Helen Dickson

Upadek lady Cameron

Tłumaczenie:

Małgorzata Hesko-Kołodzińska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lato 1810 roku

Delfina nie miała w zwyczaju bywać w lupanarach, niemniej czuła się w obowiązku

sprawdzić, czy Maisie, która znikła z ochronki, bezpiecznie trafiła do matki. Choć dom

publiczny pani Cox należał do najbardziej luksusowych i położony był we względnie

przyzwoitej dzielnicy, żadna prawdziwa dama nie odwiedziłaby takiego przybytku rozpusty.

Tak się jednak złożyło, że eleganckie kręgi, w których obracały się siostry oraz matka

Delfiny, od pewnego czasu znaczyły dla niej coraz mniej.

Zwykle nie ruszała się z domu bez towarzystwa jednego z lokajów matki. Dzisiaj

zatrzymały go obowiązki domowe, więc wybrała się do ochronki w pojedynkę. Dwoje dzieci

dostało gorączki i wysypki i trzeba było je odizolować od reszty wychowanków. Potem jedna

z opiekunek oświadczyła, że Maisie zniknęła. Delfina dobrze wiedziała, gdzie szukać

dziewczynki, więc nie pozostało jej nic innego, jak tylko po małego zbiega wyruszyć.

Wieczór był ciepły i parny, całkiem jak przed burzą. Duży dwupiętrowy budynek

z pomalowanymi na czerwono drzwiami, przy których wisiały dwie latarnie, należał do pani

Cox. Gdy Delfina zapukała, natychmiast otworzył jej Fergus Daley, jegomość zatrudniony

przez właścicielkę do pilnowania porządku w domu i odprawiania co bardziej natrętnych

i agresywnych dżentelmenów. W fioletowej liberii wydawał się tu całkowicie nie na miejscu,

lecz przywykła do jego obecności. Miał wystające kości policzkowe i długą spiczastą twarz,

a długi, haczykowaty nos nosił ślady kilku złamań, pamiątek po wieloletniej karierze

bokserskiej.

Fergus uśmiechnął się ciepło do Delfiny, która często odwiedzała dom

w poszukiwaniu Maisie.

- Witamy w przybytku rozkoszy, panno Cameron - powitał ją jowialnie miłym dla

ucha barytonem.

- Raczej w jaskini rozpusty, Fergusie - odparła półgłosem, kładąc na stole w holu

brązową, skórzaną torbę z lekarstwami i opatrunkami. - Tylko nie powtarzaj tych słów pani

Cox.

- Gdzieżbym śmiał, proszę pani. - Daley mrugnął do niej konspiracyjnie. - Chyba

wiem, co tu panią sprowadza, i wątpię, by pragnęła pani sprzedawać ciało za marne grosze,

które mogliby zaoferować nasi klienci.

- Słowa prawdy płyną z twych ust, Fergusie. Nie sprzedałabym się nawet królowi.

Mogę tylko żywić nadzieję, że rodzice nie dowiedzą się o tym, iż tu bywam.

- Na pewno nie ode mnie, proszę pani - pośpieszył z zapewnieniem. - Póki pani

pozostaje pod tym dachem, solennie zobowiązuję się ją chronić.

- Bardzo mnie to cieszy, Fergusie - oświadczyła, cofając się, by przepuścić

podchmielonego dżentelmena, który zatoczył się i znikł w salonie.

- A jeśli szuka pani małej Maisie, to zjawiła się tu przed godziną - dodał Fergus.

- I dzięki Bogu. - Delfina odetchnęła z ulgą. - Naprawdę wolałabym, żeby już nie

uciekała. To dziecko nawet nie wie, ile kłopotów nam przysparza, a to miejsce jest dla niej

absolutnie nieodpowiednie.

Tak w istocie było. Zajmowała się dobroczynnością na tyle długo, aby wiedzieć, że

bogaci i zdemoralizowani dżentelmeni z miasta byliby skłonni zaoferować okrągłą sumkę za

dziewczynę tak młodą, jak jej podopieczna.

Fergus wskazał ręką schody.

- Jest z Meg, czy też raczej z Powabną Delfiną, jak każe ostatnio na siebie wołać -

powiedział.

- Najwyraźniej przypadło jej do gustu moje imię - zauważyła z rozbawieniem. -

W zeszłym miesiącu przedstawiała się jako Rozkoszna Louella, a miesiąc wcześniej była

Słodkim Aniołem. Trochę dziwne to jej zamiłowanie do osobliwych imion. Zmienia je jak

rękawiczki, chyba tylko po to, by namieszać klientom w głowach. Podejrzewam, że w ten

sposób pragnie otoczyć się aurą tajemniczości. Mogę wejść na górę?

Wykidajło pokiwał głową.

- Meg nie przyjmuje już dzisiaj nikogo, bo gościła Willa Kelly’ego. Był wcześniej

i zrobił swoje, jak to on.

Delfina wpatrywała się w niego z niepokojem. Nie było tajemnicą, że Fergus nie

cierpiał Willa Kelly’ego ani tym bardziej jego wynaturzonego, brutalnego traktowania

dziewcząt z lupanaru pani Cox.

- Skrzywdził ją?

- Sama pani zobaczy, ale klnę się na Boga, połamię draniowi szczękę, jeśli choćby

palcem tknie małą Maisie. A teraz proszę iść na górę. Będę musiał powiedzieć pani Cox

o pani wizycie.

- W takim razie zniknę jak kamfora, zanim pani Cox mnie zobaczy. - Delfina wolała

uniknąć spotkania z surową właścicielką domu rozkoszy.

Przy nader imponującym wyborze ladacznic interes kwitł, a zasilali go pieniędzmi

dobrze uposażeni oraz szlachetnie urodzeni klienci. Pani Cox, o ile w istocie tak właśnie

brzmiało jej nazwisko, zawsze nosiła się na czarno, a siwiejące włosy schludnie upinała

w skromny kok. Innymi słowy, wyglądała jak istne uosobienie cnoty i pruderii. Z taką

prezencją mogłaby uchodzić w towarzystwie za nobliwą babcię, lecz Delfina doskonale

wiedziała, kim ta kobieta jest naprawdę. Pani Cox żyła wystawnie i miała smykałkę do

interesów. Lupanar był jej oczkiem w głowie. Część dziewcząt trafiła do domu publicznego

z prowincji, a ściągnął je Will Kelly, który za usługi inkasował lwią część zysków

z nieprzyzwoitej działalności przybytku. Pani Cox wybierała inne panny z kręgów

dotkniętych ubóstwem, nie gardziła także kobietami, które za sprawą swych wybryków

znalazły się na marginesie społeczeństwa, odrzucone przez bliskich i znajomych. Uczyła

podopieczne, jak zaspokajać potrzeby klientów poprzez budzenie pokus nie do odparcia.

Miłość, naturalnie, nie wchodziła w grę - ekscesy w przybytku były kpiną z tego szlachetnego

uczucia.

Przestronny gustowny hol niespecjalnie pasował do domu uciech, jako że ściany

pomieszczenia wyłożono jasną dębową boazerią, a podłogę zdobiły czarno-białe płytki. Idąc

ku schodom, Delfina wyraźnie słyszała obsceniczny śmiech oraz podniesione głosy

dobiegające z głównego salonu. Zauważyła tam gromadę młodych kobiet, rozebranych

w mniejszym lub większym stopniu i wylegujących się na sofach. Odwiedziła dom pani Cox

kilkakrotnie, zawsze za dnia, i miała bardzo złe zdanie o tym, co się tam wyprawia.

Tego wieczoru widok skąpo odzianych dziewcząt zarazem ją zbulwersował i, o dziwo,

przyjemnie poruszył. Zwiewne fatałaszki ledwie okrywały powabne kształty, odsłaniając

perłowe, połyskujące w dyskretnym świetle ciała. Kusząca półnagość w połączeniu

z oszałamiającą wonią perfum bardziej podniecała dżentelmenów niż całkowity brak ubioru,

a ladacznice pani Cox miały tego pełną świadomość. Dziewczęta raczyły się specjałami na

koszt klientów, a następnie oddalały wraz z nimi na piętro. Czasami ten i ów pragnął gościć

panienki we własnym domu i za tę usługę musiał uiścić dodatkową opłatę. Co się działo

potem, nie było sprawą Delfiny.

Salon z granatowym dywanem i kryształowymi żyrandolami prezentował się

niezwykle elegancko. Tu i tam rozstawiono stoliki oraz krzesła, okna skrywały się za

szkarłatnymi zasłonami z aksamitu. Ściany ozdobione były włoskimi lustrami, jak również

kobiecymi aktami w wyszukanych pozach. Paprocie w drogich donicach były tak rozłożyste,

że niemal sięgały wysokiego sufitu; na cokołach stały piękne marmurowe posągi naturalnej

wielkości. Przedstawiały nagich mężczyzn, a wyrzeźbiono je z takim smakiem, że mogłyby

cieszyć oko w domu arystokraty, nie zaś w burdelu. W powietrzu unosiła się woń

aromatyzowanych świec.

Delfina lekko uniosła suknię i weszła po schodach. Na górze ruszyła prosto do drzwi

na końcu korytarza i już po chwili znalazła się w przytulnym różowym buduarze. Najbardziej

rzucała się w nim w oczy olbrzymia toaletka pełna słoiczków oraz flakonów. Przed lustrem

o pozłacanej ramie w rzeźbione cherubiny leżała szczotka w srebrnej oprawie.

Meg leżała na kanapie, bawiąc się ufarbowanymi na rudo włosami. Duże niebieskie

oczy, pełne miękkie usta oraz powabne kształty sprawiały, że klienci nie mogli się jej oprzeć.

Doskonale wiedziała, że Delfina przyjdzie po Maisie. Nieoczekiwanie zaśmiała się

i przeciągnęła leniwie niczym kot, jednocześnie unosząc nogę, aby podziwiać jej zgrabny

kształt i zarazem ocenić reakcję Delfiny. Nie zauważyła jednak ani szoku, ani zgrozy na

twarzy gościa, więc po chwili wstała i okryła się szczelnie jedwabnym peniuarem.

- Pewno szuka pani Maisie. - Wskazała głową dziesięcioletnie dziecko, które spało na

łóżku. - Z miejsca się położyła i nie chciałam jej budzić.

- Oczywiście, bardzo dobrze. Musiałam przyjść, Meg, aby się upewnić, że nic jej nie

jest - wyjaśniła Delfina. - Mam świadomość, że zdaniem pani Cox powinnam pilnować

własnego nosa, ale przecież małej mogło się przytrafić coś złego.

Meg wydęła usta.

- Pani Cox? - powtórzyła. - Pani lepiej uważa, bo jeszcze panią przekabaci.

- Na pewno nie.

- To zdzira jakiej świat nie widział, ale tu akurat ma rację. Powinna pani pilnować

własnego nosa. - Meg ponownie usadowiła się na kanapie.

- Przychodzę tu, bo leży mi na sercu dobro Maisie.

- A co ona właściwie panią obchodzi? - burknęła Meg. - Pani to ma wymyślne imię,

piękne suknie i w ogóle wszystko co najlepsze. Niby czemu taka wielka dama miałaby się

przejmować takimi jak ja czy Maisie?

- Bo mi na was zależy, naprawdę - zapewniła ją Delfina. - Gdyby było inaczej, nie

zjawiłabym się tutaj. A co do mojego imienia... Wygląda na to, że robisz z niego dobry

użytek.

- Ano tak. Może. Podoba mi się, i już, ale nie jest moje, i taka to różnica. Pani tutaj nie

pasuje.

- Ty również nie, Meg. Żadna z dziewcząt nie powinna tutaj być, a już na pewno nie

Maisie.

Delfina zerknęła na śpiące dziecko, zwinięte w kłębek na poduszkach. Dziewczynka

była wyjątkowo urodziwa, miała wielkie zielone oczy i gęste jasne włosy. Mimo

zaniedbywania szczerze kochała matkę i zrobiłaby dla niej wszystko.

Meg wzruszyła ramionami.

- Co ja poradzę, że ciągle wraca? A co do innych, to takie już mają życie. Większość

przyszła tu, bo gdzie indziej było gorzej.

- Twoja córka zasługuje na więcej. Nie wolno ci dopuścić do tego, aby wiodła takie...

- Ale z czegoś żyć trzeba - warknęła buńczucznie Meg.

Delfina podeszła do niej i przykucnęła obok kanapy.

- Nie musisz tutaj tkwić, Meg. Zabierz ją stąd - poprosiła. - Wywieź w jakieś

przyzwoite miejsce. Pomogę wam.

- Nie trzeba mi zapomogi ani litości, a zresztą i tak nigdzie nie mogę wyjechać, bo tu

właśnie chcę być, i tyle. Sama sobie wybrałam.

- Ale dlaczego? Podoba ci się to zajęcie? Czerpiesz z niego radość? A może nie

potrafisz zostawić Willa Kelly’ego? Na litość boską, Meg, spójrz na siebie! - syknęła Delfina.

Złapała dziewczynę za rękę i uniosła, odsłaniając niezliczone siniaki, niektóre fioletowe,

całkiem świeże, inne stare, pożółkłe. - To okrutny, brutalny drab. Staram się jak mogę, ale nie

potrafię zrozumieć, dlaczego tolerujesz przemoc.

Meg wzruszyła ramionami i wyszarpnęła rękę z uścisku.

- Gorzej bywało - wymamrotała. - A Will o mnie dba.

- Absurd - oświadczyła Delfina stanowczo. - Kelly cię tylko wykorzystuje. Gdyby

o ciebie dbał, wcale by cię tutaj nie sprowadził, i wiesz o tym. Ten człowiek nadskakuje ci na

trzeźwo, ale gdy zaczyna pić, to... To potem ja muszę opatrywać twoje rany. Aż nazbyt często

widziałam skutki jego poczynań. Meg, ogromnie cię proszę, przemyśl moje słowa.

- Wolę w ogóle nie myśleć. Tak łatwiej się pogodzić z tym, co jest.

- Nalegam, nie dawaj mu następnych okazji, by cię krzywdził.

Meg zmarszczyła brwi, niewątpliwie usiłując nad sobą zapanować.

- Nie potrzeba mi pani wskazówek, jak mam się prowadzić.

- Ależ oczywiście, że nie. Po prostu przejmuję się tobą.

- To niech się pani poprzejmuje kim innym - burknęła nieuprzejmie prostytutka. - Ja

tam sama sobie radzę.

- Czy na pewno? - naciskała Delfina. - Zaklinam cię, udaj się gdzie indziej. Zrób to dla

Maisie i dla siebie. To ledwie dziecko i zasługuje na lepszy los. Dawniej pracowałaś w teatrze

jako aktorka, objeżdżałaś prowincję. Może do tego wrócisz? Tam na pewno było ci lepiej niż

tutaj.

Meg wykrzywiła śliczną buzię i spojrzała z góry na Delfinę.

- Ja tam nie wiem, jaki w tym pani interes - wycedziła zjadliwie. - Ale pojechać nie

pojadę. Sama się sobą zajmę, bo tak było i będzie. Willa nie zostawię, nie mogę. - Odwróciła

twarz. - Bo tak!

Nie mogąc zrozumieć lojalności i poświęcenia Meg dla typa pokroju Willa Kelly’ego,

przygnębiona Delfina zwiesiła głowę. Podczas podróży z trupą aktorską Meg dała się omamić

czułymi słówkami tego nikczemnika. Gdy zaproponował, że zabierze ją wraz z Maisie do

Londynu i zapewni im obu lepsze życie, bez namysłu spakowała manatki i z nim pojechała -

prosto do przybytku pani Cox, gdzie została jedną z ladacznic. Teraz służyła ciałem

lubieżnym hulakom z nabitymi kabzami, a Maisie zamieszkała w pobliskiej ochronce. Will

był pierwszym mężczyzną, którego Meg pokochała, i była gotowa uczynić wszystko, byle go

przy sobie zatrzymać. Był przy tym pierwszym mężczyzną, który ją odrzucił, szydził z niej,

bił ją i rozjuszał do białej gorączki. Mimo to nie chciała odejść.

- A Maisie? Czy na pewno dasz radę opiekować się córką?

Meg zmrużyła oczy, w których zamigotały iskierki gniewu.

- Wiem, co sobie pani myśli, i lepiej niech pani przestanie - wycedziła. - Jestem jej

matką! Może i nie najlepszą, co prawda, to prawda, ale matką. Myśli sobie pani, że

pozwoliłabym któremuś z tych brudnych zboczeńców ją tknąć? Prędzej zabiłabym ją, a potem

siebie. Ale najpierw zatłukłabym drania, co by lazł do niej z łapami.

Delfina pokiwała głową.

- Nie wątpię, że właśnie tak byś postąpiła. Tyle tylko, że tutaj zjawiają się mężczyźni

gotowi wziąć młodą dziewczynę nawet wbrew jej woli.

- Maisie nie wezmą - upierała się Meg. - Pani to nie rozumie jednego. Myśli pani, że

nie martwię się o Maisie? Właśnie dlatego dałam ją do przytułku. Jakby się co ze mną stało...

- Głośno przełknęła ślinę, mimowolnie ujawniając lęk. - Martwię się, co z nią będzie.

- Na pewno nic ci się nie stanie, Meg, a nawet gdyby, to obiecuję, że twoja córka

będzie miała zapewnioną najlepszą opiekę. Osobiście zajmę się Maisie - dodała Delfina.

W oczach Meg pojawiła się nadzieja.

- Na pewno? - wyszeptała, chwytając Delfinę za rękę. - Zrobi to pani?

- Ależ oczywiście!

- Pani obiecuje? - nalegała Meg, a jej oczy pociemniały z bólu.

Delfina po raz pierwszy usłyszała drżenie w jej głosie. Była świadoma swoich

sprzecznych uczuć - z jednej strony chciała dać wyraz zniecierpliwieniu, z drugiej zaś kusiło

ją, by ze współczuciem poklepać Meg po dłoni. Oparła się jednak obu pragnieniom i zmusiła

do namysłu. Tak ważnej decyzji nie chciała podejmować w pośpiechu.

- Tak - odparła w końcu. - Obiecuję. Zadbam o to, żeby nie stała się jej żadna

krzywda.

- Dziękuję - szepnęła Meg i odwróciła głowę, mocno zaciskając usta. Po kilku

sekundach ponownie spojrzała na Delfinę i tym razem jej oczy znowu były suche. - Lepiej

pani już idzie. Dopilnuję, coby Maisie jutro wróciła do ochronki, a dzisiaj nie przyjmę już

żadnych klientów, więc może zostać ze mną na noc. Rano ją odprowadzę.

Delfina wstała i na moment zamarła w milczeniu.

- Dobrze - powiedziała wreszcie, wpatrując się w pogrążone we śnie dziecko. - Ale

zastanów się nad tym, co powiedziałam, Meg. Zabierz Maisie i opuść to miejsce jak

najszybciej. Proszę...

Wyszła, nie czekając na odpowiedź. Bała się o dziewczynkę, gdyż w głębi serca

wiedziała, że Meg nie odejdzie z domu publicznego, dopóki Will Kelly miał nad nią władzę.

Na szczycie schodów przystanęła, gdy usłyszała głośny jęk. Jedna z dziewczyn

zostawiła lekko uchylone drzwi sypialni, spiesząc się do łóżka z klientem. Ogarnięta

niezdrową ciekawością Delfina z wahaniem podeszła bliżej i zerknęła przez szparę. W pokoju

prostytutka robiła to, za co dostawała pieniądze. Wzdrygnęła się i już miała odejść, ale coś ją

powstrzymywało.

Z początku była wstrząśnięta, lecz już po chwili poczuła przyjemne ciepło i zamarła

jak zahipnotyzowany królik przed gronostajem. W pościeli kłębiły się dwa nagie ciała,

a splątane nogi kochanków podrygiwały w lubieżnym rytmie. Delfina wbrew sobie była

zauroczona tym widokiem. Jej puls wyraźnie przyśpieszył i poczuła przyjemny dreszczyk.

Odetchnęła głęboko, nie wiedząc, co też się z nią dzieje. Przecież to były dwie

zupełnie jej obce osoby. Jak to możliwe, że ich namiętne ruchy rozbudziły tak bezecne

pragnienia? Z wykładów matki pamiętała, że tylko kobiety lżejszych obyczajów czerpią

satysfakcję z takich uciech. Próbując uspokoić zarówno ciało, jak i umysł, cofnęła się o krok.

Czuła się niczym dziewczynka, która przez dziurkę od klucza podgląda dorosłych.

Z nastroju wybił ją nagle donośny głos mężczyzny wchodzącego po schodach. Po

chwili ujrzała mocno zbudowanego jegomościa o gęstych, jasnych włosach i przystojnym,

choć z gruba ciosanym obliczu. Na widok Delfiny człowiek ten zmrużył oczy. Miał na sobie

lnianą koszulę z licznymi plamami po piwie i jedzeniu i ciemne aksamitne spodnie.

Był to Will Kelly, słynny brutal, który pił, uprawiał hazard i uwodził kobiety. Jego

blisko osadzone, przebiegłe oczy nie przegapiały nikogo i niczego, a gdy spojrzał na Delfinę,

z miejsca dostała gęsiej skórki. Zrobiło się jej niedobrze, gdyż poczuła bijący od niego smród

biednych ulic. Kiedy zobaczyła go po raz pierwszy, od razu się zorientowała, że to osobnik

chytry, absolutnie bezwzględny i niebezpieczny.

Patrzyła, jak się do niej zbliża i nieruchomieje z szeroko rozstawionymi nogami

i pięściami na biodrach. Jego szare oczy były zimne i nieprzyjazne.

- A niech mnie! - wycedził. - A szanowna panna Cameron to też co tutej kombinuje?

Znowu wtyka nos gdzie nie trzeba?

- Bynajmniej - zaprzeczyła wyniośle, pragnąc za wszelką cenę zachować spokój, choć

trzęsły się jej kolana. - Przyszłam zobaczyć się z Meg i nie ma powodu, by pan krzyczał.

Mam dobry słuch.

- A szanowna pani nie myśli przypadkiem, coby zacząć u mnie karierę? - Przysunął

się do niej, wyciągnął sękate, brudne paluchy i brutalnie chwycił ją za brodę. - Całkiem,

całkiem kobitka - wycedził, pryskając na nią kropelkami żółtawej, cuchnącej śliny. - Kusząca

sztuka. Ze mną się idzie dogadać, tylko trzeba chcieć.

Delfina spiorunowała Kelly’ego wzrokiem i gwałtownie odtrąciła jego dłoń.

- Ręce precz - warknęła. - Naprawdę uważa pan, że zechciałabym oddawać się takim

jak pan i ci, którzy odwiedzają to miejsce? Za żadne skarby.

- Widywało się takie jak szanowna pani, takie same nadęte i pewne siebie, widywało. -

Zarechotał pogardliwie. - Pamiętam taką jedną francę, zwykłą sukę, co to się uważała za nie

wiadomo jaki skarb dla takiego przystojniaka z Paryża. Kilka dni starczyło, a przylazła do

mnie na kolanach błagać, cobym ją wziął do łóżka. I inna taka była jeszcze, z Kentu. Ta to

miała niewyparzoną mordę, a i tak starczył tydzień z okładem mojej gościnności, coby

przejrzała na oczy i chętnie dawała mnie, co się należy - przechwalał się.

- Chce mnie pan nastraszyć tymi ohydnymi opowiastkami o niby podbojach?

Zmierzył ją bezczelnym spojrzeniem, a jego usta wykrzywiły się w uśmieszku.

- Jakbym szanowną panią chciał nastraszyć, tobym ją wziął za łeb i zawlókł do

pustego pokoju, a potem tylko słuchał wrzasków. Krzepy mam dość i lubię czasem przylać

w mordę, fakt, ale żeby zaraz straszyć szanowną panią? Tylko mówię, że dobrze chronię

swoje dziewczyny, jak która trafi do pani Cox. Nikt się tutej nie nudzi.

- Wykluczone. Przyszłam tutaj po Maisie, i z żadnego innego powodu.

- Hę, mała Maisie - mruknął z nagłym zainteresowaniem, a jego zmrużone oczy

zalśniły. - Ładniutka rośnie. Przyjdzie dzień, że się zmieni w prawdziwą piękność... jak jej

matka. Będą miały wzięcie obie, przyciągną kupę klientów. Mamusia i córeczka, mucha nie

siada!

Delfina zamarła z przerażenia. Czy właśnie taki los czekał Maisie, czy takie było jej

przeznaczenie? Na pewno nie, tylko trzeba szybko działać, zdecydowała w duchu.

Will Kelly uważnie przypatrywał się rozmówczyni, niewątpliwie wyczuwając jej

troskę o dziecko. Zdradziła się przed nim, sama dała oręż do ręki, ale było już za późno.

- Trzymaj się z daleka od Maisie, Kelly - wycedziła. - To jeszcze dziecko. Meg zabije

cię, nim zdążysz tknąć dziewczynkę swymi brudnymi łapskami.

- Meg nie ma nic do gadania. Pożałuje, jak mi się będzie stawiać. A pani szanowna to

niech lepiej se odpuści. Maisie jest moja. Będzie z niej pierwszorzędna dziwka, jak z matki.

- Nigdy! - wybuchnęła Delfina. - Prędzej umrę, niż na to pozwolę!

Ominęła draba i zeszła po schodach, wściekła i wytrącona z równowagi, lecz mimo to

przekonana, że na razie Maisie jest bezpieczna.

Była też oszołomiona tym, co widziała przed przybyciem Willa. Całe jej ciało płonęło

i nic nie mogła na to poradzić. Stała się świadkiem zdarzenia, które nieoczekiwanie ją

rozbudziło, a teraz musiała ochłonąć.

W holu nie zastała Fergusa, więc sama otworzyła drzwi wejściowe. Na progu ujrzała

mężczyznę, który właśnie podnosił rękę, żeby zastukać ciężką, mosiężną kołatką.

- Dzień dobry - odezwał się miłym głosem. - Nazywam się Nicholas Oakley i szukam

pani o imieniu Delfina.

Przyjrzała się uważnie barczystemu jegomościowi w schludnym stroju.

- Jestem Delfina Cameron - odparła. - Czym mogę służyć?

Pan Oakley nie wyglądał na bywalca burdeli, nie sprawiał też wrażenia chorego.

W zasadzie wydawał się nieprzeciętnie zdrowy, miał twarz wysmaganą wiatrem i spaloną

słońcem, lecz przystojną i miłą.

Mężczyzna przypatrywał się jej z podobną aprobatą. Delfina ubrana była w płaszcz

z brązowego aksamitu, obszyty brązową wstążką, kawową suknię i brązowy czepek, spod

którego wymykały się rude kosmyki. Pomyślał, że to bardzo skromna kobieta i że wcale nie

wygląda na płomiennowłosą syrenę - a tak właśnie opisał mu ją właściciel gospody „Pod

Modrym Niedźwiedziem”, gdy Oakley spytał go o czystą i atrakcyjną damę, z którą jego pan

mógłby spędzić noc podczas pobytu w Londynie. Cóż, królowe nocy miewały w zanadrzu

mnóstwo niespodzianek.

Właściciel gospody zapewnił go, że dom pani Cox funkcjonuje na okrągło i jest lepszy

niż inne burdele, zaś niebywale uzdolniona Delfina opanowała taką technikę, że potrafiła

kochać się przez całą noc bez przerwy.

Pan Oakley uśmiechnął się przyjaźnie, a jego oblicze wyraźnie się rozpogodziło.

- Mój pan jest w niewątpliwej potrzebie i myślę, że pani pomoc ogromnie mu się

przyda - powiedział.

- To chyba zależy od tego, co z nim nie tak - zauważyła Delfina.

- W pewnym sensie nie jest z nim najlepiej - przyznał z wahaniem. - Mogę tylko

powiedzieć, że potrzebuje pani natychmiast.

- Coś mu dolega?

- Tak jakby. Mój pan, pułkownik Stephen Fitzwaring, wrócił na urlop z Hiszpanii,

gdzie wraz z Wellingtonem walczył z Francuzami. Obawiam się, że wyczerpujące boje odbiły

się na jego kondycji.

- Rozumiem.

Delfina gorączkowo zastanawiała się co dalej. Skoro ten człowiek był ranny, to nawet

jeśli sama nie zdołałaby mu pomóc, mogła przynajmniej ocenić jego stan i poprosić o pomoc

doktora Greya, odpowiedzialnego za zdrowie dzieci w przytułku.

- Pan Taylor, który prowadzi gospodę „Pod Modrym Niedźwiedziem” na końcu ulicy,

zapewnił mnie, że ze świecą by szukać kogoś odpowiedniejszego do pomocy. - Pan Oakley

wymownie odkaszlnął.

Delfina w swej bezbrzeżnej naiwności i łatwowierności uśmiechnęła się do niego

promiennie. Nie mogła uwierzyć, że jej charytatywne uczynki są tak poważane przez

społeczeństwo. Swego czasu poznała właściciela wzmiankowanej gospody, zażywnego

poczciwca, który regularnie wspierał ochronkę finansowo. Skoro zatem pracodawcy pana

Oakleya doskwierała jakaś paląca potrzeba, rzeczą naturalną było, że pan Taylor

zaproponował zawezwanie właśnie jej. Przed przyjściem do lupanaru dostrzegła pana Taylora

po drugiej stronie ulicy i pomachała mu życzliwie. Dobrze wiedział, że Maisie często ucieka

do matki i niewątpliwie dlatego przysłał tu pana Oakleya.

- Gdyby zechciała pani mi towarzyszyć, zabiorę ją prosto do mojego pana. - Pan

Oakley nadal patrzył na nią z ciekawością. - Nie wątpię, że przypadną państwo sobie do gustu

i zapewniam, że mój pan sowicie wynagrodzi pani wysiłki.

Delfina spojrzała na niego badawczo i pomyślała, że pieniądze bardzo przydadzą się

jej biednym sierotom.

- W istocie, mam taką nadzieję - oznajmiła. - Nie świadczę usług za darmo.

- Mój pan wcale by tego nie oczekiwał. Bynajmniej! Muszę jednak zauważyć, że

większość osób pani profesji jest gotowa nieść ulgę każdemu zainteresowanemu.

- O nie, proszę pana. Tylko tym, dla których jest jeszcze nadzieja. Pana pracodawca

jest zgodnym dżentelmenem, jak mniemam?

- I owszem, choć bywają chwile, gdy udaje bardziej surowego, niż jest

w rzeczywistości - odparł z uśmiechem. - Tylko proszę o tym nikomu nie mówić, aby nie

stracił reputacji.

- Doprawdy? - Delfina przechyliła głowę i zerknęła na niego z ukosa. - Zatem ma on

reputację?

- Jak najgorszą - odparł, spoglądając na nią przekornie.

- W takim razie proszę mi oszczędzić szczegółów. Spotkam się z nim tylko po to, by

poprawić mu samopoczucie. Czy w jego życiu nie ma kobiety gotowej otoczyć go opieką?

- Och, jest - pośpieszył z zapewnieniem pan Oakley. - W Hiszpanii pozostała pewna

piękna señorita, która pokochała go do szaleństwa i często dotrzymuje mu towarzystwa, ale

Hiszpania jest daleko. Mój pan to jeden z najwspanialszych ludzi, jakich znam.

Charakteryzuje się ponadprzeciętną mocą umysłu, a także siłą woli, która pozwoliła mu wyjść

cało z niejednej bitwy. Ze względu na tę siłę woli mojemu panu mało kto się przeciwstawia

i dlatego niekiedy zachowuje się nieco... władczo.

- Rozumiem - powiedziała Delfina sztywno. - Dziękuję za tak wnikliwe studium

charakterologiczne pańskiego mocodawcy. Na pewno je zapamiętam. A gdzież on teraz bawi?

- Zostawiłem go w łóżku w gospodzie „Pod Modrym Niedźwiedziem”. Czy jest pani

gotowa udać się tam natychmiast?

Delfina z uśmiechem uniosła torbę.

- Mam przy sobie wszystko, czego mi potrzeba.

Pan Oakley z uznaniem pokiwał głową, wyobraziwszy sobie zestaw ukrytych

w niepozornej torbie instrumentów do sprawiania rozkoszy. Pomyślał, że jego pan

z pewnością będzie usatysfakcjonowany.

Z kolei Delfina zupełnie zapomniała o ostrożności. Nawet nie przyszło jej do głowy,

że być może pakuje się w śmiertelne niebezpieczeństwo. Już dawno temu nabrała

niepokojącego zwyczaju ignorowania cudzych rad i angażowania się w sytuacje

o potencjalnie groźnych konsekwencjach.

- W drogę, proszę pana - oznajmiła. - Przekonajmy się, jak podnieść na duchu

pańskiego pracodawcę.

Nie chciała tracić czasu, świadoma, że jeśli się pośpieszy, zdąży wrócić do domu na

wieczorek muzyczny matki. Wolała się nie spóźniać, jej działalność dobroczynna i tak była

źródłem wielu napięć w rodzinie. Szlachetnie urodzoną Delfinę wciągnęła do pracy

charytatywnej ciotka Celia, która uważała, że obowiązkiem kobiety z zamożnego domu jest

wspieranie ubogich i pokrzywdzonych przez los.

- Diabeł daje zajęcie leniwym - mówiła nieustannie i dodawała z uśmiechem: - Innymi

słowy, zawsze znajdzie się praca dla chętnych.

Delfina z całych sił pragnęła nadać sens pustemu życiu. Była najmłodszą z pięciu

córek, a rodzice, ostatecznie zawiedzeni, że nie urodził się im upragniony syn, nawet nie

raczyli zamieścić w prasie powiadomienia o jej przyjściu na świat.

Zaniedbywanie graniczące z odrzuceniem miało głęboki wpływ na psychikę Delfiny.

Przez całe świadome życie zmagała się z wątpliwościami, które konsekwentnie podważały jej

pewność siebie. W oczach rodziców nie miała szansy stać się taką kobietą jak jej urodziwe

siostry, przyciągające uwagę mężczyzn, dokądkolwiek się udały.

Ona sama w obecności tak wyjątkowych istot jak siostry bliźniaczki boleśnie

uświadamiała sobie, że ma niemodne rude włosy, za duże usta i piegi na zbyt wysokich

kościach policzkowych.

Od dzieciństwa była przyzwyczajana do emocjonalnego chłodu, niemniej udało się jej

zachować ludzkie odruchy. Czuła się tak samotna, że już dawno temu postanowiła się

usamodzielnić. Chciała przeciwstawić się konwencjom i postępować w zgodzie z własnym

sumieniem, dlatego właśnie rzuciła się w wir pracy charytatywnej. Pomagała bezdomnym

i porzuconym dzieciom, zapuszczając się przy okazji w mroczne i posępne miejsca, których

istnienia jej cztery starsze, rozpieszczone i wymuskane siostry nawet sobie nie wyobrażały.

Większość obowiązków wykonywała wraz z innymi społecznikami w ochronce przy

Water Lane. Nie wszystkie dzieci, które tam mieszkały, były sierotami, część z nich podobnie

jak Maisie została porzucona przez rodziców. Delfina nieustannie organizowała publiczne

zbiórki pieniędzy i imprezy dobroczynne, irytując matkę, której nie podobało się, że córka

nagabuje osoby z wyższych sfer o datki. Praca na rzecz innych dała Delfinie cel w życiu i to

dzięki niej zachowywała wewnętrzną równowagę.

Gdy pierwszy raz przekroczyła próg ochronki, była wstrząśnięta tym, co ujrzała.

Ciotka, stara panna, która całe życie poświęciła dla dobra innych, była kobietą władczą

i dominującą, podobnie jak jej brat, ojciec Delfiny. Celia od razu poinformowała bratanicę, że

w tej pracy potrzebny jest dystans i nie wolno dopuścić, aby emocje tłumiły zdrowy rozsądek.

Trzeba kontrolować nie tylko innych, lecz także siebie.

Delfina wzięła sobie tę radę do serca i stosowała się do niej najlepiej, jak potrafiła.

Pracowała wśród ubogich, często zdumiona intensywnością swoich uczuć, od tak dawna

tłumionych. Zastanawiała się często, czy dzięki pracy jest lepsza i bardziej wrażliwa.

Skóra ciągle ją piekła na wspomnienie sceny z burdelu, a gdy szła za panem

Oakleyem, miała wrażenie, że gorączkuje. Nie cierpiała Londynu nocą, wiedziała bowiem, że

w tym mieście przemoc jest na porządku dziennym. Rzezimieszki i rabusie wędrowali po

ulicach praktycznie bezkarnie, a każdy, kto samotnie wybierał się na spacer po zmroku,

narażał się na ogromne niebezpieczeństwo.

Delfina postanowiła, że po wizycie u niedomagającego dżentelmena poprosi pana

Oakleya o przywołanie powozu lub dorożki, która dowiezie ją do domu. Szła ze spuszczonym

wzrokiem, starając się nie zwracać uwagi na przygnębiające otoczenie.

Do tętniącej życiem gospody weszli tylnymi drzwiami, po czym ruszyli po schodach

na piętro. Pan Oakley zatrzymał się przed drzwiami, otworzył je i cofnął, aby przepuścić

Delfinę.

- Pozwolę sobie odejść - zakomunikował i znikł bez słowa wyjaśnienia, zamykając za

sobą drzwi.

Delfina rozejrzała się po słabo oświetlonym pokoju. Pomieszczenie okazało się

nieduże, ale przyzwoicie umeblowane, a na łóżku spał mężczyzna. Uniesioną ręką zasłaniał

oczy, nadgarstek przewiązany miał bandażem. Uznawszy, że właśnie z powodu tej rany pan

Oakley przyprowadził ją do gospody, Delfina podeszła do nieznajomego.

Otworzyła usta, żeby się przywitać, lecz w tym samym momencie zamarła z wrażenia.

Jeszcze nigdy w życiu nie widziała tak wspaniale zbudowanego mężczyzny. Cienka kołdra

okrywała go do pasa, lecz widać było, że jest nagi. Miał piękne ciało - szczupłe i umięśnione,

o mocnych barkach i szerokiej, porośniętej czarnymi włosami piersi.

Wyczuwając obecność gościa, powoli opuścił rękę i otworzył oczy o niezwykłej,

prawie granatowej barwie. Jej serce mocniej zabiło, na twarzy ponownie wykwitły rumieńce.

Nie mogła oderwać wzroku od postaci na łóżku. Nieznajomy naprawdę był idealny, a Delfina,

dotąd wolna od wszelkich namiętności, miała wrażenie, że unosi się w powietrzu. Poczuła

wstyd, że gapi się na mężczyznę jak jakaś gąska. Na jej widok nieznajomy uśmiechnął się

z aprobatą, a biednej, naiwnej Delfinie zakręciło się w głowie. Kompletnie się pogubiła.

- Proszę, proszę - odezwał się. - Kogóż my tu mamy? Takiego skarbu się nie

spodziewałem, Oakley przeszedł samego siebie. Skąd to opóźnienie?

Delfina uświadomiła sobie, że odkąd weszła do pokoju, wstrzymuje oddech. Przybyła

tutaj w przekonaniu, że idzie ulżyć choremu, lecz straciła tę pewność. Dżentelmen na łóżku,

na oko trzydziestoletni, spoglądał na nią wyniośle. Był oszałamiająco przystojny

i w nienagannej kondycji. Gęste, kręcone, czarne włosy, lekko przyprószone siwizną na

skroniach, potargały się w czasie snu, a nieco zachrypnięty głos brzmiał głęboko i ciepło.

- Ja... ja...- zająknęła się. - Przyszłam natychmiast, kiedy pan Oakley mnie poprosił.

- Poczciwy stary Oakley. Zawsze dotrzymuje słowa i tym razem również się

przyłożył, skoro znalazł taką ślicznotkę.

Jednym ruchem odrzucił kołdrę, odsłaniając nagość, zwinnie wstał z łóżka i powoli

obszedł Delfinę, która stała nieruchomo jak głaz i marzyła o tym, żeby zapaść się pod ziemię.

Mężczyzna bezczelnie pożerał ją wzrokiem. W końcu zatrzymał się przed nią i uśmiechnął od

ucha do ucha, zadowolony z oględzin. Spłoszona Delfina przycisnęła torbę do piersi

i usiłowała skupić uwagę na czymś innym niż nagość tego człowieka. Zaczęło do niej

docierać, że być może wpakowała się w tarapaty. Robiła, co mogła, by zachować spokój,

jednak szalejące w niej emocje pozbawiły ją resztek sił po wyczerpującym dniu. Była

zmęczona i zdezorientowana, a do tego zła na pana Oakleya, który wciągnął ją w pułapkę.

- Dano mi do zrozumienia, że jest pan chory albo ranny - powiedziała urywającym się

głosem. - Ponieważ wydaje się pan absolutnie zdrowy, pozwolę sobie pożegnać się z panem.

Zaśmiał się cicho, blokując drzwi nagim ciałem.

- Nie tak prędko, słodziutka - wycedził. - Powiedz mi lepiej, jak masz na imię.

Uniosła brodę.

- Delfina - przedstawiła się. - Delfina Cameron.

- Delfina... - Westchnął. - Śliczne imię, w sam raz dla damy. Lord Fitzwaring, do

usług, dla przyjaciół Stephen. Może wina? - Wskazał karafkę na stoliku.

- Nie, raczej nie.

Stephen zachichotał, wziął od niej torbę i rzucił ją na krzesło przy łóżku. Zanim

Delfina zdążyła zaprotestować, ściągnął jej czepek i wysunął z włosów szpilki, po czym

z aprobatą pokiwał głową. Pomimo lekkiego oszołomienia alkoholem od razu dostrzegł urodę

dziewczyny. Długie loki o mahoniowej barwie okalały idealnie proporcjonalną, kremową

twarz o wystających kościach policzkowych pod dużymi, lekko ukośnymi oczami w kolorze

orzechów. Jej nos był mały i prosty, kuszące usta miękkie i wrażliwe.

- Muszę przyznać, że wybór Oakleya satysfakcjonuje mnie - oznajmił.

Przysunął się bliżej, objął ją w talii i przyciągnął do siebie stanowczym gestem.

Delfina przywarła do niego, myśląc tylko o tym, że sama jest sobie winna. Nie musiała

przecież przychodzić nocą do tego podejrzanego miejsca. Jeśli przytrafi się jej coś strasznego,

będzie za to osobiście odpowiedzialna, pomyślała. Tyle tylko że nie bardzo rozumiała, jaki

błąd popełniła i jak należało postąpić, aby go uniknąć.

Gdy Stephen pocałował Delfinę w usta, pomyślała, że czuć od niego brandy. Zbyt

wstrząśnięta i zaskoczona, aby stawiać opór, zamarła w ramionach przystojnego arystokraty.

Miała wrażenie, że oddala się od własnego ciała, była jak w transie, kiedy pogłębiał

pocałunek. Nagle zrozumiała, że to całkiem przyjemne. Nigdy dotąd nie była tak blisko

żadnego mężczyzny i podobało się jej, że może delektować się ciepłem jego ciała, dotykać

klatki piersiowej, rąk i nóg, a także wąskich bioder. Gdyby okoliczności były inne, jej

przyjemność mogłaby się przerodzić w rozkosz.

Gdy uniósł głowę, dostrzegła w jego oczach żar. Zwinnie ściągnął z niej płaszcz

i wziął ją na ręce, a ona pozostała milcząca i odrętwiała. Ponownie złożył pocałunek na ustach

Delfiny, a gdy postawił ją na podłodze, ze zdumieniem przekonała się, że zdołał rozpiąć

suknię, która teraz z szelestem zsunęła się z jej ramion i opadła na dywan. Stephen raz jeszcze

mocno chwycił Delfinę, tuląc ją do nagiego ciała i obsypując wygłodniałymi pocałunkami.

Czuła, jak kręci się jej w głowie pod wpływem jego bliskości, zapachu i smaku.

Sytuacja stała się naprawdę przedziwna. Najpierw Delfina była świadkiem zbliżenia

cielesnego w burdelu, potem trafiła w objęcia obcego, nagiego mężczyzny. Serce waliło jej

jak młotem, czuła słabość w nogach i ciepło w podbrzuszu. Nigdy wcześniej nie przeżywała

czegoś równie intensywnego.

Rozsądek zaczął powracać dopiero wtedy, gdy poczuła, jak dłonie Stephena wędrują

po całym jej ciele. Drgnęła i zaczęła się wić w jego uścisku, bo z nagłą jasnością uświadomiła

sobie, do czego zmierzał. Błyskawicznie pojęła, że jest na straconej pozycji - o ile jeszcze

przed chwilą trzymał ją w żelaznym uścisku, o tyle teraz czuła się tak, jakby unieruchomiło ją

stalowe imadło. Wszelkie próby oswobodzenia się były skazane na porażkę. Bez większego

trudu rozplątał wstążki halki i ściągnął ją z niej, uwalniając jędrny biust. Stała teraz ubrana

wyłącznie w reformy i białe jedwabne pończochy.

Ze zgrozą wciągnęła powietrze, ale w końcu udało się jej chwycić Stephena za ręce

i uwolnić od ich wszechobecnego dotyku.

- Wasza lordowska mość, pańskie zachowanie mnie zdumiewa - wykrztusiła,

wstydliwie przyciskając pełne piersi, których widok zupełnie oszołomił rozpalonego żądzą

natręta. - Rzecz w tym, że nie jestem osobą, za którą pan mnie uważa, i naprawdę muszę już

iść.

Jego twarz jednocześnie się zachmurzyła i poweselała.

- Nie mam pojęcia, jakież to obowiązki cię wzywają, słodyczy moja, ale na pewno

mogą zaczekać. W tej chwili... - Delfina zauważyła błysk w jego oczach. -...muszę cię

posiąść.

Raptownie wziął ją na ręce i niespodziewanie oboje znaleźli się na łóżku. Łagodny

zapach jej perfum połączony z uwodzicielską wonią kobiecego ciała wypełnił nozdrza

Stephena i rozpalił zmysły. Delfina drgnęła gwałtownie, kiedy otarła się nogą o jego nagie

udo. Pośpiesznie odtoczyła się i stanęła po drugiej stronie łóżka, ale plan ucieczki nie zdał się

na nic, gdyż Stephen przetoczył się za nią, błyskawicznie wyciągnął rękę i z gardłowym

śmiechem pojmał Delfinę, aby rzucić ją z powrotem na miękki materac. Następnie przygniótł

jej nagie piersi i wpił się ustami w białą szyję. Oddychał chrapliwie i nierówno, kiedy

delektował się jej smakiem. Coraz bardziej spanikowana Delfina pchnęła go mocno i na

moment uwolniła się od natarczywych pieszczot.

- Ależ wasza lordowska mość - jęknęła zdesperowana, usiłując zamaskować strach. -

Proszę mnie puścić tylko na chwilę. Później będziemy mieli mnóstwo czasu - zapewniła go

błagalnym tonem. - Wrócę, jak tylko będę mogła.

- Nie drażnij się ze mną, turkaweczko. - Oczy pociemniały mu z pożądania, gdy

z uśmiechem ściągał z niej reformy. - Jeśli to taka twoja gierka, moja ty Delfino, to proszę

cię, abyś już sobie darowała. Twoje panieńskie rumieńce dostatecznie mnie rozbudziły.

Pragnę cię i będę cię miał! Zresztą po to tutaj przyszłaś, czyż nie?

Z desperacją ponownie przesunęła się na bok łóżka, a on znowu objął ją w talii. Choć

usiłowała wyśliznąć się z silnych, dużych dłoni, nie miała najmniejszych szans ucieczki.

Przyciągnął ją do siebie, położył w miękkiej pościeli i zanim zdążyła się wyszarpnąć,

zablokował jej ciało rękami, które oparł na materacu. Następnie opuścił się na nią, nie dając

żadnej szansy ucieczki. Wyglądało na to, że każdy jej ruch tylko wzmaga jego pożądanie. Nie

miała co marzyć o oswobodzeniu się, gdy poczuła między udami twardą jak skała męskość.

Stephen popatrzył jej głęboko w oczy i uśmiechnął się powoli.

- Teraz cię posiądę, Delfino. Należność otrzymasz rano, więc nie rozczaruj mnie. Jeśli

dasz z siebie wszystko, sowicie cię wynagrodzę.

- Och - jęknęła. - Co ja wyprawiam?

Gdy się zaśmiał, jego ciepły oddech owiał jej szyję.

- Jeśli tego nie wiesz, słodyczy moja, to się zaraz przekonasz. Dzisiaj jesteś moją

oblubienicą.

Delfina naprężyła się pod nim, lecz był zbyt silny i zbyt ciężki. Musiała pogodzić się

ze swoim losem. Rozumiała, że Stephen jest bardzo podniecony i może rozładować napięcie

tylko w jeden sposób.

Jej krocze przeszył palący ból. Oczy Delfiny zaszły łzami i poczuła w ustach krew

z policzka, który przygryzła od wewnątrz. Po chwili wargi Stephena odnalazły jej usta.

Całował ją długo i głęboko, a jej ból zaczął zanikać, kiedy Stephen poruszał się, delektując

każdą chwilą.

Delfina leżała nieruchomo, mocno zaciskając powieki. Postanowiła nie dopuszczać do

siebie żadnych przyjemnych uczuć, które mogłaby czerpać z tego fizycznego kontaktu.

Uznała, że jeśli nie będzie się ruszać, zachowa odpowiedni dystans do Stephena i do tego, co

robił. Tymczasem jego pożądanie narastało z minuty na minutę i stało się jasne, że przestał

nad sobą panować. Delfina nie miała pojęcia, jak długo rozkoszował się jej ciałem, ale gdy

w końcu odsunął się od niej, przewróciła się na bok i zasłoniła kołdrą.

ROZDZIAŁ DRUGI

Kiedy brał ją po raz drugi, nieoczekiwanie poczuła coś dziwnego, czego nie mogła

stłumić ani zignorować. Jej życie zmieniło się nieodwracalnie i należało pogodzić się

z sytuacją. W tym momencie rozumiała już, jak wielkim błędem było przyjście do gospody.

Pułkownik wziął ją za ladacznicę, ale nie mogła uciec, bo był zbyt silny, a do tego zabrakło

jej woli, aby oprzeć się pokusie kontynuowania tego, co wbrew sobie zaczęła.

Stephen obsypywał pocałunkami szyję Delfiny, szeptał czułe słowa, a także dotykał

piersi, badając ich kształt. Lekko, delikatnie i niemal troskliwie zaciskał opuszki palców na

sutkach, aż nabrzmiały. Dotyk męskich dłoni zupełnie pozbawił ją samokontroli, ciepło

pocałunków rozpaliło usta, otumaniło zmysły i wprowadziło w nieznany dotąd świat doznań.

Usiłowała przezwyciężyć emocje siłą rozumu, ale zdrowy rozsądek całkowicie ją opuścił.

Przestała się bać, strach znikł, więc tylko oddychała głęboko, a dłonie Stephena

wędrowały po jej ciele. Gdy ponownie w nią wszedł, nabrała ochoty, aby poruszać się

w ustalonym przez niego rytmie. Zdumiona własną śmiałością, otoczyła go nogami, uniosła

biodra i wsunęła dłonie w jego włosy, gdy wypełniała ją rozkosz.

Nie chciała się zastanawiać, jak mogła do tego stopnia stracić godność, aby coraz

bardziej pragnąć obcego mężczyzny. Żądza, która w niej zapłonęła, była równie

nieoczekiwana, co nieujarzmiona. Delfina z ulgą przestała się jej przeciwstawiać, zatracając

w tym, co robił Stephen. Przyjemność nasilała się, a ona odruchowo robiła wszystko, aby

zmienić ją w rozkosz. Dociskała do siebie Stephena, głaskała go po plecach, a gdy nagle

zadrżał, poruszając się w niej gwałtownie, Delfina wraz z nim eksplodowała ekstazą.

Dobry Boże, co się z nią działo? Przecież postanowiła poświęcić życie pracy na rzecz

innych. Jak mogła oddawać się takim rozkoszom? Czyżby ostatnia wizyta w domu

publicznym tak bardzo skaziła jej umysł, że stała się inną kobietą? Przepadła gdzieś surowość

domu ojca, godność i elegancja świata matki. Delfina czuła się tak, jakby stała się częścią

świata pani Cox. Jak mogła trafić do łóżka nieznajomego mężczyzny, a w dodatku tak

reagować na jego zabiegi? - pytała się w duchu. Najwyraźniej wcale nie była lepsza od

dziewek, które łączyły zarobkowanie z tanią uciechą.

Stephen zasnął, trzymając ją w objęciach. Na moment zapominając o tym, co robiła

i jakie to było przyjemne, Delfina przytuliła się do jego mocnego ciała, które niespodziewanie

dało jej poczucie bezpieczeństwa. Pierwszy raz ktoś tulił ją tak mocno i intymnie, że po jej

policzkach popłynęły łzy wzruszenia. Wdychała zapach Stephena i miała wrażenie, że część

duszy tego obcego człowieka jest pusta, samotna i w potrzebie, ponieważ, tak jak ona, był

samotny na tym świecie.

