ANDRE NORTON
P. M. GRIFFIN


MORSKA TWIERDZA

TYTUŁ ORYGINAŁU STORMS OF VICTORY
PRZEŁOŻYŁA EWA WITECKA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Była późna wiosna i już nie trzeba było rozpalać ognia w kominku, przynajmniej za

dnia. W nocy, to co innego. Wilgoć i ziąb od morza dawały się we znaki po zachodzie
słońca i do walki z nimi ułożono polana w sypialni pani zamku.

Una przeniosła spojrzenie ze stosu drew na okopconą kamienną ścianę za nimi.

Widok wygaszonego i ostygłego paleniska nie wpłynął na nią kojąco, z niechęcią więc
odwróciła wzrok.

Westchnęła w duchu. Miała dostatecznie dużo powodów do przygnębienia, lecz nie

można było przepędzić smutnych myśli równie łatwo jak odwrócić się od kominka. Musi
znaleźć jakieś wyjście z trudnej sytuacji, w jakiej się znalazła, a decyzjami, które
podejmie, postanowi nie tylko o własnej przyszłości, ale i o losie zależnych od siebie
ludzi.

Nie zamierzała się buntować przeciw ciążącej na niej odpowiedzialności. Od dawna

przyzwyczaiła się do tego brzemienia, dźwigała je przecież z różnym powodzeniem dzień
po dniu, rok po roku, aż wreszcie z trudem mogła sobie przypomnieć dawno miniony
czas pokoju.

Wojna rozgorzała nagle i nieoczekiwanie dla odosobnionych i izolowanych od siebie

Dolin z tego rejonu, chociaż niektórzy co potężniejsi od Uny wielmoże z południa
przewidzieli ją i usiłowali się przygotować do niej. Nawet taki przebiegły wojownik jak
ojciec Uny, Harvard w ostatnim roku pokoju przejmował się tylko szczęśliwym
wydarzeniem: jego ukochana małżonka po wielu latach wreszcie nosiła w łonie dziecko.
Dobrze ukrył zawód, gdy urodziła dziewczynkę, i cieszył się, że przeżyła trudny poród.
Ledwie minęły dwa miesiące od uznania córki i nadania jej imienia, kiedy Alizon zwrócił
swoje Psy i dziwne bronie przeciwko Krainie Dolin.

I taki był początek strasznych lat, lat klęsk i strat. Po raz pierwszy w długiej historii

High Hallacku uparcie broniący swojej niezależności wielmoże zjednoczyli się we
wspólnej sprawie, gdy przekonali się w końcu, że w przeciwnym razie wróg kolejno ich
pokona i podbije wszystkie Doliny. Lecz nawet po zawarciu tego porozumienia losy
wojny jeszcze długo się ważyły, nadzieja zaś zwycięstwa była tylko wątłym płomykiem,
który uparcie nie chciał zgasnąć, i nie wynikała z logicznej oceny sytuacji. W końcu bieg
wydarzeń się zmienił. Żołnierze High Hallacku przy pomocy swoich tajemniczych
sprzymierzeńców, Jeźdźców–Zwierzołaków z Wielkiego Pustkowia, powstrzymali, a
później wypędzili najeźdźców, zadając im druzgocącą klęskę i bez litości ścigając
niedobitków.

Po zwycięstwie armię Krainy Dolin rozpuszczono do domów. Wielu żołnierzy ich już

nie odnalazło albo zastali ruiny, gdyż Alizończycy spustoszyli High Hallack na długo,
nim zostali rozbici, a nie oszczędzali ani ludzi, ani wytworów ludzkich rąk. Odbudowa
życia własnego i życia posiadłości okazała się równie trudna jak wojna, która właśnie się
skończyła, wymagała zaś takiej samej odwagi i siły.

Dolinie Morskiej Twierdzy i jej sąsiadom zostało to oszczędzone. Żaden wrogi oddział

nie zapuścił się do tego odległego zakątka i go nie spustoszył. Mieszkańcy nie znali więc
głodu, a brak dostaw wykwintnych towarów nie dotknął wieśniaków zbyt biednych, by
mogli sobie na nie pozwolić nawet w najlepszych czasach. Co zaś do innych potrzeb, to
wszystkie Doliny były prawie samowystarczalne. Okoliczni mieszkańcy handlowali
między sobą, rzadko zapuszczając się nawet do Linny, żeby nabyć albo sprzedać towary.
Wprawdzie ponieśli duże straty, jak wszyscy w High Hallacku, ale dawali sobie jakoś
radę.

Una podniosła wyżej głowę. Morska Twierdza radziła sobie lepiej od innych. Mając

do dyspozycji garść starych lub niezdolnych do walki mężczyzn, którzy w miarę swoich
możliwości pomagali kobietom i młodym chłopcom, delikatna i łagodna matka Uny
sprawiła, że włość nie podupadła i pozostała wydajna. Pod jej kierunkiem wieśniacy
konserwowali zamkowe mury i zabudowania, siali, zbierali plony, dbali o sprzęt i o
zwierzęta. Powodziło im się tak dobrze, że nie tylko zaspokajali własne potrzeby, ale
mogli też przekazać niewielką nadwyżkę żywności dla armii High Hallacku i jeszcze
zrobić zapasy na czarną godzinę.

Una opuściła głowę, gdy dumę z osiągnięć matki wyparły inne wspomnienia. Kiedy

nieliczni ocaleli żołnierze wrócili do Doliny, był wśród nich i pan Harvard, ale jechał w
naprędce sporządzonej lektyce, a nie na koniu. Po latach utarczek, układania bitewnych
planów i forteli — przywódcy High Hallacku docenili zarówno jego odwagę, jak i rady,
choć nie należał do ich wewnętrznego kręgu — otrzymał cios włócznią w plecy podczas
jednej z ostatnich bitew tej długiej wojny.

Przez wiele miesięcy małżonka i poddani pielęgnowali go z oddaniem, obawiając się o

jego życie. Miał silną wolę i serce, więc przeżył, lecz już nigdy nie odzyskał władzy w
nogach i w prawym ramieniu.

Harvard nie załamał się, jak stałoby się to z innymi na jego miejscu, ale poświęcił się

całkowicie zarządzaniu swoją Doliną. Okaleczone ciało przestało go słuchać, więc z
pokorą człowieka o wielkim sercu nadal polegał na wypróbowanych już umiejętnościach
swojej małżonki i — w coraz większym stopniu — na dorastającej, chętnej do nauki
córce, która stała się ich wysłanniczką.

Ojciec wciągnął Unę w sprawy, którymi zazwyczaj nie zajmowały się kobiety.

Wiedział, że już nie będzie miał syna, a zarówno on sam, jak i jego pani pragnęli, żeby
rządy nad Doliną choć w części pozostały w rękach ich rodu, który władał nią od
zasiedlenia High Hallacku.

Una z Morskiej Twierdzy okazała się pojętną uczennicą. Odziedziczone po matce

zdolności łączyła z energią ojca i swoją własną miłością do Doliny i jej mieszkańców.

Jednak w miarę upływu lat Harvardowi robiło się coraz ciężej na sercu. Zdawał sobie

bowiem sprawę z możliwości konfliktów i wyniszczających waśni, gdyby ukochana
córka pozostawała niezamężna w chwili jego własnej śmierci. Strata żony po krótkiej
chorobie jeszcze boleśniej uświadomiła mu własną śmiertelność. Postanowił zatem
zabezpieczyć przyszłość córki wydając ją za pana Ferricka, swojego starego, zaufanego
towarzysza broni, męża o silnym ramieniu i bystrym umyśle. Ten wojownik miał
wszystkie dane, by rządzić posiadłością, którą miał otrzymać pewnego dnia wraz z ręką
jej dziedziczki.

Kojarzenie małżeństw przez rodziców było normą wśród możnych rodów Krainy

Dolin i Una z Morskiej Twierdzy zaakceptowała decyzję ojca, uznając, że jest konieczna,
i doceniając jego trafny wybór. Małżeństwo zostało zawarte i Una wraz ze swoim ludem
odetchnęła z ulgą, że zniknęła jeszcze jedna groźba.

Ale zaledwie kilka tygodni później los zadał Krainie Dolin następny bolesny cios. Tym

razem nie była to ludzka chciwość, lecz okrutniejszy od niej wróg — choroba, która

błyskawicznie przemknęła przez kontynent z różnym wszakże skutkiem. Dla niektórych
Dolin i ludzi okazała się kilkudniową mniej lub bardziej łagodną niemocą, dla innych
jednak była zabójcza.

Zaraza dotknęła prawie cały ten rejon High Hallacku, a najbardziej Dolinę Morskiej

Twierdzy. Jak to się zwykle dzieje w takich przypadkach, zachorowali starcy, maleńkie
dzieci i co słabsi z dorosłych, lecz tym razem jednak zapadli na nią również młodzi i
silni. Trawiła ich gorączka, kaszel i wielu zaniemogło na zapalenie płuc, a z choroby
wstali tylko nieliczni. Z jakby złośliwą dokładnością choroba wybierała głównie młodych
mężczyzn, którzy dopiero zaczynali zastępować poległych w wojnie dojrzałych mężów.
Ocalała tylko nieliczna garstka.

Una sama była bliska śmierci. Wyzdrowiała wprawdzie, ale kiedy odzyskała

przytomność i nieco sił, dowiedziała się, że utraciła zarówno ojca, jak i męża.

Głęboki żal po stracie Harvarda rozdzierał jej serce, lecz opłakiwała też śmierć

Ferricka. Jakkolwiek znacznie od niej starszy, tak że mógłby być raczej jej ojcem niż
małżonkiem, i nie rozumiejący potrzeb młodej dziewczyny tak samo jak inni mężczyźni
w jego wieku, jednak obchodził się z nią łagodnie, a nawet czule. Jako przyjaciel
Harvarda, znał ją od urodzenia i darzył prawdziwym uczuciem. Było to znacznie więcej,
niż mogło się spodziewać wiele szlachetnie urodzonych panien.

Oczy Uny zabłysły zielonym płomieniem. Umarł dobry człowiek. To samo w sobie

było dostatecznie złe. Ale jeszcze większym nieszczęściem był fakt, że jego śmierć
naraziła na niebezpieczeństwo tych, których starał się chronić.

Una z Morskiej Twierdzy nie buntowała się przeciw wyrokom losu, który zmusił ją,

żeby oficjalnie przejęła rządy nad Doliną. Umiała rządzić i w istocie cieszyła się, iż może
spożytkować wrodzone zdolności, gdyż niejeden raz udowodniła, że je posiada. Przez
kilka lat wszystko szło dobrze. Władała Doliną i pracowała wraz ze swoim ludem. Ich
wspólne wysiłki przynosiły owoce. Nadmorski zamek kwitł, a nadzieja i radość życia
znowu zagościły w sercach wszystkich mieszkańców. Obecnie jednak jej wdowieństwo
wystawiało na niebezpieczeństwo wszystko, co kochała, i wszystkich, którzy jej słuchali i
uznawali jej władzę. Będzie musiała okazać stanowczość, w pełni świadoma, że może nie
zdołać zapobiec złu. To, co uważała za lekarstwo, może łatwo stać się trucizną gorszą od
choroby, którą miało wyleczyć.

Nic się na to nie poradzi. Una wyprostowała się i wyszła z sypialni do przyległej

większej komnaty, w której miała zwyczaj zajmować się sprawami swojej Doliny i
spotykać ze swymi pomocnikami.

Przy dużym biurku siedział mały chłopiec, chmurnym wzrokiem wpatrywał się w

grubą księgę, nad którą go posadziła, by nie przeszkadzał jej w podejmowaniu decyzji.
Uśmiechnęła się lekko. Tak jak przedtem jej rodzice, uważała, że Dolina była tym
silniejsza, im więcej jej mieszkańców umiało czytać i pisać, a ten chłopiec, mimo że wolał
inne rozrywki, uczył się szybko i chętnie.

— Tomer, przyprowadź do mnie Rufona.
— Tak jest, pani. On chętnie posłucha, bo tak jak wszyscy ma powyżej uszu tych…

ludzi z Kruczego Pola.

Skinęła głową. Łatwo jej przychodziło podzielać sympatię pazia do Rufona i niechęć

tegoż Rufona do aroganckich sąsiadów — no i ten ukryty strach, który jak całun
okrywał cały Morska Twierdza.

W żaden sposób nie okazała swoich uczuć.
— Biegnij więc po niego — powiedziała łagodnym głosem i przygotowała się

wewnętrznie do spotkania.

Nie czekała długo. Ruf on niecierpliwie oczekiwał na to wezwanie i nie omieszkał

stanąć przed swą panią. Był to dość niski, krępy mężczyzna o nieregularnych acz

przyjemnych rysach twarzy, którą szpeciła stara blizna na podbródku. Nie miał
prawego ramienia.

Wyprostował się przed Uną i — jak przystało — czekał, aż się do niego odezwie.
Powitała go, po czym od razu przystąpiła do sprawy, która ich wszystkich niepokoiła.
— Czy nasi goście jeszcze są w łóżkach?
— Tak, ale już niedługo będą domagać się odpowiedzi, pani — dodał łagodnie, choć

szorstko. Bał się bardzo, że córka Harvarda nie ma tak naprawdę wyboru i będzie
musiała skapitulować, a to okaże się fatalne dla wszystkich.

Una wyczuła jego myśli i tracąc na chwilę opanowanie, powiedziała gniewnie:
— Nie oddam Doliny Morskiej Twierdzy Oginowi z Kruczego Pola. Na Jantarową

Panią, nawet nie wyobrażaj sobie, że mogłabym podważyć wasze zaufanie do mnie,
dając temu tyranowi władzę.

— W takim razie będziesz musiała wybrać sobie innego małżonka, pani, i to szybko,

gdyż inaczej Ogin zagarnie wszystko wbrew twojej woli.

— Kogo mam wybrać? — zapytała zmęczonym głosem. — Dolina Kruczego Pola jest

najsilniejsza w okolicy. Ojciec Ogina zachował swoją drużynę w nietkniętym stanie w
najprostszy ze sposobów — został w domu, kiedy jego sąsiedzi wyruszyli na wojnę.
Zaraza zabrała mu mniej ludzi niż nam i nieszczęścia ledwie ich musnęły. Ma pełny
garnizon, podczas gdy w innych Dolinach pozostało zaledwie tylu wojowników, że z
trudnością utrzymują się same i próbują nie dopuścić, by rozbójnicy zagnieździli się w
tych stronach. Czy w tej sytuacji któryś z naszych sąsiadów zaryzykowałby, nie, nawet
mógłby zaryzykować wystąpienie przeciw Oginowi biorąc mnie za żonę lub żeniąc ze
mną swojego syna? Czy tak trudno się domyślić, że pan Kruczego Pola ucieszy się z
każdego pretekstu, żeby przyłączyć do swojej majętności każdą bogatszą od naszej
Dolinę? — Przeniosła na chwilę spojrzenie na ścianę, jakby chciała zobaczyć świat
rozciągający się za nim. — Dolina Morskiej Twierdzy jest duża, ale nikt się nie wzbogaci
na tym, co wytwarza. Tylko głupiec ryzykowałby utratę swojej w zamian za naszą,
przynajmniej do czasu, aż wszystko powróci do normy.

Ale przecież jest jeszcze sama pani Morskiej Twierdzy, pomyślał Rufon. Nigdy nie

widział piękniejszej od niej kobiety, panny czy mężatki, przewyższała urodą nawet
swoją matkę, a to było niemałe osiągnięcie.

Una była wysoka jak na kobietę ze swojej rasy, smukła, o tak delikatnej budowie

ciała, że wydawała się krucha jak szkło. Miała dziecinnie małe ręce. Gdyby oparła rękę
w poprzek dłoni Ruf ona, nie zmierzyłaby jej szerokości. Jej delikatnie rzeźbione rysy
twarzy — odpowiednio do reszty postaci — były niezwykle subtelne i nie odpowiadały
nieco bardziej krzepkiemu ideałowi wielbionemu przez jej ziomków. Ciemnokasztanowe
włosy Uny, nawet zaplecione w gruby warkocz, sięgały bioder. Lecz najpiękniejsze były
jej oczy. Duże, szeroko rozstawione, ocienione długimi ciemnymi rzęsami, zielone jak
nefryt, kontrastowały z jasną cerą ożywioną lekkim rumieńcem.

Spojrzenie Rufona zamigotało. Pani Una oczywiście miała rację. Wielmoże z High

Hallacku żenili się dla ziemi i władzy, którą zapewniało posiadanie gruntów, albo dla
dużego posagu. Uroda żony osładzała transakcję, ale po zawarciu umowy małżeńskiej
nie liczyła się bardziej niż wartość tego, co kobieta wniosła do związku. A wielka szkoda,
bo w całej Krainie Dolin znalazłbyś niewiele kobiet piękniejszych od Uny z Morskiej
Twierdzy czy lepiej od niej zarządzających włością. Nie bardzo chciał to przyznać, gdyż,
jego zdaniem, w jakimś stopniu kolidowało to z nakazami przyzwoitości.

— W High Hallacku pozostało wielu panów, którzy nie mają ani ziemi, ani zamków

— zauważył. — Jeszcze więcej jest doświadczonych żołnierzy i dowódców, którzy nie
wzgardziliby taką posiadłością jak nasza.

Potrząsnęła przecząco głową.

— Obcego? Mogłabym tylko sprowadzić nam na kark nowego Ogina. Poza tym

potrzebuję drużyny, nie zaś pojedynczego człowieka, tylko to zabezpieczy Dolinę.

— Co więc zamierzasz, pani? Prędzej czy później będziesz musiała dać im jakąś

odpowiedź.

— Nie, stary przyjacielu — odrzekła Una z uśmiechem: — To będzie twoje zadanie.

Ogin wysłał posłów, żeby zalecali się w jego imieniu. Dlatego odpowie im wysłannik
Morskiej Twierdzy, a nie jego pani.

Spojrzała mu w oczy. Spoważniała, ale na jej twarzy nie odbijało się wahanie, i Rufon

zrozumiał, że ma jakiś plan, który zamierza wprowadzić w życie.

Zawsze cechował ją spokój. Teraz zaś, kiedy podjęła decyzję, zdawała się ją otaczać,

osłaniać niby płaszczem aura spokoju. Nawet jej głos brzmiał miękko, choć słowa były
stanowcze:

— Poinformujesz wysłanników Ogina, iż jestem bardzo niezadowolona z ich

przybycia. W ostatnie Gody wyjaśniłam przecież ich panu, że obowiązki wobec mojej
Doliny i mojego zmarłego małżonka jeszcze długo będą skupiać całą moją uwagę. Poza
tym ten, kto stara się o rękę pani Morskiej Twierdzy, powinien zjawić się u niej
osobiście.

Rufon drgnął słysząc to ostatnie stwierdzenie, lecz niemal w tej samej chwili

uśmiechnął się szeroko. Taki mężczyzna jak Ogin oczekiwał od kobiety właśnie
zrzędliwości i złego humoru. Szorstkie odrzucenie jego propozycji zadowoli go, wyjaśni
mu choć w części, dlaczego Una ociąga się z przyjęciem jego ponownych zalotów, i
sprawi, że Ogin nie zaniepokoi się o ostateczny rezultat.

— W każdym razie zyskalibyśmy przez to więcej czasu, pani.
— Dostatecznie dużo, by się zabezpieczyć, jeżeli los będzie sprzyjał moim planom.

Teraz muszę się pośpieszyć. Wydałam już rozkazy, aby przygotowano „Kormorana” do
podróży, i chciałabym odpłynąć, zanim nasi nieproszeni goście się obudzą.

— Odpłyniesz? Dokąd? — Wojownik spochmurniał.
— Oficjalnie do Linny, żeby złożyć uszanowanie mojej szwagierce, chociaż

wolałabym, aby nasi ludzie jak najdłużej zachowali ten fakt w tajemnicy. Jeżeli zbyt
długo nie będę wracać, powiesz im, że postanowiłam zostać przez jakiś czas w Opactwie.
Na pewno się z tym pogodzą, zwłaszcza kiedy dodasz, że chcę się rozeznać w sprawie
sprzedaży kilku naszych koni.

Rufon skinął głową. Nikt, kto ją znał, nie mógłby sobie wyobrazić, że ucieknie

chyłkiem, by ukryć się w Opactwie przed groźbą, której prędzej czy później będzie
musiała stawić czoło. Przed najazdem Psów z Alizonu konie z Doliny Morskiej Twierdzy
były wysoko cenione w tych okolicach High Hallacku. W minionych latach z
konieczności nie powiększano stada, którego rdzeń pozostał nietknięty, podczas gdy
resztę wysłano na wojnę wraz z żołnierzami z Doliny. Wszystkim wyda się więc
zrozumiałe, że pani Una spróbuje teraz odnowić hodowlę i przewidująco szuka zbytu
dla przychówku.

Zrozumiałe czy nie, na pewno nie to było powodem jej oddalenia się teraz z Zamku.
— A gdzie będziesz naprawdę? — zapytał Rufon.
— Ja rzeczywiście zobaczę się z ksienią Adicią. Kochamy się i grzeczność nakazuje mi

ją odwiedzić. Później — wzruszyła ramionami, jakby godząc się w losem — wyruszę do
Linny i dalej, albo powędruję na południe. Nie wrócę, dopóki z pomocą Rogatego Pana
nie znajdę tego, czego szukam. — Unie nie wydało się dziwne czy niestosowne, że
wymieniła imię, którego najczęściej wzywali żołnierze i myśliwi, sama też potrzebowała
pomocy.

— A czego lub kogo szukasz? — zapytał z ciekawością i troską w głosie.

— Najemników, dużego oddziału. Odważnych ludzi, którzy broniliby naszej sprawy

do czasu, aż w jakiś sposób odtworzymy naszą własną drużynę.

— Pani! Nie wszystko, co… Czy zdajesz sobie sprawę, jakie ryzyko podejmujesz? I

jak im zapłacisz, nawet jeśli znajdziesz żołnierzy gotowych zaciągnąć się pod twoje
sztandary?

— Tak, to niebezpieczne, ale wiem, czego szukam — odpowiedziała z westchnieniem.

— Oddziału czystych tarcz, najemników, z których zachowania poznam, iż nie utracili
dumy, przestrzegają dyscypliny i gotowi są dotrzymać przysięgi. Co do zapłaty, może
nie będzie to takie trudne jak przed kilku laty. Wprawdzie życie nadal jest ciężkie, a
czasy niepewne, lecz w High Hallacku już nie gorzeje wojna na pełną skalę. Jeżeli
weźmiemy pod uwagę, jak drogie są kwatery i podróż przez morze, obowiązek
eskortowania czy pilnowania twierdzy nie powinien się wydać za trudny zwolnionym ze
służby najemnikom, których dowódcy dopiero się zastanawiają, co robić dalej. Musimy
się przygotować na przyjęcie czystych tarcz bez względu na to, czy zdołam pozyskać dla
siebie jakichś, czy też nie. Przyszykujcie dla nich dolne izby w wieży z wyłączeniem
wielkiej sali, mieszkań służby i pomieszczeń, w których się pracuje. W ten sposób nasi
ludzie nie będą musieli znosić towarzystwa zakwaterowanych wśród siebie obcych.
Mamy przecież wiele rodzin pozbawionych mężczyzn i miejsca starczy dla wszystkich.

Westchnęła w duchu. Tak, na Jantarową Panią, mieli dużo miejsca. Morska

Twierdza zawsze miała za mało ludzi, a wojna i zaraza jeszcze bardziej przetrzebiły
mieszkańców.

— Jak sobie życzysz, pani — odparł ukrywając z trudem zaskoczenie.
Una uśmiechnęła się nieznacznie. Wyświadczy przysługę nie tylko swoim ludziom.

Powinna była dokładniej wyjaśnić, jakich to wojowników zamierza przyjąć na służbę,
ale nie zrobiła tego w obawie, że Ruf on pomyśli, iż straciła rozum. Sama uznała, że ta
część jej planu jest czystym szaleństwem, a mimo to zdecydowała się spróbować. Jeżeli
jej się powiedzie, potroi szansę zapewnienia bezpieczeństwa swojej Dolinie.

Na zdrowy rozum plan wydawał się niemożliwy do zrealizowania, istniała wszakże

niewielka szansa, że zdoła wprowadzić go w życie. Druga Una, tak bliska jej sercu jak
rodzona siostra i jej jedyna powierniczka w tej materii, zgodziła się z nią, że tylko
sprowadzenie najemników do Morskiej Twierdzy umożliwi jej zachowanie
niezależności, chociaż obu nie podobał się zamiar sprowadzenia obcych do starożytnej
Doliny.

Podniosła głowę. Nadszedł czas.
— Zaopiekuj się wszystkim, stary przyjacielu. Wrócę tak szybko, jak to będzie

możliwe i, mam nadzieję, w towarzystwie mieczy tak ostrych, że zniechęcą Ogina.

ROZDZIAŁ DRUGI

Wszystkich Sokolników uczono od dzieciństwa, jak żyć na wodzie i nad wodą. Widu z

nich pokochało ten dziki, obcy żywioł i dobrowolnie nie szukało innej służby poza
statkami. Lecz góry oraz piękno i tajemniczość wyżyn wywarły tak wielkie wrażenie na
Tarlachu, że przewyższyły nawet zew oceanu. W przeszłości jednak służąc zarówno na
okrętach wojennych, jak i statkach handlowych, obecnie też nie wyrzekłby się
podobnego zajęcia, gdyby takie się nadarzyło.

W owej chwili nie mógł się zdecydować, co on i jego towarzysze powinni zrobić, ale

wkrótce albo sam będzie musiał zdecydować, albo pozwolić, żeby los dokonał za niego
wyboru, oczywiście, jeżeli nie chcieli oddać tutejszym kupcom i karczmarzom ciężko
zarobionych pieniędzy.

Los źle im się przysłużył, gdyż zostali zwolnieni ze służby z dala od głównych centrów

handlowych High Hallacku. Linna nie była złym miastem, lecz ten mały i odizolowany
od reszty kraju obszar nie mógł zapewnić pracy dla tak dużego oddziału.

Przed najazdem Alizończyków była to mała osada zaspokajająca potrzeby

okolicznych ubogich Dolin, która nie została spustoszona podczas wojny jak większość
High Hallacku. Była wówczas jednym z nielicznych portów, które jeszcze pozostały w
rękach mieszkańców Krainy Dolin, w dodatku dogodnym i łatwo dostępnym, tak że
mogły do niej zawijać sulkarskie statki. Jedne blokowały wybrzeże, żeby uniemożliwić
Alizończykom otrzymanie posiłków, inne zaś dowoziły napadniętym tak poszukiwaną
broń lub równie potrzebne oddziały czystych tarcz, często złożone z Sokolników
pragnących dobrze sprzedać swoje miecze i żołnierskie umiejętności.

Po wojnie Linna zachowała część uzyskanych wtedy korzyści. Sam port był głęboki i

osłonięty przed zimowymi wichurami i sztormami nawet wówczas, gdy Lodowy Smok
kąsał najostrzej i ryczał najgłośniej. Poza tym sulkarscy kapitanowie przekonali się, że
przepływający wzdłuż brzegu prąd morski prawie podwajał szybkość, z jaką wiatry
niosły ich statki do bogatszych portów na południu Krainy Dolin. Dlatego nadal tędy
chętnie przepływali, a wraz z nimi przybyli do Linny kupcy i drobni handlarze
przyciągnięci obecnością obcych statków. Wielu z nich osiadło na stałe, pozakładało
sklepy i kramy. Zasiedlili oni głównie otwartą przestrzeń przylegającą do murów
maleńkiego Opactwa, gdzie garstka pobożnych Dam oddawała cześć Wiecznemu
Płomieniowi. Wraz z nowymi członkami lokalnej społeczności dwie karczmy dołączyły
do pierwszej, znacznie powiększonej, która stała nad morzem. Wszystkie tętniły życiem
podczas bardziej umiarkowanych pór roku. Pomimo tych przemian Linna odzyskała
wiele dawnych cech i stała się spokojnym miasteczkiem, w którym od czasów zasiedlenia
High Hallacku odbywały się jarmarki. Tarlach westchnął i pogłaskał Syna Burzy. Sokół
nie ruszył się ze swego miejsca na przedramieniu kapitana, podniósł tylko głowę i utkwił
przenikliwe spojrzenie w człowieku, którego wybrał na towarzysza i brata. Wyczuł
dręczący go niepokój, lecz nie odezwał się do niego w myśli wiedząc, iż tego nie pragnie.

Sokolnik znów westchnął. Tak, dobrze się stało, że pokój powrócił do Krainy Dolin,

podobnie powoli wracał do Estcarpu po drugiej stronie morza. Wszędzie ludzie mieli
dość wojen, chcieli odbudować zburzone domy i spokojnie przeżyć pozostałą część życia,
każdy na swój sposób. Większości z nich w końcu to się uda i zapomną o bólu, ruinach i
śmierci.

Ale z Sokolnikami rzecz się miała zupełnie inaczej. Kiedy po trzykroć przeklęte

Czarownice ruszyły z posad góry, niszcząc nie tylko armię najeźdźców, ale zarazem i
Gniazdo, przypieczętowały tym los jego rasy. Tarlach był o tym przekonany.

Sokolnicy prowadzili sobie właściwy tryb życia, który inne ludy uważały za

wyjątkowo surowy i uciążliwy. W odległej przeszłości przypłynęli na północ na
sulkarskich statkach uciekając przed grożącą im klątwą. Przywieźli ze sobą kobiety i
dzieci, lecz podróżowali razem tylko w tym sensie, że każda grupa trzymała się z dala od
drugiej, jakby nie łączyły ich więzy pokrewieństwa. Rządzące Estcarpem czarownice
zabroniły im wstępu do tego kraju ze względu na sposób, w jaki traktowali swoje
kobiety. Znaleźli jednak schronienie i nową ojczyznę w górach na granicy między
Estcarpem a Karstenem. Zbudowali tam Gniazdo — siedzibę wojowników
zarabiających na życie jako najemnicy — i ulokowali wciąż niebezpieczne kobiety w
kilku wioskach, gdzie żyły w odosobnieniu. Tylko od czasu do czasu, o wyznaczonych
porach roku, odwiedzali je wybrani mężczyźni, żeby z nimi spółkować i w ten sposób
zapewnić przetrwanie swej rasie. Z czasem ta zrodzona z konieczności segregacja
pogłębiła w nich nienawiść i pogardę do wszystkich ludzkich i prawie ludzkich kobiet.

Sokolnicy nie wiązali się z żadnymi niewiastami na stałe ani czasowo, wyjąwszy te
krótkie spotkania potrzebne do spłodzenia następnego pokolenia wojowników.

System ten działał sprawnie i zarówno kobiece wioski, jak i samo Gniazdo

znajdowały się z daleka od sąsiednich ludów. A przecież nawet wtedy niektóre kobiety
odeszły z gór, wymknęły się gdzie indziej szukać lepszego życia. Jak długo pozostaną w
swoich obecnych siedzibach na terenie Estcarpu? Przez jedno pokolenie? Dwa? Na
pewno nie dłużej, nie miał co do tego wątpliwości. Wiedział, iż mężczyźni z jego rasy nie
wytrzymaliby takiego życia mając do wyboru inne możliwości i wzory. Nie wierzył więc,
że i ich tymczasowe towarzyszki będą kontynuować odwieczny tryb życia.

Znów musnął pióra wielkiego sokoła. Czy nadejdzie w końcu taki dzień, gdy żaden

ptak i żaden Sokolnik nie będą mogli się dzielić myślami? Wtedy ich przeciwniczka
weźmie na nich pomstę, choć nigdy nie uwolniła się do tego stopnia, aby uczynić to
osobiście.

Wziął się w garść, próbując zrzucić całun z duszy, Rogaty Pan wie, jak bardzo

Tarlach jest zmęczony! Może te myśli zrodziło tylko zmęczenie…

Cichy powitalny skwir Syna Burzy przywrócił mu poczucie rzeczywistości. Podniósł

oczy. Zbliżał się do niego mężczyzna w zbroi i skrzydlatym hełmie. Czarny sokół o białej
piersi siedział wygodnie na jego nadgarstku. To był porucznik Brennan.

— Jakie przynosisz nowiny, towarzyszu? — zapytał zmuszając się do lekkiego tonu,

aby i jego zastępca nie wpadł w ponury nastrój.

— Żadnych. Wyszedłem się przejść i nacieszyć porankiem i zobaczyłem ciebie. —

Zawahał się. — Co cię gnębi, Tarlachu.

— Po prostu się zamyśliłem. — Kapitan potrząsnął przecząco głową.
— Zamyśliłeś się widać głęboko, bo nie usłyszałeś, że się zbliżamy. Ostatnio często ci

się to zdarza.

Tarlach nie odpowiedział od razu, lecz skupił uwagę na tym, co się działo w porcie.

Były tam trzy statki. Dwa sulkarskie korabie wyładowały beczki wina czy piwa. Trzeci
statek, niewiadomego pochodzenia, zdawał się szykować do odpłynięcia.

— Żaden z nich nie jest dostatecznie duży, żeby mógł wziąć nas na pokład —

zauważył zmęczonym głosem.

— Z powrotem do Estcarpu czy tylko na południe?
— Jeszcze nie podjąłem decyzji, ale tak czy inaczej na pewno znaleźlibyśmy się tam w

lepszej sytuacji niż obecna. Jesteśmy tutaj już cztery tygodnie i nie otrzymaliśmy żadnej
oferty i, jak sądzę, wcale jej nie otrzymamy. Może nie znajdziemy już odpowiedniego dla
nas zajęcia w Krainie Dolin.

Brennan przyjrzał się swemu dowódcy.
— Nie wydajesz się zmartwiony taką możliwością. Czy chcesz, abyśmy wrócili do

Estcarpu?

Kapitan wzruszył ramionami.
— Moglibyśmy odpocząć w jednym z naszych obozów. Walczyliśmy prawie bez

przerwy od przybycia do High Hallacku. — Wyprostował się. — Bez względu na to, czy
opuścimy ten kraj, czy w nim zostaniemy, zrobimy to całym oddziałem. Wyruszyliśmy
jako kompania i wypada, żebyśmy tak powrócili do naszego komendanta.

Porucznik zgadzał się z nim, lecz nim zdążył to głośno wypowiedzieć, oba ptaki

syknęły gniewnie i wzleciały do góry. W tej samej chwili dotarły do nich głośne krzyki i
wrzawa pobliskiej walki.

Obaj Sokolnicy instynktownie pobiegli w stronę źródła hałasu, ciemnej alejki

oddzielającej dwa magazyny portowe.

Złożona z siedmiu mężczyzn banda łapaczy rekrutów (sądząc po tym, że nie chcieli

zranić ofiary mimo stawianego oporu), zagnała jakiegoś samotnego wędrowca w wąską i

ślepą pułapkę. Próbowali go obezwładnić, zanim ktokolwiek zwróci na nich uwagę i
pokrzyżuje im plany.

Napadnięty był chłopcem albo bardzo młodym mężczyzna. Jego podróżna opończa z

kapturem wskazywała, iż pochodził z tej okolicy, Więcej nie mogli dostrzec, ponieważ
stał odwrócony do nich bokiem, a fałdy opończy i kaptur zasłaniały twarz i ciało.
Widzieli tylko miecz połyskujący w jego ręku.

Jeden z bandytów zaatakował chłopca od tyłu, chcąc go powalić mocnym kijem, który

trzymał w ręku. Ku zdumieniu wszystkich młodzik odwrócił się błyskawicznie. Jego
brzeszczot trafił we właściwe miejsce, zanim większy i silniejszy od niego mężczyzna
zdążył podnieść broń.

Sokolnicy zobaczyli teraz jego twarz. Była blada jak płótno i zasmucona, co

świadczyło, iż nigdy jeszcze nikogo nie zabił. Przerażenie nie zdążyło zabłysnąć w jego
ogromnych oczach o barwie nefrytu, kiedy Tarlach wyciągnął miecz i przedarł się przez
pierścień bandytów, po drodze powalając dwóch na ziemię.

Stanął między napastnikami a ich ofiarą.
— Zostawcie go.
— Nie róbcie głupstw, ścierwojady — doradził im zimno Brennan. Zatrzymał się u

wejścia do alejki i obnażył swój miecz, by wesprzeć argumentację dowódcy.

Bandyci wahali się tylko chwilę i uciekli wąskim przejściem, mijając po drodze

porucznika, który nawet usunął im się z drogi. Ich ofiara, którą spodziewali się pojmać
bez trudu, okazała się trudniejszym orzechem do zgryzienia niż sądzili, a nagłe
pojawienie się Sokolników całkowicie zmieniło sytuację. Nie mogli dorównać tym
groźnym, zaprawionym w bojach żołnierzom ani sokołom krążącym tuż nad ich
głowami. Wszyscy wiedzieli, że ptaki te uczono rozszarpywać w walce twarze i oczy
przeciwników.

Tarlach nie czekał, aż bandyci znikną im z oczu, ale chwycił za ramię ich niedoszłą

ofiarę, którą wciąż uważał za chłopca.

— Czy nie jesteś ranny?
Una z Morskiej Twierdzy potrząsnęła przecząco głową, zbyt zszokowana tym, co się

wydarzyło i co właśnie zrobiła, by odpowiedzieć słowami.

— Więc chodź szybko. Jeżeli wrócą z posiłkami, możemy znaleźć się w pułapce.
Wzdrygnęła się przechodząc obok ciała mężczyzny, którego zabiła. Całą siłą woli

zmusiła się, żeby w żaden inny sposób nie dać po sobie poznać, jak nią to wstrząsnęło, i
nie odezwać się, nawet podziękowaniem. Mieli rację. Tak, to miejsce mogłoby stać się
pułapką. Zresztą najpewniej porzucą ją bardzo szybko, gdy tylko odkryją, iż jest
kobietą. Nie może do tego dopuścić. Musi też mieć pewność, że całkowicie odzyskała
panowanie nad sobą, kiedy już się do nich odezwie.

Kapitan Sokolników zwolnił kroku, gdy tylko pozostawili za sobą baseny portowe.
— Tutaj powinniśmy być w miarę bezpieczni.
Una odsunęła się od niego. Nie spodoba mu się fizyczny z nią kontakt, kiedy wyjawi

im, kim jest, a przecież musi to zrobić.

— Tak. Podobni im włóczędzy nie chcieliby stawić czoła takim jak wy na otwartej

przestrzeni.

Sokolnicy zesztywnieli. Nie był to ani głos chłopca, ani głos mężczyzny. Una zsunęła

kaptur.

— Dziękuję wam, Ptasi Wojownicy, i waszym skrzydlatym towarzyszom.
— Niewielka to była przysługa — odparł szorstko Tarlach odwracając się, żeby

odejść.

— Dla mnie była bardzo ważna. Z trudem powstrzymał uśmiech.
— Przypuszczam, że tak było — przyznał.

— Stój, kapitanie! —powiedziała szybko, gdy Sokolnicy znów poczęli się od niej

oddalać.

Oczywiście nie znała ich stopni służbowych. Nie mogła też odróżnić jednego od

drugiego z powodu hełmów zasłaniających im twarze. Tylko nieliczni z jej ludu umieli
odczytać ledwie widoczne znaki na ubraniach i zbrojach określające stopień
wojowników Bractwa. Jednak już dawno temu przekonała się, że kiedy ma się do
czynienia z obcym żołnierzem nieznanego stopnia, dobrze jest przyznać mu wysoką
rangę. Nikt bowiem nie jest wolny od odrobiny próżności.

Nie miała zresztą wątpliwości, że mężczyzna, który ją uratował, był ważniejszy od

swojego towarzysza. Tylko najwyższy rangą oficer albo żołnierz o najdłuższym stażu
służby mógł kontaktować się z ludźmi, wśród których przebywali Sokolnicy (działo się
tak nawet w ciasnych pomieszczeniach na statku) albo z tymi, którzy wynajmowali ich
miecze.

Drżąc w głębi duszy, że straci dogodną sposobność, zesłaną przez los, Una zmusiła się,

żeby zapytać spokojnie i pewnym głosem:

— Czy jesteście czystymi tarczami?
Sokolnik skinął głową. Utkwił szare oczy w jej oczach. Zarówno jej wygląd,

zachowanie, jak i sposób mówienia wskazywały, iż pochodziła z wysokiego rodu. Jej
strój, choć nie przesadnie bogaty, uszyty był z dobrego materiału i prawie nie znoszony.
Niewykluczone, że mogła sobie pozwolić na wynajęcie eskorty, jeżeli jej potrzebowała.
Inna sprawa, że tylko głupota pozwoliła jej wyobrazić sobie, iż Sokolnicy przysięgną
kobiecie posłuszeństwo.

— Należymy do większego oddziału, który nie może się podzielić.
— Właśnie takiego potrzebuję. Dlatego przybyłam do Linny. — Odetchnęła głęboko i

mówiła dalej: — Dużo słyszałam o waszych żołnierskich umiejętnościach, odwadze i
szybkim refleksie od pana Harvarda. Mimo wszystko miałam nadzieję zwerbować was
do Doliny Morskiej Twierdzy. To, co zobaczyłam, tylko spotęgowało to pragnienie. Obaj
najemnicy drgnęli lekko.

— Pana Harvarda?
Una poczuła wielką ulgę. To był jej największy atut. Znali imię jej zmarłego ojca.

Uznała, że przynajmniej jej wysłuchają. A potem, no cóż, mogła tylko opowiedzieć im
swoją historię i mieć nadzieję.

— Jestem Una z Doliny Morskiej Twierdzy, jego córka, i wdowa po panu Ferricku,

towarzyszu broni i dowódcy drużyny mego ojca podczas wojny. Naprawdę jestem w
potrzebie, Ptasi Wojownicy. Wiem, że nie chcecie mieć nic do czynienia z kobietami, ale
proszę was, nie opuszczajcie mnie, zanim nie wysłuchacie mojej opowieści. Nie zabiorę
wam dużo czasu.

Dowódca Sokolników zacisnął wargi. Nagle odwrócił się na pięcie.
— Chodź z nami.
Kapitan nie zatrzymał się, dopóki nie dotarł do największej karczmy w Linnie. Nawet

wtedy przystanął tylko na moment, aby otworzyć drzwi. Wszedł do środka, Una za nim,
a na końcu Brennan, który cicho zamknął drzwi.

Wypełniające wielką izbę postacie w hełmach–maskach podniosły na nich wzrok.

Zapadła grobowa cisza, gdy dostrzegli kobietę. Una czuła zwrócone na siebie ze
wszystkich stron zimne spojrzenia, jakby ona była ohydnym potworem, sługą Cienia,
który właśnie wypełzł z jamy. Tylko sokoły wydawały się przyjaźnie nastawione, a
raczej względnie przyjaźnie. W każdym razie w ich myślach wyczuła ciekawość, nie zaś
bezsensowną złość, jaką okazywali ich panowie. Zadrżała w duchu i ucieszyła się, że nie
ma mocy czytania w tamtych wrogich, pełnych nienawiści umysłach.

Tarlach nie zaproponował jej, żeby usiadła na krześle czy na ławce, ale stał obok niej.

— To jest Una z Morskiej Twierdzy, córka pana Harvarda. Twierdzi, iż przybyła do

Linny w poszukiwaniu żołnierzy o czystych tarczach.

W jego słowach brzmiała dezaprobata tak wielka, że prawie namacalna. To zły

początek, pomyślała. Czekało ją przesłuchanie. W jaki sposób zdoła przekonać tych
mężczyzn i uzyskać od nich pomoc, nawet jeśli uwierzą, że mówi prawdę i że istotnie jest
w potrzebie?

Kapitan Sokolników wbił w nią twarde jak miecz spojrzenie.
— Jesteś sama? Czy dlatego nosisz ubiór chłopca?
— Tak, jestem sama. A co do mojego stroju, zapewnia mi on swobodę ruchów, na

jaką nie pozwalają kobiece szaty. Urodziłam się w Dolinie Morskiej Twierdzy i dobrze
znają mnie w Linnie. Gdybym się nie przebrała, równie dobrze mogłabym rozgłosić
wszem wobec moje zamiary.

— Dlaczego zamierzasz powiększyć garnizon Morskiej Twierdzy teraz, gdy w High

Hallacku nie ma już alizońskich oddziałów? W tym rejonie nie toczą się walki.

— Morska Twierdza nie ma garnizonu — odpowiedziała stanowczo. — Zaraza ciężko

nas dotknęła i zabrała nie tylko mojego ojca i małżonka, ale i prawie wszystkich
mężczyzn. W zasadzie pozostali tylko młodzi chłopcy, którzy tylko z trudem mogą
uchodzić za wojowników, i żaden z nich nie jest doświadczonym żołnierzem, bo dotąd
walczyli tylko z bandami rozbójników. Pozostała nam jedynie garstka zdrowych
mężczyzn i byłoby szczytem głupoty sądzić, że w prawdziwym starciu odwaga kobiet i
dzieci sprosta doświadczeniu i sile wojowników.

Sokolnik milczał chwilę.
— Jakie niebezpieczeństwo wam zagraża? — zapytał nieco mniej szorstkim tonem.
— Jak na razie jest to tylko możliwe niebezpieczeństwo — odrzekła — lecz tylko

głupiec by je zignorował.

— Na tym świecie jest więcej głupców niż mogłabyś sobie wyobrazić — mruknął

Rorick, zastępca Brennana. Często bowiem wynajmowano żołnierzy o czystych tarczach
na wiele tygodni czy miesięcy po czasie, kiedy mogli działać najbardziej skutecznie.
Niekiedy szukano ich usług dopiero wtedy, gdy już nie miało to sensu.

Tarlach uciszył go spojrzeniem, po czym skupił znów uwagę na Unie.
— Kogo się obawiasz?
— Ogina, pana Kruczego Pola, Doliny przylegającej do naszej. Pragnie on zawładnąć

Morską Twierdzą. Jak dotąd, próbował go uzyskać poprzez małżeństwo ze mną, ale
kiedy w końcu zrozumie, iż jego zaloty nie mają żadnych szans, obawiam się, że ucieknie
się do ostrzejszych środków. Jego drużyna, a raczej podówczas drużyna jego ojca, nie
brała udziału w wojnie i dlatego praktycznie nie poniosła żadnych strat. W dodatku jego
Dolina, jako jedyna w naszym rejonie, niewiele ucierpiała od zarazy.

— Dlaczego nie zrobił tego od razu, nie tracąc czasu na zaloty?
Una zarumieniła się lekko, lecz podniosła wyżej głowę.
— Uważa się, iż nie jestem pozbawiona urody, Sokolniku. Ogin poczeka,

przynajmniej jeszcze trochę, chociażby tylko dlatego, że moja dobrowolna kapitulacja
pochlebiłaby jego próżności. Na pewno jest on silnym i atrakcyjnym mężczyzną. Ze
swego punktu widzenia może liczyć na powodzenie i byłoby to dla niego opłacalne.
Wprawdzie sąsiednie Doliny są osłabione, ale wolałby ich nie niepokoić, by nie
zjednoczyły się przeciw niemu. Alizończycy nauczyli nas, że taka strategia wiele znaczy, i
Ogin na pewno nie zapomniał tej lekcji.

— A przecież mówisz, że jego wysiłki pozyskania ciebie skazane są na

niepowodzenie? — pytał dalej Tarlach.

Skinęła głową.

— Ogin to prawdziwy tyran i nie moglibyśmy znieść, gdyby zawładnął Morską

Twierdzą. Nie mogę wydać moich ludzi w ręce kogoś takiego jak on, nawet gdyby tylko
to było tego przyczyną.

— Czy jest jeszcze coś?
— Mamy pewne podejrzenia, a są one wystarczająco poważne, żeby utwierdzić nas w

przekonaniu, iż powinniśmy walczyć długo i zaciekle, zanim zada nam klęskę. —
Zacisnęła usta. — Całe północne wybrzeże High Hallacku jest urwiste, zaledwie z
kilkoma portami, mnóstwem niebezpiecznych skał, a sztormy zrywają się nagle, prawie
bez ostrzeżenia. Wszystkie statki, zarówno duże, jak i małe, zawsze ryzykowały zbliżając
się do brzegu. Nie obywało się bez katastrof, a zważmy, że handel nigdy tu nie kwitł, a
nawet teraz nie jest duży. To wszystko w jeszcze większym stopniu odnosi się do naszych
wód.

Jej spojrzenie nagle stwardniało, zaskakując Sokolnika. Dostrzegł w jej oczach taki

sam gniew i gotowość do bezpardonowej walki, jakie dotąd widział tylko u wodzów
toczących boje w słusznej sprawie, której losy długo się ważyły.

Una nie zdawała sobie sprawy ani z reakcji Tarlacha, ani ze zmiany wyrazu swych

oczu.

— Ostatnio w naszych okolicach zdarzyło się wiele katastrof i dużo statków dosłownie

zniknęło bez śladu. Nie ocalał nikt, kto mógłby opowiedzieć, co się stało. W prawie
każdym wypadku były to statki handlowe o pełnych ładowniach.

— Czy to morskie wilki? — zapytał lodowatym tonem.
— Gorzej.
— Zbój zwabiający statki na skały!
Sokolnik prawie wypluł te słowa. Każdy, kto chociaż przez krótki czas służył na

morzu, żywił nienawiść do łotrów, którzy wywoływali katastrofy. Poza tym zabijali
rozbitków oszczędzonych przez morze, żeby ograbić ich z towarów i cennych
przedmiotów. Tacy ludzie byli gorsi nawet od piratów, byli robactwem, które należało
rozdeptać…

— Nie jesteśmy tego całkiem pewni — przestrzegła Una. — Nie mamy bowiem

żadnych dowodów poza faktem, że statki zaczęły znikać wkrótce po tym, jak Ogin objął
we władanie swoją Dolinę. Ale jednocześnie katastrof tych było zbyt mało, żebyśmy
mogli ustalić jakąś prawidłowość. Łączy się to również z jego zainteresowaniem Morską
Twierdzą. Moja Dolina nikomu nie przysporzy wielkiego bogactwa i nie pomogłaby
panu Kruczego Pola w realizacji jego ambitnych planów. Mamy jednak długie, skaliste
wybrzeże, na które Ogin mógłby zwabiać statki.

— Myślę, że lepiej by było, gdyby pan Ogin trzymał się z daleka od twojej posiadłości

— zgodził się z nią Sokolnik. — Czy Krucze Pole graniczy bezpośrednio z morzem?

— Tak, lecz na znacznie mniejszej przestrzeni. To bardzo dzikie wybrzeże, nawet jak

na nasze strony, i jest tam dogodne miejsce, w którym Ogin mógłby ukryć swój
rozbójniczy statek. Ta zatoczka dotychczas mu wystarczała. Ale jeśli pragnie on w ten
sam sposób zdobyć więcej bogactw, a później władzę, będzie potrzebował lepszego
miejsca.

— I Morska Twierdza mogłaby się nią stać? Skinęła głową.
— Mamy zatokę, małą, lecz bardzo głęboką, która zapewnia dobre schronienie w

każdej porze z wyjątkiem najgwałtowniejszych sztormów.

— Ktoś taki jest wrogiem wszystkich. Miałabyś prawo zwrócić się o pomoc do swoich

sąsiadów.

— Oni nie podejrzewają go o to, chociaż wiedzą, że statki giną w naszych stronach.

Ale już powiedziałam, że nasze wybrzeża zawsze cieszyły się złą sławą. My, mieszkańcy

Morskiej Twierdzy, żyjemy najbliżej Kruczego Pola, jesteśmy najbardziej związani z
morzem i dlatego wywnioskowaliśmy więcej od innych.

— Dobrze zrobiłabyś dzieląc się z nimi tymi wnioskami — powiedział sarkastycznie

Tarlach.

— Podejrzenia i to wysuwane przez kobietę? — odpowiedziała gorzko, ale zaraz

pohamowała irytację. — Zresztą, czyż zgodnie z nakazami honoru moglibyśmy rzucić
na kogoś tak ciężkie podejrzenie nie poparte żadnymi dowodami? Przecież mogłoby na
nim ciążyć latami, a nawet do końca jego życia? Co się zaś tyczy pomocy, to okoliczni
panowie wiedzą, iż Ogin jest tyranem, który dysponuje liczną drużyną, i wolą go nie
zaczepiać, przynajmniej do czasu, aż odzyskają choć część dawnej siły.

Sokolnik milczał przez kilka minut, które wydały się Unie wiecznością.
— Czego właściwie oczekujesz od swoich czystych tarcz? — zapytał potem powoli.
— Przede wszystkim tego, że odstraszą napastnika albo zapobiegną agresji —

odparła. Zmarszczyła brwi, skupiając myśli, by je przedstawić w jak najkrótszy i w
najbardziej logiczny sposób. — Z każdym miesiącem nasze zdolności obronne rosną,
gdyż nasi młodzieńcy zdobywają coraz nowe umiejętności, a starsi chłopcy dorastają.
Możesz mi wierzyć, że od dzieciństwa bez przerwy zaprawiali się w żołnierskim
rzemiośle.

Zmierzyła go wzrokiem.
— Tak samo jest z naszymi dziewczętami. Wiem, że ci się to nie spodoba, lecz podczas

wojny musieliśmy wykorzystywać każdą parę rąk, albo narazić się na niepewną
przyszłość. Zresztą był to tylko jeszcze jeden niekobiecy obowiązek, który musiałyśmy
wziąć na siebie, gdy nasi mężczyźni opuścili Dolinę. I kobiety nieźle sobie z tym radziły,
przynajmniej te dość młode, które jeszcze nie uwierzyły, że się do tego nie nadają. —
Zacisnęła na chwilę usta. — Na szczęście nasze kobiety od razu zajęły się uprawą roli,
hodowlą i rybołówstwem. W przeciwnym razie musielibyśmy głodować i żyłoby się nam
znacznie gorzej.

— Mimo to nie chcecie wojny? — zapytał ostro Tarlach. Nie dość, że teraz musiał

wysłuchiwać takich słów, to jeszcze w jej zamku jego ludzie sąsiadowaliby z kobiecym
garnizonem.

— Nie chcemy. Jesteśmy jednak zdecydowani bronić się, gdy zajdzie taka potrzeba.

— Twarz Uny stężała jak maska. — Nasze Doliny zawsze walczyły z piratami
napadającymi od morza i z rozbójnikami chcącymi zagnieździć się na naszym wybrzeżu
i w naszych górach, skąd zagrażaliby wszystkim. Jeśli da się uzyskać niezbite dowody,
wtedy wszyscy staną do walki. Zawsze tak było i tak być musi nadal, inaczej bowiem
podbiliby nas renegaci niegodni miana człowieka.

— Dlaczego chcesz wynająć właśnie Sokolników? — zapytał otwarcie. — Jasne jest,

że nie liczysz na znalezienie dowodów przeciw Oginowi. A jeśli nawet, to są przecież inni
najemnicy, wielu ich przybyło tu podczas wojny i tuż po niej. Z tych, którzy nie umieli
walczyć, przeżyli tylko nieliczni.

Pani Morskiej Twierdzy westchnęła. Miała cichą nadzieję, że to pytanie nie padnie.

Jej odpowiedź na pewno nie spodoba się kapitanowi Sokolników, ale wiedziała, iż
bardziej powinna się obawiać kłamstw i półprawd.

Spojrzała mu prosto w oczy.
— Nie umiem walczyć, Ptasi Wojowniku, ani nie jestem przyzwyczajona podróżować

z wojownikami. Każdy żołnierz o czystej tarczy to wielka niewiadoma. Jeżeli dokonam
złego wyboru i wpuszczę do mojej prawie bezbronnej Doliny zdradziecki oddział…

Opuściła zielone oczy, po czym znów je podniosła.
— Wśród twoich ziomków zdarzają się renegaci, ale ogólnie wiadomo, że słowo

Sokolnika jest jak przysięga. Gdy raz je da, nie zostanie pogwałcone ani z ducha, ani z

litery. To samo mówią o waszej dyscyplinie. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żebyście
nie musieli się stykać z moimi ludźmi częściej niż to absolutnie konieczne. Jesteście
zawodowymi żołnierzami, my zaś nie i będziemy naprawdę szczęśliwi porzucając
żołnierskie obowiązki, szczególnie latem, kiedy powinniśmy się poświęcić naszym polom,
zwierzętom i flocie rybackiej. Nie chcemy jednak mieć więcej kłopotów z ludźmi, którzy
mają nas bronić, niż z tymi, przed którymi mają nas bronić. Nie będę musiała się
obawiać, że ty i twoi ludzie staniecie się tyranami, traktującymi ludzi z mojej Doliny jak
sługi i niewolników, odbierającymi im owoce ich pracy i patrzącymi na moje dziewki jak
na pozbawione ogierów klacze mające zaspokajać wasze zachcianki. Udowodniły one, że
zasłużyły na coś więcej.

Płomienny rumieniec zalał twarz Uny. Nie nawykła otwarcie rozprawiać o takich

sprawach i nie umiała ukryć zażenowania i wstydu.

