RAYE MORGA

BLIŹIACZKI

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Brittanny Lee miała za sobą zupełnie zwariowany dzień. Jakiś pomyleniec przysłał do

muzeum obcięte paznokcie od nóg. Do pudełka dołączył list. Zaklinał się w nim, że paznokcie

zostawił mu w spadku dziadek, który dostał je od samego króla Kamehameha. Przesyłka

wywołała wśród pracowników muzeum burzliwą dyskusję. Jedni uważali, że należy skrawki

paznokci poddać badaniom i określić ich wiek, inni byli zwolennikami wyrzucenia tego dość

obrzydliwego eksponatu do śmieci.

Britt znalazła się w grupie zwolenników kosza na śmieci. Tego rodzaju pamiątki w

żaden sposób nie przemawiały do jej wyobraźni, niezależnie od tego, czyją były własnością.

Niestety, jej przełożony miał w tej sprawie odmienne zdanie. Być może nogi, na których rosły

te paznokcie, przemierzały piaszczyste drogi wytyczone przez naszych przodków

argumentował Gary, pełen uszanowania wobec wątpliwego zabytku.

Był to jeden z tych dni, kiedy interesująca skądinąd praca w muzeum stawała się dla

Britt trudna do zniesienia. Dlatego właśnie Brittanny zwolniła się wcześniej.

Wychodząc z windy w eleganckim domu, w którym od kilku dni mieszkała, usłyszała

ciche pomiaukiwanie, coś jakby pisk stęsknionych za matką kociąt.

- Mam nadzieję, że to nie płaczą dzieci - powiedziała mijająca ją wytworna blondynka.

- Zapewniano mnie, że w tym domu nie ma żadnych dzieci.

Britt także o tym zapewniano, jednak ton wypowiedzi sąsiadki trochę dziewczynę

zirytował. Nie była wprawdzie wielbicielką pełzających i wrzeszczących ludzików, ale

traktowanie dzieci na równi z przestępcami wydało jej się czymś niewłaściwym. Dopiero

teraz przestraszyła się napuszonych i pozbawionych ludzkich odruchów sąsiadów, wśród

których zdecydowała się zamieszkać. I to w końcu za niemałe pieniądze.

Nie miała ochoty na jeszcze jedna tego dnia wymianę zdań, wobec czego tylko

uśmiechnęła się do blondynki. Długi korytarz wyłożony był grubym, tłumiącym dźwięki

dywanem i Britt czułaby się jak głuchoniema, nic słysząc własnych kroków, gdyby nie to

kocie miauczenie.

Ruszyła w kierunku swego mieszkania. Pod drzwiami sąsiada z naprzeciwka stał duży

wiklinowy koszyk.

- Ach, więc to tak - uśmiechnęła się do siebie. Ktoś przyniósł mojemu sąsiadowi kotki.

Tylko po co playboyowi kociaki?

Britt uwielbiała koty. Miała ogromną ochotę choćby tylko zerknąć do koszyka.

W ostatniej chwili się powstrzymała. Jak już te kotki zobaczę, to na pewno będę

chciała sobie jednego wziąć, pomyślała. Co najmniej jednego. Naprawdę nie powinnam.

Szczególnie teraz, kiedy tak trudno mi się pozbierać. Zdecydowałam się na samotne życie i

nawet już nie wyobrażam sobie sytuacji, w której musiałabym codziennie śpieszyć się do

domu, bo ktoś tam na mnie czeka. Może później, jak się już trochę przyzwyczaję do tego luk-

susowego mieszkania w eleganckim domu, pośród dystyngowanych sąsiadów, do których

zupełnie nie pasuję. Teraz nie mogę sobie jeszcze pozwolić na żadne zwierzę. Nawet nie

zajrzę do tego kosza. Nie chcę się wodzić na pokuszenie.

Przekręciła klucz w zamku i. nie oglądając się za siebie. weszła do mieszkania.

Szybko zatrzasnęła drzwi, uszczęśliwiona, że udało jej się nie ulec pokusie obejrzenia

kociaków.

Położyła torebkę na stoliku i po raz setny z podziwem obejrzała swoje nowe

mieszkanie. Wciąż jeszcze nie mogła uwierzyć we własne szczęście. Britt była

perfekcjonistką i tylko posiadanie rzeczy doskonałych sprawiało jej prawdziwą przyjemność.

Zawsze starała się kupować wszystko najlepszej jakości. Nareszcie jej otoczenie stało się tak

samo bez skazy, jak garderoba, obuwie i zgromadzone bibeloty. Wszystko na swoim miejscu,

w idealnym porządku, czyściutkie i pachnące.

Ale ze mnie szczęściara, pomyślała. Mam wspaniałą pracę i cudowne życie. Robię to,

o czym zawsze marzyłam, mam przyjaciół, sympatycznych współpracowników i szansę na

awans. Skończyłam dwadzieścia osiem lat i każdy przeżyty dzień daje mi ogromną

satysfakcję.

Rozmyślania przerwał jej rozpaczliwy jęk, stanowczo za głośny jak na możliwości

wokalne kociąt.

Britt nie bardzo wiedziała, jak się powinna zachować. W tego rodzaju dzielnicach

obowiązywała zasada niewtrącania się w cudze sprawy, nawet niezauważania tego, co się

obok dzieje. Sąsiedzi pozdrawiali się obojętnym skinieniem głowy, nie ciekawi, z kim mają

do czynienia. Jakiekolwiek zainteresowanie uważane było w tej okolicy za przejaw złego

wychowania. Ale ten jęk był tak przejmujący, że Britt mimo woli znów znalazła się przy

drzwiach. Nie potrafiła zdobyć się na obojętność wobec czegoś, co jakby do niej, tylko do

Britt, zwracało się o pomoc.

Zastanawiała się jeszcze chwilę, ale dłoń już trzymała na klamce i w końcu

zdecydowanym ruchem otworzyła drzwi. Koszyk stał pod progiem przeciwległego

mieszkania, ale tym razem dochodzące z niego piski w niczym nie przypominały miauczenia

kotów.

Wokół nie było żywej duszy. Britt przebyła dzielącą ją od drzwi sąsiada szerokość

korytarza i nacisnęła dzwonek. Miała coraz okropniejsze przeczucia co do zawartości

znajdującego się u jej stóp koszyka.

- Halo! - wołała Britt, waląc pięścią w zamknięte drzwi. - Czy jest tam ktoś?

Zgodnie z jej przewidywaniami, nikt się nie odezwał. Wobec tego musiała sama

zajrzeć do koszyka. Nachyliła się i odsłoniła okrywającą go flanelę. To nie były kocięta. W

koszu leżały dwa wrzeszczące wniebogłosy niemowlaki.

- Dzieci - wyszeptała Britt, jakby samą siebie chciała upewnić, że wszystko, co się

dzieje, jest jawą, a nie koszmarnym snem. - Prawdziwe, żywe dzieci.

Poderwała się na równe nogi i z furią zaczęła walić w zamknięte drzwi sąsiada.

- Halo! - krzyczała, chociaż tak naprawdę nie spodziewała się żadnej odpowiedzi. -

Czy ktoś jest w tym domu?

Oczywiście, nikogo tam nie było. Britt nie miała pojęcia, co powinna zrobić. Jakiś

wariat podrzucił dwoje maleńkich dzieci do holu dużego budynku mieszkalnego, a Britt po

prostu nie potrafiła, jak gdyby nigdy nic, zostawić maleństw bez opieki.

Są takie maleńkie i zupełnie bezbronne, myślała. Jeszcze coś złego im się stanie. Co

robić? Zadzwonić do administratora? A może na policję? Albo do pomocy społecznej? Co ja

mam zrobić?

Żeby dokądkolwiek zadzwonić, Britt musiała najpierw wrócić do swego mieszkania.

Nie potrafiła jednak pozostawić dzieci samych, w holu, choćby nawet na najbardziej

puszystym dywanie. Raz jeszcze rozejrzała się bezradnie wokoło, ale wciąż nikt się nie

zjawiał. Wobec tego podniosła koszyk i szybko weszła z nim do swego mieszkania.

- Zostawię uchylone drzwi - powiedziała nie wiadomo do kogo. - Na wypadek, gdyby

sąsiad przypadkiem wrócił do domu.

Dopiero teraz Britt zauważyła wystającą z kosza kopertę. Wyciągnęła ją i dokładnie

obejrzała. Koperta miała ostry, pomarańczowy kolor, pachniała tanimi perfumami i nie była

zaklejona. Dużymi literami wypisano na niej imię: Sonny.

- Teraz wiem przynajmniej tyle, że mój sąsiad ma na imię Sonny - mruknęła Britt.

Mieszkała w tym domu zaledwie od tygodnia, ale przez ten czas kilka razy go

widziała. Był wysokim, przystojnym mężczyzną o wiecznie roześmianych oczach. Właściwie

cały wolny czas zajmowały mu kobiety. Na przykład poprzedniego wieczoru odwiedziła go

jakaś czarnowłosa piękność. A w dniu, w którym Britt wprowadziła się do swego mieszkania,

od Sonny'ego wychodziły dwie rude dziewczyny o figurach modelek.

Britt miała ochotę przeczytać dołączony do koszyka list, chociaż nie bardzo wiedziała,

czy powinna. W końcu jednak odłożyła kopertę i sięgnęła po telefon. Postanowiła najpierw

porozmawiać z administratorem budynku.

- Cześć, co jest? - odezwał się w słuchawce głos siedemnastoletniego syna

administratora.

- Cześć, Timmy - powiedziała Britt. - Mówi Britt Lee z mieszkania 507. Pomagałeś mi

w zeszłym tygodniu w przeprowadzce. Pamiętasz? Czy jest twoja mama?

- Nie, nie ma, ale ja jestem. - Młody człowiek był niezwykle uczynny. - Co, zlew ci się

zapchał? A może przepaliła się żarówka? Zaraz u ciebie będę.

Britt musiała się uśmiechnąć, chociaż było oczywiste, że w rozwiązaniu problemu

niemowląt chłopiec nie może jej pomóc. Na pewno nie powierzyłaby mu opieki nad takimi

maleństwami. Nawet na godzinę.

- Nie, nie, dziękuję - powiedziała. - Chciałam zamienić parę słów z twoją mamą.

Odłożyła słuchawkę. Teraz mogła już tylko zadzwonić na policję. Na samą myśl o

tym zrobiło jej się niedobrze. Uznała, że nie włączy w sprawę policji, dopóki nie dowie się, o

co w tym wszystkim naprawdę chodzi. Spojrzała na pomarańczową kopertę. Zastanawiała się

jeszcze przez chwilę, po czym zdecydowanym ruchem wyjęła z niej list.

,,Sonny, kochanie.

Ja już nie mogę wytrzymać! Brakuje mi pieniędzy. Straciłam pracę, bo nie mam kogo

zostawić z dziećmi. Wyrzucili mnie z mieszkania. Tutaj nie lubią płaczących dzieci. I co ja

mam teraz zrobić? Czy te maleństwa zupełnie nic cię nie obchodzą? Myślałam, że wszystko

się zmieni, kiedy je zobaczysz. One są krwią z twojej krwi, ciałem z twojego ciała. Jesteś za

nie tak samo odpowiedzialny, jak i ja. Robiłam, co mogłam. Teraz twoja kolej. Zajmij się nimi

przez jakiś czas, dobrze?

Kocham Cię, Janine.

Britt jak urzeczona wpatrywała się w list. Pełno było na nim rozmazanych kropek.

Czyżby łzy? przemknęło dziewczynie przez głowę. Okropnie jej było żal tej nie znanej,

zdesperowanej matki. Po raz pierwszy uważnie przyjrzała się popiskującym w koszyku

niemowlakom.

- Przepraszam, coś panu wypadło.

Mitchell Caine natychmiast się odwrócił. Ładna, młoda kobieta z uśmiechem podała

mu pudełko zapałek. Zdziwił się trochę, bo nieczęsto się zdarza, żeby zatrzymywano

człowieka na ulicy z powodu pudełka zapałek, choćby tak eleganckiego jak to, które trzymała

w palcach ta dziewczyna. W końcu to jednak tylko pudełko zapałek.

Mitchell zdjął ciemne okulary, ukazując światu oczy błękitne jak niebo w pogodny

letni dzień. Uśmiechnął się do odważnej dziewczyny z uznaniem. Zdarzało mu się już być

zaczepianym przez kobiety, ale po raz pierwszy użyto tak niebanalnego pretekstu.

- Tak - Mitchell obrzucił dziewczynę spojrzeniem znawcy - chyba miałem coś

podobnego. Chociaż nie jestem pewien, czy to moje pudełko.

- Ja je od razu poznałam. To reklamówka klubu, który odwiedzam w piątkowe

wieczory - powiedziała dziewczyna, akcentując każde słowo tak, aby dokładnie wbiło się w

pamięć tego pięknego mężczyzny.

- Naprawdę? - roześmiał się Mitch.

- Weź to pudełko. Jestem pewna, że należy do ciebie.

- A co będzie, jeśli po powrocie do domu znajdę swoje zapałki tam, gdzie powinny

leżeć? - przekomarzał się z nią Mitchell.

- Mam pomysł - ucieszyła się dziewczyna. - Napiszę ci na nim numer mojego

telefonu... - Zrobiła to, co powiedziała, po czym oddała Mitchowi pudełko. - Teraz jesteśmy

przygotowani na każdą ewentualność. Jeśli się okaże, że to nie twoje pudełko, zadzwonisz do

mnie, a ja natychmiast przyjdę je odebrać. Zgoda?

- Doskonały pomysł - roześmiał się Mitchell.

Patrzył, jak dziewczyna odwraca się, macha mu na pożegnanie ręką i odchodzi. Był

pełen podziwu dla tej ślicznotki. Miała klasę. Szkoda, że umówił się już na ten wieczór.

Gdyby nie to, na pewno zjawiłby się w klubie, do którego ta mała niemal otwarcie go

zaprosiła.

- Tyle pięknych kobiet chodzi po tym świecie - westchnął, wchodząc do eleganckiego

budynku, w którym od niedawna mieszkał. - A ja mam tak mało czasu.

Jadąc windą, pogwizdywał wesoło. Spotkanie z dziewczyną, która wręczyła mu

pudełko zapałek, w zaskakujący sposób poprawiło mu humor. Mitch miał za sobą długi dzień

nudnej pracy. Przeglądał dokumentację finansową małej firmy produkującej podzespoły do

urządzeń elektronicznych. Potrzebował jakiegoś dowodu na popełniane tam malwersacje

finansowe. Niczego nie znalazł, chociaż czuł przez skórę, że szef sprzeniewierzył pieniądze

firmy. Niestety, nie udało mu się wyszperać czegokolwiek, co nadawałoby się do pokazania

prokuratorowi okręgowemu.

Rozmowa z nieznajomą dziewczyną sprawiła, że Mitchell zapomniał o

niepowodzeniach zawodowych i wreszcie zaczął się cieszyć na czekające go tego wieczoru

spotkanie z Chenille. Chenille Savoy śpiewała w nocnym klubie. Najprostszą melodię

zamieniała w zmysłowe przeżycie. Mitch obejrzy jej występ, a potem razem zjedzą kolację.

Ma to być wieczór, który przełamie obezwładniającą Mitcha nudę. Na samo wspomnienie

Chenille krew żywiej krążyła w jego żyłach. Czuł, że przeżyje nową miłość, coś, czego od

wielu miesięcy nie doświadczał.

Szedł po miękkim dywanie, którym wyłożony był długi korytarz. Myślał o

czekającym go upojnym wieczorze, o tym, jak pojedzie do klubu, jak siedząc przy stoliku

będzie podziwiał piękną Chenille i o tym, jak ona popatrzy na niego ze sceny. Był absolutnie

pewien, że czeka go wyjątkowy wieczór.

Wyjął z kieszeni klucz, ale nie zdążył go włożyć do zamka, kiedy usłyszał za plecami

jakiś dźwięk. Odwrócił się. W drzwiach przeciwległego mieszkania stała jego nowa sąsiadka.

Nie wyglądała zbyt zachęcająco, ale najwyraźniej miała do niego jakąś sprawę.

- Bardzo pana przepraszam - powiedziała. - Nazywam się Britt Lee. Niedawno się tu

wprowadziłam. Mamy pewien problem. Czy mógłby pan przyjść do mnie na chwilę?

Koniecznie musimy porozmawiać.

Mitch w pierwszym odruchu chciał odmówić. Ta kobieta nie wyglądała powabnie.

Zupełnie nie przypominała spotkanej na ulicy dziewczyny, która dała mu pudełko zapałek.

Ale w końcu była jego sąsiadką. Może zepsuł się jej magnetowid albo jakieś inne urządzenie.

Mitch uznał, że nie powinien odmawiać.

- W czym mogę pani pomóc? - zapytał najuprzejmiej, jak potrafił, i wszedł do

mieszkania, podobnego jak dwie krople wody do tego, które sam zajmował.

- Proszę usiąść - powiedziała oschle kobieta, kiedy zamknęła za nim drzwi.

- Jestem umówiony - powiedział Mitch, siląc się na swobodę, chociaż zamknięte drzwi

i mina sąsiadki niczego dobrego nie wróżyły. - Jeśli trzeba pani w czymś pomóc, zrobię to

bardzo chętnie, ale nie mam zbyt wiele czasu, więc...

- Proszę siadać - powtórzyła kobieta. - Musimy porozmawiać.

Mitchell uważnie przyjrzał się sąsiadce. Od początku było dla niego oczywiste, że

oczekiwała od niego zupełnie czego innego niż piękność z pudełkiem zapałek. Nie prze-

szkadzało mu to, bo ta dziewczyna nie była w jego typie. Szczupła, niewysoka, z upiętymi w

kok czarnymi włosami. Do tego jeszcze małe kolczyki z perełkami, elegancki kostium i

zapięta pod szyję bluzka. Istna guwernantka: sprawna, opanowana i pod każdym względem

doskonała.

Nigdy mnie ten typ nie interesował, myślał Mitchell, z trudem ukrywając

zniecierpliwienie. Czego ona może ode mnie chcieć? Znów tracę czas. Wszystko przez to

moje głupie dobre serce.

- Co ja takiego zrobiłem, proszę pani? - zażartował, sadowiąc się wygodnie na

kanapie. - Czy wrzuciłem śmieci do niewłaściwego pojemnika? A może telewizor grał za

głośno?

Britt usiadła naprzeciwko niego w fotelu. Włożyła okulary i tak uzbrojona popatrzyła

na swego gościa. Z przerażeniem stwierdziła, że sąsiad jest wyraźnie rozbawiony.

Minęły prawie cztery godziny, odkąd Britt znalazła niemowlęta. Przez ten czas

zdążyła je nawet polubić i znienawidziła tego mężczyznę bez sumienia, który pozostawił na

pastwę losu własne dzieci. Co gorsza, nawet teraz nie poczuwał się do żadnej

odpowiedzialności. Zastanawiała się nawet nad tym, czy nie lepiej powierzyć opiekę nad

maleństwami jakiejś organizacji aniżeli temu niefrasobliwemu osobnikowi. Zaprosiła sąsiada

do siebie głównie po to, żeby przeprowadzić z nim rozmowę, której wynik miał zadecydować

o losie jego dzieci. Koszyk ze śpiącą w nim zawartością ustawiła w sypialni, żeby nie mieć

kłopotów, jeśli postanowi nie oddać maluchów ich własnemu ojcu.

Dobrze zrobiłam, pomyślała. Z tego, co widzę, opieka społeczna będzie dla tych

maleństw lepszym rozwiązaniem. Aż się boję pomyśleć, co taki typ mógłby zrobić z bezbron-

nymi dziećmi.

- Nic takiego pan nie zrobił - odezwała się Britt. Siedziała sztywno wyprostowana i

patrzyła gościowi prosto w oczy. - Chodzi o coś zupełnie innego. Wkrótce wyjaśnię panu, o

co. Przedtem jednak muszę zadać panu kilka pytań. Czy mogę?

- Bardzo proszę - zgodził się obojętnie Mitch. Chciał jak najprędzej skończyć

dziwaczną rozmowę i wreszcie pójść do domu.

Przypomniała mu się ciotka Tess. Zawsze trzymała za drzwiami rózgę na wypadek,

gdyby któreś z dzieci niegrzecznie się zachowało. Jemu też kilka razy przytrafiło się dostać tą

rózgą po gołych łydkach. Nie mógł się oprzeć pokusie. Zerknął na drzwi, czy aby na klamce

nie wisi jakaś rózga.

- To, o co chcę pana zapytać, może się wydać trochę dziwne - mówiła Britt. -

Mniemam jednak, że dowiedziawszy się, o co chodzi, będzie mi pan mógł wybaczyć

dotykanie tak osobistej materii.

- Dobra. Niech pani strzela - wzruszył ramionami.

- Proszę mi coś o sobie opowiedzieć - zaczęła Britt, myśląc, że najchętniej naprawdę

zastrzeliłaby tego drania. - Skąd pan pochodzi?

- Urodziłem się i wychowałem tutaj, na wyspach - odrzekł nieco zdziwiony. Każdy,

kto tylko na niego spojrzał, bez trudu mógł się tego domyślić. Patrzył na szczupłe palce

sąsiadki, zapisującej coś w notatniku, na jej zgrabne nogi w eleganckich pantoflach, i

zastanawiał się, o co też może jej chodzić.

- Czy ma pan tu jakąś rodzinę?

- Nie, raczej nie - wyrwany z zamyślenia odpowiedział trochę bez sensu. - Mam

rodzinę na Wielkiej Wyspie. Nawet dużą rodzinę. Moja siostra Shawnee, jej mąż, brat Mack z

żoną i jeszcze jeden brat, Kam. Właściwie Kam mieszka tutaj, w Honolulu, ale jest wziętym

prawnikiem i bardzo rzadko się widujemy.

- A więc nie ma pan tutaj żadnej rodziny, nikogo, kto mógłby panu pomóc -

podsumowała szczerze zatroskana, jakby stanowiło to ogromną przeszkodę w rozwiązaniu

poważnego problemu.

- W czym mieliby mi pomóc?

- Zaraz się pan dowie. - Stuknęła długopisem w notatnik.

Mitch zaczął się niecierpliwić. Rozmowa trwała długo i wcale nie była interesująca.

Uznał, że należałoby pomyśleć o jakimś rozsądnym wytłumaczeniu, które pozwoliłoby mu

wreszcie stąd odejść bez narażania się na opinię gbura, kiedy sąsiadka przygwoździła go

następnym pytaniem. Mitch był tak zaskoczony, że aż zapomniał ją zapytać, dlaczego zwraca

się do niego takim dziwnym imieniem.

- Niech pan mi powie, Sonny - zaczęła tonem zawodowego adwokata, gotującego się

do zadania stronie przeciwnej decydującego ciosu - czy wierzy pan w nierozerwalność

małżeństwa?

- Jakiego małżeństwa? - Pociemniało mu w oczach. Samo słowo było przerażające, nie

mówiąc już o znaczeniu, jakie ze sobą niosło. Nawet stałych związków nieformalnych Mitch

bał się jak diabeł święconej wody, a co dopiero mówić o małżeństwie. Zrobiło mu się duszno

i musiał rozpiąć kołnierzyk koszuli. - No, wie pani, ja nigdy dotąd nie myślałem o

małżeństwie.

- Tego się właśnie obawiałam - westchnęła ciężko.

Oho, chyba wreszcie wiem, o co jej chodzi, pomyślał z ulgą Mitch. Dlaczego

właściwie od razu się na niej nie poznałem? Wmówiłem sobie, że jest zupełnie inna niż tamta

dziewczyna od zapałek. Ona tymczasem używa innych środków do osiągania tego samego

celu, co wszystkie znane mi kobiety.

- Czyżby szukała pani męża? - Uśmiechnął się trochę złośliwie. - Jeśli tak, to...

- Jeśli zechcę poszukać sobie męża, to może pan mieć pewność, że na pana nawet nie

spojrzę - przerwała mu ostro.

Oj, chyba jednak trochę się pomyliłem, przestraszył się Mitch. Nigdy jeszcze żadna

kobieta tak źle mnie nie potraktowała. Chyba wreszcie należałoby się na nią obrazić.

Wprawdzie nie mam zamiaru się żenić, ale ona nie powinna tak obcesowo oświadczać mi, że

nie nadaję się na męża.

- A to dlaczego? - zapytał zainteresowany powodem, dla którego ta zupełnie obca

osoba traktuje go jak śmiertelnego wroga. - Powinna pani wiedzieć, że wiele kobiet uważa

mnie za doskonały materiał na męża.

- Widocznie są to kobiety o ptasich móżdżkach - mruknęła, wpatrując się w swój

notatnik.

- Słucham? - Mitch, na jej szczęście, naprawdę nie dosłyszał jej słów.

- Nic ważnego. - Spojrzała na niego bez poprzedniej wrogości.

Sąsiad był wyjątkowo przystojny i Britt nawet nie zamierzała temu zaprzeczać.

Ciemne, lekko falujące włosy opadały mu na czoło, a błękitne oczy natura wykończyła

gęstymi i długimi jak firanki rzęsami. Ubrany był zwyczajnie, ale na tak wspaniałej figurze

nawet worek dobrze by wyglądał. Zachowywał się jak duże dziecko, rozbawione wszystkim,

co robi i na co patrzy. Britt bardzo to irytowało. Uważała, że mężczyzna w tym wieku

powinien trochę poważniej podchodzić do życia.

- Na pewno wiele kobiet uważa pana za atrakcyjnego mężczyznę - powiedziała tonem

nie pozostawiającym wątpliwości, że ona do tej grupy nie należy. - To jednak nie jest w tej

chwili istotne i nie ma nic wspólnego z problemem, który musimy rozwiązać. Chciałabym się

jeszcze dowiedzieć, jaki jest pański stosunek do dzieci.

- Dzieci? - powtórzył jak echo, jakby po raz pierwszy w życiu usłyszał to słowo i

chciał głośno przećwiczyć jego wymowę.

- Dzieci. Nie rozumie pan? Niemowlęta.

- No cóż... Dzieci są całkiem miłe... Nie mam nic przeciwko dzieciom - dukał,

wpatrując się w drzwi, jak w ostatnią deskę ratunku. Nie miał pojęcia, o co tej kobiecie

chodzi. Najpierw małżeństwo, teraz znów dzieci... - Szczerze mówiąc, nigdy dotąd nie

miałem do czynienia z dziećmi.

- Naprawdę? - zapytała Britt takim tonem, jak gdyby mówiła „a, tu cię mam, bratku!”

Mitch uznał, że nie ma żadnych szans. Cokolwiek mówił, okazywało się to

niewłaściwe. Nie rozumiał, za co ta kobieta tak bardzo go nienawidzi.

- Gdzie pan pracuje? - padło następne, zupełnie nieoczekiwane pytanie.

- Jestem detektywem. Pracuję w biurze prokuratora okręgowego.

Odpowiedź została odnotowana w notesie.

- Ile pan zarabia?

- Wystarczająco dużo - odrzekł Mitch, podnosząc się z kanapy. Tym razem ostatecznie

stracił cierpliwość. - Co to ma być, u licha? O ile pamiętam, nie starałem się o przyjęcie do

pracy.

- Owszem, stara się pan. Przynajmniej w pewnym sensie. - Spojrzała na niego tak,

jakby oceniała, czy garnitur dobrze na nim leży.

Najchętniej by mi włożyła cementowe buty, pomyślał Mitch. Widać gołym okiem, że

mną gardzi. Tylko dlaczego?

- Lepiej już sobie pójdę - zrobił krok do wyjścia. - Wydaje mi się, że ta rozmowa nie

żadnego sensu.

Britt zerwała się z miejsca. Stanęła przed nim i zdjęła okulary, jakby chciała siłą

wzroku posadzić go z powrotem na kanapie.

- Proszę natychmiast usiąść - poleciła nie znoszącym sprzeciwu głosem. - Jeszcze nie

skończyłam.

Mitchowi zachciało się śmiać. Z łatwością mógłby jedną ręką podnieść ją do góry i

rzucić w dowolne miejsce. Ta kruszyna tymczasem zachowywała się tak, jakby była

absolutnie przekonana, że samą siłą woli osiągnie wszystko, co sobie zaplanowała.

Stali naprzeciwko siebie jak dwoje zaciętych wrogów. Mitch postanowił, że nie da się

sprowokować. Ubzdurał sobie, że to jakiś pojedynek i że on w żaden sposób nie może

przegrać. Chociaż teraz już ta sytuacja wyłącznie go bawiła.

To czyste szaleństwo, myślał. Może ona jest wariatką? I ja też zwariowałem, bo się z

nią zadaję.

Zanim jednak znalazł odpowiedź na dręczące go wątpliwości, zadzwonił telefon i

kobieta musiała się odwrócić.

- No i już - powiedział do siebie Mitch.

Dziewczyna znów na niego spojrzała, ale z niewiadomego powodu musiała podejść do

telefonu. Widocznie czekała na jakąś ważną wiadomość.

- Niech pan tu zostanie - poleciła i pobiegła do kuchni.

- Niedoczekanie twoje - mruknął Mitch, kierując się do wyjścia.

Uznał, że najwyższa pora się wynosić. Pomyślał, że być może ma ostatnią szansę

ucieczki, kiedy usłyszał coś, co go zatrzymało. Z sąsiedniego pokoju dochodziło miauczenie

kociąt. Rozum podpowiedział Mitchowi, żeby zmykał, dopóki ma okazję, ale kocie

miauczenie poruszyło w nim uczucia, które skutecznie tłumią podszepty rozumu. Mitch

uwielbiał koty, a jedno spojrzenie na zwierzaki na pewno nie mogło mu zaszkodzić.

Otworzył uchylone drzwi do sypialni. W pokoju panował półmrok, ale na tapczanie

widać było obłożony poduszkami koszyk. W koszyku były dzieci. Dwa zupełnie malutkie

niemowlaki. Oczka miały jeszcze zamknięte, ale już zaczynały popiskiwać, marszcząc przy

tym z wysiłku noski. Mitch nie potrafił opanować uśmiechu.

Ach, więc to tak, pomyślał. Ona ma dwoje dzieci, a w rym domu lokatorów z dziećmi

nie przyjmują. No cóż, ja na pewno nie zdradzę jej tajemnicy. Może dlatego tak głupio się

zachowywała? Pewnie po urodzeniu dzieci rozregulowała jej się cała gospodarka hormonalna.

Zresztą, wszystko mi jedno. Byleby mnie wreszcie wypuściła. A może ona szuka ojca dla

swoich maleństw? przeraził się. Na wszelki wypadek należy się stąd natychmiast ewakuować.

- Cześć, dzieciaki - wyszeptał do koszyka. - Mam nadzieję, że już wkrótce dostaniecie

nowego tatusia. Do zobaczenia.

Odwrócił się i czym prędzej wyszedł z pokoju.

ROZDZIAŁ DRUGI

Britt musiała odebrać ten nieszczęsny telefon. Miała nadzieję, że dzwonią do niej z

opieki społecznej, którą kilka godzin wcześniej zawiadomiła o znalezieniu podrzutków.

Szczerze mówiąc, nie tyle zawiadomiła, co raczej wypytała o to, co dzieje się ze znalezionymi

dziećmi. Chciała zgromadzić możliwie dużo danych, żeby potem podjąć właściwą decyzję.

Chociaż tak naprawdę to wcale nie była jej sprawa. Dzieci należały do tego

mężczyzny i Britt nie miała żadnego prawa go przesłuchiwać. A jednak nie potrafiła oddać

tych słodkich maleństw w ręce człowieka, którego ich los zupełnie nie interesował i który,

jeśli wierzyć listowi Janine, był największym na świecie egoistą. Britt nie mogła się doczekać

rozmowy z jakimś pracownikiem opieki społecznej, który udzieliłby jej rzetelnych informacji,

zanim będzie za późno. Niestety, to nie z opieki społecznej do niej zadzwoniono, tylko

odezwał się Gary, kierownik działu z muzeum.

- Jesteś na mnie wściekła, prawda? - zaczął Gary nie tylko bez żadnych wstępów, ale

nawet bez zwyczajnego w takich sytuacjach przywitania. - Od razu wiedziałem, dlaczego

wyszłaś z pracy. Niemniej jednak musisz wysłuchać moich racji, Britt. Te nieszczęsne

paznokcie mogą dostarczyć nam wielu informacji o naszych przodkach. Dopuściłbym się

zaniedbania obowiązków, gdybym...

- Zaczekaj, Gary. - Britt całą siłą woli nakazała sobie spokój. - Nie jestem na nikogo

wściekła i w ogóle już dawno zapomniałam o tych paznokciach.

- Och, Britt, nie próbuj mnie oszukiwać. Już ja lepiej wiem, kiedy jesteś

niezadowolona. Wiem, kiedy...

- Gary - przerwała Britt, nie chcąc mu pozwolić na zbyt drugie ględzenie. - Mam

gościa. Nie mogę teraz z tobą rozmawiać.

- Ach, tak. - Ton głosu Gary'ego świadczył o tym, że podobnej ewentualności jego

właściciel zupełnie nie przewidział. - Kto to? Nowy narzeczony?

Britt miała zamiar powiedzieć mu prawdę, jednak w porę ugryzła się w język. Gdyby

chciała wytłumaczyć Gary'emu, co się jej przydarzyło, jeszcze co najmniej godzinę spędziła-

by uczepiona telefonicznej słuchawki. Uznała, że lepiej pozostawić szefa w przekonaniu, że w

jej domu dzieje się coś, w czym on w żadnym wypadku nie powinien uczestniczyć. Przez

uchylone drzwi zobaczyła, jak sąsiad wchodzi do sypialni. Serce podeszło jej do gardła.

Koniecznie musiała jak najszybciej pozbyć się Gary'ego.

- Tak, to narzeczony - potwierdziła pospiesznie. - Porozmawiamy w poniedziałek. Do

widzenia.

- Nie miałem pojęcia, że się z kimś spotykasz - odezwał się ponuro Gary. - Czy to coś

poważnego?

- Gary... - Britt uniosła oczy do nieba. - Nie mogę go tak długo zostawiać samego.

- Już dobrze. - Ciężkie westchnienie Gary'ego tym razem zupełnie jej nie wzruszyło. -

No to do poniedziałku.

Britt rzuciła słuchawkę na widełki i przebiegła przez salon. W drzwiach sypialni o

mało nie zderzyła się ze swoim gościem. Z wyrazu twarzy sąsiada usiłowała wyczytać, czy

aby nie jest zły na nią za to, że zajęła się jego dziećmi.

- Ma pani śliczne dzieci - uśmiechnął się do niej.

Britt rzuciła okiem na niemowlęta, a upewniwszy się, że nic im nie grozi, popatrzyła

na sąsiada. Nie rozumiała, jak to możliwe, żeby człowiek nie rozpoznał swoich własnych

dzieci. Nawet jeśli tym człowiekiem jest mężczyzna i playboy w jednej osobie.

- Uważa pan, że to moje dzieci? - zapytała.

- No, a czyje są te małe stworki? - wskazał palcem stojący na tapczanie koszyk. - Nie

mówiła mi pani, że sprowadziła się tutaj z parką niemowląt.

- Czy mam rozumieć, że pan nigdy przedtem tych dzieci nie widział?

- Tych? Nie, skądże. A niby gdzie miałbym je widzieć?

Boże mój, on jest jeszcze gorszy, niż przypuszczałam, pomyślała Britt. Nawet nie

widział się z Janine po tym, jak urodziła mu dzieci. Co to za egoista pozbawiony odrobiny

przyzwoitości!

- Myślałam, że może odwiedził pan te maleństwa w szpitalu - powiedziała lodowatym

tonem - ale gdyby tak się stało, na pewno by je pan teraz rozpoznał. Nigdy nie przyszło to

panu do głowy? Co z pana za bestia bez serca?

Mitch zupełnie nie rozumiał, o co tej kobiecie chodzi. Spoglądał to na koszyk z

dziećmi, to na stojącą przed nim sąsiadkę, a wreszcie doszedł do wniosku, że ma do czynienia

z osobą chorą psychicznie. Postanowił definitywnie opuścić jej mieszkanie.

- Proszę posłuchać - mówił, cofając się do wyjścia. - Pani dzieci naprawdę są słodkie,

ale...

- To nie są moje dzieci, tylko pańskie. - Chwyciła go za ramię. - Jeszcze to do pana nie

dotarło?

- Moje? - Mitch chciał się roześmiać, ale jedno spojrzenie na zaciętą twarz kobiety

przekonało go, że ona nie żartuje. Ogarnęło go zwątpienie. Jeszcze raz bardzo uważnie

przyjrzał się swojej sąsiadce i uznał, że nie jest możliwe, aby on był ojcem jej dzieci. Po

pierwsze, nigdy przedtem nie widział tej osoby, a po drugie, zawsze bardzo uważał na to, co

robi w łóżku.

- Nigdy przedtem pani nie spotkałem - oświadczył stanowczo.

- Przecież wiem. - Wzruszyła ramionami. Nie rozumiała, co może mieć wspólnego

jedno z drugim, ani dlaczego ten potwór tak nagle zmienia temat.

- No więc... - zaczął Mitch, nie mogąc się nadziwić, dlaczego sąsiadka wciąż go

świdruje tym prokuratorskim spojrzeniem. Przecież dopiero co sama przyznała, że nigdy się

wcześniej nie spotkali.

- Jakim cudem mógłbym zostać ojcem tych dzieci?

- W normalny sposób. Tak jak się to zazwyczaj ludziom zdarza.

- Mnie się nic podobnego nie zdarza.

- Niech pan to powie tym maleństwom - żachnęła się dziewczyna. - Nie rozumiem, jak

można się wypierać własnych dzieci. Z tego, co wiem, nie było pana przy ich narodzinach i w

ogóle nigdy ich pan nie odwiedził. Nie chciało się panu nawet przysłać ich matce paru groszy

na utrzymanie maluchów. Po prostu ich los nic a nic pana nie obchodzi.

No cóż, pomyślał Mitch, wszystko to prawda. Rzeczywiście niewiele mnie te dzieci

obchodzą, ale niby dlaczego miałoby być inaczej? Tylko że do tej kobiety zupełnie nic nie

dociera. Chyba trzeba tu coś wyjaśnić.

- Chwileczkę - powiedział. - Może zacznijmy od początku. Kiedy urodziła pani te

dzieci?

- Ja ich nie urodziłam!

- Nie pani? - Zamiast wyjaśnić, sprawa tylko się zagmatwała i Mitch nabrał pewności,

że nigdy się nie porozumie z tą kobietą. - Jeśli nie pani, to kto?

- Oczywiście, że Janine.

- Kto to jest Janine, do jasnej cholery? - krzyknął zdesperowany.

- Cicho - położyła palec na ustach. - Obudzi pan dzieci. Czy to możliwe, że nawet pan

jej nie pamięta?

No, w końcu straciła tę irytującą pewność siebie, pomyślał z ulgą Mitch. Wreszcie

jakiś cień wątpliwości zaświtał w mózgu tego babsztyla. Może jednak jest jakaś szansa na

wyjaśnienie nieporozumienia. Chociaż właściwie coraz mniej mnie to wszystko obchodzi.

Żarty żartami, ale ta kobieta doprowadza mnie do szału. Mam tego dosyć.

- Dobrze, wyjaśnijmy sobie wszystko po kolei - zaproponował. - Zacznijmy od

faktów. Po pierwsze: ja nie mam absolutnie nic wspólnego z tymi dziećmi. Nic. Kompletnie

nic. Nie mam zwyczaju robić dzieci obcym kobietom. Nie wiem, skąd przyszło pani do

głowy, że jest inaczej i mówiąc szczerze, jest mi to zupełnie obojętne.

- Więc dlaczego zostawiono je pod drzwiami pańskiego mieszkania? - zapytała

zupełnie zbita z tropu Britt.

- Ja nic o tym nie wiem - odrzekł oschle. Bardzo go zdziwiła ta informacja, ale wolał

nie dać niczego po sobie poznać, dopóki cała sytuacja ostatecznie się nie wyjaśni. - Ja nie

znalazłem na swoim progu żadnych dzieci. To pani twierdzi, że one tam były.

- Ach, więc to tak, panie Sonny. - Britt znów się rozgniewała. Nie dość, że

zaopiekowała się jego dziećmi, których on się wypiera, to jeszcze teraz zarzuca jej kłamstwo.

Tego już doprawdy za wiele.

- Nie rozumiem, dlaczego mówi pani do mnie Sonny - przerwał jej zniecierpliwiony

Mitch. - Noszę inne imię.

- A jakie? - zapytała zaskoczona dziewczyna.