Choć brakowało jej sił, pragnęła jak najdłużej cieszyć się tą chwilą, nawet kosztem

snu. Jej powieki robiły się jednak coraz cięższe, aż w końcu zasnęła, wtulona w ciało

nieznajomego mężczyzny.

Stephen otworzył oczy i popatrzył z uwagą na twarz leżącej obok kobiety. Przeszło

mu przez myśl, że jest absolutnie wyjątkowa. Długie, gęste rzęsy dotykały idealnie gładkiej

skóry policzków, usta były delikatnie różowe i kuszące. Nigdy dotąd nie widział takich

włosów - kasztanowych z mocnym rudym połyskiem, czasem wpadającym w odcień starego

złota. Długie loki spływały na ramiona i piersi, tak białe, jakby jaśniały od wewnątrz blaskiem

porannego słońca. Delfina spała spokojnie, a on poruszył się lekko i ze zdumieniem dostrzegł

plamki krwi na pościeli.

Był zdezorientowany jej wczorajszym zachowaniem. Chociaż sporo wypił, pamiętał

reakcję Delfiny, gdy weszła do pokoju, a także jej oczywisty brak doświadczenia. Dlaczego

postanowiła przyjść tutaj z Oakleyem, skoro była dziewicą? Czyżby ubóstwo zmusiło ją do

prostytucji? Westchnął i położył głowę na poduszce, zamykając oczy. Wczorajszej nocy mógł

się spodziewać przybycia każdej kobiety, ale nie dziewicy. Takie jak ona zawsze były

źródłem kłopotów, a on konsekwentnie ich unikał. Wolał używać życia w towarzystwie

doświadczonych dziewcząt.

Tej pierwszej nocy w Londynie, po wielu miesiącach na polu bitwy w Hiszpanii, na

koniec wieczoru w zatłoczonej gospodzie Stephen kazał Oakleyowi sprowadzić energiczną

dziewczynę, atrakcyjną i czystą. Powiódł wzrokiem po jej kształtnych biodrach, zmysłowych

udach i wdzięcznie wygiętych plecach. Była piękna i nagle zapragnął posiąść ją jeszcze raz,

lecz nie mógł się na to zdobyć w zimnym świetle dnia, kiedy myślał jaśniej. Gdyby kilka

godzin temu dała mu w jakikolwiek sposób do zrozumienia, że jest chętna, pewnie znowu

użyłby sobie, teraz jednak nie była już tylko ponętnym ciałem do wzięcia.

Delikatnie dotknął palcem jej twarzy i odgarnął kosmyk włosów z policzka. Nie

odezwała się ani nie poruszyła, ale jej powieki uniosły się natychmiast, odsłaniając szeroko

rozwarte źrenice.

Delfina wbiła wzrok w Stephena, powoli odzyskując świadomość po mocnym śnie.

Dopiero po kilku sekundach zorientowała się, że przytula się do ciepłego męskiego torsu.

Stephen Fitzwaring spoglądał na nią z góry. Był przystojny, wręcz wspaniały i pewnie

mogłaby nawet marzyć o kimś takim, ale przenigdy nie przyszłoby jej do głowy, że

wykorzysta ją do zaspokojenia plugawej żądzy.

W tym momencie uświadomiła sobie w całej rozciągłości, gdzie jest i co zrobiła,

a raczej do czego doprowadziła. Dała się wykorzystać zupełnie obcemu mężczyźnie!

Namiętność, która wcześniej rozgrzewała jej krew, teraz zmieniła się w furię i wstyd.

Zauroczenie nowymi doznaniami znikło, a w jego miejsce pojawiło się obrzydzenie do samej

siebie. Zanim zdołała się powstrzymać, jęknęła z odrazą. Strząsnęła z siebie rękę Stephena

i gwałtownie usiadła, przyciskając kołdrę do nagiego biustu. Przeszył ją dreszcz, a włosy

rozsypały się bezładnie na ramionach.

- Jak się miewamy o poranku? - spytał Stephen, zupełnie jakby rozmawiał z ochoczą

partnerką sypialnianych igraszek.

- Niby jak się mamy miewać? - burknęła, po czym usiadła na brzegu łóżka i opuściła

nogi. Ze zdumieniem i zgrozą zauważyła, że nadal jest w pończochach. - Chcę się ubrać.

- Skoro musisz. - Nie odrywając wzroku od Delfiny, wyciągnął rękę i pogłaskał ją po

udzie. Zachichotał, gdy nerwowo odskoczyła. - Mam ci jakoś pomóc?

- Niech pan mnie już więcej nie dotyka - wykrztusiła, coraz bardziej zdruzgotana

swoim zachowaniem. - Zachował się pan jak najgorzej. Sprofanował mnie pan jak... jak

okrutny lubieżnik! A teraz niech pan trzyma ręce przy sobie.

Stephen wstał z łóżka i ku nieopisanej uldze Delfiny włożył spodnie.

- Ale ze mnie okrutnik i bezecnik - zażartował. - A jeśli nie będę trzymał rąk przy

sobie, to co?

Obszedł łóżko, stanął tuż przed nią i wziął się pod boki. Nie dotykał jej, ale znajdował

się bardzo blisko.

- Będę wrzeszczeć - oznajmiła i wstała.

Była wysoką kobietą, lecz i tak przewyższał ją o głowę.

- Wątpię, żeby to coś dało - mruknął sceptycznie. - Oakley doskonale wie, że nie

wolno mi przeszkadzać, kiedy zabawiam damę.

- Byłam damą, póki pana nie spotkałam - poskarżyła się. - Wiodłam życie w cnocie

i powściągliwości, a przez pana... Przez pana czuję się jak ulicznica!

Ponownie zadrżała, odepchnęła go i zabrała się do wkładania bielizny, boleśnie

świadoma, że cienka halka nie stanowi wystarczającej zasłony przed jego badawczym

spojrzeniem. Przyczesała włosy palcami, a następnie związała je w prowizoryczny kok. Gdy

wzrok Delfiny spoczął na krwawych plamach na zmiętej pościeli, poczerwieniała jak burak -

jej hańba była ostateczna i nieodwracalna.

Oparty o słupek przy łóżku Stephen obserwował ją w milczeniu. Oderwał spojrzenie

od jej rozzłoszczonej twarzy, przeniósł je na łóżko i ponownie skierował na nią. Była nader

powabną młodą kobietą, ale zachowywała się skromnie, jak na damę przystało. Śmiałe

dziewczęta zawsze zwracały na siebie uwagę, ale niekoniecznie potrafiły ją utrzymać. Delfina

Cameron była damą i najwyraźniej do wczoraj pozostawała nieskalana. Jego rozbudzona

namiętność sprawiła, że zachował się brutalniej, niż zamierzał, ale nie przypominał sobie, by

wyraziła stanowczy sprzeciw.

- Teraz pojmuję prawdę o twoim niedoświadczeniu, Delfino - odezwał się z powagą. -

Nie wiem, dlaczego zgodziłaś się przyjść tutaj z Oakleyem, ale to twoja sprawa. Jeśli teraz

tego żałujesz, to również jest twój problem. Nie oczekuj, bym ubolewał, że miałem cię przed

innymi mężczyznami. Nie doskwiera mi też poczucie winy, że zabawialiśmy się tak

przyjemnie, ale jeśli postanowiłaś robić to zawodowo, to musisz się jeszcze sporo nauczyć.

Ars amandi w tej profesji jest podstawą. Piękne z ciebie dziewczę, żywiołowe i namiętne.

Jesteś godna miłości i każdy mężczyzna chciałby cię posiąść.

Delfina pokraśniała, zrozumiawszy, za kogo błędnie bierze ją Stephen. W duchu

musiała jednak przyznać, że gdy kochali się po raz drugi, doświadczyła kilku niespodzianek

i już nie czuła obrzydzenia. Teraz też miała ochotę pogłaskać go po muskularnych ramionach

i mocnej klatce piersiowej. Mimowolnie omiotła wzrokiem jego biodra oraz płaski,

umięśniony brzuch. Zadrżała, jej oczy pociemniały i odsunęła się o krok, jakby pokusa

stawała się nie do odparcia.

Wzdrygnęła się na myśl, że jeszcze chwila, a dołączy do grona upadłych kobiet.

Zakosztowała rozkoszy cielesnych, a teraz pragnęła więcej. A wszystko przez tego

nieznajomego. To z jego winy stała się rozwiązła i niemoralna do tego stopnia, że aż

przestraszyła się samej siebie.

- Byłaś dla mnie niczym powiew świeżego powietrza po wieczorze w dusznej

i zatłoczonej gospodzie - ciągnął łagodnie. - Urodą skusiłabyś nawet świętego.

- Moim zdaniem jest pan tak lubieżny, że wcale nie trzeba pana kusić. - Posłała mu

oskarżycielskie spojrzenie i ponownie opuściła wzrok, nerwowo zapinając suknię.

Gdy palce Stephena dotknęły jej szyi, wstrzymała oddech i cofnęła się z przestrachem.

Nie wiedziała, co będzie, jeżeli znowu zacznie czynić jej awanse, ale z pewnością nie miała

szansy odeprzeć ataku.

- Proszę mnie więcej nie dotykać... Zaklinam pana - wyszeptała błagalnie. - Uczynił

mi pan okrutną niesprawiedliwość. Czyż nie ma pan sumienia? Nie jestem prostytutką i nie

zamierzam nią być.

Stephen zmrużył oczy, ogarnięty nagłymi wątpliwościami.

- Wszak Oakland zastał cię w burdelu, czyż nie? Wczoraj wieczorem właśnie tam się

wybierał.

- W istocie, tam mnie spotkał - potwierdziła głosem łamiącym się od emocji. - Ale

poszłam tam w poszukiwaniu zaginionej dziewczynki, bowiem pracuję w sierocińcu, gdzie

pomagam leczyć chore dzieci i starców. To jest moje powołanie, panie pułkowniku, nie

prostytucja. Pan Oakley dał mi do zrozumienia, że jest pan chory i potrzebuje opieki. Dopiero

teraz w pełni dociera do mnie istota nieporozumienia. Otóż pan Oakley poszukiwał kobiety

o imieniu Delfina, która w istocie, pracuje w lupanarze i przyjęła moje imię, albowiem je lubi.

Ubolewam, że nie pojęłam tego od razu!

Stephen powoli pokiwał głową.

- W rzeczy samej, nastąpiło godne ubolewania nieporozumienie - przyznał.

- Skąd mogłam wiedzieć, że padnę ofiarą zdegenerowanego lubieżnika bez zasad

moralnych?

Stephen ściągnął brwi.

- Aż tak źle? - spytał cicho. - Zresztą wszystko jedno, za późno na obrzucanie się

oskarżeniami. Co się stało, to się nie odstanie.

- Łatwo panu mówić, kiedy to ja jestem zrujnowana - zauważyła oskarżycielsko. - Jest

pan... gruboskórną bestią. Żałuję, że nie poszukał pan sobie innej kobiety. Nie dręczy pana

świadomość, że pan mnie zgwałcił i że wcale nie mam ochoty tu pozostawać?

Stephen patrzył na nią z nieskrywanym zainteresowaniem.

- Muszę przyznać, że i owszem, właśnie zaczyna mnie dręczyć, a do tego nie mogę

powiedzieć, że cię winię, Delfino. O ile jednak mnie pamięć nie myli, miałaś mnóstwo czasu,

by mnie przestrzec przed błędem - przypomniał jej. - Gdybym w porę poznał prawdę,

wszystko potoczyłoby się inaczej.

Patrzył na nią z uwagą. Naprawdę ubolewał, że nie znał prawdy od początku i nie

kochał się z Delfiną tak, jak na to zasługiwała każda dziewica. Pragnął wyjaśnić niezwykłe

okoliczności zdarzenia i wytłumaczyć swoje zachowanie, ale nie mógł.

- Nie chcę cię okłamywać, ale wczoraj wieczorem naprawdę uznałem, że jesteś...

- Ladacznicą - dopowiedziała chłodno.

- Tak. Mężczyźni mają słabą wolę, moja droga, kiedy do głosu dochodzi ich męskość,

i najzwyczajniej w świecie nie umieją się oprzeć pięknej damie. Przysięgam jednak, że nie

tknąłbym cię, gdybym wiedział, że jesteś nieskalana. - Z lekkim uśmieszkiem przysunął się

do niej i zanim zdążyła zaprotestować, wziął ją za ręce i przyciągnął do siebie. - No, ale skoro

już cię tknąłem, teraz nie mam ochoty cię wypuścić. Chyba mi się nie dziwisz, skarbie?

Pocałuj mnie, nim wyjdziesz, moja śliczna Delfino. Ciekawe, czy uda mi się choć trochę

roztopić lód w twoim sercu...

Niewiele myśląc, pochylił się i pocałował Delfinę w usta, jednocześnie przyciągając ją

ku sobie. Przez długą chwilę delektował się słodyczą jej warg i uzależniającą bliskością ciała.

Pocałunek sprawił, że opuścił go wszelki rozsądek. Jedną rękę położył na jej plecach i ją

przytulił, żeby była świadoma jego podniecenia. Zapragnął natychmiast rzucić ją na łóżko

i powtórzyć nocne igraszki, ona jednak miała najwyraźniej inne zamiary, bo chwyciła jego

dolną wargę zębami i mocno ugryzła. Stephen odskoczył jak oparzony, klnąc siarczyście

i przełykając krew wymieszaną ze śliną.

- I pan nazywa siebie żołnierzem? - zakpiła. - Dowódcą? Oficerem? - Zamrugała

oczami, żeby powstrzymać łzy wściekłości. - Gdzie się pan nauczył takich manier,

w hiszpańskiej oborze?

Ignorując ból, popatrzył w błyszczące oczy Delfiny i oparł ręce na biodrach.

- Kocica z ciebie - mruknął. - Masz nie tylko ostry języczek, moja mała, ale i ząbki,

skaleczyłaś mnie do krwi. Nie przypominam sobie, żebyś tak protestowała, kiedy

baraszkowaliśmy.

- Trudno cokolwiek pamiętać, gdy jest się ohydnie pijanym - burknęła z odrazą.

- Nie byłem aż tak pijany, aby nie wiedzieć, co się dzieje - odparł nieco łagodniejszym

tonem. - Śmiem twierdzić, że kiedy kochaliśmy się po raz drugi, moje starania dały rozkosz

także tobie.

Delfina z furią zamachnęła się na niego torbą i gdyby nie odskoczył, dostałby prosto

w twarz. Nie spodziewał się tak ostrej reakcji.

- Następnym razem nie chybię - zapowiedziała.

Stephen uniósł brwi.

- A zatem będzie następny raz? - zapytał z ciekawością.

- Tylko jeśli będę miała pecha przypadkiem wpaść na pana. - Otarła łzy wierzchem

dłoni. - Proszę tknąć mnie jeszcze raz, a będzie pan przez resztę życia popiskiwał sopranem.

A teraz proszę przywołać pana Oakleya i kazać mu zawezwać powóz. Im szybciej oddalę się,

tym rychlej poprawi się moje samopoczucie.

Poruszony jej przygnębieniem i pełen skruchy Stephen postanowił ułagodzić Delfinę.

- Jako dżentelmen w żadnym razie nie mogę cię odesłać bez osoby towarzyszącej -

oznajmił. - Nie chcę być wścibski, ale jeśli podasz mi swój adres, zawiozę cię tam bez

zbędnej zwłoki. Jednocześnie pokornie zapewniam, że nic ci z mojej strony nie grozi.

- Doprawdy? Proszę wybaczyć, ale śmiem powątpiewać. Wolę sama dotrzeć do domu.

- Wedle życzenia. W żadnym razie nie jesteś moim więźniem. Możesz odejść

natychmiast, jeśli taka jest twoja wola.

- Akurat tego zrobić nie mogę - westchnęła. - Weszłam do pańskiego pokoju

niezauważona i umarłabym ze wstydu, gdyby ktoś zobaczył, jak stąd wychodzę.

- Zatem wezwę Oakleya. Obawiam się jednak, że te obcisłe bryczesy nie pozostawiają

miejsca domysłom i grożą mi co najmniej zakłopotaniem.

Delfina opuściła wzrok na spodnie i momentalnie tego pożałowała. Pośpiesznie

odwróciła głowę, czując krew napływającą do twarzy. W istocie wybrzuszenia nie dałoby się

zamaskować. Stephen uśmiechnął się, rozbawiony jej dyskomfortem, a Delfina odetchnęła

z ulgą, gdy ktoś niepewnie zapukał do drzwi.

- Zaraz! - krzyknął Stephen i ponownie spojrzał na Delfinę. - Muszę wynagrodzić ci

twój cenny czas, moja droga. Jaka jest obowiązująca stawka? - Pożałował swoich słów,

ledwie je wypowiedział, bo w oczach Delfiny ujrzał ból i upokorzenie.

- Skąd niby mam to wiedzieć? Wszak powiedziałam panu, że nie jestem dziewką. Nic

mi pan nie jest winien, panie pułkowniku. Mam swoją dumę i na pewno nie przyjmę od pana

żadnych gratyfikacji. Gdyby jednak zapragnął pan przekazać odpowiednio dużą donację na

rzecz sierocińca przy Water Lane...

- Zajmę się tym. - Ich spojrzenia skrzyżowały się. - Rozumiem twoją złość i sam czuję

się fatalnie po tym, jak cię potraktowałem. Moje zachowanie było niewybaczalne.

Jego szczerość zbiła Delfinę z tropu.

- To prawda - zgodziła się ostrożnie.

- Obawiam się, że subtelność nie jest moją najmocniejszą stroną, ale jeśli miałabyś

ochotę mnie spoliczkować, bardzo proszę.

Delfina powoli pokręciła głową.

- Nie zrobię tego - odparła.

Przez chwilę stali w milczeniu, spoglądając na siebie z uwagą. Czuła, że ma do tego

mężczyzny dziwną słabość, choć powinna go nienawidzić a co najmniej nim gardzić.

Wyglądało na to, że nocne uczynki ujdą mu płazem, ponieważ nie mogłaby nikomu

opowiedzieć o tej wstydliwej sprawie. Zadrżała tak mocno, że niemal ugięły się pod nią nogi.

Tej nocy doświadczyła na własnej skórze męskiej nieprawości, a także uświadomiła sobie, że

potrafi być rozwiązła.

Gdy Stephen odwrócił się od niej, dostrzegła swoje odbicie w pękniętym lustrze po

drugiej stronie pokoju. Do jej oczu napłynęły łzy bezsilnej furii. Zdrajczyni, pomyślała ze

wzrokiem utkwionym w pobladłej twarzy w zwierciadle. Jak mogłaś do tego dopuścić,

bezwstydna rozpustnico? Gdzie twój honor?

Nie doczekała się odpowiedzi.

Stephen w końcu otworzył drzwi i wpuścił pana Oakleya, który uśmiechnął się do niej

nieśmiało. W odpowiedzi posłała mu złowrogie spojrzenie, a on skierował wzrok na

pułkownika, wyraźnie zdezorientowany. Stephen zrobił skruszoną minę. Coraz bardziej

skonfundowany pan Oakley zerknął na łóżko i wytrzeszczył oczy na widok poplamionej

pościeli. Stephen zauważył jego osłupienie i pokiwał głową.

- Wygląda na to, stary druhu, że popełniłeś błąd - oznajmił. - Obecna tu Delfina nie

jest bynajmniej tą Delfiną, której szukałeś. Doszło do niefortunnego nieporozumienia

i niewiele da się na to poradzić. Póki co sprowadź dla niej jakiś powóz i postaraj się, by

wyszła z gospody niezauważona. To ważne. Oboje na ciebie liczymy.

Delfina włożyła czepek, podniosła torbę i szybko wyszła za panem Oakleyem. Liczyła

na to, że nigdy więcej nie zobaczy pułkownika Fitzwaringa. Nie miała szansy zapomnieć

tego, co zrobił, i nawet przez myśl jej nie przeszło, że mogłaby mu wybaczyć.

Nadal była w szoku po tym, czego doświadczyła, ale dopiero w powozie podążającym

na Mayfair dotarło do niej, jakie mogą spotkać ją konsekwencje. Wstrząśnięta

i rozwścieczona postępowaniem pułkownika, zamarła, zbulwersowana powagą sytuacji.

Wyglądało na to, że jej niewinność znikła bez śladu i trzeba stawić czoło nowemu

i nieznanemu wymiarowi życia.

Delfina była córką lorda Johna Cameron oraz lady Evangeline. Cała rodzina poza

dwiema starszymi córkami mieszkała w jednym z eleganckich domów wokół Berkeley

Square.

Właśnie miała dyskretnie zakraść się do środka, kiedy drzwi się otworzyły i stanął

w nich kamerdyner Digby, którego znała od urodzenia.

- Dzień dobry - powitała go. Nie wątpiła, że podobnie jak wszyscy w domu, chciał

wiedzieć, co ją zatrzymało i dlaczego spędziła całą noc poza domem. Modliła się w duchu, by

nikt nie poznał prawdy. - Czy wszyscy jeszcze śpią?

- Lady Cameron bawi w salonie. Była wyjątkowo przejęta całonocną nieobecnością

panienki i wstała wcześnie rano. Panienka ma się niezwłocznie stawić przed jej obliczem.

Delfina zwiesiła głowę. Miała nadzieję, że zdąży wziąć kąpiel, przebrać się i dopiero

potem odwiedzi rozjuszoną matkę, ale wyglądało na to, że jej plany wzięły w łeb.

- Rozumiem - westchnęła. - W takim razie pójdę do niej, a ty każ którejś z pokojówek

przygotować dla mnie kąpiel, dobrze, Digby?

Matka Delfiny siedziała w ulubionym fotelu przy oknie. Mimo wczesnej pory

w pokoju było bardzo duszno i lady Evangeline wachlowała się dla ochłody. Niewysoka

i szczupła, miała nienagannie ułożone, szpakowate włosy, a jej gniew wydawał się niemal

namacalny. Z zaciśniętymi ustami zatopiła złowrogie spojrzenie w córce, po czym

energiczniej pomachała wachlarzem. Delfina podeszła bliżej i położyła ręce na oparciu

jednego z krzeseł, żeby nie stracić równowagi.

- Dzień dobry, mamo - przywitała się. - Przepraszam, że dałam ci powód do

niepokoju.

- Niepokoju? - wycedziła dama z irytacją. - Dobrze wiedziałaś, że zależało mi na

twojej obecności podczas wieczorku muzycznego wczoraj wieczorem. Nie dość, że nie

przyszłaś, to jeszcze nie raczyłaś zawiadomić mnie, iż wrócisz dopiero rano! To absolutnie

niestosowne! Gdzie się włóczyłaś? Chcę wiedzieć. Spójrz tylko na siebie - wyglądasz, jakbyś

spała w ubraniu.

- Ja... musiałam do późna zostać w ochronce. Dwoje dzieci zachorowało...

Pomagałam... Potem zrobiło się za późno, żeby wracać, więc spędziłam noc w przytułku.

Lady Cameron podejrzliwie zmrużyła oczy.

- Delfino, nie wierzę ani jednemu słowu. Kłamiesz jak najęta i wiem o tym doskonale.

Nie wracałaś, więc posłałam po ciebie lokaja do sierocińca. Powiedziano mu, że już wyszłaś.

Nawet nie chcę myśleć o tym, z jakimi ludźmi się zadajesz. I pomyśleć, że to wszystko

sprawka Celii.

- To wcale nie jest wina ciotki Celii. - Przyłapana na kłamstwie Delfina zrozumiała, że

musi wyznać matce część prawdy. - Właściwie to... poszłam szukać zaginionej dziewczynki.

- I znalazłaś ją?

- Tak. - Delfina skinęła głową.

- Gdzie?

- Uciekła do matki... do domu uciech pani Cox, na samym końcu Water Lane.

- Rozumiem. Zatem jej matka jest kobietą upadłą. Czy mam przez to rozumieć, że

przekroczyłaś próg tego przybytku?

- Owszem - przyznała Delfina cicho.

Lady Cameron aż do ślubu mieszkała w ekskluzywnej części Bath. Jej życie

sprowadzało się do codziennych spacerów po Mayfair, popijania herbaty z przyjaciółkami

w parku oraz wieczornych rozrywek. Nigdy nie była w takich miejscach jak St. Giles czy

Seven Dials, wylęgarniach chorób i rozpusty; nigdy też nie widziała kobiet pokroju Meg ani

dzieci takich jak Maisie. W przeciwieństwie do Delfiny i ciotki Celii nie umiałaby pojąć, jak

cierpią te nieszczęsne kobiety.

- Podstawowym atrybutem damy jest stosowne zachowanie, czy to w miejscu

publicznym, czy to prywatnie... A do tego niezbędne są dobre maniery. Ty, Delfino, nie

wykazałaś się ani jednym, ani drugim. Dlaczego taka jesteś? - Lady Cameron westchnęła

ciężko. - Czemu nie bierzesz przykładu z sióstr?

- Nie jestem taka, jak moje siostry, mamo.

- W istocie. Jesteś nazbyt wygadana, nieposłuszna... A w dodatku robisz rzeczy, które

żadnej szanującej się młodej damie nawet nie przeszłyby przez myśl. Narażasz się na

niebezpieczeństwo i kusisz los, kręcąc się nocą po ulicach pełnych łotrów spod ciemnej

gwiazdy. Do tego cierpisz za każdym razem, kiedy zmienia się pogoda.

Oczy Delfiny zaszły łzami.

- To nie dlatego cierpię - odparła, usiłując zachować spokój. - To ból odrzucenia,

którego wy jesteście przyczyną. Liczyliście na syna, a tymczasem urodziłam się ja i nie

możecie mi tego wybaczyć!

Słowa wyrwały się Delfinie, nim zdążyła ugryźć się w język. Matka nawet nie

próbowała ukryć zakłopotania.

Brak miłości i aprobaty doskwierał jeszcze bardziej niż dotąd, bo jej niewinność

przepadła bezpowrotnie.

Z wysiłkiem wzięła się w garść i dodała:

- Nie powinnam była... Przepraszam... Sprowokowały mnie twoje pytania...

Lady Cameron wstała i uniosła głowę. Oddychała szybko, a w jej oczach pojawił się

gniew.

- Wraz z ojcem dokładaliśmy wszelkich starań, aby cię dobrze wychować, Delfino -

wycedziła. - Robiliśmy, co w naszej mocy, ofiarowaliśmy ci wszystko, a tobie zależy tylko na

pracy dobroczynnej. W twoim życiu nie ma miejsca na nic innego. Nie wiem, skąd u ciebie ta

słabość do pospólstwa. Może to dobrze, że jesteś wrażliwa i okazujesz im współczucie...

Szkoda tylko, że nie traktujesz równie dobrze swoich najbliższych.

- Przykro mi, mamo - wyjąkała Delfina niepewnie. - Kocham ciebie, papę i siostry, ale

naprawdę lubię robić to, co robię.

- Przykro ci? - Matka nie kryła pogardy. - Może gdybyś była przykładną córką, nie

czułabyś się odrzucona. Nadal czekam, aż wyjaśnisz, gdzie spędziłaś całą noc. Czy mam

rozumieć, że zatrzymałaś się w tym... w tym burdelu?

Delfina pobladła i odwróciła wzrok. Lady Cameron podeszła bliżej, stanęła tuż przed

nią i popatrzyła jej w oczy, usiłując wyczytać z nich prawdę. Zmarszczyła nos, zupełnie jakby

wyczuła zapach mężczyzny. Od razu domyśliła się prawdy.

- Mam rację! - warknęła z niedowierzaniem. - Byłaś z mężczyzną? Mów zaraz!

Z trudnym do wytrzymania bólem w sercu i ze łzami w oczach Delfina skinęła głową.

Nie mogąc dłużej wytrzymać napięcia, wyrzuciła z siebie całą prawdę. Z najdrobniejszymi

szczegółami opowiedziała, co się jej przytrafiło. Przypomniała sobie, że gdy lord Fitzwaring

brał ją po raz drugi, zamarła i ustąpiła, gdyż stało się jasne, że walka nie ma sensu. Był

zwycięzcą, choć w nierównej walce ze słabszym przeciwnikiem.

Przestawszy się opierać, poczuła dziwną, fizyczną podnietę. Ze zgrozą uświadomiła

sobie, że pomimo samokontroli w trakcie odwiedzin w burdelu padła ofiarą zmysłowych

rozkoszy równie łatwo jak kobieta, którą widziała podczas miłosnego aktu z mężczyzną.

W tamtej chwili zrozumiała, że mężczyźni i kobiety ciągną ku sobie, by cieszyć się rozkoszą.

Tak właśnie zostali stworzeni, to absolutnie naturalne, ale problem w tym, że jej matka

widziała te sprawy inaczej.

Lady Cameron z nieskrywaną zgrozą słuchała wyznań córki. Przez chwilę na jej

twarzy malował się wyłącznie szok, lecz potem oczy damy rozbłysły, zupełnie jak wtedy, gdy

jej najstarsza córka wyszła za lorda Rundell. Za maską dystyngowanej wyniosłości skrywała

się ambitna matrona, pragnąca jak najlepiej dla dzieci i zdecydowana uczynić wszystko, aby

uniknąć skandalu oraz obrócić sytuację na swoją korzyść.

- Powiadasz, że ten mężczyzna jest pułkownikiem w armii Wellingtona? - Pokiwała

głową. - Co jeszcze? Jest bogaty? Utytułowany? Mów!

- To lord Stephen Fitzwaring. Więcej o nim nie wiem.

- Twoje zachowanie było lekkomyślne i całkowicie nieodpowiedzialne. Teraz musisz

za to zapłacić. Rzecz jasna, ten człowiek będzie zmuszony ożenić się z tobą. I zrobi to, o ile

jest dżentelmenem, w co zaczynam wątpić.

Delfina jeszcze nigdy nie widziała takiej miny na twarzy matki. Lady Cameron

patrzyła na córkę twardo, przewiercając ją wzrokiem na wylot. W pewnej chwili zerknęła na

jej brzuch i ponownie podniosła spojrzenie.

- A jeśli zaszłaś w ciążę? Wzięłaś to pod uwagę?

Delfina zamarła, a krew odpłynęła jej z twarzy. W swojej niewinności nawet nie

pomyślała, jakie mogą być konsekwencje poczynań pułkownika Fitzwaringa. Gdy rozchyliła

usta, żeby coś powiedzieć, matka uniosła rękę.

- Milcz - wycedziła ze złością. - Zachowałaś się okropnie. Jesteś zwykłą bezwstydnicą

i zakałą rodziny. Wzdragam się na myśl o tym, jak przyjmie to twój ojciec.

John Cameron był niskim, przysadzistym mężczyzną o szkockich korzeniach

i porywczym usposobieniu. Wezwany do żony, zjawił się natychmiast, a gdy poznał prawdę

o córce, jego gniew przypominał huragan.

- Zawsze wiedziałem, że nic dobrego nie wyniknie z tych twoich wizyt w sierocińcu,

nawet jeśli były one pełne dobrych intencji - zagrzmiał, czerwony po czubki uszu. -

Nawarzyłaś sobie piwa, teraz je wypijesz. Jesteś skończona, jeśli ten mężczyzna nie weźmie

cię za żonę. Chyba masz tego świadomość, Delfino?

Wyprostowała się i popatrzyła ojcu w oczy.

- Popełniłam błąd, poważny błąd, z którego konsekwencjami muszę żyć - powiedziała

powoli. - Ale dlaczego mam wychodzić za mąż?

- Ślub jest konieczny - upierał się lord Cameron. - Chwała Bogu, że ten człowiek

wydaje się dobrze urodzony.

- Nie ożeni się ze mną.

- Zobaczymy. Jeśli temu Fitzwaringowi wydaje się, że pohańbi moje dobre imię,

uwodząc mi córkę, a potem umknie do Hiszpanii, to jest w błędzie. Zapłaci za to. Osobiście

tego dopilnuję!

Delfina poczuła się całkiem bezsilna. Nie mogła wypowiedzieć ani jednego słowa,

a co dopiero przeciwstawić się rodzicom, którzy połączyli siły i podjęli ostateczną decyzję

w sprawie jej przyszłości.

Dwa dni później ojciec wezwał Delfinę do gabinetu. Spodziewając się kolejnego

upokarzającego kazania, z ciężkim sercem ruszyła na spotkanie.

Ojciec stał odwrócony plecami do kominka.

- Wejdź, Delfino. - Skinął głową w kierunku wysokiego mężczyzny, który wyglądał

przez okno, przez co nie widziała jego twarzy. Z rozstawionymi nogami, dłońmi na plecach,

w szkarłatnej marynarce i białych spodniach munduru, wydawał się sztywny i wyniosły. -

Znasz już pułkownika Fitzwaringa, ma się rozumieć.

Serce podeszło Delfinie do gardła. Targały nią sprzeczne emocje. Stephen się

odwrócił i popatrzył na nią niezwykłymi oczami o ciemnoniebieskiej barwie. Delfina

mimowolnie poczuła radość i entuzjazm - była zła na siebie z powodu tak spontanicznej

reakcji na przystojnego oficera, do którego powinna żywić wyłącznie odrazę.

Świadoma jego uważnego spojrzenia, drżącymi palcami dotknęła kołnierzyka sukni.

- W istocie, mieliśmy okazję się poznać - odparła chłodnym i obojętnym tonem. -

Witam, wasza lordowska mość.

- Panno Cameron. - Ukłonił się, a w jego głosie zabrzmiała nuta ironii.

Stephen z trudem zachowywał spokój. Nie spodziewał się, że lord Cameron udzieli

mu reprymendy.

- To mój ojciec poprosił pana o przybycie. Czy tak, wasza lordowska mość? - zapytała

Delfina.

- Owszem - potwierdził zwięźle. - Mniemam, że zastaję panią w dobrym zdrowiu?

- Jak pan widzi - odparła lodowato. Przeszło jej przez myśl, że Stephen pewnie

wolałby stawić czoło całej potędze armii Napoleona, niż bawić dzisiaj w tym domu. -

Miewam się całkiem dobrze.

Stephen ukłonił się lekko i ponownie umilkł. Na jego usta zabłąkał się leniwy

uśmieszek i wyglądało na to, że przystojny arystokrata niewiele sobie robi z zaistniałej

sytuacji.

Armia była dla niego najważniejsza, więc nie miał czasu na żeniaczkę i sprawy

sercowe. Mężczyzna, który zbyt mocno kochał, okazywał słabość. Co oczywiste, Stephen

ulegał pragnieniom cielesnym, podobnie jak każdy. Przez jego życie przewinęło się wiele

kobiet - o niektórych zapomniał bezpowrotnie, inne przechowywał w życzliwej pamięci.

Naprawdę bliska jego sercu była tylko jedna, piękna, zimna i zdradziecka, którą opuścił

z gorzkim przekonaniem, że miłość jest zarezerwowana dla młodych idealistów. Lubił

dojrzałe panie, znające reguły gry i akceptujące fakt, że romanse kiedyś się kończą, więc nie

liczyły na nic więcej.

Podczas służby skupiał się jedynie na rozwoju umysłu oraz hartu ducha, tak aby jak

najlepiej radził sobie na polu bitwy. Trzymał się tej reguły do czasu spotkania z tą irytującą,

choć piękną młodą kobietą. Skąd mógł wiedzieć, że trafił na córkę lorda z londyńskiej elity?

Pożądanie wciągnęło go w pułapkę, którą sam na siebie zastawił. Teraz musiał zapłacić

wysoką cenę za uleganie namiętności.

ROZDZIAŁ TRZECI

Lord Cameron popatrzył na córkę. Nie znał powodów, dla których Delfina trafiła do

łoża tego mężczyzny i wcale nie chciał ich znać. Liczył jednak na to, że nie ma do czynienia

z głupcem. Jeśli pułkownik chciał uniknąć skandalu, musiał ożenić się z Delfiną. Camerona

ostrzegano jednak, żeby go nie rozgniewał, gdyż Fitzwaring uchodził za niezwykle

porywczego człowieka.

- Lord Fitzwaring potwierdził, że w istocie, trzy dni temu doszło między wami do

zbliżenia w gospodzie „Pod Modrym Niedźwiedziem”. Jako człowiek honoru chciałem

poznać fakty, nim poprosiłem go, by postąpił jak należy.

Delfina przechyliła głowę, mierząc wzrokiem swego uwodziciela.

- Postąpi pan tak, jak należy, wasza lordowska mość? - zapytała.

- Naturalnie - odparł Stephen. - Ojciec pani i ja rozmawialiśmy o tej sprawie.

Zamierzamy dopilnować, by została pani otoczona należną opieką.

- Doprawdy? - Zaśmiała się z goryczą. - Wierzę w troskę ojca, lecz kiedy przypomnę

sobie, jak pan mnie potraktował, nie mogę wyzbyć się obaw. Pana zdaniem cieszy mnie, że

muszę prosić o ratunek człowieka, który skradł mi niewinność? Zrobi pan, co uzna za słuszne.

Proszę kierować się dumą i honorem, ale nie liczyć na to, że w łatwy sposób oczyści pan

sumienie. Przekroczenie progu tego domu to za mało, wasza lordowska mość, żeby pozbyć

się wyrzutów sumienia!

Stephen zacisnął usta, a jego oczy błysnęły.

- Radziłbym uważać na słowa. - Pochylił się lekko ku niej. - Nie musiałem tu dziś

przychodzić. Mogłem zasłaniać się brakiem pamięci ze względu na mój nietrzeźwy stan

i oznajmić ojcu pani, iż jest w błędzie.

Delfina nie miała ochoty na dyplomację.

- Tak, pamiętam pańskie opilstwo. - Uśmiechnęła się drwiąco. - Przypominam sobie

również uroczy pieprzyk na pańskim...

- Dość! - zagrzmiał Stephen, rozgniewany jej bezczelnością.

Obserwowała, jak tracił nad sobą kontrolę. Jego oczy pociemniały i przez chwilę nie

był w stanie wydobyć z siebie ani słowa. W końcu jednak opanował się i dodał nieco

spokojniej:

- Mogę tylko przeprosić za swoje zachowanie i zaoferować rekompensatę. Mówiłem

pani ojcu, że gotów jestem się ożenić i ma moje słowo, że będzie pani utrzymywana w sposób

przystający pani pochodzeniu.

Uśmiech Delfiny przypominał raczej grymas niesmaku. Wyczuwała, że Stephen był

zły na siebie za to, iż dał się wmanewrować w małżeństwo.

- Cóż za wspaniałomyślność, wasza lordowska mość. Od czego zaczniemy?

- Wystarczy. - Ojciec popatrzył na nią zimno. - Jesteś zbyt impertynencka. Zachowuj

się, proszę, jak na damę przystało. To właśnie przez twoje nieposłuszeństwo i niechęć do

respektowania zasad obowiązujących młode damy znalazłaś się w takiej sytuacji. Czy dociera

do ciebie, że jesteś zbrukana? Wszyscy uznają cię za zhańbioną. Jeśli twój romans z lordem

Fitzwaring ujrzy światło dzienne i ludzie dowiedzą się, że pozbawił cię cnoty, zamkną się

przed tobą wszystkie drzwi w Londynie.

- Papo, to nie był romans - oznajmiła z oburzeniem. - Przecież...

- Milcz. Twoja matka i ja zawsze powtarzaliśmy, że nic z ciebie nie będzie, i ten

ostatni wyczyn dowodzi naszej racji. Robię to z prawdziwym niesmakiem, jednak dla twojego

dobra muszę nalegać, by lord Fitzwaring stanął z tobą przed ołtarzem.

Delfina czuła się całkowicie upokorzona. Ojciec próbował zmusić ją do zmiany życia.

Tak niewiele widziała, prawie wcale nie znała mężczyzn. Była wraz z matką tylko na kilku

nudnych spotkaniach, kilku tańcach i wieczorkach. Nie obracała się w towarzystwie, jak

większość dziewcząt w jej wieku, a Stephena Fitzwaringa mogła porównywać jedynie

z mężczyznami, którzy adorowali jej siostry bliźniaczki Rose i Fern. Wszyscy oni wydawali

się jej nudni i zupełnie nieatrakcyjni. Stephen ani trochę ich nie przypominał.

- Ale ja nie mam ochoty wychodzić za lorda Fitzwaring - oświadczyła.

- To nie podlega dyskusji. Pułkownik się zgodził, choć Bóg mi świadkiem, że gdybym

był raptusem, obiłbym go batem. Jeśli nie załatwi się tego w odpowiedni sposób, będziesz

wystawiona na publiczne pośmiewisko i narazisz się na skandal, który cię zrujnuje. Dlatego

właśnie już za dwa dni dostaniecie specjalną dyspensę na małżeństwo.

Zaskoczona Delfina szeroko otworzyła oczy.

- Skąd ten pośpiech? - zapytała słabym głosem.

- Obowiązki wzywają mnie natychmiast do Hiszpanii - poinformował ją Stephen.

- Czyżby? - Dumnie uniosła głowę. - Hm, wcale nie jestem rozczarowana.

Zirytowany Stephen zmrużył oczy.

- Odzywa się pani do mnie bez należytego szacunku - wycedził. - Gdy zostanę pani

mężem, to się z pewnością zmieni.

Jego słowa wcale jej nie zdenerwowały. Uśmiechnęła się z rozbawieniem i lekką

pogardą, tak jak to miał w zwyczaju jej ojciec. Delfina dobrze wiedziała, że to doprowadza

ludzi do szału.

- Kiedy zostanie pan moim mężem, będę modliła się, by wojna z Francją trwała jak

najdłużej i by obowiązki w Hiszpanii nie pozwalały panu wrócić do kraju - zapewniła go. -

A do tego czasu będę tak uprzejma w stosunku do pana, jak pan w stosunku do mnie.

Zazwyczaj przychodzi mi to naturalnie, chyba że spotykam się z przypadkiem

nieumiarkowania w piciu i zachowaniu.

- Dość - przerwał jej ojciec. - Przejdźmy do rzeczy. Czeka nas sporo przygotowań.

- Myślę, że w tych okolicznościach najlepiej będzie, jeśli Delfina zostanie tutaj do

mojego powrotu z Hiszpanii - oświadczył Stephen. - Wtedy zabiorę ją do domu w Kornwalii.

- Nic podobnego, wasza lordowska mość - oświadczył lord Cameron. - Po ślubie

miejsce mojej córki będzie w pańskim domu, i tam proszę ją zawieźć. Jestem pewien, że bez

większego opóźnienia dołączy pan do swojego pułku.

Stephen zmierzył przyszłego teścia lodowatym spojrzeniem.

- Naturalnie, jeśli tak na tym panu zależy. - Uniósł brwi.

- A i owszem.

- Niech i tak będzie. Wyjeżdżam jednak niemal natychmiast i zabraknie mi czasu, by

pomóc się jej rozgościć.

- Doskonale dam sobie radę bez pana - oświadczyła Delfina butnie.

Stephen spojrzał na nią spokojnie.

- Z pewnością. Proszę jednak pamiętać, że w tym małżeństwie utkwi pani do końca

swoich dni - zauważył.

- Zapomniał pan o wojnie, wasza lordowska mość? Pochłania tak wiele ofiar. To

wielce prawdopodobne, że pan nie wróci.

Stephen zaśmiał się lekceważąco i popatrzył na nią chłodno.

- Bez obaw, Delfino. Nie mam zamiaru tak wcześnie pani opuścić.

- Musimy również porozmawiać o posagu Delfiny. Gotów jestem okazać hojność.

- Proszę zatrzymać pieniądze - wycedził Stephen. - Niczego od pana nie chcę.

Delfina omal nie jęknęła ze zdumienia, a jej zdezorientowany ojciec wpatrywał się

w pułkownika.

- Czy dobrze pana zrozumiałem, wasza lordowska mość? - spytał po chwili.

- Owszem - odparł zimno Stephen. - Nie chcę żadnej zapłaty za ten ożenek.

- Przecież taki jest zwyczaj.

- Ja go nie pochwalam. Stać mnie na to, by zaspokoić potrzeby Delfiny i bez pana

wsparcia.

- Nie zamierzam być dla pana obciążeniem, panie pułkowniku - wtrąciła Delfina. -

Ani towarzyskim, ani finansowym. Proszę wziąć pieniądze, przynajmniej dzięki temu

zachowam resztki godności.

- Jako moja żona nie zdoła się pani utrzymać bez mojej pomocy. - Popatrzył na nią

zimno. - Wkrótce sama się pani o tym przekona.

Po tych słowach skinął głową i wyszedł. Delfina zdążyła jeszcze zerknąć na jego

arystokratyczny profil, gdy zatrzymał się na chwilę, by oświadczyć, że nie spóźni się na ślub.

Ceremonia szybko się skończyła. Delfina poślubiła lorda Fitzwaring i po wyjściu

z kościoła była blada jak płótno. Teraz szykowała się do opuszczenia Londynu.

Nie mogąc się doczekać, aż upadła córka zniknie z miasta, lord i lady Cameron bardzo

przyśpieszyli bieg spraw. Nie było pięknej sukni ślubnej ani druhen, tylko mąż, który jej

nienawidził za to, że został przymuszony do małżeństwa, i najbliższa rodzina.

Po przysiędze Stephen wsunął obrączkę na palec Delfiny, po czym pocałował jej

zimne usta, patrząc na nią z drwiącym uśmiechem. Zaczerwieniła się po czubki uszu,

świadoma, że z niej kpił, ale niosła dumnie głowę.

- Gdybym była mężczyzną, nie uszłoby to panu płazem - wycedziła.

Stephen uśmiechnął się szerzej i powiedział bardzo cicho:

- Gdybyś była mężczyzną, nie znaleźlibyśmy się w tej sytuacji, skarbie.

Zdenerwowana Delfina usiłowała oswobodzić rękę. Zebrani zapewne uważali, że

Stephen czule trzyma dłoń oblubienicy, pannie młodej jednak uścisk kojarzył się raczej

z żelazną obręczą, która zaciskała się tym mocniej, im energiczniej próbowała się uwolnić.

Stephen pochylił głowę, a jego ciepły oddech owiał jej policzek.

- Nie uciekniesz ode mnie, Delfino - szepnął, tak jakby bawił się jej smutkiem. - Mam

bardzo zaborczą naturę. Teraz jesteś moja, już na zawsze, więc uśmiechaj się i pokaż

wszystkim, jak cieszy cię ten ślub.

Delfina czuła się prawdziwie upokorzona. Odebrano jej niezależność i znalazła się na

łasce i niełasce porywczego człowieka.

- Jest pan najobrzydliwszą ropuchą, jaką kiedykolwiek widziałam - syknęła.

Stephen nie wydawał się ani zdumiony, ani obrażony. Uniósł tylko brwi, a w jego

oczach błysnęło rozbawienie.

- To przełomowy moment, skarbie. Wyrażano się już o mnie w nader niepochlebny

sposób, ale dotąd nikt nie nazwał mnie ropuchą. - Zachichotał i z Delfiną u boku ruszył ku

wyjściu z kościoła.

Uczta weselna przebiegała w napiętej atmosferze i szybko dobiegła końca, a państwo

młodzi rozpoczęli przygotowania do wyjazdu do Kornwalii. Stojąc w holu, Delfina

pomyślała, że niewątpliwie śni przerażający koszmar. Tylko dwie z jej sióstr, Rose i Fern,

pojawiły się na uroczystości. Od nocy spędzonej z lordem Fitzwaring właściwie nie widywała

bliźniaczek. Była pewna, że matka celowo trzyma je od niej z daleka, aby najmłodsza siostra

przypadkiem nie zaraziła ich niemoralnością. Dwie starsze siostry Delfiny, mężatki,

mieszkały zbyt daleko, aby zdążyć na pośpieszny ślub. Bliźniaczki były zupełnie zaskoczone,

gdyż nie miały pojęcia, co zaszło między ich siostrą a przystojnym żołnierzem. Rose i Fern

wyglądały jak piękne lalki, delikatne i kruche, o jasnych włosach i bladej skórze, obie

w identycznych sukniach koloru kości słoniowej. Niewinne dziewczęta miały nienaganne

maniery i stanowiły całkowite przeciwieństwo Delfiny.

Lord i lady Cameron uwielbiali swoje śliczne, jednakowe córeczki. Przez całe życie

Delfina marzyła o tym, żeby rodzice patrzyli na nią tak, jak na Rose i Fern. Teraz ich

pośpiech, by pozbyć się jej z domu, wywołał ból niemal nie do zniesienia.

Pożegnała służących, którzy zebrali się w holu, aby złożyć jej życzenia. O dziwo, nie

obyło się bez łez. Ze szczególnym smutkiem żegnała się z ciotką Celią, świadoma, że starszej

pani będzie brakowało jej pomocy w ochronce. Ta przytomna kobieta, opanowana w niemal

każdej sytuacji, została wtajemniczona w okoliczności poprzedzające pośpieszne małżeństwo.

Teraz na twarzy damy pojawił się szeroki uśmiech, a oczy zaszły łzami.

- Niech cię Bóg błogosławi, moja droga. - Czule przytuliła Delfinę. - Będę za tobą

tęsknić z wielu powodów. Jestem z ciebie bardzo dumna...

- Dumna? - powtórzyła Delfina. - Jak możesz odczuwać dumę, skoro okryłam was

wszystkich hańbą?

Celia uśmiechnęła się do niej łagodnie.

- Co za nonsens - oznajmiła. - Czasem kobieta nic nie może poradzić na to, co się

dzieje. Pada ofiarą okoliczności.

- Albo żołnierza - wymamrotała Delfina.

- I owszem. - Celia zaśmiała się cicho. - Przynajmniej pułkownik Fitzwaring jest

niesłychanie przystojny. Kiedy mój drogi brat opowiedział mi o twojej sytuacji i dodał, że

winnym jest pułkownik w armii Wellingtona, naszły mnie poważne obawy. Bardzo się

zmartwiłam, gdyż wyobrażałam sobie pomarszczonego brzydala i okrutnego lubieżnika.

Ulżyło mi, kiedy się przekonałam, że jest zupełnie inaczej. To uroczy człowiek, a jego datek

na przytułek był naprawdę szczodry.

Delfina zdumiała się na tę wieść. Gdy Stephen zaoferował jej zapłatę za usługi

i zaproponowała donację na ochronkę, była pewna, że to zignoruje.

- Nie miałam pojęcia - wyznała. - Ale wstyd mi, gdy pomyślę, skąd ten datek.

- Przestań. Co się stało, to się nie odstanie, a życie toczy się dalej. - Celia uścisnęła ją

raz jeszcze. - A teraz idź już, czeka cię długa podróż. Obiecaj, że napiszesz tuż po przyjeździe

do Kornwalii. Chcę dowiedzieć się wszystkiego o twoim nowym domu.

- Obiecuję. Proszę, pisz do mnie o dzieciach. I uważaj na Maisie, dobrze, ciociu

Celio?

- Oczywiście.

- Gdyby coś się stało... Gdybyś zobaczyła coś niepokojącego, niezwłocznie daj mi

znać - nalegała.

- Dobrze. A teraz ruszaj w drogę. Jestem pewna, że jakieś biedne dusze w Kornwalii

potrzebują twojej troski, drogie dziecko.

Delfina z trudem panowała nad sobą. Czuła suchość w gardle, bolało ją serce.

Wyściskała siostry i pożegnała się z rodzicami, którzy wciąż patrzyli na nią chłodno. Nie

ucałowali jej ani nie zapewnili o swojej miłości czy choćby trosce. Odwróciła się pośpiesznie

i odeszła do męża, który czekał przed domem.

W powozie czuła się nieszczęśliwa i samotna, a gdy wyjeżdżali z Londynu, zapiekły

ją oczy. Dotąd dusiła w sobie wszystko, ale dłużej już nie mogła. Miała ochotę wybuchnąć

płaczem, jednak opanowała smutek i po chwili poprzysięgła sobie, że za nic na świecie nie

zaleje się łzami.

Stephenowi najwyraźniej nie uśmiechała się perspektywa jazdy z Delfiną w powozie,

gdyż postanowił podróżować wierzchem, w towarzystwie pana Oakleya.

Po kilku godzinach powóz wtoczył się na kamienne łby przed gospodą, w której mieli

spędzić noc. Stephen zeskoczył z karego konia i poinstruował woźnicę, by był gotów do

podróży o wpół do dziewiątej następnego ranka, po czym wręczył wodze stajennemu.

- Mój Boże - mruknęła Delfina do pana Oakleya, który pomógł jej wysiąść z powozu.

- Mój mąż wydaje się zupełnie wytrącony z równowagi. Bez wątpienia wini mnie za

opóźnienie w podróży do Portsmouth. Muszę być dla niego strasznym ciężarem - dodała

oschle, patrząc na pana Oakleya z przyganą. - Jeśli któreś z nas zechce winić kogokolwiek za

to, co się stało, nie musimy daleko szukać, prawda, proszę pana?

