Bo Yin Ra

Droga
moich

uczniów

Księga 14

Przekład

Franciszek Skąpski

1964

„Za nauki tej głoszenie

Niechaj nikt nas nie potępi;

Jej bezbłędne wyjaśnienie

W własnej jeno znajdziesz głębi”.

Goethe

„Wyżyny i szczyty”

Spis treści

1. Kogo uważam za ucznia / 3
2. Co należy rozróżniać / 12
3. Zbędne dręczenie siebie / 22
4. Nieuniknione trudności / 30
5. Wiara dynamiczna / 41
6. Największa przeszkoda / 47
7. Uczeń i jego towarzysze / 53
8. Życie wewnętrzne a świat zewnętrzny / 63
9. Jak z moich ksiąg korzystać należy / 78

1. Kogo uważam za ucznia

Nie wszystkich, rzecz prosta, którzy sobie ten tytuł

nadają, mogę za swych uczniów uważać, i nie powinno
to zniechęcać ludzi, którzy czynami i zachowaniem się
rzeczywiście wykazali, że są moimi uczniami, bądź też
gotowi są udowodnić, że są prawdziwymi uczniami
duchowymi.

Każdy człowiek jest swoim własnym sędzią! Sędzią

nad samym sobą, a przeciw jego wyrokowi nie ma po
wieki wieczne „odwołania”! I wyrok ten nie jest odnaj-
dywaniem odnośnego prawa w myślach, lecz stwierdze-
niem prawa przez czyn. Każdy człowiek stanowi o so-
bie przez swe własne postępowanie, tak, że nie może
być niczym innym, jak tym właśnie, do czego go czyni
zdolnym to jego postępowanie.

Gesty zewnętrzne oceniają samego siebie może

wprawdzie zmylić własną zdolność wydania sądu i
zwieść bliźnich, lecz wyznaczonego przez czyny stano-
wiska w substancjalnym życiu duchowym ani na jotę
zmienić nie może. Kto jest rzeczywiście moim uczniem

wie o tym i potrafi poczynać sobie tak, jak nauka moja
nakazuje wszystkim postępować. Nie potrzebuje mego
wyraźnego uznania, gdyż czyny jego z całą pewnością
mu powiedzą, czy mogę go zaliczyć do swych uczniów
lub nie.

Do grona swych uczniów związanych ze mną w pra-

świetle ducha, nie mogę włączyć nikogo na świecie, kto
nim nie jest sam przez się dzięki swym myślom, uczu-
ciom, chęciom, słowom i uczynkom! Osobista ze mną
znajomość jest dla mego ucznia rzeczą zgoła nieistotną.
Śmiertelny, ułomny, podlegający najrozmaitszym stra-
pieniom człowiek cielesny, a wszak jako taki bytuję w
życiu ziemskim, jest dla mnie w tej widzialności niby
widzialna wskazówka ukrytego mechanizmu zegarka.
Z nauką moją, której udzielam, mam do czynienia jako
pośrednik.

Nie ma też zgoła żadnego znaczenia i nie staje mi się

bliski jako uczeń nikt, kto w przykry wysoce sposób
twierdzi o sobie, „że się przykłada do nauki”, gdyż
mniej więcej „zachował w pamięci” wszystko, com po-
dał w mych pismach. Dopóki nauki zaczerpnięte z mych
słów pozostają jedynie własnością mózgu, będą nią
pozostawać tylko do tej pory, dopóki mózg będzie mógł
je „zachować”. „Nic z tego nie pozostanie na zawsze!
Jedynie to, co się przerodziło w czyny i przybrało
kształt życia będzie zachowane na wieki – wtedy, gdy
już żaden atom mózgu nie pozostanie w takiej samej
postaci, jaka niegdyś była konieczna, by uchwycić rze-
czy ode mnie przejęte. Tytuł mego ucznia nie jest wyni-
kiem pewnego rodzaju wyróżnienia, jakiego bym mógł
„udzielać”.

Uczniem moim jest każdy człowiek zagłębiający się

w podane przeze mnie nauki i zobowiązujący się wobec

siebie samego: w miarę możności kształtować odtąd
swe życie zgodnie z logicznymi wnioskami wysnutymi
z moich nauk. Ze mną ma to tylko tyle wspólnego, że
przyoblekam w słowa relacje oparte na własnym doś-
wiadczeniu i wykładam pradawne nauki, o których
prawdziwości dane mi było się przekonać.

Oczywiście chodzi tu o dziedziny doświadczeń nie-

dostępnych dla nikogo z moich bliźnich na zachodniej
półkuli – po drugiej zaś stronie kuli ziemskiej dostęp-
nych dla znikomej jeno garstki ludzi, z których żaden
nie miał obowiązku udzielania przeznaczonych dla ogó-
łu wyjaśnień. Nie mogę nikomu z mych uczniów zabro-
nić nazywania mnie swym „mistrzem” skoro wiadomo,
że w krainach wschodzącego słońca ludzi mego pokro-
ju, jak i w ogóle każdego nauczyciela duchowego okre-
śla się słowami najbardziej zbliżonymi do tego pojęcia.

Mógłbym tu nawet rzeczywiście powołać się na po-

chodzące z ducha „uprawnienie” – lecz w tych określe-
niach widzę tylko wówczas sens i znaczenie, gdy czło-
wiek używający podobnych słów wie o tym, co one w
rzeczywistości oznaczają. A że jest to możliwe dla nie-
wielu bardzo ludzi, wciąż tedy proszę o poniechanie
tytułu „mistrza”, gdyż w żadnym razie nie wchodzi się
w stosunek uczniowski ze mną przez zwroty i tytuły mi
nadane. Wielką niedorzecznością jest sądzić, że czysto
duchowy stosunek sięgający hen ponad życie ziemskie
zależy od jakiegoś zewnętrznego świadectwa uznania.

Pewne nie zupełnie trafne ujmowanie mojej nauczy-

cielskiej działalności duchowej przejawia się również
w tym, że niektórzy uczniowie uszczęśliwieni, nie mogą
się powstrzymać od przysyłania mi każdej recenzji,
w której autor coś pochlebnego powiedział o moich
książkach. Inni znów piszą mi istne listy kondolencyjne,

jeśli bezimienny nieokrzesaniec w piśmidle karczem-
nym, którego amatorzy rzecz prosta nigdy nie mogą być
brani pod uwagę jako uczniowie moich nauk, pozwala
sobie na przejaw chłopięcego braku wychowania, co mu
jest potrzebne, aby mieć powodzenie u swych czytelni-
ków.

recenzje

książkach należycie redagowanych cza-

sopism i dzienników w ogólności zapatruję się z całym
szacunkiem bezwzględnie należnym zdaniu bliźniego
mającego coś do powiedzenia. Z pierwszego zdania
przeważnie można już poznać „kto zacz” jest recenzent
i na jaki stopień uwagi zasługuje jego zdanie nawet gdy
się jeszcze nie zna jego pseudonimu lub nazwiska. Gdy-
bym tworzył dzieło czysto poetyckie lub pisał księgi
naukowe, wówczas recenzje moich książek miałyby dla
mnie już dlatego wielką wagę, że poczuwałbym się do
obowiązku badania jak oceniają moją pracę bliźni, zdol-
ni do wydawania sądu zwłaszcza po to, by dowiedzieć
się czy i jak zużytkować te oceny w mojej dalszej twór-
czości.

Ale że nie występuję publicznie ani jako poeta, ani

jako przedstawiciel jakiejś nauki lub gminy religijnej,
lecz układam teksty swej nauki jedynie na podstawie
wyników mych własnych doświadczeń oraz dzięki pew-
nej możności postrzegania, jaka się stała mem udziałem,
a jakiej dziś nikt w Europie nie posiada, nawet najżycz-
liwszy recenzent będzie miał niełatwe zadanie z tym, co
pisać muszę, mnie zaś sąd jego mało może pomóc, jeśli
nawet jego recenzja moich ksiąg może bardzo wydatnie
przyczynić się do tego, że trafią one do rąk ludzi którzy
ich potrzebują, a dotychczas na próżno ich szukali.

Wydaje mi się jednak, że ci właśnie poważni krytycy,

którym książki moje zawdzięczają w ten sposób swe

rozpowszechnienie, najprędzej zrozumieją, że dzieła
nauki mojej dopiero wtedy można krytykować gdy kry-
tyk już zaczął postępować według mych wskazówek.
Zresztą o błędnej zupełnie klasyfikacji moich pism lub
mojej osoby nie warto mówić, choć na marginesie mojej
działalności jawniej spotykają mnie wciąż dość szcze-
gólne rzeczy: bądź w uciesznym przebraniu, bądź z za-
rozumiałą miną – w niejednym z tych licznych listów na
które nigdy nie będę mógł dać odpowiedzi.

Na tym miejscu wyraźnie zaznaczyć że nawet w sto-

sunku do moich prawdziwych i wypróbowanych ucz-
niów nie mógłbym zobowiązać się do wymiany listów:
braku odpowiedzi na listy do mnie skierowane nigdy nie
należy tłumaczyć, jakobym chciał w myśl znanego
przysłowia: „Brak odpowiedzi jest też odpowiedzią”
wyrazić w ten sposób ocenę otrzymanego listu lub jego
autora.

Jakiś list może mnie najgoręcej interesować lub po-

budzać do głębokiego współczuwania, mogę mieć bar-
dzo dużo do powiedzenia na temat jego treści – a jednak
muszę się wyrzec odpowiedzi, gdyż obecny zakres mej
korespondencji od dawna nie daje się już więcej rozsze-
rzać – a nawet wręcz nie może być utrzymany, albo-
wiem rozpraszanie sił wymagających najgłębszego sku-
pienia

przyniosłoby

uszczerbek mym istotnym zadaniom

życiowym.

Wiedzą o tym i pilnie przestrzegają z własnego popę-

du najbliżsi moi uczniowie, ale i dalsi okazują to samo
zrozumienie, przejawiające się w licznych listach, które
należy uważać raczej jako z serca płynące pozdrowie-
nia, tak że wysyłający przeważnie nie podają nawet
swoich adresów. Im wszystkim na tym miejscu składam
gorące podziękowanie!

Jak najbardziej stanowczo muszę jednak wystąpić

przeciw pewnemu ujmowaniu obowiązku ucznia, które
niestety tu i ówdzie spotyka się u godnych zresztą po-
dziwu i znacznie zaawansowanych uczniów. Mam tu na
myśli dążenie do zjednywania prozelitów: dążenie do
rozwijania swego rodzaju „działalności misjonarskiej”
celem rozpowszechnienia wykładanych przeze mnie
nauk i wyróżnienie się w charakterze „apostołów” tych
nauk. Nie ma dla mnie nic bardziej fatalnego i nic nie
stoi bardziej na przeszkodzie spokojnemu, godnemu
i trzeźwemu przyjmowaniu tego com powiedział – co
więcej niż dotychczas nawet w przybliżeniu nie zaha-
mowało tak dalece mej działalności – jak tego rodzaju
błędna gorliwość moich oddanych uczniów.

Pojmuję doprawdy dobre zamiary i znam oczywiście

wszelkie pobudki prowadzące do tego rodzaju niechwa-
lebnego zbytku gorliwości, lecz niestety nie mogę
oszczędzić gorzkiej prawdy takiemu niecierpliwemu
zapałowi – że odstręczył daleko więcej ludzi od pozba-
wionego uprzedzeń zainteresowania się treścią moich
ksiąg niżby mógł kiedykolwiek do nich pociągnąć. Poza
tym w tej niecierpliwości przejawia się zawsze drobne,
aczkolwiek wybaczalne przecenienie własnej siły prze-
konania ludzi przy jednoczesnym wyraźnym niedoce-
nianiu praduchowych potęg, od których wyłącznie zale-
ży oddziaływanie moich nauk.

Doświadczenie wyraźnie mi mówi, że wśród wszyst-

kich ludzi, których dziś uznać mogę za swych prawdzi-
wych uczniów duchowych znajdzie się zaledwie maleń-
ka garstka takich, którzy po raz pierwszy usłyszeli
o moich księgach od któregoś z uczniów oddających się
„misjonarstwu”.

wszystkich innych książki te „przy-

szły” same w ten czy inny sposób, choćby się to odbyło

bardzo dziwnymi drogami i choćby czasami chodziło
o bardzo opornych ludzi, którzy nie mieli najmniejszego
zamiaru zajmować się sprawami ducha.

Niektórzy moi uczniowie nie zwracają widocznie

uwagi na różnicę istniejącą między ich w jak najlepszej
myśli prowadzoną pracę misjonarską, a wymaganą ze
stanowiska kupieckiego reklamą wydawniczą. Ale cho-
dzi tu o rzeczy nader istotne! „Podczas, gdy przy wiel-
kiej osobistej akcji zjednywania poszczególnych jedno-
stek zawsze wysuwa się na czoło dozwolony wybór
zjednywanego przez werbującego, wydawca zwraca się
do ogółu ze swoją reklamą i pozostawia duchowemu
kierownictwu każdej jednostki decyzję, komu ona ze-
chce dać do rąk książki, a komu jeszcze nie.

Wszelka reklama wydawnicza wychodzi z założenia,

że istnieje mnóstwo ludzi, którzy pilnie potrzebują mo-
ich ksiąg, lecz nic jeszcze o nich nie wiedzą. Wydawnic-
two kieruje swoją reklamę do każdego czytelnika jego
ulotek propagandowych i wystrzega się czynić jakikol-
wiek wybór. Wybór ludzi, do których rąk dzięki rekla-
mie mają dojść moje księgi pozostawiony jest z ducha
kierowanemu doborowi dusz, który się nigdy nie myli.
W przeciwieństwie do tego nawet najlepszej myśli
dokonywane prywatne zjednywanie ludzi z rzadkimi
bardzo wyjątkami – wręcz jaskrawym wtargnięciem
w sferę duszy praw bliźniego.

Każde takie nieproszone i przeważnie niewczesne

wtargnięcie może doprowadzić do tego, że człowieka
nierozważnie nagabniętego, do którego moje księgi
przychodzą może zgoła nie w porę, chociażby pełen
zapału uczeń inaczej o tym sądził – ogarnia istna odraza
do rzeczy tak natrętnie mu narzuconej, a przy tym wielu
znajdzie się ludzi, dla których to tylko przedstawia war-

tość, co sami sobie wynajdą. Jest rzeczą możliwą, że ów
odstraszony po kilku dniach lub tygodniach sam by
natrafił na moje księgi, a teraz zrażony zbytnią gorliwo-
ścią mojego ucznia, z rozmysłem trzyma się od nich
z daleka, może dopiero po latach odnajdzie je w sposób,
który mu będzie odpowiadał.

Mogę niestety powołać się na liczne wypadki, w któ-

rych zbyt gorliwi uczniowie usiłowali pozyskać innych
ludzi dla moich pism a osiągnęli jedynie bardzo gwał-
towny opór; aż wreszcie ci oporni mnie mimo wszystko
odnaleźli i opowiedzieli mi o swych poprzednich przej-
ściach. Kto zatem pragnie w tych sprawach należycie
postępować, ten niech pozostawi mocom duchowym,
pod których pieczą znajdują się moje Księgi, decyzję do
czyich rąk mają te księgi dotrzeć.

Nie znaczy, to bynajmniej, że nawet mówienia o tych

księgach należy unikać! Pragnę by tylko unikano misjo-
narskiego „obrabiania” i „namawiania” innych! A że
przeważnie wypróbowani uczniowie czują się w obo-
wiązku bronić przed innymi tego, co im samym przy-
niosło światło i oświetlenie, więc uważam powyższą
wskazówkę za bardzo a bardzo potrzebną. Jednocześnie
muszę tu przestrzec każdego z mych uczniów przedsta-
wieniem zbyt wielkich wymagań sobie oraz innym zna-
nym mu współuczniom.

Drogę, po której uczę dotrzeć może do substancjal-

nego ducha a zarazem do niezbitego uświadomienia so-
bie własnej przynależności duchowej, oczyściłem niby
pracowity dróżnik z wielu przeszkód, których przezwy-
ciężenie wymagało przed tym nieludzkich prawie wysił-
ków. Nie jestem jednak w możności usunąć z drogi rów-
nież wszystkich stromizm, które jedynie wytrwałością

pokonać się dadzą, gdyż droga ta od pradawnych cza-
sów prowadzi przez wysokie skały!

Żadnemu z moich uczniów nie mogę oszczędzić tru-

du wspinania się – żadnego nie mogą na własnych bar-
kach nieść na szczyt! Najprędzej jednak wędrowiec
pokona każde strome wzniesienie, jeśli nie pędzi i nie
nagli, lecz tak potrafi mądrze iść i z takim umiarkowa-
niem używać swoich sił, że nigdy nie może paść ofiarą
przemęczenia. Spokojna i niezachwiana ufność oraz
żywa wiara we własne siły doprowadzą Dążącego zna-
cznie prędzej do jego wysokiego celu, niż wszelkie kur-
czowe napięcie woli, do którego jakże łatwo się ucieka-
ją ludzie niecierpliwi!

2. Co należy rozróżniać?

Ze wszystkich moich ksiąg jasno wynika, co bym

chciał, by rozumiano przez słowo „Duch”. Ale że
w mowie

potocznej, a

nawet w terminologii tego samego

wyrazu używa się na określenie czynności mózgu ludz-
kiego i ich wyników, więc stale i ciągle spostrzegam, że
ten lub ów z moich uczniów spotykając w moich księ-
gach słowo: „duch” zazwyczaj błędnie go tłumaczy.

Nie ma w tym zaiste nic dziwnego, gdyż w życiu

codziennym mówi się o pracy „duchowej”, o „ducho-
wym” przemęczeniu, o „duchowej” dykcji, „o bogatym
duchem” uwagach, o „świeżości ducha”, jak również
zamroczeniu „duchowym” i ujmowanego w ten sposób
ducha bądź wynosi się pod niebiosa, bądź wypowiada
się mu wojnę na rzecz duszy.

Ale to, co się tu określa słowem „duch”, jest pracą

mózgu – jest przejawem wrodzonej i przez ciągłe ćwi-
czenie udoskonalonej czynności mózgu – świadectwem
szczególnie bystrej pracy mózgu lub jego trwałej spraw-
ności, a z drugiej strony choroby nazywane „chorobami

ducha” są właściwie chorobami mózgu bez względu na
to, czy powstały one przez dające się rozpoznać przy-
czyny fizyczne, czy też pod wpływem natury tajemnej.

Jest to oznaką oddalania się od ducha, że człowiek

ziemski „upadły” ze świadomego bytowania w substan-
cjalnym duchu odczuwa przejawy czynności własnego
mózgu jako coś „duchowego”, tak iż się mówi o żywym
„duchu” mając na myśli bystry umysł.

Jedynie tam, gdzie wyraz „duch” ma oznaczać za-

zwyczaj niewidzialną, bezcielesną istotę: „zjawę z za-
świata”, widzimy przebłysk ostatniego wchłoniętego
niemal przez ciemności promienia przeżycia substan-
cjalnego „ducha”, choćby wyobrażenia jakie sobie two-
rzył człowiek ziemski, aby w formie uchwytnej przed-
stawić

rzeczy

niewidzialne,

objawiały

się

czasowo

staci wprost fantastycznej, groteskowej i niedorzecznej.

Natomiast w sferach zeuropeizowanych religii mówi

się wprawdzie bardzo wiele o duchu – lecz jeśli się
wsłuchać w wyczuwany prawdziwy ton słów, spostrze-
ga się niezwłocznie że nawet wówczas – gdy jest mowa
o duchu wieczności, o duchu Bożym, o duchu „świę-
tym” – określa się jako „ducha” jedynie pewien bardzo
subtelny rodzaj czynności mózgu.

Bóg jest wprawdzie duchem, a ci „którzy go wiel-

bią” powinni go wielbić w „duchu”, a więc w „praw-
dzie”, ale przez tego ducha, który jest Bogiem, rozumie
się w analogii do ludzkiego doświadczenia umysłowe-
go, świadomość mózgową podniesioną do olbrzymich
rozmiarów, wielbienie zaś w duchu ujmuje się nie wiele
inaczej, niż wielbienie w myślach.

O substancjalnym, wiekuistym duchu, w którego pro-

miennej światłości możemy jedynie poznać w sobie
Boga Żywego [El Hayy], nie mamy najmniejszego poję-

cia. Cóż więc dziwnego, że się podnoszą głosy protestu
przeciwko przewadze tego „ducha” mózgów mieniące-
go się tak różnorodnymi podejrzanymi barwami! Cóż
dziwnego,

że

usiłujemy

występować

przeciw

niemu

ob-

ronie praw duszy!

