Morgan Rice

MARSZ WŁADCÓW

(KSIĘGA 2 KRĘGU CZARNOKSIĘŻNIKA)

Przekład: Michał Głuszak

Tytuł oryginału

A MARCH OF KINGS

O autorce

Morgan Rice plasuje się na samym szczycie listy najpopularniejszych autorów powieści dla

młodzieży. Swoją renomę zawdzięcza cyklom opowieści pod tytułem THE VAMPIRE JOURNALS –
obejmujący jedenaście ksiąg (kolejne w trakcie pisania); THE SURVIVAL TRILOGY –
postapokaliptyczny dreszczowiec obejmujący dwie księgi (kolejna w trakcie pisania); KRĄG
CZARNOKSIĘŻNIKA – epickie fantasy, obejmujące trzynaście ksiąg (kolejne w trakcie pisania)

Książki jej autorstwa dostępne są w wersjach audio i drukowanej, i zostały przetłumaczone na

język niemiecki, francuski, włoski, hiszpański, portugalski, japoński, chiński, szwedzki, holenderski,
turecki, węgierski, czeski oraz słowacki (kolejne wersje językowe w trakcie opracowywania).

TURNED (Ksiega 1 cyklu Vampire Journals) oraz WYPRAWA BOHATERÓW (Księga 1 cyklu

Krąg Czarnoksiężnika) dostępne są nieodpłatnie w Sklepie Play!

Morgan chętnie czyta wszelkie wiadomości od was. Zachęcamy zatem do kontaktu z nią za

pośrednictwem strony www.morganricebooks.com, gdzie będziecie mogli dopisać swój adres do
listy emaili, otrzymać bezpłatną wersję książki i darmowe materiały reklamowe, pobrać bezpłatną
aplikację, otrzymać najnowsze, niedostępne gdzie indziej wiadomości, połączyć się poprzez
Facebook i Twitter i po prostu pozostać w kontakcie!

Wybrane komentarze do książek Morgan Rice

KRĄG CZARNOKSIĘŻNIKA zawiera wszystko, co niezbędne, aby odnieść natychmiastowy

sukces: fabułę, kontrspisek, tajemnicę, dzielnych rycerzy, rozwijające się bujnie związki uczuciowe i
złamane serca, podstęp i zdradę. Zapewni rozrywkę na wiele godzin i zadowoli czytelników w
każdym wieku. Zalecana jako stała pozycja w biblioteczce każdego czytelnika fantasy.

–Books and Movie Reviews, Roberto Mattos

Rice robi świetną robotę wciągając czytelnika w swoją opowieść od samego jej początku;

wykorzystuje doskonałe jakościowo opisy wykraczające poza zwykłą scenerię.... Ładnie napisane i
łatwo się czyta.

–Black Lagoon Reviews (komentarz dotyczący Turned)

Idealna opowieść dla młodych czytelników. Morgan Rice zrobiła świetną robotę budując

niezwykły ciąg zdarzeń… Orzeźwiająca i niepowtarzalna. Skupia się wokół jednej dziewczyny…
jednej niezwykłej dziewczyny! Wydarzenia zmieniają się w wyjątkowo szybkim tempie. Łatwo się
czyta. Zalecany nadzór rodzicielski.

–The Romance Reviews (komentarz dotyczący Turned)

Zawładnęła moją uwagą od samego początku i do końca to się nie zmieniło... To historia o

zadziwiającej przygodzie, wartkiej i pełnej akcji od samego początku. Nie ma tu miejsca na nudę.

–Paranormal Romance Guild (komentarz dotyczący Turned)

Kipi akcją, romansem, przygodą i suspensem. Sięgnij po nią i zakochaj się na nowo.
– vampirebooksite.com (komentarz dotyczący Turned)

Wspaniała fabuła. To ten rodzaj książki, którą ciężko odłożyć w nocy. Zakończona tak

nieoczekiwanym i spektakularnym akcentem, iż będziesz natychmiast chciał kupić drugą część, tylko
po to, aby zobaczyć, co będzie dalej.

–The Dallas Examiner (komentrz dotyczący Loved)

Rywal ZMIERZCHU oraz PAMIĘTNIKÓW WAMPIRÓW. Nie będziesz mógł oprzeć się chęci

czytania do ostatniej strony. Jeśli jesteś miłośnikiem przygody, romansu i wampirów to ta książka jest
właśnie dla ciebie!

–Vampirebooksite.com (komentarz dotyczący Turned)

Morgan Rice udowadnia kolejny już raz, że jest szalenie utalentowaną autorką opowiadań… Jej

książki podobają się szerokiemu gronu odbiorców łącznie z młodszymi fanami gatunku fantasy i
opowieści o wampirach. Kończy się niespodziewanym akcentem, który pozostawia czytelnika w
szoku.

–The Romance Reviews (komentarz dotyczący Loved)

Książki z cyklu KRĄG CZARNOKSIĘŻNIKA autorstwa Morgan Rice

A QUEST OF HEROES (Book #1) – Wyprawa Bohaterów
A MARCH OF KINGS (Book #2) – Marsz Władców
A FATE OF DRAGONS (Book #3) – Los Smoków
A CRY OF HONOR (Book #4) – Zew Honoru
A VOW OF GLORY (Book #5) – Blask Chwały
A CHARGE OF VALOR (Book #6) – Szarża Walecznych
A RITE OF SWORDS (Book #7) – Rytuał Mieczy
A GRANT OF ARMS (Book #8) – Ofiara Broni
A SKY OF SPELLS (Book #9) – Niebo Zaklęć
A SEA OF SHIELDS (Book #10) – Morze Tarcz
A REIGN OF STEEL (Book #11) – Żelazne Rządy
A LAND OF FIRE (Book #12) – Kraina Ognia
A RULE OF QUEENS (Book #13) – Rządy Królowych

ROZDZIAŁ PIERWSZY
ROZDZIAŁ DRUGI
ROZDZIAŁ TRZECI
ROZDZIAŁ CZWARTY
ROZDZIAŁ PIĄTY
ROZDZIAŁ SZÓSTY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
ROZDZIAŁ JEDENASTY
ROZDZIAŁ DWUNASTY
ROZDZIAŁ TRZYNASTY
ROZDZIAŁ CZTERNASTY
ROZDZIAŁ PIĘTNASTY
ROZDZIAŁ SZESNASTY
ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY
ROZDZIAŁ OSIEMNASTY
ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY
ROZDZIAŁ DWUDZIESTY
ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY
ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

– Jestli to sztylet, co przed sobą widzę,

Z zwróconą ku mej dłoni rękojeścią?

Pójdź, niech cię ujmę! Nie mam cię, a jednak

Ciągle cię widzę–

William Shakespeare

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Król MacGil wszedł niepewnym krokiem do swej komnaty. Wypił znacznie za dużo wina. Ściany

wirowały wokół, a w głowie dudniło jeszcze od wieczornej uczty. Jakaś kobieta, której imienia nie
znał nawet, przywarła do niego obejmując go w pasie. Z chichotem i bluzką w połowie już zdjętą
prowadziła go do jego łoża. Dwóch strażników zamknęło za nimi dyskretnie drzwi i znikło
bezszelestnie.

MacGil nie miał pojęcia, gdzie była teraz królowa. Tej nocy nawet o to nie dbał. Rzadko dzielił z

nią łoże – królowa zazwyczaj udawała się na spoczynek do swojej komnaty, zwłaszcza kiedy w
zamku odbywały się uczty trwające do późnej nocy. Wiedziała o słabościach króla i widocznie nie
przejmowała się nimi. Jakby nie było, był królem. MacGilowie zaś zawsze rządzili, korzystając z
posiadanych praw.

Komnata zawirowała gwałtownie w jego oczach. Odtrącił kobietę nie mając już ochoty na te

sprawy.

– Zostaw mnie samego! – rozkazał i odepchnął ją.
Kobieta stanęła w miejscu, zszokowana i zraniona jego słowami. Drzwi do komnaty otwarły się.

Strażnicy powrócili, chwycili ją za ręce i wyprowadzili. Na nic zdały się jej protesty, które wkrótce
ucichły, zdławione zamkniętymi drzwiami.

MacGil usiadł na skraju swego łoża z głową podpartą na rękach. Próbował powstrzymać

pulsujący w niej ból. Jakoś do tej pory nigdy nie zdarzało się, żeby pojawiał się tak wcześnie, zanim
jeszcze alkohol przestał krążyć w jego krwi. Ten wieczór był jednak inny. Wszystko zmieniało się
błyskawicznie. Uczta trwała w najlepsze; przed sobą miał wyborne mięsiwa i mocne wino, kiedy
nagle ten chłopiec, Thor, pojawił się niewiadomo skąd i wszystko zepsuł. Najpierw ten jego wyskok
i głupia opowiastka o śnie, a potem miał jeszcze czelność wytrącić kielich z królewskich dłoni.

Później zaś napatoczył się ten pies, który wychłeptał rozlane wino i padł trupem na oczach

wszystkich. MacGil nie mógł się od tego momentu pozbierać. Kiedy zdał sobie sprawę, iż właśnie
ktoś spróbował go otruć, poczuł, jakby go ktoś młotem zdzielił. Ktoś chciał go zamordować. Nie
mieściło się to w jego głowie. Ktoś przechytrzył jego straże, jego testerów wina i jadła. Tylko jeden
oddech dzielił go od śmierci. Myśl ta wstrząsała nim wciąż na nowo.

Przypomniał sobie, jak straże zabierały Thora do lochów. Zastanawiał się, czy jego rozkaz był

słuszny. Z jednej strony chłopiec nie mógł w żaden sposób wiedzieć, że wino w kielichu było zatrute,
jeśli sam nie dolał trucizny do niego lub w jakiś sposób nie był w to zamieszany. Z drugiej zaś strony
wiedział, że Thor posiadał ukryte, tajemne moce – zbyt tajemnicze – i być może mówił prawdę: być
może rzeczywiście zobaczył to wcześniej w swoim śnie. Być może Thor uratował mu tak naprawdę
życie, a on odesłał do lochów jedyną, prawdziwie mu wierną osobę.

Myśli te wywołały tylko kolejną falę bólu głowy. Począł rozcierać przeorane zmarszczkami

czoło, próbując pojąć jakoś to wszystko. Zbyt dużo jednak wypił tej nocy, jego umysł brnął we mgle,
myśli kłębiły się i nie potrafił dotrzeć do sedna. Było zbyt gorąco – kolejna letnia, parna noc.
Godziny spędzone na nieposkromionym objadaniu się i opilstwie sprawiły, iż teraz jego ciało
buchało gorącem. Zaczął oblewać się potem.

Zrzucił z siebie opończę, potem wierzchnią szatę, aż została na nim jedynie koszula. Starł pot z

brwi i brody, poczym odchylił się i ściągnął potężne buty jeden po drugim. Zwinął palce u stóp, kiedy
poczuł chłodne powietrze. Siedział ciężko oddychając i próbując odzyskać równowagę. Jego brzuch
urósł dziś i stał się nieznośnym ciężarem. Kopnięciem ułożył nogi na łożu, a jego głowa spoczęła na
poduszce. Westchnął, spojrzał w górę, ponad baldachim, na sufit i modlił się, żeby w końcu komnata
przestała wirować.

Kto chciałby mnie zabić? po raz wtóry zastanawiał się. Pokochał Thora niczym własnego syna i

coś mu mówiło, że to nie mogła być jego sprawka. Dumał nad tym, kto jeszcze mógłby to być, jaki
motyw miała ta osoba i co najważniejsze, czy spróbuje ponownie. Czy był bezpieczny? Czy słowa
Argona były rzeczywiście prawdziwe?

Czuł, jak powieki robią się coraz cięższe, a odpowiedź na jego pytania wymyka się jego

umysłowi. Gdyby tylko jego myśli były bardziej przejrzyste, być może rozwikłałby tą zagadkę. Ale i
tak musiałby poczekać do rana, do spotkania ze swymi doradcami, aby wszcząć dochodzenie.
Pytanie, które formowały jego myśli nie dotyczyło tego, kto miałby pożądać jego śmierci – ale raczej,
kto tego nie chciał. Królewski dwór obfitował w chętnych do przejęcia jego tronu: ambitnych
generałów; wiecznie manipulujących członków rady; żądnych władzy arystokratów oraz
możnowładców, szpiegów; odwiecznych rywali; skrytobójców nasyłanych przez McCloudów – być
może również wysłanników z Wilds. A być może był to ktoś znacznie mu bliższy.

Zamrugał powiekami kiedy poczuł, iż zapada w sen. Coś jednak zwróciło jego uwagę. Jego oczy

zarejestrowały jakiś ruch. Rozejrzał się i stwierdził, że to nie byli jego strażnicy. Przymknął oczy
nieco zdezorientowany. Jego straż nigdy nie pozostawiała go samego. W gruncie rzeczy nie pamiętał,
kiedy ostatni raz był tu sam. Nie przypominał sobie też, że wydał im rozkaz opuszczenia komnaty.
Jeszcze dziwniejszy był fakt, że drzwi do niej były otwarte na oścież.

W tej samej chwili usłyszał hałas dolatujący z drugiego końca pokoju i obrócił się w tym

kierunku. Ktoś czaił się pod przeciwległą ścianą w cieniu. Nagle wyszedł na światło rzucane przez
pochodnie – wysoki, chuderlawy mężczyzna w czarnej pelerynie i kapturze zakrywającym jego twarz.
MacGil zamrugał powiekami kilka razy zastanawiając się, czy nie ma zwidów. Na początku był
przekonany, że to cienie i rozbłyski rzucane przez pochodnie grają na jego wyobraźni.

Chwilę później jednak zjawa była już kilka kroków bliżej i szybko podchodziła do jego łoża.

MacGil próbował skupić wzrok w przygasłej poświacie, zobaczyć, kim była ta postać. Instynktownie
zaczął siadać na łożu i jako wytrawny wojownik sięgnął do pasa po miecz lub choćby sztylet. Ale
rozebrał się niemal do naga i nie miał pod ręką żadnej broni. Usiadł bezbronny na łóżku.

Postać podchodziła coraz szybciej, sunęła niczym wąż nocną porą. Kiedy MacGil usiadł,

przyjrzał się jej twarzy. Komnata wciąż wirowała i jego zamroczony umysł nie pojmował
wszystkiego, ale przez jedną chwilę mógłby przysiąc, że zobaczył swego syna.

Gareth?
Serce MacGila przepełniła nagła trwoga, kiedy przyszło mu do głowy pytanie, co też jego syn

mógł tu robić, bez zapowiedzi swej wizyty i do tego tak późno w nocy.

– Mój synu? – zawołał.
MacGil dostrzegł złowrogi zamysł w oczach mężczyzny i to mu wystarczyło – wyskoczył z łóżka.
Postać poruszała się jednak zbyt szybko. Natarła na króla i zanim ten zdążył podnieść rękę w

swej obronie, w powietrzu dał się zauważyć błysk metalu i ostrze zanurzyło się w jego piersi.

MacGil wrzasnął głębokim okrzykiem bólu i zdziwił się słysząc samego siebie. Był to bitewny

okrzyk, który słyszał już w życiu zbyt wiele razy. Okrzyk śmiertelnie ranionego wojownika.

Poczuł, jak zimny metal przedziera się przez jego żebra, przecina mięśnie, miesza się z jego

krwią i wnika coraz głębiej i głębiej, przynosząc ból, jakiego nie mógłby sobie wyobrazić.
Wydawało się mu, że trwa to wieki. Wciągnął gwałtownie powietrze i poczuł smak gorącej, słonej
krwi w buzi. Coraz ciężej było mu oddychać. Zmusił się, aby spojrzeć w górę, na twarz napastnika.
Zdziwił się. To nie był jego syn. To ktoś inny. Ktoś, kogo rozpoznawał. Nie pamiętał dokładnie, ale
był to ktoś z jego otoczenia. Ktoś wyglądający podobnie do jego syna.

Jego umysł pogrążył się w chaotycznej próbie przypisania imienia do tej twarzy.

Mężczyzna stał nad MacGilem trzymając wciąż sztylet, kiedy król zdołał podnieść rękę i

odepchnąć przeciwnika, powstrzymać go. Poczuł przypływ siły wprawionego w boju wojownika,
siłę swych przodków, jakąś część siebie, która czyniła go królem i sprawiała, że nie chciał się
poddać. Jednym potężnym pchnięciem, z całych swych sił odepchnął od siebie skrytobójcę.

Mężczyzna okazał się chudszy i znacznie bardziej słabowity niż przypuszczał MacGil. Poleciał w

tył izby z krzykiem potykając się co chwilę. MagGil wstał, z największym wysiłkiem chwycił za
rękojeść i wyszarpnął sztylet ze swej piersi. Cisnął nim przez całą długość komnaty, a ten upadł z
metalicznym dźwiękiem na kamiennej posadzce, ślizgiem doleciał do przeciwległej ściany i walnął o
nią z hukiem.

Mężczyzna zerwał się na nogi. Jego kaptur zesunął się z głowy i MacGil dostrzegł, jak

przeciwnik patrzył na niego szeroko rozwartymi ze strachu oczyma. Król zaczął iść w jego stronę, ten
jednak odwrócił się i pobiegł przez komnatę zatrzymując się jedynie po to, aby zabrać ze sobą
narzędzie zbrodni.

MacGil próbował pobiec za nim, ale mężczyzna okazał się zbyt szybki. Królewską pierś przeciął

przeraźliwy ból i MacGil poczuł, że słabnie.

Stał w swej komnacie spoglądając w dół na sączącą się z rany krew, wprost na jego dłonie i

opadł na kolana.

Czuł, jak jego ciało pogrąża chłód. Odchylił się i spróbował krzyknąć.
– Straże – odezwał się słabym głosem.
Wziął głęboki oddech i cierpiąc niemal agonalny ból, zdołał wykrzesać z siebie głęboki okrzyk.

Okrzyk byłego władcy.

– STRAŻE! – zawył.
Gdzieś z oddali doleciały do niego odgłosy kroków. Zbliżały się powoli. Usłyszał otwierane

gdzieś drzwi i wyczuł, że ktoś zmierza w jego kierunku. W tej chwili ściany jego komnaty ponownie
zawirowały, tym razem jednak nie z powodu przepicia.

Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył była zimna, kamienna podłoga, która uniosła się nagle na spotkanie

z jego twarzą.

ROZDZIAŁ DRUGI

Thor chwycił żelazną kołatkę potężnych drewnianych drzwi i pociągnął z całych sił. Otworzyły

się z wolna skrzypiąc niemiłosiernie i przed chłopcem pojawiła się królewska komnata. Zrobił jeden
krok i kiedy minął próg poczuł, jak włosy zjeżyły mu się na rękach. Wyczuwał panujące wewnątrz
potężne zło, które niczym mgła wisiało w powietrzu nieruchomo.

Zrobił kilka kroków w kierunku ciała, a raczej bezwładnej sterty leżącej na podłodze. Zewsząd

dobiegał odgłos ognia trzaskającego na rozwieszonych na ścianach pochodniach. W jakiś sposób
dotarło do niego, że to król leży martwy na posadzce, że został zamordowany, a on, Thor, przybył za
późno. Zdziwił się, gdyż nigdzie w pobliżu nie było żadnych strażników, nikogo, kto mógłby
uratować władcę.

Podszedł do ciała i poczuł, jak nogi odmawiają mu posłuszeństwa; uklęknął na kamiennej

posadzce, chwycił za ramię, zimne już niestety, i przewrócił króla na plecy.

Oto leżał przed nim z szeroko otwartymi oczyma MacGil, jego dotychczasowy król. Martwy.
Thor spojrzał w górę i zobaczył stojącego nad sobą sługę. W jego ręce spoczywał wielki,

wysadzany kamieniami kielich, ten, który Thor zapamiętał z uczty. Naczynie zrobione było ze
szczerego złota i przyozdobione szeregami rubinów i szafirów. Spoglądając na Thora sługa wylał
powoli zawartość kielicha na królewską pierś. Wino rozlało się dokoła ochlapując przy okazji całą
twarz Thora.

Thor usłyszał pisk, odwrócił się i zobaczył swego sokoła Estopheles siedzącą na królewskim

ramieniu. Ptak nachylił się i zlizał wino z policzka władcy.

Wtem usłyszał jakiś hałas i ujrzał nad sobą Argona spoglądającego na niego gniewnym

wzrokiem. W jednej ręce trzymał lśniącą koronę, w drugiej zaś swoją laskę.

Podszedł do Thora i zdecydowanym ruchem nałożył koronę na jego głowę. Thor poczuł jej ciężar.

Poczuł, jak otok dopasowuje się idealnie do jego głowy, jak metal otula jego skronie. Spojrzał ze
zdziwieniem na Argona.

– Teraz ty jesteś królem – oświadczył druid.
Chłopiec przymknął powieki, a kiedy je otworzył zobaczył przed sobą wszystkich członków

legionu, Srebrnej Gwardii, setki mężczyzn i chłopców cisnących się w komnacie, wszystkich
zwróconych twarzą do niego. Uklękli naraz i pochylili się przed nim nisko. Ich twarze sięgały niemal
podłogi.

– Nasz panie – odezwali się chórem.
Thor poderwał się nagle ze snu. Usiadł wyprostowany i rozejrzał się dokoła, oddychając ciężko.

Otaczał go mrok i wilgotne powietrze. Zdał sobie sprawę, że siedzi na kamiennej podłodze, plecami
oparty o mur. Zmrużył wzrok i dostrzegł w oddali kraty, a za nimi migocące światło pochodni.
Wówczas przypomniało mu się wszystko: te lochy i jak został do nich zaciągnięty przez straże po
uczcie.

Przypomniał sobie, jak strażnik zdzielił go po twarzy. Musiał wówczas stracić przytomność. Nie

miał pojęcia na jak długo. Wyprostował się, a jego oddech zrobił się jeszcze cięższy. Spróbował
otrząsnąć się z tego, o czym właśnie śnił. To było okropne, ale też tak bardzo realne. Modlił się w
duchu, żeby tylko nie okazało się prawdziwe. Że król nie umarł. Wizerunek zmarłego władcy
nieustępliwie katował jego myśli. Czy rzeczywiście zobaczył prawdę? Czy to tylko jego wyobraźnia
płatała figle?

Poczuł jak ktoś kopnął jego stopę i zobaczył stojącą nad sobą osobę.
– Najwyższy czas, żebyś się obudził – usłyszał czyjś głos. – Czekam już godzinami.
W panującym tu przytłumionym świetle Thor dostrzegł zarysy twarzy chłopca, mniej więcej w

tym samym wieku co on. Był szczupły i niski. Miał zapadłe policzki i ospowatą skórę, a jednak z jego
zielonych oczu wyzierała uprzejmość i inteligencja.

– Jestem Merek – powiedział. – Twój więzienny towarzysz. Za co siedzisz?
Thor wyprostował się próbując zebrać myśli. Oparł się o mur, przeczesał włosy palcami i

spróbował przypomnieć sobie cokolwiek, poskładać wydarzenia w całość.

– Mówią, że próbowałeś zabić króla.
– Bo tak było i jeśli kiedykolwiek wyjdzie zza tych krat, to rozerwiemy go na strzępy – ktoś

warknął.

Rozległ się brzęk cynowych kubków uderzanych o metalowe kraty. Thor dostrzegł korytarz w

całości wypełniony celami, a w nich więźniów – groteskowe postacie przeciskające swe twarze
przez kraty. W migoczącym świetle pochodni chłopiec dostrzegł, jak spoglądali na niego szyderczo.
Większość z nich była nieogolona, brakowało im zębów, a co niektórzy wyglądali tak, jakby spędzili
tu już wiele lat. Był to okropny widok i Thor zmusił się, aby odwrócić wzrok. Czy rzeczywiście był
tu teraz? Czy utknął z tymi wszystkimi ludźmi tutaj na wieki?

– Nie przejmuj się nimi – powiedział Merek. – W tej celi jesteśmy tylko ty i ja. Nie wejdą tu. Mi

zaś nie mogłoby bardziej zależeć na tym, żebyś otruł króla. Sam chętnie bym to zrobił.

– Nie otrułem króla – oburzył się Thor. – Nikogo nie otrułem. Próbowałem go uratować. Jedynie

wytrąciłem mu kielich z rąk.

– A skąd wiedziałeś, że wino było zatrute? – krzyknął ktoś z celi znajdującej się głębiej w

korytarzu. – Czary jakieś pewnie?

Zewsząd, z każdej strony korytarza, dał się słyszeć cyniczny śmiech współwięźniów.
– Jasnowidz się trafił! – zakpił któryś z nich wywołując kolejną salwę śmiechu.
– Nie, to był zwyczajnie szczęśliwy traf! – ryknął ktoś jeszcze – ku uciesze pozostałych.
Thor spojrzał na nich spode łba mając im za złe te oskarżenia. Chciał wszystko wyjaśnić, ale

wiedział, że to tylko strata czasu. Poza tym nie musiał bronić się przed tymi rzezimieszkami.

Merek zlustrował Thora wzrokiem pozbawionym sceptycyzmu. Popatrzył na niego zamyślony.
– Wierzę ci – odparł po cichu.
– Naprawdę? – spytał Thor.
Merek potrzasnął jedynie ramionami.
– Jakby nie patrzeć, jeśli zamierzałbyś otruć króla, czy naprawdę byłbyś na tyle głupi, żeby mu o

tym powiedzieć?

Po czym odwrócił się i odszedł kilka kroków dalej, usiadł pod ścianą naprzeciw Thora.
Teraz to Thor poczuł zainteresowanie.
– A za co ty tutaj jesteś? – zapytał.
– Jestem złodziejem – odparł Merek nieco zbyt dumnie.
Thora zbiły te słowa z tropu. Nigdy nie przebywał w towarzystwie złodzieja, takiego

prawdziwego złodzieja. Jemu samemu nigdy nie przyszło na myśl, aby coś ukraść. Dziwiło go, że inni
ludzie byli skłonni to robić.

– Dlaczego to robisz? – zapytał Thor.
Merek wzruszył ramionami.
–Moja rodzina nie ma nic do jedzenia, a przecież muszą coś jeść. Nie mam żadnego

wykształcenia ani też jakiejś konkretnej umiejętności. Złodziejski fach to wszystko, co znam. Nic
większego, głównie jedzenie. Cokolwiek, co pomoże im przetrwać. Przez wiele lat uchodziło mi to
na sucho. Złapali mnie raz. Teraz jestem tu już trzeci raz. Trzeci jest najgorszy.

– Dlaczego? – spytał Thor.

Przez chwilę Merek był cicho, potem potrząsnął powoli głową. Thor widział, jak oczy chłopca

napełniają się łzami.

– Królewskie prawo jest surowe. Nie ma wyjątków. Trzecie wykroczenie i odcinają ci dłoń.
Thora przepełniło przerażenie. Spojrzał na ręce Mereka; obydwie były na swoim miejscu.
– Jeszcze po mnie nie przyszli – powiedział Merek. – Ale przyjdą.
Thor poczuł się okropnie. Merek odwrócił wzrok jakby się czegoś wstydził. Thor zrobił to samo

nie chcąc o tym myśleć.

Thor oparł głowę o swe ręce. Próbował nie zwracać uwagi na pulsujący w nich ból i

uporządkować swe myśli. Ostatnie dni minęły w zawrotnym tempie: tyle rzeczy wydarzyło się tak
szybko. Z jednej strony miał poczucie, że odniósł sukces, uznanie: zobaczył przyszłość, przewidział
próbę otrucia MacGila i ocalił go od śmierci. Być może jednak można zmienić czyjś los, nagiąć
czyjeś przeznaczenie. Czuł dumę: uratował swego króla.

Z drugiej strony był teraz tu, w lochach i nie mógł oczyścić swego imienia. Wszystkie jego

nadzieje i marzenia legły w gruzach. Jakiekolwiek szanse na jego pobyt w legionie uleciały z
wiatrem. Teraz będzie miał szczęście, jeśli nie spędzi tutaj reszty swych dni. Bolała go świadomość,
że MacGil, który przyjął go jak ojciec, jedyny prawdziwy ojciec, jakiego Thor miał, myślał, że
chłopiec próbował go naprawdę zabić. Bolało go to, iż Reece, jego najlepszy przyjaciel, mógł
uwierzyć, że Thor próbował zabić jego ojca. Lub jeszcze coś gorszego – Gwendolyn. Pomyślał o ich
ostatnim spotkaniu – o tym, jak pomyślała, że odwiedza burdele i poczuł, jakby wszystko, co w jego
życiu było dobre, zostało mu nagle odebrane. Zastanawiał się, dlaczego to właśnie jemu te wszystkie
rzeczy się przytrafiają. Chciał przecież jedynie czynić dobro.

Nie wiedział, co się z nim teraz stanie. Nie dbał o to. Chciał tylko oczyścić swe imię. Chciał,

żeby ludzie zrozumieli, że nie próbował zaszkodzić królowi; że jego moce były prawdziwe, że
naprawdę mógł zobaczyć przyszłość. Nie wiedział, co teraz się z nim stanie, ale jedno było pewne:
musiał się stąd wydostać. W jakikolwiek sposób.

Zanim skończył o tym myśleć usłyszał odgłos czyichś kroków. Ciężkie buciory waliły w kamienną

posadzkę korytarza. Potem usłyszał brzęk kluczy i chwilę później pojawił się przysadzisty strażnik
więzienny, ten sam mężczyzna, który zaciągnął tu Thora i uderzył go w twarz. Na sam jego widok
Thor poczuł ból w policzku. Po raz pierwszy w zasadzie świadomie go odczuł. I napełniła go
fizyczna odraza do strażnika.

– Czyż to nie nasz mały pypeć, który próbował zabić króla – burknął gniewnie strażnik

przekręcając żelazny klucz w zamku. Po kilku niesionych echem kliknięciach sięgnął za kraty i
otworzył drzwi do celi. W jednej ręce trzymał kajdany, a u jego pasa zwisał niewielki topór.

– Jeszcze dostaniesz za swoje – powiedział do Thora z szyderczym uśmiechem na twarzy. – Teraz

jednak przyszła pora na ciebie, złodziejaszku. Trzeci raz – powiedział uśmiechając się złośliwie –
żadnych wyjątków.

Nachylił się ku Merekowi, chwycił go niedbale, wygiął rękę chłopca do tyłu i zacisnął na niej

kajdany. Potem przymocował drugi koniec kajdan do haka w murze. Merek wrzasnął i szarpnął dziko
za kajdany próbując się uwolnić, ale nadaremno. Strażnik podszedł go od tyłu, unieruchomił w
żelaznym uścisku, chwycił wolną rękę chłopca i ułożył na kamiennym występie.

– To cię oduczy kraść – warknął.
Odpiął topór od swego pasa i uniósł wysoko nad głowę. W jego otwartych szeroko ustach

sterczały ohydne zęby. Mężczyzna warczał przeciągle.

– NIE! – wrzasnął Merek.
Thor siedział bez ruchu sparaliżowany strachem. Widział jak strażnik opuszcza swą broń mierząc

w nadgarstek Mereka. Zdał sobie sprawę, iż za chwilę dłoń chłopca zostanie odcięta od ręki i to
jedynie z powodu mało znaczącej kradzieży pożywienia, które miało pomóc przetrwać jego rodzinie.
Niegodziwość tego, co się właśnie przed nim działo płonęła w Thorze. Wiedział, że nie może na to
pozwolić. To po prostu było niesprawiedliwe.

Nagle poczuł, jak jego ciało ogarnia fala gorąca, jak płynie od jego stóp w górę i emanuje z jego

dłoni, jak nagle gdzieś w środku zapłonął żar. Czas zwolnił i Thor poczuł, że może poruszać się
szybciej niż strażnik. Czuł upływ każdej sekundy, każdy najmniejszy ruch zawisłego w powietrzu
topora. Poczuł w dłoni kulę palącej energii i cisnął nią w strażnika.

Obserwował oniemiały, jak żółta kula popłynęła z jego dłoni wprost w kierunku twarzy strażnika.

Jej ślad rozświetlił na chwilę ich małą celę. Uderzyła mężczyznę w głowę, a ten w jednej chwili
wypuścił z ręki topór i poleciał w powietrzu w kierunku przeciwległej ściany, uderzył o nią z
impetem i upadł bez ruchu. Thor ocalił Mereka o ułamek sekundy. Ostrze topora niemal dosięgło
swego celu.

Merek spojrzał na niego szeroko otwartymi oczyma.
Strażnik potrząsnął głową i począł wstawać z zamiarem powstrzymania Thora. Chłopiec jednak

czuł w sobie gorejącą moc i kiedy strażnik zdołał stanąć mu naprzeciw, Thor podbiegł, wyskoczył w
powietrze i kopnął strażnika w klatkę piersiową. Czuł w sobie moc, jakiej jeszcze nigdy nie
doświadczył. Strażnik ponownie poleciał w kierunku muru i z trzaskiem walnął o ścianę, po czym
osunął się bezwładnie, tym razem pozbawiony przytomności.

Merek stał unieruchomiony szokiem. Thor wiedział dokładnie, co należało teraz zrobić. Chwycił

topór, podbiegł do łańcucha więżącego Mereka, przyłożył go do kamiennej ściany i rąbnął toporem. Z
łańcucha poleciała wielka iskra. Merek wzdrygnął się, podniósł głowę i spojrzał na łańcuch
dyndający aż do ziemi – i zrozumiał, że był wolny.

Spojrzał na Thora z otwartą buzią.
– Nie wiem, jak ci dziękować – powiedział. – Nie wiem, jak to zrobiłeś, czymkolwiek to było,

ani kim jesteś – a raczej czymkolwiek jesteś – ale zawdzięczam ci życie. I jestem winien przysługę, a
to dług, który traktuję bardzo poważnie.

– Nic mi nie jesteś winien – powiedział Thor.
– O nie – odparł Merek i chwycił Thora przedramię. – Teraz jesteś moim bratem. I jakoś, kiedyś

odwdzięczę się ci.

To powiedziawszy odwrócił się, wybiegł z celi i ruszył wzdłuż korytarza wywołując okrzyki

współwięźniów.

Thor rozejrzał się, popatrzył na nieprzytomnego strażnika i otwarte drzwi celi. Wiedział, że i on

musiał coś zrobić. Okrzyki więźniów z każdą chwilą przybierały na sile. Wyszedł z celi, popatrzył w
obydwu kierunkach i zdecydował się pobiec w stronę przeciwną do tej, którą wybrał Merek. Wszak
nie zdołają złapać ich obydwu naraz.

ROZDZIAŁ TRZECI

Biegł ukrytymi w mroku nocy chaotycznymi uliczkami królewskiego dworu, a panujący wszędzie

zgiełk i tumult napawały go zdumieniem. Tłumy ludzi otaczały go ze wszystkich stron, zdawałoby się
czymś poruszone. W dłoniach wielu osób płonęły pochodnie rozświetlając mrok i rzucając
kontrastujące cienie na ich twarze. Zamkowe dzwony biły nieustannie niskim tonem z
jednominutowym interwałem. Thor wiedział dobrze, co to oznaczało. Śmierć. Dzwony pogrzebowe.
Jedyną osobą w królestwie, dla której mogłyby akurat tej nocy dzwonić, był król.

Serce zabiło mu szybciej, kiedy przyszło mu coś na myśl. Sztylet, który ujrzał w swym śnie – czy

to mogła być prawda?

Musiał się upewnić. Zatrzymał chłopca biegnącego w przeciwnym kierunku.
– Dokąd to? – zażądał wyjaśnień – Skąd to całe zamieszanie?
– Nie słyszałeś? – odparł z desperacją chłopiec. – Król umiera! Zasztyletowany! Ludzie zbierają

się pod królewską bramą, aby usłyszeć jakieś wieści. Jeśli to prawda, okropne czasy nas czekają.
Możesz to sobie wyobrazić? Królestwo bez władcy?

To powiedziawszy, strącił dłoń Thora, odwrócił się i pobiegł przed siebie. Wkrótce zniknął w

panującym dokoła mroku.

Thor stał z mocno bijącym sercem. Nie chciał pogodzić się z taką rzeczywistością. Jego sny i

przeczucia były czymś więcej niż zwykłym urojeniem. Widział przyszłość. I to już dwa razy. Czuł, jak
ogarnia go przerażenie. Jego moce okazywały się znacznie większe niż był tego świadom. I
wyglądało na to, że z każdym dniem stawały się jeszcze potężniejsze. Do czego to wszystko
zmierzało?

Zastanawiał się, dokąd powinien teraz pójść. Uciekł z lochów, jednak teraz nie miał pojęcia, co

robić dalej. Z pewnością wkrótce straże królewskie – a może nawet cały dwór – zaczną go szukać.
Jego ucieczka sprawiła jedynie, iż teraz jego wina wydawała się bardziej rzeczywista. Z drugiej
strony jednak, czy to, że był w celi, kiedy MacGil został pchnięty sztyletem, w jakiś sposób nie
oczyszczało go z zarzutów? A może raczej wskazywało go jako współwinowajcę?

Nie mógł ryzykować. Najwyraźniej nie było teraz w królestwie nikogo, kto byłby w nastroju, aby

myśleć racjonalnie. Wszyscy wokoło wydawali się żądni krwi. A on prawdopodobnie szybko stałby
się kozłem ofiarnym. Musiał ukryć się, pójść gdzieś, gdzie mógłby przeczekać burzę, oczyścić swe
imię i wrócić do legionu. Najbezpieczniej byłoby – jak najdalej stąd. Powinien uciec, ukryć się w
swej wiosce, albo jeszcze dalej, tak daleko, jak tylko zdołałby dojść.

Thor jednak nie chciał iść tą najbezpieczniejszą z dróg; nie takim był człowiekiem. Chciał zostać

tutaj, oczyścić swoje dobre imię i zachować miejsce w legionie. Nie był tchórzem i nie uciekał.
Ponad wszystko chciał ujrzeć MacGila zanim ten umrze – jeśli jeszcze żył. Musiał się z nim
zobaczyć. Czuł, jak przytłacza go ciężar winy powodowanej tym, że nie zdołał powstrzymać
zamachu. Z jakiego powodu dane mu było ujrzeć śmierć króla, jeśli nie mógł nic z tym zrobić? I
dlaczego w jego wizji król został otruty, jeśli tak naprawdę został dźgnięty sztyletem?

Nagle przyszedł mu na myśl Reece. Reece był jedyną osobą, której mógł zaufać, która nie

wydałaby go straży, a może nawet udzieliła mu schronienia. Czuł, że Reece mu uwierzy. Reece
wiedział, że miłość Thora do króla była prawdziwa. Jeżeli ktokolwiek był w stanie oczyścić Thora z
zarzutów, to z pewnością był to Reece. Musiał go tylko znaleźć.

Pobiegł szybko tylnymi alejkami, przeciskając się i lawirując w tłumie, coraz dalej od

królewskiej bramy, w kierunku zamku. Wiedział, gdzie znajduje się komnata Reece’a – we
wschodnim skrzydle, blisko zewnętrznego muru miejskiego – i miał nadzieję, że Reece tam teraz jest.
Jeśli tak, może uda mu się zwrócić jego uwagę, aby pomógł mu dostać się jakoś na zamek. Miał złe

przeczucie. Jeśli zostanie na ulicach jeszcze jakiś czas, ktoś go w końcu rozpozna. Wówczas całe
zgromadzone tu pospólstwo rozedrze go na strzępy.

Pokonywał kolejne ulice, a jego stopy ślizgały się po pokrytej błotem nawierzchni. W końcu

dotarł do kamiennego muru zewnętrznych szańców. Trzymając się jak najbliżej ściany, biegł wzdłuż
niej tuż pod czujnym okiem rozstawionych co kilka kroków strażników.

Kiedy dotarł pod okno Reece’a, podniósł z ziemi gładki kamień. Na szczęście strażnicy

przeoczyli jego starą, zaufaną procę, kiedy prowadzili go do lochów. Wyjął ją teraz zza pasa,
umieścił w niej kamień i strzelił.

Dzięki swojej precyzyjnej dokładności w trafianiu do celu, wystrzelony pocisk poleciał ponad

zamkowym murem wprost w otwarte okno komnaty Reece’a. Thor usłyszał, jak kamień trzasnął w
przeciwległą ścianę. Czekał skulony przy murze tak, żeby żaden z królewskich strażników, którzy
drgnęli usłyszawszy ten stukot, go nie odkrył.

Przez chwilę nic nadzwyczajnego się nie wydarzyło. Thor poczuł jak serce w nim zamiera. Może

jednak Reece’a nie było w środku. W takim razie Thor musiał uciekać. W żaden inny sposób nie był
w stanie zapewnić sobie tu bezpiecznej przystani. Wstrzymał oddech. Serce waliło mu mocno.
Czekał obserwując okienny otwór komnaty Reece’a.

Po chwili, która zdawała się trwać wiecznie, Thor zdecydował się już odejść, kiedy ktoś wyjrzał

przez okno, przytrzymał się parapetu oburącz i rozejrzał dookoła z wyrazem zdziwienia na twarzy.

Thor wstał, odszedł od muru kilka kroków i machnął ręką wysoko.
Reece zerknął w dół i zauważył go. Jego twarz rozjaśniała w momencie, kiedy rozpoznał Thora

w świetle pochodni, widocznego nawet z tej odległości. Thorowi spadł kamień z serca na widok
radości na twarzy młodego królewicza. Wiedział już to, na czym mu tak zależało: Reece go nie wyda.

Reece dał mu znać, żeby chwilę zaczekał i Thor z powrotem przykleił się do muru i kucnął nisko.

Zaraz potem jeden ze strażników spojrzał w jego stronę.

Thor czekał nie wiedząc jak długo, przygotowany rzucić się do ucieczki przed strażnikami w

każdej chwili. Po chwili z wrót w zewnętrznym murze wypadł Reece. Ciężko oddychając rozglądał
się wszędzie, aż w końcu dostrzegł Thora.

Podbiegł do niego i objął ramionami. Thor ucieszył się ogromnie. Nagle usłyszał pisk, spojrzał w

dół i ku swej radości zobaczył Khrona, zawiniętego w poły koszuli Reece’a. Kot niemal wyskoczył
w powietrze, kiedy Reece sięgnął by podać go Thorowi.

Krohn – to nieustające rosnąć kocię białego lamparta, które Thor kiedyś ocalił – skoczył w

ramiona Thora, kwiląc, popiskując i liżąc twarz chłopca, kiedy on tulił je do siebie.

Reece uśmiechnął się.
– Próbował pójść za tobą, kiedy zabierali cię z sali. Zatrzymałem go i upewniłem, że będzie

bezpieczny.

Thor klepnął go po ramieniu z wdzięczności. I roześmiał się, gdyż Krohn nie przestawał go lizać.
– Też za tobą tęskniłem, koleżko – zaśmiał się i pocałował kota. – Cicho już, bo strażnicy nas

usłyszą.

Krohn ucichł, jakby zrozumiał słowa Thora.
– Jak udało ci się uciec? – spytał Reece tonem pełnym zdziwienia.
Thor wzruszył ramionami. Nie wiedział tak naprawdę, co odpowiedzieć. Nadal niezręcznie mu

było mówić o swych mocach, których i tak nie rozumiał. Nie chciał, żeby inni myśleli o nim jak o
jakimś dziwolągu.

– Chyba miałem szczęście – odrzekł. – Nadarzyła się okazja, więc z niej skorzystałem.
– Aż dziw, że te tłumy nie rozerwały cię na strzępy – powiedział Reece.

– Jest ciemno i sądzę, że nikt mnie nie rozpoznał. W każdym razie jeszcze nie.
– Wiesz, że w tej chwili każdy żołnierz w królestwie szuka właśnie ciebie? I że ktoś pchnął

sztyletem mojego ojca?

Thor potaknął głową z poważną miną. – Co z nim?
Reece spuścił wzrok ze smutku.
– Źle – odparł z grymasem. – Umiera.
Thor poczuł, jak druzgocąca była dla niego ta wiadomość, jakby chodziło o jego własnego ojca.
– Wiesz, że nie miałem z tym nic wspólnego, prawda? – spytał Thor z nadzieją w głosie. Nie

ważne, co myśleli inni. Zależało mu jedynie na tym, aby jego najlepszy przyjaciel, najmłodszy syn
MacGila, wiedział, że Thor jest niewinny.

– Oczywiście – odparł Reece. – Inaczej nie byłoby mnie tutaj.
Thor poczuł wielką ulgę i poklepał Reece’a po ramieniu z wdzięczności.
– Ale reszta królestwa nie będzie tak ufna – dodał Reece. – Najbezpieczniej byłoby dla ciebie

gdzieś daleko stąd. Dam Ci swego najszybszego wierzchowca i prowiant i odeślę jak najdalej.
Musisz się ukryć i zaczekać, aż to wszystko ucichnie, aż znajdą prawdziwego zabójcę. Nikt tu teraz
nie myśli trzeźwo.

Thor potrząsnął głową.
– Nie mogę wyjechać. Wyglądałoby to tak, jakbym był winien. Chcę, żeby inni wiedzieli, że to

nie ja zrobiłem. Nie mogę uciec przed swymi problemami. Muszę oczyścić swoje dobre imię.

Teraz Reece pokręcił przecząco głową.
– Jeśli tutaj zostaniesz, znajdą cię. Znów wtrącą do lochów – a potem zostaniesz stracony – jeśli

przedtem nie rozszarpie cię tłum.

– Muszę podjąć to ryzyko – odparł Thor.
Reece przyglądał się mu poważnie przez dłuższą chwilę, a w jego spojrzeniu najpierw widać

było troskę, potem zaś podziw. W końcu Reece pokiwał powoli głową.

– Jesteś dumny. I głupi. Bardzo głupi. Dlatego cię tak lubię.
Uśmiechnął się, a Thor odwzajemnił jego gest.
– Muszę zobaczyć się z twoim ojcem – powiedział Thor. – Muszę chociaż raz spróbować

wytłumaczyć mu wszystko, porozmawiać twarzą w twarz, powiedzieć, że to nie byłem ja, że nie
miałem z tym nic wspólnego. Jeśli wówczas postanowi wydać na mnie wyrok, niech tak już będzie.
Ale muszę ten raz spróbować. Chcę, żeby o tym wiedział. Proszę, daj mi jedną szansę.

Reece spoglądał na niego poważnie. Próbował ocenić prawdomówność swego przyjaciela. W

końcu, po chwili, która zdawał się trwać wieczność, pokiwał głową twierdząco.

– Mogę zaprowadzić cię do niego. Znam tylne wejście prowadzące do jego komnaty. Ale to

będzie ryzykowne. Kiedy już dostaniesz się do środka, będziesz zdany tylko na siebie. Nie będzie
odwrotu. Nie będę mógł już nic więcej dla ciebie zrobić. To może skończyć się twoją śmiercią.
Jesteś pewien, że chcesz skorzystać z tej szansy?

Thor pokiwał głową twierdząco z powagą.
– No dobra – powiedział Reece, sięgnął nagle w dół, wydobył płaszcz i rzucił do Thora.
Thor złapał go i spojrzał na podarunek ze zdziwieniem; zorientował się, że Reece musiał już

wcześniej to zaplanować.

Reece uśmiechnął się, kiedy Thor podniósł na niego wzrok.
– Wiedziałem, że będziesz na tyle durny, żeby tu zostać. Niczego innego nie spodziewałbym się

po moim najlepszym przyjacielu.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Gareth przemierzał swoją komnatę przeżywając ponownie wydarzenia tej nocy. Jego myśli

przepełniała obawa. Nie mógł uwierzyć w to, co stało się w trakcie uczty. Wszystko poszło nie tak.
Nie mógł zrozumieć, w jaki sposób ten głupi chłopak, Thor, przybysz, wpadł na trop jego spisku z
trucizną – co więcej, zdołał przechwycić kielich. Wrócił myślą do tej chwili, w której zobaczył, jak
Thor poderwał się i wytrącił kielich, kiedy usłyszał dźwięk uderzenia kielicha o posadzkę, kiedy
zobaczył, jak wino rozlewa się na podłodze, a wraz z nim wszystkie jego marzenia i aspiracje.

W tej jednej chwili Gareth był skończony. Wszystko, do czego dążył zostało zniszczone. A kiedy

pies wychłeptał wino i padł martwy – wiedział, że to jego koniec. Zobaczył całe swoje życie przed
oczyma, jak zostaje wykryty, skazany na dożywocie w lochach za próbę zabicia swego ojca. Lub co
gorsza, stracony. Bez sensu. Nigdy nie powinien wprowadzać tego planu w życie, ani odwiedzać
wiedźmy.

Przynajmniej szybko zareagował. Korzystając z okazji poderwał się na nogi i jako pierwszy

przypisał całą winę Thorowi. Patrząc na to teraz był z siebie dumny, że tak szybko zadziałał. Coś go
natchnęło i o dziwo chyba zadziałało. Kiedy wywlekli Thora z sali, wszyscy wrócili do ucztowania.
Oczywiście, nic już nie było później takie samo, ale przynajmniej podejrzenia padły całkowicie na
tego chłopca.

