JO MORRISON

Trudne pojednanie

An Imperfect Hero

Tłumaczyła: Barbara Kośmider

ROZDZIAŁ 1

Dlaczego musiało się to zdarzyć właśnie dziś? Gdyby tylko było jakieś

inne wyjście, powtarzała sobie w myśli po raz setny. Tak bardzo cieszyła się z
tego uroczystego wieczoru, który mieli spędzić we dwoje. Teraz trzeba wszystko
odwołać. Co za pech, akurat w dzień jej trzydziestych urodzin.

Hank z pewnością nie będzie zachwycony. Susan Metcalf niechętnie

sięgnęła po słuchawkę telefonu i wystukała domowy numer, zastanawiając się
przelotnie nad konsekwencjami swej dziennikarskiej kariery.

– Co to znaczy, że nie wracasz do domu? – ryknął Hank w chwilę później. –

Który to już raz?

– Przepraszam cię, kochanie. Tommy Slocum zachorował i sama muszę

dostarczyć część nakładu.

– To zajmie całą noc! – W jego głosie brzmiał niekłamany gniew. – A co z

naszymi planami?

– Hank, jest mi tak samo przykro jak tobie, jeśli nie bardziej. – Susan

próbowała go ułagodzić. – Sam wiesz, że ten wieczór miał wyglądać zupełnie
inaczej. Wcale nie miałam zamiaru rozwozić dzisiaj gazet.

– Więc niech ktoś inny to zrobi. Przecież jesteś szefem. Zatrudniasz ludzi i

płacisz im pensje.

– Owszem, Hank, ale oni mają już przydzielone trasy. Ci, którzy tego nie

robią, mają inne zobowiązania.

– Ty także masz inne zobowiązania. Na przykład męża, który nie pamięta,

kiedy ostatni raz kochał się ze swoją żoną.

– Przecież w zeszłą... – urwała raptownie. Cholera, kiedy to było? –

Słuchaj, dzieci wracają dopiero w niedzielę. Całą sobotę będziemy mieć tylko dla
siebie.

– O tak, na pewno. Chyba że znów trafi ci się jakaś bombowa historia.
– Jesteś niesprawiedliwy. Co najmniej tyle samo naszych planów

zrujnowały nagłe sprawy w „Seed and Supplies”.

– Ale to się skończyło, kiedy przejęłaś gazetę. Moja praca zawsze, zresztą,

była mniej absorbująca. Do licha, Susan, przecież my prawie ze sobą nie sypiamy.

Na to nie miała argumentu. Jej mąż mówił prawdę. Dzisiejszy wieczór nie

był żadnym wyjątkiem. Przez ostatnie dwa lata pracowała bardzo intensywnie.
Rzadko kiedy wracała do domu na tyle wcześnie, aby wskoczyć do łóżka przed
północą.

Uprawianie dziennikarstwa wymagało czasu i poświęcenia. Odbywało się

to często kosztem rodziny. Kiedy Susan została wydawcą i naczelną redaktorką
pisma ukazującego się dwa razy w tygodniu, odpowiedzialność i nowe obowiązki
jeszcze bardziej skomplikowały sytuację domową.

Teraz z namysłem przybrała ugodowy ton i powtórzyła swoją

wyświechtaną wymówkę:

– Wiedziałeś, że nie będzie łatwo, gdy rozmawialiśmy o wykupieniu

„Gazette”. Twierdziłeś, że się dostosujesz. Mało tego, obiecałeś mi pomóc.

– Nie sądziłem, że to ma tak wyglądać – odparł ze znużeniem w głosie. –

Do licha, Suz, w ogóle cię nie widuję.

Szybko wytarła dłonią łzy, które spłynęły po policzkach.
– Wszystko się ułoży, Hank. Cały czas nadrabiamy straty. Jeszcze parę

miesięcy i będę mogła przyjąć kogoś do redakcji. Przestanę tyle pracować, masz
na to moje słowo.

– Tak, tak. – Hank nie krył sceptycyzmu. – A w tym czasie diabli wzięli

nasz wspólny weekend.

– Naprawdę strasznie mi przykro. Ale to moja gazeta i moja

odpowiedzialność.

– To może też być wystarczający powód do rozwodu. Na moment zaparło

jej dech.

– Wiem, że wcale tego nie chciałeś powiedzieć. Udam, że nic nie

słyszałam. – Milczał, więc dzielnie brnęła dalej:

– Naprawdę nie chcę się kłócić. Im prędzej wyruszę, tym wcześniej wrócę

do domu.

– Suz, zaczekaj! – Hank wyraźnie spuścił z tonu. – Daj mi połowę tych

gazet. W ten sposób rozwieziemy je dwa razy szybciej i przyjedziemy do domu.

Ze słuchawką przy uchu pokręciła przecząco głową.
– Mam tylko jedną taśmę z nagraną trasą.
– Wobec tego pojadę z tobą. Siądę za kółkiem, a ty możesz rzucać.

Przynajmniej będziemy razem.

– Hank, to nierealne. Samochód i tak pęka w szwach. Ledwie się sama

mieszczę. Nie będzie miejsca dla ciebie.

– Wyczuła, że zabrzmiało to zbyt ostro. – Przepraszam cię, kochanie.

Wrócę najszybciej, jak tylko będę mogła.

– Jasne – odparł. – Chyba nie jestem ci już do niczego potrzebny.
– Ależ Hank, wcale nie to miałam...
Przerwał połączenie, nie dając jej skończyć. Był wściekły i nie miał

pojęcia, co ze sobą zrobić. Wszystko się w nim gotowało. Machinalnie potarł ręką
czoło, jakby ten gest miał mu pomóc. A niech to diabli! Małżeństwo powinno
przecież wyglądać zupełnie inaczej.

Spojrzał na elegancko nakryty stół. Świece, kwiatki. Romantyczna

sceneria, nie ma co, pomyślał i skruszył w palcach smukłe świece, jakby to były
zapałki. Jednym gwałtownym ruchem zmiótł ze stołu bukiet, który przeleciał
wysokim łukiem przez cały pokój i wylądował na podłodze. Dodatkowym
kopniakiem posłał go w stronę ściany.

Hank wypadł z domu, z hukiem trzasnąwszy drzwiami. Klął na czym świat

stoi, jadąc do małej knajpki, która w tej dziurze, jaką było Morristown w stanie
Arkansas, uchodziła za nocny klub.

Pierwszy haust whisky spłynął do żołądka i przyprawił Hanka o dreszcz w

okolicach kręgosłupa. Szczerze mówiąc, nie cierpiał whisky. Na ogół zamawiał
kufel piwa, które działało łagodniej. Ale dzisiaj Hank nie był w zbyt łagodnym
nastroju.

Zamówił drugą kolejkę. Barman bez słowa napełnił szklankę złocistym

płynem. Hank opróżnił ją równie szybko jak pierwszą. Wiedział, że picie nie jest
żadnym rozwiązaniem, ale czy w tej sytuacji mógł zrobić coś innego?

Tracił Susan i zdawał sobie z tego sprawę. Czasem odnosił wrażenie, że od

chwili, gdy ją zdobył, traci ją codziennie po trochu. Czy to możliwe, że nigdy, tak
naprawdę, do niego nie należała? Co będzie, jeśli sama dojdzie do tego wniosku?
Ostatnio coraz częściej się tego obawiał.

Chyba tylko dwie rzeczy trzymały ją wciąż przy nim. Zależność finansowa

i sprawy intymne. Lecz Hank wiedział, że „Gazette” zaczyna powoli przynosić
coraz większy dochód. A jeśli chodzi o seks... No dobrze, skłamał. Przecież
świetnie pamiętał ten ostatni raz, choć Susan zdążyła już zapomnieć. To jasne, że
mąż jest jej chyba zupełnie zbędny.

Analizował w myśli ich życie małżeńskie. Jedno, czego mógł być pewien,

to fakt, że tak dalej być nie może. Znów łyknął trochę alkoholu. Podnosząc raz za
razem szklankę do ust, miał przynajmniej złudzenie, że coś robi, nim podejmie
decyzję. Wiedział, że sam się w ten sposób oszukuje, ale było mu to potrzebne.

Ktoś usiadł tuż obok na barowym stołku. Pretensjonalnie modulowany

damski głos zamówił wytrawne martini.

Hank dyskretnie usiłował trochę się odsunąć. Dłoń o smukłych palcach z

jaskrawo polakierowanymi paznokciami przytrzymała go za ramię.

– Wiesz, Hank, to nie jest w porządku – zamruczała mu do ucha Sandra

Kellogg. – Ty z roku na rok stajesz się coraz bardziej przystojny, podczas gdy my
wszyscy po prostu się starzejemy.

Poczuł rumieniec na policzkach i niezręcznie próbował zachować

bezpieczny dystans. Nic z tego nie wyszło. Jego prześladowczym uwięziła go
między swym miękkim zmysłowym ciałem a twardym blatem mahoniowego
baru. Hanka owionął intensywny zapach perfum. Wypita whisky pulsowała w
żyłach.

– Susan chyba ceni to, co ma – szepnęła przymilnie Sandra. – Ale nie

siedziałbyś tu sam, gdybyś należał do mnie.

– Susan jest wszystko jedno – odparł, wzruszając ramionami. Alkohol

zaczynał coraz bardziej uderzać mu do głowy.

Blondynka uśmiechnęła się ze zrozumieniem. Jej dłoń powędrowała

wzdłuż ramienia Hanka, ugniatając pieszczotliwie twarde mięśnie. Komplement,

jaki powiedziała temu potężnemu mężczyźnie, nie był tylko pochlebstwem. Hank
Metcalf bez wątpienia wyglądał z wiekiem coraz lepiej. Spojrzała na jego
wspaniałe ciało. Nie miała najmniejszej ochoty wypuścić go z rąk. Przysunęła się
jeszcze bliżej.

Hank nie potrafił się jej oprzeć.

Trudno o gorszy sposób celebrowania własnych urodzin, stwierdziła

ponuro Susan. Była trzecia nad ranem, a jazda gruchotem, który nadawał się
jedynie do muzeum, nie należała do przyjemności. Pusta szosa ciągnęła się bez
końca. Było jeszcze zupełnie ciemno, nie licząc krótkich chwil, gdy księżyc
błyskał zza gnających po niebie chmur.

Lekka mżawka pokryła wilgocią przednią szybę i droga stała się prawie

niewidoczna. Susan miała, co prawda, towarzystwo. Na siedzeniu obok leżał
magnetofon, z którego między jednym trzaskiem a drugim płynęły instrukcje, jak
trzeba dalej jechać.

„Kolejny zjazd jest dwa kilometry za domem Petersonów. Z lewej strony

będzie silos zbożowy...” Zaraz, jeszcze raz. „Później przejedziesz wąski,
drewniany mostek...” Ponownie cofnęła taśmę, żeby sprawdzić adres. „Za
strumieniem trafisz do...”

– Psiakrew! – zaklęła głośno, gdy samochód zatańczył na mokrej

nawierzchni. Ten ostry zakręt mógł ją wiele kosztować. Ścisnęła mocniej
kierownicę. Z trudem zapanowała nad samochodem czując, że tylne koła
volkswagena wciąż niebezpiecznie się ślizgają. Wrzuciła niższy bieg i zwolniła.

„Teraz trzeba podjechać...” – Taśma nadal instruowała.
– Och, zamknij się! – warknęła ze złością i wcisnęła klawisz z napisem

„stop”.

Przez chwilę rozkoszowała się błogą ciszą, nim znów włączyła

magnetofon. Przewinęła kawałek taśmy i dowiedziała się, że:

„Przed ostrym zakrętem lepiej nieco zwolnić...”
– Dzięki za ostrzeżenie – zadrwiła.
„Osiemset metrów dalej rośnie nieduży zagajnik. Droga do domu pani

Kellogg jest dokładnie pomiędzy...”

Susan znów zaklęła, bo właśnie przegapiła to rozwidlenie. Nie zwracając

uwagi na zgrzyty, zredukowała bieg, pompując jednocześnie hamulec. Dzielny
Don Kiszot, jak nazywano jej pojazd, ani myślał się zatrzymać, więc szarpnęła za
ręczny hamulec. Garbus rocznik 1971 gwałtownie stanął w miejscu.

Szarpnęła dźwignię, wrzucając wsteczny bieg. Samochód posłusznie

ruszył do tyłu. Przejechał kilkanaście metrów, po czym silnik prychnął i zgasł. Z
lewej strony prowadziła do domu wysypana żwirem alejka.

Susan wciągnęła powietrze, odliczając w myśli kolejne pięć liczb od stu.

To było o wiele skuteczniejsze, niż liczenie od jednego do dziesięciu. Odetchnęła

głęboko i już zupełnie spokojna sięgnęła po zrolowane gazety. Niewiele ich już
leżało na tylnym siedzeniu. Zostało raptem pięćdziesiąt egzemplarzy z trzystu,
które dzisiaj zabrała. Dzięki Bogu, prawie całą trasę miała już za sobą. Co
prawda, o tej porze i tak nie było sensu się spieszyć.

Skrzywiła się na tę myśl. Nie musiała zbyt wysilać wyobraźni, żeby

zgadnąć, co robi teraz Hank. Na pewno studzi gniew kuflem piwa w „Jubilee”.
Stało się to ostatnio jego ulubioną rozrywką. Nie była tym szczególnie
zachwycona, ale od kiedy przejęła gazetę, Hank wziął na siebie większość
domowych i rodzicielskich obowiązków. Wiedziała, że byłoby głupio robić
problem z powodu kilku piw.