Tarlach dostrzegł jej zakłopotanie, ale zauważył też jeszcze coś — spokój i

opanowanie, które zachowała mimo skrępowania i gorączkowej chęci jak najszybszej
realizacji celu. Nie był to bezruch czy brak uczucia, ale raczej cecha charakteru zdająca
się osłaniać całą jej istotę. Czy inni także to zauważyli? — zastanowił się. Jakże
ktokolwiek mógłby nie dojrzeć osobistej godności i siły tej dziewczyny?

Szybko przywołał się do porządku.
— Jest jeszcze sprawa zapłaty — powiedział krótko. Rozłożyła ręce, które wydawały

się za małe, żeby mogła utrzymać w nich miecz, a przecież widział to na własne oczy.

— Nie mogę zaproponować wam tyle, ile należałoby się pełnej kompanii podczas

wojny. Oczywiście Morska Twierdza mogłaby zaoferować taką zapłatę wraz z
utrzymaniem dla żołnierzy, dla waszych skrzydlatych towarzyszy i wierzchowców, ale
mniejszemu niż wasz oddziałowi. Nie są to niesprawiedliwe warunki, gdyż nie angażuję
was do walki, tylko do pilnowania. Możliwe też, że będziecie walczyć rzadko albo wcale.
Przyznaję, że moglibyście żądać dużo od wielmoży, który musi stoczyć bój i potrzebuje
tak dużej kompanii jak wasza.

Kilku żołnierzy poruszyło się za plecami kapitana, który spojrzał spod

półprzymkniętych powiek. Nie zmieniła tonu, więc zdaje sobie sprawę, jak bystre są jej
uwagi, no i dobrze wie, co mówi. To Una z Morskiej Twierdzy od długiego już czasu
zarządzała swoją posiadłością, jednocześnie kontaktując się z innymi Dolinami.
Obojętne, kobieta czy nie, ona dobrze wie, co w trawie piszczy.

— Jak długo trwałaby nasza służba?
— Co najmniej dwanaście miesięcy. Dłużej, jeżeli będzie to nam wszystkim

odpowiadało, ale byłoby dla nas korzystniej wynająć was na czas dłuższy.

Czekała teraz, starając się sprawić wrażenie spokojnej i pewnej siebie, lecz w głębi

ducha daleko jej było do tego. Już nie powinno być więcej pytań, tylko odpowiedź
Sokolników na jej propozycję.

Ich dowódca również zorientował się, że nadeszła chwila podjęcia decyzji. Rozejrzał

się po sali i przemówił:

— Otrzymasz naszą odpowiedź — ale nie natychmiast. Nie mam w zwyczaju

wynajmować naszych mieczy na dłuższy czas bez naradzenia się z moimi oficerami.

— Oczywiście, kapitanie, odejdę teraz i wrócę, kiedy sobie zażyczysz. — Wiedziała, że

chcą się naradzić we własnym gronie i była gotowa uwzględnić to zrozumiałe życzenie.

— To nie potrwa długo.
— Dobrze. Zaczekam na zewnątrz.
Tarlach zawahał się. Poza karczmą może zwrócić na siebie uwagę, a tego właśnie

chciała uniknąć przebierając się za chłopca. Powinien przynajmniej uchronić ją przed
zdradą, bez względu na to, czy przyjmą u niej służbę, czy też nie. Istniała też możliwość,

że tamta banda porywaczy rekrutów może znów się na nią natknąć i próbować się
zemścić za swą haniebną rejteradę.

Wskazał drzwi na lewo od siebie. Prowadziły do mniejszej izby przeznaczonej dla

uprzywilejowanych gości, służącej też do spotkań wymagających więcej prywatności niż
wspólna izba. Stała teraz pusta i zapewne nikomu nie będzie potrzebna przed
południowym posiłkiem.

— Możesz tam zaczekać, pani, jeśli chcesz. Una skinęła głową i opuściła najemników.
Przez kilka sekund nikt nic nie mówił, dopóki bystrouche sokoły nie zameldowały, że

Kobieta z Dolin oddaliła się od drzwi. Dopiero wtedy wszystkie oczy skierowały się na
Tarlacha.

— Gdzie się z nią spotkałeś? — zapytał Rorick. Tarlach zwięźle opisał atak, który

udaremnił wraz z Brennanem.

— Kobyła machająca mieczem! — prychnął Rorick.
— Swoim umiejętnościom zawdzięcza, że nie rozbito jej głowy — zauważył obojętnie

Brennan i zwrócił się do Tarlacha: — Chyba nie zastanawiasz się poważnie nad
złożeniem jej przysięgi?

— Właśnie tak, na Rogatego Pana. Powiedziała prawdę tak, jak ją widzi. Nasi

skrzydlaci towarzysze też są co do tego zgodni i nie znaleźli w niej nic złego.

Sokoły nie podzielały nieufności swoich ludzkich partnerów do kobiet, ale znacznie

lepiej od Sokolników wyczuwały wszelki fałsz lub złe zamiary dotyczące kompanii.
Oczywiście natychmiast dostrzegały zakusy Cienia czy prawdziwej Ciemności, lecz nie o
to teraz chodziło.

— Ach tak? — warknął jakiś żołnierz. — Niech wynajmie czyste tarcze ze swojego

ludu i niech licho porwie jej kłopoty. Dlaczego mamy się przejmować jej sprawami i to
za mniejszą zapłatę niż można by zażądać, sama zresztą to zauważyła?

— Przeszło połowa naszej kompanii służyła jako młodzi wojownicy w wojnie z

Alizończykami. Ilu z nas siedziałoby tu teraz, gdyby Harvard nie zaproponował zmiany
planu bitwy, oszczędzając nam tym samym ataku, który mógłby okazać się dla nas
fatalny? Końcowy rezultat byłby taki sam, ale tylko on jeden zatroszczył się o nas,
zwykłych najemników, i uchronił nas przed pewną masakrą. Co więcej, wyznaczył nam
takie miejsce, że mogliśmy przeprowadzić natarcie, które ostatecznie rozbiło Psy z
Alizonu. Wydaje mi się, że wiele mu zawdzięczamy i choć jest to tylko dług honorowy,
nie możemy spłacić go inaczej jak pomagając jego Dolinie, dlatego musimy przyjąć te
służbę.

Tarlach przebiegł spojrzeniem po twarzach towarzyszy broni.
— Jeżeli zaakceptujemy tę propozycję, wyjdzie to nam na korzyść. Jak to pani Una

subtelnie nam przypomniała, niewielu jest teraz wielmoży potrzebujących naszych
mieczy. Może to i dobrze? Jesteśmy zmęczeni. Nasi chorzy zdrowieją wolniej niż
powinni, nasi ranni jeszcze wolniej. Nasze wierzchowce są osłabione, a nasz rynsztunek
wymaga napraw i wymiany. Czas spędzony na pilnowaniu Morskiej Twierdzy pozwoli
nam zmienić ten stan rzeczy nie płacąc nic karczmarzom, co więcej, zyskamy nawet
trochę grosza, dość, by opłacić powrót do Estcarpu bez naruszania naszych
oszczędności.

Przez tłum żołnierzy przebiegł pomruk, nie była to jednak dezaprobata. Kapitan

wyczuł przychylność i mówił dalej:

— Odrzucę tę propozycję, jeżeli służba w Morskiej Twierdzy wydaje się wam

naprawdę wstrętna, ale jeśli o mnie chodzi, uważam, iż postąpilibyśmy głupio.

— Pojedziemy tam — odpowiedział burkliwie Brennan. — I dobrze o tym wiesz. To

ty wyjdziesz na tym najgorzej, gdyż będziesz musiał mieć do czynienia z tą dziewką, a
nie my.

— Wytrzymam to, co będę musiał wytrzymać, towarzyszu — odparł z rezygnacją

Tarlach, nie kryjąc niechęci do tego aspektu ich służby.

ROZDZIAŁ TRZECI

Zaledwie w dwie godziny później kompania Sokolników opuściła Linnę. Uregulowali

sami swoje rachunki z karczmarzem nie zwracając się do Uny o poręczenie długów, ale
za to — zgodnie z prawem — za jej pieniądze wyekwipowali się i przygotowali do
podróży.

Una przyłączyła się do kompanii za miastem, z dala od oczu ciekawskich, którzy

mogliby przekazać wieść do nieprzyjaznych uszu. Pamiętała wciąż, że nowiny rozchodzą
się morzem względnie szybko i wyprzedziłyby ich, gdyż musieli podróżować lądem z
braku dużego statku, który mógłby zabrać na pokład jej nową armię.

Sama jechała na koniu lepszym od wierzchowców Sokolników, na wałachu

wyhodowanym w Dolinie Morskiej Twierdzy. Należał przedtem do Opactwa, ale siostra
jej zmarłego małżonka podarowała go bratowej, gdy Una poprosiła o odstąpienie lub
wypożyczenie konia na dłuższy czas.

Zrobiło się jej cieplej koło serca. Adicia nie wypytywała jej o cel przybycia do Linny,

o dziwny strój ani przyczynę szybkiego odjazdu, tylko pocałowała na pożegnanie,
pobłogosławiła w imieniu Wiecznego Płomienia i swoim własnym, a następnie wypuściła
rzadko używaną tylną bramą w porze, kiedy reszta Dam była pogrążona w
medytacjach.

Una podniosła głowę. Była dumna, że zdołała opuścić miasto tak szybko i tak łatwo,

że nie zmuszała do czekania swojej eskorty, że tak dobrze umiała, jeździć konno. To
dobry początek, jednakże w przyszłości będzie musiała podtrzymywać swoją reputację.
Czekała ją długa podróż i nie wolno jej ani osłabnąć, ani wlec się z tyłu. Ci nienawidzący
kobiet mężczyźni spodziewają się tego; jeśli spełni ich oczekiwania, równie dobrze mogą
porzucić sprawę Morskiej Twierdzy razem z jej panią.

Podróż nie była przyjemna dla Uny. Miała potrwać przynajmniej trzy tygodnie i

mogła jeszcze bardziej się przeciągnąć, gdyby napotkali jakieś trudności. Na pierwszym
etapie Sokolnicy parli naprzód. Rzekomo po to, żeby zyskać na czasie, zanim dotrą w
niedostępne okolice, przed którymi sama ich ostrzegała. W rzeczywistości
wypróbowywali ją, a może nawet usiłowali złamać, zmusić, żeby poprosiła o postój albo
o zwolnienie tempa. Postanowiła twardo, że tego nie zrobi, że nie sprawi im tej
przyjemności. Powodowała nią duma i konieczność zachowania twarzy. Zdawała sobie
zresztą sprawę, jak niebezpieczna może być każda zwłoka. I tak już długo przebywała
poza Doliną. Może za długo…

W miarę jak mijały dni, Tarlach uważnie obserwował panią Morskiej Twierdzy

próbując odgadnąć, z kim naprawdę ma do czynienia. Przyznał niechętnie, że nieźle
daje sobie radę, ale widać było, że trudy podróży dają się jej we znaki. Czasami pod
koniec dnia wydawało się, że tylko duma utrzymuje ją w siodle.

Głupia! Czy rzeczywiście da się im zamęczyć na śmierć?
Ogarnął go wstyd. To było niegodziwe. Osobiście raczej pochwaliłby a nie zganił

wojownika za podobny upór, a ona musiała pokonać nie tylko ich niechęć. Nietrudno
było sobie wyobrazić, że Unę z Morskiej Twierdzy dręczy strach i niepokój o opuszczoną
posiadłość. Na przyśpieszeniu podróży zależało jej jeszcze bardziej niż im.

Tarlach domyślając się tego zwolnił tempo jazdy. Chlebodawczyni miała dość

własnych kłopotów i nie musieli ich jej przysparzać powodowani zwykłym gniewem i
niechęcią.

Kompania Sokolników nie pozostała długo na równym, tylko z nazwy zasiedlonym

terenie, i przez większą część podróży musiała przedzierać się przez dzikie pustkowia,
na których może nie stanęła ludzka stopa.

Nawet dla tych doświadczonych żołnierzy jak oni droga chwilami stawała się tak

trudna, że zsiadali z koni i prowadzili je za uzdy. Podróżowali więc powoli i z wielkim
trudem.

Wprawdzie wysyłali zwiadowców jak każda piesza lub konna kolumna, ale głównie

polegali na bystrych oczach sokołów, które przynosiły im wieści. Zawsze meldowały to
samo: ani śladu jakichkolwiek oddziałów i żadnych zmian w terenie poza jedną — z
każdą milą stawał się on coraz trudniejszy do przebycia.

I przez cały ten czas Una z Morskiej Twierdzy jechała z Sokolnikami ani nie

opóźniając ich jazdy, ani nie prosząc i pomoc w drodze, nie domagając się dodatkowych
wygód czy lepszego pożywienia wieczorami. Miała pobladłą, ściągniętą ze zmęczenia
twarz, obolałe ciało i dokuczały jej wilgoć i chłód. Lecz jej oczy nigdy nie traciły blasku i
zawsze uśmiechała się przyjaźnie do każdego ze swych milczących towarzyszy podróży,
który przypadkiem się do niej zbliżył.

Nie zdarzało się to często. Sokolnicy przestrzegali zasad grzeczności wymaganej od

czystych tarcz w stosunku do tego, kto wynajmował ich miecze, ale według ich
obyczajów to dowódca pośredniczył pomiędzy kompanią a chlebodawcą. Una wkrótce
dobrze go poznała, chociaż nigdy nie wyjawił jej swojego imienia ani nie pojawił się
przed nią bez hełmu. Człowieka można rozpoznać i częściowo osądzić jego charakter nie
tylko po rysach twarzy. Sposób chodzenia, postawa, mowa, układ ust, bystre, wciąż
ocienione hełmem oczy mówiły bardzo wiele. A przede wszystkim jego sokół. Syn Burzy
był prawdziwym władcą nawet między swoimi szlachetnymi pobratymcami i dobrze to
świadczyło o człowieku, którego wybrał na swojego towarzysza i partnera.

Kapitan Sokolników często jechał obok Uny, pragnął bowiem dowiedzieć się jak

najwięcej o terytorium, którego jego ludzie mieli strzec przez najbliższe dwanaście
miesięcy i o które może będą musieli walczyć.

Kiedy zaczął ją wypytywać, nie liczył, że dowie się od niej wiele, szybko się jednak

przekonał, iż trudno byłoby lepiej trafić. Wiedza Uny o Dolinie i jej otoczeniu okazała
się zdumiewająco dokładna i szczegółowa, prawie drobiazgowa. Takie informacje
znalazłby tylko w meldunkach doświadczonego zwiadowcy lub usłyszał z ust
obieżyświata, a nie pozyskał od dziedziczki jednej z Dolin High Hallacku.

W każdym opisie wyczuwał jej miłość do Morskiej Twierdzy, miłość tak głęboką i

silną, że prawie namacalną. Una znała i akceptowała mankamenty i słabości swej Doliny
na równi z jej zaletami i pięknem. Zdawała sobie również sprawę z jej możliwości
gospodarczych i zadowalała się odpowiednim do tego poziomem życia.

Gdyby wielmoże z Krainy Dolin byli do niej podobni, pomyślał ponuro Tarlach, nie

istniałoby wcale zapotrzebowanie na ludzi jego profesji, niszczycielska wojna nie
szalałaby całymi latami na tej spokojnej przecież z natury ziemi, choć ani panowie, ani
ich poddani nie byli jej sprawcami.

Przypuszczał, że Unę cieszyło życie w tej odciętej od reszty kraju posiadłości,

ponieważ tam się urodziła. Słyszał jednakże coś niecoś o zmarłym małżonku Uny,
rozumiał jego zamiłowanie do samotności i prawdziwie ciężkiej pracy, jaką było
zarządzanie niebogatą włością.

Rządy nad najuboższą nawet Doliną były wielce łakomym kąskiem. Małżeństwo z

dziedziczką, tak jak w przypadku Ferricka, było marzeniem, marzeniem prawie
nieosiągalnym każdego żołnierza o czystej tarczy i każdego dobrze urodzonego, lecz
pozbawionego ziemi młodszego syna. W High Hallacku władza łączyła się z dobrami
ziemskimi skupionymi w rękach dziedzicznych panów, którzy zazdrośnie strzegli

ojcowizny i dopiero w chwili śmierci przekazywali ją jednemu spadkobiercy. Człowiek z
zewnątrz tylko poprzez udane małżeństwo mógł dostać się do ich kręgu i nawet teraz,
gdy w wielu Dolinach nadal panował chaos, a ich prawowici panowie nie żyli, niełatwo
było wysunąć do którejś pretensje — i utrzymać ją w swych rękach.

Możliwe, że Ferrick pochodził z tych stron. Spokój tego miejsca wydawałby mu się

naturalny i nie byłby wadą. Zresztą, kiedy objął swoją włość, był już w średnim wieku.
Znajomość z nim samym albo z jego krewnymi mogła skłonić starego Pana na Zamku
do wysłuchania i przyjęcia prośby Ferricka o rękę jedynej córki i dziedziczki.

A sama dziedziczka? Tarlach spojrzał na jadącą obok niego kobietę. Una z Morskiej

Twierdzy musiała być bardzo młodą dziewczyną, gdy wydano ją za mąż.

Nie wspomniała dotąd o krewnych swego małżonka, ale jeśli istniała możliwość

zawarcia z nimi przymierza albo uzyskania mniej oficjalnej pomocy, chciał o tym
wiedzieć.

Na pewno bardzo by im to pomogło w konfrontacji z chciwym sąsiadem.
— Czy pan Ferrick pochodził z twoich stron, a może był twoim dalekim krewnym? —

zapytał nagle.

Una spojrzała na niego z zaskoczeniem. Sokolnik dotychczas nie pytał jej o sprawy

osobiste. Zrozumiała jednak, o co mu chodzi, i potrząsnęła przecząco głową.

— Był przyjacielem mojego ojca, prawie bratem. Jednakże mógłby być synem jego

młodości, tak jak ja byłam córką jego podeszłego wieku. Przez wiele lat służyli jako
żołnierze o czystych tarczach, zanim mój ojciec przybył do Morskiej Twierdzy.

— Czy pan Harvard wynajął także jego miecz? — Spojrzał na nią ostro.
Una zmarszczyła brwi, zirytowana jego zaskoczeniem.
— Wy, Sokolnicy, możecie słusznie być uważani za najlepszych żołnierzy najemnych,

lecz nie jesteście jedynymi w tym zawodzie — odparła gniewnie — i nie tylko wy
celujecie w żołnierskim rzemiośle. Mój ojciec walczył tak dobrze, iż zdobył wielkie
bogactwa i rozporządził nimi tak mądrze, że mógł zdobyć rękę mojej matki, chociaż
była panią zamku.

Wpatrzył się w nią, zdumiony jej gwałtowną reakcją.
— Nie chciałem powiedzieć nic złego o twoim ojcu, pani. Uspokoiła się równie szybko,

jak przedtem wpadła w gniew.

— Wiem. Mogę tylko powiedzieć na swoje usprawiedliwienie, że jestem zmęczona.
Wyciągnęła ku niemu rękę, potem zarumieniła się i pośpiesznie ją cofnęła, gdy

zesztywniał pod tym dotknięciem.

— Przepraszam, kapitanie! — Zagryzła wargi. — Nie chciałam okazać się

nieuprzejma.

Widząc, jak bardzo jest zrozpaczona, Tarlach przeklął siebie w duchu za brak

opanowania.

— To ja okazałem brak ogłady, pani. Udowodniłaś nam już, że chcesz nas

wykorzystać w honorowej sprawie.

— Mam taki zamiar, a w ślad za mną postąpią tak wszyscy moi ludzie —

odpowiedziała z przygnębieniem — lecz niewielu z nas oswoiło się z obcymi i trudno
nam się przyzwyczaić do obyczajów odmiennych od naszych. Możliwe, że w jakiś sposób
naruszymy wasze obyczaje, nieumyślnie, ale możemy obrazić twoich wojowników.

Uśmiechnął się teraz, a zdarzyło się to kilka razy w jej obecności.
— Przyznaj nam choć odrobinę rozsądku, pani. Najemnicy nie mogą być zbyt

wrażliwi. Damy sobie radę, chyba że źle oceniam wartość twojego słowa.

Czas płynął. Kompania Sokolników wędrowała powoli nierównym, ale najwyraźniej

dość dobrze utrzymanym szlakiem wijącym się w górę najbardziej stromego ze zboczy,

na jakie dotąd natrafili. Gdyby było tylko trochę bardziej spadziste, mieliby do
czynienia z taką stromizną czy zaporą, której nie mogłyby przebyć ich wierzchowce. Ale
szczyt był zaskakująco płaski i tam Sokolnicy ściągnęli wodze.

Tarlach ogarnął wzrokiem leżącą u jego stóp krainę i na chwilę zaparło mu dech z

podziwu nad jej pięknem.

Spoglądał na podłużną, dość szeroką dolinę opadającą łagodnie do maleńkiej

zatoczki. Dalej po obu stronach strzelały w niebo góry, niby odziani w zieleń olbrzymi
po wsze czasy zwróceni ku morzu.

Upstrzona pianą jaskrawoniebieska powierzchnia oceanu kołysała się i połyskiwała w

promieniach słońca. Uspokajała się dopiero po dotarciu do zatoczki, gdzie rozigrane fale
tańczyły nad białym piaskiem. Lecz wszędzie poza tym jednym swoim ulubionym
miejscem zaciekle atakowały ląd, rycząc i rozbijając się o urwiste pionowe skały.

Najsilniej wyładowywały swój szalony, niepohamowany gniew i, o dziwo, najmocniej

działała tam magia oceanu, gdzie góry wpełzały do wody długimi, niskimi i wąskimi
odnogami, które od północy i południa otaczały i chroniły zatoczkę. Tam nawet w ten
pogodny dzień morze pieniło się bielą, gdyż niezliczone mnóstwo skał i niewiele od nich
większych wysepek stawało mu na drodze.

Nad tym wszystkim wznosiła się kopuła nieba, a strzępiaste białe chmury i sylwetki

morskich ptaków podkreślały jej doskonałe piękno.

Dla zmęczonych oczu Tarlacha mogłaby to być wizja z Pałacu Dzielnych, gdyby nie

ślady ludzkiej działalności stanowiące nieodłączną część tego sielskiego krajobrazu.
Zatoczka była usiana statkami, chaty tuliły się do zielonych zboczy, gdzie nie sięgały
rozwścieczone fale. Wokół rozciągały się pola uprawne i pastwiska, wypełniające resztę
doliny, a ponad wszystkim wznosiła się okrągła wieża, smukła i okazała, na wysokim,
lecz osłoniętym przed wiatrami, pojedynczym skalnym filarze.

Una wcześniej dokładnie opisała mu twierdzę, a mimo to Sokolnik nie mógł oderwać

od niej wzroku. Nigdy w życiu nie widział nic podobnego, choć zobaczył wiele od dnia, w
którym po raz pierwszy przypasał miecz.

— Co to za czary? — szepnął.
— Żadne! Twierdza jest stara, jak ci to już mówiłam. Była stara, gdy moi przodkowie

tu przybyli, ale to nie czary sprawiają, że nadal stoi, tylko odporne na działanie czasu
kamienie i mistrzostwo zaginionych budowniczych. — Oczy Uny miłośnie pieściły
okrągłą wieżę. — Poza tą smukłą skałą, wszystko jest naszym dziełem. Całe wyposażenie
z drewna, metalu i innych mniej trwałych materiałów rozpadło się w proch przed
naszym przybyciem do High Hallacku. Musieliśmy je odtworzyć i dbamy o nie od tego
czasu.

— Wspomniałaś o innej starożytnej budowli.
— O Kwadratowym Zamku. Mieszkali tam moi przodkowie, zanim postanowili

przenieść się tutaj, by czerpać z większych zasobów morza i ziemi. Naprawili go, lecz od
tego czasu znów zamienił się w ruinę i pozostała zeń tylko pierwotna skorupa. Znajduje
się w głębi lądu i nie widać go stąd, ale na pewno go odwiedzisz podczas oględzin naszej
Doliny.

Zamilkła na chwilę. Podniosła na Sokolnika oczy, w których malowały się

jednocześnie smutek i nadzieja.

— No cóż, Ptasi Wojowniku, teraz, gdy widzisz Morską Twierdzę, co o niej sądzisz?
Tarlach milczał przez chwilę. Czyż mógł jej powiedzieć, że piękno i urok jej Doliny,

widoczne nawet na pierwszy rzut oka, zapierało mu dech w piersiach, że spokój i
harmonia panujące w tym miejscu jak balsam koiły jego duszę po okrucieństwach
wojny i zniszczeniach, których był świadkiem w ostatnich latach?

— Wygląda, że to wszystko jest warte troski jej pana — odparł.

Zmrużył

oczy

przyglądając

się

górom

otaczającym

dolinę,

oceniając

niebezpieczeństwa, które mogły się w nich kryć, i ich przydatność do obrony. Dolina
Morskiej Twierdzy składała się z obszaru, który właśnie oglądaj i dwukrotnie większych
nieużytków, ale tylko ten skrawek nadawał się do uprawy i był na stałe zasiedlony.
Najpierw trzeba zabezpieczyć to miejsce, serce Doliny. Później zrobi się, co można, żeby
strzec reszty.

Możliwe, że zdoła wykonać to zadanie pomimo rozmiarów Doliny i względnie

szczupłych sił, którymi dysponował. Góry stanowiły prawdziwą zaporę dla każdego, kto
chciałby tu się wedrzeć, zwłaszcza gdyby próbował wprowadzić większy oddział. Oni
sami z trudem tutaj dotarli, a przecież podróżowali szlakiem, który łączył Dolinę ze
światem zewnętrznym.

— Czy wiele jest takich wejść jak to? — zapytał nie odrywając oczu od dalekich

szczytów.

— Tylko od strony morza. Między innymi dlatego moi przodkowie postanowili tutaj

się osiedlić, żeby strzec jedynej drogi, którą wróg mógłby wtargnąć do Doliny. Widzisz,
wtedy nie wiedzieliśmy, co się kryje w tej krainie, a liczne ślady dowodziły, że kiedyś
była zamieszkana.

— A co z tym Kwadratowym Zamkiem? Wiem z doświadczenia, że ludzie nie budują

twierdz, a szczególnie twierdz z wielkich kamiennych bloków, jeżeli nie muszą czegoś
pilnować lub przed czymś się strzec. Twierdzisz, że twoja Dolina w znacznej części
nadaje się do uprawy i na pastwiska i że w tym rejonie High Hallacku nie ma większych
złóż metali. Nie wydaje mi się więc, że to właściwości tej ziemi przyciągnęły tutaj Dawny
Lud.

— Dobrze to powiedziałeś, Ptasi Wojowniku. — Una powoli skinęła głową. —

Zupełnie o tym zapomniałam. Jest jeszcze jedno wejście, ale można się nim dostać tylko
do właściwej Doliny, nie zaś do tego wąwozu dostępnego jedynie stąd albo od strony
morza. I bardzo łatwo można go bronić.

— Na nic nam się zda, jeżeli nie będzie tam żołnierzy, którzy mogliby go strzec.

Każde wejście do twojej posiadłości trzeba zbadać i odpowiednio traktować, pani.
Zdecydowany na wszystko napastnik może zdziałać cuda z pozornie niewiele znaczącym
wyłomem.

— Masz rację. Moja beztroska mogła drogo kosztować Morską Twierdzę. —

Zaciśnięte na wodzach palce Uny zbielały.

Poczuła na sobie spojrzenie szarych oczu. Po raz pierwszy nie patrzyły zimno, lecz z

tak wielką sympatią, że omal nie straciła panowania nad sobą i musiała stoczyć
wewnętrzną walkę, by tego nie okazać.

— Musisz tak bardzo mną pogardzać — szepnęła.
— Nie! Los obarczył cię brzemieniem, którego nie nauczono cię dźwigać. Byłaś tak

mądra, że zdałaś sobie sprawę, iż potrzebujesz pomocy kogoś takiego jak my i jej
poszukałaś. — Uśmiechnął się. — Zakładam, że interesuje cię zarówno nasze
doświadczenie, jak i nasze fizyczne możliwości.

— Bardzo interesuje, Ptasi Wojowniku.
Była mu ogromnie wdzięczna. Ten twardy żołnierz ani jej nie potępił, ani nie

potraktował z góry. Trafnie osądził jej położenie i swoją rolę.

Twarz Sokolnika sposępniała, kiedy skupił znów uwagę na rozciągającej się w oddali

dolinie i dziwnie zbudowanym zamku.

To była zupełnie inna sprawa. Nie mógł winić Uny za niedociągnięcia w systemie

obronnym Doliny, ale czyż nie miała doradców? Musiało być tam choć kilku mężczyzn
obeznanych ze sztuką wojenną.

— Co się zaś tyczy Kwadratowego Zamku, trzeba natychmiast wystawić tam straż.

Gdybyśmy byli najeźdźcami, nasze miecze ociekałyby teraz krwią twoich ludzi.

Pani Morskiej Twierdzy uśmiechnęła się.
— Możliwe, że gdybym nie była z tobą i nie czuła się swobodnie — i gdyby nie

oczekiwano, iż wrócę w takim towarzystwie — nie ujrzałbyś tak spokojnego i pięknego
widoku. Gdybyście nie wypadli zadowalająco w oczach wartowników, w znacznie
mniejszej liczbie cokolwiek byście zobaczyli, pięknego czy brzydkiego.

— Obserwatorzy? — Sokolnik zesztywniał.
— Oczywiście. Czy uważałeś nas za kompletnych głupców? Myślałam, że zauważyłeś,

iż byliśmy bacznie obserwowani przez ostatnie kilka mil. — Zobaczyła, że spojrzał na
Syna Burzy siedzącego na specjalnej grzędzie przymocowanej do wysokiego siodła, i
dodała: — Nie obwiniaj waszych ptaków. Dysponując tak nielicznymi siłami musieliśmy
nauczyć się ostrożności. Nasi młodzieńcy potrafią się dobrze ukryć, a przecież nikt nie
będzie siedział na czubku drzewa w górskim terenie, gdzie stojący na położonym wyżej
miejscu nieprzyjaciel mógłby go wykryć. W takich warunkach nawet wasi bystroocy
towarzysze nie są w stanie dostrzec pojedynczych, rozstawionych w dużej odległości od
siebie wartowników. Zwłaszcza kiedy nie emanuje od nich nienawiść czy inne silne
uczucie, które zaalarmowałoby ich zmysły, które, jak sądzę, są bardziej wyostrzone od
naszych. Tarlach zacisnął zęby. To niedopatrzenie mogło źle się dla nich skończyć. Czuł
się upokorzony, że stało się tak niemal w chwili przybycia do Doliny, której mieli bronić.
Pohamował instynktowną chęć odegrania się na tej kobiecie. To przecież nic nie zmieni,
a tylko uwypukli ślepotę jego oddziału.

— Należałoby pogratulować twoim ludziom — przyznał zgryźliwie.
Una spokojnie skinęła głową przyjmując pochwałę, ale nie ciągnęła tego tematu. Ten

incydent mógłby już na samym początku poważnie zakłócić współpracę, a nie stało się
tak tylko dzięki opanowaniu Sokolnika. Nie zamierzała wiec dalej wystawiać go na
próbę.

— Zejdźmy teraz na dół. Moi ludzie powinni byli już przygotować koszary, lecz

nawet w takim wypadku ulokowanie was zajmie sporo czasu, a jest już dość późno.

Una ruszyła pierwsza wąską, stromą drogą, która prowadziła do jedynej bramy

okrągłej wieży.

Powitał ją stojący na baczność oddział młodocianych wartowników, ale po chwili w

bramie pojawił się Rufon. Otworzył usta, a potem zamknął je kłapnięciem. Una z
trudem powstrzymała się od śmiechu. Najwidoczniej ci, którzy poinformowali go, że
nadjeżdża, zapomnieli dodać, w jakim towarzystwie.

Zatroskała się na chwilę. Wiedziała, że Rufon się spóźnił, ponieważ kazał

przygotować posiłek, rozpalić ogień i przygotować komnaty i kwatery najemników na
ich przybycie. Nie wątpiła, że zajął się wszystkim bez względu na swą wiarę w
powodzenie jej działań, tylko czy zrobił to właściwie? Czy cokolwiek w Dolinie, którą
praktycznie zarządzały kobiety, zdoła na długo zadowolić Sokolników?

Nie okazała zmartwienia, ale uśmiechnęła się witając swojego wasala i wsparła się na

jego ramieniu zsiadając z konia.

— Dziękuję — powiedziała dotknąwszy stopami ziemi, lecz tak cicho, że tylko on

mógł ją usłyszeć. — Sprowadziłam pomoc, ale na pewno i nowe problemy.

— Bez wątpienia — odrzekł wzruszonym głosem, a potem pokiwał głową ze

zdumienia. — Za pomocą jakich czarów to ci się udało?

— Dzięki uśmiechowi losu i niemal przesądzonej mojej osobistej katastrofie. Tylko

proszę cię, przyjacielu, nie używaj słowa „czary” w zasięgu ich słuchu! Podskakują
wtedy jak kocięta.

Zachichotał.

— Nie obawiaj się, pani Uno! Będziemy troszczyć się zarówno o ich osoby, jak i o ich

uczucia. — Jego twarz złagodniała. — Cieszę się, że znów jesteś w domu, pani.

— I ja się cieszę. Spojrzała na zamek.
— Chciałabym rozkwaterować nasze czyste tarcze zaraz po oficjalnym powitaniu.

Czy przygotowałeś dla nich miejsce w wieży? — Na pewno nie można było ich ulokować
w żadnej z chat zamieszkanych przez jej ludzi.

— Zrobiłem, pani, tak jak rozkazałaś.
— Dobrze się spisałeś. Pośpiesz się więc teraz i przygotuj również komnatę pana

Harvarda. Chciałabym, żeby zamieszkał tam ich dowódca.

Rufon spochmurniał, ale zaraz się opanował. Kochał pana Harvarda i nie podobało

mu się, że obcy najemnik będzie korzystał z jego komnaty, lecz rozsądek podpowiedział,
iż było to rozważne posunięcie ze strony jego pani. Bez względu na to, czy pani Una była
chlebodawczynią Sokolników czy nie, nie będzie mile przez nich widziana, sama zaś też
nie zechce szukać ich towarzystwa, ale jako suzerenka Morskiej Twierdzy musi i
powinna możliwie często spotykać się z ich przywódcą. Pozwoli to obu stronom na
zachowanie prywatności bardziej niż to byłoby możliwe w każdym innym przypadku
oraz z powodu przynależności rasowej tego mężczyzny. W ten sposób zabezpieczała się
przed skazą na honorze.

Una spodziewała się sprzeciwu, a przynajmniej niechęci ze strony Rufona, zaskoczyło

ją zatem i sprawiło ulgę, że nie napotkała żadnego oporu. Może właśnie dlatego, że tak
łatwo zdołała przekonać Rufona, zupełnie oniemiała, kiedy Sokolnik odrzucił z pogardą
jej plan.

Oczy Tarlacha zabłysły gniewem, zanim jeszcze skończyła mówić.
— Oficerowie i żołnierze kompanii Sokolników pozostają razem —przypomniał jej

lodowatym tonem. Zabolało ją to jak cios bata.

— Dobrze — odburknęła gniewnie — ale muszę kontaktować się z tobą. Uprzedź

więc swoich towarzyszy, że chociaż jestem kobietą, często będą mnie spotykać w swoich
kwaterach. Bądź pewien, Ptasi Wojowniku, że nie dogodzę ci aż tak, by zaprowadzić cię
do swojej sypialni na naradę. Mój lud także ma własne obyczaje!

Opanowała się. Tak, mieszkańcy High Hallacku mieli własne obyczaje, lecz nie

kierowali się w takim stopniu niedorzecznościami, nawykami i ukrytymi lub nie
ukrywanymi lękami jak Sokolnicy.

— Komnata Pana na Zamku jest duża. We dwóch lub trzech moglibyście używać jej

bez przeszkód, a nawet, w większej liczbie, jeżeli tłok wam nie przeszkadza.

Tarlach milczał chwilę, najpierw zdumiony tym nagłym wybuchem zwykle

opanowanej kobiety, a potem upokorzony, kiedy domyślił się, co ją skłoniło do
wysunięcia tej drugiej propozycji. Normalnie nie przyjmowano najemników między
rodzinę ich wysoko urodzonego chlebodawcy. Una zrobiła dla niego wyjątek przez
wzgląd na obyczaje jego ludu. Opanowała też irytację, gdy odrzucił jej propozycję i
otworzyła swoje komnaty dla większej liczby cudzoziemców… ponieważ była
przekonana, że bał się, by go nie rozdzielono z jego ziomkami.

Nie wybuchnął gniewem. Gdyby się nie opanował, utwierdziłby ją tylko w błędnym

mniemaniu.

Mając nadzieję, że hełm zasłaniający twarz pozwoli mu ukryć palący wstyd, podniósł

mitygujące rękę.

— To nie jest potrzebne. Okazałaś się bardziej przewidująca ode mnie, pani Uno.

Muszę ci za to podziękować.

Skinęła głową, ale wciąż czuł jej napięcie. Zmusił się do uśmiechu.
— Bardzo rzadko tak dobrze traktuje się żołnierzy o czystych tarczach. Zaskoczyłaś

mnie całkowicie.

Teraz jej twarz rozjaśniła się i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki stała się

otwarta i pogodna jak zawsze.

— My z Morskiej Twierdzy mamy powody, żeby witać ich serdecznie, czyż nie tak?

Tarlach postawił na posadzce swoje rzeczy i rozejrzał się dookoła. Wielka komnata

sprawiała wrażenie wygodnej. Była dobrze wyposażona w duże, masywne meble, dobrze
wykonane, choć z miejscowych materiałów i przez tutejszych rzemieślników. Nie
zobaczył egzotycznego drewna czy kosztownych inkrustacji, w których lubowali się
bogatsi wielmoże z południa w dniach, kiedy w High Hallacku jeszcze panował pokój i
mogli sobie pozwolić na taki zbytek.

Komnata była gotowa na jego przyjęcie, mimo iż nie uprzedzono rządcy, że będzie

potrzebna: dobrze to świadczyło o czeladzi Uny z Morskiej Twierdzy. Łóżko było
posłane, a zasłony odsunięte. Ogień trzaskał wesoło na kominku i jego ciepło poczynało
już nagrzewać pomieszczenie. Świece tkwiły w lichtarzach czekając, aż zostaną zapalone
po zachodzie słońca.

Podszedł do środkowego z trzech okien, przerywających monotonię przeciwległej

ściany, i stanął przy nim przyglądając się dolinie i zatoczce poza nią. Zbliżał się wieczór i
słońce zachodziło wśród wspaniałych płomiennych blasków.

Piękne, pomyślał. Okno było bardzo duże i mógł się do woli nacieszyć widokami.

Ponieważ komnata znajdowała się wysoko, budowniczowie mogli zapewnić lepszy dostęp
dla światła i świeżego powietrza niż to było możliwe na niższych kondygnacjach albo w
innych, bardziej tradycyjnych warowniach. Właśnie tak było w Gnieździe…

Każde okno zaopatrzono w ciężkie żelazne okiennice, by dobrze chroniły wnętrze w

razie niebezpieczeństwa, ale wyczuł, że dotąd musiały stawić czoło tylko gwałtownym
sztormom, które od czasu do czasu atakowały od strony morza.

Ogarnął go smutek. Wszystko to mogło zmienić się tak niedługo.
Nie, nie zmieni się! To on ma dopilnować, żeby ta spokojna Dolina nie zaznała losu

tak wielu posiadłości w High Hallacku.

Usłyszał stukanie i na jego wezwanie wielkie dębowe drzwi otworzyły się cicho.
Podniósł rękę witając Brennana.
— Witaj. Wejdź i zobacz, jak mieszka pan Doliny Morskiej Twierdzy.
— Dość wygodnie — skomentował Brennan. omiatając spojrzeniem ciemne, ciężkie

meble i piękne gobeliny. Jemu także spodobało się, że docierało tutaj tak dużo światła.
— Będziesz dobrze mieszkał, towarzyszu.

— Zupełnie dobrze. Czy wszyscy już się ulokowali?
— Bardzo wygodnie. W każdym razie mieszkańcy tej Doliny nie mają węża w

kieszeni. Raczej nie będziemy głodować na służbie. — Brennan podszedł do okna. —
Musiałbyś daleko wędrować, żeby napotkać piękniejszy widok — zauważył z podziwem.
— Zastanawiam się, co jeszcze można zobaczyć z tej wysokości.

— Z drugiej strony? Przypuszczam, że spory kawałek zatoki, no i oczywiście góry.

Kontrast powinien być jeszcze ostrzejszy niż tutaj.

— Kto jeszcze mieszka tu na górze?
— Tylko pani Una. — Tarlach mimo woli powiedział to szorstko, ale zaraz potem

wzruszył ramionami. — Nie powinna za często mnie niepokoić. Sama także będzie
chciała mieć trochę spokoju.

Jego towarzysz wybuchnął śmiechem.
— To prawda, na dole znajdziesz go niewiele. — Spoważniał. — Jaki mamy przyjąć

tryb postępowania, Tarlachu?

— Na początku będziemy mieli łatwe życie, przynajmniej wy. Ja będę musiał

poświęcić wiele uwagi pani Unie i jeździć z nią albo z jej zwiadowcami, muszę poznać tę

Dolinę i jej okolice. Nie dotyczy to tylko mnie. Chcę, żebyście wszyscy zaznajomili się z
Morską Twierdzą najlepiej i najszybciej, jak to tylko możliwe. Przyprowadzajcie do
mnie miejscowych młodzików, żebym miał dokładniejsze meldunki. Na pewno będą
chcieli nam pomóc.

Porucznik skinął głową. Najemnicy zawsze układali takie piany po wejściu na

terytorium, na którym być może czekała walka. Znajomość własnej ziemi i terytorium
wroga zawsze pozwalała zmniejszyć straty, czasem bardzo znacznie, i często zapewniała
im zwycięstwo.

Po odejściu Brennana dowódca Sokolników wrócił do okna. Odprężył się teraz, kiedy

na jakiś czas uwolnił się od obowiązków względem swojego oddziału. Czuł się tak
zadowolony i swobodny, że bez lęku wypuścił Syna Burzy, zgodnie zresztą z jego wolą.

Wszystkie sokoły radował i podniecał widok tej górskiej krainy, pod wieloma

względami tak podobnej do ich utraconej ojczyzny. Tarlach cieszył się, że mógł
zapewnić ptakom swobodę lotu w niebieskim przestworze.

Sam po części też przecież może korzystać z tej swobody.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Wiosna ustąpiła miejsca wspaniałemu latu nie zmieniając nic w spokojnym życiu

Doliny Morskiej Twierdzy.

Tarlach częściej niż przypuszczał musiał dotrzymywać towarzystwa pani zamku i

wahał się, czy powinien zastanawiać się nad ich wzajemnym stosunkiem.

Nie zdarzało mu się to często. Uległ czarowi tej pięknej, dzikiej okolicy i szybko zdał

sobie sprawę, że pani Una była najlepszym przewodnikiem, jakiego mógłby zapragnąć.

Wykazywała niemal nadnaturalną znajomość swojej wielkiej doliny, znała każdą jej

piędź, każdą trawkę. Z każdą wspólną wycieczką rosły jego zdumienie i podziw.

Zafascynował go ten świat gór i morza, ale mimo to uznał, tak jak pani Morskiej

Twierdzy, że nie każdy człowiek dopatrzyłby się w tej krainie ziemskiego raju. Nie była
bogata. Tak, była rozległa, lecz tylko niewielka jej część nadawała się do uprawy i
najlepsze ziemie znajdowały się w wąwozie, którego strzegła wysoka wieża. Tutaj
mieszkańcy uprawiali bawełnę i pospolitsze rośliny zapewniające utrzymanie im i ich
zwierzętom, takim samym, jakie spotykało się w większości górskich terenów; hodowano
małe bydło o ciemnej sierści, drobne owce o czarnych głowach, których mięso było
znacznie smaczniejsze od nizinnych, a wełna rzadsza, lecz dłuższa i mocniejsza, oraz
trochę półdzikich kóz, świń, mułów, osłów i drobiu.

Tylko tutejsze konie były nadzwyczajne, tak wytrzymałe i piękne, że bardziej

przypominały bajeczne istoty z pieśni minstrela niż istoty pochodzące z tego
starożytnego, pełnego cierpień świata. Mimo to doskonale nadawały się do pracy na roli,
łowów albo do wypraw na najdziksze pustkowia i nawet najgorszy z nich, gdyby go
odpowiednio ujeżdżono, stałby się rumakiem bojowym, za którego każdy Sokolnik
wynająłby swój miecz na cały rok.

Tarlach westchnął. Ani on sam, ani nikt z jego towarzyszy zapewnię nigdy nie stanie

się właścicielem takiego wierzchowca. Tabun był niewielki, hodowano konie tylko na
zaspokojenie własnych potrzeb. Jarmarki, na których można by je sprzedawać po
rozsądnej cenie, po prostu odbywały się za daleko i droga była zbyt uciążliwa, żeby
opłacało się rozszerzyć hodowlę. Nawet przed napaścią Psów z Alizonu sprzedawano je
tylko na odbywających się co pół roku jarmarkach w Linnie.

Może to i dobrze. Morska Twierdza nigdy nie miała dość mężczyzn, by wysyłać ich na

długie wyprawy handlowe. Dolina pani Uny nie wojowała ze swoimi sąsiadami, ale

przyciągała rozbójników, a jej skalisty brzeg — piratów. Byli oni wrogami wszystkich i
wszyscy musieli z nimi walczyć, a przybywali tak często, że każda Dolina utrzymywała
do walki z nimi garnizon doświadczonych w bojach żołnierzy.

Większość morskich bitew zawsze przypadała na Morską Twierdzę, ponieważ jej

port, chociaż za mały, żeby sprostać zwiększonym połowom czy przyciągnąć kupców z
portów na południu High Hallacku, był jedynym schronieniem dla floty w tym rejonie.

To wszystko się nie liczyło, pomyślał, ani trudności gospodarcze, zagrożenie z morza

czy z lądu, ani bestie w ludzkiej skórze. Tutaj można być szczęśliwym. Było to miejsce, w
którym chciało się zapuścić korzenie, budować i pracować, i pracować, stopić się ze
światem, który witał ludzi gotowych żyć w zgodzie z naturą. W tej krainie jego bracia
mogliby znaleźć nową ojczyznę i odzyskać dawną potęgę…

Wątek jego myśli przerwał się, a raczej jął się plątać. Szept wiatru, przytłumiony

szum fal i miłe ciepło podziałały kojąco i Tarlach pozwolił sobie na chwilę odprężenia.

Daleki, przenikliwy skwir wyrwał go z marzeń na jawie. Spojrzał na niebo,

odruchowo szukając jego źródła. Syn Burzy. Napełniła go żywiołowa radość, gdy
patrzył, jak jego skrzydlaty brat szybuje w towarzystwie Słonecznego Promienia,
partnera Brennana. Jego mięśnie napięły się mimo woli, jakby chciał przyłączyć się do
nich ciałem, tak jak łączył się z nimi w duchu.

Był to pełen radości lot i sokoły wyrażały w ten sposób zadowolenie z pięknego dnia.

Wcześniej jednak niejeden raz wzleciały w powietrze w innym, bardziej poważnym celu,
tak jak wszyscy ich bracia. Te ptaki były mieszkańcami niebieskich przestworzy, a
Morska Twierdza umożliwiła im wypełnienie ich instynktownych obowiązków. Ich
tegoroczne gniazdowanie okazało się tak pomyślne jak nigdy dotąd od opuszczenia
Gniazda, zanim zniszczenie domu zmusiło ich do wędrówki po świecie. Jeszcze jeden
taki wylęg, jeszcze jeden rok w tej Dolinie i przyszłość tych czarno–białych ptaków
będzie zapewniona. Byłoby to wielkie osiągnięcie i wielka pociecha, nawet jeśli oni sami,
ich ludzcy bracia odejdą przedwcześnie.

Nagle zaparło mu dech. Una także była na brzegu. Zaczęła iść w jego stronę, ale

usłyszała skwir sokołów i zatrzymała się, by na nie popatrzeć. Ku przerażeniu Tarlacha
podniosła ramię w pozdrowieniu używanym przez jego lud, one zaś… one odpowiedziały
przyjaźnie, a nie tylko po prostu dając do zrozumienia, że ją zauważyły!

Zrozumiała je! Ta przeklęta kobieta zrozumiała, co one powiedziały i zrobiły!
Dotarł do niej w ciągu kilku chwil. Chwyciwszy ją mocno za ramię, obrócił twarzą do

siebie.

— Ty czarownico! Jak śmiesz wypróbowywać na nich swoje czary?
Una szamotała się przez moment, usiłując się uwolnić, ale kiedy to jej się nie udało,

znieruchomiała i tylko jej oczy płonęły gniewem jak zielone latarnie.

— Używasz dziwnych miar, Sokolniku! To, co dla ciebie jest tylko naturalną

rozmową z przedstawicielem innego gatunku, dla mnie ma być zboczeniem, czymś
ohydnym, czego się obawiasz i co potępiasz.

Odebrał jej pogardliwe słowa jak policzek, ale nie ustąpił.
— Dla takich jak ty to jest nienaturalne.
— W takim razie trudno jest mi zrozumieć, dlaczego każde zwierzę odpowiada na

moje pozdrowienie i dobre życzenia we właściwy jego gatunkowi sposób.

Rozluźnił uścisk na tyle, że zdołała wyszarpnąć ramię.
— To prawda, że te zdolności nie są spotykane wśród moich ziomków i przez całe

życie starałam się je ukrywać, aby nie uznano mnie za dziwadło albo jeszcze coś
gorszego, z uszczerbkiem dla honoru mojego domu. Nie zamierzałam również ujawniać
się przed tobą, ale pomyślałam, że nie ma w tym nic złego, skoro sokoły same mi

odpowiedziały. — Odwróciła się od niego. — Przypuszczam, że się myliłam oczekując od
ciebie lepszego zachowania.

Gdy wypowiadała te ostatnie słowa, jej głos stał się ochrypły i zadrżał lekko.

Odwróciła się i szybko odeszła drogą, którą tu przybyła.

Tarlachowi serce się ścisnęło, gdyż wyczuł w jej głosie ból i gniew. Słuszny gniew. Nie

musiał wysłuchiwać wyrzutów obu sokołów, by o tym wiedzieć.

— Pani Uno! Pani Uno, zaczekaj!
Kobieta zatrzymała się i odwróciła do niego, lecz nie odezwała się. Podszedł do niej i

stanął w postawie lennika.

— Przekroczyłem swoje uprawnienia…
— Tak. Zrobiłeś to — powiedziała Una mierząc go zimnym spojrzeniem.

Wyprostowała się. — Przygotuj swojego wierzchowca, kapitanie, i każ przygotować
mojego. Sprawa czarów nie daje ci spokoju, wciąż tkwi w twoim umyśle i dlatego
rzucasz lekkomyślnie oskarżenia. Cały ten rejon jest prawie od nich wolny, mam jednak
przyjaciółkę, która wydałaby ci się podejrzana. Nie jest służką Cienia, ale sam to
osądzisz. Jeżeli wydasz inny osąd, lub jeśli zbyt będziesz się jej obawiał, opuść Dolinę i
nie marnuj moich zasobów i czasu.

Sokolnik oparł dłoń na rękojeści miecza i siłą woli zmusił się, żeby go nie wyciągnąć.
— Uważaj, kobieto. Przysięgliśmy służyć…
— Do licha z twoją przysięgą! Na co mi się przydasz, jeżeli będziesz nienawidził mnie

bardziej niż mój wróg? Przecież Ogin mimo wszystko jest mężczyzną — dodała gorzko.
— Co cię obchodzi, że może zwabia statki na pewną zgubę, aby powiększyć swoje
bogactwa?

— Niesłusznie mnie oskarżasz! To oszczerstwo!
— Nie przeszkadza ci to źle mnie traktować. Przygotuj się, Sokolniku. Musisz teraz

podjąć decyzję, czy ty i twoi żołnierze pozostaniecie u mnie na służbie, czy nie.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Wyjechali z okrągłej wieży w ponurym milczeniu. Tarlach zastanawiał się przez

chwilę, czy nie postępuje jak głupiec, nie mówiąc nikomu, o co chodzi, i podróżując z tą
kobietą, ale później przegnał tę myśl. Tak, powodowała nim duma i gniew, lecz do jego
obowiązków należało zapoznanie się z miejscowymi warunkami, które mogły
zadecydować o losie jego kompanii i, na nieszczęście, dotyczyło to również miejsc i
źródeł mocy. Towarzyszył im Syn Burzy i dowódca Sokolników wiedział, że cokolwiek
Una zamierza, rozmyślnie nie uczyni nic złego żadnemu z partnerów. Zdrada nie leżała
w jej naturze. Musiał to przyznać, chociaż miotała nim wściekłość.

Żadne nie przerwało grobowego milczenia i w miarę upływu czasu najemnik czuł się

coraz bardziej nieswojo. Nie zdawał sobie dotychczas sprawy, że Pani Morskiej
Twierdzy wciągała go do rozmowy, ale teraz uświadomił sobie, jak cieszyła go jej
reakcja na piękno Doliny, jej uwagi o tej ziemi i zdumiewającym bogactwie życia, które
tu kwitło, często zaskakujące odpowiedzi na jego komentarze. Teraz, kiedy ta wymiana
myśli ustała, poczuł się tak, jakby poniósł niepowtarzalną stratę, tym bardziej bolesną,
że poniósł ją z własnej winy.

W końcu pchnął konia do przodu, aż jego ogier zrównał się z jej wierzchowcem.
— Czy popełniłem tak ciężką zbrodnię? — zapytał posępnie.
— Nie. Nie mogę cię potępiać za to, kim jesteś. Najbardziej gniewa mnie to, że sam

mnie do tego zmusiłeś.

Spojrzała na niego ponuro.

— Kobiety także mają przyjaciółki. Cenimy ich bliskość i zaufanie tak samo jak wy

waszych przyjaciół. Cenię tę moją przyjaciółkę bardziej niż inni, może dlatego, że los dał
mi tylko jedną taką towarzyszkę, jedyną siostrę mojej duszy. Nie miałam rodzeństwa i
nawet jeśli w sąsiednich Dolinach były dziewczęta w moim wieku, odległości
uniemożliwiły nam w dzieciństwie bliższe kontakty. Co do potomstwa naszych
poddanych, mój ojciec uważał, iż nie powinnam się z nimi zbytnio spoufalać, zwłaszcza
wtedy, gdy pogodził się z faktem, że nie będzie miał syna następcy. Miałam wiele zajęć,
ale w miarę dorastania tęskniłam za prawdziwą przyjaciółką, za kimś, z kim mogłabym
się dzielić moimi doświadczeniami i przeżyciami. Kiedy natrafiłam na miejsce, do
którego jedziemy, i odkryłam tam dziewczynę w moim wieku, kochającą Morską
Twierdzę tak jak ja, wydało mi się, że skierowała mnie tam sama Jantarowa Pani. Moja
rówieśniczka nie tylko miała takie same zainteresowania jak ja, lecz także nosiła to samo
imię.

Uśmiechnęła się wspominając tamto spotkanie, ale niemal natychmiast znowu

spoważniała.

— Ona nie jest człowiekiem, albo niezupełnie jest człowiekiem tak jak my to

rozumiemy, i nawet jeszcze jako dziecko zdawała sobie sprawę, że powinna się trzymać
od nas z daleka, i dotąd nie zmieniła swego postępowania.

Usłyszawszy głośne sapnięcie Sokolnika skinęła głową.
— Mogło mi wtedy grozić wielkie niebezpieczeństwo, ale miałam szczęście. Poza tym

nie byłam głupiutkim dzieckiem. Chociaż bardzo pragnęłam tej przyjaźni, poszłam
zarówno do mojej matki, jak i do niańki, która była bardzo uzdolnioną Mądrą Kobietą.
Obie spotkały się z tą drugą Uną i pozwoliły mi nadal się z nią widywać, lecz nikogo
innego do niej nie przyprowadziłam. Oczy Tarlacha pociemniały z niepokoju.

— Jeżeli ta… Una nie jest zła, dlaczego uznałaś za stosowne ukrywać jej istnienie?
— Trochę dlatego, że ona tego pragnęła, a trochę wynikło to z mojego położenia.

Córka pana zamku zawsze musi myśleć i działać mając na względzie dobro swojej
Doliny, ja zaś w dodatku byłam dziedziczką. Nie mogłam sobie pozwolić, żeby uznano
mnie za dziwaczkę, albo żeby szeptano, iż kontaktuję się z siłami, od których lepiej
trzymać się z daleka. Zaakceptowano bez oporu mój dar uzdrawiania, znacznie
przekraczający wiedzę, którą nabywa każda szlachetnie urodzona panna, ponieważ
służy wszystkim i jest nieodłącznie związany z moją płcią i pozycją społeczną. Nie tak
rzeczy by się miały z innymi talentami czy kontaktami mającymi jakikolwiek związek z
Mocą.