- Mitch. Nazywam się Mitchell Caine.

- A więc kim jest Sonny? - speszyła się Britt.

- A skąd mam to wiedzieć?

Britt wyjęła z koszyka pomarańczową kopertę. Jej gniew gdzieś uleciał, jak powietrze

z przekłutego balonika. Po raz pierwszy pomyślała, że być może ten mężczyzna mówi prawdę

i w takim razie nie można mieć mu za złe, że się irytuje. Można się tylko dziwić, że tak długo

znosił jej impertynencje.

- Dzieci zostawiono w koszyku pod pana mieszkaniem. Znalazłam także ten list.

Mitch wziął z jej rąk kopertę, wyciągnął list i szybko go przeczytał. Potem oddał go

jej z powrotem.

- Pani sprowadziła się tu w zeszłym tygodniu, tak? - zapytał.

- Tak.

- A więc mieszka pani w tym domu zaledwie o tydzień krócej niż ja.

- Jak to?

- Ano tak. W mieszkaniu, które teraz zajmuję, mieszkał przedtem jakiś Sonny Sanford.

Ciągle ktoś go tu szuka.

- Ach, tak - wyszeptała Britt.

- Sonny Sanford jest zwykłym kryminalistą, a ja nie mam z nim nic wspólnego -

tłumaczył jej Mitch. Wyjął z portfela swoje prawo jazdy i podał je sąsiadce, żeby sprawdziła

jego tożsamość. - Ostatnio sporo o nim pisali w gazetach. Jest podejrzany o dokonanie

morderstwa. Pewnie coś pani o tym słyszała?

- Nie, nie słyszałam - pokręciła głową Britt. - Nie zwracam uwagi na tego rodzaju

wiadomości.

- To zrozumiałe - Mitch uśmiechnął się bardziej do siebie niż do niej. Jakże mógłby

przypuszczać, że taką dystyngowaną damę zainteresują okrucieństwa tego świata. Ona na

pewno czyta w gazetach tylko artykuły poświęcone gospodarce i felietony redakcyjne.

No cóż, pomyślał z ulgą, dobrze chociaż, że całe to nieporozumienie jednak się

wyjaśniło. Jak się pospieszę, to zdążę jeszcze na pierwszą część występu mojej najcudow-

niejszej Chenille.

- No, to chyba nareszcie wiemy, co się stało - powiedział Mitch ze zwykłą dla niego

radością w głosie. - Nie mam absolutnie nic wspólnego z tymi dziećmi.

- Ja... Bardzo pana przepraszam - wyjąkała okropnie zawstydzona Britt. - Po prostu

nie chciałam, żeby dzieciom stała się jakaś krzywda.

- Nic nie szkodzi - uśmiechnął się do niej Mitch. Pomyślał nawet, że może jednak uda

mu się zaprzyjaźnić z dziwaczną, ale niewątpliwie sympatyczną sąsiadką. - To było

interesujące doświadczenie. Przynajmniej w pewnym sensie. Ale teraz, niestety, muszę już

iść. Mam randkę.

Britt zastanawiała się nad czymś przez chwilę.

- Nie chce pan zabrać tych dzieci? - zapytała, wychodząc za gościem z sypialni.

- Chyba nie powinno się zabierać dzieci na randki. - Mitch wciąż jeszcze się

uśmiechał, ale jedno spojrzenie na minę sąsiadki sprawiło, że poczuł się nieswojo. - No cóż,

to przecież nie są moje dzieci.

- To już ustaliliśmy - zgodziła się Britt. - Niemniej jednak ja z tymi dziećmi także nie

mam nic wspólnego.

- Ale to pani je znalazła - bronił się Mitch, chociaż w jego głowie zakiełkowało bardzo

złe przeczucie. Jeszcze raz spróbował zażartować. - Kto je znalazł, do tego należą.

- Ta reguła nie sprawdza się, jeśli chodzi o dzieci. O ile wiem, nie da się ich schować

do szafy. Dzieci wymagają stałej, troskliwej opieki.

- Wobec tego, co pani proponuje? - zapytał, rozejrzawszy się przedtem dookoła, jakby

spodziewał się, że ściany mieszkania sąsiadki dadzą mu odpowiedź na to pytanie. - Może

zawiadomimy policję?

- To ostatnia rzecz, jaką moglibyśmy zrobić. - Britt wydawała się wręcz przerażona tą

perspektywą. - Policjanci nie potrafią się zajmować niemowlętami. Zresztą mają mnóstwo

innych zadań.

- Ale istnieją chyba jakieś instytucje, powołane do interwencji w podobnych

przypadkach? Coś w rodzaju dziecięcego biura rzeczy znalezionych?

- Dzwoniłam już do opieki społecznej - Britt spojrzała na zegarek. - Mój Boże, która

godzina? O tej porze wszystkie biura są już zamknięte, a to znaczy, że dziś nikt się ze mną nie

skontaktuje. Do jutra musimy się zajmować tymi niemowlętami. Chyba że zjawi się Sonny

albo Janine.

- Do jutra? O nie! Tylko nie to! - Mitch zbladł. Cofał się, jakby zobaczył upiora. - To

niemożliwe! Zresztą, co to znaczy: „my”?

- Pan i ja. - Britt na krok go nie odstępowała. Nie miała zamiaru go wypuścić. - Chyba

nie sądzi pan, że zostawię pana samego z dwójką niemowląt.

- No, nie... Ja... Miałem nadzieję, że może pani sama zajmie się nimi... W końcu jest

pani kobietą, a kobiety umieją opiekować dziećmi.

- Bardzo mi przykro, ale nie będzie to takie łatwe. Chociaż jestem kobietą, zupełnie

nie umiem zajmować się dziećmi.

- Ja też nie - jęknął kompletnie załamany Mitchell.

Popatrzyli na siebie, łącząc się we wspólnym żalu, ale coraz głośniejsze popiskiwanie

niemowląt przerwało im chwile bolesnej zadumy.

- Co im się stało? - zapytał Mitch.

- Nie mam pojęcia. Trzeba sprawdzić.

Weszli do sypialni i pochylili się nad koszykiem. Niemowlęta skopały okrywający je

kocyk i zniecierpliwione kręciły na wszystkie strony główkami.

- Zaraz zaczną płakać - powiedziała Britt, wyjmując z koszyka jedno z dzieci.

Przecież widzę, że zaraz będą ryczeć, pomyślał Mitch, przyglądając się

pozostawionemu w koszyku maleństwu. Płacząca kobieta to coś okropnego, a płaczące

dziecko... Nie, tylko nie to.

- Nienawidzę słuchać płaczu - powiedział.

- Raczej nie przywykł pan do płaczu - poprawiła go Britt, wręczając mu dziecko,

zanim zdążył choćby pomyśleć o ucieczce. - Teraz trzeba się będzie do niego przyzwyczaić.

Mitch ostrożnie usiadł na łóżku. Trzymał dziecko w taki sposób, jakby to była bomba,

która lada chwila może wybuchnąć. Zupełnie nie wiedział, jaki zły duch wrobił go w tę

koszmarną sytuację. Jeszcze godzinę temu był szczęśliwym mężczyzną, wybierającym się na

randkę z cudowną kobietą. Do głowy mu nie przyszło, że zamiast spędzić wieczór z Chenille,

będzie piastował małą, zupełnie nie znaną sobie istotkę, z którą w żaden sposób nie da się

porozmawiać. Zresztą w życiowych planach Mitchella w ogóle nie było takiego punktu jak

opieka nad dziećmi. Nie miał do tego żadnego przygotowania i uważał, że nie jest to zajęcie

dla niego. Z nadzieją popatrzył na sąsiadkę, ale ona właśnie otulała kocykiem drugie dziecko.

Dziecko. Co to właściwie jest? pomyślał Mitch. Czy tylko miniaturowy człowiek, czy

też groźna istota, która wysysa z dorosłego wszystkie życiowe soki? Żałuję, że dotąd nie

zwracałem uwagi na dzieci. Teraz przydałoby mi się choć trochę doświadczenia. O

niemowlętach wiem mniej więcej tyle, co o potworze z Loch Ness.

Niemowlę dostało czkawki. Mitch przerażony popatrzył na swoją sąsiadkę.

- Co się dzieje? - zapytał.

Britt była tak samo bezradna jak on. Ona równie nie miała żadnego doświadczenia,

jeśli chodzi o opiekę na dziećmi. Od sąsiada różniła się tylko tym, że nie panikowała. A ten

jedynie potrafił jęczeć...

- One mają imiona - powiedziała, wyjmując z koszyka drugie dziecko. - Ta ma na imię

Danni. Imię drugiej jest wyhaftowane na kołnierzyku kaftanika.

- O mój Boże, to dziewczynki - westchnął, odczytawszy na kołnierzyku imię Donna.

Każda nowa informacja o tych dzieciach niosła ze sobą zapowiedź nowej tragedii. - Na

pewno nie będę ich przewijał.

- Bez przesady. - Britt o mało nie wybuchnęła śmiechem na widok przerażonej miny

sąsiada. - Jesteśmy dorośli. Na pewno potrafimy sobie z tym poradzić. Na początek propo-

nuję, żebyśmy zaczęli sobie mówić po imieniu. Jestem Britt.

- To na pewno możemy. Na imię mam Mitch - odparł, ale wcale nie przestał się bać.

Britt popatrzyła na przerażonego sąsiada i nagle wybuchnęła śmiechem. Nie umiała

się powstrzymać. Nigdy w życiu nie widziała tak bezradnego mężczyzny. Był taki przystojny,

wesoły i gotów podbić świat, a nie potrafił sobie poradzić z maleńkim dzieckiem. Bardzo to

było śmieszne.

- Cieszę się, że dobrze się bawisz - powiedział z gniewem. - To dziecko tymczasem

czegoś ode mnie chce, a ja zupełnie nie wiem, czego.

- Popatrz. - Britt dotknęła palcem tłuściutkiego policzka i dziecko natychmiast

odwróciło główkę w stronę palca.

- Ona jest głodna.

- Głodna! A czym się je karmi?

- Janine zostawiła w koszyku cztery butelki z mieszanką - powiedziała Britt, tuląc do

siebie Danni. - Niestety, małe wszystko już wypiły. Muszę iść do sklepu...

- Ja pójdę - zaofiarował się Mitch. - Bardzo chętnie pójdę do sklepu i kupię, co tylko

każesz.

Britt spojrzała na niego z powątpiewaniem. Wcale nie wierzyła, że sąsiad wróci.

- Wiem, wiem - powiedział Mitch, jakby czytał w jej myślach. - Rzeczywiście, z

początku chciałem przede wszystkim stąd uciec. Teraz już rozumiem, że tak naprawdę to te

dzieci są bardziej moim aniżeli twoim kłopotem. Bardzo ci zresztą dziękuję za pomoc.

- Naprawdę? - Britt szczerze się zdumiała. Sądziła, że każdy playboy jest egoistą,

który nie potrafi myśleć o niczym innym, jak tylko o sobie.

- Naprawdę. - Wstał i włożył bardzo niezadowoloną dziewczynkę z powrotem do

koszyka. - Pójdę do sklepu i zaraz wrócę. Słowo honoru, że wrócę.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobił po wyjściu z domu, było znalezienie budki telefonicznej.

- Chciałbym rozmawiać z Chenille - poprosił, kiedy w klubie podniesiono słuchawkę.

- Gdzie jesteś, kochanie? - Chenille jakby czekała przy telefonie. - Zaraz zaczynam

występ.

- Zdarzyło się coś ważnego - powiedział zrozpaczony Mitch. Serce mu się krajało,

kiedy słyszał rozgoryczenie w głosie Chenille. Tak bardzo pragnął być przy niej, przytulić ją,

dodać otuchy... - Uwierz mi. Gdybym tylko mógł, na pewno byłbym przy tobie.

- Och, to straszne - jęknęła Chenille. - Może zdążysz chociaż na ostatnią część

występu? Już zaplanowałam dla nas cały wieczór. Przyjedź, kochanie, proszę. Obiecaj mi, że

przyjedziesz.

-

Spróbuję, Chenille. Obiecuję, że zrobię wszystko, co w mojej mocy.

Z ciężkim westchnieniem odwiesił słuchawkę. Przeklinał los, który sprawił, że tego

dnia ktoś musiał podrzucić pod jego drzwi koszyk z dziećmi. Dlaczego właśnie dzisiaj? Mitch

nie miał zbyt wiele czasu na roztkliwianie się nad sobą. Musiał jak najszybciej zrobić zakupy

i przynieść je do domu. Wyjął z kieszeni kartkę, którą dała mu Britt.

- Mleko dla dzieci w butelkach - przeczytał. - Pieluchy jednorazowe. Jak najmniejsze.

Książka o pielęgnacji niemowląt. Jakakolwiek.

Mitch zabrał ze sobą butelkę, którą zostawiła w koszyku Janine, dzięki czemu nie

musiał się zastanawiać nad wyborem właściwego rodzaju mleka. Trochę gorzej poszło mu z

pieluchami. Nie wiedział, do której grupy pieluchowej zakwalifikować Donnę i Danni:

noworodków, niemowląt czy dzieci, które uczą się chodzić. Na wszelki wypadek kupił cztery

rodzaje pieluch. Niełatwo było zmieścić tyle pakunków do jednego wózka.

Najwięcej kłopotów przysporzył mu wybór książki. Bardzo długo przeglądał

wszystko, co stało na stojakach, ale o pielęgnacji niemowląt ani w ogóle o dzieciach nie było

niczego. W tej sytuacji wrzucił do wózka bardzo elegancko wydaną książkę o sportowych

samochodach.

Rozejrzał się jeszcze po półkach i dodał do zakupów chrupki, sos cebulowy i wielkie

pudełko ciasteczek. Uznał, że to najlepsze jedzenie, jeśli człowiek ma w perspektywie długie

nocne czuwanie.

- O rany! - wykrzyknęła kasjerka na widok ogromnego zapasu pieluch w różnych

rozmiarach. - Ma pan dużo dzieci.

- Stanowczo za dużo - uśmiechnął się smutno. - Doprowadzą mnie do ruiny.

Czuł się bardzo głupio, kiedy obładowany pieluchami wchodził do windy w swoim

eleganckim domu, do którego nie przyjmowano osób z dziećmi. Jak na złość w holu i w

windzie, a potem na korytarzu spotkał mnóstwo ludzi. Ich zdziwione i pełne współczucia

spojrzenia sprawiły, że poczuł się niemal męczennikiem. Ale kiedy Britt otworzyła mu drzwi,

współczucie dla samego siebie minęło mu jak ręką odjął. Jego elegancka sąsiadka

przedstawiała sobą obraz nędzy i rozpaczy. Opanowanie i pewność siebie gdzieś zniknęły.

Mitchell miał przed sobą całkiem inną kobietę niż ta, która zaledwie dwie godziny temu

zaprosiła go do swego mieszkania. Dziewczyna miała obłęd w oczach, potargane włosy, była

boso i bez żakietu. Bluzka wysunęła się ze spódnicy, brakowało w niej guzika, a klamra paska

przekręciła się na prawą stronę. Jednym słowem, doskonała Britt przestała być chodzącą

doskonałością.

- Dzięki Bogu, że wróciłeś - jęknęła. - Nie mogę sobie z nimi poradzie. Wchodź

szybko. One chyba już głośniej nie potrafią krzyczeć.

Dochodzący z sypialni płacz był najlepszym potwierdzeniem jej słów.

- Popatrz tylko - Britt chwyciła Mitcha za rękę i pociągnęła za sobą do sypialni. -

Nosiłam je i kołysałam po kolei. Raz jedną, raz drugą. Ale to nie pomaga.

Istotnie, obie dziewczynki płakały tak strasznie, że aż buzie im poczerwieniały. Mitch

nigdy w życiu niczego podobnego nie widział i nie słyszał. Bardzo się przestraszył.

- Czy... Czy naprawdę nic im nie jest? - zapytał, chwytając na ręce pierwsze z brzegu

niemowlę. Britt wzięła drugie. - Zachowują się tak, jakby coś je bolało. Może są chore? Może

powinniśmy wezwać pogotowie?

- Nie, raczej nie. - Britt już się uspokoiła. Pojawienie się Mitchella wyraźnie dodało jej

otuchy. - Wydaje mi się, że są wściekle głodne. Przyniosłeś mleko?

- Oczywiście. - Mitch wyjął z torby cztery opakowania wypełnionych mlekiem

buteleczek. - Ale chyba trzeba to najpierw podgrzać.

- Podgrzeję je w kuchence mikrofalowej - powiedziała Britt. - Zajmij się przez chwilę

dziećmi.

- Ja? - Mitch był kompletnie przerażony. - Co mam zrobić?

- Noś je na rękach. Najpierw jedną, a potem drugą. Po kolei. Ja tak robiłam, kiedy

poszedłeś po zakupy.

Mitch popatrzył na nią i zrobiło mu się żal sąsiadki. Wyglądała okropnie, ale znacznie

sympatyczniej niż wtedy, kiedy z okularami na nosie, z notesem na kolanach prowadziła

przesłuchanie. Zachciało mu się pogłaskać ją po zmierzwionych włosach, poprawić bluzkę i

po prostu pocałować.

- Dobrze, podgrzej to mleko - powiedział, przekrzykując płacz niemowląt. - Jakoś

sobie z nimi poradzę.

Nawet gdyby nie chciał, musiał to zrobić. Maleństwa nie miały zamiaru czekać i

najwyraźniej żądały, żeby ktoś się nimi zajął. Szczególnie Donna. Krzyczała tak głośno, że jej

buzia zrobiła się purpurowa. Sięgnął do koszyka, chcąc ją wziąć na ręce, i wtedy okazało się,

że nie jest to wcale łatwe. Kiedy poprzednio trzymał ją na rękach, dziewczynka przytuliła się

do niego i popiskiwała cicho. Teraz prężyła się i kopała z taką siłą, że Mitch ledwo mógł ją

utrzymać.

- Hej - powiedział, próbując ułożyć ją sobie na ramieniu. - Uspokój się, maleńka.

Dziewczynka nie zwracała najmniejszej uwagi na jego wysiłki. Mitch nie miał

pojęcia, skąd taki maluch bierze siłę, żeby jednocześnie wrzeszczeć i kopać. Aż się spocił.

To naprawdę ciężka praca, pomyślał. Nigdy w życiu z nikim tak się nie mocowałem.

Kto by to pomyślał. Takie małe, a takie silne. I krzykliwe. Gdyby tylko udało mi się jakoś je

uspokoić... Nie wiedziałem, że mowa to taka strasznie ważna rzecz. Gdyby ta mała mogła

mówić, dowiedziałbym się, co jej dolega. Zrobiłbym wszystko, żeby tylko przestała płakać.

- Już jestem. - Britt podała Mitchellowi butelkę z mlekiem i wyjęła z koszyka Danni. -

Sprawdź temperaturę. Tak jak ja.

Britt wylała kropelkę mleka na wewnętrzną stronę nadgarstka, aby się przekonać, czy

mleko nie jest zbyt gorące.

- Skąd wiesz, że tak się robi? - zapytał Mitch, sprawdzając temperaturę mleka z

drugiej butelki. Przekonawszy się, że jest właściwa, podał smoczek niemowlęciu.

- Nie mam pojęcia. Pewnie widziałam to w telewizji. Może w jakimś filmie? - Usiadła

na łóżku z dzieckiem na ręku i delikatnie dotknęła smoczkiem maleńkiego policzka. - Masz,

kochanie. Pora na jedzonko.

W pokoju momentalnie zapadła cisza. Głośne wrzaski zastąpiło błogie sapanie

ssących mleko maluchów. Mitch i Britt spojrzeli na siebie. Oboje roześmiali się głośno.

- Po prostu były głodne - powiedział Mitch, westchnąwszy z ulgą. - Wiesz co, ja też

wypróbuję tę metodę. Kiedy poczuję głód, będę wrzeszczał tak długo, aż ktoś przyjdzie i

wreszcie mnie nakarmi. Chyba już powinienem zacząć. Która godzina?

- Późna. Możemy zamówić pizzę.

- Kupiłem ciastka, chipsy i sos cebulowy. - Poszukał wzrokiem torby z zakupami, ale

na podłodze sypialni nie było widać niczego poza paczkami pieluch.

- Powiedziałam, że zamówimy pizzę.

- Czyżbyś miała bzika na punkcie zdrowej żywności? - zaśmiał się Mitch.

Britt uśmiechnęła się do trzymanego w ramionach maleństwa. Jeszcze przed chwilą

była bliska obłędu, a teraz czuła się taka odprężona, niemal szczęśliwa.

A więc tak to jest, kiedy się ma dziecko, pomyślała. Nigdy przedtem się nad tym nie

zastanawiałam. Nawet w najdalszych planach nie przewidywałam miejsca dla dzieci.

Marzyłam wyłącznie o karierze zawodowej. Kiedy moje koleżanki bawiły się lalkami, ja

wszędzie nosiłam ze sobą wypchaną aktówkę. Do dzisiaj stawiam pracę na pierwszym

miejscu. Dopiero teraz, kiedy poczułam w ramionach to maleństwo, zrozumiałam, jak

cudowna może być taka miłość.

Wyprostowała się, przywołując się do porządku. Wiedziała, że nie powinna się

poddawać urokowi tego fałszywego macierzyństwa, skoro prawdziwe nie było jej

przeznaczone. Spojrzała na towarzyszącego jej mężczyznę.

Mitch wpatrywał się w dziecko, które karmił, z tak głupią miną, że Britt o mało nie

wybuchnęła śmiechem.

Zabawne, pomyślała, zupełnie zmieniłam o nim zdanie. Najpierw, kiedy myślałam, że

to on jest Sonnym, najzwyczajniej w świecie nim pogardzałam. Zresztą słusznie.

Wykorzystujący kobiety okrutnik bez serca, którego nie obchodzą konsekwencje własnego

postępowania, na nic innego nie zasługuje. Potem okazało się, że on ma na imię Mitch i że

wcale nie jest taki najgorszy. Chociaż jest playboyem. To akurat widać na pierwszy rzut oka.

Na pewno miał wiele kobiet. Nie ma żadnych zahamowań i jest taki swobodny. Zresztą

widziałam go z kilkoma dziewczynami. A przecież mieszkam tu dopiero tydzień. W każdym

razie sądziłam, że mam do czynienia z myślącym wyłącznie o sobie egoistą. Tymczasem on

nie uciekł, chociaż miał możliwość, i nawet za bardzo nie marudzi. Uroczo wygląda z tym

maleństwem.

Britt zdawała sobie sprawę z tego, że ona sama nie ma zbyt łatwego charakteru.

Zawsze starała się zachować dystans pomiędzy sobą a innymi ludźmi. Taka oryginalna forma

samoobrony. Nie chciała się do nikogo przywiązywać. Na szczęście Mitch nie był

człowiekiem, który się łatwo przywiązuje, więc z jego strony nic jej grozić nie mogło. On ma

swoje sprawy i nie może się już doczekać, kiedy wreszcie będzie mógł do nich wrócić.

No cóż, będzie musiał trochę poczekać, westchnęła. Jeden wyrwany z życia wieczór

raczej nie zrujnuje mu życia. Może nawet czegoś się ten playboy nauczy. Ja już się nauczyłam

wielu rzeczy i wciąż się uczę, chociaż akurat te umiejętności nigdy mi się w życiu nie

przydadzą.

Kiedy Mitchell wyszedł po zakupy, Britt myślała tylko o tym, czy on w ogóle wróci.

Im głośniej krzyczały dzieci, tym bardziej wątpiła w powrót sąsiada. Niejeden raz w życiu

spotkał ją zawód ze strony ludzi, którym ufała, więc i tym razem nie spodziewała się niczego

dobrego. Tym bardziej że Mitch bardzo długo nie wracał.

Dlatego właśnie była taka zrozpaczona, kiedy otworzyła mu drzwi, a potem tak bardzo

się ucieszyła, że dotrzymał słowa.

Jednak wrócił, myślała. Miło byłoby uwierzyć, że można na nim polegać, chociaż

chyba jeszcze za wcześnie na takie nadzieje. To oczywiste, że stąd ucieknie, jak tylko mu na

to pozwolę. Ale dopóki jest tutaj, nie będę o nim źle myśleć. Cieszę się, że ze mną został.

ROZDZIAŁ TRZECI

- Widzisz? - wyszeptała Britt. - Obydwie zasnęły.

- Co teraz zrobimy? - Mitch nie śmiał się poruszyć.

- Nie mam pojęcia. Za nic nie chciałabym ich obudzić.

- Ja też nie - westchnął Mitch. - Już wiem, jaka jest pierwsza zasada pielęgnacji

niemowląt: sen jest dobry, a przebudzenie złe.

- Co ty za bzdury wygadujesz. Dziecko nie może bez przerwy spać. Kiedy nie śpi,

uczy się świata i kontaktuje się z otoczeniem. Trochę zmienię tę twoją pierwszą zasadę.

Umówmy się, że sen jest dobry, przebudzenie jeszcze lepsze, a marudzenie i płacz to coś, co

w tym wieku ma prawo się zdarzyć.

- Niech i tak będzie. - Popatrzył na nią szczerze rozbawiony. - Nie wiem, dlaczego

kobiety zawsze muszą mieć ostatnie słowo.

- Nieprawda. Kobiety z nikim nie walczą ani nie współzawodniczą z każdym w każdej

dziedzinie, tak jak to zwykle robią mężczyźni.

- Chcesz się założyć? - Mitch zaśmiał się cicho. - Chyba nigdy w życiu nie widziałaś,

jak dziewczyny grają w koszykówkę.

- No cóż - jego śmiech był tak zaraźliwy, że Britt nie mogła już dłużej zachowywać

powagi - wyjątki tylko potwierdzają regułę.

- Racja - zgodził się chętnie. - Noga mi ścierpła. Muszę położyć to maleństwo.

Powoli i bardzo ostrożnie podniósł się z łóżka. Delikatnie, niemal wstrzymując

oddech, ułożył Donnę w koszyku. Mała otworzyła buzię, ale oczka pozostały zamknięte.

Wtedy Mitch wziął z rąk Britt uśpioną Danni i ułożył ją obok siostry. Ale on jest delikatny,

pomyślała Britt. Trochę niezdarny, ale bardzo czuły. Daje się lubić. Nawet już go polubiłam.

Mitch wyprostował się i spojrzał na zegarek. Britt natychmiast domyśliła się, że

zapewne nie zrezygnował z tej swojej randki. Wszystkie przyjazne uczucia wobec sąsiada

natychmiast gdzieś się ulotniły.

- Zamów pizzę, dobrze? - poprosiła jak gdyby nigdy nic, po czym wyszła z sypialni. -

Ja przez ten czas posegreguję zakupy.

- Tak... oczywiście. - Mitch raz jeszcze zerknął na zegarek. Pomyślał o Chenille, która

w tej chwili na pewno ma przerwę między występami. Wyobraził ją sobie siedzącą w

garderobie, ubraną w przezroczystą zieloną suknię ozdobioną czerwonym kwiatem hibiskusa,

i doszedł do wniosku, że gdyby się pospieszył...

- Lubię pizzę z pieczarkami i z kiełbasą - Britt z premedytacją wyrwała go z

zamyślenia - ale możesz zamówić to, na co ty masz ochotę.

- Dobrze, niech będzie pizza z kiełbasą i z pieczarkami - Mitch uśmiechnął się do niej.

Podszedł do telefonu i wykręcił numer pizzerii. Przestał się spieszyć. Zrozumiał, że jeszcze co

najmniej godzinę będzie tu musiał odsiedzieć. Za to potem...

- Zaczekaj na mnie, Chenille - mruknął, odkładając słuchawkę.

Na szczęście Britt nie mogła go usłyszeć. Była zajęta chowaniem do kuchennych

szafek butelek z mlekiem, chipsów i jednego, ale za to niezbyt apetycznie wyglądającego

pojemnika z sosem cebulowym.

- Nie dożyjesz pięćdziesiątki - powiedziała na widok wchodzącego do kuchni

Mitchella.

- Tak sądzisz? - Wcale się nie zdziwił.

- Jeśli codziennie jadasz te świństwa - Britt znacząco postukała palcem w pojemnik z

sosem cebulowym - to, krótko mówiąc, rujnujesz sobie zdrowie.

- Rozumiem. A nie mówiłem, że masz bzika na punkcie zdrowej żywności?

- Nie mam żadnego bzika. Jestem najnormalniejszą na świecie kobietą, tylko że wiem,

co jeść, żeby dostarczyć organizmowi wszystkich potrzebnych mu do życia składników.

- Ja też się właściwie odżywiam. - Chwycił pudełko z ciastkami, które Britt właśnie

zamierzała schować do szafki. - Przecież widzisz, że kupiłem sos cebulowy. Ciastka są

cięższe od chipsów i sos cebulowy przywróci równowagę pomiędzy tymi dwoma

składnikami.

- Nie będziesz jadł tego przed kolacją. - Zabrała mu ciastka, zanim zdążył otworzyć

pudełko. - Zamulisz sobie żołądek.

- Tak jest, mamo. - Mitch uśmiechnął się do niej. - Muszę sobie zostawić miejsce na

pożywną i bardzo zdrową pizzę.

- Wiem, że pizza nie jest najzdrowszym jedzeniem na świecie - przyznała trochę

zmieszana Britt. - Czytałam jednak w jakimś piśmie, że spośród wszystkich szybkich dań,

jakie wymyślono, właśnie pizza jest najzdrowsza. Zresztą o tej porze nie mamy zbyt

wielkiego wyboru.

- Nie przejmuj się. Bardzo lubię pizzę.

Chwilę później dostarczono gorącą pizzę z ogromną ilością sera i sosu pomidorowego.

Britt i Mitch usiedli przy kuchennym stole, każde z porcją pizzy na talerzu i szklanką

zimnego mleka w ręku.

Mitch zastanawiał się nad rym, jakim cudem mieszkanie, niemal identyczne jak to,

które on sam zajmował, może być takie inne. Wszystkie drewniane części wystroju lśniły,

jakby je przed chwilą wypolerowano. Szklany posąg odbijał światło, a ścianę ozdabiał obraz

przedstawiający lilie wodne. W mieszkaniu Mitcha niepodzielnie panował bałagan. Kiedy się

do niego weszło, widziało się przede wszystkim mnóstwo poduszek i leżące wszędzie sterty

książek. Z porównania obu mieszkań wyszło, że oboje z Britt stanowią zupełnie nie pasującą

do siebie parę.

- Powiedz mi - poprosił, sięgając po drugą porcję pizzy - dlaczego płacz jest taki

okropny?

- Nie rozumiem. Dlaczego okropny? - doskonale rozumiała, że chodzi mu o dzieci i o

ten przejmujący krzyk, który dopiero co wspólnym wysiłkiem zdołali stłumić. Zapytała tylko

po to, żeby zmusić playboya do myślenia.

- No wiesz, trudno to określić... Kiedy dzieci płaczą, to człowiek czuje, że musi

natychmiast coś zrobić, żeby one przestały wrzeszczeć.

- Myślę, że krzyk dziecka budzi w nas instynkt opiekuńczy. Płacz wywołuje w nas

taką reakcję, że musimy natychmiast podejść do dziecka i zaspokoić jego potrzebę. W

każdym razie nie możemy przejść obok niego obojętnie.

Mitchowi spodobało się, że sąsiadka poważnie potraktowała jego pytanie. Pomyślała i

nawet spróbowała znaleźć logiczną odpowiedź. Kobiety, które znał, były zupełnie inne.

- Ktoś powinien znaleźć sposób na to, żeby dzieci nie płakały - stwierdził. - Nie

uważasz, że byłaby to wspaniała rzecz? Dziecko, które nigdy nie płacze.

- Dzieci muszą płakać - powiedziała stanowczo Britt. - Krzyk rozwija płuca.

- A skąd ty o tym wiesz? - zapytał Mitch trochę urażony, że jego wspaniały pomysł

przyjęto bez entuzjazmu.

- Sama nie wiem. Pewnie gdzieś o tym słyszałam.

- Może kiedy sama byłaś dzieckiem?

- Możliwe. - Britt wyraźnie posmutniała i prędko zmieniła temat. - Chcesz jeszcze

kawałek pizzy? Zobacz, ile zostało. A może dolać ci mleka?

Mitch z radością skorzystał z propozycji. Był głodny jak wilk.

- Zadziwiasz mnie - powiedziała Britt.

- A to dlaczego?

- Dość łatwo wkomponowałeś się w tę dziwną sytuację. A przecież miałeś mord w

oczach, kiedy ci powiedziałam, że musisz tu zostać i zająć się dziećmi.

- Wciąż jeszcze mam ochotę kogoś zamordować. - Mitch uśmiechnął się do niej

krzywo. - Nie widać tego po mnie? Moja męska ambicja domaga się krwi, ale nie zwracam na

nią uwagi.

- Bardzo dobrze robisz. - Britt odwróciła się do niego plecami. Nie chciała, żeby

widział, jak bardzo ją rozśmieszył. - Możliwe nawet, że tym maluchom uda się swoim

krzykiem zniszczyć w tobie wszelką męską ambicję.

- Jak myślisz, kiedy one się urodziły? Nie znalazłaś w koszyku żadnej informacji na

ten temat?

- Nie i naprawdę nie mam o tym zielonego pojęcia. Zupełnie nie znam się na

dzieciach. Nie są to już noworodki, ale wieku pudełka z proszkiem do prania też jeszcze nie

osiągnęły.

- Wiek pudełka z proszkiem do prania? A co to za określenie?

- No wiesz, chodzi mi o te zdjęcia, które się umieszcza na pudełkach z proszkiem do

prania. Te, na których są takie śliczne, pyzate bobasy. Tamte maluchy mają pewnie około pół

roku. Donna i Danni są młodsze. A, właśnie - przypomniała sobie. - Nie kupiłeś żadnej

książki o dzieciach?

- Nie. Nie udało mi się znaleźć niczego na ten temat.

- Ale jakąś książkę przyniosłeś - powiedziała z przekąsem. - Pewnie nie wiesz, że

zajmowanie się samochodami wyścigowymi niewiele ma wspólnego z opieką nad praw-

dziwymi, żywymi niemowlętami.

- Dzieci czy samochody - co za różnica? Jedne i drugie wymagają troskliwej opieki i

mnóstwa pieniędzy.

- Wobec tego na pewno poproszę cię o pomoc, kiedy będę musiała wymienić

bliźniaczkom olej. - Britt westchnęła. - Naprawdę powinniśmy zdobyć jakąś książkę o

dzieciach. Żadne z nas nie wie, jak z nimi postępować. Chyba jest w tym mieście chociaż

jedna całodobowa księgarnia? Już wiem - ucieszyła się. - Tu niedaleko jest apteka. Podjadę

tam i zobaczę, może coś mają.

- Chyba nie powinnaś wychodzić z domu sama w środku nocy - zastanawiał się Mitch.

- Pewnie, że nie - odrzekła szorstko. Ale poprzednio ty wychodziłeś, więc teraz kolej

na mnie.

Mitch patrzył, jak idzie do łazienki uczesać włosy i poprawić ubranie. Sąsiadka coraz

bardziej mu się podobała. Nie zgrywała się ani nie flirtowała jak większość znanych mu

kobiet. Była szczera i bezpośrednia. Ktoś w rodzaju dobrego kumpla.

- No to cześć. Lecę - zawołała Britt, wychodząc z mieszkania.

Mitch pomachał jej ręką, ale zaraz wrócił do swoich rozważań. Od lat zastanawiał się

nad tym, czy możliwa jest przyjaźń pomiędzy mężczyzną i kobietą. Nigdy nie miał okazji

wypróbować takiego układu. Zazwyczaj kobiety, z którymi się zaprzyjaźniał, dość szybko

zostawały jego kochankami. Najwyraźniej tylko takie były mu przeznaczone.

Tym razem będzie inaczej, obiecywał sobie. Britt zupełnie nie jest w moim typie.

Gdyby nie zwykły przypadek, gdyby nie te podrzucone dzieci, nigdy nie zamienilibyśmy ze

sobą nawet dwóch zdań. Idealne warunki do nawiązywania przyjaźni. Może tym razem mi się

uda?

Bardzo bym chciał mieć dziewczynę - kumpla, myślał. Moglibyśmy chodzić razem na

śniadania, rozmawiać o życiu w ogóle i może nawet o chłopakach i dziewczynach, z którymi

poprzedniego wieczoru umówiliśmy się na randkę. Może by mi czasem coś doradziła. A ja

mógłbym jej powiedzieć, że nie podoba mi się ten przygłup, z którym zaczęła się spotykać.

Poszlibyśmy razem do kina, a potem na kolację do Keecko.

Do swojej ulubionej restauracji Mitch nigdy nie zapraszał kobiet, z którymi sypiał. Nie

było tam zbyt elegancko, a kociaki lubią śnieżnobiałe obrusy i nastrojowe światło świec. W

Keecko niczego takiego nie było. Nie zabiera się panienek do takiego lokalu. Ale kumpel to

zupełnie co innego.

Wstał od stołu i chciał już wyjść z kuchni, kiedy nagle coś mu przyszło do głowy.

Popatrzył na stojące na stole talerze, szklanki, na pusty karton po mleku...

- Przecież sam mogę tu posprzątać - powiedział do siebie, jakby oznajmiał światu

niecodzienne odkrycie.

Posprzątał ze stołu, pozmywał i poczuł się tak, jakby nad głową zaświeciła mu

aureola. Potem poszedł do sypialni i przyglądał się śpiącym dzieciom. Wyglądały jak dwa

aniołki. Maleńkie paluszki, delikatne włoski, prześliczne rzęsy i półotwarte usteczka

wzbudziły w nim dziwne, nie znane dotąd uczucia.

- Chyba mamy to zakodowane w genach - szepnął. - Po prostu musimy kochać

niemowlęta. Przynajmniej wtedy, kiedy śpią.

Dopiero teraz mógł spokojnie rozejrzeć się po sypialni. Tak tu czysto, pomyślał.

Wszystko ma swoje miejsce i wygląda tak, jakby nigdy tego pokoju nie opuszczało. Aż

miałoby się ochotę coś w tym pudełeczku zepsuć. Mógłbym, na przykład, poprzewracać

wszystko w szufladach i Britt niczego by nie znalazła. Ale by się złościła. Żebym się nie bał,

że obudzi dzieci, na pewno bym to zrobił. Bardzo bym chciał zobaczyć jej minę.

Roześmiał się, kiedy zdał sobie sprawę z głupoty własnego pomysłu.

- Wszystko przez te maluchy - mruknął, wychodząc z sypialni. - Znów mi się

zachciewa dziecięcych figli.

Usiadł na kanapie w salonie. Telefon miał tu pod ręką. Wiedział, że powinien

zadzwonić do Chenille, nie wiedział tylko, co takiego mógłby jej powiedzieć. Dawno

skończyła występy w klubie i zapewne spała teraz spokojnie we własnym mieszkaniu. A

może wciąż na niego czekała? W takim razie... Mitch spojrzał na zegarek. Od biedy można by

jeszcze uratować choć część wieczoru, pomyślał.

Nakręcił domowy numer Chenille. Nikt nie odpowiadał. Mitch pomyślał, że

dziewczyna pewnie z kim innym poszła na kolację. Odłożył słuchawkę. Właściwie nawet nie

miał do niej o to żalu. W końcu nie musiała czekać na niego w nieskończoność. Na wszelki

wypadek jednak raz jeszcze zadzwonił do klubu.

- Tak, Chenille jeszcze tu jest - powiedział mu szef klubu. - Zasnęła w swojej

garderobie. Nie miałem sumienia jej budzić, ale jeśli chcesz...

- Nie, nie - przerwał mu Mitch. - Niech sobie śpi. Jak się obudzi, to powiedz jej, że

dzwoniłem. Dobrze?

Odłożył słuchawkę, ale tym razem zaklął cicho. Moja Chenille, zupełnie sama, usnęła

w garderobie, a ja tu siedzę i pilnuję czyichś dzieci, pomyślał.

Usłyszał, jak otwierają się drzwi, a chwilę później do pokoju weszła Britt.

- Masz - rzuciła mu książkę. Usiadła na kanapie z inną książką w rękach. - Ty

przejrzyj tamtą, a ja spróbuję się czegoś dowiedzieć z tej.

- „Od butelki do pierwszych kroków. Wszystko o niemowlęciu” - przeczytał Mitch i

niemiłosiernie się skrzywił. - Nie można by tego nazwać po prostu instrukcją obsługi

malucha?

- Dzieci to nie samochody. Nie wystarczy wlewać im benzynę i sprawdzać olej co

tysiąc kilometrów. Są znacznie trudniejsze w obsłudze - przypomniała mu Britt.

