Spustoszenie chrze

ścijaństwa przez „obrzydliwość”

CHRZE

ŚCIJAŃSTWO reprezentują dzisiaj setki rozmaitych religii. Według obliczeń szacunkowych

przyznaje si

ę do nich ponad dziewięćset milionów członków. Jak to możliwe, żeby tak potężny

i rozga

łęziony system religijny uległ kiedyś zrujnowaniu i spustoszeniu? A jednak to nastąpi!

2

Kto w

łaściwie sugeruje ten niemalże niewiarogodny rozwój wydarzeń? Ktoś, którego proroctwa

dotychczas jeszcze nigdy nie zawiod

ły: sam Bóg Wszechmocny, Bóg Jehowa, Autor świętej Biblii.

Przepowiedzia

ł to przez cały szereg swoich proroków, w tym także przez swego Syna, Jezusa Chrystusa.

Zag

łada chrześcijaństwa została proroczo zobrazowana dziewiętnaście stuleci temu i obraz ten wkrótce

oka

że się proroctwem prawdziwym. Być może, że cię to zadziwi, drogi czytelniku; może zapytasz:

Dlaczego? Jak?

3

Nazwy

„chrześcijaństwo” nie znajdziemy w żadnym proroctwie Pisma świętego. Niemniej jednak

mia

ło ono w czasach biblijnych swój pierwowzór. Tym prototypem, tym proroczym modelem było

niewierne Jeruzalem z pierwszego wieku naszej ery.

Żydzi do samej chwili jego zburzenia w roku 70 n.e.

uwa

żali je za miasto święte; a dzieje ich były swego rodzaju wzorem, ostrzegawczym przykładem (1 Kor.

10:6, 11). Chrze

ścijaństwo jest antytypem, czyli odpowiednikiem tamtego dawnego prototypu. Chociaż

wi

ęc nie występuje w proroctwach biblijnych bezpośrednio pod swoją nazwą, jest ono tam proroczo

przedstawione, inaczej m

ówiąc, zobrazowane. Spustoszenie niewiernego żydowskiego Jeruzalem w roku

70 n.e. jest wzorem lub proroczym obrazem spustoszenia wsp

ółczesnego chrześcijaństwa, które

podobnie nie wierzy ani Biblii

świętej, ani jej Autorowi, Jehowie Bogu.

4

Wiosn

ą roku 33 n.e. Jezus Chrystus podał swoje proroctwo o spustoszeniu żydowskiego Jeruzalem,

kt

óre odznaczyło się tak rażącym brakiem wiary w niego jako Mesjasza, czyli Chrystusa. Znamienne to

proroctwo pad

ło z jego ust w związku z przepowiadanym ‚znakiem zakończenia systemu rzeczy’ (Mat.

24:3, NW). Spustoszenie Jeruzalem w roku 70 po

łożyło kres żydowskiemu systemowi rzeczy, który już

nigdy nie zosta

ł odrestaurowany. Świątynia, która była wzniesiona w celu oddawania czci Jehowie jako

Bogu, nie zosta

ła i nigdy już nie będzie odbudowana. Nie istnieje już kapłaństwo z rodu Aarona, brata

Moj

żesza, które pełniło służbę w tamtej świątyni. Żaden Żyd nie może dziś wykazać dowodnie swej

przynale

żności do tej rodziny kapłańskiej. Nie istnieje już i nie ma mocy prawnej przymierze między

narodem izraelskim a Bogiem, ustanowione na zasadzie pos

łuszeństwa wobec prawa Bożego nadanego

za po

średnictwem proroka Mojżesza. Rzeczywiście więc żydowski system rzeczy ze wszystkimi swymi

cechami szczeg

ólnymi ostatecznie skończył się wraz ze spustoszeniem starożytnego Jeruzalem w roku

70 n.e.

5

Je

żeli spustoszenie chrześcijaństwa ma odpowiadać swemu pierwowzorowi, musi ono nastąpić

w okresie, w kt

órym dobiegnie końca pewien „system rzeczy”. Ponieważ w roku 1914 n.e. upłynęły „czasy

pogan

”, czyli „wyznaczone czasy narodów”, więc obecny ogólnoświatowy „system rzeczy” znajduje się

teraz w swym

„czasie końca” (Łuk. 21:24, NW). Prorok Daniel właśnie łączy „czas końca” z wystawieniem

„obrzydliwości spustoszenia”, kiedy pisze: „Zamknij te słowa i zapieczętuj tę księgę aż do czasu
naznaczonego [czasu ko

ńca, BT, NW]; bo oto wiele ich przebieży, a rozmnoży się umiejętność (...) odjęta

b

ędzie ofiara ustawiczna, a postawiona będzie obrzydliwość spustoszenia [odrażająca rzecz, która

powoduje spustoszenie, NW]

”. — Dan. 12:4-11; zobacz także 11:40.

6

Obecny

„czas końca” jest więc tym okresem, w którym proroczo przepowiedziana „obrzydliwość”

dokona spustoszenia chrze

ścijaństwa. Nie zapominajmy, że chrześcijaństwo jest dominującą częścią

sk

ładową teraźniejszego ogólnoświatowego „systemu rzeczy” i dlatego koniec jednego nieuchronnie

oznacza te

ż koniec drugiego.

7

Co w takim razie jest

„obrzydliwością”, która wkrótce całkowicie spustoszy chrześcijaństwo? Nie jest

ni

ą zbrojny „lud” pogańskiego cesarstwa rzymskiego, czyli jego legiony. Imperium to już nie istnieje,

a Rzym jest obecnie o

środkiem najliczniejszego i najbardziej wpływowego odłamu chrześcijaństwa.

Wed

ług proroctwa Daniela, rozdziału jedenastego, a wiersza trzydziestego pierwszego, „obrzydliwość”

mia

ła się pojawić na widowni podczas zmagań między „królem północy” a „królem południa”. Werset ten

g

łosi: „Właśnie oni wystawią odrażającą rzecz, która powoduje spustoszenie” (NW). W dobie obecnej,

kt

óra jest „czasem końca” zarówno dla totalistycznego „króla północy”, jak i dla bardziej demokratycznego

„króla południa”, ową osadzoną na nie swoim miejscu „odrażającą rzeczą” jest międzynarodowa
organizacja powo

łana do życia rzekomo dla utrzymania pokoju i bezpieczeństwa na świecie.

8

Po pierwszej wojnie

światowej i aż do wybuchu drugiej ta organizacja na rzecz zachowania pokoju

wyst

ępowała pod nazwą Ligi Narodów. Już w roku 1930, a więc 9 lat przed drugą wojną światową,

w ksi

ążce pod tytułem: Światło, w tomie drugim, na stronach 93 i 108 została ona wyraźnie określona

mianem

„obrzydliwości spustoszenia” z Ewangelii według Mateusza 24:15. Ale w okresie działania pod

nazw

ą Liga Narodów organizacja ta nie zgładziła chrześcijaństwa.

9

Dzi

ś ta organizacja, która za swój cel ogłosiła zachowanie powszechnego pokoju i bezpieczeństwa,

jest znana jako Narody Zjednoczone. W

łaśnie ONZ w roku 1945 zajęła miejsce Ligi Narodów, która nie

potrafi

ła zapobiec wybuchowi drugiej wojny światowej i w gruncie rzeczy została przez tamten konflikt

światowy unicestwiona. Najwięcej poparcia tej międzynarodowej organizacji bezpieczeństwa i pokoju na
świecie udzielało siódme mocarstwo światowe, dwuczłonowa potęga anglo-amerykańska.

10

Przez ca

ły czas swego istnienia, to znaczy od przeszło dwóch stuleci, siódme mocarstwo światowe

utrzymuje,

że jest chrześcijańskie i po prostu twierdzą chrześcijaństwa. Jakże więc popierana przez nie

mi

ędzynarodowa organizacja na rzecz pokoju i bezpieczeństwa mogłaby być omawianą „obrzydliwością”

albo

„odrażającą rzeczą”? Otóż Narodów Zjednoczonych nie można dziś nazywać organizacją

chrze

ścijańską, ponieważ co najmniej połowa jej 127 państw członkowskich wcale nie rości sobie pretensji

do miana pa

ństw chrześcijańskich. Biblia jednak przede wszystkim dlatego nazywa ją „odrażającą” lub

obrzydliw

ą, iż została „postawiona” na miejsce mesjańskiego Królestwa Bożego, o które mieli się modlić

chrze

ścijanie (Mat. 6:9, 10). Faktem jest, że w grudniu roku 1918 Federalna Rada Kościołów

Chrystusowych w Ameryce publicznie popar

ła projektowaną wówczas Ligę Narodów, nazywając ją

„politycznym wyrazem Królestwa Bożego na ziemi”.

ROZPOZNANA JAKO PUSTOSZYCIEL

11

Czy wi

ęc ta organizacja jest ‚pustoszycielem’? Czy rzeczywiście należy zakładać, że Narody

Zjednoczone wkr

ótce spustoszą system religijny chrześcijaństwa? To przecież prawie niewiarogodne!

