1 Joanna Łukowska: Kleszcz, czyli wakacyjna przygoda, www.rw2010.pl

Kleszcz, czyli wakacyjna przygoda.

Spadło to na mnie jak grom z jasnego nieba.

- Majka! – wrzasnął mi mąż do ucha. - Mam świetny pomysł. Chcesz

posłuchać?

- No – mruknęłam podejrzliwe, bo czasami włosy mi dęba stawały od

świetnych pomysłów mojego małżonka.

- W tym roku jedziemy pod namiot! Las, jezioro, łódki, wędkowanie,

grzyby! – skandował podniecony. - Gadałem już z dzieciakami. Są zachwycone!

Teraz tylko ty się zgódź...

- Mama, no, mama, zgódź się! – dwa zdradzieckie potworki uczepiły się

moich rąk i zaczęły nimi szarpać; że niby tak mnie proszą, że zaraz mi ręce

urwą!

- Aa...ale... – myślałam w popłochu, jakby się tu jednak wykręcić – my nic

nie mamy! A nie stać nas, żeby kupić cały nowy sprzęt.

- Kochanie, nic się nie przejmuj... – powiedział mój mąż tak miłym głosem,

że aż mi serce zamarło. – Wszystko załatwię. Obiecuję.

I, cholera jasna, dotrzymał słowa!

Nim się obejrzałam, pakowaliśmy się do samochodu i jechaliśmy na

wyprawę pod namiot...

Tak jak przypuszczałam, było strasznie. Dobrze chociaż, że miałam

materac. Ostro się postawiłam, gdy mąż w ramach oszczędności chciał mnie

położyć na cienkiej jak papier karimacie.

- Nigdy w życiu! Nie będę spać na gazecie. Tak mnie połamie, że rano nie

wstanę!

2 Joanna Łukowska: Kleszcz, czyli wakacyjna przygoda, www.rw2010.pl

- Nie przesadzaj, Majka – przekonywał mnie mąż. – Nie jesteś księżniczką

na ziarnku grochu.

- Tata, nie upieraj się... – nieoczekiwanie poprał mnie syn, kochane

dziecko. – Kup mamie ten materac. Zawsze będzie na czym popływać...

No, tak, zero współczucia dla kości starej matki, sto procent prywaty! Co

za interesowne stworzenie wydałam na świat...

Stolik i krzesełko z oparciem to również był mój „kaprys”. Bo jak tu

szykować posiłki bez stołu? Z kolei na siedzenie w kucki byłam już jednak zbyt

dojrzała, a od siadania na ziemi mogłabym złapać wilka. Nie paliłam się do

takich przygód.

Niemniej żaden stół, żaden materac nie zmieniły faktu, że na biwaku było

dokładnie tak, jak się spodziewałam. Strasznie!

Daruję sobie opisy mocno hałaśliwego i głównie wstawionego sąsiedztwa.

Nieustająco też towarzyszyły nam komary i mrówki. Ale najgorsze ze

wszystkiego były toalety; o ile takim eleganckim słowem można określić obraz

nędzy i rozpaczy, jaki zastałam w baraku oznaczony z jednej strony trójkątem, a

z drugiej - kółkiem. Brzydziłam się tam wejść, a co dopiero skorzystać! O

prysznicach lepiej nie wspominać. Reszcie rodziny oczywiście nic nie było

straszne, grunt, że pogoda dopisała. Ale ja, zacięta przeciwniczka kucania,

uparcie chadzałam do lasu...

Załatwianie naglących spraw pod gołym niebem nie należało do zadań

łatwych i przyjemnych; ciągłe rozglądanie się, czy nikt nie nadchodzi, chowanie

się za krzakami, odganianie brzęczącego i kłującego bractwa. Jeszcze nigdy

zaspokajanie jakiejkolwiek potrzeby fizjologicznej nie nastręczało mi tyle trudu,

komplikacji i, co by nie powiedzieć, emocji.

