CONTUOR.P65

AUDIO 12/98

Czytelni−

cy Audio widzieli już z pewnością

wiele ładnych miniaturek; za swoiste dzieła
sztuki uchodzą Sonus Fabery, kilka innych
włoskich firm również bardzo stara się uat−
rakcyjnić swoje podstawkowe produkty, czy−
niąc z nich często słodkie cacuszka. Cóż,
Włosi słyną ze zdolności stylistycznych. Mała
obudowa z założenia drogich monitorów po−
zwala stosować nawet kosztowne okleiny i
skłania do przeprowadzania wielu zabiegów
upiększających − ścięć, wyfrezowań, za−
okrągleń, demonstrujących przy okazji możli−
wości stolarza. Duńscy projektanci oparli się
taki pokusom, i mimo to uzyskali efekt, który
każe zaliczyć

Contoury 1.1

do najpiękniej−

szych minimonitorów na świecie. Szlachet−
ność prostoty jest ujmująca. To, co może się
podobać w dużej bryle

Contourów 3.0

, w ma−

lutkiej formie

1.1

jest jeszcze efektowniejsze,

chociaż w ogóle nie efekciarskie.

Dwa głośniki

Contourów 1.1 wyglą−

dają tak harmonijnie, że

wydaje się niemal pewne,

że również akustycznie są

doskonale dopasowane.

Contour

1.1

Hi−End

i−End

Zespoły głośnikowe

Charakterystyka modułu impedancji wykazuje

działanie obwodów linearyzujących w zakresie
średnio−wysokotonowym w przedziale 700Hz −
20kHz zmienność jest bardzo mała, waha się w
granicach 6−10 omów. Chociaż w większej części
zakresu akustycznego wartość modułu jest zbli−
żona do 8 omów, to wyraźne minimum w okolicach
100Hz, pokazujące wartość ok. 3,5 oma, zmusza
do określenia Contourów 3.0 jako kolumn znamio−
nowo 4−omowych; trzeba jednak podkreślić, że
Contour 3.0 jest raczej łatwym obciążeniem dla
wzmacniacza. Minimum przy ok. 32 Hz wskazuje
na częstotliwość dostrojenia bass−reflexu.

Charakterystyka przetwarzania pokazuje kil−

kudecybelowe osłabienie na przejściu między niski−
mi a średnimi częstotliwościami i między średnimi
a wysokimi. Inaczej opisując zjawisko, zakres
“środkowego środka” − 500−2000Hz jest lekko
wyeksponowany, przy czym silny jest również bas
w zakresie 50−100Hz, nie brakuje też energii w
dwóch najwyższych oktawach akustycznych.
Osłabienie przetwarzania występuje najwyraźniej
w okolicach częstotliwości podziału. Charakterys−

Częstotliwość podziału jest zastanawia−

jąco niska − 1900Hz, a przecież mała poli−
propylenowa “piętnastka” powinna nieźle
sobie radzić z zakresem “wyższego środ−
ka”. Głośnik wysokotonowy, podłączony
filtrem tylko 6dB/okt., został więc poddany
poważnemu stresowi, ale przeżyć poma−
ga mu ferrofluid, chłodzący cewkę i tłu−
miący rezonans (leżący niedaleko częs−
totliwości podziału − w ok. 1000Hz). Jed−
nocześnie producent deklaruje bardzo
wysoką, jak na tak małe konstrukcje,
moc znamionową − 150W.

Na wyposażeniu

Contour 1.1

jest

piankowa zatyczka, którą należy umieś−
cić w otworze bass−reflex, gdy...