Bodźcem tej walki jest z wyczucia płynąca pewność,

że ziemski „duch” mózgów nie jest najwyższym do-
brem, które moglibyśmy przeżywać wewnętrznie. „Jas-
noczującymi” zmysłami wewnętrznymi doszukujemy
się duszy, w której przejawach wyczuwamy siłę nie-
skończenie wyższą od wiedzy mózgowej o nas samych.
Siłą rzeczy musielibyśmy odrzucić słowa apostoła Pa-
wła, że duch przenika wszystko, nawet „głębie bosko-
ści” – gdybyśmy przy tej sentencji mieli na myśli
„ducha” który jest jeno wynikiem ruchu komórek
mózgowych. A że tu wszelka jest mowa o substancjal-
nym duchu wiekuistym, z siebie dopiero mózg tworzą-
cym stało się niestety od dawna tajemnicą...

Człowiek ziemski oddaje się coraz bardziej zróżnico-

wanym zadaniom myślowym pozostając pod urokiem
błędnego mniemania, jakoby jego zależne od mózgu
myślenie było „duchem” z ducha wieczności. W niezli-
czonych jednostkach utrzymało się jeszcze słabo
wyczucie, że musi istnieć poznanie, którego nigdy nie
można osiągnąć pracą mózgu – poznanie pochodzące
z rzeczywistego przeżycia w duchu – a nie z rozumowe-
go dociekania, wnioskowania i stwierdzania.

Nikt jednak nie potrafił wskazać, jak dojść do tego

wyczuwanego poznania, aczkolwiek nie brakło świa-
dectw, że jest to możliwe. Ale we wszystkich czasach
bywało to możliwe jedynie dla ludzi, którzy znaleźli się
„w duchu”: w „substancjalnym” samym przez się żyją-
cym niezniszczalnym i niezmiennym duchu wieczności!

Tego zaś ducha ogarnąć się nie da ani myśleniem
mózgowym, ani ziemsko-zwierzęcymi zmysłami. Mówi
się „w nim” znaleźć, jeśli chcemy w nim poznać, badać,
dociekać, a możemy do niego się dostać, gdyż ożywia
nas – nawet fizycznie – gdyż „żyje” on w nas, chociaż
my jeszcze nie potrafimy żyć w nim...

Nigdy jednak nie potrafimy przeniknąć „do ducha”

za mocą jakiejkolwiek czynności mózgowej! Chodzi tu
przecież o pewne wydarzenie a nie wymyślenie lub
wyobrażenie sobie czegoś! Mózg może wprawdzie „za-
rejestrować” to wydarzenie a następnie jako niezbity
fakt poddać myśleniu, lecz rzeczą jest niemożliwą, by
mózg je wywołał. Jak dojść do tego, aby to przeżyć
wskazuję to w moich księgach. Jedynie dla wskazania
co jest do tego niezbędne, księgi te napisałem dopraw-
dy: krwią serdeczną napisałem! A że istnieje wiele moż-
liwości wywołania wspomnianego wydarzenia, wskazu-
ję więc właściwości poszczególnych, indywidualnie
różnych sposobów kroczenia po drodze wiodącej do
celu.

Każde słowo, którem napisał, służy do wskazywania

drogi, tak by każdy, kto pragnie na nią wkroczyć, z nie-
wielkim trudem mógł dowiedzieć się jak przebyć drogę
w sposób odpowiadający jego uzdolnieniom. Ale nie
tylko wytyczam drogi lecz ukazuję zarazem niejeden
widok jaki się roztacza z niektórych punktów lub u koń-
ca tej bardzo nielicznym tylko znanej drogi.

Nie jest to tak dalece niewinny błąd, jeśli niektórzy

z czytelników moich pism sądzą, że ich zdolności są
nieograniczone, i że od uznania jednostki zależy wybór
tego czy innego, czy też jednocześnie wszystkich wska-
zanych przeze mnie sposobów wstąpienia na drogę.

Każdy człowiek przynosi z sobą tu na ziemię inne

skłonności, następnie na każdego od młodości wywiera-
ją ludzie wpływ i stosunki, doświadczenia oraz własne
i cudze wyobrażenia. Z tego wszystkiego wynika, w jaki
sposób musi wkroczyć na drogę, jeśli chce dotrzeć „do
ducha”. Sądzę, iż dość wyraźnie wskazałem w moich
księgach, jakie warunki odpowiadają jednemu, a jakie
znów innemu sposobowi.

Ludzie mojego pokroju, którzy jak i ja znają różne

sposoby kroczenia po drodze, lecz wyrośli w niemiło-
siernej,

wydającej

się

nam

„okrutną”,

dyscyplinie

wscho-

dnich

nauczycieli

mądrości, odczuwają treść moich pism

jako „zbyt łatwo zrozumiałą”, gdyż są zdania, że droga
do ducha powinna być cała zatarasowana przeszkodami,
ponieważ ten tylko jest godzien dojścia do celu, kto się
nie ulęknie najgroźniejszych nawet przeszkód.

Tego samego zdania byli prawdziwi wtajemniczeni

w starożytne „misteria” w Chinach, Indiach, Babilonii,
Persji,

Egipcie,

Grecji

Rzymie, jeśli chodziło o praw-

dziwą znajomość zajścia tych samych możliwości wy-
darzeń, o których mówię w moich księgach. Nie wolno
jednak pomimo wszystko sądzić, że stałem się tak „łat-
wo zrozumiałym” jak jestem w moich pismach, nie ma-
jąc po temu usprawiedliwiających przyczyn! Co prawda
decyzja zależała wyłącznie ode mnie, ale widziałem
zarazem dlaczego mnie właśnie ją pozostawiono.

Nie jestem człowiekiem starożytności ani Azjatą,

choć zarówno w czasie jak i w przestrzeni uważam oby-
dwa te środowiska za włączone substancjonalnie-ducho-
wo w moje życie – ale jako Europejczyk dwudziestego
wieku

ery chrześcijańskiej znam niestety niecierpliwość,

która jest cechą charakterystyczną ludzkości moich cza-
sów i wiem zarazem, że tylko bardzo nieliczni spośród

mych społecznych mogliby żywić nadzieję osiągnięcia
korzyści z mojej nauki, gdybym w pismach swoich
chciał używać przeplatanej tajemnicami mowy i w mia-
rę możności zatarasować przeszkodami to, co bym pra-
gnął wszystkim udostępnić.

Prawdę rzekłszy we wszystkich mych pismach cho-

dzi o rzeczy, które zaiste z trudem się dają wyrazić
w mowie. To, co mam do powiedzenia nie łatwo daje
się ująć w słowach. Nie mam też do czynieni z przygo-
towanymi dostatecznie czytelnikami, przy całym bo-
wiem upowszechnieniu wszelkiej wiedzy o minionych
lub dalekich od zachodu kulturach, nawet czasami, któ-
rzy tu w grę wchodzą, nie znają cech oddzielających
w tych dziedzinach wiedzy zabobon od istotnego pozna-
nia rzeczywistości. Cechy te mogą znać tylko ludzie,
którzy już przeniknęli „do ducha”, przeto mogą „z du-
cha” rozpoznać. Ale dla tych ludzi nie piszę i ci z łat-
wością mogą się obejść bez moich sprawozdań.

Kto wszelako chce zostać moim uczniem, gdy chodzi

mu o to, by odnaleźć drogę „do ducha” w odpowiadają-
cy jego charakterowi sposób, ten postąpi słusznie, jeśli
będzie nie mieszał dowolnie obcych różnych sposobów
kroczenia po drodze, lecz wybierze sobie ten, który mu
najbardziej odpowiada, a wówczas niech spokojnie
przestanie się interesować innymi wskazanymi przeze
mnie możliwościami.

Nie

pouczam osób w substancjonalnym duchu w chę-

ci zbudowania surowej nauki, którą by mogli przejąć
tylko najwytrwalsi. Ukazuję z ducha, który jest miło-
ścią, miarę miłości i nie wyczerpanego miłosierdzia –
płynącej szerokim strumieniem litości. Nie tylko wyty-
czam drogę, lecz zarazem o tyle podaję jej cechy, o ile
szukający znać je powinien. Każdy może sobie odnoto-

wać najłatwiej dlań zrozumiałe znaki przydrożne i nie
powinien dać się zwieść znakom, którymi inni Szukają-
cy lepiej się będą kierować.

To, co określam w mych pismach słowem „duch”

nie daje się porównać z niczym znanym na ziemi.

Jest to

sposób przedstawienia najbardziej odpowiadający isto-
cie Pra-Bytu, z którego wypływa wszelki byt, z którego
czerpie „życie” wszelki byt dopóki pozostaje w przybra-
nej każdorazowo postaci. Jeśli powiem: jest to niby nie
– związana

elektryczność

o wysokim niebywale napięciu

przenikająca każde ciało wprowadzone w pole jej sił
i stosownie

do jego właściwości w nim się przejawiająca

– to nie jest to oczywiście porównanie, lecz dający się
użyć obraz mogący ustrzec przed popełnieniem błędu.

Mamy utajone w sobie zdolności do przeżycia tego

od praczasu bytującego ducha, a bez naszego świado-
mego współdziałania żadna „łaska” nie zdoła tak roz-
winąć owych zdolności, by się nam mógł objawić do-
stępny dla nich świat istotnego substancjalnego ducha.
Ów świat odwiecznego ducha, zawierający znów w so-
bie niezliczone poszczególne światy, nie jest czymś nie-
zmiennie stężałym, nie jest nieuporządkowanym cha-
osem, lecz czymś stale się poruszającym – kosmosem
najjaśniejszych, w ciągłej przemianie pozostających,
a jednak w bycie identycznych ze sobą form.

Kto

w duchu pragnie przeżywać świat ducha, ten mu-

si wpierw usunąć w sobie przeszkody powstałe z wyob-
rażenia, jakoby nieuchwytny dla oka ziemskiego świat
ducha, w żadnym razie nie podpadał pod zmysły, lecz
był raczej ulotnym, nie rozczłonkowanym w sobie koły-
saniem i falowaniem nie tworzącym określonych form.
Powinien jasno uprzytomnić sobie, że ostateczną przy-
czyną jego własnego życia jest duch, że i w powłoce

ziemskiej organizm „ciała” duchowego może zacząć
działać i że wówczas rozwijają się „zmysły” czysto
duchowe zamiast zmysłów cielesnych.

W każdym razie Szukający musi też sobie powie-

dzieć, że w duchu przeżywać można tylko według du-
chowego sposobu poznania, zupełnie tak samo, jak tu na
ziemi otaczający nas i znany ciału świat fizyczny może-
my przeżywać tylko dzięki fizyczno-zmysłowemu
poznawaniu. A jak w świcie fizycznym przeżycia zależą
od zmysłów fizycznych, tak i w duchu to tylko przeży-
wać można, co każdorazowy stopień rozwoju zmysłów
duchowych przeżywać pozwala.

Jak w naszym fizycznym świecie ziemskim zmysły

ziemskie wykazują bardzo różne możliwości rozwoju
przez co przeżywanie świata u każdego człowieka ina-
czej się układa zależnie od tego, czy ten czy inny zmysł
osiąga przewagę, także przeżycia duchowe zależne są
od rozwoju zmysłów duchowych inaczej się układające
w każdym duchu ludzkim.

Jeśli szereg analogii tu przytoczonych ma być zupeł-

ny, tedy muszę zwrócić uwagę ucznia jeszcze na jedno
bardzo istotne podobieństwo, które dopuszcza wpraw-
dzie wszystko, com wyżej powiedział, ale ma też niepo-
ślednie

znaczenie dla oceny przeżycia duchowego. Mam

tu na myśli fakt że rzeczy duchowe, tak samo jak i rze-
czy fizyczno-zmysłowe, możemy bądź na zimno i rze-
czowo poznać, bądź przeżywać je z całym zapałem du-
szy. Przy przeżyciach ziemsko-zmysłowych, jak i przy
duchowo-zmysłowych chodzi zawsze tylko o przeżycie
różnych

aspektów tej samej prasiły, którą w jednej z mo-

ich ksiąg określiłem jako „jedyną rzeczywistością”.

Do tej „jedynej rzeczywistości” po wieki wieczne nic

przeniknąć nie może poza jej własną „świadomością”,

tak że dla najwyższych po ziemsku już niemożliwych
do wyobrażenia sobie stopni wiekuistego człowieczeń-
stwa duchowego nie istniałaby ona, gdyby jej istnienie
nie wywołało pobocznych zjawisk sił duszy, które tak
w życiu fizyczno-zmysłowym jak i w duchowo-zmysło-
wym usiłują działać jeśli sami temu działaniu nie sta-
wiamy przeszkód. Dla tego nader ważną rzeczą jest,
jakie siły duszy potrafimy zjednoczyć z naszą najwew-
nętrzniejszą wolą – jakie z tą wolą zdołamy zidentyfiko-
wać. Nie tylko dla naszych doczesnych ziemskich prze-
żyć, lecz w stopniu znacznie większym jest dla naszych
wiecznych przeżyć w duchu!

Przeto dla ludzi, którzy pragną przeniknąć do ducha

jest najwyższym i najsurowszym obowiązkiem chronić
siły swej duszy od „szkody”, aby dążenie do najwyższe-
go celu nie skończyło się „śmiercią” duszy, ponieważ
owo rzeczowe poznanie na zimno bez zapału duszy jest
samopotępieniem, które nie wcześniej może się skoń-
czyć, aż się z biegiem eonów całkowicie wyczerpie in-
dywidualna świadomość. Dlatego zaciekli bojownicy
o duszę, którym chodzi o to, aby „duch” mózgów nie
zabijał duszy, choć nie znają wiekuistego substancjalne-
go ducha, lecz w zakresie swych przeżyć, bynajmniej
nie są w błędzie.

Przeżywanie

wiekuistego

substancjalnego

ducha

samo

przez

się

jest zupełnie niezależne od ducha mózgów – od

myślenia i możności wysuwania wniosków myślowych.
Jedynie do odzwierciedlenia i komunikowania przeżyć
duchowych potrzeba nam tu, w fizyczno-zmysłowym
stanie pracy mózgu. Natomiast siły duszy, które – jeśli
mi wolno się tak wyrazić bez obawy, że będą źle zrozu-
miane – w naszym z ducha ukształtowanym „ja” zastę-

pują mózg fizyczny, są dopiero wiekuistym pośredni-
kiem tych przeżyć.

Po wszystkich tych wyjaśnieniach, które służyć mają

do ułatwienia mym uczniom kształtowania życia we-
dług wskazówek mych ksiąg, muszę jednak ponownie
wskazać na to, że sam w sobie najlepiej uświadamiam,
jak niedoskonałym środkiem do opisywania duchowej
rzeczywistości jest każdy język ludzki. Muszę więc pro-
sić, żeby uczeń nie sprawiał sobie niewybrednej uciechy
ostrząc sobie na moich słowach swój niewątpliwie ist-
niejący dowcip i usiłując wyśledzić czy by też nie moż-
na było nadać im jeszcze innego znaczenia niż nadane
przeze mnie, które, jak mi się zdaje, dość wyraźnie ok-
reśliłem. Jest wręcz rzeczą niemożliwą mówić o przeby-
ciu którego człowiek musi doznać, aby je poznać, ina-
czej niż w opisach, omówieniach, obrazach, porów
naniach, przenośniach i podobieństwach.

Z góry muszę założyć u moich uczniów rzetelną chęć

zrozumienia mnie! Z drugiej znów strony muszę sta-
nowczo przestrzec, aby w stosunku do moich ksiąg nie
uprawiali skostniałego kultu słowa. Uczeń powinien
wyczuć z moich słów nadany im sens i zgodnie z tym
sensem postępować. Doprawdy nie chcę powoływać do
życia nowej ortodoksji! Każdy może spokojnie przeło-
żyć moje słowa na swój własny osobiście bliższy mu
język, jeśli mu to ułatwi zrozumienie.

Im dalej będzie się Szukający posuwał na swej dro-

dze, tym mniej istotny dlań będzie wszelki dobór podo-
bieństw lub istniejąca nieudolność słów języka dostoso-
wanego do ziemskich zewnętrznych potrzeb, gdyż to, co
już znalazło potwierdzenie dzięki własnemu doświad-
czeniu, będzie mu służyło za najpewniejszy klucz do
wyjaśnienia wszelkich przyszłych zagadnień.

3. Zbędne dręczenie siebie

Większość ludzi ze sfer Zachodu niezależnie od ich

wyznania – nic nie wie o tym, że możliwość, już tu za
życia ziemskiego istnieje, rozwoju zdolności przeżywa-
nia substancjalnego organizmu duchowego, który po
zakończeniu życia w ciele ziemskim będzie nam służył
jako jedyny nosiciel świadomości.

Inni słyszeli wprawdzie o takiej możliwości rozwoju

– aczkolwiek ze strony budzącej wielkie wątpliwości –
i nie są w stanie w to uwierzyć.

Wreszcie inni znów wyczuwają, że poznanie świata

nieuchwytnego dla organów ciała ziemskiego – świata
wiekuistego ducha – oparte na własnym przeżyciu jest
możliwe, ale na próżno szukają jakiejś „metody” aby
dojść do takiego poznania.

Wśród tych Szukających bardzo rozpowszechniona

jest wiara, jakoby do osiągnięcia celu ich poszukiwań
chodziło o „uduchowienie” – a że nie znają w sobie nic
innego jak tylko swój sposób bytowania w ciele ziem-
skim, sądzą więc, że najprędzej zbliżą się do celu przez
rzekome uduchowienia ciała ziemskiego.

Ale to biedne ciało ziemskie trzyma się wprawdzie

przy życiu jedynie dzięki duchowi, jednak duchem stać
się nigdy nie może.

Ponieważ człowiek widzi, że broni się ono na swój

sposób

przeciw nieodpowiednim wymaganiom, więc dą-

ży do „przezwyciężenia” go i uważa, iż je pokona, gdy
sądzi że wreszcie „stłumił” najlepsze siły ciała ożywio-
nego duchem.

Ludzie szczególnie niepohamowani w takim „umar-

twieniu”

uchodzą

za najbardziej „uduchowionych”, a sa-

mi umacniają się w tym urojeniu przez halucynacje
i inne rzekome „dowody łaski”, które w rzeczywistości
są jedynie skutkiem nieodpowiedniej dla ciała lżejszej
lub cięższej tortury.

Historie wszystkich religii pełne są przykładu takiego

opatrznego postępowania, a niestety również i świa-
dectw ich gloryfikacji.

Jakkolwiek człowiek podziwiać może, że ktoś z jego

bliźnich mógł się zdobyć na odwagę zadawania sobie
tortur, jednakże tego rodzaju barbarzyństwo nie zasłu-
guje na podziw.

My ludzie jesteśmy tu na ziemi nie po to, by tylko

dogadzać

naszym popędom zwierzęcym i dopuszczać do

tego aby nami kierowały żądza rozkoszy i zamiłowanie
do lenistwa tkwiące w naszym ciele zwierzęcym, ale też
nie mamy potrzeby dręczenia zwierzęcej natury naszej.

Słusznie natomiast postępujemy wychowując ziem-

skie ciało nasze tak, aby się stało wyrazem ożywiające-
go nas substancjalnego ducha. Do tego jednak wszystko
inne raczej się nadaje byle nie samoudręczenie i torturo-
wanie ciała!

Przemawiam tu nie jako człowiek niezdolny do od-

mawiania czegokolwiek swemu ciału.

Przed laty, kiedym hołdował mniemaniu, że „posty

i umartwienia” są „miłym Bogu” czynem, zachowałem
w ciągu wielu lat ścisły post nie tylko w czasie czter-
dziestodniowego wielkiego postu daleko surowiej niż
niejeden mnich – pokutnik, lecz umiałem to przeprowa-
dzić również w innym czasie powstrzymując się całymi
dniami od wszelkich pokarmów prócz wody źródlanej.

Mogą się znaleźć ludzie bardziej w tych sztukach

wyćwiczeni i chętnie odstępuję im pierwszeństwo, gdyż
ze zbudzeniem się moim w przeżywaniu substancjalne-
go ducha wiekuistego zginęła we mnie wszelka ambicja
na polu ascezy.