Spojrzała na niego, a kiedy ich oczy się spotkały, szybko odwróciła wzrok. Sama nie

wiedziała, że tak się ucieszy, zastawszy go w swoim mieszkaniu. Bardzo się wstydziła. Tak

źle potraktowała Mitcha, że po prostu nie śmiała mu spojrzeć w oczy.

- O, tak, masz rację. - Mitch przesłał jej najpiękniejszy ze swoich uśmiechów. - Ale

teraz śpią, więc może...

- Chciałbyś się stąd wreszcie wydostać, co? - zapytała. Nie przypuszczała, że sprawi

jej to przykrość. Sprawiło.

- No, nie... Ja tylko... - poczuł się podle. W końcu to przecież ona robiła mu

uprzejmość, zajmując się podrzuconymi pod jego drzwi dziećmi, a nie odwrotnie.

- Nigdzie nie pójdziesz. - Britt zerwała się z miejsca, a jemu wydało się, że tylko

resztka zdrowego rozsądku powstrzymuje ją przed zatarasowaniem sobą drzwi. - Zostaniesz

tutaj.

Britt czuła, że nie może wypuścić sąsiada ze swego domu. Wyobrażała sobie, że jeśli

on stąd wyjdzie, to stanie się coś strasznego. Trzęsła się cała, ale zdołała zachować pozory

opanowania i obojętności.

- Zaraz wrócę. Obiecuję - prosił Mitch, zdziwiony jej gwałtowną reakcją. Oczywiście

nie musiał wychodzić. Jednak nie byłby sobą, gdyby nie spróbował się wymknąć. - Nie

będzie mnie najwyżej przez godzinę.

- Nie odwołałeś jeszcze tej randki?

- No...

- Przykro mi. Niestety, nie możesz iść - powiedziała stanowczo.

Wiedziała, że się wygłupia, poruszając temat dziewczyny, z którą Mitch był tego

wieczoru umówiony. Ona nie miała nic wspólnego z Janine, z jej dziećmi i z całą tą

niecodzienną sytuacją. Britt absolutnie nie powinna się nią interesować.

- Ale maluchy przecież śpią - upierał się Mitch, chociaż dawno już zrezygnował ze

spotkania z Chenille i nie miał najmniejszej ochoty nigdzie wychodzić.

- Teraz śpią, ale nie wyobrażasz sobie chyba, że prześpią tak całą noc? Niemowlęta

budzą się co kilka godzin. Niezależnie od tego, czy jest noc, czy dzień - oświadczyła Britt i

sama się zdziwiła, skąd czerpie taką rozległą wiedzę.

Mitch z powrotem usiadł na kanapie. Kpiąco uśmiechnął się do sąsiadki. Miał ochotę

trochę z niej pożartować.

- Jedna godzina - jęknął. - Jedna krótka godzina przecież nie zrobi ci różnicy.

Britt, oczywiście, nie przeczuła podstępu. Przestraszyła się nie na żarty. Doskonale

wiedziała, że jeśli Mitch naprawdę zechce, to wyjdzie stąd i ona nie będzie mogła temu w

żaden sposób zaradzić. Postanowiła jednak jasno i wyraźnie dać mu do zrozumienia, co o tym

myśli.

- No cóż, wiem, że nie mam prawa cię zatrzymywać. - Popatrzyła na niego z

wyższością. - Oczywiście, możesz iść. Tylko że musisz po drodze wstąpić do sklepu i kupić

sobie nosidełko. Bez dziecka, przynajmniej jednego, na pewno cię stąd nie wypuszczę.

- Nie mogę zabrać na randkę niemowlęcia. - Mitch głośno się roześmiał.

- Może by ci się nawet opłaciło. W twojej młodej przyjaciółce mógłby się obudzić

instynkt macierzyński - powiedziała i dopiero wtedy zauważyła, że Mitch się śmieje.

Czyżby to miało znaczyć, że nigdzie się nie wybiera? pomyślała Britt. Chyba

rzeczywiście. Ale ze mnie idiotka. Tak się dałam nabrać!

- Instynkt macierzyński - powtórzył Mitch, zaśmiewając się do łez. Wyobraził sobie

Chenille, kołyszącą jedno z niemowląt Janine. - Instynkt macierzyński to cecha, którą

najbardziej lubię u swoich dziewczyn.

- Przykro mi, że zostałeś zmuszony do zmiany planów - powiedziała Britt, nie patrząc

na niego. Wstydziła się, ale przestała się bać samotności z dwójką maleńkich dzieci. - Czy...

Czy mógłbyś mi opowiedzieć coś o tej dziewczynie, z którą miałeś się spotkać? Tak, pytam

ze zwykłej ciekawości - tłumaczyła, żałując, że w porę nie ugryzła się w język.

- Nazywa się Chenille Savoy. - Mitch nie zauważył w jej pytaniu niczego

niestosownego. - Jest piosenkarką.

- Chenille Savoy? - Britt jakby usiłowała coś sobie przypomnieć. - Już gdzieś

słyszałam to nazwisko.

- Śpiewa w klubie Cartiera - podpowiedział jej Mitch. - Jest bardzo popularna. Mogłaś

widzieć jej występ w telewizji.

- Nie, nie. Już sobie przypomniałam. To na pewno ona. Kiedy poproszono ją, żeby

odcisnęła swoją dłoń w cemencie na Ulicy Gwiazd w Ala Moana Center, ona zaproponowała

im odcisk swojej piersi. Nie pomyliłam się, prawda?

- To był taki chwyt reklamowy - tłumaczył swoją przyjaciółkę Mitch, trochę się przy

tym czerwieniąc. - Zresztą to nie Chenille go wymyśliła. Jej agent namówił ją do tego.

- Rozumiem. - Britt ucieszyła się, widząc, że sąsiad poczuł się niezręcznie. Dzięki

temu ona nabrała większej pewności siebie.

Ta cała Chenille Savoy wygląda zupełnie jak lalka, myślała Britt. Piękna lalka, gotowa

w mgnieniu oka się rozebrać. Czy to możliwe, żeby mężczyźni tylko tego oczekiwali od

kobiety? Wydawałoby się, że taki facet jak Mitch powinien potrzebować czegoś więcej. Na

przykład odrobiny rozumu albo jakiejś osobowości...

- Czy zawsze spotykasz się z tego rodzaju kobietami? - zapytała. - Lubisz takie puste

w środku, śliczne laleczki?

- Daj spokój. Chodzę z różnymi dziewczynami.

- Ciekawe. Teraz Britt celowo drażniła się z sąsiadem. - Bardzo bym chciała je

zobaczyć. Te wszystkie namiętne i seksowne dziewczyny bez zahamowań.

- Przesadzasz. - Mitch roześmiał się głośno. - Czasami spotykam się także z bardzo

eleganckimi kobietami z klasą.

- Mogę się założyć, że wiem, jakich dziewczyn nie lubisz. - Pewność siebie Britt brała

się stąd, że kilka razy widziała odwiedzające sąsiednie mieszkanie panienki.

- No, ciekaw jestem.

- Nie lubisz skromnych, prostych i całkiem zwyczajnych kobiet.

- Ty nie jesteś ani skromna, ani prosta, ani tym bardziej zwyczajna - roześmiał się

Mitch.

- Przecież nie twierdzę, że ja taka jestem. Zresztą nie mam zamiaru umawiać się z tobą

na randki, to po pierwsze. A po drugie, nie umówiłbyś się ani ze mną, ani z żadną kobietą

mojego pokroju.

- Skąd ta pewność? - zapytał Mitch, chociaż w myślach przyznał jej rację. Zdziwiła go

nawet trafność jej obserwacji, chociaż nie miał zamiaru mówić tego głośno.

- Po prostu wiem. Nie jestem w twoim typie.

- Czyżby? - Mitch odchylił głowę na oparcie fotela. Zmrużył oczy jak kot i przyglądał

się sąsiadce.

Ciekawe, pomyślał, skąd ona to może wiedzieć. Rzeczywiście, nigdy nie zawracam

sobie głowy mądrymi i eleganckimi kobietami. Zawsze mam wrażenie, że zaglądają mi w

duszę i sprawdzają, czy wszystko tam dobrze działa. Britt trafiła w sedno.

- Przejrzałaś mnie na wylot - przyznał. - A właściwie, to czym ty się zajmujesz? -

Dopiero teraz przypomniał sobie, że zgodnie z panującymi w tej kamienicy obyczajami,

zupełnie nic nie wie o swojej sąsiadce.

- Pracuje w Muzeum Historii Naturalnej w Waikiki. Zajmuję się historią Polinezji, ze

szczególnym uwzględnieniem Wysp Hawajskich.

- Ach, tak - ucieszył się Mitch. Uznał, że zajęcie Britt doskonale pasuje do jej

zachowania i wyglądu zewnętrznego. - A co jest w tobie takiego, czego, twoim zdaniem, nie

lubię?

- Jestem inteligentna, radzę sobie w życiu i potrafię samodzielnie myśleć - odparła

prawie bez zastanowienia.

Mitcha po prostu zatkało. Wcale nie to mnie odpycha od takich kobiet jak ona,

pomyślał przerażony. Skądże. Po prostu jedne kobiety mnie pociągają, a inne nie i nie ma w

tym nic złego. Każdemu wolno mieć swoje upodobania.

- A więc uważasz, że te kobiety, z którymi się spotykam, wymagają opieki i kogoś,

kto będzie za nie myślał.

- Tak. I to ty zazwyczaj jesteś ich mózgiem.

- Tu cię mam - uśmiechnął się zadowolony, że w końcu uda mu się ją przygwoździć. -

Uważasz więc, że jeśli kobieta jest piękna i pociągająca, to na pewno nie ma ani odrobiny

rozumu.

- Niczego takiego nie powiedziałam - broniła się Britt. - Uważam tylko, że jeśli

zachowują się jak idiotki, to ich mózgi, które kiedyś były całkiem normalne, uległy atrofii.

Słyszałeś pewnie o tym, że organ nie używany zanika.

- Rażąca niesprawiedliwość! - zawołał Mitch.

- Wobec kogo? Chenille?

- Wobec niej i wszystkich innych pięknych kobiet, które chodzą po świecie.

- Jeśli się mylę, to one jakoś tę moją krzywdzącą opinię przeżyją - żachnęła się Britt. -

Poza tym zastanawiam się, co te wszystkie piękne kobiety widzą w tobie.

- Nie wiesz? Jestem wspaniałym facetem. - Mitch bez trudu opisał samego siebie.

- Trzeba przyznać, że jesteś przystojny - mówiła z namysłem Britt, taksując przy tym

sąsiada przesadnie uważnym spojrzeniem. - I sprawiasz wrażenie inteligentnego mężczyzny.

- Niestety, nie jestem inteligentny. - Mitch zrobił smutną minę. - Gdybym był, nigdy

nie dałbym się wplątać w podobną sytuację.

- A więc uważasz, że zostałeś w coś wplątany? - rozzłościła się Britt. - Wobec tego, co

ja mam powiedzieć?

- A niech to! Wplątałaś się w to tak samo jak ja, chociaż w ogóle nie masz z tymi

dziećmi nic wspólnego. Wpakowałaś się w to z własnej i nieprzymuszonej woli.

- To prawda. - Britt ucieszyła się, że Mitch zdaje sobie sprawę z jej poświęcenia. -

Właściwie nic mnie to nie powinno obchodzić. Tylko nie wiem, co ty byś wtedy zrobił.

- Zadzwoniłbym na policję - odrzekł bez wahania.

- Nie! - zawołała przerażona Britt. - Nie wolno ci tego robić! Pod żadnym pozorem.

- Dlaczego tak bardzo się boisz policji? - zapytał Mitch. Już wcześniej zauważył

dziwną reakcję sąsiadki na wzmiankę o policji, ale dopiero teraz odważył się ją o to zapytać.

- Obiecaj mi, że nie zawieziesz tych dzieci na komisariat. Bardzo cię proszę. Nie mogę

sobie nawet wyobrazić, że ktoś mógłby zostawić takie maleństwa na łasce policjantów.

Mitch nadal nie rozumiał, o co jej chodzi. Reagowała tak gwałtownie, jakby broniła

samej siebie przed najgorszym na świecie losem. Nie zdołał jednak ustalić prawdziwej

przyczyny dziwnego zachowania sąsiadki, bo Britt szybko zmieniła temat.

- Zabierzmy się lepiej do tych książek - zaproponowała. - Trzeba choćby przejrzeć

kilka pierwszych rozdziałów, żeby mieć pojęcie, z czym właściwie mamy do czynienia.

Przez pewien czas oboje w milczeniu czytali książki. Mitch pobieżnie przejrzał

rozdział, opisujący rozwój dzieci w ciągu pierwszych sześciu miesięcy życia, po czym

spojrzał na zaczytaną Britt. W okularach na nosie, z podwiniętymi pod siebie nogami,

wyglądała zachwycająco.

Nie, ona wcale nie jest w moim typie, upewniał samego siebie. Zresztą tak jest lepiej.

Przecież ma zostać moim kumplem, a nie narzeczoną.

Podniósł do oczu książkę. Udawał, że czyta, chociaż tak naprawdę bacznie przyglądał

się sąsiadce. Nie wiedział, że istnieją na świecie takie kobiety: rozsądne i samodzielne istoty o

złotym sercu.

Ciekawe, jaki będzie mężczyzna jej życia? pomyślał Mitch. Na pewno wykształcony i

inteligentny. Jakiś inżynier albo archeolog. W każdym razie totalny pracoholik. Ona sama

pewnie też nie może żyć bez pracy. W każdym razie na taką wygląda. No cóż, trzeba to

będzie zmienić. Kiedy zostaniemy kumplami, nauczę ją, jak czerpać radość z życia.

- Mitchell. - Tak?

- Wydaje mi się, że przysypiasz.

- Nie, wcale nie - oburzył się Mitch. Dopiero po chwili zorientował się, że czytana

przez niego książka z niewiadomych przyczyn znalazła się na podłodze. Podniósł ją szybko •

i obdarzył sąsiadkę rozbrajającym uśmiechem. - Ja tylko odpoczywam, proszę pani.

Przyrzekam, że to się już więcej nie powtórzy.

- Mam nadzieję, że dotrzymasz słowa - odrzekła Britt, udając surowość.

Uśmiechnęła się do niego tak serdecznie, że coś się w Mitchellu poruszyło. Właściwie

nie stało się nic ważnego. Wydało mu się tylko, że jej uśmiech miał mu coś miłego przekazać.

Raz jeszcze uważnie spojrzał na Britt, jakby pragnął odgadnąć przesłanie, którego w

pierwszej chwili nie udało mu się zrozumieć.

- Czy coś się stało? - zapytała zaniepokojona.

- Nie, nic takiego - uspokoił ją, ale zagubionego wrażenia nie zdołał już odnaleźć.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Minęło następne pół godziny ciszy i skupienia nad książką o pielęgnacji niemowląt.

Mitch wreszcie odważył się ją zamknąć. I tak by zasnął, gdyby spróbował przeczytać choćby

jeszcze jedno zdanie. Zresztą nie znalazł w tym poradniku niczego, co choć częściowo

odbiegałoby od ogólnie znanych prawd. Doszedł do wniosku, że w wychowaniu dzieci

najważniejszy jest zdrowy rozsądek opiekuna.

- Moim zdaniem, to wszystko jest zupełnie proste - oświadczył.

- Być może - zgodziła się Britt. - Mamy tylko problem z łóżeczkami.

- Z jakimi znów łóżeczkami?

- Dzieci powinny spać w łóżeczkach. - Popatrzyła na niego przez szkła okularów.

- Jest trzecia w nocy - Mitch wyraźnie się przestraszył. - Nie sądzę, żeby o tej porze

otwarty był jakiś sklep z meblami dla dzieci.

- Przecież wiem. To jasne, że nie da się w tej chwili kupić żadnego łóżeczka, ale może

udałoby się je zrobić.

- Zrobić? - jęknął Mitch. Już widział oczami wyobraźni, jak z młotkiem w ręku

zabiera się do zbijania desek. - Chyba nie w tej chwili?

Britt nie odpowiedziała, ale tym razem było mu to obojętne. Nie zamierzał w samym

środku nocy bawić się w stolarza i nikt nie mógł zmienić jego postanowienia w tej kwestii.

- Zresztą chyba nie zaryzykujesz obudzenia dzieci tylko po to, żeby włożyć je do

łóżeczka - tłumaczył z żelazną, jak mu się zdawało, logiką. - Małe śpią i wolałbym, żeby nikt

ich nie niepokoił.

Za wcześnie się ucieszył, bo właśnie usłyszeli popiskiwanie dzieci. Mitch jęknął, za to

Britt zerwała się z kanapy, jak gdyby zdarzyło się coś, na co od dawna czekała.

- Bierz się do dzieła - powiedziała rozkazującym tonem. - Zmienimy pieluchy, damy

dzieciom mleko, a zaraz potem powinny zasnąć.

- Czy koniecznie musimy zmieniać pieluchy? - skrzywił się Mitch.

- Obawiam się, że robimy to zbyt rzadko. Niemowlętom trzeba zmieniać pieluchy co

dwie godziny.

- A może ja je nakarmię, a ty zmienisz pieluchy - zaproponował Mitch, usiłując za

wszelką cenę uniknąć niemiłego zajęcia.

- Ciekawe, jak ty to sobie wyobrażasz.

- Mam dwie ręce. Jakoś sobie poradzę.

- Nie wygłupiaj się. - Generał Britt była już gotowa do natarcia. - Pokażę ci, jak to się

robi. W książce bardzo dokładnie to opisali.

Rzeczywiście, gładko jej poszło. Zresztą Mitch także prędko pojął, na czym polega

zmiana pieluchy.

Dzieci właśnie obudziły się na dobre. Gaworzyły i popiskiwały, ale wcale nie miały

ochoty płakać. Wręcz przeciwnie, wyraźnie chciały się bawić.

- Spójrz, mamusiu - mruknął Mitch, zaglądając w ciemne, wpatrzone w niego oczka

Donny. - Zaczynamy się porozumiewać.

- Porozum się także z tą drugą, a ja pójdę zagrzać mleko - zaproponowała mu Britt,

kładąc Danni obok siostry.

Obie maleńkie dziewczynki jak urzeczone wpatrywały się w Mitcha. Mitch głaskał je

po brzuszkach, a potem zaśpiewał jedną z tych bezsensownych piosenek dla dzieci, którą,

zupełnie nie wiadomo dlaczego, nagle sobie przypomniał. Donna uśmiechnęła się do niego,

za to Danni zmarszczyła nosek, jakby coś bardzo ją zmartwiło.

- Hej, Danni, uśmiechnij się do mnie - szepnął Mitch. - No, maleńka. Zaśpiewam wam

piosenkę.

Śpiewał głupiutkie piosenki, zwracając się po kolei to do jednej, to do drugiej

dziewczynki, a po chwili obie już się do niego uśmiechały. Mitch poczuł dziwny ucisk koło

serca. Jakby ktoś włożył mu do środka mały balonik i teraz ten balonik z całych sił

nadmuchał. Nie miał pojęcia, dlaczego uśmiech niemowląt, słuchających jego piosenek, tak

bardzo go uszczęśliwił. Trochę się nawet przestraszył ogarniającej go fali czułości.

- Co to za piosenka? - zapytała Britt, która właśnie przyniosła dwie butelki z pysznym,

ciepłym mlekiem.

- Nie mam pojęcia. - Mitch z ociąganiem odsunął się od leżących w koszyku dzieci. -

Nie wiem nawet, skąd ją pamiętam. Może mama mi ją śpiewała, kiedy byłem mały.

- Może - powiedziała Britt. Uśmiech w jednej chwili zniknął z jej twarzy. - Masz tu

butelkę. Nie zapomnij sprawdzić temperatury.

Zrobił, co mu kazała, i usiadł na łóżku. Tym razem on karmił Danni.

- Czy wiesz, co to znaczy? - zapytał, kiedy wreszcie przemyślał przedziwne

wydarzenia ostatnich kilku minut. - Przed chwilą zmieniliśmy dziewczynkom pieluchy, a

teraz wlewamy w nie sporą ilość płynu. Z tego wynika, że pieluchy niedługo znów się

zamoczą.

- Taka jest kolejność zdarzeń. Śmieszne, co?

- Śmieszne? - skrzywił się Mitch. - Moim zdaniem to prawie tragedia.

Danni, którą trzymał na rękach, piła wprawdzie swoje mleko, ale ani na chwilę nie

spuszczała oczu z Mitchella. Leżąca na ramieniu Britt Donna także odwracała główkę za

każdym razem, kiedy tylko Mitch się odezwał.

- Wielkie nieba! - wykrzyknęła szczerze zdziwiona Britt. - Co w tobie jest, że nawet

takie małe dziewczynki za tobą przepadają?

- Mnie dziwi zupełnie co innego - Mitch udał obrażonego. - Dlaczego ty nie

zauważasz moich zalet. Przecież są oczywiste.

- Ja? - Britt trochę się przestraszyła, ale szybko zorientowała się, że sąsiad żartował. -

Widocznie jestem odporna na twój urok. Na szczęście.

Dobrze, że niczego nie zauważył, pomyślała. Chociaż powinien, bo przecie ślepy nie

jest. On mi się naprawdę bardzo podoba. Coraz bardziej.

- Po prostu nie znasz się na mężczyznach - stwierdził. Oczy mu się kleiły. Karmienie

niemowląt jego także usypiało. - A może nie masz poczucia humoru. Dobrze, że przynajmniej

te maleństwa potrafią w pełni ocenić bogactwo mojej duszy.

- Być może małe dziewczynki uwielbiają zgrywusów, ale dużym samo poczucie

humoru raczej nie wystarcza.

- Ach, więc jednak zauważyłaś, że je mam - Mitch uśmiechnął się do Britt.

- Oczywiście, że to zauważyłam. - Wpatrywała się w buźkę Danni, żeby tylko nie

spojrzeć na Mitcha. - Widzę zjawisko, ale nie potrafię go wyjaśnić.

- No to ja ci powiem, co takiego widzą we mnie dorosłe kobiety. Na pewno lubią, jak

je całuję.

- Co lubią? - zapytała Britt absolutnie pewna, że źle usłyszała. Była przecież bardzo

śpiąca.

- Jak je całuję - powtórzył Mitch. - Nigdy nie mają dosyć.

- Też mi powód do dumy. Wiesz, co ci napiszą na nagrobku? „Nie zdziałał wiele, ale

za to wspaniale całował”.

Mitch roześmiał się głośno, a Danni wypuściła z buzi smoczek, żeby mu się lepiej

przyjrzeć.

- Naprawdę nie wiem, co cię tak ekscytuje w tym całowaniu. - Britt położyła sobie

dziecko na ramieniu i poklepywała je po pleckach, żeby się małej odbiło.

- Skąd masz wiedzieć, jeśli nawet tego nie popróbowałaś?

- Czego nie spróbowałam?

- Mojego całowania. Może sprawdzimy, czy uda mi się zmienić twoje zdanie.

- Nie. - Britt zaczerwieniła się jak piwonia.

- Ile ty właściwie masz lat? - zapytał. - Dwadzieścia pięć?

Britt nie odpowiedziała. Ucieszyła się tylko, że zdaniem Mitcha tak młodo wygląda.

- W każdym razie powinnaś już mieć za sobą co najmniej dziesięć lat doświadczeń w

tej dziedzinie. Mam pomysł. Pocałuję cię i sama sprawdzisz, czy mam rację, czy też jej nie

mam.

- Nie mam żadnego doświadczenia w tej dziedzinie - oświadczyła Britt, której ta

głupia rozmowa dawno już przestała się podobać. - Całowanie nigdy nie należało do moich

ulubionych zajęć. Mówiąc prościej, właściwie z nikim się dotąd nie całowałam.

- To chyba niemożliwe. - Mitch popatrzył na nią ze zdziwieniem. - Trudno w to

uwierzyć.

Britt natychmiast pożałowała niepotrzebnej szczerości. Sama nie wiedziała, dlaczego

właściwie powiedziała mu o tym. Rzadko rozmawiała na takie tematy. Nawet z kobietami.

Zaczęła przypuszczać, że ten cały Mitch ma w sobie coś, co zmusza ludzi do zwierzeń.

Dlatego Britt postanowiła bardziej uważać i nie dać z siebie wyciągnąć niczego, czego nie

powinna mu mówić.

- Nie przepadam za tego rodzaju rozrywkami. Nie wiem, co może być interesującego

we włóczeniu się po knajpach z jakimś nudnym idiotą, który myśli tylko o tym, żeby

zaciągnąć kobietę do łóżka. Ja w każdym razie znam ciekawsze zajęcia.

- Czekaj, czekaj. Z tego, co mówisz, wynika, że nigdy dotąd nie związałaś się na

dłużej z żadnym mężczyzną. Dobrze zrozumiałem?

- Dobrze. - Britt nie miała zamiaru wstydzić się tego, że jej przyzwyczajenia znacznie

odbiegają od ogólnie akceptowanych zasad postępowania.

- Jak to możliwe? - Mitch zastanawiał się nad czymś tak intensywnie, że aż pojawiły

mu się zmarszczki na czole. - Jesteś atrakcyjna, więc faceci na pewno szaleją za tobą... Już

wiem! Pewnie dlatego, że trzymasz ich od siebie na dystans.

- No i co z tego? Nie wolno?

- Wolno, oczywiście, że wolno. - Mitch był już poważnie zaniepokojony. Nie chciał,

żeby taka atrakcyjna i mądra dziewczyna zmarnowała sobie życie. - Nie zamykaj się przed

światem, nie chowaj się. Spróbuj żyć pełnią życia, bo...

- Bo co? - przerwała mu. - Bo będę tego żałować?

- No... tak.

- Dajże spokój - żachnęła się. - Wszystkie znane mi nieszczęśliwe kobiety to te, które

za wcześnie zaczęły żyć pełnią życia i mając dwadzieścia jeden lat męczą się z dwójką dzieci

i z mężem, którego znieść nie mogą. To ma być szczęście? W porównaniu z takim szczęściem

moje życie to nieustająca ekstaza.

Mitch stracił pewność siebie. Dopiero teraz dotarło do niego, że Britt ma absolutną

rację. On sam znał wiele kobiet i mężczyzn, znajdujących się w podobnej sytuacji. Ich losy

potwierdzały teorię, że zbyt wcześnie rozpoczęte życie seksualne może całkowicie

zmarnować człowieka.

Ciekawe, co ona jeszcze wie na ten temat? zastanawiał się Mitch, przyglądając się

sąsiadce. Wygląda na to, że znalazła niezłe uzasadnienie dla swojej postawy życiowej. Nie

wydaje mi się, żeby warto było z nią dyskutować o zmianie tej postawy. W końcu jeszcze

sam bym się musiał w to zaangażować, a wcale nie mam na to ochoty. Moja wolność jest dla

mnie ważniejsza niż wszystkie baby świata. O, kurczę! Przecież ona przed chwilą prawie

dosłownie to samo powiedziała.

- Nie mogę już patrzeć na ten koszyk - powiedziała nagle Britt, która miała głowę

zaprzątniętą zupełnie czym innym niż bezużyteczne romanse. - Wiesz co? Ułożymy dziew-

czynki w szufladach.

- Oszalałaś? - przeraził się Mitch i mocno przytulił do siebie Danni, jakby małej

groziło wielkie niebezpieczeństwo.

- Nie bój się, głuptasie, nie zamknę ich przecież w tych szufladach - roześmiała się

Britt. - Wyjmiemy szuflady z komody i zrobimy z nich prowizoryczne łóżeczka.

Znowu te łóżka, pomyślał Mitch. Jak się ta Britt do czegoś przypnie, to zamęczy

człowieka. Istna pirania. Dobrze chociaż, że nie kazała mi się bawić w stolarza w samym

środku nocy.

Britt nie miała zamiaru czekać na niczyją zgodę. Ułożyła Donnę obok Mitcha na

łóżku, po czym pobiegła do komódki. Wyciągnęła szufladę i wyrzuciła jej zawartość na

podłogę. Nawet nie zauważyła, że rozsypała po pokoju bieliznę. A nawet jeśli zauważyła, to

niewiele ją to obeszło.

- Tak, ta będzie dobra. - Britt przesunęła dłonią po wnętrzu szuflady, sprawdzając, czy

aby nie ma tam żadnych zadziorów. - Obłożę boki ręcznikami, a na spód też się coś znajdzie.

Nie może to być zbyt miękkie, żeby dziewczynki się nie podusiły, kiedy odwrócą się na

brzuszek.

Zawartość drugiej szuflady wkrótce także znalazła się na podłodze. Britt zaczęła

grzebać w szafie w poszukiwaniu czegoś, co nadawałoby się do wymoszczenia łóżeczek.

Mitchowi sąsiadka z każdą chwilą coraz bardziej się podobała. Nie prosiła go o pomoc, tylko

sama realizowała własny pomysł i robiła to tak, aby efekt końcowy był jak najlepszy.

Nie ma wątpliwości, byłby z niej wspaniały kumpel, pomyślał Mitch.

Po kilku minutach zwykłe szuflady przekształciły się w całkiem przytulne niemowlęce

łóżeczka. Britt ustawiła je na podłodze, jedno obok drugiego, po czym ułożyła w nich dzieci.

- W książce o niemowlętach było napisane, że najlepiej położyć je na plecach -

powiedział Mitch.

- Dlaczego na plecach? - zdziwiła się Britt. - Na pewno niczego nie pomyliłeś?

- Na pewno. Napisali tam, że wprawdzie dotychczas radzono młodym matkom kłaść

dzieci na brzuszkach, ale najnowsze badania wykazały, że nie jest to zbyt bezpieczne.

- Ciekawa jestem, co wykażą badania w przyszłym roku. Teraz już sama nie wiem, jak

mam położyć te dzieci. - Britt była bliska rozpaczy.

- Proponuję kompromis. - Mitch był pewny siebie, jak każdy mężczyzna. - Położymy

je na boku. Tylko musimy je przykryć tak, żeby kocyk nie znajdował się zbyt blisko buzi

dziecka. Wtedy nic złego im się nie stanie.

- Dobrze. - Britt ułożyła maleństwa według wskazówek Mitcha, a kiedy to zrobiła,

uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.

Maluchom łóżeczka najwyraźniej się spodobały, bo obie dziewczynki gaworzyły

radośnie, jakby jedna drugiej opowiadała, jak wygodnie się jej teraz leży. Mitch i Britt stali

obok siebie, patrząc na usypiające maluchy. Bardzo byli z siebie zadowoleni. Mitch chciał

położyć dłoń na ramieniu swojego nowego kumpla - dziewczyny, ale ona odskoczyła od

niego jak oparzona.

- Przepraszam - powiedział cicho.

Britt nawet na niego nie spojrzała, tylko zabrała się do sprzątania zużytych pieluch i

innych pozostałości po karmieniu niemowląt.

Miałem rację, pomyślał Mitch. Ona nawet dotknąć się nie pozwala. Ciekawe, co aż tak

złego spotkało ją w życiu.

Chciał jej pomóc w sprzątaniu, ale zanim jeszcze zdążył się do tego zabrać, jego

uwagę odwróciła walająca się po podłodze bielizna, którą Britt tak ochoczo wyrzuciła z

szuflad. Mitchowi rzadko zdarzało się oglądać tak bardzo podniecające drobiazgi.

Podniecające nie z powodu oryginalnego kroju, ale z powodu swej delikatności i elegancji. Te

małe skrawki ozdobionego koronkami materiału przywodziły na myśl poranną mgłę i krople

rosy na misternie splecionej pajęczynie.

W życiu nie przyszłoby mi do głowy, że taka błyskotliwa kobieta sukcesu może nosić

tak romantyczną bieliznę, pomyślał.

- Coś cudownego - mruknął pod nosem.

- Co takiego? - Britt spojrzała na niego, chcąc się przekonać, co go tak zachwyciło.

Kiedy okazało się, że jej własna bielizna zrobiła na sąsiedzie takie wrażenie, dziewczyna

pośpiesznie wepchnęła ją do innej szuflady. - Nie ma tu nic do podziwiania. To tylko zwykłe

koronki - ofuknęła go chwilę potem.

- Zwykłe czy nie, ale dużo mi o tobie powiedziały.

- Wydaje ci się, że odkryłeś prawdę, którą skrzętnie ukrywam przed światem? -

zapytała z odrobinę przesadzoną kpiną w głosie. - Niestety, niczego nie ukrywam. Jestem

dokładnie taka, jak widzisz, i musisz mi uwierzyć na słowo. - Zatrzasnęła szufladę, jakby w

ten sposób dawała do zrozumienia, że i szuflada, i temat zostały definitywnie zamknięte.

- No, nie wiem - nie ustępował Mitch. Uznał, że nie zaszkodzi troszkę się z nią

podroczyć. - Nie byłbym tego całkiem pewien. Moim zdaniem pod tą skromną garsonką,

którą nosisz na co dzień do pracy, kryje się ciało namiętnej kobiety.

- A skąd ty wiesz, w czym chodzę do pracy? - zapytała z gniewem. Nie chciała, a

może i nie umiała skomentować jego głupiej uwagi o namiętności.

- Przecież widziałem.

- Psychoanaliza na odległość - mruknęła.

Britt wyłączyła górne światło i oboje z Mitchem na paluszkach wyszli z sypialni. Ale

ledwo zamknęli za sobą drzwi, maleństwa znów zaczęły popłakiwać.

- One wcale nie mają zamiaru spać - stwierdził Mitch.

- Na to wygląda. Czy wejdziemy, żeby je uspokoić, czy najpierw pozwolimy im trochę

popłakać? Jak uważasz?

- Ty mnie o to pytasz?

Przez chwilę stali pod drzwiami, nasłuchując coraz bardziej rozpaczliwego płaczu

niemowląt. Żadne z nich nie wiedziało, jak należy w tej sytuacji postąpić.

- Nie mogę tego wytrzymać - Britt pierwsza się załamała. - Wchodzę.

Mitch westchnął, ale posłusznie podążył za nią.

Dwa małe łobuziaki tak się wierciły w swoich nowych łóżeczkach, aż skopały kocyki.

Nietrudno było poznać, że najwyraźniej w świecie nie życzą sobie, żeby pozostawiano je

same w ciemnym pokoju, kiedy im się jeszcze nie chce spać.

- No, świetnie - Mitch pochylił się nad dziewczynkami. - Dostałyście nowe łóżeczka,

ale nie macie ochoty spać.

- Nie możemy ich tak zostawić - Britt wzięła Danni na ręce.

Mitchowi ten pomysł niezbyt się spodobał. W jego książce było napisane, że o tej

porze nie należy nosić dzieci na rękach, chyba że są chore. Poza tym sam był już okropnie

zmęczony i marzył o kilku choćby godzinach snu.

- Co robimy? - zapytał.

- Chyba powinniśmy je trochę ponosić. Nic innego nie przychodzi mi do głowy.

Wobec tak zdecydowanej postawy sąsiadki Mitchowi nie pozostało nic innego, jak

tylko wziąć na ręce Donnę. Oboje z Britt spacerowali tam i z powrotem po przestronnej

sypialni, kołysali maleństwa i szeptali im coś do uszka. Dziewczynki uspokoiły się

wprawdzie, ale oczki wciąż miały szeroko otwarte.

- Powiedz mi - poprosił Mitch po kwadransie tej morderczej wędrówki - czy rodzice w

ogóle sypiają?

- Z tego, co słyszałam, to nie sypiają.

Mitch jęknął. Zrobił to tak zabawnie, że Britt zachciało się śmiać.

- Nie martw się - pocieszyła go - powinny zaraz usnąć. - Jeszcze parę minut.

- Nie mogę zrozumieć, jak do tego doszło - odezwał się Mitch po kolejnych kilku

minutach.

- Do czego?

- Jak to możliwe, żeby matka zostawiła dwójkę niemowląt na korytarzu jakiejś

kamienicy?

- Myślę, że była wykończona i zrozpaczona - odrzekła Britt. Sama zastanawiała się

nad tym od chwili, w której znalazła dzieci pod drzwiami mieszkania swego sąsiada.

Albo naćpana, pomyślał Mitch, ale nie powiedział tego głośno. Nie chciał straszyć

Britt. Przynajmniej jeszcze nie teraz.

- Nie sądzisz, że ona powinna wrócić, żeby sprawdzić, co się stało z dziećmi? -

zapytał.

- Nie pomyślałam o tym - zatroskała się Britt. - Jeśli Janine rzeczywiście wróciła, to

szukała dzieci nie w tym mieszkaniu, co trzeba.

- Na pewno zadzwoniłaby do ciebie.

- Może tak, a może nie. Wiesz co, włożę w twoje drzwi kartkę. - Britt zatrzymała się

przy biurku. Położyła sobie niemowlę na ramieniu i przytrzymując je jedną ręką, drugą

szukała papieru i długopisu.

- Niezły pomysł. Tylko nie pisz, gdzie ich szukać. Napisz może tak: „Informacje na

temat bliźniaczek w mieszkaniu numer...”

- Dobrze - Britt napisała to, co jej podyktował, i wybiegła z pokoju.

W kilka chwil była z powrotem. Promienna, najwyraźniej bardzo zadowolona z siebie.

- Załatwione - powiedziała. - Teraz czuję się znacznie lepiej.

Skłamała. Wcale lepiej się nie poczuła. Nawet przeciwnie. Tajemnicza Janine z każdą

godziną stawała się dla niej coraz mniej realna, za to jej dzieci jak najbardziej prawdziwe i z

każdą chwilą coraz ważniejsze.

- Wiesz co - powiedziała do Mitcha, który półprzytomny ze zmęczenia krążył po

pokoju z maleństwem na rękach - spróbuj może usiąść w tym bujanym fotelu, który stoi w

salonie.

Mitch skorzystał z pomocy fotela, ale Donnie wcale się ten pomysł nie podobał. Nie

chciała, żeby ją kołysano. Chciała się bawić. Tak długo wierciła się i popiskiwała, aż wreszcie

Mitch włożył ją z powrotem do łóżeczka i dotykając palcem brzuszka maleństwa, zaczął

wyśpiewywać swoje bezsensowne piosenki. Dopiero wtedy maluch się uśmiechnął i po

swojemu zagaworzył do Mitcha.

- Posłuchaj - zawołał Mitch. - Ona też próbuje śpiewać.

Zademonstrował Britt umiejętności swojej podopiecznej, która ucieszona, gaworzyła

w takt jego piosenki.

- Czy to nie wspaniałe? - zawołał podekscytowany.

- Obie są wspaniałe - przyznała Britt, zadziwiona widokiem playboya, którego tak

bardzo zachwycają dzieci.

Znów zaczęła spacerować po pokoju. Była tak zmęczona, jakby przewędrowała już ze

dwadzieścia kilometrów, a wtulona w jej ramię Danni ani myślała o spaniu. Britt postanowiła

nie marnować czasu. Przerzuciła sobie małą przez ramię i zagadując do niej przyjaźnie,

poszła do kuchni nastawić wodę na herbatę. Danni przyglądała się wszystkiemu z takim

natężeniem, że aż na małym czółku pojawiły się zmarszczki. Britt była zachwycona.

Obecność maleństwa, jego ciekawość świata sprawiały jej trudną do wyobrażenia

przyjemność.

- Słodka dziecina - szepnęła, całując małą główkę. Wróciły do salonu. Mitch znów

siedział w fotelu z Donną na kolanach. Tym razem oboje spali. Jest taki ładny, pomyślała

Britt. Nic dziwnego, że trudno mu się oprzeć. Tak ślicznie wygląda z dzieckiem na kolanach.

I wciąż mocno trzyma Donnę, chociaż sam już śpi.

Dopiero teraz Britt zdała sobie sprawę z tego, że Danni także od paru minut nie

gaworzy. Britt ułożyła śpiące maleństwo w prowizorycznym łóżeczku i wróciła do salonu po

Donnę. Niestety, musiała obudzić Mitcha, bo tak mocno trzymał małą w objęciach, że Britt

nie mogła jej odebrać piastunowi.

- Mitch - dotknęła jego ramienia. - Obudź się, Mitch.

- Co? Co się stało? - mrugał oczami, zupełnie zdezorientowany.

- Donna już śpi. Daj mi ją i sam też idź do łóżka.

- Dobrze. - Przecierał zaspane oczy.

Co za ulga, westchnęła Britt, sięgając po Donnę. Obie śpią, więc może i nam uda się

trochę pospać. Mitch powinien chyba pójść do domu. W końcu nie mieszka zbyt daleko. Jeśli

będzie potrzebny, w każdej chwili mogę go obudzić.