3 Joanna Łukowska: Kleszcz, czyli wakacyjna przygoda, www.rw2010.pl

Dlatego, kiedy minęły dwa tygodnie biwakowania, wracałam do domu jak

na skrzydłach. Rodzinka cieszyła się, że tak cudownie spędziła czas, ja

cieszyłam się ich szczęściem oraz... coraz bliższym spotkaniem z moją

wypieszczoną, wychuchaną łazienką.

Ledwo przekroczyłam próg mieszkania, wrzasnęłam:

- Ja pierwsza! – miałam na myśli kolejność korzystania z wucetu i

prysznica.

Stojąc pod strumieniami czystej – i ciepłej! – wody, robiłam się coraz

bardziej rozluźniona i nastawiona pozytywnie do świata, ludzi, a nawet

biwaków. Zrobiłam się taka spolegliwa, że kiedy po godzinie zniecierpliwiony

małżonek zastukał w drzwi kabiny, zamiast fuknąć, wpuściłam go do środka...

Myślałam: „To dopiero będzie ukoronowanie wakacji...” Czekałam na

czuły szept, jak cudownie się opaliłam, na czułe dłonie zachwalające moje

jeszcze całkiem zadowalające kształty...

Doczekałam się kolnięcia palcem w pośladek i okrzyku:

- Majka, a co ty tu masz?!

Zmartwiałam. A jednak! Pomimo całej staranności, z jaką unikałam

biwakowego klozetu, coś się przyplątało. Wyszłam spod prysznica i zaczęłam

kręcić się jak fryga, próbując obejrzeć samą siebie od tyłu. Spróbujcie kiedyś.

Nie jest łatwo. Wlazłam więc na stołek służący do wieszanie prania i

oglądnęłam się w lustrze. Na pośladku, konkretnie prawym, wykwitł mi okrągły

rumieniec wielkości mandarynki.

Z początku zbagatelizowałam sprawę.

– Siedziałam w brodziku półdupkiem, to się odcisnęło. Samo zniknie...

4 Joanna Łukowska: Kleszcz, czyli wakacyjna przygoda, www.rw2010.pl

Ale nie zniknęło. Wręcz przeciwnie. Rumieniec zaczął rosnąć. Po tygodniu

osiągał rozmiary cytryny, po dwóch - pomarańczy, a kiedy we wrześniu

niebezpiecznie zbliżył się wielkością do grejpfruta, Krzysztof zdecydował:

- Ktoś to musi zobaczyć.

- Znaczy kto? - zaniepokoiłam się, nie bardzo wiedząc komu mój troskliwy

mąż zamierza pokazywać moje pośladki.

- Twoja mama? – zasugerował natychmiast, przyzwyczajony, że ze

wszelkim sprawami, z którymi nie bardzo wiedziałam co zrobić, zwracałam się

do mamy.

- Dobra – zgodziłam się. Rodzonej matki nie będę się przecież wstydzić.

- Mama, jest taka sprawa... – wyłuszczyłam pokrótce, a mama zażądała:

- Pokaż.

Pokazałam. Rodzicielka kręciła głową, cmokała ustami, w końcu wezwała

na pomoc Teodora, o którym kompletnie zapomniałam.

- No co ty, nie będę się obnażać do rosołu przed twoim mężem... –

oponowała słabo, wiedząc, że i tak nic nie wskóram.

- Przestań z tą fałszywą skromnością. Teodor jest moim mężem od

dziesięciu lat, a co ważniejsze jest lekarzem...

- Pediatrą! – jęknęłam.

- Co za różnica? Tyłek to tyłek, większy czy mniejszy...

Teodor nałożył okulary i przystąpił do oględzin. Patrzył w milczeniu,

wreszcie wskazał ciemniejszą kropkę pośrodku rumieńca i zauważył ostrożnie:

- Wygląda, jakby cię coś użarło... Mogło cię coś ugryźć akurat tutaj?

Kleszcz na przykład...