Odtąd wiem, że wszelkie motywa ascetycznego życia

wynikają z pociągających za sobą nieobliczalne skutki
błędów – a nawet więcej, że jest tylko jedno jedyne
usprawiedliwienie

ascezy:

–

gdy wymaga jej terapia wła-

śnie dla zdrowia ciała ziemskiego.

tego dodać można osobiste upodobania jednostek,

do skromnego lub wręcz spartańskiego trybu życia,
dopóki się go prowadzi po to, aby rzekomo czy napraw-
dę przyczynić się do poprawy zdrowia i pomyślności
ciała ziemskiego.

Skoro jednak motywy takiego trybu życia wynikają

z mniemania, jakoby życie ascetyczne mogło bardziej
zbliżyć do ducha wiekuistego jest on godzien potępie-
nia.

To, co atleci ascezy uważają za „przeżycie duchowe”

jest bez żadnego wyjątku bardzo wątpliwej natury!

Bądź chodzi tu o oddziaływanie osłabionego ciała na

mózg, bądź też: zmaltretowane ciało stało się łupem
lemurycznych mocy z niewidzialnego świata fizyczne-
go, które już dobrowolnie nie wypuszczą swej nieszczę-
snej ofiary, lecz usiłują „zabawiać” ją wszelkimi sposo-

bami, jakie im się odpowiednie wydają, byle tylko nie
zbudzić jej zdolności krytycznych...

To, co w ten sposób omamiony przyjmuje wówczas

za przeżycie duchowe jest podrażnieniem nerwów
i upiorną zjawą mało przyjemnych półzwierzęcych istot,
ze swej natury nieuchwytnych dla cielesnego oka, nale-
żących do świata fizycznego, chociaż żadnym „ultra
mikroskopem” nie będzie można nigdy ich „wyśledzić”.

O ich zabiegach życiowych, o działalności z ich na-

tury wynikających, a także o tym jak drażnione przez
człowieka uległy perwersyjnemu zwyrodnieniu, dałem
w mych księgach w związku z różnymi sprawami naj-
dokładniejsze wyjaśnienia.

Kto by sądził, że zbędną jest rzeczą o tych sprawach

poważnie dyskutować, ten nie domyśla się nawet, jak
wielu jego bliźnich tkwi w szponach tych niewidzial-
nych istot fizycznych, o których tu mowa.

Ale muszę ostrzegać nie tylko przed ascetycznym

dręczeniem ciała ziemskiego i wynikającymi z tego nie-
bezpieczeństwami fizycznymi, lecz również przed inny-
mi jeszcze rodzajami udręki, do której skłonni są liczni
Szukający.

Nie bynajmniej najsłabsi ci spośród dążących do

światła, którym grozi niebezpieczeństwo przeceniania
swych sił!

Tego rodzaju przecenianie siebie sprawia, że sądzą,

iż powinni swą drogę przebyć jednym skokiem i wy-
obrażają sobie zupełnie poważnie, że już w niewielu
miesiącach będą mogli dopiąć celu, do którego osią-
gnięcia inni potrzebowali wielu lat – a najczęściej nawet
całego życia ludzkiego.

Szalejąca niecierpliwość świadomości mózgowej,

która pragnie co prędzej doświadczyć jak się odczuwa

przeżycie w substancjalnym duchu wiekuistym, wywo-
łuje niepokój wyrządzający tylko wielkie szkody tak
psychicznemu, jak i fizycznemu życiu, lecz nigdy nie
prowadzący do celu, do którego człowiek dąży w stra-
pieniu prawie bliskim rozpaczy.

U tego rodzaju Szukających zbyteczna samoudręka

polega na nieustannym zamęczeniu mózgu, który wła-
śnie powinien osiągnąć spokój i świadomą gotowość
cierpliwego oczekiwania, jeśli człowiek ma rzeczywi-
ście wkroczyć na drogę wiodącą „do ducha”.

Niecierpliwość i nieposkromiona tęsknota nie tylko

że sprowadzają z drogi wiodącej do celu, lecz wywołują
również to samo niebezpieczeństwo łudzenia się, jakie
istnieje u ascetów.

Wprawdzie głoszono niegdyś słowa o „Królestwie

Bożym”, które tylko ci zdołali je sobie zdobyć, co uży-
wali „siły” – ale to, co tu określono jako siłę można tyl-
ko wtedy należycie zrozumieć, gdy się użyje do porów-
nania słów Jakuba pasującego się z aniołem: „Nie
puszczę cię, zanim mnie nie pobłogosławisz”!

Nie jest to siła ujmowana w sensie możności pokona-

nia czegoś, lecz uporczywe trwanie przy swoim, nie
wykluczające podejmowania własnej niemocy, słabości
i miłości.

Jeśli jednak Szukający tak dalece czuje się związany

z tymi słowami, że nie jest w stanie się od nich uwolnić,
wtedy należy mu dać radę, aby „siłę”, bez której zda-
niem swym

obejść

się nie może, zużył na stałe trzymanie

karbach wszelkich przeszkód, zrodzonych w swym

bez wytchnienia zagłębiającym się poszukiwaniach
mózgu, a mogących utrudnić mu osiągnięcie celu.

Kto jako mój uczeń raz wkroczył w sposób odpowia-

dający jego naturze na drogę do celu, który mu wskazu-

ję, dla tego nie ma pośpiechu, nalegania i gonitwy do
celu!

Z pewną i niezachwianą ufnością powinien stawiać

krok za krokiem, wytrwale i rozważnie, zawsze na swój
sposób według mojego opisu i własnego wyboru – gdyż
– „drogi” tej po ostatecznym osiągnięciu celu nie „po-
rzuca się” jako czegoś, co już więcej nie jest potrzebne,
lecz stanie się ona wiekuistą własnością duchową tego,
kto cel osiągnął.

Temu i tylko temu właśnie potrzebna jest ta droga –

jako przez niego – „otwarta”, jeśli osiągnięta wiekuista
świadomość duchowa ma pozostawać zjednoczona
z tym, co mu zapewnia tożsamość jego duchowych
i ziemskich przeżyć...

„Kroczenie” po drodze dającej wstęp do ducha jest

„Kroczeniem” w czasie wewnętrznym, lecz we własnej
wewnętrznej przestrzeni duchowej!

Tak samo i cel znaleźć można w prawdzie w czasie

zewnętrznym, jednakże tylko w wewnętrznej przestrze-
ni duchowej.

Dlatego na nic się zda szukanie na zewnątrz i błędne

jest mniemanie, że w pewnym miejscu cel daje się osią-
gnąć niż szybciej niż w innym.

Jednakże

obraz

„drogi”

do posuwania się naprzód we

własnym wnętrzu podczas nieprzerwanego biegu czasu
zewnętrznego nie jest bynajmniej dowolnie wybrany.

Nie „przypadkowo” wszyscy pouczający „z ducha”

stale i ciągle od najdawniejszych czasów wskazywali na
istniejące tu podobieństwo.

Aczkolwiek Szukający znajdzie swój cel jedynie we

własnej wewnętrznej przestrzeni duchowej, może jed-
nak w tej właśnie wewnętrznej przestrzeni być jeszcze
nieskończenie daleki od swego celu.

Musi „przewędrować” przez czas zewnętrzny, który

go dzień po dniu zbliża do dnia osiągnięcia celu.

Są to kolejno po sobie następujące i dające się

wyczuć stany zdolności odczuwania.

Każdy następny wynika z poprzedniego osiągniętego

przez świadomość stanu, a żadnego z nich nie można
przepuścić ani ominąć!

Jest więc również zbędną samoudręką jeśli Szukają-

cego martwi powolne posuwanie się naprzód lub gdy
wyraźnie sobie uświadamia, że jest dopiero w począt-
kach, a pragnąłby przeżyć dzieła osiągnięcia celu raczej
dziś niż jutro.

Z korzyścią jest tylko widzieć, gdzie się Szukający

rzeczywiście znajduje, natomiast zbyt dufna wiara w to,
że przemierzył większą część drogi, może go narazić no
gorzki zawód...

Wielu, którzy są zdania, że są już moimi uczniami,

gdyż znają wszystko, com napisał zwiększa jeszcze
większą zbędną samoudrękę, usiłując przyspieszać swe
przyrodzone tempo czerpiąc bardzo wątpliwej często
wartości podniety z wszelkiego rodzaju filozoficznej lub
okultystycznej literatury mające bardzo mało wspólnego
tak w sobie dążenia, jak i w odniesieniu do celu, jaki ma
być osiągnięty z tym, czemu w swej nauce nadają szatę
słowną, choćby użyte tam słowa należały jednocześnie
do mej skarbnicy językowej.

Mógłbym z uśmiechem na ustach, tak jak się traktuje

nierozsądne postępki małych dzieci, pominąć milcze-
niem próby „domagania” sobie przez usiłowanie dołą-
czenia czegoś skądinąd pochodzącego, com ja rzekomo
zachował sobie – gdybym stale i ciągle nie miał postrze-
gać jak ci gorliwcy zagradzają sobie drogę...

Stąd więc, chcąc nie chcąc, muszę we własnym inte-

resie Szukających najwyraźniej zrzucić z siebie odpo-
wiedzialność za to, co wyniknie z tego „przemądrzałe-
go” sklejenia w jedną całość rzeczy nie dających się
pogodzić i z konieczności prowadzi do najgorszego
łudzenia się tych samowolnych szukających!

Kto sądzi jednak, że na własną rękę lepsze osiągnie

wyniki, niż idąc za moimi wskazówkami – tak jak je
podałem – w poczuciu mej wiekuistej odpowiedzialno-
ści, temu mogę tylko radzić, by nie czytał w ogóle
moich ksiąg i przynajmniej nie ponosił odpowiedzialno-
ści za ich nadużywanie.

Niejeden z tych, co się mienią moimi uczniami, choć

jednym tchem potrafią cytować moje zdania jednocze-
śnie z wszelkim nieodpowiedzialnym plugastwem
myślowym, mógłby przecież wyciągnąć naukę z faktu,
że wśród ludzi uznanych przeze mnie za uczniów naj-
bardziej dziś zaawansowanych, nie ma ani jednego, któ-
ry by w surowej samodyscyplinie nie skupiał się na tym,
by kształtowaniu swych dążeń dawać posłuch przy
udzielonym przeze mnie wskazówkom – wyłącznie tyl-
ko im.

Nie ma w tym nic dziwnego, gdyż nauki, którym

nadałem szatę słowną, w podanej przeze mnie postaci są
wypróbowane od lat tysięcy.

Jest to wbrew wszelkiej logice w świecie ducha

sądzić, że się jeszcze więcej osiągnie niż osiągnąć moż-
na dzięki zawartym w mych księgach wskazówkach,
jeśli się równocześnie daje posłuch różnym ludzkim
mniemaniom i rojeniom...

4. Nieuniknione trudności

Wszelkie relacje ludzkie pochodzące z dziedzin nie-

dostępnych dla ogółu muszą się liczyć z trudnościami
ich przekazywania oraz ze zdolnością czytelników do
ich przyjęcia.

Te trudności zwiększają się, gdy chodzi o zdanie

sprawy z doświadczeń innego rodzaju niż to, czego
powszechnie można doświadczać tak, że bezpośrednie
porównanie jest prawie niemożliwe a porozumienie daje
się osiągnąć przez opisy, obrazy i podobieństwa.

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że w tym, co

mam do powiedzenia, istnieją wszystkie te trudności.

Gdyby nauka moja przeznaczona była wyłącznie dla

ludów azjatyckich, u których wiele pojęć, jakie mógł-
bym z góry zakładać, żyje od lat tysięcy, a nawet wręcz
należy do odwiecznej spuścizny tej rasy, wówczas moje
obowiązki i zadania były by znacznie łatwiejsze, lecz
bynajmniej nie usunęłoby to wszystkich trudności.

Zmieniłby się tylko ich rodzaj, podczas gdy błędne

ujmowanie moich słów znajdowałoby usprawiedliwie-

nie do zaczerpnięcia rzekomego potwierdzenia z innych
religijnych i filozoficznych pojęć.

Mężowie o których wspominam jako o swoich „Bra-

ciach” duchowych, a wszyscy oni przebywają w Azji,
choć nie wszyscy są azjatyckimi Aryjczykami, doskona-
le o tym wiedzą i dla tego uważają występowanie, choć-
by tylko tytułem próby, z taką samą nauką do ich ludów
za ofiarę, która by nie przyniosła odpowiednich owo-
ców.

Są oni raczej zdania, że daleko prędzej podane prze-

ze mnie objawienia mogłyby dotrzeć z Europy do ich
ojczyzny i tam na znacznym obszarze porwać dojrzałe
do tego dusze, niż mógłby Azjata usunąć wszelkie błędy
powstałe z wyobrażeń religijnych oraz dziwacznych tłu-
maczeń łaknącego cudów zabobonu, które by krok
w krok szły za jego samoobjawieniem, gdyby chciał
powiedzieć to samo, com napisał w swoich księgach.

A jeśli stosunki tak się układają nawet tam, gdzie od

lat tysięcy niezliczone rzesze ludzkie rozsiane wszakże
po olbrzymich kontynentach, dzięki wieściom przecho-
dzącym z pokolenia w pokolenia oraz dzięki własnym
dążeniom do kształcenia się wiedzą o sprawach, które w
swych księgach usiłuję udostępnić kręgom kultury euro-
pejskiej – o ileż niechybniej rozpowszechniana przeze
mnie nauka powinna liczyć się z tym, że w mózgach
ludzkich zachodniej półkuli spotyka się z większymi
znacznie choć innego rodzaju trudnościami.

Nie sądzę bynajmniej, że te trudności są nie do

„przezwyciężenia”, choć zarazem przyznać muszę, że
nie mógłbym się również uwolnić od obowiązku nau-
czania, gdybym patrzył na naukę swoją pesymistycznie
i nie wątpił w możność jej rozpowszechnienia.

I ja prawdopodobnie – gdybym nie był tym, kim jed-

nak jestem bez mego współdziałania ziemskiego –
postrzegałbym w sobie wielkie trudności będąc nieprzy-
gotowanym skrępowanym dziedziczonymi z dawna reli-
gijnymi i filozoficznymi apriorycznymi domniemaniami
w stosunku do nauki noszącej dziś moje imię.

Niechaj nikt nie sądzi, jakoby sam nie wyczuwał jak

ciężko bywa mieszkańcowi Zachodu w czasach dzisiej-
szych – przepojonych aż do zbytku niewzruszoną rzeko-
mo wiedzą o przyczynach wszelkiego stawania się –
„brać poważnie” choćby na początek wszystko to, co
mam tu do powiedzenia!

Sam przecież jestem człowiekiem tego okresu przej-

ściowego, znam zakres jego kultury, formy jego myśle-
nia naukowego, jego rzeczywiste zasługi oraz jego na
zbyt wygórowane ambicje, do tego dochodzi jednak je-
szcze fakt, nie można temu zaprzeczyć, że dzięki czyn-
nym we mnie substancjalnym organom duchowym mam
możność przenikać związki wzajemne i pewne rzeczy
istotne, które nie każdy może dojrzeć, choć jest pewny,
że przed jego przenikliwością nic się ukryć nie może.

Doskonale więc zdaję sobie sprawę, jakie trudności

ma do pokonania myślenie ukształtowane na wzór euro-
pejski czy też amerykański, jeśli rzeczywiście chce
pojąć to, co jest podane w naukach zawartych w moich
książkach – podane w moich słowach, ale doprawdy nie
przeze mnie dopiero wymyślone, lecz znalezione w
duchu wiekuistym, gdzie od początku rozmnażania się
ludzi na tej planecie były dostępne dla wszystkich ludzi
mego pokroju.

Że w każdym okresie czasu bywała ich tylko zniko-

ma garstka, jest to skutek przez ducha zakreślonej
konieczności.

Ale czaszki głów ludzkich nie stanowią szczególnego

zamknięcia mózgów od uchwytnych dla nich drgań
zewnętrznych – siły zaś, z których organicznie kształtu-
je się dusza nie dają się nigdy, przenigdy tak dokładnie
izolować aby się stały niedostępne dla wszechświado-
mości, wszechczucia i wszechżycia zawartego w nie-
zmierzonym morzu niezwiązanych sił duszy.

Stąd wynika, że każdy człowiek zna daleko więcej

rzeczy, niż o tym wie, choć te „znane” mu „rzeczy”
wymagają dopiero swego rodzaju wezwania, by dotrzeć
do świadomości – czy to „wezwania” w postaci słowa,
czy jakiegoś widzialnego przedmiotu, czy wreszcie
przeżycia wewnętrznego.

A w ten sposób każda nie skarłowaciała dusza „zna”

już znacznie więcej z tego, co się staram udostępnić, niż
oświecony tylko mózgiem może wymarzyć człowiek,
którego mózg przeniknęło światło w blasku swego
wciąż niespokojnie migocącego źródła światła...

Aby jednak uniknąć możliwych błędów z naciskiem

podkreślić muszę, że pojęcie „nieświadomości”, pod
„progiem świadomości” leżącej, lub „kolektywnej świa-
domości”, jakie w dzisiejszych czasach przez upowsze-
chnienie psychoanalizy i jej ubocznych gałęzi stały się
w szerokim zakresie zdawkową monetą pojęciową,
z tym, co tu mam na myśli, w żadnym razie nie mają nic
wspólnego.

Nie chodzi tu też bynajmniej o coś ongi dostępnego

świadomości mózgowej, co dla niej zaginęło, lecz o rze-
czy znane wiekuistej duszy, których jednak świadomość
mózgowa jeszcze uchwycie nie zdoła.

Najmniej będzie się narażać na niebezpieczeństwo

poddania się błędnym pojęciom ten, kto w mój sposób
wyjaśnienia przeżyć pozostawi w spokoju zgoła się nie

troszcząc o przystosowanie wypowiedzianych przeze
mnie zdań do terminologii naukowej wciąż zmieniającej
treść pojęć.

Mógłbym rzecz prosta przystosować się do jednej

z tych terminologii, czuję się jednak lepiej pozostawia-
jąc sobie swobodę doboru słów jako środka porozumie-
nia się zawsze tylko według ich wyczuwanej przeze
mnie przydatności, włączając je pośród słów swoich
i nie troszcząc się o ich powszechnie przyjęte znaczenie.

Niejedna trudność będzie usunięta, jeśli sobie uświa-

domimy, że przede wszystkim liczę jako na czynnik
porozumienia na te wyżej scharakteryzowane przeze
mnie rzeczy jeszcze dla mózgu nieuchwytne, lecz „zna-
ne” już duszy.

Jeśli

czytelnik

moich ksiąg – chwilowo zdoła do pew-

nego stopnia ukrócić nadto głośne sprzeciwy nieświado-
mie zbyt „pewnego” siebie rozumu, tak że te rzeczy
„znane” duszy choć jeszcze nie przeniknęły do świado-
mości

mózgowej

będzie

ogóle

można wywołać – wów-

czas

sam

sobie otworzy dostęp na drogę „do ducha” tak,

jak moje słowa ją opisują i jak uczą na nią wkraczać.

Wówczas już chyba nie napotka szczególnych „trud-

ności”, jeśli założymy, że rzeczywiście posiada wytrwa-
łość będącą warunkiem nieodzownym dla wszystkich,
którzy chcą wkroczyć na drogę do ducha.

Moje relacje rzecz prosta trzeba dopóty przyjmować

na wiarę, dopóki uczeń sam nie dojdzie do pojmowania
wewnętrznego, które mu umożliwi własny sąd.

Oczywiście Szukający będzie musiał we własnym

interesie na swój sposób wyjaśnić sobie to, co mu poda-
ję w mych naukach, i nie powinien mieszać tego ze
wskazówkami skądinąd pochodzących – niezależnie od
tego, z jakiego źródła doń przypłynęły.

Nawet wskazówki, co do których nie nasuwa się cień

wątpliwości, gdyż pochodzą od najuczciwszych i naj-
wznioślejszych ludzi, musi uczeń chcący do własnego
zrozumienia rzeczy, pozostawić tymczasem w spokoju,
jeśli przestrzeganie moich nauk ma być z korzyścią dla
niego.

Dopiero gdy sam osiągnie to, co jest dlań możliwe do

osiągnięcia, mądre rady, jakie znajdzie w mistyce śre-
dniowiecznej oraz – w innym zabarwieniu – w mistyce
wschodniej mogą się stać dlań zrozumiałe w całej ich
głębi.