Opanowanie pana Oakleya było godne podziwu. Adiutant tylko skinął głową i ruszył

wraz z Delfiną przez podwórze.

- Obawiam się, że ma pani rację, lady Fitzwaring. Można to nazwać fatalnym

w skutkach

nieporozumieniem. Błędnie oceniłem sytuację i poczuwam się do

odpowiedzialności. Mogę tylko przeprosić za to, co pani wycierpiała z powodu mojej

pomyłki, i prosić panią o wybaczenie.

Delfina uśmiechnęła się do niego. Nie potrafiła się gniewać na tego miłego poczciwca.

- Wybaczam panu - odparła. - Czy wybaczę mężowi, to jednak całkiem inna sprawa.

Pułkownik nie lubi kobiet, prawda?

- Na pewno pani nie skrzywdzi, lady Fitzwaring. Przez lata przekonałem się, że

kobiety odgrywają niewielką rolę w jego życiu, choć mnóstwo dam chętnie obdarzyłoby

miłością tak przystojnego i godnego podziwu oficera.

- Z pewnością nie byłoby to odwzajemnione uczucie - mruknęła domyślnie, wpatrzona

w wyprostowane plecy Stephena, który właśnie znikał w głębi gospody.

- Obawiam się, że ma pani rację. Pułkownik jest przede wszystkim żołnierzem

i człowiekiem czynu, więc brak mu cierpliwości do czarowania dam. Trudno też odgadnąć, co

czuje, bowiem skrzętnie skrywa swe emocje. Najlepiej sprawdza się w ogniu walki, gdy

ojczyzna wzywa, tak jak teraz przeciwko Napoleonowi. Po wielu godzinach w siodle często

dokonuje przeglądu regimentu i zleca wszelkie zmiany, które uważa za niezbędne. Potem

długo pisze rozkazy dla podkomendnych albo planuje nowe strategie. Często pracuje aż do

wczesnego poranka i w końcu zasypia z wyczerpania.

- Pańska lojalność wobec niego jest chwalebna, panie Oakley, lecz ja nie dam się tak

łatwo udobruchać. Przyznaję jednak, że wyczerpanie może tłumaczyć, dlaczego nieustannie

jest rozwścieczony i naburmuszony, niczym niedźwiedź z rozbitym łbem. - Dotarłszy do

gospody, przystanęła i popatrzyła na towarzysza, w którego oczach, a także uśmiechu,

dostrzegła niezwykłe ciepło i inteligencję. - Bardzo pan lubi mojego męża, panie Oakley,

prawda?

- Jak wspomniałem, lady Fitzwaring, od dawna jesteśmy razem, na dobre i na złe.

Nieważne, co się o nim mówi, to człowiek honoru, ma żarliwe serce, a także namiętność do

życia... takiego życia, jakie mógł znaleźć tylko w armii. Od wczesnych lat wiedział, czego

pragnie, i konsekwentnie do tego dążył.

- Kosztem wszystkiego innego, panie Oakley - zauważyła. - W tym żony, gdyż nie

może się doczekać, aż ją porzuci i powróci do Hiszpanii.

I do hiszpańskiej señority, miała ochotę dodać, ale ugryzła się w język. Nie udało się

jej jednak ukryć rozgoryczenia w głosie.

- Obawiam się, że to prawda, ale... - W oczach pana Oakleya pojawił się wesoły błysk.

- Podejrzewam również, że przy pani zmieni się nie do poznania.

Kiedy Delfina zastanawiała się, co odrzec, pojawił się Stephen. Gdy przypomniała

sobie, że będzie dzielić z nim pokój, jej serce zaczęło szybciej bić, a na policzkach pojawił się

rumieniec. Wcześniej właściwie nie zastanawiała się nad tym, że utknie z tym mężczyzną na

całą noc, teraz jednak nie mogła o tym nie myśleć. Przecież to była noc poślubna. Noc,

w którą panna młoda powinna połączyć się z mężem.

Westchnęła z niepokojem, ale jednocześnie poczuła dziwny entuzjazm. Zwykle

kobiety były przerażone perspektywą pierwszej wspólnej nocy, gdyż nie miały pojęcia, co

dokładnie się z tym wiąże. Delfina jednak spędziła już jedną namiętną chwilę ze Stephenem

Fitzwaringiem i dobrze wiedziała, czego się spodziewać. Jej zdradliwe ciało nie mogło się

doczekać najbliższych godzin. Postanowiła zatem jak najlepiej panować nad swoimi

pragnieniami.

Po wspólnym posiłku w zatłoczonej sali stołowej w końcu oboje udali się do pokoju.

Na korytarzu Stephen zatrzymał się przed drzwiami i puścił Delfinę przodem. Z chwili na

chwilę traciła pewność siebie. Nie mogła uwierzyć, że zaledwie tydzień temu spędziła całą

noc ze Stephenem w gospodzie „Pod Modrym Niedźwiedziem”.

Gdy weszła do pomieszczenia, natychmiast zerknęła na łóżko. Nie było specjalnie

duże.

Delikatny rumieniec na jej policzkach nie uszedł uwadze Stephena.

- O co chodzi, Delfino? - Uśmiechnął się do niej. - Wspominasz wspólne chwile?

W końcu całkiem niedawno dzieliliśmy łoże?

Delfina już miała przygotowaną ciętą ripostę, ale ugryzła się w język. Wzruszyła

ramionami i powiedziała:

- Po prostu nie spodziewałam się, że będziemy musieli się przytulać... Tak mało tu

miejsca.

- Wtedy przytulałaś się do mnie i zupełnie ci to nie przeszkadzało. O ile pamiętam,

moje karesy nie były ci wstrętne. - Podszedł i dotknął palcem policzka młodej żony, po czym

wyzywająco spojrzał jej w oczy. - Jesteś blada, moja droga. Czyżby perspektywa dzielenia ze

mną łoża wydała ci się niemiła? Bo widzisz, tak się składa, że musimy skonsumować nasze

małżeństwo...

Delfina omal nie czmychnęła w popłochu, ale zebrała się w sobie i dumnie uniosła

głowę.

- Mam tego świadomość, wasza lordowska mość - odparła sztywno. - Nie jestem

jednak gotowa na ponowną bliskość. - Skłamała, ponieważ ciało łaknęło kolejnego dotyku. -

Nie czuję się jeszcze pańską żoną. Nasz ślub był żałosną ceremonią, więc nie będę go czule

wspominać. Dotąd nie myślałam o zamążpójściu, gdyż nie znałam nikogo, kogo chciałabym

poślubić. Jednego wszakże byłam pewna, a mianowicie, że gdy wyjdę za mąż, będzie to

radosne wydarzenie, a małżeństwo zacznie się śmiechem, a nie płaczem.

Stephen przeszedł obok niej i poluzował fular z twarzą niezdradzającą emocji. Po tych

słowach jednak poczuł wyrzuty sumienia, gdyż zdawał sobie sprawę, że każda kobieta marzy

o wspaniałym ślubie, który wspomina się latami. Nie podobało mu się jednak, że Delfina

udaje niechętną dziewicę, skoro oboje znali prawdę i pamiętali pierwsze spotkanie.

- Dobrze wiem, że nie chciałaś za mnie wyjść, i zapewniam cię, że będę się

zachowywał z większym szacunkiem i godnością, niż się spodziewasz - oświadczył.

- Moja niechęć do ślubu wynika z niechęci do pana młodego - poinformowała go

lodowatym głosem. - Gdybym miała wybór, inaczej bym postąpiła. Pańskie wyczyny

i gorliwość, z jaką pozbyli się mnie rodzice, jednak przesądziły o moim losie.

- Nic się nie martw, mój skarbie. Nie zamierzam kochać się z tobą ani dzisiaj, ani

w najbliższej przyszłości. No chyba że nie będę mógł ci się oprzeć, naturalnie - dodał

ironicznie. - Gdy zechcę zażyć z tobą rozkoszy, zrobię to. Twój ojciec dostał, czego chciał,

więc i ja to dostanę.

- Nie rozumiem - odparła Delfina ze zdumieniem.

- Nie udawaj niewiniątka. Nie jestem dumny ze swojego zachowania tamtej nocy,

Delfino. Zrujnowałem życie niewinnej, młodej kobiecie. Gdybym wiedział, że jesteś córką

szanowanego arystokraty, odnalazłbym cię i przeprosił, choć twój ojciec miałby prawo

wyzwać mnie na pojedynek. Zachowałaś się bardzo niemądrze, wyznając mu, co między

nami zaszło. Niepotrzebnie skłoniłaś go, żeby mi groził. Wiesz dobrze, co planował uczynić,

gdybym nie zgodził się na małżeństwo?

Patrząc na niego z oszołomieniem, pokręciła głową.

- Nie wiem, o czym pan mówi.

- No tak. - Zaśmiał się z goryczą. - Może rzeczywiście nie wiesz...

Wyciągnął rękę i pogłaskał Delfinę po policzku.

- Naprawdę jesteś niewinna, prawda? - spytał cicho. - A do tego piękna i fascynująca.

Jesteś dokładnie tak słodka, jak to zapamiętałem. - Pochylił głowę i musnął wargami to samo

miejsce, gdzie przed chwilą był jego palec.

Delfina się nie sprzeciwiała. Pocałunek był łagodny, a jeśli Stephen nie zamierzał

robić nic więcej, nie chciała ryzykować i budzić jego złości, odmawiając takiej błahostki.

- Wasza lordowska mość, proszę powiedzieć, co takiego uczynił mój ojciec -

odezwała się w końcu, zawstydzona lekkim drżeniem głosu.

Jego usta zbliżyły się do ucha Delfiny, a kiedy pocałował ją w szyję, poczuła

rozpływające się po całym ciele ciepło. Odsunęła się szybko z obawy, że świeżo poślubiony

małżonek nie dotrzyma słowa.

- Proszę powiedzieć... - powtórzyła.

Wyprostował się. Sprawiał wrażenie doskonale opanowanego.

- Skoro to dla ciebie takie ważne, dowiedz się, że ojciec twój zagroził mi oskarżeniem

o gwałt, jeśli nie przystanę na ślub. W ustach powszechnie szanowanego arystokraty

wywołałoby to ogromny skandal, nie tylko w Londynie, ale również w angielskim korpusie

ekspedycyjnym w Hiszpanii. Sprawa zbrukałaby nazwisko mojej rodziny oraz zniszczyła mi

karierę, a tobie reputację. Usunięto by mnie z armii oraz wtrącono do więzienia.

Delfina patrzyła na niego z przerażeniem.

- To doprawdy okropne. Ja... - Zająknęła się. - Naprawdę nie wiedziałam. Musi mi pan

uwierzyć!

Popatrzył na nią uważnie, po czym skinął głową i ujął żonę pod brodę.

- Dlaczego? - Pogłaskał ją kciukiem po wargach. - I dlaczego po spędzonej z tobą

nocy czuję się tak, jakby ktoś wymierzył mi cios w brzuch? Mam jednak awersję do

przymusu, gdyż kłóci się on z moimi przekonaniami. Twój ojciec nie myślał o tobie, kiedy mi

groził. Nie interesowało go, że oskarżenia najbardziej dotknęłyby ciebie. Zrozumiałem, że

niewiele dla niego znaczysz.

- Nie - szepnęła. - Dobrze o tym wiem, zawsze wiedziałam. Moje szczęście nigdy nie

liczyło się dla rodziców.

Słysząc, że jej głos ponownie się załamał, Stephen głęboko się zamyślił.

- Rzeczywiście... Odniosłem wrażenie, że nie jesteś ich ulubioną córką - powiedział

cicho i opuścił dłoń.

Wściekła na siebie za okazanie słabości, Delfina podniosła wzrok i uświadomiła sobie,

że Stephen patrzy na nią ze współczuciem, a nawet z litością.

- Na pewno widział pan moje siostry bliźniaczki. - Uśmiechnęła się z goryczą. - Nie

wątpię, że nie mógł pan oderwać od nich wzroku. Jestem najmłodsza z piątki dziewcząt. Dwie

najstarsze to mężatki z dziećmi, Rose i Fern też wkrótce wyjdą za mąż. Są doskonałe: piękne,

delikatne i skromne. Krótko mówiąc, są moim przeciwieństwem.

- Nie przypominasz ich z wyglądu, ale nie bądź dla siebie niesprawiedliwa. Jesteś

piękniejsza od sióstr. Brak im twojej energii i ducha, a właśnie te cechy podziwiam

w kobietach najbardziej.

- Przyznam, że nie jestem przyzwyczajona do takich komplementów... ale nie mogę

też być pewna ich szczerości - powiedziała chłodno.

- Mogę nie być najszlachetniejszym z ludzi, Delfino, ale nigdy nie kłamię.

Jej policzki znów poróżowiały.

- Ciocia Celia wspomniała mi o sporym datku na ochronkę - oznajmiła z wahaniem,

chcąc jak najszybciej zmienić temat. - Bardzo za to dziękuję. Mam nadzieję, że było warto -

dodała oschle. - Nie jestem dumna ze sposobu, w jaki uzyskałyśmy te pieniądze.

Stephen zmrużył powieki i pokiwał głową.

- Tak, Delfino, byłaś warta każdego pensa, a nawet znacznie więcej - powiedział. -

Kobieta, która woli angażować się w działalność dobroczynną niż bezużyteczne towarzyskie

rozrywki, wzbudza we mnie najszczerszy podziw.

- Nie jestem święta. Wręcz przeciwnie, o czym pan dobrze wie. Rodzice mówią, że

nie zachowuję się jak dama i mam okropny zwyczaj sprzeciwiania się w każdej sytuacji.

Uchodzę raczej za kłótliwą osobę.

Nagle poczuła się ogromnie zmęczona. Odwróciła się do niego tyłem i wyciągnęła

szpilki z włosów, rozczesując je palcami. Stephenowi zaschło w ustach, kiedy patrzył, jak

spływają po plecach. W świetle lampy i księżyca za oknem widział wszystkie odcienie

włosów Delfiny. Po dziesięciu latach w armii reagował z szybkością błyskawicy, teraz jednak

nie mógł się ruszyć ani myśleć. Jego zdradliwe serce zaczęło bić szybciej. Poczuł przypływ

pożądania i zapragnął jej smakować, głaskać palcami jedwabistą gęstwinę rudych włosów.

Nie był pewien, czy wytrzyma do powrotu z Hiszpanii. Chciał posiąść Delfinę tu i teraz.

W tej samej chwili odwróciła się i spojrzała na niego przez ramię. Wyglądał

niesłychanie atrakcyjnie w szytym na miarę mundurze. Poczuła, jak jej policzki pąsowieją,

a pożądanie rozpala zmysły.

Chcąc ukryć zakłopotanie, Stephen zaklął pod nosem i ruszył do drzwi.

- Zostawiam cię, żebyś mogła przygotować się do snu - oświadczył. - Porozmawiam

z Oakleyem. Nie czekaj na mnie, nie będę ci przeszkadzał.

Lekko marszcząc czoło, popatrzyła na niego.

- A pan gdzie będzie spał?

- W fotelu. - Zerknął na duży skórzany mebel przy kominku.

- Przywykłam do niewygód - poinformowała go, myśląc o nocach, które usiłowała

przespać na krześle w ochronce. - Jeśli pan chce, ja zajmę fotel.

Stephen popatrzył na nią z ironicznym wyrazem twarzy.

- Cieszę się, że trafiła mi się taka zgodna i troskliwa żona, ale to ja podejmuję decyzje.

Jestem żołnierzem, fotel wystarczy. Wierz mi, to luksus w porównaniu z miejscami,

w których spałem. Wkrótce wrócę.

Po tych słowach zniknął za drzwiami.

Delfina jeszcze nigdy nie widziała morza, więc gdy powóz wjechał na wzgórze

i ujrzała bezkres oceanu, odebrało jej mowę. Świeciło piękne słońce, a podróż przebiegała

w nieco żwawszym tempie niż poprzedniego dnia. Stephen pragnął, żeby Delfina mogła

podziwiać piękne widoki podczas jazdy z Devon do Kornwalii i na ostatnim odcinku podróży

rozsmakować się w widoku morza.

Gdy podjechali bliżej, wychyliła się i spytała Stephena, czy mogliby przystanąć.

Chcąc sprawić jej przyjemność, kazał woźnicy podjechać na plażę. Delfina natychmiast

wyskoczyła z powozu i raźno podbiegła na sam brzeg. Jej oczy lśniły, policzki miała

zaróżowione. Czuła się tak, jakby znienacka trafiła do Krainy Czarów.

- Co za piękny widok! - wykrzyknęła i spojrzała na Stephena szeroko otwartymi

oczami, po czym wybuchnęła śmiechem jak dziecko. - Pewnie myśli pan, że oszalałam, ale

nigdy jeszcze nie widziałam morza. - Znów popatrzyła na fale przed sobą. - Och, Stephenie,

dziękuję - westchnęła, zupełnie nieświadoma tego, że po raz pierwszy zwróciła się do niego

po imieniu. - To najpiękniejszy widok na świecie!

Morze w szczególny sposób okazało się wpływać na jej zmysły. Stała jak

zaczarowana, choć słońce nieznośnie przypiekało i świeciło w oczy. Szumiące na wietrze

drzewa rosły gęsto aż do samego skraju jasnej, piaszczystej plaży, a mech okrywał zielenią

pobliskie skały. Morze było niebieskozielone i błyszczące, na falach migotały srebrne i złote

iskry. W powietrzu baraszkowały hałaśliwie mewy.

Delfina odwróciła się i spojrzała na męża. Po raz pierwszy nie był ubrany w mundur,

tylko w granatowy płaszcz ze sztywnym kołnierzem, haftowany złotą nicią. Jego śnieżnobiała

koszula lekko pachniała wodą kolońską. Prezentował się doskonale. Nadal czuła złość, że

została zmuszona do małżeństwa, jednak nie było sensu się kłócić. Musiała ułatwić życie im

obojgu. Nieoczekiwanie poczuła dotyk ręki na ramieniu i zamarła, po czym zmieszana

odwróciła wzrok.

Chwila ta okazała się równie poruszająca dla Stephena. Przyglądał się uważnie

profilowi młodej żony, gdy patrzyła przed siebie; jej kręconym włosom, niezwykle długim

rzęsom i miękkim ustom. Miała na sobie dopasowaną do ciała suknię w pastelowym odcieniu

zieleni, z lekko bufiastymi rękawami, która pięknie podkreślała wszystkie krągłości. Stephen

wcale się nie zdziwił, uświadomiwszy sobie, że chętnie odnowiłby bliższą znajomość ze

świeżo poślubioną kobietą.

- Czy twój dom znajduje się nieopodal morza? - spytała z wahaniem.

- Tak, bardzo blisko. Czy to dobrze?

- O tak! Jesteśmy szmat drogi od Londynu, a tak bardzo chciałabym sprowadzić tutaj

dzieci z ochronki. Część z nich przez cale życie widziała tylko brudne ulice, na których się

urodziła.

- Twoja troska przynosi ci chlubę - powiedział szczerze. - Mam nadzieję, że dzieci

doceniają to, co dla nich robisz.

Delfina przyjęła tę uwagę z uśmiechem.

- Twój datek znacznie bardziej im się przyda niż ja - odparła. - Bądź pewien, że

zostanie należycie spożytkowany. To, co robimy dla dzieci, to ich jedyna szansa. Są od nas

zależne, nie mają nikogo. Gdybyśmy nie pomagały chłopcom zdobywać przyzwoitych

zawodów, z pewnością błąkaliby się po ulicach, a w końcu przyłączyliby się do tych

brutalnych band. Jeszcze gorszy los czekałby dziewczęta. Zapewne skończyłyby

w przybytkach pokroju tego, w którym zastał mnie pan Oakley. Właściwie nie wiem,

dlaczego ci to mówię - zirytowała się nagle. - Jak mógłby to zrozumieć człowiek, który nigdy

nie był w sierocińcu? Nie masz pojęcia, jak tam jest...

- Nie mam - przyznał. - Mówiłaś mi, że trafiłaś do domu uciech w poszukiwaniu

zaginionego dziecka. Znalazłaś je?

- Tak. - Skinęła głową. - To mała dziewczynka o imieniu Maisie. Jej matka pracuje

u pani Cox.

- I pewnie właśnie tam skończy córka.

- Mowy nie ma! - Oczy Delfiny rozbłysły determinacją. - Zrobię wszystko, co w mojej

mocy, by do tego nie dopuścić. Maisie to śliczna dziesięciolatka ale, niestety, już zwróciła

uwagę mężczyzny, który uparł się posłać ją w ślady matki. To zły człowiek, nieustannie szuka

młodziutkich dziewcząt, aby sprowadzać do burdelu. Jest znany z brutalności i uważa, że

skoro budzi strach słabszych od siebie, może robić, co mu się żywnie podoba. W tym

skorumpowanym świecie ma znaczne wpływy i władzę.

- Jak się nazywa?

- Will Kelly. - Znów spojrzała na morze. - Nienawidzę go z całego serca - szepnęła.

- I zostawiłaś

to nieszczęsne dziecko w lupanarze? - Spojrzał na nią

z powątpiewaniem. - Czy to rozsądne?

- Jej matka obiecała mi, że Maisie wróci do ochronki następnego ranka. Wierzę, że

dotrzymała słowa, zależy jej na córce. Spotkałam pana Oakleya, gdy wychodziłam.

- Tamtego dnia właśnie przybyłem do miasta - powiedział Stephen. - Zamierzałem

spędzić nie więcej niż trzy dni w Londynie, potem pojechać do Portsmouth i wyruszyć

statkiem do Lizbony. Tak właśnie zrobię, kiedy już pokażę ci Tamarę... twój nowy dom.

Miałem krótki urlop, a sprawy natury militarnej zatrzymały mnie w zeszłym miesiącu

w Akademii Wojskowej w Woolwich, gdzie uczestniczyłem w ćwiczeniach oficerów

artylerii. Tego wieczoru, gdy się poznaliśmy, czułem się niespokojny, więc poprosiłem

Oakleya o jakąś rozrywkę. Nadal nie przestaje mnie zdumiewać, że dostarczył mi dziewicę,

córkę wyjątkowo bogatego i wpływowego ojca. Byłem zaskoczony pośpiechem, z jakim lord

Cameron nakazał mi ożenić się z tobą. Wkrótce powrócę do swojego pułku w Hiszpanii, i to

zapewne dlatego wszystko odbyło się w takim pośpiechu.

- Nie wspominając o tym, że papa chciał się mnie jak najszybciej pozbyć - wtrąciła

Delfina ze smutkiem. - Moja buntownicza natura powodowała wiele spięć w naszym domu.

Nie dbam o opinię londyńskiej śmietanki towarzyskiej i bardziej pragnę przebywać z ciotką

Celią oraz osobami, które poznałam dzięki pracy charytatywnej. Lubię pomagać biednym,

głodnym i samotnym, i robię to najlepiej, jak potrafię. Dzięki temu mam cel w życiu, poza

tym kocham towarzystwo dzieci. Uwielbiam patrzeć, jak radość rozjaśnia ich twarze, gdy

dostają smakołyk albo zabawkę.

- To, co robisz dla wszystkich sierot i potrzebujących, jest naprawdę godne pochwały.

Czy rodzicom nie odpowiada twoja działalność dobroczynna? - zaciekawił się

- Och, mama też utrzymuje instytucje dobroczynne, podobnie jak wiele innych dam

o jej pozycji. W końcu dobre traktowanie słabszych i biedniejszych jest pozytywnie oceniane

na salonach - zauważyła z ironią w głosie. - Nie podoba się jej tylko to, że zaangażowałam się

w to osobiście. Rodzice już dawno postanowili wydać mnie za pierwszego lepszego

mężczyznę, który mi się oświadczy, ale kandydatów brakowało, gdyż nie bywam ani na

balach, ani na wieczorkach muzycznych, tak bardzo uwielbianych przez mamę i siostry.

Mama podobno przy kilku okazjach wspominała, że mógłby mnie poślubić tylko bardzo

odważny dżentelmen.

- No to masz szczęście, gdyż za takiego uchodzę... - zauważył z uśmiechem. - I nie

mam nic przeciwko temu, że lubisz pracę w ochronce.

- Tak, jest ogromnie satysfakcjonująca. Nie do końca brakuje mi dobrych manier czy

umiejętności prowadzenia domu, ale nie zwracam uwagi na to, jak wyglądam - przyznała

Delfina z zakłopotaniem. - Biedna mama nad tym ubolewa i gani mnie za to przez cały czas.

Umiem haftować, grać na pianinie i prowadzić rozmowy towarzyskie podczas przyjęć, ale

i tak najbardziej lubię dobroczynność... zapewne równie mocno, jak ty lubisz armię. Jedyna

różnica między nami jest taka, że ja nie zabijam ludzi.

- W czasie wojny zabijanie to konieczność - powiedział cicho Stephen. - Poza tym

wcale tego nie lubię. Kiedy będzie po wszystkim, odejdę, i osiądę na wsi, by zapomnieć

o przemocy.

- Jeśli zdołasz - mruknęła z powątpiewaniem w głosie. - Będzie ci brakowało

żołnierskiego życia.

- A tobie pracy w ochronce.

- Oczywiście, że tak - oznajmiła. - Dzieci są dla mnie bardzo ważne. Praca była moim

życiem.

Stephen już się nie uśmiechał. Delfina widziała przed sobą jego opaloną, surową twarz

i poważne oczy, które w blasku słońca przybrały barwę stali.

- Pewnego dnia i tak musiałabyś wyjść za mąż. Czekałoby cię to prędzej czy później.

Wierz mi, będziesz miała czym się zająć w Tamarze.

- To prawda, ale nic już nie będzie takie jak dawniej. - Odwróciła się i powolnym

krokiem wróciła do powozu.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Zachodzące słońce wisiało nisko nad drzewami, kiedy dotarli do Tamary. Stephen

wyjaśnił Delfinie, że posiadłość nazwano tak na cześć nimfy, od której wzięła nazwę rzeka

Tamar. Dom wzniesiony został w spokojnej dolinie z widokiem na morze, rozciągającej się

między ścianami poszarpanych urwisk. Jeden z bogatych przodków Stephena zbudował

Tamarę z solidnego kornwalijskiego granitu jeszcze w piętnastym wieku. Ten rycerz

zamieszkał w Kornwalii, do której nie sięgało wtedy prawo i tutejsi ludzie sami musieli dbać

o siebie.

Delfina pomyślała, że z tej odległości budynek wydaje się zimny i wyniosły, a nie

przytulny i pogodny, ale szybko zmieniła zdanie, gdy wyłożonym kocimi łbami podjazdem

wjechali na dziedziniec. Tutaj wszystko wydawało się łagodniejsze i delikatniejsze, zwłaszcza

okna z epoki Tudorów, wycięte w grubym granicie, oraz niewielka kaplica z uroczą

wieżyczką. Z podziwem przyglądała się otoczeniu i od razu doszła do wniosku, że zarośnięte

trawniki oraz bluszcz pełzający po ścianach domu należy jak najszybciej przystrzyc. Uznała,

że mimo zaniedbania Tamara to naprawdę piękne miejsce.

Woźnica zatrzymał powóz u podnóża niskich, kamiennych schodów. Służba została

uprzedzona o przybyciu państwa młodych, nikt jednak nie wyszedł im na powitanie.

W związku z tym pan Oakley pospieszył do środka, by rozeznać się w sytuacji, Stephen zaś

wziął Delfinę pod ramię i uroczyście wprowadził do domu.

Stojąc na środku obszernego holu o ścianach wyłożonych dębiną, z niedowierzaniem

rozejrzała się wokoło. Ścisnęło się jej serce i poczuła ogromne rozczarowanie.

- Boże drogi, cóż to za okropne miejsce! - krzyknęła, nim zdążyła ugryźć się w język.

Pod drewnianym sufitem przestronnego holu wisiały ogromne pajęczyny. Mimo upału

na zewnątrz było zimno, a nieprzyjemna wilgoć zdawała się przenikać aż do kości.

W powietrzu unosił się zapach stęchlizny i Delfina od razu pomyślała, że warto byłoby

napalić w ogromnym kominku. Nie była pewna, czy na twarzy Stephena dostrzega smutek,

czy irytację.

- Muszę cię przeprosić za stan domu, moja droga - powiedział po chwili. - Nie było

mnie tu od pewnego czasu... Niemal od dwóch lat, mówiąc ściślej, i jak widzę, sprawy

wymknęły się spod kontroli.

- Łagodnie powiedziane - zauważyła i przejechała palcem przez grubą warstwę kurzu

na stole. - Od razu widać, że nie wydajesz na dom zbyt wiele. Jest tu jak w grobie!

- Poczekaj, majordomus Chambers na pewno jest gdzieś w pobliżu. Poszukam go

i sprawdzę, co się stało.

Stephen ruszył do drzwi, a stukot jego butów rozniósł się echem po pomieszczeniu.

Świeżo upieczona panna Fitzwaring odwróciła się, kiedy z pokoju po drugiej stronie holu

wyłoniła się kobieta, na oko dwudziestokilkuletnia. Spod jej czepka wymykały się potargane

brązowe włosy, a pulchną talię opasała fartuchem. Podejrzliwie popatrzyła na Delfinę.

- A pani to kto? - zapytała niegrzecznie.

- Lady Fitzwaring, nowa pani domu - odparła pewnym głosem.

Służąca szybko zamrugała oczami i coś mruknęła. Wydawała się bardzo podejrzliwa.

- Jak się nazywasz? - zapytała Delfina.

- Alice Duncan... jaśnie pani - dodała z ociąganiem dziewczyna.

- Gdzie majordomus, który miał się zajmować posiadłością? Niejaki pan Chambers,

o ile dobrze pamiętam. Lord Fitzwaring wysłał notę z informacją o naszym przyjeździe.

Gdzie zatem się podziewa?

- Leży w grobie od sześciu tygodni... jaśnie pani.

- Ach, rozumiem. - Delfina zawahała się, lecz po chwili oznajmiła: - No cóż, bardzo

mi przykro. W takim razie proszę sprowadzić ochmistrzynię.

- Pani Crouch poszła do wioski odwiedzić siostrę. Późno wróci. Jestem tylko ja, no

i Davy.

- Davy?

- Ano mój młodszy brat. Rąbie drewno na ogień.

Delfina nie spodziewała się takich problemów, i to na samym początku. Już miała

zganić służącą, ale powstrzymała się.

- Mój mąż oczekiwał, że dom będzie dziś w pełni gotowy do otwarcia. Obawiam się,

że nasze przybycie spowoduje dużo zamieszania po tak długim czasie. - Wskazała drzwi, za

którymi zniknął Stephen. - Lord Fitzwaring poszedł tamtędy. Podróż była długa i męcząca

i chętnie coś zjemy. Dobrze byłoby również napalić w kominku. - Delfina potarła zziębnięte

ręce. - Dopilnujesz tego, Alice?

Nauczono ją okazywać respekt służbie, ale nagle zrozumiała, że musi się wykazać

większą stanowczością, jeśli ma sobie poradzić w nowym domu.

Nie czekała na odpowiedź, tylko powoli ruszyła przez hol, rozglądając się wokół

siebie. Było tu naprawdę ponuro, nawet promienie słońca wpadające przez wysokie okna

nieszczególnie poprawiały nastrój wnętrza. Na górę prowadziły szerokie, dębowe schody.

Stephen powrócił do holu i uśmiechnął się smutno.

- Wiadomość o naszym zbliżającym się przybyciu najwyraźniej nie dotarła. Niestety,

stary Chambers umarł - westchnął. - Wiem, Delfino, że nie do takich warunków przywykłaś,

ale z czasem się przyzwyczaisz.

- Mam taką nadzieję. - Pokiwała głową. - W tym momencie nie jest tu ani miło, ani

przytulnie.

Stephen stanął przed żoną i popatrzył na nią uważnie.

- Widzę twoje rozczarowanie i doceniam szczerość. Może jednak dasz temu

domostwu szansę i raczysz obniżyć nieco swoje wysokie standardy?

Delfina zamarła i odruchowo uniosła głowę, słysząc drwinę w jego głosie.

- Moje standardy zostały ostatnio tak skutecznie obniżone, że w niczym nie

przypominają tych z czasów mojej młodości. Obawiam się, że to część procesu dorastania -

dodała łagodniej. - Za dojrzałość płaci się czasem wysoką cenę rezygnacji z wartości

i marzeń.

Stephen uśmiechnął się do niej ze szczerą sympatią.

- Trafne spostrzeżenie, moja droga - przyznał. - Posłałem już do wioski po panią

Crouch. Wkrótce dostaniemy coś do jedzenia, a tymczasem oprowadzę cię po domu, choć

jeśli stan innych pomieszczeń przypomina stan holu, raczej nie przypadną ci do gustu.

Tak właśnie było, lecz Delfina musiała przyznać, że mimo zaniedbania dom

urządzono ze smakiem. W każdym pokoju wisiały częściowo wypłowiałe ze starości

flamandzkie gobeliny, przedstawiające scenki z podań ludowych i greckiej mitologii. Piętra

znajdowały się na różnych poziomach, więc wędrówka po domu oznaczała nieustanne

wchodzenie i schodzenie.

Po powrocie do holu Stephen popatrzył na żonę.

- I co sądzisz o domu, Delfino? - zapytał. - Myślisz, że będziesz tu szczęśliwa?

Nie odpowiedziała od razu. W milczeniu podeszła do kominka, w którym tajemniczy

Davy na szczęście zdążył już napalić.

- To piękny dom, nie przeczę, ale jest tu dużo do zrobienia - odezwała się w końcu. -

Wszystko doprawdy straszliwie zaniedbano. Oczywiście, nim udamy się na spoczynek,

należy solidnie przewietrzyć pościel oraz materace.

- Pani Crouch się tym zajmie. - Stephen stanął obok niej, plecami do kominka. -

Najwyraźniej po mojej ostatniej wizycie większość służby odeszła.

- Był ku temu jakiś powód?

Zerknął na nią, a na jego ustach pojawił się tajemniczy uśmieszek.

- Och, tak - potwierdził grobowym głosem. - Duchy.

- Duchy? - powtórzyła Delfina, szeroko otwierając oczy. - Żartujesz sobie?

- Nigdy nie żartuję w tak poważnej materii jak duchy - odparł z rozbawieniem.

- Chcesz powiedzieć, że ten dom jest nawiedzony?

- Tak mówią. - Skinął głową. - Ci, którzy tu nocowali, często słyszeli rozmaite dziwne

hałasy. W tych stronach ludzie wierzą w niespokojne duchy, wędrujące po okolicy. Istoty

nadprzyrodzone często zajmują się tym samym, co robiły, nim weszły w krainę cieni. Każdy

dom w Kornwalii, zwłaszcza te stare, ma własną zjawę... Ja jednak nigdy żadnej nie

widziałem. Masz coś przeciwko duchom?

Delfina z uśmiechem pokręciła głową.

- Nie - oznajmiła. - Przypomina mi się wigilia Wszystkich Świętych, kiedy starsze

dzieci z ochronki straszą młodsze opowieściami o goblinach, duchach i upiorach. Ja też nigdy

niczego nie widziałam i nawet nie wiem, czy w to wierzyć... Szczerze mówiąc, nie

zastanawiam się nad tym. Uważam bowiem, że żywi powodują znacznie więcej kłopotów niż

zmarli.

- Podzielam twoje zdanie. Podejrzewam, że dziwne hałasy mają więcej wspólnego

z jaskiniami pod domem i morzem, które je wypełnia wraz z przypływem... nie wspominając

o silnych wiatrach. Po odejściu służby pani Crouch miała ogromny kłopot z najęciem

kogokolwiek. Została tylko Alice Duncan z młodszym bratem Davym. Tu się urodzili, ich

rodzice pracowali dla mojego ojca. Uważają Tamarę za swój dom i nie boją się duchów.

Kiedy rozejdzie się wieść, że posiadłość ma nową panią, znalezienie służby nie sprawi nam

trudności. Wszyscy w okolicy będą chcieli ci się przyjrzeć...

- Mam szczerą nadzieję, że szybko kogoś zatrudnimy, bo naprawdę jest sporo pracy -

westchnęła. - Czy w pobliżu znajdują się jakieś kopalnie?

- Kilka.

- Któreś z nich należą do ciebie?

- Trzy. Wszystkie działają i przynoszą zyski. Jedna rozciąga się pod morskim dnem.

Tutejsi ludzie w większości żyją z wydobywania cyny i miedzi. Oczywiście innym głównym

przemysłem Kornwalii jest przemyt. Lepiej żebyś z góry o tym wiedziała. Przemytnicy

wykorzystują jedną z jaskiń w Tamarze do przechowywania kontrabandy, więc jeśli którejś

nocy obudzi cię tętent końskich kopyt, odwróć głowę i idź spać. Nie zadawaj żadnych pytań.

Nie zaczepiaj ich, a zostawią cię w spokoju.

- Mam ich nie zaczepiać, chociaż to, co robią, jest złe? - Uniosła brwi.

- Oczywiście - przytaknął Stephen. - Kto się wtrąca, naraża się na niebezpieczeństwo

i ściąga na siebie kłopoty. W wielu gospodach i domach na wybrzeżu znajdują się głębokie

piwnice i przejścia, w których szmuglerzy mogą bezpiecznie trzymać towar z przemytu.

Korzystają nawet z jaskiń. To część ich życia.

- Ale przecież popełniają przestępstwo.

- Należy za to winić rządowe podatki, nałożone na sprowadzane i wywożone dobra.

Przemytnicy są tutaj traktowani jak miejscowi bohaterowie, a rzecz nie dotyczy tylko

biedaków. Szmuglem parają się duchowni, lekarze, ziemiaństwo, ba, nawet lokalne władze.

Często sami celnicy biorą udział w tym procederze. Wszyscy przymykają oko w zamian za

baryłkę brandy od czasu do czasu.

- Na litość boską, moje życie naprawdę przybrało dziwny obrót. Przemytnicy i duchy!

- Pokręciła głową. - A niech mnie, w porównaniu z Kornwalią Londyn wydaje się straszliwie

nudny!

Stephen uśmiechnął się do niej.

- Przyzwyczaisz się do tego... Wierzę, że do domu także.

- Nie miałam pojęcia, że jest taki duży i wymaga tyle pracy...

- Pani Crouch i Alice Duncan nie poradziły sobie same.

Kompetentna pani Crouch zrobiła na Delfinie wrażenie już od pierwszej chwili.

Wysoka i szczupła kobieta w czarnej sukni wydawała się niezłomna jak skała. Mimo prawie

sześćdziesięciu lat mogła się pochwalić nieskazitelną skórą. Największe wrażenie robiły jej

oczy, ciemne i głębokie, kontrastujące z białymi jak śnieg włosami. Jej głos brzmiał łagodnie

i rzeczowo. Panie od razu się polubiły.

Stephen i Delfina zasiedli na fotelach po obu stronach wielkiego, kamiennego

kominka, popijając wino, podczas gdy pani Crouch przygotowywała wieczerzę. Po pewnym

czasie Stephen zdecydował się przerwać milczenie.

- Postanowiłem opuścić Tamarę pojutrze, Delfino - oznajmił. - Muszę udać się do

Portsmouth. I tak zbyt długo odkładałem powrót do Hiszpanii. Gdyby twój ojciec wysłuchał

mojej prośby i zatrzymał cię w Londynie do mojego powrotu, wszystko inaczej by się

ułożyło. Teraz będziesz musiała radzić sobie sama. Na pewno znajdziesz tutaj dużo zajęć,

a gdy miejscowe ziemiaństwo dowie się o tobie, nie opędzisz się od gości. Pani Crouch

i Alice rozumieją, że teraz ty zarządzasz całym gospodarstwem.

Delfina z westchnieniem zmarszczyła brwi.

- Już tylko to mnie onieśmiela - przyznała. - Gdy dorastałam, mama bardzo starała się

nauczyć mnie jak najwięcej, ale niestety, marna ze mnie gospodyni...

- Pani Crouch z pewnością udzieli ci wszelkiej niezbędnej pomocy. Ma niezwykłe

zdolności organizacyjne i nie boi się ciężkiej pracy, więc chętnie wyręczy cię we wszystkim,

z czym nie dasz sobie rady. Ważne jest, abyś była tu szczęśliwa. - Popatrzył na nią z uwagą. -

Tamara to piękny dom, a teraz należy do ciebie. Pod moją nieobecność postępuj wedle

upodobania. Masz moją pełną zgodę na wprowadzanie wszelkich zmian.

- Naprawdę? - Z uwagą rozejrzała się po ponurym holu. - Jak daleko idących zmian?

- Którym tylko podołasz - zaśmiał się. - Możesz rozjaśnić jego purytańską surowość,

wprowadzić wszelkie wygody... Cokolwiek sobie zażyczysz.

- Czy wolno mi powiesić nowe zasłony w oknach? - zapytała z wahaniem, po czym

dodała zdecydowanie śmielszym głosem: - I jeszcze chciałabym zlecić obicie sof oraz krzeseł

inną tkaniną.

- Oczywiście. - Stephen uśmiechnął się szeroko, wyraźnie zachwycony jej

nieoczekiwanym entuzjazmem.

- Pragnęłabym jeszcze rozjaśnić pokoje żyrandolami oraz położyć orientalne dywany

na podłogach.

- Co tylko zechcesz.

Nagle na jej twarzy pojawiło się przejęcie.

- Muszę przyznać, że arytmetyka nigdy nie była moją mocną stroną i nie mam

żadnego doświadczenia w prowadzeniu ksiąg. - Była wyraźnie zawstydzona. - Nie obawiasz

się, że doprowadzę cię do ruiny?

- Myślę, że jakoś sobie poradzę z nieoczekiwanymi wydatkami - odparł pobłażliwie.

- Naprawdę chcesz mi zaufać i powierzyć tak odpowiedzialne zadanie? Stać cię na to?

- Oczywiście, że tak - zapewnił ją. - Jestem oficerem, bogatym ziemianinem

i właścicielem kopalń, Delfino. Pieniądze nie stanowią żadnej przeszkody. Ostatnie zmiany

w Tamarze wprowadzono na długo przed śmiercią mojej matki. Najwyższy czas tchnąć

w posiadłość nowe życie. W każdym razie nie kłopocz się niczym poza sprawami domu.

Kwestie ziemi, kopalni i ludzi, którzy są od nas zależni, pozostają w rękach kompetentnych

zarządców.

- A jeśli, nie daj Boże, coś złego spotka cię w Hiszpanii? Przecież to niewykluczone,

biorąc pod uwagę niebezpieczeństwa, z którymi stykasz się codziennie.

- To jest możliwe - przytaknął. - W wypadku mojej śmierci posiadłość przejdzie

w ręce mojego kuzyna.

- A jeśli urodzę dziecko?

- Niezależnie od płci, dziecko odziedziczy Tamarę. W przeciwieństwie do większości

dużych majątków, w tym wypadku nie tylko mężczyźni zostają spadkobiercami. Jeśli nie

będzie dziecka, też nie musisz się martwić, na pewno nie pozostaniesz bez środków do życia.

Napisałem do prawnika w Falmouth, by doradzał ci pod moją nieobecność i poinformował

bank o twoich upoważnieniach.

- Rozumiem - powiedziała sztywno, unikając jego spojrzenia.

Nie była pewna, dlaczego poczuła ogromne rozczarowanie. Jego wyjazd nie powinien

ją smucić - jakkolwiek patrzeć, nie wyszła za niego z własnej i nieprzymuszonej woli.

- Wydajesz się przygnębiona. - Stephen przyjrzał się jej z zaciekawieniem. - Dlaczego,

Delfino? Dopóki trwa wojna w Hiszpanii, muszę być ze swoim pułkiem, przecież wiesz. To

dla mnie ważne.

- Tak jak dla mnie ważna była moja praca - burknęła. - Wszystko, co znałam, obróciło

się w proch, i to tylko przez tę jedną jedyną chwilę szaleństwa. Będzie mi brakowało tego, co

utraciłam.

- Wiem, i naprawdę mi przykro. Ale przecież zawsze miałaś świadomość, że będę

musiał powrócić do pułku. - Zadowolony i zrelaksowany, położył dłonie na kolanach

i wyciągnął długie nogi, krzyżując je w kostkach. - Przykro ci, bo będziesz za mną tęskniła? -

Popatrzył na nią uważnie i po raz pierwszy poczuł wyraźną niechęć do wyjazdu. - Jeśli

rzeczywiście tak jest, zawsze możesz dołączyć do mnie. Jest wiele kobiet, które nie chcą

rozstawać się ze swoimi mężczyznami nawet podczas wojny.

- Co? - Spojrzała na niego z nieskrywanym rozbawieniem. - Miałabym być

markietanką, która ciągnie za pułkiem? Nie, Stephenie, raczej nie skorzystam. Ale dziękuję za

propozycję.

- Dlaczego? Moglibyśmy częściej się widywać.

- Raz jeszcze dziękuję, ale nie chcę być ci kulą u nogi. Zresztą po co miałabym wlec

się do dalekiej Hiszpanii, skoro mam tu śliczny nowy dom, którym muszę się zająć, na

dodatek za twoje pieniądze? - zażartowała, choć przez chwilę kusiło ją, żeby porzucić

wszelkie troski i wyruszyć wraz z nim na Półwysep Iberyjski.

- Wobec tego nie będę strzępił sobie języka, namawiając cię do zmiany planów.

- Będę też musiała pojechać do Londynu na śluby sióstr - przypomniała sobie. - Masz

coś przeciwko temu?

- Ależ nie - odparł. - Twoje piękne siostry bliźniaczki czułyby się urażone, gdybyś się

nie zjawiła?

- Nie wiem - odparła. Nie zdołała ukryć goryczy w głosie, gdyż tak naprawdę była

w pełni świadoma, że jeśli nie pojedzie na śluby, nikt za nią nie zatęskni, ani siostry, ani tym

bardziej rodzice. - Gdy się urodziłam, rodzice nie mogli mi wybaczyć, że nie okazałam się

upragnionym synem. Na dodatek moja brzydota tylko pogłębiła ich rozczarowanie.

- Jesteś o wiele piękniejsza niż wszystkie twoje siostry razem wzięte, Delfino -

powiedział cicho. - Co prawda, nie spotkałem tych dwóch starszych, ale wyzwę na pojedynek

każdego, kto temu zaprzeczy. Poza oryginalną urodą masz w sobie blask i energię, których

brakuje tym bliźniaczkom.

Delfina zmusiła się do uśmiechu, wzruszona jego staraniami. Była świadoma, że to

tylko puste słowa i że Stephen po prostu nie chciał, by użalała się nad sobą i źle czuła w tym

nowym, dziwnym otoczeniu. Zastanawiała się, czy za chwilę usłyszy, że jest czarująca

i uwodzicielska jak sama Kleopatra.

- Nigdy nie sądziłam, że cierpisz na krótkowzroczność, Stephenie - powiedziała. -

Mam za duże usta i zbyt wysokie kości policzkowe. Moje oczy nie są błękitne, a koloru

włosów na pewno nikt mi nie zazdrości.

- Powiem ci tylko tyle, że traktujesz się niesprawiedliwie, a poza tym z całą pewnością

nie cierpię na krótkowzroczność - odrzekł. - Rzeczywiście, nie jesteś niebieskooką blondynką

o delikatnych rysach. Trudno cię nazwać pięknością w banalnym, konwencjonalnym

rozumieniu tego słowa. Masz w twarzy zbyt dużo charakteru, zbyt dużo inteligencji w oczach.

- Sam widzisz, że się ze mną zgadzasz. - O dziwo, poczuła ukłucie rozczarowania.

- Pozwól mi dokończyć. - Uniósł rękę. - Przede wszystkim twoje usta nie są za duże,

tylko pełne i zmysłowe, o przepięknym kształcie, a wystające kości policzkowe dodają ci

patrycjuszowskiego uroku, którego na próżno by szukać u większości arystokratek. Oczy

i barwa włosów są doprawdy fascynujące i przykuwają uwagę. Jak widzisz, jesteś po prostu

piękna.

Nieco zawstydzona Delfina bezwiednie oblała się rumieńcem.

- Dziwi mnie twoja nagła skłonność do komplementów - bąknęła.

- Nie jestem pochlebcą, moja droga. Tak właśnie uważam. - Miał poważną minę,

a Delfina dostrzegła w jego oczach szczerość, która ją zaskoczyła. Stephen przyglądał się jej

uważnie, zastanawiając się, dlaczego tak bardzo go pociągała. Nie chodziło tylko o twarz ani

o ciało. Z minuty na minutę coraz bardziej ujmowały go jej łagodność i jednocześnie wielka

siła charakteru. Uśmiechnął się i dodał: - Jakież jednak szanse ma prosty żołnierz u pięknej,

młodej kobiety, tak zakochanej w działalności dobroczynnej?

Pamiętając o wcześniejszych nieprzyjemnych wydarzeniach, zbyła jego słowa.

- Moja działalność dobroczynna nie ma z tym nic wspólnego - odparła. - Uwielbiam

czymś się zajmować, a ty nie jesteś prostym żołnierzem, lecz pułkownikiem w armii

Wellingtona i powinieneś być z tego dumny.

Stephen przez dłuższą chwilę wpatrywał się w nią w milczeniu, co ją zaskoczyło, gdyż

zwykle nie zwlekał z ripostą. Nie mogła jednak nie dostrzec podziwu w jego spojrzeniu.

- Dziwna z ciebie istota, Delfino - powiedział w końcu. - Kiedy już mi się wydaje, że

cię znam, pokazujesz mi się z jeszcze innej strony.

- O rety! - Zaśmiała się lekko. - Za nic w świecie nie chciałabym być przewidywalna.

- I pewnie nigdy nie będziesz, w tym twój urok. Nie przeszkadza ci, że wyjeżdżam?

- Wiem, że musisz. Nie oczekuję przecież, że po ślubie zdezerterujesz. Poza tym, jak

mniemam, nie będziesz tam narzekał na brak damskiego towarzystwa...

Stephen zacisnął usta.

- Jak widzę, już mnie zaszufladkowałaś jako libertyna - mruknął z niezadowoleniem.

Delfina zaczerwieniła się po czubki uszu, ale odparła dzielnie:

- Chyba wiesz dlaczego.

- Potępiasz mnie ze względu na tamtą noc?

- Wcale cię nie potępiam. Wszystko zdarzyło się bardzo szybko, a ta sytuacja jest

całkiem nowa dla nas obojga. Nie wątpię, że lubisz towarzystwo dam. Tym bardziej że na

pewno cię uwielbiają, choć zdobycie twojego serca i odciągnięcie cię od wojska z pewnością

byłoby trudnym zadaniem...

- Może tak było w przeszłości... Teraz mam żonę, więc to mnie nie dotyczy.

W tym samym momencie Delfina doszła do wniosku, że nikt na świecie nie ma

piękniejszych oczu niż te, które się w nią wpatrywały. Nietrudno było sobie wyobrazić, że

Stephen potrafił oczarować niemal każdą przedstawicielkę płci pięknej, nim jeszcze

wypowiedział choćby jedno słowo.

- Dziękuję, Stephenie - odezwała się po chwili. - Te słowa wiele dla mnie znaczą.

Już pożałowała lekkomyślnej uwagi o innych kobietach. Bardzo pragnęła mu ufać, ale

przecież prawie nic o nim nie wiedziała... ani o jego życiu. Roześmiała się, żeby rozładować

napięcie i popatrzyła na niego zmrużonymi oczami.

- Myślę, że nasz posiłek jest już gotowy. Nie wiem jak ty, ale umieram z głodu -

powiedziała nieco zbyt radośnie. - Pozwolisz, że się przebiorę i zaraz do ciebie dołączę.

Pomyślała, że Stephen chyba nie miał ochoty tak szybko kończyć rozmowy, gdyż

wydawał się nieco zirytowany. Delfina wstała, po czym żartobliwie złożyła mu głęboki ukłon.

- Pozwolę sobie opuścić waszą lordowską mość - zażartowała.

Omiótł spojrzeniem gorset jej sukni, który wyraźnie uwydatniał kształt piersi. Na

widok błysku w jego oczach zawstydzona Delfina położyła rękę na dekolcie, aby choć trochę

go zasłonić.

- Do czorta, droga żono! - zaklął Stephen. - Nie kuś mnie, bo prędko się przekonasz,

że nie jestem z kamienia. Przewiduję, że nasz związek okaże się sprawdzianem siły

i wytrzymałości. Jedno z nas niewątpliwie wkrótce znajdzie się na skraju...

- Powstrzymaj się. - Roześmiała się pogodnie. - Mówią, że celibat jest dobry dla

duszy.