5 Joanna Łukowska: Kleszcz, czyli wakacyjna przygoda, www.rw2010.pl

- Mogło – potwierdziłam niechętnie, mając w pamięci swoje leśne sesje

tete a tete z muchami i komarami. Kleszcze też tam pewnie były, ale że

cholerstwo małe jest i nie wydaje żadnych ostrzegawczych dźwięków, mogłam

nie zauważyć.

- Niedobrze... – Teodor pokręcił głową, a minę miał poważną.

- Dlaczego niedobrze?! – zdenerwowałyśmy się obie z mamą.

- Nie, nic... – uspokajał nas nieszczerze i nieudolnie – ale musi to zobaczyć

ktoś jeszcze...

Wcale nie miałam ochoty na okazywanie swoich miejsc intymnych reszcie

społeczeństwa, ale nie dano mi wyboru. Mama, z zawodu nauczycielka,

podeszła do sprawy naukowo i sięgnęła do ksiąg. Wyczytała z nich, że od

ugryzienie kleszcza grozi mi: kleszczowe zapalanie opon mózgowo-

rdzeniowych mózgu, to raz, tzw. środkowoeuropejskie wiosenno-letnie

zapalenie mózgu, to dwa, oraz borelioza – to trzy. Bez względu na to, co mnie

akurat dopadło (o ile w ogóle), nie leczone mogło przynieść tragiczne skutki dla

mojego mózgu i umysłu. Kleszcz użarł mnie w pośladek, ale ucierpieć mogła na

tym moja głowa. Zaniepokoiłam się. I to poważnie, nie ukrywam. Zrozumiałam

nagle, jak bardzo lubię swoją głowę i że przecież będzie mi jeszcze potrzebna.

Żeby ją ratować, byłam gotowa na wszystko.

- Dobra, pokażę tyłek, komu zechcecie!

Teodor zabrał mnie do przychodni, gdzie najpierw wezwał na konsultację

kolegę internistę.

- Niech no kolega zobaczy, co też tej mojej Majce się na tyłku porobiło? –

zagaił bardzo fachowo. Po czym pochylili się nad moim pośladkiem,

deliberowali i mruczeli:

6 Joanna Łukowska: Kleszcz, czyli wakacyjna przygoda, www.rw2010.pl

- Tak, tak, na pewno coś ją ugryzło, widać wyraźny mniejszy ślad, a

rumień wędruje obwodowo od tego miejsca... – poczułam dotknięcie. - Wygląda

mi na... ale nie zaszkodzi zawołać dermatologa.

Dermatolog, oczywiście mężczyzna, po wstępnych uprzejmościach, także

utkwił wzrok w moim siedzeniu. Teraz cała trójka pomrukiwała, gdybała i

badała mój pośladek. Poczułam się cokolwiek dziwnie. Z jednej strony miałam

ochotę zapytać, czy ktoś jeszcze chce sobie popatrzeć („proszę bardzo, bez

krępacji, nie wiadomo kiedy znowu trafi się taka gratka!”); z drugiej strony

czułam, że rumienię się nie tylko na twarzy. „Żadnych więcej biwaków –

powtarzałam w myślach – już nigdy więcej!”

Lekarze wyprostowali się i zaczęli pytać o moje ogólne samopoczucie.

Zapewniłam ich, że czuję się świetnie. Zwłaszcza teraz, gdy wreszcie pozwolili

mi podciągnąć majtki.

- Prócz rumienia nie pani innych objawów boreliozy, ale nie będziemy

ryzykować – orzekł w końcu dermatolog. - Zaaplikujemy penicylinę.

No i dostało mi się. Dwa tygodnie łykania penicyliny dwa razy dziennie!