- Idź spać - powtórzyła, patrząc czule na Mitcha. Gdyby był całkiem przytomny, nie

ośmieliłaby się tak na niego spojrzeć. - Idź do domu. Teraz już sama sobie poradzę z dziećmi.

Ostrożnie wzięła Donnę na ręce i ułożyła ją w łóżeczku.

- Śpijcie, moje skarby - wyszeptała, otuliwszy maleństwa kocykami. - Pośpijcie

chociaż parę godzin. Bardzo was proszę.

Wstała, odwróciła się i dopiero teraz stwierdziła, że Mitch dosłownie potraktował jej

propozycję. Kazała mu wprawdzie iść do łóżka, ale myślała oczywiście o jego łóżku, a nie o

swoim. Tymczasem on się rozłożył w jej sypialni, na jej własnej pościeli.

- Niedokładnie mnie zrozumiałeś - mruknęła.

Już miała wyciągnąć rękę i znów go obudzić, ale w ostatniej chwili zmieniła zdanie.

A cóż to w końcu za różnica? pomyślała. Ten biedak jest taki zmęczony. Śpi jak

kamień. Zresztą przez cały wieczór zachowywał się bez zarzutu. Zrezygnował nawet z randki.

Naprawdę nic mi się nie stanie, jeśli go u siebie przenocuję. Może jeszcze tylko chwilę

posiedzę na wypadek, gdyby maleństwa się obudziły.

Britt zdjęła śpiącemu mężczyźnie buty i okryła go kocem. Po raz kolejny tego

wieczoru stwierdziła, że ma wyjątkowo przystojnego sąsiada.

A ja jestem wyjątkowo zmęczoną kobietą, pomyślała. Oczy mnie pieką. Naprawdę

muszę się położyć. Chyba prześpię się na kanapie. Chociaż właściwie... Nie będę się

wygłupiać. Mitch śpi, a łóżko jest szerokie. Zdejmę bluzkę i spódnicę, a potem wsunę się pod

kołdrę. Nawet go nie dotknę.

Britt zgasiła światło, rozebrała się i wyjęła z włosów spinki. Oczy same jej się

zamykały. Już zasypiała, kiedy usłyszała głos Mitcha. Drgnęła jak oparzona.

- Dobranoc - powiedział i zabrzmiało to tak, jakby był pijany.

- Dobranoc - wyszeptała, przyciskając dłonie do piersi, bo jej serce nagle zabiło zbyt

mocno.

Spanie w jednym łóżku z mężczyzną nie było niczym zdrożnym, ale leżenie w jednym

łóżku z mężczyzną, który nie spał, to zupełnie co innego.

Na szczęście Mitch miał własne problemy. On także czuł się nieswojo. Kładąc się do

łóżka z kobietą, rzadko kiedy myślał o spaniu. Tym bardziej kiedy ta kobieta była młoda i

atrakcyjna. Tym razem jednak nie chciał powtarzać utartych schematów. Miał przecież wobec

Britt pewne plany.

Nie zostaniemy kochankami, tylko kumplami, pomyślał sobie. To już postanowione.

Ciekawe tylko, jak się ta nasza przyjaźń ułoży. Trzeba będzie ustalić jakieś reguły.

- Britt - zaczął, chociaż ledwo mógł mówić. - Jakie filmy najbardziej lubisz?

- Nie chodzę do kina - odrzekła, przerażona perspektywą rozmowy towarzyskiej w

niecodziennych w końcu warunkach.

- Jak to, nie chodzisz do kina? - Mitch tak się zdziwił, że aż uniósł się na łokciu.

- Wolę czytać książki. Są ciekawsze.

Książki? pomyślał rozczarowany Mitch. Przecież nie będę czytał książek z kumplem.

- A lubisz jadać śniadania na mieście? - chwycił się kolejnego, wymyślonego przez

siebie punktu scenariusza koleżeńskiej przyjaźni. - Ja na przykład bardzo lubię omlety na

maśle.

- Nie jadam śniadań - Britt już straciła cierpliwość. Co za głupota, żeby nie spać, kiedy

ma się przed sobą zaledwie kilka godzin spokoju.

- Nie jadasz śniadań? - zdziwił się Mitch. - I ty mnie pouczasz o zasadach zdrowego

odżywiania się!

- Nigdy nie mówiłam, że się właściwie odżywiam - mruknęła Britt. - To ty tak

twierdziłeś.

- No to co lubisz robić? - zapytał Mitch i ziewnął.

- Lubię czytać i pracować.

Czytać i pracować! Wielkie nieba, pomyślał Mitch, wpatrując się w sufit. Ani jednego,

ani drugiego nie będziemy mogli robić wspólnie. No cóż, muszę ją nauczyć, na czym polega

urok życia.

- Zabiorę cię na plażę - mruknął. - Co?

- Na plażę - powtórzył. - Nauczę cię pływania na desce.

- Za żadne skarby świata!

- Owszem, zrobię to. Zresztą sama się przekonasz - westchnął Mitch i już po chwili

jego równy oddech świadczył o tym, że gorliwy opiekun niemowląt wreszcie zasnął.

Za to Britt szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w ciemność. Nie miała pojęcia,

o co Mitchowi chodziło i po co wypytywał ją o te wszystkie głupoty.

Mitch w niczym nie przypomina żadnego z mężczyzn, których dotychczas poznałam.

Wprawdzie nie znałam ich wielu, ale zawsze... Gdybym miała wybierać, jego nie wybrałabym

na pewno. Uśmiechnęła się do swoich myśli. Chyba powinnam zapamiętać tę chwilę na resztę

życia. Pewnie nieprędko będę miała okazję leżeć w łóżku z takim przystojnym mężczyzną. O

ile w ogóle... No bo i po co mi to? Mężczyzna potrzebny jest kobiecie wyłącznie do założenia

rodziny. A ja nie chcę żadnej rodziny, żadnych dzieci i żadnych mężczyzn. Mam swoją pracę,

swoje życie i naprawdę niczego więcej mi do szczęścia nie brakuje.

Z dna podświadomości wypełzły nagle nie chciane i skrzętnie zazwyczaj ukrywane

wspomnienia awantur, krzyków i strachu. Britt zamknęła oczy, jakby w ten sposób mogła się

od nich odgrodzić. Za nic na świecie nie chciałaby jeszcze raz przez to wszystko przechodzić.

Nie mogła o tym nawet myśleć. Jej obecne życie było doskonałe, dokładnie takie, jakie sobie

wymarzyła, a o przeszłości należało jak najprędzej zapomnieć.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Mitch obudził się z twarzą wtuloną we włosy Britt. Były długie, puszyste i pięknie

pachniały. Przeciągnął się i... zupełnie zapomniał o swoim planie zdobycia nowego kumpla.

Britt także już nie spała. Jak zwykle po przebudzeniu spojrzała na zegar i był to jedyny

ruch, jaki uczyniła. Wprawdzie była do Mitcha odwrócona plecami, ale i tak wiedziała, że on

nie śpi. Dopiero po chwili poczuła, jak dotknął jej włosów.

- Co ty wyprawiasz? - wyszeptała.

- Wdycham zapach twoich włosów - przyznał się Mitch bez chwili wahania.

O mój Boże, przeraziła się Britt. To gorsze, niż myślałam. Jeszcze chwila i zacznę się

śmiać.

- Po co to robisz? - zapytała, usiłując zachować powagę.

- Bo one tak ślicznie pachną. Tak egzotycznie. Jakby drzewem sandałowym albo

kadzidłem...

- Masz halucynacje. - Opanowanie śmiechu z każdą chwilą wydawało się coraz mniej

możliwe.

- Jeśli to choroba psychiczna, to nie waż się mnie leczyć - mruknął Mitch, nawijając

pasmo jej włosów na swój palec.

Czy ja oszalałam? przeraziła się Britt i rozbawienie w jednej chwili ją opuściło.

Wiedziała, że powinna jakoś przerwać tę głupią sytuację, odsunąć jego rękę albo powiedzieć

coś nieprzyjemnego. Problem jednak tkwił w tym, że nawet oddychanie sprawiało jej

trudność, a co dopiero mówienie.

Mitchell uniósł się na łokciu i z góry przyglądał się dziewczynie. Nie mógł oderwać

od niej oczu. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że ta kobieta miała zostać jego kumplem i

absolutnie nikim więcej. Uznał, że najwyższy czas powściągnąć te uczucia, które lada chwila

do czegoś więcej mogłyby go doprowadzić. Wymagało to wprawdzie nadludzkiego wysiłku,

ale w końcu czego się nie robi w imię przyjaźni.

- Dzieci jeszcze śpią - powiedział Mitch, jak gdyby nigdy nic, i wreszcie zostawił w

spokoju włosy Brittanny. - Mieliśmy dużo szczęścia.

Britt odetchnęła z ulgą. Naprawdę miała szczęście. Była wdzięczna Mitchowi za to, że

nie pozwolił sobie na komplikowanie i tak już niełatwej sytuacji. Może zresztą w cichości

ducha troszeczkę żałowała, ale za nic na świecie nawet przed sobą by się do tego nie

przyznała.

- W ogóle ich nie słychać - potwierdziła. Podciągnęła kołdrę pod brodę i odwróciła się

tak, żeby móc patrzeć na Mitcha. Wmówiła sobie, że dzięki temu uwolni się od czaru, jaki

rzuciło na nią dotknięcie jego dłoni.

- Śpią już parę godzin - zauważył Mitch.

- Dokładnie trzy. Żaden rekord.

- Mnie się wydaje, że spałem całe wieki. Wczoraj byłem już całkiem wykończony. -

Przeciągnął się. - Bardzo ci jestem wdzięczny, że pozwoliłaś mi tu zostać.

- To ja ci dziękuję. Nie wiem, jak bym sobie bez ciebie poradziła.

Mitch czuł się trochę niezręcznie. Właściwie nie bardzo wiedział, jak powinien się

zachować. Zazwyczaj kiedy rano budził się w łóżku z kobietą, myślał tylko o tym, żeby jak

najszybciej uciec, sprawiając przy rym jak najmniej przykrości i sobie, i partnerce. Unikanie

słów, które dziewczyna chciałaby usłyszeć, i gestów, których od niego oczekiwała, stało się

dla Mitchella tak nieznośne, że przez kilka ostatnich lat najzwyczajniej w świecie nie

dopuszczał do podobnych sytuacji. Chenille Savoy miała być tą kobietą, która przełamie

dotychczasowego pecha, prześladującego związki Mitcha z płcią piękną. Tymczasem nie miał

nawet pewności, czy po wczorajszym wieczorze Chenille w ogóle zechce się jeszcze do niego

odezwać. Mitch w głębi serca szczerze w to wątpił. Takie sławne i oblegane przez wielbicieli

kobiety niełatwo wybaczają. Uważają się za pępek świata i nie mają litości dla ludzi, którzy

uznają inną hierarchię wartości.

- Właściwie to było nawet zabawnie - odezwała się Britt.

- Zabawnie to raczej nie, ale na pewno interesująco.

- W każdym razie chyba się już skończyło. - Britt usiłowała pokryć zaniepokojenie

udaną obojętnością.

- Dlaczego tak mówisz? - Mitch sam nie wiedział, po co się z nią spiera, zamiast

skorzystać z okazji i jak najszybciej się wynieść.

- Przecież ta sytuacja nie może trwać wiecznie. Trzeba w końcu coś zrobić z tymi

dziećmi.

- Chyba masz rację. - Mitch popatrzył na ustawione obok siebie szuflady ze śpiącymi

w nich maluchami. - Ale musisz przyznać, że one są strasznie fajne.

Britt skinęła głową. Uważała, że dziewczynki są cudowne, ale tym bardziej zależało

jej na tym, żeby znaleźć im prawdziwy dom. Spojrzała na Mitcha i zamarła z wrażenia. Minę

miał taką, jakby żałował, że będzie się musiał rozstać z bliźniaczkami.

- Jak myślisz - zapytał - czy Janine przyjdzie dzisiaj po dzieci?

- Nie mam pojęcia, co może zrobić Janine - obruszyła się Britt. Nawet nie próbowała

wyrazić słowami tego, co myślała o matce, która w tak nieodpowiedzialny sposób porzuca

swoje dzieci.

- Co zrobimy, jeśli nie uda nam się odszukać Janine ani Sonny'ego? Moim zdaniem

powinniśmy przekazać dziewczynki opiece społecznej do czasu, kiedy znajdą się ich rodzice.

Myślisz, że opiekunowie społeczni pracują w soboty?

- Na pewno jest coś w rodzaju pogotowia - potwierdziła obojętnie Britt, chociaż

zrobiło jej się zimno na myśl o oddaniu niemowląt w obce ręce.

Zapadła cisza. Każde z nich osobno zastanawiało się nad problemem, który czym

prędzej należało rozwiązać. Jeszcze kilka godzin temu Mitch z największą radością pozbyłby

się kłopotu. Teraz jednak, nie wiadomo właściwie dlaczego, miał na to coraz mniejszą ochotę.

Oczywiście, że chciał, aby dzieci znalazły rodziców, pod warunkiem jednak, że ci rodzice

zapewnią im właściwą opiekę.

- Wiesz, chyba coś wymyśliłem - odezwał się po chwili. - Mówiłem ci już, że pracuję

w biurze prokuratora okręgowego. Dzięki temu mam dostęp do informacji policyjnych.

Mógłbym pojechać do biura i sprawdzić, co się dzieje z Sonnym. Może przy okazji udałoby

mi się także dowiedzieć czegoś o Janine. Co o tym sądzisz?

- Wspaniały pomysł - rozpromieniła się Britt, uszczęśliwiona, że ktoś podejmuje się

zdjąć z jej barków przerastający siły ciężar. - Myślisz, że uda ci się ich znaleźć?

- Jeśli policja coś o nich wie, to ja też się tego dowiem - zapewnił ją Mitch. Nie

rozumiał, dlaczego tak bardzo go cieszy sprawianie przyjemności tej dziewczynie. Jeden jej

uśmiech wystarczył, żeby poczuł się jak bohater. - Obiecuję ci, że zajrzę nawet w mysie

dziury.

- Świetnie! - ucieszyła się Britt, ale nawet nie spojrzała na sąsiada. Obawiała się, że

znów się zaczną do siebie uśmiechać, co tym razem może doprowadzić do zupełnie

nieprzewidzianej sytuacji. Zresztą należało wreszcie wstać z łóżka i doprowadzić się do stanu

używalności. Do łazienki było dość daleko. Za daleko w każdym razie, żeby tam iść w samej

bieliźnie.

- Powinnam wziąć prysznic - zaczęła dyplomatycznie Britt. - Obok kuchni jest druga

łazienka, więc jeśli masz ochotę...

- Może zapomniałaś, ale mam własną łazienkę. Pójdę do siebie. Muszę się przecież

przebrać i w ogóle...

- Dobrze, tylko... - Britt nie dokończyła zdania, ale za to uśmiechnęła się do Mitcha.

- Co tylko?

- Chciałam powiedzieć, żebyś unikał sąsiadów. Wolałabym, żeby nikt nie widział, jak

wychodzisz ode mnie w tym stanie i o tej porze. Dopiero potem przypomniałam sobie, że ani

ja, ani ty nie znamy naszych sąsiadów, wobec czego nie musimy się nimi przejmować.

- Słusznie. - Mitch wstał z łóżka i przeciągnął się tak mocno, że aż kości mu

zatrzeszczały. - Pani reputacja nie została narażona na szwank, milady.

- Pańska także nie, milordzie.

- Zaraz wracam - zapewnił Mitch. Spojrzał raz jeszcze na śpiące niemowlęta i

sprężystym krokiem wyszedł z sypialni. Był już w przedpokoju, kiedy nagle rozległo się

szaleńcze łomotanie do drzwi.

- Britt! - wrzeszczał stojący za drzwiami gość. - Jesteś tam? Otwórz!

Mitch w mgnieniu oka znalazł się z powrotem w sypialni.

- To na pewno Gary, mój szef z muzeum - powiedziała Britt zdziwiona i trochę

przestraszona. - Czego on tu szuka?

- Mam otworzyć? - zapytał Mitch.

- Otwórz - odrzekła po chwili zastanowienia. - I powiedz mu, żeby zaczekał. Muszę

się najpierw umyć i ubrać.

Mitch otworzył drzwi w chwili, w której Gary właśnie miał w nie uderzyć. Szczupły

rudzielec w okularach, ubrany w najmodniejszy w tym sezonie strój sportowy, omal nie upadł

na dywan.

- Gdzie ona jest? - wrzasnął, gdy tylko udało mu się odzyskać równowagę.

- Uspokój się, chłopie.

- Czy mogę zapytać, co pan tutaj robi? - Gary patrzył z przerażeniem na niekompletnie

ubranego Mitchella.

- Nie możesz - odrzekł wojowniczo Mitch. Wprawdzie zamierzał tylko otworzyć temu

facetowi drzwi i pójść do swojego domu, ale teraz zmienił plany.

- Nie mów mi tylko, że... że... - Gary był wstrząśnięty.

- Że spędziłem tu noc? - podpowiedział mu Mitch. Irytowanie rudego okularnika

sprawiało mu trudną do opisania przyjemność. - No cóż, tak się, niestety, złożyło. Przykro mi

tylko, że ode mnie musisz się tego dowiadywać.

- Ale dlaczego? - Gary chwycił się za serce. Wyglądał jak człowiek, którego za chwilę

trafi szlag. - Jakim cudem?

Mitch wiedział, że te pytania nie są skierowane do niego. Raczej do przeznaczenia. A

może tylko do Britt? W każdym razie Gary zachowywał się jak typowy bohater kiepskiego

melodramatu.

- Uspokój się, chłopie. - Mitch poklepał go po ramieniu. - Napijesz się soku? Albo

może kawy?

- Nie. - Gary rozpaczliwie rozglądał się po pokoju. - Muszę natychmiast zobaczyć się

z Brittanny.

- Niestety, jest w tej chwili zajęta. Za to ja jestem wolny i mogę ci poświęcić trochę

czasu. Siadaj, człowieku...

- Dlaczego nie pozwalasz mi jej zobaczyć? - przerwał mu Gary, patrząc na Mitcha z

takim obrzydzeniem, jakby miał przed sobą jadowitego węża. - Gdzie ona jest? Co robi?

- Kąpie się.

- To ty tak twierdzisz - Gary kręcił głową na prawo i lewo, jak gdyby miał nadzieję, że

uda mu się zobaczyć ukrytą w jakimś kącie Britt. - Jak ona mogła? - mruczał pod nosem.

Mitch uznał, że w tej sytuacji lepiej będzie jednak odesłać Gary'ego do domu.

- Posłuchaj, Gary - zaczął, delikatnie popychając rudzielca w stronę drzwi. - Skoro nie

chcesz zaczekać... No, cóż, bardzo mi przykro, że musisz tak szybko nas opuścić. Powiedz mi

tylko, po co przyszedłeś, a ja na pewno przekażę tę wiadomość Britt.

- A skąd wiesz, jak mam na imię? - Gary nie dał się nigdzie wyprowadzić. Oparł się o

ścianę, dając do zrozumienia, że nie zamierza się ruszyć z miejsca co najmniej do końca

świata. Albo przynajmniej do pojawienia się Britt. - Nie przypominam sobie, żebyśmy byli

sobie przedstawieni.

- Jestem Mitch Caine. Jeśli nie masz nic przeciwko temu...

- Czy ona ci coś o mnie mówiła? - zapytał Gary z nadzieją w głosie.

- Tak - przyznał niechętnie Mitch. - Powiedziała mi, że jesteś jej szefem.

- A widzisz? - ucieszył się Gary. Natychmiast się opanował, chociaż widać było, że

nie przyszło mu to łatwo.

- Nie powinieneś robić sobie wielkich nadziei - powiedział z wyższością. - Musisz

wiedzieć, że ona przeżywa teraz trudne chwile.

- Ach tak - Mitch udał zdziwienie.

- Tak, tak. - Gary znów stracił pewność siebie - Mieliśmy wczoraj drobną sprzeczkę.

Ona zawsze bardzo się przejmuje takimi sprawami. Musi odreagować.

- Na pewno masz rację - powiedział Mitch z wyraźną kpiną w głosie.

- Ona nigdy nawet by nie spojrzała na takiego faceta jak ty, gdyby się nie

zdenerwowała. Ale nie przejmuj się, bądź mężczyzną.

To jakiś głupek, pomyślał Mitch. Jest zupełnie nie do zniesienia, aż korci, żeby mu

dać po nosie.

- Przykro mi, stary, nie mogę się z tobą zgodzić - odezwał się Mitch. - Britt i ja

spędziliśmy ze sobą całą długą noc. Bardzo się do siebie zbliżyliśmy. Rozumiesz mnie,

prawda?

- Nie wierzę w ani jedno twoje słowo - zawołał Gary, chociaż wyraz jego twarzy

świadczył o tym, że jest dokładnie przeciwnie.

- A powinieneś. - Tym razem Mitch uśmiechnął się z wyższością.

Gary przyglądał mu się przez chwilę, po czym znów nerwowo rozejrzał się po

mieszkaniu.

- Powiedz, draniu, co jej zrobiłeś - wysyczał i ruszył do sypialni. - Gdzie ona jest?

Britt! Gdzie jesteś? Britt!

- Mówiłem ci, że poszła do łazienki - przypomniał mu Mitch.

Gary nie miał zamiaru go słuchać. Jak burza wpadł do sypialni, przebiegł obok

śpiących w szufladach dzieci, ale nawet ich nie zauważył, po czym zaczął walić pięściami w

drzwi łazienki.

- Wpuść mnie, Britt! - wrzeszczał. - Co on ci zrobił?

- To ty, Gary? - zdziwiła się Britt.

Niestety, nawet nie pomyślała o tym, żeby zamknąć drzwi łazienki na klucz. Mitchowi

bardzo pochlebiało zaufanie, jakim go obdarzyła, ale Gary, niestety, nie znał się na takich

subtelnościach. Chwycił za klamkę i drzwi, ku jego zdumieniu, natychmiast ustąpiły. Mitch

chciał go chwycić za ramię, ale nie zdążył.

Britt natychmiast się zorientowała, że ktoś wszedł do łazienki. Przez zaparowaną

szybę kabiny prysznicowej udało jej się dostrzec sylwetkę mężczyzny. Dziewczyna z

niedowierzaniem przecierała zalane wodą oczy.

To niemożliwe, myślała przerażona. Nikt nie wdziera się do cudzej łazienki bez

powodu. Nie ma takiego prawa, które zezwalałoby szefowi na wchodzenie pod prysznic

razem z podwładnym. Zwłaszcza kiedy przełożony jest mężczyzną, a pracownik kobietą. Czy

ja śnię? Może jeszcze się nie obudziłam? Nie, to nie sen. Nawet jeśli źle widzę, ten głos

poznałabym nawet w piekle.

- Britt! - krzyczał Gary. - Britt, powiedz mi, że ty nic... Musisz mi powiedzieć, że ten

mężczyzna nic dla ciebie nie znaczy.

- Gary? - Britt wciąż jeszcze nie mogła uwierzyć, że wszystko to dzieje się naprawdę.

Mimo to otuliła się ręcznikiem, chociaż woda z prysznica wciąż lała się na nią i na puszysty

kąpielowy ręcznik. - Co ty tutaj robisz?

- Muszę z tobą natychmiast porozmawiać - oświadczył Gary, jakby zupełnie nie

rozumiał, że ani pora, ani miejsce, ani tym bardziej nastrój Britt żadnym rozmowom nie

sprzyjają.

- Wynoś się! - krzyknęła Britt. - Natychmiast się stąd wynoś!

- Muszę się dowiedzieć, co tu się wydarzyło - upierał się Gary, próbując iść w

kierunku, z którego dochodził głos dziewczyny. Nawet nie przyszło mu do głowy, że mógłby

zdjąć zaparowane i zupełnie w tym stanie nieprzydatne okulary. - Britt? Gdzie jesteś?

- Natychmiast się wynoś z mojej łazienki. - Britt wielkim wysiłkiem woli opanowała

histeryczny wrzask. Wbrew zdrowemu rozsądkowi pomyślała, że może Mitch jeszcze nie

wyszedł, że może jednak przyjdzie jej z pomocą i wyrzuci tego natarczywego błazna. - Mitch!

- zawołała zrozpaczona. - Mitch, wyrzuć go stąd! Mitch? Czy to ty? - zapytała na widok

wyłaniającej się z mgły drugiej sylwetki.

- Już jestem - odezwał się Mitch. - Nie przejmuj się, Britt. Zaraz go stąd wyprowadzę.

- Pośpiesz się - zawołała, z całych sił przyciskając do siebie ciężki od wody ręcznik.

- Nigdzie nie pójdę - upierał się Gary. Musisz mi najpierw wszystko wyjaśnić.

- Przykro mi, Gary. - Mitch chwycił rudzielca za ramię i wyciągnął go z łazienki. - Nie

masz tu czego szukać.

- Dobrze, już dobrze - mruczał Gary, który najwyraźniej dopiero teraz zrozumiał, jak

niedopuszczalne popełnił wykroczenie. - Nie myśl sobie, że wyjdę z tego mieszkania. Nie

ruszę się stąd, dopóki Britt ze mną nie porozmawia. Należą mi się chyba jakieś wyjaśnienia.

- Nic ci się nie należy - zawołała zła jak osa Britt. - Masz się stąd wynieść.

Natychmiast.

Usłyszała stuknięcie zamykanych drzwi i westchnęła z ulgą. Wreszcie mogła zdjąć z

siebie nasiąknięty wodą jak gąbka ręcznik. Omal nie umarła, kiedy usłyszała głos Mitcha.

- Na twoim miejscu kazałbym mu...

- Mitch! - wrzasnęła Britt, tym razem bliska załamania. - Dlaczego nie wyszedłeś?

- Wyprowadziłem Gary'ego. - Słuchając Mitcha, można by było pomyśleć, że ma się

do czynienia z chodzącą niewinnością.

Gary znów walił pięściami w drzwi łazienki. Tym razem jednak Mitch przezornie je

zablokował.

- Czy ty zawsze kąpiesz się w ręczniku? - zapytał Mitch, jakby naprawdę go to

dziwiło.

- Zawsze wkładam coś na siebie, kiedy zbyt wiele osób towarzyszy mi podczas

kąpieli. - Britt sama już nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać. - Dzisiaj w mojej

łazience zrobiło się tłoczno jak na dworcu kolejowym.

- Zauważyłem. Nie należało wpuszczać Gary'ego.

- Nie ja go wpuściłam, tylko ty.

- Gdybym wiedział, że się nie zamknęłaś, nawet do drzwi łazienki by nie doszedł. -

Mitchowi udało się zachować powagę, chociaż kosztowało go to wiele trudu. - Nie dziwi cię

chyba, że wszedłem za nim. Ktoś przecież musiał dopilnować, żeby mu jakieś głupstwo nie

strzeliło do głowy.

- Teraz boję się tylko o to, żeby tobie nie strzeliło do głowy jakieś głupstwo.

- Nie przejmuj się - zapewnił ją Mitch ze stoickim spokojem, który umarłego

doprowadziłby do furii. - On nic nie widział, bo miał zupełnie zaparowane okulary.

- Dzięki, od razu mi ulżyło - zakpiła Britt. - Został mi jeszcze tylko jeden problem. Ty.

- Ja? - zdziwił się Mitch, ale niezbyt szczerze. - Mną się nie musisz przejmować.

Jesteśmy przecie kumplami. Zresztą naprawdę nie masz się czego wstydzić.

- A ty skąd wiesz? - zapytała podejrzliwie.

- Kto, ja? No wiesz... Ja nie noszę okularów, a oczy tak łatwo nie zaparowują.

- Co to ma znaczyć? - Britt mocno trzymała owinięty wokół ciała ręcznik.

- Widziałem cię bez tego ręcznika i muszę stwierdzić, że jesteś wspaniale zbudowana -

odrzekł rzeczowo, bez żadnego zakłopotania.

- Posłuchaj, Mitch. - Britt obawiała się, że za chwilę zemdleje. - Jeśli natychmiast się

nie wyniesiesz, to będę wrzeszczeć tak długo, aż wszyscy sąsiedzi się tu zbiegną.

- Już idę, idę. Skoro tak ci na tym zależy...

Tym razem Britt nie uwierzyła jego słowom. Wysunęła głowę z kabiny i dokładnie

rozejrzała się po łazience, czy Mitch aby na pewno wyszedł. Dopiero potem zdjęła z siebie

kompletnie przemoczony ręcznik i wybuchnęła głośnym, histerycznym śmiechem.

Minęło dziesięć minut, zanim Britt uspokoiła się na tyle, że mogła wreszcie wyjść

spod prysznica i stawić czoło czekającym na nią mężczyznom.

- Jesteś wreszcie - jęknął Gary.

- Cześć - powiedział Mitch z miną niewiniątka.

Britt popatrzyła na nich groźnie, jak wychowawca na wyjątkowo niegrzeczne dzieci.

- Żebyście się nie ważyli tego więcej robić - powiedziała, nie czyniąc najmniejszej

różnicy pomiędzy Mitchem i Garym. - Obaj złamaliście wszelkie zasady dobrego wy-

chowania.

- Przepraszam - powiedział ponuro Gary. - Tak bardzo się o ciebie martwiłem.

Mitch milczał. Próbował zrobić skruszoną minę, ale nie bardzo mu się to udawało.

Britt spojrzała na niego kątem oka. Gdyby nie odwróciła wzroku, z pewnością musiałaby się

roześmiać. Dlatego też wolała skupić uwagę na Garym.

- Po co tu w ogóle przyszedłeś? - zapytała niezbyt uprzejmie. - Czy wydarzyło się coś,

co nie mogło poczekać do poniedziałku?

- Ja... Musiałem przyjść, żeby sprawdzić, czy nic złego ci się nie stało.

- A co mi się miało stać? - zdziwiła się Britt.

- Nie wiedziałem, co tu się dzieje - denerwował się Gary. - Nigdy dotąd nie

przyjmowałaś w domu obcych mężczyzn.

- Ja nie jestem obcy - wtrącił się Mitch. - Może nie całkiem jeszcze oswojony, ale na

pewno nie obcy.

- Bardzo się przestraszyłem - Gary nie zwrócił na jego słowa najmniejszej uwagi. -

Pomyślałem sobie, że ktoś chce cię porwać i nie możesz mi o tym powiedzieć przez telefon,

bo stoi za tobą z pistoletem.

- Ciekawy pomysł - mruknął Mitch.

- Przyjechałeś, żeby mnie uratować? - zdziwiła się Britt. Nigdy nie podejrzewała

swego szefa o tak wybujałą wyobraźnię.

- Ja też cię uratowałem - przypomniał Mitch, któremu nagle przestała się podobać

rozmowa Britt z Garym. - I w ogóle zawsze mogę cię ratować. Kiedy tylko zechcesz.

- Bardzo mi na tobie zależy, Britt - powiedział Gary. Ostrożnie wziął dziewczynę za

rękę i popatrzył jej prosto w oczy. - Nie domyślałaś się tego? Jeśli nie chcesz być sama, to

naprawdę nie musisz szukać oparcia w tego rodzaju mężczyznach - pogardliwie spojrzał na

Mitchella. - Pamiętaj, że ja zawsze będę przy tobie.

- Och, Gary - Britt tak się wzruszyła, że zabrakło jej słów.

Mitch w milczeniu obserwował tę czułą scenę. Chciał coś powiedzieć, nie bardzo

jednak wiedział, co. Jedynie propozycją małżeństwa mógłby przebić Gary'ego, ale tak daleko

nie chciał się posuwać. Nawet jeśli to posunięcie miałoby natychmiast zmieść Gary'ego z

powierzchni ziemi.

Britt promieniała. Z mokrymi włosami, w brzoskwiniowym szlafroku i bez makijażu

na twarzy wyglądała prześlicznie. Mitch uznał, że jego sąsiadka jest najpiękniejszą ze

wszystkich kobiet, z jakimi kiedykolwiek miał do czynienia. Zapragnął wziąć ją w ramiona,

mocno do siebie przytulić... Gary nie był mu do tego wcale potrzebny.

Zapomniałeś, durniu, że ona ma być twoim kumplem, a nie kolejną kochanką?

pomyślał Mitch. Dobrze, ale Gary i tak musi się stąd wynieść. Żeby Britt mogła się ubrać i

przestała mnie kusić.

Mitch denerwował się coraz bardziej. Wkurzało go, że ci dwoje do siebie szepczą, że

trzymają się za ręce i patrzą sobie w oczy. Musiał natychmiast coś zrobić. Cokolwiek, byleby

tylko zakończyć tę niemożliwą do zniesienia sytuację. Gotów był nawet pobić tego rudzielca.

Uważał, że Gary musi się jak najszybciej stąd wynieść, bo nie ma prawa do Britt ani do jej

czułych spojrzeń, ani w ogóle do niczego. Mitch, jak zwykle, tak i tym razem miał szczęście.

Niemowlęta wreszcie się obudziły i oczywiście zaczęły popłakiwać.

- Co to tak piszczy? - zapytał Gary, który nie miał pojęcia o ich istnieniu.

- Dzieci - odrzekła Britt. - Już się obudziły.

- Dzieci? - Gary dopiero teraz zauważył ułożone w szufladach maluchy. - Jakie dzieci?

Nie mówiłaś mi, że masz dzieci.

- Uspokój się, Gary. To zupełnie nie tak, jak myślisz - powiedziała Britt. Wzięła Danni

na ręce i znacząco popatrzyła na Mitcha, jak gdyby chciała mu powiedzieć, że ma się

zamknąć i potwierdzić wszystko, co ona powie. - Przyjaciele prosili nas, żebyśmy się przez

weekend zajęli ich dziećmi.

- Jacy przyjaciele? Znam ich? - zapytał Gary, w osłupieniu przyglądając się Donnie.

Zupełnie zapomniał o Mitchu i o swojej niechęci do niego.

- Na pewno ich nie znasz. - Britt oddała Mitchowi trzymane na rękach maleństwo, po

czym schyliła się po Donnę. - Czyż one nie są urocze?

- Daj potrzymać. - Gary z wielką wprawą wziął dziecko z rąk Britt. - Masz rację, są

śliczne. Kto mógł zostawić takiego ślicznego dzidziusia - gruchał do maleństwa.

Britt była kompletnie zaskoczona. Nie miała pojęcia, że Gary potrafi się obchodzić z

dziećmi. A swoją drogą, bardzo to zabawne, pomyślała. Wydawałoby się, że doskonale

znamy ludzi, z którymi pracujemy, tymczasem oni poza godzinami urzędowania mogą być

zupełnie inni.

- Widzę, że umiesz postępować z dziećmi - zauważyła Britt.

- No pewnie. Moja siostra ma ich sześcioro. Najmłodsze właśnie skończyło pół roku.

Bardzo często ją odwiedzam.

- Naprawdę? - ucieszyła się Britt. - Wspaniale. Może byś nam powiedział... jak ci się

podobają te dzieci?

- Są śliczne. Ile mają?

- Zgadnij - Britt zrobiła tajemniczą minę.

- No, nie wiem - certował się Gary. - Moim zdaniem... ze dwa miesiące.

- Doskonale. One rzeczywiście mają dwa miesiące. - Britt uśmiechnęła się

porozumiewawczo do Mitcha. - Dokładnie dwa miesiące.

Potem zaczęła wypytywać Gary'ego o wszystko, co tylko przyszło jej do głowy, a co

dotyczyło opieki nad małymi dziećmi.

Mitchowi nie bardzo się to podobało, ale w końcu uznał, że rozmowa o dzieciach nie

zagraża Britt żadnymi poważnymi konsekwencjami, i dyplomatycznie wycofał się do swego

domu. Kąpiel, sprzątanie, ubieranie i odsłuchanie nagranych na automatyczną sekretarkę

rozmów zajęło mu niecałe pół godziny. Kiedy wrócił do mieszkania sąsiadki, zastał Britt i

Gary'ego siedzących na kanapie, każde z dzieckiem na rękach. Byli tak pochłonięci rozmową,

że prawie nie zauważyli nadejścia Mitchella.

- Daliście im jeść? - zapytał Mitch, który poczuł się jak niepotrzebny, wyrzucony na

śmietnik sprzęt domowy.

- Jeszcze nie - odrzekła Britt. - Czekałam na ciebie. Potrzymaj Danni, a ja pójdę

zagrzać mleko.

Położyła niemowlę na kolanach Mitcha. Natychmiast poprawił mu się humor. Teraz

mógł wreszcie bez złości rozmawiać ze swoim rywalem. Bez złości, ale nie bez złośliwości.

- A więc to ty jesteś szefem Britt - zaczął Mitch i zabrzmiało to jak wyzwanie.

- Tak, jestem jej szefem - odrzekł Gary, robiąc przy tym taką minę, jakby rozmowa z

Mitchem sprawiała mu niewyobrażalną przykrość.

- A wolno spytać, jak ona sobie radzi?

- Doskonale, oczywiście, chociaż zupełnie nie rozumiem, dlaczego miałoby cię to

obchodzić.

- Obchodzi mnie, obchodzi. Przecież dobrze wiem, że ona jest najlepsza. Założę się,

że tak naprawdę sama musi podołać wielu obowiązkom. Chyba już najwyższy czas, żeby

dostała awans. Idę o zakład, że mogłaby robić to, co ty robisz, używając zaledwie znikomej

części swych umiejętności. Pewnie nigdy nie przyszło ci to do głowy, co? Czy Britt wreszcie

złożyła to podanie o przeniesienie jej na twoje stanowisko?

Gary poczerwieniał, ale nie odezwał się ani słowem. Na jego szczęście w pokoju

pojawiła się Britt. Musiała słyszeć ostatnie zdanie Mitcha, bo od progu ostro go skarciła.

- Dosyć tego, Mitch. - Ujrzawszy zbolałą minę Gary'ego, pospieszyła go uspokoić. -

Nie przejmuj się. Mitch wygaduje bzdury. Nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby starać się

o twoją posadę.

- Jeszcze nie. - Mitch nie rezygnował. - Ale teraz, kiedy poddałem jej pomysł...

- Mitch - Britt ostro przywołała sąsiada do porządku. - Wiesz, Gary, chyba lepiej

będzie, jak już sobie pójdziesz. Obawiam się, że Mitch nie przestanie się nad tobą znęcać.

- Nie mam ochoty zostawiać cię z tym typem - powiedział Gary, rzucając Mitchowi

nienawistne spojrzenie.

- Nie martw się. Dam sobie radę - pocieszyła go Britt, biorąc z rąk Gary'ego dziecko. -

On jest całkiem nieszkodliwy.

- Zadzwonię do ciebie później - powiedział Gary, niezupełnie przekonany. - Ale

pamiętaj - zatrzymał się jeszcze na chwilę w przedpokoju - gdybyś mnie potrzebowała,

zawsze możesz na mnie liczyć. Dzwoń o każdej porze dnia i nocy.

- Do widzenia, Gary. - Britt musiała go niemal wypchnąć za drzwi.

- Zajmijmy się wreszcie dziećmi - uprzedziła wszelkie komentarze Mitcha. Jak na

jeden dzień, miała już stanowczo za dużo atrakcji.

Usiedli obok siebie na kanapie i zabrali się do karmienia zniecierpliwionych

niemowląt. Mitch miał wreszcie trochę czasu, żeby zastanowić się nad swoim

niewytłumaczalnym zachowaniem. Sam nie wiedział, dlaczego postąpił tak, jakby miał do

sąsiadki jakieś prawa. W życiu kierował się dewizą „żyj i pozwól żyć innym”, ale kiedy tylko

zobaczył uśmiechającą się do Gary'ego Britt, zapomniał o swojej dewizie i w ogóle o

wszystkim.

Wcale mi się to nie podoba, pomyślał Mitch. Wszystko przez tego głupka Gary'ego.

Ledwo przyszedł, już nas ściągnął na ziemię, zerwał tę cieniutką nić porozumienia, która

dopiero co zaczęła się pomiędzy nami tworzyć. Kim my w końcu jesteśmy? Dwojgiem

obcych ludzi, którzy zrządzeniem losu przez jedną noc opiekowali się porzuconymi dziećmi.

Tylko tyle. Nasz czas się kończy. Już wkrótce nie będzie nas, tylko znów ja i ona.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Mitch patrzył na leżącą na jego ramieniu Danni. Po raz pierwszy w życiu zastanowił

się, jak by to było, gdyby miał własne dzieci.

- Czy chcesz mieć dzieci? - zapytał.

- Nie chcę - odrzekła Britt bez chwili wahania.

- Dlaczego? - Mitch spodziewał się zupełnie innej odpowiedzi. Zaskoczyło go, że

ładna i mądra kobieta nie planuje założenia rodziny.