Gdy w końcu zasiedli do posiłku, Delfina przekonała się, że pani Crouch jest nie tylko

znakomitą ochmistrzynią, ale również doskonałą kucharką. Mając pod ręką zaledwie kilka

składników, zdołała przygotować wyborną baraninę z warzywami, a na deser pieczone jabłka

z gęstą śmietaną.

Państwo młodzi zasiedli do posiłku po obu stronach długiego stołu w holu. Podczas

kolacji Delfina była aż nadto świadoma uważnych spojrzeń Stephena. Przez większość czasu

udawało mu się prowadzić niezobowiązującą konwersację, w której trakcie bawił ją

opowieściami o dzieciństwie w Tamarze i wydarzeniach z Hiszpanii, ale Delfina czuła

napięcie za każdym razem, gdy napotykała jego poufałe, dziwnie leniwe spojrzenie. Po

głównym daniu zapadła cisza, gdyż Stephen uświadomił sobie, że nie ma apetytu na jedzenie,

tylko na własną żonę. Wyglądała wręcz nieznośnie uroczo, a jej rude włosy lśniły w blasku

świec.

Nie mogąc dłużej milczeć, Delfina odłożyła nóż i popatrzyła na męża.

- Powiedz, proszę, co ci chodzi po głowie - odezwała się. - Wydajesz się bardziej

zainteresowany mną niż pysznym posiłkiem przyrządzonym przez panią Crouch. Zamieniam

się w słuch.

Usta Stephena drgnęły, ale nadal wpatrywał się w nią w milczeniu. Gdyby zdradził jej

swoje myśli, bez wahania uciekłaby wstrząśnięta i zbulwersowana z powrotem do Londynu.

Delfina była coraz bardziej niespokojna. Podejrzewała, że to, co miał powiedzieć, nie

przypadnie jej do gustu, i dlatego tak się ociągał.

- Wolałabym, żebyś tego nie robił - odezwała się.

- Czego?

- Wpatrywał się we mnie tak uważnie. Czuję się, jakbyś mnie kroił wzrokiem na

kawałki.

Stephen popatrzył na nią z zadziornym uśmiechem.

- Wobec tego solennie obiecuję, że postaram się zadbać o maniery i nie onieśmielać

cię wzrokiem... choć będzie to trudne. Z rozpuszczonymi włosami wyglądasz uroczo.

Delfina poczuła, jak jej tętno przyśpiesza.

- Nie uwierzę, że coś równie trywialnego jak włosy mogłoby cię zainteresować -

wymamrotała.

Stephen odchylił się na krześle, ale nie odrywał od niej wzroku. Naprawdę wyglądała

prześlicznie.

- Dla mężczyzny kolor włosów kobiety to bynajmniej nie jest nic trywialnego -

zauważył. - Mogą stać się obsesją... Dobrze pamiętam, kiedy leżały rozrzucone na poduszce.

Delfinie zrobiło się gorąco na wspomnienie tamtej chwili. Jednocześnie przypomniała

sobie jego obojętność na jej uczucia oraz ból, co skutecznie zgasiło żar pożądania.

- Czy wszyscy mężczyźni zwracają uwagę głównie na wygląd kobiety? - zapytała. -

Nie interesuje ich nic poza tym?

Uśmiechnął się do niej leniwie, odsłaniając piękne, białe zęby.

- Jeśli chodzi o kobiety, nie wszyscy mężczyźni są skłonni patrzeć w ich głąb - odparł.

Delfina uniosła brew i popatrzyła na niego z niesmakiem.

- Widzę, że nie masz najlepszej opinii o swojej płci, Stephenie.

- To prawda - przyznał. - Miłość zamienia niektórych w kompletnych idiotów.

- Dlaczego wyrażasz się o miłości w tak nieprzychylny sposób?

- Doprawdy? Wybacz, Delfino, ale tego rodzaju dyskusje budzą we mnie najniższe

instynkty.

- Wobec tego zakończmy rozmowę - zaproponowała i podniosła się z miejsca. -

Chyba udam się na spoczynek. To był długi dzień i jestem bardzo zmęczona po podróży.

Stephen westchnął teatralnie, udając rozczarowanie.

- Jaka szkoda - powiedział. - Bardzo podobała mi się pogawędka.

- Mamy jeszcze jutro - odparła. - Szczerze mówiąc, dziwi mnie, że rozmowa ze mną

sprawia ci przyjemność.

- Za to nie możesz mnie winić - oświadczył. - Naprawdę postanowiłaś poddać próbie

moją powściągliwość...

- Powściągliwość? Nie zauważyłam u ciebie tej cechy - odparła ironicznie.

- Gdybyś wiedziała, co myślę, uznałabyś mnie za łotra.

- Już dawno uznałam cię za łotra.

Popatrzyła na niego i zamarła. Jej serce, rzekomo z kamienia, znalazło się

w prawdziwych tarapatach... Jak dobrze byłoby dać się porwać mu w ramiona i trafić do jego

łoża, pomyślała.

Nie mogła zapomnieć reakcji na jego bliskość i wciąż czuła z tego powodu wstyd.

Stephen obudził w niej coś cudownego i nie wyobrażała sobie większej satysfakcji niż ta,

której doświadczyła przy nim wtedy.

Zawstydzona tymi myślami i spojrzeniem Stephena odwróciła się i niemal wbiegła na

schody.

Po bezsennej nocy i pełnym zajęć dniu, który spędziła na sporządzeniu listy

najbardziej palących spraw do załatwienia w domu, Delfina poczuła niepokój i potrzebowała

świeżego powietrza. Zeszła więc do skalistej groty, gdzie zapach morza szybko poprawił jej

humor. Przysiadła na dużym, płaskim kamieniu, rozejrzała się wokół i z ulgą uświadomiła

sobie, że plaża jest zupełnie pusta.

Grota znajdowała się w urwisku skalnym, a otaczająca ją plaża była upstrzona

wielkimi głazami. Podczas przypływu fale z hukiem rozbijały się o skały, wypełniając

jaskinie wodą, lecz teraz trwał odpływ, a morze było spokojne i lśniące.

Nagle Delfina usłyszała ciche kroki na kamieniach za sobą, lecz nie wystarczyło jej

odwagi, aby powitać męża. Dopiero po chwili lekko odwróciła głowę. Uśmiechnęła się

i przyglądała, jak się zbliża. Był boso, spodnie podwinął do kolan, a jego rozpięta koszula

powiewała na łagodnym wietrze.

- Widziałem, jak wychodzisz z domu i byłem pewien, że tu cię znajdę - oświadczył

pogodnie, gdy stanął obok niej.

- Nie mogłam się oprzeć. - Uśmiechnęła się do niego. - Poza tym jest taki piękny

dzień. - Jej spojrzenie powędrowało ku grze świateł na horyzoncie, ponad głębokim granatem

morza.

Stephen wolał patrzeć na Delfinę i obserwować, jak promienie zachodzącego słońca

wydobywają niezliczone kolory z jej włosów. Wyglądała tak niewinnie i świeżo.

- Wydajesz się zatopiona w myślach - zauważył cicho, opierając się o skałę. - Mam

nadzieję, że ci nie przeszkadzam.

Delfina westchnęła i pokręciła głową.

- Nie. Masz rację, rzeczywiście rozmyślałam. O tym, że jeśli kiedyś będę

potrzebowała wyciszenia i spokoju, to powinnam przyjść tutaj.

- Tego właśnie teraz potrzebujesz?

- Tak. - Skinęła głową. - Ślub bardzo odmienił moje życie. Znacznie bardziej, niż

mogłabym podejrzewać.

- Mam nadzieję, że na lepsze.

- Poczekamy, zobaczymy. - Znów się uśmiechnęła. - Przykro mi, Stephenie. Pewnie

uważasz, że jestem dziwna. Zawsze pragnęłam w życiu czegoś więcej, a jednocześnie

żywiłam przekonanie graniczące z pewnością, że wielu rzeczy nie dostrzegam. Nie jestem

specjalnie posłuszna i trudno pogodzić mi się z biedą tylu ludzi... Nie mogłabym... Przez całe

życie miałam wszystkiego aż nadto. To, co robię w domu i w ochronce, zawsze wydawało się

sprzeczne.

- Mówisz jak mistyczka - odparł z uśmiechem.

- Wcale tego nie chciałam. Nie jestem szczególnie praktyczna, ale nie brak mi

trzeźwości osądu. Powinnam postępować zgodnie z zasadami, pragnę jednak być wolna

i buntować się na każdym kroku. Chciałam pomagać ludziom i o nich dbać... a przede

wszystkim o dzieci w ochronce. Cokolwiek jednak zrobiłam, i tak nie wystarczało. Pożądam

w życiu także piękna i namiętności, ale jedno i drugie mi umyka. Nie wiem nawet, jakimi

słowami to wyrazić...

- Przecież właśnie to zrobiłaś - zauważył.

- Wiem. - Wzruszyła ramionami. - To dziwne. Wciąż jednak uważam cię za obcego

człowieka... Może dlatego dobrze mi się z tobą rozmawia... Zawsze łatwiej jest rozmawiać

z nieznajomymi.

- Może masz rację. Zapamiętam, co mi dzisiaj powiedziałaś.

- Naprawdę? Zobaczymy - westchnęła, wyciągając nogi przed siebie. - Widziałam, jak

dzisiaj pływałeś.

- W Tamarze codziennie rano pływam, niezależnie od pogody - przyznał. -

W dzieciństwie lubiłem obserwować przepływające statki. Marzyłem, że zostanę żeglarzem,

pokonam Atlantyk, opłynę przylądek Horn, dotrę do Mórz Chińskich.

- Ale zostałeś żołnierzem. Celowo wybrałeś taką drogę życia?

- Mój ojciec był żołnierzem. Skierowano mnie do tego samego regimentu.

- Jesteś podobny do ojca?

- Pod wieloma względami - odparł. - Byłem jedynakiem i bardzo mu na mnie zależało,

więc często ze mną rozmawiał... Dzielił się swoją mądrością, doświadczeniem. Wychowywał

mnie nie tylko słowami, ale i przykładem. Pokazał, co naprawdę oznaczają obowiązek

i honor. Nauczył, że współczucie, sprawiedliwość i prawość to cechy nie tylko żołnierza, ale

i dżentelmena... że trzeba dzielnie dźwigać na barkach ciężar odpowiedzialności, nawet jeśli

wydaje się przytłaczająca.

- Musiał być porządnym człowiekiem - szepnęła.

- Był. Ze wszech miar. Najporządniejszym, jakiego znałem.

- Jest dla mnie oczywiste, że życie żołnierza ci odpowiada. Niemal poślubiłeś armię -

zauważyła ze smutkiem.

- Tak naprawdę to... - Westchnął. - Lubię przygody, silne przeżycia, ale nie jest miło,

gdy kule zaczynają świstać człowiekowi nad głową. Kiedy wojna w Hiszpanii się skończy,

ustatkuję się i założymy rodzinę, tak jak każdy. Pragnąłbym w spokoju dożyć swoich dni

w Tamarze.

- A co z miłością? - ośmieliła się zapytać.

- Miłość jest dla głupców - odrzekł natychmiast.

- Nie wszyscy zgodziliby się z tobą. Moje siostry zakochały się w swych wybrankach

od pierwszego wejrzenia i po miesiącu oświadczyły, że chcą za nich wyjść.

- A więc życzę im szczęścia, ale ta... sercowa przypadłość, którą ludzie nazywają

miłością, to zwykła żądza przyodziana w zacne szmatki. To pułapka, by pojmać mężczyznę

i zakuć w okowy małżeństwa.

- Nie wierzysz, że miłość ma cokolwiek wspólnego z małżeństwem? - Delfina nie

rozumiała jego cynizmu. - Zgadzam się, że małżeństwo to umowa. Ale miłość daje solidne

podstawy w postaci zaufania i wierności.

- Miłość jest niekonsekwentna, to sprzeczność emocji, a pożądanie przynajmniej jest

uczciwe - upierał się Stephen.

Delfina energicznie pokręciła głową.

- Pożądanie i namiętność nie trwają wiecznie. Prawdziwa miłość oznacza oddanie się

drugiej osobie bez żadnych warunków i korzyści. Zapominam jednak, że jesteś żołnierzem,

twardym i niewrażliwym. Niewątpliwie nauczyłeś się w armii, że mężczyzna powinien ufać

wyłącznie sobie, a kobiet... używać dla przyjemności.

- Cóż, wygląda na to, że poślubiłem niepoprawną romantyczkę - oświadczył Stephen

z uśmiechem. - Zgadzam się, że pożądanie czy namiętność, nazywaj to, jak chcesz, są miłe,

gdy trwają, lecz niekiedy okazują się płoche i ulegają nudzie.

Delfina nie odpowiedziała od razu. Stephen nie mógłby jaśniej zadeklarować, co

czuje, tym bardziej zatem skłonna była strzec swojego serca. W jego słowach dało się słyszeć

przestrogę, by nie oczekiwała więcej, niż był gotów jej dać. Teraz już nie miała

najmniejszych wątpliwości co do jego uczuć. Nie chciała stać się dla niego ciężarem,

niechcianym, lecz cierpliwie znoszonym, więc ukryła ból wywołany jego słowami i spokojnie

spojrzała mu w oczy.

- Jesteś niezwykle szczery, Stephenie - oświadczyła cicho. - To słowa zatwardziałego

kawalera albo człowieka, który został skrzywdzony przez miłość i teraz to uczucie go

przeraża. - Jego chmurny wyraz twarzy świadczył o tym, że trafiła w sedno, i szybko dodała: -

Wybacz, naprawdę nie chciałam być wścibska.

- Czy to już koniec przesłuchania? - spytał drwiącym tonem. - Czy może chciałabyś

wiedzieć coś więcej?

- Jeśli tylko zechcesz mi o sobie opowiedzieć... - zaczęła łagodnie.

- Nie zawsze łatwo mi mówić o tym, co myślę i czuję, Delfino. Nie przywykłem do

obnażania duszy, przed nikim. Może to przyjdzie z czasem.

To, co go spotkało, pozostawiło po sobie głębokie blizny. Czuła, że ożywiła bolesne

wspomnienia, i pożałowała swojej ciekawości. Zaczęła myśleć o kobiecie wzmiankowanej

wcześniej przez pana Oakleya, ale choć miała ochotę o nią zapytać, nie mogła z obawy przed

jego gniewem.

- Uważaj na siebie - ostrzegła go cicho. - Pewnego dnia możesz za bardzo zbliżyć się

do miłosnych płomieni i się poparzyć.

- Bardzo w to wątpię.

Delfina postanowiła jak najszybciej zmienić temat rozmowy.

- Nauczysz mnie pływać? - zapytała nieoczekiwanie.

Spojrzał na nią ze zdumieniem, po czym roześmiał się głośno.

- Zamarzłabyś na śmierć - odparł.

- Ty nie zamarzłeś. Dlaczego ja bym miała? Jestem bardzo pojętną uczennicą i na

pewno szybko się nauczę.

- Ani trochę w to nie wątpię, ale pływanie w tych okolicach bywa niebezpieczne.

Prądy w zatoce są silne, zwłaszcza podczas pływów.

- Nie boję się niebezpieczeństwa.

- Tak myślałem - mruknął. - Nie boisz się, że może przyjść wielka fala i cię porwać?

- Ani trochę. - Pokręciła głową.

- Po co chcesz uczyć się pływać?

- Bez żadnego konkretnego powodu. Po prostu mam na to ochotę. Nie pochwalasz

tego?

- Bynajmniej. - Przez chwilę w milczeniu patrzył na morze. Wyglądał tak, jakby

podejmował ważną decyzję. - Dobrze, Delfino - powiedział. - Po powrocie z Hiszpanii nauczę

cię pływać.

- Obiecujesz?

- Obiecuję, choć nie daję gwarancji, że moje wysiłki zaowocują sukcesem.

Wiatr ustał, zachodzące słońce grzało coraz słabiej. Delfina wiedziała, że wkrótce

zniknie za horyzontem, a świat pogrąży się w ciemności, lecz ten moment był wyjątkowo

przyjemny. Za niewypowiedzianą zgodą porzucili wszystkie trudne tematy i nie rozmawiali

już o niczym konkretnym, ciesząc się swoim towarzystwem.

- Mój Boże, jestem koszmarnie głodny - oznajmił Stephen w pewnej chwili. - Chodź,

nadeszła pora kolacji.

Delfina podała mu rękę, a on pomógł jej zejść ze skały. Dopiero kiedy stanęła przed

nim, spojrzała mu w oczy. Miał na wpół opuszczone powieki i poczuła, że słowa uwięzły jej

w gardle. Zawahała się, po czym powoli odwróciła głowę ku domowi.

-...tak, chyba powinniśmy już wracać.

Stephen popatrzył na nią uważnie, a następnie odwrócił ku sobie i ujął jej twarz

w dłonie.

- Czy wiesz, jak trudno jest mi ukryć napięcie, które przy tobie czuję, Delfino?

- Napięcie? Nie mam pojęcia, o czym mówisz - wymamrotała, nie mogąc oderwać

spojrzenia od jego ust.

- Bardzo się staram zachowywać jak dżentelmen i nie korzystać z moich małżeńskich

praw.

Zaśmiała się nerwowo, czując, jak różowieją jej policzki.

- Nie bardzo rozumiem, dlaczego to miałoby być takie trudne - odparła z pozorną

beztroską. - Przecież nie walczę z tobą, Stephenie, a zmuszanie kobiety do pocałunku na

plaży to niezbyt dżentelmeńskie zachowanie.

Ton jej głosu sugerował, że raczej nie ma mu tego za złe i cieszy ją jego bliskość.

- Zmuszanie? - powtórzył. - Ależ o tym nie ma mowy. Jeśli pragniesz odejść, możesz

to zrobić w każdej chwili. Nie powstrzymam cię.

Delfina dopiero teraz zdała sobie sprawę, że od dłuższej chwili wstrzymuje oddech.

Była w pełni świadoma pożądania, które ogarnęło ją niczym mgła znad morza, rozbudzając

zmysły i skupiając jej uwagę na przystojnej twarzy, czarnych lokach i miękkim, aksamitnym

głosie.

- Tego właśnie chcesz? - wyszeptała.

- Nie, bo gdybyś odeszła, nie mógłbym... zrobić właśnie tego...

Umilkł i pocałował ją delikatnie, ale pewnie, jakby się spodziewał, że ta pieszczota

będzie mile widziana. Delfina przywarła do niego i rozchyliła usta, a wtedy językiem zaczął

ją drażnić, kusić i wabić.

Podczas pocałunku oboje czuli, że płoną. Po długiej, niekończącej się chwili Stephen

bardzo powoli odsunął się od żony. Usiłując zapanować nad sobą, wypuścił ją z objęć, ale

gdy się odezwał, jego głos był niski i zachrypnięty.

- Wracaj do domu, Delfino. Ja za chwilę przyjdę.

Spojrzała na niego pytająco, nieco zdziwiona nagłą zmianą nastroju.

- Jak sobie życzysz - odparła, po czym powoli ruszyła w kierunku posiadłości.

Stephen patrzył, jak odchodziła, nie odwracając się za siebie. Odetchnął głęboko

i przeniósł spojrzenie na słońce, które właśnie skrywało się za horyzontem. Westchnął

i przesunął czubkiem języka po wargach. Pocałunek Delfiny był tak podniecający i erotyczny,

jak to zapamiętał.

Nieczęsto wstydził się swoich reakcji, ale teraz doszedł do wniosku, że sam diabeł

podkusił go, by odezwał się tak ostro do żony. Nie podobało mu się, że budziła w nim

opiekuńcze uczucia. Odpowiadało mu życie, które wiódł przed pojawieniem się Delfiny. Nie

miał żadnych zobowiązań i niczego nie żałował, a przede wszystkim nie był zaangażowany

emocjonalnie.

Poczuł znajomy ból w sercu. Poprzysiągł sobie nigdy więcej nie zaufać kobiecie.

Kiedyś był zdolny do miłości, właśnie takiej, o jakiej tak żarliwie i z przekonaniem mówiła

Delfina. Nie wątpił w szczerość jej opinii i niepotrzebnie ją wyśmiewał, oceniając żonę przez

pryzmat innej kobiety.

Nowa lady Fitzwaring w niczym nie przypominała tej zdradliwej poczwary Marii.

Stephen pokręcił głową, żeby odsunąć od siebie wspomnienie pięknej, perfidnej

i wyrachowanej señority, w której zakochał się w Hiszpanii. Na samą myśl o tej kobiecie czuł

gorycz w ustach. Już dawno temu usunął ją ze swojego życia z postanowieniem, że nigdy

więcej nie popełni tego błędu i nie zaufa kobiecie.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Gdy Delfina szła do domu, w jej głowie kłębiły się rozmaite myśli. Pomimo

najszczerszych wysiłków, by trzymać Stephena na dystans, czasami czuła, że nie potrafi mu

się oprzeć. Jego nagła zmiana nastroju bardzo ją jednak wytrąciła z równowagi.

Poczuła rozczarowanie, kiedy nie zszedł na wieczerzę. Czekała na niego długo, na

próżno jednak. Urażona i świadoma, że jej mąż rankiem wyjeżdża do Portsmouth, z niechęcią

udała się na spoczynek. Liczyła na to, że noc przyniesie zapomnienie, gdyż tylko we śnie

mogła uwolnić się od bólu i dezorientacji, które jej nie opuszczały od pierwszego spotkania ze

Stephenem.

Leżała w łóżku niespełna dziesięć minut, kiedy drzwi się otworzyły. Delfina

odwróciła głowę, oślepiona nagłym blaskiem. W progu stał Stephen. W uniesionej dłoni

trzymał świecę, która rzucała rozdygotane cienie na jego twarz. Wszedł do pokoju, delikatnie

zamykając za sobą drzwi. Ubrany był w rozpiętą koszulę i czarne spodnie, które obciskały

jego muskularne nogi. Bezszelestnie zbliżył się do łóżka i nad nim pochylił, potężny

i niebezpieczny.

Serce Delfiny mocno waliło ze strachu, jednak poczuła również podniecenie. Gdy

zdumiona usiadła, jej włosy rozsypały się na ramiona, zaś na policzki wystąpiły rumieńce.

- Stephenie? - wyszeptała z wysiłkiem. - Proszę cię, wyjdź.

Zignorował jej słowa. W milczeniu postawił świecę na nocnym stoliku przy łóżku, po

czym rozebrał się do naga i wsunął pod kołdrę. Jego zapach był oszałamiający i zmysłowy,

wyczuwała w nim woń świeżego powietrza.

- Stephenie... - powtórzyła.

Nie miała pojęcia, co takiego go skłoniło do odwiedzenia jej sypialni.

- Niech cię diabli, kusicielko - mruknął szorstko. Ujął dłonie Delfiny i zajrzał jej

w oczy. - Z tymi włosami i szeroko otwartymi oczyma wyglądasz jak anioł - dodał i dotknął

wargami jej ust.

- Ale...

- Nie teraz...

Zamknął jej usta stanowczym pocałunkiem, jakby w ten sposób chciał uciszyć

protesty. Było jasne, że pożądanie wzięło górę. Oderwawszy wargi od ust Delfiny, Stephen

sięgnął do wstążek jej nocnej koszuli. Miała ciepłą i jedwabistą skórę, a od jej zapachu

zakręciło mu się w głowie.

Drżała, gdy ściągał z niej koszulę i oddychał ciężko, delektując się jej nagością. Jego

przyśpieszony oddech był największym komplementem, jaki kiedykolwiek spodziewała się

usłyszeć. Wbrew sobie jęknęła, gdy pocałował ją delikatnie w szyję poniżej ucha.

- Cicho, Delfino, mój aniele... - mruknął, przerywając na moment, aby spojrzeć w jej

wielkie oczy, w których ujrzał pożądanie. - Dobrze wiem, że pragniesz tego równie mocno,

jak ja.

Miała świadomość, co robi Stephen. Ponownie rzucał na nią urok swoimi

magnetycznymi oczami i aksamitnym głosem, przez co traciła siły i nie mogła się oprzeć.

Przywarła do niego mocniej, kiedy obsypywał pocałunkami jej czoło, szyję i policzki.

Nie protestowała, akceptując bliskość i dominację. Gdy dotknęła jego piersi, wyczuła mocne,

przyśpieszone bicie serca i jęknęła cicho. Dłońmi zaczął pieścić jej piersi. Przesuwał nimi po

żebrach i biodrach, aż dotarł do brzucha. Delfina krzyknęła, gdy jego pocałunki stały się

jeszcze bardziej zaborcze. Całkowicie poddała się namiętności, oszołomiona jej mocą.

Otoczyła rękami szyję Stephena, przytuliła się do niego i wyczuła jego męskość. Kiedy uniósł

jej biodra, posiadł ją stanowczo, bez wahania. Był wygłodniały i tak ogarnięty pożądaniem, że

nic nie mogło go powstrzymać.

Delfina dostosowała się do jego rytmu, czerpiąc wręcz bezwstydną przyjemność.

Pragnęła rozładować nieznośne napięcie, ale Stephen jej nie pozwalał, odwlekał chwilę

spełnienia, aby czuła to samo co on. Miała zamknięte oczy i oddychała ciężko, pożądliwie,

spragniona czegoś, czego nie rozumiała. Bała się to utracić i zarazem nie wiedziała, jak to

przyjąć. Potem nagle poczuła się tak, jakby ogarnęły ją płomienie, i oboje jednocześnie

szczytowali tak intensywnie, że niemal zapomnieli, kim i gdzie są.

Na ich skórze lśniła cienka warstwa potu, gdy leżeli spleceni w uścisku. Stephen

pomyślał, że poślubił cudowną kobietę.

- Zmieniłaś o mnie zdanie, skarbie? - spytał cicho, kryjąc twarz w jej pachnących

włosach.

- Co masz na myśli? - szepnęła.

- Już mnie nie nienawidzisz?

Zaśmiał się, a ona poczuła na twarzy jego ciepły oddech.

- Nigdy nie mówiłam, że cię nienawidzę, Stephenie - zauważyła.

- Więc może dzięki tym igraszkom łóżkowym polubisz mnie nieco bardziej? - spytał

z ciekawością.

- Powiem ci jutro - wyszeptała i go przytuliła. - Ranek jeszcze daleko, więc masz dużo

czasu na dowiedzenie swej wartości.

Stephen zachichotał i obrócił się, przytrzymując Delfinę w taki sposób, że usiadła

okrakiem na jego biodrach. Gdy się pochyliła, aby pocałować go w usta, dostrzegła, że z jego

twarzy znikło napięcie, zaś w oczach pojawił się łagodny blask. Nie wypowiedział ani

jednego czułego słowa, ale też wcale go nie oczekiwała. Sama również wolała milczeć

w oczekiwaniu na to, co nastąpi. Kiedy jednak przesunęła się i przytuliła policzek do jego

piersi, zareagował w jednej chwili. Poruszyła się, najpierw powoli, potem bardziej

zdecydowanie. Wreszcie kolej na jej dominację - tym razem to ona miała okazję dostarczać

rozkoszy temu enigmatycznemu mężczyźnie.

Świt jeszcze nie nastał, kiedy Stephen otworzył oczy. Płomień świecy drżał

w przeciągu, rzucając na sufit dziwne, złowróżbne cienie. Delfina leżała obok, przytulona do

jego ramienia, a jej włosy zakrywały poduszkę. Spojrzał z czułością na żonę i poczuł w sercu

ukłucie bólu.

Gdy przyszedł do sypialni Delfiny, powodowała nim żądza, teraz jednak pragnął

jedynie się o nią troszczyć. Przypomniał sobie, jak reagował na jej dotyk. Była tak szczodra

w okazywaniu uczuć, tak otwarta w pieszczotach, jak w każdej innej dziedzinie życia.

Stephen jako zdrowy mężczyzna o wrzącej krwi ulegał pokusom, ale dotąd nie

doświadczył tego, co właśnie zaczynał czuć do Delfiny. Nigdy nie otrzymał od żadnej kobiety

miłości, która by nie miała nic wspólnego z pożądaniem: ani od piastunki, ani od kurtyzan,

a już na pewno nie od Marii. W tej samej chwili uświadomił sobie, że od zawsze drzemał

w nim głód bliskości z kobietą - nie tylko fizycznej, ale również uczuciowej i duchowej.

Zakręciło mu się w głowie. Czuł się jak umierający z pragnienia człowiek, któremu

ofiarowano pierwszy łyk zimnej wody. Poprzysiągł sobie wcześniej, że nie dotknie Delfiny,

póki nie wróci z Hiszpanii, ale wystarczył pocałunek na plaży, by od razu stracił panowanie

nad sobą. Zawstydzony, z irytacją pokręcił głową. Coś musiało być z nim nie tak!

Stracił szacunek do siebie. Dał się złapać w pułapkę, całkiem jak pierwszy lepszy

młodziak, który nie potrafi zapanować nad żądzą. Z chwili na chwilę coraz lepiej uświadamiał

sobie, jak podatny jest na wpływ Delfiny. Zrozumiał, że wkrótce straci resztki panowania nad

cielesnymi apetytami i stanie się niewolnikiem tej kobiety, a to go niewątpliwie zniszczy.

Nawet nie chciał o tym myśleć. Przynajmniej nie teraz, kiedy powinien całą uwagę skupić

wyłącznie na wojnie.

Nagle jednak perspektywa powrotu do Hiszpanii straciła swój urok i wiedział, że

Delfina częściowo za to odpowiada. Postanowił zatem w żadnym razie nie zwlekać

z wyjazdem do Portsmouth, skąd miał wyruszyć do Lizbony.

Delfina obudziła się w wielkim łóżku. Otwierając oczy, zatrzepotała rzęsami, a na jej

ustach pojawił się uśmiech satysfakcji. Wyciągnęła rękę, ale jej palce natrafiły wyłącznie na

miękkie prześcieradło i brzeg materaca. Była sama, Stephen zniknął. Na wspomnienie nocy

znów poczuła pożądanie. Wciąż miała usta nabrzmiałe po pocałunkach, czuła zapach jego

skóry. Pomyślała, że Stephen na pewno zaraz wróci, uśmiechnie się do niej, a potem będą się

kochać.

Nie wrócił jednak. W końcu zaniepokojona Delfina wstała i zaczęła się ubierać.

W domu w Londynie pokojówka przyniosłaby jej śniadanie, odsunęła zasłony i przygotowała

kąpiel. W Tamarze jednak brakowało służących, więc chwilowo musiała robić wszystko

sama.

Natknąwszy się w holu na Alice, Delfina spytała o Stephena. W odpowiedzi

dziewczyna wzruszyła ramionami.

- Wyjechał, jaśnie pani - odparła. - Bardzo wcześnie.

- Wyjechał? - zdumiała się Delfina. - Niby dokąd?

- Z powrotem do Hiszpanii.

- Do Hiszpanii! - wykrzyknęła.

Poczuła się tak, jakby wymierzył jej policzek. Nie pojechał do sąsiadów ani nie wrócił

do Londynu, by odwiedzić przyjaciół, co i tak byłoby okropne. Nie! Porzucił żonę, gdy tylko

dostał od niej to, na czym mu zależało. Bez pożegnania zostawił ją całkiem samą i pojechał

do obcego kraju.

Stała w holu, nie zwracając uwagi na przeciąg i próbując opanować wzburzenie.

Zabrakło mu nawet przyzwoitości, by się pożegnać i zapewnić ją o rychłym powrocie!

- Okropny, samolubny łajdak - wymamrotała, nie mogąc znaleźć odpowiednio

dosadnych słów.

Gdyby teraz wszedł, z pewnością kusiłoby ją, żeby uderzyć go w głowę jakimś

odpowiednio ciężkim przedmiotem. Kiedy jednak trochę się uspokoiła, zmuszona była

przyznać, że Stephen nie zrobił nic złego. Przecież uprzedził ją, że wyjedzie przed świtem do

Portsmouth. W trosce o jej dobro i wygodę pragnął pozostawić ją w Londynie, gdzie

przebywałaby wraz z rodziną w oczekiwaniu na jego powrót. To ojciec Delfiny nie wyraził na

to zgody. To przez niego tkwiła teraz w zimnym, pełnym przeciągów domu, niemal sama,

jeśli nie liczyć garstki nieznajomych służących.

Wędrowała po pustych pokojach i korytarzach nowego domu, czując się bardzo

samotna i opuszczona. Nie chciała pragnąć Stephena, ale tak właśnie było i nic nie mogła na

to poradzić. Dlaczego jej to zrobił? - wciąż zadawała sobie pytanie. Czemu ją zostawił

i właściwie z jakiego powodu tak bardzo się tym faktem przejęła? Przecież nie znała go - tyle

tylko że bez niego czuła się teraz bardzo osamotniona.

Delfina postanowiła więc zrobić najodważniejszą rzecz w całym swoim krótkim

życiu, a mianowicie stawić czoło perspektywie zamieszkania na stałe w Tamarze

i skoncentrować się na chwili obecnej. Stephen był żołnierzem i nie mogła oczekiwać, że

zrezygnuje z tego dla niej, a już na pewno nie podczas wojny. Nie była jedyną kobietą, która

pozostała w kraju, podczas gdy mąż walczył z Bonapartem. W takiej sytuacji do jego powrotu

musiała jakoś sobie radzić, a potem...

Doszła do wniosku, że nad tym zastanowi się później.

Nadeszła pora, by zapomnieć o przeszłości i skupić się na najlepszych chwilach, które

życie miało jej do zaoferowania. Z tym mocnym postanowieniem skoncentrowała się na

nowych obowiązkach. Do powrotu służby musiała sama zajmować się wieloma sprawami.

I tak po wielu tygodniach, gdy każda deska podłogowa i każdy mebel były

pieczołowicie wypolerowane, Delfina w końcu poczuła się częścią Tamary. Pojawili się nowi

przyjaciele, którzy chętnie zapraszali ją tu i tam, a ona szczerze ich polubiła. Zawsze

pokazywała im spokojną i beztroską twarz pani domu, której największe zmartwienia to

wydawanie poleceń służbie, wizyty towarzyskie, przymiarki u krawcowej, a także wszelkiego

typu rozrywki i imprezy dobroczynne.

Odludna Tamara stała się dla niej bezpieczną przystanią podczas burzliwej wojny

napoleońskiej. Chociaż Delfina często pisała do męża o codziennym życiu, jego odpowiedzi

przychodziły zdecydowanie zbyt rzadko. W jednym z pierwszych nadesłanych listów prosił,

aby się na niego nie gniewała za to, że nie pisze częściej, ale pułk nieustannie zmienia miejsce

stacjonowania. Przynajmniej była pewna, że wszystko u niego w porządku i że o niej myśli.

Niestety, w krótkich wiadomościach nie padło ani jedno słowo o pożądaniu, które okazał jej

podczas ostatniej wspólnej nocy w Tamarze.

Wieczorami walczyła z samotnością, zdumiona tęsknotą za niemal nieznanym mężem.

Nie chciała wspominać rozkoszy i intensywności doznań tamtej nocy, gdyż sprawiało jej to

ból, ale im bardziej starała się nie myśleć o Stephenie, tym częściej jego obraz pojawiał się

w jej pamięci.

Po kilku tygodniach w Tamarze uświadomiła sobie, że jest w ciąży. Wieść

o zbliżających się narodzinach potomka wzbudziła entuzjazm całej służby. Gdy minął

początkowy szok, Delfina roześmiała się głośno, uradowana myślą, że urodzi dziecko

Stephena. Ciąża stała się dla niej również doskonałym pretekstem do uniknięcia wyjazdu na

śluby Rose i Fern, zapowiadanych jako niebywale wystawna, podwójna uroczystość - tak

przynajmniej wynikało z listów matki.

Tuż po urodzeniu córki świat Delfiny odzyskał radosne barwy, gdyż z miejsca

zapałała gorącym uczuciem do maleńkiego, bezbronnego niemowlęcia. Było idealne,

o miękkiej i różowej cerze, delikatnych, lekko nadąsanych ustach i oczach w kolorze nocnego

nieba. Dziewczynka wyglądała jak kopia Stephena. Delfina przepełniona była całkowitym

oddaniem i bezwarunkową miłością. Nadała córce imię Lowenna, co jak wytłumaczyła jej

Alice, po kornwalijsku oznaczało radość.

Delfina poinformowała męża o narodzinach córki, wysłała również list do rodziny. Po

dwóch tygodniach nadeszła odpowiedź od matki, nalegającej, żeby przyjechała do Londynu

z wizytą, kiedy tylko poczuje się na siłach podróżować. Nie miała nic przeciwko temu, gdyż

bardzo pragnęła zobaczyć ciotkę Celię. Od przyjazdu do Tamary otrzymała od niej wiele

listów na temat sytuacji w ochronce. Z jednego z nich dowiedziała się, że matka Maisie, Meg,

nie żyje. Niestety, ciotka nie podała żadnych szczegółowych informacji dotyczących

okoliczności tego tragicznego zdarzenia. Było jasne, że Celia martwi się o Maisie, która

musiała uporać się ze stratą matki i strachem przed Willem Kellym. Ten niebezpieczny

człowiek nieustannie kręcił się w pobliżu, usiłując porwać dziewczynkę z ochronki.

Delfina modliła się żarliwie, żeby nigdy do tego nie doszło. Bardzo pragnęła pomóc

i napisała do ciotki, proponując, że zabierze małą z sierocińca do Tamary, gdzie na pewno

znajdzie jej jakieś zajęcie.

Lowenna szybko stała się ulubienicą całego domu. Jej uśmiech był niczym promień

słońca. Dziewczynka radośnie gaworzyła i spokojnie przyjmowała hołdy otoczenia. W wieku

dziesięciu miesięcy zaczęła chodzić i mówić w swoim dziecięcym języku, i od tego czasu

chwiejnym krokiem przemierzała cały dom na krótkich, tłustych nóżkach.

Te szczęśliwe dni przyćmiewał jedynie fakt, że list, w którym Stephen pisał o radości

z narodzin córki, był ostatnią wiadomością od niego. Delfina tłumaczyła sobie, że szwankuje

poczta polowa, gdyż regimenty nieustannie się przemieszczają, lecz gdy po szesnastu

miesiącach nadal nie otrzymała żadnej wiadomości, nie mogła już ignorować niepokoju.

Zdumiewał ją lęk, który czuła na myśl o tym, że Stephenowi stała się krzywda. To było nie do

zniesienia.

Nie zdążyła dobrze poznać męża, a jednak, gdy mijały tygodnie i miesiące, już nie

wydawał się jej obcy. Nosiła jego wizerunek w sercu i czuła, że pozostanie tam na zawsze.

Przez resztę życia Stephen nie był w stanie dokładnie przypomnieć sobie, co robił

i dokąd się udał po oblężeniu Badajoz siódmego kwietnia. Zajadła batalia okazała się jedną

z najkrwawszych podczas wojny na Półwyspie Iberyjskim. Miasto okupowane przez

Francuzów zostało przejęte przez wojska sprzymierzone. Z nadejściem poranka wyszła na

jaw cała groza masakry. Zwłoki żołnierzy leżały w stosach, a krew spływała niczym rzeka.

Potem jednak nastąpiła druga rzeź. Brytyjczycy wyrwali się spod kontroli dowódców,

i, powodowani chęcią odwetu, zaczęli w odrażający sposób terroryzować hiszpańskich

mieszkańców miasta. Niewinni ludzie padli ofiarą grabieży, morderstw i gwałtów. Zabito

cztery tysiące Hiszpanów, głównie kobiety i dzieci.

Tego Stephen nie przewidział i nie miał pojęcia, jak wpłynie na niego dramat tych

ludzi. Czym innym było prowadzenie żołnierzy do bitwy i honorowa walka, czym innym

patrzenie

na

tych

samych

podkomendnych,

zorganizowanych,

odważnych,

zdyscyplinowanych i posłusznych, jak zamieniają się w bandę zdziczałych bestii i atakują

cywilów, których przecież mieli wyzwolić. Krew była wszędzie - cały świat wydawał się

skąpany we krwi.

Stephen dużo później uświadomił sobie, że wiele razy otarł się o śmierć, gdy na wpół

otępiały ze zmęczenia wędrował po ulicach Badajoz, nie zważając na ogień z muszkietów,

krzyki kobiet i dzieci ani na płonące budynki. Sam nie rozumiał, jak to możliwe, że wyszedł

z tego bez szwanku.

Po powrocie do obozu usiadł i ukrył twarz w dłoniach. Lojalny Oakley bez chwili

zwłoki stanął obok, gotów spełnić każde życzenie.

- Na litość boską, Oakley, takie rzeczy postarzają człowieka o dwadzieścia lat w kilka

minut - wychrypiał Stephen. - Kula w łeb byłaby miłosiernym uczynkiem. - Podniósł głowę

i popatrzył na adiutanta. Twarz miał umorusaną prochem strzelniczym, a usta wykrzywione

z goryczą. - Wiesz, jaki dziś dzień, Oakley? Pierwsze urodziny mojej córki. Ma rok, a ja jej

nawet nie widziałem. A teraz każdego roku w jej urodziny będę wspominał ten dzień.

Po Badajoz Stephen walczył na wzgórzach rozciągających się na południe od

Salamanki i został postrzelony w pierś. Gdyby nie troskliwa opieka Oakleya i pewnej

życzliwej Hiszpanki, z pewnością by nie przeżył.

Bitwa rozegrała się w dławiącym kurzu i koszmarnym upale. Francuskie wojska nie

zdołały już się podźwignąć po klęsce i niedobitki powlokły się przez Pireneje z powrotem do

Francji. Dzięki zwycięstwu armia Wellingtona dotarła do Madrytu, a po dwóch miesiącach

wycofała się do Portugalii, skąd Stephen wyruszył do ojczyzny.

Lord Fitzwaring stał na dziobie i ani trochę nie bał się wypaść za burtę, gdy statek

nurkował w falach wzburzonego morza. Wracał do Anglii przepełniony nie triumfalną

radością, lecz narastającym rozczarowaniem.

W całym swoim życiu przykładał wagę wyłącznie do służby w armii, to ona nadawała

sens wszystkiemu, co robił. Teraz jednak utwierdził się w przekonaniu, by osiąść w Tamarze

na stałe i wieść normalne rodzinne życie.

Zamrugał raptownie, usiłując trzeźwo myśleć. Czekała na niego młoda kobieta, którą

poślubił i której prawie wcale nie znał. Przypomniał sobie rudowłosą dziewczynę o wrogim

spojrzeniu i tę samą dziewczynę, patrzącą na niego z namiętnością tuż po tym, jak się kochali.

- Delfina. Moja żona - wyszeptał z żalem na wspomnienie nocy, kiedy wziął ją niemal

siłą w pijanym widzie.

Jego czyn doprowadził do pośpiesznego małżeństwa z kobietą, z którą dzielił łoże

tylko dwa razy. Na myśl o tym, że niedługo ją ujrzy, poczuł przypływ entuzjazmu. Wiele razy

ganił się za sposób, w jaki ją zostawił. Wykradł się w środku nocy niczym złodziej, gdyż nie

czuł się na siłach pożegnać się i po raz ostatni spojrzeć jej w oczy. Wspominał wtedy

poprzedni związek ze zdradliwą, nieczułą kobietą, który pozostawił po sobie bolesne, do dziś

niewygojone rany. Gdy patrzył na śpiącą Delfinę i cudowną grzywę jej ciemnorudych włosów

na poduszkach, dojrzał w niej coś, co poruszyło jego serce.

Widok kornwalijskiego wybrzeża na horyzoncie pokrzepił Stephena i na jego twarzy

pojawił się uśmiech. Nie mógł się doczekać, kiedy po raz pierwszy weźmie córkę na ręce.

Zastanawiał się, co też jego powrót do domu będzie oznaczał dla Delfiny. Czy powita go

z otwartymi ramionami, czy też pod jego nieobecność stała się tak niezależna, że będzie

niezadowolona?

Odetchnął głęboko i ruszył na poszukiwania Oakleya. Morze było wzburzone, wiatr

głośno świstał mu w uszach i dlatego Stephen nie usłyszał ostrzegawczych krzyków jednego

z marynarzy, przerażonego, że urwała się lina mocująca bom, który zaczął groźnie przewalać

się przez statek. Kiedy gruba kłoda drewna rąbnęła Stephena w głowę, przeszył go upiorny

ból, a on sam osunął się na pokład.

Zapadły ciemności, gdy Delfina postanowiła udać się na spoczynek. W sypialni na

piętrze ogarnęły ją jednak dziwne przeczucia, więc podeszła do okna i wyjrzała. Gałęzie

drzew, skąpane w blasku księżyca, tworzyły dziwne, poplątane cienie na ziemi. Wpatrywała

się w nie uważnie, podświadomie spodziewając się, że lada chwila coś się wydarzy. Nagle

zobaczyła dwa konie, a intuicja podpowiedziała jej, że na jednym z nich jedzie Stephen.

Unosząc suknię, zbiegła po schodach i wypadła na dziedziniec. Za nią pędziła pani

Crouch. Jeden z jeźdźców, w którym Delfina rozpoznała pana Oakleya, zsiadł z konia. Jej

spojrzenie powędrowało do drugiego mężczyzny, który siedział w siodle mocno

przygarbiony, ze zwieszoną głową. Poczuła nagły ból w piersi, serce zabiło mocniej. Zrobiło

się jej słabo, gdy uświadomiła sobie, że to Stephen. Pobiegła ku niemu, przerażona widokiem

krwi, spływającej po jego twarzy spod naprędce opatrzonej rany na głowie. Miał zamknięte

oczy, a jego śniade oblicze wydawało się śmiertelnie blade.

- Stephenie? - Nie uzyskawszy odpowiedzi, odwróciła się do równie pobladłego pana

Oakleya. - Co się z nim dzieje?

- Kilka mil stąd stracił przytomność - wyjaśnił. - Jestem zdumiony, że tak długo

utrzymał się w siodle.

- Ale... Czy jest chory? Ranny?

- Ranny.

- Jak ciężko?

- Trudno powiedzieć. Ma ranę na głowie po mocnym uderzeniu bomem na pokładzie

statku, którym wracaliśmy do Anglii. Nie stracił przytomności i pozwolił mi opatrzyć ranę.

Nie chciał robić zamieszania.

- Od dawna jedziecie?

- Zeszliśmy na ląd w Plymouth.

Delfina odwróciła się do jednego ze stajennych.

- Biegnij do wioski po doktora Jenkinsona - nakazała mu. - Niech zjawi się

natychmiast!

Potem poinstruowała dwie pokojówki, by pędziły przygotować komnatę pana, a także

gorącą wodę i ręczniki. Ulżyło jej, kiedy z domu wypadł Davy.

- Szybko - powiedziała. - Zanieś go do środka. Jeden ze stajennych zajmie się końmi.

Pan Oakley i Dave wspólnie ściągnęli Stephena i zanieśli go do łóżka w jego pokoju.

Delfina otrząsnęła się z początkowego szoku i wszystkiego doglądała. Pod

nieobecność męża nieustannie miała przed oczami jego twarz: długie rzęsy, drobne

zmarszczki w kącikach ust i czarne loki, na skroniach przetykane szronem. Zapamiętała

każdy szczegół oblicza Stephena, a teraz czuła, że mogłaby patrzeć na niego przez całe życie

i nigdy nie mieć dość.

Nagle zamrugał oczami, po czym je otworzył i znowu zamknął. To wystarczyło, by

Delfina poczuła, jak jej ciało ogarnia żar. Było jej wszystko jedno, czy ktoś to zauważył.

Spędziła tak dużo czasu z dala od męża, tak długo i bezskutecznie starała się odsunąć od

siebie uczucie do niego, że teraz powitała je z radością.

Pan Oakley rozpiął płaszcz Stephena. Ranny nadal miał zamknięte oczy, ale jęknął,

gdy adiutant go podniósł i zdjął z niego wierzchnie odzienie.

- Jak poważna jest ta rana? - spytała Delfina, nie odrywając oczu od twarzy męża. -

Proszę powiedzieć mi prawdę. Myśli pan, że on umrze?

Pan Oakley popatrzył na nią z powagą.

- Naprawdę nie znam odpowiedzi - odrzekł po chwili. - Widziałem wielu mężczyzn,

którzy po uderzeniu bomem doszli do siebie bez żadnych problemów. Mąż pani był

kilkakrotnie ranny, między innymi dostał w klatkę piersiową pod Salamanką podczas

ostatniej bitwy. Chirurg uznał obrażenie za poważne, ale na szczęście pułkownik doszedł do

siebie i wydobrzał. Obawiam się jednak, że to go osłabiło. Niemal natychmiast po tym

zrezygnował ze służby wojskowej.

Delfina wpatrywała się w niego z niedowierzaniem.

- Zrezygnował ze służby? - powtórzyła.

Pan Oakley z powagą skinął głową.

- Nie zdrowiał tak szybko, jak powinien. Całkiem jakby coś go powstrzymywało,

jakby z czymś walczył. Nie chodziło tylko o infekcję. Coraz głębiej wpadał w melancholię.

- A jaka jest pańska opinia, panie Oakley? Zna pan mojego męża lepiej niż

ktokolwiek. Skąd ta melancholia?

- Splot wielu wydarzeń - mruknął adiutant i ze znużeniem wzruszył ramionami. -

Osobiście uważam, że chodzi o to, czego świadkiem był w Badajoz. To był okropny czas

zarówno dla żołnierzy, jak i cywilów. Czas, by zajrzeć głęboko w duszę i zadać sobie pytanie,

czemu służy ta wojna. Właśnie to... a także utrata chęci do walki skłoniły go do opuszczenia

armii. Poza tym, lady Fitzwaring, wydaje mi się, że pułkownik tęsknił za domem i rodziną.

Samo to wystarczyłoby, żeby skłonić go do powrotu.

Z czułością, której nigdy nie okazywała żadnemu mężczyźnie, Delfina zajęła się

mężem, żywiąc nadzieję, że Stephen rzeczywiście pragnął wrócić do domu, do niej i dziecka.

Ostrożnie zdjęła opatrunek z rany i zmyła krew, po czym położyła chłodną, mokrą ściereczkę

na jego czole.

Była bardzo przejęta stanem męża. Nie odzyskał przytomności, a rana obficie

krwawiła. Cienka strużka krwi spływała z jego czoła na policzek aż do kącika ust, a co jakiś

czas jego twarz przeszywał spazm bólu.

Gdy pani Crouch wprowadziła doktora Jenkinsona, Delfina zerwała się z miejsca, aby

go powitać.

- Panie doktorze! - wykrzyknęła uradowana. - Jestem zobowiązana, że przybył pan tak

szybko. Mąż wymaga pilnej pomocy. Dostał cios w głowę, a rana nadal krwawi. Bardzo się

martwię, że nadal nie odzyskuje przytomności.

Doktor Jenkinson niezwłocznie przystąpił do badania.

- Nie ma pęknięcia, kości są całe - oświadczył w końcu. - Ale pękło naczynie

krwionośne.

- Co więc pan zrobi?

- Przypalę ranę i w ten sposób zapieczętuję żyłę.

- Czy pozostanie po tym blizna? - zaniepokoiła się.

- Mimo silnego ciosu rana jest niewielka. Ledwie jej dotknę, żeby nie pozostawiać

zbyt dużego oparzenia, a włosy przykryją bliznę.

Doktor Jenkinson zdjął płaszcz i wyciągnął z torby lśniące instrumenty, po czym

wybrał jeden z nich. Starannie wytarł go szmatką, na którą nalał kilka kropli płynu o ostrej

woni, i włożył instrument do małego metalowego kociołka z gorącymi węglami. Po chwili

pan Oakley i Davy przytrzymali Stephena, a medyk pewną ręką dotknął rany koniuszkiem

rozżarzonego do czerwoności metalu.

Stephen wzdrygnął się gwałtownie. Delfina zamknęła oczy i zacisnęła pięści, gdy

usłyszała jego okrzyk bólu i poczuła zapach palonej skóry oraz włosów.

- I już - powiedział doktor Jenkinson, wprawnym okiem oceniając swe dzieło. -

Naczynie zasklepione. Teraz nałożę maść i opatrzę ranę. Za kilka dni się wygoi. - Jak

powiedział, tak zrobił, po czym uniósł powieki Stephena i zbadał mu puls. Wydawał się

usatysfakcjonowany. - Niech śpi - oświadczył i włożył płaszcz. - Będzie potrzebował sił,

kiedy się ocknie.

Delfina była wdzięczna losowi za czas spędzony w ochronce. To dzięki naukom ciotki

nie była ignorantką w kwestii balsamów i medykamentów, do tego umiała się zajmować

rannymi oraz chorymi.

Pani Crouch i pan Oakley błagali ją, by poszła do siebie i odpoczęła, ale nie chciała

o tym słyszeć.

- Posiedzę przy nim - oświadczyła stanowczo. - Przygotujemy panu pokój, panie

Oakley, wydaje się pan wyczerpany. Może pan udać się na spoczynek ze świadomością, że

pułkownik jest bezpieczny.