Antybiotyk, nawet w typowej pięciodniowej kuracji terapii, wyjaławia

organizm. Ja po czternastu dniach brania takiej kobyły jak penicylina byłam

jałowa niczym gaza! Ale dzielnie trzymałam fason, głowa też mi nie

szwankowała. To najważniejsze. Dlatego gdy koleżanki z pracy, zupełnie nie

wiedzieć po co, zaczęły nagle wspominać swoje wakacyjne przygody, ja

milczałam sobie skromnie. Przechwalały się mniej lub bardziej prawdziwymi

podbojami, flirtami i zazdrosnymi mężami. Wreszcie jedna zapytała mnie

wprost:

- A ty Majka, nic, żadnej przygody na koniec...?

Milczałam kilka chwil dla większego efektu, a potem wypaliłam.

7 Joanna Łukowska: Kleszcz, czyli wakacyjna przygoda, www.rw2010.pl

- Wybaczcie, ale moja przygoda była z gatunku tych intymnych, z

pokazywaniem i dotykaniem pośladków włącznie. Pozwólcie, że resztę

szczegółów zachowam dla siebie...

Uśmiechnęłam się tajemniczo, a im szczęki opadły do kolan. Przynajmniej

jeden zysk z tego całego nieszczęsnego biwakowania – przez jakiś czas

chodziłam w glorii największej wakacyjnej uwodzicielki. Nikt nie musiał

wiedzieć, że uwodziłam głównie kleszcze!

I na tym mogłabym poprzestać. Szczerze, bardzo bym nawet chciała

skłamać i udać, że żaden epilog nie istnieje. Niestety, nie mogę. Bo do, ciężkiej

chol...! Co za dno! Nawet zakląć od serca już nie potrafię, co dopiero mówić o

kłamstwie! W porządku, powiem uczciwie jak na spowiedzi, dopadł mnie wirus

dobra, a nie jakaś banalna borelioza. Kiedy myślałam, że już koniec; kiedy nie

tylko rumień, a nawet ślad ugryzienia zniknął z mojego... z mojej, tej no, pupy...

zaczęłam słyszeć głosy. Wiem, jak to brzmi. Jakbym jednak dostała na głowę,

sfiksowała! Nic z tych rzeczy. Udałem się do neurologa, psychologa, nawet

psychiatry – nic nie wykryli. Działałam normalnie, odruchy miałam jak trzeba,

pamięć mi nie szwankowała, mózg nie doznał najmniejszego uszczerbku, a

jednak... słyszałam głosy. Kakofonię głosów! Skąd się brały, do kur...ki nędzy?

Ja też z początku nie wiedziałam. Bo niby skąd pojawiało się w mojej głowie

tyle obcych słów, pragnień, myśli... I to był pierwszy trop! Myśli... Słyszałam

ludzkie myśli. Fajnie, powiecie? Wręcz przeciwnie. Atakowali moją samotnię,

moje najbardziej prywatne ja – mój umysł. Próbowałam się bronić, a jakże.

Wyrzucałam obce kłopoty jak nieproszonego gościa. Zamykałam się,

zawężałam na stricte prywatnych problemach: dzieciaki olewały naukę, mój

mąż swoją robotę, a ja wszystkich dookoła. Udawało się na parę dni, a potem

cudze myśli pchały się jeszcze bardziej natarczywe i... nieszczęśliwe. Czegoś

8 Joanna Łukowska: Kleszcz, czyli wakacyjna przygoda, www.rw2010.pl

ode mnie chciały. Albo raczej ja czułam, że jestem im coś winna. W końcu,

chcąc nie chcąc, podsłuchiwałam najbardziej osobiste wynurzenia, tyczące

zawodów miłosnych, kłopotów w pracy, dylematów pod tytułem „co dalej”,

zapędów samobójczych albo... morderczych. Czułam, że mogę coś zrobić,

zaradzić; to było najgorsze – odpowiedzialność za te wszystkie myśli. Za jakie

grzechy mnie to spotkało? Nie marzyła mi się kariera ducha opiekuńczego.