Jednak

że zdumiewające to wydarzenie objęte jest innym, zakrojonym na większą skalę, a mianowicie

zniszczeniem Babilonu Wielkiego, co zosta

ło obrazowo opisane w ostatniej księdze Biblii świętej,

w siedemnastym rozdziale Objawienia. Babilon Wielki, starodawna nierz

ądnica religijna, jest tam

przedstawiona jako niewiasta jad

ąca na szkarłatnej bestii o siedmiu głowach i dziesięciu rogach. Jest ona

nierz

ądnicą międzynarodową, ponieważ duchowy nierząd popełniali z nią liczni „królowie ziemi”, a czołowi

kupcy ziemi prowadzili z ni

ą rozmaite interesy. W istocie rzeczy określono ją nawet jako „wielkie miasto,

kt

óre panuje nad królami ziemi” (Obj. 17:1-6, 18). W książce Światło, tomie drugim, na stronach 84-91

podano w roku 1930 wyja

śnienie, że jest nią „zorganizowane chrześcijaństwo”, czyli fałszywe religie

reprezentowane w chrze

ścijaństwie. Ale jak teraz rzecz rozumiemy, Babilon Wielki jest w rzeczywistości

og

ólnoświatowym imperium fałszywej religii babilońskiej, której chrześcijaństwo jest najliczniejszym

i najbardziej wp

ływowym przedstawicielem. Zatem co spotka Babilon Wielki, to spotka również

chrze

ścijaństwo. Zburzenie Babilonu Wielkiego musi po prostu z konieczności obejmować także

spustoszenie chrze

ścijaństwa.

12

A co obrazuje ta szkar

łatna bestia z siedmioma głowami i dziesięcioma rogami, niosąca na grzbiecie

nierz

ądnicę, Babilon Wielki? Podobnie jak inne bestie użyte jako symbole w Objawieniu i w proroctwie

Daniela, tak i ten odra

żający, obrzydliwy rodzaj dzikiego zwierzęcia przedstawia organizację polityczną.

Chodzi tu o organizacj

ę złożoną, ponieważ siedem głów symbolizuje siedem mocarstw światowych

zajmuj

ących kolejno czołową pozycję w historii ludzkości, a mianowicie: starożytny Egipt, Asyrię, Babilon,

Medo-Persj

ę, Grecję, Rzym i dwuczłonowe mocarstwo anglo-amerykańskie. Swego czasu anioł

w nast

ępujący sposób wyjaśnił chrześcijańskiemu apostołowi Janowi znaczenie tych siedmiu głów:

„Siedmiu jest królów: pięciu upadło, jeden istnieje [mianowicie imperium rzymskie], inny [anglo-
ameryka

ńska potęga światowa] jeszcze nie przyszedł, a kiedy przyjdzie, ma na krótko pozostać. A Bestia,

kt

óra była i nie ma jej, ona jest ósmym, a jest spośród siedmiu i zdąża na zagładę”. — Obj. [Apok.] 17:9-

11, BT.

13

Ściśle według tego wersetu owa międzynarodowa organizacja na rzecz pokoju i bezpieczeństwa

świata wywodzi się z poprzednich siedmiu potęg światowych lub ich pozostałości i sama w sobie jest
ósmą potęgą. Strażnica już dawno temu, bo w wydaniu [angielskim] z 15 lipca roku 1926 wyjaśniła tę
okoliczno

ść w artykule pod tytułem: „Przepowiedziana Liga”. W owym czasie ta organizacja na rzecz

pokoju i bezpiecze

ństwa była w pełnym rozkwicie, gdyż zniknęła z areny dziejów dopiero podczas drugiej

wojny

światowej (Obj. 17:7, 8). Po drugiej wojnie światowej znowu wyszła z przepaści jako Narody

Zjednoczone, b

ędące nadal „ósmym królem”, czyli ósmą z kolejnych potęg świata.

14

Czy liczne narody niechrze

ścijańskie z grona 127 państw należących do Organizacji Narodów

Zjednoczonych mi

łują chrześcijaństwo? Na pewno nie, choćby nawet te narody jeszcze czuły się

zwi

ązane z różnymi pozachrześcijańskimi elementami religijnymi Babilonu Wielkiego. Umiłowanie

chrze

ścijaństwa ani się nie pogłębia, ani nie rozprzestrzenia. Przeciwnie, wszelką miłość do niego

wypiera

ć będzie nienawiść. Co więcej, nienawiść wkrótce doprowadzi do zburzenia całego

og

ólnoświatowego imperium fałszywej religii babilońskiej. Niszczycielska nienawiść musi więc ugodzić

r

ównież w chrześcijaństwo, w system pozornego i obłudnego chrystianizmu. Nienawiść ta ogarnie

wszystkich przyw

ódców politycznych przedstawionych przez dziesięć rogów, po prostu cały system

polityczny zobrazowany przez szkar

łatnej barwy bestię. Skąd o tym wiemy?

15

Zapowiedzia

ł to anioł Boży, który rzekł do apostoła Jana: „Dziesięć rogów, które widziałeś, to

dziesi

ęciu jest królów (...). A dziesięć rogów, które widziałeś, i Bestia — ci nienawidzić będą Nierządnicy

i sprawi

ą, że będzie spustoszona i naga, i będą jedli jej ciało, i spalą ją ogniem, bo Bóg im włożył do serc,

aby Jego zamys

ł wykonali” (Obj. [Apokal.] 17:12, 16, 17, BT). Ta część proroctwa miała się spełnić wtedy,

gdy szkar

łatna bestia wyjdzie z przepaści, a więc w jakiś czas po roku 1945, kiedy to właśnie wydostała

si

ę ona stamtąd.

16

Spe

łnienie tego proroctwa oznacza siłą rzeczy „wielki ucisk” dla chrześcijaństwa, najbardziej godnej

pot

ępienia części składowej Babilonu Wielkiego. Ucisk ten będzie się równał całkowitemu jego

unicestwieniu! W napi

ęciu wyczekujemy teraz chwili, kiedy członkowie tej organizacji światowej wystąpią

wsp

ólnie w roli „obrzydliwości spustoszenia”, czyli „odrażającej rzeczy, która powoduje spustoszenie”.

W roku 70 n.e., gdy ucisk pogn

ębił Jeruzalem, „obrzydliwością spustoszenia” okazały się siły zbrojne

sz

óstej potęgi światowej — imperium rzymskiego. Natomiast w nadciągającym „wielkim ucisku”, jakiego

dozna odpowiednik niewiernego Jeruzalem (nominalne chrze

ścijaństwo), dzieła „obrzydliwości

spustoszenia

” dokonają członkowie ósmej potęgi światowej. Czy członkowie tej ósmej potęgi są

odpowiednio uzbrojeni? Ka

żdy z nich jest uzbrojony znacznie lepiej i w bardziej niszczycielski oręż niż

jakiekolwiek dawniejsze narody. Mimo to chrze

ścijaństwo energiczniej niż jego pozostali partnerzy

z Babilonu Wielkiego stara

ło się ujeżdżać potężnie uzbrojoną ósmą potęgę światową (Ligę Narodów

i Organizacj

ę Narodów Zjednoczonych), aby w miarę możności nad nią panować.

17

Dziewi

ętnaście stuleci temu „wielki ucisk” spadł na Żydów w starożytnym Jeruzalem. Jeżeli ten

proroczy obraz ma si

ę spełnić, to „wielki ucisk” musi też zaciążyć na odpowiedniku Jeruzalem, na

chrze

ścijaństwie. Starożytne żydowskie Jeruzalem nie było pierwowzorem Babilonu Wielkiego, lecz

przedstawia

ło najwybitniejszą, najbardziej wpływową część składową Babilonu Wielkiego — właśnie

chrze

ścijaństwo. A co spotka najważniejszą jego część, to nie ominie i reszty Babilonu Wielkiego.

18

Skoro wi

ęc werset z Objawienia 17:16 (BT) przepowiada, że symboliczna bestia i jej dziesięć rogów

znienawidz

ą religijną nierządnicę, skoro „sprawią, że będzie spustoszona i naga”, i „będą jedli jej ciało”

oraz

„spalą ją ogniem”, oznacza to, że wszystkiego tego dozna na sobie chrześcijaństwo, odpowiednik

niewiernego Jeruzalem. Tak na nim, jak i na reszcie Babilonu Wielkiego sprawdz

ą się słowa: „I już go nie

b

ędzie” (Obj. 18:21). Będzie to „wielki ucisk” dla chrześcijaństwa, lecz ucisku tego w obecnym „czasie

ko

ńca” nie unikną też pozostałe składniki Babilonu Wielkiego. A kto zgodnie z prototypem sprzed

dziewi

ętnastu stuleci przyłoży rękę do wywołania tego „ucisku”? Uczyni to „obrzydliwość spustoszenia”!

„WIELKI UCISK” OGARNIA CAŁY SYSTEM RZECZY

19

Jezus poda

ł proroctwo dotyczące „odrażającej rzeczy”, kiedy omawiał ‚znak swojej obecności

i zako

ńczenia systemu rzeczy’ (Mat. 24:3-15, NW). Teraźniejszy „system rzeczy” nie dobiegnie sam przez

si

ę kresu wraz ze spustoszeniem odpowiednika dawnego Jeruzalem (to jest chrześcijaństwa)

i pozosta

łych składników Babilonu Wielkiego. Chrześcijaństwo oraz reszta Babilonu Wielkiego to tylko

cz

ęść, religijna część tego odwiecznego „systemu rzeczy”. System ów obejmuje również część polityczną,

militarn

ą, czyli po prostu świecką, nie wyłączając obecnej ósmej potęgi światowej. Toteż „wielki ucisk” nie

sko

ńczy się wraz ze spustoszeniem Babilonu Wielkiego (włącznie z chrześcijaństwem). Niereligijne

elementy tego

„systemu rzeczy” uprawiały z Babilonem Wielkim nierząd w sensie duchowym i mają

wsp

ółudział w zbrodniach tej nierządnicy, popełnionych przeciwko wiernemu ludowi Jehowy Boga oraz

przeciw wszystkim Jego pozosta

łym stworzeniom ludzkim na ziemi. Aby więc sprawiedliwości stało się

zado

ść, zginąć musi cały system!