— Nie patrzono by przychylnym okiem na porozumiewanie się ze zwierzętami i na

przyjaźnie z Dawnym Ludem?

— Jednego by już wystarczyło, żeby sprzeciwiono się odziedziczeniu przeze mnie

Doliny.

— Zdolności władania mocą w tej lub innej postaci występują wśród mieszkańców

wielu Dolin — przypomniał jej. — Rzadko budzi to oburzenie i niechęć.

— Tak, ale zwykle bywa to dar — albo przekleństwo — odziedziczone po przodkach.

W naszym rodzie nie ma takich tradycji, gdyż nigdy nie łączyliśmy się z istotami z innej
rasy czy gatunku.

— Czyli to, co gdzie indziej jest uświęcone przez czas, mogłoby wywołać tutaj

zupełnie inną reakcję jako nowinka nie do przyjęcia?

— Tak, biorąc pod uwagę naturę mojego ludu, zwłaszcza teraz. To, że ja, kobieta,

rządzę tak długo, wielu wydaje się nienaturalne i w głębi serca im się nie podoba.

Bacznie spojrzał na nią.
— A mimo to chcesz mnie zaprowadzić do swojej przyjaciółki?

— Muszę. Nie mogę pozwolić, żebyś miał co do mnie różne wątpliwości, jeżeli

przyjdzie do tego, że będziesz musiał dla mnie walczyć. Musisz być przekonany,
przynajmniej w głębi duszy, iż stoję po stronie Światła, a nie Ciemności.

Pochylił głowę.
— Chciałbym móc ci powiedzieć, że nie mam w stosunku do ciebie takich podejrzeń.
— Będąc tym, kim jesteś, musisz je mieć.
— My mamy do tego powody, pani — powiedział cicho.
— Teraz, kiedy trochę cię poznałam, nie mogłabym sobie nawet wyobrazić, że jest

inaczej — odparła ze smutkiem.

— Nie pytasz o te powody?
— Nie mam prawa pytać — odrzekła na to Una. — To wyłącznie sprawa Sokolników

i to ich dzieje.

Tarlach milczał przez kilka minut.
— Zanim przybyliśmy do kraju, w którym zbudowaliśmy nasze Gniazdo, my,

mężczyźni z mojej rasy, byliśmy w niewoli. — Aż przymknął oczy wspominając tę
straszliwą historię. — Nie możesz sobie nawet wyobrazić głębi i ciężaru tej niewoli
narzuconej nam przez Adeptkę Ciemnej Drogi. Nie była człowiekiem, choć miała ludzki
wygląd, pochodziła z Dawnego Ludu. Ale pomimo całej swojej mocy nie mogła
oddziaływać na nas bezpośrednio. Potrzebowała do tego naszych kobiet. Każda z nich
mogła stać się jej narzędziem i te, którymi się posługiwała, upodabniały się do niej,
stawały się złe i okrutne, żyły tylko dla własnego wyniesienia i dla pognębienia i
upodlenia innych… Wreszcie wyzwoliliśmy się spod jej władzy, jakkolwiek drogo za to
zapłaciliśmy. Uciekliśmy na sulkarskich statkach na północ, zabierając ze sobą te nasze
kobiety, które pozostały przy życiu, ale traktowaliśmy je tak, jak to robimy dzisiaj.
Tak… lecz nasze zwycięstwo nie było całkowite. Pokrzyżowaliśmy plany Ciemnej
Adeptki. Uwięziliśmy ją, ale nie zabiliśmy. Jej wola przetrwała i nie przestała szukać
kobiety, która zdołałaby przelać krew mającą ją wyzwolić. Potem znów by nas
zniewoliła. Najwidoczniej żadna inna rasa nie mogła służyć jej szczególnym celom.
Żaden z nas nie mógł sobie pozwolić na to, by związać się trwale z kobietą, ponieważ za
pośrednictwem takiego związku Adeptka znowu by nas dopadła. W miarę upływu lat,
stuleci — wzruszył ramionami — przypuszczam, że konieczność stała się cnotą. Miejsce
cieplejszych uczuć, które musieli żywić nasi przodkowie, zajęła pogarda i nienawiść. I
zostały one niebawem przeniesione na wszystkie niewiasty, co było chyba nie do
uniknięcia, biorąc pod uwagę liczbę kobiet władających mocą w Estcarpie, które tym
samym są dla nas śmiertelnie niebezpieczne.

Urwał nagle, gdy nowa myśl przeszyła jego umysł z siłą pikującego w powietrzu

sokoła.

— Nasze kobiety też muszą się obawiać jej powrotu. Może dlatego nigdy w większej

liczbie nie próbowały szukać innego życia, chociaż Estcarp znajdował się tak blisko, że
mogłyby szukać tam schronienia. — Wpatrzył się w dal. — One muszą lękać się
znacznie gorszego losu niż my. Tak, byliśmy zniewoleni, ale nie przestaliśmy być ludźmi,
pozostaliśmy sobą. Te, które jej służyły, utraciły ludzkie cechy. Tak, wyglądały jak
prawdziwe kobiety, lecz ich dusze i umysły zmieniły się tak jak u tych, którzy przyjęli
kolderskie klejnoty.

— Czy wszystkie wasze kobiety były tak uwięzione? — zapytała cicho Una.
— Nie. Nasze dzieje mówią to wyraźnie. Próbowała zniewolić tylko te, których

potrzebowała, i większość z nich odmawiała i ginęła z tego powodu, lecz zawsze kilka
chętnie odpowiadało na jej wezwanie, albo je do tego zmuszała. Taka była jej moc i
nasze nieszczęście, że żadna Sokolniczka nie potrafiła jej odmówić ani przeżyć takiej

odmowy, a każda, którą sobie podporządkowała, mogła bez trudu zniewolić związanych
z nią mężczyzn.

— Wiec po ucieczce z tej pułapki postanowiliście nigdy nie wiązać się z kobietami?
— Czy podjęłabyś takie ryzyko, wiedząc, że możesz znowu ściągnąć na siebie

niewolę? — odparował.

— Nie. Nie mogłabym. Nawet za tak wysoką cenę. — Una zamilkła na chwilę. —

Może ratunkiem dla was, zarówno dla mężczyzn, jak i dla kobiet, byliby partnerzy z
innych ludów. Powiedziałeś, że wasza przeciwniczka zdawała się potrzebować tylko
ludzi waszej krwi. — Przyjrzała mu się w zamyśleniu. — Gatunek, który nie umie się
zmienić choćby trochę, skazany jest na zagładę, gdyż musi nadejść czas, kiedy jakiejś
zmiany nie można uniknąć. Myślę, że jest to prawdziwe zarówno dla zwierząt, jak i dla
ludzi.

— Możliwe. Niewykluczone, że niektórych z nas można by przekonać do wzięcia na

siebie takiego ryzyka, by reszta uniknęła zagłady, ale czy sądzisz, pani, że kobiety z
jakiejś innej rasy przyszłyby do nas? Kobiety serdecznie nie cierpią naszych obyczajów.
Któraż byłaby tak nierozsądna i wyobraziłaby sobie, że nasze poddanie się konieczności
gwarantuje jej jednocześnie zmianę naszego nastawienia? Postawy ukształtowane przez
wiele pokoleń nie mogą się zmienić w jednej chwili tylko dlatego, że kilku z nas
dostrzegło tę potrzebę i zerwało ze swoimi ziomkami, by tego dokonać. Zostaliby
wygnani… Nigdy do tego nie dojdzie.

— Nie? W takim razie boję się o wasz los. Wasze kobiece wioski są teraz w Estcarpie.

Dawne dzieje zostaną zapomniane, gdy istnieje możliwość zmiany trybu życia na inny,
bogatszy, zapewniający większą swobodę — a takie życie toczy się przecież we względnie
niewielkiej stąd odległości. Dodaj do tego straty, jakie na pewno ponieśliście od
przybycia Kolderczyków. Twojemu ludowi zagraża wielkie, może śmiertelne
niebezpieczeństwo, obojętne, czy zechcecie to uznać i stawić temu czoło, czy też nie.

Przyglądała się przez chwilę Synowi Burzy siedzącemu w królewskiej postawie na

łęku siodła.

— Nie żałowałabym, gdybyście się wyrzekli niektórych waszych obyczajów,

Sokolniku, ale to, czego dokonaliście z tymi odważnymi ptakami, nie może zaginąć. Cały
świat wiele by na tym stracił.

Tarlach nie wiedział, czy patrzeć na tę kobietę ze zdumieniem i lękiem, czy przeklinać

ją za to, że ujęła w słowa nurtujące go obawy, jakby wyczytała to w jego umyśle.
Przebiegł go zimny dreszcz na tę myśl.

Wybrał milczenie i szybką zmianę tematu rozmowy, zanim rozmówczyni odgadnie,

jak cierpiał od chwili zagłady Gniazda przeczuwając zagładę swojej rasy.

— Wytrzymamy, co będziemy musieli wytrzymać — powiedział tonem

wykluczającym dalszą dyskusję. — Ale co z tobą, pani? Bardzo… ciekawi mnie twój
dar. Najwyraźniej możesz porozumiewać się z sokołami tak jak my. Czy potrafisz to
robić również z innymi zwierzętami?

— I tak, i nie. Każdy gatunek jest inny i mogę czytać myśli jednych łatwiej niż

drugich. Wasze sokoły są wspaniałe. Nigdy nie wyobrażałam sobie, że jakakolwiek istota
poza kotem może mieć tak głęboki i bystry umysł. Zazwyczaj nie nawiązuję bliższych
kontaktów z ptakami.

Zawahała się.
— Zwracając się do nich nie miałam nic złego na myśli i nie chciałam cię obrazić.

Ponieważ bez zastrzeżeń odpowiedziały na moje powitanie, uznałam, że nie zrobiłam nic
niewłaściwego.

— Ukryłaś swój dar komunikowania się z nimi — powiedział z wyrzutem.

— Zawsze tak robię, z przyzwyczajenia. Nie miałam złych zamiarów ani nie chciałam

popełnić złego uczynku.

— Uznaję twoje racje — odpowiedział po chwili. — A więc możesz do pewnego

stopnia porozumiewać się z ciepłokrwistymi zwierzętami. A co ze stworzeniami o zimnej
krwi?

— Z niektórymi jaszczurkami, wężami oraz z ziemnowodnymi zwierzętami tak, nie

mogę jednak wcale, albo prawie wcale, skontaktować się za pomocą myśli z owadami,
rybami lub podobnymi do nich istotami. — Odgadła jego nieme pytanie. — Nie umiem
też robić tego z ludźmi.

Sokolnik dobrze panował nad sobą i miał dość przyzwoitości, żeby nie okazać ulgi.
— Nie zawarłaś więc takich indywidualnych przyjaźni jak my z naszymi

skrzydlatymi braćmi i siostrami? — zapytał.

— Nie miałam takiego szczęścia. — Potrząsnęła przecząco głową. — Chociaż

wszystkie zwierzęta chcą ze mną rozmawiać, żadne nie pozwoliło mi na taką bliskość.
Czy wasze sokoły naprawdę wybierają wojownika, z którym spędzą resztę życia?

— Tak, ale są od pisklęcia nakłaniane do szukania wśród nas takiego towarzysza.

Inne stworzenia nie oczekują równie bliskich stosunków z ludźmi. Spróbuj sama z tym
wystąpić. Wybierz istotę, którą szanujesz, możesz pokochać, i zrób pierwszy krok. —
Zamilkł na chwilę, po czym podjął: — Powinnaś wybrać kota. Lubisz koty, a nie tylko
uważa się je za odpowiednich towarzyszy dla ludzi, lecz także można okazać im wielkie
przywiązanie. Dokonawszy takiego wyboru nie będziesz już musiała ujawniać
prawdziwej natury waszego związku. — Tarlach uśmiechnął się. — Poza tym są małe.
To bardzo korzystne, jeżeli możesz mieć swojego przyjaciela ze sobą zarówno w wielkiej
sali, jak i w swojej komnacie.

Roześmiała się.
— Trafiłeś w sedno, Ptasi Wojowniku! Zapamiętam to. — Spoważniała. — A co do

reszty, jeżeli naprawdę można znaleźć taką przyjaźń, to jej poszukam i będę szanować
mojego przyjaciela.

Milczenie, które zapadło miedzy nimi, było teraz przyjazne i często je przerywali pod

wrażeniem piękna okolicy, przez którą przejeżdżali.

Dotarli do górzystego serca posiadłości. Una, znając już upodobania Sokolnika,

pojechała stromym zboczem na szczyt, z którego roztaczał się wspaniały widok.
Wprawdzie wyższe szczyty zasłaniały ocean, ale skały, lasy, rozległe przestrzenie
porośnięte wrzosem, janowcem i paprociami, bystre potoki wpadające do
nieprawdopodobnie przejrzystych jezior, hale zieleniące się od słodkiej trawy lub
ciemniejsze od nich podmokłe torfowiska zachwycały umysł i serce Tarlacha tak jak
morski, lepiej mu znajomy bezkres. Uczucie to było tak silne, że Tarlach poczuł wyrzuty
sumienia, jakby zdradził Gniazdo i wszystko, czego symbolem była zburzona twierdza.

— Są inne, znacznie wyższe góry — powiedział ostro, jakby chcąc wyrwać się spod

uroku okolicy.

— Na pewno i na pewno wspanialsze — zgodziła się z nim — ale myślę, że nie

kochałabym ich tak jak te. Te góry są moimi przyjaciółkami od najwcześniejszych lat i
stały się dla mnie wzorem piękna.

Sokolnik odprężył się wysiłkiem woli. Una nie zrobiła mu nic złego. Nie była

odpowiedzialna za jego słabości i nie powinna cierpieć za jego nastroje zmieniające się,
gdy tylko jakiś wewnętrzny problem na chwilę wytrąca go z równowagi.

— Ze mną jest tak samo — odrzekł. — Urodziłem się w górach i po dziś dzień mnie

przyciągają. — Uśmiechnął się łagodnie. — Lecz odkąd tu przybyłem, uległem również

urokowi oceanu, co nigdy dotąd mi się nie przytrafiło. — Spojrzał na nią. — Twoja
Dolina rzuca czary, pani Uno. Muszę to przyznać.

Pani Morskiej Twierdzy rozejrzała się po swoim królestwie.
— Tak — mruknęła — i te czary wnoszą spokój do duszy.
Skupiła uwagę na swojej Dolinie, ale kapitan Sokolników patrzył na nią. Wyczuwszy

jego spojrzenie, zapytała z zaskoczeniem:

— Czy coś jest nie tak?
Zaczerwienił się lekko, gdyż nie zdawał sobie sprawy, że przyglądał się jej tak

uważnie.

— Nie, pani. Myślałem o twoim stosunku do twojej ziemi — dodał pospiesznie. —

Rzadko spotyka się coś takiego.

— Chyba moje uczucia nie wydają ci się tak dziwne? Przypuszczam, że podziela je

wielu Panów na Zamku.

Tarlach pokręcił głową.
— Nie, nie jest tak — odpowiedział powoli — przynajmniej wśród tych, z którymi się

zetknąłem. Widzą oni swoje włości oczami władców, rolników lub pasterzy i, oczywiście,
żołnierzy. Wszyscy też uważają je za siedziby swoje i swoich przodków i dlatego są do
nich przywiązani, ale ty patrzysz na swoją Dolinę oczami kochanki.

Nieoczekiwany zimny podmuch sprawił, że spojrzał w górę. Na jasnym dotąd

nieboskłonie pojawiły się ciemne chmury.

Sokolnik westchnął. W tych górach burza nadciągała bardzo szybko i wyglądało na

to, że nie zdążą wrócić przed nią do zamku. Będą musieli znaleźć kryjówkę albo
przemokną do nitki. Odwrócił się do swojej towarzyszki.

— Uciekamy czy się chowamy?
— I jedno, i drugie. Jesteśmy już blisko celu, tam znajdziemy schronienie.
Powiedziawszy to pchnęła konia i poczęła zjeżdżać ze zbocza z szybkością, która by

przeraziła najodważniejszego nawet mężczyznę.

Najemnik obserwował ją przez chwilę, zanim ruszył jej śladem. Bez względu na nie

wiedzieć jakie jeszcze inne talenty Uny z Morskiej Twierdzy, w życiu spotkał niewielu
ludzi, którzy jeździli konno tak dobrze jak ona.

Nie ujechali daleko w tym szalonym tempie, kiedy klacz Uny przeskoczyła, a raczej

przeleciała przez wysoki żywopłot i zniknęła Tarlachowi z oczu. Przyłączył się do niej po
chwili wahania.

Otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. Znaleźli się na małym polu otoczonym ze

wszystkich stron ogrodzeniem z najprzeróżniejszych krzewów, najniższym właśnie tam,
gdzie przeszły wierzchowce.

Pole porastała wysoka trawa i najwyraźniej nie pasły się na nim zwierzęta, nie ono

wszakże skupiło całą uwagę Sokolnika. Wpatrzył się w otaczający je roślinny wał —
ostrokrzew, fuksja, górski jesion i rododendrony rosły tworząc pozornie jednolitą masę,
podczas gdy wrzosy, janowce i oszałamiająca różnorodność barwnie kwitnących roślin
wypełniała każdą najmniejszą nawet przestrzeń.

Dostrzegł róże, dzikie róże, i naprzeciwko nich cieniutkie ciemnoróżowe pnącze

oplatające aż po wierzchołki drzewa, które służyły jako podpora, i spadające kaskadami
spomiędzy gałęzi. W innych miejscach burzyły się połacie pachnącego kapryfolium.

— To niewiarygodne — powiedział po chwili milczenia. — Ale jak to powstało? Sama

nigdy nie mogłabyś tego dokonać. Nawet róże nie mogły tak się rozrosnąć przez całe
twoje życie, a te drzewa…

Una roześmiała się.
— Skądże, to nie ja je posadziłam. Tak, oczyściłam je trochę i poprzycinałam, lecz na

tym skończyło się moje uczestnictwo w tym dziele przyrody.

— Więc ktoś musiał jej dopomóc. Wiele z tych roślin zdziczało, ale kiedyś dotykała

ich ludzka ręka. To ludzie posadzili je w tym miejscu.

Spadło na nich kilka wielkich kropli deszczu i Una złapała go za rękę.
— Chodź, bo się utopimy i na nic pójdzie wysiłek naszych koni!
— A co z nimi? — zapytał pozwalając się prowadzić.
— Nic im się nie stanie. Patrz, już znalazły dla siebie schronienie.
Zaprowadziła swojego towarzysza pod wielki ostrokrzew. Liście i gałęzie

rozpościerały się nad nimi i wokół nich tworząc naturalny tunel prowadzący w głąb
żywopłotu.

Poszli nim aż do podstawy starego drzewa. Tutaj gałęzie utworzyły dość wysokie

sklepienie i Sokolnik mógł się wyprostować. Pod drzewem leżał niski i podłużny szary
głaz. Z wierzchu był lekko zaokrąglony i gładki.

Una usiadła na kamieniu i uśmiechnęła się do Tarlacha.
— Witaj w Zielonej Alkowie.
Usadowił się obok pełen z trudem ukrywanego niepokoju. Nie zauważył jednak

niczego podejrzanego w tym miejscu. Ale to, co Una opowiedziała mu o swojej
imienniczce, wystarczyło, żeby czuł się nieswojo.

— Kiedy odkryłaś to uroczysko?
— W dzieciństwie. W tamtych czasach uwielbiałam myszkować. Posłuchaj! Słyszysz?

Deszcz pada, a tutaj nie dociera ani jedna kropla! Musi zerwać się rzęsista ulewa, żeby
woda przeniknęła przez te liście i gałęzie. Sokolnik zadrżał i ciaśniej otulił się płaszczem.

— Wydaje się, że wystarczy dostatecznie silny wiatr. Uśmiechnęła się.
— Tylko słabe jego tchnienie. Spójrz w górę, jak gałęzie tam tańczą. Zresztą gdybyś

nawet zmarzł jeszcze bardziej i przemókł do suchej nitki, to nic w porównaniu z tym, co
musielibyśmy tutaj wycierpieć od kąsających chmur, gdyby nie wiało.

— Kąsających chmur?
— Musiałeś o nich słyszeć. To maleńkie owady. Roją się tysiącami i dziesiątkami

tysięcy w zacienionych miejscach, kiedy nie ma wiatru albo jest za słaby, żeby je
przepędzić.

— Tak, słyszałem! Myje nazywamy wściekłymi drobinami. — Pokiwał głową i

powiedział ponuro: — Pamiętam pewną noc — służyłem wtedy po raz pierwszy jako
żołnierz o czystej tarczy — moja kompania czekała w zasadzce na nieprzyjaciela.
Podobno zamierzał napaść na włość, która wynajęła nasze miecze. Był to gorący, duszny
wieczór końca lata, gdy nawet najlżejszy podmuch nie poruszał powietrza…

— I kąsające chmury były na zewnątrz?
— Szalały, a nam kazano zachować absolutną ciszę. Nie ośmieliliśmy się nawet ruszyć

ręką, żeby je odpędzić, zresztą i tak na nic by się to nie zdało.

— Biedacy! Czy najeźdźcy w końcu się zjawili?
— Właśnie że nie. Przybyli dopiero miesiąc później i zupełnie inną drogą.
Bez powodzenia próbowała ukryć kpiący uśmiech.
— Choćby tylko to jedno powinno było cię skłonić do zmiany trybu życia.
— I tak zrobiłem — przyznał.
Dosięgnął ich jeszcze jeden podmuch. Una zadrżała i szczelniej otuliła się opończą.

Później nagle wyprostowała się i Tarlach poczuł ściskanie w dołku. Przyjechali tu nie
tylko w poszukiwaniu schronienia przed burzą.

— Gdzie jest twoja przyjaciółka?
— Oczywiście w swej własnej siedzibie. Chyba nie sądzisz, że mieszka tutaj?

Spotykamy się w tym miejscu dlatego, że obie bardzo je kochamy.

— W jaki sposób ją wzywasz?

— Tak naprawdę to jej nie wzywam. Przecież Una jest moją przyjaciółką, a nie

służką. Po prostu przywołuję ją w myśli, ona też mnie tak woła, kiedy proponuje mi
spotkanie. Zazwyczaj to ja ją przyzywam, gdyż zjawia się prawie natychmiast, podczas
gdy ja muszę długo jechać, żeby dotrzeć do Zielonej Alkowy. — Una wstała. —
Powinnam już zacząć.

— Tak.
— Czy jesteś pewny, że zachowasz spokój? — Przyjrzała mu się uważnie.
— Tak!
Przestraszyła się. Popełniła błąd zadając mu to pytanie. Sama widziała, że to

wszystko bardzo mu się nie podoba. Nic na to nie poradzi. Nic by się nie zmieniło, gdyby
wrócili do zamku poniechawszy celu. Zamknęła oczy i zaczęła przyzywać myślą swoją
przyjaciółkę.

Tarlach obserwował ją z niepokojem przez kilka minut. Kiedy nic się nie zmieniło w

ich najbliższym otoczeniu, poczuł chwilową ulgę, ale ostrzegawczy syk Syna Burzy
uzmysłowił mu, że zwiodły go słabe ludzkie zmysły.

Jeszcze prawie przez minutę nie dostrzegł żadnej zmiany w Zielonej Alkowie, potem

jednak powietrze przed nim zamigotało i poczęło się jakby rozciągać… Wydało mu się,
że spogląda na niesamowity korytarz.

Na jego przeciwległym końcu pojawiła się jakaś postać. Najpierw ledwie widoczna, w

miarę zbliżania się coraz wyraźniejsza, zdawała się raczej płynąć w powietrzu niż iść. —
W końcu, za wcześnie dla Tarlacha, stanęła przed nimi, z pozoru równie materialna jak
oni sami.

Wstrząśnięty Sokolnik zerwał się na nogi. Poszukał myślą i odnalazł Syna Burzy, ale

wyczuł w jego umyśle takie samo zaskoczenie i niepewność, zrozumiałe w tej niezwykłej
sytuacji. Sokół nie czuł strachu ani gniewu, jaki ogarniał instynktownie wszystkich jego
pobratymców w zetknięciu ze skazą lub dziełem Cienia.

Nowo przybyła wydała mu się bardzo obca, pomimo jej urody i Kadzącego

naśladownictwa człowieka. Najbardziej przeraziło go jej podobieństwo do Uny z
Morskiej Twierdzy. Z twarzy i postaci sprawiały wrażenie jednej kobiety rozdzielonej
na dwie za pomocą jakichś ohydnych czarów, ale przy bliższej obserwacji okazało się, że
istnieje między nimi przepastna jak ocean różnica.

Ta istota również wydawała się niezwykle spokojna, lecz nie był to spokój osoby,

która pogodziła się z dodatnimi i ujemnymi stronami życia, z jego radościami i
smutkami i wszechobecną groźbą śmierci. Nie, ten sobowtór Uny nigdy nie został
poddany żadnej próbie, niczego się nie obawiał i nie miał stanąć na wprost żadnego
niebezpieczeństwa w przyszłości, może nawet nieskończenie odległej przyszłości.

Twarz tej kobiety była nawet piękniejsza niż oblicze jej imienniczki, ale rysy

wydawały się dziwnie wycyzelowane, jakby w jej żyłach obok ludzkiej płynęła też krew
innej rasy.

Tylko zielone oczy żyły w tej nienaturalnie spokojnej twarzy. Jeżeli Tarlach nie zdołał

odczytać wszystkiego, co się w nich kryło, to dostrzegł jednak cień jakiegoś uczucia,
smutku, a może pragnienia, którego przyczyny nie odgadłby żaden człowiek.

Wszystko to zniknęło po chwili, gdyż na widok Uny radość rozjaśniła oczy i całą

twarz zjawy. Choćby tylko to jedno musiało mu uświadomić, że łączy je silna więź.

I to także się zmieniło. Druga Una nagle go dostrzegła, a wtedy jakby niewidzialna

zasłona ukryła przed nim jej osobowość.

Spojrzała pytająco na swoją człowieczą przyjaciółkę.
— Siostro? — Głos miała miękki jak Una, ale dziwnie wysoki, choć nie nieprzyjemny

dla ucha.

— To jest dowódca oddziału, który przybył nam na pomoc. Pomyślałam, że powinien

się z tobą spotkać, by się upewnić, iż my z Doliny Morskiej Twierdzy nie przestajemy z
Ciemnością.

Sobowtór Uny utkwił w Tarlachu piękne zielone oczy.
— Mam nadzieję, że nie masz już żadnych wątpliwości, kapitanie, a przynajmniej, że

wkrótce pozbędziesz się ich do reszty. Ta Dolina i jej mieszkańcy zawsze byli wolni od
tej skazy, od najdawniejszych lat aż po dzień dzisiejszy. — Uśmiechnęła się. — Jeśli o
mnie chodzi, ja także ją miłuję i cieszę się, że mam okazję podziękować ci za twoją
pomoc. — Nie wspomniała o tym, że przecież był najemnikiem, któremu dobrze
zapłacono za jego usługi; Una też tego nie zrobiła, przedstawiając go swojej imienniczce.

Tarlach pozdrowił ją unosząc rękę. Z ulgą odwołał się do zwyczajów swojego ludu i

nie odpowiedział słowami. Nie był pewny, czy druga Una stoi po stronie Światła, chociaż
podpowiadał mu to jego własny instynkt i Syn Burzy. Nie wiedział też, co mogłaby
wyczytać z jego odpowiedzi i jak by na to zareagowała.

Cofnął się o kilka kroków, pozwalając obu niewiastom porozmawiać sam na sam, jak

powinien był uczynić. Przecież mimo wszystko tylko eskortował Unę z Morskiej
Twierdzy.

Obserwował je walcząc z instynktem, który nakazywał mu własnym ciałem rozdzielić

swoją panią od jej sobowtóra.

To nie był tylko sobowtór! Serce uderzyło mu jak młotem. Na Rogatego Pana! Ona

jest czymś więcej!

Musiał stoczyć sam ze sobą prawdziwą walkę w ciągu kilku następnych minut, które

wydały mu się wiecznością. Zrozumiał jednak, że jeśli teraz się wtrąci, zapewne nie
zdoła już przekonać swojej chlebodawczyni. Musi zachować spokój, chyba że zjawa
wykona jakieś wrogie posunięcie, na które będzie mógł zgodnie z prawem zareagować,
jakkolwiek nawet nie odważyłby się przewidywać wyniku swego działania.

Wreszcie, a w istocie minęło zaledwie kilka chwil, spotkanie się skończyło i obca

kobieta odeszła tym samym korytarzem, którym tu przybyła.

Sokolnik znalazł się u boku Uny, skoro tylko znów została sama, a jego skrzydlaty

brat potwierdził, że Brama miedzy światami naprawdę się zamknęła. Chwycił ją za ręce.

— Czego tamta od ciebie chce? — zapytał szorstko. Pani Morskiej Twierdzy chciała

udzielić mu suchej odpowiedzi, ale dostrzegła zaciśnięte usta i wyczytała strach w jego
oczach.

— Nic. Jest moją przyjaciółką.
— Ona jest tobą! Uno, ona to druga ty, tak, nieco inna, ale jednak jest tobą!
Spojrzała na niego tak, jakby oszalał.
— Nie jesteśmy tym samym, nie myślimy identycznie, nie mamy też takich samych

upodobań i chociaż zachodzi między nami uderzające podobieństwo, nie dorównuję jej
urodą. Wiem, że niewiele to dla was znaczy, ale na pewno to zauważyłeś. Co do reszty,
dowiesz się wszystkiego tylko wtedy, gdy uwierzysz mi na słowo.

— Przyznaję, że nie jesteście tym samym, i dzięki niech będą za to Rogatemu Panu, a

przecież… Tak, tworzycie jedną istotę. Nie umiem wyjaśnić, dlaczego i jak to się dzieje,
lecz tak właśnie jest. A co do twojego wyglądu, Uno z Morskiej Twierdzy, źle się
oceniasz. W oczach każdego mężczyzny byłabyś o wiele piękniejsza niż ta dziwna…
stwora kiedykolwiek mogłaby być. Ty dzieliłaś życie innych ludzi. Jesteś zarazem silna i
słaba, i dobra właśnie z tego powodu…

Urwał. Nie wiedział, jak ująć w słowa pewne pojęcia, jak w zrozumiały sposób opisać

sytuację całkowicie przekraczającą wszystko, z czym się kiedykolwiek zetknął albo o
czym słyszał. Był głęboko przekonany, że nawet Czarownice z Estcarpu z całą ich tak

wychwalaną mocą i wiedzą, zupełnie nie umiałyby się w tym rozeznać. I po raz pierwszy
w życiu zapragnął, by choć jedna tu się zjawiła i pomogła im wyjaśnić tę tajemnicę.

— Uno, ona nie służy Ciemności. Przyznaję, pomyliłem się, ale mimo to, ja…

obawiam się, że jest niebezpieczna, śmiertelnie dla ciebie niebezpieczna. Nie rób nic, nie
obiecuj nic, nie przyrzekaj bez głębokiego i długiego namysłu, gdyż możesz zrobić coś,
czego już nie będziesz mogła zmienić.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Następnego ranka Tarlach stał jak zwykle na plaży w cieniu wielkiego głazu. Morze

nosiło ślady wczorajszej burzy i Tarlach nie zazdrościł żołnierzom w widocznej w głębi
zatoki niewielkiej łódce, której wybryki bezwiednie obserwował zajęty rozmyślaniami o
drugiej Unie.

Był całkowicie zaskoczony i zdziwiony odpowiedzią chlebodawczyni na swe

oświadczenie. Spodziewał się wybuchu wściekłości i prawie sprzeczki — a wydawały mu
się nie do uniknięcia — tymczasem nic się nie stało. Wprawdzie Una dzielnie broniła
swojej przyjaciółki, czego przecież należało oczekiwać, ale skoro tylko opuściło ją
zdziwienie, nie obraziła się na niego. Nie potępiła go ani nie odrzuciła otwarcie jego
obaw. Przyznała z pewną pokorą, że naprawdę nie wie, jak mogłaby zbić jego
argumenty, i że nie zna zwyczajów Dawnego Ludu. Z tego powodu postanowiła
zachować ostrożność, którą jej doradził.

Złożyła też podziękowanie za szybkie wykrycie niebezpieczeństwa, którego ani ona,

ani dwie najbliższe jej osoby nie mogłyby sobie nawet wyobrazić.

Tarlach pochylił głowę. Okazał się tak bardzo wyczulony na zagrożenie tylko dlatego,

że tamta Una była kobietą i że sama miała albo kontrolowała dostatecznie wielką moc,
że na każde zawołanie mogła otworzyć Bramę do ich świata. Zastanowił się, jak sam by
zareagował, gdyby to Una uznała za stosowne przestrzec go przed podejrzanymi
przyjaciółmi. Ze wstydem musiał przyznać, że nie wysłuchałby jej z takim samym
szacunkiem i prawdopodobnie nie potraktowałby jej z grzecznością należną
chlebodawczyni, która wynajęła jego miecz.

Nie był wszakże tak głęboko zamyślony, żeby nie usłyszeć powitania Syna Burzy,

które sokół specjalnie zastrzegł dla swoich ludzkich braci. Gdy ptak opuścił jego ramię,
by przyłączyć się do Słonecznego Promienia, spojrzał w górę i podniósł rękę witając
Brennana.

Porucznik odpowiedział tym samym gestem.
— Wiedziałem, że tu cię znajdę, kapitanie.
— Bywam tu dość często. Lubię patrzeć, jak zatoczka zmienia się z każdą godziną i

kątem padania promieni słonecznych.

Brennan spojrzał na niego.
— Bardzo pociąga cię ta Dolina — stwierdził Brennan i uważnie przyjrzał się

dowódcy.

Tarlach skinął głową.
— Morska Twierdza ma wiele do ofiarowania człowiekowi. — Westchnął,

poważniejąc. — Mam nadzieję, że nie dotrze tu wojna. Zasłużyła na lepszy los.

— Wątpię w to. Od naszego przybycia panuje pokój.
— Tak, ale tamten rozbójnik zacznie swoją robotę dopiero podczas jesiennych i

zimowych sztormów.

— Zakładając, że w ogóle działa w tym rejonie. Nie zauważyliśmy niczego, co by na to

wskazywało, nie było też żadnych kłopotów z tym panem Oginem. Nie zobaczyliśmy go
nawet przelotnie.

— Uprzedzono nas, że tak będzie, przynajmniej w lecie — odpowiedział z wyrzutem

jego dowódca. — Co się zaś tyczy pana Kruczego Pola, rozum mu nakazuje zachować
przez jakich czas spokój, a potem znów uderzyć w konkury stosując już inną taktykę.

— Tak, właśnie, pani Una… Wczoraj długo nie wracaliście.
— Coś ty powiedział? — Tarlach zesztywniał.
— Nic.
— Burza nas zaskoczyła i znaleźliśmy schronienie, a potem długo czekaliśmy, zanim

ucichła — powiedział ostrym tonem, jakiego bardzo rzadko używał w stosunku do
swoich żołnierzy. — Czy wyobrażasz sobie, że zbezcześciłem tę, której złożyłem
przysięgę, gwałcąc ją lub uwodząc?

— Uwodzenie to broń klaczy.
— Każdego innego zabiłbym za takie słowa! — warknął kapitan zacisnąwszy dłoń na

rękojeści miecza.

Brennan cofnął się o krok. Nie potrzebował łopotu skrzydeł zaniepokojonych

sokołów, które krążyły tuż nad ich głowami, by zrozumieć, jak straszny gniew rozgorzał
w sercu jego przyjaciela. Sprawiedliwy gniew. Skrzywdził go swymi słowami tylko
dlatego, że zirytował się długą nieobecnością dowódcy poprzedniego dnia.

— Proszę o wybaczenie, towarzyszu. Po prostu nie tylko ja się niepokoiłem, że nie

wracasz tak długo. Nikomu nic nie powiedziałeś o swoich planach i nawet nie
wiedzieliśmy, gdzie zacząć cię szukać.

Tarlach uspokoił się.
— Głupio postąpiłem — przyznał. — Tak naprawdę, to pozwoliłem sobie wyładować

złość na naszej chlebodawczyni i działałem pod wpływem gniewu. — Wzruszył
ramionami. — Co się stało, to się nie odstanie. Mieliśmy dobre zamiary. Opowiedziała
mi o pewnym miejscu Mocy i udałem się tam, żeby je zbadać. Ona mnie tak
zaprowadziła.

— Co takiego?! Myślałem, że Dolina Morskiej Twierdzy wolna jest od tej zarazy.
— Moc tam działa tylko od czasu do czasu.
— Czy nosi skazę?
— Ani ja, ani Syn Burzy nie zauważyliśmy żadnych oznak.
Dowódca Sokolników uświadomił sobie, że po prostu nie chce wyjawić towarzyszowi

nic z wydarzeń w Zielonej Alkowie. Były zbyt dziwne i trudno byłoby jakoś je wyjaśniać
czy za coś ręczyć, chociaż w głębi duszy był przekonany, że kobieta spoza Bramy nie
zagraża nikomu poza Uną z Doliny Morskiej Twierdzy. Z drugiej zaś strony, gdyby
opowiedział tę historię, skompromitowałby Unę w oczach swoich żołnierzy.

Nie może do tego dopuścić. I tak już musiała wydawać im się podejrzana, gdyż

Brennan nie okazałby swojego gniewu tak, jak to właśnie zrobił. Poza tym jego
podwładni coraz bardziej się niecierpliwili nie mając nic do roboty i nie dostrzegając
nawet śladu zagrożenia, przed którym mieli bronić Doliny. W zasadzie to nie miało
znaczenia. Przysięgli służyć tutaj przez dwanaście miesięcy, ale złożenie przysięgi
kobiecie mogło spowodować wzrost niezadowolenia, on zaś nie chciał siłą narzucać
posłuchu i dyscypliny żadnemu ze swoich wojowników. Nie powinien w ten sposób
osłabiać tej tak dobrej jednostki.

Na szczęście porucznik chyba przyjął jego wyjaśnienie i Tarlach, by nie dopuścić do

dalszych pytań, zwrócił głowę ku morzu, ponownie koncentrując uwagę na małym
statku kołyszącym się na wzburzonych falach.

Statek był teraz znacznie bliżej i kapitan spochmurniał przyglądając mu się uważnie.
— Brennanie, ty dłużej służyłeś na morzu ode mnie. Co sądzisz o tym statku?

Obserwuję go od mniej więcej pół godziny. Czasami płynie szybko, czasami zaś wolno,

jakby z wiatrem, niekiedy zaś zwraca się burtą do fal, tak jak teraz, chociaż w końcu
zawsze ustawia się do nich dziobem.

— Prawdopodobnie jest w dość dobrym stanie, ale nie podoba mi się to, jak płynie.

Nie porusza się jak trzeba. Wydaje się, że czasami załoga z trudem nad nim panuje —
odparł porucznik po dłuższej chwili i nagle dodał: — Ten statek jest w
niebezpieczeństwie! Spójrz, ktoś tam wymachuje czymś białym, może koszulą.

— Wezwij mieszkańców Doliny. Może też go dostrzegli, a może nie. Zostanę tu na

straży.

Porucznik skinął głową i podbiegł w stronę najbliższych chat, ale nie przebył nawet

dziesięciu metrów, kiedy zobaczył grupę dziewcząt i młodzieńców co sił w nogach
pędzących plażą do przycumowanych łodzi. Wiedząc, że sprawa jest w dobrych rękach,
wrócił do swojego dowódcy, gestem wyrażając młodym uznanie za gotowość i szybkość
działania.

Statek został wkrótce wzięty na hol i wyciągnięty na brzeg.
Jego trzyosobowa załoga, dobrze znana mieszkańcom Doliny Morskiej Twierdzy,

była zmęczona, ale cała i zdrowa. Mężczyźni łowili ryby z dala od wybrzeża swojej
Doliny, kiedy ster uderzył w podwodną skałę. Mogli uniknąć zderzenia, lecz zbytnie
zaufanie we własne siły uczyniło ich nieostrożnymi, gdyż mieli do czynienia z dobrze
sobie znanym niebezpieczeństwem. Z zapasowego wiosła zrobili drugi ster, ale wtedy
fale zniosły ich z wód własnej Doliny. Skierowali się więc tutaj z zamiarem naprawienia
swojej łodzi w zatoce Morskiej Twierdzy. Kiedy jednak wzburzone morze zagroziło ich
nowemu sterowi, przestraszyli się i zaczęli wzywać pomocy. W okolicy było jeszcze kilka
miejsc, do których mogli przybić, woleli jednak ominąć zatoczkę Kruczego Pola.
Wyznali, że nie chcieli się tam zapuszczać, gdyż zawsze uważano tamto wybrzeże za
niebezpieczne, a w ostatnich latach zyskało ponadto złą sławę z powodu katastrof i
zaginięć statków.

Tarlach i jego porucznik wymienili spojrzenia, gdy najstarszy z rybaków, kończąc

opowieść o przygodach swojego statku, wypowiadał to ostatnie zdanie.

Brennan skinął głową. Sokolnicy potrzebowali takiego właśnie uzasadnienia. Rybak

naprawdę się bał, wiedział o grożącym tam niebezpieczeństwie i wolał nie podejmować
ryzyka. Nie będzie już mowy o opuszczeniu Morskiej Twierdzy przed końcem ich
służby.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Przy pomocy miejscowych rybaków obcy żeglarze migiem naprawili swoją łódź i

odpłynęli jeszcze przed wieczorem.

Od tej pory Sokolnicy odzyskali wiarę w celowość swojej służby i uznali rutynowe

pełnienie straży za rzecz ważną i potrzebną. Może to nie pan Kruczego Pola powodował
katastrofy statków, o których tak pobieżnie wspomniała trójka obcych rybaków, ale na
pewno ktoś to robił. Najemnicy zrozumieli, że trzeba strzec portu Morskiej Twierdzy
przed tym tajemniczym renegatem.

Wprawdzie zrządzeniem losu ta zagadka wyjaśniła się przynajmniej w części, lecz

Tarlacha tego dnia i nawet następnego trapił ponury nastrój. Wolał zatem pozostać w
swojej kwaterze, z dala od żołnierzy i mieszkańców Doliny; zajął się rejestrami,
przekleństwem każdego dowódcy odpowiedzialnego za więcej niż garstkę wojowników.

Kiedy przed południem usłyszał ciche pukanie do drzwi, niechętnie pozwolił wejść

intruzowi.

Spojrzał spode łba na Panią Morskiej Twierdzy, ale zaraz głośne miauczenie zwróciło

jego uwagę na maleńką kotkę, którą tuliła do siebie, i zajrzał w oczy zwierzątka świecące
tak jasno, że wydawały się płonąć.

Wstał i wyszedł na spotkanie suzerenki.
— Widzę, że już się zaprzyjaźniłaś ze swoją towarzyszką!
— Właśnie! — Zawahała się. — Przepraszam, że przeszkadzam ci w pracy, lecz

wprost musiałam ci ją przedstawić. Tylko tobie. — Owładnęło nią uniesienie. — Nigdy
sobie nie wyobrażałam, że to tak wygląda!

— Ze mną było zupełnie tak samo, kiedy po raz pierwszy zostałem wybrany, pani! —

Roześmiał się.

Tarlach pogłaskał wskazującym palcem maleńkie stworzonko o szylkretowej maści.

Robiło wrażenie zabawki złożonej z futerka i wielkich, okrągłych, nieulękłych oczu.

— Jest rozkoszna i będzie śliczna, kiedy urośnie. — Spojrzał na Unę. — Ale jest

jeszcze młodziutka. Dlaczego wybrałaś tak niedojrzałe zwierzę?

— Nie zrobiłam tego celowo. Natknęłam się na nią dziś rano. Broniła się zębami i

pazurkami przed psem, który zapędził ją do kąta. Psisko nie żartowało i pewnie
wszystko by się skończyło w kilka sekund, gdybym się nie wtrąciła. A ona nie zamierzała
ani uciekać, ani się poddać, choć groziła jej śmierć.

— Chyba nie odrywałaś sama tego bydlaka? — zapytał szybko.
— Skądże! Moja skóra wciąż jest cała. Zrobiłabym to, gdybym musiała, ale po prostu

powiedziałam mu w myśli, żeby zajął się tym, co do niego należy, i nie niepokoił
słabszych, którymi powinien się opiekować. Odszedł przykładnie ukarany.

— Czy twoja maleńka przyjaciółka okazała ci wdzięczność? — zapytał, maskując

ulgę.

— O, dużo więcej! Zapytałam ją, gdzie mogę znaleźć jej matkę, żeby ją do niej

zaprowadzić, a ona nie chciała mi powiedzieć ani mnie opuścić. — Una uśmiechnęła się
pobłażliwie. — Jest bardzo uparta.

— Pasujecie do siebie — odrzekł sucho. — Jak ją nazwałaś? A może jej krewni już

nadali jej imię?

— Nazwałam ją Odważna. Zasłużyła na to po tym nierównym pojedynku.
— Rzeczywiście.
Tarlach wziął od Uny kotkę i obejrzał uważnie.
— To piękne zwierzę. Powinna pomyślnie się rozwijać. Pamiętaj jednak — dodał

przypominając sobie podniecenie, które go ogarnęło przy pierwszym sokolim pisklęciu
— że upłynie jeszcze trochę czasu, zanim będziesz mogła zabierać ją ze sobą na
wyprawy.

— Myślę, że moje macierzyńskie instynkty są w porządku, kapitanie — powiedziała

cierpko, odbierając mu Odważną.

Ich ręce zetknęły się przy tym i Sokolnik zesztywniał. Z rozdrażnieniem popatrzył na

Unę.

— Zleciłaś mi najdziwaczniejsze z zadań, jakie kiedykolwiek miałem nieszczęście

otrzymać — powiedział z wściekłością. Zaraz jednak opanował się i dodał: — Jestem
głupcem, w dodatku skończonym gburem. To musi być dla ciebie po dwakroć trudne do
zniesienia.

— Twoje towarzystwo nie wydaje mi się nieprzyjemne — odpowiedziała odwracając

twarz. — Przywykłam patrzeć na ciebie jak na prawdziwego przyjaciela, a nie tylko jak
na sojusznika.

Spod hełmu wypełzł na policzki lekki rumieniec.
— Jeżeli mówiąc to sprawiłam ci przykrość, proszę o wybaczenie. Wiesz, że ja… nie

chciałabym cię obrazić ani znieważyć.

— Obrazić? Twoje spojrzenie mówi co innego. Zrobił krok w jej stronę.
— Uno z Morskiej Twierdzy, byłabyś oczkiem w głowie i podporą każdego szlachcica,

który zdołałby cię zdobyć na czas, jaki mu pozostał do wieczności. Za często słyszałem,
jak wygłaszałaś przeciwne poglądy. Jesteś niesprawiedliwa wobec siebie i Morskiej
Twierdzy. Mogłoby cię to skłonić do wybrania na małżonka mężczyzny nie
zasługującego w pełni ani na ciebie, ani na twoją Dolinę. — Odwrócił się od niej i
mruknął: — Nie mam prawa tak do ciebie mówić.

— Masz do tego pełne prawo. Czyż nie nazwałam cię moim przyjacielem? — W głosie

Uny brzmiał uśmiech. Przyjrzała mu się w zamyśleniu. — Czy twoi towarzysze
sprawiają ci kłopoty?

Dostrzegła jego zaskoczenie, choć szybko się opanował. Trafiła w sedno, ale Sokolnik

nie chciał jej tego przyznać.

— Dlaczego o to pytasz? — zapytał wymijająco.
— Ponieważ właśnie tak być powinno. Twoi żołnierze nie znoszą bezczynności. Od

waszego przybycia tutaj, ty masz więcej do roboty niż reszta twojej kompanii. Teraz,
gdy twoi podwładni odpoczęli i poznali już trochę Dolinę, nie wystarcza im pilnowanie
jedynego do niej wejścia. Nie muszą nawet strzec wąwozu przy Kwadratowym Zamku,
ponieważ zleciłeś to waszym sokołom. Chcieliby zająć się czymś naprawdę ważnym.
Ponadto irytuje ich moja obecność. — Opuściła na moment oczy. — Bezczynność musi
jeszcze pogarszać sytuację.

— Masz bystry umysł, pani. Niewiele się pomyliłaś, ale nie obawiaj się, nie złamiemy

danej ci przysięgi i nie porzucimy Morskiej Twierdzy. — W jego oczach pojawił się
zimny błysk. — Rybacy z sąsiedniej Doliny przekonali moich żołnierzy, że ich obecność
jest tu niezbędna. Wszyscy nienawidzimy zarówno piratów, jak i rozbójników
zwabiających statki na skały, i uważamy jednych i drugich za należną nam zdobycz.

— Dziękuję ci, Ptasi Wojowniku — powiedziała zachrypniętym nieco głosem i

wyczuł, że bardzo ją martwiła ta sprawa.

— Zatrzymałaby nas tutaj przysięga, którą złożyliśmy — dodał sztywno.
— Wiem o tym, ale dobrze się stało, nieskończenie lepiej, że dotrzymujecie jej

dobrowolnie.

Żadne z nich nie odezwało się przez kilka następnych minut. Tarlachowi ciążyło to

milczenie, lecz oboje ogarnęło jakieś skrępowanie, a on nie wiedział, jak je przerwać.

Wtedy Odważna miauknęła zdumiewająco głośno jak na takie małe kociątko, jakby

chcąc wyrazić niezadowolenie, że przestała być ośrodkiem zainteresowania.

Tarlach uśmiechnął się i znów ją pogłaskał.
— Jeżeli możesz rozstać się na jakiś czas z tym maleństwem, chciałbym, żebyś

pojechała ze mną. Wprawdzie kilkakrotnie obejrzałem wąwóz przy Kwadratowym
Zamku, ale jeszcze nie byłem w samej twierdzy. Zdaje się, że popełniłem błąd. Na pewno
może ona jeszcze służyć jako wysunięta placówka. W naszej sprawie lub przeciw nam.

— Włożę podróżny strój, ty zaś tymczasem każ osiodłać konie.
Idąc do stajni Sokolnik spochmurniał. Do jego obowiązków należało sprawdzenie

starego zamku pod względem możliwości obronnych, tak jak to powiedział Unie.
Powinien też był zbadać, czy jakieś ślady nie wskazują, iż posługują się nim siły Światła
albo Ciemności. Nie potrzebował także przewodnika, bo drogę znał wyśmienicie.

Potrząsnął gniewnie głową. Czy kpił sam z siebie? Czy mu to się podoba, czy nie, musi

trzymać się jak najbliżej pani Morskiej Twierdzy. Jego przysięga nie określała
dokładnie, jak ma jej bronić, ale uważał, że powinien osłaniać ją najlepiej, jak potrafi,
zarówno przed czarami, jak i przed zwykłym orężem. Dlatego musiał się upewnić, że nie
zostanie wezwana na następne spotkanie ze zjawą, podczas gdy on będzie gdzieś daleko i
nie zdoła wrócić na czas.

To powinno się udać. Czuł to. Siła tego wrażenia zaskoczyła go i nieco zaniepokoiła,

choć zdawał sobie sprawę, że przywiązał się do Morskiej Twierdzy. Nie chciał, by spadło
na nią nieszczęście. Nie dopuści, żeby uderzyło w panią Unę. Z tego właśnie powodu jego
zachowanie i słowa stały w całkowitej sprzeczności z wychowaniem, które otrzymał, i
obecną pozycją. Jeżeli Una poślubi nieodpowiedniego mężczyznę, czyniąc go w ten
sposób panem Doliny Morskiej Twierdzy, rezultat może być równie zły jak wroga
napaść, a może jeszcze gorszy.

W pewnym sensie szkoda, że sam jest Sokolnikiem. Dwaj ostatni panowie Morskiej

Twierdzy byli przecież żołnierzami o czystych tarczach…

Tarlach zatrzymał się w pół kroku, a potem zaczął śmiać się cicho. Mężczyzn z jego

rasy często oskarżano, że mają zbyt wygórowane mniemanie o sobie. Czyż on sam teraz
tego nie doświadcza? Czyżby był drugim Oginem, tak pełnym buty, że wyobraża sobie,
iż jego starania o rękę Uny by się powiodły? I nie przewiduje odmowy? Sama myśl o
tym, iż mógłby zostać Panem na Zamku, była tak nieprawdopodobna, że po prostu
śmieszna. Rozbawił go ten pomysł i nawet przez myśl mu nie przeszło robić sobie
wyrzuty z tego powodu.

Jechali wyboistym i nierównym szlakiem. Przez większą część drogi musieli iść

pieszo, prowadząc swoje wierzchowce, Una jednak kroczyła lekko, jakby szła po
zarośniętej trawą alejce.

Idąc trochę na skróty zaoszczędzili sporo czasu, a ponieważ nie musieli się śpieszyć,

zatrzymali się na nieprzewidziany odpoczynek po przebyciu szczególnie trudnego
odcinka drogi.

Una usiadła w gęstych wrzosach i głęboko odetchnęła pachnącym powietrzem,

upajającym jak wino.

Tarlach ulokował się obok, też się ciesząc tą przerwą w podróży.
— Nic dziwnego, że wytrzymywałaś tempo naszego marszu, skoro ćwiczyłaś w takim

terenie.

— Czy idę za szybko? — zapytała ze skruchą. — Znam te strony tak dobrze, że mi to

nie przeszkadza, ale ty…

Sokolnik roześmiał się tylko w odpowiedzi.
— Zapominasz, że każdy teren jest dla mnie nowy. Takie tempo zbytnio mnie nie

męczy. — Spojrzał na nią z ciekawością. — Jak nauczyłaś się tak dobrze wędrować
przez dzikie pustkowia? Nigdy nie spotkałem kobiety w High Hallacku, która by
potrafiła tak chodzić, i tylko kilku mężczyzn, ale to byli doświadczeni zwiadowcy albo
myśliwi.

Uśmiechnęła się, zadowolona z pochwały, choć i lekko zakłopotana.
— Zawsze lubiłam wędrować, a ojciec zaszczepił we mnie przekonanie, że ten, kto

chce władać jakąś Doliną, powinien poznać ją gruntownie.

— Czy to pan Harvard nauczył cię walki na miecze?
— Tak. Początkowo go to bawiło, ale myślę, że stracił zapał później, kiedy się okazało,

że dobrze nim władam. — Westchnęła. — Muszę mu oddać tę sprawiedliwość, że
pozwolił mi dalej się uczyć. Był głęboko przeświadczony, że wszyscy powinni dbać o
sprawność fizyczną, i nie uważał szycia czy gry na lutni za zajęcia tożsame z
ćwiczeniami.

— To dlatego tak dobrze jeździsz konno?
— Tak, w pewnej mierze, chociaż muszę przyznać, że wszyscy mieszkańcy naszej

Doliny to umieją. Nasze konie są tak wspaniałe, że wymagają od nas doskonałości.
Wszystko inne byłoby profanacją. — Jej oczy zabłysły. — Ojciec nalegał nawet, bym
nauczyła się pływać i żeglować, ponieważ są to umiejętności niezbędne dla mieszkańców

wybrzeża. — Una zmarszczyła brwi. — Nigdy jednak nie sądził, że będzie mi potrzebna
znajomość taktyki, że będę musiała rządzić i dowodzić zagrożoną Doliną.

— Tego można się nauczyć — powiedział Sokolnik. — Sądząc po twoim zachowaniu

w dniu, w którym się spotkaliśmy, opanowałaś już podstawy strategii…

Szybko odwróciła głowę, zagryzając drżące wargi. To wspomnienie nie było

przyjemne.

Ręka kapitana Sokolników tylko musnęła jej rękę.
— Wybacz mi, pani — rzekł łagodnie. — Pierwsze zabójstwo silnie przeżywa każdy,

nawet ci, którzy są na nie przygotowani.

Uśmiechnęła się z wdzięcznością.
— Czy przy następnym jest łatwiej? — zapytała.
— Owszem, ale większości z nas nigdy nie sprawia przyjemności. Wszyscy wiemy, że

należy się wystrzegać człowieka, który lubi zadawać innym śmierć.

Tarlach zauważył jej wzrastającą niecierpliwość: chciała jechać dalej. Podniósł się

więc i pomógł jej wstać. Wyruszyli w dalszą drogę.

Jechali tak jeszcze przez jakieś dwie godziny, gdy Una nagle zatrzymała się i w

milczeniu wyciągnęła przed siebie rękę.

Gęsty dotąd las urywał się nagle w miejscu, w którym stanęli. Wysoki klif strzelał

przed nimi w niebo, a na jego szczycie znajdowała się dziwaczna ruina o murach wciąż
krzepkich, mimo brzemienia ciążących na nich wieków.

Był to zamek w kształcie kwadratu. Jego gładką fasadę przerywało tylko kilka

szczelin wystarczająco szerokich, by łucznik mógł z nich wycelować i strzelić.

