Żurku smacznego 

Baranka cukrowego 

Pisanek wymarzonych 

Świąt mile spędzonych 

Dyngusa mokrego 

Członkom oraz Sympatykom TPZN 

Z okazji Świąt Wielkiej Nocy 

Życzy Triumwirat 

Zespół redakcyjny: Nabializm, Harpsycho, Vdn, Orpio, Wrocek 

www.tpzn.pl 

BIULETYN INFORMACYJNY NR 1/2009 

Habemus triumviratuum ! 
Exultate omnes generationes !!! 

Tegoroczne  III  Wybory  do  Triumwiratu  TPZN  odbyły  sie  w  zasadniczej  turze 

w dniu 1 kwietnia 2009  r.  Oddano  17  ważnych  głosów  na  31  osób  uprawnionych 
do  głosowania,  co  oznacza  frekwencję  wyborczą  na  poziomie  55%.  Jest  to 
frekwencja  odpowiadająca  wymogom  Statutu  TPZN  dla  uznania  wyborów  za 
ważne. 
Wyniki wyborów do Triumwiratu TPZN: 
Kolega  Nabializm  ­  TPZN  005  ­  uzyskał  48  punktów  i  obejmuje  funkcję  Prezesa 
TPZN 
Kolega Wrocek ­ TPZN 033 ­ uzyskał 30 punktów i obejmuje funkcję Wiceprezesa 
TPZN 
Kolega  Harpsycho  ­  TPZN  001  ­  uzyskał  10  punktów  i  obejmuje  funkcję 
Sekretarza Triumwiratu TPZN. 
Pozostali Koledzy kandydujący do Triumwiratu TPZN, tzn. Kolega Vdn ­ TPZN 018 
i Kolega Orpio ­ TPZN 029, uzyskali w Wyborach po 7 punktów. 
Niniejszym  ogłaszam  ukonstytuowanie  sie  nowego  Trumwiratu  TPZN  w 
powyżej podanym składzie z dniem 2 kwietnia 2009 r. 

Kolegom  Prezesowi  i Wiceprezesowi  TPZN  serdecznie  gratuluję  i  cieszę  się 

bardzo z możliwości  współpracy  z Wami! Uzyskane  przez  obu  Kolegów  poparcie 
(Maciek  –  94%  możliwych  głosów  na  stanowisko  Prezesa,  Darek  –  88% 
możliwych  głosów  na  stanowisko Wiceprezesa)  stanowi  absolutnie  jednoznaczny 
dowód woli wyborców co do obsadzenia kluczowych stanowisk w TPZN. 

Szczególne gratulacje należą się Maćkowi z okazji ponownego wyboru        na 

Prezesa – jego wynik wyborczy stanowi kolejny rekord w historii TPZN,          co 
dowodzi  w  jakim  stopniu  Towarzystwo  nasze  zadowolone  jest  z  jego  pracy      na 
tym  stanowisku. 

Marek (Harpsycho) – TPZN 001 

Sekretarz Triumwiratu TPZN 

Prezes TPZN w stanie spoczynku

Był  wędrowcem,  zniknął  z  rodzinnych  okolic  na  6  lat.  Arysteasz  opowiadał  niesamowite 
historie o tym, jak dotarł do środkowej Azji poprzez krainę Scytów, należącego do obcego 
świata,  dzikiego  i  groźnego.  Jak  przemierzał  tajemnicze  krainy,  stepy  i  pewnego  dnia 
wkroczył  w  góry  Kaukazu,  gdzie  mieszkało  plemię  długowłosych  ludzi,  którzy  ponoć 
zjadali  ciała  swych  zmarłych  rodziców  i  przechowywali  ich  czaszki,  nazywano  ich 
Isedończykami.  Ci  tajemniczy  mieszkańcy  opowiedzieli  Grekowi  o  istnieniu  wiecznie 
chłodnej  krainy  mieszczącej  się  na  wschodzie.  Kraina  ta  przypominała  mu  tę,  o  której 
słyszał w legendach jeszcze w swej rodzimej krainie. Legenda głosi, iż do krainy  wchodzi 
się  przez  pieczarę,  siedlisko  Boreasza 