20

Szkar

łatnej barwy bestia i jej „dziesięć rogów” zniszczą Babilon Wielki (włącznie

z chrze

ścijaństwem), ale nie dlatego, że chcą wychwalać Jehowę Boga albo że z chwilą zwrócenia się

z nienawi

ścią przeciw religijnej nierządnicy naraz zaczęły miłować Jego. Chociaż posłużą za narzędzia do

spustoszenia Babilonu Wielkiego, nie uzyskaj

ą za to żadnej nagrody. Dlaczego?

21

Poniewa

ż w dalszym ciągu zwalczają mesjańskie Królestwo Boże, starając się zbrojnym ramieniem

nadal okupowa

ć ziemię. Jest to przecież wciąż jeszcze ta sama dziesięcioroga szkarłatna bestia, którą

Babilon Wielki wychwala

ł jako namiastkę Królestwa Bożego. Dlatego ci, co stanowią ową bestię,

przeciwstawiaj

ą się zwolennikom prawdziwego chrystianizmu, którzy ogłaszają mesjańskie Królestwo

Bo

że, gdzie pod kierownictwem swego Ojca króluje Baranek Boży, Jezus Chrystus, i którzy wiernie się go

trzymaj

ą. Z tego też powodu o końcowych poczynaniach „obrzydliwości spustoszenia”, czyli „odrażającej

rzeczy, kt

óra powoduje spustoszenie”, czytamy w księdze Objawienia [Apokalipsy] 17:12-14:

22

„A dziesięć rogów, które widziałeś, to dziesięciu jest królów, którzy władzy królewskiej jeszcze [za

czas

ów apostoła Jana] nie objęli, lecz wezmą władzę jakby królowie na jedną godzinę wraz z Bestią

[mi

ędzynarodową organizacją na rzecz światowego pokoju i bezpieczeństwa — czyli z obrzydliwością

spustoszenia]. Ci jeden maj

ą zamysł, a potęgę i władzę swą dają oni Bestii [obrzydliwości]. Ci będą

walczy

ć z Barankiem, a Baranek odniesie nad nimi zwycięstwo — bo Panem jest panów i Królem królów

— a także ci, co z Nim są: powołani, wybrani i wierni”. — BT.

23

Walka ta b

ędzie równoznaczna z „wojną wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” (NW), która ma się

rozegra

ć, gdy świat stoczy się w sytuację zwaną Har-Magedonem, jak to zostało przepowiedziane

w Objawieniu 16:13-16 i opisane symbolicznie w Objawieniu 19:11-21. Zgodnie z tym opisem zwyci

ęska

walka Baranka Bo

żego sprowadzi „wielki ucisk” na byłych protektorów i partnerów Babilonu Wielkiego

(w

łącznie z chrześcijaństwem). Położy kres całemu obecnemu systemowi rzeczy. Będzie ostatecznym

fina

łem „wielkiego ucisku”. Podczas tego finału szkarłatna bestia, która wyszła z przepaści w roku 1945,

‚pójdzie na zatracenie’ (Obj. 17:11). Stąd cały ten ciężki okres, od początku „wielkiego ucisku” na
odpowiedniku Jeruzalem (na chrze

ścijaństwie) aż do jego zakończenia na reszcie teraźniejszego

„systemu rzeczy”, okaże się ‚wielkim uciskiem, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, i nie będzie’.

24

A przecie

ż Jezus dodał jeszcze: „Gdyby nie były skrócone owe dni, nie byłoby ocalone żadne ciało;

ale dla wybranych b

ędą skrócone owe dni” (Mat. 24:21, 22, NT). Znaczy to po prostu, że cały ten system

rzeczy, w

łącznie z odpowiednikiem niewiernego Jeruzalem, zostanie zupełnie unicestwiony i już nigdy

wi

ęcej nie odżyje.

SPOS

ÓB POSTĘPOWANIA „WYBRANYCH”

25

A co stanie si

ę z ostatkiem „wybranych” Bożych, ze względu na których dni nadchodzącego

„wielkiego ucisku” będą „skrócone”, aby przez zbyt długie ich trwanie nie została przekreślona możliwość
ocalenia jakiegokolwiek cia

ła? Dziewiętnaście stuleci temu, gdy Jezus wypowiadał to proroctwo, do

„wybranych” należeli między innymi apostołowie, z którymi rozmawiał. Do nich też powiedział: „Kiedy więc
ujrzycie obrzydliwo

ść spustoszenia [odrażającą rzecz, która powoduje spustoszenie, NW], stojącą na

miejscu

świętym, opowiedzianą przez proroka Daniela, (...) wtedy ci, którzy będą w ziemi Judzkiej, niech

uciekaj

ą na góry (...)! Módlcie się tedy, aby ucieczka wasza nie była zimą ani w sabat. Albowiem wówczas

b

ędzie wielki ucisk” (Mat. 24:15-21, NT). Uczniowie Jezusa z terenu Judei, posłuszni temu nakazowi,

uciekli z zagro

żonej prowincji, gdy zobaczyli, jak olbrzymia armia pod dowództwem Cestiusa Gallusa

otoczy

ła „święte miasto” Jeruzalem, a następnie niespodzianie się wycofała. Czy dzisiejsi „wybrani” Boży

jeszcze otrzymaj

ą podobny znak do ucieczki, aby wtedy wycofać się z odpowiednika niewiernego

Jeruzalem, z chrze

ścijaństwa? Co na ten temat powiedział Jezus? Jezus nie wskazał na żadną datę

w czasach nowo

żytnych, która by odpowiadała dacie roku 66 n.e., ani na żaden trzy i pół roczny okres

r

ównoległy do czasu, jaki upłynął od roku 66 do 70 n.e.

26

Ucieka

ć z odpowiednika niewiernego Jeruzalem (z chrześcijaństwa) mogli całkiem słusznie przez

ca

ły czas od zakończenia pierwszej wojny światowej w roku 1918. Skoro chrześcijaństwo jest

nieroz

łączną częścią składową Babilonu Wielkiego, taka ucieczka z chrześcijaństwa oznaczała zarazem

ucieczk

ę z tego imperium religijnego. A współczesna historia wskazuje, że namaszczeni „wybrańcy”

Jehowy Boga faktycznie uciekali z niewoli chrze

ścijaństwa i Babilonu Wielkiego począwszy od roku

1919 n.e., kiedy to ustanowiono

„obrzydliwość spustoszenia”, czyli „odrażającą rzecz, która powoduje

spustoszenie

”, chociaż wtedy jeszcze nie zdawali sobie sprawy, że tą „obrzydliwością spustoszenia” była

w

ówczas Liga Narodów. Rozumieli jednak nakaz Boży: „Wyjdźcie z niego, ludu mój”, to jest z Babilonu

Wielkiego, obejmuj

ącego też rzekome chrześcijaństwo. Tak więc od roku 1919 przez cały czas trwała

ucieczka z odpowiednika niewiernego Jeruzalem (Obj. 18:4).

„Wybrani” Boży nie czekali do roku 1945 ani

do czasu, kiedy dok

ładnie rozpoznają, co jest omawianą „obrzydliwością”.

27

Dziewi

ętnaście wieków temu namaszczeni „wybrani” czekali, aż spostrzegli „obrzydliwość” stojącą

na miejscu

świętym, a więc do roku 66 n.e., i dopiero wtedy uznali, że usunięcie się z Jeruzalem oraz

z ca

łej Judei jest sprawą aktualną i nawet pilną. Proroctwo Jezusa wskazywało jednak na coś innego

w wypadku namaszczonych duchem

„wybranych” z obecnego „czasu końca”, kiedy „wielki ucisk” zagraża

odpowiednikowi niewiernego Jeruzalem (chrze

ścijaństwu). Różnica między innymi polega na tym, że

teraz nie ma ograniczenia sprawy ucieczki do jakiego

ś trzy i pół rocznego okresu, który by odpowiadał

okresowi od roku 66 do roku 70 n.e. W Ewangelii wed

ług Mateusza 24:29-31 czytamy takie słowa Jezusa:

28

„A zaraz po udręce owych dni słońce się zaćmi i księżyc nie zajaśnieje swoim blaskiem, i gwiazdy

spada

ć będą z nieba, i moce niebieskie będą poruszone. I wtedy ukaże się na niebie znak Syna

Cz

łowieczego, i wtedy biadać będą wszystkie plemiona ziemi, i ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego

na ob

łokach nieba z wielką mocą i chwałą, i pośle aniołów swoich z wielką trąbą, i zgromadzą wybranych

jego z czterech stron

świata, z jednego krańca nieba aż po drugi”.

29

S

łowa te nie wskazują na ucieczkę do różnych miejsc bezpiecznych, ale raczej kładą nacisk na

zgromadzenie

„wybranych” przez działalność aniołów.

30

S

łowa Jezusa „zaraz po” nie mogą dotyczyć okresu bezpośrednio po „wielkim ucisku”, jaki

przyt

łoczył starożytne Jeruzalem w roku 70 n.e. Na temat wyrazu przetłumaczonego tu na „zaraz” dr.