A wówczas pozna zarazem liczne mimowolne błędy,

które trafiły pomiędzy owe objawienia prawdy i przy
całym głębokim szacunku dla świadectw człowieczeń-
stwa bliskiego ducha lub z duchem zjednoczonego nie
będzie się lękał oddzielać od zdolnej do kiełkowania
„pszenicy” i „plew”, choćby się znalazły w większej
obfitości niż początkowo przypuszczał.

Zanim jednak dojdzie do tego, dobrze zrobi, jeśli

wszystkie znane mu wskazówki chwilowo puści w nie-
pamięć.

Jest rzeczą samo przez się zrozumiałą, że recepty

rozwojowe nowoczesnych mistagogów, z których do-
tychczas być może czerpał wskazówki na zawsze musi
odrzucić!

Jeśli więc w imię tego, com napisał, domaga się pew-

nej dozy zaufania, zanim je zastąpi własna zdolność do
wydawania sądu ucznia, to bynajmniej nie żądam tu
„wiary” w sensie decyzji ostatecznej, lecz takiej samej
gotowości zaufania, jakim się darzy na przykład kapita-
na prowadzącego okręt na pełne morze, któremu bez
żadnych

wahań

daje

się

wiarę,

że zna drogę żeglugi i bę-

dzie umiał dowieść ufających mu pasażerów do wyzna-

czonej przystani bądź świadomego odpowiedzialności
przewodnika w górach, który wie doskonale, że od jego
niechybnej znajomości drogi i trafności sądu zależy
życie turystów.

A jak przewodnikowi w górach przysługuje prawo

udzielania rad dotyczących należytego zachowania się
przy wspinaniu na skały lub przy trudniejszych przepra-
wach przez lodowce, tak właśnie, a nie inaczej powinien
mój uczeń przyjmować rady, jakie znajduje w mych
księgach. Znam niebezpieczeństwa jego drogi i potrafię
mu poradzić, jak ma je pokonać!

Nic zaś nie jest mi bardziej dalekie niż żądanie ślepe-

„posłuszeństwa”, do którego bym ani nie rościł sobie

praw ani też nie mógł uważać go za leżące w interesie
ucznia lub choćby z jakiego stanowiska za pożądane.

Gdziekolwiek jest to możliwe, powinien uczeń wie-

dzieć, lub choćby sobie wyobrażać na co może mieć na-
dzieję i dlaczego udzielam mu tej czy innej rady – dla-
czego ostrzegam go przed jakimś niebezpieczeństwem.

W moich księgach znajduje się wiele ustępów, które

niewymownie ciężko było mi pisać, gdyż musiałem
w nich bez ogródek poruszać własne cierpienia, przeży-
cia oraz doznanie, które niezmiernie wysoko stawia po-
nad wszystko, co tylko daje się na ziemi przeżyć, prze-
cierpieć i doznać tak że sam jedynie po należytym
przygotowaniu, ośmielam się wracać do wspomnień
o nich...

Mogłem

sobie

oszczędzić

„zdruzgotania

siebie”,

które

było konieczne, by napisać choćby jedno zdanie z tych,
na które tu wskazuję, gdybym mógł: w inny sposób
zadość uczynić obowiązkom duchowym polegającym
na tym, aby Szukającemu dać, że tak powiem stereosko-
piczny, plastyczny wgląd w wydarzenia duchowe!

Wszystkie te rzeczy dla tego tylko podałem czytelni-

kowi moich ksiąg, że nie powinien ze ślepym tylko
zaufaniem kierować się moim radami, lecz powinien
mieć swobodną decyzję wobec własnego sumienia, sko-
ro mu umożliwiono objęcie przynajmniej wyobraźnią
wzajemnych powiązań duchowych, na których się opie-
rają moje rady.

Nieubłaganie jednak muszę obstawać przy tym, żeby

Szukający przy powzięciu decyzji trzymał się jedynie
ściśle treści mych ksiąg, mojej zaś osoby jako stojącej
poza tymi sprawami nie darzył najmniejszą uwagą!

Jeśli Szukający chce być moim uczniem, to powinien

wiedzieć, że w moich naukach ofiarowałem mu się bez
żadnych zastrzeżeń i że jest o tyle tylko „moim” ucz-
niem, o ile zdoła być uczniem tych nauk, których bez-
względna prawdziwość w przedstawianiu duchowo –
substancjalnej rzeczywistości tak samo nigdy nie mogła
być zachwiana, gdyby tych ksiąg nie napisał ktoś
w poczuciu najgłębszej odpowiedzialności duchowej
i pełni przytomności zmysłów, lecz jeśli by je napisał –
gdyby to było możliwe – człowiek pozbawiony rozumu!

Przy wyrazach: „substancjalnie duchowy” proszę

mieć na uwadze, że wszędzie, gdzie mówię o substan-
cjalnym duchu – w przeciwieństwie do pojęcia ducha
określającego umysł ludzki i przejawy poruszeń mózgu
– przez wyrazy „substancja” duchowa należy rozumieć
rzecz najbardziej rzeczywistą – pełnię wszechsił praby-
tu!

Ta „substancja” duchowa, nie jest czymś stężałym,

lecz sama przez się jest rzeczą najbardziej wolną której
nic nie może stanąć na przeszkodzie, wiecznie ruchomą,
wiecznie w ruchu będącą.

Nikt jej nie „stworzył”, lecz bez szczególnego aktu

woli – istnieje ona dzięki samemu istnieniu „Prabytu”,
jak muszę nazywać „najwewnętrzniejszą istotą tego co
jest”, jeśli jej trzeba dać nazwę.

Nawet owe najsubtelniejsze siły wszechświata dopie-

ro teraz wyczute przez genialnych teoretyków – i fizy-
ków należy ujmować jedynie jako swego rodzaju „in-
dukcyjne działanie”...

Rzeczą jest dla mnie niemożliwą wypowiadać się tu

jeszcze wyraźniej, lecz mam podstawy by sądzić, że
przyszłe badania naukowe osiągną poznanie, którego
prawdziwość da się na modłę ziemską udowodnić,
a które to, o czym tylko nieudolnie napotykam, wpro-
wadzi jako zupełnie nowe, olbrzymie dziedziny wiedzy.

Rzeczywiste świadome bytowanie w substancji wie-

kuistego ducha stoi jednak poza wszelką nauką a nawet
największe i najszczytniejsze poznanie naukowe nigdy
nie będzie mogło zbliżyć człowieka ani na włos do wła-
snego przeżycia substancjalnego ducha.

Powinno być rzeczą zrozumiałą, że Szukającemu,

który pragnie dotrzeć „do ducha” – poza mną występu-
jącym w mych naukach w charakterze tłumacza i prze-
wodnika – potrzebna jest jeszcze inna pomoc, skoro
sam, więcej nawet niż wystarczająco pouczony, znajdzie
się na drodze!

Ale ta pomoc wówczas znajdzie się, a żeby doznać,

potrzebna jest tylko pełna ufności wewnętrzna postawa
człowieka z góry dziękującego.

Człowiekowi jednak nie może pomagać bezpośred-

nio żaden „Bóg”, lecz jedynie człowiek, a jeśli chodzi
o pomoc „boską” – tylko człowiek, który się stał trans-
formatorem substancjalnych sił duchowych!

Rodzaj pomocy duchowej, jaką wówczas otrzymuje

człowiek jest dostosowana do jego zdolności pojmowa-
nia i pozostaje dostosowany do niej tak długo, dopóki
sam nie będzie mógł przeżywać substancjalnej ducho-
wości wiekuistej w swym zbudzonym z utajenia organi-
zmie duchowym – bez względu na to, czy niezbędny do
tego przebieg może się zakończyć już za ziemskiego
życia cielesnego, czy też jak to przeważnie bywa – tu
się tylko rozpocznie, by znaleźć swe zakończenie w
pozaziemskich stanach przeżywania.

Istnieją tam niezliczone rozmaite stopnie rozwoju,

a to samo dotyczy jedynego możliwego, naprawdę rze-
czywistego przeżycia Boga, jakie człowiekowi może
przypaść w udziale – przeżycia swego „Boga Żywego”
we własnej duszy.

Tego jedynego naprawdę „realnego” przeżycia Boga

(Bóg jest nie tylko „duchem”, lecz mówiąc obrazowo:
najsubtelniejszym samo-ukształtowaniem ducha!) moż-
na dostąpić również przed dojściem do doskonałości
substancjonalnego organizmu duchowego, ale ten orga-
nizm musi być rzeczywiście „zbudzony”, tak że już
będzie mógł doprowadzić do tego, aby rozbłysła w du-
szy wyraźnie wyodrębniona świadomość „jaźni” jako
szczególnej postaci przeżywania wszystkich dziedzin
wiekuistych.

Człowiek który rzeczywiście dostąpił takiego przeży-

cia nie pyta już i pytać już nie może, czy aby rzeczywi-
ście przeżył to czy też tylko uległ złudzeniu, gdyż to, co
przeżywa, prześwietla postać jego „jaźni” nienaruszalną
i niezbitą, jaka tylko istnieć może w czasie i w wieczno-
ści – pewnością!

Komu jednak – chociażby w nieuniknionych czasami

w życiu ziemskim chwilach bardziej mrocznych –

w ogóle nasuwa się pytanie, czy aby jego wzniosłe prze-
życie było czymś rzeczywistym, ten może być pewien,
że sam najprzód „dopomagał” sobie i tak oto utknął
w wielu wypadkach samo złudzenia, z którego powinien
jak najprędzej się wyrwać, jeśli chce z czasem dojść do
rzeczywistego przeżycia swego Boga żywego...

To jedynie możliwe i realne przeżycie Boga nie jest

też zmuszaniem duszy do przedwczesnego przeżywania,
które by z trudem znieść mogła, lecz gdziekolwiek się
ono zdarza, zawsze odpowiada każdorazowym właści-
wościom człowieka.

Dlatego też powiedziałem w swych naukach: że każ-

dy może przeżyć tylko swego Boga żywego i że żywego
Boga swego nigdy, ani tu na ziemi, ani po wieczność
całą nie może ukazać swemu bratu.

Każda próba wywołania siłą tego przeżycia musi

prowadzić do łudzenia się.

Jeśli zaś kto chce użyć tu dla uzyskania większej

jasności tak często nadużywanego (i dlatego u mnie pra-
wie nigdy nie spotykanego) słowa: „łaska” i rozumieć
je jako „uszczęśliwienie”, dla którego osiągnięcia speł-
niono warunki przedwstępne, tak, że uszczęśliwienie
nastąpić musi, gdyż żadna nawet boska wola powstrzy-
mać go nie zdoła – wówczas rzeczywiście będzie mógł
znacznie się zbliżyć do możliwości tego przeżycia...

Czy ktoś może to uszczęśliwienie przeżywać raz

jeden, w ciągu na nowo, czy też stale i nieprzerwanie, to
zależy tylko od niego samego – od możliwości jego
duszy, ale każdy, kto tego przeżycia raz dostąpił
w odpowiedni dla siebie sposób, wkracza przez to
w nowe życie i osiąga odnowienie, które może ten kto
je zna, jedynie odczuć, ale nigdy opisać w słowach.

5. Wiara dynamiczna

Jest rzeczą powszechnie znaną, że wszelkie dążenia

ludzkie tylko wtedy osiągają pomyślne wyniki, gdy je
popiera wiara w możliwość, a nawet pewność powodze-
nia.

Kto tego nie doświadczył na sobie, a niewielu znaj-

dzie

się ludzi, którzy by w ciągu życia nie musieliby sta-

le tego doświadczać – ten nie będzie potrzebował długo
szukać wśród swego otoczenia, by znaleźć ludzi mogą-
cych mu dostarczyć na to przykładów.

Wybitne zdolności uprawniające do daleko sięgają-

cych nadziei zawodzą i nie osiągają celu tylko dla tego,
że brak ludziom wiary we własne siły, podczas gdy tuż
obok człowiek o przeciętnych zdolnościach cieszy się
wielkim powodzeniem podtrzymywany wiarą w swoją
umiejętność.

A jakżeż często jakąś ideę, dla której urzeczywistnie-

nia krwią spłynęło życie całe, dopiero po śmierci jej
twórcy doprowadziły do zwycięstwa natury nietwórcze
mające jednak wiarę, której brak było nieszczęsnemu
twórcy przy całej energii jego dążeń.

Chociaż doświadczenia takie doprawdy łatwo osią-

gnąć, można jednak spotkać wszędzie ludzi, którzy
wprawdzie mają dobrą wolę i z całą zaciętością dążą do
celu, lecz przy tym sami nie wierzą, że kiedykolwiek
osiągnąć zdołają.

Cóż w tym dziwnego, że tak nieliczni tylko osiągają

ten cel, do którego drogę wskazuję we wszystkich mo-
ich księgach, cel osiągalny dla wszystkich mających
w sobie wiarę: wiarę w samych siebie?

Prawdę głosi przysłowie mówiąc:

„Pomagaj sobie, Bóg ci dopomoże!”

Tu bynajmniej nie podaje się w wątpliwość pomocy

boskiej, lecz wskazuje się warunek który spełnić należy,
jeśli się chce umożliwić pomoc boską.

Tak

samo wszelka rzekoma „wiara w Boga” jest jeno

oszukiwaniem siebie dopóki nie ma należytego oparcia
w silnej jak opoka wierze w samego siebie.

Ale wiara – to wola i nic nie wiedzą o „wierze” ci,

co jej nie znają jako jednej z form woli!

Należy tu jednak wyzbyć się nierozsądnego mniema-

nia, jakoby uporczywie i kurczowo utrzymywane pra-
gnienie było „wolą”.

Mówi się wprawdzie lekkomyślnie w mowie potocz-

nej o „woli”, gdy jedynie niepohamowane pragnienie
dąży do celu, podczas gdy wola, która by go mogła
osiągnąć pozostaje głęboko w uśpieniu.

Jeśli jednak powiedziałem: „wiara” – to wola, należy

dalej powiedzieć: potrzebna tu wola jest wysoką siłą
„wyobraźni”, dzięki której w głębi swej istoty człowiek
sam kształtuje swój los czy to w życiu zewnętrznym,
czy też mając na względzie osiągnięcie swego najwyż-
szego celu w świecie duchowym.

To wszystko wiedzą od dawna tam, gdzie trzeba

leczyć choroby cielesne – mądrzy lekarze usiłują przede
wszystkim w tym sensie uwolnić w chorym wolę
wyzdrowienia z kajdan, w które ją zakuł sam chory.

Czy to „cudowne” uzdrowienie wywołały niegdyś

szeroki rozgłos świątyni Eskulapa w Epideuros, czy też
dziś Lourdes cieszy się taką samą sławą wśród wierzą-
cych – w obu wypadkach pobudzenie woli wyzdrowie-
nia, wyzwolenie wyobraźni, wiara w możność wylecze-
nia się są „cuda czyniącym” czynnikiem, choć wypełnia
on jedynie warunki przedwstępne torujące drogę
pomocnym siłom innego rodzaju.

We wszystkich czasach chodziły słuchy nie tylko

o „Świętych miejscach” gdzie chorzy oczekiwali zdro-
wia, lecz również o ludziach, co nawet w takich wypad-
kach potrafili leczyć, gdy odwary i mikstury nic pomóc
nie mogły. Ale również w błogosławionej działalności
tych ludzi na tym to polega „cud” że się im udało wzbu-
dzić w chorych prawdziwą wiarę dynamiczną, wiarę bę-
dącą „wolą” wyzdrowienia i stawiając obraz zdrowia,
które należy odzyskać, zamiast obrazu choroby, jaki
przedtem stworzyła ta sama – tylko źle pokierowana –
wola.

Rzecz prosta, że nigdy w ten sposób nie można było

leczyć wszystkich chorych, a entuzjaści często nie
dostrzegają że zarówno uzdrowiciele jak i owe „miejsca
cudami słynące” wielu dotkniętych chorobami muszą
odsyłać do domu nieuleczonych lub tylko z chwilowym
pozornym polepszeniem.

A jednak głupcy mogliby zaprzeczać, że potęga wia-

ry zdolna jest w zadziwiający sposób oddziaływać na
ciało ludzkie.

Wpływ, jaki wywrzeć może należycie pokierowana

wiara na niewidzialny organizm duchowy znacznie
przewyższa to, co sprawić może wiara dynamiczna dla
zdrowia cielesnego.

Wszelako, jako chory na ciele, którego choroby mo-

że uleczyć wiara, musi w sobie stworzyć obraz zdrowia
i to właśnie dzięki tej samej sile, z której pomocą
dotychczas tworzył obraz choroby, tak samo musi Szu-
kający, który pragnie osiągnąć swój cel najwyższy
w królestwie ducha stworzyć w sobie przez siłę wiary tę
postać duchową w jaką chce się przemienić...

Nigdy jeszcze najgorętsze nawet pragnienie nie uczy-

niło z Szukającego znalazcy w królestwie ducha!

I tu możność znalezienia musi wpierw zmienić się

w pewność nim będzie można osiągnąć wysoki cel.

Wiara w siebie samego jest jedyną skuteczną wolą

wiodącą do Boga i jedyną skuteczną wolą wiodącą do
Boga i jedynie ta kształtująca wola kreśli w głębiach
Szukającego „obraz tego, czym się ma stać”.

Według tego obrazu tak dalece zmienia się wówczas

w Szukającym niewidzialny organizm duchowy, że się
staje coraz bardziej zdolny do znalezienia.

Błędna nauka i jaskrawy brak zaufania do samego

siebie doprowadziły u większości ludzi do tego, że wia-
ra stwarza w nich samych ich obraz jako ludzi z natury
swej pozbawionych dostępu do najwyższego i niezbite-
go poznania duchowego należycie zaś pokierowana
wiara musi zamiast tego błędnego obrazu ukazać obraz
powołanego – powołanego do połączenia się z Bogiem!

Przede wszystkim musi ożyć w człowieku ufność

i pewność osiągnięcia swego najwyższego celu, jeśli się
ma rzeczywiście zbliżyć do królestwa istotnego niepo-
kalanego ducha i do tego, co go tam oczekuje!

Wszelka lękliwość jest złem, gdyż zbawienia wiecz-

nego nigdy nie da się osiągnąć „w trwodze i drżeniu”
choć się tym słowom nieskończenie dalekim od wszel-
kiej rzeczywistości nadało tu na ziemi od lat tysięcy
doniosłe znaczenie!

Niezliczeni ludzie przez całe życie szukali i znaleźć

jednak nie mogli, gdyż zaufali tym nieszczęsnym sło-
wom a przez to stracili wszelką ufność do siebie!

A jednak bez wiary, o której tu mówię, żaden z sy-

nów ziemi nie może dojść znowu do ducha, ta zaś wiara
dynamiczna o tyle tylko może być skuteczna, o ile znaj-
duje człowieka w niczym nie zachwianym zaufaniu do
siebie samego – w zaufaniu do tego, że jest zdolny osią-
gnąć swój wysoki cel duchowy.

Wszelka wysoka pomoc duchowa będąca zawsze do

dyspozycji człowieka, aby uzupełnił to, czego mu jesz-
cze brak, gdy z mroku ziemskiego wkracza na drogę ku
światłu, jest zupełnie bezsilna dopóki nie znajdzie
w Szukającym czynnej ufności do samego siebie.

Tylko człowiek ufający sobie samemu jest zdolny do

należytej wiary dynamicznej – ma wolę osiągnięcia zba-
wienia, otrząsnął się z samych tylko pragnień!

Przy wszystkich swoich wskazówkach i radach za-

kładam z góry ten dodatni stosunek ucznia do samego
siebie bez względu na wady i braki, o których dokładnie
wiedzieć powinien.

W wielu ustępach swoich ksiąg najwyraźniej wska-

zywałem, że człowiek wpierw musi nabrać pewności co
do swego pochodzenia z substancjalnego ducha wieku-
istego zanim będzie mu wolno żywić nadzieję dojścia
znowu „do ducha”.

Jest rzeczy niemożliwą dla Szukającego, nawet przy

najlepszej woli, stosować się do udzielonych przeze

mnie wskazówek dopóki nie wzbudzi w sobie silnej
wiary w samego siebie i swoją wiekuistą duchowość.

Lecz wiara ta nie powinna być przyjmowaniem cze-

goś za prawdę lub tylko przypuszczeniem.

Jedynie wiara dynamiczna – ta wiara która jest siłą

i siłę z siebie stwarza może wzbudzić pewność wew-
nętrzną nieodzowną dla każdego, kto chce wkroczyć na
drogę do ducha.