- To całkiem proste. Nie chcę wychodzić za mąż i nie chcę mieć dzieci.

- A skąd wiesz, że się nie zakochasz? - mruknął bardziej do siebie niż do niej. - Jeśli

spotkasz odpowiedniego mężczyznę i jeśli wszystko ułoży się tak, jak powinno...

- A ty? - przerwała mu Britt. Wolała nie mówić ani o swoich planach, ani tym bardziej

o uczuciach. - Nie zauważyłam, żebyś nade wszystko na świecie pragnął założenia rodziny.

- Zupełnie nie wiem, o co ci chodzi. Przecież bardzo się staram.

- O, tak. Pewnie dlatego rzadko nocujesz w domu. Mitch wcale nie uważał się za

winnego. Chciał się tylko zabawić, tak jak wszyscy. Zresztą w każdej chwili mógł zmienić

swój tryb życia i założyć normalną rodzinę.

- Na razie próbuję się zorientować, o co w tym wszystkim chodzi. Któregoś dnia

wreszcie spotkam właściwą dziewczynę i wtedy się ustatkuję.

- Rozumiem - westchnęła Britt. - Teraz testujesz różne modele sportowych

samochodów, a któregoś dnia staniesz się normalnym i bardzo szczęśliwym właścicielem

solidnego kombi.

- Nie podoba mi się to porównanie - skrzywił się Mitch.

- No cóż, przekonamy się, czy nie miałam racji. - Britt uśmiechnęła się do niego z

wyższością.

- Może wobec tego powiedziałabyś mi, z jakim samochodem porównałabyś siebie? -

zapytał naburmuszony.

- Mnie możesz porównać jedynie do furgonetki. Solidne auto, na którym można

polegać i o którym wiadomo, że do niektórych manewrów po prostu się nie nadaje.

Wstała i z dzieckiem w ramionach poszła do sypialni. Mitch uśmiechnął się, po czym

podążył za Britt. Przyglądał się, jak ostrożnie układa dzieci w prowizorycznych łóżeczkach.

Kiedy zabrała się do ścielenia łóżka, Mitch spróbował jej pomóc. Bardzo ją to

zaskoczyło i trochę zbiło z tropu. Nie wiadomo dlaczego wydawało jej się, że wspólne

ścielenie łóżka to czynność bardzo intymna, zarezerwowana wyłącznie dla bliskich sobie

ludzi. Na domiar złego Mitchell coraz bardziej jej się podobał. Odświeżony, w koszuli z

krótkimi rękawami, odsłaniającej muskularne ramiona, prezentował się nader atrakcyjnie.

Britt pospiesznie spuściła wzrok. Nie chciała i nie mogła sobie pozwolić na podobne myśli.

- A więc to Gary jest twoim przełożonym - odezwał się Mitch.

Temat Gary'ego wisiał w powietrzu, odkąd tylko za rudzielcem zamknęły się drzwi,

dlatego Mitch uznał, że najlepiej będzie omówić go od razu i definitywnie zapomnieć o tym

człowieku.

- Tak. Popraw teraz koc.

- Jak blisko ze sobą współpracujecie? - zapytał, wykonawszy jej polecenie.

- Nie rozumiem. - Britt zajęta była strzepywaniem poduszek i pewnie dlatego

niedokładnie słuchała pytań sąsiada. - A, chodzi ci o Gary'ego? Już ponad pięć lat. Dlaczego

pytasz?

- Nie pytałem, jak długo ze sobą pracujecie, tylko jak jesteście sobie bliscy? - Mitch

stanął tuż obok dziewczyny.

- Po co chcesz to wiedzieć? - zapytała, nie dając po sobie poznać, jak bardzo ją bawi ta

sytuacja. Nieczęsto zdarzało jej się wodzić za nos prawdziwego playboya.

- Po nic - odrzekł z niewinną miną, chociaż wiedział, że za późno na wykręty. -

Usiłuję tylko podtrzymać rozmowę. To wszystko.

- Wobec tego nie będziesz mi chyba miał za złe, jeśli uznam twoje pytanie za niebyłe?

Britt chciała odejść, ale Mitch chwycił ją za rękę i odwrócił twarzą do siebie.

- Nie zgrywaj się, Britt. Powiedz mi, kim jest dla ciebie ten cały Gary.

Cóż go to może obchodzić? pomyślała Britt, wpatrując się w rozgorączkowane oczy

sąsiada. Mój Boże, to dla niego jest naprawdę ważne. Ale po co ja się denerwuję? Dlaczego

serce tak mocno bije, jakby chciało mi wyskoczyć z piersi?

- Gary jest moim przełożonym - powiedziała cicho. - W pewnym sensie jest także

przyjacielem. To wszystko.

Mitch właśnie takiej odpowiedzi się spodziewał, a jednak poczuł się tak, jakby

wstąpiły w niego nowe siły, jakby na nowo zachciało mu się żyć.

- Zostaniesz moim kumplem? - zapytał prawie szeptem.

Stali tuż obok siebie, patrząc sobie prosto w oczy. Myśli Britt wirowały w

oszałamiającym tempie. Świadomość zupełnie się wyłączyła, pozostawiając dziewczynę

bezbronną, niezdolną do wzniesienia muru, który dotychczas tak skutecznie chronił ją przed

bliskością innych ludzi.

Nie wiedziała, jak to się stało, że jej dłoń musnęła policzek Mitcha. Usta same się

rozchyliły i po chwili poczuła jego wargi na swoich. Zarzuciła Mitchowi ręce na szyję i

przywarła do niego całym ciałem, jakby był tratwą ratunkową, która cudem znalazła się tuż

przy niej na pełnym morzu. Britt zdawało się, że ten pocałunek, właściwie pierwszy

pocałunek, jakiego w życiu doświadczyła, wyjaśni jej, po co ludzie się całują, dlaczego się do

siebie tulą, zakochują, a potem kochają i dlaczego popełniają te wszystkie szaleństwa, które

nazywane są miłością. Wiedziała, że za moment wszystko to stanie się jasne i zupełnie

zrozumiałe. Wystarczy, żeby Mitch jeszcze przez chwilę potrzymał ją w ramionach, jeszcze

przez chwilę tulił ją do siebie, jeszcze przez moment całował...

Dzieci znów płakały. Minęło trochę czasu, zanim ten dźwięk przedarł się przez

otaczającą Britt mgłę i zanim zrozumiała, co on znaczy. Dzieci płakały, więc należało się

nimi zająć. Czyli że trzeba przerwać pocałunek, trzeba się oderwać od Mitcha...

Odsunęli się od siebie, chociaż żadne z nich nie miało na to ochoty.

- Co ty wyprawiasz, idioto - mruknął do siebie Mitch. - Miało być zupełnie inaczej.

Britt w pierwszej chwili przestraszyła się, że on do niej mówi, dopiero potem pojęła,

że sobie samemu daje burę. Nie wiedziała, dlaczego. Na szczęście nie miała czasu na

rozważania. Dzieci płakały coraz głośniej.

Mitch obserwował, jak Britt podchodzi do niemowląt, jak nachyla się nad łóżeczkiem

i bierze Danni na ręce. Przeklinał w duchu swój brak opanowania. Wiedział, że jeśli nie

weźmie się w garść, to zdobędzie wprawdzie kolejną kochankę, ale za to straci przyjaciółkę.

Britt nie była podobna do tych wszystkich kobiet, z jakimi Mitch się zazwyczaj

zadawał. Odkąd pamiętał, zawsze kłębił się wokół niego tłum wielbicielek. Już w przedszkolu

dziewczynki okrzyknęły go najfajniejszym chłopcem w grupie. W annałach szkoły

podstawowej zapisał się jako największy flirciarz, a w szkole średniej cały wolny czas

wypełniały mu randki. Na studiach było tak samo. Dziewczyny krążyły wokół niego jak

motyle. Piękne dziewczyny, namiętne, takie, które pełnymi garściami czerpały radość życia, a

wszystkie podobne do siebie jak krople wody. Żadna z tych znajomości nie trwała długo.

Najważniejsza była pogoń, poszukiwanie kolejnej nowości, zdobyczy... Raz zdobytą

dziewczynę musiała zastąpić następna, jeszcze nie zdobyta. Mógł mieć je wszystkie. W

dowolnej chwili i w dowolnej liczbie.

Britt w niczym nie przypominała tamtych dziewcząt. Może dlatego Mitch tak bardzo

chciał się z nią zaprzyjaźnić i za żadne skarby świata nie chciał jej stracić. Z doświadczenia

wiedział, że najprostszym sposobem na to, żeby stracić kobietę, jest nawiązanie z nią

romansu. Dlatego tym razem tak gwałtownie bronił się przed romansem.

- Czy mogłabyś się sama zająć dziećmi? - zapytał. - Chciałbym jeszcze przed

południem pójść na posterunek. Mam kolegę na porannej zmianie. Byłoby mi łatwiej czegoś

się dowiedzieć. Na drugiej zmianie jest paru facetów, którzy chyba się zmówili, żeby mi

uprzykrzyć życie.

- Dobrze, idź. - Britt miała ochotę zostać sama, więc propozycja Mitcha bardzo jej

odpowiadała. - Im szybciej coś ustalisz, tym lepiej dla nas wszystkich.

Britt patrzyła za odchodzącym mężczyzną. Lubiła Mitcha. Nawet bardzo go lubiła, a

kiedy ją całował...

Mój Boże, nigdy w życiu czegoś podobnego nie czułam, westchnęła. Nie wiedziałam

nawet, że coś takiego w ogóle jest możliwe. Oczywiście, w książkach i w filmach o miłości

bez przerwy się mówi o porażających uczuciach, o płomiennej pasji i innych temu podobnych

bzdurach. Myślałam, że to takie fantastyczne wymysły, coś w rodzaju bajek o dobrej wróżce

czy złym smoku, które wymyślono dla rozrywki i które niewiele mają wspólnego z

rzeczywistością. Teraz już nie jestem tego taka pewna. Żebym sobie tylko nie napytała biedy.

Przecież wiem, że to wszystko nie może trwać wiecznie. On tu jest tylko ze względu na

dzieci. Kiedy oddamy te maleństwa matce, Mitch także zniknie z mojego życia. Będę go co

najwyżej spotykać w windzie albo na korytarzu. Jeśli nie chcę się narazić na śmieszność,

natychmiast muszę się wziąć w garść.

- Nie wolno brać poważnie niczego, co ten człowiek mówi czy robi - powiedziała

stanowczo.

Mitch dość szybko odzyskał równowagę. Szedł ulicą, pogwizdując radośnie. Wszędzie

dookoła było pełno dzieci. Nigdy dotąd nie zauważał dzieci. Stanowiły tło wydarzeń jak

domy lub drzewa, a teraz wybiły się z tego tła, stając się wyrazistymi postaciami pierwszego

planu.

- Cześć, Sally - powiedział do sympatycznej blondynki w komisariacie.

- Cześć, Mitch. Jak leci?

- Jak zwykle, Sal. Wciąż szukam tej swojej wymarzonej dziewczyny o złotym sercu.

Powoli już tracę nadzieję.

- Daj mi znać, jak zdecydujesz się na zwyczajną dziewczynę z krwi i kości. - Sally

mrugnęła do niego porozumiewawczo.

- Kto ma dziś dyżur? - zapytał ją Mitch. - Jerry czy Craig?

- Obaj są w terenie.

- Dobrze się składa. - Mitch rozejrzał się, jakby chciał sprawdzić, czy nikt ich nie

podsłuchuje. - Nie będziesz chyba miała nic przeciwko temu, żebym posiedział trochę przy

komputerze Jerry'ego. Muszę zdobyć kilka ważnych informacji.

- No, nie wiem. - Śliczna twarz Sally trochę się zachmurzyła.

- Daj spokój, Sal. Znamy się nie od dzisiaj. Dobrze wiesz, że nie zrobię niczego, co

mogłoby komukolwiek napytać biedy. Jerry zresztą zawsze pozwala mi zaglądać do swoich

danych. Zapomniałaś?

- Dobrze - Sally skinęła głową. - Ale się pospiesz. Jeśli kapitan Texiera cię tu nakryje,

to przysięgnę, że nie widziałam, jak wchodziłeś.

- Załatwione. - Pocałował ją w policzek. - Dzięki, Sal. Uratowałaś mi życie.

Dossier Sonny'ego było długie i sensacyjne jak dobry kryminał. Po raz pierwszy dostał

się do więzienia, kiedy miał szesnaście lat, a potem zamykano go już regularnie. Tym razem

poszukiwano go za morderstwo z premedytacją. Wydano nawet nakaz aresztowania. Jego

ostatni adres był tym, pod którym mieszkał teraz Mitch.

- Fantastycznie - mruczał Mitch, czytając wyświetlające się na ekranie komputera

dane. - Mam szczęście, że żaden narwaniec dotąd nie przyszedł mnie aresztować. Przez

pomyłkę, oczywiście.

Pośród rozlicznych narzeczonych Sonny'ego znalazło się także imię Janine. Niestety,

bez nazwiska. Mitch doszedł do wniosku, że chodzi zapewne o tę Janine, która urodziła Danni

i Donnę, a potem podrzuciła je pod drzwi jego mieszkania. Janine także nie była święta,

chociaż jej przestępstwa nie umywały się nawet do tych, które popełnił Sonny. Mając

piętnaście lat, porzuciła szkołę. Kilka razy trafiła do więzienia za drobne kradzieże, a

wreszcie za udział we włamaniu. Niezbyt sympatyczna postać, ale od ponad roku była

zupełnie czysta.

- Pewnie ciąża i dzieci zbytnio ją absorbowały - mruknął do siebie Mitch.

Nie znalazł żadnego adresu. Policyjne kartoteki nie zawierały także wzmianki o

jakichkolwiek krewnych Sonny'ego czy tej jego Janine. Zupełnie nie było się o co zaczepić.

- Kupa śmieci - westchnął żałośnie Mitch.

Wyłączył komputer, uporządkował biurko Jeny'ego, a potem pożegnał się z Sally i

wyszedł na ulicę. Jechał do domu z ciężkim sercem. Nie znalazł niczego, co mogłoby jemu i

Britt choć trochę ułatwić decyzję.

- Jednym słowem, Sonny nie jest odpowiednim opiekunem dla tych niemowląt -

podsumowała Britt sprawozdanie Mitcha z przeprowadzonych poszukiwań. - Nawet gdyby

się tu zjawił, nie możemy oddać mu dzieci.

- Sonny to zwykły łobuz, ale na razie jest tylko podejrzanym, a nie skazanym -

przypomniał jej Mitch. A ponieważ to on jest biologicznym ojcem...

- Chcesz powiedzieć, że powierzyłbyś opiekę nad Donną i Danni takiej kreaturze? -

przerwała mu Britt. - Jak mogłeś tak w ogóle pomyśleć?

- Posłuchaj mnie, Britt. - Mitch uznał, że należy wreszcie stawić czoło rzeczywistości.

- Jeśli Sonny zgłosi się po dziewczynki, to opieka społeczna z całą pewnością mu je wyda.

Sonny jest ich ojcem i ma pełne prawo wychowywać swoje dzieci. Chyba że zdołasz

udowodnić, iż stanowiłby dla tych maluchów zagrożenie.

- Nie mamy dowodów na potwierdzenie jego ojcostwa. Oprócz listu Janine,

oczywiście. A sam się przekonałeś, jakie z niej ziółko - Britt nie chciała dać za wygraną.

- Doskonale cię rozumiem. Ja też nie bardzo mogę sobie wyobrazić, jak Sonny i

Janine wychowaliby te biedactwa. Ale przecież przestępcy także miewają dzieci i nic na to

nie poradzimy. Moim zdaniem powinniśmy zadzwonić do opieki społecznej. Powiedzą nam,

gdzie mamy zawieźć dzieci i...

- Nie - przerwała mu Britt. - Nie będziemy do nikogo dzwonić.

- Bądź rozsądna, Britt. Zrozum, że nic innego zrobić nie możemy. Te dzieci nie są

nasze. Musimy zawiadomić władze o ich istnieniu. Obiecuję ci, że dotrę do samego dyrektora.

Na pewno mnie wysłucha. Opowiem mu o Janine i o Sonnym wszystko, co sam wiem.

Opieka społeczna będzie mogła wystąpić z oficjalnym wnioskiem do policji o udostępnienie

tych danych. Na tej podstawie powinni uznać, że biologiczni rodzice nie mogą zajmować się

dziećmi i skierować bliźniaczki do jakiejś rodziny zastępczej. Danni i Donna mogą trafić w

bardzo dobre ręce.

- Nie! - krzyknęła Britt. - Nie, i jeszcze raz nie! Nie dopuszczę do tego.

- O co ci chodzi, Britt? - Mitch był kompletnie zaskoczony i trochę przestraszony.

- Nie oddam tych dzieci obcym ludziom - powiedziała stanowczo, patrząc prosto w

szeroko otwarte ze zdziwienia oczy Mitcha. - Bardzo cię proszę, spróbuj mnie zrozumieć. Nie

zrobię tego. Nie mogę.

Britt drżała, trzęsła się cała. Mitch odruchowo przytulił ją do siebie. Był to najlepszy

ze znanych mu sposobów kojenia kobiecego bólu. Nie wiedział, co tak bardzo przeraziło

dziewczynę, ale chciał jej jakoś pomóc.

- Uspokój się, Britt - prosił. - Nie martw się. Coś wymyślimy.

Zaczął ją całować we włosy, w czoło i przez cały czas mruczał jakieś zupełnie

bezsensowne słowa pocieszenia. Przypadkiem dotknął jej piersi, miękkiej i nie osłoniętej

niczym poza cienkim jedwabiem brzoskwiniowego szlafroka. Nie cofnął ręki, Britt zaś nie

tylko się nie odsunęła, ale jakby mocniej jeszcze do niego przywarła.

W tej chwili Mitch już nie myślał o przyjaźni. W ogóle o niczym nie myślał.

Pożądanie ogarnęło go bez reszty. Zapragnął tej dziewczyny tak mocno, jak chyba nigdy w

życiu nie pragnął nikogo ani niczego. Całował ją bez opamiętania, a ona, zamiast się bronić,

odwzajemniała jego pocałunki. Po chwili leżeli na kanapie, a dłonie Mitcha bezwstydnie

wsunęły się pod szlafrok i dotykały nagiego l ciała dziewczyny. Britt zamknęła oczy. Dziwne

uczucie, które ją ogarnęło, w błyskawicznym tempie przerodziło się w niemożliwą do

opanowania żądzę. Nie mogła się nadziwić, że ona, tak zwykle odporna na dręczące

zwykłych ludzi pokusy, czuje pożądanie i że gotowa jest się oddać bez reszty prawie obcemu

mężczyźnie. Nade wszystko jednak chciała wymazać z pamięci koszmarne wspomnienia,

które wypłynęły na powierzchnię na sam dźwięk słów „rodzina zastępcza”.

- Pospiesz się - wyszeptała, zaciskając z całej siły powieki. - Zrób to szybko.

Minęło kilka chwil, zanim jej słowa w pełni dotarły do świadomości Mitcha. Kiedy

jednak zrozumiał ich znaczenie, kiedy zobaczył leżącą bez ruchu, z zaciśniętymi powiekami

dziewczynę, która najwyraźniej naprawdę go pragnęła, natychmiast ochłonął. Odsunął się od

Britt i wstał z kanapy, chociaż obie te czynności wymagały od niego nadludzkiego wysiłku.

- O mój Boże - wyszeptał. - Ty przecież jesteś dziewicą.

Britt otworzyła oczy i w tej samej niemal chwili po jej policzkach popłynęły łzy.

- Idź sobie - wydusiła, wtulając zapłakaną twarz w oparcie kanapy. - Idź sobie

wreszcie.

Mitch nie miał najmniejszego zamiaru odchodzić. Uklęknął przed nią, wziął

dziewczynę w ramiona i z całych sił ją do siebie przytulił.

- Przepraszam, Britt. Zupełnie nie wiem, co się ze mną stało. Byłaś taka smutna, a ja

chciałem cię pocieszyć... Powiedz mi, co ci jest - prosił, głaszcząc ją po głowie jak

zrozpaczone dziecko. - Czy mogę ci w czymś pomóc?

- To ja cię przepraszam. - Britt udało się zmusić do uśmiechu. - Za krótko spałam i

jestem trochę rozbita. Dzięki ci, już mi lepiej. Jesteś prawdziwym przyjacielem, Mitch.

O, tak, pomyślał Mitch, zawstydzony ironią tego stwierdzenia. Na poczciwego Mitcha

zawsze można liczyć. Parę razy w życiu zachowałem się jak idiota, ale tym razem przebiłem

samego siebie. Nie wiem, jak sobie teraz spojrzę w oczy.

Domyślał się, że Britt usiłuje się z czymś uporać, że rzuciła się w jego ramiona tylko

po to, żeby o tym czymś zapomnieć. Mitch nie miał pojęcia, co to mogło być, a dziewczyna

najwyraźniej nie chciała o tym mówić. Na domiar złego jest dziewicą, a ja o mały włos bym

się z nią kochał, myślał zły na cały świat, a przede wszystkim na siebie. Zachowałem się jak

zwierzę.

- Posłuchaj, Britt. Co do dzieci...

- Musisz mi w tym pomóc, Mitch. Bardzo cię proszę. Nie oddam dziewczynek

nikomu, dopóki nie dowiem się dokładnie, jakie będą ich dalsze losy. Przetrzymamy je tutaj

do poniedziałku. Może do tej pory uda nam się coś sensownego wymyślić. W końcu to tylko

półtora dnia i dwie noce. Jakoś wytrzymamy.

- Do poniedziałku? - Mitch wcale nie miał na to ochoty. Uważał, że należy przekazać

niemowlęta pod opiekę jakiejś rządowej instytucji, która będzie wiedziała, jak się postępuje w

takich przypadkach. - Zrozum, Britt, to porzucone dzieci.

- Wcale nie - zaprzeczyła stanowczo. - Janine zostawiła dzieci ich ojcu, który miał się

nimi zaopiekować. A ponieważ on nic nie wie o tym, że Donna i Danni na niego tu czekają,

dotychczas się nie zjawił. Takie są fakty. A jeśli Janine byłaby naszą znajomą? Wtedy można

by uznać, że opiekujemy się jej dziećmi, dopóki ona nie wróci. Naprawdę nie musimy nikogo

zawiadamiać o tym, że zajmujemy się dziećmi naszych znajomych.

- A jak myślisz, kiedy ci nasi znajomi wrócą?

- Nie wiem, Mitch. Jednego tylko jestem pewna. Janine może i nie jest aniołem, ale na

pewno kocha swoje dzieci. Nie wierzę w to, że po nie nie przyjdzie. Na pewno wróci, żeby

sprawdzić, co się z nimi stało, a wtedy...

- Co zrobimy, kiedy ona tu przyjdzie? Będziemy musieli oddać dziewczynki matce.

- Zastanowimy się nad tym, kiedy już będzie się nad czym zastanawiać - stwierdziła

filozoficznie Britt. - Na razie musimy zaczekać. Do poniedziałku. Tylko do poniedziałku.

- Dobrze - westchnął Mitch. - Niech i tak będzie. Zaczekamy do poniedziałku.

- Dziękuję - szepnęła Britt i pocałowała go w policzek. Zerwała się z kanapy radosna,

rozpromieniona, jakby nagle wstąpiło w nią nowe życie. - Okropny tu bałagan. Muszę

odkurzyć pokój. Czy mógłbyś przez ten czas zająć się bliźniaczkami?

Jest zupełnie inna niż ta kobieta, którą tu wczoraj poznałem, pomyślał Mitch.

Perfekcjonistką pozostała nadal, ale oprócz tego ujawniła mnóstwo innych zalet. Ma swoje

lęki i pragnienia, a przede wszystkim żelazną wolę. Niech Bóg ma w opiece człowieka, który

stanie jej na drodze. Zostanie rozjechany na placek.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Jeśli dziewczynki mają zostać tu do poniedziałku, to musimy zrobić zakupy. -

Rozpromieniona Britt zabrała się do sporządzania listy rzeczy niezbędnych do pielęgnacji

niemowląt.

- Jakie zakupy? - zapytał trochę zdezorientowany Mitch.

- Przede wszystkim mleko i pieluchy. - Od razu zapisała te dwie pozycje na kartce

papieru. - Potrzebujemy też coś do ubrania.

- Po co ubrania? Przecież one nie są nagie.

- Dzieci nie mogą bez końca mieć na sobie tych samych piżamek. Musimy im kupić

kaftaniki, śpiochy... Aha, i dwa foteliki, żeby nie musiały ciągle tylko leżeć. No i przydałyby

się jeszcze rozkładane krzesełka ze stolikiem.

- To będzie prawdziwa wyprawa. Musimy iść razem i zabrać ze sobą dzieci.

- Nie możemy. Nie wolno przewozić dzieci samochodem bez specjalnych fotelików.

To niebezpieczne, a poza tym można zarobić mandat.

- Wobec tego jedno z nas musi zostać w domu, a drugie pojedzie po zakupy.

Żadne z nich nie miało wątpliwości co do tego, kto zostanie, a kto pojedzie. Mitchowi

jednak nie bardzo się uśmiechało co najmniej dwugodzinne samotne zabawianie dwójki

niemowląt.

- Wiesz, mam pomysł - ucieszył się. - Wynajmiemy opiekunkę do dzieci.

- O, nie - zaprotestowała Britt. - Z nikim obcym ich nie zostawię.

Britt najwyraźniej nie zauważyła bezsensowności wypowiedzianego przed chwilą

zdania. W końcu i Mitch, i Britt byli dla tych maluchów zupełnie obcymi ludźmi. Nawet dla

siebie nawzajem byli obcy. Britt jednak nie dała się przekonać. Pod żadnym pozorem nie

chciała wpuścić do domu nikogo, kto mógłby się zaopiekować dziećmi.

- Nie myślałem wcale o obcych ludziach - tłumaczył jej Mitch. - Mój siostrzeniec,

Jimmy, w tym roku zaczął studia na uniwersytecie. Dzwonił do mnie jakiś tydzień temu, a ja

wciąż nie mam czasu, żeby się z nim spotkać. Mógłby przyjść razem ze swoją dziewczyną...

- Opieka nad dziećmi to nie to samo, co spotkanie towarzyskie. - Britt nie podzielała

jego entuzjazmu.

- Wiem, wiem, ale Jimmy to wspaniały chłopak. Sama się przekonasz.

- A co on wie o niemowlętach?

- Zupełnie nic - uśmiechnął się do niej rozbrajająco. - Czyli dokładnie tyle samo, co ja

i ty.

Britt wciąż nie była przekonana. Rozumiała oczywiście, że w jej postępowaniu nie ma

za grosz sensu. Niestety, instynkt macierzyński bez reszty nią zawładnął. Oddałaby życie za

te dwie malutkie dziewczynki i trudno ją było przekonać, że jakiś siostrzeniec i jego

dziewczyna potrafią zaopiekować się niemowlętami. Odetchnęła dopiero wtedy, kiedy Jimmy

wszedł do jej mieszkania. Był wyższy niż Mitchell, ale tak samo przystojny i sympatyczny.

Bardzo jej się spodobało, że traktowali się obaj po koleżeńsku.

- Mama z tatą pojechali w podróż poślubną do Australii - zakomunikował Jimmy,

kiedy już wyściskał się z wujem.

- Zaraz, zaraz, coś mi się tu nie zgadza - Mitch zmarszczył czoło. - Przecież pobrali się

dwa lata temu.

- No właśnie. To ich trzecia podróż poślubna. Ken mówi, że muszą nadrobić te

wszystkie lata, które przeżyli bez siebie.

- A to ci heca - roześmiał się Mitch. - Nie wiedziałem, że Ken tak dobrze się zna na

kobietach. A ty co? Ciągle mówisz do niego po imieniu?

- Tylko wtedy, kiedy opowiadam o nim innym. Kiedy z nim rozmawiam, mówię

„tato”.

- Matka Jimmy'ego jest moją starszą siostrą - wyjaśnił Mitch sąsiadce. - Nasz ojciec

umarł, kiedy byliśmy mali, a kiedy skończyłem trzynaście lat - umarła matka. Na dobrą

sprawę to Shawnee wszystkich nas wychowywała.

- A ilu was było? - zapytała Britt.

- Trzech chłopaków: Moki, to znaczy Mack, Kam i ja.

- Ty jesteś najmłodszy?

- Tak. Wieczny dzidziuś.

- Do dzisiaj mu to zostało - zażartował Jimmy. - Mama zawsze mówiła, że jest

rozpuszczony jak dziadowski bicz.

- A ty jesteś jej jedynym synem, Jimbo - odciął się Mitch. - Myślisz, że ci to nie

zaszkodziło?

- Pewnie też jestem rozpieszczony - zgodził się Jimmy. - Zresztą nie tylko mama, lecz

i cała rodzina koło mnie skakała. Mama i tata starają się dla mnie o rodzeństwo, ale na razie...

- Nic mi o tym nie mówili - zdziwił się Mitch. - Nie sądziłem, że jeszcze chcą mieć

dzieci.

- Taylor znowu jest w ciąży - odezwał się Jimmy.

- Taylor jest żoną Macka, mojego najstarszego brata - wyjaśnił Mitch. - W sumie będą

już mieli troje dzieci.

- Taylor przysięga, że tym razem to naprawdę ostatnie.

- A jak Maćkowi idą interesy? Ciekaw jestem, czy kupił tę wspaniałą cesnę, którą mu

pokazywałem?

- Nie kupił. Była dla niego za mała czy coś w tym rodzaju. Ale interesy idą mu

świetnie. Jeszcze parę lat, a jego lotnisko zacznie graniczyć z lotniskiem w Hilo.

- Zawsze wiedziałem, że z Macka będą ludzie - powiedział Mitch z nie ukrywaną

satysfakcją.

- A wiesz, w zeszłym tygodniu widziałem się z wujem Kamem - pochwalił się Jimmy.

- Zabrał mnie na obiad i namawiał, żebym, tak jak on, został prawnikiem. Potem cały wieczór

narzekał na swoje ciężkie życie, w którym nie ma miejsca na nic oprócz pracy.

- O, tak, to cały Kam - roześmiał się Mitch. - Klasyczny przykład pracoholika.

- To na szczęście wyjątek w naszej rodzinie. Mama mówi, że wujek Reggie chyba już

zupełnie oszalał. Wyobraź sobie tylko! On naprawdę wierzy w to, że zakochał się w syrenie.

- Byłem pewien, że już mu przeszło - zmartwił się Mitch. - Przecież Shawnee w

zeszłym roku załatwiła mu pracę przy produkcji jakiegoś filmu, który kręcono na Wielkiej

Wyspie.

- Załatwiła - potwierdził Jimmy. - Tyle że szybko go stamtąd wylali. Nic nie robił,

tylko siedział na Hamakua Point i gapił się na ocean. Wuj Reggie przysięga na wszystkie

świętości, że kiedyś przypłynęła do niego syrena. Obiecała, że wróci, więc on teraz musi na

nią czekać. Siedzi i wpatruje się w wodę, żeby tej syreny przypadkiem nie przegapić.

- O mój Boże - zmartwił się Mitchell. - Czy ktoś był z nim u psychiatry?

- Żartujesz chyba. Mamie ledwo udaje się namówić go do jedzenia. Nie ma mowy,

żeby się dokądkolwiek ruszył. Wiesz, jaki jest wujek Reggie.

- Reggie jest naszym kuzynem - powiedział Mitchell do przysłuchującej się ich

rozmowie Britt. A dokładniej mówiąc, moim ciotecznym bratem. Zawsze miał jakieś

zwariowane pomysły. Może przypadkiem oglądałaś w telewizji taki film o życiu oceanu na

Hamakua Point? Wyświetlali go w zeszłym roku. Dużo tam mówiono o syrenach.

- Ja też pracowałem przy nakręcaniu tego filmu - pochwalił się Jimmy. - Zresztą cała

rodzina się w to zaangażowała. Świetnie się bawiliśmy. Nikt z nas nie przypuszczał, że tak się

to skończy. Biedny wujek.

Britt siedziała na kanapie i przysłuchiwała się rozmowie o codziennych sprawach

klanu Caine'ów. Jednak gdyby ktoś przyjrzał się jej uważniej, niechybnie dostrzegłby

zaciśnięte aż do bólu pięści. Opowieści o sprawach rodzinnych zawsze ją denerwowały. Teraz

także. Z jednej strony bardzo jej się podobała ta rozmowa o wzlotach i upadkach ludzi,

których ci dwaj mężczyźni bez wątpienia bardzo kochali, z drugiej strony jednak nie chciała

zupełnie nic na ten temat wiedzieć. W duchu irytowała się na Jimmy'ego i Mitcha, pragnąc,

aby jak najszybciej wyczerpali drażliwy dla niej temat. Na szczęście doczekała się.

- Moja dziewczyna zaraz tu będzie - powiedział w końcu Jimmy. - Ona się zna na

dzieciach. Kiedyś bardzo często opiekowała się różnymi maluchami.

- To świetnie - ucieszyła się Britt.

Dziewczyna Jimmy'ego nawet w najmniejszym stopniu nie odpowiadała

wyobrażeniom Britt o tym, jak może wyglądać narzeczona przystojnego młodego człowieka.

Spodziewała się zobaczyć jakąś długowłosą piękność w rodzaju tych, którymi otaczał się

Mitch, tyle że w młodszej wersji. Tymczasem stojąca w progu osóbka była drobna, miała

inteligentną twarz i krótko obcięte włosy. Była ubrana w luźny kombinezon, a na jej twarzy

nie znalazłby się nawet ślad po makijażu.

- Przepraszam za moje ubranie - powiedziała od progu. - Jadę prosto z lotniska.

Dzisiaj przyprowadzili nowego apache'a i musiałam go oblecieć. Nie miałam czasu, żeby się

przebrać.

- Lani jest pilotem - wyjaśnił Jimmy. - Zawsze podczas wakacji pracuje u wuja

Macka. To ten, który ma na Wielkiej Wyspie wypożyczalnię samolotów.

- Ach, tak - powiedziała Britt z nadzieją, że to już naprawdę ostatnia z rodzinnych

opowieści.

Lani okazała się wyjątkowo pojętną uczennicą. W kilka minut wiedziała już wszystko

o niemowlętach. A mimo to Britt trudno było zostawić dzieci pod opieką tych dwojga

młodych ludzi. Kilka razy wracała z przedpokoju, dając młodzieży wciąż nowe wskazówki,

aż wreszcie Mitch musiał ją wziąć pod ramię i dosłownie na siłę wyprowadzić z mieszkania. I

tak mruczała coś pod nosem, a potem przez całą drogę siedziała smutna i zadumana. Dopiero

w sklepie humor jej się poprawił. Poczuła się tak, jakby prosto z ulicy trafiła do krainy

czarów. Wszystko ją zachwycało i wszystko pragnęła kupić.

- Zobacz, jakie śliczne sukieneczki! - wołała, pokazując palcem wywieszone na

stojaku sukienki we wszystkich kolorach tęczy.

- Po co bliźniaczkom sukienki? - Na Mitchu ten widok nie zrobił żadnego wrażenia. -

Przecież te dzieci nawet siedzieć nie potrafią.

- Buty! - Britt już była przy następnym stoisku. - Zobacz, jakie cudowne. Koniecznie

musimy je kupić. Dwie pary.

- Zapomniałaś, że Donna i Danni jeszcze długo nie będą chodzić? - Mitch spojrzał

uważnie na swoją sąsiadkę, jakby próbował dostrzec na jej twarzy pierwsze objawy choroby

umysłowej.

Britt tylko wzruszyła ramionami. Odwróciła się na pięcie i... znów się rozpromieniła.

- Śpiworki dla dzieci! Popatrz tylko! Jeden jest żółty, a drugi pomarańczowy. I do

każdego jest plecaczek. Można je złożyć i trzymać w plecaku.

- Nie uważasz, że one są trochę za małe na śpiwory i plecaki? - wybrzydzał Mitchell. -

Zaczekaj z tym, aż dorosną do pierwszych trampek.

Britt już go nie słuchała. Nawet on nie mógł zepsuć jej tak doskonałej zabawy.

- O, zobacz! Tam są takie śliczne poduszeczki z wyhaftowanymi kaczuszkami!

- W mojej książce było napisane, że dzieci nie powinny spać na poduszkach przed

ukończeniem pierwszego roku życia.

- Och, Mitch, dlaczego ty zawsze wszystko musisz popsuć? - jęknęła Britt, ale

uśmiech nawet na moment nie opuścił jej twarzy.

Protekcjonalnym gestem poklepała sąsiada po ramieniu i ruszyła przed siebie. Mitch

nie miał innego wyjścia, jak tylko iść za nią. Mógł jedynie mruczeć coś pod nosem, ale

cichutko, żeby Britt go nie usłyszała. Po chwili jednak i jemu coś wpadło w oko. Ponury

nastrój prysnął jak bańka mydlana.

- Hej, popatrz na te małe rowerki. - Podbiegł do stoiska z przeznaczonym dla dzieci

sprzętem sportowym. Wziął do ręki piłkę i zaczął ją podrzucać do góry.

- Teraz także dziewczynki grają w piłkę nożną, co? - zapytał z nadzieją. - A zobacz

tam! Miniaturowe wyścigówki. W sam raz dla Donny i Danni. Doskonały sprzęt.

- Nie wygłupiaj się, Mitch - westchnęła Britt, spoglądając tęsknie na sukieneczki. - To

wszystko jeszcze kilka lat musi na nie poczekać. Ale zobacz, tam są skarpeteczki. I takie

maleńkie butki z prawdziwej skóry!

Ponad godzinę oglądali i podziwiali wszystko, co przemysł' końca dwudziestego

wieku miał do zaoferowania dzieciom i ich rodzicom. Kiedy wreszcie wybrali to, co uznali za

absolutnie konieczne, Mitch zapłacił za to kartą kredytową.

- Oddam ci połowę kwoty - upierała się Britt. - Musisz się zgodzić.

- Te dzieci zostawiono pod moimi drzwiami, prawda? - Mitch tym razem także się

uparł. - Ty już i tak zrobiłaś znacznie więcej, niż do ciebie należało. Nie ma o czym mówić.

Britt było bardzo głupio, bo to ona włożyła do wózka większość rzeczy, za które

Mitch zapłacił. W końcu jednak uznała, że skoro to dla niego takie ważne, pozwoli mu

zapłacić za kupione dla dziewczynek rzeczy.

- Nowy maluch? - zapytał z uśmiechem kasjer. - Szczęściarz z niego. Rodzice nie

muszą oszczędzać.

- W tym wypadku to mama jest rozrzutna - Mitch dumnie wypiął pierś i uśmiechnął

się do Britt. - Ja tylko ją tu przywiozłem. Wie pan, jakie są kobiety? - mrugnął porozu-

miewawczo do kasjera. - Tylko by wydawały i wydawały.

- Nie uwierzyłby pan, ile potrafią wydać kobiety - zwierzył się kasjer konspiracyjnym

szeptem. - Włosy stają dęba. Kupią każdy bubel, jeśli się go odpowiednio zareklamuje.

- I niech się pan modli, żeby tak zostało - wtrąciła Britt. - Straci pan pracę w tym

samym dniu, w którym my przestaniemy kupować.

Kasjera zamurowało, za to Mitchell roześmiał się głośno.

- Nie zna się pani na żartach, milady? - szepnął jej do ucha, kiedy obładowani

zakupami wychodzili ze sklepu.

- Owszem, znam się na żartach - odrzekła Britt, patrząc na niego z wyższością - ale

obrażać się nie pozwolę.

- Nie miałem pojęcia, że jesteś wojującą feministką - zakpił Mitch. - Co chwila czegoś

nowego się o tobie dowiaduję.

- To, że nie daję sobie jeździć po głowie, nie oznacza jeszcze, że jestem feministką -

odgryzła się Britt. - I nie myśl, że zapomniałam, kto zaczął tę głupią rozmowę. Biedny

człowiek dał ci się podpuścić. No cóż... - westchnęła. W końcu czego można się spodziewać

po mężczyźnie, który traktuje kobiety jak lalki.

- Czy ty o mnie mówisz? - Mitch był tak zaszokowany, że aż musiał przystanąć. W

jednej chwili stracił humor.

- Jesteś jedynym znanym mi playboyem - odrzekła, patrząc mu prosto w oczy.

- Czy naprawdę tak uważasz? - zapytał z niedowierzaniem.

Britt już miała na końcu języka celną ripostę, ale kiedy spojrzała na Mitcha, straciła

ochotę na kłótnię. Dotarło do niej wreszcie, że już i tak sprawiła mu przykrość.