Poza tym, jeśli zacznie go pouczać, to dostarczy mu tym samym kolejnego

powodu do narzekań. Z westchnieniem ulgi wymacała paczkę gazet, które
złośliwie zsunęły się na podłogę za przednim siedzeniem. Nawet gdyby jakimś
cudem udało się jej wrócić do domu o przyzwoitej godzinie, to Hank i tak nie
będzie w formie. Nie było się co łudzić, że resztę nocy spędzą na wspólnych
igraszkach.

– Do licha, przecież to miało wyglądać zupełnie inaczej – mruknęła sama

do siebie. – Wszystko zaplanowałam. Nie tak chciałam wkroczyć w czwartą
dekadę mego życia.

Miała to być dekada sukcesów. W ciągu dziesięciu lat gazeta ugruntuje

swoją pozycję na rynku i zacznie przynosić duży dochód. Dzieci skończą studia,
zajmą się karierami, może nawet założą rodziny. A oni we dwoje będą w końcu
mieć czas i pieniądze, aby cieszyć się życiem i sobą.

Na Boga, te plany wyglądały wspaniale. Nie miała zamiaru pozwolić, żeby

je coś zniweczyło. A już z pewnością nie taki paskudny początek. Co tam, i tak
przecież nigdy nie przejmowała się zbytnio urodzinami.

Zacisnęła dłoń na zwiniętej w ciasny rulon gazecie i spojrzała przelotnie na

pełen reklam sobotni dodatek: Na jej twarzy malował się upór i zdecydowanie.
Cała rodzina Susan dobrze znała tę minę.

Za rok unowocześni drukarnię. Wyrzuci stare maszyny, które ciągle się

psują i sprawiają tyle kłopotów. A jeśli finanse na to pozwolą, to zatrudni kogoś
na cały etat. Poza tym już niedługo jej syn, Jake, zacznie trochę pomagać w
redakcji, o ile jego zainteresowanie dziennikarstwem przetrwa próbę czasu i okres
dojrzewania.

– Hank musi po prostu nauczyć się trochę cierpliwości, to wszystko –

powiedziała na głos. – Któregoś dnia zobaczy, że warto było poczekać. –
Wierzyła w to całym sercem. W przeciwnym razie poświęciłaby swój czas
wyłącznie rodzinie. Kariera była ważna, ale to wcale nie znaczyło, że gazeta
miała na zawsze zdominować życie Susan. Mąż i dzieci liczyli się o wiele
bardziej.

Miała szczery zamiar przekonać o tym Hanka. Jutro się z nim pogodzi.

Kim i Jake wrócą z wycieczki w niedzielę po południu. Oboje z Hankiem będą
mieć cały jutrzejszy dzień wyłącznie dla siebie. A także jutrzejszą noc.

Następne wydanie „Gazette” miało się ukazać dopiero w środę. Mogła

więc wziąć sobie jutro wolne i spędzić sobotę tylko z mężem. Udowodni mu, jak
bardzo pociągająca może być trzydziestoletnia dziennikarka.

Wystawiła rękę za okno i mocno się zamachnęła.
Gazeta zatoczyła półkole i upadła dokładnie tam, gdzie powinna, czyli na

końcu podjazdu. Susan na chwilę zapomniała o zmartwieniach zachwycona
celnością rzutu. Nawet Tommy Slocum nie zrobiłby tego lepiej. Spisała się
znakomicie.

– Tak, mój drogi, jutrzejszy dzień należy tylko do nas. Zobaczysz, że

opłaciło się czekać.

Była tak zaabsorbowana swym monologiem, że nie zauważyła mężczyzny

wychodzącego z domu rozwódki, Sandry Kellogg. Trzaśnięcie drzwiami
wyrwało Susan z zamyślenia. Przekręciła kluczyk w stacyjce, usiłując włączyć
starter.

Bez skutku.
Wysłużony pojazd starał się jak mógł, rzęził i prychał, lecz silnik uparcie

nie chciał zapalić. Zerknęła w stronę domu. Miała nadzieję, że nikt jej tu nie
rozpozna. Każdy, kto zobaczy volkswagena, dojdzie pewnie do wniosku, że
Tommy rozwozi gazety. Jej dziennikarska wiarygodność legnie w gruzach, gdy
jakiś plotkarz rozgada, że Susan Metcalf ma zwyczaj szpiegować czytelników o
trzeciej nad ranem.

Niestety, wszystko sprzysięgło się dzisiaj przeciwko niej. Niewinna buzia

pyzatego księżyca wychynęła zza chmury i cały teren został zalany chłodnym
blaskiem.

Susan zamarła. Czuła się jak wciśnięty w fotel widz, który nie może

oderwać wzroku od ekranu. Patrzyła na mężczyznę, stojącego na ganku i nie
wierzyła własnym oczom.

Podniósł gazetę i wtedy spojrzeli sobie prosto w twarz.
Znała tę twarz i kochała. Krótko ostrzyżone czarne włosy. Szerokie brwi –

jedną przecinała ukośna, wąska blizna. Ciemne oczy, w których można było
utonąć. Susan znała te wyraziste męskie rysy na pamięć, lepiej niż swoje własne.
Nie była zachwycona swoim wyglądem, ale na niego mogłaby patrzeć godzinami.
I rzeczywiście czasem tak robiła. Dlatego teraz potrafiła dostrzec najdrobniejszy
szczegół, choć ganek zalegał półmrok.

Nie zdając sobie nawet z tego sprawy, znów przekręciła kluczyk w

stacyjce. Tym razem Don Kiszot zapalił natychmiast. Samochód z wolna nabierał
rozpędu.

Nie miała pojęcia, jak dojechała do domu. Jutro w redakcji rozdzwoni się

telefon i pięćdziesiąt rozjuszonych osób będzie miało pretensje o brak gazety. Nie

myślała teraz o tym. Właściwie nie mogła myśleć o niczym. Umysł miała jak
sparaliżowany, ciało ociężałe, a przed oczami widok, który wprawił ją w szok.
Jakaś część mózgu kierowała jej odruchami. Zaparkowała volkswagena,
zaciągnęła ręczny hamulec, zgasiła światła. Wykonywała te rutynowe ruchy jak
automat. Wysiadła i powlokła się przez podwórko. Lewa, prawa, lewa, prawa.
Teraz drzwi i schodami na górę, do sypialni.

Widok przykrytego kapą łóżka podziałał na nią otrzeźwiająco. A więc to

prawda. Dopiero teraz uwierzyła w to, co pół godziny temu widziała na własne
oczy. Hank. Jej Hank. Człowiek, za którego wyszła za mąż trzynaście lat temu i z
którym wciąż była szczęśliwa. Mogłaby przysiąc, że nigdy jej nie oszuka. I
właśnie on o trzeciej rano wychodził od Sandry Kellogg, z koszulą wywleczoną
ze spodni i z niedopiętymi guzikami. Jej własny mąż. Cholerny drań!

Miała ochotę go zabić. I ją także. Tę wstrętną dziwkę, Sandrę Kellogg.
Szkoda, że nie mogła ich zastrzelić. Co prawda, to i tak by nic nie zmieniło,

a ona napawałaby się zemstą, idąc na elektryczne krzesło. Ale przecież mogła
pozbyć się Hanka w inny sposób. Z szafki pod zlewem wyciągnęła wielką
plastykową torbę na śmieci i metodycznie zaczęła wrzucać do niej rzeczy Hanka.
Po kolei opróżniała szufladę za szufladą.

Przerwała na moment, słysząc pisk opon na podjeździe. Kochany mężuś

wracał do domu. Chwilę później usłyszała na schodach jego kroki. Przyśpieszyła
tempo, byle jak wpychając ubrania do worka.

Hank zatrzymał się gwałtownie przy drzwiach ich wspólnej sypialni.
– Susan? – W jego głosie brzmiała wyraźna prośba. – Susan, przestań.

Wysłuchaj mnie.

– Czyżbyś miał mi coś do powiedzenia? – Zręcznie zawiązała pełny worek

i sięgnęła po następny. – Chcesz się usprawiedliwić? Coś wyjaśnić? No dalej,
Hank. Wprost nie mogę się doczekać.

Patrzył na nią bez słowa, jakby zupełnie stracił mowę.
– Nie daj się prosić, Hank. To przecież całkiem łatwe. Jest tysiąc różnych

wykrętów. Mam ci podpowiedzieć? „Pozory często mylą. Wcale nie było tak, jak
myślisz”. „Mylisz się, kochanie”. Wybierz coś i wal.

Wciąż stał jak skamieniały.
– Czemu milczysz, Hank? Chyba możesz coś powiedzieć? – przynagliła

go. Odwróciła się na pięcie i spojrzała mu w twarz. – Powiedz, że po prostu
wpadłeś na Sandrę w barze. Nawalił jej samochód i podrzuciłeś ją do domu. A
ona zaprosiła cię na kawę.

Upuściła naręcze ubrań, które miała właśnie wepchnąć do worka i zrobiła

krok w stronę Hanka. Końcem palca musnęła rozpięty guzik.

– A może pękła jej rura w łazience i musiałeś zdjąć koszulę? Biedna Sandra

była tak cholernie wdzięczna, że dała ci całusa. Dlatego masz tyle szminki na
twarzy i tak cuchniesz jej perfumami.

Stała teraz tuż obok niego. Chwyciła go za ramiona, wbijając paznokcie w

potężne mięśnie i z całej siły nim potrząsnęła. A raczej usiłowała to zrobić.

– Powiedz mi, że się mylę, że wcale nie kochałeś się z tą kobietą.
– Ja... ja... – wyjąkał bezradnie i przełknął ślinę.
– Powiedz, Hank! – krzyknęła niemal histerycznie.
Spuścił głowę. Starając się wyzwolić z jej uścisku, sięgnął po worek i

zarzucił go sobie na ramię. Drugi wziął w rękę i ruszył do drzwi.

– Hank! – Przylgnęła do jego ramienia, próbując go zatrzymać. – Powiedz

mi, że się mylę i że nic się nie stało.

Odsunął ją i zaczął schodzić na parter. Patrzyła za nim, ale się nie odwrócił.

Usłyszała skrzypnięcie frontowych drzwi.

– Hank! – Pędem zbiegła po schodach, ale było już za późno. Zdążyła tylko

zobaczyć tył czerwonego chevroleta. – Wracaj natychmiast! Jeszcze nie
skończyłam!

Furgonetka skręciła za róg i po chwili światła samochodu rozpłynęły się w

mroku. Chyba nie mógł się już doczekać, kiedy znów będzie przy niej, pomyślała
z goryczą. Łobuz i dziwka. Dobrana z nich para.

– A jedź sobie! – zawołała. – Wracaj, skąd przyjechałeś! Guzik mnie to

obchodzi!

Z hukiem zamknęła drzwi i dopiero wtedy padła w salonie na kanapę.

Podciągnęła kolana pod brodę, opierając nogi o poduszki – dokładnie tak, jak
zawsze zabraniała siadać dzieciom.

Nie będę, nie będę się tym przejmować, wmawiała sobie po cichu. Żaden

mąż, który romansuje na boku, nie zasługuje na łzy. On mnie już wcale nie
obchodzi! Nie jest tego wart Powtarzała w kółko tę litanię, najpierw szeptem, a
stopniowo coraz głośniej, jakby za wszelką cenę pragnęła uwierzyć we własne
słowa.

Monotonne mruczenie przeszło w donośne zawodzenie i Susan nie mogła

już nad sobą zapanować. Łzy zaczęły powoli spływać po policzkach, aż cichy
płacz zmienił się w pełen udręki szloch.

Hank, wiedziony wspomnieniami, jechał szosą na wschód. Zewsząd

otaczała go cisza i ciemność tak głęboka, jak bywa tylko tuż przed wschodem
słońca. Zbliżał się w stronę Missisipi. Świt zastał go na jej brzegu. Z wysokości
przeciwpowodziowego wału patrzył w zamyśleniu na rzekę. Ona także, jak
wszystko inne, nie oparła się suszy.

Rekordowo niski poziom wody obnażył nierówności i blizny urwistych

brzegów, ukryte przez setki lat przed oczami człowieka. Piaszczyste ławice
przybrały dziwaczne kształty, jak gdyby wstydziły się swojej nagości i pragnęły
schować w mulistym korycie.

Wielka rzeka cierpiała. Hank rozumiał jej ból. Nie mógł już dłużej udawać,

że jego małżeństwo jest szczęśliwe. Wiara w to wyparowała pod wpływem
gniewu równie szybko, jak głębia Missisipi poddała się fali bezlitosnych letnich
upałów.

– Wszystko się kiedyś kończy – przekonywał rzekę. – Nawet susza i

nieudane małżeństwo.

Lekka mżawka, która przez całą noc drażniła się z wysuszoną ziemią,

musiała go chyba usłyszeć. Poczuła litość, przechodząc w deszcz, który
potwierdził słowa Hanka. Ziemia i rzeka wydały z siebie westchnienie ulgi.
Powietrze wypełniło się zapachem wilgotnej gleby. Hank chłonął łapczywie ten
aromat. Ubranie miał przemoczone do suchej nitki. Bez pośpiechu schodził z
wału w strugach potężnej ulewy. Westchnął. Ciężar przygniatający barki ustąpił.

To już skończone. Udawanie, tłumiony gniew i niechęć spłynęły jak deszcz

z ciężkiej chmury. Nie będzie więcej cierpienia. Lecz zaraz inna myśl wyparła tę
przelotną satysfakcję. Wszystko skończone. Małżeństwo, dom i życie z Susan
należało już do przeszłości. Wiele musiał zapłacić za uczucie ulgi.