Zawsze byłam leniwą egoistką. Robiłam tylko tyle, ile musiałam. Niemniej

słyszałam ludzkie wołanie w ciemności i wiedziałam, że mogę pomóc, że

potrafię wyprostować skrzywione ścieżki. Po jakimś czasie tak właśnie

zaczęłam odbierać dręczące mnie głosy, jak zaplątane nitki, które powinnam i

umiem rozplątać. Tu pociągnąć, tam odmotać, gdzie indziej jednie pomodlić

się... Tak, zaczęłam się modlić, ja zagorzała ateistka, inaczej zwana w naszym

katolickim kraju „wierzącą, ale niepraktykującą.” Przypomniały mi się kiedyś

wkuwane na lekcjach religii litanie, modlitwy, psalmy, pieśni, apokryfy... Hola,

a może wcale mi się nie przypomniały? Niby jaka, nawet najbardziej ambitna

zakonnica, kazałaby wkuwać dziesięciolatce Biblię na pamięć? A ja znałem

Wulgatę na wyrywki, mogłabym zażyć najbardziej oczytanego Świadka

Jehowy. Tylko po co mi ta wiedza, która pojawiła się w mojej głowie równie

nagle i nieoczekiwanie, co prześladujące mnie głosy? W jakim celu, po kiego...

świętego ofiarowano mi dar, o jaki nie prosiłam?

I wtedy, jakby mało było, wyrosły mi skrzydła. Powiedzmy, skrzydełka.

Malutkie takie, niemal kieszonkowe, ale i tak mogłam zapomnieć o bluzkach

bez pleców. A miałam naprawdę ładne plecy. Dużo ładniejsze niż przód, bo z

przodu właściwie nic nie miałam. Wykarmiłam dwójkę dzieci, ale nawet w

trakcie najwydajniejszego udoju mogłam się poszczycić co najwyżej taką

9 Joanna Łukowska: Kleszcz, czyli wakacyjna przygoda, www.rw2010.pl

porządną, pełną... jedynką. Cóż, jednemu Pan Bóg daje porządny biust,

drugiemu... małe skrzydełka.

Tylko po co? Kiedyś, przed niewydarzonym biwakiem, kiedy byłam

zwykłą gospodynią domową, nigdy bym nie wpadła na właściwe rozwiązanie.

Ale z wiedzą, którą nieproszona zagościła w mojej głowie, ze skrzydłami, które

niechciane wyrosły mi na plecach i z wcale nie lekką umiejętnością czytania w

myślach – dotarłam do sedna sprawy. To nie kleszcz mnie dopadł.

Nikt nigdy nie odkrył jak rozmnażają się anioły. Właściwie sądzono, że w

ogóle tego nie robią, bo to czynność zbyt ludzka. Tyle, że ileś zbuntowanych

aniołów strącono, sporo się wypaliło (bywa, że nawet anielskie powołanie się

kruszy), a wielu poległo i wciąż pada w walce z siłami piekieł (wzniosłe, ale

prawdziwe). Trzeba nowej krwi. Ugryzienie kogoś w niewymowne może być

równie dobrym sposobem na zasilenie szeregów co pączkowanie albo podział

komórek.

Na razie, jako początkująca w zawodzie, nie jestem na tyle wprowadzona

w boski plan, by wiedzieć na jakiej zasadzie odbywa się nabór. W każdym razie

padło na mnie. Nadal jestem żoną i matką – rodzinie moje skrzydełka nie

przeszkadzają. „Mogłoby ci wyrosnąć coś gorszego” – skomentował synek.

Racja. W gotowaniu, sprzątaniu i prasowaniu atrybut anielskości zupełnie mi nie

przeszkadza. Co do „wyższych” obowiązków – czas jest jak guma. Einstein

odkrył teorię względności w XX wieku. Aniołowie znali ją i wykorzystywali od

stworzenia świata. Święty Mikołaj tylko się podłączył. Poruszanie się z

prędkością światła z początku nieco oszałamia, ale z wolna przywykam. Poza

tym im więcej „święcę” – jak to nazywamy w anielskim żargonie – tym mniej

się starzeję. Jaka kobieta odrzuci taki profit?

I to by było na tyle. Muszę lecieć. Ludzie czekają...