały.

Jonathan został analitykiem systemów, zaczął pracować w londyńskim City. Niedawno się ożenił, ale nadal służył pomocą młodszym siostrom, które otworzyły sklep w nowym centrum handlowym w Cotswold.

– Sprzedajemy swetry, które robię na drutach, po bardzo ryzykownych cenach; trochę ręcznie szytych, drogich ubrań, a oprócz tego srebrną biżuterię i inne rzeczy robione przez miejscowych rzemieślników – opowiadała Leonora.

– Stąd ta broszka – domyślił się Penry.

– Tak. Zgadnij, jak się nazywa nasz sklep?

– No powiedz!

– Eliza uparła się, żeby nazwać go „Lisią norką". Jonathan też uważał, że to przyciąganie klientów. A ja myślę, że to wstrętne.

Penry zastanawiał się przez chwilę.

– Jeśli mieszkasz i pracujesz ze swoją siostrą, to czemu, na litość boską, nikt cię nie szukał?

– Już ci mówię.

Eliza była o dziesięć lat starsza i kierowała sklepem. To ona zajmowała się księgowością i nowymi zakupami, ona miała „handlową żyłkę". Leonora była szczęśliwa, kiedy mogła zająć się robieniem na drutach. Pomagała czasem w sklepie; kiedy było trzeba, pisała na maszynie. To ona zajmowała się domem i gotowała, jeśli Eliza miała zostać na kolacji. Eliza jednak – w wieku trzydziestu dwóch lat „szczęśliwie niezamężna"

– rzadko bywała wieczorami w domu. Miała powodzenie, ale nie zamierzała wiązać się z nikim na stałe.

Leonora uwielbiała żaglówki. W letnie niedziele spędzała zwykle czas nad jeziorem, niedaleko domu. Wieczorami chodziła grać w tenisa, czasem zaś do kina. Zimą starała się brać udział w życiu swojego małego miasteczka.

– Strasznie nijako to brzmi, prawda? – Uśmiechnęła się smutno. – Moi rodzice zostawili tyle pieniędzy, że mogłam pójść do szkoły, w której wcześniej uczyła się Eliza, aleja nigdy nie byłam typem naukowca... Myślę, że moja kariera została określona w chwili, gdy sprzedałam swój pierwszy sweter. Miałam wtedy szesnaście lat i kiedy skończyłam szkołę, od razu zaczęłam pracować w sklepie.

Penry patrzył na nią badawczo.

– I nigdy nie chciałaś poszerzyć swoich horyzontów?

– Oczywiście, myślałam o tym od czasu do czasu – odparła wzruszając ramionami. – Ale nie chciałam opuszczać Elizy. Wiesz, ona miała tylko dwadzieścia lat, kiedy to wszystko na nią spadło, a nigdy nie dała mi odczuć, że jestem dla niej ciężarem. A przecież tak właśnie musiało być.

Zapadło milczenie. Penry czekał cierpliwie, aż Leonora zacznie mówić dalej. Kiedy wreszcie zdecydowała się podjąć opowieść, jej głos był już pewniejszy.

– Pewnego dnia do Chastlecombe przyjechał dziennikarz z fotografem. Mieli zrobić reportaż o nowym centrum handlowym na rynku.

Sklepik Elizy i Leonory przyciągnął od razu ich uwagę. Zdjęcie Elizy – rudej, wysokiej, eleganckiej – zajęło centralne miejsce w reportażu. Panna Fox miała na sobie sweter, zrobiony przez Leonorę, i srebrną broszkę z głową lisa.

– A gdzie ty wtedy byłaś? – spytał Penry.

– Schowałam się. Nie masz pojęcia, jak ja okropnie wychodzę na zdjęciach! Włosy jak wronie gniazdo, oczy czerwone... Guy... – zająknęła się. – Guy Ferris, – ten fotograf, próbował zrobić mi dobre zdjęcie, ale w końcu się poddał. Za to Elizie po prostu nie można zrobić złego zdjęcia!

Penry spojrzał na nią z uśmiechem.

– I co było potem? – zapytał.

– Zakochałam się.

– W Guyu Ferrisie?

– Tak.

Ferris, już znany w odpowiednich kręgach, był bardzo zainteresowany Leonorą. Eliza była nawet zaniepokojona, bo zaczął przyjeżdżać z Londynu co weekend. Leonora była w siódmym niebie, tym bardziej że Guy podzielał jej żeglarskie pasje. Zabierał ją nad jezioro swoim dwuosobowym morganem, a potem pływali razem żaglówką. Leonora była zafascynowana swoim przyjacielem, którego zazdrościły jej wszystkie przyjaciółki.

– Koszmar! – westchnął z goryczą.

Penry skrzywił się.

– Czy on nie chciał od ciebie niczego oprócz żeglowania?

– Co masz na myśli?

– Nie bądź taka niewinna! Wiesz przecież, jak trudno było mi znieść naszą przymusową bliskość.

Leonora spojrzała na niego z powątpiewaniem.

– Nawet kiedy wyglądałam jak po walce z Mike'em Tysonem?

– To się zmieniło w niezwykłym tempie, rusałko. – Penry uśmiechnął się, by dodać jej odwagi. – No, mów dalej. Chciałbym się dowiedzieć, co spowodowało amnezję.

Wzięła głęboki oddech, a potem przyznała, że Guy był nią zainteresowany także fizycznie. Ale tylko do pewnego stopnia. Całowali się, przytulali – nic więcej. Leonora była przekonana, że Guy szanuje ją i ma wobec niej poważne zamiary.

– Zdaje się, że czytałam kiedyś za dużo bajek – westchnęła smutno.

Romans ciągnął się przez jesień i zimę, aż do świąt. Nie wypływali teraz na jezioro. Żeglowanie zastąpiły przejażdżki samochodem i długie, romantyczne kolacje.

Na wiosnę Guy miał jechać do Walii, robić fotografie do przewodnika. Zaproponował Leonorze, by z nim pojechała. Eliza sprzeciwiła się temu pomysłowi z zaskakującą determinacją. A ponieważ starsza siostra rzadko się tak przy czymś upierała, Leonora z ogromnym żalem musiała Guyowi odmówić. Ferris zezłościł się i powiedział, że czas już, by Leonora zaczęła sama o sobie decydować. Pewnego dnia napomknął, że będzie nalegał, by to zrobiła.

– Byłam pewna, że ma na myśli ślub... – wyjaśniła cicho. – Pod koniec pierwszego tygodnia jego nieobecności byłam tak nieszczęśliwa, że Eliza znalazła kogoś do pomocy w sklepie i przyszykowała mnie do drogi.

Od Guya nie było żadnych wiadomości, ale Leonora nie przejmowała się tym. Wiedziała, że przyjaciel, u którego Ferris się zatrzymał, nie ma telefonu. Jego dom był położony na odludziu. Dziewczyna zdążyła na nocny pociąg, rano zaś udało jej się złapać taksówkę, która zawiozła ją do Morfy. O świcie była już w drodze na Brynteg.

Brynteg! – Penry spojrzał na Leonorę zaniepokojony. – Ferris mieszkał u tego faceta z Brynteg?

Leonora skinęła głową.

– Słyszałeś coś o nim?

– Tak. I o jego znajomych. Mów dalej.

Cały tamten ranek wydawał się Leonorze cudowną, podniecającą przygodą. Szła groblą na Brynteg, czuła się jak bajkowa królewna, idąca na spotkanie swego królewicza. Nie przeszkadzał jej nawet wzmagający się wiatr i coraz silniejszy deszcz. Dom stał na kamienistym pagórku, przy końcu grobli, niczym miniaturowy zamek Świętego Michała. Dla Leonory była to prawdziwa Mekka – schronienie dla pielgrzyma, który przemierzył długą drogę. '

– Ten dom to bungalow, z tyłu jest duży pokój z widokiem na morze. Zapukałam do drzwi, ale nikt nie otwierał... – musiała na chwilę przerwać. – Byłam zmarznięta i przemoczona, a poza tym wydawało mi się, że dom jest pusty. Przeszłam więc na tył domu, żeby zajrzeć do środka przez okno. Tam... był taki podest, a na nim łóżko. Guy tam był... – Głos Leonory załamał się. Penry podszedł do niej i objął ją delikatnie.

– ... Z jakąś kobietą? – dokończył.

– Nie. Z jakimś mężczyzną.

–

Rozdział 9

Penry bardzo delikatnie trzymał Leonorę w ramionach. Po twarzy dziewczyny płynęły ogromne łzy, tak gorące, że niemal parzyły. Jej ciałem wstrząsał szloch. W ciepłych objęciach Penry'ego spojrzała jeszcze raz na całą ponurą historię, zmierzyła się z prawdą i... przetrwała. Po dłuższej chwili wyprostowała się i odsunęła od swego pocieszyciela. Podał jej pudełko chusteczek i usiadł z powrotem na krześle.

Jesteś zdegustowany – zauważyła, ocierając ostatnie łzy.

Oczy Penry'ego błysnęły niczym stal.

– Chciałbym tu mieć tego twojego Guya. Rozwaliłbym mu łeb!

– Dzięki. Może to dziwne, ale w jakiś sposób trochę mi lepiej, kiedy tak mówisz. – Zamrugała spuchniętymi powiekami i spróbowała się uśmiechnąć. – On, oczywiście, nic nie poradzi na to... na to, kim jest. No, i wcale się mnie nie spodziewał. Nie wiedział przecież, że zmieniłam zdanie co do wyjazdu.

– Jeszcze go usprawiedliwiasz?

– Nie. Tak po prostu było.

– Czy on cię widział? – spytał Penry.

– Nie!

Mimo że miała wtedy ochotę jak najszybciej stamtąd uciec, odeszła spod domu tak cicho, jak tylko mogła. Dopiero kiedy była już daleko, puściła się biegiem w stronę plaży i w tym momencie zdała sobie sprawę, że zaczął się przepływ.

– Wyobraź sobie, co czułam, kiedy się okazało, że grobla jest pod wodą! Biegałam po plaży jak oszalała, szukałam jakiejś łodzi, żeby przeprawić się na ląd. I znalazłam. Na plaży leżał stary ponton, w dodatku miał zamocowany motor. Nawet chwili się nie wahałam. Od razu zepchnęłam go na wodę.

– Na scenie pojawia się „Seren"...

– Tak. Udało mi się ją jakoś zepchnąć. Przez parę strasznych chwil bałam się, że nie zapali, ale w końcu się udało. Przełożyłam tylko swoją torbę przez ramię i ruszyłam w stronę brzegu. Wydawało mi się, że jest tak blisko, że mogłabym przepłynąć.

– I pewnie właśnie wtedy wysiadł silnik, a fale miotały tobą tak długo, aż wypadłaś za burtę. – Penry pokręcił głową. – To cud, że zepchnęły cię w pobliże Gullholm. Musiałem cię znaleźć dosłownie kilka minut po tym, jak zaczepiłaś się o skały. – Spojrzał jej prosto w oczy. – Czy ty w ogóle masz pojęcie, ile miałaś szczęścia?

Leonora skinęła głową. Okropność tego, co się stało, była nie do zniesienia! Penry skrzywił się.

– Kiedy masz być w domu?

– Boże! – W jej oczach pojawiło się przerażenie.

– Który dzisiaj?

– Czternasty marca.

Leonora odetchnęła z ulgą.

– Jutro. Muszę być w domu na czas, inaczej Eliza po prostu oszaleje.

Penry podniósł się z miejsca.

– Odwiozę cię – oświadczył.

– Nie chcę ci psuć wakacji. Dla ciebie to zupełnie nie po drodze. Podwieź mnie tylko do najbliższej stacji...

– Nie mów głupstw. Ja też muszę już wracać do prawdziwego świata. – Skierował się w stronę drzwi.

– A poza tym, życie na Gullholm bez mojego małego rozbitka straci cały urok – dodał z uśmiechem.

Leonora nie odwzajemniła uśmiechu; nagle zdała sobie sprawę, że ma teraz przed sobą długą, samotną noc.

– Musisz już iść do swojego pokoju? – zapytała zmienionym głosem. – Nie możesz dziś ze mną zostać? Proszę...

Penry zachmurzył się.

– Nie, Leonoro. Już raz przez to przeszliśmy. Dobrze wiesz, że nie mogę. Teraz już wszystko będzie dobrze, pokonałaś smoki, nigdy więcej cię nie dosięgną.

Odwrócił się, chwilę patrzyli sobie w oczy, a potem... Penry szybkim krokiem ruszył w stronę drzwi. Tak szybkim, że zapomniał schylić głowę i uderzył się w czoło o framugę. Leonora wyskoczyła z łóżka.

– Boli? – spytała, łapiąc go za rękę.

– Oczywiście, że boli! Jak diabli! – Spojrzał na nią i próbował się wyrwać, ale chwyciła go z desperacką silą.

– Proszę, zostań. Proszę! Penry, posłuchaj: ja chcę, żebyś się ze mną kochał. Ja tego potrzebuję! – Ciemny rumieniec oblał twarz dziewczyny, gdy ujrzała, jakim wzrokiem na nią patrzy.

– Nie wiesz, co mówisz – powiedział przez zaciśnięte zęby.

– Bardzo dobrze wiem, co mówię. Jeśli chcesz, możesz na to spojrzeć z medycznego punktu widzenia. Jak na lekarstwo przeciwko urazowi. – Przysunęła się bliżej. – Nie rozumiesz? To, co widziałam tamtego ranka, może mieć wpływ na całe moje przyszłe życie seksualne. Muszę poznać coś innego. Jeśli będziesz się dziś ze mną kochał, będę miała coś, do czego będę mogła wracać z przyjemnością i wdzięcznością przez resztę życia.

– To jest szantaż! – rzekł niskim głosem.

– Nie. To wołanie o pomoc. – Leonora zarumieniła się boleśnie. – Chyba, że ostatni raz zupełnie cię zniechęcił.

Penry stał w kompletnym bezruchu. – To prawda, nie chciałbym, żebyś znów przeze mnie zwymiotowała. Jestem lekarzem, ale jestem także normalnie, po męsku próżny. Nie przeczę, jesteś bardzo przekonująca, kiedy tak prosisz. Trudno ci się oprzeć, ale nie sądzę, by moje ego zniosło powtórkę ostatniego razu.

W oczach Leonory błysnęła nadzieja.

– Nie masz się czego bać. Chciałabym, żebyś pomógł mi zapomnieć tamten dzień, kochając się ze mną. Czy proszę o tak wiele? – Puściła jego dłoń i szybkim ruchem przytuliła się do niego. Wiedziała już, że wygrała; serce mężczyzny uderzało szybko, boleśnie... Czuła jego rytm policzkiem, kiedy przywarła do jego szerokiej piersi. Przytuliła się jeszcze mocniej, a wtedy ramiona Penry'ego otoczyły ją mocnym uściskiem.

– Leonoro – rzekł prosto w jej włosy – czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, co mi robisz?

Zadarła do góry głowę, żeby móc spojrzeć mu w oczy Zadrżała, widząc, że są przepełnione namiętnością.

– Nie. Nie do końca. Miałam nadzieję, że mi pokażesz. – Odsunęła się i zdjęła koszulę. Zaczepiła guzikiem o włosy.

Penry wypuścił powietrze z głośnym świstem i pomógł jej wyplątać nieszczęsny guzik. Widziała, że przygryzł wargę, gdy wreszcie stanęła przed nim naga.

