Homilia



H2 {
FONT-SIZE: 12pt; MARGIN: 0cm 0cm 0pt; FONT-FAMILY: "Times New Roman"; TEXT-ALIGN: justify
}



Uroczystość
Wniebowzięcia NMP
Nasza droga do Maryi
drogą za Matką do  końca.
 
Owocowanie upraw.
           
Od wieków w dniu Wniebowzięcia przynosimy do świątyni owoce naszej pracy prosząc
kapłana o poświęcenie. Ktoś nazwał ten dzień uroczystym owocowaniem. Mimo, że do
dożynek jeszcze kilka tygodni -  dzisiaj zapachniało w kościele nowym
zielem, kwiatami i owocami naszych pól.
           
Podczas, gdy na polach złote kolory wypierają zieleń. Zaorane ścierniska
odwiedzają stada ptaków szukających żeru dla siebie. Rzucone w ziemię ziarno

wydało swój plon. Jakby w towarzystwie Najświętszej  Maryi Panny
pozbieraliśmy  z pola najdorodniejsze kłosy zbóż, obiecujące ziarnem
makówki, kolorowe jabłka, pachnące zioła i kwiaty.
           
Przy ich poświęceniu wypowiadamy słowa .,, Boże, Ty je stworzyłeś ... ziemi
nakazałeś rodzić zioła,  owoce i drzewa na użytek ludzi i na pokarm dla
zwierząt ... aby służyły ludziom i zwierzętom, stały się obroną przeciw wszelkim
chorobom i przeciwnościom
Maryja
najwspanialszym
owocem ziemi i Boskiego wyboru.
           
Przeżywając dzisiejszą uroczystość Wniebowzięcia
lub  jak kto woli

Matki Boskiej Żielnej wspominamy cudowne i jakże tajemnicze Jej wniebowzięcie.
Wzięcie do niebieskiej chwały Maryi
córki tej ziemi
to zbieranie jakby
owoców Jej życia. Maryja wspiera nas owocami ziemi w drodze do wieczności..
           
Ziarno wrzucone w ziemię sprawdza się w owocowaniu
mimo, ze poddane jest
procesowi obumierania. Ziarno umiera
by rodzic nowe. Człowiek też ma owocować.
Dobroć, miłość, zgoda w rodzinie, wierność i posłuszeństwo Bogu  - to
niektóre z owoców naszego trudu, troski i obumierania. Jakże często przychodzi
nam poświęcać swoje życie, aby inni mieli życie. Nam Polakom znane jest takie
poświecenie, obumieranie jednych dla drugich
Matek dla dzieci, żołnierzy dla
Ojczyzny, ludzi dla bliźnich.  Wielu   spośród nas tu obecnych
miałoby wiele tutaj do powiedzenia , na temat radosnego obumierania jako
wydawania owocu swego czuwania i trudu.
           
Matka Pana Jezusa i nasza wzięta z ciałem i duszą do nieba  . Ona ze
względu na szczególne zasługi i świętość życia. Owoc naszego życia ma być
podobny, jedynie przejście przez próg wieczności będzie inne. Nasze obumieranie
będzie inne, jako ludzi dotkniętych zmazą grzechu pierworodnego. Ona
jak mówi
św. Elżbieta :  Błogosławiona między niewiastami, błogosławiona, bo
uwierzyła, bo błogosławionym jest Owoc Jej łona.
W uroczystość Wniebowzięcia
Maryi stajemy wobec tajemnicy człowieka. 
           
Nie dane nam było dojść do nieba drogą świętości
pozostała nam droga
wierności, pracowitości i wytrwałości w Boskiej łasce. Nasza droga
to droga
posłuszeństwa Bogu, droga wiary w czasie ziemskiej pielgrzymki do mety : do
chwały zbawionych. Musimy się uczyć od Tej najukochańszej Matki ciągłego
zawierzenia Bogu i współpracy z Nim.  Ona teraz uwielbia Boga i raduje się
w Bogu jako dojrzała w wierze, mocno wierząca Jego Słowu.
           
