Region strzelecko – krajeński, położony jest w północnej części województwa lubuskiego i
stanowi jeden z najciekawszych obszarów krajoznawczych tej części kraju. Dzięki swemu
położeniu na pograniczu wysoczyzny pomorskiej i pradoliny Noteci region posiada niezwykłe
urozmaiconą rzeźbę terenu, która została ostatecznie ukształtowana w wyniku ostatniego tzw.
bałtyckiego zlodowacenia. Ogólna wysokość waha się w granicach od 26 do 129 m n.p.m.

Jedną z najciekawszych miejscowości regionu strzelecko – krajeńskiego jest miejscowość
Bobrówko. Jest to duża wieś sołecka położona w północno – zachodniej części gminy, przy drodze
powiatowej Strzelce – Choszczno. Osada posiada średniowieczny rodowód. Założona została przez
niemieckich rycerzy Nicolasa v. Sack i Henniga v. Gadow.
Dzisiejszy układ urbanistyczny wsi pochodzi z pierwszej połowy XVIII wieku. Kiedy to powstał
w Bobrówku duży majątek ziemski. Większość zabudowy mieszkalnej i gospodarczej pochodzi z
końca XIX i początku XX wieku. Najciekawszymi obiektami są: XIX wieczny pałac elektyczny,
XIX wieczny neoromański kościół wewnątrz którego znajduje się późnorenesansowy ołtarz, XIX
wieczna chałupa o zabudowie ryglowej, XIX wieczny młyn. W pobliżu Bobrowka przy drodze do
Machar leży w polu największy w regionie głaz narzutowy. Jego obwód wynosi ponad 22 m. Jest to
pomnik przyrody o nazwie Leżący Słoń.
Legenda głosi, że pod tym kamieniem jest ogromne źródło i gdyby jakiś śmiałek wysadził ten
kamień to cały nasz teren zalała by woda, a w miejscu Bobrówka powstałoby jezioro.
Bobrówko zostało wyzwolone w lutym 1945 roku przez wojska Armii Czerwonej. Jako
miejscowość nie doznało dużych zniszczeń wojennych z uwagi na to, że wojska niemieckie
wcześniej wycofały się w kierunku Barlinka. W Bobrówku pozostał mały oddział SS, który po
krótkiej potyczce wycofał się w lasy. W czasie potyczki zgineło pięciu żołnierzy SS, którzy zostali
zakopani na skraju lasku w Bobrówku. Na wskutek propagandy niemieckiej o rzekomych mordach
dokonywanych przez żołnierzy sowieckich pewna część ludności niemieckiej popełniła
samobójstwo. W nieistniejącej już stodole przy ul. Spółdzielczej powiesiło się dziewięć osób. W
pałacu majątku ziemskiego czternaście osób zastrzeliło się. Zostali oni pochowani w piwnicy w
parku. Pierwsi osadnicy przybyli do Bobrówka pod koniec roku 1945 i początek roku 1946.

ORGANIZOWANIE ŻYCIA SPOŁECZNEGO
W WYZWOLONYM BOBRÓWKU

W pierwszych dniach po wyzwoleniu władze organizowały siedziby Gromadzkich Rad
Narodowych. Siedzibą pierwszej Rady był budynek przy ulicy Wesołej nr. 6 (obecnie prywatny
budynek mieszkalny). Pierwszym wójtem był pan Gaik. Zatrudnił on kilku urzędników, którzy
zajęli się osiedlaniem napływającej ludności polskiej oraz organizowaniem życia społecznego.
Pracownicy wszyscy pracowali pod nadzorem członków partii PPR, a później PZPR. W krótkim
czasie pan Gaik został odwołany ze swojego stanowiska, a obowiązki wójta pełnił pan Saugut
Stanisław.
Wraz z powołaniem Gromadzkiej Rady Narodowej zorganizowano również Posterunek Milicji
Obywatelskiej. W skład posterunku wchodził komendant, starszy sierżant Wartecki Jan oraz
czterech milicjantów. Posterunek mieścił się w budynku nr. 11 przy ulicy lipowej (obecnie jest to
prywatny dom). Milicjanci mieli bardzo duży teren do obsługiwania, a środkiem lokomocji był
rower służbowy. Obsługiwali oni następujące miejscowości: Bobrówko, Żabicko, Danków,
Buszów, Sokólsko, Lubicz, Tuczno i Gilów. Ponieważ pracy w tamtych czasach mieli dość dużo z
uwagi na napływającą ludność z całej Polski, a niektórzy przyjeżdżali w celach szabrowniczych.
zorganizowano Ochotniczą Rezerwę Milicji Obywatelskiej. Organizacja ta była umundurowana i
pomagała w pracy milicji, często trudniąc się donosicielstwem, a nawet obserwacją poszczególnych
obywateli słuchających radia Wolna Europa. Posterunek został rozwiązany w roku 1975. Ostatnim
komendantem był starszy sierżant Szczepanek Jan.
W 1947 roku został utworzony GOM (Gminny Ośrodek Maszynowy). Był to zakład posiadający
kilka traktorów wraz z osprzętem. Zadaniem jego było świadczenie usług rolnikom. Ośrodek ten

