G

G

A

A

L

L

E

E

R

R

I

I

A

A

T

T

O

O

L

L

E

E

R

R

A

A

N

N

C

C

J

J

I

I

Projekt jest dofinansowywany ze środków Wspólnoty Europejskiej i Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej

www.galeriatolerancji.org.pl

1

Krokodylica i Nietoperz robią zamieszanie

Jeff Sapp

Ta opowieść o tolerancji może pomóc dzieciom w wieku

przedszkolnym

i

wczesnoszkolnym

zrozumieć

konsekwencje

przezywania innych.

Dawno, dawno temu, wszystkie zwierzęta w buszu postanowiły udać

się na wędrówkę. Czerwony kangur, zawsze najbardziej towarzyski,

wszystko zaaranżował. - To będzie świetna okazja, by się lepiej poznać -

zachęcał Czerwony Kangur. Będziemy mogli rozmawiać o naszych

rodzinach, o tym co lubimy jeść, gdzie lubimy żyć i po prostu dobrze się

bawić. Czerwony Kangur miał jednak wiele problemów z zebraniem

wszystkich w jednym miejscu, gdyż niektóre zwierzęta lubiły dzień, a inne

noc. W końcu postanowiły spotkać się o zmierzchu, w porze między Dniem

a Nocą.

Rozpoczęło się niewinnie. Wszyscy byli dla siebie mili i świetnie się

dogadywali podczas przerw na przekąskę. Koala przeżuwał sałatkę z liści

eukaliptusa, a Mrówkojad skupił się na kanapce z termitami. I wtedy się

TO wydarzyło.

Diabeł Tasmański zaoferował, że przyniesie potrawkę. Kiedy

Krokodylica poprosiła Nietoperza o podanie potrawki, Nietoperz jej nie

usłyszał. Krokodylica pomyślała, że Nietoperz specjalnie ją ignoruje, nawet

po tym, jak Nietoperz przeprosił ją i powiedział, że naprawdę nie słyszał jej

prośby.

- Jakoś trudno mi w to uwierzyć, mruknęła pod nosem Krokodylica, jednak

wystarczająco głośno, by usłyszał to, z uwagi na swoje duże uszy,

Nietoperz. Inni też usłyszeli.

Nietoperz odparował - Ja przynajmniej zjadam moje jedzenie zanim zdąży

zgnić. Krokodylica była wściekła. Długo już walczyła z plotką, że krokodyle

czekają aż ich jedzenie zgnije zanim je zjedzą, a i Nietoperz wiedział, że

to nieprawda. - Wcale tak nie jest, wiesz o tym!, wrzasnęła w odpowiedzi

Krokodylica.

G

G

A

A

L

L

E

E

R

R

I

I

A

A

T

T

O

O

L

L

E

E

R

R

A

A

N

N

C

C

J

J

I

I

Projekt jest dofinansowywany ze środków Wspólnoty Europejskiej i Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej

www.galeriatolerancji.org.pl

2

Mysz i wombat wzięli stronę Nietoperza, bo też mieli duże uszy.

Zanucili piosenkę z dzieciństwa wycelowaną w krokodyle: Zgniłe jedzenie,

zgniłe jedzenie, czym wykarmisz swoje potomstwo?

Wtedy wszyscy zaczęli wrzeszczeć. Walania została przezwana

„wielką stopą” przez Kolczatkę, która w obronie nazwała ją „kundlem”.

Na to Dingo usłyszał, że ktoś mówi o jego psim oddechu i zaczął wyć,

że wcale nie jest psem. W rezultacie Dingo wepchnął Emu do jeziora

myśląc, że to ona powiedziała. I trwało to bez końca. Wszyscy obrzucali się

wyzwiskami, a Czerwony Kangur nie wiedział co ma robić.

I tak o zmierzchu, w dalekiej krainie, Dzień i Noc posmutniały.

Patrząc na tę awanturę z góry, Sol, słońce, była nieziemsko

niezadowolona. By nie patrzeć na okropne zachowanie zwierząt, schowała

się za chmurą.

Wtedy Perun, pan błyskawic, zstąpił z nieba i zaczął ciskać piorunami.

Za każdym razem, kiedy zwierzęta się kłóciły, syczał i trzeszczał dopóki

nie przestały. Rzucił nawet na ziemię jedną ze swych ognistych włóczni

by przykuć ich uwagę. To sprawiło, że czmychnęły w bezpieczne miejsce,

gdzie w samotności mogły pomyśleć o wszystkich tych niemiłych rzeczach,

które powiedziały swoim przyjaciołom.

Kiedy więc słyszysz grzmiącego Peruna rzucającego na ziemię ogniste

włócznie wiedz, że gdzieś ktoś kogoś obrzuca wyzwiskami.

Ta historia została zaczerpnięta z bezpłatnego programu nauczania

Teaching Tolerance, Nosorożce i maliny, Opowieści o tolerancji dla

młodszych klas.

Tekst pochodzi ze strony: www.tolerance.org