Nie widząc potrzeby sprzeciwu, pan Oakley natychmiast ustąpił.

Delfina poprawiła kołdrę i dotknęła gorącego czoła Stephena. Spojrzała na niesforny,

czarny lok, który zawisł koło ucha i sięgał do szyi. Dotknęła go ręką i pogłaskała,

zachwycając się jego miękkością, po czym z westchnieniem usiadła koło łóżka. Wspominała,

co się wydarzyło między nimi przed jego wyjazdem. Mimo sposobu, w jaki się zeszli, oraz

pełnych złości i goryczy słów, nie mogli zwalczyć tego, co do siebie czuli. To nie była zwykła

namiętność, ale najprawdziwsze pożądanie. Na dodatek z ich związku narodziło się piękne

dziecko, które Stephen miał dopiero poznać.

A teraz nareszcie wrócił do domu.

Nagle wymamrotał coś w gorączce i zaczął rzucać głową z boku na bok. Delfina

obmyła męża zimną wodą. Zrobił się niespokojny i coś bełkotał, a ona szeptała do niego

cicho, kojąco, głaszcząc po czole, póki się nie uspokoił. Niewiele mogła zrobić, więc tylko

czekała i modliła się o to, by wkrótce odzyskał świadomość.

Nagle krzyknął ochryple, jakby coś go przeraziło, a jego długie palce zacisnęły się na

kołdrze. Delfina pochyliła głowę, próbując zrozumieć, co mówił. Na jego twarzy pojawił się

grymas bólu, oczy otworzył szeroko. Patrzył zupełnie nieprzytomnie, najwyraźniej jej nie

dostrzegając.

- Do diabła? Co mam zrobić, by usunąć cię z mej pamięci? - zapytał z bólem w głosie.

- Liczę dni, liczę miesiące - wymamrotał i zacisnął powieki.

Potem już tylko bezsensownie bełkotał. Delfina pomyślała, że ból musi mu mocno

dawać się we znaki, gdyż Stephen wyglądał, jakby bardzo cierpiał. Czujnie wsłuchiwała się

w niskie, pełne niepokoju pomruki, nieustannie przemywała czoło i robiła, co mogła, żeby go

uspokoić, jednak na niewiele się to zdało. Gdy znów zaczął mówić, coraz głośniej i coraz

bardziej nerwowo, próbowała go uspokoić i pogłaskać, ale wzdrygnął się nieoczekiwanie

i odsunął, jakby miał do czynienia z samym diabłem. Wtedy uświadomiła sobie, że tkwił

w jakimś koszmarze.

- Niech diabli porwą ciebie i twoje płoche serce! Boże drogi, Oakley, tyle krwi

i śmierci... Ta dziewka mnie oślepiła! Jej twarz jest wyryta w mojej duszy. Drwi ze mnie,

uwodzi mnie i dręczy, a im częściej ją mam, tym bardziej jej pragnę. Myślałem, że się

uwolnię i ucieknę, ale nawet mimo bitew i śmierci nie mogę przestać jej pragnąć. Brak mi

własnej woli. - Jego głos się załamał i Stephen zakrył oczy ręką. Kiedy znów się odezwał,

mówił tak cicho, że ledwie go słyszała. - Tak, Oakley, kiedy o niej myślę, myślę o miękkości,

o cieple, widzę jej błyszczące, czułe oczy. A potem zasnute gniewem, który spowodowałem.

Niech mi Bóg przebaczy... i Angelet również.

Ostatnie słowo wręcz wydyszał, a potem umilkł i opuścił rękę. Na jego twarzy

malował się smutek. Delfinie zbierało się na płacz, więc pochyliła głowę. Kim była kobieta,

o której mówił? Kobieta, przez którą tak strasznie cierpiał, która omotała go pajęczyną

i uwięziła? Kim była Angelet?

Ledwie widziała przez łzy i czuła dogłębną rozpacz. Stephen nigdy nie mówił

o kobietach, które znał przed nią, ale odniosła wrażenie, że było ich bardzo wiele.

Niemożliwe, by tak przystojny mężczyzna jak Stephen spędził tyle lat w wojsku i nie znał

kobiet. Nigdy nie uważała się za zaborczą, jednak zazdrość była niezwykle bolesna.

Zastanawiała się, jak bardzo jej mąż przywiązał się do owej Hiszpanki. Czy

tajemnicza kobieta troszczyła się o niego i nadal oczekiwała jego względów, choć dzieliły ich

setki mil, a Stephen miał żonę i dziecko?

Od tamtej nocy, gdy ją opuścił dwa lata temu, dzień po dniu czekała na wiadomości

od niego. Przez cały czas czuła obawę, że został ranny albo nawet zginął. Takiego rozwoju

sytuacji jednak nie przewidziała. Nie spodziewała się straszliwego cierpienia na myśl o jego

miłości do innej kobiety. Kobiety, którą pan Oakley nazwał kiedyś piękną señoritą.

Gdy w końcu poddała się smutkowi, łzy skapnęły na jej zaciśnięte na kolanach dłonie.

Była wdzięczna niebiosom, że Stephen spał i nie widział, jak bardzo ją zranił. Nigdy dotąd

nie znała żadnego mężczyzny tak blisko i tak intymnie. W tej chwili jednak jej uczucia

zupełnie się zmieniły. Wcześniej cieszyła się na wspólną przyszłość, teraz mogła jedynie

zazdrościć kobiecie, która zajęła miejsce w jego sercu.

Nie miała szansy zapanować nad emocjami, lecz potrafiła kontrolować siebie i swoje

zachowanie. Poprzysięgła sobie, że póki nieznana Angelet ma władzę nad sercem Stephena,

ona nie będzie dzieliła z nim łoża. Z drugiej jednak strony, Stephen był jej mężem. Jak mogła

mu odmówić? Jak miała mu się oprzeć?

Noc powoli mijała, księżyc cierpliwie przemieszczał się po niebie. Delfina odnosiła

wrażenie, że upływające godziny zlewają się ze sobą. Kiedy Stephen nieco się uspokoił

i zupełnie nie reagował na jej obecność, zwinęła się w fotelu przy łóżku i zasnęła. Potem

obudziła się i znów czuwała. Tak właśnie minęła noc.

O poranku drzwi się otworzyły i nad Delfiną stanęła pani Crouch.

- Proszę iść do pokoju i odpocząć, jaśnie pani. Na nic mu się pani nie zda, jeśli się

pani nie prześpi. Niech pani już idzie, ja go popilnuję - upierała się. - A potem niech jaśnie

pani weźmie kąpiel, ubierze się i dopiero wtedy wróci.

Delfina nawet nie miała siły się sprzeciwić. Wyczerpana poszła do swojego pokoju,

w ubraniu rozłożyła się na łóżku i natychmiast zapadła w głęboki sen.

Gdy przebudziła się po kilku godzinach, zdumiało ją, że nie czuje już przygnębiającej

rozpaczy, chociaż smutek pozostał. Próbowała zrozumieć, co się dzieje, i uświadomiła sobie,

że przez ostatnie dwa lata starała się być osobą, którą Stephen zapewne spodziewał się zastać

po powrocie. Usiłowała przewidzieć każdą jego potrzebę, robiła co w jej mocy, by był dumny

z Tamary. Desperacko chciała go zadowolić.

A teraz, kiedy się zjawił się, okazało się, że jest zakochany po uszy w innej kobiecie.

Była głupia, mając tak nierealistyczne złudzenia. Najbardziej jednak opłakiwała

bolesną utratę nadziei na miłość Stephena. Powtarzała sobie uparcie, choć nie do końca

szczerze, że kimkolwiek jest ta Hiszpanka, nie stanie jej na drodze. Stephen nie był jednak

wolny, gdyż z Delfiną wiązały go święte więzy małżeńskie.

Ta okropna sytuacja miała przynajmniej jeden pozytywny aspekt, a mianowicie

Delfina dostrzegła w sobie coś, czego nigdy wcześniej nie widziała. Jako najmłodsza córka

w bogatej rodzinie, nieustannie ignorowana przez rodziców i siostry, marzyła, by być

potrzebna, i usiłowała wypełnić pustkę w życiu działalnością dobroczynną, przede wszystkim

pracą w ochronce. Tutaj, w Tamarze, starała się robić to samo. Teraz, gdy miała nadzieję, że

wszystko ułoży się po jej myśli, nieznana Angelet ukradła jej Stephena. Delfina nie mogła

wypytywać męża o uczucie do tamtej kobiety, duma jej na to nie pozwalała. Czuła jednak, że

teraz Stephen nigdy nie odwzajemni miłości. Jak jednak miała się zachowywać? Nie

wiedziała, co przyniesie przyszłość.

Nalała lodowatą wodę do miski i zwilżyła twarz, czerpiąc siłę z przenikliwego zimna.

Powrót do Londynu nie był dobrym wyjściem. Praktycznie zerwała kontakty z rodziną, więc

musiała budować życie w Tamarze. Poślubiła Stephena i musi ponieść wszelkie

konsekwencje. Przecierając twarz, pomyślała jednak, że już nigdy nie będzie przez niego

płakać.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Stephen leżał w łóżku, z zamkniętymi oczyma, w błogim stanie zobojętnienia.

Nareszcie nie czuł bólu. Kiedy zdołał znowu uchylić powieki, przekonał się, że jest we

własnym łóżku. Pamiętał jeszcze mary senne, ale powoli odzyskiwał przytomność umysłu.

Uświadomił sobie, że jest ranny, ale nie potrafił wskazać przyczyny. Wspomniał, gdy

półprzytomny słuchał głosów wokół siebie, nie rozumiejąc jednak ani słowa. Delfina

opiekowała się nim, obmywała czoło zimną wodą. Ostrożnie uniósł dłoń i dotknął opatrunku

na głowie. Choć złociste story były zaciągnięte, światło i tak raziło jego oczy. Zamrugał kilka

razy, aż wreszcie wszystko wokoło zaczęło nabierać kształtów.

Przede wszystkim uderzyła go panująca wokoło niezwykła cisza. Wyglądało na to, że

był sam, ale nagle wyczuł czyjąś obecność, więc mimo bólu odwrócił głowę. Nie widząc

nikogo, opuścił wzrok i wtedy szerzej otworzył oczy. Zobaczył bowiem małą twarzyczkę

otoczoną czarnymi lokami.

Dziecko patrzyło na niego z ogromnym zainteresowaniem. Lowenna była bystrą

dziewczynką, kochaną i rozpieszczaną każdego dnia życia. Lubiła wszystko, co niezwykłe,

a do tego pokoju zakradła się zaciekawiona, dlaczego jej mama wciąż stąd wychodzi i wraca.

Nie mogąc oderwać spojrzenia od dziecka, Stephen leżał nieruchomo. Domyślił się,

z kim ma do czynienia. Usta dziewczynki były różowe, cera złocista, oczy zaś niebieskie.

Uniósł wzrok, gdy do pokoju weszła kobieta i stanęła za dziewczynką. Po raz

pierwszy od dwóch lat ujrzał przed sobą żonę. Miała włosy zaczesane do tyłu i była bardzo

skromnie ubrana, jednak nawet brązowa wełna nie ujmowała jej urody.

Gdy przechodziła, przez pokój zauważył, że porusza się z wrodzoną gracją. Nadal

miała w sobie łagodną niewinność, która tak silnie go do niej przyciągała. Pamiętał jednak

dobrze, że w głębi duszy jest bardzo namiętna. Wspomniał, jak klęczała na łóżku, a on

wpatrywał się w jej obfite piersi, czuł na plecach jej paznokcie, a potem słyszał jej

przepełniony ekstazą krzyk, gdy razem szczytowali.

- To musi być Lowenna - szepnął.

Nawet gdyby chciała, Delfina nie mogłaby zaprzeczyć, gdyż byli do siebie zbyt

podobni. Lowenna nawet tak samo marszczyła brwi, uśmiechała się i złościła. Z wyrazu

twarzy Stephena wywnioskowała, że nie zaskoczył go widok córki.

Teraz spokojnie ją obserwował. Nagle poczuła się zupełnie oszołomiona, nie mogła

się ruszyć, oddychać ani sformułować żadnej rozsądnej myśli. Niebieski odcień jego oczu nie

spłowiał ani odrobinę. Dwa lata ciężkiej służby w Hiszpanii przydały mu urody i teraz był

jeszcze przystojniejszy. Zapewne tkwiłaby tak jak posąg, gdyby nie poczuła, że Lowenna

ciągnie ją za sukienkę, domagając się atencji. Wzięła dziecko w ramiona i oparła na biodrze,

po czym znów popatrzyła na męża.

- Tak, Stephenie, to jest Lowenna - potwierdziła. - Twoja córka.

- Nasza córka - poprawił ją. - Do pojawienia się dziecka trzeba dwojga, Delfino. Ty

i ja ją stworzyliśmy.

Jego spojrzenie i dźwięk głosu sprawiły, że miała ochotę uciec z pokoju, jednak

jednocześnie jej zdradliwe ciało kusiło ją, by rzuciła się na łóżko. Pragnęła, by wziął ją

w ramiona i mocno przytulił. Chciała sprawić, aby kochał ją z taką namiętnością, że

zapomniałaby o wszystkim innym. Żyła dla dnia, w którym do niej powróci, teraz jednak

świadomość, że inna kobieta włada jego sercem, chroniła ją przed napływem pożądania.

Nie odrywając wzroku od dziewczynki, Stephen usiadł z trudem i skrzywił się, gdy

poczuł ostre ukłucie bólu. Podparł się poduszkami, po czym wyciągnął ramiona.

- Daj mi ją - poprosił. - Chcę potrzymać naszą córkę.

Delfina podała mu dziecko i kamień spadł jej z serca. Lowenna ufnie wtuliła się

w ramiona Stephena, a on uważał, by nie tulić jej zbyt mocno.

- Ty jesteś papa? - spytała dziewczynka.

- Tak, kochanie - odparł głosem pełnym wzruszenia.

Delikatnie ucałował jej różowy policzek, a ona zarzuciła mu rączki na szyję i mocno

go uściskała. Potem jednak zaczęła się wiercić, gdyż jako małe dziecko szybko się nudziła.

Zeskoczyła z łóżka, by pobiegać po pokoju, a Stephen patrzył na nią łagodnym wzrokiem.

W sypialni zrobiło się bardzo cicho, co w końcu zaczęło denerwować Delfinę. Po

chwili Stephen popatrzył na nią z podziwem i szacunkiem.

- Dobrze sobie poradziłaś, Delfino. Lowenna przynosi ci chwałę. Gratuluję ci odwagi,

że stawiłaś wszystkiemu czoło. Na pewno nie było ci łatwo. To, co przydarzyło ci się w ciągu

ostatnich dwóch lat, stało się za moją przyczyną, a ty ofiarowałaś mi w zamian cudowną

córkę...

Delfina patrzyła na niego w milczeniu, przepełniała ją satysfakcja. Była jednak

świadoma, jak ulotne jest to uczucie.

- Nie przeszkadza ci, że nie masz syna? - spytała.

- Mój Boże, nie. Lowenna jest idealna. - Spojrzał na dziecko z miłością i dumą.

- No cóż, cieszę się, że wreszcie się ocknąłeś - powiedziała. - Myśleliśmy, że zrobiłeś

sobie od nas wolne. Pamiętasz w ogóle, co ci się przydarzyło?

- Pamiętam jakiś cios i ból głowy, a potem już nic.

- Pan Oakley mówi, że uderzyłeś się w głowę jakimś elementem takielunku, który

poluzował się podczas sztormu.

- Długo byłem nieprzytomny?

- Dwa dni. Doktor Jenkinson jest przekonany, że w pełni dojdziesz do siebie. Pan

Oakley bardzo się o ciebie martwił. Powiedział, że niedawno byłeś ranny w Hiszpanii i że

nadal cierpisz z tego powodu. Ulży mu, kiedy się dowie, że odzyskałeś przytomność.

Stephen zmarszczył brwi i spojrzał na Delfinę zmrużonymi oczami.

- A ty, Delfino? Martwiłaś się o mnie?

Celowo nie patrzyła na niego, ale Stephen zauważył jej chłodną minę.

- Oczywiście. Martwiłabym się o każdego, kto straciłby przytomność - odparła.

- O każdego? Ale ja nie jestem każdym, Delfino. Jestem twoim mężem...

Spodziewałem się cieplejszego przyjęcia.

- Doprawdy? Szczerze mówiąc, Stephenie, dziwię się, że w ogóle mnie pamiętasz. -

Nie umiała ukryć ironii w głosie. - Tak rzadko pisałeś... Wybacz, jeśli sądziłam, że

zapomniałeś o moim istnieniu.

Stephen uśmiechnął się pod nosem.

- Chyba trudno byłoby mi zapomnieć, że mam żonę. Wybacz mi milczenie. Myślałem

o tobie niemal w każdej chwili.

- Pan Oakley poinformował mnie, że zrezygnowałeś ze służby. - Usiłowała ignorować

jego ciepły, pełen czułości wzrok.

- W rzeczy samej, nie wracam do wojska. Teraz, kiedy wojna na Półwyspie

Iberyjskim już się skończyła, odszedłem. Muszę jeszcze co prawda pozałatwiać pewne

sprawy w Londynie, jednak dni walki mam już za sobą.

- Muszę przyznać, że jestem zdumiona. Wiem przecież, jak ważne było dla ciebie

wojsko. Nie będziesz za nim tęsknił?

Stephen westchnął i usiadł nieco wygodniej.

- Rzeczywiście, armia zawsze była istotną częścią mojego życia, ale miałem mnóstwo

czasu na myślenie o przyszłości - odrzekł. - Kiedy na świecie pojawiła się Lowenna, przybyło

nam obowiązków. Postanowiłem osiąść w Tamarze razem z tobą i naszą córką. Nie wątpię, że

chętnie przekażesz mi obowiązki związane z zarządzaniem majątkiem.

Delfina zamarła.

- Mam nadzieję, że nie zaczniesz mi rozkazywać, Stephenie - powiedziała po chwili. -

Za długo byłam sama i samodzielnie podejmowałam decyzje, żeby teraz z tego rezygnować.

- Mój Boże, czy my nigdy...

Zacisnął usta i popatrzył na młodą żonę. Setki razy wyobrażał sobie ich spotkanie

i myślał o tym, co jej powie. Nic jednak nie poszło zgodnie z planem. Pragnął wyznać jej, jak

bardzo żałuje, że los zetknął ich w takich okolicznościach, ale znów wyszedł na potwora.

- Czy my nigdy co? - zapytała.

- Nieważne - uciął. - Przynajmniej będę mógł cię chronić i zdjąć z twoich barków

ciężar obowiązków związanych z zarządzaniem Tamarą.

Próbował powiedzieć to nonszalancko, żartobliwie i jednocześnie szczerze, z ujmującą

pewnością siebie, ale nie do końca mu wyszło. W tym momencie wyglądał tak, jakby nie był

w stanie ochronić nikogo, ba, jakby sam potrzebował pomocy. Wydawał się bardzo znużony,

wyczerpany i ledwie trzymał otwarte powieki. Na widok tej bezbronności wrogość Delfiny

zaczęła słabnąć.

Mimo zmęczenia Stephen z zachwytem wpatrywał się w żonę. Nie przestawał myśleć

o tym, jak ją posiądzie, rozbierze, jak dotknie jej nagiego ciała. Zadecydował już jednak, że

tym razem będzie działał powoli i ostrożnie, nie zrobi nic na siłę. Zapragnął wziąć ją za rękę,

lecz zabrakło mu odwagi. Nie chciał, by powrócił buntowniczy upór, który Delfina okazywała

w dniu ślubu.

- Nie myśl o mnie źle - powiedział cicho. - Bez wątpienia uważasz mnie za

obrzydliwego łotra, gdyż cię uwiodłem, ale przysięgam, że wtedy naprawdę nie wiedziałem,

iż mam do czynienia z szanowaną młodą damą. Byłaś tak prześliczna, że nie mogłem ci się

oprzeć. Nienawidzę siebie za to, co ci zrobiłem. Dręczą mnie koszmarne wyrzuty sumienia.

Słysząc niewątpliwą szczerość w jego głosie, Delfina pozwoliła sobie na uśmiech.

- Nigdy nie miałam cię za łotra, a poza tym to już przeszłość, Stephenie.

- W przyszłości postaram się kontrolować żądze. - Uśmiechnął się do niej łagodnie. -

Co wcale nie będzie łatwe. - Przez chwilę żadne z nich się nie odzywało, po czym Stephen

dodał: - Obiecuję, że cię nie wykorzystam. Od teraz jesteś przy mnie całkiem bezpieczna.

Delfina pomyślała, że Bóg jeden wie, jak bardzo nie chce być przy nim bezpieczna.

Kiedy odwrócił głowę, zapragnęła błagać go, by ją pocałował tak jak przed wyjazdem, zmusił

do uległości i zignorował szlachetne intencje. Mężczyzna, którego poślubiła, był libertynem -

nie dbał o życie, kochał niebezpieczeństwo. Teraz zaszła w nim wielka zmiana, zapewne ze

względu na okropności, które widział w Hiszpanii podczas wojny. Początkowo oboje

ukrywali uczucia, kłócili się i walczyli ze sobą, ale i czuli do siebie niezwykłe pożądanie.

Niestety znowu stali się sobie obcy i nie bardzo wiedzieli, co powiedzieć.

- Miło mi to słyszeć - odparła. - Długo cię nie było. Potrzebujemy czasu, by się lepiej

poznać. Powinniśmy poczekać i się przekonać, co przyniesie jutro. - Popatrzyła na niego

spokojnie. - Na razie wolę sama kłaść się spać... Wiesz, o co mi chodzi.

Stephen spojrzał na nią uważnie. Błogość, której doświadczył, gdy się obudził i oddał

erotycznym marzeniom o żonie, szybko przerodziła się w rozdrażnienie. A więc tak to sobie

zaplanowała. Nie mogłaby wyrazić się jaśniej. Nie przyszło mu do głowy, że piękna,

niewinna kusicielka, która oddała mu się, nim wyjechał do Hiszpanii, i dorównywała mu

żądzą, nie będzie już tak chętna. Otoczyła się wysokim, grubym murem, lecz ani przez

sekundę nie sądził, że nie dałby sobie z nim rady. Wiedział, że Delfina jest ciepłą i namiętną

kobietą, i nie wątpił, że trafi do jej łoża, gdy tylko tego zapragnie. Teraz jednak potwornie

bolała go głowa i czuł się słaby jak kotek.

Delfina wzięła Lowennę w ramiona i podeszła do drzwi.

- Skoro powróciłeś do żywych, każę przynieść ci jedzenie i przyślę pana Oakleya -

oznajmiła. - Będzie dbał o twoje potrzeby podczas rekonwalescencji. Masz niebywale

lojalnego adiutanta, Stephenie. Obyś to docenił. Praktycznie nie odstępował cię na krok.

Po kolejnych trzech dniach w sypialni, doprowadzony do rozpaczy nadskakiwaniem

pani Crouch i Oakleya - ale nie Delfiny, która konsekwentnie trzymała się na dystans -

Stephen postanowił wreszcie wstać z łóżka.

Gdy krążył po domu i z każdym dniem nabierał sił, Delfina patrzyła na niego z dumą

i podziwem. Choć był szczuplejszy, niż zapamiętała, wydawał się zdrowy i krzepki, a jego

ciemnoniebieskie oczy spoglądały już całkiem przytomnie.

Z chwili na chwilę więź między ojcem a córką się wzmacniała. Całkowicie

oczarowany pięknym dzieckiem, Stephen nieustannie zachwycał się Lowenną. Gdy z nią

przebywał, wydawało się, że szybciej wraca do zdrowia. Delfina często zastawała ich

śpiących razem w fotelu. Czasami ten uroczy widok doprowadzał ją do łez i idiotycznej

zazdrości, gdy żałowała, że to nie jej głowa spoczywa na piersi Stephena. Był tak łagodny

i cierpliwy, że dziewczynka nie miała najmniejszych trudności z zaakceptowaniem

nieznajomego dżentelmena w roli taty. Jednak w obecności Delfiny jego oczy zawsze miały

czujny wyraz. Byli dla siebie uprzejmi, nawet mili, oboje starali się jak najlepiej rozpocząć

wspólne życie i stworzyć bezpieczny, szczęśliwy dom dla Lowenny, choć okazało się to

niełatwe. Żadne nie wspomniało o dwóch wspólnych nocach przed wyjazdem Stephena do

Hiszpanii. Delfina nie chciała, by Stephen domyślił się, jak bardzo go pragnęła. Marzyła

o tym, by odwzajemniał jej uczucia, i nie chciała darzyć go nieszczęśliwą miłością.

Najwyraźniej jednak jego dotychczasowa czułość brała się wyłącznie z pożądania i nie kryło

się za nią nic więcej.

Dzień był piękny, a morze połyskiwało, gdy Stephen wrócił z konnej przejażdżki.

Wszedł do domu niespodziewanie i Delfina, która właśnie układała kwiaty w wazonie,

zamarła na jego widok. Przystanął w otwartych drzwiach, rzucając długi cień na podłogę

w holu. Miał na sobie czarny frak i białą koszulę oraz fular. Odniosła wrażenie, że obecność

męża rozjaśniła i ożywiła wnętrze. Teraz zdawał się pełen energii i wigoru, nie przypominał

już bezbronnego mężczyzny, który jeszcze do niedawna leżał w łóżku.

- Ładne. - Wskazał palcem złociste kwiaty.

Omal nie wybałuszył oczu ze zdumienia, kiedy Delfina niespodziewanie uśmiechnęła

się. Ubrana była w jasnoniebieską suknię, a rude włosy przewiązała ciemną wstążką. Nagle

zapragnął mocno ją przytulić. Czuł, że ból w jego sercu ustępuje, gdy ta młoda kobieta

zaczynała wypełniać pustkę, z której istnienia nawet nie zdawał sobie sprawy.

- Pomyślałam, że rozjaśnią hol - przytaknęła. - O, już.

Wsunęła ostatni kwiatek do wazonu i cofnęła się o krok, żeby podziwiać swoje dzieło.

- Gdzie Lowenna? - zapytał, rozglądając się wokół, jakby oczekiwał, że córka nagle

wyskoczy jak diabeł z pudełka.

- Drzemie.

- Mógłbym przysiąc, że ładnieje z dnia na dzień. - Uśmiechnął się szeroko. - Jest

równie śliczna jak jej mama - dodał ciepło. - Jak królewna.

Delfina poczuła, że się rumieni.

- Lowenna rzeczywiście taka jest, ale w ogóle mnie nie przypomina - odparła. - To

twoje lustrzane odbicie.

- Mam najpiękniejszą żonę i najpiękniejszą córkę w królestwie. Każdy mężczyzna by

mi zazdrościł.

Podszedł do kominka i usiadł w fotelu, wyciągając przed siebie długie nogi w butach

z wysokimi cholewami i kładąc je na osłonie paleniska. Nie spuszczał wzroku z Delfiny. Nie

mógł uwierzyć, jak dużo zdziałała w Tamarze. Rzemieślnicy odrestaurowali posiadłość.

Położyli tynki oraz farbę w wyłożonym kamiennymi płytami, średniowiecznym holu oraz

w długiej galerii, pełnej portretów przodków Stephena. Schody z rzeźbionego dębu, które od

dawna wymagały naprawy, teraz były jak nowe, podobnie zresztą jak kominy. Każdy pokój

był ciepły, komfortowy, wręcz luksusowy. W oknach wisiały piękne tkaniny, podłogi pokryto

miękkimi dywanami o żywych kolorach. Wszystkie te zabiegi nie zmieniły jednak charakteru

starego domostwa. Nawet na zewnątrz wszędzie natykał się na zmiany dowodzące, że jego

żona spędziła mnóstwo czasu na dyskusjach z ogrodnikami o pielęgnacji roślin i architekturze

krajobrazu.

- Chyba muszę ci pogratulować, Delfino - zauważył, kiedy usiadła naprzeciwko niego.

- Dokonałaś prawdziwych cudów pod moją nieobecność, a ogrodnicy przeszli samych siebie.

- Cieszę się, że aprobujesz to, co zrobiłam. Pamiętaj, że dałeś mi carte blanche na

wydatki.

- Owszem, i po przejrzeniu ksiąg muszę powiedzieć, że bardzo rozsądnie

gospodarowałaś naszymi finansami.

- A jak oceniasz dobór mebli i wyposażenia wnętrza?

- Masz doskonały gust i lubisz kolory, przynajmniej ich delikatne odcienie.

Słysząc tę dyplomatyczną odpowiedź, Delfina roześmiała się.

- Widzisz, nie jestem taka nudna, prawda? - spytała. - Wszystkie kobiety lubią kolory.

Spojrzeniem zatrzymał się na jej ustach.

- Lubię twój śmiech - mruknął. - Powinnaś częściej się śmiać.

Delfina odwróciła głowę, żeby nie dostrzegł jej rumieńców. Nie chciała, by był taki

rycerski i romantyczny, gdyż obawiała się, że mogłaby uwierzyć, iż naprawdę mu na niej

zależy. Wiedziała, że w gruncie rzeczy pragnął tylko zaciągnąć ją do łóżka i zaspokoić dzikie

żądze. Nie kochał jej, a ona nie zamierzała się oszukiwać. Czuła, że lada chwila zakocha się

w nim bez pamięci.

- Tamara od lat nie wyglądała tak dobrze - dodał.

- Dziękuję - odparła Delfina, wzruszona i uszczęśliwiona pochwałą. - Nie mogę

jednak przypisać sobie wszystkich zasług. Niczego bym nie dokonała bez pomocy pani

Crouch i Alice. Bardzo mi ulżyło, gdy powrócili inni służący. Inaczej na pewno nie

zdołalibyśmy zrobić tak dużo.

- Nie wyjechałaś do rodziców do Londynu?

- Nie, nie mogłam. Nie z małą Lowenną. A potem ciągle miałam dużo pracy. Ale... już

postanowiłam tam pojechać - wyznała.

- Kiedy?

- Za trzy tygodnie. Rodzice bardzo chcą poznać Lowennę. Pomyślałam, że pojadę,

póki drogi są przejezdne. Masz coś przeciwko temu?

- A wzięłabyś pod uwagę moje zdanie?

- Naturalnie. Przecież dopiero zjawiłeś się w domu. Doskonale bym zrozumiała,

gdybyś sprzeciwił się wyjazdowi. - Zmarszczyła brwi i spojrzała na niego pytająco. -

A sprzeciwiasz się?

- Bez obaw, Delfino, nie mam nic przeciwko temu - uspokoił ją. - To zrozumiałe, że

rodzice chcą cię zobaczyć, a także poznać wnuczkę. Sądzę, że i ty nie możesz doczekać się

wyjazdu po dwóch latach zesłania na głęboką prowincję. Mówiłem ci zresztą, że mam kilka

spraw do załatwienia w Londynie, więc z przyjemnością będę ci towarzyszył.

- Och... - Wstrzymała oddech. - Nie pomyślałam, że...

- Że pojadę razem z tobą? - Uśmiechnął się. - Oczywiście, że chcę towarzyszyć żonie.

Nawet nie miałem szansy oczarować cię przed ślubem, a teraz nadarza się idealna okazja.

Udamy się na bal lub dwa i pokażemy Lowennie miasto, choć pewnie nadal jest na to trochę

za mała. Zabiorę cię na zakupy, dostaniesz nowe suknie, materiały i klejnoty. Wszystko,

czego tylko zechcesz!

Delfina zaśmiała się, słysząc te zapewnienia.

- Na zakupy? - powtórzyła ze zdziwieniem.

- A dlaczego nie? Chyba nie można winić mężczyzny, że chce podarować żonie

klejnoty i pięknie ją ubrać?

Czekał, aż Delfina spyta: „A czy mógłbyś mi kupić...?”, ale ona tylko ponownie się

roześmiała.

- Jeśli chcesz szastać pieniędzmi w Londynie, zostawiając je u złotników i kupców,

proszę bardzo. Nie oczekuj jednak, że włożę wszystko naraz. A poza tym i tak mam już za

dużo...

- Tak, tylko że nie ja to wybierałem.

Popatrzyła na niego z udawaną urazą.

- Czy chcesz przez to powiedzieć, że mój gust ci nie odpowiada? - Pogroziła mu

palcem.

- Ależ skąd, masz doskonały gust, choć nieco zbyt praktyczny. Zauważyłem, że lubisz

brązy i szarości, a także inne niezbyt interesujące kolory. Za dużo czasu spędziłaś na

oglądaniu biednych i potrzebujących, przez co zaniedbałaś samą siebie, Delfino. Pora, żeby

ktoś cię wreszcie porozpieszczał!

- Nigdy nikt mnie nie rozpieszczał i na pewno by mi się to nie podobało - burknęła

z niesmakiem. - Nie potrzebuję klejnotów. Uważam, że są tylko na pokaz, mają manifestować

bogactwo, a dla mnie to nic nie znaczy.

- Mimo to nalegam.

- Proszę bardzo. Skoro chcesz bezmyślnie trwonić pieniądze, dlaczego miałabym to

potępiać?

- Wolisz, aby wszyscy żałowali cię, że wyszłaś za skąpca? - zapytał.

- Nie interesuje mnie aprobata obcych mi ludzi.

- Tak, w to nie wątpię. - Zaśmiał się, po czym dodał czule: - W tobie nie ma nic

zwyczajnego, wiesz?

- Mam nadzieję. Przeszkadza ci to?

- Ani odrobinę. Od razu, gdy cię ujrzałem, spodobały mi się twoje nieokiełznanie

i niezależność. Nie chciałbym, abyś się zmieniła...

Ciepły ton jego głosu sprawił, że Delfina zarumieniła się po raz kolejny.

- Na pewno nie będziesz nudził się w Londynie - powiedziała szorstko, by ukryć

zadowolenie. - Niewątpliwie jesteś bywalcem wszystkich klubów dla dżentelmenów i nieraz

uprawiałeś w nich hazard.

Stephen uśmiechnął się do niej szeroko.

- Przyznaję, że nie mam nic przeciwko sporadycznemu hazardowi. Rzeczywiście

bywałem i w przyzwoitych, i mniej przyzwoitych londyńskich domach gry. A teraz powiedz

mi, czy postanowiłaś, gdzie się zatrzymamy?

- Ja... - Zająknęła się. - Zatrzymam się u rodziców, oczywiście. Zrozumiem, jeśli

będziesz wolał inne miejsce.

- Przyznaję, że niespecjalnie podoba mi się ten pomysł. Inna rzecz, że nie chcę tak

szybko rozstawać się z tobą i z Lowenną. - Zamyślił się na chwilę. - Wyślę Oakleya, by

poszukał nam nieruchomości. Moglibyśmy mieszkać razem, a ty i tak spotykałabyś się

z rodzicami. Czy to ci odpowiada?

- Niezupełnie - odparła. - Rose i Fern też zjawią się w Londynie, a mama bardzo się

cieszy, że wszystkie zamieszkamy u niej.

Stephen długo milczał, po czym odetchnął głęboko.

- No więc trudno, będziemy musieli ją rozczarować - oświadczył. - Nadal nie podoba

mi się sposób, w jaki twój ojciec zmusił mnie do małżeństwa, i nie jestem gotów udawać

jednej wielkiej, szczęśliwej rodziny. Dlatego bądź łaskawa zarzucić ten pomysł, Delfino.

Jego słowa brzmiały rozsądnie i wypowiedział je spokojnym, cichym tonem, ale i tak

Delfina wyczuła jego zdenerwowanie.

- Wyobraź sobie, że nie mam zamiaru tego zrobić, Stephenie - powiedziała równie

spokojnie. - Skoro żywisz awersję do pobytu w domu moich rodziców, wynajmij sobie

kwaterę, lecz ja i Lowenna zatrzymamy się u nich.

Przyzwyczaiła się do podejmowania decyzji pod nieobecność męża i to władcze

podejście wyjątkowo się jej nie spodobało.

Stephen zacisnął usta. Jego oczy pociemniały i po chwili błysnął w nich gniew.

- Nic z tego - oznajmił.

Delfina brnęła jednak dalej.

- Jak chcesz dyskutować, skoro za każdym razem, kiedy wspominam rodziców, ty

przywołujesz pogróżki mojego ojca?

- Tak szybko o nich zapomniałaś?

- Owszem, nie miałam wyjścia - odparła, zdecydowana mówić prawdę. Zastanawiała

się jednocześnie, czy kiedykolwiek będzie w stanie rozmawiać z nim o ojcu w nieco mniej

napiętej atmosferze. - Nie widzisz, że ta sytuacja jest dla mnie niebywale niezręczna? Co niby

mam zrobić? Przecież to naturalne, że za pewien czas rodzice zechcą przyjechać do Tamary

i zobaczyć, jak żyje ich córka.

- Mimo że przez całe życie cię zaniedbywali? - zapytał, umyślnie chcąc ją rozdrażnić.

Delfina skinęła głową. Te wspomnienia wciąż sprawiały jej ból.

- Muszę, Stephenie. Wiem, że ty i mój ojciec nigdy się nie zaprzyjaźnicie, jednak to,

co mi uczyniłeś, też nie pomaga.

- Coś podobnego! - wycedził. - Naprawdę mnie zdumiewasz. Mówię poważnie,

Delfino. Kiedy przybędziemy do Londynu, zamieszkamy razem, i to ja zadecyduję gdzie.

Zrozumiano?

- Pytasz, czy mi rozkazujesz? - spytała Delfina złowrogim tonem.

- A co za różnica?

- Bardzo duża.

- Jestem twoim mężem i ślubowałaś mnie słuchać - przypomniał jej. - W tym

wypadku jednak proszę cię o to. Jesteś winna lojalność przede wszystkim mężowi, nie

rodzicom. Pamiętaj o tym. Poza tym to ja podejmuję decyzje. Wynajęty dom bardziej będzie

odpowiadał naszym potrzebom.

Delfina wstała i przemówiła chłodnym tonem:

- Traktujesz mnie jak jednego ze swoich podkomendnych, Stephenie. Nie ruszamy na

wojnę ani nie przygotowujemy się do bitwy. Ale niech będzie tak, jak sobie życzysz.

Natychmiast powiadomię matkę o zmianie planów.

Tamara funkcjonowała idealnie, co wielce przypadło Stephenowi do gustu. Rzadko

jednak widywał żonę. Kiedy nie pracował w gabinecie ani nie spotykał się z zarządcami,

spędzał dnie w kopalniach i objeżdżał posiadłość. Nie unikał Delfiny, bowiem nie kłócili się

już, ale napięcie nie opadło ani odrobinę.

Stephen wciąż nie próbował zbliżyć się do żony. Nie oszukiwał się myślą, że go

kochała ani że wyszłaby za niego, gdyby jej do tego nie zmuszono. Przeprosił za to, że ją

zbałamucił, lecz cóż to mogło znaczyć wobec powagi występku?

Najgorsze było to, że przed wyjazdem do Hiszpanii Stephen spędził z Delfiną

najbardziej namiętną noc życia, po czym nie starczyło mu przyzwoitości, żeby się pożegnać.

Nic dziwnego, że nie chciała widzieć go w swojej sypialni. Miał wrażenie, że z każdym

dniem spędzonym osobno niechęć Delfiny pogłębiała się, a pragnął jej coraz silniej. Kiedy

tylko ją widział, kusiło go, by wziąć ją w ramiona i zanieść do łoża. Marzył, by popatrzyła na

niego nieco łaskawszym okiem i okazała mu choć odrobinę życzliwości. Pod jego

nieobecność jednak Delfina stała się pewna siebie i samodzielna.

Nie zamierzał jednak się poddać, bo wiedział, że w końcu mu ulegnie.

Żeby poprawić żonie humor po sprzeczce o zakwaterowanie w Londynie, Stephen

zaproponował wspólną konną przejażdżkę.

Delfina już miała odmówić, ale słowa uwięzły jej w gardle, gdy lekko się uśmiechnął

i spojrzał błagalnie błękitnymi oczami. Nagle perspektywa przejażdżki po wrzosowiskach

wydała się bardzo kusząca.

- Tak, bardzo chętnie - odparła.

- Doskonale. Zjemy lunch w gospodzie „Pod Głową Saracena”, kilka mil od Penryn.

Mają tam najlepsze jedzenie po tej stronie rzeki.

Poranek był łagodny. Wiatr od morza niósł zapowiedź pięknego, letniego dnia.

Stephen podszedł, żeby pomóc Delfinie wdrapać się na siodło, a ona oparła dłonie na jego

ramionach. Mocno chwycił ją w talii i popatrzył jej w oczy.

- Nigdy nie widziałem, żebyś jeździła wierzchem - powiedział. - Dobrze sobie

radzisz?

- Tak dobrze jak większość ludzi. Sam to ocenisz.

Jechali ramię w ramię, podziwiając wiejski krajobraz. Świeży, chłodny wiatr przynosił

zapach morza. Delfina co jakiś czas zerkała na męża, podziwiając, jak jego ciało kołysze się

w rytm biegu rumaka.

Stephen także ją podziwiał. Wdzięcznie siedziała w damskim siodle i bez trudu

pokonała szeroki rów. Radziła sobie naprawdę dobrze. Nagle popędziła wierzchowca i po

chwili ze śmiechem gnała galopem po trakcie. Humor bardzo się jej poprawił i czuła się

o wiele lepiej niż w ostatnich dniach.

Po przejechaniu kilku mil Stephen zatrzymał się przy nadmorskim urwisku. Zeskoczył

z konia i pomógł żonie zsiąść.

- Przejażdżka dobrze ci zrobiła - zauważył na widok jej rumieńca i błyszczących oczu.

- Lubię jazdę wierzchem - odrzekła. - Często spaceruję tu wzdłuż wybrzeża a czasami

wybieram się w głąb lądu, na wrzosowiska.

- Dobrze, że zwiedzałaś okolice. To ważne, żeby poznać nowe miejsce zamieszkania,

zobaczyć je własnymi oczami. Ja jestem nieobiektywny, gdyż uwielbiam Kornwalię, ale nie

wątpię, że ty również się w niej zakochasz.

- To chyba już się stało - odparła, po czym przysiadła na dużej skale i uśmiechnęła się

promiennie. Ku swojemu zdumieniu uświadomiła sobie, że mówi prawdę. - Nietrudno było

zakochać się w Tamarze i w tych okolicach. Lubię ludzi, którzy tu mieszkają. Ciężko pracują,

są życzliwi, a odkąd przestałam być miejscową atrakcją, poczułam się nawet mile widziana.

- Znalazłaś już jakieś sieroty i przybłędy, którymi mogłabyś się opiekować?

Zmarszczyła brwi i spojrzała na niego.

- Wszędzie są ludzie w potrzebie. Niektóre rodziny, zwłaszcza górnicze, żyją

w przerażającej biedzie. Nadal trudno mi się pogodzić z tym, że dzieci i kobiety tak ciężko

pracują. Robię, co mogę, by ułatwić im życie.

- Och, nie wątpię w to. Ale dzieci pracujące u boku rodziców w kopalniach to tutejsza

rzeczywistość i szybko się nie zmieni.

Odwrócił się do niej plecami i powędrował na brzeg urwiska. Delfina zachmurzyła się

lekko, gdyż dostrzegła, że Stephen pogrążył się w rozmyślaniach. Prawdopodobnie chciał od

niej odpocząć. Bardzo zaskoczyło ją, że uszanował jej życzenie, by na razie sypiali osobno.

Czuła jednocześnie ulgę i złość, czego zupełnie nie rozumiała.

Patrzyła na niego uważnie. Jak na postawnego mężczyznę, poruszał się z gracją.

Ubrany był w beżowy płaszcz, jasnobrązowe spodnie i wypolerowane wysokie buty. Kiedy

uniósł rękę i potarł kark, Delfina przypomniała sobie nagle, jak zręcznie te same palce

pieściły jej ciało i jaką dawały rozkosz.

Wezbrało w niej uczucie, ale sama nie wiedziała, czy był to podziw, sympatia czy

miłość. Nie, na pewno nie, przecież nie mogłaby pokochać mężczyzny, którego serce należało

do innej. Bardzo się starała zapanować nad pragnieniem, ale bezskutecznie. Cóż, ciotka Celia

powiedziała kiedyś, że serce nie zawsze mądrze wybiera, gdy ciałem zawładną namiętności.

Ze złością odsunęła od siebie te myśli. Zachowywała się jak idiotka, fascynując się

Stephenem tylko dlatego, że był pięknym mężczyzną. Uznała, że jest głupią, pozbawioną

rozumu gąską, beznadziejnie oczarowaną kimś, kto na to nie zasługiwał.

Cóż, nie mogła zaprzeczyć, że go pożąda, podobnie jak nie mogła żałować tego, co

zrobiła. Przez krótką chwilę zaznała rozkoszy jego pocałunków, dotykała nagiego ciała.

Wcześniej jej serce i ciało oczekiwało w uśpieniu na iskrę, która roznieci ogień. Gdyby nie

Stephen, być może przez całe życie nie zaznałaby silnej namiętności. Niestety, odkąd

zasmakowała odurzającej słodyczy miłości cielesnej, była świadoma, że nie ma ona nic

wspólnego z tym, czego pragnęła najbardziej - z bliskością serc.

Przeszła kilka kroków i spojrzała na Stephena. Odkąd zaczęła pojawiać się

korespondencja z Hiszpanii, coraz częściej zatapiał się w myślach. Nigdy nie rozmawiał

o wojnie. Delfina zastanawiała się, czy milczał, gdyż tęsknił za ukochaną, czy też nie chciał

wspominać okropności wojny.

Gdy powrócił do Tamary, a Delfina ujrzała okropną, czerwoną bliznę na piersi, jej

serce ścisnęło się z bólu na myśl o cierpieniu, którego zaznał. Pan Oakley powiedział, że

Stephen był tak ciężko ranny pod Salamanką, że lekarz nie dawał mu większych szans na

przeżycie. Udało mu się dojść do siebie, ale jego umysł pozostał niespokojny.

Każdego ranka porzucał ciepło łóżka dla chłodu morza, całkiem jakby jakiś

nienazwany koszmar mógł zniknąć wyłącznie dzięki porannej kąpieli. Delfina starała się nie

myśleć o tym, co pragnął z siebie zmyć, ale te starania najwyraźniej nie skutkowały, gdyż

niepokój w jego oczach nie znikał. Zawsze pojawiał się w domu przed śniadaniem, ale

obawiała się, że pewnego poranka nie wróci. A jeśli wypłynie zbyt daleko albo da się porwać

prądowi? Wolała nie myśleć o tym, że morze mogłoby go pochłonąć, a potem wyrzucić

martwego na skały.

- O czym myślisz? - spytała cicho.

Patrzył przed siebie, jakby jej nie słyszał. Oczyma duszy widział twarze mężczyzn

rozerwanych na kawałki przez kulę armatnią albo paskudnie okaleczonych ranami.

Mężczyzn, których znał bardzo dobrze... Przyjaciół, dowódców i zwykłych żołnierzy. Kiedy

wreszcie dotarł do niego głos żony, popatrzył na nią, po czym znów utopił spojrzenie

w bezkresie morza.

- Myślałem o Hiszpanii. - Wzruszył ramionami.

- O wojnie?

Pragnęła go zapytać, czy myślał o Angelet, ale bała się. Nie była pewna, czy zniosłaby

odpowiedź.

- A niby o czym? - odparł obcesowo.

- Dlaczego nigdy nie mówisz o tym, co wydarzyło się w Hiszpanii?

Jego oczy zasnuła mgła melancholii. Delfina poczuła lęk, choć tak bardzo chciała, by

się przed nią otworzył.

Stephen nie chciał rozmawiać o Hiszpanii - o tym, dlaczego odniósł tyle ran, ani

o tym, jak pragnął umrzeć od rany pod Salamanką i od tamtej pory przeklina los, który go

oszczędził, nie będąc łaskawym dla towarzyszy broni. Wcześniej jego rozterki były

racjonalne: czy ta lub inna taktyka zadziała, jak naprawi uszkodzone uzbrojenie, jak zniesie

brak snu, niewygodę spania na mokrej ziemi oraz marszrutę o pustym żołądku z powodu

skąpych racji żywieniowych. Przy tych wszystkich codziennych niepokojach i trudach zawsze

miał pewność, że mężczyźni, dzielni na polu bitwy, nauczeni wojskowej dyscypliny, dadzą

sobie radę ze wszystkim. Jednak to, co widział w Badajoz... tę bezmyślną rzeź niewinnych,

ten straszliwy zanik ludzkich uczuć, zaszokował go i przeraził do głębi.

To jednak była przeszłość, jakby inne życie. Chciał zapomnieć o ostatnich miesiącach

w Hiszpanii, lecz nie potrafił. Wiedział, że to, czego był świadkiem, będzie go prześladowało

do końca życia.

- Nie chcę o tym mówić - wycedził przez zaciśnięte zęby, starając się mówić

pozbawionym emocji głosem. - Nie było cię tam. Nie zrozumiałabyś.

- Co za nonsens - obruszyła się. - Może gdybyś mówił, ból by ustąpił. Jestem

przekonana, że powinieneś o tym opowiedzieć. Dlaczego tak się opierasz?

- Z konieczności - odparł.

Delfina szczerze mu współczuła.

- Chciałabym, żebyś ze mną porozmawiał. Naprawdę pragnę wiedzieć, co przydarzyło

się w Hiszpanii - dodała cicho, z troską. - Jak inaczej zrozumiem?

Natychmiast w duchu przeklęła siebie i swoją niezaspokojoną ciekawość. Nigdy

jeszcze nie widziała, żeby miał taki gniew w oczach.

- Nie proszę cię o zrozumienie - burknął, po czym ściągnął brwi.

Delfina poczuła, jak ściska się jej serce, ale nie dała tego po sobie poznać.

- Wybacz. Nie powinnam być taka ciekawska - oznajmiła. - Ale skoro musisz

wyładować na kimś swoją złość i frustrację, to najlepiej na mnie, twojej żonie.

- Wybacz, Delfino. - Popatrzył na nią chłodno. - Nie chciałem cię przygnębić...

Urażona protekcjonalnym zachowaniem i zmęczona tygodniami napięcia całkiem

straciła panowanie nad sobą. Przekonana, że myślał o Hiszpance, postanowiła zachowywać

się tak, jakby nie miało to dla niej najmniejszego znaczenia.

- Nie jestem ani trochę przygnębiona - powiedziała obojętnym tonem i odsunęła się od

niego. - Pytałam tylko z uprzejmości. Chciałam być miła, ale skoro tak, daruję sobie dalsze

pytania.

- Bardzo cię o to proszę. Tak jak mówiłem, nie chcę o tym dyskutować.

- Wobec tego nie będę cię dłużej denerwowała. Coś ci jednak powiem. - Uniosła

głowę. - Z pewnością bardzo cierpiałeś w Hiszpanii, podobnie jak inni, którzy wyruszyli na

wojnę, i bardzo mi przykro z tego powodu. Nie zapominaj jednak, że to był twój wybór. Nikt

cię nie zmuszał, byś wstąpił do wojska.

Twarz Stephena pozostała bez wyrazu.

- Wiem o tym - odparł.

- Być może jesteś oficerem brytyjskiej armii i lordem, ale nie jesteś słońcem, dookoła

którego kręci się świat. Wręcz przeciwnie - dodała z wyższością w głosie.

- Z pewnością nie jestem słońcem, wokół którego ty się kręcisz, moja droga. -

Zmrużył oczy. - Gdybym nie powrócił z Hiszpanii, opłakiwałabyś moją śmierć? Myślisz, że

zdołałabyś uronić choć łzę, choć dwie? Modliłabyś się za spokój mojej duszy, czy też szybko

znalazłabyś sobie kogoś innego?

Nie mógł bardziej się mylić.

- Dość! - Głos Delfiny załamywał się od złości. - Nie miałam najmniejszego zamiaru

tak postąpić... ty... ty arogancki hipokryto. - Wzdrygnął się, ale ona tylko odetchnęła głęboko

i dodała: - Właściwie to jesteś największym egoistą, jakiego kiedykolwiek widziałam.

Zupełnie nie interesują cię uczucia innych, a do tego uważasz, że twój tytuł upoważnia cię do

takiego zachowania!

Stephen był zaskoczony tym wybuchem i poczuł się nieco zdezorientowany. Nie tylko

dlatego, że odzywała się do niego w ten sposób, ale po raz pierwszy od jego powrotu okazała

emocje. O co jej chodziło z tym hipokrytą? - zastanowił się i otworzył usta, by ją zganić za

bezczelność, ale ona zdążyła już się wrócić do konia.

- Delfino, poczekaj! - zawołał.

- A po co?