Con−

toury 1.1

ustawione są na półce z książ−

kami lub powieszone na ścianie... Takie
zalecenie znajduje się w informacjach
producenta, ja sam ani żaden inny
śmiertelnie poważny polski redaktor ni−
gdy nie śmiałby sugerować ani pode−
jrzewać, że takie audiofilskie monitory
mogą znaleźć się gdzie indziej niż tyl−
ko na masywnych, stabilnych pod−
stawkach.

tyki w zakresie niskich częstotliwości, zmierzone w
polu bliskim, pokazują spodziewny kształt charak−
terystyki promieniowania otworu, z wierzchołkiem
w oklicach 32Hz, i występujące tam minimum am−
plitudy głośnika. Charakterystyka wypadkowa ma
swoje maksimum w okolicach 70Hz, ale jeszcze
przy 30Hz mamy tak wysoki poziom, że warunek
+/−3dB dla pasma 30Hz−21kHz, podany przez
producenta, jest spełniony. Na zboczu charakte−
rystyki ciśnienia z otworu, od strony częstotli−
wości średnich, nie widać żadnych poważnych nie−
równomierności − uniknięto przedostawania się ja−
kichkolwiek pasożytniczych rezonansów obudowy
lub tunelu.

Charakterystyka zmierzona pod kątem 30

jest niemal idealnie zbieżna z charakterystyką z
osi głównej do ok. 8kHz; powyżej charakterystyki
te już wyraźnie się rozchodzą, a przy 20kHz różni−
ca między nimi wynosi aż ok. 15dB, co jest natu−
ralnym efektem działania dużej, 28−mm kopułki
wysokotonowej.

Efektywność wynosi 87 dB.

Labor

Laboratorium

atorium

Charakterystyka modułu impedancji wykazuje

małą zmienność w zakresie średnio−wysokotono−
wym i wraz z 3,5−omowym minimum w zakresie
200Hz określa zespół znamionowo 4−omowy.
Bass−reflex dostrojono do ok. 55Hz. Tym razem
zakres niskich częstotliwości jest przetwarzany
nawet równomierniej niż w 3.0, choć już bez takie−
go rociągnięcia − poniżej 55Hz ciśnienie spada
szybko, pozwalając wyznaczyć dolną granicę pas−
ma przenoszenia w ramach +/− 3dB przy 50Hz.

Również w pozostałym zakresie charakterys−

tyka przetwarzania Contour 1.1 jest bardziej linio−
wa niż u większego brata. Przejście między basem
a środkiem, które w Contour 3.0 było nieco zabu−
rzone, tutaj jest płynne, co zrozumiałe, jeśli przy−
jąć, że źródłem problemów w Contour 3.0 była nie−

doskonała współpraca między głośnikami nisko−
tonowym a średniotonowym w okolicy czestotli−
wości podziału; ale również przejście między
środkiem a górą pasma jest w Contourach 1.1
lepsze, a przecież współdziałają tutaj te same
głośniki, choć wiemy, że częstotliwość podziału
między nimi została ustalona inaczej. W sumie
Contour 1.1 prezentuje bardzo dobrze zrównowa−
żoną charakterystykę częstotliwościową, którą
można zmieścić nie tylko w granicach +/−3dB,
ale i w dwa razy mniejszym polu tolerancji +/−
1,5dB w przedziale 55Hz−20kHz. W zakresie naj−
wyższych częstotliwości widać oczywiście osła−
bienie przy pomiarze pod kątem 30

Efektywność wynosi 85dB.

CONTOUR 1.1

CONTOUR 3.0

10dB/dz10dB/dz10dB/dz10dB/dz10dB/dz

CONTOUR 3.0

CONTOUR 1.1

AUDIO 12/98

Hi−End

i−End

Zespoły głośnikowe

Impedancja znamionowa

[

Ω

]

Efektywność

(2,83V/1m) [dB]

Rekomendowana moc wzmac. [W]

150

200

Wymiary (WxSxG)[cm]

316x170x288

106x222x366

Cena

Cena (za parę) [zł]

4700

15500

Dystrybutor: HI−FI SOUND STUDIO

HI−FI SOUND STUDIO

CONTOUR 1.1 CONTOUR 3.0

Kolumny wygrzewaliśmy przez 36 go−

dzin. Mimo to, podczas testu dźwięk

stawał się pełniejszy i bardziej ulotny.

Według zapewnień dystrybutora, proces do−
chodzenia do maksimum możliwości brzmie−
niowych może trwać znacznie dłużej.