A. T. Robertson wyja

śnia w swoich komentarzach:

„To pospolite w Ewangelii według Marka euthus przysparza trudności, gdy się chce
podkre

ślić nim czynnik czasu. Problem dotyczy kwestii, ile czasu miałoby upłynąć pomiędzy

‚udręką owych dni’ a żywym symbolizmem przedstawionym następnie w wierszu 29. Użycie
wyra

żenia en tachei [wkrótce] w Objawieniu 1:1 powinno skłaniać raczej do zastanowienia

ni

ż do wyciągania zbyt pochopnych wniosków. Mamy tu do czynienia z proroczą panoramą,

a wi

ęc z perspektywicznym skrótem. Apokaliptyczny obraz z wiersza 29 również skłania do

zr

ównoważonego wnioskowania”.

31

Od czasu

„udręki owych dni”, od której ucierpiało starożytne Jeruzalem, minęło dziewiętnaście

stuleci. Godne zaufania dowody wykazuj

ą, że zgromadzanie namaszczonych duchem Bożym

„wybranych” Jehowy zaczęło się w roku 1919, czyli po pierwszej wojnie światowej, i że trwa —
przynajmniej w pewnej mierze

— aż do chwili obecnej. Zgromadzanie to bez wątpienia odbywa się pod

czynnym przewodnictwem niebia

ńskich aniołów wysyłanych przez niewidzialnie obecnego Jezusa

Chrystusa.

32

S

ą też inne wersety biblijne, które tak samo wskazują na to odgórne kierownictwo. Ponadto dzieło

zgromadzania odbywa

ło się przy akompaniamencie głośnego obwieszczania i rozgłaszania na cały świat,

podobnego do pot

ężnego dźwięku „wielkiej trąby”; dawano przecież szerokie świadectwo zarówno ustnie,

jak i poprzez wieloj

ęzyczne publikacje Towarzystwa Strażnica. Do czasu rozpoczęcia się „wielkiego

ucisku

” na odpowiedniku niewiernego Jeruzalem (na chrześcijaństwie) aniołowie zgromadzą całą z góry

ustalon

ą liczbę „wybranych”, wyprowadziwszy ich ze wszelkich powiązań z tym potępionym „systemem

rzeczy

”. Z tego względu Bóg będzie mógł wtedy skrócić dni „wielkiego ucisku”, aby ocalić swoje cielesne

stworzenia, kt

óre będą na to zasługiwały.

33

Co wi

ęcej, jak przepowiedział Jezus w końcowej części swego proroctwa, wszystkie narody są teraz

zgromadzone przed Synem Cz

łowieczym, Jezusem Chrystusem, zasiadającym na tronie w niebie. Przy

pomocy anio

łów Jezus przeprowadza rozdział wśród poszczególnych członków tych narodów, jak pasterz

na Bliskim Wschodzie oddziela owce od koz

łów. Toteż od roku 1935 n.e. już doprawdy „wielka rzesza”

ludzi o usposobieniu owiec zosta

ła oddzielona od osób podobnych kozłom, które nie wyświadczają dobra

namaszczonym

„wybranym”, czyli duchowym braciom Chrystusa. Właśnie „owce” zgromadzone po

prawicy Kr

óla, Jezusa Chrystusa, będą stanowić owo „ciało”, które ocaleje dzięki skróceniu dni ucisku ze

wzgl

ędu na „wybranych” Bożych. Dlatego ci ludzie przyrównani do owiec nie przyłączą się do narodów

w biadaniu, kiedy Syn Cz

łowieczy udowodni wszystkim mieszkańcom ziemi, że choć niewidzialnie — jak

gdyby os

łonięty obłokami nieba — to jednak przyszedł z wielką mocą i chwałą, aby wytracić ludzi

przypodobanych do koz

łów. — Mat. 24:30; 25:31-46.

34

Wtedy w wyznaczonym przez Boga czasie rozpocznie si

ę z zaskakującą nagłością „wielki ucisk”,

kt

óry przewyższy wszystko, co dotychczas znały dzieje ludzkości. Odpowiednik niewiernego Jeruzalem

(chrze

ścijaństwo) zostanie spustoszone na zawsze. Narzędziem, którym się posłuży Jehowa Bóg do

wykonania swego wyroku na chrze

ścijaństwie, będzie nowożytna „obrzydliwość spustoszenia”, czyli ósma

pot

ęga światowa. Jehowa Bóg ma jednak poważne porachunki również z całą resztą ogólnoświatowego

imperium religii fa

łszywej, w ogóle z całym Babilonem Wielkim. Ta sama ósma potęga światowa będzie

odpowiednim narz

ędziem do przeprowadzenia zupełnego spustoszenia Babilonu Wielkiego.

35

Ale czy na tym zako

ńczy się „wielki ucisk”? Nie! Przecież na zawsze spustoszone muszą być nie

tylko religijne czynniki i

żywioły niegodziwego „systemu rzeczy”; zagłada czeka również wszystkie inne

cz

ęści tego ogólnoświatowego systemu. Kiedy na polach Har-Magedonu odrażający pustoszyciel, silnie

uzbrojona

ósma potęga światowa, zwróci się przeciw Założycielowi chrystianizmu, Jezusowi Chrystusowi,

Barankowi Bo

żemu, wówczas cały wszechświat ujrzy, że te składniki systemu światowego także zasłużyły

na zag

ładę. — Obj. 17:12-16; 19:11-21.

36

Ósma potęga światowa być może zechce szczycić się choć przez krótki czas, że spustoszyła

wszelkie fa

łszywe religie należące do Babilonu Wielkiego, ale nigdy nie będzie mogła się pochwalić

wyt

ępieniem jedynej prawdziwej formy wielbienia Boga, cudem zachowanego prawdziwego

chrystianizmu. Pewna siebie z racji powodzenia w zniszczeniu religii fa

łszywej, ósma potęga światowa

podejmie ostatni atak zmierzaj

ący do spustoszenia prawdziwego wielbienia Jehowy Boga, rzucając

wyzwanie Bosko

ści i suwerennemu zwierzchnictwu Jehowy. Ale daremnie! Wówczas bowiem,

w ko

ńcowej fazie „wielkiego ucisku”, zostanie na zawsze spustoszony sam obrzydliwy pustoszyciel całego

Babilonu Wielkiego. Mieszka

ńcy ziemi, którzy ocaleją, będą niewątpliwie uważać to spustoszenie

chrze

ścijaństwa i całego Babilonu Wielkiego oraz nadludzką mocą dokonane wytracenie wszystkich

innych pozosta

łości tego „systemu rzeczy” za świadectwo prawdziwości słów Jezusa Chrystusa. Których

s

łów? O tym, że miał to być „wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, i nie będzie”, bo

zreszt

ą nigdy nie zajdzie potrzeba jego powtórzenia.

37

Niech

że wszyscy ludzie o usposobieniu owiec, którzy zgodnie z obietnicą Bożą mają nadzieję

prze

życia w „ciele” tego „wielkiego ucisku”, radują się swymi wspaniałymi widokami na przyszłość! (Obj.

7:9-17; Mat. 24:21, 22; 25:46). Oby znale

źli się wśród tych szczęśliwców, do których „wielka rzesza

w niebie

” zawoła: „Wysławiajcie Jah! Zbawienie i chwała, i moc, należą do Boga naszego, ponieważ

s

łuszne i sprawiedliwe są jego wyroki. Wykonał przecież wyrok na wielkiej nierządnicy, która psuła ziemię

swym nierz

ądem, i na jej ręce pomścił krew swoich sług”. — Obj. 19:1, 2, NW.

[Przypis]

Zobacz dzie

ło A. T. Robertsona, magistra nauk humanistycznych i doktora praw, pod tytułem: „Word

Pictures in the New Testament

” (Obrazy słowne w Nowym Testamencie), tom I, strony 192 i 193

wydania z roku 1930.

[Pytania do studium]

1. Z jakiego wzgl

ędu mogą się budzić wątpliwości co do spustoszenia chrześcijaństwa?

2. Kto podsuwa t

ę prawie niewiarogodną myśl? W jaki sposób?

3. Co by

ło w pierwszym wieku prototypem dzisiejszego chrześcijaństwa? Czym zostało zobrazowane

spustoszenie chrze

ścijaństwa?

4. Co si

ę całkowicie zakończyło wraz z zagładą Jeruzalem w roku 70 n.e.? Jak można to wykazać?

5, 6. (a) Na jaki okres musi przypada

ć spustoszenie chrześcijaństwa, by to odpowiadało pierwowzorowi?

Z wystawieniem czego

łączy ten okres prorok Daniel? (b) W połączeniu z końcem jakiego systemu

chrze

ścijaństwo musi zostać spustoszone? Dlaczego?

7. (a) Dlaczego teraz w

„czasie końca” „obrzydliwością spustoszenia” nie jest zbrojny „lud” cesarstwa

rzymskiego? (b) Z jakimi zmaganiami dw

óch potęg łączy tę „obrzydliwość” werset z Daniela 11:31?

Co one w

łaściwie „wystawiły”?

8. Kogo ksi

ążka „Światło”, wydana w roku 1930, utożsamia w tomie drugim z „obrzydliwością

spustoszenia

”?

9. Co zaj

ęło miejsce Ligi Narodów? Kiedy? Kto był głównym rzecznikiem tego tworu?