Nie dziwimy się temu, że Maryja zasłużyła sobie na to, by pierwsza z ludzi mogła
w pełni uczestniczyć w królowaniu Chrystusa
Jej Syna według ciała i ziemskiego
życia. Najświętsza Dziewica jest tutaj dla nas znakiem, że u Boga wszystko jest
możliwe i dotknięte sprawiedliwym prawem, według którego przyznawana będzie
nagroda także i w wieczności. Nie trzeba nam się dziwić słowom zapisanym u św.
Łukasza : wielkie rzeczy uczynił Jej Wszchmocny Bóg. Jako najdoskonalszy członek
Kościoła, Oblubienica Baranka cieszy się teraz nagrodą nieba. Kościół zaś 
znajduje w Maryi wspaniały wzór życia i drogi do świętości.
           
Niektórzy nam zarzucają, że my katolicy zbyt mało wagi przywiązujemy do godności
ludzkiego ciała. A jednak
ciało przeznaczone jest dla nieba, dla
zmartwychwstania, dla pełnego udziału w chwale nieba. To prawda, że naszym
chlebem powszednim jest słabość, grzeszność, zniszczenie, trudy i niepokoje,
fizyczne i duchowe doświadczenia. Ale wszystko ma sens . Oby tylko ciało nie
stało się źródłem grzechu, nieuporządkowanych doznać i uczuć w rodzaju nowotworu
,  który rozwija się kosztem innych sfer  i prowadzi do obumierania w
nas tego, co najpiękniejsze . Czy nie widzimy nawet w obecnym nioby
cywilizowanym świecie co ludzie robią ze swoim ciałem, zmysłami, czyniąc je
źródłem zysku jako towar do nieuczciwych spraw. A z resztą i ciało jest darem
Boga dla nas. Pan Jezus jako Słowo Boże przyjmuje ludzkie ciało i ukazuje nam
sens ludzkiej cielesności. W ciele żyje i dorasta, miłuje, zasługuje u Ojca.
Owocem takiego traktowania jest dobroć, życzliwość, fizyczna obecność np. przy
dziecku, przy chorym . Ciało pozwala nam wiele rzeczy widzieć i zrozumieć,
doświadczyć i przeżyć , dotykać i uzdrawiać, dosłownie mówiąc
zobaczyć
autentyczną miłość.
           
I tutaj mamy wzór w życiu Maryi . Nasza czujność i dyscyplina w odniesieniu
do naszego ciała pozwala nam zwyciężyć  wszystko , co niszczy nasze zdrowie
np. nikotyna, alkohol, narkotyki itp. Zdrowi i silni
wewnętrznie i fizycznie
dojrzali spoglądamy na wzór    naszego człowieczeństwa
na
Maryję.
Maryja jest naszą szansą być w
pełni chrześcijanami.
           
Plan Boży już zaowocował w życiu Najlepszej z matek
w Maryi. Nie tylko w rym,
że odniosła Ona całkowite zwycięstwo  nad grzechem
jako Niepokalanie
Poczęta
ale dlatego, że pierwsza w Kościele doznała jakże wspaniałych skutków,
owoców odkupienia. To Ona osiągnęła zbawienie i stała się wizerunkiem Kościoła w
chwale, a dla pielgrzymującego ludu źródłem pociechy i znakiem
nadziei   ( prefacja ) .
           
Maryja dziś dziękuje Bogu
jak my tutaj trzymając na rękach owoce naszej
ciężkiej pracy  - za wszelkie owe wielkie rzeczy, które uczynił
Wszechmocny.  Jej wierność do końca jest zachęta dla nas, aby Ją prosić o
pomoc, Ją naśladować, iść za Nią do celu wszelkich dążeń. Wdzięczność zawsze
pochodzi od Boga, jest jakby nadziemskim odruchem serca, które wprost wyrywa się
ku wysokościom niebios. Przecież  zdrowo myślący człowiek potrafi odczuwać
wdzięczność, jako dobrodziejstwo, którego wartość zrozumiał . To wspaniała
lekcja dla nas ludzi trudu i niepokojów
wdzięcznością zasługujemy na następne
dary. O wiele bardziej rozumiemy, co dla nas dobry człowiek uczynił.
           
Oczy robotnika
radują się owocem jego pracy. Rolnik patrząc na chleb widzi w
nim swoje trudy, ale z szacunkiem i wdzięcznością podnosi go do góry , ku Bogu

jak my dzisiaj przygotowane do poświęcenia  wieńce i bukiety z tegorocznych
zbiorów.
           