ROZDZIAŁ 2

Susan spróbowała mocniej zakręcić kran, ale woda nie miała zamiaru się

poddać. Cienkim strumyczkiem spływała jej prosto na kark. Susan spojrzała na
nieszczelny prysznic i groźnym tonem postraszyła, że wyrzuci go na śmietnik.
Poskutkowało. Ostatnie krople potulnie potoczyły się do wanny.

Sięgnęła po ręcznik. Specjalnie wybrała najbardziej szorstki i zaczęła się

energicznie wycierać. Poczucie całkowitego odrętwienia, w jakie popadła po
wyjściu Hanka, zaczęło ją powoli opuszczać.

Długo siedziała skulona na kanapie. W końcu zebrała się na odwagę, żeby

wstać. Miała irracjonalną nadzieję, że wszystko było tylko koszmarnym snem.
Lecz gładko zasłane łóżko, puste szuflady i ogołocona z ubrań szafa mówiły same
za siebie. Dobitnie świadczyły o tym, że Hank odszedł.

A więc to się naprawdę zdarzyło. Przyłapała Hanka na zdradzie. Nie mogła

przymknąć na to oczu, nawet gdyby należała do kobiet, które ignorują oczywiste
fakty. To jednak nie mieściło się w naturze Susan.

Włożyła okulary i przejechała ręcznikiem po zaparowanym lustrze.

Odważnie przyjrzała się swojemu odbiciu. Patrzyły na nią zaczerwienione oczy z
zapuchniętymi powiekami. Lewe oko wykazywało jakby większą niż zwykle
skłonność do lekkiego zezowania.

„Na szczęście ma sporo rozumu, bo piękna nigdy nie będzie”. Wciąż

dźwięczała jej w uszach ta przykra uwaga. Beztrosko rzucone kiedyś słowa na
zawsze utrwaliły się w pamięci Susan. Nie była to, bynajmniej, celowa złośliwość
ze strony optyka, który badał jej wzrok. Raczej obiektywne stwierdzenie faktu.
Małe dziewczynki w okularach o grubych szkłach rzadko z wiekiem zyskują na
urodzie. To prawda, nie miała żadnych szans, aby zostać Miss Uniwersum.

Właściwie nigdy się zbytnio nie przejmowała swoim wyglądem. Natura

obdarzyła ją nieprzeciętnym intelektem, który z nadwyżką rekompensował braki
urody. Hankowi to odpowiadało. Miała wtedy piętnaście lat. Teraz kończyła
trzydzieści i niewiele się zmieniła. Widać Hank miał na ten temat inne zdanie.

Zrobiła krok w tył i obejrzała swoją sylwetkę od stóp do głów. Wbrew

rozsądkowi zaczęła się porównywać z ciągle zgrabną i atrakcyjną Sandrą
Kellogg. Tamta zawsze uchodziła za szkolną piękność. Susan była dziewczyną
zupełnie innego pokroju. Przecież uroda naprawdę nie jest w życiu najważniejsza.

A jeśli nawet, to ona, Susan, chyba z wiekiem nieco wyładniała. Kanciaste

rysy twarzy szpeciły, gdy była dzieckiem. Teraz jednak po prostu ją odmładzały.
Rzeczywiście, nie wyglądała dużo poważniej niż piętnaście lat temu. Jedyna
dostrzegalna różnica polegała na tym, że obecnie wiek oraz twarz i figura
tworzyły harmonijną całość. No i bezpowrotnie zniknął młodzieńczy trądzik.

Dwa porody zostawiły, co prawda, trochę rozstępów, lecz dodały również

parę kilogramów. Ciało nabrało miłych dla oka kształtów. Niestety, piersi nie
zachowały ponętnej krągłości z okresu ciąży i karmienia. Były za małe, lecz
Hankowi to nie przeszkadzało. Zawsze twierdził, że nadmiar to w tym przypadku
marnowanie czegoś dobrego.

Uśmiechnęła się bezwiednie na myśl o miłym komplemencie. Uśmiech

znikł jednak równie szybko, jak się pojawił, przechodząc w grymas bólu. Skoro
Hank lubił małe biusty, to dlaczego przespał się właśnie z tą puszczalską Sandrą?
Nie była przecież płaska jak deska. A może wszystkie puszczalskie mają co
najmniej setkę w obwodzie?

– A niech go szlag trafi! – zaklęła znowu. – Jak mógł nam to zrobić?

Dlaczego wszystko zniszczył?

Odbicie w lustrze nie udzieliło odpowiedzi. Znał ją tylko jeden człowiek.

Ale on nie chciał nic powiedzieć.

Jednym ruchem ręki zgarnęła z umywalki drobiazgi i kosmetyki Hanka.

Staromodna brzytwa, czerwona szczoteczka do zębów i duży czarny grzebień
wylądowały z trzaskiem w metalowym koszu.

Trzynaście lat zmarnowane w jedną noc. Pokręciła głową z niesmakiem.

Wszystko, do czego wspólnie doszli, wyrzucone jak wczorajsze śmieci. I tylko
dlatego, że miał ochotę tarzać się w łóżku z trzykrotnie zamężną i tyle samo razy
rozwiedzioną Sandrą Kellogg. Wszyscy wiedzieli, że jest łasa na każdą męską
zdobycz. Nie przepuściła nikomu, kto wpadł jej w oko.

– Gdzie, u licha, miał rozum, gdy szedł za głosem swego ciała i zniszczył

nasze życie? – Drgnęła, słysząc przykrą grę słów.

Wróciła do sypialni po jakieś czyste ubrania, lecz jej uwagę przyciągnęły

zdjęcia na toaletce. Ich dwoje dzieci!

W wieku niemowlęcym, ze Świętym Mikołajem. Oboje tacy niewinni i

ufni.

Jak Hank mógł im to zrobić? Wiedziała, że jej małżeństwo nie jest

doskonałe, ale jednego mogła być pewna: kochał te dzieciaki. Dlaczego pozbawił
je domu rodzinnego? Nie miała pojęcia, jak wytłumaczyć im to, co się stało. Sama
tego dobrze nie rozumiała. „Gdzie jest tatuś? Och, chyba u swojej przyjaciółki.
Zostanie u niej na noc”. Nie, na pewno nie w ten sposób. Westchnęła. Dzięki
Bogu, dzieci wracają dopiero jutro. Może zdąży wymyślić jakieś sensowne
wyjaśnienie, żeby nie wpadły w popłoch.

Poczuła, że łzy znów napłynęły do oczu i szybko przycisnęła powieki

palcami. Za dużo płakała. Dźwięk przetaczającego się grzmotu zabrzmiał tak,
jakby natura przyznawała jej rację.

Skoczyła do okna i szarpnęła zasłonkę. Zastygła bez ruchu na widok kropli

spływających po szybie. Deszcz. Prawdziwy deszcz, nie jakiś tam kapuśniaczek.
Słodki i błogosławiony. Błyskawicznie wciągnęła na siebie dżinsy, poplamioną
atramentem trykotową bluzę i wskoczyła w ulubione stare adidasy. Zbiegła na dół

i szeroko otworzyła frontowe drzwi. Naprawdę padało. Susza się skończyła.

– Musisz zapomnieć o Hanku – powiedziała surowo. – Zapomnieć o

Sandrze. Masz zająć się gazetą, a najlepsza wiadomość sezonu właśnie kapie ci na
nos.

Chwyciła słuchawkę i zadzwoniła do Dawida Sinclaira. Był fotografem, z

którym współpracowała.

– Trzeba zrobić zdjęcia, mnóstwo zdjęć – poleciła. – Sfotografuj traktory,

które utkwiły w błocie, krople deszczu na kłosach zbóż, ludzi z parasolami i
dzieci w kaloszach. No i farmerów ze łzami w oczach. Poświęcimy na to całą
stronę. Przekręć do redakcji, gdybyś miał jakieś pytania.

Odwiesiła słuchawkę, nie czekając na odpowiedź Dawida. Teraz czuła się

o wiele lepiej. Praca była najlepszym lekarstwem na małżeńską zapaść. Ta
strategia może nie być skuteczna, myślała, jadąc mokrymi ulicami. Warto jednak
robić coś bardziej konstruktywnego niż siedzieć w domu i wypłakiwać oczy.

Na przeciwległym krańcu miasteczka deszcz bębnił miarowo o blaszany

dach „Farmer’s Seed and Supplies”. Budynek przypominał wyglądem wielką
stodołę. Wewnątrz tłum farmerów świętował koniec suszy.

– Cholera, to już najwyższy czas!
– Żeby tylko nie zapeszyć! A nuż przestanie padać?
– Bóg się wreszcie zlitował!
– Uważaj, on może jeszcze zmienić zdanie.
– Tak, tak, ale przecież możemy się cieszyć. Niech żyje deszcz!
Wszystkich ogarnęła prawdziwa euforia, bez względu na to, czy uprawiali

trzysta akrów, czy też grządkę z pomidorami w przydomowym ogródku.

Hank prawie nie brał udziału w radosnych pogawędkach. Na szczęście nikt

nie zauważył, że mówi jeszcze mniej niż zwykle.

Jego obecność też nikogo nie zdziwiła, choć jeszcze wczoraj tak się

upierał, że musi mieć wolną sobotę. Zebrała się tutaj przynajmniej połowa
mieszkańców Morristown. W tej sytuacji byłoby dziwne, gdyby Hank się nie
pojawił.

W firmie nie było dzisiaj dużo roboty. Nikt nie interesował się nawozami

ani sprzętem rolniczym. Ludzie uśmiechali się od ucha do ucha i bez końca
rozprawiali o deszczu.

– Chyba wiemy, o czym napisze Susan w następnym wydaniu „Gazette”,

prawda, Metcalf?

Nerwowy tik wykrzywił mu kącik ust. Prawdę mówiąc wątpił, czy Susan

myśli teraz o dziennikarskiej sensacji sezonu. Przypomniał sobie pełną gniewu
twarz żony i przez moment serce zabiło mu nadzieją. Może nie docenił siły jej
uczucia?

Nie ma się co łudzić, stwierdził po chwili. Możliwe, że przeżyła szok z

powodu jego rzekomej winy, ale nie wyglądała na załamaną. Była najbardziej
odporną kobietą, jaką znał. Niedługo sama pewnie dojdzie do wniosku, że lepiej
jest mieć męża z głowy. O ile już tak nie myśli.

„Dla ciebie nie ma tu miejsca” – tak mu wczoraj powiedziała. Świetnie

zdawał sobie sprawę, że słowa odnosiły się do ciasnego garbusa służącego do
rozwożenia gazet. Ale było jeszcze coś. Coraz lepsza kondycja finansowa
„Gazette” i rosnąca niezależność dzieci wskazywały na to, że również i w
rodzinie było dla niego coraz mniej miejsca. Miał wrażenie, że jest z niej
rugowany szybciej, niż jego jedenastoletni syn Jake wyrasta z nowych butów.

Coś mokrego kapnęło mu na policzek. Odruchowo spojrzał w górę sądząc,

że dach przecieka. Nie była to jednak kropla deszczu. Wilgoć, którą poczuł na
wargach, miała słony smak. Pośpiesznie wytarł twarz rękawem, aby usunąć
kompromitujący przejaw słabości. Przebiegł wzrokiem po hałaśliwym tłumie,
szukając potencjalnego świadka, ale nikt nic nie zauważył. Hank chwycił
formularz inwentaryzacyjny jako dowód, że ma co robić i wycofał się do
magazynu. Zdążył jeszcze usłyszeć, jak Joe Camden, jeden z jego wspólników,
komentuje:

– Oto cały Metcalf. Prawdziwy wół roboczy. Nic nie zdoła powstrzymać

go od pracy – ani susza, ani powódź.

– Święta racja – mrukną} kpiąco za zamkniętymi drzwiami. – Wół

roboczy, który dzięki swej głupocie zamienił się w ogiera.

Wiedział, że potrafi pracować i utrzymać rodzinę, ale się nie oszukiwał.

Nigdy nawet nie próbował dorównać Susan. Uważał, że ona go kiedyś zostawi, to
tylko kwestia czasu.

Właściwie i tak miał szczęście, że mógł spędzić te lata z kobietą, którą

kochał. Nie musiał słuchać rodziny ani przyjaciół, aby zdać sobie sprawę z jej
zalet. Przerastała go o głowę pod każdym względem. Szkolna prymuska z
pewnością mogła wyjść za kogoś lepszego niż za chłopaka, którego największym
sukcesem było zrobienie jej dziecka. Ten wspaniały wyczyn zapewnił mu
przynajmniej chwilowo miejsce u boku Susan. Hank nigdy tego nie żałował.

Wyciągnął z tylnej kieszeni portfel i z bezwstydną dumą spoglądał na

kolekcję zdjęć. Możliwe, że wiele w życiu nie osiągnął, ale niewątpliwie potrafił
płodzić wspaniałe dzieci. Kim i Jake byli tego najlepszym dowodem.

– Hej Hank, idziemy! – Joe zajrzał do magazynu. – Zamykamy dziś

wcześniej z powodu pogody. W „Jube” stawiają kolejkę pierwszej setce
przemoczonych klientów.

– Dobra, zaraz wychodzę. – Hank ostatni raz spojrzał na fotografię córki i

syna. Może istotnie potrzebował drinka, żeby usunąć coś, co nagle zaczęło dławić
go w gardle.