Una z dumą powiodła spojrzeniem po wysokich, masywnych murach twierdzy.
— Kiedy moi przodkowie przybyli do High Hallacku, u zarania naszych dziejów, i

dotarli do Morskiej Twierdzy, ta foteca wyglądała prawie tak samo jak teraz. Według
słów ówczesnego pana Doliny, duch tej krainy przybył do niego we śnie pod postacią
młodej szlachcianki, a niektórzy powiadają, że we własnym kształcie. Powiedział, że to
miejsce będzie należało do niego i do jego rodu, ale za to będą mu się rodzić tylko córki.
Wielmoża przyjął warunki i jego następcy, a raczej następczynie, ponieważ w naszej
rodzinie nigdy nie przyszedł na świat chłopiec, oraz potomkowie tych, którzy z nim
przybyli — po dziś dzień zamieszkują Morską Twierdzę.

— A Krucze Pole i inne Doliny?
— Zostały zasiedlone w tym samym czasie, równie spokojnie jak nasza, lecz nie

nawiązały żadnych kontaktów z tymi, którzy w odległej przeszłości rządzili High
Hallackiem. Mieliśmy wiele szczęścia pod tym względem. Gdzie indziej ludzie ulegli
porażeniom, a ich rody wyklęto, gdy zetknęli się z Dawnym Ludem i tym, co po nim
pozostało.

— Prawdę powiedziałaś, słyszałem o takich przypadkach — rzekł Tarlach po chwili

milczenia, badając wzrokiem starożytną budowlę. — Czy możemy wejść do tego zamku
bez obawy, a może to jest niebezpieczne? Powiedziałaś, że już dawno legł w ruinie.

— Tak, odkąd sięgam pamięcią, ale możemy go obejrzeć, tylko zachowajmy

ostrożność.

Chociaż pradawna twierdza okazała się bardzo interesująca, jej oględziny nie zabrały

im wiele czasu.

Na samym dole znajdowała się jedna wielka komnata. Trzy następne poziomy były ze

sobą połączone wąskimi, krętymi schodami biegnącymi wewnątrz niewiarygodnie
grubego muru. Komnaty, do których tylko zaglądali ze schodów, nie wchodząc na nie
wzbudzające zaufania zmurszałe podłogi, były wilgotne i ciemne, gdyż przez nieliczne
wąskie okna do środka wpadało niewiele światła. Schody kończyły się wąskim otworem
drzwiowym, który wychodził na otoczony parapetem dach.

Z tego miejsca rozciągał się wspaniały widok, ale nie dość na tym. Mogli też dojrzeć w

całej okazałości jedyne przejście, wąski wąwóz przecinający wysoki i stromy górski
masyw stanowiący w tej stronie granice Doliny Morskiej Twierdzy. Za wąwozem i
pasmem gór leżało Krucze Pole.

— Chcę je zbadać jeszcze raz, skoro już jesteśmy tak blisko — powiedział Sokolnik.

— Meldunki naszych sokołów są uspokajające i wyczerpujące, ale nie zawadzi, jeżeli
dowódca od czasu do czasu na własne oczy obejrzy jakiś posterunek.

— Dobrze, kapitanie. Jedźmy więc. Droga w dół jest łatwiejsza od tej, którą

przybyliśmy do Kwadratowego Zamku.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Dolina Kruczego Pola niewiele różniła się od Morskiej Twierdzy. Po obu jej stronach

rozciągały się dzikie, groźne i piękne góry. We włości Ogina było więcej uprawnej ziemi
i znacznie węższe wybrzeże, ale nie mogli tego dostrzec stojąc w miejscu, w którym
spotykały się obie Doliny.

— Tędy mogliby wtargnąć najeźdźcy — powiedział Tarlach. — Nie chciałbym jednak

służyć pod rozkazami dowódcy desperata, który by się na to odważył. Tuzin żołnierzy
mógłby zniszczyć całą armię usiłującą tędy dotrzeć do Morskiej Twierdzy. No, może
przesadzam. W każdym razie zostalibyśmy ostrzeżeni i bez trudu urządziłoby się na
nich zasadzkę.

— Nawet gdyby się przedarli, najpierw musieliby przebyć przestrzeń, której można

łatwo bronić, potem zaś pójść droga prowadzącą do samej Doliny — dodała Una.

Sokolnik skinął głową.
— Trudne to zadanie, ale niszczący statki rozbójnik zdolny jest do wszystkiego i nie

należy go lekceważyć.

Una nagle jęknęła.
— O wilku mowa, a wilk tuż! Czy widzisz tę kotlinę na prawo, po naszej stronie

wąwozu? Strumień płynie jej środkiem.

— Widzę. Na tamtym brzegu jest jakiś jeździec. Czy to ktoś z ludzi Ogina?
— To sam Ogin, o ile mnie oczy nie mylą. Używa dziwacznego siodła, ale to świetny

jeździec.

Przez kilka sekund obserwowała pana Kruczego Pola.
— On nas nie zauważył. Umykamy cichaczem, czy spotykamy się z nim?
— Chyba nie powinien tutaj przebywać? Przecież to twoja ziemia.
W High Hallacku nie panowała jednolita zasada nietykalności granic; zależała od

rejonu, tradycji przyjętej w danych Dolinach.

— Nie, nie zrobił nic złego — odparła. — Spory graniczne są u nas rzadkością.

Niewiele można wyśledzić czy zniszczyć —jedynie w pobliżu samych zamków. Mógłby
zgodnie z prawem szukać swoich zbłąkanych zwierząt, polować, a nawet tylko
rozkoszować się jazdą.

— Albo rozpoznawać teren, tak jak my to robimy — odrzekł ponuro Tarlach. — Na

pewno dowiedział się już o obecności mojej kompanii w Morskiej Twierdzy i odgadł,
dlaczego nas wynajęłaś. Może teraz planuje właśnie zadanie pierwszego ciosu, żeby
osłabić nas przez zaskoczenie.

— Tak, jedno albo drugie. Sokolnik zmrużył na chwilę oczy.
— Chciałbym spotkać się z twoim sąsiadem. Ale niech sam na nas się natknie.

Zobaczymy, czy nas powita, czy spróbuje się wycofać niepostrzeżenie.

Ostrożnie zjechali na dół w taki sposób, by ich nie zauważono, zanim sami nie będą

na to przygotowani.

Oboje z napiętymi silnie nerwami wynurzyli się w końcu na otwartą przestrzeń,

zastanawiając się, jak intruz zareaguje na ich obecność.

Ogin od razu ich dostrzegł. Albo rzeczywiście nie miał nic do ukrycia, albo dobrze

nad sobą panował, bo zawołał do nich prawie w tej samej chwili. A raczej zawołał do
Uny, którą najwyraźniej natychmiast rozpoznał.

Kiedy się do niego zbliżyli, Tarlach spostrzegł, że intruz jest niezwykłym mężczyzną.

Pan Kruczego Pola, choć średniego wzrostu i krępej budowy, składał się chyba z samych
muskułów bez odrobiny tłuszczu. Jego twarz wydawała się prawie kwadratowa,
podobnie jak cała postać. Spod ciemnej opalenizny przebijała czerwonawa cera.
Krzaczaste czarne brwi ocieniały ciemne oczy. Miał faliste krucze włosy, przerzedzone
nieco na czubku głowy, i regularne rysy. Tylko wargi, nienaturalnie wąskie, sprawiały
nieprzyjemne wrażenie szczeliny.

Pochylił dwornie głowę, witając panią sąsiedniej Doliny.
— Jesteś daleko od domu, pani Uno — zauważył grzecznie po wymianie powitań.
— Tak jak ty, panie.
— Rzeczywiście i w dodatku naruszyłem twoje prawa. Ujeżdżałem tego źrebca, kiedy

zauważyłem pięknego jelenia i począłem go ścigać.

— Przykro mi więc, że przeszkodziłam ci w polowaniu. Roześmiał się.
— Tylko pozwoliłaś mi zachować twarz, pani. Mój koń, jeszcze całkiem

niedoświadczony, nie nadaje się do polowania w takim terenie i straciłem zwierzę z oczu.

Spojrzał z ukosa na milczącego Sokolnika, który przez cały czas rozmowy trzymał się

nieco z tyłu za swoją towarzyszką.

— Obawiasz się czegoś, pani Uno, że objeżdżasz swoje ziemie eskortowana przez

wojownika? Nie miałaś tego w zwyczaju.

— Sprawiły to obecne niespokojne czasy, panie. Zbyt wielu wędruje po okolicy

obcych, z którymi spotkanie mogłoby źle się skończyć dla samotnej kobiety, jak zresztą i
dla mężczyzny.

Ogin zmierzył zimnym spojrzeniem skrzydlaty hełm Tarlacha. Wprawdzie spotkali

się przypadkiem, ale postanowił obrócić ten traf na swój pożytek.

— Z jednym wojownikiem, pani? Ten na nic ci się nie przyda. Tylko marnujesz czas z

takim jak on…

Nie powiedział nic więcej. Nie zdążył nawet przełknąć śliny i znieruchomiał w obawie,

że cienki jak igła czubek miecza Sokolnika przebije mu tchawicę.

— Do moich obowiązków należy zarówno obrona dobrego imienia mojej suzerenki,

jak i jej osoby, panie Kundlu — wycedził z zimną furią Tarlach. Ogin usłyszał w tym
głosie własną śmierć. — Naruszyłeś jej cześć i ona postanowi o twoim losie.

— Puść go wolno — rozkazała Una.
Pogarda malowała się na jej twarzy i dźwięczała w słowach.
— To, co się stało, zamyka kwestię między nami, Oginie z Kruczego Pola. Nie

wybaczę ci obelgi, którą mnie obrzuciłeś, a tym bardziej tego, że oczerniłeś żołnierza,
który objął przy mnie honorową służbę. Pozwalam ci odejść bez szwanku, ale jeżeli on
lub któryś z jego towarzyszy jeszcze raz pojmie cię na moich ziemiach, będzie mógł
ukarać cię w sposób, jakiego wymaga skaza na honorze. A teraz odjedź, zanim zmienię
rozkaz i pozwolę, żeby pchnął cię mieczem!

Pan Kruczego Pola przyjrzał się opuszczonemu, lecz wciąż czujnemu brzeszczotowi w

dłoni najemnika, i nie przeciągał struny. Jego podstęp spalił na panewce w sposób
bardziej gwałtowny niż mógłby przypuszczać. Teraz pozostało mu tylko obliczyć
poniesione straty i układać nowe plany realizacji celu, z którego bynajmniej nie
zamierzał rezygnować.

Bez słowa zawrócił konia i ruszył w stronę swojej włości.

Sokolnik odprowadził go gniewnym spojrzeniem.
— A to łajdak — mruknął wściekle. — Powinienem był rozprawić się z nim na

miejscu!

— Był na mnie rozgniewany, ponieważ go przechytrzyłam do minimum zmniejszając

zagrożenie z jego strony. Możliwe też, że chciał wbić klin pomiędzy twoich ludzi i mnie,
której złożyliście przysięgę.

— W takim razie jest również głupcem. Sam nie wie, co to honor, a wyobraża sobie, iż

wszyscy jesteśmy do niego podobni? Wydaje się, że surowo osądzacie naszą rasę, jeżeli
tak nas widzicie.

— Mimo to źle postąpiłbyś, zabijając go z powodu jakiegoś słowa.
Tarlach przyjrzał się Unie i wyczuł w niej wielkie napięcie. Rzucona przez Ogina

obelga głęboko ją dotknęła. Ona też stłumiła w sobie gniew i urażoną dumę. Tak, ta
kobieta godna jest rozkazywać mężom tak jak każdy z suzerenów, pod którymi sługiwał
podczas wojny z Alizończykami i później.

— Nastąpił między wami otwarty rozbrat — zauważył.
— To było nieuniknione, skoro powiedział to, co powiedział. — Westchnęła. —

Przypuszczam, że z góry znał moją odpowiedź. Zorientował się, że zdecydowałam się
stawić mu opór, odkąd sprowadziłam żołnierzy o czystych tarczach do Morskiej
Twierdzy. Nasi ludzie dopilnowali, żeby wieść o tym dotarła tam, gdzie powinna, zaraz
po waszym przybyciu. — Znowu westchnęła. — Może to i dobrze się stało? Teraz albo
będzie musiał wystąpić otwarcie przeciw nam, czego raczej nie zrobi, dopóki wasza
kompania będzie nas bronić, albo poprzestać na tym, co ma.

Kapitan Sokolników wyprostował się.
— Mam nadzieję, iż wkrótce będziemy mogli położyć kres temu jego poprzestawaniu

— oświadczył spokojnie. Jeżeli przedtem jeszcze żywił pewne wątpliwości, teraz nabrał
głębokiego przekonania, że pan Kruczego Pola istotnie robił to wszystko, o co
podejrzewali go mieszkańcy Morskiej Twierdzy. — Ruszajmy w drogę, pani. Robi się
późno, a nie chciałbym rozbijać obozu w pobliżu jego włości. U na kiwnęła potakująco
głową. Straciwszy wszelką nadzieję na zdobycie Doliny Morskiej Twierdzy przez
małżeństwo, Ogin z Kruczego Poła mógł z powodzeniem zamyślać przeciw nim czarną
zdradę.

Jechali przez resztę dnia i cały wieczór tak szybko, jak pozwalał na to trudny teren.

Tarlach zacierał umiejętnie ślady, gdyż niejednokrotnie przekonał się. że jego życie
zależało od tego w takim samym stopniu, jak od zręczności we władaniu mieczem. Ale i
on mógł zrobić tylko tyle, gdyż Ogin przecież wiedział, w jakim kierunku pojechali i
dokąd. Kapitan spochmurniał, kiedy zatrzymała ich noc. Nie sposób było ukryć obozu
tak, żeby nikt go nie odnalazł.

— Chodź! — powiedział nagle, kiedy skończyli jeść wieczorny posiłek. —

Przenocujemy na drzewie. Una drgnęła, ale poszła za nim bez słowa protestu. Zatrzymał
się pod jednym z leśnych olbrzymów wznoszących się nad nimi jak wieże. Za pomocą
pasów wspięli się po gładkim pniu i dotarli do najniższej gałęzi, a potem do następnej,
konara tak szerokiego, że mogliby swobodnie stanąć na nim i dojść aż do połowy, gdyby
starczyło im na to odwagi.

Tarlach nie miał takich zamiarów i Una poczuła ulgę, gdy oświadczył, iż nie będą

musieli piąć się wyżej. Poruszając się bardzo ostrożnie oparła się o pień i z tego
względnie bezpiecznego siedziska z nieszczęśliwą miną rozejrzała się po miejscu, w
którym mieli spędzić noc. Nie bała się wysokości, ale nie chciała myśleć o skutkach
upadku, jaki groził w razie utraty równowagi. Jeżeli Tarlach wyczuł jej niepokój, nie dał
nic po sobie poznać. Zachowując takie same środki ostrożności, usiadł obok niej. Pani

Morskiej Twierdzy zebrała się w sobie i przesunęła nieco na prawo, żeby zrobić mu
więcej miejsca. Sokolnik objął ja ramieniem.

— Nie ruszaj się. Miejsca starczy dla nas obojga. Jeżeli będziemy czuwać na zmianę,

powinniśmy spędzić tę noc niewygodnie, lecz bezpiecznie.

— Jeżeli Ogin nam na to pozwoli… — Uśmiechnęła się mimo woli.
— Jeżeli pozwoli — zgodził się z nią Tarlach. — Myślę, że jednak zostawi nas w

spokoju.

— Więc dlaczego siedzimy tutaj jak para pozbawionych gniazda ptaków?
Sokolnik roześmiał się.
— Żyję tylko dlatego, że wcześnie nauczyłem się wystrzegać nawet najmniej

prawdopodobnego niebezpieczeństwa. Ale gdybym uważał, iż rzeczywiście nam zagraża,
nie pozwoliłbym, byśmy w ogóle się zatrzymali.

Una westchnęła w duchu wiedząc, że ma rację.
— W każdym razie — powiedziała po chwili milczenia — ja pierwsza będę czuwać.
— Czy myślałaś, że pozwoliłbym ci spać przez całą noc? — zapytał ostrzejszym

tonem.

— Może tak, a może nie. Wiem jednak, że masz bardziej wyostrzone zmysły niż ja i

lepiej ich użyjesz nad ranem. Nie powinniśmy się niczego obawiać na początku nocy.
Ogin nie miał ze sobą wojowników i nie próbowałby ścigać nas samotnie. Nawet gdyby
w pobliżu pozostawił kompanię żołnierzy, i tak musiałby do nich wrócić, a potem, już
razem z nimi odnaleźć nasze ślady. Wprawdzie zatrzymaliśmy się na noc. ale nie
zdołałby szybko nas dogonić. W istocie rzeczy bardziej obawiam się jakiejś zasadzki w
pobliżu mojej wieży niż pościgu.

Sokolnik spojrzał na nią z rosnącym szacunkiem.
— Oceniłaś sytuację tak samo jak ja. Nie obawiaj się. Będziemy wypatrywać każdej

możliwej zasadzki, chociaż tak naprawdę nie sądzę, że nam grozi. Pan Kruczego Pola
nie może wiedzieć, że tutaj jesteśmy, i jestem przekonany, iż podróżował samotnie. Sama
mi powiedziałaś, że zawsze tak postępujecie, chyba że rozbójnicy grasują w okolicy i
brak eskorty mógłby ich skusić do zrobienia zasadzki. — Ziewnął podkreślając następne
słowa: — A teraz, pani, wydaje mi się, że powinniśmy spróbować wypocząć najlepiej jak
się da.

Tarlach jednakże nie zasnął natychmiast, choć dzień miniony był męczący i nadwątlił

jego siły.

Opierał się trochę o drzewo i trochę o swoja towarzyszkę. Nie obawiał się, że spadnie.

Obejmujące go smukłe ramię Uny jest silne i zatrzyma go przynajmniej do chwili, aż się
ocknie i zapobiegnie niebezpieczeństwu.

Podniósł wzrok. Nawyet jego bystre oczy rozróżniały w gęstym mroku tylko profil

pani Morskiej Twierdzy. Ale i tego było aż nadto, Zamknął znów oczy i pozwolił, żeby
przepoiło go na skroś poczucie jej bliskości.

Trawiło go jak płomień, pobudzało każdy nerw, rozpalało zmysły. Pragnął wziąć w

ramiona tę śliczną istotę, spocząć obok niej i z nią…

Wstrząsnął nim dreszcz wstrętu do samego siebie i stłumił niepożądaną namiętność.

Czy tego miała po nim oczekiwać? Czyżby miał skapitulować tak łatwo przed siłą
wywierającą przemożny wpływ na wszystkich mężczyzn i w tak niehonorowy sposób?
Pomijając już rażące złamanie dyscypliny, myśl, że mógłby nadużyć zaufania kobiety,
którą miał się opiekować, budziła w nim obrzydzenie. Una z Morskiej Twierdzy
potrzebowała go teraz. Ufała mu i nigdy nie powinna się domyślić, że omal nie uległ
pokusie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Środki ostrożności, jakie przedsięwziął, okazały się widać co najmniej dostateczne,

gdyż nie napastowani przez nikogo wrócili do Morskiej Twierdzy następnego ranka.
Tam się rozstali, Una — by powiadomić Rufona o tym, co im się przydarzyło, Tarlach
zaś. by poinformować swoich towarzyszy o pierwszym spotkaniu z przyszłym wrogiem.

Skończywszy opowiadać, kapitan z ponura miną rzucił się na ciężkie rzeźbione

krzesło, które mu przysunął Brennan.

— Ten człowiek w pełni zasługuje na nienawiść — mruknął.
Podczas zdawania relacji wściekłość na Ogina z Kruczego Pola owładnęła nim z

poprzednią siłą. Nie musiał jej ukrywać wśród swoich towarzyszy.

— Czy ten człowiek jest umysłowo niedorozwinięty? — zapytał Rorick. — Co

zamierzał osiągnąć prowokując was oboje w taki sposób?

— Może właśnie to, co podsunęła pani Una: oczerniając ją wbiłby klin pomiędzy nas.

Na pewno byłoby dla niego z korzyścią pozbawić ją ochrony naszych mieczy.

Brennan roześmiał się niewesoło.
— A więc pobłądził. Rzadko widywałem cię tak wzburzonego.
— Nie lubię, kiedy ktoś próbuje mną manipulować, jak głupiutkim dzieckiem —

odrzekł pośpiesznie dowódca. — A co wy o tym sądzicie?

— Nie obchodzi nas rzucona przez niego obelga. Myślę, iż Ogin z Kruczego Pola

przekona się. że teraz bardziej będziemy skłonni do walki niż przedtem.

— Tak i chyba zdaje sobie sprawę, że popełnił błąd. Bądź tego pewny. Nie wygląda mi

też na człowieka, który sam sobie krzyżuje własne plany. — Pokręcił głową. — Żal mi
człowieka, który daje mu teraz powód do wyładowania złości.

— Co o nim sądzisz? — przerwał mu Brennan. — Pomijając to, że go nie znosisz,

jakim byłby przeciwnikiem?

Tarlach począł starannie dobierać słowa.
— Jest inteligentny, zdolny, uparty i porywczy, ale poza tym, jak sądzę, zazwyczaj

lepiej panuje nad sobą niż podczas spotkania z nami. Krótko mówiąc, to niebezpieczny
człowiek. Nie wątpię, że potrafi nakłonić podobnych sobie, by dobrze walczyli w jego
sprawie. Nie odważyłbym się lekceważyć takiego wroga.

— Jesteś więc przekonany, że Morska Twierdza słusznie żyje pod strachem?
Skinął głową.
— Tak, a po naszym wczorajszym spotkaniu obawiam się, że ten strach może znaleźć

potwierdzenie w rzeczywistości.

Porucznik zmarszczył brwi.
— Jednego tylko nie rozumiem. Wyjaśniono nam, jak to się stało, iż dysponuje on

silnym i zdolnym do walki garnizonem, podczas gdy drużyny jego sąsiadów są znacznie
słabsze, ale ludzie umiejący zwabiać statki na pewną zagładę to zupełnie inna sprawa.
Mieszkańcy tej Doliny i nieliczni obcy korzystający z przybrzeżnych wód sprawiają
wrażenie uczciwych i porządnych. Na pewno nie zgodziliby się tego robić nawet, gdyby
ich do tego zmuszano.

— Takich bandytów można wynająć. Odkąd Ogin objął * we władanie Krucze Pole,

niejeden raz opuszczał swoją f włość nie mówiąc sąsiadom, dokąd się udaje. Równie „
dobrze mógł rekrutować renegatów i gromadzić ich w jakiejś ukrytej norze. W takim
wypadku mieszkańcy jego Doliny nie wiedzieliby o niczym, a gdyby któryś się
dowiedział, pewnie by już nie żył, albo milczy ze strachu.

Tarlach podszedł do długiego stołu służącego mu za biurko i rozłożył na nim mapę. W

Sokolnikach przypuszczalny haniebny rozbój Ogina budził wstręt i nienawiść, ale w tej

chwili zeszło to na dalszy plan, gdyż należało skupić uwagę na czymś znacznie
ważniejszym: na odparciu ewentualnej napaści na Dolinę Morskiej Twierdzy.

Kompania Sokolników wciąż jeszcze była zgromadzona wokół swoich oficerów i

pogrążona w dyskusji, kiedy Rufon wszedł do koszar.

Tarlach skinął mu głową na powitanie i spojrzał pytająco. Stary żołnierz przyjął na

siebie rolę pośrednika między najemnikami a mieszkańcami Doliny, którzy utrzymywali
z nimi kontakty. Sokolnik pomyślał, że Rufon przybył jako posłaniec Uny. Pani
Morskiej Twierdzy nigdy dotychczas nie pojawiła się w ich kwaterach, chociaż miała do
tego pełne prawo.

Przypuszczenie okazało się słuszne i wkrótce potem Tarlach wszedł do wielkiej sali.

Una stała na środku, sama w owej chwili, jak oaza spokoju w morzu niezwykłej
aktywności.

Kapitan Sokolników zmrużył oczy. Wprawdzie nie wyglądało to na panikę, lecz nigdy

dotąd nie widział tu takiej krzątaniny. Czyżby coś było nie w porządku?

Kiedy zbliżył się do Uny i zobaczył powagę malującą się na jej twarzy, uznał, że

sytuacja musi być naprawdę groźna.

— Co się stało, pani?
Jej oczy ściemniały, gdy utkwiła je w jego twarzy.
— Czy Sokolnicy mogę wykonywać prace nie związane z walką?
— Jakie prace? — zapytał z zaskoczeniem.
— Nadciąga burza, jedna z najgwałtowniejszych, chociaż jeszcze nie pora na takie

sztormy, a większa część naszego zboża nadal stoi w snopkach na polach. Jeżeli nie
zwieziemy ich przed burzą, nasze zwierzęta będą głodowały tej zimy.

— Czy chcesz, żebyśmy pomogli je zwieźć?
— Tak, jeśli nie uznacie, że to was mogłoby poniżyć. Bez waszej pomocy stracimy

znaczną część zbiorów.

— Nie jesteśmy jak ci panowie, którzy uważają, że prace wspierające ich włości są

poniżej ich godności, pani. My także kochamy nasze zwierzęta, chociaż nie są takie
piękne jak wasze, i nie chcemy, żeby głodowały. Oczywiście, że ci pomożemy, ale tylko
połowa kompanii będzie mogła wziąć udział w zwózce, ponieważ reszta musi czuwać nad
naszym bezpieczeństwem.

— Ogin umie czytać oznaki zbliżającego się sztormu równie dobrze jak my. Nie

przeprowadzi teraz ataku.

— Możliwe, jeśli nadal jest w swoim zamku lub w jego pobliżu. Ale na jego miejscu,

gdybym był już w drodze, napadłbym na wrogów mając nadzieję, że będą pracowali w
polu, nie przygotowani do obrony, a potem ulokowałbym moją armię w zdobytym
zamku albo w chatach czy innych zabudowaniach, jeśli jeszcze będą stały, kiedy
rozszaleje się sztorm.

— Jak zawsze masz rację w tych sprawach — przyznała Una z podziwem i

wzdrygnęła się. — Jak straszne musi wydawać ci się życie, jeżeli ciągle myślisz o wojnie i
o zadawaniu śmierci.

— Jestem żołnierzem o czystej tarczy i właśnie z powodu moich poglądów na życie

wynajmuje się mój miecz.

— Tak, a mimo to jest mi przykro, że nie zaznałeś życia j w pokoju.
— My również od czasu do czasu prowadzimy spokojne i życie. — Uśmiechnął się

Tarlach. — Gdyby tak nie było, J nie umiałbym docenić, a tym bardziej cieszyć się tym
wszystkim, co tutaj zastaliśmy. Po prostu inne ludy rzadko nas widują w takich
chwilach. Na pewno nie zdarza się to często podczas naszej służby w waszym kraju. —

Szare oczy Sokolnika pociemniały. — To zadanie byłoby wyjątkiem od reguły, ale
wkrótce nawet na Morską Twierdzę może runąć fala gwałtu i nienawiści…

— Może Jantarowa Pani zaoszczędzi nam tego — powiedziała szybko Una — albo

Rogaty Pan, gdyż jemu podlega wojna.

Tarlach odegnał ponure myśli.
— Może to uczynią, choć i tak zamierzają poddać nas innej próbie, jeżeli właściwie

przewidziałaś pogodę. Oddalamy się stąd, pani, i dopilnujemy zbiorów.

Sokolnicy trudzili się przez całe popołudnie i wieczór. Stanęli obok mieszkańców

Doliny, ścigając się z ciemniejącym złowrogo niebem i potężniejącym wiatrem, żeby
zwieźć niezwykle bogaty urodzaj pod dach, zanim zmiecie ; go nawałnica.

Zmobilizowano do tego wszystkie wozy i zwierzęta pociągowe — konie, muły, woły i

osły. Ciągnęły wyładowane sianem i owsem fury, a gdy zbrakło wozów wlokły z pól
przewiązane linami wielkie snopy.

Przydzieleni do stodół i szop robotnicy od razu przenosili cały ładunek do środka,

starając się umieścić go na stosownym miejscu, zanim nadjechał następny.

I chociaż niebo wyglądało groźnie, deszcz nie spadł ani po południu, ani wieczorem. A

kiedy Tarlach w końcu stanął w oknie swojej komnaty, skąd roztaczał się widok na pole
i łąki Morskiej Twierdzy, spojrzał z zadowoleniem na nagie pola, które nie zostałyby
uprzątnięte, gdyby nie pomoc jego żołnierzy.

Zapadał wcześniejszy zmierzch, gdyż czarne chmury zasłaniały niebo i prawie zdusiły

gasnące słońce, dawało ono jednak jeszcze dość światła, żeby Sokolnik mógł dojrzeć
szachownicę pól.

Najmniejsze i najliczniejsze były ogrody dostarczające Dolinie owoców i warzyw. Nie

uprzątnięto z nich plonów, ponieważ zbiory jeszcze nie dojrzały.

Takie maleńkie pola, pomyślał i teraz jeszcze bardziej niż kiedykolwiek docenił

mądrość tych, którzy otoczyli każde wysokimi kamiennymi murami. Mury te nie tylko
osłaniały rośliny przed nawałnicami, ale pomimo rzęsistych deszczów i stromizny zbocza
zatrzymywały też na miejscu starannie uprawianą ziemię. Było tak od zasiedlenia Doliny
Morskiej Twierdzy i, taką miał nadzieję, nic się nie zmieni tego wieczoru.

Zadrżał. W wielkiej komnacie było zimno, mimo że na kominku płonął huczący

ogień. Zamknąwszy starannie okiennice i zaryglowawszy je, przygotował się do snu.
Dalsze pozostawanie na nogach nie miało sensu tej nocy.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Ledwie Sokolnik położył się do łoża. lunął deszcz, lecz przez jakiś czas była to tylko

rzęsista ulewa. Potem, jakieś dwie godziny po północy, silny podmuch wichury zatrząsł
wieżą. Wojownik obudził się i ścisnął miecz, który zawsze spoczywał w zasięgu ręki.
Odłożył go zaraz, gdy tylko zorientował się w sytuacji.

Wstał szybko i podszedł do zasłoniętego okiennicami najbliższego okna. Uchylił

niewielki lufcik, lecz nie zobaczył nic poza nieprzeniknioną ciemnością.

Odruchowo przymknął oczy, kiedy jaskrawe światło napełniło otaczający go świat, i

pośpiesznie zamknął lufcik, by woda nie wtargnęła do środka.

Wrócił do łoża. Ryk wiatru chłoszczącego kamienne ściany, huk piorunów i

błyskawice rozdzierające niemal bez przerwy niebo uniemożliwiały dalszy sen. Leżąc tak
i wsłuchując się w odgłosy nawałnicy, dowódca najemników był przekonany, iż nie on
jeden tej nocy się cieszy, że otaczają go grube kamienne mury.

Musiał jednak zdrzemnąć się w pewnym momencie, ponieważ kiedy wróciła mu

przytomność, stwierdził, że Syn Burzy bynajmniej nie delikatnie szturcha go w rękę
swoim ostrym dziobem.

Wśród huku wichury rozległo się ledwie dosłyszalne pukanie.
Zeskoczył z łoża. Wystarczyło mu światło ognia wciąż tlącego się na kominku i nie

chciało mu się sięgnąć po świecę. Skoro jednak sokół nie uprzedził go o grożącym mu
niebezpieczeństwie, ale raczej nakłaniał do działania, nawet nie wyjaśniając, o co chodzi,
pośpieszył do drzwi.

Una. Była ubrana w te same szaty, jakie miała na sobie, zanim odeszła do swojej

komnaty. Trzymała świecę, której płomień tańczył, mimo że starała się go osłonić dłonią.
Pora nocy i słabe światło bijące od jej szeroko otwartych oczu i bladej jak płótno twarzy
niczego nie wyjaśniały. Odważna tuliła się do jej rękawa. Sokolnik wprowadził Unę do
środka, po czym ostrożnie zamknął drzwi.

— Pani, co się stało? — Nawet nie przyszło mu do głowy obrazić pytaniem, czy

przyczyną niepokoju jest sztorm.

— Ona przyszła do mnie. Moja siostra. Ta druga Una. Zdał sobie sprawę, że pobladł.

Zapomniał osłonić się płaszczem, chociaż w pokoju panował chłód, a on był obnażony do
pasa.

— Tutaj? — szepnął.
— Tak. — Skinęła głową. — Powiedziała, że może poruszać się swobodnie po

wszystkich miejscach Dawnego Ludu. Zaprowadził Unę do jednego z dwóch krzeseł, w
które wyposażona była jego komnata.

— Czego chciała?
Una odetchnęła głęboko, by się uspokoić.
— Pozostałam dłużej na nogach, żeby wpisać do rejestru nasze zbiory i kilka innych

spraw, które zaniedbałam. Miałam przygotować się do snu,..

— Byłaś sama?
— Tylko z Odważną. Często pracuję do późna i kiedy to robię, zawsze odsyłam moją

dworkę.

— I ona wtedy przyszła?
— Tak i to w wielkim pośpiechu. Prawie już wyszła ze swojego korytarza, zanim

zauważyłam, że w ogóle się otworzył. Szybko przedstawiła mi cel swojej wizyty.
Najpierw opisała mi swoją naturę i potwierdziła to, co wielu sądziło o naszym świecie, że
kiedyś siły Światła i Ciemności walczyły tu ze sobą długo i zaciekle, aż wreszcie po
strasznych zniszczeniach Światło odniosło częściowe zwycięstwo. W ten sposób zdołało
jeszcze raz przywrócić tutaj życie i trzymać w szachu licznych sługusów i dzieła Cienia i
Ciemności, których nie mogło pokonać.

— Jaką rolę odegrała ta druga Una w owej wojnie?
— Żadnej, Była tylko jej ofiarą. — Zadrżała, ale nie z zimna. — W pewnym sensie

miałeś rację co do jej natury. Jest mną, a raczej jest tym, kim byłabym, gdyby Cień nie
zdołał wtargnąć do naszego świata, ale nie jest kompletna. Nie ma materialnego ciała ani
swojego miejsca w żadnej epoce.

Una zagryzła wargi, starając się opanować w obecności mężczyzny, który nie

tolerowałby ani słabości, ani histerii, chociaż w tej sprawie kierowały nią litość i smutek,
a nie strach.

— Długo zadowalała się swoją dotychczasową rolą i zmusiła się. żeby się z nią

pogodzić. Miała tylko nadzieję, że nadejdą i dla niej lepsze czasy. Ale warunki zmieniły
się tak bardzo, że poczuła, iż dłużej tego nie wytrzyma. Odwieczna równowaga została
naruszona. Nie tylko w samym High Hallacku, lecz i w całym świecie zaczęto posługiwać
się mocą, budząc dawno uśpione siły w takim stopniu, że uznała, iż nam wszystkim

pozostało niewiele czasu. Tak niewiele, że jeśli kiedykolwiek miała przeżyć ludzkie życie,
prawdziwe życie, postanowiła zrobić to od razu.

Tarlach zesztywniał, jakby wiedział, co usłyszy za chwilę, i jakby nie potrafił tego

zaakceptować.

— Una chciała złączyć swoją duszę z moją, stać się częścią mnie tak jak ja jej…
— Nie!
Pani Morskiej Twierdzy potrząsnęła niecierpliwie głową, uciszając go.
— W ten sposób zyskałaby życie, którego tak pragnie, ja zaś wiedzę i klucz do ukrytej

we mnie mocy. Twierdzi bowiem, że mam taki dar.

— Nie, Uno, ty nie…
Tak mocno wpił jej palce w ramiona, że się skrzywiła, lecz nie pozwoliła sobie na

okrzyk bólu. Zdawało się, iż prawie tego nie zauważył, rozluźnił jednak ucisk.

— Uno, jaką dałaś jej odpowiedź? Kobieta z Dolin pochyliła głowę.
— Chciałam spełnić jej pragnienie. Błagała i argumentowała tak gorąco… ale się

przestraszyłam. Jakaś ukryta cząstka mojej istoty buntuje się na samą myśl o tym, czego
ode mnie żąda. Walczyłam sama ze sobą i z moim egoizmem, lecz nie mogłam się
zgodzić. Wtedy wtrąciła się Odważna. Wszystkimi siłami umysłu i ciała próbowała mnie
zmusić, bym opuściła swą komnatę i przyszła do ciebie. Właśnie wtedy przypomniałam
sobie obietnicę, którą ci złożyłam, i powiedziałam Unie, że nie mogę podjąć decyzji
natychmiast, pod wpływem emocji i podniecenia, ale muszę rozważyć wszystkie jej
aspekty na spokojnie. Wybuchnęła gniewem, nazywając mnie tchórzem i najbardziej
fałszywą z przyjaciółek. A później oświadczyła, że mogę pozostać taką, jaką jestem, i
stawić czoło życiu pozbawiona oręża, który na zawsze pozostanie w ukryciu. Potem…
potem wpadła do swojego korytarza i zniknęła.

— Chwała niech będzie Rogatemu Panu — szepnął. Tarlach zdał sobie sprawę, że

ręce mu się trzęsą, i odsunął się pośpiesznie. Tak długo był ślepy, pomyślał ponuro,
świadomie zamykał przed prawdą oczy i dopiero to śmiertelne niebezpieczeństwo
sprawiło, że przewidział. Wiedział już, kim była dla niego Una z Morskiej Twierdzy. Ni
tylko pragnął zaspokoić wielkie pożądanie, jakie budziła w nim jej piękne ciało. Chciał,
by była jego towarzyszką,! pragnął ją kochać, strzec jej i z każdym dniem być jej|
bliższy przez resztę życia, chciał, by stała się punktem ciężkości jego życia.

— Uno, ta propozycja wywodzi się z Ciemności. Gdybyś uległa, byłabyś zgubiona, tak

samo jak twoja… siostra.

— Nie! Ona nie jest…
— Ona sama nie, lecz siły Cienia są podstępne, wystawiają ludzi na pokusy. Pomyśl o

tym, co zaproponowała. Czyż nie taki właśnie los spotkał nasze kobiety w dawnych
czasach? One także utraciły indywidualność i stały się jakby przedłużeniem Ciemnej
Adeptki. — Urwał, bojąc się, że głos mu zadrży i że w ten sposób się zdradzi. —
Nieważne, dlaczego tego od ciebie zażądała. Każda istota jest bowiem jedyna w swoim
rodzaju. Wszystko, co niszczy tę wyjątkowość, wszystko, co eliminuje lub zniekształca
umysł, wolę czy duszę, uderza w same podstawy życia, w jego największą chwałę i siłę, w
sam jego rdzeń. Twoja lojalność i wielkoduszność o mało nie zapędziły was obu w
pułapkę, a przecież żadna sobie na to nie zasłużyła ani tego nie przewidziała.

— Żadna z nas? Czy naprawdę w to wierzysz? Po tym, co dopiero powiedziałeś?
— Jeżeli w jakiś sposób jesteście jedną istotą, to nie mogę uznać, że rozmyślnie

chciała wyrządzić ci tak dotkliwą krzywdę.

— Dzięki ci za to — odrzekła Una cicho. Spojrzała na niego. — Zawdzięczam coś

więcej niż życie twojemu zdrowemu rozsądkowi i pomocy Odważnej.

— Nie zapominaj o sobie. To, co w tobie protestowało przeciwko wysłuchaniu jej

prośby, nie było strachem, pani.

— Może nie, chociaż nie był to również rozsądek. Myślisz, że miała rację? A jeśli

odwieczna równowaga rzeczywiście została zakłócona i może pozostało nam tylko
niewiele czasu? Macie więcej doświadczenia w kontaktach z Mocą niż ja, gdyż nie tylko
tak wiele przez nią straciliście, lecz także walczyliście u boku Jeźdźców Zwierzołaków,
jeżeli Rufon nie kłamie.

— Mówi prawdę — odrzekł sztywno. — A co do reszty, naprawdę nie wiem, pani.

Tak, rzeczywiście wyzwolono ogromne ilości Mocy i obudzono uśpione siły, to mogę
zaświadczyć, ale czy mógłbym powiedzieć coś więcej… — Wzruszył ramionami. —
Żaden człowiek nie potrafi przewidzieć przyszłości.

— Może to dla naszego dobra? Dostatecznie długo zawracałam ci głowę, Ptasi

Wojowniku, uznałam jednak, że masz prawo dowiedzieć się o wszystkim. — Una wstała.

— Nazywam się Tarlach — powiedział zmęczonym głosem, jakby przyznając się do

klęski. Spojrzał ponuro na drzwi. — Gdybym był Panem na Zamku, dzisiejszej nocy nie
pozwoliłbym ci odejść z tej komnaty po tym, co cię spotkało w twej własnej.

— Nie mogę pozostać — powiedziała cicho Una.
I tak rzeczywiście było. Łatwo mogła dostać się na języki, a niektórzy ludzie zawsze

mają brudne myśli. Mężczyzna mógł zrobić wiele rzeczy niedozwolonych kobiecie nie
tracąc szacunku swoich poddanych i jeśli nawet postępował wbrew przyjętym
obyczajom, zwykle nadal zachowywał władzę. Z Una było inaczej. Musiała zachować
nieposzlakowane imię, żeby nie naruszać swojej pozycji w czasie, kiedy potrzebowała
poparcia wszystkich mieszkańców Doliny Morskiej Twierdzy.

On również nie mógł narażać się na skandal. Jego Sokolnicy nie przyjęliby tego z

uśmiechem, jak to zrobiłaby każda inna kompania, a wyjaśnienia jeszcze pogorszyłyby
wszystko. Musiałby się przyznać, że zataił ich pierwsze spotkanie z drugą Uną, i na
pewno zostałby za to surowo osądzony.

— Pozostaw uchylone drzwi. Myślę, że Syn Burzy i Odważna zdołają mnie

zaalarmować, jeśli znowu będzie próbowała do ciebie dotrzeć.

— Czy sądzisz, że Una próbowałaby zmusić mnie siłą?
— Mam nadzieję, że nie, ale gorzki zawód i rozpacz niejednego pchnęły do czynów

przeciwnych jego naturze — dobrych i złych. Czy masz amulet Gunnory?

— Tak, otrzymałam go w darze od mojej matki.
— Więc noś go zawsze przy sobie. Nie wiem, czy Jantarowa Pani zechciałaby lub

mogła ci pomóc, twoja „siostra” bowiem nie służy Ciemności, lecz nie powinniśmy
pominąć żadnego zabezpieczenia.

— Mam go na szyi,
— Dobrze.
Spojrzał na nią. W migotliwym świetle wydawała się taka drobna i bezbronna, że z

trudem pohamował się, by nie wziąć jej w ramiona, osłonić przed nieszczęściem i
pocieszyć. Wyciągnął tylko rękę i delikatnie musnął palcami jej policzek, po czym znów
ją opuścił.

— Dziękuję ci za zaufanie, jakim mnie darzysz, Uno z Morskiej Twierdzy.

Udowodnię, że jestem tego wart, nawet gdybym miał narazić moją duszę, by zapewnić ci
bezpieczeństwo.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Sztorm szalał przez następny dzień — jeżeli można nazwać dniem posępny półmrok,

w którym ołowiane chmury szczelnie przesłaniały niebo — i jeszcze przez noc. Kapitan
Sokolników niemal przez cały ten czas obserwował nawałnicę. Rozhukany, wściekły
żywioł zafascynował go, zdumiał, a także nieco przeraził, choć w zamku nic mu nie

groziło. W tej burzy było coś, co dosięgło jądra jego istoty, zapaliło w nim jakąś
pierwotną iskrę, pozostałość czasów, kiedy ludzie chowali głowy pod skórami, kryli się
po krzakach, wykrotach — a w najlepszym wypadku, w jaskiniach.

To rozszalały ocean przyciągał go i trzymał przy oknie. Nie mógł oderwać od niego

wzroku. Już nieraz widział wielkie sztormowe fale, ale nigdy nie przypuszczał, że
zobaczy coś podobnego w zatoce Morskiej Twierdzy.

Spokojna zwykle zatoczka zmieniła się nie do poznania. Stała się szersza, ponieważ

woda zalała aż po same szczyty dwa wysunięte w morze ramiona lądu, choć były tak
wysokie, że wystawały ponad falami podczas największych przypływów, nawet
dodatkowo wzmocnionych przez gwałtowne sztormy. Rozszalałe wody wtargnęły daleko
w głąb lądu, zalewając większość położonych niżej pastwisk. W pewnej chwili Tarlach
zaczął się obawiać o chaty stojące najbliżej zatoki. Światła w oknach świadczyły, że
ludzie ich nie opuścili w porę, a teraz nie mogli nawet myśleć o ucieczce. Huraganowy
wiatr na pewno zmiótłby ich do wody.

Lecz chaty i otaczające je pola pozostały nietknięte, dowodziło to wiedzy i

zapobiegliwości tych, którzy niegdyś wybrali te miejsca. Ocean groził, zalewał tereny
nad zatoką, ale oszczędził domy i ogrody Doliny Morskiej Twierdzy.

Tarlach dobrze spał tej nocy i prawdopodobnie przespałby również poranek, gdyby

coś go nie obudziło.

Leżał nieruchomo, starając się odgadnąć, co wyrwało go ze snu. Nie wyczuwał

niebezpieczeństwa i Syn Burzy go nie ostrzegł, że coś jest nie w porządku…

Nagle uświadomił sobie, że coś się zmieniło — to przycichł ryk nawałnicy. Wiatr już

nie chłostał tak gwałtownie ścian zamku. W minionych godzinach zdążył się już
przyzwyczaić do głośnego huku i ta zmiana wystarczyła, by ocknęły się jego wyostrzone
zmysły wojownika.

Ubierał się spokojnie, po czym ostrożnie uchylił okiennicy.
Burza rzeczywiście uciszyła się nieco, chociaż zachowała dość mocy, by żaden zdrowy

na umyśle człowiek nie ważył się z nią mierzyć. Wiatr i deszcz smagały ziemię, a morze
kolejny raz wycofało się prawie aż do zatoki. Kamienne ostrogi po obu jej stronach były
niemal odsłonięte i woda zalewała tylko ich podnóża i pobliskie skały.

Ale ocean się nie uspokoił i jeśli nawet atakujące brzeg fale nie były już takie

ogromne, pozostały niebezpieczne dla każdego człowieka, który musiałby z nimi
walczyć.

Tarlach nagle zesztywniał i szerzej otworzywszy okiennice wychylił się z wąskiego

okna, nie zważając na deszcz i wiatr.

Na wodach zatoki dostrzegł jakiś statek, sądząc z wyglądu kupiecki korab, i Sokolnik

od razu zorientował się, że statkowi grozi poważne niebezpieczeństwo. Jeden maszt był
złamany, mniej więcej w połowie. Korab miał ostry przechył i fale niemal bez przerwy
zalewały pokład. Nawet z tej odległości dostrzegł, że statek płynął ociężale, jakby woda
wdarła się do ładowni, i nie reagował na wysiłki załogi próbującej go podnieść.

Wszystko to przemknęło Tarlach owi przez myśl w jednej chwili, podobnie jak

pewność, że w tych warunkach nikt inny statku nie zauważył. Wybiegł ze swojej
komnaty i wzywając wszechobecne straże wszczął alarm.

Mieszkańcy tej nadmorskiej Doliny doskonale znali niebezpieczeństwa i wymagania

oceanu i mimo sztormu wieść o zagrożonym statku rozeszła się wśród nich w przeciągu
kilku minut, odkąd zobaczył go kapitan najemników.

Niewiele jednak mogli zrobić. Łodzie były gotowe, załogi czekały obok, nie można

było jednak spuścić ich na wodę. Odważyliby się wypłynąć na morze poza zatokę, lecz
nie zdołaliby pokonać spienionych, śmiertelnie niebezpiecznych fal przybrzeżnych. Nie

mogli nawet zapalić sygnalnego ogniska, gdyż ulewny deszcz gasił płomień, zanim drwa
na dobre się zajęły.

Oficerowie Sokolników przyłączyli się do Uny i Rufona w wielkiej sali i obserwowali

rozpaczliwą walkę uszkodzonego statku, dręcząc się własną bezsilnością.

— On próbuje wpłynąć do zatoki — powiedział w końcu z lodowatym spokojem

Rufon — ale jej kapitan nie zna naszych wybrzeży. Są niebezpiecznie blisko klifów i jeśli
popłyną dalej tym samym kursem, na pewno nadzieją się na północną ostrogę albo na
którąś z okalających ją skał. Jeśli do tego dojdzie, czeka ich zguba, ponieważ nie
zdołamy popłynąć łodzią, żeby zabrać rozbitków.

Ta ponura przepowiednia okazałą się aż nadto trafna. Kupiecki statek powlókł się w

stronę zatoki, nie podejrzewając obecności groźnych podwodnych skał.

Lecz jego kapitan znał niejedno wybrzeże, a może wyczuł, że coś nie jest w porządku,

gdyż spróbował skierować się na zewnątrz i zdołał opłynąć sarn cypel. Jednak
uszkodzony korab znalazł się potem w gąszczu miniaturowych wysepek i skał
przybrzeżnych i po kilku minutach stało się to, co musiało się stać, Statek nadział się na
skałę z trzaskiem, który zagłuszył ryk morza i wiatru. Obserwatorzy dostrzegli tylko
gwałtowny wstrząs kadłuba i poruszyło ich to do głębi.

Korab został rozdarty na dwoje. Jego dziób uniósł się w powietrze, rufa zaś pogrążyła

w rozwścieczonym oceanie.

Skała, która skazała na zagładę siatek, przedłużyła życie tym spośród marynarzy,

którzy w chwili katastrofy znajdowali się na przednim pokładzie, Zadziałała jak korek,
zatykając dziurę i utrzymując dziob statku nieco nad powierzchnią morza,

Nie było to ani wygodne, ani bezpieczne schronienie. Co kilka minut wielkie fale

zalewały dziób. Tylko fakt, że nie były to śmiertelnie niebezpieczne uderzenia
przybrzeżnych fal, na jakiś czas ocalił rozbitków. Ale w najlepszym wypadku będzie to
tylko odroczenie wyroku śmierci. Posiniaczone, odrętwiałe z zimna i wysiłku ręce
stopniowo osłabną i w końcu puszczą śliskie deski nachylonego pod ostrym kątem
wraku, Trwało to długo, dłużej niż można się było spodziewać, ale marynarze zdążyli
tymczasem zdać sobie sprawę, że są bardzo blisko brzegu, dostrzegli zamek i chaty, i
obudziła się w nich nadzieja, iż pomimo burzy jakoś dotrą do sądu. Przez godzinę nic się
nie zmieniło. Później wielka fala zalała dziób, a gdy znów go odsłoniła, trzech rozbitków
zniknęło. Po kwadransie woda uniosła jeszcze pięciu.

Tarlach odwrócił się od okna.
— W zasadzie nie są tak daleko od lądu. Gdyby dostarczyć im linę, powinni przejść w

bezpieczne miejsce.

— Tak — odpowiedział Rorick — ale jak do nich dotrzeć? Są za daleko, żebyśmy

mogli im ją rzucić, nawet gdyby nie wiał przeciwny wiatr.

— Odpowiednio nakierowany skok do wody z klifu umożliwiłby nurkowi

przedostanie się poza przybrzeżne fale. Musiałby być dobrym pływakiem, bo tylko taki
zdołałby dotrzeć do wraku.

Usłyszawszy tę propozycję Una zbladła,
— Ta część morza roi się od skał. Nikt nie ośmieliłby się skoczyć w fale nawet w

pogodny dzień, kiedy sam ocean nie jest niebezpieczny. Niedoszły ratownik mógłby
roztrzaskać się o jakąś podwodną skałę…

— Narażając jedno życie ocalilibyśmy wiele, pani — odrzekł spokojnie Tarlach.
Una skinęła głową, chociaż domyśliła się, kto miałby być tym pływakiem.
— Przedstaw nam swój plan, kapitanie.
— Jest dość prosty. Miałaś rację mówiąc, że tylko przy odrobinie szczęścia można by

przeżyć skok ze szczytu klifu. Nie mogę sobie natomiast wyobrazić, żeby wyczerpany

pływak wspiął się po linie do góry. To praktycznie niemożliwe, a przecież tylko w ten
sposób rozbitkowie zdołaliby dotrzeć na ląd.

— Czy widzisz tę szeroką półkę skalną na jednej trzeciej wysokości klifu? Łatwo się

na nią dostać z pól rozciągających się ponad zatoką i można tam ulokować ludzi, którzy
udzieliliby pomocy rozbitkom.

Towarzysze Tarlacha skinęli głowami.
— Ja skoczę z mniejszej półki znajdującej się tuż nad nią. Można tam umocować

jakoś linę tak, żeby ocaleli marynarze wpadli tylko w ramiona twoich ludzi, skoro
znajdą się ponad wodą. W ten sposób nie będą musieli próbować wspinaczki w górę
skalnej ściany.

— Jest to najlepszy plan, jaki można sobie wyobrazić — przyznał niechętnie Brennan

— ale nie chciałbym, żebyś to ty próbował wprowadzić go w życie.

— Ja go ułożyłem i najlepiej pływam z całej naszej kampanii — stwierdził Tarlach.

Spojrzał na Unę. — Nie możemy brać pod uwagę nikogo z twoich poddanych, pani.
Większość jest za młoda i za słaba.

Musiała przyznać mu rację, chociaż zrobiła to z bólem serca. Nie miała dość sił, by

podjąć się tego sama, i wiedziała, iż kapitan trafnie ocenił jej ludzi. Tak, niewielu
mogłoby się tego podjąć, nawet w sprzyjających warunkach. W zgodzie z przesądem,
któremu hołdowali prawie wszyscy rybacy, większość mieszkańców Doliny Morskiej
Twierdzy nie umiała pływać. Nie mogła też niczego zabronić Tarlachowi, skoro jego
towarzysze zaakceptowali ten ryzykowny plan.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Tarlach nie zwlekał, gdyż w każdej chwili śmierć mogła dosięgnąć marynarzy

desperacko uczepionych dzioba wraku. Pozostawiwszy swojego wierzchowca u podnóża
klifu, zszedł stromą, ale dostępną ścieżką na półkę w dole, z której miał niebawem
skoczyć do morza, i dopiero stamtąd wdrapał się na położony dziesięć stóp wyżej
mniejszy występ.

Nie była to łatwa wspinaczka i dyszał ciężko, kiedy wreszcie dotarł do celu. Zrzucił z

siebie płaszcz, lecz zatrzymał obcisły strój, noszony pod spodem. Okrywający całe ciało,
uszyty z jednego kawałka skóry, uchroni go przed zimnem i zapewni choć mizerną
osłonę przed skałami, na które nieuchronnie miał się natknąć.

Sokolnik przywiązał lekką, mocną linę, którą zabrał ze sobą, do wysokiego

kamiennego pinakla o tak doskonale pasującym od tego celu kształcie i szerokości, jakby
specjalnie go po to stworzono. Na chropowatej powierzchni okręcił bardzo ostrożnie
linę, by nie przetarła się o ostrą krawędź biegnącą prawie wzdłuż całej długości
sterczyny.

Przewiązał się wolnym końcem liny w pasie, zawiązując ją w węzeł, który miał oprzeć

się naciskom, ale rozwiązałby się łatwo, gdyby tego zechciał.

Dostrzegł w dole jakiś ruch i pochylił się, żeby pomóc Unie wejść na półkę skalną.
Wstała przy jego pomocy i naciągnęła na włosy kaptur swojej krótkiej opończy, choć

i tak już była cała mokra. Przypomniał sobie z roztargnieniem, iż nie lubiła, kiedy woda
spływa jej po plecach.

Z pewnym zakłopotaniem dostrzegł, że wzięła ze sobą Syna Burzy. Sokół kulił się pod

opończą, ściskając mocno szponami jej lewe ramię, żeby wiatr go nie zmiótł. Wprawdzie
większość kompanii zgromadziła się, żeby obserwować działania swojego dowódcy, ale
ich sokoły pozostały w zamku, z dala od lodowatego deszczu i gwałtownej wichury,
której silniejszy powiew mógł cisnąć ptakiem o klif albo strącić do oceanu.

Uspokoił się nieco zrozumiawszy, że Kobieta z Dolin dostrzegła to niebezpieczeństwo i

zatroszczyła się o jego skrzydlatego partnera. Mógł zaufać Unie z Morskiej Twierdzy.
Nie dopuści, żeby Synowi Burzy stało się coś złego.

— Nie powinnaś była tutaj przychodzić — powiedział z wyrzutem. — Lepiej by było,

gdybyście poszukali schronienia na dole.

— Chciałam życzyć ci szczęścia — odrzekła po prostu. Pragnęła być razem z nim,

kiedy skoczy niemal na pewną śmierć, nie mogła jednak mu tego wyznać, nie komuś
takiemu jak on. Tarlach mimo to ucieszył się z jej obecności. Zdała sobie z tego sprawę i
zrozumiała, że dobrze zrobiła przychodząc tutaj.

Ścisnął jej małą rączkę w swojej dłoni i trzymał tak chwilę, badając wzrokiem

oszalałe morze w dole.