Gareth modlił się tylko, aby tak już pozostało. Od ostatniej próby zamachu na MacGila minęły

dziesiątki lat i Gareth obawiał się, że ewentualne dochodzenie skończy się na dokładnym zbadaniu tej
sprawy. Patrząc wstecz, uświadomił sobie, jaką głupotą była próba otrucia króla. Jego ojciec był
niezwyciężony. Powinien zdawać sobie z tego sprawę. Przeholował. Teraz zaś nie mógł oprzeć się
poczuciu, że podejrzenie padnie na niego, i że jest to tylko kwestia czasu. Będzie musiał zrobić
wszystko, co w jego mocy, aby udowodnić winę Thora i doprowadzić do jego egzekucji zanim
będzie za późno.

Przynajmniej w pewnej mierze się zrehabilitował: po nieudanej próbie zabójstwa, odwołał jego

wykonanie. Teraz czuł ulgę. Będąc świadkiem niepowodzenia własnego spisku, zdał sobie sprawę,
że jednak jakaś, głęboko ukryta jego część nie pragnęła zabójstwa jego ojca, nie chciała mieć jego
krwi na swych rękach. Nie zostałby królem. Mógł nigdy już nim nie być. Lecz po wydarzeniach
dzisiejszej nocy pogodził się z tym, Przynajmniej będzie wolny. Nie zniósłby tego stresu, gdyby
kolejny raz miał przez to wszystko przechodzić: tych tajemnic, skrytych konszachtów, bezustannej
obawy, iż zostanie odkryty. Dla niego było to aż za dużo.

Przemierzając komnatę tam i z powrotem w końcu powoli zaczął się uspokajać. Noc już robiła

się późna i kiedy zaczynał dochodzić do siebie, kiedy miał kłaść się spać, nagle dobiegł go łoskot.
Odwrócił się w kierunku drzwi i ujrzał Firtha. Jego oczy były otwarte szeroko, ogarnięte
szaleństwem. Chłopiec wpadł do komnaty, jakby go gonili.

– Nie żyje! – krzyknął. – Nie żyje! Zabiłem go! Nie żyje!
Firth wpadł w histerię, zawodził jękliwie i Gareth nie mógł zrozumieć, o czym on mówił. Upił

się?

Firth przebiegł przez całą komnatę wrzeszcząc piskliwie, płacząc, wymachując rękoma nad

głową. Wtedy właśnie Gareth dostrzegł jego dłonie pokryte krwią i żółtą, zaplamioną na czerwono
tunikę.

Jego serce zabiło mocniej. Firth właśnie kogoś zabił. Ale kogo?
– Kto nie żyje? – zażądał odpowiedzi. – O kim mówisz?
Firth jednak nadal histeryzował, nie potrafił skupić uwagi. Gareth podbiegł do niego, chwycił

stanowczo za ramiona i potrząsnął nim całym.

– Odpowiadaj!
Firth otworzył oczy i począł gapić się na niego wzrokiem oszalałego konia.
– Twój ojciec! Król! Zginął! Z mojej ręki!
Na te słowa Gareth poczuł, jakby ktoś wbił mu sztylet w serce.
Spojrzał na Firtha szeroko otwartymi oczyma, zastygły w bezruchu, czując jak całe jego ciało

drętwieje. Zwolnił uścisk, cofnął się o krok i spróbował złapać oddech. Cała ta krew – wiedział, że
Firth mówi prawdę. Nie potrafił tego pojąć. Firth? Chłopiec stajenny? Najbardziej niezdecydowany
człowiek wśród jego przyjaciół? Zabił jego ojca?

– Ale…jak to możliwe? – wysapał Gareth. – Kiedy?
– W jego komnacie. – odparł Firth. – Teraz, przed chwilą. Dźgnąłem go sztyletem.
Prawda wyzierająca z tych słów zaczęła powoli do niego docierać. Gareth wziął się w garść,

zauważył otwarte drzwi do komnaty, podbiegł i zatrzasnął je z hukiem, upewniwszy się, iż straże
niczego nie widziały. Na szczęście korytarz był pusty. Zaciągnął ciężki, żelazny rygiel i wrócił
pospiesznym krokiem. Firth nadal histeryzował i Gareth musiał go uspokoić. Potrzebował kilku
odpowiedzi.

Chwycił Firtha za ramiona, odwrócił do siebie i spoliczkował na tyle mocno, że chłopiec

przestał łkać. W końcu, po chwili, Firth popatrzył na niego skupionym wzrokiem.

– Powiedz mi wszystko – zimnym głosem zażądał Gareth. – Opowiedz mi dokładnie, co się stało.

Dlaczego to zrobiłeś?

– Co masz na myśli mówiąc dlaczego? –zapytał zmieszany Firth. – Chciałeś go zabić. Twoja

trucizna nie zadziałała. Pomyślałem, że mogę ci pomóc. Myślałem, że właśnie tego chcesz.

Gareth potrząsnął głową. Chwycił za poły jego koszuli i potrząsnął nim raz, potem znowu.
– Dlaczego to zrobiłeś? – wrzasnął.
Czuł jak jego cały świat się rozpada. Był wstrząśnięty odkryciem, że jednak czuł skruchę z

powodu ojca. Nie potrafił tego zrozumieć. Jeszcze kilka godzin temu chciał ponad wszystko
zobaczyć, jak jego ojciec umiera otruty przy stole. A teraz wiadomość, że został zabity zabolała go
niczym śmierć najlepszego przyjaciela. Czuł przytłaczające wyrzuty sumienia. Jakaś jego część nie
chciała jednak tej śmierci – zwłaszcza zadanej w taki sposób. Ręką Firtha. I nie przy użyciu ostrza.

– Nie rozumiem – załkał Firth. – Kilka godzin temu sam próbowałeś go zabić. Ten cały spisek z

kielichem. Sądziłem, że będziesz mi wdzięczny!

Ku swemu zdziwieniu, Gareth wziął zamach i zdzielił Firtha po twarzy.
– Nie kazałem ci tego robić! – wyrzucił z siebie Gareth. – Nigdy nie mówiłem, żebyś to zrobił.

Dlaczego go zabiłeś? Spójrz na siebie. Cały jesteś we krwi. Teraz obaj jesteśmy skończeni. Nie
minie wiele czasu, jak straże przyjdą po nas.

– Nikt nic nie widział – zawołał błagalnym tonem Firth. Prześliznąłem się w trakcie zmiany

warty. Nikt mnie nie zauważył.

– A gdzie sztylet?
– Nie zostawiłem go tam – odparł dumnie Firth. – Nie jestem głupi. Pozbyłem się go.
– A jakiego użyłeś? – zapytał Gareth. Jego myśli zaprzątały teraz wszelkie implikacje czynu

Firtha. Czuł skruchę, ale zaraz potem obawę. Myślał o każdym szczególe, każdym śladzie, który mógł
pozostawić ten bełkoczący dureń, czymkolwiek, co prowadziłoby do niego.

– Użyłem takiego, którego nie można rozpoznać – odparł dumny z siebie Firth. – Tępe, nijakie

ostrze, które znalazłem w stajni. Były tam jeszcze cztery takie same. Nie do wyśledzenia – powtarzał
ciągle.

Gareth poczuł, jak jego serce stanęło na chwilę.

– Czy to nie był krótki nóż z czerwonym trzonkiem i zagiętym ostrzem? Zawieszony na ścianie

przy moim koniu?

Firth skinął twierdząco, aczkolwiek niepewnie głową.
Gareth spojrzał na niego wściekle.
– Ty głupcze. To ostrze akurat bardzo łatwo rozpoznać!
– Ale przecież nie miało żadnych znaków! – zaprotestował przestraszonym, trzęsącym się głosem

Firth.

– Na ostrzu nie ma znaków – ale za to jest na rękojeści! – ryknął Gareth.
– Na spodzie! Nie sprawdziłeś dokładnie. Ty głupcze! Gareth podszedł bliżej. Jego twarz

pokrywała się purpurą. – Na spodzie ma wyrzeźbione godło mojego wierzchowca. Każdy, kto dobrze
zna rodzinę królewską może powiązać to ostrze ze mną.

Utkwił spojrzenie w Firthie, który znieruchomiał niczym pień. Miał ochotę go zabić.
– Co z nim zrobiłeś? – spytał z naciskiem Gareth. – Powiedz, że masz go przy sobie. Powiedz, że

przyniosłeś go tutaj. Błagam.

Firth przełknął ślinę.
– Starannie go ukryłem. Nikt nigdy go nie znajdzie.
Gareth skrzywił się jedynie.
– Gdzie dokładnie?
– Wrzuciłem go do kamiennego zsypu, zamkowego szaletu. Opróżniają go co godzinę, prosto do

rzeki. Nie martw się, mój panie. Nóż już dawno spoczywa głęboko na jej dnie.

Nagle zabiły zamkowe dzwony. Gareth odwrócił się i podbiegł do otwartego okna. Jego serce

przepełniała panika. Wyjrzał na zewnątrz i dostrzegł na dole jeden wielki chaos, tłumy ludzi
otaczające zamek. Te dzwony mogły oznaczać tylko jedno: Firth nie kłamał. Rzeczywiście zabił
króla.

Gareth poczuł jak ciało oblewa zimny pot. Nie mógł pojąć, iż to on sprowadził tak wielkie zło. I

że to Firth, ze wszystkich znanych mu ludzi, był jego egzekutorem.

Nagle rozległo się głośne walenie do drzwi, które otwarły się z impetem, a do komnaty wpadło

kilku królewskich strażników. Przez chwilę Gareth był pewien, iż przyszli go aresztować.

Ku jego zdziwieniu jednak stanęli na baczność i czekali na jego znak.
– Mój panie, twego ojca próbowano zasztyletować. Zamachowiec jest na wolności. Proszę,

zostań w swojej komnacie. Król jest poważnie ranny.

Usłyszawszy ostatnie słowa Gareth poczuł, jak włosy stają mu na głowie.
– Ranny? – powtórzył, a słowo to niemal utknęło mu w gardle. – Więc żyje jeszcze?
– Tak, mój panie. I niech Bóg ma go w swej opiece. Przeżyje i powie nam, kto dokonał tego

haniebnego czynu.

Po czym strażnik ukłonił się szybko i pospiesznym krokiem opuścił komnatę, zatrzaskując za sobą

drzwi.

Garetha ogarnęła wściekłość. Chwycił Firtha za ramiona, przeciągnął przez komnatę i cisnął o

kamienną ścianę.

Firth spojrzał na niego oszalałym wzrokiem, oniemiały z przerażenia.
– Coś uczynił? – wrzasnął Gareth. – Teraz obaj jesteśmy skończeni!
– Ale…ale… – zająknął się Firth. – Byłem pewien, że nie żyje!
– Jesteś pewien wielu rzeczy – odparł Gareth – ale we wszystkim się mylisz!
Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl.
– Ten sztylet. Musimy go odzyskać, nim będzie za późno.

– Ale, mój panie, ja go wyrzuciłem – powiedział Firth. – Jest już w rzece!
– Wrzuciłeś go do zsypu. To nie koniecznie znaczy, że jest już w rzece.
– Ale najprawdopodobniej właśnie tam jest! – odparł Firth.
Gareth nie mógł już znieść paplaniny tego durnia. Wyminął go i wybiegł przez drzwi, a zaraz za

nim podążył Firth.

– Pójdę z tobą. Pokażę ci dokładnie, gdzie go wyrzuciłem – powiedział Firth.
Gareth zatrzymał się w korytarzu, obrócił i popatrzył na niego spode łba. Firth cały był we krwi.

Aż dziw, że straże tego nie zauważyły. Mieli szczęście. Firth stał się kulą u nogi jak nigdy dotychczas.

– Powiem to tylko raz – warknął. – Wracaj do mojej komnaty, przebierz się, a te rzeczy spal.

Pozbądź się wszelkich śladów krwi. Później opuść zamek. Nie zbliżaj się do mnie tej nocy.
Rozumiesz mnie?

Gareth odepchnął go od siebie, po czym odwrócił się i pobiegł. Puścił się biegiem przez

korytarz, w dół po spiralnych schodach, coraz niżej i niżej w kierunku pomieszczeń dla służby.

W końcu wpadł do podziemi wywołując zaciekawienie kilkoro służby. Właśnie czyścili potężne

gary i gotowali wodę w kubłach. W ceglanych piecach huczał ogień. Służba ubrana w zaplamione
fartuchy ociekała potem.

W odległej części izby Gareth dostrzegł wielki kubeł. Co chwilę wpadało do niego z chlupotem

łajno i odpadki.

Gareth podbiegł do najbliżej stojącego sługi i chwycił go desperacko za ramię.
– Kiedy ostatni raz opróżniliście pojemnik? – zapytał.
– Kilka minut temu wynieśli go nad rzekę, mój panie.
Gareth obrócił się i wybiegł z izby. Szybkim tempem przemierzył kolejne korytarze, wbiegł z

powrotem po spiralnych schodach i wydostał się na zewnątrz, w chłodne nocne powietrze.

Pokonał trawą pokryte pole i biegł dalej sapiąc ciężko w kierunku rzeki.
Gdy dotarł na miejsce, schował się za wielkim drzewem, tuż przy brzegu rzeki. Obserwował, jak

dwóch służących unosi wielkie żelazne naczynie i nachyla je ku wartkiemu nurtowi rzeki.

Zaczekał, aż słudzy odwrócą kubeł do góry nogami i opróżnią go całkowicie, aż zawrócą i

zaniosą go z powrotem na zamek.

W końcu poczuł zadowolenie. Nikt nie zauważył jakiegokolwiek sztyletu. Gdziekolwiek teraz był,

porwała go rzeka i uniosła w dal ku nicości. Jeśli jego ojciec miał umrzeć tej nocy, nie istniał żaden
ślad prowadzący do zabójcy.

Ale czy na pewno?

ROZDZIAŁ PIĄTY

Thor biegł tuż za Reece’em, z Krohnem u swego boku. Lawirowali tylnymi korytarzami

zmierzając do komnaty króla. Reece poprowadził ich przez ukryte w kamiennej ścianie schody. Przy
świetle trzymanej w ręce pochodni przeciskali się jeden za drugim przez oszałamiającą wręcz ilość
wąskich przejść i zakrętów wewnątrz murów zamku. Wspięli się po wąskich kamiennych schodach,
które prowadziły do kolejnego korytarza. W końcu skręcili i przed ich oczyma ukazały się kolejne
schody. Thor nie mógł się nadziwić, jak zawiłą drogą podążali.

– To przejście wybudowano setki lat temu – wytłumaczył Reece szeptem. Ciężko dysząc dodał –

Za pradziada mojego ojca, trzeciego króla z rodziny MacGil. Zlecił budowę tuż po oblężeniu – miała
to być droga ucieczki. Jak na ironię, zamek nigdy już nie był oblegany, a te korytarze popadły w
niepamięć na setki lat. Wyjścia pozabijano deskami. Znalazłem je będąc jeszcze dzieckiem. Lubię
czasami korzystać z nich, aby przemieszczać się po zamku bez zwracania czyjeś uwagi. Kiedy
byliśmy młodsi, Gwen, Godfrey i ja bawiliśmy się tutaj w chowanego. Kendrick był na to już za
stary, zaś Gareth nie chciał się z nami bawić. Żadnych pochodni, taką mieliśmy zasadę. Ciemno, choć
oko wykol. Strasznie to wtedy wyglądało.

Thor starał się nadążyć za Reece’em, który odnajdował drogę z szokującym wręcz kunsztem.

Było oczywiste, że znał każdy odcinek na pamięć.

– Jak ty w ogóle rozpoznajesz te wszystkie zakręty? – spytał ze zdziwieniem Thor.
– Gdybyś dorastał na zamku od młodości, pierwsze co zaczęłoby ci doskwierać to samotność.

Zwłaszcza, jeśli wszyscy wkoło są od ciebie starsi, a ty jesteś zbyt młody, aby wstąpić do legionu,
poza którym nie ma tu nic do robienia. Postawiłem sobie za cel, taką misję, odkryć wszelkie
zakamarki tego miejsca.

Znowu skręcili, po czym zeszli po trzech kamiennych schodkach, przecisnęli się przez wąski

otwór w murze i zeszli po ciągnących się daleko w dół schodach. W końcu Reece zatrzymał się przy
grubych, dębowych, pokrytych kurzem drzwiach. Przyłożył do nich ucho i zaczął nasłuchiwać. Thor
podszedł bliżej.

– Co to za drzwi? – spytał.
– Ciii – odparł Reece.
Thor zamilkł i sam przyłożył ucho. Krohn stał za nim spoglądając w górę.
– Tylne drzwi do komnaty mojego ojca – wyszeptał Reece. – Chcę usłyszeć, kto jest tam teraz z

nim.

Thor słuchał z walącym sercem stłumionych głosów dobiegających zza drzwi.
– Wygląda na to, że w środku jest pełno ludzi – powiedział Reece.
Odwrócił się i spojrzał na Thora wymownie.
– Wpadniesz w sam środek burzy. Są tam jego generałowie, jego doradcy i rodzina – wszyscy. I

jestem pewien, że każdy z nich szuka właśnie ciebie, jego domniemanego mordercy. Jakbyś wszedł w
tłum chętny zlinczować cię bez pytania. Jeśli mój ojciec nadal uważa, że to ty próbowałeś go otruć,
będziesz skończony. Jesteś pewien, że chcesz to zrobić?

Thor przełknął ślinę głośno. Teraz albo nigdy, pomyślał. Zaschło mu w gardle, gdy zdał sobie

sprawę, iż właśnie w tej chwili nadszedł jeden z punktów zwrotnych jego życia. Najłatwiej byłoby
teraz odejść, uciec od tego wszystkiego. Mógłby wieść spokojne życie z dala od królewskiego
dworu, gdzieś tam. Ale mógł też przejść przez te drzwi i najprawdopodobniej spędzić resztę życia w
lochu, z łachudrami – bądź nawet zostać stracony.

Wciągnął głęboko powietrze i podjął decyzję. Musiał zmierzyć się z własnymi demonami twarzą

w twarz. Nie mógł się wycofać.

Skinął głową. Bał się otworzyć usta. Obawiał się tego, że jeśli je otworzy, to może zmieni zdanie.
Reece również skinął głową, z wyrazem aprobaty na twarzy. Popchnął żelazną klamkę i natarł

ramieniem na drzwi.

Thor zmrużył gwałtownie oczy, kiedy drzwi otworzyły się i stanęli w świetle pochodni. Byli w

samym środku komnaty. Reece i Krohn stanęli tuż przy nim.

Król leżał na swym łożu, a wszędzie dokoła tłoczyli się ludzie. Przynajmniej dwa tuziny:

niektórzy pochylali się nad władcą, inni klęczeli. Byli tam jego doradcy i generałowie, jak również
Argon, królowa, Kendrick, Godfrey – nawet Gwendolyn. Zastygli w czuwaniu przy łożu śmierci, a
Thor właśnie zakłócił tę bądź, co bądź prywatną, rodzinną sprawę.

W komnacie panował ponury nastrój. Wszyscy przybrali poważną minę. MacGil leżał wsparty na

poduchach. Thor poczuł ulgę, kiedy spostrzegł, że król jeszcze żyje – przynajmniej w tej chwili.

Wszystkie twarze zwróciły się jak na komendę w kierunku, gdzie tak nagle pojawili się Thor i

Reece, ku kompletnemu zaskoczeniu czuwających. Thor zdał sobie sprawę, jaki to musiał być dla
nich szok ujrzeć ich tak nagle wychodzących z ukrytych drzwi w ścianie prosto na środek izby.

– To ten chłopak! – krzyknął ktoś w tłumie i wskazał na Thora z wyrazem nienawiści na twarzy. –

To on próbował otruć króla!

Ze wszystkich stron wyskoczyli strażnicy i rzucili się na chłopca. Thor nie wiedział, co robić. Z

jednej strony chciał zawrócić i uciec. Wiedział jednak, że musi przeciwstawić się rozwścieczonej
gawiedzi, że musi rozstać się z królem w pokoju. Wziął się więc w garść. Straże już niemal miały go
w swych rękach. Krohn podszedł bliżej i warknął ostrzegawczo w ich kierunku.

Nagle chłopiec poczuł, jak gdzieś z głębi jego ciała wypływa fala gorąca i rozchodzi się po nim

całym. Podniósł rękę bezwiednie, skierował dłoń w kierunku zgromadzonych i posłał tą wzbierającą
falę energii przed siebie.

Ku jego zdziwieniu wszyscy stanęli jednocześnie w pół kroku, kilka stóp dalej, jakby obróceni w

lód. Jego moc, czymkolwiek była, pulsująca już teraz w całym jego ciele, trzymała ich na dystans.

– Jak śmiesz wchodzić tu i używać swoich czarów, chłopcze! – ryknął Brom, najwyższy rangą

generał królewski, i chwycił za swój miecz. – Czy jedna próba zabicia naszego króla ci nie
wystarczy?

Podszedł do Thora z uniesionym orężem. W tej chwili chłopiec poczuł, jak coś w nim się budzi,

uczucie silniejsze niż wszystkie, jakich do tej pory doświadczył. Zwyczajnie zamknął oczy i skupił
się. Czuł energię wibrującą w mieczu Broma, jego kształt, metal, z którego został zrobiony i w jakiś
sposób zjednoczył się z nim. Wewnętrznym głosem nakazał mu się zatrzymać.

Brom stanął jak wryty z szeroko otwartymi oczyma.
– Argonie! – krzyknął Brom odwróciwszy się do druida. – Powstrzymaj te czary w tej chwili!

Zatrzymaj tego chłopca!

Argon wyszedł przed tłum i powoli opuścił swój kaptur. Popatrzył na Thora swym intensywnym,

płonącym spojrzeniem.

– Nie widzę powodu, aby go powstrzymywać – odparł Argon. – Nie przybył tu, by wyrządzić

komuś krzywdę.

– Oszalałeś? Prawie zabił naszego króla!
– Tak ci się wydaje – powiedział Argon. – Ja widzę coś innego.
– Zostawcie go – dobiegł ich chropawy, głęboki głos.
Wszyscy zwrócili się w kierunku MacGila, który właśnie usiadł na swym łożu. Rozejrzał się

dokoła ledwie przytomnym wzrokiem. Widać było, ile wysiłku kosztowało go wypowiedzenie tych
dwóch słów.

– Chcę rozmawiać z tym chłopcem. To nie on mnie ranił. Widziałem twarz tego mężczyzny i to nie

był ten chłopiec. Thor jest niewinny.

Powoli wśród zgromadzonych dało się odczuć odprężenie. Thor również rozluźnił swój umysł i

zwolnił ich ze swego władania. Straże wycofały się, spoglądając na niego z rezerwą tak, jakby był
nie z tej ziemi, i schowały niepotrzebny już oręż do pochew.

– Chcę z nim rozmawiać – powiedział MacGil. – W cztery oczy. Wy wszyscy. Zostawcie nas

samych.

– Mój królu – wtrącił Brom. – Czy naprawdę sądzisz, że to bezpieczne? Tylko ty panie i ten

chłopiec?

– Nie pozwalam go tknąć – odparł MacGil. – Teraz opuście nas. Wszyscy. Łącznie z moją

rodziną.

W pomieszczeniu zapanowała grobowa cisza. Wszyscy spoglądali po sobie najwidoczniej nie

mając pojęcia, co robić. Thor zaś stał wrośnięty w ziemię i nie mógł zrozumieć, co się dzieje.

W końcu, podążając jeden za drugim, wszyscy, również członkowie rodziny królewskiej, opuścili

komnatę. Reece i Krohn wyszli jako ostatni. Komnata opustoszała tak nagle, jakby jeszcze przed
chwilą nie była zatłoczona.

Drzwi zamknęły się. Tylko Thor i król – sami, w otaczającej ich ciszy. Chłopiec nie mógł w to

uwierzyć. Widok leżącego króla, bladego, zmagającego się z bólem ranił Thora bardziej niż mógł to
opisać. Nie wiedział dlaczego, ale czuł, jakby to jakaś jego część umierała tu, na tym łożu. Tak
bardzo chciał, żeby król poczuł się lepiej.

– Podejdź tu, mój chłopcze – rzekł władca słabym, ochrypłym głosem, niemal szeptem.
Thor pokłonił się, podszedł bliżej i uklęknął. Król podniósł z trudem rękę. Thor chwycił ją i

złożył pocałunek.

Chłopiec podniósł wzrok i dostrzegł, że MacGil uśmiecha się słabo. Ku swemu zdumieniu

poczuł, jak gorące łzy zraszają jego policzki.

– Mój panie – zaczął Thor pospiesznie nie mogąc już powstrzymać w sobie wszystkiego. –

Proszę, uwierz mi. To nie ja ciebie otrułem. Wiedziałem o spisku tylko dzięki mojemu snu. Dzięki
jakiejś mocy, której nawet nie znam. Chciałem tylko cię ostrzec. Błagam, uwierz mi–––

MacGil podniósł dłoń i Thor zamilkł.
– Myliłem się co do ciebie – powiedział. – Czyjaś inna ręka musiała zadać mi cios żebym

zrozumiał, że to nie ty. Starałeś się jedynie mnie uratować. Wybacz mi. Pozostałeś lojalny do końca.
Być może jedyny lojalny członek mego dworu.

– Tak bardzo chciałbym się mylić – odparł Thor. – Tak bardzo chciałbym, żebyś był zdrów panie.

Żeby moje sny były tylko iluzją; żebyś nigdy nie został zabity. Może się myliłem. Może przeżyjesz.

MacGil potrząsnął głową przecząco.
– Mój czas już nadszedł – powiedział.
Thor przełknął ślinę mając nadzieję, że to nieprawda, przeczuwając jednak, że było tak, jak

mówił król.

– Czy wiesz panie, kto dopuścił się tego haniebnego czynu? – Thor zadał pytanie, które gnębiło

go od momentu złowieszczego snu. Nie mógł pojąć, kto mógłby chcieć zabić króla, ani dlaczego.

MacGil spojrzał w sufit, mrużąc oczy z wysiłku.
– Widziałem jego twarz. Twarz kogoś, kogo dobrze znam, ale z jakiegoś powodu nie potrafię

skojarzyć.

Odwrócił się i spojrzał na Thora.
– Teraz to już nie ma znaczenia. Nadeszła moja pora. Czy to z jego ręki, czy też kogoś innego,

koniec jest taki sam. To, co teraz się liczy – powiedział i chwycił za nadgarstek Thora z siłą, która
zaskoczyła chłopca – to to, co się stanie, kiedy odejdę. Do nas będzie należeć królestwo bez króla.

MacGil przyjrzał się chłopcu z przejęciem, którego ten nie rozumiał. Thor nie wiedział zbyt

dokładnie, o czym mówił król – czego, jeśli w ogóle, od niego żądał. Chciał zapytać, ale widział, z
jaką trudnością przychodziło mu złapać oddech i nie chciał mu przerywać.

– Argon miał co do ciebie rację – powiedział powoli puszczając go z uścisku. – Twoje

przeznaczenie jest o wiele większe od mojego.

Usłyszawszy te słowa, Thor poczuł, jak przeszywa go prąd. Jego przeznaczenie? Większe niż

króla? Już sama myśl o tym, że król trudziłby się, aby rozmawiać o nim z Argonem wykraczała poza
jego pojmowanie. A jego słowa, że niby przeznaczenie Thora było większe niż króla – co też mógł
mieć na myśli? Czy król MacGil w swoich ostatnich chwilach padł ofiarą urojeń?

– Wybrałem ciebie… przyjąłem cię do mojej rodziny nie bez powodu. Czy wiesz o czym mówię?
Thor potrząsnął głową przecząco, chcąc rozpaczliwie poznać tę przyczynę.
– Nie wiesz, dlaczego chciałem, abyś tu był, właśnie ty, w moich ostatnich chwilach?
– Wybacz mi, mój panie – odparł Thor kręcąc głową. – Naprawdę nie wiem.
MacGil uśmiechnął się słabo, a jego oczy zaczęły się zamykać.
– Daleko stąd leży rozległa kraina. Dalej niż Wilds. Dalej nawet niż ziemie smoków. To kraina

należąca do druidów. Z niej pochodzi twoja matka. Tam musisz się udać po wszelkie odpowiedzi.

Oczy MacGila otworzyły się szeroko i spojrzały na Thora z mocą, której chłopiec nie rozumiał.
– Losy naszego królestwa od tego zależą – dodał król. – Nie jesteś jak oni wszyscy. Jesteś

wyjątkowy. Dopóki nie zrozumiesz, kim jesteś, nasze królestwo nie zazna spokoju.

Zamknął oczy, a jego oddech stał się płytki. Każdy wydech poprzedzał gwałtowny wdech. Jego

uścisk na ręce Thora zelżał powoli. Chłopiec poczuł jak łzy wypełniają mu oczy. Jego umysł
przetwarzał jak oszalały każde słowo, które wypowiedział do niego król. Próbował znaleźć w tym
wszystkim sens. Nie mógł jednak się skupić. Czy dobrze wszystko usłyszał?

MacGil zaczął mówić coś szeptem, ale tak cichym, że Thor nie mógł rozróżnić poszczególnych

słów. Nachylił się nisko i przyłożył ucho do ust króla.

Król uniósł głowę ostatni raz, ostatnim wysiłkiem wydobył z siebie słowa:
– Pomścij mnie.
Nagle znieruchomiał. Przez chwilę leżał tak jeszcze, po czym jego głowa opadła na bok, a jego

oczy otworzyły się szeroko, zastygłe w bezruchu.

Martwe.
– NIE! – jęknął Thor.
Jego krzyk zawodu musiał być na tyle donośny, że zaalarmował straże, gdyż chwilę potem Thor

usłyszał, jak drzwi otwarły się za nim z impetem i do komnaty wpadły dziesiątki ludzi. Gdzieś w
zakamarkach świadomości docierał do niego cały ten rwetes. Słyszał niewyraźne bicie dzwonów, raz
po raz. Ich łoskot dudnił mu w głowie, zlewając się w jeden rytm z pulsowaniem krwi w skroniach.
Wszystko stało się jedną wielką plamą, gdy chwilę później komnata zaczęła wirować bez
opamiętania.

Thor zasłabł. Opadł na kamienną posadzkę omdlały.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Gareth poczuł na twarzy podmuch powietrza i podniósł wzrok, zamrugał oczyma, aby

powstrzymać cisnące się do oczu łzy i spojrzał na blade światło wstającego właśnie pierwszego
słońca. Dzień dopiero się zaczynał, a mimo to w tym tak odległym miejscu, na skraju klifów
Kolviana, zgromadziły się setki ludzi, krewnych rodziny królewskiej, przyjaciół i wiernych
poddanych mających nadzieję, że uda im się wziąć udział w uroczystościach pogrzebowych. Za nimi
zaś, powstrzymywane przez armię, cisnęły się tłumy pospólstwa, tysiące ludzi chętnych obejrzeć tą
ostatnią posługę. Smutek na ich twarzach był jak najbardziej szczery. Jego ojciec był uwielbiany.
Tego był pewien.

Gareth stał z resztą najbliższej rodziny czuwającej w półkolu przy ciele ojca, które ułożone na

deskach umocowanych do lin miało za chwilę zniknąć w znajdującym się pod nim otworze w ziemi.
Argon przystanął przed tłumem, ubrany w szkarłatne szaty, które zakładał tylko z okazji pogrzebu.
Spoglądał na króla z nieprzeniknionym wyrazem na twarzy, którą częściowo zakrywał kaptur. Gareth
usiłował rozpaczliwie rozszyfrować tą twarz, zorientować się, co wie Argon. Czy wie, że Gareth
zabił swego ojca? A jeśli tak, czy powie wszystkim – czy raczej pozwoli, by przeznaczenie
zdecydowało, co dalej?

Na jego nieszczęście, Thor, ten nieznośny chłopak, został oczyszczony z zarzutów; najwyraźniej

nie mógł wbić sztylet w króla, będąc jednocześnie zamknięty w lochach. Nie wspominając już o tym,
że to jego ojciec, sam król oznajmił wszystkim, że Thor jest niewinny. Dla Garetha oznaczało to złe
wieści. Już zorganizowano zebranie rady, aby zbadać tą sprawę, sprawdzić każdy szczegół związany
z zabójstwem króla. Serce Garetha waliło mocno, kiedy tak stał z rodziną i przypatrywał się
zmarłemu, którego ciało miało za chwilę spocząć w grobie; chciał zapaść się pod ziemię razem z
nim.

Dotarcie po śladach do Firtha było tylko kwestią czasu – a kiedy już to się stanie, Gareth pogrąży

się razem z nim. Musiał działać szybko, musiał odwrócić uwagę, przypisać winę komuś innemu.
Zastanawiał się, czy stojące przy nim osoby podejrzewały go o to morderstwo. Równie dobrze mógł
popaść w paranoję. Rozejrzał się dokoła po ich twarzach, ale żadna nie była zwrócona w jego
kierunku. Widział swoich braci, Reece’a, Godfreya i Kendricka; swoją siostrę Gwendolyn; i matkę,
której twarz spowijał smutek. Wyglądała jak w transie. Od śmierci jego ojca stała się zupełnie inną
osobą, ledwie się odzywała. Słyszał, iż na wieść o śmierci króla coś w niej pękło, doznała czegoś w
rodzaju paraliżu. Połowa jej twarzy zastygła w bezruchu. Kiedy otwierała buzię, żeby coś
powiedzieć, jej słowa wydobywały się nazbyt powoli.

Przyjrzał się twarzom członków królewskiej rady stojących tuż za królową. Naczelny generał

Brom i dowódca legionu Kolk stali na przedzie, a za nimi niezliczone rzesze królewskich doradców.
Wszyscy z udawanym smutkiem na twarzy. Ale Gareth wiedział dobrze, że wszyscy ci ludzie,
wszyscy członkowie rady, doradcy i generałowie oraz wszyscy możnowładcy i cała arystokracja
zebrana za nimi, nie przejmowali się zbytnio tym wydarzeniem. Z ich twarzy wyzierały ambicje.
Pożądali władzy. Gareth czuł, że przyglądając się królowi, zastanawiali się, komu z nich uda się teraz
przywłaszczyć tron.

Ta sama myśl kołatała się w głowie Garetha. Co ich teraz czeka, co wydarzy się w następstwie

tak chaotycznego zabójstwa? Gdyby to był prosty, zwykły zamach, a winę przypisano komuś innemu,
wówczas plan Garetha byłby idealny – to on odziedziczyłby tron. Wszak to on był pierworodnym,
prawowitym synem. Jego ojciec oddał tron Gwendolyn, ale nikogo oprócz rodzeństwa nie było na
tym spotkaniu i królewskie życzenie nie zostało nigdy usankcjonowane. Gareth znał radę. Wiedział,
jak poważnie traktowała przepisy prawa. Bez ratyfikacji jego siostra nie mogła objąć rządów.

Wszystko więc znów sprowadzało się do niego. Jeśli wszystko potoczy się zgodnie z literą prawa

– a Gareth był zdeterminowany zrobić wszystko, aby tak się właśnie stało – wówczas tron będzie
musiał wpaść w jego ręce. Tak stanowiło prawo.

Jego rodzeństwo będzie z nim walczyć; nie miał co do tego wątpliwości. Przypomną sobie

spotkanie z ojcem i prawdopodobnie będą się domagać, aby to Gwendolyn objęła rządy. Kendrick
nie spróbuje przejąć władzy – ma zbyt czyste serce. Godfrey jest apatyczny. Reece za młody. To
Gwendolyn była dla niego jedynym realnym zagrożeniem. Ale Gareth był dobrej myśli. Nie sądził,
aby rada była gotowa zaakceptować kobietę – co dopiero nastolatkę – jako władcę Kręgu. A bez
ratyfikacji królewskiego wyboru rada miała świetną wymówkę, aby nie wziąć Gwen pod uwagę.

Jedynym zagrożeniem, jakie podsuwał mu jego umysł, był zatem Kendrick. Wszak to on, Gareth,

był tym, znienawidzonym przez ogół, zaś Kendricka uwielbiało zarówno pospólstwo, jak i żołnierze.
W tych okolicznościach zawsze istniała jakaś szansa, że rada przekaże tron Kendrickowi. Im szybciej
Garethowi uda się objąć władzę, tym szybciej z niej skorzysta i wyeliminuje Kendricka.

Nagle poczuł szarpnięcie. Spojrzał w dół i zauważył, że to zasupłana lina wpija mu się w dłoń.

Zorientował się, iż zaczęli opuszczać trumnę ojca do grobu. Rozejrzał się. Pozostałe rodzeństwo
trzymało liny podobnie jak on i popuszczało je z wolna. Trumna po stronie Garetha przechyliła się
gdyż za późno zaczął puszczać swoją linę. Złapał ją swoja drugą ręką i wyrównał poziom z
pozostałymi. Jakaż ironia: nawet po śmierci ojca nie potrafił go zadowolić.

W oddali biły zamkowe dzwony. Argon stanął naprzeciw wszystkich i podniósł dłoń.
– Itso ominus domi ko resepia…
Zapomniany język Kręgu. Język królów, używany przez przodków przez tysiące lat. Język, który

prywatni korepetytorzy wpajali Garethowi przez całe jego dzieciństwo – język, który będzie mu
potrzebny, kiedy już przejmie władzę.

Nagle Argon zatrzymał się, podniósł wzrok i spojrzał prosto na Garetha. Królewicz poczuł, jak

zimny dreszcz przeszył jego ciało, jak przejrzyste oczy druida świdrowały go na wskroś palącym
ogniem. Gareth zaczerwienił się. Zaczął zastanawiać się, czy właśnie teraz całe królestwo patrzy na
niego, czy ktokolwiek wie, co oznacza to spojrzenie. Zrozumiał, że Argon wie o jego udziale w
morderstwie. Jednakże Argon pozostawał tajemniczy, zawsze powstrzymując się przed ingerencją w
zawiłości ludzkiego losu. Czy będzie milczał?

– Król MacGil był dobrym władcą, sprawiedliwym – powiedział powoli Argon swym głębokim,

nieludzkim głosem.

– Przynosił chlubę i sławę swoim przodkom, bogactwo i pokój temu królestwu, jakiego nie było

nam dane uświadczyć od wieków. Jego życie zakończyło się przedwcześnie, zgodnie z wolą Boga.
Ale pozostawił po sobie spuściznę obfitą i bogatą. Teraz od nas zależy, czy to dziedzictwo utrzymamy
i wzbogacimy.

Zamilkł na chwilę.
– Wielkie i złowrogie niebezpieczeństwo czyha po każdej stronie naszego królestwa. Za

kanionem, chronionym jedynie przez naszą energetyczną tarczę, leżą ziemie barbarzyńców i
potworów, które najchętniej rozszarpałyby nas na strzępy. Wewnątrz Kręgu, naprzeciw naszych
Highlands, żyje klan, który czeka tylko, żeby nas skrzywdzić. Żyjemy w niesłychanym dobrobycie i
pokoju, ale nasze bezpieczeństwo nie będzie trwać bez końca.

– Dlaczego bogowie zabierają nam kogoś w sile wieku – króla dobrego, mądrego i

sprawiedliwego? Dlaczego jego przeznaczeniem była śmierć zadana w ten sposób? Jesteśmy niczym
więcej, niż pionkami, kukiełkami w rękach losu. Nawet będąc u szczytu swoich sił, możemy skończyć
pod ziemią. Pytanie, z którym przychodzi nam się zmagać, to nie do czego dążymy – ale kim chcemy

się stać.

Argon spuścił głowę. Gareth czuł, jak jego dłonie płoną żywym ogniem od powoli puszczanej

liny. W końcu trumna uderzyła o dno z głuchym dźwiękiem.

– NIE! – rozległ się czyjś krzyk.
To Gwendolyn. Ogarnięta histerią rzuciła się ku krawędzi otworu, jakby chciała do niego

skoczyć. Reece podbiegł szybko, chwycił ją i odciągnął do tyłu. Kendrick podszedł, by mu pomóc.

Gareth jednak nie miał dla niej współczucia; czuł raczej zagrożenie. Jeśli chciała znaleźć się pod

ziemią, mógł to zorganizować.

O tak, naprawdę był gotów to zrobić.

Thor stał kilka stóp od ciała króla MacGila i obserwował, jak znika w ziemi. Widok ten

obezwładniał go bez reszty. Król wybrał urzekające miejsce na swój pochówek – na skraju
najwyższego klifu królestwa, sięgające wysoko niemal do samych chmur. Pierwsze słońce wchodziło
powoli na nieboskłon, zabarwiając chmury odcieniami pomarańczy, zieleni, żółcieni i róży. Dzień
jednak tonął we mgle, która nie chciała ustąpić, jakby to królestwo samo przywdziało żałobę. Stojący
obok niego Krohn zakwilił cicho.

Thor usłyszał pisk, spojrzał w górę na Estopheles, która krążyła na niebie wysoko, przyglądając

się im wszystkim. Thor nadal czuł się otępiały; nie mógł uwierzyć w wydarzenia ostatnich dni, że stał
teraz tutaj pośród rodziny króla patrząc, jak mężczyzna, którego w tak krótkim czasie zdążył
pokochać, znika w ziemi. Wydawało się to niemożliwe. Ledwie go poznał, pierwszego człowieka,
który stał się mu prawdziwym ojcem, a tak szybko został mu odebrany. Ponad wszystko, Thor nie
mógł przestać myśleć o ostatnich słowach króla:

Nie jesteś jak oni wszyscy. Jesteś wyjątkowy. Dopóki nie zrozumiesz, kim jesteś, nasze

królestwo nie zazna spokoju.

Co król miał na myśli? Kim był tak naprawdę? W jaki sposób był wyjątkowy? Skąd król o tym

wiedział? Co też losy królestwa miały wspólnego z Thorem? A może król tylko majaczył?

Daleko stąd leży rozległa kraina. Dalej niż Wilds. Dalej nawet niż ziemie smoków. To kraina

należąca do druidów. Z niej pochodzi twoja matka. Tam musisz się udać po wszelkie odpowiedzi.

Skąd MacGil mógł wiedzieć o jego matce? Skąd wiedział, gdzie mieszka? I jakiego rodzaju

odpowiedzi miała dla niego? Thor zawsze zakładał, że nie żyje – myśl, że jednak mogła być wśród
żywych zelektryzowała go. Był zdecydowany, bardziej niż kiedykolwiek, odszukać ją, znaleźć w
jakikolwiek sposób. By poznać odpowiedzi, odkryć, kim naprawdę jest i dlaczego jest taki
wyjątkowy.

W trakcie, kiedy ciało MacGila opadało do grobu przy akompaniamencie bijących dzwonów,

Thor zastanawiał się nad okrutnymi zawiłościami losu; dlaczego dane mu było wejrzeć w przyszłość,
zobaczyć jak zabijają tego wielkiego człowieka – a jednocześnie pozbawiono go mocy uczynienia
czegokolwiek w tym względzie? W pewnym sensie żałował, iż ujrzał to wszystko, że wiedział
wcześniej, co się stanie; chciałby być jednym z tych wielu nieświadomych niczego, przypadkowych
osób, wstać pewnego dnia i dowiedzieć się, że król umarł. Tymczasem teraz czuł, jakby był częścią
tego wszystkiego. W jakiś sposób czuł się winny, jak gdyby mógł bardziej się postarać.

Zastanawiał się, co teraz stanie się z królestwem. Ziemią bez króla. Kto będzie rządzić? Czy,

zgodnie z przypuszczeniami wszystkich, będzie to Gareth? Thor nie mógł wyobrazić sobie niczego
gorszego.

Przyjrzał się zgromadzonym ludziom. Na twarzach arystokracji i możnowładców przybyłych z

najdalszych zakątków królestwa dostrzegł surowość i powagę. Z tego, co mówił Reece, stali przed
nim potężni i wpływowi ludzie, włodarze tego niespokojnego królestwa. Nie potrafił przestać myśleć
o tym, kim mógł być zabójca. Sądząc po wyrazie twarzy tych wszystkich ludzi, każdy był podejrzany.
Wszyscy oni będą rywalizować o wpływy. Czy królestwo czeka rozpad? Czy ich armie wystąpią
przeciw sobie? Jaki będzie jego los? Co z legionem? Rozwiążą go? Czy wojsko króla również
podzieli ten los? Czy Srebrna Gwardia zareaguje buntem, jeśli to Gareth zostanie królem?

I czy po tym wszystkim, co się stało, ktokolwiek naprawdę uwierzy, że Thor jest niewinny? Czy

zmuszą go do powrotu do jego wioski? Miał nadzieję, że nie. Kochał to, co tutaj miał; chciał ponad
wszystko pozostać tu, w legionie. Chciał, żeby wszystko było jak dawniej, żeby nic się nie zmieniło.
Jeszcze kilka dni temu królestwo wydawało się takie mocne, tak trwałe. MacGil wyglądał, jakby
mógł dzierżyć władzę po wieki. Jeżeli coś tak bezpiecznego, tak stałego mogło nagle rozpaść się –
jaką nadzieję mogli mieć pozostali. Nic już nie było trwałe dla niego.

Kiedy Gwendolyn próbowała wskoczyć do grobu za ojcem, Thor poczuł jak jego serce pęka z

żalu. Chwilę potem, kiedy Reece powstrzymywał ją przed skokiem, do grobu zbliżyli się służący i
zaczęli zasypywać otwór, a Argon kontynuował ceremonialne inwokacje. Przez chwilę jakaś chmura
przysłoniła pierwsze słońce. Thor poczuł, jak w ten szybko nagrzewający się poranek, zerwał się
zimny wiatr i musnął mu plecy. Usłyszał jęk i spojrzał w dół na Krohna, który odwzajemnił
spojrzenie.

Nie miał pojęcia, co przyniosą kolejne dni, lecz jednej rzeczy był pewien: musi porozmawiać z

Gwen. Musi powiedzieć jej, jak mu przykro, jaka rozpacz w nim zamieszkała po śmierci jej ojca, i że
nie jest sama. Nawet jeśli zdecyduje się już nigdy z nim nie spotkać, musiał jej wytłumaczyć, że
został fałszywie oskarżony, że do niczego nie doszło wtedy w burdelu. Chciał dostać szansę, jedną
jedyną, aby wyprostować sprawy, zanim Gwen odprawi go na dobre.

Kiedy na grób poleciała ostatnia grudka ziemi, a dzwony biły nieustannie, tłum zaczął się

przemieszczać: rzędy ludzi ciągnące się po widnokrąg, wijące się wzdłuż klifu, ustawiały się w
kolejce do świeżo ubitej ziemi na grobie króla. Każdy poddany trzymał w ręce czarną różę. Thor
podszedł do grobu, uklęknął i złożył swoją na pokaźnym już stosie pozostałych róż. Krohn zawył.

Kiedy tłumy ludzi zaczęły się rozpraszać, kłębić bezładnie i rozchodzić w każdym możliwym

kierunku, Thor zauważył, że Gwen, pogrążona w rozpaczy, wyrwała się z uścisku Reece’a i zaczęła
uciekać.

– Gwen! – zawołał za nią.
Nic nie mogło jej jednak w tej chwili pocieszyć. Przedzierała się przez gęsty tłum. Biegła polną

drogą wzdłuż krawędzi klifu. Thor nie mógł patrzeć na nią w takim stanie; musiał spróbować z nią
porozmawiać.

Zaczął również przedzierać się przez tłum, z Krohnem przy nodze, lawirować raz w tą, raz w

drugą stronę, próbując nadrobić dzielącą ich odległość. W końcu udało mu się uwolnić ze ścisku.
Zobaczył Gwen biegnącą w oddali.

– Gwendolyn! – wrzasnął.
Biegła dalej. Thor ruszył za nią z podwojoną szybkością. Krohn biegł tuż za nim skowycząc.

Chłopiec biegł coraz szybciej i szybciej, aż jego płuca wypełnił żar, ale w końcu udało mu się
dogonić Gwen.

Chwycił ją za ramię i zatrzymał.
Odwróciła się gwałtownie. Jej zaczerwienione oczy tonęły we łzach, a jej długie włosy

przykleiły się do policzków. Strąciła jego rękę.

– Zostaw mnie w spokoju! – krzyknęła. – Nie chcę cię widzieć! Nigdy więcej!

– Gwendolyn – odparł błagalnym tonem Thor. – Nie zabiłem twego ojca. Nie miałem nic

wspólnego z jego śmiercią. Sam to powiedział. Nie rozumiesz? Próbowałem go chronić, nie ranić.

Próbowała uciec, ale przytrzymał ją za nadgarstek i nie puszczał. Nie mógł na to pozwolić – nie

tym razem. Walczyła z nim, ale nie próbowała już uciekać. Była zbyt zajęta płaczem.

– Wiem, że go nie zabiłeś – powiedziała. – Ale nie czyni cię to w żadnej mierze lepszym. Jak

śmiesz przychodzić i rozmawiać ze mną po tym, jak upokorzyłeś mnie przed wszystkimi? I to
zwłaszcza teraz, ze wszystkich możliwych chwil.

