Europejski Przegląd Sądowy sierpień 2007

P

E

S

„Multilingwistyczny” sędzia krajowy?

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem ETS, wykładnia przepisu prawa wspólnotowego zawiera porównywanie jego różnych wersji

językowych (sprawa 283/81, Cilfit i inni, pkt 18). W przypadku gdy wersje językowe różnią się, zasada jednolitej wykładni prawa
wspólnotowego wymaga, aby dany przepis był interpretowany w kontekście celu i ogólnej systematyki regulacji, do której należy (sprawa
C-449/93, Rockfon, pkt 28; sprawa C-72/95, Kraaijeveld i inni, pkt 28 i sprawa C-236/97, Skatteministeriet, pkt 26).

Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 9.06.2006 r., III PK 30/06, w którym uznał, że przepisy prawa wspólnoto-

wego muszą być interpretowane z uwzględnieniem wszystkich wersji językowych, a nie tylko w brzmieniu podanym w języku polskim
w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Stwierdził ponadto, że „w praktyce podstawowe znaczenie ma brzmienie przepisu w języku
francuskim, który jest głównym językiem roboczym Wspólnoty…”.

Obowiązek sądu krajowego dokonywania wykładni przepisu prawa wspólnotowego z uwzględnieniem różnych jego wersji języko-

wych nie powinien być jednak rozumiany w ten sposób, że w każdym przypadku sąd jest obowiązany porównywać brzmienie danego
przepisu we wszystkich jego wersjach językowych. Obowiązek ten aktualizuje się bowiem dopiero wówczas, gdy sąd poweźmie wąt-
pliwość, czy polska wersja językowa oddaje rzeczywistą treść przepisu. Z pewnością jednak sąd nie jest obowiązany do porównywania
wszystkich wersji językowych interpretowanego przepisu. Wystarczy odwołanie się do brzmienia przepisu w kilku wersjach językowych,
jeżeli z porównania tylko tych wersji wynika, że brzmienie przepisu w języku polskim nie odpowiada rzeczywistej treści przepisu.
W powołanym wyżej wyroku Sąd Najwyższy porównał brzmienie przepisu dyrektywy w języku polskim z francuską i angielską wersją
językową tego przepisu.

Andrzej Wróbel

Redaktor Naczelny „EPS”

„Multilingual” national judges?

In accordance with well-established case law of the ECJ, interpreting a provision of EC law implies comparing its different language versions (case 283/81,

Cilfit and others, para. 18). Where the language versions differ, the principle of uniform interpretation of EC law requires a given provision to be interpreted in
the context of purpose and general systematics of the regulation to which it belongs (case C-449/93, Rockfon, para. 28; case C-72/95, Kraaijeveld and others,
para. 28 and case C-236/97, Skatteministeriet, para. 26).

A similar opinion was expressed by the Polish Supreme Court in the judgment of 9 June 2006, III PK 30/06, in which it ruled that provisions of EC law

must be interpreted considering all language versions and not only the one published in Polish in the Official Journal of the European Union. In addition, it
stated that „in practice the essential version of a provision is that in French, which is the Community’s main working language…”.

However, the duty of a domestic court to interpret provisions of EC law considering various language versions should not be understood in such a way that

the court has to compare the given provision in all existing language versions in each case. This duty starts to apply only when the court is in doubt whether
the Polish language version corresponds to the actual substance of the provision. Certainly, the court is not under a duty to compare all language versions of the
interpreted provision. It is enough to refer to the wording of the provision in several language versions if it follows from a comparison of only those versions that
the Polish wording does not correspond to the actual substance of the provision. In the judgment referred to above, the Supreme Court compared a provision
of a directive in Polish with its French and English versions.

Andrzej Wróbel

Editor-in-Chief

”EPS”