Natomiast „wiara” w jakiekolwiek wyobrażenia –

bez względu czy odpowiadają rzeczywistości, czy też
nie – jest raczej przeszkodą niż pomocą.

Usiłuję przedstawić w słowach światy nieuchwytne

dla oka fizycznego nie po to, by pomóc uczniowi do
tworzenia wyobrażeń, lecz by most do zrozumienia
wymagań, jakie muszą w interesie Szukającego stawiać
jego woli czynu.

Jeśli ktoś uważa, że znalazł w tych opisach „sprzecz-

ności” – co czasami jest trudne – niech na razie pozosta-
wi wszystko w spokoju, dopóki go własna wiara dyna-
miczna nie nauczy jak rozwikłać pozorny błąd.

Wiara dynamiczna jest zabezpieczona w sobie samej

i nigdy zachwiać się nie daje przez błędne tłumaczenie
jakiegoś obrazu słownego.

6. Największa przeszkoda

Największą przeszkodą dla Szukającego na jego dro-

dze wewnętrznej, nie jest skory do pochopnego zwątpie-
nia zbyt wybujały sceptycyzm, lecz gnębiąca go pod
różnymi maskami – trwoga!

Nawet rzekomy sceptycyzm jest przeważnie trwogą

usiłującą się ukryć pod płaszczykiem zwątpienia.

Trwoga, by nie popełnić błędu lub czegoś jeszcze

gorszego – trwoga wobec konieczności zrewidowania
własnego światopoglądu – a wreszcie trwoga przed wy-
stawieniem się na pośmiewisko bliźnich.

Ludzie bardzo chętnie podają sobie wzajemnie godne

uwagi przyczyny swego postępowania, a poza nimi kry-
je się tylko pod jakąś postacią trwoga.

Albo kryją się przed nią za zwykłymi wybiegami

słownymi, byle tylko jej nie widzieć.

Więcej się znajdzie na świecie ofiar trwogi niż ich

kiedykolwiek pochłonęły straszliwe zarazy!

Nic więc dziwnego, że i Szukającego siebie samego

i swego ukrytego i królującego w nim Boga Żywego
dręczy trwoga pod różnymi postaciami stwarzając mu
poważne przeszkody.

Nie wszystkim z łatwością przychodzi pokonanie

wszelkiej trwogi – a jednak jest to znacznie łatwiejsze
niż wytropienie trwogi pod wielu doskonale ją ukrywa-
jącymi maskami...

Szukający powinien bardzo starannie badać, czy po-

za tym, co nazywa swymi przyczynami, motywami, za-
mierzeniami nie ukrywa się jakakolwiek postać trwogi.

Jeśli przeoczy choć jedną taką postać maskowania

się, wówczas ma na stałe prześladowcę: „we własnym
domu” i nie może go za drzwi wyrzucić gdyż go nie zna
jako napastnika.

Trwoga ponosi odpowiedzialność za dużo więcej nie-

dorzeczności i okropności na świecie niż przypuszczają
i chcieliby przyznać ludzie przez trwogę opanowani.

Gdziekolwiek spojrzeć w niezliczonych przypadkach

poza decyzjami ludzi postrzega się trwogę!

Trwogę o to lub owo – trwogę o tysiące różnych rze-

czy – trwogę o jej najbardziej zwodniczych maskach.

Przede wszystkim chętnie dręczy Szukającego w po-

staci

„wyrzutów sumienia”, bo Szukający zrozumieć nie

może, że mimo jego wad i braków dostęp do ducha wie-
kuistego musi stać dlań otworem.

Lecz „wyrzuty sumienia” mają bardzo wiele „na su-

mieniu”, czym by sumienność nigdy człowieka nie
obarczała.

Podczas takich chwilowych trudności słusznie postą-

pi Szukający pozostawiając przez pewien czas na ubo-
czu swój rozwój wewnętrzny i nie zajmując się sobą
dopóki mu się nie uda przezwyciężyć jawnej bądź ukry-
tej trwogi i dopóki ona go nie opuści.

Ani źdźbła przez to nie straci gdyż z trwogi nigdy nie

może wyniknąć nic dobrego!

A gdy go trwoga opuści – bez względu na to w jakiej

postaci go opanowała – wówczas spostrzeże, że rozwój
jego bynajmniej nie był przerwany podczas nałożonego
przez siebie okresu czekania.

Trwoga pojawia się tylko wtedy, gdy nie ma zaufania

do własnych uprawnień – lecz w czasach takiego braku
ufności do siebie samego nie należy nad sobą pracować!

Na próżno by przeszukać cały świat, by znaleźć jaki-

kolwiek czyn pożyteczny dokonany wtedy, gdy czło-
wiek opanowany jest przez trwogę!

Tam, gdzie słyszymy twierdzenie, że coś dobrego

wynikło z jakiegokolwiek rodzaju trwogi, jest to tylko
przeoczenie, gdyż nie zwrócono uwagi że bodźcem do
powstania późniejszego dobra nie była bynajmniej trwo-
ga, lecz chwila nagłego przezwyciężenia trwogi.

Trwoga jest czymś znacznie gorszym niż zwykły

„strach”, gdyż zatyka wszystkie szpary, przez które
mogłaby przedostać się odwaga jedynie przez strach
„zapomniana”, by w chwili przypomnienia można ją
było nagle z nową siłą przywołać.

Ale trwoga nie chce odwagi!
Człowiek strwożony uważa wezwanie do odrzucenia

braku odwagi za wrogie mieszanie się do jego rzeko-
mych spraw.

Trwoga jest swego rodzaju stanem samo hipnozy,

z której wtedy tylko można się szybko otrząsnąć, jeśli
podczas wolnych od trwogi chwili człowiek energicznie
to sobie „nakazuje”. Człowiek łatwo się poddający ja-
kiejkolwiek postaci trwogi powinien jak najczęściej
wydawać sobie taki rozkaz.

Uczeń duchowy podałby w wątpliwość wszelkie

wyniki swej pracy nad sobą, gdyby miał w sobie znosić
stan trwogi.

Stale i ciągle powinien pouczać siebie, że w rzeczy-

wistości nie ma nic takiego wobec czego musiałby
odczuwać trwogę.

Ponadto dopóki nie zaniechał swego wysokiego dą-

żenia swymi własnymi siłami, dostojni opiekunowie
w każdym czasie pomagają mu wzmagając do najwyż-
szej skuteczności jego obronę.

Gdy Szukający przezwycięży trwogę, za każdym,

razem będzie na nowo czynił odkrycie, że cały jego lęk
był wywołany jedynie przez niego samego straszydło.

Przez tego rodzaju stwarzane przez samych siebie

groźby, niweczą własne siły, wielu ludzi skończyło
wbrew swej woli samobójstwem.

Śmierć z samej trwogi bywa znacznie częstsza niż się

to powszechnie przypuszcza.

Trwoga nie jest czymś istniejącym poza nami, lecz

utrzymuje ją przy życiu jedynie sam człowiek.

Trwoga ma się rozumieć nie jest bynajmniej przeja-

wem „ducha” ani „duszy” chociaż wypowiedziano nie-
gdyś słowa „trwoga duszy”!

Ta „trwoga duszy” jak i wszelkie inne jawne lub za-

maskowane postacie trwogi są tylko swego rodzaju
„skurczem” pewnych nader subtelnych nerwów wywo-
łanym przez oddziaływanie określonych wyobrażeń na
mózg – zakłóceniem rozgrywającym się tylko w dzie-
dzinie fizycznej i w fizycznej czysto świadomości
mózgowej.

Wyobrażenia, których oddziaływanie wywołuje

szczególny skurcz trwogi mogą pochodzić ze sfer
Ducha lub Duszy, jak również z dziedzin świata zmy-
słów fizycznych; nie należy jednak przejawów trwogi
przypisywać dziedzinie duszy lub ducha!

Zwalczanie trwogi może się wtedy skutecznie posu-

wać, gdy dokładnie poznamy czynne w danym wypadku
wyobrażenia wzbudzające trwogę i przez trzeźwe ich
rozważanie rozproszyły się czynniki wywołujące te
wyobrażenia.

A że te wyobrażenia bywają różne nie tylko u posz-

czególnych ludzi łatwo poddających się trwodze, lecz
nawet u każdego z osobna mogą się różnorodnie zmie-
niać, zaleca się więc stale i ciągle dawać sobie wyżej
wspomniany rozkaz niezwłocznego „otrząśnięcia się”
z zaczynającego się skurczu cechującego trwogę.

Następnie należy bezwzględnie izolować w myśli

wyobrażenia wywołujące trwogę i zbadać w nich
momenty wzbudzające trwogę.

Jeśli się dokładnie ustali te momenty wówczas łatwo

je zniweczyć w myślach i na przyszłość unieszkodliwić.

Nie chcę tu poruszać spraw dotyczących lekarzy, lecz

jedynie dać mojemu uczniowi wskazówkę, w jaki spo-
sób może usunąć największą przeszkodę do czynienia
postępów na swej wewnętrznej drodze.

Jest to tym bardziej konieczne, że ludzie nawet naj-

odważniejsi w życiu zewnętrznym podlegają czasami
najdziwaczniejszym ukrytym stanom trwogi, gdy tylko
zaczną poważnie pracować nad rozwojem swego orga-
nizmu duchowego.

Łatwo da się to wytłumaczyć jeśli uprzytomnimy so-

bie, że wprawdzie wielu ludzi ma zwyczaj w ten czy
inny sposób ćwiczyć swoje ciało fizyczne, starać się
o doprowadzenie swego mózgu do najwyższej sprawno-
ści, inni znowu troszczą się o odczuwanie swej duszy –
lecz dla większości własny substancjalny organizm du-
chowy, którego zwierzę ziemskie instynktownie unika –

pozostaje w stanie nierozwiniętym, tak że jest dziedziną
zgoła nieznaną, „przykrą” dla świadomości mózgowej.

Wszelako dziedziny nieznane i niezbadane stanowią

zawsze najbardziej nieokreślone i dla tego najmilej
widziane pole do popisów dla wszystkich z trwogi zro-
dzonych straszydeł fantazji ludzkiej.

Dopóki takie straszydła – powstałe z zasłyszanych

w dziedzictwie bajek z twierdzeń odziedziczonej religii,
w które się ongi wierzyło przez z wyobrażeń wynikłych
z istniejącej rzekomo lub rzeczywiście „winy” – nie
zostaną ostatecznie wygnane, dopóty prawie niemożli-
we się staje śmiałe kroczenie po drodze wewnętrznej
wiodącej „do ducha”.

Stąd powstaje dla Szukającego obowiązek codzien-

nego badania rzeczywistych motywów swych myśli,
mowy i uczynków, by tak oto poznać stopniowo trwogę
we wszystkich jej przebraniach i przepędzić ją z jej kry-
jówek.

Jest to doprawdy pożyteczna kontrola życia wew-

nętrznego i pomaga znacznie więcej niż wszelkie
„rachunki sumienia”, które usiłują wykryć najmniejszą
drzazgę rzeczywistej czy urojonej „winy” i dlatego stać
się mogą przekleństwem, a jego ofiarą padają właśnie
najbardziej sumienne natury...

7. Uczeń i jego towarzysze

Mało się znajdzie rzeczy bardziej szkodliwych dla

prawdziwych uczniów duchowych niż ambicja!

Podczas gdy przy wszelkich innych poczynaniach lu-

dzkich dążenia do tego, by więcej wiedzieć, więcej móc
niż inni, może człowieka zajmującego się tym gorliwie
wysunąć na czoło, to najlżejsze nawet pragnienie prze-
ścignięcia swych towarzyszy i współ-dążących działa na
ucznia duchowego hamująco.

Nawet odruch zazdrości nie zwalczony natychmiast

i na zawsze nie stłumionej wstrzymuje wszelki wzrost
duchowy – pomimo dalszych jak najgorliwszych starań
ucznia...

Dopiero gdy wytępi w sobie ostatni odruch zazdro-

ści, tak, że ślad po nim nie zostanie, wolno mu będzie
liczyć na rzeczywiste posuwanie się naprzód.

W tych sprawach nie ma żadnych „wyjątków” – żad-

nych przywilejów dla poszczególnych ludzi – choćby
zajmowali nawet najwyższe stanowiska lub w sposób
najbardziej godny podziwu położyli wielkie zasługi dla
całej ludzkości tej ziemi.

To, co się dokonuje tak nieubłaganie jest istniejącym

w całym substancjalnym życiu duchowym, z niego

wypływającym i nie dającym się w oderwaniu od niego
pomyśleć „prawem wszelkiego realnego stawania się
duchowego”, „prawem” mogącym po wiek wieków nie
obawiać się przekroczenia.

W dziedzinie stawania się duchowego – aż do najdal-

szych jego krańców – nie może zajść najbłahsze nawet
wydarzenie, które by nie odpowiadało temu „prawu”
stanowiącemu przynależną i integralną cechę substan-
cjalnego ducha wiekuistego.

Wspomnianemu tu własnemu „prawu” substancjal-

nego ducha wiekuistego podlega w człowieku tylko to,
co do ducha należy.

Czy

to, co jest z „duchem” w człowieku ziemi doszło

już do jego świadomości, ma wprawdzie ważne znacze-
nie dla niego, lecz nigdy dla ducha, do którego przecież
należy, choćby nawet nie było dostępne dla świadomo-
ści człowieka.

Człowiek nie może pozwolić, aby go wprowadzały

w błąd dozwolone co najwyżej poetom, ale tak mało
odpowiadające rzeczywistości elegijne rojenia o jakiejś
boskości przeżywającej cierpienia człowieka jako swe
własne i oczekującej od człowieka swego zbawienia!

W rzeczywistości rzeczy mają się zgoła inaczej...
Uczeń powinien sobie stale uprzytomniać to co usiłu-

ję

powiedzieć

wiekuistej

istocie

naszego

bytu. Co praw-

da przy tej właśnie chęci wypowiedzenia tym dotkliwiej
odczuwa się nieudolność wszystkich słów ludzkich, jed-
nakże trzeba się z nią pogodzić jak i przy wszelkich
innych próbach opisów...

Jakkolwiek rzeczy, które w mych księgach stale i cią-

gle powtarzam, przechodzą w swej wielkości wszelkie
ludzkie pojęcie, to jednak naturalne dążenie człowieka

do tworzenia sobie o wszystkim wyobrażeń nie może
pozostać bez wskazówek i napomknień.

Mówię przejęty głęboką czcią o najwyższej praw-

dzie, którą nazywam Prabyt, Praświatło i Prasłowo –
o jej samo wyjaśnieniu, które w słowach ludzkich usiłu-
ję udostępnić rozumieniu w trójcy: Praświatło, Prasło-
wo, Praczłowiek duchowy, wskazując zarazem, że to, co
w przejmującym dreszczem uwielbieniu usiłuję nazwać
„Praczłowiekiem duchowym” jest „Ojcem” i „Matką”
zarazem: przejawiającej się troistością człowieka ducha,
duszy i rozumowego pojmowania...

Usiłuję wykazać jak to prawdziwy „człowiek” sięga

wzwyż i w głąb samej istoty boskości, która miłuje go
i czyni się dlań uchwytną w przeżyciu jego indywidual-
nie z nim zjednoczony Bóg „żywy”...

Przedstawiłem wreszcie konieczność zrozumienia, że

to, co na ziemi określamy mianem „człowieka” nie jest
człowiekiem wiekuistym, lecz związanym z ziemią
zwierzęciem. W tym zwierzęciu usiłują się przeżywać
wieczne emanacje ludzkie, które przeszły przez punkt
kulminacyjny swego indywidualnego stanu, co oznacza-
ło dla nich konieczność upadku – „grzesznego”, gdyż
zawinionego „upadku” z najwyższej światłości. Nie ma
innego sposobu umożliwiającego powstanie z tego
upadku niż wcielenie się w jedną z wolnych od winy
istot fizycznych wszechświata – w zwierzę – przy czym
oczywiście bierze się pod uwagę jedną tylko postać
zwierzęcia wykazującą zdolność stania się kiedyś wyra-
zem wiekuistego człowieczeństwa.

Aż za dobrze znamy tę postać zwierzęcą z własnego

przeżycia fizycznego.

Jakkolwiek dobrze znamy z własnego przeżycia na-

szą postać zwierzęcą: „zwierzę ludzkie” z jego potrze-

bami, skłonnościami i popędami, to jednak gotowi jeste-
śmy odmawiać mu wielu rzeczy, jakie mu się doprawdy
należą.

Pochodzi to stąd, że z trudem znosimy myśl, iż dale-

ko więcej niż byśmy sobie tego życzyć mogli mamy
cech wspólnych z innymi zwierzętami, natomiast wła-
śnie to jedyne, czego nam – jako zwierzętom – nie wol-
no łącznie z innymi zwierzętami przypisywać sobie –
brak winy – byłoby przedmiotem gorących pożądań
z naszej strony, gdybyśmy w tym mogli brać udział kie-
dy w czysto zwierzęcej niewinności przypomina naj-
wcześniejsze lata dzieciństwa.

Nie tylko dlatego, że chcielibyśmy nasz rozum

w mózgu siedlisko mający wyzwolić z zasięgu zwierzę-
cości, jak wzbogacony dorobkiewicz stara się wyrwać
ze swego środowiska – lecz jesteśmy również bardzo
skłonni odmawiać naszym współ-zwierzętom tego, co
według powszechnie przyjętego zwyczaju nazywamy
„duszą” wznoszącą się w nas ponad bardziej prymityw-
ną sferę, jaką tworzy w innych zwierzętach, jedynie
dzięki świadomemu rozwojowi.

By nie stwarzać sobie przeszkód w rozwoju uczeń

wiedzieć powinien, że prawie wszystko, co zazwyczaj
nazywamy

poruszeniami „duszy” przypisać należy prze-

mijającej duszy zwierzęcej. Duszę tę mamy tak jak
wszystkie inne zwierzęta, chociaż w nas – dzięki wpły-
wom duszy właściwej tylko człowiekowi, a powstałej z
nieprzemijających sił Boskości – osiąga ona za ograni-
czonego życia ziemskiego większe zdolności odczuwa-
nia i wypowiadania się.

Z duszy zwierzęcej i tylko z niej pochodzi wszelka

ambicja, wszelka żądza współzawodnictwa i zazdrość

wszelka, która dla ucznia dążącego do doskonalenia
swej strony duchowej stać się może nader zgubna!

Widać stąd jasno jak na dłoni, że jest rzeczą ucznia

podporządkowywać w miarę możności przemijającą
zwierzęcą „duszę” wiekuistym siłom duszy właściwym
ma jako „człowiekowi” z Boga poczętemu.

Wszelkie odruchy duszy zwierzęcej zgodne z zamie-

rzonym zjednoczeniem wiekuistym sił duszy w postaci
przeżycia – „Ja” – należy podczas tego ograniczonego
życia zwierzęcego ciała ludzkiego zachowywać, pielę-
gnować i używać dla ułatwienia sobie osiągnięcia duszy
wiekuistej.

Natomiast wszelkie odruchy duszy zwierzęcej prze-

ciwdziałające zjednoczeniu wiekuistych sił duszy w po-
staci tożsamości – „Ja” – lub rozwojowi substancjalne-
go wiekuistego organizmu duchowego człowieka,
należy stopniowo doprowadzić do całkowitego zaniku –
a choć ten przebieg musi się liczyć z czasem dopomaga-
jącym wszelkim przemianom, to jednak na samym
początku należy się zabezpieczyć od wszelkich możli-
wych przeszkód.

Chęć prześcignięcia towarzysza w ćwiczeniach du-

chowych lub nawet zazdrość o stopień rozwoju ducho-
wego jaki ktoś inny już osiągnął, są to wyłącznie przeja-
wy duszy zwierzęcej ściśle odpowiadające walce
zwierząt i powszechnie znanej zawiści o żer.

Szukający zaś musi nie tylko opanować tego rodzaju

niecne odruchy duszy zwierzęcej, lecz budzić w swej
duszy wiekuistej wręcz przeciwne uczucia.

Nie powinien spocząć zanim mu się nie uda odczuć

uszczęśliwiającej radości na widok towarzysza, którego
rozwój duchowy daleko bardziej się posunął niż jego
własny!