– Ale nie rozumiesz. Do niczego nie doszło w tym burdelu. To wszystko kłamstwa. Nic z tego nie

jest prawdą. Ktoś rzuca na mnie oszczerstwa.

Zmrużyła oczy.
– A więc chcesz mi wmówić, że nie poszedłeś do tamtego burdelu?
Thor zawahał się nie będąc pewien, co odpowiedzieć.
– Tak. Poszedłem tam ze wszystkimi.
– I mówisz, iż nie wszedłeś do komnaty z obcą kobietą?
Thor spuścił wzrok. Był zażenowany i nie wiedział jak zareagować.
– Przypuszczam, że tak, ale–––
– Żadnego ale – przerwała mu. – Przyznajesz się zatem do tego. Jesteś ohydny. Nie chcę mięć z

tobą nic wspólnego.

Rozpacz na jej twarzy ustąpiła wściekłości. Przestała płakać. Ogarnął ją szał. Opanowała się,

objęła go zimnym spojrzeniem, podeszła i powiedziała:

–Nie chcę oglądać twojej twarzy. Nigdy, przenigdy. Rozumiesz? Nie wiem, co też przyszło mi do

głowy, żeby spędzić z tobą tyle czasu. Moja matka miała rację. Jesteś tylko zwykłym chłopem,
człowiekiem z pospólstwa.

Jej słowa ubodły go do żywego. Miał wrażenie, iż wbiła mu sztylet w serce.
Puścił jej rękę i cofnął się kilka kroków. Być może Alton miał rację. Być może Thor był jedynie

jej kolejną zabawką.

Odwrócił się bez słowa i zaczął od niej odchodzić. Krohn wiernie podążył za nim. Po raz

pierwszy, od kiedy tu przybył, Thor zaczął zastanawiać się, co jeszcze go tu trzymało.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Gwendolyn stała na skraju klifu obserwując, jak Thor odchodzi. Czuła rozdzierający ból, jakiego

jeszcze nigdy w życiu nie doświadczyła. Najpierw jej ojciec; a teraz Thor. Ten dzień był inny od
wszystkich. Nie była w stanie opisać głębi smutku, który rozdzierał ją na myśl o śmierci ojca; śmierci
zadanej przez jakiegoś skrytobójcę; o tym, że w jednej krótkiej chwili zabrano go jej. To po prostu
nie było w porządku. Był światłem jej życia, a jakiś obcy człowiek odebrał go jej na zawsze.

Kiedy Gwen dowiedziała się o tym, sama chciała umrzeć. Ostatnia noc przypominała jeden

niekończący się koszmar, a poranek przyniósł jego najgorszy moment. Kiedy opuszczono ciało ojca
do grobu, chciała skoczyć za nim i już nigdy nie wyjść.

Kiedy wydostała się ze ścisku tłoczącego się pospólstwa, przyszło jej na myśl, że mogłaby

skoczyć z klifu. Ale wtedy pojawił się Thor.

Jego widok w jakiś sposób wyrwał ją z odrętwienia, rozchmurzył i oderwał od myśli o ojcu –

choć z drugiej strony sprawił, że wszystko wyglądało o wiele gorzej. Nadal była na niego wściekła,
nadal trawiła ją złość za to, jak ośmieszył ją swym zachowaniem w burdelu. Zaryzykowała związek z
chłopcem z pospólstwa, a on udowodnił wszystkim jaka jest lekkomyślna. Łącznie z jej matką. Czuła
wstyd większy niż to sobie można wyobrazić.

A teraz miał czelność pokazać się tu, próbować wszystko naprawić i jednocześnie przyznać

samemu, iż poszedł tam i był z tą kobietą. Sama ta myśl wystarczyła, że zrobiło się jej niedobrze.

Obserwując jak Thor z Krohnem oddalają się z klifu pospiesznym krokiem, poczuła wbrew sobie

tęsknotę, rozpacz; zastanawiała się, czy może wydarzyć się jeszcze coś gorszego. Spojrzała w dal, w
nie kończące się przestworza, ponad kotlinami i dolinami klifów Kolviana, na zachodnią część
królestwa. Wiedziała, że gdzieś tam, dalej niż mogła zobaczyć, leżały Highlands, a za nimi królestwo
McCloud’ów. Zastanawiała się, czy jej siostra już tam dotarła, wraz z mężem, czy korzysta z życia.
Miała szczęście, że była tak daleko stąd.

Z drugiej strony jednak jej siostra nigdy nie była blisko z ich ojcem. Gwen zastanawiała się, czy

w ogóle wieści o jego śmierci, kiedy już tam dotrą, obejdą ją jakkolwiek. Gwen ze wszystkich dzieci
była z nim w najbardziej zażyłych stosunkach. Reece i Kendrick również. Widziała jaki ból sprawiła
im ta wiadomość. Godfrey nienawidził ojca, chociaż teraz, kiedy mu się przyglądała, ze zdziwieniem
stwierdziła, że i on był zasmucony.

I był jeszcze Gareth. Nadal wyglądał na zimnego i pozbawionego emocji, jak zwykle z resztą,

nawet w obliczu śmierci ojca. Coś absorbowało jego myśli, jakby jego wzrok pochłaniał każdy
aspekt władzy, której tak desperacko pożądał.

Ta myśl sprawiła, że przeszedł ją dreszcz. Przypomniała sobie pamiętną przemowę ojca,

wyznaczającą ją do objęcia rządów w królestwie w jakiejś odległej przyszłości, w dniu, którego
była pewna, że nie ujrzy. Przypomniała sobie swoją przysięgę, że będzie rządzić. Teraz zaś stała
tutaj, z losami królestwa spoczywającymi w jej dłoniach. Czy zmuszą ją do rządzenia? Miała
nadzieję, że nie. Przecież nie ją. A jednak, złożyła przysięgę ojcu, że tak postąpi. Co ją czekało?

– Tutaj jesteś – dobiegł ją czyjś głos.
Odwróciła się i zobaczyła Reece'a, który stał kilka stóp od niej i przyglądał z troską.
– Martwiłem się o ciebie.
– A co, myślałeś, że skoczę? – odburknęła zbyt ostro. Nie miała zamiaru odpowiadać w ten

sposób, ale wszystko się w niej gotowało i ledwo nad sobą panowała.

– Nie, oczywiście że nie – odparł Reece. – Martwiłem się o ciebie i to wszystko.
– Nie martw się – odrzekła. – Jestem twoją starszą siostrą. Potrafię zadbać o siebie.
– Nigdy nie twierdziłem inaczej – powiedział Reece w samoobronie. – Chcę tylko, żebyś

wiedziała… nie jesteś jedyną osobą, która cierpi. Też kochałem ojca.

Gwen zastanowiła się nad tym. Dostrzegła łzy w jego oczach i wiedziała, że jej brat ma rację,

zachowywała się egoistycznie. Śmierć ich ojca przyniosła im wszystkim cierpienie.

– Przepraszam – powiedziała łagodnym tonem. – Wiem, że go kochałeś. I wiem, że on również

kochał ciebie. I to bardzo. W zasadzie sądzę, że to w tobie najbardziej widział samego siebie.

Reece spojrzał na nią smutnym, pełnym nadziei wzrokiem. Wyglądał na bardzo zagubionego. Jego

widok łamał jej serce. Kto się nim teraz zajmie? Miał czternaście lat. Nie był już chłopcem, ale też
jeszcze nie mężczyzną. Był w wieku, w którym każdy chłopiec najbardziej potrzebuje swego ojca,
mężczyznę, na którym mógłby się wzorować. Od śmierci króla ich matka popadła niemal w katatonię,
wycofała się, stała się nieobecna dla nich wszystkich. Starsza siostra Gwen wyjechała; Garetha nigdy
nie było w pobliżu; Godfrey mieszkał wręcz w pijalni; a Kendrick całe dnie spędzał na polu bitwy.
To Gwen przypadł teraz obowiązek zastąpienia mu matki i ojca.

– Wszystko się ułoży – powiedziała zebrawszy w sobie odwagę. – Dla nas wszystkich.
– Czy to Thora widziałem idącego tą drogą? – spytał Reece.
Na samą myśl o tym Gwen poczuła ucisk w żołądku.
– Tak – odpowiedziała beznamiętnie. – I go odesłałam.
– Dlaczego? – spytał ostrożnie. – Myślałem, że jesteście sobie bliscy.
Gwen odchrząknęła.
– Już nie. Nie po tym, co zrobił.
– A co on zrobił? – zapytał z wybałuszonymi oczyma.
– Jakbyś nie wiedział? Jakby całe królestwo nie wiedziało, jak mnie ośmieszył?
– Ciebie? O czym ty mówisz? – spytał z nieudawaną ciekawością.
Przyjrzała się mu uważnie. Rzeczywiście wyglądał tak, jakby nie wiedział. Zaskoczyło ją to.

Wyobrażała sobie, że całe królestwo wie, że wszyscy śmieją się z niej za jej plecami. A może nie
było tak źle, jak myślała; może nie było tak źle, jak mówił Alton.

– Słyszałam wszystko o jego wyczynach w burdelu. O chwilach spędzonych z tymi kobietami.
Reece otworzył szeroko usta.
– I od kogo to niby słyszałaś?
Gwen zamilkła. Nagle straciła pewność siebie.
– Cóż, od Altona oczywiście.
Reece uśmiechnął się.
– I mu uwierzyłaś?
Gwen utkwiła w nim spojrzenie. Poczuła niepokój i zaczęła się zastanawiać, czy nie popełniła

okropnego błędu.

– Co masz na myśli? – zapytała.
– Byłem tam tego dnia razem z nim – powiedział Reece. – Wszyscy tam byliśmy. Cały legion.

Wracaliśmy z polowania. Nie zrobił nic złego. To była raczej karczma, aniżeli burdel. W zasadzie
siedziałem koło niego, kiedy przyszły kobiety. Thor zdziwił się, kiedy zobaczył, że były tam jakieś.
Próbował uciec nawet. Ludzie wypchnęli go na przód. Z własnej woli tam nie poszedł.

– Tak czy inaczej, poszedł – skwitowała oskarżycielskim tonem Gwen.
Reece pokręcił głową stanowczo.
– Ktoś wprowadził cię w błąd. Thor nic nie zrobił. Dotarł do podestu schodów i zemdlał. Padł

na ziemię zanim któraś z kobiet zdążyła wziąć go w obroty. Nie dotknął żadnej z nich. Zapewniam
cię. Alton cię okłamał. To Alton zrobił z ciebie pośmiewisko. Twoja cześć nie została splamiona.

Gwen poczuła jak krew się w niej zagotowała. Ulga, jaką odczuła była obezwładniająca, ale taki

sam był jej wstyd. Myliła się co do Thora. Przypomniała sobie ostre słowa, jakimi go uraczyła.
Nigdy nie zamierzała nazwać go chłopem. Nie wiedziała nawet, dlaczego to zrobiła. Mówiła z taką
wyniosłością i arogancją; poczuła odrazę do siebie samej. Jak mogła być tak okrutna?

– Co dokładnie mu powiedziałaś? – spytał Reece.
Gwen spuściła wzrok.
– Coś głupiego. Bardzo, bardzo głupiego. Coś, czego nie miałam na myśli.
Poczuła się przytłoczona; objęła Reece’a rękoma i przytuliła do niego. Reece odwzajemnił się

tym samym, a ona zaczęła płakać.

– Tęsknię za naszym ojcem – powiedziała.
– Wiem – odparł stłumionym głosem ponad ramieniem,. – Też za nim tęsknię.
Reece wypuścił ją z objęcia i spojrzał w jej oczy.
– Porozmawiam z Thorem. Cokolwiek mu powiedziałaś, spróbuję to załagodzić.
Gwen potrząsnęła głową powoli, niepewna.
– Niektórych rzeczy nie da się cofnąć – odparła łagodnym głosem.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Gareth wszedł do wielkiego zamkowego holu razem ze swymi braćmi: Kendrickiem, Godfreyem,

Reece’em oraz siostrą Gwen. Pomieszczenie wypełniały setki ludzi króla kłębiących się bezładnie,
poruszonych ostatnimi wydarzeniami. Niewielka grupka rodzeństwa podążała przez tłum, przyjmując
kondolencje od rycerzy przybyłych na dwór ze wszystkich prowincji Kręgu.

– Kochaliśmy twego ojca, panie – powiedział jakiś przysadzisty rycerz, którego Gareth nigdy nie

widział. – Był wspaniałym królem.

Gareth nie znał tych ludzi – i nie zależało mu na poznaniu ich. Nie chciał ich współczucia. Nie

podzielał go. Teraz, kiedy miał czas zastanowić się nad tym, oswoić z nową rzeczywistością, był
zadowolony, że jego ojciec nie żyje. MacGil nigdy nie znalazł w sobie miłości dla niego. Mimo że
jeszcze poprzedniej nocy Gareth czuł się wewnętrznie rozdarty, teraz zaczął inaczej o tym myśleć.
Teraz czuł wielką ulgę – wręcz radość ze zwycięstwa – iż jego morderczy spisek odniósł sukces.
Mimo, że nie zabił króla własnoręcznie, że jego ojciec umarł w zupełnie inny sposób, niż to
zaplanował, przynajmniej to on zapoczątkował te wydarzenia. Nic z tego by się nie wydarzyło, gdyby
nie on.

Rozejrzał się po otaczających go rycerzach, popatrzył na cały tłum, jeden wielki chaos i

zszokowany zdał sobie sprawę, że to on ponosił za wszystko odpowiedzialność. To on jeden zmienił
ich życie, nieważne, czy byli tego świadomi, czy nie.

Kilkoro sług pomagało rodzeństwu przedzierać się przez tłum do odległej sali, w której czekali

na nich członkowie królewskiej rady. Gareth czuł ucisk w piersiach na myśl o tym, co ich tam
czekało. Naturalnie musieli wybrać następcę. Nie mogli pozwolić na to, aby królestwo pozostało bez
władcy. To tak, jakby pozbawić statek steru. Gareth żywił nadzieję, że to jego wskażą. Bo kogo
innego?

Może wykorzystają to spotkanie i jego siostrę ogłoszą nowym władcą. Przyjrzał się swemu

rodzeństwu. Szli razem z nim, z kamiennym wyrazem twarzy, milczący. Zastanawiał się, czy będą z
nim wałczyć o tron. Prawdopodobnie tak będzie. Nienawidzili go. Poza tym, ich ojciec jasno dał im
do zrozumienia, że to Gwen powierza obowiązek władania królestwem. Nadszedł jedyny moment w
jego życiu, kiedy musi podjąć walkę. Jeśli to spotkanie rozegra z powodzeniem, wyjdzie z niego jako
król.

Jednocześnie zastanawiał się, czując pewien niepokój, że może właśnie wpada w zastawioną na

niego pułapkę. Może wezwali go, żeby oskarżyć w obecności wszystkich, aby przedstawić dowód, że
to on zabił swego ojca; może wywleką go z sali i wykonają egzekucję. Miotały nim przeróżne
emocje, od optymizmu po obawy, kiedy tak zastanawiał się nad możliwymi, drastycznymi
zakończeniami tego spotkania.

W końcu przedarli się przez tłum, który najwyraźniej czekał tylko na to, aby usłyszeć

postanowienia rady. Przeszli pod łukowymi drzwiami, które stojący nieopodal czterej strażnicy
zamknęli natychmiast za nimi.

Przed nimi stał wielki, półkolisty stół rady, za którym siedzieli doradcy króla – w tym samym

miejscu, które zajmowali ich przodkowie od setek lat. Dziwnie było znaleźć się tu i nie zobaczyć
ojca siedzącego na tronie. Wielki, złoty tron stał opustoszały, po raz pierwszy w ich życiu.
Członkowie Rady siedzieli naprzeciw niego, jakby w oczekiwaniu na to, iż władca spadnie z nieba i
ich poprowadzi.

Rodzeństwo podeszło na środek pomieszczenia, pomiędzy dwie części stołu, odwróciło się i

stanęło naprzeciw rady. Serce Garetha waliło mocno. Doradcy przyglądali się im ponuro i Gareth nie
mógł powstrzymać się od podejrzeń, iż może właśnie czeka go przesłuchanie. Wśród nich, lekko na
uboczu, na filigranowym tronie siedziała królowa w otoczeniu swej świty. Pustym wzrokiem
obserwowała całe zajście, nie ruszając się ani na chwilę, pozostawała pod wpływem silnego szoku.

W samym centrum stołu siedział Aberthol, najstarszy z członków rady, uczony i historyk, mentor

królów od trzech pokoleń. Wyglądał na prawdziwie wiekowego człowieka, poorany zmarszczkami,
ubrany w swą królewską, purpurową szatę, którą nosił zapewne jeszcze przed narodzinami ojca
Garetha. Był najstarszy i najmądrzejszy, dlatego też pozostali członkowie rady jemu powierzali
prowadzenie narad. Po jego stronach siedzieli Brom, Kolk, skarbnik Owen; królewski doradca do
spraw zewnętrznych Bradaigh; główny poborca podatkowy Earnam; królewski doradca do spraw
ludu Duwayne; oraz przedstawiciel arystokracji Kelvin. Zebrani razem robili duże wrażenie. Gareth
przyglądał się im, próbując zauważyć oznaki potępienia u któregokolwiek doradcy. Nikt jednak nie
patrzył bezpośrednio w jego stronę.

Aberthol odchrząknął spoglądając w dół na jakiś zwój, po czym podniósł wzrok na rodzeństwo.
– Rada pragnie rozpocząć spotkanie od złożenia naszych najszczerszych kondolencji w związku

ze śmiercią waszego ojca. Był wspaniałym człowiekiem i wspaniałym królem. Jego nieobecność na
tej sali i w całym królestwie będzie dotkliwie odczuwana. Sądzę, że mogę uczciwie powiedzieć, że
to królestwo nigdy już nie będzie takie samo bez niego. Znałem go od chwili, kiedy nauczył się
chodzić. Doradzałem jego ojcu. Był mi drogim przyjacielem. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy,
aby odszukać jego zabójcę.

Powoli zlustrował ich wszystkich. Kiedy utkwił wzrok w Garethie, ten próbował nie popaść w

paranoję.

– Znam was od momentu waszych narodzin. Jestem pewien, że wasz ojciec jest z was bardzo

dumny. Chcielibyśmy dać wam czas na opłakiwanie ojca, ale są sprawy nie cierpiące zwłoki,
związane z rządzeniem królestwem. Z tego powodu was tu wezwaliśmy.

Odchrząknął.
– Najpilniejszą sprawą jest śledztwo w sprawie zabójstwa waszego ojca. Powołamy komisję,

która zbada powód i okoliczności jego śmierci, jak również doprowadzi zabójcę przed oblicze
sprawiedliwości. Do tego czasu myślę, że żaden poddany w tym królestwie nie będzie mógł
spokojnie spać. Włączając w to również mnie.

Gareth mógłby przysiąc, że widział, jak spojrzenie starca zatrzymało się na nim. Zastanawiał się,

czy aby nie skrywało jakiejś wiadomości dla niego. Odwrócił wzrok próbując o tym nie myśleć.
Rozmyślał zawzięcie o planie odwrócenia ich uwagi od siebie. Musiał wrobić kogoś w to zabójstwo
i to szybko.

– Tymczasem, nasze królestwo pozbawione zostało króla. Żyjemy w niespokojnym świecie, w

którym nie można czuć się bezpiecznie. Im dłużej pozostajemy bez władcy, tym więcej czasu dajemy
konspiratorom chętnym przejąć władzę i obalić królewski dwór. Nie muszę wspominać o tym, że
wielu ludzi chętnie siebie widziałoby na tronie.

Westchnął.
– Prawo Kręgu mówi, że władza królewska przechodzi z ojca na jego pierworodnego syna. W

tym przypadku, nad czym ubolewam, na pierwszego pełnoprawnego syna – bez obrazy dla ciebie
Kendricku.

Kendrick pochylił głowę.
– Żadnej nie żywię, panie.
– W takim razie oznacza to – odparł Aberthol odchrząkując – że władza musi przejść na Garetha.

Usłyszawszy te słowa, Gareth poczuł dreszcz emocji, przypływ siły, którego nie był w stanie

opisać.

– Ależ panie, a co z naszą siostrą Gwendolyn? – zagaił natychmiast Kendrick.
– Gwendolyn? – odparł Aberthol ze zdziwieniem.
– Zanim nasz ojciec umarł – kontynuował Kendrick – powiedział nam, że jego życzeniem jest,

aby to Gwendolyn objęła po nim tron.

Twarz Garetha nabiegła krwią, gdy wszystkie twarze skierowały się w stronę Gwendolyn.

Spuściła wzrok na ziemię, zrozpaczona, może nawet zawstydzona. Gareth zakładał, że oto dała niezły
pokaz pokory. Prawdopodobnie chciała rządzić bardziej nawet niż on.

– Czy to prawda, Gwendolyn? – spytał Aberthol.
– Tak, panie – odrzekła delikatnym głosem, wciąż wpatrując się w podłogę. – Tego życzył sobie

mój ojciec. Kazał mi przysiąc, że zaakceptuję jego wolę. I przyrzekłam. Teraz żałuję. Nie przychodzi
mi do głowy żadna inna rzecz, której mogłabym mniej pożądać.

Zaskoczeni członkowie rady wydali z siebie stłumiony okrzyk podekscytowania i niepokoju.
– Żadna kobieta nie rządziła jeszcze tym królestwem – powiedział poruszony Brom.
– Tym bardziej taka młoda – dodał Kolk.
Jeśli przekażemy władzę dziewczynie – powiedział Kelvin – arystokraci z pewnością podniosą

bunt, zaczną rywalizować o władzę. Nasza pozycja osłabnie.

– Nie wspominając o McCloudach – dodał Bradaigh. – Zaatakują nas. Będą chcieli nas

przetestować. Aberthol podniósł rękę i powoli wszyscy zamilkli. Siedział przy stole z dłonią wspartą
o jego blat, wyglądając jak starożytne drzewo, które tu właśnie zapuściło swoje korzenie.

– Czy takie było królewskie życzenie, czy nie, nie do nas należy o tym rozstrzygać. Nie to jest

ważne. Ważne jest prawo. A z punktu widzenia prawa, ostatni, choć bardzo niezwykły wybór króla
dotyczący jego następcy nigdy nie został ratyfikowany. A bez tego, nic nie staje się prawem.

– Ale stałoby się nim na następnym zebraniu rady! – powiedział Kendrick.
– Być może – odparł Alberthol – ale na nieszczęście króla to spotkanie nigdy się nie odbyło.

Zatem nie mamy pisemnego potwierdzenia, ani ratyfikacji zmieniającej jego wybór w prawny
dokument.

– Ale mamy świadków! – krzyknął Kendrick żarliwym tonem.
– To prawda! – krzyknął Reece. – Byłem tam!
– Ja również! – krzyknął Godfrey.
Gareth trzymał język za zębami nawet wtedy, gdy wszyscy spojrzeli na niego. Wszystko gotowało

się w nim ze złości. Czuł, jakby jego marzenia rozpadały się tu i teraz. Gardził swoim rodzeństwem
bardziej niż kiedykolwiek. Wyglądało tak, jakby zmówili się wszyscy przeciw niemu.

– Obawiam się, że świadkowie nie wystarczą, kiedy na szali leży sprawa tak ważna jak rządzenie

królestwem – powiedział Aberthol. – Wszystkie oficjalne dekrety muszą zostać ratyfikowane przez
radę. Bez tego nie mogą stać się prawem. Co oznacza, że musimy postąpić zgodnie z nim tak, jak to
robili od stuleci królowie z rodziny MacGil: najstarszy, pierworodny dziedziczy. Przykro mi
Gwendolyn.

– Matko! – wrzasnął Kendrick błagalnym tonem w kierunku królowej. – Znasz życzenia króla!

Zrób coś! Powiedz im!

Lecz królowa siedziała niewzruszona z rękoma złożonymi na kolanach, zapatrzona w dal. Była w

katatonicznym stanie i nic do niej nie docierało.

Po chwili ciszy Kendrick odwrócił się do rady.
– Ale to niewłaściwe! – wrzasnął. – Bez względu na to, czy wybór króla został ratyfikowany, czy

nie, taka była jego wola. Wola naszego ojca. Wszyscy mu służyliście. Powinniście to uszanować. Nie
Gareth powinien rządzić, a Gwendolyn.

– Mój drogi bracie, proszę, będzie dobrze – powiedziała Gwen łagodnym tonem do Kendricka i

położyła swą dłoń na jego ręce.

– A kto miałby decydować, że to nie ja powinienem rządzić? – w końcu krzyknął Gareth, kipiąc

ze złości i nie mogąc się już dłużej powstrzymywać. – Wszak to ja jestem pierworodnym synem
króla. W przeciwieństwie do ciebie – prychnął Gareth do Kendricka.

Twarz Garetha nabiegła krwią ze złości i od razu pożałował swych słów. Wiedział, że powinien

się zamknąć, zaczekać, aby wyglądało to tak, jakby przejął rządy z niechęcią. Ale nie potrafił się
powstrzymać. Widział w spojrzeniu Kendricka, jak bardzo go zranił swoimi słowami. I poczuł
zadowolenie z tego powodu.

– Wystarczy – powiedział powoli Aberthol, – Prawo jest prawem. Przykro mi. Garethcie, synu

króla MacGila, zgodnie z pradawnym prawem Kręgu, niniejszym ogłaszam cię ósmym królem z
rodziny MacGil Zachodniego Królestwa Kręgu. Niech wszyscy tutaj zebrani o tym usłyszą: czy
uznajecie naszą proklamację?

– Tak jest! – padła odpowiedź.
Rozległ się metaliczny dźwięk uderzenia żelaznej laski, który poniósł się echem po całej sali.
Gareth wzdrygnął się czując, jak jego ciało przeszywa dreszcz. Wraz z tym dźwiękiem poczuł

uniesienie.

Wraz z tym dźwiękiem stał się królem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Król McCloud jechał na czele niewielkiego oddziału wojskowego. Miał na sobie bitewny

rynsztunek oraz zbroję w kolorze spalonej pomarańczy charakterystycznej dla McCloudów. Był
rosłym, tęgim mężczyzną, w barach szeroki na dwóch, bez grama tłuszczu. Miał krótko przyciętą rudą
brodę, długie włosy w całości niemal pokryte siwizną, szeroki nos, którego kształt przypominał o
wielu odbytych bitwach oraz jeszcze szerszą szczękę. Był człowiekiem, który niczego w życiu się nie
boi. Mając dopiero pięćdziesiąt lat, znany był już jako najbardziej agresywny i brutalny władca z
rodziny McCloudów. O taką reputację zabiegał i taką hołubił.

McCloud był człowiekiem, który z życia wyciska wszystko, co ono może zaoferować. To, czego

nie dostawał, brał sam. W rzeczy samej lubił brać więcej, niż mógł otrzymać. Uwielbiał sprawiać
innym przykrość. Czerpał przyjemność z rządzenia żelazną ręką w swoim królestwie. Nie lubił
okazywać litości. Swoich żołnierzy dyscyplinował jak żaden król z McCloudów, którzy przed nim
rządzili. I przynosiło to efekty. Jego wojownicy jechali teraz za nim w idealnym szyku, żaden nie
ośmieliłby się odezwać do niego, czy też zrobić cokolwiek wbrew jego woli. Dotyczyło to też jego
syna, królewicza, który mu towarzyszył wraz z kilkunastoma najlepszymi łucznikami jadącymi tuż za
nim.

McCloud i jego oddział spędzili cały dzień na ostrej jeździe konnej. Wczesnym rankiem

przekroczyli wschodnią przełęcz kanionu. Galopowali dalej na wschód, przez piaszczyste równiny
Nevari, cały czas przygotowani na ewentualną zasadzkę. Kontynuowali jazdę bez żadnego postoju, aż
drugie słońce skończyło swoją wędrówkę po nieboskłonie. W końcu McCloud, pokryty tak jak i
reszta jego oddziału równinnym kurzem, dostrzegł na horyzoncie Morze Ambrek.

Jego uszy wypełniał tętent końskich kopyt, kiedy poczuł zapach morskiego powietrza. Było

chłodne letnie popołudnie, drugie słońce chyliło się nad horyzontem zabarwiając go odcieniami
turkusu i różu. McCloud czuł, jak jego włosy smaga wiatr. Chciał już tam stanąć, na brzegu. Lata
minęły, od kiedy ostatni raz widział ocean: wyprawa na te terytoria, poza kanion, pięćdziesiąt mil z
dala od bezpiecznych terenów, wiązała się z dużym ryzykiem. McCloudowie mieli oczywiście swoją
flotę pływającą po dostępnych wodach, podobnie jak MacGilowie po swojej stronie Kręgu. Mimo
to, wyprawy poza chronione energetyczną tarczą wody, były ryzykowne. Od czasu do czasu Imperium
zawłaszczało jakiś statek i McCloudowie nic nie mogli na to poradzić. Flota Imperium znacznie
przewyższała ich liczebnie.

Tym razem było jednak inaczej. Statek McCloudów został przechwycony na morzu przez

jednostkę Imperium. Zazwyczaj Imperium żądało później okupu. McCloud nigdy nie płacił, z czego
był dumny; zamiast tego pozwalał Imperium wymordować załogę statku. Nie miał zamiaru
rozzuchwalać Imperium.

Coś jednak się zmieniło, gdyż tym razem statek wraz z załogą został odesłany z wiadomością:

chcieli spotkać się z McCloudem. McCloud przypuszczał, że mogło chodzić tylko o jedno: pokonanie
kanionu. Inwazję Kręgu. Oraz sprzymierzenie się w celu obalenia MacGilów. Imperium już od wielu
lat zabiegało u McCloudów o to, by pozwolili im pokonać kanion, przejść przez tarczę energetyczną,
by wpuścili ich do wewnątrz Kręgu, aby podbić i zdominować ostatnie niepodległe tereny na
planecie. W zamian proponowali podział władzy.

McClouda nurtowało jedno pytanie: ile z tego miało być dla niego? Ile Imperium było skore mu

dać? Przez długie lata odrzucał ich propozycje. Teraz jednak dużo się zmieniło. MacGilowie urośli
nadmiernie w siłę i McCloud zaczął sobie zdawać sprawę z tego, iż może już nigdy nie zrealizuje
swych planów kontrolowania całego Kręgu bez pomocy z zewnątrz.

Kiedy zbliżali się do plaży, McCloud rzucił okiem na świeżo upieczoną małżonkę swego syna,

jego trofeum zdobyte na MacGilach. Jaką głupotą wykazał się MacGil oddając swoją córkę. Czy
naprawdę myślał, że w ten sposób uzyska pokój między nimi? Czy myślał, że McCloud jest tak
miękki, tak tępy? McCloud zaakceptował oczywiście pannę młodą, tak samo jakby zaakceptował
stado bydła. Zawsze lepiej było mieć coś w zanadrzu, jakieś karty przetargowe. Ale nie oznaczało to,
że gotów jest zawrzeć pokój. Jeśli już, to te zaślubiny tylko go rozzuchwaliły. Sprawiły, że jeszcze
bardziej pożądał części Kręgu należącej do MacGilów. Zwłaszcza po tym, jak wpuścili go na
królewski dwór i pokazali możliwe zdobycze. McCloud chciał tego wszystkiego tylko dla siebie.
Żarliwie pożądał tylko dla siebie.

Wjechali na piaszczystą plażę. Kopyta zapadały się w piasku i McCloud zmieniał co chwilę

ułożenie w siodle, aż dojechali do linii wody. Poczuł powiew chłodnej mgły na policzku. Dobrze
było być tu znowu, na plaży, po tylu latach. Życie uczyniło go królem i był zbyt na to zajęty, ale to w
takie dni jak dziś przyrzekał sobie, że porzuci wszystkie obowiązki i zacznie żyć pełnią życia.

Dostrzegł karawanę czarnych okrętów Imperium znikającą co chwilę za falami na widnokręgu.

Płynęły pod żółtą banderą z czarną tarczą pośrodku, z dwoma sterczącymi rogami na górze.
Najbliższy z nich był jakieś sto jardów od brzegu i stał już na kotwicy, oczekując ich przyjazdu. Za
nim zakotwiczyły dwa tuziny innych statków. McCloud zastanawiał się, czy jest to tylko pokaz siły,
czy też Imperium urządziło na niego zasadzkę. Musiał podjąć ryzyko. Miał nadzieję, że chodziło o to
pierwsze. Poza tym, zabicie ich nikomu nie przyniosłoby pożytku: nie pomogłoby to w przekroczeniu
kanionu, a o to przecież tak naprawdę im chodziło. Z tego powodu też McCloud wziął ze sobą tylko
tuzin wojowników. Pomyślał, że dzięki temu będzie wyglądał na silniejszego. Aczkolwiek,
przyprowadził swoich najlepszych łuczników, czekających na sygnał by wypuścić zatrute strzały,
jeśli zaistniałaby taka konieczność.

Zatrzymał się ze swymi ludźmi na skraju wody. Ich konie dyszały ciężko. Zsiadł ze swego

wierzchowca. Jego ludzie również zsiedli, po czym otoczyli go kordonem. Załoga statku musiała już
ich zauważyć, gdyż po chwili opuszczono łódź, w której siedział tuzin dzikusów. Przygotowywali się
do zejścia na ląd. McCloud przyjrzał się żaglom i poczuł ucisk w żołądku: nienawidził prowadzić
interesy z tymi dzikusami, tymi potworami gotowymi zdradzić go, przekroczyć kanion i najechać
obydwie części Kręgu, jeśli tylko byłoby to możliwe.

Ludzie McClouda zacieśnili kordon wokół króla.
– Na pierwszą oznakę kłopotów zapalcie strzały i wypuście w powietrze. Celujcie w ich żagle.

Możecie puścić całą flotę z dymem dwunastoma strzałami na każdy statek.

– Tak, najjaśniejszy panie – chórem odpowiedzieli łucznicy.
Syn McClouda Devon stał przy jego boku razem ze swą żoną, kobietą z MacGilów, która

rozglądała się nerwowo. To McCloud wpadł na pomysł, aby przyprowadzić ją tutaj. Chciał wzbudzić
w niej strach. Chciał, żeby wiedziała, iż jest teraz własnością McClouda, iż jej bezpieczeństwo
zależy od nich i tyko od nich. Chciał, by zdała sobie sprawę, iż jej ojciec i jego królestwo znajdują
się daleko stąd, i że już nigdy tam nie wróci.

I odnosiło to skutek. Przerażona, przylgnęła praktycznie do Devona. A Devon, ten głupawy syn,

wydawał się upajać tą chwilą. Nie dostrzegał w tym wszystkim niczego istotnego. McCloud
zauważył ze wstrętem, że chłopak zachowywał się jakby był w niej zadurzony.

– Czego oni mogą od nas chcieć? – zapytał Devon zbliżywszy się do ojca.
– Czego innego mieliby chcieć – prychnął McCloud – jak nie otwarcia wrót do kanionu, głupi

chłopcze.

– Wpuścisz ich? Zawrzesz z nimi umowę?
McCloud odwrócił się i popatrzył na chłopca gniewnym wzrokiem tak długo, aż ten odwrócił

głowę.

– Nigdy i z nikim nie dyskutuję o moich intencjach. Poznasz moją decyzję, kiedy ją podejmę. A

tymczasem stój i obserwuj. I ucz się.

Stali w ciszy wyczekując, aż łódź Imperium dobije do brzegu. Pozostało jeszcze kilkanaście

minut solidnego wiosłowania na przekór falom, które załamywały się w kierunku oceanu w tych
dziwnych prądach Ambreka, na dobre sto jardów od brzegu i trzeba było walczyć z nimi zaciekle,
żeby dotrzeć do plaży. McCloud był szczęśliwy, że to nie on siedział za wiosłem. Pamiętał ze swych
młodzieńczych lat, jak ciężka to była praca. Statek to wspinała się, to opadała w takt napływających
fal.

Nagle McCloud usłyszał odgłos galopującego konia. Nie oczekiwał nikogo obcego w otoczeniu

kilku mil – to nie miało sensu. Natychmiast wzmógł swoją czujność. Jego ludzie odwrócili się
również i dobyli swych mieczy, lub chwycili za łuki gotowi na atak. McCloud właśnie tego się
obawiał: czy to jednak była pułapka?

Obserwując horyzont nie dostrzegł zbliżającej się armii. To, co zobaczył zdumiało go.

Pojedynczy wierzchowiec galopował przez równiny podnosząc tumany kurzu, wprost w ich kierunku.
Był to jeden z jego ludzi, odziany w pomarańczowe szaty z niebieskimi pasami na barkach
oznaczającymi posłańca.

Posłaniec galopujący przez te jałowe ziemie musiał podążać za nimi aż z królestwa. McCloud

zaczął zastanawiać się, co mogło być aż tak pilne, że jego ludzie wysłali za nim posłańca w te
odległe tereny. Musiał nieść ważne wiadomości.

Posłaniec podjechał do nich, zeskoczył z konia zanim ten jeszcze na dobre się zatrzymał i

zataczając się i dysząc mocno podszedł do McClouda, klęknął i ukłonił się.

– Najjaśniejszy panie, przynoszę wieści z królestwa – powiedział oddychając gwałtownie.
– No, jakie? – rzucił McCloud zniecierpliwiony, zerkając co chwilę ponad ramieniem, by

sprawdzić odległość łodzi Imperium od brzegu. Dlaczego posłaniec musiał przybyć akurat teraz, ze
wszystkich możliwych chwil? Kiedy akurat musiał mieć się na baczności wobec Imperium.

– No już, wyduś to z siebie – wrzasnął.
Posłaniec stał dysząc ciężko cały czas.
– Najjaśniejszy panie, król MacGil nie żyje.
Wśród jego ludzi podniósł się okrzyk zdziwienia – najgłośniejszy wydał jednak sam McCloud.
– Nie żyje? – zapytał nie mogąc tego pojąć. Przecież dopiero co opuścił jego dwór, dwór króla u

szczytu swej potęgi.

– Zamordowany – odparł posłaniec. – Zasztyletowany w swej własnej komnacie.
Tuż za nim podniósł się okropny wrzask. McCloud odwrócił się i zobaczył córkę MacGila

zawodzącą żałośnie, wymachującą rękoma w histerii.

– NIE! – krzyknęła. – Ojcze!
Wrzeszczała i młóciła rękoma. Devon próbował ją powstrzymać, złapać w ramiona, ale nie udało

się mu jej uspokoić.

– Puszczaj! – krzyczała. – Muszę wracać. Natychmiast! Muszę się z nim zobaczyć!
– On nie żyje – powiedział Devon.
– NIE! – jęknęła.
McCloud nie mógł pozwolić, aby Imperium zobaczyło, jak jedna z jego kobiet zawodzi, nie daje

się kontrolować. Nie chciał też, aby zdradziła im najnowsze wieści. Musiał ją uciszyć.

Podszedł do niej i zdzielił w twarz tak mocno, że straciła przytomność. Opadła w ramiona

Devona, który spojrzał na ojca przerażony.

– Coś uczynił? – krzyknął. – To moja żona! – warknął oburzony.
– To moja własność – poprawił go McCloud. Patrzył na syna gniewnie tak długo, aż ten odwrócił

wzrok.

McCloud odwrócił się do posłańca.
– Jesteś pewien, że nie żyje?
– Całkowicie, najjaśniejszy panie. Cała należąca do nich część Kręgu jest w żałobie. Jego

pogrzeb odbył się dziś o poranku. Jest martwy.

– Co więcej – dodał posłaniec – wybrali już nowego króla. Jego pierworodnego syna, Garetha.
Gareth. McCloud pomyślał przez chwilę. Idealnie. Najsłabszy z całego rodzeństwa. Ten, z

którego będzie najgorszy król. McCloud nie mógłby prosić o lepsze wieści.

Skinął głową powoli pocierając brodę, namyślając się nad tym, co usłyszał. Z pewnością

sprzyjające to były wieści. W samą porę. MacGil, jego rywal, martwy w końcu po tylu latach.
Zamordowany. Zastanawiał się przez kogo. Chciałby podziękować temu człowiekowi. Żałował
jedynie, że to nie on tego dokonał. Wysyłał oczywiście skrytobójców od lat, próbował infiltrować
dwór, ale nigdy nie odniósł sukcesu. A teraz, tam gdzie on ponosił porażkę, udało się to jednemu z
ludzi MacGila.

To wszystko zmieniało.
McCloud odwrócił się, podszedł do brzegu i obserwował, jak łódź Imperium zbliżała się do

niego. Wspinała się na fale i była już niemal trzydzieści jardów od brzegu. McCloud podszedł do
wody i stanął sam, kilka stóp od swych ludzi, z rękoma na biodrach, rozmyślając. Te wieści
zmieniały charakter jego spotkania z Imperium. Z martwym MacGilem i jego słabowitym synem na
tronie, MacGilowie będą bezbronni. Rzeczywiście nadeszła idealna pora na atak. Teraz pomoc
Imperium mogła być nawet zbędna.

Łódź dobiła do brzegu. McCloud cofnął się, kiedy zatrzymała się na piachu, a jego ludzie otoczyli

go z obu stron. W łodzi znajdował się przynajmniej tuzin mężczyzn, dzikusów noszących na biodrach
jasnoczerwone przepaski Wilds. Kiedy stanęli, McCloud zauważył, jacy byli potężni i imponujący.
McCloud sam był słusznej postury, a mimo to te dzikusy przewyższały go o głowę, miały szerokie
ramiona i mięśnie naprężone pod czerwoną skórą. Ich szczęki były równie potężne, podobne do
zwierzęcych, ich oczy osadzone zbyt szeroko i nosy zapadłe, tworzące niewielkie trójkąty na ich
twarzach. Ich wąskie usta, długie kły i zakrzywione żółte rogi wyrastające z łysych głów sprawiały,
że nawet McCloud musiał przyznać, że się ich bał. Stały przed nim prawdziwe potwory.

Ich przywódca Andronicus stał na tyle łodzi. Był jeszcze wyższy od pozostałych. Prawdziwy

przedstawiciel swego gatunku. Był niemal dwukrotnie wyższy od McClouda, a jego żółte oczy
błyszczały, kiedy uśmiechał się złowieszczo ukazując rząd ostrych zębów. Zeskoczył z łodzi i w
dwóch krokach był już na brzegu. Miał na sobie błyszczący naszyjnik, sznur zrobiony ze złota, na
którym wisiały skurczone głowy jego wrogów. Dotknął go ręką, która tak jak i u pozostałych,
zakończona była trzema ostrymi pazurami.

Zeskoczył na piasek, a jego ludzie za nim, tworząc wokół niego półkole.
Andronicus. McCloud słyszał o nim opowieści. Słyszał o jego okrucieństwie, barbarzyństwie,

żelaznym władaniu całym Imperium, każdą jedną prowincją poza Kręgiem. Nigdy w pełni nie wierzył
w to, jak imponujący jest Andronicus, aż do tej pory. Czuł to teraz na własnej skórze. Po raz pierwszy
od niepamiętnych dni czuł się zagrożony, nawet w otoczeniu swoich żołnierzy. Pożałował, że zgodził
się na to spotkanie.

Andronicus podszedł bliżej prostując ręce dłońmi do góry, ukazując swe lśniące pazury.

Uśmiechnął się szeroko, co bardziej przypominało grymas, a z jego gardła wydobył się bulgoczący

dźwięk.

– Pozdrawiam – powiedział niemożliwie głębokim głosem. – Przywozimy ci prezent z Wilds.
Skinął głową, a jeden z jego ludzi wyszedł naprzód trzymając w rękach wielką, zdobioną drogimi

kamieniami skrzynię. Skrzyła się w promieniach późnego, popołudniowego słońca i McCloud
spojrzał na nią w podziwie.

Służący otworzył wieko, sięgnął do środka i wyjął odciętą głowę jakiegoś mężczyzny. McCloud

patrzył z przerażeniem: głowa należała do mężczyzny w wieku około pięćdziesięciu kilku lat, oczy
szeroko otwarte w śmiertelnym spojrzeniu, z krzaczastą czarną brodą i krwią nadal ociekającą z tego,
co pozostało po jego szyi. McCloud wpatrywał się w to ze zdziwieniem. Podniósł wzrok na
Andronicusa, próbując wyglądać na niewzruszonego.

– To podarek? – zapytał McCloud. – Czy groźba?
Andronicus uśmiechnął się.
– I to i to – odparł. – W naszym królestwie panuje zwyczaj, iż jako podarek ofiarowuje się głowę

jednego z twoich wrogów. Mówi się, że jeśli wypijesz krew z jego gardła, kiedy jest jeszcze świeża,
posiądziesz siłę wielu.

Sługa wyprostował ręce i McCloud chwycił zakrwawione, zmierzwione włosy głowy i podniósł

ją wysoko. Jej widok wzbudził w nim wstręt, lecz nie chciał zdradzić swych uczuć przed dzikusami,
więc ze spokojem oddał ją jednemu ze swoich ludzi, nie patrząc na nią ponownie.

– Dziękuję – powiedział.
Andronicus uśmiechnął się jeszcze szerzej, a McClouda naszło osobliwe przeczucie, że olbrzym

przejrzał go na wylot. Nie był na to przygotowany.

– Czy wiesz, dlaczego zwołaliśmy to spotkanie? – spytał Andronicus.
– Zgaduję – odparł McCloud – iż potrzebujecie naszej pomocy, aby wejść do Kręgu. Aby przebyć

kanion.

Andronicus kiwnął głową. Jego oczy rozbłysły czymś w rodzaju podniecenia i pożądania.
– Tego chcemy i to bardzo. Wiemy też, że możesz nam to zapewnić.
– Dlaczego nie pójdziecie do MacGilów – McCloud zadał pytanie, które spędzało mu sen z

powiek. – Dlaczego my?

– To zakute łby. W przeciwieństwie do was.
– Ale dlaczego uważacie, że my jesteśmy inni? – spytał McCloud chcąc go sprawdzić,

zorientować się ile on wie.

– Moi szpiedzy donieśli mi, iż nie jesteście ze sobą w dobrych stosunkach. Wy chcecie

kontrolować Krąg. Ale też wiecie, że do tego nie dojdzie. Jeśli rzeczywiście tego chcecie, to
będziecie potrzebować silnego sprzymierzeńca, który pomoże wam osiągnąć wasz cel. Wpuścicie
nas do Kręgu, a my pomożemy wam zająć jego drugą połowę.

McCloud przyglądał się mu uważnie, zastanawiając się nad jego słowami. Oczy Andronicusa

pozostawały nieprzeniknione. Wielkie i żółte migotały nieustannie. Nie miał pojęcia, o czym myśli
teraz Andronicus.

– A czego chcecie w zamian? – spytał.
Andronicus uśmiechnął się.
– Oczywiście, kiedy nasza armia pomoże wam przejąć Krąg, wówczas zostanie on częścią

Imperium. Będziecie jednym z naszych suwerennych terytoriów. Będziesz odpowiadał przede mną,
ale będziesz mógł rządzić według swoich zasad. Pozwolę ci władać całym Kręgiem. Zatrzymasz dla
siebie wszystkie zdobycze. W ten sposób obaj wygramy.

Pocierając brodę, McCloud bacznie mu się przyglądał.

– Ale jeśli to ja zatrzymam wszystkie łupy i będę mógł rządzić według uznania, co ty na tym

zyskasz?

Andronicus ponownie się uśmiechnął.
Krąg jest jedynym królestwem na tej planecie, którego nie kontroluję. Nie podoba mi się coś, nad

czym nie mogę zapanować. Nagle jego uśmiech przemienił się w grymas. McCloud mógł przez krótką
chwilę dostrzec w nim złość. – To daje zły przykład innym królestwom.

Fale morskie załamywały się dookoła nich, a słońce skłoniło się niżej ku horyzontowi. McCloud

zastanawiał się. Takiej odpowiedzi oczekiwał, ale na najważniejsze pytanie wciąż nie otrzymał
odpowiedzi.

– A skąd mam wiedzieć, że mogę wam zaufać? – zapytał.
Andronicus uśmiechnął się szeroko.
– Znikąd – odparł.
Szczerość tej odpowiedzi zadziwiła McClouda, ale też jak na ironię sprawiła, że uwierzył mu

jeszcze bardziej.

– Jednak i my nie wiemy, czy możemy zaufać tobie – dodał. Wszak wewnątrz Kręgu nasze wojska

będą bezbronne. Możecie znów zamknąć barierę, kiedy już będziemy wewnątrz, i urządzić pułapkę na
naszych ludzi. Musimy zaufać sobie nawzajem.

– Tylko że wy macie o wiele więcej ludzi, niż my – odparł McCloud.
– Ale każde życie jest cenne – powiedział Andronicus.
McCloud wiedział, że to kłamstwo. Czy naprawdę myślał, że w to uwierzy? Andronicus miał

miliony żołnierzy do swej dyspozycji, a McCloud słyszał opowieści, jak poświęcał wielomilionową
armię, aby zdobyć kawałek lądu tylko po to, żeby coś udowodnić. Czy zrobiłby to samo, aby zdradzić
McClouda? Czy pozwoliłby mu władać Kręgiem i później któregoś dnia, kiedy McCloud najmniej
będzie się tego spodziewał, zabić go również?

