Dwa modele starożytnego wychowania – Sparta i Ateny

Niezmiernie ciekawym wydaje się porównanie sposobu, w jaki wychowywano młode pokolenie w Sparcie i w Atenach, a podkreślić należy, że stosowano różne metody w tym względzie. W dużej mierze wynikało to z odmienności w charakterze, mentalności, kulturze, sposobie życia w Sparcie i w Atenach.

Z faktu, iż Sparta była państwem militarnym, wojowniczym wynikał charakter wychowania młodych Spartan. Było to wychowanie przede wszystkim militarne, wprowadzające od najmłodszych lat w rzemiosło wojskowe. Jego celem było ukształtowanie żołnierza-szeregowca ślepo poświęconego państwu. Państwo - polis było, bowiem dla obywateli wszystkim, stąd też niezwykle silne poczucie wspólnoty łączące jego mieszkańców. Z tego też względu spartańskie wychowanie nie dążyło do wyodrębnienia indywidualności, jednostki, ale do ukształtowania całej społeczności wojowników gotowych poświęcić życie dla ojczyzny. Nadzór nad wychowaniem przyszłych hoplitów tworzących typową dla Sparty ciężką piechotę, ale i strażników dominującej w państwie spartańskim grupy podbitych hellotów, leżał w gestii państwa. Odbycie agogi (wychowania) było niezbędnym warunkiem dającym możliwość korzystania z praw obywatelskich. Cały proces rozpoczynał się tuż po narodzinach, kiedy dziecko pokazywano komitetowi starców. Decydował on czy dziecko jest wystarczająco silne i prawidłowo rozwinięte, by mogło stać się w przyszłości pożytecznym obywatelem - hoplitą. Niemowlęta wątłe i ułomne, które nie przeszły tego testu były porzucane w górach na pewną śmierć. Do 7 roku życia państwo zezwalało na pozostawanie dziecka pod opieką rodziny. Do momentu siódmych urodzin w ogóle nie było mowy o wychowaniu a jedynie o "hodowli". Następnie młody Spartanin przechodził pod opiekę państwa i był jego własnością i na jego usługach do swej śmierci.

Właściwe wychowanie miało miejsce między siódmym a dwudziestym rokiem życia i wciąż pozostawało pod kontrolą urzędnika - pajdonomosa. Najpierw chłopcy włączani byli do oddziałów (ile) organizacji młodzieżowych dowodzonych przez dorosłych młodzieńców zwanych portejraj. Przez pierwsze cztery lata zbierali się tylko na wspólne zabawy i ćwiczenia. Gdy ukończyli dwunasty rok życia stawali się chłopcami - pampajs, opuszczali dom rodzinny na rzecz koszar, których opuścić nie mogli przed ukończeniem trzydziestu lat. Wszystko koncentrowano na wyszkoleniu wojskowym stąd rozwój i wychowanie umysłowe ograniczono jedynie do nauki pisania i czytania oraz umiejętności zwięzłego wysławiania się. Nie interesowano się poezją, literaturą czy sztuką. Z dziedziny muzyki doceniano jedynie chóralne pieśni sławiące wielkość Sparty, jej przeszłość i poległych za nią wojowników. Nacisk położny na rozwój i sprawność fizyczną był posunięty do granic możliwości. Uczono władania bronią, posługiwania się oszczepem, szermierki, ruchów w ściśniętym szeregu. Podstawową cnotą było posłuszeństwo, dlatego małemu chłopcu wciąż towarzyszył mastigoforoj - "nosiciel bicza" gotowy użyć go w każdej chwili. Poza tym posłusznym należało być wobec każdego przypadkowo spotkanego na drodze dorosłego mężczyzny. Dążono do wyrobienia ogromnej wytrzymałości na ból, niewygody, głód, strach. Chłopcom golono głowy, lekko ubierano, pozbawiano obuwia, nakazywano spać na posłaniu z trzciny dodatkowo wypychanej w zimie ostami. Kąpiel dostępna była dla nich tylko raz w roku, podobnie jak możliwość natarcia ciała olejkami. W celu sprawdzenia wyników zabiegów wychowawczych młodego chłopca poddawano próbom. Najpierw musiał znieść w całkowitym milczeniu chłostę przed ołtarzem Artemidy. Następnie tuż przed ukończeniem dwudziestego roku życia i przejściem do grupy eirenów, przechodził tzw. krypteię. Opuszczał miasto i przez rok krył się, by nie zostać zauważonym, wędrował po górach, mało spał, bo wciąż musiał czuwać, by nikt go nie zaskoczył. Chłopców wysyłano na tą próbę oddzielnie bez ubrania i żywności. Żywili się jedynie tym, co znaleźli, upolowali lub ukradli. Po pomyślnym przejściu kryptei i ukończeniu dwudziestego roku życia ejreni tworzyli oddziały "dorosłych" rozpoczynając tym samym właściwą służbę wojskową. Otrzymywali od państwa działkę razem z helotami, mogli też odtąd brać udział we wspólnych posiłkach mężczyzn. Spartiata żenił się późno, bo około trzydziestego roku życia, nie przebywał jednak w domu z żoną i rodziną, ale cały czas spędzał w koszarach opuszczając je jedynie przy okazji przepustek. Dopiero po ukończeniu czterdziestu lat mógł przenieść się do domu i mieszkać z bliskimi.