Gdyby natomiast miało chodzić o rzeczy, które

mogłyby owemu błądzącemu i innym wyrządzić dotkli-
wą szkodę, tak że pominąć ich nie wolno, wówczas
mimowolny odkrywca tego rodzaju braków może wyja-
wić je tylko osobom, o których z całą pewnością wie, że
nie będą się powodowały żadnymi innymi dążeniami,
tylko chęcią uchronienia błądzącego przed nim samym
a innych przed nim.

Tu w tym wypadku istnieje podobieństwo w postępo-

waniu Jaśniejących w Praświetle.

Ponieważ przy ich biologicznym sposobie bycia cho-

dzi o stanowcze wyrażenie chęci życia ziemskiego na
lat tysiące przed ich narodzeniem się na ziemi, muszą
więc być w czasie z góry określonym przewidziane na-
rodziny zapewniające wszelkie psychofizyczne warunki
niezbędne do spełnienia zleconego zadania, choćby
nawet było z tym połączone dziedzictwo, które nowona-
rodzony podczas swego życia ziemskiego może jedynie
starać się trzymać po prostu w ryzach, gdyż sił swoich
potrzebuje gdzie indziej, jednocześnie zaś zwalczanie
rzeczy, których nie pragnie, choćby to było nawet bar-
dzo pożądane, zwęziłoby w nieodpowiednim stopniu
fizyczne podstawy jego działania.

Owe wyraźne złe skłonności odziedziczone przezeń

wraz z jego doczesną naturą fizyczną mogą się do pew-
nego stopnia odzywać w każdej dziedzinie ludzkiego
działania zależnej od fizycznych sił zwierzęcych, choć-
by nawet Jaśniejący Praświatłem wciąż stawiał zapory
uniemożliwiające zbyt drastyczne ich przejawy.

Żaden z Jaśniejących Praświatłem nie miał nigdy

dziecinnej i niedorzecznej z próżności zrodzonej ambi-
cji uchodzenie za „świętego” i żaden takiej ambicji nie
mógłby żywić w sobie!

Biada jednak Jaśniejącemu – gdyby stał nawet na

wyżynach duchowych niemożliwych niemal do objęcia
przez wyobraźnię ludzką – który by przejawy fizycz-
nych wad ludzkich u któregoś ze swoich „braci” ducho-
wych chciał traktować inaczej niż z przepojoną humo-
rem wyrozumiałą pobłażliwością!

A że inna postawa w tym gronie duchowym jest nie-

możliwa, należy przyjąć to jedynie jako fikcję ułatwia-
jącą zrozumienie, jeśli w imię duchowego znaczenia
tych spraw wyjaśnić muszę, że już nawet najmniejsza
skłonność Jaśniejącego Praświatłem do odczuwania
swej „wyższości” nad błądzącym w ziemskich sprawach
fizycznych bratem musiałaby oznaczać samozagładę
własnego organizmu duchowego...

Uczeń substancjalnego ducha wiekuistego tylko

wówczas liczyć może na istotne dobre wyniki swych
trudów, gdy na wszystko co jest w każdym z jego towa-
rzyszy patrzał będzie bez względu na to czy jest osobi-
ście bliski, czy też zupełnie nieznany – z prawdziwą
dobrocią serca i wyrozumiałą pobłażliwością. Wszelako
coraz bardziej musi się starać dojść do zrozumienia, że
indywidualny organizm duchowy, który jego towarzysz
pragnie sobie uświadomić, jest zbudowany z tej samej
substancji duchowej co i jego własny.

Kto ma otrzymać wielki spadek w jakiejś określonej

walucie ziemskiej, ten chyba nie pozwoli sobie na to, by
tę właśnie walutę pozbawić wartości dlatego tylko, że
mu nie odpowiada zachowanie się innego człowieka
posiadającego takie same wartości pieniężne lub na nie
oczekującego.

Jeśli zaś z tego przykładu jasno wynika, że nieroz-

sądny spadkobierca zniszczyłby przeznaczony dlań
majątek, gdyby mu się udało wyrządzić szkodę warto-

ścią pieniężnym swego spadku, to powinno być rzeczą
łatwą zrozumiałą, że w duchowości nie można tego, do
czego się samemu w sobie dąży – uznawać u siebie,
a jednocześnie innemu odmawiać.

Chodzi tu o dobro nie identyczne wprawdzie z do-

brem innego człowieka, lecz za to pod względem jako-
ści i pochodzenia „równającego się” dobru innego
człowieka pod każdym względem.

Kto by pragnął przeszkodzić w osiągnięciu tego pra-

duchowego dobra komu innemu, ten przez to sam się go
pozbawia.

Jeśli dotychczas była mowa o tym, czego trzeba uni-

kać, to teraz wskażemy, co czynić należy:

Osiągnięcie identycznej świadomości w ujęciu rozu-

mowo-pojęciowym, substancjalnie duchowym i w uję-
ciu duszy jest oczywiście wymaganiem substancjalnie
duchowego świata, ale to wymaganie nie oznacza by-
najmniej, że po prostu zmienić należy treść rozumowo –
pojęciowej świadomości, tak iż odtąd wchłaniałoby się
jedynie pojęcia o rzeczach substancjalnie duchowych.

Chodzi tu raczej o trzy wyraźnie różniące się jeden

od drugiego w sposobie ich przeżywania rodzaje świa-
domości, które w postaci przeżywania – „ja” – właści-
wej nawet najgłębszej boskości, mogą stać się łącznym
posiadaniem jedności! Dlatego też tak wiele tu zależy
od woli człowieka – od jego gotowości poznania
w sobie zupełnie nowych form świadomości, które mają
bardzo mało wspólnego ze znaną mu dotychczas rozu-
mowo – pojęciową świadomością i nie dadzą się rów-
nież opisać w słowach, gdyż doświadczyć ich można
jedynie przez własne „poznanie”.

W żadnym jednak razie nie pomogłoby Szukające-

mu, gdyby zechciał się teraz zająć „przedstawianiem

sobie” różnych rzeczy, by dojść do jakiegokolwiek
pojęcia o tych osobliwych jeszcze mu nie znanych wła-
ściwościach, świadomego bytowania w wiekuistych
siłach duszy i w substancjalnym duchu wiekuistym.

To, czego duch rzeczywiście oczekuje od każdego

ucznia, leży w uchwytnej fizycznej dziedzinie, chociaż
skutki tego sięgają już daleko poza tę dziedzinę w sfery
wyłącznie duszy i ducha.

A teraz będzie tu mowa o obowiązkach każdego

ucznia duchowego w życiu świata zewnętrznego oraz
w stosunku do związanych z nim towarzyszy dążących
do tego samego celu; o obowiązkach stawania się
w każdym czasie godnym i stałym wyrazicielem swej
na razie w ukryciu pozostającej duchowości.

Z chwilą kiedy się jakiś człowiek decyduje stać ucz-

niem duchowym, by osiągnąć we własnym organizmie
duchowym wiekuistą świadomość ducha wiekuistego,
powinien zarazem, choć raz ta sama przez się zrozumia-
ła nie wymaga tu żadnych ślubowań, dobrowolnie się
usunąć od wszelkich przejawów życia swych bliźnich,
które by hamowały rozwój tego organizmu duchowego
bądź czyniły go zgoła niemożliwym.

Codzienne życie w naszych czasach poświęcone za-

bawom jest istnym zbiorem „przykładów” takich wła-
śnie przejawów życia skłonnego do wyrafinowania
zwierzęcia ludzkiego, które przeszkadzają w osiągnięciu
świadomego bytowania w duchu. Lecz i w innych dzie-
dzinach zasługujących na bardzo powabne traktowania
nie brak również istnienia objawów życiowych stoją-
cych zaledwie na poziomie duszy zwierzęcej.

Kto chce mnie zrozumieć, ten mnie zrozumie!
Ale uczeń duchowy nie powinien się do tego wszyst-

kiego ustosunkowywać wojowniczo lecz tylko powinien

nie zwracać uwagi na tego rodzaju rzeczy – usiłując,
jeśli to jest w jego mocy, zastąpić rzeczy pozbawione
smaku, pożądliwość zwierzęcą i nierozsądne wypacza-
nie życia rzeczami odpowiadającymi wymaganiom
ducha – powinien również być niezmordowany w wy-
kazaniu innym przez własne postępowanie, że w tym
wszystkim w ogóle nie chodzi o rzeczy pożądane i god-
ne uwagi.

Tylko bardzo proszę źle mnie nie zrozumieć.
Nie mogę poważnie brać żadnego odrzucenia niedo-

zwolonych duchowo przejawów życiowych, jeśli nie
umie się ono śmiać ani nie wie, co to poczucie humoru!

Stetryczałe usuwanie się w cień, zrzędzenie i mędr-

kowanie to złe środki do otwieranie oczu innym, że stali
się niewolnikami niedorzecznych autosugestii i podraż-
nionych nerwów!

Skuteczniej niż wszystkie inne może jedynie działać

przykład,

przodowanie w dawaniu przykładów jest naj-

ważniejszym

zadaniem

człowieka

dążącego „do ducha”.

Jeden

jedyny

czyn

przykładem

świecący może być dla

towarzysza znacznie pożyteczniejszą nauką, niż całymi
godzinami trwające dysputy. Również publiczna działal-
ność

ucznia duchowego w węższym lub szerszym zakre-

sie będzie tym bardziej wartościowa, im bardziej polega
i

każdym

czasie

polegać może, na skutek surowego sa-

mowychowania, na oddziaływaniu własnego przykładu.

Uczeń musi sobie bardzo jasno uświadomić fakt, że

dopóki sądzi, iż zwycięstwo w dyspucie z towarzyszami
jest równoznaczne z pokonaniem własnych ciemności
wewnętrznych, głęboko tkwi w odmęcie niedorzecznej
dumy rozumowej.

Nie słowami, lecz jeno przykładem może dowieść, że

w samym sobie stał się rzeczywiście zwycięzcą.

8. Życie wewnętrzne

a świat zewnętrzny

Dość wyraźnie powiedziałem, że Szukający tylko

o tyle mogą być „moimi” uczniami, o ile przy wytycza-
niu sobie kierunku własnych dążeń trzymają się poda-
nych w moich księgach relacji, wskazań i pouczeń, do-
patrując się w mej osobie jedynie powołanego pośred
nika nadającego kształt słowny opisanym względom
i radom.

Chodzi tu o czysto duchowy stosunek uczniowski,

przy którym ponoszę wiekuistą odpowiedzialność za
każdego Szukającego kierującego się w taki sposób mo-
imi naukami, że istotnie ma prawo nosić miano mego
„ucznia”.

Tej odpowiedzialności nie można porównać z „po-

czuciem odpowiedzialności”, jakie mają i okazują wszy-
scy sumienni duszpasterze gmin religijnych w stosunku
do swych wiernych – gdyż moja odpowiedzialność za
Szukającego ściśle trzymającego się udzielonych przeze
mnie rad, by dojść do „ducha” polega na wiekuistym
obowiązku, który stawia swe wymagania również
w przyszłych pozaziemskich stanach i nie wcześniej
zostanie spełniony, aż Szukający, który się powierzył
moim naukom, osiągnie to, com mu obiecał.

Ciągle muszę prosić, aby zechciano ściśle odróżniać

to, co w moich księgach określam jako duchowo możli-
we i pod pewnymi wyraźnie zakreślonymi warunkami
dostępne przeżyciu, a co opisuję tylko, by przedstawić
różne stopnie przeżyć duchowych, które bez wątpienia
nie dla wszystkich ludzi już tu na ziemi mogą się stać
dostępne – od tego co bym jasno wyrazić chciałby każ-
dy uczeń duchowy osiągnął za swego życia ziemskiego.

To, że daję Szukającemu możność brania żywego

udziału również w przeżyciach wyższych, może nie-
osiągalnych nawet dlań jeszcze tu na ziemi, stopni
duchowych przeżywania jest konieczne, by mu ułatwić
wytyczenie samemu sobie „kierunku”, ale oczywiście
nie znaczy, jakobym mógł mu obiecywać osiągnięcie tej
zdolności przeżywania w duchu.

Wszystko, co ukazuję jako osiągalne zakłada z góry

pewien mniejszy lub większy stopień rozwoju substan-
cjalno-duchowego

organizmu

w każdym miejscu moich

ksiąg, gdzie mówię o przeżyciach osiągalnych w życiu
duchowym, wskazuję jednocześnie co już za każdym
razem osiągnięte być musi, jeśli ma się stać dostępny
wyższy stopień przeżycia duchowego.

Uczeń duchowy może po wnikliwym przeczytaniu

moich opisów sam dokładnie poznać, gdzie się znajdu-
je, przy czym oczywiście wystrzegać się musi tłumacze-
nia na swoją korzyść podawanych przeze mnie charak-
terystyk każdorazowej zdolności przeżywania.

W sprawach ziemskich może ktoś czasami łudzić się

co do stopnia swej doskonałości, tak, że inni sądzą, iż ją
już posiada, lecz w życiu duchowym każda próba „łu-
dzenia” musi nieuchronnie chybić, gdyż człowiek
skłonny do takiego łudzenia może w błąd wprowadzić
tylko siebie.

Stopień duchowy, który rzeczywiście osiągnął wyni-

ka jedynie z nabytej przezeń zdolności przeżywania
w substancjalnym duchu wiekuistym.

Że nie chodzi tu o „szczeble” lub „stopnie” wyzna-

czone raz na zawsze według jakiejś ustalonej „skali” nie
powinno dla Szukającego podlegać żadnej wątpliwości.

Skoro jednak postrzegam stale i ciągle, że chętnie

chciano by widzieć „ponumerowane” szczeble drabiny
jakubowej, a przy tej okazji wpadłem na trop błędnego
ujmowania, które bezwarunkowo usunąć należy, stwier-
dzam co następuje:

Rzeczy ducha może sobie uświadamiać tylko poprzez

duchowość!

Rzeczy ducha przeżywać można tylko w zjednocze-

niu, a to, co się chce zjednoczyć z duchowością samo
musi z ducha pochodzić.

Wszystko to, co jest nieduchowe, nie jest dla ducha

„realne” – nie jest „rzeczywiste”! (Mówię o wiekuis-
tym, substancjalnym, jedynym, prawdziwie nieznisz-
czalnym duchu wiecznym – a nie o wynikach poruszeń
mózgów podlegających rozkładowi!)

Człowiek ziemski nigdy by nie mógł dotrzeć „do

ducha” gdyby był tylko tym, co w nim na ziemi stanowi
uchwytną dla zmysłów postać.

Tylko dla tego, że jest zarazem substancjalnym du-

chem wiekuistym, może po dokonanym zjednoczeniu
się przeżywać duchowości – może stać się w sobie, jako
duch z ducha wieczności, duchowo świadomym siebie.

Do tego potrzeba wytrwałego przestrzegania przez

dłuższy okres czasu pewnego określonego postępowa-
nia.

W naukach swoich opisałem dokładanie różne formy,

w jakich wyraża się to postępowanie.

Celem tego postępowania jest przede wszystkim –

coraz to bardziej znosić przyzwyczajenie do przemyśli-
wania życia zamiast przeżywania go i uczyć się czynnie
i świadomie żyć.

Czynne życie powinno zająć miejsce „życia w my-

ślach”.

Takie dążenie osiąga całkowicie swój cel wówczas,

jeżeli myślenie stanie się też przeżywaniem, a nie tylko
„przemyśliwaniem”.

Tego, o czym tu mowa, nie mogę wyraźniej określić,

ale wiem doskonale, że nikt z tych, co zwykli jeszcze
przemyśliwać swe życie, ani cienia tego, co mam tu na
myśli nie będzie mógł sobie wyobrazić...

Ale nie jest to rzeczą konieczną, chodzi tu bowiem

nie o umiejętność tworzenie wyobrażeń, lecz o naukę
życia!

Człowiek przemyśliwujący swe życie myśli, że żyje

i że w tym, co przeżywa zawiera się jego życie – ale
życie jest jeno przedmiotem myślenia, choć przedmio-
tem zawierającym w sobie wszelkie inne przedmioty
myślenia – życie zaś myślenia gaśnie zaś w tej samej
chwili, w której gaśnie samo myślenie.

Pomimo to można tylko przemyśliwać życie i niezli-

czone miliony ludzi znają je jeno w myślach – lecz sub-
stancjalny duch wiekuisty nigdy się nie da ogarnąć
w myślach, lecz wyłącznie w życiu – w rzeczywistym –
a nie zachodzącym w myślach – przeżyciu!

Podczas gdy w myślach życie się zawsze jeno prze-

myśliwa – tylko jako myśl wykazuje swą realność –
prawdziwe przeżywanie życia stanowi stawanie się,
w które człowiek jest wpleciony.

Dlatego też „nauka życia” jest zadaniem tego, kto

pragnie dojść „do ducha”, gdyż do ducha dochodzi się

nie w myślach, lecz dzięki podniosłemu stawaniu się
dostępnym jedynie dla tego, kto tam, gdzie inni myślą
że żyją, stał się zdolny do doświadczeń w czynnym
życiu.

Ta nauka życia nie daje się osiągnąć „za jednym

zamachem”, umiejętność zaś życia nie spływa na czło-
wieka niby „nagłe oświecenie”.

Raczej trzeba ją zdobyć pracą!
Jest to „nauka” – choć nie nauka zdobywania rozu-

mem – i jak każda nauka ma rozmaite stopnie lub, żeby
pozostać przy podobieństwie drogi wewnętrznej – roz-
maite etapy.

Aby dać rozumowe pojęcie o kolejnym następstwie

gdyż Szukający początkowo tylko myśli i pojmuje, lecz
nie przeżywa (nie mówiąc tu o biernym ożywianiu ciała
noszącym miano „życia”!)

Mistrze sztuki życia we wszystkich czasach pouczali

następujących

sobie (kolejno) „stopniach” lub osią-

ganych kolejno etapach, ale nigdy nie określono przez
to nieodmiennie wyznaczonych stopni planowej nauki
w zrozumieniu jakiejś „metody” nauczania.

Można by było zamiast obrazu drogi, stopni schodów

lub szczebli drabiny wybrać obraz rosnącego drzewa,
w którym może byłoby nawet wyraźniej widać jak przy
postępującej naprzód nauce życia z upływem lat jeden
stan wzrostu następuje po innym – jak jeden przechodzi
w następny.

Mogę naturalnie podzielić wzrost drzewa jak i postę-

py w uczeniu się życia według najróżnorodniejszych
systemów.

Wszelkie takie dzielenie może wprawdzie dopomóc

do zrozumienia stopniowego, kolejno po sobie następu-
jącego wzrastania drzewa lub postępów w nauce życie –

ale z takim samym powodzeniem może być zastąpione
przez inny podział.

Przebieg posuwania się naprzód w żadnym razie nie

zmieni się od tego, czy go podzielę na siedem, siedem-
dziesiąt osiem czy na dwa tysiące etapów, stopni lub
szczebli!

Nie można więc powiedzieć: „Ten czy ów stoi na

takim a takim stopniu”,

lecz

jedynie:

„jest dopiero w po-

czątkach, jest już coś niecoś zaawansowany albo poczy-
nił już bardzo znaczne postępy”.(Oczywiście należy
pominąć tu stopnie w znaczeniu przyjętym w wolnomu-
larstwie lub innych podobnych zakonach gdzie osią-
gnięty stopień odpowiada mniej więcej osiągniętej ran-
dze wojskowej”.)

Wszystko inne to nonsens! „Nonsens”, gdyż nie

posiada odpowiadającego rzeczywistości sensu!

Wydaje się jednak, że dla wielu moich uczniów nie

stało się jeszcze całkowicie i dobitnie jasne, dlaczego to
wszystko jak można było najwyraźniej przedstawiłem.

Nie wykładam tu żadnych teorii, w których „B”

wynika z „A” i „C” z „B”, lecz mówię z własnego prze-
życia!

Od wielu lat nie przemyśliwam już swego życia, lecz

je przeżywam – i od tego czasu przeżywam również
swe myśli.

Nie byłem bynajmniej na swej drodze „uprzywilejo-

wany”, lecz musiałem się uczyć „umiejętności życia” –
w sposób bez porównania bardziej wytężony i cięższy,
niż by to było możliwe dla któregoś z moich uczniów!

Doprawdy niczego mi nie „darowano”!
Nie ma też końca tej „nauki” gdyż wymaga ona

ustawicznych ćwiczeń po jej „opanowaniu”.