Podniecony tłumek wysypał się z „Seed and Supplies” i poniósł Hanka w

stronę baru. Zabawa właśnie się rozkręcała.

Usiadł przy samym końcu długiego kontuaru, z dala od rozkrzyczanych

gości. O tej porze śpieszył się zazwyczaj do domu na kolację z rodziną. Te dni
przeminęły, skarcił się w myśli za wspomnienia. Podniósł kufel do ust.

Nie zdążył się jeszcze napić, gdy nagle spostrzegł przy drzwiach Sandrę

Kellogg. Odstawił kufel tak gwałtownie, że piwo chlapnęło na wszystkie strony.
Próbował schować się za plecami potężnego Buddy’ego Owena, ale nie zdało się
to na nic. Sandra zauważyła go natychmiast. Bez wahania ruszyła w jego stronę.

Instynkt nakazał Hankowi ucieczkę. Przedarł się do tylnego wyjścia

udając, że nie słyszy wołania Sandry. Zwolnił dopiero w bezpiecznej odległości
od baru i odetchnął z ulgą. Dzisiaj udało mu się nie wpaść w łapy ludożercy.
Machinalnie skierował się w stronę domu. Zatrzymał samochód przed
skrzyżowaniem zastanawiając się, co robić. Czy powinien pojechać do domu?
Miało to jakiś sens? Susan prawdopodobnie nie wpuści go nawet za próg. Może
gdyby z nią porozmawiał, powiedział, co się naprawdę wydarzyło, wtedy może...

Może co? Może pozwoliłaby ci pokręcić się w pobliżu nieco dłużej. Czy

tego właśnie chcesz, Metcalf? Pętać się obok niej, dopóki nie każe ci odejść?

Dwa razy przepuścił zielone światło, aż ktoś z tyłu zaczął wściekle trąbić.

Przydusił gaz do deski i samochód skoczył do przodu.

Dom był zupełnie ciemny i cichy. Żadnego śladu życia. Hank patrzył w

okna z coraz większym niepokojem. Czyżby Susan zabrała dzieci i wyjechała?
Nie, to niemożliwe. Przecież cała jej rodzina i przyjaciele mieszkali w
Morristown. Ta cholerna gazeta też była lokalna.

Umysł Hanka powoli zaczął pracować racjonalnie. Dzieci są wciąż na

wycieczce. Dlatego jest tak cicho. Ale gdzie się podziała Susan? Nigdzie nie
zauważył furgonetki ani starego garbusa. Znów poczuł przypływ paniki, ale teraz
sam udzielił sobie odpowiedzi.

Susan jest w redakcji. Mogła być tylko tam. Najwyraźniej przecenił swoją

osobę sądząc, że ich małżeństwo okaże się ważniejsze niż relacja o deszczu.

– Wspaniale – mruknął. – Nasza przyszłość się sypie, a ona jest w tej durnej

redakcji!

Znów poczuł, że wzbiera w nim złość. Podjechał przed budynek, gdzie

pracowała Susan i pędem wbiegł na górę. Nie spotkał po drodze żywej duszy, w
przeciwnym razie ktoś pewnie zadzwoniłby po policję. Hank miał bowiem taką
minę, jakby chciał popełnić morderstwo.

Susan musiała to zauważyć, choć nie obawiała się o swoje życie. Spokojnie

wytrzymała spojrzenie Hanka.

Oboje dobrali się niewątpliwie na zasadzie przeciwieństw: zrównoważenie

kontra wulkaniczna wybuchowość. W ciągu ostatnich szesnastu godzin odkryła
coś jeszcze. Jego humory nie robiły na niej żadnego wrażenia.

– Wiedziałem, że cię tu znajdę. Tylko praca, reszta się nie liczy. Do diabła,

nawet nie wiem, co mnie tu przyniosło.

– Rzeczywiście nie widzę powodu. Masz tupet, żeby się tu pokazywać po

ostatniej nocy.

– Uważam, że powinniśmy porozmawiać. Chciałem ustalić z tobą parę

rzeczy, nim wszystko wymknie się nam z rąk. Ale to nie ma sensu. Nasze
małżeństwo się rozpada, a ty myślisz tylko o następnym wydaniu gazety.

Odwróciła się do niego tyłem, udając zainteresowanie drukarską makietą.
– Czego się spodziewałeś, uciekając bez słowa? Że będę szlochać i

załamywać ręce? Czekać na twój łaskawy powrót?

Trafiła w dziesiątkę, ale nie miał zamiaru jej tego przyznać. Zachował

kamienny wyraz twarzy i nic nie odpowiedział. Trzynaście lat małżeństwa nie
poszło jednak na marne. Susan świetnie potrafiła zrozumieć milczenie Hanka.
Spojrzała na niego przez ramię.

– Tego chciałeś, prawda? Jaka szkoda, że cię rozczarowałam. Niewierny

mąż nie jest wart tylu łez.

– Ty w ogóle się nie przejmujesz – stwierdził ze zdumieniem. – Nie

obchodzi cię, czy z kimś sypiam.

– Och, obchodzi mnie, Hank! Od wczoraj z tysiąc razy posłałam cię w

myśli do diabła! Chciałam, żeby cię szlag trafił, gdy zobaczyłam, jak wychodzisz
od Sandry! – Na dźwięk tego imienia wstrząsnął nią szloch, nim zdążyła wziąć się
w garść. – Jak mogłeś tam pójść, Hank? Dlaczego?

– A co według ciebie miałem zrobić? – Wyprostował się, szykując do

obrony. – Czy nie jestem ostatni na twojej liście?

– Nigdy nie byłeś na końcu! – zaprotestowała. – Przecież to, co robię, robię

dla was. Dla ciebie, Kim i Jake’a. Tyle zainwestowaliśmy w „Gazette”. Nie
możemy wszystkiego zmarnować. Nie potrafisz tego zrozumieć? Uzbroić się w
cierpliwość?

– Jak długo miałem czekać? Aż podwoisz nakład? Aż przerobisz „Gazette”

na drugiego „New York Timesa”? – Oparł swe wielkie dłonie na ramionach
Susan i lekko nią potrząsnął. – Tak bardzo cię wczoraj potrzebowałem! Wczoraj –
nie za rok czy dwa!

Wywinęła się z jego rąk, zaciskając pięści ze złości.
– A skoro mnie nie było, poleciałeś na Sandrę! – Łzy spływały jej po

policzkach. – Chciałeś się zabawić, a ona już dawno wpadła ci w oko. Ile razy
udało się jej zająć moje miejsce?

– Wcale tak nie było! Nikt nigdy nie zajął twojego miejsca. Ani Sandra, ani

nikt inny. Do licha, Susan. Pragnąłem cię. Dlaczego po prostu nie mogłaś wrócić
do domu?

– Sądzisz, że nie chciałam? – Patrzyła na niego z niedowierzaniem. – Na

miłość boską, Hank! Przecież to były moje urodziny! Myślisz, że wolałam je
spędzić z trzema setkami gazet niż z tobą?

– Więc dlaczego nie wróciłaś do domu?

– Dlatego, że nie miałam innego wyjścia. Ktoś musiał dostarczyć te

cholerne gazety, a tylko ja mogłam to zrobić.

– A więc ciągle ta sama śpiewka. Twoja cenna gazeta jest na pierwszym

miejscu, a ja na szarym końcu.

– Wcale nie! – Ukryła twarz w dłoniach, starając się zachować spokój. Na

Boga, to Hank powinien się bronić, nie ona. Opuściła ręce i spojrzała na niego
zdecydowanie.

– Nie wmawiaj mi, że to ja jestem wszystkiemu winna. To ty mnie wczoraj

zdradziłeś.

W pokoju zapanowała na chwilę niczym nie zmącona cisza.
– A gdybym... – odezwał się niskim szeptem – a gdybym powiedział, że nic

nie zaszło? Uwierzyłabyś mi?

– Nie uważasz, że na to jest już trochę za późno? – Roześmiała się gorzko i

potrząsnęła głową. – Przecież sama dostarczyłam ci wczoraj alibi. Mogłeś po
prostu powiedzieć: „Tak, Susan. Tak właśnie było”. Być może wtedy
potrafiłabym uwierzyć w te bajki. Ale nie teraz. Nie po tym, jak odszedłeś bez
słowa.

– Więc co mamy zrobić? Chcesz, żebym się wyprowadził?
– Chyba już to zrobiłeś.
– Rzeczywiście, wepchnęłaś ubrania do worka jak jakieś rupiecie. –

Wezbrała w nim złość na myśl o dwóch plastykowych workach, wciąż leżących
na tylnym siedzeniu chevroleta... – Nie mogłaś zapakować tego do walizki?

– Nie mamy walizek – ucięła krótko. – Nigdy nigdzie nie wyjeżdżaliśmy.
– Mogłaś przynajmniej wziąć kartonowe pudło, czy coś takiego. Wiesz, jak

się czuję, wożąc swoje rzeczy niby górę śmieci?

– W tych okolicznościach to całkiem odpowiednie porównanie – odparła

złośliwie.

Westchnął. Nie miał dzisiaj co liczyć na sympatię swojej żony.
– Chyba zamelduję się na razie w jakimś motelu.
– W motelu? Myślałam...
– Co takiego?
– Nic – powiedziała szybko. Oblizała nerwowo wargi i odważyła się

zapytać:

– Co z dziećmi? Co powiemy Kim i Jake’owi?
– Nie wiem. – Potarł ręką czoło, uciskając jednocześnie skronie palcami w

nadziei, że złagodzi to napięcie, jakie odczuwał. – Chyba nie musimy wyjaśniać
im tego szczegółowo? Trzeba im to przekazać możliwie najłagodniej.

– Chcę dla nich jak najlepiej – stwierdziła sucho.
– Przynajmniej w tym jednym się zgadzamy. – Ruszył powoli w stronę

drzwi. – Wyjadę po nich, sam im powiem, skoro to ja się wyprowadzam.

Omal się nie zgodziła. Na szczęście przypomniała sobie, że według niego

to ona ponosi za wszystko winę.

– Nie chcę, żeby się dowiedziały od ciebie. Ja im powiem.
– Czyżbyś nie miała do mnie zaufania?
– W tej sytuacji to raczej głupie pytanie, nie sądzisz? – spytała, rzucając mu

ironiczne spojrzenie.

– W porządku – odparł szybko czując, że na twarz wypływa mu krwisty

rumieniec.

– Świetnie.
– Ale pamiętaj – powiedział ostrzegawczym tonem. – Tym razem nie każ

mi czekać.

ROZDZIAŁ 3

– Pamiętaj – powtórzyła jeszcze raz. – Powiemy im dopiero w domu.
– Nie bój się, będę pamiętał – warknął. Susan spojrzała na niego wściekłym

wzrokiem. Autobus się spóźniał. Już od godziny stali obok siebie, opierając się
plecami o wysłużoną furgonetkę Hanka. Prawili sobie nawzajem złośliwości,
usiłując jednocześnie nie ściągnąć uwagi innych rodziców.

– I żebyś się przy nich nie kłócił – dodała. – Podamy im tylko fakty, które

ustaliliśmy.

– Nie musisz mi bez przerwy przypominać. Ja też chciałbym im to ułatwić.
– Nie lubię niedomówień.
– Wszystko już wyjaśniliśmy.
– Doskonale. – Zagryzła wargi, powstrzymując cisnące się na usta przykre

słowa. Nerwowo splatała i rozplatała ręce, jakby nie wiedziała, co z nimi zrobić.
Hank przeniósł ciężar ciała na lewą nogę i westchnął.

– Musisz to bez przerwy robić? – spytała. – Jęczysz jak stara opona, z

której uchodzi powietrze.

Spojrzał na nią i z premedytacją westchnął jeszcze raz. Postanowiła go

ignorować. Zaczęła w myśli Uczyć swoją metodą od tysiąca w dół, aż zgubiła się
przy dziewięćset sześćdziesiąt pięć.

– Postanowiliśmy trochę od siebie odpocząć – powtórzyła wersję, którą

wspólnie opracowali. – To wszystko. Nie musimy wyjaśniać... hm, niczego
więcej.

– Dobrze.
– W porządku.
Dziewięćset dziewięćdziesiąt pięć. Dziewięćset dziewięćdziesiąt.

Dziewięćset osiemdziesiąt pięć. Cholera. Dała sobie spokój z liczeniem. Tym
razem nie przynosiło pożądanego rezultatu.

– A może jednak im powiemy. Będą pytać, co się stało. I co mamy zamiar

zrobić.

– Proszę bardzo – wycedził. – Jeśli chcesz, to powiedz.
– Nie mówiłam, że chcę, ale oboje do tego zmierzamy, prawda?
– Tak cię obchodzi, co ja myślę? Przecież zawsze wszystko wiesz lepiej.
– Nie tym razem – odparła skwaszonym tonem.
– Lepiej się zdecyduj. Właśnie przyjechali.
Ruszyli w stronę niebieskiego autokaru. Wysypała się z niego hałaśliwa

gromada nastolatków i młodszych dzieci. Zapanował nieopisany harmider.

Metcalfowie zapomnieli na chwilę o małżeńskim kryzysie. Rozglądali się

za swoimi pociechami. Wysoką i smukłą Kim zauważyli prawie natychmiast.
Stała spokojnie i z wyraźnym rozbawieniem przyglądała się dwóm

ósmoklasistom, którzy zawzięcie ze sobą walczyli. Obaj chcieli nieść torbę
młodszej i ładnej koleżanki. Uspokoili się na widok potężnej sylwetki jej ojca.