Surowe wychowanie spartańskie dotyczyło także dziewcząt, które poddawane były przede wszystkim ćwiczeniom fizycznym. Celem głównym było ukształtowanie kobiety, która powinna rodzić zdrowe i silne dzieci. By kobiety spartańskie zahartować, rozwinąć ich siłę fizyczną a pozbawić delikatności i wrażliwości nakazywano im np. pokazywać się nago w święta i w czasie obrzędów. Nie uczono ich tańca i śpiewu, gdyż były to umiejętności uznawane za nieprzydatne przy wydawaniu na świat przyszłych hoplitów.

Zupełnie odmiennie wyglądał proces wychowania młodzieży w starożytnych Atenach. Narodziny chłopca obwieszczano przystrajając drzwi domu gałązkami oliwki, dziewczynki - zawieszając wełniane wstążki. Obrzęd podniesienia dziecka z ziemi był jednoznaczny z uznaniem go przez ojca. Następnie niemowlę było obnoszone na sicie wokół ogniska domowego. Rozsypane w czasie tego rytuału ziarna zbóż, groch i sól miały chronić dziecko przed złymi siłami i niebezpieczeństwem. W przypadku nieuznania dziecka przez ojca wyrzucano je na śmietnik.

W dziesiątym dniu życia niemowlę otrzymywało imię, a po roku ojciec zgłaszał syna do fratrii, co było tożsame z zarejestrowaniem go jako obywatela polis. Do ukończenia siedmiu lat dzieci pozostawały pod opieką matki i niańki, potem chłopcy przechodzili pod opiekę ojca. Platon zalecał tworzenie swoistego rodzaju przedszkoli, gdzie zgromadzone pod kuratelą opiekunek dzieci miały spędzać czas na wspólnej zabawie.

Chłopiec pozostający pod opieką ojca uczył się używania broni, ale także muzyki i tańca, które to umiejętności wykorzystywane były w trakcie uroczystości i obrzędów religijnych. Ponadto poznawał jak prowadzić gospodarstwo czy to pracując na roli czy też w winnicy.

Inaczej niż w Sparcie w Atenach obok rozwoju fizycznego bardzo duży nacisk kładziono na wychowanie umysłowe. W ten sposób dążono i osiągano stan kalokaghatii, a więc równowagi ciała i ducha. Ten typ wychowania miał na celu wykształcenie wszechstronnego, wartościowego i przede wszystkim pięknego duchem obywatela. Chłopcy nauczani byli pisania, czytania, gramatyki i podstaw matematyki przez gramatystę. Dzieci pisały rylcem na powleczonych woskiem drewnianych tabliczkach. Po opanowaniu umiejętności pisania i czytania rozpoczynano poznawanie dzieł literackich i pieśni ku czci bogów. Kitarysta nauczał sztuki gry na instrumentach - gitarze lub kitarze, a paidotryba był nauczycielem wychowania fizycznego. Ćwiczenia fizyczne miały na celu przygotowanie chłopców do udziału w zawodach sportowych, zwłaszcza zaś w olimpiadzie a także do służby wojskowej. Rozpoczynała się ona około 16 roku życia w instytucji zwanej efebią. Przebywający tam cztery lata młodzieńcy trenowani byli przez paidotrybę, natomiast didaskalos przeprowadzał szkolenie wojskowe. Dalej uczono poezji i muzyki. W epoce hellenistycznej efebia zmieniła swój charakter, nie była już obowiązkowa, stała się za to instygują elitarną, do której dobrowolnie wstępowali synowie najzamożniejszych rodów. Zwiększano nacisk na wychowanie intelektualne, a nauczanie efebów odbywało się w gimnazjonach pełniących funkcje dawnej agory. Po opuszczeniu efebii do czterdziestego roku życia mężczyźni przynależeli do tzw. "neoi"- - "młodych". Mogli oni wspólnie zwracać się ze swymi sprawami czy postulatami do cesarza lub innych władz.

Szkoły, w których nauczali filozofowie zapoczątkowały szkoły wyższe w Atenach. Do najpopularniejszych szkół filozoficznych należała ta prowadzona przez Platona w gaju herosa Akademosa oraz jego ucznia Arytstotelesa mająca swą siedzibę w ogrodach Lykejonu.

Dziewczynki po ukończeniu siódmego roku zapoznawane były z typowo kobiecymi obowiązkami, a więc prowadzeniem domu, tkactwem, przędzeniem. Uczono je także pisać i czytać, chociaż nie w szkołach a w domach. Oczywiście w związku z udziałem w uroczystościach religijnych musiały umieć śpiewać i tańczyć. Za mąż wychodziły wcześnie, bo już około czternastego roku życia za mężczyznę wskazanego przez ojca.

Cały proces wychowania w Atenach był związany z życiem państwowym. Wychowanie fizyczne przygotowywało, bowiem do obrony polis, natomiast intelektualne poprzez uczestnictwo w obrzędach do życia obywatelskiego.

Powyżej wyraźnie wskazano różnice w wychowaniu w Sparcie i Atenach. Z czasem okazało się, że ograniczenia wychowania wyłącznie do sfery fizycznej, ścisłe trzymanie się starych zasad oraz zamknięcie na zmiany i nowości zupełnie wyizolowało Spartę i doprowadziło do jej upadku. Z kolei znaczenie przywiązywane w Atenach do wszechstronnego rozwoju człowieka zaowocowało ponadczasowymi i niezwykle cennymi osiągnięciami w dziedzinie filozofii, literatury, nauki i sztuki.