Ze zbiorów

Zygmunta Adamczyka

Sławomir Mrożek

Keczup

2

Przeczytałem w gazecie, że Apokalipsy nie bedzie.

Żeby uczcić tę dobrą nowinę, poszedłem do MacDonalda i zamówiłem hamburgera.

"Jakie to szczęście - myślałem, gdym entuzjastycznie przyprawiał hamburgera keczupem -

że nie będzie trąb anielskich ani gwiazdy spadającej na ziemię, co by nam tę ziemię spali-

ła". Dotychczas konsumowałem bez entuzjazmu, ponieważ żyłem w oczekiwaniu kata-

strofy. Po co właściwie keczup, gdy i tak zmierzamy ku katastrofie?

Ale teraz świat ma przyszłość. Więc dołożyłem sobie jeszcze keczupu, bo teraz już

warto.

Również nazajutrz spożyłem hamburgera z podwójnym keczupem. Ale trzeciego dnia

zauważyłem, że konsumujac podwójny keczup po raz trzeci, nie dotrzymuję kroku swojej

epoce. Pierwszego dnia ją wyprzedzałem, drugiego nadążałem za współczesnością, ale

trzeciego byłem już zapóźniony. Podwójny keczup po raz trzeci - to wstecznictwo.

Aby nie pozostać w tyle, powinien być co najmniej potrójny.

Zjadłem więc potrójny. Trochę mi się odbiło, ale w zasadzie nie czułem się źle.

Kłopoty z żołądkiem miałem dopiero po keczupie czterokrotnym. Udało się je zażegnać

za pomocą alka seltzer. Po keczupie pięciokrotnym nic nie pomogło, a po sześciokrotnym

na samą myśl o siedmiokrotnym robiło mi się niedobrze.

Co dalej? Nieubłagany rozwój konsumpcji wymagał keczupu siedmiokrotnego, później

osmio-, dziewiecio-, dziesieciokrotnego i tak dalej bez końca, bo teraz, gdy Apokalipsę

odwołano, przyszłość nie miała już kresu. Załóżmy, że przetrzymam keczup nawet dzie-

sieciokrotny. Ale później?

Podpaliłem MacDonalda, tu chodziło o życie. Pożar nie był wielki, gdzie mu tam do Apo-

kalipsy, ale lepsze to niż nic.