W drzwiach autobusu pojawił się Jake. Wysoki i chudy jak tyczka,

wysiadał niezręcznie, jakby jego kończyny były o wiele za długie i trochę
przeszkadzały. Potknął się na stopniu i upadł. Wygląda jak młody Jimmy Stewart,
pomyślała Susan. Zasłoniła dłonią usta, żeby ukryć uśmiech. Gdyby nie
przeciwna płeć, można by uwierzyć, że Hank i ja klonujemy nasze dzieci, zamiast
dać im po kilka swoich genów, stwierdziła.

Kim i jej ojciec byli bowiem do siebie podobni jak dwie krople wody. Te

same proste, czarne włosy, gęste brwi, ciemne oczy w oprawie wspaniałych rzęs.
Silne, gibkie, wysportowane ciała. Ojciec i córka. Charaktery także mieli takie
same. Cicha woda. Dwie bliźniacze rzeki o mocnym i pełnym wirów nurcie, który
bywa niebezpieczny.

Jake był natomiast nieodrodnym synem swojej matki. Szczupły i

długonogi, z brązowymi oczami, w których błyszczała inteligencja. Chłopiec
patrzył na świat przez okulary o grubych szkłach. Pomimo delikatnej budowy
miał niesłychaną energię. Tę cechę także odziedziczył po Susan. Każde z nich
mogło wiele dokonać i tyle samo przetrzymać. Matka i syn. Drzemiąca siła ukryta
za zwodniczym pejzażem.

Przecież ani Hank, ani ja nigdy nie faworyzowaliśmy żadnego z dzieci,

pomyślała. W tym przypadku, wbrew wszelkim regułom, przyciągały się
podobieństwa. Dlatego właśnie Kim odruchowo uściskała najpierw ojca, Jake
zaś, potykając się o własne nogi, podszedł do matki.

– Jak się udał wyjazd?
– Mieliście dobrą zabawę?
Przez całą drogę rozmawiali o wycieczce. W domu temat zaczął się jednak

powoli wyczerpywać. Śpiwory i torby wylądowały na podłodze w salonie, który
wyglądał teraz jak pobojowisko.

– Weźcie stąd swoje rzeczy i zanieście na górę – poleciła Susan.
– Och, mamo, litości – prosiły dzieci.
– Natychmiast! I pospieszcie się. Ojciec i ja chcemy z wami o czymś

porozmawiać.

– O czym? – Żadne nie ruszyło się nawet w stronę bagaży.
– Najpierw zabierzcie stąd te torby. A teraz marsz. Oboje z Hankiem

zignorowali pytające spojrzenia. Kim i Jake nie dyskutowali jak zwykle, tylko
złapali torby i pognali na górę.

– Siadajcie i słuchajcie uważnie – odezwał się Hank, gdy wrócili do salonu.

– To, co chcemy wam powiedzieć, jest bardzo ważne. Musicie wszystko dobrze
zrozumieć.

– Co się stało, tatusiu? – spytała Kim. – Nabroiliśmy?
– Skądże, kochanie – zapewniła szybko matka. – Nie ma w tym żadnej

waszej winy.

– Czy ktoś umarł? – Oczy Jake’a były okrągłe jak spodki. Oboje z Kim

nagle spoważnieli. – Może dziadek Mitchum miał kolejny zawał i...

– Nie synu. Wszyscy są zdrowi – odparł Hank.
– Więc co się dzieje? – Kim była wyraźnie zaniepokojona. – Macie takie

ponure miny. Musi być jakiś powód.

– Właściwie to nic takiego. Po prostu nastąpi parę zmian. – Susan skróciła

przemowę do jednego zdania. Dobre dziennikarstwo nie toleruje nadmiaru słów.

– Zmiany? Co chcesz przez to powiedzieć? – Jake wystarczająco dobrze

znał matkę. Od razu zauważył, że coś jest nie w porządku.

Hank stracił na chwilę wątek, ale szturchnięcie łokciem sprawiło, że zaraz

przypomniał sobie, co ma mówić.

– Widzicie, wszystko sprowadza się do tego, że przez jakiś czas nie będę z

wami mieszkał.

– Jak to nie będziesz mieszkał? Dlaczego? Wyjeżdżasz dokądś, tatusiu? –

Dzieci skoczyły na równe nogi, przekrzykując się nawzajem.

– Siadajcie. Wszystko wam wyjaśnimy. – Susan delikatnie popchnęła

Jake’a na kanapę, a Hank skłonił Kim, aby także usiadła.

– Ale...
– Żadnych „ale”, po prostu nas wysłuchajcie. – Susan odetchnęła głęboko i

zaczęła od nowa: – Wasz tatuś i ja mamy trochę problemów, z którymi chcemy
się uporać. Doszliśmy do wniosku, że przez jakiś czas pomieszkamy oddzielnie.
Może w ten sposób wszystko się ułoży.

– Jakie „wszystko”? – zawołał Jake i złapał matkę za rękę.
– Po prostu takie sprawy, które zdarzają się w każdym małżeństwie. –

Hank uspokajająco objął ramieniem córkę. Kim wytarła dłonią łzy, które wbrew
jej woli pojawiły się na rzęsach.

– Ale dlaczego chcesz się wyprowadzić, tatusiu? – spytała.
– Uznaliśmy, że tak będzie najlepiej. – Susan odgarnęła z czoła córki

kosmyk włosów.

– Nie martw się, kochanie. Zamieszkam w pobliżu. Zawsze możesz do

mnie zadzwonić, jeśli będę ci potrzebny.

– Nie! – Kim odepchnęła gwałtownie rękę matki i przytuliła się do ojca. –

Ja też chcę się stąd wynieść!

– Ależ dziecinko...
– Kochanie, nie... – Rodzice odezwali się jak na komendę. Patrzyli na córkę

z osłupieniem. Susan chciała ją objąć, ale wzdrygnęła się z przykrością, bo Kim
jeszcze mocniej przylgnęła do ojca.

– Nie zostanę tutaj! – zawołała. – To wszystko twoja wina! Tatuś się

wyprowadza przez ciebie i ja chcę iść razem z nim!

– Nie, dziecko, to nieprawda. – Hank ujął córkę pod brodę i uniósł jej

twarz. – Kochanie, to nie jest niczyja wina. Twoja mama i ja musimy trochę od
siebie odpocząć.

– Nieprawda! Wyprowadzasz się, bo ona nie ma już dla nas czasu!

Rozumiemy cię, tatusiu. My też jej nienawidzimy!

– Kim! – zawołał ojciec.
– Kim! – Głos matki był przepojony bólem.
– Ty wstrętna kłamczucho! – wrzasnął Jake. Miał zamiar bronić matki ze

wszystkich sił. – Odszczekaj to, Kim! Zaraz to odszczekaj!

– Wypchaj się, smarkaczu. To ona powinna się wynieść, nie tatuś!
Hank nie zamierzał tego dłużej tolerować. Odsunął Kim od siebie i zmusił,

żeby spojrzała na matkę.

– Masz przeprosić mamę, Kim. Natychmiast.
– Nie!
– Kim!
– Już dobrze, Hank. Nie męcz jej. – Susan otoczyła ramieniem swego

lojalnego syna i lekko go uścisnęła. – Daj spokój, Jake. Kim ma prawo do
wyrażania własnych uczuć. Szkoda tylko, że nie powiedziała mi tego wcześniej.

– Ona tak nie myśli, mamo! Wiem, że to nieprawda! – upierał się Jake.
– Ja też tak sądzę, synku. Ale czasem zdarza się, że człowieka ponosi.

Prawie każdy mówi wtedy okropne rzeczy.

Kim zignorowała słowa matki. Odwróciła się do ojca i objęła go z całej

siły.

– Tatusiu, proszę cię. Nie odchodź.
– Muszę, kotku. Ale będę niedaleko. Ty i Jake możecie się ze mną

widywać.

– Pozwól mi być razem z tobą!
– Kochanie, nie możesz mieszkać w „Carriage Motel”. To nie jest

odpowiednie miejsce dla ciebie. A teraz spokój, świat się przecież nie kończy.

– Właśnie, że tak! – zawołała Kim. – Znam takich, których rodzice się

rozeszli. Połowa z nich od rozwodu nie widziała ojca!

Rozwód. Dźwięk tego słowa zabrzmiał w uszach jak wystrzał. Odbił się

rykoszetem od ścian i poranił ich wszystkich.

– Nikt nic nie mówił o rozwodzie, Kim. – Hank usiłował uspokajająco

poklepać córkę po plecach, ale ręce trzęsły mu się tak bardzo, że wsunął je do
kieszeni dżinsów.

– Nikt tego tak nie nazwał, ale przecież o tym mówiliście.
– Nie – powiedziała Susan. – To tylko separacja...
– No właśnie – wtrąciła Kim. – Separacja. Wstępna faza rozwodu.
– Zamknij się, Kim! – zaatakował ją brat. – Powtarzasz to słowo jak

papuga. Zupełnie jakbyś chciała, żeby się rozwiedli.

– Wszystko mi jedno, jeśli tylko zostanę z tatusiem!

– No to ja zostaję z mamą!
– Przestańcie. – Hank miał szczery zamiar przemówić im do rozumu. – Nie

wybieracie stron, bo nie gracie w piłkę. Cokolwiek się zdarzy, pamiętajcie, że
zawsze jesteśmy waszymi rodzicami. Musicie zaakceptować to, co oboje z mamą
uznamy za najlepszy dla was wariant. Dlatego właśnie teraz zostaniecie tu, w tym
domu, razem z mamą.

– Ale tatusiu...
– Dosyć tego, Kim. Ani słowa więcej!
– Typowa odzywka taty – zauważył ironicznie Jake.
– Jake! – Susan potrząsnęła chłopca za ramię.
– Przecież to prawda. Kim twierdzi, że nie masz dla nas czasu, ale przecież

często ze mną rozmawiasz. A tato tylko na wszystkich wrzeszczy. Zawsze się
wścieka bez powodu.

– Kłamiesz! – Siostra rzuciła się w stronę brata z podniesioną pięścią, ale

ojciec przytrzymał Kim na miejscu.

– Diabeł w was wstąpił, czy co? Wygląda na to, że was trzeba

odseparować.

– Wobec tego ja idę z tobą – zgodziła się ochoczo Kim. – A Jake może

zostać z nią.

– Teraz, moja panno, każde z was pójdzie do swojego pokoju. Macie tam

zostać, dopóki nie pozwolę wam wyjść. Już was tu nie ma. – Susan spokojnie
wytrzymała wyzywające spojrzenie córki.

Kim zerknęła na ojca, szukając u niego wsparcia.
– Słyszałaś? – powiedział tylko, krzyżując ręce na piersi. Dziewczyna

pomaszerowała na górę, tupiąc głośno na schodach. Z całej siły trzasnęła
drzwiami, aż w domu zabrzęczały wszystkie szyby.

– Ty też, Jake – rozkazał Hank. – Na górę.
Chłopak miał ochotę zaprotestować, ale wystarczyło jedno spojrzenie na

twarz matki, żeby zmienił zdanie, Pomaszerował na piętro cicho i z godnością.
Susan i Hank patrzyli na siebie przez chwilę w milczeniu.

– Są bardziej spostrzegawczy niż my – mruknęła.
– Tak, chyba masz rację – zgodził się z westchnieniem.
Siedzieli po przeciwnych stronach kanapy, oboje pogrążeni w niewesołych

myślach. Susan studiowała linie na dłoni, jakby chciała z nich wyczytać coś,
czego do tej pory nie zauważyła.

– Nie miałam pojęcia, że Kim tak nie znosi mojej pracy. Dlaczego nigdy mi

nie powiedziałeś?

– Sam o tym nie wiedziałem. Myślałem, że tylko ja mam zastrzeżenia. Ale

szkoda, że ty nie powiedziałaś mi, co czuje Jake.

Potrząsnęła głową z niesmakiem.
– Dla mnie to też niespodzianka. Byłam pewna, że tylko na mnie

wyładowujesz swe humory.

– Na nikim się nie wyładowuję. Jezu, mówisz jakbym was wszystkich prał.
– Wiem, jaki wrażliwy jest Jake. Lepiej zniósłby bicie niż to, że się na

niego krzyczy.

– Wiem, wiem. Nie musisz mnie pouczać, jak mam traktować własnego

syna.

– Naprawdę? A ja uważam, że nam obojgu przydałoby się parę wskazówek

Nie rozumiemy naszych dzieci.

Hank wstał i zaczął powoli krążyć po pokoju. Bezskutecznie usiłował

zwalczyć poczucie zagubienia. Nigdy by nie przypuszczał, że można czuć się tak
obco we własnym domu. Teraz musiał stąd odejść.

– Chcesz, żebym tu jeszcze posiedział? Tak na wszelki wypadek?
– Nie. – Susan spuściła wzrok na kciuki, którymi kręciła młynka. – Lepiej

już idź. Wszyscy potrzebujemy trochę spokoju. Powiem dzieciom, gdzie mogą
cię zastać, jeśli będą chciały pogadać.

Hank skinął głową, starając się ukryć ulgę.
– Susan? – odezwał się pytająco z ręką na klamce. – Tak?
– Czy tego właśnie chcesz? Rozwodu?
– Chyba nie mamy innej alternatywy. – Boleśnie wbiła sobie paznokieć w

wewnętrzną stronę dłoni. Podniosła rękę do ust, żeby złagodzić językiem
skaleczenie.

