ROSALIND MILES

Powrót do Edenu

(Przełożyła Ewa Górczyńska)

Miłości kobiet - o! poznania warte,

Piękne a groźne, pełne tajemnicy,

Kobieta wszystko stawia na tę kartę,

Gdy przegra, to jej nic oprócz tęsknicy

I żalu życie nie odda rozdarte.

Za to ich zemsta, jak skok tygrysicy,

Krwawa... lecz i ta zwiększa serca rany,

Bo czują same cios drugim zadany.

Lord Byron - Don Juan

Przekład Edwarda Porębowicza

Rozdział I

Gwałtowny świt wstawał nad Edenem jak łuna pożaru. Stary człowiek spoczywał w wielkim dębowym łożu swoich przodków i po raz ostatni śnił o zwycięstwie. Miał za sobą ciężką noc. Wreszcie mruknął z zadowoleniem, uśmiechnął się do siebie i ścisnął dłoń spoczywającą w jego ręku, jakby chciał przypieczętować umowę. W ten właśnie sposób, jakże stosowny dla weterana tysięcy bitew z żywiołami, ludźmi i maszynami, Maks Harper żegnał się z burzliwym życiem. Oddychał teraz płytko, ale bez trudu. Ogarnął go spokój. Rysy twarzy złagodniały i wypogodziły się jak nigdy dotąd.

Dla dziewczyny siedzącej przy jego posłaniu koszmar dopiero się zaczynał. Mijały długie, czarne godziny nocy, przynosząc ze sobą narastający strach. Zalała ją fala paniki.

- Nie odchodź - modliła się. - Proszę, nie opuszczaj mnie...

Z początku łzy płynęły tak obficie, że zastanawiała się, czy kiedykolwiek będzie w stanie je powstrzymać. Teraz jednak, zmęczona ciągnącym się bez końca całonocnym czuwaniem, nie była w stanie nawet płakać. Czuła zaciskającą się wokół serca pętlę bólu. Gorączkowo szukała ulgi w wypowiadanych zduszonym szeptem pytaniach, skargach i słowach miłości.

- Jak ja sobie teraz poradzę... Bez ciebie życie traci sens. Jesteś dla mnie wszystkim. To twojego uśmiechu i twojej pomocnej dłoni pragnęłam, a nie Katie. Zawsze bałam się, że czymś cię rozgniewam i zostawisz mnie samą. Znam twoją twarz lepiej niż swoją własną, ale ciebie samego nigdy do końca nie poznałam. Daj mi szansę. Nie odchodź teraz, kiedy tak cię potrzebuję...

Lekarz spojrzał na zegarek i skinął głową do pielęgniarki. Cicho wymknęła się z pokoju, aby zawiadomić wszystkich, że rozpoczął się ostatni akt rytuału. Z całego niezmierzonego obszaru Terytorium Północnego limuzynami, landroverami, śmigłowcami i awionetkami przybyli do Edenu przyjaciele, znajomi i wspólnicy umierającego magnata. Zebrali się w wykładanej ciemnym drewnem bibliotece wielkiego kamiennego domu. Z niepokojem, jaki zwykle ogarnia ludzi w obliczu śmierci, krążyli pod wielkim portretem człowieka, dzięki któremu wszyscy się kiedyś poznali, a teraz, gdy umierał, zeszli się ponownie. Czekali w napięciu, ale bez obaw. Maks Harper zabezpieczył ich przyszłość, tak jak kiedyś pokierował ich życiem.

Przed domem, w narastającym upale dusznego przedpołudnia, czekała cierpliwie grupka ciemnoskórych tubylców z osady. Yowi, duch, który zapowiada nadchodzącą śmierć, przekazał wiadomość jednemu z mędrców plemienia, więc wszyscy zgromadzili się, żeby uczcić ostatni sen starca. Wpatrywali się teraz nieruchomo we wspaniałe, stare domostwo oraz pokryte grubą warstwą pyłu awionetki, dwa helikoptery i samochody.

Całą okolicę spowijała cisza. Rozżarzone słońce paliło bezlitośnie, ale nawet najmłodsi z grupy, bracia Chris i Sam, trwali w bezruchu. Czekali z rezygnacją. Wiedzieli, co dzieje się wewnątrz domu, i w duchu pogodzili się już z nieuchronnym losem. Od niepamiętnych czasów ludzie z ich plemienia mieli duchową łączność ze wszystkimi żywymi istotami. Dlatego też wiedzieli, kiedy Maks Harper przekroczy granicę śmierci i odejdzie do niezmierzonego królestwa Praojca, aby tam zacząć nowe życie.

Dręczącą ciszę zaciemnionej sypialni przerywał tylko słaby oddech umierającego człowieka. Nagle chory westchnął głęboko i z trudem, po raz ostatni chwycił powietrze. Lekarz podszedł szybko i uwolnił jego ciężką dłoń z uścisku dziewczyny. Z zawodową obojętnością sprawdził puls, stwierdził, że serce przestało bić, i złożył rękę starca na pościeli. Spojrzał na dziewczynę. Odpowiadając na nieme pytanie w jej oczach, wolno skinął głową.

Niczym we śnie uklękła przy łożu. Ujęła dłoń zmarłego, pocałowała i na moment delikatnie przytuliła do policzka. Czując znajomy dotyk ciepłej, twardej skóry, znów nie mogła powstrzymać łez. Spływały wolno i boleśnie, ale twarz pozostała niewzruszona. Dziewczyna z trudem opanowała łkanie.

Po chwili wstała i otarła łzy z policzków. Po raz ostatni spojrzała na spoczywającego w łożu człowieka, otworzyła drzwi i sztywno ruszyła korytarzem. Za oknem dostrzegła niewyraźne sylwetki żałobników. Jedna z ciemnoskórych kobiet przykucnęła w pyle, objęła rękami głowę i krzyknęła rozpaczliwie. Miękkim, gardłowym głosem zaintonowała pieśń, którą wkrótce podchwycili inni.

- Ninnana combea, innara inguna karkania... O, Wielki Duchu, Praojcze! Dęby bagienne jęczą i szlochają, akacje ronią krwawe łzy, bo jedno z twoich stworzeń wchłonęła ciemność...

Ukojona monotonnym śpiewem dziewczyna opanowała się i weszła do biblioteki. Zgromadzeni tam mężczyźni czekali na jej przybycie. Rozmowy umilkły natychmiast. Wszyscy zwrócili się w jej stronę. Każdy odznaczał się silną osobowością, ale pierwszym wśród równych był Bill McMaster, dyrektor generalny spółki Harper Mining i podległych firm. Pośpiesznie odłączył od grupy i podszedł do stojącej samotnie w drzwiach postaci. Jego pobrużdżona twarz wyrażała współczucie. Ujął dziewczynę pod ramię i szepcząc słowa otuchy, zaprowadził ją do reszty towarzystwa.

Z głębi pokoju wynurzyła się Katie, zajmująca się w Edenie prowadzeniem domu. Niosła srebrną tacę, zastawioną kieliszkami spienionego szampana. Jej zwykła wesołość gdzieś znikła. Bała się spojrzeć na swoją podopieczną, którą znała od dziecka. Bez słowa roznosiła drinki. Dziewczyna odetchnęła głęboko i unosząc kieliszek, z pozornym spokojem zwróciła się do zebranych:

- Za Maksa Harpera, mojego ojca. Niech spoczywa w pokoju.

Kiedy wszyscy wznieśli toast, Bill McMaster wystąpił na środek sali. Wyciągnął kielich w stronę olbrzymiego portretu Maksa, dominującego nad pokojem i zebranymi.

- Za Maksa! - zaczął. - Był świetnym szefem, starym tyranem i wspaniałym kumplem. Taki człowiek trafia się raz na milion. Nie ma rzeczy, której by nie wiedział o przemyśle górniczym. Zawdzięczamy mu wszystko. Będziemy pracować dla ciebie, moja droga, tak jak pracowaliśmy dla niego. Jesteśmy z tobą. Dopóki ktoś z rodziny Harperów stoi na czele Harper Mining, możemy być spokojni o naszą przyszłość. Wznieśmy więc jeszcze jeden toast, panowie. Tym razem za Stefanię Harper. Niech się okaże godna swojego nazwiska i niech kierowana przez nią firma nadal działa i kwitnie!

- Za Stefanię Harper! Za Stef! Za Stefanię! - zawtórowała reszta towarzystwa.

Zbolała i oszołomiona Stefania prawie nie słyszała kierowanych do niej słów, jednak stopniowo ich znaczenie dotarło do jej świadomości. Król umarł - nich żyje królowa. Tutaj? Tu, w Edenie, gdzie rządził jej ojciec? Przeszedł ją dreszcz strachu. Odrzuciła głowę do tyłu. Ojciec patrzył na nią groźnie z portretu. Napotkała znajome, drapieżne spojrzenie i poczuła, że ziemia usuwa jej się spod nóg.

- Nie!

Nagły krzyk wydarł się z gardła Stefanii, wprawiając w osłupienie zgromadzonych i ją samą.

- Nie mogę! Nie potrafię! Nie mogę!

Cofała się, drżąc na całym ciele. Odepchnęła wyciągnięte przyjaźnie dłonie, odwróciła się i wybiegła z domu. Na oślep, jak opętana popędziła w kierunku stajni. Aborygeni obserwowali z kamiennym spokojem, jak w szaleńczym galopie przemyka długim podjazdem i wypada przez bramę na bezkresne, pokryte karłowatą roślinnością pustkowie. Tylko tam mogła odnaleźć wewnętrzny spokój i ukoić cierpienie. Wielki, czarny rumak gnał niestrudzenie. Serce dziewczyny waliło w rytm uderzeń kopyt. Wreszcie, bliska omdlenia, wstrzymała konia i unosząc się w strzemionach, wykrzyczała cały swój ból wprost do nieczułego nieba. Spalona słońcem brunatna równina ciągnęła się aż po horyzont, przytłaczając swym ogromem zlane potem, niespokojne zwierzę i wyczerpaną Stefanię.

- Ojcze, jak mogłeś? - łkała rozpaczliwie dziewczyna. - Tak bardzo cię potrzebuję. Jak mogłeś mi to zrobić? Dlaczego zostawiłeś mnie samą?

- Stefanio! Gdzie jesteś, Stef?

Ocknęła się z zamyślenia. Usłyszała lekkie kroki na schodach i już po chwili otworzyły się drzwi do jej sypialni. Weszła Jilly.

- Wróć na ziemię, Stef? Chyba odbiegłaś myślami na drugi koniec świata.

- Prawie. Wspominałam Eden.

- Eden? - Jilly rozejrzała się po luksusowo urządzonej sypialni i przybrawszy wyniosły ton angielskiego kamerdynera, ciągnęła żartobliwie: - Jesteśmy w rezydencji Harperów w Sydney, proszę pani, a nie w wiejskiej siedzibie rodu.

- Och, Jilly! Tak się cieszę, że jesteś. - Objęła przyjaciółkę czując, jak łzy napływają jej do oczu.

Jilly wyswobodziła się z uścisku i odstąpiwszy o krok, uważnie zmierzyła Stefanię wzrokiem.

- Jakoś nie tryskasz radością - stwierdziła łagodnie. - Czy coś się stało?

- Nie, nic. - Stefania zaczerwieniła się z zakłopotania. - Po prostu myślałam o...

Jilly podążyła za jej spojrzeniem i dostrzegła dużą fotografię Maksa w ozdobnej srebrnej ramce, stojącą na nocnym stoliku.

- Panno Harper! Wstyd mi za ciebie. - Roześmiała się czule. - W dniu ślubu myśleć o swoim ojcu... Kto to widział!

- Myślę o nim codziennie - odparła Stefania z prostotą.

Tak było w istocie. Stale czuła jego obecność. Wciąż wywierał ogromny wpływ na jej życie, tak samo jak siedemnaście lat temu, w dniu swojej śmierci. Jilly kiwnęła głową.

- No tak. On zawsze decydował za ciebie. Czasami wydaje mi się, że dawał ci za mało swobody, byś mogła rozwinąć się samodzielnie. Nie zdajesz sobie sprawy, na co cię jeszcze stać, dziecinko. Może teraz się o tym przekonasz! - Zaśmiała się chytrze i uniosła kieliszek szampana.

Twarz Stefanii rozpogodziła się. Już lepiej - pomyślała Jilly. Gdybyś tylko wiedziała, jak ci ładnie z uśmiechem, śmiałabyś się cały czas, jak kot z “Alicji w Krainie Czarów”. Nie powiedziała tego jednak, znając przewrażliwienie koleżanki na punkcie swego wyglądu i zachowania. Postanowiła zacząć rozmowę na najmilszy dla Stefanii temat.

- Opowiedz mi o tym szczęśliwcu - zagaiła. - Czy jest podobny do Maksa? Dlatego tak cię zauroczył? Musi być naprawdę niezwykły, jeśli tak szybko się zdecydowałaś.

- O, tak. Jest wspaniały - odrzekła Stefania, promieniejąc. - Trochę przypomina tatę. Jest silny i stanowczy, a jednocześnie czuły i delikatny. Tak mi z nim dobrze...

Jilly przyjrzała jej się badawczo. Nie było wątpliwości, że mówi prawdę. Biło od niej szczęście i miłość. Twarz, przeważnie tak zatroskana i spięta, że nieuważnemu obserwatorowi mogła wydawać się brzydka, była teraz całkiem odmieniona. Oczy błyszczały, a zwykle smutne i ściągnięte usta rozchylały się w uśmiechu, odsłaniając białe, równe zęby.

Mój Boże! Potrafisz być taka piękna - pomyślała Jilly ze zdziwieniem.

W tym momencie poczuła w sercu ukłucie zazdrości. Zmieszana i zaniepokojona, z wysiłkiem opanowała się i przywołała radosny uśmiech.

- Jak się nie pośpieszysz, Stef, nie zbierzesz się nawet za tydzień. Chodź, pomogę ci.

Chwyciła ją za ramię, doprowadziła do toaletki i posadziła przed lustrem.

Stefania znów się zarumieniła, tym razem z radości. Jilly była dla niej taka dobra, i to od dzieciństwa. Uścisnęła ciepło jej dłoń. To szczęście, że ma taką oddaną przyjaciółkę. Nagle coś sobie uświadomiła.

- Jilly, to okropne! Nawet się z tobą nie przywitałam. Co u ciebie słychać? Jak podróż?

- Później ci wszystko opowiem. Na razie zajmiemy się tobą - odparła energicznie.

Podeszła do łóżka i wzięła leżący na nim fioletowoniebieski żakiet w stylu Chanel. Jego kolor pasował do oczu właścicielki, a krój uwydatniał zalety figury. Jilly podała go koleżance.

- A teraz mów - zażądała.

Stefania wybuchnęła radosnym śmiechem.

- Co chciałabyś wiedzieć?

- Wszystko! - wykrzyknęła Jilly. - Mój Boże, po twoim telegramie mało nie zemdlałam. Wystarczy, że wyjadę na parę tygodni i spuszczę cię z oka, a ty natychmiast się zakochujesz i znowu wychodzisz za mąż!

- Nie natychmiast - zaprotestowała Stefania. - Znam go od sześciu tygodni.

- To dosyć krótko, przyznasz sama. Czy jesteś pewna, że podjęłaś właściwą decyzję?

- Niczego w życiu nie byłam bardziej pewna - oświadczyła Stefania z błyskiem radości w oczach.

- Gdzie go poznałaś?

- Na korcie, oczywiście.

Jilly skrzywiła się ironicznie.

- No, tak. Głupie pytanie. W końcu gdzie można spotkać mistrza tenisa?

- Na imprezie dobroczynnej. Harper Mining był jednym ze sponsorów i dlatego tam poszłam - mówiła dalej Stefania z rosnącym zapałem. - Po meczu Greg zaproponował mi, żebym zagrała z nim dla odprężenia. Wyobraź sobie, że dał mi wygrać! Czy to nie wspaniałe?

- Widać, że od samego początku wpadłaś po uszy - stwierdziła Jilly,starając się, by nie zabrzmiało to zgryźliwie. - Nie rozumiem, dlaczego nie uciekliście od całego tego zamieszania. Po co ci taka pompa? Nie potrzebujesz ani mnie, ani nikogo.

Stefania oderwała wzrok od lustra, przed którym nakładała na twarz jasny, naturalny podkład. Spojrzała na przyjaciółkę ze zdziwieniem i urazą.

- Ależ Jilly! Bardzo cię dzisiaj potrzebuję. Właśnie ciebie. Przynajmniej raz w życiu spotkało mnie szczęście. Nie mogę nic zepsuć i musisz mi pomóc. Właśnie ty.

- Za żadne skarby nie odmówiłabym sobie tej przyjemności - zapewniła Jilly. - Nawet strajk na lotnisku mnie nie powstrzymał, a poza tym w Nowym Jorku i tak nudziłam się jak mops. To nie sezon. Poleciałam tam tylko ze względu na Filipa. Na drugi raz będę mądrzejsza.

- A Filip nie protestował, że wracacie wcześniej? - zapytała Stefania, nakładając delikatny niebieski cień na powieki.

Po twarzy Jilly przemknął nikły, drwiący uśmieszek.

- Moja droga, wiesz, że Filip nigdy się nie kłóci. To dla niego zbyt pospolite. Zresztą i tak załatwił już wszystkie interesy. Ostatni tydzień chcieliśmy spędzić w Acapulco, wśród tamtejszej elity, i trochę się zabawić, ale jak usłyszałam o twoim ślubie, nie wahałam się ani chwili. Gazety okrzyczały go ślubem roku!

Stefania drgnęła nerwowo.

- Tak, czytałam - pożaliła się. - Wiem, co o nas piszą. Spodziewaliśmy się tego od początku. - Na palcach lewej ręki zaczęła wyliczać zarzuty: - Twierdzą, że Greg żeni się ze mną dla pieniędzy, że jest ode mnie dużo młodszy, że jego kariera się kończy, a we mnie znalazł zabezpieczenie na przyszłość, że straszny z niego kobieciarz...

- Tak mówią - wtrąciła spokojnie Jilly.

- Nic mnie to nie obchodzi! - wybuchnęła Stefania. - Wiesz, to dziwne. Zawsze bardzo przejmowałam się tym, co ludzie o mnie myślą, a teraz tak za nim szaleję, że wcale o to nie dbam. - Odwróciła się do lustra i stanowczymi ruchami dalej nakładała kosmetyki na twarz. - Po prostu nie mogę uwierzyć w swoje szczęście - ciągnęła z pasją. - On mnie naprawdę kocha. Są rzeczy, których nie sposób udawać. - Przerwała na chwilę i starła z ust nadmiar różowej, ledwo widocznej szminki. - Zresztą, czy ja mam prawo go osądzać? Sama przeżyłam dwa nieudane małżeństwa, więc nie powinnam go krytykować. Wiesz dobrze, ile wycierpiałam. Ale oprócz mnie nikt już o tym nie pamięta. Nie jestem dzieckiem. Czterdziestka na karku. Ile nam jeszcze zostało?

Zauważyła w lustrze, że Jilly żachnęła się i dolała sobie szampana.

- Nie miałam na myśli ciebie - wyjaśniła pośpiesznie. - Jesteś młodsza, a poza tym masz Filipa. Zawsze byłaś ładniejsza ode mnie, elegantsza i szczuplejsza. - Stefania zamilkła i odruchowo wygładziła żakiet, jakby chciała ukryć obfite piersi, których się wstydziła. Zebrawszy odwagę, ciągnęła: - Byłaś i będziesz śliczna. Niektóre kobiety zyskują z wiekiem, ale ja do nich nie należę. Nieważne, dlaczego Greg chce się ze mną żenić. Jestem mu wdzięczna, że się na to zdecydował, i koniec.

Oczy jej pociemniały z niepokoju, a usta zacisnęły się smutno w wąską linię. Jilly natychmiast rozpoznała objawy. Podeszła do przyjaciółki i objęła ją czule.

- Uszy do góry - powiedziała łagodnie. - Gdzie się podział słynny duch walki Harperów? Najgorsze masz już za sobą. Należy ci się trochę szczęścia.

Uśmiech rozjaśnił twarz Stefanii.

- Pamiętasz, jak byłyśmy małe, marzyłyśmy, że kiedyś poślubimy wspaniałego księcia z bajki. Greg jest dla mnie takim właśnie księciem. Trochę to trwało, ale w końcu się zjawił. Warto było czekać. - Spojrzała z determinacją na koleżankę. - Pragnę go bardziej niż czegokolwiek w życiu i wierzę, że jemu też na mnie zależy.

Jilly uważnie zmierzyła ją wzrokiem i uśmiechnęła się ze zrozumieniem.

- Z pewnością bardzo się różni od swoich dwóch poprzedników - stwierdziła beztrosko. - Najpierw angielski arystokrata, potem amerykański naukowiec. Niezły rozrzut! Czy zdajesz sobie sprawę, że pierwszy raz zdecydowałaś się na prawdziwego Australijczyka z krwi i kości? Nie powiem, lubiłam milorda... jak mu tam było? Ale od razu wiedziałam, że ten związek nie ma szans. No i ta jankeska chodząca encyklopedia! Musisz przyznać, że masz bogatą przeszłość.

Stefania zmarszczyła brwi z zakłopotaniem, ale nie odpowiedziała. Zakładała właśnie ulubione kolczyki - duże, nieskazitelne szafiry, otoczone brylancikami. Nagle ogarnęły ją wątpliwości. Czy odcień kamieni pasuje do stroju? Chciała poradzić się Jilly, ale przyjaciółka mówiła dalej, nie zwracając na nią uwagi.

- Nigdy nie wiadomo, czego się po tobie spodziewać. Wyjechałaś niespodziewanie do Anglii, chociaż prawie nie ruszałaś się przedtem z Edenu. Wróciłaś z angielskim mężem i małą córeczką. Rozwiodłaś się, zanim ja zaliczyłam pierwszy kryzys małżeński, i zaraz powtórnie wyszłaś za mąż. Jak długo wytrwałaś z ojcem Dennisa?

- Przestań, Jilly, proszę cię. - Zdenerwowana Stefania szamotała się z zapięciem naszyjnika z pereł. - Zrozum, dzisiaj zaczynam wszystko od nowa.

Jilly z żalem przerwała rozmowę na interesujący ją temat. Odstawiła kieliszek, pomogła koleżance zapiąć naszyjnik i delikatnie wygładziła koronkowy, skromny kołnierzyk jej bluzki.

- Do trzech razy sztuka, co? - Zerknęła na zegarek. - Już czas.

- Tym razem musi się udać - oświadczyła radośnie Stefania. - Greg to dobry człowiek, wierz mi. Polubisz go, zobaczysz. Jestem pewna, że cię podbije.

Kierowca białego kabrioletu marki Rolls-Royce Corniche, sunącego ulicami Sydney w kierunku Darling Point, kipiał gniewem.

- Co za dureń spóźnia się na własny ślub? - mruknął z wściekłością.

- Taki jak ty, Greg - odparł spokojnie jego drużba. Półtorej godziny czekał w mieszkaniu pana młodego i nie mógł teraz odmówić sobie drobnej złośliwości. - Chcesz, żeby wszyscy na ciebie czekali, co? Lubisz się z nią drażnić, przyznaj. Niech nikt nie myśli, że jesteś pieskiem salonowym z kokardką na szyi, gotowym służyć Stefanii Harper na dwóch łapkach tylko dlatego, że ma forsy jak lodu.

- Zamknij się! - wysyczał Greg przez zaciśnięte zęby. Mocniej ścisnął kierownicę i ryzykownie szybko wziął zakręt. - Coś podobnego! Żebym w dniu własnego ślubu musiał znosić gderanie takiego marnego gracza.

- W zeszłym tygodniu cię pokonałem.

- Pierwszy raz.

- Ale może nie ostatni, kolego.

Greg zamyślił się. Nie było to przyjemne doświadczenie. Dawniej z łatwością radził sobie z młodszym o pięć lat Lew Jacksonem. Co innego ulec komuś sławnemu, na przykład Johnowi McEnroe, ale dać się ograć dzieciakowi, który jeszcze nie tak dawno nie umiał prawidłowo trzymać rakiety... Greg zadrżał lekko. Konkurencja nie śpi. Najwyższy czas zakończyć karierę i wycofać się z twarzą.

Lew przerwał te rozmyślania. Doszedł widocznie do wniosku, że w dniu ślubu nie wypada sprawiać koledze przykrości.

- To nie moja zasługa, że wygrałem - zapewnił z przekonaniem. - Miałeś cholernego pecha z tym kolanem.

Greg roześmiał się w duchu. Kontuzja przytrafiła się w samą porę. Usprawiedliwiała wszystkie porażki, a jednocześnie dodawała blasku sukcesom, kiedy to krzywiąc się z udawanego bólu, posyłał kończącą piłkę w stronę pokonanego przeciwnika.

- Tylko bez rozczulania się, stary - oświadczył wielkodusznie. - Zostawmy to Anglikom. Wygrałeś sprawiedliwie. Jesteś wschodzącą gwiazdą. Inaczej nie wybrałbym cię na swojego drużbę. Nie trzeba nam zgrzybiałych staruszków na ślubie roku, prawda? I tak będzie ich tam niemało - cały zarząd Harper Mining!

Lew roześmiał się i wymierzył Gregowi przyjacielskiego kuksańca w ramię. Jak można nie lubić tego faceta? Na wszystko znajdował odpowiedź i nie obawiał się prawdy. Spojrzał ukradkiem na jego klasyczny, regularny profil, gęste, jasne włosy zaczesane do tyłu i silne, opalone dłonie, spoczywające na kierownicy. Nic dziwnego, że podoba się dziewczynom - pomyślał. Wszystkie wielbicielki tenisa przepadają za nim. Ta mała Francuzka miała na niego taką ochotę, że poruszyła niebo i ziemię, aż go w końcu dopadła. W dodatku podobno jest niezła w łóżku. Mówią, że przez całą noc nie da człowiekowi zmrużyć oka. Łatwo zgadnąć, dlaczego następnego dnia Greg przegrał w finale turnieju... Lew uśmiechnął się do siebie. To dobrze, że Greg zdążył się wyszumieć. Przy Stefanii Harper nie będzie miał tyle swobody. Miła kobieta, trudno zaprzeczyć, ale czy odpowiednia partnerka dla potencjalnego mistrza olimpijskiego, gdyby wprowadzono seks do programu Igrzysk?

Dzięki ryzykownej, szybkiej jeździe i doskonałej znajomości ulic Sydney, Gregowi udało się nadrobić trochę straconego czasu. Ostatnie kilka mil przebył w lepszym nastroju. Wspaniały samochód mknął wysadzaną drzewami aleją do rezydencji Harperów. Mieściła się w pięknej okolicy, niedaleko portu. Wielki biały dom oddawał całą potęgę i znaczenie Maksa Harpera, który zbudował go jako swą miejską siedzibę, gdy jego firma rozrosła się i musiał przenieść większość interesów z Terytorium Północnego do australijskiej stolicy biznesu.

Imponująca posiadłość należała do największych prywatnych rezydencji w Sydney. Przestronny dom o wygodnie i elegancko urządzonych pokojach, otoczony starymi drzewami, które zapewniały cień nawet w skwarne południe, miał wszystko, czego potrzeba do wygodnej egzystencji. Starannie utrzymane trawniki schodziły aż nad brzeg zatoki. Greg wybiegł myślami naprzód. Widział już, jak przemierza skąpany w słońcu ogród i przez obszerną werandę wkracza do chłodnego salonu, gdzie czeka na niego kieliszek zmrożonego szampana, a zgromadzeni ludzie witają go z szacunkiem. To się nazywa życie! Zasłużył na te luksusy, należy mu się nawet o wiele więcej. I wszystko ma teraz w zasięgu ręki. Poczuł gwałtowny przypływ energii.

Skręcił w ulicę wiodącą do posiadłości. Nagle jego dobry humor prysnął bez śladu. Przed bramą, między zaparkowanymi Mercedesami i Ferrari zaproszonych gości, kłębił się tłum reporterów, blokując wjazd do rezydencji. Greg dostrzegł znajomych pismaków, którzy stale kręcili się przy kortach, i łowców sensacji, pracujących dla magazynów ilustrowanych. Dodatkowo zjawili się nieznani mu dziennikarze z agencji prasowych i czasopism zagranicznych. Z przerażeniem zobaczył też stadko opalonych, zgrabnych dziewcząt, przybyłych tu, aby należycie pożegnać swego idola. Wśród nich była...

- O żesz kurwa mać! - zaklął z furią. Czy to nie ta Francuzka, tam z tyłu, w czerwonej sukience? Poczuł, jak zimny pot występuje mu na skronie.

- Opanuj się. - Zaskoczony nagłym wybuchem Lew posłał mu ostrzegawcze spojrzenie. - Pamiętaj o starej australijskiej zasadzie: “Grunt, to spokój”. Nie chcesz przecież zrazić do siebie prasy, co?

Greg opanował się z trudem i kiwnął głową. Zanim dotarli do bramy, zdołał odzyskać równowagę i przywołać na twarz uprzejmy, beztroski uśmiech. Gęsty tłum zmusił go do zatrzymania samochodu. Dziennikarze otoczyli Rollsa ze wszystkich stron jak sępy.

- Jest nasz bohater! - zawołała jedna z reporterek, przeciskając się bliżej z włączonym magnetofonem w ręku. - Za chwilę poślubisz najbogatszą kobietę Australii.

Powiedz nam, jakie to uczucie.

Greg wyjął z zanadrza swój najbardziej czarujący uśmiech.

- Fantastyczne! - wycedził.

- Już się niepokoiliśmy, że nie zdążysz na czas.

- To przez te korki, no i mój drużba trochę się spóźnił.

- Dlaczego odmówiono prasie wstępu na ślub? - wojowniczo zapytał niezadowolony

korespondent jakiejś międzynarodowej agencji. Greg rozbrajająco wzruszył ramionami.

- Bardzo mi przykro. Wiem, że to dla was duże rozczarowanie, ale Stefania życzy sobie, żeby wszystko odbyło się w kameralnej, rodzinnej atmosferze. Nie jest przyzwyczajona do dziennikarzy tak jak ja. A poza tym, mam nadzieję, że wychodzi za mąż za mnie, a nie za moich kibiców. Uśmiechnął się przepraszająco.

Trzeba być dla nich miłym - powtarzał sobie w duchu. Przy pewnej wprawie to wcale nie jest trudne.

Jakiś fotoreporter uwijał się dookoła, robiąc zdjęcia lśniącego, białego Rollsa, którego numery rejestracyjne kłuły w oczy - układały się w słowo “Tenis”.

- Piękny samochód - stwierdził z podziwem. - To prezent ślubny?

- Owszem - odparł chłodno Greg.

Kątem oka dostrzegł, że przeciska się ku niemu jedna z najbardziej złośliwych redaktorek kolumn towarzystkich. Po raz pierwszy żałował, że otwarty kabriolet nie pozwała mu odciąć się od otaczających go ludzi. Z przyjemnością zasunąłby szybę tuż przed nosem tej harpii.

- Niektórzy twierdzą, że żenisz się ze Stefanią tylko dla jej majątku. Co ty na to? - zaatakowała go.

Greg był przygotowany na to pytanie.

- Oboje mamy to gdzieś - odpowiedział bez zmrużenia oka. - Niech sobie mówią, co im się podoba. Dla mnie liczy się tylko szczęście Stef.

- A więc to małżeństwo z miłości?

- Naturalnie. I każdemu życzyłbym tego samego.

Dobrze powiedziane - Lew zachwycił się w duchu. Greg wie, jak sobie owinąć człowieka wokół palca. Byle tylko wytrzymał do końca.

- A co z twoją karierą? - odezwał się znany dziennikarz sportowy. Śledził postępy Grega od czasów, gdy ten pojawił się znikąd jako niedoświadczony, chudy wyrostek i z niespotykanym zapałem i szybkością zaczął piąć się ku sławie i sukcesom. - Czy masz zamiar skończyć z tenisem?

- Nie ma mowy - oświadczył Greg z oburzeniem.

- Musisz jednak przyznać, że od roku masz kłopoty z formą. Szczerze mówiąc, nie jesteś już tak dobry jak dawniej. Za dużo... szaleństw. Wiesz, co mam na myśli?

Grega zaświerzbiały ręce, żeby wyrżnąć złośliwie uśmiechniętego pismaka w szczękę. Z trudem opanował wściekłość. Miał ochotę zerknąć przez ramię i sprawdzić, czy wśród grupki dziewcząt rzeczywiście jest ta mała Francuzka. Ale wiedział, że nie może tego zrobić. Uśmiechnął się leniwie.

- Nie należy wierzyć we wszystko, co piszą gazety. Sam wiesz najlepiej zwrócił się do dziennikarza.

- Więc wracasz na kort, tak?

Greg spojrzał na niego z udanym zdziwieniem.

- Nigdy z niego nie zszedłem.

- Czy w przyszłym roku wystąpisz w rozgrywkach wielkoszlemowych? Może znowu w Wimbledonie?

- Wszystko zależy od Stefanii, od tego, czy będzie chciała ze mną jeździć. Ona jest teraz dla mnie najważniejsza.

- Czy to twoje pierwsze małżeństwo, Greg? - jeszcze raz zwróciła się do niego reporterka z magnetofonem. Szybko otaksował ją wzrokiem.

- Tak - potwierdził. - Ale jeśli zostanę tu z wami dłużej, nie zdążę na własny ślub. Muszę jechać. Na razie.

Zdjął nogę ze sprzęgła i ruszył. Na koniec nie potrafił sobie odmówić przyjemności i zagadnął dziewczynę nagrywającą każde jego słowo na taśmę.

- Masz niezłą figurę. Dbaj o nią - oświadczył z uśmiechem. Dziewczyna zarumieniła się z radości. Zadowolony z efektu, jaki wywołały jego słowa, dodał gazu i pomknął długim, krętym podjazdem.

Trzynastoletni chłopiec z kosztowną kamerą w ręku krążył po dziedzińcu przed domem, filmując przyjazd gości weselnych. Robił to z dużym zapałem, choć niezbyt fachowo. Jilly obserwowała go z balkonu sypialni. Po chwili odwróciła się i weszła do pokoju, gdzie gotowa do ceremonii Stefania dokonywała ostatnich poprawek fryzury. Jilly uświadomiła sobie, że Greg się spóźnia. Ciekawe, czy Stef jest zaniepokojona?

- Powiedz mi, jak dzieci zareagowały na wiadomość o twoim ślubie? - zapytała.

Stefania zmarszczyła brwi.

- Z Dennisem nie ma kłopotu - odparła z namysłem. - Mówiąc szczerze, jest zachwycony, że jego nowym ojcem będzie zwycięzca Wimbledonu. Greg kupił mu wspaniałą kamerę. To bardzo ładnie z jego strony. Dennis jest dzisiaj w swoim żywiole.

- A Sara? - dopytywała się Jilly.

- Przechodzi trudny okres. Ma piętnaście lat, a w tym wieku trudno zrozumieć, że własna matka może się zakochać, zwłaszcza w kimś takim - dokończyła zakłopotana.

Przyjaciółka uniosła pytająco brwi.

- Uważa, że Greg jest dla mnie za młody.

- W naszych czasach taka różnica wieku to nic wielkiego - uspokajała Jilly.

- Piętnastoletnia dziewczyna myśli inaczej. W dodatku sama pogorszyłam sytuację. Zakochałam się w Gregu bez pamięci. Byłam nim tak zajęta, że zapomniałam nawet o szkolnym koncercie Sary. Miała solowy występ. Od dawna nie ćwiczyłam z nią na fortepianie, ani nie słuchałam, jak gra. No i teraz widzę skutki. Sara jest zazdrosna, nie znosi Grega, a na mnie nie może patrzeć.

Ukryła twarz w dłoniach. Jilly wyczuła, że Stefania jest bliska łez, więc szybko przejęła inicjatywę.

- Rozmażesz sobie makijaż, dziecinko. Daj spokój. Trochę optymizmu! Wszystko się jakoś ułoży. Trafiła ci się najlepsza partia na świecie, bo przecież książę Karol jest już zajęty. Ciesz się życiem! Nie wychodzisz za mąż dla czyjejś przyjemności. Chociaż raz pomyśl o sobie.

Stefania westchnęła, podniosła głowę, wyprostowała się i wstała. Z uśmiechem spojrzała na Jilly.

- Masz rację. Jestem niemądra. Poczuję się lepiej, jak Greg już tu będzie. Trochę się spóźnia, ale wiem, że mnie nie zawiedzie.

- Zuch dziewczyna!

Jilly zbliżyła się do przyjaciółki i wzięła ją za rękę. Razem podeszły do wielkiego lustra w drugim końcu sypialni. Stały w milczeniu, przyglądając się swoim odbiciom. Stefania, wysoka i nieśmiała, o nerwowych, niezgrabnych ruchach, miała niespotykany w jej wieku dziewczęcy urok, sprawiający, że wyglądała bardziej na dwadzieścia niż prawie czterdzieści lat. W eleganckim jasnoniebieskim kostiumie była piękniejsza niż kiedykolwiek.

Jilly przyglądała się jej z rosnącą irytacją. Dlaczego zawsze musi zrobić coś nie tak? Nie jest przecież daltonistką. Powinna zauważyć, że kolczyki z szafirami nie pasują do tego stroju. Nie ten odcień. No i na taką okazję aż się proszą buty na wysokim obcasie. Uczesać też mogłaby się inaczej. Ta podpięta spinkami grzywka jest bardzo nietwarzowa... Mój Boże, gdybym była tak bogata jak ona...

W tem napotkała w lustrze wzrok Stefanii. Przyjaciółka uśmiechała się do niej ciepło i serdecznie.

- Pięknie wyglądasz, Jilly. Jaka śliczna suknia! Pewnie kupiłaś ją w Nowym Jorku.

Natychmiast ogarnęło ją poczucie winy. Dlaczego jestem taka złośliwa? - zastanawiała się skruszona. Co się ze mną dzieje?

- Ty też wyglądasz pięknie - oświadczyła, może trochę za szybko. - Naprawdę wspaniale.

- Mówisz szczerze?

- Jak najbardziej!

Stefania odwróciła się od lustra i z niepewną miną opadła na łóżko.

- Wiesz, nie tylko dzieci mnie martwią. Boję się, że nie będę umiała go przy sobie zatrzymać, że przestanie mnie kochać. Prowadzi takie światowe życie. Czuję się przy nim jak szara mysz. Jest mistrzem tenisa, a ja nie uprawiam żadnych sportów. Nie potrafię nawet pływać.

- Świetnie jeździsz konno - zauważyła Jilly. - Jak zobaczy cię w siodle, do reszty straci głowę. - Zawiesiła znacząco głos i wymownie zerknęła na koleżankę. - O to ci przecież chodzi...

Stefania zarumieniła się, widać jednak było, że taki obrót rozmowy nie sprawił jej przykrości. Spuściła oczy, ale zaraz poderwała się i wybiegła do sąsiadującej z sypialnią garderoby. Wróciła niosąc wielkie, eleganckie pudło. Otworzyła je. W środku znajdował się zawinięty w srebrną bibułkę komplet bielizny z czarnego atłasu, ozdobionej jedwabnymi wstążkami i koronką. Jilly nachyliła się z zachwytem. Każda z tych rzeczy była prześliczna, a metki świadczyły, że wszystko pochodzi ze znanego francuskiego domu mody.

Chichocząc radośnie, Stefania wybrała z kompletu krótką, półprzezroczystą koszulkę z głęboko wyciętym, uwodzicielskim dekoltem i przyłożyła do siebie. Z dziewczęcą energią zaczęła wirować po sypialni, wyśpiewując w szalonym rytmie:

- Jilly, och, Jilly! Taka jestem zakochana!

- On ci to dał?

- Aha! - Roześmiała się. - Sama powiedz, czy ja kiedykolwiek nosiłam coś podobnego? Na samą myśl o tych cudeńkach czuję się bardziej pociągająca!

Jilly kiwnęła głową. Dotknęła gładkiego atłasu i przeszedł ją zmysłowy dreszcz.

- Widać, że to niezwykły mężczyzna. A pani, panno Harper, też nie traciła czasu. Szybko udało ci się nawiązać z nim... intymne stosunki, co? Zdradź mi, cóż takiego zrobiłaś, żeby zasłużyć na ten wspaniały prezent?

Stefania znowu poczerwieniała, ale nie wahała się z odpowiedzią.

- Nic - odrzekła śmiało.

- Jak to, nic? Chcesz powiedzieć, że...

- Właśnie tak - potwierdziła. - Chcę powiedzieć, że między nami do niczego nie doszło. Rzadko bywaliśmy sami, dziennikarze stale deptali nam po piętach. A poza tym nie mogliśmy się zdecydować, czy ma to się stać u niego, czy u mnie. Żadne z tych miejsc nie wydawało się odpowiednie, a ja nie potrafię tego robić na tylnym siedzeniu samochodu, nawet jeśli jest to limuzyna Harper Mining. Przede wszystkim jednak chciałam, żeby wszystko odbyło się, jak trzeba. Tym razem, po dwóch nieudanych małżeństwach, nie mogę nic popsuć. Nie jestem już głupiutkim dziewczątkiem, tylko dojrzałą kobietą i spotkałam nareszcie właściwego mężczyznę.

Zamilkła nagle. Obie spojrzały sobie szczerze w oczy. Jilly wiedziała, co przyjaciółka ma na myśli. Stefania należała do kobiet, wcale nie tak rzadko spotykanych, które mimo wieloletniego małżeństwa pozostały nie rozbudzone seksualnie. Wychowała się w Edenie, z dala od ludzi. Jedynym mężczyzną w jej otoczeniu był ojciec, wielki przemysłowiec. Stale podróżował, zostawiając ją samą. Pragnęła miłości, ale silna osobowość ojca sprawiała, że inni mężczyźni wydawali się słabi i niegodni uwagi. Zakochała się w końcu w pierwszym, który wykazał nią jakiekolwiek zainteresowanie. Był to zniewieściały potomek bocznej gałęzi arystokratycznego brytyjskiego rodu, poznany w czasie pobytu w Londynie. Ich fizyczny związek okazał się katastrofą. Pan młody uprzednio zdobywał doświadczenia seksualne wyłącznie z mężczyznami i, prawdę mówiąc, nie interesował się odmienną płcią. Starał się nakłonić zaskoczoną żonę do dziwacznych zachowań, których biedna dziewczyna nie mogła zrozumieć.

Tylko dzięki nieświadomości i niewinności przez długi czas zachowała dobre zdanie o mężu - wysokim, przystojnym i wygadanym paniczyku. Małżeństwo trwało na tyle długo, że urodziło się dziecko. Niestety, ku rozczarowaniu teściów Stefanii, była to córka. Wkrótce też zdali sobie sprawę, że nie mogą liczyć na majątek Harperów. Wszystko to razem zmieniło ich stosunek do niezdarnej synowej z dawnej kolonii. Tymczasem Stefania coraz gorzej znosiła życie w obcym kraju. Nie mogła dłużej wytrzymać w szarej, zadymionej Anglii. Tęskniła za czystym powietrzem,za swobodą niezmierzonych połaci australijskiego interioru, a przede wszystkim za Edenem. Krótkotrwałe małżeństwo rozpadło się bezboleśnie. Wróciła do domu z bagażem różnorodnych przeżyć, ale w dziedzinie seksu była tak niedoświadczona, jak przed wyjazdem.

Nic dziwnego, że wkrótce zawarła nowy, równie nieudany związek. Była zbyt prostoduszna, by wysłuchać rad Jilly i użyć życia, nie wiążąc się z nikim na stałe. Nim minęły trzy miesiące, poślubiła amerykańskiego naukowca, który pracował dla Harper Mining w ramach programu badania zasobów naturalnych pod auspicjami ONZ. Był w średnim wieku, opanowaniem i dobrocią przypominał Maksa, ale brakowało mu energii, siły woli i przenikliwości ojca Stefanii. Seks był dla niego mniej więcej tak ważny, jak comiesięczna kąpiel po powrocie z odległej placówki, gdzie najmniejsze ślady złóż mineralnych pochłaniały jego uwagę bardziej niż młoda żona. W skrytości ducha Jilly uważała, że jest odrażający i nie mogła zrozumieć, jak Stefania znosi jego bliskość. Problem ten nie pojawiał się często, ponieważ mąż stale wyjeżdżał, tak jak kiedyś ojciec. W chwili zapomnienia pan profesor obdarzył żonę synkiem, którego nie miała szczęścia urodzić w Anglii. Gdy program badawczy dobiegł końca, wrócił do Stanów Zjednoczonych, zostawiając Stefanię starszą, ale jak sama bez żenady wyznała, niewiele mądrzejszą.

Od tej pory wiodła spokojne życie. Dzieliła czas między dzieci i Harper Mining. Wydawało się, że brak mężczyzny zupełnie jej nie przeszkadza. Zadziwiało to Jilly, która od dziesięciu lat często zaspokajała swe kobiece potrzeby poza małżeństwem. Teraz, gdy przekroczyła trzydziestkę, jej apetyt seksualny wzrósł. Była bardziej doświadczona i przygody miłosne sprawiały jej większą przyjemność niż dawniej. Zastanawiała się, kiedy Stefania zacznie ulegać tej pierwotnej muzyce zmysłów. Czy odpowie na zew ciała, zanim będzie za późno? Ze szczerym zdumieniem patrzyła na koleżankę, którą w szkole nazywano “panna Niedotykalska”. Śmiałe, otwarte spojrzenie Stefanii, zdecydowana mina i ciepły uśmiech błąkający się po wargach mówiły same za siebie.

- Bardzo się cieszę - oznajmiła Jilly ściszonym głosem. - Witaj w klubie.

- Życz mi szczęścia! - zawołała impulsywnie Stefania. - Przyda mi się. Greg jest... o wiele bardziej doświadczony.

- Sądząc po prezencie, jaki dla ciebie wybrał, będzie chętnym nauczycielem. - Jilly roześmiała się chytrze. - Uważaj, Stefanio. On chce ci coś powiedzieć.

- Och, żeby już był wieczór! - wykrzyknęła. - Gdzie ten Greg się podziewa?

Na zewnątrz rozległ się łatwy do rozpoznania pomruk silnika Rollsa. Biały kabriolet zaparkował przed frontowym wejściem.

- O wilku mowa - stwierdziła Jilly. - Zdaje się, że pan młody właśnie przyjechał.

Rozdział II

Bill McMaster cierpliwie krążył po chłodnym białym holu rezydencji Harperów. Zdarzało mu się już czekać na donioślejsze wydarzenia niż dzisiejsze, ale nie lubił, gdy czyjeś spóźnienie burzyło ustalony plan. Sprowadziły go tu zarówno obowiązki prywatne, jak i służbowe. Był dyrektorem generalnym Harper Mining, a od czasu śmierci Maksa zastępował Stefanii ojca. Przybył jako jeden z pierwszych, żeby dopilnować, by w tym ważnym dniu wszystko przebiegało jak należy. Nie przewidział tylko, że zabraknie pana młodego. Jego pobrużdżona, ogorzała twarz nie zdradzała ani krzty zdenerwowania, gdy przyjacielsko gawędził z personelem, gośćmi i współpracownikami. Jednak w duchu wymyślał sobie od ostatnich za to, że nie wysłał po Grega limuzyny Harper Mining z kilkoma osiłkami, którzy z łatwością sprowadziliby zbłąkaną owieczkę na czas.

Dotychczas wszystko szło jak z płatka. Zakończono już przygotowania do śniadania weselnego, sprawnie witano gości i zbierano prezenty. Nad pracą służby i wynajętego specjalnie na tę okazję personelu czuwał niezawodny Matey, od niepamiętnych czasów zarządzający rezydencją Harperów. Plotka głosiła, jakoby Maks wykradł go kiedyś podstępnie z jachtu należącego do jakiejś utytułowanej rodziny, zacumowanego chwilowo w Sydney. Niektórzy twierdzili, że Matey pracował jako majordomus dla jednego z najznamienitszych rodów w Europie. Bez wątpienia nie pochodził z Australii. Kim był naprawdę, nie wiadomo. Maks sprowadził go do rezydencji, dał mu nowe imię i wolną rękę w prowadzeniu domu na wysokiej stopie. Jak zwykle, podjął słuszną decyzję. Matey przyczynił się do powstania legendy Harperów i sam stał się jej ważną częścią.

- Dzień dobry, Matey! - Bill z niekłamaną serdecznością uścisnął dłoń starego sługi. Matey, w szerokim, odświętnym krawacie i z olbrzymim goździkiem w butonierce, niemal drżał z podniecenia. Mimo to jak zwykle trzymał się prosto i krocząc dostojnie, doglądał wszystkiego bystrym okiem.

- O, dzień dobry, panie McMaster. Jak się pan miewa? Co słychać w... tamtym domu?

Matey zawsze nazywał Eden “tamtym domem”. Nigdy go nie odwiedził i nie zamierzał tego robić. Bill uśmiechnął się.

- Dziękuję, Matey. Dawno tam nie byłem, ale chyba wszystko w porządku. Mamy dzisiaj wielki dzień, co?

- O, tak. Wypełniłem wszystkie instrukcje pana i panienki Stefanii. Dodatkowo pozwoliłem sobie zamówić podwójną ilość szampana. Nie chcemy przecież, żeby ktoś posądził nas o skąpstwo. Zaleciłem też przeniesienie ceremonii ślubnej do dalszej części ogrodu. Młoda para i goście znajdą tam w południe więcej cienia. Mam nadzieję, że jest pan zadowolony z przygotowań.

- Jak zwykle świetnie się spisałeś, Matey. Co byśmy bez ciebie zrobili?

- Bardzo pan łaskaw. Dawno już nie mieliśmy takiej uroczystości. Trzeba dbać o tradycję rodu Harperów. Teraz proszę mi wybaczyć...

Stary człowiek odszedł śpiesznie, a Bill sięgnął pamięcią do ostatniego doniosłego wydarzenia w rodzinie Stefanii. Nie chodziło mu o dwa poprzednie śluby. Jeden odbył się w Anglii, z dala od domu, a drugi, tylko cywilny, był skromną ceremonią w Alice Springs, gdzie akurat przebywał amerykański naukowiec. Bill przypomniał sobie pogrzeb jej ojca, kiedy całe Terytorium Północne zebrało się, aby czuwać przy zmarłym.

Siedemnaście lat temu... Bill pamiętał śmierć Maksa, jakby to było wczoraj - godziny wyczekiwania w bibliotece, upał, ściszone rozmowy dla zabicia czasu. Potem w drzwiach, jak duch, zjawiła się Stefania. Odważnie, choć drżącym głosem, wzniosła toast za ojca. Jej krzyk i nagła ucieczka zaskoczyły wszystkich. Mijały godziny, a ona nie wracała. Jim Gulley, szef miejscowej policji, który wraz z innymi czuwał przy umierającym, bardzo się niepokoił. Chciał wysłać ludzi na poszukiwania. Rozmawiał z aborygenami z osady i dowiedział się, że koń Stefanii w niczym nie przypomina potulnego wałacha, jakich zwykle dosiadają młode damy. Był to wysoki na prawie sześć stóp narowisty ogier. Gdyby ją zrzucił gdzieś w środku pustkowia, szansa na odnalezienie jej żywej byłaby niewielka.

Katie wyśmiała obawy Gulleya.

- King miałby zrzucić Effie? - szydziła. - Nie znacie tej pary tak jak ja. Effie to jedyna istota na świecie, której to zwierzę pozwala się dosiąść. To młody koń. Nie zna innego jeźdźca. Przy niej jest łagodny jak baranek, chociaż ciebie kopnąłby tak, że zobaczyłbyś wszystkie gwiazdy. - Spojrzała pogardliwie na spoconego, otyłego policjanta.

Długi dzień miał się ku końcowi. Bill czuł coraz większy niepokój, ale wiedział, że Katie zna Stefanię lepiej niż ktokolwiek. Wychowywała swoją Effie od dnia jej urodzin, kiedy to matka dziecka zmarła, nie przetrzymawszy wielogodzinnego, ciężkiego porodu. Po stracie ukochanej żony Maks nie wykazywał zainteresowania noworodkiem. Zostawił go pod opieką Katie, a ona obdarzyła dziecko czułą i zaborczą miłością spragnionej uczucia starej panny.

Bill miał nadzieję, że i tym razem się nie pomyliła.

Nie zawiódł się. Nad Edenem zapadał już nagły, tropikalny zmierzch, kiedy Stefania wróciła do domu, tak spokojna, jakby wyszła tylko na chwilę, aby przynieść coś z drugiego pokoju. Nie wyjaśniła, co spowodowało nagłą ucieczkę, a sam Bill nigdy o to nie pytał. Weszła do biblioteki z dumnie uniesioną głową, jak przystało na córkę Maksa. Bill nie był sentymentalny, ale wtedy czuł, że się za chwilę rozpłacze; nie tylko z powodu jej szczęśliwego powrotu, ale dlatego, że na czele Harper Mining znów miał stanąć ktoś z rodziny Harperów. Stefania. Wierna kopia Maksa.

Rzecz jasna, z początku nie wszystko układało się prosto. Stefanii brakowało doświadczenia i pewności siebie. Maks wyznaczył jej rolę swojej następczyni, ale nie przygotował odpowiednio do tego zadania. Ślęczała wytrwale nad księgami rachunkowymi, bilansem handlowym, rozliczeniami zysków i strat. Przedzierała się mozolnie przez kolumny cyfr, szara ze zmęczenia i przerażona ogromem zadań, jakie na siebie wzięła. Bill trwał cierpliwie przy jej boku. W głębi ducha promieniał z dumy, obserwując postępy swej uczennicy. Dni, godziny i miesiące trudu opłaciły się sowicie. Stefania dowiodła, że umie prowadzić interesy równie dobrze jak ojciec, a nawet lepiej.

Miała bowiem jakiś szósty zmysł, którego Bill nie rozumiał i z trudem godził się z jego istnieniem. Tajemniczy instynkt ostrzegał ją przed spadkiem akcji na giełdzie lub nieudanym kontraktem. Pytana o wyjaśnienie, odpowiadała, że “po prostu wie”. Skąd? Tego nie potrafiła wytłumaczyć. Bill nazywał jej dar kobiecą intuicją, ale tak naprawdę uważał, że jest to rezultat wychowania w Edenie. Tam, na bezkresnym pustkowiu, nauczyła się być sama, a tylko w samotności można usłyszeć cichy głos, który zdradza tajemnice życia. Spędzała też wiele czasu z aborygenami. Od nich przejęła mistyczne poczucie łączności z przyrodą i wszystkimi żywymi istotami. Wiedziała, że ludzie i otaczające ich stworzenia stanowią jedność. Rozumiała zwierzęta jak mało kto. Niektóre z tych niezwykłych zdolności zabrała ze sobą do miasta, chociaż mało spostrzegawczy znajomi uważali, że jest pospolita, niezdarna i wstydliwa.

Miała tylko jeden słaby punkt. Bill westchnął ciężko. Stefania nie znała się na mężczyznach. Z przerażeniem wspomniał jej dwa nieudane małżeństwa i zrobiło mu się gorąco na myśl o kłopotach, które mogły z tego wyniknąć. Całe szczęście, że nie odbiło się to na Harper Mining. Arystokratyczni rodzice angielskiego panicza bardzo chcieli pozbyć się Stefanii i byli wdzięczni, że dziewczyna nie ma zamiaru ubiegać się o alimenty, więc nie przyszło im do głowy procesować się o podział majątku. Z kolei profesorek, mimo wszystkich swoich wad, był prawdziwym naukowcem z głową w chmurach. Nie cenił dóbr materialnych, a zwłaszcza pieniędzy, i wręcz przeraził się na wieść, że jego żona jest posiadaczką jednej z największych fortun w Australii. Gdyby jednak któryś z nich miał odrobinę zdrowego rozsądku, mógł z łatwością wyłudzić dowolną sumę i zrujnować Harper Mining. Bill doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

Czyżby miało to nastąpić teraz? Wiadomość o niespodziewanym romansie i szybkiej decyzji o zamążpójściu wstrząsnęła Billem do głębi. Opadły go liczne wątpliwości. Był człowiekiem doświadczonym. Wiedział, że Stefania dobiega już czterdziestki, niewiele wie o seksie, ma zbyt obfitą figurę, a z mężczyznami czuje się swobodnie tylko w życiu zawodowym. Dlaczego ten playboy się nią zainteresował? W zaufaniu podzielił się swoimi podejrzeniami z żoną, Riną, której zdanie bardzo sobie cenił.

- Chyba niesprawiedliwie go osądzasz, kochanie - przekonywała z właściwą sobie wyrozumiałością. - Daj mu szansę. Stefania jest taka czuła, uczciwa, dzielna i lojalna. Być może dostrzegł w niej właśnie te zalety.

Bill nie był przekonany. Miał bardzo złe przeczucia...

Słysząc warkot zajeżdżającego przed dom Rolls-Royce'a, poczułjednocześnie i ulgę, i gniew. Matey rzucił się ku drzwiom, żeby powitać człowieka, który wkrótce stanie się jego nowym panem. Miał zaprowadzić go na tył ogrodu, gdzie czekał już gotowy do rozpoczęcia ceremonii ksiądz. Bill przeszedł na drugi koniec szerokiego holu. U stóp schodów warował owczarek niemiecki Stefanii, Kajzer, wiernie strzegąc swojej właścicielki.

- Cześć, piesku - odezwał się Bill. - Gdzie twoja pani?

W odpowiedzi pies zaszczekał cicho, nastawił uszu i zerwał się z miejsca. Z góry dobiegł odgłos lekkich kroków. Stefania i Jilly schodziły po schodach.

- Stef, kochanie, wyglądasz pięknie, jak z obrazka!

- Dziękuję, Bill. - Chociaż raz udało się jej przyjąć komplement bez zakłopotania.

- Witaj w kraju, Jilly. Jak minęła podróż?

- Bardzo dobrze, dzięki.

Stefania ujęła Billa pod ramię. Odeszli parę kroków, by Jilly nie mogła ich usłyszeć.

- Masz dla mnie te dokumenty do podpisu?

- Tak. - Bill zawahał się. - Muszę ci jednak powiedzieć, że zarząd jest bardzo niezadowolony.

- Spodziewałam się tego. - W takich chwilach Stefania była równie nieugięta i stanowcza, jak jej ojciec. - Mam nadzieję, że udało ci się wszystkich przekonać...

- No... tak. Możesz na mnie polegać. - Znowu się zawahał.

- Powiedz, co o tym sądzisz, Bill - ciągnęła spokojnie. - Myślisz pewnie, że zupełnie oszalałam.

Zatrzymali się pod obrazem, który był kopią wiszącego w Edenie portretu Maksa. Bill poczuł na karku znajome, drapieżne spojrzenie.

- W rodzinie Harperów takie wypadki się nie zdarzają - odparł ze smutnym uśmiechem. - Nauczyłem cię wszystkiego, co sam potrafię. Przy swoich wrodzonych zdolnościach umiałabyś sama poprowadzić Harper Mining i pozostałe firmy. Musisz tylko uwierzyć w siebie. Nie potrzebujesz mojej pomocy.

- Nieprawda. Nadal jej potrzebuję - zaprzeczyła gwałtownie. - Bez ciebie nie dałabym sobie rady przez te wszystkie lata. - Spuściła głowę zażenowana. - Wygląda na to, że nie mogę się obejść bez opieki mężczyzny.

- Nie widzę w tym nic złego, ale chyba rozsądniej byłoby, żebyś... przeznaczyła na potrzeby męża jakąś sumę ze swojego osobistego konta, a nie z funduszy Harper Mining. Zarząd bardzo niechętnie zgodził się na przyznanie mu stałych wypłat.

- Och, Bill, czy ty nic nie rozumiesz? - Westchnęła ciężko. - Jak byś się czuł, gdyby żona wydzielała ci kieszonkowe? Pieniądze odstraszają ode mnie mężczyzn.

Tego jakoś nie odstraszyły - pomyślał Bill. Stefanio, jakaś ty ufna, delikatna i naiwna!

- Wiem, jak to jest. Mam smutne doświadczenia - mówiła dalej. - Nie zamierzam jeszcze raz popełnić tego samego błędu. Chcę, żeby mój mąż był finansowo niezależny. Musi mieć osobne dochody. To nie może wyglądać jak jałmużna!

W jej oczach pojawiły się niebezpieczne błyski. Bill zrozumiał, że nie ustąpi.

- Nie martw się, wszystko załatwione - uspokoił ją. - Od tej chwili Greg jest na naszej liście płac.

- Dziękuję - odparła Stefania z ulgą.

- Zależy mi tylko na twoim szczęściu. Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć.

Nachylił się, żeby ją pocałować, ale jej dalsze słowa sprawiły, że zamarł w bezruchu.

- To jeszcze nie wszystko, Bill. Zastanawiałam się nad tym i doszłam do wniosku, że sama pensja to za mało. Uważam, że Greg powinien wejść w skład zarządu Harper Mining. Dostanie prawdziwe, odpowiedzialne stanowisko, a nie tylko pakiet akcji i jakąś nic nie znaczącą funkcję. Zajmiesz się tym, dobrze?

Bill spoglądał na nią zaskoczony, starając się ukryć rosnący gniew. Stefania nie spuszczała z niego wzroku. Pojął nagle, że nie jest to prośba, tylko ultimatum. Nie szukała rady, ale jak nieodrodna córka Maksa, żądała wykonania swego polecenia. Kiwnął głową i z wymuszonym uśmiechem pocałował ją lekko w policzek.

- Zostaw to mnie. Życzę ci powodzenia.

Wyprostował się i rozejrzał. Przez otwarte drzwi jadalni widział długie, przykryte białymi obrusami stoły. Zastawione jedzeniem i napojami, czekały na przyjęcie gości. W holu ułożono stertę zapakowanych ozdobnie prezentów. Za oknami salonu rozciągał się piękny ogród, w którym goście wraz z panem młodym oczekiwali przybycia Stefanii. Podeszła Jilly, niosąc dwie wiązanki: mniejszą dla siebie i większą dla Stef. W powietrzu unosił się zapach kwiatów.

Wszystko było przygotowane. Bill nie mógł się oprzeć wrażeniu, że bieg zdarzeń wymknął się spod kontroli zwykłych śmiertelników i nikt już nie odwróci zapisanego w gwiazdach przeznaczenia. Nie pozostało mu nic innego, jak pogodzić się z nieuchronnym losem.

- Chodźmy, moja droga - oświadczył, biorąc Stefanię za rękę. - Czas wydać cię za mąż.

Dzień był upalny i bezwietrzny. Wczesnym rankiem spadła rzęsista, tropikalna ulewa i wszyscy obawiali się, że trzeba będzie przenieść ceremonię z ogrodu do domu, gdzie goście musieliby tłoczyć się w salonie. Na szczęście deszcz ustał równie szybko, jak nadszedł. Jeszcze wilgotna trawa i rozkwitłe drzewa lśniły świeżymi barwami. Południe - pora, o której miała zacząć się uroczystość - już minęło, lecz słońce wciąż stało wysoko na niebie. Gęste korony drzew dawały schronienie przed gorącymi promieniami.

W samym środku zielonej świątyni, przed sporządzonym na tę okazję prostym ołtarzem, stał Greg ze swoim drużbą. Na prawo od nich, tam gdzie trawniki zbiegały aż nad wodę, znajdowała się przystań, w której cumowały jachty, kołysząc się łagodnie na falach. Kilka żagli uwijało się wesoło po zatoce. W oddali błyszczał wielki łuk Harbour Bridge, spinający dwie części metropolii.

Taki widok wart jest milion dolarów - pomyślał z zadowoleniem Greg. Kochał Sydney. Chociaż jako tenisista zwiedził cały świat, nie widział piękniejszego miasta. Spoglądał teraz na migoczącą powierzchnię wody i czuł, że opuszcza go zimna, zapiekła złość, która towarzyszyła mu od dzieciństwa. W duszy Grega Marsdena nigdy nie panował taki spokój, jak w tym momencie.

Stojący w pobliżu ksiądz przyglądał mu się z zaciekawieniem. Udzielał ślubów od wielu lat. Często zdarzało się, że czekał na spóźnioną pannę młodą, ale nigdy na pana młodego. Zniósł tę zwłokę z chrześcijańską rezygnacją, ufając, że wszystko dobrze się skończy. No i nie zawiódł się. Narzeczony przybył, a za chwilę na progu domu zjawi się przyszła żona i dołączy do zgromadzonych. Chciał wierzyć, że przystojny mężczyzna, przechadzający się niedbale z arogancką miną, jest duchowo i emocjonalnie przygotowany do małżeństwa. Modlił się żarliwie, żeby Bóg mu dopomógł i poprowadził jego kroki. Otworzywszy znów oczy, spojrzał na Grega z uwagą. Młody człowiek zamyślił się głęboko. Serce duchownego przepełniła radość. Niezbadane są wyroki boskie. Zdarzało się już, że dopiero przed ołtarzem małżonkowie pojmowali moralne obowiązki i odpowiedzialność wynikającą ze świętego związku. Czyżby właśnie teraz Stwórca dołączył zbłąkaną owieczkę do stada?

Tymczasem Greg rozmyślał o Wenecji. Tak, to jedyne miejsce, które może równać się z Sydney. Tam woda także jest częścią miasta. Ludzie korzystają z jej uciech. Ale kanały Wenecji śmierdzą. Pełno w nich śmieci. Doszedł jednak do wniosku, że tylko w Wenecji warto spędzić miodowy miesiąc. Właśnie tam powinni się wybrać, potem do Paryża, do Prowansji albo Dordogne... Przez twarz Grega przemknął grymas niezadowolenia. Spodziewał się, że wyjadą w podróż poślubną do Europy, ale podczas jednej z pierwszych rozmów na temat ich małżeństwa, Stefania nieświadomie rozwiała jego marzenia.

- Mam dla ciebie wspaniałą niespodziankę - oświadczyła uradowana. - Eden! Wyjedziemy tam po ślubie, jak tylko zdołamy wyrwać się z miasta. Nareszcie sami! Tak długo, jak zechcemy! Och, Greg, będzie cudownie!

Eden? Przez chwilę Greg był bliski załamania. Jechać do tej dziury, gdzieś na końcu świata, z dala od wszystkich atrakcji miejskich, z dala od życia, rozrywek, gwaru, jaskrawych świateł i muzyki? Szybko opanował niezadowolenie. Ma jeszcze wiele czasu. Nieraz był w Europie i z pewnością jeszcze tam pojedzie. Wiedział, że w Edenie jakoś wytrzyma. Dobrze jeździ konno i umie obchodzić się z bronią. Nauczył się tego, zanim przybył z rakietą tenisową do Sydney. Wolał zapomnieć o tamtym etapie swojego życia. Oficjalnie uchodził za sierotę, o co w Australii nietrudno. Uśmiechnął się do siebie. Zadbał, żeby nikt z jego rodziny nie zjawił się na ślubie. Był człowiekiem znikąd. Taki wizerunek bardzo mu odpowiadał. Sam go stworzył. Nie trzeba myśleć o przeszłości, ale miesiąc w Edenie mu nie zaszkodzi. Na jakiś czas wróci do dawnego życia. No i uszczęśliwi Stefanię.

Stefania. Greg zmarszczył brwi. Zgodził się na wyjazd do Edenu nie tylko dlatego, by jej nie denerwować. Chciał, żeby czuła się z nim naprawdę szczęśliwa, i to od samego początku. W swej męskiej zarozumiałości uważał, że gdy on będzie zadowolony, ona również nie znajdzie powodu do narzekań. Wszystko dobrze się ułoży, jeżeli oboje skoncentrują się na jego potrzebach. Sama wielokrotnie przyznawała, że to on wyświadcza jej łaskę, zgadzając się na ślub. W głębi serca czuł to samo. Owszem, ma pieniądze, ale jako kobieta nie budzi zachwytu. Jest niezręczna, brakuje jej ogłady i pewności siebie. Czasami wydaje się przepraszać za to, że żyje. Takie zachowanie denerwowało go. Lubił kobiety światowe, wyzywające i pełne kociego wdzięku.

Przyszła mu na myśl ta francuska dziewczyna. W tajemnicy przed kolegami umówił się z nią w ostatnią przedślubną noc. Kiedy po wieczorze kawalerskim odwieźli go do domu, już czekała w sypialni. Przypomniał sobie jej prowokujące spojrzenie, ostre, białe zęby i oświetlony blaskiem księżyca zarys ciała. W wyobraźni jeszcze raz zdarł z niej kusą sukienkę, odsłaniając delikatne piersi z dużymi, ciemnymi sutkami. Czuł znowu dotyk jej skóry, warg i języka. Ten język! Było co wspominać. Ogarnęło go podniecenie. No cóż, Stefania to zupełnie inna kobieta, ale jest namiętna, wrażliwa i ma niezłe ciało. Nauczy się. Greg zaśmiał się cicho. Z przyjemnością udzieli kilku lekcji. Obiecał sobie, że pokaże jej, co znaczy seks. Od razu wpadł w lepszy nastrój. Wszystko będzie dobrze.

Od strony domu rozległy się podniosłe i trochę smutne dźwięki kwartetu smyczkowego. Grano Bacha. Zgromadzeni goście skupili uwagę na przeszklonych, wychodzących na ogród drzwiach salonu. Ukazała się w nich grupka osób. Na czele szła Stefania, wspierając się na ramieniu Billa McMastera, za nimi Jilly, jako pierwsza druhna, dalej Sara, córka Stefanii z pierwszego małżeństwa i Dennis, którego z trudem nakłoniono, żeby na czas ceremonii odłożył ukochaną kamerę. Obok chłopca stąpał Matey, bez którego w domu Harperów nie mogłaby się odbyć żadna uroczystość. Na końcu, zamykając pochód, kroczył godnie owczarek Kajzer.

Stefania nigdy jeszcze nie wyglądała tak pięknie. Zmierzała w stronę Grega z rozjaśnionymi szczęściem oczami. W duszy jej śpiewało. Miała wrażenie, że za chwilę niczym ptak uniesie się w powietrze. W myślach powtarzała tylko jedno słowo: Greg, Greg, Greg... Już go spostrzegła. Stał tam, czekał, uśmiechał się do niej. Nagle przyszło jej do głowy, że teraz powinna umrzeć, bo właśnie osiągnęła szczyt ziemskiej radości.

Ksiądz powitał ją łagodnym uśmiechem. Udzielanie ślubów było jego ulubionym obowiązkiem, bo łączą w sobie boskie błogosławieństwo i ludzkie szczęście. Widział, że panna młoda drży z emocji, a pan młody długo i poważnie rozmyślał o doniosłości chwili. Z satysfakcją przystąpił do dzieła.

- Najdrożsi, zebraliśmy się tutaj, aby w obliczu Boga i ludzi połączyć tego mężczyznę i tę kobietę świętym węzłem małżeństwa. Módlmy się, aby Bóg obdarzył ich swoją łaską.

Stojąca za Stefanią Jilly opuściła nisko głowę, żeby ukryć rozpaloną twarz za szerokim rondem kapelusza. Zaledwie kilka minut temu szła przez ogród, prawie nie zwracając uwagi, co się wokół niej dzieje. Widok mężczyzny czekającego przed ołtarzem wyrwał ją z sennego rozmarzenia.Nigdy nie widziała kogoś tak przystojnego. Był wysoki, szczupły i silny. Miał jasne, spłowiałe od słońca włosy, szare uwodzicielskie oczy i klasyczne rysy. Uderzył ją nie tylko wygląd nieznajomego. Dostrzegła w nim coś z niebezpiecznego, dzikiego zwierzęcia, gotowego w każdej chwili wyrwać się na wolność. Jego fizyczna bliskość poraziła ją jak grom. Nie mogła złapać tchu. Rozpalona krew pulsowała w żyłach i napływała do policzków. Ze zgrozą poczuła narastające ciepło między udami. Spuściła oczy i udawała, że się modli. Zrozumiała już, że jest zgubiona. Coś popychało ją ku temu mężczyźnie i wiedziała, że nie oprze się szaleństwu. Och, dlaczego akurat on musiał zostać mężem Stefanii?

Tuż obok Sara również prowadziła nierówną walkę z uczuciami. Wbiła wzrok w ziemię. Im większe szczęście widziała w oczach matki, tym bardziej pogrążała się w cierpieniu. Miała piętnaście lat i nienawidziła stojącej przed ołtarzem pary z siłą i zaciekłością dorosłej kobiety. Jednocześnie była jeszcze na tyle dzieckiem, że miała ochotę rozpłakać się i uciec. Nie mogła pojąć, dlaczego matka zrobiła jej coś podobnego. I dlaczego z nim? Jest dla niej o wiele za młody. Kiedy się nie uśmiecha, ma oczy jaszczurki. Co za obrzydliwy człowiek!

Widząc jej sztywno wyprostowane plecy, Dennis z zadziwiającą u trzynastolatka wrażliwością odgadł stan ducha siostry. Wziął ją za rękę i uścisnął z braterską serdecznością. Sara gwałtownie wyrwała dłoń, dając mu do zrozumienia, że nie potrzebuje współczucia. Nieświadoma szalejącej za nią burzy uczuć, Stefania Harper została panią Marsden.

Potem zagrała muzyka, popłynął szampan i rozpoczęła się zabawa. Nie zwlekając, Jilly udała się na poszukiwanie męża, Filipa, którego obecność zawsze pomagała jej odzyskać równowagę. Znalazła go w jadalni. Stał przy uginającym się od półmisków bufecie i nakładał dzieciom Stefanii jedzenie.

- Powiedz mi - zwrócił się do chłopca, wybierając dla niego porcję kurczaka na ostro - co sądzisz o nowym mężu swojej mamy?

- Prawie go nie znam. Rozmawiałem z nim dopiero dwa razy.

- Chyba nikt z nas dobrze go nie zna - wtrąciła Jilly. Starała się, by jej głos brzmiał niefrasobliwie. Szybko skierowała rozmowę na inny temat. - Hej, dzieciaki, jak wam się udało wyrwać ze szkoły na cały dzień?

Dzieci chodziły do najlepszych i najbardziej tradycyjnych szkół w Sydney. Kiedy Stefania wyjeżdżała w interesach, przenosiły się do internatu.

- Nie mieliśmy z tym problemu, ciociu Jilly - wyjaśniła ironicznie Sara. - Matka zwalnia nas z lekcji, jeśli uzna, że ma wystarczająco ważne powody. Cieszę się, że zaliczyła do nich jeden ze swoich ślubów.

- Ależ Saro! - oburzył się Filip. Dziewczyna odeszła bez słowa.

- Mamy wolne w nagrodę za dobre zachowanie - zażartował Dennis, starając się zatuszować nietakt siostry. - Przepraszam - dodał i pobiegł za Sarą. - Sass! Zaczekaj na mnie!

- Biedne dzieci - westchnął Filip. - Dla Stefanii to romans stulecia, ale ci dwoje nie bardzo się z niego cieszą. Mam nadzieję, że po miesiącu miodowym wszystko wróci do normy.

Jilly nie odpowiedziała. Mąż spojrzał na nią z troską.

- Jesteś taka milcząca. Pewnie zgłodniałaś. Zaraz coś ci podam. Gdzie twój kieliszek? Jest mnóstwo szampana. Przyniosę ci.

- Nie, nie rób zamieszania. - Nerwy Jilly były napięte jak struna. - Nic mi nie jest. To tylko skutki długiego lotu.

Nie uwierzył jej zapewnieniom, nic jednak nie powiedział. Był wysokim, szczupłym i eleganckim mężczyzną. Mimo że dobiegał sześćdziesiątki, wciąż wyglądał interesująco. Lata małżeństwa z młodszą od siebie kobietą, która przestawała go kochać, nauczyły go ostrożnie dobierać słowa. Uważnie przyjrzał się żonie i zaczął innym tonem.

- Wspaniałe przyjęcie. Sam ślub też bardzo się udał.

- Ha! Nic dziwnego. W tych sprawach Stefania ma bogate doświadczenie. - Jilly chwyciła torebkę i szperała w niej z wściekłością, szukając papierosów. Filip podał jej ogień.

- Czyżbym wyczuł w twoim głosie nutkę złośliwości, kochanie?

- Przepraszam. Jestem trochę zmęczona. - Pogładziła go czule po policzku.

- Nie zabawimy długo.

- Dobrze... - urwała. Za wszelką cenę starała się nie myśleć o...

- Co sądzisz o Gregu Marsdenie? - zapytał Filip.

Zaciągnęła się głęboko papierosem i po chwili zastanowienia odrzekła:

- Nie miałabym do niego zaufania za grosz.

Dennis odnalazł siostrę z dala od gwaru przyjęcia, na skraju posiadłości Harperów. Siedziała nad wodą, ukryta pod wielkim drzewem, którego gałęzie opadały do samej ziemi, tworząc naturalne schronienie. Niezdarnie usiłował ją pocieszyć.

- Rozchmurz się, Sass. To nie jest koniec świata. Masz jeszcze mnie!

W milczeniu zmierzyła go lodowatym wzrokiem. Dennis nie dawał za wygraną.

- Najważniejsze, że mama jest szczęśliwa. Ma do tego prawo.

- Taaak. - Dziewczyna patrzyła nieruchomo w dal. - Tylko dlaczego właśnie on...

- A dlaczego nie? - zdziwił się. - Jest całkiem miły.

- Kupił cię! - Sara wylała nagromadzoną w niej złość na Bogu ducha winnego brata. - Sprzedałeś mu się za tę głupią kamerę!

- Nieprawda. No, może trochę. Ale co masz mu do zarzucenia?

- Sama nie wiem. - Nie potrafiła znaleźć słów na wyrażenie swych myśli. - Jest w nim coś dziwnego...

Bill doszedł do wniosku, że Greg wcale nie jest taki zły, jak sądził. Musiał przyznać, że zachowuje się nienagannie. Grzecznie przeprosił wszystkich za spóźnienie, z nieskazitelną uprzejmością rozmawiał z paniami, zabawiał dowcipami panów, uprzedzał wszystkie życzenia Stefanii i dla każdego miał miły uśmiech.

- Mówiłam ci, że zbyt szybko go osądziłeś - oświadczyła Rina, dumna ze swej przenikliwości.

Bill chętnie przyznał się do błędu. Pogodny dzień, wyśmienity, dobrze schłodzony szampan i widok uszczęśliwionej Stefanii wprawiły go w dobry nastrój. Goście spacerowali po ogrodzie. Barwne suknie kobiet przypominały kwiaty rozrzucone wśród zieleni. W nagrzanym popołudniowym słońcem powietrzu unosił się ciężki zapach gardenii i migdałowców. Zbliżał się czas odjazdu młodej pary. Bill zostawił Rinę i przecinając trawnik zszedł nad przystań, gdzie cumował gotowy do poślubnego rejsu jacht Stefanii.

- Bill! - zawołał Greg, wychodząc mu na spotkanie. - Jak ci się podobało? Chyba wszystko poszło dobrze, co?

- Bardzo dobrze. Wiem od Stefanii, że zrezygnowaliście z podróży do Europy. Zamiast tego lecicie do Edenu, prawda?

- No, tak, ale nie od razu. Ostatni miesiąc był taki męczący. Musieliśmy uporządkować nasze sprawy. Prasa nie dawała nam chwili spokoju. Najpierw odpoczniemy na jachcie. - Roześmiał się sztucznie. - A potem jedziemy do ukochanego Edenu Stefanii, żebym mógł docenić uroki prostego życia.

Bill postanowił wykazać dobrą wolę.

- W takim razie wpadnij do mnie do biura przed wyjazdem.

Greg z miejsca wyczuł, że musi się mieć na baczności.

- Oczywiście, z przyjemnością. Kiedy tylko zechcesz.

- A więc jesteśmy umówieni. Przyjdź kiedykolwiek, o jedenastej trzydzieści. Zawiadom tylko moją sekretarkę. Potem zjemy razem obiad. Wyjaśnię ci, jak działa Harper Mining. Odtąd będziesz tam częstym gościem. Musisz poznać naszą firmę.

- Dziękuję, Bill. My dwaj też musimy się lepiej poznać. Uścisnęli sobie dłonie.

- Do zobaczenia wkrótce. - Bill skinął głową i odszedł.

Greg z trudem zachował uprzejmy, szczery uśmiech. Rozpierało go poczucie triumfu. Znowu się udało! To takie proste, trzeba tylko spokojnie zmierzać do celu...

Zaczął wchodzić po kamiennych stopniach prowadzących do domu. Jakaś kobieta wyszła z jadalni na taras u szczytu schodów. Oparła się o rzeźbioną balustradę, odrzuciła głowę do tyłu i odetchnęła głęboko, jakby bała się, że zemdleje. Greg odruchowo zwrócił uwagę na jej zgrabną sylwetkę i kształtne piersi. Miała pewnie około trzydziestu pięciu lat, ale z łóżka by jej nie wyrzucił... Nagle poczuła na sobie jego wzrok i spojrzała w dół. Jej oczy! Kocie, jasnobrązowe, prawie żółte, o źrenicach zwężonych jak czarne szparki. Patrzyła dziko i wyzywająco. Wstrząsnął nim dreszcz emocji. Raptem kobieta odwróciła się i wbiegła pośpiesznie do domu. Kim była? Skąd się wzięła? Drżąc z podniecenia, piął się wolno w górę.

Filip bardzo się zaniepokoił, widząc, że Jilly, która zaledwie przed chwilą wyszła na taras, aby odetchnąć świeżym powietrzem, wpadła z powrotem do jadalni, jakby zobaczyła ducha. Poszedł za nią, ale nim zdążył ją dogonić, zniknęła w łazience na piętrze. Mimo próśb, nie chciała otworzyć.

- Nic mi nie jest - oświadczyła. - To tylko upał. Potrzymam ręce w zimnej wodzie i zaraz wracam na dół.

Musiał się zadowolić tym wyjaśnieniem.

Jilly nasłuchiwała oddalających się kroków męża. Dowlokła się do ściany i spojrzała w lustro. Zobaczyła zdyszaną, zarumienioną kobietę o dziko rozszerzonych oczach. Z trudem rozpoznała własne odbicie. Wiedziała, że nie uda jej się uniknąć spotkania z Gregiem, ale nie była przygotowana, że stanie się to tak szybko. Powróciło wrażenie jego fizycznej bliskości. Sutki zaczęły ją palić. Nakryła piersi dłońmi. Patrząc na swoje blade, szczupłe palce z pomalowanymi na różowo paznokciami, uświadomiła sobie, że pragnie dotyku jego silnych, opalonych rąk. Poczuła, że dygocze, a między uda znowu napływa zdradzająca podniecenie wilgoć. W desperacji osunęła się na podłogę. Delikatnie musnęła najczulszy punkt swojego ciała. Natychmiast wstrząsnął nią nie kończący się, gwałtowny spazm dojmującej rozkoszy. Nieprzytomnie powtarzała szeptem tylko jedno imię.

Spacerując bez celu po ogrodzie, strapiony Filip natknął się na Stefanię i Dennisa. Chłopiec jedną ręką trzymał dumnie kamerę, a drugą niebezpiecznie balansował kieliszkiem szampana.

- Filip! - zawołała Stefania. - Może uwiecznisz mnie na taśmie razem z moim dorosłym synem?

- Naturalnie. A gdzie jest Sara? Mielibyśmy rodzinne trio.

- Moja córka ma chyba do mnie dzisiaj żal. - Skrzywiła się smutno. - Po powrocie coś wymyślę, żeby wynagrodzić jej dzisiejsze przykrości.

- Nie martw się. Sass dojdzie do siebie - pocieszył ją Dennis.

- Mam nadzieję. A jak ty się czujesz?

- Świetnie. Wujku Filipie! Kręcimy!

Filip uruchomił kamerę.

- Proszę wszystkich o przyjemny wyraz twarzy.

Stefania roześmiała się, objęła Dennisa, przytuliła i zmierzwiła ręką jego czuprynę.

- Kocham cię, synku.

Chłopiec spojrzał na nią błyszczącymi oczami. Słychać było terkot przesuwającej się taśmy.

- Nie stójmy jak dwa manekiny. Powiedz coś, Dennis.

Dennis wychylił kieliszek i z miną konesera oświadczył:

- Wyborny rocznik, prawda?

- Wypiłeś szampana? Myślałam, że tylko pozujesz! Co powie twój wychowawca, jeśli wrócisz do szkoły zawiany?

- On nie zwraca na to uwagi - odparł Dennis beztrosko. - I tak wszyscy moi koledzy czasami sobie pociągają.

Stefania zaniosła się śmiechem i pocałowała syna w czubek rozczochranej głowy.

- Bardzo ładnie wyglądacie! - krzyknął Filip.

- Dziękujemy ci. Już wystarczy.

Oddał jej kamerę i z ulgą dostrzegł, że zbliża się do nich Jilly. Wyglądała dużo lepiej. Uspokoiła się, odprężyła i poweselała. Z serdecznym uśmiechem podeszła do Stefanii.

- Witam panią, pani Marsden. Jak się pani miewa?

- Och, Jilly, cudownie. Jestem taka szczęśliwa. Poprzednie małżeństwa przestały dla mnie istnieć.

Dennis zesztywniał, zraniony jej słowami. Nie patrząc na matkę, z obrażoną miną odszedł w stronę domu. Jilly ścisnęła ramię przyjaciółki.

- Nie martw się, on rozumie, że nie mówiłaś poważnie.

- Cały kłopot w tym, że tak właśnie się czuję - wyjaśniła szczerze Stefania. Nagle rozpogodziła się. - Wszystko się jakoś ułoży. Spójrz, kto do nas idzie.

Greg zmierzał wolno w ich stronę, z uwagą przyglądając się wszystkim napotkanym po drodze kobietom. W poszukiwaniu tajemniczej damy o dzikich, kocich oczach przetrząsnął cały dom. W końcu zdał sobie sprawę, że zaniedbuje Stefanię. Lepiej będzie wrócić do jej boku i dalej odgrywać rolę czułego małżonka. Doszedł do wniosku, że nie ma się czym martwić. Kiedyś odnajdzie tę nieznajomą. W oddali dostrzegł żonę. Stała rozmawiając z jakąś paniusią w wielkim kapeluszu. Obiecał sobie, że dzisiaj ostatni raz zmusza się do nadskakiwania tylu obcym ludziom. Szedł dalej, przygotowując się do wymiany zdawkowych uprzejmości.

- Kochanie! - Stefania aż kipiała radością. - Nie poznałeś jeszcze Filipa Stewarta.

- Miło cię poznać, Filipie.

Wymienili uścisk dłoni.

- A to jest właśnie moja najdroższa Jilly.

Greg odwrócił się. Konwencjonalny uśmiech zamarł na jego ustach. Spoglądał prosto w kocie oczy kobiety z tarasu. Patrzyła na niego nieruchomo.

- Jak się masz, Greg. Moje gratulacje.

- Dziękuję.

Nieświadoma ich uczuć Stefania beztrosko paplała dalej.

- Oboje jesteście mi tacy bliscy. Pomijając dzieci, was kocham najbardziej. Tak bardzo chciałam, żebyście się poznali. Zostaniecie przyjaciółmi, prawda? Proszę, choćby ze względu na mnie.

Co za paradoksalna sytuacja. Jilly miała ochotę krzyczeć. Nie śmiała spojrzeć na Grega, chociaż cały czas czuła na sobie jego wzrok.

- Stańcie razem. Chcę was mieć na filmie. - Stefania cofnęła się parę kroków i wycelowała w nich kamerę.

- Jestem wykończona, Stef. Dopiero co wysiadłam z samolotu - protestowała Jilly. - Wyglądam jak...

- Wyglądasz pięknie, jak zwykle - przerwała jej przyjaciółka z zachwytem.

- Wcale tego nie czuję.

- Ależ kochanie, naprawdę cudownie wyglądasz.

Jilly czuła, że Greg podszedł bliżej, ale za wszelką cenę starała się skupić całą uwagę na Stefanii.

- Przysuńcie się do siebie - usłyszała.

Greg swobodnie objął ją w pasie i przyciągnął. Do końca życia miała pamiętać tę chwilę, gdy w przesyconym zapachem lata ogrodzie ich ciała zetknęły się po raz pierwszy. Stali tuż obok siebie. Pragnęła go tak bardzo, że nie mogła opanować drżenia. Od zapachu rozkwitłych drzew kręciło jej się w głowie.

- No, za ten film powinnam dostać Oskara! - wołała z oddali rozradowana Stefania.

Dla Jilly istniał tylko dotyk ręki Grega, bliskość i ciepło jego ciała. Spojrzała mu prosto w oczy. Zrozumiała, że odgadł jej uczucia.

- Powiedz coś, Jilly - odezwał się.

- Kiedy nie wiem co. - Uśmiechnęła się niewyraźnie.

Wreszcie zapadł wieczór. Szczęśliwi nowożeńcy odpłynęli z prywatnego nabrzeża Harperów w poślubny rejs dwudziestometrowym, luksusowo wyposażonym jachtem. Goście pożegnali ich hałaśliwie, a potem rozeszli się, każdy w swoją stronę. W domu Stewartów na Hunter's Hill Jilly, tłumacząc się zmęczeniem, odtrąciła nieśmiałe i delikatne zaloty męża. Całą noc nie mogła zasnąć. W udręce wyobrażała sobie Stefanię, zaspokojoną po szaleństwach miłosnej nocy, wyczerpaną i szczęśliwą.

W głównej kabinie jachtu Stefania również nie zmrużyła oka. Leżała samotna, zdrętwiała z rozpaczy. W myślach powtarzała tylko jedno słowo: “przepraszam”. Spoglądała na śpiącego obok Grega. Jak to możliwe? Tak bardzo go kochała, a nie potrafiła właściwie okazać swego uczucia. Zanim usnął, zapewnił, że on też ją kocha i że mają jeszcze dużo czasu. Prosił, żeby się nie martwiła. Ogarnęło ją poczucie druzgocącej klęski. Wątpiła, czy czas cokolwiek zmieni.

Rozdział III

W piątek przed południem Filip wyszedł z biura u wylotu Macquarie Street, skręcił na prawo i ruszył w górę ulicy. Za sobą zostawił Circular Quay ze starymi nabrzeżami dla statków, wrzynającymi się głęboko w zatokę. Nie opodal, na końcu cypla Bennelong, wyrastał dumnie gmach opery. Filip, zwykle tak wrażliwy na piękno otoczenia, nie zwracał dzisiaj na nic uwagi. Przeżywał ostatnio trudne dni. Od czasu ślubu Stefanii Jilly była tak zdenerwowana, że poważnie zaczął się martwić. Skrócili pobyt w Ameryce, żeby zdążyć na uroczystość. Wcale tego nie żałował. Już wcześniej załatwił interesy, a Jilly odwiedziła wszystkie eleganckie sklepy w Nowym Jorku i była gotowa do wyjazdu. Niespodziewana wiadomość o nadchodzącym ślubie i perspektywa odegrania po raz kolejny roli druhny dały jej okazję do orgii zakupów. Wsiadła do samolotu zaopatrzona w nową kolekcję garderoby, w której skład wchodził również kapelusz o tak szerokim rondzie, że zajął chyba pół ładowni. Jilly niecierpliwie czekała na wielki dzień swojej przyjaciółki i cieszyła się nagłą odmianą jej losu.

Filip doszedł do wniosku, że coś przykrego musiało spotkać żonę podczas wesela. Odruchowo przeszedł przez ulicę i skierował się w stronę Królewskich Ogrodów Botanicznych, położonych między zatoką a Mrs Macquarie's Point. Był umówiony na obiad na Elizabeth Street, ale zostało mu jeszcze dużo czasu, więc mógł przemyśleć swoje zmartwienia. Wiedział, że Jilly jest porywcza, ale wykluczył jakąkolwiek kłótnię, spór czy nieprzyjemny incydent jako przyczynę jej rozdrażnienia. W czasie przyjęcia nie odstępował jej prawie na krok. Pamiętał dokładnie, z kim rozmawiała. Słyszała tylko miłe powitania i komplementy. Prawdę mówiąc, jak zwykle zrobiła furorę. Była przecież atrakcyjną kobietą w kwiecie wieku i umiała strojem podkreślić zalety swojego wyglądu.

Filip pomyślał ze smutkiem, że jednak coś musiało się wydarzyć. Spacerował po ogrodzie, nie widząc rozkwitających wokół hibiskusów i oleandrów. Od tego dnia Jilly zachowywała się dziwnie. Wpadała na przemian w depresję i jakąś lekkomyślną, straceńczą euforię. Zauważył, że nie śpi po nocach, ale za to całymi rankami nie wychodzi z łóżka. W tym tygodniu nie poszła do klubu na zajęcia gimnastyczne i odwołała spotkanie z koleżanką. Zaczęła więcej palić i niewiele jadła. Bez wątpienia coś wytrąciło ją z równowagi.

Dotarł na skraj ogrodu i zatrzymał się, patrząc na wodę. Przed nim rozciągało się Morze Tasmana, a dalej niezmierzona przestrzeń Oceanu Spokojnego. Zatopiony w myślach powędrował ścieżką wzdłuż zatoki. Na przyjęciu weselnym tylko jedna rzecz wydała mu się zaskakująca - sama Stefania. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że Jilly zdenerwowała właśnie ta niezwykła odmiana w jej wyglądzie i zachowaniu.

Od dawna zdawał sobie sprawę, że jak to zwykle bywa wśród “najlepszych przyjaciółek”, między obiema kobietami jest wiele zazdrości, przynajmniej ze strony Jilly. Wciąż nie mogła pozbyć się tego uczucia, chociaż narodziło się u zarania ich przyjaźni, zanim jeszcze Filip poznał żonę. Z pewnością nie było w tym winy miłej i otwartej Stef, która zawsze traktowała Jilly z siostrzaną miłością. A jednak Jilly nie potrafiła wybaczyć Stefanii jej olbrzymiego majątku. Filipowi trudno było to zrozumieć. Przecież sami mieli więcej pieniędzy, niż nadążali wydawać. Gdy się z nią żenił, był zamożnym, czterdziestoletnim kawalerem. Zrobił karierę jako prawnik, a teraz, od kiedy przeniósł część swoich interesów do Stanów Zjednoczonych, powodziło im się wyjątkowo dobrze. Mimo całej rozrzutności Jilly, jego zarobki wystarczały na luksusowe życie dla bezdzietnego małżeństwa.

Bezdzietni. Ta myśl wróciła do niego smutnym echem. Poczuł ukłucie zadawnionego bólu. Już dawno pogodził się z myślą, że Jilly, z powodu nieuleczalnych zaburzeń hormonalnych, nie może mieć dziecka. Ona jednak nigdy tego nie przebolała. Filip wątpił skrycie, czy byłaby dobrą matką. Niezbyt pasowała do tej wymagającej poświęcenia roli. Przez czterdzieści lat żył szczęśliwie, nie myśląc o dzieciach. Teraz również mu ich nie brakowało. Z rzadka tylko odczuwał żal. Dla Jilly niemożność wydania na świat potomstwa była ciosem, z którego nie zdołała się otrząsnąć. Co innego Stefania. Urodziła już syna i córkę, a z nowym mężem mogła założyć następną rodzinę. Nie przekroczyła jeszcze czterdziestki i jeśli tylko zechce, przy właściwej opiece lekarskiej będzie miała jeszcze niejedno dziecko. Czy z takich planów zwierzyła się Jilly w sypialni na piętrze? Może właśnie to było przyczyną załamania żony.

Dotarł do końca cypla i zawrócił. Przyszło mu do głowy inne, prostsze rozwiązanie. Jilly była efektowną kobietą. Wiedział, jak wielkie znaczenie przywiązuje do swojej urody. Jej kocia twarz w kształcie serca, szeroko rozstawione oczy, gęste, miodowe włosy i smukłe, zgrabne, opalone ciało zwracały uwagę mężczyzn. Przekonał się o tym ostatnio szczególnie boleśnie. Na niejedno musiał przymknąć oko. Taką cenę płacił za utrzymanie gasnącego uczucia żony. Niemniej jednak, podczas weselnego przyjęcia, mimo nowej sukni Jilly prezentowała się gorzej od Stefanii. Dzięki trafnie dobranemu kostiumowi, a przede wszystkim dzięki bijącej od niej radości, przyjaciółka wyglądała nie tylko ładnie, ale wręcz pięknie. Widząc tę uderzającą odmianę, Filip przestał się dziwić, że udało jej się zdobyć Grega, który był gwiazdą tenisa i w dodatku bardzo przystojnym mężczyzną. Czyżby Jilly miała za złe Stefanii, że ta w dniu swojego ślubu przyćmiła ją urodą? Czy odebrała jako osobistą zniewagę, że jej przyjaciółka, to wieczne brzydkie kaczątko, zmieniła się nagle w pięknego łabędzia?

Moje biedne maleństwo - pomyślał Filip ze współczuciem. Jak by tu wynagrodzić jej tę przykrość? Zawsze przede wszystkim starał się dogodzić żonie. Potrzeby Jilly były dla niego najważniejsze. Dostrzegał jej wady, ale nie irytowały go, wręcz przeciwnie, wzruszały i rozczulały. Jej słabości wywoływały w nim uczucia opiekuńcze, a do wszelkich wybryków podchodził z tolerancją. Dawno już przejrzał ją na wylot i to, co zobaczył, nie zabiło jego miłości. Na samym początku ich związku zdecydował, że zaopiekuje się biedną, zagubioną Jilly i jak dotąd nie znalazł żadnego powodu, dla którego miałby zmienić swoje postanowienie.

Rozwiązawszy w ten sposób zagadkę dziwnego zachowania żony, zdecydowanym krokiem opuścił ogród botaniczny. Mijając po drodze park Domain, skierował się w stronę St James's Square i Elizabeth Street. Doszedł do wniosku, że jeśli to tylko zazdrość popsuła humor Jilly, z łatwością jej pomoże. Zastanawiał się, jakie rozrywki sprawiłyby jej przyjemność. Wyprawa na wschodnie wybrzeże Ameryki? W Nowym Jorku o tej porze roku jest nudno. A może egzotyczne wakacje w Papui albo na Bali? Przez ostatni tydzień był pochłonięty rozmyślaniem o Jilly. Zupełnie wyleciało mu z głowy, że Marsdenowie wrócili wcześniej z poślubnego rejsu i w najbliższą sobotę organizowali spotkanie towarzyskie połączone z grą w tenisa. Jilly będzie zadowolona. Lubi tenis. Cały letni dzień spędzony na grze, jedzeniu, piciu, żartach i zabawie poprawi jej nastrój. Na początek to świetny pomysł. A jeśli drażni ją odmiana, która zaszła w życiu Stefanii, to im wcześniej zacznie się do niej przyzwyczajać, tym lepiej. Ze świadomością, że na razie nic lepszego nie wymyśli, podążył na umówiony obiad.

Kiedy strapiony Filip Stewart przemierzał Królewskie Ogrody Botaniczne,Greg Marsden siedział w jednym z pomieszczeń biurowca Harper Mining, po drugiej stronie Macquarie Street. Był niezwykle zadowolony z siebie i z życia. Już od jakiegoś czasu wiedział, że w umowie przedślubnej Stefania przeznaczyła znaczną sumę, żeby zapewnić mu niezależność finansową i nie urazić poczucia godności. Jednak dopiero przed paru dniami usłyszał, że przydzieliła mu również odpowiedzialne stanowisko jednego z dyrektorów.

- Wejdziesz w skład zarządu, kochanie - oświadczyła. - Trochę nowej krwi w firmie bardzo nam się przyda.

Greg nie posiadał się z radości. Nie będzie już kłaniał się w pas tym starym piernikom z otoczenia żony. Ze złością wspomniał krępującą rozmowę, jaką odbył przed ślubem, kiedy to dyrektor finansowy Harper Mining wyraźnie dał do zrozumienia, że nie pochwala wypłacania Gregowi pieniędzy z funduszy spółki. Od dzisiaj będą musieli się z nim liczyć. Został jednym z nich.

Pewny siebie, przygotował się do spotkania z Billem McMasterem. Był w optymistycznym nastroju. Zjawił się przed czasem, bez trudu znalazł miejsce do zaparkowania Rollsa na rogu Bent Street, wkroczył do gmachu Harper Mining i wjechał windą na najwyższe piętro, gdzie znajdowało się centrum dowodzenia firmy. Siedział teraz przed gabinetem dyrektora generalnego i czekał na Billa. Rozejrzał się z aprobatą. Cenił sobie wykwintne, luksusowe wnętrza, więc jego uwadze nie uszły szaroniebieskie puszyste dywany, kontrastujące z nimi wygodne czerwone fotele, dobrane ze smakiem, jaśniejsze o ton jedwabne obicia ścian, ciężkie mahoniowe biurka i drzwi zdobione delikatnymi złoceniami. Pilnował się, by nie patrzeć na urodziwą sekretarkę, strzegącą dostępu do gabinetu. Chociaż spostrzegł, że dziewczyna zerka na niego, gotowa zacząć rozmowę na najmniejszy znak z jego strony, postanowił nie tracić dzisiaj czasu na podrywki. Usiłował skupić się na artykule z “Financial Times”. Ma przecież zostać wielkim biznesmenem.

- A, jesteś już, Greg! Proszę, wejdź.

Bill McMaster należał do szefów, którzy nie wzywają swoich gości przez sekretarkę, ale osobiście witają ich na progu biura.

- Jak się miewasz, Greg?

- Świetnie, dziękuję. A ty?

- Wspaniale.

Wprowadził przybysza do swojego sanktuarium i przez chwilę, jak zwykle, napawał się wrażeniem, jakie robiło ono na kimś, kto wchodził tu po raz pierwszy.

Z podniebnej siedziby Harper Mining na czterdziestym piętrze wieżowca rozciągał się jeden z najpiękniejszych widoków w całej Australii. Naprzeciw znajdował się port, a na jego tle wyrastał Harbour Bridge i gmach Opery. Po prawej widać było flagi, australijską i Stanów Zjednoczonych, powiewające z wolna na budynku Stowarzyszenia Producentów Rolnych Nowej Południowej Walii. W oddali, jak miniaturowe zabawki, rozpędzone samochody mknęły autostradą Cahill. Samotny holownik płynął mozolnie przez zatokę.

Poranne słońce igrało wesoło na falach, odzwierciedlając nastrój Billa.

- Spodobał ci się widok, co? - zapytał, widząc osłupiałą minę Grega.

- Fantastyczny!

- Dyrektor generalny zawsze zajmuje narożne biuro. To chyba największa zaleta tego stanowiska. Nie wiem, na co będę patrzył, jak przejdę na emeryturę.

- Po prostu zabierzesz Harbour Bridge ze sobą. Damy ci go w prezencie.

Greg skwapliwie podtrzymał żartobliwy ton rozmowy. Chciał, żeby stosunki służbowe z Billem od początku układały się jak najlepiej.

- Co? Miałbym ciągnąć gdzieś tę kupę żelastwa? Lepiej niech zostanie na swoim miejscu. Ale będzie mi jej brakowało.

- Dlaczego w ogóle mówisz o emeryturze? Jesteś tu potrzebny i jeszcze długo nikt cię nie zastąpi.

- Jasne, jasne. Usiądź, Greg.

Podszedł do mahoniowego kredensu i otworzył drzwiczki, za którymi ukazała się wbudowana lodówka.

- Czego się napijesz?

- Piwa, jeśli można. Dziękuję.

Jakiś czas delektowali się zimnym trunkiem.

- Porozmawiajmy o tobie, Greg - zaczął wreszcie Bill.- Należysz teraz do rodziny. Zastanówmy się, co będziesz robił w naszej firmie. Czy kiedykolwiek... - chciał powiedzieć “naprawdę pracowałeś”, ale zamiast tego rzekł: - zajmowałeś się czymś oprócz tenisa?

- Nie. Gram odkąd skończyłem dwanaście lat - odparł Greg z chłopięcym uśmiechem. - Ale w naszych czasach sport to też interes i zawodnik musi dbać o swoje sprawy jak prawdziwy biznesmen. Jedyna różnica polega na tym, że cały kapitał i wszystkie akcje zawarte są w jego własnym ciele. Każde zerwane ścięgno czy wiązadło może być przyczyną plajty.

- Chyba zarobiłeś trochę? - sondował go Bill.

- O, tak. Tylko sam rozumiesz, że nagroda za Wimbledon to grosze, a z samej sławy trudno się utrzymać. Na mistrzostwach Francji też nie można wiele zarobić. Amerykanie płacą najlepiej, ale to również nie są wielkie pieniądze.

Bill w milczeniu słuchał dalszych wywodów gościa. Okazało się, że sumy, które otrzymywał Greg za zwycięstwa lub różne formy reklamy, to wcale nie były “grosze”. Pieniądze, które zarobił, pozwoliły mu na luksusowy tryb życia. Zdążył także wyrobić sobie wyjątkowo drogie upodobania. Z wykładu Grega na temat zagranicznych win Bill odgadł, gdzie przepadła nagromadzona przez lata fortuna. Sam był wytrawnym znawcą alkoholi i według jego opinii, australijskie często przewyższały europejską konkurencję. Upewnił się teraz, że Greg roztrwonił cały majątek i nie wyniósł z tego faktu żadnej nauczki na przyszłość.

Mimo wszystko pocieszał się, że mąż Stefanii jest jeszcze młody i jeśli znajdzie odpowiednie miejsce w życiu, to i jego charakter się zmieni. W tej chwili był dobrym nabytkiem dla firmy. Dział reklamy z niecierpliwością czekał na chwilę, gdy będzie mógł wydać oświadczenie dla prasy: “Zwycięzca Wimbledonu w zarządzie Harper Mining”. Zaplanowano jego udział w publicznych wystąpieniach i akcjach charytatywnych, stanowiących ważną część działalności przedsiębiorstwa. Słynne nazwisko powinno zwabić sponsorów i zapewnić ich hojność. Niestety, sława tenisisty szybko gaśnie. Trzeba będzie znaleźć dla Grega inną rolę. Od niespodziewanego sukcesu na kortach Wimbledonu minęły całe lata.

- Jakie stanowisko widzisz dla siebie w naszej firmie? - zapytał po chwili. - Możesz wybierać. Zajmujemy się nie tylko górnictwem. Prowadzimy różnorodne operacje finansowe, kontrolujemy wiele spółek. Masz jakiś pomysł?

- Jestem otwarty na twoje propozycje, Bill.

Podczas długiego lunchu dokładnie omówili historię, perspektywy i zasięg działalności Harper Mining na całym świecie. W końcu, o czwartej po południu Greg opuścił gabinet Billa, dźwigając cały plik sprawozdań i opisów tych działów przedsiębiorstwa, które interesowały go najbardziej i dałyby mu możliwość wykazania się. W doskonałym humorze wsiadł do samochodu i włączył się w ruch uliczny na Pitt Street. Interesy? Nie ma się czym przejmować. Ze wszystkim da sobie radę.

Jeśli chodzi o kłopoty w domu, też nie widział powodu do zmartwień. Nic wielkiego się przecież nie stało. Uśmiechnął się ponuro na wspomnienie nieudanej nocy poślubnej. Stefania była tak spięta, niedoświadczona i tak gorączkowo starała się go zadowolić, że nie mogło być mowy o jakiejkolwiek przyjemności. Potem dostała miesiączki, zbyt wcześnie, jak stwierdziła, i niemal pochorowała się ze wstydu i rozczarowania.

Od tygodnia jesteśmy po ślubie, a ja jeszcze nie przeleciałem własnej żony - pomyślał bez rozbawienia. To ma być pożycie małżeńskie? Niedługo wyschnę na wiór. Mniejsza o to. Wszystko się jakoś ułoży. Tylko spokojnie i bez pośpiechu. W sobotę zanosi się na dobrą zabawę. Stefania zaprosiła znajomych na tenisa. Będę mógł lepiej poznać Jilly.

Na myśl o niej Greg poczuł znajomy dreszcz. Intrygowała go i podniecała. Nie zapominał jednak, że jest żonaty. Żeby dowieść swojego uczucia, zatrzymał samochód i kupił wielki bukiet różowych i białych goździków. Resztę dnia poświęcił Stefanii, która niemal rozpłakała się z wdzięczności.

Mimo popołudniowego upału, mecz tenisa był w pełnym toku. Greg partnerował Jilly w deblu przeciwko Ruthefordom, sąsiadom z Darling Point. Stefania i Filip przyglądali się grającym. Kajzer drzemał u ich stóp. Rzędy gęstych cyprysów otaczały korty rezydencji Harperów ze wszystkich stron, tak że podmuchy wiatru nie zakłócały lotu piłki. W pobliżu wybudowano olbrzymi basen, by zawodnicy i widzowie mogli się ochłodzić, kiedy upalne, nieruchome powietrze zbyt dokuczało. Tego dnia czwórka graczy na korcie kipiała energią, natomiast dwoje kibiców siedziało w milczącym przygnębieniu. W końcu Stefania przerwała ciszę.

- Powiedz mi, Fil, jak to jest, gdy się żyje z tą samą osobą od szesnastu lat?

- Różnie - odparł Filip wymijająco. - Raz dobrze, raz źle. Jedno jest pewne. Z Jilly trudno się nudzić. Rzecz jasna... byłoby inaczej, gdyby miała dzieci. A przy okazji, co u Sary i Dennisa?

- W porządku. Na razie wrócili do internatu. Przez pierwsze tygodnie naszego małżeństwa chcę być sama z mężem. Wróćmy do problemu Jilly. Wiem, że z początku było jej bardzo ciężko, ale od dawna nie słyszałam, żeby coś na ten temat mówiła.

- Być może. Jednak myśl o dziecku wciąż ją prześladuje. Nie potrafi zapomnieć. Prawdę mówiąc, martwię się o nią. Ostatnio jest taka niezrównoważona.

Stefania spojrzała badawczo na przyjaciółkę. Jilly biegała ze śmiechem po korcie, ścigając każdą piłkę. Nie ulegało wątpliwości, że jest szczęśliwa.

- Według mnie nic jej nie dolega. Wygląda na bardzo zadowoloną. Tak dobrze bawi się z Gregiem. Cieszy mnie to. Martwiłam się, że go nie polubi.

- Zupełnie niepotrzebnie - odparł sucho Filip.

Spostrzegawczym okiem zaniedbywanego męża z łatwością dostrzegł staranne przygotowania żony do wizyty i jej nagłe ożywienie po przybyciu na miejsce. Był pewien, że nie dla niego tak się stroiła, i wątpił, czy robiła to ze względu na Stefanię. Z drugiej strony, w zachowaniu Grega nie zauważył nic niezwykłego. Traktował Jilly ze zwykłą towarzyską uprzejmością.

Gra dobiegła końca. Schodząc z kortu, Ruthefordowie zasłonili drugą parę graczy. Ani Filip, ani Stefania nie dostrzegli, jak Greg przyciągnął do siebie Jilly, by dać jej całusa dla uczczenia zwycięstwa. Kiedy tylko ich usta się zetknęły, przyjacielski gest zamienił się w namiętny, gorący pocałunek. Jilly wyswobodziła się z objęć, przestraszona, że ktoś ich zobaczy.

- Gratuluję, partnerko - oświadczył spokojnie Greg. - Byłaś cudowna.

- Nawzajem - wyszeptała roztrzęsiona. - Dobrze... mi się grało z prawdziwym... zawodowcem. Zasługujesz na lepszą partnerkę. Ja już dawno nie grałam.

- Mogę cię trochę podszkolić. Umówmy się na prywatne lekcje - zaproponował.

Bez trudu zrozumiała wyzwanie. Czuła, że sztywnieje. Starała się na niego nie patrzeć, ale tuż obok widziała oparte o siatkę opalone ramię, pokryte meszkiem złotawych włosów. Wdychała zapach skóry Grega. Miała nieprzepartą ochotę go dotknąć, poczuć na sobie jego dłonie, teraz, natychmiast. Bez namysłu podjęła decyzję.

- Dobrze. Wezmę kilka lekcji - odparła pewnym głosem.- Czy będzie mnie to drogo kosztowało?

- Bardzo! - uśmiechnął się arogancko. - Ale jestem świetnym trenerem. Przekonasz się.

Niedbałym, władczym gestem objął ją i sprowadził z kortu.

- Kochanie! - zawołał do żony. - Jak ci się podobała gra wspaniałej pary Marsden i Stewart?

Stefania spoglądała na nich z radością. Tak miło patrzeć, jak Greg dobrze się bawi. Kiedy przyszło jej do głowy, żeby zorganizować mecz dla znajomych, nie była przekonana, czy to dobry pomysł i czy Grega nie zdenerwuje gra z amatorami. Postanowiła zaryzykować ze strachu, że mąż będzie się nudził przez cały weekend. Sama nie umiała go zabawić i wątpiła, czy jest dla niego wystarczającą atrakcją. Zwłaszcza po tym, co zdarzyło się w noc poślubną...

Twarz ją zapiekła. Wiedziała, że się rumieni. Żeby ukryć zmieszanie, nachyliła się i pogłaskała Kajzera. Z przykrością myślała, że dobiegając czterdziestki, wie mniej niż niejedna dwudziestopięciolatka. Jak to możliwe, że zawiodła właśnie Grega? Tak bardzo go kochała, może właśnie za bardzo. Zaczerwieniła się ze złości, wspominając swoje gorączkowe pocałunki i niezdarne, sztywne ruchy, które nie sprawiały Gregowi żadnej przyjemności. Była zbyt uczciwa, by nie przyznać się do porażki. Od czasu tej pierwszej nocy wciąż nie mogła dojść do siebie, a upał i bolesna miesiączka dodatkowo ją przygnębiały. W myślach uporczywie powracało jedno zdanie: “Jesteś do niczego”.