McCloud przemyślał to. Jeszcze do wczoraj podjąłby takie ryzyko: jakby nie było, mógłby

kontrolować cały Krąg, usunąć MacGilów i według swego zamysłu zdradzić Imperium jako
pierwszy, wykorzystać dzikusów do podbicia Kręgu, po czym reaktywować tarczę i wybić utkniętych
w jej wnętrzu wojowników Imperium.

Dziś jednak, usłyszawszy wieści o śmierci MacGila, o tym, że Gareth jest jego następcą,

McCloud rozumował inaczej. Może pomoc Imperium w ogóle nie będzie mu potrzebna. Szkoda, że ta
wiadomość nie dotarła do niego wcześniej, zanim zgodził się na to spotkanie. McCloud nie chciał
jednak całkowicie rezygnować z Imperium; mogą się przydać kiedy indziej. Musiał opóźnić ich
zakusy, zdobyć trochę czasu by wypróbować nową strategię.

Pogłaskał swoją brodę udając, iż zastanawia się nad tą ofertą. Fale nieugięcie załamywały się

wokoło, a niebo pokryło się purpurą.

– Jestem wdzięczny za taką ofertę. Rozważę ją dokładnie.
Andronicus podszedł do niego nagle tak blisko, że McCloud poczuł jego śmierdzący oddech i

zobaczył jego niezadowoloną minę. Pomyślał, że może go obraził i poczuł nagłą chęć dobycia
miecza. Ale był zbyt zdenerwowany, aby to zrobić. Ten potwór mógł rozedrzeć go na strzępy, gdyby
chciał.

– Oby nie za długo – wysyczał. Cały jego dobry humor nagle gdzieś znikł. – Nie lubię ludzi,

którzy potrzebują czasu do namysłu. A i moja oferta nie będzie wkrótce aktualna. Jeśli nas nie
wpuścisz, znajdziemy inną drogę. A jeśli dostaniemy się tam sami, zmiażdżymy was. Miej to na
uwadze rozważając wszelkie możliwości.

McCloud popatrzył na niego spode łba, czując jak się czerwieni. Nikt nigdy nie mówił do niego

w ten sposób.

– Czy to groźba? – spytał. Chciał, aby jego pytanie zabrzmiało pewnie, ale wbrew sobie

wypowiedział je trzęsącym się głosem.

Z płuc Andronicusa wydobył się głęboki, gardłowy dźwięk. McCloud pomyślał najpierw, że to

kaszel, ale chwilę potem zdał sobie sprawę, iż Andronicus się roześmiał.

– Ja nigdy nie grożę – powiedział w dół do McClouda. – Przekonasz się o tym i to aż za dobrze.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Thor szedł ze zwieszoną głową, przybity, kopiąc co chwilę kamyki zalegające na drodze.

Towarzyszyli mu Krohn i Estopheles, która krążyła nad nimi wysoko. Powolnym krokiem zmierzał do
koszar legionu. Od pogrzebu i spotkania z Gwen czuł przytłaczające przygnębienie. Ból, który poczuł,
gdy trumna z królem MacGilem zniknęła w ziemi, pozbawił go czegoś – jakby jakaś jego część
spoczęła w grobie razem z nim. Król przygarnął go pod swe skrzydła, okazał życzliwość, podarował
Estopheles i był mu ojcem. Thor czuł, jakby był mu coś winien. Jakby jego zadaniem było ocalić
króla, ale go zawiódł. Dzwony biły, a jemu wydawało się, iż ogłaszają jego porażkę.

Do tego doszło jeszcze spotkanie z Gwen. Był pewien, że nienawidziła go i nic, co powie, nie

zmieni jej zdania. Co gorsza, wyjawiła dziś swoje prawdziwe myśli: stwierdziła, iż Thor jest
niższego stanu. Że pochodzi z pospólstwa. Wyglądało na to, że Alton we wszystkim miał rację. Myśl
ta przybiła go jeszcze bardziej. Najpierw stracił króla; potem dziewczynę, którą pokochał.

Podążając z powrotem do legionu zdał sobie sprawę, że jest on jedyną rzeczą, która mu tutaj

pozostała. Nie obchodziła go jego wieś, ani też ojciec, czy jego bracia. Gdyby nie legion, Reece i
Krohn, nic by go tutaj nie trzymało.

Krohn zawył i Thor podniósł głowę. Zobaczył przed sobą koszary. Królewska chorągiew

powiewała w połowie wysokości. Dostrzegł tuziny nadąsanych chłopców. Widział też, że ogarnął ich
posępny nastrój. Był dzień żałoby. Król, ich przywódca, został zamordowany, a co gorsza, nikt nie
wiedział, kto to zrobił. I dlaczego. Wszędzie wokoło panował nastrój niepewności i oczekiwania.
Czy armia zostanie rozwiązana? I legion razem z nią?

Kiedy przechodził pod wielką, kamienną bramą, dostrzegł nieufne spojrzenia. Legioniści

zatrzymywali się i przyglądali mu. Dopiero co poprzedniej nocy został wrzucony do lochów. Thor
był pewien, że plotki o jego udziale w próbie otrucia króla już się rozeszły. Czy ci chłopcy wiedzieli,
że został oczyszczony z zarzutów? Czy nadal go podejrzewali? Czy raczej mieli go za bohatera, który
próbował uratować króla?

Nie mógł rozeznać się po wyglądzie ich min. Ale wyczuwał napięcie i był pewien, że był

przedmiotem wielu rozmów.

Kiedy wszedł do wielkiego, drewnianego budynku koszar, zobaczył dziesiątki chłopców

pakujących swe rzeczy i różne przedmioty do płóciennych worków. Wyglądało to tak, jakby cały
legion się pakował. Rozwiązali legion? Pomyślawszy to, poczuł ogromną panikę.

– Tutaj jesteś – dobiegł go głos, który od razu rozpoznał.
Odwrócił się i zobaczył O’Connora uśmiechającego się w charakterystyczny dla niego

dobroduszny sposób. Jego jasne, rude włosy i piegi dopełniały tylko wyglądu. Objął ramieniem
Thora.

– Jakbym nie widział cię od kilku dni. Wszystko w porządku? Słyszałem, że wylądowałeś w

lochach. Co się stało?

– Hej, patrzcie, to Thor! – ktoś wrzasnął.
Thor odwrócił się i spostrzegł Eldena biegnącego w ich kierunku. Na jego twarzy panował

przyjacielski uśmiech. Podbiegł do Thora i objął go ramieniem. Thor nadal nie mógł uwierzyć, jak
Elden zmienił swoje zachowanie wobec niego po uratowaniu mu życia za kanionem. Zwłaszcza,
kiedy przypominał sobie jego wręcz wrogie wcześniejsze występki.

Razem z Eldenem podeszli też bliźniacy Conval i Conven.
– Cieszę się, że wróciłeś – powiedział Conven i uściskał Thora.
– Ja też – dodał Conval.
Thor czuł wielką ulgę widząc ich wszystkich razem, zwłaszcza, gdy zdał sobie sprawę, że nie

podejrzewali go o jakikolwiek udział w morderstwie.

– To prawda – odparł Thor spoglądając na O’Connora, nie wiedząc, na które pytanie

odpowiedzieć najpierw. – Wrzucili mnie do lochów. Na początku sądzili, że miałem coś wspólnego z
otruciem króla. Ale po jego zabójstwie zorientowali się, że to nie ja.

– Więc cię wypuścili? – spytał O’Connor.
Thor zastanowił się. Nie był pewien, co odpowiedzieć.
– No, nie dokładnie. Sam uciekłem.
Spojrzeli na niego wielkimi oczyma.
– Uciekłeś? – spytał Elden.
– Kiedy już się wydostałem, pomógł mi Reece. Zaprowadził mnie do króla.
– Widziałeś się z królem zanim umarł? – zapytał zszokowany Conval.
Thor pokiwał głową.
– Wiedział, że jestem niewinny.
– Co jeszcze powiedział? – spytał O’Connor.
Thor zawahał się. Jakoś śmiesznie byłoby powiedzieć im o tym, co król mówił mu o jego

przeznaczeniu, o byciu wyjątkowym. Nie chciał, żeby wyglądało to tak, jakby się chwalił, lub miał
jakieś omamy, ani też wzbudzać zazdrość. Postanowił więc nie wspominać o tym i podzielić się tylko
zakończeniem tej historii.

Thor spojrzał mu w oczy. – Powiedział: Pomścij mnie.
Pozostali spuścili wzrok zasmuceni.
– Wiesz, kto to może być? – spytał O’Connor.
Thor potrząsnął głową przecząco.
– Wiem tyle, co i wy.
– Chętnie bym go złapał – powiedział Conven.
– No, ja też – dodał Elden.
– Czegoś nie rozumiem – powiedział Thor rozglądając się dokoła. – Dlaczego wszyscy się

pakują? Opuszczają koszary?

– Owszem – odrzekł O’Connor. – Łącznie z tobą.
Sięgnął za siebie, chwycił płócienny worek i rzucił nim w Thora. Worek uderzył go mocno w

klatkę, jednak ten chwycił go, zanim upadł na ziemię.

– Co masz na myśli? – zapytał ze zdziwieniem Thor.
– Rytuał Stu Dni zaczyna się już jutro – odparł Elden. – Wszyscy przygotowują się do niego.
– Stu dni? – spytał Thor.
– Czy ty cokolwiek wiesz? – spytał Conval.
– Wygląda na to, iż musimy nauczyć to pacholę wszystkiego – dodał Conven.
Podszedł do Thora i położył mu rękę na ramieniu.
– Nie martw się mój druhu. W legionie zawsze jest mnóstwo do nauczenia. Sto Dni to sposób na

uczynienie z nas wszystkich zahartowanych wojowników – i wyplenienie tych najsłabszych. To rytuał
przemiany. Każdego roku latem wysyłają nas na studniowe wyczerpujące ćwiczenia, jakie tylko
można sobie wyobrazić. Powracają tylko nieliczni. Dla nich zarezerwowane są honory, broń i stałe
miejsce w legionie.

Thor rozejrzał się nadal nie rozumiejąc. – Ale dlaczego się pakujecie?
– Bo Rytuał jest gdzie indziej. Wysyłają nas daleko stąd. Musimy przebyć kanion, ziemie Wilds,

pokonać Morze Tartuwiańskie i całą drogę do Wyspy Mgieł. Sto dni piekła. Wszyscy się tego boją.
Lecz musimy przez to przejść, jeżeli mamy pozostać w legionie. Nasz okręt odpływa jutro, więc

pakuj się szybko.

Thor zerknął na swój wór z niedowierzaniem. Ledwo mógł pojąć, że oto ma spakować nieliczne

swe rzeczy, przejść przez kanion i Wilds, zaokrętować się i spędzić sto dni na wyspie ze wszystkimi
członkami legionu. Na samą myśl o tym czuł już podekscytowanie. Ale też i przerażenie. Nigdy nie
był na statku, nigdy nie przepłynął morza. Cieszył się tylko na myśl, że będzie mógł podnieść swoje
umiejętności. Miał nadzieję, że przetrwa, że nie odpadnie.

– Zanim się spakujesz, powinieneś zgłosić się do swojego rycerza – powiedział Conven. – Teraz,

kiedy Erec wyjechał, jesteś giermkiem Kendricka, prawda?

Thor skinął głową. – Tak, jest gdzieś tutaj?
– Był na zewnątrz z pozostałymi rycerzami. Przygotowywał swego konia i wiem, że szukał

ciebie.

Wszystko się w nim gotowało. Na myśl o Rytuale czuł ekscytację, którą trudno byłoby opisać.

Chciał sprawdzić swoje możliwości, dojść do granic swojej wytrzymałości, potwierdzić, że jest tak
dobry, jak pozostali. I jeśli wróci – czego był pewien – przybędzie jako silniejszy wojownik.

– Na pewno mam do was dołączyć? Pozwolili mi? – zapytał.
– Oczywiście, że tak – odparł O’Connor. – Pod warunkiem jednak, że twój rycerz nie zechce,

abyś tu został. Musisz mieć jego pozwolenie.

– Poproś go – powiedział Elden. – Załatw to szybko. Przygotowania zajmują dużo czasu. Już

jesteś daleko w tyle. Łodzie nie będą czekać. A nikt, kto nie popłynie, nie może pozostać w legionie.

– Sprawdź w zbrojowni – powiedział O’Connor. – Widziałem tam Kendricka jeszcze przed

godziną.

Thor nie potrzebował zachęty. Wybiegł z koszar i popędził przez pola w kierunku zbrojowni.

Krohn miauczał i biegł tuż przy nim.

Chwilę później dotarł na miejsce. Dysząc ciężko, rozejrzał się i dostrzegł Kendricka. Stał sam w

budynku, zapatrzony w ścianę obwieszoną halabardami. Wyglądał na zamyślonego, zmagającego się z
emocjami. Thor poczuł, jakby zakłócił jego prywatność, i ogarnęło go uczucie winy.

Kendrick odwrócił się. Jego oczy były zaczerwienione od płaczu. Thorowi przyszedł na myśl

pogrzeb króla, przypomniał sobie, jak Kendrick opuszczał jego trumnę do grobu, i poczuł się
strasznie.

– Wybacz mi, panie – powiedział złapawszy oddech. – Przepraszam, że ci przeszkodziłem. Już

sobie idę.

Kiedy Thor odwrócił się gotowy do wyjścia, usłyszał dźwięczny głos Kendricka.
– Nie. Zostań. Chciałbym z tobą porozmawiać.
Thor odwrócił się i czekał w ciszy, podzielając ból Kendricka. Po długiej chwili, w której

Kendrick przyglądał się broni, odezwał się w końcu.

– Mój ojciec… kochał cię bardzo. Ledwo cię znał, lecz widziałem, jaką miłością pałał do ciebie.

Była prawdziwa.

– Dziękuję ci, panie. Ja również kochałem twego ojca.
– Nikt w królestwie, ani na królewskim dworze nie uważa mnie za jego prawdziwego syna. Tylko

dlatego, iż narodziłem się z innej kobiety.

Kendrick zwrócił się w kierunku Thora i spojrzał z determinacją.
– Ale ja jestem jego synem. Na równi z pozostałymi. Był mi ojcem. Jedynym ojcem. Ojcem z

krwi. To, że nie pochodzę od tej samej matki nie oznacza, że jestem kimś gorszym. Znów pogrążył się
w myślach. Sięgnął do ostrza wiszącego na ścianie i sprawdził dotykiem jego czubek. Oczy zaszły mu
łzami.

– Krótko go znałem – powiedział Thor – ale z tego, co widziałem, to kochał cię i popierał.

Uważam, że kochał cię tak samo prawdziwie i mocno jak pozostałych.

Kendrick pokiwał głową i Thor dostrzegł w jego oczach wdzięczność.
– Był dobrym człowiekiem. Czasami bywał okrutny i surowy. Ale był dobry, zawsze

sprawiedliwy. Nasze królestwo nigdy już nie będzie takie same bez niego.

– Żałuję, że nie ty jesteś królem – powiedział Thor. – Byłbyś najlepszym władcą ze wszystkich.
Kendrick przyjrzał się kolejnemu ostrzu.
– Nasze królestwo rządzi się swoimi prawami i muszę ich przestrzegać. Nie czuję zazdrości

wobec mego brata Garetha. Prawo mówi, że to on powinien rządzić i tak się stanie. Martwię się
jednak z powodu siostry. Pominięto ją. Nie takie było życzenie mego ojca. Ja jednak nie czuję żalu.
Nie wiem, czy Gareth będzie dobrym królem. Ale takie jest prawo, a prawo nie zawsze jest
sprawiedliwe. Nie idzie na kompromis– taka już jego natura.

Odwrócił się do Thora i zmierzył go wzrokiem.
– Dlaczego tu przyszedłeś? – zapytał.
– Ponieważ Erec wyjechał, powiedziano mi, iż mam teraz służyć tobie jako giermek. To wielki

zaszczyt mój panie.

– A, Erec – odrzekł Kendrick i odwrócił głowę. Jego oczy wypełniało szkliste spojrzenie. –

Najznakomitszy rycerz, jakiego mamy. Wyjechał na swój rok Selekcji, nieprawdaż? Tak, cieszę się,
że mam tu ciebie za giermka, choć jestem pewien, że to długo nie potrwa. Wróci. Nigdy nie potrafił
opuścić królewskiego dworu na długo.

Na jego twarzy nagle pojawił się wyraz zrozumienia.
– Więc przychodzisz do mnie z prośbą o pozwolenie na wyjazd na Rytuał, prawda? – spytał.
– Tak, panie. Jeśli tobie to odpowiada. Jeżeli nie, jestem gotowy pozostać tu i służyć tobie.
Kendrick potrząsnął głową.
– Każdy młody członek legionu musi przejść ten rytuał, rytuał przemiany. Chciałbym zatrzymać

cię tu, ale byłoby to samolubne i nie będę cię powstrzymywał. Jedź. Wrócisz jako silniejszy
wojownik i o wiele lepszy giermek.

Thor poczuł ogromną wdzięczność wobec Kendricka. Chciał zapytać go o to, czego można się

spodziewać na Rytuale, ale właśnie w tej chwili drzwi do zbrojowni rozwarły się z hukiem.

Odwrócili się i ujrzeli Altona ubranego w królewskie szaty oraz dwóch towarzyszących mu

strażników.

– Oto i on! – krzyknął Alton wskazując wyniośle na Thora. – To on uderzył mnie w trakcie

wczorajszej uczty. Zwykły prostak, uwierzycie? Uderzył członka rodziny królewskiej. Pogwałcił
nasze prawo. Aresztujcie go!

Strażnicy zaczęli zbliżać się do Thora, kiedy wystąpił przed nim Kendrick i dobył miecza.

Zbrojownię wypełnił dźwięk pocieranego metalu. Widok wściekłego Kendricka z dobytym mieczem
sprawił, że strażnicy zatrzymali się gwałtownie.

– Podejdźcie bliżej, a poznacie cenę – zagroził Kendrick.
Thor usłyszał w jego głosie coś głębokiego, ciemnego, ton, którego nigdy w życiu jeszcze nie

słyszał. Straże musiały też to wyczuć, gdyż ani drgnęły.

– To ja jestem członkiem rodziny królewskiej – poprawił Kendrick. – Najbliższym członkiem. Ty

Altonie nim nie jesteś. Jesteś synem trzeciego kuzyna króla. Straże, odpowiadacie najpierw przede
mną, a nie przed tym samozwańcem. A Thor jest mym giermkiem. Nie wolno wam go tknąć. Ani
teraz, ani kiedykolwiek.

– Ale złamał prawo! – jęknął Alton zaciskając dłonie w kułak jak niemowlak. – Pospólstwu nie

wolno bić rodziny królewskiej!

Kendrick uśmiechnął się.
– W tym przypadku cieszę się bardzo, że to zrobił. W rzeczy samej, gdybym tam był, sam bym cię

złoił. Cokolwiek zrobiłeś, jestem pewien, że sobie zasłużyłeś – a nawet więcej.

Alton spojrzał z nachmurzoną miną, cały się czerwieniąc.
– Myślę, że straże mogą już sobie iść. No chyba, że wolicie podejść bliżej i zapłacić za to

odpowiednią cenę. Tak naprawdę to aż mnie świerzbi, żeby użyć miecza.

Strażnicy popatrzyli na siebie nieufnie, po czym odwrócili się, schowali miecze i dostojnym

krokiem opuścili zbrojownię. W środku pozostał tylko Alton, który ze złością obserwował wyjście
straży.

– Proponuję, żebyś szybko za nimi podążył, zanim zrobię godny użytek z tego miecza.
Kendrick zrobił krok do przodu, a Alton nagle odwrócił się i wybiegł.
Kendrick uśmiechnął się, schował miecz i odwrócił się do Thora.
– Nie wiem, jak mam ci dziękować – powiedział Thor.
Kendrick podszedł do niego i położył dłoń na ramieniu.
– Już to zrobiłeś. Sam widok wyrazu twarzy tego pypcia poprawił mi humor.
Kendrick zaśmiał się i Thor również. Potem spojrzał na chłopca z całkowitą powagą.
– Mój ojciec nie przygarniał ludzi pod swe skrzydła ot tak. Widział w tobie coś wielkiego. Ja też

to widzę. Dasz nam powód do dumy. Jedź na Rytuał i wyróżnij się. Jedź i stań się wojownikiem,
jakim wiem, że będziesz.

Thor przemierzał skąpane w letnim słońcu pola poza zabudowaniami legionu. Towarzyszył mu

Krohn. Drugie słońce chyliło się już ku horyzontowi, rozlewając się po całym niebie w postaci
widowiskowych róży, pomarańczy i fioletów. Krohn miauknął zadowolony z tego, iż Thor prowadził
go coraz dalej i dalej, dając mu okazję do biegania, zabawy, gonitwy za zwierzętami i złapania
kolacji. Trzymał właśnie w swej paszczy ursutuaya, dziwne stworzonko wielkością zbliżone do
królika, z fioletowym futerkiem i trzema głowami, które złapał kilka minut wcześniej.

Krohn rósł w oczach z każdym dniem. Był już dwa razy większy niż wtedy, kiedy Thor go znalazł.

Miał też coraz więcej ochoty na bieganie i zażywanie ruchu. Zrobił się też bardziej swawolny i
wymagał od Thora, aby ten zabierał go coraz dalej i ganiał razem z nim. Jeśli chłopiec nie biegał z
nim tyle, na ile kot miał ochoty, zwierzak kąsał mu niby żartem kostki stóp i nie dawał spokoju,
dopóki ten nie zaczął go gonić. Wówczas Krohn odskakiwał z piskiem zadowolenia i uciekał tak
długo, aż Thor się zmęczył.

Dzień miał się ku końcowi, kiedy Thor postanowił, iż przyda mu się przerwa od koszar oraz

całych tych szaleńczych przygotowań. Był już zupełnie spakowany, podobnie jak inni i wszyscy
zdawali się odliczać godziny do wymarszu i opuszczenia Kręgu. Thor nie wiedział dokładnie, kiedy
wyruszą w drogę. Oznajmiono mu jedynie, iż nastąpi to w przeciągu najbliższych dwóch dni. W
koszarach panowała napięta atmosfera i podenerwowanie, przeplatane obawą przed podróżą, i
żałobą po królu. Jakby czas wielkich zmian zaskoczył ich nagle i omiótł całkowicie.

Thor chciał ostatni raz przed wyprawą pobyć sam, oczyścić umysł nadal pochłonięty myślami o

śmierci króla i spotkaniem z Gwendolyn. Przyszedł mu na myśl również Erec oraz to, gdzie może

teraz przebywać. Czy kiedykolwiek wróci? Pomyślał, jak niestałe było życie: wszystko wydawało
się trwałe, a tak rzadko takim pozostawało. Sprawiało to, iż czuł się jednocześnie bardziej i mniej
ożywiony.

– Nic nie jest tym, czym się wydaje – dobiegł go czyjś głos.
Thor odwrócił się na pięcie i ku swemu zaskoczeniu ujrzał przed sobą Argona odzianego w

szkarłatną szatę, dzierżącego swą laskę, wpatrzonego w odległy horyzont i ogromne przestworza
otwartego nieba.

Thor zdziwił się jak zwykle, w jaki sposób Argon pojawił się tu tak nagle. Spojrzał na niego i

poczuł zarazem lęk i ekscytację.

– Szukałem cię po pogrzebie – powiedział Thor. – Mam tyle pytań do ciebie. Miałem jeszcze

zanim król został zabity. Lecz nie mogłem cię znaleźć.

– Nie zawsze chcę, aby mnie znaleziono – powiedział Argon. Jego oczy błyszczały

jasnoniebieskim światłem.

Thor gapił się na niego i zastanawiał, co Argon w tej chwili widzi. Czy widzi przyszłość? Czy

powiedziałby mu o niej, gdyby ją zobaczył?

– Wyruszamy jutro – powiedział Thor – na Rytuał Stu Dni.
– Wiem – odparł Argon.
– Czy wrócę tu z powrotem? – zapytał Thor.
Argon odwrócił wzrok.
– Czy nadal będę w legionie? Czy zaliczę ten sprawdzian? Czy zostanę wielkim wojownikiem?
Argon wpatrywał się w dal beznamiętnie.
– Wiele pytań – powiedział i znów się odwrócił. Thor zrozumiał, że nie otrzyma odpowiedzi na

żadne z nich.

– Jeśli wyjawię ci przyszłość, może to wpłynąć na jej zmianę – dodał Argon. – Każdy twój

wybór tworzy twoją przyszłość.

– Ale przecież widziałem przyszłość MacGila – powiedział Thor. – W tym śnie. Widziałem, że

umrze. Mimo to próbowałem pomóc i nic to nie dało. Jaki sens miała ta przepowiednia? Wolałbym
nigdy się o tym nie dowiedzieć.

– Ah tak? – spytał Argon. – Ale ta wiedza zmieniła przyszłość. Miał zostać otruty. Zapobiegłeś

temu.

Thor spojrzał na niego zdumiony. Nigdy nie pomyślał o tym w ten sposób.
– Ale został zabity tak czy owak. – odparł Thor.
– Ale nie przy użyciu trucizny, a od sztyletu. Nie wiesz, jaki skutek ta niewielka zmiana będzie

miała na losy tego królestwa.

Thor zastanowił się nad tymi słowami. Głowa go rozbolała. Za dużo musiał pojąć. Nie rozumiał

dokładnie, co Argon starał się mu podpowiedzieć.

– Król chciał zobaczyć się ze mną przed śmiercią – kontynuował natychmiast spragniony

odpowiedzi Thor. – Dlaczego ze mną? Ze wszystkich ludzi? I co miał na myśli mówiąc o mojej
matce? O moim przeznaczeniu większym od jego? Czy to były tylko słowa umierającego człowieka?

– Sądzę, że wiesz, iż były czymś o wiele ważniejszym – odparł Argon.
– A więc to prawda? – spytał Thor. – Moje przeznaczenie jest większe nawet od jego? Jak to

możliwe? On był królem. Ja jestem nikim.

– Tak uważasz? – ripostował Argon.
Podszedł kilka kroków, stanął nie dalej niż stopę od Krohna i spojrzał na niego. Krohn

zamiauczał, po czym odwrócił się i uciekł. Thor poczuł chłód, kiedy Argon prześwietlił go

wzrokiem.

– Bóg nie wybiera arogantów do spełnienia swej woli. Wybiera ludzi pokornych. Tych najmniej

prawdopodobnych. Tych, których nikt nie zauważa. Nigdy o tym nie myślałeś? Przez te wszystkie dni
spędzone na gospodarstwie, doglądając owiec twojego ojca w wiosce? To są fundamenty wojownika
– prawdziwego wojownika. Pokora. Rozwaga. To z nich wykuty jest wojownik. Nigdy tego nie
wyczułeś? Że byłeś kimś ważniejszym niż to, co robiłeś. Że zostałeś stworzony dla innego celu?

Thor zastanowił się i zorientował, że rzeczywiście tak było.
– Tak – odparł. – Czułem, że… być może moim przeznaczeniem były większe rzeczy.
– A teraz, kiedy się pojawiają, nadal w to nie wierzysz? – spytał Argon
– Ale dlaczego ja? – spytał Thor. – Jakie moce posiadam? Jakie jest moje przeznaczenie? Skąd

pochodzę? Kim była moja matka? Dlaczego wszystko w życiu musi być takie zagadkowe?

Argon powoli potrząsnął głową.
– Przyjdzie dzień, kiedy dowiesz się tego wszystkiego. Musisz jednak dużo się jeszcze nauczyć.

Musisz najpierw stać się tym, kim jesteś. Twe moce są potężne. Nie wiesz jednak, jak się nimi
posługiwać. W twym ciele płynie potężna rzeka, ale nadal ukryta jest pod powierzchnią. Musisz ją
wydobyć. Dużo się nauczysz podczas tych stu dni. Ale pamiętaj, to dopiero początek.

Thor wpatrywał się w Argona zastanawiając się, ile ten widzi.
– Żyję tylko w poczuciu winy – powiedział Thor. Rozpaczliwie chciał wytłumaczyć Argonowi,

tej jedynej osobie, która go rozumiała, co ma na myśli. – Król umarł, a ja wciąż żyję. Czuję, że to ja
ponoszę winę za jego śmierć. I ta myśl sprawia okropny ból.

Argon spojrzał na niego.
– Jeden król umiera i jego miejsce zajmuje kolejny. Tak już ten świat funkcjonuje. Tron nie może

pozostać pusty. Królowie będą przepływać niczym rzeka przez nasz Krąg. Wszystko niby trwałe, a
jednak ulotne. Nic na tym świecie – ani ja, ani ty – nie może powstrzymać tego prądu. To parada
marionetek w służbie przeznaczenia. To marsz władców.

Thor westchnął i przez dłuższą chwilę wpatrywał się w horyzont.
– Ścieżki wszechświata są nieprzeniknione – kontynuował dalej Argon. – Nie zrozumiesz ich.

Tak, to prawda, że ciężko z tym żyć. Ale musimy. Nie mamy wyboru. I pamiętaj – powiedział
uśmiechając się do Thora w sposób, który go przeraził – pewnego dnia i ty dołączysz do MacGila.
Twój czas tutaj jest krótki niczym rozbłysk światła. Nie pozwól, by życie przygniotło cię poczuciem
strachu, winy, czy żalu. Wykorzystaj każdą jego chwilę. Najlepsze, co możesz teraz uczynić dla
MacGila, to żyć. Żyć pełnią życia. Rozumiesz mnie?

Argon wyprostował ręce i położył na ramionach Thora. Chłopiec poczuł, jakby dwa ognie

wypalały mu ręce. Druid patrzył na niego w takim skupieniu, iż Thor musiał w końcu odwrócić
głowę i zamknąć oczy.

Podniósł ręce by ochronić oczy i nagle wszystko zniknęło. Podniósł wzrok, ale Argona już nie

było. Zniknął.

Thor stał osamotniony na polu, rozglądając się we wszystkich kierunkach. Nie widział nic poza

otwartym niebem, rozległymi równinami; jedynie wiatr wył niemiłosiernie.

Była chłodna letnia noc. Thor siedział przy ognisku w towarzystwie innych członków legionu i

słuchał głuchych dźwięków trzaskającego w ogniu drewna. Oparł się na łokciach i zapatrzył w nocne
niebo, na którym w oddali błyskały odcieniami czerwieni i pomarańczy gwiazdy. Zastanawiał się jak
to miał w zwyczaju nad odległymi światami leżącymi gdzieś tam daleko. Czy były planety
nieprzeorane kanionami, morza niestrzeżone przez smoki, królestwa niepodzielone armiami?
Zastanawiał się nad naturą losu i przeznaczenia.

Ogień trzaskał głośno. Spojrzał ponad płomieniami na siedzących dokoła towarzyszy broni,

przygarbionych, z rękami obejmującymi kolana, ponurych i nie mogących doczekać wyprawy.
Niektórzy piekli kawałki mięsa nabite na patyki.

– Chcesz? – dobiegł go jakiś głos.
Thor odwrócił się i zobaczył Reece’a. Siedział przy nim i w ręce trzymał kij obleczony jakąś

brejowatą substancją. Rozejrzał się i stwierdził, że i inni chłopcy otrzymali przekąskę.

– Co to? – spytał i wziął do ręki, po czym dotknął białej mazi. Była lepka.
– Sap z drzewa sigilowego. Trzeba go upiec. Zaczekaj, aż zmieni kolor na fioletowy. Jest

wyśmienity. I będzie ostatnią tak smaczną rzeczą, którą zjesz przez dłuższy czas.

Thor obserwował jak inni chłopcy trzymali swoje kije w ogniu, a nawleczona na nie substancja

skwierczała. Thor włożył swój kij do ognia i zdumiał się, kiedy jego posiłek najpierw cały pokrył
się bąblami, a później zaczął zmieniać kolory. Zobaczył wszystkie kolory tęczy, zanim w końcu masa
stała się niezmiennie fioletowa.

Wyciągnął ją z ognia i posmakował. Zdziwił się, jaka była smaczna. Słodka i ciągnąca się. Jadł

kęs za kęsem.

Po jego drugiej stronie siedzieli, wesoło przeżuwając, Elden, O’Connor oraz bliźniacy. Thor

rozejrzał się i zauważył, że legion podzielił się na naturalne kliki. Przy różnicy wieku między 14 a 19
lat oraz liczbie chłopców sięgającej niemal stu w legionie, każda grupa wiekowa liczyła po
kilkunastu chłopców. Dziewiętnastolatkowie ledwie zauważali czternastolatków. Wydawało się, że
każdy rocznik trzyma ze sobą. Patrząc na twarze dziewiętnastolatków, Thor nie mógł uwierzyć w
dzielącą ich różnicę wieku – w porównaniu z jego grupą, wyglądali jak dorośli mężczyźni. Wyglądali
nawet, jakby byli za starzy, aby być w legionie.

– Czy oni też idą? – zapytał Reece’a. Nie musiał dodawać dokąd. Wszyscy myśleli tej nocy tylko

o jednym, i o niczym innym nie rozmawiali.

– Oczywiście – odparł Reece. – Wszyscy idą. Bez wyjątków. Każdy rocznik.
– Jedyna różnica – wtrącił Elden – jest taka, że kiedy wrócą, ich członkowstwo w legionie

dobiegnie końca. 19 lat to ostateczny wiek. Później kończą szkolenie.

– I potem co? – spytał Thor.
Jeśli przeżyją swój ostatni Rytuał – odparł Reece – stają przed królem, który decyduje o tym,

który z nich zostanie rycerzem. Następnie, kiedy już zostaną wybrani, wyjeżdżają na posterunki i
patrolują całe królestwo. Muszą odbyć dwuletnią rotację. Wówczas wracają na królewski dwór i
mogą ubiegać się o przyjęcie do Srebrnej Gwardii.

– Czy może się tak zdarzyć, że nie zaliczą swego ostatniego Rytuału? Po tych wszystkich latach? –

spytał Thor.

Reece zmarszczył brwi.
– Z każdym rokiem i dla każdego rocznika inaczej to wygląda. Słyszałem opowieści o tych, co nie

wrócili, bez względu na wiek.

Chłopcy ucichli. Thor utkwił spojrzenie w płomieniach, zastanawiając się, co może ich czekać.

Po dłuższej chwili dobiegł ich jakiś tumult. Odwrócili się i zobaczyli, jak na środek ich kręgu wszedł
Kolk z dwoma wojownikami u boku. Stanęli tyłem do ogniska. Kolk zmierzył wszystkich srogim

spojrzeniem i wolnym krokiem obszedł dokoła zaglądając w oczy wszystkich chłopców.

– Wypocznijcie i najedzcie się – powiedział. – To będzie wasza ostatnia taka okazja. Od tego

momentu nie jesteście już chłopcami. Jesteście mężczyznami. Czeka was najtrudniejsze sto dni w
waszym życiu. Kiedy wrócicie – jeśli wrócicie – ci z was, którym się to uda nareszcie będą coś
warci. W tej chwili jesteście nikim.

Kolk chodził dokoła powolnym krokiem, wyglądając tak, jakby chciał wzbudzić strach w każdym

z nich.

– Rytuał Stu Dni to nie test – ciągnął dalej. – To nie są ćwiczenia. To rzeczywistość. To, co

robiliście tutaj, czy to próbne walki czy trening – to były ćwiczenia. Ale przez następne sto dni
zapomnijcie o tym. Wchodzicie na teren objęty wojną. Przekroczymy kanion, będziemy poza
ochronną tarczą, będziemy wędrować przez Wilds, terytorium pozbawione jakiejkolwiek ochrony.
Wejdziemy na łodzie i przepłyniemy Morze Tartuwiańskie. Będziemy na wodach należących do
wroga, daleko od brzegu. Popłyniemy na wyspę, na której nie ma naszych ludzi, która nie jest
chroniona przed atakami z zewnątrz, która leży w samym centrum Imperium. Możemy w każdej chwili
wpaść w pułapkę. Wszędzie wokół będą czyhały siły wroga. A niedaleko stamtąd czają się smoki.

– Bez wątpienia będziemy musieli walczyć. Kilku z naszych wojowników będzie wam

towarzyszyło, lecz w większości przypadków będziecie zdani tylko na siebie. Będziecie
mężczyznami zmuszonymi toczyć męskie bitwy. Czasami na śmierć i życie. W ten sposób nauczycie
się walki. Niektórzy z was zginą. Inni zostaną dożywotnio okaleczeni. Jeszcze inni odpadną ze
strachu. A ta niewielka garstka, która powróci – ci zasłużą na swoje miejsce w legionie. Jeśli
zanadto boicie się tej wyprawy, nie pokazujcie się jutro na oczy. Każdego roku, właśnie z tego
powodu, kilku z was pakuje się i opuszcza legion. Jeśli jest wśród was ktoś taki, to niech zrobi to
teraz. Nie chcemy tchórzy wśród nas.

To powiedziawszy Kolk odwrócił się i odszedł wraz ze swymi kompanami.
Wśród chłopców podniosły się ożywione szepty. Spoglądali na siebie z uwagą, a na twarzach

wielu z nich rysował się strach.

– Czy tam jest naprawdę aż tak źle? – O’Connor spytał chłopca siedzącego tuż za nim. Był

starszy, miał może 18 lat i wpatrywał się w płomienie ze szczęką zaciśniętą w grymasie.

Pokiwał głową.
– Za każdym razem jest inaczej – odparł. – Wielu z moich kompanów nie powróciło. Jest tak, jak

powiedział – to będzie prawdziwa przeprawa. Najlepsza rada, jaką mogę ci dać jest taka: przygotuj
się na walkę na śmierć i życie. Powiem ci jeszcze jedno: jeśli uda ci się wrócić, będziesz lepszym
wojownikiem, niż mógłbyś się tego spodziewać.

Thor zaczął zastanawiać się, czy da sobie radę. Czy jest wystarczająco twardy? Jak zareaguje,

kiedy trafi w sam środek bitwy na śmierć i życie? Jak przetrwa sto dni takich walk? I jaki będzie,
kiedy wróci? Wyczuwał, iż nie będzie już taki sam. Nikt z nich nie będzie. A oni wszyscy w tym będą
uczestniczyć.

Spojrzał na twarz Reece’a i zauważył, jak bardzo strapiony był jego towarzysz. Zdał sobie

sprawę, iż przygniatał go inny ciężar. Myśli o ojcu.

– Przykro mi – powiedział do niego Thor.
Reece nie odpowiedział, tylko wolno skinął głową. Jego oczy tonęły we łzach, kiedy tak

wpatrywał się w ziemię.

– Chcę tylko wiedzieć, kto to zrobił – powiedział Reece. – Chcę wiedzieć, kto go zabił.
– Ja też – odezwał się niczym echo Elden.
– I my – zawtórowali bliźniacy.

– Czy powiedział ci cokolwiek na ten temat? – Reece zapytał Thora. – W tych ostatnich minutach,

które z nim spędziłeś, czy powiedział ci, kto to zrobił?

Thor wyczuł, że wszyscy spojrzeli na niego. Próbował przypomnieć sobie, co król powiedział.
– Powiedział, że widział sprawcę. Ale nie potrafił skojarzyć jego twarzy.
– Ale czy był to ktoś, kogo znał? – naciskał Reece.
– Tak, tak powiedział – odparł Thor.
– Ale to tylko trochę zawęża krąg podejrzanych – powiedział O’Connor. – Król zna więcej osób,

niż my kiedykolwiek poznamy.

– Wybacz – dodał Thor. – Nie powiedział nic więcej.
– Ale byłeś tam razem z nim w jego ostatnich chwilach – naciskał dalej Reece. – Co jeszcze ci

powiedział?

Thor zawahał się. Nie wiedział, ile może mu powiedzieć. Nie chciał, by Reece poczuł zazdrość,

ani też nie chciał wywołać takich uczuć u któregokolwiek z kompanów. Co miał powiedzieć? Że król
powiedział, iż przeznaczenie Thora było większe od jego? Takie słowa mogły jedynie wzbudzić
zazdrość i nienawiść.

– Wiele nie mówił – odparł. – Leżał w ciszy.
– To dlaczego chciał zobaczyć się z tobą? Akurat z tobą – tuż przed swoją śmiercią? Dlaczego nie

chciał widzieć mnie? – naciskał Reece.

Thor siedział bez ruchu nie wiedząc, co ma odpowiedzieć. Zdał sobie sprawę, jak źle musiał

czuć się Reece. Jako jego syn. Syn króla, który w swych ostatnich chwilach wolał porozmawiać z
kimś obcym. Nie wiedział, co powiedzieć, żeby go pocieszyć. Musiał szybko coś wymyślić.

– Chciał, żebym przekazał ci, jak bardzo bliski mu byłeś – skłamał Thor. – Sądzę, że łatwiej było

mu powiedzieć o tym komuś obcemu.

Poczuł, jak Reece przygląda mu się bacznie, sprawdza, czy Thor nie skłamał.
W końcu Reece odwrócił się i spojrzał w dal najwidoczniej zadowolony z takiej odpowiedzi.

Thor czuł się źle z tym, iż nie wyjawił mu całkowitej prawdy. Nienawidził kłamać i nigdy tego nie
robił. Ale nie wiedział, co ma w tej sytuacji powiedzieć. A nie chciał zranić swego przyjaciela.

– To jak teraz będzie z mieczem? – zapytał Conval.
Reece odwrócił się i spojrzał na niego.
– Co masz na myśli?
– No wiesz. Miecz Dynastii. Teraz, kiedy król nie żyje, następny z linii MacGilów będzie miał

okazję spróbować go podźwignąć. Słyszałem, że korona przypadła Garethowi. To prawda?

Wszyscy chłopcy siedzący dokoła ogniska, nawet ci starsi, ucichli i spojrzeli na Reece’a.
Reece pokiwał powoli głową.
– Tak – odparł.
– To oznacza, że Gareth spróbuje – powiedział O’Connor.
Reece wzruszył ramionami.
– Zgodnie z tradycją. Owszem. Jeśli taki będzie jego wybór.
– Myślisz, że będzie w stanie go podnieść? – spytał Elden. – Myślisz, że to on jest wybrańcem?
Reece prychnął z drwiną
– Żarty sobie stroisz Jest moim bratem, ale tylko przez krew. Nie z wyboru. Nie mam nic z nim

wspólnego. Nie jest wybrańcem. Nie jest nawet królem. Zaledwie królewiczem. Gdyby mój ojciec
żył, Gareth nigdy nie zostałby królem. Założę się o moją głowę, że nie udźwignie tego miecza.

– Poza tym, jak to będzie wyglądało w oczach innych królestw, jeśli nasz nowy król podejmie tę

próbę i poniesie klęskę? – spytał Conval. – Kolejny zawód w rodzinie MacGilów. Będziemy

wyglądać na słabeuszy.

– Chcesz powiedzieć, że mój ojciec był słabeuszem – warknął poirytowany Reece.
– Nie – odparł Conval wymijająco. – Nie to miałem na myśli. Mówię tylko, że nasze królestwo

będzie wyglądać na słabe, jeśli nowy król nie da rady podnieść miecza. Może to stanowić zachętę do
zaatakowania nas.

Reece wzruszył ramionami.
– Nic nie możemy na to poradzić. Kiedy nadejdzie odpowiedni czas, pewnego dnia, któryś z

MacGilów podniesie ten miecz.

– Może ty nim będziesz? – powiedział Elden.
Wszyscy utkwili wzrok w Reece’ie.
– Jakby nie patrzeć – dodał Elden – jesteś drugim pełnoprawnym synem króla.
– Godfrey również – odparł Reece. – Jest też ode mnie starszy.
– Lecz Godfrey nigdy nie obejmie rządów. A po Garethie zostajesz ty.
– Nic z tego nie ma teraz znaczenia – powiedział Reece. –To Gareth jest królem. Nie ja.
– Może nie na długo – powiedział któryś z pozostałych chłopców głębokim głosem dobiegającym

gdzieś z tłumu.

– A co to ma znaczyć? – zapytał Reece przyglądając się twarzom w poszukiwaniu autora tych

słów.

Ale odpowiedziała mu tylko cisza, a wszyscy odwrócili wzrok.
– Krążą pogłoski o rewolcie – wydobył z siebie w końcu Elden. – Gareth to nie ty. Nie jest też

jednym z nas. Narobił sobie wielu wrogów. Zwłaszcza w legionie oraz Srebrnej Gwardii. Wszystko
może się teraz wydarzyć. Pewnego dnia możesz odkryć, że to ty zostałeś władcą.

Reece poczerwieniał.
– Zostanę królem, ale tylko zgodnie z prawem. Nie w takich okolicznościach. Nie z powodu

wczesnej śmierci mego ojca, ani też dlatego, że Gareth został zdradzony. Poza tym, mój najstarszy
brat Kendrick byłby o wiele lepszy ode mnie.

– Lecz on nie ma prawa zostać królem – powiedział O’Connor.
– Cóż, jest jeszcze moja starsza siostra Gwendolyn. To ona miała rządzić zgodnie z ostatnią wolą

ojca.

– Że niby kobieta miałaby zasiąść na tronie? – krzyknął zdumionym tonem któryś z chłopców. –

To się nigdy nie stanie.

– Ale takie było jego życzenie – upierał się Reece.
– No, ale teraz jego życzenie nie zostanie spełnione, co? – zauważył ktoś inny.
Reece potrząsnął głową powoli.
– Jesteśmy w garści Garetha na dobre i na złe – powiedział.
– Kto wie, co zastaniemy, kiedy tu wrócimy za sto dni? – nadmienił Elden.
Grupa zamilkła, a wszyscy zapatrzyli się w płomienie.
Thor siedział pochłonięty myślami. Na wzmiankę o Gwendolyn poczuł ucisk w żołądku.

Odwrócił się i szeptem zapytał Reece’a: – A twoja siostra, czy widziałeś się z nią po pogrzebie?

Reece popatrzył na niego i powoli skinął głową.
– Rozmawiałem z nią. Oczyściłem twe imię. Wie, że do niczego nie doszło w tym burdelu.
Thor poczuł wielką ulgę, poczuł jak pierwszy raz od dłuższego czasu schodzi z niego napięcie.

Jego wdzięczność za to, co zrobił Reece była nie do opisania.

– Czy powiedziała, że chciałaby się znowu ze mną spotkać? – zapytał Thor z nadzieją w sercu.
Reece potrząsnął głową.

– Przykro mi bracie. Ona należy do tych dumnych. Nie lubi przyznawać się do własnych błędów.

Nawet jeśli jest w błędzie.

Thor odwrócił się i popatrzył w ogień. Rozumiał. Czuł pustkę w sercu, która jednak dała mu siłę.

Czekało go sto długich dni i najlepiej byłoby, gdyby nie musiał niczym się martwić.

*

Thor stał w komnacie króla, przy jego łożu. Wewnątrz panował mrok, rozświetlany jedynie

migoczącym ogniem pochodni, zawieszonej na odległym końcu komnaty. Zrobił trzy kroki w kierunku
króla, uklęknął i wziął jego dłoń. Oczy króla były zamknięte. Z jego twarzy emanował spokój. Był
zimny i nieruchomy i Thor czuł, że nie żyje.

Korona MacGila nadal spoczywała na jego głowie. Nagle do wewnątrz wleciała Estopheles,

zanurkowała i usiadła na głowie króla. Chwyciła koronę swym dziobem i odleciała przez okno. Thor
widział jak jej wielkie skrzydła młóciły powietrze, kiedy ptak wznosił się z koroną coraz wyżej i
wyżej.

Spojrzał z powrotem na króla. Na jego miejscu leżał jednak Gareth. Thor cofnął rękę odruchowo,

a kończyna Garetha przemieniła się w węża. Spojrzał wyżej i zauważył, że twarz Garetha zaczęła
przypominać głowę kobry. Jego skóra pokryła się łuskami, a język wysuwał się co chwilę w stronę
Thora. Gareth uśmiechnął się złowrogo, a jego oczy zaszły żółcią.

Thor zmrużył oczy, a kiedy je otworzył zobaczył, że jest z powrotem w swojej wiosce. Domy i

ulice wyglądały na opuszczone, drzwi i okna otwarte na oścież, jakby wszyscy opuścili wieś w
pośpiechu.

Poszedł drogą, którą pamiętał z dzieciństwa. Kurz kłębił się wszędzie dokoła. Dotarł do swego

dawnego domu, niewielkiej budowli pokrytej białą gliną, której drzwi również były otwarte.

Wszedł do środka nachylając się w przejściu i zobaczył swego ojca siedzącego przy stole na

samym środku izby, odwróconego do niego plecami. Chłopiec zaczął okrążać izbę z walącym sercem.
Nie chciał widzieć się z ojcem, ale jednocześnie coś go do tego zmuszało.