– Masz zamiar złożyć pozew do sądu?
– Jeszcze nie wiem. Przecież nie musimy teraz decydować. Może

porozmawiamy o tym kiedy indziej?

– Jasne. Wiesz, gdzie mnie szukać. Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś

potrzebowała.

– Doskonale. Ty też się odezwij. To znaczy, gdybyś na przykład czegoś

zapomniał.

– Dobrze.
W pokoju zapanowała niezręczna cisza. Ich spojrzenia spotkały się

przelotnie, lecz oboje zaraz spuścili wzrok. Pożegnanie okazało się trudniejsze
niż przypuszczali.

Susan pierwsza podjęła decyzję. Bez słowa odwróciła się do Hanka

plecami. Co z oczu, to... Usłyszała ciche skrzypnięcie zamykanych drzwi i
oddalające się kroki. Silnik ciężarówki ryknął za oknem. Hank odszedł.

Nie było to aż takie trudne, pomyślała. Na piętrze ktoś głośno tupnął. Coś

ciężkiego uderzyło o ścianę.

A jednak nie jest to łatwe. Westchnęła i zaczęła liczyć. Dziewięćset

dziewięćdziesiąt tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt pięć...

ROZDZIAŁ 4

Hank rzucił się na łóżko nie zdejmując ubrania. Padał ze zmęczenia, a w

pokoju było zimno jak w psiarni. Marzył o tym, żeby natychmiast zasnąć. Od
dawna żył w taki sposób. Nic, tylko praca i sen, z przewagą tej pierwszej. Mijały
kolejne dni i tygodnie, wszystkie bliźniaczo podobne do siebie. Zmieniła się
jedynie pora roku. Letnia susza ustąpiła nagłej powodzi, wywołanej przez ulewne
deszcze. Padało przez całą jesień. Błotniste pola nie mogły już wchłonąć więcej
wody. Później wczesna zima pokryła wszystko srebrzystym szronem.

Zbiory były kiepskie, lecz mimo to farmerzy ledwie zdążyli zakończyć

żniwa przed nastaniem tęgich mrozów. W „Seed and Supplies” panował ruch od
rana do nocy. Trzeba było zapomnieć o regularnych godzinach pracy. Na dodatek
zwolnił się Billy Smathers. Do tej pory on dostarczał klientom propan, jeżdżąc
wielką cysterną. Ze względów finansowych chwilowo nie zatrudniono na jego
miejsce nikogo. Trzej właściciele uznali, że mogą na zmianę zastąpić Billy’ego.
Wszyscy mieli wymaganą przez prawo licencję.

Buddy Owen opracował szczegółowy grafik i sprawiedliwie wyznaczył

każdemu tę samą ilość godzin. Po kilku dniach spędzonych za kółkiem Hank
postanowił jednak, że tylko on będzie rozwoził paliwo. Praca wiązała się z dużym
ryzykiem, toteż Joe i Buddy nie chcieli się początkowo na to zgodzić. Hank
nalegał. Twierdził, że wraca do lat młodości. Zaczynał przecież jako kierowca
cysterny z paliwem.

Nie było łatwo przekonać obu wspólników. W końcu Hank wytoczył

decydujący argument. Wiek. Bombę na kółkach mógł prowadzić tylko
stosunkowo młody człowiek.

– Młody i nieżonaty – upierał się Buddy. – A więc nie ty.
– Sami wiecie, jak jest – przypomniał im Hank. Minęły trzy miesiące, od

kiedy przeniósł się do motelu.

Telefonował czasem do Susan, lecz wszystkie rozmowy były raczej

nieprzyjemne. W końcu oboje postanowili ograniczyć je do niezbędnego
minimum. Kontaktowali się wyłącznie wtedy, gdy sprawy dotyczyły dzieci.

– Hank, byłbyś tak uprzejmy i wyjaśnił Kim, że nie wykopałam cię z

domu?

– Ależ oczywiście, Susan. O ile przekonasz Jake’a, że nie jestem

trędowaty.

Dzieci wiedziały swoje. Jake traktował ojca jak powietrze, Kim zaś wciąż

chciała wyprowadzić się z domu.

– Tatusiu, dlaczego nie znajdziesz lepszego mieszkania? – pytała za

każdym razem. – Przecież to rupieciarnia.

– Ale jest tania, kotku – odpowiadał Hank i szybko zmieniał temat.

Pokój był rzeczywiście okropny, ale i niedrogi. Podłogę pokrywała

zniszczona dywanowa wykładzina, łóżko miało zdeformowany materac, a
wentylacja i centralne ogrzewanie na ogół nie działały. Nawet teraz Hank czuł,
jak chłód wciska się pod ubranie, mimo że leżał w zimowym, ocieplanym
kombinezonie.

Do diabła, chyba powinienem sypiać w ciężarówce, pomyślał. Dreszcze

wstrząsnęły jego potężnym ciałem. Nie mógł zasnąć, choć tak bardzo
potrzebował odpoczynku. Niechętnie uchylił powieki i przekrwionymi oczami
spojrzał na zegarek. Dopiero jedenasta. Wystarczająco wcześnie, aby skoczyć do
recepcji i zwymyślać tego drania. Już dawno miał naprawić ogrzewanie.

Trzy wściekłe dzwonki przywołały hotelarza. Hank usłyszał za plecami

odgłos toczących się po wytartym chodniku kółek inwalidzkiego wózka.

– Kiedy, do cholery, masz zamiar włączyć termostat?!
– ryknął Hank bez wstępów. – Zamarznę w tej lodówce, którą mi

wynająłeś!

– Grzejnik nic nie pomoże przy takiej pogodzie. – Jackson Talbot wzruszył

ramionami. – Na dworze jest solidny mróz, no i ten wiatr. Tu, na południu, domy
mają ściany jak z papieru.

Tym razem Talbot miał rację i Hank dobrze o tym wiedział. Wszyscy, z

którymi dziś rozmawiał, psioczyli na to samo. Podkręcali termostaty do oporu,
lecz w mieszkaniach nie robiło się wcale cieplej. Wzrastało tylko zużycie paliwa.

– Już dobrze – mruknął. – Daj mi przynajmniej parę tych szmat, które

nazywasz kocami.

Talbot zachichotał.
– Oczywiście, wszystko dla najlepszego gościa. Sięgnij tam do szafy.
– Nic za to nie doliczysz?
– Na koszt firmy.
– Chyba pierwszy raz. Płacimy tu nawet za oddychanie.
– Metcalf wyciągnął z półki naręcze koców.
– Wiesz co, Hank? – odezwał się Talbot. – Skoro tak potrzebujesz ciepełka,

to dlaczego nie skoczysz do „Jube”? Bracie, w sobotni wieczór rozgrzejesz się
tam, że ho, ho! – Talbot uśmiechnął się i puścił oko. – Kto wie, może nawet
zabrałbyś kogoś ze sobą? Ciepła kobietka jest sto razy lepsza niż te wszystkie
koce!

Hankowi niemal się wyrwało, żeby hotelarz sam skorzystał ze swej rady.

Na szczęście ugryzł się w język. Talbot był przecież częściowo sparaliżowany.
Mruknął więc coś pod nosem i pognał do pokoju.

Naciągnął stos koców pod samą brodę, ale lodowaty chłód kąsał nadal.

Hank zamknął oczy i rozpaczliwie starał się myśleć o czymś ciepłym...

Upalne, sierpniowe słońce. Piecze ramiona, gdy on ustawia zraszacze na

wysuszonym polu. Płomienie ogniska, które niemal liżą palce w czasie biwaku z

Kim.

Whisky paląca w gardle zdartym od krzyku, gdy Hank przed telewizorem

w „Jube” kibicuje stanowej drużynie.

Pośladki Susan, przywierające do jego brzucha. On i ona leżą w pościeli,

mocno przytuleni do siebie. Jest jeszcze wcześnie, w domu panuje cisza i niczym
nie zmącony spokój...

– Susan – wyrwało mu się bezwiednie. Serce uderzyło mocniej, krew

zaczęła szybciej krążyć w żyłach. Hank poczuł, że ogarnia go fala znajomego
ciepła. Instynkt ostrzegał, że lepiej przerwać erotyczne fantazje, nim będzie za
późno. Pożądanie przywoływało jednak dobrze znane sceny. Zdradzieckie
wspomnienia nadały myślom namacalny kształt i aromat...

Znów może trzymać ją w ramionach. To tylko głupi sen, ale przez jedną

krótką chwilę ona leży tuż obok niego. Jego wielkie, pełne odcisków dłonie
przesuwają się powoli po jej skórze, pieszczotliwie dotykają ciepłych, miękkich
piersi. Ona odchyla do tyłu głowę, ciemne loki rozsypują się na ramieniu Hanka.
Spragnione usta przywierają do jej szyi i podejmują wędrówkę po nagim ciele.

– Hank... – Susan mruczy sennie jego imię. W głosie słychać słabą nutę

protestu!

On uwalnia delikatny ciężar jej piersi, jak gdyby zastanawiał się nad

kolejnym gestem. Ale to tylko gra. Jego ręce ześlizgują się teraz niżej, obejmują
biodra Susan. Hank przyciąga ją jeszcze bliżej, aby poczuła, jak bardzo jest
podniecony. Jednym płynnym ruchem wsuwa się w przytulne miejsce wysoko
między jej udami.

– Hank... – Brzmi to jak zgoda. I zachęta.
Silne, doświadczone palce Hanka wiedzą, jak należy pieścić, żeby ją

rozbudzić i sprawić przyjemność. Dotykają wszystkich cudownych wgłębień i
wypukłości, znów sięgają do piersi, których czubeczki gwałtownie twardnieją
pod wpływem podniecającej pieszczoty.

– Hank... – Tym razem jest pewien, że ona także tego pragnie. Susan

wypręża się i powolnym, zmysłowym ruchem ociera się o niego. Ściska przy tym
uda, nie chcąc go wypuścić i Hank czuje gorącą wilgoć. Chciałby zrobić to już
teraz, a jednak wycofuje się. Ona wie, dlaczego. Odwraca się przodem, aby mógł
patrzeć na jej ciało. Rozchyla uda, chcąc przyjąć go w sobie.

– Chodź! – szepce nagląco. – Teraz, Hank!
On wchodzi w nią gwałtownie i głęboko czując, że fala rozkoszy zaraz ich

zagarnie.

– Susan!
Hank usłyszał swój krzyk i zerwał się z łóżka na równe nogi. Wpadł do

łazienki, zrzucając po drodze ubranie. Odkręcił kran z zimną wodą i bez wahania
wskoczył pod lodowaty prysznic, który na szczęście stłumił tak głupio
rozbudzone pożądanie.

Wydawało mu się, że spędził tak całą wieczność, aż poczuł, że zaczyna go

przenikać chłód. Zakręcił wodę, wyszedł z wanny i przez dłuższą chwilę stał bez
ruchu pozwalając, aby zimne powietrze zgasiło do końca niewczesną namiętność.

Oddech stopniowo wracał do normy, serce przestało szaleńczo walić,

osiągając równy rytm. Hank osuszył ciało ręcznikiem, który przypominał raczej
wyszarzałą ścierkę i wrócił do pokoju. Wystarczyło mu jedno spojrzenie na
niechlujne łóżko z pogniecioną pościelą, żeby stracił nadzieję na sen. Skierował
wzrok w stronę niedużej wnęki, która w tym, oględnie mówiąc, skromnie
umeblowanym lokum, służyła za szafę.

Może stary Talbot miał dobry pomysł? Od dnia, kiedy ledwie zdążył uciec

przed Sandrą Kellogg, Hank przestał bywać w „Jubilee”, ale przecież nie mógł
unikać tego miejsca do końca życia. Chodzili tam wszyscy jego przyjaciele. Był
to jedyny rozrywkowy klub, w którym utrzymywały się w miarę przystępne ceny.

Poza tym, zupełnie niepotrzebnie obawiał się, że znów wpadnie na Sandrę.

Było powszechnie wiadomo, że na ogól wolała miejsca bardziej ekskluzywne.
Musiał to być czysty przypadek, że wtedy w sierpniu zajrzała do „Jube”. A nawet
gdyby ją znów spotkał, to co z tego? Niemożliwe, żeby wciąż była nim
zainteresowana. Dlaczego więc miałby sobie odmawiać kielicha czegoś
mocniejszego i wieczoru między ludźmi? Doprawdy, nie było powodu, żeby
siedzieć dzisiaj w tej motelowej norze.

Po raz pierwszy od dawna poczuł przypływ optymizmu. Nawet podmuchy

arktycznego wiatru, atakującego z każdej strony, nie popsuły mu nastroju.
Sobotni drink z chłopakami był właśnie tym, czego potrzebował zmarznięty,
samotny, przepracowany i porzucony przez rodzinę człowiek.

– Hej, przybyszu! – zawołał ktoś od strony baru, gdy tylko Hank

przekroczył próg „Jubilee”. Głos należał do wielkiego, tęgiego mężczyzny, który
siedział na stołku za małym dla niego przynajmniej o dwa numery. Był to Junior
Bowen.

– Cześć, Hank! Stary, gdzie się podziewałeś? Dawno cię nie było –

odezwał się chór mężczyzn.

– Pracowałem.
– To się nazywa mieć farta – uzupełnił Junior.
– Tak, tak, Metcalf – dodał Mike Randall. – Nareszcie masz prawdziwą

robotę. Jeździsz teraz szykowną białą cysterną i zbierasz okoliczne plotki.