Jedynym jasnym promieniem ostatnich dni było zachowanie Grega. Odnosił się do niej wyrozumiale i z czułością, jakby byli zgranym małżeństwem o dwudziestoletnim stażu, a nie parą nowożeńców, która musi dopiero do siebie przywyknąć. Uspokajał ją i dodawał otuchy. Zgodził się bez sprzeciwu, gdy postanowiła skrócić rejs i przypłynąć do domu, gdzie czuła się bezpieczniej. Tak jak kiedyś jej ojciec, z ochotą poszedł na naradę w Harper Mining, a wracając kupił kwiaty, o czym Maks nie pomyślał przez całe życie. Patrzyła teraz na niego, jak stał rozmawiając z Jilly i Ruthefordami. Jej serce przepełniała miłość.

Wszystko ci wynagrodzę, najdroższy - postanowiła w duchu. - Nauczę się kochać. Potrzeba mi tylko kilku lekcji. Od ciebie i dla ciebie. Bardzo mi na tym zależy, więc na pewno się uda. Wszystko będzie dobrze.

Greg pochwycił jej spojrzenie i odpowiedział ciepłym uśmiechem. Od razu poczuła się lepiej.

- Kochani! - zawołała wesoło. - Idźcie teraz pod prysznic. Zaraz podam coś zimnego do picia, a potem siadamy do stołu.

O zmierzchu cała grupa, zadowolona z mile spędzonego dnia, odpoczywała na tarasie za domem, obserwując zachód słońca na czerwonopomarańczowym niebie nad portem. Z domu dochodziły ciche dźwięki “Eine Kleine Nachtmusik”. Stefania nuciła urywki melodii. Była zadowolona ze spotkania. Przez cały dzień Jilly wykazywała się niespożytą energią, a Reg i Estelle Ruthefordowie zabawiali wszystkich dowcipami i anegdotami. Tylko Filip mówił niewiele, ale on z natury był milczący. Panującą na tarasie ciszę przerwał Greg.

- Kto sobie życzy drinka? - zapytał.

Podniósł się i ruszył w kierunku przeszklonych drzwi do salonu, gdzie tuż przy wyjściu na taras ustawiono stolik z napojami.

- Bardzo proszę - oznajmili jednocześnie Reg i Estelle.

- A ty, Filipie?

Stefania z radością stwierdziła, że Greg jest wspaniałym, troskliwym panem domu. Zdawał się czytać w jej myślach. Spojrzał na nią, uśmiechając się czule.

- Czego się napijesz, kochanie?

- Tylko wody mineralnej. Dziękuję.

Greg zniknął w salonie.

- Cóż za udany dzień - oznajmiła Estelle. - Nigdy jeszcze nie grałam w tenisa na profesjonalnym poziomie.

- Muszę cię rozczarować, moja droga - odparł Reg z kąśliwym, mężowskim humorem. - Dzisiaj też ci się to nie zdarzyło.

- Daj spokój, Reg - zaśmiała się Stefania. - Nie bądź złośliwy. Twoja żona grała wyśmienicie, z prawdziwie sportowym zacięciem.

- Brawo dla Estelle! - zawołał Greg z głębi salonu.

- Starałam się, jak umiałam. - Estelle nie dawała się łatwo obrazić. - Rozumiecie chyba, o co mi szło. Nie co dzień mam okazję grać z byłym mistrzem.

Zapadło nagłe milczenie.

- Co ja plotę! - wykrzyknęła zmieszana, uświadomiwszy sobie nietakt. - To znaczy... Wcale nie z “byłym”, tylko... Co ja właściwie... - Mówiła coraz głośniej. - Niech ktoś mi pomoże! Zupełnie straciłam głowę!

Nikt nie wiedział, jak zareagować. Greg ukazał się w drzwiach, niosąc dla niej kieliszek. Uśmiechał się miło, ale patrzył bez sympatii.

- To dla ciebie. Chciałaś powiedzieć, że od mojego zwycięstwa w Wimbledonie minęły już trzy lata, co?

- Przepraszam cię, Greg - wymamrotała.

- Nie ma za co - odrzekł i wrócił do salonu.

- Pomogę ci! - zawołała za nim Jilly, wstając z leżaka.

Co za głupia krowa z tej Estelle! Czuła, że musi jakoś okazać Gregowi swoją sympatię po tym publicznym, chociaż niezamierzonym, upokorzeniu. Ruszyła w stronę drzwi.

- Greg nie jest żadnym “byłym” mistrzem - oświadczyła Stefania, trochę zbyt głośno. - Nie zamierza jeszcze kończyć z tenisem. Prawda, najdroższy?

- Nie ma mowy - odezwał się z wnętrza domu. - Nie stać mnie na to. Mam przecież rodzinę na utrzymaniu.

Towarzystwo wybuchnęło śmiechem i wkrótce zapomniano o gafie Estelle.

Jilly weszła do mrocznego salonu. Widząc ją, Greg uniósł brwi i lekko uśmiechnął się do siebie. Miał drapieżną naturę myśliwego. Lubił ścigać zwierzynę, ale musiał przyznać, że nigdy w życiu nie zdobył kobiety wbrew jej woli. Same do niego przychodziły. Od pierwszej chwili wiedział, że Jilly również to zrobi. Nalewał spokojnie whisky dla Rega, napawając się swoją nową zdobyczą i poczuciem dominacji, wywołanym przez nadejście Jilly.

Stanęła przed nim i całą siłą woli starała się przyciągnąć jego uwagę. Owionął go zapach perfum i świeżo umytych włosów. Pod zwiewną, letnią sukienką dostrzegał zarys ciała. Z namysłem wyciągnął rękę i przesunął lekko palcami po nabrzmiałych czubkach jej piersi. Miał wrażenie, jakby jego dotyk podziałał na nią jak prąd. Natychmiast ogarnęło go podniecenie. Jilly z trudem chwyciła powietrze. Jej oddech stał się krótki, urywany.

- Stef? - usłyszeli wysoki i trochę nosowy głos Estelle.

Wymienili spojrzenia. Napięcie między nimi było tak wielkie, że żadne nie śmiało się poruszyć.

- Czy nie jesteś zazdrosna o te tłumy kobiet, które przychodzą na mecze nie po to, żeby kibicować, tylko uwodzić Grega? - pytała Estelle.

- Pewnie, że jestem!

- Szczera z ciebie kobieta, Stefanio! - pochwalił ją Reg. - Żadnych sekretów, co?

- Szczera kobieta to w naszych czasach rzadkość. Jilly zrozumiała, że delikatny prztyczek Filipa wymierzony jest w nią, ale nie potrafiła wyrwać się spod uroku męża Stefanii. Po raz pierwszy od lat uległa tak silnym emocjom. Rozpierała ją radość życia. Greg ujął niedbale butelkę wody mineralnej, otworzył i z głośnym brzękiem szkła napełniał szklankę. Jednocześnie drugą ręką zsunął ramiączko sukienki i obnażył pierś Jilly. Nie mogła złapać tchu, a jej jasne oczy pociemniały z napięcia. Podniosła dłonie i sama odsłoniła drugą pierś.

Greg doszedł do wniosku, że sytuacja robi się niebezpieczna. Za chwilę dostanie erekcji! Włosy na całym ciele zjeżyły mu się z napięcia. Szybko podciągnął suknię Jilly na miejsce, odwrócił się i sprawdzonym już sposobem usiłował skoncentrować się na czym innym, żeby odgonić pożądliwe myśli i zlikwidować ich kompromitujące skutki. Nie oglądając się za siebie, chwycił gotowe drinki i wrócił na taras. Za chwilę Jilly dołączyła do pozostałych. Jeśli nawet Filip zauważył niepokojący błysk w jej oczach, nie wspomniał o tym ani słowem.

- A więc jutro wyjeżdżacie do Edenu?

Przyjęcie dogasało. Ruthefordowie wyszli godzinę temu, a Filip od dłuższego czasu starał się nakłonić żonę do powrotu. Jilly nie zwracała na niego uwagi i ciągnęła rozpoczęty temat.

- Jak długo tam zostaniecie?

- Cały miesiąc - odpowiedziała z zachwytem Stefania. - Sami wśród pustkowia. Naturalnie, czeka tam na nas Katie, Chris, Sam i inni ludzie z osady, ale tak naprawdę będziemy tylko my dwoje, psy dingo i bezkresna przestrzeń.

- Na pewno ci się spodoba, Greg - stwierdziła Jilly z ożywieniem.

- Mmm. Chcę, żeby pokochał Eden tak jak ja - mówiła dalej Stefania. - Spędziłam tam najszczęśliwsze chwile.

- Kochanie, coś mi właśnie przyszło do głowy!

Widząc przed sobą tak nieciekawą przyszłość, Greg wpadł na szaleńczy pomysł. Zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie niesie on ze sobą, ale nie mógł się oprzeć pokusie.

- Zaprośmy do Edenu Filipa i Jilly!

Stefania spojrzała na niego z nie skrywaną urazą i zdumieniem.

- Na ostatnie dwa tygodnie - poprawił się Greg.

- Filip ma inne plany - oznajmiła Jilly obojętnym tonem. - Wkrótce jedzie z powrotem do Nowego Jorku.

- Zaprośmy więc Jilly. Może przecież sama do nas przyjechać. Zobaczysz, że to dobra myśl. Nie będziesz skazana wyłącznie na moje towarzystwo.

Greg zmobilizował cały swój urok i dar przekonywania. Jilly czuła, że grunt usuwa się jej spod nóg. Czy naprawdę chce tam jechać?

- Nie bądź niemądry! - wybuchnęła. - O, Boże! Przecież to wasz miesiąc miodowy.

Stefania uśmiechnęła się słabo. Mąż wziął jej rękę i uniósł do warg.

- Całe nasze wspólne życie będzie jednym miodowym miesiącem. Prawda, najdroższa?

- Trzymam cię za słowo - odrzekła niespokojnie.

- Chcę tylko, żebyś miała przy sobie dwie najbliższe ci osoby i żebyś była szczęśliwa.

Skarciła się w duchu za to, że jest tak samolubna i głupia. Greg dbał tylko o nią. Wróciła myślą ku przeszłości.

- Ojej, nie byłyśmy razem w Edenie od...

- ...niepamiętnych czasów - szybko dokończyła za nią przyjaciółka.

- Co ty na to, Filipie?

- Decyzję zostawiam żonie.

Filip zrozumiał ze smutkiem, że zdarzenia wymknęły mu się spod kontroli.

- Muszę iść. Dla mnie już pora do łóżka. Jilly, jeśli chcesz zostać, wrócisz taksówką.

- Jasne, że zostanie - gościnnie zachęcił Greg. - Zabiorę teraz Kajzera na wieczorny spacer, a dziewczyny poplotkują sobie na odchodnym. Potem odwiozę Jilly do domu. Nie martw się o nią.

Z tymi słowami odprowadził Filipa do drzwi.

- Przyjedź do nas, Jilly.

Stefania podjęła decyzję. Greg życzył sobie, żeby przyjaciółka dotrzymała im towarzystwa. Dlaczego miałaby się sprzeciwiać? Widocznie ją polubił. A jeżeli zacznie się nudzić, obecność Jilly go zabawi. Będzie mógł grać z nią w tenisa, bo sama przecież nie potrafi.

- No, nie wiem. - Jilly biła się z myślami.

Greg wrócił do pokoju, stanął za plecami Stefanii i z kpiącym, prowokacyjnym uśmiechem spojrzał Jilly prosto w oczy.

- No, może... Dobrze, przyjadę.

Jilly również podjęła ostateczną decyzję.

Rozdział IV

Chmura czerwonego kurzu przesuwała się nad rozgrzaną, suchą ziemią Terytorium Północnego. Greg siedział za kierownicą Land Rovera, obok niego Stefania. Za nimi, spoglądając prosto przed siebie, usadowiła się sztywno wyprostowana Katie Basklain. Od czterdziestu lat gospodarowała w Edenie. Mimo siedemdziesiątki na karku, ta twarda wieśniaczka trzymała strzelbę kalibru 22 jak ktoś, kto potrafi obchodzić się z bronią. Sterta upolowanych królików spoczywająca u jej stóp potwierdzała to wrażenie.

Zalana słońcem równina ciągnęła się aż po horyzont. Tylko jedno samotne drzewo zakłócało jej monotonię. Greg z zadowoleniem rozglądał się leniwie po jałowym pustkowiu. Ukradkiem, żeby go nie zirytować, Stefania badała wzrokiem jego twarz. Wiedziała już, że musi się mieć na baczności przed nagłymi zmianami nastroju męża. Nauczyła się nie drażnić, jak to w duchu określała, ciemnej strony jego natury. Podejrzewała, że w młodości zdarzyło się coś, co zaważyło na charakterze Grega. Kiedyś z pewnością jej o tym opowie, a ona siłą swej miłości sprawi, że zapomni o wszystkich przykrościach, jakie go kiedykolwiek spotkały.

Nagle, bez widocznej przyczyny, samochód stanął na środku suchej, opustoszałej drogi.

- Kiedy ostatnio napełniałaś bak, Katie? - zapytała Stefania. - Chyba zabrakło nam benzyny.

- Według wskaźnika, nie - rzekł Greg. - Pewnie filtr powietrza się obluzował albo piach dostał się do gaźnika. Muszę wyciągnąć całe to draństwo i wyczyścić.

Przeklinając pod nosem, wstał zza kierownicy.

Katie spojrzała na niego pogardliwie spod ronda sfatygowanego kapelusza.

- Silnik się przegrzał - oświadczyła.

- Co takiego, Katie?

- Silnik się przegrzał.

- Nie przejmuj się. - Greg wysunął głowę zza otwartej maski. - Myślę, że to gaźnik.

Katie wywróciła znacząco oczami. Z zadziwiającą zręcznością wyskoczyła z samochodu, podeszła do maski wozu i odepchnęła łokciem zaskoczonego Grega.

- Wlokłeś się jak żółw i przegrzałeś silnik - stwierdziła z naciskiem. Zostaw to mnie.

- Katie zna się na silnikach, kochanie - wtrąciła nerwowo Stefania.

Czuła przed mężem tak wielki respekt, że nie mogła ścierpieć, gdy ktoś traktował go lekceważąco.

Natomiast Katie od pięćdziesięciu lat nie liczyła się z nikim i z niczym i dla pana Marsdena nie zamierzała robić wyjątku.

Staruszka zajrzała pod maskę pojazdu i majstrowała chwilę przy silniku.

- Miałam rację - oznajmiła. - Nic tu nie poradzimy. Trzeba zaczekać, aż wystygnie.

- Dziwię się, że nie otworzyłaś warsztatu samochodowego - odezwał się z ironią Greg. Od początku wiedział, że Katie nie darzy go sympatią. Pozostała niewzruszona,

mimo że roztoczył przed nią cały swój urok. Nie dała się nabrać na jego sztuczki.

- Spokojna głowa, synku. Mogłabym to zrobić, gdybym chciała - odparła z prostotą. - Ale dziś w tym interesie niełatwo zarobić. Dookoła pełno nierobów.

Nikt nie umie pracować tak jak dawniej. Każdy się tylko rozgląda, gdzie by tu dostać coś za darmo.

Stefania zaniepokoiła się. Greg był tak wyczulony na każdą wzmiankę o pieniądzach.

- Chodźmy się przejść, najdroższy - zawołała wesoło.

- Jeśli chcesz. Czy jesteś pewna, że ona wie, co robi? - zapytał na tyle głośno, żeby staruszka go usłyszała.

- Katie można zaufać.

- Ależ ufam jej, ufam! - Greg wykrzywił się zabawnie i porozumiewawczo trącił żonę ramieniem. Stefania z trudem powstrzymała się od śmiechu. Podbiegła kilka kroków.

- Effie! - usłyszała za sobą donośny, przenikliwy krzyk Katie. - Schowaj się do cienia! Inaczej spalisz sobie twarz! Słyszysz, co mówię?

Ruszyli w stronę samotnego drzewa, chichocząc jak para dzieciaków. Rozradowani dotarli pod rozłożystą akację. Zdyszana Stefania oparła się o nagrzany pień. Greg stanął naprzeciwko i objął jej głowę.

Jaki on przystojny - myślała zachwycona, wpatrując się w twarz męża. Spostrzegłszy wyraz oczu żony, nachylił się z wolna, żeby pocałować ją w rozchylone usta. W tym samym momencie rozległ się huk wystrzału i kula świsnęła tuż obok jego czoła.

- Jezu Chryste! - Przerażenie Grega było niemal groteskowe. - Ta stara to prawdziwa zaraza!

- Lepiej bądźmy grzeczni - odparła Stefania z powagą.- Katie nie pochwala takich wybryków.

Stefania cieszyła się, że ulegając wewnętrznemu głosowi skróciła rejs i wcześniej zabrała Grega do Edenu. Tutaj odnajdywała spokój. Stary kamienny dom, z gankiem i altanami, po których wspinały się pnącza róż, zawsze witał ją gościnnie. Wokół, za przepięknym, cienistym ogrodem rozciągała się szeroka równina. Greg znalazł tu dla siebie wiele zajęć. Z przyjemnością spędzał długie godziny ćwicząc samotnie na korcie. Liczna gromada tubylczych dzieciaków z osady prześcigała się w szukaniu jego zagubionych piłek. Szczególnie uradował go widok wspaniałego basenu. Tym bardziej był zdziwiony, kiedy się dowiedział, że na skutek przykrego doświadczenia w dzieciństwie, Stefania nie umie pływać. Tak wiele jeszcze musimy się o sobie dowiedzieć - myślała z rozczuleniem. Tutaj mamy na to czas.

Rzecz jasna, nie wszystko w Edenie było dla niego tak ważne jak dla niej. Starała się z tym pogodzić. W ogóle nie poświęcał czasu miejscowym. Raniło ją, że mąż odzywa się do aborygenów jedynie po to, by wydać jakieś polecenie. A przecież oni stanowili część jej przeszłości, ukształtowali ją emocjonalnie. Wychowała się na ich tajemniczych opowieściach o początku świata, o Czasie Marzeń, kiedy to duchy plemienia krążyły swobodnie po ziemi i gdziekolwiek się zjawiały, tworzyły ludzi, rośliny, zwierzęta, góry i rzeki. Od śmierci ojca łączyły ją serdeczne więzy z dwoma braćmi, Chrisem i Samem, którzy tamtego dnia przyszli wraz z innymi, żeby pożegnać odchodzącego. Starszy z nich, Chris, był w niezwykłym stopniu obdarzony jakimś szczególnym, mistycznym darem, często spotykanym wśród członków jego plemienia. Nawiązała z nim głębokie, nie wymagające słów porozumienie duchowe. Oprócz Stefanii, tylko on potrafił obchodzić się z Kingiem, jej ogierem. Koń miał teraz ponad dwadzieścia lat i osiągnął szczyt formy. To między innymi z jego powodu tak często odwiedzała Eden. W smutnym dzieciństwie jazda na Kingu była jedną z nielicznych przyjemności. Oddany Stefanii Chris zwykle bez pytania odgadywał, kiedy go dla niej osiodłać.

Takie myśli przemykały jej przez głowę, gdy wieczorem krzątała się po domu. Katie, wyczerpana przeżyciami dnia, uległa słabości do domowego wina i usnęła. Stefanii przypadł więc obchód pokoi, by upewnić się, czy wszystko jest w porządku. Uspokojona, zawróciła długim korytarzem i weszła do sypialni. Greg leżał nagi na łożu Maksa Harpera i czekał na nią, założywszy ramiona pod głowę. Spojrzała na niego z miłością.

- Obawiam się, że dzisiaj musi nam wystarczyć naftówka - oznajmiła wyciągając ku niemu lampę. - Katie trochę niedomaga, a tylko ona wie, jak naprawić prądnicę.

- Pewnie silnik się przegrzał - leniwie odparł Greg. - Gdyby ta maszyna była napędzana alkoholem, jak Katie, nie siedzielibyśmy po ciemku.

- Kochanie, zlituj się. Katie ma prawie siedemdziesiąt lat - roześmiała się Stefania. Wybrawszy z czarnego kompletu nocną koszulę i szlafroczek, podążyła do łazienki.

- Hej, Stef... - Odwróciła się. - Chodź tutaj.

Niepewnie podeszła do łóżka i usiadła obok męża. Postawiła lampę na stoliku i nachyliła się, żeby zdmuchnąć płomień. Greg przytrzymał ją za ramię.

- Chcę na ciebie patrzeć - wyszeptał.

Podniósł się, rozpiął jej suknię i ściągnął na dół. Całował jej szyję i ramiona, gładził tkliwie gęste włosy. Wodził lekko językiem po muszli ucha, badając każde zagłębienie. Wolno zsunął ramiączka jej stanika i z wielką czułością odsłonił piersi.

- Spójrz na nie - zamruczał. - Czyż nie są piękne?

Głaskał i pieścił ich aksamitną krągłość. Odnalazł dłonią sutki. Ścisnął delikatnie, aż nabrzmiały pod jego dotykiem i wysunęły się z otaczającej je różowej aureoli. Opuściwszy głowę, chwycił w usta czubek jej piersi i muskał językiem wrażliwy naskórek. Nagle poczuł, że Stefania sztywnieje z napięcia i strachu.

Zakipiała w nim gwałtowna wściekłość. Co z nią jest, do cholery! Wszystkie kobiety, z którymi dotychczas się kochał, pragnęły go nieprzytomnie. Podniecała je sama myśl o nim i dostawały orgazmu po jednym pocałunku. Wiedział, jak przedłużać ich rozkosz i wielokrotnie doprowadzać do szczytu. Upajał się władzą nad ich miękkimi, uległymi ciałami. Osiągał największą satysfakcję, gdy wiły się i jęczały: “Błagam! Jeszcze! Nie przerywaj!”. Nie znosił, gdy ciało kobiety nieruchomiało od jego dotyku, a oczy rozszerzały się z przerażenia. Coś takiego zobaczył właśnie teraz.

Nienawiść też może stać się przyczyną tak zwanego aktu miłości, a Greg nie był człowiekiem, który łatwo rezygnuje. Cierpliwie pomógł Stefanii się rozebrać, ułożył ją na łóżku i zgasił lampę, żeby czuła się swobodniej. Przywoławszy całe swoje doświadczenie i umiejętności, badał zakamarki jej ciała. Drażniąc delikatnie czułe punkty, starał się dostać do jej ciasnego wnętrza. Doszedł już do granicy wytrzymałości, kiedy wreszcie udało mu się przygotować ją na tyle, że mógł w nią wniknąć. Finał był mizerny, ale mimo wszystko, jak zwykle w takiej chwili, czuł się odprężony. Tylko jego serce nadal pozostało zimne.

Stefania leżała obok, załamana i smutna. Dręczyły ją rozbudzone zmysły i niezaspokojone pragnienia. Wrócił dawny lęk - nie jestem prawdziwą kobietą! Wpatrywała się w sufit, walcząc z emocjami.

- Przepraszam. Wybacz mi.

- Wciąż ci powtarzam, że...

- Wiem.

- Śpij już.

- Kocham cię, Greg.

- Ja też cię kocham. Dobranoc.

Nie po raz pierwszy zdarzyła im się taka wymiana zdań. Rozpamiętując słowa męża, Stefania przeżyła kolejną bezsenną noc.

Niełatwo zauważyć Eden z lotu ptaka. Jest jedynym zamieszkanym miejscem w promieniu kilkuset mil i wygląda jak drobny punkt na płaskiej, czerwonej równinie, ciągnącej się po horyzont. Jednak pilot dwusilnikowego Beachcrafta wielokrotnie przemierzał tę trasę i niewielki samolot leciał teraz zgodnie z planem, przecinając nieruchome, czyste powietrze.

- Już wylądowała!

Uprzedzona przez Chrisa, Stefania wybiegła na spotkanie Jilly, zaledwie podwozie maszyny dotknęło lądowiska.

- Witaj! Tak się cieszę, że przyleciałaś. Czeka nas wspaniała zabawa!

Jilly zeskoczyła na ziemię wprost w otwarte ramiona Stef. Spoglądając ponad jej ramieniem, dostrzegła Grega. Nadchodził od strony domu. Uśmiechnęła się.

- Tak, kochana. Z pewnością nie będziemy się nudzić.

Kilka godzin później, w ostrym blasku zachodzącego słońca, dwie przyjaciółki siedziały obok siebie wśród klombów róż. Stefania w zamyśleniu bawiła się zerwanym z krzaka ciemnoczerwonym pąkiem. Wokół unosił się ciężki zapach kwiatów.

- Wiesz, Jilly - zaczęła rozmarzonym głosem. - Jeśli kiedykolwiek miałam jakieś wątpliwości, czy dobrze robię, wychodząc za Grega, to teraz ostatecznie ich się pozbyłam.

Jilly zamarła.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Jest taki dobry. Ma tyle pomysłów i dba o mnie jak nikt. Robi wszystko, żebym była szczęśliwa. Nigdy nie zgadniesz, co zorganizował z okazji twojego przyjazdu.

- No, powiedz mi.

- Polowanie na krokodyle!

- Co takiego? Fantastycznie! Tylko wydawało mi się, że ty...

- Że nie znoszę zabijania? - dokończyła za nią Stefania z wymuszonym uśmiechem. - To prawda, ale Greg o tym nie wiedział, kiedy planował wyprawę. Był tak przejęty, że nie miałam sumienia psuć mu radości.

Krokodyle. Jilly stłumiła dreszcz emocji i trwogi.

- Co teraz robi? - zapytała, starając się, żeby jej głos brzmiał spokojnie.

- Siedzi przy radiostacji i usiłuje połączyć się z Darwin. Chce wynająć dla nas przewodnika, a wcale niełatwo znaleźć dobrego fachowca.

- Radiostacja? Nadal nie macie telefonu?

- Eden jest za daleko. Ten stary nadajnik musi nam wystarczyć. Nic się nie zmieniło!

- Kiedy to polowanie?

- Jak tylko Greg wszystko załatwi. Nie chciał wierzyć, że chociaż mieszkam tak blisko terenu, na którym żyją te bestie, nigdy tam jeszcze nie byłam. Jest taki podekscytowany. Nie może się już doczekać.

- A ty, Stefanio?

- No cóż... - Westchnęła. - Trochę mnie to przeraża, ale zakochana kobieta zrobi wszystko dla swojego mężczyzny.

- Chyba masz rację. Wszystko.

Słońce zaszło w powodzi złota i krwistej czerwieni. Nad Edenem zapadła głęboka noc. Mieszkańcy układali się do spoczynku. W pokojach wychodzących na szeroką, mroczną werandę, otaczającą budynek z trzech stron, po kolei gasły światła. Pod przeszklonymi drzwiami do pokoju Jilly mignął jakiś cień i zaraz zniknął. W rozgrzanym, stojącym powietrzu nic się nie poruszało. Cały dom zasnął.

Po drugiej stronie dziedzińca, w stajni, King niespokojnie miotał się w swoim boksie. Coś go zaniepokoiło. Jego nozdrza podrażnił jakiś obcy zapach. Doglądający zwierzęcia człowiek przemówił łagodnie w swoim języku:

- Gwandalan, yarraman, bana nato, barra. Stój, koniu. Spokojnie. Ja też to słyszałem.

Z zewnątrz dobiegło ledwo słyszalne stąpanie. W drzwiach pojawiła się sylwetka mężczyzny. Przybysz cicho wsunął się do środka, przeszedł na tył stajni, gdzie pod ścianą ułożono stertę siana, i wtopił się w mrok. Wkrótce zbliżyły się inne kroki i jakaś kobieta stanęła w progu. Zatrzymała się na chwilę, a potem śmiało wkroczyła do środka. Spoglądała w kierunku wejścia, jak gdyby kogoś oczekiwała. Mężczyzna podkradł się bezszelestnie, stanął za nią i jednym zdecydowanym ruchem otoczył ją ramionami, przyciskając mocno do siebie.

- Aaach! Greg... - Z gardła Jilly wydobył się cichy jęk.

W stajni nie było światła, ale Chris, stojąc w zagrodzie Kinga, dokładnie widział Jilly w objęciach męża Stefanii. Bez pośpiechu otworzył boks. Był pewien, że szelest jego ruchów zagłuszą odgłosy wywoływane przez konie. Wiedział też, że wodniste, niewprawne oczy białych ludzi nie przebijają ciemności tak dobrze jak jego wzrok. Cień Chrisa zamajaczył w ciemnościach i rozpłynął się niepostrzeżenie. Tylko zwierzęta pozostały jako jedyni świadkowie starego jak sama ludzkość dramatu zdrady i namiętności, który za chwilę miał się znowu rozegrać.

Stojąc za plecami Jilly, Greg nakrył dłońmi jej piersi i poczuł, że ich czubki już nabrzmiały z pożądania. Przesunął ręce wzdłuż jej ciała i obwiódł palcami trójkątny zarys podbrzusza. Zadrżała pod jego dotknięciem. Wyswobodziła się z uścisku, odwróciła i przylgnęła do niego namiętnie w pierwszym, głodnym pocałunku. Greg poczuł w ustach jej zwinny, mały język. Przeszył go dreszcz podniecenia. Sięgnęła w dół, przeciągnęła ręką po jego spodniach i opuszkami palców stukała delikatnie tam, gdzie trafiła na kształt naprężonego członka. Poszukała suwaka dżinsów.

- O, nie, jeszcze nie teraz - wyszeptał zachwycony. Wziął ją na ręce, zaniósł w głąb stajni, pewnie odnajdując drogę w nieprzeniknionej czerni, i ułożył na zbitym, słodko pachnącym sianie. Pociągnęła go za sobą. Objąwszy jego twarz, całowała go nieprzerwanie, badając językiem wnętrze ust. Odpowiedział jej tym samym, wsuwając język tak głęboko, że z ekscytacji zakręciło jej się w głowie. Odepchnęła go od siebie i zaczęła rozpinać mu koszulę, wsuwając pod nią rękę, żeby dotknąć ciała, którego tak pragnęła. Leżąc na wznak, Greg roześmiał się, zadowolony. Jilly wprawnymi ruchami podniecała go coraz bardziej. Obsypywała jego pierś delikatnymi jak muśnięcie skrzydeł motyla pocałunkami, od czasu do czasu białymi zębami chwytając mocno skórę. Co za porównanie z tym nieruchomym klocem, Stefanią!

Z rosnącym pożądaniem zsunął jej z karku jedwabny szlafrok. Dotyk silnych, męskich dłoni na piersiach sprawił, że Jilly jęknęła z rozkoszy. Wyswobodziła ramiona z fałd jedwabiu i wskoczywszy na Grega, przykucnęła, obejmując nogami jego biodra. Zadrżała w ekstazie. Pieścił jej gładkie jak atłas piersi. Doprowadzał ją do szaleństwa, gładząc palcami ich koniuszki, to znów drażnił się z nią, odrywając dłonie od jej ciała. Nie mogła dłużej wytrzymać. Z całej siły przyciągnęła jego ręce do siebie i kołysząc biodrami, napierała na wypukłość rysującą się pod materiałem dżinsów. Poruszała się zręcznie w tył i w przód, zwiększając tempo w miarę, jak rosło jej podniecenie. Przyśpieszony oddech Grega świadczył, że on również zbliża się do szczytu rozkoszy.

- Ty sprytna, mała wiedźmo! - Greg nie mógł uwierzyć, że tak szybko zdołała go pobudzić. Uwolnił ręce, chwycił ją wpół i rzucił na siano. Jednym szarpnięciem rozwiązał pasek, który wciąż przytrzymywał szlafrok wokół jej talii. Uwolnił ją ze zwojów cienkiej materii i pochylił się nad nagim ciałem. Ścisnął jej piersi i nieśpiesznie pocierał wargami raz jedną, raz drugą. Następnie przesunął się w dół, do nabrzmiałego wzgórka między udami. Pod palcami wyczuł miękkie loczki, wilgotne i śliskie od miłosnej rosy. Gładził powoli najczulsze miejsce, aż poznał, że Jilly nie może już opanować spazmu rozkoszy. Wtedy przerwał, śmiejąc się z cicha.

- Ty... ty draniu! - wybuchnęła zaskoczona tak niemiłym zgrzytem. Podniosła się, zerwała z Grega koszulę i zsunęła mu spodnie. Ujęła w ręce jego pulsującą męskość. To niesamowite, wspaniałe! Od dawna marzyła o tej chwili, a teraz nie mogła uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Całe jego ciało było takie piękne. Nachyliła głowę i w zapamiętaniu całowała delikatną skórę, wchłaniając znany już męski zapach. Objęła palcami dwie zwarte, twarde kule. Pieściła je, chwytając lekko ustami. Przesunęła się i ujęła wargami jedwabiste zakończenie członka. Czuła, że zbliża się do kresu wytrzymałości. Dłonie Grega wciąż gładziły ją miarowo. Wreszcie cofnął się, objął jej biodra i wtargnął w nią gwałtownie, do samego końca. Razem wzbili się na sam szczyt rozkoszy, zjednoczeni w nie kończącym się dreszczu spełnienia.

Znacznie później, zaspokojeni i wyczerpani, rozmawiali urywanym szeptem, nasłuchując szmerów dochodzących z boksów, gdzie stały zaniepokojone bliskością ludzi konie.

- Masz w sobie tyle seksu, wiesz?

- Och, Greg, nie wytrzymałabym bez ciebie ani minuty dłużej.

- Ja też cię pragnąłem.

- Myślałam, że umrę. Nie mogę znieść myśli, że dotykasz jej co noc.

Ja też nie - pomyślał Greg ponuro.

- Już niedługo - odezwał się.

- Tak bardzo cię kocham. Co teraz zrobimy?

- Zaufaj mi, dziecinko, dobrze?

Na drugim końcu osady czuwający przy ognisku Chris zrozumiał, że w gorącym, wilgotnym powietrzu zakiełkowało odwieczne ludzkie zło.

- Czym moglibyśmy dziś cię zabawić, Jilly? - zapytała niepewnie Stefania. Miała wrażenie, że śniadanie przebiega w wyjątkowo smutnym nastroju i chciała rozweselić zebranych. Zatopiony w myślach Greg siedział naprzeciw niej z ponurą miną, a Jilly wydawała się zdenerwowana i roztargniona. Nalała sobie kolejną filiżankę czarnej kawy, ale nie tknęła smakowitego jedzenia, które przygotowała Katie. Stefania martwiła się już od wczoraj, kiedy zauważyła przy obiedzie, że Greg i Jilly prawie nie odzywają się do siebie. Przyglądając im się z niepokojem, wynikającym z braku pewności siebie i miłości do nich obojga, dostrzegła, że niemal na siebie nie patrzą, a jeśli przypadkiem ich oczy się spotykają, natychmiast odwracają wzrok i zmieniają temat rozmowy. Nigdy nie była biegła w zabawianiu gości i musiała włożyć wiele wysiłku, żeby rozładować atmosferę. Dawne obawy powróciły.

Jest tak, jak myślałam. Nie przypadli sobie do gustu - uznała ze smutkiem. Widzę, że się starają, bo wiedzą, jak mi na tym zależy, ale nic im z tego nie wychodzi.

Utwierdziła się w swoich podejrzeniach, kiedy Jilly, wymawiając się nieprzekonywująco bólem głowy, poszła wcześniej do łóżka, a Greg długo nie wracał z wieczornego obchodu domu i przyległych zabudowań, widocznie nie mając ochoty na sen. Biedactwo. Czyżby obecność Jilly tak szybko zaczęła go denerwować?

- Czym mnie zabawić? - odparła Jilly niespodziewanie ostro. - Nie zawracaj sobie mną głowy, Stef. W Edenie jest tyle ciekawych rzeczy. Sama się zabawię! - Spoglądając przed siebie, roześmiała się bez widocznej przyczyny.

- Masz do dyspozycji basen... Możesz iść na spacer... W bibliotece znajdziesz mnóstwo interesujących książek - wyliczała Stefania z uśmiechem, ale w głębi serca przeczuwała, że Eden, który dla niej był ukochanym miejscem wypoczynku, ma niewiele uroku dla kobiety tak światowej, jak Jilly. Nagle przyszedł jej do głowy lepszy pomysł: - Nie zapominaj, że mamy tu kort! Ktoś powinien zagrać z naszym mistrzem, a ja się do tego nie nadaję.

- Przestań wreszcie trajkotać, Stef - zniecierpliwił się Greg, a widząc jej zdziwienie i urazę, podjął jeszcze gwałtowniej: - Od rana zachowujesz się jak kwoka. Co ci się stało? Jilly jest już dorosła. - Stefania spostrzegła, że wypowiedział te słowa z dziwnym naciskiem. - Sama potrafi o siebie zadbać.

- Masz rację. Wiem. Ja tylko... - Głos jej zamarł.

Mąż spojrzał na nią z niechęcią. O, Boże, kiedy tak siedzi ze spuszczonymi oczami, zaciskając kurczowo ręce na kolanach, wygląda jak spłoszona pensjonarka, a nie dojrzała kobieta. Tutaj, w Edenie, gdzie zachowywała się naturalnie i niczego nie musiała udawać, po raz pierwszy zobaczył, jaka jest niezręczna i prowincjonalna. Wcale mu się to nie spodobało. Sam zadał sobie wiele trudu, żeby uzyskać wstęp do świata bogactwa, szyku i przywilejów, więc oburzało go, że ktoś, komu wszystko to podano na tacy, nie skorzystał z okazji.

Przecież mogła zostać gwiazdą elity towarzyskiej - myślał ze wzgardą. Zrozumiał, że po prostu się do tego nie nadaje. Będzie musiał pożegnać się z nadzieją, którą żywił jeszcze przed ślubem, że uda mu się zmienić Stefanię w kobietę godną roli jego towarzyszki życia, elegancką, zadbaną, pełną wdzięku i obytą. Boleśnie odczuł to rozczarowanie i nie mógł wybaczyć żonie, że rozwiała jego złudzenia.`nv

Zagłębiony w ponurych rozmyślaniach, zerknął na siedzącą po drugiej stronie stołu Jilly. Taka właśnie powinna być kobieta: pewna siebie, opanowana, dowcipna, pociągająca i to jak! Z wysiłkiem powstrzymał uśmiech cisnący się na usta i nadal spoglądał wzrokiem pełnym irytacji. Nawet w niedbałym, porannym stroju, bez makijażu na twarzy oświetlonej jaskrawymi promieniami słońca, Jilly wyglądała prześlicznie. Obserwował z uwagą, jak odrywa kawałeczki bułki i wkłada je do ust. Zręczne ruchy palców i widok drobnych, białych zębów fascynowały go. Podniosła głowę i napotkała jego wzrok. Przez krótką chwilę patrzyli na siebie z błyskiem porozumienia w oczach. Greg szybko odwrócił głowę i spojrzał przezornie na Stefanię. Wciąż jeszcze wpatrywała się w swoje dłonie. Nagle poczuł, że ogarnia go złość - na samego siebie, że zachowuje się jak uczniak obawiający się przyłapania na gorącym uczynku, i na nią, że jest od niej tak uzależniony.

Pieprzę cię - zaklął w duchu i zaraz dodał: - Chociaż wcale nie mam na to ochoty.

Tymczasem Stefania postanowiła zapomnieć o zranionych uczuciach i pomyśleć o dwóch najbliższych sobie istotach.

- Przepraszam, jeśli was zdenerwowałam - odezwała się z serdecznym uśmiechem. - Ale naprawdę uważam, że dobrze wam się gra razem. Ze mnie żadna tenisistka. Może pójdziecie teraz na kort? Potem będzie za gorąco.

Ku radości Stefanii, z biegiem dni Greg i Jilly czuli się w swoim towarzystwie coraz lepiej. Niestety, jeszcze nie wszystko było tak, jak należy. Nie uszło jej uwagi, że ilekroć są razem, we troje, atmosfera robi się napięta, zapada nagła cisza i wszyscy unikają swego wzroku. Wyrzucała sobie, że to ona nie potrafi zbliżyć tych dwojga do siebie. Postanowiła jak najczęściej zostawiać ich samych, żeby się lepiej poznali. Nabrała otuchy widząc, że kiedy wracają z tenisa albo ze wspólnych spacerów czy wypraw do interesujących miejsc w okolicy, są weseli i odprężeni. Tylko w jej obecności stawali się sztywni i małomówni. Stefania miała o sobie tak kiepskie mniemanie, że wcale jej to nie dziwiło. Przecież oboje są inteligentni, urodziwi i interesujący, więc to normalne, że ona, tak nudna i nieciekawa, zupełnie do nich nie pasuje. Nigdy do takich ludzi nie pasowała.

Były jednak sprawy, które ją dziwiły. Zamartwiała się nimi podczas bezsennych nocy, ale nie wiedziała, jak temu zaradzić. Bolało ją na przykład, że Greg nie traktuje tubylców tak, jak ona. W ogóle nie poświęcał im czasu, nie interesowały go ich obyczaje i mądrość. Z tym pogodziła się już dawno, chociaż nie bez przykrości. Teraz wydało jej się, że Greg czuje do nich nieuzasadnioną, głęboką niechęć. Pewnego dnia, po tym jak Jilly oświadczyła, że nowożeńcy powinni spędzić trochę czasu razem, bo inaczej czułaby się jak piąte koło u wozu, zaplanowali samotną przejażdżkę. Stefania poprosiła Chrisa, żeby osiodłał dla nich konie. O umówionej godzinie wyszli z domu, przeszli przez dziedziniec i zjawili się pod stajnią, gdzie czekał już Chris z Kingiem. Pod jego fachową opieką wielki czarny ogier zachowywał się wyjątkowo łagodnie. Obok stał Sam, trzymając długonogą kasztankę, którą wybrał Greg. Zapowiadał się wspaniały dzień, otwarta przestrzeń kusiła swobodą i Stefania była w siódmym niebie na myśl, że spędzi kilka godzin mając męża wyłącznie dla siebie. Właśnie wsiadała na konia, kiedy jej pogodny nastrój nieoczekiwanie zakłócił podniesiony głos Grega:

- Na co się tak gapisz, do cholery?

Przerażona obejrzała się przez ramię. Chris stał za nią i spoglądał na jej męża z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.

- A ty? Czego ty chcesz, ty... - Z kolei Sam ściągnął na siebie niewytłumaczalną złość Grega, choć stał bez ruchu, spokojnie trzymając konia.

- Wy dwaj! Wracajcie do swojej roboty! Leniwe osły! Cały dzień włóczą się bez celu. Nie macie co robić? Musicie tak stać i wytrzeszczać gały?

- Greg! - Gdyby chodziło o nią, Stefania nigdy nie sprzeciwiłaby się mężowi. Wprawiał ją w przerażenie najmniejszą oznaką niezadowolenia. Nie mogła jednak biernie przyglądać się, jak obraża jej przyjaciół. Nachyliła się w siodle i przemówiła do Chrisa w jego języku, przepraszając za niemiłe zdarzenie i obiecując, że to się już nie powtórzy. W jego wzroku, oprócz zwykłej sympatii i zrozumienia, dostrzegła coś jeszcze. Czyżby to była litość? Również Sam, na ogół bardziej rozmowny od brata, stał milczący i pełen rezerwy.

- Jesteś gotowa, Stef? - usłyszała pytanie, a właściwie rozkaz męża. Greg z pogardą odsunął się od nich, by nie słuchać rozmowy Stefanii z braćmi, i stał po przeciwnej stronie dziedzińca. Pożegnawszy się szybko, dołączyła do niego i odjechali. Greg z wściekłością rozmyślał o tym, co się stało. Miał zamęt w głowie. Chciał właśnie dosiąść konia, gdy ponad jego grzbietem zobaczył twarz Chrisa. Ich oczy spotkały się i Greg zrozumiał, co tubylec chce mu powiedzieć. On wie! - przemknęło mu przez głowę. Ten drań wie o mnie i Jilly! Nie próbował się nawet domyślać, skąd. Choć nie wychował się w głębi kontynentu, jak każdy Australijczyk zdawał sobie sprawę, że aborygeni mają nadprzyrodzone zdolności i w niewytłumaczalny, intuicyjny sposób poznają prawdę. Zastanawiał się tylko, czy Chris powie o tym Stefanii.

Do tej pory niczego jej nie zdradził, tego Greg był pewien. Czuł, jak narasta w nim panika. Siłą woli nakazał sobie spokój. Ona jeszcze nic nie wie. Poznał ją wystarczająco dobrze i miał świadomość, że Stefania nie byłaby zdolna do podwójnej gry, jak inne kobiety, które przymykają oko na niewierność męża i za wszelką cenę zachowują się jak gdyby nigdy nic, w nadziei na odzyskanie jego uczucia. Nie, Stefania nadal kochała go nieprzytomnie i bez zastrzeżeń. Nagle przyszło mu na myśl, że jej miłość może się kiedyś skończyć. Był oportunistą i nawiązał romans z Jilly tylko dlatego, że nadarzyła się okazja. Nie przewidział jednak, że to, co dla niego było tylko przyjemnym, ale nic nie znaczącym wyskokiem, może zagrozić jego pozycji. Zrozumiał dokładnie, że Stefania uznałaby jego błahą przygodę za niewybaczalną zdradę. Była tak zaślepiona miłością, że puściłaby w niepamięć niemal wszystko inne - począwszy od rozbicia białego Rollsa, a skończywszy na doprowadzeniu Harper Mining do ruiny. Prawdopodobnie darowałaby mu nawet zdradę z kim innym. W tym wypadku jednak trudno oczekiwać przebaczenia. Nie dość, że złamał przysięgę małżeńską, to jeszcze przespał się z jej najlepszą przyjaciółką. Klasyczny przypadek zdrady ostatecznej.

Oblał go zimny pot. Zaledwie przed chwilą czuł się całkowicie bezpieczny, ale teraz dotarło do niego, że stoi u progu katastrofy. Jeżeli Stef się dowie... Ryzyko, które uprzednio dodawało smaku potajemnym spotkaniom z Jilly, nagle zaczęło go przerażać. Mógł stracić wszystko... Znał Stefanię dopiero od kilku tygodni, nawet nie miesięcy, ale zdążył już przyzwyczaić się do luksusu i bogactwa, jakimi go otoczyła. Gdyby ktoś miał mu to teraz odebrać... Zlany zimnym potem, usiłował opanować strach i wymyślić, jak by tu wyrwać się z pułapki, w którą sam się wpędził. Jechali obok siebie; Stefania przyglądała mu się czule spod oka. Chciała go jakoś rozweselić i oderwać od czarnych myśli. Jednak Greg nie potrafił tak łatwo wyzbyć się świeżo rozbudzonego lęku i niemal przez całą drogę nie odezwał się do niej ani słowem.

Co go tak dręczy? - zastanawiała się z niepokojem. Gdybym tylko wiedziała!

Widząc, że z niewiadomego powodu Greg utracił spokój ducha, mimo że właśnie w Edenie nic nie miało prawa go niepokoić, bardziej niż zwykle starała się dogadzać mu na wszystkie sposoby. Zawsze obawiała się złości męża, więc teraz ulegała mu nawet, kiedy wiedziała, że nie ma racji. Wkrótce po nieudanej przejażdżce zdarzyło się coś, co przypomniało im, że poza Edenem życie toczy się dalej. Stojąca w kuchni stara radiostacja zatrzeszczała niespodziewanie i obudziła się do życia. Bill McMaster nadawał z Sydney. Przywołano Stefanię znad basenu, gdzie obserwowała pluskających się w wodzie Grega i Jilly.

- Stef? Tu Bill. Przykro mi, że zakłócam ci miesiąc miodowy...

- Nic nie szkodzi. Mów.

- Szykuje się coś ważnego i chcę, żebyś o tym wiedziała. Musisz podjąć decyzję. Dostałem interesującą wiadomość od mojej wtyczki na giełdzie. Na rynku ma się pojawić spory pakiet akcji Harper Mining.

- Nasze akcje na rynku? Skąd?

Kątem oka dostrzegła, że Greg przyszedł za nią i ociekając wodą, usiadł koło radiostacji. Włożył drugą parę słuchawek i przysłuchiwał się rozmowie.

- To zwykły zbieg okoliczności, nic nadzwyczajnego. Nasz kapitał nadal jest bezpieczny - zapewnił Bill. - Tylko wydaje mi się, że byłoby niedobrze, gdyby tak wiele naszych papierów znalazło się na rynku międzynarodowym właśnie w tej chwili.

- Tak, to oczywiste. - Stefania przeanalizowała sytuację. - W żadnym wypadku nie możemy stracić zaufania akcjonariuszy. Większość nowych projektów jest dopiero w fazie realizacji.

- Owszem. A tak przy okazji... ten próbny odwiert nie przyniósł na razie spodziewanych rezultatów - ciągnął Bill.

Stefania zdążyła tymczasem podjąć decyzję.

- Sądzę, że powinniśmy zacząć skupować.

- Zgadzam się z tobą. Będzie to nas sporo kosztowało. Stoimy teraz dość wysoko. Mam tu najnowsze dane. Mimo wszystko, jakoś przetrzymamy.

- Później, jeśli zechcemy, wypuścimy trochę akcji, żeby zabezpieczyć kapitał bez ryzyka paniki albo utraty wiarygodności. Masz rację, Bill. Skupujemy.

- Stef! - Ze zdziwieniem spostrzegła, że Greg pochyla się i przełącza radiostację na odbiór. Oczy mu błyszczały; po raz pierwszy od kilku dni ożywił się. - Hej, Stef, pozwól mi to załatwić, dobrze?

- Co chcesz zrobić?

- Sama przecież mówiłaś, że jestem jednym z dyrektorów, a nie tylko, że tak powiem, twoim śpiącym wspólnikiem - oświadczył radośnie. - Mam szansę się wykazać. Pozwól mi zdecydować za ciebie. Za nas oboje, kochanie.

Stefania nie mogła pozbierać myśli. Serce jej tajało ze wzruszenia i wdzięczności za ten wyraz uczucia i wiary w ich wspólną przyszłość. Z drugiej strony, chodziło tu o poważną operację, a Greg nie miał doświadczenia w interesach. Siedziała oszołomiona. Ciszę przerwał w końcu zniecierpliwiony głos Billa.

- Halo, Stef? Jesteś tam?

Greg przełączył aparat na nadawanie.

- Cześć, Bill. Mówi Greg. Teraz ja zajmuję się tą sprawą. Nie będziemy kupować. Związałoby to zbyt wiele gotówki potrzebnej na inwestycje. Mam zresztą kilka własnych pomysłów w tej dziedzinie. Niech rynek sam się uspokoi. Nie będzie zamieszania. Jesteśmy zbyt mocni. Zwiększone zakupy podniosą tylko notowania naszych akcji.

W słuchawkach zapadła grobowa cisza.

- Daj mi na chwilę Stefanię, dobrze? - odezwał się Bill.

- On znów chce z tobą rozmawiać - poinformował Greg rozdygotaną żonę. Wyłączył na chwilę mikrofon. - Poprzesz mnie, prawda? - Uśmiechnął się do niej czule.

- Greg, ja...

Wiedziała, że propozycja męża jest błędna i nierozsądna. Wystąpił z nią tylko po to, żeby sprzeciwić się jej i Billowi i w ten sposób zaznaczyć swoją obecność w firmie.

- To nie takie proste - wydusiła w końcu. - Jeśli nasze akcje...

- Chcę, żebyś mnie poparła - wpadł jej w słowo. Mówił wciąż łagodnym tonem, ale twarz mu spochmurniała, a oczy słały groźne błyski. - Jeśli nie, to...

- Och, Greg... - zaszlochała.

Wiedział już, że wygrał. Natychmiast włączył mikrofon i osłupiały Bill, nie wierząc własnym uszom, usłyszał, jak Stefania łamiącym się głosem oświadcza, że należy postąpić według rady Grega. Chociaż głośnymi protestami starał się nakłonić ją do zmiany decyzji, wyłączyła się bez dalszych wyjaśnień. Tłumiąc wściekłość, zniósł długi wykład Grega na temat mechanizmów operacji giełdowych i konieczności trzymania nerwów na wodzy w trudnych sytuacjach. Nie miał wyboru, musiał się ugiąć. Był tylko dyrektorem generalnym, a Stefania właścicielką i prezesem całej firmy. Mógł tylko wykonać jej polecenie, chociaż wątpił, czy ona rzeczywiście tego pragnie.

Była to jedna z najtrudniejszych chwil w całej jego karierze zawodowej. Teoretycznie było możliwe, że Greg ma rację, ale tak samo jak Stefania, Bill przeczuwał, że w tym wypadku mądrzej byłoby postąpić według wypróbowanego schematu. Następne dwadzieścia cztery godziny dowiodły, że przewidywał słusznie. Nieoczekiwane pojawienie się na rynku dużej ilości akcji Harper Mining, połączone z występującymi zwykle na giełdzie wahaniami, zaowocowało gwałtownym kryzysem zaufania. Inwestorzy wpadli w panikę i zaczęli wyprzedawać swoje udziały. Na jakiś czas notowania znacznie spadły. W końcu wszystko wróciło do normy, dzięki zasadniczo mocnej pozycji i solidności firmy oraz dodatkowym zakupom, których dokonał Bill z własnej inicjatywy. Niemniej jednak był to wyjątkowo trudny moment, najcięższy w ostatnim okresie działalności spółki. Zmarnowano wiele czasu i pieniędzy, a co najważniejsze, podważona została wiarygodność Harper Mining. Naprawienie tych szkód miało trwać bardzo długo. Bill bynajmniej nie cieszył się, że trafnie przewidział bieg wydarzeń.

Wieści o tym, co się stało, dotarły wkrótce do Edenu. Stefania nie potrzebowała dodatkowych wyjaśnień. Zrozumiała wszystko. Bolała ją utrata zarówno kapitału, jak i dobrego imienia Harperów w świecie biznesu. Spółka była bardzo droga jej sercu. Pracowała w niej od lat. Jeszcze bardziej cierpiała nad kompromitacją, na jaką naraził się Greg przez swój ślepy upór w dążeniu do postawienia na swoim. Mimo wszystko, nie potrafiła się na niego złościć i traktowała jego porażkę jako wstydliwy incydent, z którego należy wyciągnąć wnioski na przyszłość.

Ze swojej strony Greg nie miał żadnych wyrzutów sumienia. Był wściekły na Stefanię, Billa i niemal cały świat, z wyjątkiem siebie.

- Nie wyjaśniłaś mi, o co naprawdę chodzi - zaatakował ją ostro, kiedy usłyszał nowiny. - Skuliłaś się jak wystraszona mysz i nawet nie otworzyłaś ust. A ten McMaster na pewno wszystko pokręcił, stąd cały bałagan. Przez niego straciliśmy tyle pieniędzy. O, Boże! Dłużej tego nie wytrzymam. Muszę mieć większą swobodę. Teraz czuję się, jakbym walczył z jedną ręką uwiązaną na plecach. Kiedy wrócimy, pokażę im, na co mnie stać. A ty mi w tym pomożesz!

Nie oglądając się, zostawił wystraszoną Stefanię i pobiegł wprost do Jilly, gdzie jak zwykle spotkało go entuzjastyczne przyjęcie. Mógł zapomnieć o żonie i jej pełnym wyrzutu spojrzeniu zranionej sarny. Wybrali się na przejażdżkę Land Roverem, ostentacyjnie udając, że zwiedzają okolicę. W rzeczywistości absorbował ich tylko jeden problem. Od dawna oboje zadawali sobie pytanie: “Co dalej z nami będzie?”. Jilly zdążyła się już zadurzyć w Gregu bardziej niż w jakimkolwiek innym mężczyźnie. Gdyby nie była tak zaślepiona, zapewne dostrzegłaby, że wcale nie uwzględniał jej w swoich planach na przyszłość. Być może los potoczyłby się inaczej i wiele nieszczęść nigdy by się nie zdarzyło, gdyby zrozumiała, że pytanie, które zadaje sobie Greg, brzmi: “Co dalej będzie ze mną?”. Powinna też zauważyć, że zbliża się on do takiego stanu, w którym nawet z natury spokojni i zrównoważeni ludzie dokonują rzeczy niebezpiecznych i strasznych.

- Tam jest! - Snop światła latarki elektrycznej przebił ciemność tropikalnej nocy. Zaskoczony jej blaskiem olbrzymi krokodyl zamarł na chwilę w bezruchu, a potem skręcając konwulsyjnie całym cielskiem, osunął się do wody. Ciężki harpun otarł się o jego skórę, ale gad zdołał umknąć.

- Zgubiliśmy drania!

Trwało polowanie na krokodyle. W dużej łodzi, wyładowanej sprzętem myśliwskim, siedzieli przewodnik Reeder, jego syn Malc i pomocnik, aborygen Denny. Stefania w ostatniej chwili wycofała się z nocnej wyprawy, więc Jilly i Greg wyruszyli bez niej. Siedzieli teraz za plecami trzech mężczyzn i obserwowali ich wysiłki.

- Widzę następnego! Tam! Malc, ruszaj!

Promień światła wyłowił z ciemności jeszcze jedno zwierzę, sunące przez zamuloną wodę. Malc zamachnął się i przebił harpunem bok krokodyla. Śmiertelnie raniony gad rzucał się jak oszalały i rozwierając szeroko paszczę, usiłował wyrwać tkwiące w cielsku ostrze.

Greg dostrzegł ostre białe zęby i znów podniecił się na wspomnienie chwil rozkoszy z Jilly. Od początku elektryzowała go myśl o niebezpiecznych łowach, a widząc przerażającą siłę tych bestii czuł, że jego podniecenie sięga zenitu. W skrytości ducha napawał się ich nieposkromioną żądzą zabijania. Wychylił się z łodzi i obserwował w skupieniu, jak pod rozkazami Reedera jego pomocnicy owijają linę wokół szczęk krokodyla. Nawet teraz walka jeszcze się nie skończyła. Wspierając się na ogonie, zwierzę stanęło dęba i z wściekłością rzuciło się na Malca. Tylko szybka reakcja Denny'ego, który ciężkim drągiem błyskawicznie odparł atak potwora, uratowała chłopcu życie.

- Jezu Chryste! - Greg znieruchomiał ze strachu. Usłyszał rozbawione parsknięcie Reedera.

- No, tak. To bydlę zeżarłoby wszystko... nawet jego - stwierdził, patrząc czule na syna. Malc wciągnął zwierzę na łódź i przymocowywał je linami do pokładu. - Żywią się głównie rybami, ale zjedzą również kraba, kangura, a nawet krowę. Człowieka też. Kiedy są głodne, rzucają się na wszystko. A w tym sezonie są głodne. Ostatnio tak często atakowały ludzi, że niedługo to my będziemy gatunkiem zagrożonym, a nie one.

Greg z namysłem kiwnął głową.

- Ten już jest gotowy, tato. Szukamy następnych? - odezwał się Malc.

- Macie dosyć, czy jeszcze zapolujemy? - Reeder spojrzał pytająco.

Greg zerknął na Jilly. Oczy jej błyszczały, drżała z podniecenia.

- Dlaczego nie? - zawołała wesoło. - Dlaczego nie?

Tymczasem w obozowisku Stefania wierciła się niespokojnie na pryczy. Kiedy wreszcie przypłyną z powrotem? Nie mogła odżałować, że tak łatwo dała się namówić na safari nad Alligator River. Greg i Jilly bardzo chcieli tu przyjechać, więc i jej udzielił się ich entuzjazm. Miała również nadzieję, że wyprawa pozwoli Gregowi zapomnieć o pierwszym, niefortunnym występie w roli dyrektora Harper Mining i że znów będzie dla niej miły. Tak bardzo chciała mu się przypodobać. Mimo obaw, podróż sprawiła jej przyjemność, tak samo jak rozbijanie biwaku na otoczonej gęstymi zaroślami polanie nad brzegiem słonego rozlewiska przy ujściu rzeki. Lubiła proste, obozowe życie wśród dzikiej przyrody. Nie przeszkadzało jej, że musi spać na twardym łóżku, myć się w rzece, prać ręcznie ubrania i suszyć je na rozciągniętym między drzewami sznurze. Po jałowych pustkowiach otaczających Eden tereny parku Kakadu stanowiły miłe urozmaicenie. Podobały jej się rozległe słone bagna, lasy eukaliptusowe, urwiste zbocza piaskowcowych wzgórz i dzikie laguny,których spokój zakłócały tylko żyjące tu od pradawnych czasów krokodyle.

Nie mogła jednak znieść myśli, że przyjechali tu zabijać. Sprzeciwiała się temu cała jej natura. Jako kobieta zawsze instynktownie otaczała opieką zagubione, bezbronne stworzenia. W fascynacji Grega polowaniem i śmiercią widziała przejaw ciemnej strony jego natury. Bała się nawet o tym myśleć. Nie wiedziała, co począć.

Wreszcie usłyszała, że wracają, i wybiegła im na spotkanie. Za nią cicho pośpieszył Chris, żeby pomóc w cumowaniu łodzi i wyładunku zdobyczy. Reeder powitał ją jowialnie.

- Pani Marsden! Niech no pani tylko zobaczy, jaką dziurę wygryzły w burcie. Jeszcze trochę, a uszkodziłyby mi syna i jedynego spadkobiercę!

Z łodzi, jedno po drugim, wyciągano upolowane zwierzęta. Stefania wzdrygnęła się, patrząc na ich olbrzymie cielska.

- Myśli pani, że to duże sztuki? Nie widziała pani jeszcze Gindy Baru. To dopiero jest potwór. Ma z siedemdziesiąt lat i dwadzieścia stóp długości. Poluję na niego od dawna. Mówią, że pożarł już siedmiu ludzi.

- Przestań Joe... - zaprotestowała słabym głosem. - Dostaję gęsiej skórki.

- Nie bój się, kochanie. - Greg dołączył do nich, zadowolony z nocnych łowów. - Już ja cię obronię.

- Jasne. Ale ostrożność nigdy nie zawadzi - ostrzegł Reeder. - Kto jest zbyt pewny siebie, może skończyć w brzuchu krokodyla.

- Greg, najdroższy... - Stefania odetchnęła głęboko. - Nie zabijajmy już więcej. Proszę cię.

- Nie martw się, Stef. - Uśmiechnął się. - Wymyślę dla nas inną rozrywkę.

Tego samego dnia, wieczorem, Stefania siedziała na dziobie łodzi przedzierającej się wolno przez bagniste rozlewisko. Uszczęśliwiona, trzymała aparat fotograficzny. A więc Greg ją kocha! Specjalnie dla niej urządził to niezwykłe bezkrwawe polowanie. Mieli fotografować wspaniały zachód słońca. Uparł się, żeby zabrać ją na tę wycieczkę, chociaż inni się sprzeciwiali. Słyszała, jak kłócił się z Reederem, który nie chciał pozwolić, żeby na godzinę przed zapadnięciem ciemności wypływali bez przewodnika. Musiał też niemal siłą zmusić Chrisa do przygotowania łodzi. Nie wiadomo dlaczego, aborygen zwlekał z wykonaniem polecenia aż do momentu, kiedy było w zasadzie za późno na wyprawę. Mimo wszystkich przeszkód, Greg dopiął swego.

Słońce wisiało nisko na niebie poprzecinanym ciemnożółtymi, pomarańczowymi i brązowymi smugami. W tym niesamowitym oświetleniu korony drzew po obu stronach wody przybierały dziwaczne, złowrogie kształty. Siedząca za Stefanią Jilly zadrżała. Jej uczucie do Grega było już tak mocne, że codziennie dziwiła się od nowa, jakim cudem Stefania tego jeszcze nie zauważyła. Dłużej tak być nie może - myślała zdesperowana. Zerknęła na Grega, siedzącego przy sterze na rufie. Popatrzył na nią z kamienną twarzą, zatopiony w myślach.

Wąski przesmyk rozszerzył się i wypłynęli na szeroką lagunę. Łódź nie zostawiała śladu na ciemnej, jakby pokrytej warstwą oleju wodzie. Rysujące się na jej powierzchni nieruchome, chropawe kształty świadczyły o obecności krwiożerczych mieszkańców rozlewiska. Wpatrzona w niebo Stefania nic nie zauważyła. Słońce, widoczne w prześwicie między drzewami, zachodziło w oszałamiającej feerii barw.

- Spójrzcie! Spójrzcie tam! Och, Greg, przystańmy na chwilę, proszę.

Zafascynowana widokiem, sięgnęła po aparat i gdy łódź zatrzymała się, wycelowała obiektyw w linię horyzontu. Paplając radośnie, wstała, żeby objąć całą scenę.

- Zobacz tylko, kochanie, jakie to cudowne. Po prostu zapiera dech w piersiach.

Nie usłyszała, jak Greg przeszedł przez łódź i wyminąwszy Jilly, stanął za jej plecami. Uwagę Stefanii przyciągnął jakiś ruch w wodzie.

- Greg! O Boże! Krokodyl! Jaki wielki! To pewnie ten Gindy Baru, o którym opowiadał Reeder!

Odrażający gad płynął wprost na nich, wlepiwszy błyszczące, czarne ślepia w Stefanię.

- Greg!

Już miała się odwrócić, gdy nagle poczuła silne uderzenie w plecy. Wypadła za burtę i z głośnym pluskiem uderzyła w lustro wody. Natychmiast poszła na dno.

Rozpaczliwie wymachiwała rękami i nogami. Zachłysnęła się wodą, próbując zaczerpnąć powietrza, i strach sparaliżował jej płuca. Z trudem wypłynęła na powierzchnię i zaczęła krzyczeć.

- Greg!

Usłyszała inny kobiecy głos, który jak okrutne echo powtórzył jej wołanie.

- Stef! Stef? Stef?

Oszalała ze strachu, bezskutecznie usiłowała dosięgnąć burty. Zobaczyła Grega. Stał nieruchomo, z dziwnym, nie znanym jej błyskiem w oczach. W tej samej chwili pojęła zamiary męża i z jego twarzy odczytała wyrok, jaki na nią wydał.

- Jilly! Jilly, pomóż mi!

Przyjaciółka siedziała na środku łodzi, zdrętwiała ze zgrozy.

Krokodyl podpłynął z tyłu do ofiary; olbrzymia paszcza zacisnęła się na ramieniu. Ostre zęby rozorały twarz i szyję. Z otwartych ran trysnęła krew.

- Aaaa!

Oczy wyszły jej z orbit. W śmiertelnej trwodze czuła, że krokodyl wciąga ją z wolna pod wodę.

Nagle Jilly oprzytomniała z paraliżującego odrętwienia. Zerwała się na równe nogi i uczepiła dłoni Grega.

- Greg! Na miłość boską! Ona przecież nie umie pływać!

Nie zareagował. W desperacji podniosła leżącą na dnie łodzi tyczkę, wychyliła się i próbowała odpędzić nią bestię. Szlochając i klnąc, walczyła o życie Stefanii, dopóki Greg nie złapał jej za kark i nie rzucił na pokład. Wyrwał jej tyczkę i odłożył na bok. Zobaczyła, że w ręku trzyma strzelbę. Odwrócił się spokojnie i wpatrzył w wodę.

Krokodyl zacisnął zęby na łupie i miotał bezwładnym ciałem na wszystkie strony. Nogi Stefanii falowały pod wodą jak wodorosty. Co jakiś czas, niby upiorna zjawa, na powierzchni ukazywała się zakrwawiona twarz o udręczonych bólem oczach. Stłumione krzyki powoli zamierały, a rozpaczliwe ruchy stawały się coraz słabsze. W końcu, zgodnie ze swym instynktem, krokodyl wciągnął ofiarę pod wodę. Ostatnie promienie zachodzącego na czerwono słońca oświetlały jeszcze ziemię, gdy postać Stefanii zniknęła w skłębionych odmętach zmieszanego z krwią mułu. Wszystko ucichło. Ciemności spowiły okolicę. Po krótkim namyśle Greg odwrócił się i wystrzelił w powietrze.

- Ty bezmyślny draniu! - szlochał z wściekłością Reeder. - Cholerni amatorzy! Ostrzegałem przecież...

- Reeder, ja przed chwilą straciłem żonę! - Greg bez trudu udawał rozpacz. - Szkoda czasu. Może jeszcze żyje. Co robić?

- Skontaktowałem się już z Darwin, ale pomoc dotrze dopiero nad ranem. Masz nadzieję, że ona żyje? Jeśli kochasz swoją żonę... - Reeder zawiesił głos. - Módl się, żeby tak nie było.

Nic nie mąciło głębokiej nocnej ciszy, jedynie daleko w buszu migotały płomienie świętego ognia, który rozpalił Chris, żeby ogrzać ducha Stefanii, gdziekolwiek by był.

Rozdział V

Następnego dnia skąpane w krwi słońce wstało powoli, z trudem przeświecając przez gęstą mgłę unoszącą się nad bagnami. Reeder i jego ludzie zerwali się jeszcze przed świtem, żeby przygotować łodzie i sprzęt do wyprawy, jakże innej od poprzednich. Wszyscy mieszkańcy obozu gorączkowo szykowali się do poszukiwań. Tylko dwoje z nich nie brało udziału w krzątaninie. Jilly od powrotu leżała załamana w namiocie, bez przerwy szlochając, zawodząc i szepcząc coś do siebie. W tym stanie nie nadawała się do niczego. Podobnie Chris, mimo gróźb, krzyków i wyzwisk Reedera i Grega, nie dał się oderwać od ogniska, które rozniecił minionej nocy. Siedział przy nim w kucki, głuchy na wszystko, skupiwszy całą uwagę na podtrzymywaniu żaru.

Greg z niewielką grupką ludzi wyruszył pierwszy, gdy tylko ranna zorza rozświetliła czarne niebo. Niecierpliwił się i nie chciał nawet słyszeć o jakiejkolwiek zwłoce.

- Powinieneś tu być, kiedy nadejdą posiłki - nalegał Reeder. - Musisz im wskazać miejsce wypadku, żeby mogli określić teren poszukiwań.

- Chcę pierwszy odnaleźć żonę - odparł z takim naciskiem, że stary przewodnik nie wątpił w jego słowa. - Ty im powiesz, gdzie szukać. Co jakiś czas będę strzelał w powietrze, żebyście wiedzieli, gdzie jestem. Nie zniosę dłużej tej bezczynności, sam chyba rozumiesz.

Takie wytłumaczenie musiało Reederowi wystarczyć. Współczuł Gregowi, chociaż był przekonany, że on sam ściągnął na siebie nieszczęście. Oczekiwanie na pomoc dłużyło się nieznośnie. Strażnicy z parku Kakadu, okoliczni poszukiwacze i ich pomocnicy ściągali bardzo powoli. Poza tym ciarki chodziły mu po plecach od zawodzenia tej baby i widoku czuwającego w grobowym milczeniu ciemnoskórego tubylca. Trudno było zazdrościć Gregowi, ale zdenerwowany Reeder przyznawał w duchu, że sam chętnie wyrwałby się z obozowiska.

Słońce stało już wysoko, kiedy na odległe bagna zdołała dotrzeć znacząca pomoc, zorganizowana przez władze w Darwin. Koło południa zjawił się Greg. Przeczesał całe rozlewisko, gdzie Stefania zniknęła im z oczu. Wrócił brudny i wyczerpany, a na gorączkowe pytania Reedera odpowiedział pełnym zniechęcenia wzruszeniem ramion.

Dowódca grupy ratowniczej, który usłyszał od Reedera dokładną relację z wydarzeń minionego wieczoru, nie miał ani krzty litości dla kogoś, kto przez swoją wyjątkową bezmyślność naraził kobietę na śmierć. Nie widział jednak powodu, by dodatkowo gnębić złamanego człowieka, więc ograniczył się do krótkiego wypytania go o miejsce, w którym zginęła Stefania. Potem rozstrojony Greg wrócił do namiotu i przez radio porozumiał się z Sydney.

- Bill? Bill? Co się dzieje?

W domu McMasterów niedziela zawsze była dniem wyjątkowym. Praca w Harper Mining zajmowała Billowi wszystkie dni robocze i większość wieczorów, a często pochłaniała nawet soboty. Wobec tego niedziele stały się świętością, czasem, który mimo nawału obowiązków poświęcał wyłącznie rodzinie, tym bardziej że była tak nieliczna. Należeli do niej tylko Rina, Bill i ich ukochany synek, Tom.

Rina zdała sobie sprawę, że coś się stało, gdy tylko Tom sam wbiegł do kuchni. Owszem, obiad był już prawie gotowy, a syn cieszył się zdrowym, dziecięcym apetytem, ale to było za mało, żeby oderwać chłopca od boku ojca. Mały uwielbiał Billa i nigdy nie miał dość jego towarzystwa. W niedziele zwykle nie odstępował go na krok, żeby nacieszyć się jego obecnością na cały nadchodzący tydzień. Rina zostawiła gotowanie i poszła sprawdzić, co zaszło.

Znalazła męża siedzącego nieruchomo na kanapie w salonie. W jego dłoni brzęczała słuchawka telefonu. Za chwilę upuściłby ją, gdyby Rina nie odłożyła jej pośpiesznie na widełki. Twarz Billa poszarzała, w przerażonych oczach lśniły łzy. Nigdy jeszcze nie widziała go w takiej rozpaczy i chociaż wszyscy członkowie rodziny byli na miejscu, do jej serca natychmiast zakradł się lęk.

- O... o co... chodzi? - wyszeptała z trudem, ściskając go za rękę dla dodania otuchy. Bill powoli wracał do siebie. Spojrzał na żonę, jak gdyby widział ją pierwszy raz w życiu.

- To niemożliwe - odezwał się wreszcie. Potarł dłońmi mokre od łez oczy. - To niemożliwe...

- Ale co? Bill, powiedz mi, co się stało?

Jak człowiek, który nagle stracił słuch, Bill siedział potrząsając głową i powtarzał w kółko jedno i to samo:

- To niemożliwe. Nie, to niemożliwe...

Dopiero następnego dnia sprowadzono hydroplany. Oprócz płaskodennych łodzi, tylko one mogły poruszać się po stojących wodach rozlewisk. Widok tych małych galeonów dwudziestego wieku, sunących majestatycznie nad bagnami, nieco podniósł Reedera na duchu. Doświadczeni piloci, ze słuchawkami chroniącymi uszy przed ogłuszającym rykiem motorów, budzili zaufanie. Jeśli ktokolwiek może ją jeszcze odnaleźć, to tylko oni - pomyślał. Poza tym, ma tu dziś przyjechać jakaś szycha z Harper Mining i zająć się wszystkim. Wezwano też dodatkowych ludzi z całej okolicy. Jest jeszcze nadzieja. Nie wolno rezygnować.

Jeszcze lepiej poczuł się, kiedy Greg uspokoił “tę babę”, jak po cichu określał Jilly. Nie wiedział, co między nimi zaszło, ale poprzedniego wieczora, gdy ciemności uniemożliwiły dalsze poszukiwania, Greg zniknął w jej namiocie z butelką w ręku. Po jakimś czasie wyszedł, a Jilly przestała lamentować, po raz pierwszy od ponad dwudziestu czterech godzin.

- Dobra robota, stary - pochwalił Grega, ale ten odsunął go na bok i odszedł. Reeder uznał filozoficznie, że trudno się dziwić takiemu zachowaniu. Jak się później dowiedział, Greg zamierzał odesłać Jilly z obozu, gdy tylko uda się ściągnąć jej męża do Sydney albo nakłonić go, żeby przyjechał do Darwin i zabrał żonę.

- Ona nawet nie jest w stanie utrzymać się na nogach - stwierdził w rozmowie z synem. - Im szybciej się jej pozbędziemy, tym lepiej.

Długi dzień miał się ku końcowi. Hydroplany krążyły niestrudzenie tam i z powrotem, za każdym razem zataczając coraz szersze kręgi. Niczego nie znaleziono. Znużony wyczekiwaniem w obozie, Reeder polecił synowi, żeby go zastąpił w nadzorowaniu akcji, a sam dołączył do grupy ratowników, którzy po krótkim odpoczynku wyruszali na dalsze poszukiwania. Godzinami brnęli krok za krokiem przez mokradła, sprawdzając każde zagłębienie w korzeniach drzew, badając długimi tyczkami dno głębokich kałuż, brodząc mozolnie przez płycizny i zaglądając niemal pod każdy zwalony pień czy opadły liść. I ciągle nic. Optymizm Reedera gasł z upływem czasu, a po zachodzie słońca, równie pięknym i barwnym jak ten, który poprzedniego dnia chciała sfotografować Stefania, przewodnik stracił wszelką nadzieję. W drodze do obozu spotkał Grega, wracającego z inną grupą poszukiwaczy. Żaden z nich o nic nie pytał. Wszystkich ogarnęło zwątpienie.

- A więc to koniec, tato? - zapytał Malc, kiedy Reeder zwierzył mu się ze swoich przeczuć.

- Jej już nie da się pomóc - odparł ponuro. - Ale nadal prowadzimy akcję. Tylko że teraz nie szukamy już kobiety. Znajdziemy najwyżej jej szczątki.

Smugi porannej mgły unosiły się znad rzeki i pełzały między drzewami. Samotny ptak odezwał się niepokojącym, chrapliwym krakaniem. Jakiś człowiek, ledwie widoczny w skłębionych oparach, odpychając się tyczką od dna, sunął w płaskodennym czółnie przez bagniste rozlewisko. Dave Welles, myśliwy i odludek, od wielu lat mieszkał samotnie. Nikt nie zakłócał jego spokoju. Gdy jacyś ludzie pojawiali się w okolicy, Dave po prostu chował się i czekał, aż odejdą. Dzisiejszego ranka wyruszył jak zwykle na połów, załadowawszy do czółna strzelbę i sprzęt wędkarski.

W pewnym momencie na przeciwległym brzegu dostrzegł czerwoną plamę, odcinającą się wyraźnie od brunatnej gliny. Zawrócił w tamtą stronę, żeby sprawdzić, co też to może być. Usłyszał głośny plusk i zauważył olbrzymiego krokodyla, który osunął się do wody i zmierzał w tym samym kierunku, najwyraźniej również zainteresowany dziwnym zjawiskiem. Podpłynąwszy bliżej, Dave zobaczył niewielkie wzniesienie, pokryte rzecznym szlamem, po którym spływały szkarłatne strużki. Nieopodal ze zgrozą dostrzegł wystającą z błota ludzką rękę. Krokodyl był tuż, tuż. Dave natężył wszystkie siły i podpłynął do spoczywającego nieruchomo kształtu. Z trudem rozpoznał w nim ciało kobiety. Leżała w glinie, twarzą do ziemi. Zanim straciła przytomność, ostatkiem sił wyczołgała się na brzeg. Jej palce wciąż jeszcze kurczowo wbijały się w ziemię.

Pośpiesznie wyskoczył z łodzi i napinając żylaste ramiona, wyciągnął ciężkie, bezwładne ciało z lepkiej mazi.

- Nie będzie dzisiaj śniadania! - wrzasnął na krokodyla. Groźne zwierzę wpłynęło już do płytkiej zatoki i kołysząc się na krótkich łapach, biegło do upatrzonej ofiary. Zdyszany Dave wrzucił kobietę na dno czółna, wskoczył do środka i odepchnął się od brzegu.

- Nic się nie martw, dziewczyno - zwrócił się do nieruchomej postaci. Stary Dave zna się na tym. Jakoś się wyliżesz... No, dalej. Ruszamy.

Zagadywał do niej pogodnie przez całą drogę do swojej chaty, ukrytej w samym sercu buszu, chociaż nie był pewien, czy kobieta żyje. Dopiero kiedy z wysiłkiem wniósł ją do domu, wyswobodził z przyklejonych do ciała strzępów odzieży, umył i owinął ciepłymi kocami, nabrał nadziei, że jeszcze nie umarła. Słońce stanęło wyżej i we wnętrzu chaty zrobiło się cieplej. Kobieta straciła śmiertelną bladość i Dave wyczuł na przegubie jej dłoni nierównomierny puls. Zsunął zniszczony kapelusz na tył głowy. A więc żyje. Chwała Bogu.

Przyniósł lampę naftową, zapalił i zawiesił ją u sufitu, nad łóżkiem nieprzytomnej. W jej złotawym świetle odnalazł starą puszkę, otworzył i wyjął kawałek nici chirurgicznej oraz dużą igłę. Przez chwilę stał nad kobietą i spoglądał na nią z bezmiernym współczuciem w przenikliwych niebieskich oczach. Następnie zabrał się do dzieła. Zdecydował, że lepiej to zrobić, póki dziewczyna nie odzyskała przytomności. Nachylił się i starannie zaczął zszywać postrzępione brzegi ran.

Kobieta rzuciła się na posłaniu i wyciągnęła rękę, chcąc go odepchnąć.Nie przerwał pracy.

- Spokojnie, dziewczyno. Musisz to wytrzymać - wyszeptał. - Stary Dave ci pomoże. Wszystko będzie dobrze.

Wreszcie skończył. Usiadł i potarł dłońmi zmęczone oczy. Sięgnął do stojącego przy łóżku słoika, zaczerpnął sporą porcję tłustej, żółtawej maści i posmarował nią obficie rany kobiety, która znowu straciła przytomność, zanim jeszcze skończył szycie. Kiedy maść wyschła, niczym czuła matka otulił cierpiącą kocami i siedział przy niej, dopóki sam nie zasnął.

Stefania nie wiedziała, ile dni spędziła zawieszona między życiem a śmiercią, na zmianę odzyskując i tracąc przytomność. Stopniowo docierało do jej świadomości, że pochyla się nad nią czyjaś życzliwa twarz, a jakaś żylasta, spracowana dłoń podtrzymuje jej głowę i podaje coś do picia. Ktoś czuwał nad nią w dzień i w nocy. Kiedy wzrok przywykł już do mroku, dostrzegła nad sobą niskie sklepienie chaty. Leżała w zagraconej, prymitywnej izbie. Przy łóżku siedział stary człowiek, spoglądając na nią ze współczuciem.

- Jak się czujesz, dziewczyno? - zapytał cicho. - To świetnie, że wróciłaś do siebie. Już myślałem, że się z tego nie wyliżesz. Nazywam się David Welles. Później opowiem ci resztę. Napij się trochę tej mikstury i spróbuj zasnąć.

Mijały dni. Powoli dowiadywała się od Dave'a, co się z nią działo. Nic z tego nie pojmowała. Miała ogromne luki w pamięci. Nie wiedziała, kim jest i skąd się tu wzięła.

- Wyciągnąłem cię z rzeki jakiś tydzień temu. Cholerny cud, że w ogóle żyjesz. Te stare, wielkie krokodyle mają taki zwyczaj, że chowają zdobycz, zanim ją pożrą. Gdybym nie sprzątnął cię temu potworowi sprzed nosa, byłoby już po tobie. Masz złamaną szczękę, więc nie próbuj mówić. Leż spokojnie, a wszystko samo się zagoi. Przekonałem się o tym dawno temu, kiedy jeszcze pracowałem w kopalni opali, w Coober Pedy. Wypij jeszcze łyk. No, zrób to dla starego Dave'a.

Stopniowo odzyskiwała siły, ale wciąż nie mogła pozbierać myśli. Któregoś dnia, kiedy była już sprawniejsza, odkryła, że ma na sobie męską koszulę i spodnie.

- To moje łachy - wyjaśnił Dave. - Z twojego ubrania zostały tylko strzępy. Zostawiłem je. Może ci coś przypomną.

Niestety, poplamione zaschniętą krwią i błotem kawałki materiału nic jej nie mówiły.

- Masz ochotę wstać?

Ból towarzyszył jej nieustannie. Powoli, opierając się na spalonym słońcem ramieniu opiekuna, na nowo uczyła się chodzić. W nocy, leżąc na posłaniu, badała rękami okaleczone ciało. Wyczuła zniekształcenia z boku twarzy i szyi, poszarpaną ranę na barku i piersi i głębokie blizny na udzie. Dave stale ją pocieszał.

- Wszystko się ładnie zrasta - mówił. - Masz silny organizm. Przepis na tę maść dostałem od jednego mojego kumpla, tubylca. Czyni cuda. Robi się ją z gliny i ziół. Trochę śmierdzi, ale zawsze działa. Sama widzisz, że nie ma żadnego zakażenia.

Pewnego dnia stanął przy jej łóżku z łobuzerską, przejętą miną.

- Idę do miasta - oświadczył. - To znaczy do tych kilku chałup po drugiej stronie lasu. Kupię ci coś do ubrania. Trzeba wyprawić cię w świat. Im prędzej dojdziesz do siebie, tym szybciej odnajdziesz rodzinę i przyjaciół. Nic się nie martw. Nie będzie mnie tylko parę godzin. Wrócę przed zmrokiem.

Gdy odszedł, długo leżała w zadumie. Najrozmaitsze myśli przelatywały jej przez głowę. Rodzina? Przyjaciele? Dlaczego zadrżała na dźwięk tych słów? Dlaczego czuła, że tylko tutaj jest bezpieczna? Gdzie mieszkała przedtem? Co się właściwie zdarzyło? Nie wiem nawet, jak wyglądam - myślała w rozpaczy. W chacie Dave'a nie znalazła niczego, co przypominałoby lustro. Wciąż dręczyło ją jedno pytanie: “Kim ja właściwie jestem?”

Zmęczona ponurymi myślami, postanowiła wstać z łóżka. Zanim Dave wróci, nabierze wody ze zbiornika przed domem, tak jak on to zwykle robił, i przygotuje dla niego filiżankę popołudniowej herbaty. Poruszając się z trudem, wzięła czajnik i wolno podeszła do drzwi. Stanęła w progu. Widok pięknego dnia ukoił nieco jej znękaną duszę. Słońce świeciło na bezchmurnym niebie, a na drzewach ćwierkały ptaki. Chatka Dave'a wydawała się rajem. Czując, że otucha nieśmiało wstępuje w jej serce, Stefania wyszła z domu i podążyła do ustawionej pod rynną beczki. Nachyliła się i zanurzyła w niej czajnik, burząc spokojną powierzchnię wody.

W tym samym momencie na falujących kręgach dostrzegła czyjeś odbicie. Patrzyła na nią straszliwie zniekształcona twarz. Zaświtała jej potworna myśl. Nie, to przecież niemożliwe. Niemożliwe, żeby tak wyglądała. Pohamowała strach i ściskając krawędź beczki, aż zbielały jej kostki dłoni, odczekała chwilę. Drobne fale zniknęły. Stefania nie miała już wątpliwości. Na gładkiej powierzchni widziała swoją własną, potwornie zdeformowaną twarz. Ostre jak brzytwa zęby krokodyla rozerwały policzek. Pokrywały go teraz zgrubiałe, czerwone blizny. Jak na ironię, drugi policzek został nienaruszony i jedna połowa twarzy była jakby okrutną karykaturą drugiej. Uszkodzona powieka i kącik ust zwisały bezwładnie, jak sparaliżowane. To była twarz obcej kobiety, jakiejś starej wiedźmy...

- Nieee...!

Głos Stefanii uniósł się nad buszem. Spłoszone ptaki poderwały się z gałęzi, skrzecząc przeraźliwie, a drobne leśne zwierzątka ukryły się w norach, wystraszone rozdzierającym krzykiem.

- Nie, nie, nie!

Czuła, że zalewa ją ogromna, czarna fala rozpaczy.

Wróciwszy z miasta kilka godzin później, Dave znalazł Stefanię skuloną przy beczce z wodą. Mamrotała coś do siebie niezrozumiale. Delikatnie, ale stanowczo podniósł ją z ziemi, zaprowadził do chaty i położył do łóżka. Sam usiadł obok.

- Wygląda to okropnie, wiem - zaczął. - Ale musisz się z tym pogodzić. Jak się człowiek z czymś pogodzi, to łatwiej mu żyć i już się tak nie boi. Ten stary drań nieźle cię pokiereszował. Najważniejsze, że nie dałaś mu się zjeść na obiad. Żyjesz, chociaż mogłabyś siedzieć teraz w brzuchu krokodyla. To jest jakiś znak. Jest coś albo ktoś, dla kogo ocalałaś. Musiała być jakaś przyczyna. Teraz powinnaś się dowiedzieć, co to takiego.

Głos Dave'a docierał do zrezygnowanej Stefanii jak przez mgłę. Coś albo ktoś?

- Nie wiem nawet, jak się nazywam - wychrypiała.

- Nosisz na palcu obrączkę. Pewnie masz męża. W miasteczku poszedłem na policję. Strażnicy szukają kogoś. Wydaje mi się, że chodzi o ciebie.

- Och, Dave. Boję się stąd wyjeżdżać. Nie wiem, dokąd iść, od czego zacząć.

Dave zamyślił się chwilę, zanim odpowiedział. Jego głos brzmiał smutno i matowo.

- Trzeba ci czasu, dziewczyno. Na początek, jeśli chcesz, nadam ci imię. Dawno temu, zanim jeszcze zbrzydło mi ludzkie towarzystwo, zakochałem się w dziewczynie z Mount Isa. Była córką właściciela baru, nazywała się Tara. Widzisz, jej matka tylko raz w życiu wybrała się do kina, na film “Przeminęło z wiatrem”. Polubiłem to imię. Pasowało do niej. Była moją ukochaną, aż... pewnego okropnego dnia wyjechała nagle do Townsville i wyszła za mąż za rzeźnika. - Parsknął rubasznym śmiechem, żeby ukryć wzruszenie. - Więc jeśli nie masz nic przeciwko temu, nadaję ci imię Tara!

Uśmiechnęła się z wdzięcznością i ścisnęła jego rękę.

- Musisz wyruszyć w drogę, Taro, wrócić do prawdziwego świata. Tutaj, u mnie, byłabyś bezpieczna do końca swoich dni, ale przyszłaś stamtąd - znacząco wskazał głową w kierunku drzwi - i tam znajdziesz odpowiedź na wszystkie pytania. Miałem dzisiaj udany połów. Zdobyłem dla ciebie trochę ubrań. Zrzucisz wreszcie moje stare łachy.

Podszedł do stołu i wziął leżący tam tobołek. Rozpakował i wyjął różową sukienkę, stanik, majtki, słomkowy kapelusz, apaszkę i nawet buty.

- Och, Dave! Skąd masz te rzeczy?

- Znalazłem - odparł, puszczając do niej oko. - Wisiały sobie na sznurach w ogródkach albo na werandach. Rzecz jasna, nie wiem, czy trafiłem na właściwy rozmiar, ale wystarczą ci na drogę do miasta.

Tydzień później stała z Dave'em na skraju drogi, czekając na jedną z przejeżdżających tędy wielkich ciężarówek. Na rozległych pustkowiach Australii trudno o inny środek transportu. Po długich dyskusjach, ułożyli plan. Dziwny, niewytłumaczalny lęk nie pozwalał Stefanii zwrócić się o pomoc do policji. Czuła tylko, że musi wyjechać. Daleko. Ale co potem? Tego nie wiedziała. Zdecydowała się jednak na pierwszy ruch. Postanowiła działać stopniowo, krok po kroku. Stojące nad ich głowami słońce prażyło ostro i cieszyła się, że Dave pomyślał o kapeluszu. Pod jego rondem, zaczesawszy do przodu gęste włosy, ukryła zeszpeconą twarz. Niezgrabnie wygładziła źle dopasowaną suknię. Poczuła nieprzyjemny dotyk obcej bielizny.

- Już jedzie - odezwał się Dave. Bystrym okiem człowieka lasu dostrzegł na horyzoncie mały obłok czerwonego pyłu, zwiastujący zbliżanie się ciężarówki. - Zabierze cię do Darwin, a potem sama zdecydujesz.

Spojrzał na Stefanię z czułym uśmiechem na ogorzałej twarzy. Sięgnął za koszulę i wyjął niepozorną blaszaną kasetkę, przypominającą puszkę na herbatę.

- Proszę - oznajmił bezceremonialnie, wręczając jej pudełko. - To prezent na odjezdne. Są tu moje stare marzenia. Mnie już one niepotrzebne. Zajrzyj do środka.

Otworzyła wieczko. W środku, na zabrudzonym kłębku waty, leżało kilkanaście wspaniałych opali. Najmniejszy z nich miał wielkość paznokcia męskiego kciuka a największy - zaciśniętej piąstki dziecka. Wszystkie były najwyższej jakości.

- Spójrz na te kolory - Dave zachęcał ją z dumą. - Jak ognie na nocnym niebie. Będziesz miała coś na początek.

- Ależ, Dave! Ja nie mogę...

- Możesz, możesz. Dla mnie już nic nie znaczą. Trzymałem je kiedyś jako zabezpieczenie na stare lata. Sam je wykopałem. Sprzedawałem gorsze, a najlepsze zostawiałem dla siebie. Ale teraz... - uśmiechnął się z zadowoleniem - już ich nie potrzebuję. Mam wszystko. Nigdzie się nie wybieram. Zabierz je ze sobą i zrób z nich użytek.

Łzy napłynęły jej do oczu. Nie mogła wydusić słowa, więc tylko kiwnęła głową.

- Uważaj, żeby w Darwin dali ci za nie dobrą cenę. Nie daj się oszukać.

Olbrzymia ciężarówka zbliżała się powoli, wzbijając tumany kurzu. Dave ze staromodną galanterią zdjął kapelusz z głowy.

- Musimy się pożegnać, Taro. Zrób coś dla mnie. Gdyby ktoś o mnie pytał, nie mów, gdzie mnie znaleźć. I nie ściągnij mi tu na głowę gromady ludzi. Jak odjeżdżasz, to odjeżdżasz. Żadnych powrotów, żadnych sentymentów, dobrze?

- Dobrze. - Uśmiechnęła się niewyraźnie.

Ciężarówka zahamowała, pokrywając ich warstewką pyłu.

- Żegnaj, Dave. - Stefania siłą powstrzymywała łzy. - Dziękuję za wszystko.

- Pamiętaj, Taro! - zawołał za nią. - Coś albo ktoś czeka tam na ciebie. Znajdziesz go.

Kierowca ucieszył się widząc, że jego pasażerką będzie kobieta. Urozmaici trochę dłużącą się w nieskończoność podróż. Ostre zakręty wymagały od niego maksymalnej uwagi, ale zdołał zerknąć na nią kilka razy. Spodobała mu się. Wsiadając do kabiny, Stefania spuściła głowę i starannie ukryła zniekształconą część twarzy pod rondem kapelusza. Siedziała zwrócona do kierowcy nie uszkodzonym profilem. Zastanawiało go trochę, dlaczego jest taka smutna i zamyślona.

- Co robiłaś sama w takiej głuszy? - zapytał. - Samochód ci nawalił?

Kiwnęła głową.

- Nie ma się czym przejmować - ciągnął wylewnie. - Zawiozę cię do samego Darwin. W towarzystwie lepiej się podróżuje. Szczególnie w damskim.

Żadnej odpowiedzi. Kierowca, który nie pierwszy raz był w takiej sytuacji i uważał, że najszybciej osiągnie swój cel przez jasne postawienie sprawy, kontynuował nie zrażony:

- Moglibyśmy sobie miło pogadać, ty i ja. Przed nami długa jazda. Trzeba ją sobie jakoś uprzyjemnić. - Urwał. Wyciągnął rękę i chwycił kobietę za udo, mocno zaciskając palce. - Może się trochę zabawimy. Będzie miło, zobaczysz.

Z zaskoczeniem poczuł, że jej mięśnie napięły się i stwardniały jak stal. Powoli, spokojnie odwróciła się ku niemu. Przymilny uśmieszek zamarł mu na ustach, kiedy zobaczył jej zeszpeconą twarz w całej okazałości. Wstyd, złość i rozczarowanie walczyły w nim o lepsze.

- No, dobra. W takim razie jedziemy prosto do Darwin - oświadczył w końcu.

W tym samym momencie, na przeciwległym krańcu kontynentu, w Sydney, Bill McMaster żegnał w zbolałym sercu Stefanię Harper. Gdy tylko usłyszał o wypadku, natychmiast wyruszył na północ i osobiście zajął się akcją ratunkową. Przedtem wydał jeszcze polecenie, żeby wszyscy pracownicy Harper Mining znajdujący się w promieniu tysiąca mil od miejsca tragedii stawili się do pomocy. Każda rzeka, każde rozlewisko w okolicy zostało dokładnie zbadane przez ludzi w łodziach, czółnach i hydroplanach.Spenetrowano również teren głęboko w buszu, gdzie ciężko ranna kobieta mogła doczołgać się o własnych siłach. Bez rezultatu.

Ludzie cierpliwie i posłusznie prowadzili akcję ratunkową, aż nie było już gdzie szukać. Nawet wtedy, nie poddając się rezygnacji, Bill zarządził, żeby jeszcze raz przeszukano te okolice ujścia rzeki, gdzie docierał przypływ morza. Nie poddawał się łatwo. W końcu musiał jednak wrócić do Sydney, bo interesy firmy wymagały jego osobistego nadzoru. Przez cały czas odbierał sprawozdania o daremnych wysiłkach ratowników. Ostatni leżał właśnie przed nim na biurku. Nie pozostało nic innego, jak zakończyć akcję.

Wspomniał swoje przybycie do obozowiska nad Alligator River i pomyślał z goryczą o Gregu Marsdenie. Od kobiety w takiej sytuacji nie można zbyt wiele wymagać, więc nie miał za złe Jilly, że zmieniła się w rozdygotany wrak. Nie dziwiły go nawet jej nocne jęki, którymi budziła cały obóz, by potem nagle ucichnąć na długie godziny. Ale ten Marsden, na przemian agresywny i wyniosły, to znów ckliwy i sentymentalny, wzbudzał w nim tak głęboką odrazę, że często miał przemożną ochotę go uderzyć.

Co za pętak - mruczał do siebie, czując jak mimowolnie dłonie zaciskają mu się w pięści. Och, Stefanio! Dlaczego wybrałaś kogoś takiego?

W końcu nadszedł moment, kiedy trzeba było przekazać straszliwą wiadomość Sarze i Dennisowi. Oczywiście, Greg zdecydował, że lepiej będzie, jeśli zrobi to Bill. Serce ścisnęło mu się z bólu na myśl o tamtej scenie. Dzieci wiedziały, że coś się stało, bo inaczej nie wezwano by ich ze szkoły, ale nie spodziewały się tak wielkiej tragedii. Bill odetchnął z ulgą, kiedy spełnił ten ciężki obowiązek, i prosił Boga, żeby nigdy więcej nie musiał przejść przez coś takiego. Jeszcze raz obiecał sobie, że będzie dla dzieci Stefanii jak ojciec, którego w Gregu na pewno nie znajdą. Postanowił organizować dla nich urodziny i święta dokładnie tak, jak kiedyś robiła to ich kochająca matka.

Stefania... Bill westchnął ciężko. Jej utratę przeżył o wiele boleśniej niż śmierć Maksa, który zdobył jego podziw i szacunek, ale nie serce. Stwierdził zaskoczony, że brakuje mu tej wysokiej, pełnej naturalnego wdzięku kobiety, jej dużych, smutnych oczu i szczerego uśmiechu. Dotkliwie odczuwał nieobecność Stefanii w życiu zawodowym. Cenił jej spryt w prowadzeniu interesów, wyczucie rynku i sprawną kontrolę nad Harper Mining. Jednak przede wszystkim nie mógł odżałować, że stracił oddaną przyjaciółkę, pełną ciepła, energii i ufności. No cóż, odeszła i trzeba znieść tę stratę, jak ból rozjątrzonej rany.

Żegnaj, moja droga - myślał ze smutkiem. - Nigdy cię nie zapomnę. Nigdy.

Urzędnika w kasie biletowej na lotnisku w Darwin zaciekawił widok kobiety, która wolnym krokiem weszła do hali, rozglądając się niepewnie dookoła, jakby nie wiedziała, gdzie się skierować. Niewiele kobiet w Australii nosi kapelusze, o ona miała na sobie elegancki toczek z gęstą woalką, całkowicie zakrywającą twarz. Sztywno podeszła do okienka, niepewnie stawiając nogi, jak ktoś, kto przeszedł ciężki wypadek. Chyba właśnie dlatego założyła woalkę - zdecydował. Mimo to, było w niej coś pociągającego.

Zatrzymała się na środku hali i odczytała z tablicy informacyjnej godziny odlotów. Następnie podeszła do kasy.

- Proszę bilet do Townsville.

Jej głos był niski i matowy.

- Powrotny?

Zawahała się.

- W jedną stronę.

Kasjer wystukał dane lotu na klawiaturze komputera i podał cenę biletu.

- Pani nazwisko?

Nastąpiła krótka przerwa. Kobieta otworzyła podręczny neseser i zdziwionym oczom urzędnika ukazało się jego wnętrze, po brzegi wypchane niestarannie ułożonymi banknotami. Nie zwracając uwagi na spojrzenie kasjera, nieznajoma podniosła głowę.

- Nazywam się Tara Welles - oznajmiła dumnie.

Rozdział VI

Na pokładzie samolotu Tara Welles odetchnęła z ulgą, zsunęła buty z nóg, usiadła wygodniej i zamknęła oczy. Nie lubiła występować jako tajemnicza, zawoalowana dama, ale wszystko było lepsze od spojrzeń, czasem przerażonych, czasem współczujących, a czasem po prostu obraźliwych, którymi obrzucali ją ludzie, gdy pojawiała się bez zasłony na twarzy. A już wkrótce... już wkrótce... Pomyślała o nadchodzącym etapie życia i jej usta przybrały wyraz twardego postanowienia, tak charakterystyczny dla dawnej Stefanii Harper.

Od czasu, gdy opuściła Dave'a, wielokrotnie była bliska załamania. W jej sercu szalały najrozmaitsze uczucia. Przeżyła wstrząs, ale wyszła z niego mocniejsza. Podróż ciężarówką do Darwin zmieniła się w koszmar. Nagle zaczęły powracać ukryte na dnie pamięci strzępki przerażających wspomnień z niedawnej przeszłości. Wszystko zaczęło się, gdy wielki samochód pokonywał w bród strumień przecinający drogę niedaleko miejsca, skąd wyruszyła. Spod kół wzbiły się fontanny wody, uderzając o przednią szybę. Niespodziewanie dla siebie samej, Tara krzyknęła przeraźliwie i zasłoniła twarz ramieniem. Była pewna, że woda chluśnie jej na głowę, zaleje oczy i wedrze się do gardła. Opanowała się, z trudem łapiąc powietrze. Zdawała sobie sprawę, że kierowca spogląda na nią zdziwiony, ale nie potrafiła wytłumaczyć swego zachowania.

W ślad za pierwszym wspomnieniem nadciągnęły nieubłaganie inne obrazy z przeszłości. Znów zobaczyła zachód słońca nad mokradłami. Stała na pokładzie, trzymając aparat fotograficzny. Przypomniała sobie, jak wynurzyła się nad powierzchnię wody, nieprzytomna ze strachu, i zobaczyła zimne oczy swego zabójcy. To był Greg! Jej mąż! O mój Boże! Za nim siedziała jak zahipnotyzowana jakaś kobieta. Nie ruszyła się z miejsca, chociaż Stefania błagała ją o pomoc. Jilly! Potem był już tylko ból, ostre jak brzytwa zęby wbite w ramię, gorąca krew, która zalała jej twarz, woda zamykająca się nad głową i wreszcie utrata świadomości. Ciężarówka sunęła z rykiem silnika przez jałową równinę, a Tara mozolnie składała z kawałków bolesnych wspomnień obraz swego życia. Zanim dojechali do Darwin, zrozumiała, że niegdyś była Stefanią Harper.

Ale taka osoba już nie istniała. Własny mąż pragnął jej śmierci i zabił ją. Uświadomiła sobie, że jest kobietą bez twarzy, nazwiska i przeszłości. On zabrał jej wszystko. Była nikim.

Gorzkim echem powróciły do niej słowa Dave'a: “Jest coś albo ktoś, dla kogo ocalałaś.” Ocalona? Może dla męża, który był przyczyną całej tragedii? Zniekształconą twarz Tary wykrzywił ironiczny uśmiech. O, nie.Nie pozwoli, żeby jeszcze raz spróbował ją zabić. Ocalona? Po co? Dlaczego ręka przeznaczenia wyrwała ją śmierci? Czyż śmierć nie jest lepsza niż to niewysłowione cierpienie? Z obrzydzeniem zerwała z palca obrączkę i cisnęła przez okno.

Dlaczego... dlaczego... dlaczego... To pytanie wciąż przelatywało jej przez głowę, gdy tak siedziała w kabinie rozpędzonej ciężarówki, pogrążając się coraz głębiej w rozpaczy i bezsilnej złości. Dlaczego to zrobiłeś, Greg? Kochałam cię bardziej niż ktokolwiek na świecie. Dlaczego ty mnie nie kochałeś? Dlaczego chciałeś mojej śmierci? Czy aż tak mnie nienawidziłeś? Opadała coraz niżej, na samo dno rozpaczy i gniewu, aż wreszcie znalazła punkt oparcia, od którego mogła się odbić i znów wypłynąć na powierzchnię.

Przecież musi być jakiś powód mojego ocalenia - myślała gorączkowo. Dave tak mówił. Już wiem. Przeżyłam, żeby się dowiedzieć, dlaczego mnie to spotkało. Ale co potem? Odpowiedź zaświtała jej błyskawicznie. Zemsta! Trzeba pomścić swoją krzywdę. Najdziksze pomysły przychodziły jej na myśl. Jednego tylko była pewna - z zimną krwią doprowadzi swoje postanowienie do końca. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie oddać Grega w ręce policji, ale natychmiast zrezygnowała. To byłoby za mało. Nigdy nie dowiedziałaby się, dlaczego to zrobił. A przecież musi to wiedzieć i się dowie.

Kobieta, która wysiadła w Darwin z ciężarówki, była roztrzęsiona i słaba, jak po ciężkiej chorobie. Miała wrażenie, jakby jej ciało zmieniło się w jedną otwartą ranę. Jednocześnie czuła, że odnalazła w sobie nową, niezłomną siłę ducha, jakąś nieugiętą moc charakteru, która pozwoli jej wytrwać i przejść zwycięsko wszystkie próby losu. Bardzo potrzebowała tej siły. Była to jej jedyna broń, ale wiedziała, że musi wystarczyć. Przede wszystkim musiała zamienić opale Dave'a na gotówkę. Zmusiła się do odwiedzenia wszystkich dawnych baraków wojskowych w Darwin, gdzie urzędowali handlarze kamieni i jubilerzy. Dowiadywała się o cenę i mężnie odpierała wścibskie spojrzenia, dociekliwe pytania i nieuczciwe oferty. Pod koniec dnia czuła mdłości i ledwie trzymała się na nogach. W kantorze jednego z handlarzy, na którego ofertę w końcu przystała, uległa atakowi paniki i wybiegła na świeże powietrze. Zaniepokojony kupiec pośpieszył za nią.

- Hej, proszę pani! - zawołał. - Nie wzięła pani swoich pieniędzy. Te opale są rzeczywiście najwyższej jakości. Dobrze się pani czuje?

Chciał jej pomóc, ale zignorowała go, chwyciła stos banknotów i uciekła, dobywając ostatków sił. Rezultaty transakcji przekroczyły jej najśmielsze oczekiwania. Przyszła tu jako rozbitek bez grosza, a wychodziła z sumą, która dawała jej prawie nieograniczone możliwości. Mogę się zająć, czym zechcę - pomyślała. I zajmę się jedną tylko rzeczą. Swoim życiem. Życiem Tary Welles.

Natychmiast udała się do najlepszego hotelu w mieście. Pierwsze, niekorzystne wrażenie dziwaczki w spłowiałej, niemodnej i workowatej sukni zniknęło, kiedy tylko opłaciła za kilka dni z góry najdroższy apartament i zaczęła rozdawać sute napiwki. Z zacisza swojego pokoju wysłała zamówienia do wszystkich najelegantszych domów mody w mieście, aby przysłano stroje do przymiarki. Jej życzenia spełniano bardzo chętnie, ponieważ rozeszła się już wiadomość, że do miasta zjechała jakaś bogata ekscentryczka. Jednak wybieranie i mierzenie nowych ubrań nie sprawiało Tarze przyjemności. Obejrzała się dokładnie w dużym lustrze hotelowego pokoju i zobaczyła, jak strasznie wygląda jej poranione ciało. Po raz pierwszy od dnia, w którym ujrzała swoje niewyraźne odbicie w beczce z wodą, przy chacie Dave'a, rozpłakała się. Pogrążona w smutku, godzinami leżała na łóżku, płacząc nie tylko nad swoją zeszpeconą twarzą i sylwetką, ale nad utratą siebie samej.

Nagle, wśród obezwładniającego żalu i rezygnacji, poczuła, że ogarnia ją gniew. Właśnie on dodał jej energii. Z niezwykłą dla siebie determinacją zaczęła wydzwaniać do szpitali, lekarzy i klinik w całej Australii, wypytując o specjalistę w dziedzinie chirurgii plastycznej, który pomógłby jej w powrocie do normalnego życia. Jedno nazwisko powtarzało się najczęściej. Dlatego właśnie leciała teraz do Townsville, skąd miała wyruszyć dalej, na Wielką Rafę Koralową. Tam, na Wyspie Orfeusza, mieszkał i pracował człowiek, jakiego potrzebowała.

Leżąc wygodnie na szerokim łóżku Maksa w rezydencji Harperów w Sydney, Greg Marsden doszedł do wniosku, że życie bez żony ma wiele zalet. Nie musi jeszcze wstawać. Jest sam i może robić to, na co ma ochotę. Jak będzie gotowy, weźmie długi prysznic, a Matey przyniesie mu śniadanie.

Nie jest źle - pomyślał.

Ale też nie wszystko mu odpowiadało. Nie mógł zachowywać się jak kawaler. Niedawno stracił przecież żonę. Zastanawiał się, jak długo jeszcze będzie musiał odgrywać rolę nieutulonego w żalu wdowca. Jak się spodziewał, tragiczny wypadek Stefanii znalazł się na pierwszych stronach gazet i w dziennikach telewizyjnych całego świata. Odkąd opuścili obozowisko i wrócili do cywilizacji dziennikarze, ekipy filmowe i fotoreporterzy nie dawali im spokoju. Nie udzielił żadnego wywiadu, tłumacząc się głęboką żałobą. Co ważniejsze, przekonał niechętnego mu Filipa, że należy chronić Jilly od wszelkich stresów. Była teraz bezpieczna w wielkim domu na Hunter's Hill, gdzie łowcy sensacji nie mogli jej dopaść. Jednakże wiedział z doświadczenia, że musi czymś zadowolić dziennikarzy, wobec czego przekazał agencji, która zaoferowała mu wcale niemałą sumkę, wszystkie zdjęcia ze ślubu i album fotografii rodzinnych Stefanii. Jak dotąd, szło mu całkiem nieźle.

Mimo wszystko wciąż musiał zachowywać ostrożność, chociaż z zasady nie znosił żadnych ograniczeń. Był pewien, że nikt nie wie o jego romansie, i nie widział powodu, dla którego ta sensacja miałaby kiedykolwiek wyjść na jaw. Zaraz po wypadku Jilly kompletnie się załamała, ale zdołał jakoś doprowadzić ją do porządku. Prawdę mówiąc wstrząs, jaki przeżyła, sprawił, że pożądała go jeszcze bardziej. Warto było narażać się na niebezpieczeństwo i odwiedzać ją w namiocie, żeby jeszcze raz zasmakować jej namiętnych pieszczot, nawet kiedy Bill McMaster przybył do obozu. Greg przerażał ją, a zarazem zniewalał swoją zuchwałością. Oddała mu się ciałem i duszą.

Myśląc o Jilly, poczuł znajome podniecenie. Szkoda, że nie ma jej teraz pod ręką. Puścił wodze fantazji, wspominając zgrabne ciało, ręce, język. Szybko się jednak opanował. Daj spokój, chłopie - zganił się w myślach. Nie chcesz przecież stracić wszystkiego dla jakiejś dupy, nawet dla najlepszej, jaka ci się kiedykolwiek trafiła.

Przypomniał sobie powrót do rezydencji. Musiał stoczyć długotrwałą walkę, żeby zjednać sobie Mateya i resztę służby. Tak uwielbiali Stefanię, że w każdym spojrzeniu mógł wyczytać niemy wyrzut. W końcu mu się udało. Jedli mu teraz z ręki. Nawet dzieci go tolerowały.

Został jeszcze problem tego, co prawnicy nazywali elegancko “mieniem Harperów”. Nie można było podjąć żadnej decyzji, dopóki ciało Stefanii nie zostanie odnalezione. Greg z irytacją zmarszczył brwi. Nie miał wątpliwości, że jego żona nie żyje. Pamiętał ostatnie chwile, zanim krokodyl wciągnął ją na dobre pod wodę. Widział rozszerzone strachem oczy i pęcherzyki powietrza wydobywające się z krwawiących ust. Długo obserwował miejsce, gdzie zniknęła, i wiedział, że ani Stefania, ani krokodyl nie wypłynęli z powrotem na powierzchnię. Zapewne jej ciało spoczywa teraz gdzieś na dnie, zaplątane w korzenie drzew porastających brzegi laguny. Byłoby dużo wygodniej, gdyby wypłynęło na wierzch. Mógłby wyprawić widowiskowy pogrzeb. No cóż, trudno. Pieniądze Stefanii i tak należą teraz do niego. Ma do nich swobodny dostęp, ponieważ sama postarała się, żeby wszystkie jej dobra zapisano jako ich wspólną własność. Poza tym, jako jeden z dyrektorów Harper Mining otrzymuje stałą pensję. Korzysta z domu, jachtu i służby. Odzyskał wolność. Postanowił, że najpierw zje coś dobrego na śniadanie. Z seksem będzie musiał trochę zaczekać. Jakoś to wytrzyma. A może by tak zagrać w tenisa? - pomyślał, uśmiechając się do siebie. Teraz mój serw!