10. (a) Do jakiej religii przyznaje si

ę siódme mocarstwo światowe? Jakie w związku z tym nasuwa się

pytanie? (b) Z jakiego powodu Biblia t

ę międzynarodową organizację pokojową nazywa rzeczą

„odrażającą” albo „obrzydliwością”?

11. (a) Co ukazane zosta

ło w roli pustoszyciela chrześcijaństwa? (b) Co wspólnego ma z tym Babilon

Wielki? Czym on w

łaściwie jest?

12. Jakiego rodzaju organizacj

ę przedstawia szkarłatna bestia o siedmiu głowach i dziesięciu rogach?

13. Kogo

„Strażnica” z 15 lipca roku 1926 utożsamiła ze szkarłatną bestią? Dlaczego jest to „ósmy król”?

14, 15. (a) Co mo

żna powiedzieć o miłości Narodów Zjednoczonych do chrześcijaństwa? (b) W co obróci

si

ę wszelka ich miłość? Kto to zapowiedział i gdzie znajdujemy jego słowa?

16. (a) Jakiego wsp

ólnego wystąpienia względem chrześcijaństwa spodziewamy się po członkach

Organizacji Narod

ów Zjednoczonych? (b) Wbrew czemu chrześcijaństwo najbardziej starało się

opanowa

ć Narody Zjednoczone? Dlaczego?

17, 18. (a) Co spotka

ło żydowskie Jeruzalem dziewiętnaście stuleci temu? Dlaczego odpowiednik tego

musi spotka

ć także Babilon Wielki? (b) Dlaczego spełnienie Objawienia 17:16 będzie dla

chrze

ścijaństwa oznaczało „wielki ucisk”? Jak dalece jego pustoszyciel odpowiada pustoszycielowi

dawnego Jeruzalem?

19. (a) Przy przepowiadaniu jakiego

„znaku” Jezus podał proroctwo o „odrażającej rzeczy”? (b) Czy ten

„system rzeczy” zakończy się wraz ze spustoszeniem Babilonu Wielkiego (włącznie
z chrze

ścijaństwem)?

20. Czy szkar

łatna bestia zniszczy Babilon Wielki z miłości do Boga?

21, 22. (a) Dlaczego szkar

łatna bestia nie otrzyma nagrody za wystąpienie w roli pustoszyciela Babilonu

Wielkiego? (b) Jak ksi

ęga Objawienia 17:12-14 opisuje ostatnie poczynania „obrzydliwości

spustoszenia

”?

23. (a) Jak jest nazwana ta walka? Gdzie b

ędzie stoczona? (b) Na kim się więc rozpocznie, a na kim

sko

ńczy ten „wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata”?

24. Co dla tego

„systemu rzeczy” oznacza konieczność skrócenia owych dni celem ocalenia wybranych?

25. (a) Jaki znak do bezzw

łocznej ucieczki z Judei otrzymali „wybrani” sprzed dziewiętnastu stuleci?

(b) Jakie pytanie wy

łania się więc w odniesieniu do dzisiejszych „wybranych”?

26. (a) Czy fakty historyczne wskazuj

ą, iż „wybrani” aż dotąd czekali z ucieczką z pozaobrazowego

Jeruzalem? (b) Jaki by

ł powód ich ucieczki?

27, 28. (a) Jak d

ługo czekali „wybrani” sprzed dziewiętnastu stuleci, zanim uciekli z całej Judei? (b) Czy

dzisiejsi

„wybrani” mieli się zachować podobnie? Jak naświetlają tę sprawę słowa Jezusa

z Ewangelii wed

ług Mateusza 24:29-31?

29, 30. (a) Na co wskazuj

ą przytoczone słowa odnośnie do dzisiejszych „wybranych”? (b) Czego nie

oznaczaj

ą słowa „zaraz po”? Co wyjaśnia dr A. T. Robertson o użytym tu wyrazie „zaraz”?

31. Odk

ąd dokonuje się to zgromadzanie „wybranych”, które miało nastąpić po „wielkim ucisku”

staro

żytnego Jeruzalem? Pod czyim kierownictwem?

32. (a) Jak temu dzie

łu zgromadzania towarzyszył potężny dźwięk wielkiej „trąby”? (b) Do jakiego czasu

zostanie zgromadzona pe

łna liczba „wybranych”? Co wówczas będzie mógł uczynić Bóg?

33. (a) Jakie dalsze dzie

ło zgromadzania odbywa się pod kierownictwem aniołów od roku 1935?

(b) Z jakiego przywileju skorzystaj

ą te osoby w nadchodzącym ucisku?

34. (a) W jakiej fazie

„wielkiego ucisku” zostanie wyniszczone chrześcijaństwo? (b) Z kim Jehowa Bóg

musi si

ę jeszcze rozprawić? Za czyim pośrednictwem?

35. Jak po tym wszystkim oka

że się, że pozostałe części obecnego systemu rzeczy również zasłużyły na

zniszczenie?

36. (a) Czym

ósma potęga światowa nigdy nie będzie się mogła poszczycić, chociaż zburzy Babilon

Wielki? (b) Jak w

świetle słów Jezusa całą tę serię działań niszczycielskich będą osądzać ci, którzy

to wszystko prze

żyją?

37. (a) Kto mo

że się cieszyć wspaniałymi widokami na przyszłość? (b) W jakim gronie powinni się znaleźć

i jaki okrzyk ku chwale Jehowy m

ógłby być wtedy do nich skierowany?

[Ilustracja na stronie 9]
Szkar

łatną bestią z 17 rozdziału Objawienia jest obecnie Organizacja Narodów Zjednoczonych; to ona jest

przepowiedzian

ą „obrzydliwością”, która ma spustoszyć chrześcijaństwo

Dlaczego nie poinformowano nas o

„dniu i godzinie”

„Czuwajcie (...) bezustannie, ponieważ nie wiecie, którego dnia przyjdzie wasz Pan”. — Mat.
24:42, NW.

NADCHODZI czas, w kt

órym wszyscy mieszkańcy ziemi staną w obliczu wydarzenia oznaczającego

dla nich

życie albo śmierć. Jezus Chrystus przepowiedział je, gdy rzekł: „Będzie (...) wielki ucisk, jakiego

nie by

ło od początku świata aż dotąd i nigdy nie będzie”. Wówczas to wskutek odczuwania na sobie jego

niszczycielskiej pot

ęgi „wszystkie narody ziemi (...) ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na

ob

łokach niebieskich z wielką mocą i chwałą”, i „będą narzekać”, martwiąc się z przyczyn samolubnych,

czym te

ż się to dla nich skończy. — Mat. 24:21, 22, 30.

2

Chocia

ż tak postąpią „wszystkie narody” potraktowane jako całość, nie musi się to sprawdzić na

ka

żdej pojedynczej osobie, a więc los ten niekoniecznie będzie również twoim udziałem. Dlaczego?

Poniewa

ż Jezus w tym samym proroctwie zapewnił, iż nie zginie wszelkie „ciało”. Dał więc podstawę

cudownej nadziei ocalenia, co wi

ęcej: zaznaczył, że niektórzy zostaną oszczędzeni, mając przed sobą

perspektyw

ę „życia wiecznego” (Mat. 24:22, Gd; 25:46). A po przeszło sześćdziesięciu latach, licząc od

podania tego proroctwa, objawi

ł apostołowi Janowi, iż „wielki ucisk” przeżyją przedstawiciele „każdego

narodu i wszystkich pokole

ń, ludów i języków” (Apok. 7:9-14). Jeżeli przedsięweźmiesz teraz odpowiednie

kroki, b

ędziesz mógł się znaleźć wśród ocalałych. — Sof. 2:2, 3.

KIEDY TO NAST

ĄPI?

3

Z uwagi na w

łasne nasze bezpieczeństwo i bezpieczeństwo naszych bliskich sprawą całkiem

zrozumia

łą jest pytanie: Kiedy nadejdzie ten „wielki ucisk”? Czy Biblia informuje nas o tym szczególe?

4

Aposto

łowie Jezusa Chrystusa postawili w swoim czasie podobne pytanie: „Kiedy się to stanie oraz

co b

ędzie znakiem twej obecności i zakończenia systemu rzeczy?” (Mat. 24:3, NW; Marka 13:3, 4). Co

mieli na my

śli, wysuwając tę kwestię? Czy pytanie ich dotyczyło czasu, w którym my teraz żyjemy?

Spraw

ę wyjaśniają poprzedzające wersety biblijne. Dowiadujemy się z nich, że apostołowie byli akurat

z Jezusem na terenie

świątyni w Jeruzalem, gdy on do zgromadzonych tam tłumów zwrócił się ze

s

łowami: „Nie ujrzycie Mnie odtąd, aż powiecie: ‚Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie [Jehowy,

NW]

’”. Kiedy opuścili obszar zabudowań świątynnych, powiedział do swych uczniów w odniesieniu do tych

budowli:

„Zaprawdę powiadam wam, nie zostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony”.

Oczywi

ście miało to oznaczać koniec żydowskiego systemu rzeczy (Mat. 23:38 do 24:2). Apostołowie

zadali powy

ższe pytanie, mając świeżo w pamięci te okoliczności.