Hank przysunął sobie krzesło i odezwał się teatralnym szeptem:
– Wiecie co? Zastanawiam się, czy nie rozkręcić własnego interesu.

Niektóre z tych plotek mogą być cholernie intratne.

Wszyscy ryknęli głośnym śmiechem.
– Miejcie się na baczności, chłopaki – ostrzegł Junior. – On może mieć

teraz haka na każdego z nas!

Posypały się kolejne żarty. Atmosfera w barze nie zmieniła się od ostatniej

bytności Metcalfa, lecz tym razem odczuwał to szczególnie mocno. Barman
podał mu kufel piwa i Hank łapczywie pociągnął pierwszy haust.

– Uważaj, Beau – odezwał się gość, który właśnie wszedł. – Coś mi się

wydaje, że ten dzieciak jest mocno spragniony. Polej mu jeszcze, ja stawiam.

Hank zerknął podejrzliwie na Tannera McNeila, lecz bez protestu pozwolił

napełnić szklankę.

– Czyżbyś czegoś potrzebował, McNeil?
– Skądże znowu, Metcalf. Nic nie potrzebuję. A przynajmniej nie teraz –

dodał z chytrym uśmieszkiem.

– No, to już lepiej – mruknął Hank. Pociągnął duży łyk piwa, świadom

faktu, że wcześniej czy później będzie musiał jakoś się zrewanżować. W „Jube”,
jak widać, wszystko było po staremu. I bardzo dobrze. Całe jego życie stanęło
ostatnio na głowie, więc świadomość, że barowe obyczaje nie uległy zmianie,
działała krzepiąco.

Tanner przestał się uśmiechać, a jego twarz przybrała wyraz szczerego

zatroskania. Farmer pochylił się w stronę Hanka i poklepał go po ramieniu z
delikatnością, która stała w wyraźnej sprzeczności z jego potężną sylwetką.

– A teraz tak całkiem serio, Metcalf – odezwał się poważnym tonem. –

Chciałbym postawić ci drinka i pogadać, żebyś mógł się wypłakać. Po to są
przyjaciele, sam wiesz. Spokojnie, bracie – dodał, widząc, że Hank zesztywniał.

– Nie chcę ci prawić morałów czy truć nad uchem. Raczej wyrazić

współczucie i zapewnić o mojej sympatii, to wszystko.

– Nie potrzebuję niczyjej sympatii.
– Tak ci się tylko wydaje. Każdemu jest ciężko, gdy wykopią go z

własnego domu. Wiem coś o tym. Nie jesteś sam.

– Nikt mnie znikąd nie wykopał, ty stary rozpustniku – parsknął Hank ze

złością. – Mądrzysz się, a nie masz o niczym pojęcia. Dobrze ci radzę, nie wtykaj
nosa w cudze sprawy.

– Nie denerwuj się, Hank. Właściwie masz rację. Nie znam wszystkich

odpowiedzi, ale prawda jest taka, że nie sypiasz we własnym łóżku. Całe miasto o
tym wie. Udawaniem nic nie zmienisz.

Spojrzenie Hanka nie wróżyło nic dobrego, Tanner jednak ciągnął dalej:
– Nie mam zamiaru cię krytykować ani, broń Boże, czegoś narzucać.

Chciałem tylko dać ci znać, że jestem tutaj, gdybyś miał ochotę pogadać. Nic
więcej na ten temat nie powiem. Zgoda?

Hank tylko skinął głową bojąc się, że głos może go zawieść. Miał swoją

dumę i nie lubił mówić o prywatnych sprawach. Ani przez chwilę nie wątpił w jak
najlepsze intencje McNeila. Mimo to poczuł się tak, jakby stał zupełnie nagi w
pokoju pełnym obcych i ubranych ludzi.

Zmusił się do wypicia piwa, które postawił mu Tanner i niecierpliwie

czekał, aż nadarzy się okazja do dyskretnego opuszczenia baru. Tym razem

musiał uważać. Z pewnością nie powinien zwracać na siebie niczyjej uwagi.

Zniechęcony McNeil mruknął w końcu coś o jakimś koniu i ruszył na

poszukiwanie kupca, z którym się umówił. Nareszcie. Hank odetchnął z ulgą.
Prawie na palcach ruszył w stronę wyjścia. Dotarł już do drzwi, gdy ktoś chwycił
go mocno za ramię. Hank odwrócił się gwałtownie. Był pewien, że to Tanner
McNeil. Rzeczywistość okazała się gorsza. Tylko tego mu jeszcze brakowało!

– Witaj, Hank – zaszczebiotała słodko Sandra Kellogg.
– Sandra. – Imię spłynęło mu z warg jak przekleństwo. Dziewczyna aż

drgnęła, słysząc ten nieprzyjemny ton.

– Już dawno chciałam z tobą porozmawiać, ale nigdzie się nie

pokazywałeś. – Zawahała się. Wyglądało na to, że jest mniej pewna siebie niż
zwykle. Roześmiała się, jak gdyby nagle przyszło jej do głowy coś absurdalnego.
Spojrzała nieśmiało na Hanka. – Wiesz, można by pomyśleć, że się przede mną
ukrywasz.

– Nie ukrywam się.
– No cóż, to już nie ma znaczenia. Przecież w końcu się spotkaliśmy. –

Mrugnęła porozumiewawczo. – Co za sytuacja. Ktoś chyba powinien powiedzieć,
że musimy przestać się widywać, czy coś w tym stylu, nie sądzisz?

Wcale go nie rozbawiła. Zacisnął mocno usta i patrzył na nią z kamiennym

wyrazem twarzy.

– Tak czy owak – ciągnęła nie zrażona – najważniejsze jest to, że znów

jesteśmy tutaj. Może spróbujemy zacząć wszystko tam, gdzie poprzednio
skończyliśmy?

– Nie.
– Ależ Hank, nie bądź taki. Wtedy, w lecie, sądziłam, że zostaniemy

przyjaciółmi. A nawet czymś więcej, gdybyś tylko nie uciekł w takim
pośpiechu...

– Nie! – powiedział ostro i powtórzył to słowo jeszcze kilka razy. Głośno i

wyraźnie. Spojrzała na niego wilgotnymi błękitnymi oczami, więc dodał: –
Nigdzie się nie spotykamy. Nie jesteśmy przyjaciółmi. Nigdy nie zostaniemy
przyjaciółmi. Nigdy nic nie będzie nas łączyło. Zrozumiałaś?

Oszołomiła ją nieoczekiwana wrogość w głosie mężczyzny, którego

chciała zdobyć. Nie przypuszczała, że okaże się to takie trudne. Sandra była
zaskoczona i rozczarowana. Skrzywiła się mimowolnie, usiłując zrozumieć,
dlaczego poniosła klęskę.

– Hank, nie mówisz tego poważnie...
– Jak cholera.
– Ale myślałam... To znaczy...
– Źle myślałaś – przerwał jej. – Będzie lepiej, jeśli przestaniesz uganiać się

za cudzymi mężami!

– Czyżbyś teraz śpiewał na inną nutę, Metcalf? – spytała rozwścieczona. –

Nie tak dawno nie byłeś takim świętoszkiem!

– Wcale się nie zmieniłem. Popełniłem idiotyczny błąd. To by się nigdy nie

zdarzyło, gdyby Susan... Do licha, zapomnijmy o tym.

– Och, nie ma sprawy – wycedziła. – I nie ma też czego pamiętać. Przecież

nie sprawdziłeś się jako mężczyzna. Musi cię martwić ten fakt!

Twarz Hanka zrobiła się purpurowa z gniewu i upokorzenia.
– Jedynym problemem tamtej nocy byłaś ty! – odpalił bez namysłu. –

Gdybyś miała więcej wrażliwości i nie stroiła tych sztucznych min, to nie
musiałabyś się rozglądać za mężem numer cztery!

Podniosła rękę i wymierzyła mu siarczysty policzek.
W „Jube” zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Wszyscy wlepili w nich

wzrok i nadstawili uszu, jakby czekali na dalszy ciąg. Nie zawiedli się.

Sandra zalała się łzami i potykając się wybiegła na ulicę. Hank wciąż stał

przy barze jak przykuty do miejsca. Wokół siebie słyszał szepty i widział
uśmieszki na otaczających go twarzach. Po sali krążyło już przynajmniej z tuzin
wersji tego, co się przed chwilą wydarzyło. Przeklinając własną głupotę, ruszył
do wyjścia.

Tuż za drzwiami omal nie rozdeptał Sandry, która widać upuściła torebkę i

teraz na klęczkach zbierała z chodnika rozsypane drobiazgi. Była tak
roztrzęsiona, że nie mogła znaleźć kluczyków do samochodu. Hank zauważył
błysk metalu i szybko podniósł mały złoty breloczek w kształcie serca z
przyczepionymi na łańcuszku kluczami.

– Oddaj mi je! – Sandra poderwała się na nogi i sięgnęła po breloczek, ale

Hank trzymał go wysoko nad głową.

– Oddam, jak się uspokoisz. – Miał jej, co prawda, powyżej uszu, ale nie

chciał, żeby skręciła sobie kark. – Jesteś zbyt zdenerwowana, żeby prowadzić.
Możesz wpaść na jakieś drzewo lub do rowu.

– No to co? Krzyż na drogę, tak byś powiedział. I wszyscy inni też.
– Mylisz się. Wcale nie życzę ci źle, a inni mogą sobie iść do diabła. Chcę

ci natomiast powiedzieć co innego. Miałaś rację. Pojechałem do ciebie z własnej
woli. Nie można przecież zmusić faceta, żeby zdradził żonę.

– Ale oni wszyscy będą winić tylko mnie! Wciąż plotkują o moich

rzekomych podbojach! Wiesz, co teraz myślą? Są pewni, że to była kłótnia
kochanków! Naprawdę zabawne, nie sądzisz?

Patrzyli na siebie w milczeniu i wcale nie było im do śmiechu.
– Nigdy nie uwierzą, że między nami nic nie było – odezwała się po chwili.

– Są przekonani, że świetnie znają całą prawdę. Co najmniej dziesięć osób
zadzwoni jutro do Susan, żeby poinformować ją o naszym romansie. Wesoła
Sandra rozbiła kolejne małżeństwo, taka będzie oficjalna wersja wydarzeń.

– Może się mylisz. – Potrząsnął w zamyśleniu głową.
– Za bardzo na to nie licz, Hank. Zapominasz, że już grałam rolę

miejscowej femme fatale. Do licha, nawet mieliby rację, gdyby nie to twoje
sumienie...

– Sprawy mają się zupełnie inaczej niż sądzisz – odparł cicho, czując, że się

znów czerwieni. – Między mną a Susan od dawna się nie układało.

Patrzyła na niego ze zdumieniem. Na chwilę zupełnie zapomniała o

własnych problemach.

– A więc to prawda, że nie jesteście już ze sobą? Hank, czy rzeczywiście ty

i Susan macie zamiar się rozwieść? – powtórzyła pytanie.

– Tak – odparł po dłuższej chwili. – Tak to chyba wygląda.
– Ale dlaczego? Czy to ma coś wspólnego z tamtą nocą? Czy ktoś wygadał

Susan, że pojechałeś wtedy do mnie?

– Nikt nic nie wygadał. Sama mnie zobaczyła, jak od ciebie wychodziłem.
– Co takiego? Jakim cudem?
– Nieważne. To nie była twoja wina. Jeśli ktoś cię oskarży, poślij go do

diabła.

– Ale czy ty... czy nie powiedziałeś jej, że... no wiesz, nie spaliśmy ze

sobą?

– I tak by mi nie uwierzyła.
– No to ja jej powiem. Mnie będzie musiała uwierzyć.
– Ani mi się waż! – krzyknął i zaskoczony własną gwałtownością, ściszył

natychmiast głos. – Nie wtrącaj się do tego, dobrze? Wyjaśnianie czegokolwiek
nie ma już teraz sensu. Mówiłem ci, że i tak od dawna nam się nie układało.
Tamta noc była tylko przysłowiową kroplą przepełniającą kielich goryczy.

– Popełniasz wielki błąd, Hank.
– Możliwe. Ale to moja sprawa. Zresztą, sama stwierdziłaś przed chwilą w

barze, że pewien fakt powinien mi dać do myślenia.

Sandra zmieszała się, a jej policzki zabarwił delikatny rumieniec.
– Przepraszam cię, Hank. Żałuję, że to powiedziałam. Oboje dobrze

wiemy, że powstrzymałeś się od pójścia ze mną do łóżka z zupełnie innego
powodu.

– Cóż, ja też nie powinienem był mówić ci tego wszystkiego...
– W porządku, Hank. Nie gniewam się. Usłyszałam przecież trochę prawdy

o sobie.

– Sandra...
– Proszę cię, nie mówmy więcej o tym, dobrze? – Uniosła dłoń i przez

chwilę trzymała ją w powietrzu bez ruchu. – Patrz, jestem już zupełnie spokojna.
Oddaj mi teraz kluczyki i zniknę stąd, nim ci dobrzy ludzie wyjdą z baru, żeby
zobaczyć drugi akt.

Hank rozejrzał się wokół spłoszonym wzrokiem sprawdzając, czy nikt ich

nie obserwuje. Sandra chwyciła kluczyki i pobiegła do samochodu. Skoczył za
nią i przytrzymał drzwiczki.

– Na pewno dobrze się czujesz?
– Doskonale. Ale wciąż uważam, że będzie lepiej, jeśli powiesz Susan, co

się wtedy wydarzyło.