Spokojniejszy obszar znajdował się tak daleko, tak bardzo daleko, pomyślał. Jego

zuchwały plan nie wydawał mu się tak łatwy do zrealizowania teraz, gdy spojrzał na
drogę, którą miał przebyć z tego wysoko położonego miejsca.

Łatwy czy nie, dłużej nie można zwlekać, bo żaden z tamtych nieszczęśników nie

doczeka następnego wschodu słońca. Wschodu? Nie zobaczą nawet zachodu.

Tak, bał się. lecz ten strach nie był ani nienaturalny, ani zbyt potężny i nie próbował

stłumić go w sobie. Każdy rozsądny człowiek niepokoi się narażając swoje życie, a on
miał stawić czoło nie istocie tego samego gatunku, lecz rozhukanemu oceanowi.

Tarlach wyprostował się. Tak, to godny przeciwnik i piękną będzie miał śmierć, jeśli

tak zechce los.

Rzucił szybkie spojrzenie na stojącą obok niego kobietę i żal ścisnął mu serce mocniej

niż strach.

Puścił jej rękę, odwrócił się i skoczył do rozszalałego morza w dole.

Mimo że skoczył bez namysłu, skok się udał i Tarlach zanurzył się w wodzie właśnie

tam, gdzie zamierzał.

Popłynął przed siebie. Nawet tutaj, poza białą linią przyboju, morze było bardzo

wzburzone, a fale ogromne, pomyślał więc, że najlepiej zrobi pozostając pod nimi jak
najdłużej. Miał też inny powód, żeby trzymać się głęboko pod powierzchnią oceanu.
Odgadł bowiem, że fale atakując zaciekle klify zachowują część swojej mocy powracając
na pełne morze. Wykorzystując ten odwrót, wykorzysta siły, które z natury będą starały
się znieść go z powrotem na brzeg.

Tak właśnie było i płynął z prądem wynurzając się na powierzchnię tylko po to, żeby

zaczerpnąć powietrza.

Baczył jednak, by nie zanurzyć się zbyt głęboko. W niektórych miejscach ukryte

prądy były tak silne, że pływak nie zdołałby się wyrwać z podwodnej pułapki, nie chciał
zatem narazić się na takie niebezpieczeństwo.

Dobrze pływał i nurkował, ale zadanie nie było łatwe i posuwał się do przodu powoli i

z trudem. Wprawdzie ulewa zamieniła się w deszcz, ale burzowe chmury przepuszczały
niewiele światła, a jeszcze mniej przesączało się go przez wzburzone fale, i widoczność
była ograniczona. Sokolnik dostrzegał przeszkody tylko wtedy, kiedy wynurzał się na
powierzchnię, żeby zaczerpnąć tchu. Widział wówczas przelotnie wciąż odległy cel; w
połączeniu z wyostrzonym wyczuciem kierunku pozwalało mu to nie zboczyć z drogi.

Lina ciążyła mu coraz bardziej, zwiększając opór wody, i ciągle dręczyła go myśl, że

się o coś zaczepi. Wprawdzie przewidział to niebezpieczeństwo i przywiązał z przodu
rozwijający się wciąż sznur, ale praktycznie nie wiedział, co dzieje się z liną poza nim.
Próbował regulować szybkość jej rozwijania, lecz ostatecznie mógł tylko modlić się, by
go nie omotała, zanim wychynie z morza.

Wszystko to wymagało tak wielkiego wysiłku, że prawie nie czuł zimna. Męczył się

jednak szybko, odniesione zaś zranienia spowodowały, że płynął ostrożnie, a zatem
jeszcze wolniej.

Uniknął poważnych ran, lecz mimo osłony, jaką dawał mu skórzany strój,

ograniczona widoczność pod wodą i działanie prądów morskich sprawiły, iż uderzył się
mocno kilka razy, i niebawem jego ciało, a zwłaszcza barki i ramiona, zaczęło krwawić.

Nie zwracał na to uwagi. Sińce i draśnięcia nie liczyły się w ostatecznym rozrachunku.

Obawiał się natomiast, że przedwcześnie straci siły.

Wrak wciąż był daleko, a on już gonił resztkami sił. Istniało poważne

niebezpieczeństwo, że tak zmęczy go walka z morzem, iż ciało przestanie być posłuszne
jego woli.

Czas płynął. Wrak był już blisko, znacznie bliżej niż wtedy, gdy Tarlach po raz

ostatni wynurzył się na powierzchnię. Dodało mu to odwagi, ale właśnie ta nowa
pewność siebie, a może zmęczenie — nigdy nie dowiedział się co — sprawiły, że stał się
nieostrożny. Podczas następnego nurkowania, sam o tym nie wiedząc, zmylił drogę i
znalazł się w spienionych wodach okalających brzeg maleńkiej wysepki.

Wiatr smagnął go z całej siły i jednocześnie zwalił się na niego ogromny bałwan,

który jednak nie był prawdziwą falą przyboju. Zanim zdążył usunąć mu się z drogi,
woda porwała go, uniosła wysoko do góry i uderzyła o kamienną ścianę tak mocno, że na
moment zaparło mu dech w piersi.

Musiał na chwilę stracić przytomność, bo ocknął się pod powierzchnią morza.

Zakrztusił się, gdyż bezwiednie wciągnął wodę do płuc.

Walcząc z mrokiem, który próbował zawładnąć jego umysłem, najemnik zdołał się

wynurzyć i w końcu uczepił się frontowej ściany skały.

Jakkolwiek oszołomiony i czując w płucach palący ból, w końcu wyczołgał się na

wysepkę, by znaleźć się po jej zawietrznej stronie. Nie było to schronienie bezpieczne, ale
zawsze schronienie i mógł przytrzymać się poszarpanego głazu, zanim odzyska siły, by
dalej płynąć, albo przygotuje się na śmierć.

Przytulił się do mokrej powierzchni nie zważając, że ostre pąkle rozdzierały jego i tak

już podarty skórzany strój i wpijały się w pokaleczone ciało, które to opadało, to unosiło
się na falach.

Trzymał się skały lewą ręką. Prawa zwisała bezwładnie. Nie wiedział, czy jest

złamana, czy tylko zdrętwiała od uderzenia. Jak dotychczas nie czuł bólu, chociaż
widział krew płynącą z głębokiego rozcięcia na ramieniu.

Jeżeli złamał bark lub ramię, to koniec, pomyślał. W takim stanie nie tylko nie zdoła

dotrzeć do wraku, lecz nawet wrócić do brzegu. Wątpił, czy mu się to uda nawet przy
mniej groźnych obrażeniach, które teraz zauważył.

W owej chwili nie miało to żadnego znaczenia. Był tak oszołomiony, że mógł tylko

trzymać się poszarpanego głazu i mieć nadzieje, że jego zmysły znów się wyostrzą.

Potrząsnął gwałtownie głową, strząsając krople sączącej się krwi z rany tuż nad

skronią, i zamknął oczy. Zyskał tylko tyle, że krew popłynęła obficiej, a poza tym zrobiło
mu się niedobrze. Stopniowo odzyskał jasność umysłu i opuściły go mdłości. Dotknął
ostrożnie prawego ramienia i przekonał się, że może znów nim poruszać. Tarlach
niecierpliwie otarł krew z twarzy i oczu. Rana na głowie nie przestała krwawić, ale teraz
krew tylko się sączyła i uznał, że nie powinien się nią przejmować. Takie obrażenia
zawsze krwawiły obficie.

Sokolnik rozejrzał się i odnalazł spojrzeniem wrak. Był bardzo blisko. Zrozumiał, że

będzie musiał zanurkować jeszcze tylko dwa lub trzy razy, zanim do niego dotrze.

Najbardziej niepokoiła go lina. Ocaliła go zaczepiwszy się o skałę w taki sposób, że po

utracie przytomności nie utopił się ani fale nie uniosły go z powrotem, lecz jeśli się
zaplątała albo przetarła, był zgubiony, a wraz z nim ci, których pragnął uratować.

Na myśl o rozbitkach do reszty rozjaśniło mu się w głowie. Puścił skałę i nurkując

zaczął się cofać wzdłuż liny.

Los okazał się łaskawy. Lina okręciła się wokół skały tylko jeden raz. Zsunął ją bez

trudu.

Później skierował się w stronę wraku. Krótka przerwa dobrze mu zrobiła. Oczywiście

nie odzyskał pełni sił, ale do przebycia została mu niewielka odległość. Na pewno mu się
uda. Zanurkował dwukrotnie i wynurzając się po raz drugi znalazł się na odległość
ramienia od burty.

Podpłynął do dziobu, spróbował się na niego wdrapać, ale uniemożliwiły mu to

wilgotne, śliskie deski i ostry przechył rozbitego statku. Nie dałby sobie rady bez pomocy
uczepionych tam rozbitków.

Tarlach ledwie się do nich zbliżył, kiedy niemal w tej samej chwili ogromna fala

zalała wrak. Poczuł, jak nim szarpnęła, i wzdrygnął się, zrozumiawszy, co musieli przez
cały dzień wytrzymywać czepiający się statku wyczerpani żeglarze.

O dziwo, od czasu, gdy na jego oczach fale porwały ostatnich nieszczęśników, żaden

więcej nie zginął. Droga zabrała kapitanowi najemników niewiele czasu, a nadzieja
dodała sił pozostałym. Z zaskoczeniem spostrzegł wśród nich dwie kobiety. Obie zdały
sobie sprawę, że nikt nie podjąłby się takiego czynu nie widząc sposobu na ich
uratowanie.

Zresztą nie mieli czasu do stracenia i Sokolnik, przywiązując linę do wraku, krzykiem

— by wszyscy usłyszeli — przedstawił im swój plan.

Twarze marynarzy pojaśniały, kiedy skończył mówić, gdyż droga, jaką

zaproponował, wprawdzie zniechęciłaby wypoczętych i silnych mężczyzn, ale nie ich.
Rozbitkowie byli Sulkarczykami, zahartowanymi w walce z żywiołem. Była to jedyna
droga ratunku i dlatego postanowili nią pójść. Kiedy Sokolnik odrzucił ich propozycję,
nie zgadzając się ruszyć jako pierwszy, jedna z kobiet chwyciła linę, która nagle wydała
się wszystkim bardzo wątła, i zaczęła przesuwać po niej ręce.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Una w napięciu obserwowała płynącego Tarlacha, nie odrywając od niego wzroku,

gdy znajdował się nad falami, i śledząc jego drogę po rozwijającej się wciąż linie, kiedy
nurkował.

Ponieważ wypadki, jakim uległ, zdarzyły się, gdy był pod wodą, los oszczędził jej ich

widoku, ale z największym przerażeniem zobaczyła ostatni, najgroźniejszy.

Tarlach, uderzywszy o skałę, stracił przytomność i w owej chwili nie bardzo wiedział,

co z nim się dzieje. Una widząc to pomyślała, iż się roztrzaskał. A gdy zniknął pod wodą,
była przekonana, że już nigdy nie wypłynie.

Nie chciała wierzyć własnym oczom, kiedy wynurzył się na powierzchnię. Radość

zalała jej serce, wiedziała jednak, że jest ranny, może poważnie. Trzymał się skalnej
wysepki w taki sposób, że domyśliła się, iż nie może zrobić nic więcej.

Miał jednak niewyczerpane zapasy sił, a raczej, poprawiła się, odwagi i po kilku

minutach zanurkował jeszcze raz. Nie spotkało go już nic złego. Szybko dopłynął i
wdrapał się na wrak — lecz zaraz musiał stawić czoło kolejnemu niebezpieczeństwu.

Ogarniał ją coraz większy strach, gdy widziała, jak fale kolejno uderzają w dziób

rozbitego statku. Z tak dużej odległości nie mogła dostrzec, jakie odniósł obrażenia.

Zauważyła jednak, że nie mógł wspiąć się bez pomocy i że jeden z rozbitków
podtrzymywał go, jakby Tarlach ledwie zdoławszy przywiązać linę zupełnie opadł z sił.

Zadrżała. Czy Tarlach będzie w stanie przejść po linie, kiedy przyjdzie na to czas, czy

też pozostanie tam, gdzie był, jako ofiara złożona burzy dla uratowania innych?

Pierwszy żeglarz wędrował teraz po linie, powoli, z trudem. Było to ciężkie, męczące

zadanie, lecz mozolna praca marynarzy wyrabia im mięśnie. Ta kobieta dotarła w końcu
na półkę poniżej Uny i wpadła w ramiona ratowników.

Ludzie z Doliny wznieśli okrzyk radości. Una przypuszczała, że zawtórowali im

rozbitkowie czekający swojej kolejki na wraku w zatoce, ale oczywiście nic nie usłyszała.

Drugi żeglarz rozpoczął ryzykowną przeprawę, lecz pani Morskiej Twierdzy nie

lękała się już o jego bezpieczeństwo i skupiła uwagę na Tarlachu. Czy oczy ją myliły, czy
też kapitan Sokolników sam próbował trzymać się wraku?

Kiedy trzeci mężczyzna przeszedł po linie na półkę skalną, jej przypuszczenie się

potwierdziło i odprężyła się nieco po raz pierwszy, odkąd Sokolnik ją opuścił.

Nagle znów zesztywniała. Czwarty żeglarz przebył ćwierć drogi. Wydawało się, iż nie

będzie miał z tym większych trudności niż inni, a przecież miała wrażenie, że coś jest nie
tak. Gorzej. Działo się coś strasznego.

Zmarszczyła brwi i wysiłkiem woli skoncentrowała się usiłując dostrzec przyczynę

alarmu.

Lina! Poruszała się dziwnie, zbyt gwałtownie, za każdym razem, kiedy Sulkarczyk

przesuwał dalej ręce.

Z rozpaczą przebiegła ją spojrzeniem od rozbitego kupieckiego statku aż po miejsce,

gdzie była przywiązana do sterczyny na szerokim występie.

Zbladła jak płótno. Lina obluzowała się i zsunęła, wprawdzie niewiele, ale teraz

stykała się z ostrym jak nóż kamiennym występem. Z każdym ruchem niczego nie
podejrzewającego marynarza przecierało się kilka kolejnych włókien. Jeszcze trochę i
pęknie.

Zdała sobie sprawę, że nikt nie usłyszy jej ostrzeżenia.
Co zrobić? Nie zdoła dotrzeć na niższą półkę, zanim lina się zerwie.
Lina pęka!
Una skoczyła desperacko i złapała ją. Pękł jeden ze zwojów. Lina była jeszcze na tyle

długa, że dałaby się przywiązać, a przynajmniej przyciągnąć do skały, by ta przejęła
większą część brzemienia.

Nie miała na to dość sił. Okręciła więc sznur wokół rąk, po czym objęła skałę

ramionami, zamykając pętlę własnym ciałem w tejże samej chwili, w której się zerwał.

Krzyknęła, gdy lina zacisnęła się wokół jej dłoni. Ból był straszliwy, nieznośny, a

przecież musiała wytrzymać! Inaczej zginie reszta rozbitków, i Tarlach, a jego śmierć
będzie tylko niepotrzebnym gestem.

Podziękowała gorąco Najwyższym Mocom za dobry pomysł ze skałą i podszept co do

właściwego momentu. Bez tego nie utrzymałaby marynarza i sama spadłaby z klifu.

Przecisnęła czoło do skały, płacząc z bólu, lecz jeszcze ciaśniej owinęła linę wokół

pokaleczonych rąk.

Nie dane jej było zaznać wytchnienia. Miała nadzieję, że będzie mogła z powrotem

przywiązać linę do głazu, kiedy idący po niej mężczyzna dotrze na półkę skalną, ale
zanim to się stało, następny rozpoczął przeprawę. Musiała więc wytrwać do końca.

Nie wolno jej było stracić przytomności. Walczyła więc zaciekle z falą mroku, która

przyniosłaby jej w bólu ulgę nieświadomości.

Męczarnie zdawały się trwać całą wieczność, miała wrażenie, że nigdy się nie skończą,

aż nagle miażdżący nacisk ustąpił. Półprzytomna z bólu podniosła oczy i zobaczyła

wysoką postać jednego z Sokolników trzymającego mocno linę. Drugi gorączkowo starał
się ponownie przywiązać ją do głazu.

Chociaż Unę uwolniono od liny, ból nie zelżał. Gwałtowny napływ krwi sprawił, że

cierpienie stało się jeszcze straszniejsze. Wybuchnęła łkaniem, choć bardzo się tego
wstydziła. Płonąc ze wstydu, starała się opanować i w końcu jej się to udało.

Najemnicy skończyli przywiązywać linę i podeszli do niej. W pierwszym rozpoznała

porucznika, w drugim zaś jego zastępcę.

Brennan ukląkł i ujął w dłonie jej posiniaczone, zakrwawione ręce tak delikatnie, że

nigdy by się tego nie spodziewała po mężczyźnie z jego rasy.

— Odpocznij, pani — powiedział. — Odpocznij i bądź dobrej myśli. Nie szczędząc sił

uratowałaś im życie przy pomocy Rogatego Pana.

— Skąd wiedziałeś? — wyjąkała poprzez czerwonawą mgiełkę bólu.
— Od sokoła kapitana. Musiał czekać, aż wiatr się uspokoi. Dopiero wtedy przyleciał

do nas. Ale na szczęście nie spóźnił się zbytnio. Czeka w dole na powrót naszego
dowódcy — dodał uprzedzając jej następne pytanie. — Nic mu się nie stało, zdążył
przed następnym porywem wichury.

Jakby dla podkreślenia tych słów, silny podmuch smagnął ich tak, że zaparło im dech

w piersiach i zadrżeli z zimna.

Drugi Sokolnik okrył ją opończą. Rozpoznała opończę Tarlacha i zaprotestowała, ale

oficer tylko się roześmiał.

— Dostanie inną, pani. Nie obawiaj się.
Pomógł jej wstać i — nie mogła zejść mając okaleczone dłonie — zniósł ją niżej.
Tam dopiero pozwoliła przewiązać sobie rany, ale nie chciała odejść. Oprzytomniała i

była świadoma wszystkiego, co działo się wokół niej. Nie będzie szukać wygód i
schronienia, zanim kapitan Sokolników nie wróci bezpiecznie na brzeg.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Przywiązawszy linę, Tarlach wykonał swoje zadanie i w tejże chwili opuściły go

wszystkie siły. Wyczerpany, osunął się na dziób wraku czując, że zmyje go następna lub
kolejna fala.

Ktoś objął go ramieniem w stalowym uścisku. Podniósłszy oczy przekonał się, iż

pośpieszył mu z pomocą uczepiony najbliżej niego marynarz, wysoki, potężnie
zbudowany mężczyzna.

Sokolnik zaczerwienił się, ponieważ ten żeglarz, który już tak wiele zniósł, musiał

jeszcze przezeń tracić resztkę sił. Jednak nie zaprotestował, tylko skinął głową na znak
podziękowania. Alternatywą była śmierć, a on nie chciał utonąć, dopóki krzepiła go
nadzieja na przeżycie.

Sulkarczyk bez trudu odgadł jego myśli i uśmiechnął się szeroko.
— Traktuj to jako częściową odpłatę za dostarczenie nam liny, szczurze lądowy —

powiedział, po czym zebrał się w sobie, żeby przetrzymać atak następnej fali.

Pierwsza kobieta cal za calem wędrowała wzdłuż kołyszącej się liny. Sokolnik

obserwował ją z zapartym tchem tak jak reszta rozbitków. Był wszakże zbyt
wyczerpany, żeby krzyknąć z radości, kiedy dotarła do półki skalnej, chociaż radość i
triumf wypełniały jego serce.

Przeprawa udała się i rozbitkowie poruszali się szybciej, niż przypuszczał Sokolnik.
Przyglądał się im uważnie, zwracając uwagę na ich ruchy, starając się dostrzec

podstawowe trudności i jak najlepiej im zaradzić. Jego kolej nadejdzie bardzo szybko i
musi dokładnie wiedzieć, co ma zrobić i jak przebyć drogę najszybciej jak to możliwe.
Nie wiedział, czy starczy mu sił — i czy w ogóle zdoła wrócić na klif.

Powoli wracały mu siły. Barczysty Sulkarczyk zapewnił mu odpoczynek, którego jego

ciało potrzebowało po nadmiernym wysiłku, i mógł już utrzymać się sam, zanim czwarty
rozbitek dotarł na brzeg.

Zdawał sobie jednak sprawę, że ta poprawa mogła być złudna albo krótkotrwała, jak

się to już raz zdarzyło. Odniósł obrażenia, niektóre z nich pewnie poważne, i na pewno
mu to nie ułatwi wędrówki po linie. Najbardziej niepokoiło go zranione ramię, obawiał
się, że mogłoby uniemożliwić powrót.

Tarlach zamknął oczy. Dokuczały mu teraz wszystkie rany. Nie bolały tak jak

przedtem, ale bardzo piekły pod działaniem słonej wody. Było mu zimno i trzęsły nim
dreszcze tak jak wszystkimi pozostałymi na wraku. Wystawienie na zimno osłabia
człowieka, pomyślał kuląc się pod biczem nawałnicy, a jeśli trwa to dostatecznie długo,
może nawet zabić.

Skulony obok niego marynarz zesztywniał i podniósł oczy. Przedostatni rozbitek

prawie przedostał się na brzeg. Sulkarczyk w zamyśleniu przeniósł spojrzenie z liny na
Sokolnika.

— Chodźmy razem — zaproponował.
— Nie. — Tarlach potrząsnął przecząco głową. Ta lina jest cienka. Mogłaby nie

wytrzymać naszego podwójnego ciężaru. Idź. Ja wykorzystam ostatnie minuty, żeby
odpocząć, a potem pójdę za tobą.

Marynarz skinął głową i wziął linę w ręce.
Sokolnik obserwował go uważnie. Obcy poruszał się dość szybko i nie miał takich

trudności jak jego towarzysze, a przecież nie tylko najdłużej pozostał na wraku, ale
jeszcze przez pewien czas podtrzymywał najemnika. Jego siła i wytrzymałość wydawały
się niewiarygodne.

Kapitan westchnął. Żeby tak za kilka minut mieć choćby ich część…
Nadeszła jego kolej.
Przesuwał się ostrożnie wzdłuż śliskiej burty, zanim wziął linę w ręce. Zaczekał, aż

przetoczyła się nad nim wielka fala, największa od jakiegoś czasu, po czym uchwycił się
liny.

Przez krótki czas od pasa w dół był zanurzony w wodzie, stopniowo jednak znalazł się

poza zasięgiem nawet najbardziej spiętrzonych fal.

Nie mylił się przewidując, że przeprawa będzie trudna. Zastanawiał się, jak

pozostałym udało się dotrzeć do brzegu.

Nie mogliby tego dokonać, gdyby nie byli względnie zdrowi, no i żaden ciężko ranny

nie trzymałby się tak długo zalewanego przez fale wraku. Ci, którzy odnieśli jakieś
poważniejsze obrażenia podczas katastrofy statku albo utonęli razem z nim, albo
wcześniej porwały ich fale.

Jak ci żeglarze, nawet jeśli nie byli ranni, mogli to wszystko znieść? Uważał się za

zahartowanego, długo ćwiczył ciało w walce z bólem i trudnościami, a przecież nie
wiedział, czy jego ramiona wytrzymają. Brzeg był daleko, nieskończenie daleko. Nie
będzie mógł odpocząć nawet na chwilę i musiał zdzierżyć przeszywający ból, który
zaostrzał się, kiedy lina podskakiwała przy każdym jego ruchu.

Gdyby mógł poruszać się bardziej rytmicznie, zaoszczędziłby sobie wielu wstrząsów

co kilka sekund rozdzierających mięśnie, ale uniemożliwiało mu to zranione ramię.
Wytrzymywało cały ciężar jego ciała tylko przez ułamek sekundy. Polegał na lewym
ramieniu z wyjątkiem chwil, gdy je odrywał, żeby uchwycić się liny nieco dalej, i płacił
za to bólem.

Niebawem mógł myśleć tylko o jednym: skoncentrował się na tej strasznej, powolnej

wspinaczce i całą siłą woli zmuszał nerwy i mięśnie do wysiłku, który w normalnej
sytuacji uznałby za nieprawdopodobny.

Dlatego zaskoczyło go trochę, kiedy nagle spostrzegł, że znajduje się już blisko klifu.

Było to tak, jakby ocknął się z zaczarowanego snu i spojrzał w oczy rzeczywistości.

Widok tej pofałdowanej, prawie pionowej ściany skalnej ucieszył go i napełnił otuchą.

Nadzieja dodała mu sił i przebył pozostałą przestrzeń znacznie szybciej, chociaż ten
ostatni odcinek był bardziej nachylony pod ostrym kątem i trudniejszy do pokonania.

Wreszcie znalazł się ponad półką, na której czekali mieszkańcy Doliny i jego

Sokolnicy. Tak dobrze nad sobą panował, że dopiero w następnej chwili zdołał
rozewrzeć palce i stanął na twardej skale.

Przez kilka sekund wiedział tylko, że mu się udało, i czuł, że Brennan go

podtrzymuje.

Tarlach oparł się na ramieniu porucznika. Kiedy niebezpieczeństwo minęło, poczuł

się słaby jak mucha i zarówno jego umysł, jak i ciało zaczęły domagać się wypoczynku.
Nagle rozjaśniło mu się w głowie. Nie było tej, której oczekiwał, którą pragnął zobaczyć.

— Una?
Wtedy podeszła do niego, przepychając się przez otaczający go krąg postaci o

zamazanych twarzach.

— Jestem tutaj, kapitanie.
Powiedziała to energicznie, tonem podwładnej. Na pewno nie przez przypadek

zwróciła się od niego jako do dowódcy, a nie po imieniu, które powierzył jej w sekrecie.
Ona o wszystkim myślała…

Usłyszał niewyraźnie, jak poleciła zanieść go do pobliskiej chaty, by nie tracić czasu

na transportowanie do bardziej oddalonego od brzegu zamku. Ucieszył się, że może
wszystko powierzyć innym. Zasłona ciemności otuliła go swymi miękkimi,
nieprzeniknionymi fałdami, zanim jeszcze Una skończyła mówić.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Dowódca Sokolników budził się powoli. Znajdował się w nieznanym pomieszczeniu o

wybielonych wapnem ścianach, wypełnionym masywnymi, prostymi sprzętami. Światło
wpadające pod ostrym kątem przez maleńkie okienko na wprost łoża świadczyło, że był
późny poranek.

Zaskoczony usiadł bez zastanowienia. Lecz ten gwałtowny ruch wywołał taką falę

bólu w całym ciele, że opadł na posłanie z jękiem, którego nie zdążył stłumić.

Syn Burzy zleciał ze swojej grzędy na krokwi i usiadł na łożu, na przemian zawodząc

jękliwie na znak troski i wyrzucając swojemu towarzyszowi jego nieostrożność.

Una znalazła się przy nim w tej samej chwili.
— Spokojnie — powiedziała. — Nawet Sokolnik musi zapłacić za to, że tak nie dba o

siebie.

Tarlach nie odpowiedział. Utkwił wzrok w grubej warstwie bandaży spowijających

jej ręce od nadgarstków po kłykcie.

— Co ci się stało? — zapytał.
Wzruszyła ramionami, krzywiąc się lekko, jakby i ją bolały mięśnie.
— Kilka skaleczeń. Poprawię opatrunki, kiedy już zostawię tu ciebie. Wczoraj nie

miałam na to czasu.

— Kłamiesz! Masz zaczerwienione oczy. Czy płakałaś z bólu?
— Nie. Po prostu jestem zmęczona. — Pochyliła głowę. — Wyrządziłam ci krzywdę.

Proszę więc o przebaczenie.

— Czy kiedykolwiek zrobiłaś mi coś złego? — Usiadł znów, tym razem nie zwracając

uwagi na ból mięśni.

— Skusiłam cię za pomocą Morskiej Twierdzy. — Una zmusiła się, żeby odwrócić się

do niego twarzą. —Wiedziałam, że twój lud kocha góry, i wykorzystałam to uczucie dla
scementowania umowy z wami.

— Twoja Dolina jest piękna, pani, i moim obowiązkiem było obejrzeć ją dokładnie,

tak jak twoim pokazać mi ją.

— Tak, pokazać, ale ja pokazałam ci Morską Twierdzę, jaką kocham, zrobiłam

wszystko, żebyś i ty ją pokochał. Udało mi się to aż za dobrze.

— Nie ma w tym nic hańbiącego dla mnie. Dolina Morskiej Twierdzy to włość, która

powinna zyskać szacunek i przywiązanie każdego człowieka honoru.

Nagle zaparło mu dech z przerażenia. Co jeszcze jej powiedział? A innym?
— Czy byłem taki chory ostatniej nocy? — zapytał ostrożnie w obawie, że głos mu

zadrży.

— Chory? Nie, lecz byłeś niespokojny i pomyślałam, że najlepiej będzie, jeśli to ja

pozostanę z tobą. — Jako uzdrowicielka miała do tego prawo i nawet towarzysze
Tarlacha musieli się z tym pogodzić.

— Żebym nie zdradził istnienia twojej siostry–zjawy?
— W pewnej mierze.
Tutaj wchodziły w grę także i jej potrzeby. Obdarzyła tego najemnika uczuciem,

którego nie obudził w niej żaden inny mężczyzna, a na pewno nie wybrany przez jej ojca
małżonek. Kiedy Tarlach ułożył ów śmiertelnie niebezpieczny plan i oświadczył, że sam
zamierza wprowadzić go w życie, zrozumiała coś, co od dawna tylko czuła. Tarlach,
kapitan Sokolników, ten dziwny, obcy wojownik, którego twarz zobaczyła dopiero
wtedy, gdy oboje stanęli na półce skalnej, był mężem, którego wybrały jej umysł i serce.
Nie ośmieliła się o tym mówić i prawdopodobnie nigdy się nie odważy,

— Nie musiałam się tym niepokoić.— Zmusiła się do uśmiechu. —Powiedziałeś

bardzo niewiele, mówiłeś jedynie o uczuciu, jakim darzysz Morską Twierdzę, a przecież
twierdzisz, że to nie przyniesie ci ujmy wśród twoich towarzyszy.

— Nie przyniesie — zapewnił ją ponownie. Poruszył się niespokojnie. Jej troska

ucieszyła go, lecz zarazem wprawiła w zakłopotanie. Una miała dość własnych kłopotów,
żeby zawracać sobie głowę jego sprawami. Tarlach spochmurniał lekko, bo przyszło mu
do głowy następne pytanie.

— Moje rany są lekkie, gdyż nie czułbym się tak dobrze —powiedział powoli. —

Dlaczego uznałaś, że ktoś powinien ze mną zostać? — Nagle uświadomił sobie, że
obserwowała go bardzo uważnie, jakby obawiała się, że coś jest z nim nie w porządku.

— Mieliśmy powody, żeby obawiać się niewielkiego pęknięcia czaszki. — Una

dotknęła bandaża na jego skroni. — Dlatego nie odważyłam się zostawić ciebie samego.
— Jej zachowanie nagle się zmieniło. — Czy nie odczuwasz teraz zawrotów głowy, czy
obraz nie zamazuje ci się przed oczami?

— Nie.
— Nic cię nie boli?
— Nie bardziej, niż należałoby oczekiwać. Chłodne palce Kobiety z Dolin musnęły

jego czoło.

— Nie masz też gorączki. — Uśmiechnęła się. — Myślę, że możesz bezpiecznie wrócić

do zamku i oddać właścicielom tę chatę.

Sokolnik zobaczył, że przygotowano dla niego nowy mundur.
— Jak tylko się ubiorę.
— Każę osiodłać twojego wierzchowca.
Spojrzał na ramię, przypomniawszy sobie, ile sprawiło mu kłopotu. Ono także było

zabandażowane.

— A to? — spytał.

— Brzydka, ale nie niebezpieczna rana. Nic poza tym. Nie ma ani śladu zakażenia

groźnego dla życia. — Jej zielone oczy pociemniały. — Mogłaby cię zabić, chociaż jest
mała…

— To już minęło — powiedział cicho.
Poruszył ramionami, uważając na zranione prawe ramię i z ulgą poczuł, że sztywność

mięśni zaczyna ustępować.

— Jak się czują rozbitkowie? — pytał dalej.
— Wszyscy czują się dobrze. Chcą ci podziękować. — Pokręciła głową i dodała

ponuro: — Przeżyli tylko szok po katastrofie i za długo przebywali w zimnej wodzie,
żaden z nich nie ucierpiał tak jak ty.

Tarlach po prostu skinął głową. Jej odpowiedź tylko potwierdziła jego

przypuszczenia.

— Twój porucznik bardzo niepokoił się o ciebie. Czy mam go przysłać? — Una

ruszyła w stronę drzwi.

— Tak, oczywiście, bo inaczej uwierzy, że naprawdę jestem ciężko ranny. Pośpiesz się

z moim koniem — dorzucił.— Nie chciałbym, żeby mieszkańców tego domu zbytnio
zmęczyli Sokolnicy i ci, którzy ich wynajmują.

Tarlach był już prawie ubrany, kiedy Brennan wszedł do izby.
Kapitan naciągnął mundur i skrzywił się, gdy zabolało go obandażowane ramię,

którym zbyt energicznie poruszył.

— Przypuszczam, że muszę się z tym pogodzić przez dzień czy coś koło tego.
Porucznik roześmiał się bez cienia współczucia.
— Ciesz się, że ci dane to wytrzymać, przyjacielu. Jak się czujesz?
— Cały obolały — przyznał — ale zdrowy.
— Rogaty Pan był z tobą — odrzekł poważnie Brennan.
— Jak to się stało, że pani Una została ranna?
— Nie powiedziała ci? Nie, ona nie zrobiłaby tego… Porucznik opowiedział o

wszystkim, co wydarzyło się na półce skalnej.

— Zanim do niej dotarliśmy, lina rozcięła jej ręce do kości — zakończył. —

Prawdziwy cud, że nie przecięła sobie jakiegoś nerwu czy ścięgna, mogłaby zostać
kaleką. Pozostaną jej tylko ledwie dostrzegalne blizny. — Pokręcił głową i dodał z
podziwem, chociaż niechętnie: — Niewielu z nas miałoby dość siły woli, żeby znieść tyle
co ona.

Jego dowódca usiadł na posłaniu. Zbladł jak płótno.
— Co ze mnie za człowiek, że pozwoliłem, aby czuwała przy mnie przez całą noc,

kiedy sama była ranna! — szepnął.

— Bardziej potrzebowałeś pomocy, a ona sama tego chciała. — Brennan wzruszył

ramionami.

— Nawet nie zauważyłem, że była ranna.
— Nie byłeś w stanie niczego zauważyć.
Rozległo się stukanie i otrzymawszy pozwolenie Tarlacha Rorick podszedł do swoich

towarzyszy.

— Pani Una kazała osiodłać twojego ogiera i przyprowadzić go tutaj. — Przyjrzał się

krytycznie swojemu dowódcy. — Muszę z przyjemnością stwierdzić, że wyglądasz lepiej
niż wczoraj wieczorem.

— Wyobrażam sobie, że oznacza to, iż mogę wyglądać jeszcze lepiej — odrzekł sucho

Tarlach i zarzucił opończę na ramiona. — Chodźmy. Dostatecznie długo sprawiałem
kłopot mieszkańcom tego domu.

Stanął na chwilę w drzwiach, przyglądając się nadmorskiemu krajobrazowi.

Morze nadal było wzburzone, fale zaś wysokie, ale pozostałe ślady sztormu zniknęły.

Słońce jasno świeciło, powietrze było zdumiewająco przejrzyste i mile ciepłe pomimo
chłodnego wietrzyku.

Barwy wydawały się bardziej żywe, zarówno bogate odcienie ocalałych kwiatów, jak i

błękit nieba i niezwykły szmaragdowy kolor pól.

Wszystko przetrzymało burzę w dobrym stanie, zarówno ogrody jak i pastwiska, z

wyjątkiem tych, które zalała woda. Kamienne murki z powodzeniem obroniły niewielkie
skrawki ziemi, które im powierzono. Mieszkańcy Doliny nie będą głodowali tej zimy.

Tarlacha łatwo było odróżnić od innych Sokolników z powodu zabandażowanego

ramienia i kiedy razem z pozostałymi oficerami wyszedł na zewnątrz, wszystkie oczy
skierowały się na niego.

Jego żołnierze uśmiechnęli się, zastygając w postawie na baczność, ale pamiętając

wciąż, że przebywają wśród ludzi innej rasy, nie odezwali się ani nie zbliżyli do niego.

Mieszkańcy Doliny również pozostali tam, gdzie byli, lecz wydawało się, że nie mogą

od kapitana oderwać wzroku, w którym malowało się prawie uwielbienie.

Pomyślał, że gdyby był przybyłym z zewnątrz ich panem i objął władzę nad Morską

Twierdzą dzięki małżeństwu z dziedziczką, nie musiałby się teraz obawiać o brak
akceptacji. Gniewnie przegnał tę myśl i przeklął się w duchu za to, że snuje marzenia,
które nigdy się nie spełnią. Bardziej pragnąc o tym zapomnieć, niż powodując się
niecierpliwością, wsiadł na konia i puścił go kłusem, kierując się do zamku.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Niedługo potem przedstawiono Tarlacha marynarzom, którym uratował życie,

wszystkim z wyjątkiem ich kapitana. Odgadł, że tamten przebywał z samą panią zamku
w jednej z jej komnat, a zważywszy na porę dnia prawdopodobnie tej, w której jadała.
Una rzadko spożywała posiłki w wielkiej sali, chyba że jakaś ceremonia czy
zgromadzenie wymagało jej obecności.

Przypuszczenie to zyskało potwierdzenie, kiedy Rufon przyniósł zaproszenie do

zasiąścia przy biesiadnym stole wraz z panią Uną i jej gościem.

Sokolnik poszedł tam od razu. Wiele zawdzięcza człowiekowi, który podtrzymywał go

przy dziobie rozbitego statku. Chciał mu podziękować za pomoc i złożyć wyrazy
współczucia z powodu strat, które poniósł on i jego ludzie. Jeszcze zanim Tarlach wszedł
do komnaty, Sulkarczyk podniósł się z miejsca i pośpieszył ku niemu.

Był to mężczyzna o imponującym wyglądzie, regularnych rysach twarzy i kształtnym

ciele, które pomimo niezwykłych rozmiarów miało zręczność i wdzięk ruchów
szybującego w niebie sokoła. Słońce i wiatry wybieliły mu włosy sprawiające wrażenie
białych przy jego opalonej twarzy.

Sulkarczyk uścisnął mocno rękę Tarlacha.
— Cieszy mnie, że dobrze się czujesz, kapitanie. Jestem Elfthorn, kapitan „Pięknej

Syreny”.

Sokolnik odwzajemnił uścisk.
— A ja jestem rad, że ty i twoja załoga również dobrze się czujecie.
— To tylko dzięki tobie. Dziękuję ci w moim własnym imieniu i w imieniu moich

towarzyszy.

— Przykro mi, że nie mogłem zaoferować wam przyjemniejszej podróży. — Skrzywił

się Tarlach.

— Wszystko, co umożliwiło nam opuszczenie tego przeklętego wraku, było łaską

niebios. — Jasnoniebieskie oczy Sulkarczyk a pociemniały z bólu, który nieprędko z

nich zniknie. — Nie powinienem tak mówić o „Syrenie” — powiedział cicho. — Nawet
ginąc starała się nam pomóc.

— To był piękny statek. Boleję wraz z tobą nad jej utratą.
— Przeżyłem katastrofę razem z resztą mojej załogi. To znacznie więcej, niż

mogliśmy oczekiwać. — Zmusił się do uśmiechu.

Te słowa wymagają dużej odwagi, pomyślał Sokolnik. Sulkarczycy pływali po morzu

całymi klanami, kobiety pracowały na ich statkach obok mężczyzn, a dzieci zdobywały
niezbędne umiejętności prawie od chwili, gdy nauczyły się chodzić. Tak było zapewne i
na pokładzie „Pięknej Syreny”.

Żadne z dzieci nie przeżyło katastrofy. Sulkarczycy żyli z morza i nie opłakiwali

utraty tego, co im zabrało, ale cierpieli w milczeniu i samotności, tak jak Sokolnicy w
sercach, a nie na ustach nosząc żałobę po swoich poległych. Rozumiał ich siłę i ból, i
współczuł Elfthornowi tak, jakby ta straszna burza jego samego pozbawiła całej
kompanii. Zachował jednak milczenie. Nie chciał rozdrapywać tych ran rozmawiając
dłużej na ten temat.

Podczas posiłku, a czekano z nim na Tarlacha, Sulkarczyk opowiedział, jak

nadciągnął silny sztorm i jak jego statek skutecznie się przed nim bronił, aż podmuch
wiatru złamał główny maszt, a olbrzymia fala wyłamała luki. Zalała wtedy ładownie
statku i porwała tak wielu członków załogi, że zabrakło ludzi do pompowania wody.

Od tej chwili los „Pięknej Syreny” był przesądzony i Elfthorn szukał miejsca, w

którym mógłby się schronić uszkodzony korab. Chciał w ten sposób ocalić resztę załogi i
może część ładunku.

— Gunwold zbił pewnie teraz fortunę. — Westchnął ciężko.
— Gunwold? — powtórzyła obojętnie Una.
— Człowiek ze Starej Rasy, ale jeden z najlepszych kapitanów statków, jakich znam.

Jest właścicielem i dowódcą „Gwiazdy Dionu” i moim głównym rywalem. Ścigaliśmy się.
Mieliśmy dostarczyć ładunek jedwabiu na rynki południa, gdyż tutaj ludziom nadal tak
źle się powodzi, że nie kupiliby większej ilości. Obaj dobrze wiemy, że ten statek, który
pierwszy dobije do portu, sprzeda z większym zyskiem towar. Ich pilot już dawno temu
musiał przeprowadzić go przez te niebezpieczne wody i pewnie jest już daleko, chyba że
spotkał go taki sam los jak mnie.

Nie zrozumiał milczenia, jakie zapadło po jego słowach.
— „Gwiazda” dotarła do Linny na kilka godzin przed „Syreną”. W porcie był tylko

jeden statek, który mógł nas przeprowadzić, i Gunwold szybko zapewnił sobie jego
usługi. Muszę mu oddać sprawiedliwość, że zaproponował, iż podzieli się ze mną opłatą,
gdyż znał złą sławę, jaką cieszą się okoliczne wody, i wiedział, że popłynę za nim na
oślep. Albowiem choć jesteśmy rywalami, nie ma między nami nienawiści. Jednak pilot
nie zgodził się przeprowadzić dwóch statków, twierdząc, iż nie mógłby dobrze obsłużyć
żadnego w razie zmiany pogody.

Zamyślił się i przeniósł spojrzenie z Uny na Tarlacha.
— Co się stało? — zapytał nagle.
— Żaden pilot nie obsługuje tego wybrzeża — powiedziała spokojnie Kobieta z Dolin.
Elfthorn zacisnął usta, gdy zrozumiał, co miała na myśli.
— Pirat?
— Podejrzewaliśmy zbója wabiącego statki na skały — odpowiedziała — chociaż w

tym przypadku to prawie to samo. Czy widziałeś kapitana tamtego korabia,
rozmawiałeś z nim?

Skinął głową i opisał go najdokładniej jak zdołał.
— To nie Ogin.

— Na pewno by się tam nie pokazał — wtrącił Tarlach. — Zbyt dobrze go znają.

Ktoś inny, jakiś cudzoziemiec, musi się kontaktować z ewentualnymi ofiarami.

— Zapomnijmy o nim na chwilę — oświadczyła z determinacją pani Morskiej

Twierdzy. — Powinniśmy teraz skoncentrować się na „Gwieździe Dionu”, chociaż
obawiam się, że niewiele możemy dla niej zrobić. Zbyt wiele statków, dużych i małych,
zniknęło w tych stronach, odkąd Ogin został panem Kruczego Pola, i nawet gdyby korab
twojego rywala nie stał się jego ofiarą, taki sztorm, jaki niedawno przeżyliśmy, mógłby
roztrzaskać całą flotę. Trudno nam nawet przypuścić, dokąd i jak daleko mógł go
zapędzić.

— A więc możemy tylko czekać na jakieś wieści o losie Gunwolda?
— Nie — odparł Tarlach. — Dziś morze jeszcze jest wzburzone, ale jutro powinno się

uspokoić. Nasze łodzie będą mogły wypłynąć, jak zawsze po wielkiej burzy. Una i ja
popłyniemy jedną z nich i obejrzymy wybrzeże Doliny Kruczego Pola. I tak
musielibyśmy to zrobić ze względu na złą sławę i niemal całkowitą izolację tego rejonu
High Hallacku. O ile wiem, Krucze Pole ma niewiele łodzi przeznaczonych do takich
poszukiwań.

— Bardzo mało — potwierdziła Pani Morskiej Twierdzy — i żadna z nich się nie

nadaje do ratowania, rozbitków na głębszych wodach. Ten obowiązek od dawna wzięła
na siebie moja Dolina.

— Nasz plan jest jasny. Odpłyniemy stąd, jak tylko morze na to pozwoli.

Sokolnik podszedł do Uny, kiedy opuścili salę biesiadną.
— Jeżeli ocean będzie się uspokajał tak szybko jak dotychczas, może będziemy mogli

podnieść żagiel o świcie.

— Rozkażę, żeby łodzie były gotowe do podróży o świcie.
— Tymczasem, jak przypuszczam, musimy zrobić przegląd Doliny?
Una spojrzała na niego ostro. Głos kapitana brzmiał głucho, a to jej się nie spodobało.
— Ja muszę zrobić przegląd. Ty masz odpoczywać po wczorajszych przejściach.
Tarlach zaczął protestować, ale potem wzruszył ramionami, gdy zrozumiał, że

zauważyła jego nagłe zmęczenie.

— Dlaczego jestem taki zmęczony? — zapytał. — Przecież tylko przejechałem konno

z tamtej chaty do zamku, zjadłem suty posiłek i spałem do późna…

— Twoje ciało się naprawiało. To męcząca praca. Sądząc po twoich bliznach, w

przeszłości niejeden raz byłeś poważnie ranny. Musiałeś wówczas czuć się tak samo jak
teraz.

— Tak — westchnął. — Mam nadzieję, że tym razem nie będzie trwało to tak długo,

jak już się zdarzało.

— Odpocznij parę godzin, a wszystko będzie jak dawniej. — Uśmiechnęła się. Zajrzę

do ciebie później — dodała i odeszła.

Kapitan Sokolników podniósł rękę na pożegnanie, po czyni udał się na piętro, na

którym mieściła się jego kwatera. Wszedł do swojej komnaty i starannie zamknął za
sobą drzwi, żeby nikt mu nie przeszkadzał. Z ulgą wyciągnął się na łożu i zamknął oczy,
lecz myśli nie dawały mu spokoju. Był tak wyczerpany, jakby wcale nie odpoczywał od
chwili powrotu z „Syreny”. Jeżeli nie przyjdzie do siebie choć trochę do następnego
ranka, sam nie będzie mógł nic zrobić i nie na wiele się przyda swoim towarzyszom.

Pomimo tych zmartwień zdrzemnął się. a potem zasnął głęboko i obudził się dopiero

po trzech godzinach. Odzyskał siły i znów czuł się sobą. Pośpieszył więc na poszukiwania
pani Uny.

Tak jak się spodziewał, znalazł ją na jednym z pastwisk, niedawno zalanych przez

morze.

— Czy jest bardzo źle? — zapytał.
— Nada się dla owiec — odparła. — To dobrze, ponieważ będziemy musieli zamknąć

im dostęp do niektórych wyżej położonych pastwisk. Poza tym chyba sprzyjało nam
szczęście. Nikt nie został ranny, żadnemu zwierzęciu nie stało się nic złego, a woda tylko
lekko uszkodziła zabudowania. Łodzie i ich wyposażenie są w porządku.

— A zbiory?
— Jeszcze nie obejrzałam ogrodów, ale zgodnie z tym, co mówią moi ludzie,

większość przetrwała sztorm bez szwanku. Straciliśmy trochę owoców, lecz nie tak dużo,
jak się obawialiśmy. Co do innych płodów, winorośl i reszta upraw przetrzymały lepiej
lub gorzej.

Gdy nieco później obeszli ogrody, mieli powody do zadowolenia. Una dobrze określiła

stan włości.

Rozstanie miało być krótkie. Tarlach chciał naradzić się z resztą kompanii w sprawie

przyszłych zadań, a potem wrócić do pani zamku, najszybciej jak to możliwe, by
wysłuchać szczegółowej opowieści o okolicznym wybrzeżu,

Nie spędził dużo czasu ze swoimi Sokolnikami. Nie mieli następnego dnia żadnych

zadań do wykonania, po prostu więc przekazał im wszystko, czego dowiedział się od
Elfthorna, i co w związku z tym postanowiono. Potwierdziło to realność
niebezpieczeństwa zagrażającego nie tylko Morskiej Twierdzy, lecz całemu temu
rejonowi High Hallacku i wybrzeżu. Ich pobyt zyskał przez to cel większy niż zdobycie
zapłaty.

Był lekko zaskoczony, gdy Rorick wyszedł za nim na zewnątrz, ale zwolnił kroku i

zrównał się z nim.

— Dlaczego pozwalasz, żeby pani zamku towarzyszyła ci jutro? — zapytał tamten

bez wstępu.

Kapitan spojrzał na niego ostro, lecz gniew w jego sercu zgasł równie szybko, jak

rozgorzał.

Zdumiała go własna głupota. Nawet nie zamierzał rozpoczynać poszukiwań bez Uny z

Morskiej Twierdzy, ale skoro już postawiono przed nim tę kwestię, nie powinno go
dziwić zaskoczenie porucznika. Byłoby to niezwykłe posunięcie nawet dla wojownika z
jakiejś innej rasy. Poza tym mógł narazić się na niebezpieczeństwo, chociaż miał szukać
informacji, a nie kłopotów. Czy się odważy, czy ma prawo ściągnąć je na Unę?
Potrząsnął głową, kończąc tym wewnętrzną dyskusję.

— Ona musi wziąć w tym udział. Pan Harvard albo pan Ferrick zrobiliby to, gdyby

jeszcze żyli, a ona nie może postąpić inaczej.

— Przypuszczam, że masz rację — przyznał Rorik. — Nie wziąłem tego pod uwagę.

Komuś takiemu jak ona trudniej jest rządzić. Czy nie weźmiesz nikogo z nas?

— Nie. W Dolinie Kruczego Pola spodziewają się, że łodzie z Morskiej Twierdzy

pojawią się na ich wodach w poszukiwaniu ofiar sztormu. Na wieść, że są na nich
Sokolnicy, Ogin mógłby się domyślić, iż chodzi nam o coś zupełnie innego.

— Nigdy nie dopuści, żebyście znaleźli jego ofiary, nawet jeżeli statek nadal jest na

powierzchni oceanu — wskazał porucznik.

— Dlaczego nie, jeżeli obecność żaglowca da się wyjaśnić sztormem? Zresztą nie

będzie oczekiwał, że przybędziemy tak szybko. Zmieniamy bowiem marszrutę
poszukiwań w taki sposób, żeby przybyć do jedynego portu Kruczego Pola na dzień
wcześniej niż normalnie moglibyśmy przypłynąć. Będzie przekonany, że ma dość czasu
na zniszczenie wszystkich śladów napaści, zanim wrak zostanie znaleziony. Może zabrać
ładunek, kiedy tylko zechce, twierdząc, że jego ludzie wyszli na plażę po burzy i odkryli
tam to, co pozostało z „Gwiazdy Dionu”.

— Przypuszczam, że jego piracki statek będzie przebywał na pełnym morzu.

— Oczywiście. Ogin nie zechce, żebyśmy go zobaczyli.
— Możecie natknąć się na tych renegatów w trakcie rabunku.
— Oznaczałoby to walkę — przyznał ponuro kapitan. — To chyba jednak mało

prawdopodobne, zważywszy, jak Ogin ostrożnie to robi, ale… tak, jest taka szansa.
Dlatego musimy mieć się na baczności, zanim nie zyskamy pewności, że ich przyłapiemy
na gorącym uczynku. Gdybyśmy zniknęli tak jak inne jego ofiary, na pewno nie
pomogłoby to naszej sprawie.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Ranek wstał pogodny i jasny. Świat pławił się w spokoju.
Powietrze było ciepłe, wiatr ożywczy, lecz nie zimny, a zatoka przypominała z

wyglądu raczej śródlądowe jezioro niż odnogę oceanu. Fale były drobne i niewysokie,
wydawało się, jakby powierzchnia morza nigdy bardziej się nie marszczyła.

Flotylla Doliny Morskiej Twierdzy podniosła kotwice o świcie. Każda łódź wyruszyła

ustalonym wcześniej kursem, zaplanowanym tak, żeby ich drogi przecięły się w kilku
miejscach, tworząc w ten sposób względnie gęstą siatkę pokrywającą obszar, który
należało przeszukać.

Zamkowe łodzie przyłączyły się do pozostałych. Były wśród nich dwa smukłe, szybkie

statki, bardzo różniące się budową od ciężkich rybackich łodzi używanych przez
mieszkańców High Hallacku. Mimo że wyglądały na lekkie, były wytrzymałe i większe
od zwykłych łodzi i właśnie im wyznaczono najdłuższą i najtrudniejszą marszrutę —
przez wody Kruczego Pola.

Tarlach wolałby popłynąć na „Mewie”, gdyż uznał, że jest szybsza i łatwiej nią

manewrować, ale jako większa od siostrzanego statku miała prowadzić poszukiwania
pełnym morzu, z dala od lądu.

Lecz dla ich celu ta sprawność nie miała większego znaczenia i ze spokojnym

sumieniem wszedł na pokład „Kormorana”, podając rękę Unie, która przeszła po
wąskim trapie tuż za nim.

Ukradkiem przyjrzał się pani Morskiej Twierdzy, szukając oznak zmęczenia, ale

wyglądała na wypoczętą jak on sam. Tylko bandaże na jej rękach świadczyły o tym, co
przeżyła, i nawet one ustąpiły miejsca wąskim, prawie niezauważalnym paskom tkaniny.

Czekali na rufie, dopóki statek nie pozostawił za sobą kamiennych ostróg, które

okazały się śmiertelnie niebezpieczne dla „Pięknej Syreny”, i dopiero wtedy przeszli na
dziób, by stamtąd wypatrywać zaginionego kupieckiego korabia.

Mieli to robić w wyjątkowych warunkach. „Kormoran” był statkiem spacerowym

Panów na Zamku, dlatego przymocowano do pokładu wygodne siedzenia z
baldachimem. W ten sposób właściciel mógł cieszyć się pięknem oceanu i wybrzeża nie
wystawiając się na silne działanie słońca.

Una i Tarlach nie musieli się też zajmować obsługą statku: jej kapitan i czterech

członków załogi zatroszczą się o to. Wszyscy byli dorosłymi, doświadczonymi żeglarzami
i w dodatku mężczyznami, co Tarlach przyjął z ulgą, choć miał dość taktu, żeby nie
powiedzieć tego swojej towarzyszce.

Początkowo uznał, że pięciu marynarzy to za dużo jak na tak mały statek, ale

„Kormoran” często odbywał długie podróże wymagające podwójnej wachty, i niekiedy
część załogi musiała brać udział w walce. Lecz to bardziej agresywna „Mewa” szukała
piratów i walczyła z nimi, kiedy próbowali się zagnieździć w tej odludnej, odizolowanej
od reszty High Hallacku okolicy.

Kapitan Sokolników nie odrywał wzroku od wybrzeża, które mijali, wielkich,

strzelających ku niebu skalistych i niedostępnych urwisk zwieńczonych zielenią, a poza
ni szaropurpurowych gór.

Ból ostrzejszy niż pchniecie miecza przeszył mu serce; Kiedyś będzie musiał utracić to

wszystko, odejść stąd…

Nie zdawał sobie sprawy, jak wielki żal maluje się na jego twarzy, zanim nie poczuł

lekkiego dotknięcia palców Uny na grzbiecie dłoni, którą podświadomie zacisnął na
balustradzie. Odwróciwszy się spostrzegł, że patrzy na niego nie z litością, ale ze
współczuciem głębokim jak wieczność.

— Na pewno nie musisz odchodzić stąd na zawsze — powiedziała miękko. — Morska

Twierdza zawsze będzie stała przed tobą otworem.

Lecz Sokolnik tylko potrząsnął głową.
— Nie wrócę tu, skoro raz odejdę, pani. Gdybym to zrobił, cierpiałbym jeszcze

bardziej. — Spojrzał znów na ląd. — Pragnę tej ziemi — szepnął głucho — a to
niemożliwe dla kogoś takiego jak ja.

Kobieta z Dolin nie wypytywała go dłużej i na jakiś czas zapadło miedzy nimi

milczenie.

Oboje rozglądali się po okolicy wypatrując „Gwiazdy Dionu”. Nie spodziewali się

jednak niczego znaleźć, zanim nie dotrą do wód Kruczego Pola.