Dotarł do drugiego końca stołu i usiadł naprzeciw ojca. Jego nadgarstki, objęte wielkimi

żelaznymi kajdanami, były przykute do drewna. Ojciec patrzył na niego surowym wzrokiem.

– Zabiłeś naszego króla – powiedział.
– Nie zabiłem go – odparł Thor.
– Nigdy nie byłeś częścią tej rodziny – rzekł ojciec.
Serce Thora waliło mocno, kiedy próbował pojąć słowa ojca.
– Nigdy cię nie kochałem! – krzyknął ojciec, wstał i zrzucił z siebie kajdany. Podszedł kilka

kroków w kierunku Thora a łańcuchy zadzwoniły w powietrzu. – Nigdy ciebie nie chciałem! –
wrzasnął.

Natarł na Thora z podniesionymi pięściami, jakby chciał go udusić. W chwili, kiedy jego ręce

zacisnęły się na szyi Thora, ten przymknął oczy.

Stał na dziobie statku – potężnego, drewnianego okrętu wojennego. Statek zanurzał się co chwilę

głęboko w wodzie, po czym unosił wysoko, a fale rozbijały się o niego ze wszystkich stron. Thor stał
za sterem. Przed nim frunęła Estopheles, nadal trzymając w dziobie królewską koronę. W oddali
ukazała się wyspa. Wyrastała z morza spowita mgłą. A jeszcze dalej na niebie ujrzał płomień. Niebo

przykryły ciemnofioletowe chmury, a słońca stały w swoim bliskim sąsiedztwie.

Usłyszał okropny ryk i wiedział już, iż przed sobą miał Wyspę Mgieł.
Poderwał się ze snu. Usiadł, głęboko wciągając powietrze. Rozejrzał się dokoła.
To był tylko sen. Leżał w koszarach oświetlonych wczesnym światłem poranka. Pozostali chłopcy

spali wszędzie wokoło. Serce waliło mu niemiłosiernie. Sięgnął ręką, by zetrzeć pot z czoła. Ten sen
wydawał się tak realny.

– Wiem coś o złych snach chłopcze – dobiegł go czyjś głos.
Thor odwrócił się i ujrzał Kolka stojącego nieopodal. W pełni ubrany, ręce skrzyżował na piersi

i spoglądał na śpiących chłopców.

– Pierwszy wstajesz. To dobrze. Przed nami długa podróż. A twe koszmary to tylko początek.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Gareth stał w otwartym oknie swojej komnaty i obserwował, jak świt wstaje nad jego

królestwem. Jego królestwem. Dobrze brzmiały te słowa. Jeszcze dziś zostanie królem. On, a nie
jego ojciec. On – Gareth MacGil. Ósmy z rodu MacGilów. Korona spocznie na jego głowie.

Był to początek nowej epoki. Nowego panowania. Jego wizerunek będzie na każdej monecie.

Jego postument stanie przed zamkiem. Jeszcze kilka tygodni i imię jego ojca będzie zaledwie
wspomnieniem, faktem zdegradowanym do kilku linijek w księgach historii. Teraz nadeszła jego
pora, jego czas, by błyszczeć. Dzień, na który czekał przez całe swe życie.

Tak naprawdę całą noc spędził na nogach nie mogąc zasnąć. Wiercił się i przewracał na łóżku,

potem chodził po izbie w tę i z powrotem, spocony i nękany zimnymi dreszczami. Tych kilka chwil,
kiedy udało mu się zdrzemnąć, wypełnił niespokojny sen. Widział twarz swego ojca wpatrującą się
w niego, ganiącą go tak samo jak za życia. Teraz jednak ojciec nie mógł już go ruszyć. Teraz to on
decydował o wszystkim. Otworzył oczy i sprawił, że ten obraz znikł z jego myśli. To on był w
świecie żywych, nie jego ojciec. On sam, jedyny.

Ledwo pojmował wszystkie zmiany, jakie dokoła niego zachodziły. Niebo jaśniało z każdą

chwilą i robiło się coraz cieplej. Wiedział, że za kilka godzin otrzyma koronę, królewskie szaty oraz
berło. Wszyscy królewscy doradcy i generałowie, wszyscy ludzie w tym królestwie będą jemu się
kłaniać. Będzie miał kontrolę nad armią, legionem i skarbcem. W zasadzie nie będzie takiej rzeczy,
której nie mógłby kontrolować. Nie będzie nikogo, kto nie będzie musiał kajać się przed nim. To tej
władzy tak pożądał przez całe swoje życie. I teraz była ona w jego posiadaniu. Nie jego siostry, ani
też żadnego z jego braci. Udało mu się do tego doprowadzić. Być może przedwcześnie. Pomyślał
jednak, że i tak któregoś dnia korona należałaby do niego. Dlaczego miał czekać całe życie,
zmarnować swoje najlepsze lata na oczekiwanie? Królem powinien zostać w młodości, a nie jako
stary człowiek. On tylko sprawił, że wszystko wydarzyło się nieco wcześniej.

Jego ojciec dostał to, na co zasługiwał. Całe życie krytykował go, nie chciał zaakceptować takim,

jakim był. Teraz Gareth zmusi ojca, by go zaakceptował zza grobu, czy to mu się podoba, czy nie.
Zmusi go, by skierował swój wzrok na swego najmniej kochanego syna, jako na władcę, tego samego
syna, którego nigdy nie chciał. Taka była kara za rezygnację z okazywania mu miłości, za jej brak od
samego początku. Gareth nie potrzebował już jej. Teraz całe królestwo miało obdarzyć go miłością i
oddawać mu cześć. I zamierzał wycisnąć z niego tyle, ile się da.

Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Dźwięk żelaznej kołatki uderzanej o drewno rozbrzmiał w całej

komnacie. Zdążywszy się już ubrać, odwrócił się i podszedł do drzwi. Otworzył je jednym
szarpnięciem z radosną myślą, że robi to już ostatni raz. Od dzisiaj będzie spał gdzie indziej – w
komnacie króla. Słudzy będą stać przy jego drzwiach z obu stron gotowi mu służyć przez okrągłą
dobę. Nigdy więcej nie dotknie klamki. Królewska świta, wojownicy, służba, ktokolwiek, kogo
zechce widzieć w swoim pobliżu będą gromadzić się przy nim tłumnie. Już sama ta myśl była
elektryzująca.

– Najjaśniejszy panie – dobiegł go chór głosów.
Tuzin jego strażników ukłoniło się nisko, kiedy otworzył drzwi.
Jeden z jego doradców wyszedł przed szereg.
– Przybyliśmy towarzyszyć ci na ceremonię koronacji.
– Dobrze więc – powiedział starając się wypowiedzieć te słowa z opanowaniem, aby nie

zabrzmiało to tak, jakby wyczekiwał na ten moment przez całe swoje życie.

Ruszył przed siebie z podniesioną brodą, doskonaląc już od tej chwili królewski wygląd. Miał

zamiar pozwolić, by ten dzień go przemienił i żądać od wszystkich wkoło, by w ich spojrzeniach

dokonała się taka sama przemiana.

Szedł po czerwonym dywanie wyłożonym dla niego wzdłuż kamiennej, zamkowej posadzki,

między dwoma szeregami straży ustawionych po obu jego stronach, oczekujących na jego nadejście.
Wolnym, przemyślanym tempem pokonywał korytarz za korytarzem, upajając się każdą chwilą.
Wszędzie, gdzie się pojawił, straże kłaniały mu się nisko.

– Najjaśniejszy panie – powtarzali jeden za drugim, jak domino.
Miło było słyszeć te słowa. Brzmiały wręcz cudownie, gdy kroczył śladami ojca, który jeszcze

wczoraj przemierzał tę samą drogę.

Pokonał ostatni zakręt. Słudzy otworzyli przed nim strzeliste dębowe drzwi, ciągnąc ze

wszystkich sił za ich żelazne kołatki. Otworzyły się ze skrzypnięciem i ukazały ogromną,
ceremonialną salę. Gareth oczekiwał tłumów, ale to, co zobaczył zbiło go z tropu: tysiące
najznamienitszych i najważniejszych mieszkańców dworu, arystokracji, rodziny królewskiej, setki
wojowników Srebrnej Gwardii wypełniały pomieszczenie po brzegi. Wszyscy znieruchomieli na
jego widok. Ubrani w swe najlepsze szaty, które założyli na tę najważniejszą uroczystość, stali w
równych odstępach wyznaczonych ławami. Tysiące ludzi odwróciło się by spojrzeć na niego i oddać
pokłon.

Gareth nie mógł uwierzyć. Wszyscy ci ludzie zgromadzili się tu wyłącznie dla niego. Nic i nikt go

już teraz nie powstrzyma. To był jego czas. Już za chwilę korona spocznie na jego głowie, a tego nikt
już nie będzie w stanie mu odebrać. Aż go świerzbiło, żeby poczuć jej ciężar na głowie.

Szedł nieśmiało wzdłuż przygotowanej do tego nawy, stawiając krok za krokiem po pluszowym,

czerwonym dywanie wyścielającym drogę. Na jego końcu znajdowały się ołtarz i tron. Tam tez
oczekiwał na niego Argon oraz kilku członków królewskiej rady.

– Słuchajcie, słuchajcie! Niechaj wszyscy przyjmą i powitają nowego króla!
– Słuchajcie! – odezwał się chór okrzyków, tysięcy głosów wypełniających salę, niesionych

echem wysoko pod katedralne sklepienie. Nagle odezwała się muzyka. Dźwięki lutni przygrywały
Garethowi, kiedy ten rozpoczął ceremonialny marsz do tronu. Widział twarze, które rozpoznawał od
razu oraz takie, których nie kojarzył w ogóle. Byli tam ludzie, którzy zwykli patrzeć na niego jak na
kolejnego, zwyczajnego chłopca, oraz ci, którzy nie zwracali na niego nigdy uwagi. Teraz oni
wszyscy musieli okazywać mu szacunek. Teraz mógł żądać od nich całkowitej uwagi.

Minął swe rodzeństwo stojące obok siebie. Godfreya, Kendricka, Gwendolyn i Reece’a. Za

Reece’em stał ten chłopak, Thor. Wszyscy oni byli mu solą w oku. Nieważne. Wkrótce pozbędzie się
ich. Kiedy zasiądzie na tronie i obejmie władzę, rozprawi się z każdym z nich z osobna. Wszak on
sam wiedział najlepiej, że najgorszy wróg czyha w najbliższym otoczeniu.

Wyminął swoją matkę, królową, która wpatrywała się w niego z dezaprobatą. Nie potrzebował

już jednak jej poparcia, nigdy więcej. Teraz to on był jej królem. Teraz to ona odpowiadała przed
nim.

W końcu, wyminąwszy wszystkich, dotarł do tronu. Muzyka rozbrzmiała jeszcze głośniej, kiedy

wchodził po schodach z kości słoniowej na podwyższenie, gdzie oczekiwał Argon przyodziany w
swe najlepsze ceremonialne szaty.

Gareth stanął przed nim. W tym momencie wszyscy – tysiące ludzi zgromadzonych na sali –

usiedli. Muzyka ucichła i zapanowała grobowa cisza.

Gareth spoglądał na Argona, który patrzył na niego tak intensywnie, iż wydawało się, że jego

przejrzyste oczy prześwidrują go na wskroś. Gareth chciał odwrócić głowę, ale zmusił się do
porzucenia tej myśli. Zaczął ponownie się zastanawiać, co Argon widział. Czy widział przyszłość?
Lub, co gorsza, czy widział przeszłość? Czy widział to, czego Gareth się dopuścił? A jeśli tak, czy

był gotowy to ujawnić?

Zapamiętał w myślach, żeby pozbyć się również Argona. Miał zamiar wyeliminować każdego z

najbliższego otoczenia swego ojca – każdego, kto mógł go podejrzewać.

Zebrał się w sobie, kiedy Argon zaczął przemawiać. Modlił się w duchu, żeby druid nie

powiedział niczego, co wskazałoby jego, jako zabójcę.

– Los zechciał – oznajmił Argon wyważonym głosem – iż zgromadziliśmy się tu wszyscy, by

opłakiwać stratę wspaniałego króla, a jednocześnie uznać koronację jego syna. Prawo Kręgu
nakazuje, by rządy przejął pierworodny, prawowity syn. A jest nim Gareth MacGil.

Każde jego słowo, każda pojedyncza fraza była dla Garetha oznaką potępienia. Dlaczego Argon

musiał użyć akurat tych słów, położyć nacisk na wyraz prawowity? Gareth odebrał to za oczywisty
afront. Wiedział dokładnie, że druid dawał mu do zrozumienia, iż wolałby widzieć Kendricka na jego
miejscu. Gareth przyrzekł sobie, że Argon jeszcze za to zapłaci.

– Jako czarnoksiężnik rodziny MacGilów od siedmiu pokoleń, mam obowiązek złożyć koronę na

twojej głowie Garethie w nadziei, że wypełnisz najważniejsze obowiązki króla Kręgu. Czy ty,
Garethie, przyjmujesz ten przywilej?

– Przyjmuję – odpowiedział Gareth.
– Czy ty, Garethie, przysięgasz utrzymywać i bronić praw naszego wspaniałego królestwa?
– Przysięgam.
– Czy ty, Garethie, przysięgasz pójść w ślady twego ojca, we wszystkim, co czynił, oraz twoich

przodków i chronić Krąg, utrzymać kanion i bronić nas przed wszystkimi wrogami, którzy czyhają
wewnątrz i na zewnątrz królestwa?

– Przysięgam.
Argon wpatrywał się w niego długo surowym wzrokiem, beznamiętnie, aż w końcu sięgnął po

wielką, zdobioną klejnotami koronę, tą, którą nosił jego ojciec, podniósł wysoko i zaczął opuszczać
na głowę Garetha. Cały czas nucił w kółko to samo w dawno zapomnianym języku Kręgu.

– Atimos lex vi mass primus…
Recytował swoim głębokim, gardłowym głosem jeszcze przez jakiś czas. W końcu przestał i

umieścił koronę na czole Garetha.

– Z prawa nadanego mi przez Zachodnie Królestwo Kręgu, ja Argon niniejszym ogłaszam ciebie

Garethie ósmym królem z rodu MacGil.

W sali rozległy się przytłumione oklaski, którym daleko było do entuzjazmu. Gareth odwrócił się

i stanął naprzeciw swoich poddanych. Stali wszyscy uprzejmie, a Gareth przyglądał się ich twarzom.

Cofnął się o dwa kroki i zasiadł na tronie ojca, zatonął w nim czując pierwszy raz jak to jest

wesprzeć ramiona na wysłużonych poręczach. Siedział wpatrując się w swoich poddanych, którzy
spoglądali na niego z nadzieją, a może też z obawą. Widział też tych, którzy nie wiwatowali, którzy
patrzyli na niego sceptycznie.

Dobrze zapamiętał sobie ich twarze. Każdy z nich za to zapłaci.

*

Thor opuścił królewski zamek w otoczeniu członków legionu. Wszyscy zostali zmuszeni by

uczestniczyć w ceremonii przed wyruszeniem na wyprawę. Czuł pustkę. Robiło mu się niedobrze,
kiedy stał tam i obserwował koronację Garetha. Wszystko wyglądało tak nierzeczywiście. Jeszcze

kilkanaście godzin wcześniej na tym samym tronie siedział MacGil, niezłomny, z tą samą koroną na
głowie, dzierżąc to same berło. Jeszcze tak niedawno całe królestwo oddawało honory jego władcy.
Co stało się z ich lojalnością?

Oczywiście rozumiał, że królestwo powinno mieć pana i że tron nie mógł stać pusty przez dłuższy

czas. Ale czy nie można było poczekać jeszcze trochę? Czy taka już była jego natura, że nie
pozostawał pusty przez więcej niż tylko kilka godzin? Co takiego było w tronie, we władzy i w
tytułach, że wszyscy garnęli się, by je zdobyć? Czy Argon miał rację? Czy marsz władców miał
trwać w nieskończoność? Czy może jednak kiedyś miał się zakończyć?

Obserwując Garetha na tronie, Thor doszedł do wniosku, że tron bardziej będzie przypominał

złote więzienie, niż symbol władzy. Odkrył też, iż było to miejsce, którego nigdy nie chciałby zająć.

Przypomniał sobie ostatnie słowa MacGila o jego przeznaczeniu, o tym, że jest większe niż

samego króla. Zadrżał. Modlił się, żeby król nie miał na myśli, iż kiedyś to Thor zostanie królem –
ani tu, ani nigdzie indziej. Polityka nie interesowała go zupełnie. Chciał zostać wielkim
wojownikiem. Chciał chwały. Chciał walczyć u boku swych braci, pomagać potrzebującym. To
wszystko. Chciał zostać wodzem na polu bitwy, ale nie poza nim. Nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że
każdy przywódca, który dążył do objęcia władzy, zawsze kończył skorumpowany.

Wydostał się z tłumu razem z innymi legionistami. Wszyscy byli nadąsani, że ich podróż została

odłożona tylko po to, by złożyć hołd nowemu królowi. Dzień ten ogłoszono świętem narodowym i nie
mogli wyruszyć aż do następnego poranka. Oznaczało to kolejny dzień spędzony na przesiadywaniu,
opłakiwaniu poprzedniego króla i kontemplowaniu wywyższenia Garetha. Była to ostatnia rzecz, jaką
Thor miał ochotę robić. Z niecierpliwością oczekiwał wymarszu, przebycia kanionu, wejścia na
łódź, odetchnięcia morskim powietrzem, które wyostrzyłoby jego zmysły, pozostawienia tego
wszystkiego za sobą i rzucenia się w wir ćwiczeń, jakiekolwiek legion mu zgotuje.

Kiedy wychodzili bramą zamkową, podszedł do niego Reece i dźgnął ostro palcem między żebra.

Thor odwrócił się i spostrzegł, iż Reece coś mu pokazuje. Odwrócił się w tym kierunku i ledwo mógł
uwierzyć w to, co zobaczył.

W niewielkim oddaleniu od nich stała Gwendolyn. Ubrana była w suknię z czarnego jedwabiu i

patrzyła wprost na niego.

– Chce z tobą rozmawiać – powiedział Reece. – Idź do niej.
O’Connor, Elden, bliźniacy i jeszcze kilku chłopców uraczyło go serią ochów i achów

popychając Thora łokciami.

– Kochaś ma randkę! – krzyknął O’Connor.
– Biegnij lepiej do niej, zanim zmieni zdanie! – powiedział Elden.
Thor zaczerwienił się i popatrzył na Reece’a, próbując zignorować pozostałych.
– Nie rozumiem. Myślałem, że nie chce mnie widzieć na oczy.
Reece potrząsnął powoli głową i uśmiechnął się.
– Pewnie doszła już do siebie – odparł. – Idź do niej. Nie wyruszymy przed jutrem. Masz dużo

czasu.

Thor usłyszał skowyt i spojrzał w dół na Krohna, który popędził galopem do Gwendolyn. Thor

nie potrzebował dalszej zachęty– pobiegł za lampartem pośród szyderczych okrzyków przyjaciół. Ale
nie przejmował się nimi. Nic go w tej chwili nie obchodziło poza myślą, że za chwilę znów ją
zobaczy. Nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo za nią tęsknił – jak wielki ból odczuwał w sercu aż do
teraz, kiedy zobaczył ja kolejny raz.

Thor pobiegł zygzakiem za Krohnem przez tłum. W końcu dotarł do niej. Stała w niewielkim

oddaleniu od wejścia do zamku, on przed nią, popychany przez setki ludzi opuszczających zamek po

ceremonii. Patrzyła na niego z poważną miną. Poczuł smutek, że po jej wielkiej radości, która
rozświetlała jej twarz nie pozostał żaden ślad. Zastąpiła ją powściągliwość, żałobna aura. A jednak
w jakiś sposób sprawiało to, iż wyglądała jeszcze piękniej w surowym świetle poranka. Krohn
skoczył do jej nóg, ale ona nie odwracała wzroku od Thora.

I znowu stał przed nią i nie miał bladego pojęcia, co powinien powiedzieć. Już miał wydusić coś

z siebie, kiedy zabrała głos.

– Wybacz mi moje wczorajsze słowa – powiedziała miękkim głosem. – O tym, że jesteś z

pospólstwa. Że jesteś niższego stanu. Nie miałam tego na myśli. Po prostu byłam zdenerwowana. To
do mnie niepodobne. Wybacz mi.

Serce Thora przepełniła radość. Nie mógł uwierzyć, że znów okazywała mu życzliwość.
– Nie musisz przepraszać – powiedział.
– Muszę. Nie miałam tego na myśli. Reece powiedział, że to, co o tobie usłyszałam, to były same

kłamstwa. Myliłam się. Powinnam wiedzieć lepiej, a nie słuchać innych. Powinnam dać ci szansę.

Spojrzała na niego swymi zdumiewająco błękitnymi, hipnotyzującymi oczyma, które sprawiły, że

nie mógł zebrać myśli.

– Dasz mi jeszcze jedną szansę? – spytała.
Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
– Oczywiście.– Spuścił wzrok i zaczął kopać leżące na ziemi kamyki. – Tak naprawdę to nigdy

nie straciłem nadziei, że zmienisz zdanie, bo i ja go nie zmieniłem.

Spojrzała na niego i pierwszy raz od jakiegoś czasu na jej twarzy zawitał uśmiech. Wielki

uśmiech, który podniósł Thora na duchu. Z miejsca poczuł się o połowę lżejszy.

Wszędzie dokoła przepychali się opuszczający zamek ludzie. Gwen chwyciła jego dłoń, a dotyk

jej miękkiej skóry poraził go.

– Chodź ze mną – powiedziała.
Thor czuł na sobie spojrzenia wszystkich cisnących się i popychających ich w każdą stronę ludzi

i sam zapragnął opuścić to miejsce.

– Gdzie idziemy? – zapytał.
– Zobaczysz.
Bez wahania pozwolił jej poprowadzić się przez tłum przy bocznym murze zamku i na zewnątrz,

na otwartą przestrzeń.

Szli trzymając się za ręce przez pola pokryte kwiatami, skąpane w świetle porannego słońca.

Krohn dreptał za nimi wesoło. Drugie słońce wchodziło dopiero na nieboskłon. Zapowiadał się
piękny, słoneczny dzień. Minęli zagajnik drzew w pełnym rozkwicie, udekorowanych biało–
zielonymi i turkusowymi kwiatami, wśród których nurkowały i buszowały rozmaite ptaki. Wspinali
się dalej na niewielkie wzniesienie, krocząc po dywanie z kwiecia sięgającego im do kolan. W końcu
dotarli na szczyt.

Rozpościerał się stamtąd niesamowity widok. Thor odwrócił się i zobaczył królewski dwór

sięgający w dal w każdym kierunku. Bezchmurne niebo mieniło się błękitami i żółcieniami. Tylko hen
daleko na horyzoncie zawisła bez ruchu jedna chmura.

Silniejsze wrażenie wywarł na nim jednak widok, który zobaczył odwróciwszy się w drugą

stronę – miejsce pochówku króla MacGila. Niewielki, świeżo usypany kopiec ziemi, oznaczony
długą żerdzią zakończoną okręgiem z osadzoną wewnątrz podobizną sokoła, symbolem ich królestwa,
wyróżniał się na tle wyniosłych klifów Kolviana. Wysoko na niebie rozległ się pisk. Thor dostrzegł
Estopheles, która zanurkowała i wylądowała na czubku żerdzi. Spojrzała na Thora i Gwen, uniosła
skrzydła i wrzasnęła ponownie. Potem opuściła je i usiadła wygodnie na żerdzi.

Thor i Gwen popatrzyli na siebie zaintrygowani zachowaniem sokoła.
– Zwierzęta zawsze będą dla mnie tajemnicą – powiedział Thor.
– Wyczuwają różne rzeczy – odpowiedziała Gwen. – Rzeczy, których my nie dostrzegamy.
Zdziwił się, że byli tu, nad świeżym jeszcze miejscem pochówku, tylko we dwoje. Myśl ta

sprawiła mu ból. Dzień wcześniej król mógł wydawać rozkazy każdemu, wezwać tysiące ludzi
jednym tylko skinieniem; a teraz, kiedy już nie żył, nikt nie przychodził, by oddać mu hołd.

Gwen uklęknęła i położyła na grobie pęk turkusowych kwiatów, które zebrała po drodze. Thor

uklęknął przy niej i zmiótł zalegające na grobie kamienie. Krohn wszedł między nich, położył się na
kopcu, spuścił głowę i zakwilił.

Klęcząc u grobu słyszeli jedynie świst wiatru hulającego dokoła. Nagle przemożne uczucie

smutku ogarnęło Thora. Jednocześnie pocieszył go fakt, iż był w tej chwili dokładnie tam gdzie
chciał. Razem z MacGilem. Razem z Gwen. A nie we dworze, oglądając koronację królewicza. Ani
nigdzie indziej.

– Wiedział, że jego koniec jest bliski – powiedziała Gwen.
Spojrzał na nią. Patrzyła w dół na grób.
– Kilka dni temu kazał mi usiąść i słuchać. Mówił o swojej śmierci. Dziwnie to brzmiało. Tylko

się zmartwiłam. Kazałam mu przestać, ale nie chciał mnie słuchać. Nie, dopóki mu nie przyrzekłam.

– Co przyrzekłaś? – spytał Thor.
Gwen zamilkła, starła łzę z policzka i ułożyła kwiaty na jego grobie w idealny wzór. Po długiej

chwili, w końcu odchyliła się i westchnęła.

– Kazał mi przysiąc, że jeśli umrze, ja będę rządzić jego królestwem.
Odwróciła się i spojrzała na Thora. Jej piękne, błękitne oczy tonęły we łzach, rozświetlone

porannym światłem obu słońc. Były najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widział. I uprzytomnił
sobie zaskoczony, że mówiła prawdę.

– Ty? Miałabyś rządzić? – spytał z przejęciem.
Jej twarz spochmurniała.
– Sądzisz, że się nie nadaję? – spytała oskarżycielskim tonem.
Thor zająknął się.
– Nie, nie, no oczywiście, że tak. Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. Ja, ja tylko jestem

zaskoczony. Nie miałem o tym pojęcia.

Wyraz jej twarzy złagodniał.
– Też byłam zaskoczona. Nie było to coś, czego bym pragnęła. Ale powiedziałam mu, że to

uczynię. Nie przestawał nalegać, dopóki nie złożyłam przysięgi.

– To… ja już nic nie rozumiem – odparł zdezorientowany Thor. – Dlaczego to Gareth został

koronowany, a nie ty?

Spojrzała z powrotem na grób.
– Życzenie mego ojca nigdy nie zostało ratyfikowane. Rada nie zastosowała się do jego wyboru.
– Ale to nieuczciwe – krzyknął Thor czując jak wzbiera w nim oburzenie. – Nie tego chciał twój

ojciec!

Wzruszyła ramionami.
– Jest jak jest – odparła. – Naprawdę, nie chciałabym tego.
– Ale to nie w porządku, że akurat Gareth ma rządzić.
Westchnęła, otarła łzę z policzka i zebrała się w sobie.
– Powiadają, że każde królestwo ma takiego władcę, na jakiego zasługuje – odpowiedziała.
Jej słowa zawisły w powietrzu. Kiedy Thor zastanowił się nad tym, zrozumiał, że Gwen była o

wiele mądrzejsza niż mógł przypuszczać. Zdał sobie też sprawę, jak dobrym władcą by była. Jego
złość wzmógł dodatkowo fakt, że została pominięta, że życzenie jej ojca zostało zignorowane.

– Lecz naprawdę martwię się o nasze królestwo – powiedziała – o naszą część Kręgu. Kiedy

McCloudowie dowiedzą się o koronacji Garetha, tylko ich to rozzuchwali. Wszystkich naszych
wrogów także. Gareth nie jest typem prawdziwego władcy i oni to wiedzą. Narazi nas to na duże
niebezpieczeństwo.

Thor zastanawiał się nad wszystkimi konsekwencjami zabójstwa króla. Wydawały się nie mieć

końca.

– Lecz najbardziej nie daje mi spokoju to, że nikt nie zna jego zabójcy. Muszę się tego

dowiedzieć. Nie spocznę dopóki tego nie odkryję. Czuję, że i dusza mego ojca nie zazna do tego
czasu spokoju. Sprawiedliwości musi stać się zadość. Nie ufam nikomu we dworze. Zbyt wielu jest
tam szpiegów i każdy żyje tylko kłamstwem. W zasadzie, jesteś jedyną osobą, której mogę zaufać, a
to dlatego, że jesteś z zewnątrz. Tobie oraz moim braciom – Kendrickowi i Reece’owi. Nikomu
innemu.

– Czy masz jakiekolwiek podejrzenia, komu mogłoby zależeć na jego śmierci? – spytał.
– Mam i to wiele. I wiele tropów do zbadania. Podążę za każdym z nich i nie spocznę, póki nie

znajdę zabójcy.

Jej słowa brzmiały niczym oświadczenie, kiedy wypowiadała je wpatrując się w grób ojca. Thor

czuł, z jak dużym przekonaniem to powiedziała i był pewien, że dowie się, kto to zrobił.

Po dłuższej chwili Gwen wstała. Thor również. Stali przy sobie zapatrzeni w grób.
– Chciałabym uciec stąd jak najdalej – powiedziała. – Zostawić to miejsce za sobą. Jakaś część

mnie najchętniej nigdy by już tu nie wróciła. Nienawidzę tego wszystkiego. Nie wiem, dokąd to
wszystko zmierza, lecz przeczuwam, że skończy się tragicznie. Śmiercią. Zdradą. Zabójstwem.
Nienawidzę tego dworu. Nienawidzę bycia w rodzinie królewskiej. Chciałabym wieść proste życie.
Chciałabym, żeby mój ojciec był zwykłym rolnikiem. Wówczas nadal by żył. A to o wiele więcej dla
mnie znaczy niż całe królestwo.

Czując jej ból, Thor objął jej dłonie swymi. Nie cofnęła się.
– Już wkrótce sam będę daleko stąd – powiedział.
Odwróciła się i spojrzała na niego. W jej oczach dostrzegł strach.
– O czym ty mówisz?
Jutro wyruszamy w podróż, cały legion. Na Rytuał Stu Dni. Popłyniemy łodziami na odległą

wyspę, aby ćwiczyć. Nie wrócę przed jesienią. Jeśli w ogóle wrócę.

Gwen wyglądała na przybitą. Powoli potrząsnęła głową.
– Życie bywa okrutne – powiedziała. – Wszystkie nieszczęścia naraz. Na jej twarzy pojawił się

nagle wyraz zdecydowania.

– Kiedy odpływa łódź?
– Z samego rana.
Uścisnęła jego dłoń.
– To mamy cały dzień dla nas – odrzekła z uśmiechem. – Wykorzystajmy go do ostatka.

Thor uśmiechnął się do niej.
– Ale jak? – spytał.
Uśmiech na jej twarzy tylko się pogłębił.
– Znam idealne miejsce.
Odwróciła się i pociągnęła za sobą. Razem biegli przez pola trzymając się za ręce, z Krohnem u

boku. Thor nie miał pojęcia, gdzie go prowadziła, ale tak długo, jak był z nią nic innego się nie
liczyło.

Podążali polami pełnymi kwiatów, pokonując niewielkie pagórki, a Thor zachwycał się każdą

chwilą spędzoną w towarzystwie Gwen. Wyczuwał, że i ona była radosna. Lecz już nie w tak bujny i
serdeczny sposób, który rozświetlał wszystko wkoło. Jej tryskający energią śmiech ustąpił miejsca
ponuremu i poważnemu, który zrodził się wraz ze śmiercią jej ojca.

Szli polami, które mieniły się wszystkimi kolorami tęczy, od róży i zieleni do fioletów i bieli.

Krohn biegał dokoła nich, jazgocząc i podskakując, wyglądając na szczęśliwszego nawet od nich.
Dotarli do wielkiego wzgórza, a kiedy weszli na jego szczyt, Gwen zatrzymała się, a Thor zaraz obok
niej. Wrósł w ziemię oniemiały z wrażenia. W oddali tuż przed horyzontem zobaczył wielkie jezioro.
Jasnobłękitna, błyszcząca w słońcu woda była przeźroczysta i czystsza od wszystkich, jakie Thor
widział w swoim życiu. Wokoło piętrzyły się strzeliste góry, a ich klify, niczym żywe, mieniły się
przeróżnymi kolorami w porannym słońcu.

– Jezioro klifów – powiedziała. – Jest bardzo stare; schowane tak dobrze, iż nikt tu nie

przychodzi. Odkryłam je, kiedy byłam dzieckiem. Miałam dużo czasu i spędzałam go na pieszych
wędrówkach. Widzisz tą wysepkę, o tam? –spytała wskazując palcem.

Thor zmrużył oczy przed słońcem połyskującym na wodzie i dostrzegł ją. Małą wysepkę położoną

na samym środku jeziora, daleko od brzegu.

– To tam uciekałam będąc dzieckiem. Przeprawiałam się na tej niewielkiej łódce – powiedziała

wskazując tym razem na pokrytą mchem łódkę na brzegu – i sama wiosłowałam. Czasami spędzałam
tam całe dni, z dala od wszystkich. Nikt inny nie mógł tam dotrzeć. Jest to jedyne miejsce nieskalane
jeszcze obecnością nikogo poza mną.

Odwróciła się i spojrzała na Thora. On również na nią patrzył. Jej oczy jarzyły się wszelkimi

kolorami nieba i po raz pierwszy od śmierci króla wydawały się prawdziwie żywe.

– Chcę cię tam zabrać – powiedziała – podzielić się tym z tobą.
Usłyszawszy te słowa, Thor poczuł wzruszenie; tak blisko Gwen nie był jeszcze nigdy.
– Będę zaszczycony – odpowiedział.
Chwyciła jego dłoń i nachyliła się; on również i ich usta spotkały się w pocałunku. Magicznym

pocałunku – słońce wyszło zza chmury, a Thor poczuł jak po jego ciele rozlewa się miłe ciepło.
Miała miękkie, delikatne wargi. Thor dotknął jej niewiarygodnie gładkiego policzka.

Trwali w pocałunku jeszcze przez długi czas. W końcu Gwen odsunęła się i z uśmiechem na

twarzy chwyciła jego dłoń. Zaczęli schodzić ze wzgórza po łagodnej, opadającej do samego brzegu
jeziora grani i leżącej tam łódki. Thor nie mógł się doczekać.

Płynęli po spokojnych, jasnobłękitnych wodach jeziora. Thor wiosłował i wpatrywał się w

siedzącą naprzeciw niego Gwen. Po chwili dopłynęli do piaszczystego brzegu wyspy. Wyskoczył z
łodzi, wciągnął ją dalej na ląd i podał rękę Gwen, która przy jego pomocy zeskoczyła na pokryty
błyszczącym, czerwonym piaskiem brzeg. Krohn wyskoczył zaraz za nią i zaczął ganiać dokoła
popiskując radośnie.

Thor chwycił dłoń Gwen i pozwolił jej poprowadzić się w głąb wysepki. Przybrzeżny piasek

szybko ustąpił połaciom trawy i kwiatów. Wyspa rozbrzmiewała dźwiękiem kołyszących się,
egzotycznych, strzelistych drzew, które chyliły się wszędzie dokoła smagane letnią bryzą, raz w tą,
raz w drugą stronę. Z drzew zaś opadały wszędzie niczym śnieg białe płatki kwiatów. Gwen miała
rację– to miejsce było zaczarowane.

Gwen zachichotała. Jej nastrój widocznie się poprawił. Chwyciła Thora za rękę i poprowadziła

ledwo widocznym szlakiem przez wijące się wszędzie dokoła zielone ścieżki. Po sposobie w jaki
szła, domyślił się, że znała tu każdy kąt na pamięć. Zastanawiał się, dokąd go prowadzi.

Co chwilę skręcali i zmieniali kierunek. Thor uchylał się często przed zwisającymi tu i ówdzie

gałęziami. W końcu dotarli na małą polanę schowaną wśród drzew w samym środku wyspy. Thor ze
zdumieniem zauważył ruiny niewielkiej, niszczejącej, kamiennej budowli. Jej ściany stały jeszcze,
lecz wnętrze świeciło pustkami od dawien dawna. Otwarta z każdej strony, wystawiona była na
działanie żywiołów, a jej podłogę pokrywała warstwa grubego, miękkiego mchu. Na jej środku
wyrastał z ziemi i piął się łagodnie w górę podest tworzący niewielkie, naturalnie nachylone łoże.

Gwen pociągnęła Thora i razem legli obok siebie na plecach, spoglądając na nieboskłon. Krohn

podbiegł i położył się przy Gwen. Chichotała i głaskała kota, a Thor zaczął się zastanawiać, czy aby
Krohn nie lubił jej bardziej od niego. Oparł głowę na rękach na mokrym mchu, i spojrzał w górę na
dwa słońca, jasne, turkusowożółte niebo, drzewa kołyszące się na wietrze i opadające z nich płatki
kwiatów. Letnia bryza zagrała dźwięcznie na ścianach budowli i Thor miał przez chwilę wrażenie, że
razem z Gwen są ostatnimi ludźmi na ziemi. Czuł się tak, jakby udało im się uciec od wszelkich trosk,
jakby byli w bezpiecznym, chronionym miejscu, gdzieś, gdzie nikt nie mógł ich tknąć. Poczuł się
rozluźniony jak nigdy przedtem i nie chciał już nigdzie stąd odejść.

Poczuł jej dłoń na swojej i spojrzał na Gwen. Ich palce splotły się, a dotyk jej skóry przyniósł mu

jeszcze większą ulgę. Wszystko na świecie miało nareszcie sens.

Leżąc w ciszy i rozkoszując się chwilą relaksu Thor pomyślał o jutrze, o tym, że będzie musiał ją

opuścić – i ta myśl zabolała go bardzo. Tak jak z wielką ekscytacją oczekiwał wyruszenia na Rytuał,
tak teraz myśl o rozstaniu z Gwen zasmuciła go bardzo. Po tym wszystkim przez co przeszli– śmierci
króla, ich nieporozumieniu i późniejszym pogodzeniu –w końcu czuł, że jest w odpowiednim miejscu.
Zastanawiał się, czy to rozstanie tego nie zepsuje. I jak będzie wszystko wyglądało za te sto dni, czy
nadal będzie jej na nim zależało?

– Żałuję, że muszę jutro wyjechać, zostawić cię tutaj samą – powiedział. Czuł się nieswojo i miał

nadzieję, że jego słowa nie zabrzmiały zbyt rozpaczliwie.

Ku jego zdziwieniu odwróciła się i spojrzała na niego, a jej twarz była uśmiechnięta.
– Miałam nadzieję, że to powiesz. O niczym innym nie myślałam od chwili, kiedy mi

powiedziałeś o wyprawie. Myśl o tym, że musisz wyjechać sprawia mi ból nie do opisania. Twój
widok był jedyną rzeczą, która dała mi pocieszenie.

Uścisnęła jego dłoń, przywarła do niego i pocałowała. A on odwzajemnił jej pocałunek.

Całowali się jeszcze przez długą chwilę, po czym ponownie położyli się i leżeli przy sobie.

– A co z twoją matką? – spytał Thor. – Czy nadal zabrania ci widywać się ze mną?

Gwen wzruszyła ramionami.
– Od śmierci ojca jest zupełnie inną osobą. Nie poznaję jej. Nie odzywa się ani słowem do

nikogo. Nic, tylko patrzy. Sądzę, że jakaś jej część umarła razem z nim. Nie wyobrażam sobie, że
mogłaby nagle wstać i nas rozdzielić. A nawet jeśli, nie dbam już o to. Jestem sobą. Coś wymyślę.
Wyjadę stąd, jeśli będzie trzeba.

Zaskoczyły go te słowa.
– Opuściłabyś królewski dwór? Dla mnie?
Spojrzała na niego i pokiwała głową. W jej oczach widział miłość. Widział, że była prawdziwa i

jego serce przepełniła wdzięczność.

– Ale dokąd mielibyśmy pójść? – zapytał.
– Gdziekolwiek. Tak długo jak jestem z tobą, to nieważne.
Jego serce załomotało. Nie mógł uwierzyć, że to powiedziała. Wszak było to dokładnie to, o

czym sam myślał.

– Zabawne – powiedziała miękkim głosem – jak niektórzy ludzie pojawiają się w twoim życiu w

odpowiedniej chwili. Ty, który pojawiłeś się w moim z chwilą śmierci mojego ojca. Dziwne. Nie
wiem, co bym uczyniła, gdyby ciebie tu nie było. I pomyśleć, że prawie cię straciłam. I to przez
głupie nieporozumienie.

– Sam często się nad tym zastanawiam – odparł Thor. – Co by było, gdybym nie spotkał Argona

tamtego dnia w lesie? Co by było, gdybym nie spróbował dostać się na królewski dwór i dołączyć do
legionu? Co by było, gdybym nigdy ciebie nie spotkał? Jak bardzo różniłoby się moje życie?

Zapadła długa, krzepiąca cisza.
– Ciężko pojąć, że już jutro będziesz tak daleko stąd – powiedziała. – Na łodzi, na wodach

oceanu, w odległej krainie, pod zupełnie innym niebem.

Podniosła się i spojrzała na niego. W jej oczach dostrzegł zaciętość.
– Obiecujesz, że wrócisz do mnie? – zapytała nagle zaniepokojona. Widział, jak bardzo to

przeżywała. Jednak nie odstraszyło go to – jego uczucia pozostały niezmienione.

Spojrzał na nią z taką samą powagą.
– Obiecuję – odpowiedział.
– Przysięgnij – powiedziała. – Przysięgnij, że wrócisz. Że nie zostawisz mnie tutaj. Że bez

względu na wszystko wrócisz dla mnie.

Wyprostowała ręce, a Thor złapał je i spojrzał w jej oczy z równie głęboką powagą.
– Przysięgam – odpowiedział. – Wrócę dla ciebie. Bez względu na wszystko.
Gwen wpatrywała się w jego oczy przez długą chwilę, po czym nachyliła się i pocałowała go

namiętnie. Ujął jej policzki w swe dłonie i przyciągnął do siebie. Próbował wyryć w swej pamięci
to, jak miękka była jej skóra, jak dźwięczał jej głos, jak pachniały jej włosy, zachować te
wspomnienia głęboko w umyśle, żeby nawet za sto dni ich nie zapomnieć. Lecz w tym momencie
odezwały się jego moce. Jego szósty zmysł podpowiadał mu szeptem, nawet w tej chwili radosnego
uniesienia, że pewnego dnia ich miłość spowije mrok. I że przysięga, którą przed chwilą złożył może
kosztować go życie.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Pierwsze słońce wstało już wiele godzin temu, a drugie właśnie chyliło się ku horyzontowi. Erec

jechał cały ten czas bez przystanku. Polna ścieżka wreszcie ustąpiła coraz szerszemu traktowi,
którego powierzchnia, wygładzona i utwardzona, stawała się z każdym krokiem mniej wyboista. W
miejsce zalegających na niej kamieni o ostrych krawędziach pojawiły się delikatne otoczaki, które z
kolei zastąpiły białe gładkie muszelki. Erec wiedział już, że jest coraz bliżej miasta. Z czasem
pojawili się ludzie podróżujący piechotą, dźwigający wszelkiego rodzaju dobra i towary. Ich głowy
przykrywały szerokie kapelusze chroniące przed upalnym słońcem. Na drodze robiło się coraz
tłoczniej. Ludzie zmierzali w obydwu kierunkach, niektórzy prowadzili woły, inni jechali powozami.
Był cudowny letni dzień. Sądząc po ilości przejechanych dni, Erec zakładał, że zbliża się do Savarii,
twierdzy Południa. Miasto słynęło z pięknych kobiet, mocnego wina oraz wspaniałych rumaków.
Erec słyszał o nim już wiele razy, lecz nigdy jeszcze nie miał okazji go odwiedzić. Był jeszcze jeden
powód, dla którego Savaria była tak popularna: co roku odbywał się tu turniej walki na kopie.
Nagrodą dla zwycięzcy była panna, którą sam mógł sobie wybrać na żonę. Kobiety z całego Kręgu
przybywały tu zatem z nadzieją, że zostaną wybrane. Zjeżdżali się tu również sławni rycerze ze
wszystkich prowincji z nadzieją na zwycięstwo.

Erec pomyślał, iż było to najlepsze miejsce, od którego mógł zacząć swój rok Selekcji. Nie

oczekiwał, że to tu znajdzie żonę, i to tak od razu, ale mógł przynajmniej poćwiczyć i utrzymać swe
umiejętności walki na kopie na wysokim poziomie. Będąc prawą ręką króla, najlepszym rycerzem w
królestwie, Erec nie wątpił, że mógł pokonać każdego przeciwnika. I nie była to oznaka pychy, tylko
wiedza o swoich umiejętnościach w porównaniu z innymi rycerzami. Minęło wiele lat, od kiedy ktoś
go pokonał. To, że nie potrafił znaleźć sobie żony było zupełnie inną historią.

Wjechał na wzgórze, a kiedy dotarł na jego szczyt ujrzał przed sobą wielkie, rozległe miasto: z

zamkami, balustradami, wieżami i szpicami oraz potokiem leniwie przepływającym w ich okolicy. Ze
wszystkich stron okalał je starożytny, gruby na dwóch chłopa mur. Savaria była pięknym miastem,
uroczym wręcz, lecz nie aż tak wielkim, co królewski dwór, mimo to słusznych rozmiarów. Budynki o
niskich sklepieniach były w całości zbudowane z kamienia. Ich dachy pokrywała dachówka, a z
wielu kominów unosił się wolno dym. Kiedy Erec wstrzymał konia, aby przyjrzeć się miastu,
dostrzegł czujkę na jednej z wysokich miejskich wież – chłopca odzianego w czerwono–zielone
kolory Południa. Młodzian skoczył na nogi i zaczął szaleńczo wymachiwać rękoma w kierunku Ereca.
Zadął na długiej trąbie – witając i ogłaszając w ten sposób przybycie głównego strażnika króla. Erec
zauważył też, że krata za zwodzonym mostem uniosła się i przejechali pod nią dwóch konnych
jeźdźców, po czym ruszyli galopem w jego kierunku.

Przyszło mu na myśl, że członkowie Srebrnej Gwardii bardzo rzadko zapuszczali się tak daleko

na południe, oraz że przybycie jednego z nich, a zwłaszcza kogoś bezpośrednio z królewskiego
dworu, wystarczyło by ogłosić dzień niemal świętem. A już sam fakt, że oto przybył Erec –
najbardziej hołubiony członek Srebrnej Gwardii oraz królewski czempion – musiał wywołać niezłe
zamieszanie. Widział z tej odległości entuzjazm chłopca, zbierające się tłumy ludzi na wieżach i
radość jeźdźców jadących by go powitać.

Zatrzymali dyszące od wysiłku konie i powitali Ereca uśmiechem schowanym pod rudymi

brodami Savarian.

– Mój panie – zawołał jeden z nich. – To wielki zaszczyt gościć cię w naszych progach! Minęło

wiele lat od momentu, kiedy ostatni raz odwiedził nas ktoś z królewskiego dworu.

– Co cię do nas sprowadza? – spytał drugi z przybyłych. – Festiwal?
– Owszem – odparł Erec. Właśnie rozpoczął się mój rok Selekcji. Obawiam się, że byłem jak

dotąd zbyt wybredny.

Obaj żołnierze zareagowali na te słowa śmiechem.
– To akurat mogę zrozumieć – powiedział ten pierwszy. – Nie udało mi się znaleźć żony przed

moim rokiem Selekcji, ani przed jego ukończeniem. Dostałem więc żonę z przydziału. I rozpaczam z
tego powodu po dziś dzień! – powiedział z rubasznym śmiechem. – Nie ma dnia, żeby nie suszyła mi
głowy i przypominała, że jej nie wybrałem!

Erec zaśmiał się.
– Mój rok Selekcji zaczyna się w przyszłym sezonie – powiedział drugi żołnierz. – Mam

nadzieję, że uda mi się wybrać jakąś pannę do tego czasu.

– Cóż, Dopiero wyruszyłem w swoją podróż – powiedział Erec. – Nie wiem, czy to tutaj znajdę

przyszłą żonę. Ale z ochotą obejrzę wasze miasto. I stanę w szranki w turnieju.

– I bardzo dobrze, mój panie – odpowiedział dobrodusznym tonem jeden z jeźdźców. – Nasz

książę z największą przyjemnością ugości cię panie. Nam zaś uczynisz zaszczyt, jeśli pozwolisz
towarzyszyć sobie do zamku. Musisz wiedzieć, że przyjazd królewskiej prawicy to dla nas ważne
wydarzenie! W naszych progach będziesz traktowany jak członek rodziny królewskiej!

Erec roześmiał się.
– Żaden ze mnie członek rodziny królewskiej – powiedział ze skromnością. – Jestem tylko

zwykłym rycerzem.

– Daleko ci do tego, panie – skwitował drugi mężczyzna. – Słyszeliśmy opowieści o twych

podbojach w odległych krainach.