- Nie, Mitch - zapewniła go i w tej samej chwili zrozumiała, że tak właśnie jest

naprawdę, że już dawno przestała uważać go za playboya. Uśmiechnęła się do niego

serdecznie. - Nie zna się pan na żartach, milordzie?

- Pewnie, że się znam - Mitch także się uśmiechnął. - Teraz musimy tylko znaleźć

nasz samochód.

Britt i Mitch obładowani paczkami, roześmiani i w doskonałych humorach dotarli

wreszcie do domu. Ale kiedy weszli do środka, wspaniały nastrój natychmiast ich opuścił.

- Mitch. - Britt rzuciła na podłogę trzymane w rękach paczki. - Tu nikogo nie ma.

- Skąd wiesz? - zapytała Mitch. - Przecież nawet nie zajrzałaś do sypialni.

- Tu nikogo nie ma - powtórzyła Britt. - Czuję to. Pewnie Janine wróciła. Albo

Sonny...

Schwyciła Mitchella za ramię, jakby w nim szukała oparcia, a jemu nagle zrobiło się

ciemno przed oczami. Zostawił Britt w przedpokoju, a sam pobiegł do sypialni. Tak jak się

spodziewał, dzieci nie było i po opiekunach także wszelki ślad zaginął.

- No tak, dzieci tu nie ma - powiedział Mitch. - Ale gdzie, u diabła, podziali się Jimmy

i Lani?

- I co my teraz zrobimy? - zapytała Britt łamiącym się głosem. - Może powinniśmy

zadzwonić na policję?

- Nie przesadzaj. Oni na pewno są gdzieś niedaleko.

- Nie możemy tego tak zostawić! - krzyknęła Britt.

- Musimy coś zrobić. Może mógłbyś zadzwonić do tego swojego przyjaciela.

Oczywiście, że mógł, chociaż nie bardzo wiedział, co mianowicie miałby mu

powiedzieć. W każdym razie musiał chociaż spróbować. Miał swoje własne przypuszczenia

co do losu, jaki mógł spotkać bliźniaczki. Dzięki pracy w biurze prokuratora okręgowego znał

wiele różnych możliwych sytuacji, ale żadnym z tych domysłów za nic w świecie nie

podzieliłby się z Britt. Jedno nie ulegało wątpliwości: musiał coś zrobić.

- Zadzwonię do Jerry'ego - powiedział, podchodząc do telefonu, ale zanim zdążył

podnieść słuchawkę, ktoś wszedł do mieszkania.

- Cześć. - Jimmy uśmiechał się promiennie, a jedno z maleństw wtulało buźkę w jego

ramię. - Już wróciliście?

Blada jak płótno Britt ruszyła na spotkanie Lani. Dosłownie wyrwała jej z rąk drugą

dziewczynkę i z całych sił przytuliła malucha do siebie.

- Gdzie byliście? - zapytał Mitch wyjątkowo nieprzyjemnym tonem.

- Zabraliśmy dzieci na spacer - tłumaczył Jimmy. - Byliśmy tu, na dziedzińcu.

- Dzieci potrzebują witaminy D - przypomniała zebranym Lani. - Spójrzcie tylko,

jakie mają rumieńce. Odrobina ruchu na świeżym powietrzu na pewno im nie zaszkodzi.

- Spokojnie. - Mitch objął Britt ramieniem. Czuł, że jeszcze chwila, a dziewczyna

wybuchnie, odreaguje śmiertelne przerażenie, które ogarnęło ją na widok pustego mieszkania.

- Nie denerwuj się. Oni są młodzi. Nie wiedzieli...

- Mogliście nam chociaż zostawić kartkę - powiedział głośno, z trudem hamując

gniew. - Baliśmy się, że porwano i was, i maleństwa.

- A kto miałby nas porwać? - zdziwił się Jimmy. - Przepraszam. Naprawdę nie

przypuszczaliśmy, że tak szybko wrócicie.

Britt szarpnęła się, ale Mitch ją przytrzymał.

- Oni nie mają pojęcia, czyje to dzieci - przypomniał jej. - Skąd mieli wiedzieć o

istnieniu Janine i Sonny'ego?

Britt skinęła głową. Wiedziała, że Mitch ma rację, i dlatego całą energię włożyła w to,

żeby nad sobą zapanować.

To było ostrzeżenie, pomyślała. Nie powinnam się aż tak bardzo przejmować. Nie

wolno mi się przywiązywać do tych dzieci, bo przecież będę je musiała oddać. Tyle razy już

przez to przechodziłam, a wciąż jeszcze nie nabrałam rozumu. Zupełnie nie wiem, co się ze

mną dzieje.

Cokolwiek to było, Britt nie potrafiła od razu z tym skończyć. Musiała najpierw

przytulić obie dziewczynki, zanim naprawdę się uspokoiła.

- Bardzo wam dziękuję za pomoc. - Zmusiła się nawet do uśmiechu.

Dopiero po wyjściu Lani i Jimmy'ego Mitch podbiegł do trzymającej niemowlęta w

objęciach Britt i mocno przytulił do siebie całą trójkę.

- Bogu dzięki, że nic wam się nie stało - mówił do dzieci, ale patrzył prosto w oczy

Britt. - Bogu niech będą dzięki.

Britt spuściła wzrok. Nie spodziewała się, że Mitch przeżył zniknięcie dziewczynek

tak samo jak ona. Poczuła wdzięczność i głęboki związek z tym obcym człowiekiem. Coś

podobnego nie przytrafiało jej się zbyt często. A kiedy Mitch w końcu się od niej odsunął,

ogarnął ją żal i natychmiast zatęskniła za poczuciem bezpieczeństwa, którego przed chwilą

doświadczała w jego ramionach.

Mitch tymczasem zabrał się do rozpakowywanie toreb i paczek, które przynieśli ze

sklepu.

- Dostałyście nowe ubranka, panienki - powiedział, pokazując maluchom stroje. -

Podobno dziewczynki lubią ciuszki, więc powinnyście się ucieszyć. A teraz coś naprawdę

wspaniałego - mówił dalej, wyciągając z pudełka metalowe części bujanego leżaczka dla

niemowląt, obok którego Britt po prostu nie umiała przejść obojętnie. - Zobaczcie, jakie ładne

leżaczki. Jeszcze chwila, a będziecie się mogły bujać aż do wieczora.

Britt wreszcie się roześmiała. Po kolei podniosła do góry obie dziewczynki, żeby

mogły popatrzeć na Mitcha. Potem położyła maleństwa na podłodze i zabrała się do roz-

pakowywania pozostałych paczek.

- Tu macie miękkie klocki do zabawy - powiedziała. - Mam nadzieję, że się wam

spodobają.

Klocki, owszem, podobały się maluchom, ale nie tak bardzo jak grzechotki. Britt

wkrótce się przekonała, jak wielką frajdę sprawia niemowlętom poruszanie wydającymi

dźwięki przedmiotami. Bawiła się z dziećmi, podczas gdy Mitch montował foteliki, a potem

zawieszał zabawki nad łóżeczkami bliźniaczek.

- Bardzo za nami tęskniłyście? - szeptała Britt do małych uszek, tuląc do siebie

dziewczynki.

Mitch przyglądał się tej scenie i miał już na końcu języka jakieś ostrzeżenie, ale w

ostatniej chwili zrezygnował. Widział, że sąsiadka trochę za bardzo przywiązała się do swych

podopiecznych. Zdziwił się tylko, kiedy uświadomił sobie, że on także zdążył już polubić

bliźniaczki.

- Gotowe - powiedział, podchodząc do szczęśliwej gromadki. - Macie wszystko, czego

niemowlętom potrzeba do szczęścia. I proszę mi więcej nie płakać. Zresztą, nie będziecie już

miały na to czasu. Tyle różnych zabawek jest dookoła.

Britt i Mitchell bawili się z dziećmi, dopóki nie spostrzegli, że maluchom kleją się

powieki. Potem je nakarmili i uśpione dziewczynki powędrowały do łóżeczek. Dopiero teraz

opiekunowie mogli usiąść przy filiżance dobrej herbaty.

- Bardzo sympatyczny jest ten twój siostrzeniec - powiedziała Britt.

- Reszta mojej rodziny jest równie sympatyczna - oświadczył Mitch. - Koniecznie

musisz ich wszystkich poznać. Od czasu do czasu na Wielkiej Wyspie odbywają się zloty

klanu Caine'ów. Zabiorę cię tam ze sobą.

Britt nie bardzo wiedziała, jak ma pokierować rozmową. Zazwyczaj w tym właśnie

miejscu zmieniała temat. Nie lubiła opowiadań o rodzinie ani o dzieciństwie znajomych osób.

Wzbudzały wspomnienia zbyt bolesne, żeby chciało się je w ogóle wywoływać. Tym razem

jednak, po raz pierwszy od bardzo dawna, chciała dowiedzieć się czegoś więcej o jakiejś

rodzinie.

- Powiedz mi, jak to jest, kiedy się jest dzieckiem i ma się dookoła tylu serdecznych,

kochających cię ludzi? - zapytała.

- Jak to jest? - powtórzył Mitch. Nawet się nie domyślał, ile kosztowało ją zadanie

tego prostego pytania. - Trudno o tym opowiedzieć. Mnie się wydawało, że moje życie jest

całkiem zwyczajne. Często się kłóciliśmy, mieliśmy złe i dobre dni, ale zawsze kochaliśmy

się i szanowaliśmy nawzajem. Miłość i szacunek to chyba najważniejsze, co człowiek dostaje

od rodziny.

- Ach, tak - westchnęła Britt. Takie to było zwyczajne. Zbyt zwyczajne i zbyt proste,

żeby mogło być prawdziwe. - Mówiłeś chyba, że wcześnie straciliście rodziców.

- Właściwie prawie ich nie pamiętam. Na dobrą sprawę, to Shawnee wszystkich nas

wychowała. Biedna Shawnee, zawsze miała pełne ręce roboty - Mitch uśmiechnął się do

swoich wspomnień. - Na przykład Mack, najstarszy z braci, ciągle miał jakieś kłopoty.

Niejeden raz była u nas policja.

- Poczekaj, przecież to ten, który wynajmuje samoloty. Dobrze pamiętam?

- Ten sam. W końcu stał się porządnym człowiekiem. Ale miał taki okres w życiu,

kiedy sądziliśmy, że już nic z niego nie będzie. Wszyscy uważali go za chuligana. Następny

w kolejności jest Kam - opowiadał Mitch. - On już jako dziecko był tak poważny, że

właściwie zawsze dobrze się zachowywał. Nikt nigdy nie miał z nim żadnych kłopotów. Za to

ja... - uśmiechnął się tak promiennie, że wszystko wokół pojaśniało. - Wszyscy mnie

uwielbiali.

- Jednego tylko nie rozumiem - powiedziała Britt, wpatrując się w fusy na dnie swojej

filiżanki. Nie chciała się znów do niego uśmiechnąć. I tak robiła to zbyt często. - Masz takie

miłe wspomnienia z dzieciństwa. Dlaczego do tej pory sam nie założyłeś rodziny?

- Jestem jeszcze młody. Mam na to mnóstwo czasu.

- Ile masz lat?

- Trzydzieści dwa.

- A ile lat ma twoja narzeczona? - zapytała Britt, chociaż doskonale wiedziała, że to

zbyt osobiste pytanie, żeby je zadawać obcemu mężczyźnie.

- Hej, stosujesz niedozwolone chwyty - Mitch udał obrażonego.

- To znaczy, że jest zbyt młoda, żeby mówić ojej wieku - komicznie naburmuszona

mina Mitchella rozśmieszyła ją do łez.

- Nie o to chodzi - skrzywił się Mitch. - Od bardzo dawna nie miałem żadnej

narzeczonej. Przynajmniej w potocznym tego słowa znaczeniu.

- Nie? - Britt patrzyła na obejmujące filiżankę szczupłe palce swego sąsiada. - To

znaczy, że... że nie masz teraz nikogo?

Britt zaniepokoiła się. Zadane pytanie sprawiło, że serce w jej piersi zupełnie oszalało.

Popatrzyła na Mitchella w nadziei, że on niczego nie zauważył. Niestety, przyglądał jej się,

jakby czytał w myślach dziewczyny. Zarumieniła się, a on się do niej uśmiechnął.

- No właśnie. Teraz jestem zupełnie sam - powiedział, odsuwając od siebie

wspomnienia o Chenille. - Jestem wolnym człowiekiem.

- Typowym playboyem - powiedziała, zanim jeszcze zdążyła pomyśleć.

- Już ci mówiłem, że nie jestem playboyem - spochmurniał.

- No to kim jesteś? - zapytała Britt, trochę przestraszona, że znów zrobiła mu

przykrość. - Ciekawa jestem, jak byś sam siebie określił.

Kim jestem? Mitch powtórzył w myślach pytanie sąsiadki. Już dawno się nad tym nie

zastanawiałem. Kiedyś bez wahania bym jej odpowiedział, ale teraz... Chyba za dużo pracuję,

za często flirtuję i za długo krążę po świecie bez sensu i bez zastanowienia się nad własnym

życiem, nad tym, co właściwie chciałbym z nim zrobić. Czy to znaczy, że jestem playboyem?

To bzdura! Chociaż Britt tak właśnie uważa.

- No, powiedz mi, kim jesteś - powtórzyła Britt, wpatrując się w twarz sąsiada. - I

czego oczekujesz od życia?

- Spełnienia - odparł bez namysłu.

- To synonim słowa „przyjemność” - powiedziała z przekąsem.

- Nie rozumiem, dlaczego przyjemność ma być czymś złym - obruszył się Mitch. - Nie

powinnaś potępiać czegoś, czego nawet nie spróbowałaś.

- Och, daj spokój - Britt machnęła ręką, jakby ten znany już argument nie miał dla niej

żadnego znaczenia.

- To ty daj spokój. - Mitch pochylił się nad stołem i zajrzał głęboko w oczy Britt. -

Dam sobie głowę uciąć, że ty nigdy nie zaznałaś ani prawdziwej radości, ani prawdziwej

przyjemności.

- To nieprawda - zawołała, czerwieniąc się jak piwonia. - Doskonale wiem, co to

przyjemność, nie mówiąc już o radości.

- Udowodnij to - tym razem Mitch postanowił przyprzeć ją do muru. - Opowiedz mi o

czymś, co robisz tylko dla przyjemności.

- Ja... No, na przykład teraz. Opieka nad tymi dziećmi daje mi mnóstwo przyjemności.

- Dobrze wiesz, że nie o to mi chodziło. - Mitch miał minę zwycięzcy. - Domyślam

się, że nie zaznałaś w życiu zbyt wiele radości, Britt Lee. - Mitch podszedł do zlewu, przy

którym Britt płukała filiżanki. - A jeśli nawet zaznałaś, to w twojej pamięci nie ma po tym

śladu.

- Przyjemność nie jest w życiu najważniejsza - powiedziała cicho.

- Proszę cię. - Pogłaskał ją po policzku. Podaj mi tylko jeden przykład czegoś, co

sprawia ci radość.

- Lody z bitą śmietaną. - Britt bardzo się ucieszyła, że udało jej się w końcu pomyśleć

o czymś przyjemnym.

- Nie chodzi mi o jedzenie - Mitch głośno się roześmiał. - Naprawdę nie możesz nic

innego wymyślić?

- No... nie wiem. Gdybyś mi dokładnie powiedział, o co ci chodzi, być może

mogłabym podać jakiś konkretny przykład.

- Oczywiście, że ci powiem. - Jego zmysłowy szept poruszył serce Britt. - Chodzi mi

na przykład o spacer w deszczu, o pływanie przy świetle księżyca, o słuchanie grającego w

gałęziach drzew wiatru. O to, co czujesz, kiedy wyciągasz rękę i trafiasz na ciepłą dłoń

przyjaciela, a także o powolny taniec przy cudownej muzyce.

- Nigdy nic podobnego nie robiłam - przyznała ze smutkiem Britt.

- Jeden zero dla mnie - Mitch uśmiechnął się do niej.

- To naprawdę nie ma znaczenia. - Za wszelką cenę chciała przekonać Mitcha, że

mówi prawdę. - Przyjemności wcale nie są mi potrzebne do szczęścia.

- Każdy potrzebuje przyjemności - zaprotestował Mitch. - Przynajmniej od czasu do

czasu. A może przypomnisz sobie, co ci sprawiało radość w dzieciństwie?

- Nie. - Britt odwróciła się od niego i wyszła z kuchni. Nie miała ochoty rozmawiać o

swoim dzieciństwie. Z nikim.

- No to powiedz mi, co robiłaś, kiedy byłaś w szkole. - Mitch nie ustępował. - Na

przykład, kiedy miałaś szesnaście lat? Co ci wtedy sprawiało przyjemność?

- Nic.

Czy on naprawdę nie potrafi tego zrozumieć? myślała pogrążona w rozpaczy Britt. W

moim dzieciństwie i w młodości nie było miejsca na przyjemności. Nawet na radość.

Musiałam walczyć o przetrwanie.

- Założę się, że najbardziej na świecie lubiłaś przesiadywać z koleżankami u

McDonalda.

- Nigdy - pokręciła głową.

- No to może godzinami gadałaś z przyjaciółką przez telefon?

- Też nie.

- Całowałaś się z chłopakami na tylnym siedzeniu samochodu?

- Przecież wiesz. - Spojrzała na niego rozżalona, że znów poruszył krępujący ją temat.

- Chcesz powiedzieć, że nigdy nie całowałaś się z chłopakami? - zapytał

zaniepokojony. Nie przyznawała się do niczego, co zazwyczaj robią przeciętne amerykańskie

nastolatki. A może skłamała? Może spędziła dzieciństwo w jakimś egzotycznym kraju bez

barów McDonalda i telefonów, a nie na Hawajach.

- Pewnie, że nie - odrzekła, dumnie unosząc głowę. Wiedziała, co Mitch o niej myśli,

ale zupełnie o to nie dbała. - Mówiłam ci przecież, że nigdy nic takiego nie robiłam.

Zapomniałeś?

Usiadła na kanapie, rozłożyła gazetę i udawała, że bardzo ją zainteresował artykuł o

złożach gazu w Europie Wschodniej. Mitch usiadł obok niej. Ale daleko, żeby jej broń Boże

nie dotknąć.

- Nigdy się nie całowałaś - powtarzał, jakby usiłował zrozumieć wypowiedziane w

obcym języku zdanie. - Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z tego, ile straciłaś? To

najprzyjemniejsza rzecz, jaką człowiek może robić, kiedy ma szesnaście lat.

- Ty po prostu nie umiesz sobie wyobrazić życia bez seksu - zaatakowała go Britt.

- Źle mnie zrozumiałaś. Całowanie ma wprawdzie związek z hormonami, z

dojrzewaniem seksualnym i w ogóle z seksem, ale nie ma w nim absolutnie nic złego. Jest

zupełnie nieszkodliwe i nie grozi żadnymi konsekwencjami. Kiedy ja miałem szesnaście lat,

umiałem już długo i namiętnie całować. Całymi godzinami potrafiłem całować dziewczynę i

nie posunąć się dalej niż...

- Naprawdę nic mnie to nie obchodzi - przerwała mu pospiesznie. - Nie mam ochoty

słuchać opowiadań o twojej przeszłości.

- Takie opowieści zabrałyby nam masę czasu - zażartował Mitch. - Mimo to uważam,

że przynajmniej raz w życiu powinnaś przeżyć to, co robią prawie wszystkie amerykańskie

nastolatki. Wiesz co? Pokażę ci, jak to się robi. Chcę, żebyś wiedziała, co straciłaś.

- Nie! - zawołała autentycznie przerażona.

- Nie bój się - Mitch śmiał się cichutko. - Na pewno nie zaproponuję ci tego, co nam

się dziś rano przydarzyło.

- O, tak. W to akurat nie musisz wątpić. - Britt schowała się za gazetą i czytała artykuł

o złożach gazu, które mniej ją obchodziły niż zeszłoroczny śnieg.

- Zepsujesz sobie oczy - Mitch delikatnie odsunął gazetę i spojrzał w oczy

dziewczyny. - No, chodź. Zajmie nam to nie więcej niż kilka minut. Przysięgam, że te

pieszczoty nie skończą się w łóżku.

Britt była czerwona jak piwonia. Nie znalazła w sobie dość siły, żeby mu odmówić.

Całe jej ciało wypełniło się słodkim oczekiwaniem. Powoli odwróciła się do Mitcha.

- Mitch... - zaczęła bez większej nadziei na częściowy chociaż sukces.

- Cicho - szepnął, patrząc jej głęboko w oczy. - Nic nie mów, dopóki nie skończę.

Ma takie błękitne oczy jak niebo na Hawajach, pomyślała Britt. I taką ciemną, gładką

skórę. Patrzyła, jak twarz Mitcha zbliża się do jej twarzy. Najpierw poczuła na wargach jego

chłodne usta. Musnęły ją delikatnie, jak morska bryza. Raz, drugi, trzeci... Britt westchnęła i

rozchyliła usta, a kiedy Mitch przywarł do nich wargami, mocno zacisnęła powieki. Płynęła w

powietrzu, unoszona ciepłem jego ciała, zapachem jego włosów i podniecającym dotykiem

całujących ją warg. To było jak fantastyczny taniec, jak przejażdżka balonem albo spływ

tratwą po wzburzonej rzece. Przysunęła się do niego, chciała wtulić się w jego muskularne

ciało, ale Mitch odsunął się od niej.

- Ale ty jesteś namiętna - wyszeptał. - Nie wolno się dotykać poniżej szyi.

Zapomniałaś? Mamy się tylko całować.

Britt nie zapomniała. Westchnęła, niezbyt zadowolona z obowiązujących w tej grze

reguł. Musiała się jednak poddać władzy Mitcha.

- Och - jęknęła Britt, kiedy Mitch wreszcie się od niej odsunął.

- Podobało ci się? - zapytał, uśmiechając się do niej. Bardzo powoli wracał do

rzeczywistości. - Czy to było przyjemne?

- Bardzo przyjemne - przyznała Britt, wpatrując się w niego rozmarzonymi oczami. -

Naprawdę przyjemne.

Mitch nagle spoważniał. Odgarnął opadający na czoło dziewczyny kosmyk włosów.

- Bardzo się cieszę - powiedział cicho. - Mnie też było dobrze.

Wstał i wyszedł z pokoju. Britt chciała się zerwać, pobiec za nim, zatrzymać go... Na

szczęście w porę się opamiętała. Nie wygłupiła się, ale ciepło, którym napełnił ją pocałunek

Mitcha, bardzo szybko się ulotniło.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Wieczorem Britt usmażyła befsztyki z frytkami, a potem oboje z Mitchem bawili się z

dziećmi, karmili je i przewijali. O północy, kiedy Donna i Danni zasnęły na dobre, byli tak

wyczerpani, że dosłownie na nic nie mieli siły. Jak gradowa chmura zawisło nad nimi pytanie

o to, kto gdzie będzie spał tej nocy.

- Chyba pójdę do siebie - zaproponował Mitch.

- Nie - zaprotestowała trochę zbyt pospiesznie Britt. - Nie wychodź. Mogłabym... To

znaczy moglibyśmy...

- Nie możemy spać razem, tak jak wczoraj.

- Dlaczego? - zapytała z niewinną miną.

- Bo nie. - Mitch głośno się roześmiał. - Po prostu byłoby to dla nas zbyt

niebezpieczne.

On pewnie znów ma rację, pomyślała. Teraz już nic nie jest takie samo jak wczoraj.

Osiągnęliśmy nowy stopień porozumienia, a spanie w jednym łóżku mogłoby wszystko

zepsuć.

A jednak chciała go mieć blisko siebie. Potrzebowała jego siły i zupełnie nie

wiedziała, co zrobi, jeśli zostanie tu przez noc sama.

- Mogę się przespać na kanapie - zaproponowała. - A ty możesz zająć moje łóżko.

Wstała, zaczęła wyciągać koce, poduszki i układać je na kanapie.

- Za nic na świecie nie zabiorę ci łóżka - zaprotestował Mitch. - To ja będę spał na

kanapie, a ty w swoim łóżku. I proszę ze mną nie dyskutować.

Wspólnie rozłożyli pościel na kanapie i wreszcie oboje mogli się położyć.

- Dobranoc - powiedziała Britt. Odwróciła się na pięcie, chcąc wyjść do sypialni.

- Dobranoc - odrzekł Mitch. Podszedł do dziewczyny i bardzo delikatnie pocałował ją

w usta.

To był tylko przyjacielski pocałunek, tłumaczył sobie potem, kiedy już leżał sam w

ciemnym pokoju. Nie wolno mi się w nic angażować. Więcej luzu, bracie, bo inaczej

wszystko przepadnie.

Właściwie sam nie bardzo wiedział, co mianowicie miałoby mu przepaść. Zresztą

wolał się nad tym zbytnio nie zastanawiać. Myślał o Britt i o tym, jak przyjemnie się ją

całowało. Z początku się broniła, przypomniał sobie, ale kiedy się wreszcie poddała, a potem

nawet zapomniała, okazało się, że ta dziewczyna kryje w sobie niewyczerpane pokłady

namiętności. Pokazałem jej, jak można się całować, a ona od razu chciała więcej. Kiedyś

będzie z niej wspaniała żona. Szczęśliwy facet, którego wybierze. Był absolutnie pewien, że

Britt jego nie weźmie nawet pod uwagę.

Bliźniaczki obudziły się o czwartej. Tych kilka godzin snu wystarczyło, żeby Britt i

Mitch poczuli się jak nowo narodzeni. Nakarmili dzieci i sami także wypili po szklance

mleka, po czym prędko wrócili do łóżek. Obudziło ich dopiero szczebiotanie niemowląt. Ale

wtedy była już ósma.

- Wciąż się czegoś uczymy - powiedział Mitch, który jak doświadczony ojciec szybko

i sprawnie zmieniał Donnie pieluchę. - Teraz dopiero przekonałem się, że jeśli człowiek ma

małe dzieci, to całe swoje życie musi dostosować do ich potrzeb.

- Dlatego właśnie matki takich maluchów nie mogą pracować. Niemowlęta potrzebują

matki.

- Ojca też - przypomniał jej Mitch. - No to jak, dziewczyny? Macie ochotę na

śniadanko? - Tryumfalnie podniósł do góry dwie butelki z ciepłym mlekiem. - Szef kuchni,

Mitchell Caine, poleca najwspanialsze na świecie mleko. Proszę usiąść i przygotować się do

jedzenia.

Mitch się wygłupiał, a Britt pokładała się ze śmiechu. A potem usiedli, każde z

niemowlęciem na ręku, i wtedy dziewczynie zrobiło się smutno.

Został nam tylko jeden dzień, pomyślała. Jutro ktoś zabierze dziewczynki, a my

będziemy musieli wrócić do swoich codziennych zajęć. I tak miałam dużo szczęścia. Prawie

trzy dni szczęścia.

Spojrzała na Mitcha, a on się do niej uśmiechnął. Serce podeszło Britt do gardła, na

policzki wypłynął rumieniec. Pochyliła się nad dzieckiem w nadziei, że Mitch nie zdążył

dostrzec jej niecodziennej reakcji. Nie mogła przestać o nim myśleć. Był przecież częścią

wydarzeń kilkudziesięciu ostatnich godzin. Częścią tak istotną, że nie mogła myśleć o

dzieciach, nie myśląc jednocześnie o Mitchu. Dzięki niemu opieka nad dwójką niemowląt

stała się nie tylko możliwa, ale także bardzo przyjemna. A nawet więcej...

Czy ja się aby nie zakochałam? Britt po raz pierwszy w życiu postawiła sobie to

zasadnicze pytanie. Nigdy o żadnym mężczyźnie nie myślałam tak, jak myślę o Mitchu.

Nigdy do nikogo nie czułam tego, co do niego czuję. Nigdy nie pragnęłam, żeby mnie

całowano czy dotykano. Ale czy tak właśnie wygląda miłość? Zresztą to w końcu i tak nie ma

żadnego znaczenia, Britt próbowała odzyskać utracony rozsądek. Mitch wkrótce stąd zniknie.

Oboje dobrze o tym wiemy. Dlatego wszystko to, co do niego czuję, powinno pozostać moją

tajemnicą. Nie znam nic bardziej obrzydliwego niż chora z miłości kobieta, marząca o

mężczyźnie, który nawet przez chwilę się nią nie interesował. Nie mogę sobie pozwolić na

takie mazgajstwo.

Danni wypiła mleczko i uśmiechnęła się do Britt. Dziewczyna odpowiedziała

maleństwu czułym uśmiechem, potem położyła sobie dziecko na ramieniu i delikatnie klepała

je w plecki, aż wreszcie małej się odbiło.

Britt głośno się roześmiała. Położyła dziewczynkę na rozłożonym w salonie kocu,

pobiegła do sypialni i przyniosła stamtąd kupione poprzedniego dnia ubranka.

- Co robisz? - zapytał Mitch, kładąc Donnę na kocu obok siostry.

- Przebiorę je w sukienki - odrzekła rozpromieniona Britt. - Żółta dla Danni, a różowa

dla Donny. Panienki idą do szkółki niedzielnej.

- Oszalałaś?

- Nie denerwuj się. Nigdzie ich nie zabieram. Zrobimy sobie szkółkę niedzielną w

domu. Kilka piosenek, króciutka modlitwa i na tym koniec. - Britt z dumą patrzyła na ślicznie

ubrane dziewczynki. - Chciałam tylko wykorzystać okazję włożenia im najlepszych

niedzielnych sukienek - tłumaczyła się.

- Dobrze, że chociaż udało mi się wyperswadować ci kupno bucików - mruknął Mitch.

Był prawie tak samo wzruszony jak Britt, tylko nie chciał się do tego przyznać.

- Niestety. Gdyby nie brak butów, małe wyglądałyby jak z obrazka. Na szczęście

mamy chociaż skarpetki.

- Dobre i skarpetki. Szczególnie kiedy człowiekowi nawet nie śniło się jeszcze o

chodzeniu - roześmiał się Mitch.

- Czy mógłbyś mi podać aparat? - poprosiła Britt. - Położyłam go na stole w jadalni.

Podciągnęła dziewczynkom skarpetki, poprawiła falbanki przy sukienkach i kiedy

Mitch wrócił z aparatem, panienki były gotowe do zdjęcia. Oboje fotografowali się z

bliźniaczkami, aż dzieciom w końcu znudziła się ta zabawa i zaczęły marudzić. Wtedy

przewinęli je, uśpili i ułożyli w łóżeczkach.

- To wspaniale, że obie natychmiast zasypiają - szepnęła Britt, patrząc na śpiące

maleństwa. - Byłoby cudownie, gdyby udawało się to za każdym razem.

Humor wyraźnie jej się popsuł, kiedy weszła do salonu i ujrzała panujący tam bałagan.

Jej nieskazitelnie czyste, uporządkowane dotąd mieszkanie przedstawiało teraz obraz nędzy i

rozpaczy. Wszędzie poniewierały się butelki, kocyki, grzechotki i różnego rodzaju śmiecie.

- Ależ tu śmietnik - westchnęła Britt. - Zaraz to wszystko posprzątam.

- Nie posprzątasz. - Mitch uśmiechnął się do niej. - Kto ma dzieci, ten ma bałagan.

Musisz się do tego przyzwyczaić, moja droga. Teraz trochę odpocznij. Powinnaś nabrać sił

przed następną turą zajmowania się tymi ślicznymi aniołkami. Usiądź sobie wygodnie,

rozluźnij się i na chwilę przestań myśleć o głupstwach.

- Niech i tak będzie - zgodziła się Britt. Bez oporu dała się posadzić na kanapie. A

kiedy Mitch usiadł obok niej i położył rękę na oparciu kanapy tak, że palcami dotykał

ramienia dziewczyny, poczuła się po prostu wspaniale.

- Britt - odezwał się Mitch. - Właśnie do mnie dotarło, że zmusiłaś mnie, abym ci

opowiedział o swoim dzieciństwie, a sama ani słowem nie wspomniałaś o swoim.

- Rzadko rozmawiam z kimkolwiek na ten temat - wyjąkała Britt. Natychmiast

pożałowała, że nie zabrała się jednak do sprzątania. - Wiesz, naprawdę muszę zlikwidować

ten bałagan. Poza tym nie jedliśmy jeszcze śniadania.

Mitch nie od parady przez wiele lat pracował jako detektyw. Doskonale potrafił

poznać, kiedy delikwent próbuje coś przed nim ukryć. Od niechcenia objął dziewczynę

ramieniem, aby w razie potrzeby móc ją przytrzymać na miejscu.

- Śniadanie może poczekać - powiedział. - Musimy chwilę odpocząć po szaleństwach

z maluchami. Nie zaszkodziłoby też trochę ze sobą porozmawiać. Co ty na to?

Britt bez przekonania skinęła głową. Jak ognia bała się tego, co miało teraz nastąpić.

- No dobrze, zacznijmy od początku - zaproponował Mitch. - Najpierw powiedz mi,

gdzie się urodziłaś.

- Tutaj. W Honolulu - mruknęła jak dziecko, które niechętnie przyznaje się do

popełnionego przewinienia.

- Kiedy?

- Mniej więcej dwadzieścia osiem lat temu. - Tym razem mówiła trochę głośniej.

- Więc jesteś starsza, niż przypuszczałem.

- Ale i tak młodsza od ciebie. - Wreszcie na niego popatrzyła. Zdobyła się nawet na

coś w rodzaju uśmiechu.

- Jak ma na imię twoja mama? - wypytywał Mitch.

- Su... Su... Suzanne - wyjąkała Britt, przeklinając się w duchu za brak opanowania.

Mitch wziął ją za rękę, jakby w ten sposób chciał dodać dziewczynie odwagi, pomóc

jej przebrnąć przez trudną rozmowę, która miała szansę rozładować tłumione całymi latami

frustracje.

- A tata?

- Tom.

- Masz rodzeństwo?

- Nie.

- Gdzie mieszkają twoi rodzice?

- Nie żyją.

Te słowa uderzyły Mitcha jak celnie wymierzony policzek. Omal nie jęknął. Nie miał

pojęcia, że Britt jest sierotą. Pożałował, że zaczął tę rozmowę, i rozważał nawet, czy nie lepiej

byłoby się wycofać. Szybko zrezygnował z tego pomysłu. Instynkt podpowiedział mu, że

Britt wreszcie komuś powinna się zwierzyć.

- Przykro mi - powiedział. - Kiedy zmarli?

Britt nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Zupełnie tak, jakby jakaś wielka kula

utkwiła jej w gardle. Doskonale zdawała sobie sprawę z bezsensowności swoich reakcji. W

końcu od śmierci rodziców minęło bardzo wiele lat i wspomnienie tego wydarzenia nie

powinno sprawiać jej takiego bólu, jakby stało się to dopiero wczoraj. Nie chciała w ogóle

myśleć o wydarzeniach sprzed lat, a tym bardziej opowiadać o nich obcym ludziom. Patrzenie

w przeszłość było dla niej czymś takim jak zaglądanie do jaskini. Czuło się zimny, piwniczny

powiew, było strasznie ciemno i nikt przy zdrowych zmysłach nie odważyłby się wejść do

środka.

- Byłam wtedy mała. - Udało jej się wreszcie wydusić z siebie kilka słów. - Miałam

pięć lat.

- Pięć lat! - Mitchowi dreszcz przeszedł po plecach. Wyobraził sobie małą

dziewczynkę, zupełnie samą na świecie, przerażoną, zrozpaczoną i opuszczoną. Przytulił

Britt, jakby ciepłem swego ciała chciał ogrzać tamto samotne dziecko.

- Tak mi przykro - wyszeptał. Pochylił się i pocałował dziewczynę w czoło.

Britt z całych sił zacisnęła powieki. Nie chciała płakać. Nie, nie uronię ani jednej łzy,

postanowiła. Jestem już za stara na takie wygłupy. Muszę się zachowywać jak dorosła osoba.

Postępowanie Mitcha było tak naturalne, że dziewczynie trudno było się oprzeć uczuciu, jakie

rodziła w niej bliskość tego mężczyzny. Pragnęła przytulić się do niego, pozwolić, żeby ją

pocieszył, żeby ją całował. To pragnienie także musiała od siebie odsunąć. Tak samo jak ból

przeżytej przed laty tragedii.

- Mam strasznie dużo roboty - mruknęła, wstając z kanapy. - Przygotuję śniadanie.

Nawet nie wiem, co mam w lodówce.

- Mam dla ciebie propozycję - Mitch poszedł za nią do kuchni. - Ja zrobię śniadanie, a

ty przez ten czas posprzątasz pokój. Zgoda?

Britt chętnie przystała na ten podział obowiązków. Kilka minut później pokój był

wysprzątany, jakby nigdy nie przebywały tam żadne dzieci, a Britt i Mitch zasiedli nad

talerzem gorących naleśników z dżemem. Były puszyste i bardzo smaczne. Mitch ani na

chwilę nie przestawał żartować, więc zanim dziewczynki się obudziły, oboje znów byli w

bardzo dobrych humorach.

- Cześć, ślicznotki - powitał niemowlęta Mitch. - Jak wam się spało?

Wyjął z łóżeczka Danni i podał ją Britt, sam zaś zajął się Donną. Maleństwa

uśmiechały się na sam dźwięk jego głosu. Britt nie mogła się nadziwić, dlaczego obie

dziewczynki tak bardzo go lubią. Kiedy ona brała je na ręce, dzieci tuliły się do niej i

natychmiast się uspokajały, ale kiedy widziały Mitcha, śmiały się radośnie.

- To twoja woda kolońska tak na nie działa - zażartowała Britt. - Albo wysyłasz jakieś

tajemnicze fale, których ja nie odbieram.

- Ani woda kolońska, ani fale, tylko moja bogata osobowość. Jestem wspaniałym

facetem. Przyjmij to wreszcie do wiadomości, dziewczyno.

Położyli dzieci na kocu, wśród rozłożonych zabawek, i przyglądali się, jak maleństwa

wyciągają po nie rączki.

- Nie sądzisz, że one są teraz bardziej aktywne, niż były w piątek? - zapytała Britt. -

Zobacz, jak się rozglądają. Na początku tego nie robiły.

Mitch zgodził się z nią i zachował dla siebie wszystkie wątpliwości. Poważnie się

obawiał, że dzieci Janine mogły być narażone na działanie narkotyków. Z tego też powodu

należało Donnę i Danni jak najprędzej poddać badaniom.

Poszedł do swojego mieszkania. Musiał się przebrać. Chciał też przesłuchać nagrane

na sekretarkę rozmowy. Światełko w automacie migało, co znaczyło, że podczas nieobecności

Mitcha ktoś do niego dzwonił. Przewinął taśmę i włączył odtwarzanie. Najpierw dzwonił jego

przyjaciel, Nick. Miał pretensje, że Mitch znów nawalił i nie przyszedł na umówioną partię

tenisa. Potem odezwała się Chenille. Słodziutkim głosem małej dziewczynki pytała, kiedy

Mitch wreszcie do niej zadzwoni. Na końcu nagrał się Jerry z policji.

- Cześć, Caine. Pomyślałem, że może chciałbyś wpaść do mnie na chwilę. Mam nowe

informacje o tym śmieciu, którego danych szukałeś w moim komputerze. Zajrzyj do mnie,

jeśli jeszcze cię ten facet obchodzi. Mam dyżur w niedzielę. Widzisz, pieniądze z twoich

podatków nie idą na marne.

Ten śmieć, o którym mówił Jerry, nie mógł być nikim innym, jak tylko Sonnym.

Mitch spojrzał na zegarek. Dochodziła dwunasta. Gdyby się pospieszył, mógłby zdążyć na

komisariat jeszcze przed przerwą obiadową. Wypadł z domu jak bomba. Zajrzał jeszcze do

Britt, żeby powiedzieć jej, dokąd i dlaczego natychmiast musi wyjść.

- Odezwała się moja wtyczka w policji - powiedział, jak gdyby nie stało się nic

ważnego. - Ma dla mnie nowe wiadomości. Zajrzę tam i sprawdzę, czy do czegoś nam się one

przydadzą.

- Znaleźli Janine?

- Nie wiem. Muszę tam pojechać, żeby się czegoś dowiedzieć. Wrócę tak szybko, jak

się da. - Pogłaskał Britt po policzku. - Do zobaczenia.