5 

,  boga  wiatrów  północnych.  A  zwała  się  ona 

Hiperboreą,  czyli  Plecami  Północnego  Wiatru.  Na  granicy  tej  krainy  mieszkało  plemię 
Arymaspian,  dzikich  jednookich  ludzi,  którzy  cierpieli  wielką  biedę  i  uprawiali  ziemię  a 
grzebiąc w rzekach szukali złota. Arymaspianie podejmowali próby zdobycia skarbu, który 
spoczywał wysoko w górach. Nikomu się to jednak nie udało, gdyż skarb wyścielał gniazda 
gryfów, które gromadziły złoto i pilnie go strzegły. Po powrocie Arysteasz opowiedział tę 
historię w swych rodzinnych stronach, jednak po krótkim czasie znowu zniknął i nigdy już 
nie  powrócił.  Niektórzy  twierdzili, że  sam postanowił  zdobyć  skarb  gryfów.  Gryfy  często 
napadały  na  poszukiwaczy  złota,  rabując  im  cały  wydobyty  drogocenny  dobytek.  Ich 
ulubionymi kamieniami były szmaragdy. Te właśnie kamienie ukrywały w swoich złotych 
gniazdach na  szczytach  gór.  Wielu  śmiałków  próbowało  zdobyć  te  bogactwa,  ale  zamiast 
szmaragdów i innych bogactw, znajdowali śmierć w szponach gryfa. 

Najbardziej szczegółowy opis potwora przedstawił  sir Johna Maundeville'a 

6 

"Z  tej  ziemi  (Turcji)  pójdą  do  ziemi  baktryjskiej,  gdzie  ludzie  są  chytrzy  i  źli  i  gdzie  są 
drzewa dające wełnę, z których robi się tkaniny (...). Na tej ziemi jest wiele Gryfów, więcej 
niż gdziekolwiek indziej, a niektórzy mówią, że przód ich ciał jest tak jak u orła, a tył jak u 
lwa, i to jest prawda, tak bowiem są stworzone; ale Gryf jest ośmiokrotnie większy od lwa i 
silniejszy  od  stu  orłów.  Gryfy  bez  wątpienia  mogą  porwać  i  zanieść  do  gniazda  konia  z 
jeźdźcem  lub  dwa  woły  sprzężone  do  orki,  mają  bowiem  u  nóg  szpony  wielkości  kopyt 
byka, z których robią sobie czary do picia, a ze swych żeber łuki do strzelania." 

Rozmiarami  gryf  przypomina  uskrzydlonego  asyryjskiego  byka,  egipskiego  sfinksa, 
perskiego  simurga,  indyjskiego  Garudę  i  arabskiego  Roka;  był  tak  ogromny,  że  mógł 
przyćmić  słońce.  W  Asyrii  i  na  Wschodzie  pojawił  się  jako  „rozrywający  chmóry  ożeł”, 
„król stworzeń”. Na wschodzie jego symbolika jest wspólna ze smokiem, jako reprezentan­ 
tem mądrości i oświecenia. 
W starożytnej Grecji był on świętym zwierzęciem solarnym poświęconym Apollinow, jak i 
bogini  Atenie,  również  bogini  zemsty  Nemezis 

7 

.  Towarzyszył  często  także  Dionizosowi. 

Spotykamy  go  również  w  mitologii  Rubinów,  a  także  ludów  zamieszkujących  Kaukaz. 
Gryf  jest  strażnikiem.  Według  legend  strzegł  skarbów  właśnie  greckiego  boga,  Apollina 
któremu  był  poświęcony.  Te  bogactwa    znajdowały  się    na  Pustyni  Scytyjskiej  w  krainie 
Hyperborejczyków  (ewentualnie  w  Etiopii  lub  Indiach).  Gryf  jest  też  na  hełmie  Pallas 
Ateny,  był  na hełmach  Achillesa, zdobił  pancerz  króla  Epiru  Pyrrusa  (319­272  p.n.e.).  W 
starożytnym  Rzymie  również  pojawiał  się  często  ­  zarówno  na  budowlach,  jak  też  na 
uzbrojeniu.  Chronił  przed  niebezpieczeństwem,  był  na  napierśnikach  Gajusza  Juliusza 
Cesara, Kaliguli i Marka Antoniusza. Jego wizerunki znaleziono w starych grobowcach pod 

Bazyliką  Świętego  Piotra,  na  zapinkach  z  ­  IV  w  p.n.e.,  odkrytych  w  państwie  czeskim, 
także  na  sprzączkach  o  1300  lat  późniejszych,  odkopanych  w  grodziskach  Słowian  na 
terenie Węgier. 