– Wykonuję tylko swoje obowiązki wobec króla. Nic poza tym. A propos, będę zaszczycony, jeśli

zechcecie towarzyszyć mi w drodze do miasta. Jedźmy więc do księcia!

Zawrócili i w trójkę pojechali kłusem drogą ku uciesze i zadziwieniu gromadzącej się coraz

licznie gawiedzi, chcącej chociaż na chwilę ujrzeć Ereca.

Przejeżdżając przez masywną, łukowatą, zbudowaną z kamienia bramę Savarii, Erec nie mógł

wyjść z podziwu jak wiele ludzi przyszło, by go zobaczyć. Pojechali dalej, ku centralnemu miejscu
miasta: szerokiemu placowi z kamienną posadzką, otoczonemu starożytnymi, kamiennymi murami.
Książę w otoczeniu tuzina swych ludzi wyjechał już im naprzeciw, by powitać Ereca. Razem z nim
pojawiły się dziesiątki kobiet ubranych w swe najlepsze szaty, mających nadzieję, że uda im się
przyciągnąć uwagę Ereca. Każda piękniejsza była od poprzedniej. Erec nie mógł w to uwierzyć. Tyle
zainteresowania i to wyłącznie jego osobą? Poczuł się bardziej popularny niż na to zasługiwał.

W miarę jak książę zbliżał się do niego, Erec przypomniał go sobie. Spotkał go już raz, we

dworze królewskim, z okazji jakiegoś królewskiego wydarzenia. Był wysoki i szczupły, idealnie
wyprostowany; wyglądał mężnie i walecznie. Tuż obok księcia Erec z radością zauważył jednego ze
swych dawnych braci broni, byłego członka Srebrnej Gwardii i wojownika, u którego boku stoczył
wiele bitew. Byli w tej samej grupie w legionie. Jego widok przywołał wiele dawnych wspomnień.
Przeszli razem wiele i z wielu tarapatów udało im się razem wydostać. Brandt. Z ciepłym
spojrzeniem jego zielonych oczu oraz blond brodą wyglądał dokładnie tak, jakim pożegnał go Erec
wiele lat temu.

Twarz Brandta rozjaśnił szeroki uśmiech, kiedy wraz z księciem zeskoczyli ze swoich

wierzchowców. Erec również zsiadł ze swego i pospieszył im na powitanie.

– Erec, ty skurczybyku! – zawołał Brandt śmiejąc się rubasznie. – Zawsze myślałem, że nie

wytkniesz nosa z królewskiego dworu!

I objął go serdecznie.
– Nigdy nie myślałem, że cię jeszcze kiedykolwiek zobaczę, stary druhu.

– Twoja obecność raduje nas niezmiernie! – powiedział książę i uściskał Ereca serdecznie

ramieniem. – Wiele lat minęło, od kiedy ostatni raz się widzieliśmy. Jesteś tu wielce mile widziany.
Twoja wizyta znaczy dla nas tyle, co przyjazd samego króla.

– STRAŻE! – odwrócił się i ponad ramieniem zawołał książę.
Kilku strażników podbiegło szybko do niego.
– Przygotować salę bankietową! Wszyscy będziemy dziś świętować na cześć naszego brata

Ereca.

– Słuchajcie, słuchajcie! – wiwatował wesoło tłum.
– A co sprowadza cię tutaj? – spytał Brandt. – Czy król przysyła cię do nas?
– Obawiam się, że nie. Tym razem przybywam z… osobistą misją.
Brandt przyjrzał się mu uważnie, zmarszczył brwi, po czym jego twarz rozjaśnił uśmiech.
– Nie mów – powiedział Brandt. – Ty psie! Doczekałeś się swego roku Selekcji! Nie znalazłeś

nikogo, co? Ty skurczysynu! Wiedziałem! Wiedziałem, że się będziesz ociągał! Zawsze bardziej
pociągała cię broń aniżeli niewiasty. Nigdy nie mogłem zrozumieć, na co tak czekasz. Połowa kobiet
w królewskim dworze rzucała ci się do nóg.

Erec ryknął śmiechem.
– Też nie wiem, na co mi było tak czekać, przyjacielu. Ale masz rację, oto jestem. Pomyślałem, iż

mógłbym wziąć udział w waszym turnieju.

– Ooo! – krzyknęli razem.
– Staniesz zatem w szranki? – spytał książę. – W takim razie wynik turnieju jest już przesądzony!

Bo któżby miał wygrać z tobą?

– Ja mogę utrudnić mu trochę to zadanie! – zawołał Brandt. – W rzeczy samej. Ostatnio, jeśli

mnie pamięć nie myli, to ja dawałem ci lanie na terenie legionu.

Erec roześmiał się.
– Tak sądzisz? – spytał Erec.
– Tak. Mieliśmy po dziesięć lat. I nie miałeś żadnej szansy! – krzyknął Brandt.
Erec zaśmiał się ponownie.
– Od tego czasu nigdy już cię nie pokonałem – w zasadzie nikt cię nie pokonał, więc nie jest tak

źle. Zawsze jednak mogę spróbować ponownie, co? – zapytał Brandt roześmiany.

Brandt objął Ereca ramieniem i poprowadził przez tłum w kierunku zamku. Książę wraz ze swoją

świtą podążyli za nimi.

– Z drogi zbóje! – krzyknął pogodnym głosem Brandt. – Mamy tu prawdziwego rycerza Srebrnej

Gwardii!

Erec zaśmiał się kolejny raz. Dobrze było spotkać się po latach ze starym przyjacielem.
– Może i jesteś lepszy w walce, ale to ty padniesz pierwszy pod stół od napitku! – powiedział

Brandt po drodze.

– Jeszcze zobaczymy – odparł Erec.
– Twój udział w turnieju wywoła prawdziwą sensację – powiedział książę. Zwłaszcza wśród

tych pań. Tylko popatrz. Każda jedna gapi się na ciebie. Cóż, przybyły tu z najodleglejszych zakątków
Kręgu by znaleźć męża – i to ty ze wszystkich najbardziej się nadajesz!

Na wieczornej uczcie – dodał Brandt – będziesz miał okazję przyjrzeć się im wszystkim z bliska.

Wszystkie, co do jednej tam się stawią. Będziesz miał z czego wybierać. Mam nadzieję, że
oświadczysz się którejś dziś wieczór. Tak, to z pewnością znacznie podniesie poziom
zainteresowania naszymi zawodami!

Szli dalej wśród tłoczącej się gawiedzi, dziesiątek kobiet i innych rycerzy, którzy chcieli

przyjrzeć się nowo przybyłej konkurencji. Erec był szczęśliwy mogąc iść w towarzystwie starego
przyjaciela, czując się bardzo mile widzianym gościem. Z utęsknieniem myślał o wieczornej
zabawie, zwłaszcza po całym dniu spędzonym w siodle. Był też trochę przytłoczony: nie był pewien,
czy jest gotowy już tego wieczora wybrać narzeczoną.

Jednak mijając kobiety, jedna piękniejsza od drugiej, miał wrażenie, że dzisiejsza noc wszystko

zmieni.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Był wczesny poranek. Godfrey siedział przy barze niewielkiej oberży, czując jak wypity już o tej

porze alkohol uderza do głowy. Był to najgorszy tydzień ze wszystkich, które mógł spamiętać.
Najpierw śmierć i pogrzeb jego ojca; potem ceremonia koronacyjna jego brata Garetha. Musiał się
napić. Wszak, w jaki inny, lepszy sposób mógłby uczcić brata, którego nienawidził? W jaki inny,
lepszy sposób pożegnać ojca, który nienawidził i nie aprobował go przez całe jego życie?

Siedząc w otoczeniu dwóch kompanów od kufla – Akortha, wysokiego i przysadzistego

mężczyzny nie pierwszej już młodości, którego twarz zakrywała niechlujna, ruda broda oraz Fultona,
chudego i starszego o zbyt zachrypniętym głosie i z twarzą przedwcześnie postarzałą od przepicia –
Godfrey ze zdziwieniem stwierdził, że pogrąża się w rozpaczy. Zawsze uważał, że dzień, w którym
umrze jego ojciec będzie dniem radosnego świętowania, dniem, w którym wreszcie będzie miał
swego ciemiężcę z głowy, w którym w końcu będzie mógł swobodnie pić i żyć własnym życiem bez
narażania się na przykre konsekwencje. W pewnej mierze tak się stało. Czuł coś jakby ulgę,
wyzwolenie, iż nie było już ojca, który mógłby patrzeć na niego z dezaprobatą. Czuł większą
swobodę wyboru własnego sposobu na życie, możliwości picia przez całe dni bez obawy przed
kolejnymi oskarżeniami.

Jednak ku swemu zdziwieniu czuł też nieoczekiwany przypływ skruchy. Coś w nim, głęboko

ukrytego i stłumionego, coś, z czego nie zdawał sobie sprawy, zaczęło kipieć, budzić się do życia.
Nie mógł uwierzyć, że w jakiejś mierze pogrążał się w smutku z powodu śmierci ojca. Chciał tak
naprawdę, aby ten nadal żył. Pożądał jego aprobaty. Żeby choć przez chwilę jego ojciec
zaakceptował to, kim był jego syn, jakie życie sobie wybrał. Nawet jeśli tak bardzo różniło się od
jego.

Dziwna rzecz, ale nie czuł się wyzwolony. Zawsze oczekiwał, że w dniu, w którym umrze jego

ojciec, będzie mógł pić do woli, a nawet jeszcze więcej, że zamknie się z kompanami w oberży na
długi czas. Lecz teraz, kiedy ten dzień nadszedł, Godfrey nie miał już jakoś ochoty na picie. Czuł w
sobie coś, czego nie doświadczył jeszcze nigdy w życiu, pragnienie by wyjść i coś zrobić. Coś
odpowiedzialnego, choć nie wiedział, co by to miało być. Dziwne było to uczucie. Coś sprawiało, że
faktycznie czuł się tak, jakby był na miejscu ojca.

– Jeszcze jedna! – krzyknął Akorth do oberżysty, który podbiegł do nich z nową kolejką trzech

kufli wypełnionych spienionym piwem i wcisnął jeden do rąk Godfreya.

Godfrey podniósł go, przyłożył do ust i pił długo głośno łykając, czując jak napitek uderza mu do

głowy. Rozejrzał się i zorientował, że nikogo poza nimi tu nie było. Nie zdziwił się jednak, gdyż był
to dopiero wczesny ranek. A on chciał, żeby ten cały dzień już się skończył.

Spojrzał w dół na swoje buty ubrudzone ziemią z miejsca pochówku ojca i znów ogarnął go

smutek. Nie potrafił wyrzucić ze swej głowy widoku ciała ojca znikającego w ziemi. Sprawiał, że
zaczynał myśleć o swojej śmiertelności, o tym jak spędził swe życie do tej pory, i jak będzie
wyglądać jego reszta. Ponad wszystko jednak, sprawiał, że Godfrey zaczął zdawać sobie sprawę, iż
je zmarnował. Był jeszcze młody, miał zaledwie osiemnaście lat, ale czuł, przynajmniej częściowo,
że było już dla niego za późno, że stał się tym, kim teraz był. Ale czy na pewno? Może istniała
jeszcze nadzieja, że zmieni swe życie całkowicie? Że stanie się takim synem, jakiego chciał zawsze
widzieć jego ojciec?

– Myślisz, że dla mnie już za późno? – zapytał Akortha odwróciwszy się do niego i odłożywszy

swój kufel na blat. Akorth dokończył kufel trzymany w jednej ręce i upił duży łyk z trzymanego w
drugiej. Odłożył go w końcu i beknął głośno.

– Co masz na myśli?

– Żeby stać się porządnym obywatelem. Wojownikiem. Lub aby zrobić coś wartościowego.

Gdyby przyszła mi na coś kiedykolwiek ochota. Coś dobrego.

– Znaczy coś odpowiedzialnego, wartościowego ze swoim życiem? – spytał.
– Tak.
– Znaczy zostać jednym z nich? – wtrącił Fulton.
– Tak – odparł Godfrey. – Gdybym zechciał. Myślicie, że już na to za późno?
Akorth wybuchnął potężnym śmiechem, od którego zatrząsł się cały bar, i walnął dłonią w blat.
– Zaszło ci chłopcze to wszystko za skórę, co? – ryknął Akorth. – Aż strach słyszeć takie słowa u

ciebie! Dlaczego niby chciałbyś być jednym z nich? Nie wyobrażam sobie nic bardziej nudnego.

– Wiedziesz piękne życie tu, przy nas – powiedział Fulton. – Przed nami jeszcze wiele lat. Po co

je marnować na robieniu czegoś odpowiedzialnego, kiedy możesz marnować je na piciu?

Fulton zaśmiał się głośno ze swego żartu, a Akorth dołączył do niego.
Godfrey odwrócił się, spojrzał na swój kufel i zaczął zastanawiać się, czy mieli rację.

Częściowo się z nimi zgadzał: właśnie w ten sposób zawsze rozumował, usprawiedliwiał swoje
dotychczasowe życie, swoją egzystencję. Nie mógł jednak zaprzeczyć, że nachodziły go ostatnio
myśli, ze może jednak jest coś jeszcze. Że może dość już miał dotychczasowego marnotrawstwa.

Przede wszystkim jednak czuł, że rośnie w nim gniew. I co dziwne, chęć wymierzenia

sprawiedliwości. Nie w stosunku do ojca, ale do jego mordercy. Być może chodziło tylko o to, żeby
zrozumieć. Chciał – nie, musiał – dowiedzieć się, kto zabił jego ojca. Komu zależało na jego
śmierci? I dlaczego? Jak udało im się przechytrzyć wszystkie straże? W jaki sposób uniknęli
pojmania?

Rozważał wszystkie możliwości raz po raz; myślał o ludziach, którym mogłoby zależeć na

śmierci króla. Z jakiegoś powodu, cały czas jego myśli wracały do brata – Garetha. Do spotkania
ojca z ich całym rodzeństwem, tego, które tak obcesowo opuścił, tego, na którym ojciec wyznaczył
swego następcę. Dowiedział się później, że ojciec wybrał Gwendolyn. Był to najprawdopodobniej
jedyny słuszny wybór, jakiego dokonał w całym swoim życiu – i jedyny, z którego powodu Godfrey
poczuł szacunek do ojca. Godfrey pogardzał Garethem: jego brat był złym, wiecznie spiskującym
intrygantem. Odcięcie Garetha od władzy było chyba najmądrzejszą decyzją ze wszystkich, jakie
podjął w swoim życiu ich ojciec. A mimo to, stało się to, co się stało. Gareth został królem.

Coś nie dawało mu spokoju, coś, co nie chciało zniknąć i cały czas nakręcało jego rozważania o

Garethie. W jego oczach dostrzegał nienawiść, już od najwcześniejszych lat dzieciństwa.
Zastanawiał się, czy przypadkiem Gareth nie miał coś wspólnego z zabójstwem ich ojca. W rzeczy
samej, coś mu mówiło, że tak właśnie było. Nie wiedzieć, dlaczego. Wiedział też, że nikt nie
potraktuje go poważnie. Nie Godfreya – tego pijusa.

Mimo to jednak coś kazało mu poszukać odpowiedzi. Jeśli nie z innego powodu, to przynajmniej

dlatego, aby zrekompensować te wszystkie lata ojcu, nadrobić zmarnowany czas. Jeśli nie mógł
zdobyć przychylności ojca za życia, to może uda się to po jego śmierci.

Siedział przy barze rozcierając czoło, próbując skupić się na swych myślach, dotrzeć do sedna

tego wszystkiego. Coś czaiło się w ciemnych zakątkach jego świadomości, jakaś wiadomość, która
uparcie go dręczyła. Jakiś obraz, wspomnienie. Nie mógł dokładnie sobie przypomnieć, ale wiedział,
że to było ważne.

Kiedy tak siedział łamiąc sobie głowę i próbując zagłuszyć odgłosy śmiechu, nagle to do niego

dotarło. Tamtego dnia, w lesie widział Garetha i Firtha, jak szli dokądś razem. Przypomniał sobie, że
wydało mu się to wtedy dziwne. Nie potrafili powiedzieć, ani gdzie idą, ani gdzie byli.

Nagle usiadł prosto jak porażony. Zwrócił się w kierunku Akortha.

– Pamiętasz ten dzień w lesie, kiedy spotkaliśmy mojego brata Garetha?
Akorth zmarszczył brwi w widocznym wysiłku zebrania myśli wbrew alkoholowemu

otumanieniu.

– Pamiętam, jak widzieliśmy go razem z tym jego kochasiem! – zadrwił Akorth.
– Szli za rączkę, jak mniemam! – wtrącił Fulton i wybuchnął śmiechem.
Godfrey próbował się skoncentrować. Nie miał nastroju wysłuchiwać ich żartów.
– Ale przypominacie sobie chyba, z którego kierunku szli?
– Z którego? – spytał skonsternowany Akorth.
– Spytałeś ich, ale nie odpowiedzieli – powiedział Fulton.
Godfrey pomyślał o czymś i myśl ta wydała mu się bardzo prawdopodobna.
– Dziwne, nie? Spacerowali sobie sami tak pośrodku niczego? Pamiętasz, co miał na sobie?

Pelerynę z kapturem w upalny letni dzień? Idąc szybkim krokiem tak, jakby dokądś zmierzał lub
stamtąd wracał.

Wraz z każdym swoim słowem Godfrey przekonywał się coraz bardziej do tego pomysłu.
Akorth spojrzał na niego, zakłopotany.
– Co takiego próbujesz nam powiedzieć? – zapytał. – Jeśli oczekujesz ode mnie, że to rozgryzę,

to trafiłeś pod zły adres przyjacielu. Powiem ci tylko tyle, że jeśli chcesz dotrzeć do sedna, napij się
jeszcze! – krzyknął i zaryczał śmiechem.

Godfrey mówił jednak poważnie. Jego umysł wyostrzył się i nie miał zamiaru pozwolić, by

cokolwiek go rozproszyło.

– Myślę, że gdzieś szedł – dodał wypowiadając swe myśli na głos. – Myślę, że obaj dokądś

zmierzali. I sądzę, że nie mieli dobrych zamiarów.

Odwrócił się i spojrzał na swych kompanów.
– I sądzę, że miało to coś wspólnego ze śmiercią mego ojca.
Akorth i Fulton zamilkli w końcu i przyjrzeli mu się. Uśmiech na ich twarzy znikł jak kamfora.
– To śmiały domysł – powiedział Akorth.
– Oskarżasz brata i jego kochanka o to, że zabili króla? – spytał Fulton.
Oberżysta stanął jak wryty i również spojrzał na niego.
Próbował to rozgryźć. Jego umysł pracował na zwiększonych obrotach. Czuł napięcie. Miał

świadomość istnienia celu, misji, którą musiał podjąć. Było to uczucie całkiem mu obce.

– Dokładnie to powiedziałem – powiedział w końcu.
– Niebezpieczna gadka – ostrzegł go oberżysta. – Twój brat jest teraz królem. Ktoś usłyszy twoje

słowa i wylądujesz w lochu.

Mój ojciec jest królem – poprawił go Godfrey żelaznym tonem. Czuł w sobie przypływ nowej

siły. – Mój brat Gareth tylko nosi koronę. Nie jest królem. Raczej królewiczem jak ja. I to
beznadziejnym.

Oberżysta tylko pokręcił głową i odwrócił wzrok.
– Dokąd oni wtedy szli? Co tam jest, w tym lesie? – Godfrey spytał Akortha z nagłym

zaniepokojeniem, chwytając go za nadgarstek.

– Spokojnie, mój przyjacielu, nie trzeba się tak od razu denerwować–––
– Zapytałem, co tam jest? – zażądał Godfrey niemal krzykiem.
Akorth rzucił mu spojrzenie, którego Godfrey nigdy jeszcze u niego nie widział. Był wstrząśnięty.

Być może nawet poczuł szacunek.

– Co w ciebie wstąpiło? Nie znam odpowiedzi na twoje pytania. Nie mam pojęcia.
– Chwila, coś tam jednak jest – powiedział Fulton.

Godfrey odwrócił się i spojrzał na niego.
– Nie dokładnie tam, ale w pobliżu. Blackwood. Kilka mil dalej. Krążą pogłoski o chacie

wiedźmy ukrytej gdzieś w lesie.

– Chacie wiedźmy? – powtórzył powoli Godfrey. Myśl ta przebiła go niczym włócznia.
– No tak. Tyle, że to plotka. Myślisz, że to tam szli?
Godfrey stoczył się ze swego stołka, przewracając go jednocześnie i jednym susem pokonał izbę.

Jego kompani skoczyli na nogi i ruszyli za nim.

– Gdzie idziesz? – zawołał Akorth. – Straciłeś rozum?
Godfrey otworzył drzwi jednym szarpnięciem. Ostre poranne światło uderzyło go w twarz

sprawiając, że pierwszy raz od długiego czasu poczuł, że naprawdę żyje. Zatrzymał się, odwrócił i
ostatni raz objął spojrzeniem całą gospodę.

– Zamierzam odszukać mordercę mojego ojca.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Steffen skulił się pod batem swego pana. Zgiął się w pół i przygotował na kolejne razy spadające

na jego plecy. Zakrył rękoma tył głowy próbując ochronić ją przed najgorszym uderzeniem.

– Kazałem ci opróżnić kubeł, kiedy był pełen! Patrz, jakiego bałaganu narobiłeś! – wrzeszczał

jego pan.

Steffen nienawidził, jak się na niego wrzeszczało. Urodził się zdeformowany: z garbem wyrosłym

na plecach oraz przedwcześnie postarzałym wyglądem był obiektem krzyków i obelg od
najmłodszych lat swego dzieciństwa. Nigdy nie pasował ani do swego rodzeństwa, ani do przyjaciół,
nikogo. Jego rodzice próbowali udawać, że go po prostu nie ma, a kiedy już podrósł trochę,
wyrzucili go z domu pod jakimś błahym pretekstem. Byli z jego powodu wiecznie zażenowani.

Od tamtej chwili jego życie było ciężkie i pozbawione jakiegokolwiek towarzysza. Musiał radzić

sobie sam. Po latach wykonywania najróżniejszych rzeczy, żebrania na ulicach, kiedy zmusił go do
tego los, znalazł w końcu zajęcie we wnętrzu królewskiego zamku, harując z pozostałą służbą w
pomieszczeniach z kubłami na odchody. Jego zadanie od wielu lat polegało na tym, że czekał aż
wielki, żelazny kubeł wypełni się ściekami z pięter położonych wyżej i następnie wynosił go z innym
sługą tylnymi drzwiami zamku, potem przez pola aż do rzeki, do której wylewali jego całą zawartość.

Przez te wszystkie lata nauczył się wprawnie wykonywać swoją pracę, a ponieważ jego ciało

uległo deformacji, zanim jeszcze się narodził, taszczenie kubła nie mogło już bardziej mu zaszkodzić.
Smród ekskrementów był oczywiście nie do zniesienia, jednak nauczył się go blokować. Nauczył się
odpływać myślami w odległe miejsca, fantazje. Wyobrażał sobie inne barwne światy i przekonywał
samego siebie, że był wszędzie, tylko nie tu. Jednym z jego darów w życiu była bogata wyobraźnia i
niewiele było mu trzeba, by przenosić się w inne krainy. Innym darem była umiejętność obserwacji.
Wszyscy go lekceważyli, ale on widział i słyszał wszystko. I wchłaniał niczym gąbka. Był o wiele
bardziej wrażliwy i spostrzegawczy niż ktokolwiek przypuszczał.

Z tego powodu, tego dnia, kiedy sztylet odbijając się od kamiennych ścian spadł zsypem do kubła,

tylko Steffen to zauważył. Usłyszał niewielką różnicę w plusku, jaki wywołał. To nie było nic
ludzkiego, raczej metalicznego. Usłyszał prawie niesłyszalny dźwięk metalu osiadającego na dnie
kubła – i od razu zrozumiał, że coś było nie tak. Coś się nie zgadzało. Ktoś wrzucił coś do zsypu, coś,
czego nie powinien zrzucać, czy to przez przypadek, czy raczej naumyślnie.

Steffen zaczekał chwilę gdy nikt nie patrzył i podszedł do kubła po kryjomu, podwinął rękaw,

zatkał nos i sięgnął w głąb niemal po szyję. Przesuwał dłoń po dnie, aż w końcu to znalazł. Miał
rację: coś tam było – długie i metalowe. Chwycił i wyciągnął. Czuł, zanim jeszcze to zobaczył – to
był sztylet. Wyjął szybko, przyjrzał się przez krótką chwilę, poczym owinął szmatą i ukrył za
obluzowaną cegłą.

Teraz, kiedy wszystko ucichło, rozejrzał się, upewnił jeszcze raz, że nikt go nie widzi i nie grozi

mu żadne niebezpieczeństwo, podbiegł do cegły, wyjął sztylet z pakunku i obejrzał go dokładnie. Był
niepodobny do żadnych, jakie do tej pory widział. Z pewnością nie należał do kogoś z nizin
społecznych. Raczej do arystokracji. Był dziełem sztuki, bardzo wartościowym i drogim.

Podniósł w kierunku światła rzucanego przez pochodnię i obrócił w każdą stronę. Zauważył

jakieś plamy. Plamy, których nie dawało się usunąć. Zorientował się przerażony, że to krew.
Przypomniał sobie, że ostrze wpadło do kubła tej samej nocy, kiedy zamordowano króla. Jego ręce
zaczęły się trząść, kiedy zdał sobie sprawę, że może właśnie trzymał narzędzie tej zbrodni.

– Jaki ty głupi jesteś! – wrzasnął jego pan zadając mu kolejne razy batem.
Steffen schylił się i stojąc do mężczyzny tyłem szybko zawinął sztylet, modląc się i mając

nadzieję, że ten nic nie zauważył. Kiedy przyszedł obejrzeć sztylet, kubeł został bez nadzoru i fekalia

przelały się przez jego brzegi. Nie przypuszczał, że jego pan będzie tak blisko.

Przyjął bicie jak każdego dnia, bez względu na to, czy dobrze wykonał swój obowiązek, czy źle.

Zacisnął szczękę w nadziei, że bicie zaraz ustanie.

– Jeśli z tego kotła znów się wyleje, upewnię się, że cię stąd wyleją! Albo nie. Gorzej – zakują

cię w kajdany i wrzucą do lochu. Ty głupi zdeformowany garbusie! Nie wiem, dlaczego się z tobą
zadaję!

Jego pan, gruby, dziobaty i niedowidzący mężczyzna wziął zamach i uderzył go kolejny raz i

znowu i znowu. Zazwyczaj bicie kończyło się w tym momencie, ale widocznie tego dnia był w
szczególnie bojowym nastroju, bo razy padały wciąż bez ustanku. Wydawało się, że nigdy nie
skończy.

W końcu coś w Steffenie pękło. Nie mógł znieść więcej.
Nie namyślając się zareagował błyskawicznie: chwycił rękojeść sztyletu, obrócił się i wbił go w

klatkę piersiową swego pana.

Mężczyzna wydobył z siebie przerażony okrzyk, a jego oczy wyszły z orbit. Stał nieruchomo

spoglądając w dół ze zdziwieniem.

Steffena ogarnął szał. Cały, tłumiony latami gniew znalazł nagle ujście.
Skrzywił się, chwycił mężczyznę za szyję i ścisnął jedną ręką. Drugą ponownie wbił w jego ciało

i powoli ciągnął w górę, rozcinając mostek i dalej w kierunku serca. Po jego dłoni polała się gorąca
krew.

Był w szoku, że zdobył się na odwagę i to zrobił – i czerpał przyjemność w każdej sekundzie

swego czynu Przez lata ten mężczyzna, ten potwór znęcał się nad nim, bił, kiedy mu na to przyszła
ochota. Teraz w końcu się za to zemścił. Po tych wszystkich latach. Po tym całym znęcaniu się.

– Oto, co cię czeka za bicie mnie – powiedział. – Myślisz, że tylko ty tu rządzisz? I jak ci się

teraz to podoba?

Mężczyzna syczał i dyszał, aż w końcu upadł na podłogę.
Martwy.
Steffen spojrzał na niego, stertę leżącą bezładnie na ziemi z wystającym z klatki piersiowej

sztyletem. O tej późnej nocnej porze nikogo innego tu nie było. Steffen rozejrzał się, z zadowoleniem
stwierdził, że izba była pusta, wyjął sztylet z ciała zabitego, zawinął w szmatę i schował do kryjówki
za cegłą. Coś w tym ostrzu, jakaś zła energia sprowokowała go do jego użycia.

Stojąc i przyglądając się ciału swego pana, nagle poczuł przypływ paniki. Co on takiego zrobił?

Nigdy w całym swoim życiu nie uczynił nic podobnego. Nie miał pojęcia, co w niego wstąpiło.

Schylił się, podniósł ciało, zarzucił na swój bark, po czym przechylił się i wrzucił je do kubła.

Ciało wylądowało na dnie z głośnym pluskiem, całe skąpane w nieczystościach. Na szczęście kubeł
był głęboki i ciało zniknęło pod ich powierzchnią.

Na następnej zmianie Steffen wyniesie kubeł ze swoim kompanem, człowiekiem permanentnie

upitym do tego stopnia, że nigdy nie wie, co jest w środku, który zawsze odwraca od niego głowę,
zatyka nos, by nie czuć odoru. Nie zorientuje się nawet, że tym razem kubeł jest cięższy. W nocy nie
zauważy ciała, które porwane przez prąd odpłynie w dal.

Steffen miał nadzieję, że prosto do piekła.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Gareth siedział na tronie ojca w przepastnej sali rady. Właśnie odbywało się jej pierwsze

spotkanie. Gareth czuł, że w środku cały dygocze. Naprzeciw niego, przy półkolistym stole siedzieli
doradcy jego ojca. Wszyscy wytrawni i zaprawieni w boju weterani przybyli tu, do tej imponującej
sali, na zebranie i właśnie wpatrywali się w niego z powagą i powątpiewaniem. Cała ta sytuacja
przerastała go. Rzeczywistość dopiero do niego docierała. To był tron jego ojca. Jego sala. Jego
sprawy. Ponad wszystko jednak, jego ludzie. Każdy z nich był lojalny wobec jego ojca. Gareth
zastanawiał się w duchu, czy nie podejrzewali go o morderstwo. Wmawiał jednak sobie, że wpada w
paranoję. Mimo to, cała ta sytuacja robiła się z każdą chwilą coraz bardziej uciążliwa.

Pierwszy raz też odczuł, z czym wiązało się władanie królestwem. Całe to brzemię, decyzje i

odpowiedzialność, jaka spoczywała na jego barkach. Czuł się żałośnie nieprzygotowany. Zawsze
marzył o byciu królem. Rządzenie, zajmowanie się codziennymi, przyziemnymi sprawami królestwa
zdecydowanie wykraczało poza sferę jego marzeń.

Minęło już wiele godzin. Przedyskutowali różne sprawy, a on nie potrafił podjąć decyzji w

żadnej z nich. Miał wrażenie, jakby każdy przedstawiony problem miał na celu ukazać jego słabości,
powstrzymać, udowodnić całkowitą ignorancję. Zorientował się szybko, że brak mu ojcowskiej
przenikliwości, jego rozsądku, doświadczenia we władaniu królestwem. Nie posiadał kompetencji,
które pozwoliłyby podjąć te decyzje. Wiedział też, już w chwili ich podjęcia, że wszystkie były
błędne.

Ponad wszystko jednak nie potrafił się skupić będąc świadomym tego, iż śledztwo w sprawie

zabójstwa jego ojca nadal trwa. Nie potrafił stłumić obawy, czy i kiedy trop powiedzie do niego. Lub
do Firtha, co oznaczałoby prawie to samo. Nie mógł usiedzieć spokojnie na tronie dopóki nie był
pewien, że jego pozycja była niezagrożona. Wymyślił już plan wrobienia kogoś innego w to
zabójstwo. Ryzykowny, lecz nie mniejszy niż spisek na życie jego ojca.

– Najjaśniejszy panie – powiedział jeden z doradców. Wszyscy oni patrzyli na niego z porażającą

powagą. Osobą, która zabrała głos był Owen, skarbnik jego ojca. Spojrzał na stół, na zalegający na
nim długi zwój. Im bardziej go rozwijał, tym dłuższy się wydawał.

– Obawiam się, że nasz skarbiec bliski jest bankructwa. Sytuacja jest poważna. Ostrzegłem o niej

twego ojca, lecz nie podjął żadnych działań. Nie chciał obciążać nowym podatkiem ani ludu, ani
możnowładców. Szczerze powiedziawszy, nie miał żadnego planu. Przypuszczam, że myślał, iż jakoś
to będzie. Lecz sytuacja nie poprawiła się. Musimy wykarmić armię. Naprawiać broń, opłacić
kowali, wykarmić i zająć się końmi. A nasz skarbiec jest niemal pusty. Jaka jest twoja propozycja
mój panie?

Gareth siedział zamyślony, zastanawiając się, co zrobić. Nie miał żadnego pomysłu.
– Co ty być radził zrobić? – zapytał.
Owen odkaszlnął i spojrzał na niego podenerwowany. Wyglądało na to, że pierwszy raz król

poprosił go o podzielenie się z nim opinią.

– Cóż…, mój panie…, ja… zaproponowałem twemu ojcu, iż nałożymy podatek na lud. Jego

zdaniem jednak był to zły pomysł.

– To jest zły pomysł – wtrącił Earnan. – Ludzie zbuntują się przeciwko jakiemukolwiek

podatkowi. A bez poparcia ludu, nie będziesz miał nic, mój panie.

Gareth odwrócił się i spojrzał na młodzieńca siedzącego po jego prawicy w niewielkim

oddaleniu. Był to jego przyjaciel Berel, chłopak, z którym dorastał i którego ambicje i cynizm
dorównywały cechom Garetha. Gareth przyprowadził ze sobą grupkę własnych doradców, swoich
przyjaciół, aby zrównoważyć podział władzy na sali oraz posłuchać rad kogoś w swoim wieku.

Nowego pokolenia. Już przy wejściu stary strażnik robił problemy, kiedy Gareth chciał wpuścić ich
na salę.

– A ty co o tym myślisz, Berel? – zapytał.
Berel nachylił się do przodu, zmarszczył brew i bez chwili zastanowienia odparł swoim

głębokim, pewnym siebie głosem: – Opodatkuj ich. Opodatkuj potrójnie. Niech ludzie poczują
jarzmo nowej władzy. Spraw, by się ciebie bali. To jedyny sposób by rządzić.

– A skąd niby wiesz, na czym to polega? – zawołał Aberthol do Berela.
– Wybacz, najjaśniejszy panie, ale kim jest ten młodzieniec? – zawołał Brom równie oburzony. –

Jesteśmy radą królewską. Nigdy nie usankcjonowaliśmy nowych członków naszej rady.

– Rada ma robić to, co ja postanowię – wtrącił Gareth. – To jeden z moich nowych doradców.

Berel. I podoba mi się jego pomysł. Nałożymy na lud potrójny podatek. Napełnimy nasze skrzynie, a
co więcej, sprawimy, że ludzie będą cierpieć z powodu tych obciążeń. Wówczas zrozumieją, że to ja
jestem królem. I że to mnie mają się obawiać – bardziej niż mojego ojca.

Aberthol pokręcił głową.
– Najjaśniejszy panie, chciałbym ostrzec przed tak drastycznymi krokami. Umiar jest

najważniejszy. Takie posunięcie jest lekkomyślne. Zrazisz poddanych do siebie.

– Moich poddanych – rzucił Gareth. – Dokładnie tym są. I zrobię z nimi, na co mi przyjdzie

ochota. Ta sprawa jest zamknięta. Co jeszcze macie dla mnie?

Doradcy obejrzeli się po sobie i wymienili zatroskane spojrzenia.
Nagle wstał Brom.
– Najjaśniejszy panie, z całym szacunkiem, nie mogę zasiadać w radzie, która nie uwzględnia

naszych opinii. Zasiadam w tej radzie od lat i jestem tu, by ci służyć z szacunku dla twego ojca. Lecz
nie jesteś moim królem. On był. I nie zamierzam służyć w żadnym zgromadzeniu, które nie ma
poważania i szacunku dla swych założycieli. Przyprowadziłeś młode, obce osoby, które nie mają
pojęcia o władaniu królestwem. Nie będę uczestniczył w tej farsie. Niniejszym zrzekam się
członkowstwa w tej radzie.

Brom odsunął swe krzesło ze zgrzytem, wstał i opuścił pomieszczenie, jednym szarpnięciem

otworzywszy drzwi i z hukiem je za sobą zatrzasnąwszy. Głuchy dźwięk odbijał się echem po całej
sali przez kilka chwil.

Serce Garetha waliło mocno. Czuł jak poszczególne karty jego tali upadają wkoło. Czy nie

posunął się zbyt daleko?

– Nieważne – powiedział. – Nie potrzebujemy go. Przedstawię własnego doradcę do spraw

wojskowych.

– Nie potrzebujemy, mój panie? – zawtórował Aberthol niczym echo. – Jest naszym naczelnym

generałem i był najlepszym przyjacielem twego ojca.

– Doradcy mego ojca nie są moimi doradcami – zagroził Gareth. – Nastał nowy czas. Czy jest tu

jeszcze ktoś niezadowolony z takiego stanu rzeczy? Jeśli tak, może również wyjść w tej chwili.

Jego serce waliło mocno, kiedy siedział oczekując, że cała reszta doradców również opuści salę.
Ku swemu zdziwieniu zobaczył, że jednak nikt się nie ruszył. Wszyscy patrzyli na niego

unieruchomieni szokiem. Czuł, że musi zaznaczyć swoją władzę, sprawić, żeby to królestwo stało się
jego własnością.

Spotkanie ciągnęło się już od kilku godzin. Gareth czuł spływający po nim pot i chciał je mieć już

z głowy.

– Jakieś inne wieści, czy możemy już skończyć – spytał bezceremonialnym tonem.
– Najjaśniejszy panie, jest jeszcze jedna ważna sprawa – powiedział Bradaigh. – Wieści o

śmierci twego ojca dotarły już do wszystkich granic Kręgu, jak również do McCloudów. Nasi
szpiedzy donieśli o ich spotkaniu z oddziałem Wilds. Mówi się, że gotują się do ataku. Albo sami,
albo z pomocą Imperium. Mogą pozwolić dzikusom z Wilds wejść wschodnim przejściem kanionu.
Sugeruję, aby zmobilizować nasze siły i podwoić patrole na terenie Highlands.

Gareth siedział jak przyrośnięty, nie mając pewności, co czynić. Nigdy nie miał jakichkolwiek

zdolności w zakresie spraw wojskowych i myśl o inwazji McCloudów napawała go przerażeniem.

– McCloudowie nie pozwolą, by Imperium przekroczyło kanion – powiedział w końcu. – Sami

naraziliby się na niebezpieczeństwo. Mogą jednak nas zaatakować, nawet jeśli moja siostra została
ich królewną. Może nie powinniśmy czekać. Może my pierwsi powinniśmy zaatakować ich.

– Zaatakować ich bez przyczyny? – spytał Kevin. – I wywołać wojnę w całym Kręgu?
Oparłszy policzek na dłoni, Gareth począł rozważać wszystkie możliwości. Zastanawiał się,

kiedy to się skończy. Chciał już stąd wyjść. Przestać myśleć o tych wszystkich problemach. Chciał też
mieć już z głowy najważniejszą jego troskę – śledztwo w sprawie zabójstwa jego ojca.

– Rozważę, co należy zrobić – powiedział szorstko. – W międzyczasie, muszę podnieść znacznie

pilniejszą sprawę, a mianowicie zabójstwo mego ojca. Poinformowano mnie, że morderca został
ujęty.

– Co!?
– Co mówisz, mój panie?
– Kto? Jak?
Wszyscy doradcy naraz zaczęli przekrzykiwać się. Niektórzy wstali z emocji i oburzenia.
Gareth uśmiechnął się w duchu. Zdał sobie sprawę, że udało mu się skupić ich uwagę na tym, na

czym mu zależało. Odwrócił się i kiwnął głową na Firtha, który stojąc do tej pory pod ścianą,
wkroczył na środek trzymając coś małego w dłoni. Firth dał niezłe przedstawienie podając to
Garethowi, który podniósł wysoko, aby wszyscy dobrze się przyjrzeli. Wychylił się do przodu na
swym tronie, a w jego ręce była niewielka fiolka.

– Kazarczy korzeń. Ten sam, którego użyto najpierw, aby otruć mego ojca w trakcie uczty. Jak

widzicie, flakon jest prawie pusty. Znaleziono go w komnacie mordercy jeszcze tej samej nocy.

– Ale kim jest zabójca, mój panie? – krzyknął Aberthol.
– Z bólem to oznajmiam – powiedział powolnym, pełnym udawanego smutku głosem – że to mój

najstarszy brat. Pierworodny syn mojego ojca. Kendrick.

– Co!
– Skandal!
– Nie może być! – zawołali razem.
– Ach, obawiam się, że to prawda – odparł Gareth. – Zebraliśmy wiele dowodów. W tej chwili

właśnie, kiedy rozmawiamy, rozkazałem odnaleźć go i aresztować. Zostanie uwięziony i skazany za
śmierć mojego ojca.

Doradcy zaczęli mamrotać między sobą oburzeni.
– Ale przecież to Kendricka najbardziej miłował twój ojciec! – krzyknął Duwayne. – Był mu

najbardziej lojalny ze wszystkich.

– To jakaś pomyłka – zawołał Bradaigh.
– No i nasza komisja wciąż jeszcze bada tę sprawę! – wrzasnął Kelvin.
– Możecie odwołać dochodzenie – odparł Gareth. – Właśnie się skończyło.
– To ma sens – powiedział Firth postąpiwszy kilka kroków na przód. – Miał motyw. Jest synem

pierworodnym. Pominiętym przy sukcesji. Musiało mu zależeć na zemście, na tym, żeby to on usiadł
na tronie.

Doradcy odwrócili się w jego kierunku i popatrzyli z zatroskaniem, sceptycznie.
– Mylisz się – powiedział Aberthol. – Kendrick nie ma takich ambicji. Jest lojalnym

wojownikiem.

Zgromadzeni w sali mężczyźni zaczęli debatować między sobą, a Gareth obserwował ich ze

skrywanym uśmiechem. Właśnie tego chciał: zasiać zwątpienie w ich umysłach. Osiągnął to, co sobie
obmyślił. Znalazł kozła ofiarnego, podrzucił dowody świadczące przeciw niemu i dał sobie
wymówkę, by go uwięzić. Nie miał zamiaru dopuścić do procesu. Pozwoli, by całe królestwo
dowiedziało się, że sprawa została załatwiona szybko i bezproblemowo. W międzyczasie zaś usunie
jedno z zagrożeń dla swej korony.

Usiadł wygodnie, zadowolony z siebie, i obserwował z przyjemnością chaos, który wywołał

Zaczynał zdawać sobie sprawę, że to mu odpowiadało, takie rządzenie.

Bardzo mu to odpowiadało.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Szeroką, polną drogą, która wydawała się nie mieć końca, maszerował liczny oddział wojska

złożony z członków legionu. Wśród nich był Thor, a u jego boku szli Reece, O’Connor, Elden i
bliźniacy. Krohn trzymał się wiernie jego nogi. Wiele godzin spędzili już w drodze do odległego
kanionu, przygotowując się wewnętrznie na pierwszy etap podróży ku Morzu Tartuwiańskiemu. Thor
powrócił z nocnego spotkania z Gwen wcześnie. Obudził się o brzasku i przybywszy do koszar
dołączył do pozostałych, którzy dopiero wstawali. Przygotował wszystko, chwycił swój worek,
procę i broń i wyszedł z pozostałymi w samą porę wymarszu.

Nie mógł uwierzyć, że wyrusza w podróż z tymi wszystkimi chłopcami, w drogę, która miała stać

się najtrudniejszymi stu dniami w jego życiu – w drogę, podczas której jego chłopięcy świat zniknie,
a on stanie się mężczyzną. Serce mu waliło, gdy rozmyślał o tym z niecierpliwością. Czuł w
powietrzu ogólnie panujący nastrój podekscytowania, ale też i napięcie. Niektórzy chłopcy szli w
podskokach, inni zaś w ciszy, a na ich twarzach rysował się strach. Kiedy Thor przybył do koszar nad
ranem dowiedział się, że dwóch członków legionu uciekło w nocy. Najprawdopodobniej byli zbyt
przerażeni, aby wyruszyć na Rytuał. Cieszył się, iż żaden z jego nowo poznanych przyjaciół nie
poszedł w ich ślady.

Thor również mógł czuć strach, jednak na jego szczęście był zbyt zajęty myślami o innych

sprawach. O Gwendolyn. Wspólnie spędzona noc przesłoniła jego świat niczym chmura. Nie potrafił
otrząsnąć się z widoku jej twarzy, dźwięku jej głosu, jej energii. Jakby była tu teraz przy nim.
Poprzedni dzień i noc były niemal magiczne, najlepsze w całym jego życiu. Jego serce biło mocniej
na każdą myśl o niej. Świadomość, że istniała sprawiała, że czuł, że wszystko będzie dobrze bez
względu na to, co wydarzy się na Rytuale. Tak długo, jak należała do niego, miał powód by
przetrwać, miał powód by wrócić. Ta wiedza pozwoli mu przejść przez wszystko.

Razem opłakiwali jej ojca, a obecność Gwen u jego boku przyniosła mu spokój i pociechę, której

nie czuł wcześniej; możliwość podzielenia się wszystkim z nią czyniła życie bardziej znośnym.
Zbliżyła ich również do siebie. Zamknął oczy i ponownie zobaczył jezioro, jego białobłękitne wody,
wyspę tak ustronną i odosobnioną; było to najbardziej magiczne miejsce, w którym kiedykolwiek był.
Przypomniał sobie, jak spoglądali na gwiazdy przez całą długą noc, jak leżała w jego ramionach.
Przespała w ten sposób całą noc. Żadne z nich nie zdjęło swego ubrania, ale całowali się długo, aż w
końcu zwinęła się w kłębek i położyła głowę na jego piersi. Pierwszy raz jakaś dziewczyna spała w
jego ramionach. Czasami zapłakała, a on wiedział, że myślała wtedy o swym ojcu.

Thor obudził się wraz z pierwszym światłem poranka, które skąpało horyzont w pięknej

czerwieni wstającego pierwszego słońca. Wszystko wydawało się na miejscu. Obudził się nadal
trzymając Gwen w ramionach, czując jej ciężar na sobie, jej ciepło, idealny i absolutny spokój
letniego poranka. Wiała lekka bryza i drzewa kołysały się nad nim, a cały świat wydawał się idealny.
Pierwszy raz obudził się w prawdziwie dobrym nastroju, ze świadomością, że do kogoś należał, że
ktoś go kochał. Pierwszy raz czuł, że ktoś go pragnął i miało to dla niego większe znaczenie niż
mógłby to opisać.

Rozstali się rankiem w smutku. Thor musiał pospieszyć się, żeby zdążyć na wymarsz legionu.

Płakała cicho, łzy spływały po policzkach, a ona przytuliła się do niego i nie puszczała go przez długi
czas.

– Przysięgnij znowu – wyszeptała – że wrócisz.
– Przysięgam – odpowiedział.
Nadal pamiętał wyraz jej zapłakanych oczu, pełnych nadziei i tęsknoty, kiedy patrzyła na niego

we wczesnym porannym świetle. To spojrzenie podtrzymywało go na duchu. Nawet teraz widział jej

oczy maszerując drogą ze wszystkimi braćmi z legionu.

– Wcale nie uśmiecha mi się znowu przekroczyć kanion – dobiegł go czyjś głos.
Thor otrząsnął się, spojrzał ponad ramieniem i zobaczył Eldena kilka stóp dalej i jego twarz

pełną obawy. W oddali widać już było zarys mostu– wschodnie przejście przez kanion. Wzdłuż stały
setki żołnierzy.

– Tym razem będzie inaczej – powiedział Reece. – Idziemy całą grupą. W Wilds będziemy tylko

chwilę. Zaraz potem wsiądziemy na łodzie. Do wybrzeża prowadzi prosty szlak. Nie zapuścimy się
zbyt głęboko w ich terytorium po drodze do oceanu.

O’Connor dodał:
– Mi też nie.
– Mimo to, będziemy poza kanionem i wszystko może się zdarzyć – powiedział Conval.
Zapanowało milczenie. Thor słuchał odgłosów setek butów miażdżących kamienie, dyszenie

idącego tuż obok Krohna, ciężko stąpających koni prowadzonych przez niektórych wojowników. Czuł
zapach wierzchowców i pot przerażonych ludzi. Sam jednak nie czuł strachu. Raczej
podekscytowanie i przemożną tęsknotę za Gwendolyn.

– Pomyśleć tylko, że kiedy wrócimy w następnym sezonie, wszyscy będziemy inni – powiedział

O’Connor. – Nikt już nie będzie taki sam.