Potrząsnęła gniewnie głową, jednocześnie powtarzając sobie w duchu, że zachowuje

się idiotycznie. Po co to robiła? Dlaczego chciała go sprowokować? Nie to było jej intencją,

ale teraz nie mogła już cofnąć czasu.

- Nie musisz mi niczego opowiadać, bo niby dlaczego? Jestem tylko twoją żoną.

W końcu masz swoje życie. Daję ci słowo, że już nigdy nie zapytam cię o tę przeklętą wojnę.

Właściwie byłabym zachwycona, gdybym do końca życia nie słyszała już ani jednej

wzmianki o Hiszpanii. A teraz jedźmy już, gospoda nie może być daleko. Zgłodniałam po

przejażdżce.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Delfina siedziała już w siodle, zanim Stephen zdążył jej pomóc, i popędziła konia

ostrogami. Jechała przed mężem, ale przez cały czas czuła na sobie jego przenikliwe, gniewne

spojrzenie. Wyładowała na nim wzbierającą od dłuższego czasu irytację i choć nie doczekała

się reakcji, było jasne, że jej słowa trafiły w sedno, i to poprawiło jej humor.

Gdy zsiedli z koni przed gospodą „Pod Głową Saracena”, Stephen wciąż nie doszedł

do siebie po wybuchu żony. Miał ponure oblicze, ale zanim zdołał się do niej odezwać,

podjechał niezadaszony powóz, z którego wysiedli mężczyzna w średnim wieku i kobieta.

Byli to Christopher i Mary Fieldingowie, dobrzy znajomi Stephena z St. Austell. Delfina

spotkała się z nimi przy kilku okazjach i bardzo lubiła ich towarzystwo. Pan Fielding był

jowialnym ziemianinem i uśmiechał się ujmująco do każdej niemal kobiety, nieustannie

komplementując wygląd swoich rozmówczyń. Tym razem także nie uczynił wyjątku.

Stephen postanowił chwilowo nie myśleć o utarczce z żoną, choć nie puścił

w niepamięć jej ostrych słów. Zaśmiał się i klepnął przyjaciela w plecy, gdy wchodzili do

gospody.

- Widzę, że jesteś złotousty jak zawsze, Christopherze - odezwał się. - Obdarzaj

komplementami własną żonę, moją zostaw w spokoju. Przyjechaliśmy tutaj, żeby skorzystać

z gościnności karczmarza i coś przekąsić. Może ty i twoja pani się do nas przyłączycie?

- Z wielką przyjemnością - odparł Fielding. - Jest taki piękny dzień, że

postanowiliśmy przejechać się do Helston i wpaść do córki i jej rodziny. Aby nie sprawić im

kłopotu, doszliśmy do wniosku, że najpierw wstąpimy na posiłek.

Gospoda „Pod Głową Saracena” była szanowanym przybytkiem, który często

odwiedzali kapitanowie statków oraz kupcy z pobliskiego Falmouth. Przed budynkiem stało

kilka powozów, a kłębiący się wewnątrz tłum świadczył o tym, że interesy szły naprawdę

dobrze. Karczmarz był pogodnym jegomościem o krągłej, spalonej słońcem twarzy i szarej

brodzie, przez co bardziej przypominał wilka morskiego niż właściciela gospody.

Rozpoznawszy lorda Fitzwaring, jednego z najważniejszych dżentelmenów w okolicy,

zaprowadził całą czwórkę do spokojnej alkowy, by mieli odrobinę prywatności.

- Czy mogę zaproponować, by do posiłku uraczyli się państwo znakomitym winem

oraz brandy, sprowadzonymi z Francji? - zapytał.

- Zdumiewające, że mamy dostęp do takich luksusów, zważywszy na fakt, iż Brytania

i Francja walczą ze sobą od tylu lat - oznajmiła Delfina, sadowiąc się wygodnie obok pani

Fielding i starannie unikając spojrzenia męża.

- Tę wojnę toczą zwykli żołnierze w imieniu polityków - zauważył właściciel

gospody.

- A my, Kornwalijczycy, nigdy nie pozwolimy, by takie drobiazgi przeszkadzały nam

w handlu, prawda, karczmarzu? - Stephen mrugnął do niego porozumiewawczo.

- Na Boga, nigdy! Z korzyścią dla wszystkich.

Pani Fielding pochyliła się ku Delfinie.

- Czy widziała pani coś dziwnego w Tamarze, lady Fitzwaring? - spytała cicho. -

Chodzi mi na przykład o przemytników.

- O tak - odparła Delfina równie dyskretnie. - Niekiedy nad ranem budziły mnie

dziwne dźwięki, a gdy dyskretnie zerkałam zza zasłony, mogłam zauważyć objuczone

towarami kuce, zmierzające ku wrzosowiskom.

- I co pani wtedy robiła?

- A cóż mogłabym robić? - Wzruszyła ramionami. - Zresztą wcale nie chcę

interweniować. Odkąd przybyłam do Kornwalii, zrozumiałam, że o tym procederze nie

dyskutuje się tu otwarcie. Wieśniacy milczą jak zaklęci. Ludzie zamieszani w nielegalny

handel mają reputację bardzo brutalnych i nierozsądnie byłoby wchodzić im w paradę.

- To zasłużona reputacja - zauważył Stephen i zmrużył oczy. - Nie szanują nikogo, kto

wejdzie im w drogę, i brak im skrupułów.

- Wobec tego to dobrze, że nie wchodzę im w paradę - odrzekła lodowato. - Sądzisz,

że są aż tak bezlitośni, że skrzywdziliby dziecko? Lowenna nie skończyła jeszcze dwóch lat.

Pani Fielding pisnęła z udawanym przerażeniem i szybko zaczęła się wachlować.

Stephen uśmiechnął się pod nosem.

- Spokojnie, Mary. - Podniósł kieliszek czerwonego wina. - Moja żona raczyła

żartować, rzecz jasna. - Znowu popatrzył na Delfinę. - Zapewniam cię jednak, że

przemytników nie należy lekceważyć. Czuję się odpowiedzialny za bezpieczeństwo ludzi

żyjących na mojej ziemi, a już zwłaszcza za rodzinę. Bądź spokojna o dobro Lowenny

i o swoje.

- Miło mi to słyszeć. - Delfina popatrzyła na posługaczkę, która stawiała na środku

stołu półmiski z parującymi warzywami. - Jako łatwowierna i niemądra kobieta zastanawiam

się, jak na Boga zdołałam przetrwać ostatnie dwa lata bez mężczyzny, który by mnie chronił.

- Poradziłaś sobie znakomicie - oświadczył Stephen złowieszczo spokojnym tonem.

- A poza tym nie ma w pani nic niemądrego, moja droga - zauważył Christopher

Fielding, nakładając sobie na talerz obfitą porcję ziemniaków. - Chociaż prędzej czy później

każdy z nas popełnia jakieś głupstwo, prawda, Stephenie?

- Czyżby? - mruknął Stephen. - Jakoś sobie nie przypominam.

- Wobec tego masz bardzo kiepską pamięć - wtrąciła cicho Delfina, patrząc na

soczystą pieczeń wołową na swoim talerzu. - Albo tak ci wygodniej.

Stephen ostrożnie odstawił kieliszek na stół.

- Właściwie co masz na myśli, moja droga? - zapytał.

Delfina była zadowolona, że państwo Fieldingowie zajęli się nakładaniem warzyw na

talerze.

- Ależ nic takiego - skłamała.

Wszyscy zabrali się do jedzenia i zamiast o przemytnikach, zaczęli rozmawiać

o końcu wojny oraz sprawach z okolicy. Delfina wpatrywała się w palce Stephena zaciskające

się na nóżce kieliszka i podejrzewała, że żałował, iż to nie jej szyja.

Humor Stephena zaczął się poprawiać w miarę jedzenia i popijania wina. Gdy jedna

z posługaczek przyszła posprzątać, usiadł wygodniej na krześle i powiódł wzrokiem po ciele

dziewczyny.

W jej oczach zamigotały iskry. Odrzuciła brązowe loki, śmiało zerknęła na Stephena,

po czym wyciągnęła rękę po pusty talerz, celowo muskając dłoń arystokraty, a wtedy nóż

spadł na blat.

Stephen podniósł sztuciec i położył go na talerzach w rękach posługaczki. Nie

przestawał się uśmiechać, a kiedy spojrzał na żonę, zauważył, że marszczy brwi. Siedziała

sztywno w krześle i patrzyła na dziewczynę wyjątkowo nieprzyjaznym wzrokiem.

Gdy posługaczka zorientowała się, że Delfina gromi ją spojrzeniem, uśmiechnęła się

jeszcze zuchwalej, po czym rozkołysanym krokiem przeszła przez izbę, zostawiając po sobie

zapach taniego pachnidła.

Kiedy powróciła po puste półmiski, spojrzała prosto w oczy Stephena i bezczelnie

wydęła umalowane usta. Jej pełne piersi zachęcająco wylewały się spod rozchełstanej bluzki.

Rozluźniony i pewny siebie Stephen mrugnął do niej i zachichotał, a gdy odchodziła,

prowokacyjnie kołysząc biodrami, nie odrywał od niej wzroku.

Upokorzona Delfina z bezsilną złością patrzyła na to widowisko. Najbardziej na

świecie pragnęła pobiec za dziewczyną i wydrapać jej oczy, ale po prostu odwróciła się

i udawała, że ten incydent nie zrobił na niej najmniejszego wrażenia.

- Moje gratulacje, Stephenie. - Christopher Fielding zaśmiał się dobrodusznie. -

Oczarowałeś tę dziewkę. Co ja bym dał, żeby mieć trzydzieści lat mniej na karku!

- Proszę nie brać tego na poważnie - dodała pani Fielding z uśmiechem. - To taka gra.

Karczmarz nalega, aby te dziewczęta uszczęśliwiały klientów. Gdy wyjdziemy, posługaczki

będą uśmiechać się równie zachęcająco do innych dżentelmenów.

Stephen zerknął na Delfinę, która siedziała w milczeniu, oszołomiona bezczelnym

zachowaniem dziewczyny i wściekła na siebie za dziką zazdrość. Nigdy nie sądziła, że jest

tak zaborcza, nie miała okazji, by się o tym przekonać. Stephen był jednak jej mężem i żadnej

innej kobiecie nie wolno było tknąć go palcem.

Stephen zachichotał i pochylił się ku niej.

- Chyba powinienem był cię przestrzec przed dziewczętami w tej gospodzie -

zauważył wesoło na widok jej lodowatego spojrzenia. - Po prostu są przyjazne i nikogo nie

chcą obrazić.

Delfina zaśmiała się z wysiłkiem.

- Mój Boże, Stephenie, to naprawdę bez znaczenia - oświadczyła lekceważącym

tonem. - Sama widzę, że ta posługaczka jest przyjazna. Proszę, nie sądź choćby przez jedną

sekundę, że jestem zazdrosna o byle ladacznicę z gospody.

Poczuła, że jej policzki czerwienieją. Być może państwo Fieldingowie nie zauważyli

pełnego pogardy tonu, Stephen jednak zwrócił na niego uwagę i popatrzył na nią

z niesmakiem.

- Nie zachowuj się tak protekcjonalnie, Delfino - powiedział półgłosem. - Gdy

przypomnę sobie twoje zaangażowanie w pomoc nieszczęśliwcom w Londynie, myślę, że

akurat ty powinnaś rozumieć, jak wielce to nie przystoi.

Delfina dobrze wiedziała, że to zazdrość o natrętną dziewczynę skłoniła ją do

wygłoszenia tych słów, jednak nie miała najmniejszego zamiaru się do tego przyznać. Była

świadoma pełnych zakłopotania spojrzeń, które rzucali sobie państwo Fieldingowie, słusznie

domyślając się, że sprawy między lordem Fitzwaring i jego żoną nie układają się najlepiej.

Postanowiła się wycofać, przynajmniej chwilowo, gdyż nie chciała, aby posiłek skończył się

w tak nieprzyjemnej atmosferze.

Westchnęła demonstracyjnie.

- Masz absolutną rację, kochanie - zwróciła się do Stephena. - Niestety, tak się

niefortunnie składa, że wszystko widzę i obserwuję z uwagą. Nikt nie zaprzeczy, że młode

kobiety zatrudniane przez karczmarza są niesłychanie urodziwe. Nie wątpię, że dzięki nim

interes kwitnie, a do tego jedzenie jest tu znakomitej jakości. Prawda, droga pani Fielding? -

Odwróciła się do starszej kobiety.

Po raz pierwszy nazwała Stephena „kochaniem”, chociaż nie było w tym krztyny

uczucia i oboje o tym wiedzieli. Nadal nie mogła zrozumieć, dlaczego jej uwaga tak go

rozzłościła. Dlaczego nie bronił jej, tylko strofował przy towarzyszach posiłku? Czemu po

prostu nie wzruszył ramionami? Z jakiego powodu nie chwalił jej nieokiełznania

i niezależności, tak jak to uczynił zaledwie dzień wcześniej? Od jego powrotu nic się między

nimi nie układało, a teraz wciąż ją atakował, całkiem, jakby to ona zawiniła zaistniałej

sytuacji.

Było jasne, że pani Fielding ulżyło, iż kłopotliwa chwila minęła. Delfina odetchnęła,

gdy wstali od stołu. Pożegnawszy się z towarzyszami, wraz ze Stephenem ruszyła w stronę

koni.

- Dotąd nie byłaś tak nadęta - zauważył. - Mam nadzieję, że to nie jest cecha twojego

charakteru, którą dotąd starannie ukrywałaś.

Delfina wzięła głęboki oddech. Nadzieja, że zapomną o nieprzyjemnym incydencie,

prysła niczym bańka mydlana.

- Jak śmiesz odzywać się tak do mnie? - wycedziła. - Nie musiałeś demonstrować, jaki

jesteś ze mnie niezadowolony. Wiem, że niepotrzebnie powiedziałam to, co powiedziałam.

Jeśli chcesz wiedzieć, bardzo tego żałuję, ale naprawdę musiałeś mnie strofować przed

Fieldingami?

- Nie jestem z ciebie niezadowolony. Ja też żałuję.

Spojrzała na niego uważnie. Słońce nie świeciło już tak oślepiająco jak wcześniej, ale

wciąż nie mogła dostrzec wyrazu jego oczu.

- Żałujesz, że mnie poślubiłeś, tak? - Musiała o to spytać.

- Żałuję, że cię zraniłem.

- Odpowiedz!

- Jak mogę żałować, że cię poślubiłem, skoro dałaś mi Lowennę?

- Proszę bardzo, Stephenie, unikaj tematu... Ale niezależnie od tego, co powiesz,

wiem, że tak właśnie myślisz - oświadczyła lodowato.

Nie odpowiedział na pytanie, ale postanowiła odpuścić. Jak mógł nie żałować, że ją

poślubił, skoro stała na przeszkodzie związkowi z kobietą, której naprawdę pragnął? Jak mógł

być tak okrutny, żeby skazywać ją na życie z kimś, kto nie szanował jej uczuć i otwarcie

flirtował w jej obecności?

Nie straciła szacunku dla samej siebie tylko dlatego, że nie powiedziała mu nigdy, jak

bardzo jej na nim zależy. Dobrze, że o tym nie wiedział - wtedy upokorzenie byłoby

ostateczne.

- Zawsze byłam wobec ciebie całkowicie szczera. - Popatrzyła na niego znacząco. -

Możesz powiedzieć to samo? Niczego przede mną nie ukrywasz?

Jeśli liczyła na to, że Stephen zaniepokoi się po tych słowach, spotkał ją ogromny

zawód.

- Tu nie chodzi o mnie, Delfino - odpowiedział tylko.

- I owszem. - Zatrzęsła się ze złości. - Jak śmiesz w taki sposób spoglądać na

posługaczkę? Mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała znosić podobnego upokorzenia.

Stephen znowu na nią popatrzył.

- Nie sądziłem, że to cię w ogóle obejdzie - mruknął lekceważąco, a w oczach Delfiny

błysnęło oburzenie.

- Owszem, obeszło mnie. Doskonale rozumiem, że kiedy żołnierze są z dala od żon

przez długi czas, przytrafiają się im miłostki. Oczywiście, oczekuje się od nich dyskrecji

w tych sprawach. Kiedy jednak na oczach żony demonstrujesz zainteresowanie inną kobietą,

postępujesz w sposób upokarzający i bolesny. Nie wątpię, że jeśli powrócisz tu sam, ta

dziewka będzie czekała na ciebie z otwartymi ramionami. Przecież zawsze dostajesz, czego

chcesz, nieprawdaż?

- Zazwyczaj - odparł spokojnie Stephen. - Może dlatego, że jestem aroganckim,

nieczułym egoistą. Tak przynajmniej mi mówiono.

Delfina nie lubiła, gdy ktoś cytował jej słowa podczas kłótni. Dumnie uniosła głowę.

- Nie licz na przeprosiny - oznajmiła.

- Piekło i szatani! - warknął. - Nie chcę przeprosin. Ani myślę też zaznajamiać się

z posługaczką. Zapamiętaj sobie coś jeszcze, moja droga, dopóki mieszkasz pod moim

dachem, będziesz dzieliła ze mną łoże.

- Zmusisz mnie? - zapytała z niesmakiem. - Jak łatwo zapomniałeś o swoich

obietnicach, złożonych po powrocie z Hiszpanii. Zgodziłeś się dać mi czas.

Stephen niecierpliwie wyrzucił ręce w górę.

- Niech to diabli! Przecież cię nie zgwałcę, o ile w ogóle mógłbym coś takiego zrobić

jako twój mąż. Dostałaś wystarczająco dużo czasu.

Początkowo chciał uszanować wolę Delfiny, dopóki nie przywyknie do jego

obecności w domu, by cieszyć się później nieskrępowaną bliskością. Miał już jednak dość

czekania.

- Powiedz mi tylko jedno - dodał z frustracją. - Kim jestem dla ciebie? Zabawką?

Marionetką? Myślisz, że będę tańczył, jak mi zagrasz, po czym pójdę w odstawkę, gdy się

rozzłościsz lub znudzisz, i będę spokojnie czekał, aż ponownie najdzie cię ochota i każesz mi

siebie zabawiać? Niech cię diabli! Żadna kobieta nie będzie mną rządzić. Małżeństwo rządzi

się swoimi prawami. Przywyknij do tego!

- Nie! Dopóki nie będę gotowa - oznajmiła z uporem.

Wyraz jego oczu sprawił, że mimowolnie cofnęła się o krok.

- Owszem, dostosujesz się - oświadczył szorstko. - Jesteśmy małżeństwem od dwóch

lat. Ile czasu jeszcze ci trzeba? Uważam się za żonatego mężczyznę, nie za mnicha. Mamy

dziecko i chcę, żeby wkrótce doczekało się rodzeństwa, więc musimy wyjaśnić wszelkie

nieporozumienia i pójść dalej. Może gdybyś zechciała mi wyjaśnić...

Patrzyła na niego zimno, wciąż wściekła o flirt z posługaczką. W końcu odezwała się

beznamiętnym głosem.

- Zostałam sama na bardzo długo, Stephenie. Na tak długo, że niemal całkiem

zapomniałam, jak wygląda ojciec mojego dziecka. Wychodząc za ciebie, niewiele wiedziałam

o małżeństwie, a jeszcze mniej o macierzyństwie. Nie zdążyłam doświadczyć tego

pierwszego, a po twoim powrocie poprosiłam o jedno: żebyś dał mi czas, aż przywyknę do

ciebie. Nie ma chyba w tym nic niezwykłego. Jeśli chcesz, żebyśmy żyli w zgodzie,

powinieneś na to przystać.

- Ile czasu? - zapytał. - Miesiąc? Pół roku? Rok?

- Jesteś zły, Stephenie. Chyba powinniśmy porzucić ten temat.

- ”Zły” to nieodpowiednie określenie. „Szaleńczo wściekły” bardziej by pasowało.

Wątpię jednak, żebym kiedykolwiek umiał ignorować twoją obecność. Gdybyś chociaż nie

była taka piękna! Że też ze wszystkich kobiet w Londynie Oakley musiał wybrać właśnie

ciebie. Dziewicę. Ba, królową dziewic, zasiadającą na tronie i otoczoną morzem czystości!

- Przeklinaj dziewice, jeśli chcesz, ale wziąłeś mnie bez skrupułów, kiedy pod ręką nie

było nikogo innego - warknęła.

Odwróciła się, chcąc odejść, lecz natychmiast Stephen chwycił ją za rękę. Odwrócił

do siebie i położył dłonie na jej ramionach, boleśnie wbijając palce. Jego twarz wykrzywiona

była złością.

- Ostrzegam cię, Delfino - zaczął. - Jesteś moją żoną. Źle cię potraktowałem, to

prawda, więc zemścij się wreszcie, skoro musisz, ale skończ z tym i przestań do tego wracać.

Kusisz mnie i prowokujesz za każdym razem, gdy na ciebie spojrzę, a potem odmawiasz mi

małżeńskich praw.

Z chwili na chwilę była coraz bardziej wściekła. Wyrwała się z uścisku i spiorunowała

Stephena wzrokiem.

- Skoro czujesz się taki skrzywdzony, może powinieneś wrócić do dawnych

zwyczajów i poszukać sobie miłostki na ulicy - syknęła bez lęku. - Zainteresowałeś się mną,

bo byłam pod ręką. Czego oczekujesz, Stephenie? Że będę pokornie czekać, a kiedy

pstrykniesz palcami, wskoczę ci do łóżka niczym dobrze wyszkolona nierządnica? Myślisz,

że spędzę życie na spełnianiu twoich zachcianek, kiedy akurat będziesz się nudził bez żadnej

innej kobiety pod ręką?

Stephen ze złością przeczesał włosy palcami.

- Zaczynam podejrzewać, że lubisz się ze mną droczyć, bo robisz to lepiej niż

ktokolwiek inny. - Zmarszczył brwi, jakby nagle coś mu przyszło do głowy. - Chyba się mnie

nie boisz, prawda, Delfino?

- Nie - odrzekła. - To zwykła ostrożność. Jestem samodzielną kobietą i mam swoją

dumę.

Stephen patrzył, gdy odchodziła, podziwiając jej grację, i poczuł znajome

podniecenie. Pomyślał, że dłużej nie zniesie tego narzuconego celibatu.

Nie od razu ruszył za nią. Słowa Delfiny wprawiły go w osłupienie. Czyżby naprawdę

sugerowała, żeby z dala od domu zaspokajał żądzę? - zastanawiał się. Dlaczego więc czuła się

zraniona, gdy publicznie adorował inną kobietę? Ni w ząb nie mógł ogarnąć kobiecej logiki,

więc tylko pokręcił głową. Nie przewidział, że po powrocie do Tamary przyjdzie mu się

zmierzyć z lodowym murem, którym otoczyła się jego żona. Jeśli jednak sądziła, że będzie

w nieskończoność trzymać go na dystans, była w błędzie. Ze względu na długie rozstanie

szanował dotąd jej prośbę i nie tknął jej nawet palcem. Tyle tylko, że wciąż była jego żoną,

a on nie zamierzał do końca swoich dni żyć we wstrzemięźliwości.

Jechali do domu w nerwowym milczeniu. Delfina powtarzała sobie, że to bez

znaczenia, że gdy brali ślub, nie łączyła ich miłość. Dlaczego jednak tak cierpiała na samą

myśl o tym, jak Stephen całuje tamtą kobietę? Czemu myśl o tym, jak kochał się z inną,

wypełniała ją taką rozpaczą, że pragnęła umrzeć?

Dom, który wynajął dla nich pan Oakley na czas pobytu w Londynie, należał do sir

Johna Kiligrew, wdowca, piastującego ważne stanowisko w Kompanii Wschodnioindyjskiej

i obecnie przebywającego w Indiach. Ulokowany w samym sercu Mayfair budynek był

całkiem biały, jego wnętrze zaś urządzono z przepychem odzwierciedlającym gust sir Johna.

W posesji roiło się od służby.

Kiedy przybyli na miejsce, zapadł już zmrok. Delfina położyła śpiącą Lowennę do

łóżka w pokoju dziecięcym, ulokowała jej nianię tuż obok, a że była zbyt zmęczona, by

cokolwiek zjeść, postanowiła od razu udać się na spoczynek.

Stephen wyszedł do jednego z wytwornych klubów dla dżentelmenów przy St. James.

Bywał tam często podczas pobytu w Londynie. Wypił z przyjaciółmi kilka kolejek brandy

i zagrał w karty, po czym powrócił do samotnego łóżka.

Od tamtego dnia w gospodzie małżonkowie byli sobie niemal obcy. Dopiero podczas

podróży do Londynu napięta atmosfera między nimi nieco zelżała i Delfina doszła do

wniosku, że jeśli oboje postarają się być dla siebie uprzejmi, jakoś zniosą najbliższe dni - pod

warunkiem że Stephen nie będzie usiłował się do niej zbliżyć. Nie ufała swemu ciału w jego

obecności i właśnie to leżało u podstaw jej oporu.

Dzień po przybyciu Delfina zabrała Lowennę na popołudniową wizytę u dziadków.

Zupełnie zaskoczyła ją ich radość z jej przybycia. Łagodnie przyjęli też wyjaśnienie, że

Stephen pojechał do Woolwich w sprawach wojskowych i wróci następnego dnia.

Rose urodziła syna Thomasa, który miał teraz trzy miesiące, a Fern dopiero

spodziewała się dziecka. Obie siostry wyglądały kwitnąco i jak zwykle nieustannie paplały

o niczym. Lowenna natychmiast zapragnęła obejrzeć pokój dziecięcy, w którym jak dotąd

wychowały się dwa pokolenia Cameronów, więc niania Thomasa ją tam zaprowadziła. Gdy

zniknęły, Delfina zapytała Fern, czy podoba jej się życie w Hertfordshire. Bliźniaczka

z miejsca zaczęła się zachwycać cudownym domem i jego luksusami, a także wielką

posiadłością, należącą do męża, wicehrabiego Falkener.

Delfina została mu przedstawiona jeszcze przed własnym ślubem. Jej zdaniem

wicehrabia był słabym, niezbyt interesującym, choć miłym osobnikiem o złocistych lokach

i rumianych policzkach. Było jasne, że Fern okręciła go sobie wokół palca, tak że spełniał

każde jej życzenie. Godził się na to bez szemrania, jeśli tylko wolno mu było strzelać, łowić

ryby i polować, jak często tego zapragnie.

Gdy wróciły do domu, podekscytowana Lowenna trajkotała o wszystkich zabawkach,

którymi mogła się bawić w pokoju dziecięcym i o ślicznym bobasie, śpiącym w kołysce.

Delfina zaś w pewnym momencie zaczęła się zastanawiać, czy zamieniłaby swojego

żywiołowego, fascynującego i niewiarygodnie przystojnego męża na młodego, poczciwego

hrabiego, za którego wyszła Fern.

Nigdy! - powiedziała pod nosem. Mimo nieznośnego napięcia, które zapanowało

między nią a Stephenem, nie zamieniłaby go na innego mężczyznę. Owszem, był

skomplikowanym, silnym człowiekiem, który rzadko okazywał uczucia, ale musiała szczerze

przyznać, że nie znała go zbyt dobrze. Wtedy w gospodzie kochał się z nią z taką pasją, że na

pewno niczego nie udawał, nie była jednak aż tak naiwna, by wierzyć, że żywił do niej

głębsze uczucie. Przecież nie wiedział, kim była, nie znał jej i najwyraźniej nadal nie miał

ochoty poznać.

Czuła jednak, że bez Stephena jej życie stałoby się puste. Choć przed jego wyjazdem

spędzili ze sobą bardzo mało czasu i tak z trudem pogodziła się z rozstaniem. Nie wiedziała,

jak przebrnie przez nadchodzące dni, ale musiała znaleźć na to sposób. Stephen obudził

w niej coś, co dotąd pozostawało w głębokim uśpieniu. Mimo gorzkich słów wiedziała, że

nadal jej pragnął. Bardzo chciała zapomnieć o zazdrości o nieznaną kobietę, ustąpić i paść mu

w ramiona. Była zmęczona niby życiem, które wiodła, i czuła, że jeśli to małżeństwo ma być

szczęśliwe i trwałe, musi coś z tym zrobić. Postanowiła sprawić, by zapragnął jej bardziej niż

tamtej Hiszpanki; by zapomniał o niej i już nie chciał do niej powrócić.

Następny dzień upłynął pod znakiem spełniania zachcianek Lowenny. Delfina już

spała, gdy zjawił się Stephen, więc spotkali się dopiero rankiem w holu, kiedy on powrócił

z porannej przejażdżki po parku, a ona wychodziła. Powóz, który miał ją zawieźć do

ochronki, już czekał.

Zaskoczona jego widokiem, zamarła.

- Stephenie, już wróciłeś? - zapytała niemądrze.

Popatrzył na nią, spodziewając się niechęci i wyższości, które mu ostatnio okazywała.

Od razu zauważył przygarbione ramiona i smutek w oczach. Chciał zapytać, o co chodzi, ale

po chwili wyprostowała się i uniosła głowę.

- Jak widzisz - odpowiedział tylko.

Wszedł do holu, rzucił cylinder na stół i ściągnął płaszcz, po czym poruszył

ramionami, by je rozluźnić. Delfina nie mogła oderwać spojrzenia od jego wspaniałej

sylwetki.

- Czy... dobrze się bawiłeś podczas przejażdżki? - zapytała.

- Owszem, chociaż bez wahania zamieniłbym Londyn na krajobrazy i urwiska

Kornwalii. Dzień jest ładny, powinnaś wyjść z domu.

- Bardzo chętnie.

Popatrzył na jej skromniejszą niż zwykle suknię i kapelusz na starannie uczesanych

włosach.

- Wychodzisz? - Zmrużył oczy.

- Tak, właśnie...

- Tak? - przerwał jej ostro. - Jeśli zamierzasz odwiedzić rodziców, powinienem się

przebrać i ci towarzyszyć. Prędzej czy później będę musiał stawić czoło twojemu ojcu.

- Nie zamierzałam odwiedzać dziś rodziców. Byłam u nich, gdy pojechałeś do

Woolwich, a ponownie zajrzę do nich jutro. Pomyślałam, że zobaczę się z ciotką Celią -

powiedziała z wahaniem.

Nie od razu skojarzył prawdziwy powód spotkania z ciotką.

- Szkoda - mruknął. - Sądziłem, że udamy się na zakupy, a może nawet zabierzemy

Lowennę na piknik do Hampstead Heath. Byłoby miło, gdyby nasza trójka wybrała się

dokądś razem.

Delfinie zrobiło się ciepło na sercu na myśl o tym, że chciał spędzić trochę czasu z nią

i z Lowenną. Uśmiechnęła się szeroko.

- Bardzo chętnie. Myślę, że mogę też mówić w imieniu naszej córki. Warto urządzić

piknik, nim zrobi się zimno. - Popatrzyła na Stephena, który uśmiechał się lekko, gdyż po raz

pierwszy pozwoliła mu zrobić coś dla siebie.

W końcu stawił czoło problemowi, którego nie mógł dłużej ignorować: jego

pożądanie ani trochę nie osłabło. Przez dwa lata Delfina walczyła, aby uczynić z Tamary

prawdziwy dom, urodziła mu także dziecko. W zamian za to chętnie zrobiłby coś dla niej,

obsypał ją wszystkim, co najlepsze; co chciałaby mieć. Postanowił nawet, że odwiedzi jej

rodziców i postara się zapomnieć o niechęci do lorda Cameron.

Jednak w tej chwili nie podobał mu się wyraz twarzy żony. Wydawała się

zniecierpliwiona i zdenerwowana.

- Co się stało, Delfino? - zaniepokoił się. - Znów powiedziałem coś nie tak?

W jego głosie pobrzmiewało rozczarowanie. Akurat wtedy, gdy myślał, że wszystko

się ułoży, znowu okazywała mu niechęć, a on nie rozumiał dlaczego. Ruszył więc nerwowo

ku schodom.

- Nie, tylko...

Zatrzymał się i odwrócił do niej.

- Tylko co? - Nagle na jego twarzy pojawiła się podejrzliwość. - Wspomniałaś, że

idziesz do ciotki? Czy to nie jest przypadkiem ta sama ciotka Celia, która prowadzi ochronkę?

Delfina westchnęła ciężko. Pomyślała, że zaraz zabroni jej odwiedzić dzieci.

Pocieszyła się jednak myślą, że być może zbyt surowo go ocenia. Dotąd przecież Stephen nie

miał nic przeciwko jej działalności dobroczynnej.

- No cóż, ta sama - przyznała. - Pomyślałam sobie, że sprawdzę, jak wszystko się

układa.

- A dlaczego nie zaprosisz ciotki tutaj? Wtedy mogłaby opowiedzieć ci o tym, co się

dzieje w przytułku, a jednocześnie zobaczyć Lowennę. Przecież przyjechaliśmy do Londynu

zaledwie na kilka dni. Chciałbym, żebyśmy większość tego czasu spędzili wspólnie, jak

rodzina. Dam odpowiednio wysoki datek na ochronkę, jeśli to cię uspokoi, ale raczej nie jest

to odpowiednia chwila, byś tam pracowała przed powrotem do Kornwalii.

- Proszę, nie zabraniaj mi iść. Nie zamierzam spędzić tam zbyt dużo czasu. Może

urządzimy piknik tego popołudnia? Jeśli chcesz, poproszę gospodynię, żeby przygotowała dla

nas koszyk piknikowy. - Powiedziała to niemal błagalnie, w nadziei, że nie będzie się z nią

kłócił.

Kiedy patrzyła na niego z niemą prośbą w oczach, poczuł przypływ opiekuńczej

czułości. Marzył tylko o tym, żeby ją przytulić, i było mu wszystko jedno, czego chciała.

Pragnął, aby zawsze tak na niego spoglądała, lecz jednocześnie doszedł do wniosku, że nie da

się tak łatwo oczarować.

Podszedł bliżej do Delfiny i popatrzył na nią ponuro.

- A jeżeli zabronię ci tam iść? - zapytał.

Zamarła, a z jej oczu zniknęła cała słodycz.

- Mam nadzieję, że tego nie zrobisz - odparła sztywno.

- A to dlaczego?

- Dlatego, że musiałabym okazać ci nieposłuszeństwo - powiedziała spokojnie, patrząc

mu prosto w oczy. Wiedziała, że straciłaby cały szacunek do siebie, gdyby ustąpiła. - Nie dam

się zastraszyć, Stephenie.

- Wcale nie zamierzam cię zastraszać, wręcz przeciwnie.

- Miło mi to słyszeć. - Szybko włożyła rękawiczki i poprawiła czepek. - Zupełnie nie

rozumiem twoich obiekcji.

- Nie powiedziałem, że mam obiekcje.

To prawda, przyznała w duchu.

- Wobec tego obiecuję, że wrócę szybko. Będzie mi towarzyszył lokaj, a także

woźnica, więc nie grozi mi żadne niebezpieczeństwo, jeżeli tym się martwisz.

Wiedząc, jak dużo to dla niej znaczy, i nie chcąc jej niczego zabraniać, skinął głową,

choć nie był zachwycony. Nie mógł zapomnieć o nieszczęściu, które ją spotkało z jego

własnych rąk ostatnim razem, kiedy była w pobliżu Water Lane.

Opuściwszy bezpieczne i tłoczne Covent Garden, powóz wjechał w ciemny labirynt

wąskich uliczek i alejek. Znajomy smród z rynsztoków w tym dziwnym mrocznym świecie

był przytłaczający i odnowił najgłębsze lęki Delfiny. Znowu poczuła zapach biedy, okropny

i nieznośny.

Alejka prowadziła do nieco bardziej gościnnej Water Lane. Woźnica sprawnie

manewrował między powozami, zwierzętami i pieszymi. Gdy mijali gospodę „Pod Modrym

Niedźwiedziem”, Delfina z niechęcią spojrzała na budynek, w którym straciła dziewictwo. Na

wspomnienie swojego zachowania oblała się rumieńcem, bo to właśnie wstyd z powodu owej

rozwiązłości kazał jej unikać Stephena, odkąd wrócił z Hiszpanii.

Gdy powóz zatrzymał się u stóp stromych schodków prowadzących do drzwi

ochronki, wysiadła i popatrzyła na lokaja.

- To nie zajmie długo - zapowiedziała.

Wyraźnie nie był zachwycony, że jego pani kazała się wieźć do miejsca pełnego

łotrzyków najgorszego autoramentu.

Delfina przystanęła, rozejrzała się wokoło, zanim weszła na schodki, i szeroko

otworzyła oczy na widok opartego o ścianę przytułku mężczyzny. Miał kapelusz nasunięty

nisko na twarz, więc nie mogła rozpoznać jego rysów, ale w sylwetce dostrzegła coś

znajomego. Nagle ogarnęły ją złe przeczucia. Jakby wyczuwając na sobie jej badawcze

spojrzenie, mężczyzna podniósł głowę. Ich oczy się spotkały, a dreszcz przebiegł jej po

plecach.

Mężczyzna oderwał się od ściany i zatoczył. Po chwili stanął przed nią, przesunął

kapelusz na tył głowy i bezczelnie się uśmiechnął. Delfina była pewna, że rozkoszował się tą

chwilą.

- Proszę, proszę - powiedział szyderczo. - Znowu się spotykamy. Czy to nie panna

Cameron? A może raczej lady Fitzwaring? Wielka dama! Przyszła kłuć żebraków w oczy

swoim bogactwem. Dawnośmy się nie widzieli.

- Za szybko się spotkaliśmy, Willu Kelly - odparła wrogo.

Odwróciła się, by go wyminąć, ale zagrodził jej drogę. Patrzył na nią z bezczelnym

podziwem, potoczył spojrzeniem po całym ciele i zatrzymał się na piersiach. Poczuła mdłości.

Bała się tego odrażającego człowieka, jednak gniew stłumił te uczucia.

- Usuń mi się z drogi - warknęła.

- Bardzo chętnie... za buziaka tych ślicznych usteczek!

- Prędzej pocałowałabym jadowitego węża. Z drogi, powiedziałam!

Kątem oka Kelly zauważył, że lokaj idzie w ich kierunku, więc z ociąganiem się

odsunął. Delfina minęła go, uniosła nieco suknię i weszła do ochronki.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Życie w przytułku toczyło się jak dawniej. Jedyną różnicę stanowiło to, że teraz było

tu więcej dzieci - chudych, przygarbionych i bladych z niedożywienia. Patrzyły na Delfinę

z ciekawością i bardzo się wzruszyła, gdy kilkoro dzieci ją rozpoznało.

Nie mogła nie zauważyć, jak zmęczona się wydawała ciocia Celia, gdy zeszła po

schodach, niosąc na rękach małe dziecko, które przekazała jednej z dziewczynek. Na jej

twarzy troski wyżłobiły siateczkę nowych zmarszczek.

- Moja droga Delfino. - Z szerokim uśmiechem wyciągnęła przed siebie ręce. -

Naprawdę bardzo się cieszę, że cię widzę.

- A ja bardzo się cieszę, że tu jestem.

- Tak ślicznie wyglądasz. - Ciotka przyjrzała się jej z aprobatą. - Małżeńskie życie

i macierzyństwo ci służą.

- Tak... Choć Stephen dopiero niedawno wrócił z Hiszpanii, jak zresztą wiesz.

Lowenna, nasza córka, to prawdziwy skarb. Musisz koniecznie nas odwiedzić.

- Tak właśnie zrobię, obiecuję.

Delfina westchnęła i rozejrzała się wokół.

- Tyle czasu minęło od mojego wyjazdu, ciociu Celio, ale nieustannie myślę o tobie...

was. Jak się miewasz?

- Cóż, to i owo mi dolega - odparła starsza pani, łagodnie przeganiając dwóch

chłopców ze swojej drogi. - Ale całkiem dobrze się czuję. W ochronce nic się nie zmieniło,

poza tym, że jest nas więcej. Wiele z porzuconych dzieci choruje albo było bardzo źle

traktowanych. Pracy nam nie brak.

- Bardzo chciałabym pomóc - westchnęła Delfina. - Niestety, Kornwalia leży daleko,

a ja wkrótce wyjeżdżam z Londynu.

- Nie zaprzątaj sobie tym głowy, moja droga, jakoś dajemy sobie radę. Jest mnóstwo

rąk do pomocy, chociaż drżę na samą myśl, co się stanie, kiedy zabraknie nam miejsca.

Przecież te biedne istotki są całkowicie od nas zależne, nie mają nikogo. Szkoły dobroczynne

przyjmą część z nich, są też inne ochronki, ale tak naprawdę potrzeba nam większego domu.

Odkąd wyjechałaś, nieustannie o tym myślę. Apeluję o wsparcie do wszystkich...

- Czy znalazłaś już coś odpowiedniego? - zainteresowała się Delfina.

- O tak, miejsce jest idealne. To stara szkoła dla chłopców w Islington. Pomieściłaby

się tam cała nasza ochronka i dużo więcej dzieci. Do szkoły należy też trochę ziemi, co

oznacza, że moglibyśmy trzymać zwierzęta i uprawiać własne warzywa, ale posesja kosztuje

bardzo dużo... Dość już o tym, nie przyszłaś wysłuchiwać moich skarg. Chodź zobaczyć się

z Maisie. Nie może się ciebie doczekać, odkąd dowiedziała się, że przyjeżdżasz do Londynu.

- Ciociu Celio... - Delfina odciągnęła ciotkę na bok, żeby nikt ich nie podsłuchał. -

Widziałam, że pod domem kręci się Will Kelly. Nadal chce zabrać Maisie?

- Ach, ten paskudny lubieżnik! Oddałabym wszystko, żeby konstable zabrali go

wreszcie i wsadzili do paki. Ani na moment nie mogę spuścić Maisie z oka. Śpi w pokoju

opiekunek, na wypadek gdyby wdarł się tu i próbował zabrać ją siłą. To taka kochana

dziewczynka, wiesz? Bardzo nam pomaga. Nie wiem, jak długo uda mi się ją chronić... Will

Kelly przychodzi codziennie.

Delfina odwróciła wzrok. Biorąc pod uwagę czas, jaki Maisie spędziła z matką

w lupanarze pani Cox, pewnie widziała tam niejedno, ale nie znaczyło to przecież, że musi

skończyć tak samo.

- Nie dopuszczę do tego, by skończyła jak jej matka - dodała Celia.

- Ależ, kochana ciociu, przecież mogę zabrać ją ze sobą. Niech wróci ze mną do

Kornwalii. To tak daleko, że Kelly na pewno jej tam nie dopadnie.

- Naprawdę byś to zrobiła? - Celia spojrzała na nią z nadzieją. - Sądziłam, że masz

pełne ręce roboty, odkąd na świecie pojawiła się Lowenna.

- Jeśli Maisie zechce zostawić Londyn, zawsze będzie mile widziana w Tamarze.

- Och, kochana, nie masz pojęcia, jaki ciężar zdjęłaś mi z barków!

Delfina uśmiechnęła się, ale po chwili posmutniała.

- Ciociu Celio, jak zmarła Meg? - zapytała niepewnym głosem.

- Spadła ze schodów i skręciła kark. Moim zdaniem ktoś ją zepchnął, ale nie sposób to

udowodnić. Konstable mają ważniejsze rzeczy do roboty niż prowadzenie śledztwa w sprawie

śmierci ladacznicy.

- Pewnie masz rację, ale biedna Meg zasługiwała na lepszy los. Nie sądzisz, że za jej

śmiercią stoi Will Kelly?

Ciotka Celia popatrzyła na nią ponuro.

- Owszem, tak właśnie sądzę - przytaknęła. - Dręczył Meg dniem i nocą, żeby

odebrała Maisie z sierocińca i przeniosła do pani Cox. Naturalnie, nie chciała o tym słyszeć. -

Znużona Celia westchnęła i pokręciła głową. - Wątpię, czy kiedykolwiek poznamy prawdę.

Możemy tylko chronić Maisie. Chodź, pójdziemy do niej.

Na widok dziewczynki Delfina od razu zrozumiała, jak bardzo śmierć matki nią

wstrząsnęła. Była smutna i zamknięta w sobie. Na widok ukochanej „cioci”, za którą bardzo

tęskniła, uśmiechnęła się jednak. Choć miała na sobie bezkształtną, poprzecieraną sukienkę

z wełny, łatwo było dostrzec, że rośnie na prawdziwą piękność. Miała nieodparty urok. Nic

dziwnego, że Will Kelly tak się na nią zawziął.

Delfina uścisnęła ją mocno.

- Jak się miewasz, kochanie? - zapytała. - Myślałam o tobie.

- Wszystko w porządku, panienko.

- Niech na ciebie popatrzę. Ależ wyrosłaś! Niedługo będziesz równie wysoka jak ja.

- Mam już dwanaście lat i potrafię pisać. Nie tylko swoje nazwisko - oznajmiła Maisie

z dumą.

Delfina uśmiechnęła się.

- W to nie wątpię. Jesteś bardzo mądra - zapewniła ją. - Rozmawiałam z ciocią

i zastanawiałam się, co byś powiedziała na pracę dla mnie.

Maisie szeroko otworzyła oczy.

- W panienki domu?

- Tak, w Kornwalii. To śliczny dom, nad morzem. Co ty na to? - Popatrzyła

niepewnie. - Podobałoby ci się to?

- O tak, panienko - potwierdziła gorliwie. - Na pewno.

- Wobec tego możesz jechać ze mną już teraz. Na razie jeszcze nie wrócimy do

Kornwalii, ale do tego czasu na pewno znajdziemy ci jakieś zajęcie.

- Jesteś absolutnie pewna, moja droga? - spytała Celia, gdy uradowana Maisie

odbiegła w podskokach.

- Całkowicie - zapewniła ją. - Kiedy ostatni raz widziałam Meg, przyrzekłam, że jeżeli

cokolwiek jej się stanie, zajmę się Maisie. Czuję się za nią odpowiedzialna.

- A twój mąż? Cóż on sobie pomyśli?

Doskonale wiedziała, jak Stephen zareaguje, ale nie dbała o to w tej chwili.

- Niewątpliwie wpadnie w szał... - Wzruszyła ramionami. - Ale zawsze wspominał

z uznaniem o mojej pracy... Poradzę sobie.

Kiedy wróciły do domu, jedna z pokojówek przygotowała dla Maisie pokój, pomogła

w kąpieli i znalazła dla niej nowy strój. Nadeszło wczesne popołudnie. Delfina czekała

u siebie na powrót Stephena. Czas zdawał się niemiłosiernie dłużyć, a z każdą minutą była

bardziej zdenerwowana, bo musiała pójść do jego sypialni. Nagle usłyszała kroki. Odczekała

chwilę, wyszła z pokoju, niepewna, w jakim nastroju go zastanie, i zapukała.

Na jej widok Stephen uśmiechnął się triumfalnie.

W Tamarze natłok obowiązków ułatwiał mu walkę z pożądaniem i frustracją, ale

w Londynie nie miał wielu zajęć. Tłumiona żądza rozdrażniała go do tego stopnia, że jadał

wyłącznie w gospodzie albo z przyjaciółmi w klubie.

Nie chciał już jednak unikać żony. Pragnął, aby znowu mu zaufała i dzieliła z nim

łoże.

- Co za niespodzianka - powitał ją, zdejmując frak. - Odwiedziłaś mój pokój. Co cię

sprowadza? Jeśli wolno wiedzieć, rzecz jasna. Nie będę sobie pochlebiał myśląc, że się za

mną stęskniłaś.

- Byłam dzisiaj w ochronce - przyznała Delfina, obawiając się spojrzeć mu w oczy.

- Tak właśnie myślałem - powiedział obojętnym tonem i wziął do ręki stosik

zapieczętowanych listów, które dostarczono rano. - Opowiedz mi o tym, a potem się

przebierz, jeśli nadal pragniesz udać się do Hampstead.

- O tak, bardzo chętnie. Ale... Przyprowadziłam do domu jedną z dziewcząt

z przytułku. Pomyślałam, że mogłaby pojechać z nami do Tamary. Znajdę jej jakieś zajęcie.

Stephen podszedł do okna, całkowicie pochłonięty jednym z listów.

- Hm - mruknął. - Z Hiszpanii. - Otworzył list i zaczął czytać. - Ile ma lat? - spytał po

dłuższej chwili.

- Zaledwie dwanaście. Jest bardzo młoda, wiem... ale ma kłopoty. - Delfina patrzyła

na niego niepewnie. Wiedziała, że powinna była zapytać o zdanie męża, zanim przygarnęła

Maisie. Nie wiedziała jednak, jak inaczej mogłaby pomóc i obronić ją przed Willem Kellym.

Stephen powoli odwrócił się do niej. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji.

- A któż to taki? - spytał.

- Maisie. Opowiadałam ci o niej. Bardzo się do niej przywiązałam, kiedy pracowałam

w przytułku. Nie jest tam teraz bezpieczna.

Stephen wyprostował się i odłożył list.

- Maisie z przytułku? - powtórzył. - Pamiętam. To właśnie z jej powodu poszłaś do

burdelu tamtej nocy, prawda. Jej matka jest nierządnicą.

- To nie przesądza o jej losie! - wykrzyknęła Delfina i dodała ciszej: - Jak możesz

potępiać dziecko za przewinienia matki...

- Wcale jej nie potępiam.

- Proszę, Stephenie... Pozwól jej zostać. Nie chcesz chyba, żeby wylądowała na ulicy?

Wciąż miał beznamiętny wyraz twarzy.

- Oczywiście, że nie chcę. A nie mogłaby zostać pokojówką? - odrzekł. - Pokojówki

zawsze znajdą zajęcie.

- Dwunastolatka, bez wprawy? - zapytała. - Na ulicach Londynu codziennie porywają

dziewczynki, by je wykorzystać i zamknąć w burdelach. Matka Maisie nie żyje, biedactwo

nie ma już nikogo. W posiadłości znajdzie się dla niej zajęcie. - Westchnęła ciężko. -

Posłuchaj, Stephenie, obiecałam jej matce, że jeżeli coś się jej stanie, zajmę się małą. Muszę

dotrzymać obietnicy.

- Oczywiście, że powinnaś. Ale idę o zakład, że wkrótce zlitujesz się nad kolejną

sierotą. Ani się obejrzę, a będziemy musieli opiekować się całą zagrają londyńskich przybłęd!

- Chodzi tylko o Maisie. Nie obiecywałam niczego innym dziewczętom. Jeśli jej nie

zabiorę, Will Kelly położy na niej swoje brudne łapska. Też ci o nim wspominałam, ale

pewnie nie pamiętasz...

- Szczerze mówiąc, pamiętam. Twoja troska o dziewczynkę jest godna pochwały.

Oparł się o ramę okienną i wsunął ręce do kieszeni. Musiał przyznać, że znacznie

bardziej interesowała go żona niż to, co miała do powiedzenia. W duchu liczył dni od

powrotu z Hiszpanii, dni, w których Delfina trzymała się z dala od niego. Zauważył zmiany,

jakie spowodowało w niej macierzyństwo. Nie była już czarującą, niewinną istotą, którą

zostawił. Ta przemiana jednocześnie go denerwowała i zachwycała. Przepiękna, skromnie

ubrana

kobieta

z oczami

płonącymi wewnętrznym żarem mogłaby błyszczeć

w najwspanialszych domach Anglii. Gdy podeszła nieco bliżej, poczuł delikatny zapach jej

perfum, a wtedy pomyślał, że musi ją mieć.

- Bardzo zmienna z ciebie kobieta, Delfino. - Uśmiechnął się do niej.

W jej oczach błysnęło oburzenie.

- Zmienna? - powtórzyła z niedowierzaniem.

Stephen zacisnął wargi, żeby się nie roześmiać. Nie mógł oderwać oczu od gładkiej

skóry na szyi żony.

- Chodzi mi o to, że w jednej chwili jesteś łagodną, troskliwą matką, a w następnej

zmieniasz się w lwicę - wyjaśnił.

Wytrącona z równowagi Delfina zauważyła dziwny wyraz jego oczu, ale myślała

wyłącznie o tym, jak znakomicie się prezentował w ciemnych spodniach i białej koszuli.

- Jeśli rzeczywiście tak jest, to dlatego, że naprawdę zależy mi na tym, co robię -

oznajmiła. - Zapewniam cię, że Maisie nie będzie sprawiała kłopotów. Naprawdę grozi jej

poważne niebezpieczeństwo. Świetnie sobie radzi z opieką nad małymi dziećmi w ochronce,

a ciotka Celia nauczyła ją nawet podstaw czytania i pisania.

- Tym bardziej się dziwię, że ciotka Celia chce się z nią rozstać. Może przyjęłaby ją

jakaś szkoła?

- Will Kelly od razu odnalazłby małą i ją porwał. Och, proszę cię, Stephenie - błagała.

- Pozwól jej jechać z nami do Tamary. Zarobi na swoje utrzymanie, to ci mogę obiecać.