Dynaudio jest firmą, która wie, jakie cechy

brzmieniowe chciałaby nadać swoim kolum−
nom, a przy tym potrafi swój zamysł zreali−
zować. Próby odsłuchowe pokazały więc,
że brzmienie obu zespołów należy do tej sa−
mej szkoły przetwarzania dźwięku. Czym się
ta szkoła charakteryzuje? Krótko mówiąc,
brzmienie

Contourów

zawsze było dokładne

i dobrze wyważone, kolumnom nigdy nie zda−
rzało się grać zbyt obfitym, rozlazłym dźwię−
kiem; wręcz przeciwnie, wolały one czasami
wykonać pół kroku do tyłu grając (w rzadkich
wypadkach) raczej sucho niż tłusto.

“

Sonaty”

na klarnet i fortepian Johannesa

Brahmsa już w wykonaniu małych

1.1

mogły

się bardzo podobać. Dobrze uchwycona zo−
stała równowaga między głośnością obu in−
strumentów. Ich barwy i osadzenie w prze−
strzeni były prawidłowe, choć fortepianowi
przydałoby się więcej nasyconego wybrzmie−
nia w dolnych rejestrach. To, co

1.1

odtwo−

rzyły dobrze, model

3.0

przekazał doskonale.

Fortepianowi nie brakowało już ciężkości
i nasycenia, grał on dźwiękiem bardzo do−
kładnym i bogatym harmonicznie; to ostatnie
stwierdzenie dotyczy również klarnetu. Istot−
nie poprawiło się przekazanie przestrzen−
nych aspektów przekazu.

Podobne wrażenia zostawił klawesynowy

recital Kennetha Gilberta (HMA 1901278).
Barokowy klawesyn, instrument o brzmieniu
jasnym i delikatnym, odtworzony został przez

1.1

klarownie, nigdy agresywnie. Jednak mo−

del

3.0

znowóż wyraźnie górował nad swym

mniejszym bratem. Brzmienie instrumentu by−
ło dokładniej nasycone szczegółami, a przy
tym miało mocniejszą i lepiej zróżnicowaną
barwowo podstawe basową. Dźwięk był bar−
dziej rozedrgany − tu każdy mógł się przeko−
nać, że klawesyn to instrument, z którego
muzyka wydobywa się przez szarpanie strun.

Podobne wrażenia spowodowało odtwo−

rzenie fortepianowego recitalu Alfreda Brend−
la (Philips 438 472−2). Dźwięk instrumentu
był dokładnie zarysowany, a przy tym odpo−
wiednio bogaty i nasycony.

Orkiestra symfoniczna okazała się dużym

wyzwaniem dla obu

Contourów

. Model

1.1

radził sobie bardzo dobrze ze wszystkim niu−
ansami brzmienia orkiestry, dopóki nie poja−
wiły się wielkie spiętrzenia dźwięku; wów−
czas pojawiało się lekkie zachwianie tonalne.
Objawiało się to tym, że w gęstych partiach

granych przez wszystkie instrumenty dźwięk
stawał się czasami zbyt jasny i natarczywy.
Wrażenia przestrzenne oddane były bardzo
dobrze, łatwo było śledzić rozlokowanie in−
strumentów orkiestry. Pomimo ogólnie dość
szczupłego basu, jego lekkość nigdy nie była
problemem. Niskie tony w wykonaniu

1.1

nie

schodzą bardzo nisko, jednak ta część za−
kresu basowego, którą kolumny są w stanie
przetworzyć, jest bardzo dobrze implemento−
wana w tkankę muzyczną. Model

3.0

ponow−

nie potwierdził swoją wyższość. We wspo−
mnianych spiętrzeniach, tam, gdzie

1.1

bra−

kowało nieco wyrównania,

3.0

radziły sobie

prawie bez zarzutu. Dlaczego prawie? Ko−
lumny nigdy, co prawda, nie traciły kontroli
nad dźwiękiem, ale czasami chciałoby się,
żeby stęknięcie kontrabasów było tłustsze,
grane nieco cieplej. Brzmienie modelu

3.0

jest raczej czyste i dokładne niż ciepłe i ro−
mantyczne. Wspomnę jeszcze, że prze−
strzenność, tak doskonale oddana przez

1.1,

tu przekazana została w sposób wybitny.
Scena dźwiękowa oddana została bardzo re−
alistycznie, zarówno wzdłuż, jak i wszerz.
Omawiane nagranie (

“V Symfonia”

Gustava

Mahlera, EMI 76474922) dokonane zostało w
Watford Town Hall; oczywiście zarejestrowa−
no również przejeżdżające na zewnątrz sa−
mochody.