– Jeśli wrócimy – poprawił go Reece.
Thor przyjrzał się uważnie wszystkim chłopcom i mężczyznom otaczającym go ze wszech stron i

zastanowił się nad tymi słowami. Nic już nie będzie takie samo. Czuł, że świat nieustannie zmienia
się wokół niego, w każdej minucie każdego dnia; tak trudno było wytrwać przy czymkolwiek. Chciał
zatrzymać to wszystko, ale nawet wówczas wiedział, że nie jest w stanie.

W końcu dotarli do wschodniego przejścia kanionu. Stanęli na chwilę zanim weszli na most. Thor

widział w oczach swych braci legionistów podziw i przerażenie. Przypomniał sobie, jak pierwszy
raz zobaczył ten most i zrozumiał, co teraz czuli. Nawet w tej chwili, spoglądając na niego po raz
drugi, czuł ten sam respekt, strach i zdziwienie: most ciągnął się w nieskończoność, znikał z oczu, a
przepaść po obu jego stronach nie miała dna. Mimo, że setki królewskich żołnierzy stały rozstawione
wzdłuż mostu, pierwszy krok postawiony na nim wydawał się krokiem, od którego nie było już
powrotu.

Zaczęli wchodzić na most maszerując w ciszy. Thor czuł, jak z każdym krokiem rosła stawka. To

nie było już jakieś ćwiczenie; opuszczali właśnie rzeczywistą barierę ochronną Kręgu. Teraz mieli
być prawdziwymi wojownikami, tam gdzieś na terenach Wilds, gdzie ktokolwiek i kiedykolwiek
mógł ich zabić. Teraz mieli tylko jeden wybór: życie lub śmierć.

Wszyscy stłoczyli się trochę ciaśniej, w miarę jak posuwali się coraz dalej. Thor widział, jak

inni zaciskali pięści, wzmocnili uchwyt na mieczach, widział ich nerwy napięte jak postronki.
Wyjący wiatr smagał ich ze wszystkich stron. Większość z nich zerkała co chwilę w przepaść,
natychmiast cofając się od krawędzi mostu. Wbrew sobie, Thor również spojrzał w dół i od razu tego
pożałował: ujrzał skok prosto w nicość, którego koniec spowijała gęsta mgła. Przełknął głośno ślinę
i ponad tysięczny już raz zaczął zastanawiać się nad magią tego miejsca. Krohn pisnął i podszedł
bliżej do Thora, ocierając się o jego kostki.

Ich marsz trwał wieczność, a rozpiętość kanionu wydawała się nie mieć końca.
Thor usłyszał odległy pisk i spostrzegł Estopheles szybującą wysoko i krążącą nad nimi.

Zanurkowała i strzelistym lotem skierowała się dokładnie w jego kierunku. Odwinął płócienny rękaw
i podniósł rękę w nadziei, że ptak na niej wyląduje. Zamiast tego jednak sokół leciał wprost na niego,
a Thor zauważył, że trzymał coś w szponach, coś, co wyglądało na zwój. Kiedy podleciała blisko,
rozwarła szpony i upuściła go. Zawiniątko poszybowało w powietrzu i wylądowało tuż obok jego
stopy. Wrzasnęła jeszcze raz, po czym załopotała skrzydłami i odleciała.

Krohn podbiegł do zwoju, chwycił zębami i przyniósł Thorowi. Chłopiec schylił się i z

zaciekawieniem podniósł zwitek pergaminu.

– Co to? – spytał Reece.
– Może jakaś wiadomość? – nadmienił O’Connor.
Trzymając zwój blisko siebie, Thor rozwinął go powoli, w ukryciu przed wszystkimi.
Była to oczywiście wiadomość skierowana wyłącznie do niego. Zanim jeszcze zdążył rozwinąć

zwój do końca, zauważył odręczne pismo i od razu zgadł, od kogo był ten list. Trzymając go jeszcze
bliżej ciała zasłonił go zazdrośnie. List od Gwen.

Maszerując dalej, czytał z trzęsącymi się rękoma:

Wiele dni minie zanim znów się zobaczymy. Możliwe, że nie zobaczymy się już nigdy. Nie

potrafię opisać tego, co czuję. Nie mogę przestać myśleć o tobie. Jestem przy tobie w każdej twojej
podróży, dokądkolwiek się udajesz. Wiedz, że moje serce spoczywa w twoich dłoniach. Nie upuść
go. Myśl o mnie. I wróć do mnie.

Twoja wiecznie miłująca

Gwendolyn

– Co tam masz? – zapytał Elden.
– Jaką wiadomość dostałeś? – zachęcająco powiedział Conval.
Thor jednak zwinął list i wetknął do kieszeni nie będąc pewnym, czy chciał, aby inni się

dowiedzieli.

– Czy to od mojej siostry? – spytał Reece po cichu.
Thor zaczekał, aż nikt na niego nie patrzył i pokiwał twierdząco głową.
Reece kiwnął również i odwrócił się w kierunku drogi.
– Zakochała się w tobie, mój przyjacielu. Mam nadzieję, że będziesz dobrze ją traktował. Jest

delikatna. I jest mi naprawdę droga.

Serce Thora zabiło szybciej, kiedy przeczytał w myślach jej wiadomość jeszcze raz. Dziwne.

Sam nie potrafił myśleć o niczym innym tylko o niej, a tu wiadomość od niej spada nagle prosto z
nieba. Jakby jego myśli objawiły się w rzeczywistości. Kochał ją bardziej, niż mogłyby wyrazić to
jakiekolwiek słowa i w jakiejś mierze już zaczął odliczać dni do swego powrotu. Po raz pierwszy od
dłuższego czasu czuł, że było coś stałego, przy czym mógłby wytrwać.

Nie miał pojęcia, ile czasu minęło zanim w końcu zeszli z mostu na ziemiste podłoże po drugiej

stronie kanionu. Odczuł to jak jakiś energetyczny wstrząs. Poczuł opuszczenie Kręgu, wyjście poza
ochronną energię tarczy. W jednej chwili uświadomił sobie brak bezpiecznej aury.

Inni musieli odnieść podobne wrażenie, gdyż widział ich spięcie, ich dłonie spoczywające na

broni, ich spojrzenia. Wszyscy razem ruszyli ścieżką wiodącą w głąb ciemnego lasu, a dokoła

podniosły się dziwne, zwierzęce odgłosy.

Kolk wyszedł przed szereg i zwrócił się twarzą do pozostałych.
– Macie zostać razem, blisko jak jeden zespół, z wyciągniętą bronią. Przejdziemy ten las

wspólnie. Wiele mil dzieli nas od oceanu. Nasze łodzie oczekują gotowe do podróży. Nasi ludzie
chronią je. Armia Imperium rozbiła swój obóz zbyt daleko, by stanowić jakiś problem. Mogą jednak
zdarzyć się pojedyncze próby ataku. Miejcie się na baczności.

Mijały godzina za godziną, ścieżka zwęziła się, niebo pociemniało, a oni maszerowali wijącym

się szlakiem coraz głębiej w ciemny las. Obce im odgłosy zwierząt nie ustawały ani na chwilę. Thor
cały czas szedł w gotowości. Czasami usłyszeli odgłosy jakiejś szamotaniny w gałęziach, wzdrygali
się nie raz, ale nic ich nie zaatakowało.

Po wielu godzinach las przerzedził się i Thor zobaczył w oddali rozbijające się o brzeg fale

Morza Tartuwiańskiego. Poczuł ulgę, ale też i obawę. Nawet z tej odległości był w stanie usłyszeć
łoskot fal i wyczuć różnicę w powietrzu. Między nimi a morzem rozpościerała się szeroka równina, i
tak daleko jak okiem sięgnąć nie było ani jednego śladu wroga. Odetchnął z ulgą.

Potężny drewniany okręt z luźno trzepoczącymi na wietrze żaglami oczekiwał na nich przy brzegu.

Dokoła pełnili wartę ludzie króla.

– Udało się! – Powiedział O’Connor.
– Jeszcze nie – powiedział Elden. – Dotarliśmy do łodzi. To wszystko. Nadal czeka nas

przeprawa przez ocean. A to będzie znacznie gorsze.

– Słyszałem, że wyspa jest oddalona o wiele dni drogi – powiedział Conval. – Morskie fale są

ponoć potężniejsze, niż człowiek jest w stanie wytrzymać. Pogoda jest okropna, a na morzu spotkać
można zarówno potwory, jak i wrogie okręty. Nasza podróż nawet się jeszcze nie zaczęła.

Thor spojrzał na łodzie dumnie stojące na horyzoncie, na ich lśniące bielą żagle, na drugie

słońce, które właśnie wyszło zza chmur i poczuł podniecenie. Krąg pozostawili już za sobą.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Erec siedział na honorowym miejscu przy stole w wielkiej sali bankietowej wypełnionej setkami

gości księcia. Nie przypuszczał, że jego przyjazd wywoła tyle zamieszania i czuł się z tego powodu
trochę przytłoczony. Wiedział, że jest ważną osobą w królestwie, zwłaszcza ze względu na łączące
go z królem relacje, ale nie oczekiwał, że książę zada sobie aż tyle trudu by powitać go z tak
przesadnymi honorami. Mijał już drugi dzień ucztowania na cześć Ereca oraz oczekiwania na
rozpoczęcie turnieju. Stół Ereca zastawiony był dobrym jadłem i winem. Jeśli nie stanie wkrótce do
walki, jego umiejętności mogą okazać się nieco stłumione.

Oparł się wygodniej na poduchach i rozejrzał dokoła. Widział rycerzy ze wszystkich zakątków

Kręgu, odzianych w różnokolorowe ubiory, mówiących z różnym akcentem i zachowujących się w
odmienny sposób. Ich wygląd robił wrażenie. Książę był przekonany, iż Erec pokona ich wszystkich,
ale Erec niczego nie brał za pewnik. Nauczył się tego w czasie ćwiczeń. Służba pilnowała, by jego
kielich nie pozostawał pusty, lecz on sączył wino powoli. Turniej zaczynał się następnego dnia, więc
chciał być w dobrej formie. Wszak jego czyny i dokonania świadczyły o królu, przynajmniej w jego
mniemaniu. A to było coś, co traktował bardzo poważnie.

Czy jednak znajdzie tu żonę było zupełnie inną sprawą. Uśmiechał się pod nosem kiedykolwiek

przychodziły mu do głowy te myśli. Przez ostatnie dwa dni przedstawiono mu chyba wszystkie
wspaniałe kobiety w królestwie. I rzeczywiście, kiedy rozejrzał się po sali, ujrzał dziesiątki pięknych
kobiet i nie mógł nie zauważyć, że większość z nich patrzyła na niego. Wydawało się też, że był
obiektem zazdrości ucztujących mężczyzn, którzy zabiegali o względy tych niewiast. Erec jednak nie
czuł zazdrości ani potrzeby stawania w konkury. Poznał wszystkie te panny i był pod ich wrażeniem;
każda z nich piękniejsza, lepiej ułożona, ubrana w bardziej wymyślne odzienie niż poprzednia. Czuł
się zaszczycony mogąc poznać je wszystkie, ale już wiele lat temu przyrzekł sobie, że w wyborze
żony zda się na swój wewnętrzny instynkt. Z jakiegoś tajemniczego powodu nie poczuł jak dotąd tej
charakterystycznej wibracji. Nie zamierzał być wybredny. Był przekonany, że te wszystkie kobiety
stanowią dobry materiał na żonę, lecz nie dla niego; nie czuł po prostu, iż któraś z nich mu
odpowiadała.

– Erecu z Prowincji Południowej Wyspy Kręgu, pozwól, że przedstawię ci Dessbar z Drugiej

Prowincji Lowlands – powiedział książę do niego, kiedy wstał by powitać kolejną wspaniałą
niewiastę. Parada powitań wydawała się nie mieć końca. I ta kobieta była bardzo ładna, odziana w
białe jedwabie od stóp do głów. Złożyła ukłon, wyciągnęła dłoń i uśmiechnęła się uprzejmie.

– To przyjemność powitać cię, panie.
– Przyjemność po mojej stronie – powiedział Erec, stojąc przez grzeczność i całując koniuszki jej

dłoni.

– Dessbar pochodzi ze Szmaragdowych Równin, z arystokratycznej rodziny ze wschodu. Jej

matka jest kuzynką królowej w trzeciej linii. Ma więc w sobie szlachecką krew. Stanowi świetną
partię – powiedział książę.

Erec pokiwał głową z uprzejmością, nie chcąc obrazić niewiasty, ani też księcia.
– Widzę, iż wywodzi się ze wspaniałego rodu – odparł Erec i ukłonił się krótko. – To zaszczyt

poznać cię, pani.

To powiedziawszy złożył jeszcze jeden pocałunek na jej dłoni i usiadł na swoim miejscu. W jej

spojrzeniu pojawiło się rozczarowanie, jakby chciała jeszcze z nim porozmawiać; tak samo wyglądał
książę.

Erec nie poczuł jednak do niej nic, co miałby poczuć poznawszy tę jedyną. A zależało mu, by

potraktować wybór żony z takim samym podejściem, z jakim podchodził do bitwy – z determinacją i

przejęciem.

Uczta trwała w najlepsze do późnych godzin nocnych. Erec cieszył się, że przynajmniej mógł

porozmawiać ze swym starym przyjacielem Brandtem, który siedział po jego prawej stronie. Dzielili
się opowieściami o stoczonych bitwach już pół nocy i nie przerwali, nawet kiedy ogień przygasł i
ludzie zaczęli opuszczać salę.

– A pamiętasz tamto wzgórze? – spytał Brandt. – Naszą czwórkę na patrolu? Naprzeciw całego

oddziału McCloudów?

Erec pokiwał głową. – Aż za dobrze.
– Przysięgam, gdyby nie ty, już dawno byłbym trupem.
Erec potrząsnął głową. – Miałem szczęście.
– Ty nigdy nie masz szczęścia – powiedział Brandt. – Jesteś najwspanialszym rycerzem w

królestwie.

– To prawda – wtrącił książę siedzący po jego drugiej stronie. – Obawiam się o życie każdego,

komu przyjdzie z tobą jutro walczyć.

– Nie byłbym tego taki pewien – odparł ze skromnością Erec. – Wygląda na to, że zgromadziłeś

tu liczne zastępy wojowników.

– To prawda – powiedział książę. – Zjechali się tu ze wszystkich stron Kręgu. Wydawałoby się,

że każdy chce tej samej rzeczy pod słońcem – porządnej kobiety. Tylko bogowie wiedzą dlaczego.
Jak już jedną zdobędziesz, robisz wszystko by się jej pozbyć!

Mężczyźni wybuchnęli zgodnym śmiechem.
– Jutro z pewnością będzie ciekawie – dodał książę. – Jednak nie mam wątpliwości co do ciebie.
– Jedyny problem – wtrącił Brandt – to to, że zwycięzca wybiera brankę. A znając ciebie nie

wybierzesz żadnej – i obrazisz je wszystkie!

Erec potrząsnął głową.
– Nikogo nie chcę obrażać – powiedział. – Przypuszczam… myślę, że po prostu jeszcze jej nie

odnalazłem.

– Chcesz powiedzieć, że żadna z tych panien, które tu przybyły, ci nie odpowiada? – zapytał

książę z nutą niedowierzania w głosie.

– Poznałeś kilka najwspanialszych kobiet, którymi może poszczycić się mój dwór. Każdy

mężczyzna umarłby dla nich – a jutro, może i do tego dojdzie.

– Nie chcę urazić nikogo, mój panie – powiedział Erec. – Nie uważam też siebie za lepszego od

tych niewiast. Przeciwnie, z pewnością ich walory są większe od moich. Po prostu… no cóż… czuję,
że poznam swoją, jak tylko ją zobaczę. Nie chcę wybierać pochopnie.

– Pochopnie! – krzyknął Brandt. – Miałeś na to dwadzieścia pięć lat! Ile czasu jeszcze

potrzebujesz?

Roześmiali się obaj.
– Po prostu wybierz jedną – dodał Brandt – obarcz siebie jakąś i dołącz do reszty naszej żałosnej

kompanii. Jakby nie patrzeć, niedola ceni sobie towarzystwo! A i nasze królestwo musi się zaludniać!

Zaśmiali się znowu. Erec odwrócił wzrok nieco skrępowany tą całą rozmową i zamarł. Po

drugiej stronie sali stała służka w wieku może osiemnastu lat, z długimi blond włosami i wielkimi,
migdałowymi, zielonymi oczyma. Miała na sobie zwyczajne odzienie służby, niemal szmaciane i
chodziła dokoła pomieszczenia, od osoby do osoby, rozlewając wino do kielichów. Trzymała głowę
nisko schyloną, nigdy nie zerkając na kogokolwiek. Była pełna pokory; Erec nie widział jeszcze
nikogo takiego. Tłoczyła się z resztą służących dziewcząt, uwijając się przy ciężkiej pracy. Nikt nie
zwracał na nie uwagi. Należały do służby, a tutaj we dworze, kwestia przynależności do klasy

społecznej była traktowana bardzo poważnie: służbę postrzegano tak, jakby nie istniała. Jej ubiór był
poplamiony, a jej włosy były jak niemyte od wielu dni. Wyglądała na przygnębioną.

A jednak w chwili, w której Erec ją zauważył, poczuł, jakby uderzył go piorun. Czuł, jak

emanowała czymś, co sprawiało, że była wyjątkowa. Była dumna niczym członek rodziny
królewskiej. Coś mu mówiło, że była inna niż wszystkie.

Podeszła bliżej napełniając cały czas kielichy biesiadników i Erec mógł przyjrzeć się dobrze jej

twarzy. I aż wstrzymał oddech. Nigdy jeszcze w całym swym życiu, czy to spotykając kogoś, czy też
w obecności rodziny królewskiej nie czuł się w ten sposób. Miał zawsze nadzieję, że to uczucie
przyjdzie kiedyś do niego, pomimo, że nie wiedział, czy jest w stanie go doświadczyć.

Była wspaniała. Aż zaniemówił z wrażenia. Musiał dowiedzieć się, kim była.
– Kim jest tamta kobieta? – zapytał księcia i skinął głową w jej stronę.
Zarówno książę jak i kilkoro podekscytowanych biesiadników odwróciło się we wskazanym

kierunku.

– Kogo masz na myśli? Esmeraldę? Tą w błękitnej sukni?
– Nie – odpowiedział Erec cały czas wskazując. – Ją.
Wszyscy podążyli za jego wzrokiem w ciszy, skonsternowani.
– Masz na myśli tą służącą? – spytał książę.
Erec przytaknął głową.
Książę wzruszył ramionami.
– A któż to wie? Jedna ze służących – powiedział lekceważąco. – Dlaczego pytasz? Znasz ją?
– Nie – odparł Erec, a jego głos uwiązł w gardle. – Ale mam taki zamiar.
Dziewczyna podeszła bliżej i nachyliła się by napełnić kielich Ereca. Był tak nią zafascynowany,

że zapomniał unieść swe naczynie.

W końcu spojrzała na niego. Kiedy to zrobiła, kiedy jej oczy napotkały jego wzrok, poczuł że cały

świat zapadł się pod ziemię.

– Mój panie? – spytała wpatrując się w niego. Jej oczy uwięzły w jego oczach; w tej chwili

rozszerzyły się również. Teraz i ona wyglądała na zauroczoną. Jakby spotkali się ponownie po latach.

– Mój panie? – powtórzyła po kilku sekundach. – Czy mam napełnić twój kielich?
Erec wpatrywał się na nią zapominając o dobrych manierach, zbyt osłupiały, by wydusić z siebie

słowo. Po kilku sekundach, w końcu, ruszyła dalej. Oglądała się co chwilę i spoglądała na niego nad
swoim ramieniem.

W końcu postawiła dzban na miejsce, odwróciła się i wybiegła z sali.
Erec wstał bezustannie śledząc ją wzrokiem.
– Muszę ją poznać – powiedział do księcia.
– Ją? – zapytał książę zszokowany.
– Ale ona jest tylko służącą. Po cóż miałbyś ją poznawać? – zapytał Brandt.
Erec wstał zelektryzowany. Pierwszy raz wiedział dokładnie, czego chce.
– To jej chcę. To dla niej będę jutro walczył.
– Dla niej? – spytał Brandt zaszokowany i stanął przy Erecu.
Książę dołączył do nich.
– Możesz wybrać którąkolwiek kobietę w królestwie, po obu stronach Kręgu. Możesz wybrać

księżniczkę. Córkę możnowładcy. Kobietę z posagiem bogatym niczym całe królestwo. A ty
wybierasz ją? Służącą?

Ich słowa jednak nie speszyły go ani na chwilę. Obserwował zahipnotyzowany, jak wybiegła z

sali do bocznej komnaty.

– Dokąd ona idzie? Muszę wiedzieć – zażądał.
– Erecu, czy jesteś tego pewien? – zapytał Brandt.
– Robisz poważny błąd – dodał książę. – I uczynisz afront wszystkim kobietom, zwłaszcza tym z

najwyższych sfer.

Erec odwrócił się do niego i powiedział wprost:
– Nie chcę nikogo znieważać – odparł. – Ale to jest kobieta, którą zamierzam poślubić. Czy

pomożesz mi ją znaleźć?

Książę kiwnął na służącego, który ruszył z miejsca, by wypełnić tę misję.
Podniósł rękę i poklepał Ereca po ramieniu, a na jego twarzy pojawił się serdeczny uśmiech.
– To prawda, co mówią o tobie, mój przyjacielu. Nie zdajesz się na cudzy osąd. I chyba właśnie

to cenię w tobie najbardziej.

Książę westchnął.
– Odnajdziemy ci tę służkę. I zeswatamy was ze sobą!
Wokół Ereca podniosły się radosne okrzyki, a wszyscy podchodzili i klepali go po plecach. Ale

on nie zwracał na to uwagi. Jego umysł skupił się tylko na jednym: na niej. Czuł bez cienia
wątpliwości, że odnalazł miłość swego życia.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Gareth stał w komnacie swego ojca, w której zapadały ważne decyzje, wyglądając przez okno na

królewski dwór dokładnie w ten sam sposób, w jaki uwielbiał to robić jego ojciec. Ojciec zwykł
przechadzać się po krużgankach, Gareth nie czuł jednak takiej potrzeby. Był absolutnie szczęśliwy,
stojąc tu, wewnątrz tej komnaty, przy krawędzi okna, z rękoma założonymi luźno za plecami i ukryty
w cieniu, spoglądając na swój lud.

Jego lud. Teraz byli jego ludem.
Stał wrośnięty w ziemię, z koroną od momentu koronacji leżącą pewnie na jego głowie. Nie

zdejmie jej. Miał też na sobie należącą do jego ojca biało czarną opończę mimo, że panował letni
skwar, a w ręce ściskał ojcowskie, złote berło. Zaczynał czuć się jak król – prawdziwy król – i już
uwielbiał to uczucie. Wszyscy jego poddani kłaniali mu się, kiedy przechodził. Jemu, a nie jego ojcu.
To sprawiało, że czuł przypływ energii odmienny od tych, które miewał do tej pory. Wszystkie oczy
zwracały się ku niemu, o każdej porze dnia.

Naprawdę tego dokonał. Udało mu się zabić ojca, zatuszować tę zbrodnię i zniszczyć wszelkie

przeszkody stojące na jego drodze do władzy. I wszyscy się na to nabrali. Teraz, kiedy już go
ukoronowali, nie było odwrotu. Nic już nie mogli zrobić, by to zmienić.

Jednak teraz, kiedy już był królem, nie bardzo wiedział, co robić. Marzył o tej chwili przez całe

swe życie; kiedy już to osiągnął, nie wiedział, co dalej. Od kiedy został królem, odniósł wrażenie, że
bycie nim oznaczało samotność. Stał tutaj, w tej komnacie, już kilka godzin i obserwował dwór. W
pomieszczeniu poniżej oczekiwała na niego królewska rada. Postanowił, że mogą jeszcze poczekać
jakiś czas. Był królem i mógł każdemu kazać na siebie czekać, jak długo miał na to ochotę.

Obserwując swój lud zastanawiał się, w jaki sposób mógłby umocnić i zabezpieczyć swoją

pozycję. Na początek uwięzi Kendricka. Niedługo potem odbędzie się jego egzekucja. Zbyt duże
ryzyko wiązało się z obecnością Kendricka, pierworodnego syna i najbardziej wielbionego z całego
rodzeństwa, na dworze. Uśmiechnął się na myśl, że właśnie w tej chwili straże szukają go, i chcą
uwięzić.

Potem sprawi, że umrze Thor. Również on stanowił zagrożenie zważywszy na to, jak bliskie

stosunki łączyły go z ojcem Garetha; kto wie, co ojciec powiedział mu na łożu śmierci? Może
zidentyfikował Firtha. Gareth był zadowolony z siebie, iż wprowadził w życie plan zabójstwa Thora,
opłacił członka legionu, by ten wykonał zlecenie: kiedy dotrą na Wyspę Mgieł, zwabi Thora w
pułapkę i pozbędzie się go. Był pewien, że Thor nigdy nie wróci.

Kiedy już wyeliminuje Kendricka i Thora, zajmie się Gwen. Ona również stanowiła zagrożenie.

Wszak ostatnim życzeniem ojca było, aby to ona objęła rządy. Tak długo jak ona żyła, istniała
możliwość wybuchu rewolty.

W końcu, pozostawała jeszcze jedna, najważniejsza sprawa, która nie dawała mu spokoju: Miecz

Dynastii. Czy ma spróbować go unieść? Gdyby mu się udało, wyróżniłby się spośród wszystkich
MacGilów, którzy przed nim władali królestwem. Wszyscy ludzie pokochaliby go już na wieki.
Oznaczałoby to, że jest wybrańcem, tym, którego przeznaczenie wybrało do rządzenia.
Uprawomocniłoby to jego pozycję i zapewniło bezpieczne panowanie po wieki. Odkąd był małym
chłopcem marzył o chwili, kiedy podniesie upragniony oręż.

Po części był pewien, że tego dokona.
Jednak całkowicie nie był o tym przekonany. Drzwi do jego komnaty otwarły się nagle. Gareth

odwrócił się z niechęcią, kto mógł być aż tak zuchwały, żeby bezceremonialnie przerwać rozmyślania
króla. Na widok Firtha jego mina zrzedła. Firth wkroczył do komnaty między strażnikami, którzy
spojrzeli na króla tępym wzrokiem. Firth stał się zbyt bezczelny od czasu koronacji Garetha –

zachowywał się, jakby rządził królestwem razem z nim. Gareth miał mu za złe, że ten wtargnął w ten
sposób. Zastanawiał się, czy nie popełnił błędu wywyższając Firtha, mianując go swoim doradcą.
Jednak z drugiej strony musiał przyznać, że dobrze było go zobaczyć. Miał już dość samotności. Nie
wiedział też, z kim mógłby się przyjaźnić teraz, kiedy był królem. Wyglądało na to, że odizolował się
od wszystkich dokoła.

Gareth skinął na straże, które zamknęły drzwi za Firthem. Firth pokonał dzielącą ich odległość i

objął Garetha ramionami. Odchylił się i próbował go pocałować, ale Gareth odwrócił głowę.

Nie miał nastroju zadawać się teraz z nikim. Niespodziewany gość zakłócił jego myśli.
Firth spojrzał na niego zranionym wzrokiem, ale zaraz potem uśmiechnął się.
– Najjaśniejszy panie – powiedział przeciągając ostatnie słowo. – Czyż nie uwielbiasz, jak

zwracają się do ciebie w ten sposób? To tak do ciebie pasuje! – klasnął rękoma z zachwytu. –
Uwierz! Jesteś królem. Tysiące poddanych jest gotowych stawić się na każde twoje zawołanie. Teraz
możemy zrobić wszystko.

– My? – zapytał mrocznym głosem Gareth.
Firth zawahał się.
– Miałem na myśli... ty, panie. Uwierz w to! Cokolwiek zechcesz. Tu i teraz, wszyscy oczekują

twej decyzji.

– Jakiej decyzji?
– Odnośnie miecza – powiedział Firth. – Całe królestwo o tym szepcze. Tylko o tym rozmawiają.

Czy spróbujesz go podnieść?

Gareth przyjrzał się mu badawczo. Firth był znacznie bardziej spostrzegawczy niż mógł się tego

spodziewać. Być może dobrze zrobił, że uczynił go swoim doradcą.

– I co miałbym według ciebie zrobić?
– Musisz podnieść miecz. W innym przypadku wyjdziesz na zbyt słabego. Pomyślą, że nie jest ci

pisane być królem. Ponieważ w ich oczach, gdybyś naprawdę czuł, że masz prawo rządzić,
przynajmniej spróbowałbyś go dobyć.

Gareth zastanowił się nad tym przez chwilę. W tych słowach kryła się prawda. Może Firth miał

rację.

– Poza tym – powiedział Firth z uśmiechem na twarzy i podszedł bliżej, wziął go pod ramię i

poprowadził do okna – tobie pisane było zostać królem. Jesteś wybrańcem.

Gareth odwrócił się i spojrzał na niego, już teraz czując się staro.
– Nie, nie jestem – odpowiedział szczerze. Przywłaszczyłem tron, a nie został mi on przekazany.
– To nie oznacza, że nie jest ci pisany – powiedział Firth. – W tym życiu dostajemy tylko to, co

jest nam przeznaczone. Niektórzy przyjmują swój los, inni muszą go sobie wybrać. A to czyni cię
wspanialszym, mój panie, a nie gorszym. Pomyśl o tym – powiedział. – Jesteś jedynym MacGilem,
który przejął tron, a nie czekał bezczynnie, aż mu go przekażą. Czy to nic dla ciebie nie znaczy? Dla
mnie owszem. Dla mnie oznacza to, że ty, ty jedyny ze wszystkich MacGilów masz podnieść ten
miecz i rządzić już na wieki. I kiedy to juz zrobisz to pomyśl: wszyscy ludzie, ze wszystkich zakątków
Kręgu, będą kłaniać ci się nisko już na zawsze. Zjednoczysz Krąg. Nikt nie będzie wątpił w
prawowitość twojej władzy.

Gareth odwrócił sie i spojrzał na Firtha. Jego oczy błyszczały od ekscytacji i wyczekiwania.
– Musisz spróbować!
Gareth odsunął się od niego i zaczął chodzić po pomieszczeniu. Rozmyślał nad tymi słowami,

chciał dobrze rozważyć ich sens. Firth miał trochę racji. Może rzeczywiście jego przeznaczeniem
było zostać królem. Może nie doceniał siebie, był dla siebie zbyt surowy. Wszak jego ojciec miał

umrzeć – inaczej by do tego nie doszło. Może to wszystko potoczyło się w ten sposób, gdyż on,
Gareth, miał zostać lepszym królem. Tak, może rzeczywiście zabójstwo ojca miało służyć dobru
królestwa.

Nagle usłyszał zgiełk, odwrócił sie i spojrzał na królewski dwór. W dole szła parada, ludzie

świętowali koronację nowego króla, na wietrze trzepotały sztandary. Jego żołnierze maszerowali w
równym szyku. Był, idealnie piękny letni dzień. Spoglądając w dół na to wszystko nie mógł oprzeć
się wrażeniu, że właśnie tak miało być. Tak, jak to ujął Firth, gdyby nie było mu pisane zostać
królem, nigdy by nim nie został i nie stałby tutaj w tej chwili.

Wiedział, że była to najważniejsza decyzja na drodze do jego panowania. Musiał podjąć ją w tej

chwili. Żałował, że nie ma w pobliżu Argona, że ten nie może służyć mu teraz radą. Wyczuwał jednak
również, że Argon go nienawidzi. Nawet gdyby dał mu jakąś radę, Gareth zastanawiałby się, czy to ta
odpowiednia.

Westchnął i odwrócił się od okna. Nadszedł czas podjęcia pierwszej ważnej decyzji w jego

panowaniu.

– Wezwij straże – rozkazał Firthowi, który odwrócił się i szedł w kierunku drzwi. – Przygotujcie

salę dynastyczną.

Stanął i odwrócił się w kierunku Firtha, który również stanął i wpatrywał się w niego z

ekscytacją.

– Zamierzam podnieść miecz.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Król McCloud siedział na swym wierzchowcu na szczycie Highlands. Wokół niego zgromadzili

się jego syn, najważniejsi generałowie i setki ludzi. Wszyscy wpatrywali się właśnie z chciwością w
część Kręgu należącą do MacGilów. Był letni dzień i lekka bryza zwiewała jego długie włosy do
tyłu. Wpatrywał się w rozciągającą się przed nim obfitą krainę z zazdrością. Pożądał jej od zawsze,
tak samo jak jego ojciec i ojciec jego ojca. Bogatsza strona Kręgu opływała w żyźniejsze ziemie,
głębsze rzeki, urodzajną glebę i czystszą wodę. Jego część Highlands, strona McCloudów, była
zadowalająca, może nawet dobra. Natomiast z pewnością nie była wyborna. Nie była ziemią
MacGilów. Nie posiadała najlepszych winnic, najwartościowszego mleka, najjaśniejszych promieni
słońca. I McCloud, podobnie jak jego ojciec, był zdecydowany to zmienić. MacGilowie cieszyli się
lepszą połową Kręgu wystarczająco długo; teraz nadeszła pora, by McCloudowie z niej skorzystali.

Siedząc na szczycie Highlands i rozglądając się po ziemiach MacGilów pierwszy raz od kiedy

był podrostkiem, McCloud pałał optymizmem. Już sam fakt, że mógł być w tym miejscu tak wysoko,
mówił mu wszystko, co chciał wiedzieć. W przeszłości MacGilowie zawsze strzegli Higlands z taką
skrupulatnością, że McCloudowie nie mogli znaleźć choćby niewielkiej drogi do przejścia – a z
pewnością nie mogli siedzieć sobie ot tak w miejscu, w którym był teraz McCloud. Jego ludzie
oczyścili ten teren w wyniku jednej, niewielkiej potyczki. MacGilowie rzeczywiście nie spodziewali
się ataku ze strony swych odwiecznych przeciwników. Albo, jak przypuszczał McCloud, nowy król
MacGil był słaby i nieprzygotowany. Gareth. Spotkał go kilka razy przy różnych okazjach. W żadnej
mierze nie przypominał swego ojca. Pomyśleć, że królestwo znajdowało się obecnie w jego rękach –
śmiechu warte.

McCloud rozpoznawał nadarzającą się okazję, jak tylko się pojawiała – a ta była jedyna taka w

jego życiu. Nie mógł pozwolić jej zaprzepaścić. Mógł uderzyć w MacGilów mocno, raz na zawsze
rozprawić się z nimi, głęboko na ich terytorium, zanim zdołają pozbierać się po śmierci byłego króla.
McCloud zakładał, że nadal będą pogrążeni w smutku, że nie będą wiedzieć, jak reagować na rządy
nowicjusza na tronie. Jak do tej pory, jego założenia okazywały się słuszne.

Przypuszczenia McClouda sięgały nawet wyżej. Był przekonany, że zabójstwo MacGila

wskazywało na rozłam w dynastii MacGilów. Ktoś dokonał tego zamachu i zrobił to bardzo dobrze.
MacGilowie mieli słabe punkty i to na całej linii, a to oznaczało słabość, podział. Same pozytywne
znaki. Wszystkie wskazywały na rozłam w królestwie. I wszystkie wskazywały, że McCloudowie w
końcu, po bardzo długim czasie otrzymują swą szansę na rozprawienie się z MacGilami raz na
zawsze, na władanie całym Kręgiem.

McCloud uśmiechnął się na tą myśl, przynajmniej na tyle, na ile go było stać – niewielkie

wygięcie kącików ust, które ledwo co poruszyło jego gęstą, sztywną brodą. Czuł jak jego ludzie
spoglądają na niego przeczesującego wzrokiem horyzont w oczekiwaniu na pierwszy znak, co robić,
jak postąpić. To, co widział przed sobą sprawiało mu potężną radość. Małe wioski położone na
bukolicznych wzniesieniach, dym ulatujący z kominów, rolnicy zbierający owoce – a przede
wszystkim żadnych patroli jak okiem sięgnąć. MacGilowie stali się niedbali.

Jego uśmiech tylko się pogłębił. Już wkrótce to będą jego kobiety. Wkrótce to będą jego owce.
– DO ATAKU! – wrzasnął McCloud.
Jego ludzie zareagowali wiwatem, bitewnym okrzykiem. Wszyscy dosiadali koni, wszyscy

dzierżyli swe miecze.

Ruszyli jak jeden do ataku. Setki żołnierzy przypuściły szarżę w dół po zboczu góry. McCloud

jechał pierwszy, jak zwykle. Wiatr rozwiewał jego włosy. Pędził po stromym zboczu i czuł wielkie
podekscytowanie. Poganiał bezlitośnie swego konia kopniakami i galopował szybciej i szybciej.

Nigdy jeszcze nie czuł się tak ożywiony.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Kendrick siedział na długiej drewnianej ławie w Galerii broni, wśród dziesiątek towarzyszy

broni – członków Srebrnej Gwardii. Przyglądał się uważnie swemu mieczowi, który właśnie ostrzył.
Był zrozpaczony. Odejście ojca zraniło go bardziej niż można to wyrazić. Całe życie przejmował się
tym, jak świat traktuje jego relacje z królem. MacGil był mu jedynym, prawdziwym ojcem. Był tego
pewien. Czuł to głęboko w swym sercu. Traktował go jak prawdziwego ojca, a i sam MacGil miał go
za prawdziwego syna. Jego rzeczywistego, pierworodnego syna. A jednak w oczach całego świata
był nieprawy. Dlaczego? Tylko dlatego, że ojciec wybrał inną kobietę na królową.

To było niesprawiedliwe. Zaakceptował swoją rolę bastarda i zachowywał się, jak przystało na

porządnego syna z szacunku dla swojego ojca. Posłusznie tłumił swe uczucia przez całe
dotychczasowe życie. Teraz jednak, kiedy ojciec nie żył, a zwłaszcza kiedy Gareth został królem,
Kendrick nie potrafił pogodzić się z takim stanem rzeczy. Narastało w nim oburzenie. Nie chciał być
królem. Pragnął tylko, aby reszta świata w końcu uznała go za pierworodnego syna MacGila,
prawowitego w tej samej mierze, co jego przyrodnie rodzeństwo.

Ostrzył miecz pocierając o niego kamieniem raz po raz, wydobywając z niego przenikliwy

dźwięk, który roznosił się po całej sali. Myślał o tym wszystkim, czego nie zdążył powiedzieć ojcu.
Żałował, że nie było wystarczająco czasu, aby podziękować mu, wyrazić wdzięczność za to, że
wychował go jak własnego syna, powiedzieć, że bez względu na to co myślał świat, był jego
prawdziwym ojcem, a on jego prawdziwym synem. Powiedzieć to, czego nigdy nie mówił: że go
kocha.

Zbyt wcześnie mu go odebrano. I bez ostrzeżenia.
Pocierał miecz wciskając kamień w metal coraz mocniej w miarę, jak budziła się w nim

wściekłość. Odnajdzie mordercę ojca. I sam go zabije. Był tego pewien. Przychodziło mu na myśl
wielu podejrzanych i godzina za godziną rozważał wszystkie możliwości. Niestety, jego myśli
wracały najczęściej do jednej osoby, o której obawiał się myśleć. Kogoś z jego najbliższego
otoczenia. Jego przyrodniego brata, Garetha.

Nie potrafił powiedzieć dlaczego to on cały czas przychodził mu do głowy, czy miał z tym jakiś

związek? Przypominał sobie spotkanie z ojcem, z jaka wściekłością Gareth zareagował na to, że
został pominięty na rzecz swojej siostry Gwendolyn. Kendrick wychowywał się razem z nim.
Dzieliła ich niewielka różnica wieku. Zdążył poznać krętacką naturę Garetha i to aż za dobrze. Jak
daleko sięgał pamięcią, Gareth zazdrościł mu tego, że był starszy, że był pierworodnym. Zawsze
traktował Kendricka jako przeszkodę. Gareth nie powstrzymałby się przed niczym, aby zdobyć
koronę.

Przychodzili mu do głowy również inni podejrzani. Ojciec miał wielu nieprzyjaciół, wrogów

królestwa, przeciwników, których pokonał w walce, rywalizujących z nim możnowładców. Ludzie ci
jednak byli poza najbliższym otoczeniem Kendricka, łatwiej mu było spekulować na ich temat. Miał
nadzieję, że to jedna z tych osób okaże się rzeczywistym zabójcą. Miał zamiar przyjrzeć się każdej z
nich z osobna. Lecz bez względu na to jak usilnie próbował się na nich skupić, w jego umyśle uparcie
pojawiał się obraz przyrodniego brata.

Odchylił się i rozejrzał po innych członkach Srebrnej Gwardii. Wszyscy zajmowali się swoją

bronią. Dzień był szary i ponury. Letnie słońce niespodziewanie ustąpiło miejsca mgle i deszczowi.
Dzień, który przychodził po letnim przesileniu, od zawsze przynosił wielkie zmiany. W ten dzień
żołnierze przeglądali swoją broń, pielęgnowali ją i przygotowywali się do nowego sezonu. Również
tego dnia legion wyruszał na Rytuał. Kendrick przypomniał sobie swego nowego giermka Thora i
uśmiechnął się; polubił tego chłopaka i spodziewał się po nim wiele.

Obserwował pozostałych członków Gwardii. Wielu z nich było od niego starszych; doświadczeni

wojownicy siedzieli dookoła stołu i żartowali sobie, doglądając swej bądź co bądź robiącej
wrażenie broni. Kendrick był wdzięczny, jak zwykle, że mógł być jednym z nich. Zaakceptowali go
jako pełnoprawnego członka – na co w pełni sobie zresztą zasłużył. Na początku, kiedy był jeszcze
młody, ludzie witali go z rezerwą. Wielu przypuszczało, że był tu tylko ze względu na jego ojca lub
też, że będąc członkiem rodziny królewskiej, będzie patrzył na nich z góry. Z czasem jednak, powoli,
zapracował na ich szacunek, wywalczył swoje miejsce stając z nimi ramię w ramię w najcięższych
bitwach. Zaczęli dostrzegać, że był im podobny i z czasem nauczyli się traktować go jak jednego ze
swoich. Był z tego bardzo dumny. Kiedykolwiek ktoś okazywał mu przychylność z powodu tego, że
był synem króla, zawsze nalegał, żeby traktować go jak pozostałych. Z czasem ludzie zauważyli, że
jest szczery i autentyczny, i pokochali go. Po tych wszystkich latach wiedział, że stał się ich
największym ulubieńcem z całej rodziny królewskiej – kochali go nawet bardziej niż jego ojca. Był
w zasadzie jedynym, któremu Srebrna Gwardia oddawała szacunek i traktowała jak prawdziwego
wojownika.

Znaczyło to dla niego więcej niżeli cokolwiek, co do tej pory osiągnął. Jedyną rzeczą jakiej

zawsze pragnął było stać się prawdziwym i szanowanym wojownikiem Srebrnej Gwardii.
Rozglądając się dokoła widział ten szacunek w oczach swych towarzyszy broni. Był nawet pewien,
że zwłaszcza wśród młodszych wiekiem zaczął uchodzić za przywódcę. Po śmierci jego ojca
niejeden z nich podszedł do niego i wyraził swoją konsternację z powodu tego, że to nie on został
nowym królem. Czuł, że to jego chcieli widzieć na czele. Ale ojciec jasno przedstawił swą wolę. To
Gwen miała rządzić, a on ponad wszystko szanował życzenia ojca. To miało dla niego największe
znaczenie.

Z drugiej strony, miał Garethowi za złe, że uzurpował sobie prawo do tronu. Martwił się losami

królestwa. Gwen nie była jeszcze wystarczająco silna, by poprowadzić rewoltę. Gdyby do tego
doszło, wolał przejąć władzę od Garetha chociażby po to, by zadbać o dobro Kręgu. Kiedy Gwen
będzie starsza i bardziej obyta, z chęcią przekaże jej władzę.

– Jak ci się podobała ceremonia? – spytał Atme, siedzący przy nim wojownik, który właśnie

polerował trzonek swojego topora. Był rycerzem z natury gwałtownym o jasnorudych włosach i
brodzie. Pochodził z odległych wschodnich krańców królestwa. Kendrick stoczył wiele bitew u jego
boku. Był jego bliskim i zaufanym przyjacielem.

– Co myślisz o wyborze twego młodszego brata na króla? – dodał.
Kendrick spojrzał na niego, zobaczył jego szczery wyraz twarzy, jak również wielu innych

siedzących dokoła rycerzy Gwardii chętnych usłyszeć, co ma do powiedzenia. Widział w ich oczach,
jak bardzo im zależało, żeby to on był ich królem – i jak wiele obaw mieli w związku z rządami jego
brata. Nikt nie ufał Garethowi. To było oczywiste.

Zastanawiał się, jak i co odpowiedzieć. Wiedział ze sposobu, w jaki Atme wypowiedział słowo

„młodszego”, że ten go podpuszcza. Chciał powiedzieć: To strasznie niesprawiedliwe. Gareth nie
nadaje się na króla. To będzie katastrofa. Powali królestwo na kolana. Mój ojciec nigdy tego nie
chciał. Pewnie przewraca się teraz w grobie. Coś trzeba z tym zrobić.

Lecz nie mógł tego powiedzieć. Nie w towarzystwie tych ludzi. Nie teraz. Zniechęciłby ich i

prawdopodobnie doprowadził do przewrotu. Musiał dobrze przemyśleć swoje następne posunięcie,
w jaki sposób najlepiej rozegrać tą sytuację. W tej sytuacji musiał bardzo zważać na słowa.

– Czas odkryje przeznaczenie wszech rzeczy – odpowiedział obojętnym tonem.
Rycerze odwrócili swe spojrzenia, kiwając głowami niby zadowoleni z takiej odpowiedzi.

Kendrick wiedział jednak, że wcale tak nie było.

Nagle usłyszał potężny łomot dochodzący zza drzwi Galerii. Wszyscy zwrócili swe oczy w tym

kierunku, a do wewnątrz wpadło kilkunastu królewskich strażników. Kendricka zdziwił fakt, że
przybyli tu, do sali należącej do Srebrnej Gwardii, bezceremonialnie dzierżąc miecze w dłoniach.
Nigdy się to jeszcze nie zdarzyło. Gwardziści, wprawieni w boju wojownicy, zareagowali
gwałtownie odwracając się w kierunku strażników i bacznie się im przyglądając.

Strażnicy królewscy przemierzyli szybkim krokiem salę kierując się wprost na Kendricka.

Spoglądali na niego surowym wzrokiem i Kendrick zaczął zastanawiać się, o co też mogło im
chodzić. Wyczuwał ich zniecierpliwienie i pomyślał, że może przychodzą do niego z prośbą o
pomoc.

Zatrzymali się przed nim i jeden z nich, mianowany jeszcze przez jego ojca, mężczyzna noszący

imię Darloc, którego Kendrick od razu rozpoznał, a który służył lojalnie jego ojcu od lat, wystąpił
przed wszystkich z ponurą miną na twarzy.

– Kendricku z Klanu MacGil Zachodniego Królestwa Kręgu – zaanonsował oficjalnym,

grobowym wręcz głosem, począwszy czytać rozwinięty przed sobą zwój. – Niniejszym oświadczam,
że zgodnie z królewskim rozkazem, zostajesz aresztowany jako zdrajca królestwa za zamordowanie
króla MacGila.

Włosy zjeżyły się Kendrickowi na głowie, a całym ciałem wstrząsnął lodowaty dreszcz.
Na sali rozległ się okrzyk. Jego towarzysze broni zaczęli powoli podnosić się od stołów,

poirytowani i pełni napięcia. Gęsta cisza spowiła całe pomieszczenie, a wszyscy spojrzeli na
Kendricka w oczekiwaniu na jego reakcję.

Kendrick wstał powoli, próbując oddychać normalnie, zrozumieć, o co chodzi. Poczuł jak całe

życie przeleciało mu przed oczyma.

Przyjrzał się uważnie twarzy Darloca, przeoranej zmarszczkami i zastygłej w ponurym

spojrzeniu. Widział, że strażnik mówił poważnie.

– Darlocu – powiedział Kendrick wyważonym tonem, zmuszając się do zachowania spokoju, a

jego głos odbił się echem od ścian. – Znasz mnie od moich narodzin. Wiesz, że to nieprawda.

Powieka Darloca drgnęła lekko.
– Mój panie – odparł smutno Darloc. – Obawiam się, że moje osobiste poglądy nic tu nie znaczą.

Jestem jedynie królewskim sługą i wykonuję tylko jego rozkazy. Proszę mi wybaczyć. Masz rację.
Sam nigdy nie uwierzyłbym w taką potwarz. Jednak moje osądy zależą od osądów króla. Obawiam
się, iż muszę wykonać ten rozkaz.

Kendrick wpatrywał się w niego, widział powagę na jego twarzy, fakt jak bardzo był

zdenerwowany, miotany wewnętrznym konfliktem, że postawiono go w tej sytuacji. Zrobiło mu się go
autentycznie żal.