Maisie jest dobrą dziewczynką, niezależnie od zawodu matki. Bardzo mi na niej zależy, Meg

również na niej zależało. Myśl o porzuceniu Maisie jest dla mnie równie straszna, jak myśl

o porzuceniu własnego dziecka. Nie każ mi jej odprawiać. Muszę się nią zająć i przysięgam

ci, że nie będzie sprawiała kłopotów.

- A jeśli ten Will Kelly pojedzie za nami? Co wtedy? Pomyślałaś o tym?

- I owszem - odparła żarliwie. Jej serce tłukło się w piersi, gdy pochyliła się ku

mężowi, demonstrując piękny dekolt. Przez chwilę Stephen był zauroczony, do tego stopnia,

że bryczesy zaczęły uwierać go w kroku. - Musimy mu się przeciwstawić - ciągnęła, zupełnie

nieświadoma jego cierpień. - Wiesz, dlaczego ten człowiek chce Maisie. Setki obrzydliwych,

zdeprawowanych mężczyzn zapłaciłyby mu za nią fortunę. Stephenie, to przecież dziecko!

Daj jej szansę. - Gdy nadal milczał, dodała: - Mam nadzieję, że naprawdę nie każesz mi

odprowadzić jej do przytułku. To złamałoby mi serce.

Stephen zawahał się, niepewny, co odpowiedzieć, podczas gdy Delfina czekała

z nadzieją w sercu. Tak bardzo pragnął wziąć ją w ramiona i wykrzyczeć, jak jej pożąda!

Chciał wyznać, że nie widzi świata poza nią i gdyby tylko zadeklarowała, że pragnie go tak

bardzo jak on jej, mogłaby sprowadzić pod ich dach wszystkie dzieci z ochronki.

- Niewątpliwie nakarmiłaś ją i wykąpałaś, przyodziałaś w nowy strój i usunęłaś wszy

z jej włosów, tak?

- Owszem, została wykąpana, ale nie miała żadnych wszy - odparła po chwili Delfina.

- Stephenie, musisz pozwolić jej zostać.

- Na litość boską! - Był wyraźnie poruszony jej przejęciem. - Czy powiedziałem, że

tego nie zrobię?

- Więc mi pomóż. Will Kelly to najbardziej bezwzględny i niebezpieczny człowiek,

jakiego znam. Uwodzi i deprawuje... gwałci... kobiety, których zapragnie. A teraz pragnie

właśnie Maisie. Dziecko!

- Może nie tylko z wyglądu przypomina mu swoją matkę - powiedział Stephen, nim

zdążył się zastanowić, i w tej samej chwili poczuł się jak dureń. - Wybacz. - Postąpił o krok

ku Delfinie. - To była bardzo niemądra uwaga.

Spiorunowała go wzrokiem, nawet nie próbując ukrywać wściekłości.

- Nie dopuszczę do tego, by Maisie została kurwą - wycedziła.

Stephen się skrzywił. Słowo, którego użyła, zabrzmiało zbyt ostro w ustach tak czystej

kobiety. Delfina nie była dziewicą, o czym dobrze wiedział, ale nigdy nie oddała się nikomu

poza nim. Teraz stała nieruchomo niczym posąg, z taką pogardą na twarzy, że miał ochotę

rzucić się jej do stóp i błagać o wybaczenie.

- Zdumiewasz mnie - wycedziła. - Powinieneś się wstydzić tak niechrześcijańskiego

podejścia. Nie przypuszczałam, że potrafisz być brutalny i niewrażliwy.

Stephen wyraźnie pobladł. Jej słowa były niczym strzały przeszywające serce.

- Masz prawo tak myśleć - przyznał. - Tylko że...

- I owszem, mam prawo - przerwała mu w gniewie. Błędnie sądziła, że pragnął

odesłać Maisie, chociaż w rzeczywistości nie miał takiego zamiaru. - Jestem przerażona

i głęboko zaszokowana twoim zachowaniem. Z jakiegoś powodu brałam cię za innego

człowieka. Każę ochmistrzyni chwilowo przydzielić Maisie do pracy w kuchni. Do czasu

naszego wyjazdu do Tamary pozostanie pod opieką kucharki. Gdy będzie na tyle dorosła, by

samodzielnie stanowić o swojej przyszłości, zrobi, co zechce, ale do tego czasu jestem za nią

tak samo odpowiedzialna, jak za Lowennę.

Delfina dygotała z wściekłości, a Stephen poczuł, że jeszcze bardziej jej pożąda.

Chciał zedrzeć z niej ubranie, rzucić ją na łóżko i poddać swej woli. Była cudowna w swej

furii, jednak wojsko nauczyło go dyscypliny i samokontroli.

- Mylisz się - powiedział. - Lowenna to nasza odpowiedzialność.

- A Maisie moja.

Nie dała mu okazji do odpowiedzi, gdyż bez słowa odwróciła się na pięcie i wyszła

z pokoju.

Stephen słyszał stukot jej kroków, a potem zapadła cisza. Kręcąc głową, popatrzył na

list z Hiszpanii - list, który już zupełnie go nie interesował.

Doszedł do wniosku, że da żonie chwilę na ochłonięcie, zanim porozmawia z nią

ponownie, i podszedł do okna. Uwaga o podobieństwie Maisie do matki była niemądra. Sam

nie rozumiał, dlaczego powiedział coś równie niestosownego, ale nic już nie mógł na to

poradzić. Zwykle nie bywał tak niewrażliwy.

Patrzył pustym wzrokiem na cichą ulicę i wciąż nie mógł uwierzyć, że Delfina

naprawdę sądziła, że odprawiłby to bezbronne dziecko.

Nagle zauważył jakiś ruch pod rozłożystym bukiem po drugiej stronie ulicy.

Zaciekawiony, nie spuszczał oka z tamtego miejsca. Po chwili wyłoniła się sylwetka

mężczyzny, który poruszył się ukradkowo, a na sobie miał kolorowe, prostackie ubranie,

całkowicie nie na miejscu w centrum Mayfair. Wyglądał na to, że obserwował dom.

Stephen uświadomił sobie ze zdumieniem, że pojawienie się tego mężczyzny nie

może być przypadkiem i że prawdopodobnie jest to Will Kelly. Śledził Delfinę w drodze

z ochronki. Miała rację, rzeczywiście był mocno zbudowany, z grzywą potarganych, jasnych

włosów pod źle dopasowanym kapeluszem.

Nagle problem Maisie stał się także problemem Stephena. Delfina miała rację.

Dziewczynkę należało chronić. Stephen zaczekał, aż mężczyzna zniknie za rogiem, a potem

odwrócił się.

Teraz miał ważniejsze rzeczy do załatwienia. Musiał uspokoić rozgniewaną żonę

i trochę się pokajać, skoro pragnął się z nią pogodzić.

Pół godziny później Delfina nadal gotowała się ze złości, ale jeszcze bardziej

przejmował ją list z Hiszpanii. Ponownie owładnęła nią zazdrość o nieznaną kobietę.

Siedziała przy toaletce, upinając włosy szpilkami, kiedy rozległo się pukanie do drzwi.

Wiedziała, że to Stephen, więc zaprosiła go do środka. Gdy wszedł, uniosła głowę

i popatrzyła na niego dumnie. Przyzwyczaił się już do tego spojrzenia. W pokoju była obecna

także pokojówka, ale nawet nie rzucił na nią okiem. Przez cały czas wpatrywał się w żonę.

- Czy twój humor nieco się poprawił? - zapytał, unosząc brew.

Jego pozorny spokój połączony z arogancją doprowadzał ją do szału. Dopiero po

dłuższej chwili zdołała się opanować.

- Tak - odparła.

Usatysfakcjonowany Stephen podszedł do niej bliżej, a Delfina zadrżała, częściowo

z obawy o cel jego wizyty, a częściowo z ulgi, że najwyraźniej nadal mu na niej zależało. Gdy

stanął tuż obok, poczuła szaleńcze pożądanie.

- Cóż takiego masz mi do powiedzenia? - spytała zimno, próbując nad sobą

zapanować.

- Wyjdź, proszę. - Popatrzył na pokojówkę, która dygnęła z szacunkiem, po czym

opuściła pokój.

- Czego chcesz, Stephenie? - ponowiła pytanie. - Zamierzasz mnie przeprosić, czy

potępić za sprowadzenie Maisie? Jeśli tak, oszczędź mi, proszę, reprymendy i odejdź.

- Wcale cię nie potępiam. Jestem od tego bardzo daleki i wytłumaczyłbym ci to,

gdybyś tylko dała mi dojść do głosu. Powinniśmy o czymś porozmawiać.

- O czymś porozmawiać? - zapytała, patrząc na niego z powątpiewaniem.

- Tak. Zanim znowu wyciągniesz pochopne wnioski

Delfina zmrużyła oczy i wstała od toaletki.

- Pochopne? Wszystko, co robię, w kwestii Maisie, dobrze sobie przemyślałam.

Wiedz, że postanowiłam nie dopuścić, by wpadła w łapska tego parszywego Willa Kelly’ego

na długo przed wyjazdem do Kornwalii. Nie oskarżaj mnie więc o pochopność.

- Wybacz mi. Proszę... - szepnął.

To zbiło ją z tropu.

- Mówisz szczerze?

- Całkowicie.

- Dlaczego miałabym ci wierzyć? - Bała się okazać słabość. - Skąd mam wiedzieć, że

to nie jest kłamstwo?

- Mówię prawdę - zapewnił ją. - Dobrze zrobiłaś, zabierając dziewczynkę, a to, co

powiedziałem, było niesłuszne i nieczułe z mojej strony. Nie życzę takiego losu żadnemu

dziecku. Przepraszam cię, Delfino. Jestem gruboskórnym prostakiem. Maisie może zostać,

jeśli tego pragniesz. Właściwie możesz wypełnić cały dom sierotami, o ile cię to uszczęśliwi.

Delfina poczuła, jak przepełnia ją wdzięczność.

- Dziękuję, Stephenie - szepnęła. - Nie mogłabym zostawić Maisie.

- Nie pozwolę jednak, byś całkowicie skupiła się na dziewczynce - powiedział

rozsądnie. - Masz dobre serce i szczodrą naturę. Nie potrafisz odwrócić się od

potrzebujących, za co cię podziwiam. Co zatem mam zrobić, aby zasłużyć na twoją uwagę?

Mam udać się do ochronki na Water Lane i oświadczyć, że jestem sierotą?

Delfina nie zdołała powstrzymać uśmiechu.

- Na to jesteś trochę zbyt przerośnięty - zauważyła. - Nawet nie wpuszczą cię do

środka. Chyba że... - Popatrzyła na niego chytrze. - Przyjdziesz tam, żeby obdarować ich

hojnym datkiem.

- Zrobię coś więcej - zadeklarował. - Kupię dzieciom w ochronce nowy budynek, o ile

wybaczysz mi, że cię tak zmartwiłem. Powtarzam jednak, że nie miałem zamiaru wyrzucać

Maisie na ulicę.

Wpatrywała się w niego, dostrzegając łagodność w ciemnoniebieskich oczach

i zastanawiając się, czy dobrze słyszy.

- Mówisz poważnie? Naprawdę chcesz kupić nowy budynek? - upewniła się. -

Zrobiłbyś to dla mnie?

- W rzeczy samej.

- Ale dlaczego?

- Bo stać mnie i wiem, że to cię uszczęśliwi.

- Nie chcę, żebyś to robił tylko dlatego. Chcę, żebyś to zrobił dla dzieci. Ciotka Celia

będzie przeszczęśliwa! - Uśmiechnęła się szeroko. - Ochronka na Water Lane jest

przepełniona, a ciocia od dawna bezskutecznie próbuje zebrać fundusze na większy dom.

- Jestem świadomy sytuacji.

Zaskoczona Delfina patrzyła na niego w milczeniu.

- Ale... jak to? - wydusiła z siebie po chwili.

Stanął tuż przed nią, uśmiechając się szeroko.

- Albowiem, moja droga żono, sam zainteresowałem się stanem ochronki na Water

Lane. Jak widzisz, nie jestem aż tak bezduszny, jak sądzisz. Ale jeżeli załatwię tę sprawę,

musisz obiecać, że koniec z tą przesadną dobroczynnością. Nie będziesz przygarniać żadnych

sierotek. Czy to jasne?

- Tak, Stephenie. Dziękuję.

- W Kornwalii też jest mnóstwo podrzutków i biedaków, którymi należy się zająć -

zauważył. - Myślę, że docenią twój czas, tak samo jak londyńczycy.

Delfina nie mogła powiedzieć ani słowa, tak bardzo się wzruszyła. Pragnęła zarzucić

mężowi ręce na szyję i okazać mu wdzięczność, ale coś nakazało jej się powstrzymać.

Później, dużo później, gdy myślała o tamtej chwili, uświadomiła sobie, że właśnie wtedy

naprawdę zaczęła go kochać.

Uśmiechnęła się do Stephena i uświadomiła sobie, że od dawna nie czuła się tak

dobrze. Teraz, gdy miała dowód jego hojności wobec zupełnie obcych ludzi, w jej sercu

znowu odżyła nadzieja. Reszta dnia rysowała się w znacznie weselszych kolorach.

- Maisie może pojechać z nami do Kornwalii - powiedział Stephen. - Do tego czasu

jednak musi pozostać w domu. Miałaś rację co do Willa Kelly’ego. Wcześniej jakiś

nieciekawy typ o potarganych, jasnych włosach obserwował dom. Czy pasuje do twojego

opisu?

Delfina poczuła niepokój.

- Tak, to pewnie on - potwierdziła. - Nadal jest w pobliżu?

- Nie, odszedł, ale spodziewam się, że wróci. Tacy ludzie są bardzo uparci. Nie

kłopocz się tym jednak, rozmawiałem już ze służbą. Wszyscy będą mieli go na oku. Maisie

jest całkiem bezpieczna.

- Wobec tego pójdę i sprawdzę...

Chwycił ją za ramię, gdy ruszyła do drzwi.

- Nie, Delfino - powiedział. - Maisie znajduje się pod dobrą opieką. Oakley się nią

zajął i zapewniam cię, że bardzo poważnie traktuje swoje obowiązki.

Do jej oczu napłynęły łzy wdzięczności.

- Wobec tego mam pewność, że jest bezpieczna. Dziękuję ci - powiedziała szczerze. -

Maisie miała kiepskie życie, odkąd matka przywiozła ją do Londynu. Do tego śmierć Meg

okropnie na nią wpłynęła. Teraz niewątpliwie czeka ją lepsza przyszłość.

Rysy Stephena złagodniały, gdy popatrzył na żonę.

- Widziałem, jak dobrze zajmujesz się naszą córką, więc nie zdumiewa mnie, że

starasz się pomóc bezdomnej sierocie, której potrzeba miłości. Jesteś uosobieniem dobroci,

moje kochanie.

Te czułe słowa chwyciły Delfinę za serce. Bardzo pragnęła, by były prawdziwe, ale

jednocześnie złościła się na siebie za to, że zadowala się okruchami.

- Przypomnę ci te słowa, jeśli kiedyś zdenerwujesz się na Lowennę - oznajmiła.

Na jego ustach pojawił się wesoły uśmiech.

- Może nie mam twoich godnych podziwu przymiotów, ale nigdy o nich nie zapomnę.

- Spojrzeniem przeniósł się na jej piersi. - Nigdy też nie zapomnę tych cudownych

momentów, kiedy się poznawaliśmy. - Na widok rumieńca uśmiechnął się szeroko. - Czy

teraz, po raz pierwszy odkąd znaleźliśmy się w Londynie, możemy zapomnieć o Maisie

i o ochronce? Bardzo się cieszę, że to cię uszczęśliwia, ale pora spędzić trochę czasu razem.

Mieliśmy jechać na piknik do Hampstead Heath, pamiętasz? Koszyk jest gotowy, a powóz już

czeka.

Delfina zawahała się, lecz po chwili doszła do wniosku, że warto będzie spędzić

trochę czasu jako rodzina i nareszcie porozmawiać o niczym.

Uśmiechnęła się promiennie.

- Wobec tego brakuje nam tylko Lowenny - zauważyła. - Zaraz po nią pójdę.

Popołudnie było piękne, drzewa połyskiwały w słońcu miedzianozłotymi barwami

jesieni. Gdy wsiedli do dwukółki ciągniętej przez siwka, Delfina poczuła, jak jej napięcie

nareszcie ustępuje. Słońce świeciło prosto na nich, więc Stephen podniósł skórzany dach, aby

mogli podróżować w cieniu. Rozentuzjazmowana Lowenna siedziała między nimi w białej

koronkowej sukni z jaskrawoczerwoną kokardą i w czepku, a kosz piknikowy był mocno

przypasany do tyłu powozu.

Stephen powoził dwukółką tak dobrze, że zdawał się płynąć po ulicy, gdy

w spokojnym tempie opuszczali miasto.

Delfina włożyła na tę okazję suknię z delikatnego muślinu koloru kości słoniowej,

a do tego dopasowany kapelusik z białymi piórkami.

Gdyby byli sami, Stephen zapomniałby o ostrożności i popędził konia, choćby tylko

po to, by usłyszeć udawany okrzyk przerażenia żony i zobaczyć, jak jej piękne oczy otwierają

się szeroko i błyszczą z zachwytu.

Kiedy dotarli do Hampstead Heath, które było popularnym miejscem odpoczynku

londyńczyków, z dala od wyziewów miasta, postanowili usiąść w cieniu wielkiego dębu tuż

nad stawem. Stephen niósł duży kosz, Delfina zaś pilnowała rozradowanej Lowenny.

Rozłożyli na trawie koc, usiedli i przyglądali się córce, która natychmiast zaczęła zrywać

stokrotki. Mieli piękny widok na staw i byli zupełnie sami.

- Jakie to śliczne miejsce - zauważyła.

Zrzuciła kapelusz, wystawiła twarz do słońca i zamknęła oczy.

- To prawda - przytaknął Stephen. - Zastanawiałem się, czy nie zabrać cię do ogrodów

Vauxhall po drugiej stronie rzeki, ale pomyślałem, że Lowennie bardziej przypadną do gustu

wiejskie okolice.

- Tu jest znacznie ładniej niż w Vauxhall i nie ma tłumów. - Delfina odetchnęła

głęboko czystym powietrzem. - Poza tym masz rację, Heath ma bardziej wiejski charakter.

Stephen uśmiechnął się szeroko.

- Ostrożnie, kochanie. Jeszcze trochę, a moja wyobraźnia skupi się na typowo

wiejskich rozkoszach.

- Co masz na myśli? - zainteresowała się. - Nigdy nie oddawałam się żadnym

wiejskim rozkoszom, więc skąd miałabym wiedzieć, o czym mówisz?

- Nie udawaj niewiniątka - powiedział cicho, po czym ściągnął frak i rzucił go na koc.

- Przygotuj się na wiejskie uciechy.

- To dosyć szerokie pojęcie, Stephenie. - Zaśmiała się. - Nie jestem pewna, czy tutaj

można oddawać się takim rozrywkom, a Lowennie na pewno nie spodobałoby się to, co masz

na myśli. Może jednak trzeba było jechać do Vauxhall!

- Naprawdę uważasz, że sprowadzając cię tutaj, kierowałem się niecnymi zamiarami?

- Byłabym zdumiona, gdybyś się nimi nie kierował - odparła szczerze. - Bądź

spokojny, mam o tobie jak najgorsze mniemanie.

Stephen poluzował fular i oparł ciężar ciała na rękach, po czym wbił wzrok w jej

obleczone pończochami kostki. Poczuł ukłucie pożądania tak silne, że musiał usiąść

i popatrzyć na wodę, by się opanować.

- Niezależnie od tego, czym się kierowałem, kochanie, to naprawdę miłe miejsce -

powiedział.

Delfina musiała się z nim zgodzić. Kiedy usiadł nieco bliżej, jej puls wyraźnie

przyśpieszył. Odwróciła głowę, żeby sprawdzić, co robi Lowenna.

- Jakie masz plany na jutro? - spytał Stephen.

- Po południu odwiedzimy rodziców, a rankiem jestem wolna.

- To dobrze. Będziemy mieli sposobność, by pójść do sklepów.

- My? - Popatrzyła na niego ze zdziwieniem.

- Chyba nie sądzisz, że puszczę cię samą, prawda? - Uśmiechnął się. - Skoro jesteśmy

w Londynie, chcę, abyś skompletowała nową garderobę. W przyszłym tygodniu wybieramy

się na dwa bale, na które potrzebujesz dwóch nowych sukni. Muszę ci towarzyszyć, aby

odwieść cię od pomysłu zamawiania czegokolwiek w brązie i w szarości.

Spojrzała na niego z udawaną urazą.

- Nie wszystkie moje suknie są nudne. Mam jedną różową - wyznała. W jej oczach

pojawiło się rozmarzenie na myśl o pięknej kreacji, której nie mogła się oprzeć, gdy

zobaczyła ją na wystawie jednego ze sklepów w Plymouth. W przypływie szaleństwa kupiła

suknię i zamierzała ją włożyć po powrocie Stephena z Hiszpanii. - Sprawiłam sobie tę suknię,

gdy wraz z panią Crouch pojechałam do Plymouth.

Stephen ani w ząb nie rozumiał, jak coś równie banalnego mogło przywołać na twarz

Delfiny wyraz rozkoszy, niemniej bardzo mu się to podobało. Zobaczył też, że się

zaczerwieniła i ze wstydem założyła za ucho kosmyk włosów. Wyglądało na to, że jego

skromna i praktyczna żona wcale nie była odporna na urok pięknych strojów.

- Cieszę się, że to słyszę. Przywiozłaś ją ze sobą? - zaciekawił się.

- Nie. - Pokręciła głową. - Została w garderobie w Tamarze.

- Twoje impulsywne działanie nareszcie powiedziało mi coś o tobie, droga żono.

- Mianowicie?

- Nie potępiasz mody w czambuł, dzięki czemu nasza wyprawa do sklepów na pewno

będzie przyjemna.

Tę miłą wymianę zdań przerwała Lowenna. Trzymając w rączce kilka wymiętych

stokrotek, wręczyła bukiet zachwyconej mamie, po czym odbiegła zrywać następne kwiatki.

Delfina pochyliła się nad stokrotkami.

- Mówią, że kwiaty mają własny język - mruknęła cicho. - Wierzysz w to?

- A dlaczego nie? Niektórzy wierzą do tego stopnia, że napisali o tym książki. Nie to,

żebym je czytał, ale bardzo modne jest okazywanie uczuć poprzez wręczanie odpowiednich

kwiatów. To bardzo piękny sposób.

Na jej ustach pojawił się uśmiech.

- Te stokrotki to pierwszy bukiet, jaki kiedykolwiek dostałam - wyznała.

- Lowenna jest równie sentymentalna jak jej mama. A zatem lubisz kwiaty?

- Bardzo, zwłaszcza te, które słodko pachną. Ciekawe, co oznacza stokrotka.

- Nie znam symboliki kwiatów, ale sądzę, że może oznaczać cokolwiek, co zechce

ofiarodawca. - Sięgnął po jedną ze stokrotek, a Delfina wstrzymała oddech, gdy wsunął

kwiatek w jej włosy. - No proszę, teraz naprawdę jesteś stokrotkową damą - zażartował. -

Chyba pójdę w ślady naszej córki i zacznę codziennie obsypywać cię kwiatami. Może dzięki

temu wreszcie uda mi się podbić twoje serce.

- Chcesz podbić moje serce? - Popatrzyła na niego uważnie.

- Jak najbardziej - zapewnił ją z powagą. - Aby je zmiękczyć, zacznę od róż. Potem

dam ci lilie, by oszołomić cię ich zapachem, a następnie dostaniesz passiflorę, byś wiedziała,

z jaką pasją jestem ci oddany. To niezwykłe kwiaty i kojarzą się z namiętnością.

Delfina odwróciła twarz, by nie dostrzegł kolejnego rumieńca.

- Nigdy nie widziałam passiflory, więc nie rozpoznałabym jej, nawet gdybyś mi ją

ofiarował.

- Rozpoznałabyś, bo od razu bym ci powiedział, co to za kwiat. Podobno jeśli zje się

owoc passiflory, może zdarzyć się wszystko - wyszeptał uwodzicielskim głosem. - Istnieje

niebezpieczeństwo, że całkowicie stracisz zahamowania i staniesz się zupełnie inną osobą.

Nie poznasz samej siebie.

Nagle przypomniała sobie wszystkie jego gorące pocałunki i pieszczoty.

- Mój Boże - oznajmiła bez tchu. - To poważne objawy. - Czuła się zawstydzona, więc

uznała, że zamaskuje zakłopotanie żartem. - Ależ Stephenie, czyżbyś próbował sprowadzić

mnie na złą drogę, przekupując egzotycznymi podarkami?

- Jeśli tylko w taki sposób zdołam zaciągnąć cię do łoża, kochanie, dopilnuję, byś

zjadała passiflorę każdego dnia na śniadanie - odparł całkiem poważnie. - Walczymy ze sobą

o władzę, Delfino. Kiedy wróciłem z Hiszpanii i dałaś mi do zrozumienia, że mam się do

ciebie nie zbliżać, gotów byłem uszanować to życzenie i trzymać się z dala od twojej sypialni.

W ten sposób torturowałabyś mnie niewypowiedzianą obietnicą, że w końcu mnie do siebie

zaprosisz. Za dobrze jednak pamiętam twą namiętność i żar. Wiem, że ogień nadal w tobie

płonie. Naprawdę nie widzisz, jaką masz nade mną władzę?

Zerknęła na niego, zastanawiając się, czy mówił prawdę, czy tylko ją prowokował.

Czuła, że w tej walce nie jest dla niego równym przeciwnikiem.

- Nie sądzę, bym miała nad tobą jakąkolwiek władzę - odrzekła. - Wręcz przeciwnie.

Delikatnie dotknął jej policzka.

- Za kogo ty mnie masz? Naprawdę nie widzisz, jaki jestem udręczony? Dzień w dzień

zbliżam się do ciebie, ale nie wolno mi cię dotknąć. Już od tygodni przemykasz obok mnie

niczym cień. Jako mężczyzna mam swoje potrzeby i nie mogę ot tak przestać cię pragnąć.

Naprawdę uważasz, że jestem z kamienia?

Delfina poczuła, że słabnie po tym wyznaniu, więc odwróciła wzrok.

- Chcesz powiedzieć, że moja prośba była niesprawiedliwa i irracjonalna?

- Owszem. Popatrz na mnie, Delfino. - Delikatnie obrócił jej twarz ku sobie. - Jeśli cię

uraziłem, bardzo mi przykro. Ale ty też mnie zraniłaś i teraz oboje odczuwamy ból. Wciąż

możemy się ranić albo przestać i zacząć się uzdrawiać. Co wolisz?

Patrząc mu w oczy, uświadomiła sobie, że mówił szczerze. Czuła się zupełnie

bezradna i niepewna. W końcu oznajmiła:

- Nigdy nie chciałam z tobą walczyć, Stephenie.

Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, po czym wziął ją za rękę i delikatnie ucałował.

- To dobrze - powiedział. - To załatwia sprawę.

- Tak - szepnęła. - Sprawa jest załatwiona.

W tym samym momencie Lowenna wepchnęła się między nich z chichotem, gdyż

niesłychanie rozbawił ją widok mamy ze stokrotką we włosach. Potem Delfina zaplotła

stokrotkowy wianek i włożyła go córce na głowę niczym koronę. Dziewczynka była tak

zachwycona, że nie ośmieliła się ruszyć, aby wianek nie spadł. Kiedy jednak jej oczy

rozjaśniły się na widok małej łódeczki, którą ze sobą przywieźli, ku rozbawieniu rodziców

zupełnie zapomniała o kwiatkach.

- Papo, chodź, pożeglujemy. - Pociągnęła go z całej siły za rękę.

- Idźcie. - Delfina roześmiała się. - Pobawcie się, a ja tymczasem rozpakuję kosz.

Stephen wstał, ale nie od razu odszedł. Pochylił się i szepnął żonie do ucha:

- Kiedy będę zabawiał naszą córkę, kochanie, może zastanowisz się nad tym, o czym

przed chwilą rozmawialiśmy. Choć pod żadnym względem nasze małżeństwo nie jest

zwyczajne, pomyśl, jak szczęśliwa będzie nasza córka, a wraz z nią my oboje, kiedy

obdarzymy ją braciszkiem lub siostrzyczką.

Niczym w transie Delfina patrzyła, jak Stephen bierze Lowennę za rękę i zmierza

z nią w kierunku stawu. Już dawno zastanawiała się nad tym, czy wpuścić Stephena do łoża.

Wciąż jednak nie była pewna, czy mogli zapomnieć o różnicach i zachowywać się jak

normalne małżeństwo. Nie chciał już walczyć, ale czy mogła oddać się mężowi, dopóki inna

kobieta zajmowała miejsce w jego sercu? Czy powinna tak łatwo zapomnieć? - zastanawiała

się. A może dzięki wspólnym nocom szybciej odzyska męża i sprawi, że zapomni o pięknej

Hiszpance?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Gdy Delfina rozłożyła na kocu smakołyki przyrządzone przez kucharkę, przez

następne pół godziny odpoczywała, obserwując, jak Stephen i Lowenna klęczą nad stawem

i spuszczają na wodę niewielką dwumasztową łódeczkę. Łódka przywiązana była do sznurka,

którego koniec Stephen mocno trzymał w dłoni. Dziewczynka patrzyła, jak zabawka kołysze

się w płytkiej wodzie, a Delfina była oczarowana tą sceną. Ojciec i córka trzymali głowy tak

blisko siebie, że nie sposób było odróżnić ciemnych loków Lowenny od włosów Stephena.

Czasem mówił coś, na co dziewczynka wybuchała śmiechem tak zaraźliwym, że i ona się

uśmiechała.

W końcu Lowenna znudziła się łódką i usiadła obok ojca, żeby obserwować dwa

majestatyczne łabędzie, które przepływały nieopodal. Delfina z zainteresowaniem słuchała,

jak Stephen opowiada szczerze zaciekawionej córce o pirackich statkach i zakopanych

skarbach.

Gdy już zjedli, puścili kolorowy latawiec, a Lowenna klaskała w dłonie i tańczyła.

- Wyżej, papo - prosiła nieustannie. - Niech poleci wyżej, do samego nieba.

Delfina zasłoniła oczy, żeby popatrzeć, jak latawiec wzbija się pod niebo. Kiedy

jednak wiatr ustał, latawiec nagle spadł na ziemię z trzaskiem. Dziewczynka podniosła go

i rzuciła z powrotem w niebo, ale wiatr był zbyt słaby, żeby go utrzymać. Śmiejąc się

z rozczarowania córki i próbując ją pocieszyć, Stephen złapał dziewczynkę i posadził sobie na

barana, po czym oświadczył, że jeśli będzie grzeczna, po drodze do domu wstąpią do

herbaciarni Guntera na lody.

Lokal Guntera na Berkley Square był popularnym miejscem spotkań beau monde,

a ludzie przychodzili tam delektować się lodami i sorbetami. Ta zapowiedź uciszyła

Lowennę, która bez słowa skargi wsiadła do dwukółki.

Następnego dnia Stephen z entuzjazmem porwał Delfinę na zakupy. Powóz grzechotał

na kocich łbach, gdy jechali w kierunku Bond Street. Gdy przystanęli, kazał woźnicy

zaczekać na końcu ulicy, po czym zeskoczył i pomógł żonie wysiąść, a następnie ruszyli

wzdłuż eleganckich sklepów.

Bond Street pełna była modnych zakładów kapeluszniczych, pasmanterii, znanych

pracowni krawieckich i drogich salonów jubilerskich. Gdy w końcu Stephen zatrzymał się

przed jednym ze sklepów z sukniami, Delfina uniosła brwi.

- Dlaczego wybrałeś właśnie ten? - spytała zaskoczona, omijając dwóch fircyków.

- Słyszałem, że pracownia madame Lasalles jest najlepsza w mieście - odparł. -

Madame ma tu sklep od wielu lat i słynie z wyczucia stylu oraz prawdziwej elegancji.

Delfina spojrzała na niego ze zdziwieniem i rozbawieniem jednocześnie. Nawet do

głowy jej nie przyszło, że mąż może okazać się znawcą damskiej mody.

- A skąd masz tę informację, Stephenie?

Uśmiechnął się do niej szeroko.

- Moja matka zawsze ceniła madame Lasalles - wyznał.

Choć nie gustowała w zakupach, czasem towarzyszyła mamie i siostrom. Teraz,

u boku pełnego niespodzianek męża, poczuła się dziwnie podekscytowana.

Madame Lasalles z uśmiechem powitała przystojnego dżentelmena i jego piękną żonę.

Okazało się, że wciąż pamięta matkę Stephena, która słynęła z wyjątkowo dobrego gustu. Po

wymianie uprzejmości przeszli do interesów.

- Moja żona musi dysponować kompletną garderobą. Jestem pewien, że krawcowa

z pani doświadczeniem wie, co to oznacza - oświadczył Stephen i rozsiadł się w wygodnym

fotelu.

- Oui, oczywiście, monsieur.

Madame uśmiechnęła się z przyjemnością, patrząc na Delfinę, i pomyślała, że w tej

atrakcyjnej, świeżej kobiecie jest coś niewinnego, lecz przy tym sprawia ona wrażenie

kusicielki. Oczyma duszy madame widziała suknię, która idealnie pasowałaby na jej smukłą,

a jednak bardzo kobiecą sylwetkę. Przyglądała się, jak rudowłosa dama z gracją przechadza

się po sklepie i przygląda belom materiałów na półkach, a także zerka na szkic sukni na

sztaludze, całkowicie nieświadoma ukradkowych spojrzeń, które przyciągała. Kiedy zaś

madame popatrzyła na przystojnego męża młodej damy, trudno było jej powiedzieć, które

z nich bardziej zachwyca otoczenie.

- Ma pan niezwykle piękną żonę, wasza lordowska mość - oznajmiła.

Oczy Stephena rozbłysły.

- Zgadzam się z panią, madame. To najpiękniejsza kobieta, jaką poznałem. Ale jako

jej mąż oczywiście, z pewnością nie jestem obiektywny - dodał żartobliwie.

Couteriere podeszła do Delfiny.

- Proszę tędy, lady Fitzwaring - poprosiła. - Przejdziemy do przymierzalni, gdzie

zdejmę z pani miarę. Potem zadecydujemy o stylu sukni i dobierzemy potrzebne materiały.

Wybierzemy to, co przypadnie do gustu obojgu państwa.

- Zdaję się na panią, madame - wtrącił Stephen. - Proszę wybrać to, co uważa pani za

najlepsze.

- Myślę, że wasza lordowska mość powinien udać się z nami. Mam kilka uroczych

szkiców najświeższych fasonów.

Delfina nie była w stanie sprzeciwić się obecności Stephena, więc posłusznie

podreptała za madame do małego pokoju na zapleczu sklepu. W pomieszczeniu roiło się od

szkiców i materiałów. Krawcowa wskazała Stephenowi krzesło, a następnie popatrzyła na

Delfinę.

- Proszę zdjąć suknię, a ja panią zmierzę.

Odwróciła się, a madame rozpięła jej suknię. Pomieszczenie było tak małe, że ledwie

mieścili się we trójkę. Podczas gdy madame mierzyła, rozebrana do halki Delfina podnosiła

ręce i obracała się, głośno przy tym oddychając. Wykonując te wszystkie czynności,

mimowolnie ocierała się o Stephena.

Jego obecność krępowała ją, tak że czuła się niczym mucha w pajęczej sieci. Gdy

zauważyła swoje odbicie w zwierciadle, wstrzymała oddech z przerażenia, gdyż jej biust był

ledwie ukryty pod cienkimi koronkami. Krągłe piersi prześwitywały przez delikatną tkaninę,

a ona nawet nie mogła się zasłonić.

Była tak zakłopotana, że nie odważyła się spojrzeć na męża. Kiedy jednak

podchwyciła jego spojrzenie w lustrze, poczuła, że jej skóra płonie. Zacisnęła usta

i spiorunowała go wzrokiem, po czym wbiła spojrzenie w podłogę.

Madame Lasalles przysiadła na piętach, podniosła wzrok na Delfinę i uśmiechnęła się.

- Jest pani ideałem, lady Fitzwaring - oznajmiła. - Miło szyć garderobę dla kogoś o tak

pięknej figurze. Co za wspaniałe ciało! Pełne piersi, wąska talia, a te nogi i biodra... Mon

Dieu! Prawda, wasza lordowska mość?

Popatrzyła na Stephena, który pożerał żonę wzrokiem.

- Zdecydowanie się z panią zgadzam, madame - przytaknął.

Delfina zamknęła oczy, zażenowana swobodą, z jaką couteriere rozprawiała o jej

ciele. Tymczasem madame Lasalles opuściła głowę i uśmiechnęła się do siebie. Wiele razy

widywała taki wyraz twarzy u mężczyzn w tym pomieszczeniu. Jego lordowska mość marzył

o tym, by stąd wyjść i zaciągnąć młodą żonkę do łóżka.

- Pochlebia mi pani, madame. Zawsze uważałam, że jestem przeciętna. - Odetchnęła

z ulgą. - Mam cztery starsze siostry, które są o wiele piękniejsze.

- Wobec tego proszę przysłać je do mnie, bym ubrała je wszystkie. - Madame Lasalles

ze śmiechem podniosła się z kolan i zawiesiła taśmę mierniczą na szyi. - Przygotuję szkice

rozmaitych fasonów do obejrzenia. Proszę włożyć suknię. - Zerknęła na Stephena i jej oczy

rozbłysły. - Mąż na pewno pomoże pani ją zapiąć.

Po tych słowach wyszła. Stephen zaczął zapinać guziczki z tyłu, a ona poczuła się tak,

jakby jego palce były rozgrzane do czerwoności. Złościła się na siebie za to zdenerwowanie,

więc kiedy się odsunął, odetchnęła z ulgą. W tym samym momencie jednak Stephen

znienacka pocałował ją w szyję tuż pod uchem.

- To było bardzo satysfakcjonujące doświadczenie - szepnął zuchwale. - Chyba

jeszcze nigdy nie byłem tak poruszony widokiem rozbierającej się damy.

Na widok niespodziewanego podziwu Delfina oblała się rumieńcem i pochyliła głowę,

by poprawić suknię. Jej zdenerwowanie nie uszło uwadze Stephena, który zaśmiał się cicho,

wpatrzony w dekolt.

- Dlaczego się denerwujesz? - Uśmiechnął się od ucha do ucha. - Przecież tylko

pomogłem zapiąć guziczki.

Delfina w milczeniu wyprostowała się i poprawiła gorset.

- Niczym się nie przejmuj, najdroższa, jesteś bardzo przyzwoicie ubrana - dodał. -

Poza tym tylko ja na ciebie patrzę.

- Zamilknij, Stephenie - poprosiła go w końcu. - Madame Lasalles usłyszy.

W tym samym momencie couturiere weszła do pomieszczenia ze szkicami

w dłoniach. Lady Fitzwaring natychmiast pochyliła się nad rysunkami. Były znakomite

i w większości bardzo w jej stylu. Stephen również nie wahał się wyrazić swojej opinii. Część

projektów odrzucił, a wybrał te, które podobały się zarówno madame Lasalles, jak i Delfinie.

Posunął się do tego, że nawet zasugerował odpowiednie tkaniny, wprawiając żonę

w zdumienie. Gdy skończyli, do każdego szkicu zostały przypięte kawałki materiału -

jedwabiów, atłasów, aksamitów i miękkiej wełny. Jedną z kreacji Stephen wybrał na pierwszy

bal. Była to suknia w odcieniu czerwieni, stylowa i elegancka, łącząca prostotę

z wyrazistością luksusowej tkaniny.

Kiedy przyszło do płacenia, Delfina pobladła, słysząc, jaki będzie koszt nowej

garderoby.

- Powiedziałam ci wcześniej, że nie zamierzam oszczędzać, kochanie - szepnął do niej

Stephen, świadomy dylematu. - Nie wahaj się wydawać pieniędzy. Szkice, które wybrałaś, są

wspaniałe i bardzo mi się podobają. Podziwiam twój gust, więc jeżeli jesteś

usatysfakcjonowana, chodźmy sprawdzić, co ma do zaoferowania reszta Bond Street. -

Odwrócił się do właścicielki. - Chciałbym, żeby dwie suknie były gotowe za dwa dni,

madame Lasalles. Bardzo krótko zabawimy w Londynie. Najważniejsza jest ta czerwona

suknia.

- Ależ wasza lordowska mość, niemożliwe jest ukończenie sukni w dwa dni! -

wykrzyknęła madame. - Potrzeba na to co najmniej tygodnia.

- Bardzo mi przykro, madame, ale za trzy dni musimy się zjawić na balu

u Chevingtonów, a żona nie przywiozła ze sobą żadnej sukni odpowiedniej na takie wyjście.

- Ale moje najbardziej doświadczone szwaczki nie poradzą sobie w dwa dni.

- Proszę zatrudnić więcej dziewcząt.

Stephen uśmiechnął się do niej czarująco i wypisał bankowe polecenie wypłaty. Na

widok sumy madame wybałuszyła oczy.

- To bardzo hojna zapłata - powiedziała rozmarzonym głosem.

- Powinna pokryć koszty. - Doskonale wiedział, że to znacznie więcej. - Naturalnie, za

dobrze uszyte suknie otrzyma pani dodatkowe wynagrodzenie. Podejmie się pani tego

zlecenia?

Madame Lasalles zastanawiała się przez chwilę. Matka lorda Fitzwaring była jedną

z najlepszych i najbogatszych klientek, więc krawcowa nie mogła zawieść jej syna. Bal

u Chevingtonów miał być wydarzeniem towarzyskim sezonu i chciała skorzystać z okazji, by

zaprezentować jedną ze swych kreacji na pięknej lady Fitzwaring, nawet jeśli oznaczało to, że

wszystkie szwaczki będą zmuszone pracować dwadzieścia cztery godziny na dobę. Lord

Fitzwaring nie tylko potrafił docenić modę i piękne tkaniny, ale także znał się na interesach.

Było jasne, że przywykł do wydawania rozkazów. Należało go podziwiać za to, że gustował

wyłącznie w tym, co najlepsze.

- Oui, monsieur - odparła po chwili. - Zrobię, co w mojej mocy.

- Dziękuję, madame Lasalles.

Po lekkim lunchu wyruszyli do rodziców Delfiny. Lowenna była bardzo podniecona

perspektywą spotkania z dzieckiem cioci Rose, ciotecznym bratem Thomasem, a także

zabawą w dawnej bawialni mamy.

Jej papa nie podzielał tego zachwytu. Stephen z rozdrażnieniem czekał na nieuchronną

konfrontację z teściem. Musiał jednak stawić mu czoło i nic nie dało się na to poradzić.

Wyczuwając jego nastrój, Delfina postanowiła rozluźnić atmosferę.

- Postaraj się nie denerwować - szepnęła. - Na pewno wszystko będzie dobrze.

Mimo irytacji Stephen poczuł wdzięczność za ciepłe słowa.

- Dziękuję, moja droga, wątpię jednak, by potraktowano mnie jak dawno

niewidzianego kochanego członka rodziny - odparł. - Chcę jak najszybciej mieć to za sobą.

Nie wątpię, że lord Cameron miał sporo do powiedzenia na mój temat, gdy odwiedziłaś go

razem z Lowenną.

- Nic szczególnego, choć rzeczywiście i on, i mama, wyrażali pewne obawy -

przyznała.

- W kwestii?

- Chodziło o mnie. Chcieli być pewni, że o mnie dbasz.

- Co im powiedziałaś?

- Że mężczyźnie trudno zadbać o żonę, kiedy przebywa w innym kraju.

- Rozumiem. - Pokiwał głową. - Wobec tego muszę przekonać ich, że jest inaczej.

Gdy jedna ze służących zabrała Lowennę do pokoju dziecięcego, Stephen i Delfina

przeszli do salonu, gdzie rodzina właśnie zamierzała wypić popołudniową herbatkę.

Gospodarze w różny sposób zareagowali na ich przybycie. Na twarzy lady Cameron

malowała się ulga, że mąż córki zechciał wreszcie złożyć im wizytę. Bliźniaczki, jedna

w różowej, druga w błękitnej sukni, wydawały się zafascynowane i otwarcie podziwiały

przystojnego szwagra, ojciec zaś spoglądał nieufnie na zięcia.

Delfina z radością przekonała się, że ciotka Celia wpadła z nieoczekiwaną wizytą, aby

spotkać się z bratanicą i jej małżonkiem.

- Lordzie Cameron - przywitał się Stephen głębokim, melodyjnym głosem

i uśmiechnął do zebranych. - Lady Cameron. - Pochylił głowę, a następnie wypróbował swój

urok na bliźniaczkach, całując je po rękach.

- Miło nam pana widzieć, lordzie Fitzwaring - powiedziała lady Cameron,

przyglądając się zięciowi. Zupełnie zapomniała, jaki jest przystojny. - Dużo się zmieniło od

naszego ostatniego spotkania. Bardzo się cieszymy, że w końcu mamy okazję poznać naszą

cudowną wnuczkę.

- Lowenna rzeczywiście jest cudowna, lady Cameron. Wszyscy są nią oczarowani, a ja

najbardziej.

Zadowolona, że lord Fitzwaring najwyraźniej nie ma pretensji o sposób, w jaki został

przymuszony do małżeństwa z Delfiną, lady Cameron wskazała ręką sofę.

- Proszę siadać i opowiedzieć nam o Hiszpanii oraz miejscach, które zdążył pan

odwiedzić od naszego ostatniego spotkania.

- Mamo - powiedziała szybko Delfina, gdy Stephen usiadł tuż obok niej. - Mówisz tak,

jakby Stephen wyjechał na wyprawę, a nie na wojnę. Był zbyt zajęty, by podziwiać widoki.

Stephen uśmiechnął się do teściowej.

- Tak czy inaczej, Hiszpania to wyjątkowo piękny kraj, choć lato bywa tam męczące.

Bardzo różni się od tego, do czego przywykliśmy w Anglii.

Podczas gdy lady Cameron zajmowała się nalewaniem herbaty, którą roznosiły

bliźniaczki, Delfina niespokojnie popatrzyła na męża.

- Mogę się odsunąć, jeśli potrzebujesz więcej miejsca, Stephenie - powiedziała cicho.

Uśmiechnął się zawadiacko i wziął ją za rękę.

- Nie ma takiej potrzeby. Zapewniam cię, że jest mi bardzo wygodnie, najdroższa -

mruknął i pochylił się ku niej, żeby poczuć zapach jej włosów.

Omal nie zamknęła oczu na tę niespodziewaną pieszczotę. Wyglądało na to, że

wszystkie jej wysiłki, by utrzymać dystans do męża, zostały zniweczone przez palące

potrzeby ciała, które narastały z dnia na dzień. Podniosła wzrok i dostrzegła, że jej ojciec

bacznie ich obserwuje.

- Lordzie Fitzwaring, ostatni raz widzieliśmy się na pańskim ślubie z moją córką -

odezwał się. - Ufam, że dobrze pan o nią dba. Na pewno rozumie pan naszą troskę - Delfina

mieszkała tak daleko, podczas gdy pan walczył w Hiszpanii. Niedobrze się złożyło, że... -

Odkaszlnął. - Że zareagowałem tak ostro, jednak nie mogłem zignorować tamtej sytuacji, tak

jak nie mogę puścić tego, co zaszło, w niepamięć. Wraz z żoną zawsze dawałem dzieciom jak

najlepsze rady. Córka najwyraźniej nie wzięła ich sobie do serca, a przecież była już

dostatecznie dorosła, by wiedzieć, jak postąpić.

- Pewnie nie uświadamiała sobie, że ma ojca, któremu tak na niej zależy - zauważył

Stephen.

Przypomniał sobie, jak lord Cameron zrugał go dwa lata wcześniej i teraz,

z perspektywy czasu, musiał przyznać, że mu się należało. O dziwo, przez chwilę czuł podziw

dla teścia, zatroskanego, choć zdystansowanego ojca o surowych zasadach, człowieka, który

wymagał, by ludzie z jego otoczenia zachowywali się przyzwoicie. Żałował jednak, że ten

dumny arystokrata nie okazywał Delfinie stosownej miłości i troski, gdy dorastała.

- Może pan spać spokojnie, lordzie Cameron - dodał. - Zapewniam pana, że strzegę

żony i ją uwielbiam. Prawda, kochanie? - Pocałował ją w rękę, po czym uśmiechnął się do

teścia. - Delfina niczego nie pragnie dla siebie. Teraz, gdy powróciłem z wojny, dopilnuję

szczęścia ukochanej. Przy mnie zawsze będzie bezpieczna.

- Nikt nie może tego obiecać - odezwała się cicho.

- Dołożę wszelkich starań - powiedział Stephen z czułym uśmiechem.

- Delfina niewątpliwie poczuła ulgę, gdy powrócił pan do domu, lordzie Fitzwaring -

wtrąciła lady Cameron. - To oczywiste, że bardzo pana ceni. Czy dobrze się pan bawi

w Londynie?

Stephen pogodnie skinął głową.

- Dzisiaj rano udaliśmy się na bardzo wyczerpującą wyprawę na zakupy.

Podejrzewam, że szybko nie wydobrzeję bez rekonwalescencji.

- Byliście na zakupach? - Fern wyraźnie się ożywiła.

Cały jej świat kręcił się wokół najmodniejszych ulic w Londynie, gdzie mogła

kupować wszystko bez ograniczeń.

- Całą garderobę - odrzekł Stephen. - Może pani to sobie wyobrazić?

- To ty twierdziłeś, że jest mi niezbędna - oświadczyła Delfina z udawanym

oburzeniem. - Mnie wystarczały ubrania, które już mam. Można by pomyśleć, że padłeś

ofiarą mojego ataku!

Stephen popatrzył na nią, po czym odchylił głowę i zaśmiał się głęboko i szczerze.

- A ja mógłbym powiedzieć, że gdy mężczyzna ma taki skarb, nie wypada, aby

targował się o kilka funtów - oznajmił.

- Straszny z ciebie diabeł, wiesz? - Jej oczy zalśniły.

- Nadal jednak mogę odkupić winy, najdroższa - mruknął, patrząc na nią łobuzersko.

- Nigdy nie mówiłam, że to wada.

- No cóż, Delfino - odezwała się lady Cameron, nieco zdumiona demonstracją uczuć.

Po dwóch latach zamartwiania się o córkę, która zbłądziła, z radością przekonała się, że

małżeństwo to jest niezwykle udane i nie brakuje w nim głębokich uczuć. - Cieszę się, że lord

Fitzwaring pozwolił wyciągnąć się do sklepu. Pamiętam, że zawsze miałam z tym trudności.

Słyszałam, że wybieracie się na bal u lorda i lady Chevington. To nie lada zaszczyt. -

Uśmiechnęła się do Stephena. - Delfina nigdy nie lubiła bywać w towarzystwie - wyjaśniła

i spojrzała na córkę. - Cieszę się, że przynajmniej się starasz, moja droga. Musisz udawać, że

dobrze się bawisz, nawet jeżeli tak nie będzie.

- Otóż to. Nieustannie była skupiona wyłącznie na tej nieszczęsnej ochronce - burknął

lord Cameron. - Mogła o niej opowiadać dniami i nocami. Zastawiła wszystkie wartościowe

rzeczy, by móc wpłacać pieniądze na przytułek. Zawsze była bardzo uparta, więc to na pewno

się nie zmieniło.

- Ależ ja wcale nie chcę tego zmieniać - powiedział cicho Stephen. - To anioł. Zawsze

tak uważałem i kocham ją taką, jaka jest. Cieszę się, że poślubiłem kobietę, która myśli nie

tylko o sobie, ale wszystkim dzieli się z potrzebującymi. Jej odwaga i wrażliwość budzą we

mnie podziw i szacunek.

Delfina wpatrywała się w niego, zdumiona tymi słowami. Powiedział, że ją kocha,

i wspomniał, że jest aniołem? Niestety, od razu pomyślała o Angelet i dobry nastrój prysł.

Próbowała sobie przypomnieć, co dokładnie powiedział kilka tygodni temu, kiedy zaczęli

oddalać się od siebie.

- Czy coś cię martwi, moja droga? - Łagodny, cichy głos wyrwał ją z zamyślenia.

Delfina popatrzyła życzliwie na ciotkę Celię.

- Cieszę się, że tu przyszłaś, ciociu - wyznała. - Mamy ci do przekazania nowinę, która

sprawi, że przestaniesz się zamartwiać.

Starsza pani uśmiechnęła się.

- Bardzo się cieszę, najpierw jednak powiedz mi, czy Maisie już się zadomowiła.

Dzieci za nią tęsknią, lecz najważniejsze, że jest bezpieczna.