5

Jezus nawi

ązał do tak postawionego pytania, ale jego odpowiedź sięgała poza to, co miało spotkać

sam tylko

żydowski system rzeczy. Określenia użyte w Ewangelii według Mateusza 24:21, 22 dowodzą,

że miał na myśli „wielki ucisk” o takich rozmiarach, że nie sposób znaleźć w historii ludzkiej wypadek

mog

ący z nim się równać. Ponadto w wierszu 30 wskazał, że ucisk miał objąć nie tylko Żydów, ale

„wszystkie narody ziemi”. A w wierszu 32 rozdziału 25 ponownie wprowadził na scenę wydarzeń
„wszystkie narody”.

6

Wszystko, co zapisano w rozdziale 24 Ewangelii wed

ług Mateusza, a wierszach od 4 do 22, spełniło

si

ę już w pewnej mierze w pierwszym stuleciu, w okresie między 33 a 70 rokiem n.e. Odnosi się to jednak

tak

że do naszych czasów, począwszy od roku 1914 n.e.; rok ten zarówno Biblia, jak i historia świecka,

okre

ślają mianem znamiennego przełomu w dziejach świata. Wydarzenia spełniające proroctwo Jezusa

zaznaczaj

ą się wyraźnie zwłaszcza w krajach wchodzących w skład odpowiednika starożytnego

niewiernego Jeruzalem, to jest chrze

ścijaństwa, które twierdzi, że znajduje się w przymierzu z Bogiem

opisanym w Biblii.

7

Zgodnie z zapowiedzi

ą Jezusa od roku 1914 n.e. pojawili się oszuści, którzy przypisują sobie

mesja

ńską misję, co w gruncie rzeczy równoznaczne jest z oświadczeniem: „Jam jest Chrystus” (Mat.

24:4, 5, NP; Marka 13:5, 6). Niekt

órzy z nich to przywódcy religijni, tacy jak ten, który w latach

trzydziestych naszego stulecia podawa

ł się za „Boskiego Ojca”, (Father Divine), a ponadto był nazywany

„Królem królów i Panem panów”. Inni działają na arenie politycznej; za charakterystyczny ich przykład
mo

że posłużyć Nkrumah, jeden z minionych władców Ghany, który sparafrazował słowa Jezusa

Chrystusa i nawo

ływał swój lud: „Szukajcie najpierw politycznego królestwa”. Nawet ateiści lubią twierdzić,

że zapewnią ludności dobrodziejstwa mesjańskiego „Raju”.

8

Podczas tego samego okresu, dawa

ły się ‚słyszeć wojny i pogłoski wojenne’, gdyż powstawał „naród

przeciw narodowi i kr

ólestwo przeciw królestwu” (Mat. 24:6-8; Marka 13:7, 8). Godna uwagi jest

okoliczno

ść, że wybuchły dwie wojny światowe, zupełnie bezprecedensowe w historii ludzkiej. Pamiętajmy

jednak,

że słowa Jezusa: „Powstanie bowiem naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu”,

spe

łniły się również w pierwszym stuleciu, a więc nie ograniczają się wyłącznie do wojen światowych.

Zgodnie z przepowiedni

ą wojnom towarzyszyły dotkliwe braki żywności oraz choroby. Poza tym

w naszych czasach wyst

ąpiły „miejscami trzęsienia ziemi” tak okropne, że podobnych nie zanotowała

pami

ęć ludzka. Znane są ci te fakty, drogi czytelniku, gdyż wiadomości tego rodzaju za naszego pokolenia

powtarzaj

ą się wręcz codziennie.

9

Pomimo trudnych warunk

ów, a w tym między innymi trzeba wymienić wzrost bezprawia,

chrze

ścijańscy świadkowie Jehowy energicznie rozwijają działalność głoszenia „dobrej nowiny

o kr

ólestwie” po „całej zamieszkanej ziemi”; dotarli z nią do ponad dwustu krajów. Miliony ludzi chętnie ich

wys

łuchało, jednakże z powodu imienia swego Mistrza stali się też „przedmiotem nienawiści wszystkich

narod

ów” (Mat. 24:9, 14, NW; Marka 13:9-13). Przyczyną tej nienawiści nie było po prostu używanie

imienia

„Jezus”; przecież wielu takich, którzy się podają za wierzących w Jezusa, nie naraża się przez to

na

żadne prześladowania. Ale chrześcijańscy świadkowie Jehowy wskazują, że Jezusa namaścił Bóg,

aby by

ł nowym Królem ziemi, i że tylko przez niego prowadzi uznana droga do Boga (Łuk. 19:11-23; Jana

14:6; Dzieje 4:12). Tak poj

ęte „imię”, a ściślej mówiąc to, co ono oznacza i obejmuje, drażni ludzi, którzy

samolubnie uganiaj

ą się za własnymi celami.

10

Jeszcze w pierwszym stuleciu, trzydzie

ści trzy lata od chwili, gdy Jezus wypowiedział swe

proroctwo, zasz

ło coś, co dla jego naśladowców było sygnałem do opuszczenia Jeruzalem i jego okolicy.

‚Ujrzeli Jeruzalem otoczone przez wojska’, przez legiony tego samego narodu, którego cesarzowi Żydzi
woleli przyobieca

ć wierność zamiast Jezusowi Chrystusowi (Jana 19:12-15). Przepowiedzianą „ohydę

spustoszenia

”, armię rzymską pod dowództwem Cestiusa Gallusa, zobaczyli „zalegającą miejsce święte”,

bo istotnie Jeruzalem by

ło „świętym miastem” Żydów. Zrozumieli, że nadszedł czas, aby wszyscy dający

wiar

ę słowom Jezusa Chrystusa uciekli z tego miasta, nawet nie próbując ratować dóbr materialnych.

Zbli

żał się bezprzykładny „wielki ucisk”, nie mający równego sobie w historii Jeruzalem. Bóg zadbał o to,

że otworzyła się droga do ucieczki, gdy wojska rzymskie przejściowo zwinęły oblężenie. — Mat. 24:15-22;
Łuk. 21:20-22; Marka 13:14-20.

11

Ten szczeg

ół „znaku”, podobnie jak i inne, znalazł spełnienie również w XX wieku. W roku 1918 tak

zwana Federalna Rada Ko

ściołów powitała Ligę Narodów jako „polityczny wyraz Królestwa Bożego na

ziemi

”, czym dowiodła, że w istocie woli władzę ludzką niż podleganie zwierzchnictwu nad narodami, które

B

óg powierzył w niebie swemu Synowi Jezusowi Chrystusowi (Apok. 11:15; 12:10). Jakiż ‚ohydny’ był to

czyn w oczach Boga Jehowy! Takie same

„honory” oddaje się następczyni tamtej Ligi, Organizacji

Narod

ów Zjednoczonych, stawiając ją na miejscu uważanym w chrześcijaństwie za „święte”. Tymczasem

Biblia przepowiada,

że właśnie ta „ohyda”, Narody Zjednoczone, wywoła spustoszenie wśród tych, którzy

jej zaufali, a wi

ęc przede wszystkim unicestwi nominalne chrześcijaństwo (do którego w głównej mierze

odnosi si

ę wielkie proroctwo Jezusa), a potem resztę Babilonu Wielkiego, ogólnoświatowego imperium

religii fa

łszywej (Apok. 17:1-5, 16-18). Nie będzie to zdarzeniem małej wagi. Opisując je, Jezus zaznaczył,

że będzie „wówczas wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd i nigdy nie będzie”.

12

Dla unikni

ęcia zagłady w tym ucisku sprawą pilną jest teraz podjęcie ucieczki, aby się wydostać

z rzekomego chrze

ścijaństwa. Trzeba zerwać wszystkie więzy z jego kościołami. Nie tylko słowem, ale

i czynem musimy dowie

ść Bogu, że nie mamy nic wspólnego z obłudą chrześcijaństwa, które twierdzi, że

wierzy w Chrystusa, lecz oci

ąga się ze stosowaniem jego nauk, natomiast z ochotą miesza się w sprawy

polityczne tego

świata. Chcąc znaleźć się wśród ocalonych, nie możemy ‚miłować świata ani tego, co jest

na

świecie’ — po prostu żadnej jego cząstki — tylko musimy być wiernymi naśladowcami Syna Bożego.

— 1 Jana 2:15-17.

13

Pami

ętajmy o tym, że jak pokazały wydarzenia, cały ten fragment proroctwa Jezusa, który jest

zanotowany w 24 rozdziale Ewangelii wed

ług Mateusza, a w wierszach od 4 do 22, ma podwójne

zastosowanie. Pierwsze jego spe

łnienie wzmacnia przekonanie prawdziwych chrześcijan, że również

pozosta

łe szczegóły znajdą odbicie w rzeczywistości.

GDY UCISK PRZEWALI

Ł SIĘ PRZEZ JERUZALEM

14

Wszystko, co zapisano w wersetach od 23 do 28 w dwudziestym czwartym rozdziale Ewangelii

wed

ług Mateusza, dotyczy już rozwoju wydarzeń po roku 70 n.e. i sięga aż do czasów niewidzialnej

obecno

ści (parousia) Chrystusa. Ostrzeżenie przed „fałszywymi mesjaszami” nie jest po prostu tylko

powt

órzeniem treści wierszy 4 i 5. Dotyczy ono znacznie dłuższego okresu i takich wypadków, jak

wyst

ąpienie żydowskiego przywódcy Bar Kochby, który wszczął bunt przeciw ciemięzcom rzymskim

w latach 131-135 n.e., albo jak dzia

łalność znacznie później żyjącego założyciela bahaizmu, który

twierdzi

ł, że jest powracającym Chrystusem, lub przywódcy duchoborców w Kanadzie, podającego się za

Chrystusa, Pana i Zbawc

ę. W proroctwie swym Jezus właśnie ostrzegł naśladowców, aby nie dali się

wprowadzi

ć w błąd roszczeniami takich śmiertelników.