Niewielka łódź ostrożnie wypływała z ruchliwego portu w Townsville. Siedząca na pokładzie Tara zagłębiła się w myślach i nie zwracała uwagi na urzekający krajobraz. Lecąc z Darwin na południowy wschód, do Queenslandu, była tak pochłonięta roztrząsaniem przeszłości i snuciem planów na przyszłość, że ani raz nie wyjrzała przez okno na zmieniającą się w dole scenerię. Każdy ze stanów Australii jest na swój sposób malowniczy, ale tylko Queensland może się pochwalić najwspanialszym na świecie cudem natury. Ludzie przyjeżdżają z najodleglejszych zakątków, żeby podziwiać oszałamiające piękno Wielkiej Rafy Koralowej. Dla Tary Welles nie miało ono w tej chwili znaczenia.

A jednak, w miarę zbliżania się do celu, otaczające widoki zaczęły wzbudzać jej zainteresowanie. Ujrzała przed sobą wyrastającą z lazurowego morza wyspę. Niskie wzgórza porastały drzewa palmowe. Na skraju złocistej plaży wzniesiono kilka niewielkich domków. Wszystko skąpane było w jaskrawym blasku tropikalnego słońca. Od strony największego budynku, stojącego pośrodku kompleksu zabudowań kliniki, szła w stronę nabrzeża jakaś potężnie zbudowana kobieta, ubrana w kolorowy sarong. Trzymała jaskrawą parasolkę, żeby osłonić nadpływającego gościa przed palącym słońcem. Gdy łódź dobiła do brzegu, pomogła Tarze wysiąść.

- Witamy w Klinice Marshalla!

Tara zobaczyła przed sobą sprawną, pięćdziesięcioletnią kobietę o przyjemnym, matczynym wyglądzie, uśmiechającą się od ucha do ucha. Milczenie nowo przybyłej wcale jej nie speszyło.

- Mamy dzisiaj przepiękny dzień - ciągnęła radośnie. - Nie wyprowadziłabym się z tej wyspy za żadne pieniądze, chociaż nie powiem, żebym była za bogata. Nazywam się Elizabeth Mason, ale wszyscy mówią do mnie Lizzie. Ty jesteś Tara, prawda?

- Tak.

- To cały twój bagaż? Daj, ja poniosę.

Bez wysiłku dźwignęła małą walizkę Tary. Obie kobiety ruszyły wzdłuż nabrzeża do głównego budynku.

- Doktor Marshall operuje, inaczej sam by ci wyszedł na spotkanie. Ja należę do personelu. Jestem taką osobą od czarnej roboty. Jak to się stało, że trafiłaś do naszej kliniki? Czy ktoś ci ją polecił?

- Przeczytałam o niej w jakimś piśmie - odparła wymijająco. Odetchnęła głęboko. - Przyjechałam tutaj ponieważ, jeśli dobrze zrozumiałam, specjalizujecie się w... chirurgii plastycznej.

- No, jasne - potwierdziła Lizzie z zapałem. - Doktor Marshall to najlepszy specjalista w całym kraju. Ciężko pracował, żeby skończyć studia. Zarywał noce i tak dalej. A potem umarła jakaś ciotka, czy ktoś taki, i zostawiła mu całe mnóstwo pieniędzy. Mógł sobie żyć wygodnie, ale zamiast tego założył klinikę. Tubylców leczy za darmo. I nigdy się tym nie chwali. Taki z niego równy gość.

Promieniująca z Lizzie energia, entuzjazm i zadowolenie z wykonywanego zajęcia natchnęły Tarę optymizmem. Czuła, że znowu zaczyna żyć.

- Oto twój domek - oświadczyła Lizzie, zatrzymując się przed małym bungalowem. Otworzyła drzwi. Wewnątrz znajdował się przytulny salonik o jasnoniebieskich ścianach. Urządzono go z prostotą i smakiem. Bambusowe meble współgrały z rosnącymi za oknem palmami. W głębi widać było drzwi do łazienki i sypialni. Wspaniałe mieszkanie dla jednej osoby. Tara doznała niewytłumaczalnej ulgi.

- Będzie ci tu dobrze - zapewniła Lizzie. - Łóżko masz wygodne, a wokół cisza i spokój. Możesz robić, co zechcesz.

Wyprowadziła Tarę na zewnątrz i wskazała basen po drugiej stronie trawnika, ocieniony wysokimi, chwiejącymi się na wietrze palmami. Woda połyskiwała w słońcu. Wokół basenu, na rozłożonych leżakach odpoczywało kilku pacjentów. Inni przechadzali się z wolna, jakby na nowo trenowali najprostsze ruchy. Jeszcze inni stali, gawędzili, pływali albo bawili się w wodzie, mniej lub bardziej sprawnie. Wielu miało na sobie bandaże, a ci, którzy niedawno przeszli operacje, osłaniali głowy kapeluszami i pozostawali w cieniu, żeby chronić przed słońcem delikatną skórę. Na ciałach wszystkich Tara dostrzegła blizny. Niektórzy stracili palce, a nawet całe kończyny. Sylwetki kilku nieszczęśników były okropnie zdeformowane. Wygląda to jak zjazd dziwadeł - pomyślała gorzko. Letnisko dla kalek. Mój Boże, czy ja stąd kiedykolwiek wyjadę...

- Nie martw się, kochana - odezwała się Lizzie, przypatrując jej się z uwagą. - Niepotrzebnie się nad nimi litujesz. Oni wcale nie czują się godni litości. Wszyscy odchodzą stąd uśmiechnięci. Już doktor Marshall o to dba jak należy.

Lekarz nie tracił czasu i Tara szybko doczekała się pierwszej wizyty. Kiedy przyszła Lizzie, żeby zabrać ją na badanie, ogarnął ją dziwny lęk. Jednak widząc rosłego mężczyznę o miłej powierzchowności, czekającego na nią w gabinecie, poczuła, że jej obawy ustępują. Widząc zdenerwowanie pacjentki, doktor nie próbował zabawiać jej towarzyską rozmową, tylko od razu przystąpił do dokładnych oględzin blizn na twarzy i ciele. Przyglądał się uważnie każdej z nich przez szkło powiększające.

Wreszcie usiadł i spojrzał na Tarę łagodnymi, brązowymi oczyma.

- Co było przyczyną tak poważnych ran?

Tara zawahała się.

- Wiem, że mówienie sprawia pani ból. Struny głosowe zostały uszkodzone. Muszę jednak zadać kilka pytań.

- Miałam wypadek... samochodowy.

- Jak dawno?

- Sześć tygodni temu.

Lekarz wiedział, że żadna z tych odpowiedzi nie jest prawdziwa. Nachylił się nad pacjentką, spoczywającą nieruchomo na kozetce.

- Czy może mi pani opowiedzieć coś więcej o swoim... wypadku?

- Pewien stary człowiek... mój przyjaciel... nauczył się od tubylców, jak leczyć ziołami. Zrobił taką maść z gliny i...

- A, tak, wiem. My też czasem używamy podobnych specyfików. No cóż, przyjaciel zna się na rzeczy. Miała pani złamaną szczękę, ale pęknięcie doskonale się zrosło.

Tara zniecierpliwiła się.

- Doktorze Marshall, chcę znowu wyglądać jak człowiek. Czy potrafi mi pan w tym pomóc?

Lekarz zastanawiał się chwilę.

- Obrażenia są bardzo rozległe, głębokie i dość... niespotykane, panno Welles. Trzeba wykonać więcej niż jedną operację. Konieczna jest rekonstrukcja tkanki. Z przykrością muszę panią ostrzec, że takie zabiegi są bolesne, a jeszcze długo potem będzie się pani bardzo źle czuła.

- Nie obawiam się bólu! - wybuchnęła ze złością.

Lekarz nawet nie drgnął.

- Jeszcze jedno. Nie możemy zacząć operacji, dopóki blizny nie zmiękną. To potrwa parę tygodni.

- Nic nie szkodzi - oświadczyła niedbale. - Mam pieniądze i nigdzie mi się nie śpieszy.

- Tutaj pieniądze nie są dla nas najważniejsze. - Tara zignorowała łagodną przyganę w jego głosie. Doktor spokojnie mówił dalej: - Oczywiście, po tak wielkim wstrząsie dla całego organizmu, wypoczynek i rekonwalescencja wyjdą pani na dobre. Przejdźmy do rzeczy. Czy ma pani jakąś fotografię z przeszłości, najlepiej zrobioną niedługo przed wypadkiem?

Tara przypomniała sobie dzień swojego ślubu i łzy zapiekły ją pod powiekami. Zacisnąwszy zęby, wzięła się w garść.

- Nie, nie mam. - Potrząsnęła głową i jednym tchem oznajmiła mu o swej decyzji, którą podjęła leżąc długimi godzinami na hotelowym łóżku w Darwin. - Nie chodzi mi tylko o zlikwidowanie blizn. Chciałabym wyglądać zupełnie inaczej. Chcę mieć nową twarz i nową figurę. Kiedy stąd wyjdę, chcę być zupełnie inną kobietą!

Czas mijał, a Tara pozostała nieugięta w swoim zamiarze. Poranione ciało i wyczerpany umysł powoli odzyskiwały siły. Wśród spokoju dziewiczej tropikalnej przyrody dni mijały spokojnie, jak przed wiekami. Nocne niebo, ozdobione milionami połyskujących gwiazd, rozpościerało się nad wyspą jak opiekuńcza, szafirowa kopuła. Wszystko wokół było pachnące, czyste i nieskalane. Czuła się jak Ewa w raju. Zaczynała wszystko od nowa, ale tym razem wiedziała, że w ogrodzie czai się wąż.

Wyspa w dużym stopniu zawdzięczała swą niepowtarzalną atmosferę spokojowi emanującemu z doktora Marshalla, jej dobrego ducha. Poznawszy go bliżej, Tara zdała sobie sprawę, że jego troska o innych nie wynikała tylko z obowiązku zawodowego, ale przede wszystkim z głębokiego współczucia, jakie żywił dla wszystkich nieszczęśników zwracających się do niego o pomoc. Udzielał im nie tylko pomocy medycznej, dbał także, by na wyspie czuli się dobrze pod każdym względem. Zawsze był w pobliżu, oferując pacjentom nie tylko zimny profesjonalizm, ale i ciepły, ludzki kontakt. Pewnego dnia Tara natknęła się na niego, gdy po powrocie z wyprawy na ryby wyciągał na brzeg mały ponton.

- Czy mogłabyś chwycić tę linę? - zagadnął. - Zawiąż koniec wokół pnia. O, właśnie tak. Dziękuję.

Chciała oddalić się w milczeniu.

- Hej, nie odchodź! - zawołał, schylony nad pontonem. - Coś ci pokażę.

Ociągając się, podeszła do niego. Sięgnął na dno łodzi i dumnie wyciągnął dwie wielkie ryby.

- Co o nich sądzisz? Nieźle, jak na dwie godziny pracy, co? Umiesz łowić?

- Nie.

- Tutaj ma to praktyczne znaczenie - ciągnął wesoło. - Jedzenie mniej nas kosztuje! - Wskazał ręką dookoła. - Jak ci się podoba na wyspie?

Rozejrzała się. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Od dawna nie prowadziła normalnej, towarzyskiej rozmowy.

- Ładnie tu.

- To miejsce ma naturalne właściwości uzdrawiające, wiesz? Jestem dumny z mojego małego raju na ziemi. Świetnie się nadaje do działalności leczniczej, szczególnie takiej jak moja.

Tara milczała.

- Znasz morze? - zapytał. - Gdzie się urodziłaś?

- W głębi lądu, na wsi.

- Zazdroszczę ci. Ja jestem mieszczuchem. Masz jakąś rodzinę?

- Nikogo.

Roześmiał się.

- Nie lubisz mówić o sobie, co?

Oburzenie zmusiło ją do rozmowy, mimo że gardło wciąż bolało i z trudem wydobywała głos.

- Doktorze Marshall, sądziłam, że swoim pacjentom gwarantuje pan spokój i dyskrecję!

Uśmiechnął się.

- Dobrze, obiecuję nie zadawać więcej podchwytliwych pytań, ale pod warunkiem, że przestaniesz zwracać się do mnie “doktorze Marshall”. Nazywam się Dan.

Dan. Kilka razy powtórzyła w myślach to imię. Pasowało do pogodnego, roześmianego mężczyzny, który stał przed nią w szortach, trykotowej koszulce i kapeluszu. Od jego szczupłego, opalonego ciała bił zapach morza. Zagłębiła palce nagich stóp w gorącym, białym piasku. Nie była już taka zdenerwowana.

- W porządku, Dan.

Tego samego dnia, późnym wieczorem, doktor złapał się na tym, że wspomina jej słowa i sposób, w jaki je wypowiedziała. Wyczuł, że musiała stoczyć ze sobą wewnętrzną walkę, by przekroczyć mur, jaki wzniosła wokół siebie. Zastanawiał się, co spowodowało taką nieufność wobec ludzi. Nauczył się wyczuwać cierpienie drugiego człowieka i doszedł do wniosku, że nie spotkał jeszcze nikogo, kto by przeżył większe niż ona rozczarowanie i ból. Cóż to mogło być? Uznał, że najpierw, za pomocą odpowiedniej diety, ćwiczeń i pływania, trzeba doprowadzić do formy jej ciało. Starannie przygotowany program miał się wkrótce zacząć. Potem zajmie się jej twarzą. Termin pierwszej serii operacji już się zbliżał. Lepiej, żeby była udana. Tak wiele od tego zależało, nawet równowaga psychiczna Tary. Z westchnieniem zabrał się do przeglądania zdjęć rentgenowskich jej czaszki. Wokół leżały trzy lub cztery szkice przyszłej twarzy tajemniczej pacjentki. Obok stał gipsowy model jej głowy w obecnym stanie. Uznał, że nie ma znaczenia, który z projektów wybierze. Wszystko lepsze niż jej obecny wygląd.

Niedaleko, na drugim krańcu spowitego w ciszę terenu kliniki, Tara również pracowała do późnej nocy. Starannie gromadziła wycinki zrozrzuconych dokoła czasopism i gazet i z zaciętą miną wklejała je do albumu.

Na stole przed nią znajdowały się zdjęcia i artykuły. Wszystkie dotyczyły jednego tematu. “Dziedziczka fortuny zginęła w podróży poślubnej”, krzyczały nagłówki, “Mieszkanka Sydney zaatakowana przez krokodyla”. “Wkrótce po ślubie roku, Stefania Harper, najbogatsza kobieta Australii...” - pisał któryś z dziennikarzy. Wszystkie sprawozdania były ilustrowane zdjęciami z jej ślubu, z polowania na rozlewiskach Alligator River i fotografiami Grega. Zobaczyła też inne, z młodości, przedstawiające ją na Kingu w Edenie jako grubą, nieładną nastolatkę. Greg sprzedał pewnie jej rodzinny album. Trudno, doliczy mu to do rachunku.

Gromadziła wycinki od czasu, kiedy w Darwin przypadkowo wpadło jej w ręce czasopismo, w którym zobaczyła artykuł na swój temat. Chciała w ten sposób lepiej pojąć, co się wydarzyło i poznać dalszy przebieg wypadków. Gazety przypomniały jej o czymś jeszcze. Ze zmienionym wyrazem twarzy spojrzała na zdjęcia Dennisa i Sary. Długo im się przyglądała. Czy dzieci zrozumieją, że ich matka zachorowała i musi pozostać z dala od nich, aż wyzdrowieje? Co więcej, nie może do nich wrócić, dopóki nie przestanie być tą słabą, głupią kobietą, która sama dopuściła do czegoś tak strasznego. Cicho, z zacięciem przemawiała w myślach do dzieci. Siedząc samotnie w ciemnościach nocy, wysyłała do nich wiadomość. Muszę nauczyć się być sobą, nie córką Maksa, nie czyjąś żoną, nawet nie waszą matką, ale właśnie sobą samą. Po raz pierwszy nie szukam oparcia u mężczyzny. Chcę być samodzielna. Nie zasługujecie na to, żeby wasza matka była psychiczną kaleką. Wrócę do domu, kiedy już będę umiała sama iść przez życie. Zrozumcie mnie, moje najukochańsze skarby!

Łzy zalśniły w jej oczach. Pozwoliła im swobodnie spływać po policzkach. Szloch niósł ulgę udręczonemu sercu. Tak bardzo tęskniła za dziećmi. Oparła głowę na ramionach i długo łkała. W końcu, wyczerpana, ale spokojniejsza, sprzątnęła ze stołu i poszła do łóżka. Od czasu wypadku Greg wciąż zjawiał się w jej koszmarach. Tej nocy spała spokojnie. Zamiast niego zobaczyła szczupłą, przystojną twarz i ciepło uśmiechnięte, brązowe oczy. Czyjś miły głos pytał, czy nie wybrałaby się na połów.

Sydney to piękne miasto, a Hunter's Hill powszechnie uchodzi za jedną z najelegantszych dzielnic. Mniej zamożni mieszkańcy z zazdrością patrzą na stojące tam stare domy z piaskowca, koronkowej roboty ogrodzenia z kutego żelaza, wysadzane drzewami aleje, prywatne korty i baseny. Dla Jilly Stewart, zamkniętej w wielkiej willi, gdzie mieszkała sama z Filipem, Hunter's Hill stało się więzieniem. Rzecz jasna, nikt nie trzymał jej tam siłą. Wręcz przeciwnie, nic nie ograniczało swobody ruchów. Od czasu powrotu z Edenu Filip, który zawsze był niezwykle zapracowany, miał coraz więcej zajęć poza domem, jakby specjalnie chciał zostawić żonę samą sobie. Na temat śmierci Stefanii nie padło między nimi ani jedno słowo, ale Jilly miała wrażenie, że Filip wie wszystko. Nie wyrzucała mu, że trzyma się od niej z daleka. Sama, gdyby tylko mogła, chętnie unikałaby własnego towarzystwa.

Od tamtej nocy na rozlewiskach Jilly żyła niczym w surrealistycznym śnie, gdzie chwile grozy przeplatają się z momentami wielkiej radości i uniesienia. Wcale nie chciała, żeby Greg zabił Stefanię. Była pewna, że do śmierci nie zapomni jej ostatniego, błagalnego spojrzenia, zanim krokodyl wciągnął ją pod wodę, i wciąż będzie słyszała rozpaczliwy krzyk: “Jilly! Pomóż mi!” Ten krzyk pojawiał się co noc w koszmarnych snach, jeśli tylko udało się jej zasnąć.

A jednak chciała śmierci Stefanii. Dlatego właśnie siedziała w łodzi jak sparaliżowana, niezdolna do żadnego ruchu, dopóki nie było już za późno. Zdała sobie sprawę, że od dawna pragnęła usunąć Stefanię Harper ze swojej drogi. Bezpośrednią przyczyną stał się Greg i jej miłość do niego. Nie umiała już obejść się bez jego pieszczot. To było jak narkotyk. Sama się dziwiła, jak to możliwe, żeby tak uzależnić się od mężczyzny. Dotychczas, ze skrywaną satysfakcją, współczuła Stefanii kolejnych nieudanych związków. Mimo swoich pieniędzy, Stefania trafiła kolejno na dwóch bezpłciowych mydłków, podczas gdy Jilly wyszła za mąż za Filipa, który był nie tylko przystojny i dystyngowany, ale w dodatku świetnie zarabiał, dbał o żonę i miał naturę monogamisty.

- Biedna Stef - mawiała Jilly protekcjonalnym tonem do wspólnych przyjaciół. - Ona po prostu nie zna się na mężczyznach.

I nagle wszystko się odmieniło. Stefania znalazła kogoś, kto wydawał się stworzony specjalnie dla niej, dla Jilly. Czuła bezsilną złość, jak skrzywdzone dziecko. To przecież takie niesprawiedliwe!

Ale czy kiedykolwiek było inaczej? Harperowie zawsze dostawali to, czego chcieli. Sięgając pamięcią do źródeł swej gorzkiej zazdrości, Jilly wspomniała ojca, który popełnił samobójstwo po nieudanej transakcji z Maksem Harperem. Nieudanej tylko dla niego, bo Maks wiele na niej zarobił. To zdarzenie, chociaż nigdy się o tym nie mówiło, zapoczątkowało przyjaźń Stefanii i Jilly. Starsza z dziewcząt, szlachetna i uczuciowa, w przeciwieństwie do twardego i oschłego ojca wzięła osieroconą przyjaciółkę pod swoje skrzydła i od tej pory obdarzała ją siostrzaną miłością. Uczucia Jilly były bardziej złożone. Kochała Stefanię, ale gdzieś na dnie serca chowała zimną urazę i zazdrość. Zawistnym okiem patrzyła na jej pieniądze, wolność, a teraz na męża.

Greg. Jilly zadrżała. Jak dziecko powtarzała w myślach litanię, której nauczył ją siłą w namiocie, w noc po tragedii.

- To był wypadek, prawda? Odpowiedz!

- Tak.

- Grzeczna mała. Zapamiętaj to sobie.

- To był wypadek.

- Gdyby cię ktoś pytał, tak masz mówić. I jeszcze jedno.

- Co takiego?

- Teraz jesteśmy tylko ty i ja. Tak jak chcieliśmy.

- Och, Greg...

- Cicho, maleńka. Już po wszystkim. Pamiętaj. A teraz napij się.

Szlochając, klnąc i trzęsąc się z pożądania, Jilly sięgnęła w samotności po kieliszek.

Rozdział VII

- Już niedługo twoja operacja. Jesteś gotowa?

Tara z przyjemnością poddawała się cotygodniowemu masażowi, wykonywanemu fachową ręką Lizzie. Czuła, jak rozluźniają się zesztywniałe mięśnie. Starsza kobieta polubiła tę wysoką, milczącą pacjentkę, która mimo okaleczeń i niewątpliwego bólu, nigdy nie skarżyła się ani słowem.

- Prawie... Nie, jeszcze nie - wyznała szczerze Tara.

- O co chodzi? Nie masz zaufania do Dana?

- To bardzo dobry lekarz.

- I nie tylko. To prawdziwy cudotwórca. Spójrz na mnie. Zanim go poznałam, lubiłam sobie popić. Mąż odszedł, trafiłam parę razy do więzienia... A on zaproponował mi pracę. Tak, doktor Marshall to porządny facet.

Zamyślona Lizzie nadal masowała zniekształcone ramię Tary.

- Zapytałam go raz, dlaczego się nie ożenił. Powiedział, że było w jego życiu kilka kobiet. Nietrudno w to uwierzyć. Jest taki przystojny, miły i w ogóle... Jednak żadna z nich nie potrafiła tu wytrzymać. Widzisz, nasza klinika wygląda trochę jak elegancki kurort, ale wszyscy tutaj mają jakieś problemy. Trzeba się nimi zajmować. To zabiera dużo czasu, no a Dan poświęca się bez reszty. Ta, z którą by się ożenił, musiałaby dopasować się do niego i zrezygnować z wielu rzeczy.

Jak każda dobra żona - pomyślała Tara. Tak jak ja kiedyś zrobiłam. Drgnęła niespokojnie.

- Zabolało cię? - zapytała natychmiast Lizzie.

- Nie. Wszystko w porządku - odparła niepewnie.

Tara nie czuła się gotowa do operacji. Wciąż jeszcze miała wątpliwości, czy zdoła pogodzić się z jej efektami, bez względu na to, jakie będą. Z drugiej strony, nie miała powodu, żeby dłużej zwlekać. Zgodnie ze starannie ułożonym przez Dana programem, wykonywała dużo ćwiczeń fizycznych, tak dobranych, by nie nadwerężać uszkodzonego ramienia, i skrupulatnie przestrzegała diety złożonej ze świeżych owoców, warzyw i ryb. Starała się też przezwyciężyć strach przed wodą. Ta fobia wiele powiedziała Danowi o tajemniczej pacjentce, która z każdym dniem budziła w nim coraz większe zainteresowanie. Tara zdradziła się ze swoim lękiem, gdy pewnego dnia, namówiona przez Lizzie, opuściła domek, w którym spędzała niemal cały czas, i poszła kibicować pacjentowi, dzielnie pokonującemu całą długość basenu. Był to młody chłopak, Ben. Przeżył okropny wypadek samochodowy, w którym zginął jego ojciec, a on sam stracił ramię i część nogi. Cała społeczność wyspy zgromadziła się, by dopingować dzielnego pływaka i uczcić jego zwycięstwo nad własnym kalectwem. Kiedy Ben triumfalnie dotarł do brzegu, trochę wody wyprysnęło z basenu i spadło tuż obok Tary. Nie uszło uwagi Dana, że w tym momencie jego podopieczna odruchowo cofnęła się, przerażona.

- Nic ci nie jest? - zapytał.

Natychmiast się opanowała.

- Nic. Tylko... nie lubię wody.

- Będziemy musieli jakoś temu zaradzić - oświadczył spokojnie. - Pływanie to ważna część rehabilitacji. Pomożemy ci.

I rzeczywiście. Na początku Tara siadywała na krawędzi basenu, z płytszej strony, i dotykała stopami jasnoniebieskiej wody. Stopniowo przezwyciężyła obawy i bez wpadania w panikę zanurzała całe ciało. Dan obiecał, że po zakończeniu wszystkich operacji, nauczą ją pływać.

Inne przygotowania były równie ważne. Korzystając ze specjalistycznych katalogów, Tara zamówiła peruki, zestaw kosmetyków i odpowiednich preparatów. Z pomocą kosmetyczki, która raz na tydzień przyjeżdżała z Townsville, żeby służyć radą pacjentom, wypróbowała różne warianty wyglądu, aż wreszcie mogła opisać Danowi, jak chciałaby prezentować się w przyszłości. Przede wszystkim pragnęła jak najmniej przypominać Stefanię. Mimo wszystko, wspomnienie przeszłości wciąż ją prześladowało. W jednej z peruk wyglądała zupełnie jak w dawnych czasach. Zerwała ją z głowy, zaledwie spojrzała w lustro. Jednak po chwili namysłu złożyła ją starannie i zachowała na później. Żeby niczego nie zapomnieć postanowiła w duchu.

Wieczorem, w przededniu operacji, wymknęła się z domku i poszła na samotny spacer, na drugą stronę wyspy, żeby w spokoju przemyśleć swoje problemy. Dotarła do brzegu, usiadła na skale i spoglądała na rozciągające się przed nią Morze Koralowe. Słońce tańczyło na szmaragdowej wodzie. Z tyłu, na kamienistych zboczach wzgórz pasły się dzikie kozy. Lekka bryza szemrała wśród traw. Jakiś mały, fioletowo-żółty ptaszek podskakiwał odważnie wokół jej stóp. Dookoła panowała cisza i spokój.

- Mogę się przysiąść? - rozległ się głos Dana. - Lizzie powiedziała mi, że cię tu znajdę.

Usiadł obok i spojrzał na nią z uwagą. Przyjazne brązowe oczy wyrażały troskę. Lekki wiatr burzył mu włosy.

- Jutro twój wielki dzień - zaczął. - Przyszedłem, żeby jeszcze raz cię ostrzec. Zawsze rozmawiam z pacjentami otwarcie, a wydaje mi się, że dla ciebie szczerość jest wyjątkowo ważna. Pamiętaj, że jeśli zaczniemy, nie będzie już odwrotu. Nie mogę ci też udzielić żadnych gwarancji. Nie jestem cudotwórcą, chociaż Lizzie rozpowiada to wszystkim dookoła.

Zamilkł.

- Rozumiem. Nie martw się.

Wziął ją delikatnie za rękę i trzymał przez chwilę. Kojący dotyk mocnych, pewnych dłoni dodał jej sił.

- Wszystko w porządku, Dan. Jestem gotowa.

Chociaż personel kliniki był przyzwyczajony do pracy nad ciężkimi przypadkami, tego dnia wszyscy zauważyli, że ich przełożony jest wyjątkowo napięty. Jego zdenerwowanie wyrażało się w tym, że w nieskończoność powtarzał instrukcje, które już dawno zostały wykonane, i nękał pytaniami swojego nieszczęsnego asystenta.

- Czy pacjentce ogolono już głowę? Dobrze, dobrze. Wiemy, że jeśli skurcz wargi został spowodowany przez naderwanie mięśnia, to wszystko da się naprawić. A co będzie, jeżeli stwierdzimy przerwanie nerwu?

- Wtedy nic nie poradzimy, panie doktorze - odparł pośpiesznie młody lekarz, zadowolony, że trafiło mu się takie łatwe pytanie.

- Podobnie ruchy narządów mowy są być może ograniczane przez uszkodzenia widoczne na szyi. Ale jeśli krtań jest naruszona...

- To też nic nie poradzimy!

- Niech pan ciągle nie powtarza: “Nic nie poradzimy” - burknął Dan gniewnie.

- Przepraszam, panie doktorze.

- No, zaczynamy. Trzeba przygotować się na najgorsze.

Pesymizm Dana okazał się bezpodstawny. Z ulgą stwierdził, że większość zniekształceń na ciele Tary spowodowały blizny po głębokich ranach. Z rosnącym optymizmem wykonywał precyzyjne nacięcia i szwy, wspomagany przez milczącą grupkę ubranych w zielone, szpitalne kombinezony asystentów. Korekcja uszkodzonej powieki i opuszczonego kącika ust wymagała całej jego sprawności i koncentracji. Kiedy pod koniec dnia ściągał gumowe rękawice, zauważył, że dłonie mu drżą ze zmęczenia.

Coś takiego nie zdarzyło mu się jeszcze w dotychczasowej karierze. Kilka godzin później, kiedy wziął już prysznic, odświeżył się i wypoczął, głębiej zastanowił się nad tym faktem. Nie musiał długo myśleć. Ta pacjentka była dla niego ważniejsza niż inni podopieczni. A przecież nic o niej nie wiedział. Mimowolnie sięgnął po telefon.

- Halo? Mówi doktor Marshall, z kliniki na Wyspie Orfeusza. Chciałbym rozmawiać z sierżantem Johnsonem.

Nastąpiła krótka przerwa; w nocnej ciszy Dan słyszał tylko bicie swego serca.

- Sam? Tu Dan Marshall. Mam prośbę. Czy mógłbyś odszukać dla mnie pewną zaginioną osobę? Nie, nie chodzi o przyjaciela. To w zasadzie moja pacjentka. Cierpi na chwilową amnezję... utratę pamięci... Tak, jasne. Wzrost około stu siedemdziesięciu pięciu centymetrów, waga mniej więcej sześćdziesiąt kilogramów, ciemne włosy, oczy niebieskie...

Później jeszcze raz sprawdził jej dane, kiedy przeglądał karty wszystkich pacjentów podczas wieczornego obchodu.

- Kim jesteś? - cicho zapytał zawiniętą w bandaże, uśpioną postać. - Czy chociaż znasz siebie samą, Taro?

Grega Marsdena nie dręczyły podobne wątpliwości, kiedy pędził drogą z centrum miasta w kierunku Hunter's Hill. Uważał, że postępuje sprytnie i ostrożnie. Po tak długim czasie przyjacielska wizyta u Stewartów, w celu zapytania o zdrowie najlepszej przyjaciółki jego zmarłej żony, nie powinna wzbudzić niczyich podejrzeń. Co za szkoda, że nie zastanie Filipa. Musiał znowu wyjechać do Nowego Jorku. Greg uśmiechnął się do siebie. Nacisnął na gaz, żeby jak najszybciej minąć przygnębiające przedmieścia Sydney. Wreszcie dotarł do mostu Gladesville, przerzuconego wdzięcznym łukiem nad rzeką Paramatta. Odtąd droga biegła wśród zieleni i ładnych zabudowań. Zwolnił, zjechał z autostrady, skręcił w prawo i już był na miejscu.

- Greg! O, mój Boże!

Jilly wybiegła z domu, zaledwie usłyszała chrzęst kół samochodu na podjeździe.

- Cześć, maleńka. Zaczekaj. Daj mi wyłączyć silnik.

- Och, Greg, tak się za tobą stęskniłam. Zaczynałam już wariować w samotności...

Greg spojrzał na nią. Rzeczywiście, wyglądała jakoś dziwnie. Kocia twarz w kształcie serca płonęła rumieńcem, a w żółtawych, rozszerzonych oczach dostrzegł iskrę szaleństwa. Podnieciło go to od razu. Rozejrzał się. Wielki stary dom ze wszystkich stron osłaniały wysokie drzewa. Nikt nie mógł ich zobaczyć. Wyciągnął rękę i grzbietem dłoni przesunął niedbale po jej piersiach. Objął ją w talii i przyciągnął do siebie, wbijając kciuki w delikatne ciało powyżej bioder. Poczuła jego sztywną męskość i aż załkała z pożądania.

- Witaj, kochanie - odezwał się. - Wejdźmy do domu.

Pierwsza seria operacji okazała się niewątpliwym sukcesem. Mimo woli Dan odczuł przypływ zawodowej dumy i satysfakcji. Oczywiście, początkowe zabiegi miały głównie na celu rozpoznanie rozmiarów uszkodzeń i, jak to nazywał, przygotowanie gruntu. Najważniejszy etap, stworzenie nowej twarzy, miał dopiero nastąpić. Ten okres był dla pacjentki najgorszy. Znosiła potworny ból kolejnych operacji, a wciąż nie było widocznych efektów. W magicznym klimacie wyspy rany goiły się szybko, ale upał niewątpliwie pogarszał samopoczucie ciasno zawiniętego w bandaże rekonwalescenta. Dan nieraz widział ludzi znoszących mężnie przeciwności losu, ale spokój Tary budził w nim najgłębszy podziw.

- Jak znosisz ból? - zapytał po kolejnym badaniu.

Nie mogła mówić, więc tylko dała znak, że nic jej nie dolega.

- Nieprawda. Wiem, że bardzo cierpisz. - Nie poruszyła się. - Damy ci jakiś środek. Ważne jest, żebyś dużo spała. Lizzie przyniesie ci lekarstwa.

Tara, odcięta od świata warstwą białych bandaży, usłyszała troskę w jego głosie. Zrozumiała, jak bardzo mu na niej zależy i w jej sercu zakiełkowało maleńkie ziarenko radości. To uczucie miało większą wartość niż jakiekolwiek proszki. Zgodnie z obietnicą Dana, Lizzie przyniosła środki nasenne, ale Tara nie zażyła ani jednego.

Wkrótce nastąpiła druga seria operacji. Dnie i noce mijały teraz na przemian w bólu i mgle zapomnienia. Czasami wydawało jej się, że znowu jest w chacie Dave'a, a wtedy zaczynała majaczyć i szlochać przez sen. Po przebudzeniu zwykle spostrzegała przy łóżku Dana. Przeglądał jej kartę i badał puls. Jego obecność była pocieszeniem po nocnych koszmarach. Miał zwyczaj zaglądać w środku tropikalnej nocy do wszystkich pacjentów, którzy właśnie przeszli operacje. Chodził od sali do sali, tylko z małą latarką, żeby nie budzić śpiących. Złapał się na tym, że wizytę u Tary zawsze zostawia na sam koniec, by zostać przy jej łóżku tak długo, jak zechce.

Tara wiedziała, że cierpienie jest ceną, którą musi zapłacić za odmianę losu. Bez tego nie mogłaby wydobyć się z ciasnego kokonu dawnej osobowości. Wciąż powtarzała sobie w myślach: “Na nowo tworzę sama siebie”. Za każdym razem czuła przypływ dumy. Będę taka, jak zechcę. Inna twarz. Inna kobieta. Inne życie. Nie mogę się załamać. Muszę wytrwać.

Gdy zbliżył się czas zdjęcia bandaży, Dan był niemal równie zdenerwowany, jak Tara. Nie bał się o wyniki operacji. Wszystko się udało i szwy goiły się dobrze. Śledził uważnie proces rehabilitacji. Obawiał się natomiast reakcji Tary. Bardzo mu zależało, żeby była zadowolona z nowego wyglądu. Nie widziała jeszcze swojego oblicza, ponieważ od pierwszej operacji była stale zabandażowana. W przeddzień zdjęcia opatrunków zabrał ją na spacer po plaży. Granatowe morze błyszczało w promieniach zachodzącego słońca. Fale przypływu łagodnie omywały ich stopy. Dan milczał przez dłuższą chwilę.

- Jutro zdejmujemy bandaże, Taro - odezwał się wreszcie. - Musisz być przygotowana na... szok. To nie będzie łatwe.

Wstrzymała oddech.

- Kiedy spojrzysz w lustro, rozpoznasz w nim swoje oczy. Ale nic więcej. Zobaczysz odbicie zupełnie obcej twarzy.

Zupełnie obca twarz... Tara przez całą noc nie mogła zapomnieć tych słów. O świcie znowu wyszła na plażę. Wkrótce przed jej domkiem pojawił się Dan.

- Dobrze spałaś? - zapytał.

- Nie bardzo.

- Ja też nie - odpowiedział szorstko. - Nie przedłużajmy napięcia.

Razem weszli do domku. Tara usiadła sztywno, kurczowo zaciskając palce na oparciach bambusowego fotela. Dan wyjął nożyczki, przysunął niski stolik i przysiadłszy na jego blacie, zabrał się do dzieła. Przeciął zewnętrzne bandaże i zdejmował kolejne warstwy gazy i waty. Tara zacisnęła mocno powieki, ale po muśnięciu jego oddechu na policzku poznała, że resztki opatrunku spadły z twarzy. Jakby z oddali usłyszała głos Dana:

- Pamiętaj, że nie wiedziałem, jak wyglądałaś przed wypadkiem. Nie znałem nawet brzmienia twojego głosu. Po prostu starałem się jak najściślej zastosować do twoich życzeń.

Usiadł i westchnął głęboko.

- Możesz już spojrzeć.

Otworzyła oczy. Dan trzymał przed nią lustro. Patrzyła na odbitą w nim twarz. Czuła przerażenie, rosnące niedowierzanie, ale przede wszystkim obezwładniającą radość. Ta twarz była prześliczna. Bezpowrotnie zniknął opuszczony kącik ust, zniekształcona powieka i zgrubiałe blizny. Nie dostrzegła też żadnego śladu po Stefanii, której twarz, jak sobie nagle uświadomiła, miała zawsze smutny i zatroskany wyraz. Na swym nowym obliczu nie znalazła żadnych oznak napięcia czy niepokoju. Z lustra spoglądała na nią młoda, pogodna kobieta.

Ostrożnie uniosła ręce i dotknęła delikatnej skóry wokół oczu, gdzie kiedyś drobne zmarszczki świadczyły nieomylnie o jej wieku. Zmarszczki zniknęły, a Tara wyglądała co najmniej o dziesięć lat młodziej.

- A może... - zaczął niepewnie Dan. - Jeśli podoba ci się to, co widzisz, kiwnij głową.

Tara podniosła zachwycony wzrok i energicznie pokiwała głową. Dan wybuchnął śmiechem, podskakując ze szczęścia jak mały chłopiec. Z sercem przepełnionym radością, Tara Welles uśmiechnęła się po raz pierwszy. Potem wybuchnęła płaczem i rzuciła się w ramiona doktora. Bardzo długo siedzieli przytuleni do siebie i oniemiali ze szczęścia.

Zaczął się ostateczny etap rehabilitacji. Tydzień po tygodniu, ze stale rosnącą pewnością siebie, gimnastykowała się, tańczyła, a nawet pływała. Mając basen i spokojne morze pod bokiem, najpierw przyzwyczaiła się do wody, potem nauczyła się z niej cieszyć, a wreszcie całkowicie powierzyła jej swoje ciało. Teraz pływanie dawało Tarze taką samą przyjemność i poczucie wolności, jak kiedyś jazda konna. Pokochała zmysłowe dotknięcie ciepłych fal, opływających ją rozkosznie od stóp do głów. Po wielogodzinnych lekcjach pływania i tańca ruchy nabrały śmiałości i gracji, a zdrowa dieta sprawiła, że Tara znacznie zeszczuplała. Dzień po dniu pozbywała się ostatnich cech niezdarnej, ociężałej Stefanii.

Pracowała nad sobą również w zaciszu swego bungalowu. Nadal gromadziła wycinki dotyczące jej “wypadku”. Prasa nie zamierzała rezygnować z tak fascynującego tematu i stale pojawiały się nowe artykuły. Najnowszy z nich nosił tytuł: “Bogate biedactwo - śmierć Stefanii Harper wciąż nie wyjaśniona”. Tara nie zachwiała się w postanowieniu zemsty. Wręcz przeciwnie, w miarę powrotu do sił jej zdecydowanie rosło i twardniało jak granit. Korzystała teraz z dostarczanych codziennie ranną pocztą czasopism, żeby studiować najnowsze stroje i fryzury. Mawiała do Lizzie, że nowa kobieta potrzebuje nowoczesnego wyglądu. Przeglądała fotosy z ostatnich kolekcji i szkicowała samą siebie w najmodniejszych kreacjach, wypróbowując różne kolory i style, aby w przyszłości śmiało dokonać trafnych zakupów. Zdała sobie sprawę, że po raz pierwszy w życiu ma czas i odwagę zająć się wyłącznie sobą. Postanowiła nadrobić stracone lata.

Spotkanie zarządu Harper Mining przebiegało w złej atmosferze. Roczny dochód obniżył się bardzo nieznacznie. Brak Stefanii, jej zdrowego rozsądku i wyczucia rynku, dawał się wprawdzie odczuć, ale straty spowodowane jej nieobecnością były równoważone przez inne operacje finansowe, jakie prowadził ten potężny konglomerat, stworzony przez Maksa Harpera. Firma działała wystarczająco prężnie i nie odczuła żadnego wstrząsu. Problem leżał w czym innym.

Bill McMaster, zasiadający u szczytu długiego mahoniowego stołu w sali konferencyjnej, spojrzał na człowieka, który spowodował ostatnie trudności.

- W porządku, Greg - odezwał się, z trudem opanowawszy zdenerwowanie. Po raz kolejny próbował załagodzić konflikt. - Być może źle cię zrozumieliśmy. Postaraj się wytłumaczyć to dokładniej.

Greg przeszył go wzrokiem i z pogardą spojrzał po zebranych. Banda ramoli! Cholerne stare osły! Spurpurowiał z wściekłości. Kiedy Stefania zrobiła go dyrektorem w Harper Mining, postanowił, że będzie to dla niego odpowiedzialne zadanie, a nie tylko bezpieczna synekura. Przeznaczenie chciało, że w przyszłości mógł zostać kimś więcej niż tylko podstarzałym, kiepskim tenisistą. Uczepił się tej szansy obiema rękami. Podjął olbrzymi, jak na niego, wysiłek i zapoznał się ze wszystkimi aspektami działalności Harper Mining. Nie udało mu się wprawdzie pojąć zagadnień finansowych, ale to go nie zraziło. Od czego są księgowi? On będzie dostarczał nowych pomysłów. I rzeczywiście, miał ich bardzo dużo. Wszystkie jego propozycje spotykały się z uprzejmym przyjęciem ze strony trzeźwo myślących mężczyzn w stonowanych garniturach, którzy kierowali firmą. Po wnikliwej dyskusji propozycje te równie uprzejmie odrzucano. Taki los spotkał właśnie najnowszy produkt jego intelektu.

- Usłyszeliście już wszystko, co trzeba! - wybuchnął. - Tamtejsze złoża czekają na nas. Można natychmiast rozpocząć wydobycie. Nikt się nimi nie interesuje. Dostaniemy je za pół darmo. A wy siedzicie bezczynnie na tyłkach!

- Nie zastanowiłeś się czasem, dlaczego nasi konkurenci tak skwapliwie zostawili nam wolne pole?

To ironiczne pytanie, zadane z końca stołu, wyrażało uczucia wszystkich zebranych.

- Wiem, wiem. Opracowania wstępne...

- Opracowania nie mają tu nic do rzeczy, ośle! - Następny z członków zarządu stracił zimną krew. - Bill, wyjaśnij mu!

- Nie sądzisz chyba, Greg, że nie zainteresowaliśmy się wcześniej tą możliwością - zaczął Bill cicho, chociaż miał ochotę krzyczeć. - Nie chodzi tu o problemy techniczne, trudności komunikacyjne, koszty czy siłę roboczą. Sytuacja polityczna w tym regionie jest bardzo napięta, a korporacje międzynarodowe wiedzą, że w takich wypadkach wszelkie inwestycje są ryzykowne. W każdej chwili może nastąpić wybuch i zmienić układ sił. Jeśli władzę przejmą komuniści, to będzie tak, jakbyśmy za darmo postawili na nogi ich przemysł wydobywczy. Żądasz od nas, żebyśmy ryzykowali naszymi pieniędzmi, sprzętem i przede wszystkim życiem naszych ludzi. Twoja propozycja jest nierozsądna, pochopna i...

- Och, wypchaj się! - Greg zerwał się z miejsca i potoczył dookoła nienawistnym wzrokiem. - Boicie się własnego cienia! Wszyscy jesteście gówno warci!

Nie oglądając się za siebie, wymaszerował z sali.

- Mary, proszę nie zapisywać tej ostatniej uwagi w protokole - polecił Bill z niewzruszonym spokojem. - Panowie, kontynuujemy zebranie.

Niektórzy poświęcają całe lata, żeby poznać uroki Wielkiej Rafy Koralowej i otaczającego ją morza. Tarze wydawało się, że te kilka tygodni, które spędziła na wyspie po zakończeniu operacji, dało jej więcej szczęścia niż całe dotychczasowe życie. Gromadziła siły na później. Po raz pierwszy od przyjazdu była w stanie rozkoszować się naturalnym pięknem otoczenia - wyniosłymi palmami, białozłotą plażą i wspaniałym słońcem Queenslandu. Każdy dzień był wspaniałym podarunkiem losu. Cieszyła się życiem, jak tylko naprawdę szczęśliwi to potrafią.

Wkrótce uświadomiła sobie, że najważniejszą przyczyną na nowo odnalezionej radości życia jest obecność jednej osoby - Dana Marshalla. Nawet nie zauważyła, od kiedy zaczęła wyczekiwać z niecierpliwością jego codziennych wizyt, nasłuchiwać zbliżających się kroków i tęsknić za szczególnym uśmiechem, którym ją obdarzał. Nie bała się tego uczucia. Ich przyjaźń była taka jak Dan - ciepła, naturalna i niewymagająca. Niosła spokój i odprężenie. Dan okazał się wspaniałym towarzyszem, a po skończonym dniu pracy i w przerwach między operacjami przeistaczał się w doskonałego przewodnika po tropikalnym raju wyspy.

Zatopieni w rozmowie, przemierzali ją wzdłuż i wszerz, od jednego łagodnie opadającego, piaszczystego brzegu do drugiego. Mijali okalające wyspę gaje strzępiastych palm i zapuszczali się w głąb lądu, gdzie na kamienistych zboczach wzgórz zieleniły się najróżniejsze drzewa i krzewy: jesiony, akacje, rododendrony i gin-gee. Z czekoladowobrunatnej ziemi wyrastały drzewiaste paprocie, tysiącletnie mchy i barwne kwiaty. Leśne zwierzęta obserwowały przechodzących bystrym wzrokiem. Powietrze przesycało senne, leniwe brzęczenie pszczół. Zdawało się, że cała przyroda stoi przed nimi otworem.

Byli jak Adam i Ewa przed wypędzeniem z raju. Wśród spokoju i nieskażonej zieleni wyspy Tara odzyskała utraconą niewinność, ufność i wiarę w człowieka. Otaczający ją świat nie znał grzechu. W jej towarzystwie wrażliwy i opiekuńczy Dan potrafił na chwilę zapomnieć o spoczywającej na nim odpowiedzialności za zdrowie i życie innych. Bawił się beztrosko jak zwyczajny człowiek. Przy nim czuła się swobodnie. Niczego od niej nie żądał. Zrozumiała, że jest jednym z tych nielicznych, którzy wyplenili ze swojej duszy wszelkie zło. U jego boku czuła się bezpieczna. Bez lęku i skrępowania dzieliła się z nim radością i zachwytem nad otaczającym ich rajskim ogrodem.

Jedną z ich największych przyjemności było badanie podwodnego świata. Kiedy Tara zaczęła coraz śmielej poczynać sobie w morzu, Dan namówił ją do nurkowania z maską i aparatem tlenowym. Czy ktoś, kto mieszka w chłodnym klimacie, może sobie wyobrazić, jak wspaniałym, gościnnym żywiołem jest nagrzana słońcem woda? Dla Tary podmorskie wycieczki stały się nie tylko fizyczną przyjemnością. Były to wizyty w innym świecie. Jej zachwyconym oczom ukazywały się nieziemskie widoki. Wokół unosiły się nieznane, podwodne stworzenia o zadziwiających kształtach i zwinnych ruchach. Niektóre przypominały jaskrawe, barwne plamki zawieszone w morskiej toni, inne były tak delikatne i przejrzyste, że o ich obecności świadczyły tylko cienie, sunące po piaszczystym dnie. Wszystkie te istoty zdawała się przepełniać niespożyta energia i radość życia. Ledwie Dan zdążył wskazać Tarze jakiś przemykający obok srebrny błysk, a już go nie było i na jego miejscu pojawiało się inne żyjątko. Wszyscy mieszkańcy cichego podwodnego świata pochłonięci byli własnymi sprawami i nie zwracali uwagi na powolne ruchy pływających wśród nich ludzi.

Po wspaniałym dniu w morzu zwykle następował wieczór przy ognisku, na którym Dan piekł złapane przez siebie ryby.

- Zjesz dzisiaj ze mną kolację? - pytał wesoło, pokazując jej zatkniętą na ostrzu harpuna ostatnią smakowitą zdobycz.

Tara nie odmówiłaby sobie tej przyjemności za żadne skarby świata. Podpływali do brzegu, Dan rozpalał ogień i przyrządzał jedzenie, a ona zbierała owoce na deser i przynosiła z domku sztućce i schłodzone piwo. Dan lubił gotować. Robił to fachowo i z zapałem.

- Czy wszyscy chirurdzy tak dobrze gotują? - zapytała po którymś szczególnie udanym posiłku.

- Prawdę mówiąc, nie. - Roześmiał się. - Wybitnym kucharzem trzeba się urodzić.

- Tak chciałabym nauczyć się dobrze gotować.

- Myślałem, że wszystkie kobiety to potrafią. Jak ty się uchowałaś?

Tara zesztywniała. Nie mogła przecież wytłumaczyć mu, że jako “bogate biedactwo” nigdy nie wykonywała takich najzwyklejszych czynności. Zawsze był ktoś, kto robił to za nią. Dan zauważył jej skrępowanie i zmienił temat.

- Jeśli kiedykolwiek zdecydujesz się poeksperymentować w kuchni i potrzebny ci będzie królik doświadczalny, daj mi znać. Chciałbym być w pobliżu, kiedy usmażysz pierwsze jajka na bekonie.

W jego głosie po raz pierwszy pojawił się ton świadczący o czymś głębszym niż przyjaźń. Tara poczuła jednocześnie złość, zmieszanie i radość. Nikt nigdy jeszcze z nią nie flirtował. Siedziała wściekła na siebie, nie wiedząc, co odpowiedzieć.

- Ojej! - Dan był wyraźnie rad z jej zakłopotania. - Nie wiedziałem, że czterdziestoletnie damy potrafią się jeszcze rumienić! A może to tylko blask ognia?

Nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Tymczasem on wyjął z torby wspaniałą, połyskującą perłowo muszlę.

- To prezent - oznajmił nieśmiało. - Na pożegnanie.

Zapadła bolesna cisza. Oboje zdali sobie sprawę, że nieubłaganie zbliża się chwila rozstania.

- Zawsze będzie mi przypominała wyspę. I ciebie, Dan.

- Jesteś taka piękna - wyszeptał.

- Powinieneś być z tego dumny - odparła lekko. - To twoja zasługa.

- Ależ nie! - zaprzeczył z oburzeniem. - Twarz odbija tylko piękno twojej duszy. Jesteś przecież wciąż tą samą kobietą, którą poznałem kilkanaście tygodni temu, nie zapominaj o tym.

- Dziękuję, nie zapomnę. A teraz czas już na mnie.

- Żałuję, że nie masz do mnie na tyle zaufania, żeby mi opowiedzieć, przed czym uciekasz.

- Och, Dan...

- Powiedz przynajmniej, czy masz gdzie mieszkać i czy wystarczy ci pieniędzy. Dokąd się wybierasz? Do Sydney?

Oboje zaczęli wpadać w rozdrażnienie.

- Dam sobie radę. Jestem już dorosła. Wolno mi robić, co chcę!

Dan zrozumiał ostrzeżenie w jej głosie i zmienił ton.

- Będzie mi ciebie brakowało - oświadczył poważnie. - Wiesz chyba, że stałaś się dla mnie... kimś wyjątkowym?

Tara wciągnęła głęboko powietrze. Poczuła ukłucie na dnie serca.

- Jest coś, co muszę zrobić. Sama. Przepraszam, ale nie mogę o tym rozmawiać. Nawet z tobą. Bardzo cię proszę, żadnych pytań, dobrze?

Do końca jej pobytu na wyspie nie rozmawiali więcej na ten temat. Dan dotrzymał obietnicy, chociaż dręczyło go, że tak mało wie o kobiecie, do której żywił coraz głębsze uczucie. Z pokorą człowieka, który kocha naprawdę i dla którego szczęście ukochanej jest ważniejsze niż własne, starał się uprzyjemnić Tarze ostatnie dni na wyspie i sprawić, żeby wróciła do świata w pełni sił fizycznych i psychicznych.

Tymczasem ona postanowiła wyrzucić go z serca. Uświadomiła sobie z przerażeniem, że jej dążenie do wykrycia prawdy i dokonania zemsty słabło od dnia, w którym pierwszy raz, nieśmiało, dał jej odczuć swoją miłość. Pokusa spokojnego, radosnego życia na wyspie stawała się coraz silniejsza. Żeby wytrwać w swoim postanowieniu, zaczęła częściej przeglądać album z wycinkami. Pomogło. Wspomnienie okrutnego czynu Grega wypaliło z serca uczucie do Dana. Nadszedł wreszcie czas, kiedy gotowa była opuścić wyspę. Nie mogła się doczekać momentu, kiedy wprowadzi w życie swój plan.

Dan ze smutkiem przyjął nagłą zmianę w jej usposobieniu. Ostatniego dnia stali razem na nabrzeżu, obok motorówki, którą Tara miała odpłynąć do Townsville, by stamtąd wyruszyć w dalszą drogę. Uśmiechając się dzielnie przez łzy, pożegnała już Lizzie.

- A nie mówiłam ci, że wszyscy wyjeżdżają stąd uśmiechnięci?

Jej opiekunka sama była bliska płaczu.

Teraz i Dan, i Tara mieli suche oczy.

- A więc wyjeżdżasz - odezwał się pierwszy. - Wystraszona?

- Trochę.

- Nie musisz jechać... - Jego nieśmiała prośba zawisła w powietrzu. - Obiecaj mi jedno...

Uniosła brwi.

- Jeśli kiedyś będziesz potrzebowała pomocy, jakiejkolwiek pomocy, zadzwoń.

- Wszystko będzie w porządku - odparła.

I na pewno nie zadzwonię - dodała w myślach. Udowodnię, że dam sobie radę. Sama. Czy ty tego nie rozumiesz, Dan? Całe życie oczekiwałam pomocy od mężczyzn, ale teraz już wydoroślałam.

- Do widzenia - powiedziała na głos.

- Życzę ci szczęścia.

Delikatnie pocałował ją po raz pierwszy i ostatni. Miała chłodne usta. Odwróciła się bez słowa i wsiadła do łodzi. Nie pomachała mu na pożegnanie. Siedziała nieruchomo i z kamienną twarzą długo spoglądała na niknącą w oddali wysoką, samotną postać stojącą na nabrzeżu.

Rozdział VIII

Naturalne ukształtowanie wybrzeża obdarzyło Sydney jednym z najpiękniejszych portów na świecie. Bill McMaster stał przy oknie narożnego biura na najwyższym piętrze wieżowca Harper Mining i z goryczą myślał, że ludzie od dwustu lat zaśmiecają czyste wody zatoki. Spoglądał w zadumie na Harbour Bridge i nadmorskie dzielnice miasta. Przyszedł do pracy rano, wystarczająco wcześnie, by zobaczyć krążące po porcie małe statki, które codziennie zbierają tony odpadków, wyrzucane do morza przez mieszkańców Sydney.

I tutaj przydałoby się nam coś takiego - pomyślał z irytacją. Sporo śmieci nazbierało się w naszej firmie.

Na jego biurku zabrzęczał interkom. Bill niecierpliwym ruchem wcisnął guzik.

- Tak?

- Przepraszam, panie dyrektorze, ale chciałam przypomnieć, że Greg Marsden wciąż tu jest. Czeka ponad pół godziny...

- Wiem, wiem. Proszę go wpuścić.

Wszedł Greg, ubrany w nieskazitelny letni garnitur, białą koszulę i jasnożółty krawat. Nie tracił czasu na grzeczności.

- Co za niespodziewana wizyta - zaczął spokojnie Bill. - Czym mogę ci służyć?

Greg zignorował pytanie.

- Od tygodnia próbuję się do ciebie dodzwonić.

- Tak, wiem. Rzadko bywałem w biurze. O tej porze roku wszyscy tutaj jesteśmy bardzo zajęci. Może spoczniesz?

Greg usiadł, ale nie stracił wojowniczego nastawienia. Zmierzył Billa chłodnym spojrzeniem.

- Od śmierci Stefanii upłynęły całe miesiące. Prasa miała niezłe święto. Można by pomyśleć, że świat się kończy. Ale to już przeszłość. Teraz wydaje się, że Stefania nigdy nie istniała.

O co mu chodzi? - zastanawiał się Bill.

- Nikt z nas jej nie zapomniał - zwrócił się do gościa.

- Ja z pewnością ją pamiętam.

Bill z trudem przełknął to obłudne zapewnienie i czekał na ciąg dalszy.

- Cały czas się zastanawiam - kontynuował Greg - jak to możliwe, że po trzech wyprawach poszukiwawczych, z czego dwie od początku do końca były prowadzone przez tę firmę, nie odnaleziono ciała mojej żony.

A więc to tak! Bill zakipiał gniewem.

- Powinniście byli coś znaleźć, cokolwiek, jakieś szczątki albo kości.

- Zapewniam cię - odezwał się Bill opanowanym głosem - że zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy.

- Nie jestem przekonany.

- Doprawdy?

- Naprawdę chcesz, żebym uwierzył - ciągnął nie zrażony Greg - że takie wielkie przedsiębiorstwo, które potrafi znaleźć złoża uranu, złota, rudy żelaza i ropy nie umie trafić na ślad kilku kości?

Bill nie mógł dłużej zapanować nad nerwami.

- Ty śmierdzący hipokryto! - ryknął. - Zależy ci tylko na tym, żeby formalnie stwierdzić śmierć żony i położyć łapę na jej pieniądzach! A ja kochałem Stefanię Harper! Była dla mnie jak córka. - Przerwał i po chwili mówił dalej spokojniejszym tonem: - Wielka szkoda, że nie zadałeś sobie trudu, żeby ją lepiej poznać. Mógłbyś się czegoś od niej nauczyć. Nie była ideałem, ale miała mnóstwo ciepła i miłości do ludzi. Tak wiele dawała z siebie innym, a w zamian chciała tylko, żeby ją ceniono za to, jaka jest, a nie za majątek. Starała się, jak mogła. Trudno powiedzieć o człowieku coś lepszego.

- Nigdy nie mówiłem...

- Siedź cicho i słuchaj. Tak, chciałbym, żeby Stefania Harper miała normalny pogrzeb, ale jestem zadowolony, że nie odnaleziono jej ciała! Pochylił się nad Gregiem, który stracił nagle pewność siebie. - Wiesz dlaczego? Ponieważ chcę, żebyś przez następne siedem lat miał za swoje. To prawda, że po tym czasie zyskasz prawo do części jednej z największych fortun w historii Australii, ale... Jest pewne “ale”, o którym jeszcze nic nie wiesz, chłoptasiu, bo nikt nie przypuszczał, że sprawy tak się potoczą.

Greg zrobił się czujny. Co to ma znaczyć? Z trudem opanował ściskający za gardło strach. Przecież zadbał o wszystkie szczegóły. A może...

- Muszę cię zawiadomić - Bill mówił teraz z wyraźną przyjemnością - że przed ślubem przekonałem Stefanię, żeby dodała do testamentu jeden punkt. Jeśli po jej śmierci ponownie się ożenisz, stracisz wszystko!

Zapadła dramatyczna cisza. Greg siedział oniemiały, nie wierząc własnym uszom. Wydawało się, że nie do końca zrozumiał to, co przed chwilą usłyszał. Wyrzuciwszy z siebie całą złość, Bill opadł na fotel.

- Tak się sprawy mają. Tymczasem powinieneś rozejrzeć się za jakimś zajęciem. Nie sądzę, żeby twoje... zasługi dla Harper Mining powstrzymały nas od zwolnienia cię ze stanowiska dyrektora, kiedy tylko nadarzy się okazja. Weź się lepiej do uczciwej pracy. Sam zobaczysz, że to nie takie straszne, jak ci się wydaje.

Greg podniósł głowę i spojrzał na Billa z nienawiścią. Gdyby mógł, zabiłby go bez wahania. Nagle zerwał się z miejsca, jakby chciał ruszyć do ataku. Nigdy przedtem Bill nie bał się tak czyjejś pięści. Greg bez słowa wybiegł z biura.

Dyrektor generalny Harper Mining był głęboko wstrząśnięty. Jednocześnie z przyjemnością stwierdził, że pozbył się wielkiego ciężaru. To jeszcze nie koniec, panie Marsden - powiedział sobie. Ale już niedługo...

Lotnisko Mascot w Sydney nie zasypia ani w dzień, ani w nocy. Największy ruch i zamieszanie panują tu rano. Tara, przez wiele miesięcy oderwana od cywilizacji, patrzyła wylękniona na kłębiący się wokół tłum. Z niepewną miną przeciskała się do głównego wyjścia. Stanęła przed budynkiem portu trochę zagubiona.

- Taksówka dla pani?

Nie namyślając się, opadła z ulgą na tylne siedzenie wysłużonego samochodu.

- Dokąd chce pani jechać?

Taksówka już skręciła w kierunku miasta, chociaż Tara nie dała żadnych wskazówek.

- Och... - Nie zastanawiała się nad tym. Wolała, żeby zadecydował przypadek. - Chciałabym zatrzymać się w jakimś niedrogim hotelu. Nie znam... tej części Sydney. Może pan by mi coś doradził?

Taksówkarz zawiózł ją do dzielnicy zwanej Rocks. Nigdy jeszcze tu nie była i po raz pierwszy miała doświadczyć na własnej skórze, jak żyją ludzie niezamożni. W tej ciasno zabudowanej, brudnej, ukrytej w cieniu Harbour Bridge okolicy można znaleźć wiele tanich hoteli. Tym samym, rzecz jasna, nie cieszy się ona dobrą opinią. Mimo wszystko Tara uznała, że trafiła we właściwe miejsce. Po długim i kosztownym pobycie na wyspie jej fundusze były na wyczerpaniu. Jednak nawet gdyby wciąż miała pełną torbę pieniędzy, nie zatrzymałaby się w lepszym hotelu. Tak zrobiłaby Stefania Harper. Tara Welles postępuje po swojemu.

Zmęczona dusznym, upalnym dniem, mocowała się z walizką. Dotarła wreszcie do niewielkiego prywatnego hotelu. Stał na rogu ulicy, wysunięty w stronę jezdni dalej niż inne domy. Przez nie umyte szyby baru widać było właściciela, podającego drinki hałaśliwej klienteli złożonej wyłącznie z mężczyzn. Wszyscy ubrani byli w nieświeże podkoszulki, mieli napęczniałe od piwa brzuchy i spoglądali ciekawie na Tarę. Zaczęła upadać na duchu. W tym momencie dostrzegł ją właściciel i dał znak, żeby podeszła do bocznego wejścia.

- Szukasz pokoju, kochana? - zapytał bez wstępów.

- Zgadza się.

- Pięćdziesiąt dolarów za tydzień.

- Dobrze.

- Płatne za miesiąc z góry, plus sto dolarów na zastaw.

- Na zastaw? - Tara stanęła jak wryta. Nigdy nie spotkała się z czymś takim.

- My, hotelarze, musimy się jakoś zabezpieczyć! - Mały człowieczek w średnim wieku, z przerzedzonymi jasnymi włosami, wyglądał dość bezbronnie. - Kiedyś ufałem ludziom, pozwalałem im zalegać z opłatą, a oni cichcem wymykali się w nocy, nie zostawiając ani grosza.

- Ale ja nie jestem przygotowana do zapłacenia takiej sumy z góry, ani do tak wysokiego zastawu...

- To są moje warunki. Nie odpowiadają ci, trudno.

- W takim razie poszukam innego hotelu. Przyjechałam dzisiaj do Sydney i mam tylko czterysta dolarów, a muszę przecież coś jeść. Zanim znajdę pracę, upłynie kilka dni. Przepraszam, że zajęłam panu tyle czasu.

Odwróciła się i chciała odejść.

- Zaczekaj. Nie wezmę od ciebie zastawu.

- A czy mogłabym zapłacić za dwa tygodnie, nie cztery?

Właściciel zawahał się.

- No, dobrze, płacisz za dwa tygodnie, ale zaraz.

Tara uśmiechnęła się.

No, no. Panienka niczego sobie, bez dwóch zdań - pomyślał właściciel. Kobieta z taką klasą to dla hotelu niezła reklama.

- Chciałabyś zobaczyć pokój? Chodź za mną.

Wziął walizkę i wprowadził Tarę do środka.

- To miły hotel - zagadnął przyjaźnie. - Prawdziwy kawałek historii Australii. Stoi tu od dziewięćset piętnastego. W barze na dole wisi mnóstwo starych fotografii. Możesz je sobie później obejrzeć, jeśli zechcesz.

Wspięli się po ciemnych schodach i wyszli na wąski korytarzyk. Mężczyzna otworzył drzwi. Na przeciwległej ścianie znajdowało się okno. Niemal cały widok przysłaniał zarys Harbour Bridge. Pokój był brudny, przygnębiający i nędznie umeblowany. Ciasną, zaniedbaną kuchnię oddzielono podartą zasłoną. Tara zamarła z przerażenia.

Hotelarz zauważył jej reakcję.

- Nie ukrywam, że pokój od miesięcy stoi pusty - tłumaczył się. - Trochę go zaniedbałem. Miałem nadzieję, że wynajmę go jakiemuś przyzwoitemu gościowi. Pełno teraz różnych narkomanów i łobuzów. A ja nie chcę się wdawać w żadne awantury z policją.

Zamilkł i obserwował ją uważnie.

- Wyglądasz na porządną dziewczynę. Pomogę ci trochę tu wysprzątać. A w ogóle, mów mi Sandy. Mieszkam zaraz nad tobą, na najwyższym piętrze, i mam dużo wolnego czasu. Mój przyjaciel umarł w zeszłym roku, na raka... Przyjaźniliśmy się od dwudziestu siedmiu lat...

Urwał nagle. Tara odruchowo ścisnęła go za rękę. Podeszła do okna.

- Można powiedzieć, że mam widok na port! - oświadczyła.

Filip Stewart stał w holu domu na Hunter's Hill. Uważnie sprawdzał, czy ma ze sobą paszport, bilet lotniczy i pieniądze. Pod drzwiami stał komplet eleganckich waliz. Na oparciu krzesła wisiał płaszcz. Filip spojrzał na zegarek i wszedł do salonu.

Jilly siedziała samotnie przed telewizorem w wielkim, przestronnym pokoju. Jak to się ostatnio często zdarzało, trzymała szklaneczkę whisky. Na podłodze obok fotela stał telefon i Filip domyślił się, że żona czeka, aż ktoś do niej zadzwoni. Wiedział, że nie nastąpi to przed jego wyjściem z domu. Jilly nie zwróciła uwagi na męża. Nie interesowała się też programem telewizyjnym.

Co się z nami stało, Jilly? - pomyślał Filip, ale zachowywał się tak, jakby wszystko między nimi było po staremu.

- Więc nie zapomnij, Jilly. We wtorek.

- We wtorek? Co we wtorek?

- Przyjdzie mechanik naprawić pompę od basenu. Trzeba też zająć się ubezpieczeniem. Będziesz pamiętała?

- Dobrze.

Nic więcej nie mieli sobie do powiedzenia. Dawniej przed wyjazdem służbowym Filip pytał zwykle: “Co będziesz robiła podczas mojej nieobecności?”. Teraz nie śmiał o nic pytać. Znał odpowiedź. Tysiącem drobnych gestów Jilly zdradziła się, że znów ma romans. Była nim zaabsorbowana bez reszty. Wciąż przeżywała załamania i depresje. Filip wiedział nawet, kto jest ich przyczyną. Czuł, że nie potrafi jej pomóc.

W przeszłości tak bardzo kochał żonę, że nie tylko tolerował jej zdrady, ale sam je ułatwiał, a kiedy romans się kończył, pocieszał Jilly po stracie kochanka. Jej wyskoki nie były tak częste ani tak poważne, żeby go poniżyć czy zagrozić jego pozycji w małżeństwie. Czerpał nawet satysfakcję z tego, że ostatecznie to on jest mężczyzną, do którego Jilly stale wraca. Wszystko zmieniło się od czasu, gdy wróciła z Edenu, przywożąc wiadomość o śmierci Stefanii. Nie wiedział, co się naprawdę wydarzyło, i nie chciał wiedzieć. Intuicja podpowiadała mu, że tym razem żona posunęła się za daleko. To był już koniec.

Zdał sobie sprawę, że znalazł się w dziwacznej sytuacji kogoś, kto opłakuje utratę żony, chociaż wciąż mieszka z nią pod jednym dachem. Czuł niekłamany ból, a obecność Jilly codziennie przypominała mu, co utracił. Ale okres żałoby zbliżał się do końca i Filip przygotowywał się do zerwania ostatnich więzi. Starał się widywać żonę jak najrzadziej. Coraz częściej wyjeżdżał do Nowego Jorku, a kiedy wracał do Sydney, zwykle nocował i jadał posiłki w swoim klubie, omijając z dala pusty dom. Przede wszystkim jednak emocjonalnie odsunął się od Jilly tak bardzo, że nie można już było tego naprawić. Kiedy nadejdzie czas rozstania, ich małżeństwo będzie martwe.

Filip pozostał na tyle wierny starym zasadom, że nie chciał wykonać pierwszego ruchu i ostatecznie zerwać ich związku. Uczuciowo nic go już z Jilly nie łączyło, ale rozumiał, że zapewnia jej pozycję społeczną i miejsce w życiu. Dokąd pójdzie jako rozwódka? Jak będzie żyła? Nie przepracowała w życiu nawet godziny. Nie mógł wyrzucić jej z domu. Równie dobrze można by kazać sparaliżowanemu, żeby zaczął chodzić. Jilly była życiową kaleką. Doszedł do wniosku, że pewnie dlatego tak uzależniła się od Marsdena. No cóż, on na to nic nie poradzi.

Usłyszał klakson taksówki, która miała zawieźć go na lotnisko.

- Do widzenia, Jilly! - zawołał.

Chwycił walizki i otworzył frontowe drzwi. Nie czekając na odpowiedź, wyszedł z domu. Jilly nie usłyszała, jak wychodził, chociaż jej czujne uszy złowiłyby z łatwością najlżejszy szmer kroków i najcichsze słowainnego mężczyzny. Całą noc czuwała na próżno. Telefon nie zadzwonił.

Tego samego wieczora Tara siedziała na wąskim łóżku w brudnym hotelu i siłą woli powstrzymywała łzy. Miała za sobą nie najlepszy dzień. Przyjazd do Sydney okazał się wielkim wstrząsem psychicznym. Wróciła do “swojego” miasta jako inna osoba, bez pewności jutra. Wszystko wokół budziło wspomnienia - i dobre, i złe. Ciągnęło ją do znajomych miejsc, ale postanowiła oprzeć się pokusie. Dlatego właśnie zamieszkała w Rocks, gdzie nigdy przedtem nie była. Ta decyzja nie przyszła lekko.

Okropny dzień nie dobiegł jeszcze końca. Kiedy weszła z zakupami do kuchni, na stole coś się poruszyło. Z obrzydzeniem spostrzegła, że chciała postawić torbę na całej rodzinie karaluchów. Cofnęła się w popłochu. Złość pomogła jej odzyskać równowagę. Energicznie strąciła robactwo ze stołu i postanowiła, że jutro z samego rana kupi jakiś środek chemiczny. Ostateczne załamanie przyszło, gdy przez nieuwagę strąciła świeżo otwarty karton mleka i zalała całą kuchnię. Pomyślała, że wszystko sprzysięgło się przeciwko niej. Siadając na łóżku, miała ochotę porządnie się wypłakać.

I wtedy jej wzrok padł na ustawione przy drzwiach pudło, którego wcześniej nie zauważyła. Sandy dotrzymał obietnicy i przyniósł jej środek dezynfekujący, proszek do szorowania, szczotkę, szufelkę i ścierki. Z radością zabrała się do porządków. Mycie podłóg było zupełnie obce Stefanii Harper, natomiast Tara Welles doskonale dała sobie z tym radę. Kiedy wreszcie położyła się do łóżka, zasnęła spokojnym snem kogoś, kto ciężko pracował i jest zadowolony z wyników swojego trudu.

Mijały dni, a Tara czuła się w hotelu coraz lepiej. Po gruntownym sprzątaniu pokój zaczął wyglądać całkiem przyzwoicie. Sandy kupił nowe zasłony i kotarę, oddzielającą wnękę kuchenną od reszty pomieszczenia. Przyniósł też kilka drobiazgów, dzięki którym małe mieszkanko stało się wygodniejsze i bardziej przytulne. Przede wszystkim jednak znalazła współlokatora, który zmienił wynajęty pokój w prawdziwy dom.

Przyciągnął jej uwagę, kiedy pierwszego ranka wyrzucała śmieci do kubła na tyłach hotelu. Usłyszała cichutkie miauczenie. Schyliła się i dostrzegła małego kotka, skulonego za jednym z pojemników. Wzięła drżące stworzonko na ręce.

- Mój ty biedaku - przemówiła do niego. - Zgubiłeś się? Wygląda na to, że jesteś bezpański i od kilku dni nic nie jadłeś.

Kot spojrzał na nią ufnie i ułożył się wygodnie w jej ramionach.

- W takim razie zapraszam cię na obiad - ciągnęła. - Idziemy, kiciu.

Wzięła go do siebie. Widząc umorusane futerko i łapczywość, z jaką dopadł miski, utwierdziła się w przekonaniu, że kot jest bezdomny.

- Odtąd masz już gdzie mieszkać - oświadczyła. - Należysz do mnie i nazywasz się... Maks!

Zachichotała. Cóż za śmieszny pomysł. Dała temu rozdygotanemu malcowi imię, które nosił wielki przemysłowiec. Uświadomiła sobie, że nigdy przedtem nie odważyłaby się śmiać z ojca. Chyba czuję się coraz lepiej pomyślała. Naszykowała dla Maksa posłanie z gazet i karmiła go dopóty, aż nie mógł nic więcej przełknąć. W końcu, najedzony, zapadł w drzemkę na jej kolanach, mrucząc cicho przez sen. Wiedziała, że Maks jest dla niej czymś więcej niż tylko zwyczajnym kotem. Chociaż nie był całkiem czarny, stał się dobrym znakiem na przyszłość. Symbolizował nowy etap życia. Przygarnęła go i wzięła pod opiekę.

- Och, Maksiu - westchnęła. - To dobrze, że się odnaleźliśmy. Nawet nie wiesz, jak bardzo brakowało mi kogoś, z kim mogłabym porozmawiać.

Dotychczas Greg nigdy nie interesował się bilardem. Był przyzwyczajony do ostrych lobów i wolejów zawodowego tenisa, więc uważał tę grę za wyjątkowo nudną. Postanowił jednak, że w odpowiednim towarzystwie chętnie rozegra kilka partyjek. Rezydencja Harperów mogła się przecież pochwalić wielkim mahoniowym stołem, wybitym ciemnoszarym płótnem, i profesjonalnie wyposażonym pokojem do bilarda.

Potrzebował rozrywki i odprężenia. Nic nie układało się tak łatwo, jak przewidywał. Od wypadku minęły długie miesiące, a on cały czas nie potrafił znaleźć dla siebie odpowiedniego miejsca w życiu. Sytuacja była bardzo niewygodna: ani żonaty, ani kawaler, ani partner Stefanii w interesach, ani jej spadkobierca. Dzięki umowie przedślubnej otrzymywał wciąż znaczne sumy, ale sam nie zarabiał ani grosza. Nie mógł też uszczknąć nawet niewielkiej części z fortuny zostawionej przez żonę. Gdziekolwiek się zwrócił, napotykał mur przeszkód.

Chociaż doskwierał mu brak kobiet, twardo postanowił nie angażować się w głębszy związek z Jilly Stewart, mimo że ona bardzo tego pragnęła. Nie po to uwolnił się z jednej pułapki, żeby z własnej woli pchać się w drugą. Lubił Jilly za jej urodę i niesłychaną sprawność w łóżku. Podniecało go samo jej wspomnienie. Z chęcią prowadziłby dyskretny, spokojny romans. Niestety, od czasu powrotu z Edenu Jilly żądała zbyt wiele. Drażniła go ciągłymi nagabywaniami: “Kiedy się znów spotkamy?”, “Dlaczego nie dzwonisz?”, “Och, Greg, musimy coś razem zaplanować”. Czy ona nie zdaje sobie sprawy, że to on dyktuje warunki? Rozmyślnie jej unikał, traktował chłodno i udawał, że stale jest zajęty. Jednocześnie był zbyt sprytny, żeby zrazić ją do siebie całkowicie. Musiał utrzymać władzę nad Jilly i upewnić się, że nie zdradzi ich wspólnej tajemnicy. Dlatego widywali się od czasu do czasu, żeby nie odwykła od jego towarzystwa, ale też nigdy nie zaspokajał wszystkich jej pragnień.

Wymawiał się od spotkań z Jilly twierdząc, że jest bardzo zajęty pracą w Harper Mining, porządkowaniem spadku po Stefanii, zarządzaniem rezydencją i tysiącem innych obowiązków. W rzeczywistości całymi dniami nie miał co ze sobą robić. Nie mógł wrócić do burzliwego kawalerskiego życia. Zdecydował się przecież odgrywać rolę zbolałego wdowca. Nie utrzymywał żadnych kontaktów z firmą. Jasno i wyraźnie dano mu do zrozumienia, że jest osobą niepożądaną. W dodatku Matey czułby się osobiście znieważony, gdyby Greg chciał sam zarządzać domem. Od niepamiętnych czasów sprawował funkcję majordomusa i robił to tak sprawnie i z takim poświęceniem, że niczyja pomoc nie była mu potrzebna.

Tego popołudnia, nie mogąc dłużej znieść bezczynności, Greg wybrał się do klubu tenisowego i rozegrał kilka setów. Chociaż dawno nie ćwiczył i brakowało mu kondycji, łatwo znalazł chętnych do gry z mistrzem. Zrozumiał, że konkurenci już dawno go prześcignęli. Zobaczył, jak jego drużba, Lew Jackson, którego nie widział od dnia ślubu, odniósł wspaniałe zwycięstwo w meczu treningowym. Dobrze, że w porę wycofałem się z kortu - pomyślał. Po grze zaprosił kolegę na piwo.

- Jak ci się wiedzie, Greg? - zagadnął Lew ze współczuciem.

- Rozmaicie.

- Świetnie, że do nas wróciłeś.

- No, wiesz, ciężko żyć w samotności. - Greg pociągnął łyk piwa.

- Będziesz znowu grał?

- Nie, stary, nic z tego. Nie dałbym rady takim młodzieniaszkom, jak ty.

Lew miał na końcu języka kilka dowcipów na temat specjalnych rozgrywek o puchar zgrzybiałych starców, które mógłby zorganizować specjalnie dla Grega, ale wolał nie ryzykować. Dyplomatycznie zmienił temat.

- W takim razie, co będziesz robił?

- Znajdę sobie inne przyjemności - odparł Greg, starając się, by zabrzmiało to niefrasobliwie.

- No właśnie, przyjemności...

Nie mogąc znaleźć odpowiednich słów, Lew znacząco uniósł brwi i skinął głową w kierunku wejścia.

Greg podążył za jego wzrokiem. W drzwiach stała ta sama młoda Francuzka, która uprzyjemniła mu ostatnią kawalerską noc. Główną namiętnością jej życia był tenis, a właściwie tenisiści. Z zapałem uganiała się za najlepszymi graczami. Fascynował ją sukces i dlatego tak chętnie wskoczyła kiedyś Gregowi do łóżka. Widząc dziwny uśmieszek na twarzy kolegi Greg doszedł do wniosku, że Lew również z nią spał. Ta myśl dziwnie go podnieciła. Spojrzał na dziewczynę z większym zainteresowaniem. Od ostatniej wizyty na Hunter's Hill upłynęło już kilka dni.

Mimo to, udał obojętność i odwrócił się z powrotem do baru. Nie chciał, żeby Lew odgadł jego myśli. Wiedział, że ta cizia do niego podejdzie, i to niedługo. Miał już w głowie plan, jak sprowadzić ją na noc do domu. Ostentacyjnie wyjdzie z klubu sam, a później, kiedy służba położy się spać, dziewczyna przyjedzie do niego taksówką. To przecież łatwe. Zdarzało mu się rozwiązywać trudniejsze problemy.

W ten oto sposób Greg znalazł partnerkę do bilarda. Kiedy przybyła, czekała już na nią otwarta butelka oziębionego francuskiego wina, przyćmione światło w salonie i odpowiednio dobrana, nastrojowa muzyka, sącząca się z głośników stereo. Greg, jeśli chciał, potrafił być romantyczny. Dziewczyna miała jednak inny, dość zaskakujący pomysł na spędzenie wieczoru. Zaproponowała miłą, rodzinną grę.

- Rozbierany bilard? Nigdy czegoś takiego nie widziałem.

Odsłoniła w uśmiechu małe, równe ząbki.

- Pokażę ci.

- Nie znam zasad.

- Nauczę cię.

Rozbawiony sprytem dziewczyny, zaprowadził ją do pokoju bilardowego i ułożył bile według jej wskazówek.

- To proste. Za każdym razem, kiedy zbijesz kulę ze stołu, ja coś z siebie zdejmuję. I odwrotnie.

Greg nie potrzebował wyjaśnień. Sam się domyślił, o co chodzi. Wiedział już, że będzie niezła zabawa. Po raz pierwszy tego wieczora uważnie przyjrzał się dziewczynie. Miała na sobie białą bluzkę, czerwoną apaszkę, obcisłe czerwone spodnie, kolczyki i białe buty na wysokich obcasach. Było widać, że nie nosi stanika. Uśmiechnął się. Starannie umieścił białą kulę na właściwym miejscu, zdjął ze stojaka dwa kije, natarł ich końce kredą i wręczył jeden z nich partnerce.

- No to jak? Zaczynamy?

Z początku zaskoczyła go jej sprawność w grze, chociaż może było to po prostu szczęście. Francuzka rozebrała go z butów, zegarka i koszuli, zanim zdołał zdjąć z niej apaszkę i kolczyki. Uparł się, że zmusi ją do zdjęcia spodni, zanim sam straci swoje. Z determinacją ruszył do ataku i strącił czerwoną bilę.

- Teraz bluzka! - rozkazał.

Patrzył, jak wolno rozpina guziki. Nie mylił się co do stanika. Rzuciła bluzkę na podłogę i stanęła przed nim. Miała niewielkie, twarde, kształtne piersi. Dobrze pamiętał ich aksamitną gładkość. Duże, ciemne sutki, lekko zadarte do góry, sterczały ku niemu wyzywająco. Chciał ich dotknąć. Dziewczyna szybko odsunęła się od niego.

- Ręce przy sobie. To wbrew zasadom - oświadczyła bezczelnie.

Nachyliła się nad stołem, a jej piersi zakołysały się jak dojrzałe owoce. Krąg światła wiszącej nad stołem pojedynczej lampy igrał na lśniącej skórze. Reszta pokoju tonęła w ciemnościach. Greg czuł coraz większe napięcie. Niecierpliwie patrzył, jak dziewczyna oddaje nieudany strzał, a potem jedną energiczną serią zmiótł ze stołu wszystkie pozostałe bile. Odwrócił się, ciężko dysząc. Spoglądała na niego z drwiącym uśmiechem.

- Oszukiwałeś!

Podniósł ją bez słowa, posadził na stole i zdarł jaskrawoczerwone spodnie. Jednym skokiem znalazł się obok dziewczyny, wtargnął w nią i niemal natychmiast było już po wszystkim. Później wynagrodził dziewczynie swoje szczeniackie zachowanie, ale też zmusił ją do odpokutowania w pełni za to, że jego zdaniem nie okazała mu należytego szacunku. Bawili się świetnie całą noc, chociaż ich czynności nie miały nic wspólnego z regułami gry w bilard.

Doprowadziwszy pokój hotelowy do porządku, Tara skoncentrowała się na sprawie, dla której nie tylko przybyła do Sydney, ale w ogóle wróciła do życia. Nie obmyśliła jeszcze wszystkich szczegółów. Wiedziała jednak, do czego zmierza. Podwójny cel, który sobie wyznaczyła, rysował się teraz równie jasno i stanowczo, jak w dniu, kiedy pomyślała o nim po raz pierwszy. Dowie się prawdy, a potem - zemsta! Wiedziała, że jest teraz silna, zrównoważona i gotowa na wszystko jak nigdy dotąd. Najpierw jednak musiała załatwić inną, bardzo ważną rzecz.

Na szkolne mecze piłki nożnej przychodzi zwykle niewielu rodziców. Zwłaszcza jeśli duża część chłopców mieszka w internacie, z dala od rodzin. Tej soboty Dennis Harper nie był jedynym uczniem najstarszej i najlepszej szkoły w Sydney, który podczas meczu zauważył wysoką, szczupłą damę, krążącą przy ogrodzeniu boiska z aparatem fotograficznym w ręku. Jednak właśnie on przyjrzał się jej najdokładniej, kiedy pobiegł za utraconą piłką, która pomknęła daleko poza linię i wylądowała prawie u stóp nieznajomej. Kobieta stała jak zahipnotyzowana, obserwując podbiegającego chłopca, aż w końcu odwróciła się, jakby ogarnęło ją... no właśnie, co? Zmieszanie? Dennis zdążył tylko zauważyć, że ma miłą, dobrą twarz. W końcu był to przecież sam środek emocjonującego meczu. Chwycił piłkę, wrócił na boisko i przez cały tydzień nie myślał o tym zdarzeniu.

Dopiero w następną niedzielę spróbował porozmawiać o nim z Sarą. Siostra odniosła się do jego opowieści lekceważąco i bez zainteresowania, więc szybko zapomniał o nieznajomej. W przeciwieństwie do niego, Sara nie zauważyła kobiety, która na szkolnym koncercie siedziała w trzecim rzędzie i ukryta w ciemnościach sali robiła zdjęcie za zdjęciem, kiedy dziewczynka miała swój solowy występ. Sara była zbyt pochłonięta wykonaniem trudnego utworu fortepianowego, by zwracać uwagę na widownię. Nie słyszała też głośnych, pełnych zachwytu oklasków, dobiegających właśnie z trzeciego rzędu, ani nie zauważyła kobiety wpatrującej się wnią roziskrzonym wzrokiem, gdy wywołano ją jeszcze raz na scenę.

Tego wieczora Tara czuła się bezgranicznie szczęśliwa, chociaż smutek nadal jej nie opuszczał. Z Maksem na rękach stała przy oknie i wspominała wydarzenia minionego dnia.

- Och, Maksiu - westchnęła cichutko. - Minęło zaledwie kilka miesięcy, a moje dzieci tak wydoroślały. Powinieneś zobaczyć, jaki Dennis jest wysoki. A moja mała księżniczka! Wyglądała tak pięknie. I w całym piekielnie trudnym utworze opuściła tylko trzy nuty!`nv

Rozdział IX

- Dzień dobry, tu Harper Mining. Czym mogę służyć?

- Chciałbym rozmawiać z panem McMasterem.

- Chwileczkę.

Matey zacisnął pomarszczoną, starczą dłoń na słuchawce i wyjrzał przez okno w holu. Biały Rolls-Royce Corniche znikał właśnie w końcu alei prowadzącej do rezydencji Harperów. Stary sługa ani chwili nie zwlekał z telefonem. W słuchawce rozległ się inny kobiecy głos:

- Gabinet dyrektora generalnego. Słucham?

- Czy mogę prosić do aparatu pana McMastera?

Nastąpiła chwila ciszy.

- Pan McMaster jest teraz zajęty. Mówi jego sekretarka. Czy mogę w czymś pomóc?

- Muszę porozmawiać z nim osobiście. Proszę zrozumieć, to pilna sprawa. Niech mu pani powie, że dzwoni Matey, z rezydencji.

Znów zapadła cisza. Matey starał się zdusić burzę uczuć, szalejącą w jego sercu. W końcu, ku niewysłowionej uldze, usłyszał na linii głos Billa.

- Halo, Matey? Czym mogę ci służyć?

- To złożona sprawa, panie McMaster. Sam nie wiem, od czego zacząć.

Głos staruszka drżał.

- Spokojnie, Matey, nie denerwuj się.

- Wie pan dobrze, że zarówno ja, jak i reszta personelu uczyniliśmy wszystko, co w naszej mocy, żeby dostosować się do... zmienionych warunków. Śmierć panienki Stefanii...

- Wiem, Matey, wiem.

- Służyliśmy panu Marsdenowi tak, jak na to zasługiwał mąż naszej pani. Robiliśmy wszystko, co trzeba. Wszystko!

- Nie wątpię.

Bill nic nie rozumiał.

- Ale są pewne granice, proszę pana, granice przyzwoitości, których żadnemu dżentelmenowi nie wolno przekraczać. A w tym wypadku...

Matey zdał sobie sprawę, że nie wyraża się jasno i zaczął od początku.

- Ostatniej nocy, kiedy wszyscy udali się na spoczynek, pan Marsden miał wizytę. Odwiedziła go jakaś dama.

A to drań - pomyślał Bill. No cóż, można się było tego spodziewać.

- Nic nie poradzimy. Formalnie rzecz biorąc, pan Marsden jest... - Bill szukał odpowiedniego wyrażenia - człowiekiem wolnym.

- Nie o to chodzi, proszę pana!

Matey poczuł się dotknięty na myśl, że Bill wziął go za wścibskiego plotkarza, który zawraca mu głowę czczą gadaniną.

- Stało się coś gorszego! Nie wiemy dokładnie, co się wydarzyło, ponieważ ta... dama wyszła, zanim ktokolwiek z nas wstał rano z łóżka, ale pokojówka słyszała jakieś odgłosy z pokoju bilardowego. Gospodyni poszła tam, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku, i właśnie ona powiadomiła mnie o całej sprawie. Na stole znalazła potłuczoną butelkę wina i rozrzucone kieliszki.

Z właściwym sobie opanowaniem Bill czekał na dalszy ciąg. Spodziewał się, że to jeszcze nie wszystko.

- Na tym nie koniec. Na stole znaleźliśmy inne ślady i można przypuszczać...

- Jakie ślady?

- Rozdarte obicie, rysy i liczne plamy. Cały stół jest zniszczony.

- Nie rozumiem, Matey.

- Panie McMaster, mam wszelkie podstawy, żeby stwierdzić, że ostatniej nocy na stole bilardowym - właśnie na stole - miały miejsce pewne działania, które porządnemu człowiekowi w głowie się nie mieszczą!

Bill ujrzał w pamięci obraz pokoju bilardowego Harperów. Zobaczył piękny stół, bogaty wybór kijów wszelkiej długości i wagi, dostosowanych do potrzeb każdego gracza, i całe solidne wyposażenie, na którym tak zależało Maksowi. Kiedy i on, i Maks, i Harper Mining byli jeszcze młodzi, właśnie w tym pokoju odbywali wszystkie najważniejsze narady. Przy partyjce bilarda, w miłej atmosferze łatwo podejmowali ważkie decyzje i wymyślali skomplikowane strategie. A teraz ten łobuz...

Bill zauważył, że drżą mu ręce. Głos Mateya dudnił głucho w słuchawce.

- Pana Marsdena nie ma teraz w domu, więc skorzystałem z okazji, żeby się z panem skontaktować. Czy zechce pan wydać jakieś instrukcje?

- Chryste Panie, Matey...

Jedyne instrukcje, jakie przyszły Billowi do głowy, nie wchodziły w rachubę, ponieważ kodeksy prawne od dawna już nie przewidują kastracji jako kary za popełnione wykroczenie.

- Muszę chwilę pomyśleć - odezwał się w końcu. - Najpierw trzeba sprawdzić, czy te uszkodzenia dadzą się naprawić. Wezwij odpowiednich specjalistów, niech obejrzą stół i ocenią straty. Potem przyślij ich do mnie. - Przerwał. - A jeśli chodzi o Grega Marsdena...

- Tak, proszę pana?

- Zostaw to mnie. Wydaje mi się, że najwyższy czas podciąć mu trochę skrzydła. Na pewno ucieszy cię wiadomość, że już podjęliśmy pewne kroki w tym kierunku. Nie martw się, wszystko będzie w porządku.

To zadziwiające, jak bardzo nasz stosunek do jakiegoś miejsca może zmienić się wraz z odejściem jednego z mieszkańców. Dotychczas Dan Marshall był bezgranicznie szczęśliwy na Wyspie Orfeusza, w równych proporcjach czerpiąc radość z pracy w nowoczesnej klinice, jak i z dzikiego, naturalnego piękna otaczającej przyrody. Teraz zdawało się, że kolorowy wyspiarski raj utracił jaskrawe barwy. Słońce świeciło jasno jak dawniej, ale dla niego wszystko dokoła stało się szare. Rano brakowało mu bodźca, żeby wstać. Pod koniec dnia nic nie ciągnęło go do samotnego łóżka i wynajdywał najróżniejsze powody, dla których mógł przesiadywać po nocy, aż zmęczenie zwalało go z nóg.

Z determinacją starał się zapomnieć o Tarze, a przynajmniej sprawić, żeby stała się tylko miłym wspomnieniem z przeszłości. Dlatego też pracował ciężej niż zwykle i przyjmował tylu dodatkowych pacjentów, żenie zostawało mu już czasu na samotne rozmyślania. Wtedy to właśnie miał największe osiągnięcia w dziedzinie chirurgii rekonstrukcyjnej. Udało mu się doprowadzić do tego, że młoda dziewczyna, przywieziona po wypadku, w którym maszyna rolnicza kompletnie zmiażdżyła jej nogę, po wyjściu z kliniki z radością poszła tańczyć do dyskoteki. A jednak sukcesy nie sprawiały mu żadnej satysfakcji, ponieważ teraz nie miał z kim dzielić się radością. Wierna Lizzie, zaniepokojona jego stanem, obserwowała go z uwagą. Nie mogąc mu pomóc, starała się go przynajmniej rozweselić.

- Pacjentka z domku numer dziesięć czuje się znakomicie. Dziś rano, kiedy przyniosłam śniadanie, zastałam ją przy ćwiczeniach! Mówi, że wiele pan na niej nie zarobi, bo wyzdrowieje dwa razy szybciej, niż pan przewiduje. I chyba się nie myli!

Słysząc jej beztroską paplaninę, Dan zwykle uśmiechał się miło, ale oczy nadal miał smutne. Chociaż pracował coraz ciężej i usiłował skupić całą uwagę na problemach zawodowych, nie potrafił wybić sobie Tary z głowy. Jej obraz wciąż wracał do niego nieproszony i znów widział ją, jak spaceruje, pływa albo siedzi uśmiechnięta przy ognisku. Odpychał od siebie wspomnienia. Od czasu jej wyjazdu ani razu nie nurkował. Świat stracił wszelki urok. Dan zamknął się w sobie jak krab pustelnik w grubej skorupie.

Zastanawiał się, jak długo jeszcze potrwa ta udręka. Ile czasu potrzeba, żeby “wyleczyć się” z uczucia? Tak łatwo się zakochał. Jej spokój i hart ducha zdobyły jego szacunek, a później wesołość i chęć życia zawojowały serce. Z czułością wspominał smukłe ciało Tary, nabierające swobody i gracji pod złotym słońcem wyspy, jej szczere spojrzenie i wrażliwe usta, które pocałował tylko raz i o których tak często marzył. Wiedział, że nie uda mu się zapomnieć o niej z dnia na dzień. Musi powoli, mozolnie usuwać ją z pamięci. Westchnął i wrócił do przeglądania kart pacjentów. Czeka go długa droga.

Stojące wysoko słońce prażyło niemiłosiernie. Opalony mężczyzna leżący nad brzegiem wypełnionego przejrzystą, niebieską wodą basenu przeciągnął się leniwie jak kot i odwrócił na plecy. Greg Marsden dbał o wygląd. W dawnych czasach, kiedy od świtu do zmroku przebywał na korcie, nie musiał się martwić o opaleniznę, ale teraz utrzymanie właściwego koloru skóry wymagało starań. Podniósł się ospale i sięgnął do stojącej obok przenośnej lodówki po zimne piwo. Z zadowoleniem pociągnął łyk i na nowo zabrał się do pracy. Leżał wyciągnięty, z zamkniętymi oczami, jak gdyby składał z siebie ofiarę na ołtarzu słońca.

Z głębi ogrodu dobiegał niski pomruk kosiarek do trawy. Ogrodnicy pielęgnowali trawniki. Myśl, że inni dla niego pracują, podczas gdy on odpoczywa, sprawiała Gregowi przyjemność. Rozkoszował się rolą pana wielkiego domu. W ciągu ostatnich kilku miesięcy zaczerpnął z niej więcej satysfakcji, niż Stefanii udało się zyskać przez całe długie lata niepodzielnego panowania w rezydencji. Greg czuł, że dorósł i przywykł do swojej nowej pozycji. Służba bezzwłocznie wypełniała wszystkie jego polecenia.

Rzecz jasna, musiał uważać. Sklął się w duchu za to, że tej nocy nie zachował większej ostrożności. To głupota niszczyć stół bilardowy dla byle dziwki, ale musiał przyznać, że nieźle się zabawił. Wykrzywił twarz w pełnym zadowolenia uśmiechu. Przecież stołem już się zajęto. Widział uwijających się robotników i był pewien, że bez żadnego wysiłku z jego strony wszystko zostanie przywrócone do dawnego stanu. Pod koniec miesiąca na liście rachunków za utrzymanie domu pojawi się dyskretnie jeszcze jedna pozycja. Właśnie tak zachowuje się wzorowy personel -chroni swego pana przed zmartwieniami. A on zadba, żeby taka noc już się nie powtórzyła. Miał jednak przeczucie, że jeszcze spotka tę Francuzkę. Nagle roześmiał się głośno. Zdał sobie sprawę, że nie zna nawet jej imienia. Na samą myśl o niej poczuł znajome mrowienie w członku. Już wyciągał rękę w jego kierunku, ale zmienił zdanie. Może później - zadecydował. Nie teraz. Czas na małą drzemkę.

Telefon zabrzęczał irytująco głośno, mimo że sygnał ustawiono na minimum. Greg niechętnie sięgnął po słuchawkę.

- Halo.

- Greg! Próbuję się do ciebie dodzwonić od...

- Jak się masz, Jilly?

- Tęsknię za tobą jak diabli.

- Ja też, kochanie, ale w zeszłym tygodniu byłem taki zapracowany...

- Greg, musimy się spotkać!

Dzwonek ostrzegawczy, który dźwięczał w jego głowie od początku rozmowy, rozdzwonił się jeszcze głośniej.

- No jasne, dziecinko.

- I nie mów mi, że powinniśmy być ostrożni. Mam już tego dość. Nie chcę być ostrożna. Równie dobrze mogłabym nie żyć.

Usłyszał w jej głosie znajomą nutę histerii.

- Powinniśmy razem wychodzić, robić to, co wszystkie normalne pary - ciągnęła pośpiesznie Jilly. - Prawie się nie widujemy, a jeśli już, to zawsze u mnie i tylko kiedy ty masz ochotę, a nie ja. Chcę się z tobą zobaczyć. Teraz.

- Ja też, maleńka, wiesz przecież.

Doszedł do wniosku, że znowu piła. Trzeba uważać. Po kielichu robi się nieostrożna.

- Wybieram się do ciebie, Greg.

- Teraz?

- Dlaczego nie?

- Za chwilę wychodzę. Mam bardzo ważne spotkanie - wymyślił gładko na poczekaniu. - Właściciel olbrzymiej kopalni przyjechał do nas aż z Brazylii. Jestem z nim umówiony na obiad w Hiltonie.

- Greg... - wtrąciła Jilly nieprzyjemnym tonem. - Chcę się z tobą spotkać, i to dzisiaj.

Groźba zawisła ciężko w powietrzu.

- Dobrze.

Greg myślał gorączkowo. Matey ma dzisiaj wolne popołudnie, a gospodyni wcześnie chodzi spać...

- Przyjedź wieczorem, jeśli możesz. Tak, powiedzmy, o...

- Na pewno się zjawię - przerwała mu. - Och, Greg, tak bardzo cię kocham. Sam się dzisiaj przekonasz.

- Świetnie, maleńka. Do zobaczenia.

Odłożył słuchawkę. Jilly mogła łatwo zniszczyć wszystko, co dotychczas osiągnął. Trzeba postępować rozważnie. Wiedział, że da sobie z nią radę. Potrafi zrobić z nią co tylko zechce. Wszystko. Uśmiechnął się do siebie z lubością. Nieco zaskoczony stwierdził, że z niecierpliwością oczekuje dzisiejszej nocy.

Joanna Randall od dwudziestu lat prowadziła najlepszą agencję modelek w całym Sydney. Jej biuro znajdowało się na Darling Point, przy ładnej, krętej Liverpool Lane, niedaleko skrzyżowania z Crown Street. Sama była kiedyś modelką i nie straciła nic z dawnej urody i energii, które w czasach pierwszej młodości zaprowadziły ją na okładki najlepszych międzynarodowych czasopism. Rude włosy Joanny przybrały teraz jeszcze bardziej płomienną barwę, a ciemnobrązowe, prawie czarne oczy nadal błyszczały żywo. Kiedy wchodziła do studia fotograficznego, jej wysoka, kształtna postać budziła szacunek. Fotograficy żartowali między sobą, że stara Jo może jeszcze przyćmić każdą ze swoich modelek.

Niełatwo jej było utrzymać się na szczycie. Jako szefowa firmy odpowiadała za ciągły napływ twórczych pomysłów reklamowych, wyszukiwała nowe twarze i praktycznie to ona dyktowała modę, jaka miała obowiązywać w danym sezonie. W dodatku zajmowała się finansami agencji i z żalem stwierdziła, że zmaganie się z podatkiem dochodowym, wypłatami dla personelu, bilansowaniem zysków i strat i robieniem planów na przyszłość z upływem czasu wcale nie staje się łatwiejsze. Rynek mody jest z natury bardzo zmienny. Wciąż czuję na karku oddech konkurencji, a czas dla nikogo nie stoi w miejscu - myślała podenerwowana.

Prawdę mówiąc, i Joanna Randall, i agencja były w szczytowej formie. Joanna, jak wszyscy ludzie sukcesu, miała dużą dozę samokrytycyzmu, która zmuszała ją do ciągłej pracy nad sobą i nie pozwalała popaść w samozadowolenie. W skrytości ducha martwiła się, że jeśli już osiągnęła szczyt, to czeka ją tylko droga w dół. Nigdy nie zapominała, że moda to biznes dla ludzi młodych. Nieustannie sprawdzała, czy jej projekty są wystarczająco świeże i nowatorskie, czy nie “trącą myszką”. Równie starannie wypatrywała oznak starzenia się na twarzy. Nieznacznie zwiotczała skóra wokół oczu, bezlitośnie pogłębiające się zmarszczki mimiczne i coraz wyraźniejsze fałdy biegnące od kącików ust do nosa nie uchodziły jej uwadze. Z takim samym zapałem i stanowczością opracowywała nowe projekty, jak smarowała twarz i szyję specjalnymi kremami. Nie wiedziała, jak długo jeszcze wytrwa. W duchu przyznawała, że jej młodość skończyła się, kiedy zaczął ją denerwować pewien typ człowieka, który na swój użytek określała jako MBO, czyli Młody Błyskotliwy Osioł.

Typowy przedstawiciel tego gatunku siedział właśnie w jej biurze i krytykował dziewczyny, które Joanna wyznaczyła do ważnej sesji zdjęciowej w przyszłym tygodniu.

- Nasz klient przeznaczył znaczną sumę pieniędzy na tę kampanię reklamową, panno Randall. Moja agencja również włożyła w nią wiele pracy.

- Proszę mówić jasno, o co chodzi.

Joanna nie lubiła, gdy ktoś traktował ją protekcjonalnie, zwłaszcza jeśli był to młody człowiek w ciemnym garniturze, rogowych okularach i z pogardliwym uśmiechem na twarzy.

- Te dziewczęta...

Młodzieniec lekceważąco przerzucił leżące przed nim na biurku próbne zdjęcia, przedstawiające trzy modelki - rudą, blondynkę i brunetkę - w różnych pozach.

- No tak, to moje najlepsze modelki. Sama śmietanka.

- Tylko że...

- Tylko że co?

- Zupełnie nie nadają się do zaplanowanej przez nas kampanii.

- Nie nadają się? Pan chyba żartuje!

Joanna wydała z siebie coś między chrząknięciem a śmiechem. Nie wierzyła własnym uszom. MBO mówił dalej, nie zrażony.

- Panno Randall, w Stanach Zjednoczonych i w Europie powstaje teraz zupełnie nowy rynek. Szukamy kogoś w nowym stylu, odpowiednim dla drugiej połowy lat osiemdziesiątych. Chodzi nam o typ kobiety na stanowisku. Część naszych klientów uświadomiła sobie nagle, jak wiele kobiet pracuje, wspina się po szczeblach kariery zawodowej i coraz lepiej zarabia. Te kobiety mają mnóstwo pieniędzy i wydają je na własne potrzeby. Jak już mówiłem, jest to zupełnie nowy rynek.

Joanna wcale nie podzielała jego opinii, że “kobieta na stanowisku” to takie nowe, odkrywcze pojęcie. Od dawna sama była taką kobietą i czuła się dość stara. No, ale jeśli ten bubek tak sądzi...

- Rozumiem pana, ale w czym problem?

MBO westchnął dramatycznie, wybrał jedno ze zdjęć i podał jej bez słowa. Joanna z trudem opanowała gniew, równie płomienny jak jej ruda czupryna.

- Co się tu panu nie podoba?

- To. - Wskazał palcem. - Twarz modelki. Jest prześliczną dziewczyną i nie wątpię, że doskonale zna swój fach. Doskonała zawodowa modelka.

Nie musisz mi tego mówić, synku - pomyślała Joanna ze złością.

- Niestety, jest za młoda - ciągnął. - Ile ma lat? Dziewiętnaście? Dwadzieścia jeden? Nasza kampania jest adresowana do klientek wykształconych, pracujących zawodowo, w wieku od dwudziestu pięciu do czterdziestu czterech lat. Modelka powinna wyglądać bardziej dojrzale. Proszę nie zapominać, że koncentrujemy się na kobietach zajmujących wysokie, kierownicze stanowiska. Nie szukamy kolejnego manekina, który dobrze prezentuje się w najnowszych kreacjach. Z naszej modelki musi emanować inteligencja, silny charakter...

- Jednym słowem, ma wyglądać tak, jakby mogła sama zarządzać General Motors, tak?

- Mniej więcej o to chodzi. - Młody człowiek nie wyczuł drwiny w głosie Joanny. - Szukamy nie tylko kogoś starszego. Potrzeba nam modelki w nowym typie, w innym stylu niż te tutaj. Tego właśnie od pani oczekujemy.

Joannie zamarło serce. Nowy typ? Proszę bardzo, jutro przed śniadaniem dostarczę panu dwie modelki w nowym stylu. Chcąc ukryć zmieszanie, wzięła z biurka fotografie dziewcząt i wpatrywała się w nie pustym wzrokiem. Za młode? Dobry Boże! Jeszcze nie tak dawno temu, kiedy wszyscy oszaleli na punkcie niewinnego wyglądu nastoletniej Brooke Shields, klienci wciąż narzekali, że jej modelki są za stare. Raz straciła bardzo dochodowy kontrakt na rzecz agencji, która nie miała takich zahamowań jak ona i bez skrupułów zatrudniała trzynastolatki. A teraz nagle przypomniano sobie, że istnieją też starsze kobiety. Świetnie, jeszcze trochę, a sama wrócę do pracy - myślała ponuro. Miała ochotę krzyczeć.

- Proszę się z nami wkrótce porozumieć. - MBO doszedł do wniosku, że wystarczająco jasno wytłumaczył problem i nadeszła odpowiednia pora na zakończenie rozmowy. - Oczywiście, roześlemy nasze oferty do innych agencji. Musimy się trochę rozejrzeć. Wygląda na to, że niełatwo będzie pani sprostać naszym wymaganiom. Ale nie możemy tracić kontaktu. Spotkajmy się za jakiś czas.

- Zadzwonię do pana - oznajmiła głucho Joanna. Na biurku zabrzęczał interkom.

- Przyszedł Jason. Chce z panią rozmawiać - usłyszała głos sekretarki.

- Ja już skończyłem - wtrącił MBO, zbierając się do wyjścia.

- Niech poczeka ze dwie minutki, zaraz go przyjmę.

Potrzebowała chwili oddechu przed następną rozmową, chociaż wiedziała, że przemyślenie tego, co przed chwilą jej powiedziano, zajmie o wiele więcej niż kilka minut. Rozumiała, że liczy się jedno - nie stać jej na odrzucenie tego kontraktu. Nie chodziło tylko o pieniądze, chociaż niewątpliwie utrzymanie profesjonalnie wyposażonego studia w najszykowniejszej artystycznej dzielnicy Sydney kosztowało majątek. Nie, tutaj wchodziła w grę kwestia jej wiarygodności, jej prawa do tytułu właścicielki najlepszej agencji modelek w całym mieście. Nie można stać w miejscu, trzeba stale wyprzedzać innych - powiedziała sobie stanowczo. Jeśli chcą kobiety w nowym typie, Joanna Randall ją znajdzie. Albo stworzy. W każdym razie będą ją mieli. I to już niedługo. Nie ma innego wyjścia. Westchnęła i przywołała Jasona przez interkom. Rozmowa z kimś wesołym dobrze jej zrobi.

W zaciszu swojego pokoju Matey przygotowywał się do wyjścia. Miał dzisiaj wolne popołudnie. Od kiedy zajął się prowadzeniem rezydencji bogaczy i mieszkał stale w miejscu pracy, obiecał sobie, że dni wolne od zajęć za wszelką cenę będzie spędzał poza domem. Według niego był to jedyny sposób, żeby dobrze wypocząć, nabrać ochoty do dalszej pracy i dowieść wszystkim, że oprócz życia zawodowego ma jeszcze prywatne. Tak więc czy deszcz, czy upał, w zimie i w lecie Matey wychodził na miasto. Czasami szedł do teatru albo na koncert. Uwielbiał gmach Opery w Sydney, który uważał za ósmy cud świata, czemu zresztą trudno się dziwić. Niekiedy wstępował do kina lub jadł kolację w restauracji, gdzie czujnym okiem profesjonalisty obserwował ruchy kelnerów i szefa sali. Dość często udawał się na poszukiwanie atrakcji, dzięki którym Sydney zyskało szeroki rozgłos wśród międzynarodowej społeczności homoseksualistów. To jeszcze jeden powód, dla którego utrzymywał ścisły rozdział między życiem osobistym a zawodowym.

Po raz ostatni zerknął w lustro, wyszedł z pokoju i pośpiesznie zbiegł na dół. Czas mijał, a taksówka, którą zamówił dwadzieścia minut temu, wciąż nie przyjeżdżała. Uchylił frontowe drzwi, ale na podjeździe nie dostrzegł żadnego samochodu. Miał nadzieję, że czeka na ulicy, chociaż, jak pamiętał, kazał zostawić bramę otwartą. Ruszył alejką, by sprawdzić, czy wykonano jego polecenie. Od razu spostrzegł, że wrota są nadal zamknięte. Zirytowany przyśpieszył kroku i zwolnił elektryczny mechanizm zamykający bramę wychodzącą na przyległą aleję.