Patrząc ku Maryi i Owocowi Jej życia
nie boimy się powiedzieć Maryja jest
wielka, jest niebosiężna, bo Ją Bóg bez miary ubogacił łaską. Jakby uśmiech
Boga  spoczął na Niej. Jej ludzka strona , właśnie ta była taka piękna ,
wzniosła, godna szacunku i naśladowania. To nie tylko przeznaczenie, powołanie,
ale także wyróżnienie, wyniesienie bardzo wzniosłe , ale i kosztowne. Ile Ona
zapłaciła za to posłuszeństwem, cierpieniem, modlitwą. Ta piękność wiele
kosztowała i nas też kosztuje. Jej wiara nie tylko w ludzkie siły, ale przede
wszystkich zaufanie do końca Bogu doprowadza do owocowania aż w wieczności.
 Zbyt mało dzisiaj myśli
się o wieczności.
            
Na słowo wieczność padło podejrzenie. Coraz bardziej dzisiejszemu
człowiekowi obcym staje się to święto. Może kogoś pociąga jeszcze  
poświęcenie wieńców, bukietów tegorocznych zbiorów
ale tylko to ?  Coraz
bardziej myślimy o sobie, o chlebie, a wieczność odkładamy na starość albo do
przysłowiowego lamusa. Świat codzienny zamyka się w pogonie za groszem, za
praca, za zdobyciem jakiejś szansy przeżycia każdego dnia , aby do pierwszego.
To, co po tamtej stronie brzegu
staje się żartem , niepewną koniecznością.
Nazwijmy to zjawisko sekularyzacją, wzięciem w nawias wiecznego losu człowieka.
I tak trzeba nam przechodzić jakby kolejno : materializm, konsumizm , sekularyzm
i wreszcie przepaść, próżnia
nicość.
 Tymczasem stoi Królowa
po prawicy Pana.
            
Bóg nie pozwolił, aby ciało  Maryi uległo zniszczeniu
ale
uczestniczyło w chwale niebian. Tak Bóg nagradza tych, którzy Mu służą. Patrząc
na Maryję wziętą do nieba sprawmy, aby ożyło słowo ... wieczność ! aby ożyła
wiara w nasze zmartwychwstanie i nasza nadzieja życia wiecznego z Bogiem, z
Maryja , z naszymi świętymi patronami.
           
Błogosławiona, która uwierzyła. Bo przecież wszystko w Jej życiu zaczynało się
od wiary. W świecie wiary dokonywały się wszystkie tajemnice Boskiej
Opatrzności, decyzje Jej życia, nawet wtedy, gdy przychodziły ciemności i
bolesne doświadczenia. To prawda, bez wiary nie można podobać się Bogu. Maryja
mając głęboka wiarę znalazła w Bogu szczególne upodobanie, drogę do nieba. Dla
początkiem we wszystkich przedsięwzięciach był Chrystus. To właśnie dzisiaj -= w
dniu owocowania -  w dniu naszych duchowych dożynek Maryja uczy nas mówić
Bogu : TAK , oddawać Bogu naszą wolność i decydowanie  o wielkich i małych
sprawach naszego życia . To wiara i pokora wprowadziła Maryję w bramy nieba. Tak
samo wprowadzi nas jeśli będziemy szli z Maryja i za Maryją w kierunku Jej Syna
stając się wspólnikami wielkiej nadziei. Mimo, że świat współczesny wykreśla ze
słownika słowa : Bóg, wiara, wieczność, ze przeciwwagą jest doczesność
mamy
dać z serca płynącą odpowiedź
dokąd zdążam , co jest celem moim ostatecznym
?  W tym dawaniu świadectwa wiary nie jesteśmy wcale sami. Jest z nami
Chrystus, jest Maryja, jest tylu bohaterów życia duchowego, świadków Ewangelii.

           
Niech te dojrzałe owoce, kwitnące zioła i wszelkie plony tegoroczne naszej ziemi
podnoszą nas w radości ku wyższym dążeniom naszych serc. To Maryję
ozdobę
nieba nazywamy przecież Brama nieba, wspomożycielką wspierającą nas w drodze do
niebieskiej ojczyzny. Czyńmy dobro , czyńmy je nie tak, jak czynią poganie, czy
ludzie małej wiary. Niech Pełna Łaski jak kiedyś świętej Elżbiecie w czasach
ewangelicznych , teraz nam przynosi w progi naszego życia, w progi naszych
rodzinnych domów bogactwo wiary, zaufania i łaski od Boga, abyśmy kiedyś  -
gdy przyjdzie nasz czas spotkania z wiecznością śpiewać mogli wspaniałą pieśń
Magnificat
uwielbiaj duszo moja sławę  Pana mego. Amen.