mieścił się przy ulicy Strzeleckiej naprzeciw Remizy Strażackiej. Zakład ten w późniejszych latach
został rozwiązany i utworzony w Buszowie pod nazwa Spółdzielnia Kółek Rolniczych.
W tym samym czasie powołano do życia Ochotniczą Straż Pożarną. Remizę utworzono w byłej
siedzibie straży przedwojennej. Pierwszym komendantem był pan Przynoga Leon. Straż była
wyposażona w pompę ręczną którą strażacy dowozili na miejsce pożaru konno. Do straży
zapisywało się wielu chętnych młodzieńców, a w remizie kwitło bujne życie towarzyskie. Strasz ta
przetrwała do dnia dzisiejszego z tym, że wybudowano nową remizę i zamiast ręcznej pompy stoi
tam samochód gaśniczy.
W pierwszych latach po wyzwoleniu została zorganizowana szkoła podstawowa. Szkoła
zajmowała budynek przy ulicy Strzeleckiej po drugiej stronie kościoła i mieściły się tam klasy 1 –
4. Pierwszym kierownikiem szkoły była pani Zemsta. Po pewnym czasie szkołę przeniesiono do
pałacu gdzie była to szkoła 1 – 7. W roku 1956 wybudowano nową szkołę, która istnieje do dnia
dzisiejszego.
Z początkiem roku 1947 został zorganizowany zakład rolny o nazwie Państwowe Gospodarstwo
Rolne, Którego kierownikiem był pan Szymon Gumin. Ponieważ w tym czasie brakowało ludzi do
pracy zorganizowano Ośrodek Pracy Więźniów. W ośrodku przebywało 250 kobiet, które były
zatrudniane w pracach polowych pod nadzorem strażników.
W roku 1947 w miesiącach maj i czerwiec wioska nasza została zaludniona przez mieszkańców
terenów wschodnich z akcji Wisła. Zakład rolny mając odpowiednią ilość ludzi do pracy i
wykorzystując coraz lepszy sprzęt mechaniczny szybko rozwijał się. W latach 70 – 80 posiadał już
dwa tysiące hektarów i potężną obsadę zwierząt gospodarskich. W końcowym okresie jego
istnienia zatrudniano 200 osób jako pracowników stałych.
W związku z przymusową kolektywizacją prywatnych gospodarstw rolnych założono w 1949
roku Rolniczą Spółdzielnie Produkcyjna (Jedność). Pierwszym przewodniczącym spółdzielni był
pan Grela Piotr. Ponieważ spółdzielnia nie wywiązywała się ze swoich zadań więc została przez
władze rozwiązana. W roku 1960 spółdzielnie znowu założono, a jej przewodniczącym był Saugut
Stanisław. W spółdzielni pracowało siedem rodzin i posiadali 450 hektarów. Zakład ten w różnych
okresach czasu różnie prosperował i w roku 2000 został całkowicie zlikwidowany.
W miejscowości Bobrówko było jeszcze kilka zakładów pracy, a między innymi:

- Gminna Spółdzielnia (Samopomoc Chłopska) prowadząca skup produktów rolnych i zaopatrzenie
rolników w pierwsze potrzeby.
- Zlewnia Mleka, która prowadziła skup mleka od rolników z całej gminy.
- Gminny Ośrodek Zdrowia
- Gminna Lecznica Zwierząt
Czytając dzieje Bobrówka można dojść do przekonania, że była to miejscowość szybko
rozwijająca się o czym świadczy nowe osiedle bloków wybudowane przez PGR. Wszyscy mieli
zatrudnienie i ciągle brakowało ludzi do pracy. Na wskutek zmian ustrojowych w latach 80 – 90
wszystkie zakłady zostały zlikwidowane, nastało ogromne bezrobocie, a z tym i bieda. Czasy
świetności Bobrówka już minęły, a obiekty po byłych zakładach przeobrażają się w ruinę i z czasem
zostaną zapomniane.

ŹRÓDŁA INFORMACJI

1. Informator o mieście i gminie Strzelce Krajeńskie wydany przez Urząd Miasta i Gminy w
Strzelcach Krajeńskich.

2. Wywiad przeprowadzony z panem Saugutem Waldemarem zamieszkałym w Bobrówku ulica
Spółdzielcza 2, byłym przewodniczącym Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Bobrówku.

3. Wywiad przeprowadzony z panem Lechem Pytlewskim zamieszkałym w Bobrówku ulica
Wesoła 6, byłym sekretarzem Gromadzkiej Rady Narodowej w Bobrówku.