Możliwe, że Rorick miał rację i mogą znaleźć za wiele, pomyślał Tarlach. Jeżeli

„Gwiazda” rozbiła się podczas sztormu, albo za sprawą ludzi Ogina, jej ładunek
powinien pozostać nietknięty, zakładając oczywiście, że nie zatonęła. Piracki statek na
pewno był niewielki, nie większy od „Mewy” i chyba nie zdążyłby opróżnić ładowni
„Gwiazdy” przy tak wysokiej fali. Równie dobrze mogli się z nim spotkać, gdy
przybędzie po łupy.

Zmrużył oczy. Jak mają zareagować w takim przypadku? W normalnych warunkach

powinni pokonać piratów, gdyż załogę „Kormorana” stanowili doświadczeni żeglarze i
zarazem żołnierze. Ale czy nie lepiej uniknąć otwartego i58

konfliktu jeszcze przez jakiś czas, udając, że o niczym nie wiedzą? Ogin i jego ludzie

mieli przecież prawo żeglować po wodach oceanu sąsiadujących z Kruczym Polem,
badać odkryty tam wrak i zagarnąć jego ładunek pod pretekstem, że cała załoga zginęła.
Nie mogliby wszakże udawać, że piraci przybyli z Doliny Różanego Wzgórza,
sąsiadującej z Kruczym Polem, gdyż tamta wielka włość wcale nie miała portu ani
żyznych, sięgających morza wąwozów i dolin, a więc i statków.

— Jaki jest pan Różanego Wzgórza? — zapytał nagle, nie mogąc ukryć lekkiego

zakłopotania, gdyż powinien był zainteresować się tym znacznie wcześniej.

— To porządny człowiek, zdolny rządca i dobry pan. Markheim jest młody, lecz jego

wiek nie zaszkodził Dolinie. Zarządza nią sprawnie, a zaczął dwa lata temu, po śmierci
swojego ojca.

— Żonaty?
— Od półtora roku. Jego małżonka oczekuje teraz dziecka i czas rozwiązania jest

bliski. — Uśmiechnęła się. — Wydaje się to nieco dziwne, ponieważ sama wygląda jak
śliczne dziecko.

— Markheim ma więc powody, by sobie nie życzyć, aby w tym rejonie Krainy Dolin

zagnieździli się zbóje wabiący statki na skały. Szkoda, że jego posiadłość jest tak
oddalona od Morskiej Twierdzy. Bardzo by nam się przydał taki sprzymierzeniec.

— Zgadza się — przytaknęła w zamyśleniu. — Potrzebowałby trzech dni forsownego

marszu, żeby dojść do twierdzy Ogina — o ile można tego dokonać w takim terminie —
a jeszcze więcej by mu zajęło dojście do Morskiej Twierdzy. I to tylko wtedy, gdyby
wcześniej dotarł do niego nasz posłaniec z prośbą o pomoc.

— Ale przybyłby, prawda?
— Na pewno. Jego dom i nasz zawsze trzymały się razem.
Sokolnik milczał chwilę.
— Myślę, że powinniśmy się z nim porozumieć — powiedział powoli — i z

pozostałymi panami okolicznych Dolin. Nawet jeśli teraz niczego nie odkryjemy, nawet;
jeżeli Ogin jest całkowicie niewinny, opowieść Elfthornt i ten wzrost liczby zaginionych
statków świadczą, że dzieje się tu coś niedobrego. Morska Twierdza nie zdoła sama
wykorzenić tego zła.

Una skinęła głową. Na jej ślicznej twarzy malowała się powaga.
— To dobra propozycja. Jesteśmy tutaj tak odizolowani od innych i tak

przyzwyczajeni polegać tylko na sobie, że nie dostrzegamy oczywistego rozwiązania
problemu wtedy, kiedy wymaga on aktywnej współpracy z naszymi sąsiadami. Koalicja,
jaką zaproponowałeś, miałaby jeszcze jedną dobrą stronę — dodatkowo zniechęciłaby
potencjalnego agresora przeciwko każdemu z jej członków. Ogin nie najechałby jednej
Doliny wiedząc, że ściągnie na siebie połączone siły reszty.

— Chyba że napadnie tylko po to, by urządzić rzeź, i potem znów się wycofa,

zacierając wszelkie ślady.

— Czy myślisz, że mógłby tak postąpić? — Una spojrzała na niego ostro.
— Rozbójnik i pirat? Czemu nie, jeżeli jest w to zamieszany, a uważam, że tak.

Sądząc po tym, co zauważyłem podczas naszego krótkiego z nim spotkania, mógłby
szukać na nas zemsty, zwłaszcza gdyby zdołał zachować nieskalaną opinię. Gdyby jego
ludzie wymordowali was wszystkich, mógłby zagarnąć przynajmniej część ziem
Morskiej Twierdzy.

Rozmawiali jeszcze przez długi czas, gdyż zawarcie skutecznego przymierza

pomiędzy oddalonymi od siebie, samowystarczalnymi Dolinami było skomplikowanym
zadaniem. Przerwali dyskusję dopiero wtedy, gdy słońce stanęło w zenicie i
przygotowania do południowego posiłku zostały prawie zakończone. Nie chcieli
zdradzać swoich zamiarów marynarzom, którzy mieli z nimi jeść, zgodnie ze zwyczajem
od dawna przyjętym na pokładzie obu zamkowych statków.

Po skończonym posiłku wszyscy powrócili do swoich obowiązków. Nie były one

ciężkie dla marynarzy, a przynajmniej jeszcze nie, gdyż wiał lekki wiatr i morze kołysało
się łagodnie. Nikt też nie spodziewał się „Gwiazdy Dionu” ani niebezpieczeństwa, gdyż
wciąż znajdowali się na wodach Morskiej Twierdzy i potrwać to miało do końca tego
dnia. Nie należało też zapominać o niesieniu pomocy statkom sąsiadów tylko dlatego, że
szukano jednego konkretnego korabia. „Kormoran” będzie musiał przeszukać te same
rejony co zawsze po każdej większej burzy. Oczywiście wypatrywali głównego celu tej
wyprawy, bo sztorm nie respektuje wyznaczonych przez ludzi granic i mógł zagnać
„Gwiazdę” wszędzie.

Ponieważ nie mogli kontynuować poszukiwać w ciemnościach, „Kormoran” zarzucił

kotwicę po zapadnięciu nocy i ci, którzy nie stali na wachcie, udali się na spoczynek.

Kajuty były niewiarygodnie małe, wyposażone jedynie w koję i skrzynię służącą jako

siedzisko.

Tarlach zszedł pod pokład razem z innymi, jakkolwiek wolałby dłużej pozostać na

powietrzu. Następnej nocy jednak może wcale lub prawie wcale nie będą mieli
odpoczynku, nie należało więc marnować okazji. Pozostawił szeroko uchylone drzwi,
choć na zewnątrz były chłód i wilgoć. Niewielkie pomieszczenie zbytnio mu
przypominało grób.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Był wczesny ranek, kiedy statek należący do Morskiej Twierdzy znów wyruszył w

drogę. Cała załoga i pasażerowie pozostali na pokładzie, chociaż nie było ani tak ciepło,
ani spokojnie jak poprzedniego dnia. Wszyscy czekali w napięciu. Późnym rankiem
wpłyną na wody Kruczego Pola, a wtedy…

Przez cały czas obserwowali morze i wybrzeże wypatrując zaginionego statku.

Wygląd wybrzeża zmieniał się szybko, klify stawały się coraz bardziej strome i
niebezpieczne i wciąż mniej było miejsc, w których rozbójnicy mogliby wyładować
bezprawnie zdobyte łupy.

Nie natrafili jednak na nic, nie znaleźli żadnych śladów, które by potwierdziły, że ich

zadanie to coś więcej niż gest dobrej woli ze strony mieszkańców Morskiej Twierdzy.
Mimo to serce jak młotem uderzyło w piersi Sokolnika, kiedy opłynęli wąską, bardzo
stromą górę o charakterystycznym wyglądzie. Minęli Przylądek Panów, granicę między
posiadłościami Uny i Ogina. Płynęli teraz wzdłuż wybrzeża Kruczego Pola.

Una stojąca przy burcie podświadomie wstrzymała oddech. Nic nie dostrzegając

odwróciła się plecami do lądu,

— Posilmy się teraz — poradziła — chociaż jeszcze jest wcześnie. Na całym wybrzeżu

Kruczego Pola znam tylko jedno miejsce nadające się na kryjówkę dla rozbójników i
znajduje się ono niedaleko stąd.

Opisała już Tarlachowi zatoczkę, o której mówiła, bardzo wąską, dobrze chronioną i

z łatwym dostępem z plaży na szczyty klifów. Mogłaby się stać dogodnym portem dla
uczciwego kupca, chociaż jej rozmiary wykluczały wszelkie większe operacje, ale kanał
wejściowy blokował na samym środku wielki podwodny głaz zwany Kolebką od jego
kształtu. Wyłaniał się podczas najniższych odpływów. Przez resztę czasu leżał w
ukryciu, niewidzialny, śmiertelnie niebezpieczny dla każdego statku, który próbowałby
wpłynąć do zatoczki. Żaden korab i żadna łódź nie mogła nad nim przepłynąć. Jego dwa
wysokie zakończenia, Wezgłowie i Nogi, znajdowały się zaledwie parę stóp pod
powierzchnią morza, to pierwsze ledwie widoczne podczas odpływu. A ponieważ skała
spoczywała w poprzek kanału, tylko bardzo smukły korab — nawet „Mewa” byłaby za
szeroka — mógłby go wyminąć.

Dla statku o odpowiednich rozmiarach, zdolności manewrowania i odważnej załodze

znającej wejście do zatoki, trudno byłoby o lepiej chroniony czy bezpieczny port. Taki
statek byłby niewidoczny dla każdego z wyjątkiem obserwatora wpatrującego się prosto
w wejście, wysokie klify zaś osłaniałyby go przed prawie każdą nawałnicą czy
sztormowymi falami, nawet takimi, jakie rozszalały się podczas ostatniej strasznej
burzy.

Tarlach wiedział, że zatoczka jest dobrze ukryta. Mimo to z trudem powstrzymał

okrzyk zaskoczenia, kiedy „Kormoran” opłynął jeszcze jedną z nie kończącej się serii
skalnych ostróg. Zorientował się bowiem, że spogląda na to doskonałe naturalne
schronienie, a raczej na coś, co blokuje do niego dojście, przechylony na bok wrak, który
nadział się na śmiercionośne Wezgłowie Kolebki.

Statek był duży, znacznie większy niż „Piękna Syrena”, ale Sokolnik nie dostrzegł

żadnych śladów życia ani na widocznej części pokładu, ani na plaży w głębi.

Una przerwała milczenie, jakie zapadło między nimi na kilka długich sekund.
— Czy ich wszystkich zmyły fale? — szepnęła.
— — Być może — odparł. — Wstrząs musiał być potężny i „Gwiazdy” nic nie

ochroniłoby przed falami. Zresztą do tego czasu każdy rozbitek przeniósłby się na brzeg.
Woda w zatoce jest niezwykle spokojna i łatwo można wspiąć się po klifie.

— Mylisz się, Ptasi Wojowniku — wtrącił się kapitan „Kormorana”. — Tak, łatwo

można dotrzeć na brzegi i wspiąć się po skalnej ścianie, ale skąd nie znający tych stron

ludzie wiedzieliby, dokąd pójść? Nawet gdyby odnaleźli najbliższą ludzką siedzibę,
dzieliłoby ich od niej wielkie pustkowie. Nie mieliby ani ekwipunku, ani prowiantu na
taką podróż, zwłaszcza jeśli byli wśród nich ranni. Na ich miejscu nie opuszczałbym
wraku i liczył, że odnajdzie nas ktoś, kto po każdym większym sztormie przeprowadza
takie poszukiwania jak my.

— Dobrze rozumujesz — zgodził się z nim Tarlach. — Albo załoga zginęła do

ostatniego, albo rozbitkowie nadal są na „Gwieździe Dionu”. Pani Una i ja zaraz się tam
udamy. Ty, kapitanie, pozostaniesz na „Kormoranie” z dwójką swoich ludzi. Pozostali
pójdą z nami.

Należący do Morskiej Twierdzy statek zbliżył się do wraku i pozostał przy nim

dopóty, dopóki cała czwórka nie przeszła na pokład „Gwiazdy”, po czym wycofał się na
bezpieczną odległość od groźnej skały.

Wrak był przechylony pod tak ostrym kątem, że czwórka ratowników z trudem

zdołała utrzymać się na miejscu. Wkrótce odzyskali równowagę, ale nawet wtedy woleli
mieć w zasięgu ręki coś, czego mogli się uchwycić.

Tarlach był w najgorszej sytuacji. Tylko siłą woli pokonał lęk, puścił się podparcia i

wyprostował. Zaschło mu w ustach i nogi drżały tak silnie, że miał wątpliwości, czy się
na nich utrzyma. Zaśmiał się wtedy z siebie w duchu i wszystko znów wróciło na swoje
miejsce. Wprawdzie wrak nie był całkowicie bezpiecznym schronieniem, lecz nie był też
szczątkiem statku, którego trzymał się przed kilkoma dniami.

Una nie dostrzegła jego chwilowego przerażenie i Tarlach w dobrym nastroju skupił

się na działaniu.

„Gwiazda Dionu” była przechylona w stronę plaży, w przeciwną stroną niż wejście do

zatoki i otwarte morze. Ratownicy jeszcze nie oddalili się zbytnio od nadburcia, kiedy
stracili z oczu „Kormorana”.

Nie spodobało się to Tarlachowi, chociaż wiedział, że dzięki temu podczas poszukiwań

będą zasłonięci przed oczami niepowołanych. Nie dostrzegą jednak także zbliżającego
się niebezpieczeństwa, a on obawiał się, że piracki statek może pojawić się w każdej
chwili.

Mimo tego zagrożenia nie chciał wysłać Syna Burzy. Bystre oczy sokoła dostrzegłyby

zbliżający się korab, ale marynarze również mieli dobry wzrok i większość z nich znała
morskie ptaki. Jeżeli zobaczą Syna Burzy, bez trudu odgadną jego naturę. Nawet gdyby
znajdował się tak wysoko i daleko, że nie mogliby rozróżnić jego wyrazistego, czarno—
białego upierzenia, obecność drapieżnego ptaka w pobliżu ich kryjówki na pewno wyda
im się podejrzana. Wszyscy w okolicy wiedzieli, iż pani Morskiej Twierdzy wynajęła
kompanię Sokolników, i morskim rozbójnikom nie spodoba się myśl, że najemnicy
wzięli udział w zwykłej wyprawie ratunkowej. Będą próbowali się dowiedzieć, czy ich
brudne sprawki nie wyszły na jaw.

Ratownicy zaś na pewno zauważą rabusiów w porę i z łatwością unikną konfrontacji,

ale nie cofną już szkody.

Ogin zorientuje się bowiem, że pani Morskiej Twierdzy podejrzewa go o morski

rozbój. Byłby skończonym głupcem, gdyby nie zaprzestał tej zbrodniczej działalności
dopóty, dopóki nie odprawi ona Sokolników. Wtedy prawdopodobnie zaatakuje i
zniszczy jej Dolinę. A jeśli nawet nie posunie się tak daleko, znów zacznie ściągać na
skały kupieckie statki. Jeżeli zachowa ostrożność, jego sąsiadka, nie mając dowodów,
niewiele będzie mogła zrobić. I nadejdzie czas, kiedy Ogin stanie się tak potężny, że nie
będzie się musiał nikogo obawiać.

Nie można do tego dopuścić. Pan Kruczego Pola musi nadal czuć się bezpieczny.

Muszą go obserwować, dopóki jego wina nie zostanie potwierdzona, a on sam i jego
mordercy pojmani. Gdyby mogli dokonać tego teraz, choć w części, tym lepiej.

Chociaż Sokolnik uznał, że powinien zatrzymać przy sobie Syna Burzy, dręczył go

niepokój. Zbyt łatwo bowiem mogli znaleźć się w pułapce.

Obawiał się o „Kormorana” tak jak o nich samych. Na pełnym morzu statek panów

Morskiej Twierdzy bez trudu prześcignie albo pokona każdego przeciwnika, ale w tym
wąskim kanale brakło miejsca do manewrów. Będą musieli działać szybko i oddalić się
jak najprędzej, żeby zanieść wieść o katastrofie „Gwiazdy Dionu” i ułożyć plany zgodnie
z dowodami, które tutaj znajdą.

Pokręcił głową czując zniechęcenie i rozczarowanie.
Może wcale nie było rozbójników? Może statek po prostu odłączył się od pilota

podczas burzy i załoga, widząc zatokę, poszukała w niej schronienia nie wiedząc o
niebezpieczeństwie czającym się tuż pod powierzchnią morza?

Jeżeli tak się rzeczy miały, „Gwiazdę Dionu” spotkał zły los, gdyż wielkie fale

prawdopodobnie przeniosłyby ją ponad środkową częścią kamiennej zapory lub w
Nogach.

Wezgłowie Kolebki okazało się jednak za wysokie i to na nie natrafiła.
Twarz Tarlacha stężała jak maska. Równie dobrze ktoś mógł ją tam posłać. Morski

rozbójnik nie odważyłby się zaatakować statku podczas sztormu, lecz Ogin albo jego
człowiek mogli bez trudu zwabić ofiarę w to miejsce i pozwolić, żeby Kolebka zrobiła za
nich brudną robotę.

Powstrzymał się od dalszych rozważań. To na nic się nie zda. Kupiec sam musiałby

opowiedzieć im o tym, co się wydarzyło.

Niczego więcej nie dowiedzieli się na pokładzie wraku. Wielka sztormowa fala zmyła

z niego wszystkie małe i leżące luzem przedmioty. Pozostała tylko jedna szalupa, w
istocie łódka o płaskim dnie, przypuszczalnie dlatego, że przechył statku zapewnił jej
dobrą osłonę, ale nic poza tym. Jeżeli zginęli tu ludzie, ocean, których zabił, zabrał ich
ciała.

— Obejrzyjmy kajuty — zaproponował Sokolnik, chociaż nie łudził się nadzieją.

Zniżył głos, mimo że nie musieli zachowywać milczenia.

Dawszy znak Unie i dwóm marynarzom, żeby za nim nie szli, skierował się do

najbliższej z dwóch kajut. Rozbitkowie powinni byli schronić się w nich przez wzgląd na
ich rozmiary i umiejscowienie.

Kiedy zbliżył się drzwi, siedzący mu na ramieniu Syn Burzy nagle zesztywniał,

rozłożył skrzydła i wyciągnął szyję sycząc gniewnie.

Tarlach zatrzymał się. Więc to tak. Jego towarzysz nie bał się, lecz w kubryku coś

było nie w porządku.

Przyśpieszył kroku i podszedł do drzwi. Pchnął je lekko i otworzyły się szeroko.

Zajrzawszy do środka, stał nieruchomo przez chwilę i jego spojrzenie stwardniało.

A zatem burza oszczędziła część załogi, ponieważ w kajucie byli ludzie, martwi ludzie,

których zabili ich pobratymcy, nie zaś szaleństwo natury.

Jeden z marynarzy leżał w pobliżu drzwi. Silne uderzenie jakiegoś ciężkiego

przedmiotu zmiażdżyło mu czaszkę i jego mózg mieszał się z krwią rozlaną na podłodze.
Przy stole siedziały cztery trupy. Tych zabito mieczem w chwili, gdy próbowali wstać i
się bronić. Ostatni mężczyzna leżał na zaimprowizowanej koi na prawo od wejścia z
unieruchomioną w łupkach lewą nogą. Poderżnięto mu gardło, jakby po drodze.

Na widok tego nieszczęśnika Una zachwiała się i odwróciła twarz; wbrew poleceniu

Tarlacha po kilku chwilach przyłączyła się do Sokolnika wraz z dwójką marynarzy z
„Kormorana”. Była jednak silna i szybko się opanowała.

— Nie spodziewali się tego, co ich spotkało z rąk ludzi, którzy tu weszli — szepnęła

przez zaciśnięte zęby.

— Tak, oczekiwali pomocy i przyjaźni. Widać to po ich postawie — zgodził się

Sokolnik.

Objął

Unę

ramieniem,

jakby

podświadomie

chciał

ją

osłonić

przed

niebezpieczeństwem. Szybko zdał sobie jednak sprawę, że ten gest był niepotrzebny i
pośpiesznie ją uwolnił. Spojrzał w stronę drzwi.

— Chodźmy stąd — powiedział. — To miejsce mi się nie podoba.
— Czy nie powinniśmy wszystkiego obejrzeć, kapitanie? — zapytał stojący bliżej nich

marynarz imieniem Santor. — Możemy wiele się dowiedzieć. Dziennik okrętowy…

Sokolnik potrząsnął przecząco głową.
— Zabierzemy go, później się z nim zapoznamy. Chcę obejrzeć ładownię, a potem

opuścić ten wrak, zanim zbójecki statek wróci. Nie możemy stawić mu czoła podzieleni,
w wąskim kanale, gdzie nie sposób walczyć.

— Może oni już ograbili „Gwiazdę” — podsunął drugi marynarz. — Mieli na to cały

wczorajszy dzień.

— Wątpię, w każdym razie na pewno niecałkowicie.
Myślę, że statek Ogina jest niewielki i nie mogę sobie wyobrazić, żeby był w stanie

obrócić więcej niż parę razy, chyba że bardzo by im się śpieszyło. Jego załoga nie
mogłaby też wnieść większej ilości zrabowanego jedwabiu na szczyt klifu, bo chociaż
łatwo się tam wspiąć z gołymi rękami, sprawa wygląda inaczej, gdy się coś niesie.
Zresztą nie pozostawiliby go na plaży zbyt długo, gdyż groziłoby mu zniszczenie przez
przypływ. Spojrzał na Unę.

— Czy są tu jakieś jaskinie, których morze nie zalewa podczas przypływu?
— Nie, inaczej wspomniałabym o nich.
W to nie wątpił. Mieszkańcy Doliny Morskiej Twierdzy bardzo dobrze znali to

wybrzeże, nie tylko morską granicę swojej posiadłości, lecz także Kruczego Pola i
Różanego Wzgórza, i dzięki temu w minionych latach ocalili życie wielu rybakom i
żeglarzom. W zakres tej wiedzy wchodziło ukształtowanie terenu, dna oceanicznego i
znajomość prądów morskich.

Wyszli z zalanej krwią kajuty. Tarlach starannie zamknął drzwi.
Pani Morskiej Twierdzy pośpieszyła do nadburcia, żeby przekazać załodze

„Kormorana” wieści o tym, co znaleźli. Mężczyźni poszli za nią, gdyż woleli mieć jakieś
oparcie z boku niż przejść bez trzymania przez nachylony pod ostrym kątem pokład.

Nagle sokół zaskwirzył cicho. Tarlach rzucił się przed siebie, chwycił w powietrzu

Unę i pociągnął ze sobą na deski pokładu.

— Kładźcie się! — syknął do idących za nim marynarzy.
Posłuchali, zbyt zaskoczeni, żeby protestować lub zadawać pytania.
Po chwili Sokolnik zaczął pełznąć po pokładzie w stronę nadburcia. Reszta poszła w

jego ślady.

Burta wraku była wysoka i solidnie zbudowana, ale pękła w kilku miejscach podczas

sztormu i od uderzenia o skałę. Przez jedną z takich szczelin zobaczyli to, co
zaalarmowało Syna Burzy, smukły czarny korab zmierzający w ich stronę.

Dziób obcego statku wydawał się dziwnie ciężki w stosunku do swej wielkości.

Wzmocniony. A więc taranował swoje ofiary.

Załoga „Kormorana” również zauważyła grożące jej niebezpieczeństwo i próbowała

uciec, lecz napastnik znajdował się pomiędzy nimi a pełnym morzem, wrak zaś prawie
zamykał drogę do zatoki, nie mogli więc wpłynąć do niej dostatecznie szybko. Mieli
bardzo ograniczone pole manewru.

To wystarczyło. Mając na pokładzie zaledwie połowę załogi, zaskoczoną atakiem

zwrotnego statku, który najwidoczniej niejeden raz tak walczył, „Kormoran” był
skazany na zagładę. Napastnik uderzył w jego środek, wpychając go na wbity na skałę

wrak „Gwiazdy Dionu”. Korab Morskiej Twierdzy trwał tak przez chwilę, po czym
roztrzaskał się na kawałki.

Kapitan zginął od razu, zmiażdżony przez szczątki własnego statku. Pozostali

wskoczyli do wody, ale ledwie zdołali znów się wynurzyć, kiedy zasypano ich strzałami.
Łucznicy strzelali tak celnie, że widać było, iż często się ćwiczyli w tym zajęciu.

Tarlach spiorunował spojrzeniem ukrytego obok siebie marynarza, gdy ten zaczął

kląć. Jeżeli się teraz zdradzą, oni także zostaną zabici.

Położenie było niewesołe. Rozbójnicy na pewno przeszukają wrak. Cała czwórka nie

zdoła dobrze się na nim ukryć, a próba stawienia oporu byłaby samobójstwem. —
Cofnijcie się i ześliźnijcie do wody — rozkazał nagle. Una ruszyła od razu, lecz
marynarze zamarli, utkwiwszy w nim spojrzenia.

— Co was zatrzymuje? — zapytał niecierpliwie.
— Ja umiem trochę pływać — odrzekł Santor — ale Nordis nie ma o tym pojęcia.
— Nie umiesz pływać? — Tarlach zwrócił się do drugiego marynarza.
— Nie.
— Potrzymam cię, jeśli będzie to konieczne, oprzemy się o nakładkę żagla.

Pośpieszcie się, bo nas zauważą! Marynarze mieli nieszczęśliwe miny, nie mieli jednak

wyboru, przeczołgali się więc przez pokład i dołączyli do Uny, która trzymała się

balustrady po przeciwnej stronie. Sokolnik zrobił to chwilę później.

Tarlach i Una jako pierwsi szybko i bezszelestnie przecisnęli się przez balustradę, a

potem zawiśli na rękach.

Ta część wraku znajdowała się znacznie bliżej wody i wpadli do niej z niewielkiej

wysokości.

Pani Morskiej Twierdzy natychmiast popłynęła w stronę cienia rzucanego przez wrak

i zatrzymała się dopiero przy jego burcie. Uczepiła się kamiennego kła, na który wbiła
się „Gwiazda Dionu”. Po kilku chwilach marynarze również znaleźli się w wodzie i
trzech mężczyzn skuliło się obok Uny w cieniu rozbitego statku.

Nie była to wygodna pozycja, gdyż stali na podwodnej skale, opierając się o wielki

kadłub, który mógł ich zmiażdżyć, gdyby choć trochę się przesunął w ich stronę.

Śmierć groziła im również z góry. Tak jak przewidział kapitan Sokolników, załoga

pirackiego korabia szukała na wraku rozbitków z „Kormorana”.

Od razu rozpoznali mężczyznę, który przewodził tej bandzie i nią kierował. Ponad

cichym pluskiem fal usłyszeli wyraźnie jego głos. Poznali go i w ich sercach rozgorzało
pragnienie zemsty.

Tarlach bezgłośnie poruszył wargami, dziękując Rogatemu Panu za to, że zamknął

drzwi kubryku i że nic tam nie ruszyli. Mordercy szukali dokładnie i widocznie
wiedzieli, czego szukają, ale nic nie znaleźli, gdyż czwórka ratowników nie zostawiła
żadnych śladów.

Wreszcie załoga pirackiego statku zgromadziła się na pokładzie.
— Więc nie wysadzili swoich. To dobrze. Nie pozbylibyśmy się tak łatwo ludzi Uny,

gdyby byli ostrzeżeni i uzbrojeni. — Znów dotarł do uciekinierów głos Ogina.

— Co oni robili tak daleko, na twoim terytorium? — zapytał ktoś z akcentem

południowca. — Czy cię podejrzewają?

Pan Kruczego Pola roześmiał się pogardliwie.
— Skądże. To sztorm ich tu przyciągnął. Mieszkańcy Doliny Morskiej Twierdzy to

litościwi ludzie — wyjaśnił kpiącym tonem. — Po burzy zawsze wysyłają swoje łodzie
najszybciej jak to tylko możliwe, żeby udzielić pomocy statkowi, który wpadł w
tarapaty. Dlatego właśnie nalegałem, byśmy trzymali się z dala od tego miejsca, na
pełnym morzu. Gdyby nas o coś podejrzewali, mielibyśmy spore kłopoty z pokonaniem
ich, zwłaszcza zaś tego statku. Był szybki i zwrotny.

— Będziemy musieli skończyć, zanim ktoś tu przypłynie szukając „Kormorana”… —

Ogin skupił uwagę na ładunku „Gwiazdy Dionu”.

— Przecież możemy zatopić jeszcze jeden statek — wtrącił ochrypły głos.
— Nie bądź głupcem! Ile statków może tutaj zniknąć w ciągu tygodnia nie ściągając

na nas podejrzeń? Jak ci się zdaje, dlaczego w przeszłości pozwalałem przepływać
korabiom wyładowanym cennymi towarami, jeśli nie z obawy, że nasi sąsiedzi się o tym
dowiedzą? Krucze Pole nie może walczyć z każdym panem Doliny i z każdym kapitanem
statku w High Hallacku. Zapamiętajcie sobie, że jeśli ja zginę, nie pożyjecie długo bez
mojej opieki i pomocy.

Wtedy wtrącił się południowiec. Był chyba zastępcą Ogina i pragnął w takim samym

stopniu uniknąć humorów swego pana, jak ten zapędzić wszystkich do roboty.

— Tak czy inaczej, musimy się pośpieszyć. Nie wiem nic o chmurach, jeśli to nie są

sztormowe psy.

Kilku rabusiów zgodziło się z nim, przeklinając niepogodę, która opóźni ich pracę, i

niebezpieczeństwo, że wrak się rozpadnie, zabierając na dno lepszą część cennego,
delikatnego ładunku. Przytrafiło się im to już z innym kupieckim statkiem, który zwabili
na tę podwodną skałę.

Zanim zaczęli wyładunek, pan Kruczego Pola rozkazał im wynieść trupy z kabiny i

obciążywszy je wrzucić do wody, usuwając tym samym wszelkie niezbite dowody
gwałtu. Nawet gdyby przybył tu jakiś statek z Morskiej Twierdzy — jeszcze zanim
rozbójnicy zatopią „Gwiazdę Dionu” — jego załoga niczego nie będzie podejrzewała i
nie znajdzie krwawych plam na pokładzie i w kubryku.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Una wzdragała się za każdym razem, kiedy trupy wpadały do morza. Wystarczyłby

kaprys losu i ratownicy również dołączyliby do nich. Zdradziłby ich nawet cichy dźwięk.
Nie wątpili w to, gdyż tak wyraźnie słyszeli głosy rozbójników i ich ruchy.

Tarlach wziął ją w ramiona niemal w tej samej chwili, gdy dotarli do burty wraku.

Na skale, na której stali, było mało miejsca, a Una w dodatku była o kilka cali niższa od
swoich towarzyszy. Przytulił ją mocniej do siebie. Wiedział, co przeszła, dobrze znał
obezwładniający strach, jaki budzi bezsilność i wstyd, że jest się świadkiem zbrodni,
której nie można zapobiec.

Czuł przenikliwy chłód morskiej wody, który dawał się im we znaki, a stanie się

jeszcze dokuczliwszy, kiedy woda, w której teraz byli zanurzeni, będzie wysysała coraz
więcej ciepła z ich ciał. Nawet Syn Burzy, który się nie zamoczył, gdyż wczepił się w
burtę „Gwiazdy Dionu”, dygotał w wilgotnym powietrzu, smagany zimnym wiatrem.

Mogli to wytrzymać i muszą. Ani wody oceanu, ani powietrze nie było tak zimne,

żeby ich zabiły w dającym się przewidzieć czasie, chociaż gwałtowne skurcze mięśni
wywołane przez chłód mogły przyczynić się do ich śmierci — nie byliby w stanie pływać.

Obawiali się tego tak samo, jak wykrycia przez ludzi Ogina, ale musieli to uznać za

jedną z możliwości. Zagrażało im inne, znacznie większe niebezpieczeństwo. Ich
wrogowie długo będą pracować tego dnia i nawet kiedy zejdą z pokładu „Gwiazdy
Dionu”, uciekinierzy nie będą mogli przed nocą opuścić niepewnego schronienia. A
tymczasem zacznie się przypływ. Właściwie już się zaczął, chociaż ta zmiana była jeszcze
niedostrzegalna. Ale wkrótce, o wiele dla nich za wcześnie, poziom wody pocznie się
podnosić, aż w końcu nie będą mieli na czym stać.

Ta obawa zbyt szybko okazała się uzasadniona. Morze dosięgło szyi Sokolnika, potem

podbródka. Pochylił głowę, żeby wylać wodę z hełmu, a w końcu zdjął go i wrzucił do
oceanu.

Una spojrzała na Tarlacha, po czym przylgnęła do niego jeszcze mocniej. Bez

hełmu—maski wydawał się bezbronny, jakby stał nagi przed światem i podświadomie
osłoniła go swoim ciałem jak tarczą.

Stali tak tylko krótki czas, Sokolnik musiał ją bowiem puścić, żeby zająć się

Nordisem, który nie umiał pływać. Una niebawem zmuszona była pomagać Santorowi,
gdyż ten potrafił tylko krótko utrzymać się na wodzie; długo w niej by nie wytrzymał i
od niej będzie zależało jego życie przez następne godziny oczekiwania.

Los sprzyjał im w tym, że piraci dość późno przeszli na pokład wraku. Piracka załoga

podjęła pośpiesznie przeprawę z „Gwiazdy Dionu” na plażę, ale potem zbliżający się
zachód słońca zmusił ich do zajęcia się ładunkiem na lądzie, by nie porwały go fale
przypływu.

Uciekinierzy nie musieli więc obawiać się, że zostaną odkryci — jeżeli nie opuszcza

swojego schronienia. Nie wolno im było tego robić dopóty, dopóki mogli ich dostrzec
nikczemnicy pracujący na plaży i powyżej na szczycie klifu.

Dopiero kiedy przyjazny mrok rozpostarł płaszcz nad światem, Tarlach ostrożnie

wysunął się z cienia wraku, ciągnąc za sobą Nordisa.

Ciemności zapadły na czas, Przypływ przysporzył im trosk i niewygód, ale był jednak

ich sojusznikiem. Balustrada „Gwiazdy Dionu” znajdowała się teraz znacznie bliżej,
prawie w zasięgu ręki. Gdyby poziom wody był niższy, nie wiadomo, czy zdołaliby
wspiąć się na pokład wraka, zwłaszcza że byli osłabieni i zmarznięci.

Było to trudne zadanie. Tarlach próbował wdrapać się na pochyloną burtę statku i

nie udało mu się to, nie zdołał też doskoczyć tam z dołu.

Nordis, którego teraz podtrzymywała pani Morskiej Twierdzy, patrzył, jak Sokolnik

z powrotem wpada do morza. Tarlach potrzebował jakiejś mocnej podpory, o którą
mógłby się oprzeć, jeśli w ogóle miał w ten sposób dostać się na pokład.

— Dobrze pływasz, Ptasi Wojowniku — powiedział marynarz. — Gdybyś mnie

podtrzymał i pomógł mi skoczyć, może zdołałbym tam się dostać i wciągnąć pozostałych.

— Tak, to mogłoby się udać — odparł szybko najemnik. Ledwie to powiedział, Una i

drugi żeglarz podpłynęli do niego z obu stron. Wsparty z obu stron, chwycił Nordisa i
zebrał się w sobie. Marynarz skinął głową.

— Teraz!
— Skoczył, a kapitan podrzucił go w górę resztkami sił. Przez krótką chwilę Tarlach

myślał, że i ta próba się nie uda, ale Nordis uczepił się balustrady. Wisiał tam przez
moment, po czym zaczął piąć się w górę. Miał silne ramiona, dobrze znał statki i
niebawem zniknął za burtą. ginęło wszakże kilka długich jak wieczność sekund, nim
spuścił linę pozostałym uciekinierom.

Potem wspiął się drugi żeglarz. Teraz obaj musieli dosłownie wciągnąć Unę i

Tarlacha. Oboje opadli z sił walcząc z wodą i chłodem i podtrzymując nie umiejących
pływać towarzyszy. Gdy znaleźli się ponad powierzchnią morza, przekonali się, że są
bezsilni jak dzieci.

Wiał ostry, lodowaty wiatr. Wbijał się w ich ciała przez przemoczoną odzież jak

tysiąc sztyletów. Tak, sprawiał ból równie silny jak ciosy noża i wkrótce może okazać się
równie niebezpieczny, pomyślał Sokolnik. Mógł się przed nim bronić tylko w jeden
sposób: skulić się przy wysokiej burcie „Gwiazdy” i mieć nadzieję, że go choć trochę
osłoni.

Ale Nordis i Santor na to nie pozwolili. Przeżyli to samo co ich pani i Sokolnik.

zachowali jednak siły i teraz oni ich podtrzymywali.

— Poczujesz się lepiej, jak tylko schowamy się przed wiatrem, kapitanie —

powiedział cicho Nordis, pamiętając, jak daleko rozchodziły się w tym miejscu dźwięki.
— Odpoczniesz w kajucie.

Znaleźli się tam w ciągu kilku minut i zamknęli drzwi. Sokolnik szedł już wówczas

pewniejszym krokiem, ale z ulgą osunął się na krzesło, które podsunął mu Nordis.

W kajucie nie było tak zimno jak na zewnątrz. Tarlach niemal natychmiast poczuł się

lepiej i zawstydził się, że siedzi, kiedy im wszystkim nadal zagraża niebezpieczeństwo.
Zaczął wstawać, lecz Santor uśmiechnął się szeroko i położył mu rękę na ramieniu, by go
powstrzymać.

— Pozostań tutaj z panią Uną przez jakiś czas, Ptasi Wojowniku. Teraz nasza kolej.

Poza tym sądzę, że lepiej znamy statki, nawet tak duże jak ten. Za tą kajutą jest
następna. Ktoś w niej mieszkał i będziemy mogli użyć jego rzeczy. Wydaje mi się. że
tamte łajdaki jeszcze wszystkiego iii e złupiły.

— Nie mieli na to czasu. Idźcie tam, ale uważajcie ze światłem,
— W zatoce nikt nie mieszka, i zresztą księżyc nam wystarczy zamiast świecy.
Nie było ich przez jakiś czas i powrócili z pełnymi rękami.
— Los się do nas uśmiechnął — oświadczył triumfalnie Santor. — Znaleźliśmy

dostatecznie dużo odzieży dla nas wszystkich, dobrej jakości, ale to nic dziwnego, gdyż
była to kajuta kapitana.

— Nie sądzę, żeby miał nam za złe to. że ich użyjemy — odpowiedział Tarlach,

ściągając z siebie mokre odzienie.

Una przebrała się równie szybko. Odwróciwszy się plecami do swoich towarzyszy,

zdjęła podróżny strój i włożyła ubranie martwego marynarza.

Zwróciła się do mężczyzn twarzą i uśmiechnęła szeroko.
— To wielka poprawa naszej sytuacji, towarzysze. Gdybyśmy jeszcze tylko znaleźli

coś do jedzenia i picia, będziemy mieli dość sił do ucieczki.

Niestety, ta nadzieja okazała się płonna. Wprawdzie odkryli w kajucie kapitana nieco

wina, ale nic do jedzenia. Przeszukawszy pośpiesznie statek, przekonali się, że woda
zalała zarówno kuchnię jak i spiżarnię.

Tarlach wzruszył ramionami. Zawiedli się w swoich nadziejach, lecz to nie było ani

ważne, ani niebezpieczne. Dotrą do Morskiej Twierdzy albo zginą na długo, zanim głód
zagrozi ich życiu albo zdrowiu.

Pragnienie to zupełnie co innego, ale nie chciał o tym myśleć. Muszą przystąpić do

działania bez względu na to, czy ugaszą pragnienie, czy też nie.

Mogli uciec tylko płaskodenną łódką nadal uwiązaną do pokładu. Nikomu nie

podobała się myśl o podróży nią, a najmniej Tarlachowi, nie mieli jednak wyboru, jeśli
chcieli przeżyć. Gdyby towarzysze Tarlacha byli zahartowanymi w bojach, umiejącymi
doskonale pływać Sokolnikami, mogliby zaatakować i zdobyć statek rozbójników,
pomimo ich przewagi liczebnej, lecz ta trójka nie była zdolna do takiego wyczynu.

Nie, będą musieli popłynąć tą małą łódką, która wydawała się niezmiernie krucha

nawet doświadczonym marynarzom. Wiedzieli wszakże, że szczęście jej sprzyja, gdyż
przetrwała zarówno straszny sztorm, jak i katastrofę statku. Może i im się powiedzie,
kiedy do niej wsiądą.

Dobrze się stało, że mogli tak o niej myśleć, gdyż następna burza morska była coraz

bliżej. Fale stawały się wciąż wyższe i wyższe, a ciemne chmury przesłoniły prawie całe
niebo i księżyc, który bardzo jasno świecił tej nocy. Wypłynięcie na morze w taką
pogodę niemal równało się samobójstwu. Jeżeli jednak tu pozostaną, na pewno zginą.
Wszyscy woleliby umrzeć podczas próby ocalenia życia, niż zginąć jak załoga „Gwiazdy
Dionu”.

Wspomnienie o zabitych marynarzach umocniło ich w tym postanowieniu. Jeśli

podejmą tę próbę, może ocaleją, a przynajmniej któreś z nich, i zaświadczą o wszystkim,
co zobaczyli i usłyszeli. Jeżeli zginą, nie potwierdzą podejrzeń o zbrodniczej działalności
Ogina,

Santor i Nordis w milczeniu obejrzeli łódkę i stwierdzili że jest cała. Nawet wiosła

pozostały. Fale zmyły resztę wyposażenia, ale ze względu na rozmiary łodzi nigdy nie
było go wiele. Marynarze zabrali też kilka wiader, żeby w razie potrzeby wyczerpywać
nimi wodę, gdyż uznali to za niezbędne, po czym oświadczyli, że łódź jest gotowa do
drogi.

Tarlach rozkazał wszystkim napić się wina. Nie warto było pozostawiać go na później

— na każde z nich wypadło zaledwie po pół czary — powinni zaś wypić cokolwiek, jeśli
nie mają nic do jedzenia.

Jeszcze raz żeglarze objęli kierownictwo, cicho i zręcznie spuścili łódkę na lekko

wzburzone morze. Po raz ostatni spojrzeli na niebezpieczny brzeg, i skulili się, najdalej
od siebie, jak tylko to było możliwe, i zaczęli wiosłować, kierując łódź w stronę
otwartego morza.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Nie obawiali się już, że zostaną dostrzeżeni, jakkolwiek trzymali się jak najbliżej dna

łódki, dopóki nie pozostawili wraku daleko za sobą. Noc była ciemna i mglista i jeszcze
lepiej ukryła ich przed wzrokiem nieprzyjaciół, nawet gdyby ci zwrócili go na „Gwiazdę
Dionu”. Wiatr wiał tak silnie, że zagłuszył cichy plusk wioseł.

Odetchnęli z ulgą, kiedy wypłynęli z wąskiego wejścia do zatoki, okrążyli skalną

ostrogę i wreszcie stracili z oczu wrak i tych, którzy zwabili go na skały.

Ku zaskoczeniu wszystkich Tarlach polecił płynąć w stronę otwartego morza, a nie

równolegle do brzegu.

— Ta łódka nie nadaje się na głęboką wodę, kapitanie — zaryzykował Nordis — a co

dopiero podczas złej pogody…

— Jeżeli pozostaniemy blisko brzegu, fale zepchną nas na klif albo na rafy. Una

wyprostowała się nagle, odgadłszy to, czego Tarlach nie odważył się powiedzieć głośno.

— Może nieco dalej spotkamy „Mewę”.
— „Mewa”! Tak, ona pozostanie na morzu, ponieważ w pobliżu nie ma żadnego

portu, do którego mogłaby szybko zawinąć! — zawołał Nordis.

— Ta nawałnica nie powinna powstrzymać statku od dalszych poszukiwań — dodał

żywo Santor. — Burza będzie niewiele silniejsza od tych, które „Mewa” tyle już razy
przetrzymała. Nic nigdy nie dorówna ostatniemu sztormowi.

W jego glosie brzmiała posępna nuta mimo nadziei na ocalenie, którą podsunęła mu

Una. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że chociaż ta burza nie będzie zbyt gwałtowna,
okaże się niebezpieczna dla ludzi próbujących płynąć w taką pogodę w kruchej łupinie.

— Zapomnij o „Mewie” — ostrzegł go ostrym tonem Sokolnik. — Jeśli ją spotkamy,

będziemy mieli powód do radości, ale takie spotkanie wymagałoby raczej cudu niż
uśmiechu losu. Nasze życie będzie zależało od tej łódki, naszej siły i od niczego więcej.

Słowa Tarlacha ostudziły zapał reszty. Miał rację i jeżeli Una żywiła w duchu słabą

nadzieję na spotkanie z drugim statkiem należącym do Morskiej Twierdzy, nie
próbowała z nim dyskutować. Powinni raczej zapomnieć o nadziei, żeby później gorzko
się nie zawieść, gdyż nieunikniona w takim przypadku zmiana nastroju w połączeniu z
wyczerpaniem i furią żywiołów mogłaby odebrać im chęć do walki o życie.

Dowódca Sokolników i pani Una chwycili za wiosła. Marynarze nie zaprotestowali

wiedząc, że tych dwoje umie się nimi posługiwać wystarczająco sprawnie, by wypłynąć
na pełne morze i skierować łódkę ku Dolinie Morskiej Twierdzy. Ich własne, większe
doświadczenie będzie potrzebne dopiero później i do tego czasu powinni wypocząć, żeby
we właściwej chwili móc przejąć odpowiedzialność za życie całej czwórki.

Sztorm nie rozszalał się od razu, a raczej podpełzł do nich, jakby bał się pokazać.

Deszcz zaczął padać, ledwie opuścili zatoczkę Kruczego Pola, ale przez długi czas była to
tylko zacinająca mżawka. Wiatr, chociaż lodowaty, dopiero stopniowo przekształcił się
w zawieruchę. Ocean najlepiej przygotował się do tego, co miaio nadejść, lecz i on
zwlekał jakiś czas. zanim wybuchnął gniewem.

Ale i tak burza dała im się we znaki. Mięśnie Tarlacńa bolały od walki z falami tak

niskimi i ostrymi, że wydawało mu się, iż łódka w ogóle nie posuwa się do przodu, mimo
to nie zgodził się, by ktoś zastąpił go przy wiosłach.

Powodowała nim duma i poczucie obowiązku. Pani Una, choć tak szczupła i

delikatna, nie przerywała takiej samej pracy. Dopóki ona się nie podda, on również tego
nie zrobi, chyba że zupełnie straci siły.

Ta para ustąpiła miejsca dwójce marynarzy dopiero wtedy, gdy deszcz zamienił się w

ulewę i wiatr wprawił w szał fale.

Kapitan skulił się na rufie łodzi, trzymając sokoła na kolanach, ogrzewając go i

osłaniając swoim ciałem. Jego towarzysz umierał. Zdawał sobie z tego sprawę, chociaż
ostateczny moment jeszcze nie nadszedł. Targała nim rozpacz, gdyż był bezsilny. Nie
mógł nic dla niego zrobić, nawet lepiej zasłonić przed deszczem. Świadomy, że nikomu
tym nie pomoże, Tarlach rozmyślał gorączkowo. W owej chwili myśli tak mu się
poplątały, iż z trudem obserwował wioślarzy.

Una przycupnęła obok niego. Nie widział jej twarzy, gdyż siedziała z pochyloną

głową, lecz jej zgarbione ramiona wskazywały, że była jeszcze bardziej wyczerpana niż
on sam.

Nic dziwnego. Ta kobieta walczyła nie tylko z bólem, lecz także ze zmęczeniem,

głodem, pragnieniem i zimnem. Morska sól i wilgoć dotarły do obrażeń na jego ciele i
chociaż żadne z nich, poza raną na ramieniu, która bardzo go teraz bolała, nie było
groźne, wszystkie dawały mu się we znaki. Mógł wyobrazić sobie ból targający jej
pokaleczonymi rękami, prawie czuł, ile ją kosztowało każde uniesienie i opuszczenie
wiosła…

Jęknął, gdy zwaliła się na niego lodowata fala. Bałwan przetoczył się ponad nimi, ale

oto już zbliżał się następny, zalewając łódkę.

— Czerpcie wodę! — ryknął Nordis. — Czerpcie albo utoniemy!
Tarlach skoczył wykonać ten rozkaz, Una również. Pracowali gorączkowo, aż łódź

zrobiła się lekka i wioślarze znów mogli nią kierować.

Nie mogli wszakże odpocząć, ani teraz, ani w następnych; godzinach. Deszcz lał jak z

cebra, był to prawdziwy potop wystarczająco obfity, by wypełnić łódkę, a w dodatku
wydawało się, że co trzecia fala wlewa się przez burty.

Owej straszliwej nocy Nordis i Santor dali dowody swoich żeglarskich umiejętności i

wielkiej odwagi. To oni walczyli z rozkołysanym stateczkiem, sterowali nim, starali się
zwrócić go dziobem do fal, żeby nie nabierał wody. Tarlach i pani Una, skuleni na rufie,
niejeden raz widzieli w dziwnym, przerażającym blasku rozdzieranego błyskawicami
nieba, jak obaj żeglarze to unosili się nad nimi prawie pionowo, gdy łódź wspinała się na
kolejną wielką falę, to pod sobą, kiedy spadała później w gigantyczną wodną dolinę.

Tarlach oparł czerpak na kolanie opróżniwszy łódź z wody po raz tysięczny,

przynajmniej tak mu się zdawało. Wiedział, że nie zdąży odpocząć, zanim znów będzie
musiał unieść rękę.

Wtedy właśnie wyczuł pustkę. Drugi umysł już nie kontaktował się z jego umysłem.
— Nie! — jęknął. Ciało znikło. Nie miał nawet tego, nawet tego nie zdołał uratować.
— Tak nie jest! — Una zacisnęła lodowate pałce na jego dłoniach. — Nie wierz w to,

jeszcze nie. Na pewno któreś z nas wyczułoby jego śmierć, Tarlachu. On… Czy
rzeczywiście było z nim tak źle, kiedy ostatni raz się nim zajmowałeś?

— Nie.
Spojrzał na nią. Z całej duszy chciał mieć nadzieję i obawiał się cierpienia, jeżeli

wszystko okaże się tylko pobożnym życzeniem.

— Więc gdzie…
— Może poleciał po pomoc.
— W taką zawieruchę? — zapytał pogardliwie.
— Przyznaj przynajmniej, że będzie się starał ze wszystkich sił, tak jak my. Nie mógł

pomóc nam tutaj, ale jeśli był w stanie polecieć mimo przemoczonych skrzydeł… Chyba
uwierzysz, że będzie próbował?

— Tak, wciąż mógł latać — przyznał po chwili — i ten sztorm nie jest taki

niebezpieczny jak tamten. — Zamknął oczy. — Niech Rogaty Pan strzeże go i mu
pomaga.

— I Gunnora.
Uciszyła ją kolejna fala i oboje rzucili się w wir nie kończącej się walki z morzem.
Wstał świt i przeminął, nim sztorm przycichł, i słońce dawno już wzeszło, nim deszcz

przestał padać.

Cała czwórka siedziała zgarbiona na swoich miejscach, zbyt zmęczona, by radować

się odpoczynkiem.

Tarlach zacisnął usta. Nie, to nie było właściwe sformułowanie. Nadal doświadczali

niewygód, choć zmieniła się ich natura. Wciąż musieli walczyć ze wzburzonym morzem i
ostrym wiatrem, a jeśli deszcz przestał ich nawet dręczyć, to wkrótce jego miejsce zajmie
pragnienie.

Una zobaczyła, jak zlizuje sól z warg, i dotknęła jego ramienia.
— Zdołałam złapać trochę deszczówki. Wyciągnęła do niego jeden z czerpaków.
— Przykro mi, ze wystarczy jej tylko na parę łyków, ale nie mogłam jej łapać, póki

łódź ciągle nabierała wody, a deszcz przestał padać zaraz potem.

— Przykro? Pani, wróciłaś nam nadzieję! Może ta woda uratuje nam życie.
Wziął od niej czerpak. Rzeczywiście było tam tylko niewiele życiodajnego płynu.

Wypił jeden łyczek. Lecz zanim go przełknął, najpierw opłukał nim usta i dopiero potem
pozwoli! mu się sączyć do spragnionego gardła. Woda miała słonawy smak, ale nigdy
tak się nie rozkoszował wybornym winem w dobrych czasach jak teraz tą odrobiną
deszczówki.

Zaraz potem oddał czerpak Unie. Ona również wypiła tyle sarno co on, po czym

wyciągnęła naczynie do pozostałych towarzyszy.

Ci spostrzegli, jak niewiele pozostało w nim wody i potrząsnęli przecząco głowami.
— Już niedługo będziemy w domu, pani — powiedział Nordis. — Wypij za nas.
— Napijcie się obaj — rozkazał ostro dowódca Sokolników.
Obaj żeglarze zesztywnieli,
— Nie mamy w zwyczaju odbierać słabszym od nas… Sokolnik podniósł ręce do góry,

żeby ich uspokoić.

— Pani na Zamku potrzebuje teraz naszej siły. Źle jej się przysłużymy sami się

osłabiając dla jej chwilowej wygody.

Marynarze opuścili oczy i wypili resztę wody, po raz ostatni, zanim dotrą w

bezpieczne miejsce, po raz ostatni, jeżeli nie zrobią tego bardzo szybko.

Godziny mijały powoli. Początkowo uciekinierzy niepokoili się spodziewanym

pościgiem, gdyż sztorm, chociaż gwałtowny, nie powstrzymałby statku Ogina, gdyby
tylko jego kapitan tego zapragnął, ale później się odprężyli. Uważali, żeby nie
pozostawić żadnych śladów na pokładzie „Gwiazdy Dionu”. a brak łódki, jeśli
rozbójnicy w ogóle to zauważą, złożą na karb złej pogody. Nie zoczą też brakujących
ubrań, bo najwyraźniej nie przeszukali kajuty, z której je zabrano, rozbitkowie zaś

wzięli ze sobą swoje rzeczy. Nie, nie musieli bać się Kruczego Pola, chyba że los znów
zacznie ich prześladować i wrogowie ich odnajdą.

Sokolnik i Kobieta z Dolin ponownie chwycili za wiosła, aby dać odpocząć

zmęczonym marynarzom, lecz byli tacy słabi, że mogli to robić zaledwie parę godzin,
zanim znów musieli je oddać.

Wiosłowanie przychodziło im z wielkim trudem, a przecież nie odważyli się robić

przerw dłuższych niż kilka sekund podczas zmiany zespołu. Morze wciąż było
wzburzone — sztorm prawdopodobnie wcale nie ustał, tylko przycichł na jakiś czas — i
fale atakowały łódkę, jakby rozgniewane, że walka trwa tak długo. Uciekinierzy musieli
użyć resztek sił i wszystkich żeglarskich umiejętności, żeby tylko utrzymać na wodzie
swój maleńki stateczek; nie mogli popłynąć w stronę Doliny Morskiej Twierdzy.

W miarę jak mijał czas, cenny czas, którego nie mieli za wiele, z wolna tracili ducha.

Ciemne chmury przesłaniały niebo, nie dokuczały więc im palące promienie słońca, ale
tylko to niosło ulgę. Pragnienie stało się prawdziwą torturą odbierającą siły mięśniom i
umysłom. Pamiętali też, że powrót sztormu, a wszystkie znaki wskazywały, iż cisza nie
potrwa długo, oznaczał, że czeka ich jeszcze jeden taki dzień. Jeżeli przeżyją…

Wioślarze musieli się już zmieniać co pół godziny z powodu wyczerpującej pracy i

postępującej utraty sił. Inaczej nie byliby w stanie unieść wiosła.

Po trzeciej takiej zmianie Tarlach wziął w dłonie ręce Uny. Bandaże przesiąknięte

były krwią. Nic nie powiedział ściskając długie białe palce, gdy starał się je rozgrzać,
przekazać im cząstkę swojego ciepła.

Jak długo jeszcze wytrzyma? Miała silną wolę i silne ciało, chociaż wydawało się takie

delikatne, lecz to, co musieli znieść, powaliłoby z nóg najsilniejszego mężczyznę, a co
dopiero tę szczupłą niewiastę. Już samo to, że nie miała dużych rezerw tłuszczu ani
silnych muskułów, skazywało ją na śmierć…

— Żagiel!
Usłyszawszy krzyk Nordisa Tarlach podniósł oczy. Na horyzoncie ukazał się sam

wierzchołek masztu.

Oblizał spieczone wargi. Czy powinni próbować go przywołać? Potrzebowali pomocy,

bardzo jej potrzebowali, ale nawet obcy statek, bez jakichkolwiek powiązań z Oginem z
Kruczego Pola, może okazać się niebezpiecznym środkiem transportu dla siedzącej obok
niego urodziwą kobiety.