– Oglądanie nagiej kobiety powinno być czymś zwyczajnym dla lekarza... – rzekła, prostując się i chowając ręce za plecami.

Penry chwycił ją w ramiona i przycisnął do piersi.

– Ale to nie jest coś zwyczajnego – szeptał z ustami przy jej ustach. – Wygrałaś... Wiem, że rano będę tego żałował, ale pragnę cię tak mocno, że zaryzykuję... Czy jesteś tego pewna? – Postawił Leonorę na ziemi i spojrzał na nią niewiążącymi, błękitnymi oczyma. – Wiesz, rusałko, ostrzegam cię, tym razem nie dam ci uciec.

– Oczywiście, że jestem pewna – odparła zniecierpliwiona. – Chcesz mnie czy nie?

Nie odpowiedział. Zdjął szlafrok, położył Leonorę na łóżku i zgasił światło. Jego ciepłe, nagie ciało dotykało jej ciała i tym razem wszystko było takie inne... Takie czarodziejsko inne! Leonora zapomniała Guya, zapomniała o całym świecie... Bliskość Penry'ego przemieniała ciemności w podniecający, intymny świat... Było w nim miejsce tylko dla dwojga ludzi, spragnionych ciepłej radości bycia razem.

Spodziewała się prawdziwej eksplozji uczuć, a tymczasem Penry wcale się nie śpieszył... Była mu wdzięczna za lekki, uwodzicielski sposób, w jaki drażnił ją i podniecał. A potem... tempo pieszczot zaczęło wzrastać... Sprawił, że ciało Leonory odpowiadało każdym nerwem. W końcu i ona odważyła się zacząć własne poszukiwania. Jakże była szczęśliwa, gdy zrozumiała, czego jest w stanie dokonać! Usta Penry'ego kusiły, na przemian delikatne i brutalne, aż wreszcie jego pocałunki zsunęły się niżej, wzdłuż szyi i zaczęły muskać jej piersi. Leonora zadrżała i jęknęła cicho. Penry całował jej rozpaloną skórę, czuła jego język taki... delikatny... Gdy dotknął jej sutków, poczuła, jaki ogień w niej rozpala... Dotyk jego długich, szczupłych palców, tak wyrafinowany, sprawił, że spełnienie przyszło dla Leonory szybko i intensywnie, ogarniając całe jej ciało.

Leżała, z trudem łapiąc powietrze, z rozkrzyżowanymi ramionami, w powodzi popielatobrązowych loków. Penry zapalił światło. Kiedy otworzyła oczy, ujrzała jego triumfujący uśmiech. Objął ją ciasno ramionami.

– A co... co będzie teraz? – zapytała, rumieniąc się z zakłopotania.

– A czego byś chciała?

– Nie wiem. Ale z tego... z tego, co się właśnie stało, raczej niewiele wynika dla ciebie...

Penry zaśmiał się miękko.

– Wręcz przeciwnie, moja piękna, bardzo wiele! Chcesz wiedzieć, jak wiele? – Ujął lekko jej dłoń i pociągnął w dół. Teraz mogła przekonać się, jak bardzo Penry jej pragnie... Zamrugała szybko oczami, jej dłoń dotknęła go lekko... Penry westchnął głęboko.

– Jak się czujesz? – zapytał z trudem. Była zaskoczona.

– Przecież wiesz!

Schylił się i głęboko ją pocałował. Objęła go mocno i przyciągnęła do siebie. To starczyło za odpowiedź... Minął długi czas, zanim Penry uniósł głowę i zapytał:

– Jesteś pewna?

– Tak. O, tak... teraz! Penry, proszę!

Lecz nawet teraz nie chciał się śpieszyć. Pieścił ją i całował, aż prawie płakała z tęsknoty... Rozsunął delikatnie jej kolana, całował miękką skórę ud, tak długo, że zaczęła go błagać... I w końcu... w końcu spełnił jej prośbę. Leonora przygryzła dolną wargę, poczuła kłujący ból... Po chwili leżeli nieruchomo, bardzo spokojnie, jak ludzie, którzy wydostali się z oka cyklonu.

– Bardzo cię bolało? – zapytał Penry szeptem.

– Nie, nie bardzo... Dziwne, teraz też nie boli.

Wiesz, nawet nie jestem zmęczona...

– Po prostu jestem bardzo, bardzo sprytny. – I doświadczony!

– Ostatnio trochę się zaniedbywałem...

– Nigdy bym nie zgadła.

– To tak, jak z jazdą na rowerze. Tego się nie zapomina.

– Umiem jeździć na rowerze, ale tego jeszcze nigdy nie robiłam.

– Och, wiem, rusałko, wiem! Pozwolisz, że cię nauczę?

Zaczął się poruszać, z początku powoli... Leonora patrzyła mu w oczy rozjaśnionym ze szczęścia wzrokiem, i z każdym jego ruchem czuła, że jej ciało, mimo braku doświadczenia, uczy się bardzo szybko... Stopniowo dostosowała się do rytmu Penry'ego, coraz szybciej i szybciej... Zgodnie z rytmem serc... Doszli wreszcie do spełnienia, przy którym tamto poprzednie wydało się Leonorze zaledwie bladym cieniem. Teraz było wszechogarniające, porywało swą pierwotną siłą... Penry zachłysnął się powietrzem i omal nie zmiażdżył jej w uścisku... A potem był już tylko uspokajający się oddech, spokojne bicie dwóch serc...

Kiedy Leonora obudziła się, było już rano. Leżała sama. Czuła rozkoszny ból po wysiłku ostatniej nocy... Tak, pamiętała wszystko dokładnie. Każdy drobny szczegół, wszystko, co nawet teraz zapierało jej dech w piersi. W końcu jednak zmusiła się do przypomnienia sobie sceny, która rozegrała się w Brynteg i okazało się, że wspomnienie to nie jest już bolesne. Było oczywiście smutne i dość obrzydliwe, jednak najgorsze miała za sobą. Mogła teraz myśleć o tym bez rozpaczy; zupełnie, jakby przydarzyło się to komuś innemu, w jakimś innym świecie.

Leonora zdała sobie sprawę, że wypadek i utrata pamięci będą odtąd stanowiły w jej życiu swoistą granicę. To, co wydarzyło się między nią a Penrym Vaughanem, będzie jakby ziemią niczyją – wstępem do nowego życia i zakończeniem starego. Na myśl o Penrym przeciągnęła się jak kotka i uśmiechnęła w rozmarzeniu. Tak. To, co wydarzyło się ostatniej nocy, było doskonałym lekarstwem na szok związany z wyprawą na Brynteg... Za sprawą cudownego pożądania Penry'ego rany zadane jej przez Guya zagoiły się bez śladu. Poruszyła się niespokojnie. A kto, zapytała nagle samą siebie, wyleczy cię z Penry'ego Vaughana?

Wstała, umyła się pośpiesznie, założyła dżinsy, sweter i przypięła broszką swoją chustkę. Kiedy się czesała, zerknęła w lustro. Przez chwilę przyglądała się swojej twarzy, zaskoczona, że po tym, co się stało, wygląda tak jak zawsze.

Pościeliła łóżko, zebrała swoje rzeczy i postanowiła zejść na dół. Teraz, w jasnym świetle dnia, nie była już tak pewna, jak ma wyglądać jej przywitanie z Penrym. Nie można było jednak dłużej z tym zwlekać. Zeszła do kuchni i spotkała go, kiedy właśnie wychodził z gabinetu.

– Dzień dobry – powiedział bez uśmiechu. – Poinformowałem policję o tym, że odzyskałaś pamięć.

– Dziękuję. – Była nieprzyjemnie zaskoczona tym chłodnym przywitaniem. Zaczęła nalewać wody do czajnika. – Ja na pewno bym o tym zapomniała. Czy nie powinnam nikomu zwrócić pieniędzy za „Seren"?

– Jeśli nie chcesz, żeby sprawa nabrała rozgłosu, nie radzę. Właściciele dostaną pieniądze z ubezpieczenia.

Leonora krzątała się po kuchni. Za nic nie chciała pokazać, jak bardzo jest rozczarowana.

– Co zrobisz z jedzeniem, które jest w lodówce?

– zapytała, nie patrząc w jego kierunku.

– Bryn Pritchard weźmie je stąd, zostawię mu klucze. – Spojrzał na nią uważnie. – A jak ty się dziś czujesz?

– Dobrze – odparła wesoło. – Choć muszę przyznać, że trochę dziwnie jest wrócić do dawnego świata. Nareszcie jestem cała i zdrowa.

– Niezupełnie. – Uniósł jej twarz tak, że musiała spojrzeć mu w oczy. – Z pamięcią czy bez, po ostatniej nocy nie określiłbym cię jako całej.

Leonora, czerwona aż po cebulki włosów, odsunęła się od niego.

– To był mój własny pomysł, więc nie narzekam.

– Podała mu talerz. – Gdzie chcesz jeść? Tu czy w swoim pokoju?

Penry patrzył najedzenie bez zainteresowania.

– Nie wiem, czy w ogóle chce mi się jeść.

– Więc wyrzuć to wszystko do śmieci – rzekła urażona.

– Dobrze, już dobrze, jem! – Postawił talerz na blacie i posadził dziewczynę na wysokim stołku, – Może ty też coś zjesz, kiedy będziemy rozmawiać?

– Rozmawiać? – Leonora spojrzała na niego pytająco i sięgnęła po grzankę. Przerwał jedzenie.

– Musimy pogadać, Leonoro – powiedział po chwili milczenia. – Po wczorajszej nocy...

– Zapomnijmy o niej.

Jak? – Czarne brwi Penry'ego utworzyły jedną, szeroką linię. – Może ty umiesz o czymś takim zapomnieć. Ja nie.

Leonora nie udawała już, że je.

– Posłuchaj, Penry – zaczęła – wczoraj prosiłam cię... błagałam, żebyś się ze mną kochał. Zaspokoiłeś moją głęboką potrzebę; chciałam zapomnieć o tym, co widziałam. Pokazałeś mi, jak piękna może być miłość między mężczyzną a kobietą i poczułam, że znowu jestem zdrowa i normalna.

Nalał herbaty do kubków.

– To stawia mnie na równi z jakimś lekarstwem. Dzięki.

– Dobrze wiesz, że nie to chciałam powiedzieć – odparła zniecierpliwiona. – Próbuję ci powiedzieć, jak bardzo jestem ci wdzięczna i jak wspaniałe było to, co się stało. To wszystko. Nie będę ci już ciężarem, od tej pory nie musisz się czuć za mnie odpowiedzialny.

– Doprawdy, jak miło to słyszeć – przerwał jej. – Ale czy ty przypadkiem o czymś nie zapomniałaś?

– O czym?

– Pomyśl, Leonoro! Ktoś chyba mówił ci o ptaszkach i motylkach?

Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, a potem zarumieniła się.

Ja... nie pomyślałam...

– A ja tak... przez chwilę. Tylko że wtedy było już za późno. Potrzeba zaspokojenia wyparła wszystko z mojej głowy.

– Zaspokojenia?! – Dziewczyna rzuciła mu oburzone spojrzenie i zeskoczyła ze stołka. – Co za potworne słowo!

– A jak byś to nazwała?

– Przysługą. Ty ją spełniłeś, ja jestem wdzięczna. A teraz zapomnijmy o tym. Jeśli coś się stanie, będzie to tylko moja wina.

– Penry chwycił ją za ramiona i odwrócił twarzą do siebie.

– Mam zapomnieć? Myślisz, że jestem aż takim potworem?

– Wcale nie uważam cię za potwora. – Spojrzała na niego wyzywająco. – Ale miałeś przeze mnie już wystarczająco dużo kłopotów. Jeśli będzie jakiś... problem, poradzę sobie z nim sama.

Przez chwilę trzymał ją w żelaznym uścisku. Nagle jego twarz przybrała obojętny wyraz.

– Jak chcesz – rzekł i puścił jej ręce.

Leonora patrzyła za nim zdumiona, gdy wychodził, żeby się spakować. Jej słowa, w zamierzeniu szlachetne, okazały się kompletnie chybione. Spodziewała się, że Penry uznaje za nonsens i była zaskoczona, że tego nie zrobił.

Kiedy Penry wyszedł na dwór, by sprawdzić generator, Leonora zniosła na dół swój bagaż. Do torby zapakowała także nie ukończony sweter.

– Jesteś gotowa? – zapytał w jakiś czas później.

– Tak. – Rzuciła ostatnie spojrzenie na dom, który przez pewien czas był całym jej światem.

Szli do przystani w deszczu, zejście na brzeg zabrało im więc sporo czasu. Kiedy stanęli wreszcie na plaży, spojrzała na morze zrezygnowana. To będzie niełatwa przeprawa... Penry zapakował bagaże na łódź, a potem pomógł jej wsiąść. Gdy tylko wypłynęli z bezpiecznego portu, „Angharad" zaczęła tańczyć na falach, jakby cieszyła się, że znów rusza w morze.

Leonora patrzyła na zbliżający się ląd i myślała ponuro, że być może nigdy już nie ujrzy Penry'ego Vaughana.

– Boisz się? – zapytał. – Nie ma czego, to tylko silny wiatr. – Wyciągnął do niej ramię. – No, chodź tutaj.

Resztę podróży Leonora spędziła, stojąc przytulona do Penry'ego. Mimo kilku warstw ubrania dziewczyna czuła, jak mocno bije mu serce. Nie mogła znieść myśli, że już niedługo będą musieli się rozstać. – Jesteś tak cicho... – powiedział nagle Penry. Poczuła jego oddech na szyi. Bała się odwrócić.

– Myślę nad jakąś zgrabną mową dziękczynną na pożegnanie.

– Niepotrzebnie. Przepisywałaś moje artykuły, zajęłaś się domem, karmiłaś mnie po królewsku... To ja powinienem ci dziękować.

Cieszyła się, że Penry nie może widzieć jej twarzy.

– Ach, ale nie zapominaj, że uratowałeś mi życie!

– rzekła, siląc się na lekki ton. Przysunął się jeszcze bliżej. W oddali widać już było Brides Haven.

Wyjrzała spod jego ramienia.

– Już prawie dopływamy.

Zajrzeli jeszcze do Bryna Pritcharda, żeby zostawić klucze, a potem ruszyli w stronę Haverfordwest.

– Czy twoja siostra spodziewa się ciebie o jakiejś określonej porze? – zapytał Penry.

– Powiedziałam jej, że będę wieczorem. Może zatrzymamy się gdzieś po drodze i spróbuję do niej zadzwonić? Powiem jej, że już jadę.

– Oczywiście. Zatrzymamy się na lunch.

Leonora cicho mu podziękowała. Nie była pewna, czy ten pomysł jej się podoba. Chciała już się z nim rozstać i jak najszybciej mieć to za sobą. Z drugiej jednak strony pragnęła, aby ten dzień trwał wiecznie. Penry – zupełnie, jakby wiedział, o czym ona myśli – zjechał na boczną, polną drogę. Przemknęli przez Carmathen i Llandelio, minęli Brecon i skierowali się w stronę Leominster. Zatrzymali się w ładnym pubie przy drodze i kiedy Penry zamawiał obiad, Leonora poszła zadzwonić do siostry.

– Wszystko dobrze? – zapytał, gdy dołączyła do niego w zatłoczonym barze.

– Tak, ale Eliza miała do mnie pretensje, że nie dzwoniłam ani nie wysłałam kartki. Powiedziałam jej, że sporo się wydarzyło i że opowiem jej o tym, gdy tylko znajdę się w domu. – Szybkim ruchem sięgnęła po szklankę soku pomarańczowego i zaczęła nerwowo pić.