Zdziwił się na widok kobiety stojącej na chodniku przed rezydencją. W tak zamożnej okolicy, jak Darling Point, gdzie Porsche turbo bywa często drugim, gorszym samochodem w rodzinie, nikt nie chodzi pieszo, a jeśli już, to tylko po to, żeby wyprowadzić na spacer psa jakiejś rzadko spotykanej rasy. Ta kobieta nie miała ani psa, ani samochodu. Było też jasne, że nie zamierza wejść na teren rezydencji - nie sięgała do dzwonka i nie usiłowała podejść do bramy. Po prostu stała i patrzyła.

Matey przyjrzał jej się uważnie. Bardzo ładna kobieta. Czy ją zna? Było w niej coś znajomego. Trudno powiedzieć co, ponieważ kiedy tylko go zauważyła, odwróciła się, wsunęła na nos ciemne okulary przeciwsłoneczne i zaczęła oddalać się szybko. No cóż, może po prostu zwiedza okolicę. Matey nie zastanawiał się nad tym dłużej. Miał swoje zmartwienia.

- Przepraszam panią - zagadnął nieznajomą, a ona zatrzymała się w pół kroku.

- Słucham? - Miała niski, matowy głos.

- Czy mogłaby mi pani pomóc? Czekam na taksówkę. Nie wiem, jak długo pani tu jest, ale... Zastanawiam się, czy kierowca już nie odjechał.

Kobieta wysłuchała pytania z wyraźną ulgą. Potrząsnęła głową.

- Nie, chyba nie. Stoję tu od dłuższego czasu.

- Mieli przysłać samochód za dwadzieścia minut, ale nigdy nic nie wiadomo. Dawniej jeździłem do miasta autobusem i nie miewałem takich kłopotów. Ale w dzisiejszych czasach lepiej korzystać z taksówek.

Przerwał i jeszcze raz spojrzał uważnie na tę dziwną kobietę. Spuściła oczy, jakby chciała uniknąć jego wzroku. Może nie czuje się zbyt dobrze. Nagle u wylotu alei ukazała się stara niebieska taksówka i podjechała z warkotem silnika. Matey podszedł do auta i już miał wsiąść, kiedy coś przyszło mu do głowy.

- Proszę pani?

Kobieta stała w tym samym miejscu, gdzie dostrzegł ją po wyjściu z rezydencji.

- Może podrzucić panią do miasta?

Pokręciła głową z uśmiechem.

- Nie, dziękuję.

Zawahał się.

- Czy nic pani nie jest? - spytał po chwili.

Kobieta podniosła głowę, spojrzała mu prosto w oczy i znowu się uśmiechnęła.

- Ależ nie. Wszystko w porządku. Zapewniam pana, że czuję się świetnie.

Tara stała na ulicy i patrzyła za samochodem, którym Matey odjechał w kierunku centrum, aż pojazd zniknął jej z oczu. Staruszek jej nie rozpoznał! Jego widok zaskoczył ją niezmiernie, ponieważ ze wszystkich mieszkańców rezydencji Matey najrzadziej wychodził z domu. Niepotrzebnie się martwiła. Dla niego była tylko nieznajomą. Wiedziała, że jeśli on jej nie poznał, to inni również wezmą ją za kogoś obcego.

W zamyśleniu oparła się o mur. Nie umiała powiedzieć, po co tu przyszła i dlaczego krążyła wokół rezydencji. Kiedy się rano obudziła, coś kazało jej przyjść i obejrzeć dawny dom. I zobaczyła go. W dodatku nadarzyła się niespodziewana okazja. Mogła wypróbować nową twarz i figurę na jednym z niewielu ludzi na świecie, którzy znali ją naprawdę dobrze. Test wypadł pomyślnie. Po Stefanii Harper nie zostało ani śladu! Była Tarą. I jako Tara przyciągała zachwycone spojrzenia nawet takiego podstarzałego homoseksualisty, jak Matey. Dobry, poczciwy Matey. Brawo dla Tary!

Zadrżała z chłodu. Wokół, z charakterystyczną dla antypodów szybkością, zapadał zmrok. Dzień był upalny, ale noc może okazać się bardzo zimna. Trzeba wracać. Nie, jeszcze nie teraz. Stała oparta plecami o szorstki mur, patrząc, jak rój migoczących gwiazd zapala się z wolna na niebie południa. Czas do domu. Odwróciła się, by odejść. W tej samej chwili jezdnię oświetliły reflektory samochodu i jakieś auto ukazało się na szczycie wzgórza. Tara instynktownie ukryła się w gęstej plątaninie listowia, zwisającego z muru. Uważając, żeby nikt jej nie dostrzegł, wyjrzała na ulicę. Samochód zatrzymał się niedaleko, przed bramą z kutego żelaza, którą Matey starannie zamknął za sobą. Tara dokładnie widziała, kto siedzi za kierownicą. Jilly! Wysiadła z samochodu i nacisnęła guzik domofonu.

- Słucham?

Tara z przerażeniem poznała, że głos, który zatrzeszczał w niewielkim czarnym głośniku, należy do Grega.

- Kochanie, to ja, Jilly. Przyjechałam. Stoję przed bramą. Wpuść mnie.

Jilly mówiła szybko i namiętnie. Tara usłyszała zgrzyt otwieranego elektrycznie zamka. Jilly otworzyła wrota, zawróciła do samochodu i wjechała w alejkę prowadzącą do frontowych drzwi. Brama zamknęła się za nią samoczynnie.

Jilly? Dlaczego...? Skąd...? Tara nic nie rozumiała. Zakręciło jej się w głowie i z powrotem ukryła się w cieniu zarośli. Jilly? Niczym tonący na chwilę przed śmiercią, ujrzała w zwolnionym tempie fragmenty scen z przeszłości. Jilly na weselu, obejmowana przez Grega, z niewyraźnym uśmieszkiem na twarzy. Jilly z Gregiem na korcie tenisowym i ich pocałunek po zwycięskim meczu. Jilly nie odrywająca wzroku od jej męża w czasie wieczornej rozmowy tego samego dnia. Prawda docierała do niej powoli, z niemal fizycznym, rozdzierającym bólem. Tamtej nocy Jilly nie chciała opuścić przyjęcia. Filip wyszedł bez niej. Nic w tym dziwnego, ale potem, kiedy Greg odwoził ją do domu, nie wracał bardzo, bardzo długo...

No i potem, w Edenie... To Jilly pływała i grała w tenisa z Gregiem. Jeździła z nim po okolicy, podczas gdy Stefania, jego żona, siedziała samotnie w domu. To właśnie Jilly najbardziej pragnęła zorganizować polowanie na krokodyle, chociaż ona... Polowanie na krokodyle! Przed oczami stanął jej jeszcze jeden bolesny obraz, który ostatecznie rozwiał wszelkie wątpliwości. Zdała sobie sprawę, że od początku znała prawdę, tylko nie chciała jej do siebie dopuścić. Przypomniała sobie Jilly, siedzącą nieruchomo w łodzi, z przerażeniem na twarzy i żądzą mordu w oczach.

Tara odrzuciła głowę do tyłu i zaczęła krzyczeć. Ten zwierzęcy, gardłowy krzyk zawierał cały ból udręczonej duszy, odwieczny żal wszystkich skrzywdzonych istot. Ruszyła przed siebie, potykając się i dygocząc. Byle dalej. Po kilkunastu metrach zatrzymała się nagle, bo nie mogła dłużej opanować gwałtownych, spazmatycznych skurczów żołądka. Oparła się o ogrodzenie, zgięła wpół i trzymając się za brzuch, zwymiotowała gwałtownie. Zmęczona i wyczerpana, pobiegła w końcu dalej, aż nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Zaczepiła o coś stopą i upadła.

Przewróciła się tak nieszczęśliwie, że rozcięła nogę. Ból nieco ją otrzeźwił. Usiadła skulona na chodniku, przytulając się do ściany. Wyciągnęła z torebki chusteczkę. Niezdarnie próbowała zetrzeć wymioty z twarzy i ubrania i zatamować krew płynącą ze skaleczonego kolana. Nie wiedziała, jak długo siedziała na ziemi. Wreszcie podniosła się, z trudem powstrzymując mdłości. Była roztrzęsiona i zmarznięta na kość. W takim stanie nie śmiała wsiąść do autobusu czy pociągu i narażać się na ciekawskie spojrzenia obcych. Pieszo przeszła aż do Rocks i skryła się w zaciszu swojego pokoju.

Całą noc leżała zwinięta w kłębek na wąskim łóżku, usiłując pogodzić się z nowym ciosem. Po tym, co przeszła, kiedy okazało się, że uwielbiany przez nią mąż nienawidził jej i chciał ją zabić, nie przypuszczała, że coś jeszcze może ją zranić. Ale zdrada przyjaciółki, jej współudział w morderstwie były równie bolesne.

- Kochałam cię, Jilly - rozpaczliwie szeptała do siebie w ciemnościach nocy. - Dlaczego mnie tak nienawidziłaś?

Jilly była najlepszą przyjaciółką, stale obecną w życiu i sercu Tary. Musiała wyrwać ją ze swoich uczuć i zapomnieć o tej części osobowości, która należała do Jilly. Nie wiedziała, czy potrafi to znieść. Sądziła, że osiągnęła już dno cierpienia i po długim, uzdrawiającym pobycie na wyspie nareszcie wydobywa się na powierzchnię. Teraz spadła jeszcze niżej; jej męki zdawały się nie mieć końca. Wszystko zaczynała od nowa. Leżała zrozpaczona, poniżona i rozbita. Zastanawiała się, czy da radę wrócić do życia i czy w ogóle chce żyć.

Gdzie znaleźć ten nowy typ kobiety? Joanna Randall siedziała za biurkiem, wśród artystycznego nieładu agencji na Liverpool Lane. Jeszcze się nie poddała, ale powoli zaczęła ogarniać ją rozpacz. Obejrzałam wszystkie kobiety z Sydney w wieku od dwudziestu do sześćdziesięciu lat - myślała ponuro. W ciągu długich lat pracy, najpierw jako modelka, potem stylistka, projektantka mody i dyrektorka najlepszej agencji, wyrobiła sobie gęstą sieć kontaktów i znajomości. Tą drogą rozesłała wiadomość o poszukiwaniu nowego talentu. Natychmiast tłumy dziewcząt zwaliły się jej na głowę. Dzwoniły, pisały listy, przychodziły do biura, a nawet do domu o każdej porze dnia i nocy. Stało się to tak uciążliwe, że stanowczo poleciła, by nie wpuszczano do niej nikogo, ale to nikogo, kto nie jest umówiony. Nie zjawił się nikt, kto by odpowiadał jej wymaganiom.

Ciągle nic - powtarzała sobie z rezygnacją. Niektóre z kandydatek budziły pewne nadzieje, ale wszystkie były mniej więcej takie same. Teraz, kiedy MBO z agencji reklamowej wyjaśnił dokładnie, o co chodzi, zrozumiała, czego ma szukać. Ale po prostu nie znalazła odpowiedniej osoby. Mimo wszystko wiedziała, że musi kogoś zaproponować, jeśli nie chce zaprzepaścić szansy na podpisanie kontraktu. Wzdychając przeglądała zdjęcia modelek, rozrzucone na biurku. Może ta... Gdyby tak upiąć jej włosy do góry...

Nagły trzask otwieranych drzwi wyrwał ją z zadumy. Do biura wkroczył Jason Peebles. Tylko obecność człowieka od reklamy mogła spowodować, że czekałby, aż Joanna wezwie go do siebie. Miał respekt dla ludzi dysponujących pieniędzmi i wiedział, że ten, kto płaci, narzuca reguły gry. W innych wypadkach, jako najlepszy fotografik w Sydney, zapewnił sobie prawo wchodzenia o dowolnej porze do sanktuarium szefowej.

- Ona nie ma przede mną tajemnic - zapewniał wystraszoną recepcjonistkę. - Jesteśmy ze sobą bardzo blisko. O, tak! - Splatał palce w dramatycznym geście i nie zatrzymywany szedł dalej.

Joanna jak zwykle ucieszyła się na jego widok. Pracowali razem od dawna i nauczyła się cenić jego wybitne zdolności zawodowe i nieomylne oko, którym potrafił w pozornie nieciekawej twarzy rozpoznać cechy doskonałej modelki. Jego prace były niezmiennie na najwyższym poziomie. Lubiła go też jako człowieka, za pogodę ducha, łobuzerski humor i zdolność rozweselania wszystkich dookoła. Jego urwisowaty wygląd doskonale pasował do charakteru. Jason był niski. Rzadkie jasne włosy sterczały mu na wszystkie strony. Małe bystre oczka wciąż spoglądały ciekawie i nic nie uchodziło ich uwagi.

- Cześć, mamuśka!

To powitanie stało się już tradycją, podobnie jak przyjacielski całus w policzek. Joanna westchnęła ciężko.

- Któregoś dnia ludzie pomyślą, że naprawdę jestem twoją matką! - odpowiedziała jak zwykle.

- Już tak myślą - zapewnił ją Jason, sadowiąc się na miękkiej brązowo-różowej kanapie.

- Jest coś nowego? - zapytała.

- Wielkie zamówienie na kalendarz ścienny - oświadczył niedbale. - Zapowiada się nieźle. Przez dłuższy czas będziemy mieli co robić.

- Na taką wiadomość czekałam! - Joanna rozpogodziła się.

- Tak, to świetny kontrakt. Mnóstwo pracy dla całej gromady modelek. No i oczywiście dla nas obojga. Kalendarz zamówiła sieć hoteli Grenadier. Organizują akcję promocyjną. Chcą przekonać ludzi, żeby przyjeżdżali do nich przez cały rok. Oczekują wesołych zdjęć ze ślicznymi paniami, spędzającymi miło czas w ich hotelach na terenie całego kraju.

- Brzmi zachęcająco - oznajmiła Joanna, przeglądając już w myślach wszystkie modelki zatrudniane przez agencję.

- Jasne. Są tylko dwa haczyki.

- Haczyki?

- Po pierwsze, to są bardzo eleganckie hotele. Ostatnio zmieniono cały wystrój wnętrz. Dziewczęta mają być nie tylko ładne, ale przede wszystkim muszą mieć klasę. Klasę, mamuśka! Rozumiesz mnie?

- Rozumiem, rozumiem - odparła urażona. - Przestań się mądrzyć.

- Po drugie - ciągnął Jason z niezmąconym spokojem - tematem przewodnim mają być pory roku. Wiesz, o co chodzi? No, wiosna, lato, jesień i zima. Potrzebuję starszych, dojrzałych twarzy do zdjęć jesiennych i zimowych. Nie wystarczy mi twoja zwykła gromadka młodych ślicznotek.

- O Boże, Jason! Ty też zaczynasz? - Joanna miała ochotę wyć.

Jason spojrzał na nią zaskoczony.

- Co ci się stało, mamuśka?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, z interkomu dobiegł głos sekretarki:

- Jakaś modelka przyszła się z panią zobaczyć.

Wrzask Joanny można było usłyszeć w całym budynku.

- Nawet, jeśli to sama cholerna Bo Derek, powiedz jej, żeby się wynosiła!

Godzinę później Jason uznał, że zrobił wszystko, co tylko możliwe, żeby rozweselić Joannę Randall. Żartował, opowiadał dowcipy, starał się przedstawić jej nowy kłopot we właściwej perspektywie i wciąż przypominał, że nieraz zdarzało jej się wychodzić zwycięsko z trudniejszych sytuacji. Niestety, nie mógł rozwiązać tego problemu za nią. Nie ma co, to naprawdę twardy orzech do zgryzienia. W zamyśleniu wyszedł z gabinetu i ruszył do utrzymanego w brązowych tonacji holu. Nagle usłyszał energiczny, stanowczy głos:

- Mimo wszystko, chcę się widzieć z panią Randall.

Recepcjonistka była u kresu wytrzymałości. Zmęczonym ruchem poprawiła okulary i przyczesała ręką włosy, mechanicznie wypowiadając zdania, które niejednokrotnie powtarzała do znudzenia:

- Proszę zrozumieć, szefowa jest bardzo zajęta, a pani nie była umówiona.

Jason podniósł wzrok. Uważnie, nie śpiesząc się, fachowym okiem obejrzał kobietę stojącą przy biurku. Bez namysłu podjął decyzję.

- Tylko zwykli śmiertelnicy muszą umawiać się na rozmowę, złociutka - powiedział recepcjonistce. - Myślę, że nasza Królowa Matka przyjmie tę panią. Nazywam się Jason Peebles - zwrócił się do kobiety. - A oto mój uwodzicielski uśmiech. - Rozciągnął wargi w zabawnym grymasie. - Podoba ci się? Jestem tu szarą eminencją. Może zjedlibyśmy dziś razem kolację?

Nie czekając na odpowiedź, chwycił nieznajomą za nadgarstek i pociągnął w stronę gabinetu Joanny. Bez ceregieli otworzył drzwi i krzyknął:

- Joanna! Masz kłopot z głowy!

Wepchnął kobietę do środka i zamknął za nią drzwi.

- Wspaniała! - oświadczył oszołomionej recepcjonistce. - Ma trochę zbyt kwadratowy podbródek, ale odpowiednim oświetleniem da się to naprawić.Usta o wiele za duże, ale wyglądają cudownie. I te oczy jak u jelonka Bambi! Chryste! Po prostu zjawisko!

Już miał wychodzić, kiedy nagle coś mu się przypomniało.

- Nie powiedziała czasem, jak się nazywa? - zapytał.

Rozdział X

- Szukam dobrej agencji. Potrzebuję kogoś, kto w ciągu sześciu miesięcy zaprowadzi mnie na okładkę “Vogue'a”.

Joanna Randall miała nigdy nie zapomnieć tej chwili, kiedy zmaterializowały się jej marzenia. Przed biurkiem stał ideał. Kobieta, która weszła do gabinetu, była oczywiście wysoka, elegancka i zadbana. Nie młoda, ale również nie stara. Twarz o wyjątkowo proporcjonalnych rysach miała w sobie coś niezwykłego. To “coś” kryło się w oczach, wielkich, smutnych i tajemniczych, oraz w ustach, zmysłowych, a jednocześnie pełnych rezerwy, zdradzających emocje, do których ich właścicielka nie chciała się przyznać. Przede wszystkim jednak emanowała z niej siła woli i nieugiętość charakteru. To właśnie czyniło ją tym “nowym typem”, którego Joanna na próżno dotychczas szukała.

Joanna nie zabawiała się w gry towarzyskie. Miała tyle pewności siebie i wiary w swoje zdanie, że nie starała się hamować emocji i zawsze bez namysłu okazywała zadowolenie czy zachwyt. Uniosła teraz brwi z nie ukrywanym podziwem.

- Proszę usiąść - odezwała się bez wstępów.

Nieobce jej były ludzkie słabostki, więc z satysfakcją zauważyła, że piękna nieznajoma zmieszała się na moment, szukając krzesła. Ona też ma jakieś wady - pomyślała. Jednak gdy obie usiadły wygodnie, Joanna z zawodową wprawą, bez żadnych komentarzy, swobodnie przystąpiła do rzeczy.

- Skąd pochodzisz?

- Z Queenslandu, z niewielkiej wyspy na Wielkiej Rafie Koralowej.

- Gdzie pracowałaś?

- Przez kilka lat byłam w Anglii, a potem na Terytorium Północnym.

- A teraz postanowiłaś spróbować szczęścia w największym mieście Australii, tak?

- Mniej więcej...

Wywiad przebiegał dość gładko. Tara z miłym zaskoczeniem słuchała własnego głosu. Odpowiadała na dociekliwe pytania Joanny sprawnie i bez wahania. Dyplomatycznie unikała niektórych odpowiedzi, inne obracała w żart z miną kobiety światowej i wytwornej. Starannie przygotowała swoją historię. Wymyśliła najdrobniejsze szczegóły. Opowiadała, że pracowała jako modelka to tu, to tam, a teraz przybyła do Sydney, żeby na serio zająć się karierą. Postawiła wszystko na jedną kartę. Pierwsze wrażenie jest najważniejsze. To jej jedyna szansa. Następnej już nie dostanie. Powtarzała to sobie aż do bólu, kiedy nieprzytomna ze zdenerwowania podążała do agencji na rozmowę, od której zależało jej przyszłe życie. Na jej korzyść przemawiał fakt, że Australia jest olbrzymim kontynentem, o czym sami Australijczycy często zapominają albo uznają to za oczywiste. Wiedziała, że Joannie niełatwo będzie sprawdzić, czy rzeczywiście pracowała jako fotomodelka lub prezentowała kreacje domów mody gdzieś na zachodzie kraju, w Queenslandzie albo na Terytorium Północnym.

Zdawała sobie sprawę, że najważniejszy będzie odpowiedni wygląd zewnętrzny. Musi ubrać się tak, żeby przyciągnąć uwagę Joanny i zachęcić ją do dalszej rozmowy. Przygotowania trwały tygodniami. Tara przeglądała żurnale i odwiedzała najelegantsze sklepy. Z olbrzymim wysiłkiem skompletowała strój, który był modny, ale bez przesady, młodzieńczy, ale niezbyt dziewczęcy, przyciągający uwagę, ale nie wyzywający. W dodatku udało jej się osiągnąć zamierzony efekt za dużo niższą cenę niż ta,którą podawały żurnale.

Następnie zaczęła rozmyślać nad makijażem i fryzurą. Znów wertowała czasopisma, zapoznając się z obowiązującym w tym sezonie stylem. Szczegóły dopracowała tak, że jej wygląd nie tylko był odbiciem podawanych na ilustracjach wzorów, ale wyrażał jej osobowość. Zakup niezbędnych kosmetyków i wizyta w najznakomitszym salonie fryzjerskim w Sydney pochłonęły ostatnie fundusze. Na początku z przerażeniem obserwowała, jak grube, ciemne pukle spadają na podłogę, gdzie deptały je nieuważne stopy przechodzących. Ale potem, kiedy fryzura nabrała ostatecznego kształtu, zręcznie wycieniowana przez doświadczonego fryzjera, zaskoczona stwierdziła, że jej włosy nigdy jeszcze nie były tak piękne i zdrowe. Oczy i cera również zmieniły się nie do poznania. Korzystając z bezpłatnych porad, jakich udzielają kosmetyczki w wielkich domach towarowych w Sydney, nauczyła się, jak uwydatniać różem kości policzkowe, zmieniać kontury twarzy, wydobywając z niej cały urok, a przede wszystkim sztuki malowania powiek różnymi odcieniami niebieskiego, od indygo do błękitu tak, by podkreślić kolor oczu.

Z determinacją badała możliwości swojej urody i poznawała samą siebie. Traktowała to zajęcie bardzo poważnie. Codziennie dokonywała jakiegoś nowego odkrycia. I nie przestawała się dziwić, że jest zdolna do takiej wytrwałości w pracy nad własnym wyglądem. Z gorzkim politowaniem myślała o kobiecie, którą kiedyś była. Jak to się stało, że Stefania, tak nieśmiała i zakompleksiona, że widząc jakiś modny strój, nie miała odwagi go kupić, zmieniła się w Tarę, która bez wahania eksponowała swoje piękno, wytrwale pracowała nad tym, żeby wyglądać jak najlepiej, a nawet postanowiła zmierzyć się z najlepszymi modelkami w kraju?

Wreszcie uznała, że jest gotowa do spotkania z Joannie Randall. Po długim namyśle postanowiła nie uprzedzać jej o wizycie. Nie chciała dzwonić z prośbą o rozmowę, bo nie była pewna, czy nie zawiodą jej nerwy. Spróbuje wziąć agencję jednym, zdecydowanym szturmem. Plan opracowała w najdrobniejszych szczegółach, niczym akcję wojskową. Zadbała o każdy detal. Pierwszą z ważnych i jedną z najdroższych części garderoby był dobry stanik, w którym jej biust rysował się wyraźnie i kształtnie nawet pod najgrubszym okryciem. Potem para rajstop w najlepszym gatunku. Nie mogła pozwolić, by na tak decydującym spotkaniu poszło jej oczko. Z dumą przeciągnęła ręką po płaskim brzuchu i smukłych udach. Zastanawiała się radośnie, czy ktoś, kto nigdy nie był gruby, może naprawdę cieszyć się ze szczupłej sylwetki.

Sięgnęła do szafy i wyjęła białą bluzkę z ciężkiego, błyszczącego jedwabiu. Chociaż kupiona za grosze na bazarze w Chinatown, wyglądała na drogą, a to dzięki delikatnemu wzorkowi na froncie i mankietach, drobnym perłowym guzikom i małemu kołnierzykowi na stójce, który podkreślał wdzięczną linię szyi. Spódnica również nie kosztowała wiele. Zgodnie z ostatnimi kanonami mody była kwiecista, szeroka, marszczona w talii i z dużymi, nakładanymi kieszeniami. Najważniejszy jednak był materiał, z jakiego ją uszyto, przyciągający uwagę, ale nie jaskrawy: chryzantemy, peonie i kapryfolium w subtelnych odcieniach czerwieni, różu i herbacianej żółci na białym tle. Stroju dopełniał krótki, szeroki żakiet Chanel, dopasowany kolorem do najżywszych, różowych kwiatów na spódnicy. Całość sprawiała wrażenie kompletu z jednej kolekcji i wcale nie było widać, że każdą część kupiono w innym sklepie, po tygodniach wytrwałych poszukiwań.

W końcu Tara przystąpiła do makijażu, pamiętając, że jej dominującą barwą jest róż. Najpierw nałożyła jasnobeżowy podkład, potem zajęła się odpowiednim podkreśleniem najbardziej atrakcyjnych cech twarzy. Ciemniejszym pudrem uwypukliła kości policzkowe i zaznaczyła kontur oczu granatową kredką, żeby wydobyć ich naturalny kolor. Na powieki nałożyła mocny, śliwkowy cień i rozprowadziła go tak, że pod linią brwi przechodził w jaskrawy róż. Czarnogranatowy tusz do rzęs i soczyście pąsowa szminka, o kilka tonów ciemniejsza od przeważającego w jej ubiorze koloru, uzupełniły makijaż. Z biżuterii zrezygnowała. Chciała wyglądać efektownie, ale nie pretensjonalnie. Szybko przeciągnęła szczotką po czystych, błyszczących włosach i już była gotowa.

Wychodząc zatrzymała się przed dużym lustrem na drzwiach szafy. Krytycznie przyjrzała się każdemu detalowi. Była zadowolona z tego, co zobaczyła. A jednak wciąż brakowało jej pewności siebie. Zdała sobie sprawę, że to najtrudniejszy dzień od czasu przybycia do Sydney. Po raz pierwszy, i to w dość zaawansowanym wieku, będzie musiała ubiegać się o pracę i poddać ocenie obcych, obojętnych osób. Uświadomiła sobie, że będzie ją to kosztowało więcej niż myślała. Kiedy szła przez miasto, nieuważni przechodnie wpadali na nią i potrącali. Bała się, że zniszczą jej ubranie, podrą rajstopy. Nigdy jeszcze nie miała tak wielkiej ochoty zrezygnować ze swoich planów, zawrócić i uciec. Ale kiedy dotarła do pięknie urządzonego biura agencji na Liverpool Lane, zdołała opanować bolesne skurcze ściśniętego ze strachu żołądka. Spokojnie przypatrywała się wiszącym na ścianach fotografiom najlepszych modelek Joanny. Ich uroda onieśmielała. Stanęła przed recepcjonistką i przysięgła sobie w duchu, że nie wyjdzie stąd, zanim nie zobaczy się z samą słynną Joanną Randall. Będą musieli wywlec ją siłą. Ta myśl dodała jej odwagi. Podziałała jak magiczne zaklęcie.

Spoglądając z perspektywy czasu, Tara widziała w sobie Feniksa, który odrodził się z popiołów dawnej Stefanii. Kiedy dowiedziała się o zdradzie Jilly, kilka dni spędziła w łóżku, nie jedząc i nie pijąc. Czuła się jak ktoś, kto ginie powolną śmiercią na stosie. Piekły ją żal, gniew i poniżenie. Cierpiała, póki wszystko się w niej nie wypaliło. W końcu, gdy nie zostało już nic, wyczerpana zapadła w sen. Obudziła się już jako inna kobieta. Spadły ostatnie więzy łączące ją ze Stefanią i minionym życiem. Chociaż wciąż jeszcze wszystko bolało ją jak otwarta rana, wiedziała, że kryzys minął na zawsze i wkrótce odzyska siły.

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło - stwierdziła refleksyjnie. Ostatnie, bolesne odkrycie sprawiło, że pozostałe części układanki trafiły na właściwe miejsce. Wiedząc, dlaczego doszło do jej “wypadku”, mogła wreszcie wybrać odpowiednią formę zemsty. Teraz jeszcze bardziej stanowczo postanowiła żyć sama dla siebie, wykorzystać szansę podarowaną przez los i możliwości, jakie dawał zmieniony wygląd, zdobyty z takim poświęceniem i bólem na Wyspie Orfeusza.

Podczas bezsennych nocy wymyśliła zemstę doskonałą. To proste. Postąpi z nim tak, jak on z nią. Sprawi, że Greg zakocha się bez wzajemności i zostanie odepchnięty z pogardą, wyśmiany i poniżony. Pozna, co znaczy odtrącona miłość. I to ona rozkocha go w sobie, ale sama nie podda się uczuciu. Usidli go, tak jak on ją kiedyś usidlił. Okaże mu tyle litości, co myśliwy zającowi schwytanemu w okrutny potrzask. Potem zrani go, zlekceważy i odtrąci. On chciał zabić jej ciało, ona zabije w nim duszę. Sprawiedliwości stanie się zadość. Wygra i będzie rozkoszować się triumfem.

Ale w tym celu musi stać się kobietą, która przyciągnęłaby jego uwagę, to znaczy wytworną, światową i wzbudzającą powszechny zachwyt.

Powinnam od razu wyczuć, że coś jest nie tak - myślała rozgoryczona. Jakim cudem ktoś taki jak on zainteresował się nieciekawą, źle ubraną i grubą Stefanią. Muszę wyglądać jak z żurnala.

Właśnie wtedy przyszedł jej do głowy pomysł. Teraz zrozumiała, że w jej podświadomości narodził się jeszcze na wyspie, kiedy wymyślała nową twarz i godzinami studiowała magazyny ilustrowane. Zostanie modelką. Jest ładna, zgrabna i szczupła, a przede wszystkim ma motywację.

Gdzieś tu jest ironia losu - myślała. Dążąc do zniszczenia Grega, sama wyzwoli się z krępującej ją skorupy. Ta nowa piękna kobieta istniała w niej zawsze, żyła w jej dawnym ciele jak w więzieniu, aż wreszcie się uwolniła. Być może tylko ci, którzy uważają się za brzydkich i pogardzanych potrafią zrozumieć ludzką tęsknotę za pięknem. Tara dobrze znała to uczucie. Dręczyło ją przez całe życie, a teraz wreszcie mogła zaspokoić swoje pragnienia.

- ... najpierw zrób sobie próbne zdjęcia.

Stanowczy, nosowy głos Joanny przywołał ją do rzeczywistości. W głębi duszy szefowa agencji miała niejedno zastrzeżenie co do tajemniczej nieznajomej. Mówi, że jest pełnoletnia, ale nie chce zdradzić swojego wieku. O zawodzie modelki nie wie nic, chociaż twierdzi, że w tej dziedzinie ma trochę doświadczenia. Jest w niej coś dziwnego, czego nie potrafię określić - rozmyślała Joanna. Powinnam wyrzucić ją za drzwi. Chyba zwariowałam. Dlaczego w ogóle zawracam sobie nią głowę? Natychmiast jednak przypomniała sobie rozmowę z MBO i podjęła decyzję. Nikogo innego nie znalazłam - stwierdziła ponuro. Co mam do stracenia?

- Znam odpowiedniego fotografa - zwróciła się do nowej podopiecznej. - Nie obraź się, ale on potrafi zrobić z Drakuli słodkiego aniołka. Masz telefon? Skontaktuję się z tobą.

Nachyliła się do biurka, żeby przywołać sekretarkę przez interkom.

- Połącz mnie z Jasonem.

- Nie trzeba - odezwał się z głośnika męski głos. - Jestem za ścianą.

Nie odkryto jeszcze na ziemi miejsca wolnego od wszelkiego zła. Nawet w rajskim ogrodzie czaił się wąż. Sierżant Johnson z komendy policji w Townsville nie był filozofem, ale często zastanawiał się, dlaczego ludzie ulegają złym instynktom i słabościom nawet tutaj, w jednym z najpiękniejszych miejsc na świecie. Jak każdy policjant, pragnął, żeby na jego terenie zdarzało się jak najmniej wykroczeń. Był dumny ze swojego skąpanego w słońcu miasta. Podobało mu się to połączenie starego z nowym. Zabytkowe puby sąsiadują ze wspaniałym, nowoczesnym, zamkniętym dla samochodów centrum handlowym. Podziwiał eleganckie nadmorskie bulwary i starą dzielnicę portową. Uważał, że Townsville to najlepsze miasto w całym Queenslandzie. Czego jeszcze potrzeba człowiekowi do szczęścia?

Ale ludziom, a przynajmniej niektórym, to nie wystarczało. Chcieli mieć więcej i dążyli do tego różnymi nielegalnymi metodami. Tak więc nawet w tym tropikalnym raju sierżant Johnson miał pełne ręce roboty i nie zostawało mu wiele czasu na badanie sprawy, którą Dan Marshall zlecił mu kilka miesięcy temu. Telefon z kliniki przypomniał mu o niej.

- Halo! Sam? Mówi Dan Marshall, z wyspy. Ciekaw jestem, czy dowiedziałeś się czegoś o tej zaginionej osobie.

Dan zrozumiał, że musi zapomnieć o Tarze Welles, jeśli chce odzyskać spokój ducha. W tym celu wrócił do dawnego trybu życia. Nurkował i urządzał kolacje przy ognisku dla bardziej towarzyskich pacjentów -mężczyzn, kobiet i dzieci. Odnowił swój gabinet i opracował nową metodę prowadzenia kartoteki.

- Prawdziwe wiosenne porządki! - stwierdziła radośnie Lizzie. Zmianę w jego zachowaniu uznała za dobry znak.

Dan wziął nawet pierwszy od wielu lat urlop. Pojechał na zachód, przez cały niewyobrażalnie rozległy obszar kontynentu australijskiego. Przemierzył pustynne serce kraju, które pochłonęło już tyle istnień ludzkich. Zobaczył święte symbole z zamierzchłej przeszłości aborygenów - wielkie, czerwone skały, ukształtowane na podobieństwo zaokrąglonych minaretów i olbrzymich kopuł, które ustawiono w środku jałowej równiny przed wiekami, zanim jeszcze zaczęto liczyć czas. Poleciał dalej, do Perth, stolicy zachodniej części kraju. Wynajętym samochodem pojechał na przylądek Leeuwin, zwiedzając po drodze piękny park narodowy, chlubę tamtejszego wybrzeża. Zatrzymał się na najbardziej wysuniętym na południowy zachód skrawku lądu. Nie mógł już bardziej oddalić się od domu, położonego na północnym wschodzie. Spacerował po obcej plaży, nad innym morzem, i zbierał muszle wyrzucane na brzeg przez Ocean Indyjski, jakże odmienne od tych, które znajdował na wyspie. Wciąż jednak nękały go te same myśli o Tarze.

To beznadziejne. Nie potrafił wyrzucić jej z pamięci, ani usunąć z serca. Wciąż kochał ją tak bardzo, że co dzień na nowo przeżywał jej utratę. Budząc się rano, natychmiast myślał o niej. Wiedział, że go nie kocha, ale zdążył się przekonać, że jego uczucie jest prawdziwe i trwałe, w niczym niepodobne do przelotnego, wakacyjnego zauroczenia. I co z tego? - zapytywał się ironicznie. Dostał przecież kosza. Nic o niej nie wiedział. Nie znał nawet jej adresu w Sydney. Mógł tylko dalej iść swoją drogą, ciesząc się tym, co ma, i wbrew wszystkiemu nie tracić nadziei, że kiedyś, jakimś cudem, w końcu ją odnajdzie. Dzwoniąc do sierżanta Sama Johnsona nie liczył na żadne wiadomości, chciał jedynie dowieść sobie, że robi wszystko, co w jego mocy.

- Niestety, nie mam dla ciebie nic nowego. - Sam nie zamierzał łudzić doktora. - To cholernie duży kraj. Cała armia mogłaby tu zaginąć i nikt nie natrafiłby na jej ślad. A poza tym, dostarczyłeś mi za mało danych.

- Prawda. Mam dla ciebie coś jeszcze. To może trochę pomóc.

Dan zastanawiał się nad tą sprawą. Za pomocą szkiców, fotografii i zapisków na temat ran odniesionych przez Tarę, ustalił w przybliżeniu datę jej wypadku. Wiedział, że to tylko przypuszczenia, ale opierały się na solidnych podstawach i był przekonany, że jeśli się pomylił, to zaledwie o kilka dni.

- Szukasz kobiety, która przeszła jakiś wypadek, mniej więcej w tym okresie - oznajmił w końcu Samowi. - Nie była to katastrofa samochodowa. To możesz od razu wykluczyć. W ten sposób zmniejszy się trochę liczba podejrzanych, co?

Sierżantowi zaimponowała wytrwałość doktora. Uznał, że najwyższy czas zabrać się do poszukiwań.

Na wyspie Dan w roztargnieniu przeglądał najnowszy numer czasopisma medycznego. Nagle dostrzegł ogłoszenie o zbliżającej się konferencji naukowej. Jej temat, “Współczesna medycyna”, nie brzmiał zbyt interesująco i pewnie nie oderwałby zapracowanego lekarza od codziennej harówki na cały długi tydzień, ale uwagę Dana przyciągnęło miejsce, gdzie miało się odbyć sympozjum. Sydney. Trzeba się zapoznać z najnowszymi osiągnięciami. Nie można wypadać z obiegu - pomyślał. “Współczesna medycyna”. To całkiem niezły pomysł.

Natura obdarzyła Jasona talentem fotograficznym, ale poskąpiła mu zdolności pedagogicznych. Szybko tracił cierpliwość, wydzierał się i tyranizował całą ekipę, doprowadzając wszystkich do wściekłości i rozpaczy. O dziwo, na nową modelkę jego metody działały nadzwyczaj skutecznie. Trwała właśnie trzecia sesja zdjęciowa. W rozległym, przewiewnym studio Tara czuła się wyśmienicie.

- Miękko! Jakbyś płynęła w powietrzu! - wrzeszczał Jason zza aparatu. - Spokojnie, bardziej zmysłowo. Dobrze! Podoba mi się to spojrzenie. Nic nie zmieniaj. Patrz w aparat, patrz na mnie jak na kochanka!

Tara rozluźniła się i zaczęła chichotać. Jason aż podskoczył ze złości. Z dowcipkującego urwisa natychmiast zmienił się w złośliwego gnoma.

- Garbisz się! Wyprostuj ramiona, psiakrew! Wyglądasz jak jakiś cholerny wielbłąd! Skup się i do roboty! No, teraz lepiej. Pomyśl o czymś wesołym, co cię podnieca. Wygrałaś los na loterii. Co zrobisz z tą kupą forsy?

Forsa. Tara niemal roześmiała się na głos. To ostatnia rzecz, jakiej pragnęła.

- Powinieneś wiedzieć, że pieniądze to źródło zła - oświadczyła kpiąco.

- Dobrze, dobrze - ciągnął niezrażony. - Utrzymaj ten zadziorny wyraz twarzy. Pasuje do ciebie. Teraz obrót. Wolniej. O Boże, zmiłuj się nade mną! Ona ma tylko jedną nogę! Spróbuj się ruszać jak normalny człowiek. Zrób to dla Jasona, co?

Na drugim krańcu miasta, w dzielnicy biznesu, Bill McMaster rozmawiał z Gregiem Marsdenem. Pocieszał się, że to już chyba ostatnie spotkanie z tym człowiekiem. Znajdowali się w centrum operacyjnym Harper Mining. Bill wpatrywał się uważnie w plecy rozmówcy. Greg wyglądał przez okno, ślepy na roztaczający się przed nim wspaniały widok, i starał się zrozumieć to, co przed chwilą usłyszał od Billa. Nagle odwrócił się z pociemniałymi od gniewu oczami.

- Tak po prostu, co? - zapytał opanowanym głosem. - Usunęliście mnie z zarządu i odebraliście mi pensję. Wątpię, czy mieliście prawo to zrobić. Stefania wydała bardzo ścisłe instrukcje... a ja wciąż jestem jej mężem - zakończył wojowniczo, chociaż dobrze wiedział, że Bill i pozostali dyrektorzy na pewno znaleźli jakiś legalny, sprawdzony sposób, żeby się go pozbyć.

- Decyzja zapadła na ostatniej naradzie dyrekcji. Uchwaliliśmy ją jednogłośnie.

Bill mówił cicho i spokojnie, ale chociaż tego nie okazywał, dawno już się tak wspaniale nie bawił.

- Zapewniam cię, że wszystko odbyło się zgodnie z przepisami, wytycznymi Stefanii i jej testamentem. Oczywiście, możesz skonsultować się z prawnikiem. - Przerwał i wymierzył następny cios. - Polecałbym ci Filipa Stewarta. To świetny adwokat.

Greg nie odpowiedział na zaczepkę i wrócił do poprzedniego tematu.

- Dlaczego nie powiadomiono mnie o zebraniu?

- To była zwykła narada, a nie spotkanie nadzwyczajne. Jej termin ustalono na poprzednim zebraniu zarządu. Wiedziałbyś o tym, gdybyś nie opuszczał posiedzeń od miesiąca. Zresztą, twoja obecność nic by nie zmieniła.

Greg zamilkł i zamyślił się gniewnie. Wreszcie wymruczał pod nosem, jakby do samego siebie:

- Cholera! Mam tyle rachunków do zapłacenia.

Bill uprzejmie i spokojnie mówił dalej:

- Firma nadal będzie finansować pensje dla służby i pokrywać rachunki za utrzymanie domu, z wyjątkiem, rzecz jasna, twoich osobistych wydatków. Od dziś sam będziesz musiał o nie zadbać.

Oczy Grega rozszerzyły się z przerażenia.

- Och, możesz dalej mieszkać w rezydencji. - Bill znów przerwał, żeby zwiększyć napięcie. - Ale tylko przez jakiś czas.

Greg zaczął nerwowo krążyć po gabinecie.

- Od początku mnie nie znosiłeś, co?

Bill milczał, nie spuszczając z rozmówcy obojętnego spojrzenia.

- No, odpowiedz, ty sukinsynu! - Greg cały się trząsł.

Dyrektor generalny Harper Mining powoli i godnie wstał zza biurka, chociaż miał ochotę skakać z radości. Podszedł do drzwi i otworzył je przed swoim gościem.

- Myślę, że na tym zakończymy nasze spotkanie.

- Śmielej! Śmielej! Dobrze. Idź do przodu. Ślizgaj się, nie utykaj. Wyobraź sobie, że fruniesz w kierunku obiektywu.

Pod nadzorem takiego zapaleńca, jak Jason, Tara uczyła się szybko. Nadzieje Joanny się spełniły. Twarz nowej modelki miała w sobie to coś, co tak kocha obiektyw aparatu. Kiedy tylko pojawiły się zdjęcia wykonane podczas sesji u Jasona, wszyscy klienci agencji oszaleli na punkcie Tary. Joanna dobrze znała swój fach i na tym etapie nie przyjmowała wszystkich składanych jej ofert. Dbała o to, żeby jej nowe odkrycie nie zmarnowało szansy. Już w chwili, kiedy Tara wkroczyła do biura, zdała sobie sprawę, że ona nie ma żadnego doświadczenia w pracy na wybiegu. Nie przejmowała się tym. Można to było łatwo nadrobić. Tym bardziej jednak należy uważać, żeby obiecująca kariera rozwijała się we właściwym tempie. Tara najpierw musiała nauczyć się podstaw zawodu, a przede wszystkim popracować nad sposobem poruszania się. Na żądanie Joanny chodziła na zajęcia z tańca jazzowego i disco, aż w końcu nabrała lekkości i zwinności. “Prawdziwa mała baletniczka”, jak określał ją Jason.

Trwały właśnie całodzienne zdjęcia do pierwszego wielkiego zamówienia, jakiego się podjęła. Prezentowała całą kolekcję strojów dziennych i wieczorowych. Była to ciężka praca, a w dodatku Jason postanowił, że sesja odbędzie się na ulicy, żeby nadać kreacjom “miejski szlif”. Cała ekipa rozłożyła się w samym środku modnej, szerokiej Elizabeth Street, przecinającej z północy na południe serce Sydney. Jason pracował jak zawodowiec. Polecenia wydawał szybko i stanowczo i dużo wymagał. Tara szybko opanowała wiele rzeczy, ale zdarzały jej się chwile wahania i braku pewności siebie. Jason dostrzegał to natychmiast i podtrzymywał ją na duchu wesołą paplaniną, komplementami i pochlebstwami, na moment przerywając swoje zwykłe wrzaski.

- Oprzyj się o ścianę, Welles. Zrób sobie przerwę. Nie przejmuj się suknią - polecił widząc, że Tarę ogarnia zniechęcenie i traci wiarę we własne siły. Znajdowali się naprzeciw pięknego zielonego Hyde Parku. Jason zaczął udawać przewodnika. - Spójrzmy na wspaniały Mirvac Trust Building po prawej. To cacuszko z piaskowca zwraca uwagę kolumnami w stylu korynckim. Tuż obok widzimy australijską odpowiedź na paryską Notre Dame, w chwili obecnej podpieraną mężnie przez pannę Tarę Welles.

Nie dowierzając jego słowom, Tara wyprostowała się, odeszła kilka kroków i popatrzyła na budowlę. Jason nie kłamał. Maleńki kościółek z rozetowymi oknami wyglądał jak miniatura katedry Notre Dame. Pomysł wydał się Tarze tak zabawny, że roześmiała się głośno.

- No, teraz lepiej - pochwalił Jason. - Jak się czujesz?

- Słabo.

- Trudno. Wróćmy do pracy, zanim mi tu całkiem padniesz ze zmęczenia. Chociaż nie wiem, czy wielbłądy padają. Może po prostu zapierają się pokracznymi nogami o ziemię i mdleją na stojąco.

- Nadawałbyś się na poganiacza niewolników.

- Ja? - Jason udał obrazę. - Jestem uosobieniem chodzącej dobroci. Naprawdę. Przecież pytałem, jak się czujesz, prawda? No widzisz, jaki ze mnie troskliwy człowiek. Do roboty, Welles, i bez gadania.

- Jesteś taki delikatny, Jasonie...

Ruszyli w dół ulicy, mijając dom towarowy Davida Jonesa, i doszli do St James' Centre, dwudziestojednopiętrowego budynku z zielonego szkła, z rzędem strzelistych platanów przed główną fasadą. Jason był w swoim żywiole. Wyszukiwał ciekawe widoki i obmyślał oryginalne ujęcia, przez cały czas myśląc na głos i mamrocząc do siebie. Nie próżnował ani chwili. Naprzeciwko St James' Centre odkrył niewielki, zalany brunatnożółtym światłem dziedziniec, ze schodami z kutego żelaza, które uznał za “absolutnie wspaniałe”. Nie zraziło go, że wiodły do tylnego wejścia do Sądu Okręgowego Nowej Południowej Walii, i kazał Tarze wspinać się na nie chyba z tysiąc razy, odwracać się to w prawo, to w lewo i przybierać wszelkie możliwe pozy, z wyjątkiem stania na głowie. Zawodowa cierpliwość Tary była na wyczerpaniu. Nie mogła dłużej sprostać wymaganiom małego gnoma, uwijającego się wokół niej z aparatem w rękach.

- Jason! Mam już dość!

- Daj spokój, jeszcze chwila. Nie możemy teraz przerwać... - Dalej pstrykał aparatem, widząc że nadąsany, buntowniczy wyraz jej twarzy nadaje zdjęciom zupełnie inny, mocniejszy charakter. - Jesteś przecież zdrowa, sprawna... To znaczy, jak na swój wiek... - Jason od dawna wiedział, że czasem warto obrazić modelkę, żeby wydobyć zamierzony efekt. - A poza tym, i tak zapłaciłem ci z góry aż do północy. No dalej, głowa na bok.

- Nie masz litości - jęknęła, ale wypełniła polecenie.

- Pewnie, że nie. Serca też nie mam. Zaczynamy jeszcze raz.

Taki dialog, w różnych odmianach, powtarzał się co jakiś czas przez cały dzień. Tara pozowała dotąd, aż poczuła, że nic już z siebie nie wykrzesa.

- Jason! Zimno mi, jestem zmęczona i chcę wracać do domu!

Oparła się o latarnię i zamknęła oczy.

- Znalazła się, księżniczka! - wykrzyknął Jason z udanym oburzeniem i podszedł bliżej. - Dobra, robimy zdjęcia pod latarnią. Wszystko w porządku. Nic się nie martw. Spokojnie. To piękne ujęcie, niemal klasyczne. Oparta o latarnię... Nie otwieraj oczu. Odpręż się. Rozluźnij ciało. Wyobraź sobie... wyobraź sobie, że jesteś z kochankiem. Myśl o nim. Ten facet naprawdę cię podnieca. Jesteś cała miękka. Krew uderza ci do głowy. Czujesz żar. Myślisz o nim przez cały czas, nie możesz przestać, nienawidzisz go za to...

Wbrew sobie, mimo że starała się nie słuchać gadaniny Jasona, Tara z niesmakiem wspomniała okropne, nieudane noce z Gregiem.

- Coś podobnego! Zarumieniłaś się! Cudownie! Świetnie! Ale z jakiej przyczyny? Namiętność czy zażenowanie?

Jego przenikliwość zakłopotała ją jeszcze bardziej.

- Przepraszam - wymamrotała.

- Nie przepraszaj! - rozkazał. - To było wspaniałe. Dziwna z ciebie kobieta, wiesz? Za każdym razem, kiedy mowa o seksie, czerwienisz się po uszy. Ktoś powinien się tobą zająć, a najbardziej nadawałby się do tego Jason Peebles, n'est-ce pas? Teraz pomyśl o czymś smutnym. Naprawdę smutnym. Twoje biedne udręczone serduszko pęka na tysiące drobnych kawałków. Pokaż, jak bardzo cierpisz...

Przez obiektyw dostrzegł, że Tara reaguje jak w hipnotycznym śnie. Łzy napłynęły jej wolno do oczu i stoczyły się po policzkach. Jason nie posiadał się z radości.

- Cudownie! Mój Boże, jesteś nadzwyczajna! Mógłbym stracić dla ciebie głowę, Taro Welles. Czyżby najbardziej zatwardziały kawaler na świecie miał ulec pokusie? Ciekaw jestem, czy stary profesor Higgins przespał się w końcu z Elizą Doolittle albo czy Svengali dobrał się do majtek Trilby. Jest o czym myśleć, co?

Skończywszy ostatnią rolkę filmu, Jason zauważył wreszcie, że Tara słania się na nogach.

- Dosyć tego gadania - zwrócił się do niej z naganą w głosie. Za dużo mówisz. Prowadzisz te intelektualne dysputy na temat życia i miłości, zamiast zabrać mnie do domu i położyć do łóżka. Koniec na dzisiaj. Zwijamy się. Jutro też jest dzień.

Willa Stewartów na Hunter's Hill jest wprawdzie osłonięta przed wzrokiem ciekawskich, ale przecież sąsiedzi nie są głusi. Ostatnio coraz częściej musieli wysłuchiwać kłótni i wrzasków, jakie nigdy przedtem nie zdarzały się w tej eleganckiej okolicy. Dzisiejsza awantura przebiegała jak zwykle burzliwie.

- Greg! Greg! Dokąd idziesz? Nie odchodź!

- Odczep się! Puść mnie! Co, myślałaś, że tu zostanę?

- Greg! Najdroższy...

Uczepiła się jego ramienia i odciągała go od samochodu. Drzwi wejściowe stały otworem. Przed chwilą wybiegła przez nie i rzuciła się na Grega, chcąc siłą zatrzymać kochanka w domu.

- Wróć! Błagam cię!

- Puszczaj!

Przerażona krzykiem, rozluźniła uścisk. Bała się jego złości i wiedziała, do czego jest zdolny w napadzie ślepej furii. Mimo to prowokowała go coraz częściej. Nie umiała już panować nad sobą.

- Proszę, Greg - ciągnęła pokornie. - Nie chciałam cię zdenerwować. Ja tylko...

- Jesteś pijana.

Odwrócił się z niesmakiem. Jilly znów zaczęła krzyczeć. Ostatnio nerwy łatwo odmawiały jej posłuszeństwa.

- Tak! Jestem pijana! Masz mi to za złe! A czyja to wina? Sam mnie do tego doprowadziłeś! “Napij się, maleńka.” - Z wściekłością przedrzeźniała słowa, które powtarzał jej w namiocie tej nocy, kiedy zginęła Stefania.

Greg usłyszał w głowie dzwonek ostrzegawczy. W pijackiej histerii Jilly zbliżyła się do niebezpiecznego tematu. Chwycił ją za kark, brutalnie wepchnął do domu i zatrzasnął drzwi. Popchnął bezwładne ciało na ścianę i uwięził w ramionach.

- Zapomnij o tym, skarbie. Dobrze? - przemówił najmilszym głosem, na jaki było go stać.

Jilly wyczuła, że ma przewagę. Wykorzystała ją natychmiast.

- Dłużej nie będę tego znosić! - Uniosła zaciśnięte pięści i waliła nimi gwałtownie w jego pierś. - Nie jestem twoją dziwką!

Przez twarz Grega przemknął wyraz pogardy. Zamiast odpowiedzi, sięgnął między uda Jilly, przez cienki materiał sukienki chwycił delikatną fałdkę ciała i wykręcił boleśnie. Ruszył do wyjścia.

Szlochając z bólu, Jilly rzuciła się na drzwi i zagrodziła mudrogę.

- Nie zostawiaj mnie, Greg! Nie odchodź!

Zatrzymał się spokojnie. Doprowadzona do obłędu, nie panując nad histerią, Jilly zapomniała o resztkach godności.

- Możesz wziąć, co chcesz, tylko zostań! Weź moje pieniądze! Dam ci wszystko, co mam! Jutro z rana pójdę do banku! Nie zostawiaj mnie dzisiaj samej! Zrób ze mną, co ci się podoba, ale nie odchodź, najdroższy...

Greg wygrał. Nie dał po sobie poznać, jak bardzo ucieszyła go jej propozycja. Powstrzymał uśmiech zadowolenia i chłodno skinął głową. Jilly rozpromieniła się z godną politowania ulgą.

- Och, kochanie, chodź do mnie. Zrobię ci drinka...

Jason Peebles zwracał baczną uwagę na jakość tego, co pije. Nie brał do ust mocnych alkoholi. Lubił wino, ale najczęściej pił szampana, i to w dużych ilościach. Dzisiejszą okazję należało uczcić całym morzem tego musującego, szlachetnego napoju bogów. Zdjęcie Tary Welles ukazało się na okładce “Vogue'a”. Męcząca sesja na ulicach centrum Sydney okazała się bardzo udana i jedno z ujęć ilustrowało artykuł poświęcony modzie na sezon jesienny. Joanna spełniła życzenie Tary wypowiedziane w pierwszej rozmowie z przyszłą pracodawczynią.

Trwało właśnie huczne przyjęcie w studiu Jasona. Gospodarz z Joanną i Tarą przeglądali sygnalne egzemplarze czasopisma, napawając się sukcesem. Nieprzytomna ze szczęścia Joanna wzniosła toast.

- Panie i panowie! Niech mi będzie wolno przedstawić wam nową, oszałamiającą twarz w świecie mody. Tara Welles!

- Ja już jestem oszołomiony - mruknął Jason. Stanął za Tarą i objął ją w talii. - Wiesz o tym, co? Podniecasz mnie jak nikt na świecie! Wrrr!

- Nie chcemy słuchać takich wyznań, prawda, Taro? No dobrze, dobrze. - Jason przybrał minę skrzywdzonego chłopca. - W takim razie wzniosę swój własny toast. Za wydarzenie miesiąca!

- Nasze zdrowie! - Joanna świetnie się bawiła.

- Nasze zdrowie! - podchwyciła Tara i radośnie stuknęła się kieliszkiem z szefową.

- Nasze? - powtórzył z niedowierzaniem Jason. - Chciałaś zapewne powiedzieć: “zdrowie Jasona Peeblesa, który jednym zdjęciem potrafi wykreować nową gwiazdę”.

- Bardzo dziękuję, ty potworze. - Tara postanowiła załagodzić sytuację. - Zdrowie was obojga - oświadczyła cichym, pogodnym głosem. - Jestem wdzięczna za wszystko, co dla mnie zrobiliście.

- Minęło dokładnie sześć miesięcy. - Joanna znów spojrzała na okładkę. I trafiłaś tam, gdzie chciałaś. Całkiem nieźle.

- Nieźle? - Jason jak zwykle czepiał się każdego jej słowa.

- No, dobrze. Powiem szczerze. To fantastyczny sukces!

- Powiedz, moja droga, jak się czujesz w świecie piękna i elegancji? Jako przedstawiciel miejscowej elity, witam cię w naszym towarzystwie.

- O, rany, Jason! - Tara wybuchnęła niepohamowanym śmiechem.

- No, no, no! - zganił ją. - Miejscowa elita nie używa takich zwrotów. To zbyt pospolite. Musisz zacząć wyrażać się z większą ogładą, jak prawdziwa dama. Nauczę cię kilku soczystych przekleństw, w sam raz dla...

- Przestań! - Joanna wpadła mu w słowo. - Nie demoralizuj mi najlepszej modelki.

- Wybacz, mamuśka. - Jason nie okazał skruchy. - Zapomniałem, że w czasach twojej młodości zakrywano nogi fortepianów, żeby nie gorszyć maluczkich.

Szefowa uniosła kieliszek i przechyliła niebezpiecznie.

- Gdzie mam ci tym chlusnąć? Na głowę? Do ucha? A może w nos? Wybieraj.

Jason rozejrzał się smutno.

- Ona naprawdę jest do tego zdolna.

Tara promieniała. Zarówno takie żartobliwe scenki, jak ich mocne poczucie koleżeństwa, zbliżały ją do tej pary.

- Mój sukces to wasza zasługa - przyznała szczerze. - Nauczyliście mnie wszystkiego. Przecież nie umiałam nawet ładnie chodzić.

Joanna spojrzała na nią czule.

- Od chwili, kiedy weszłaś do mojego biura, wiedziałam, że jest w tobie coś niezwykłego, jakaś nieokreślona tajemnica. Nie potrafię tego nazwać, ale wiem, moja droga, że jesteś niepowtarzalna.

- No właśnie! - Na Jasona spłynęło natchnienie. - Wiecznie młody Sfinks. Dojrzałość i mądrość ucieleśniona w młodzieńczej powłoce. To wspaniała kombinacja. Nie chcę przewrócić ci w głowie, ale mężczyźni szaleją za tobą.

- Przeczytałam twoje uwagi na umowie ze stacją telewizyjną - ciągnęła Joanna. - Wiesz, to nie do wiary. Miałaś zastrzeżenia do tych samych punktów, co ja. Gdzie nauczyłaś się prowadzenia interesów?

Tara uśmiechnęła się wymijająco.

- To chyba wrodzony instynkt.

- Zawsze masz u mnie pracę, jeśli zrezygnujesz z kariery modelki.

- Miałaby rezygnować? - Jason nie posiadał się z oburzenia. - Daj spokój, mamuśka. Jeszcze się nawet porządnie nie rozkręciła. Coś podobnego! I ty twierdzisz, że masz najlepszą agencję w Sydney? - Przytulił się do Tary i uszczypnął ją w udo. - Nie zawracaj sobie głowy mamuśką. Ja się tobą zaopiekuję. Będę twoim Pigmalionem, agentem, demonicznym kochankiem, czym tylko zechcesz... Co ty na to?

Rozdział XI

Długi, męczący dzień miał się ku końcowi. Tara siedziała w garderobie i krytycznym okiem spoglądała w lustro. Na twarzy dostrzegła liczne oznaki zmęczenia. Pójdziesz dziś wcześnie spać, moja droga - przyrzekła sobie. Wróci zaraz do domu, zje lekką kolację i z ciekawą książką położy się do łóżka. Wzięła torebkę, sprawdziła, czy niczego nie zapomniała, zgasiła światła i weszła do wymarłego o tej porze studia.

Była wyczerpana, ale zadowolona. Dzień zaczął się miło, od przyjęcia na cześć jej sukcesu. Potem jednak musiała odstawić szampana i zabrać się do pracy. Jason nie rozstawał się z kieliszkiem przez cały dzień i teraz co prawda nie był pijany, ale z pewnością bardziej ożywiony niż zwykle. Zatrzymała się w drzwiach i obserwowała, jak nieświadomy jej obecności krążył po sali, gasząc reflektory i porządkując studio na noc. Podszedł do motocykla, który służył jako rekwizyt do dzisiejszych zdjęć, i nie odstawiając kieliszka, usadowił się na siodełku.

Tara weszła do studia i stanęła przed Jasonem.

- Jak się masz, Sfinksie! - zawołał wesoło. - Coś ci powiem. Znam twoją twarz prawie tak dobrze jak własną, ale o tobie samej nie wiem nic. Mógłbym oświetlić cię łagodnym światłem, użyć odpowiednich filtrów i wyglądałabyś na dwadzieścia lat. Ale w ostrym słońcu... Ile masz naprawdę? Trzydzieści pięć? Dwadzieścia dziewięć?

Tara stała bez ruchu.

- Nic nie mówisz, co? Słusznie nazwałem cię Sfinksem. Ta mityczna piękna pani dobrze strzegła swoich tajemnic. Tak jak ty.

Patrzył jej prosto w oczy. Z niepokojem zauważyła, że jest bardzo przejęty.

- Co ja o tobie wiem? Nic. Mam uczucie, jakbyś od zawsze była w moim życiu, chociaż znam tylko twoje oczy i wspaniały uśmiech. Jest pani dla mnie zagadką, panno Welles, i coraz częściej o pani myślę.

Nie miała wątpliwości, co chce przez to powiedzieć. Stłumiła westchnienie. Od dawna przeczuwała, że coś takiego może nastąpić. Nigdy jeszcze nie spotkała człowieka tak skłonnego do błazeństw i kpin jak Jason i nie wiedziała, kiedy mówi poważnie, a kiedy żartuje. Zastanawiała się, jak zareagować.

- Czy wiesz, dlaczego myślę o tobie w dzień i w nocy? - ciągnął z dziwnym wyrazem twarzy. - Z tego samego powodu Adam myślał o Ewie, Romeo o Julii...

Czas wkroczyć do akcji.

- I Flip o Flapie - dokończyła lekko.

Intuicja podpowiedziała Tarze, że lepiej przerwać mu teraz, zanim wyzna swoje uczucia. Oszczędzi im to zbędnego bólu. Nie będą musieli wyplątywać się z niezręcznej sytuacji.

- Dobrze wiesz, jaki jesteś - ciągnęła tym samym beztroskim tonem. - Niepoprawny romantyk. W skromnej pracującej dziewczynie szukasz czegoś, czego nie ma.

- To już moja tajemnica.

Jason uśmiechnął się ponuro. Tara nigdy jeszcze nie widziała go w takim nastroju. Niewątpliwie pojął, co chciała mu dać do zrozumienia. Nie wracał już do tematu. Zamaszystym gestem uniósł kieliszek.

- Piję za nas i za dobrze strzeżone tajemnice.

Tara popatrzyła na niego z sympatią i ruszyła do drzwi.

- Dobranoc, Jasonie.

- Hej...

Jego głos zatrzymał ją w progu. Obejrzała się.

- A może wybierzemy się na przejażdżkę motocyklem?

Potrząsnęła głową.

- Idę do domu.

Jason został w studiu sam. Podniósł kieliszek wysoko nad głowę, jakby się z kimś żegnał, odwrócił do góry nogami i wypuścił z ręki. Szkło roztrzaskało się o podłogę na tysiąc kawałków.

Tara wracała do domu przez pełne zgiełku centrum, gdzie niezliczone tłumy mieszkańców Sydney przybywają co wieczór w pogoni za rozrywką. Gdy stała się wziętą modelką i zaczęła dobrze zarabiać, mogła przenieść się z taniego hotelu w Rocks do apartamentu w eleganckiej dzielnicy Elizabeth Bay, która oferuje swoim mieszkańcom jedną z największych atrakcji miasta - widok na port. Tara była zmęczona i smutna. Myślała o Jasonie i nieznanych drogach, jakimi chadza miłość. Dotarła wreszcie na miejsce. Wjechała windą na piętro i otworzyła drzwi.

Natychmiast usłyszała powitalne miauknięcie i na spotkanie wybiegł duży, tłusty kocur - ta sama roztrzęsiona kupka nieszczęścia, którą znalazła kiedyś za śmietnikiem.

- Cześć, Maksiu. - Podniosła go delikatnie i przytuliła do siebie. - Jak się masz? Co porabiałeś cały dzień?

Weszła do mieszkania, zrzuciła buty i z westchnieniem ulgi podążyła wyłożonym dywanami korytarzem do salonu.

- Zdradzę ci tajemnicę. Być może moja twarz wygląda na dwadzieścia jeden lat, ale po tak ciężkim dniu moje stopy czują się na czterdzieści.

Postawiła kota na ziemi i zbliżyła się do aparatury stereo. Od czasu przeprowadzki znów mogła cieszyć się jedną z rozkoszy życia - muzyką. Po szybkim kursie tańca jazzowego i disco jej upodobania trochę się zmieniły i teraz słuchała nie tylko muzyki poważnej. Nacisnęła klawisz. Z głośników popłynęły chwytające za serce głosy Barbary Streisand i Neila Diamonda. Dźwięki piosenki “Nie przynosisz mi już kwiatów” wypełniły pokój. Tara z westchnieniem opadła na obszerną, miękką kanapę i rozejrzała się.

Przyznała w duchu, że jest zadowolona ze swego mieszkania. W eleganckim, wygodnym salonie jedyną żywą plamę koloru stanowił dywan o ciepłej, karminowej barwie, kontrastującej z bielą ścian. Meble ze szkła i chromowanego metalu zaprojektowała znana włoska firma. Surowy, nowoczesny wygląd pomieszczenia łagodziły ciężkie, sięgające podłogi zasłony, ułożone w miękkie fałdy. Okalały “najcudowniejsze okno na świecie”, jak nazywała je w myślach właścicielka. Nie było to w zasadzie okno, ale olbrzymia szklana tafla, zajmująca niemal całą ścianę salonu. Za nią rozciągał się niczym nie przysłonięty widok na port. Właśnie dla tego widoku Tara zdecydowała się na kupno mieszkania. Całymi dniami mogła z rozkoszą patrzeć na zmieniającą się stale panoramę. Niebo odbijało się w wodach zatoki jak w lustrze. Pejzaż za oknem równie pięknie wyglądał skąpany w strugach deszczu, jak i w ostrych promieniach słońca. Tara siadywała przy swoim cudownym oknie i napawała się przepięknym krajobrazem. Tak najbardziej lubiła wypoczywać.

- Miałam dzisiaj ciężki dzień - zwierzyła się obojętnemu kotu. - Zganiałam się jak pies. Hej, Maksiu, to miał być dowcip. Powinieneś się uśmiechnąć.

Kot nie wydawał się rozbawiony. Całą uwagę skupił na ruchach swojej pani. Zmierzała właśnie do kuchni, a to, jak dobrze wiedział, zapowiadało rychłą kolację.

- Co sądzisz o naszym nowym domu? - ciągnęła, sięgając po otwieracz i puszkę z jedzeniem dla kotów. - Jest drogie, ale ciężko na nie zapracowałam. Tak, Maksiu, zapracowałam. Po raz pierwszy w życiu mam takie uczucie. To bardzo przyjemne, wiesz. Sam musisz kiedyś spróbować.

Uszczęśliwiony kot ocierał jej się o nogi, mrucząc wyczekująco. Podsunęła mu miseczkę.

- Może znajdziemy dla ciebie jakieś zajęcie. Nie chciałbyś zostać kocim modelem? A może lepiej poszukamy ci towarzyszki, żebyś się nie nudził, kiedy mnie nie ma. Jest tylko jeden warunek. Zapamiętaj sobie. Nie wolno ci ode mnie uciec. Byłabym bardzo samotna, gdybyś mnie zostawił.

Rozmawiała z Maksem i krążyła po eleganckim wnętrzu, mimochodem robiąc porządki. Sprzątanie było jedną z tych czynności, których Stefania Harper nigdy się nie nauczyła, ale Tarze nie sprawiały kłopotu. Weszła do sypialni, żeby się przebrać. Ziewając i przeciągając się, włożyła stary, wygodny szlafrok, który kiedyś zapewne był modny, ale teraz najlepsze dni miał za sobą.

- Jestem za stara na taki młodzieńczy tryb życia - oświadczyła kotu. - W tym cały kłopot. No cóż, jeśli to ma zaprowadzić mnie do celu...

Nie dokończyła myśli. Później zastanowi się, co robić dalej.

Czując się wreszcie swobodniej w domowym stroju, wróciła do przedpokoju, gdzie zostawiła sprawunki. Odszukała paczuszkę, którą odebrała po drodze z pracy. Weszła z powrotem do sypialni i rozpakowała ją. Pod grubym papierem ukazały się dwie powiększone fotografie w starannej oprawie. Tara spojrzała na nie w skupieniu. Pierwsze zdjęcie przedstawiało dziewczynę przy fortepianie. Z odchyloną do tyłu głową wykonywała w natchnieniu jakiś utwór. Na drugim chłopiec w sportowym stroju z zapałem biegł za uciekającą piłką. Sara i Dennis. Długo syciła oczy widokiem dzieci. Maks ułożył jej się na kolanach, ale zaraz uciekł, zrażony spadającymi mu na nos słonymi kroplami.

- Już niedługo, moje skarby - wyszeptała całując delikatnie zimne szkło, pod którym umieszczono fotografie. Dodawała sobie otuchy, po raz kolejny powtarzając w myślach: “Byle tylko wytrwać”.

Siedziała tak bardzo długo. Później zrobiła sobie filiżankę herbaty i postawiła na małym stoliku, służącym jej za biurko. Zapaliła lampkę i skierowała światło na album, który od czasu pobytu na wyspie spęczniał znacznie. Nadal starannie gromadziła wycinki. Dzisiaj osiągnęła pierwszy wyznaczony sobie cel. Tak jak postanowiła, została pełną czaru, wzbudzającą powszechny zachwyt kobietą. Teraz może przystąpić do wykonania najważniejszej części planu. Nadszedł już czas na zemstę. Trzeba działać - stwierdziła. Obok albumu leżał egzemplarz gazety sportowej, “The Sports Review”. Wydrukowany grubą czcionką tytuł głosił: “Mistrz weźmie udział w imprezie dobroczynnej”. Tara przeczytała pierwsze zdania artykułu: “Greg Marsden, zwycięzca Wimbledonu, zagra w meczu, z którego dochód będzie przekazany na rzecz dotkniętych kalectwem byłych sportowców. Przewiduje się, że cała śmietanka towarzyska Sydney uświetni swoją obecnością to doniosłe wydarzenie. Na bankiecie po meczu słynny tenisista wystąpi w roli gospodarza. Greg Marsden wciąż nie może dojść do siebie po tragicznej i do końca nie wyjaśnionej śmierci żony, znanej w świecie finansjery Stefanii Harper...”

Tara sięgnęła po nożyczki. Starannie wycięła artykuł wraz z ilustrującą go fotografią i oderwała dołączony kupon, na którym można było zgłosić chęć kupna biletów. Uważnie wkleiła wycinek do albumu. Ze zdjęcia patrzyła na nią roześmiana twarz przystojnego i okrutnego męża. Nic się nie zmieniło. W jej myślach huczało wciąż jedno słowo - zemsta.

Na centralnym korcie Hordern Pavilion Greg Marsden daje pokaz gry na światowym poziomie. Od razu widać, że gra zwycięzca Wimbledonu. Z potężnym zamachem posyła asa serwisowego. Nawet jeśli nieszczęsny przeciwnik zdoła dotknąć rakietą piłki, siła pędu wytrąci mu ją z ręki. Piłka, uderzona wspaniałym forehandem z głębi kortu, ląduje tuż przy linii autowej, jakimś cudem nigdy nie wykraczając poza pole gry. Teraz imponujący lob przecina powietrze wysoko nad siatką, a bezsilny przeciwnik obserwuje, jak piłeczka opada w najdalszym rogu kortu, poza jego zasięgiem. Backhand Marsdena jest silniejszy niż forehand niejednego gracza. Mistrz wykonuje każde uderzenie z wdziękiem i najwyższą precyzją. Odnosi wspaniałe zwycięstwo. Zgromadzeni na trybunach wielbiciele nagradzają go burzą entuzjastycznych oklasków.

Niestety, to wspaniałe widowisko to tylko wytwór wyobraźni Grega. Mecz toczył się zupełnie inaczej. Zamiast potężnego serwisu posyłał słabiutkie piłki, a przeciwnik nie miał najmniejszych trudności z wyprowadzeniem druzgocącego returnu. Greg przygotowywał się do imponującego smeczu, którym chciał zaskoczyć rywala, ale nie potrafił odbić piłki z wystarczającą siłą ani nadać jej odpowiedniej rotacji. Wiedział, że jest w nie najlepszej kondycji i spodziewał się spadku formy, nie przypuszczał jednak, że będzie aż tak źle. Przecież dość regularnie trenował w klubie, a raz nawet, ku wielkiej radości, pokonał nowe cudowne dziecko kortu, Lew Jacksona. Zgodził się na udział w tej imprezie, ponieważ sądził, że potwierdzi swoją pozycję gwiazdy. Był pewien, że rozniesie w pył młodego chłopaka, przeciw któremu miał wystąpić. Organizatorzy specjalnie wybrali zawodnika, który grał wystarczająco dobrze, żeby przyciągnąć uwagę widzów, ale miał niewiele doświadczenia i nie powinien zagrozić mistrzowi. Greg doszedł też do wniosku, że występ w meczu dobroczynnym poprawi jego reputację, a bankiet da okazję do bliższego poznania bogatych i sławnych mieszkańców Sydney. Kto wie, może pozna następną Stefanię Harper? Ale tym razem rozejrzy się za ładniejszą.

Już w szatni, kiedy zobaczył rywala, ogarnęło go przeczucie nadciągających kłopotów. Dzieciak był skoncentrowany i pełen zapału. Ściskał rakietę, mamrocząc coś do siebie. Wypadł na kort jak tygrys wypuszczony z klatki. Nim minęło pięć minut gry, uzyskał miażdżącą przewagę. Greg zrozumiał, że nie ma szans, i starał się tylko nie przegrać zbyt haniebnie.

- Czterdzieści piętnaście. - Dźwięczny głos sędziego uniósł się nad uciszoną publicznością.

Mecz toczył się w szybkim tempie i przyciągał uwagę wszystkich, a największe zainteresowanie budziła wysoka, nonszalancka postać Grega. W przeciwieństwie do rywala, Greg doskonale zdawał sobie sprawę z obecności kibiców. Na trybunach siedziały przecież tłumy wielbicielek, kobiet w różnym wieku, które z napięciem obserwowały jego ruchy i głośno reagowały na każde uderzenie. Trzymały za niego kciuki i całym sercem pragnęły, żeby wygrał. Przy każdej okazji słał w stronę widowni promienne uśmiechy. Wiedział, że za wszelką cenę musi robić dobrą minę do złej gry, chociaż miał ochotę schować się w mysiej dziurze.

W tłumie rozentuzjazmowanych wielbicielek biło jedno serce przepełnione nienawiścią większą niż uwielbienie reszty widowni. Tara obserwowała mecz, a obecność siedzącej obok Joanny podtrzymywała ją na duchu i łagodziła szalejące emocje. Pojawienie się Grega na korcie, chwila, której najbardziej się obawiała, zniosła prawie bezboleśnie. Wejście znajdowało się po przeciwnej stronie kortu. Pomniejszona odległością sylwetka obładowanego rakietami i ręcznikami zawodnika w niczym nie przypominała człowieka, który próbował ją zabić i przez którego omal nie spędziła reszty życia potwornie oszpecona. Kiedy się zbliżył, znów targnął nią dawny ból. W miarę upływu czasu narastało w niej coraz większe poruszenie. Greg był tak blisko. Siedziała bez ruchu i starała się zachować spokój.

- Kiedyś był z niego wcale niezły zawodnik - usłyszała tuż przy uchu głos Joanny. - Dobrze się zapowiadał. W którymś momencie coś zaczęło się psuć... - urwała i roześmiała się krótko. - Według mnie, po prostu nie chciało mu się wychodzić z łóżka. Wiesz, co mam na myśli?

Tarze wydawało się, że jakaś lodowata ręka chwyciła ją za serce.

- Tak czy owak, przestał się liczyć. - Joanna ziewnęła i spojrzała na zegarek. - O Boże, nawet z tym chłopakiem nie daje sobie rady. Spójrz tylko. Musiałam chyba zwariować, żeby w środku dnia dać się zaciągnąć na mecz. Mam tyle spraw na głowie. Żeby to chociaż była piłka nożna!

- Gem dla Whitemana. Whiteman prowadzi w setach dwa do zera.

Tara głęboko wciągnęła powietrze.

- Jo, jeśli się nie mylę, znasz Grega Marsdena?

- Tak jak połowa kobiet w tym kraju, kochana. Poznałam go na podobnej imprezie, rok czy dwa lata temu. To był pokaz mody na cele dobroczynne. Ale dlaczego pytasz?

- Jaki on jest?

- Całkiem pospolity, choć nie brakuje mu ogłady. Raz w życiu miał szczęście. Ożenił się z panną Forsiastą, Stefanią Harper. Musiałaś o tym czytać w gazetach. Zginęła w wypadku, kiedy spędzali miodowy miesiąc na północy. Zaatakował ją krokodyl, prawdziwy ludojad... Brrr, straszne - wzdrygnęła się.

O tak, to było straszne - pomyślała chłodno Tara.

- Wszyscy mówili, że ożenił się z nią dla pieniędzy - ciągnęła Joanna. Nigdy jej nie spotkałam. Nie bywała w towarzystwie, chociaż z takim majątkiem i pozycją mogła zostać gwiazdą tutejszej elity. Ale powiem ci, że kiedy się o wszystkim dowiedziałam, było mi jej strasznie żal. Nie zdziwiłabym się, gdyby nagle wyszło na jaw, że to on wepchnął biedaczkę do wody. - Rozejrzała się leniwie. - Zwróć uwagę, że oprócz nas nie ma tu kobiety, która na jedno skinienie wielkiego gwiazdora nie rzuciłaby się pod pociąg. Popatrz na nie! Wszystkie marzą o wspaniałym Gregu, a zwłaszcza o tym, co ma w spodniach.

- Cisza! - dobiegł do nich wściekły syk któregoś z widzów.

Tara zarumieniła się lekko. Szefowa spojrzała na nią kątem oka.

- Nie... Ty też? Czyżbyśmy przyszły tutaj ze względu na niego?

- Oczywiście, że nie. Po prostu bardzo lubię tenis i to wszystko - zezłościła się Tara.

- Mam pomysł. - Joanna ożywiła się niespodziewanie. - Trzeba namówić Jasona, żeby zrobił ci kilka zdjęć na korcie. Przypomnij mi o tym.

- Nigdy nie przestajesz pracować, co? - Tara uśmiechnęła się lekko i skupiła uwagę na meczu, który właśnie zbliżał się do punktu kulminacyjnego. Greg miotał się po korcie, próbując dopaść ostatnich piłek. Nie ulegało już wątpliwości, że przegra. Uszczęśliwiony nieoczekiwanym triumfem chłopak nie zwrócił uwagi na chłodne oklaski, jakimi go nagrodzono. Z nieomylnym wyczuciem reakcji publiczności, Greg wylewnie gratulował swojemu pogromcy, rozdając na prawo i lewo olśniewające uśmiechy. W końcu obaj zeszli z kortu.

Rozpoczął się bankiet. Tara stwierdziła, że jest zupełnie spokojna. Wcześniejsze zdenerwowanie ustąpiło. Wiedziała już, że będzie w stanie kontrolować rozwój wypadków, które, jak przeczuwała, za chwilę nastąpią. Joanna, nieświadoma swojej roli w tym dramacie, nadeszła od strony baru, niosąc dwa kieliszki szampana.

- Bilety kosztowały fortunę. Musimy to sobie odbić z nawiązką na darmowym alkoholu - oświadczyła radośnie. Upiła łyk i skrzywiła się. - Uuu! Nie najlepszy rocznik, sama zobacz. - Z lekką pogardą spojrzała na kłębiący się wokół tłum. - Wszyscy dzielnie walczą o swój kawałek chleba.

Nagle gwar rozmów nieco ucichł, zwiastując nadejście jakiejś ważnej osoby. Greg Marsden pojawił się w drzwiach prowadzących do szatni. Nie tracił czasu na kąpiel i zmianę stroju. Dobrze wiedział, że właśnie tak, w przepoconej koszulce i spodenkach, najbardziej podoba się kobietom. Po chwili wybuchł jeszcze głośniejszy zgiełk. Wielbicielki zbiegły się wokół swego idola. Joanna prychnęła lekceważąco.

- Ha! Jeszcze trochę, a przyszedłby tu nago. Widzisz tę zgraję głupich gęsi?

Tara ostrożnie spojrzała na drugi koniec sali. Greg rozdawał autografy, niedbale flirtując z otaczającymi go dziewczętami. Nagle, wśród wielu innych, poczuł na sobie spojrzenie Tary. Podniósł głowę i napotkał jej wzrok. Odwróciła oczy z pozorną obojętnością. Teraz była pewna, że ją zauważył, i całą siłą woli, każdym nerwem, starała się przyciągnąć go do siebie.

- Greg jest znany z tego, że interesują go nowe twarze, a najbardziej te słynne - odezwała się znowu Joanna. - Słyszałam też, że lubi walczyć o swoją zdobycz. Ostrzegałam cię, pamiętaj. Nie oglądaj się teraz. - Zerknęła nad ramieniem Tary. - Idzie tutaj. Jak po sznurku.

- Witam.

Tara dobrze znała ten uwodzicielski, pieszczotliwy ton. Z sercem zimnym jak lód odwróciła się i stanęła z nim twarzą w twarz. Spoglądała w te same oczy, które patrzyły na nią w owej strasznej chwili, kiedy krokodyl wciągał ją ostatecznie pod wodę.

- Jestem Greg Marsden. - Rozciągnął wargi w chłopięcym uśmiechu. - My się chyba nie znamy.

Ten człowiek usiłował mnie zabić. Wkroczył w moje spokojne, uczciwe życie i roztrzaskał je na kawałki. Oto mój ukochany mąż, droższy mi niż cokolwiek na świecie. Właśnie on...

Czarującym gestem podała mu rękę.

- Owszem, nie mieliśmy przyjemności się spotkać.

Suzie, najlepsza pracownica Joanny, doszła do wniosku, że życie sekretarki jest bardzo ciężkie. Została sama w agencji, a telefon wciąż dzwonił jak oszalały. Od wczoraj nie zdążyła jeszcze uporządkować biura i na domiar złego co pięć minut zjawiał się posłaniec, doręczając nowe kwiaty. Za każdym razem musiała zbiegać do drzwi wejściowych z pierwszego piętra, gdzie zwykle siedziała nad papierkową robotą. Właśnie odebrała następny bukiet i podpisywała kwit dla posłańca, kiedy weszła Joanna. Suzie powitała ją z ulgą.

- Dobry Boże! - Joanna oniemiała, widząc swój gabinet w powodzi różnokolorowych wiązanek. Nawykła już do otrzymywania kwiatów po tak udanych pokazach jak wczorajszy, ale coś takiego nigdy jeszcze się nie zdarzyło. Dokładniej przyjrzała się kwiatom. W tym momencie Tara wkroczyła do gabinetu. Joanna przez chwilę z rozbawieniem patrzyła na jej zdziwioną minę.

- To dla ciebie - oznajmiła w końcu.

- Wszystkie?

- Prawie. Na wczorajszym pokazie najwyraźniej zrobiłyśmy furorę. Część kwiatów, z wyrazami uznania, przysłały agencje reklamowe i inni klienci. Ale większość - Joanna wskazała ustawione w rzędach bukiety goździków, chryzantem, róż i gladioli - jest dla ciebie. Zgadnij, od kogo.

Tara podeszła do najbliższego kosza i spojrzała na przyczepiony do kwiatów bilecik. Ktoś napisał na nim: “Zapraszam cię na kolację. Dzisiaj wieczorem. Kiedykolwiek. Zawsze”. Zamiast podpisu widniała litera “G”. Serce Tary wezbrało triumfem. Nie okazując nic po sobie, odwróciła się do Joanny.

- Co robiliście wczoraj w nocy? Zauważyłam, że wyszliście z przyjęcia razem. - Szefowa nie posiadała się z ciekawości.

- Odprowadził mnie do samochodu.

- Do samochodu? Od kiedy to masz samochód?

- Od wczoraj. Słynna modelka, gwiazda największej rewii mody w mieście powinna mieć samochód. Pomyślałam sobie, że jeśli odniesiemy sukces, to będzie mi się należał jako nagroda, a gdyby nam się nie udało, to tym bardziej byłby mi potrzebny!

- Wspaniale! Najpierw nowe mieszkanie, teraz auto. Chyba pracujesz dla niezłej agencji.

- Dla najlepszej - oświadczyła Tara, obejmując szefową serdecznie.

- Co mam zrobić z kwiatami? Twój kochaś uniemożliwia pracę w tym biurze.

- Rozdaj je - poleciła Tara niedbale. - Pozbądź się ich. Może dziewczęta będą chciały je zabrać. A poza tym, on nie jest moim kochasiem. Do domu wróciłam sama. Odrzuciłam zaproszenie na kolację.

- O mój Boże! Mój katar sienny! - Jason jak zwykle hałaśliwie wpadł do biura i natychmiast zaczął skręcać się i podrygiwać, jak człowiek porażony gazem obezwładniającym. - Trzeba usunąć stąd to paskudztwo. Kim jest twój tajemniczy wielbiciel, mamuśka?

Chwycił kilka bilecików i przeczytał ich treść. Twarz mu spochmurniała. Odwrócił się na pięcie i ruszył do wyjścia. W progu przystanął na chwilę.

- Gdybym wiedział, że tak się interesujesz tenisem, kupiłbym sobie rakietę - oświadczył i wyszedł.

- Wariat! - Wykrzyknęła zdziwiona Joanna. - Nie przejmuj się nim. Co dalej z tobą i z Gregiem Marsdenem?

- A co by miało być? - odpowiedziała spokojnie Tara.

Joanna nie lubiła bawić się w półsłówka. Między innymi dlatego odnosiła sukcesy w interesach.

- Podoba ci się? - zapytała wprost.

Tara spojrzała na nią i nieśmiało powiedziała bezgłośnie “nie”. Joanna nie mogła w to uwierzyć.

- Nie mam czasu - wyjaśniła jej najlepsza modelka. - Sama rozumiesz, jak to jest. Prawdę mówiąc, nie mam też ochoty.

- Phiii! - Joanna westchnęła przeciągle. - Ciągle mnie zadziwiasz, wiesz? W dzisiejszych czasach dziewczyny fruwają z łóżka do łóżka jak motyl z kwiatka na kwiatek, a moja czołowa modelka ma takie staroświeckie podejście do tej sprawy... po prostu z innej epoki. Aż mi się nie chce wierzyć!

Przerwała i zamyśliła się na chwilę.

- On też w to nie uwierzy. Greg Marsden nie uznaje dziewiczej skromności ani wstydu. Bądź ostrożna, dziecino. Jej zdecydowana twarz wyrażała troskę. - Na tym zepsutym świecie trzeba na siebie uważać. Opowiadaj o wszystkim swojej mamuśce, dobrze? Masz zamiar się z nim spotkać?

Tara uśmiechnęła się zagadkowo.

- Tak szybko, jak to tylko możliwe, zapewniam cię.

Rozdział XII

Tara wyszła z agencji, wsiadła do samochodu i brawurowo pomknęła wąską Elizabeth Lane. Radość przepełniała jej serce. Udało mi się! Już go mam - myślała triumfalnie. Wróciła pamięcią do poprzedniego wieczoru. Joanna zorganizowała galowy pokaz mody, na którym demonstrowano najnowsze kolekcje czołowych projektantów. Wstęp mieli tylko wybrani przez organizatorów goście, a ponieważ ilość miejsc była ograniczona, a pokaz zapowiadał się sensacyjnie, zaproszenia ceniono na wagę złota. Greg Marsden, który obawiał się, że jego gwiazda zaczyna gasnąć, przyjął je z wielką radością. Dowodziło, że wciąż należy do elity towarzyskiej miasta. Nie zdawał sobie sprawy, że tylko dzięki najpiękniejszej przedstawicielce owej elity, tej, która miała zostać gwiazdą pokazu, znalazł się na liście zaproszonych.

Tara doskonale wiedziała, dlaczego chce, żeby Greg był tego wieczora na sali. Jako nowa, głośna modelka zaprezentuje najpiękniejsze i najbardziej oryginalne kreacje w kolekcji. Była pewna, że Joanna, która odpowiadała za każdy najmniejszy szczegół, zadba, żeby jej najlepsza modelka wypadła jak najkorzystniej, a przecież na Grega nic nie działało silniej niż szyk i elegancja. Musiała ściągnąć go na pokaz.

Ten pomysł wpadł jej do głowy jeszcze na bankiecie po meczu dobroczynnym, kiedy stała obok Grega, rozmawiając i pijąc szampana. Spostrzegła, że spodobała mu się i go zaciekawiła, więc tym staranniej odgrywała rolę tajemniczej i nieprzeniknionej Mony Lisy. Kiedy tylko upewniła się ponad wszelką wątpliwość, że wzbudziła jego zainteresowanie, ponagliła Joannę do wyjścia.

- Teraz, jak poznałam go lepiej, rozumiem, dlaczego kobiety jedzą mu z ręki - oświadczyła z namysłem szefowa, gdy szły razem na parking. - Potrafiłby oczarować nawet zimny głaz. - Zerknęła na Tarę wymownie i dodała z chytrym uśmiechem: - Uważaj na siebie, maleńka. Zniknęłaś niemal bez słowa i zostawiłaś go samego na środku sali. Jestem przekonana, że niedługo odezwie się do ciebie.

Tara szła dalej, jakby nie słyszała, co się do niej mówi.

- Dobrze, dobrze. Wiem, co myślisz - odezwała się w końcu Joanna. - Mam tylko jedną uwagę. Nie jestem pewna, czy właśnie teraz powinnaś angażować się w znajomość z kimś takim jak on. Może za pół roku? I na miłość boską, nie zapominaj o pokazie, bo cię uduszę!

Tara za nic by się do tego nie przyznała, ale miała nadzieję, że szefowa się nie myli i Greg rzeczywiście wkrótce się do niej odezwie. Sądziła, że duży biały kartonik, z wytłaczanym złotym napisem: “Galowa rewia mody” i “Wystąpi panna Tara Welles”, wywabi lisa z nory. W miarę zbliżania się terminu pokazu, Tara coraz bardziej traciła pewność siebie. Tego wieczora, zmęczona występem, tak bardzo podupadła na duchu, że nieobecność Grega wśród gości wcale jej nie dziwiła. Przed pierwszym wyjściem na estradę zmobilizowała wszystkie siły na wypadek, gdyby jednak przyszedł i miał ocenić ją badawczym wzrokiem. Już wcześniej sprawdziła na planie, gdzie znajduje się jego stolik. Kiedy tylko wyszła zza kulis i stanęła w ostrym świetle sceny, dostrzegła, że jego miejsce przy długim wybiegu dla modelek jest puste.

Może to i lepiej - myślała rozczarowana, przygotowując się w garderobie do następnego wyjścia. Dziś powinnam się skoncentrować na tym, co robię.

Wokół panowało zamieszanie. Dziewczęta biegały tam i z powrotem, a garderobiane, kosmetyczki i fryzjerzy w szalonym tempie dopracowywali szczegóły ich wyglądu przed kolejną częścią pokazu. Pośród twórczego chaosu królowała Joanna. Była w swoim żywiole. Na przemian czuła i opiekuńcza, to znów sroga, z niewyczerpaną energią poganiała i uspokajała modelki.

- Ruszajcie się, dziewczyny! Cleo, to nie twój wieszak. Swoje rzeczy znajdziesz w drugim końcu garderoby. Przestańcie chichotać. Skoncentrujcie się. To jest praca, nie zabawa. Kim, kiedy wyszłaś przed szereg, zmyliłaś krok. Na miłość boską, nie rób tego więcej. Przecież umiesz liczyć. Jeszcze raz zdarzy ci się coś takiego, a pożałujesz, złotko... Jennie, pamiętaj, żeby nie spuszczać oczu... Do tej zielonej sukni miał być inny kapelusz! Kochana, przebieraj się szybciej. A teraz na scenę! Uśmiech! Nie zapominajcie! Uśmiech!

Tara, jako największa atrakcja wieczoru, miała wystąpić w kulminacyjnym momencie każdej z trzech oddzielnych części pokazu. W wielkim finale wykonywała skomplikowany układ z elementami tańca, uwydatniający wszystkie zalety prezentowanej kreacji. Dwa razy wyszła na estradę i zawsze wracała promiennie uśmiechnięta, chociaż w głębi duszy martwiła ją nieobecność Grega. Kiedy po raz trzeci zjawiła się na wybiegu, już nie spodziewała się go zobaczyć. Tymczasem siedział na swoim miejscu. Spoglądał na Tarę z zachwytem. W towarzystwie dwóch modeli ubranych w stroje ratowników wyglądała jak srebrna statuetka. Miała na sobie obcisłą suknię wieczorową z połyskliwego materiału, który skrzył się i migotał w ostrym świetle reflektorów. Oczy wszystkich zwróciły się na nią.

Joanna, zdenerwowana do ostatnich granic, szalała za kulisami.

- Szybciej! Szybciej! Rany boskie! Która to pali? Natychmiast zgaś tego papierosa! Jeśli wypaliłaś dziurę w sukni, to zaraz wezmę pudełko zapałek i sama zobaczysz! Przypomnisz sobie Joannę d'Arc. Idiotka! Teraz, dziewczyny, uwaga! Mam was wszystkie na oku. Za chwilę finał. Pokażcie, co umiecie, dobrze? No, wyprostować się. Idziemy. Słuchajcie muzyki...

Mimo wzburzenia, Joanna zauważyła, że Tara wróciła ze sceny ożywiona i triumfująca, chociaż starała się to ukryć. Szefowa doszła do wniosku, że jej podopieczną rozpiera duma z odniesionego sukcesu.

Na przyjęciu, które zorganizowano po rewii, Tara miała następną okazję, żeby oczarować, zaniepokoić i zainteresować sobą pana Marsdena. Zjawił się nagle, kiedy tańczyła swój pierwszy taniec z Jasonem. Bezceremonialnie odbił ją partnerowi, który poczuł się bardzo dotknięty, ale nic nie mógł poradzić. Tara wkrótce odpłaciła mu się za Jasona. W pewnym momencie szepnęła: “Przepraszam na chwilę” i szybko zeszła z parkietu, wymknęła się z sali i opuściła budynek, zostawiając go samego, zanim pojął, co się stało.

Świadomie poszła na to ryzyko. Niewykluczone, że Greg wścieknie się na nią za takie zachowanie i nie będzie chciał więcej jej widzieć. Liczyła jednak na to, że jej wybryk nie rozdrażni go, raczej zaintryguje i podnieci. Przecież lubił polowania. Naręcza dostarczonych dzisiaj kwiatów potwierdziły jej nadzieje. Z satysfakcją układała w myślach odpowiedź na jego zaproszenie. “Piątek, dziewiąta trzydzieści. Restauracja Chez Solange na Rowena Place”. Rzecz jasna, dołączone do kwiatów.

Naglący dzwonek telefonu nie był w stanie zburzyć wyniosłego spokoju Mateya ani sprawić, żeby choć odrobinę przyśpieszył kroku.

- Dzień dobry. Tu rezydencja Harperów.

Matey pochlebiał sobie, że jest świetnym dyplomatą i w rozmowie telefonicznej z każdym da sobie radę. Jednakże nawet on nie potrafił zadowolić pewnej damy, która od ponad dwóch tygodni bezskutecznie usiłowała skontaktować się z Gregiem Marsdenem. Jilly nie wierzyła zapewnieniom majordomusa, że pana nie ma w domu, nawet kiedy rzeczywiście go nie było. Coraz bardziej natarczywie żądała rozmowy z nim, wystawiając takt i cierpliwość Mateya na ciężką próbę.

- Bardzo mi przykro, ale w tej chwili jest nieobecny. Czy coś przekazać? Zapewniam, że powiadomię o tym pana Marsdena, kiedy tylko wróci. Niestety, nie wiem, dlaczego się z panią nie skontaktował. Może zechce pani zostawić jeszcze jedną wiadomość?... Nie, przykro mi, nie umiem powiedzieć, kiedy można się go spodziewać z powrotem. Wraca o bardzo różnych porach. Czy mam powiedzieć, żeby do pani zatelefonował?

Takie rozmowy ciągnęły się bardzo długo. Jilly wyładowywała na niewzruszonym Mateyu całe rozczarowanie i złość za to, że nie może dodzwonić się do Grega. W końcu dawała za wygraną i odkładała słuchawkę, zostawiwszy instrukcje, żeby przekazać Gregowi wiadomość o jej telefonie i poprosić go o skontaktowanie się z nią, kiedy tylko wróci do domu.

Boże mój - myślał ponuro Matey. Cóż za upokorzenie dla całego domu. Jak pan Marsden mógł dopuścić do takiej sytuacji? Za czasów panienki Stefanii coś takiego nigdy by się nie zdarzyło... Przez chwilę stał zatopiony w myślach, aż wreszcie odszedł z ciężkim sercem, jeszcze wolniejszym krokiem niż przed chwilą.

- Jesteś bardzo piękna, wiesz?

Greg i Tara umówili się w jednej z najdroższych i najbardziejwykwintnych restauracji Sydney. Na dźwięk jego słów w sercu Tary rozszalała się nieopanowana, zwycięska radość. Dziwiła się, że Greg nic nie zauważył. Pierwszy raz powiedział mi coś takiego - myślała w uniesieniu. Jej oczy zapłonęły na chwilę takim samym ogniem, jaki dostrzegała w jego spojrzeniu. Szybko spuściła powieki.

- Dziękuję - wyszeptała skromnie, nie patrząc na niego.

- Pewnie wszyscy mężczyźni ci to powtarzają - ciągnął.

- No, kilku.

- Rozumiem. Ilu dokładnie?

Udawała, że wykonuje w pamięci skomplikowane obliczenia.

- Niech pomyślę. Przede wszystkim... i..., aha, także...

- Coś takiego - mruknął z niedowierzaniem, uśmiechając się kpiąco.

- No i nie zapominajmy o... - mówiła dalej.

- Co, on też?

- I jeszcze... i... i...

- Przestań. Zwolnij trochę. Jestem zazdrosny o każdego z tych facetów.

- Zazdrosny? - Przybrała skromną minę. - Prawie się nie znamy, panie Marsden.

Greg spojrzał na nią uważnie ponad stołem. Jej ciemnoniebieska suknia podkreślała błękit oczu i brzoskwiniową karnację. Szczupła, wdzięczna sylwetka wyrażała całą żywotność osobowości. Rozmawiali od kilku godzin i nie nudził się ani przez chwilę. Spojrzała mu otwarcie w oczy. Od czasu spotkania z Mateyem nie obawiała się, że ktokolwiek ją rozpozna, a już na pewno nie on. Był zbyt pochłonięty samym sobą. Inny mąż nie dałby się zwieść. Poznałby żonę po tysiącu drobnych szczegółów, których nic nie może zmienić. Ale Greg Marsden - nigdy.

Poza tym przygotowała się do dzisiejszego spotkania szczególnie starannie. Nie dziwiło jej, że zrobiła na nim aż takie wrażenie.Przecież ubrała się, można by rzec bez najmniejszej przesady, zabójczo. Dobrze znała upodobania swojej ofiary. I w pełni wykorzystała tę przewagę. Wybrała strój wyjątkowo uwodzicielski, a jednocześnie bardzo elegancki i nie wyzywający. Wiedziała, że krzykliwa, pospolita kreacja nie przyciągnęłaby jego uwagi. Włożyła suknię z najnowszej kolekcji słynnego domu mody, który przysyłał swoje kreacje do agencji Joanny z prośbą, żeby modelki nosiły je poza pracą i w ten sposób reklamowały wyroby firmy we wszystkich szykownych lokalach w mieście. Kolor połyskliwego materiału zmieniał się w zależności od oświetlenia, przechodząc od barwy jasnoniebieskiej do ciemnoszafirowej. W ciepłym blasku palących się na stole świec suknia zdawała się łagodnie promieniować własnym światłem, niczym robaczek świętojański.

Tara napotkała spojrzenie Grega i kokieteryjnie odwróciła wzrok, udając obojętność. Wyczuł, że on również powinien zachowywać się chłodniej. Napełnił kieliszki i chciał skierować rozmowę na jakiś banalny temat. Jednak, pomimo wysiłków, nie potrafił oderwać oczu od Tary. Wiedziała, że to uważne spojrzenie spod opuszczonych powiek oznacza, że Greg zaczyna tracić głowę. Zafascynowany, chłonął każdy szczegół jej wyglądu. Zwiewna materia sukni opinała kształtne piersi. Śmiały dekolt w kształcie litery V sięgał do samej talii. Szyję okalał ciężki srebrny naszyjnik - zimny metal prowokująco podkreślał ciepły odcień skóry na ramionach, które aż się prosiły, żeby je całować. Długie kolczyki tańczyły wokół twarzy przy każdym ruchu głowy. Greg miał ochotę je zerwać i kochać się z Tarą tu, zaraz, na podłodze. Wolno założyła nogę na nogę - jego wyczulone uszy złowiły cichy szmer ocierających się o siebie cieniutkich pończoch i delikatny szelest jedwabnej halki, układającej się wokół ud. Dla rozbudzonych zmysłów Grega dźwięki te brzmiały jak zew kobiecości, tym bardziej słodki i podniecający, że nie mógł na niego odpowiedzieć. Pragnął rozbierać ją cały tydzień i nie wypuszczać z łóżka przez miesiąc. Miał wrażenie, że jego dawniejsze przygody miłosne były tylko wstępem do tej znajomości. W wyobraźni widział już jej ciemnobłękitne, nieprzytomne z rozkoszy oczy i karminowe usta pieszczące jego ciało. Ona musi być jego! Nie pozwoli jej odejść.

Uwodzicielskim tonem podchwycił ostatnią uwagę Tary.

- Mówisz, że prawie się nie znamy, a ja mam wrażenie, jakbym cię znał od wieków. To musi być... jak to nazywają...? Déjá vu.

- A może - oświadczyła cicho, starając się ukryć ironię - nasze spotkanie było zapisane w gwiazdach?

Ujął spoczywającą na stole dłoń i delikatnie gładził jej grzbiet.

- Powiedz mi, czy w twoim życiu ukrywa się jakiś mąż albo narzeczony?

Tara długo zastanawiała się nad odpowiedzią. Wreszcie odezwała się, starannie dobierając słowa.

- Kiedyś ktoś taki istniał. Bardzo go kochałam. Przypominał mi księcia z bajki, o którym marzyłam od dzieciństwa.

Zamilkła.

- Widać, że bardzo ci na nim zależało. - Greg przerwał ciszę. - I co było dalej?

- Piękny sen zamienił się w koszmar, więc się obudziłam - odpowiedziała zimno i bezbarwnie. Spojrzała na niego dociekliwie. - A twoje życie?

- Moje? - Pytanie zaskoczyło go. - O, nie! Przestań, to nieuczciwe.

- Daj spokój. Oczywiście, że uczciwe. Przecież ja ci odpowiedziałam.

- No, dobrze... Na pewno wiesz, że byłem żonaty i straciłem żonę... ale to nie było nic poważnego, naprawdę.

Nic poważnego. Tara z trudem panowała nad sobą. No jasne, dla kogoś takiego jak ty to z pewnością nic poważnego. Zebrała wszystkie siły, żeby utrzymać współczujący wyraz twarzy. Pochłonięty odgrywaniem własnej roli Greg nic nie zauważył.

- Cały czas szukam tej jedynej i niepowtarzalnej. Kiedy już ją odnajdę, zakocham się bez pamięci. Wydaje mi się, że teraz... że ty...

Tara siedziała bez ruchu.

- O co właściwie w życiu chodzi? Miłość jest największą tajemnicą. Nie mówię o seksie. On nie jest ważny. Ale wzajemny szacunek, respekt, prawdziwa bliskość, przyjaźń... Taro, chciałbym, żebyśmy zostali przyjaciółmi. Pragnę tego bardziej niż czegokolwiek na świecie.

Po raz pierwszy w życiu Tara doświadczyła, jak wielką przyjemność może sprawić uwodzenie mężczyzny. Przyciągała go ku sobie, złowiła jak rybę na haczyk...

- Tylko... przyjaciółmi? - wyszeptała stłumionym głosem.

- Kim zechcesz.

Podniósł jej rękę do ust i obsypał delikatnymi pocałunkami. Był z siebie bardzo zadowolony. Wystarczy raz z nimi dobrze pograć, a już są twoje - pomyślał z satysfakcją. Tę też dostanę. Ale nie będzie łatwo. Jest w niej coś dziwnego. Zastanawiał się, co też to może być, ale nie potrafił znaleźć odpowiedniego słowa. Z charakterystyczną dla siebie arogancją nie zaprzątał sobie więcej głowy tym problemem. Zawsze ci się udawało, chłopie - powiedział sobie w duchu. Teraz też nie będzie źle.

Chwilę ciszy przerwało czyjeś niespodziewane powitanie.

- Greg!

- O, Filip! Greg zupełnie osłupiał.

- Nie byłem pewien, czy to ty. Strasznie tu ciemno.

Początkowo Filip miał ochotę przemknąć obok stolika bez słowa, ale natychmiast stłumił w sobie pokusę. Takie zachowanie byłoby tchórzliwe i godne pogardy. Greg obdarzył go swoim najgładszym uśmiechem. Trafiła się wspaniała sposobność, żeby rozwiać wszelkie podejrzenia na temat jego i Jilly. Zwrócił się do Tary z miną czułego kochanka. Wiedział, że nie ujdzie to uwagi Filipa.

- Pozwól, Taro, to jest Filip Stewart, stary przyjaciel mojej żony. Filipie, to panna Tara Welles.

A więc to jest jego najnowsza zdobycz - pomyślał Filip. Nic dziwnego, że Jilly ostatnio tak się niepokoi i z dnia na dzień chudnie z nerwów. Zamienił ją na nowszy model. Rozumiał ból żony i teraz jeszcze bardziej zrobiło mu się jej żal. Przywitał się z Tarą grzecznie, ale bez zainteresowania.

Tara nadal siedziała bez ruchu. Ostatnio coraz częściej używała takiej strategii, żeby ukryć swoje uczucia. Pojawienie się Filipa wstrząsnęło nią do głębi. Nie brała pod uwagę takiej możliwości. Skoncentrowała się na rozmowie z Gregiem. Wciąż jeszcze nie przyzwyczaiła się do niespodziewanych spotkań z ludźmi, których znała w swej dawnej postaci. Była również zaszokowana zmianą w wyglądzie przyjaciela. Filip, kiedyś wysoki i przystojny, zgarbił się i skurczył. Jego twarz, niegdyś lekko tylko pobrużdżona, była teraz szara i wymięta. Widać było, że dawno już się nie uśmiechał. Biedny Filip! Jeszcze jedna ofiara chciwości i żądz Grega. Miała ochotę uścisnąć go ze współczuciem, ale nadal siedziała nieruchomo, z maską uprzejmości na twarzy.

- Jak się miewa Jilly? - zapytał lekko Greg.

- Całkiem... nieźle. Tak mi się wydaje, chociaż dawno już jej nie widziałem. - Spojrzał Gregowi prosto w oczy. Ostatnio dużo podróżuję i obawiam się, że nie mamy ze sobą takiego bliskiego kontaktu, jak dawniej.

- O, to niedobrze - odparł Greg, przekonująco udając zaskoczenie i troskę.

- Chyba tak - stwierdził obojętnie Filip. - No, cóż. Muszę już iść. Życzę udanego wieczoru. Miło mi było panią poznać, panno Welles.

Tara pomyślała z uznaniem, że Filip zawsze miał wiele godności. Zwłaszcza teraz bardzo jej potrzebował. Z czułością patrzyła, jak zmierza do wyjścia.

- To bardzo miły gość - odezwał się Greg. - Stewartowie byli najlepszymi przyjaciółmi mojej żony.

Przyszła jej do głowy ekscytująca myśl. Nie zastanawiając się dłużej, ruszyła do ataku.

- Opowiedz mi o swojej żonie. Jaka ona była?

Niecierpliwie czekała na odpowiedź. Greg przez chwilę zbierał myśli. W końcu odezwał się, rozważnie dobierając słowa. Starał się, żeby brzmiały ciepło i wzruszająco.

- Była miłą kobietą, uczciwą i kochającą. Nigdy nie spotkałem bardziej wielkodusznej osoby. Wciąż nie mogę przeboleć jej śmierci...

Pozwolił, żeby łzy napłynęły mu do oczu. Łzy! Krokodyle łzy - pomyślała z furią. W tej chwili byłaby w stanie wbić sztylet w jego podłe serce. Jednak czekała spokojnie.

- Niestety, sama była swoim największym wrogiem - ciągnął Greg. Wiedział, że nierozsądnie byłoby przedstawić swoją zmarłą żonę jako istotę bez wad. To odstrasza kobiety. Nikt nie chce stawać w zawody ze świętą. - Stale martwiła się o to, co powiedzą inni. Tak żyć nie można.

Przerwał i zastanowił się nad czymś, co po raz pierwszy wpadło mu do głowy.

- Wiesz, to zadziwiające. Kiedy cię zobaczyłem, miałem wrażenie, że jesteś fizycznie podobna do Stefanii. Ale ona... Nie, to niedorzeczne porównanie. Całe życie była brzydkim kaczątkiem. Ty jesteś wspaniałym łabędziem, jakim ona zawsze chciała być.

Zamilkł. Podszedł kelner i napełnił kieliszki. Greg uniósł swój wdzięcznym ruchem.

- Nasze zdrowie, Taro. Za twoją urodę i za przyszłość, cokolwiek ze sobą niesie.

- Nasze zdrowie - zawtórowała mu z naciskiem.

O tak, nasze zdrowie - pomyślała mściwie. Kelner zjawił się jeszcze raz i postawił przed nimi pierwsze danie. Tara wzięła ze stołu sztućce i uśmiechając się słodko, przystąpiła do dzielenia na kawałki zamówionego pstrąga. Żądza zemsty jeszcze silniej zapłonęła w jej sercu.

Jakiś czas później siedziała w łagodnie rozkołysanym białym Rolls-Roysie, którym Greg odwoził ją do domu. Tego wieczoru musiała przejść wiele mniej lub bardziej ciężkich chwil, a jazda tym samochodem również okazała się przykrym doświadczeniem. Sama go przecież dla niego wybrała, jako prezent ślubny i na znak miłości. Zatrzymali się przed jednym z dużych budynków mieszkalnych w Elizabeth Bay. Greg wysiadł, okrążył samochód i otworzył Tarze drzwi.

Stali naprzeciw siebie na chodniku. Ciepła bryza od portu rozwiewała im włosy. Powietrze wokół naładowane było nie wypowiedzianymi pytaniami, napięciem i pragnieniem.

- Dziękuję za... cudowny wieczór. - Tara spuściła głowę.

- Hej! - Wziął ją pod brodę i zadarł twarz do góry. - Czeka mnie długa jazda do domu... Nie zaprosisz mnie na filiżankę kawy?

Jego oczy kusiły i zapraszały.

- Nie, nie dzisiaj. - Cofnęła się o krok. - Jutro muszę wcześnie wstać.

Zapadła cisza. Po chwili Greg ustąpił bez sprzeciwów. Uśmiechnął się z żalem i skinął głową.

- Dobrze. Może następnym razem?

- Kto wie? Dobranoc, Greg.

Stała na chodniku, czekając aż tylne światła Rollsa znikną u wylotu ulicy. Potem szybko ruszyła w kierunku swojego przytulnego mieszkania, znajdującego się kilka przecznic dalej. Nie chciała mu zdradzić adresu. Jeszcze nie teraz. Dom był dla niej bezpiecznym schronieniem. W jego czterech ścianach mogła wreszcie zrzucić z twarzy maskę. Tego wieczoru Maks obserwował z niepokojem, jak jego pani drży na całym ciele, na przemian śmiejąc się i płacząc, mówi coś do siebie, kogoś przeklina, komuś grozi i składa jakieś obietnice. Z właściwą swojemu gatunkowi cierpliwością postanowił spokojnie zaczekać, aż atak minie. Po dłuższym czasie doczekał się.

