ęłęó

XVI. Karmapa

Szesnasty Gyalwa Karmapa Rangdziung Rigpe Dordże urodził się we
wschodniotybetańskiej prowincji Derge w Benghok. Kiedy przyszedł na
świat w pobliskiej jaskini Guru Rinpocze, zwalej Lwim Niebiańskim
Zamkiem, na niebie pojawiło się wiele tęcz. Mając świadomość, że te
narodziny muszą być bardzo znaczące i by chronić dziecko przed złymi
życzeniami, rodzina ogłosiła wszystkim, że na świat przyszła
dziewczynka.

Piętnasty Karmapa powierzył list opisujący okoliczności swego kolejnego
odrodzenia się jednemu ze służących. Ten przekazał pismo administracji
klasztoru Tsurpu, a ona z kolei wysłała grupę poszukiwawczą.

Kierując się otrzymanymi wskazówkami, poszukujący dotarli wkrótce do
miejsca narodzin Karmapy, dokładnie odpowiadającego szczegółom
przepowiedzianym w liście. Podobnie jak wszyscy wcześniejsi
Karmapowie, również Rangdziung Rigpe Dordże potwierdził sam siebie
już w dzieciństwie i wykazał się niezwykłymi zdolnościami. Potrafił np.
podać zawsze dokładny opis miejsc w których znajdowały się zagubione
konie albo woły. Młodego, siedmioletniego Karmapę, zawieziono do
klasztoru Palpung, gdzie otrzymał nauki, ślubowania mnisie i ślubowanie
bodhisattwy od Situ Pema Łangczuk. Beru Czientse udzielił mu nauk o
tantrach. Sutry studiował z Bo Kangtrulem Rinpocze, natomiast Dziamgon
Kongtrul Czientse Özer przekazał mu sześć jóg Naropy i Wielką Pieczęć
(Mahamudrę). Podobnie jak jego poprzednicy, Karmapa Rangdziung
Rigpe Dordże wyróżniał się mądrością i spokojną promiennością oraz
olbrzymią duchową siłą. Był znany nie tylko jako pełen mocy jogin, ale
także ze swojej miłości do dzikich zwierząt. Karmapa w szczególny
sposób rozumiał ptaki, które uczył medytacji.

Jako młodzieniec, dzięki swojej specjalnej mocy, pewnego razu odkrył
skład srebra ukryty przez swoją poprzednią inkarnację, a następnie użył go
do budowy klasztoru. Głównymi nauczycielami szesnastego Karmapy byli
Situ Pema Łangczuk i Dziamgon Czientse Özer.

Karmapa podróżował i nauczał w całym Tybecie. Kiedy z 1950 roku
chińska armia przejęła kontrolę nad Tybetem, Dalaj Lama i inni
urzeędnicy rządowi pojechali na rozmowy do Pekinu. Karmapa i wielu
innych wysokich lamów towarzyszyło im, by wziąć udział w negocjacjach,
które przyniosły Tybetańczykom pewne korzyści. W 1959 roku Chiny
napadły jednak na Tybet. Karmapa zdecydował się wyemigrować do Indi
przez Bhutan. Pod przewodnictwem Karmapy i dzięki ochronie uczniów z
wojowniczego plemienia Khampów, całej grupie 160 Lamów i mnichów,
udało się bezpiecznie uciec i zabrać ze sobą bezcenne nauki, posażki i
tanki oraz rytualne przedmioty buddyjskie przez setki lat przechowywane
w klasztoże Tsurpu. O opracowanie drogi ucieczki Karmapa przezornie już
w 1953 roku, poprosił mistrza medytacji Kalu Rinpocze.

Rangdziung Rigpe Dordże osiadł z uczniami w Sikkimie, gdzie król Taszi
Namgyal podarował mu ziemię pod budowę klasztoru Rumtek. Na
zaproszenie króla Dzigme Dordże Łangczuk Karmapa odwiedził również
Bhutan, zaś po podróży do Ladakhu, gdzie udzielał nauk w różnych
klasztorach, udał się na pielgrzymkę do świętych miejsc Indii i Nepalu.
Pomimo utraty ojczyzny, szesnasty Karmapa zachował, ochronił i był w
stanie nadal przekazywać nauki i tradycyjną buddyjską wiedzę trzech
starych szkół Tybetu (Kagyu, Nigmapa, Siakjapa) w całej ich głębi i
bogactwie. W 1974 roku szesnasty Karmapa odbył swą pierwszą, wielką
podróż zagraniczną. Wszędzie na świecie dzięki jego aktywności zostały
założone ośrodki przekazujące nauki Buddy.

Karmapa rozprzestrzeniał nauki i miał bardzo wielu uczniów na wschodzie
i na zachodzie. Był powszechnie czczoną i bardzo lubianą postacią. Zmarł,
mając pięćdziesiąt siedem lat w szpitalu w Stanach Zjednoczonych.