– Czy coś się stało? – spytał tak łagodnie, że Leonora z trudem powstrzymała się od łez.

– Tak sobie nagle pomyślałam... Okropnie trudno będzie mi to wszystko wytłumaczyć Elizie.

– Chyba cię zrozumie!

– Oczywiście, że tak. Ale nie mogę znieść myśli, że będę musiała to wszystko jeszcze raz opowiadać.

– Może nie będzie tak źle – rzucił pocieszająco i zaczął opowiadać o domu, który kupił na brzegu rzeki Wye, niedaleko Builth Wells.

Lunch minął szybko. Leonora nie wiedziała, czy cieszyć się, czy też martwić, gdy nadeszła pora, by jechać dalej.

Kiedy dotarli do Chastlecombe, było już po czwartej. Penry zaparkował na tyłach centrum handlowego, a potem sięgnął na tylne siedzenie po torbę Leonory. Uśmiechnęła się do niego.

– Dziękuję za odwiezienie. Dam już sobie radę. Nie wysiadaj.

– Nie bądź niemądra – odparł, marszcząc gniewnie brwi. – Odprowadzę cię do domu.

Nie chciała się z nim kłócić. Poszła przodem, witając uśmiechem znajome twarze. W wiosennym słońcu rząd arkad na rynku wyglądał bardzo ładnie. Przed wszystkimi sklepami stały kamienne donice pełne żonkili. Tylko u wejścia „Lisiej norki" rosły w donicach dwa wawrzyny.

– Mieszkam nad sklepem – poinformowała Leonora, zwalniając kroku.

– Wiec chodźmy – zdecydował szybko Penry. – Będziesz to miała za sobą.

Chwilę później w drzwiach sklepu pojawiła się Eliza, elegancka, jak zwykle, z uśmiechem na twarzy. Uśmiech ten szybko ustąpił miejsca zdumieniu, kiedy zdała sobie sprawę, że Leonora jest w towarzystwie kogoś nieznajomego.

– Cześć! – Leonora objęła siostrę serdecznie. – To jest doktor Penry Vaughan. Był tak miły i podwiózł mnie do domu.

Penry wyciągnął z uśmiechem dłoń.

– Dzień dobry, panno Fox. Czy moglibyśmy porozmawiać na osobności? Leonora ma za sobą dość przykre chwile... Nie, proszę się nie denerwować. Po prostu chciałbym pani wszystko dokładnie wyjaśnić.

Rozdział 10

Eliza Fox chwaliła się zwykle, że daje sobie radę w trudnych sytuacjach, a jednak o jedenastej wieczorem tego dnia leżała na kanapie i wcale nie wyglądała dobrze. Siostra przyniosła jej do pokoju kolejną czarną kawę.

– Tak mi przykro, Elizo – Leonora powtarzała to już chyba po raz setny. – To wszystko wcale by się nie wydarzyło, gdybym nie uganiała się za Guyem.

– Chciałaś chyba powiedzieć: „gdyby Guy nie uganiał się za mną"! – odparła Eliza z mocą. Od początku mi się to nie podobało. Nie mogłam dojść, co mnie w nim tak denerwuje, ale od początku było to dla mnie jasne. Boże, co za koszmar... Mogłabym go zabić!

– Penry też tak powiedział.

Eliza przyjrzała się jej badawczo.

– Ach, tak... Doktor Vaughan. Powiedz, czy mi się wydaje, czy rzeczywiście coś się dzieje między tobą a tym wspaniałym doktorem?

– Ależ skąd?

– Kłamiesz!

Leonora odrzuciła włosy z czoła gniewnym gestem.

– Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolałabym zmienić temat. Chciałabym w ogóle zapomnieć o ostatnich tygodniach!

Eliza podniosła się z miejsca. Miała skruszoną minę.

– Biedaczko, tyle się wycierpiałaś, a ja tak marudzę! Przepraszam, to ja powinnam troszczyć się o ciebie, nie ty o mnie.

Wreszcie Leonora znalazła się w swoim małym, zacisznym pokoju. Teraz nie mogła już dłużej ukrywać smutnej prawdy: zapomnieć Guya Ferrisa było dziecinnie łatwo, za to wyrzucić z pamięci Penry'ego... A przecież jeszcze dwa tygodnie temu nie miała pojęcia o jego istnieniu. Teraz nie umiała już sobie wyobrazić życia bez niego... Leżała w ciemności z otwartymi oczami. Cichy szum głównej ulicy Chastlecombe nie przypominał w niczym szumu fal na Gullhohn. Leonora nie przypuszczała nawet, że tak bardzo będzie jej brakowało Penry'ego. Wspomnienia wspólnie spędzonej nocy prześladowały ją tak długo, że zasnęła, gdy nad miasteczkiem zaczął wstawać świt.

Zazwyczaj Leonora uwielbiała niedziele, ta jednak wydawała jej się bardzo długa. Latem zawsze było co robić, lecz zimą najczęściej zajmowała się gotowaniem lub czytaniem gazet. Eliza była czasem w domu, częściej jednak poza nim. W tę niedzielę została zaproszona na uroczystą kolację. Chciała odwołać spotkanie, lecz Leonora stanowczo się temu sprzeciwiła.

– Wystarczy, że zepsułam ci sobotni wieczór! Proszę, idź i baw się jak najlepiej, nic mi nie będzie. A poza tym Priscilla na pewno znalazła ci kogoś do towarzystwa. – Leonora zmusiła się do uśmiechu. – Pomyśl tylko, jak się rozzłości, kiedy będzie musiała zmienić rozmieszczenie gości przy stole!

Tak naprawdę Leonora chciała nareszcie pobyć sama ze sobą. Przez noc Eliza uświadomiła sobie, co naprawdę mogło się stać i teraz nie chciała jej zostawiać samej ani na chwilę. Kiedy wreszcie zdecydowała się pójść na przyjęcie, Leonora odetchnęła z ulgą. Wystarczyło jednak, żeby usiadła w fotelu z robótką, a na nowo ogarnęła ją rozpacz. Jeszcze wczoraj, kiedy tak siedziała z drutami w dłoniach, towarzyszył jej Penry. Teraz kompanii dotrzymywał jej tylko telewizor, który po dwóch tygodniach z dala od cywilizacji wydawał się wprost nie do zniesienia.

Kiedy rozległ się dzwonek telefonu, Leonora nie śpieszyła się z odbieraniem. Była tak pewna, iż to któraś z przyjaciółek Elizy, że po usłyszeniu głosu Penry'ego po prostu usiadła na podłodze.

– Leonoro? Jesteś tam jeszcze?

– Tak, tak, słucham. – Wzięła głęboki oddech. – Jak dojechałeś do domu?

– W porządku. Jak się dziś czujesz?

– Dobrze.

– Na pewno? – Po drugiej stronie słuchawki zapanowała cisza. Po chwili Penry znowu się odezwał:

– Leonoro... posłuchaj... Mam nadzieję, że nie masz jakichś dziwnych pomysłów na ten temat i powiesz mi, jeśli się okaże, że jesteś w ciąży.

Leonora najeżyła się.

– I po co chcesz to wiedzieć? Żeby ułatwić mi aborcję tak szybko, jak to będzie możliwe?! – zawołała. – Komuś takiemu jak ty nie powinno to sprawić kłopotu.

W tym momencie usłyszała trzask odkładanej słuchawki.

Wybuchnęła płaczem. Kiedy się uspokoiła, poszła do kuchni zrobić sobie herbaty. W końcu wróciła do robótki na drutach. Była tak zła, że bardzo szybko uporała się z wykończeniem swetra. Chciała go jak najszybciej wysłać Penry'emu. Będzie miał pamiątkę po swoim topielcu.

W poniedziałek wieczorem Penry zadzwonił ponownie, ale tym razem rozmawiał z Elizą.

– Spytał tylko, jak się czujesz – powiedziała Leonorze nieco zaskoczona siostra. – Prosił, żebym na ciebie uważała, a potem odłożył słuchawkę...

– Dzwonił tu wczoraj – odparła Leonora. – Byłam trochę... niemiła.

– Rozumiem – Eliza spojrzała na nią kręcąc głową. – Może potraktuje ten sweter, który mu dziś wysłałaś, jako rodzaj gałązki oliwnej...

Penry nie zadzwonił więcej, przysłał natomiast bardzo formalne podziękowanie za sweter. Widok jego nierównego pisma sprawił, że Leonorę znowu opanowała tęsknota. Jakże chciałaby być teraz na wyspie, a nie tu, w Chastlecombe!

Kiedy zrozumiała, że jej przygoda na Gullholm nie będzie miała dalszego ciągu, poczuła się kompletnie rozbita. Starała się ukryć rozpacz za wesołą, niefrasobliwą miną, która przerażała Elizę. Jednocześnie przepłakiwała całe noce. Do tej pory nie zdawała sobie nawet sprawy z tego, jak bardzo chciałaby urodzić dziecko Penry'ego... Teraz wiedziała już, że nie ma powodu, by się ze sobą kontaktowali. Ta świadomość sprawiła, że Leonora z dnia na dzień szarzała i bladła. Zaniepokojona Eliza zaczęła mówić o anemii. Leonora po prostu ją wyśmiała.

– To, na co cierpiałam, nazywa się amnezją, nie anemią – wyjaśniła. Mimo to zgodziła się zostać w łóżku w następną niedzielę, a nawet pozwoliła Elizie trochę koło siebie pochodzić.

– Posiedzę z tobą – rzekła Eliza, wnosząc śniadanie do jej pokoju. – Wyglądasz, jakbyś się z kimś biła!

Po godzinie Leonora miała już jednak dość opieki. Wstała i poszła się umyć. Poświęciła sporo czasu porannej toalecie. Postanowiła, że od dziś dosyć histerii. Nie będzie się zachowywać, jak rozkapryszona panna z dziewiętnastowiecznej powieści. Żeby podkreślić swój nowy stosunek do świata, założyła różowy sweter i lekką, plisowaną spódniczkę.

– Jak wyglądam... – zawołała, wbiegając do salonu, lecz głos zamarł jej na ustach na widok Penry'ego, który podniósł się właśnie z fotela.

– Wspaniale, rusałko! – wyciągnął dłoń, a Leonora uścisnęła ją bez słowa. – Nie powiesz mi „dzień dobry"?

Odzyskała mowę.

– Rzeczywiście, dzień dobry. Co za niespodzianka! Gdzie jest Eliza?

– Musiała na chwilę wyjść.

Ja jej pokażę wychodzenie! – pomyślała Leonora i uśmiechnęła się z przymusem.

– Siadaj, proszę.

Była trochę zła, że dała się tak zaskoczyć, ale jej niezadowolenie łagodził fakt, że Penry przyszedł w zrobionym przez nią swetrze. Skomplikowany, wijący się wzór podkreślał jego szerokie ramiona, a sprane dżinsy i duże, skórzane buty sprawiały, że wyglądał stylowo i naprawdę wspaniale.

– Niepotrzebnie przyjechałaś. Okazało się, że nie jestem w ciąży – wyjaśniła na wstępie.

Penry skinął głową.

– Rozumiem. A już się zastanawiałem...

– Nad czym?

– Eliza zadzwoniła do mnie i powiedziała, że co noc wypłakujesz sobie oczy.

Leonora spojrzała na niego przerażona.

– Słyszała mnie?

– Tak. – Pochylił się w jej stronę. – I chciałbym wiedzieć, dlaczego płakałaś.

– Jesteś lekarzem – odparła, nie patrząc na niego.

– Wiesz dobrze, że kobiety czasem... czasem są drażliwe. Nie jestem wyjątkiem.

– Czy to prawdziwy powód? – Penry spojrzał jej uważnie w oczy. – A może ty chciałaś być w ciąży?

Tym razem nie dała się zaskoczyć. Uśmiechnęła się do niego z politowaniem.

– Och, przestań! Nie jestem kompletną idiotką!

– Nie, jesteś tylko nieszczęśliwa. Eliza nie mogła się mylić co do łez...

– Nie mogę powiedzieć, żeby podobało mi się, że rozmawiacie o mnie za moimi plecami, ale skoro musisz wiedzieć... Po prostu odreagowuję to, co się stało – oświadczyła z godnością. – Po tym wszystkim, co przeszłam, nie ma się chyba czemu dziwić!

Penry wzruszył ramionami.

– No cóż, Leonoro, skoro tak mówisz... Porozmawiajmy wobec tego o powodzie, dla którego tu przyjechałem. Mówiąc wprost: chciałbym ci coś zaproponować. Możesz mnie wysłuchać?

– Mów.

– Proponuję, żebyśmy podjęli naszą znajomość. Chyba że nie chcesz mnie już więcej widzieć.

– Ja... Przepraszam, co ty powiedziałeś?

– Dobrze wiesz, co powiedziałem. Teraz, kiedy sprawa ciąży przestała być problemem, czy jest jakiś powód, żeby nie kontynuować znajomości, która zaczęła się na Gullholm?

– Mówisz poważnie? – Leonora patrzyła na Penry'ego niepewnie.

– Czemu nie? – Ujął jej dłonie. – Nie proszę cię, Leonoro, żebyś była moją kochanką. Jeszcze nie. To było wspaniałe przeżycie, ale doszło do niego w dość niezwykły sposób. Czy nie moglibyśmy na razie być przyjaciółmi? Bardzo tęskniłem do mojego małego rozbitka.

– Kiedy rozmawialiśmy przez telefon, wydawało mi się, że masz mnie dosyć...

– Dziwi cię to? To, co powiedziałaś, było naprawdę okropne. Myślałem, że znasz mnie lepiej.

Leonora wzdrygnęła się.

– Moje ostatnie doświadczenia sprawiły, że stałam się trochę cyniczna. Powiedz – dodała, chcąc wyjaśnić wszystko do końca – co byś zrobił, gdyby okazało się, że jestem w ciąży?

– Oświadczyłbym ci się. Może to staroświeckie, ale nie wydaje mi się, żebyś mogła się zgodzić na jakieś inne rozwiązanie. Ja zresztą też nie.

Wysunęła ręce z jego dłoni.

– Rozumiem. – Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę. – Dobrze. Zgadzam się.

Penry wstał powoli, przyglądając się jej podejrzliwie.

– Tylko czemu mam wrażenie, że przeszedłem przez jakiś test?

– Bo tak było. – Leonora uśmiechnęła się. Czuła się teraz znacznie lepiej. – Ciekawe, co się dzieje z Elizą...

– Mówiła coś o sprzątaniu sklepu...

– Biedactwo, może lepiej pójdę i wybawię ją z tego nieszczęścia.

Penry wyciągnął do niej rękę.

– Poczekaj chwilę. Pokaż mi, że naprawdę wszystko jest w porządku. Wystarczy jeden pocałunek...

Leonora wahała się przez chwilę, lecz podeszła do niego. Zadrżała, gdy dotknął jej ust. Całował ją mocno i długo, do chwili, gdy przerwało im delikatne chrząknięcie.

– Czy mogę już wejść? – zapytała Eliza nieśmiało. – Przepraszam, ale zupełnie już nie wiem, co miałabym robić tam w sklepie...

Penry wypuścił Leonorę z objęć i uśmiechnął się szeroko.

Widzę, że stosunki dyplomatyczne zostały przywrócone – zauważyła Eliza z ulgą.