Personel studia Jasona zwykle wpadał w panikę, gdy w głowie maestra rodził się jakiś nowy twórczy pomysł. Niedorzeczne żądania przeplatały się z gwałtownymi krytykami. Wszędzie panowało zamieszanie, dopóki mały tyran nie zrealizował artystycznej wizji dokładnie według swych wyobrażeń. Na dzisiejszej sesji wykonywano zdjęcia do kampanii reklamowej nowej, niesłychanie wytwornej kolekcji strojów wieczorowych. Jason postanowił, że tematem przewodnim będą wszelkie istoty, które ożywiają się dopiero z nadejściem ciemności, kiedy zwykli ludzie dawno już śpią snem niewinnych dzieci. Wśród stworzonej w studiu nocnej scenerii Tara z partnerującym jej modelem usiłowała jak najlepiej wykonywać polecenia Jasona, by sprostać jego wizji.

- Jesteś wampirzycą! - krzyczał Jason piskliwie; rzadkie włosy stały mu dęba na czubku głowy. - Jesteś przepiękną wampirzycą! On nie potrafi ci się oprzeć. Rzucasz mu się na szyję. Śmiało! Atakuj!

Zgodnie z życzeniem, Tara dotknęła wargami opalonej skóry leżącego pod nią dobrze zbudowanego mężczyzny.

- Nie, nie, nie! - wrzeszczał Jason. - Ugryź go, do cholery! Masz zatopić kły w jego gardle! Nie bój się o niego. Płacimy mu za to. Chcę widzieć, że go boli... Teraz lepiej. Jeszcze raz. Patrz do góry, nie opuszczaj głowy. Nie widzę twoich oczu. Co się znowu dzieje? Patrz na mnie, patrz w obiektyw, zaraz wyleci z niego ptaszek. Skup się, skup się. No nie, wszystko popsułaś...

Tara w istocie straciła wszelkie zainteresowanie umięśnioną męską szyją, którą przed chwilą z niemałą przyjemnością chwytała zębami. Jilly Stewart weszła do studia i niepostrzeżenie stanęła za plecami Jasona. Tara oderwała się od partnera i zeszła z niewielkiego podium.

- Muszę poprawić makijaż - wymyśliła na poczekaniu. Dotknęła ręką czoła, jak gdyby chciała sprawdzić, czy nie jest mokre od potu.

- Dobrze. Pięć minut odpoczynku. Wszyscy poprawiamy makijaż - zgodził się Jason. - Poproszę tu charakteryzatorki, ale szybko. Mamy chwilę przerwy, więc namalujcie mi na tym chłopaku trochę krwi. Niech wycieka z ran po miłosnych pocałunkach Tary i spływa po całej szyi. Ma wyglądać jak prawdziwa. I przypudrujcie mu nos. Błyszczy się jak mosiężna klamka. - Chodził po studiu, wyrzucając z siebie polecenia z szybkością karabinu maszynowego. - Zmieńcie światła. Zgasić różowe. Potrzebuję więcej niebieskiego i dajcie trochę zieleni, żeby wszystko wyglądało jeszcze bardziej złowieszczo...

W samym środku tej wrzawy stała Jilly, roztrzęsiona i smutna. Rozglądała się, wyraźnie nie wiedząc, do kogo się zwrócić. Tara przyglądała jej się z uwagą. Czas obszedł się z Jilly niełaskawie, podobnie jak z Filipem. Zniknęły tak kiedyś typowe dla niej sprężyste, tygrysie ruchy. Wyglądała raczej jak zabiedzone, samotne kocię i przypominała Tarze żałosną kupkę nieszczęścia, jaką był Maks, kiedy znalazła go za śmietnikiem. Kiedyś zadbana i elegancka, teraz miała byle jak uczesane włosy i tak niestaranny makijaż, jakby potknęła się i wpadła w pudło z kosmetykami. Jednak było w niej wiele z dawnej Jilly, zwłaszcza kiedy uwodzicielskim ruchem odgarniała włosy z czoła albo odrzucała do tyłu głowę, jak koń wyścigowy przed startem.

Nie masz na co narzekać - myślała posępnie Tara. Wyszłaś cało z przygody z Gregiem Marsdenem, czego o sobie nie mogę powiedzieć.

- Czy pani mnie szuka? - zapytała podchodząc bliżej.

- To ty jesteś Tara Welles? Nazywam się Jilly Stewart. Możemy porozmawiać?

Z niezbornych ruchów i szklistych oczu Jilly widać było, że przed spotkaniem golnęła sobie dla kurażu. Tara nie zamierzała niczego jej ułatwiać.

- A pani jest dziennikarką, tak?

- Nie, nie - zaprzeczyła gwałtownie. - Jestem... przyjaciółką Grega Marsdena.

- Ach, rozumiem.

- Bardzo bliską przyjaciółką.

Tara nie odpowiedziała. Jasne, bardzo bliską - pomyślała tylko.

- Nooo, tak... - Jilly miętosiła chusteczkę. - Poznałaś kiedyś mojego męża, Filipa Stewarta.

Przez chwilę Tara udawała, że nie może sobie tego przypomnieć.

- Rzeczywiście. Greg przedstawił nas sobie w restauracji. Zapadła cisza. Widać było, że Jilly nie wie, co dalej począć.

- Masz romans z Gregiem? - wyrzuciła z siebie w końcu.

- Słucham?

Ten brak poczucia własnej godności szokował i napawał pogardą.

- Wiem, że się z tobą spotyka! - naciskała zdenerwowana Jilly.

- Och... - Tara przemówiła tak chłodno i wyniośle, jak tylko potrafiła. - Poznaliśmy się na meczu tenisowym. Raz zjedliśmy wspólnie kolację i to wszystko.

Jilly zupełnie straciła panowanie nad sobą.

- Kłamiesz! - zaatakowała z pasją. - Nie zapominaj, że znam Grega. Nie spotyka się z pięknymi kobietami ot, tak sobie. Żadnej nie przepuści. A jeśli któraś nie chce mu ulec, to sobie nią głowy nie zawraca. Zresztą wszystkie mu ulegają. Jesteś jego kochanką!

Mimo ogólnej wrzawy, jaka panuje w studiu podczas pracy, ludzie zaczęli odwracać głowy w ich kierunku i przysłuchiwać się rozmowie. Tara postanowiła nie zaspokajać rozbudzonej ciekawości gapiów.

- Słuchaj, może porozmawiałybyśmy gdzieś spokojnie i szczerze? - zaproponowała cicho. - Tuż za rogiem jest zaciszny bar. - Twarz Jilly wyrażała rozpaczliwą nadzieję, jak u skarconego dziecka. - Mam jeszcze trochę pracy, ale potem, jeśli chcesz, możemy się tam spotkać.

Jilly uchwyciła się tej propozycji jak tonący brzytwy.

- Będę tam - zapewniła.

Przez panujący w studiu gwar niczym salwa armatnia przebił się głos Jasona:

- Czy ktoś tu ma zamiar w ogóle pracować? A może płacę wam za przyjemność oglądania waszych twarzy? Ruszyć tyłki i do roboty. Natychmiast. Nie, nie będę rozmawiał z Joanną nawet jeśli jest na skraju załamania nerwowego. Nic mnie to nie obchodzi. Hej tam! Do cholery, to znowu nie ten reflektor! Tara! Tara! Gdzie jesteś?

Tara uśmiechnęła się.

- A więc do zobaczenia - rzuciła na odchodnym.

Gdyby wychodząc ze studia Jilly odwróciła się, zobaczyłaby, że na twarzy Tary pojawił się wyraz godny wampirzycy, którą miała odegrać na planie.

Szaleńcze porywy twórczej ekstazy Jasona ciągnęły się tego popołudnia wyjątkowo długo. Tara skończyła zdjęcia dużo później niż przewidywała. Złorzecząc w duchu, pośpieszyła do baru za rogiem. Spodziewała się, że nie zastanie już Jilly, ale martwiła się niepotrzebnie. Jak każdy pijak, Jilly czuła się w barach jak u siebie w domu. Było widać, że sporo wypiła.

- Przepraszam za spóźnienie - odezwała się Tara, podchodząc do stolika. - Zeszło dłużej niż się spodziewałam. Cieszę się, że jeszcze tu jesteś. Nie byłam pewna, czy zaczekasz.

- Nie przejmuj się. - Jilly zamaszyście machnęła ręką. Bełkotała niewyraźnie. - Czego się napijesz? - Wprawnie przywołała wzrokiem kelnera.

- Z przyjemnością napiłabym się piwa. Zimnego.

- Poproszę piwo i jeszcze jedną szkocką - zamówiła Jilly.

Uprzytomniła sobie, że stoi przed nią już kilka pustych szklaneczek. Po jej twarzy przemknął wyraz zażenowania.

- Piję tylko kiedy jestem w depresji - usprawiedliwiła się. - Filip często wyjeżdża, a pusty dom robi takie przygnębiające wrażenie.

- Istotnie - zgodziła się Tara i przystąpiła do ataku. - Ale masz przecież Grega.

- Czyżby? - Jilly zmrużyła szkliste oczy i nagle zmieniła ton. - No, jasne - stwierdziła chełpliwie. - On mnie potrzebuje. - Pociągnęła łyk. - Ale ja go też potrzebuję. Taak, niełatwo uwolnić się od Grega Marsdena. Tak samo, jak od tego.

Jeszcze raz przechyliła szklaneczkę i krzywiąc się, przełknęła alkohol. Tara ponowiła atak.

- Opowiadał mi trochę o swojej żonie. Podobno byłyście najlepszymi przyjaciółkami.

- Od dzieciństwa. Nasi ojcowie się znali. Prowadzili wspólne interesy.

Cień przykrego wspomnienia przysłonił twarz Jilly. Oczywiście! Tara skojarzyła nagle fakty z przeszłości. Ojciec Jilly zabił się po nieudanej transakcji z moim! Czy o tym właśnie nie potrafiła zapomnieć przez te wszystkie lata? Czy dlatego postanowiła ukarać Stefanię? Och, Jilly!

- Domyślam się, że to śmierć jego żony zbliżyła was do siebie? -sondowała ostrożnie.

Jilly zastanowiła się chwilę i doszła do wniosku, że to bardzo wygodne kłamstwo.

- Tak właśnie było - potwierdziła lekko. - Wiesz, nie chcę dłużej o niej rozmawiać. Mam dość tego tematu.

- Jak sobie życzysz - powiedziała lodowato Tara. Jilly spojrzała na nią z namysłem.

- To ciekawe. Stefania też lubiła piwo. Wolała je od wina czy szampana.

W zamroczonym alkoholem umyśle lęgły się jakieś podejrzenia. Tara szybko skierowała jej uwagę w inną stronę.

- O czym to mówiłyśmy?

- Co? A, tak. Chodziło mi o to, że Greg nigdy nie kochał Stefanii naprawdę.

Tara nie potrafiła ukryć swoich uczuć.

- Nigdy? W ogóle?

- No, pewnie - ciągnęła Jilly, zajęta własnym tokiem myśli. - Sam mi to mówił. Nie zrobiłam nic nieuczciwego, kiedy się w nim zakochałam. Można powiedzieć, że jego serce było wolne.

- A Stefania?

- Co Stefania?

- Czy go kochała?

Ten problem wydał się Jilly zupełnie nieważny.

- Noo, czy ja wiem... Chyba tak, ale to nie...

- Nie miało znaczenia, co?

- No, wiesz... - Była jeszcze na tyle trzeźwa, żeby wyczuć, jak okropnie to zabrzmiało. - Po jej śmierci na pewno przestało cokolwiek znaczyć. Przecież ona nie żyje, więc czy warto o tym rozmawiać?

O, jeszcze jak - pomyślała Tara.

Nagle Jilly spojrzała na zegarek.

- Która godzina?

- Dochodzi siódma.

Wydała z siebie bolesny pisk.

- O, Boże! Spóźniłam się! Muszę iść.

- Musisz?

- Tak. - Żółte kocie oczy Jilly płonęły zwycięskim blaskiem. - Greg pewnie już czeka na mnie przed domem. Umówiliśmy się na dzisiaj.

Tara zastanowiła się szybko.

- Przyjechałaś tu samochodem?

- Nie. Wzięłam taksówkę. Ostatnio rzadko sama prowadzę.

- Odwiozę cię - zaproponowała. Nie zapomniała też spytać: - A gdzie mieszkasz?

- Dosyć daleko, na Hunter's Hill. Greg bardzo nie lubi, jak się spóźniam. - Zachichotała głupawo, jak zakochany podlotek. - Odwieziesz mnie? Naprawdę?

- Cała przyjemność po mojej stronie - oznajmiła Tara i wcale nie przesadzała.

Greg czekał przed drzwiami domu Stewartów na Hunter's Hill. Aż się trząsł z narastającej złości. Głupia dziwka - myślał z furią. Najpierw zamęcza mnie, żebym się z nią zobaczył, a jak już się z nią umówiłem, nie potrafi nawet przyjść na czas. Kiedy zapukał do drzwi, zdał sobie sprawę, że dom jest pusty i nikt mu nie otworzy. Nie znosił tego uczucia. Był przyzwyczajony do czegoś odwrotnego. Zwykle witano go radośnie, czasami wręcz wiwatowano na jego cześć. Kipiał wściekłością, ale postanowił zaczekać. Wyładuje się później.

Podczas długiej jazdy na Hunter's Hill Tarze udało się zaskarbić sobie zaufanie Jilly. Wydobyła z niej bez trudu dalsze szczegóły na temat związku z Gregiem. Zanim dotarły do domu Stewartów, zostały dobrymi przyjaciółkami, tak przynajmniej wydawało się zamroczonej alkoholem Jilly. Kiedy wysiadała z samochodu, usiłując trzymać się prosto na nogach, wylewnie dziękowała Tarze za przysługę i zapewniała ją o swojej życzliwości.

- Koniecznie musimy się spotkać, co? Zadzwoń do mnie. Numer znajdziesz w książce telefonicznej.

Możesz być pewna, że zadzwonię - myślała Tara. Na końcu podjazdu, między drzewami, dostrzegła białego Rollsa. Zobaczyła też wysoką, szczupłą sylwetkę stojącego przy drzwiach Grega.

- Lepiej biegnij na spotkanie, Jilly - oświadczyła energicznie. - Odezwę się do ciebie. Obiecuję.

Zwolniła sprzęgło i nie oglądając się, odjechała z rykiem silnika. Jilly pomknęła śpiesznie w górę podjazdu. Czekały ją kolejne nieprzyjemne chwile.`nv

Rozdział XIII

Powiedzieć, że Tara miała niedobrą noc, to mało. Godzinami leżała bezsennie, rozpamiętując spotkanie z Jilly. Dopasowywała skrawki zebranych informacji do układanki, nad którą pracowała od tak dawna. Kiedy wreszcie się zdrzemnęła, spała niespokojnie. Wstała zmęczona i przygnębiona. W takich chwilach żałowała, że nie jest dwudziestolatką, która może obejść się bez snu i wciąż wyglądać świeżo i kwitnąco. Przejrzawszy się w lustrze w łazience, miała ochotę odwołać poranną sesję zdjęciową, ale nie śmiała takim nieprofesjonalnym zachowaniem ściągać gniewu Jasona na swoją skołataną głowę.

Postanowiła przyjść na plan szybciej, żeby dać charakteryzatorce więcej czasu na zlikwidowanie śladów po wyczerpujących nocnych przejściach. Mimo to nie była gotowa na czas, co znacznie pogorszyło humor Jasona. Od kiedy nie pozwoliła mu wyznać miłości, nie wracał do tego tematu, ale jasno dawał do zrozumienia, że wciąż mu na niej zależy. Nie przepuścił żadnej okazji, żeby wyrazić swoją zazdrość i niechęć do Grega. Tara zrozumiała, że nie dał za wygraną, ale jak wielu mężczyzn w podobnej sytuacji, postanowił czekać. Wszystko to spowodowało wzrost napięcia między nimi i stosunki układały się zupełnie inaczej niż na początku znajomości. Tara nie mogła odżałować, że ich przyjaźń zakończyła się tak niefortunnie.

Jason bez pukania wpadł do garderoby modelek na tyłach studia. Było to niewielkie pomieszczenie i dodatkowa osoba wewnątrz sprawiała, że nie było się gdzie ruszyć.

- Ile czasu jeszcze potrzebujesz, Nicole?

- Najwyżej pięć minut - odparła charakteryzatorka odruchowo.

- Co wy tu tak długo robicie? - Jason musiał dać upust złości. - Odkryłyście jakieś nowe techniki seksualne, czy jak? Wymyślacie zabawy dla dziewcząt, żeby się nie nudziły w deszczowe popołudnia?

- Jeszcze tylko pięć minut, dobrze? - W głosie Nicole pojawił się ostrzegawczy ton. - Chyba nie chcesz, żeby miała sine kręgi i worki pod oczami, co?

- Niech będzie pięć minut - zgodził się Jason. - Wcale mi to nie odpowiada, ale zdaje się, że nie potrafisz szybciej pracować. Wszyscy są już gotowi, więc pośpiesz się, jeśli łaska. Z góry dziękuję, wasza wysokość.

Opuścił garderobę z obrażoną miną.

- Mam nadzieję, że twój aparat rozleci się na kawałki - krzyknęła za nim dziewczyna i wróciła do pracy. - No, tak. Zarwane noce pozostawiają ślady. Niewiele tu pomożemy. Sądząc po twojej cerze, to była istna orgia!

- Przepraszam - wymamrotała Tara.

Wyrzucała sobie, że nie wzięła kilku pastylek na sen, które przepisał jej Dan Marshall, kiedy jeszcze dochodziła do siebie po operacjach na Wyspie Orfeusza. Wciąż je miała, schowane bezpiecznie w głębi domowej apteczki. Nie zażywała ich w obawie, że nazajutrz będzie senna i ospała. Uwagi Joanny utkwiły jej mocno w pamięci: “Trzeba ciągle uważać!”, “Musisz być stale na przodzie!”. Miała wielką ochotę porządnie się wypłakać, ale przecież zniszczyłaby makijaż. Zamknęła oczy.

Rozległo się głośne pukanie do drzwi.

- Jason, odczep się! - wrzasnęła pogodnie Nicole. - Pięć minut jeszcze nie minęło. Daj nam święty spokój!

Ktoś wszedł do środka.

- Zdaje się, że słyszałem miłe zaproszenie - Głos był łagodny, niski i znajomy. - Jak się masz, Taro?

Odwróciła się i spojrzała prosto w oczy mężczyzny, o którym od dawna starała się nie myśleć.

- Cześć, Dan - odezwała się drżącym głosem.

W nowym, dobrze skrojonym garniturze, eleganckiej koszuli i krawacie prezentował się wspaniale. W butonierce miał czerwony goździk. Tara nie mogła opanować wzruszenia na widok tego subtelnego znaku miłości i nadziei. Stał wypełniając swoją obecnością ciasny pokoik i patrzył na nią dobrymi, brązowymi oczami, jakby chciał zaspokoić wielki głód.

Nagle ponad jego ramieniem ukazała się głowa Jasona. Nie zwracając uwagi na Dana i Tarę, zwrócił się z wściekłością do Nicole.

- Kiedy modelka skończy już zabawiać narzeczonych i moje studio przestanie być domem schadzek, przypomnij jej, że ma dzisiaj jeszcze trochę popracować.

Nie było wątpliwości, że przemawia przez niego zazdrość. Dumnym krokiem wyszedł z garderoby. Tara sięgnęła pośpiesznie do torebki i wyjęła jedną ze swoich prywatnych kart wizytowych.

- Tak mi przykro, Dan - wyszeptała wręczając mu kartonik. - Zobaczymy się wieczorem. O ósmej, dobrze?

Ze względu na podły nastrój Jasona, dzień pracy był wyjątkowo długi i trudny. Po zakończeniu zdjęć Tara pośpiesznie kupiła wiktuały, z których mogła przygotować dobrą kolację dla dwojga, i wróciła do domu wystarczająco wcześnie, żeby szybko sprzątnąć mieszkanie i przygotować się do wizyty. Dan zadzwonił do drzwi punktualnie o ósmej, znużony przemierzaniem szerokich ulic Elizabeth Bay. Już od czterdziestu pięciu minut krążył wokół domu Tary. Potrzeba zobaczenia jej stała się tak silna, że odczuwał niemal fizyczny ból. Ostatni dzień okazał się trudniejszy do przeżycia niż długie miesiące, jakie upłynęły od chwili rozstania.

Ten czas oczekiwania, nadziei, tęsknoty i rozpaczy nie tylko osłabił jego nerwy, ale zniszczył również postanowienie zerwania z przeszłością i uczuciem do Tary. Dan zrozumiał w końcu, że musi pojechać do Sydney i się z nią zobaczyć. Zaofiaruje Tarze miłość i spróbuje nakłonić ją, żeby go przyjęła. Przybył do miasta poprzedniego wieczora i całą noc spędził szarpany na przemian strachem i nadzieją, jak uczniak przed ważnym egzaminem. Na widok stojącej w progu Tary ciepło rozlało mu się wokół serca. Wyglądała tak pięknie, że na chwilę zabrakło mu tchu i nie mógł wydobyć słowa.

- Dan! Wejdź, proszę.

Wyczuła jego zmieszanie i taktownie wybawiła go z niezręcznego położenia. Zauważył, że zachowuje się z większym opanowaniem niż dawniej. Powitała go ciepło, ale z rezerwą. Spokojnie - upomniał się z irytacją. Trzęsiesz się jak galareta.

Odwiesiła płaszcz gościa i zaprowadziła Dana do salonu, gdzie, jak przewidywała, wspaniała panorama za oknem natychmiast przykuła jego uwagę.

- Co za widok! - wykrzyknął.

Zarumieniła się z satysfakcji. Zaczęła nalewać drinki, a on chodził po pokoju, stopniowo odzyskując pewność siebie w miłej, uspokajającej atmosferze mieszkania. Zatrzymał się przy biurku i ze skrywaną radością zauważył, że muszla, którą podarował jej na wyspie, stoi na honorowym miejscu, pośród kilku innych.

- Widzę, że zachowałaś swoją kolekcję - odezwał się spokojnie. Rozumiał, że nie może obiecywać sobie po tym fakcie zbyt wiele.

- Tak. Mogę ją oglądać godzinami.

Sięgnął do kieszeni.

- To świetnie, bo właśnie mam coś dla ciebie.

Wręczył jej maleńką, prześlicznie uformowaną spiralną muszelkę o delikatnych, perłowych zwojach, które połyskiwały matowym blaskiem.

- Och, Dan! Jaka piękna! - Zauważył, że powiedziała to z niekłamaną radością. - Bardzo dziękuję!

- Echo z wyspy - stwierdził beztrosko, ale jego twarz zdradzała, jak wiele chce jej powiedzieć.

- Przepraszam na chwilę. Muszę zajrzeć do piekarnika. Zaraz wrócę - wymówiła się obowiązkami gospodyni.

Weszła do kuchni i oparła się plecami o ścianę. Westchnęła przeciągle. Niespodziewane przybycie Dana wstrząsnęło nią do głębi. Życie niosło jej wiele niespodzianek, ale tego nie przewidziała. Niewątpliwie cieszyła się z ponownego spotkania. Z przyjemnością patrzyła na tę męską, wrażliwą twarz i oczy, które zdawały się dostrzegać tylko ją. Zauważyła, że barczysta sylwetka Dana nieco wyszczuplała. Czyżby schudł? Musi go o to zapytać. Może chorował? Ta myśl zatrwożyła ją. Czyżby więc zależało jej na nim? Nie, do tego nie wolno dopuścić. Jej starannie opracowany plan rozwijał się tak pomyślnie. Nie może się wycofać. Jeśli pójdzie teraz za głosem serca i zwiąże się z Danem, zepsuje wszystko...

Nagle zauważyła, że stanął w drzwiach i przygląda jej się z dziwnym wyrazem twarzy, który pamiętała tak dobrze. Zrobił kilka kroków i z uznaniem rozejrzał się po niewielkiej kuchni, przypominającej kabinę na statku. Zwrócił uwagę na ustawione wokół pojemniczki z bogatym zestawem ziół i przypraw.

- Pomóc ci w czymś? - zapytał.

- Tak! - Chwyciła pierwszy lepszy słoik. - Nie mogę tego odkręcić.

Podeszła do piekarnika i sprawdziła, czy mięso się nie przypaliło.

- Wygląda na to, że po powrocie z wyspy zainteresowałaś się gotowaniem.

- Trochę! - Uśmiechnęła się. - Prawdę mówiąc, wszystkie te zioła służą głównie do dekoracji. Ale nie martw się, zjemy dobrą, chociaż niewyszukaną kolację.

- Myślałem, że nasz pierwszy wspólny posiłek to będą jajka na bekonie - powiedział cicho.

- Jajka na bekonie o tej porze? - upomniała go surowo. - Ma pan niewyrobione podniebienie, doktorze.

- Nie wiem, co przygotowałaś, ale pachnie wspaniale.

- Mam nadzieję, że i w smaku będzie niezłe.

Zajęta nakładaniem warzyw na półmisek i ustawianiem na stole pieczywa i masła, krążyła między kuchnią a jadalnią. Dan nareszcie miał upragnioną okazję, żeby nasycić się jej widokiem i przypomnieć sobie dokładnie, jak wygląda i jak się porusza.

- Robisz się bardzo sławna - stwierdził w końcu. - Lizzie pierwsza dowiedziała się o twoim debiucie w nowym zawodzie. Teraz jestem chyba jedynym lekarzem w Queenslandzie, który prenumeruje “Vogue”.

- Czytasz “Vogue”? - Roześmiała się. - Nie bardzo to sobie wyobrażam!

- Wiesz, Taro, chyba nigdy nie wyglądałaś piękniej.

- Ostrzegałam cię, że powinieneś wystawić mi większy rachunek.

- Och, nie. Nie chodzi mi o twoją powierzchowność. Jest w tobie... jakiś nowy spokój. Stałaś się pewniejsza siebie, opanowana, jakby pogodzona ze sobą. A to zawdzięczasz tylko sobie.

- Niech pan nie będzie taki pewny, doktorze. Pan i pańskie sprawne dłonie bardzo mi pomogły.

Tara wpadła w dobry nastrój. Obecność Dana nie była dla niej ciężarem, wręcz przeciwnie - uspokajała i koiła. Przypomniała sobie zbawienny wpływ, jaki miał na nią na wyspie. Zawsze wprawiał ją w lepsze samopoczucie i nigdy się z nim nie nudziła. Po prostu był przy niej, czuły i troskliwy. Z wolna zaczęła się odprężać. Poznała, że i z niego napięcie opadło.

- Jesteś szczęśliwa? - zapytał po chwili.

Zastanowiła się nad odpowiedzią.

- Tak, chyba tak. Kocham swoją pracę - odrzekła z powagą i szczerością, którą tak w niej cenił.

- To widać ze zdjęć. Ale nie chodziło mi tylko o twój... sukces...

- Wiem. Kariera wiele dla mnie znaczy i bardzo się z niej cieszę, ale to nie wszystko.

Dan nie wiedział, jak oględnie spytać o to, czego chciał się dowiedzieć.

- Czy są w twoim życiu jacyś mężczyźni? - zapytał wprost.

Musiał znać prawdę, chociaż wiedział, że nie ma prawa o nic pytać. Tara zamarła w bezruchu przy drzwiach lodówki. Sięgała po wino do kolacji. Zastanawiała się, czy nie skłamać - jeszcze jedna umiejętność zupełnie obca Stefanii Harper, ale doskonale opanowana przez Tarę - jednak kiedy spojrzała Danowi w twarz, zrezygnowała z tego zamiaru. Po co miałaby oszukiwać tego dobrego człowieka, który dla siebie niczego nie chciał, a tylko pragnął jej szczęścia.

- Nie ma nikogo ważnego.

Dan wybuchnął śmiechem. Nie wiedziała czy z niedowierzania, czy z ulgi.

- Coś podobnego! Nie wątpię, że mówisz prawdę, chociaż trudno w to uwierzyć. Bardzo dużo o tobie myślałem, Taro.

Doszła do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli włoży rękawice kuchenne i schyli się nad czeluścią piekarnika. Długo badała jego zawartość. W końcu wyprostowała się z policzkami zaróżowionymi od gorąca.

- Nie powiedziałeś mi jeszcze, co robisz w Sydney - oświadczyła z denerwującym spokojem.

- Przyjechałem na konferencję medyczną.

Mimo woli spojrzała na niego z powątpiewaniem. Dan zrozumiał to jako zachętę do dalszych zwierzeń.

- Tak naprawdę, to chciałem się z tobą zobaczyć - wyjaśnił niskim głosem. - Nie mogłem pozwolić, żebyś po prostu... zniknęła. Próbowałem. Bóg wie, że próbowałem. Ale nie udało mi się. Musiałem cię znowu odnaleźć. To nie było trudne, zwłaszcza teraz, kiedy jesteś jedną z najbardziej znanych osób w mieście... - Przerwał i po chwili zwrócił się do niej z ostrożnym, ale płynącym z głębi serca wyznaniem: - Przecież tam, na wyspie, coś się między nami zaczęło, prawda?

Jego słowa zawisły w powietrzu. Tara czuła, że wzbiera w niej radość. Bała się odezwać czy poruszyć, żeby nie zepsuć ulotnego nastroju tej wzruszającej chwili. Zastanawiała się, jak szczerze odpowiedzieć na pytanie Dana. Czy potrafiłaby wyrazić wszystkie swoje uczucia, te z przeszłości i te obecne? Jak wyjawić mu tajny plan? Nagle ciszę przerwał natarczywy brzęczyk automatycznego wyłącznika kuchenki i oderwał ją od rozmyślań.

- Wygląda na to, że już gotowe - zawołała energicznie.

Dan smutno wzruszył ramionami. Niezwykły nastrój prysnął.

- Gdzie jest łazienka? - zapytał.

- Przejdziesz przez sypialnię i skręcisz w prawo.

Dan odstawił kieliszek na stół i wyszedł z kuchni. Tara podbiegła do kuchenki i wzięła się energicznie do pracy, żeby stłumić ogarniające ją emocje. Wyjęła mięso z piekarnika, ustawiła półmiski na tacy i właśnie miała zanieść je na stół, kiedy z przerażeniem coś sobie uprzytomniła. Zdjęcia Sary i Dennisa! Dan musiał je minąć po drodze. Niemożliwe, żeby ich nie zauważył. Stały jak na wystawie przy jej łóżku. Na sekundę zamarła ze zgrozy. Potem, myśląc gorączkowo, pomknęła cicho do sypialni. Dan zniknął już za drzwiami łazienki. Poruszając się szybko i bezgłośnie, zdjęła fotografie z nocnego stolika, ostrożnie złożyła podstawki i wsunęła je do płytkiej szuflady tuż pod blatem. Natychmiast wróciła do kuchni i zajęła się ostatnimi przygotowaniami. Po powrocie z łazienki Dan zastał ją podśpiewującą beztrosko pod nosem, jakby nie miała w życiu żadnych zmartwień. Ale teraz wiedział więcej o jej problemach niż parę minut temu, zanim wszedł do sypialni. Świadomość, że nie może porozmawiać z nią na tak istotny temat, ciążyła mu jak kamień. Na miłość boską, przecież to są dzieci Tary, zapewne najważniejsze osoby w jej życiu, a on nie zna nawet ich imion!

Po tym zdarzeniu, za cichą, obopólną zgodą, rozmawiali na obojętne, bezpieczne tematy.

- Nałożysz na talerze? - zapytała, kiedy siadali do stołu.

- Tak, oczywiście.

- Jak ci się podoba moje mieszkanie?

- Masz tu wszystko, co trzeba, a do tego wspaniały widok z okna.

- Jest nadzwyczajny, prawda?

- Miałaś szczęście, że znalazłaś takie miejsce.

- Zawsze kochałam port w Sydney i wiedziałam, że muszę zamieszkać w domu, z którego mogłabym go widzieć, albo przynajmniej jego okolice.

Aha, więc jednak pochodzisz z Sydney - myślał Dan. Może właśnie tu Sam Johnson powinien szukać zaginionej... Żadna z tych myśli nie odbiła się na jego twarzy.

- Ja też lubię ten port - oświadczył. - Chociaż w ostatnich latach częściej oglądałem go na kartkach pocztowych i w albumach. To duża przyjemność zobaczyć go znów na własne oczy.

- Wychowałeś się w Sydney?

- No, jasne. Zanim otworzyłem klinikę na wyspie, mieszkałem tu cały czas. Ale powiem ci coś zabawnego... - Wybuchnął śmiechem.

- Co takiego? - Tara również nie mogła powstrzymać uśmiechu.

- Zdradzę ci tajemnicę. Jeszcze nigdy nie byłem w Operze.

- Nigdy nie byłeś w Operze! - Udała oburzenie. - To potworne! Ale mówiąc poważnie, teraz masz okazję się tam wybrać. Jest pełnia sezonu. Wystawiają niektóre z moich ulubionych dzieł. - Na jej twarzy zagościł wyraz rozmarzenia.

- Kochasz muzykę, tak? - zapytał czule.

- Bywały takie czasy, że tylko dzięki niej mogłam przetrwać.

- Mam świetny pomysł. Wybrałabyś się ze mną, gdybym dostał bilety?

Zamilkł, nie wiedząc, jaką dostanie odpowiedź. Tara uśmiechnęła się radośnie.

- Z przyjemnością - odrzekła.

- Świetnie. Umowa stoi. - Sięgnął po kieliszek z winem. - Za Operę, za muzykę i za... dobrą zabawę - zakończył lekko.

- Tak, za to warto wypić - przytaknęła Tara.

Podobnie jak Dan, chciała jeszcze dodać “i za nas”, ale żadne z nich się na to nie odważyło. Ten nie wypowiedziany toast pozostał w ich sercach, możliwy do spełnienia, ale jeszcze nie teraz.

Joanna zawsze odczuwała lęk, kiedy Jason decydował się na zdjęcia poza studiem. Warunki pracy, a szczególnie pogoda, były tak trudne do przewidzenia. “Nie rozumiem, dlaczego nazywają Australię krainą słońca!” wrzeszczała do asystentki, kiedy nieobliczalne żywioły zamiast oczekiwanych ośmiu godzin ostrego słońca raczyły ich równie często spotykanym szarym, niskim niebem, zasnutym ławicami ciężkich, spiętrzonych chmur. Jeszcze gorsze były typowe dla tej strefy deszcze, które spadały nagle z czystego błękitu. Nie poprzedzała ich ani mgła, ani mżawka. Woda ni stąd, ni zowąd leciała strumieniami, zamieniając najdroższe kreacje słynnych projektantów w mokre szmaty, zanim modelka zdążyła skryć się przed ulewą.

Musiała jednak przyznać, że plenerowe zdjęcia Jasona miały w sobie coś szczególnego, co dodawało im niespotykanej ekspresji. Suknie z jedwabiu i szyfonu prezentowały się efektowniej na tle chropawego ceglanego muru niż w nijakim, jednolicie białym studiu. Czasami uchwycona aparatem zaciekawiona, przerażona lub obojętna twarz przechodnia sprawiała, że fotografia zyskiwała niespodziewany urok. Zdarzało się, że Jason używał swego sprytu i wdzięku, żeby obietnicami lub groźbami nakłonić przypadkowych gapiów do udziału w sesji. Joanna nie mogła zapomnieć dnia, kiedy Jason namówił kilku pracujących nie opodal robotników drogowych, żeby statystowali w zdjęciach reklamujących damską bieliznę. Modelki, ubrane tylko w przejrzyste koszulki, staniki i majteczki przybierały leniwe pozy, mając za partnerów pół tuzina zwalistych chłopów, prawdziwych Australijczyków o spłowiałych jasnoblond włosach i spalonych słońcem nagich torsach. Cóż za ironia losu - myślała Joanna, tłumiąc melancholijne westchnienie. Okazało się, że wszyscy byli pedałami.

Joannę i jej dziewczęta czekał ciężki, ale z pewnością owocny dzień pracy. Cała ekipa znajdowała się w Paddington, eleganckiej dzielnicy na obrzeżach miasta. Jason wybrał do dzisiejszych zdjęć ulicę zabudowaną stylowymi szeregowcami. Sydney to rzadka perełka - myślała szefowa, spoglądając z przyjemnością na śliczne zabytkowe budynki z charakterystycznymi zdobieniami z misternie kutego żelaza. Dobry, stary Paddington. Można stąd szybko dojechać do centrum, a do plaży Bondi tylko dziesięć minut drogi. Złapała się na tym, że wypatruje na domach tablicy “Do sprzedania”.

Miejsce, gdzie miała odbywać się sesja, widoczne było już z oddali. Joanna bez trudu spostrzegła dostarczone wcześniej na plan rekwizyty, tak typowe dla Jasona. Szczególnie rzucał się w oczy najokazalszy z nich, zabytkowy kabriolet marki Bugatti. Asystenci uwijali się posłusznie wokół samochodu, podczas gdy sam artysta wykonywał polaroidem zdjęcia próbne, żeby potem, w czasie sesji, nie tracić czasu na szukanie najbardziej efektownych ujęć. Nie sposób było go nie zauważyć. Balansował niebezpiecznie na wysokiej drabinie, jakiej zwykle używają tapeciarze. Pokrzykiwał i wydawał polecenia tak żwawo, jakby stał pewnie na ziemi. Ze swojej wysokiej grzędy dostrzegł Joannę na długo przed innymi.

- Dzień dobry, mamuśka - powitał ją donośnie. - Cóż za pięknie zachowana stara dzielnica. Pewnie czujesz się między tymi antykami jak w domu, co?

- Odczep się, Jason - odparła pogodnie.

Po tradycyjnej wymianie zniewag zabrali się do pracy.

Kiedy o jedenastej Tara przybyła na plan, Joanna już odjechała i, według określenia Jasona, “soki zaczęły krążyć”. Po kilku zdjęciach grupowych, które nazywał “scenami gromadnymi”, zakończył pracę z innymi modelkami z agencji i był gotów do sesji z Tarą. Czekał, podskakując niecierpliwie. Pośpiesznie ubrano ją w pierwszą suknię i posadzono w kabriolecie, gdzie czekało już dwóch partnerów. Wszystko odbyło się w niesłychanym tempie, żeby nie drażnić mistrza podczas twórczego aktu. I rzeczywiście, paplał beztrosko, wymyślając dla całego tria odpowiednio uwodzicielskie i efektowne pozy.

- Dobra. Blondyn ma się oprzeć wygodniej o siedzenie. Taro, pochyl się do niego. Mówiłem “pochyl się”, a nie “połóż się”. To będą zdjęcia do czasopisma dla całej rodziny, kochana. Ten na przednim siedzeniu niech trzyma jedną rękę na kierownicy, a drugą przerzuci przez oparcie i spojrzy na tamtą dwójkę. Dobrze, dobrze. Spróbujcie wpaść w odpowiedni nastrój. Dostaniecie po kieliszku szampana, ale to tylko rekwizyt, nie do picia, więc o szampański humor musicie się postarać sami. Pomyślcie o czymś ekscytującym. Właśnie dokonaliście napadu stulecia. Razem obrobiliście bank. Macie teraz kupę forsy. Możecie do końca życia nic nie robić, tylko cieszyć się łupem...

Jak zwykle, niedorzeczna gadanina Jasona rozweseliła Tarę i jej partnerów. Wszyscy zaczęli chichotać. Jason mówił dalej, zupełnie się tym nie przejmując.

- Świetnie, zaczynacie chwytać. O to mi właśnie chodzi. Tara, bardziej do przodu, wyprostuj się. Ten facet to nie kanapa. Ty, blondynku, też trzymaj się prościej, jak taki germański typ. Jesteś graf Von Cymbergaj,czy coś w tym guście. Tara, patrz w obiektyw. A wy patrzycie na nią. O, tak. Prawie dobrze. Zaraz będziemy mogli zaczynać.

Tara zastygła w nakazanej pozie z zawodową wprawą, która przez te parę krótkich miesięcy stała się jej drugą naturą. Spoglądała na widoczną za plecami Jasona krętą, ocienioną zielonymi drzewami uliczkę. Nagle dostrzegła ze zgrozą charakterystycznego białego Rollsa. Wyjechał wolno zza rogu i przyśpieszył nagle, kiedy siedzący za kierownicą mężczyzna dostrzegł ekipę zdjęciową. Po kilku sekundach Greg zaparkował przy krawężniku po drugiej stronie ulicy. Jego twarz zasłaniały duże okulary przeciwsłoneczne. Tara, chociaż na pozór spokojna, wpadła w panikę. Nie widziała się z nim od tamtej kolacji. Unikała go częściowo po to, by wydać mu się trudną zdobyczą, ale przede wszystkim dlatego, że jego obecność wytrącała ją z równowagi. Chciała dojść do siebie przed następnym spotkaniem. Wiedziała, że nie wytropi jej w domu. Nie znał adresu, a numeru telefonu nie było jeszcze w książce, ponieważ zbyt krótko mieszkała w Sydney. Wierzyła, że dziewczęta z agencji nie zdradzą, gdzie mieszka, i nie zawiodła się. Nie przyszło jej tylko do głowy, że Greg łatwo może ją odnaleźć podczas zdjęć. Tysiące ludzi wiedzą, gdzie i kiedy ma się odbyć ważna sesja fotograficzna.

Ku wielkiemu zaskoczeniu obu modeli, główna postać ujęcia zeszła nagle z planu, rujnując całą kompozycję. Tara podniosła się, wyskoczyła z samochodu i podeszła do drabiny, na której stał Jason.

- Musisz zrobić krótką przerwę! - zawołała.

- Co takiego? Jeszcze nawet nie zacząłem!

- Daj mi pięć minut! - krzyknęła i oddaliła się pośpiesznie.

- O co tu chodzi? przecież to dopiero początek dnia!

Zbity z tropu, rozejrzał się. Zobaczył białego Rollsa, nieruchomego mężczyznę za kierownicą i Tarę podbiegającą do niego tak szybko, jakby od tego zależało jej życie. Oczy pociemniały mu z gniewu.

- Może ktoś ma ochotę na tenisa? - zapytał kwaśno. - Słuchaj no, Cymbergaj, pewnie znasz jakieś stare hitlerowskie tortury. Bądź grzecznym chłopcem, podziel się ze mną swoją wiedzą.

Greg siedział w Rollsie i kamiennym wzrokiem spoglądał przed siebie. Nie wykonał najmniejszego ruchu, żeby powitać nadchodzącą Tarę. Podejmował ostatni wysiłek. Lubił polowania jak nikt na świecie, ale kiedy ścigana zwierzyna zapada się pod ziemię i uparcie nie chce opuścić kryjówki, nawet najbardziej wytrwały myśliwy traci zapał. Był pewien, że tamtego wieczoru Tara dała mu do zrozumienia, że może sobie robić nadzieje. Z początku jej zniknięcie intrygowało go, potem drażniło, aż wreszcie wpadł w złość. Jeszcze jedna próba i finito - obiecał sobie. Cały kłopot w tym, że nie mógł ścierpieć, gdy jakaś kobieta nie chciała mu ulec, chociaż głęboko pogardzał tymi, które mu się poddawały.

Tara biegła do niego śmiało, jak starożytny wojownik, który woli sam rzucić się na miecz nieprzyjaciela, niż czekać, aż zostanie rozsiekany na strzępy. Stanęła przy drzwiach samochodu, z trudem łapiąc powietrze.

- Dlaczego nie odpowiadałaś na moje telefony?

Milczała. Utkwiła wzrok w dłoniach.

- Wszędzie zostawiałem dla ciebie wiadomości. I co to za numer z tym tajemniczym znikaniem. Kiedy poszedłem do twojego domu, okazało się, że nikt taki tam nie mieszka!

- Wcale nie mówiłam, że to mój dom. Poprosiłam cię, żebyś mnie przed nim wysadził, bo chciałam się jeszcze przejść.

- Jeśli nie chcesz się ze mną widywać, to powiedz otwarcie - oświadczył chłodno i z naciskiem. - Nie jestem kompletnym idiotą. Zrozumiem to.

- Nie o to chodzi.

Czas na trochę miłych słówek. Nie mogę go spłoszyć - ostrzegła się w duchu.

- Po prostu ostatnio nie miałam jednej wolnej chwili - ciągnęła głośno. - Nowe zdjęcia na okładkę, reklama dla telewizji i inne takie. To ciężka praca. Byłam wykończona... ale myślałam o tobie...

W oddali rozległ się skrzekliwy głos Jasona. Fotograf doszedł widocznie do wniosku, że dwie minuty na przerwę w sesji to lekka przesada.

- Jestem bardzo wrażliwą, twórczą jednostką, urabiam sobie ręce po łokcie, żeby wyczarować najpiękniejsze fotografie świata, a najlepiej płatna modelka na planie robi sobie wolne! - Jego wrzask przekształcił się w zawodzenie. - Taro! Źrenico mego oka! Wróć do mnie!

Greg zmierzył go niechętnym wzrokiem.

- Kto to jest?

- Przyjaciel.

Instynkt podpowiedział jej, że nie wolno zdradzać temu człowiekowi zbyt dużo i zbyt szybko.

- Bliski przyjaciel?

- Nie bardzo. Łączy nas praca.

- Mamy tylko dwie minuty, zanim słońce schowa się za chmurę! - dobiegł ich krzyk Jasona.

Tara zachichotała.

- Bardzo go lubię. To trochę wariat.

Greg rozluźnił się. Zrozumiał, że Jason nie jest dla niego rywalem, a w dodatku Tara cieszy się z jego przybycia.

- Pójdziemy na kawę? - zaproponował.

- Tara! Tara! - Jason odgrywał teraz rolę cierpiętnika.

- Przykro mi, ale muszę wracać do pracy.

- Co robisz w weekend?

- Nic jeszcze nie zaplanowałam.

Zachowała obojętny wyraz twarzy, ale czuła, że rozpiera ją radość. Coś się szykuje. Właśnie o to chodzi.

- Może spędzilibyśmy te dwa dni razem. W moim domu.

Miała wrażenie, że uchodzi z niej powietrze.

- W domu... twojej żony? - wydusiła z trudem.

- Tak.

Spostrzegła, że jej uwaga nie sprawiła mu przyjemności.

- Nie wiem... Musiałabym się zastanowić.

- Jeśli obawiasz się o swoją reputację, to zupełnie niepotrzebnie. Dostaniesz własny pokój, wokół będzie mnóstwo służby, łącznie z majordomusem. To stary osioł, ale chyba go polubisz.

Tara zdecydowała się.

- Dobrze. Zgoda.

- Cudownie. - Odpowiedź najwyraźniej bardzo go uradowała. - Przyjadę po ciebie w sobotę, o dziesiątej... Oczywiście, jeśli zdradzisz mi, gdzie mieszkasz.

- Zadzwonię do ciebie i omówimy wszystkie szczegóły.

- Tylko nie zmień zdania. - Uśmiechnął się ujmująco.

Mój Boże, Greg. Wciąż jesteś najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego znam - pomyślała. Co ja robię? Czy dam sobie radę?

- Nie zmienię zdania, nie obawiaj się - zapewniła.

- A więc, do soboty.

Przesłał jej całusa i odjechał. Tara obejrzała się. Bugatti stał w tym samym miejscu, jej partnerzy nadal siedzieli w środku w tych samych ustawionych przez Jasona pozach, tylko samego fotografika nie było nigdzie widać. Rozejrzała się gorączkowo. W oddali zauważyła drobną, wyprostowaną dumnie postać. Jason z oburzeniem opuścił plan.

- Jason! Och, Jason! Wracaj!

Nie bacząc na wysokie obcasy i elegancką suknię, Tara rzuciła się za nim w pościg.

Rozdział XIV

Czekanie na ukochaną osobę, która się spóźnia, zawsze wpędza w głęboką melancholię. Takie myśli przychodziły Danowi do głowy, kiedy przechadzał się po dziedzińcu przed gmachem Opery, z utęsknieniem wypatrując Tary. On sam był zawsze skrupulatnie punktualny, a dzisiaj przybył na miejsce spotkania o wiele za wcześnie. Odebrał z kasy bilety, zamówił w barze drinki na przerwę między aktami i czekał już tylko na Tarę. Pierwszy kwadrans upłynął szybko i miło na rozmyślaniach o ukochanej i o tym, jak się zmieniła od czasu pobytu w klinice. Nabrała płynności i elegancji ruchów, zmieniła fryzurę. Przypomniały mu się jej kształtne, pomalowane paznokcie. Jak każdy zakochany, Dan mógł godzinami dumać nawet o tak drobnym szczególe. Wyobrażał sobie każdą z tych ślicznych dziesięciu perłowych muszelek i w myślach całował je czule i delikatnie.

Nagle uświadomił sobie z przykrością, że jeśli Tara nie pojawi się za chwilę, spóźnią się na spektakl. Potem zdał sobie sprawę, że już są spóźnieni. Ogarnęła go przykra obawa, że nigdy się jej nie doczeka. Podniecony, hałaśliwy tłum miłośników opery wszedł już na widownię i Dan został sam, jak kawałek wyrzuconego przez falę drewna. Nigdzie chyba człowiek nie czuje się bardziej samotny niż w pustym foyer. Dan wytrzymał tam najwyżej pół minuty i wyszedł z budynku.

Krążąc po cyplu Bennelong, gdzie gmach Opery spoczywa jak olbrzymi ptak, który przed chwilą usiadł na ziemi po długim locie, Dan rozmyślał o Tarze. Ostatnio nie robił zresztą nic innego, a jednak wciąż tak mało o niej wiedział. Oparł się o balustradę dziedzińca i spojrzał na Campbell's Cove po drugiej stronie zatoki. Przy terminalu na Circular Quay kołysał się na wodzie transatlantyk, oświetlony rzęsiście od dziobu po rufę. Dalej na prawo, po drugiej stronie portu rozbłysły światła lunaparku. Olbrzymie wesołe miasteczko o tej właśnie porze wyglądało najładniej. Dan nie zwracał uwagi na otaczający go spokojny, niepowtarzalny krajobraz. Zwykle tak wrażliwy na piękno natury, nie mógł dziś niczym złagodzić przeszywającego serce bólu miłości. Co za głupota z mojej strony! - skarcił się ze złością. Coraz bardziej kocham tę tajemniczą kobietę, a ona nawet nie powiedziała mi, jak się naprawdę nazywa!

W tym momencie usłyszał za sobą odgłos pośpiesznych kroków. Odwrócił się i zobaczył Tarę. Nadbiegła zdyszana i zarumieniona. Na chwilę zniknął gdzieś jej zwykły spokój i opanowanie.

- Tak się bałam, że już poszedłeś! - wykrzyknęła, a Dan natychmiast zapomniał o swoim smutku, widząc, że jednak jej na nim zależy. - Miałam ochotę zamordować Jasona. To wszystko przez tego wariata. Znowu coś w niego wstąpiło i kazał mi bez końca powtarzać te same ujęcia. - Przerwała, nie mogąc złapać tchu, i wzięła go za rękę. - Tak mi przykro.

Poczuła dotyk ciepłej, silnej dłoni i przez chwilę miała nieodpartą chęć przytulić ją mocno do piersi i trzymać tak długo. Nagle opanowała się, rozluźniła palce i uśmiechnęła się z wysiłkiem.

- Nic się nie stało, Taro. Nie masz się czym martwić.

- Bardzo się spóźniłam? Która jest dokładnie? Straciłam rachubę czasu.

Dan spojrzał na zegarek.

- Niestety, spektakl już się rozpoczął. Nie potrafiłem im wytłumaczyć, że z podniesieniem kurtyny powinni zaczekać na ciebie. - Uśmiechnął się do niej czule. - Musimy zaczekać do przerwy. Tymczasem napijmy się czegoś w barze.

- Jaka szkoda. - Tara była zdruzgotana. - Uwielbiam tę operę. Tak chciałam zobaczyć całość.

Wydęła dolną wargę jak zasmucone dziecko. Dan podjął szybką decyzję.

- Wybierzemy się na nią kiedy indziej i obejrzymy wszystko od początku. A teraz zróbmy co innego. Co ty na to?

- Świetny pomysł!

- Na co miałabyś ochotę?

- A ty? - spytała z figlarnym uśmiechem.

- Chciałbym zabrać cię w pewne miejsce. To znaczy, jeśli nie masz nic przeciwko temu...

- Zgadzam się na wszystko, bylebym tylko mogła usiąść. Strasznie bolą mnie stopy.

- Załatwione! - Dan był uszczęśliwiony takim obrotem sprawy. - Kupię bilety na inny dzień, kiedy nie będziesz musiała pracować dla tego postrzeleńca.

Śmiejąc się, zawrócili w stronę miasta.

Zaproponowane przez Dana miejsce znajdowało się niedaleko w sensie geograficznym, lecz pod każdym innym względem był to zupełnie inny świat. W Sydney są dzielnice lepsze i gorsze, ale Pyrmont jest niewątpliwie najgorszą z nich. Leży przy małej zatoce Darling Harbour. Do ruchliwych nabrzeży zawijają tam wielkie statki handlowe i stąd rozmaite towary wędrują gęstą siecią dróg i linii kolejowych w głąb kontynentu. Cała okolica wyglądała jak opuszczony plac budowy. Wielkie dźwigi drzemały leniwie w świetle księżyca, a zaniedbane, niewielkie baraki i kamienne domki przycupnęły pod betonowymi wiaduktami, jakby postawiono je tam przypadkiem. Kiedyś zbudowano tu wielką elektrociepłownię, teraz już nieczynną, przez którą Pyrmont dodatkowo stracił na atrakcyjności. Pobliski targ rybny również nie dodawał mu uroku, ponieważ sprzedawane tu ryby, chociaż świeże i dorodne, wypełniały powietrze charakterystycznym zapachem. Stefania Harper nigdy nie odwiedzała Pyrmontu.

Dan bezbłędnie podpowiadał taksówkarzowi, jak jechać plątaniną wąskich portowych uliczek. Zatrzymali się w końcu przed jakimś obskurnie wyglądającym barem. Zdziwienie Tary rosło z każdą minutą. Płacąc za kurs, Dan napotkał jej pytające spojrzenie.

- Pomyślałem sobie, że najwyższy czas, żebyś dowiedziała się czegoś o mojej przeszłości - oświadczył.

Bez dalszych wyjaśnień wziął ją pod ramię i wprowadził do baru. Grupka starszych, żylastych mężczyzn opierających się o kontuar zmierzyła nowo przybyłych niechętnym spojrzeniem stałych bywalców. Na ścianach, wyłożonych kaflami w jadowitym, zielonym kolorze, wisiały koła ratunkowe. Powietrze było gęste od oparów piwa i dymu tytoniowego. Na podłodze nie było dywanu.

- Autentyczna portowa knajpa - uśmiechnął się Dan. - I kawałek mojej przeszłości.

- Opowiedz mi o niej.

- Wychowałem się w Pyrmont - wyjaśnił krótko. - A to był ulubiony lokal mojego ojca. Całymi godzinami siedziałem tu na schodach i czekałem, aż wyjdzie. Można powiedzieć, zmarnowane dzieciństwo.

Podeszli do baru. Jakiś stary, zasuszony dziwak przesunął się niechętnie, robiąc im miejsce. Zafascynowana otoczeniem Tara rozglądała się bez komentarzy, wchłaniając każdy szczegół. A więc tak wyglądało dzieciństwo Dana! Porównała je z życiem w Edenie i zrobiło się jej żal tego malca, którym kiedyś był Dan.

- To dziwne - odezwał się w zadumie. - Dawniej zawsze panował tu tłok.

- Czasy się zmieniają - zauważyła łagodnie. Nie chciała zepsuć tego niezwykłego nastroju.

- Tam zwykle siadywał mój stary. - Dan wskazał głową. - Wiesz, przychodził tu zawsze po pracy, dzień w dzień, oprócz niedziel. Tylko dzięki niemu ten interes nie upadł. Ja miałem sprowadzać go do domu, ale nigdy nie mogłem oderwać go od kufla. W końcu przychodziła mama i ciągnęła go na obiad.

- Hej, ty! - Ochrypły wrzask przerwał wspomnienia doktora. - Ja cię znam!

Głos należał do barmanki, która pochyliła się w stronę Dana, uśmiechnięta od ucha do ucha.

- Jak się masz, Dot?

Ale radosne okrzyki kobiety zagłuszyły jego słowa.

- Danny Marshall! Patrzcie ludzie! Ile to czasu minęło? Czekaj, czekaj, chyba ze trzydzieści lat. Chłopak Franka Marshalla. Coś takiego!

- Zgadza się. To ja.

- Zaraz, zaraz. Ty przecież chciałeś zostać lekarzem.

- Prawda.

- Mój Boże. Teraz pamiętam. Ciągle bandażowałeś mojego cholernego kota!

Tarze udzielił się jej zaraźliwy, rubaszny śmiech. Dan siedział spokojnie, ale widać było, że dobrze się bawi. On jest niezwykły pomyślała. W każdym towarzystwie czuje się jak u siebie w domu.

- Teraz wiedzie mi się trochę lepiej, Dot - oznajmił wesoło. - Pozwalają mi leczyć ludzi.

- Chcesz powiedzieć, że... - Jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. - O, cholera! Naprawdę zostałeś lekarzem?

- Naprawdę.

- Coś podobnego! Po tej stronie baru słyszy się mnóstwo pobożnych życzeń i wariackich planów, ale rzadko kto może się pochwalić takim sukcesem. W takim razie musisz się zająć moimi odciskami!

Wszyscy troje roześmiali się serdecznie.

- Dot, pozwól, że ci kogoś przedstawię. To jest Tara.

- Miło cię poznać. No, to czego się napijecie?

- Dla mnie piwo - zamówiła Tara.

- Poprosimy dwa piwa, Dot.

Rozmowę przerwał jakiś podchmielony typ, wyraźnie niezadowolony, że barmanka poświęca tyle uwagi nowo przybyłym.

- Hej, Dot! Może ja też dostałbym wreszcie piwo?

- Zaczekaj chwilę! Nie widzisz, że rozmawiam? - zawołała z godnością. - Weź sobie szklankę wody. Co, nie możesz już wytrzymać? - Odwróciła się z powrotem do Dana i jego towarzyszki. - Ta banda zupełnie nie umie się zachować.

- Pewnie znasz Dana dłużej niż ktokolwiek?

Tara czuła się swobodnie przy tej zwalistej, serdecznej kobiecie, ubranej w sukienkę z materiału w szerokie pasy, jakim zwykle obija się krzesła ogrodowe. Postanowiła wyciągnąć z niej co się da na temat człowieka, który tak bardzo ją interesował.

- Czy znam Danny'ego Marshalla? - Barmanka znów odsłoniła w uśmiechu rząd złotych zębów. Duże bursztynowe korale podskakiwały na obfitym biuście. - Pamiętam go, kiedy jeszcze nie sięgał głową do stołu. Był z niego kawał spryciarza. Kradł pieniądze na mleko, które ludzie zostawiali przed drzwiami!

Tara przyjrzała mu się z niedowierzaniem.

- To prawda - wyznał, trochę zawstydzony. - Ale tylko do czasu, kiedy złapano mnie na gorącym uczynku. Przestraszyłem się śmiertelnie i więcej już tego nie robiłem.

- Mimo wszystko trudno sobie wyobrazić ciebie jako młodocianego przestępcę - zadumała się Tara.

Dot zmieniła temat.

- Mieszkaliście, zdaje się, gdzieś przy Wetherill Street?

- Tak. W małym drewnianym domku.

- Dot! - odezwał się znowu niezadowolony klient. - Umieram z pragnienia. Całkiem zaschło mi w gardle. Mam kołek zamiast języka.

- Zaraz do ciebie idę! - krzyknęła. - Nic już ode mnie nie dostanie, bo skończy w kostnicy - zwróciła się do swoich gości. - Usiądźcie sobie wygodnie przy stole. Za minutkę podam wam piwo. Na rachunek firmy!

Przeszli do niewielkiego stolika i usiedli. Wytworzyło się między nimi jakieś nowe, serdeczne porozumienie i wzajemna ufność. Tara rozluźniła się zupełnie i nie przejmując się niczym, zrzuciła pod stołem buty. Od razu poczuła ulgę. A co tam! Przecież Dan dobrze wiedział, że ani ona, ani jej stopy nie mają już osiemnastu lat. Nie musiała przed nim udawać młodej dziewczyny. Dot podeszła do nich z piwem i zauważyła leżące pod stołem skórzane pantofelki na wysokich obcasach. Ich elegancki wygląd zupełnie nie pasował do gołej, zaśmieconej niedopałkami podłogi.

- O, wiem, jak się czujesz, złociutka - zawołała barmanka.

- Twoje zdrowie, Dot. - Dan uniósł szklankę w toaście za odchodzącą. Sunęła między starymi, żylastymi mężczyznami jak żaglowiec wśród holowników i barek.

Dan zamyślił się.

- Wiesz, podwórko naszego domu było tak małe, że przy dobrym wietrze mogłem splunąć na drugą stronę. W niedziele chodziliśmy z innymi dzieciakami do portu. Turyści rzucali nam miedziaki do wody, a my nurkowaliśmy po nie. Chyba nawet rekiny litowały się nad nami, bo nigdy nas nie ruszały.

Tara siedziała bez ruchu, zauroczona opowieścią.

- A może po prostu nie były głodne. Mój staruszek mawiał, że rekiny nie mają na nas ochoty, bo w wodzie jest pełno wszelkiego śmiecia i mogą wyszukać sobie jakieś smaczniejsze kąski. Dopiero później odkryłem, że ciągle chwalił się mną przed swoimi kumplami. Powtarzał: “Mój Danny to najodważniejszy dzieciak w okolicy.” Prawdę mówiąc, tylko dzięki wyłowionym przeze mnie pieniądzom stać go było na papierosy.

- Szkoda, że cię wtedy nie znałam - wtrąciła cichutko. - Mogłabym razem z tobą nurkować po miedziaki.

- No, cóż... - Ze zrozumieniem wziął ją za rękę. - Teraz miło wspominam tamte dni.

Siedzieli w milczeniu, ciesząc się wzajemną bliskością. Tara nigdy jeszcze nie spotkała mężczyzny, z którym czułaby się tak dobrze, swobodnie i bezpiecznie. Wiedziała, że może mu zaufać. Ujmował ją odwagą i czułością. Wiedziała, jak mogłaby szczerze wyrazić swoje uczucia. Poszła za głosem serca.

- Dan... - wyszeptała. - Potem wrócimy razem do twojego hotelu.

Spojrzał na nią zaskoczony. Kiedy wyczytał z jej twarzy, że mówi poważnie, radość zabłysła mu w oczach. Przechylił się nad stołem i pocałował ją. Długo jeszcze siedzieli trzymając się za ręce.

Przez całą drogę do hotelu towarzyszył im nastrój bliskości i zrozumienia. Razem weszli na górę i Dan wprowadził ją do swojego pokoju. Okno balkonowe stało otworem; widać było gwiazdy, połyskujące na granatowym niebie.

- Nie zapalaj światła - poprosiła Tara.

Wyszła na balkon, żeby nacieszyć się pięknem nocy. Dan dołączył do niej i przez chwilę stali tak, zapatrzeni. Potem oparł rękę na ramieniu Tary i odwrócił ją twarzą do siebie. Zdała sobie sprawę z jego bliskości. Z westchnieniem objął ją i przytulił. Czuła dotyk muskularnego ciała i żar otaczających talię ramion. Nachylił się i pocałował ją delikatnie.

Jego usta były cudowne. Zdała sobie sprawę, że od dawna ich pragnęła. Niespodziewanie dla siebie samej zauważyła, że drży. Nagle wróciły wszystkie stare lęki i zahamowania. Wyswobodziła się z uścisku.

- Dan... Ja chyba nie...

Odwróciła się i spojrzała na uśpione miasto. Nie chciała patrzeć na ból w oczach Dana. Minęła długa chwila. Wtem podszedł do niej z tyłu i zamknął ją czule w objęciach. Wydawało się, że powietrze wokół nich przesycone jest smutkiem. Trwali tak jakiś czas. Wreszcie Dan przemówił do niej łagodnie:

- Taro, najdroższa moja... Nie musisz mi niczego udowadniać. Po prostu bądź sobą. Widzę w tobie nie sławną modelkę, ale znaną mi jeszcze z kliniki wrażliwą, rozumną kobietę, która znalazła czas dla prowincjonalnego lekarza-odludka, która kocha dobrą muzykę, wieczory przy ognisku i zbieranie muszli.

Lekko pocałował ją w czubek głowy, wchłaniając zapach puszystych włosów. Zaczął mówić dalej, a Tara słuchała go jak urzeczona.

- Założę się, że kiedyś ta kobieta również była najodważniejszym dzieciakiem w całej okolicy. Coraz bardziej mi na niej zależy. Stała się dla mnie najdroższą osobą na świecie.

Miała ochotę się rozpłakać. Jednak w tym smutku była jakaś słodka, dojmująca radość. Zdumienie przepełniło jej duszę, kiedy poczuła, że jej ciało jak nigdy dotąd odpowiada na bliskość mężczyzny. Odwróciła się w jego ramionach, uniosła głowę i pocałowała go namiętnie. Długo syciła się jego ustami. Wiedziała już, że pragnęła ich od chwili, kiedy go poznała. Objęła dłońmi jego twarz i badała delikatnie palcami szerokie czoło, aksamitne powieki, wijące się nad uszami włosy i mocny zarys podbródka. Czule musnęła kontur ust i znów całowała go bez końca.

Dan gładził ją miękko po szyi i ramionach, szepcząc słowa miłości. Jedwabista skóra parzyła mu dłonie, tak bardzo jej pragnął. Ale zmusił się do cierpliwości i rozwagi. Nieśpiesznie odnalazł dłońmi piersi, ukryte pod cienkim materiałem wieczorowej sukni. Skromne, niewymagające serce Dana rozpłynęło się ze wzruszenia, kiedy po nabrzmiałych sutkach poznał, że ona też go pragnie. Tara westchnęła głęboko i czując dotyk męskich silnych dłoni, radośnie przycisnęła je do siebie. Otoczyła go ramionami, żeby mógł dalej ją pieścić. Jego kojące ruchy sprawiały, że narastało w niej słodkie, obezwładniające uniesienie.

Dan wprowadził ją z powrotem do pokoju i posadził na łóżku. Zanim do niej dołączył, zdjął koszulę. Z niewysłowioną delikatnością pieścił ją z wolna, całował twarz, oczy, szyję i ramiona, nie zmuszając jej do niczego i nie poganiając. Za każdym razem wyczekiwała z niecierpliwością jego dotknięcia, a kiedy już je poczuła, jeszcze bardziej pragnęła następnego. Jednocześnie była całkiem spokojna. Ufała Danowi bezgranicznie, tak jak jej zaufał kot Maks, kiedy znalazła go porzuconego za śmietnikiem i wybawiła z niedoli. Powoli, trochę niezręcznie, Dan zaczął rozpinać jej suknię. Namiętność tak go obezwładniała, że stracił zwykłą sprawność ruchów. Tara szybko wyswobodziła się ze zwiewnej kreacji i czekała, aż on zdejmie z niej stanik.

Dan na zawsze zapamiętał doskonałe piękno nagiego biustu Tary, jego nieskazitelną krągłość, majaczącą jasno w świetle księżyca, i kusząco wypukłe sutki. Schylił głowę i łagodnie muskał wargami miękką skórę, nie mogąc się nadziwić jej gładkości i bieli. Delikatnie całował wrażliwe koniuszki piersi. Objęła go i leciutko przeciągała dłońmi po łuku jego pleców. Kocham go całego, każdą część jego ciała - stwierdziła rozmarzona. Podniósł jej głowę i jeszcze raz poszukał spragnionych pocałunków ust. Potem znowu ułożył ją na łóżku. Ogarnęło ją jedno nieodparte pragnienie. Chodź do mnie, Dan, wejdź we mnie, tak bardzo cię pożądam - powtarzała w myślach.

W mgnieniu oka zapanowała nad sobą. Zniknęła gdzieś miłość, pozostał tylko lęk. Kochać go? Pożądać tak mocno, że całe ciało rwie się do niego? Dobry Boże, nie! Pojęła nagle jasno i boleśnie, do jakiej namiętności jest zdolna przy odpowiednim mężczyźnie, do jakiego stanu potrafią doprowadzić ją uczucia i rozbudzone zmysły. Nie możesz do tego dopuścić, nie z nim, wszystko zepsujesz! - krzyczał jakiś wewnętrzny głos. Znieruchomiała w panicznym strachu. Dan zauważył z konsternacją, że Tara nie reaguje już na dotyk jego rąk i ciała, tylko leży obok, napięta jak struna.

- Dan! - krzyknęła rozdzierająco. - Dan!

- Najdroższa! - Ogarnęło go śmiertelne przerażenie. - Co się stało?

Gorączkowo wyskoczyła z łóżka i zaczęła wciągać na siebie ubranie. W wyobraźni zmieniła się w brzydką, niezgrabną Stefanię, chociaż myślała, że ta kobieta przepadła na zawsze w bagnach nad Alligator River.

- Przepraszam - wymamrotała i omal nie roześmiała się gorzko na dźwięk tego słowa, tak często używanego przez Stefanię. - Przepraszam...

Dan nie poruszył się.

- Co się stało? - powtórzył niskim głosem. - Wyjaśnij, proszę. Jeśli to wszystko ma dla ciebie jakiekolwiek znaczenie, błagam cię, zaufaj mi.

- Ufam ci - zapewniła bezbarwnie. - Ale to była pomyłka i tyle.

Skończyła się ubierać i ruszyła do drzwi. Dan poderwał się i zagrodził jej drogę, zanim opuściła pokój. Widziała, że emanuje z niego ból i gniew.

- Pomyłka? - zawołał. - Nie rozumiem. Nic nie rozumiem. Zaufaj mi choć trochę i powiedz, co się tu do cholery dzieje!

Pierwszy raz usłyszała wulgarne słowo z jego ust. Różnił się w tym bardzo od Grega, który rzucał przekleństwa równie łatwo jak uśmiechy. Zawsze przerażał ją i szokował gniew mężczyzny. Z trudem zebrała myśli.

- Nie będziemy się już spotykać. Bardzo mi przykro. To wszystko moja wina.

Wybuchnęła bolesnym płaczem. Opłakiwała stratę ukochanego. Musiała wyrwać go żywcem z serca. Niewiele widząc przez łzy, odtrąciła powstrzymujące ją ramię, podbiegła do drzwi, odnalazła zamek i wypadła z pokoju.

- Taro! - Już na korytarzu usłyszała rozpaczliwy, błagalny krzyk Dana.

- Przebacz mi, Dan. Przebacz... i żegnaj - wyszlochała, biegnąc na oślep przed siebie. Nie wiedziała, czy ją usłyszał.

Dan nie zmrużył oka do samego rana. Nic nie mogło ukoić jego rozpaczy. Nie pojmował, co się stało. Leżał samotny w otaczającej go pustce. Kobieta, którą pokochał, odeszła. Wiedział, że nie potrafi już bez niej żyć, chociaż teraz wydawało się, że nie ma dla niego żadnej nadziei.

- Za wolno! O wiele za wolno! A ten śnieg jest niedobry! Wcale nie wygląda jak śnieg! Wygląda jak ptasie gówno!

Jason był w okropnym humorze, co zresztą ostatnio przytrafiało mu się coraz częściej. Tajemnice żyją własnym życiem i często wymykają się na wolność, chociaż ich właściciele bardzo dbają o to, żeby nigdy nie ujrzały światła dziennego. Tak więc ekipa Jasona zauważyła, że szef jest niezwykle rozdrażniony, kiedy na planie pojawia się Tara. Pracując bez niej wykonywał nawet trudne i nużące zadania z właściwym sobie zapałem i werwą. Od razu było wiadomo, że dzisiejsza sesja będzie ciężka. Szaleństwo świata mody polegało na tym, że właśnie teraz, kiedy wszyscy gotowali się w upalnym, wilgotnym klimacie australijskiego lata, trzeba było robić zdjęcia promujące kolekcję strojów zimowych. W dodatku Jason nie był zadowolony ze sztucznego śniegu, a jeszcze bardziej narzekał na swoją najlepszą modelkę.

Od rozstania z Danem minęło już wiele dni, ale czas wcale nie łagodził bólu. Tara czuła się, jakby umarł ktoś najbliższy. Opuściła ją radość życia. Chociaż starała się myśleć tylko o najważniejszym dla niej zadaniu, nie mogła zapomnieć, że zniszczyła wspaniałe, ciepłe uczucie Dana i okrutnie unicestwiła rodzący się między nimi związek. Ale nie mogła przecież zejść z wybranej drogi, nie mogła zawrócić, dopóki Greg jak drapieżny tygrys krąży na wolności, wypatrując nowej ofiary. Dopiero tamtej nocy w hotelowym pokoju uświadomiła sobie, że nie odzyska szczęścia, jeśli całkowicie się od niego nie uwolni. Będzie mogła oddać się innemu mężczyźnie dopiero kiedy ten ponury cień z przeszłości, który mimo wszystko był jednak wciąż jej mężem, przestanie dręczyć ją w bezsenne noce i zjawiać się w snach jak demon. Jedyną jej pasją jest zemsta. Musi mu odpłacić. Nie było jej z tym lekko, cierpiała, a obolałe serce krwawiło jak żywa rana. Na domiar złego Jason nie dawał jej spokoju.

- Hej, ty tam! Tak, mówię do tej damy w futrze. O ile pamiętam, nazywasz się Tara Welles, tak? - Boleśnie odczuwała jego sarkazm, chociaż w porównaniu z innymi zmartwieniami nie znaczył wiele. - Za wolno się ruszasz, do cholery! Masz wirować, tańczyć w śniegu jak wróżka! Zrozumiałaś? No to do roboty!

- Przykro mi - wymamrotała machinalnie, strząsając garść białych płatków z ust.

- O, przykro ci! Słuchajcie ludzie, jej jest przykro! - wrzasnął na całe studio. - Dobra, jeszcze raz.

Na chwilę przerwał potok złośliwości, a Tara pilnie wirowała, tańczyła i obracała się na wszystkie strony. Jason cmokał z niezadowoleniem. W końcu znów stracił cierpliwość. Tara czuła, że dłużej tego nie wytrzyma.

- Unieś głowę do góry! Patrz na mnie! Cholera, czy ty w ogóle masz oczy? Dość tego! Kończymy! Zlikwidować ten niby-śnieg.

Tara zamarła. Jason przemówił chłodnym, opanowanym głosem:

- Nie mogłaś wytrzymać jeszcze pięciu minut? Do niczego się dzisiaj nie nadajesz. Nie wiem, co się z tobą dzieje, nie wiem, o czym myślisz, ale na pewno nie o pracy. Masz w sobie tyle energii i werwy co zimny trup!

Podniecony własnymi słowami, zaczynał wpadać w dziką wściekłość. Tara nie była jedyną ofiarą jego złości.

- Mówiłem już, że nie chcę widzieć tego śniegu! - wrzasnął na asystenta. - Zajmij się tym natychmiast, bo inaczej ja zajmę się tobą! Musisz najpierw wyłączyć dmuchawę, kretynie. Chryste panie, dlaczego zatrudniam takich idiotów? Po prostu wyłącz tę maszynę! - Kipiąc gniewem, zwrócił się do Tary: - Jeszcze coś ci powiem i mam nadzieję, że sobie to zapamiętasz. Ja tu pracuję. Jestem profesjonalistą i nie mam czasu na zawracanie sobie głowy amatorami! - Zrezygnowany machnął ręką i krzyknął do wszystkich zgromadzonych: - No, co tak stoicie jak kołki? Zabierajcie się. Na dzisiaj koniec. Do domu!!!

Odwrócił się i pognał na oślep do pokoiku na tyłach studia, który służył mu jako biuro. Z ogłuszającym hukiem zatrzasnął za sobą drzwi.

Czas mijał. Wszyscy zostali na swoich miejscach. Tara była za bardzo zmęczona, żeby się poruszyć. Jestem wyczerpana - pomyślała. Już nic z siebie nie wykrzesam.

Nagle drzwi otworzyły się cicho i Jason wszedł z powrotem do studia. Uspokoił się i wyglądał teraz jak skruszony mały chłopiec. Podszedł do Tary i wziął ją za rękę.

- Zrobimy sobie długi weekend, dobrze? Weź wolny poniedziałek i dobrze odpocznij. A we wtorek bądź tu wcześnie rano. Zaczniemy od nowa. Damy sobie z tym radę, dzieciaku. I pamiętaj, że cię uwielbiam. No to co, już zgoda?

Trudno nie współczuć większości ludzi, którzy trafiają na posterunek policji. Nawet w centrum wielkiego miasta więcej jest słabych i zagubionych pechowców niż zdemoralizowanych złoczyńców. A najczęściej prawdziwi, jak to mówią, zbrodniarze nie zostają ukarani. Tak uważał sierżant Ted Druitt, komendant posterunku na Circular Quay. Ta filozofia pomagała mu wytrzymać w trudnej pracy i tylko dzięki niej miał w sobie jeszcze wystarczająco dużo zwykłych ludzkich uczuć, żeby poczęstować zatrzymanego na noc nieszczęśnika papierosem albo w jego imieniu zadzwonić do domu i uspokoić najbliższych.

Jednak niektórym po prostu nie można pomóc. Nawet nie ma się na to ochoty. Elegancko ubrana kobieta, którą tej nocy umieszczono w areszcie, należała do takich osób. Ledwo trzymała się na nogach. Od razu stało się jasne, że będą z nią kłopoty. Zwykle samo doprowadzenie na posterunek wystarczało, żeby zatrzymany natychmiast otrzeźwiał. Ale nie ona. Trzeba było dwóch silnych chłopów, żeby ją wciągnąć do środka, a i potem nie mogli jej zostawić sam na sam z policjantką. Rzuciła się na nią z pięściami i gdyby uderzała celniej, złamałaby jej szczękę. W końcu zamknięto ją w celi i zostawiono, żeby się trochę uspokoiła.

- Mieliście szczęście, że udało się wam ujść z życiem - stwierdził Ted, widząc dwóch powracających funkcjonariuszy.

- Chodzi ci o tę babę? - zapytał starszy stopniem Barry i spojrzał pogardliwie w kierunku celi. - Urżnęła się jak świnia. Szkoda, że nie słyszał pan, jak wykrzykiwała: “Nie możecie mnie aresztować! Mój mąż jest prawnikiem!” - Oparłszy rękę na biodrze, naśladował gniewny damski głos.

- Gdzie ją znaleźliście?

- Chciała pobić inną kobietę. Twierdzi, że zabrała jej sprzed nosa taksówkę. Ma szczęście, że tamta nie wniosła oskarżenia.

- Jak jeszcze raz rzuci się na policjanta, słowo daję, że my to zrobimy- oświadczył Ted. - Co za burdel!

- Jest całkiem ładna, szefie - zauważył Barry w zadumie. - Zupełnie niebrzydka, jak na taką łajzę. Jak się trochę uspokoi, mógłby pan spróbować się z nią zabawić. Nie będzie kłopotu, każdemu by dała.

Ted westchnął ciężko.

- Wiesz, chłopcze, czasami myślę, że się urwałeś z choinki. Z całą surowością przypominam ci, że przepisy nie zezwalają na takie wybryki, a my tutaj działamy zgodnie z przepisami. I jeszcze coś. Całkiem możliwe, że jej mąż naprawdę jest prawnikiem.

Po nieudanych zdjęciach w zimowej scenerii Tara wracała do domu całkowicie wyczerpana psychicznie. Jutro rozpoczynał się weekend z Gregiem, który, jak postanowiła, ma przybliżyć ją do wyznaczonego celu. Wiedziała, że trudno jej będzie wytrzymać z nim tak długo. Spotkanie ze służbą, a zwłaszcza z Mateyem, też nie będzie łatwe, chociaż oni niczego się nie domyślą. Dzięki Bogu, że nie zobaczy Sary i Dennisa. Takiego przeżycia po prostu by nie zniosła. Wiedziała, że w czasie roku szkolnego oboje są w internacie. Sara i Dennis... to zupełnie inna sprawa. Teraz przygotuje się emocjonalnie do czekającego ją zadania. Musi zadbać dziś o siebie i otrząsnąć się z przygnębienia. Jutro o dziesiątej ma być taką kobietą, jakiej pragnie Greg Marsden.

Tego wieczora oddawała się wyłącznie przyjemnościom. Najpierw wzięła długą, gorącą kąpiel. Leżała nieruchomo w pachnącej wodzie, czując jak napięcie stopniowo opuszcza zmęczone ciało. Potem smaczna, obfita kolacja: chrupiący ciemny chleb, ser śmietankowy, świeży ogórek, papryka, pomidory i kieliszek wytrawnego białego wina, a na deser rzadki przysmak - kawałek ciasta czekoladowego. Wszystko to zjadła w łóżku, przeglądając zaległe żurnale. Czuła na stopach przyjemny ciężar Maksia, który drzemał, mrucząc rozkosznie. Odprężona i wypoczęta, szybko zapadła w głęboki, kojący sen.

Kojący, ale niezbyt długi. Kiedy o szóstej rano tuż nad jej uchem rozległ się natarczywy dzwonek telefonu, wcale nie miała ochoty wstawać. Z trudem odzyskiwała świadomość. Jak każdy obudzony nagle o tak wczesnej porze, poczuła jednocześnie złość i niepokój. Znużonym ruchem podniosła słuchawkę.

- Halo?

- Tara? To ja...

- Kto... Kto mówi?

- Jilly.

- Jilly...?

- Wiem, że to okropne budzić ludzi tak wcześnie. Strasznie cię przepraszam, ale czy mogłabyś wyświadczyć mi przysługę?

Tara usiłowała zebrać rozproszone myśli.

- Gdzie jesteś? - zapytała.

- Na posterunku policji w Circular Quay. Mogłabyś mnie stąd zabrać?

- No, dobrze. Będę tam... powiedzmy za pół godziny.

- Stokrotne dzięki, Taro. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką...

- To na razie.

Z trzaskiem odłożyła słuchawkę. Ciekawe, Jilly, co ty jeszcze wymyślisz?

Pół godziny później dotarła na posterunek. Jilly wcale nie wydawała się zawstydzona nocną eskapadą. Owszem, była wyczerpana, zziębnięta i wyglądała bardzo źle, ale nie opuszczał jej wojowniczy nastrój, który poprzedniego wieczora zaprowadził ją do aresztu.

- To nie było nic poważnego - wyjaśniała zadziornie, kiedy Tara sprowadzała ją po schodach na ulicę. - Upiłam się i trochę narozrabiałam. To jeszcze nie zbrodnia.

Tara milczała. Jilly wciąż jeszcze stąpała chwiejnie i trzeba było wiele wysiłku, żeby pomóc jej iść prosto. W pewnej chwili potknęła się i zatoczyła bezwładnie na swoją opiekunkę. Tara, co prawda wysoka, ale szczupła, o mało nie upadła pod jej ciężarem.

- Bardzo mi przykro, że cię w to wciągnęłam.

- Nic nie szkodzi.

- Jestem ci bardzo wdzięczna. Naprawdę. Tak się jakoś złożyło, że zupełnie nie miałam do kogo zadzwonić. Filip wyjechał, a od dawna z nikim się nie widuję. Kiedyś miałam mnóstwo przyjaciół - dodała smutno. - Ale... wszyscy gdzieś przepadli.

- Dlaczego nie zatelefonowałaś do Grega? - zapytała Tara, choć dobrze znała odpowiedź.

- Nie mogłam. Po prostu nie mogłam! - krzyknęła Jilly histerycznie. - Wiesz, coś takiego przydarzyło mi się nie pierwszy raz. Greg tego nie lubi i... zawsze wpada w furię. - Dotknęła policzka, jakby na wspomnienie dawnego uderzenia.

Dotarły wreszcie do samochodu. Tara pomogła jej wsiąść i sama usiadła za kierownicą. W zacisznym wnętrzu Jilly wpadła w płaczliwy nastrój. Na przemian rozczulając się nad sobą i miotając groźby pod adresem Grega, odsłoniła przed Tarą całą swą egoistyczną duszę.

- Powinnam mieć w Gregu oparcie! Ale ostatnio coś się między nami zepsuło. Jest coraz gorzej. Ostatni raz spał ze mną... o Boże, nawet nie pamiętam kiedy. Nie wiem, co robić. Wiesz, od śmierci Stefanii daję mu pieniądze - wyznała dramatycznie. - Musiałam zapłacić wszystkie jego rachunki z ubiegłych kilku tygodni. On nie może mnie tak traktować! - Łzy napłynęły jej do oczu i załkała z żalu nad własnym nieszczęściem. Po chwili zmieniła ton. - Jakbym tylko chciała, mogłabym wiele opowiedzieć o panu Marsdenie - oświadczyła mściwie. - Ale nie zrobię tego. Och, Taro, powiedz, że między wami nic nie zaszło. Tak się boję, że mnie rzuci. Co może być gorszego na świecie, niż strata ukochanej osoby... - Jej głos zamienił się w ciche pochlipywanie.

Tara siedziała w milczeniu. Jest taka żałosna i słaba, że samo życie szybko wymierzy jej karę - myślała z pogardą. Spojrzała na siedzącą obok niechlujną postać ze zmierzwionymi włosami, w zniszczonej, brudnej sukience. Przez dziurę w rozdartych przy upadku rajstopach wyglądało nagie kolano. W zimnym świetle wczesnego poranka Jilly przypominała jakiegoś morskiego stwora, wyrzuconego na brzeg. Jej cera nabrała zielonkawej barwy, a szkliste rybie oczy spoglądały tępo przed siebie. Tara przypomniała sobie dzień ślubu i elegancką Jilly w kreacji prosto z Nowego Jorku. Przez chwilę miała wrażenie, że zrobiło się jej żal dawnej przyjaciółki. Szybko zdusiła to uczucie w zarodku.

- Ruszamy. Zawiozę cię do domu - powiedziała spokojnie i uruchomiła silnik.

Rozdział XV

- Dziesiąta! Jesteś bardzo punktualny, Greg.

- Do usług, panno Welles. Biały Rolls wraz z szoferem. Daj, wezmę twoją torbę.

Tara pozwoliła posadzić się na przednim siedzeniu wspaniałego samochodu i ruszyli. Greg był w dobrym humorze. Przez całą drogę nucił pod nosem jakąś melodyjkę. Wiedziała dobrze, co myśli. Uważał, że już ją zdobył, a do ostatecznego potwierdzenia władzy nad nią brakuje mu tylko jednego,prostego aktu. Jeszcze pana zaskoczę, panie Marsden - myślała zimno, chociaż cały czas zachowywała uprzejmy, życzliwy wyraz twarzy.

Po przygnębiającym spotkaniu z Jilly z trudem zebrała siły na ten weekend. Na szczęście wróciła do domu dość wcześnie, by wykonać zwykłe poranne czynności. Przez pół godziny energicznie się gimnastykowała. Codzienne ćwiczenia, których nauczyła się jeszcze w klinice na Wyspie Orfeusza, weszły jej w krew. Potem wzięła ożywczą kąpiel, natarła ciało mleczkiem kosmetycznym i zrobiła masaż twarzy. O dziesiątej była już starannie ubrana i gotowa do drogi. Zaczęła ją nawet ekscytować myśl o nadchodzącym pojedynku.

Greg jechał wolno przez Darling Point w stronę rezydencji Harperów. Nie miał powodu, żeby się śpieszyć. Dzięki temu Tara mogła spokojnie wchłaniać znane z przeszłości szczegóły okolicy, bez obawy, że zdradzi się jakimś nieopatrznym słowem. W końcu ukazała się znajoma brama. Nie wysiadając z samochodu, Greg otworzył zdalnie sterowane wrota i oto Tara znowu ujrzała przed sobą wielki biały dom.

- Jesteśmy na miejscu. Tutaj mieszkam - oznajmił wylewnie. - Jak ci się podoba?

- Stąd wydaje się bardzo ładny. - Tara ostrożnie dobierała słowa.

- Z zewnątrz wygląda nieźle - mówił dalej, ruszając w górę podjazdu. - Ale w środku planuję duże zmiany. Wystrój wnętrza jest dziełem mojej żony. Po śmierci ojca chciała udowodnić, że ma własny gust. Biedaczka nigdy nie mogła wyzwolić się spod jego wpływu.

Greg był zadowolony z tego, co powiedział. Jego zdaniem, wyraził zarówno pamięć o najdroższej zmarłej, jak i odpowiednią dozę obojętności.

- Dom mi się podoba - kontynuował - ale z przyjemnością wyrzucę wszystkie jej graty. Zresztą sama zobaczysz.

Zobaczę, z pewnością zobaczę - pomyślała.

- Zanim wejdziemy, chcę cię o czymś uprzedzić. Mam dla ciebie niespodziankę. Nie powiedziałem ci jeszcze, ale poznasz dzieci Stefanii - Tara zamarła. - Załatwiłem, żeby na ten weekend zwolniono je z internatu. I tak dość często bywają w domu. Bill McMaster je tu przywozi.

Nie mogła wydobyć słowa. Greg zauważył jej zmieszanie.

- Nie masz chyba nic przeciwko temu? - zapytał pośpiesznie. - Chciałem tylko przekonać cię, że w głębi serca jestem rodzinnym człowiekiem.

Zajechali przed dom. Greg zatrzymał samochód, odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy.

- Widzisz, Taro - zaczął z westchnieniem - jesteś pierwszą kobietą, jaką tu zaprosiłem od śmierci Stefanii. Więc... musisz być przygotowana, że dzieci przywitają cię chłodno. Niech cię to nie zraża. Zanim usiądziemy do obiadu, będą ci jadły z ręki.

Uśmiechnął się pocieszająco i ścisnął jej dłoń. Wysiadł, obszedł samochód i otworzył drzwiczki od strony Tary. Zauważyła jakiś ruch na balkonie nad głównym wejściem. Podniosła wzrok i zobaczyła dziewczęcą sylwetkę znikającą za oknem sypialni. Sara. To na pewno ona. Serce Tary biło jak szalone. Przystanęła na chwilę, starając się opanować wzruszenie.

Tymczasem z domu wyszedł Matey, żeby pomóc wnieść bagaże. Kiedy Greg przedstawiał ich sobie, majordomus zerknął na Tarę nieuważnie, ale po chwili przyjrzał się jej dokładniej. Oczywiście! To ta sama osoba, którą widział kilka miesięcy temu przed rezydencją. Znalazł więc wytłumaczenie na jej dziwne zachowanie. Z pewnością już wtedy durzyła się w panu Marsdenie i krążyła wokół domu w nadziei, że go zobaczy. No, teraz go zdobyła. Odwrócił się i wszedł do środka. Tara cicho westchnęła z ulgą. Całkiem zapomniała o spotkaniu z majordomusem. To zdarzyło się tak dawno, zanim jeszcze została modelką. Dobrze, że nie doszło przez to do żadnej niezręcznej sytuacji. Ciekawe, o czym jeszcze zapomniała?

Jakby w odpowiedzi na to pytanie, z głębi domu rozległo się głębokie szczekanie i już za chwilę wielki owczarek wypadł na podjazd. W szaleńczym powitaniu rzucił się na Tarę, niemal ją przewracając, i na wszelkie sposoby okazywał radość z niespodziewanego spotkania ze swoją panią. Zaskoczony Greg przyglądał się tej burzliwej demonstracji uczuć.

- Jesteś nadzwyczajna - stwierdził powoli. - To Kajzer. Należał do Stefanii. Zwykle nie odnosi się przyjaźnie do obcych.

- Och, wszystkie zwierzęta mnie lubią - wytłumaczyła beztrosko. Schyliła się i próbowała głaskaniem uspokoić rozszalałe zwierzę, żeby nie zdradziło jej swoją radością. A jeśli kilka łez spadło przy tym na lśniącą, miękką sierść, któż to zauważył, oprócz Kajzera?

- Zapraszam.

Greg wziął ją za ramię i poprowadził do domu. Kajzer nie odstępował Tary na krok, skacząc wesoło wokół jej nóg. Kiedy tylko wkroczyli w progi domu, Greg dopadł psa. Nie zważając na żałosne skomlenie, wyrzucił go nogą na dwór i zatrzasnął mu drzwi przed nosem.

- W porządku. Nie będzie ci już więcej przeszkadzał. Chodźmy, zaprowadzę cię do pokoju.

Tara rozejrzała się. Wszystko było tak, jak pamiętała. Na myśl o szczęśliwych chwilach, jakie tu spędziła, zanim poznała Grega, odczuła niemal fizyczny ból. Tutaj wszystko zostało nie zmienione, a ona? Przychodzi tu jako obca, chociaż to wciąż jej dom.

- Pokażę ci, gdzie będziesz spała - ciągnął Greg, zupełnie nieświadomy szalejącej w niej burzy uczuć. - Później zniknę na chwilę, żeby dopilnować przygotowań do obiadu. Musiałem zwolnić większość służby. Rzecz jasna, zostawiłem Mateya. Na dzisiaj wynająłem kucharkę. Miota się teraz po kuchni. W dzisiejszych czasach tak trudno o dobrych pracowników. - Pomyślał, że bardzo zgrabnie przedstawił jej swoje kłopoty domowe. - Mam nadzieję, że będziesz zadowolona. Chciałbym, żebyś czuła się tu dobrze... pod każdym względem...

Zaprowadził ją na górę. Szli długim korytarzem. Minęli główną sypialnię, którą kiedyś zajmowała Stefania, i weszli do apartamentu dla gości. Tara stłumiła westchnienie ulgi. Greg postawił jej torbę i skierował się do drzwi.

- Będę niedaleko... - przerwał, żeby nadać swoim słowom większe znaczenie. - Jeśli zażyczysz sobie czegoś, w dzień czy w nocy, nie wahaj się ani chwili...

- Niczego mi nie trzeba, naprawdę.

Uderzyła ją myśl, że po raz pierwszy od czasu rozstania są sami w sypialni.

- Cieszę się, że tu jesteś, Taro.

Wiedziała, że wystarczy mu najmniejsza zachęta, żeby podszedł bliżej. Jej nerwy drgały jak naprężona struna.

- Ja też się cieszę, Greg - odparła z uśmiechem. - Teraz chciałabym zostać chwilę sama i rozpakować rzeczy.

- Naturalnie. Zobaczymy się później - zapewnił ją i wyszedł.

Tara podeszła do otwartego okna i wielkimi haustami łykała z ulgą świeże powietrze. Surowo przywołała się do porządku. Zapowiada się ciężki weekend - stwierdziła w duchu. Wytrzymać. Muszę wytrzymać. Przez chwilę stała w oknie. Wtem usłyszała ciche pukanie.

- Proszę! - zawołała.

Drzwi otworzyły się i w progu stanął Dennis. W jednej sekundzie doznała całej gamy uczuć. Radość, zachwyt, uniesienie i lęk przed zdemaskowaniem walczyły w niej o lepsze. Tak bardzo chciała podbiec do chłopca i wziąć go w ramiona, ale nie wolno jej było tego zrobić. Mogła natomiast cieszyć oczy jego widokiem, upajać się każdym szczegółem wyglądu syna i nasycić od dawna spragnione jego obecności serce.

- Jesteś Tara Welles, prawda? - zapytał żywo.

- A ty z pewnością nazywasz się Dennis. - Własny głos zabrzmiał dziwnie w jej uszach.

- Wiem, kim jesteś - mówił dalej z ufnością właściwą swojemu wiekowi. - Wiem o tobie wszystko. Moja siostra wycinała kiedyś twoje zdjęcia z czasopism. Ona lubi ciuchy i takie tam różne, wiesz, jak to dziewczyna. Jak chcesz, to oprowadzę cię po domu.

Tara przyglądała mu się uważnie. Był teraz wyższy niż zapamiętała, ale pod każdym innym względem nie zmienił się ani trochę. Oczy wciąż spoglądały bystro i przyjaźnie, nos zdobiły te same piegi, miał nawet ten sam aparat na zębach. Wydawał się może smutniejszy niż dawniej, ale nie wyglądał na dziecko, które przeszło głęboki wstrząs. Już niedługo, moje kochanie - obiecała mu w głębi serca, jak to czyniła wiele razy w zaciszu swojej sypialni, przemawiając głośno do jego fotografii i całując twarz za chłodnym szkłem. Już niedługo znowu będziemy razem. Tymczasem staram się, jak tylko mogę.

- Wycieczka z przewodnikiem? - zawołała. - Wspaniale.

Opuścili apartament gościnny i wyszli na korytarz. Mijając główną sypialnię, usłyszeli dźwięki muzyki.

- Skąd ta muzyka? - zapytała.

- O, to moja siostra, Sara. Uwielbia dobrą muzykę, tak samo jak kiedyś mama.

- A ty?

- Ja jestem trochę jak protestant o katolickich upodobaniach.

Tara uśmiechnęła się. Tak łatwo się z nim rozmawiało, jakby nigdy się nie rozstali.

- Czyżbym miała przed sobą miłośnika rock and rolla?

- No, właśnie - uśmiechnął się.

Zeszli razem po szerokich schodach i zatrzymali się pod wiszącym u ich podnóża wielkim portretem Maksa Harpera.

- To jest mój dziadek - oznajmił Dennis, wskazując na obraz. Niektórzy mówią, że jestem do niego podobny, ale nie sądzę. Nie jestem taki ambitny. Nie zależy mi na pieniądzach i władzy. Lubię robić to, co sprawia mi przyjemność.

- Sądzę, że on w twoim wieku był taki sam - powiedziała Tara z rozbawieniem. - Zaczekaj, aż dorośniesz.

Do salonu przylegał taras. W porannym słońcu wyglądał bardzo zachęcająco.

- Chciałabyś zobaczyć ogród? - zaproponował Dennis.

- Dlaczego nie?

Kiedy wyszli na przystrzyżony równo trawnik, Tara zapytałacicho:

- Dennis, czy masz coś przeciwko temu, że tu jestem?

Namyślał się chwilę.

- Nie, wcale nie. To raczej Sass, moja siostra. Opowiadałem ci o niej. W zasadzie jesteśmy przyrodnim rodzeństwem. Ona bardzo przeżywa to, co się stało.

- Rozumiem, że oboje niezbyt lubicie Grega?

- Nie za bardzo. - Zawahał się, ale widocznie uznał, że można jej zaufać, bo pośpiesznie mówił dalej: - Dla nas on jest tylko kolejną pomyłką mamy. W życiu osobistym wiodło jej się nieszczególnie. Była bardzo prostolinijna, ale pozwalała innym sobą rządzić. Uwierzyła, że musi robić to, czego chcą inni, zamiast po prostu być sobą. Sara to zupełnie co innego. Przypomina starego Maksa. Jest raczej uparta.

- A ty, do kogo jesteś podobny? - Serce Tary wezbrało miłością dla tego chłopca, tak przenikliwego i kochającego. - Może do ojca?

Dennis roześmiał się beztrosko.

- Chyba nie! On był drugim mężem mamy. Taki amerykański naukowiec. Mieszka teraz w Stanach.

- Utrzymujecie kontakt? - Sama nie wiedziała, jaką odpowiedź chce usłyszeć.

- Jasne. Po wypadku mamy przysłał nam kartkę z kondolencjami!

Oboje się roześmiali. Długo chodzili po ogrodzie, żartując i rozmawiając przyjaźnie.

Kiedy nadszedł czas, żeby wracać do domu, Tara wiedziała już, że choć zjawiła się tu jako przyjaciółka Grega, co od razu stawiało ją w złym świetle, to jednak zdołała nawiązać nić porozumienia z Dennisem. Weszli na górę i stanęli przed drzwiami głównej sypialni.

- Czy to był pokój twojej mamy? - zapytała.

- Jak się domyśliłaś?

Uśmiechnęła się do niego.

- Kiedy szliśmy tędy poprzednio, miałeś taką dziwną minę.

- Chciałbym ci go pokazać, ale teraz lepiej tam nie wchodzić. Sara zawsze się w nim zaszywa, kiedy przyjeżdża do domu. Słucha muzyki na stereo mamy. Dzisiaj jest w okropnym humorze. Od rana nie pokazała się nikomu na oczy. Ale wyjdzie jak zgłodnieje. - Mrugnął do niej porozumiewawczo. - Chcesz obejrzeć mój pokój?

- Już myślałam, że nigdy o to nie zapytasz!

- Kiedy oprowadzam kogoś po domu, zwykle tam nie zaglądamy. U mnie jest zawsze taki bałagan!

Zaprowadził ją na drugi koniec holu i komicznym, zapraszającym gestem otworzył drzwi. Za nimi ukazał się typowy pokój młodego chłopaka - kolorowy i nieporządny. Plakaty z samolotami pokrywały wszystkie ściany, a pod sufitem wisiały modele jednostek latających przeróżnych kształtów i rodzajów. Dennis uwijał się po pokoju, bezskutecznie usiłując doprowadzić go do ładu. Tara zauważyła wiele nowych samolotów uzupełniających kolekcję i domyśliła się, że przez ostatnie miesiące pracował bardzo ciężko. Przypomniała sobie, że powinna okazać zdumienie.

- Niewiarygodne! Zrobiłeś to wszystko sam?

- No. - Jasne było, że jej niedowierzanie sprawiło chłopcu przyjemność. - Kupuję modele w częściach i sam składam. Pokazał jej groźnie wyglądającego Focke-Wulfa z czasów drugiej wojny. - Ten był naprawdę trudny do złożenia.

- Tak, od razu widać. Świetnie ci wyszedł.

Dennisa rozpierała duma.

- Jak skończę szkołę, zostanę oblatywaczem - wyznał.

- Czy to nie jest trochę niebezpieczne?

- Niee... Dam sobie radę.

- No, wiesz... - Tarą szarpnął dawny, matczyny lęk o syna. - Nie sądzisz, że masz jeszcze wiele czasu, żeby myśleć o przyszłości?

- Moja mama zawsze tak mówiła. Ale nie mam zamiaru marnować życia! Ani jednej minuty!

W jego głosie wyczuwało się stanowczość. Och, synku, gdybym to ja wcześniej doszła do takiego wniosku - pomyślała. Straciłam tyle czasu, prawie całą młodość, czekając na księcia z bajki...

Przerażona gwałtownością swoich myśli, wróciła do rzeczywistości. Teraz jestem mądrzejsza - powiedziała sobie w duchu. I działam mądrzej. To moje życie i ja nim kieruję. A wszystko ułoży się jeszcze lepiej, kiedy tylko... skończę to, co zaczęłam. Będziemy razem, synku. Już niedługo...

Jakby wyczuwając jej nie wypowiedziane myśli, podbiegł do nocnego stolika i wziął stojące na nim zdjęcie.

- To moja mama - oznajmił krótko.

Tara zobaczyła przed sobą zatroskaną, miłą twarz Stefanii, czyli nie istniejącą już siebie samą. Przyjrzała jej się uważnie. Równie dobrze mogłaby patrzeć na kogoś obcego. Nie było między nimi żadnego związku. Zebrała się na odwagę i zadała pytanie, które męczyło ją od czasu wypadku.

- Jak sobie radzisz bez matki?

- No, nie jest tak źle... Przedtem rzadko bywała w domu. Ciągle podróżowała w interesach. Czasami zabierała nas ze sobą, a raz pojechaliśmy razem na narty. Było wspaniale! - opowiadał z zapałem. - Szczególnie pod jednym względem. Upadłem i złamałem nogę. Przez całą resztę pobytu w górach musiałem leżeć w łóżku. Myślałem, że to będzie okropne, bo Sass i inni wychodzili co rano i wracali dopiero wieczorem. Ale mama nie odstępowała mnie nawet na krok... Siedziała przy łóżku i czytała mi bajki... Bawiliśmy się, graliśmy. Kazała nawet przenieść swoje łóżko i spała w moim pokoju, na wypadek, gdyby mnie coś w nocy bolało i gdybym jej potrzebował... - Chłopiec mówił jak w transie. Sceny z przeszłości były dla niego wciąż żywe. - Przedtem nie wierzyłem, że mnie kocha. Byłem głupi...

Nagle otrzeźwiał i zwrócił się z zapałem do Tary:

- Nie obchodzi mnie, co sądzą inni. Nie wierzę, że ona umarła. Wiem, co wszyscy myślą, ale jestem pewien, że któregoś dnia wejdzie do tego domu, a wtedy niektórych - wiem nawet, kogo - spotka bardzo przykra niespodzianka!

Spuścił głowę i podszedł szybko do okna. Nie chciał, żeby widziała jego łzy.

Tara stała jak sparaliżowana. Zbladła jak trup, nie mogła wydobyć głosu. Przeszył ją smutek tak wielki, że odczuła go jak piekący fizyczny ból. Zacisnęła dłonie i wbiła paznokcie w ciało, żeby powstrzymać się od płaczu. Powoli odzyskiwała kontrolę nad sobą. Zbliżyła się do Dennisa, objęła szczupłe, kościste ramiona chłopca i uścisnęła go mocno. Trwali tak bardzo długo, nic nie mówiąc.

Filip Stewart wiedział równie dobrze jak Tara, co znaczy być obcym we własnym domu. Kiedy Jilly zadzwoniła do jego biura w Nowym Jorku i oznajmiła, że chce się z nim spotkać, nie potrafił stłumić odruchu radości. Znów odrodziła się w nim iskra nadziei na uratowanie małżeństwa. Umówili się, że tym razem po powrocie z Ameryki uda się prosto do domu, zamiast nocować w klubie, co czynił nieprzerwanie od kilku miesięcy. To da im okazję do “odbycia poważnej rozmowy”, jak to określiła Jilly. W samolocie Filip wyobrażał sobie, że Jilly będzie czekać w hali przylotów... albo może przywita go w domu butelką szampana i kolacją przy świecach.

Wylądował na lotnisku Mascot w chłodny, deszczowy wieczór. W taką pogodę trudno złapać taksówkę i nerwy łatwo odmawiają posłuszeństwa. Od razu spostrzegł, że Jilly po niego nie wyszła. W domu czekała go jeszcze bardziej przykra niespodzianka. Żona poszła już do łóżka, zgasiwszy wszystkie światła, a w lodówce nie znalazł nawet kawałka sera. Cichutko, na palcach wszedł do sypialni. Niepotrzebnie się trudził. Jilly spała jak zabita, oddychając chrapliwie, a w powietrzu unosił się ciężki odór whisky. Zmrożony tym widokiem, odwrócił się z niechęcią i wyszedł. Przepełniało go obrzydzenie. Noc spędził w pokoju gościnnym.

Nazajutrz wstał rano, wziął prysznic, ogolił się i ubrał w rekordowym czasie. Zamierzał jak najszybciej opuścić dom. Wydawało mu się, że straszy tu duch ich rozbitego małżeństwa. Ku swemu zdziwieniu, usłyszał na dole jakiś ruch. Zszedł do kuchni i zobaczył, że Jilly przygotowuje na śniadanie kawę i grzanki. Miała szarą, spuchniętą twarz i przekrwione oczy, ale uczesała starannie włosy i na nocną koszulę włożyła elegancki szlafroczek. Filip usiadł za stołem.

- Napijesz się kawy?

- Tak, proszę.

Czekał, aż się odezwie, ale ona milczała.

- O co ci chodzi, Jilly? - zapytał w końcu.

Zrozumiał ze smutkiem, że to już koniec ich związku. Dawniej, kiedy się jeszcze kochali, nigdy nie odezwałby się do niej tak ostro. Może na tym właśnie polegał mój błąd - pomyślał.

- Musisz sama przyznać, że ostatnio rzadko nam się zdarza siedzieć razem przy stole, a to wielka szkoda. Podejrzewam, że czegoś ode mnie chcesz. - Nadal milczała. Filip, zirytowany do ostatnich granic, warknął ostro: - Czego chcesz?

Jilly drżącą ręką sięgnęła po papierosa, ale głos miała opanowany.

- Rozwodu.

Filip nie zastanawiał się nad odpowiedzią.

- Dobrze - wyrwało mu się. Co czuł, mówiąc to słowo? Sam nie wiedział. Nie rozumiem, dlaczego tak długo z tym zwlekałaś - odezwał się znowu. Jilly spojrzała na niego z urazą. - Och, nie udawaj. Od dawna tego oczekiwałem.

- Nie będziesz się starał mnie powstrzymać?

Choć to niedorzeczne, Jilly czuła się rozczarowana uległością męża.

- Moja droga, jestem już tym wszystkim zmęczony. - Uśmiechnął się z przymusem. - Dotychczas godziłem się z tą dziwaczną sytuacją w nadziei, że wreszcie otrzeźwiejesz i zrozumiesz, co to za człowiek, ten Greg Marsden. Ale prawdę mówiąc, utrzymywanie kochanka własnej żony wydaje mi się trochę niemoralne.

- Jeśli wiedziałeś, dlaczego nic nie zrobiłeś... Nawet nie rozmawialiśmy o tym... - Głos Jilly zamienił się w ledwie słyszalny szept.

- Dawniej też zdarzały się podobne historie, ale zawsze do mnie wracałaś. Kochałem cię. Liczyłem na to, że romans z Gregiem skończy się podobnie.

- Kochałeś mnie?

- Tak, kochałem. Czas przeszły. Już od dawna nic do ciebie nie czuję.

Napięte nerwy Jilly zaczęły odmawiać posłuszeństwa.

- A więc cały czas po prostu spełniałeś po cichu moje zachcianki, tak? krzyknęła.

Filip zastanowił się.

- Chyba tak, przez większą część naszego małżeństwa. Nie mogłaś mieć dzieci i trudno było ci się z tym pogodzić. Sam najlepiej wiedziałem, jak bardzo cierpisz. Więc jeśli czasem szukałaś pocieszenia tu czy tam... Rozumiałem, że ja ci nie wystarczam.

Jilly roześmiała się dziko i okrutnie.

- Na pewno możesz mi wiele zarzucić, moja droga. To mój błąd, że ożeniłem się z dużo młodszą kobietą i skazałem ją na nudne życie. Całymi dniami nie miałaś nic do roboty i kręciłaś się po domu bez żadnego celu. Bóg świadkiem, ja też bym tego nie wytrzymał. Ale w końcu nie jestem twoim ojcem i nie do mnie należy kierowanie twoim życiem. Już dawno skończyłaś osiemnaście lat i jeśli chcesz tarzać się w błocie, ja nie będę cię z niego wyciągał.

- Od jak dawna wiesz o wszystkim? - Jilly szalała ze złości.

- O, dokładnie pamiętam, kiedy się to zaczęło. - Ze znużeniem sięgnął pamięcią w niedaleką przeszłość. - Tego dnia, kiedy grałaś u Stefanii w tenisa, razem z Ruthefordami, prawda?

Przenikliwość męża jeszcze bardziej rozwścieczyła Jilly.

- Wcale nie! - krzyknęła piskliwie. - O wiele wcześniej!

Filip nie zwrócił uwagi na ten niemądry popis.

- Czy Stefania wiedziała?

Wzmianka o dawnej przyjaciółce otrzeźwiła ją natychmiast.

- Oczywiście, że nie - wymamrotała.

- No dobrze, nie rozgrzebujmy tego. Będziesz teraz potrzebowała adwokata. Ja sam wystąpię w swoim imieniu. Trzeba się dobrze zastanowić nad podziałem majątku. Jeśli niechętnie utrzymywałem Marsdena jako kochanka swojej żony, to tym bardziej nie chcę tego robić po tym, jak oboje, że tak powiem, wyjdziecie już z rodziny.

Jilly spojrzała na niego groźnie, jak zbuntowane dziecko. Nie ma nawet tyle zdrowego rozsądku, żeby zabezpieczyć się finansowo na przyszłość - uświadomił sobie Filip z desperacją. Nagle zdał sobie sprawę, że to zapewne ich ostatnia dłuższa rozmowa i dał jej płynącą z głębi serca radę.

- Jilly, posłuchaj mnie uważnie. Nie wiem, co się zdarzyło, kiedy pojechałaś do Edenu i Stefania... zginęła. Ale musisz na siebie uważać. Wydaje mi się, że Marsden jest zdolny do wszystkiego.

Jilly zebrała myśli i przemówiła zimnym, pełnym jadu głosem:

- Przestań traktować mnie jak dziecko. Nie rozmawiaj ze mną jak z jednym ze swoich klientów. Zamierzam wyjść za Grega Marsdena! I ani ty, ani nikt na świecie mnie nie powstrzyma!

Greg, nieświadomy, że właśnie zyskał w osobie Jilly narzeczoną, koncentrował większość energii na zupełnie innej sprawie. Był zadowolony. Poranne umizgi do Tary uznał za sukces i nie miał wątpliwości, że jego kampania zakończy się całkowitym zwycięstwem. Jak to dobrze, że sprowadził na weekend dzieci. Dał się w ten sposób poznać jako przyzwoity facet, który wcale nie myśli, jak tu dobrać się do jej majtek. Zresztą tak naprawdę to był przyzwoitym facetem, który koniecznie chciał się dobrać do jej majtek. Uśmiechnął się do siebie na tę myśl. Z trudem, bo z trudem, ale wybaczył jej, że nie poszła z nim do łóżka po pierwszej randce, chociaż coś takiego jeszcze mu się nie zdarzyło. Nawet szanował ją za to. Teraz jednak, kiedy od kilku godzin był tak blisko niej i patrzył na to zgrabne, smukłe ciało, fantastyczny tyłeczek i biust... Cholera! Czuł, że dłużej nie wytrzyma, a to dopiero pora obiadu! Założył ciasno nogę na nogę i spojrzał na drugi koniec długiego stołu, ustawionego pośrodku jadalni.