15

Jezus zapowiedzia

ł uczniom, że jego obecność nie będzie sprawą lokalną; skoro miał być

niewidzialnym Kr

ólem, który zajmuje się ziemią, zasiadając na tronie w niebie — jego obecność miała się

zaznaczy

ć jak błyskawica, która „zabłyśnie na wschodzie, a świeci aż na zachodzie”. Zachęcał ich więc

usilnie,

żeby byli dalekowzroczni jak orły i zrozumieli, iż prawdziwy pokarm duchowy można znaleźć tylko

u niego, wobec czego podczas jego niewidzialnej obecno

ści (od roku 1914) powinni się gromadzić wokół

jego osoby jako autentycznego Mesjasza.

— Mat. 24:23-28; Marka 13:21-23; temat ten omawia również

ksi

ążka God’s Kingdom of a Thousand Years Has Approached (Przybliżyło się tysiącletnie Królestwo

Bo

że), strony 320-323.

OKRES OD ROKU 1914 N.E.

16

Jak dowodzi por

ównanie tekstów biblijnych z faktami historycznymi, wydarzenia opisane

w sprawozdaniu aposto

ła Mateusza od wiersza 29 w rozdziale 24 do końca rozdziału 25 osiągają punkt

kulminacyjny w okresie po roku 1914 n.e. Cz

ęść z nich, co prawda, sięga początkami do pierwszego

stulecia, ale ich fina

ł, na który w zasadzie wskazują, przypada na obecne dwudzieste stulecie. Odnosi się

to na przyk

ład do wypowiedzi o „niewolniku wiernym i rozumnym”, a także do przypowieści o dziesięciu

pannach i o talentach.

— Mat. 24:45-47; 25:1-30, NW.

17

Kiedy w Ewangelii wed

ług Mateusza 24:29 wspomniano o rzeczach, które miały nastąpić „po ucisku

owych dni

”, odnosiło się to do wydarzeń po roku 1914 n.e., a więc istotnie po „wielkim ucisku”, jaki

przygni

ótł Jeruzalem w roku 70 n.e. Wprawdzie z punktu widzenia człowieka, którego życie jest krótkie,

trudno powiedzie

ć, by wydarzenia naszych czasów nastąpiły „zaraz” po tym, co się stało w 70 roku n.e.;

ale B

óg, dla którego tysiąc lat „jest jak wczorajszy dzień, który minął”, patrzy na sprawy inaczej. — Ps.

90:4; por

ównaj to ze słowem „niebawem” z Księgi Apokalipsy 1:1.

18

Od roku 1914 n.e. dzia

ło się dokładnie to, co przepowiedział Jezus, mówiąc: „Słońce się zaćmi

i ksi

ężyc nie da swego blasku; gwiazdy zaczną padać z nieba i moce niebios zostaną wstrząśnięte”.

Pocz

ąwszy od wybuchu pierwszej wojny światowej ludzkość rzeczywiście weszła w mroczny okres.

Osoby i instytucje, od kt

órych zazwyczaj oczekiwano oświecenia, nagle nie miały do zaofiarowania żadnej

nadziei na przysz

łość. Ponadto od dawien dawna literalne niebiosa uważano za domenę ptactwa.

Tymczasem na pocz

ątku XX wieku człowiekowi udało się wzbić w powietrze samolotem, którego wkrótce

potem u

żyto do celów wojennych. Z czasem doprowadziło to do wynalezienia śmiercionośnych rakiet,

a nawet statk

ów kosmicznych, którymi ludzie polecieli na Księżyc, wskutek czego zaczęto go uważać za

potencjaln

ą bazę militarną mogącą posłużyć do opanowania ziemi. W tym samym czasie człowiek odkrył

tak

że coś innego, co wzmogło u niego strach, mianowicie fakt, że ziemię bombardują promienie

kosmiczne wysy

łane przez słońce i gwiazdy. Literalne niebiosa w oczach wielu ludzi z tego pokolenia

przybra

ły złowróżbny wygląd — nie dlatego, że same się zmieniły, lecz w wyniku tego, co sam człowiek

uczyni

ł i czego się dowiedział o pozaziemskich siłach, którymi nie jest w stanie pokierować według swojej

woli.

— Mat. 24:29; Marka 13:24, 25.

19

Wszystko to prowadzi stopniowo do ko

ńca tego systemu rzeczy, do czasu, w którym spełnią się

s

łowa z Ewangelii według Mateusza 24:30: „Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego

i wtedy b

ędą narzekać wszystkie narody ziemi”. Czas ten jest już bardzo bliski! — Marka 13:26.

20

Nie wszyscy jednak b

ędą narzekać, gdy ‚Syn Człowieczy przyjdzie z wielką mocą’, aby unicestwić

ten niegodziwy system rzeczy. Zgodnie z zapowiedzi

ą Jezusa do tego czasu będą zgromadzeni wszyscy

jego

„wybrani”, to jest namaszczeni duchem naśladowcy Jezusa Chrystusa w liczbie 144 000 (Mat. 24:31;

Marka 13:27). Ponadto u boku tych pomaza

ńców zajmuje stanowisko również wielka rzesza innych ludzi,

kt

órzy razem z nimi biorą udział w dawaniu wszystkim narodom świadectwa o mesjańskim Królestwie

Bo

żym. — Zach. 8:23.

21

Ani jedni, ani drudzy nie maj

ą najmniejszej wątpliwości, że spełni się wszystko, o czym prorokował

Jezus. Oznajmi

ł on dalej: „A od figowego drzewa uczcie się przez podobieństwo. Gdy jego gałązka staje

si

ę soczysta i liście wypuszcza, poznajecie, że zbliża się lato. Tak samo i wy, kiedy ujrzycie to wszystko,

wiedzcie,

że blisko jest [Syn Człowieczy], we drzwiach”. „To wszystko”, co przepowiedział, można teraz

zobaczy

ć na własne oczy z bezbłędną wyrazistością. — Mat. 24:32-34; Marka 13:28, 29.

USTALENIE CZASU

22

A kiedy nadejdzie Syn Cz

łowieczy z całą swą niszczycielską mocą, aby oczyścić ziemię ze

wszystkich, kt

órzy lgną do niesprawiedliwości? Sam Jezus odpowiada: „Zaprawdę powiadam wam: Nie

przeminie to pokolenie, a

ż się to wszystko stanie” (Mat. 24:34; Marka 13:30). Które „pokolenie”? To, które

by

ło świadkiem wydarzeń spełniających proroctwa od roku 1914 n.e. Nie można wątpić o prawdziwości

tego, co powiedzia

ł Jezus, gdyż z wielkim naciskiem dodał on: „Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa

nie przemin

ą”. — Mat. 24:35; Marka 13:31; zobacz dla porównania Ewangelię według Mateusza 5:18.

23

Czy Jezus poda

ł uczniom jeszcze więcej szczegółów co do tej okoliczności? Czy określił dokładniej

czas tych wydarze

ń? Wprost przeciwnie, wyjaśnił im, że „dnia i godziny” nie zna żadne stworzenie; myśl

t

ę postarał się bardzo dobitnie uwypuklić, powtarzając ją aż pięciokrotnie. Oświadczył, że „o tym dniu

i godzinie nikt nie wie; ani anio

łowie w niebie, ani Syn, tylko sam Ojciec”. — Mat. 24:36 do 25:13, NP.

24

Nie zapominajmy,

że Jezus w swym proroctwie dotyczącym „wielkiego ucisku” w pierwszym stuleciu

nie poda

ł z góry żadnej daty, która by określała, kiedy należy uciekać z Jeruzalem. Opisał natomiast znak,

kt

órego trzeba było bacznie wyglądać: zapowiedział „ohydę spustoszenia, o której mówi prorok Daniel,

zalegaj

ącą miejsce święte” (Mat. 24:15, 16). Znak ten ukazał się w roku 66 n.e. Posłuszni naśladowcy

Jezusa opu

ścili wtedy miasto i według doniesień historycznych osiedlili się po drugiej stronie Jordanu

w g

órzystej okolicy Pelli. Upłynęło jednak jeszcze kilka lat, zanim na Jeruzalem w roku 70 n.e. spadł

„wielki ucisk”. Nic nie wskazuje na to, by naśladowcom Jezusa powiedziano dokładnie, kiedy nastąpi ten
ucisk. Byli ju

ż w bezpiecznym miejscu, nie zachodziła więc żadna realna potrzeba, żeby ich wcześniej

o tym poinformowa

ć.

25

Czy

ż jednak sam Jezus nie porównał czasu swej obecności z dniami Noego? (Mat. 24:37-39). A czy

Noemu nie podano naprz

ód dokładnie dnia, kiedy miał się rozpocząć potop? Owszem, ale w naszej

sytuacji nie ma zastosowania pow

ód, dla którego wówczas powiedziano Noemu o tym „dniu”. Noe i jego

rodzina musieli zna

ć czas rozpoczęcia się potopu, żeby bezpiecznie wprowadzić do arki wszystkie

podstawowe rodzaje zwierz

ąt, a potem samemu wejść do niej, zanim spadną wody potopu. Nie mogli tego

uczyni

ć wiele miesięcy naprzód, gdyż wtedy przedwcześnie wyczerpaliby nagromadzone zapasy

żywności. Właśnie dlatego Bóg we właściwym czasie powiedział Noemu: „Za siedem dni spuszczę na

ziemi

ę deszcz, który będzie padał czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aby wyniszczyć wszystko, co

istnieje na powierzchni ziemi

— cokolwiek stworzyłem”. — Rodz. 7:4.