Chyba tak. – Leonora uśmiechnęła się do Penry'ego szczęśliwa. Spieszysz się do domu czy zostaniesz na obiedzie?

Rozdział 11

Ta niedziela była dla Leonory początkiem zupełnie nowego życia. Już sam fakt, że Penry przyjeżdżał z daleka, by się z nią zobaczyć, sprawiał, że czuła się lepiej. Przyjaźń pomagała jej zapomnieć o nieudanym związku z Guyem. Ferris zadzwonił zresztą, kiedy wrócił z Walii, ale dostał krótką odprawę. Leonora nie wspomniała o swojej podróży do Brynteg, powiedziała tylko, że spotkała kogoś innego i życzyła Guyowi wszystkiego dobrego.

Z początku nie była pewna, co Penry miał na myśli, mówiąc o kontynuowaniu ich znajomości. On jednak dzwonił do niej regularnie i starał się ją odwiedzać, gdy tylko mógł. Gdy nadeszło lato, przyjeżdżał do Chastlecombe w sobotnie popołudnia, zatrzymywał się w gospodzie i spędzali razem cały weekend. Dużo rozmawiali, ale najbardziej cieszyło Leonorę to, że Penry zaczął jej opowiadać o swojej pracy. Była nim zafascynowana.

Czuła się naprawdę szczęśliwa. Penry niczego się nie domagał, byli po prostu dobrymi przyjaciółmi. Czasem zdarzyło im się pocałować na pożegnanie, pójść na spacer, trzymając się za ręce... Cudownie było mieć tak wesołego, bystrego kompana. Mijały tygodnie, aż w końcu Leonora uwierzyła, że ich znajomość znaczy dla Penry'ego bardzo dużo.

Po jakimś jednak czasie to nieskazitelnie czyste uczucie zaczęło ją męczyć. Zaczęła marzyć o gorącej namiętności, którą przeżyli na wyspie, chciała, by Penry zapragnął jej na nowo, by przestał wreszcie traktować ją jak młodszą siostrę... Coraz częściej po jego wyjeździe stawała przed lustrem i przyglądała się z niezadowoleniem swojemu odbiciu. Gdybym tak była wysoka albo zmysłowa, albo miała chociaż blond włosy – myślała. Wszystko, tylko nie mieć tej płaskiej, chłopięcej figury!

– Co tam robisz? – spytała Eliza pewnego wieczoru. Leonora stała właśnie przed lustrem i próbowała wymyślić sobie jakąś nową, oszałamiającą fryzurę. – Lustereczko, powiedz przecie... ?

– Nie ma co pytać – odpowiedziała Leonora, siadając na łóżku. – Ty, Elizo.

Eliza uścisnęła ją przyjaźnie.

– Kochanie, cóż to za głupstwa! – Siostra uśmiechnęła się chytrze. – Nie dla mnie Penry Vaughan przejeżdża co tydzień tyle kilometrów...

– A ja i tak chciałabym być mniej niepozorna – odparła niepocieszona.

– Czy była pani Vaughan jest bardzo piękna?

– Chyba tak, Penry niewiele mi o niej opowiadał. Widziałam też zdjęcia jego sióstr...

– Może podobasz mu się właśnie na zasadzie przeciwieństwa... ?

– Bardzo ci dziękuję!!

– Przecież wiesz, o czym myślę! – Eliza była zniecierpliwiona. – Może Penry Vaughan ma dosyć krzykliwego piękna i woli teraz twój bardziej subtelny styl.

– Leonora spojrzała na siostrę z ponurą miną.

– No to dlaczego nie... – urwała i zarumieniła się.

– Aha! Rozumiem... Doktor Vaughan trochę przesadził z miłością platoniczną...

Elizie nie dane było dokończyć, bo Leonora cisnęła w nią poduszką. Teraz czerwieniła się na myśl o tym, jak błagała Penry'ego, by się z nią kochał. Następnym razem, postanowiła, to on mnie będzie błagał! Jeśli w ogóle będzie jakiś następny raz...

Kiedy spotkali się po raz kolejny, Penry rzeczywiście miał do niej prośbę, ale nie była to prośba, na którą Leonora czekała.

Wrócili właśnie do domu po długim, wrześniowym pikniku i zamierzali odszukać Elizę. Znaleźli tylko notatkę przyczepioną do lodówki właśnie wyszła, by spotkać się z przyjaciółmi.

– Twoja siostra często wychodzi w niedzielę – zauważył Penry. – Mam nadzieję, że to nie przez nas.

– Nie, oczywiście, że nie! Po prostu tylko wtedy ma czas, by wpaść do przyjaciół. Wiesz przecież, że we wszystkie niedziele, kiedy cię tu nie ma, ja chodzę żeglować.

Penry usiadł na swoim ulubionym miejscu na sofie. Jest wypoczęty i spokojny, myślała Leonora, przyglądając mu się z przyjemnością. Twardy, nieprzyjemny grymas dawno już znikł z jego twarzy. Teraz Penry patrzył na świat z radością i zainteresowaniem. Tak pewnie wyglądał, zanim się ożenił, pomyślała. To rozstanie z żoną sprawiło, że jego twarz nabrała ponurego wyrazu.

– Czemu tak na mnie patrzysz? – spytała widząc, że ją obserwuje.

– Chodź i usiądź tu obok mnie, rusałko, to ci powiem.

Nie potrzebowała drugiego zaproszenia. Była bardzo spragniona jego bliskości. Spojrzał na nią rozbawiony. – Tak sobie myślałem... – rzekł, biorąc ją za rękę. – Jesteś bardzo odważna, skoro nie boisz się żeglować po tym, co się zdarzyło na Brynteg.

Była zaskoczona. Nigdy dotąd nie poruszali tego tematu. Skinęła poważnie głową.

– Pierwszy raz był straszny. Kiedy wiatr się wzmógł, Julian Parker musiał właściwie sam doprowadzić łódkę do portu, tak byłam przerażona.

Penry spojrzał na nią uważnie.

– A któż to, do licha, jest Julian Parker?

Leonora wzruszyła obojętnie ramionami.

– Znajomy. Czasami razem pływamy. W tym roku nie mogliśmy się ścigać, bo za rzadko bywałam nad jeziorem.

– Czy powinienem być szlachetny i zaproponować, że nie będę przyjeżdżać w niedziele, byś mogła bez przeszkód żeglować?

– Jeśli chcesz. – Uśmiechnęła się.

– Nie, nie chcę. – Przerwał na chwilę i przytulił ją do siebie. – Chyba, że ty tego chcesz dodał cicho.

Sezon już się właściwie skończył – powiedziała wymijająco, nie patrząc na niego. Penry przytulił ją mocno i zwrócił do siebie jej twarz.

– Czy to znaczy, że nadal masz ochotę widywać mnie, kiedy tylko będę mógł przyjechać?

Miała ochotę widywać go znacznie częściej, ale nie chciała mu tego mówić. Skinęła więc tylko głową. Schylił się, by ją pocałować. Miał to być lekki, króciutki pocałunek, ale trwał i trwał. Oderwali się od siebie bez tchu.

– Czemu przestałeś? – zapytała Leonora szeptem.

– Dobrze wiesz! – Penry nabrał powietrza i postanowił zmienić temat. – Mogę zapytać, czy czujesz jeszcze coś na myśl o Ferrisie?

Nie miała ochoty o tym rozmawiać.

– Nie, nic takiego – rzekła krótko i usiadła wyprostowana.

– Dzwonił do ciebie? – Dotknął lekko jej włosów. Siedziała nieporuszona, gdyż jego dotyk sprawił, że wszystko w niej zamarło.

– Tak – odparła.

– Powiedziałaś mu o mnie?

– Nie – skłamała bezwstydnie. – A powinnam? Penry skrzywił się, lecz po chwili jeszcze raz ją pocałował. Odsunęła się niechętnie.

– Co się stało? – Nic z tego nie rozumiał. – Ostatnio starałem się zachowywać tak poprawnie, że chyba mogłabyś mnie teraz dwa razy pocałować...

– Bardziej by mi się to podobało, gdybyś nie całował mnie z niechęci do innego mężczyzny...

– Jeśli w ogóle można to tak nazwać!

Nagle Leonora poczuła, że ogarnia ją złość. Zerwała się z miejsca i stanęła przed Penrym. Nic ją nie obchodziło, że ma potargane włosy i spieczony słońcem, trochę błyszczący nos.

– Zdaje się, że chcesz powiedzieć, iż Guy interesował się mną, bo wyobrażał sobie, że jestem chłopakiem!

– Nic takiego nie powiedziałem. – Penry wstał z miejsca. Leonora spojrzała mu prosto w oczy.

– Oprócz tej jednej nocy, o której już w ogóle się nie mówi, panie Vaughan, niczym się nie różnicie! Równie dobrze mogłabym być chłopcem, tyle zainteresowania okazujesz mi jako... jako kobiecie!

– Co ty, do cholery, próbujesz mi powiedzieć?!

– spytał podniesionym głosem. – Że jestem pod względem zainteresowań podobny do twojego wymuskanego fotografa?

– Nie powinieneś się dziwić, gdybym tak teraz myślała – wyrzuciła z siebie w zacietrzewieniu i natychmiast cofnęła się o krok; zobaczyła oczy Penry'ego.

– Nie bój się – powiedział bardzo, bardzo spokojnie.

– Nie zamierzam cię uderzyć. – Złapał ją za ramiona tak mocno, że aż syknęła. – Chętnie natomiast przetrzepałbym ci siedzenie! Cholera, myślałem, Leonoro, że to rozumiesz. Po prostu chciałem ci dać czas, nie chciałem cię do niczego zmuszać!

Strząsnęła jego dłonie.

– I musiałeś czekać całe lato? – spytała gniewnie.

– Wszystko, co osiągnąłeś, jeśli chcesz wiedzieć, to to, że wpadłam w kompleksy i straciłam całą pewność siebie.

Penry patrzył na nią w milczeniu i wyraźnie starał się dojść do siebie po tym, co usłyszał.

– Jak do tego doszło? – zapytał cicho.

Leonora westchnęła.

– Nieważne – odparła odwracając się, ale on złapał ją w talii i zwrócił do siebie.

– Ależ to bardzo ważne! – Potrząsnął nią lekko.

– Chcesz powiedzieć, że powstrzymując się w tak nienaturalny sposób od kontaktów fizycznych wpędziłem cię tylko w kompleksy? Uważasz, że nie jesteś dla mnie pociągająca?

Skinęła głową. Wszystkie kobiety, o których mi opowiadałeś, są takie piękne.. , Myślałam, że jestem za bardzo pospolita, byś interesował się mną w taki... w taki sposób.

– Więc jak myślisz, po co do ciebie przyjeżdżam?

– Siłą posadził ją na sofie. Bądź cicho i słuchaj! Przed ślubem prowadziłem dość intensywne życie, jeśli chodzi o kobiety, i całkiem mi się to podobało. Szczerze mówiąc, ożeniłem się z Melanie, bo była jedyną, która wytrzymała aż do ślubu.

– Po co mi to mówisz? – spytała Leonora, zastanawiając się jednocześnie, w jaki sposób uciec.

– Bo uważam, że trzeba oczyścić atmosferę, jeśli mamy się dalej widywać. Oczy Penry'ego zwęziły się nieprzyjemnie. – Chyba, że tego nie chcesz.

Potrząsnęła głową.

– Wiesz, że tego chcę. Bardzo.

Miło mi to słyszeć. Potrzebowałem czasu, by nabrać do ciebie zaufania, bo nie umiałbym znieść kolejnego związku opartego na nieporozumieniu. Melanie była jak... jak puste pudełko po czekoladkach: z wierzchu kusząca, wewnątrz pusta. Mówiąc wprost – oziębła. A jednak uparła się, by za mnie wyjść. Do tej pory nie wiem, czemu!

– To przecież jasne! – zawołała Leonora.

Penry uśmiechnął się wreszcie. Uwielbiała ten błysk w jego oczach...

– Dzięki, rusałko. Wbijasz mnie w pychę.

Pomyślała o tym, co przed chwilą usłyszała.

– Penry... – zaczęła niepewnie – czy chcesz powiedzieć, że... no cóż... że nie wiązałbyś się ze mną, gdybym była oziębła jak Melanie?

Pokręcił przecząco głową.

– Nie, tego nie powiedziałem. Pobraliśmy się z Melanie w pośpiechu, z powodu, o którym wciąż nie mogę spokojnie myśleć. Teraz nie chciałem się śpieszyć. Pragnąłem, żebyśmy poznawali się stopniowo, krok po kroku. Ogromną przyjemność sprawia mi wszystko, co robimy, oprócz tego – dodał miękko i pogłaskał Leonorę po dłoni. – Nie jesteś zimna, moje kochanie. Jestem o tym całkowicie przekonany.

– Więc nie żałujesz, że się wtedy kochaliśmy?

– Jak mógłbym? To było takie piękne... Przynajmniej dla mnie.

Poczuła, że kamień spadł jej z serca.

– Dla mnie też. Zawsze będę ci wdzięczna za tamtą noc.

Penry uniósł jej dłoń do ust.

– Nie musisz mi być wdzięczna za coś, co sprawiło mi tak wielką przyjemność. Chociaż z drugiej strony... Jeśli naprawdę czuje pani, panno Fox, że ma wobec mnie dług...

– Tak? – Spojrzała na niego uważnie. – Mogę coś zrobić?

– Jestem zaproszony na przyjęcie w przyszły weekend. Poszłabyś ze mną?

– Ale co to za przyjęcie?

– W tym właśnie cały problem. – Penry uśmiechnął się kwaśno. – Przyjęcie jest w Londynie, a urządzają je Ciem i Nick z okazji dziesiątej rocznicy ślubu. Będzie tam cała moja rodzina, włącznie z matką, która absolutnie żąda, żebym tam był.

Leonora patrzyła na niego w panice.

– I chcesz, żebym tam poszła? Mowy nie ma!

Uśmiechnął się przymilnie.

– Nie odmawiaj, rusałko, proszę. Powiedziałem już mamie, że cię przyprowadzę. Jeśli nie przyjdziesz, któraś z moich sióstr na pewno znajdzie mi jakąś wolną panią, która będzie gotowa rzucić się na mnie. Potrzebuję obrony!

Leonora nie wiedziała, co o tym myśleć.

– A nie będą ci mieli za złe, że przyprowadzasz kogoś obcego na rodzinne przyjęcie?

– Ależ skąd! Nick i Ciem i tak zaproszą wszystkich swoich znajomych. A poza tym – dodał chytrze – jeśli nie pójdziesz, dość długo nie będziemy się mogli zobaczyć. W następny weekend muszę być w szpitalu.

Nie uśmiechało się jej spędzić dwóch tygodni bez Penry'ego, a on, jakby przeczuwając zwycięstwo, przysunął się bliżej i dotknął lekko ust Leonory.

– Czy jest jakiś sposób, by cię przekonać? – zapytał.

Skinęła głową i delikatnie ugryzła go w palec.

Z cichym westchnieniem cofnął rękę, wziął Leonorę w objęcia i zaczął całować... Zadrżała z rozkoszy, gdy poczuła, że Penry ostrożnie dotyka jej uda. Miała na sobie tylko dżinsowe szorty... Rozchyliła usta, by lepiej czuć jego pocałunki i zaczęła powoli rozpinać mu koszulę, a potem... Potem mogła już całować jego nagą, opaloną skórę. Pomógł jej zdjąć bluzkę i cienką, jedwabną koszulkę, dotknął jej nabrzmiałych piersi, całując każdą z nich tak podniecająco, że przycisnęła swe biodra do jego ud. Z jękiem odsunął ją od siebie, a po chwili mocno przytulił. Policzkiem przywarł do jej włosów.