Tara zatopiła się w rozmowie z Dennisem, co nie uszło życzliwej uwagi Mateya, który z typową dla siebie godnością wnosił kolejne dania i serwował napoje.

- Smakuje ci, prawda? - zapytała chłopca.

- Jasne, że mu smakuje - odpowiedział za niego Greg, jak zwykle myśląc tylko o swoich sprawach. - Co robimy po obiedzie? To zależy od ciebie, Taro.

- No, nie wiem... A jakie są propozycje?

- Możemy pływać, żeglować, iść na ryby albo - roześmiał się kpiąco - zagrać w tenisa.

- Nie, tylko nie na ryby - poprosił cicho Dennis, co wcale nie ucieszyło Grega.

- Nikt cię nie pyta!

- Nie lubisz łowić ryb? - zwróciła się Tara do chłopca.

Wbił oczy w podłogę. Wyglądał teraz jak małe dziecko.

- Nie lubię zabijania.

Twarz Grega wyrażała głęboką pogardę. Widać było, że szykuje jakąś miażdżącą odpowiedź. Jak mogłam kiedykolwiek myśleć, że będzie z ciebie dobry ojciec - zapytała się w duchu Tara. Kipiąc gniewem, przypomniała sobie, że jako Stefania marzyła, żeby urodzić mu dziecko. Jeszcze bardziej zdenerwowała się słysząc, jak pełnym wyższości i sarkazmu tonem poucza jej syna.

- Człowiek zabija po to, żeby przetrwać. Takie są prawa natury. Przeżyje tylko najsilniejszy. Czy ciebie niczego nie uczą w tej drogiej szkole?

Tara nie mogła się powstrzymać.

- Niektórzy zabijają nie tylko po to, żeby przeżyć, Greg. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Zdarzają się też zwykli... zrobiła pauzę, która zdawała się trwać całą wieczność - mordercy - dokończyła.

Greg nawet nie mrugnął okiem. Mówił dalej, zupełnie nie zwracając uwagi na jej wypowiedź.

- Taka jest ludzka natura, i już. Zawsze tak było. I nic się nie zmieni tylko dlatego, że ty myślisz inaczej, kolego.

On tego nie wziął do siebie - zrozumiała Tara. W ogóle nie słuchał. W tym momencie pojęła, jaki naprawdę jest Greg - moralne dno! To inni są mordercami, to inni są źli. Uważał się za normalnego człowieka, który robi wszystko jak trzeba, tylko inni... inni stają mu na drodze. Ktoś musi cię powstrzymać - myślała. Jesteś jak rozpędzony pociąg, który wyrwał się spod kontroli. Nie masz żadnych hamulców.

Greg wciąż nie dawał spokoju Dennisowi.

- Spójrz tylko na talerz. Myślisz, że ten wół umarł ze starości?

Dennisowi zrobiło się niedobrze. Odsunął talerz.

- No widzisz - uśmiechnął się Greg. - A teraz porozmawiajmy o czymś wesołym - rozkazał.

Przerwało mu nadejście Sary. Dziewczynka wkroczyła do jadalni ze spuszczonymi oczami i z naburmuszoną miną. Usiadła za stołem.

- Mówiłem ci, że wyjdzie, jak zgłodnieje - szepnął Dennis.

Tara spojrzała na córkę długo i uważnie. Sara również podrosła i trochę utyła. Pewnie je, żeby zagłuszyć smutek, tak jak kiedyś ja - pomyślała Tara. Ciężkie, niezgrabne ciało dziewczynki było lustrzanym odbiciem jej własnego, kiedy była w tym samym wieku. Gęste włosy opadły na czoło, zasłaniając wykrzywioną niechęcią twarz. Dziewczynka wyglądała jak uosobienie nieszczęśliwej nastolatki.

- Dzień dobry - powitała ją łagodnie Tara.

- Saro, to jest panna Tara Welles - odezwał się Greg tym samym pełnym wyższości tonem, jakim zwracał się do Dennisa.

- Jest słynną modelką. Widziałaś ją w reklamach telewizyjnych. Przywitaj się.

- Wiem, kim ona jest - odpowiedziała chłodno, a potem zwróciła się do Tary: - Z okazji twojej wizyty zwolniono mnie i brata z internatu - powiedziała dobitnie. - Wydaje mi się, że mamy odgrywać rolę przyzwoitek.

Tara zerknęła na Grega. Z trudem zachowywał spokój.

- Matey, sądzę że Sara jest już gotowa do obiadu.

- Tak jest, proszę pana. - Matey wyszedł pośpiesznie, żeby przynieść jej jedzenie.

Tara poczuła, że musi jakoś nawiązać kontakt z córką.

- Jesteś bardzo ładna - zauważyła cicho.

- Wcale nie! - zaprzeczyła dziewczynka ostro i wyraźnie. - Jestem podobna do matki.

Greg w końcu nie wytrzymał.

- Panna Welles jest gościem w tym domu - zaczął groźnie. - Powinnaś już wiedzieć, że nie lubię rozmów o twojej matce. Jeśli masz zamiar dalej zachowywać się jak rozwydrzony bachor, możesz od razu odejść od stołu.

Sara zerwała się na równe nogi. Głos jej drżał, ale patrzyła na niego bez lęku.

- Nie waż mi się rozkazywać! To nie twój dom! I wcale się ciebie nie boję!

Odwróciła się i wybiegła.

Brawo, Sassy - przyklasnęła w duchu Tara. Rozpierała ją duma z córki. Ale mu wygarnęła! Opanowała ją przewrotna, dziecięca radość i poznała po oczach, że Dennis czuje to samo. Greg nic nie zauważył, zajęty własną złością.

- Popłyniemy jachtem - oznajmił sucho.

- Świetny pomysł.

- Bardzo dobry - wtrącił Dennis.

Greg zmarszczył brwi. Miał na dzisiaj dość tych bachorów.

- Myślałem o nas dwojgu. O mnie i Tarze - wyjaśnił, rozwiewając nadzieje chłopca. Dennis był zdruzgotany.

- Ależ, Greg... - Tara postarała się, żeby zabrzmiało to niewinnie. - Myślałam, że lubisz dzieci. Nie pozwolę, żebyś rezygnował z towarzystwa Dennisa tylko ze względu na mnie. Nalegam, żeby wypłynął z nami. Albo może ja zostanę w domu, a wy obaj, chłopcy, pożeglujecie sobie trochę.

Spojrzała na Grega, naiwnie trzepocząc rzęsami. Kątem oka dostrzegła uradowaną twarz Dennisa.

- To ci się udało, Taro! - szepnął do niej bezgłośnie.

Chłopiec był zachwycony, że znalazł w niej sprzymierzeńca. Nie umiał jednak pojąć, dlaczego akurat ona obdarzyła go sympatią. Później, na jachcie, spróbował uzyskać jakieś wyjaśnienie.

- Taro, dlaczego lubisz Grega?

Dobre pytanie - stwierdziła w myślach.

- Lubię wielu ludzi - odparła wymijająco. - Na przykład ciebie. - Wyciągnęła dłoń i niedbale zmierzwiła jego włosy.

- Hej, wy tam! - krzyknął zza steru Greg. - Macie zamiar się kąpać, czy nie?

Tara uśmiechnęła się i zeszła do kabiny, żeby włożyć kostium. Na wspomnienie o tym, kiedy tu była poprzednio, roześmiała się głośno. Moja podróż poślubna! Albo raczej podróż Stefanii - poprawiła się zaraz. Czuła teraz wyraźnie, jak bardzo obca jest jej tamta kobieta i to dodało jej nowych sił. Dopnę swego - myślała. Już to robię. Szybko zmieniła strój i wybiegła na pokład. Jasne błyski tańczyły na falach zatoki. Z tyłu zostawili drzemiącą w słońcu rezydencję Harperów. Przed nimi rozciągał się Ocean Spokojny.

- Jestem gotowa! - zawołała. - Wy chyba też?

- Kto ostatni, ten gapa! - krzyknął Dennis i wskoczył do wody.

Oczy Grega błądziły pożądliwie po opiętych kolorowym kostiumem kształtach Tary. Ona jest niesamowita - stwierdził. Co za figura! Śmiało patrzyła mu w oczy, jak kobieta, która wie, że spodoba się każdemu mężczyźnie.

- No to jak, skaczemy? - zapytała lekko, ale wyczulone ucho Grega złowiło w jej głosie zachętę. Ściągnął trykotowy podkoszulek i rzucił na pokład. Wyzywającym gestem odpiął guzik przy pasku i zaczął wolno rozsuwać zamek błyskawiczny opiętych dżinsów, przesuwając ręką po wypukłości członka. Ze zdziwieniem spostrzegł, że Tara nie zarumieniła się, ani nie odwróciła głowy, co zwykle czyniły w takiej sytuacji inne kobiety. Spoglądała na niego uważnie i śmiało. Dotychczas żadna kobieta nie patrzyła na niego w ten sposób przy tego typu popisach. Ogarnęło go jeszcze większe podniecenie i krew zaczęła żywiej krążyć, powodując gwałtowną erekcję. Zsunął spodnie i stanął przed Tarą tylko w skąpych czarnych kąpielówkach.

Tara patrzyła na niego w skupieniu, mierząc wzrokiem szerokie barki, wyraźnie zarysowane muskuły na piersi i ramionach, wąskie biodra, płaski brzuch i nabrzmiewający pod nim wzgórek. Nie była zażenowana, bo teraz nie poddawała się żadnym emocjom. Stała chłodna i opanowana. Dostrzegła, jak wielką władzę nad nim ma jej kobiecość. Widziała, że swoim spojrzeniem pobudza go coraz bardziej. Niezależnie od serca i rozumu, jej ciało również zaczęło odpowiadać na zew męskości, choć nie w takim stopniu. Zapłonął w niej mały, gorący płomyk, sutki jej stwardniały i poczuła mokre ciepło między udami. Nie mogła nadziwić się tej ironii losu. Greg nigdy nie oddziaływał w ten sposób na zakochaną w nim Stefanię, a tak łatwo rozbudził pożądanie Tary, która go nienawidziła.

Wiedziała, że jeszcze chwila, a rzuci się na nią, z arogancją człowieka przyzwyczajonego do zaspokajania swoich potrzeb seksualnych.

- Mogę skoczyć pierwsza, jeśli się boisz! - zawołała kpiąco. Szybko podbiegła do burty i zanurkowała w falach zatoki. Dla rozpalonego zwierzęcym ogniem ciała zetknięcie z zimną wodą było niemiłym szokiem, ale równocześnie orzeźwiło je i napełniło energią. Tara wynurzyła się na powierzchnię z radosnym okrzykiem, ciesząc się swoją siłą i wolnością.

- Dennis, ścigamy się! - krzyknęła do chłopca, który pławił się nie opodal jachtu. Oboje ruszyli szybkim kraulem, śmiejąc się wesoło.

Greg został sam na pokładzie. Stanął przed starym jak świat dylematem mężczyzny z potężną erekcją, który nie ma kogo zaatakować. Wściekły skoczył za burtę, żeby załatwić problem jednym, stanowczym pociągnięciem, zamiast tkwić na pokładzie, czekając aż kłopot sam zniknie. Znów odniósł niemiłe wrażenie, że ktoś go oszukał, przechytrzył i zabawił się jego kosztem. Nie był do tego przyzwyczajony. Rozmyślając nad tą niezwykłą dla niego sytuacją, z groźną miną ruszył za pozostałą dwójką. Nie wątpił, że go pragnęła. Sam widział, jak pociemniały i rozszerzyły się jej źrenice, czuł seksualne wibracje przenikające jej ciało, kiedy się przed nią rozbierał. Na pewno się nie mylił. Coś ją jednak zatrzymało. Ale nie na długo. Pragnie jej i będzie ją miał, a wtedy zapłaci mu za to, że go tak drażniła. Zrównał się z nimi, prując wodę silnymi ramionami. Widząc jego minę, Tara miała ochotę krzyczeć triumfalnie. Wygrała! Zdobyła go! Już jej nie umknie!

Rozdział XVI

Bywa, że chociaż pragnie się samotności, czyjaś przyjacielska wizyta bardzo podnosi na duchu. Dennis miał nadzieję, że siostra ucieszy się na jego widok. Zmierzał właśnie przez otaczający rezydencję ogród do jej sekretnej kryjówki. Kiedy po powrocie z wyprawy jachtem nie zastał jej w domu, odgadł, że schowała się pod rosnącą nad brzegiem wierzbą, której gałęzie zwisały nad sama ziemię, tworząc naturalne schronienie. Rozchylił kurtynę z jasnozielonych witek i wszedł do chłodnego cienia. Sara przysiadła na kamieniu jak nimfa wodna. Przy niej rozciągnął się Kajzer. Na widok brata nawet nie drgnęła, ale Dennis spodziewał się tego. Cicho usadowił się obok niej, jakby samą swą obecnością chciał dodać jej otuchy.

Prawdę mówiąc, pojawienie się brata wzruszyło Sarę tak głęboko, że natychmiast przybrała kamienny wyraz twarzy, żeby nie zdradzić swej słabości. Miała już szczerze dosyć samotności i chociaż ciągle pokpiwała z Dennisa, że jest dziecinny i niedojrzały, jego lojalność i miłość były dla niej w tych dniach jedyną podporą. Przewrażliwienie i duma nie pozwalały jej tego okazywać. Siedziała teraz w milczeniu i czekała, aż sam zacznie rozmowę. Była pewna, że w końcu nie wytrzyma.

- Tak naprawdę to ją chyba lubisz, co? - odezwał się w końcu bez żadnych wstępów. - Tylko udajesz, że nie.

- Nie wiem, o co ci chodzi.

- Przy obiedzie była dla ciebie bardzo miła...

- I co mi z tego? Zresztą, prawie się do mnie nie odzywała.

- Przyjaźni się z nim, ale to jeszcze nie znaczy, że jest taka sama jak on - upierał się.

- Och, Dennis! - Sara westchnęła dramatycznie. - Jesteś za mały, żeby to zrozumieć.

Dennis wyrozumiale pominął tę uwagę milczeniem i spróbował z innej strony.

- Czy ona ci kogoś nie przypomina? - zapytał marszcząc brwi.

- Co masz na myśli?

- Sam nie wiem. Ale jestem pewny, że już ją kiedyś widziałem. Pamiętasz,opowiadałem ci o takiej kobiecie? Zjawiła się u mnie w szkole i robiła mi zdjęcia, jak grałem w piłkę. To była ona! Zapytałem ją o to, kiedy pływaliśmy. Ona twierdzi, że to pomyłka, ale ja wiem swoje.

- Uspokój się, Dennis. - Sara doszła do wniosku, że najwyższy czas wybić mu z głowy podobne mrzonki. - Zgłupiałeś chyba do reszty. Dlaczego Tara Welles miałaby przychodzić do tej twojej okropnej szkoły i robić ci jakieś idiotyczne zdjęcia? Przecież to bez sensu!

- Na pewno już ją kiedyś widziałem - upierał się chłopiec.

- Oczywiście, że ją widziałeś, ośle. Jej fotografie są w każdym piśmie, które przynoszą do tego domu. - Westchnęła zrezygnowana.

- Mimo wszystko, Sass... Przyznasz chyba, że jest jakaś... niezwykła.

- Wcale nie - zaprzeczyła z naciskiem. - Niczym się nie różni od innych bab, które za nim ganiają. Widziałam, jak na niego patrzy. Chciałaby iść z nim do łóżka.

Subtelny, romantyczny obraz Tary, jaki wytworzył sobie Dennis, znalazł się w niebezpieczeństwie. Chłopiec bronił go zawzięcie.

- Nie wierzę w to. To ty jesteś w takim wieku, że myślisz tylko o seksie!

- Nieprawda! - wybuchnęła. - A w ogóle, on nie ma prawa sprowadzać jej do naszego domu. Nienawidzę go! - Wybuchnęła gwałtownym płaczem. - I jej też - wyszlochała. - Nienawidzę ich obojga! Są wstrętni!

Zniechęcony do dalszej rozmowy Dennis objął siostrę ramieniem i czekał, aż się wypłacze. Drugą ręką pogłaskał kosmaty łeb Kajzera. Pies warknął łagodnie.

- Ale ty ją lubisz staruszku, co? - spytał chłopiec z zastanowieniem. - Od razu się do niej przekonałeś.

Kajzer wysunął różowy język i liznął małego po twarzy. Ułożył się wygodniej, sennie dysząc w popołudniowym upale. Trzymał swój sekret schowany głęboko w psiej duszy i nie odpowiedział Dennisowi na pytanie.

Tymczasem w domu Tara i Greg poszli do swoich pokojów, żeby wziąć prysznic i odpocząć po pływackich wyczynach. Greg był wciąż w tym samym nastroju. Ogarniały go jednocześnie pożądanie i coraz większa irytacja. Kiedy jeszcze raz próbował zbliżyć się do niej na jachcie, spotkała go stanowcza odprawa.

- Ależ Greg! Pomyśl o Dennisie!

Czuł się jak nastolatek, który usiłuje dobrać się do dziewczyny w ostatnim rzędzie kina.

- Myślisz, że mu to przeszkadza? - zapytał. Był pewien, że tylko się z nim drażni.

- Jemu może nie, ale mnie tak!

Po jej spojrzeniu poznał, że nie żartuje. Zrozumiawszy, że nic teraz nie wskóra, musiał zadowolić się rozmową i czekać, aż napięcie ustąpi samo.

- Za bardzo przejmujesz się tym młodym człowiekiem. Co się stało? Polubiłaś go?

- Sama nie wiem.

- To rozkapryszone dzieciaki - oświadczył z niechęcią.

- Niepotrzebnie przywoziłem je do domu na ten weekend.

- Ależ skąd! - zaprzeczyła, trochę zbyt gwałtownie. - Bardzo się cieszę, że je poznałam - ciągnęła spokojniej. - Trudno im nie współczuć. Ostatnie miesiące z pewnością były dla nich okropne.

- To jeszcze dzieci. Szybko znów będą szczęśliwe.

Greg był zbyt pochłonięty rozmyślaniem o sobie i swoich problemach, by zauważyć, z jakim naciskiem mu odpowiedziała.

- Tak, jestem pewna, że będą szczęśliwe.

Gdy Greg roztrząsał ostatnie porażki, Tara udała się na poszukiwanie Sary. Przy obiedzie widziała ją tylko przez krótką chwilę i teraz nie mogła się doczekać, kiedy ją znowu zobaczy. Odnalazła córkę w głównej sypialni. Jej obecność zdradzały dochodzące zza drzwi dźwięki muzyki. Zapukała i weszła. Sara natychmiast zerwała się z miejsca, wyłączyła stereo i zaczęła układać porozrzucane na dywanie płyty. W milczeniu ostentacyjnie skupiła się na swojej czynności. Tara zrozumiała, że pokonanie jej niechęci będzie wymagało sporo wysiłku.

- Nie musiałaś wyłączać gramofonu - zaczęła ostrożnie. - Bardzo lubię Mozarta. Słucha się go z radością nawet w smutne dni.

- Czego chcesz? - Sara nie kryła agresji.

- Przyszłam zapytać, jak się czujesz. Żałuję, że nie wypłynęłaś z nami na zatokę - oznajmiła, odważnie poruszając drażliwy dla dziewczynki temat.

- Nikt nie powinien wypływać! To łódź mojej matki! Nasi adwokaci mówią, że on nie ma prawa niczego ruszać!

Biedne dziecko - pomyślała. Usiłuje z nim walczyć metodami dorosłych ludzi.

- Zrobił to tylko po to, żeby sprawić mi przyjemność - odezwała się głośno.

Sara zmierzyła ją spojrzeniem pełnym najczystszej pogardy.

- Chciał się przed tobą popisać! To obrzydliwe! Sprowadza cię tutaj, do domu mojej matki, żeby się z tobą kochać!

- Saro! - Zakręciło się jej w głowie. Jak wybrnąć z tej sytuacji?

- Przyznaj się, jest twoim kochankiem! - mówiła dalej, całkowicie opanowana i nie speszona.

- Nie! Nie jest!

Tara odpowiedziała z gwałtownością, która zaskoczyła ją samą. Dostrzegła, że wstrząsnęło to nieco dziewczynką, więc mówiła szybko dalej, żeby wykorzystać przewagę.

- Greg nie jest moim kochankiem. I zapewniam cię, że w tym domu nie zdarzy się nic, co nie spodobałoby się twojej matce.

- Nie rozumiem, jak ktoś taki jak ty może zadawać się z... Gregiem Marsdenem.

Ujęła dłonie córki i spojrzała jej głęboko w oczy.

- Nigdy nie trzeba sądzić po pozorach - tłumaczyła wolno. - Nie wszystko jest takie, jak się na pierwszy rzut oka wydaje. - Widziała, że córka usiłuje zrozumieć, co do niej mówi, i serce ścisnęło jej się z żalu. - Och, Sassy... Tak bardzo bym chciała, żebyśmy się zaprzyjaźniły... Jeśli tylko na to pozwolisz.

- Dlaczego zawracasz sobie mną głowę? - Twarz Sary pociemniała z nienawiści do samej siebie. - Jesteś piękna. Chciałabym być taka.

W żałosnym wyznaniu dziewczynki Tara usłyszała bolesne echo własnej młodości, kiedy była jeszcze brzydkim kaczątkiem. Mimo że stała teraz przed Sarą, swoją ukochaną córką, jako obca kobieta, chciała podzielić się z nią ważnym odkryciem, którego dokonała w ciągu ostatnich kilku miesięcy: w każdym brzydkim kaczątku ukrywa się wspaniały łabędź, który tylko czeka, żeby się uwolnić, kiedy kobieta odważy się być piękną. Nie wypuszczając z uścisku jej rąk, podprowadziła dziewczynkę do łóżka. Usiadły obok siebie. Tara odetchnęła głęboko.

- Kiedy byłam w twoim wieku - zaczęła - byłam bardzo wystraszona,niezręczna i nosiłam na zębach brzydki aparat. Bardzo cierpiałam nad swoją tuszą. Uważałam, że jestem brzydka. Wątpiłam, czy ktokolwiek może mnie polubić, chyba że z jakichś niskich pobudek. Więc...

Przerwała, ale spostrzegła, że Sara słucha jej z uwagą, utkwiwszy oczy w dywanie.

- Więc udawałam, że nie zwracam na to uwagi. Akceptowałam każdego, kto się mną interesował, bez względu na to, dlaczego to robił. W ten sposób można trafić na wielu okropnych ludzi. Sparzyłam się, i to nie raz. Pokonanie strachu i braku pewności siebie zajęło mi bardzo dużo czasu.

Sara zamyśliła się nad jej słowami.

- A teraz? Czy teraz czujesz się piękna?

- Bywają takie chwile - odparła z uśmiechem. - Zwłaszcza kiedy nie myślę o sobie, tylko skupiam uwagę na kimś innym.

- Moja matka była taka sama. - Chłodne stwierdzenie córki zaskoczyło Tarę. - Nie była piękna, więc myślała, że inni lubią ją tylko dlatego, że jest Stefanią Harper, że ma pieniądze...

- Wiesz, jeśli będziesz miała szczęście i jeśli potrafisz słuchać... - Tara zawahała się. To, co chciała przekazać, było ważne i chciała wyrazić się jasno. - ...spotkasz kogoś, dzięki komu zrozumiesz, że autentyczne piękno jest zawarte w twojej duszy. Zawsze tam było. Musisz tylko nabrać wiary w siebie.

Uwierz mi, mój skarbie - błagała córkę w duchu. Wiem dobrze, co mówię.

- Nie znaczy to, że wygląd zewnętrzny jest nieważny. - Instynktownie wyczuła, że jej słowa trafiły córce do przekonania i czas już zmienić temat rozmowy na lżejszy. - Gdybyś na przykład zaczesała włosy do tyłu, wszyscy zobaczyliby, jaką masz ładną buzię. Chowasz się za nimi jak za kurtyną. Czasami warto też ubrać się bardziej elegancko, w jakąś ładną sukienkę albo wymyślne spodnie, zamiast ciągle chodzić w tych samych dżinsach i swetrze, jak w mundurze.

Dziewczynka słuchała z zainteresowaniem, ale instynkt znowu podpowiedział Tarze, że na dzisiaj już dosyć. Córka wciąż wykazywała sporo rezerwy i należało to uszanować. Nie można przeciągać struny. Jeszcze znajdą okazję do rozmowy.

- No więc jak, Saro? Będzie między nami zgoda?

Sara zastanowiła się.

- Być może - odparła w końcu z nikłym uśmiechem.

Zamknąwszy za sobą drzwi, Tara zeszła cicho na parter. Była teraz w lepszym nastroju. Nie bagatelizowała problemów dziewczynki. Wręcz przeciwnie. Dobrze rozumiała jej cierpienie. Pamiętała dokładnie, że w młodości przeżywała to samo. Wiedziała też, że zrobiła pierwszy, istotny krok do nawiązania prawdziwego kontaktu z Sarą. Będzie mogła pomóc córce. Ona, wychowana bez matki na bezkresnych pustkowiach Edenu, gdzie nie było nikogo, kto udzieliłby jej takiej pomocy, wiedziała, jakie to ważne.

Poszła szukać Dennisa. Nie widziała go, odkąd wrócili z wyprawy jachtem, i znowu pragnęła być przy nim. Idąc korytarzem zauważyła, że drzwi do gabinetu są uchylone. Zajrzała do środka. Kiedy tu mieszkała, najbardziej lubiła ten niewielki pokój. Był wygodnie urządzony, zaciszny i przytulniejszy niż wielki, elegancki salon. Odpowiadał gustom Stefanii. Spojrzała na wygodne, niskie kanapy, wesołe grafiki porozwieszane na ścianach i meble, na których Kajzer zostawił swoje ślady. Tak jak i dawniej, to pomieszczenie napełniało ją poczuciem spokoju i zadowolenia. Wygrywam - pomyślała. Nareszcie wygrywam.

Dennis siedział zwinięty w rogu kanapy i oglądał amatorskie filmy na małym, rozkładanym ekranie. Skinieniem ręki poprosił Tarę, żeby przy nim usiadła. Przed nimi, na białym płótnie tańczyły szare, niewyraźnie duchy z odległej przeszłości: Stefania i Maks wyjeżdżający konno z Edenu, Stefania na małym, tłustym kucyku, kilka lat później Stefania galopująca w stronę kamery na wielkim czarnym ogierze, Kingu; Stefania na jachcie z Kajzerem, potem z Sarą, a wreszcie z Dennisem. Mimo że filmy były nieme, Tara zwróciła się do chłopca szeptem:

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam?

- Nie, skąd. Rozgość się.

Patrzyli, jak Stefania zagania dzieci do basenu w Edenie, a potem czuwa nad nimi z zatroskaną miną, kiedy swobodnie figlują i pluskają się w wodzie.

- To moja matka - wyjaśnił Dennis. - Nie umiała pływać. Zawsze bała się wody, dlatego zadbała o to, żebyśmy jak najwcześniej nauczyli się dobrze pływać i nurkować. A to ona z dziadkiem Maksem.

Tarze ścisnęło się serce, kiedy na ekranie ukazała się znajoma, wysoka postać. Mimo zaawansowanego wieku, Maks zachował prostą, wysportowaną sylwetkę i szedł energicznym, pewnym krokiem. Nie oglądała tych filmów od lat. Ojciec kroczył przed siebie, aż nagle odwrócił się i stanął twarzą do kamery. Znów uderzył ją widok surowej twarzy o sokolich rysach, nieco okrutnie zaciśniętych ust i wyniosłego, nonszalanckiego spojrzenia, którym Maks mierzył ją, jakby była nikim. Na chwilę stała się wystraszonym, niepewnym siebie dzieckiem. Znów miała wrażenie, że jest gruba, niezręczna i nikomu nie może się podobać. Kiedy ostatni raz czuła coś podobnego? Ależ oczywiście! Z Gregiem! Przy nim zawsze tak się czuła. Nagle coś zaświtało jej w głowie i doznała wstrząsu. Maks i Greg różnili się od siebie pod każdym niemal względem, ale być może... być może wyszła za Grega dlatego, że w jakiś sposób przypominał jej ojca. Był równie samolubny, całkowicie pozbawiony głębszych uczuć, odnosił się do świata z pogardą i dbał tylko o własne sprawy.

Kiedy usiłowała pozbierać myśli, obraz na ekranie się zmienił.

- To jest fajny kawałek - oświadczył radośnie Dennis. - Ja tam jestem!

Jilly i Filip Stewartowie w dawnych, o wiele szczęśliwszych dniach. Grają w tenisa z Sarą i Dennisem na korcie w rezydencji Harperów. Tara dobrze pamiętała te ujęcia. Wykonano je podczas jednego z przyjęć tenisowych, które organizowała dla grona wybranych znajomych. Z przykrością zauważyła, jak wielka zmiana zaszła w Jilly od tamtej pory. Na ekranie młoda, pogodna kobieta biegała wesoło po korcie, uszczęśliwiona okazją do beztroskiej, nieskomplikowanej zabawy z dzieciakami. Filip również uśmiechał się radośnie i wykazywał niespożytą energię. Chcąc nie chcąc, Tara wróciła myślą do innego meczu tenisowego, kiedy to Jilly i Greg po raz pierwszy zetknęli się bliżej. Gorycz i zajadłość, uczucia tak jej ostatnio bliskie, znów wypełniły serce Tary.

- Matey!

Tarę zaskoczył najmniej spodziewany dźwięk na świecie - głos Jilly. Wołanie rozległo się ponownie, tym razem dużo głośniejsze. Dobiegało tuż zza drzwi gabinetu.

- Matey! Gdzie jesteś, do diabła!

- Słucham, pani Stewart? - usłyszała spokojną, pełną dezaprobaty odpowiedź majordomusa.

- Przepraszam, że tak wpadłam bez zapowiedzi. - Jilly mówiła wylewnie i chaotycznie. - Muszę rozmawiać z Gregiem. Gdzie on jest? - Roześmiała się i krzyknęła gromko: - Gdzie jest pan tego domu?

Tara zrozumiała, że Jilly jest pijana.

- Na górze, proszę pani. - Matey za wszelką cenę starał się zachować spokój i postępować według przyjętych norm. - Mam wrażenie, że nie spodziewa się pani wizyty.

- Na miłość boską, Matey, przestań ględzić - warknęła ostro Jilly. - Po prostu idź i powiedz mu, że tu jestem, dobra?

- Dobrze, zawiadomię pana.

- I powiedz mu jeszcze, że mam dla niego pewne nowiny! - krzyknęła za odchodzącym. - Wspaniałe nowiny!

Tara wyszła z gabinetu w momencie, kiedy Matey, z oburzenia sztywny jak kij, znikał właśnie u szczytu schodów. Jilly przeglądała się w lusterku, usiłując przypudrować nos i uczesać rozwichrzone włosy. Chwiała się lekko.

Tara stanęła za nią. Dennis nie odstępował jej na krok.

- Dzień dobry, Jilly - powiedziała cicho.

- Jak się masz, ciociu Jilly? - zawtórował jej chłopiec. Ich widok poraził ją jak grom z jasnego nieba. Zacisnęła kurczowo puderniczkę, usiłując zrozumieć, co się dzieje. Oczy wyszły jej na wierzch, twarz nagle poszarzała.

- Ach, Jilly!

Greg zbiegał szybko po schodach. Matey gwałtownie zakłócił mu popołudniową sjestę. Za żadne skarby nie chciał dopuścić do jakiegokolwiek kontaktu między Jilly i Tarą.

- Co za miła niespodzianka! - zawołał wesoło. - Powinnaś zadzwonić i uprzedzić nas o wizycie. Taro, pozwól, to Jilly Stewart. Jilly jest... uśmiechnął się do niej ciepło - starą przyjaciółką rodziny.

Atmosfera była ciężka od napięcia, wzajemnych podejrzeń i nieokreślonego zagrożenia.

- Wybacz nam, Taro - ciągnął pośpiesznie Greg - ale Jilly i ja mamy bardzo ważną sprawę do omówienia. Dennis się tobą zaopiekuje. Zrobisz to, stary, prawda?

Bez namysłu chwycił Jilly za ramię i pociągnął ją korytarzem do jadalni.

- To była ciocia Jilly. Trochę popija - zauważył Dennis, z charakterystyczną dla dzieci otwartością. - Chodź, wracajmy do filmów. Pokażę ci ten z wakacji na nartach. Opowiadałem ci o nich.

Po wejściu do jadalni Greg zrzucił maskę uprzejmości i stanął przed Jilly z twarzą wykrzywioną wściekłością.

- Co ty tutaj, do cholery, robisz?

- Co ja tu robię? Ja? - odkrzyknęła Jilly nieco roztrzęsionym, ale pełnym determinacji głosem. - Ty draniu! Ty pieprzony draniu! Co ona tu robi?

Greg spojrzał na nią z obrzydzeniem.

- Jesteś pijana.

- I co z tego? Masz z nią romans? No, odpowiadaj! Tak czy nie?

Nie wiadomo dlaczego to pomówienie uraziło go.

- Ostrzegam cię, Jilly... - zaczął.

- Tak czy nie? - wrzasnęła.

- Nie! - Był zły na siebie, że tak łatwo pozwolił jej wyprowadzić się zrównowagi. Opanował się z wysiłkiem i mówił dalej: - Spotkaliśmy się kilka razy i to wszystko.

Nie mogę jej zrazić do siebie - ostrzegał się w duchu. Przypomina beczkę prochu. Wystarczy najmniejsza iskra. Trzeba ją udobruchać.

- Dziecinko - wyszeptał łagodnie. - Chodź tu do mnie. Zobaczył, że spuściła głowę i straciła ochotę do walki.

- No, chodź, maleńka.

Zbliżyła się do niego powoli, jak zagubione dziecko. Objął ją, przytulił i gładził splątane włosy.

- Spróbuj to zrozumieć. Robię to specjalnie, żeby od czasu do czasu widywano mnie z innymi kobietami. Wiesz, że zawsze się starałem, żeby nikt nas nie podejrzewał. Ostatnio zachowujesz się tak nieobliczalnie. Musiałem coś wymyślić, prawda?

- Nie kłamiesz?

- Ależ skąd!

Jilly zamilkła. Bardzo chciała w to uwierzyć, a jednocześnie bała się, że jest oszukiwana. Pocałował ją w czubek głowy i dotąd pieścił jej zgarbione plecy i krągłe biodra, aż się uspokoiła.

- No, dziecinko, naprawdę myślisz, że zabawiałbym się z obcą kobietą pod dachem mojej żony? Przy dzieciach? A skoro już mowa o żonach, czy ty o czymś nie zapomniałaś? Obiecałaś przecież nigdy się tu nie pokazywać. Ostatecznie wciąż jesteś mężatką.

- Och, Greg! - Jilly nagle odzyskała humor i werwę. - Kochanie, przyszłam tu właśnie w związku z tą sprawą! Już nie musimy się ukrywać i spotykać chyłkiem. Filip zgadza się na rozwód! - Objęła go mocno. - Możemy się pobrać! Czyż to nie cudowne!

Piskliwym głosem zaczęła fałszywie nucić weselnego marsza. Spojrzała mu w twarz.

- Uśmiechnij się, najdroższy! No, co z tobą? Uśmiechnij się do mnie!

Na górze, w apartamencie gościnnym, Tara kończyła właśnie pakowanie. Nie zabrało jej to dużo czasu. Miała niewiele bagażu. Domyślała się, co dzieje się w jadalni na dole. Doszła do wniosku, że to znakomita okazja, żeby wyplątać się z kłopotliwej sytuacji. Była pewna, że dzisiejszej nocy Greg próbowałby pójść z nią do łóżka, a nie miała żadnej przekonującej wymówki, żeby tego uniknąć. Byli dorośli i nie mogła zwodzić go w nieskończoność, tym bardziej że stara chińska sztuka przedłużania wstępnej gry miłosnej dla zwiększenia końcowej satysfakcji była Gregowi całkowicie obca. Wizyta pijanej Jilly stała się wymarzonym pretekstem do odjazdu.

W dodatku zostawienie tych dwojga samym sobie wydawało się wspaniałym aktem sprawiedliwości. Tara coraz bardziej nabierała pewności, że Jilly miała swój udział w “wypadku” Stefanii. Jeśli nawet sama nie przyłożyła do niego ręki, to na pewno jakoś go sprowokowała. Moralnie oboje odpowiadali za tę zbrodnię. Spodobali się sobie i byli siebie warci. Wpadli we własne sidła i teraz jasno zdali sobie sprawę, że nie potrafią się z nich wyplątać, więc atakowali siebie nawzajem tak okrutnie, jak kiedyś zaatakowali ją. Pozostało jej tylko stanąć z boku i patrzeć, jak się wzajemnie niszczą. W ten sposób sami stawali się narzędziem jej zemsty. Co za słodka myśl. To nie tylko zemsta, ale i zwycięstwo dobra nad złem.

Wzięła torbę i zeszła na dół z nie odstępującym jej ani na krok Dennisem. Greg wypadł gwałtownie z jadalni.

- Co to ma znaczyć? - zapytał szorstko.

- Lepiej będzie, jeśli wyjadę.

- Wcale nie musisz.

- Chyba powinnam. - Spojrzała na niego. - Nawet gdybym została, to nie byłoby już to samo.

Widziała, że jest wściekły.

- Odwiozę cię do domu.

- Dziękuję, nie trzeba. Dennis zadzwonił po taksówkę. Greg zmiażdżył chłopca spojrzeniem.

- Doprawdy?

- Prosiłam go o to - wyjaśniła spokojnie.

- Słuchaj... - Podniósł rękę i przeciągnął dłonią po włosach. - Jedno muszę ci powiedzieć. Jilly była dobrą przyjaciółką mojej żony. Jest matką chrzestną Sary. Należy do rodziny.

- Rozumiem - odparła lodowato.

Z dziedzińca dobiegł ich klakson samochodu. Podniosła torbę.

- Ja wezmę.

- Cześć, Dennis. - Po krótkim wahaniu pocałowała chłopca i szybko starła ślad szminki z jego policzka. - Zobaczymy się jeszcze. Nie zapomnij pożegnać siostry w moim imieniu. Ściskam ją serdecznie.

Wyszli z domu. Tara wsiadła do taksówki.

- Może jednak mógłbym cię odwieźć? - poprosił jeszcze raz Greg. - To okropne, że odjeżdżasz w ten sposób. Bardzo mi przykro...

- Nie przejmuj się. - Tara patrzyła wprost przed siebie.

- Jilly... jest trochę wstawiona.

- Zauważyłam.

Greg zrozumiał, że przegrał.

- Zadzwonię do ciebie...

- Dobrze. - I zwróciła się do kierowcy: - Na Elizabeth Bay.

Chciał ją pocałować w rękę przez okno taksówki, ale mu nie pozwoliła. Samochód ruszył.

Greg wrócił do domu. W duszy szalało mu coś na kształt żądzy mordu. Ostatnio ciągle spotykały go niepowodzenia. Znosił je wyjątkowo ciężko, jako że w życiu osobistym nie był przyzwyczajony do porażek. Zawsze zdobywał kobiety, których pragnął, więc tym bardziej musiał zdobyć również Tarę Welles. Trudno się dziwić, że odjechała tak szybko, kiedy zjawiła się ta głupia pijana krowa. Z przerażeniem myślał, co ona sobie teraz o nim myśli. Nieprzyjemny chłód przeszył mu serce. Musiał dać upust rosnącej wściekłości.

Jilly usłyszała z jadalni odjeżdżającą taksówkę i ogarnęła ją szalona radość. Żeby uczcić swoje zwycięstwo, podeszła do kredensu i nalała sobie whisky. Podnosiła właśnie szklaneczkę do ust, kiedy usłyszała, że Greg wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi. Odwróciła się, żeby powitać go uwodzicielskim uśmiechem na zaczerwienionej twarzy. Zbyt późno zauważyła jego wściekłą minę i nie zdążyła się uchylić. Z furią wymierzył jej siarczysty policzek. Zachwiała się i przerażona wypuściła z rąk szklaneczkę, która rozprysnęła się na podłodze.

- Nigdy więcej nie pokazuj się tu bez zapowiedzi! I do tego pijana. Nigdy więcej! Zrozumiałaś?

Zro-zu-mia-łaś?!

Jilly, wciąż oszołomiona uderzeniem, słaniała się na nogach. Łzy bólu przesłaniały jej oczy. Greg podtrzymał ją jedną ręką, a drugą wymierzyłnastępny cios. Jego dłoń sparzyła policzek Jilly jak rozpalone żelazo. Głowa odskoczyła jej bezwładnie do tyłu. Nie stawiała oporu. Mimo to Greg wciąż kipiał wściekłością. Chciał ją ukarać i poniżyć. Ze ślepą furią chwycił jej sukienkę i szarpnął, aż odskoczyły wszystkie guziki. Delikatny materiał pękł do samego dołu. Zdarł z niej postrzępione resztki. Pod spodem miała na sobie niewiele. Przyszła tu, żeby się pieprzyć, więc dostanie, czego chciała - myślał ze złością. Metodycznie zrywał z niej cienką bieliznę, drąc i niszcząc każdy jej fragment.

W końcu stanęła przed nim całkiem naga, otoczona strzępami ubrania. Greg oddychał ciężko. Wydawało mu się, że Jilly wpadła w trans. Nie wiedział, czy spowodował to alkohol, czy strach. Brutalnie wsunął dwa palce w jedwabisty trójkąt między jej udami i poczuł ciepłą, zapraszającą wilgoć. Jeszcze nie teraz - pomyślał. Jeszcze nie rozładował wystarczająco swojej pasji. Chwycił Jilly za nadgarstki, odwrócił bokiem, uniósł wysoko ramię i wymierzył jej silny cios w siedzenie.

Szarpnęła się i zawyła z bólu. Wyswobodziła dłonie i rzuciła się na Grega, okładając go pięściami, gryząc i drapiąc. Walczyła jak mała, zwinna kocica. Rozorała mu policzek do krwi i zatopiła zęby w dłoni, która przed chwilą ją uderzyła, z nawiązką odpłacając za doznany ból. Greg wymierzał jej cios za ciosem, znacząc miękkie, bezbronne ciało czerwonymi pręgami. Jilly nie zwracała uwagi na spadające na nią razy. Walczyła z takim samym zapamiętaniem, jakie zwykle wykazywała w łóżku. Przypominała boginię wojny. Wydawało się, że żyje tylko po to. Widząc jej zapalczywość, Greg również zatracił się w bójce. Nie atakował już, lecz skupił się na obronie. Wkrótce bijatyka zmieniła się w rodzaj gry, która podniecała go bardziej niż konwencjonalne pieszczoty. Jilly rzuciła się na niego i zwaliła na ziemię. Jak niedźwiedź popychała i szturchała swoją ofiarę, szarpiąc i kąsając. Uwolniła z dżinsów jego członek i pochyliła się nad nim, ale Greg powstrzymał ją, obawiając się ostrych, białych zębów, których w tym stanie mogła użyć. Przewrócił Jilly na wznak i wtargnął w nią. Oboje szybko doszli do szczytu. Jednocześnie przeżyli długą, szaleńczą eksplozję zmysłów. Zaspokoiwszy żądze, zlegli na podłodze jak zwierzęta, poobijani i zakrwawieni. Z wiszącego nad nimi portretu Stefania Harper spoglądała na scenę, jakiej jej niewinne oczy nigdy jeszcze nie widziały.

Rozdział XVII

W drodze z Darling Point do miasta Tara stanowczo zabroniła sobie myśleć o Gregu i Jilly. Zamiast tego rozpamiętywała spotkanie z dziećmi, raz po raz przywołując w pamięci prowadzone z nimi rozmowy. Następnie zastanowiła się, jak spędzi nadchodzący wieczór. Postanowiła zostać w domu, poczytać książkę i odpocząć. Porozmawiać z Maksiem, opowiedzieć mu o zdarzeniach minionego dnia i pochwalić się Sarą i Dennisem. I z całą pewnością wyłączyć telefon.

Samochód zatrzymał się przed domem. Zapłaciła taksówkarzowi i przez chwilę stała na chodniku, głęboko wdychając powietrze. Noc zapadła szybko i niebo migotało tysiącem gwiazd. Już miała wejść do budynku, kiedy z cienia wyłoniła się jakaś postać.

- Dan!

- Jak się masz.

- Myślałam... myślałam, że wyjechałeś z Sydney.

- No, cóż... - Uśmiechnął się miło. - Nie można zmienić zdania?

Tara nie wiedziała, co powiedzieć.

- Długo czekasz?

Nie widział powodu, żeby skłamać.

- Prawie cały dzień. Zacząłem się już martwić, że wyjechałaś gdzieś na weekend. Ale jesteś i tylko to się liczy.

- Wstąpisz do mnie na kawę?

- Nie burknął. - Nie wiem. Może. Najpierw jednak chciałbym cię o coś zapytać.

Zawahała się. Wiedziała, co za chwilę powie, i wcale nie chciała tego usłyszeć.

- Odpowiedź będzie prosta. Tak lub nie.

Światła portu lśniły za nimi wśród ciemności nocy. Ciepłe powietrze stało nieruchome. Od dawna spodziewała się, że taka chwila nastąpi i nic nie mogła zrobić, żeby odwrócić bieg wydarzeń.

- Taro, najdroższa, wyjdziesz za mnie?

Patrzyła w ziemię tak uparcie, że jeszcze długo potem szczeliny w chodniku kojarzyły się jej ze smutkiem, jaki wtedy czuła.

- Czy to jest odpowiedź? - zapytał cicho.

- Och, Dan... Nie mogę.

- Dlaczego?

- Dan... proszę cię.

Wziął ją za ramiona i odwrócił twarzą do siebie.

- Zadałem ci całkiem rozsądne pytanie. Czy mówiłem już, że cię kocham? Chcę być z tobą. Chcę, żebyśmy razem spędzili resztę życia. Chcę się z tobą ożenić. Czy to takie dziwne?

Tara drżała na całym ciele. Silny uchwyt jego rąk zaczął sprawiać jej ból.

- Coś ci powiem, Taro. Zawsze osiągam w życiu to, co zechcę. Jestem uparty, ostrzegam cię. Nie poddam się bez walki.

Zamknęła oczy. Och, gdyby tak mogła mu ulec, położyć głowę na jego piersi, objąć go i uciec pod jego opiekę, wreszcie przestać walczyć, zmagać się i... Podniosła oczy i wyprostowała się. Zanim wykrztusiła słowo, Dan odgadł, jaka będzie odpowiedź.

- Myślałam, że na wyspie doszliśmy do jakiegoś... porozumienia. - Mimo wysiłków, oczy napełniły jej się łzami. - Jestem taka zmęczona...

- Jak myślisz, co ja czuję?

- Mówiłam ci już kiedyś... Wyjaśniłam...

- Nic mi nie wyjaśniłaś!

Dan był teraz naprawdę zły. Patrzył groźnie na Tarę, a jego oczy płonęły bursztynowym ogniem.

- Mam już dosyć tej całej tajemniczości. Czy to cię bawi? Takie to przyjemne? Tamtej nocy, w łóżku, pragnęłaś mnie. Nawet gdybym nie był lekarzem, zauważyłbym to. A potem nagle... trach! I koniec. Ot tak, po prostu. - Uśmiechnął się ponuro. - Ludzkie ciało należy traktować z większym szacunkiem. Na moim miejscu wiedziałabyś o tym. - Nie rozluźniając uchwytu, potrząsnął nią mocno, jakby chciał podkreślić znaczenie swoich słów. - Wiem, że coś przede mną ukrywasz. Jesteś zamieszana w jakąś sprawę, o której nic nie wiem, ale czuję, że chodzi tu o coś niedobrego.

- Dan...

- Nie próbuj mnie nabierać. To wszystko mnie niepokoi. Martwię się o ciebie.

- Dan, pozwól mi coś powiedzieć - wtrąciła tak ostro, jak tylko umiała. - To nie jest twoja sprawa. Nie jesteś moim opiekunem.

- Nie jestem? No, to załóżmy, że jestem bezczelny. Sam się mianuję twoim opiekunem!

Zirytowana wyrwała się z uścisku, ale zatrzymał ją błagalny ton głosu Dana.

- Taro, wysłuchaj mnie. Nie należę do tych, którzy bawią się kosztem innych i ty też nie. Do czego zmierzasz? Co stanęło między nami? Ja nie mam przed tobą tajemnic. Wiesz, jak żyję. Całe miesiące spędziłaś ze mną w klinice. Czy właśnie to ci nie odpowiada? Może nie widzisz siebie jako żony lekarza? Ale przecież wyspa to nie więzienie. Mogłabyś wyjeżdżać gdzie i kiedy byś tylko chciała.

Nigdy jeszcze nie czuła tak głębokiego smutku.

- Nie o to chodzi.

- Wiem, że nie. Wszyscy cię tam uwielbiali: chorzy, personel, nawet zwierzęta!

Rozmowa stawała się dla Tary nieznośnie bolesna.

- Dan, przecież ty nic o mnie nie wiesz.

- Och, kobieto - westchnął. - Znam każdy centymetr twojego ciała, każdą kosteczkę. Jesteś połową mojej duszy i wiem, że chcę z tobą być do końca życia.

Czułość, z jaką do niej przemawiał, o mało jej nie załamała.

- Dan! - wybuchnęła. - Nie ty jeden masz obowiązki do spełnienia!

- Obowiązki! - Roześmiał się, zaskoczony. - Nigdy nie twierdziłem, że tylko ja je mam. Więc chodzi o obowiązki. Dobrze, podzielmy się nimi. Wypełniajmy je wspólnie. Pomagajmy sobie nawzajem. Przecież w małżeństwie to właśnie jest najważniejsze, prawda?

Mój Boże, ile w nim miłości. Jeszcze żaden mężczyzna nie zaofiarował jej tak wiele. Ziemia osuwała jej się spod nóg. Musiała uciekać.

Na oślep rzuciła się w kierunku drzwi, ale Dan był szybszy. Chwycił ją za ramię i przytrzymał ręką za podbródek tak, że musiała na niego patrzeć. Jego twarz wyrażała gorycz i smutek.

- Wybacz mi szczeniackie pytanie, ale sama zachowujesz się jak pensjonarka. Czy jest ktoś inny?

Cóż mogła odpowiedzieć?

- W pewnym sensie.

- Boże, zlituj się! - Wyczerpany rozmową, z trudem opanował gniew. Przytrzymał mocniej jej brodę i nachylił się bliżej. - To ma być odpowiedź? Taro, nie bądź dzieckiem!

Te słowa ją ubodły. Wyrwała się z krępującego ją uchwytu.

- Innej nie dostaniesz.

- Kochasz go?

Nadszedł moment, żeby zakończyć to spotkanie.

- Dan, proszę, zostaw mnie w spokoju - oświadczyła z naciskiem. - Wracaj na swoją wyspę i zapomnij, że kiedykolwiek istniałam!

- No jasne! Nic prostszego! - krzyknął i dodał bardzo poważnie: - Dobrze, wyjadę, ale tylko jeśli powiesz mi prosto w oczy, że mnie nie kochasz.

Tara drgnęła zaskoczona. O, Boże...

- Nie kocham cię!

Widać było, jak opuszczają go resztki nadziei.

- Nie wierzę ci!

- Co mam zrobić, żebyś mi uwierzył?

Z trudem zaczerpnął powietrza.

- Taro...

Jej twarz, język i serce zamieniły się w kamień. Patrzyła bez tchu, jak wolno i z trudem dociera do niego znaczenie tego, co usłyszał. Jeszcze przez chwilę widziała stężałą twarz Dana. Potem odwrócił się gwałtownie i zrobił kilka kroków w ciemność. Zawahał się. Gdyby teraz zawrócił... Ale nie. Zgarbiony szedł dalej, aż wchłonęła go migocząca noc. Już go nie było. Tara stała przez chwilę w odrętwieniu. Podniosła torbę i jak automat powlokła się na górę. Weszła do mieszkania i nie rozbierając się, opadła na łóżko. Zwinięta w ciasny kłębek nieszczęścia, długo leżała, drżąc na całym ciele. Mijał czas, a ona wciąż powtarzała w myślach to samo zdanie: “Odrzuciłam jedyną prawdziwą miłość, jaka spotkała mnie w tym głupim, zmarnowanym życiu!”

W rezydencji Harperów popołudniowe rozrywki dobiegły końca, ku zadowoleniu Grega. Zbudziwszy się z drzemki po wyczynach seksualnych, zobaczył, że Jilly śpi w najlepsze, przygniatając go do ziemi drobnym, ale zadziwiająco masywnym ciałem. Przede wszystkim chciał pozbyć się jej tak szybko, jak tylko możliwe. Rzadko zdarzało się, żeby towarzystwo jakiejkolwiek kobiety sprawiało mu przyjemność, kiedy już dostał od niej, co chciał. Trzeba wyprawić ją do domu - pomyślał. Niech się spakuje i jazda stąd. Ale już na pierwszy rzut oka stwierdził, że nie będzie to proste. Picie, kłótnia, bójka i seks wyczerpały ją zupełnie. Spała głęboko, oddychając chrapliwie przez niedbale rozchylone usta. Spojrzał na nią z obrzydzeniem. Wszystkie kobiety powinno się trzymać w specjalnych zagrodach, jak kury, i wypuszczać tylko kiedy są potrzebne do łóżka. Czyż to nie wspaniały pomysł? No cóż, czas, żeby ta kwoka wróciła do siebie.

- Rusz się. - Zepchnął ją z siebie, aż osunęła się na dywan. - Pora wstawać. Szkoda dnia.

Nieprzyjemny upadek otrzeźwił Jilly. Greg stał nad nią, wkładał koszulę w dżinsy i zapinał suwak. Z sadystyczną radością przyjrzał się rozrzuconym wokół strzępom jej ubrania. Sama chciała. Ma teraz nauczkę.Jeszcze lepiej by zrobił, gdyby wyprawił ją z domu nagą, jak ją Pan Bóg stworzył. Ta banda snobów z Hunter's Hill miałaby o czym mleć językami. Byłaby to największa sensacja od czasu, kiedy wygrał Americas Cup. Roześmiał się, rozbawiony swoim pomysłem. Nie, nie zrobi czegoś takiego tej głupiej krowie. Ale musi szybko ją stąd usunąć, bo ta myśl może go skusić.

- Wstawaj, mała - polecił, trącając ją niedelikatnie czubkiem buta.

Jęknęła, poruszyła się i opadła z powrotem na dywan. Zasłoniła twarz ramieniem, chroniąc wzrok przed światłem, które nagle zapalił. Odwróciła się na bok i natrafiła na jeden ze strzępów podartej sukni. Oczy rozszerzyły się jej z przerażenia, kiedy wróciło wspomnienie tego, co się stało.

- Greg! Moje ubranie! Co ja teraz włożę? - Nagle rozluźniła się i zaśmiała sennie. - Będę musiała tu zostać, dopóki nie kupisz mi czegoś nowego.

Niedoczekanie twoje - pomyślał. Wiem, jak to załatwić, koteczku. Wyszedł z pokoju i wbiegł na górę. Znalazł w szafie najmniejszą ze swoich trykotowych koszulek i parę skurczonych w praniu dżinsów z obciętymi nogawkami. I tak wkładał te spodnie tylko na plażę. Chwycił jeszcze pasek i pośpieszył do jadalni. Nie martwił się, czy nie zobaczy go lub nie usłyszy ktoś ze służby. Wiedział, że o tej porze wszyscy są już w swoich pokojach na tyłach wielkiego domu. Chciał jak najszybciej pozbyć się Jilly. Zatrzymał się na moment w holu i przez telefon wezwał taksówkę.`nv

Jilly wciąż leżała na podłodze w jadalni. Posadził ją brutalnie i oparł o krzesło. Naciągnął na nią koszulkę i włożył w rękawy bezwładne ramiona, nie zwracając uwagi na niewyraźne protesty. Zupełnie nieźle teraz wygląda - zauważył chłodno, patrząc na cienki materiał, pod którym wyraźnie rysował się biust. Z wysiłkiem postawił ją na nogi.

- Hej, co się dzieje? - Rozbudzona Jilly spoglądała na niego z rosnącą wrogością.

- Musisz wracać do domu, maleńka - oświadczył spokojnie i lekko musnął wargami jej policzek. - Jestem umówiony na kolację z bardzo ważnymi ludźmi.

- Nie mogłabym iść z tobą? - zapytała płaczliwie.

Greg stłumił szydercze prychnięcie. On miałby pokazać się ludziom z tą pijaną dziwką u boku?

- Obawiam się, że to przyjęcie tylko dla chłopców - wyjaśnił.

Chwycił dżinsy i z wysiłkiem utrzymując ją w równowadze, wsunął w nogawki najpierw jedną, potem drugą nogę Jilly. Podciągnął spodnie do góry tak silnie, że ostry szew w kroku wpił się w delikatne, niczym nie osłonięte ciało. Zaprotestowała z jękiem.

- Greg, to boli!

- Przecież wiem, że to lubisz, mała.

- Nie mogę wrócić do domu bez majtek i stanika.

- Jak tu przyjechałaś, też niewiele miałaś na sobie, więc nie opowiadaj mi głupot.

Sprawnie założył jej pasek i ścisnął mocno wokół talii, żeby podtrzymać spodnie.

- Gotowe! Najnowsza moda! Kreacja w męskim stylu!

Usłyszał z holu brzęczyk domofonu. Wybiegł i naciśnięciem guzika otworzył bramę, żeby taksówka mogła zajechać pod dom. Wróciwszy do jadalni, znalazł Jilly tam, gdzie ją zostawił. Stała z grymasem niezadowolenia na twarzy i wciąż nie bardzo wiedziała, co się dzieje. Szybko zebrał szczątki zwiewnej bielizny i strzępy sukienki i wepchnął do leżącej na podłodze torebki Jilly. Nie miał zamiaru wyrzucać tych wymownych pozostałości po swoich rozrywkach do kosza na śmieci w rezydencji. Służba domyśliłaby się wszystkiego.

Zza okna dobiegł dźwięk klaksonu. Greg wziął chwiejącą się Jilly pod ramię i poprowadził korytarzem do frontowych drzwi. Dopiero kiedy stanęli na ganku i zobaczyła czekającą na podjeździe taksówkę, zrozumiała, co się dzieje.

- Och, Greg... Nie chcę odjeżdżać... Kocham cię... Zarzuciła mu ręce na szyję. Ponad jej ramieniem Greg zobaczył, że kierowca z ciekawością przygląda się tej scenie.

- Nie martw się. Zadzwonię do ciebie.

Podniósł ręce, uwolnił się z krępujących go objęć i odwrócił Jilly do taksówki. Na oczach kierowcy ujął jej pierś, chwilę ważył w dłoni, a potem ścisnął mocno. Następnie klepnął ją po siedzeniu jak konia i sprowadził ze schodów.

- Na Hunter's Hill, szefie - polecił i wetknął banknot o wysokim nominale w rękę zachwyconego taksówkarza. - I niech pan się zaopiekuje tą damą.

Jakiś czas później Greg był wciąż zajęty sprawą, której nie pozwoliło mu dokończyć niespodziewane wtargnięcie Jilly. Od kilku godzin usiłował dodzwonić się do Tary. Kiedy odprawił kochankę, znowu przypomniał sobie o Tarze. Stwierdził, że myśli o niej zupełnie inaczej niż o jakiejkolwiek innej kobiecie. Chciał iść z nią do łóżka, i to bardzo, ale było w tym coś więcej. Tęsknił za jej towarzystwem i uśmiechem. Brakowało mu jej cichej obecności. Pragnął nie tylko jej ciała, ale i uczucia. Zależało mu, żeby go podziwiała i miała o nim dobrą opinię. Co jest, do cholery? Czyżbym się w niej kochał? - zastanawiał się oszołomiony. Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie, bo chociaż często wyznawał miłość, nigdy nie czuł tego, co opiewają w wierszach poeci i za co ludzie gotowi są umrzeć. Postanowił rozwiązać tę zagadkę później. Wiedział tylko, że od dawna na niczym mu tak nie zależało, jak na spotkaniu z nią. Za wszelką cenę musiał do niej dotrzeć.

Dzwonił i dzwonił, ale po drugiej stronie nikt nie podnosił słuchawki. Dwa razy sprawdzał w centrali, czy jej telefon działa, ale zapewniono go, że wszystko jest w absolutnym porządku. Kilka razy miał ochotę po prostu wskoczyć do samochodu i pojechać do jej mieszkania na Elizabeth Bay. Ale nie był pewien, czy Tara jest u siebie. Mogła przecież gdzieś wyjść, żeby odbić sobie zmarnowany weekend. Po co miałby kręcić się tam i z powrotem po Sydney? Lepiej będzie próbować dodzwonić się do niej z rezydencji. Tym sposobem znalazł się w martwym punkcie. Z telefonem pod ręką siedział na kanapie w gabinecie i przy pomocy butelki whisky usiłował odzyskać spokój.

Dzwonek rozległ się o pierwszej trzydzieści w nocy, kiedy stracił już nadzieję na jakikolwiek kontakt z Tarą. Już po pierwszym sygnale domyślił się, że to ona, i serce zadrżało mu z radości.

- Greg?

- Tak.

- Jak się masz?

- Myślę o tobie. Ostatnio cały czas o tobie myślę.

- To miło.

- Słuchaj, Taro, chciałem cię jeszcze raz przeprosić za to, co się dzisiaj stało. To nieporozumienie, cholerne nieporozumienie.

- Nie przejmuj się.

- Kiedy cię zobaczę?

Przez chwilę nic nie mówiła, jakby się nad czymś zastanawiała.

- Greg, tak sobie myślałam... Chciałabym pojechać gdzieś, gdzie nie ma ludzi i gdzie nikt by nam nie przeszkadzał. Co byś powiedział na... - Przerwała, a on z napięcia wstrzymał oddech. - Co byś powiedział na wyjazd do Edenu?

Eden. To ostatnia propozycja, jakiej się spodziewał. Gorączkowo zastanawiał się nad jej słowami, ważył je w myślach.

- Z tego, co mówiłeś - ciągnęła - wydaje się, że to doskonałe miejsce dla dwojga ludzi, którzy chcą być razem.

Albo nawet trojga - pomyślał drwiąco, przypominając sobie, jak był tam ostatnio z Jilly i Stefanią.

- Eden? Wolałbym raczej...

Tara spodziewała się takiej reakcji.

- Zdaję sobie sprawę, że z tym miejscem łączą się smutne wspomnienia.

- No właśnie. Słuchaj, a może pojechalibyśmy na tydzień w Góry Błękitne? Tam byłoby chyba...

Tara przerwała mu z westchnieniem.

- Jesteśmy oboje zbyt popularni. Twoi wielbiciele nie daliby nam spokoju.

- Twoi też, moja piękna - odparł miękko.

- Greg... - Jej głos również brzmiał teraz łagodniej. - Chcę być z tobą sama...

- Naprawdę?

- Naprawdę. Jedźmy do Edenu.

Zamyślił się. Tam z pewnością byliby sami. Nie mogłaby dłużej unikać go i zwodzić. Trudno uciec stamtąd taksówką. Szybko się zdecydował.

- Dobrze. Wyjeżdżamy. Jutro. Porozmawiam przez radio z Katie, gospodynią Edenu. Zawiadomię ją, że się zjawimy.

- Och, Greg! Fantastycznie!

- Zapakuj kostium kąpielowy. Niewiele więcej będzie ci potrzebne. - Przerwał znacząco. - Tam nie ma po co się stroić.

- Wezmę tylko bikini, dżinsy i bluzę. Jak się tam dostaniemy?

- Nic łatwiejszego. Najpierw polecimy do Darwin, a dalej awionetką. Może nawet sam usiądę za sterami.

- Umiesz latać?

- Czy umiem latać?

Zaczekaj tylko - pomyślał. Ze mną polecisz wyżej niż ci się śniło.

- Od lat mam licencję pilota - ciągnął głośno. - Zabiorę cię na lot nad Edenem. Na wszelki wypadek trzymają tam mały samolot. Ty zajmij się tylko pakowaniem, ja załatwię transport. Jutro zadzwonię i powiem, o której wyruszamy.

- Świetnie.

- A co porabiasz?

- Leżę... - Zamilkła kokieteryjnie. - Leżę w łóżku z moim kotem.

- Zaraz tam będę.

- O, nie. Nie ma mowy.

Roześmiał się. Wiedział, że to pozorny opór, fragment rytualnego tańca, dwa kroki naprzód, jeden w tył. Od dzisiaj będzie posuwał się tylko do przodu. Czarny król zdobędzie białą królową. Nie będzie miał konkurencji.

- W pięć minut mógłbym być przy tobie - oświadczył leniwie.

- Nie wątpię. - Wiedziała, do czego dąży, i nie zamierzała mu ulec. - Ale dziewczyna potrzebuje snu dla urody. Zadzwonię do ciebie rano.

- Dobrze. Ucałuj ode mnie tego kota na dobranoc.

- Zrobię to. Do widzenia, Greg.

- Śpij dobrze, maleńka.

Odłożył słuchawkę i wyciągnął się na kanapie. Udało się. Sukces. Teraz nie ma już żadnych przeszkód. Czuł się wspaniale. Co takiego jest w tej kobiecie? Niewątpliwie musi coś być, bo nie pamiętał, kiedy ostatni raz miał tak doskonały humor.

Gdyby wiedział, że po drugiej stronie miasta, na Elizabeth Bay, Tarę rozpiera równie silne poczucie triumfu, nie byłby tak bardzo zadowolony z siebie. Miała przemożną ochotę skakać z radości. Udało się. Sukces. Teraz nie ma już żadnych przeszkód. W końcu okazało się, że nie było to wcale trudne. Po wszystkich kolejnych projektach, zmieniających się koncepcjach i obawach, nagle wpadła na doskonały pomysł, żeby ściągnąć Grega z powrotem do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło. Tam dokona zemsty. Stamtąd jej nie ucieknie.

Niespodziewanie okazało się, że wykonanie planu nie nastręczyło jej szczególnych trudności. Owszem, nie obyło się bez bólu. Musiała pozbyć się Dana. Ale przecież nie mogła stracić rozpędu, nie mogła zrezygnować z doprowadzenia swoich zamierzeń do końca, zwłaszcza po tylu wysiłkach i staraniach. Gdyby zwierzyła się Danowi, na pewno byłoby jej łatwiej. On zająłby się wszystkim. Zawiadomiłby władze i one wymierzyłyby sprawiedliwość. Równie dobrze mogła sama oddać Grega w ręce policji tuż po wypadku. Nie, musi, po prostu musi sama dać sobie radę. Nawet za cenę utraty miłości Dana. Kierowało nią to samo szaleńcze dążenie do niezależności, które przedtem, zaraz po przyjeździe do Sydney, nie pozwoliło jej chwycić za słuchawkę i upomnieć się o należny majątek i stanowisko. Ostateczny plan narodził się w jej głowie właśnie w tę smutną noc. Musiał być bardzo dobry, bo dla niego poświęciła to, co miała w życiu najdroższego. Myślała nad nim przez długie, ponure godziny, aż upewniła się, że jest niezawodny. W Edenie będzie u siebie. Tym razem ona, a nie Greg, znajdzie się w lepszej sytuacji i tak samo jak on, nie zawaha się tego wykorzystać.

Złote słońce wschodziło nad Edenem, płosząc resztki ciemności i zalewając osadę gorącym blaskiem. W buszu, przy dogasającym ognisku, jakaś postać drgnęła, jakby ktoś zbudził ją z transu. Chris powrócił z krainy snu. Był teraz jak nowo narodzony. Zatapiając się w mistycznym zapomnieniu, dotarł do źródeł czasu, tam gdzie przeszłość i przyszłość nierozerwalnie łączą się w jedno i przenikają do jądra świadomości. Wiedział, że nigdy nie utraci duchowej mocy. W snach objawiała mu się natura świata i sens odwiecznej walki. Poznawał też knowania nieprzyjaciół. Dzięki takim zdolnościom aborygeni wiedzą, jak żyć, i znają swe obowiązki wobec tych, za których są odpowiedzialni. Duchy przodków szepczą do nich i czuwają nad ich krokami, a niektórym z nich, bardzo nielicznym, użyczają wiedzy o nadchodzących wydarzeniach. Ci szczęśliwcy widzą przyszłość równie jasno jak to, co już minęło.

Chris od dzieciństwa należał do wybranych. Czasami zdarzało się, że znikał, żeby rozpalić w nocy święty ogień albo spędzić cały dzień samotnie w buszu. Wtedy Sam starał się ukryć nieobecność brata. Dzisiaj jednak nie było takiej potrzeby. Wrócił do pracy na czas. Biło od niego jakieś duchowe światło i nowa siła. Przynosił ze sobą zapowiedź wydarzeń, jakich nikt się nie spodziewał.

Dlatego też żaden z aborygenów nie okazał najmniejszego zdziwienia, kiedy Katie Basklain, gospodyni Edenu od z górą czterdziestu lat, przekazała im wiadomości, jakie właśnie nadeszły z Sydney przez radio.

- Greg Marsden wybiera się tu z wizytą i przywozi jakąś kobietę.

Chociaż starała się, żeby zabrzmiało to obojętnie, nie potrafiła ukryć dezaprobaty. Tym bardziej rozczarowało ją, że żaden z braci nie okazał zdziwienia ani niezadowolenia. Można by pomyśleć, że już wcześniej słyszeli nowinę. Katie mieszkała w Edenie wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że tak najprawdopodobniej jest. Rzecz jasna, nie znali szczegółów, ale widzieli cień, który rzucają nadchodzące zdarzenia. Wiedzieli, że Praojciec mieszka we wszystkim, co ich otacza, i słyszeli jego głos. Bez sprzeciwu godzili się z nieuchronnymi zrządzeniami losu.

- Niech nie myśli, że nas zaskoczy. Jesteśmy gotowi na jego przyjazd - oznajmiła Katie.

Oczy zwęziły się jej z nienawiści. Nigdy nie wybaczyła Gregowi nieszczęścia, jakie spotkało Effie. Wychowała pozbawioną matki dziewczynkę jak własną córkę. Sama nigdy nie miała dzieci. Bardzo długo łudziła się szaloną nadzieją, że kiedyś, jakimś cudem, Stefania znowu przekroczy drzwi Edenu. Kiedy ostatnia iskra nadziei zgasła, wraz z nią odeszła część duszy Katie. A teraz on miał tu wrócić i rządzić się w domu Stefanii, w starym domu Maksa. Ta myśl sprawiła, że Katie musiała chwycić za strzelbę. Tego popołudnia upolowała mnóstwo królików. Składając się do strzału, za każdym razem wyobrażała sobie, że mierzy do Grega. Nie spudłowała ani razu. Chociaż, prawdę mówiąc, gdyby to od niej zależało, wybrałaby dla niego inną śmierć. Nakarmiłaby nim krokodyle, kawałek po kawałku.

Niemniej jednak miał wkrótce przyjechać, więc trzeba było się do tego odpowiednio przygotować.

- Sam, lepiej bierz się za kosiarkę. Trawnikom nic nie brakuje, ale świeżo przystrzyżone wyglądają najładniej. Chris, sprawdź wszystkie konie. Pewnie będzie chciał się przejechać. Ja zajrzę jeszcze do pokoi, chociaż nie ma tam wiele do roboty. Jakoś damy sobie radę. Nie będzie przecież siedział tu bez końca. Kilka dni i wszystko znowu będzie jak dawniej.

W świetle późniejszych zdarzeń, Sam zastanawiał się, czy Katie również nie słyszy czasem we śnie głosu duchów - tak dobrze udało się jej odgadnąć przyszłość.

Ani sny, ani marzenia, ani duchy nie były w stanie pocieszyć człowieka, który stał właśnie na lotnisku Mascot w Sydney i kupował bilet w jedną stronę, do Queenslandu. Dan był wyczerpany i zniechęcony. Zrobił wszystko, co mógł, i nie powiodło mu się. Całą duszą zabiegał o względy Tary Welles, a nie udało mu się zrobić nawet pierwszego kroku. Płonął gniewem na myśl, że miał ją w łóżku, trzymał w ramionach, nagą i otwartą jak kwiat - wspomnienie jej cudownych piersi budziło go po nocach - a jednak pozwolił jej się wymknąć. Gdzie popełnił błąd? Dlaczego poniósł klęskę? Dlaczego? Dlaczego?

Chociaż wciąż obwiniał tylko siebie, w głębi serca wiedział, że nie popełnił żadnego błędu. Tara nie uciekła z jego objęć ze strachu czy odrazy, ale z powodu tajemniczego cienia, który kładł się między nimi od samego początku. W ciągu ostatnich kilku dni poznał ją trochę lepiej i dowiedział się, że w jej życiu jest jakiś mężczyzna. To odkrycie wcale mu nie pomogło. Teraz zadręczał się jeszcze bardziej. Nie mógł zapomnieć, że nie chciała wtajemniczyć go w swoje sekrety i wpuścić do swojego świata.

No cóż, nie ma innej rady. Musi dać sobie z nią spokój. Ciężko było mu podjąć taką decyzję, ale przez Tarę nie miał wyboru. Ostatnie spotkanie przed jej domem na Elizabeth Bay utwierdziło go, że ich związek nie ma żadnej przyszłości. Trzeba się stąd wynosić, póki czas - powiedział sobie. Nie chcę już dłużej cierpieć. Zniszczyła wszystko. Muszę się nauczyć myśleć o niej jak o wspaniałym samochodzie, w którym brakuje jakiejś ważnej części. Piękny, ale wadliwy. Z tym postanowieniem wykupił bilet, zarzucił na ramię podręczną torbę i oddał walizkę na bagaż. Za kilka godzin znajdzie się na wyspie. Teraz musi tylko przekonać samego siebie, że wszystkie te złe rzeczy, jakie myślał o Tarze, są prawdą.

Na lotnisku Mascot, jak w każdym dużym porcie lotniczym, często rozgrywają się różne dziwne sceny, radosne lub łzawe pożegnania i rozmowy telefoniczne na minutę przed startem. Wobec takiej mnogości wydarzeń, rozmowa, którą przeprowadziła odlatująca do Sydney pasażerka, nie była ani wyjątkowa, ani szczególnie interesująca.

- Halo? Jilly?

- Tak. Kto mówi?

- Tara.

- Tak? O co chodzi?

- Chciałam ci tylko coś powiedzieć... Muszę wyznać ci... Muszę wyznać ci prawdę.

- Jaką prawdę?

Jilly zadrżała ze strachu.

- Jestem na lotnisku. Z Gregiem.

- Nie!

- Wybieramy się razem do Edenu.

- Chyba nie mówisz...

- Jesteśmy na lotnisku. Za kilka minut odlatujemy.

- Która godzina? Kiedy...

- Wydaje mi się, że powinnaś o tym wiedzieć - oświadczyła Tara głosem pełnym szczerości i troski.

- Mówiłaś przecież, że między wami nic nie ma!

Ostatnie słowa Jilly przeszły w piskliwy krzyk.

- Kłamałam. Nie wiedziałam, jak zareagowałabyś na taką wiadomość. Ale teraz nie ma już co ukrywać. Do widzenia, Jilly.

- Poczekaj, nie odchodź...

W słuchawce coś trzasnęło i Tara zakończyła rozmowę.

Rozdział XVIII

Lekki samolot obniżył lot i zataczając krąg na bezchmurnym niebie, zbliżał się do Edenu, widocznego w oddali jako niewielki punkcik.

- Jesteśmy prawie na miejscu - oznajmił Greg i wziął Tarę za rękę. - Mam nadzieję, że Eden nie zawiedzie twoich oczekiwań. Jak widzisz, nie ma tu wielu atrakcji. - Uśmiechnął się do niej. - Będziemy musieli sami się zabawiać.

Tara automatycznie odwzajemniła uśmiech.

- Och, na pewno znajdziemy sobie jakąś rozrywkę.

Jakie to dziwne - pomyślała. Uczę się, jak flirtować i jak uwodzić... własnego męża. Spojrzała na spoczywającą na jej kolanach rękę Grega o silnych, wyrobionych przez lata gry w tenisa mięśniach. Była równie pociągająca i męska, jak reszta jego ciała. Przeciągnęła lekko palcami po złocistych włoskach na jej grzbiecie. Mimo woli przypomniała sobie ręce Dana, bardziej opalone, o dłuższych i szczuplejszych palcach, pokryte ciemniejszym meszkiem... Ścisnęła silniej dłoń Grega.

- Hej, maleńka!

Ten niespodziewany wyraz zainteresowania mile go zaskoczył i podniecił. Gdyby nie to, że siedzieli w ciasnej kabinie tuż obok pilota, objąłby ją i pocałował. Doszedł do wniosku, że Eden to nie taki zły pomysł.

Widzieli teraz wyraźnie dom i jego otoczenie. Z wysokości przypominał dziecięcą zabawkę, stojącą pośrodku oazy soczystej zieleni. Woda w basenie błyszczała nienaturalnie jaskrawo, jak małe, okrągłe lusterko. Wokół rozciągało się po horyzont płaskie, zalane słońcem, monotonne pustkowie. Serce Tary wezbrało bolesnym wzruszeniem. Jak Greg mógł twierdzić, że nie ma tu nic ciekawego? Eden to był inny, osobny świat i przez większą część życia zaspokajał wszystkie jej potrzeby. Teraz pomoże jej wykonać ostatnią, specjalną misję, dzięki której Stefania Harper wreszcie się wyzwoli, a jednocześnie zniknie na zawsze. Zerknęła ukradkiem na Grega, który obserwował ziemię z okna podchodzącego do lądowania samolotu. Patrzyła na jego nieskazitelny profil, śmiało zarysowane brwi, prosty nos, kształtne usta i czuła żal. Mój Boże, jest taki przystojny, ale muszę go zniszczyć.

Greg zauważył, że Tara spogląda na niego, i uśmiechnął się do siebie z głębokim zadowoleniem. Nie zastanawiał się już, dlaczego ta kobieta stała się tak ważna w jego życiu. Nie należał do ludzi, którzy analizują własne uczucia, popędy i motywy. Wybujałe potrzeby ego uważał zawsze za najważniejsze i spełniał je bez namysłu i wyrzutów sumienia. Teraz pragnął właśnie jej. Rozumiał, że tym razem, jak to określał, “wsiąkł głębiej” niż w jakąkolwiek inną kobietę, a w bogatym życiu seksualnym spotkał ich wiele. Nie miał nic przeciwko temu. Wręcz odwrotnie. Od momentu, w którym zadzwoniła do niego z propozycją wyjazdu, nie opuszczało go wspaniałe samopoczucie. Każda minuta z nią spędzona jeszcze bardziej poprawiała mu nastrój. Jeśli to jest miłość, to proszę o więcej - myślał z zadowoleniem. Nie mogło trafić na sympatyczniejszego faceta.

- Zaraz będziemy u celu - odezwał się pilot. No, jasne.

Mieszkańcy Edenu zebrali się wokół lądowiska, wypatrując samolotu i jego pasażerów. Ze szczytu starej wieży ciśnień Chris już z oddali dostrzegł małego, srebrzystego ptaka. Nieruchomym, uważnym wzrokiem śledził jego ruch, dopóki samolot nie znalazł się nad jego głową. Przybył na wieżę skoro świt, chociaż nie spodziewał się samolotu tak wcześnie. Chciał zostać sam, gdzieś wysoko, gdzie byłoby mu łatwiej połączyć się z naturą i mógłby lepiej zrozumieć nadchodzące wypadki. Niby antyczny chór, siedział bez ruchu na górnej platformie starej drewnianej wieży i patrzył, jak siły, na które nie miał wpływu, chociaż dobrze je znał, doprowadzają na miejsce bohaterów ostatniego aktu dramatu.

Stojąc w cieniu kępy akacji, Katie usłyszała zawodzenie silnika nadlatującego samolotu. Szybko nakarmiła kurczęta i pośpieszyła na spotkanie nieproszonych gości. Zostawiła kubły z ziarnem przy drzwiach kuchennych, niedbale wytarła ręce w fartuch i ruszyła w stronę pasa startowego. Zdecydowała, że nie będzie się przebierać ani czesać. Niech sobie ten drań nie wyobraża, że chcę mu się przypodobać - myślała zezłością. Szła energicznie, drobna i przygarbiona, ale nieugięta. Stąpała mocno po rudoczerwonej ziemi, jakby każdym krokiem chciała wgnieść w nią Grega Marsdena. Prawdę mówiąc, zrobiłaby to z przyjemnością. Sam wysunął się cicho ze stajni, gdzie karmił i poił konie, zastępując Chrisa w jego porannych obowiązkach. Przeskoczył przez ogrodzenie oddzielające dom i podwórze od reszty terenu i podążał w stronę lądowiska w pewnej odległości za Katie. Dostrzegł kątem oka, że brat zszedł ze szczytu wieży. Samolot podchodził do lądowania.

Koła Cessny miękko dotknęły ziemi, unosząc wzdłuż pasa kłęby pyłu. Zgromadzeni wokół obserwowali, jak maszyna kołuje i staje w miejscu. W otwartych drzwiach ukazała się zwinna sylwetka Grega. Zeskoczył na ziemię i odwrócił się, żeby podać ramię szczupłej, wysokiej kobiecie w dużym, zasłaniającym twarz słomkowym kapeluszu. Wysiadła z samolotu nie korzystając z jego pomocy. Troje oczekujących zbliżyło się do nich.

- Jak się miewasz, Katie? - Greg powitał ją ostrożnie i z rezerwą. Spodziewał się, że nie najlepiej o nim myśli i postanowił więcej jej nie drażnić. - Nic się nie zmieniłaś. Pozwól, że przedstawię ci pannę Tarę Welles. Chris, Sam, miło was znowu widzieć.

- Dzień dobry. - Katie zmierzyła go kamiennym wzrokiem. Na jego towarzyszkę w ogóle nie patrzyła. Tara przyjęła to z niewysłowioną ulgą. Bystre spojrzenie Katie byłoby najcięższym testem dla nowej powierzchowności. Ta kobieta znała ją od dzieciństwa. Przez dwadzieścia lat mieszkały razem. Niepotrzebnie się martwiła. Katie Basklain nie zaszczyciła intruza nawet chwilą uwagi.

- Tara przyjechała tutaj aż z Sydney - ciągnął wylewnie Greg, żeby zatuszować brak entuzjastycznego powitania. Ta wiadomość nie zainteresowała Katie ani trochę. Sydney było tak daleko od jej świata, że równie dobrze mogło znajdować się na księżycu.

- Dostałam wiadomość - odparła chłodno. - Zaprowadzę was do pokoi.

Odwróciła się i ruszyła w kierunku domu. Sam i Chris podnieśli wyładowane przez pilota bagaże. Cała grupka pośpieszyła za Katie. Samolot wystartował i odleciał z powrotem do Darwin.

Po upalnym słońcu skwarnego południa wnętrze kamiennego domu powitało ich rozkosznym chłodem. Wstępując na szeroką werandę i przekraczając drzwi starego, pięknego holu, Tara doznała nagłego przypływu radości. Wróciło też dawne uczucie dumy z tak wspaniałej posiadłości. To mój dom! Znowu jestem u siebie! Ufność we własne siły rozkwitła w niej jak kwiat w ciemnościach.

Katie wiodła ich mrocznym korytarzem.

- Nie używamy już piętra - oznajmiła sucho, kiedy mijali schody na górę. - Trzymamy je zamknięte od czasu... wypadku. - Ostatnie słowo wydusiła z trudem.

- To musiały być dla ciebie bardzo ciężkie chwile - powiedziała łagodnie Tara. - Wiem, że wiele łączyło cię z panią Marsden.

- Stefania Harper była dla mnie jak rodzona córka - odrzekła Katie, znacząco akcentując nazwisko swojej dawnej pani. Skręciła gwałtownie do sypialni po prawej stronie korytarza i nie zauważyła wyrazu oczu Tary. - To będzie twój pokój - zakomunikowała, wskazując niedbale sypialnię dla gości.

Greg zmarszczył brwi. Nadszedł moment, którego się spodziewał. Musi postawić na swoim. Zaraz udowodni, kto jest panem tego domu.

- Katie - zaczął z uśmiechem, ale w jego głosie czaiła się groźba. - Mówiłem, żebyś przygotowała dawną sypialnię panienki Stefanii. Chciałbym zaoferować naszemu gościowi to, co mamy najlepszego.

- Stąd też jest ładny widok - wymamrotała Katie z uporem. Wiedziała jednak, że jej protest na nic się nie zda. Nie ochroni pokoju Stefanii. Ruszyła dalej korytarzem i gwałtownie otworzyła następne drzwi. - To tutaj - oświadczyła. - Nawet nie trzeba sprzątać. Zawsze jest gotowy. Nic się tu nie zmieniło. - Podeszła do sąsiedniego pomieszczenia. - Ty będziesz mieszkał w pokoju Maksa, tak jak chciałeś. Za pół godziny podam obiad. - Odwróciła się na pięcie i odeszła.

Mój Boże, wydawałaby się całkiem zabawna, gdyby nie była tak cholernie dokuczliwa - pomyślał Greg. Jak to wszystko będzie moje, ciebie pierwszą zwolnię, moja droga. Nawet w takiej zabitej deskami dziurze powinna być lepsza obsługa. Spojrzał z niepokojem na Tarę. Bał się, że opryskliwość Katie pomiesza mu szyki.

- Nie zwracaj na nią uwagi. Wychowała moją żonę od dziecka. Matka Stefanii zmarła przy porodzie. Tak to bywa, kiedy rodzi się pierwszy raz na takim odludziu. Zdarzyło się to zanim jeszcze Maks kupił awionetkę, żeby mieć zabezpieczenie w nagłych wypadkach. Przedtem chyba nie wierzył, że może mu się przytrafić coś złego. W każdym razie, obwiniał córkę za śmierć żony i nie chciał mieć z małą nic do czynienia. Gdyby Katie nie zaopiekowała się nią, Stefania by nie przeżyła. Tak to wygląda. - Przerwał. Zastanowił się chwilę i mówił dalej, chcąc wyjaśnić Tarze wszystkie zawiłości. - A poza tym, nie ma wątpliwości, że według Katie ja jestem odpowiedzialny za śmierć Stefanii. Nigdy się z nią nie pogodziła. Więc żeby zdobyć jej sympatię, a jeśli komukolwiek na świecie może się to udać, to na pewno tobie, nie nazywaj już nigdy Stefanii panią Marsden, dobrze?

- Zapamiętam to sobie. - Tara dołożyła wszystkich sił, żeby jej głos brzmiał normalnie.

- Będę w dawnym pokoju Maksa. - Wskazał oczami na sąsiednie drzwi. - Tuż obok. Na każde zawołanie.

Uśmiechnął się promiennie. Miał ochotę chwycić ją za piersi albo klepnąć w tyłek, ale się opanował. Nie z nią takie numery. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Spokojnie, chłopie - upomniał się w duchu. Wszystko w swoim czasie. Już niedługo dobierzesz się do tej niepokalanej panienki.

- Tak się cieszę, że tu jesteś - oznajmił głośno, uderzając w czuły i romantyczny ton.

Ujął jej rękę i poniósł do ust. Tara spojrzała na niego. Miał uprzejmy, serdeczny wyraz twarzy, ale po oczach było widać, że ma ochotę rzucić się na nią. Za nim, przez otwarte drzwi widziała sypialnię Maksa z królującym pośrodku olbrzymim dębowym łożem, na którym skonał jej ojciec. Tam właśnie zaczął się mój koszmar - pomyślała z dziwnym żalem i niechęcią. Ojcze, dlaczego nie wychowałeś mnie tak, żebym mogła sama dawać sobie radę w życiu? - pytała oskarżycielsko. Dlaczego byłam taka słaba? Szukałam oparcia i siły w mężczyznach, kiedy trzeba było polegać tylko na sobie. Usta Grega pieściły jej dłoń pocałunkami lekkimi jak muśnięcie skrzydeł motyla. Ogarnęło ją podniecenie, którego nie umiała wytłumaczyć. Nagle poczuła, że ktoś ich obserwuje. Chris zbliżał się cicho korytarzem, niosąc bagaże z samolotu. Cofnęła dłoń. Greg podniósł wzrok i na jego twarzy pojawił się wyraz najczystszej złości.

- Rozpakuj się teraz, a ja pójdę sprawdzić, czy wszystko gotowe do obiadu - oznajmił ponuro.

Idąc korytarzem, minął Chrisa. Wyrzucał sobie, że ten człowiek, zwykły parobek z osady, tak łatwo go denerwuje. A jednak, mimo oczywistej różnicy pozycji, gdzieś na dnie świadomości obaj czuli, że chcą się ze sobą zmierzyć. Byli naturalnymi wrogami. Greg stanowczo zdecydował, że nie będzie zawracał sobie głowy jakimś aborygenem, i odszedł.

Tara stała przy drzwiach. Kiedy Chris wkroczył do pokoju, odwróciła głowę. Wiedziała, że jeśli spojrzy mu prosto w oczy, to będzie już koniec całej maskarady.

- Postaw walizki gdziekolwiek - poleciła obojętnym głosem. - Sama wszystko ułożę.

Usunęła się na bok, żeby go przepuścić. W drodze do wyjścia zatrzymał się na chwilę. Nie patrzył na nią, jakby nie interesował go wygląd zewnętrzny, tylko stał, próbując wyczuć jej duszę. Tara znieruchomiała i wstrzymała oddech. Nagle zrozumiała, na jak wątłych podstawach opiera się stworzona przez nią iluzja. Jedno słowo, jedno spojrzenie tego człowieka mogło ją zniszczyć. Ale Chris nie zdradził się żadnym gestem. Odszedł w milczeniu.

Tara odetchnęła z ulgą, zamknęła drzwi i oparła się o nie, żeby dojść do siebie. Potem wyprostowała się i rozejrzała. Utrzymany w kremowej tonacji pokój, z oddzielną łazienką na tyłach, przywitał ją serdecznie i bez ceremonii, jakby nigdy stąd nie wyjeżdżała. Podeszła do toaletki, na której w doskonałym porządku leżały szczotki, słoiczki i bibeloty z czasów młodości. Tak jak w jej dawnym życiu, i tutaj królował Maks, a raczej jego fotografia w ciężkiej, zabytkowej srebrnej ramce. Wiedziona nieodpartym impulsem, którego nawet nie starała się zrozumieć, podniosła zdjęcie do warg i ucałowała wizerunek za chłodnym szkłem. Następnie schowała go do szuflady. Żegnaj, Maks - pomyślała. Jestem już samodzielna. Stałam się dorosłą kobietą. Żegnaj, tatusiu.

Wzdłuż jednej ściany ciągnęła się duża, wbudowana na stałe szafa. Tara otworzyła ją i zobaczyła wszystkie ubrania Stefanii, ułożone starannie i z pietyzmem. Spojrzała na wypełnione półki. Z zaskoczeniem i żalem spostrzegła, jak wiele z tych rzeczy nigdy nie sprawiało Stefanii żadnej przyjemności. Nosiła je tylko po to, żeby osłonić czymś ciało. Kupowała je, ponieważ ekspedientki w sklepie twierdziły, że wygląda w nich ładnie, chociaż nie wierzyła tym zapewnieniom. Kiwając z politowaniem głową, obejrzała ślubną wyprawę Stefanii, przywiezioną tu z rezydencji w Sydney specjalnie na miodowy miesiąc. Jak mogła kiedykolwiek wkładać coś takiego? Sam ślubny kostium, chociaż w pięknym, niebieskim kolorze, nie miał ani wdzięku, ani szyku. Zdjęła go z wieszaka, przyłożyła do siebie i podeszła do lustra. Miałam to na sobie w dniu, kiedy wyszłam za Grega - pomyślała zdziwiona. Odbicie w lustrze świadczyło wyraźnie, jak bardzo się zmieniła. Kostium był o wiele za duży i zupełnie nie w jej stylu. Biedna Stefania. Tara stanowczym ruchem schowała go do szafy.

Stefania nigdy nie lubiła modnie się ubierać ani malować. Tara podeszła do wspaniałej aparatury stereo, która zaraz po Kingu była kiedyś głównym źródłem jej radości i dumy. Maks jak zwykle chciał, żeby w jego domu wszystko było najlepsze, więc umieścił głośniki w każdym pokoju. Stefania mogła wszędzie słyszeć swoją muzykę. Tara ze wzruszeniem przerzuciła stare płyty i kasety. Były tu wszystkie ulubione dzieła Stefanii - Koncerty brandenburskie, Piąta symfonia Beethovena. W obecnym stanie ducha Tara miała ochotę posłuchać jakiegoś nieskomplikowanego, żywiołowego heavy metalu albo na przykład Billie Holliday. Bardzo się zmieniłaś, dziecinko - uśmiechnęła się do siebie radośnie.

Ogarnął ją podniosły nastrój, a jednocześnie czuła, że jest całkiem spokojna. Otworzyła przeszklone drzwi i wyszła na werandę z białego kamienia, biegnącą wzdłuż całej ściany domu. Po prawej ręce miała okna do pokoju Maksa, gdzie dzisiejszej nocy miał spać Greg. Stała ciesząc się chłodnym cieniem, już nie w domu, ale jeszcze nie w skwarnym upale otwartej przestrzeni. Spojrzała na rozciągający się po drugiej stronie trawnika drogi jej sercu ogród różany, na basen i schludne zabudowania gospodarcze. Dalej było już tylko bezkresne, spalone słońcem pustkowie. Wdychała gorące, ciężkie od wspomnień powietrze. To jest mój dom - myślała. To jest kraina mojego serca. Ja należę do niej i ona należy do mnie.

Znowu miała wrażenie, że ktoś się jej przygląda. Rozejrzała się czujnie. Po lewej, z dala od werandy, w cieniu akacji rosnących przy ogrodzie warzywnym stał Chris. Nie poruszył się. Widziała, że nie odrywa od niej wzroku. Nawet gdyby znajdował się bliżej, i tak nie rozszyfrowałaby wyrazu jego twarzy. Dotychczas nikt jeszcze nie przyglądał się jej z takim skupieniem i uwagą. O czym myślał? Co odgadł? Tara nie obawiała się go, a przeciwnie, jego obecność w niezrozumiały sposób dodawała jej otuchy. Jeszcze raz spojrzała na małą, nieruchomą sylwetkę na tle wysokich drzew i weszła z powrotem do sypialni. Wybrała z kolekcji kasetę z nagraniem Mozarta, włączyła magnetofon i nastawiła cichą muzykę. Wyciągnęła się na łóżku. Radosne dźwięki wypełniły pokój jak ptasi śpiew. Tara leżała spokojna i odprężona. Wróciła do domu.

W agencji na Liverpool Lane panował radosny chaos, ale Joanna Randall była w okropnym humorze. Musiała spotkać się z kolejnym Młodym Błyskotliwym Osłem. Ledwo zdążyła pozbyć się jednego z tych typków, następny wskakiwał natychmiast na jego miejsce. Jej rozmówca żądał radykalnych zmian w scenariuszu dzisiejszych zdjęć. Chciał, żeby usunięto z planu jedną z najlepszych modelek Joanny, ponieważ, jak twierdził, należy skoncentrować się wyłącznie na reklamowanym produkcie. W dodatku Tara zachowała się bardzo dziwnie, po amatorsku i wbrew swoim zyczajom. Zadzwoniła niespodziewanie i poinformowała, że nie zjawi się w pracy przez kilka dni. Niczego nie chciała wyjaśnić, tylko oświadczyła krótko, że na jakiś czas wyjeżdża z miasta. W końcu i Jason również zaczął grać jej na nerwach. A może wcale nie “w końcu”, bo przecież jest dopiero południe - myślała ze zgrozą. Fotografik bombardował ją telefonami i wypytywał o ostateczny wynik rozmów z przedstawicielem agencji reklamowej. Joanna przypomniała mu, że jego honorarium zostanie takie samo, bez względu na to, czy będzie fotografował samochód z leżącą na masce dziewczyną, czy bez. To go nie uspokoiło. Biedny Jason - pomyślała. Wciąż nie może dojść do siebie po tym niepowodzeniu z Tarą. Podobnie jak cały personel agencji, zauważyła jego słabość do czołowej modelki i brak reakcji z jej strony. Biedny chłopak, potrzebuje trochę współczucia i zrozumienia, od razu poprawi mu się nastrój. Ale dlaczego to ja mam być jego pocieszycielką? Wszyscy oczekują, że będę im matkować, a tymczasem sama nie daję sobie rady z własnymi sprawami!

W tej chwili Jason przybył osobiście do agencji, żeby się włączyć, jak to żartobliwie określał, do ostatecznej rozprawy z człowiekiem od reklamy. Kiedy wszedł do biura, Joanna broniła się ostatkiem sił.

- Słuchaj no pan, zajmowałam się tym interesem, kiedy pana jeszcze prowadzano do szkoły!

Stara krowa, już się nie nadaje - pomyślał MBO.

- To jest nowe podejście - oświadczył słodkim głosem.

- Dlaczego nic nam o tym nie powiedziano? Ta dziewczyna jest...

- Po co mi dziewczyna? Interesuje nas tylko samochód. - Cierpliwość młodego człowieka była już na wyczerpaniu.

- Nie chcecie dziewczyny? Co z wami jest? Może wy tam wcale nie lubicie kobiet? - Jasonowi było w zasadzie wszystko jedno, co fotografuje, ale skorzystał z okazji, żeby zakpić z gościa Joanny. - Coś ci powiem, koleś. Normalni faceci lubią dziewczyny. Lubią też samochody i nie widzą powodu, dla którego nie można by mieć tych dwóch rzeczy naraz. Jak w powieści.

- Jason ma rację. Dziewczyna przyciągnie uwagę widza - wtrąciła Joanna.

- Szczególnie dziewczyna z pani agencji, tak?

Na zewnątrz, w poczekalni zaczęła się nagle jakaś sprzeczka.

- Chcę porozmawiać z Joanną Randall. Nie byłem umówiony, ale koniecznie muszę się z nią zobaczyć.

- Obawiam się, że szefowa jest w tej chwili zajęta. Czy można wiedzieć, o co chodzi?

- To bardzo ważna sprawa. Chodzi o krótką rozmowę...

Joanna nie zwróciła na to uwagi. Człowiek z agencji reklamowej oskarżył ją, że chce wyłudzić kontrakt dla swojej modelki, bo zgarnie wtedy należną jej prowizję, więc wpadła w szał.

- Słuchaj, ty wstrętna, oślizła ropucho! - wrzasnęła. - Ty obmierzły gnojku! Nie mam zamiaru wysłuchiwać takich rzeczy!

- Spokojnie, mamuśka. Nie denerwuj się - uspokajał Jason.

- Jeszcze cię głowa rozboli. To jak, mam fotografować czy nie?

- Tak!

- Nie!

Drzwi się otworzyły i wpadł przez nie jakiś mężczyzna. Zza jego ramienia wyglądała znękana sekretarka.

- Joanna Randall? Muszę z panią chwilę porozmawiać. To bardzo pilne.

Młodzieniec od reklamy z radością skorzystał z nadarzającej się okazji, żeby uniknąć dalszej wymiany zdań.

- Jeszcze zadzwonię - oświadczył i wymknął się z biura, zanim ktokolwiek zdołał go zatrzymać.

Jason i Joanna patrzyli na intruza wytrzeszczonymi oczami. Fotografik ochłonął pierwszy. Rozpoznał w nowo przybyłym człowieka, który zjawił się kiedyś w studiu szukając Tary. Ostatnio wydawało mu się, że może myśleć o niej obojętnie, ale na widok tego mężczyzny poczuł znajome ukłucie zazdrości. Postanowił jak najszybciej opuścić biuro.

- Do zobaczenia, mamuśka - zawołał i wyszedł. Barwa twarzy Joanny nie dorównywała wprawdzie płomiennej czerwieni włosów, ale mieniła się wszystkimi odcieniami szkarłatu. Z przyjemnością myślała, że za chwilę wyładuje całą złość na tym... tym bałwanie, który wtargnął do jej biura w godzinach pracy.

- Co pan sobie...

- Proszę się nie denerwować - wtrącił spokojnie, patrząc jej śmiało w oczy. - Jestem przyjacielem Tary Welles. Chodzi o coś bardzo ważnego.

Joannę zaskoczyło opanowanie i powaga, z jaką się do niej zwrócił.

- Nazywam się Dan Marshall - ciągnął energicznie. - Czy mogę usiąść?

Nie czekając na odpowiedź usadowił się w fotelu i szybko mówił dalej.

- Mieszkam na północy. Niedawno przyleciałem do Sydney, żeby odwiedzić Tarę. Po kilku dniach wróciłem do Queenslandu. Wtedy dotarła do mnie wiadomość, na którą od wielu miesięcy czekałem.

- Przepraszam, nie dosłyszałam nazwiska? - Joanna nie mogła pozbierać myśli. O czym ten człowiek mówi?

- Marshall. Dan Marshall. To, czego się dowiedziałem, jest na tyle ważne, że natychmiast wsiadłem do samolotu i wróciłem do Sydney. Ta sprawa dotyczy Tary.

- A gdzie pan ją poznał?

- W Queenslandzie, jakiś czas temu. - Zawahał się. - Wiem, że ona paniufa.

- No, cóż... - Tym razem Joanna nie wiedziała, co powiedzieć. - Jeśli w ogóle komukolwiek ufa...

- Czy dużo pani o niej wie?

- Nie wiem, do czego pan zmierza.

Dan poczerwieniał, ale nie spuścił wzroku.

- Kocham Tarę. Poprosiłem ją o rękę.

- Och, rozumiem.

W głowie Joanny zadźwięczał sygnał ostrzegawczy. Czyżby to był jeden z tych stukniętych facetów, którzy uganiają się za sławnymi, pięknymi kobietami?

- Ona widuje się z kimś innym. Chciałbym wiedzieć, kto to jest.

Joanna miała dość. Nie prowadziła kącika złamanych serc dla pomyleńców, którzy oszaleli na punkcie jej uroczych pracownic. Wzięła głęboki oddech.

- To jest ta pańska ważna sprawa, panie Marshall?

Dan zignorował ją.

- Czy to jest Greg Marsden?

- Wygląda pan na miłego człowieka. Naprawdę. Ale musi pan zrozumieć, że nie mieszam się w prywatne życie mojego personelu. Lepiej by było, żeby...

- A jeśli powiem, że Tara Welles nie istnieje?

- Co takiego?

- No, właśnie!

- Ma pan na myśli, że to nie jest jej prawdziwe nazwisko? Wiele modelek...

- Chodzi tu o coś więcej.

Joannie kręciło się w głowie. Co to wszystko ma znaczyć?

- Jeśli to nie jest Tara Welles, to w takim razie kto?

Długo czekała na odpowiedź, a kiedy ją wreszcie usłyszała, pogubiła się jeszcze bardziej.

- To jest Stefania Harper.

Joannie zdawało się, że minęła cała wieczność, zanim te słowa w pełni do niej dotarły. Dan mówił dalej, z werwą i pewnością siebie.

- Stefania Harper nie zginęła w wypadku na Alligator River. Nie utonęła, ani nie została pożarta żywcem przez krokodyla, chociaż wszyscy tak sądzą. Owszem, była ciężko ranna, ale jakimś cudem, nie wiem jak, wydostała się z rzeki i trafiła do kliniki w Północnym Queenslandzie, gdzie przez kilka miesięcy poddawała się kolejnym operacjom, które całkowicie zmieniły jej wygląd. Potem wróciła do Sydney jako Tara Welles.

- Ha! I ja mam w to uwierzyć? To największa bzdura, jaką słyszałam.

- Zapewniam panią, że to prawda. Teraz oprócz mnie i mojego znajomego policjanta, który zajmuje się odszukiwaniem zaginionych osób i dopomógł mi rozwiązać tę zagadkę, tylko pani o tym wie.

- Ale... ale Stefania Harper dobiegała czterdziestki.

- Zgadza się. To jest ona. Jeżeli jeszcze żyje...

Joanna straciła nadzieję, że cokolwiek z tego zrozumie. Nie upora się z tą sprawą. Wiedziała już, co zrobić.

- Jestem zajęta, panie Marshall. Niech pan więc...

- Doktorze Marshall - poprawił ją z gniewem. - Jestem chirurgiem. To właśnie ja operowałem Tarę Welles. Może pani sprawdzić moje dane w Stowarzyszeniu Lekarzy. Specjalizuję się w chirurgii plastycznej i rekonstrukcyjnej. Pomogłem stworzyć Tarę Welles.

- Jest pan... lekarzem?

- Tak i na Boga, nigdy dotąd nie zdradziłem zaufania pacjentów. - Jęknął i na chwilę stracił zawodowe opanowanie. - Ale nigdy jeszcze nie kochałem własnej pacjentki. Mam podstawy sądzić, że grozi jej niebezpieczeństwo.

- Niebezpieczeństwo?

- Tak. Przecież to oczywiste. Byłem głupi, że wcześniej tego nie zrozumiałem, jeszcze zanim dowiedziałem się, kim jest.

Opowiedział pokrótce o tym, jak bardzo chciała odmienić swój wygląd, jak starała się ukryć, gdzie mieszka, jak odrzuciła jego miłość z powodu jakiegoś tajemniczego planu, z którego za żadną cenę nie zamierzała rezygnować, a wreszcie jak wyznała, że w jej życiu jest ktoś inny, chociaż Dan czuł każdym nerwem, że Tara nie kocha tajemniczego rywala. Nasuwał się jeden, oczywisty wniosek.

- Według mnie, pragnie na własną rękę wymierzyć sprawiedliwość i pomścić swoją krzywdę. Nie wierzy, że społeczeństwo mogłoby to zrobić za nią. Trudno mi powiedzieć, czy to odwaga, czy głupota, ale znowu chce zmierzyć się z człowiekiem, który już raz próbował ją zabić i jeśli ją rozpozna, na pewno będzie chciał zrobić to ponownie, żeby chronić własną skórę. Panno Randall... - Dan zamilkł i zebrawszy całą siłę przekonywania mówił dalej: - Czy teraz dowiem się od pani, z kim ona się spotyka? Kto to jest?

- Greg Marsden - wyszeptała słabo Joanna.

- Gdzie jest Tara? - zapytał z błyskiem w oczach.

- Nie mam pojęcia.

- Niechże pani nie żartuje! Coś musi pani wiedzieć!

- Sądzę, że Greg wciąż mieszka w rezydencji Harperów na Darling Point. Być może Tara jest z nim.

- Dziękuję, panno Randall! Wspaniała z pani kobieta!

Wybiegając rzucił jej promienny uśmiech. Joanna natychmiast pożałowała, że wcześniej nie spostrzegła, jaki przystojny jest jej rozmówca.

Jak dotąd, wszystko się udaje. Tylko tak dalej, a mój plan się powiedzie - mówiła sobie Tara, zmierzając korytarzem do kuchni. Musiała przyznać, że obiad upłynął w miłej atmosferze. Greg wychodził ze skóry, żeby ją oczarować, zupełnie jak w pierwszych dniach ich narzeczeństwa. Była tylko jedna subtelna różnica. Tym razem odnosił się do niej z głębszym uczuciem. Słyszała więcej niekłamanego ciepła w jego głosie. Tara natychmiast zauważyła tę odmianę, chociaż kiedyś biedna Stefania tak łatwo dała się oszukać. No cóż, nigdy nie zaznała prawdziwej miłości, więc nabrała się na jej imitację.

Kiedy Tara stanęła w kuchennych drzwiach, zobaczyła jak Katie ze skruszoną miną chowa pośpiesznie do kredensu napoczętą butelkę domowego wina. Weszła do środka i odstawiła kilka brudnych talerzy, które zebrała ze stołu w jadalni, żeby mieć pretekst do odwiedzenia kuchni.

- Właśnie miałam sprzątać - oświadczyła Katie podejrzliwie. - Zostaw wszystko tak, jak jest.

Tara podeszła bliżej.

- Chciałam ci podziękować za wyśmienity obiad. Katie, ja...

Wejście Grega przerwało ich rozmowę.

- Ach, tutaj jesteś. Szukałem cię, żeby zapytać, co chciałabyś robić. Masz ochotę na trochę sportu?

- Zależy jakiego.

- Moglibyśmy wybrać się na konną przejażdżkę po okolicy.

Tara roześmiała się.

- Na taki sport mam ochotę. Jeżdżę konno od dziecka.

- Ciekawe! - mamrotała do siebie Katie. - Szkoda, że nie widziałaś Stefanii na Kingu. Miała pięć czy sześć lat, a już galopowała jak szalona. Nie widziałam lepszego jeźdźca. - Nagle przeraziła ją pewna myśl. - King to jej koń! Nikomu nie wolno go dosiąść!

- Nie mamy zamiaru tego robić - wyjaśnił zirytowany Greg. - Mamy tu wiele innych koni. Taro, jak będziesz gotowa, spotkamy się przed domem.

Greg ruszył do stajni wydać polecenie, żeby osiodłano konie. Nie mógł znaleźć ani Chrisa, ani Sama. Cholerne czarnuchy! Nigdy ich nie ma, kiedy jest coś do roboty, a kiedy nie są potrzebni, ciągle się plączą pod nogami! Zanim uporał się z tym problemem, Tara była już gotowa. Oboje czekali w cieniu zdobionej kutym żelazem werandy, aż przyprowadzą im konie.

- Poprosiłem Sama o jakiegoś łagodnego rumaka dla ciebie - oznajmił Greg. - Nie mogę dopuścić, żeby stało ci się coś złego.

Tara skrycie uśmiechnęła się do siebie.

- Już idą.

Zza rogu domu wyłonił się Sam, prowadząc wielkiego, silnego kasztana dla Grega i niedużego, zgrabnego konika dla niej. Tara chwyciła wodze i poklepała zwierzę po szyi.

- Sam! - krzyknął ze złością Greg, sadowiąc się w siodle.

- Pomóż wsiąść naszemu gościowi!

- Nie, nie trzeba - zaprotestowała z uśmiechem. - Dam sobie radę.

Wprawnie i z gracją wskoczyła na konia i zebrała cugle.

- No, no! - Mina Grega wyrażała szczery podziw. - Czy jest coś, czego nie potrafisz robić?

Tara zmusiła się, żeby spojrzeć mu głęboko i prowokująco w oczy.

- Musisz się sam o tym przekonać

- oświadczyła.

Uderzyła piętami boki konia. Zwierzę natychmiast uległo jej woli i puściło się ostrym galopem. Tara przemknęła wzdłuż alei jak błyskawica, zanim Greg ruszył się z miejsca. Desperacko starał się nakłonić zmęczonego upałem konia do jazdy. Usłyszała za sobą zachwycony śmiech i wołanie:

- Hej! Zaczekaj na mnie!

Czegoś jednak Tara nie zauważyła. Katie, ulegając ludzkiej ciekawości, wyszła zobaczyć, jak ta miastowa damulka trzyma się w siodle. Wyłoniła się z kuchni akurat gdy Tara pędziła aleją. Zobaczyła ją w postawie, jaką umie przyjąć tylko doświadczony jeździec - z obciągniętymi piętami i łokciami przyciśniętymi do boków. Pochylała się do przodu, żeby zmusić konia do szybszego galopu i coś szeptała do jego aksamitnych uszu. Na ogorzałej twarzy Katie odmalowało się najpierw niedowierzanie, a potem szok. Zbladła jak ściana i jęknęła głucho. Oparła się o kolumnę werandy, ale i tak nie mogła utrzymać się na nogach. Opadła wolno na ziemię.

- Effie! - wyszeptała. - Effie! Wróciłaś.

Rozdział XIX

Dla nie wtajemniczonych rozległy australijski interior jest krainą jałową i nudną, płaskim, często nawet groźnym bezludziem. Pustynie i niezmierzone równiny wydają się tchnąć monotonią i beznadzieją. Można tu tylko oszaleć albo umrzeć z pragnienia. Ale tak naprawdę z ziemi tej bije pradawna, magiczna siła i ci, którzy słyszą jej muzykę, potrafią docenić cudowne, nagie piękno surowego krajobrazu. Nieliczni szczęśliwcy odnajdują tu wolność i odwieczny spokój duszy. Stefania Harper należała do nich od czasu, kiedy nauczyła się od Chrisa, jak otworzyć serce przed tą tajemniczą krainą. Bezkresne pustkowie, nie ujarzmione jeszcze przez człowieka, stało się jej świątynią. Nie tylko się tu modliła, ale również odpoczywała, zbierała siły do walki i świętowała. Teraz znów ogarnęło ją uniesienie i poczucie swobody, o które tak trudno w wielkim mieście. Cwałowała pod wiatr, odświeżona i pełna energii, jakby dopiero co się narodziła.