26

Tymczasem my nie musimy zna

ć „dnia i godziny” rozpoczęcia się nadciągającej zagłady z wyroku

Bo

żego. Nie zostało nam powierzone zachowanie świata zwierzęcego ani też ochrona bogobojnych ludzi

— znajdujących się obecnie w ponad dwustu krajach na całej ziemi — nie jest uzależniona od zebrania
ich wszystkich na jednym miejscu w jakiej

ś literalnej budowli. Spełnienie zamierzenia Bożego, a w tym

tak

że ocalenie jego ludu, nie wymaga uprzedniego powiadomienia o „dniu i godzinie”.

WIDOKI DLA OCALONYCH

27

Biblia wyra

źnie zaznacza, że będą tacy, którzy przeżyją nadchodzący „wielki ucisk”, oraz wskazuje,

czego potrzeba, aby si

ę znaleźć wśród ocalonych. Księga Apokalipsy 7:14 w opisie „wielkiej rzeszy”

przeprowadzonych bezpiecznie przez ucisk informuje:

„Omyli swe szaty i wybielili je we krwi Baranka”

(NW). Oznacza to,

że w chwili nadejścia „wielkiego ucisku” będą czyści i godni uznania w oczach Jehowy

Boga. Czego to od nich wymaga

ło? Wykazania wiary w przelaną krew Jezusa jako podstawę do

przebaczenia grzech

ów, a także ustawicznego przykładania się do wykonywania woli Bożej. — Jana 3:36;

Jak. 2:26.

28

Doprawdy cudowne s

ą widoki „wielkiej rzeszy” wybawionych. Baranek, Jezus Chrystus, „poprowadzi

ich do

źródeł wód życia” (Apok. 7:17). Uwolnieni będąc od wszelkich ciemiężycielskich systemów,

z kt

órych winy życie na ziemi stało się tak przykre, wszyscy ocaleni znajdą się w warunkach idealnie

sprzyjaj

ących ich uzdrowieniu z ludzkich słabości i niedoskonałości. Jezus Chrystus w pełnym rozmiarze

zastosuje do nich dobrodziejstwa swej ofiary przeb

łagania. W miarę posłusznego reagowania na jego

pomoc b

ędą wzrastać w doskonałości i tym sposobem choroby, starość oraz śmierć — skutki

odziedziczonego grzechu i niedoskona

łości — zostaną w końcu usunięte na zawsze (Apok. 21:3-5).

Nawet szkody ju

ż wyrządzone przez śmierć zostaną naprawione, gdy miliardy ludzi powstanie z martwych

(Jana 5:28, 29). Wszyscy odwo

łani z grobów również otrzymają sposobność uzyskania bezkresnego

życia.

29

„Dzień i godzina” nastania ucisku może rzeczywiście oznaczać dla nas życie albo śmierć. Czy więc

nie post

ąpimy mądrze, gdy się postaramy bezwzględnie żyć obecnie tak, jakby ów „dzień i godzina” miały

nast

ąpić już jutro? Nie znamy „dnia i godziny” wybuchu „wielkiego ucisku”; ale to nie zmienia faktu, że on

si

ę szybko zbliża. Czas ten w sensie ogólnym jest wyraźnie określony w Słowie Bożym. „Pokolenie”, które

zgodnie z proroctwem Jezusa mia

ło ujrzeć nie tylko wydarzenia z roku 1914, ale też „wielki ucisk”, dość

znacznie posun

ęło się w latach. Sprawia to, że żyjemy dziś w wyjątkowej sytuacji, co powinno nas

pobudzi

ć do starannego rozważenia, czy nasze osobiste życie naprawdę świadczy o naszym

przekonaniu, i

ż „dzień i godzina” sądu Bożego są bliskie.

[Pytania do studium]

1. (a) Co dla wszystkich mieszka

ńców ziemi będzie oznaczał nadciągający „wielki ucisk”? (b) Kiedy więc

w my

śl Ewangelii według Mateusza 24:30 ‚Syn Człowieczy przyjdzie na obłokach niebieskich’?

2. Sk

ąd wiemy, że niektórzy przeżyją ten „wielki ucisk”?

3, 4. Co mieli na my

śli apostołowie Jezusa Chrystusa, gdy zadawali pytanie zanotowane w Ewangelii

wed

ług Mateusza 24:3?

5. (a) Czy odpowied

ź Jezusa dotyczyła końca żydowskiego systemu rzeczy? (b) Skąd wiemy, że jego

odpowied

ź obejmowała dużo więcej?

6. (a) Jaka cz

ęść rozdziału 24 Ewangelii według Mateusza ma więcej niż jedno spełnienie? (b) W której

cz

ęści świata najwyraźniej następuje nowożytne spełnienie tego proroctwa?

7. W jaki spos

ób od roku 1914 potwierdziła się zapowiedź przyjścia oszustów, mówiących: „Jam jest

Chrystus

”?

8. (a) Czy

‚wojny i pogłoski wojenne’ przepowiedziane przez Jezusa to coś innego niż ‚powstanie narodu

przeciw narodowi i kr

ólestwa przeciw królestwu’? (b) Czy słowa: „naród przeciw narodowi

i kr

ólestwo przeciw królestwu”, muszą koniecznie się odnosić do wojen światowych?

9. (a) W jakim zasi

ęgu jest obecnie głoszona „dobra nowina o królestwie”? (b) Co jest „imieniem”, za

kt

óre naśladowcy Jezusa stali się przedmiotem nienawiści u wszystkich narodów?

10. (a) Co w pierwszym stuleciu by

ło dla naśladowców Jezusa sygnałem do ucieczki z Jeruzalem? (b) Co

wtedy okaza

ło się „ohydą spustoszenia”, a co „miejscem świętym”, na którym ona zaległa?

11. (a) Co w XX wieku okaza

ło się „ohydą” i co „miejscem świętym”? (b) Co spotka chrześcijaństwo za

pok

ładanie ufności we władzy ludzkiej zamiast w Królestwie Syna Bożego?

12. Jak musi teraz ka

żdy z nas postępować, jeśli chce uniknąć zguby w „wielkim ucisku”?

13. W jaki spos

ób pierwsze spełnienie Ewangelii według Mateusza 24:4-22 wpływa korzystnie na

oczekiwania prawdziwych chrze

ścijan?

14. (a) Jakiego okresu dziej

ów dotyczyły rzeczy przepowiedziane w Ewangelii według Mateusza 24:23-

28? (b) Jaka wi

ęc różnica zachodzi między ostrzeżeniem przed „fałszywymi mesjaszami”

z Ewangelii wed

ług Mateusza 24:24, a wzmianką z wierszy 4 i 5?

15. Dlaczego

świadomość niewidzialnego charakteru obecności Chrystusa mogła ustrzec jego uczniów od

sprowadzenia na manowce?

16. W jakim okresie urzeczywistnia

ły się wydarzenia opisane w Ewangelii według Mateusza od 24:29 do

25:46?

17. (a) Do czego odnosi si

ę słowo „ucisk” ze sprawozdania Mateusza 24:29? (b) Na jakiej podstawie

mo

żna powiedzieć, że wydarzenia, które się rozpoczęły w 1914 roku n.e., nastąpiły „zaraz” po

wypadkach z roku 70 n.e.?

18. Obja

śnij, jak spełnił się tekst Ewangelii według Mateusza 24:29.

19. Do jakiego wydarzenia wspomnianego w Ewangelii wed

ług Mateusza 24:30 prowadzi to wszystko?

20. Dlaczego nie wszyscy b

ędą „narzekać”? Jak wskazuje na to następny werset?

21. Sk

ąd możemy być pewni, że nadejście Syna Człowieczego jest bardzo bliskie?

22. Kt

óre „pokolenie” według słów Jezusa miało zobaczyć jego przyjście z niszczycielską potęgą?

23. Co powiedzia

ł Jezus o czyjejkolwiek znajomości „dnia i godziny” tego wydarzenia?

24. Czy w odniesieniu do spe

łnienia się proroctwa o „wielkim ucisku” w pierwszym stuleciu uczniom

Jezusa powiedziano dok

ładnie z góry, kiedy on wybuchnie?

25, 26. Dlaczego fakt,

że Noego powiadomiono z góry o dniu, w którym miał nastąpić potop, nie stanowi

dla nas podstawy do oczekiwania,

że zawczasu poznamy „dzień i godzinę” nadchodzącego

„wielkiego ucisku”?

27. Jakim wymaganiom trzeba sprosta

ć, chcąc się znaleźć wśród ocalonych z „wielkiego ucisku”?

28. Jakie wspania

łe widoki otwierają się przed tymi, którzy przeżyją „wielki ucisk”?

29. Jakie post

ępowanie każdego z nas będzie więc świadectwem mądrości?

[Ilustracja na stronie 3]
Jezus Chrystus opisa

ł naśladowcom wydarzenia, które miały prowadzić do końca tego systemu rzeczy

[Ilustracja na stronie 6]
Po ucieczce w bezpieczne miejsce chrze

ścijanie nie musieli dokładnie wiedzieć, kiedy na Jeruzalem

spadnie

„wielki ucisk”