– Co za męka! – powiedział z trudem.

Leonora z przekonaniem pokiwała głową. Zajrzała mu w twarz pociemniałymi z emocji oczami.

– Ale nie będziesz się teraz ze mną kochał.

Penry wypuścił głośno powietrze. Jego oczy były w tej chwili niemal tak ciemne jak jej.

– Nie. Wiesz, jak bardzo chcę się z tobą kochać, Leonoro, ale nie tutaj, nie w ten sposób. Chcę czegoś więcej niż kilku pośpiesznych pieszczot. Chcę, żeby nasz następny raz był doskonały, żebyśmy mieli dla siebie mnóstwo czasu. Rozumiesz to, rusałko?

Leonora kiwnęła głową. Zerknęła na zegar i zerwała się na równe nogi.

– Dobrze, że przestał mnie pan przekonywać akurat teraz, panie doktorze – powiedziała i zaczerwieniła się widząc, jak Penry ją obserwuje podczas zakładania swetra. – Eliza zaraz tu będzie.

Zapiął koszulę.

– Wiem – rzekł z uśmiechem. – Gdyby nie to...

Westchnął z żalem i, unosząc twarz Leonory, dodał:

– Powiedz, przekonałem cię? Pójdziesz ze mną na to przyjęcie?

– Tak. – Wspięła się na palce, by go pocałować. – Inaczej spędziłabym cały wieczór zastanawiając się, czy nie próbujesz przekonać kogoś innego.

– Miałabyś coś przeciwko temu?

– Jeszcze jak!

– Pociąg zatrzymywał się właśnie na stacji Paddington w Londynie. Leonora wstała, przełożyła przez ramię jasny lniany żakiet Elizy i wyszła z przedziału. Przez całą drogę zastanawiała się, czy dobrze robi, idąc z Penrym na przyjęcie. Spędzenie wieczoru pod czujnym okiem całego klanu Vaughanów wydawało jej się równie pociągające, jak wejście do jaskini lwów. Westchnęła ciężko. Nastroju nie poprawił jej nawet widok Penry'ego. Miał na sobie letni, popielaty garnitur, a do tego białą koszulę w cieniutkie, niebieskie prążki.

– Witaj, rusałko! – Pocałował ją lekko i poprowadził w stronę postoju taksówek. – Zostawiłem samochód w Parsons Green i przyjechałem tu metrem. Będę cię mógł trzymać w objęciach przez całą drogę!

Leonora odsunęła się nieznacznie.

– Hej, poczekaj. Najpierw będę musiała się przebrać.

Spojrzał na jej fioletową, bawełnianą bluzkę i jasne dżinsy.

– Czemu nie pójdziesz w tym? – spytał.

– Nie mogę!

Przystanął i wziął ją za ramiona. Nie obchodziło go, że naokoło panuje ścisk, że ludzie z trudem ich omijają.

– O co chodzi? – zapytał. – Żałujesz, że przyjechałaś?

Szybko pokiwała głową.

– Nie martw się, kochanie – rzekł Penry z uśmiechem. – Będę cię osłaniał. Nie sądzę zresztą, żeby to było potrzebne. Mam całkiem miłą rodzinę.

– Wierzę. Co oni o mnie wiedzą?

– Niewiele. Obiecuję, że twoja obecność nie wywoła żadnych komentarzy. – Pocałował ją w czubek nosa. – Kiedyś dziwili się, jeśli akurat z nikim nie byłem. Oczywiście było inaczej, kiedy byłem żonaty, ale teraz przecież nie jestem.

– Wiem. Gdybyś był, nie musiałabym przyjeżdżać!

– Ale ponieważ twoja obecność jest absolutnie niezbędna, rusałko, lepiej się pośpiesz. Chodźmy już, jeśli mam cię potem odwieźć do domu.

Parę minut później Leonora odnalazła Penry'ego w dworcowej księgarni. Kiedy dotknęła jego ramienia, odwrócił się i spojrzał spod przymrużonych powiek.

– Jak wyglądam? – spytała niepewnie. – Eliza mówi, że mała czarna sukienka jest dobra na każdą okazję...

– Mała rzeczywiście – powiedział kwaśno, mierząc ją wzrokiem. – Nie jestem pewien, czy podoba mi się, że widać takie długie, szczupłe nogi... Ale wyglądasz cudownie!

Leonora uśmiechnęła się radośnie.

– Dziękuję, doktorze, mówi pan same miłe rzeczy! Chciałam sobie spiąć włosy, ale Eliza powiedziała, że na pewno będziesz mnie wolał w rozpuszczonych.

– Miała rację! – Otoczył ją ramieniem i zaprowadził do taksówki. – No, wskakuj!

Dopiero teraz poczuła się lepiej. Przestała wreszcie myśleć o swojej tremie związanej z przyjęciem, cieszyła się, że będą mogli spędzić razem cały weekend. Penry mówił o tym, co działo się w szpitalu, opowiadał o wizycie w St Mary's, i przekazał Leonorze pozdrowienia od siostry Concepty. Patrzyła na niego szczęśliwa.

– Co się dzieje? – spytał, gdy zdał sobie sprawę, że nie słucha go tak uważnie, jakby chciał.

– Po prostu patrzę na ciebie i cieszę się, że przyjechałam – odparła pogodnie. Przytulił ją mocniej i pocałował w policzek.

– Dziękuję, panno Fox. Bardzo się z tego cieszę.

Gdy tylko znaleźli się w Parson's Green, Penry wyjął ze swojego samochodu prezent dla Ciem i Nicka, schował torbę z rzeczami Leonory i szybko przeszli na drugą stronę ulicy. Leonora nie zdążyła nawet zacząć się denerwować. Zapukali do białych, drewnianych drzwi. Czekali krótką chwilę, wsłuchując się w stłumioną muzykę i śmiech, a potem otworzył im wysoki, ciemny mężczyzna z blizną na policzku. Klepnął Penry'ego przyjaźnie po plecach i przedstawił się Leonorze jako Nick Wood. Chwilę później dołączyła do niego wysoka, piękna blondynka.

– Nareszcie jesteście! – zawołała, rzucając się Penry'emu na szyję. – Witaj w naszej menażerii! – zwróciła się do Leonory. – Tak się cieszę, że przyjechałaś.

Leonora złożyła gospodarzom życzenia i wręczyła im prezent.

– O dziesiątej rocznicy ślubu mówi się, że jest cynowa. Obawiam się, że to nie jest bardzo oryginalne...

Prezent stanowiła duża cynowa puszka, do której Leonora włożyła butelkę starej, dobrej whisky. Gospodarze byli bardzo zadowoleni. Ciem zabrała Leonorę do środka, żeby przedstawić ją wszystkim, a ponieważ musiała na chwilę odejść, zajął się nią Luiz Santana, maż Charity, bliźniaczej siostry Ciem.

– Queridas – rzekł. – Oto gość Penry'ego, senorita Leonora Fox.

Obie kobiety, które kończyły właśnie przybierać stół, odwróciły się jednocześnie. Powitały Leonorę z uśmiechem, trochę chyba zaskoczone jej dziewczęcą urodą. Luiz przedstawił je jako swoją teściową oraz żonę, a potem przeprosił i wyszedł witać przybywających gości.

Leonora uśmiechała się zakłopotana, patrząc ze zdumieniem na Charity. Bliźniaczki były do siebie wprost łudząco podobne! Bardziej jednak ciekawiła ją starsza pani, której błękitne oczy wskazywały wyraźnie, że jest matką Penry'ego.

– Dobry wieczór – powiedziała nieśmiało, bo przez chwilę żadna z nich nie wiedziała, jak zacząć rozmowę. – Tak się cieszę, że pani Wood mnie zaprosiła...

– Drogie dziecko! – Pani Vaughan odetchnęła z ulgą i wyciągnęła do Leonory ręce. – Bardzo mi miło, że tu jesteś.

– Czemu Penry nie przyprowadził cię prosto do nas?

– zapytała Charity, uśmiechając się promiennie do dziewczyny. – Naprawdę, on jest czasami beznadziejny!

– Och, to nie była jego wina – odparła natychmiast.

– Twoja siostra chciała mnie od razu wszystkim przedstawić... – Uśmiechnęła się przepraszająco. – Obawiam się, że niewiele będzie z tego pożytku. Poznałam tyle osób naraz, że wszystko mi się miesza.

Charity rozmawiała z nią jeszcze przez chwilę, a potem, ponaglana spojrzeniem przez matkę, zostawiła Leonorę z panią Vaughan.

– Penry niewiele o tobie mówił, kochanie – rzekła starsza pani. – Usiądź tu obok mnie i opowiedz mi o sobie. Penry wspomniał mi o twojej przygodzie na Gullholm. Dobry Boże, kiedy pomyślę, co się mogło stać... !

– Wiem, pani Vaughan – odparła poważnie. – Pani syn uratował mi życie.

– Dzięki Bogu był na miejscu. Przez większą część roku na wyspie mieszkają tylko mewy. – Matka Penry'ego wzdrygnęła się i dotknęła dłoni Leonory. – To naprawdę szczęście, że był on na wyspie w odpowiednim momencie.

– Ktoś wzywa mego imienia nadaremno? – Penry wszedł do pokoju. – Tu jesteś, Leonoro! Widzę, że poznałaś już moją matkę.

– Nie dzięki tobie – rzekła kwaśno pani Vaughan.

– Ciem złapała ją, zanim zdążyłem zaproponować coś do picia. – Podał dziewczynie szklaneczkę wina.

– Mamo, masz na coś ochotę?

– Nie, dziękuję kochanie.

W przedpokoju rozległ się głośny kobiecy śmiech. Pani Vaughan spojrzała z niepokojem na syna, a on odwrócił się i twarz zastygła mu w niechętnym grymasie... Drzwi otworzyły się z trzaskiem i stanęła w nich szczupła, ubrana na biało kobieta. Przeszła przez pokój rozkołysanym kocim krokiem, odrzucając z czoła czarne włosy.

– Cześć, Pen. Dawno się nie widzieliśmy, prawda?

– rzekła z uśmiechem. Zwróciła się w stronę pani Vaughan. – Witam, pani V. , proszę nie mieć takiej miny! Nie mogłam przecież nie przyjść na przyjęcie mojego kochanego brata! Jak się macie i kto to jest?

– Dobry wieczór, Melanie – rzuciła krótko pani Vaughan. – Co za niespodzianka... A gdzie jest... jak on się nazywa?

– Nigel. W ważnej podróży służbowej na kontynencie. – Spojrzała wyzywającego na Penry'ego. – I co, nie przywitasz się ze mną, Pen, kochanie?

– Dobry wieczór – powiedział Penry głosem bez wyrazu i podał Leonorze dłoń, by wstała. – Pozwól, że ci przedstawię, Leonoro. To jest Melanie, moja była żona. Melanie, oto Leonora Fox, moja narzeczona.

Leonora zrozumiała, co miał znaczyć mocny uścisk palców Penry'ego i nie mrugnęła nawet powieką na dźwięk słowa narzeczona. Uśmiechnęła się chłodno.

– Dobry wieczór.

Nowo przybyła zmierzyła ją wrogim spojrzeniem.

– Witam! No, no, co za niespodzianka... Nie miałam pojęcia, że zamierzasz znów się żenić, Pen.

– Penry uznał, że przyjęcie z okazji rocznicy ślubu Ciem będzie dobrą okazją, by ogłosić tę dobrą nowinę – oświadczyła pani Vaughan, wstając z miejsca. Ujęła Leonorę pod rękę. – Chodźmy już, Penry. Katherine właśnie przyjechała, na pewno chce poznać Leonorę.

Pożegnała swą byłą synową lodowatym uśmiechem i wyszła razem ze swym synem i jego drobną przyjaciółką. Melanie patrzyła za nimi ze złością.

Nawet na chwilę nie udało się Leonorze zostać z Penrym sam na sam. Poznała jego ukochaną siostrę Kit i jej męża, Reida Liveseya. Zjadła kolację, śmiała się i bawiła z przyjaciółmi Penry'ego, a przez cały czas marzyła o tym, by spytać go, co właściwie miał na myśli, kiedy przedstawił ją Melanie.

Przyjęcie trwało i Leonora miała niejedną okazję, by dobrze przyjrzeć się byłej żonie Penry'ego. Czuła, że jest coraz bardziej na niego zła. Jeśli zaprosił ją tu tylko po to, by zachować twarz przed Melanie, mógł być przynajmniej szczery! To przecież on nie chciał żadnych kłamstw i nieporozumień. Po paru godzinach zaczęła marzyć o powrocie do domu, ale, ku jej rozpaczy, Penry'ego nigdzie nie było.

Ciem i pani Vaughan namawiały Leonorę, by została na noc, ale odmówiła. Miała nadzieję, że gościnni gospodarze nie będą jej mieli tego za złe. Poszła szukać Penry'ego, a ponieważ nie mogła go znaleźć, udała się do łazienki. Uspokoiła się trochę, poprawiając sobie fryzurę i makijaż. Już miała zejść na dół, gdy uwagę jej zwrócił dobrze znany głos... Przystanęła i zmarszczyła czoło.

Mówił na tyle głośno, że nie mogła go nie słyszeć. Przez uchylone drzwi ujrzała biało ubraną postać i aż zrobiło jej się słabo. Melanie stała bardzo blisko Penry'ego, zwracając w jego stronę twarz w namiętnym zaproszeniu...

– Proszę, Pen – niski głos kobiety słychać było w holu aż nadto wyraźnie – tylko teraz... Przez wzgląd na dawne czasy.

– Nie ma mowy – odparł ostro, ale Melanie przytuliła się mocno do niego. Jej wąskie palce zaczęły przesuwać się wolno wzdłuż jego szyi... Leonora odwróciła się pośpiesznie i zbiegła na dół, by wmieszać się w rozbawiony tłum.

Penry odnalazł ją jakiś czas później, gdy otoczona sporą grupą gości dyskutowała zażarcie na temat żeglarstwa.

– A więc twoja dama jest żeglarzem – rzekł Reid Livesey. – Musisz zabrać ją do Hiszpanii, do Rica.

– Świetny pomysł – rzekł Penry, patrząc ze zdziwieniem na promieniejącą radością Leonorę. – Obawiam się, że na nas już pora.

– Wszyscy żegnali Leonorę serdecznie i zapraszali do siebie. Dopiero po dłuższym czasie udało im się wyjść. Wsiedli do samochodu i ruszyli w stronę Chastlecombe.

– Co się stało? – Penry przerwał coraz bardziej męczącą ciszę. – Źle się tam czułaś?

– Nie tak dobrze, jakbym mogła.

– Nie spodobała ci się moja rodzina? Oni bardzo cię polubili!

– Bardzo mi się wszyscy podobali, ale celowo przedstawiłeś mnie jako kogoś, kim nie jestem – odparła gniewnie. – Zwłaszcza swojej byłej żonie!

– I o to ci chodzi? – spytał Penry po krótkiej chwili milczenia. – O to, że trochę na wyrost nazwałem cię swoją narzeczoną czy o to, że była tam Melanie?