Śmierć ciała ziemskiego o tyle tylko dotyka tych

„ćwiczeń rzeczy wyuczonych”, że potem już więcej nie
przeżywamy już tego ciała – natomiast myślenie, które-
go się to ciało nauczyło tylko wtedy człowiek może
w życiu wiekuistym jednocześnie przeżywać, jeśli się
tego „nauczył” tu w ciele ziemskim poprzez ciało...

Kto się nie nauczył „przeżywać” tego w ciele, ten po

śmierci ciała może jedynie niby we śnie przemyśliwać
tak samo jak przez długi czas sennie przemyśliwa siebie
– zanim się nie nauczy przeżywać życia duchowego –
chociaż to myślenie nie jest rejestrowane przez mózg!

Nie na próżno mówię o naszym substancjalnym

organizmie duchowym! „Organizmem” jest dla mnie
coś, co samo z siebie powstało i żyje własnym życiem.

Ciało ziemskie nie jest w moim rozumieniu „organi-

zmem” lecz zestawieniem organów.

Wiem doskonale, że przy myśleniu można używać

innej terminologii i gdym jeszcze przemyśliwał swe
życie również się nią posługiwałem – ale z chwilą gdym
zaczął przeżywać myślenie, stała się dla mnie zbędna...

Wolno jednak każdemu z moich uczniów „przeło-

żyć” sobie wszystko, co podaję w możliwych dla mnie
słowach, na swój własny sposób mówienia.

Moim zdaniem – nie należy słów „pozostawiać

w spokoju”, lecz raczej dawać się im swobodnie zmie-
niać i poruszać.

Ale będę tu jeszcze musiał powiedzieć uczniowi, dla-

czego w mych księgach tak wiele niestety mówiłem
o sobie – dlaczego ciągle muszę o sobie wspominać,
chociaż nic nie ma dla mnie przykrzejszego, niż wie-
dzieć, że się gdzieś na mnie w życiu powołują.

Że muszę jednak postępować wbrew swej chęci

i upodobaniom, ma to dwojakiego rodzaju przyczyny:

Po pierwsze ku memu niemałemu zmartwieniu je-

stem obowiązany przez ducha do tego, by się niejako
„wykazać” wobec czytelników moich słów niezależnie
od tego czy mi się to podoba czy nie, oraz bez względu
na to, jakbym mógł odczuwać sposób przyjmowania
moich wyjaśnień przez innych.

Krótko mówiąc mam obowiązek duchowy ukazania

czytelnikom moich ksiąg, w jaki sposób doszedłem do
napisania tego, com napisał.

Po wtóre jestem dla siebie najbliżej leżącym i najbar-

dziej znanym mi, jak również najlepiej dającym się pod
każdym względem skontrolować, polem przeżyć.

A że znam siebie jako człowieka absolutnie, aż do

niedogrzebalnych, najdrobniejszych odchyleń w swych
upodobaniach, wolnego od najsłabszego nawet przebły-
sku osobistej, choćby zgoła „niewinnej” chęci wywyż-
szania się, lecz zwykłem trzeźwo i rzeczowo obserwo-
wać siebie daleko bardziej niż każdego innego czło
wieka, umiem więc najlepiej zdawać sobie sprawę, gdy
chodzi o rzeczy, których przeżywanie znam doskonale
i mam udostępnić pojmowaniu innych.

Nie człowieka choć trochę mnie znającego, który by

mógł nosić się z niedorzeczną myślą, jakobym dlatego
stał się dla siebie tematem opisów, że chodzi mi przy
tym w ten czy inny sposób o moją osobę pełniącą
u mnie doprawdy tylko ciężką służbę.

Gdyby mi przyjemność sprawiało próżne przegląda-

nie się w lustrze, to doprawdy potrafiłbym ją sobie zgo-
tować w sposób dla siebie bardziej pożądany, gdyż nie
jestem

ascetą

osobliwa przyjemność jaką znajduje asce-

ta w radowaniu się tym, co mu sprawia męczarnie jest
mi obca...

Skoro wolno mi naprawdę powiedzieć, że nie szu-

kam siebie samego w swej działalności jest nie tylko
„zbawienie wieczne” moich uczniów, lecz w równej
mierze wyzwalanie ich sił zabezpieczających niezbęd-
nych od wszelkiej budowy w świecie zewnętrznym.

Naturalnie uczeń będzie musiał ściśle rozróżniać, co

ja duchowo mogę dlań uczynić, a co w codziennej pracy
nad sobą on sam jedynie będzie mógł zdziałać...

Życie w duchu bynajmniej nie jest wrogie codzien-

ności, a więc i Szukający duchowej możności przeżyć
przede wszystkim musi nauczyć się czynić dość wyma-
ganiom.

Nie należy dawać posłuchu egzaltowanym fantastom

wszystkich czasów którzy wmawiają, że duch wieczno-
ści daje się tylko wówczas osiągnąć, gdy Szukający
usuwa się od wszelkich ziemskich obrazów rzeczywi-
stości.

Rzecz wręcz przeciwna temu przypuszczeniu odpo-

wiada prawdzie!

Co prawda nie wolno nigdy Szukającemu tak kur-

czowo trzymać się ziemi, żeby już nie mógł „powstać”
ale zawsze musi pamiętać, iż rzeczy ziemskie są rów-
nież objęte wiecznością.

W ziemskim świecie zewnętrznym mamy do czynie-

nia wprawdzie tylko z ostatecznym wielokrotnie zmie-
nionym wynikiem sił wypływającej z wiekuistej rzeczy-
wistości – wynikiem pochodzącym ze wzajemnego
odrzutowego działania tych sił – ale bynajmniej nie
dodaje to człowiekowi ziemskiemu blasku ani cienia!

Człowiek władający już swymi zmysłami duchowy-

mi może śledzić wstecz każde zjawisko ziemskie aż do
punktu zwrotnego, od którego poczynając będzie mógł

siły Prabytu, tworzące wszelkie formy, przeżywać jako
coś substancjalnie duchowego.

Tak oto rzeczy najzewnętrzniejsze stale są powiązane

z rzeczami najwewnętrzniejszymi, choć to „zewnę-
trzne” zgodnie ze swą formą wyjawienia się jest już
zbyt bliskie wiekuistej stężałości: absolutnej „nicości” –
aby kiedykolwiek zdołało wnijść do najbardziej wolne-
go pozostającego w wiecznym nieuchwytnym ruchu
„wnętrza”.

A że człowiek ziemi jest „wnętrzem” zabłąkanym

wśród rzeczy najbardziej zewnętrznych to wolno mu
liczyć na odzyskanie świadomości siebie jako substan-
cjalnie rzeczywistego „wnętrza” tylko wtedy, gdy wyj-
dzie z punktu, w którym się obecnie znajduje – a więc
z rzeczy najbardziej zewnętrznej – ze swej własnej cie-
lesności i otaczającego tę cielesność ziemską „świata
zewnętrznego”.

Człowiek, jeżeli chodzi o własną jego cielesność,

czuciem uświadamia sobie ten świat zewnętrzny oraz
czuciem postrzega wszelkie zachodzące w nim zmiany.

Natomiast to, co się znajduje poza jego ciałem ziem-

skim i je otacza tylko wtedy dochodzi do jego postrze-
gania przez czucie cielesne, gdy wywiera nacisk na tę
właśnie cielesność niezależnie od tego, czy to działanie
będzie ledwie dostrzegalne – czy nader gwałtowne –
czy pobudza czucie w sposób przyjemny czy przykry.

Ale wszystkie te pobudzające zmysły oddziaływania

czucia odbiera tylko przez jeden moment i niezwłocznie
zastępuje je nowe czucie, choćby to kolejne następstwo
chwilowych oddziaływań wydało się czasami stałym
trwaniem czucia, podobnie jak niezliczone obrazy taś-
my filmowej uchodzą za stały obraz dopóki się w nim

nie poruszają aktorzy lub nie ukarzą inne zdolne do
poruszeń zjawiska.

Na czas ograniczony – najdłużej do śmierci ciała

ziemskiego – mogą się w świadomości utrzymywać
obrazy wspomnień dawniejszych uczuć własnego byto-
wania cielesnego, jak również każdorazowej wartości
uczuciowej uchwytnych dla zmysłów wrażeń świata
zewnętrznego.

Wszelki dalszy stosunek człowieka ziemi do świata

zewnętrznego polega jedynie na jego wyobraźni – ale
twory tej wyobraźni tak dalece podlegają woli ludzkiej
– w jej aspekcie – wierze – że mógł powstać filozoficz-
ny błąd, jakoby „wyobraźnia” była twórczością form
zjawiskowych świata zewnętrznego.

W samej rzeczy tak co prawda nie jest, wyobraźnia

stanowi raczej wynik zdolności ujmowanie w całość od-
działywań sił Prabytu nieuchwytnych dla zmysłów
w postaci obrazów – niby skrycie złożonych przebie-
gów stawania się w pewnej dostosowanej do ludzkości
zmysłów postaci – a jednak świat wyobraźni nie tworzy
bynajmniej świata rzeczywistego dostępnego dla zmy-
słów fizycznych.

Choćby świat wyobraźni jednostki wydawał się jej

bardzo trwale i mocno ugruntowany, to jednak zdarzają
się czasami chwile, w których następuje przebłysk
poznania, że jeszcze bardzo daleka jest od tego, by cał-
kowicie wykorzystać możliwą dla swych zmysłów fizy-
cznych zdolność pojmowania.

Świat wyobraźni jest jednak bezsprzecznie najbar-

dziej stosowanym dla jednostki, światem niezależnie od
tego w jakim stopniu odpowiada światu, który by przy
całkowitym wykorzystaniu możliwości jej zmysłów
ziemskich mógł być dla niej uchwytny.

A więc ów świat stworzonych przez jednostkę

wyobrażeń tak brzemienny w pełne znaczenia skutki
jest wzorem bardzo zmiennym, na który wpływ wywie-
rają nie tylko własne jej poglądy i doświadczenia lecz
zarazem światy wyobrażeń innych ludzi.

Tworzą się więc grupy ludzkie z wielu jednostek,

które swe światy wyobrażeń bardzo znacznie upodobni-
ły ze stwierdzeniem zaś takiego podobieństwa wynikł
dla jednostek pozornie „niezbity dowód prawdziwości”
ich wyobrażeń, choćby były raczej karykaturami świata:
świata dostrzegalnego dla nie zaślepionych zmysłów
fizycznych.

Uczeń duchowy powinien stale i ciągle badać nie tyl-

ko obraz świata swej własnej wyobraźni, lecz również
grup, do których z biegiem okoliczności życiowych
należy, oraz obraz wielu podgrup czy partii zawartych
w grupie narodowej, do której od urodzenia należy.

A że wymagania ducha pozostają te same bez wzglę-

du na to, czy chodzi o jednostkę czy o wiele jednostek,
nie może jednostka czynić zadość wymaganiom, któ-
rych spełnienie jest warunkiem nieodzownym dla każ-
dego, kto chce dojść „do ducha” – a jednocześnie bez
wyraźnych zastrzeżeń służyć światu wyobrażeń pewnej
grupy, której sposób przejawianie się automatycznie
zagradza wewnętrzną drogę do ducha.

Jest to niedorzeczne zapoznanie uniwersalności sub-

stancjalnego ducha wiekuistego sądzić, że może dojść
„do ducha” jeśli się pogardza czymś należącym do
ducha lub pała się doń nienawiścią!

A że cała ludzkość ziemska kryje utajoną w sobie

duchowość, należy bardzo starannie odróżniać stanow-
cze odrzucanie tego lub innego zdania czy stanowisk
wypływających ze zwierzęco-ludzkiej natury, od pełne-

go zarozumiałości lekceważenia inaczej myślących czy
to chodzi o jednostki, grupy, narody czy rasy.

Łatwo zrozumieć, że pielęgnowanie uczucia nienawi-

ści czyni człowieka „duchowo głuchym” i „duchowo
ślepym”.

Nie należy wprawdzie wypleniać zdolności do od-

czuwania nienawiści, gdyż razem z nią zniszczona
zostałaby zdolność odczuwania praduchowej miłości.
Budzącego się uczucia nienawiści nie należy podtrzy-
mywać, lecz jedynie „stwierdzać” jego istnienie po
czym dla ucznia duchowego zaczyna się wielkie zada-
nie przemienienia tejże dostrzeżonej w sobie nienawiści
w miłość, której jest ona biegunem przeciwnym – inną
postacią jedynej i tej samej siły...

Gdzie zatem podsycana jest nienawiść – przeciw

poszczególnym ludziom, partiom i innym narodom, tam
nie ma dla ucznia duchowego żadnych widoków rozwo-
ju i powinien stosownie do okoliczności ofiarowane mu
lub objęte już przezeń stanowisko pozostawić komuś
innemu, kto nie dąży do wzniesienia się ponad swoją
mniej więcej udoskonaloną przez wychowanie naturę
zwierzęcą!

Niezależnie od tego, pod jakimi wpływami świata

zewnętrznego może pozostawać Szukający – powinien
zawsze pamiętać, że nic na tym świecie zewnętrznym
nie może mu zagrodzić drogi do ducha, dopóki w życiu
swoim ściśle przestrzega rad, które mu w obfitości
podałem w mych naukach.

Ale chodzi o „ścisłe ich przestrzeganie w życiu” –

a nie o przytakiwanie im i zachwycanie się nimi.

Życie według moich nauk wymaga, aby uczeń przede

wszystkim doprowadził do porządku osobiste sprawy
codzienne.

Dopiero gdy zapanuje tam nieskazitelny „porządek”

– we wszystkim i pod każdym względem – uzyska Szu-
kający prawo do dalszego dążenia i dopiero wówczas
usprawiedliwione będzie jego oczekiwanie na istotne
osiągnięcie rzeczy dlań osiągalnych w duchu za jego
życia ziemskiego.

Bardzo jest szkodliwy rozpowszechniony i lubiany

szeroki gest ludzi sądzących, iż przy dążeniu do ducha
wolno uważać sprawy życia codziennego za drobnostki!

Choćby jakaś sprawa sama przez się była rzeczywi-

ście „drobnostką”, to jednak nigdy przenigdy nie jest
drobnostką czy się ją potraktuje zgodnie z wymagania-
mi ducha czy nie.

W jednej z przypowieści w ewangeliach powiedziano

wiernemu słudze: „Nad małym byłeś wiernym, nad wie-
lem cię postanowią!”

Co tam wypowiedziano w postaci przypowieści doty-

czy jednego z najważniejszych wymagań ducha.

Kto nie dojdzie do tego, że będzie umiał postępować

już w swym doczesnym życiu ziemskim tak, by jego
myśli, mowa i uczynki mogły być uznane przez ducha,
ten jeszcze nie pojął do czego mu się może przydać
świat zewnętrzny, a całe jego dążenie do praduchowej
świadomości na nic mu się nie zda.

Kto natomiast tu w swym życiu codziennym najdrob-

niejszą nawet decyzję co do postępowania – choćby
wymagało to największego pośpiechu – z całą oczywi-
stością poweźmie tak, jak gdyby jego zbawienie wiecz-
ne zależało tylko od tej jednej decyzji, ten znajduje się
już znacznie bliżej do świadomości duchowej niż sam
przypuszcza i gdyby nawet odziedziczone przezeń uspo-
sobienie miało się sprzeciwić całkowitemu jego rozwo-

jowi tu za jego życia ziemskiego, to jednak wnijdzie do
wieczności jako człowiek świadomy!

Mało rzeczy w historii ludzkości – we wszystkich

częściach świata i na każdym stopniu kultury – tak błęd-
nie ujmowano, jak mniej lub bardziej żywe w każdym
człowieku ziemskim wyczucie substancjalnego ducha
wiekuistego we własnej jaźni!

Zbity z tropu przez płytkie wnioski myślowe sądził

i dziś jeszcze sądzi człowiek oddający się poszukiwaniu
duchowości, że codzienne życie fizyczno-zmysłowe
musi poniekąd być dla ducha okropne i budzić odrazę.

Opierając się na tym mniemaniu, ludzie uważają się

za uprawnionych do wyciągania wniosku, iż jest rzeczą
niemożliwą dojść do ducha, jeśli się nie będzie pogar-
dzało ziemskim życiem codziennym i uważało je za
straszny wstyd i hańbę.

Aż do dnia dzisiejszego łatwo zliczyć garstkę ludzi,

którzy przebrnęli przez tę szkodliwą tradycję, a wtedy
dopiero poznali, że droga do wiekuistego substancjalne-
go ducha bierze początek w doczesnym pozornie tak
błahym dniu powszednim...

Nikt jednak nie może zostać uczniem nauki ducho-

wej, kto nie potrafi zdobyć sobie takiego podstawowego
poznania!

9. Jak z moich ksiąg korzystać należy

Kiedym w początkach bieżącego stulecia, przed trzy-

dziestu z górą laty, rozpoczął pierwsze próby ujęcia
w szatę słowną przeżytych przeze mnie oświeceń
duchowych – a nawet jeszcze dziesięć lat później, gdy
moje przeżycie duchowe jak i próby opisania tego, com
doznał, stały się zdarzeniami i postępowaniem, z który-
mi się zżyłem – nie marzyłem nawet we śnie o tym, by
już za swego życia ziemskiego wydać drukiem coś
z tego, co dla ochrony przed profanacją napisałem wy-
myślonym przeze mnie szyfrem.

Zamiarem moim raczej było przekazanie w odpo-

wiednim czasie „klucza” osobie zasługującej na zaufa-
nie, którą bym miał zobowiązać, by rzeczy znalezione
po mojej śmierci wydała w odpowiedni sposób.

Prócz tego wśród moich papierów przez kilka lat

znajdowało

się

zapieczętowanej kopercie odpowiednie

„rozporządzenie ostatniej woli” i druga notatka z klu-
czem do szyfru na wypadek nagłej śmierci przed wy-
znaczeniem odpowiedniego „wykonawcy testamentu”.

Nie przeczuwałem, że pewnego dnia sam będę

musiał udostępnić ogółowi tę przedwczesną „spuści-
znę”, a rzeczy starannie spisane dla mnie tylko zrozu-
miałym szyfrem przerabiać dla zecera.

Wszelako gdy mój najdostojniejszy kierownik i nau-

czyciel duchowy, który, jak łatwo zrozumieć stał się dla
mnie jedynym „autorytetem” podczas pierwszych
odwiedzin, jasno i wyraźnie wyłożył mi, że nie wystar-
czy tylko zwykłe pozostawienie w spadku moich nauk,
lecz na mnie ciąży za mego zewnętrznego życia ziem-
skiego obowiązek reprezentowania tego, com napisał,
wobec całego świata — popadłem na długi czas w stan
nieopisanego przygnębienia, gdyż dzień za dniem na
próżno szukałem możności pogodzenia takiej przymu-
sowej konieczności wyjawiania siebie z moją z ducha
płynącą potrzebą ukrycia się i odosobnienia.

Od tych katuszy wewnętrznych zdołałem się uwolnić

dopiero wtedy, gdy się ponownie spotkałem z tym sa-
mym z najwyższą czcią miłowanym, po ojcowsku
dobrotliwym kierownikiem duchowym — tym razem
z dala od miejsca mego zamieszkania — a potem kie-
dym w ciągu roku duchowej i artystycznej pracy w Gre-
cji poznał się jeszcze z innymi mężami, których bratem
duchowym miałem się odtąd stać.

Następnie z Aten wysłałem – tytułem próby, do

szczupłego grona czytelników pierwszy niewielki ręko-
pis pod tytułem „Światło z Himawatu” – podpisany
pierwotnie trzema początkowymi literami imienia du-
chowego nadanego mi przez moich nauczycieli i braci
zarazem.

Było to w roku 1913.
Przyjęcie, z jakim się spotkała ta niewielka rozprawa

było znacznie lepsze niż mogłem się początkowo tego
spodziewać.

Obecnie włączyłem z powrotem do „Księgi Sztuki

Królewskiej” tę wówczas oddzielnie ogłoszoną rozpra-
wę zapożyczoną z tej właśnie księgi.

A gdy następnie z biegiem czasu nie było prawie

roku, w którym by się nie ukazała choć jedna przeważ-
nie niewielkiej objętości moja księga – lub nawet jedno-
cześnie nie wydano różnych rzeczy – wielu czytelników
nie zdawało sobie należycie sprawy, czy mają podzi-
wiać tak bogatą twórczość, czy zaliczyć autora w poczet
„grafomanów”?