Gryf występuje głównie w Grecji na monetach z Abdery i Teos 
Abdera zasłynęła jako miejsce urodzenia filozofów Demokryta i Protagorasa. 

Przedstawienie wizerunku gryfa na najstarszych monetach 

IONIA,  Teos.  około  510­495  p.n.e.  AR  Stater    (11,97g).  Gryf  siedzący  na  prawo  z 
podniesioną łapą. 

Tracja.  Abdera.  około  500  ­  480  p.n.e.  Srebrny  octadrachma  (29,26  g).  gryf  siedzi 
skierowany w lewo, z prawą podniesioną łapą, pod nią  hasło ABDH

Tracja, obszar Morza Czarnego,  Pantikapaion  AV  Stater  (9,11g).  Około  340  pne.  Brodata 
głowa, w wieniecu z liści bluszczu / PAN, Gryf stojący na lewo stoi na łodydze pszenicy, 
trzymając dzidę w ustach. Weber 2690, Kopenhaga SNG 20, Gulbenkian 588, SNG Lockett 
1095.

 

1 

Gilgamesz – wczesnohistoryczny król szumerskiego miasta Uruk. W micie walczy z bykiem niebiańskim i z Chuwawą, demonicznym władcą lasu cedrowego. Znane jest również jego daremne 

poszukiwanie wiecznego życia. Po deifikacji zaliczono go do bogów świata podziemnego. U Hetytów pojawia się jako Giszgimamsz, u Hurytów jako Galgamisz; w tekstach ze starożytnej Azji 
mniejszej imię jego zawsze pisze się z determinatywem oznaczającym boga. Liczne wizerunki na pieczęciach i płaskorzeźbach pokazują, jak Gilgamesz walczy z Lwem albo trzyma go 
pokonanego pod pachą; wg literatury fachowej ten ostatni motyw wykazuje również Damuzi 

2 

Tiamat (po akkadzku „morze”), w mitologii starożytnego Dwurzecza imię pramacierzy wszystkiego, uosobienia słonych wód i małżonki boga wód słodkich Apsu. Tiamat to potworzyca 

chaosu w rodzaju smoka wiodąca się z praczasów, pobita przez Marduka, który z jej dwóch połówek uczynił niebo i ziemię. W służbie Tiamat pozostaje demoniczny Kingu. 

3 

Marduk ( z szumerskiego Amar‐utuk „cielak boga słońca”, po hebrajsku Merodah), pierwotnie bóg miasta Babilonu, od czasów króla Hammurabiego awansujący na boga państwowego. Jego 

dominującą pozycję podbudował epos o stworzeniu Enuma elisz, opisujący zwycięstwo Marduka nad Tiamat 

4 

http://pl.wikipedia.org/wiki/Herodot 

5 

Boreasz (spolszczone, po grecku Boreas) w mitologii greckiej uosobienie ostrego wiatru północnego. Córka króla ateńskiego Oreithyia, została przez niego zaskoczona przy zabawie i 

uprowadzona do jego ojczystej Tracji. Kiedy podczas wojny gwałtowna burza zdziesiątkowała flotę perską, w Atenach rozwinął się kult Boreasza. ‐ W. R. Agard 

6 

Sir John Mandeville (zm 1372) uważany za kompilatora, podróżnika po krajach Bliskiego Wschodu, przypisuje się mu dzieła Podróże. 

7 

Połączenie dwóch zwierząt wyższych, solarnych, wyraża dobrotliwy raczej charakter tej istoty, przez Greków poświęconej Apollinowi i Nemesis – B. G. P., Diccionario Universal de la 

mitologia o de la Fabula, Barcelona 1835