Britt z bijącym sercem wpatrywała się w drzwi, za którymi zniknął Mitchell. Czuła, że

coś ważnego się zdarzyło. Miała nadzieję, że nie stało się nic złego, chociaż doświadczenie

życiowe podpowiadało jej, że należy się spodziewać najgorszego. Spojrzała na dzieci i

natychmiast znów się uśmiechnęła. To było silniejsze od niej. Dwie maleńkie dziewczynki

wywoływały w Britt uczucia, o które ona sama nigdy siebie nie podejrzewała. Usiadła na

podłodze. Po kolei pokazywała maleństwom grzechotkę i obserwowała, jak reagują na widok

zabawki. Donna była pogodna i chętna do zabawy. Natychmiast wyciągała rączki po

grzechotkę. Danni wykazywała więcej rozwagi. Musiała się najpierw przyjrzeć zabawce,

zanim zdecydowała, czy warto po nią sięgnąć.

- Jesteście takie milutkie. Obydwie - wdzięczyła się do nich Britt. - Strasznie żałuję, że

nie możemy być razem.

Przeraziła się wypowiedzianych głośno słów. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego,

że od dawna myśli o zatrzymaniu niemowląt. Bardzo pragnęła z nimi zostać, chociaż

wiedziała, że to niemożliwe. Dzieci miały przecież rodziców. Nie mogła zrozumieć, jak to się

stało, że w ogóle dopuściła do siebie taką szaloną myśl. Zupełnie nieświadomie stworzyła

sobie w marzeniach rodzinny dom.

Może jednak uda mi się nie stracić z dziewczynkami kontaktu, myślała. Kiedy Janine

wróci i zobaczy, jak dobrze opiekowałam się jej dziećmi to... To co? Odda swoje dzieci obcej

osobie? Daj sobie spokój, Britt. Bądź realistką. Nikt tak po prostu nie oddaje własnych dzieci

w obce ręce. Nie, oczywiście, że nie. Ale mogłabym pomagać Janine. Finansowo i w ogóle.

Zaprzyjaźniłybyśmy się i może nawet mogłybyśmy zamieszkać razem. Chociaż na jakiś czas.

Dopóki ona nie stanęłaby mocno na nogach. Może, może, może... Morze jest szerokie i

głębokie. Najlepiej od razu skończyć z tymi głupimi spekulacjami, wziąć się w garść i wrócić

do rzeczywistości.

Na pewno wszystko dobrze się ułoży, zapewniała samą siebie Britt. Kiedy zjawi się

Janine, trzeba będzie jej oddać dzieci. I zachować się jak dorosła osoba. Nie będzie to wcale

łatwe, ale w końcu nic w życiu łatwo nie przychodzi. Nie ma się co nad sobą rozczulać.

Zostało mi jeszcze trochę czasu, żeby nacieszyć się maluchami.

Nie zdążyła się nimi nacieszyć, bo w tej chwili ktoś zadzwonił do drzwi i Britt musiała

oderwać się od dzieci, aby wpuścić gościa.

- Cześć, Britt - przywitał się Gary, rozglądając się podejrzliwie po mieszkaniu. - Gdzie

jest ten typ?

- Nie ma go. - Określenie „ten typ” wcale się Britt nie spodobało, nie chciała jednak

wdawać się w niepotrzebne dyskusje. - Możesz wejść.

- To doskonale ucieszył się Gary i już bez obaw wszedł do środka. - Miałem nadzieję,

że zastanę cię samą. Musimy porozmawiać.

- Słucham cię - Britt nie była ciekawa jego rewelacji.

- Musimy poważnie porozmawiać. - Gary wciąż się rozglądał, jakby nie do końca

wierzył słowom Britt. Usiadł na kanapie dopiero wtedy, kiedy na dobre upewnił się, że

Mitcha nie ma w jej mieszkaniu. - Posłuchaj mnie, kochanie. To nie jest odpowiedni dla

ciebie mężczyzna. Omotał cię jak jałówkę na rodeo. Zupełnie nie wiesz, co robisz.

Całkowicie cię zauroczył.

- Nikt mnie nie zauroczył - odrzekła Britt, siadając na podłodze obok niemowląt.

- Ależ tak. Widać to gołym okiem. Jesteś w niego zapatrzona jak lunatyczka w

księżyc.

- Nie jestem.

- Chcesz powiedzieć, że się mylę.

- Daj spokój, Gary. - Britt w końcu się roześmiała. - Naprawdę nie musisz się o mnie

martwić. Doskonale sama sobie poradzę.

- A więc przyznajesz, że straciłaś dla niego głowę?

- Tego nie powiedziałam. Chociaż to miło z twojej strony, że tak się o mnie martwisz.

- Jest jeszcze jeden problem. Dlaczego te dzieci wciąż jeszcze są u ciebie? Gdzie się

podziali ich rodzice? Musisz się nimi opiekować do jutra? Dobrze zrozumiałem?

- Tak. - Britt nie miała zamiaru wtajemniczać go w sprawy bliźniaczek. -

Prawdopodobnie jutro zostaną zabrane.

Gary zrobił taką minę, jakby chciał powiedzieć, że uważa Britt za osobę niespełna

rozumu. Nic jednak nie powiedział, tylko usiadł na dywanie i podniósł do góry Danni. Chwilę

z nią rozmawiał, a potem przytulił maleństwo do siebie.

- Takie małe dzieci bardzo prędko przywiązują się do opiekunów - powiedział. -

Mogło się nawet zdarzyć, że już uważają cię za swoją matkę.

- Tak myślisz? - zapytała Britt z udaną obojętnością, chociaż serce o mały włos nie

wyskoczyło jej z piersi.

- Niemowlęta potrzebują miłości. Trzeba je jak najczęściej przytulać - mówił Gary,

kołysząc Danni i uśmiechając się do niej.

- Skąd ty to wszystko wiesz? - zapytała Britt.

- Wychowałem się w wielodzietnej rodzinie. Mama bez przerwy rodziła dzieci.

Zresztą moja siostra robi dokładnie to samo. Co roku... - Gary uśmiechnął się smutno. - Nie

każdemu o tym mówię, ale miałem zamiar studiować pedagogikę. Chciałem pracować z

dziećmi. Potem mi to przeszło, ale i tak na studiach dorabiałem sobie, opiekując się dziećmi

w domu małego dziecka.

- Założę się, że znakomicie sobie radziłeś - roześmiała się Britt.

- Nie najgorzej. - Gary położył Danni z powrotem na kocu. - Britt, ja mówiłem

poważnie. Temu twojemu sąsiadowi źle z oczu patrzy. Nie można mu ufać.

- Gary...

- Nie przerywaj, tylko słuchaj, co mam ci do powiedzenia. Moim obowiązkiem jest

ostrzec cię przed nim. Znam ten typ mężczyzn. Wierz mi.

On ma, oczywiście, rację, pomyślała Britt i uśmiechnęła się do swoich myśli. Przecież

sama widzę, że Mitch nie jest mężczyzną, który mógłby poważnie o mnie myśleć. Nie mam

co do tego złudzeń.

- Chyba jednak trochę przesadzasz - powiedziała.

- Nie chciałbym, żeby spotkał cię zawód. A gdybyś zdecydowała się wyjść za niego za

mąż...

- Ja nie wyjdę za mąż. Za nikogo - ucięła Britt.

- Za mnie też nie? - zapytał Gary, patrząc jej prosto w oczy.

- Za ciebie?

- Mówię poważnie, Britt. Wiesz chyba, jak bardzo cię szanuję. Nie mogę pozwolić na

to, żebyś wpadła w tarapaty. Zrobię wszystko, żeby do tego nie dopuścić.

Słodki facet, pomyślała z przekąsem Britt. Proponuje mi małżeństwo z litości. To

niebywałe. Wyśmiałabym go, gdyby nie traktował siebie i swojej propozycji z taką śmiertelną

powagą.

Britt zastanawiała się nad jakąś rozsądną odpowiedzią. Musiała odrzucić nonsensowną

propozycję Gary'ego, ale chciała to zrobić delikatnie, żeby go nie zranić. Zanim jednak

zdołała cokolwiek wymyślić, Gary ją pocałował. Nigdy wcześniej nawet nie próbował czegoś

podobnego i Britt zupełnie się tego po nim nie spodziewała. Bez wątpienia włożył w ten

pocałunek dużo serca, a mimo to czegoś w nim brakowało.

Przynajmniej jedno jest dla mnie jasne, pomyślała Britt, czekając z rosnącym

zniecierpliwieniem na zakończenie tego niezbyt miłego doświadczenia. To, co odczuwam

będąc z Mitchem, nie jest tylko zwykłym pociągiem seksualnym. To Mitch, jego osobowość i

sposób bycia sprawiają, że drżę i pragnę, żeby zawsze był blisko mnie.

Gary wreszcie zrozumiał, że nic nie wskóra. Odsunął się od Britt, a ona uśmiechnęła

się i poklepała go po ramieniu.

- Idź już lepiej, Gary - powiedziała.

- Dobrze, pójdę. - Gary z ociąganiem podniósł się z podłogi. - Ale pamiętaj, mała,

uważaj na to, co robisz. I wiedz, że zawsze możesz na mnie liczyć. Gdybyś czegoś

potrzebowała, po prostu zadzwoń.

- Dzięki, Gary.

- Wystarczy, że zadzwonisz...

- Do widzenia.

Britt zamknęła drzwi za Garym i natychmiast wróciła do dzieci. Zbliżała się pora

karmienia. Jeśli Mitch zaraz nie wróci, będę sobie musiała sama z tym poradzić, pomyślała.

Podgrzanie dwóch butelek mleka to fraszka, ale nakarmienie i przewinięcie dwójki niemowląt

w tym samym czasie może się okazać trudnym zadaniem.

W tej chwili czuła się tak, jak gdyby zdolna była podołać każdemu wyzwaniu.

Mitch wszedł do mieszkania powoli, rozglądając się, jakby znalazł się w tym miejscu

po raz pierwszy w życiu. Słyszał krzątającą się w sąsiednim pokoju Britt, ale zamiast jej

pomóc, usiadł na kanapie i czekał. Nie trwało to długo. Chwilę później Britt jak burza wpadła

do pokoju.

- Och, już wróciłeś? - zdziwiła się. - Nie słyszałam, kiedy wszedłeś.

- Nie chciałem ci przeszkadzać. - Mitch uśmiechnął się do niej.

- Dowiedziałeś się czegoś o Sonnym i Janine? - zapytała jak gdyby nigdy nic, chociaż

natychmiast zauważyła, że Mitch jest dziwnie ponury. - Mam nadzieję, że żadne z nich nigdy

się tu nie pojawi. Nawet sobie nie wyobrażasz, ile radości dają mi te dzieci. Nie wiem, czy

byłabym w stanie oddać je komukolwiek.

Mitch z rosnącym zdziwieniem przyglądał się sąsiadce. Była radosna i promieniała

szczęściem jak nigdy dotąd. Wyglądała przepięknie, tak pięknie, że aż trudno mu było na nią

patrzeć.

- Powiedz mi, co cię tak bardzo ucieszyło - poprosił, biorąc ją za rękę.

- Te dwa małe łobuziaki - Britt uśmiechnęła się do niego. - Są po prostu cudowne.

Wiesz, Gary wpadł tu na chwilę.

- Po co? - najeżył się Mitch. - Chciał cię porwać?

- Nie przesadzaj! Po co miałby to robić?

- Bo on cię pożąda. Nie zauważyłaś tego, kobieto?

- Nie wygłupiaj się.

- A ty nie udawaj naiwnej.

- Jesteś rozdrażniony - stwierdziła Britt. - To wcale do ciebie niepodobne.

- Skąd możesz wiedzieć, co jest do mnie podobne, a co nie? Czy ty w ogóle cokolwiek

o mnie wiesz, Britt?

- Co się stało, Mitch?

- Sonny i Janine... - popatrzył na nią ponuro. - Oboje nie żyją.

- Coś ty powiedział?

- Powiedziałem, że oboje nie żyją. Jakoś się w końcu znaleźli. Uciekali przed policją.

Samochód rozbił się o barierę mostu. Zginęli na miejscu.

- Zginęli - powtórzyła jak echo Britt.

- Zginęli - potwierdził Mitch. - I ten fakt wszystko zmienia.

- Donna i Danni zostały sierotami - chlipała Britt. Łzy jak groch spływały jej po

policzkach. - Moje biedne, kochane maleństwa.

- Policja poszukuje rodzin Sonny'ego i Janine - powiedział Mitch podejrzanie grubym

głosem. - Skontaktuję się z Jerrym. Sprawdzę, czy kogoś znaleźli. Jutro rano musimy zawieźć

dziewczynki na posterunek.

- Co ty powiedziałeś?

- Musimy zawieźć Donnę i Danni na posterunek. W tej chwili trwają poszukiwania ich

najbliższych krewnych.

- Chyba im nie powiedziałeś?... - Britt chwyciła Mitcha za ramię.

- Nie bój się. Nikomu nic nie mówiłem, chociaż to i tak nie ma żadnego znaczenia.

Rano musimy zawieźć dzieci na policję. Czy tego chcemy, czy nie.

- Tak, tak oczywiście - potwierdziła Britt, chociaż od razu było widać, że myśli o

czymś zupełnie innym.

- Britt. - Mitch zmusił ją, żeby na niego spojrzała. - Posłuchaj mnie, Britt... Oni na

pewno kogoś znajdą. Jakiegoś wujka albo ciotkę, albo chociaż dziadków. Będziemy musieli

oddać im dzieci.

- Rozumiem. Przecież nie jestem idiotką.

Istotnie, nie miała żadnych problemów z głową, za to serce przysparzało jej nie lada

kłopotów.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Mitch wrócił do domu nad ranem. Znów był na posterunku. Właściwie nie spodziewał

się zastać Britt. Przypuszczał, że zabrała dzieci i gdzieś z nimi uciekła, chociaż, oczywiście,

nie byłoby to najmądrzejsze posuniecie. Doszedł do wniosku, że to chyba on oszalał, skoro

przychodzą mu do głowy takie głupie pomysły.

Stanął koło łóżka i obserwował śpiącą dziewczynę. Oddychała równo, spokojnie,

jakby nie dręczyły jej żadne obawy i lęki. Nie chciał jej budzić. Wyszedł z sypialni i położył

się na kanapie, ale nie mógł zasnąć. Myślał o swoim ojcu i o tamtym koszmarnym dniu, w

którym powiedziano mu, że tata nie żyje. Potem przypomniał sobie jeszcze inny dzień, pięć

lat później, kiedy to samo powiedziano mu o matce. Na samą myśl o tym jeszcze dziś robiło

mu się smutno. Mimo że był już całkiem dorosły, wciąż nie opuszczało go tamto dziecięce

przekonanie, że los obszedł się z nim wyjątkowo niesprawiedliwie. Chociaż, mówiąc

uczciwie, Mitch i tak miał szczęście. Stracił rodziców, ale pozostała mu duża, kochająca

rodzina. Siostra, dwóch braci, mnóstwo wujków, ciotek i kuzynów. Wszyscy starali się o to,

żeby życie osieroconych dzieci nie stało się tragedią.

Ja jednak znałem i mamę, i tatę, myślał. A te dwa maleństwa nie mają nikogo. Co

zapamiętają z dzieciństwa? Co najwyżej kilka paskudnych historii o swoich rodzicach,

których nigdy nie powinny usłyszeć. Ale to życie bywa okrutne.

Życie niewątpliwie było okrutne, a na domiar złego sen także nie chciał przyjść. W

końcu jednak Mitch zasnął, bo kiedy znów otworzył oczy, był już ranek.

- No i co? - zapytała Britt. - Znaleźli się jacyś krewni dziewczynek?

- Dzień dobry. - Mitch przetarł zaspane oczy. Bardzo się zdziwił, kiedy Britt go

pocałowała. Była spokojna i pewna siebie, jakby zupełnie odmieniona.

- Wezmę sobie dzisiaj wolny dzień - powiedział. - Jedno z nas musi zawieźć dzieci...

- Już to zrobiłam - przerwała mu Britt. - Jeszcze wieczorem zadzwoniłam do Gary'ego.

Mitch skinął głową. Coś mu się tu wydawało podejrzane, nie potrafił tylko ustalić, co

to takiego.

- No to jak, znaleźli jakichś krewnych, czy nie znaleźli? - powtórzyła pytanie.

- Nie znaleźli. Jerry jeszcze dzisiaj będzie prowadził poszukiwania, chociaż wygląda

na to, że ani Sonny, ani Janine nie mieli nikogo oprócz siebie i bliźniaczek. Policji udało się

odnaleźć jakichś ich przyjaciół, ale oni także nie słyszeli o żadnej rodzinie. Sądzę nawet, że

nikt nie wie o istnieniu Donny i Danni.

- Ciekawe - mruknęła Britt. - Bardzo ciekawe.

- Powiedz mi, Britt - Mitch usiadł na kanapie - co ty kombinujesz?

- Kto, ja? - Britt wyglądała jak chodząca niewinność. - Nic nie kombinuję. Zrobić ci

śniadanie?

Mitch nie miał ochoty na śniadanie. Za to brała go coraz większa ochota na Britt.

Pomysł z kobietą - przyjacielem spalił na panewce. Nie dało się tego dłużej ukrywać. Każdy

gest Britt działał na niego jak jawne zaproszenie. To, jak chodziła, jak wyglądała, jak była

ubrana... Dosłownie wszystko go podniecało. O mało nie oszalał. Poszedł za dziewczyną do

kuchni.

Odsunął ją od stołu, przy którym robiła kanapki, przytulił do siebie i bardzo mocno

pocałował. Britt jakby tylko na to czekała. Stanęła na palcach, zarzuciła mu ręce na szyję i

także go pocałowała. Tulili się do siebie. Oboje już wiedzieli, że chcą dokładnie tego samego.

Mitch z trudem oderwał się od dziewczyny. Potrząsał głową, jakby ten sposób ułatwiał

mu osiągnięcie jasności umysłu.

- Mitch? - Britt wydawała się nieporuszona, podczas kiedy on dosłownie płonął.

Właściwie trudno byłoby odgadnąć, które z nich nie ma doświadczenia w dziedzinie seksu, a

które jest wytrawnym kochankiem.

- Muszę już iść, Britt - wydusił z siebie w końcu Mitch. - Nie wiem, czy mnie

rozumiesz. Muszę stąd natychmiast wyjść, bo się uduszę.

- Czy to ja cię duszę? - spróbowała się uśmiechnąć.

- Wiesz dobrze, o co mi chodzi. - Mitch odwrócił się na pięcie i wybiegł z mieszkania

sąsiadki.

Patrzyła za nim. Musnęła palcami wargi, jakby chciała zatrzymać ciepło jego

pocałunków. O, tak, pomyślała, to jest dokładnie to, o co kobietom chodzi. Gary nawet do

pięt Mitchowi nie dorasta.

Wróciła do przygotowywania kanapek, ale tajemniczy uśmiech nie znikał z jej twarzy.

Nagle pojęła, że jest na świecie mnóstwo rzeczy, na które ona wreszcie nabrała ochoty. Ale

czy to grzech?

- Trzeba kuć żelazo, póki gorące - powiedziała do siebie Britt.

Mitch przyszedł po południu. Policji nie udało się odnaleźć żadnej rodziny bliźniaczek

i nic nie wskazywało na to, że jacyś krewni dziewczynek w ogóle istnieją.

- A więc Donna i Danni nie mają nikogo bliskiego - podsumowała Britt, jakby tego

właśnie się spodziewała.

- Nie mają. Trafią do domu dziecka. Są takie śliczne, więc pewnie ktoś je zaadoptuje.

- Nie pójdą do domu dziecka - oświadczyła stanowczo.

- Britt, bądź rozsądna - powiedział Mitch, chociaż reakcja dziewczyny wcale go nie

zdziwiła.

- Jestem rozsądna. - Britt była spokojna i zupełnie opanowana. - I oświadczam ci, że o

żadnym domu dziecka nie może być mowy. Bardzo ci dziękuję za wszystko, co dla mnie

zrobiłeś, ale nie potrzebuję już twojej pomocy.

- Co ty wygadujesz, dziewczyno? Oszalałaś?

- I wczoraj, i dzisiaj zupełnie nieźle radziłam sobie bez ciebie. Chyba już nabrałam

wprawy. Od tej chwili sama zajmę się bliźniaczkami, a ty możesz wracać do swojego

normalnego życia. Jesteś wolny.

- O czym ty mówisz? - Mitch chwycił ją za ramiona i potrząsnął gwałtownie.

- O niczym, co mogłoby cię zainteresować. - Britt wolała patrzeć w ścianę niż w

błękitne oczy Mitcha. - Idź już. Bardzo cię proszę.

- Nigdzie nie pójdę - oświadczył. - Powiedz mi wreszcie, co ty chcesz zrobić.

- Naprawdę o nic nie musisz się martwić. - Britt wyrwała się z jego uścisku. - Sama

się wszystkim zajmę, a ty wracaj do siebie i zadzwoń do swojej dziewczyny. Wreszcie masz

wolny wieczór. Możesz umówić się z nią na randkę...

- Nie, Britt. - Mitch schwycił ją za rękę. - Musisz mi powiedzieć. Zapomniałaś, czego

dokonaliśmy? Ile nas to kosztowało? Nie zostawię cię teraz samej. Musisz mi powiedzieć, co

zamierzasz zrobić.

- Co ci mam powiedzieć? - udawała niewiniątko.

- Powiedz mi, co chcesz zrobić z dziećmi.

- Nic specjalnego. Chcę się nimi zaopiekować i...

- I co?

- Jeszcze nie wiem. W każdym razie na pewno nie oddam ich do domu dziecka.

Później się zastanowię, jak to załatwić.

- Czy nie możemy razem się nad tym zastanowić? - zapytał cicho Mitch.

- Nie możemy - odrzekła Britt, hamując łzy.

- Dlaczego?

- Ponieważ wiem, że nie pochwalasz tego, co chcę zrobić. Chcesz się pozbyć tych

dzieci, oddać je do domu dziecka, ludziom, którzy ich nie pokochają, którzy po prostu biorą

pieniądze za pracę i tę pracę wykonują. Zresztą nie zawsze sumiennie. Ci ludzie z domu

dziecka oddadzą moje dziewczynki każdemu, kto się po nie zgłosi. Nawet nie sprawdzą, czy

nie trafią pod opiekę sadysty. Nie skażę ich na taki los. Nigdy!

- Musisz. Nie masz wyboru.

- Owszem, mam. Zaadoptuję Donnę i Danni - oświadczyła Britt. Oczy jej płonęły,

jakby miała wysoką gorączkę.

- To niemożliwe - Mitch nie mógł uwierzyć własnym uszom.

- A niby dlaczego?

- Ty... Ty przecież nic nie wiesz o dzieciach. Wychowanie dziecka to nie tylko zmiana

pieluszek i podawanie butelki. Czy pomyślałaś, że skazujesz się na osiemnaście lat wyrzeczeń

i poświęcenia? Długie lata ciężkiej pracy, bólu i strachu? Przecież nie jesteś na to wszystko

przygotowana.

- Nie mówisz mi nic nowego - powiedziała cichutko Britt. - Ja już to wszystko

przemyślałam.

- A co z twoją pracą? - Mitch chwycił się ostatniej deski ratunku. - Oszalejesz w domu

z dwójką małych dzieci. To są marzenia, Britt. Piękne marzenia, ale zupełnie nierealne.

- Niech szlag trafi moją pracę - odrzekła stanowczo. - Muszę to zrobić i zrobię.

- Ty naprawdę zwariowałaś! - Mitch był przerażony. - To niemożliwe!

- Możliwe. - Britt spojrzała na niego z góry, wzięła go pod rękę i wyprowadziła do

przedpokoju.

- Straciłaś poczucie rzeczywistości - tłumaczył, nie zauważywszy nawet, że Britt chce

go wyrzucić ze swojego mieszkania. - Jesteś niezamężna, masz ciekawą pracę i szansę na

awans. Nie możesz ni z tego, ni z owego zrujnować sobie życia. Nie po to tyle lat

studiowałaś, nie po to pracowałaś tak ciężko, żeby teraz zostać kurą domową. Zobaczysz, że

ci się to nie uda.

- Idź już. - Britt otworzyła drzwi i wypchnęła go na korytarz. - Idź sobie, bardzo cię

proszę.

- Zobaczysz, że tego pożałujesz.

- No to pożałuję. Nie oddam tych dzieci na zmarnowanie i już!

- Britt...

Nie zdążył dokończyć, bo dziewczyna po prostu zamknęła mu drzwi przed nosem.

Mitch wciąż stał tuż za progiem, jakby nie wierzył w prawdziwość tego, co wydarzyło się

przed chwilą. Uważał swoją sąsiadkę za osobę rozsądną, dlatego też nie potrafił zrozumieć,

jak to się stało, że tym razem nie dotarł do niej żaden z jego jak najbardziej racjonalnych

argumentów. Zapukał do drzwi, ale Britt mu nie otworzyła. Zadzwonił. Także się nie

odezwała. Zrezygnowany wrócił do siebie. Najpierw porozbijał sobie pięści o ściany, a kiedy

się zmęczył, zagłębił się w fotelu i pogrążył w najczarniejszych myślach.

Co mam teraz zrobić? zastanawiał się gorączkowo. Może powinienem zawiadomić

policję o istnieniu tych dzieci? Nie, na pewno nie powinienem. No to może opiekę społeczną?

Też nie. A zatem kogo?

Mam się pozwolić wyrzucić za drzwi i udać, że nigdy nie przeżyłem tych trzech

zwariowanych dni? Nie ma mowy!

Dopiero teraz przypomniał sobie, że ma klucze od mieszkania Britt. To on otwierał

drzwi, kiedy w sobotę wracali z zakupów, a potem odruchowo wsunął klucz do swojej

kieszeni i zapomniał go oddać sąsiadce. Cichutko jak złodziej podkradł się pod drzwi

mieszkania Brittanny, włożył klucz do zamka i bardzo ostrożnie go przekręcił. Bezszelestnie

wszedł do środka.

- Zabieram dzieci - oświadczył takim tonem, jakby mówił o połamanym krześle.

- Nie zabierzesz.

- Owszem, zrobię to. - Mitch skierował się do sypialni.

Britt rzuciła się na niego jak lwica, gotowa własnym ciałem bronić intruzowi dostępu

do swoich małych.

Mitch przytulił ją do siebie. Tłumaczył, że powinna się uspokoić, że tak na pewno

będzie lepiej i dla niej, i dla dzieci. Britt się rozpłakała. Przywarła do Mitcha całym ciałem,

wtuliła twarz w jego opiekuńcze ramię i wypłakiwała tłumiony przez lata ból nieszczęśliwego

dzieciństwa. Mitch pocieszał ją, jak umiał, głaskał po głowie, całował po włosach,

scałowywał z policzków gorące łzy. Nawet nie pomyślał, że mogłoby dojść do czegoś więcej,

ale widocznie los uwziął się na niego. Chwilę później Mitch i Britt znaleźli się na kanapie.

Dziewczyna przestała płakać, chociaż oddychała szybko, jak po długim biegu. Była taka

ciepła i pachnąca, a Mitch bardzo jej pragnął.

- Britt? - zapytał tylko, bo nie potrafił inaczej sformułować tego, czego chciał się

dowiedzieć.

- Tak - wyszeptała Britt. Zarzuciła mu ręce na szyję i z całych sił się do niego

przytuliła. Tym razem to ona pocałowała Mitcha.

Obiecał sobie, że nie będzie się spieszył, że odpowiednio przygotuje Britt do mającego

nastąpić zbliżenia, ale był zbyt spragniony, zbyt długo tłumił w sobie pożądanie, żeby udało

mu się teraz nad sobą zapanować. Britt zresztą nie potrzebowała dodatkowej zachęty. Przez

wiele lat nie dopuszczana do głosu kobiecość dała o sobie znać w sposób niezwykle

gwałtowny. Britt zbyt długo czekała, żeby jeszcze choć o chwilę odsuwać moment zbliżenia.

Przez lata wmawiała sobie, że nie chce i nie potrzebuje w swoim życiu seksu. Była to prawda,

ale tylko do czasu, kiedy zjawił się mężczyzna, którego dotyk wprawiał ją w ekstazę. Britt

zapragnęła połączyć się z tym mężczyzną natychmiast, dać mu szczęście i pozwolić sobie na

przyjemność, której do tej pory jak najsurowiej sobie odmawiała.

- Nie zrobiłem ci krzywdy? - zapytał Mitch, kiedy Britt ochłonęła trochę po

szaleństwach kilku ostatnich minut.

- Nie, skądże! - Oddychała ciężko, zmęczona, ale niewymownie szczęśliwa.

Dopiero teraz z całą mocą uświadomiła sobie, że kocha tego mężczyznę, którego

jeszcze niedawno uważała za playboya i o którym prawie nic nie wiedziała. A przecież nigdy

dotąd nikogo nie kochała tak jak jego. Przytuliła się do Mitcha, głaskała go, całowała i było to

jeszcze wspanialsze niż to, co oboje przed chwilą przeżyli. Kochała go za jego urodę, za

delikatność i poczucie humoru. Kochała jego ciało, jego imię, a nawet ubranie. Kochała

Mitchella Caine'a pierwszą dziewczęcą miłością i ostatnią miłością dojrzałej kobiety.

- Dziękuję ci, Britt. - Mitch przytulił do ust palce dziewczyny. - Dziękuję ci za to, że

mnie wybrałaś.

Uśmiechnęła się do niego. Tylko ona wiedziała, że wybrała jego i tylko jego, że po

nim, że poza nim, nikogo w jej życiu nie będzie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Pomogę ci - powiedział Mitch. Oboje już ubrani siedzieli na kanapie i popijali

herbatę. - Ale pod warunkiem, że przeprowadzimy całą sprawę tak, jak ja uznam za stosowne.

Rozumiem, że chcesz zaadoptować bliźniaczki, chciałbym cię jednak prosić, żebyś jeszcze

raz wszystko rozważyła. Spokojnie i bez emocji.

Mitch, kochanie, myślała Britt. Ty nic nie wiesz, o niczym nie masz pojęcia i pewnie

dlatego mnie nie rozumiesz.

- Powiedziałem, że ci pomogę, i nie mam zamiaru zmuszać cię do zmiany decyzji -

zapewnił Mitch na widok dziwnego wyrazu twarzy dziewczyny. - Musisz tylko zrozumieć, że

nie dasz sobie rady sama. Nie możesz zabrać Donny i Danni i zaszyć się z nimi w jakiejś

mysiej dziurze. Wiem, że taki właśnie miałaś plan. Zapomnij o tym. Załatwimy wszystko

zgodnie z prawem.

Britt milczała, ale jej zawstydzona mina świadczyła, że Mitch odgadł jej zamiary.

- Nie da się żyć w ukryciu, Britt. Zawsze znajdzie się jakiś życzliwy, który połapie się,

że coś nie jest w porządku, i doniesie o tym, gdzie trzeba. Zresztą nie wierzę, że chciałabyś

odmówić dziewczynkom prawa do poznania prawdy o ich rodzicach. Musimy zawiadomić

władze o tym, że Donna i Danni są u nas. Im szybciej to zrobimy, tym lepiej. Zastanawiałaś

się, co będzie, jeśli policja odkryje istnienie dzieci i postanowi ci je odebrać? Naprawdę nie

wolno nam do tego dopuścić.

Britt powoli skinęła głową. Najwyraźniej nie tylko zrozumiała argumentację Mitcha,

ale co więcej, jego słowa skłoniły upartą dziewczynę do zmiany planów.

- Niestety, gdybyś chciała załatwić adopcję normalną drogą, na pewno nic by z tego

nie wyszło. Nie istnieje żaden powód, dla którego mieliby oddać dzieci tobie, a nie jakiejś

rodzinie, która od lat czeka na podobną okazję.

- Jest powód - zaprotestowała Britt. - Niewiele osób chce zaadoptować bliźniaczki,

dlatego Donna i Danni mogłyby trafić do domu dziecka.

Britt wbiła wzrok w blat stołu i mocno objęła dłońmi filiżankę z herbatą, jakby ta

filiżanka była kołem ratunkowym, którego za nic w świecie nie można puścić, jeśli chce się

przeżyć. Wiedziała, że teraz właśnie powinna opowiedzieć Mitchowi o swoim dzieciństwie.

Nigdy dotąd nikomu tego nie mówiła i dlatego nie było jej łatwo się zdecydować.

Mitch ze zdziwieniem przyglądał się dziewczynie. Nie wiedział, dlaczego tak

gwałtownie reaguje na wszystko, co dotyczyło śpiących teraz spokojnie dwóch malutkich

dziewczynek. Rozumiał, że pokochała maleństwa, nie rozumiał tylko, dlaczego tak się uparła,

żeby je adoptować.

- No to postanowione - powiedział. - Razem weźmiemy byka za rogi. Zaczniemy od

tego, że zadzwonimy do Kama. To mój starszy brat. Jest najlepszym prawnikiem w tej części

świata. Nie zajmuje się adopcjami, ale ma kolegów, którzy to robią, więc na pewno kogoś

nam poleci. Zresztą on zawsze wie, do których drzwi zapukać, żeby załatwić najtrudniejszą

nawet sprawę. Nie mogę zagwarantować sukcesu, ale Kam na pewno zrobi wszystko, co w tej

sprawie jest do zrobienia - uśmiechnął się do swoich myśli. - O ile dobrze go znam, to wmówi

urzędnikom, że jesteś zaginioną w dzieciństwie siostrą Janine. Kam ma zupełnie wyjątkowy

dar przekonywania. Naprawdę jest znakomity.

Po policzkach Britt płynęły łzy. Chciała coś Mitchowi powiedzieć, ale zupełnie nie

mogła wydobyć z siebie głosu.

- Nie denerwuj się - próbował ją uspokoić. - Jeszcze nic się nie stało. Powiedziałem

tylko, że zrobimy wszystko, co w tej sytuacji można zrobić. Na razie nic jeszcze nie zostało

postanowione.

- Wiem, Mitch, ale... - Britt mocno się do niego przytuliła. Płakała jak dziecko. Nie

umiała słowami wyrazić wdzięczności za to, że postanowił jej pomóc. Po raz pierwszy od

bardzo dawna nie musiała sama rozwiązywać piętrzących się przed nią problemów.

- Britt - powiedział Mitch. - Powinienem chyba wiedzieć, co się z tobą dzieje. Może

mogłabyś mi wytłumaczyć, dlaczego tak irracjonalnie się zachowujesz?

- To wszystko dlatego, że zbyt dobrze wiem, jak żyją sieroty - chlipnęła Britt. - Ja... Ja

sama przez to przeszłam.

- Po śmierci rodziców, tak?

- Tak. Zostaliśmy zupełnie sami. My też, tak jak Donna i Danni, nie mieliśmy żadnych

krewnych. Trafiliśmy do domu dziecka. Miałam wtedy pięć lat, a mój brat osiem.

- Twój brat? - zdziwił się Mitch. - A mówiłaś, że nie masz rodzeństwa.

- Teraz nie mam, ale kiedyś miałam. - Wytarła serwetką zapłakaną twarz. - Bardzo

szybko został adoptowany. Jakieś małżeństwo zabrało go do Oregonu. Nigdy więcej o nim

nie słyszałam.

- A ty? - zapytał Mitch z kamienną twarzą. Nie miał ochoty pokazywać dziewczynie,

jak ogromne wrażenie wywarło na nim jej wyznanie.

- Mnie nikt nie chciał - Britt uśmiechnęła się smutno. - Byłam chuda jak szkielet i

zawsze miałam poobijane kolana.

- Założę się, że byłaś bardzo ładna. - Mitch musiał powiedzieć coś, co choć trochę

rozładowałoby jego złość i przerażający smutek.

- Raczej nie. Nie mam żadnych zdjęć z tamtego okresu, więc nie wiem, jak naprawdę

wyglądałam.

- Ale znaleźli ci chyba w końcu jakąś rodzinę zastępczą?

- O tak, znaleźli - Britt gorzko się zaśmiała. - Nawet trzy. W ciągu jednego roku. Sam

widzisz, że nie mogłam być uroczym dzieckiem, skoro nikt mnie nie chciał.

- Mój Boże, Britt, nawet tak nie mów - jęknął Mitch. - To przecież nie była twoja

wina.

Brittanny znów zadrżała, ale tym razem postanowiła, że się nie rozpłacze. Mitch

mocno tulił ją do siebie, jakby miał nadzieję, że jego uścisk obroni Britt przed tym, co

spotkało ją w dzieciństwie, a przynajmniej przed raniącymi wspomnieniami.

- Co się stało potem, po pierwszym roku z trzema rodzinami?

- Umieszczono mnie w doskonałej rodzinie zastępczej. Oprócz mnie było tam już

dziewięć sierot. Ja byłam dziesiąta.

- Jak długo z nimi mieszkałaś?

- Około trzech lat. - Britt zagryzła wargi. - Karmili nas tam, ubierali i zupełnie nieźle

wychowywali. Każde z dzieci miało swoje obowiązki.

- To... - Mitch nie był pewien, czy powinien powiedzieć to, o czym pomyślał. - To, o

czym opowiadasz, bardzo przypomina powieści Dickensa.

- No właśnie. Byliśmy wszyscy bardzo zadbani. Mieliśmy czyste paznokcie, staliśmy

w szeregu i uśmiechaliśmy się do pracownika opieki społecznej, który co miesiąc nas

odwiedzał. Tamci ludzie naprawdę dokładali wszelkich starań, żeby niczego nam nie

brakowało.

- Tylko miłości wam nie dali.

- Jesteś taki inteligentny, Mitch - pochwaliła go Britt zdziwiona i zachwycona jego

zdolnością do przejmowania się problemami innych ludzi. - Jak na to wpadłeś?

- Sama mi to podpowiedziałaś. Opowiadaj dalej. Co się zdarzyło potem?

- Nasza zastępcza matka, nazywaliśmy ją Mamą Clay, bardzo ciężko zachorowała. Do

dziś nie wiem, co to była za choroba. Nikt nam tego nie powiedział. W każdym razie tamto

małżeństwo nie mogło się dłużej nami opiekować. Wszystkie dzieci zostały umieszczone w

innych domach. - Britt dokładnie oglądała swoje dłonie. - Właśnie wtedy zaczął się mój

koszmar.

- Opowiedz mi o tym - poprosił Mitch.

- Oddano mnie rodzinie, która miała dwoje własnych dzieci. Chłopców. Byli starsi ode

mnie. Takie dwa byczki...

- Czy bardzo ci dokuczali? - zapytał Mitch, z trudem trzymając nerwy na wodzy.

Bardzo. Nie chcę nawet o tym myśleć. Może kiedyś ci opowiem, ale na pewno nie

teraz.

- A co na to ich rodzice? Tolerowali te wybryki? - Nie, skądże. Nawet bili, kiedy na

czymś ich przyłapali. Chłopcy płakali i przysięgali, że już więcej nie będą mi dokuczać. Nie

mijał dzień, jak wynajdowali nowy sposób na dręczenie mnie.

Mitch mocno zacisnął powieki. Miał ogromną ochotę zerwać się z kanapy, znaleźć

tych dwóch łobuzów i dać im nauczkę za wszystko, czego się dopuścili w dzieciństwie.

- A czy przybrani rodzice byli dla ciebie dobrzy?

- Przynajmniej tak im się wydawało. Byli bardzo surowi.

- Chyba ciebie nie bili?

- Nie - Britt pokręciła głową. - Opieka społeczna nie akceptowałaby tego rodzaju kary.

Nigdy nikt nawet palcem mnie nie dotknął. Tyle że w tamtej rodzinie panował permanentny

chaos. Nikt nie mówił normalnie. Wszyscy na wszystkich krzyczeli. Rzucali w siebie

talerzami, wyzywali się od najgorszych. Nigdy nie było wiadomo, czy za chwilę nie zacznie

się kolejna awantura. Czasami budziłam się w środku nocy i słuchałam, jak Norman, ojciec

rodziny, goni swoją żonę po całym domu, wrzeszczy i rzuca w nią czym popadnie. Chowałam

się wtedy pod kołdrę, zamykałam oczy i śpiewałam, żeby zagłuszyć to, co działo się na

zewnątrz. Cały dom się trząsł i nie było sposobu, żeby uciec od tych awantur.

Mitch z całych sił tulił do siebie drżącą jak osika dziewczynę. Nie wiedział, co mógłby

zrobić, żeby zatrzeć w jej pamięci te potworne wspomnienia.

- Kiedy źle się zachowywałam - ciągnęła Britt - zamykali mnie w garderobie. Tam

było ciemno i okropnie się bałam. Płakałam, dopóki nie zasnęłam. Wtedy chłopcy wymyślali

coś, żeby mnie obudzić i jeszcze bardziej nastraszyć. Kiedyś wpuścili mi do szafy pająka. O

mało nie umarłam ze strachu.

