82. Zagadnienie oświeceniowego naturalizmu i materializmu.

Naturalizm - kierunek filozoficzny, głoszący, że wszystko w rzeczywistości, także duchowość, etyka, jest uwarunkowane przyczynami naturalnymi, biologicznymi. Naturalizm był tendencją dominującą w filozofii oświecenia, cechował go pozytywizm i neoplatonizm, utylitaryzm (utożsamianie dobra i przyjemności). Naturalizm uznawał, że wszystkie rzeczy i zdarzenia we wszechświecie pozostają w sferze tego, co przyrodzone, mają charakter wyłącznie przyrodniczy i tak też powinny być traktowane. Logiczną konsekwencją takiej postawy był materializm.

Materializm - stanowisko filozoficzne dotyczące natury rzeczywistości, głoszące, że poza materią nic nie istnieje ( materia - cielesne, przyrodnicze, czasoprzestrzenne, niezniszczalne tworzywo świata, do którego sprowadzają się, lub o którego sprowadzają się lub którego są modyfikacjami, pochodnymi i od którego są zależne wszelkie przejawy rzeczywistości). Odrzucając istnienie duszy, samoistnych idei, Boga, materializm pozostaje w opozycji do spirytualizmu, idealizmu, teizmu. Właściwie sformułowanie tego stanowiska nastąpiło w toku sporu o substancję w XVII-XVIII wieku ( T. Hobbes, Julien Offray de La Mettri, P.T. Holbach, C. Helvetius) był to tzw. materializm mechanistyczny, traktujący świat jako mechanizm (rodzaj maszyny) i wyjaśniający ruch i przemiany rzeczywistości przede wszystkim fizycznymi prawami mechaniki.