Nikt bowiem nie wiedział, jak wiele z tego, com tam

szybko jedno po drugim wydawał już od wielu lat, pra-
wie gotowe do druku, leżało w moim biurku lub też
zostało napisane w Grecji na długo przed ukazaniem się
w druku.

Do tego należy prawie wszystko z „Księgi Boga Ży-

wego”

z „Księgi Człowieka” – prawie wszystko z księ-

gi „Więcej Światła” i z „Księgi Sztuki Królewskiej”

jak

również niejedno z „Księgi Rozmów” – zupełnie pomi-
jając wiele z tych rzeczy, które już raz napisałem, ale
musiałem przerabiać, gdyż nadanej im pierwotnie posta-
ci miały być ogłoszone dopiero po mej śmierci.

Skoro stało się mym obowiązkiem już za mego życia

zewnętrznego mówić o sprawach poruszonych w moich
księgach nie mogło się to stać w wybranej niegdyś for-
mie spuścizny duchowej.

Wspominam tu o tych wszystkich sprawach, gdy cza-

sami spotykam się z nastawieniem zbyt po „literacku”
ujmowaniem mojej działalności nauczycielskiej daleko
odbiegającym od istoty rzeczy.

Nigdy w najmniejszy nawet stopniu nie miałem żad-

nych ambicji literackich!

Wtłoczenie w szatę słowną rzeczy, które poruszam,

prócz ich oporu przeciw wszelkim w ogóle opisom –
było dla mnie zawsze najcięższym, bardzo odpowie-
dzialnym obowiązkiem, od którego bym się bardzo

chętnie uwolnił, gdyby to było możliwe. Nie piszę po
to, aby znajdować uciechę w pisaniu.

Nic z tego, com do tej chwili napisał nie przyszło mi

z „łatwością”, co też byłoby zgoła niemożliwe, gdyż
wiekuista prawie niemożliwa do zniesienia odpowie-
dzialność, od której nie mogę się uchylić, wkłada na
mnie obowiązek sprawdzenia nie tylko każdego zdania,
lecz każdego wyrazu i każdej sylaby pod tym wzglę-
dem, czy są odpowiednimi nosicielami powierzonej im
treści – nie w znaczeniu literackim, lecz pod względem
właściwej wyrazom zdatności do przenoszenia substan-
cjalnej duchowości!

Wszędzie gdziekolwiek jest to potrzebne sformuło-

wane przeze mnie zdania, wyrazy i sylaby są – obrazo-
wo mówiąc – „naładowane” substancjonalną duchowo-
ścią.

Nie jestem w stanie ani opisać ani nauczyć niezbęd-

nego do tego, w najwyższym „znaczeniu” magicznego
przebiegu, mogę natomiast wskazać, że nie chodzi przy
tym o nic tajemniczego, lecz tylko o wykorzystanie uta-
jonych we wszystkich prawie składnikach mowy sub-
stancjalnie duchowych drgań wyzwalanych przy wyma-
wianiu głośnym a nawet przy wymawianiu w „myśli”.

Wielu ludzi świadomie to odczuło nie domyślając

się, w jaki sposób doznana przez nich pomoc była
„akumulowana” w podanych im wyrazach...

Z powyższego przedstawienia tego niezwykłego sta-

nu rzeczy, które napisałem z trudem przezwyciężając
zrozumiały lęk przed zarzutem bezrozumu, wynika już
dość wyraźnie: jak moich ksiąg nie należy używać.

Nie należy ich czytać tak jak czegoś co jest mniej lub

bardziej interesujące, fantastyczne, osobliwe czy nawet
przyjmowane z ufnością w taki sposób, jak dzisiaj „czy-

tać” zwykło: przebiegając wzrokiem całe ustępy – rza-
dziej

zdania

i zawsze z myślą obecną gdzieś indziej a nie

przy sensie wyrazu, który się dopiero co „przebiegło”.

Nie powinno się ich czytać w mniemaniu, że należy

je rozumieć według przyjętej od dawna pospolitej wy-
kładni stosowanej z przyzwyczajenia do wszystkiego co
się czyta.

Bardzo często z uwagi na wyżej wspomniane zobo-

wiązania wobec substancjalnej duchowości zmuszony
jestem rzeczy zwykłe stosować w sposób niezwykły,
gdyż rytm, powtarzania się samogłosek czy spółgłosek
i inne tego rodzaju rzeczy warunkowe są nie tylko przez
stylistykę: pomijam jeszcze to, że muszę zachować so-
bie prawo takiego szeregowanie słów, takiego układu
zdań, żeby dla mnie samego wyrażały to, co pragnę
oznajmić innym ludziom.

Inaczej nie mógłbym ocenić, czy zadość czynię

swym obowiązkom, czy nie!

Aby rzeczywiście móc wchłonąć to, co podałem

w moich księgach, trzeba je bardzo uważnie czytać.

Bez wątpienia takie czytanie się opłaci!
Przy pierwszym czytaniu, nie powinno się troszczyć

o nic innego, tylko o ogólną „treść”, tak jak się ona
przedstawia spieszącemu się i nigdy nie mającemu
„czasu” czytelnikowi.

Księga, którą ma uczeń w ręku musi najpierw zaspo-

koić jego ciekawość: musi się zapoznać z jej treścią,
zanim zacznie ją czytać w inny sposób mogący wywo-
łać w jego duszy wiekuistej oraz w jego substancjalnie
duchowym organizmie wyraźny uszczęśliwiający od-
dźwięk...

Dopóki jakiś ustęp w mojej księdze, w którym jest

mowa o rzeczywistym duchu wiekuistym i w sprawach

substancjalnego życia duchowego nie budzi radosnego
oddźwięku, jaki się odczuwa, gdy coś dawno zapomnia-
nego, cośmy niegdyś darzyli swą miłością znów nam
stanie przed oczyma – dopóty ustępu tego nie zrozumie-
liśmy!

Bezcelowe jednak byłoby ślęczenie nad tym ustępem

lub chęć sztucznego wywoływania uczucia, które nie
powstaje pod wpływem wewnętrznego bodźca.

W ten sposób można tylko podsycić najgorsze złu-

dzenia!

Jeśli nie doznajemy uczucia, że poznajemy na nowo

rzeczy od dawna już znane uczucia dającego niezwłocz-
nie zupełną pewność i przyjmowanego z głęboką rado-
ścią, należy chwilowo pozostawić w spokoju takie ustę-
py i wziąć się do innych, które w danej chwili mają coś
do powiedzenia.

Uczeń będzie musiał brać do rąk tę samą księgę jesz-

cze niezliczoną ilość razy, jeżeli ma ona mu dać to, co
ma do dania.

Zgoła chybioną byłoby jednak rzeczą, gdyby komuś

strzeliło do głowy tę jedną księgę, którą ma właśnie
w ręku, dopóty wciąż czytać i czytać, aż mu odda
wszystko, co dać może.

W ten sposób Szukający nie tylko by nic nie osią-

gnął, lecz do tego stopnia by stępił wewnętrznie, że
w najlepszym razie dopiero po latach byłby zdolny czy-
tać którąś z mych ksiąg z otwartym umysłem i korzy-
ścią dla siebie.

Proszę mi doprawdy wierzyć, że nie pochodziło

z samowoli, jeśli dzielę to, czego nam obowiązek
nauczać, na różne zamknięte w sobie małe tomiki.

A jeśli za każdym razem taki tomik nazywam „księ-

gą”, odpowiada to zawsze skarbom w niej zawartym,

którym z większą znacznie łatwością mógłbym dać
wyraz w obszernych wywodach, niż to dla dobra
uczniów dało się przeprowadzić w najzwięźlejszej for-
mie i najszczuplejszej przestrzeni.

Kto jednak głębiej wniknie, ten nie tylko spostrzeże,

że oczywiście nie trudno było by treść takiej małej
„księgi” rozwinąć do rozmiarów olbrzymiego tomu –
ale przy takim badaniu odkryje zarazem, że były słuszne
przyczyny tego, iż człowiekowi czasów dzisiejszych –
nie mającemu „czasu” na czytanie podałem wszystko
w „księgach”,

których objętość starałem się usilnie spro-

wadzić do minimum, a także ujrzy, iż dokonany przeze
mnie podział jest usprawiedliwiony przesłankami psy-
chologicznymi.

Jeśli ktoś pragnie pouczyć swych bliźnich o osobi-

stych, choćby zgoła niemiarodajnych zapatrywań na
rzeczy leżące poza zasięgiem zmysłów ziemskich, to
może tego dokonać w jednej jedynej księdze, która
wówczas wzrośnie do objętości tomu słownika nie
zyskując ani nie tracąc nic na wartości.

Jeśli ja jednak tak pragnę prowadzić ludzi usiłują-

cych odszukać swą substancjalną duchowość, by się sta-
li znalazcami, to wówczas muszę się liczyć z możliwo-
ściami pojmowania człowieka zależnymi od tego jaki
jest przebieg drgań mózgowych i nie mniej z wielu
innymi jeszcze rzeczami – tak że tylko wtedy niosę
pomoc, gdy wysoki cel, do którego ludzie dążą przed-
stawiam wciąż z innej strony.

Mogę więc i mojemu uczniowi duchowemu radzić,

by się niezwłocznie brał do innej z moich ksiąg, skoro
zauważy, że wchłanianym w danej chwili naukom i opi-
som nie towarzyszy oddźwięk wewnętrzny.

Przy tym zmianę taką powinien dopóty powtarzać,

dopóki nie trafi na księgę, która da mu wartości mogące
w danej chwili zbudzić oddźwięk wewnętrzny.

Bynajmniej nie jesteśmy w stanie o każdym czasie

wchłaniać to samo!

W różnych czasach potrzeba nie tylko różnych spo-

sobów wyrażania się, lecz zarazem innej „perspe-
ktywy”, z której byśmy mogli oglądać żądany przedmiot
naszych doświadczeń, jeśli ma nam dać pożądaną odpo-
wiedź.

A że w każdej z moich ksiąg szukałem i znajdowa-

łem wciąż nowe sposoby wyrażania spraw duchowych
i rzeczy ducha uczę rozpatrywać z wszystkich możli-
wych stanowisk, nigdy zatem Szukający nie będzie
w kłopocie, którą z moich ksiąg wybrać w danej chwili.

Słusznie jednak postąpi ten, kto nie będzie mieszał ze

sobą rzeczy, którem opisał w moich poszczególnych
księgach.

Siłą rzeczy wszystko łączy się ze wszystkim, com

kiedykolwiek był w stanie opisać, ale od samego po-
czątku nie uważałem za konieczne we wszystkich księ-
gach używać ściśle słów o tym samym znaczeniu, gdyż
takie ograniczenie sposobu wyrażania się zmusiłoby
mnie do pominięcia milczeniem zbyt wielu rzeczy, któ-
rych wypowiedzenie leżało mi na sercu – skorom wie-
dział jak dalece są potrzebne Szukającym.

Ponieważ w księgach moich nie usiłowałem dać żad-

nego „systemu”, jakiegoś „światopoglądu”, a opisane
przeżycie starałem się za każdym razem przedstawiać
jedynie samo w sobie – mogłoby więc to z łatwością
doprowadzić do niepożądanych rzecz prosta błędów,
gdyby sposób wysławiania z jednej księgi pomieszać ze
sposobem wysławiania się z drugiej.

Przy głębszym jednak wniknięciu oczywiście wkrót-

ce się okaże, że wszelkie wypowiedzi pozostają ze sobą
w najściślejszej harmonii, choćby w tym czy innym
szczególe nosiły swe własne piętno.

Stale i ciągle chodzić będzie o to, czy się uważa moje

księgi tylko za „lekturę”, czy też widzi się w nich odpo-
wiednie i doprawdy przez wielu już wypróbowane po-
moce potrzebne, by wstąpić na drogę do ducha i wresz-
cie „do ducha” dojść.

Jako wskazówki do znalezienia drogi „do ducha” są

te księgi pomyślane!

Motywy o powstaniu moich pism były od samego

początku bardzo dalekie od pragnienia lub nadziei
zwrócenia na siebie, jako piszącego, uwagi innych pisa-
rzy.

Zanadto mi chodziło o wytknięty przeze mnie same-

go cel mojego pisania, aby pisanie samo przez się
mogło mi się wydawać godnym uwagi.

Nie mogę jednak uczynić cudów, a gdybym nawet

mógł, to bym ich oczywiście nie czynił, gdyż samego
nawet życzenia „niech się stanie cud” nie mógłbym
pogodzić ze strukturą przeżywanego przeze mnie sub-
stancjalnego ducha wiekuistego.

Mimo wszystko com dał swym księgom, nie wystar-

cza brać ich do rąk tylko przy okazji, poprzerzucać ich
karty i jakimś ustępem przez pewien czas zaprzątać
sobie głowę.

Jeśli te księgi mają być należycie wykorzystane, tak

żeby mogły dać to, co mają do dania, muszą one stać się
stałymi towarzyszkami życia ucznia duchowego. Nie
powinno być dnia, w którym by nie zaciągnął ich rady!

Jest to już choćby dlatego konieczne, że Szukający

znajduje się w czasie i w zrodzonym z niego świecie,

zmierzającym wciąż jeszcze do przeniknięcie i najdalej
idącego opanowania rzeczy najzewnętrzniejszych pod-
czas gdy on sam musi zwrócić swoje dążenie ku rze-
czom najbardziej wewnętrznym.

Czasy dzisiejsze nie są ani lepsze, ani gorsze niż

jakiekolwiek inne!

Świat jest pod każdym względem wyrazem tego, co

człowiek dzisiejszy przeżyć na ziemi musi, aby kieru-
nek jego dążeń od wielu wieków zmierzających ku rze-
czom zewnętrznym i najwewnętrzniejszym mógł się
znów stać podatny do zmiany by dążenia te mogły znów
zwrócić się ku rzeczom wewnętrznym.

Nie należy jednak wyobrażać sobie takiego nawrotu

jako swego rodzaju „masowego nawrócenia”!

Co się rzeczywiście stało zdolne do przemiany zmie-

ni się zupełnie niepostrzenie – i tak już dziś znajdujemy
się w okresie przemian podczas gdy większość sądzi, że
wszystko kieruje się wciąż jeszcze na zewnątrz...

Przede wszystkim oczy zbyt się przyzwyczaiły do

szukania daleko na zewnątrz domniemanych czy też
oczekiwanych horyzontów, aby dziś mogły poznać jas-
no i wyraźnie, jak się skurczyło już wszelkie dążenie ku
rzeczom zewnętrznym i najzewnętrzniejszym, gdyż są
to tylko ostatnie drgania ogólnoludzkich impulsów cof-
niętych już od dawna do źródła ich siły popędowej.

Jak ledwie, ledwie paląca się świeca na krótko przed

zgaśnięciem jeszcze raz wybucha jasnym płomieniem,
tak też dziś pęd ku rzeczom zewnętrznym święci tryum-
fy będące jedynie świadectwem konieczności jego zga-
śnięcia, gdyż zmiana kierunku już się niepostrzeżenie
rozpoczęła wszędzie, gdzie znalazła odpowiednie dla
siebie warunki.

Pod wpływem potężnych ogólnoludzkich impulsów

uginają się siły dążeń ludzkich, ale się nie łamią!

W takich czasach myśli, mowa i uczynki jednostek

mają znacznie większe znaczenie, niż w nie bliskich
jeszcze do końca oddziaływaniach ogólnoludzkich
impulsów.

Szukającemu własnego z ducha pochodzącego oś-

rodka bytu bardziej niż komu innemu potrzeba w takich
czasach wewnętrznego świata doświadczeń, w których
już istnieje i zdolne jest do działania to, co dla
zewnętrzności jest jeszcze przyszłością...

Pomoc Szukającemu do rozwarcia bram tego w głę-

biach jego istniejącego a przez ducha ustanowionego
świata doświadczeń to jedno z najszczytniejszych zadań
moich ksiąg.

Ale mogą one spełnić to zadanie tylko wtedy gdy

Szukający codziennie zasięga ich rady a przy tym ma
zawsze w pamięci tysiąckrotnie stwierdzony fakt, że
nigdy nie będzie mógł ich wyczerpać.

Śmiało mogę stwierdzić, że gdyby człowiek mógł

żyć na ziemi wiele wieków w swym ciele i dzień
w dzień pozostawał w wewnętrznej bliskości z moimi
księgami, nie przeżyłby jednak dnia, w którym by mógł
powiedzieć, że księgi te już nic nowego nie mają mu do
powiedzenia.

W czasach zmiany kierunku dążeń całej ludzkości

niejedno uchodzi za rzecz nader postępową i kształtują-
cą przyszłość, a w rzeczywistości jest jeno ostatecznym
następstwem wzbudzającej wątpliwość chęci utrzyma-
nia istniejącego stanu rzeczy.

Dlatego Szukającemu stale grozi niebezpieczeństwo,

że dozna ciężkiego złudzenia, jeśli nie będą dlań dostęp-

ne sprawdziany umożliwiające wyraźne poznanie rze-
czy naprawdę budujących przyszłość.

Takie sprawdziany znajdzie jednak na każdej prawie

stronicy moich ksiąg.

Jeśli się będzie uciekał codziennie do ich rad, wów-

czas przyszłość objawi się mu w jego teraźniejszym
życiu i stanie się współtwórcą przyszłych wydarzeń
dzięki doznanemu przez niego własnemu przeżyciu!

Wówczas dopiero sam się przekona, że życie ziem-

skie nie może stracić swego sensu w najcięższych nawet
i najsmutniejszych chwilach – ale że sens ten posiada
nie w myślach i nie w tym co zostało przemyślane, lecz
w zdolności do postępowania zgodnego z wymaganiami
ducha.

Kto pragnie być moich „uczniem” w duchowości ten

bynajmniej nie jest nim jeszcze przez to, że ukształtuje
swe myśli podobnie, jego zdaniem, do moich – lecz sta-
nie się nim wówczas, gdy ukształtuje swe czynne życie
zgodnie z radami moich ksiąg! „A jeśli wówczas pew-
nego dnia będzie mógł sobie powiedzieć, że te księgi
stały się dlań bodźcem do rozpoczęcia nowego życia
pełnego wewnętrznej pewności nieznanego mu dawniej
zadowolenia z pracy i że nie chciałby żyć bez nauk i
słów zachęty jakie dlań napisałem – wówczas wykorzy-
stał moje księgi tak, „jak z nich korzystać należy”!

Na równi z innymi rzeczami tego świata księgi stają

się błogosławieństwem lub przekleństwem nie tyle
przez swą wartość własną, lecz raczej przez sposób,
w jaki się ich używa. Również i wyzwolenie substan-
cjalnej pomocy duchowej, jaką moje książki dać mogą
w wysokim stopniu ich używania przez czytelnika. Nie
ma nic na tym padole, czego by nie można było naduży-
wać – nie można było pozbawić jego błogosławionej

użyteczności! Moje księgi rzecz prosta nie stanowią
wyjątku pod tym względem.

Kto jednak nie potrafi dziś jeszcze w należyty sposób

ich używać, ten niech je raczej na razie odłoży, aż bę-
dzie umiał tak ich używać, jak tego wymagają. Nie na
próżno będzie czekał na możność lepszego zrozumienia,
jeśli tylko wola dojdzie do światła i jasności pozostanie
w niej żywa! Tylko tacy ludzie znajdą pokój wewnętrz-
ny dzięki korzystaniu z moich ksiąg, którzy naprawdę
wobec własnego sumienia są ludźmi: „dobrej woli”...

K O N I E C

Document Outline

moich
uczniów

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
#06 Droga do Boga Bo Yin Ra
[14 PO] Bo Yin Ra Droga moich uczniów
Bo Yin Ra Droga moich uczniów
Bo Yin Ra Droga moich uczniów
[06 PO] Bo Yin Ra Droga do Boga
BO YIN RA - Księga sztuki królewskiej, BO YIN RA
Bo Yin Ra Drogowskaz
Bo Yin Ra - Światy - szereg obrazów kosmicznych, BM TEORIA I PRAKTYKA
Bo Yin Ra - Słowa Żywota, B? YIN R?
Bo Yin Ra Tajemnica
Bo Yin Ra Światy
BO YIN RA Drogowskaz i Wiersze
Bo Yin Ra Dlaczego używam imienia Bô Yin Râ
[27 PO] Bo Yin Ra Słowa żywota
[01 PO] Bo Yin Ra Ksiega sztuki krolewskiej

więcej podobnych podstron

#14 Droga moich uczniów Bo Yin Ra

Document Outline