Obaj żeglarze i sama Pani Morskiej Twierdzy również zdawali sobie sprawę z tego

niebezpieczeństwa. Santor wypowiedział na głos dręczące wszystkich obawy.

— Od czasu do czasu na tych wodach żeglują piraci, tak samo jak ci, którzy mogą źle

potraktować ludzi potrzebujących pomocy. Ale to rzadko się zdarza, i nie możemy
odrzucić szansy na pomoc tylko dlatego, że się boimy spotkania z nimi. Kiedy będziemy
zbliżali się do tego statku, pani Una i ty, Ptasi Wojowniku, ukryje się w wodzie. Jeżeli
stwierdzimy, że to wróg, przynajmniej wy będziecie żywi i wolni.

Zgodzili się, gdyż nie mieli innego wyboru, chociaż wszyscy wiedzieli, że w razie

takiego nieszczęścia niedługo przeżyją swoich towarzyszy.

Uciekinierzy czekali w napięciu, obserwując oddalony statek. W tej samej chwili

Tarlach wyprostował się, czując niewysłowioną ulgę i radość, gdyż dostrzegł na tle
zachodzącego słońca sylwetkę Syna Burzy szybującego wysoko na niebie.

— Możemy oszczędzić sobie nurkowania. To „Mewa”!

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Kapitan próbował opanować podniecenie. Statek Morskiej Twierdzy nadal był

bardzo daleko, a ich łódka wyglądała jak maleńka kropka na wzburzonym morzu. Może

dostrzegł ich tylko jego skrzydlaty towarzysz? Na pokładzie „Mewy” nie było
Sokolników i może ptak nie zdołał powiadomić załogi o swoim odkryciu, chociaż w jakiś
sposób skierować ich w tę stronę. Santor powiedział, że „Mewa” znacznie oddaliła się od
wyznaczonego kursu…

Inni również zdawali sobie z tego sprawę. Nordis zabrał był z kajuty „Gwiazdy

Dionu” białą tunikę. Zdjął ją teraz i zaczął nią wymachiwać w stronę „Mewy”, podczas
gdy pozostali mężczyźni wiosłowali tak szybko, jak mogli.

Pomimo ich wysiłków i wysiłków sokoła i odmawianych w duchu modlitw, przez długi

czas wydawało im się, że nie zostali zauważeni, i że będą musieli samotnie stawić czoło
morzu i wichurze tak jak przedtem.

I kiedy tracili resztki nadziei, większy statek wykonał zwrot. Nie minęło wiele minut,

gdy stanęli na pokładzie „Mewy” otoczeni tłumem zaciekawionych, stroskanych
marynarzy. Sokolnik niemal z gniewem uciszył ciekawskich. Una stała tuż obok, mimo
woli opierając się o niego, i czuł, iż wytęża wszystkie siły, żeby nie upaść.

— Najpierw zajmijcie się waszą panią i tymi dwoma — warknął. — Będziemy mieli

dość czasu na rozmowy.

Sucha odzież, pożywienie i ciepły napój zdziałały cuda i niebawem Tarlach, jako

dowódca rozbitków z „Kormorana”, opowiedział szczegółowo ich przygody.

Słuchacze milczeli, gdy skończył mówić. Kiedy opisał, jak znaleźli zamordowanych

marynarzy na pokładzie wraku, a potem zagładę „Kormorana” i zabójstwo jego załogi,
marynarze z Doliny Morskiej Twierdzy nie mogli powstrzymać okrzyków gniewu i
oburzenia. Uciszyła ich dopiero opowieść o ucieczce i przeżyciach ocalałej czwórki.
Minęło kilka sekund, zanim ktokolwiek zabrał głos.

— Czeka, nas krwawa praca i mamy prawo żądać zemsty za tę zbrodnię —

powiedział w końcu kapitan „Mewy” — ale to musi teraz poczekać. Sztorm jeszcze nie
ustąpił. Proponuję, żebyśmy przed nim uciekli i układali plany wojny w Morskiej
Twierdzy, gdy pani Una i kapitan odpoczną. Zgadzacie się?

Una skinęła głową.
— Tak, chyba że kapitan uzna, iż lepiej od razu zaatakować Krucze Pole i piracki

statek.

— Nie, nie mamy teraz na to sił. Chociaż gorąco tego pragnę. — Westchnął. — Tak

jest lepiej. Chcę mieć pewność, że kiedy uderzymy, skończymy z nimi szybko. — I dodał
zimno, głosem tak pełnym nienawiści, że wszyscy, którzy go słyszeli, wzdrygnęli się w
duchu: — Ogin z Kruczego Pola umrze. Nieważne, czy zginie z mojej ręki, czy na moich
oczach z ręki kogo innego, lecz od tej chwili jest już tylko trupem. Przysięgam na moją
duszę.

Tarlach nie mógł zasnąć, mimo wielkiego zmęczenia. Głowę miał nabitą ponurymi

myślami, oskarżał sam siebie i nie obroniła go przed sobą nawet nienawiść do pana
Kruczego Pola. Tak niewiele zdziałał od przybycia do górskiej Twierdzy… Nie, to
zmniejszało jego winę. Tak wielu zawiódł, doznał tylu niepowodzeń, on, który przysiągł
strzec…

Syn Burzy sfrunął z wybranego przez siebie miejsca na podnóżku koi i usiadł w

zasięgu ręki swojego partnera.

Sokolnik pogłaskał ptaka. Marynarze dobrze go traktowali i zajęli się nim w

odpowiedni sposób, kiedy dotarł na statek przemoczony i wyczerpany lotem. Owinęli go
ręcznikiem, wysuszyli i ogrzali, a potem dobrze nakarmili. Co więcej, okazali mu
należny szacunek, rozumiejąc, że przyniósł ważne nowiny, i starając się go zrozumieć, aż
w końcu zdołał doprowadzić ich do rozbitków.

Jego dłoń znieruchomiała w połowie pieszczoty. Syn Burzy miałby prawo go opuścić,

gdyż jego towarzysz popełnił wielki błąd, a jednak jako prawdziwy przyjaciel o nic go
nie oskarżał. Człowiek mógłby długo szukać kogoś takiego wśród ludzi.

Sokół zwrócił głowę w stronę drzwi i zaskwirzył cicho. Tarlach usiadł. Una również

nie spała. Skontaktowała się z Synem Burzy, upewniła się, że Tarlach nie śpi, i poprosiła,
by do niej przyszedł.

Najemnik narzucił opończę na tunikę, którą dał mu kapitan „Mewy”, i pośpieszył

wąskim korytarzem do kajuty pani Morskiej Twierdzy. Trzymał się blisko ściany, by nie
upaść, gdyż statek kołysał się i trząsł pod naporem sztormu, który znów rozszalał się na
zewnątrz.

Przerażenie chwyciło go za serce. Wiedział, na jakie przyjęcie sobie zasłużył u Uny, i

przewidywał, że ujawni swoje słuszne oburzenie, może nawet go odeśle, chociaż to było
mniej prawdopodobne, gdyż potrzebowała żołnierzy o czystej tarczy. Rozsądek mówił
mu, iż powinien się pogodzić z konsekwencjami błędnej oceny sytuacji. Wiedział jednak,
że on sam może się załamać, jeśli Una potraktuje go pogardliwie, a co gorsza, powie, iż
się na nim zawiodła, Nie mógłby nawet żywić do niej urazy. Wbrew jego woli jej
szacunek nabrał dla niego wielkiego znaczenia.

Stanął przed jej drzwiami. Zawahał się tylko na chwilę, zanim zapukał. Nie zhańbi się

tchórzostwem. To spotkanie musi się odbyć, teraz albo za kilka godzin. Raczej niech się
skończy jak najszybciej, potwierdzając jego obawy, bądź je usuwając. Nawet rozpacz
była lepsza niż ta przeklęta niepewność…

Una leżała w ubraniu na koi. Odprężyła się i odpoczęła i nawet w męskim stroju

wyglądała pięknie. Nagle zdał sobie sprawę, że nigdy dotąd nie zaprosiła go do swoich
prywatnych komnat.

Wskazała na skrzynię, która najwidoczniej była typową częścią wyposażenia takiej

kajuty, a sama przeniosła się w nogi koi, żeby móc usiąść obok niego.

Spojrzał na jej świeżo obandażowane ręce.
— Jak z nimi jest?
— W porządku. Nie stało się nic złego, chociaż przypuszczam, że blizny mogą być

nieco głębsze, niż się spodziewałam. A co z twoimi ranami?

— Są nieznaczne. — Wzruszył ramionami.
Głos miał przytłumiony, gdyż ze wszystkich sił starał się ukryć miotające nim

uczucia. Una schwyciła go za rękę, tak jak wtedy, gdy sądził, że stracił Syna Burzy.

— Tarlachu, co cię dręczy? Widzę to od jakiegoś czasu. Dźwigasz jakieś zwiększające

się brzemię.

Opuścił oczy, ale nie próbował ukryć udręki. Nie potrafił tego zrobić w jej obecności.
— Nawet teraz obarczam cię dodatkowymi kłopotami — szepnął z goryczą. — Moim

obowiązkiem było chronić cię, pani, dopilnować, żeby nie zagroziło ci żadne
niebezpieczeństwo czy niewygody, a ty tyle przeze mnie wycierpiałaś. — Dotknął
bandaży na jej dłoniach. — Ocaliłaś mi życie na tamtej półce skalnej i przy tym sama o
mało się nie okaleczyłaś. Od tamtej nocy…

— Jestem prawowitą władczynią Doliny Morskiej Twierdzy. Nie wyrzeknę się

odpowiedzialności, która na mnie spoczywa, a także wszystkich moich obowiązków,
zwłaszcza tych, które łączą wszystkie ludzkie istoty.

— Ja również miałem swoje obowiązki i nie wypełniłem ich należycie.
— W jakim sensie? — zapytała ostro.
— Gdybym posłał w górę Syna Burzy, kiedy weszliśmy na pokład „Gwiazdy Dionu”,

nie znaleźlibyśmy się tam jak w pułapce. Obawiałem się, że ludzie Ogina mogą go
dostrzec i rozpoznać, dowiadując się w ten sposób o naszych podejrzeniach. Uznałem to
za większe niebezpieczeństwo niż ich atak przez zaskoczenie. Ta błędna ocena sytuacji

przyczyniła się do śmierci trojga ludzi i ściągnęła na nas to wszystko, co potem
przeżyliśmy.

Spojrzała na niego. Jej zielone oczy zabłysły gniewem.
— Albo udajesz głupca, albo jesteś tak dumny, że nie pozwala ci to myśleć rozsądnie

— powiedziała dając wyraz irytacji. — Możliwe, że zbłądziłeś, ale my przynajmniej
żyjemy i wiemy o winie Ogina.

— Przeżyliśmy tylko dzięki przypadkowi.
— Dzięki przypadkowi i twojemu postępowaniu. Życiem rządzi przypadek. Czy nie

możesz się pomylić, Tarlachu z ludu Sokolników?

Odwrócił twarz.
— Nie wtedy, kiedy ciąży na mnie taka odpowiedzialność.
Una rozchyliła usta. Powinna była się domyślić… omal tego nie wyznał i to niejeden

raz… ale żeby uczucie to było tak głębokie…

Pochyliła głowę, by nie wyczytał z jej twarzy, że wszystko odgadła. Jakakolwiek

reakcja z jej strony, wywołana porywem serca czy chłodną kalkulacją, tylko zwiększy
ból i uczyni jego położenie jeszcze trudniejszym. Musi i będzie ciągnąć tę rozmowę,
jakby byli tylko towarzyszami broni, których łączy przyjaźń i wspólne interesy. Nawet
tego było jednak dla niego za wiele i nie mógł się do tego przyznać.

Sokolnik podjął widać bardzo podobną decyzję i kiedy po kilku sekundach znów się

do niej odwrócił, sprawiał wrażenie całkowicie opanowanego i zadowolonego.

— Dzięki ci składam, pani, za twoją wyrozumiałość — rzekł, zdając się w ten sposób

kłaść kres temu, co ich ku sobie ciągnęło. Zauważyła z ulgą, że nie miał pojęcia, iż
odgadła jego uczucia.

Pomyślała, że teraz odejdzie, ale Tarlach pozostał, przyglądając się jej uważnie.
— Niewiele powiedziałaś, kiedy wspomniałam o akcji, którą musimy podjąć

przeciwko Oginowi — oświadczył w końcu. — Chciałbym się dowiedzieć, co o tym
sądzisz.

— Nawet jeśli mam odmienne zdanie niż ty?
— Nawet wtedy, pani. Mówimy o wojnie, a nie tylko o obronie, ty zaś jesteś

odpowiedzialna za swoją Dolinę.

Westchnęła, wiedząc, co musi powiedzieć, i nienawidząc samej siebie.
— Nie chcę, żeby nasza starożytna kraina ponownie spłynęła krwią, a zwłaszcza nie

chcę, by Morska Twierdza była tą Doliną, która rozpocznie wojnę. — Wyprostowała się.
— Moje pragnienia się nie liczą. Tutaj zagnieździło się potworne zło. Musimy je stąd
wykorzenić bez względu na cenę.

Sokolnik skinął głową, a potem uśmiechnął się lekko. Zrobiło mu się lżej na sercu.

Una wyglądała tak dobrze, mimo straszliwych przejść, a jej poparcie dla jego planów
dodało mu otuchy, gdyż on sam też nie chciał znów oglądać rozlewu krwi w High
Hallacku i wbrew wskazaniom rozsądku zaczął wątpić, czy ma do tego prawo.

Wstał ze skrzyni. Kiedy ten podwójny ciężar spadł mu z serca, wreszcie ogarnęło go

zmęczenie i poczuł zawrót głowy.

— Lepiej pójdę — powiedział. — Powinniśmy dać odpoczynek naszym umysłom,

zanim dotrzemy do twojego zamku.

— Dobrze odpocznij, mój towarzyszu — odparła cicho. — Stoczyłeś już zażarty bój

dla Morskiej Twierdzy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Przez całą tę noc Tarlach spał tak głęboko, że jego sen mógłby być cieniem śmierci;

nie słyszał huku nawałnicy, nie wiedział, jak dzielnie i z jakim trudem walczyła z nią
załoga „Mewy”.

Kiedy się w końcu obudził, zobaczył pogodne niebo i ledwie pomarszczoną

powierzchnię oceanu.

Leżał nieruchomo kilka długich sekund, pozwalając sobie na rozkosz powolnego

przebudzenia, jakby był wielmożą w swoim własnym łożu w czasie pokoju. Wiedział
bowiem, gdzie się znajduje, i instynktownie wyczuł, że wokół niego panuje spokój i że
jest bezpieczny.

W końcu wstał i ubrał się w położone na skrzyni szaty, znów poruszając się

rozmyślnie powoli.

Mięśnie prawie go nie bolały, gdy się przeciągał. Zastanowił się z roztargnieniem, czy

można uodpornić się na zmęczenie tak jak na trudy życia najemnego żołnierza.

Kiedy wyszedł na pokład, powitał go kapitan „Mewy” i opisał mu sztorm, jak szalał

ubiegłej nocy. Później podał mu ich pozycję w odniesieniu do celu podróży.

— Spałeś tak długo, że obawialiśmy się, iż będziemy musieli zanieść cię do zamku —

zakończył uśmiechając się szeroko.

Tarlach odpowiedział uśmiechem.
— Myślę, że jakoś dobudzilibyście mnie. Byłby ze mnie ciężki ładunek. — Rozejrzał

się dookoła. — Czy inni już wstali?

— Nie. Ty jesteś pierwszy. Już wkrótce powinni się obudzić.
Sokolnik zdał sobie sprawę, że jest bardzo głodny i poprosił o jedzenie. Przyniesiono

mu je szybko, domyślił się więc, że się tego spodziewano. Ledwie zaczął się posilać wraz z
Synem Burzy, kiedy przyłączyli się jego towarzysze z „Kormorana”.

Było dobrze po południu, kiedy wreszcie ich oczom ukazał się po trzykroć upragniony

widok okrągłego zamku oraz chat i pól szukających ochrony. Niebawem znaleźli się na
brzegu.

Tarlach natychmiast udał się do zamku. Zatrzymał się tylko po to, by nakazać

pasażerom i załodze „Mewy” milczenie. Zrobił wyjątek dla Uny, która musiała spotkać
się z najbliższymi krewnymi zamordowanych marynarzy. Kodeks honorowy Morskiej
Twierdzy nie pozwalał utrzymywać ich bez potrzeby w trwodze i niepewności. Dlatego
Una poszła oddzielnie do każdej rodziny, żeby poinformować jej członków o stracie,
jaką ponieśli, i poprosić, żeby jeszcze przez krótki czas opłakiwali swoich zmarłych w
tajemnicy.

Kapitan Sokolników wezwał Brennana i Roricka na naradę, którą jak wywnioskowali

z jego zachowania, miała być bardzo ważna. Przywołał też Ruf ona, ale gdy już wszyscy
się zgromadzili, powiedział im tylko, że obecność Uny jest konieczna. Nikt nie zasypywał
go pytaniami, chociaż jego ponura mina i milczenie wskazywały, że sytuacja jest
poważna. Szare oczy Tarlacha pociemniały, gdy w końcu pojawiła się Pani Morskiej
Twierdzy. Jej nieruchoma, bledsza niż zwykle twarz świadczyła, że ma ciężkie zadanie
do spełnienia.

Pośpieszył ku niej. Na chwile zacisnął palce na jej dłoni. Bardzo dobrze znał ten ból i

było mu ciężko na sercu, gdy pomyślał, ile razy będzie go czuła, zanim skończy się
rozlew krwi.

Wszyscy utkwili w nim spojrzenia i Sokolnik nie zwlekając dłużej złożył raport o

wszystkim, co przeszli i co zobaczyli.

Mówił lakonicznie, nie okazując emocji, nie chciał bowiem skłonić swoich słuchaczy

do nie przemyślanej akcji. Opisał okropne zbrodnie, które wymagały zastosowania

nadzwyczajnych środków. O przyjęciu lub odrzuceniu jego propozycji musiał
zadecydować rozsądek i tylko rozsądek, nie zaś uczucia.

Podobnie jak to się stało na pokładzie „Mewy”, słuchacze długo milczeli po tym, gdy

skończył mówić.

Pierwszy zwrócił się do niego Ruf on.
— Czy uważasz atak za naszą jedyną odpowiedź?
— Tak, już to powiedziałem. Oszczędzenie Ogina równałoby się hodowaniu ziaren

zarazy w twoim własnym domu. Takiemu człowiekowi nigdy nie można zaufać, nawet
jeśli strach przed odwetem powstrzymywałby go od zbrodni przez lata i dziesiątki lat.
Pewnego dnia znów by zaatakował.

Weteran spojrzał na swoją suzerenkę.
— Ja również tak uważam, pani, ale wojna to niełatwe zadanie, jak się wszyscy o tym

przekonaliśmy. Czy zgadzasz się z nim?

— Wiem, że nieszczęście i smutek niemal na pewno będą rezultatem naszego

dzisiejszego wyboru, lecz Pan Kruczego Pola już podjął za nas decyzję. Nie możemy
pozwolić, żeby dalej popełniał takie zbrodnie. Popieram kapitana, tak jak mu to już
powiedziałam.

Pani Morskiej Twierdzy, oficjalnie zwróciła się do Tarlach a.
— Niech więc tak się stanie, kapitanie. Dolina nasza jest w stanie wojny i ty będziesz

ją prowadził. Wolałabym jednak więcej zrobić dla swoich i dla twoich ludzi, niż z moim
błogosławieństwem narazić ich na niebezpieczeństwo.

— Ty zrobisz, co do ciebie należy. Co do reszty, to moja kompania będzie prowadziła

wojnę. Inaczej nie wynajęłabyś naszych mieczy, kiedy dostrzegłaś cień, który na was
padł.

— Mimo to wojownicy Morskiej Twierdzy będą wam towarzyszyć w takim

charakterze, jaki sam określisz — powiedziała stanowczo. — Nie należymy do rasy,
która pozwala, by inni wykonywali za nich najcięższą pracę.

— Wiem o tym — odparł uśmiechając się wreszcie.
— Jak zamierzasz prowadzić tę wojnę, kapitanie? — zapytał Rufon. Dokonali już

wyboru; pozostało im tylko ułożenie planów i wprowadzenie ich w życie.

— Najszybciej, jak to możliwe — odpowiedział najemnik bez namysłu, co świadczyło,

iż przemyślał już całą rzecz. — Długa kampania byłaby katastrofalna dla Morskiej
Twierdzy, ale jeżeli ruszymy w pole dostatecznie szybko, powinniśmy oszczędzić
zarówno naszym ludziom jak i mieszkańcom Kruczego Pola wielu zniszczeń i śmierci.

Jego szare oczy błyszczały, przeszywając spojrzeniem jak oczy sokoła.
— Powiedziałaś, pani, że Ogin nie ma bliskich krewnych, którzy odziedziczyliby po

nim Krucze Pole?

— Żadnych.
— Powiedz mi, Rufonie, czy mieszkańcy jego Doliny będą walczyli do końca, czy

poddadzą się, kiedy przekonają się, że Ogin nie żyje i że silny oddział stoi przed ich
bramami? Starszy mężczyzna zastanawiał się jakiś czas.

— Poddadzą się, jeżeli będą mieć całkowitą pewność, że zostaną oszczędzeni. Pod

rządami Ogina i jego ojca musieli nauczyć się tak wielkiej uległości, jakiej nie
zaakceptowałaby żadna inna Dolina w tym rejonie High Hallacku.

— Czy ma sprzymierzeńca wśród okolicznych panów? Una potrząsnęła przecząco

głową.

— Nie. Ani on, ani jego dom nie jest lubiany, są bowiem przybyszami i nie

przestrzegali naszych obyczajów. Jego dziadek ożenił się z dziedziczką Kruczego Pola i
po kilku latach poślubił pewną damę z nizin, kiedy jego pani zmarła w połogu. —
Uśmiechnęła się ponuro. — My, górale, z trudem przyzwyczajamy się do zmian.

— Musiał mieć jakieś powiązania z pierwotnymi panami tej Doliny. Kto

odziedziczyłby Krucze Pole, gdyby nie małżeństwo z kobietą z zewnątrz?

— Morska Twierdza. Nie możemy jednak protestować przeciwko legalnemu

małżeństwu.

— Nie, pani, nie sugeruję, żebyśmy wystąpili z takim żądaniem. Może to jednak

pomóc nam w zdobyciu tej Doliny i w szybkim zawarciu trwałego pokoju, jeżeli
usuniemy Ogina i jeśli, jak twierdzisz, ludzie długo pamiętają.

— Czy przed marszem na zamek Ogina zamierzasz zaatakować załogę pirackiego

statku? — zapytał Rufon.

— Tak — odpowiedział Tarlach. — To oni popełnili te zbrodnię i muszą za to

zapłacić. Chcę się z nimi rozprawić, zanim zdołają się ukryć albo uciec z tych stron.
Przede wszystkim musimy jak najprędzej usunąć Ogina. Jeżeli bowiem uda mu się
zamknąć w swojej twierdzy, czeka nas długa i zacięta walka, która może być śmiertelnie
niebezpieczna dla obu Dolin.

— Czy nie przesadzasz, skupiając nasze plany wokół możliwości, że pan Kruczego

Pola będzie wśród swoich zbójów, kiedy uderzymy? — spytał Brennan. — Wydaje mi
się, że spędza większość czasu wśród wygód w swoim zamku.

— Normalnie miałbyś rację, ale Ogin wie. że łodzie z Morskiej Twierdzy będą

szukały „Kormorana”. Bardzo wątpię, czy będzie chciał porzucić swoją bandę
morderców w obliczu groźby ataku, gdyby któraś z naszych łodzi zbytnio się zbliżyła,
zwłaszcza jeśli „Gwiazda Dionu” nadal tkwi nietknięta na skale,

— A jeśli się rozdzielą? — nie ustępował porucznik.
— Wtedy przygotujemy się do oblężenia, mając nadzieję, iż nie potrwa długo.
— Jego ludzie są zbyt zastraszeni, abyśmy mogli liczyć na ich wystąpienie, gdy

dowiedzą się już, dlaczego zaatakowaliśmy Krucze Pole — ostrzegła go Una.

— Tak, ale z tych samych powodów nie powinni długo stawiać oporu i myślę, że nie

zechcą stoczyć zaciętej bitwy.

Kapitan Sokolników wielkimi krokami podszedł do wąskiego okna i przez moment

patrzył na zatokę, zanim znów się do nich odwrócił.

— Chcę, żeby przemalowano „Mewę” na szaro i pokryto czarnymi i białymi

plamkami zarówno kadłub jak i żagle.

— Tak się stanie — zapewnił go Rufon. — A co z innymi łodziami?
— Wyślij je od razu, takie jakie są. Niech Ogin przyzwyczai się do widoku floty

Morskiej Twierdzy. Zamierzam trzymać „Mewę” z dala od brzegu aż do zmierzchu.
Ciemności w połączeniu z kamuflażem sprawią, że stanie się niewidoczna niemal do
chwili, gdy zaatakujemy rozbójników. Ale jeśli już nas zauważą, chciałbym, żeby
niczego nie podejrzewali.

— A jeśli „Gwiazda Dionu” nadal tkwi na skałach?
— Łódź lub łodzie, które ją odnajdą jako pierwsze, muszą oczywiście ją obejrzeć.

Wtedy nie będzie tam już niczego, co mogłoby obudzić podejrzenia, i nasi ludzie bez
trudu odegrają swoją rolę. Wydaje mi się jednak, że już jej nie zastaną. Albo zatopił ją
sztorm, albo ludzie Ogina po ograbieniu z towarów.

— Piracki statek może natknąć się na nasze łodzie wysłane na poszukiwania.
Tarlach pokręcił przecząco głową.
— Ogin nie popełni tego samego błędu po raz drugi. Jego korab będzie za dnia

trzymał się z dala od brzegu. To drugi powód, dla którego chcę wpłynąć do jego portu,
gdy już zdąży w nim się ukryć. — Spochmurniał. —Jest niewielka szansa, że w ogóle
pozostanie na morzu, ale sądzę, że jego załoga będzie wolała spędzić noc w bezpiecznym
porcie i zdoła to przeforsować. Ten statek przeznaczony jest do szybkich ataków, a nie

do długotrwałych podróży. Ocean zaś jest nadal tak wzburzony, że pobyt na pokładzie
korabia będzie bardzo nieprzyjemny, chyba że zarzucą kotwicę w dobrej kryjówce.

— Może poczeka aż do nocy, zanim wyruszy do swojej bazy — zasugerował Rorik.
— Myślę, że nie. Jest za duży, żeby próbować przepłynąć obok Kolebki nocą.
— „Mewa” również.
— Dlatego powinniśmy być tam przed nim. — Zamilkł na chwilę, wyobrażając sobie

ten atak. — Będziemy musieli uderzyć szybko i szybko zwyciężyć. Ludzie Ogina bardzo
dobrze znają tę zatokę. Jeżeli damy im dość czasu na manewr, mogą wciągnąć nas w
niebezpieczne miejsce. „Mewa” jest za duża, żeby mogła swobodnie tam się poruszać.
Jeżeli to w ogóle będzie możliwe, powinniśmy nie dopuścić, by ktokolwiek wdrapał się
na klif i ostrzegł załogę twierdzy, inaczej będziemy mieli twardy orzech do zgryzienia.
Jeśli wyślemy oddziały lądowe i równocześnie zaatakujemy piracki statek, na pewno
nam się uda.

— A co zrobimy po pokonaniu rozbójników? — zapytała Una.
— Pomaszerujemy do twierdzy, zabierając ze sobą żywych jeszcze morderców razem

z ciałem Ogina. — Zacisnął usta. — Ten nigdy nie da wziąć się żywcem.

— Zdobycie zamku z taką liczbą wojowników, którą może zabrać „Mewa”, to trudne

zadanie nawet dla Sokolników — skomentował sucho Brennan, ale jego oczy uśmiechały
się, gdyż na tyle dobrze znał swojego dowódcę, by wiedzieć, że ma gotową odpowiedź na
to zastrzeżenie.

— I tak by było, towarzyszu — Tarlach uśmiechnął się szeroko — lecz reszta naszej

floty wróci do domu po pozornych poszukiwaniach i znów popłynie, tym razem do
Kruczego Pola. Powinni dotrzeć do tamtej zatoczki jakieś sześć godzin po nas,
przywożąc zapasy i resztę naszej kompanii. Żołnierze z Morskiej Twierdzy pomaszerują
lądem, prowadząc nasze konie, i spotkają się z nami w drodze. Czy moglibyście
zaproponować najlepsze miejsce do takiego spotkania, pani Uno, Rufonie? — dodał.

— Jest wiele dobrych miejsc — odrzekł Rufon. — Czy mogę zobaczyć mapę, pani,

żeby pamięć mnie nie zawiodła i kapitan mógł sam wybrać najlepsze miejsce?

Sama przyniosła mapę i w niedługim czasie dokonali wyboru. Tarlach wpatrywał się

w mapę przez kilka sekund, jakby niepokoiła go pewna myśl. W końcu westchnął,
podniósł oczy i utkwił wzrok w Unie.

— Kolumna lądowa będzie się składała z twoich żołnierzy, pani. Wiem, że wiele

wymagam, ale chciałbym, żebyś wyruszyła z nimi — powiedział.

Wywołało to gwałtowne protesty pozostałej trójki mężczyzn, lecz uciszył ich

niecierpliwym gestem.

— Zastanówcie się, dobrze? Jacy ludzie poddaliby się oddziałowi najemników, nawet

jeśli towarzyszyliby im mieszkańcy sąsiedniej Doliny? Pani Una rządzi Morską
Twierdzą i jej ród od pokoleń cieszy się szacunkiem w całym tym rejonie High Hallacku.
Jej obecność dopomoże nam przekonać garnizon Kruczego Pola i tych, których on
broni, żeby szybko się poddali.

— Wezmę w tym udział — wtrąciła Una, zanim rozgorzała dalsza dyskusja — ale nie

w marszu. Popłynę na „Mewie”.

— Pani… — zaczął Tarlach.
— Teraz ty się zastanów, kapitanie! Gdzie najbardziej będzie potrzebna

uzdrowicielka? Przy rannych czy z dala od nich?

Przez chwilę bala się, że mimo wszystko Tarlach jej odmówi, ale potem schylił głowę.

Wszyscy widzieli, iż zrobił to z najwyższą niechęcią. Znała się tak dobrze na leczeniu, że
musiał się zgodzić, by pomagała jego wojownikom.

Wszyscy zamilkli na jakiś czas, aż wreszcie Una spojrzała na dowódcę najemników.

— A co, jeśli któraś z naszych łodzi, które rzekomo wyruszyły na poszukiwania,

natknie się na piracki statek? — zapytała. — Nie mogłaby udawać, że go nie zauważyła.

Tarlach uśmiechnął się.
— Dobre pytanie. To mało prawdopodobne, ale możliwe. Wtedy powita go i zapyta,

czy nie widział „Kormorana”, zadając też inne pytania, których należałoby oczekiwać
podczas podobnego spotkania. Nasi wrogowie na pewno będą mieli przygotowane
wyczerpujące odpowiedzi właśnie na taką okazję.

Dowódcy Morskiej Twierdzy naradzali się jeszcze długo, póki nie ustalili planów

kampanii, po czym się rozstali. Tarlach udał się do kwater Sokolników, Una zaś miała
zwrócić się do swoich ludzi i przygotować flotyllę zgodnie z instrukcjami kapitana.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

Przygotowania zostały zakończone dopiero w połowie następnego dnia i armia

Morskiej Twierdzy szykowała się do wymarszu.

Una przyszła do komnaty Tarlacha, żeby omówić sprawy, które mogły przyjść mu do

głowy od czasu ich ostatniego spotkania.

Sokolnik miał na sobie ciemną opończę i wysoki hełm–maskę. Serce ścisnęło się Unie

na ten widok, chociaż się tego spodziewała. W mundurze wydawał się daleki i obcy.
Kiedy jednak spojrzała w widoczną spod hełmu część twarzy, opuściła ją depresja.
Człowiek nie zmienił się nakładając mundur.

Rozmawiali tylko krótki czas — na naradzie poprzedniego wieczoru omówili już

wszystko, co należało — ale Sokolnik nie chciał opuścić komnaty, by przyłączyć się do
czekających na dole towarzyszy. Stała więc obok niego, obserwując ożywiony ruch w
niewielkim porcie.

Tarlach przeniósł spojrzenie na statek, którym mieli niebawem popłynąć, i pokiwał

głową z uznaniem pełnym zdumienia.

— Twoi ludzie dobrze się spisali — powiedział do Uny. — Wiem, gdzie „Mewa”

zarzuciła kotwicę, a mimo to muszę sam siebie przekonywać, że ją widzę. Dla tych
którzy nie będą się jej spodziewali, będzie prawie niewidoczna.

— Modlę się, o to.
Nagle odwrócił się od okna, jakby nie mógł dłużej znieść tego widoku.
— Wolałbym, żebyś nam nie towarzyszyła, pani.
— Muszę.
— Wiem, lecz choć dobrze władasz mieczem, nie powinnaś brać udziału w walce.
— Zdaję sobie z tego sprawę. Będę trzymała się z daleka, chyba że wynik okaże się

tak dla nas niekorzystny, iż będę musiała się bronić.

Ręka Sokolnika oparta o kamienną ścianę zbielała, tak mocno ją przycisnął.
— Dziwi mnie, że chcesz znów oddać się pod moją opiekę.
— Powierzyłabym ci moją duszę nieśmiertelną — szepnęła żarliwie.
W tej samej chwili kotka zwana Odważną wrzasnęła i syknęła. Leżała dotąd zwinięta

w kłębek w nogach łoża Tarlacha, gdzie się wdrapała, kiedy Una postawiła ją na
podłodze po wejściu do komnaty Sokolnika. Teraz jednak stała z wygiętym grzbietem i
stulonymi uszami. Jednocześnie Syn Burzy wydał swój okrzyk bojowy.

Ludzie odwrócili się błyskawicznie. Powietrze przed nimi zaczęło migotać.
Sokolnik stanął pomiędzy Uną z Morskiej Twierdzy a dziwnym zjawiskiem. Była to

brama, taka sama jak ta, którą widział w Zielonej Alkowie.

Nie mogli stąd uciec. Tarlach nawet nie próbował przedrzeć się do drzwi. Wyciągnął

więc miecz z pochwy i z bijącym sercem czekał na to, co się miało stać.

Tak jak przedtem pojawiła się postać kobiety, zbliżając się do nich jak z wielkiej

odległości.

Widmowa Una weszła do komnaty i stanęła przyglądając się im uważnie. Tarlach nie

wyczytał wiele z jej twarzy, ale uznał, że nie maluje się na niej gniew ani nawet
zaskoczenie. Raczej zrozumienie i niecierpliwość.

— Nie obawiaj się, Ptasi Wojowniku — powiedziała dziwnie wysokim głosem. —

Przybyłam, żeby was ostrzec, a nie po to, by zwracać się z prośbami do mojej siostry.

Sokolnik pochylił głowę, lecz lewą ręką powstrzymał Panią Morskiej Twierdzy, która

odruchowo chciała podejść do widziadła.

— W takim razie witamy cię, ale myślę, że najlepiej będzie, jeżeli pozostaniesz w

pewnej odległości od nas. Usiądź, jeśli chcesz, pani. Za tobą jest krzesło — powiedział.

Spochmurniała.
— Czy zamek należy teraz do ciebie, że witasz i wydajesz rozkazy tym, którzy mają

tu sprawy do załatwienia?

— Zamek nie, lecz to jest moja kwatera.
Nowo przybyła uśmiechnęła się. Wydała mu się teraz prawie identyczna z Uną z

Morskiej Twierdzy.

— Przepraszam cię, kapitanie.
Tarlach poczekał, aż usiadła. Jej twarz niemal natychmiast znowu spoważniała. Bez

wątpienia, przybyła skłoniona jakimś ważnym powodem.

— Wspomniałaś coś o ostrzeżeniu, pani — ponaglił ją w końcu.
Skinęła powoli głową.
— Tak. Oboje zauważyliście, że w przeciwieństwie do reszty High Hallacku w tym

rejonie nie ma aktywnych pozostałości Dawnego Ludu, że ruiny są tylko ruinami, a nie
ośrodkami na poły uśpionej Mocy. prawda?

— Tak, wiemy o tym.
— Stało się tak nie dzięki przypadkowi, ale indywidualnej i zbiorowej odwadze i

determinacji tych, którzy niegdyś tu mieszkali. W dawnych czasach ludność tego świata
była liczniejsza, zamożniejsza i znacznie bardziej zróżnicowana, wiele nieczłowieczych
ras sąsiadowało z podobnymi do nas istotami. Ten rejon zamieszkiwali ludzie władający
mocą, zarówno mężczyźni jak i kobiety, chociaż te ostatnie w znacznie większym
stopniu. W pobliżu nich osiedlił się pewien Adept, w wieży, którą wzniósł za pomocą
swej sztuki na szczycie skały zagradzającej wejście do pewnej zatoczki…

— Na Kolebce! —jęknęła Una.
— Właśnie. I tak jak zbyt wielu jemu podobnych, w swojej arogancji i pragnieniu

zdobycia jeszcze większej mocy i wiedzy wykorzystywał siły, które należało zostawić w
spokoju. Otwierał też bramy, które nigdy nie powinny prowadzić do takiego świata jak
nasz. Ponieważ sam był zły, skutki jego działalności okazały się bardziej groźne niż w
wielu innych miejscach, zarówno dla niego samego, jak i dla jego sąsiadów. Zawołał i
otrzymał odpowiedź, nie od sługi Cienia, ale od jakiegoś potężnego władcy Ciemności.
Jego twierdza i wszystko, co w niej było, zniknęło wtedy w ogniu i wichrze. Okoliczni
mieszkańcy wiedzieli o jego eksperymentach i wywnioskowali, że nic dobrego z tego nie
wyniknie. Nikt z nich jednak nie przewidział, jak straszna będzie to katastrofa.
Zjednoczyli się, by go powstrzymać, lecz zbyt późno. Rozdzielili się wtedy, mężczyźni i
kobiety, wiedząc, że już się nigdy nie zobaczą. Czarodziejki połączyły swoją moc, stawiły
opór temu władcy Ciemności i stoczyły z nim tak wielką bitwę, jaka nie miała miejsca
ani przedtem, ani potem w całym tym rejonie. W końcu osiągnęły swój cel. Otworzyły
bramę do jego siedziby i zdołały go do niej zagonić. Ale żeby na zawsze zamknąć to
przejście, musiały pójść za swoim wrogiem do tamtej koszmarnej krainy. Ukończyły
swoją pracę, uratowały ojczyznę, lecz nie mogły już powrócić. Pozostały więc w tym

strasznym więzieniu, chronione potężnymi czarami, i nie oszalały tylko dlatego, że śpią
snem tak głębokim jak śmierć.

— A mężczyźni z tego ludu? — spytał Tarlach.
— Pozostała pierwsza brama, która pochłonęła tego przeklętego adepta i jego zamek.

Ją także należało zamknąć, ale była dobrze strzeżona. Tamten władca Mroku pozostawił
na jej straży swojego Psa, którego najpierw musieli pokonać, wiedząc — jeszcze nim go
zaatakowali — że jeśli walka się przeciągnie, jego pan może wrócić. A wtedy przepadnie
wszystko, co osiągnęli takim ogromnym kosztem. Było ich niewielu, gdyż zostali
zdziesiątkowani podczas wcześniejszych potyczek ze sługami Adepta i stworami, które
przywołał. Pies odebrał wibracje z boju, który jego pan stoczył z czarodziejkami. Był
przygotowany na wszystko i zamierzał się zemścić. Większość czarodziejów zginęła
podczas ataku. Ocalała garstka zapędziła Psa do bramy i resztkami sił zamknęła ją.
Wszyscy umarli z wysiłku i ran odniesionych w bitwie.

— A ich dzieci? — zapytała człowiecza Una. —Musiały być za małe, żeby walczyć.
— Żadne nie ocalało. Wszystkie zostały zamordowane wraz z ich opiekunami podczas

pierwszej, strasznej napaści tamtej Ciemnej Mocy. To właśnie ta rzeź i sposób, w jaki się
dokonała, zaalarmowała dorosłych, uświadamiając im, czemu będą musieli stawić czoło.

— To przerażająca i piękna opowieść — odrzekł po dłuższym milczeniu Sokolnik —

ale co ona ma z nami wspólnego poza tym, że daje nam przykład wielkiej odwagi i
poświecenia?

— Tamci mężczyźni nie byli dość silni, żeby w pełni osiągnąć swój cel. Nie odesłali

Psa do jego pana, lecz uwięzili go w bramie jak w pułapce. Osłabł i z ran odniesionych w
walce z nimi, i z głodu, gdyż nie mógł się pożywić przez niezliczone wieki od chwili, gdy
został uwięziony. Teraz jednak przelano krew w Kolebce i wokół niej, uwolniono ból,
strach i gniew ofiar, a także żądzę krwi i chciwość morderców. Pies Ciemności nasycił
się i próbuje się uwolnić. Kiedy mu się to uda, bądźcie pewni, że jego pan niedługo tu
wróci. Po kolei popatrzyła w oczy Unie i Tarlachowi. — Nie ma teraz ludzi
doświadczonych we władaniu taką połączoną mocą, która by znów uwięziła tamte
stwory. Nawet Czarownice z Estcarpu u szczytu swojej potęgi miałyby z tym trudności,
a jeszcze nie przyszły do siebie po dokonaniu zmiany oblicza Ziemi. Żaden pojedynczy
człowiek nie może się przeciwstawić któremuś z nich. Jeżeli brama się otworzy i
przedostaną się do naszego świata, dotkną go takie straszliwe zniszczenia, jakich nie
zaznano nawet w najgorszych dniach tamtej starożytnej wojny.

— Więc ostrzegasz nas i jednocześnie mówisz, że czeka nas zagłada? — zapytał

Sokolnik. — Czy o to ci chodziło, kiedy próbując podporządkować Unę swojej woli,
powiedziałaś jej, że mamy niewiele czasu?

— Odpowiedź na drugie pytanie brzmi: nie. Moja przepowiednia była wynikiem

ogólnej oceny sytuacji. Uznałam, że naszemu światu grozi niebezpieczeństwo z powodu
zakłócenia odwiecznej równowagi między Światłem i Ciemnością i przebudzenia
uśpionych sił. O nowym zagrożeniu dowiedziałam się niedawno, gdyż rzeź przy Kolebce
przebudziła moje zmysły wyczuwające niebezpieczeństwo. Przedtem nie miałam o tym
pojęcia, tak jak wy. — Zmierzyła Tarlacha spojrzeniem, jakby zastanawiała się, czy
będzie mógł udźwignąć brzemię, które złożył na niego los, i ciągnęła: — Wcale nie
twierdzę, że czeka was zagłada, ale postarajcie się skończyć z tym złym człowiekiem jak
najszybciej, potem zaś zwróćcie się o pomoc do Jantarowej Pani i Rogatego Pana —
który jest jej małżonkiem, Sokolniku — by oczyścić to miejsce i dobrze zabezpieczyć je
na przyszłość. A przede wszystkim, Uno, moja siostro, dopilnuj, żeby ta skała nie stała
się ołtarzem, na którym złożona zostanie ofiara z krwi pomordowanych ludzi.

Znowu zamilkła. Miała smutek na twarzy, kiedy ponownie zwróciła się do najemnika.

— Nie ma pewnych informacji dla ciebie lub twoich ludzi, Ptasi Wojowniku, ale

dysponuję wiedzą, o której zapomnieliście, i jedno mogę ci powiedzieć. Klątwa, której
obawiacie się od tak dawna, może wkrótce przestać wam zagrażać, albo odzyskać dawną
siłę. Jeśli o mnie chodzi, wierzę, że stanie się to pierwsze, gdyż wiele ras zamieszkuje ten
świat i tylko wasza podatna jest na to niebezpieczeństwo. — Widząc gwałtowny ruch
Tarlacha skinęła głową. — Znam wasze dzieje. To Cień i zniszczenia, jakie spowodowało
jego wtargnięcie, są odpowiedzialne za utratę tak wielkiej wiedzy rozpowszechnionej
niegdyś w waszym świecie. Jestem Uną, która istniałaby, gdyby do tego nie doszło. Twój
lud przybył tutaj jako jeden z pierwszych i powinien był najlepiej się do nowego życia
przystosować. Spadło na was nieszczęście i teraz zagłada grozi wam wszystkim. Mówię
to dlatego, że chociaż weszliście jedną bramą, inna brama może was ocalić, albo ocalić
najlepszych z was. — Zwróciła się do Uny: — Proszę cię, żebyś mi wybaczyła moje
szorstkie słowa, siostro. Miałaś rację obawiając się Ciemności. Uwierz mi tylko, że nie
dostrzegłam, do czego doprowadzi zaproponowane przeze mnie rozwiązanie, dopóki się
nad tym nie zastanowiłam. Skrzywdziłam cię i masz prawo mnie unikać, ale
przyjaźnimy się od tak dawna, najpierw jako dwie samotne dziewczynki, potem zaś
kobiety. Nie chciałabym stracić twojej przyjaźni nawet dla tak ważnej sprawy.

— Nie stracisz — odparła stanowczo Pani Morskiej Twierdzy. — Nadal masz miejsce

w moim sercu.

— Dziękuję ci, droga siostro, za wszystko. Może już się więcej nie spotkamy.

Chciałabym życzyć ci szczęścia w czekającej cię walce i w życiu, bez względu na to, czy
będzie ono długie, czy krótkie.

Powiedziawszy to, widmowa Una wstała i weszła do swojej bramy–korytarza. Po

chwili zniknęła im z oczu.

Tarlach przygarnął do siebie Panią Morskiej Twierdzy, jakby obawiał się, że nawet

teraz może wciągnąć ją zamykająca się brama. Puścił ją dopiero wtedy, gdy brama
zniknęła.

— Uno, chciałbym, żebyś towarzyszyła moim żołnierzom…
Spojrzała mu w oczy i zrozumiał, że głazy jej starożytnego zamku byłyby bardziej

uległe.

— Pod żadnym pozorem nie pozwolę, żebyś tylko ty przyjął na siebie całą

odpowiedzialność. Razem będziemy ją ponosić, ty jako dowódca moich żołnierzy, ja zaś
dlatego, że to moja Dolina i że ta wojna wybuchnie z mojej woli. Będziemy dzielić się
skutkami dopóty, dopóki się nie skończy. — Dodała miękko: — Czy pożyłabym długo,
gdyby Ciemność wtargnęła do naszego świata, Tarlachu?

— Nie. Jeżeli tamta brama się otworzy, wszyscy zginiemy — przyznał. —

Pochłonęłaby nas prędzej czy później. — Wyprostował się. — Czas iść. Czy mam
przekazać innym te nowiny?

Una zastanawiała się chwilę.
— Nie — powiedziała w końcu. — W każdym razie nie moim ludziom. I tak muszą

walczyć. Po co budzić w nich nowy strach, jeżeli nic, co zrobią, nie zmniejszy ryzyka?
Będą obstawali przy ataku na samą Kolebkę.

Pokręcił z niechęcią głową,
— Tak jak ty nie chciałbym obciążać ich dodatkowym brzemieniem tego, czego nie

będą mogli kontrolować. Niech skoncentrują się na walce z ludźmi bez lęku, że obudzą
złe siły.

Wszystko było gotowe, kiedy weszli do wielkiej sali. Szybko pożegnali się z tymi,

którzy nie mogli im towarzyszyć. Ruszyli w stronę statku mającego zawieźć ich na pole
bitwy, która mogła zdecydować o losie ich świata.

Elfthorn wraz z całą swoją załogą stał u wejścia do zamku, ale zamiast jak inni życzyć

im szczęścia, zrównał się z nimi.

— Proszę cię o łaskę, kapitanie.
— Czego pragniesz, przyjacielu? — zapytał Tarlach. chociaż odgadł, o co go

poproszą.

— O miejsce na pokładzie „Mewy”. Powiedziałem wam, że Gunwold i ja byliśmy

rywalami, ale nie dzieliła nas nienawiść. Nie wspomniałem jednak, że wychowywaliśmy
się na jednej barkentynie. Chciałbym pomścić jego śmierć i cierpienia, które zadał wam
pan Kruczego Pola, wam, którzy ocaliliście życie mnie i moim ludziom, a potem
przyjęliście nas tak dobrze.

— Masz je, także udział w desancie. Twoja siła i odwaga bardzo nam się przydadzą w

walce, jaka nas czeka.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY

Tarlach stał na pokładzie „Mewy” obserwując surowe i piękne wybrzeże Kruczego

Pola. Zdjął hełm–maskę i otulił się opończą, którą mógłby nosić każdy z marynarzy
Morskiej Twierdzy. Będąc tak blisko wykonania swego zadania, nie chciał, żeby wróg w
jakikolwiek sposób odgadł ich prawdziwe zamiary. Szczególnie zależało mu na tym, by
nie dowiedziano się o obecności Sokolników na pokładzie „Mewy”, zanim nadejdzie czas
ataku.

Początkowo był pełen napięcia, gdyż przypomniał sobie nagłą panikę, jakiej uległ na

„Gwieździe Dionu”, ale ta nieprzyjemna reakcja już się nie powtórzyła i Tarlach czuł, że
się od niej uwolnił na zawsze.

Mimo to był w złym nastroju. Jeżeli plany zawiodą, jego ukochaną Dolinę czekają

miesiące rzezi i zniszczeń. Wiedział, że ani on sam, ani nikt z jego kompanii nie chciał
myśleć o podobnej strasznej perspektywie.

Niewiele więcej wiedział o uczuciach, jakie jego towarzysze żywili do Morskiej

Twierdzy. Tak, lubili tę Dolinę, lecz nie zdziwiłby się, gdyby się okazało, że większość z
nich lub nawet wszyscy przywiązali się do niej tak jak on. Te góry rzucały potężne
czary…

Potrząsnął głową. Może w ten sposób tylko sam przed sobą ukrywał, usprawiedliwiał

większą słabość, próbując przypisać swoje uczucia innym.

Zamknął oczy. Przerażenie, z którym walczył, nagle chwyciło go za serce tak mocno,

że musiał uchwycić się balustrady, aby nie ugiąć się pod jego atakiem.

Czy to wszystko ma jakiekolwiek znaczenie, jeżeli rzeź, do której wkrótce dojdzie w

pobliżu Kolebki, dostarczy Psu Ciemności potrzebnego mu jeszcze pożywienia?
Uwierzył widmowej Unie. Wierzył w prawdziwość jej ostrzeżenia. w grożącą im
wszystkim zagładę, i zadrżał namyśl, że atak, którym będzie dowodził, sprowadzi to
nieszczęście na High Hallack i może na cały świat. Tego było za wiele. Zbyt wielka to
odpowiedzialność jak na jednego człowieka…

— Tarlachu?
Odwrócił głowę, usłyszawszy ciche wołanie. Był tak pogrążony w myślach, że nie

usłyszał lekkich kroków Uny.

— Przedtem było już dostatecznie źle — powiedział nie kryjąc przed nią strachu, jaki

nim owładnął. Przecież ona również to wszystko wytrzymała. Jak mogli nie drżeć z
lęku? Nikt zdrowy na umyśle nie przyjąłby tego wyzwania bez obawy.

— Dobrze zrobiliśmy zachowując to w tajemnicy — odrzekła. — Nie mam

doświadczenia w prowadzeniu wojny, ale myślę, że gdyby się dowiedzieli, zmniejszyłoby
to ich zdolność do walki nawet z ludźmi. — Odetchnęła głęboko. — Czy powinniśmy

dalej wprowadzać w życie nasze plany, Tarlachu? Una powiedziała nam, że musimy
powstrzymać Ogina, lecz ceną może być śmierć nas wszystkich.

— Musimy — odpowiedział stanowczo. — Jeżeli on i jego rzeźnicy pozostaną przy

życiu, będą nadal żywić Psa Ciemności, skoro już zdołali go obudzić. Gdybym nie był o
tym głęboko przekonany, nie zaryzykowałbym bitwy w zatoczce, nawet jeśli oznaczałoby
to, że wszyscy unikną kary za zbrodnie. — Pochylił głowę i wpatrzył się w ocean nie
widzącymi oczami. — To jedno z największych naszych zmartwień. Tak wiele od nas
zależy, a przecież właściwie nie mamy wyboru.

Kapitan zadrżał i ciaśniej otulił się opończą pod smagnięciem zimnego podmuchu,

przenikającego przez gruby materiał z taką łatwością, jakby go wcale nie było.

Spojrzał z niepokojem na niebo, ale nie dostrzegł tam nic niepokojącego. Ten chłodny

wiatr był tylko oznaką szybko zbliżającej się jesieni, a nie zwiastunem sztormu.

Unie przyszła do głowy ta sama myśl.
— Wygląda na to, że zima przyjdzie wcześniej w tym roku i że będzie sroga.
— Tak.
— Jeżeli wojna się przeciągnie…
— Nie planuję tego — odparł nieco za ostro Tarlach. Po chwili opanował się i dodał:

— Przepraszam cię, pani. Spróbuj przynajmniej tym się nie martwić. Zakładając, że los
będzie nam sprzyjał, powinniśmy zmusić Krucze Pole do kapitulacji, zanim Lodowy
Smok naprawdę da się nam we znaki.

Podniósł wzrok i z ponurą miną przyjrzał się wielkim klifom.
— Przygotuj się teraz, pani. Do ataku pozostało niewiele czasu.
Przywódcy Morskiej Twierdzy znów stali na pokładzie „Mewy” bezgłośnie mknącej

w stronę zatoczki.

Serce Tarlacha biło jak młotem, co zawsze kojarzył z nadchodzącą bitwą, i pomodlił

się w duchu, gdyż wiedział, że niebawem może trafić do Pałacu Mężnych.

Jeszcze tylko kilka minut. Tylko kilka…
Nagle zobaczył zbyt dobrze znaną skalną ostrogę osłaniającą bazę rozbójników,

wprawdzie tylko sam cypel, ale i tak rozpoznał ją od razu. Jej wygląd na długo wrył mu
się w pamięć.

Pozostali żołnierze wyszli spod pokładu, Sokolnicy i załoga „Mewy”. Pracując w

śmiertelnej ciszy odwiązali szalupę, która tkwiła dotąd na pokładzie „Mewy” jak wielki
albatros, i kiedy wypełniła się wojownikami, spuścili ją na morze. Miała płynąć za
statkiem i wysadzić żołnierzy na brzeg, by zajęli pozycje na plaży i na klifie, gdy jej
macierzysty korab toczyć będzie bój z piratami.

Był późny wieczór i ciemniejące niebo nadało oceanowi brudnoszarą barwę. Tarlach

pocieszał się myślą, że tylko oczy tak bystre jak oczy jego sokoła zdołałyby dostrzec dwie
maleńkie łupinki na takim tle. Groziłoby im wielkie niebezpieczeństwo, gdyby
zauważono ich sylwetki na niebie, ale umiejętny kamuflaż zmniejszał ryzyko. Było
jeszcze jasno i widzieli wnętrze zatoki. Nic nie blokowało wejścia. „Gwiazda Dionu”
zniknęła, jakby nigdy jej tam nie było. Żadna widoczna gołym okiem zapora nie leżała
między nimi a piracką bazą, poprawił się w myśli. Kolebka pozostała, czyhając pod
powierzchnią wody na następną ofiarę.

Wzdrygnął się mimo woli. Przy tak wysokim przypływie jak teraz właściwie nic nie

zdradzało ukrytego niebezpieczeństwa, bezradne było nawet oko doświadczonego
żeglarza.

Nie rozmyślał długo o zaporze umieszczonej tam przez samą naturę. Niech się tym

martwią marynarze. On miał co innego do roboty.

Piracki statek nie tylko wpłynął do zatoki, ale i zarzucił kotwicę, jego załoga

najwidoczniej zamierzała spędzić w niej noc. Tkwił na samym jej środku, pod

zwiniętymi żaglami. Kilku mężczyzn krzątało się po pokładzie z niedbałymi minami
ludzi, którzy nie oczekują niespodzianek ani ze strony pogody, ani swoich pobratymców.
Pozostali zapewne byli pod pokładem. Na plaży, niemal całkowicie zalanej przez fale,
Tarlach nie dostrzegł nikogo. Nie przypuszczał też, by piraci zbudowali dla siebie
schronienie na smaganym wiatrami szczycie klifu. Nie zauważył wartowników i nie
spodziewał się ich znaleźć. Wiedli bowiem tutaj zbyt spokojne i bezpieczne życie, żeby
narażać się na takie niedogodności jak wystawianie wart.

Zacisnął dłoń na rękojeści miecza. Byli teraz bardzo blisko pirackiego korabia. Ile

jeszcze zdołają przebyć, nim zostaną dostrzeżeni?

Koniec! Jeden z marynarzy na pokładzie pirackiego statku nagle spojrzał w ich

stronę. Patrzył tak, jakby nie wierzył własnym oczom, po czym krzykiem zaalarmował
swoich towarzyszy.