Nie potrafił jednak pojąć, jak zuchwały to był zarzut: jego własny brat oskarżył go o

zamordowanie ich ojca. Mogło to oznaczać tylko jedno: Gareth poczuł się zagrożony. I miał coś do
ukrycia. Potrzebował kozła ofiarnego i to natychmiast. Nieważne, jak mało przekonujący był ten
wybór. Dzięki temu Kendrick utwierdził się w przekonaniu, że to jednak Gareth był mordercą.
Poczuł, jak wzbiera w nim świeża gorycz i złość – nie dlatego, że miał trafić do więzienia, ale
dlatego, że poczuł się w obowiązku postawić Garetha przed obliczem sprawiedliwości.

– Przykro mi Kendricku, ale mam zamiar cię zabrać – powiedział Darloc i skinął na jednego ze

swych ludzi.

Kiedy żołnierz zrobił krok, Atme nagle skoczył na równe nogi i jak błyskawica pojawił się przed

Kendrickiem, dobywając miecza.

– Jeśli chcesz tknąć Kendricka, będziesz musiał najpierw pokonać mnie – powiedział grobowym

tonem.

Nagle całe pomieszczenie wypełnił odgłos dobywanych mieczy. Wszyscy członkowie Gwardii

jak jeden mąż skoczyli na nogi i stanęli twarzą w twarz ze strażnikami.

Darloc stał, wyglądając na przerażonego, i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że przeliczył się

sromotnie, przychodząc tutaj. Dotarło też do niego, że królestwo dzielił już tylko jeden krok od
niszczącej wojny domowej.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Gwen stała na piaszczystym brzegu oceanu, którego fale załamywały się blisko jej stóp – potężne,

gwałtowne grzywy uderzały w nie z wystarczającą siłą, żeby co chwilę się chwiała. Stała próbując
utrzymać się na nogach i obserwowała, jak wielki okręt rozwinął żagle do drogi. U jego steru stał
Thor i machał do niej ręką. Estopheles siedziała na jego ramieniu i wpatrywała się w Gwen
złowieszczo. Spojrzenie sokoła zmroziło jej krew.

Thor uśmiechał się. Po chwili zobaczyła, jak jego miecz wyślizgnął się zza pasa i runął do

oceanu. Co dziwne, on nawet tego nie zauważył. Nadal uśmiechał się do Gwen i machał ręką, a ona
poczuła nagle niepokój.

Rozległe wody, które do tej pory wydawały się tak spokojne, rozszalały się nagle, a ich

kryształowoniebieska barwa ustąpiła spienionej czerni. Widziała, jak statek zakołysał się
gwałtownie, miotany falami oceanu. Thor jednak stał uśmiechając się wciąż i machając do niej, jakby
nic się nie stało. Nie mogła pojąć, co się dzieje. Niebo za Thorem, które jeszcze przed chwilą było
czyste, przesiąknęło szkarłatem, a chmury zdawały się nacierać w szaleńczym ataku. Nagle
błyskawica rozświetliła na chwilę wszystko dokoła, po czym uderzony piorunem żagiel okrętu stanął
w ogniu. Chwilę później cały statek objęły płomienie. Okręt zaczął nabierać prędkości, odpływał
coraz szybciej i szybciej, wsysany coraz głębiej i głębiej przez potężne prądy oceanu.

– THOR! – wrzasnęła Gwen.
Wydała z siebie jeszcze jeden pisk, kiedy okręt zamienił się w kulę ognia i wessany przez ciemny

czerwony nieboskłon, zniknął z horyzontu.

Spojrzała w dół. Wysoka fala rozbiła się o jej pierś zwalając ją z nóg na plecy. Próbowała się

czegoś przytrzymać – lecz nadaremnie. Czuła jak ocean wciąga ją coraz głębiej, coraz szybciej, jak
jego prądy pochłaniają ją, a kolejna fala rozbija się o jej twarz.

Krzyknęła!
Otworzyła oczy i zobaczyła, że znajduje się w komnacie swego ojca. Wewnątrz było pusto i

panował przenikliwy chłód. Była noc. Zatknięte gęsto w ścianie pochodnie rozświetlały wnętrze
migocącym światłem. Nagle dostrzegła sylwetkę jakiejś osoby. Stała na parapecie okna, odwrócona
do niej plecami. Od razu wyczuła, że to jej ojciec. Miał na sobie królewskie futra, a na głowie
koronę, która wyglądała na większą niż kiedykolwiek.

– Ojcze? – spytała podchodząc bliżej.
Powoli odwrócił się i spojrzał na nią. Obleciał ją strach. Jego twarz w połowie pozbawiona była

skóry, oczy wystawały z oczodołów, a ciało uległo znacznemu rozkładowi. Objął ją okropnym
spojrzeniem, pełnym rozpaczy, i wyciągnął rękę w jej kierunku.

– Dlaczego mnie nie pomścisz? – jęknął.
Gwen zatkało oddech w piersiach. Przerażona pospieszyła do niego.
Zaczął odsuwać się od niej. Prawie chwyciła go za rękę – ale było już za późno. Osunął się

powoli do tyłu i poleciał w dół.

Krzyknęła, podbiegła do okna i wysunęła głowę. Jej ojciec spadał w czerń coraz szybciej i

szybciej. Ziemia zapadła się pod nim i wydawało się, że leci do samego jej wnętrza. Nie usłyszała
odgłosu upadku jego ciała.

Nagle dobiegł ją brzęk z wewnątrz komnaty. Odwróciła się i zlustrowała wzrokiem całe

pomieszczenie. Jego korona. Musiała spaść mu z głowy i teraz toczyła się po posadzce, wydając
głuchy, metaliczny dźwięk. Zaczęła obracać się dookoła własnej osi, wydając coraz głośniejszy
brzęk, aż w końcu zatrzymała się na samym środku pustej podłogi.

Skądś powróciły do niej jego słowa:

– Pomścij mnie!
Poderwała się ze snu. Usiadła wyprostowana na łóżku ciężko oddychając. Przetarła oczy i

zeskoczyła z materaca. Podbiegła do okna próbując otrząsnąć się z tego okropnego koszmaru.
Nabierając w dłonie lodowatej wody z miski stojącej przy oknie spryskała twarz kilka razy i
wyjrzała na zewnątrz.

Świtało już. Królewski dwór trwał pogrążony w ciszy. Wschodzące pierwsze słońce skąpało

okolicę we wczesnych promieniach. Wyglądało na to, że wstała pierwsza. Sen był okropny. Bardziej
przypominał wizję. Jej serce waliło mocno, kiedy próbowała odtworzyć wszystkie szczegóły. Thor
umierający na tym statku. Czuła, że to była jakaś wiadomość, coś jakby przepowiednia przyszłości
aniżeli tylko zwykły sen. Serce jej pękło na myśl, że Thor, o czym była przekonana, wkrótce umrze.

I do tego jeszcze ten przerażający wizerunek ojca, jego rozkładających się zwłok. Jawna nagana

skierowana pod jej adresem. Wszystko było takie rzeczywiste, tak prawdziwe, że nie mogła już
później zasnąć. Chodziła po komnacie nie wiedząc, co czynić ze sobą.

Bez namysłu podeszła do łóżka i zaczęła się ubierać, o wiele wcześniej niż zwykle. Czuła, że

musi coś z tym zrobić. Cokolwiek. Coś, co sprawi, że znajdzie mordercę swego ojca.

Trzeźwy i osamotniony po raz pierwszy od wielu lat, Godfrey pokonywał puste, zamkowe

korytarze skąpane we wczesnym, porannym świetle pierwszego słońca. Dziwne to było uczucie. Nie
mógł przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz cały dzień spędził bez picia, albo bez swoich pijanych
towarzyszy. To osamotnienie i powaga były dla niego czymś nowym. Zdał sobie sprawę, że w ten
właśnie sposób czuli się ludzie wiodący zwykły ziemski żywot. Okropieństwo. Nuda. Nienawidził
tego uczucia. Chciał popędzić z powrotem do karczmy, do swych przyjaciół, sprawić, żeby to
wszystko odeszło. Zwykłe życie nie było dla niego.

Pierwszy raz jednak w życiu przeciwstawił się swoim odruchom. Nie wiedział, co go naszło, ale

obraz ciała jego ojca opuszczanego do grobu coś w nim zmienił; od śmierci ojca coś w nim
wzbierało. Był jak kocioł zawieszony nad niewielkim paleniskiem; odczuwał niezadowolenie i
niepokój jak nigdy wcześniej. Czuł się nieswojo we własnej skórze. Po raz pierwszy spojrzał na
siebie surowym okiem. Ocenił siebie na nowo, sposób, w jaki żył do tej pory i jak może spędzić
resztę swoich dni. Kiedy popatrzył w lustro na siebie, nie spodobało mu się to, co tam ujrzał.

Godfrey spojrzał również na swoich przyjaciół w nowym świetle. Nie mógł znieść widoku ich

twarzy. A zwłaszcza swojej. Tego ranka, pierwszy raz w życiu, smak piwa zaleciał mu zgnilizną.
Pierwszy raz, od kiedy tylko sięgał pamięcią wszystko widział wyraźnie, miał świadomość swych
myśli i uczuć. A musiał to dziś rozważyć na trzeźwo, zebrać myśli. Ponieważ coś w nim płonęło, coś,
czego w pełni nie pojmował, co zmuszało go by szukać mordercy ojca.

Być może było to poczucie własnej winy, świadomość nie do końca rozwiązanych spraw, jego

stosunku do ojca; być może właśnie w ten sposób mógł zasłużyć na jego akceptację. Jeśli nie za życia
ojca, to przynajmniej po jego śmierci. A gdyby udało mu się znaleźć zabójcę ojca, mógłby również
zrehabilitować się, zrewanżować za te wszystkie zmarnowane lata życia.

Czuł, jak pali go niesprawiedliwość tego wszystkiego. Nienawidził tego, że jego brat Gareth

zasiadł na tronie. Gareth zawsze knuł jakieś intrygi, manipulował, był oziębłym kanalią, która nie
kochała nikogo oprócz siebie. Zawsze kręcił się przy podejrzanych typach, potrafił rozpoznać takiego

z odległości mili. Widział w jego oczach zło wzbierające i błyszczące, wydobywające się niczym
spod ziemi. Był człowiekiem, który pożądał władzy, który chciał dominować nad wszystkimi.
Godfrey wiedział, że Gareth gra nieczysto. Był też pewien, że jego brat miał coś wspólnego ze
śmiercią ich ojca.

Pokonał kolejne schody, następny korytarz i z rosnącym chłodem w sercu wszedł w korytarz

wiodący do komnaty ojca. Znane mu dobrze ściany wywołały wspomnienia, jeszcze zbyt świeże, o
tym, jak szedł tędy ostatni raz, jak został wezwany, jak ojciec zganił go. Zawsze z nienawiścią
pokonywał ten ostatni kawałek drogi prowadzący do komnaty króla.

Aczkolwiek teraz poczuł zupełnie coś innego, jakieś nowe doznanie: jakby szedł korytarzem

opanowanym przez ducha. Niemal wyczuwał obecność ojca, z każdym krokiem, który stawiał.

Dotarł do ostatnich drzwi i stanął przed nimi. Były wielkie, w kształcie łukowatej bramy, grube

na stopę i wyglądały, jakby miały z tysiąc lat. Zastanawiał się jak wielu MacGilów używało tych
drzwi. Dziwnie było widzieć je bez straży wokoło. Jakby wszystkim było już obojętne, że jego ojciec
kiedykolwiek tutaj żył.

Drzwi były zamknięte. Chwycił za ich żelazną klamkę i popchnął. I kiedy otworzyły się z

pradawnym skrzypnięciem, wszedł do środka.

W środku było jeszcze bardziej upiornie. Pusta komnata pulsowała witalnością jego ojca. Łoże

było nadal zasłane. Szaty ojca leżały ułożone na nim w poprzek, opończa wisiała w rogu, a jego buty
stały przy palenisku. Przez otwarte okno wleciał nagle podmuch letniej bryzy i Godfrey poczuł chłód;
poczuł stojącego przy sobie ojca. Bryza wydęła płócienne połacie baldachimu na łożu króla i
Godfrey nie potrafił powstrzymać się od myśli, że oto przemawia do niego ojciec. Poczuł
przytłaczający wręcz smutek.

Chodził dookoła komnaty, czując chłód na myśl o tym, że to właśnie tutaj zamordowano ojca. Nie

wiedział dokładnie, czego szuka, ale miał wrażenie, że właśnie tutaj, gdzie to wszystko się
wydarzyło, należy zacząć. Być może była tu jakaś niewielka wskazówka, coś, co przeoczono, a co
mogło pomóc mu wpaść na jakiś pomysł. Założył, że królewska rada przeczesała już dokładnie to
pomieszczenie. Ale chciał chociaż spróbować. Musiał spróbować, dla własnego dobra.

Lecz po jakimś czasie dokładnych oględzin nie znalazł nic, żadnej wskazówki, która rzuciłaby się

mu w oczy.

– Godfrey? – dobiegł go kobiecy głos.
Obrócił się na pięcie zaskoczony, nie spodziewając się tu obecności kogokolwiek. Zobaczył swą

młodszą siostrę Gwendolyn.

– Wystraszyłaś mnie – powiedział i odetchnął. – Nie wiedziałem, że jest tu ktoś poza mną.
– Wybacz – odparła, po czym weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. – Drzwi były otwarte.

Również nie myślałam, że ciebie tu znajdę.

Zmrużył oczy i przyjrzał się jej dokładnie. Wyglądała na zagubioną i zatroskaną.
– Co ty tutaj robisz? – zapytał ją.
– Mogłabym zadać ci to samo pytanie – odpowiedziała. – Jest jeszcze bardzo wcześnie. Musiałeś

zostać tu sprowadzony podobnie jak ja.

Godfrey obejrzał się dokoła, szukając znaków, że ktoś ich obserwuje lub podsłuchuje. Zdał sobie

jednocześnie sprawę, że ogarnia go paranoja. Powoli i z rezerwą pokiwał głową.

Godfrey zawsze dbał o Gwen. Z całego rodzeństwa była jedyną osobą, która go nie krytykowała.

Zawsze cenił ją za jej wrażliwość i współczucie. Wyczuwał, że ze wszystkich członków rodziny
królewskiej ona jedna była gotowa uwierzyć w niego, dać mu drugą szansę. I czuł, że mógł jej
powiedzieć wszystko, że nigdy nie wykorzystałaby tego przeciwko niemu.

– Masz rację – odparł. – Rzeczywiście coś mnie tu przyciągnęło. W zasadzie nie potrafiłbym

podać innej przyczyny.

– Ja tak samo – powiedziała Gwen. – Jego śmierć była tak niespodziewana. Tak gwałtowna. Nie

spocznę, ani nie nacieszę się życiem dopóki nie będę wiedziała, że złapaliśmy jego mordercę.
Miałam straszny sen. I to on mnie tu sprowadził.

Godfrey pokiwał głową. Rozumiał.
Obserwował ją jak chodziła po komnacie i próbowała pojąć to wszystko. Widział cierpienie na

jej twarzy i zdał sobie sprawę, jak bolesne musiało to być również dla niej. Wszak to ona była w
największej zażyłości z ojcem. Najbliżej z nich wszystkich.

– Pomyślałem, że jeśli tu przyjdę, to może cos znajdę – powiedział, chodząc dokoła komnaty,

zaglądając w każdy kąt, pod łóżkiem, sprawdzając każdy szczegół. – Nic jednak tu nie ma.

Gwen również zlustrowała komnatę, chodząc powoli dokoła jej.
– Co sądzisz o tych plamach? – spytała.
Odwrócił się i podbiegł w miejsce, które wskazywała. Na posadzce zobaczył zarys plamy ledwie

odróżniającej się od ciemnego kamienia. Podążając za śladami skierował się do okna, a kiedy
znaleźli się w świetle słońca, ujrzeli je dokładniej: plamy krwi. Chłód wstrząsnął jego ciałem. Plamy
pokrywały posadzkę i kamienne ściany wszędzie wokoło. Zdał sobie sprawę, że to krew jego ojca.

– Musiało dojść do ostrej walki – powiedziała idąc po śladach wewnątrz komnaty.
– Okropne – odrzekł.
– Nie wiem dokładnie, co spodziewałam się tu znaleźć – ale sądzę, że chyba tylko zmarnowałam

czas. Nic innego tutaj nie widzę.

– Ani ja – powiedział Godfrey.
– Być może istnieją inne miejsca, które należałoby sprawdzić – dodała.
– Gdzie?
Wzruszyła ramionami. – Gdziekolwiek, ale nie tu.
Godfrey poczuł kolejny powiew bryzy i przejmujący chłód, który nie chciał dać mu spokoju.

Poczuł nagłe pragnienie opuszczenia tej komnaty i to samo ujrzał w oczach Gwen.

Jak na komendę odwrócili się i ruszyli do drzwi.
Kiedy jednak już miał je otworzyć, dostrzegł coś, co zwróciło jego uwagę, co sprawiło, że

zatrzymał się gwałtownie.

– Stój – powiedział. – Patrz tutaj.
Gwen obróciła się i podeszła za nim kilka kroków do paleniska. Podniósł dłoń i palcem dotknął

pozostawionej na ścianie plamy krwi.

– Ta plama jest inna od reszty – powiedział. – Jest w innej części komnaty. I jest jaśniejsza.
Wymienili zdziwione spojrzenia i przyjrzeli się jej dokładnie.
– Może to z narzędzia zbrodni – dodał. – Może zabójca próbował ukryć je w murze.
Godfrey dotykał kamieni, szukał jakiegoś obluzowanego, lecz nic nie znalazł. Wówczas Gwen

zatrzymała się i wskazała na palenisko.

– Tam – rzekła.
Spojrzał, lecz nie ujrzał niczego.
– Za paleniskiem. Widzisz? Otwór w ścianie. To zsyp. Zsyp na odpady.
– No i? – zapytał.
– To plamy ze sztyletu. Są wszędzie dokoła. Spójrz.
Rzucili się na kolana i przyjrzeli z bliska. Ze zdumieniem odkrył, że miała rację. Plamy

prowadziły wprost do zsypu.

– Tą drogą powędrował sztylet – wydedukowała. – Musiał wrzucić go do zsypu.
Odwrócili się i spojrzeli na siebie. Wiedzieli, gdzie teraz muszą iść.
Kubeł ściekowy – powiedział.

Godfrey i Gwen schodzili po kamiennych, zamkowych schodach, które opadały po spirali w dół,

w głąb czeluści zamku, głębiej, niż Godfrey kiedykolwiek zszedł. Zaczynało się mu kręcić w głowie,
kiedy w końcu doszli do żelaznych drzwi. Odwrócił się do Gwen.

– To mi wygląda na pomieszczenia dla służby – powiedział. – Przypuszczam, że kubeł ściekowy

znajduje się za tymi drzwiami.

– Sprawdźmy – powiedziała.
Godfrey uniósł pięść i walnął kilka razy w drzwi. Po chwili usłyszeli czyjeś kroki. W końcu

drzwi otwarły się przed nimi. Ujrzeli pociągłą, poważną twarz jakiegoś mężczyzny.

– Tak? – zapytał staruszek, widocznie długoletni już sługa.
Godfrey spojrzał na Gwen, a ona potaknęła głową.
– Czy tu znajduje się kubeł ściekowy? – zapytał.
– Tak – odparł mężczyzna. – Oraz część kuchni. – Co was tu sprowadza?
– Zanim Godfrey zdążył odpowiedzieć, mężczyzna zmrużył oczy i w jego spojrzeniu dostrzegli

nagłe olśnienie.

– Chwila – dodał – czy wy nie jesteście dziećmi króla MacGila? W jego spojrzeniu pojawił się

teraz szacunek. – A jakże – odpowiedział sobie. – Co wy tutaj robicie?

– Proszę – powiedziała łagodnym tonem Gwen, poczym postąpiła krok do przodu i położyła rękę

na jego nadgarstku. – Wpuść nas. Mężczyzna cofnął się i otworzył szeroko drzwi, a oni weszli szybko
do środka.

Godfrey patrzył z niedowierzaniem na pomieszczenie, w którym nigdy jeszcze nie był, chociaż

znajdowało się przecież w miejscu, gdzie spędził całe swe dotychczasowe życie. Byli w
najgłębszych czeluściach zamku, w przestronnej komnacie, w której mrok rozświetlały sporadyczne
pochodnie. Wszędzie stały stoły służące do przygotowywania jedzenia. W paleniskach huczał ogień,
a nad nim wisiały wielkie kotły z bulgoczącą zawartością. Z pewnością miejsce to przystosowane
było do obecności dziesiątek służących. Poza mężczyzną, który otworzył im drzwi, nie było tu jednak
nikogo.

– Przychodzicie o dziwnej porze – powiedział. – Nie zaczęliśmy jeszcze przygotowywać

śniadania. Reszta służby zjawi się tu wkrótce.

– Nic nie szkodzi – odpowiedział Godfrey. – Jesteśmy tu z innego powodu.
– Gdzie znajduje się kubeł ściekowy? – zapytała Gwen nie marnując czasu.
Mężczyzna spojrzał na nich ze zdziwieniem.
– Kubeł ściekowy? – powtórzył niczym echo. – Ale po co wam to wiedzieć?
– Proszę, po prostu nam go pokaż – powiedział Godfrey.
Sługa gapił się chwilę na niego swymi oczyma umieszczonymi na pociągłej twarzy z zapadłymi

policzkami, po czym odwrócił się i poprowadził ich przez izbę.

Stanęli przed wielką, kamienną jamą, w której spoczywał ogromny sagan, tak duży, że trzeba było

aż dwóch ludzi, żeby go unieść; tak duży, że wystarczył na nieczystości z całego zamku. Stał pod

zsypem wiodącym gdzieś hen w górę. Godfrey wyczuł jego smród i aż go cofnęło.

Podeszli razem z Gwen bliżej i obejrzeli dokładnie ściany otaczające kubeł. Mimo usilnych

starań nie zauważyli żadnych plam, nic niezwykłego.

Spojrzeli w dół na sagan, ale był pusty.
– Nic tam nie znajdziecie – powiedział sługa. – Opróżniają go co godzinę. O każdej pełnej

godzinie.

Godfrey pomyślał, że może marnują czas. Westchnął. Popatrzyli na siebie i wymienili spojrzenie

pełne rozczarowania.

– Czy chodzi o mojego pana? – spytał w końcu sługa przerywając ciszę.
– Twego pana? – spytała Gwen.
– No, tego, który zaginął.
– A zaginął? – spytał Godfrey.
Sługa przytaknął skinięciem głowy.
– Zniknął pewnej nocy i do tej pory nie wrócił do pracy. Krążą pogłoski, że go zabili.
Godfrey i Gwen wymienili spojrzenie.
– Powiedz nam coś więcej – ponagliła Gwen.
Zanim jednak zdążył odpowiedzieć, otwarły się tylne drzwi po drugiej, odległej stronie

pomieszczenia i do środka wszedł człowiek, którego wygląd zbił Godfreya z tropu. Był niski, krępy,
a co najważniejsze, jego plecy były zdeformowane, wygięte i przygarbione. Szedł utykając na jedną
nogę, z widocznym wysiłkiem unosząc swoją głowę, powoli w ich kierunku.

W końcu stanął przed nimi rozglądając się w przód i w tył między Godfreyem i sługą.
– To wielki przywilej, że zechcieliście zaszczycić nas swą obecnością – powiedział garbus i

ukłonił się.

– Steffen będzie wiedział znacznie więcej o tej sprawie niż ja – dodał drugi sługa

oskarżycielskim tonem. Było oczywiste, że nie przepadał za Steffenem.

To powiedziawszy, sługa odwrócił się i pospiesznym krokiem opuścił izbę wychodząc przez

tylne drzwi. Steffen odprowadził mężczyznę wzrokiem.

Godfrey i Gwen wymienili spojrzenie.
– Steffenie, czy możemy z tobą porozmawiać? – spytała Gwen łagodnie, próbując go uspokoić.
Steffen spojrzał na nich ze zdenerwowania wykręcając ręce.
– Nie wiem, co wam powiedział, ale on zawsze kłamie. I plotkuje – powiedział Steffen

przybrawszy obronny ton głosu. – Ja nic nie zrobiłem.

– Nic takiego nie powiedzieliśmy – odparł Godfrey, również próbując go uspokoić. Ewidentnie

Steffen miał cos do ukrycia. Godfrey musiał się dowiedzieć, co to było, bo czuł, że miało związek ze
śmiercią ich ojca.

– Chcemy porozmawiać z tobą o naszym ojcu, królu – powiedziała Gwen. – O tej nocy, kiedy

umarł. Czy przypominasz sobie coś niezwykłego? Jakąś broń, która spadła zsypem do kubła?

Steffen wił się i patrzył w dół nie chcąc spojrzeć im w oczy.
– Nic nie wiem o żadnym sztylecie – powiedział.
– A kto mówił, że to sztylet? –złapał go za słowo Godfrey.
Steffen odwrócił wzrok z miną winowajcy, a Godfrey wiedział, że odkrył jego kłamstwo. Ten

człowiek zdecydowanie coś przed nimi ukrywał. To dodało mu odwagi.

Steffen nic nie odpowiedział, jedynie dłubał palcami nóg w ziemi i dalej wykręcał swoje ręce.
– Nic nie wiem – powtórzył. – Nie zrobiłem nic złego.
Godfrey i Gwen wymienili porozumiewawcze spojrzenie. Znaleźli kogoś ważnego. Jednocześnie

było oczywiste, że sługa nie zamierzał nic więcej im powiedzieć. Godfrey czuł, że musi coś zrobić,
zmusić go do mówienia.

Podszedł i stanowczym ruchem położył rękę na jego ramieniu. Steffen podniósł wzrok i spojrzał

na niego zawstydzony niczym szkolny zawadiaka. Godfrey zmarszczył gniewnie brwi, wzmocnił swój
chwyt i przytrzymał w miejscu.

– Wiemy, co stało się z twoim panem – powiedział blefując. – Teraz, albo powiesz nam

wszystko, co wiesz o zabójstwie naszego ojca, albo wtrącimy cię do lochu i nigdy więcej nie ujrzysz
słońca. Wybór należy do ciebie.

Stojąc tak Godfrey czuł, jak siła ojca wstępowała w jego ciało. Czuł pierwszy raz tą

nadprzyrodzoną siłę, która krążyła w jego żyłach, we krwi królów z rodziny MacGil od pokoleń.
Pierwszy raz w życiu, czuł się silny, pewny siebie, godny. Czuł się jak MacGil, akceptowany przez
ojca.

Steffen musiał również to poczuć, ponieważ w końcu, po bardzo długiej chwili, przestał się

kręcić. Podniósł wzrok, spojrzał Godfreyowi w oczy i skinął głową na zgodę.

– Nie uwięzicie mnie? – spytał. – Jeśli wam powiem?
– Nie – odparł Godfrey. – O ile nie miałeś nic wspólnego ze śmiercią naszego ojca. To mogę ci

obiecać.

Steffen oblizał usta, namyślając się. W końcu, po długiej chwili skinął głową.
– W takim razie dobrze – powiedział. – Powiem wam wszystko, co wiem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Thor siedział w łodzi, ściśnięty z innymi na drewnianych ławach w równym rzędzie, oburącz

trzymając grube drzewce i wiosłując nieustannie. Krohn kulił się u jego stóp. Letnie słońce
wyciskało z niego siódme poty, któryś już dzień z rzędu, jakie spędzili dotychczas na morzu.
Oddychał ciężko i zastanawiał się, czy kiedykolwiek się to skończy. Podróż wydawała się trwać
wiecznie. Na początku unosiły ich żagle. Potem jednak wiatr nagle zamarł i wszystkich chłopców na
statku obarczono wiosłowaniem.

Siedział mniej więcej na środku długiej i wąskiej łodzi. Za sobą miał Reece’a, przed nim zaś

siedział O’Connor. Zastanawiał się cały czas, jak długo dadzą radę tak wiosłować. Nigdy nie
pracował tak ciężko przez tak długi czas. Każdy jego mięsień drgał ze zmęczenia. Jego barki,
nadgarstki, ramiona, bicepsy, plecy, szyja, a nawet uda – wszystkie one miały za chwilę
zastrajkować. Ręce trzęsły mu się, a dłonie starte były do żywego mięsa. Kilku innych członków
legionu padło już z wycieńczenia. Ta wyspa, czymkolwiek by nie była, wydawała się leżeć po
drugiej stronie świata. Modlił się o wiatr.

Pozwolono im wypocząć przez krótką chwilę w nocy, pospać w piętnastominutowych zmianach,

kiedy to inni ich wyręczali. Leżał na plecach w środku czarnej nocy, z Krohnem zwiniętym w kłębek
tuż obok, i patrzył na niebo. Była to najczarniejsza, ale zarazem najczystsza noc, jaką kiedykolwiek
widział. Cały świat wypełniały mieniące się na czerwono i żółto gwiazdy. Na szczęście letnia
pogoda utrzymywała się nadal i nie było jeszcze zbyt zimno. Oceaniczna, wilgotna bryza schłodziła
jego ciało i zasnął w sekundzie – tylko po to, żeby za chwilę znowu go obudzono. Zastanawiał się,
czy to też wliczało się w Rytuał, czy w ten sposób próbowali ich złamać.

Myślał poważnie o tym, co ich jeszcze czeka i czy zdoła sobie z tym poradzić. Zaburczało mu w

żołądku. Zeszłej nocy dali mu tack, niewielki pasek solonej wołowiny i taką samą flaszkę rumu do
popicia. Połowę tego dał Krohnowi, który połknął to ledwie rozgryzając zębami, i załkał o jeszcze.
Thor czuł się okropnie z tym, że nie miał dla niego nic więcej. Sam jednak nie zjadł nic porządnego
od wielu dni i zaczynał tęsknić za domowymi wygodami.

– Jak długo jeszcze będzie to trwało? – usłyszał głos jakiegoś chłopca, starszego od siebie o

kilka lat, który zwrócił się z tym pytaniem do innego.

– Wystarczająco długo, żeby nas wszystkich pozabijać – odkrzyknął któryś, oddychając głośno.
– Byłeś już na tej wyspie – krzyknął jeszcze inny do starszego chłopaka, który wiosłował uparcie

z ponurym wyrazem twarzy. – Jak długo jeszcze zanim tam dotrzemy? Jak daleko jeszcze?

Starszy chłopiec, wysoki i umięśniony wzruszył ramionami.
– Ciężko powiedzieć – odparł. – Nie dotarliśmy jeszcze nawet do deszczowej ściany.
– Deszczowej ściany? – krzyknął ktoś inny.
Ale ten duży chłopiec, sapiący z wysiłku, zamilkł ponownie i cała łódź pogrążyła się w ciszy.

Jedynym dźwiękiem, który nieustannie dolatywał do uszu Thora był odgłos wioseł uderzających w
taflę wody.

Thor spuścił wzrok po raz setny, mrużąc oczy przed oślepiającym światłem słońca. Nie mógł

nadziwić się żółtej barwie wody. W niektórych miejscach była przeźroczysta, zwłaszcza tuż pod
powierzchnią i widział tam różne egzotyczne stworzenia pływające wzdłuż łodzi, ciągnące się za
nimi, jakby chciały ich dogonić. Zobaczył też długiego, fioletowego węża, niemal tej samej długości
co ich łódź, z tuzinem głów rozmieszczonych wzdłuż ciała. W miarę, jak płynęli dalej, głowy
wysuwały się z ciała w powietrze i kłapały ostrymi niczym brzytwa zębami. Thor nie mógł pojąć, co
robiło to stworzenie. Czy oddychało w ten sposób? Czy próbowało złapać jakieś owady? Czy może
była to groźba pod ich adresem?

Ciężko było mu wyobrazić sobie, jakie inne dziwne stworzenia przyjdzie im spotkać tam, dokąd

zmierzali. Próbował nie myśleć o tym. Była to inna cześć świata i wszystko było możliwe. Czy i to
miało być częścią treningu? Miał złe przeczucie, że raczej tak.

Jeden z chłopców, wysoki i słabowity, którego Thor pamiętał z placu treningowego, nagle osunął

się na swym wiośle i upadł około dziesięć stóp dalej. Zatoczył się na boki i padł z głuchym
tąpnięciem na drewniany pokład. Był to ten sam chłopiec, który podczas ćwiczenia z tarczami bał się
je wykonać i który musiał z tego powodu przebiec kilka okrążeń więcej. Thorowi zrobiło się go
wtedy żal i nadal czuł to samo.

Bez namysłu przestał wiosłować i skoczył w jego kierunku. Jak przez mgłę dotarło do niego, że

postąpił wbrew zasadom, lecz zrobił to odruchowo na widok kompana legionisty w kłopotach.
Obrócił go i spojrzał na jego twarz. Była zbyt czerwona, jego skóra płonęła od słońca, a usta
wyschły i popękały. Żył, ale jego oddech był płytki.

– Wstawaj! – ponaglił go Thor trzęsąc nim całym.
Zamrugał oczami.
– Już więcej nie dam rady – odpowiedział słabym głosem.
– Wstawaj! – wyszeptał natarczywie Thor. – Wstawaj, zanim cię zobaczą!
– THORGRINIE! – wrzasnął Kolk.
Thor poczuł mocne kopnięcie w krzyż i poleciał twarzą na pokład. Kiedy uderzył dłońmi i twarzą

w drewnianą podłogę poczuł piekący ból.

– CO TO MA NIBY ZNACZYĆ!?
Thor poczuł gniew, twarz zaczerwieniła mu się ze złości, ale powstrzymał się przed zrobieniem

czegoś pochopnie. Odwrócił się i spojrzał w górę.

– Przewrócił się – zaprotestował. – Ja tylko chciałem pomóc–
– NIGDY nie opuszczasz swojego miejsca! Z ŻADNEGO powodu! Nie pieścimy się tu z nikim.

Jeśli ma upaść, niech upadnie! – wrzasnął Kolk górując nad Thorem, z rękoma opartymi na biodrach.
Thor poczuł przypływ świeżej nienawiści do tego człowieka. Bardziej niż jego kopniak dopiekło mu
to, że krzyczał na niego na oczach wszystkich chłopców. Zraniło to jego dumę i poprzysiągł mu
zemstę. Czasami Kolk był zbyt ostry jak na dowódcę.

Krohn podbiegł do jego nóg i warknął na Kolka.
Na jego widok Kolk znieruchomiał nabrawszy szacunku. Wskazał jedynie trzęsącym się palcem

miejsce Thora przy wiośle.

– A teraz wracaj tam! – wrzasnął. – Albo wyrzucę cię z tej łodzi własnoręcznie!
Thor podniósł się na kolano i nagle dostrzegł coś ponad ramieniem Kolka, co sprawiło, że zamarł

z wrażenia.

– UWAŻAJ! – wrzasnął i wskazał na coś.
Kolk odwrócił się, ale było już za późno. Thor nie miał wyjścia: runął przed siebie i zbił Kolka z

nóg – w samą porę.

Ułamek sekundy później rozległ się donośny huk i nadleciała kula armatnia, wprost na nich.

Świsnęła ponad pokładem dokładnie w miejscu, w którym przed chwilą stał Kolk. Praktycznie otarła
się o jego głowę, kiedy przewracał się na pokład. Przypaliła wierzchni reling i roztrzaskała drzewce,
ale o dziwo nie wyrządziła szkody łodzi. Poleciała dalej i z głośnym chlupotem wylądowała w
wodzie.

Dzięki ostrzeżeniu Thora wszyscy zdołali na czas dać nura na podłogę. Potem, razem jak na

komendę wychylili się nad burtę i rozejrzeli.

W oddali na horyzoncie ujrzeli potężny czarny statek, jego wiosła miarowo uderzające w wodę

przybliżały go do nich szybko. Na jego maszcie powiewała żółta flaga z symbolem czarnej tarczy
pośrodku i dwoma rogami sterczącymi na jej szczycie.

– Okręt Imperium! – krzyknął Kolk.
Zbliżał się szybko. Wielkie działo było wycelowano prosto w ich kierunku, a na pokładzie było

przynajmniej stu żołnierzy. Ich statki nie mogły się równać. Imperialny był większy, miał armatę i
liczniejszą załogę. Co gorsze, byli to dzikusy: potężne bestie, obrośnięte mięśniami, z czerwoną skórą
i rogami wyrastającymi z łysych głów, z żółtymi oczyma, małym trójkątem zamiast nosa, niemożliwie
szerokimi szczękami, rzędem ostrych niczym brzytwa zębów i dwoma kłami wystającymi po obu
stronach paszczy. Te potężne stworzenia stały na pokładzie z mieczami w rękach, a z ich ust ciekła
ślina na widok innego statku.

– DO GALER! – wrzasnął Kolk stanąwszy z powrotem na nogi.
Chłopcy rzucili się do wioseł. Thor ledwie pojmował, co się wkoło niego działo, co miał robić.

Starsi chłopcy jednak wydawali się wiedzieć, co do nich należy.

– ŁUCZNICY NA RUFĘ! – wrzasnął Kolk. – Przygotować strzały! Wszyscy inni podpalić je!
Wszędzie dokoła niego, starsi i bardziej zdyscyplinowani chłopcy, pospiesznie wyjęli łuki i

strzały z koszy stojących głębiej na łodzi i podbiegli do burty. Młodsi legioniści zanurzyli gałgany w
oliwie, nawinęli na końce strzał i podpalili.

Thor chciał pomóc. Dostrzegł łucznika, który właśnie schylał się po gałgan, gdyż nie miał nikogo

do pomocy. Podbiegł do niego, zanurzył gałgan w oliwie, przywiązał do końca jego strzały i
podpalił, kiedy łucznik nałożył ją na cięciwę. Wystrzelił natychmiast, podobnie jak tuzin innych
chłopców.

Płonące strzały popłynęły w powietrzu i w większości wpadły do wody z sykiem, nie

doleciawszy do celu. Kilka wylądowało na statku przeciwnika. Niestety, trafiły one w pokład, z dala
od potężnych żagli będących ich celem. Pierwsza salwa nie dokonała żadnych zniszczeń.

Załoga Imperium jednak zdążyło przestawić armatę i wystrzelić ponownie.
– PADNIJ! – wrzasnął Kolk.
Z mocno bijącym sercem Thor runął na pokład twarzą najpierw, jak wszyscy pozostali – i

przyciągnął do siebie Khrona. Rozległ się kolejny łoskot i następna kula przeleciała nad nimi
ocierając się o drewno i wyrywając je tym razem z trzaskiem. Zdołała zniszczyć dużą część relingu,
roztrzaskując drewno na kawałki i posyłając w każdym kierunku niczym pociski.

– DO ŁUKÓW! – wydarł się Kolk.
Łucznicy zajęli swoje pozycje. Thor rzucił się do pomocy, odpalił grot strzały i podał

łucznikowi, który umieścił ją natychmiast na cięciwie i wypuścił w powietrze. Okręt wroga był już
bliżej i tym razem mieli więcej szczęścia. Statek Imperium zbliżał się coraz szybciej, nieustraszony,
bez obawy pokonując dzielącą ich odległość. Dzieliło ich już zaledwie pięćdziesiąt jardów.
Prawdopodobnie liczyli na to, że podpłyną o wiele szybciej i strzały nie wyrządzą im szkody.

I to był ich błąd. Tym razem kilkadziesiąt płonących pocisków spadło na żagle. Dzikusy ugasiły

kilka, reszta jednak zajęła się ogniem. Chwilę później cały takielunek był już w ogniu.

– PADNIJ! – wrzasnął Kolk.
Thor rzucił okiem na okręt wroga w samą porę, aby zauważyć dzikusów ustawiających się na

krawędzi relingu i ciskających dzidami w ich łódź.

Thor dał nura na podłogę przyciągając Krohna do siebie. Serce waliło mu mocno, kiedy włócznie

przelatywały ze świstem wszędzie dokoła. Słyszał jak przebijały ich drewniany pokład.

Nagle dobiegł go wrzask. Odwrócił się i zobaczył starszego chłopca, który przytrzymywał ramię

rozszarpane włócznią i broczące krwią. Thor objął krótkim spojrzeniem resztę załogi. Na szczęście

nikt inny nie odniósł poważniejszych obrażeń, ani tym bardziej nie stracił życia. Większości udało się
w porę schować.

Spojrzał w tył na statek Imperium, który był już niedaleko. Może ze trzydzieści jardów. Widział

nabiegłe żółcią oczy dzikusów. Ich statek płonął, ale wojownicy zdawali się tym w ogóle nie
przejmować. Wiosłowali z podwojoną siłą skupieni na dotarciu do łodzi legionu, a nawet
wyprzedzeniu jej. Khron warczał i syczał na obcy statek.

– WŁÓCZNIE! – krzyknął Kolk podbiegając do nich i chwytając jedną samemu. – RZUCAĆ ZA

RUFĘ!

Wszędzie dokoła Thora chłopcy rzucili się by wyciągać włócznie tkwiące w drewnianym

pokładzie. Thor podbiegł do jednej i wyrwał. Była długa i gruba, i tkwiła głęboko w pokładzie;
musiał użyć całej siły, żeby ją wyciągnąć.

Ale udało mu się. Podbiegł do burty i rozejrzał się za możliwym celem. Stojący za nim Reece i

Elden rzucili swe włócznie, ale nie doleciały do okrętu i wpadły z chlupotem do wody. Mało która z
rzuconych przez chłopców włóczni doleciała do celu. Te kilka, które tam dotarły, nie trafiły w
nikogo.

Thor skupił wzrok na pojedynczej, grubej linie, wysoko na okręcie wroga, która utrzymywała

główny maszt na miejscu. Zamknął oczy, skupił się i poczuł przypływ mocy, ciepło rozlewające się
po całym ciele. Pozwolił, żeby ta moc przejęła kontrolę, pokierowała nim.

Podszedł kilka kroków do przodu, wziął szeroki zamach i wypuścił włócznię w powietrze.
Obserwował, jak frunęła w kierunku statku. Czuł dumę, gdyż leciała prosto do celu.
Idealny rzut.
Włócznia przecięła linę na pół. Ta trzasnęła głośno i chwilę potem płonące żagle opadły prosto

na pokład wroga zalewając go falą ognia.

Wśród bestii, które zapłonęły niczym pochodnie, rozległy się wrzaski i krzyki. Chwilę później ich

statek zakołysał się gwałtownie, pochylił na bok i wywrócił do góry dnem. Dzikusy wskakiwały do
wody jak oszalałe.

Legioniści wydali z siebie okrzyk zwycięstwa, a Thor zastanawiał się, czy ktokolwiek widział

jego rzut.

– Nieźle – powiedział ktoś, a jakiś chłopiec, którego nie znał, poklepał go po ramionach.
Odwrócił się i zobaczył innych, którzy przyglądali się mu z podziwem. Czuł, jak rozsadzała go

duma. Poczucie zwycięstwa. Na początku obleciał go strach na widok statku Imperium, gdy dotarło
do niego, że rzeczywiście udało się im ich pokonać, czuł, że wszystko jest możliwe. Czuł, że jeśli
udało się im to przetrwać, mogli przetrwać wszystko.

Właśnie wtedy usłyszał krzyk: – FLOTA IMPERIUM!
Podniósł wzrok i zobaczył jednego z legionistów siedzącego wysoko na maszcie, wypatrującego i

wskazującego na horyzont.

Thor podbiegł do relingu z innymi i spojrzał w tym kierunku. Mina mu zrzedła. Daleko na

horyzoncie zobaczył całą flotę statków Imperium.

Serce biło mu mocno. W żaden sposób nie pokonają tylu statków naraz. Nie zdążą też wrócić do

Kręgu. Było już po nich.

– DESZCZOWA ŚCIANA! – krzyknął ktoś inny.
Thor odwrócił się w tamtym kierunku i zobaczył na horyzoncie coś w rodzaju wodnego muru.

Nigdy czegoś takiego nie widział. Był idealny, letni dzień; żadnej chmury na niebie – a jednak na
horyzoncie widniała ściana deszczu. Trwała nieruchomo, jak wodospad pośrodku niczego.

– Co to? – Thor spytał Reece’a stając za nim.

– To granica oddzielająca nasz świat od drugiego. Od Smoczego Morza.
– DO WIOSEŁ! WIOSŁOWAĆ W TAMTĄ STRONĘ! – krzyknął Kolk rozpaczliwie. Pierwszy

raz Thor usłyszał w jego głosie strach.

Rzucił się w kierunku swego miejsca i zaczął wiosłować z całych sił, podobnie jak wszyscy. Ich

łódź ruszyła pędem wprost na ścianę, a kiedy zbliżyli się do niej, prąd morski zaczął wsysać ich
głębiej do środka niczym wir. Thor odwrócił się i zobaczył, że okręty Imperium ścigały ich nadal.

– A co ze statkami Imperium? – zawołał Thor do Reece’a.
Reece potrząsnął głową.
– Nie popłyną dalej. Nie przez deszczową ścianę.
– A dlaczego? – spytał Thor.
– To zbyt niebezpieczne. Nie zaryzykują. Za tą ścianą rozpościera się morze pełne potworów.
Thor spojrzał na wodę i zaczął się zastanawiać.
– Jeśli jest zbyt niebezpieczne dla nich, jaką my mamy szansę?
Reece potrząsnął głową.
– To jedyna droga. Nie mamy wyboru.
Kiedy zbliżyli się do ściany Thor usłyszał potężny huk spadającej wody. Poczuł nawet z tej

odległości powietrze przesiąknięte nadmiarem wilgoci. Kiedy spojrzał do tylu zobaczył, że statki
Imperium wstrzymały pościg.

Czuł ulgę, że pozbyli się wroga, jednak narastał w nim również strach przed tym, co go czekało.

Krohn zakwilił. Ciało Thora pochłonęła lodowata woda, świat stał się niewyraźną plamą, przywarł
do masztu ze wszystkich sił, podobnie jak inni chłopcy na statku. Próbował się utrzymać, lecz nie
udało się i ześliznął się po całej szerokości pokładu w dół. Woda wciskała się do jego oczu, uszu i
nosa. Kiedy wyrzucił przed siebie ramiona młócąc nimi powietrze – i spróbował złapać oddech,
płuca wypełniły się wodą. Zdążył jedynie pomyśleć: jeśli te wody były zbyt niebezpieczne dla
Imperium, to jakie przerażające stwory musiały tam żyć?

Książki z cyklu KRĄG CZARNOKSIĘŻNIKA autorstwa Morgan Rice

A QUEST OF HEROES (Book #1) – Wyprawa Bohaterów
A MARCH OF KINGS (Book #2) – Marsz Władców
A FATE OF DRAGONS (Book #3) – Los Smoków
A CRY OF HONOR (Book #4) – Zew Honoru
A VOW OF GLORY (Book #5) – Blask Chwały
A CHARGE OF VALOR (Book #6) – Szarża Walecznych
A RITE OF SWORDS (Book #7) – Rytuał Mieczy
A GRANT OF ARMS (Book #8) – Ofiara Broni
A SKY OF SPELLS (Book #9) – Niebo Zaklęć
A SEA OF SHIELDS (Book #10) – Morze Tarcz
A REIGN OF STEEL (Book #11) – Żelazne Rządy
A LAND OF FIRE (Book #12) – Kraina Ognia
A RULE OF QUEENS (Book #13) – Rządy Królowych

O autorce

Morgan Rice plasuje się na samym szczycie listy najpopularniejszych autorów powieści dla

młodzieży. Swoją renomę zawdzięcza cyklom opowieści pod tytułem THE VAMPIRE JOURNALS –
obejmujący jedenaście ksiąg (kolejne w trakcie pisania); THE SURVIVAL TRILOGY –
postapokaliptyczny dreszczowiec obejmujący dwie księgi (kolejna w trakcie pisania); KRĄG
CZARNOKSIĘŻNIKA – epickie fantasy, obejmujące trzynaście ksiąg (kolejne w trakcie pisania)

Książki jej autorstwa dostępne są w wersjach audio i drukowanej, i zostały przetłumaczone na

język niemiecki, francuski, włoski, hiszpański, portugalski, japoński, chiński, szwedzki, holenderski,
turecki, węgierski, czeski oraz słowacki (kolejne wersje językowe w trakcie opracowywania).

TURNED (Ksiega 1 cyklu Vampire Journals) oraz WYPRAWA BOHATERÓW (Księga 1 cyklu

Krąg Czarnoksiężnika) dostępne są nieodpłatnie w Sklepie Play!

Morgan chętnie czyta wszelkie wiadomości od was. Zachęcamy zatem do kontaktu z nią za

pośrednictwem strony www.morganricebooks.com, gdzie będziecie mogli dopisać swój adres do
listy emaili, otrzymać bezpłatną wersję książki i darmowe materiały reklamowe, pobrać bezpłatną
aplikację, otrzymać najnowsze, niedostępne gdzie indziej wiadomości, połączyć się poprzez
Facebook i Twitter i po prostu pozostać w kontakcie!