– Podejrzewam, że jedno ma z drugim wiele wspólnego – rzekła Leonora ponuro. – Po prostu zapomniałeś powiedzieć mi, że Melanie jest siostrą Nicka. Wiedziałeś, że będzie tam dzisiaj i dlatego właśnie potrzebna ci była ochrona. Tylko że i tak nie na wiele się zdała!

– O czym ty mówisz?

– Kiedy zniknąłeś, poszłam cię szukać. Nie mogłam znaleźć, więc poszłam do łazienki. A w drodze powrotnej zobaczyłam cię w jednym z pokoi z Melanie. – Leonora była rozgoryczona. – Byłeś tak zajęty, że zapomniałeś nawet zamknąć drzwi!

Penry zaklął cicho.

– Do licha, Leonoro, to nie to, o czym myślisz...

– Nie stałam tam długo, ale to, co widziałam, starczy, by wiedzieć, że wszystko co mówiłeś o oziębłości Melanie to bzdura.

– Leonoro – zaczął Penry – Melanie nie chciała, bym się z nią kochał. Prosiła mnie o przysługę. Dlatego zresztą dziś przyszła.

– Prosto w twoje otwarte ramiona! – Leonora odwróciła twarz i zaczęła wyglądać przez okno. – Pewna jestem, że nie miała z mojego powodu wyrzutów sumienia.

Mylisz się. Jedno spojrzenie na ciebie przekonało ją, że mam wobec ciebie poważne zamiary.

– No popatrz! A to czemu?

. Penry zawahał się.

Powiem ci: jesteś dokładnym przeciwieństwem kobiet, które dotąd znałem. Jak Melanie, miały mały iloraz inteligencji i duże biusty.

– I jedno spojrzenie na mój płaski biust przekonało ją, że jestem miłością twojego życia!

– Nie bądź dziecinna! – odparł opryskliwie.

Był to niewątpliwie doskonały sposób na zakończenie rozmowy. Zapadło grobowe milczenie. Penry kilkakrotnie próbował je przerwać, ale jego wysiłki spełzły na niczym. Jechali z szybkością, która śmiertelnie przerażała Leonorę i kiedy znaleźli się wreszcie na opuszczonym parkingu w Chastlecombe, dziewczyna drżała od stóp do głowy. Odpięła pas bezpieczeństwa. Penry przyciągnął ją do siebie i pocałował z siłą, której nie potrafiła się oprzeć... Zmęczona mnóstwem wrażeń, nie umiała się dłużej złościć...

Czuła, jak mocno bije jego serce, odpowiadała z chęcią na gorące pocałunki... Zapanował wreszcie nad sobą, lecz nadal trzymał ją mocno w objęciach, przytulając policzek do jej splątanych włosów.

– Boli! – szepnęła Leonora. Penry rozluźnił nieco uścisk i zajrzał jej w oczy.

– I słusznie – odparł. Oddychał szybko. – Powinno cię boleć, za to, że tak mnie podejrzewasz. Posłuchaj, niewierny Tomaszu, posłuchaj uważnie. Nie mogę ci powiedzieć, czego chciała ode mnie Melanie, bo powiedziała to w zaufaniu. Ale chcę, żeby jedno było jasne. Nawet gdyby prosiła, żebym się z nią kochał, a nie o to jej chodziło, odpowiedź byłaby jedna: nie. Po pierwsze jest żoną innego mężczyzny, a po drugie mam jeszcze ważniejszy powód.

– Jaki? – spytała cicho.

– Od dawna mam wciąż przed oczami obraz... tego, co stało się pewnej nocy na mojej wyspie... Od tamtej – pory nie robią na mnie wrażenia wdzięki żadnej kobiety, prócz ciebie, Leonoro Fox. Rozumiesz?

Pokiwała szybko głową i nagle noc stała się piękna, a księżyc świecił mocniej niż kiedykolwiek przedtem...

– Przepraszam – szepnęła, tuląc się do Penry'ego.

– Ale Melanie jest taka piękna... Byłam zazdrosna. Okropnie zazdrosna!

Westchnął cicho i znów zaczął ją całować... Cały gniew i niepokój Leonory stopiły się w cieple jego pocałunków. Dopiero po dłuższej chwili Penry odsunął się i rzekł:

– Wiesz, rusałko, znam lepsze miejsca, by się kochać...

– Ja też – powiedziała skwapliwie, rozcierając łokieć.

– W tym samochodzie nie jest najwygodniej.

– Lepiej będzie, jeśli cię tu zostawię.

– Nie chcę iść do domu.

– A mimo to proszę, miej litość dla mojego ciśnienia! Idź teraz do swego pustego łóżka, a ja pojadę do domu.

– Pocałował ją jeszcze raz. – Tak bym chciał, żebyś mogła pojechać ze mną.

– Ja też.

Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Na pożegnanie Penry dotknął lekko jej ust.

– Leonoro, czy przyjechałabyś do Walii w przyszły weekend? Zobaczysz mój dom, powiesz, czy ci odpowiada. Będę musiał, co prawda, zaglądać do szpitala, ale resztę czasu mielibyśmy dla siebie. Przyjedziesz?

Skinęła głową. Oczy błyszczały jej, gdy zdała sobie sprawę, co znaczą jego słowa.

– Z przyjemnością.

– Jeśli chcesz, możesz wziąć Elizę.

– A ty chcesz?

– Szczerze mówiąc, nie. – Uśmiechnął się i pogłaskał japo policzku. – Ale jeśli boisz się, że stracę głowę, gdy będziemy sami, koniecznie weź przyzwoitkę.

– Pomyślę o tym – odparła poważnie.

– Cały następny tydzień Leonora spędziła jak we śnie. Penry dzwonił codziennie, przypominając o weekendzie. Tak, jakbym mogła zapomnieć, myślała z uśmiechem. Nie mogła tylko odmówić sobie tej przyjemności i nie mówiła mu, czy bierze ze sobą Elizę.

– Tak, jakbym się pchała! – powiedziała któregoś dnia Eliza ze śmiechem. – Zapewniam cię, że nie mam ochoty wam przeszkadzać. Jedź sama, masz moje błogosławieństwo. Zresztą Penry chyba nie chciałby mnie widzieć.

– Bzdura – rzekła Leonora, która przedstawiła siostrze wydarzenia sobotniej nocy w nieco zmienionej wersji. – On mi po prostu chce pokazać dom.

– Wobec tego czemu nie zrobić mu niespodzianki? Pojedź do Walii już w piątek. Sue Parker pomoże mi w sklepie.

Leonora bardzo się ucieszyła i, oczywiście, nie wspomniała o niczym Penry'emu. W piątek wyruszyła z domu wcześnie, tak by nie zdążył do niej zatelefonować. Śpiewała głośno razem z radiem, jadąc drogą na Abergavenny i Brecon. Skręciła w stronę Builth Wells i zalesionych wzgórz, gdzie nad rzeką Wye stał dom Penry'ego. Tyle razy mówił jej, jak ma jechać, że trafiłaby tam nawet w nocy. Bez trudu znalazła polną drogę, która zaprowadziła ją aż do otwartej bramy. Długi podjazd ciągnął się wzdłuż trawnika i rozszerzał w wysypany żwirem placyk przed domem. Leonora patrzyła na dom z prawdziwą przyjemnością. Penry powiedział jej, że zbudowano go w zeszłym stuleciu. Ciemne, ceglane ściany i wesoło błyszczące okna tworzyły bardzo malowniczy obraz.

Stała jeszcze przez chwilę i podziwiała dom, a potem zadzwoniła do drzwi. Usiłowała sobie wyobrazić minę Penry'ego! Nikt jednak nie odpowiadał... Zadzwoniła jeszcze raz i tym razem drzwi otworzyły się dziwnie wolno... Jakież było jej zdumienie, gdy zamiast potężnej sylwetki Penry'ego ujrzała... szczupłą kobietę, która jeszcze niedawno była jego żoną! Melanie uśmiechnęła się leniwie i przesunęła dłonią po włosach. Miała na sobie tylko cienki, jedwabny szlafrok.

– No, no... jak miło... Leonie, prawda? Ależ niespodzianka!

– Na imię mi Leonora. – Z pewnym zdumieniem zauważyła, że jej głos brzmi prawie normalnie. Melanie wzięła ją za rękę i wciągnęła do środka.

– Wejdź, proszę. Pen niedługo tu będzie, wpadłam do niego tylko.

Leonora wyszarpnęła rękę z jej dłoni. Czuła się zagubiona w tym dużym holu.

– Czy Penry tu jest? Miał dziś wrócić z konferencji.

– Tak ci powiedział? – Melanie promieniała. – On jest niemożliwy! Prawdę mówiąc spędziliśmy noc tutaj, zresztą niedawno wstaliśmy. Teraz pojechał po zakupy. Wiesz, po uprawianiu miłości człowiek robi się strasznie głodny. . Och, kochanie, jak ty zabawnie wyglądasz!

Leonora jęknęła, zasłoniła ręką usta... i Melanie musiała szybko zaprowadzić ją do łazienki na piętrze. Dlaczego szok ma zawsze zgubny wpływ na mój żołądek – pomyślała Leonora, kiedy mdłości ustąpiły. Po jakimś czasie umyła twarz i wyszła z łazienki. Musiała przejść przez sypialnię i wszystko aż się w niej przewracało na widok skłębionej pościeli. Zbiegła pędem po schodach, chcąc jak najszybciej uciec, ale... drzwi otworzyły się nagle i do domu wszedł Penry.

– Leonoro! – zawołał uszczęśliwiony i chwycił ją w ramiona. – Przyjechałaś już dzisiaj!

Dziewczyna wyrwała się z jego objęć.

– Nie dotykaj mnie! – Rzuciła mu lodowate spojrzenie. Penry patrzył na nią, nic nie rozumiejąc. – Ja się nigdy nie nauczę! Przyjechałam, żeby zrobić ci niespodziankę, jak wtedy, na Brynteg. I, oczywiście, zobaczyłam coś, czego się nie spodziewałam! Znowu.

Stał nieruchomo.

– Czy mogłabyś mi wytłumaczyć, o czym właściwie mówisz?

– Mówi o mnie! – Melanie wyszła z jednego z bocznych pokoi, kompletnie ubrana, z nienaganną fryzurą.

– Melanie? Co ty tu jeszcze robisz? – Penry był wściekły.

„Jeszcze"? Tego już było za wiele! Leonora przeszła obok niego, ignorując jego próbę zatrzymania. Krzyczał coś za nią, ale wskoczyła do samochodu, zapaliła i z piskiem opon wyjechała z podjazdu. Zawadziła przy tym o rangę rovera, ale nie chciała się już zatrzymywać. Ocierając łzy pędziła w dół. Kiedy wyjechała na szosę i zorientowała się, że nikt za nią nie jedzie, zatrzymała się na poboczu... Dopiero po jakimś czasie ruszyła do domu.

Eliza czekała na nią bardzo zaniepokojona.

– Co się stało? Tak się bałam! Penry dzwonił przez cały czas, pytał stale, czy wróciłaś... Bał się, że mogłaś mieć wypadek, a nie mógł jechać za tobą, bo wezwano go do szpitala!

Leonora zwinęła się na małej kanapce. Poprosiła siostrę o kawę; była wykończona. Gdy tylko poczuła, że jest w stanie mówić, opowiedziała Elizie, co zaszło w domu Penry'ego.

– Czy on coś mówił o Melanie? – spytała, zwracając w jej stronę zaczerwienione, zmęczone oczy.

– Nie. Powiedział tylko, że zaszło okropne nieporozumienie i że nie chciałaś słuchać, kiedy próbował ci się wytłumaczyć. – Eliza przytuliła mocno Leonorę.

– I jak on chciał to wyjaśnić? – Leonora zaśmiała się gorzko. – Widziałam wszystko na własne oczy: Melanie w szlafroku, jej włosy, nawet... łóżko... – przełknęła łzy. – Nie, nie bój się, drugi raz nie zwymiotuję – dodała, widząc przerażony wzrok siostry.

Gdy zadzwonił telefon, Leonora zerwała się z miejsca.

– Jeśli to Penry, powiedz mu, że nie chcę go widzieć ani z nim rozmawiać. Nigdy więcej.

W poniedziałek Penry wpadł do sklepu jak burza, nie na żarty strasząc dwójkę klientów. Przywitał się krótko z Elizą.

– Gdzie ona jest? – zapytał.

– W biurze na tyłach, pracuje. Wejdź. – To ostatnie słowo nie było już potrzebne, bo Penry nie czekał na zaproszenie. Wpadł do małego pokoju, zatrzasnął za sobą drzwi i oparł się o nie plecami.

– Co ty tu robisz? – spytała Leonora lodowato.

– Chcę z tobą porozmawiać. Jadę prosto ze szpitala, a na piątą muszę być w St Mary's. Nie jeżdżę zwykle przez Chastlecombe, ale ponieważ nie podchodzisz do telefonu, nie miałem wyboru. Wiesz dobrze, że przez weekend musiałem być w pobliżu szpitala. Nie mogłem przyjechać wcześniej.

Jego potężna postać zdawała się wypełniać całe biuro. Leonora wstała, gdy zbliżył się do niej i odłożyła robótkę.

– O ile wiem – powiedziała ostro – Eliza przekazała ci wiadomość ode mnie. Może ominęła coś po drodze. Nie chcę z tobą rozmawiać. Nigdy.

Penry schwycił jej dłonie.

– Pozwól mi wytłumaczyć, ty mały, zacięty głuptasie...

Cofnęła się o krok. Jej oczy płonęły.

– Widziałam na własne oczy. Nie musisz mi niczego wyjaśniać. Nie powiedziałeś mi prawdy o Melanie...

– Nigdy cię nie oszukałem! – przerwał jej, naprawdę zły. – Była na mnie wściekła, bo odmówiłem jej tego, o co prosiła. Chciała się zemścić i całkiem jej się to udało, prawda?

Leonora zacisnęła usta.

– Ach tak, znowu ta przysługa! Więc powiedz, o co jej chodzi. Może ci uwierzę.

Spojrzał na nią chłodno.

– Jesteś taka wspaniałomyślna, Leonoro! Niestety, nie mogę tego zrobić. Melanie czy nie, poprosiła o dyskrecję. Mogę ci tylko powiedzieć, że nie miałem pojęcia, iż Melanie została tam na noc. Myślałem, że wyjedzie. Przyjechała mnie przekonać...

– I udało jej się, sądząc po tym, jak wyglądało łóżko! – Odwróciła się plecami. Penry złapał ją za ramiona i zmusił, by na niego spojrzała.

– Ja się z nią nie kochałem, Leonoro! – oświadczył zdecydowanie. – Wierzysz mi?

Patrzyła na niego zrozpaczona.

– Chciałabym ci wierzyć... Ale ona jest taka piękna...

Penry zaklął cicho. To wszystko było takie okropne... Wziął Leonorę w ramiona i zaczął całować... Użył argumentu mocniejszego niż słowa, a ona poczuła, że kocha go i jest kochana... Prawie uwierzyła, że zaszło nieporozumienie, znalazła jednak siły, by go odepchnąć.

– Więc co robiła Melanie w twoim domu? – spytała.

Odsunął się i spojrzał na nią ze smutkiem.

– Nie mogę, Leonoro. Mogę ci tylko powiedzieć, że to, co widziałaś, da się wytłumaczyć w niewinny sposób. Jeśli nie możesz się pogodzić z takim wyjaśnieniem i uwierzyć mi, nie mam ci nic więcej do powiedzenia.