Wspomniane tendencje obu kolumn do

raczej suchej niż nadmiernie obfitej prezenta−
cji nie przeszkodziły w doskonałym odtwo−
rzeniu wokalu. Głos śpiewaczki, Gunduli Ja−
nowitz, szybujący na niebotycznych wyso−
kościach, był jednocześnie doskonale nasy−
cony.

To, co w przypadku dużej orkiestry mogło

czasami powodować powstanie wrażenia
braku ciepła (nie mylić z ostrością lub agre−
sywnością), przy odtworzeniu małych grup
zaowocowało realizmem przekazu wyniesio−
nym na bardzo wysoki poziom. Koncert Tria
Keitha Jarreta w klubie Blue Note w Nowym
Jorku pełen był... muzyki. Bogactwo barw,
zróżnicowanie dynamiczne, przejrzystość w
oddaniu mikrodetali nie budziły najmniej−
szych wątpliwości. I to już w przypadku mo−
delu

1.1.

Model

3.0

był tu konkurencją sam

dla siebie.

Jeśli porównalibyśmy model

1.1

Con−

certo

firmy Sonus Faber − podobna cena, po−

dobna konstrukcja (test Audio 5/97), to za−
uważylibyśmy, że obie te kolumny realizują
inne preferencje estetyczne.

Concerto

gra

dźwiękiem tłustszym, obfitszym, na pewno
cieplejszym,

Contour 1.1

− dźwiękiem such−

szym, ale dokładniejszym, neutralniejszym,
lepiej wyrównanym, choć bez tak mocno za−
znaczonego basu, to z piękniejszą górą pas−
ma. Jeśli

Concerto

zdobyły pozycję w klasie

III, to postawione obok nich

Contour 1.1

do−

datkowo zasługują na rekomendację. Cieka−
we, klasa III obfituje właśnie w bardzo udane
konstrukcje podstawkowe (Celestion

, Ja−

Concert 8

, ProAc

Studio100

, Qba

Sobies−

) − mimo że wyśmienity,

Contour 1.1

więc na rynku silną konkurencję. Podobnie
pokusić by się można o porównanie modelu

Contour 3.0

z ProAc

Response 2.5

− wiado−

mo, że konstrukcje te rywalizują na audiofils−
kim rynku, idąc cenami i reputacją producen−
tów “łeb w łeb”. Tu różnice są również wi−
doczne. Obydwa modele to kolumny o bar−
dzo wysokiej kulturze; prezentują podobny
stopień neutralności, przy czym ProAc mo−
że zaoferować rzadko spotykaną elegancję
brzmienia i doskonałe barwy zakresu nisko−
średniotonowego, natomiast Dynaudio wyda−
je się brzmieć nieco precyzyjniej i lepiej od−
dawać mikrodynamikę wyższych częstotli−
wości. Ani Dynaudio, ani Proaki nie prezentu−
ją porażającej dynamiki, bas również nie jest
w obydwu przypadkach najważniejszym wąt−
kiem przekazu, w zamian obydwie kolumny,
każda na swój sposób, urzekają naturalnoś−
cią wokali, wynikającą z doskonałego odtwa−
rzania średnich częstotliwości. Oczywiście

Contour 3.0

z takimi wynikami wpadają do

kręgu Hi−End − prawie doskonałe.

Jurek Adamski

Sprzęt współpracujący:

Sprzęt współpracujący:
Wzmacniacz mocy:

Wzmacniacz mocy:

Mark Levinson 332

Odtwarzacz CD/przedwzmacniacz:

Mark Levinson 39

Kable głośnikowe:

Van den Hul “Revelation”

Kable sygnałowe:

Van den Hul “The First”