&

?

43

43

..

..

..

..

Fortepian

.œ

f

jœœ œ

.˙

œ œ œ .jœ≈
œ œ .jœ≈

œ

œ. œ. œ œ

..˙˙

œ œ. œ. œ œ

.˙

œ œ œ œ œ œ

..˙˙

œ œ Œ

.˙

&

?

Fortep.

7

.œ jœœ œ
.˙

œ œ œ œ

.˙

.œ jœœ œ
.˙

œ œ œ œ

.˙

.œ jœœ œ
.˙

œ œ œ œ

.˙

.œ jœœ œ
.˙

&

?

Fortep.

14

œ

œ

œ

œ

œ

˙

Bóg się rodzi

-

©Piotr Rzeszut

Fortepian

Cóż masz niebo, nad ziemiany?
Bóg porzucił szczęście swoje,
Wszedł między lud ukochany,
Dzieląc z nim trudy i znoje,
Niemało cierpiał, niemało,
ś

eśmy byli winni sami!

A słowo ciałem się stało
I mieszkało między nami

W nędznej szopie urodzony,
ś

łób mu za kolebkę dano!

Cóż jest, czym był otoczony?
Bydło, pasterze i siano;
Ubodzy, was to spotkało,
Witać Go przed bogaczami!
A słowo ciałem się stało
I mieszkało między nami.

Podnieś rękę Boże Dziecię;
Błogosław Ojczyznę miłą!
W dobrych radach, w dobrym bycie,
Wspieraj jej siłę swą siłą,
Dom nasz i majętność całą
I wszystkie wioski z miastami!
A słowo ciałem się stało
I mieszkało między nami.

&

?

&

&

43

43

43

43

..

..

..

..

..

..

..

..

Skrzypce

Głos

Fortepian

.œ

f

jœœœ

.˙

.œ

F

jœœœ

∑

œœœ .jœ≈
œ œ .jœ≈

œœœ .jœ≈

∑

œ

œ. œ.œ œ

..˙˙

œ

œ. œ.œ œ

œ

ƒ

œ. œ.œ œ

Bóg się ro dzi

O - gień krze - pnie, blask ciem - nie - je, Ma gra -ni- ce Nie-skoń-czo-ny

œ œ. œ. œœ

.˙

œ œ. œ. œœ

œ œ. œ. œœ

moc tru chle je

œ œ œ œ œœ

..˙˙

œ œ œ œ œœ

œ œ œ œ œœ

Panniebiosówobna

œ œ Œ

.˙

œ œ Œ

œ œ Œ

ż

o ny

.œ jœœ œ
.˙

.œ jœœ œ

.œ jœœ œ

Wzgardzony o

-

-

-

-

-

-

-

&

?

&

&

Vln.

Fortep.

8

œ œ œ œ

.˙

8

œ œ œ œ

8

œ œ œ œ

kry ty chw łą,

.œ jœœ œ
.˙

.œ jœœ œ

.œ jœœ œ

ś

mier tel ny Król

œ œ œ œ

.˙

œ œ œ œ

œ œ œ œ

nad wie ka mi!

.œ jœ œ œ
.˙

.œ jœ œ œ

.œ jœ œ œ

A Sło wo Cia

œ œ œ œ

.˙

œ œ œ œ

œ œ œ œ

łem się sta ło

.œ jœ œ œ
.˙

.œ jœ œ œ

.œ jœ œ œ

i mie szka ło

œ œ œ œ
œ ˙

œ œ œ œ
œ œ œ œ

mię dzy na mi

-

-

-

-

- -

-

-

-

-

-

-

-

Bóg się rodzi

-

©Piotr Rzeszut

Partytura

Cóż masz niebo, nad ziemiany?
Bóg porzucił szczęście swoje,
Wszedł między lud ukochany,
Dzieląc z nim trudy i znoje,
Niemało cierpiał, niemało,
ś

eśmy byli winni sami!

A słowo ciałem się stało
I mieszkało między nami

W nędznej szopie urodzony,
ś

łób mu za kolebkę dano!

Cóż jest, czym był otoczony?
Bydło, pasterze i siano;
Ubodzy, was to spotkało,
Witać Go przed bogaczami!
A słowo ciałem się stało
I mieszkało między nami.

Podnieś rękę Boże Dziecię;
Błogosław Ojczyznę miłą!
W dobrych radach, w dobrym bycie,
Wspieraj jej siłę swą siłą,
Dom nasz i majętność całą
I wszystkie wioski z miastami!
A słowo ciałem się stało
I mieszkało między nami.