- Świetnie sobie radzi - zapewniła ją Delfina. - Była przeszczęśliwa, kiedy po raz

pierwszy włożyła na siebie nowe ubrania. Tak dobrze radzi sobie z Lowenną, że zastanawiam

się, czy nie powinna zostać jej opiekunką. Wracając do sprawy... chcemy, byś wiedziała, że

Stephen kupi ten budynek starej szkoły w Islington, jeśli nadal jest na sprzedaż.

Celia szeroko otworzyła oczy ze zdumienia.

- Ależ... lordzie Fitzwaring, to niesłychanie hojny dar... - Zająknęła się. - Doprawdy,

zupełnie nie wiem, co powiedzieć. - Była tak przejęta, że jej blada twarz okryła się

rumieńcem.

- Nic nie musi pani mówić - zapewnił ją Stephen. - Delfina opowiadała mi, jak

rozpaczliwie szuka pani datków na ochronkę i jak bardzo dzieci potrzebują nowego,

odpowiedniejszego miejsca. Chętnie przekażę pieniądze na tak szlachetny cel, skłonię

również przyjaciół, by coś dołożyli.

Celia wpatrywała się w niego z niedowierzaniem.

- To... byłoby cudownie. - Nie mogła przestać się jąkać.

- Rzecz jasna, osobiście obejrzę wybraną przez panią nieruchomość, żeby się upewnić,

czy to najlepszy wybór na sierociniec - dodał. - Udamy się tam razem i przy okazji powie mi

pani, co należy zrobić, aby dostosować budynek do potrzeb dzieci oraz personelu. Jak

najszybciej umówię się z pełnomocnikiem i powiadomię panią, kiedy będziemy mogli

obejrzeć dom.

Przejęta Celia dyskretnie otarła łzy chusteczką.

- Tak bardzo dziękuję. To wiele dla mnie znaczy, a jeszcze więcej dla dzieci.

- Ależ to nic takiego. Cieszę się, że mogłem pomóc.

Potem rozmowa zeszła na inne, błahsze tematy. Przez następną godzinę Stephen

zdołał oczarować domowników, a kiedy przyszła pora się zbierać, lord i lady Cameron

zgodnie doszli do wniosku, że mimo ponurych okoliczności, które doprowadziły do

małżeństwa, wszystko się dobrze ułożyło.

Wieczorem w dniu balu u Chevingtonów, Delfina poprawiła na ramionach czerwoną

suknię. Bez pokojówki nie była jednak w stanie zapiąć haftek na plecach.

Gdy Stephen wszedł, na jej widok zamarł. Stała w przepięknej sukni empire i nie była

tą samą uroczą, młodą kobietą, do której przywykł. Jej przemiana jednocześnie wytrąciła go

z równowagi i oczarowała. Zapierająca dech w piersiach młoda kobieta wyglądała niczym

księżniczka i mogłaby się pojawić na największych dworach świata. Jej gęste loki spływały

na plecy, a dekolt uwypuklał pełne piersi.

Gdy przed nim stanęła, Stephen uśmiechnął się z podziwem.

- Podoba ci się suknia? - zapytał, nie mogąc oderwać wzroku od jej dekoltu.

- Przyznam, że nie jest to odcień, który bym dla siebie wybrała, ale rzeczywiście mi

się podoba.

- To dobrze, choć zaczynam żałować, że idziesz na bal akurat w tej sukni.

- Naprawdę? - Zaniepokoiła się. - Czy nie od początku takie było twoje życzenie?

- Już budzi się we mnie zazdrość - wyjaśnił cicho. - Także i inni mężczyźni będą mieli

tę przyjemność. Wzbudzisz sensację.

- Och, mam nadzieję, że nie - odparła ze śmiechem.

- Może powinnaś włożyć tę drugą kreację, którą przygotowała ci madame Lasalles?

Jest skromniejsza.

- Nie, myślę, że włożę właśnie tę. - Delfina roześmiała się. - Chociażby tylko po to,

żebyś nie spuszczał ze mnie oka.

- Nie spuszczę cię z oka niezależnie od tego, w co się ubierzesz - odparł. - Dobrze,

pozwolę ci w niej iść, ale koniecznie włóż do niej pelerynę.

- Jak sobie życzysz. Czy mógłbyś pomóc mi ją zapiąć? - zapytała cicho, nie mogąc się

doczekać jego dotyku. - Pokojówka musi być bardzo zajęta...

Odwróciła się do niego tyłem i nagle poczuła, jak jego palce dotykają nagiej skóry,

a ciepły oddech owiewa szyję. Gdy dopiął ostatnią haftkę, Delfina była cała w pąsach.

- No i jak? - szepnęła.

Stephen przechylił głowę i popatrzył na żonę, mrużąc oczy.

- Idealnie - powiedział. - Niemal. Czegoś jednak brakuje.

Wpatrywał się w nią jeszcze przez chwilę, a potem nagle wypadł z pokoju. Wrócił po

chwili z wesołym uśmiechem na ustach i czarnym pudełeczkiem w dłoni. Gdy je otworzył, jej

oczom ukazał się przepiękny sznur pereł i kolczyki do kompletu.

- Och - westchnęła. - Obawiam się, że się rozpłaczę.

- Nie podobają ci się? - zaniepokoił się Stephen.

- Są piękne, ale na nie nie zasłużyłam.

Stephen nie krył zadowolenia z jej reakcji.

- Pozwól, że sam to ocenię - oświadczył.

Wyjął naszyjnik z pudełka, delikatnie odgarnął włosy i zapiął perły, po czym podał jej

kolczyki. Delfina widziała zaborczy błysk w jego oku i nagle oświeciło ją, że patrzy na jej

fryzurę. Przypomniała sobie, że musi się uczesać.

- Moja pokojówka zjawi się lada moment i ułoży mi włosy - wyjaśniła szybko.

- Zostaw je tak, wyglądają naprawdę ślicznie - poprosił Stephen. - Wiesz przecież, że

wolę rozpuszczone.

- Widzę, że uparłeś się mnie oczarować tego wieczoru, Stephenie - westchnęła. - Coś

niewątpliwie się za tym kryje.

- Czyżby mąż nie mógł już bezinteresownie komplementować własnej żony? -

obruszył się.

- Naturalnie, że może, ale musi być świadom, iż mężatkom nie przystoi pojawiać się

na balach z rozpuszczonymi włosami.

Raz jeszcze popatrzył z uznaniem na piękne włosy i kształtne piersi.

- Może powinnaś ustanowić precedens i śmiało zaprezentować swoje wdzięki? -

zaproponował.

- Co takiego? - Spojrzała na niego ze zdumieniem. - Wszystkie? - Zaśmiała się

z rozbawieniem, odsłaniając białe zęby. - Nie zapominaj, że Ewa skusiła Adama właśnie

swoimi wdziękami, Stephenie.

- Zawsze mi się wydawało, moja droga, że to jabłko skusiło Adama, a jego upadek był

spowodowany zwykłym łakomstwem. - Lekko pocałował ją w szyję.

- Mogłam się domyślić, że wszystko przekręcisz. - Popatrzyła na niego z udawanym

potępieniem.

- A zatem postanowione? Zaszokujesz towarzystwo, zostawiając włosy bez żadnych

upiększeń? Chcę, żebyś się dobrze bawiła, kochanie - dodał z powagą. - Pragnę w przyszłości

częściej zabierać cię do Londynu, więc to ważne, byśmy obracali się w kręgach towarzyskich.

Denerwujesz się?

- Nie, nie jestem zdenerwowana. - Delfina naciągnęła długie, eleganckie rękawiczki. -

Jak wiesz, nigdy nie byłam entuzjastką balów ani przyjęć, które tak ekscytują moje siostry.

Dwa lata w Kornwalii tego nie zmieniły, jednak jako żona tak ważnej osoby zdaję sobie

sprawę z tego, że muszę ulec, i nie narzekam. Postanowiłam dobrze się dzisiaj bawić,

a wieczór zapowiada się obiecująco.

Stephen uniósł brwi i popatrzył na nią z rozbawieniem.

- Podoba mi się, że użyłaś słowa „ulec”, najdroższa. Czy mogę mieć nadzieję, że

ulegniesz również w innych aspektach naszego małżeństwa, nim przeminie noc?

Delfina zaśmiała się lekko i podała mu pelerynę.

- Pomóż mi, proszę, udrapować ją na ramionach - powiedziała. - A co do twojego

pytania... Obawiam się, Stephenie, że będziesz musiał poczekać, aby się przekonać.

W drodze do powozu Stephen wybiegł myślami do chwili, gdy nacieszy się pięknym

ciałem żony.

Kiedy wychodzili z domu, na końcu ulicy pojawiła się jakaś postać, milcząca jak

zjawa, i po chwili zniknęła na schodach do piwnicy.

Czarny powóz pędził przez ulicę, czwórka karych koni zarzucała łbami w strugach

deszczu. Światła z lamp migotały na pozłacanych elementach pojazdu, w środku słychać było

dudnienie kropli o dach. Stephen był w dziwnym nastroju, gdy uważnie przyglądał się żonie.

Jednak euforia zdawała się w nim narastać w miarę zbliżania się do celu. Nie mógł się

doczekać, kiedy pojawi się na balu z Delfiną u boku. Odkąd wrócił z Hiszpanii, marzył o tym,

by się popisać żoną, a czy istniało miejsce lepsze na spełnienie tego marzenia niż Chevington

House? Bal w tak wspaniałej posiadłości na Piccadilly uważany był za najważniejsze

wydarzenie towarzyskie roku.

Powód, dla którego Stephen tak pragnął pojawić się z żoną u boku, nie był dla niego

do końca jasny. Powtarzał sobie, że po dwóch latach małżeństwa nadeszła pora, by ludzie

zobaczyli ich razem, ale nie chodziło tylko o to. Delfina miała w sobie prowokującą

zmysłowość, naturalne wyrafinowanie, a on chciał, aby wszyscy wokoło wiedzieli, że ta

piękna kobieta należy tylko do niego.

Powóz zwolnił, zbliżając się do celu. Kiedy zatrzymali się, niezwłocznie podbiegł ku

nim lokaj z parasolem. Otworzył im drzwi, po czym odprowadził ich aż do wejścia do

budynku. Gdy znaleźli się w środku, niemal oślepił ich blask niezliczonych żyrandoli oraz

świec w kryształowych kandelabrach.

Zostali zaanonsowani, a następnie zaczęli krążyć po zatłoczonym holu. Kilka osób

zerknęło na nich z ciekawością, nim uświadomiły sobie one, kto przyszedł. Wszyscy znali

Delfinę ze względu na jej rodzinne koneksje, ale oszałamiająco przystojny lord Fitzwaring od

dawna nie pojawiał się w towarzystwie. Zewsząd dały się słyszeć szepty, a Stephen władczo

trzymał żonę za ramię, zachwycony, że spełniła jego prośbę i tylko przewiązała włosy

dopasowaną do sukni wstążką. Bez pośpiechu wspięli się po schodach prowadzących do sali

balowej. Po drodze Stephen przechwycił dwa kieliszki czerwonego wina z tacy

przechodzącego lokaja w liberii i podał jeden Delfinie.

- Dla kurażu. - Uśmiechnął się. - Może być potrzebny.

Gdy weszli do sali balowej, stanęli pod jedną z kilku kolumn, by wypić wino

i popatrzeć na tancerzy. Byli świadomi, że setki głów odwracają się w ich stronę i niemal

natychmiast ludzie zaczęli gromadzić się wokół nich. Nie kryli zachwytu, gdy przedstawiał

im Delfinę, a na odchodnym serdecznie zapraszali pułkownika wraz z żoną do siebie.

- Wolałabym, żeby ludzie nie gapili się tak na nas - wyszeptała, gdy nagle, cudownym

zrządzeniem losu, zostali sami.

Wyczuwała małostkową zazdrość w oczach wielu dam, które otwarcie podziwiały

Stephena zza wachlarzy, przyciągane otaczającą go aurą władzy i męskiej witalności.

Stephen rozejrzał się dookoła i znowu popatrzył na żonę.

- Przeszkadza ci to? - zapytał.

- Nie, ale nie lubię być obiektem zainteresowania.

- Wobec tego zatańczmy, nim znów ktoś do nas dołączy.

Odstawiwszy kieliszki, wyciągnął do niej rękę, którą Delfina natychmiast przyjęła. Od

bardzo dawno nie tańczyła, ale jakoś dała sobie radę, gdy zaczął prowadzić ją przez pierwsze

kroki walca. Przytulona do muskularnego ciała męża, pomyślała, że Stephen tańczy

z niespodziewaną lekkością i gracją.

Dwie godziny później, przetańczywszy z mężem każdego walca i wypiwszy więcej

szampana niż kiedykolwiek, Delfina czuła się radosna i oszołomiona.

- Podobał mi się nasz piknik - powiedział nagle Stephen, wpatrując się w nią

z narastającym pożądaniem. - Jakie masz plany na jutro?

- Nie miałam czasu o tym pomyśleć. Zaproponuj coś, co moglibyśmy zrobić razem

i co oboje lubimy.

Serce Stephena zabiło mocniej.

- Pozwolisz, że zasugeruję coś, co moglibyśmy zrobić wcześniej? - szepnął poufale. -

Coś, co oboje lubimy?

Zadrżała ze szczęścia, czując jego ciepły oddech na policzku. Dobrze wiedziała, czego

pragnął. Rzuciła mu spojrzenie spod rzęs i postanowiła udawać niewinną.

- Dobrze. Możemy zagrać w karty albo w szachy. - Uśmiechnęła się radośnie. - Jestem

w tym świetna.

- Ty lisico - mruknął z rozbawieniem. - Nie wątpię w twoje umiejętności, lecz jeśli

pamięć mnie nie myli, jesteś też świetna w czymś innym.

- Taaaak? A co masz na myśli?

- Doskonale wiesz.

Nie mogła mu się oprzeć. Czuła, że jej ciało samo ofiarowuje się temu mężczyźnie,

pośrodku sali balowej, na oczach londyńskiej elity.

- Pragnę cię - wyznał. - Chodźmy do domu.

Westchnęła głęboko i zatrzymała się.

- Na co czekamy? - Uniosła brwi.

Stephen skłonił ciemną głowę i sprowadził żonę z parkietu, a już po chwili siedzieli

w powozie.

- Czy tu jest lepiej? - Wziął ją za rękę.

Jego głos był uwodzicielski, a oczy lśniły w blasku księżyca. Delfina czuła zapach

skóry i włosów Stephena, przyciągał ją niczym magnes. Nie chciała się opierać, nie mogła.

Nagle Stephen dotknął jej włosów.

- Nareszcie jesteś tam, gdzie zawsze powinnaś być, najdroższa - szepnął.

- A z waszej lordowskiej mości jest prawdziwy hultaj - oznajmiła przekornie. - Zdaje

pan sobie z tego sprawę?

- Nie zaprzeczam.

- Byłabym niemądra, gdybym pozwoliła się wykorzystać.

- No to bądź niemądra - błagał, dotykając ustami jej szyi. - Kiedy dojedziemy do

domu, wypijemy więcej szampana.

- Pewnie myślisz, że będzie ci łatwiej mnie zdobyć, jeśli się upiję.

- Źle mnie zrozumiałaś - zaprotestował. Jego zawadiacki uśmiech był czarujący. -

Chcę cię ożywić, abyś nie zasnęła. Przed nami długa noc.

- Byłeś w stosunku do mnie bardzo cierpliwy, Stephenie.

- Cieszę się, że to nie umknęło twojej uwadze. Nie chciałem cię pośpieszać. Chciałem,

żebyś była pewna.

- Jestem pewna, Stephenie - oświadczyła. - Całkowicie pewna.

Rzeczywiście, była pewna, dopóki nie weszli do domu, gdzie już czekał na nich

wytrącony z równowagi pan Oakley. Z najwyższym niepokojem natychmiast poinformował

ich, że Maisie zniknęła.

Została porwana. Tylko tak można było wyjaśnić jej nieobecność, pomyślała Delfina.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Delfina pogrążyła się w rozpaczy. Na jej obliczu malowały się szok i ból. Zamknęła

oczy, próbując nie myśleć o najgorszym.

- O, nie. Nie - jęknęła. - To robota Kelly’ego. Ma ją, jestem tego pewna.

Przez chwilę stała całkiem nieruchomo, usiłując się uspokoić. Myśl o niewinnej, małej

Maisie w rękach tego zbira była wprost nie do zniesienia. Postanowiła jak najszybciej udać

się do burdelu pani Cox. Niewiele myśląc, ruszyła do drzwi.

- A dokąd to? - usłyszała.

Odwróciła się i popatrzyła na Stephena.

- Odnaleźć Maisie - odparła. - Na Boga, Stephenie, musimy ją znaleźć. Jak on wszedł

do domu? Dlaczego nikt go nie widział? Trzeba się dowiedzieć, dokąd ją zabrał.

W oczach Stephena pojawił się gniewny błysk.

- Do pani Cox?

- To byłoby zbyt proste. - Zamyśliła się. - Na pewno wie, że to pierwsze miejsce,

w którym zaczniemy szukać, i jednocześnie jedyne, do którego możemy się udać. Jeśli mamy

odnaleźć Maisie, potrzeba nam pomocy. Możesz być pewien, że Kelly dobrze ją ukrył.

Potrzebny nam włamywacz, ktoś, kto potrafi niepostrzeżenie wedrzeć się do budynku i zna

zwyczaje Kelly’ego; miejsca, w których ten łajdak bywa. Znam takiego człowieka i mogę cię

zapewnić o jego lojalności, choć pewnie cię to zaszokuje. Nazywa się Fergus Daley i pracuje

jako odźwierny u pani Cox.

- Masz rację, jestem zaszokowany - potwierdził Stephen zimno. - Nie przypuszczałem,

że moja żona ma znajomych wśród pospolitych kryminalistów.

- Fergus zawsze był dla mnie miły, kiedy chodziłam szukać Maisie w lupanarze, no

i nienawidzi Kelly’ego. Troszczył się o Maisie i nie ucieszy się na wieść, że ten łajdak

w końcu ją dorwał. Na pewno nam pomoże. Natychmiast musimy udać się do pani Cox.

- Nie, Delfino. Ty zostaniesz tutaj.

Z furią obróciła się na pięcie.

- Nie mów mi, co mam robić, Stephenie Fitzwaring - powiedziała lodowatym tonem. -

Maisie to moja podopieczna, ja za nią odpowiadam. Udamy się tam razem.

- Nie. Bezwzględnie ci tego zabraniam - zaczął, ale ona tylko pokręciła głową.

- A niby jak mi zabronisz, Stephenie? Powinieneś już wiedzieć, że zawsze robię to, co

chcę.

Stephen zaklął pod nosem. Wiedział, że kłótnia z nią jest bezcelowa, a poza tym ona

lepiej orientowała się, gdzie znaleźć dziewczynkę.

- Jak sobie życzysz - ustąpił. - Zobaczysz, wszystko będzie dobrze.

Położył dłonie na ramionach żony i delikatnie pomasował, po czym ją przytulił.

Chciała dać się pocieszyć, pragnęła przylgnąć do niego i zapłakać; obawiała się jednak, że

stracą cenny czas, więc szybko się odsunęła.

- Muszę ją znaleźć, Stephenie - powtórzyła. - To jeszcze dziecko, nie mogę dopuścić,

żeby ten...

- Dość - przerwał jej. - Nie wolno ci myśleć o najgorszym. Spójrz tylko na siebie, cała

drżysz. Zaraz każę podstawić powóz, a tymczasem się przebierzmy. Te stroje przyciągnęłyby

niepotrzebną uwagę.

Włożyli na siebie najciemniejsze, najzwyklejsze ubrania, żeby nie rzucać się w oczy

podczas poszukiwań Maisie. Na Water Lane dotarli godzinę po północy. Nawet o tej porze

kręciło się tam mnóstwo ludzi. Pijacy podpierali wejścia do budynków lub chwiejnym

krokiem rozchodzili się do domów.

Stephen zapukał do drzwi burdelu pani Cox. Po chwili dał się słyszeć łoskot

odciąganej zasuwy, drzwi się otworzyły i na progu stanął Fergus. Na widok Stephena, którego

niewątpliwie wziął za klienta, wyraźnie się odprężył, ale gdy ujrzał Delfinę, zmarszczył brwi.

Po chwili na jego ustach wykwitł szeroki uśmiech.

- Panna Cameron? A niech mnie. Co panią sprowadza o tej godzinie? - Ponownie się

zachmurzył. - Na pewno nic dobrego.

- Masz rację, Fergusie - przytaknęła. - Ogromnie potrzebujemy twojej pomocy. Kilka

dni temu zabrałam z ochronki małą Maisie. Obawiam się, że Kelly dostał się do naszego

domu i ją porwał. Musimy znaleźć to nieszczęsne dziecko, nie mam jednak pojęcia, gdzie

zacząć szukać. Wiesz może, gdzie mógł ją zabrać?

Fergus zmrużył oczy, a jego wielkie dłonie zacisnęły się w pięści.

- Ma Maisie, powiada pani? - wycedził. - No to niech Bóg ma go w swojej opiece,

kiedy go dorwę. Pokłócił się z panią Cox i od miesięcy tu nie bywa. Ma własny lokal,

niedaleko Fleet Street, bliżej rzeki.

- Wiesz, gdzie to jest? - dopytywała się Delfina. - Myślisz, że tam właśnie ją zabrał?

- Bardzo prawdopodobne.

- Zaprowadzisz nas?

Skinął głową i popatrzył na powóz.

- Tak to się nie da, ulice za wąskie - mruknął. - Musimy iść piechotą.

Delfina od razu poczuła się lepiej. Teraz przynajmniej wiedzieli, jakim tropem

podążać, a wnioskując z wyrazu twarzy Fergusa, Kelly mógł się szykować na najgorsze.

Zostawiwszy powóz na Fleet Street, ruszyli w kierunku rzeki. Okolica słynęła

z kryjówek rozmaitych kryminalistów i z podejrzanych burdeli, co jasno świadczyło o tym,

jak nisko stoczył się Will Kelly. Szukali miejsca zwanego Dziewiczy Zakątek, którego nazwa

zdawała się wskazywać na charakter przybytku. W powietrzu wisiał gęsty dym z kominów

wymieszany z mgłą. Budynki wznosiły się tak ciasno, że wokół panowały niemal

nieprzeniknione ciemności. Delfina trzymała się blisko Stephena. Krążyli po labiryncie

krętych, wyłożonych kocimi łbami alejek, identycznych i zdających się prowadzić donikąd.

W końcu dotarli do Dziewiczego Zakątka, brudnego i cuchnącego miejsca obok

przepełnionego odrażającymi ściekami rynsztoka. Z niektórych okien sączyło się

przyciemnione światło. Fergus wskazał lupanar w zaułku, zadziwiająco czysty i zadbany

w porównaniu z innymi domami.

Na twarzy Fergusa pojawiła się nadzieja, jednak po chwili znów zmarszczył brwi.

- Jak Kelly tu będzie, to go złapiemy na gorącym uczynku - mruknął.

Delfina poczuła, że cała się trzęsie. Zastanawiała się, czy Kelly widział ich z okna

i czy przypadkiem nie próbuje właśnie w tej chwili wymknąć się z Maisie tylnymi drzwiami.

- Nie możemy czekać - oznajmił Fergus. - Trzeba wchodzić od razu.

Z tymi słowami przeszedł przez placyk, a Stephen i Delfina podążyli za nim. Mimo

potężnych rozmiarów wykidajło poruszał się bardzo lekko, praktycznie bezgłośnie.

Will Kelly siedział sam w tandetnie umeblowanym pokoju, w którym śmierdziało

tanimi pachnidłami i alkoholem, i właśnie nalewał sobie dżinu z butelki. Kiedy wpadli do

pomieszczenia, chwiejnie wstał.

- Co jest? - wybełkotał.

Żądny zemsty Fergus od razu chwycił go za gardło. Will był dobrze zbudowany, ale

Fergus i tak górował nad nim rozmiarami.

- Niech cię diabli - zaklął Will. - Mogłem się domyślić, że mnie znajdziesz.

Fergus już miał uderzyć, ale w tym samym momencie wkroczył Stephen i odsunął go

stanowczo. Wykidajło zaprotestował, jednak widząc w dłoni Stephena pistolet wycelowany

w Kelly’ego, zrobił krok do tyłu.

- Gdzie jest dziewczynka, draniu? - warknął Stephen. - Na Boga, jeśli ją skrzywdziłeś,

pożałujesz dnia, w którym przyszedłeś na ten świat.

- Jest tam, gdzie jej nigdy nie znajdziecie - syknął Will. Kiedy jednak poczuł zimną

stal na piersi, strach wziął górę nad brawurą. - No dobra - mruknął. - Jest tu, na górze.

Stephen nawet nie drgnął, tylko nakazał Fergusowi sprowadzić konstablów

i powiedzieć im, że lord Fitzwaring potrzebuje ich w Dziewiczym Zakątku. Fergus posłuchał

go z prawdziwą niechęcią, gdyż bardzo pragnął zostać i osobiście wymierzyć sprawiedliwość

Kelly’emu.

Nie chcąc czekać ani chwili dłużej, Delfina natychmiast zaczęła się wspinać po

wąskich schodach, oświetlonych jedynie pojedynczymi kandelabrami na obskurnych

ścianach. Na górze sprawdzała pokój po pokoju - w każdym siedziały skąpo odziane kobiety,

dzięki którym Kelly zarobił fortunę. Kiedy już zaczęła się denerwować, znalazła Maisie

w ostatnim, brudnym i zimnym pokoju.

Zwinięta w kłębek dziewczynka leżała na łóżku, twarzą do ściany. Wydawała się

bardzo maleńka i bezbronna.

- Maisie?

Dziecko odwróciło głowę. Na widok znajomej twarzy Maisie krzyknęła i zerwała się

z łóżka, po czym rzuciła się jej w ramiona.

- Znalazła mnie panienka! - zaszlochała, a Delfina przytuliła ją mocno. - Niech

panienka nie pozwoli mu mnie zabrać! Tak bardzo się boję.

- Nic ci nie zrobi, daję słowo - odsunęła dziewczynkę na długość ramienia i spojrzała

jej w oczy. - Powiedz mi, on cię skrzywdził?

Maisie stanowczo pokręciła głową.

- Nie, ale okropnie się bałam - odparła.

Przepełniona ulgą Delfina znów ją przytuliła.

- Och, kochanie, jak to dobrze, że w porę cię znaleźliśmy! A teraz chodź, zabieram cię

do domu.

Razem zeszły po schodach. Stephen wciąż trzymał Kelly’ego na muszce. Opryszek

bał się ruszyć, świadom, że jeśli spróbuje uciec, Fitzwaring nie zawaha się strzelić.

- Co z Maisie? Zrobił jej krzywdę? - spytał Stephen ponuro. - Bo jeśli tak...

- Nie, jest tylko przestraszona - odparła natychmiast.

W tej samej chwili do pomieszczenia wszedł Fergus w towarzystwie dwóch konstabli.

Stephen z ulgą przekazał im więźnia, tłumacząc, że Kelly porwał dziewczynkę

i prawdopodobnie zamordował jej matkę. Gdy konstable zabrali zbira, Stephen wziął żonę za

rękę i ją ucałował. Po chwili pocałował ją w policzek.

- Jestem z ciebie bardzo dumny, kochanie - powiedział. - Większość kobiet dostałaby

histerii na samą myśl o wejściu do takiego miejsca.

- Nikomu nie przyniosłoby to pożytku. Bardzo się bałam, że Kelly ją skrzywdził. -

Popatrzyła na Fergusa. - Dziękuję, Fergusie. Na szczęście konstable się nie ociągali.

- Nie musiałem ich długo szukać. Mam nadzieję, że zamkną go na długo i nie będzie

już sprawiał kłopotu Maisie ani żadnym innym dziewczynkom. - Spojrzał na Maisie. - Co

z małą? - spytał z niepokojem.

- Jest tylko okropnie przestraszona, ale nic się nie stało. Znaleźliśmy ją w samą porę.

- To i dobrze - burknął Fergus. Widać było, że czuje wielką ulgę, ale nie chce tego

okazać. - To ja wracam do pani Cox. Strasznie się pogniewa, jak zobaczy, że zniknąłem.

- Jestem pewna, że jeśli wyjaśnisz jej, dokąd się udałeś, potraktuje cię łagodnie -

zauważyła Delfina. - Nie zapominaj, że pani Cox zawsze miała słabość do Meg. Na pewno

nie życzyłaby źle jej córce.

Podziękowawszy Fergusowi, wcisnęli mu trochę pieniędzy w rękę, a potem wraz

z nim przeszli do czekającego powozu.

W drodze powrotnej Delfina siedziała cicho w kącie, z Maisie w ramionach,

i wyglądała przez okno. Stephen widział, że jest bardzo zmęczona. Miała cienie pod oczami

i pobladłą twarz. Po balu u Chevingtonów zamiast cudownej nocy miłości przeżyli istny

koszmar.

Na szczęście, szybko się uspokoiła. Stephen podziwiał jej wrażliwość. Potrafiła

odłożyć własne sprawy na bok, żeby zająć się ludźmi, którzy jej potrzebowali. Podziwiał

również jej niezależność i inteligencję, a także łagodność. Była uosobieniem wszystkiego, co

podobało mu się w przedstawicielkach odmiennej płci. Była kobieca, ale nie bezradna,

dumna, ale nie wyniosła, zdecydowana, ale nie agresywna. Nic nie mógł poradzić na to, że się

w niej zakochał.

Przez ciężkie, aksamitne zasłony w głównej sypialni nie wpadał ani jeden promień

światła, gdy dwie osoby w środku zdjęły z siebie ubrania. Powoli, z wprawą, Stephen rozpiął

suknię Delfiny, pomógł jej wysunąć ręce z rękawów i powoli opuścił materiał na jej biodra.

Oboje bez wahania pozbyli się reszty odzieży i wkrótce leżeli w śnieżnobiałej pościeli.

Stephen oparł ręce po bokach żony, podziwiając jej urodę.

Kiedy uniosła dłoń i pogłaskała go po czarnych lokach, mruknął z aprobatą.

Pocałował ją w usta delikatnie, z wyczuciem, a ona oddała pocałunek. Stephen odetchnął

głęboko i przesunął głowę niżej, ku jej gładkiej szyi i piersiom. Jęknęła i się wyprężyła.

- Proszę cię, Stephenie - westchnęła, wodząc dłońmi po jego muskularnych plecach. -

Nie wytrzymam dłużej. Jeszcze chwila, a zemdleję.

Ponownie pocałował ją w usta, tym razem mocniej. Miała wrażenie, że jej ciało jest

dla niego stworzone, zupełnie jakby powstało wyłącznie po to, by dawać mu rozkosz

i przyjmować ją od niego.

Przetoczyli się na bok, a wtedy wyciągnął ręce, żeby pieścić jej biodra i uda. Ostrożnie

dotknęła jego piersi, na co docisnął jej dłoń, by lepiej poczuła, jak mocno bije mu serce.

Zanim się zorientowała, ponownie leżała na plecach, lecz tym razem Stephen znalazł się

między jej nogami. Zachichotał, wyczuwając jej narastające zniecierpliwienie, a następnie

posiadł ją stanowczo. Delfina przywarła do niego, wyprężała się, aby być jeszcze bliżej jego

ciała, aż po chwili oboje pogrążyli się w ekstazie.

Przez całą noc zasypiali i budzili się tylko po to, żeby uprawiać miłość, już nie tak

gwałtownie, lecz delikatnie i długo, delektując się każdym dotykiem i pocałunkiem.

Wiedzieli, że odtąd będą mogli cieszyć się sobą każdego dnia i każdej nocy.

Rankiem, kiedy blade światło słońca zajrzało do pokoju, uśmiechnęli się do siebie.

Delfina poczuła, że Stephen znowu nabiera ochoty na igraszki, więc ochoczo wsunęła się pod

niego.

Gdy później kąpali się razem w długiej miedzianej wannie, Stephen głaskał żonę po

jasnej skórze, kontrastującej z jego śniadą karnacją.

- Wydajesz się rozkojarzona, najdroższa - zauważył, gryząc ją lekko w ucho.

- To prawda, kochanie - przyznała. - Obawiam się, że dekoncentruję się za każdym

razem, gdy jesteś w pobliżu. Mam nadzieję, że nie eksponujesz swych wdzięków przed

innymi paniami z taką swobodą, jak przede mną.

- To, co widzisz, należy tylko do ciebie - zapewnił ją. - Zawsze zakładałem, że aby

miłość fizyczna była zadowalająca, potrzebne jest doświadczenie. Okazuje się jednak, że

byłem w błędzie. Nigdy i z nikim nie delektowałem się taką rozkoszą, jak z tobą.

- Ja również się nią delektowałam. - Uśmiechnęła się, patrząc na niego z miłością. -

Szkoda, że zmarnowaliśmy tyle czasu.

- To ty nie pozwoliłaś się dotykać, pamiętasz? Ze względu na okoliczności, które

zmusiły cię do małżeństwa ze mną, postanowiłaś wcielić się w anioła zemsty, a ja musiałem

uszanować twoje życzenie i bezradnie patrzeć, jak rozgrzewasz mi serce i nie tylko. Kołysałaś

biodrami, uśmiechałaś się, zarzucałaś włosami, aż oczy wychodziły mi z orbit. Byłaś tak

kusząca, że wiele razy omal nie wziąłem cię siłą.

Oparła policzek na ramieniu Stephena i leniwie pogłaskała jego pierś.

- To nie ma nic wspólnego z tym, co zdarzyło się w Londynie, Stephenie - szepnęła. -

Pogodziłam się z tym, kiedy walczyłeś w Hiszpanii.

Wydawał się zdumiony.

- Może raczysz mnie oświecić, bo w tej chwili nie bardzo rozumiem twoją potrzebę

celibatu - powiedział powoli.

- Po nocy, którą spędziliśmy razem w gospodzie „Pod Modrym Niedźwiedziem”,

obudziły się we mnie uczucia, z którymi nie potrafiłam sobie poradzić.

- Jakie uczucia?

- Namiętność - wyznała. - To mnie zaszokowało. Nie mogłam sobie ufać, gdy byłeś

w pobliżu. Właśnie pożądanie, a nie gniew, tkwiło u korzeni mojego oporu. Poza tym

myślałam, że kochasz inną kobietę, z którą byłeś blisko w Hiszpanii. Mówiłeś mi kiedyś, że

nienawidzisz tego, co romantycy nazywają miłością, ja zaś czułam, że nie tylko muszę

kochać, ale również być kochana. - Westchnęła ciężko. - Wpadłam w pułapkę własnej natury.

Bo widzisz, nie mogłam znieść myśli, że cię stracę.

Z twarzy Stephena zniknął uśmiech. Poczuła, że ma napięte mięśnie, każde jej słowo

było niczym cios nożem w jego serce. Teraz Delfina przypominała mu skrzywdzone dziecko.

- Traktujesz mnie bardzo niesprawiedliwie, moja droga, uważając, że mógłbym

kochać inną, będąc jednocześnie twoim mężem. Nie ma żadnej innej. Kiedy jednak po raz

pierwszy pojechałem do Hiszpanii, spotkałem tam dziewczynę o imieniu Maria. Znałem jej

ojca i zdarzało mi się bywać u nich w domu. Ten człowiek poważnie chorował, martwił się

o przyszłość córki i pchnął nas ku sobie. Maria była piękna, wydawała się też niewinna

i nieśmiała. Sądziłem, że ją kocham, oświadczyłem się jej. Szanując niewinność Marii, nawet

jej nie tknąłem, jednak w przeddzień naszego ślubu odkryłem, że jest w ciąży z innym

mężczyzną, żonatym. Powiedziała mi, że nadal będzie z nim sypiać, nawet po naszym ślubie.

Zostawiłem ją, ale potem napadła mnie grupa opryszków i zbiła do nieprzytomności. Nadal

słyszę jej śmiech, gdy odchodzili w przekonaniu, że już nie żyję. Znaleźli mnie przyjaciele

i w końcu jakoś doszedłem do siebie. Może teraz zrozumiesz, dlaczego straciłem wiarę w to,

co nazywasz miłością.

Delfina pobladła. Gdy w końcu się odezwała, jej głos był pełen smutku.

- Stephenie, dlaczego nie powiedziałeś mi tego na początku? Rozumiem twój cynizm,

ale to naprawdę nie ma z nami nic wspólnego.

- Teraz też zdaję sobie z tego sprawę - przyznał. - Przez cały ten czas szokowało mnie,

jak bliski utraty kontroli jestem. Poprzysiągłem sobie, że już nigdy nie dam się zwieść żadnej

kobiecie. Nie chciałem mieć do czynienia z zakłamaniem i niegodziwością.

- Przecież ja nie jestem Marią.

- Nie, i Bogu za to dzięki. Ani trochę jej nie przypominasz. Kocham cię do

nieprzytomności, Delfino Fitzwaring, jednak twoje przekonanie, że cię oszukuję, dużo

wyjaśnia. Wystarczy wspomnieć twoje zachowanie w gospodzie „Pod Głową Saracena”.

Mam wrażenie, że bardzo cię wtedy dotknąłem.

Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Owszem. Żałuję teraz, że duma nie pozwoliła mi zbliżyć się do ciebie.

- Dlaczego podejrzewałaś, że jest w moim życiu inna kobieta? - chciał wiedzieć.

- Chodzi o to, co powiedział pan Oakley, gdy się poznaliśmy. Wiedziałam, że jakaś

kobieta była przy tobie, gdy zostałeś ranny pod Salamanką. Kiedy wróciłeś, zaczęły

przychodzić listy z Hiszpanii i często bywałeś rozkojarzony, unikałeś mnie. Gorączkując,

mówiłeś o swojej miłości do kobiety o imieniu Angelet. Było jasne, że dużo dla ciebie znaczy

i że ją kochasz.

- Angelet? - Zmarszczył brwi. - Nie znam żadnej kobiety o tym imieniu. Jeśli

w gorączce mówiłem o miłości, musiało chodzić o ciebie. Angelet to kornwalijskie słowo

oznaczające anioła. Zawsze uważałem cię za swojego anioła. Jestem zdumiony, że tak łatwo

uwierzyłaś, iż mógłbym kochać inną, choć rozumiem już, dlaczego kiedyś nazwałaś mnie

hipokrytą, kiedy oświadczyłem, że gdybym nie wrócił z Hiszpanii, pewnie wyszłabyś

ponownie za mąż.

- Nigdy bym tego nie zrobiła - obruszyła się.

- Może i nie, ale nie miałabyś powodu tkwić w Tamarze, gdybym zginął w bitwie.

Listy dotyczyły spraw wojskowych. Może i zrezygnowałem ze służby, ale nadal pozostało

sporo spraw do załatwienia. Stąd mój wyjazd do Woolwich, kiedy byliśmy w Londynie.

A kobieta, która pomagała Oakleyowi w opiece nade mną, to niesłychanie poczciwa istota,

ale gruba, niepiękna, a na dodatek z dziesiątką wnuków.

Serce Delfiny zabiło mocniej i wypełniło się radością. Stephen właśnie wyznał, że nie

ma żadnej innej i że to ona jest jego ukochaną. Przez chwilę nie mogła wydobyć z siebie ani

słowa.

- Jaka byłam niemądra - westchnęła w końcu. - Teraz to widzę. Ale to dlatego, że tak

bardzo cię kocham. Czasem nie potrafiłam sobie z tym poradzić.

- Bardzo mi przykro, skarbie. Jeśli wydawałem się rozkojarzony, to tylko ze względu

na to, co widziałem.

- Opowiedz mi o tym - poprosiła cicho. - Dlaczego postanowiłeś odejść z wojska?

- Szczerze mówiąc, najdroższa, nie wiem, kiedy dokładnie to się stało, jednak po

moim powrocie do pułku wszystko zaczęło układać się inaczej. Tęskniłem za tobą i czułem

niechęć do armii za to, że trzyma mnie z dala od ciebie. W Badajoz moje rozczarowanie

sięgnęło zenitu. W styczniu straciliśmy tysiąc ludzi w Ciudad Rodrigo, a potem wyruszyliśmy

do Badajoz. Tam zginęło ponad pięć tysięcy naszych. Właśnie wtedy wszystko stało się zbyt

realne i nagle musiałem stawić czoło przerażającej prawdzie. Dzielni i honorowi mężczyźni

ulegli szaleństwu i zaczęli się zachowywać niczym dzikusy. Francuskich jeńców traktowano

jak należy, jeśli jednak chodzi o miejscową ludność... Dość powiedzieć, że ludzie, których

przyszliśmy wyzwolić, byli bici, gwałceni, zabijani i ograbiani. Wtedy zrozumiałem, że dla

mnie to za dużo. Później dodatkowo uświadomiłem sobie, że moja córka skończyła rok

w dniu bitwy.

W oczach Delfiny pojawiły się łzy. Słuchając, jak opowiadał o cierpieniu, czuła ból.

Niewiele mogła zrobić, by pocieszyć męża. Miała tylko nadzieję, że jego udręka zelżeje

z biegiem czasu.

- Nie chciałam naciskać, więc nie prosiłam, żebyś opowiadał mi o Hiszpanii -

odezwała się. - Bałam się zburzyć kruchą równowagę między nami. To wydawało mi się

ważniejsze niż odpowiedzi na moje pytania. Teraz jednak chcę wiedzieć, dlaczego nie

opowiedziałeś mi o tym wszystkim, kiedy pytałam cię w dniu naszej przejażdżki i posiłku

w ”Pod Głową Saracena”?

- Wolałem się nie zwierzać - odparł szczerze. - Nie chciałem cię przygnębiać ani też

odsłonić się jako człowiek, który czuje rozczarowanie.

- Bardzo mi przykro. Wiem przecież, jakie to było dla ciebie ważne. Teraz rozumiem,

jak musiałeś się czuć. Chyba oboje zachowaliśmy się głupio.

Stephen uniósł palcem brodę żony i popatrzył na nią uważnie.

- To prawda. Widzę, że nasze małżeństwo było pełne nieporozumień - mruknął. -

Błędnie sądziłaś, że w moim życiu jest inna kobieta i że już cię nie pragnę, ja zaś byłem

pewien, że nie możesz znieść mojego dotyku i że walczyłabyś, gdybym próbował cię wziąć

siłą. Dziwne, jak nasze umysły wystąpiły przeciwko nam. Powinniśmy kierować się

instynktem. - Pocałował jej ramię. - Ale to już za nami, pora na nowe rozdanie. Jesteś

szczęśliwa, kochanie?

- Bardzo - wyznała.

- Masz zaróżowione policzki, a twoje oczy lśnią. Promieniejesz.

- To dzięki tobie.

- Dzięki mnie? - Uniósł brew.

- Bo jesteś cudownym mężczyzną.

- Jestem szczęściarzem - poprawił ją z uśmiechem.

- Nieprzyzwoitym szczęściarzem. - Popatrzyła znacząco na pewną część jego ciała. -

Chociaż czarującym.

W tej samej chwili ktoś zapukał do drzwi. Oboje byli głodni, więc wyszli z wanny na

śniadanie.

Delfina z zapałem przygotowywała listę rzeczy potrzebnych do nowego przytułku.

Najważniejsza była pościel, dzieci należało też ubrać, nakarmić i znaleźć dla nich porządnych

opiekunów. Ciotka Celia postanowiła otworzyć szkołę - budynek był bardzo duży, a dzięki

ogromnym sumom pieniędzy od przyjaciół Stephena wystarczyło na książki, tabliczki, kredę

i wszystko, co potrzebne w edukacji. Nie zabrakło również lekarstw oraz ziołowych

medykamentów, gdyż wychowanków nieustannie trawiła gorączka oraz katar.

W dniu otwarcia wszystko szło idealnie, a każdy zaangażowany w prowadzenie

dawnej ochronki kręcił się w pobliżu, gotów zaoferować pomoc. Wiele dzieci nigdy nie

widziało nic poza ponurymi uliczkami St. Giles, więc nowy dom i okolica wprawiły je

w zachwyt. Błyskawicznie zaczęły ścigać się po otoczonym murem ogrodzie.

Pod wieczór wszyscy ostatecznie rozstali się z Water Lane. Uściskawszy wzruszoną

ciotkę Celię, Delfina, Stephen i mała Maisie wyruszyli do londyńskiego domu.

W nocy wyczerpana Delfina przytuliła się z całych sił do męża.

- Dziękuję ci - szepnęła. - Bez ciebie to by się nie wydarzyło. Dzieci nadal

mieszkałyby przy Water Lane.

- Cieszę się, że mogłem pomóc. Uświadomiłaś mi coś, co wiedziałem, lecz

przechodziłem nad tym do porządku dziennego. Gdzieś są inni, którym brakuje nie tylko

jedzenia, ubrań oraz miejsca do spania, ale co gorsza nadziei. Piękna z ciebie kobieta, szczera,

oddana i namiętna. A także dobra, troskliwa, kochająca i silna. - Pocałował czubek jej głowy.

- Dziwisz się, że się w tobie zakochałem?

- Ogromnie się z tego cieszę, bo ja tak bardzo cię kocham, że nie zniosłabym, gdybyś

nie odwzajemniał mojego uczucia.

- Będę cię wspierał i szanował do końca życia. Mam szczęście, choć nie

uświadamiałem sobie, jak wielkie, dopóki nie zobaczyłem na własne oczy przytułku przy

Water Lane. W dzieciństwie niczego mi nie brakowało. Myślę, że dzieci będą szczęśliwe

w nowym domu. Gdy starsze zaczną się przyuczać do zawodów, zrobi się miejsce dla innych

osieroconych maluchów.

- Niestety, zawsze będzie przybywać porzuconych dzieci - westchnęła. - Szkoda, że

nie da się wszystkim zapewnić domów.

- Wszystkimi nie zdołasz się zaopiekować, najdroższa. Kiedy zawiozłem cię do

Tamary, powiedziałaś, że zawsze pragnęłaś w życiu czegoś więcej, a jednocześnie żywiłaś

głębokie przekonanie, że wielu rzeczy nie dostrzegasz, choć bardzo byś chciała.

Delfina popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Jestem zdumiona, że to pamiętasz - szepnęła.

- W Hiszpanii często myślałem o tobie i o tych słowach. Dzięki temu życie było

bardziej znośne. Powiedz mi zatem, Delfino, znalazłaś to, czego szukałaś?

- Znalazłam to w chwili, gdy wróciłeś z Hiszpanii. - Spojrzała na niego z miłością. -

Dzięki tobie świat stał się lepszy i piękniejszy. Możemy już jechać do domu, do Tamary?

Stephen z uśmiechem przytulił ją mocno.

- Czego sobie tylko życzysz, najdroższa.

EPILOG

Przebywali w Tamarze już od pół roku. W końcu zrobiło się cudownie ciepło

i pierwszego słonecznego dnia Delfina zdołała wyciągnąć męża na plażę. Od razu wskoczyła

do zimnej wody.

- Obiecałeś, że nauczysz mnie pływać, pamiętasz? - Popatrzyła na niego.

- Jak mógłbym zapomnieć? Od powrotu z Londynu regularnie mnie nękasz.

- Nigdy cię nie nękam. - Delfina udała stosowne oburzenie.

Stephen uważnie przyjrzał się spokojnemu morzu, zastanawiając się jednocześnie, od

czego zacząć naukę.

- Przecież woda jest koszmarnie zimna.

- Dam sobie radę. - Uśmiechnęła się do niego zuchwale. - A może to ty boisz się

zimna? Tak, Stephenie?

Żeby go podrażnić, ruszyła przed siebie, a gdy woda sięgnęła jej do kolan, pochyliła

się i ochlapała męża.

Nie potrzebował dodatkowej zachęty. Śmiejąc się głośno, natychmiast wbiegł za nią

do wody, ona zaś, w samej halce, ze śmiechem rzuciła się do ucieczki. Stephen był rozebrany

do pasa, a czarne spodnie, podwinięte do kolan, opinały go niczym druga skóra. W końcu

złapał ją i przyciągnął do siebie. Przytulona do szerokiego torsu męża, pocałowała go,

delektując się słonym smakiem. Choć woda była zimna, obojgu zrobiło się ciepło. Gdy

w końcu oderwał wargi od jej ust, uśmiechnął się szeroko.

- Rozgrzałaś się, moja słodka? - zapytał.

- Na pewno nie jest już tak zimno jak wcześniej.

- Masz rację - odrzekł Stephen. - Jeśli chcesz nauczyć się pływać, przygotuj się na

pierwszą lekcję.

- Co mam zrobić?

- Patrz na mnie. - Zademonstrował ruchy pływackie, żeby wiedziała, jak należy

jednocześnie machać rękami i nogami, żeby nie pójść na dno.

Zauroczona patrzyła, jak mąż pruje przez toń, ale trudno jej było się skupić, gdyż

widok silnego, muskularnego ciała zupełnie ją rozpraszał. Po chwili Stephen zanurkował,

wynurzył się i podszedł do niej.

- Obserwowałaś moje ruchy? - Był wyraźnie zadyszany.

- Wyglądałeś jak żaba! - Zaśmiała się histerycznie.

- Otóż to.

- To nie było specjalnie dystyngowane.

- Nikt nie mówił, że będzie. Teraz ty to zrobisz. Podtrzymam cię.

- Nawet nie próbuj mnie podtapiać - ostrzegła go.

- Nie zamierzam.

Delfina pochyliła się i wyciągnęła przed siebie ręce. Czując, jak ramiona Stephena

podtrzymują ją pod piersiami i brzuchem, uniosła nogi i próbowała poruszać rękami.

- Nogi szerzej - poinstruował ją.

- Jestem gotowa rozłożyć nogi na każde życzenie waszej lordowskiej mości. -

Roześmiała się.

- Przestań natychmiast, kocico - upomniał ją. - Myśl o pływaniu. Leż poziomo

i poruszaj rękami. O tak. - Udało się jej machnąć kilka razy rękami i przesunęła się trochę,

ciągnąc za sobą rozpuszczone włosy. - Wyglądasz jak piękna syrena.

- Mam nadzieję, że wkrótce będę pływać jak ona.

- Jesteś zdecydowana się nauczyć, prawda?

- Całkowicie.

Kiedy tylko Delfina wypowiedziała ostatnią sylabę, Stephen nieoczekiwanie ją puścił

i poszła na dno niczym kamień. Otworzyła usta, wypiła wielki łyk morskiej wody, po czym

wyłoniła się na powierzchnię, wymachując rękami, krztusząc się i walcząc o oddech.

- Puściłeś mnie! - wrzasnęła z oburzeniem.

Stephen znowu się zaśmiał.

- Jeszcze nieraz opijesz się wody, nim się nauczysz. Trzeba ćwiczyć, dużo ćwiczyć.

Mamy na to całe lato, więc teraz chodź, odpoczniemy.

Mimo zimnej wody i przemoczonej halki Delfina czuła się rozgrzana i wręcz upojona

wolnością.

- Nie, nie zrezygnuję, dopóki się nie nauczę, choćby odrobinę - oświadczyła. - I nie

puszczaj mnie, dopóki ci nie rozkażę.

- Jak sobie życzysz, moja pani.

Próbowali jeszcze długo, aż w końcu Delfinie udało się samodzielnie przepłynąć kilka

metrów. Uświadomiwszy to sobie, stanęła w wodzie i zaczęła piszczeć z radości.

- Udało się! Nie zatonęłam! Widziałeś?

- Brawo, kochanie. Teraz już nic cię nie powstrzyma, ale nie próbuj tego sama,

przynajmniej dopóki nie zostaniesz dobrą pływaczką.

Wziął ją w ramiona i ruszył ku brzegowi. W tym samym momencie uświadomili

sobie, że na plaży mają trzyosobową widownię. Maisie i młody Davy, który stał się jej

uniżonym sługą, odkąd znalazła się w Tamarze, siedzieli obok siebie, śmiejąc się do rozpuku.

Lowenna zaś, która dotąd bawiła się w piasku, wstała na widok mamy i papy i pobiegła ku

nim z rozpostartymi rękami. Jej mała twarzyczka lśniła z radości, a czarne loki podskakiwały.

- Papo, naucz mnie pływać jak mamę! - krzyczała. - Też chcę być syrenką!

Stephen postawił żonę na piasku i chwycił córkę w ramiona.

- I nią zostaniesz, moje słonko, a wtedy papa będzie miał dwie piękne syrenki. -

Posadził ją na biodrze, drugą ręką zaś objął żonę. - Tylko obiecajcie, że nie połączycie sił

i nie odpłyniecie w siną dal.

Delfina odchyliła głowę i spojrzała na niego z wesołym błyskiem w oku.

- Nigdy - zapewniła go. - Chyba że zamienisz się w syreniego króla i popłyniesz

z nami.

- Znakomity pomysł. - Uśmiechnął się szeroko i złożył na ustach żony czuły

pocałunek.