- Tak mi przykro, Britt. - Mitch obsypał dziewczynę tysiącem pocałunków. - Tak

bardzo mi cię żal.

- Nigdy przedtem nikomu o tym nie opowiadałam. Nawet bym nie potrafiła. A tobie

powiedziałam i jakoś to przeżyłam - uśmiechnęła się do niego. - Zresztą z tobą wszystko jest

nie tylko możliwe, ale i łatwe.

- Powiedz mi jeszcze, jak długo mieszkałaś w tym okropnym miejscu.

- Sześć lat. Dopiero kiedy skończyłam piętnaście lat, odważyłam się opowiedzieć pani

z opieki społecznej o tym, co uznałam za możliwe do opowiedzenia. - Britt wreszcie się

uśmiechnęła. - Ta kobieta nazywała się Kathy Johnson. Była absolutnie cudowna. Od

pewnego czasu podejrzewała, że w mojej zastępczej rodzinie nie dzieje się najlepiej. Tak

długo mnie wypytywała, że wreszcie się jej zwierzyłam. Jeszcze tego samego dnia mnie

stamtąd zabrała. Zamieszkałam z nią i gdyby nie ona, na pewno nawet bym nie pomyślała o

studiach. Do dziś bardzo się przyjaźnimy.

- Bogu niech będą dzięki, że stworzył Kathy Johnson - westchnął Mitch. - Za dużo

wycierpiałaś i stanowczo za długo to trwało.

- Czy teraz mnie rozumiesz? - zapytała Britt, patrząc Mitchowi prosto w oczy. - Czy

zrozumiałeś wreszcie, dlaczego nie mogę się zgodzić na to, żeby Donna i Danni skorzystały z

dobrodziejstw tego systemu, który zapewnił mi w dzieciństwie opiekę?

- To, co się tobie zdarzyło, było koszmarnym zbiegiem okoliczności. Ale przecież

tysiące innych dzieci trafia do wspaniałych, normalnych rodzin. Nie wszystkie przechodzą

przez takie piekło, w którym ty żyłaś.

- Nie chcę ryzykować - Britt energicznie pokręciła głową. - Kiedy znalazłam te

maleństwa pod twoimi drzwiami, byłam zdecydowana oddać je do domu dziecka, gdyby

Sonny okazał się złym człowiekiem. Teraz na pewno tego nie zrobię. Sprzedam duszę diabłu,

żeby zatrzymać Donnę i Danni przy sobie.

Donna i Danni od trzech dni nie miały rodziców, ale zupełnie tego nie zauważyły.

Otaczano je troskliwą opieką, jaką powinno mieć każde dziecko.

Britt kładła dziewczynki do łóżeczek, podczas gdy Mitch rozmawiał w kuchni ze

swoim starszym bratem, Kamem.

- Oczywiście, że nie byli zachwyceni, ale sądzę, że udało mi się pchnąć sprawę we

właściwym kierunku - opowiadał Kam o swoich dokonaniach. - A swoją drogą ciekaw

jestem, w jaki sposób wpakowałeś się w tę awanturę, braciszku. Jedno dziecko jeszcze bym

zaakceptował, ale bliźniaki...

- One są naprawdę wspaniałe.

- Widzę, że bardzo się tym wszystkim przejmujesz. To z powodu tej kobiety. Mam

rację? - Pokręcił głową. - Życie sobie marnujesz przez kobiety. Zresztą, zawsze tak było.

Mitch zupełnie nie reagował. Rozmowa z bratem na temat kobiet była jak gra, której

reguły i wynik wszyscy gracze dobrze znają i dlatego nikt się naprawdę nie emocjonuje jej

przebiegiem.

- Ty tego nie zrozumiesz - odparł Mitch, jak zawsze w tej grze. - Nie masz serca, nic

nie wiesz o miłości i nigdy nie zależało ci na żadnej kobiecie tak bardzo, żeby zmienić dla

niej kolor noszonych koszul. Nie mówiąc już o sposobie bycia.

Kam odwrócił się do okna. Jego twarz pokerzysty nie zdradzała żadnych uczuć. Mitch

nic nie wiedział o Elaine. Kam nie miał zwyczaju wypłakiwać swoich żalów na cudzym

ramieniu. Nawet gdyby to ramię miało należeć do kogoś z najbliższej rodziny. Zresztą

wspominanie Elaine i tak nie miałoby sensu. Elaine zginęła, a wraz z jej śmiercią skończył się

najważniejszy etap życia Kama. Po co rozdrapywać bolesne rany?

- W każdym razie zrobię, co tylko będę mógł - zapewnił brata Kam. - Znam

wszystkich sędziów w tym mieście, więc istnieją duże szanse, że uda mi się coś załatwić. Jest

jednak pewna trudność i obawiam się, że z tego powodu możemy nawet przegrać sprawę.

- Jaka trudność?

- Bliźniaczki - westchnął Kam. - A Britt jest panną. Widzisz, gdyby chodziło o jedno

dziecko, jakoś dałbym sobie z tym radę, ale dwoje... Bardzo trudno będzie przekonać

sędziego, że ona sama poradzi sobie z dwójką dzieci.

- A więc radzisz, żeby...

- Powinna wyjść za mąż.

Mitch zaklął brzydko.

- Rozumiem przez to, że małżeństwa nie planowałeś? - Kam uśmiechnął się z

przekąsem.

- Przecież sam wiesz. - Mitch patrzył na brata zbolałym wzrokiem. - Jeszcze nie

dojrzałem do małżeństwa. Kiedyś może tak, ale na pewno nie teraz. Britt to wspaniała

kobieta. Bardzo ją lubię, szanuję i w ogóle, ale nie mogę się z nią ożenić.

- A czy ktoś cię o to prosił?

Mitch i Kam odwrócili się jak na komendę. W drzwiach kuchni stała Britt.

- Powiedz mi, ale szczerze - zwróciła się do Kama. - Jakie mam szanse?

- Niewielkie jako panna - odrzekł bez wahania Kam. - Gdybyś była mężatką, dałbym

ci dziewięćdziesiąt procent szansy na adopcję bliźniaczek.

- Dobrze. - Britt z westchnieniem pokiwała głową. - Wobec tego wyjdę za mąż.

- Masz na myśli konkretną osobę? - zapytał Kam, spoglądając to na Britt, to na

Mitcha. - Im szybciej się zdecydujesz, tym lepiej.

- Mam kilka możliwości - odrzekła, patrząc na Mitcha. - Nie jesteś jedynym

mężczyzną, jakiego znam. Nie jesteś nawet jedynym, który się mną zainteresował.

- Przecież wiem - bronił się Mitch. - Ale nie możesz wyjść za mąż tylko po to, żeby

zatrzymać bliźniaczki.

- Owszem, mogę. I zrobię to.

Mitch chciał coś powiedzieć, ale w porę ugryzł się w język. Spojrzał na brata i

oniemiał. Kam się z niego śmiał.

- O co ci chodzi? - zapytał zły jak osa Mitch. - Co cię tak rozśmieszyło?

- Nic. Absolutnie nic. - Kam wstał i podszedł do Britt. - Muszę już iść. Chciałbym

jeszcze wpaść dzisiaj do sądu. Zadzwonię do ciebie, jak tylko czegoś się dowiem.

- Bardzo ci dziękuję za pomoc - pożegnała go Britt. - Nie potrafię wyrazić, jak bardzo

jestem ci wdzięczna.

Mitch nawet się nie poruszył. Milczał jak zaklęty i wpatrywał się w blat stołu, przy

którym siedział. Za to myśli w jego głowie kłębiły się jak szalone. Niestety, były tak

chaotyczne, że niczego nie wymyślił.

Britt robiła ostatnie przygotowania do przyjęcia, które tego wieczoru miało się odbyć

w jej salonie. Mitch siedział na kanapie ponury jak gradowa chmura. Właściwie od wtorkowej

rozmowy z Kamem ani na chwilę się nie rozpogodził.

Lani i Jimmy też byli zaproszeni. Podczas przyjęcia mieli się opiekować dziećmi, na

razie jednak pomagali rozstawiać naczynia, tace z kanapkami i napoje.

Mitch spojrzał na zegarek. Do przybycia zaproszonych mężczyzn pozostało zaledwie

pół godziny.

- Co za koszmarny pomysł - mruknął. - Kto słyszał, żeby w taki sposób wybierać

sobie męża.

- Nie musiałeś tu przychodzić - powiedziała Britt. - Właściwie wcale sobie nie

przypominam, żebym cię zapraszała.

- Dzieci jeszcze nie są twoje. Mam do nich co najmniej takie samo prawo jak ty i

muszę dopilnować, żebyś nie popełniła żadnego głupstwa.

- Możesz być pewien, że żadnego głupstwa nie popełnię. Wiesz, że muszę wyjść za

mąż. Tylko podczas przyjęcia mogę przyjrzeć się wszystkim kandydatom i stworzyć im

jednakowe szanse. Chcę mieć pewność, że dobrze wybrałam, żebym potem nie musiała

żałować.

- Zupełnie tego nie rozumiem - poskarżył się Mitch. Sprawiasz wrażenie osoby

trzeźwo myślącej i zawsze twierdzisz, że lubisz sama o wszystkim decydować. Tymczasem

chcesz pozwolić jakiemuś facetowi, żeby miał wpływ na twoje życie i wszystko w nim

zmienił. I żebyś ty chociaż tego faceta kochała... Nie wiem, dlaczego nie zgadzasz się na mój

pomysł. Jest naprawdę rewelacyjny.

- I ty to nazywasz dobrym pomysłem? Chyba nie wierzysz w to, że ktoś da się

namówić na udawanie mojego męża?

- Ale oczywiście, że wierzę. Zapłaciłabyś temu człowiekowi, a on nie miałby prawa w

nic się mieszać ani tym bardziej o niczym decydować. Aktor, który ma grać rolę męża. To

wszystko.

- Ty naprawdę niczego nie rozumiesz. Muszę mieć prawdziwego męża. - Spojrzała na

Mitcha, ale zaraz odwróciła wzrok. Jego błękitne oczy zawsze ją hipnotyzowały, a tego

wieczoru nie mogła pozwolić sobie na żadne oczarowanie. - Samo nazwisko na formularzu

mi nie wystarczy. Muszę wychować dwie malutkie dziewczynki i potrzebuję kogoś, kto mi w

tym pomoże. A dzieci muszą mieć ojca.

- Ale przecież ja zawsze będę w pobliżu. Po drugiej stronie korytarza - tłumaczył

Mitch, wściekły, że Britt nie dostrzega logiki jego argumentacji.

- O, tak. Oczywiście. Będziesz po drugiej stronie korytarza, dopóki nie znikniesz,

goniąc za jakąś nową spódniczką - kpiła z niego Britt. - I nie mów mi znowu, że nie jesteś

playboyem. Przecież doskonale wiem, kim jesteś, i wiem też, że bardzo ci na tych dzieciach

zależy. Niestety, jestem realistką. Dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane. Nie słyszałeś

o tym?

Podeszła do niego bardzo blisko. W powiewnej brzoskwiniowej sukience wyglądała

naprawdę szałowo.

- Bo widzisz, mój drogi, w małżeństwie najważniejsze jest poświęcenie. To właśnie

ono nadaje dobrym chęciom moc i sens. Donna i Danni potrzebują ojca. Opiekuna na całe

życie, a nie miłego wujka w sąsiednim mieszkaniu. Zresztą niedługo się stąd wyprowadzamy.

Musimy mieć dom z ogrodem.

- Dom z ogrodem - mruczał Mitch. Podszedł do barku i nalał sobie do szklanki

potężną porcję burbona.

- Żeby tylko Britt tego nie zauważyła - ostrzegła go Lani. - To jedna z rzeczy, za które

kandydaci na tatusia dostają punkty karne. Alkohol jest bez ograniczeń. Jednak każdy, kto

wypije więcej niż jedną szklankę wina, zostanie skreślony z listy.

- Świetnie - ucieszył się Mitch. - Nie chcę, żeby Donna i Danni miały ojca pijaka. W

tej sprawie absolutnie zgadzam się z Britt.

Lani spojrzała na niego z głębokim współczuciem, a Mitch pomyślał sobie, że to

całkiem ładna dziewczyna. Jeśli oczywiście zada sobie trochę trudu, żeby o siebie zadbać.

Tego wieczoru zostawiła w domu rozciągnięte podkoszulki i czapkę baseballową. Zastąpiła je

żółta sukienka mini bez rękawów. Lani w niczym nie przypominała chłopaka i Mitchowi ta

odmiana bardzo się spodobała.

- Pewnie znaczy to tyle, że jestem przeciwnikiem rozumnych kobiet - powiedział do

siebie. Nie miał czasu rozwinąć tej odkrywczej myśli, bo właśnie zjawili się pierwsi goście.

Mitch musiał uważnie obserwować wchodzących. Sam, z własnej woli, podjął się tego

trudnego obowiązku.

- Skąd wzięłaś tylu idiotów? - zapytał szeptem przechodzącą obok niego Britt.

- Rzeczywiście sporo ich tutaj - uśmiechnęła się do niego. - Właściwie to zaprosiłam

pięciu. Tylko takich, którzy w ciągu ostatniego roku przynajmniej raz zaprosili mnie na

kolację. Pozostali zwietrzyli pismo nosem i sami się wprosili. Nie miałam pojęcia, że aż tylu

mężczyzn się mną interesuje.

Mężczyźni kręcili się wokół Britt jak natrętne muchy. Nazbierało się ich ze

dwudziestu. Oczywiście, najgorszy ze wszystkich był Gary, absolutnie przekonany, że bez

najmniejszego trudu wygra ten konkurs.

- Nie mam tu konkurenta - powiedział do Mitcha, dumny jak paw. - Wiem, że Britt

mnie wybrała. Już tydzień temu się jej oświadczyłem, ale ona, oczywiście, musiała urządzić

to spotkanie, żeby nikt jej nie posądził o podjęcie nie przemyślanej decyzji.

- Wybacz, ale nie mogę się z tobą zgodzie - zaoponował Adam Arnett, członek klubu

smakoszy, do którego Britt należała. - Mam oko na tę ślicznotkę od czasu, kiedy miesiąc temu

piliśmy nasze pierwsze beaujolais. Co za uroda, ile wdzięku... - westchnął rozmarzony. - Ona

idealnie pasuje do mojego nowego domu letniskowego. Będzie ozdobą dorocznych przyjęć.

- A dzieci? - zapytał Mitch. - Czy dla nich też znalazłeś jakieś miejsce na swoim

ślicznym obrazku?

- Dzieci? - Adam trochę się nachmurzył. - Ach, te dwie dziewczynki, o których mi

opowiadała? Wyobraź sobie, jak bajecznie będą wyglądały ubrane w identyczne sukieneczki

z białej koronki...

W tej chwili, jak na zawołanie, Jimmy i Lani wnieśli do pokoju bliźniaczki. Krążyli

między gośćmi z dziećmi na rękach. Mieli bacznie obserwować, jak dziewczynki reagują na

poszczególnych gości i przydzielać punkty przyszłym tatusiom za dobry kontakt z

maluchami.

- Britt to wymyśliła - wyjaśniła Mitchowi Lani. - Chce w ten sposób sprawdzić, który

z nich naprawdę lubi dzieci. Sam widzisz, jak ona bardzo się stara.

Mitch tylko się skrzywił i pokazał Lani Boba Lloyda, księgowego z muzeum, któremu

z kieszeni koszuli wystawała paczka papierosów.

- Popatrz, Lani. On pali. Natychmiast musisz go skreślić z listy. Nie pozwolę, żeby

ktoś narażał Donnę i Danni na wdychanie tytoniowego dymu.

- Oczywiście. Zaraz powiem o tym Britt - obiecała mu Lani.

- Sama zauważyłam - odezwała się Britt, która już od kilku chwil stała za plecami

Mitcha. - Ale mam teraz większe zmartwienie. Stanowczo za dużo pijesz, mój drogi.

- Mnie wolno pić - obruszył się Mitch. - Zapomniałaś, że nie biorę udziału w

konkursie?

- Nawet gdybyś się zgłosił, i tak znalazłbyś się na ostatnim miejscu - ofuknęła go

Britt.

- Niemożliwe! - Mitch spojrzał prosto w ciemne oczy dziewczyny. - Jakoś nie mogę w

to uwierzyć.

Britt nie wytrzymała długo jego spojrzenia. Odwróciła się na pięcie i udała między

gości. Rozdawała uśmiechy na lewo i prawo, a patrzący na to Mitch z trudem tłumił w sobie

gniew.

Dzieci wkrótce wróciły do łóżeczek, ale przyjęcie wcale się nie skończyło. Mitch co

pewien czas na nowo napełniał sobie szklankę i coraz mocniej kręciło mu się w głowie. W

pokoju było zbyt wielu mężczyzn usiłujących zrobić jak najlepsze wrażenie na gospodyni.

Jedynie Gary, który od ,początku uznał się za zwycięzcę, nie musiał się starać o względy

Britt. Z zapałem omawiał z Lani projekty poszerzenia muzeum o ekspozycję poświęconą

historii lotnictwa. Znalazł w dziewczynie wdzięcznego słuchacza, szczególnie że Lani

właśnie pokłóciła się z Jimmym.

Mitch zresztą obserwował z boku, jak doszło do tej kłótni. Widział, jak Jimmy co

chwila popełniał kardynalne błędy, które doprowadzały Lani do furii. Wiedział, że wszystko

to doprowadzi do awantury, a jednocześnie miał świadomość, że on postąpiłby dokładnie tak

samo jak Jimmy i dokładnie to samo by mówił. Doszło do tego, że wiedział, co Jimmy powie,

zanim chłopak zdążył choćby otworzyć usta. Miał wrażenie, że ogląda przedstawienie,

powstały przed wiekami dramat, który ludzie muszą odgrywać bez względu na to, czy tego

chcą, czy nie.

Czy ja i Britt także odgrywamy swoje role? pomyślał zaniepokojony Mitch. A może

już czas zerwać z ustanowionymi przez siły wyższe zasadami i zacząć myśleć samodzielnie?

Nie mam pojęcia. Chyba czas na następnego drinka.

Właściwie wiedział, że za dużo wypił. Nie był przecież pijakiem, nawet niespecjalnie

lubił alkohol. Tym razem jednak nadarzyła się szczególna okazja. Oto kobieta, którą kochał,

chciała sobie wybrać kogoś innego na męża.

Dobry Boże! Mitch nie mógł uwierzyć, że mógł coś takiego pomyśleć. Nie czas teraz

na głupie rozważania. Muszę dopilnować, żeby Britt dokonała właściwego wyboru. Żebym

tylko wiedział, co w tej sytuacji jest właściwe.

Patrzył na roześmianą Brittanny rozmawiającą z obcymi mężczyznami. Miał ochotę

wyprowadzić ją stąd i ukryć w bezpiecznej przystani swoich ramion.

- Chwycić lianę, krzyknąć na cały głos i wynieść się z tej dżungli do wszystkich

diabłów - powiedział na głos.

- Nikt cię nie zatrzymuje - odezwał się stojący obok niego mężczyzna.

Mitch odwrócił się do potężnego kulturysty, którego Britt poznała w swoim klubie

sportowym. Bez trudu sklasyfikował gościa jako kupę mięśni z pustką pod sufitem.

- No już, spadaj. Im szybciej się wszyscy stąd wyniesiecie, tym prędzej pokażę tej

miłej panience, co mam jej do zaproponowania - chełpił się atleta. - Moje zalety łatwiej

docenić, kiedy nie ma widowni. Rozumiesz, bracie?

Mitch zaklął cicho i odwrócił się do niego plecami, ale kulturysta najwyraźniej miał

ochotę sobie pogadać.

- Od dawna mam na nią oko. Dotąd trzymała mnie na dystans, ale widzę, że wreszcie

nabrała rozumu. Zresztą one wszystkie chcą tego samego. Rozumiesz, bracie? Najpierw stroją

fochy, ale jak się im pokaże, o co chodzi, to zaraz proszą o jeszcze. Oj, bracie, jak bym ją

przycisnął do ściany, wsadził rękę pod bluzkę, to zaraz byś usłyszał, jak jęczy. Mówię ci...

Gdyby Mitch nie pił tak dużo, znacznie wcześniej by go uderzył. Ponieważ jednak

trochę sobie podchmielił, uznał, że musi się najpierw uspokoić, zanim wkroczy do akcji.

Tylko dlatego osiłkowi udało się wyrzucić z siebie tyle błota, zanim dosięgła go pięść Mitcha.

Kulturysta był wysoki i padając narobił okropnego hałasu. Tym bardziej że przewrócił stolik

do kawy, na którym stał pusty talerz, kilka szklanek i miseczka z orzechami. Kiedy na

miejscu zdarzenia pojawiła się Britt, osiłek wciąż jeszcze siedział na podłodze wśród resztek

zastawy i rozbitego szkła. Mitch stał nad nim, gotów w razie potrzeby dołożyć delikwentowi.

- Co się stało? - zapytała Britt bardzo nieprzyjemnym tonem.

- Przykro mi, Britt - powiedział Mitch, chociaż wcale mu nie było przykro. - Wiem, że

nie uznajesz przemocy, ale jeśli natychmiast nie wygonisz stąd tych wszystkich głupków, to

ja to zrobię. Wyrzucę jednego po drugim.

Britt w mgnieniu oka oceniła sytuację. Jak zwykle, zrobiła to trafnie. Odwróciła się na

pięcie i w kilka minut pozbyła się towarzystwa tak skutecznie, że nawet Jimmy i Lani

wylądowali za drzwiami.

Mitch stał nieporuszony tam, gdzie go zostawiła. Na szeroko rozstawionych nogach, z

zaciśniętymi pięściami, wciąż gotów do walki z niewidzialnym tym razem wrogiem.

- Kogo teraz pobijesz? - zapytała Britt, podchodząc do niego. - Mnie? No proszę, nie

krępuj się. Przecież to na mnie jesteś wściekły.

- Wcale nie jestem wściekły, Britt - gniew Mitcha stopniał jak kostka lodu. - Ja... Ja

tylko... - nie potrafił głośno powiedzieć tego, co go od dawna gnębiło.

- Co: ty? - Pocałowała jego zaciśniętą pięść.

- Przestań - poprosił cicho. - Nie rób tego, Britt.

- Nie bój się. - Uśmiechnęła się do niego, a potem rozluźniła mu krawat. - Lepiej

chodź ze mną.

Zaprowadziła go do sypialni. Dzieci spały smacznie w swych prowizorycznych

łóżeczkach. Mitch sądził, że przyszli tu po to, żeby na nie popatrzeć, ale Britt posadziła go na

łóżku.

- Połóż się - powiedziała.

Mitchowi okropnie kręciło się w głowie.

Wystarczyło, że Britt lekko go popchnęła i już leżał jak kłoda.

- Zamknij oczy i prześpij się trochę - poleciła.

Zamknął oczy. Czuł, że Britt zdejmuje mu buty i skarpetki. Rozluźnił mięśnie,

odprężył się zupełnie, odpłynął. Zaraz zasnę, pomyślał. I wtedy Britt zaczęła rozpinać mu

koszulę. Mitch w jednej chwili oprzytomniał. Britt rozpięła mu pasek od spodni i Mitch

natychmiast otworzył oczy.

- Kochanie - westchnął. Nie wierzył, że to wszystko dzieje się naprawdę. Pomyślał, że

umarł i znalazł się w raju.

- Cii - położyła palec na ustach. - Nic nie mów, tylko śpij.

Ale Mitch wcale nie miał zamiaru spać. Obserwował, jak Britt rozpina mu spodnie,

zdejmuje je i głaszcze go przy tym tak, jakby nie mogła się oprzeć pokusie.

- Dlaczego nie śpisz? - zapytała, chociaż leżący w samych slipkach Mitch nie potrafił

ukryć odpowiedzi na to pytanie.

- Nie mogę jednocześnie spać i kochać się z tobą. - Przyciągnął dziewczynę do siebie.

- Myślałam, że kiedy mężczyzna pije... - Britt była szczerze zdziwiona.

- Chyba żartujesz - roześmiał się Mitch. - To, co przed chwilą zrobiłaś, umarłego by

obudziło, nie mówiąc o lekko podchmielonym mężczyźnie. - Drżącymi z niecierpliwości

rękami zaczął ją rozbierać. Całował ją po twarzy, włosach, rękach...

- Jeśli chcesz, żebym przestał, to mi powiedz - wyszeptał. - Ale pospiesz się, bo za

chwilę przestanę nad sobą panować.

- Już jest za późno - westchnęła Britt. - Och, Mitch, przytul mnie mocno.

Kochali się długo i do utraty tchu. Potem jeszcze raz i jeszcze. Było to przeżycie

najwspanialsze, zupełnie niepowtarzalne i trudno osiągalne dla zwykłych śmiertelników. Nic

podobnego nigdy się im przedtem nie przytrafiło. Tylko Britt i Mitchowi dane było

doświadczyć takiego szczęścia, tylko oni potrafili je zrozumieć, chociaż żadne z nich nie

umiałoby opowiedzieć o nim słowami.

Tulili się potem do siebie, śmiali się i żartowali, a wreszcie Britt wysunęła się z jego

objęć. Mitch patrzył na jej piękne ciało, kiedy przechodziła przez pokój. Był absolutnie

pewien, że udało mu się zmienić jej decyzję, udowodnić jej, że nie potrafi się bez niego

obejść.

- Teraz chyba zgodzisz się rozważyć mój pomysł wynajęcia kogoś, kto będzie twoim

mężem tylko formalnie - powiedział. - A przez ten czas zastanowimy się, jak to wszystko

rozegrać.

- Ja już się zastanowiłam - oświadczyła Britt, otwierając drzwi łazienki. - Wyjdę za

mąż za Gary'ego. Jest jedynym, który nadaje się na ojca Donny i Danni.

Zamknęła się w łazience, a Mitch został w łóżku sam, zupełnie zaskoczony i prawie

zdruzgotany.

Cały następny tydzień upłynął pod znakiem przygotowań do ślubu. Gary był częstym

gościem w mieszkaniu Britt. Traktował sąsiada narzeczonej z wyższością i Mitch kilka razy

miał ogromną ochotę zrzucić rudzielca ze schodów. Nie mógł zrozumieć, jak to w ogóle

możliwe, że Britt zdecydowała się go poślubić. Był tak zły, że nie należało mu wchodzić w

drogę.

Lani przychodziła prawie co wieczór. Opiekowała się dziećmi, podczas gdy Britt i

Gary wychodzili razem do kina albo do restauracji, albo tam, gdzie zazwyczaj chodzą

wszyscy narzeczeni.

Mitch wziął tydzień urlopu. Chciał jak najwięcej czasu poświęcić dzieciom.

Niezależnie od tego, co rozpowiadał na prawo i lewo, nie miał zamiaru rezygnować z widoku

uśmiechniętych buziaków Donny i Danni. I żaden głupi ślub nie mógł zmienić jego

postanowienia. To Mitch zabrał dziewczynki do lekarza. Obawiał się, że może trzeba będzie

delikatnie przekazać Britt jakieś złe wieści na temat stanu ich zdrowia. Na szczęście jego

obawy okazały się nieuzasadnione. Badanie wykazało, że oba maleństwa są zdrowe i

rozwijają się prawidłowo. Lekarz zapewnił, że u żadnej z dziewczynek nie stwierdził ani

śladu uzależnienia i że matka przez całą ciążę nie brała narkotyków.

Britt wystąpiła o półroczny urlop bezpłatny, na co Gary oczywiście zgodził się bez

wahania. Mitch nie potrafił zrozumieć, dlaczego jego sąsiadka jest taka promienna i

szczęśliwa, jakby przeżywała największą miłość w życiu.

- Obiecaj mi - poprosił ją Mitch - że zadzwonisz do mnie, jeśli potrzebna ci będzie

jakakolwiek pomoc. Dobrze? Zawsze możesz na mnie liczyć. Choćby w środku nocy i nawet

po ślubie z tym całym Garym.

- To zupełnie niemożliwe - Britt pokręciła głową. Przecież będę miała opiekuna.

- Ty tak, ale nie dziewczynki.

- One także. Mam nadzieję.

- A właśnie - Mitch skrzywił się niemiłosiernie. - Zapomniałem zapytać, gdzie

spędzicie miesiąc miodowy.

- Nie mamy na to czasu. Zaraz po ślubie wracamy do domu. Ktoś się przecież musi

zająć dziećmi.

- Nie zaplanowaliście nawet jednej upojnej nocy? - zapytał z nadzieją w głosie.

- A co? Chciałbyś się w tym czasie opiekować dziećmi?

Mitch wiedział, że to była złośliwość. Britt postanowiła go zadręczyć. Nie rozumiał

tylko, po co to robi.

- Już wiem - wpadł na doskonały pomysł. - Wy zostaniecie tutaj, a ja zajmę się

bliźniaczkami. Zamieszkam z wami jako niańka. Zrobię sobie posłanie w kąciku waszej

sypialni.

- A dlaczego nie miałbyś spać pomiędzy nami w łóżku? - roześmiała się Britt.

- To jest to! - ucieszył się Mitch. - Nie wiem, dlaczego sam na ten pomysł nie

wpadłem. Powiedz mi - poprosił - dlaczego kochałaś się ze mną, skoro postanowiłaś wyjść za

mąż za Gary'ego?

- Przecież tego chciałeś - odrzekła bez namysłu Britt.

- Ja tego chciałem? Ja? - zaperzył się Mitch. - Ty mnie uwiodłaś. Już zdążyłaś

zapomnieć?

Britt tylko uśmiechnęła się tajemniczo. Mitch nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Nie

mógł usiedzieć na miejscu. Serce mu krwawiło, gdy tylko wyobraził sobie, jak Gary dotyka

Britt, jak ją pieści, całuje, jak się z nią kocha.

Ona nigdy nie będzie należała do Gary'ego, pomyślał. Ona jest moja i tylko moja.

Żaden ślub tego nie zmieni.

- Pojedź na tydzień do domu - poradził bratu Kam. - Zniknij stąd na jakiś czas.

Shawnee się tobą zaopiekuje. Będzie ci gotować twoje ulubione potrawy i w ogóle trochę cię

porozpieszcza. Wrócisz jak nowo narodzony.

- Nie pojadę do domu - protestował Mitch. - Jestem już dorosły i nie mogę przy byle

okazji uciekać pod skrzydła Shawnee.

- No to się ożeń z Britt - zaproponował mu Kam.

- Przecież zaręczyła się z Garym.

- Zaręczyła się, bo on ją poprosił o rękę. A ty co? Oświadczyłeś się jej?

- Nie, skądże.

- No, widzisz.

Mitch był zdruzgotany. Nawet jego własny brat stał po stronie przeciwnika.

Wymyślił sobie, że umówi się z Chenille na randkę, na którą z winy Donny i Danni

dotąd nie miał czasu. Omal nie skończyło się to katastrofą. Mitcha interesowały wyłącznie

takie tematy, które miały związek z niemowlętami. Chenille natomiast chciała jak najszybciej

znaleźć się z Mitchem w łóżku. W żaden sposób nie mogli się dogadać, bo Mitch po raz

pierwszy w życiu nie miał ochoty na seks. Wykręcił się fatalnym samopoczuciem i spiesznie

wrócił do domu. W samą porę, żeby zdążyć na wieczorną kąpiel bliźniaczek.

Nie jestem już tym samym Mitchellem Caine'em, którego wszyscy znali, pomyślał,

tylko kimś zupełnie innym.

W nocy obudził go płacz dziecka. Tak długo dobijał się do mieszkania Britt, aż

wreszcie mu otworzyła, zaspana i półprzytomna.

- Która płacze? - zapytał Mitch. - Co jej się stało?

- Nic się nie stało. Nikt nie płacze. Danni i Donna śpią i ty też wracaj do łóżka.

Mitch wyszedł dopiero wtedy, kiedy na własne oczy przekonał się, że obie

dziewczynki śpią i zupełnie nic im nie dolega.

Następnej nocy znów śniły mu się dzieci. Krzyczały, śmiały się, płakały, pływały i

bawiły się. A potem przyśniła mu się Britt, tuląca do siebie niemowlęta. Dzieci stały się jego

obsesją. Kiedy szedł ulicą, tylko na dzieci zwracał uwagę. Z zazdrością patrzył na ojców z

dziećmi na ręku. Uważał to za niesprawiedliwość losu. To okropne, że inni mają dzieci, a on

ich nie ma.

Nie chcę, żeby Britt została żoną Gary'ego, myślał zrozpaczony. Muszę jej w tym

przeszkodzić. Koniecznie powinienem coś wymyślić.

W noc poprzedzającą ślub Mitch wcale nie mógł spać. Do rana chodził po mieszkaniu,

a kiedy nastał świt, zapukał do drzwi mieszkania Britt.

- Czego chcesz? - zapytała półprzytomna.

- Muszę z tobą porozmawiać - oświadczył stanowczo.

- O tej porze?

- To naprawdę bardzo ważna sprawa.

Britt tylko spojrzała na Mitcha i od razu zauważyła zmianę, jaka w nim zaszła.

Postanowiła dać sąsiadowi ostatnią szansę. Wpuściła go do mieszkania.

- Mam nadzieję, że nie ma tu Gary'ego - Mitch rozglądał się po pokoju, chociaż

doskonale wiedział, że Gary śpi u siebie.

- Oczywiście, że go tu nie ma. Wchodź i siadaj.

Poszła przodem, pozwalając Mitchowi podziwiać wspaniały widok. Długie, czarne

włosy dziewczyny spływały na srebrzystą nocną koszulę, a bose stopy jakby unosiły ją nad

ziemią. Mitch miał ochotę przygarnąć ją do siebie. Pohamował się ostatnim wysiłkiem woli.

Usiedli obok siebie na kanapie, ale zanim Mitch zdążył otworzyć usta, zadzwonił

telefon.

- Kto to może być? O tej porze? - zdziwiła się Britt.

Podniosła słuchawkę.

- Co takiego? - powiedziała wyraźnie zaskoczona Britt. - Ach, tak? No, cóż, trudno.

Mnie też jest bardzo przykro, ale może rzeczywiście tak będzie lepiej. Tak. Tak. Powodzenia.

Odłożyła słuchawkę.

- Aż trudno to sobie wyobrazić - powiedziała i głośno się roześmiała.

- Złe wieści? - zapytał Mitch.

- Raczej dziwne.

- Powiesz mi, co się stało?

- Może potem. - Usiadła obok niego na kanapie. - Chciałeś ze mną o czymś

porozmawiać.

- Chodzi mi o twoje małżeństwo z Garym - powiedział, usiłując skupić uwagę na

twarzy dziewczyny, a nie na tym, co znajdowało się niżej. - Uważam, że nie ma ono sensu.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Po prostu nie mogę sobie tego wyobrazić - powiedział i jęknął w duchu, bo jego

wzrok padł na dekolt nocnej koszuli Britt. Jedyne, co naprawdę mogłoby go teraz uratować,

to bardzo zimny prysznic. Musiał się, niestety przez chwilę bez tego obejść. - Nie mogę sobie

wyobrazić Gary'ego z dziećmi. Nie chcę, żeby robił cokolwiek dla Donny i Danni.

- Wiem - powiedziała Britt bardzo cicho.

- I nie chcę także, żeby robił cokolwiek dla ciebie.

- O tym także wiem.

- I nie chcę, żeby cię dotykał. - Mitch dotknął piersi dziewczyny. - Nie chcę, żeby cię

całował... - Dotknął wargami jej ust. - Chodź do mnie - poprosił i, nie czekając na

przyzwolenie, mocno ją do siebie przytulił.

Kochali się na kanapie, pieścili i całowali, oddając się długo hamowanej namiętności.

A kiedy już było po wszystkim i Mitch mógł wreszcie przytomnie spojrzeć na swoją

ukochaną, zobaczył, że Britt płacze.

- Zrobiłem ci krzywdę? - zapytał przerażony.

- Nie - wyszeptała. - Obawiam się tylko, że już z żadnym mężczyzną nie będzie mi tak

dobrze jak z tobą.

Mitch był w siódmym niebie. Znów ją pocałował, a potem znowu się kochali. Tym

razem także jak szaleńcy.

- Powinniśmy chyba przestać - Mitch pierwszy się opamiętał. - Przecież dziś

wychodzisz za mąż za tego rudzielca.

- Przynajmniej to zostało zaplanowane - odrzekła Britt, wkładając z powrotem nocną

koszulę.

- Ale pamiętaj, żebyś mu nie pozwalała się dotykać - przypomniał jej Mitch.

- Jeśli zostanę jego żoną, to będzie miał prawo mnie dotykać.

- Przecież wiem. - Mitch szybko włożył spodnie i usiadł obok Britt na kanapie. - I

właśnie dlatego nie możesz zostać jego żoną.

- Ale...

- Posłuchaj, mam genialny pomysł. Zabierzemy dziewczynki i uciekniemy stąd.

Pojedziemy do Japonii, na Filipiny albo na Malaje. Tam jest mnóstwo malutkich wysepek.

Znajdziemy sobie taką, na której nikt nie mieszka, i zaczniemy całkiem nowe życie.

- Będziemy wolną rodziną Caine'ów? - Britt udała, że ją ten pomysł zainteresował.

- No właśnie. Widzę, że rozumiesz, o co mi chodzi.

- Byłoby prawie tak, jak gdybyśmy się pobrali.

- Tak, ale... - Mitch spojrzał na nią zaskoczony. Dopiero po chwili coś do niego

dotarło. Chmury się rozstąpiły, ukazując słońce.

Zrozumiał, że może poślubić Britt, że nie dzieli ich żadna przeszkoda, bo Britt,

właśnie Britt jest tą kobietą, którą on, Mitchell Caine, pokochał.

- Kocham cię, Britt! zawołał dumny ze swego odkrycia. - Kocham!

- Przecież wiem. Ja też ciebie kocham.

- Britt! Przecież możemy się pobrać! - Mitch wciąż odkrywał nowe, cudowne światy.

- Oczywiście, że możemy.

- O mój Boże! Dlaczego dopiero teraz na to wpadłem?

- Tego nie wiem. Zresztą nic mnie to nie obchodzi. Najważniejsze, że w końcu to

wymyśliłeś.

- Wymyśliłem! Oboje będziemy się opiekować bliźniaczkami. I będziemy razem. Ty i

ja. I zupełnie nie musimy się przejmować Garym. Posłuchaj! Zadzwonimy do niego i

powiemy, żeby poszedł do diabła. Zaraz to zrobię.

- Nie. - Britt schwyciła go za rękę, bo już się zerwał i chciał biec do telefonu. - Nie

musisz do niego dzwonić. To Gary dzwonił przed chwilą. Chciał mi powiedzieć, że się ze

mną nie ożeni.

- Niemożliwe! Stchórzył? - ucieszył się Mitch.

- Nie stchórzył - Britt uśmiechnęła się do niego. - Zakochał się w Lani. Powiedział, że

przegadali całą noc. Rozmawiali o tej nowej wystawie lotniczej.

- Zakochał się w Lani? A co na to Jimmy?

- Z tego, co wiem, to on i Lani rozstali się kilka dni temu.

- Nic mnie to nie obchodzi. - Mitch wzruszył ramionami. Bo i rzeczywiście nie

obchodziły go miłosne sprawy innych ludzi. Przed chwilą podjął najważniejszą decyzję w

swoim życiu i tylko to miało dla niego znaczenie. - Żenię się! Żenię się z tobą!

Britt miała łzy w oczach. W końcu wszystko dobrze się ułożyło. Po wielu smutnych

latach wreszcie odnalazła szczęście, o jakim nigdy nawet nie marzyła.

- Będzie ci ze mną lepiej niż z Garym - obiecał Mitch. - Daję ci słowo honoru.

- Wiem o tym. Teraz mogę ci powiedzieć, że tak naprawdę wcale nie miałam zamiaru

wychodzić za mąż za Gary'ego.

- Ciekawe. A mnie się wydawało, że dziś miał się odbyć wasz ślub.

- To był tylko taki podstęp, kochanie. Chciałam, żebyś się wreszcie obudził i

zrozumiał, co naprawdę czujesz. Od początku wiedziałam, że będziemy razem. Ja, ty i dziew-

czynki.

- Ja i ty - powtórzył Mitch. - Razem z dziewczynkami. Wszyscy czworo będziemy żyli

długo i szczęśliwie. Przysięgam.

Mocno przytulił do siebie Britt, a zaraz potem usłyszeli popiskiwanie zgłodniałych

niemowląt. Zaczął się kolejny, szczęśliwy, chociaż nie całkiem spokojny dzień.