Leonora wyprostowała się. Czerń swetra podkreślała bladość jej cery. Zauważyła, że Penry patrzy na jej srebrną broszkę i wiedziała, iż przed oczami stanęły mu chwile, które razem spędzili na wyspie. Przez chwilę czuła, że chciałaby paść w jego ramiona, zawołać, że nic się nie liczy, byle tylko ją kochał... Ją, nie Melanie! Ale wiedziała, że nie może tego zrobić.

– Widziałam, co widziałam, Penry, i nie winię cię za to. To jasne, że mimo wszystkich jej wad nadal się nią interesujesz. Któż mógłby cię winić? Wpakowałam się z butami w twoje życie, pewnie potraktowałeś mnie jako swego rodzaju antidotum; cóż, kiedy to nie działało... – Uśmiechnęła się chłodno. – To nie twoja wina, że nic z tego nie wyszło, doktorze Vaughan.

Nie przerwał jej ani słowem.

– Straciłem tylko czas – oznajmił. – Nie chciałaś wysłuchać ani słowa z tego, co powiedziałem, prawda?

Wzruszyła ramionami.

– Jaki by to miało sens?

– No właśnie, jaki? – Penry skinął jej głową. – Wobec tego muszę cię pożegnać, Leonoro. Mam nadzieję, że nie wystraszyłem ci klientów.

– Będą mieli co opowiadać.

Leonora była nawet zadowolona, że tak spokojnie odprowadziła go do wyjścia. Sklep był, na szczęście, pusty.

– Do widzenia – powiedziała, gdy doszli do drzwi. – Pozdrów ode mnie siostrę Conceptę.

Penry wyciągnął rękę, ale opuścił ją zaraz z cichym przekleństwem. Odwrócił się i ruszył przed siebie. Leonora patrzyła, jak odchodził zalaną jesiennym słońcem ulicą. Nie odwrócił się ani razu.

Rozdział 12

Kiedy Leonora wyszła z pociągu, wiatr aż zaparł jej dech w piersi. Uśmiechnęła się blado do Bryna Pritcharda, który przyszedł odebrać ją z dworca. Był na tyle miły, że nie skomentował przyczyn, dla których tu przyjechała. Pomógł jej wsiąść do swojej starej ciężarówki, a potem zabawiał ją rozmową przez całą drogę. Nie wspomniał ani słowem o Penrym Vaughanie, ale Leonora nie mogła się uspokoić. Drżała w napięciu na myśl o tym, co będzie musiała zrobić.

Gdy znaleźli się w Brides Haven, żona Bryna, Rachel, namawiała Leonorę na podwieczorek, ale mąż przerwał jej mówiąc, że jeśli chce, by wrócił tego samego dnia, muszą już ruszać. Rachel wręczyła jeszcze Leonorze paczkę dla Penry'ego i odprowadziła do portu. „Sea Fret", łódź Bryna, odbiła od brzegu.

– Trochę dziś kołysze, ale nie ma się czego bać, panno Fox – rzekł Bryn przyjaźnie. Dziewczyna skinęła głową w zamyśleniu.

– Przykro mi tylko, że wyciągnęłam pana z domu w taką pogodę.

Bryn potrząsnął głową.

– Nie ma sprawy. Wiatr ma być później silniejszy, ale będę w domu, zanim się pani obejrzy.

– Nie dzwonił pan do Penry'ego, żeby zawiadomić o moim przyjeździe? – zapytała Leonora niespokojnie, gdy Gullholm widać już było na horyzoncie.

– Nie, nie dzwoniłem. Niech pani pamięta, że prosił o spokój.

Leonora patrzyła na morze.

Nie zostanę tam długo. Mam nadzieję, że doktor Vaughan zabierze mnie z powrotem na swojej „Angharad".

Bryn spojrzał na nią z powątpiewaniem.

– No, to rzeczywiście nie będzie tam pani mogła długo zostać...

Po niedługim czasie „Sea Fret" zwolniła przy pomoście na Gullholm. Leonora wyskoczyła z łodzi, wzięła swój bagaż i podziękowała staremu rybakowi. Łódź odpłynęła, a Leonora ruszyła przed siebie wąską, śliską ścieżką. Wiatr, teraz bardzo silny, szarpał jej włosy i opóźniał marsz. W pewnym momencie Leonora zamarła. Boże, co ja robię, pomyślała. Co będzie, jeśli Penry mnie nie wpuści? Co gorsza, Bryn miał rację: wiatr wzmagał się z każdą chwilą.. Nie, Penry nie mógłby przecież wrzucić jej do morza. W najgorszym razie odwiezie ją na ląd. Ruszyła dalej, wspinając się coraz wyżej, coraz bliżej celu podróży.

Ścieżka doprowadziła ją już na torfowisko... Leonora zwolniła kroku. Na widok jasno oświetlonych okien miała ochotę uciec i spędzić resztę nocy na „Angharad", ale zdawała sobie doskonale sprawę, że nie może się już wycofać.

Przemoczona do suchej nitki, z trudem łapiąc powietrze po długim marszu, obchodziła dom. Generator mruczał przyjaźnie. Pomyślała nagle, że jest to zapewne jedyne przyjazne powitanie, jakie ją czeka. Penry nie będzie miły dla kogoś, kto już drugi raz przybywa na wyspę bez zaproszenia...

Zastanawiała się, czy ma pukać, czy też otworzyć drzwi z trzaskiem i urządzić dramatyczne wejście. Stanęła przed kuchennym wejściem, postawiła torbę na ziemi i odgarnęła mokre włosy z czoła. W końcu podjęła decyzję. Nacisnęła powoli klamkę i weszła do środka. Znajomy, ciepły zapach kuchni sprawił, że Leonorze stanęły w oczach łzy. Drzwi do gabinetu były uchylone, ale w pokoju panowała ciemność. Najwyraźniej Penry był gdzie indziej. Leonora zdjęła ubłocone buty i weszła do salonu. Od kominka biło miłe ciepło, paliła się tylko jedna lampa... W półmroku pokój wyglądał dość niesamowicie. Stanęła na środku i zastanawiała się, co robić dalej. Wyobrażała sobie, że gdy tu wejdzie, Penry podniesie się z sofy, bardzo zły, albo może... może się uśmiechnie... Tymczasem w pokoju panowała niesamowita cisza. Na sofie leżała otwarta książka, przy kominku – drewno na opał. Dziewczyna podeszła do ognia, by się ogrzać, gdy wtem... zdała sobie sprawę, że ktoś na nią patrzy.

– Mówi się, że dom Anglika to jego twierdza. Ja jestem Walijczykiem, ale zasada jest ta sama – rzekł Penry bezbarwnym głosem. Jego twarz skrywał cień. – Powinienem był się lepiej zabezpieczyć przed intruzami.

Leonora od dłuższej chwili żałowała, że nie posłuchała Elizy i nie zadzwoniła, zamiast przyjeżdżać bez zaproszenia.

– Przyjechałam, by cię przeprosić – rzekła. – Zdaje się, że to jedyne, co mi pozostało, zanim odjadę. Dopiero teraz widzę, jak bardzo przeszkadzam. Przykro mi. Głupio zrobiłam, że tak się tu wprosiłam.

Penry zszedł ze schodów, potykając się po drodze o dywan. Miał na sobie wyciągnięty sweter i poplamione dżinsy. Najwyraźniej dawno się nie golił. Przydałby się też fryzjer.

– Jesteś chory? – spytała sucho.

– Byłem. Już nie jestem. Wypiłem też ze dwa drinki.

I gdybyśmy byli gdzie indziej, powiedziałbym ci, żebyś wynosiła się stąd i z mojego życia. – Sięgnął po stojącą na stole szklankę i dopił jej zawartość. Posłał Leonorze złe spojrzenie. – Ale jesteśmy na wyspie, a pogoda robi się coraz gorsza. Gdybym był trzeźwy, mógłbym cię może dowieźć do Brides Haven. Ale ja nie jestem trzeźwy. I tak znowu jesteśmy na siebie skazani, pani rozbitku. Jak się tu, do cholery, dostałaś?

– Pan Pritchard mnie przywiózł.

– Dlaczego, do diabła, nie zadzwonił, żeby powiedzieć mi, że przyjechałaś?

– Bo go prosiłam, żeby tego nie robił. – Leonora wysunęła brodę do przodu. Pomyślałam, że nie będziesz chciał mnie widzieć.

I słusznie!

– Przepraszam, nie powinnam była tu przypływać.

Odwróciła wzrok. Zadzwonię rano do niego i poproszę, by mnie stąd zabrał, jeśli tylko zgodzisz się, bym została tu na noc.

A mam wybór? Nie mogę wyrzucić cię w taką pogodę.

– Dziękuję. – Przyjrzała mu się uważnie. Może coś ugotować, odwdzięczę ci się za gościnność.

Gościnność... No dobrze, zachowujmy się jak cywilizowani ludzie Planowałem wypić dzisiaj kolacje...

Wyglądasz, jakbyś od dawna nic nie jadł – odparła. Mogę zdjąć kurtkę?

Rób co chcesz rzekł obojętnie i wyciągnął się na sofie. – Ja się chyba zdrzemnę.

Leonora poczuła, że ma już tego dość. Przyskoczyła do sofy i jednym ruchem zepchnęła nogi Penry'ego na podłogę.

– Nie, nie zdrzemniesz się! Pójdziesz na górę, wykąpiesz się i ogolisz. Ja przez ten czas napiję się kawy. Dobrze, że pacjenci nie widzą cię w takim staniej doktorze Vaughan!

Penry wstał z trudem i spojrzał na nią z niechęcią. Tak się składa, że mam wakacje. Z dala od wszystkich i wszystkiego. Tak przynajmniej myślałem. Jeśli już musisz wiedzieć, miałem okropną grypę. Matka chciała wziąć mnie do siebie, do Lanhowell, ale tego bym nie zniósł. Potrzebowałem samotności. A gdzie najłatwiej ją znaleźć? Oczywiście, na mojej wyspie! Tak przynajmniej myślałem – dodał ponuro.

– Rozumiem – rzekła Leonora rozpinając kurtkę. – Widać, że nie dojadałeś...

– ... i wypiłem kilka szklaneczek szkockiej whisky na zakończenie serii antybiotyków – dodał ze znużeniem.

– To nie zbrodnia, po prostu zapomniałem... Nie ma pani o mnie najlepszego zdania, prawda, panno Fox?

– Przebyłam długą drogę, żeby cię przeprosić – przypomniała mu. – Idź już. Wykąp się, prześpij, jeśli chcesz.

Penry patrzył na nią ponuro. Wzruszył ramionami.

– Czemu nie? – powiedział i poszedł na górę.

Leonora patrzyła za nim marszcząc czoło. Po chwili przypomniała sobie o swojej torbie i poszła zabrać ją z deszczu. W kuchni wytarła włosy, przebrała się w suchy, czarny sweter i powiesiła swoje mokre rzeczy przy piecu. Po chwili stała już przy lodówce i zastanawiała się, z czego skomponować kolację.

Kiedy zupa jarzynowa zaczęła miło bulgotać w garnku, zajęła się baraniną. Posypała mięso ziołami i natarła czosnkiem tak, by włożyć je tylko do pieca, gdy Penry zejdzie na dół. Obrała kartofle i wsadziła je do pieca, a potem włączyła radio. Nie chciała myśleć o niczym, oprócz kolacji. Kiedy wszystko było gotowe, udała się na piętro. W łazience było ciemno, a Penry spał w swoim pokoju przebrany w świeże rzeczy.

Leonora szybko się umyła, przeczesała wilgotne włosy, tak że ułożyły się w miękkie loki. Zanim zdecydowała się wejść do jaskini lwa, umalowała jeszcze delikatnie usta i przyciemniła rzęsy.

Stanęła u stóp łóżka i dotknęła lekko bosej nogi Penry'ego.

– Kolacja jest już prawie gotowa – powiedziała.

– Zejdziesz na dół czy przynieść ci ją tu, na górę?

Przetarł oczy i spojrzał na nią niechętnie.

– A więc to nie był sen!

– Nie. – Dziewczyna uśmiechnęła się przyjaźnie.

– Czujesz się na tyle dobrze, by zejść?

Penry przeciągnął się i wstał.

– Oczywiście, że tak. – Zmarszczył czoło w zdziwieniu. – Prawdę mówiąc, czuję się o wiele lepiej.

– Świetnie. Tylko nie chodź boso!

– Mówisz jak moja mama! – zawołał za nią.

– Dziękuję! – Leonora była już w kuchni. – Poznałam ją, więc uważam to za komplement.

I tak, bez zbędnych słów, pokój został zawarty. Penry, któremu po drzemce wyraźnie wróciła chęć do życia, przyznał, że kolacja jest znacznie lepsza od tej, którą planował.

– Nie chciało mi się gotować – powiedział.

– To widać – odparła Leonora. – Lodówka jest pełna, szafki też.

Kiedy weszła do salonu z głównym daniem, Penry pociągnął nosem.

– Jeśli to są przeprosiny, przyjmuję je całym sercem – rzekł.

– To dobrze. Jeśli chcesz, na deser jest szarlotka.

Spojrzał na nią z podziwem.

– Nie powiesz mi chyba, że zrobiłaś ją, kiedy zapadłem w pijacki sen?

– To nie był żaden pijacki sen i nie ja zrobiłam ciasto. – Leonora uśmiechnęła się. – Upiekła je pani Pritchard i przesyła ci wraz z górą ciasteczek i czymś, co nazwała bara brith.

Penry, mając pełne usta jedzenia, tylko skinął głową.

– Takie herbatniki z porzeczkami i tak dalej – rzekł w końcu. – Ona świetnie gotuje. Ty też – dodał i uśmiechnął się smutno. – W taką pogodę zjawiłaś się tu pierwszy raz, Leonoro. Byliśmy sami, a za oknem wiało dziesiątką...

Zapadła cisza... Leonora próbowała ją przerwać, namawiając Penry'ego na szarlotkę, ale odmówił.

– Nie, zostawię ją na jutro. Nie chciałbym na razie zapomnieć smaku tej baraniny. – Przeciągnął się. – Teraz napiłbym się kawy...

Leonora zgięła się w ukłonie.

– Tak jest, sir. Już podaję, sir.

Kiedy kolacja dobiegła końca i mogli oboje usiąść przy ogniu, Penry zamyślił się na chwilę.

– Dziwne, naprawdę – westchnął. – Wydaje mi się, że jeszcze wczoraj tu siedzieliśmy, że to, co wydarzyło się od tamtego czasu, to nieprawda. – Zacisnął usta. – Pod wieloma względami byłoby lepiej, gdyby tak było.

– Penry, myślę, że powinnam wyjaśnić, skąd się tu wzięłam.

– Nie musisz.

– Uważam, że powinnam.

– Chcesz powiedzieć, że przyjechałaś, bo jesteś gotowa mnie wysłuchać? – spytał sarkastycznie.

Leonora zarumieniła się.

– Chciałabym powiedzieć, że tak jest, ale nie mogę.

– Więc czemu przypłynęłaś tu w tak koszmarną pogodę?

– Twoja siostra do mnie napisała.

Penry wyciągnął długie nogi i zaczął się przyglądać swoim zniszczonym espadrilom.

– Która?

– Clemency. – Aha...

– Napisała, że Melanie ma rodzić tuż po Bożym Narodzeniu.

Spojrzał na nią wrogo.

– I oczywiście uznałaś, że to ja jestem ojcem.

Leonora patrzyła na niego spokojnie.