Razem z Gregiem mknęli przez wypaloną słońcem równinę. Zadbane konie ścigały się wyciągając szyje, z zapałem skakały przez zwalone pnie, gnały za stadami kangurów, uciekających przed nimi z szybkością czterdziestu mil na godzinę, i płoszyły stada papug, które z wrzaskiem wzbijały się pod niebo. Greg starał się, jak potrafił, ale mimo że był śmiałym i zawziętym jeźdźcem, Tara wciąż trzymała się na przodzie. Jej mały konik pierwszy dotarł do zagajnika nad rzeką, który wyznaczyli sobie jako metę.

Zaróżowiona, bez tchu, słysząc jak krew tętni jej w żyłach, zeskoczyła na ziemię i doprowadziła konia nad rzekę. Rozluźniła mu popręg i nachrapnik, żeby mógł napić się do woli. Ochłodziła zimną wodą twarz i szyję, a następnie przywiązała zwierzę w cieniu drzew.

- To było wspaniałe - oświadczyła. - Dawno już nic nie sprawiło mi takiej przyjemności.

Odwróciła się i spojrzała na Grega. Nie zrobił nic, żeby dać odpocząć zmęczonemu rumakowi. Zbliżył się z pochmurną miną.

- O co chodzi, Greg? Czyżbyś był jednym z tych mężczyzn, którzy nie mogą ścierpieć, że kobieta robi coś lepiej od nich?

Trafiła w sedno. Właśnie dlatego Greg był taki zirytowany. Rzecz jasna, postanowił zaprzeczyć.

- Ależ skąd!

- Miałeś taką dziwną minę.

- Wydawało ci się.

Szybko rozciągnął w uśmiechu zaciśnięte groźnie usta. Tara stała przed nim roześmiana, piękna, kipiąca energią i radością po udanym wyścigu. Patrzył na nią jak urzeczony i czuł, że mija mu złość.

- Doskonale pasujesz do tego krajobrazu, wiesz? Wyglądasz tu równie naturalnie, jak w najelegantszej restauracji Sydney. Gdzie się nauczyłaś tak dobrze jeździć konno? Ciągle mnie zaskakujesz.

Tara roześmiała się.

- Wy, mężczyźni chcecie wszystko wiedzieć. A każda dziewczyna ma swoje sekrety.

- Och... - Greg był oczarowany. - Uwielbiam, kiedy się śmiejesz. Tak rzadko to robisz. Jesteś piękna.

Bez zastanowienia przyciągnął ją do siebie i pocałował. Kiedy ich usta się zetknęły, Tara zapomniała o całym świecie. Wtuliła się w jego ciało i namiętnie oddawała pocałunki, wprawiając go w coraz większe podniecenie. Całowali się pierwszy raz. Nigdy też nie trzymał w ramionach jej wiotkiego ciała, którego od dawna pragnął. Nawet sobie nie wyobrażał, że ta chwila może być tak wspaniała. Tara drżała w radosnym oczekiwaniu, poddając się mocnemu uściskowi jego ramion. Odchyliwszy głowę, spijała jego miłość, jakby od tego zależało jej życie. Rozchyliła usta przed jego językiem i całym ciałem przywarła do Grega. Z kobiecym triumfem wyczuła biodrami twardy wzgórek. Pragnęła go. Bardzo go pragnęła.

Nagle, ku zaskoczeniu Grega, wyrwała się i stanowczo odepchnęła go od siebie.

- Co się stało?

Nie odpowiadała, tylko patrzyła buntowniczo. Chwycił ją mocno i przycisnął do siebie. Nachylił głowę i oświadczył cicho:

- Nie lubię, jak ktoś się ze mną drażni.

Gwałtownie przygwoździł ją ciałem do drzewa.

- Eden to był twój pomysł. Nie mów, że przyjechałaś tu, żeby pojeździć konno. A jeśli nawet, to ja nie po to leciałem przez cały kontynent, żeby oddychać wiejskim powietrzem.

- Greg, to boli! - zaprotestowała.

Uwolnił ją niechętnie i przeczesał ręką włosy.

- Tak bardzo cię pragnę, że chyba oszaleję!

- Greg, wiesz chyba, co do ciebie czuję. - Zwiesiła głowę. - Ale...

- Ale co?

- Za każdym razem, jak mnie dotykasz... myślę tylko o twojej żonie. Kiedy się obejmujemy, mam wrażenie, że ją zdradzasz.

- A więc o to chodzi!

- Przepraszam cię Greg, ale to jest silniejsze ode mnie.

Zaczął gorączkowo myśleć nad jej słowami. Jak przekonać Tarę, że w zmarłej nie ma żadnej nieuchwytnej rywalki? Nikomu jeszcze się nie zwierzył ze swoich prawdziwych uczuć do Stefanii. Chciał budzić współczucie, więc odgrywał załamanego wdowca, pogrążonego w smutku po stracie niedawno zaślubionej żony. Ale z nią to zupełnie inna sprawa. Stała się najważniejszą osobą w jego życiu. Zaryzykuje i opowie, jak było naprawdę. Musi to zrobić, nawet jeśli ona go rzuci, kiedy dowie się, że nie jest takim rycerzem bez skazy, jakiego udawał. Wyjaśni jej, w jakiej był sytuacji. Udowodni, że zasłużył na miłość Tary.

- Dobrze, zaraz usłyszysz prawdę - zaczął wolno. - Ożeniłem się ze Stefanią Harper dla jej majątku. Wiodło mi się coraz gorzej. Konkurencja zrobiła się zbyt silna. Miałem kontuzję stawu. Na scenie pojawili się tacy zawodnicy jak McEnroe, a ja traciłem formę.

Zamilkł. Tara stała nieruchomo, jakby wyciosana z kamienia. Chłonęła każde jego słowo.

- Poznałem Stefanię na imprezie dobroczynnej, którą zorganizowała w rezydencji Harperów. Zauważyłem, że leci na mnie, więc pomyślałem “dlaczego nie?”. Trzy miesiące później odbył się ślub. Jedno ci powiem, mimo całej fortuny i pozycji, Stefania Harper nie nadawała się do niczego! Stara, gruba i nudna. W dodatku była oziębła! Mogłem się z nią kochać dopiero po paru głębszych, inaczej w ogóle nie miałem na to ochoty. A ile się musiałem napracować, żeby do czegokolwiek doszło. O Boże, nie znosiłem tej wstrętnej baby!

Tara skuliła ramiona, jakby wokół niej szalała nawałnica. Nie widział jej twarzy. Wziął ją za rękę i odezwał się zupełnie innym, czułym głosem:

- Jesteś jej zupełnym przeciwieństwem, Taro. Kocham cię.

Wyrwała mu się bez słowa, podbiegła do konia, wsiadła i odjechała galopem. W pierwszym momencie chciał ją gonić, ale wstrzymał się i dał jej bez przeszkód samej wrócić do domu. Powiedział sobie, że musi dać jej trochę czasu. To okrutne wyznanie z pewnością nią wstrząsnęło. Ale był przekonany, że chociaż Tara nie zareagowała najlepiej, postąpił właściwie. Sam słyszał, jak mówiła, że coś do niego czuje. Widział na własne oczy, że go pragnie, że chce się z nim kochać. Mężczyzna o jego doświadczeniu seksualnym nie myli się w takich sprawach. Sama do niego przyjdzie i będzie mu jadła z ręki jak ptaszek. Kocha Tarę. Tym zdobędzie ją ostatecznie. Z radością, chociaż wolno, żeby nie myślała, że chce ją zatrzymać, wracał do domu.

Tara pędziła, jakby ścigała ją sfora diabłów. Szlochała, krzyczała i przeklinała kamienne serce Grega, które tak ją oszukało. Usłyszała wyznanie z jego własnych ust. Teraz nie było już żadnych wątpliwości. To jest podły człowiek, a ona ma rację, że szuka zemsty. Zaskoczyła ją, nawet przeraziła gwałtowna reakcja własnego ciała na jego pocałunki. Już wiedziała, jak to wykorzystać do wymierzenia mu sprawiedliwej kary. Jej ciało pragnie Grega, więc go dostanie. Cóż to będzie za przyjemność zrobić z nim to samo, co on zrobił z nią. Niech on też się dowie, co to znaczy ofiarować komuś najdroższy skarb, miłość i patrzeć, jak ten dar zostaje odrzucony i sponiewierany, niby rzecz pozbawiona jakiejkolwiek wartości. Jeszcze czas jakiś utrzyma go w nieświadomości, a potem spadnie na niego jak jastrząb.

Kiedy tylko Katie zbudziła się z omdlenia na werandzie, od razu wiedziała, co robić. Wciąż roztrzęsiona po doznanym szoku, weszła chwiejnie do domu. Najpierw zatrzymała się w kuchni i odnalazła swoją butelkę. Święcie wierzyła, że nikt nie domyśla się jej słabości do alkoholu. Zachłannie wypiła całą szklankę mętnego, gęstawego wina. Miłe ciepło ukoiło jej stargane nerwy. Dolała sobie jeszcze i poszła długim korytarzem do pokoju Stefanii. Tylko tam może znaleźć coś, co potwierdzi nadzieję, której chwytała się desperacko, odkąd zobaczyła Tarę Welles mknącą konno długą, prostą aleją w stronę dzikich bezdroży Edenu. Pewnych rzeczy nie odmieni żadna operacja. Katie nauczyła Stefanię jeździć. Sposób, w jaki człowiek trzyma się w siodle, jest równie niepowtarzalny i trudny do ukrycia, jak charakter pisma. W głębi duszy wiedziała już, że Tara to Stefania. Szukała tylko konkretnego dowodu.

Zamknęła za sobą drzwi, odstawiła szklankę na mały stolik obok łóżka i zabrała się do dzieła. Przejrzała szczegółowo zawartość szuflad komody. Nie znalazła nic, oprócz kilku par zwykłych majteczek, staników i koszulek. W innej szufladzie zobaczyła parę dżinsów, krótkie spodenki, bikini i elegancki, włoski jednoczęściowy kostium pływacki. To ją zastanowiło. Stefania nie umiała pływać i z własnej woli nigdy nie weszłaby do wody. Była to pozostałość z dzieciństwa, kiedy to rozbrykany Skipper, owczarek collie, pies myśliwski Katie, wepchnął małą Stef do basenu i dziewczynka o mało nie utonęła. Nie zgadzały się też rozmiary ubrań. Katie sprawdziła wszyte po lewej stronie metki. Stefania nie była tak szczupła w biodrach od czasu, kiedy skończyła dwanaście lat.

Zaciekawiona szperała dalej. We wnętrzu kolejnej szuflady ujrzała koronkową, zalotną bieliznę, czarną i białą. Katie była oburzona do głębi swej purytańskiej duszy. Stefania nigdy nie założyłaby czegoś takiego. Od kołyski nosiła tylko i wyłącznie przyzwoitą bawełnianą bieliznę. Sprawdziła, czy nie ma czegoś pod stertą falbanek, wrzuciła koronkowe cuda z powrotem do szuflady i zatrzasnęła ją z obrzydzeniem.Usiadła na łóżku, żeby chwilę pomyśleć.

Czyżby się myliła? Może stare oczy po prostu ją oszukały i zobaczyła to, co najbardziej chciała zobaczyć - swoją Effie. Potrząsnęła głową. Do obejrzenia została już tylko walizka. Katie znalazła w niej kilka par wygodnych butów na niskim obcasie, sandały, gruby sweter na wypadek chłodnych nocy i sporo czasopism poświęconych modzie. Te również byłyby zbyt frywolne dla Stefanii. Kiedy nie ślęczała nad bilansem firmy albo nie przeglądała urzędowych dokumentów, zatapiała nos w jakiejś dobrej książce. Nie czytałaby takich bzdur - myślała Katie z pogardą. Na dnie walizki odkryła następny zastanawiający przedmiot. Jej zręczne palce natrafiły na płócienny woreczek, w którym znajdowało się coś miękkiego i sprężystego. Ze zdziwieniem stwierdziła, że to... peruka! Kolorem i długością przypominała włosy Stefanii. Na sekundę nadzieja znów odżyła w sercu Katie. Ale gdyby ta kobieta rzeczywiście była Stefanią, to dlaczego kupowałaby perukę, zamiast wrócić do swojej naturalnej fryzury? To nie miało sensu. Katie, zbita z tropu, włożyła wszystko na miejsce i zamknęła walizkę.

A więc to już koniec. Co za klęska. Katie ruszyła do wyjścia. Kiedy przechodziła obok łazienki, jej wzrok padł na dużą, zamkniętą na suwak kosmetyczkę. Stała na półce nad umywalką, tuż pod lustrem. Katie otworzyła ją i zobaczyła mnóstwo różnych słoiczków, tubek, kremów i cieni do powiek. Włożyła rękę do środka. Na dnie wyczuła coś twardego. Była to kwadratowa paczuszka, zawinięta w delikatną jedwabną apaszkę. W środku zobaczyła dwie fotografie - Sary i Dennisa.

- O, Boże! Cholerne dzieciaki! - wyrwało się osłupiałej Katie.

Usiadła na brzegu wanny, odrzuciła głowę do tyłu i zaszlochała. Miała w ręku dowód, którego szukała. O, mój Boże! Co za szczęście! Och, Effie! Przez jej głowę przemykały jakieś urywane, niedorzeczne okrzyki radości. Nagle usłyszała stukot kopyt za domem i natychmiast oprzytomniała. Jeźdźcy wrócili i odprowadzali konie do stajni. Katie w panice zapakowała fotografie, wepchnęła do kosmetyczki, zamknęła ją i odłożyła na półkę. Wychodząc zatrzymała się przy łóżku, żeby wygładzić miejsce, gdzie siedziała. Następnie szybko wybiegła z sypialni. Nie spostrzegła, że zostawiła po sobie ślad - zdradziecką szklankę wina, którą wchodząc postawiła na stoliku nocnym.

Szefową naziemnego personelu lotniska Mascot jest kobieta, i to bardzo inteligentna kobieta. Może właśnie dlatego lepiej dała sobie radę z problemem, którego nie umieli rozwiązać jej podwładni, mężczyźni. Problem ten dotyczył innej kobiety, która przybyła na lotnisko w stanie wielkiego wzburzenia. Chciała za wszelką cenę wyczarterować samolot bezpośrednio do jakiejś osady gdzieś na Terytorium Północnym, o której nikt w Sydney nie słyszał. Kiedy urzędnicy starali się jej wytłumaczyć, że rozsądniej byłoby polecieć samolotem rejsowym do najbliższego tej osady miasta, kobieta rozpętała potworną awanturę. Odsyłano ją z jednego pokoju do drugiego, aż wreszcie wylądowała przed biurkiem szefowej. Ta odważna dama umiała dać sobie radę z każdym problemem. Dlatego zresztą sprawowała tak odpowiedzialną funkcję. Zadzwoniła do kilku osób, porozmawiała z kim trzeba i po niedługim czasie wyprawiono Jilly Stewart w pierwszy etap długiej podróży do Edenu.

Noce w australijskim interiorze wypełnione są tysiącem słodkich zapachów i cichych szmerów. Greg i Tara spacerowali po ogrodzie różanym razem, ale z dala od siebie. Greg obserwował ją uważnie i czekał, aż zrobi pierwszy ruch. Kiedy wrócił z konnej przejażdżki, dowiedział się, że poszła do swojego pokoju wykąpać się i odpocząć. Zostawiła instrukcje,żeby jej nie przeszkadzać. Nie miał więc wyboru, musiał wypełnić sobie czas do kolacji. Przede wszystkim zadbał o własny wygląd. Sam był tym zaskoczony. Nie pamiętał już, kiedy ostatni raz tak skrupulatnie przygotowywał się do spotkania z kobietą. Pamiętał, że jako znany sportowiec nie musiał się tym przejmować. Im bardziej był spocony i potargany, tym większe wrażenie robił na swoich wielbicielkach. Goląc się, kąpiąc i ubierając wyjątkowo starannie, z nostalgią myślał o tamtych dniach. Ale Tara jest kimś szczególnym. Dla niej stać go było na każdy wysiłek. Kiedy zszedł do jadalni, wciąż nie znał jej planów na dzisiejszy wieczór. Nie wiedział nawet, czy zechce go spędzić razem z nim. Na jej widok kamień spadł mu z serca. Zjawiła się wypoczęta, odświeżona i śliczna. Z przyjemnością zobaczył, że ma na sobie połyskliwą suknię wieczorową. Wzięła ją ze sobą mimo jego zapewnień, że w Edenie nie trzeba ubierać się elegancko. Katie dołożyła starań i naszykowała niezwykle smaczny posiłek. Kolacja minęła w bardzo miłym nastroju, chociaż rozmowa ograniczała się do obojętnych tematów, jakby Tara chciała dać mu do zrozumienia, żeby trzymał się od niej z daleka. Tym bardziej się ucieszył, kiedy wyraziła zgodę na nocny spacer. Znów będzie miał okazję zbliżyć się do niej.

Wyszli z jadalni na werandę. Minąwszy basen i fontannę, podświetloną delikatnie przez ukryte wśród zieleni lampy, dotarli do ogrodu różanego. Zatrzymali się i usiedli na jednej z ławek. Wokół panowała cisza i spokój. Zapach setek kwitnących kwiatów wisiał w powietrzu jak narkotyk.

Tara odezwała się pierwsza.

- Eden - powiedziała w rozmarzeniu. - Bardzo trafnie dobrana nazwa.

- Co chciałabyś teraz robić?

Po wydarzeniach dzisiejszego popołudnia Greg bał się naciskać zbyt mocno. Chciał udowodnić, że jej życzenia są dla niego najważniejsze.

- Po kolacji trudno o jakąś rozrywkę na tym pustkowiu. Myślę, że Adam i Ewa mieli w raju ten sam problem.

- Greg... - Tara przerwała jego gadaninę. - Dziękuję, że byłeś ze mną szczery.

- Jesteś jedyną kobietą w moim życiu, której nie potrafiłbym okłamywać.

Niestety, taka jest prawda - myślał bezradnie.

- Chciałem, żebyś wiedziała, jaki ze mnie człowiek. Nawet jeśli to oznacza, że mógłbym cię stracić.

- Nie straciłeś mnie - oświadczyła stanowczo. - Szanuję uczciwość, chociaż czasami prawda bywa okrutna.

Słysząc tę deklarację, Greg odzyskał pewność siebie. Dobrze zrobił, że wyznał swoją niechęć do Stefanii. Wszystko będzie w porządku.

Katie wyłoniła się z domu i stojąc na werandzie zawołała:

- Będę jeszcze potrzebna?

- Nie, Katie, dziękuję.

Tara również dołączyła swój głos.

- Dziękuję za pyszną kolację!

- Wiesz, ona wciąż gotuje dla Stefanii - odezwał się Greg, kiedy staruszka odeszła do swojej sypialni.

- Jak to?

- Podała nam dzisiaj jedno z jej ulubionych dań.

- Naprawdę?

- Tak - roześmiał się. - Trzeba przyznać, że jest bardzo uparta. Nic jej nie przekona, że Stefania nie żyje.

- Widać, że bardzo przeżywa jej brak. Została teraz zupełnie sama, prawda?

- Tak jakby. Robi się za stara, żeby dbać o tak wielki dom. Już czas ją odprawić. W jakimś domu opieki w Darwin na pewno będzie jej lepiej.

- Ależ Greg! Ona mieszka w Edenie od czterdziestu lat!

- No, cóż - odparł beztrosko. - Przykro mi, ale czas dla nikogo nie stoi w miejscu.

Tara zamilkła. Ta demonstracja obojętności na los Katie przypomniała jej, że Greg nie dba o nikogo prócz siebie. Nagle poczuła się bardzo zmęczona. Chciała odejść.

- Wybacz mi, Greg, ale chyba wrócę już do domu. Jestem ledwie żywa. To zapewne efekt konnej jazdy albo świeżego powietrza.

Przez jego twarz przemknął grymas złości. Następny unik! Jak długo jeszcze będzie go trzymała na odległość? Zauważyła jego minę.

- Bardzo jesteś zły?

- Tak - przyznał szczerze. - Ale to nie szkodzi.

Znów przypomniał sobie, że musi zachować cierpliwość. To słowo stało się w ostatnich tygodniach jego mottem. W końcu to dopiero pierwsza noc w Edenie, a Tary nie należy poganiać. Troskliwie odprowadził ją do drzwi sypialni. Pocieszał się, że już niedługo dostanie, czego chce. Po tak długim oczekiwaniu przyjemność będzie jeszcze większa.

Dopiero w swoim pokoju Tara mogła się odprężyć. Ciężko zniosła wspólną kolację. Spoglądała na siedzącego naprzeciw Grega. Był taki miły, serdeczny i całkowicie jej oddany. Zupełnie nie przypominał człowieka, który zachwiał w niej poczucie wartości, próbował odebrać jej życie i wpędził w sytuację niemal bez wyjścia. A może jest dwóch Gregów Marsdenów, tak jak były dwie Stefanie Harper? - zapytywała się w duchu. Może Tara wydobywa z niego wszystkie dobre cechy? Nie sądziłam, że potrafi być tak szczery. Wyznał, że ożenił się ze Stefanią z wyrachowania. Ale ta jego nowo odnaleziona dobroć to zbyt mało. Zjawiła się za późno. Nie zrównoważy win przeszłości.

Nie, nie może się wahać. Nieważne, że Greg uśmiecha się do niej promiennie, spogląda rozkochanymi oczami i wygląda tak przystojnie, czy to podczas kolacji przy świecach, czy na ławce w ogrodzie, pod rozgwieżdżonym niebem. Był piękny, ale wyrok już zapadł. Wiedziała, że nie wolno zwlekać z wykonaniem planu. Jak długo jeszcze może udawać, że nigdy nie była w Edenie? Nie potrafi w nieskończoność odgrywać miłości do człowieka, którego nienawidzi z całej duszy. Czekała już tylko na ostatni element układanki. Jutro zjawi się tu Jilly. W ten sposób wszystkie osoby dramatu znajdą się na swoich miejscach i będzie mogła zacząć przedstawienie.

Przed snem musiała zrobić jeszcze jedną rzecz. Wyszła cicho przez oszklone drzwi na werandę i przemknęła na tył domu, gdzie znajdowały się kwatery dla służby. Szybko zbliżyła się do drzwi Katie i zapukała.

- Proszę!

Zaskoczony ton świadczył, że staruszkę nieczęsto odwiedzali goście.

Siedziała za stołem, na którym leżało zniszczone, metalowe pudełko. W środku znajdowały się stare fotografie. Katie trzymała w ręku dwie czy trzy z nich. Obie kobiety spojrzały na siebie w napiętym milczeniu.

- Oglądałam stare zdjęcia - wyjaśniła w końcu staruszka, wyraźnie zmieszana niespodziewanym pojawieniem się Tary. Nagle wyciągnęła w jej stronę trzymane w ręku fotografie. Tara wzięła je. Na jednej zobaczyła samą siebie na Kingu. Druga przedstawiała również ją, razem z Katie, niedługo po śmierci Maksa. Czy Katie się domyśliła? Jak dużo wiedziała?

- Byłaś w moim pokoju, kiedy wybrałam się na przejażdżkę.

Odłożyła zdjęcia i popatrzyła na Katie.

- Nieprawda! - wybuchnęła z urazą staruszka. - Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła!

- Zostawiłaś szklankę z winem na nocnym stoliku.

Katie zaczerwieniła się.

- Aaa, racja - wymamrotała, udając, że coś sobie przypomina. - Tak, zajrzałam tam na chwilę. Chciałam sprawdzić, czy zostawiłam w łazience czyste ręczniki. To na pewno było wtedy. - Spojrzała na Tarę. - Chyba nie myślisz, że kłamię?

- Nie. Oczywiście, że nie - zapewniła z uśmiechem. - No cóż, zostawiam cię z twoimi fotografiami.

Zatrzymała się przed drzwiami. Żadna z nich nie odważyła się zerwać dzielącej ich cieniutkiej zasłony.

- Jeszcze raz dziękuję za wspaniałą kolację.

Z naciskiem wypowiedziała słowo “wspaniałą”. Katie to zauważyła i uśmiechnęła się.

- Nie ma za co. Dobranoc!

- Dobranoc, Katie.

Tara, jak nocna zjawa, przemykała werandą do swojego pokoju. Przez okno dostrzegła jakiś ruch w bibliotece. Przeraziła się, że ktoś ją zobaczy, i znieruchomiała, ukryta w cieniu ściany. Do biblioteki wszedł Greg i podążył w stronę barku. Nalał sobie drinka i stanął przy kominku, w zadumie przełykając jasnozłoty płyn. Nad jego głową wisiał portret jej ojca, ten sam, do którego współpracownicy i przyjaciele Maksa wznosili toasty dawno temu, kiedy Stefania została szefową Harper Mining. Teraz Greg królował w Edenie na miejscu starego Harpera. Opierał się niedbale o kominek, oświetlony jedną tylko, niezbyt jasną lampą. Tara patrzyła na niego. Mimo różnicy w wyglądzie, uderzyło ją podobieństwo obu mężczyzn. Mieli ten sam drapieżny błysk w oku, jaki ma jastrząb spadający na upatrzoną ofiarę, która nie ma ani siły, ani sprytu, żeby się bronić. Greg stał rozluźniony, uśmiechnięty i czarujący, ale wciąż groźny. Dlaczego kiedyś tak ją urzekł?

Nie wiedziała. Stała patrząc na niego z fascynacją, jaką zwykle czujemy, gdy spoglądamy na ludzi, którzy nie wiedzą, że są obserwowani. Skończył drinka, odstawił szklankę i wyszedł na korytarz. Tara ostrożnie ruszyła dalej. Zatrzymała się przed swoim pokojem. Już miała wejść, kiedy jej uwagę przyciągnął rozbłysły w ciemnościach płomyczek zapałki. W jego świetle ujrzała twarz Chrisa. Ten prosty gest nawiązywał do starych podań aborygenów, które znała od dzieciństwa. Opowiadały o narodzinach ognia, o tym, jak zdobył go wirinun, czarownik, i podzielił się jego sekretem z całym światem, podkładając święty ogień pod mrowisko, z którego każdy mógł wziąć sobie płonącą żagiew. Ogień jest najwspanialszym darem, jaki ludzie otrzymali od pradawnych duchów, jeszcze w czasie wielkiego snu. To jest dziedzictwo Praojca, który dba, żeby nikt nie był skazany na głód i ciemność. Ogień zapewnia ciągłość życia. Zziębnięte, osamotnione serce Tary odczytało wiadomość Chrisa. Dawał jej swoje błogosławieństwo, pocieszał ją i umacniał. Nie była już sama.

Rozdział XX

Wschodzące słońce zalało płaskie bezdroża wokół Edenu krwawoczerwonym blaskiem. Gorący, nagły świt wstawał nad pustynią i bezkresnymi równinami, wypełniając ciepłem i światłem wąwozy, rozpadliny i poszarpane załomy skał. Tylko żałosny, natarczywy lament ptaka zakłócał głęboką ciszę. Jałowa kraina w skupieniu oczekiwała zdarzeń nadchodzącego dnia.

Smutny ptasi krzyk rozległ się jeszcze raz. Tara wyszła z sypialni. Cichutko, jak najostrożniej przekradła się pod drzwiami Grega i wyszła z domu. Chłód i świeżość wczesnego poranka spłynęły na nią jak błogosławieństwo, chociaż czuła już na ramionach gorące promienie słońca. Zapowiadał się upalny dzień. Oddychała głęboko, wchłaniając zakurzone powietrze, które zawsze kojarzyło się jej z domem. Potem ruszyła przez dziedziniec w stronę stajni i budynków gospodarczych.

Wrażliwe końskie uszy złowiły odgłos jej kroków. Kiedy weszła, konie wychylały kosmate głowy ponad drzwiami swoich boksów i czujnie nasłuchiwały. Chciały zobaczyć, kto idzie. Tara przeszła obok nich, witając się z każdym jak ze starym przyjacielem. Zwierzęta sapały i rżały z cicha. Dawały w ten sposób znać, że rozpoznały gościa i cieszą się z ponownego spotkania. Dokoła unosił się słodki zapach siana. Tara czuła, że w towarzystwie tych szczerych, kochających przyjaciół jej zbolała dusza znowu wraca do życia.

Wreszcie doszła do największego, osobnego boksu na końcu stajni. Dawniej służył jako zagroda dla klaczy zarodowej i jej źrebaka, ale potem umieszczono w nim Kinga, gdy tylko długonogi ogier zaczął wyrastać na wielkie, potężne zwierzę. Tara zajrzała do środka. King stał spokojnie przy ścianie. Postawił uszy, a wielkie, czarne cielsko drżało z napięcia. Weszła do boksu i zaryglowała za sobą drzwi. Ostrożnie zbliżyła się do konia i przemówiła kojącym, cichym głosem.

- Jak się masz, King, mój najpiękniejszy? Wiesz, kto do ciebie przyszedł? Poznajesz mnie jeszcze?

Stanęła obok i głaskała ciepłą, gładką szyję. Koń zadrżał jak rażony prądem. Silne mięśnie stwardniały pod dotknięciem ręki Tary.

- Tęskniłeś za mną, kochany? Tak mi ciebie brakowało. Znasz mnie, prawda?

W odpowiedzi pochylił głowę i schował nos w jej dłoni. Poczuła gładką jak aksamit skórę, gorący oddech, owiewający palce, a wreszcie chropawy jak szczotka język, którym przejechał po wnętrzu jej ręki. Wybuchnęła radosnym śmiechem. King zawsze witał ją w ten sposób. Podniósł głowę i niemal dotykając nozdrzami ust Tary leciutko dmuchnął jej w twarz. Stała nieruchomo, ciesząc się tym powitaniem. Tak pozdrawiają się między sobą konie. Wiedziała, że jest to wyraz największego szacunku i sympatii, jeśli koń obdarzy takim gestem człowieka.

Stali tak przez chwilę, oddychając lekko i napawając się wzajemną bliskością. Potem wyciągnęła dłoń i dotknęła długich, czarnych uszu, pokrytych miękką, jedwabistą sierścią. Wiedziała, jak sprawić Kingowi przyjemność. Odnalazła wrażliwe miejsca tuż u podstawy uszu i na samym czubku kościstej głowy. Kiedy tak go pieściła, koń tarł nozdrzami jej twarz i szyję, rżąc cicho i prychając radośnie. Tara, wzruszona spotkaniem, przywarła do szerokiej piersi Kinga i objęła mocno ramionami jego szyję. Koń rozpoznał ich starą wspólną zabawę. Podniósł wysoko łeb, odrywając swoją panią od ziemi. Kołysał nią tam i z powrotem, jakszmacianą laleczką. Nie rozluźniając uścisku, pokrzykiwała do niego z radości. Całym ciałem wyczuwała siłę potężnego rumaka.

Na tę właśnie scenę natrafiła Katie wchodząc do stajni. Miała teraz ostateczny i niepodważalny dowód, że Tara to Stefania. Z całego personelu tylko Chris mógł zbliżać się do Kinga i wyprowadzać go na padok. Nikomu innemu koń nie pozwoliłby się dotknąć, nie mówiąc już o tak odważnych i poufałych zabawach. Katie patrzyła, jak King delikatnie opuszcza Tarę na ziemię, zapierając się mocno, żeby nie nadepnąć na jej stopy. Staruszka nie wytrzymała dłużej.

- Effie!

Tara oniemiała z zaskoczenia. Była wściekła na siebie. Nie pomyślała, że para bystrych oczu mogła dostrzec z pomieszczeń dla służby, jak szła przez dziedziniec. Nie miała teraz ochoty na żadne zwierzenia.

- Katie! Dzień dobry. Jak się miewasz?

Staruszka patrzyła na nią, jakby zobaczyła ducha.

- Na wsi zawsze tak wcześnie się budzę - ciągnęła Tara, nie tracąc pewności siebie.

- Wiem o tym - odparła Katie z naciskiem. Jasne było, co chce powiedzieć.

- To taki wspaniały koń. Prawda, że jesteś wspaniały, koniku? Tak mi się spodobał, że postanowiłam się z nim zaprzyjaźnić.

Katie przemówiła wolno, starannie wymawiając słowa, jakby zwracała się do półgłówka.

- King należał do Effie. Zawsze był jej. Dostała go w prezencie od ojca. Opiekowała się nim od źrebaka. Sama go ujeździła i wyszkoliła. Nikt nie może się do niego zbliżyć, oprócz Chrisa. Ten koń uznaje tylko jedną panią. Nigdy nie przyzwyczai się do kogoś innego.

- Umiem obchodzić się z końmi - odparowała Tara. - Wiem, jak je obłaskawić.

- Naprawdę myślisz, że mnie nabierzesz? - wybuchnęła niecierpliwie staruszka. - Nigdy nie uwierzyłam, że zginęłaś. Byłam pewna, że wrócisz. Modliłam się o to każdej nocy, od dnia w którym przepadłaś. Wiedziałam, że Bóg mnie wysłucha.

Tara chciała coś powiedzieć, ale Katie nie dopuściła jej do głosu.

- Nie oszukasz mnie. Nie znam nikogo, kto by siedział w siodle jak Stefania Harper. Miała własny styl. Tylko ten sobek, Greg Marsden, mógł nie zwrócić na to uwagi, ale ja musiałabym być ślepa, żeby cię nie rozpoznać!

- Mylisz się, Katie.

- Nie, to ty robisz błąd, że nie chcesz mi zaufać. Nic z tego nie rozumiem. Nie wiem, co się stało i dlaczego tak się zmieniłaś. Jak udało ci się przeżyć? Gdzie się podziewałaś? O co tu chodzi? Powiedz mi, Effie. Zawsze mówiłaś mi wszystko.

“Powiedz mi, Effie.” Słowa te wróciły echem z dalekiej przeszłości. Wspomniała dzieciństwo w Edenie. Katie ciągle była przy niej, czujna i troskliwa - zbyt troskliwa i nadopiekuńcza. Kochała swoją podopieczną szczerą, prawdziwą miłością, ale ta miłość nie dodawała Stefanii sił, tylko osłabiała ją. “Zostaw to mnie. Katie zrobi to za ciebie.” Takie zdania słyszała ciągle. Uzależniła się, nie była już wolna, nie potrafiła sama kierować własnym życiem, oczekiwała, że inni się tym zajmą. Wychowałaś mnie na rozpieszczonego bachora, Katie - myślała oskarżycielsko. Sama widziałaś, jakie są tego skutki. Po wypadku z tym twoim psem, zamiast pomóc mi zwyciężyć strach przed wodą, ty jeszcze go podsycałaś. No i kiedy potem spotkałam mężczyznę, który wepchnął mnie do wody, nie umiałam pływać!

- Powiedz mi, Effie! - zażądała jeszcze raz staruszka.

Tara spojrzała na nią obcym wzrokiem.

- Nie wiem, o co ci chodzi.

- Nie rozmawiaj ze mną w ten sposób! Nie obchodzi mnie, jakie nazwisko sobie wybrałaś. Nie ukryjesz się przede mną, ani przed sobą. Zawsze będziesz, kim byłaś.

Tarą szarpnęło znajome poczucie winy i niższości - dwaj nieodłączni towarzysze Stefanii. “Nie możesz zmienić samego siebie”. Ta nieszczęsna, krępująca ręce filozofia ograniczonych ludzi przytłoczyła ją już w dzieciństwie, zahamowała jej prawidłowy rozwój. Ale w końcu udowodniła, że to nieprawda. Nie wróci już do tamtych czasów. Zmieniła się, rozpoczęła nowe życie.

- Nazywam się Tara Welles - oznajmiła stanowczo.

Oczy Katie błyszczały. Chciała odnowić ich stary związek, utrzymać swoją dominację, ale została pokonana. Nieobce jej było silne poczucie niezależności, więc łatwo rozpoznawała tę cechę u innych. Chociaż niechętnie, jednak postanowiła uszanować ją w najukochańszej osobie.

- Dobrze już, dobrze - odparła wzburzona. - Pewnie masz w tym jakiś cel. Będę siedziała cicho. Ale pamiętaj, cokolwiek chcesz osiągnąć, zawsze możesz na mnie liczyć.

Katie odeszła, a Tara zbliżyła się do Kinga i szukając pocieszenia, wsparła głowę na jego szyi. Miała wrażenie, że uszły z niej wszystkie siły. Nagle usłyszała za sobą cichy, metaliczny brzęk końskiej uprzęży. Chris stanął w drzwiach z siodłem i uzdą Kinga w rękach. Przeszedł przez stajnię, otworzył drzwi boksu i zbliżył się do czarnego ogiera.

- Umbacoora, pichi malla, warraweee - mruczał do niego w swoim języku. Spokojnie, mały, chodź do mnie.

Oparł siodło na żylastym ramieniu, a uzdę wręczył Tarze.

Uśmiechnęła się. Wyczuła, że odrodziło się między nimi dawne, nieme porozumienie.

- Chris, skąd wiedziałeś, że mam ochotę na przejażdżkę? - zapytała figlarnie.

Jego wielkie, pełne wyrazu oczy spojrzały na nią znacząco. Kryła się w nich pradawna mądrość i przenikliwość. Otoczyło ją bijące od nich ciepło.

- A może powinnam wziąć tego małego konika, na którym jeździłam wczoraj? - ciągnęła żartobliwie. - To jest przecież koń panienki Stefanii. Mówiono mi, że nikt go jeszcze nie dosiadł, oprócz niej.

Jak zwykle milcząc, Chris minął ją i ostrożnie, ale zdecydowanie założył siodło na wysoki grzbiet Kinga. Zacieśnił popręg pod jego brzuchem, wciągnął rzemienie w klamry i zapiął je. Wziął od Tary uprząż i stanąwszy za Kingiem, wciągnął ją na głowę konia. Na wyciągniętej dłoni podsunął ciężkie wędzidło tuż pod wielkie, żółte zęby zwierzęcia. King przyjął je bez oporu. Był teraz gotów do jazdy. Chris uważnie obejrzał go jeszcze raz i przeciągnął czarną ręką po jeszcze ciemniejszej sierści. Ogier drżał niecierpliwie, wyczekując upragnionej przejażdżki. Napinając szczupłe mięśnie, Chris podnosił nogi zwierzęcia, żeby sprawdzić kopyta. Tara zauważyła, że King nie zapomniał swojej starej, niebezpiecznej sztuczki i wciąż całym ciężarem napierał na doglądającego kopyt człowieka. Chris jednak był na to przygotowany. Zakończył wreszcie przygotowania i wyprowadził Kinga. Tutaj koń pokazał, jaki ma temperament. Rzucał się na boki i za nic nie chciał stać spokojnie. Chris przytrzymał kościstą ręką strzemię z jednego boku i Tara mogła wsiąść na grzbiet zwierzęcia z drugiej strony. Z całej siły trzymała szyję konia, żeby zniecierpliwiony nie ruszył z kopyta, widząc przed sobą bezkresną, wolną przestrzeń i wyczuwając jej zapach.

- W porządku. Trzymam go mocno.

Zebrała wodze w drobnych, silnych dłoniach. Chris puścił uzdę i ogier pomknął jak strzała, sadząc długimi, równymi susami. Tara wiedziała, że King może tak biec nawet cały dzień, jeśli zaszłaby taka potrzeba.

- Och, mój piękny, mój wspaniały, dalej, dalej - szeptała mu do ucha. Ale rumak nie potrzebował zachęty. Jego pani wróciła. Dokoła wstawał świeży, nowy dzień. Cały świat stał przed nim otworem, więc King włożył w galop całą swoją szlachetną duszę.

Jeszcze żadna konna wycieczka nie była dla Tary tak ważna jak ta. Przede wszystkim musiała rozładować napięcie, męczące ją nieznośnie od przyjazdu do Edenu. Chciała przypomnieć sobie, że wokół niej istnieje zdrowy, dobry, nieskażony świat, którego piękna nie zniszczy nawet Greg, ten robak czający się wśród płatków róży. Potrzebowała spokoju i rozległej przestrzeni, żeby w samotności zaplanować ostatni akt dramatu. Wydarzenia zbliżały się już do kulminacyjnego punktu. W ciągu następnych dwudziestu czterech godzin wszystko się rozstrzygnie, a ona będzie spokojna, gotowa i bez trudu zapanuje nad sytuacją. Teraz musi na jakiś czas zniknąć z Edenu. Najważniejsze to zaniepokoić Grega i pomieszać mu szyki. Niech martwi się o nią, niech się zastanawia, gdzie przepadła. W swojej naiwności myślał, że w Edenie Tara nigdzie się przed nim nie schowa. A tymczasem na tym bezkresnym obszarze potrafiłaby ukryć całą armię ludzi, a co dopiero samotnego jeźdźca z koniem. Tutaj nigdy jej nie znajdzie. Jest teraz wolna.

Mimo zatracenia się w szaleńczym galopie, Tara nie zapomniała o kolejnym elemencie swojego planu. Dzisiaj miała zjawić się Jilly. Dzika, zazdrosna miłość nie pozwoli jej siedzieć bezczynnie w Sydney, podczas gdy Greg zabawia się z rywalką. Tara zdecydowała, że nie powinno jej być przy spotkaniu byłych kochanków, teraz już nienawidzących się nawzajem. Obecność kogoś trzeciego mogłaby przeszkodzić im w kłótniach i bijatyce. Mimo to, chciała wiedzieć, kiedy Jilly wyląduje. Krążyła wokół domostwa, nie tracąc go z zasięgu wzroku. Zataczała szerokie pętle, oddalając się od niego, to znów podjeżdżając bliżej, jakby rysowała na ziemi ogromny kwiat.

Zanim usłyszała nadlatujący samolot, minęła już duża część dnia. Krajobraz stracił poranną, złotą świeżość. Słońce zalewało równinę ostrym, południowym blaskiem. Senny pomruk silników rozlegał się najpierw jak brzęczenie jakiegoś skrzydlatego owada. Tara, ukryta wśród akacji na niedalekim wzgórzu, patrzyła na rozgrywające się poniżej sceny, jakby była jednym z nieśmiertelnych mieszkańców Olimpu, obserwującym nędzne ludzkie istoty. Zaraz po wylądowaniu drzwi samolotu otworzyły się gwałtownie i Jilly niemal wypadła przez nie na zewnątrz. Pilot wyszedł na chwilę, postawił na ziemi torbę pasażerki, zasalutował i zniknął w kabinie. Drzwi znowu się zamknęły. Jilly przez moment stała rozglądając się ponuro, aż wreszcie chwyciła bagaż i mozolnie powlokła się do domu.

Greg biegł w jej stronę co sił w nogach. Chwycił ją mocno za ramię i wlókł z powrotem do samolotu. Krzyki i wymyślania niosły się daleko w czystym powietrzu.

- Co ty tu, do cholery, robisz?

- Nie mów tak do mnie, ty pieprzony draniu!

Trzymając Jilly jak więźnia, ciągnął ją wzdłuż lekkiego samolotu, starając się dotrzeć do drzwi. Z wściekłością, nie zwracając na nic uwagi, podsadził ją i usiłował wepchnąć do środka, ale silniki już pracowały i nieświadomy niczego pilot szykował się do startu. Kiedy Greg miał już dosięgnąć klamki, maszyna ruszyła, zbijając ich z nóg. Padli razem na ziemię, chroniąc się przed sunącymi tuż obok skrzydłami i podwoziem. Silny, mały samolot rozpędził się i uniósł w górę, spowijając ich chmurą czerwonego pyłu. Leżeli bez ruchu, splątani rękami i nogami. Przypominali ciała zalane stygnącą lawą podczas rozpustnej zabawy.

Greg oprzytomniał pierwszy i odskoczył od Jilly, jakby sparzył go jej dotyk. Oddalający się samolot zagłuszał wrzaski, a skłębiony rdzawy, czerwony i brązowy pył zasłaniał sylwetki. Tara widziała oboje niby przez krwawą mgłę. Wyglądali jak wygrażające sobie, niezgrabne marionetki. Ruszyli w kierunku domu.

Zawróciła rumaka i popędziła wprost w rozciągającą się przed nią bezkresną nicość.

- Dalej, mój piękny - szeptała w nastawione czujnie na jej komendy uszy. - Pokaż mi teraz, co umiesz.

- Greg, ty draniu! To boli! - wrzasnęła, czując jak żelazna ręka zaciska się na jej ramieniu.

Greg wciągnął Jilly do domu, nie zważając, że uderza jej ciałem o ściany i framugi drzwi. Nie odpowiedział, ale krótki oddech i zaciśnięte wargi świadczyły, że jest wściekły. Dotarli do salonu. Żeby ukryć narastający lęk, Jilly zaczęła krzyczeć wojowniczo.

- Gdzie ona jest? Nie mów mi, że jej tu nie ma! Wiem, że jest!

Greg nie zamierzał dyskutować z Jilly o Tarze.

- Nie wiem, o kogo ci chodzi.

- Ty wstrętny, śmierdzący krętaczu!

Z najwyższym wysiłkiem trzymał nerwy na wodzy.

- Kto ci powiedział, gdzie mnie znaleźć?

- A czy to ważne?

Jilly przelękła się jeszcze bardziej. Nie mogła przyznać, że spotkała się z Tarą kilka tygodni temu, oskarżała ją o romans z Gregiem i od tego czasu zwierzała się jej ze swoich kłopotów. Takie wyznanie z pewnością by go rozwścieczyło. Szybko przeszła do ataku.

- Gdzie jest Tara? Mam jej wiele do powiedzenia. Z rozkoszą opowiedziałabym jej pewną historię.

- Jilly...

Chyba po raz pierwszy w życiu opanowany Greg dowiedział się, co znaczy prawdziwy strach. W mgnieniu oka zrozumiał, jak niebezpieczna jest teraz Jilly. Może zburzyć wszystko, zniszczyć najważniejszą dla niego rzecz - związek z Tarą. Czyżby tylko po to odnalazł kobietę swego życia, żeby ją natychmiast stracić?

- Jilly, na miłość boską...

- I ty mówisz o Bogu? - wrzasnęła z oburzeniem. - Co ty wiesz o Bogu? Ty, który...

- Dość tego!

Jilly zmieniła temat.

- Dużo ich tu sprowadzałeś, oprócz niej?

- O kim mówisz?

- O innych kobietach - wyjaśniała szyderczo. - Puszczalskich, dziwkach, zdzirach, czy jak je tam nazwać.

Greg nie mógł znieść, że Jilly używa takich określeń mówiąc o Tarze, ale nie wiedział, jak ją powstrzymać. Nie chciał prowokować jej jeszcze bardziej. Zastanawiał się gorączkowo, jak usunąć ją z Edenu, zanim Tara zauważy jej obecność. Przeczuwał, że nie ma na to szans.

- Nie sprowadzałem tu żadnych kobiet - odparł wreszcie, próbując odzyskać panowanie nad sobą. - Słuchaj no...

- Jesteś ohydnym łgarzem!

Zrobił krok w jej stronę.

- Jilly, ostrzegam cię, nie podnoś głosu!

- A niby dlaczego? Boisz się, że ludzie zobaczą prawdziwą twarz Grega Marsdena? - Roześmiała mu się prosto w nos. Podeszła do barku i nalała całą szklaneczkę whisky. Uniosła ją w drwiącym toaście i wychyliła jednym haustem.

Potoczyła dokoła groźnym wzrokiem. - Gdzie jest Tara? Chcę się z nią zobaczyć! - zażądała.

Słysząc, że Jilly znowu wymienia imię jego ukochanej, nie potrafił się dłużej hamować.

- Nie ma jej tutaj, a nawet gdyby była, i tak nie pozwoliłbym ci się z nią spotkać. Wbij sobie to wreszcie do tej zakutej pały. Mam cię dość. Mam dość awantur, bijatyk i picia. Ciągle śmierdzi od ciebie whisky. Między nami już koniec. Skończone. Do niczego się nie nadajesz. - Przerwał i zmierzył ją lodowatym spojrzeniem. - Jesteś odrażająca.

Jilly jęknęła, jakby dostała cios w żołądek.

- Kochasz ją?

- Tak.

- Nie! - zawyła rozpaczliwie. - Nigdy w to nie uwierzę.

- Będziesz musiała - odparł z naciskiem. - A teraz wynoś się stąd. Wynoś się z mojego domu i z mojego życia. Z Pine Creek odlatuje rano samolot. Zaraz ktoś z osady cię tam odwiezie. I żebym więcej cię już nie oglądał, ani o tobie nie słyszał. Gdybyś umarła, nie posłałbym kwiatów na twój grób. Nie chcę cię znać! Rozumiesz?

Zamilkł, czekając aż jego słowa dotrą do niej w pełni. Jedno spojrzenie wystarczyło, żeby zobaczyć, że niczego nie przyjęła do wiadomości. Twarz nabiegła jej krwią. Podniosła wysoko głowę i nie miała zamiaru się poddać.

- Coś ci się pomyliło, Greg. To ona wyjedzie. Jeszcze dzisiaj wyrzucisz ją z tego domu i wyprawisz do Pine Creek na ten cholerny samolot!

- A jeśli tego nie zrobię?

- Jeśli nie... - Obnażyła w uśmiechu ostre, białe zęby. - Wtedy będę musiała iść na policję. Coś mi się wydaje, że zacznie mnie dręczyć sumienie. - Widać było, że dobrze się bawi. - Opowiem o pewnej romantycznej wyprawie łodzią po Alligator River. Ciekawe, jaką minę zrobią policjanci i wszystkie twoje wielbicielki, kiedy dowiedzą się, że ulubieniec kortów wepchnął do wody swoją bogatą żonę, a przy okazji pieprzył się z jej najlepszą przyjaciółką!

- Och, ty... - Greg nie umiał znaleźć odpowiednio mocnych określeń.

Jilly triumfalnie wychyliła jeszcze jedną szklaneczkę whisky.

- Ty głupia dziwko - powiedział wreszcie cicho. - Nie rozumiesz, że ty też jesteś w to zamieszana?

- Nieprawda. - W oku Jilly błysnęło szaleństwo. - Tak ci się tylko zdaje. Siedzisz w tym sam, przystojniaku, i to po same uszy. Oho! Szkoda, że nie widzisz swojej miny. Warto było lecieć przez cały kontynent, żeby to zobaczyć.

Podeszła dumnie do barku i nalała sobie alkoholu. Trzymała go w niepewności. Wiedziała, że ma przewagę. Usiadła na brzegu stołu i mówiła dalej.

- Jest jeszcze ktoś, kto wie, co się tam zdarzyło. Powiedziałam Filipowi.

- Filipowi? Dlaczego?

- Bo wciąż mnie kocha! Pewnie w to nie uwierzysz, ale tak jest. I wyobraź sobie, że za tobą jakoś nie przepada. Filip to najlepszy adwokat w całym Sydney. Wyciągnie mnie z tej afery, a ciebie obciąży całą winą. - Spojrzała mu bezczelnie w twarz, napawając się jego przerażeniem. - Przepadłeś, chłoptasiu. Mnie oskarżą najwyżej o to, że nie zameldowałam o wszystkim na policji. A wtedy... - Zastanowiła się. - Wtedy powiem, że mnie zastraszyłeś. Chciałeś mnie zabić, gdybym cokolwiek powiedziała. Tak. Przed sądem zeznawalibyśmy przeciwko sobie. Ale sam chyba rozumiesz, że to ty miałeś motyw!

Greg znieruchomiał, jak zwinięta sprężyna. Nie zwracając na niego uwagi, Jilly kpiła dalej. Sadystyczne dręczenie Grega sprawiało jej perwersyjną radość.

- Wiesz, oglądałam kiedyś, jak kastrują ogiera. Zrobiło mi się niedobrze. Ale ty znajdziesz się w jeszcze gorszej sytuacji, jeżeli nie zrobisz tego, co zechcę. Rozumiesz? Jeśli ktoś ma stąd wyjechać, to nie ja, tylko Tara. Kto ma ją o tym zawiadomić? Ty czy ja?

Nie zauważyła spadającej pięści, dopóki nie dosięgnął jej ogłuszający cios. Zwaliła się na ziemię. Czuła, że Greg stoi nad nią, kipiąc wściekłością, ale nie patrzyła na niego. Usiadła ostrożnie pośród szczątków roztrzaskanej szklanki i rozlanego alkoholu. Oparła się na łokciu.

- Chyba nie weźmiemy ślubu w kościele. To nie byłoby stosowne, prawda? Ostrożnie badała językiem wnętrze ust, sprawdzając, czy wszystkie zęby są na swoim miejscu. Poczuła smak krwi. Z wargi popłynęła szkarłatna strużka. - Taak. Zadowolimy się urzędem stanu cywilnego. Ale jakoś damy sobie radę. Filip jasno zapowiedział, że jeśli z nim się rozwiodę i wyjdę za ciebie, nic od niego nie dostanę. Trudno. - Dźwignęła się ciężko na nogi i spojrzała na Grega po raz pierwszy. - Forsa Stefanii w zupełności nam wystarczy. Czeka nas wspaniałe życie, koteczku.

Greg stał przed gablotą z bronią. W rękach trzymał strzelbę. Spokojnie i metodycznie złamał ją, nabił, złożył ponownie i opuścił wzdłuż boku. Zgodnie ze swoją naturą skorpiona postanowił ukłuć, a nie zmiażdżyć przeciwnika. Uśmiechnął się do Jilly.

- Ułożyłaś sobie wspaniały plan, ale nie wzięłaś pod uwagę jednej czy dwóch rzeczy, koteczku - przedrzeźnił wściekle użyte przez nią czułe słówko. - Jakiś czas temu spotkałem się z Billem McMasterem. Okazuje się, że nakłonił Stefanię, żeby umieściła w swoim testamencie dodatkową klauzulę. Nie wiem, może myśleli o tobie. Krótko mówiąc, jeżeli ożenię się jeszcze raz, nie dostanę ani centa. Absolutnie nic. Więc nie opowiadaj mi więcej żadnych bzdur o ślubie.

Uśmiechnął się, zadowolony, że odpłacił jej pięknym za nadobne.

- Powinnaś o tym wiedzieć.

Jilly zmieniła się w uosobienie rozpaczy. Poruszała wargami, jakby jej usta wypełniał suchy piasek. Greg zaśmiał się cicho i wyszedł z salonu.

Kiedy znalazł się na zewnątrz, jego wyczulone zmysły dostrzegły jakiś ruch na końcu korytarza, jakby ktoś umykał spod drzwi. Czyżby ich podsłuchiwano? Z wściekłością powtórzył sobie w myślach tok rozmowy. Zastanawiał się, co dokładnie mówili. Wystarczająco dużo, żeby wpakować nas oboje do więzienia - zadecydował ponuro. Natychmiast ruszył w pościg. Cały dom był pusty, tylko z kuchni dochodził jakiś głos. Katie rozpaczliwie nadawała przez radio sygnał Edenu.

- Eden wzywa Pine Creek, Eden wzywa Pine Creek. Pine Creek, słyszycie mnie? Tu Eden. Odezwijcie się, Pine Creek...

Greg podszedł bezgłośnie i stanął za nią ze strzelbą w ręku.

- Gdzie jest Tara?

Katie drgnęła i spojrzała na niego z wyraźnym przestrachem. Ona coś wie - stwierdził w duchu. Tylko spokojnie. Zachowuj się normalnie, a wszystko będzie dobrze.

- W sypialni jej nie ma. Już sprawdziłem.

Głos Katie brzmiał sucho i ochryple.

- Z samego rana pojechała gdzieś konno. Wyjaśniła, że chce się nad czymś zastanowić.

Stojące obok radio zatrzeszczało nagle i ożyło.

- Tu Pine Creek, tu Pine Creek.

Żadne z nich nie wykonało najmniejszego ruchu. Greg przygwoździł Katie spojrzeniem, jakby mówił “No, spróbuj tylko dotknąć nadajnika”.

- Zawołaj tu Chrisa i Sama. Niech naszykują Land Rovera. Spytaj, czy nie wiedzą, w jakim kierunku odjechała.

Z aparatu znów odezwał się anonimowy głos.

- Eden, tu Pine Creek. Pine Creek wzywa Eden. Katie, odezwij się.

Katie stała nieruchomo, niby zahipnotyzowana.

- No rusz się, stara kwoko - wybuchnął niespodziewanie Greg. - Na co czekasz? Będziesz tu stała cały dzień?

Jak wystraszony królik, odwróciła się i czmychnęła z kuchni.

- Eden? Eden? Jesteś tam? Tu Pine Creek...

Wziął do ręki mikrofon i wyrwał przewód z aparatu. Zdjął pokrywę z odbiornika i usunął ze środka jakąś część. Radio zamilkło. Schował część do kieszeni i wyszedł.

Przed domem czekał już samochód. Katie, Sam i Chris stali obok niego. W powietrzu unosiło się dziwne napięcie.

- Czy któryś z was widział rano pannę Tarę?

Bracia spojrzeli na siebie i potrząsnęli głowami.

- Co się z wami dzieje, do cholery? Śpicie, czy jak?

Zachowuj się naturalnie - nakazał sobie w duchu. Nie ma sensu ich drażnić.

- Dobrze. Jedźmy jej szukać. Gdzieś musi być.

Znajdziemy ją.

Złamał strzelbę i wręczył Samowi.

- Włóż to do samochodu. Przy okazji trochę postrzelamy. Upolujemy dla Katie parę królików.

Katie wciąż spoglądała na niego z niemym przerażeniem w oczach. Uśmiechając się tak miło, jak tylko mógł, wskoczył do samochodu razem z Chrisem i Samem. Dał sygnał do odjazdu.

Jilly stała wciąż w tym samym miejscu, gdzie zostawił ją Greg. Jej umysł wzbraniał się przed zrozumieniem tego, co usłyszała. Nic z tego nie pojmowała. Specjalna klauzula w testamencie? Stefania prześladowała ją nawet zza grobu, wymierzyła jej karę, pozbawiła majątku. Tak w minionych czasach postąpił stary Harper z jej ojcem. Straciła Grega. Jasno to rozumiała. Sam wyznał, że kocha Tarę, a jej, chociaż kiedyś tak chętnie z nią sypiał, nigdy tego nie powiedział, mimo że oddała mu się całkowicie, służyła mu i spełniała jego zachcianki. I za to wszystko dał jej taką nagrodę.

Podeszła chwiejnie do szafki z alkoholem i nalała sobie następną whisky. Żałośnie przytuliła szklaneczkę do piersi i próbowała wyobrazić sobie, co teraz z nią będzie. Widziała przed sobą czarną przyszłość, bez jednego błysku nadziei. Utraciła Grega, utraciła też Filipa. Zrozumiała, że mąż był dla niej jedyną podporą, finansową i moralną. Już dawno nie wydawał się jej tak atrakcyjny, jak w tej chwili. Mój Boże, co teraz począć? Zaczęła ogarniać ją panika, więc zrobiła to, co ostatnio zdarzało się jej coraz częściej. Sięgnęła po jedyną dostępną pociechę.

Rozdział XXI

Filip siedział na pokładzie samolotu lecącego z Ameryki. Nie umiał sobie wytłumaczyć, dlaczego zdecydował się na tę podróż. Jakie licho skłoniło go do powrotu? Obowiązki służbowe nie wzywały go do Australii. Większość interesów prowadził teraz na rynku amerykańskim, a mając do dyspozycji telefon i telefaks nie musiał już dłużej być fizycznie obecny w Sydney. Lubił mieszkać w Stanach. Nawiązał już nowe znajomości i prowadził ciekawe życie towarzyskie. Czuł się w Ameryce na tyle dobrze, że zastanawiał się, czy po rozwodzie z Jilly nie zmienić na dobre miejsca pobytu.

Jilly. To ona stanowi mój główny problem - stwierdził. Po ostatniej rozmowie z żoną miał szczerą nadzieję, że wreszcie odzyska spokój ducha i zapomni o długich miesiącach niepokoju i cierpień. Miał wrażenie, że sprawy między nimi doszły już do punktu kulminacyjnego, i to bez nacisku z jego strony, którego od początku nie chciał wywierać. Chociaż, szczerze mówiąc, nie zależało mu na rozwiązaniu małżeństwa, doszedł już do takiego stanu, w którym jakakolwiek decyzja, choćby dla niego nieprzyjemna, była lepsza niż piekło niepewności i skrywanych lęków. Po ostatnim pobycie w domu wracał do Ameryki może nie jako wolny człowiek, jednak przynajmniej o wiele spokojniejszy, niż w chwili przybycia do Sydney.

Ale co to znaczy być wolnym? Jak pozbyć się ciężaru, który dźwigało się z poświęceniem przez siedemnaście lat? Już na początku kariery, zanim jeszcze wyspecjalizował się w prawie handlowym, odkrył, że jeśliby otworzyć na noc drzwi więzienia, to rano trzy czwarte więźniów siedziałoby wciąż w swoich celach. Teraz zrozumiał, że również on nie potrafi uciec od długoletniego nawyku. Wciąż troszczył się o Jilly i czuł się za nią odpowiedzialny. Prawdę mówiąc, zamartwiał się o nią coraz bardziej. Nie wiedział, co zrobi pozostawiona własnemu losowi, w dodatku mając za towarzysza takiego łajdaka, jak Greg Marsden. Filip bał się nawet o tym myśleć. Trudno oczekiwać, żeby jakikolwiek mężczyzna zachował dobrą opinię o rywalu, który odebrał mu uczucie żony i zajął jego miejsce w łóżku. Ale Filip był wystarczająco rozsądny i doświadczony, by pojąć, że jego awersja do Grega ma głębsze korzenie. Marsden był człowiekiem zepsutym do szpiku kości i Filip z coraz większym niepokojem myślał o Jilly wydanej na jego pastwę.

Właśnie dlatego leciał teraz do Sydney, chociaż z trudem się na to zdecydował, będąc trzeźwym i zapracowanym adwokatem. Tłumaczył sobie, że wraca do domu tylko po to, żeby sprawdzić, czy Jilly uporządkowała swoje sprawy i czy daje sobie jakoś radę, a potem ostatecznie wyrzucić ją ze swych myśli i zająć się własnym życiem. Wielokrotnie próbował się z nią skontaktować, ale nikt nie odbierał telefonu. To jeszcze nic nie znaczyło, bo Jilly często wychodziła, przedkładając jakiekolwiek towarzystwo nad samotność w pustym domu. Jednak niepokoił się coraz bardziej, aż w końcu poprosił kolegę z biura przy Macquarie Street, żeby zajrzał na Hunter's Hill i powiadomił panią Stewart, że w Nowym Jorku mąż czeka na wiadomość od niej. Podał nawet jeszcze raz swój numer telefonu, na wypadek gdyby roztargniona Jilly gdzieś go zapodziała. I nic.

Wreszcie, klnąc własną głupotę, postanowił sam sprawdzić, co się dzieje, i wsiadł do samolotu. Może przy rozstaniu trzeba przejść przez kolejne etapy, tak jak w narzeczeństwie, tylko wszystko zmierza w przeciwnym kierunku - rozważał ponuro. Kiedy ludzie się poznają, wykonują różne kroki, żeby zbliżyć się do siebie, więc zapewne małżeństwo również rozpada się powoli i stopniowo. Muszę się od niej uwolnić i zrobię to obiecywał sobie. Tylko na razie... jakoś nie potrafię się na to zdecydować. Samolot podchodził do lądowania, a on wciąż rozmyślał nad swoimi problemami, nie znajdując rozwiązania ani pocieszenia. Gdy wreszcie dotarł na Hunter's Hill, miał większy zamęt w głowie, niż na początku lotu.

Opuszczony dom wygląda zawsze bardzo smutno. Jeszcze zanim taksówka zatrzymała się przed drzwiami, wiedział, że to nie jest chwilowa nieobecność. Jilly wyprowadziła się na dobre. Wściekły, że niepotrzebnie przemierzył taki szmat drogi, Filip otworzył drzwi i wszedł do holu. Zadrżał lekko, kiedy owionął go chłód opustoszałego domostwa. Nie musiał długo szukać pożegnalnego listu. Znalazł go na stoliku, tuż pod wiszącymi na ścianie jelenimi rogami. Dotarła do niego niezamierzona ironia gestu Jilly. Otworzył kopertę.

Drogi Filipie,

Nie znam daty twojego następnego przyjazdu do Sydney, więc nie wiem, kiedy ta wiadomość do ciebie dotrze, ale to bez znaczenia. Chcę cię zawiadomić, że odeszłam do Grega. Wyjdę za niego, chociaż ty nie chcesz w to uwierzyć. Nie próbuj mnie szukać. W rezydencji Harperów mnie nie znajdziesz. Zabiorę swoje rzeczy, jak tylko zdecydujemy, gdzie zamieszkamy. Przepraszam za wszystko i mam nadzieję, że z czasem będziesz znów myślał o mnie dobrze.

Całuję, Jilly.

PS. Życz mi szczęścia!”

Z ciężkim sercem Filip usiadł w fotelu. No cóż, przyjechał tu z Ameryki, żeby na dobre pozbyć się Jilly i rzeczywiście udało mu się, aż nazbyt szybko. Spaliła za sobą wszystkie mosty. Nie chciała nawet zostawić nowego adresu. Wyjść za Grega? Westchnął. Był jednym z prawników Harper Mining od kiedy rozpoczął praktykę. Jego firma, znajdująca się niedaleko siedziby koncernu na Bent Street, doglądała spraw Harperów od czasu, kiedy ponad pół wieku temu młody Maks wszedł do biura wprost z ulicy. Filip znał dodatkowy punkt w testamencie Stefanii, umieszczony tam przez Billa McMastera i sprawdzony wielokrotnie przez najtęższe głowy w całym świecie prawniczym. Wiedział, że Greg nigdy nie ożeni się z Jilly ani z kimkolwiek innym. Nic nie mógł na to poradzić. Zanotował sobie w pamięci, żeby zlecić komuś spakowanie dobytku żony. Potem usunie stąd swoje rzeczy i wystawi dom na sprzedaż, tak jak stoi, z całym umeblowaniem. Spojrzał dokoła. Nie wyobrażał sobie, żeby jeszcze kiedyś chciał zobaczyć to wnętrze. Sięgnął sztywno po telefon, i zamówił bilet na najbliższy lot do Stanów. Z trudem zniesie powtórną zmianę czasu, ale wszystko lepsze niż pobyt w tym domu.

- Halo? Czy to British Airways? Tak, przeprowadzi się do Nowego Jorku. To ostateczna decyzja.

Co za ciężkie cholerstwo! Katie przeklinała swoje siodło, uginając się pod jego ciężarem. Zmierzała właśnie do jednego z boksów. Jak tylko Land Rover oddalił się w chmurze pyłu i Greg zniknął jej z oczu, pośpieszyła osiodłać swojego konia. Zdecydowała, że włączy się do poszukiwań i nie zostawi Tary na łasce Grega. Wokół rozciągały się nieskończone bezdroża, a King potrafił pędzić jak strzała. Odnalezienie Effie, jak wciąż nazywała ją w myślach, będzie trudnym zadaniem. W porównianiu z nim, szukanie igły w stogu siana to dziecinna zabawa. Ale Katie znała ulubione trasy i miejsca Tary jak nikt na świecie i właśnie tam zamierzała pojechać. Lepsze to niż bezczynne siedzenie w domu.

- Jak się masz, staruszko?

Katie przecisnęła się z siodłem do boksu i zaczęła przygotowywać do drogi spokojną i raczej leciwą klacz. Od dzieciństwa mieszkała na wsi i umiała jeździć na wszystkim, co ma cztery nogi, ale żeby nie denerwować Chrisa, który zgodnie z zasadami aborygenów, nakazującymi szacunek dla starszych, troszczył się o jej bezpieczeństwo, Katie ostatnimi czasy zadowalała się stateczną, wiekową kobyłą. Peggy była spokojna, niezbyt bystra i z pewnością nigdy nie bryknęłaby, nie stanęła dęba, nie spłoszyłaby się i nie zrzuciła jeźdźca.

- Szkoda tylko, że nie potrafisz szybko biegać - zarzuciła jej Katie, wbijając chude kolano w bok cierpliwego zwierzęcia i dociskając popręg. - Dzisiaj masz dać z siebie wszystko, Peg. Musimy znaleźć Effie, i już.

Wyprowadziła klacz na dziedziniec i wsiadła z zadziwiającą zręcznością. Niebo na horyzoncie przybrało złowróżbną barwę. Czyste, rozświetlone powietrze gęstniało z każdą chwilą i zmieniało kolor z jasnozłotego na brudnożółty. Peggy wyczuła zmianę i zareagowała niespokojnie. Kładąc uszy po sobie, niechętnie posuwała się naprzód.

- Myślisz, że będzie burza? - zapytała Katie. - Może do nas nie dojdzie. Jest bardzo daleko, ale lepiej się pośpieszyć. No, dalej!

Nie zważając na własne bezpieczeństwo, nieugięta staruszka ruszyła w drogę.

Burza nadchodziła coraz szybciej. Niebo zaciągnęło się chmurami, a całą okolicę zalało nieprzyjemne, musztardowe światło. Wiatr przybrał na sile. Szarpał kępami akacji i wzbijał piaskowe wiry z suchej, czerwonej ziemi. Słońce opadało coraz niżej, oświetlając niesamowitym blaskiem ciężkie zwały chmur, gromadzące się na horyzoncie, jakby misa nieba chciała nakryć bezradnych mieszkańców równiny. Z północnego zachodu dobiegł pomruk grzmotu i przetoczył się nad Edenem.

Tara nigdy jeszcze nie zapuściła się tak daleko w głąb pustkowia. Gnała teraz do domu, prosząc dzielnego rumaka o jeszcze większy wysiłek. Chciała dotrzeć do bezpiecznego schronienia przed burzą, zanim przedwczesny zmrok uniemożliwi jej odnalezienie znajomej okolicy, skąd mogłaby łatwo trafić do Edenu. Ciemność zapadała szybko. Niebo zmieniało barwy, od złotej wzdłuż horyzontu, przez żółtą, miedzianą i krwistoczerwoną aż do czarnogranatowej, tam gdzie gromadziły się złowieszcze burzowe chmury. Ogier pędził niestrudzenie, dając z siebie wszystko. Pewnie wybijał kopytami rytm na spękanej ziemi, skacząc przez głazy i przedzierając się przez gęste zarośla. Tara mknęła prosto w środek nawałnicy jak czarny anioł zemsty i wzywała żywioły do pomocy.

Zostawiona w salonie Jilly na przemian szlochała, piła i zapadała w sen, żeby po krótkiej drzemce zacząć wszystko od nowa. Spędzone w samotności długie godziny, obolała twarz i rozmyślania o zmarnowanym życiu wpędziły ją w czarną rozpacz. Bliska utraty przytomności z powodu wlanej w siebie whisky, krążyła po pokoju, mamrocząc coś pod nosem. Od czasu do czasu, kiedy uzmysławiała sobie ironię sytuacji, w jakiej się znalazła, wybuchała szaleńczym śmiechem. Zwróciła nagle uwagę na oprawioną w ramkę fotografię Stefanii, ustawioną na gzymsie kominka. Podeszła do niej chwiejnym krokiem i z pijacką koncentracją wpatrywała się w zdjęcie, dotykając nosem zimnego szkła.

- Ha, Stefania! - wybełkotała. - Ciągle nie chcesz dać mi spokoju, co? Kiedyś obiecałam sobie, że Harperowie zapłacą mi za to, co zrobili mojemu ojcu. Ale mnie przydarzyło się to samo. Nie chciałam skrzywdzić cię tak mocno. Nie wiedziałam, że to będzie takie straszne. Och... -załkała. Znów wróciło do niej wspomnienie zakrwawionej twarzy Stefanii, znikającej w bagnie. - Tak bardzo się boję - mamrotała, zagubiona w labiryncie żalu nad sobą. - Pomóż mi, Stef, nie wiem co robić....

Zapadły ciemności, a Jilly była całkiem sama. Wtem ciszę nocy przerwał tętent kopyt. King wracał do domu równie pięknym galopem, jak wyruszył. Miał jeszcze tyle sił, żeby z łatwością przeskoczyć okalające dziedziniec stajni ogrodzenie, zamiast wbiec przez otwartą bramę. Zgrzany i spieniony, zakończył najpiękniejszą gonitwę swego życia. Tara z wdzięczności objęła go mocno za szyję. Potem zeskoczyła z siodła, zdjęła z konia uprząż, starannie go wytarła i nakryła pledem, żeby temperatura ciała nie spadła mu zbyt gwałtownie. W końcu nakarmiła go i napoiła, zostawiając na odchodnym dodatkową wiązkę pachnącego siana, jako nagrodę za dzisiejszy wysiłek.

Idąc przez dziedziniec zauważyła, że ledwie zdążyli przed burzą. Nawałnica zbliżała się nieuchronnie. To, co czeka mnie w domu, może być gorsze od szalejących żywiołów - myślała, zbierając w sobie odwagę.

- Ty... ty dziwko! Ty wstrętna krowo!

Roztrzęsiona Jilly stała przed nią na środku korytarza. W rękach ściskała szklaneczkę whisky.

- Jak się masz, Jilly.

- Ach, więc domyślałaś się, że przyjadę, co?

Chłodne powitanie Tary doprowadziło ją do szału.

- Ależ oczywiście.

Minęła rozwścieczoną kobietę i poszła dalej, opanowanymi ruchami ściągając rękawiczki do konnej jazdy. Jilly podbiegła i chwyciła ją za ramię.

- Co ty sobie, do cholery, myślisz? - wrzeszczała dziko. - Udajesz moją przyjaciółkę, a po kryjomu spotykasz się z Gregiem! Dlaczego? Nic z tego nie rozumiem!

Tara zignorowała jej krzyki.

- Gdzie jest Greg? - zapytała.

- Pojechał cię szukać. Wziął strzelbę, więc chyba będzie polował. Zawsze tak robi, kiedy czuje się osaczony.

- Idę zrobić sobie herbatę - oznajmiła i skręciła do kuchni. - Napijesz się? - rzuciła przez ramię, znikając w drzwiach.

- Słuchaj, co do ciebie mówię! Wracaj tu! - wołała bezsilnie Jilly. - Chcę z tobą porozmawiać. Tara!`nv

Tara odłożyła szpicrutę i rękawiczki. Z kamienną twarzą i chłodnym sercem sięgnęła po imbryk. Wiedziała już, że zrobiła słusznie, zostawiając Jilly i Grega samym sobie, żeby ukarali się nawzajem. Obojętnym okiem zauważyła spuchniętą wargę Jilly oraz granatowe sińce na policzku i brodzie. Odgadła też, jakie krwiożercze emocje zmusiły Grega do sięgnięcia po strzelbę, żeby odbierać życie bezbronnym stworzeniom, które nie zrobiły mu nic złego. Nie współczuła ani jej, ani jemu. Oni nigdy nie przejmowali się nikim oprócz siebie. Wszystko przebiega zgodnie z planem. Teraz nie ma już odwrotu.

Jilly wpadła do kuchni i zatoczyła się w stronę Tary, rozlewając whisky.

- Jak śmiesz odchodzić bez słowa? - wybuchnęła. - Mam do ciebie kilka pytań i żądam odpowiedzi, panno Taro! Dlaczego powiedziałaś mi, że wyjeżdżasz z Gregiem? No, dlaczego?

Już wkrótce to zrozumiesz, moja droga - pomyślała.

- Doszłam do wniosku, że musisz dowiedzieć się prawdy - oświadczyła głośno. - Uważałaś się za moją przyjaciółkę, więc nie chciałam cię oszukiwać. Myślałaś, że Greg jest twój, a on tymczasem zainteresował się mną. Powiedziałam ci wszystko szczerze, bo jakbyś jego spytała, na pewno by skłamał.

- A więc... a więc to prawda. Między wami coś jest. Od jak dawna to trwa?

- Jakiś czas.

Tara świadomie zachowywała między nimi dystans i krzątała się przygotowując herbatę, ale w rzeczywistości chodziło jej o to, żeby trzymać Jilly w napięciu.

- To znaczy jak długo?

- Nie wiem, nie liczyłam. Dla mnie to nic ważnego.

- Ach, rozumiem! - Tak jak przewidziała, jej odpowiedź rozwścieczyła Jilly. - Dla ciebie to tylko zabawa. Miła rozrywka. Dla kaprysu odebrałaś mi ukochanego mężczyznę i zrujnowałaś moje życie...

- To samo mogłaby ci powiedzieć Stefania. Prawda, Jilly?

Jilly podskoczyła, jakby ktoś dotknął ją rozpalonym żelazem.

- Co? Stefania? O co ci chodzi? Nic nie rozumiem. Dlaczego chcesz zabrać mi Grega? Co ja ci zrobiłam?

Pytanie zawisło w powietrzu. Tara zmierzyła ją zimnym, oskarżycielskim wzrokiem. Wystraszona Jilly wpadła w histerię.

- To przez ciebie! - krzyknęła wojowniczo. - Ty poróżniłaś mnie z Gregiem! Wszystko było dobrze, zanim się zjawiłaś! Kochał mnie... - Dopadła do Tary i wycharczała ze złością: - Wynoś się stąd! I to zaraz!

Zamachnęła się chwiejnie. Niezdarna ręka minęła twarz Tary i ześliznęła się po jej ramieniu.

- Ciekawe, co by powiedział Greg, gdyby to zobaczył? - zapytała Tara, spoglądając na Jilly z pogardą.

- Greg! - Zatrwożona rywalka od razu zrozumiała, o co chodzi. - Greg! Ten drań powinien tu być! Gdzie on jest?

- Och, jeśli tak ci na nim zależy - głos Tary stawał się coraz chłodniejszy - dlaczego nie osiodłasz konia i nie pojedziesz go szukać?

Słysząc tę ironiczną propozycję, Jilly poczuła się jeszcze bardziej wystraszona i bezradna. Wyjący nad Edenem wiatr zapowiadał rychłe nadejście burzy.

- Ale musisz być ostrożna, Jilly - ciągnął lodowaty i obojętny głos. - Wygląda na to, że będzie nawałnica. Uważaj, żeby cię nie zaskoczyła.

Jilly z trudem skoncentrowała wzrok na osobie, która wyśmiewała ją i dręczyła. Tara stała przed nią, uśmiechając się miło.

- No to jak, Jilly? Napijesz się herbaty?

Nieprzytomna z wściekłości i strachu cisnęła szklanką prosto w Tarę.

- Wypchaj się ze swoją herbatą! Wypchaj się! Wypchaj się!

Na zewnątrz szalała burza. Nadeszła z przerażającą szybkością, łamiąc gałęzie drzew, wzbijając w czarne powietrze tumany kurzu i opadłe liście. Dom wypełnił się diabelskim chórem jęków i zawodzeń, przechodzących od najcieńszego pisku do głuchych pomruków, jakby demony nocy oszalały z wściekłości. Błyskawice rozdzierały niebo raz po raz, a gromy uderzały jeden za drugim, niemal bez przerwy. Ulewny deszcz bił w dachy budynków, jakby chciał wgnieść je w ziemię.

Katie wpadła na dziedziniec tuż przed nawałnicą. Ocalił ją zdrowy instynkt wiejskiej kobiety. Wiedziała, w jaki sposób i kiedy uciekać przed zbliżającym się huraganem, jak statek przed sztormem. Potrafiła ustawić się z wiatrem, tak więc żywioły same doprowadziły ją do domu. Nie znalazła Effie. Mimo to przejażdżka wyszła jej na dobre. Katie była teraz wyczerpana, ale rozładowała męczące ją napięcie. Stara Peg nie zawiodła jej, a i ona sama nieźle się spisała. Mało kto w jej wieku zniósłby długą jazdę w tak ciężkich warunkach.

Uciekając śpiesznie przed pierwszymi, ciężkimi kroplami deszczu, Katie wprowadziła klacz do boksu i zadbała o jej potrzeby. Stała chwilę, napawając się spokojem panującym w stajni. Wchodząc do domu natknęła się na obiekt swoich poszukiwań. Tara stała przed drzwiami jednego z pokoi gościnnych.

- Effie! Myślałam, że zabłądziłaś! Szukałam cię!

Tarę wzruszyło oddanie staruszki.

- Och, Katie, przecież znasz mnie dobrze - oznajmiła z naciskiem. - Czy mogłabym tutaj zabłądzić?

Katie zaśmiała się radośnie, słysząc tę delikatną aluzję do ich wspólnego sekretu.

- Czy wiesz, że przybył do nas nieoczekiwany gość, Jilly Stewart? - zapytała Tara.

- Tak. Widziałam samolot. Słyszałam, jak się kłóciła z... z nim.

- Jest tutaj.

Otworzyła drzwi do pokoju. Katie ujrzała Jilly wyciągniętą na wznak w poprzek łóżka, z odrzuconą do tyłu głową. Z jej gardła wydobywał się chrapliwy oddech.

- Musiałam ją tu ułożyć. Piła chyba od rana. W kuchni dostała ataku histerii, a potem nagle przewróciła się i zasnęła. Zostawimy ją tu. Niech sobie odpocznie, dobrze?

- No, jasne.

- Jeszcze jedno, Katie. Zdajesz sobie sprawę, co się tutaj dzieje. Proszę cię, żebyś mi zaufała. Doskonale panuję nad sytuacją. Wiem co robię i jestem bliska celu.

Twarz staruszki pojaśniała.

- Och, Effie! Jeśli to naprawdę ty, zrobię wszystko, co tylko zechcesz. Tylko już od nas nie odchodź.

- Nie opuszczę was. Ale zostaw mi wolną rękę. Nie musisz dzisiaj gotować. Idź do swojego pokoju i kładź się spać. Ja też tak zrobię.

- W porządku.

- Dobranoc, Katie.

- Dobranoc.

Uszczęśliwiona Katie ruszyła do swojego pokoju. Zamierzała spędzić kolejny wieczór nad fotografiami, ale jak tylko znalazła się w łóżku ze starym, metalowym pudełkiem, trudy popołudniowej wyprawy dały o sobie znać i zasnęła jak dziecko.

Tara również czuła w całym ciele miłe efekty szaleńczej gonitwy. Ogarnęła ją słodka błogość. Każdy mięsień wydawał się rozciągnięty i sprężysty. Przez biodra i nogi przebiegały iskierki ciepła, jakie może wywołać tylko długa jazda. Stojąc w holu, przypominała sobie zmysłowy dotyk końskiego ciała. Wewnętrzna strona ud paliła ją lekko. Dawno już nie było jej tak dobrze we własnej skórze. Czas brać się do dzieła.

Jeszcze raz ostrożnie sprawdziła, czy Jilly śpi spokojnie i wróciła do swojego pokoju. Weszła do łazienki i odkręciła kurki nad wanną. Z kosmetyczki wyjęła kryształowy flakonik, odetkała i wlała do parującej wody kilka kropel drogocennej esencji. Nucąc cicho pod nosem, położyła na brzegu wanny francuskie mydło, najdelikatniejszą gąbkę, mleczko i olejki do ciała. Powietrze wypełniło się bijącym z wanny zapachem róż i piżma. Zrzuciła z siebie koszulkę, bryczesy, stanik i majteczki. Jej ubranie pachniało mocną, końską wonią, która nie odpowiadała jej obecnemu stanowi ducha.

Kąpiel była już prawie gotowa. Na wodzie unosiła się gęsta, mleczna piana. Tara przeszła do sypialni, żeby wybrać kasetę z odpowiednią muzyką. Jej ręka bez namysłu sięgnęła po nagrania starych francuskich piosenek o radościach i smutkach miłości.

- Plaisir d'amour - podśpiewywała. - O, słodka rozkoszy kochania...

Łagodna muzyka sączyła się przez drzwi łazienki. Tara zakręciła wodę, osłoniła włosy zawojem z ręcznika i weszła do wanny. Leżała spokojna i odprężona. Wokół niej pulsował zmysłowy, leniwy rytm kolejnej piosenki. “Sous le lilas, vin d'lilas” - zawodziła pieśniarka.

Zagubiłam się pośród mgły

Wkrótce spełnią się moje sny

Pod krzakiem dzikiego bzu.

Jak dobrze wino z tych kwiatów pić

Niech już będzie, co ma być

Pod krzakiem dzikiego bzu.

Podskakując na wyboistych bezdrożach, na wpół oślepiony strugami deszczu, Greg za wszelką cenę starał się utrzymać samochód na właściwym kursie i jak najszybciej dotrzeć do majaczących w oddali świateł Edenu. Strach i gniew szarpały jego sercem. Był wściekły na Jilly, a rzeź, jakiej dokonał, tylko częściowo go uspokoiła. Zżerała go obawa, że Tara nie zdoła wrócić cało i zdrowo do domu, jeśli dała się zaskoczyć burzy. Prowadził jak szaleniec, nie zważając na kamienie i nierówności terenu. Nie przejmował się, że siedzący z tyłu Chris i Sam obijają się o ścianki samochodu. Obchodzili go tyle, co sterta upolowanych psów dingo i królików, spoczywająca u ich stóp. Nie lękał się szalejącej burzy ani błyskawic, które raz po raz przecinały niebo, sięgając ziemi, jakby chciały dopaść pędzącego Land Rovera.

Z piskiem opon zajechał na dziedziniec i wyskoczył zza kierownicy, zanim jeszcze samochód zatrzymał się na dobre.

- Odprowadźcie go do garażu - polecił. - I powieście tę padlinę za domem.

Biegiem przebył dziedziniec i wpadł do domu. Był przygotowany niemal na wszystko, oprócz tego, co zastał. Cały dom tonął w ciszy i mroku. W kuchni nie znalazł nikogo. To mu nawet odpowiadało. Nie czuł się głodny i dzisiejszego wieczora Katie nie była mu potrzebna. Salon, jadalnia i biblioteka również świeciły pustką. W pokoju gościnnym natrafił wreszcie na Jilly. Głośne chrapanie upewniło go, że do rana nie będzie z nią żadnego kłopotu. Ale gdzie jest Tara? Z niepokojem podążył korytarzem pod drzwi jej sypialni. Wewnątrz paliło się światło. Doszły go tony nieznanej, kuszącej melodii.

Wino z bzu

Słodkie i mocne

Gdzie jest mój miły?

Wino z bzu

Co ja teraz pocznę?

Gdzie jest mój miły?

Nadstaw ucho i posłuchaj

Może to on? Wino z bzu

Nie dbam, co będzie potem

Wino z bzu

Na miłość mam ochotę...

Otoczona muzyką Tara rozkoszowała się ciepłą kąpielą. Pierwszy raz w życiu odbywała ekscytujący rytuał przygotowań do nocy miłosnej. Jej ciało pragnie Grega Marsdena, więc go dostanie. Ale najpierw doprowadzi je do perfekcji. Jej sztuka miłosna będzie równie doskonała jak jej zemsta. Starannie się namydliła, gładząc długie nogi i pieszcząc każdy załomek skóry. Była Tarą. Dotykanie własnego ciała sprawiało jej przyjemność i napawało dumą. Wytarła się do sucha i tak długo rozsmarowywała olejki i kremy, aż od stóp do głów stała się pachnąca, miękka i aksamitna. Otarła się o śmierć i dzięki temu zrozumiała, jak wielką wartość ma ciało. Wiedziała już, że trzeba je kochać, bo jest jedną z przyjemności życia. Ale miłość mężczyzny to zupełnie inna sprawa. Teraz ma ochotę właśnie na taką miłość.

W pokoju obok Greg również przygotowywał się do nadchodzącej nocy. Najpierw uporządkował sypialnię, usunął z niej ślady swojej bytności i poprawił leżące na łóżku poduszki. Zbiegł do kuchni, wziął butelkę szampana, dwa kieliszki i wrócił na górę. Wreszcie zdjął mokrą kurtkę, dżinsy, koszulę i spodenki. Potem wszedł pod prysznic. Uniósł twarz i pozwolił wodzie spływać pieszczotliwie po całym ciele. Cieszył się kąpielą jak dziecko, pluskał się i chlapał, zmywając z siebie napięcie. Z radością oczekiwał tego, co miało się zdarzyć. Wracały do niego urywki piosenki, którą usłyszał pod drzwiami Tary. “Wino z bzu... Gdzie jest mój miły?” Coraz bardziej podniecony mydlił ramiona, pierś i biodra. Jego apetyt wzrastał z minuty na minutę. “Wino z bzu... Na miłość mam ochotę.”

Burza nad Edenem rozszalała się na dobre. Atakowała samotne domostwo od północy, wschodu, południa i zachodu. Chris, ukryty w cieple stajni, nie czuł grozy tej przerażającej, niespokojnej nocy. Wiedział, że to tylko zabawa władcy gromów, Jambuwula, który żegluje na burzowych chmurach, żeby obdarzyć życiodajnym deszczem wyschniętą ziemię. Bez władcy gromów nie byłoby nowego życia, ponieważ to właśnie w chmurach mieszkają dusze dzieci i opadają z kroplami deszczu, żeby znaleźć sobie matkę wśród ludzi. Chris siedział w kucki w boksie Kinga. Wielki rumak przyglądał się spokojnie jego medytacjom. Nagle tubylec cicho zaintonował pieśń, której nauczyły go słyszane we śnie mistyczne głosy. W ten sposób brał udział w rytuale mającym się dokonać tej nocy. - Bano nato banjeeri, kupernatoma Baiame, słyszę głos pradawnego ducha i wołam do siebie, Ojcze Wszechrzeczy, niech potężne duchy wspomogą tę kobietę w jej nocnym zadaniu. Pokazałeś nam cud i piękno ciała kobiety. Nauczyłeś nas cenić siłę jej miłości, kiedy stworzyłeś Kunnawarrę, Czarną Łabędzicę i dałeś jej towarzysza, jako że kobieta nie może być doskonała bez mężczyzny a mężczyzna bez kobiety. Bez płomienia życia, który zapala się, kiedy mężczyzna i kobietą łączą się w pradawnym tańcu, zniknie całe piękno świata. Ciemność i chłód powrócą, żeby owładnąć ziemią. O Julunggulu, wielki Tęczowy Wężu! Kiedy narodziło się życie, w tańcach i śpiewie pradawnych duchów, ty rozciągnąłeś swe ciało na niebie i błogosławiłeś ludziom. Tęczowy Wężu, matko i ojcze wszystkich żywych istot, ty jesteś łonem i nasieniem, w tobie spoczywa siła obu płci. Bądź dzisiaj z tą kobietą i tak jak rządzisz księżycem i przypływami oceanu,napełnij jej rzeki wodą, niech ich fale biegną zwycięsko do samego morza!

Tara była gotowa. Odświeżona kąpielą, przepełniona słodyczą zmysłowej muzyki i mocnym zapachem piżma i róż, bijącym od jej gładkiej skóry, drżała w oczekiwaniu. Wyjęła z szuflady biały szlafroczek, ozdobiony koronkami przy rękawach i szyi. Włożyła go i przewiązała się różową, jedwabną szarfą. Spojrzała w lustro i zobaczyła piękną kobietę o błyszczących oczach i zarumienionych policzkach. Jestem już gotowa pomyślała.

Przez oszklone drzwi wyszła na werandę. Dopiero tutaj zobaczyła całą wspaniałość burzy. Kurtyny ognia przecinały niebo i nawet ulewny deszcz nie był w stanie ich zdławić. Dziki rytm natury udzielił się jej zmysłom. Stała chwilę, a potem odwróciła się i ruszyła do sypialni Grega.

Greg wyszedł właśnie spod prysznica i owinięty miękkim ręcznikiem sprawdzał jeszcze raz, czy wszystko jest w porządku. Nagle przez otwarte drzwi balkonowe spostrzegł na werandzie jakąś postać w bieli. Wstrzymał oddech. Była tak piękna, że mogłaby służyć za pierwowzór kobiety. Spoglądał na nią w ekstazie. Tara weszła do pokoju. Zbliżył się do niej bez słowa, wziął za rękę i podprowadził do fotela. Ta prosta czynność miała dla niego zmysłowy posmak. Dotyk ciepłych palców Tary wstrząsnął nim. Zaczął otwierać szampana, ale szło mu to niezdarnie. Nie mógł oderwać wzroku od swego gościa. Wydawało mu się, że Tara, odświeżona, jasna i pachnąca, emanuje subtelnym erotyzmem, jakiego nigdy dotąd nie spotkał. Ogarnęło go lekkie zmieszanie, kiedy zauważył, że pod ręcznikiem zaczyna mu nabrzmiewać charakterystyczne wzniesienie. Nie za szybko - upomniał się. Nie masz przecież czternastu lat.

Tara z nie ukrywaną fascynacją patrzyła, jak Greg otwiera butelkę. Nigdy jeszcze nie zdarzyło się jej studiować męskiego ciała z taką przyjemnością. Greg był taki piękny, od czubka głowy aż po szczupłe palce u nóg. Miał szerokie, mocne ramiona, na których wyraźnie rysowały się mięśnie. Pierś zdobił jasny jak opiłki złota meszek. Mocną opaleniznę szczupłego, płaskiego brzucha podkreślał śnieżnobiały ręcznik, zawiązany nisko na wąskich biodrach. Uśmiechnął się pod jej spojrzeniem. Uwielbiał, kiedy na niego patrzyła. Napełnił wreszcie kieliszki spienionym szampanem i podał Tarze jeden z nich.

- Za ciebie i twoją urodę - wyszeptał.

Wypili w milczeniu, jeszcze raz wznieśli toast i znowu wychylili kieliszki. Greg czuł, że mógłby tak siedzieć i patrzeć na nią całą noc, ale jednocześnie coraz bardziej pragnął jej dotknąć. Odstawił szampana na nocny stolik, podszedł do Tary, odebrał jej kieliszek i pomógł wstać z fotela. Przytulił ją, objął dłońmi jej twarz i podniósł do góry.

Jego pocałunek był miękki i słodki jak dojrzały owoc. Delikatnie badał jej usta, wsuwając język coraz głębiej. Tara przyjęła go skwapliwie, jakby piła wino. Chwyciła język zębami, trzymała przez chwilę, puściła i wyswobodziwszy się, okryła pocałunkami usta Grega, szyję i brodę, tam gdzie mogła dosięgnąć, stając na palcach. Znów przywarła do jego ust.

Opuścił ręce i gładził jej pośladki, przyciskając ciało Tary do swojego. Wyczuła długość i twardość naprężonej męskości. Znowu miała nad nim władzę i to ją ekscytowało. Przeciągnęła dłońmi po jego plecach, obwodząc zarys łopatek i ciesząc się gładkością skóry. Greg rozluźnił uścisk, odstąpił na krok i spojrzał na jej piersi, które prosiły, żeby uwolnić je spod cienkiej materii. Podprowadził ją do łóżka, usadził delikatnie i z czułością dotknął najpierw jednej piersi, potem drugiej. Pełne, różowe sutki rysowały się pod cienkim jedwabiem. Rozwiązał szarfę i zsunął szlafroczek z jej ramion. Jeszcze nigdy Tara nie widziała, żeby mężczyzna odnosił się z tak pełnym czci uwielbieniem do ciała ukochanej kobiety. Kiedy pieścił jej biust z oddaniem i zręcznością, po raz pierwszy miała wrażenie, że ta część jej ciała należy całkowicie do niej. Uklęknął przed nią i wargami badał kontury piersi, chwytając raz jedną, raz drugą sutkę ustami. Wypełniła ją obezwładniająca radość. Czuła, jak gdzieś w środku zapala się w niej płomień ekstazy. Greg ujął jej piersi w obie dłonie i wtulił między nie twarz. Dotyk szorstkiej brody na aksamitnej skórze zelektryzował Tarę.

Greg pchnął ją na łóżko i rozchylił szlafroczek wzdłuż całego ciała. Głaskał jej brzuch i nogi, odkrywając ustami i dłońmi wrażliwe punkty, których istnienia nawet nie podejrzewała. Z rosnącym pożądaniem chwyciła jego rękę i położyła ją na trójkącie u zbiegu ud, gdzie miękkie, brązowe loczki były już mokre od miłosnej rosy. Namacał palcami ciepłą wilgoć, odnalazł najwrażliwszy punkt. Tara drgnęła pod jego dotknięciem. Pochylił się i delikatnie pieścił ją językiem, aż przeszyło ją nieznane dotąd uczucie. Nie wiedziała, gdzie jest i co robi. Chwyciła jego głowę, przycisnęła do siebie i w krótkim, dojmującym spaźmie osiągnęła szczyt.

Przerzuciła ramię przez twarz, jakby chciała się za nim ukryć i wyszeptała:

- Przepraszam.

Greg roześmiał się leniwie.

- Nie ma za co przepraszać. Jeśli raz tak łatwo ci się udało, to na pewno uda ci się jeszcze wiele razy. Daj, pokażę ci.

Wsunął palce między jej uda i natychmiast znowu stała się gorąca i wilgotna. Greg wyczuł płynące soki i spojrzał na nią łobuzersko.

- Sama widzisz! - roześmiał się.

Rozpalona do nieprzytomności, postanowiła wyrwać się spod jego mocy. Wzięła go za ramiona i pchnęła na łóżko. Zerwała ręcznik, który wciąż otaczał jego biodra. Rozciągnięty niedbale Greg napawał się siłą swego obnażonego członka i fascynacją, z jaką spoglądała na niego Tara. Ujęła go oburącz wyczuwając jego gładkość i masywność. Przesunęła nim lekko po piersiach i okryła delikatnymi pocałunkami. Ukryła twarz w ciemnozłotych włosach na podbrzuszu. Greg czuł, jak narasta w nim napięcie, ale wiedział, że w przeciwieństwie do kobiety, mężczyzna nie może zbyt rozrzutnie gospodarować swoją energią. Pokazał Tarze, jak ma sprawiać mu przyjemność, nie doprowadzając do szczytu rozkoszy. Wzruszyła go zarówno jej niewinność, jak i zapał do odkrywania nowości.

Tara miała wrażenie, że w przyśpieszonym tempie uczy się żyć od nowa, tym razem bezbłędnie opanowując tę sztukę. Jej wiara we własne siły rosła z każdą chwilą, tak jak jej pożądanie. Pierwszy etap miłosnej nocy zaostrzył tylko apetyt. Coraz bardziej pragnęła rąk Grega na swoich piersiach, biodrach i udach. A jeszcze bardziej pożądała jego męskości. Chciała czuć ją dłońmi, wargami, udami, mieć ją w sobie. W końcu znudziło ją powtarzane szeptem “jeszcze nie”. Wskoczyła na Grega i całą siłą wzięła go w siebie, zaciskając mięśnie i nie pozwalając mu się wydostać ze swego wnętrza. Zaskoczony, nie mógł już dłużej się kontrolować.

- Ty łajdaczko! - jęknął w dzikiej ekstazie i dotarł do celu z szybkością i siłą rozpędzonej lokomotywy.

Kiedy oboje zaspokoili już najsilniejsze pragnienie, ale rozbudzone zmysły wciąż żądały więcej, mogli oddać się spokojnym, delikatnym pieszczotom. Zadaniem Tary było przywrócić Grega do życia, jak sam to określił. Dotykała palcami i wargami każdego zakamarka jego ciała, gładziła po szyi, całowała zagłębienie na biodrach. Odkryła, że jego sutki są równie wrażliwe jak jej własne, a delikatny masaż podstawy pleców sprawia mu taką samą przyjemność. Skóra na wewnętrznej stronie jego ud była delikatna jak bibułka i wolna od złotobrązowego meszku, pokrywającego resztę nóg. Ze zdziwieniem ujęła w dłonie ciężkie jądra i zastanawiała się nad dziwną niefrasobliwością natury, która umieściła coś tak cennego w takim delikatnym opakowaniu. Z każdym odkryciem wzrastało jej podniecenie. Była tak wilgotna od soków miłości, jakby miała za chwilę cała się rozpłynąć. Zanim skończyła swe badania, Greg odzyskał utraconą energię.

Przewrócił ją na plecy i wtargnął w nią gwałtownie. Długimi, rytmicznymi, gładkimi ruchami doprowadził ją do słodkiego, gwałtownego spełnienia. Nagły dreszcz dojmującej rozkoszy wstrząsnął ciałem Tary. Dopiero gdy upewnił się, że doszła już do szczytu, sam dał ujście napięciu, dopływając do celu na ostatnich falach jej ekstazy.

Leżeli jak dwoje kochanków, których morze wyrzuciło na brzeg wieczności. Oświetlało ich czyste, jasne światło, sączące się z nieba, teraz już wolnego od chmur. Nawałnica minęła Eden i odeszła szaleć gdzie indziej. Duchy nieba, duchy przodków i sam wielki Tęczowy Wąż dokonali swego dzieła. Tara stała się wreszcie kobietą.

Rozdział XXII

Dan zbliżył się ostrożnie do domu Harperów. W Sydney nie miał samochodu, więc przyjechał na Darling Point taksówką. Zapłacił kierowcy już przy wjeździe w aleję prowadzącą do rezydencji i ostatnie ćwierć mili przebył pieszo. Uważna obserwacja wykazała, że takie środki ostrożności były niepotrzebne. Na terenie posiadłości nie dostrzegł nikogo. Wielki biały dom spał w porannym słońcu. Na podjeździe nie parkowały żadne samochody; wokół nic się nie poruszało. Dan czuł coraz większy niepokój. To był jedyny ślad Tary, na jaki udało mu się natrafić. Czyżby wiódł donikąd?

Z cierpliwością właściwą lekarzowi, zdecydował się czekać i patrzeć. Jego wytrwałość nie została nagrodzona. Nie zauważył jakiegokolwiek ruchu. Nikt nie wchodził ani nie wychodził. Dan schronił się w cień drzew, zwieszających gałęzie ponad ogrodzeniem, tuż obok bramy, i zatopił się w rozważaniach. Kiedy po raz pierwszy zaniepokoił się o Tarę? Nie pamiętał. Ale teraz wydawało mu się, że od chwili poznania wyczuwał w niej coś dziwnego. Wciąż pamiętał, jak wyglądała podczas pierwszej konsultacji - miała okaleczoną twarz i ciało, ale jej niezwykłe oczy błyszczały odwagą i zdecydowaniem. Już wtedy wiedział, że opowiadając swoją historię, skłamała. Obrażenia tego rodzaju nie mogły być skutkiem wypadku samochodowego. Od początku otaczała się mgłą tajemnicy. W głębi dumnego serca, zranionego równie srodze jak ciało, ukrywała jakiś bolesny sekret.

Dan wiedział z doświadczenia, że czas leczy niemal wszystkie rany. Ale czas działa powoli i nie używa środków znieczulających. Ostatnie spotkanie z Tarą udowodniło, że nie przestała cierpieć. Jej kłopoty jeszcze się nie skończyły. Zgadywał, że postępuje według jakiegoś narzuconego sobie planu, który ma doprowadzić do rozwiązania dręczących ją problemów. Podziwiał ją za to. Znał jej odwagę i wierzył, że dopnie swego. Jednak kiedy fragmenty układanki zaczęły tworzyć jaśniejszy obraz sytuacji, a szczególnie po wizycie zaniepokojonego sierżanta Sama Johnsona, zaczęła go dręczyć obawa, że przeciwnik Tary okaże się mocniejszy, śmielszy i dużo bardziej okrutny niż ona. Och, Taro, najdroższa moja - pomyślał. Dlaczego mi nie zaufałaś? Jak mogę ci pomóc, kiedy nawet nie wiem, gdzie jesteś?

Aleją przejechał wolno samochód dostawczy, burząc ciszę okolicy i wyrywając Dana z zadumy. Czas na zdecydowany atak. Spróbował otworzyć bramę, ale jak trafnie przewidywał, była zamknięta. Otaczający teren rezydencji mur zbudowano bardziej dla ozdoby, niż dla ochrony przed niepożądanymi gośćmi. Wysportowany mężczyzna nie miał trudności z jego pokonaniem. Nie bacząc na to, że może zniszczyć ubranie, Dan podskoczył, wsparł się na krawędzi muru i podciągnął do góry. Bał się, że ktoś go zauważy, więc bez zatrzymania opuścił się sprawnie na miękką ziemię po drugiej stronie. Starł grudki błota z rąk i kolan i rozejrzał się badawczo.

Porośnięty zieloną murawą teren wznosił się łagodnie. Gęsta roślinność tworzyła znakomitą osłonę. Dan ruszył ostrożnie w stronę domu, kryjąc się za kępami drzew i krzewów, rozrzuconymi po parku. Starał się nie myśleć, czy dobrze robi wdzierając się na teren prywatny. Odsuwał od siebie widok krzyczących nagłówków gazet, które podsuwała mu wyobraźnia: “Lekarz z Queenslandu aresztowany na gorącym uczynku - włamanie do rezydencji”. Obszedł dom z jednej strony, nie dostrzegając nikogo z mieszkańców. Znalazłszy się na tyłach, podszedł do skraju zarośli tak blisko, jak tylko się odważył, i przez gałęzie spojrzał na scenę przed sobą.

Zielony trawnik znowu opadał faliście, sięgając do samego brzegu wody i głębokiej przystani, gdzie stał zacumowany jacht Harperów. Wielki kwadratowy dom stał dumnie na wzniesieniu. Wszystkie okna z tej strony miały zaciągnięte zasłony i żaluzje, żeby pokoje nie nagrzały się zbytnio gorącym, porannym słońcem. Na tarasie rozstawiono krzesła ogrodowe i leżaki, ale w tej chwili nikt na nich nie odpoczywał. Tuż za patio jakiś chłopiec miarowym kraulem przemierzał tam i z powrotem długość basenu. Rozciągnięty na brzegu owczarek dyszał ciężko, znużony upałem.

Nagle pies drgnął, podniósł uszy i zaczął węszyć. Zerwał się błyskawicznie i odwrócił głowę w stronę kępy drzew. Warknął ze złością i szczekając głośno ruszył prosto na Dana.

Wypłoszony z kryjówki, Dan wyszedł zza drzew i zrobił parę kroków naprzód. Kiedy pies już miał go dopaść, przyklęknął na jedno kolano, tak że ich oczy spotkały się.

- Dobry piesek - odezwał się tak przyjaznym i swobodnym głosem, na jaki mógł się w tej sytuacji zdobyć. - Spokojnie. Jesteś dobrym pieskiem, co? - Z niewysłowioną ulgą spostrzegł, że zwierzę zatrzymało się o krok od niego, wciąż czujne, ale nie agresywne. - W porządku, stary - dodał spokojnie, chociaż wciąż jeszcze był zdenerwowany.

- Kim pan jest?

Cienki, nerwowy głos dobiegł go znad basenu. Chłopiec wygramolił się z wody i stał zaciskając w dłoniach ręcznik, jakby dla obrony.

- Jestem przyjacielem, zapewniam cię - odkrzyknął Dan. - Dzwoniłem do bramy, ale nikt nie odpowiedział.

- To jest teren prywatny. Nie wolno tu wchodzić. - Chłopiec mówił z rezerwą, ale już się nie bał.

- Muszę cię przeprosić. Zwykle nie zachowuję się w ten sposób, ale tu chodzi o coś ważnego.

Mały szedł ostrożnie przez trawnik. Dan nie śmiał poruszyć się ani o centymetr, żeby nie sprowokować psa. Widział obok siebie bystre oczy i ostre zęby. Owczarek spokojnie czekał na podejście chłopca, ale widać było, że w każdej chwili gotowy jest do ataku.

- Czego pan chce? Co pan tutaj robi?

- Nazywam się Dan Marshall. Szukam Grega Marsdena.

- Nie ma go tutaj. Jesteście przyjaciółmi?

Tego jeszcze brakowało - pomyślał Dan.

- Nie, nie jesteśmy - zaprzeczył z naciskiem i zobaczył, że na twarzy chłopca odmalowała się ulga. - Jestem przyjacielem Tary Welles.

A ty jesteś jej synem. Masz takie same oczy - dodał w myślach.

- Tara! - W głosie chłopca zabrzmiała radośniejsza nuta.

- Zna ją pan?

- Jest mi bardzo bliska. Miałem nadzieję, że ktoś tutaj zna miejsce jej pobytu. Może ty coś o tym wiesz?

Dan mówił z przejęciem i mimowolnie zrobił krok w stronę chłopca. Pies wydał z siebie gardłowy pomruk. Mały uśmiechnął się.

- Spokojnie, piesku. Siad. - Owczarek ucichł. - Nazywa się Kajzer - wyjaśnił chłopak. - Jest bardzo ostry. Naprawdę.

- Wierzę. Sam widziałem.

- Zwykle nie dopuszcza tutaj nikogo. - Mały spojrzał na Dana z namysłem.

- Chyba rozpoznał we mnie przyjaciela. Tak mi się wydaje.

Odwrócili się bez słowa i ruszyli trawnikiem pod górę.

- Od jak dawna zna pan Tarę?

Widać było, że rozmowa na ten temat sprawia chłopcu przyjemność.

- Prawie rok.

Czyżby ten chłopak coś wiedział? - zastanawiał się Dan. Może czegoś się domyśla.

- Gdzie pan ją poznał?

- W mojej klinice, w Północnym Queenslandzie.

- W Północnym Queenslandzie! - Na obliczu dziecka odmalowała się zaduma. - Więc jest pan lekarzem, tak?

- Zgadza się.

Dan zdał sobie sprawę, że z tarasu obserwuje ich jakaś milcząca postać. Spojrzał do góry i zobaczył dziewczynę. Jej twarz, tak samo jak twarz chłopca, była mu znajoma z fotografii, które widział w sypialni Tary, w jej mieszkaniu na Elizabeth Bay. Dziewczyna była zamyślona i smutna.

- To moja siostra, Sara. A przy okazji, ja nazywam się Dennis.

Okrążyli basen i wspięli się kamiennymi schodami na taras. Dziewczyna nie poruszyła się.

- Saro, to jest doktor Marshall.

- Dzień dobry.

Dan starał się, żeby powitanie zabrzmiało lekko i serdecznie.

- Przyjaźni się z Tarą - ciągnął Dennis.

Sara zerknęła na niego podejrzliwie, ale widać było, że mięknie.

- Nie jestem znajomym Grega Marsdena. - Jakiś instynkt podpowiedział mu,że ta wiadomość zjedna mu dziewczynę. - Szukam Tary.

Patrzyła na niego długą chwilę, aż wreszcie zdecydowała, że można mu zaufać.

- Proszę do środka - oznajmiła.

Salon przywitał ich rozkosznym chłodem. Dan rozejrzał się po luksusowym, elegancko urządzonym pokoju. Jego wzrok przyciągnęła fotografia na stoliku.

- To nasza mama - Dennis podążył za spojrzeniem gościa. - Wszyscy mówią, że ona nie żyje, ale ja...

- Zamknij się, Dennis! - Twarz Sary wykrzywił ból. - Przestań! Obiecałeś, że już nie będziesz do tego wracał.

- Słuchaj, Dennis - Dan z trudem zachował spokój. - Gdzie jest Tara i Greg?

- Pojechali do Edenu.

- Do Edenu?

- To nasz wiejski dom, aż na Terytorium Północnym.

Serce Dana skurczyło się. Przecież to jest gdzieś na północnym zachodzie, setki mil stąd. Dwa razy dalej niż na Wyspę Orfeusza, skąd właśnie przyleciał. Jedna myśl goniła drugą. Musiał coś postanowić, zaplanować.

- Doktorze Marshall... - Dennis uchwycił się jego łokcia i spoglądał na niego ze skrywaną nadzieją. - Widziałem Tarę już przedtem...

- Przedtem?

- Zanim przyjechała tu z Gregiem na weekend.

- Spędziła tu weekend z Gregiem? - Szarpnął nim ostry skurcz zazdrości.

- Nie, nie. Odjechała zaraz po lunchu. Ale spotkałem ją jeszcze dawniej. W szkole. Robiła mi zdjęcia, jak grałem w piłkę. Widziałem ją z bliska. Zastanawiałem się, dlaczego mnie fotografuje. To zdarzenie utkwiło mi w pamięci.

Sara stała obok i przyglądała mu się lekceważąco, ale słuchała z uwagą.

- Kiedy tu przyjechała, rozpoznałem ją. Zapytałem ją o to, ale wszystkiemu zaprzeczyła. Nie chodzi tylko o mnie. Kajzer też ją poznał. Spędziła tu prawie cały dzień, a im dłużej z nią rozmawiałem, tym bardziej wydawało mi się, że...

Zaległa martwa cisza.

- Co ci się wydawało? - zapytał cicho Dan.

- Że jest naszą mamą!

Łzy napłynęły do oczu chłopca. Odważył się wreszcie głośno dać wyraz swojej szaleńczej nadziei. Sara podskoczyła niecierpliwie, jakby nie mogła dłużej znieść tej sceny.

- Doktorze Marshall, dlaczego ona trafiła do kliniki w Queenslandzie? Co się jej stało?

Dan zawahał się. Nie chciał, żeby niespodziewana wiadomość zbyt mocno wstrząsnęła dziećmi. Ale Dennis nie ustępował.

- Mówił pan, że spotkaliście się prawie rok temu.

- Tak było.

- Mniej więcej w tym samym czasie zdarzył się mojej mamie ten... wypadek. - Zamilkł na chwilę i zaraz wybuchnął gwałtownie: - Pewnie wydaje się panu, że zwariowałem...

- Nie zwariowałeś, synku. - To ostatnie słowo wypowiedział z łatwością. Twarz Dennisa zbielała, a usta zacisnęły się w wąską linię, tak smutną i nienaturalną u małego dziecka.

- Czy Tara Welles jest naszą matką?

- Tak.

Dennis opadł na krzesło i wybuchnął płaczem. Dziewczynka stała sztywno wyprostowana, nie mogąc zrobić żadnego ruchu i patrzyła przed siebie pustym wzrokiem. Nagle z bolesnym krzykiem zaniosła się łkaniem. Rzuciła się w ramiona Dana, szlochając spazmatycznie.