W tym czasie „Mewa” znajdowała się w wąskim kanale, prawie równolegle do

Kolebki.

Tarlachowi zaschło w ustach. Czy zdąży przepłynąć? Piratom udało się to, ale statek

Morskiej Twierdzy był nieco szerszy i miał głębsze zanurzenie.

„Mewa” minęła niebezpieczne miejsce i wpłynęła na wody zatoki. Nie zwlekając

rzuciła się na zdobycz.

Obrońcy rozpaczliwie próbowali przygotować swój korab do walki, lecz atak nastąpił

zbyt szybko. Napastnicy starli się z nimi, ledwie tamci zdołali podnieść kotwicę.

Kapitan Sokołników doskonale pamiętał, jak dobrych zbóje mieli łuczników. Jego

właśni żołnierze zastrzelili ich na samym początku starcia, po czym połączyli statki i
przeskoczyli na pokład pirackiej jednostki.

Walka była zacięta i sroga, gdyż rozbójnicy dobrze wiedzieli, jaki los ich czeka, gdy

dostaną się do niewoli. Tarlach miał rację przypuszczając, że Ogin potrafi zagrzać
podobnych sobie ludzi do walki w swojej sprawie. Skupiwszy się wokół niego, walczyli
tak jak nigdy.

Sokolnicy zaś bili się tak jak zawsze, uporczywie, skutecznie, ofiarnie, atakowali

jednakże bardziej zażarcie niż zwykle. Zbrodnie popełnione przez przeciwników
wydawały im się szczególnie ohydne, jako że bardzo często sami służyli na sulkarskich
statkach. Poza tym każdy z nich chciał pomścić załogę „Kormorana” i cierpienia
swojego dowódcy.

Elfthornem zaś powodowała przede wszystkim nienawiść i pragnienie zemsty, nigdy

jednak nie pozwolił sobie na nieostrożność, chociaż z całego serca pragnął śmierci
renegatów, którzy zdradziecko i wymordowali załogę „Gwiazdy Dionu”. W
jednakowym stopni używał w walce siły i umiejętności. Tarlach zobaczył, jak przebił
mieczem ciało pirata, podniósł je na brzeszczocie, a potem wyrzucił za burtę jak gnijący
kawałek mięsa.

Był to jeden z nielicznych powiązanych ze sobą choć wyrywkowych obrazów, które

kapitan zapamiętał z tej bitwy. Jako pierwszy wskoczył na pokład zbójeckiego korabia,
w sam środek grupy marynarzy gotowych do odparcia ataku. Zdołał na chwilę
odciągnąć ich uwagę od swoich towarzyszy, dzięki czemu mogli dotrzeć niemal bez strat
do przeciwnika, ale sam został okrążony.

Znalazł się w trudnej sytuacji. Otaczali go zaprawieni w bojach wojownicy, a jego

towarzysze nie mogli się szybko do niego przebić przez krąg rozbójników. Ci ostatni
zdawali sobie sprawę, że ich jedyną nadzieją ocalenia jest wzajemne wsparcie, dlatego
też stawiali zaciekły opór napastnikom usiłującym rozdzielić ich na mniejsze grupy,
łatwiejsze do rozbicia. Ich determinacja nie dawała Tar—łachowi nadziei na uwolnienie
ani odpoczynku w walce o życie.

Mijały minuty, pomoc nie nadchodziła. Jego położenie stawało się rozpaczliwe. Żaden

żołnierz nie może jednocześnie bronić się ze wszystkich stron. Kapitan wiedział, że czeka
go śmierć.

Odbił pchniecie z prawa. Miecz pirata odskoczył od jego kolczugi, ale przebił mu

ramię. Chwilę później Tarlach otrzymał cios w plecy. Wprawdzie brzeszczot się
ześlizgnął, lecz Tarlach stracił równowagę i przez chwilę nie mógł się bronić przed
następnym przeciwnikiem, który zaatakował go z przodu.

Rozbójnik rzucił się na niego, ale jego triumfujący uśmiech zamienił się we wrzask

przerażenia i bólu, kiedy Syn Burzy jak furia runął nań z góry rozszarpując oczy i
twarz, tak że jego ofiara z radością chyba zginęła w następnej chwili od miecza
Sokolnika.

Nagle nacisk wokół Tarlacha zelżał. Brennan i Elfthorn, każdy z innej strony, przebili

się do niego. Ten ostatni po prostu nabijał wrogów na miecz i ciskał do morza.

Dopiero teraz Tarlach mógł rozejrzeć się dookoła, szukając człowieka, którego

pragnął zabić. Wkrótce go zauważył i zaczął przedzierać się przez tłum walczących.

Pan Kruczego Pola był dzielnym szermierzem i zabił kilku wojowników, zanim

kapitan dotarł do niego i wyzwał go na pojedynek. Ogin nie wiedział, kogo ma przed
sobą. Nawet nie podejrzewał, że ktoś zdołał uciec z „Kormorana”, a poza tym, jak
większość obcych, nie odróżniał jednego Sokolnika od drugiego. Dlatego nie rozpoznał w
Tarlachu żołnierza, który eskortował Unę tego dnia, kiedy spotkali się w pobliżu
Kwadratowego Zamku.

Mimo to odgadł zamiary najemnika. Dostrzegł swoją śmierć w na poły przesłoniętych

hełmem oczach i przeszedł go zimny dreszcz. Zrozumiał, że zginie w tym starciu.

Zdawał sobie także sprawę, że przewaga jest po stronie jego przeciwnika. Zmęczył się

już, wcześniej został ranny, ból zaś w połączeniu z wyczerpaniem i utratą krwi spowolnił
jego ruchy i ułatwił zadanie zręczniejszemu szermierzowi, jakim był Sokolnik.

Chociaż Tarlachem miotała zimna nienawiść, nie igrał z przeciwnikiem, gdy

zorientował się, że zwycięży. Nie leżało to w zwyczaju wojowników jego rasy. Walczyli ze
sobą zaledwie kilka minut i pan Kruczego Pola zginął z jego ręki, jeszcze zanim runął na
pokład.

Kilku pozostałych przy życiu zbójów zostało szybko zabitych, gdyż żaden nie prosił o

litość i nikt nie zamierzał ich oszczędzać.

Bitwa toczyła się również i na brzegu, jakkolwiek na znacznie mniejszą skalę. Tarlach

pomylił się sądząc, że piraci nie wystawią wartowników na klifach, ale los sprzyjał mu
jak rzadko. Okazało się bowiem, iż mieli oni tylko chronić zrabowane towary przed
robactwem i dzikimi zwierzętami. Wszyscy spali podczas ataku i napastnicy znaleźli się
na szczycie klifu, zanim wartownicy zorientowali się, że coś jest nie w porządku. Umarli
szybko, nie zadając atakującym strat tak wielkich, jakie mogliby zadać.

Wszyscy odczuli zaskoczenie, prawie zawód, że długo oczekiwana potyczka skończyła

się tak szybko, lecz uczucie to niebawem ustąpiło i Sokolnicy wznieśli miecze do góry w
tradycyjnym geście zwycięstwa.

Zrobili to dwukrotnie, każdy wojownik najpierw podniósł swój brzeszczot, po czym

go opuścił, a następnie unieśli miecze tych spośród swoich towarzyszy, którzy nie mogli
tego zrobić. Było ich kilka, gdyż zwycięstwo miało swoją cenę, i niektóre z brzeszczotów
należały do zabitych, reszta zaś do ciężko rannych.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

Ten rytuał obudził Unę z jakiegoś transu. Obserwowała bitwę z pokładu „Mewy”, tak

jak polecił jej Tarlach, gdyż lęk o Sokolnika zaćmił nawet jej obrzydzenie do rzezi,

której była świadkiem. Teraz, kiedy wszystko się skończyło, chciała tylko do niego
pobiec, znaleźć się w jego ramionach, upewnić się, że jest zdrów i cały.

Nie mogła sobie pozwolić na coś takiego. Opanowała się i przyjęła postawę zgodną ze

swą rangą.

Przeszła na zalany krwią pokład pirackiego korabia, pozwalając, by podtrzymywał ją

Santor, i ruszyła w stronę grupy złożonej z Elfthorna i oficerów Sokolników.

Zobaczywszy krew na ramieniu Tarlacha, przyśpieszyła kroku. Kiedy podeszła do

niego, odsunęła rozciętą skórę pancerza.

— Oczyść to i zabandażuj — powiedziała lakonicznie do Brennana, chociaż

odetchnęła z ulgą w duchu, gdyż rana była tylko cięciem, długim, ale nie głębokim.

Odwróciła się znów do kapitana.
— Gdzie położyliście swych ciężko rannych?
— Są tam, na pokładzie, póki się nimi nie zajmiemy, tylko jeden pozostał na szczycie

klifu. Potem przeniesiemy ich na „Mewę” i po opatrzeniu ran przewieziemy do górskiej
Twierdzy.

Una spojrzała badawczo na Syna Burzy, ale zrobiła to tylko po to, by ukryć, iż może z

nim się porozumiewać. Wiedziała już, że sokół, choć zalany krzepnącą krwią, nie był
ranny.

Dwóch jego pobratymców potrzebowało jej pomocy tak samo jak kilku Sokolników.

Nie obawiała się, że źle ją przyjmą. Wprawdzie najemnicy wiedzieli, jak opatrywać
rany, ale tak dobra uzdrowicielka jak ona była rzadkością. Nie wątpiła więc, że radzi
będą z jej pomocy w poważniejszych przypadkach, a nie tylko się jej podporządkują.

Co się zaś tyczyło zabitych, zwłoki Sokolników miały zostać przewiezione do Morskiej

Twierdzy. Ich przeciwnicy zaś pochowani tutaj, we wspólnej mogile — z wyjątkiem
Ogina, którego ciało zamierzano zabrać do Kruczego Pola, na dowód, że jego pan nie
żyje.

Ponieważ jedyna ofiara ataku na klif była zbyt ciężko ranna, by przetransportować ją

na „Mewę”, Una udała się na brzeg w towarzystwie Sokolników i Elfthorna, którzy
poszli obejrzeć plażę, magazyn i zgromadzone tam towary.

Siedziała przy tym rannym przez długi czas, a kiedy w końcu wstała, zgarbiła się i

zwiesiła głowę. Przyniosła mu ulgę w cierpieniu, gdyż zdołała go uśpić, ale nie mogła mu
pomóc i jak sądziła, nie udałoby się to nikomu innemu. Włócznia rozdarła mu dół
brzucha rozcinając wnętrzności nie w jednym, lecz w kilku miejscach.

Jego sokolica siedziała na półce nad koją, na której położono jej partnera. Ona

również wiedziała, że otrzymał śmiertelną ranę, jeszcze zanim Una go zbadała, i
skwirzyła tak żałośnie, że serce jej się ścisnęło. Czy Odważna również będzie tak
cierpiała, jeśli ona sama zginie? Czy i ją trapiłby taki sam ból, gdyby straciła kotkę?

Posadziła sobie ptaka na ramieniu, głaszcząc go, starając się pocieszyć, na znak, że go

rozumie i że mu współczuje, lecz nie próbowała nakłonić, aby opuścił to miejsce razem z
nią. Tych dwoje pozostanie razem aż do śmierci człowieka. Później, jak powiedział jej
Tarlach, sokolica połączy się z innym wojownikiem po okresie żałoby, oczywiście jeżeli
tego zapragnie.

Ponieważ Kobieta z Dolin nie mogła nic więcej zrobić, pozostawiła umierającego

najemnika pod opieką towarzyszy i przygotowała się do powrotu na „Mewę”. Na
pokładzie statku było kilku rannych, którym będzie mogła pomóc.

Elfthorn pomógł ułożyć rannych i zapewnił im opiekę podczas powrotnej podróży do

Morskiej Twierdzy, po czym zameldował kapitanowi Sokolników, że wszystko jest
gotowe, choć wiedział, iż odpłyną dopiero za jakiś czas. Tarlach zabronił bowiem

przepływać obok Kolebki, póki nie zrobi się dostatecznie jasno, by mogli to zrobić
bezpiecznie.

Żeglarz nie zazdrościł sytuacji, w jakiej się znalazł kapitan. Kilku Sokolników było

ciężko rannych, w tym dwóch bardzo ciężko. Jeżeli nie znajdą się jak najszybciej pod
opieką, mogą umrzeć. On sam, jako dowódca ściśle ze sobą związanej grupy ludzi,
rozumiał, jak taki rozkaz mógł, nie, musiał boleć Tarlacha, i wiedział, że nikt nie
zdejmie z Sokolnika tego brzemienia i nie pomoże mu go dźwigać.

Kapitan Sokolników przeniósł spojrzenie na stojącą na kotwicy „Mewę”. Jak się czuli

na jej pokładzie ranni i czy najciężej ranni przeżyją tę noc i powrót do Morskiej
Twierdzy? Zdawał sobie sprawę, że kilka następnych godzin zadecyduje o ich losie.

Ta zacięta bitwa drogo ich kosztowała. Siedmiu wojowników poległo, czternastu

niebezpiecznie raniono, dwóch zaś ciężko. Jego kompania nie przetrwa jako zdolna do
walki jednostka, jeżeli nadal będzie ponosiła tak wielkie straty.

Westchnął. Los im sprzyjał przynajmniej w tym, że przyjęli służbę u Pani Morskiej

Twierdzy. Inni panowie nie traktowali tak dobrze najemników poległych lub rannych w
swej sprawie, oni zaś nie musieli się obawiać, że ludzie Uny źle się z nimi obejdą.

Nagle serce zabiło mu jak młotem, lecz potem zmarszczył brwi. Minie jeszcze kilka

godzin, zanim świt rozleje się po niebie. Dlaczego więc tak wyraźnie widzi oba statki w
zatoce? Dlaczego niebo pojaśniało na zachodzie?

Ponura czerwona poświata pojawiła się w mroku ponad Kolebką, przekształciła się w

światło, a potem w ogień, zły, martwy ogień, który zdawał się rzucać wyzwanie samej
naturze i życiu.

Inni również zauważyli to zjawisko, choć jeszcze nikt nie podejrzewał, że obserwuje

zwiastuna zagłady. Nie wątpili wszakże, że łuna była oznaką wielkiej Mocy nie mającej
nic wspólnego ze Światłem. Bali się, ale na razie wyciągnęli miecze i czekali. Nawet
sokoły nie przewidywały jeszcze prawdziwych rozmiarów katastrofy, kiedy głośnym
skwirem rzucały wyzwanie Ciemności.

Wtedy Tarlach zobaczył Panią Morskiej Twierdzy kroczącą szybko w stronę morza.

Zatrzymała się dopiero wówczas, gdy dotarła na sam skraj cypla i zwróciła się twarzą
do płonącej bramy otwierającej się ponad Kolebką.

— Uno, nie!
Sokolnik nie zdawał sobie sprawy, że zaczął biec, dopóki nie zatrzymał się obok niej.
— Co chcesz zrobić? — zapytał szorstko.
— Co będę mogła. Moja siostra powiedziała mi. że mam magiczne zdolności i zapasy

mocy…

— Uśpionej i nie umiesz nią władać!
— Muszę podjąć próbę, Tarlachu. Lepiej będzie, jeśli zginę próbując powstrzymać

tego stwora niż płaszcząc się przed nim ze strachu. Na Pannę i Matronę!

Dostrzegli we wnętrzu tego nienaturalnego ognia zarys wielkiej niekształtnej głowy,

która zdawała się składać głównie ze szczęk wypełnionych rzędami zębów. Widzieli je
nawet z tak wielkiej odległości.

Kapitan zamknął oczy, ale otworzył je po chwili. Widok potwora przerażał go, nie

mógł jednakże oderwać od niego wzroku.

Pies Ciemności był jeszcze spętany. Szamotał się, próbując zerwać ostatnie cienkie

zapory oddzielające go od świata żywych, który od tak dawna pragnął spustoszyć. Już
wkrótce, może za kilka minut, odzyska wolność.

Una z Morskiej Twierdzy spojrzała na Tarlacha.
— Powinieneś być razem ze swoimi towarzyszami — powiedziała łagodnie. — Idź

teraz do nich.

— Złożyłem przysięgę tobie.
— Zwalniam cię z niej, Tarlachu. To przekracza wszystko, czemu przysięgałeś stawić

czoło. — Nie wierzyła, że przeżyje, ale mogła choć jemu przedłużyć życie o kilka sekund.

— Nas łączy coś więcej niż przysięga.
— Coś więcej — potwierdziła spokojnie.
— Więc pozwól mi, jeśli mam umrzeć na tej plaży, żeby stało się to u twego boku.
Odwrócił się ku morzu i zbliżającej się zagładzie. Zginie, lecz w sprawie Uny,

próbując jej bronić do ostatniej chwili życia, jaka mu pozostała. Przede wszystkim zaś
przysiągł sobie w duchu, że zapewni jej lżejszą śmierć od tej, którą zadałby uwięziony za
bramą potwór, śmierć czystą i prawdziwą, żeby jej szlachetna dusza mogła odejść
Ostatnią Drogą.

Spróbował odesłać Syna Burzy i resztę sokołów, gdyż jeśli odlecą, ocalą życie, albo

chociaż je przedłużą, ale żaden nie chciał porzucić swojego partnera. One również
podejmą walkę z Psem Ciemności w obronie swojego świata.

Brama otwiera się!
Z zaskoczeniem spostrzegł, że Una skoczyła do przodu i nie rzucił się za nią tylko

dlatego, że zdał sobie sprawę, iż Pani Morskiej Twierdzy wciąż stoi obok niego!
Widmowa Una!

Ta, którą jego pani nazywała siostrą, kroczyła wśród fal, po falach. Zatrzymała się

dopiero w połowie drogi pomiędzy wybrzeżem a bramą.

Przez chwilę stała nieruchomo jak kamienna kolumna, po czym wskoczyła do bramy

w momencie, gdy ta się otwarła. To nie podobizna kobiety to zrobiła, lecz światło, strzała
oślepiająco zielonego ognia, która wdarła się do tego straszliwego przejścia i uderzyła w
wynurzającego się zeń stwora.

Noc zmieniła się w dzień, kiedy zielony i czerwony płomień zmagały się ze sobą,

starając się pożreć przeciwnika. Błyskawica rozdarła niebo i powietrze wokół nich
zrobiło się przeraźliwie zimne.

Wreszcie wszystko się skończyło i nikt, kto obserwował tę bitwę, nie umiałby

powiedzieć, czy trwała kilka minut czy też wiele godzin. Nadprzyrodzone światła
zniknęły, czerwone nagle, zielone zaś falowało łagodnie w powietrzu nad Kolebką, aż
wreszcie rozpłynęło się w aksamitnym mroku nocy.

Una oparła się o Tarlacha. Płakała cicho. — Nie chcieliśmy jej dać życia, którego tak

pragnęła, a ona oddała takie, jakie miała, za nas.

Sokolnik nic nie odpowiedział, tylko przytulił ją mocniej, lecz łez, które popłynęły mu

z oczu, nie wywołał tamten oślepiający blask.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY

Minęło kilka minut, zanim opanował się na tyle, żeby spokojnie odwrócić się od

oceanu. Podtrzymując ramieniem Unę, ruszył w stronę swoich towarzyszy.

Elfthorn pośpieszył przejąć opiekę nad Panią Morskiej Twierdzy, ale Tarlach tylko

spojrzał na niego, a żeglarz szybko cofnął się o krok. Dowódca Sokolników puścił Unę
dopiero wtedy, kiedy się wyprostowała i mogła dalej iść o własnych siłach.

Musieli teraz wszystko wytłumaczyć. Kobieta z Dolin opowiedziała o ostrzeżeniu,

które przekazała im Una ze świata duchów, i przedstawiła szczegółowo powody, dla
których zachowali to wszystko w tajemnicy przed wojownikami. Przeprosiła ich za to.
Nie powiedziała nic o osobistej więzi łączącej ją z widmową Uną.

Sokolnicy zadali jej tylko kilka pytań, jakby niepomni podobieństwa między nią a

widmem. Niebawem mogła ich zostawić i szukać odpoczynku, którego tak bardzo
potrzebowało jej ciało, umysł i dusza.

Najemnicy nie mieli jednak litości nad Tarlachem. Mieli żal do niego za milczenie.

Kapitan wiedział, że jeśli ich nie przekona, po zakończeniu służby w Morskiej Twierdzy
jego kompania przestanie istnieć jako oddział.

Cierpliwie powtórzył to wszystko, co Una opowiedziała im o powodach, dla których

zdecydowali się zatrzymać w tajemnicy wiedzę o prawdziwym niebezpieczeństwie.

— A gdybyście o tym wiedzieli, czy coś by to zmieniło? — zapytał na końcu. — Nie

mogliśmy walczyć z tym stworem, lęk zaś przed jego przebudzeniem utrudniłby wam
walkę z tymi, których byliście w stanie pokonać. Na rozbite Gniazdo, czy sądzicie, że
rzuciłbym się w sam środek piratów, gdybym się nie obawiał, że Pies może się uwolnić,
jeśli walka się przedłuży? Miałem wyjątkowe szczęście, że wyszedłem z tego żywy.

— W porządku, Tarlachu — powiedział pośpiesznie Rorick. — Przypuszczam, że

masz rację, ale na widok tego potwora zrobiło nam się tak zimno, jakby zmroził nas
Lodowy Smok.

— Powinniście się czuć tak, jak ja się czułem — odparł półgłosem.
Te słowa wywołały współczujące uśmiechy niejednego z jego towarzyszy. Porucznik

także się uśmiechnął, lecz jego oczy nadal spoglądały twardo.

— Co łączyło tę widmową kobietę z panią Uną? Ich wzajemne podobieństwo

dowodzi, że istniała między nimi jakaś więź.

Wśród wojowników zapanowało milczenie. Niepokoiło ich, co dowódca im na to

odpowie i co o tym wie.

— Nie wystarczy, że jestem najemnikiem? Czy mam jeszcze być jej powiernikiem,

żeby dyskutowała o czymś takim ze mną? — odparł z irytacją.

— Może jesteś.
Powiedział to jeden z żołnierzy stojących na skraju kręgu otaczającego kapitana.

Tarlach gwałtownym ruchem zwrócił ku niemu głowę. Nie wytrzymał dłużej i wpadł w
złość.

— Pani Una wiedziała o grożącym nam niebezpieczeństwie. Zbyt dobrze wiem, co

przeszła, odkąd się o tym dowiedzieliśmy. Można przyjąć, że jakieś uczucie łączyło » z
istotą, która nas uratowała. Jeżeli nie potrafimy zdobył się na współczucie, to nie wiem,
jak możemy się nazwać, lecz na pewno nie ludźmi!

Omiótł spojrzeniem swoich towarzyszy. W jego słowach było dość prawdy, by się

uspokoili. Opanował się. Nie powinien dalej rozwijać tego tematu, gdyż na nic się to nic
zda, a może wyrządzić wiele złego.

Opuścił ich, wymawiając się zmęczeniem, prawdziwy^ i widocznym na pierwszy rzut

oka. Znalazł zaciszne miejsce pod ścianą klifu i owinął się opończą. W ciągu kilku minut
zapadł w kamienny sen.

Brennan obudził go o świcie.
— Przykro mi, Tarlachu, ale powinieneś wstać.
— Czy flota przypłynęła? — zapytał siadając i przecierając oczy.
— Tak.
— Co z przeprawą na brzeg?
— Dobrze. Wszyscy powinni już tam być, kiedy coś zjesz.
— Czy „Mewa” odpłynęła?
— O brzasku, tak jak rozkazałeś.
— Doskonale. A ranni?
— Wszyscy żyją. Uważam, że to zasługa Uny z Morskiej Twierdzy.
Tarlach wstał.
— To dobre wieści. Tak naprawdę to tego nie oczekiwałem. — Z zadowoleniem

przyjrzał się krzątaninie na plaży. — Wszystko rzeczywiście idzie dobrze. Wyruszymy,
jak tylko zapanuje porządek.

Sokolnicy zazwyczaj walczyli i podróżowali konno, ale ponieważ równie dobrze bili

się na morzu, mogli więc także nieźle sprawować się jako piechota. Przemaszerowali
przez pustkowie Kruczej Doliny szybko, bez trudu, nie napotkali też ani naturalnych
przeszkód, ani oporu ze strony ludzi. Z ostrożności wypatrywali wrogich oddziałów, ale
raczej nie obawiali się takiego spotkania. Ich droga wiodła przez odludne, dzikie tereny,
a w dodatku ludzie Ogina przywykli trzymać się wioski i otaczającego ją kręgu pól
uprawnych. Mię mieli żadnych powodów do tak dalekich wędrówek, gdyby zaś nawet
tego zapragnęli, nie odważyliby się ani nie byli tak szaleni, aby sprzeciwić się własnemu
panu. Sokolnicy mogli być prawie pewni, że nikt ich nie zobaczy i nie przeszkodzi w
marszu.

Przebyli pustkowie tak prędko, że dotarli do miejsca spotkania nieco wcześniej, niż to

przewidywał plan, i musieli ukryć się w pobliżu, zanim nie dołączy do nich oddział z
Doliny Morskiej Twierdzy.

Nie musieli długo czekać. Kolumna ta, z Rufonem na czele, wędrowała równie szybko

jak oni i oba oddziały połączyły się na kilka godzin przed wyznaczonym czasem.
Dysponując połączoną armią, najeźdźcy nie kryli się już wśród pustkowia na skraju
Kruczej Doliny, ale ruszyli w szyku bojowym do twierdzy Ogina.

Maszerowali w tak szybkim tempie, że wieśniacy i żołnierze nie wiedzieli o ich

natarciu, dopóki nie weszli nagle na pastwiska Doliny wczesnym rankiem, kiedy
pasterze pędzili bydło.

Wojownicy z Kruczego Pola i mieszkający w pobliżu zamku wieśniacy zdołali się w

nim schronić, musieli jednak pozostawić swój dobytek. Zapasy żywności zgromadzone w
twierdzy będą musiały im wystarczyć na czas oblężenia. I popłynęły dni męczących
rokowań, podczas których Una i Tarlach starali się wynegocjować kapitulację Kruczego
Pola.

Pokazano obrońcom ciało Ogina, żeby udowodnić, iż nie muszą ani bać się go, ani

dochowywać mu wierności.

Opowiedziano im o napaści na „Kormorana” i ucieczce rozbitków. Złożono przysięgę,

że życie mieszkańców Doliny i załogi twierdzy będzie oszczędzone oraz że ich ziemia i
domy nie zostaną złupione — potwierdzał to los tych, którzy nie zdołali się schronić w
zamku.

Było to trudne zadanie i przez jakiś czas wydawało się niewykonalne, lecz Tarlach

słusznie ocenił wpływ, jaki będzie miała obecność Uny, waga jej słowa i szacunek,
którym darzono jej ród. Tak więc w końcu obrońcy opuścili sztandar domu Ogina na
znak, że się poddają.

Chwilę później wielka brama otwarła się i wyszedł z niej ochmistrz. Stanął w

oczekiwaniu przed zamkiem.

— Chodźmy do niego, kapitanie. — Pani Morskiej Twierdzy spojrzała na dowódcę

najemników.

— To nie moje miejsce — odparł krótko, pamiętając o podejrzeniach swoich

towarzyszy.

Una opuściła oczy.
— Masz rację. Nie powinniśmy narażać na niebezpieczeństwo jednocześnie obu

dowódców sił Morskiej Twierdzy.

Tarlach i stojący w pobliżu Sokolnicy usłyszawszy te cicho wypowiedziane słowa

zesztywnieli jak uderzeni, ale kapitan wyczytał z twarzy Kobiety z Dolin, że nie miała do
niego żalu. Uznała jego stwierdzenie za słuszną naganę.

— Wybacz mi — powiedział Tarlach. — Jako dowódca twoich wojsk muszę ci

towarzyszyć, choćby nawet nie było moim obowiązkiem strzec cię.

— Czy chcecie eskortę? — zapytał Brennan.
— Nie, to mogłoby przerazić obrońców. A nie wykurzylibyśmy ich bez długiego

oblężenia. Ale rozstaw łuczników i trzymaj ich w pogotowiu — dodał ponuro Tarlach —
na wypadek, gdyby co innego myśleli, a co innego mówili.

Podniósł rękę na pożegnanie i dosiadł konia. Sokolnik zrównał się z Uną i jechał po

jej prawej ręce, co było pogwałceniem przyjętego obyczaju, lecz chciał jak najlepiej
osłonić ją swoją tarczą, gdyby zasypano ich strzałami.

Wydawało mu się, że jechali całą wieczność, choć w rzeczywistości przebyli niewielką

odległość. Oboje dobrze zdawali sobie sprawę, że narażeni są na atak obrońców zamku.
Sokoły krążyły w górze i łucznicy mieli strzelać, gdyby życie ich dowódców znalazło się
w niebezpieczeństwie.

Niepotrzebnie jednak bali się zdrady i niepomyślnego zbiegu okoliczności. Spotkali

się z ochmistrzem. Zapewniwszy go jeszcze raz, że nic nie grozi jego podwładnym, Una z
Morskiej Twierdzy przyjęła kapitulację Kruczego Pola i oficjalnie objęła rządy nad
zdobytą Doliną.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY

Zaprowadzenie porządku w Dolinie Kruczego Pola pod kierunkiem wyznaczonego

przez Unę ochmistrza potrwało jakiś czas, lecz mieszkańcy byli przyzwyczajeni do
słuchania rozkazów. Dlatego przejecie rządów dokonało się znacznie szybciej i łatwiej
niż można by się tego spodziewać.

Kiedy dowódcy Morskiej Twierdzy uznali, że w Kruczym Polu będzie panował

spokój, wrócili do swojej Doliny pozostawiwszy tylko niewielki garnizon.

Powitanie, jakie im zgotowano, zdumiało wszystkich, a Sokolnicy nie mogli się

nadziwić, że witano ich równie serdecznie jak miejscowych wojowników. Było to wielką
rzadkością, gdyż ci, którzy wynajmują swoje miecze za złoto, mogli tylko złota
oczekiwać w zamian, bez względu na to, jak dobrze się bili.

Co do pani Uny, nie będzie mogła odetchnąć spokojnie w najbliższych tygodniach i

miesiącach. Wysłała na najszybszych rumakach posłańców, by poinformowali sąsiadów
Morskiej Twierdzy o tym, co się wydarzyło w Kruczym Polu, i o przyczynach inwazji na
tę Dolinę. Mieli oni też zapewnić, że nie zamierza wojować z nikim innym i że
wypowiedziała Oginowi wojnę, chcąc zapobiec dalszym zbrodniom.

Obserwując odjazd swojego ostatniego wysłannika, Pani Morskiej Twierdzy

westchnęła. Łatwo jest dawać zapewnienia, ale czy zostaną równie łatwo przyjęte?
Dobrze wiedziała, że minie wiele miesięcy, zanim sąsiednie Doliny osłabią czujność.
Przedłużyła już umowę z Sokolnikami na ów niebezpieczny okres, kiedy to strach
sąsiadów mógłby zamienić się w panikę i skłonić do napaści na jej własną posiadłość,
gdyby nie chroniła jej silna drużyna.

Zielone oczy Uny pociemniały. Potrzebowała teraz najemników jeszcze bardziej niż

kiedykolwiek i miała nadzieję, że nie pokpi sprawy, przedstawiając swoją propozycję
Tarlachowi. Gdyby bowiem tak się stało, odjechałby natychmiast ze swoimi żołnierzami,
bez względu na wcześniejsze obietnice dalszej służby. Nie mogła jednak uważać się za
człowieka honoru, gdyby tego nie zrobiła.

Na myśl o Tarlachu ogarnął ją wielki smutek. Jak dobrze by im było ze sobą, gdyby

należał do jakiejkolwiek innej rasy, lecz już pogodziła się z tym, że wszystko, co mogło
zaistnieć, będzie musiało umrzeć przy narodzinach. Gdyby była młodą dziewczyną,
pełną optymizmu i właściwej temu wiekowi nietolerancji, może spodziewałaby się, że
Tarlach jej posłucha i złączy swoje życie z jej życiem, porzucając pradawne,

przestarzałe obyczaje. I na pewno zareagowałaby gniewem, gdyby nie odważył się
postąpić zgodnie z nakazami swego serca.

Jako dorosła kobieta nie mogła zrobić ani jednego, ani drugiego. Dla Sokolnika jego

towarzysze–bracia byli wszystkim. Poza dziwną przyjaźnią ze swymi ptakami, nie mieli
dosłownie nic. Nawet Gniazdo, z którego byli tak dumni, przestało istnieć. Tak, Tarlach
kochał Dolinę Morskiej Twierdzy, ale naprawdę ceniłby ją jako swoją własność tylko
wtedy, gdyby stała się bezpieczną siedzibą dla jego rasy.

Czy mogła się spodziewać, że związek z nią wystarczyłby kapitanowi najemników, że

zastąpiłby mu całe dotychczasowe życie? Musi zachować spokój dopóty, dopóki nie
będzie mogła twierdząco odpowiedzieć na to pytanie. Za bardzo kochała i szanowała
Tarlacha, żeby tego się domagać od niego. Zamknęła oczy. Z czasem mógłby ją
znienawidzić, ona zaś — litować się nad nim. Żadne uczucie nie było tego warte. Nie
można do tego dopuścić.

Przyrzekła sobie coś w duchu: Tarlach z ludu Sokolników jest jej prawdziwym

małżonkiem i chociaż nie może łudzić się nadzieją, że kiedykolwiek się połączą,
pozostanie jedynym mężczyzną jej życia. Nie wyjdzie za mąż, nawet gdyby przez to miał
wygasnąć jej ród. Nigdy z własnej woli nie przyjmie w łono nasienia innego mężczyzny i
nie zaakceptuje jego pieszczot.

Kapitan Sokolników z zaskoczeniem przyjął prośbę Pani Morskiej Twierdzy, żeby

jak najszybciej przybył dotrzymać jej towarzystwa, ale poszedł tam od razu.

Był trochę zdenerwowany. Żadne nie wspomniało słów wypowiedzianych na plaży w

zatoce Kruczego Pola, kiedy wydawało się, że wkrótce oboje zginą straszną śmiercią. Nie
chciał wyruszyć ostatnią drogą nie wyznawszy jej prawdy, i radość zalewała mu serce,
gdy tylko sobie przypomniał, jak przyznała, że odwzajemnia jego uczucie. Lecz to, co
przyrzeka się w chwili śmierci, nie zawsze może zrealizować się w życiu. Wierzył w to,
naprawdę wierzył, że oboje z tym się pogodzili.

Opuścił wzrok i znów go podniósł. Oczywiście, że się z tym pogodzili.
Doświadczyli jednak pewnej niewielkiej pociechy. Po powrocie z Kruczego Pola

współpracowali ze sobą bliżej niż kiedykolwiek przedtem i potrwa to jeszcze wiele
miesięcy. Sprawiało im to przyjemność, a jeżeli rozstanie będzie bolesne, no cóż, trzeba
będzie jakoś sobie z tym radzić. Nie muszą teraz o tym rozmyślać.

Una odpowiedziała na jego stukanie z szybkością, świadczącą, że czekała na niego.
Tarlach z ciekawością rozejrzał się po komnacie, sam nie wiedząc, czego oczekiwał i

czując jakiś lekki zawód, gdyż tak dobrze wszystko pasowało do wyobrażenia, jakie miał
o prywatnym apartamencie szlachetnie urodzonej damy.

Meble były piękniejsze i wygodniejsze niż gdzie indziej w zamku; niektóre z nich co

nieco różniły się od swoich odpowiedników w jego komnacie, gdyż służyły innym celom.

Różnorakie draperie i zasłony łoża z wdziękiem łączyły skomplikowane kwietne

wzory z wizerunkami zwierząt i ptaków, które wyglądały jak żywe. Krosno z nie
dokończoną robótką stało w słupie światła wpadającego przez okno.

Tylko w jednym rogu dostrzegł sprzęt świadczący o jej odpowiedzialności i

zainteresowaniach. Było to biurko podobne do tego, które stało w jego komnacie, a poza
nim szafa na mapy, księgi i zwoje, potrzebne do pracy Panu na Zamku.

Na biurku leżała sterta drobno zapisanych kart. Una musiała pracować, zanim

przyszedł. Uśmiechnął się widząc, jak szybko Odważna zajęła miejsce, które opuściła jej
towarzyszka. Usiadła na papierach w królewskiej pozie i spokojnie, ale bardzo uważnie
przyglądała się ludziom, jakby bardzo interesował ją rezultat tego spotkania.

Wziąwszy pod uwagę więź łączącą ją z Panią Morskiej Twierdzy, było to bardzo

możliwe.

Sokolnik zacisnął usta i skupił uwagę na Unie.
Stała przy środkowym oknie. Rozciągał się za nim widok taki, jak sobie wyobrażał, a

nawet jeszcze piękniejszy. Ze względu na porę roku Una miała na sobie wełnianą suknię
takiej samej barwy jak jej oczy. Rozcięte rękawy odsłaniały jasnozieloną podszewkę.
Tak jak większość jej strojów, ta suknia też przylegała ciasno w pasie i spadała ku ziemi
obszernymi fałdami. Włosy przewiązane były w skomplikowany sposób szeroką wstążką
w kolorze nefrytu. Kiedy w końcu odwróciła się do niego, zobaczył na środkowym palcu
jej prawej ręki pierścień z pięknym szmaragdem.

Na jej widok serce mu się ścisnęło. Była taka piękna, była wcieleniem jego marzeń o

duszy i ciele. Czy ubrała się tak celowo, żeby zmusić go do powtórzenia tego, co jej
wtedy powiedział, i skłonić do zrobienia następnego kroku?

Zrobiło mu się wstyd. Una z Morskiej Twierdzy nie wykorzystałaby w ten sposób ani

jego, ani żadnego innego mężczyzny.

Gdy to sobie uzmysłowił, ogarnął go jeszcze większy smutek i żal za tym, co będzie

musiał utracić. Bez względu na to, jakie Pani Morskiej Twierdzy miała zamiary,
ugodziła go boleśnie każąc mu się zjawić w miejscu, gdzie pragnął się znaleźć w zupełnie
innym charakterze. Nie dał jednak nic po sobie poznać. Zasalutował.

— Wzywałaś mnie, pani? — spytał, gdyż wydawało się, że nie bardzo wiedziała, jak

zacząć.

— Prosiłam cię, żebyś przyszedł — poprawiła go. — Czy Elfthorn otrzymał to, co

pozostało z ładunku „Gwiazdy Dionu”?

— Tak jak rozkazałaś i jak powinno się stać. On i Gunwold wychowali się na jednym

statku i Elfthorn bardzo przeżył jego śmierć.

Oboje umilkli, czując się niezręcznie.
Una bezowocnie usiłowała znaleźć odpowiednie słowa, które by w niczym nie

zaszkodziły jej własnym planom. Może go straci, gdy przedstawi swoją propozycję?
Pomyślała, że tutaj znacznie trudniej jest z nim rozmawiać, W innych pomieszczeniach
okrągłej wieży i w Dolinie byli towarzyszami — ona Panią na Zamku, on dowódcą jej
drużyny. Lecz w jej własnej komnacie Sokolnik był jej prawdziwym małżonkiem… Nie
miało to teraz znaczenia. Nie mogło. Kochała tego mężczyznę i powinna mu to
udowodnić. Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. — Mam dla ciebie propozycję,
Sokolniku, propozycję, która przyniesie korzyść obu naszym ludom, ale twojemu
większa niż mojemu.

— Przedstaw ją — odparł ukrywając zaskoczenie i ulgę, gdyż nie był pewny, czy

zdoła oprzeć się jej prośbom. W głębi serca wiedział, że wolałby spłonąć na wolnym
ogniu niż patrzeć na jej cierpienie. Znając ją dość dobrze, nie spodziewał się po niej
żadnych próśb, a jej słowa potwierdziły to przekonanie. Nie chciała rozmawiać o
niemożliwym dla obu stron związku. Nic dobrego nie wynikłoby z tego dla jego
towarzyszy.

— Mam teraz dwie Doliny.
Sokolnik uśmiechnął się mimo woli słysząc ponury ton, jakim to powiedziała.
— Wielu panów cieszyłoby się z tego.
— Wielu panów nie obawia się rozlewu krwi! — Uspokoiła się, po czym mówiła dalej:

— Pomiędzy Morską Twierdzą i Kruczym Polem rozciąga się spory szmat ziemi, równie
dobry, a może nawet lepszy od tego, który wy, Sokolnicy, kontrolowaliście, zanim
Czarownice ruszyły z posad góry. Jest to podobny do tamtego teren, ma wszakże jedną
zaletę więcej — zapewnia łatwiejszy dostęp do oceanu. Gdybym oddała wam Krucze
Pole i zawarła z wami traktat pozwalający nam wspólnie korzystać z dzikiego pustkowia
Morskiej Twierdzy, twój lud miałby nowa siedzibę, gdzie mógłby róść w siłę i
odbudować Gniazdo.

— Czy wiesz, co mówisz? —jęknął, nie wierząc własnym uszom.
— Tak jak się teraz rzeczy mają, Sokolnikom grozi wymarcie — odpowiedziała. —

Poznałam was na tyle dobrze, żeby na to nie pozwolić, l mogę wam w tym dopomóc.
Może nie kontroluję bramy między światami tak jak moja siostra, lecz mam ziemię,
która może stać się dla was nową ojczyzną.

Zmrużyła oczy, kiedy nie zareagował ani słowem, ani gestem.
— Czy myślisz, że zastawiam na ciebie jakąś pułapkę? Powiedziałam prawdę. Nie

pragnę Kruczego Pola. Sama myśl o tym, że miałabym go zatrzymać zdobywszy w taki
sposób, jest dla mnie wstrętna, chociaż skłoniły mnie do tego ważne powody. Co do
reszty, nie chcę stać i patrzeć, jak jakiś lud, każdy lud, gaśnie jak gwiazdy rano, jeżeli
mogę temu zapobiec. Byłby to ohydny czyn, czyn wywodzący się z głębin Ciemności. W
świetle tego wszystkiego musiałam przedstawić ci tę propozycję!

— Wierzę ci, Uno z Morskiej Twierdzy — powiedział spokojnie kapitan. — Lecz co z

twoim ludem i z mieszkańcami Kruczego Pola? Czy w ten sposób nie wyrządzisz im
wielkiej krzywdy?

— Jak ci już kiedyś powiedziałam, samo życie jest ryzykowne, ale w tym wypadku nie

wierzę, żebyś ty i twoi żołnierze albo następne pokolenia złamały przysięgę, którą
złożycie. Nie zaproponowałabym tego żadnym innym żołnierzom o czystych tarczach,
Tarlachu, ani wielmoży czy wodzowi innego ludu. Tylko Sokolnicy udowodnili, że są
ludźmi honoru i że mogę złożyć im taką ofertę. Na początku muszę jednak postawić
jednak jeden warunek: mieszkańcy obu Dolin muszą być przez was traktowani z
szacunkiem, zarówno mężczyźni jak i kobiety, wojownicy i wieśniacy. Nie pozwolę,
żebyście ich krzywdzili i obrażali z powodu pewnych waszych niepożądanych
obyczajów.

Zawahała się, po czym ciągnęła:
— Z tego właśnie powodu, ponieważ udowodniliśmy, że potrafimy ze sobą dobrze

współpracować, dam Krucze Pole tobie, a nie całemu waszemu ludowi czy jakiemuś
innemu waszemu przywódcy. To ty zawrzesz ze mną traktat w ich imieniu i będziesz
później ich reprezentował we wszystkich innych sprawach.

— Uno!
Umilkła, dając mu czas na uspokojenie. Jeżeli pierwsza część propozycji go

zaskoczyła, to druga wprawiła w osłupienie.

— Czy poszczególni Sokolnicy mogą władać ziemią w swoim własnym imieniu?
— To nie jest zakazane — odrzekł powoli. — Taki problem jeszcze nigdy dotąd

wśród nas nie zaistniał. Nie znamy swojego potomstwa — dodał po namyśle.

— Wątpię, by tak było wiecznie. — Opuściła oczy. — Chodzi o to, Tarlachu, że ufam

ci bardziej niż komukolwiek innemu i… i nie chcę przez całe życie utrzymywać tak
bliskich kontaktów z mężczyzną, który będzie mną pogardzał.

Znów się zawahała.
— Czy miałbyś kłopoty z wyższymi rangą oficerami Sokolników?
— Tak. Wszyscy ludzie mają swoją dumę, ale bez względu na to, co inni o nas sądzą,

nie jesteśmy nierozumni. Jeżeli zdołam ich przekonać, żeby zaakceptowali mnie jako
Pana na Zamku, pozwolą mi działać jako takiemu w odniesieniu do Kruczej Doliny.
Także wobec Morskiej Twierdzy, gdyż niewielu chciałoby obcować z tobą na takiej
podstawie. Przyjrzał się jej uważnie.

— Korzyści dla nas są oczywiste. A co na tym zyska Morska Twierdza?
— Może nie tak wiele — odrzekła szczerze. — Będziemy mieli zapewnioną ochronę ze

strony najlepszych najemnych żołnierzy w naszym świecie, przynajmniej od czasu
zniknięcia Dawnego Ludu, a może jeszcze wcześniej, jak to zostanie wyszczególnione w
naszym traktacie. Poza tym chętnie przyjmiemy od was złoto i będziemy z wami

handlowali. — Uśmiechnęła się widząc jego zaskoczenie. — Nazwałeś nasze konie
najlepszymi, jakie kiedykolwiek widziałeś. Mając w waszych kompaniach i kolumnach
stałych odbiorców, moglibyśmy powiększyć stado do przynajmniej takich rozmiarów,
jakie może wyżywić nasza Dolina. Zasługują na to zarówno nasze wierzchowce jak i
Morska Twierdza. Wy zaś będziecie dosiadać rumaków, jakich nigdy nie mieli
Sokolnicy, odkąd dotarli do High Hallacku.

— To nie jest moja ostateczna odpowiedź — odrzekł powoli, jakby do siebie — gdyż

nie wiem nawet, czy zyskam dostatecznie silne poparcie, żeby sprowadzić tutaj choć
jedną z kobiecych wiosek.

— Nie — powiedziała — jeżeli chcesz powiedzieć, że wasze kobiety zawsze będą tak

uległe jak w przeszłości. Chyba nie spodziewasz się, że pomogę w utrzymaniu ich w
takim stanie, prawda?

— Nie, pani, na pewno nie. Uśmiechnął się lekko.
— W ten sposób zyskałbyś na czasie. — Westchnęła. — Nie przetrwacie długo jako

odrębny lud żyjąc z łaski innych. Mając własną ziemię, będziecie mogli znowu sami się
utrzymać, tak jak dawniej, i może uda się wam rozwiązać trudności, z którymi się
borykacie. Musicie zrobić to sami, Tarlachu. Nikt za was nie znajdzie odpowiedzi na te
pytania.

— A tym bardziej umowa — zgodził się z nią i dodał ponuro: — Obawiam się, że

niełatwo nam będzie przełknąć niektóre z tych rozwiązań. — Powiedziawszy to, milczał
długi czas. — Twoje słowa mają swoje dobre strony — powiedział w końcu. — Każde
zasługuje na uwagę.

Jego głos brzmiał dziwnie, jakby mówił pod przymusem, a widoczna spod hełmu jego

twarz była ściągnięta i blada.

— Bierzesz na siebie poważne ryzyko, czyż nie tak? — zapytała łagodnie.
Zamknął oczy.
— Jeżeli przedstawię taką propozycję moim dowódcom, a oni odrzucą ją jako

przeklęty kobiecy podstęp, stanę się w ich oczach czymś na kształt wściekłego psa.

— Czy sądzisz, że tak będzie w tym przypadku? Potrząsnął przecząco głową.
— Niezupełnie. Myślę, że jeśli dobrze to przedstawię, moja kompania mnie poprze,

podobnie jak inne. Ale znajdą się i tacy, którzy zawsze trzymali się w ścisłej izolacji od
innych ludów. Tworzą oni znaczną część naszego Bractwa i ci na pewno nigdy mi tego
nie wybaczą. — Głos mu się już załamywał, pośpiesznie więc przeniósł wzrok na okno.
— Mam wśród nich przyjaciół, towarzyszy młodości…

Una położyła mu rękę na ramieniu.
— Nie musisz brać w tym udziału. Mogę sama bezpośrednio złożyć tę ofertę i

prowadzić rokowania z tym, kogo wyznaczą wasi dowódcy.

— Nie, pani. Wytrzymam, co będę musiał wytrzymać. Nas, Sokolników, od dziecka

uczy się odpowiedzialności. Nie ma znaczenia, że czasem jest to bardziej niebezpieczne
niż śmierć czy rany.

— A nas, mieszkańców Doliny Morskiej Twierdzy, uczy się nie narażać na

niebezpieczeństwo innych, kiedy sami możemy temu zaradzić.

— To na nic się nie zda, pani. — Uśmiechnął się smutno. — Żaden Sokolnik nie

wysłuchałby takiej propozycji od kobiety, a ja naraziłbym się na taki sam gniew i karę
za to, że ją poparłem.

Wyprostował ramiona, jak często to robił w obliczu trudnego zadania.
— Ja się tym zajmę, pani Uno z Morskiej Twierdzy. Jest to tak ważne dla

teraźniejszości i przyszłości mojego ludu, że nie mogę nawet myśleć o odrzuceniu tej
szansy.

Kobieta z Dolin opuściła powieki, po czym znów je podniosła.

— A więc umowa stoi — powiedziała powoli, zmęczonym głosem, jakby osłabła po

ciężkiej walce — chociaż przypuszczam, że minie dużo czasu, zanim zawrzemy
ostateczny traktat.

— Może nie tak dużo. Ty pamiętasz o naszych potrzebach, a ja będę starał się tak

samo dbać o twoich ludzi.

Oboje zamilkli. Nie mieli już nic więcej do powiedzenia na ten temat. Teraz nadeszła

pora głębokich przemyśleń.

Tarlach jednak zwrócił się ku oknu. Una dała tak wiele jego rasie, nie tylko Dolinę,

lecz i dalsze życie, a on nie ofiarował jej w zamian niczego. Nie liczyło się, iż tak bardzo
cenił jej dar, że gotów był zaryzykować wygnanie i hańbę. Spełnił tylko swój obowiązek
wojownika w obliczu zagłady grożącej jego ludowi.

Powoli sięgnął do małej skórzanej sakiewki u pasa. Pomyślał, że może podświadomie

zamierzał to zrobić, gdyż inaczej włożyłby Talizman na szyję, jak zawsze w minionych
latach, a nie schował do mieszka.

— Uno, nie mam ziemi ani złota, którymi mógłbym w zamian cię obdarować, ale

proszę cię, byś przyjęła to ode mnie.

Kobieta z Dolin wzięła sakiewkę i otworzyła ją ostrożnie. Wyciągnęła z niej cienki

srebrny łańcuszek. Na widok wisiora aż jęknęła z zachwytu i radości. Był to mały,
srebrny, po mistrzowsku odlany sokół nurkujący w locie z czerwonym jak krew
kamieniem w szponach.

— Och, Tarlachu, jakież to piękne!
— To coś więcej — powiedział takim tonem, że popatrzyła na niego uważnie.
— Moc? — zapytała z niedowierzaniem.
— W pewnym sensie. Każdy Sokolnik po osiągnięciu wieku męskiego wykonuje

takiego sokoła. Można mieć tylko jednego w danym okresie życia. Można go dać w
podarunku, tak jak ja to teraz robię, albo go zgubić, nie sposób jednak ukraść go lub
zabrać właścicielowi bez jego zgody. Cecha ta przechodzi na obdarowanego, chociaż nie
na przypadkowego znalazcę. — Spojrzał posępnie na Talizman i dodał: — Ten, kto go
ma, może prosić o pomoc każdego Sokolnika i każdy oddział Sokolników, pod
warunkiem, że zrobi to w słusznej sprawie i że nie splami to naszego honoru.

— Dziękuję ci, Tarlachu — odrzekła cicho Una. — Nigdy nie nadużyję twojego daru.
Mówiąc to włożyła łańcuszek na szyję, a potem spokojnie wsunęła srebrnego sokoła

pod suknię. Dał go otwarcie, tak jak przedtem wyjawił jej swoje imię, ale nie wymagał i
nie żądał, by trzymała dar tak blisko siebie. Był to rodzaj podarunku z jej strony,
podziękowanie za zaufanie i zapewnienie, że go nie zawiedzie.

W tej chwili Tarlach przestał nad sobą panować. Odwrócił się, by ukryć grymas bólu

na twarzy.

— Uno — szepnął zduszonym głosem. — Przysięgam ci na Rogatego Pana, że gdyby

mojemu ludowi nie groziła zagłada, ofiarowałbym ci znacznie więcej, a przynajmniej
próbowałbym to zrobić. Poprosiłbym cię też o coś więcej…

Kobieta z Dolin podeszła do niego i Tarlach wziął ją ramiona. Pocałował w usta,

znajdując odzwierciedlenie swojej namiętności i tęsknoty.

Objął ją mocniej. Mogliby nawet zaspokoić żądze, która ich trawiła, dając i biorąc.

Una nie była panną, lecz wdową, która poznała objęcia mężczyzny…

Lecz przegnał tę myśl zaraz, jak tylko się pojawiła. Opanował się całą siłą woli, gdyż

jego ciało płonęło, rozluźnił uścisk i cofnął się o krok. Żadne z nich nie szukało
zaspokojenia i Tarlach w głębi duszy nie wierzył, by Una, choć kochająca, oddałaby mu
się dobrowolnie, gdyby tego od niej zażądał.

Pani Morskiej Twierdzy podniosła na niego oczy. Ona również pokonała własne

pożądanie i teraz z trudem wstrzymywała łzy.

— Dałabym ci rękę i mienie, mój małżonku — powiedziała z jakąś zawziętością. —

Dopóki jestem panią siebie, żaden inny mężczyzna nie uzyska ode mnie ani jednego, ani
drugiego.

Wyprostowała się.
— Nie znaczy to, że wyzbywam się wszelkiej nadziei, Tarlachu z ludu Sokolników.

My, mieszkańcy High Hallacku, nauczyliśmy się żyć nadzieją, mimo ponurych osądów
rozumu podczas wojny z Alizończykami. Nie chciałabym, żebyś i ty się jej wyrzekł. Nikt
nie wie, co go czeka — ani co można utkać z nici, które los jeszcze złączył. Może mimo
wszystko osiągniemy cel, który teraz wydaje się nam niemożliwy do zrealizowania. —
Odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się. — Chodźmy stąd, kapitanie. Niech nie znam pana
Markheima, jeżeli wkrótce nie przybędzie do nas z wizytą. Musimy przygotować się na
jego powitanie i zapewnić go o naszych jak najuczciwszych zamiarach. Pozostali szybko
pójdą w jego ślady.

Razem wyszli z komnaty i każde zdawało sobie sprawę, że czekają ich trudne dni i że

będą musieli stawić czoło temu wyzwaniu i wszelkim innym, które przyniesie im życie.
Wiedzieli też, że ich przyszłość zależeć będzie od ich własnych decyzji i czynów.

Jednej nocy nie wystarczyło na wysłuchanie tej opowieści o Morskiej Twierdzy.

Wyczułem, że Sokolnik, który ją opowiadał, raz zacząwszy, śpieszył się wypowiedzieć
resztę. Może dlatego, że chciał lepiej zrozumieć własne uczucia i pytania, których sobie
przedtem nie zadawał.

Kiedy wreszcie skończył, zapragnąłem powróżyć z magicznych kryształów. Nie

ułożyły się w sokole oczy, tak jak w przypadku Pyry, lecz w postrzępioną czerwoną linię,
a nad nią drugą, szarą, i zrozumiałem, że grozi mu niebezpieczeństwo. Chciałem jeszcze
porozmawiać z tym Ptasim Wojownikiem, ale otrzymał wieść, że pani Una w końcu
przepłynęła morze, by razem z nim prowadzić poszukiwania. Natychmiast opuścił
Lormt, by wyjechać jej na spotkanie.

Byłem dziwnie poruszony i wybrałem się na spacer za mury Lormtu tylko w

towarzystwie Córki Burzy i Rawit. Dwukrotnie wydało mi się, że chmury dziwnie
ułożyły się na niebie — nie na wschodzie, gdzie w Escore potyczki z siłami Ciemności
wybuchały niespodziewanie, lecz na zachodzie — nad krajem, któremu jak myśleliśmy,
wojna już nie groziła. Zaswędziała mnie prawa ręka i odruchowo sięgnąłem po miecz,
którego już nie nosiłem. Później złapałem się na tym, że nasłuchuję, czy wiatr nie
przyniesie dźwięku rogu Strażników Granicznych. Wtedy zrozumiałem, że błędnie
sądziłem, iż już nigdy nie będę prowadził aktywnego życia; los miał dla mnie w
zanadrzu niejedną niespodziankę.

Nie, ta walka jeszcze się nie skończyła i mnie nie ominie.