– Kiedy pierwszy raz przeczytałam słowo rodzić, poczułam, jakbym dostała pięścią między oczy. Ale potem zrozumiałam, że Ciem nie to miała na myśli. – Odchrząknęła. – Melanie prosiła cię o usuniecie ciąży, prawda? To była ta przysługa. A ty, jako lekarz, potraktowałeś to jako tajemnicę zawodową.

– Można to tak nazwać – odparł gorzko. – Melanie nigdy nie mogła znieść myśli o macierzyństwie. Nigel nie jest tak zgodny jak ja i postarał się, żeby zaszła w ciążę. Melanie była rozwścieczona i zdecydowana na wszystko, byle tylko pozbyć się dziecka. Nie mogła sama zapłacić za aborcję, bo Nigel odebrał jej książeczkę czekową i karty kredytowe i nie dawał jej gotówki. Okazał się sprytniejszy, niż sądziła. No i Melanie – przyszła na przyjęcie, żeby poprosić Nicka o pieniądze. Wyobrażasz sobie? Nick nie bawił się w uprzejmości; zrobił jej straszną awanturę.

– Prosiła cię o pieniądze?

Penry skrzywił się z niesmakiem.

– Nie. Zdaje się, że widziałaś, jak prosiła mnie, żebym przeprowadził zabieg albo znalazł kogoś, kto to zrobi. – Spojrzał Leonorze prosto w oczy. – Odmówiłem jej. Wiesz, co o tym myślę.

Spuściła wzrok, zarumieniona.

– Tak, wiem. Ale wracając do listu... Ciem napisała, że Melanie pojechała do ciebie i że próbowała jeszcze raz cię przekonać...

– Uparła się, że będzie tak, jak ona chce. Umówiła się na wizytę, podając fałszywe nazwisko. Kiedy zobaczyłem ją w swoim gabinecie, dałem jej jasno do zrozumienia, że nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Co więcej, zadzwoniłem do Nigela i powiedziałem mu o wszystkim. Poradziłem, żeby wziął ją do domu i dobrze pilnował. Potem zostałem wezwany do szpitala. Niestety, była jeszcze w domu, kiedy się zjawiłaś. Musiała widzieć, jak wjeżdżasz i postanowiła się zemścić. Wystarczyło się rozebrać, skotłować pościel... resztę widziałaś.

Leonora patrzyła na niego przerażona.

– Czemu zrobiła coś takiego? Czy ona cię nienawidzi?

– Nie. – Penry wzruszył ramionami. – Jest zupełnie niedojrzała. Była wściekła, bo nie spełniłem jej życzenia i postanowiła się odegrać. Teraz za to musi pogodzić się z tym, co nieuniknione. – Podniósł się, by dorzucić do ognia. Kiedy usiadł obok Leonory, zapanowało milczenie. Wiedziała dobrze, że powinna go przeprosić, ale nie potrafiła.

– Tak mi przykro, że nie chciałam cię wysłuchać – zaczęła niepewnie.

– Mnie też. – Spojrzał na nią z zaciekawieniem.

– A swoją drogą, skąd przyszło Ciem do głowy, żeby do ciebie napisać?

Leonora patrzyła na swoje dłonie. – Twoja rodzina martwiła się stanem twoich... uczuć. Ciem myślała, że to ma coś wspólnego ze mną.

– Myślała! Doskonale wiedziała, bo powiedziałem jej, że jej ukochana szwagierka znowu narobiła mi kłopotów. Ciem musiała się czuć winna...

– To nie dlatego! – zawołała Leonora. – Bardzo się przejęła, że jesteś taki nieszczęśliwy, a ponieważ cię kocha, zdecydowała się w to wmieszać. A ja bardzo się cieszę, że się o wszystkim dowiedziałam.

– Ale gdyby tego nie zrobiła, nie skontaktowałabyś się już ze mną.

– Chciałam to zrobić, ale po naszym rozstaniu nie miałam odwagi. Przyjmiesz moje przeprosiny, Penry?

– Tak. Oczywiście, że tak! – Pomógł jej wstać. – Starczy na dzisiaj tych wzruszeń. Myślę, że powinnaś pójść spać, wyglądasz na zmęczoną. Zaniosłem ci termofor do pokoju przy łazience.

– Dzięki. – Spojrzała na niego niepewnie. – Wobec tego, dobranoc.

– Dobranoc. – Oczy Penry'ego były nieprzeniknione.

Leonora odwróciła się.

– Pójdę tylko po swoją torbę do kuchni – powiedziała.

– Pomóc ci ją zanieść?

– Nie, właściwie nic w niej nie ma, tylko rzeczy na jedną noc.

– A więc wiedziałaś, że zostaniesz!

– Tak, ale nie tutaj. Pani Pritchard przygotowała dla mnie pokój – oznajmiła chłodno.

Leonora kładła się do łóżka bardzo przygnębiona. Różnie wyobrażała sobie spotkanie z Penrym, ale nigdy tak... Jak mogła myśleć, że jedno zwykłe „przepraszam" wszystko naprawi! Penry z pewnością uznał, że nie warto kontynuować znajomości z kimś tak nierozsądnym i zazdrosnym jak Leonora Fox, stara panna z Chastlecombe...

Gdyby nie to, że Ciem do mnie napisała, pomyślała gasząc światło, mogłam się nigdy nie dowiedzieć prawdy. Penry ma swoje zasady i nie ujawniłby powodu, dla którego odwiedziła go Melanie. A teraz najwyraźniej przestał się mną interesować... I nie można go za to winić...

Przycisnęła mocniej termofor i zasłuchała się w ryk wiatru i huk morza. Uśmiechnęła się gorzko na myśl, że teraz nie musi się juz bać koszmaru. Odkąd wróciła jej pamięć, zły sen przestał ją dręczyć.

Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł... Leżała dłuższą chwilę i myślała, ale przecież nie miała nic do stracenia... Nie zapalając światła, sięgnęła w stronę szafki nocnej, na której stała szklanka wody. Wahała się jeszcze przez chwilę, a potem, zacisnąwszy z determinacją usta, zwilżyła sobie nocną koszulę, twarz i włosy. Odstawiła szklankę na miejsce, owinęła się kołdrą i, zamknąwszy oczy, przywołała scenę ze złego snu. Wspomnienie było tak straszne, że bez trudu zaczęła krzyczeć i płakać. Na szczęście, nie musiała tego robić długo, bo Penry wpadł do jej pokoju i mocno ją przytulił.

– No już, już – pocieszał ją cicho, a ona z ulgą płakała i tuliła się do jego nagiego torsu. – Trzymam cię, kochanie, już cię trzymam...

Uniosła twarz, a Penry przytulił ją jeszcze mocniej i całował tak, że oboje nie mogli złapać tchu.

– Jesteś cała mokra – zauważył, wziął ją na ręce i zaniósł do swojej sypialni. – Zaraz poszukam czegoś suchego.

Kiedy jednak dotarli do jego pokoju, Leonora stanęła na ziemi i schowała ręce za plecami. Widziała niepokój na jego twarzy i poczuła się okropnie winna.

– Wcale nie śnił mi się ten sen – powiedziała oddychając szybko. – Polałam się wodą ze szklanki i wrzasnęłam, bo miałam nadzieję, że przybiegniesz.

Penry spojrzał na nią nic nie rozumiejąc, a potem... ku jej ogromnej uldze zaczął się śmiać.

– Ach, ty mała czarownico! – zawołał. – I co, przybiegłem, prawda?

– Jesteś na mnie zły? – zapytała cicho, czerwieniąc się cała.

– Tylko za to, że naraziłaś się na zapalenie płuc – powiedział miękko i uniósł jej twarz. – Pani koszula jest mokra, panno Fox. Czy nie byłoby lepiej ją zdjąć?

Pomógł jej ściągnąć koszulę. Czy tylko jej się wydawało, że drżą mu dłonie?

– Wysusz sobie włosy... – zaczął, ale Leonora potrząsnęła mocno głową. Weszła do łóżka i wyciągnęła do niego ręce.

– Kochaj się ze mną, Penry – poprosiła, a oczy jej błyszczały. – Jeśli tego nie zrobisz, to... chyba umrę...

Nie dokończyła. Wziął ją w ramiona z westchnieniem. Pogrążyli się w cudownej, namiętnej grze, która połączyła ich burzą miłości i pożądania tak głębokiego, jak szalejące na zewnątrz morze.

– Do licha – wyrzuciła z siebie Leonora jakiś czas później.

– Coś mówiłaś? – spytał Penry podnosząc głowę.

– Złożyłam pewne ślubowanie. Przekręcił się na plecy i przytulił ją do siebie.

– Jeśli to był ślub czystości, to ci nie wyszło. Leonora ugryzła go tak, że syknął. Spojrzała na niego zuchwale.

– Pamiętasz może, że błagałam cię, byś się ze mną kochał za pierwszym razem. Postanowiłam więc, że teraz to ty będziesz prosił, Penry Vaughan!

– Będę, obiecuję – wyciągnął rękę, by spojrzeć na zegarek. – Ale może za jakąś godzinę...

– Nie miałam na myśli dzisiejszej nocy...

Penry przeciągnął się i objął ją ciaśniej.

– Och, ale ja tak. Chyba, że masz coś przeciwko temu...

Z całych sił pokręciła głową, a on zaśmiał się cicho.

– Wiesz, lisiczko, tak bardzo cię kocham – rzekł. – Byłaś na mnie taka wściekła tam, w domu...

– Byłam zazdrosna. Okropnie zazdrosna o twoją piękną żonę.

– Byłą. – Potarł policzkiem ojej włosy. – Leonoro, czy to, że byłem już raz żonaty, przeszkadza ci, żeby za mnie wyjść?

– Nie – odpowiedziała zdecydowanie, podnosząc głowę, by spojrzeć na niego. – Nic mi nie przeszkodzi. Czy pan się oświadcza, doktorze Vaughan?

– Tak, kochanie, właśnie tak!

– Wobec tego przyjmuję oświadczyny. Z ogromną przyjemnością.

– Chciałem to zrobić w tamten weekend – zaczął Penry po długiej, cudownej chwili milczenia. – Miałem już nawet butelkę szampana i zamierzałem zjeść z tobą romantyczną kolację... I, gdybym wprawił cię w odpowiedni nastrój, zamierzałem powiedzieć ci, że tym razem znalazłem kogoś, kogo szukałem przez całe życie.

– A jeszcze godzinę temu – wyznała Leonora w zamyśleniu – myślałam, że przestałeś się mną interesować.

– Wobec tego muszę być świetnym aktorem! – Zajrzał jej w oczy. – Słuchaj, a co się stanie z Elizą i sklepem po naszym ślubie?

– Eliza już wszystko obmyśliła. Sue Parker, jej przyjaciółka, zgodziła się wejść z nią w spółkę, a poza tym ja po ślubie mogę robić to, co przed ślubem.

Penry posłał jej uśmiech, który sprawił, że zarumieniła się po uszy.

– Tak, z pewnością – powiedział, odgarniając jej włosy z czoła.

– Miałam na myśli robienie na drutach! – zachichotała Leonora. Spojrzała na niego z niepokojem. – Na pewno myślisz, że jestem bardzo pewna siebie, skoro już tak to wszystko obmyśliłam. Nie wiedziałam przecież, czy zechcesz mnie tu widzieć, a co dopiero być ze mną.

– Wiedziałaś dobrze, że zechcę!

– Nie, nie wiedziałam! To Eliza była tego pewna. Powiedziała, że jeśli przyjadę tu i przeproszę, powitasz mnie z otwartymi ramionami. – Rzuciła mu oskarżycielskie spojrzenie. – Niezupełnie tak było...

Penry otworzył szeroko ramiona i objął ją mocno.

– Nie wierzyłem własnym oczom, Leonoro, kiedy zobaczyłem, że stoisz przy kominku. Leżałem w łóżku, myślałem o tobie i nagle poczułem, że nie zniosę tego ani chwili dłużej. Postanowiłem zejść i zadzwonić do ciebie... a tym tam byłaś, taka przemoknięta i zdenerwowana... Bałem się, że wszystko zepsuję.

– Trzeba mnie było pocałować, to wszystko!

– Z jednodniowym zarostem i po dwóch szklankach whisky? Byłem na ciebie zły, że tak mnie zaskoczyłaś. Gdybyś tylko zadzwoniła od Bryna, mógłbym się chociaż doprowadzić do porządku, rusałko!

– Dla mnie wyglądałeś wspaniale – powiedziała rzeczowo i zaczęła się bronić, bo Penry omal jej nie zgniótł w uścisku. – A poza tym bałam się, że nie będziesz mnie chciał widzieć.

– Żartujesz? Wskoczyłbym do „Angharad" w chwili, kiedy bym się dowiedział, że tam jesteś!

– Naprawdę? – Z radością zobaczyła potwierdzenie w jego oczach. Odsunęła się. – Pójdę się chyba umyć. Muszę okropnie wyglądać.

– Nie idź! – Przyciągnął ją wolno do siebie. – Dla mnie wyglądasz cudownie, tak że chętnie kochałbym się z tobą znowu. Mam błagać?

Pokręciła przecząco głową.

– Nie. Ani teraz, ani nigdy. Za bardzo cię kocham...

– Nareszcie!

– Co nareszcie?

– Powiedziałaś mi, że mnie kochasz.

Leonora skrzywiła się.

– Oczywiście, że tak! Od razu cię pokochałam, nie wiedziałeś?

Penry potrząsnął głową. Blask w jego oczach sprawił, że zapomniała o całym świecie.

– No, i co dalej? – spytał po długiej przerwie, w czasie której przekonywał ją, ze jej uczucia są w pełni odwzajemniane.

– Nie rozumiem...

– Powiedziałaś, że kochasz mnie za bardzo, a potem przerwałaś.

Twarz Leonory rozchmurzyła się.

– Och, chciałam tylko powiedzieć, że kocham cię za bardzo, żeby ci czegokolwiek odmawiać. I w dodatku jestem na tyle głupia, że ci to mówię!

Dużo później, kiedy sztorm ucichł, leżeli czule objęci.

– Penry? – zaczęła Leonora.

– Uhm?

– Nie obrazisz się, jeśli cię o coś spytam?

– Nie wiem, dopóki tego nie zrobisz. A poza tym trudno mnie obrazić, kiedy mam taki nastrój jak teraz.

– No, nie wiem... Czy spaliście tu kiedyś z Melanie?

Penry zaśmiał się, tuląc ją do siebie.

– Nie, nie spaliśmy. Prawdę mówiąc, Melanie nie była nigdy na Gullholm. Nie chciała się tu nawet zbliżyć.

– Świetnie! – zawołała z satysfakcją. – Cieszę się. Mam wobec tego coś twojego, co należy tylko do mnie.

Potrząsnął nią lekko.

– Poprawka: wszystko, co mam i czym jestem, należy do ciebie, Leo no. Ja cały. Zadowolona?

– Bardzo. – Przytuliła się do niego. – Żałujesz, że najechałam na twój zamek?

– Nie widzisz, jak jestem zachwycony, że to zrobiłaś? Jeśli nie jesteś pewna, będę szczęśliwy, przekonując cię znowu... – szepnął, całując ją delikatnie. – To był mój szczęśliwy dzień, kochanie, kiedy sztorm zniósł cię na Gullholm.

– Żadne z nas nie wiedziało, kim jestem!

– Ja wiedziałem, rusałko! Byłem pewien od pierwszej chwili, że jesteś mi przeznaczona!