- No, no - uspokajał ją.- Już wszystko w porządku. Wasza matka żyje.

W Sarze jakby pękła jakaś tama. Wylewała z siebie cały tłumiony żal i poczucie winy. Dan czekał spokojnie. Rozumiał, że dzieci muszą dać ujście targającym nimi uczuciom ulgi i radości. Kiedy łzy przestały cieknąć i obydwoje uspokoili się, Dan wrócił do najważniejszego tematu.

- Jak można najszybciej dotrzeć do Edenu, do Tary?

Sara zamyśliła się.

- Tam nie ma telefonu.

- Eden leży na pustkowiu - dodał chłopiec.

- A samolot?

- Jest tam mały pas startowy. Niewielki samolot mógłby wylądować.

Dan rozważał gorączkowo wszystkie możliwości. Polecieć z Sydney do Darwin, a stamtąd wynająć awionetkę... Wstał zdecydowany.

- Doktorze Marshall... - Sara odzyskała całkowity spokój. Jak to czasem bywa w jej wieku, nagle z małej dziewczynki zmieniła się w niemal dorosłą kobietę. - Doktorze Marshall, wyruszamy z panem.

- Och tak, bardzo proszę... - błagał Dennis.

Dan spojrzał najpierw na jedno, potem na drugie. Patrzyły na niego oczy Tary. Musiał ulec.

- W porządku. - Uśmiechnął się. - Polecimy razem.

- Tak, tak. Jasne. Dziękuję za telefon. I życzę powodzenia.

Joanna Randall z namysłem odłożyła słuchawkę. Jason przysiadł na oparciu biurowej kanapy. Pytająco uniósł jasne brwi.

- Czy to był nasz nieustraszony doktorek? - zapytał.

- Właśnie. Okazuje się, że Tara jest gdzieś w głębi kontynentu, w jakimś tam Edenie, z Gregiem Marsdenem.

Jason spodziewał się takiej wiadomości.

- No cóż, mamuśka, nie będziemy się zastanawiać, po co tam pojechali - stwierdził beztrosko.

- Sama nie wiem.

Joanna wciąż nie mogła dojść do siebie po wizycie Dana. Nie zdecydowała jeszcze, czy uwierzyć w to, co od niego usłyszała. Przy pierwszej okazji zwierzyła się ze wszystkiego Jasonowi.

- Jeśli chociaż połowa tego, co mówił jest prawdą...

Jason roześmiał się.

- Znowu zaczynasz. Mówiłem ci już, że w twoim wieku nie należy dręczyć się niedorzecznymi spekulacjami. Za chwilę dokonam przełomu w twoim sposobie myślenia. Całe pokolenia będą mi za to wdzięczne.

Joanna nie była w nastroju do żartów.

- Do rzeczy, Jason.

- Dobrze. Moim zdaniem, to nie ma znaczenia.

- Co nie ma znaczenia?

- Nie ma dla nas najmniejszego znaczenia, czy Tara jest Stefanią Harper, czy nie.

- Ty chyba oszalałeś - zezłościła się.

- Cierpliwości. Wysłuchaj swojego ulubionego artysty. Oczywiście, można powiedzieć że w wymiarze mistycznym, platonicznym czy metafizycznym liczy się, kim jest Tara. Jeśli rzeczywiście znajduje się teraz w niebezpieczeństwie, to bardzo dobrze, że nasz mężny doktor spieszy jej na pomoc niczym oddział kawalerii. Niewykluczone jednak, że tych dwoje wybrało się po prostu na słodki miesiąc miodowy. Dzielny doktorek zrobi z siebie idiotę i będzie tam równie mile widziany, jak wąż w rajskim ogrodzie. Ale dla Joanny Randall i Jasona Peeblesa nie ma to żadnego znaczenia.

- W dalszym ciągu nic nie rozumiem!

- Przegraliśmy. Ty i ja. Nieważne, kim jest Tara i który z walecznych rycerzy zwycięży, ona i tak skończy z karierą modelki. - Joanna gapiła się na niego bez słowa. To, co powiedział, nie przyszło jej wcześniej do głowy. - Kogokolwiek wybierze, na pewno nie będzie to mały Jason. Zjawiłem się na arenie przed tymi dwoma głupkami i nic, zero, klapa. Nie znalazłem klucza do jej serca. - Uśmiechnął się smutno. - Na którego zawodnika stawiasz, mamuśka? Który zdobędzie rękę pięknej damy? Po mojej prawej stronie mistrz ekstraklasy Marsden, wędrowny donżuan, znany od Brisbane do Perth rozpruwacz damskich majtek. W niebieskim narożniku pretendent do tytułu, doktor Marshall, milczący ale groźny, ideał każdej myślącej kobiety. Który z nich jest twoim faworytem?

Jason zamilkł.

Do Joanny zaczynało powoli docierać, co chciał wyrazić. Instynkt podpowiedział jej, że miał rację. Jason w ogóle rzadko się mylił. Obdarzony był zarówno rozsądkiem, jak i intuicją. Jego rady często ułatwiały jej podjęcie trafnej decyzji. Spojrzała na niego z uwagą.

- A jak ty się będziesz czuł, kiedy któryś z nich wygra?

Wzruszył ramionami.

- Przez ostatnie miesiące bardzo się starałem, żeby w ogóle nic nie czuć. Ostatnio w pewnym stopniu mi się to udaje. Nie można mieć wszystkiego. Któż o tym wie lepiej niż ja, staruszko. Jakoś to przeżyjemy, ja i moje ego. - Odwrócił się do niej z promiennym uśmiechem. - A jeszcze szybciej dojdę do siebie, jeżeli mamuśka znajdzie mi kolejny piękny, długonogi wieszak na ubrania do jesiennej kolekcji.

- Chyba masz rację - odparła wolno Joanna.

- Zawsze mam rację! - krzyknął z udawanym oburzeniem. - Nie spieraj się ze mną! Wyjmuj swoje próbne zdjęcia. Przekopiemy szuflady i znajdziemy twarz przyszłości, a jeśli nawet nie przyszłości, to z pewnością następnych kilku sezonów. Jakie jest najważniejsze hasło w naszym biznesie? No, powtarzaj za mną...

- Trzeba wciąż być na przodzie - wymamrotała odruchowo.

- Brawo! - Wyciągnął rękę i poklepał ją serdecznie po ramieniu. - I nie martw się o mnie. W Sydney jest trzysta tysięcy więcej kobiet niż mężczyzn, a w dodatku większość tych facetów to ukryci homoseksualiści. Na pewno znajdę dziewczynę, która nie tylko mnie zechce, ale w dodatku będzie mi wdzięczna!

Nad Edenem wstawał świt, gasząc gwiazdy na pogodnym niebie. Na rozciągającej się nad ziemią przejrzystej czaszy nie było żadnego śladu po wczorajszej straszliwej burzy. Zniknęły gęste, sine chmury, rwane na strzępy huraganowym wiatrem, oślepiające błyskawice i strugi ulewnego deszczu. Cały świat był jasny i czysty, jakby na nowo stworzony. Drzewa i trawy lśniły w pierwszych błyskach rannego słońca. O zdarzeniach minionej nocy przypominała tylko jaskrawa, wielobarwna tęcza, przecinająca szerokim łukiem niebo.

Gdzieś na równinie odzywała się krzykliwym głosem kokabara, przypominając duchom niebieskim, że ukazała się już gwiazda poranna i muszą dorzucić więcej drew do wielkiego ognia, który ogrzewa ziemię. Czas już, żeby zapłonął jasnym płomieniem. Chris wyłonił się ze stajni i powitał radosnego zwiastuna nadchodzącego dnia pełnym szacunku ukłonem, ale nie odezwał się ani słowem. Dobrze wiedział, że jeśli ktoś obrazi kokabarę albo spróbuje naśladować jej zaraźliwe, beztroskie wołanie, ptak nie obudzi już więcej doglądających ognia duchów i nieprzeniknione ciemności znów okryją ziemię, jak w czasach, zanim Praojciec obdarzył ludzi światłem.

Chris spojrzał w górę i zobaczył doskonały łuk tęczy, rysujący się śmiało i ostro na perłowym niebie. Zatrzymał się i pozwolił, żeby duchy przodków wytłumaczyły mu znaczenie tego zjawiska. Julunggul, Tęczowy Wąż, pradawny stwórca wędrował w nocy po niebie, obdarzając to miejsce swoją mocą i siłą. Chris zauważył, że tęcza pobladła i zniknęła, żeby już po chwili zajaśnieć wyraźniej i barwniej niż przedtem. Wtedy zrozumiał kolejną, groźniejszą wiadomość, jaką niósł ten znak. Dawno temu, kiedy świat był młody i wojujące plemiona nie umiały jeszcze żyć w zgodzie, rozwścieczony łowca cisnął kamieniem i zabił kogoś, kto go kochał. Rzucił tak mocno, że kamień wzleciał pod niebo i tam rozpadł się na dwoje, ukazując w swoim wnętrzu wielki, błyszczący opal. Bijące z niego kolorowe światło zdawało się opłakiwać dokonaną zbrodnię. Właśnie ono utworzyło pierwszą tęczę. Po dziś dzień, dla tych, którzy umieją czytać takie znaki, jest ona świadectwem, że ktoś popełnił jakiś okrutny czyn i uszedł bez kary. Smutne łzy pękniętego opalu znów spadają na ziemię. Ale Tęczowy Wąż był tutaj. Od niego zależy istnienie wszystkich stworzeń. Jego obecność zwiastuje i życie, i śmierć, i niespodziewane zwroty ludzkiego losu. Chris przyjął w milczeniu wiadomość z niebios i w duszy pogodził się z nieuchronnością zapowiedzianych mu zdarzeń.

Tara obudziła się, kiedy tylko pierwszy brzask przeniknął do sypialni Maksa. Wysunęła się cicho z wielkiego, dębowego łoża i nie spojrzawszy nawet na śpiącego mężczyznę, wróciła do swojego pokoju. Włożyła szybko bluzkę i bryczesy. Równie cicho podążyła do kuchni. W ręku ściskała mały flakonik, który wyjęła z dna kosmetyczki. Otworzyła kredens, odnalazła ukrytą tam przez Katie butelkę wina i uważnie wlała do niej zawartość flakonika. Zakorkowała butelkę, mocno nią wstrząsnęła, otworzyła jeszcze raz i powąchała. Miała nadzieję, że ostry, słodki zapach domowego wina zagłuszy woń środka nasennego, i nie pomyliła się. Wreszcie zrobiła użytek ze specyfiku, który Dan przepisał jej w klinice na Wyspie Orfeusza. Wiedziała, że Katie sięgnie po butelkę jeszcze przed południem, więc kiedy zaplanowana przez nią akcja dojdzie do punktu kulminacji, staruszka będzie twardo spała w zaciszu swojego pokoju.

Wyrzuciwszy flakonik do kosza, Tara wybrała największą z tac, jakie znalazła w kuchni, i przeszła do salonu, gdzie w barku stały butelki whisky, sherry, brandy i porto. Uważnie, żeby nie robić hałasu, umieściła wszystkie na tacy i uginając się pod ich ciężarem, ostrożnie wyniosła do spiżarni. Postawiła tacę na podłodze, zamknęła drzwi a klucz schowała do kieszeni. Nikt tu nie wejdzie - pomyślała z satysfakcją. Kiedy Jilly się obudzi, nie znajdzie swojej jedynej pociechy, bez której tak trudno jej przetrwać dzień.

W końcu znalazła kartkę papieru i ołówek. Napisała krótką notatkę.

“Ranek jest taki piękny, że mam zamiar osiodłać Kinga i pojechać do Diabelskiej Skały. Nie

budź nikogo. Wrócę na kolację. Do zobaczenia”.

Z rękawiczkami i szpicrutą w dłoni opuściła dom tylnym wyjściem i ruszyła w stronę kwater dla służby. Wsunęła kartkę pod drzwi Katie i poszła do stajni. Nie zdziwił ją widok Chrisa, który czekał na nią cierpliwie w boksie. Siodło i uprząż leżały przy drzwiach. Razem wyczyścili konia i przygotowali go do jazdy. Tara wyszła ze stajni pierwsza, a za nią Chris, prowadząc Kinga. Po wczorajszej wyprawie Katie spała głęboko i nie była jeszcze całkiem rozbudzona, kiedy usłyszała stukot kopyt na dziedzińcu. Pomyślała sennie, że to pewnie Effie wyrusza na swój poranny galop. Ten dźwięk słyszała każdego ranka w czasach, gdy Stefania mieszkała jeszcze w Edenie. Nie ma potrzeby wstawać. Leżała, z przyjemnością słuchając zamierającego tętentu. Potem ułożyła się wygodniej, chcąc zdrzemnąć się jeszcze chwilę, zanim będzie musiała rozbudzić się na dobre.

Jak zwykle, pierwsza świadoma myśl, która rankiem zaświtała w głowie Grega, dotyczyła jego samego. Udało ci się, chłopie. Strzał w dziesiątkę - zamruczał w duchu jak tłusty kocur. Z zadowoleniem przypominał sobie zdarzenia minionej nocy, w wyobraźni jeszcze raz leniwie przeżywając najlepsze momenty. Nieśpiesznie przywołał wspomnienie ciała Tary, jej piersi o dużych, wyrazistych sutkach, białych ud i kontrastującego z nimi trójkąta ciemnych, sprężystych włosków. W myślach odwrócił ją na bok i wszedł w nią od tyłu. Natychmiast poczuł znajomą sensację w członku, który zwykle o tej porze miał swoje wymagania i domagał się ich spełnienia. Greg lubił seks o poranku bardziej niż o jakiejkolwiek innej porze dnia. Wyciągnął niedbale ramię, żeby przyciągnąć Tarę do siebie. Tym razem nauczę ją kilku bardziej wymyślnych sztuczek - pomyślał.

W miejscu, gdzie powinno leżeć rozgrzane ciało, jego ręka znalazła tylko chłodną pustkę. Od razu zrozumiał, że go oszukano. Jak ona mogła... jak śmiała tak go zostawić? Natychmiast pojął, że nie wyszła pod prysznic, ani nie wymknęła się, żeby naszykować śniadanie. Z pewnością nie zjawi się z powrotem w swoim ślicznym szlafroczku, z tacą wyładowaną sokiem pomarańczowym, parującą kawą, rogalikami i szampanem dla uczczenia miłosnych szaleństw nocy. Ogarnęła go mroczna wściekłość. Wyskoczył z łóżka jak wielki tygrys, który rusza na łowy.

Słońce stało już wysoko na niebie. Sam, zajęty ścinaniem uschniętego drzewa, martwił się o Katie. Odrąbywał właśnie grube konary, a staruszka uparła się, że będzie odciągać je na bok i rżnąć na mniejsze kawałki. W takim upale, jak dzisiejszy, była to bardzo ciężka praca, a Sama wychowano zgodnie z tradycją plemienia, według której szacunek dla starszych jest najświętszym obowiązkiem. Kolejny już raz usiłował namówić Katie, żeby odpoczęła.

- Zostaw to mnie - odparła, dysząc ciężko z wysiłku. - Dam sobie radę. Nie bój się, nie dostanę ataku serca, jestem na to za stara i zbyt żylasta. Jeszcze tyle roboty nam zostało. Nie zawracaj mi głowy, ty uprzykrzony marudo.

Prawdę mówiąc, wraz z upływem dnia Katie ogarniał coraz większy niepokój i tylko gwałtowny, wysiłek fizyczny pomagał jej go zagłuszyć. Dobry nastrój, jaki miała rano, kiedy usłyszała odjazd Tary, minął nagle po przeczytaniu karteczki od niej. Po jakie licho Effie wybrała się do Diabelskiej Skały w sercu pustkowia? Jazda tam i z powrotem zabiera cały dzień. Zazwyczaj nikt nie wyprawia się tam sam. Dawniej Stefania dobrze znała drogę, tak samo jak każdą ścieżkę czy szlak, wydeptany nawet przez najmniejszą zwierzynę w promieniu wielu mil i na pewno by niezabłądziła, ale po tak długiej nieobecności? Jeśli coś przytrafi się jej albo Kingowi, nie odnajdą nawet ich kości.

Uświadomiła sobie, że podniecona i wyczerpana zdarzeniami poprzedniego dnia, nie opowiedziała Tarze o podsłuchanej rozmowie Grega i Jilly. Tak bardzo ucieszyła się, kiedy Tara dała jej do zrozumienia, kim jest naprawdę i dopuściła ją do swej tajemnicy, że zapomniała podzielić się z nią zasłyszanymi przypadkiem nowinami. Szła wtedy korytarzem i mimo woli zwróciła uwagę na podniesione głosy, wymyślające sobie i obwiniające się nawzajem. Ale ze mnie głupia, stara baba - sklęła się w duchu, niemal szlochając ze złości. Ale co mogła teraz zrobić? Tylko czekać na powrót Effie i dopiero wtedy zawiadomić ją o wszystkim. Na razie musi jakoś przetrwać godziny dzielące ją od zapadnięcia zmroku, a przede wszystkim trzymać się blisko Sama, kiedy Greg jest w pobliżu. Nie zapomniała, z jakim wyrazem twarzy wszedł do kuchni, gdy usiłowała skontaktować się przez radio z Pine Creek. Pamiętała też, że zepsuł nadajnik i w ten sposób odciął Eden od reszty świata. Effie mówiła, żeby jej zaufać. Niewątpliwie ma jakiś plan. Ona się jeszcze z tobą policzy staruszka wygrażała w duszy Gregowi. I nie uda ci się zaskoczyć Katie Basklain, ty draniu!

- Katie! - Okrzyk Grega rozdarł jej uszy i mimo wojowniczych myśli, poczuła strach. - Gdzie jesteś? Wszędzie cię szukam!

Nawet w południowym upale Greg był blady z tłumionej furii i Katie bała się spojrzeć w jego pociemniałe gniewem oczy.

- Gdzie jest panna Welles? No, mów!

- Wyjechała konno przed śniadaniem. Zabroniła mi cię budzić.

- Gdzie pojechała?

- Do Diabelskiej Skały.

- Co takiego! - Głos drżał mu z wściekłości. - Skąd, do cholery, wiedziała o tym miejscu?

- Ja... Ja jej powiedziałam - skłamała Katie na poczekaniu.

- Co ci strzeliło do głowy! W jedną stronę jedzie się trzy albo cztery godziny. Może się zgubić. Może... - Zesztywniał z przerażenia. - Jeśli cokolwiek się jej stanie... - Nie dokończył. Złowroga groźba zawisła nad jej głową. Odwrócił się i ruszył w stronę zabudowań.

Niespodziewanie Katie poczuła się bardzo stara i zmęczona. Sam, ze współczuciem patrzący z góry na jej drobną postać, zauważył, że zachwiała się, jakby miała za chwilę upaść. Zszedł szybko z drzewa, wziął ją pod rękę i pomógł odzyskać równowagę. Katie oparła się z wdzięcznością na jego muskularnym ramieniu i zwróciła ku niemu wysuszoną, pomarszczoną twarz.

- Zaprowadź mnie do domu, proszę. Jest mi jakoś dziwnie.

Powoli wrócili do kuchni. Sam usadził Katie na krześle. W chłodnym pomieszczeniu staruszka odzyskała nieco sił, ale zdecydowała, że lepiej będzie dopomóc naturze i pokrzepić się kropelką alkoholu.

- Trzeba mi czegoś na wzmocnienie - oświadczyła. - Dla uspokojenia nerwów. Widzisz ten kredens? W środku stoi butelka i szklanka. Podaj mi je.

Nie po raz pierwszy tego ranka Katie sięgnęła po sporą dawkę swojego osobistego lekarstwa.

Rozdział XXIII

- Chris! Gdzie jesteś, do diabła! Chris!

Kipiąc gniewem, Greg pędził przez dziedziniec w kierunku zabudowań gospodarczych. Cały czas wzywał Chrisa. Chciał, żeby pomógł mu osiodłać jednego z koni. Nie mógł znieść myśli, że Tara znowu mu się wymknęła. Każdy nerw w jego ciele drapieżnika nastawiony był na polowanie. Czuł, że musi jej dopaść.

- Chris!

Dotarł wreszcie do stajni i wpadł do środka, ale nigdzie nie zobaczył aborygena. Klnąc ordynarnie, wybrał najszybszego konia, znalazł siodło i uprząż i w szaleńczym pośpiechu zaczął przygotowywać zwierzę do drogi. Wyprowadził konia na zewnątrz i wskoczył na siodło.

Z najwyższą irytacją zauważył w pobliżu Chrisa. Szedł spokojnym krokiem, jak zwykle pogodny i obojętny.

- Chris! Chodź tutaj!

Aborygen zawrócił i nieśspiesznie podszedł do stojącego w strzemionach Grega.

- Gdzie pojechała Tara? W którą stronę?

Chris wzruszył ramionami.

- Nie mogła odjechać daleko. Którego konia poleciła ci osiodłać?

Mężczyzna w milczeniu wbił w niego wielkie, błyszczące oczy.

- Chcesz powiedzieć, że... Nie, chyba żartujesz!

Greg zmienił się na twarzy. Zeskoczył z konia, rzucił wodze Chrisowi i wbiegł do stajni. Uprzednio nie spostrzegł w pośpiechu, że znajdujący się na końcu budynku boks Kinga stoi otworem. Wielki rumak gdzieś zniknął. Rycząc wściekle, Greg odwrócił się i pognał na zalany słońcem dziedziniec.

Chris stał wciąż w tym samym miejscu, niedbale trzymając wodze w jednej ręce. Greg rzucił się prosto na niego, unosząc do góry ciężką szpicrutę.

- Ty skończony idioto! Nie wiesz, że nikt nie może jeździć na Kingu!

Podbiegł bliżej i zamachnął się, żeby zdzielić Chrisa przez twarz. Aborygen błyskawicznie wysunął rękę i nie okazując strachu powstrzymał spadające w dół ramię. Jego palce zacisnęły się jak żelazne kleszcze. Greg zawył z gniewu, wyswobodził ramię, chwycił wodze i dosiadł konia. Zostawił Chrisa w spokoju, wbił pięty w boki zwierzęcia i ruszył przed siebie. Żeby nie marnować czasu na otwieranie bramy, przeskoczył przez ogrodzenie i zostawiwszy po prawej obszerny barak, który służył jako hangar dla awionetki, pomknął wzdłuż domu na szeroki podjazd, wiodący wprost na rozległe pustkowie otaczające Eden.

Nagle dostrzegł, że Jilly wybiega z domu i chce przeciąć mu drogę.

- Musisz ze mną porozmawiać! - krzyknęła wojowniczo. - Od dawna cię szukam!

Pędziła na oślep przed siebie, jakby chciała rzucić się pod kopyta. Klnąc, Greg zjechał na bok i zatrzymał konia.

- Czego chcesz, ty głupia dziwko!

- Widziałam was tej nocy! - Posiniaczona twarz Jilly wykrzywiła się w zwycięskim grymasie. Miał ochotę stłuc ją na miazgę. - Nie spodziewałeś się tego, co? Byłeś tak podniecony, że nie przyszło ci do głowy, żeby zasłonić okno. Nie pomyślałeś, że ktoś o tej porze mógłby spacerować po werandzie. Ale ja wszystko widziałam! Patrzyłam, jak się kochaliście!

- Chyba nie czujesz się najlepiej - odparł z pozornym spokojem.

- Co takiego? Zobaczymy, jak ty się będziesz niedługo czuł! - Wpadała w coraz większy szał. - Już ja cię urządzę! Idę na policję. Nic mnie nie obchodzisz. Powinni cię skazać na śmierć. Chciałabym zobaczyć, jak cię wieszają. Będziesz cierpiał jak ja teraz. Usmażysz się w piekle, wiesz? Doprowadzę do tego, że do końca życia zamkną cię w pudle. Nigdy więcej jej nie zobaczysz!

Nigdy więcej nie zobaczyć Tary... Czerwona mgła przesłoniła mu oczy.

- Wynoś się stąd! - usłyszał własny, zmieniony głos.

Widząc szaleństwo w jego wzroku, Jilly odwróciła się i zaczęła uciekać. Rzucił się za nią w pogoń, jak myśliwy ścigający lisa. Biegła wzdłuż hangaru, słysząc za sobą grzmiący tętent. Wreszcie udało się jej dopaść przejścia między budynkami, zbyt wąskiego dla konia. Dotarła do ogrodzonego dziedzińca i sądziła, że jest tu bezpieczna. Stanęła, żeby chwycić oddech. Wtem, ku swojemu przerażeniu, dostrzegła, że jeździec przesadził ogrodzenie. Wielki, potworny cień zwierzęcia zasłonił na chwilę słońce. Krzycząc szukała jakiejś kryjówki. W ustach jej zaschło, płuca rozsadzał ból a w uszach dudnił huk podkutych żelazem kopyt.

Greg wył jak zwierzę. W nozdrzach czuł woń jej krwi. Jak ogar goniący zająca zapędzał ją raz w jeden, raz w drugi kraniec dziedzińca. Jilly umykała krzycząc i szlochając, dopóki nie opadła z sił. Widziała już siebie pod kopytami, czuła jak żelazne podkowy tną cienki materiał sukni, miażdżą ciało i kości. Upadła. Greg zobaczył, że ofiara już się nie broni i z radosnym, pełnym żądzy mordu okrzykiem skierował na nią konia.

Dla niego leżąca na ziemi postać to nie była Jilly. W chwili, kiedy nierozważnie zaczęła mu grozić, jakieś mroczne szaleństwo zapanowało w jego duszy. Nie myślał już o niej jak o człowieku. Nawet nie czuł do niej zwykłej nienawiści. Stała się nędznym robakiem, którego należało zniszczyć, ponieważ stał na drodze do zdobycia Tary. Ustawił konia przodem do niej i poganiając go z całej siły ruszył wprost na leżącą postać.

Jeszcze trzy kroki... dwa... W chwili kiedy ciężkie kopyta powinny wgnieść miękkie, bezbronne ciało w ziemię, Greg oprzytomniał na krótką chwilę i dotarło do niego to, co wie każdy jeździec. Koń nigdy z własnej woli nie nadepnie na człowieka, jeśli tylko ma choćby najmniejszą możliwość, żeby tego uniknąć. Greg poczuł, że jego rumak spina się pod nim i zbiera wszystkie siły. Wiedział, co za chwilę zrobi i mógł temu zapobiec. W ostatniej sekundzie wielkie zwierzę podkuliło kopyta i zwinnie jak kot przeskoczyło nad Jilly, szybując kilka stóp nad jej nieruchomym ciałem. Potem jeszcze raz odbiło się, przesadziło ogrodzenie i gnało przed siebie, zadowolone, że skończyły się już krwawe łowy. Greg nie usiłował go zawrócić. W głowie miał teraz jedno. Myślał o Tarze. Skierował się ku Diabelskiej Skale i pogalopował najszybciej, jak mógł.

Wychylony do przodu, rytmicznie poganiał konia, zmuszając zwierzę do maksymalnego wysiłku. Wkrótce jego pomniejszona odległością sylwetka zniknęła z pola widzenia. Opierając się o drzwi stodoły, Chris obserwował go bez drgnienia oka, dopóki jeździec i koń nie zmienili się w chmurę czerwonego pyłu na horyzoncie. Potem wszedł do środka. Stałatam nieruchomo Tara z Kingiem. Godziny wytrwałego czekania opłaciły się. Wyprawiła Grega z Edenu w pogoń za cieniem. Teraz miała wolną rękę. Mogła przystąpić do realizacji następnej części planu.

- Dziękuję, Chris - oświadczyła i oddała mu wodze. Pogładziła masywną szyję Kinga, a on nachylił głowę i nastawił uszy do dalszych pieszczot.

- Szkoda, że nigdzie dzisiaj nie pojedziemy - wyszeptała. - Może jutro.

Koń prychnął, uniósł przednią nogę i władczo uderzył kopytem o ziemię.

- Będziemy mieli jeszcze niejedną okazję - zapewniła go. - Trochę cierpliwości, mój piękny. Już niedługo... Koń dmuchnął jej delikatnie w twarz ciepłym oddechem o zapachu świeżego siana.

- No dobrze, Chris. - Tara niechętnie przerwała ten spokojny, nastrojowy moment, ale musiała rozstać się z Kingiem. - Zaprowadź go teraz do boksu.

Patrzyła, jak drobny aborygen, sięgający zaledwie do wielkiej, lśniącej piersi konia, pociągnął zwierzę delikatnie, na znak, że pora ruszać. Razem wyszli ze stodoły na dziedziniec.

- Hetra akamarei, alidgea guy pichi, dalej, idziemy, tylko szybko.

Słysząc głos Chrisa, King bez oporu kroczył naprzód i po chwili obaj zniknęli w stajni.

Tara wyjrzała na zewnątrz. Nie dostrzegła już nawet obłoku kurzu na równinie. Przeszła przez dziedziniec w przeciwnym kierunku niż Chris i podążyła do domu. Weszła do kuchni tylnymi drzwiami. Tuż za progiem stał czujny Sam. Katie siedziała za stołem i nalewała do szklanki ostatnie krople wina. Od pół godziny nieprzerwanie przemawiała do Sama.

- To mi dobrze robi na nerwy, rozumiesz. Tylko dlatego piję. Jako lekarstwo. Raz, jak spadłam z konia i nieźle się potłukłam, zapisał mi je pewien lekarz. Pomogło mi. Ale coś muszę ci wyznać... - Katie upiła łyk mocnego, słodkiego wina i przez chwilę trzymała w ustach. - Wcale mi ono nie smakuje. Ani trochę. - Na dowód, że nie kłamie, pociągnęła jeszcze łyk i skrzywiła się. - Muszę je pić, kiedy jestem chora albo zdenerwowana. Stawia mnie na nogi...

Tara obserwowała ją z miłością i współczuciem.

- W takim miejscu jak to, trzeba być mocnym, sam wiesz najlepiej. Mam tyle roboty... - Katie niewyraźnie wymawiała słowa. Powieki zaczynały jej opadać. - Muszę upolować jeszcze jednego królika do pasztetu. Zaraz biorę strzelbę... Ja nigdy nie pudłuję...

Machnęła zawadiacko ramieniem i opadła na stół.

- Pomóż mi, Sam - odezwała się Tara. Weszła do kuchni, stanęła za Katie, chwyciła ją pod ramiona i uniosła do góry. - Weź ją za nogi.

Razem podnieśli drobne, żylaste ciało i zsunęli je z krzesła.

- Co się dzieje? - protestowała nieprzytomnie Katie. Głowa opadła jej na ramię. Tara zauważyła, że staruszka już zasypia. Trzeba położyć ją do łóżka. Wraz z Samem wyniosła ją z kuchni jak dziecko. Katie, jak zwykle zadziorna, protestowała całą drogę.

- Zostaw mnie, Sam. Nie słyszysz, co mówię? Dam sobie radę. No, na co czekasz? Puść mnie...

Ponad chudym, ptasim ciałem staruszki Sam uśmiechnął się poważnie do Tary. Doszli wreszcie do pokoju Katie i ułożyli ją na łóżku. Tara rozluźniła jej pasek, a Sam nakrył ją lekkim kocem.

- Śpij dobrze. - Nachyliła się i ucałowała wysuszoną, ogorzałą twarz. - Nie masz się o co martwić, zapewniam cię. Kiedy się obudzisz, będzie już po wszystkim. Niech ci się przyśni coś miłego!

Wyszli z sypialni, zostawiając staruszkę pogrążoną w głębokiej drzemce. Zamknęła cicho drzwi.

- Nic jej nie będzie. Chodź ze mną, Sam. Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił.

Wrócili do domu. Tara napisała kilka linijek na kawałku papieru, złożyła go i oddała Samowi.

- To jest bardzo ważne. Weź Land Rovera i jedź prosto do Darwin. Nie zatrzymuj się nigdzie, dopóki nie dotrzesz na miejsce, dobrze? - Aborygen spojrzał na nią lśniącymi oczyma i kiwnął głową. - Kiedy będziesz już w Darwin, oddasz ten list komendantowi policji, Jimowi Gully. Nikomu innemu. Musisz koniecznie dać mu to do rąk własnych. Pamiętaj, Jim Gully. - Zamilkła. Była pewna, że Sam ją zrozumiał i nie zawiedzie jej, ale nie chciała zostawiać niczego na łaskę przypadku. - Liczę na ciebie, Sam. To bardzo ważne zadanie. Niech nic cię nie powstrzyma.

Sam uśmiechnął się, kiwnął głową i odszedł. W tym samym momencie w otwartych drzwiach kuchni ukazał się Chris. Bił od niego spokój i Tara od razu poczuła się lepiej.

- Och, Chris... Zaraz wszystko się zacznie... Myślisz, że mi się uda?

Nie odpowiedział. Patrzyła na niego uważnie.

- Jesteś po mojej stronie, prawda? Dziś w nocy, kiedy... - nie mogła się zmusić, żeby wypowiedzieć to imię - kiedy on wróci, będzie mi potrzebna twoja pomoc.

Poznała po jego oczach, że od początku wszystko odgadł, że od dawna wiedział, na co się zanosi a także znał zakończenie. Jednak nie mógł podzielić się z nią swoją wiedzą. Należała tylko do niego. Tara westchnęła i odeszła, żeby z determinacją przystąpić do swego zadania.

Jilly leżała skulona w wąskim przejściu między dwoma budynkami. Wpełzła tam zaraz po tym, jak Greg przeskoczył nad nią i odjechał. Nie mogła opanować dreszczy. W końcu jej organizm nie wytrzymał dłużej. Nagle zrobiło się jej mdło i zaczęła gwałtownie wymiotować. Trwało to dopóki w jej żołądku nie zostało nic, oprócz gorzkiej żółci. Kiedy skurcze ustąpiły, Jilly oparła się o mur, całkiem wyczerpana. Już od dawna wiedziała, co znaczy wściekłość Grega. Ulegając jakiejś wewnętrznej potrzebie, sama często go prowokowała, chociaż zawsze jego furia zwracała się przeciwko niej. W miarę, jak ich związek obumierał, coraz częściej kłócili się, tłukli i ranili wzajemnie. Zwykle jednak awantura prowadziła do kolejnej nocy miłosnej, tym gorętszej, im silniejsza stawała się ich nienawiść.

Tym razem było inaczej. Pierwszy raz Jilly czuła, że Greg nie zadowoli się zdobyciem jej ciała. Pragnął odebrać jej życie.

- Nie chcę umierać! - jęknęła głośno.

Wiedziała, że musi się gdzieś ukryć, zanim on wróci. Teraz uratowała skórę tylko dzięki temu, że Greg obsesyjnie pragnął odnaleźć Tarę. Nie chciał tracić czasu i zawracać z drogi, żeby zgnieść robaka. Następnym razem zabije ją bez najmniejszego żalu, kiedy tylko nawinie mu się pod rękę.

Z trudem podniosła się z ziemi. Upadając zraniła się w kolano i chodzenie sprawiało jej ból. Kiedy uderzyła o twardy grunt, starła naskórek z łokci i czoła. Strużki krwi ściekały po twarzy, mieszając się z rdzawym pyłem. Resztki wymiotów przywarły do sukni. W ustach czuła gorzki smak przerażenia. Mocno utykając, powlokła się do domu. Weszła do sypialni i chwyciła torbę. Poprzedniego wieczora nie zdążyła jej rozpakować. Tak szybko jak tylko mogła, wybiegła z budynku. Weźmie Land Rovera i pojedzie do Pine Creek. Nigdy więcej nie zbliży się do Grega Marsdena. Och, gdyby wcześniej się na to zdecydowała, kiedy tylko zrozumiała, jakie czarne moce szaleją w jego duszy i do czego jest zdolny! Gdyby...

Dotarła do hangaru niemal zupełnie wyczerpana wędrówką w upalnym, popołudniowym słońcu. Wewnątrz pozbawionego frontowej ściany budynku stała awionetka, jak zwykle gotowa do startu, ale samochód gdzieś zniknął. Jilly krzyknęła przenikliwie z rozpaczy.

- O, Boże! Nie!

Była teraz więźniem Edenu, bez żadnej nadziei na ucieczkę. Mimo wszystko nie rezygnowała. Obudził się w niej bojowy duch. Gorączkowo szukała nowego pomysłu. Musi być tu ktoś, kto jej pomoże. Katie! Znajdzie Katie, albo Chrisa, albo Sama i nie odstąpi ich ani na krok. Im więcej ludzi wokół niej, tym bezpieczniej. Greg nie zaatakuje jej przy innych. Zawróciła do domu. Czuła się jak schwytany w pułapkę szczur, który miota się po labiryncie bez wyjścia.

- Katie! - zawołała. - Katie! Chodź tu i pomóż mi!

Nie było odpowiedzi. Żaden dźwięk nie naruszył ciszy uśpionego wnętrza. Miała nieprzyjemne wrażenie, że dom jest wymarły, ale jednak obserwują ją jakieś uważne, wrogie oczy.

- Katie! Katie!

Z narastającą histerią przetrząsnęła każdy zakamarek parteru. Nigdzie ani śladu Katie. Weszła do salonu. Dodała jej otuchy myśl, że przecież może się napić. Łyknie dwie czy trzy szklaneczki i zabierze ze sobą butelkę. Alkohol złagodzi ból w nodze. Ze zgrozą stwierdziła, że wszystkie trunki zniknęły. Nie uwierzyła własnym oczom. Otworzyła drzwiczki barku. Był pusty. Jak ona teraz przetrwa? Ruszyła korytarzem do kuchni. Zajrzała do kredensu. Wiedziała, że Katie trzyma tam swoje tajne zapasy. Odnalazła tylko pustą butelkę. Ze złością rozbiła ją o ziemię.

Nie będzie płakać. Nie podda się. Jeszcze nie koniec. Pokuśtykała do wyjścia. Wytrwale okrążyła basen, minęła klomby róż i doszła do ogrodu warzywnego, gdzie o tej porze Katie mogła pracować. Stamtąd ruszyła wzdłuż domu w stronę zabudowań gospodarczych. Może tam kogoś znajdzie. W końcu udała się do pokoju Katie. Nie przyszło jej wcześniej do głowy, że dzielna kobieta może o tej godzinie leżeć w łóżku. Widok uśpionej postaci nie zaniepokoił jej. Dopiero kiedy gorączkowo próbowała zbudzić Katie z nienaturalnie głębokiego snu i nie udało jej się to, wpadła w prawdziwą rozpacz. Nie zostało jej nic innego, jak po raz ostatni wrócić do domu. Niemal czołgała się teraz przez dziedziniec i nie zauważyła sylwetki w oknie na piętrze. Ktoś przyglądał się jej desperackim wysiłkom, chłodno oceniał, czy jest już wystarczająco złamana i wybierał najodpowiedniejszy moment do ataku.

Była jeszcze jedna iskra nadziei. Jak każdy, kto mieszkał jakiś czas w australijskim interiorze, Jilly potrafiła obsługiwać radiostację. Weszła do kuchni, usiadła przed aparatem i usiłowała go uruchomić. Od razu poznała, że jest zepsuty. Z wysiłkiem panując nad sobą, dokładnie sprawdziła urządzenie. Kiedy zobaczyła, że brakuje jednej części,zrozumiała, że to koniec. Nadwerężone nerwy odmówiły jej posłuszeństwa. Ze strachu i bólu zaczęła skowyczeć jak ranne zwierzę.

- Gdzie się wszyscy podziali? - krzyknęła przeraźliwie. - Ktoś tu musi być! Pomocy! Błagam... Jest tu kto? Nagle usłyszała jakiś głos, który zdawał się przemawiać z głębi jej nieczułego sumienia.

- Czy warto było to robić, Jilly?

Drgnęła i rozejrzała się rozwartymi szeroko oczyma. Nikogo nie dostrzegła.

- Kto to? Kto tu jest? - wrzasnęła.

- Mój Boże! Nie mów mi, że już mnie nie poznajesz. Chociaż szept był łagodny, niemal pieszczotliwy, serce Jilly zmroził lęk. Znała ten głos, ale przecież...

- Na pewno mnie pamiętasz. Czyż nie byłyśmy od dzieciństwa najlepszymi przyjaciółkami?

- Dość!

- Jak mogłaś to zrobić, Jilly?

- Dość!

- Zawsze cię kochałam. Byłaś połową mojego życia.

- Stefania!

Jilly uciekła na oślep przed tymi oskarżeniami. Utykając wybiegła z kuchni i ruszyła korytarzem. Bezcielesny głos biegł za nią, otaczał ją ze wszystkich stron.

- Byłyśmy jak siostry. Ufałam ci.

- Przestań! Przestań!

Jilly nakryła uszy dłońmi, ale na nic się to nie zdało.

- Czy Greg jest wart takiego bólu?

- O, Boże!

- Przecież nie możesz żyć z tym poczuciem winy.

- Proszę... Błagam...

Szlochając, Jilly dowlokła się do salonu. Oskarżycielski głos był tam przed nią.

- Biedna Jilly. Zdradził nas obie, prawda? - Rozległo się westchnienie. - Najpierw mnie... a teraz ciebie.

Jilly nie mogła tego dłużej znieść. Zranione kolano paliło ją żywym ogniem. Cierpienie rozdzierało duszę. Opadła na fotel i skuliła się w kłębek, całkiem zdruzgotana.

- Wysłuchaj mnie - błagała niewidzialną dręczycielkę. - Proszę, wysłuchaj mnie...

Ukryta w pokoju Stefanii Tara słyszała każde słowo. Trzymała w ręku mikrofon od aparatury stereo, dzięki któremu jej głos docierał do każdego zakątka domu. Chciała się dowiedzieć, co Jilly ma do powiedzenia. Gorączkowe wynurzenia dochodziły do niej bardzo wyraźnie.

- To był pomysł Grega. Tamtego wieczora, kiedy wypływaliśmy na rzekę, nie przyszło mi do głowy, że chce cię zabić. Nic nie wiedziałam...

Tak, to wiarygodne. Jilly nie miała natury mordercy.

- Potem... potem zmusił mnie, żebym skłamała policji. Tak się bałam...

- Że go stracisz?

- No, właśnie. Bardzo go kochałam...

- Od pierwszego wejrzenia?

Jilly dała sobą sterować. Sama wyznawała wszystkie swoje winy.

- Tak. Od samego początku, kiedy tylko zobaczyłam go na ślubie!

- A kiedy on się tobą zainteresował?

- W czasie przyjęcia po meczu tenisowym. Tak dziwnie patrzył. Dotykał mnie. Bardzo go pragnęłam.

- Chciałaś go mieć tylko dla siebie.

- Tak! - krzyknęła Jilly, znowu wojownicza. - Tylko dla siebie! Ty miałaś wszystko! Majątek! Pozycję! A w dodatku poślubiłaś jedynego człowieka na świecie, który mi się podobał! To nie było sprawiedliwe! Zawsze chciałam się zemścić na tobie za śmierć ojca! Zawsze!

W jej krzyku słychać było nienawiść i urazę oszukanego dziecka. Nagle zmieniła ton.

- Nie chciałam, żeby to się zdarzyło, Stef. Nie myślałam, że to będzie takie... straszne... Ciągle widzę twoją twarz... - Znowu mówiła jak dziecko. - Och, Stef, ja się boję. Pomóż mi, błagam... Nie wiem, co robić... Nie chcę umierać... Pomóż mi... Ratuj...

Greg jechał przed siebie w upalnym słońcu. Przez spieczoną pustynię zmierzał w kierunku Diabelskiej Skały. Po godzinach szybkiej jazdy z trudem trzymał się w siodle, żeby nie spaść z niestrudzonego wierzchowca. Od czasu miesiąca miodowego nie wyprawiał się konno w tak długą trasę. Wszystkie mięśnie drżały mu z wysiłku. Jeszcze sroższe tortury cierpiała jego dusza, i to od chwili, kiedy rano nie znalazł przy sobie Tary. Ona zajmowała teraz wszystkie jego myśli. Dlaczego tak go zostawiła? Dlaczego wciąż go zwodzi? Ostatniej nocy obdarzył ją swoją miłością. Czego więcej może pragnąć kobieta? W głębi serca przeczuwał, że kryje się w tym jakaś tajemnica, która zagraża sensowi jego istnienia. Jaką grę prowadzi Tara? Dlaczego?

Wrażenie, że wokół niego dokonuje się coś, czego nie rozumie, burzyło jego poczucie bezpieczeństwa, uderzało w jego najwrażliwszy punkt. Zwykle to on prowadził grę, spełniał swoje zachcianki i łamał serca. Nigdy nie zadał sobie trudu, żeby pomyśleć, co czuje odrzucona zabawka okrutnego kochanka. Teraz bał się śmiertelnie, że to on zostanie odtrącony. Minionej nocy przekonał się niezbicie o tym, co już od dawna podejrzewał. Kochał Tarę bardziej niż kogokolwiek dotychczas. W przypadku Grega miłość nie była uczuciem wyższym. Stanowiła jedynie kwintesencję potwornego egoizmu. Wierzył, że miłość daje mu nieograniczone prawo do Tary. Ta kobieta należała mu się tak samo jak jedzenie, ciepłe ubranie i dach nad głową. Nikt, nawet ona sama nie odbierze mu tego prawa.

Poganiał konia do szaleńczego biegu równie zawzięcie, jak nienawykłym do takich rozważań umysłem starał się zrozumieć swoją sytuację. Kiedy Diabelska Skała zjawiła się na horyzoncie, wiedział już, że jakimś cudem rozminął się z Tarą. Nie potrafił sobie tego wytłumaczyć. Tutaj nie było się gdzie schować. W promieniu wielu mil rozciągało się czerwone pustkowie, naznaczone tylko tu i ówdzie kępami zarośli, w których jeździec z koniem nie mogliby się ukryć. Jeśli w ogóle jest gdzieś w pobliżu, to na pewno po drugiej stronie skały, gdzie głęboki cień daje schronienie przed prażącym słońcem.

Z przyprawiającym o mdłości uczuciem klęski zbliżył się do wielkiego bloku piaskowca, którego szczyt wiatry i deszcze wyrzeźbiły w potworne, demoniczne kształty, dzięki czemu miejsce to zyskało swoją nazwę. Tutaj mieszkał Kulpunya, potężny Duch Psa Dingo, który stworzył wszelkie zło. Jego obecność sprawiała, że nawet w najgorętsze dni wokół skały panował chłód. Mimo woli Greg zatrząsł się wchodząc w fioletowy cień kamiennego bloku. Starał się nie patrzeć na diabelskie postacie, spoglądające na niego z góry. W tej złowrogiej okolicy koń również okazywał niepokój,opuścił łeb, położył uszy po sobie i toczył dokoła wystraszonymi oczyma.

Greg już się nie śpieszył. Pogoń za Tarą skończyła się, a on przegrał. Wolno okrążył olbrzymi monolit. Barwa skały zmieniała się w zależności od kąta, pod jakim padało na nią słońce, od krwistoczerwonej, przez ogniście pomarańczową, ciemnożółtą i brązową aż do czarnej. Tary nigdzie nie było. Została jeszcze jedna, ostatnia możliwość, jednak Greg stracił już wszelką nadzieję. Mimo wszystko zawrócił i wszedł do znajdującej się w samym sercu kamienia groty. Aborygeni uważali ją za święte miejsce. Wierzyli, że legendarni herosi śpią tu, uwięzieni w piaskowcu. Podczas dawnych obrzędów inicjacji znaczyli ściany jaskini krwią. Od pokoleń starszyzna plemienna odnawiała te ślady, otwierając w ofierze własne żyły. Greg stał w krwawym brzuchu skały i czuł, że za chwilę pęknie mu serce. Pieczara była pusta.

- Tara! Tara! Ta-raaa...

Desperackie krzyki dobiegające z jaskini przeszywały złowróżbną ciszę. Nie ustały nawet, kiedy wyczerpany jeździec odjeżdżał na spienionym koniu w zapadający mrok. Wciąż jeszcze szukał, zagubiony na bezkresnej, przytłaczającej go swym ogromem równinie, a diabły mieszkające w skale chichotały i głośno spierały się ze sobą, któremu z nich ma przypaść jego dusza.

Rozdział XXIV

Nikt nie zaprzeczy, że Darwin, stolica Terytorium Północnego to wspaniałe miasto. Po zniszczeniach, jakich dokonał w 1974 roku cyklon Tracy, odbudowano je i stało się bogatą, światową metropolią. Przyjezdni znajdowali tu dla siebie wiele atrakcji. Jednak Dan Marshall spacerował po nim tłumiąc niepokój i zniecierpliwienie. Chciał je opuścić jak najszybciej.

Trudno uwierzyć, że samolot jest najszybszym środkiem komunikacji - myślał ponuro, krocząc z Sarą i Dennisem po Smith Street. Ich podróż komplikowała zarówno nietypowa trasa i liczba pasażerów, jak i pora dnia. Do tego dochodziły jeszcze nieuchronne opóźnienia samolotów, ponieważ najmniejsza nawet awaria jednej maszyny powoduje nie tylko wyeliminowanie jej z rozkładu lotów, ale zakłócenia w pracy całego lotniska. Dan miał nadzieję, że szybko dotrze do Edenu. Niestety, srodze się zawiódł. Zapadał już wieczór, a oni wciąż jeszcze byli w Darwin. Okazało się, że w dalszą drogę mogą wyruszyć dopiero za kilka godzin. Zamiast czekać bezczynnie na lotnisku, wolał zabrać dzieci na zwiedzanie miasta.

Lepiej robić coś konkretnego niż siedzieć godzinami w poczekalni - stwierdził w duchu. Przed nimi rozciągała się szeroka, wysadzana drzewami Smith Street. Jej światła lśniły jaskrawo na tle pokrytego złotymi, różowymi i brązowymi smugami wieczornego nieba, które ciemniało z każdą sekundą. Zerknął na dzieci. Sara rozglądała się bystro dokoła. Od chwili, kiedy przekonał ją, kim naprawdę jest Tara, nie opuszczało jej radosne ożywienie. Nawet trudy długiego lotu nie zdołały go przytłumić. Dennis był równie zadowolony. Zatopił nos w broszurze informacyjnej, którą dostał na lotnisku.

- “Darwin, barwna metropolia Terytorium Północnego” - czytał, zacinając się. - “Jest domem dla ludzi czterdziestu pięciu narodowości. W ostatnich latach miasto przezwyciężyło swą dawną izolację od reszty kraju. Obfite zasoby mineralne okolicznych regionów przyniosły mu bogactwo i kulturę.”

- Chodzi im o takich eleganckich ludzi jak my - oświadczył lekko Dan.Nie podzielił się z dziećmi niepokojem o los Tary. Stale wracała do niego jedna myśl. Jeśli najgorsze podejrzenia się sprawdzą, to okaże się, że tylko po to przywrócił dzieciom matkę ze świata zmarłych, żeby utraciły ją po raz drugi. Jako lekarz umiał panować nad swoimi uczuciami, więc odganiał od siebie ten dręczący niepokój. Jednak strach, choć tłumiony, nie chciał odejść i wciąż dotrzymywał mu towarzystwa.

- Wygląda, że to bardzo ładne miasto - stwierdził Dennis z zapałem i czytał dalej: - “Darwin oferuje wiele rozrywek. Znajdziemy tu dziesiątki barów i restauracji, a także supernowoczesne Diamond Beach Casino, usytuowane tuż przy plaży. Blisko stąd do Narodowego Parku Kakadu. Polecamy wycieczki krajoznawcze, podczas których można zobaczyć ciekawe okazy słono- i słodkowodnych krokodyli w ich naturalnym środowisku...” Głos chłopca powoli zamarł.

- Idziemy, dzieci. - Dan wziął oboje za ręce i poszukał wzrokiem taksówki. - Chyba już czas wracać na lotnisko, prawda?

Nie trzeba ich było poganiać. Kiedy zjawili się w hali odlotów, na długo przed wyznaczonym czasem, dowiedzieli się, że nastąpiło kolejne opóźnienie. Tym razem wykryto awarię silnika. Nie było już nadziei, że dotrą dzisiaj do Edenu.

Dan nie wiedział, że w tym samym czasie inny przyjezdny również nie był w stanie cieszyć się urokami Darwin. Sam dotarł do miasta w stosunkowo krótkim czasie. Niezawodny Land Rover wytrwale przemierzał bezdroża. Przybywszy do Darwin, Sam z łatwością odnalazł komendę policji. Niestety, jego prośba o spotkanie z szefem, Jimem Gully, nie została spełniona z prostego, choć nieoczekiwanego powodu.

- Komendant jest nieobecny. Ma wolne. - Sierżant za biurkiem nie chciał być niegrzeczny. Po prostu nudziło mu się, a jego zmiana dobiegała już końca. - Przyjdzie dopiero o dziesiątej wieczorem. - Dostrzegł niepokój w oczach stojącego naprzeciw człowieka i próbował jakoś mu pomóc. - Może porozmawia pan z kimś innym?

Sam zacisnął w dłoni kartkę od Tary i zastanowił się. Przypomniał sobie, co kazano mu zrobić. “Oddasz ten list Jimowi Gully. Nikomu innemu.” Wiedział, że musi być jakiś ważny powód, dla którego nie wolno mu postąpić inaczej. Musi spełnić zadanie. Starannie włożył kartkę do kieszeni bluzy i dla pewności zapiął guzik. Potrząsnął głową i usiadł, żeby zaczekać na komendanta.

Daleko od miasta, w samym sercu pustkowia, ciemniejące słońce zachodziło nad Edenem w krwawej poświacie. Jego powolne umieranie zdawało się wyrażać wszystkie niedobre uczucia świata. Ostatnie promienie oświetliły fioletowe niebo, aż wreszcie zgasiła je głęboka, aksamitna czerń. Pachnące, wilgotne powietrze było ciche, ale niespokojne. Nad Edenem zawisł nastrój czujnego wyczekiwania, jakby wszystkie stworzenia wyglądały z ciekawością zdarzeń nadchodzącej nocy.

Za domem, na wzgórzu porośniętym akacjami, Chris obserwował zachodzące na niebie słońce. Poruszył się dopiero gdy ostatnie, słabe złote błyski wchłonęła atramentowa ciemność. Ukucnął na polanie i rozniecił ogień. Cały czas nucił pieśń na cześć wirinuna Goodah, starodawnego mędrca, który odbył niebezpieczną wyprawę na odległą górę, tam gdzie jego współplemieńcy dostrzegli nocą dziwne światło w ciemności. Kiedy uderzył grom, czarownik odważnie porwał część spadającego z nieba ognia i na zawsze schował w spróchniałym pniu. Drzemie tam do dzisiaj i ludzie mogą zamienić go w buchający płomień, kiedy tylko zechcą. Ognisko rozjarzyło się, sypnęło iskrami i zbudziło się do życia. Chris wiedział już, że wirinun jeszcze raz dotrzymał obietnicy danej światu.

Podsycał drobne języki ognia, aż zapłonęły czerwonym blaskiem. Stanął przed ogniskiem i zdjął ubranie. W rytualnym geście uwolnił się od cywilizacji białego człowieka. Równie wolny i dumny jak jego przodkowie, szykował się do świętego tańca. Lepką, białą gliną narysował kreskę na czole i wzdłuż nosa. Naznaczył policzki szerokimi liniami. Potem nakreślił wyraźne smugi na ramionach, nadgarstkach, udach i kolanach. Każdym pociągnięciem zrzucał z siebie ograniczenia, jakie narzucał nowy, obcy mu sposób życia. Jeszcze raz powtarzał ceremoniał tak stary, że nawet sam Czas, najpotężniejszy czarownik wieczności, nie pamiętał jego źródeł. Następnie przewiązał kręcone, niesforne włosy przepaską ozdobioną zwisającymi odłamkami kości i piórami białej kakadu. Wreszcie założył na biodra pas, oznakę męskości. Był teraz gotów do swojego zadania.

Pośrodku zagajnika rosła wielka, prastara akacja. Oświetlona migoczącymi płomieniami ogniska, górowała nad otoczeniem, jak blady, złowróżbny cień z krainy umarłych. U jej podnóża znajdował się święty krąg ziemi, na którym odbywano rytualne obrządki. Chris stanął w jego centrum i rozpoczął taniec. Słowa jego pieśni niosły się echem pod ciche, czarne niebo.

- Kulpernatoma, Baiame, kungour gar wunalaminju, windana wungiana. Wołam do ciebie, Praojcze, usłysz mnie i pozwól nam tańczyć. Dokąd idziemy? Gdzie nas prowadzisz? Wskaż nam drogę przez dzikie bezludzie. Prowadź nasze stopy po ścieżce, którą nam wyznaczyłeś. Nie pozwól nam wątpić i chwiać się, przez słabość czy strach. Wielki Duchu, bądź dzisiejszej nocy przy tej kobiecie. Czeka ją straszliwe zadanie. Rzuć przekleństwo swego gniewu i zniszcz zło, tego mężczyznę, którego mordercze żądze zagrażają wszelkiemu stworzeniu.

Yowi panelgoramata, nurrumbunguttia gunmarl, pornurumi gdende, paiale, gwandalan thoomi, yant taldumande. Yowi, twój zwiastun śmierci szepcze teraz do mnie, a pradawne duchy ciemności, zła i burzy zawisły nad tym miejscem zguby. Czuję wielki chłód i ciemność. Już nadchodzą. Praojcze, ty zdecydujesz, kto odejdzie dzisiaj do twego królestwa wśród gwiazd, ale błagam cię, przynieś wreszcie spokój temu domowi!

Greg pędził przez mroki nocy jak demon zemsty. Bezlitośnie poganiał konia, żeby zmusić wyczerpane zwierzę do wysiłku. Gdzie jest Tara? Nie mógł też nigdzie dostrzec Edenu. Zwykle o tej porze wielki dom był oświetlony zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz, tak że jaśniał na równinie z odległości wielu mil, niby latarnia morska. Zaskoczony przez noc wędrowiec z łatwością znajdował do niego bezpieczną drogę. Teraz przed Gregiem rozciągała się tylko ciemność. Nie widział nawet najmniejszego błysku, ale nie przeszkadzało mu to. Koń znał wszystkie okoliczne drogi i niezawodny instynkt prowadził go do domu bez pomocy jeźdźca. Ale co się stało w Edenie? Dlaczego zgasły światła?

Greg widział tylko niewyraźny, czarny cień domostwa na mrocznym niebie. Poczuł skurcz nieznanego dotąd strachu. Drżąc zsiadł z konia. Nadwerężone mięśnie odmówiły posłuszeństwa i niemal upadł. Zapanował nad słabością ciała i pośpieszył do domu. W kuchni nie znalazł nikogo. Próbował zapalić światło, ale bezskutecznie. Klnąc pod nosem, poszukał latarki, którą zwykle trzymano w kuchni w razie awarii i wyruszył na poszukiwania.

W salonie nic się nie ruszało, ale jego napięte zmysły natychmiast wyczuły czyjąś obecność. Światło latarki rzucało błyski po całym pokoju. W jego blasku ujrzał twarz Jilly. Patrzyła na niego rozszerzonymi źrenicami jak wystraszony królik na węża. Siedziała w fotelu skulona i nieruchoma, podciągnąwszy kolana pod szyję. Widać było, że jest przerażona i zrozpaczona.

- Gdzie Tara? - zwrócił się do niej ostro.

Jilly milczała.

- Pytałem, gdzie jest Tara. - Jednym susem przesadził pokój i uniósł szpicrutę do uderzenia.

- Nie bij mnie!

Jego gwałtowny ruch wyrwał Jilly z otępienia. Osłoniła ramieniem głowę.

- Greg! Greg! Nie! - błagała, jąkając się ze strachu.

- Co jej powiedziałaś?

Greg myślał tylko o Tarze. Musiał się dowiedzieć, gdzie ona jest i czy go jeszcze zechce.

- Nic nie mówiłam, przysięgam. Nie widziałam jej. Cały dzień jej nie było, od samego rana. Ale Greg... - Jilly wyciągnęła rękę i żałośnie uchwyciła się jego kurtki. - Greg, posłuchaj...

Nie zwracał na nią uwagi. Wydawał się nieobecny, zagubiony we własnych rozważaniach.

- Stefania tu była!

- Stefania?

- Wyraźnie ją słyszałam. Jej duch mieszka w tym domu. Stefania? Co ona wygaduje? Jakim cudem...

- Jesteś pijana - stwierdził bez przekonania.

W oczach Jilly pojawił się błysk dawnej zadziorności.

- Dobrze wiesz, ty draniu, że nie jestem pijana! Wszystko schowałeś! Cały dzień nie miałam w ustach ani kropli.

Greg nie zastanawiał się nad jej słowami.

- Gdzie jest Tara? Gdzie ona jest?!

- Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi.

- Masz się trzymać od niej z daleka, bo inaczej cię zabiję - zagroził z wściekłością.

W odpowiedzi Jilly znów chwyciła go za ramię.

- Greg... Ja... Ja naprawdę słyszałam głos Stefanii. Była tutaj. Nic nie zmyślam. Wszystko skończone. Teraz się wyda, że to my ją zabiliśmy.

Mimo zaślepiającej go obsesji na punkcie Tary, Greg nie stracił instynktu samozachowawczego. Jilly siedziała na krześle, unieruchomiona snopem światła, jak motyl przypięty szpilką do tekturki. Po raz pierwszy spojrzał na nią uważnie. Jego umysł pracował sprawnie.

- Kto, oprócz pilota, wie, że tutaj jesteś?

- Nikt!

- Czy przed wyjazdem mówiłaś komuś, gdzie się wybierasz?

- Nie! Nikomu! Przysięgam! - zapewniła pośpiesznie. Czuła, że w ciemnościach, poza kręgiem światła, w którym była uwięziona, czai się jakieś zagrożenie. Kiedy tylko skończyła mówić, zrozumiała, że popełniła fatalny błąd. Jasny promień zszedł z jej ciała. To Greg odłożył latarkę na ziemię. Widziała jego czarny cień. Zbliżał się do niej jak wysłaniec śmierci.

- Nieee...! Nieee...! - W tym krzyku Jilly zawarła całą swoją nadzieję na ocalenie. - Nie zabijaj mnieee...!

Nagle w całym domu rozbłysło światło. Zobaczyła przed sobą nieruchomego Grega, jakby nagle zatrzymano film. Wyciągał ręce w stronę jej szyi. Przez chwilę, która zdawała się trwać całe minuty, oboje zastygli w swoich groteskowych pozach, wystraszeni i zbici z tropu. Greg nagle oprzytomniał i rzucił się przed siebie, warcząc groźnie. Jilly widziała jego ruchy w zwolnionym tempie, jakby wszystko działo się pod wodą. Nie mogła poruszyć nogami. Ze strachu nie mogła nawet krzyczeć. W jego pociemniałych oczach dostrzegła własną śmierć i z rezygnacją poddała się wyrokowi.

Wtem światło znowu zgasło, równie niespodziewanie, jak się przedtem zapaliło. Cały pokój zalała głęboka, nieprzenikniona ciemność. Pod wpływem kolejnej nagłej zmiany, mięśnie Jilly rozluźniły się. Spadła bezgłośnie na podłogę. Łagodny upadek wyrwał ją z otępienia. Nie myśląc, przetoczyła się pod ścianę. Kiedy Greg skoczył naprzód, usiłując chwycić ją za szyję, jego ręce natrafiły na pustkę.

Był zbyt sprytnym myśliwym, żeby miotać się szukając swojej ofiary na oślep. Zatrzymał się i wietrzył zapachy unoszące się w pokoju. Jego zmysły działały teraz niczym u drapieżnika. Zaufał własnym instynktom, które nigdy go jeszcze nie zawiodły. Nasłuchując i węsząc badał otaczające ich oboje gęste powietrze. Wiedział, że woń strachu pozwoli mu ją odnaleźć. Jilly nie mogła się poruszyć. Nie była już zdolna do dalszej walki. Ostatni unik całkowicie wyczerpał jej siły. Z żałosną rezygnacją skuliła się w swojej mizernej kryjówce pod stołem. Niemal czuła, jak okrutne szpony zaciskają się na jej szyi, a ostre zęby wbijają w ciało.

- Jilly! - Niski, pieszczotliwy głos Grega przeciął ciemność. - Nic ci nie zrobię. Nie chowaj się przede mną. - Zamilkł i słuchał uważnie, starając się wyłowić choć szmer oddechu. - No, maleńka. - Przemawiał teraz łagodnie i kusząco, jak za dawnych czasów. - Wiesz przecież, że cię kocham. Zabiłem Stefanię, żeby nie stała ci na drodze. Pamiętasz, jak nam było razem dobrze? Pragnę cię. Chcę się z tobą kochać, skarbie. No, chodź do Grega...

Jilly miała wrażenie, że jego głos pieści jej ciało jak dłoń. Chociaż wiedziała, że Greg krąży po pokoju niczym anioł śmierci i chce odebrać jej życie, nie mogła wyzwolić się spod władzy, jaką miał nad nią. Roztrzęsiona i ogłupiała poczuła nagle, że piersi jej nabrzmiewają i zalewa ją słodka wilgoć. Do bijącego od niej odoru strachu dołączył się zapach seksu. Zrozumiała, że teraz Greg na pewno ją odnajdzie. Zapiszczała jak schwytane w sidła zwierzę, tym samym zdając się całkowicie na jego łaskę.

Jednak zanim rozległ się jej pisk, czujne uszy Grega wychwyciły jakiś dźwięk na zewnątrz pokoju. Zwrócił się w stronę drzwi na werandę. Co to było? Jakiś przeciągły, wolny, uporczywy odgłos, jakby potępiona dusza zbliżała się tu, ciągnąc łańcuch swoich win. Greg czuł, że włosy stają mu dęba. Przygryzł język do krwi, żeby nie krzyknąć głośno. Wbił oczy w ciemność za oknami salonu. Coś podchodziło do niego... Było tuż, tuż...

Niewyraźne światełko rozbłysło w czerni nocy jak rozżarzony węgielek. Tańczyło i chwiało się, podpływając coraz bliżej do przeszklonych drzwi. Mięśnie Grega stwardniały jak stal. Nie mógł zrobić żadnego ruchu. Jego serce rozdarł niemy krzyk przerażenia. Nikły płomyczek zbliżał się powoli. W końcu zatrzymał się przed drzwiami. Obojgu zdawało się, że trwa to całą wieczność. Z niedogodnego do obserwacji miejsca na podłodze, Jilly dopiero teraz zauważyła, co zatrzymało Grega. Natychmiast ogarnęło ją histeryczne przerażenie, równe temu, jakie odczuwał Greg. Zamarli w bezruchu, wstrzymując oddech. Cisza w pokoju przygniatała ich jak ciężka płyta grobowca.

Drzwi zaczęły rozchylać się z wolna. Otwierały się centymetr za centymetrem, robiąc przejście dla tajemniczej zjawy. Jilly i Greg tkwili w miejscu jak zahipnotyzowani. Widzieli tylko pełgający ognik, a za nim rozmyty kształt, odcinający się niewyraźnie na tle czarnego nieba. Zjawił się tu, nieruchomy, groźny i milczący, żeby rzucić im w twarz druzgocące oskarżenie. W obliczu tego zagrożenia nie pamiętali już o własnych podłych, małych rozrachunkach. Mimo to Jilly wciąż myślała tylko o sobie. Pierwsza zburzyła ciszę.

- Pomóż mi! Pomóż mi! - jęknęła i wyskoczyła z kryjówki. - On chce mnie zabić! Chce odebrać mi życie! Ratunku! Błagam cię! - Szlochając pełzła w kierunku ognika.

Światło wzleciało do góry, rozszerzyło się i pojaśniało. Tajemnicza postać uniosła latarnię i odsunęła jej matowe szybki, oświetlając wyraźnie całą scenę. Greg stał nieruchomo, z wykrzywioną twarzą, sprężony do skoku jak tygrys. Rozpłaszczona na ziemi Jilly zwinęła się, jakby ktoś wymierzył jej silny cios.

- Stef? Stef! Stef!!! - skomlała. Jak ogłupiałe, bezrozumne dziecko szukała poparcia u tego, kto przed chwilą chciał ją unicestwić - Greg, mówiłam ci. To jest jej duch...

Przerwał jej mocny, zdecydowany głos, należący niewątpliwie do żywego człowieka.

- Nie łudź się, Jilly. Zapewniam cię, że nie jestem duchem.

To z pewnością była Stefania, chociaż dawniej nie przemawiała tak zdecydowanie. Światło latarni przesunęło się i wąskim promieniem osaczyło Grega.

- Co ci się stało, Greg? Nie masz nic do powiedzenia? - zapytała ostro i drwiąco. - Och, rozumiem. Myślałeś, że ci się udało, że to był strzał w dziesiątkę. Tak to pewnie określałeś. Odziedziczyłeś cały majątek Stefanii, fortunę Harperów... - Głos aż się trząsł z pogardy. - Do tego miałbyś swoją dziwkę. Czego więcej może pragnąć tenisista, który zakończył już karierę?

Światło latarni znów drgnęło i ich przerażonym oczom ukazała się...

- Tak, to ja. Stefania. Żyję, Greg. Wróciłam!

- Jak... W jaki sposób... - Dźwięki, które wydawał z siebie Greg przypominały skowyt zwierzęcia nadzianego na ostre włócznie.

- Nie zabiłeś mnie! Nie pożarł mnie krokodyl. Półżywą

wyciągnięto mnie z bagna. Ale chciałeś mnie zabić. Chociaż ja nie zginęłam, ty i tak nadal jesteś mordercą Stefanii Harper. - Ochrypły głos zabrzmiał ostrzej, ale po chwili znów przemówił spokojnie. - Ocalił mnie stary pustelnik. Są jeszcze dobrzy ludzie na świecie, kochający i serdeczni, nie tacy jak ty! Nie obchodziło go, że wyglądam strasznie, że mam zniekształconą twarz i poranione ciało. On kochał życie i ocalił mnie!

Zalękniona Jilly zerknęła na Grega. Wciąż jeszcze stał w pozycji, w jakiej zaskoczył go przerażający odgłos zbliżającej się postaci.

Szykował się do skoku jak drapieżne zwierzę, a jednocześnie widać było, że stara się ogarnąć rozumem niewiarygodne słowa, które przed chwilą usłyszał.

Oskarżycielski głos ciągnął nieubłaganie.

- Ty chciałeś mnie uśmiercić, a on podarował mi życie. Dał mi jeszcze więcej. Jego oszczędności pomogły mi zacząć wszystko od początku. Przez sześć miesięcy zmieniałam się w kogoś innego. Było to trudne i bolesne.Co ty wiesz o bólu, Greg? Rozumiesz, co to znaczy ból?!

Nie było odpowiedzi.

- Wiele zniosłam, ale nie na darmo! - Głos mówił teraz z ekstazą. - Cierpiałam i zwyciężyłam! Dużo myślałam. Walczyłam ze sobą i z twoim cieniem. Zżerały mnie gniew i nienawiść. Dobry Boże, jak ja cię nienawidziłam!

Serce Grega zadrżało pod naporem tych słów.

- Stef, dlaczego... dlaczego... - zapiszczała słabo Jilly.

- Ha! Właśnie! Dlaczego? Mogłam iść na policję. To byłoby najłatwiejsze. Opowiedziałabym, co się stało i kim jestem. Zostalibyście oskarżeni o morderstwo.

Skulona Jilly usłyszała najpierw westchnienie, a potem nagły wybuch gniewu.

- Ale ja... Ja chciałam was zniszczyć! Tak jak wy mnie zniszczyliście!

Powietrze było gęste od nienawiści. Głos mówił ponuro dalej.

- Kochałam cię, Greg, jak żadna inna kobieta. Jak mogłeś zrobić coś takiego? - Światło spoczęło teraz na Jilly. - A ty? Czy nasza przyjaźń i wspólnie spędzone lata nic dla ciebie nie znaczyły? Zupełnie nic? - Westchnęła tak głęboko, jakby za chwilę miało pęknąć jej serce. - Dwoje najdroższych mi ludzi... Och, patrzyłam, jak bardzo cierpicie, ale nie sprawiało mi to przyjemności. Raniliście się i oskarżali nawzajem. Muszę wam jednak podziękować. Bardzo mi pomogliście.

Nieoczekiwanie głos jej się załamał, ale już po chwili kontynuowała śmielej niż przedtem.

- Tak, pomogliście mi! To zdumiewająca ironia losu, ale właśnie wy dwoje, moi najwięksi wrogowie, sprawiliście, że odkryłam, kim jestem naprawdę!

Skierowała światło na siebie. Pierwszy raz ujrzeli wyraźnie twarz Stefanii.

- Za to serdecznie wam dziękuję!

Gwałtownym ruchem zdarła z głowy perukę o długich, gęstych włosach. Rzuciła ją ze złością na podłogę i wzburzyła dłonią krótko przyciętą, kręconą czuprynkę.

- Tara!

- Właśnie! Tara! - przedrzeźniła ironicznie. - Tara. Ta sama, której pragnąłeś, chociaż ona cię nie chciała. Ta, którą pogardzałeś, kiedy była Stefanią. Potrzebowała jedynie trochę prawdziwej miłości, żeby stać się piękną, zmysłową kobietą.

- Ty nie istniejesz! Jesteś jednym wielkim oszustwem!

- Nieprawda! - wybuchnęła wściekle. Zadrżeli przed jej gniewem. - Odwołaj to! Tara Welles jest częścią mnie, a nie jakąś wymyśloną postacią. Zawsze miałam ją w sobie, ale przy twoim boku nie mogła się uwolnić. Co zrobiłeś, żeby mi pomóc? Nic!

Jej furia napawała ich przerażeniem. Nie wiedzieli, co odpowiedzieć.

- A co ty masz przeciwko mnie? Co możesz mi zarzucić w odpowiedzi na moje oskarżenie? - Roześmiała się gorzko. - Chyba to, że kochałam własnego męża!

Jej śmiech zabrzmiał w uszach Grega jak rechot demonów.

- Tara! Tara!

- Wszystko skończone, Greg - oświadczyła zmęczonym, cichym głosem. - Zawiadomiłam policję. Sam zawiózł list do komendanta Jima Gully, do Darwin. Oddział policji jest już w drodze.

Światło zamigotało i przygasło. Tara opuściła lampę.

- Zaraz nadejdą tu policjanci. Mogą się zjawić w każdej chwili. - Pierwszy raz spojrzała na niego otwarcie. Jej wielkie, wypełnione bólem oczy przeszyły go na wylot. - Rano znajdziesz się tam, gdzie twoje miejsce. Za kratkami.

Pochyliła ramiona. Opadło z niej napięcie. To już koniec. Zachwiała się z wyczerpania. Na ten widok Greg ocknął się z paraliżującego otępienia. Rzucił się na nią z wściekłym rykiem.

- Greg, nie! Nie!

Jilly chciała go zatrzymać, ale jej szczupłe ciało nie stanowiło dla niego żadnej przeszkody. Odepchnął je i skoczył przed siebie, żeby dopaść Stefanii. Impetem uderzenia wytrącił jej z rąk latarnię. Roztrzaskała się na dywanie i potoczyła pod ścianę, wybuchając jasnym płomieniem i zostawiając za sobą smugę iskier. Języki ognia zamigotały jaskrawo i pełzały po zasłonach, dywanie i meblach. Greg nie zważał na nic. Osaczył swoją ofiarę. Wzniecony przez niego pożar odciął jej drogę odwrotu. Stała przed nim, przyparta do ściany i patrzyła nieustraszonym wzrokiem. To jest Stefania? W takim razie gdzie podziała się Tara? Greg czuł, że za chwilę pęknie mu głowa. Jednym susem przesadził płomienie, buchające tam, gdzie rozlała się nafta z lampy. Przygniótł swoją ofiarę do ściany i zacisnął palce na jej twarzy. Teraz, z bliska, jasno widział, z kim ma do czynienia.

- Stefania! - wysyczał, krzywiąc twarz w jaszczurczym grymasie. - Gdzie jest Tara? Gdzie jest Tara? Co z nią zrobiłaś?

W nagłym rozbłysku świadomości pojął, co się stało.

- Zabiłaś ją! - krzyknął. - Ty... Ty...

Opuściły go resztki zdrowego rozsądku. Oszalały wymierzył jej gwałtowny cios w twarz. Poszukał dłońmi jej szyi i zaplótł palce wokół gardła. Naciskał coraz mocniej i mocniej... Jak przez mgłę słyszał histeryczne wrzaski Jilly, która usiłowała go powstrzymać.

- Akkai!

Tara zamknęła oczy. Zaczynała już tracić przytomność, kiedy poczuła, że muskularne ciało Grega oderwało się od niej. Krztusząc się i z trudem chwytając powietrze, otworzyła oczy. Greg mocował się z jakąś dziwaczną, straszliwą postacią. Nagi mężczyzna o ciele pokrytym tajemniczymi malowidłami z jakąś nadnaturalną siłą odciągnął Grega przez ognisty krąg na środek pokoju. Obaj szamotali się i zataczali na wszystkie strony. Drobny aborygen nie mógł dać sobie rady z większym i masywniejszym ciałem przeciwnika. Greg szybko zyskał przewagę i zapędził Chrisa aż pod gablotę, gdzie Maks trzymał najpiękniejsze egzemplarze broni. Cisnął gwałtownie wątłym ciałem aborygena o szklane drzwi szafki. Potem rzucił go na ziemię i przez stłuczone szkło sięgnął po strzelbę. Chris podniósł się i spojrzał na Grega bez lęku. Jego przeciwnik był teraz uzbrojony. Aborygen wydał z siebie ostatni krzyk, w którym zawierał pokój ze światem duchów.

- Allinger, yerra ballama, Baiame, wuna wunaia wuni ingu... słońce zachodzi, Praojcze, ale dusza nie umiera!

W chwili, kiedy skoczył na Grega, rozległ się huk wystrzału. Szczupłe ciało opadło bezwładnie na ziemię. Chris leżał bez ruchu, a z otwartej rany tryskała krew.

- Nie, Chris, nie!

Tara szlochając rzuciła się w jego stronę, niemal oślepiona bólem. Nagle wyrósł przed nią Greg i zagrodził jej drogę. W ręku trzymał dymiącą strzelbę. Spoglądał na nią z morderczym błyskiem w oku.

- Stefania? - szepnął kusząco. - Czy to naprawdę ty? - Wyciągnął rękę, żeby ją schwycić. - Bądź grzeczną dziewczynką. Chodź tu do mnie. Nie przywitasz się? Nie dasz mi buzi?

Tara zerwała się do ucieczki jak chart wyścigowy. Wybiegła z pokoju, zanim Greg spostrzegł, co się stało. Ruszył za nią w pościg. Jilly została sama. Podbiegła do kanapy, chwyciła leżące tam poduszki i bez niczyjej pomocy zaczęła walczyć z ogniem, który ogarniał ciężkie zasłony i suche, drewniane belki starego domu. Nie zważając na nic, biegała po pokoju, zdzierała płonące draperie i usiłowała zdusić zachłanne języki ognia, pożerające wszystko, co znalazły na swej drodze. Nie miała jednak wody i chociaż w kilku miejscach udało jej się zdławić płomienie, cały pokój wypełnił się dymem. W końcu ugasiła pożar, ale powietrze było już gęste od trujących gazów. Pochłonięta walką, Jilly zapomniała o sobie. Kiedy oprzytomniała, było już za późno. Muszę stąd uciekać, uciekać powtarzała sobie gorączkowo. Ruszyła do drzwi. W tej samej chwili owionęła ją kolejna smuga dymu. W panice nie umiała wstrzymać oddechu. Wciągnęła w płuca duszące opary i runęła na podłogę.

Rozdział XXV

Greg szedł cicho po trawniku, jak myśliwy podkradający się do zwierzyny. Nie przypominał już człowieka. Zamienił się w prymitywne dzikie zwierzę. Zawsze nosił je w sobie, ale teraz uwolniło się i ruszyło szukać zemsty.

Z zapałem drapieżnika podchodził swoją ofiarę, kierując się wyostrzonymi zmysłami. Łowy podniecały go i cieszyły. Prowadził go zapach. Greg umiał wyczuć kobietę nawet z daleka.

Wtem jego stopy natrafiły na jakiś leżący na ziemi przedmiot. Schylił się i znalazł jeden z pantofli Tary. Zrzuciła go uciekając w popłochu. Greg podniósł but i wsunął do kieszeni jak trofeum, uśmiechając się dziwnie. Ruszył dalej przed siebie. Przeszedł wzdłuż domu i cicho zniknął w głębokim mroku.

Tara widziała go. Czekała ukryta w wąskim prześwicie między zabudowaniami gospodarczymi, gdzie wcześniej chowała się Jilly. Szyja wciąż ją bolała od uścisku palców Grega, a serce trzepotało jak oszalałe. Zdawało jej się, że jego uderzenia rozlegają się w ciszy nocy jak bicie wielkiego zegara. Starała się uspokoić, jednocześnie nasłuchując zbliżających się miarowych kroków mordercy. Miała nad nim niewielką przewagę. Wychodząc z salonu, Greg zabrał ze sobą latarkę. Widziała teraz z daleka krótkie błyski, kiedy zapalał ją, żeby zbadać jakiś zakamarek, w którym mogłaby się ukryć jego ofiara. Zdradzał w ten sposób swoją pozycję. Jeśli nie przestanie używać latarki, być może zdoła ukryć się przed nim do czasu nadejścia pomocy z Darwin.

Gdzie jest Jim Gully? Powinien już tu dotrzeć. Nie mogła dopuścić do siebie myśli, że Sam ją zawiódł. Wiedziała, że tak samo jak Chris, będzie jej wierny aż do śmierci. Ale nawet wierni przyjaciele mogą zostać pokonani - myślała i serce ściskało się jej z żalu na wspomnienie strzału, który zwalił z nóg Chrisa. Jeżeli nie zjawi się policja, zostanie tu sama ze swoim śmiertelnym wrogiem i Jilly, która również nie jest jej przyjazna. W dodatku musi zadbać o bezpieczeństwo Katie. Działanie środka nasennego już wkrótce minie. No ale przecież nawet ktoś taki jak Greg nie skrzywdzi staruszki... Nie, nie mogła się łudzić. Nie będzie miał dla niej więcej litości niż wilk dla bezbronnej owieczki.

Greg okrążał zabudowania gospodarcze, systematycznie zaglądając we wszystkie miejsca, które nadawały się na kryjówkę. Jego zmysły wyostrzyły się teraz jeszcze bardziej i z łatwością wychwytywały każdy dźwięk, każdy szelest w ciemnościach. Starał się nie zapalać latarki zbyt często. Wiedział, że promień ostrzega jego ofiarę, skuloną gdzieś w mroku. Szedł nie oświetlając drogi przed sobą i kiedy skręcił ostro w ciemne przejście między budynkami, wpadł prosto na wywieszone tam sztuki zwierzyny, którą zastrzelił poprzedniego dnia na krwawym polowaniu. Cofnął się gwałtownie i odepchnął je od siebie z obrzydzeniem. Natychmiast usunął ten incydent z pamięci. Nie zauważył nawet, że całą twarz ma umazaną we krwi, jak myśliwy jakiegoś pierwotnego szczepu. Jej zapach wypełniał mu nozdrza jak narkotyk i budził w umyśle żądzę mordu.

Wychodząc zza rogu, usłyszał nikły szmer po prawej. Błyskawicznie wypalił prosto z biodra, ale nie było żadnej reakcji. To pewnie jakieś zwierzę - stwierdził w duchu. Padający człowiek narobiłby dużo więcej hałasu. Szedł dalej, aż natrafił na szopę, gdzie umieszczono prądnicę. Od razu zrozumiał, dlaczego Eden zalegają ciemności. Krótkie oględziny dowiodły, że maszyna została wyłączona. Szczerząc tryumfalnie zęby, nacisnął przycisk i jasne światło rozproszyło czerń nocy.

Skulona w przejściu między budynkami Tara zatopiła paznokcie w dłoniach, żeby nie krzyknąć z rozpaczy. Chwytała się nadziei, że pochłonięty łowami Greg nie odgadnie jej prostej sztuczki, dzięki której cały Eden pogrążył się w mroku. Teraz i ona, i całe domostwo skąpane było w jaskrawym, niemal dziennym blasku. Wyprysnęła z ukrycia i popędziła przed siebie, starając się dopaść innej kryjówki, zanim Greg wyjdzie z szopy i ją zauważy.

Nie była jednak tak szybka, jak powinna być ścigana zwierzyna. Greg dostrzegł kątem oka jakiś ruch i rzucił się za nią jak pies gończy. Słysząc głuche uderzenia stóp o suchą, twardą nawierzchnię ścieżki, Tara skręciła do ogrodu, padła na trawę i wtoczyła się między krzaki róż na najbliższym klombie. Dobrze utrzymane krzewy miały więcej kwiatów niż liści i stanowiły niewielką osłonę, ale w cieniu ich wysokich łodyg nie była już tak dobrze widoczna. Ostre kolce szarpały jej ciało. Zacisnęła zęby, żeby nie syknąć z bólu. Przeczołgała się dalej w gęste zarośla. Cały czas słyszała z tyłu skradające się kroki Grega na żwirze.

- Stefanio!

Krew zastygła jej w żyłach.

- Stefanio!

Krzyk brzmiał jak zwierzęce wycie. Greg był tuż za nią. Przycisnęła twarz do ziemi, starając się wtopić w miękką glebę.

- Gdzie jesteś, ty głupia dziwko? - Przemawiał teraz łagodnie, niemal przymilnie. - Dobrze wiesz, że muszę cię zabić, prawda?

Starała się nawet nie drgnąć. Greg odezwał się znowu, tym samym pieszczotliwym tonem, który tak nie pasował do treści wypowiadanych słów.

- Nie bądź głupia, Stef. Wiem, że tam jesteś i dopadnę cię. Dlaczego się chowasz? Postąpiłaś ze mną jak podła dziwka i teraz mi za to zapłacisz. Zaczynasz mnie już złościć. Oj, bo się zdenerwuję...

Tara zrozumiała, że słyszy głos szaleńca. Paniczny strach chwycił ją za gardło. Czuła, że jej żołądek zamienia się w kamień. Pierwszy raz zawiodło ją mężne serce. Nie mogła ani pójść naprzód, ani się cofnąć, jej kryjówka nie dawała wystarczającej osłony. Jeśli Greg przeszuka ogród dokładniej, znajdzie ją natychmiast. Zatrzymał się w alejce między klombami i znowu do niej przemówił. Tym razem jego głos brzmiał groźnie i wojowniczo.

- Nigdy nie kochałem Tary. Powinnaś o tym wiedzieć. Od początku jej nie ufałem. Zawsze myślałem o tobie, Stef. Zawsze.

Urwał. Odgadła, że węszy na wszystkie strony, próbując odnaleźć zwierzynę jak myśliwski pies.

- A pamiętasz, Stef, jak się kochaliśmy? - Mówił teraz spokojnie i czule. - Pamiętasz, co czułaś? Jak ci było dobrze? Nikt oprócz mnie tak cię nie kochał. Nie chowaj się przede mną... Nie chowaj się przed własnym mężem... Chodź tutaj, maleńka. Chcę, żebyś do mnie przyszła. Mam coś dla ciebie...

W martwej ciszy usłyszała, jak odciągnął kurek strzelby. Suchy, złowieszczy trzask rozniósł się w nieruchomym, nocnym powietrzu. Wystraszyła się, że ją dostrzegł. Chociaż wszystko krzyczało w niej z przerażenia, opanowała się i nie podniosła głowy, żeby rozejrzeć się wokół. Wiedziała, że jest to stary, myśliwski trik. Jasna twarz i białka rozszerzonych strachem oczu byłyby doskonale widoczne i zdradziłyby jej kryjówkę.

Nagle Greg stracił cierpliwość.

- Sama do mnie przyjdziesz! - krzyknął wściekle. - Nie uciekniesz mi. Dostanę cię! Tym razem nie zrobię żadnego błędu!

Odwrócił się i pobiegł w stronę zabudowań. Szelest jego kroków zamarł w oddali. Tara wciąż obawiała się, że to jakiś podstęp, ale z największą ostrożnością uniosła głowę. Zobaczyła, że Greg zniknął między budynkami. Nie mogła zaprzepaścić takiej okazji. Zerwała się na równe nogi i przedarła przez gęste krzewy w głąb ogrodu, gdzie nie docierało światło. Tam przynajmniej będzie mogła poruszać się swobodniej, korzystając z osłony nocy.

Nie mogła zrozumieć jego słów i motywów postępowania. Co chciał wyrazić, mówiąc: “sama do mnie przyjdziesz”? Niespodziewanie znowu usłyszała jego głos. Wykrzykiwał jej imię. Kiedy się zbliżył, do jej uszu dobiegł inny, rytmiczny, jakże miły jej sercu dźwięk. Stuk kopyt! Greg prowadził konia. Czyżby...

- Słyszysz mnie, Stefanio? Trzymam cię w garści - wrzeszczał radośnie. Teraz ja jestem w lepszej sytuacji. Mam tu twojego cholernego konia! Liczę do dziesięciu i jeśli nie wyjdziesz, zastrzelę to bydlę! Słyszysz mnie, najmilsza? Rozwalę go!

Jego maniakalny śmiech rozniósł się dokoła. Greg wyłonił się zza rogu i prowadząc konia za uzdę wszedł w jasny krąg światła przed domem. Stanął na środku i zaczął odliczać.

- Raz... dwa... trzy...

Ukryta w ciemnej gęstwinie ogrodu Tara poczuła gorzki smak klęski. Greg nie był od niej sprytniejszy, ale o wiele bardziej okrutny i podstępny. Słyszała, że King rży ze zdenerwowania. Zwykle nikt oprócz niej i Chrisa nie zbliżał się do niego i z pewnością ta przymusowa nocna wycieczka bardzo go niepokoiła. Wyprostowała się i zobaczyła, że koń przestępuje nerwowo z nogi na nogę, a przez napiętą, czarną skórę szyi i boków przebiega spazmatyczny dreszcz.

- Cztery... pięć... sześć... siedem...

Podniosła się i wyszła z ciemności. Ostatnia nadzieja zgasła w jej sercu. Przegrała. Na jej widok Greg uśmiechnął się zwycięsko. Przestał liczyć i wyszczerzył zęby w strasznym grymasie. Tara przeszła przez ogród, wspięła się po stopniach i stanęła nad brzegiem basenu.

- Podejdź tutaj - zawołał miękko. - Stań koło mnie.

Nogi miała jak z ołowiu. Z trudem dowlokła się do niego. Śledził jej każdy krok jak wielki, czujny kot. Zatrzymała się przed nim i spojrzała w obłąkane, wodniste oczy. Migotały w nich złowieszcze ogniki.

- Grzeczna dziewczynka - wyszeptał. - Zawsze trzeba robić to, co każe mąż, prawda?

Była tak blisko, że wyraźnie dostrzegła bezmiar jego szaleństwa. Mogła zajrzeć na samo dno pustej, mrocznej duszy. Niespokojny rumak drżał w uchwycie silnej ręki Grega. Mimo wszystko, Tara nie bała się. Po raz pierwszy od czasu wypadku miała wrażenie, że widzi tego człowieka takim, jaki jest naprawdę. Był nikim. Skupiał w sobie całe zło, ale jego samego wypełniała pustka. Zauważył pogardę w jej oczach i to pobudziło go do działania.

- Zabiję cię, Stef. Mówię poważnie. Jesteś gotowa na śmierć? Spisałaś już testament? Oto prezent od kochającego męża i zbolałego wdowca!

Wolno, z sadystyczną przyjemnością podniósł strzelbę i skierował ją prosto na nią.

- Nawet nie zauważysz, kiedy to się stanie - prychnął drwiąco.

Rozległ się trzask zamka. Greg wycelował w twarz Tary.

W tym samym momencie, kiedy pociągał za spust, strzelba wypadła mu z rąk. Zdenerwowany do ostatnich granic rumak zareagował gwałtownie na metaliczny trzask i stanął dęba, przednimi kopytami wybijając broń z dłoni Grega. Strzelba wypaliła, ale kula chybiła celu i poleciała gdzieś w ogród, nie robiąc nikomu krzywdy. Słysząc ogłuszający huk wystrzału, koń jeszcze raz stanął dęba, zwalając Grega na ziemię. Zagrała w nim wojownicza krew rasowego ogiera. Jeszcze raz skoczył naprzód, chcąc wdeptać swojego przeciwnika w ziemię.

- Stef! Zawołaj go! Weź go stąd!

Tara wiedziała, że cienki pisk Grega dodatkowo rozwścieczy zwierzę. Nie wahała się ani chwili.

- King!

Szykujący się do ataku rumak usłyszał rozkaz swojej pani. Bez wysiłku nieznacznie obrócił się w powietrzu i opuścił kopyta tuż obok bezsilnie rozciągniętego na ziemi ciała. W ostatnim geście obrony jeszcze raz wspiął się na tylne nogi i odbiegł galopem, rżąc zwycięsko.

Tara obserwowała beznamiętnie, jak Greg podnosi się na kolana i wstaje, wciąż ogłuszony po upadku. Zatoczył się lekko i spojrzał na nią ciężko dysząc.

- Dlaczego wróciłaś, Stef? Dlaczego odebrałaś mi Tarę? - Uśmiechnął się krzywo. - Muszę cię zabić, zrozum mnie - tłumaczył.

- Greg, proszę. - Tara z wysiłkiem utrzymywała spokój i tłumiła ogarniające ją znużenie. - Wysłuchaj mnie. Policja jest już w drodze. W każdej chwili może się tu zjawić. Nigdzie nie uciekniesz, nie schowasz się. Nawet jeśli mnie zabijesz, nic ci to nie pomoże. Wiedzą o tobie wszystko i znajdą cię. To już koniec, Greg. Wszystko skończone.

Spojrzała w jego szkliste oczy i zrozumiała, że nie widział jej ani nie słyszał. Nic do niego nie docierało.

- Muszę dokończyć mecz - wymamrotał do siebie. Strach znowu ścisnął Tarę za gardło. Zobaczyła, że Greg skoczył chwiejnie naprzód i znowu chce ją dopaść. Zerwała się do ucieczki. Jednak zanim przebiegła kilka kroków, rzucił się na nią i zepchnął do basenu. Zaczęła tonąć. Miała straszliwe wrażenie, że jeszcze raz znalazła się w Alligator River. To samo wielkie cielsko wciągało ją pod wodę, żelazny uchwyt krępował ruchy. Opadała coraz niżej... niżej... niżej... Wpadła w panikę. Zdawało się, że coś rozsadza jej płuca. Otwarte w niemym krzyku usta zalała woda.

Nagle, w jakiś cudowny sposób wróciło do niej wspomnienie lekcji pływania, których na Wyspie Orfeusza udzielała jej Lizzie. Przypomniała sobie, jak godzinami nurkowała z Danem w ciepłym morzu. Ja umiem pływać! - krzyknęło coś w jej duszy. Skręciła ostro ciałem, odwróciła się pod wodą na plecy i wymierzyła napastnikowi silne kopnięcie. Chociaż woda spowolniła ruchy, udało się jej dosięgnąć miękkiego brzucha Grega. Wpijające się w jej ramię palce rozluźniły uścisk. Wyrwała się z uwięzi i natychmiast ruszyła przed siebie energicznym kraulem. Jeszcze trzy metry od brzegu... dwa... Już miała dosięgnąć bezpiecznej krawędzi, kiedy żelazna ręka złapała ją i pociągnęła do tyłu. Chwyciwszy ją za głowę i ramiona, Greg mocno wpychał Tarę pod wodę. Walczyła z nim jak mogła. Udało się jej odwrócić w jego ramionach. Patrzyła mu teraz prosto w twarz. Nagle zaszła w nim niesamowita odmiana. Spostrzegła ze zgrozą, że w jego oczach, zamiast żądzy mordu, zalśnił płomień miłości.

- Taro! Najdroższa, myślałem, że cię już straciłem! Przyparł ją do obmurowania basenu i wycisnął głodny, oślizły pocałunek na jej ustach. Półprzytomna ze strachu, odwracała głowę, żeby uniknąć zaślinionych, natarczywych warg i nie widzieć obłąkanych oczu, spoglądających na nią teraz z odmienną pasją. Nie mogła jednak się uwolnić od ciężaru przygniatającego ją ciała. Poczuła ręce Grega na piersiach. Usiłował niezdarnie rozpiąć jej bluzkę.

- Kochasz mnie, Taro, prawda? Kochasz mnie najmilsza. Zaraz ci dam, czego pragniesz. Będziemy się kochać, maleńka...

Huk wystrzału i krzyk Grega rozległy się niemal jednocześnie. Uderzenie kuli gwałtownie rzuciło go na Tarę. Przez chwilę nie mogła złapać tchu.

- Aaaaa!

Zawył z bólu, odchylił się do tyłu, wyrzucił ramiona w górę i zniknął pod wodą, szamocząc się jak ryba złapana na haczyk. Oniemiała z przerażenia Tara zobaczyła, że w kryształowej wodzie basenu zaczynają się kłębić smugi krwi. Podniosła wzrok. Kilka metrów od brzegu stała Jilly. W rękach trzymała jeszcze dymiącą strzelbę. Nie ruszała się i patrzyła przed siebie bez wyrazu. Zdawało się, że nie wie, co zrobiła.

Greg wynurzył się po drugiej stronie basenu. Płynął do krawędzi, ruszając jednym tylko ramieniem. Drugie wlokło się za nim bezwładnie. Dotarł do brzegu i wyszedł z wody. Tara zauważyła, że jest ranny w bark. Krew wyciekała z rozległej rany. Podniósł się z wysiłkiem, ale z bólu i szoku trzymał się niepewnie na nogach. Zwinięty we dwoje, ruszył chwiejnymi susami w stronę domu.

Tara wspięła się na brzeg, sztywna i obolała. Z trudem złapała oddech, starając się dostarczyć zmęczonym płucom jak najwięcej powietrza. Kiedy doszła trochę do siebie, odnalazła wzrokiem Jilly, która wciąż tkwiła w tym samym miejscu. Stąpając z trudem, podeszła do niej i wyjęła jej strzelbę z rąk. Wrzuciła broń do wody, żeby upewnić się, że nikt z niej już dzisiaj nie wystrzeli. Potem usadziła Jilly na trawie jak małe dziecko.

- Zaczekaj tutaj - poleciła. - Nigdzie nie odchodź. Wrócę do ciebie.

Ruszyła w pogoń za Gregiem.

Nawet w ciemnościach łatwo było stwierdzić, dokąd poszedł. Na trasie swej chwiejnej wędrówki zostawił wyraźne ślady ociekającej wody i krwi. Trop prowadził wokół domu, aż do budynków gospodarczych. Tara wyszła zza rogu. Natychmiast odgadła, gdzie skierował się Greg. W świetle księżyca wyrósł przed nią wielki, ponury hangar, a w nim zawsze gotowy do startu lekki samolot. Z miejsca, w którym stała, słychać było, jak silnik kaszlnął i zawarczał miarowo. Śmigła zaczęły się obracać. Wolno, jak w koszmarnym śnie, awionetka wysunęła się z hangaru i ustawiła na krańcu pasa startowego.

- Nie!

Tara nie potrafiła określić, jakie uczucia nią zawładnęły. Pomknęła naprzód. Widziała Grega, siedzącego w kabinie pilota. Był mokry, półprzytomny i obficie krwawił.

- Greg! Greg! Nie dasz rady!

Samolot wtoczył się na pas zygzakiem. Tara zrównała się z nim i biegła tuż przy kabinie, usiłując przekrzyczeć ryk motoru. Czy mężczyzna w kabinie słyszał jej prośby i błagania? Tego nie wiedziała. Ale w chwili, kiedy awionetka nabierała już szybkości, odwrócił głowę i spojrzał na nią, jakby widział ją pierwszy a jednocześnie ostatni raz. W jego oczach dostrzegła głęboki, niemy wyrzut i dojmujące cierpienie.

- Tara! - wymamrotał.

Maszyna skoczyła gwałtownie przed siebie. Tara została daleko w tyle. Mimo to biegła dalej po kamienistej ziemi, krztusząc się pyłem wzbijanym przez koła samolotu. Miała jeszcze nadzieję, że coś się wydarzy i Greg nie wystartuje do lotu, z którego na pewno nie wyjdzie żywy. Niestety, mogła tylko patrzeć bezsilnie, jak awionetka nabiera rozpędu, odrywa się od ziemi i niepewnie unosi w powietrze.

- Greg! Nie musisz przecież umierać! Greg!

W ten ostatni, pożegnalny krzyk Tara włożyła całą duszę. Samolot wzbił się pod rozgwieżdżone niebo. Wkrótce jego sylwetka zmalała, jakby sama stała się jedną z gwiazd. Jednak pomruk silnika rozbrzmiewał wciąż głośno. Tara wytężyła słuch. Nagle dobiegł ją dźwięk, którego tak się obawiała. Warkot załamał się i przeszedł w piskliwe zawodzenie. Samolot stracił wysokość i z wyciem silnika runął w dół. Zawieszony pod gwiazdami Greg przegrał walkę. Kiedy stracił Tarę, opuściła go również wola życia. Rozległ się okropny huk uderzającej o ziemię maszyny. Szczątki awionetki stanęły w płomieniach. Ognista kula wzbiła się w niebo. Nikt nie usłyszał ostatniego krzyku umierającego Grega, kiedy jak Ikar leciał ku swemu przeznaczeniu.

- Tara!

Komendant Jim Gully nigdy sobie nie wybaczył, że tej właśnie nocy nie było go na służbie. Kiedy raz zdarzyło się, że ktoś potrzebował szybkiej i zdecydowanej akcji policyjnej, on nie mógł jej zorganizować. Po otrzymaniu wiadomości od Tary zareagował błyskawicznie. Tutaj nie miał sobie nic do zarzucenia. Wiedział też, że zrobiła słusznie, domagając się, żeby to on, a nie kto inny, zajął się całą sprawą. Nikt z jego młodszych pracowników nie uwierzyłby w tę historię, a poza tym i tak potrzebowałby jego zgody na zorganizowanie operacji ratunkowej. Zawsze miał jednak żałować, że zjawili się w Edenie dopiero o świcie, kiedy już było po wszystkim. Aresztowanie Grega sprawiłoby mu satysfakcję, a uprzątnięcie spalonego i poskręcanego ciała było tylko strasznym obowiązkiem.

Mimo wszystko zostało dla niego trochę policyjnej roboty, chociaż nigdy nie lubił aresztować kobiet. Obserwował z zakłopotaniem, jak jeden z młodszych funkcjonariuszy wyprowadza Jilly z domu i zamyka ją w policyjnym samochodzie, który miał odwieźć ją do Darwin. Zanim wsiadła, odwróciła się i popatrzyła zdziwionym wzrokiem na wielkie domostwo. Tutaj upłynęły zarówno niewinne, jak i najczarniejsze chwile jej życia. Potem spojrzała na stojącą obok Jima Tarę. Ich oczy się spotkały, ale nie było w nich żadnego wyrazu. Jilly nie wyszła jeszcze ze stanu dziwnego otępienia, w jakim postrzeliła Grega ze strzelby, którą wyjęła z gabloty w salonie, kiedy tylko odzyskała przytomność. A Tara... Cóż mogła jej powiedzieć?

- Wciąż trudno mi w to uwierzyć - odezwał się ponuro Gully. - Jak dostałem twój list, myślałem, że ktoś robi sobie żarty. Przepraszam, że tak długo na nas czekałaś...

- Nie przejmuj się, Jim - odparła Tara łagodnie. - W końcu... wszystko... jakoś się ułożyło.

W tej samej chwili policjanci wynieśli na noszach Chrisa. Odniósł ciężką ranę i osłabił go upływ krwi, ale płomyk życia wciąż tlił się uparcie w jego drobnym ciele. Tuż przy noszach kroczył Sam.

- Zaczekajcie chwilę. - Tara gestem dłoni zatrzymała całą grupkę i wzięła Chrisa za rękę. Dłoń była zimna jak kamień i nieruchoma.

- Niedługo wydobrzeje - zapewnił ją jeden z policjantów.

Tara spojrzała Chrisowi w oczy i wyczytała z nich, że tak będzie. Nachyliła się i delikatnie pocałowała go w czoło. Potem ostrożnie wniesiono Chrisa do ambulansu.

- Pojadę z nimi - oświadczył komendant. - Ale w razie czego wiesz, gdzie mnie szukać.

- Teraz już trochę za późno - stwierdziła zgryźliwie Katie, stając w progu, żeby pożegnać odjeżdżających. - Gdzie byłeś, kiedy cię potrzebowała, Jimie Gully?

Komendant dobrze wiedział, że Katie przespała smacznie wszystkie dramatyczne wydarzenia i miał ochotę odciąć się złośliwie, ale jego łagodna natura wzięła górę.

- Witamy z powrotem w Edenie, panno Harper - zwrócił się z prostotą do Tary i odszedł.

- Teraz będzie tu u nas trochę nudno - oświadczyła zrzędliwie staruszka, kiedy policyjne samochody odjechały z Edenu pylistą drogą. - Po tych wszystkich przeżyciach nie będziesz mogła znaleźć dla siebie miejsca.

Tara uśmiechnęła się. Miała wrażenie, że zrobiła to po raz pierwszy od wielu dni.

- Sama nie wiem - odparła. Popatrzyła na stajnię. Dochodziło z niej niecierpliwe rżenie Kinga. Łatwo dał się złapać po nocnej ucieczce i teraz głośno wyrażał swoje niezadowolenie z przymusowego pobytu w boksie. - Myślę, że po wczorajszym wstrząsie mojemu przyjacielowi dobrze zrobi mała przejażdżka. Sam, czy mógłbyś...

Ale Sam już wiedział, co robić.

Tara jechała spokojnie przez cichą równinę. Po długiej walce i cierpieniu jej dusza odnalazła wreszcie ukojenie. Nie czuła żalu, ale wewnętrzny spokój i ulgę, która spłynęła na nią jak błogosławieństwo. Czuła się tak, jakby przeszła ciężką chorobę, ale teraz gorączka spadła i chociaż wciąż była jeszcze osłabiona, wiedziała, że wyzdrowieje. Nie miała pojęcia, gdzie błąka się potępiona dusza Grega, lecz z pewnością jego szaleństwo i furia już jej nie dosięgną. Wkrótce odzyska siły i dzięki swej nowej osobowości zacznie żyć pełnią życia. Jego mroczny cień nie będzie jej więcej prześladował.

A jednak każde zwycięstwo musi być okupione jakąś stratą - pomyślała smutno. Musiała zapłacić wysoką cenę. Dla zemsty poświęciła miłość Dana. Kiedy rozpoczynała swoją grę, nie spodziewała się, że przyjdzie jej odrzucić tak cenny skarb. Czy istniał jakiś sposób, żeby doprowadzić plan do końca i jednocześnie ocalić ich związek? Może w zapamiętaniu nie potrafiła go odnaleźć? Cóż, teraz za późno na takie rozważania. Jakże okrutnie postąpił los, stawiając na jej drodze takiego kochającego, oddanego mężczyznę w chwili, kiedy musiała go odrzucić. Z ciężkim sercem jechała dalej, nie zwracając uwagi na piękno otaczającego ją krajobrazu. Cały czas rozpamiętywała utratę Dana.

W końcu odepchnęła od siebie smutne myśli i skupiła się na tym, co ją czeka. Nadzieja na szczęście spoczywała teraz w jej dzieciach. Wreszcie nastąpi wytęskniona, radosna chwila połączenia z Sarą i Dennisem. Na samo wspomnienie ich imion wszystko w niej topniało i łzy napływały do oczu. Gdzie i kiedy nastąpi to wymarzone spotkanie? Z przyjemnością wyobrażała sobie coraz to inną wersję tego zdarzenia. Wszystko musi odbyć się tak jak trzeba. Już ona o to zadba.

Jedno nie ulegało wątpliwości. Nic nie stało na przeszkodzie, żeby na nowo rozpocząć życie jako Stefania Harper. Nadszedł odpowiedni moment. Wróci mądrzejsza o całą wiedzę, jaką zdobyła w ciągu ostatnich miesięcy i silniejsza po doznanych przejściach. Właśnie dlatego nigdy już nie będzie dawną Stefanią - wiecznie zmartwioną, niepewną siebie i uległą. Nigdy już nie zostanie ofiarą żadnego mężczyzny. Samodzielnie pokieruje swoim życiem, zaufa własnej sile i zdolnościom. Na pewno jej się to uda. Spoglądała w przyszłość bez wahań i lęku. Dość rozmyślania o tym, co minęło - nakazała sobie stanowczo. Jutro należy do mnie.

Jakiś odległy, niewyraźny dźwięk wyrwał ją z zadumy. Zaskoczona rozpoznała cichy, charakterystyczny warkot nadlatującej awionetki. Któż to mógł być? A może... Nie, nie miała prawa nawet przez sekundę łudzić się nadzieją, że człowiek, którego tak okrutnie zraniła odrzucając jego miłość, zechciałby jej wybaczyć. W dodatku tylko miłość zmusiłaby go do tak zaciekłych poszukiwań. Nie, to przecież niemożliwe. Więc czyżby prasa? Zdawała sobie sprawę, że kiedy jej historia wyjdzie na jaw, wzbudzi powszechną sensację, ale nie przypuszczała, że dziennikarskie sępy zlecą się tak prędko. Zmarszczyła gniewnie brwi i ruszyła do domu. Koń zerwał się do szybkiego galopu i na tak krótkim dystansie z łatwością prześcignął samolot. Zbliżywszy się do Edenu, zauważyła, że Sam wyszedł jej na spotkanie. Zdecydowała, że zostawi mu Kinga, a sama powita intruzów na lądowisku, wygłosi krótkie oświadczenie i odprawi ich z powrotem.

Dan już z wysoka spostrzegł pochyloną, drobną sylwetkę, biegnącą szybko w stronę pasa, ale z tej odległości nie potrafił nawet stwierdzić, czy to mężczyzna, czy kobieta. Narastały w nim lęk i zniecierpliwienie. Bał się, że za chwilę z niepokoju utraci zmysły. Kiedy wreszcie rozpoznał,że to Tara, cała i zdrowa, stoi obok pasa i czeka na samolot, odczuł wielką ulgę. Na chwilę stracił panowanie nad własnym ciałem. Z trudem podniósł się z miejsca, żeby otworzyć drzwi kabiny. Wiedział, jak ogromną radość sprawi jej spotkanie z dziećmi. Ale jak zareaguje na jego widok? Czy teraz otworzy serce przed jego miłością? Czy go pokocha? Nadzieja i zwątpienie targały nim na przemian. Nie słyszał nawet okrzyków uszczęśliwionych dzieci.

Tara spoglądała z obawą na kołujący samolot. Maszyna zatrzymała się, ale wciąż nikt nie otwierał drzwi. Nagle, jak we śnie, usłyszała donośne wołanie, dochodzące z kabiny.

- Mama!

Drzwi stanęły otworem. Przepychając się jedno przez drugie, wyskoczyli Sara i Dennis. To niemożliwe, to tylko sen - myślała oszołomiona. Przepełniona matczynym uczuciem i radością, rzuciła się ku dzieciom i porwała je w ramiona.

- Och, mamusiu! Wiedziałem, że nie umarłaś.

- Czy to ty, mamo? Naprawdę ty?

- Moje skarby, moje najdroższe skarby!

Stali przytuleni, a łzy szczęścia i wzruszenia lały się im z oczu.

Serce Dana ścisnęło się na widok tej burzliwej, rozczulającej sceny. Nic tu po mnie - stwierdził znużony. Nie potrzebują mnie. Czy mógł wedrzeć się między matkę i dzieci? Stał obok samolotu, zapomniany i onieśmielony. W myślach dobierał słowa ostatecznego pożegnania. Wyzna Tarze, jak bardzo się cieszy, że ona żyje. Powie jej, że teraz, kiedy już wie, że jest bezpieczna i wszystko dobrze się skończyło...

Jednego tylko nie wziął pod uwagę - uczuć Tary. Ponad głowami dzieci uniosła nagle promienną, mokrą od łez twarz i wzrokiem przywołała go do siebie. Chodź do mnie - zapraszały jej oczy. W nagłym porywie wzruszenia przypomniała sobie, co czuje do tego wyrozumiałego mężczyzny o ciemnych włosach. Miała wrażenie, że odnalazła zagubiony, drogocenny klejnot. Czy kocha Dana? To coś o wiele głębszego. On jest połową jej duszy, wiernym przyjacielem, z którym spędzi resztę życia w równoprawnym, partnerskim związku. Teraz należy do niego. Nie ma między nimi żadnych barier, tajemnic i lęków. Chciała go objąć i całym ciałem wyrazić swoją miłość.

- Och, Dan...

Z jej piersi wyrwał się szloch. Łzy wzruszenia znów napłynęły do oczu.

- Już dobrze, najdroższa. O nic się nie martw. Potem mi wszystko opowiesz.

Nawet w takiej chwili, kiedy szczęście rozpierało mu duszę, potrafił myśleć tylko o tym, jak uspokoić i pocieszyć ukochaną. Tara stała przed nim, obejmując dzieci i patrzyła na niego z uwielbieniem. W jej błyszczących, pełnych łez oczach wyczytał w końcu odpowiedź, na którą czekał od dawna.