– Nie ma mowy.
– Zrób to chociaż dla mnie, jeżeli nie dla siebie – poprosiła, zmuszając się

do kpiącego uśmiechu. – Może dzięki temu zachowam jakieś nędzne resztki
dobrej reputacji.

– Wezmę to pod uwagę.
– Dzięki. – Zawahała się. – Słuchaj Hank, gdybyś chciał kiedyś z kimś

pogadać, to wiesz, gdzie mnie szukać. Pamiętaj, w jednej dziedzinie jestem
prawdziwym ekspertem. Dobrze wiem, co to znaczy rozwód.

Rozwód, powtórzył w myśli. Cóż za ohydne słowo. Nic dziwnego, że starał

się w ogóle na ten temat nie myśleć.

– Tak, będę pamiętał – mruknął i pomachał jej na pożegnanie. Obrzucił

tęsknym wzrokiem kolorowy neon nad wejściem do „Jubilee”. Marzył jedynie o
tym, żeby napić się whisky, ale nie miał najmniejszego zamiaru wracać teraz do
klubu. Z ciężkim westchnieniem wsiadł do ciężarówki, usiłując kołnierzem
zasłonić zmarznięte uszy.

Mróz dawał się mocno we znaki.

ROZDZIAŁ 5

Nadeszła pierwsza niedziela grudnia. Susan stwierdziła z zadowoleniem,

że wreszcie odzyskała dawną pewność siebie. Zatrzymała się na chwilę przed
drzwiami sali parafialnej. Ostatnie trzy miesiące nie były łatwe. Początkowo całe
miasto aż huczało od plotek. Wszyscy mówili tylko o tym, że Hank Metcalf
zamieszkał w „Carriage Motel”. Gdziekolwiek się pojawiła, każdy patrzył na nią
znacząco i próbował dowiedzieć się czegoś. Niedzielne spotkania w parafii stały
się torturą i Susan przychodziła tutaj niemal wbrew sobie. Teraz jednak nie czuła
już żadnego niepokoju. Najgorsze miała za sobą. Zdecydowanym ruchem
nacisnęła klamkę i weszła do środka.

Szmer rozmów ucichł na moment, zaraz jednak w sali zapanował zwykły

gwar. Susan usiadła na miejscu, które zajęły dla niej Karen Randall i Linda
Bowen, i swobodnie rozejrzała się wokół siebie. Twarze kobiet wydawały się
niezwykle ożywione. Obie jej sąsiadki także sprawiały wrażenie, jakby miały do
powiedzenia coś ciekawego. Najwyraźniej pojawiło się nowe i ekscytujące źródło
plotek. Susan nie interesowały jednak nowiny rodem z magla. Jej gazeta
podawała wyłącznie sprawdzone wiadomości.

Karen przysunęła się bliżej i entuzjastycznie poklepała ją po ręce.
– Och, Susan, nawet nie wiesz, jak się cieszę! Teraz wszystko wróci od

razu do normy.

– Na pewno – skwapliwie przytaknęła Linda. – Ta bezwstydna lafirynda

przekonała się wreszcie, że powinna zostawić naszych mężów w spokoju.

– Zaraz, zaraz – przerwała Susan czując, że robi się jej niedobrze. – O czym

w ogóle mówicie?

– No, wiesz przecież, że to już skończone. – Linda podjęła przerwany

wątek. – Ten idiotyczny romans Hanka i Sandry. Wczoraj ze sobą zerwali. A z
tego, co słyszałam, nie był to jej pomysł.

– A jakże – przyznała Karen. – Co prawda Hank musiał chyba upaść na

głowę, żeby kręcić z Sandrą, ale na szczęście w porę zmądrzał.

Przyjaciółki paplały jedna przez drugą, Susan zaś patrzyła na nie z

rosnącym przerażeniem.

– Nic wam się przypadkiem nie pomyliło? – spytała w końcu.
– Ależ skąd! – zapewniła Linda. – Mike i Junior byli wczoraj w barze.

Słyszeli każde słowo.

– O mój Boże, Susan! – Karen pierwsza się opamiętała. – Tak mi przykro.

Byłyśmy pewne, że wiesz. Ale przecież Hank wyprowadził się z domu chyba z
powodu Sandry?

– Od jak dawna wiecie? – zapytała schrypniętym szeptem. – I skąd? Czy

wszyscy już wiedzą?

– Do wczoraj nikt nic nie podejrzewał. Junior i Mike też nie mieli pojęcia.

Ale Hank i Sandra skoczyli sobie do oczu na środku „Jubilee”.

– Skoczyli sobie do oczu? – powtórzyła zupełnie oszołomiona Susan.
Linda i Karen patrzyły na siebie bez słowa. Popełniły niewybaczalną gafę i

żadna nie wiedziała, co z tym fantem począć. Przez następne trzy kwadranse
Susan siedziała jak na szpilkach, słuchając kazania o przebaczeniu. Cóż za temat,
pomyślała. W sam raz dla mnie.

Wracali z kościoła w zupełnej ciszy. Susan usiłowała zachowywać się tak,

jakby dzisiejsza niedziela niczym nie różniła się od poprzednich. Podwiozła Kim
i Jake’a pod dom, udzielając im po drodze niezbędnych instrukcji. Chciała, żeby
dzieci wyjęły mięso z zamrażarki i odrobiły lekcje. Kim nie zwróciła uwagi na
sztuczny uśmiech matki, natomiast Jake był, jak zwykle, opiekuńczy:

– Dobrze się czujesz, mamo? – dopytywał się troskliwie.
– Oczywiście, że tak, syneczku. Naprawdę nie masz się czym niepokoić –

skłamała, usiłując bez powodzenia zachować beztroski wyraz twarzy. – Biegnij
do domu. Załatwię w redakcji parę spraw i niedługo wrócę.

Jake posłusznie wszedł do holu i zamknął za sobą drzwi, ale odwrócił się i

wyglądał przez boczne okno, dopóki samochód matki nie skręcił za róg. Susan
dostrzegła we wstecznym lusterku sylwetkę syna. A więc nie udało się jej ukryć
przed nim zdenerwowania. Na szczęście, dzieci były przyzwyczajone do tego, że
pracowała w niedzielne popołudnia. Zazwyczaj miała wyrzuty sumienia, że nie
spędza całej niedzieli w domu, ale teraz czuła jedynie ulgę. Nie potrafiłaby
udawać przed nimi, że wszystko jest w porządku. Nie po tym, co usłyszała od
Karen i Lindy.

Swego czasu Susan była pewna, że nie ma nic gorszego, niż wyjść za mąż

mając siedemnaście lat i będąc w zaawansowanej ciąży. Czuła się wtedy tak,
jakby wszyscy w Morristown patrzyli wyłącznie na jej duży brzuch i mełli
ozorami o córce Mitchumów, która wpadła w tarapaty na tylnym siedzeniu
samochodu Hanka Metcalfa. W dwa miesiące po urodzeniu córki zaszła w ciążę
po raz drugi. Tym razem musiała znosić współczujące, a w istocie uszczypliwe
uwagi na temat racjonalnego planowania rodziny.

Sądziła, że po tych doświadczeniach jest już odporna absolutnie na

wszystko. A jednak była w błędzie. Przekonała się o tym tamtej nocy, gdy
zobaczyła, jak Hank wychodzi z domu Sandry Kellogg. W ciągu trzech miesięcy,
które minęły od sierpnia, Susan zanotowała jeszcze jedno interesujące
spostrzeżenie. Plotkarski światek Morristown lubił rozprawiać o małżeństwach z
przymusu, ale dużo bardziej uwielbiał rozwody.

Zatrzęsła się z gniewu. Jak Hank śmiał tak ją skompromitować! Nigdy w

życiu nie przeżyła takiego upokorzenia. Nie dość, że zabawiał się na boku, to
jeszcze musiał wywołać awanturę w „Jube”. A w sobotę siedzi tam pół miasta.

– Niech cię cholera, Hank! – zaklęła półgłosem. – Trzymałeś ten romans w

ukryciu, więc i zerwać mogłeś po cichu.

Oczywiście, to było raczej niemożliwe. Poza tym Hank i tak się niczym nie

przejmował. Jeśli zresztą ktoś będzie tu kogoś obwiniał, to na pewno nie jego.
Mężczyzna to mężczyzna, ma swoje prawa, stwierdzą wszyscy pobłażliwie.
Nieważne, że zdradził żonę. W opinii ludzi winna jest zawsze kobieta, skoro nie
umiała upilnować swego męża. Niech więc cierpi w milczeniu.

Susan miała jednak inne plany. Wkroczyła do redakcji i natychmiast

zadzwoniła do Lary Jamison. Takiej osoby teraz potrzebowała. Lara była
wziętym adwokatem i specjalizowała się w sprawach rozwodowych.

– Co za zbieg okoliczności! – zawołała Lara. – Właśnie miałam się do

ciebie odezwać.

– Pewnie też byłaś w kościele.
– No tak, rzeczywiście...
– Więc dobrze wiesz, dlaczego dzwonię.
– Z powodu tej głupiej scenki wczoraj w „Jubilee”?
– Właśnie dlatego. Chyba wszyscy, którzy byli dzisiaj na mszy, znają już

każdy szczegół.

– Czy ty też dowiedziałaś się dopiero w kościele?
– Niestety – potwierdziła Susan. – Oświeciły mnie Karen i Linda. Ich

mężowie nie uronili ani słowa z wczorajszego spektaklu.

– Strasznie mi przykro, Susan. To okropne, kiedy nagle spadnie na

człowieka coś takiego. Szkoda, że Hank nic ci nie powiedział, zanim wszystko
zdążyło się rozejść po mieście.

– Niby dlaczego miałby się śpieszyć – zadrwiła. – Od miesięcy prawie ze

sobą nie rozmawiamy. Z pewnością nie czuł się zobowiązany do żadnych
wyjaśnień.

– Ale skoro on i Sandra ze sobą zerwali...
– No nie, tylko nie ty, Lara! – Susan niemal upuściła słuchawkę. – Nie

dziwię się Karen i Lindzie. One oczekiwały, że przyjmę Hanka z otwartymi
ramionami, ale nie spodziewałabym się tego po tobie! Ty powinnaś być po mojej
stronie.

– Jestem po twojej stronie, Susan. Dobrze o tym wiesz. Przeprowadziłam

jednak już tyle rozwodów, że nic nie może mnie zaskoczyć. W takich
okolicznościach jak te zwaśnione strony godzą się bardzo często.

– Chyba żartujesz! Nawet by mi to nie przyszło do głowy!
– No to niech ci przyjdzie. Naprawdę, Susan. Wspomniałaś mi kiedyś o

rozwodzie, ale przecież zawsze możesz z tego zrezygnować. Jeśli Hank i Sandra
naprawdę przestali się spotykać, to może uda się wam obojgu dojść do
porozumienia. Pogadajcie chociaż z waszym radcą prawnym.

– Zwariowałaś? Żadne porady nie zmienią oczywistych faktów. Sądzisz, że

mogłabym o wszystkim zapomnieć?

– Oczywiście, że nie. Jeśli nie potrafisz Hankowi wybaczyć, to lepiej

wybrać rozwód. Muszę tylko być pewna, że tego właśnie chcesz.

– Dobrze wiem, czego chcę. Hank wyprowadził się prawie cztery miesiące

temu. Od tego czasu stosunki między nami uległy pogorszeniu. Po rozwodzie
może sobie robić, co mu się żywnie podoba. Nie będzie mnie kompromitował, tak
jak wczoraj w „Jube”. Zwlekałam z załatwieniem formalności, bo liczyłam na to,
że plotki ucichną. Jak widzisz, doczekałam się – parsknęła ironicznie. – Ale teraz
muszę wszystko zakończyć. Chcę mieć to z głowy raz na zawsze.

– A co z Kim i Jake’em?
– Jak na razie, są w przeciwnych obozach. Kim oskarża mnie, a Jake ojca.

Może po orzeczeniu rozwodu dzieci zaczną się zachowywać normalnie?

– Rozumiem, że wniesiesz o przyznanie ci opieki nad nimi?
– Oczywiście.
– Zdajesz sobie sprawę, że z Kim możesz mieć problemy? Jest dostatecznie

duża, żeby zeznawać. Co będzie, jeśli się uprze, że chce być z Hankiem? Sąd
może się do tego przychylić.

– Hank zgodził się, żeby oboje zostali przy mnie.
– Jak na razie, ale pamiętaj, że on nie będzie przez całe życie mieszkał w

tym motelu. Może zmienić zdanie, jeśli się przeniesie w lepsze miejsce –
zauważyła Lara.

– Jestem pewna, że nie będzie walczył o opiekę – odparła krótko Susan, ale

uwagi Lary zrobiły swoje. Zaczęła mieć wątpliwości, czy Hank na pewno
zrzeknie się praw do dzieci.

– Słuchaj, chciałabym ci coś zaproponować. – Lara z uwagą dobierała

słowa. – Ta metoda nie zawsze gwarantuje pożądane rezultaty, ale czasem bywa
bardzo skuteczna i korzystna. Zwłaszcza dla dzieci.

– Mów.
– Uważam, że zasadnicze sprawy powinniście ustalić między sobą.

Prawnicy nazywają to mediacją rozwodową. Ogromnie upraszcza całą procedurę.
W ten sposób przeprowadziłam kiedyś własny rozwód. Jest tylko jeden warunek.
Otóż oboje z Hankiem musicie poświęcić trochę czasu na omówienie wszystkich
szczegółowych kwestii.

– To może być trudne. Nie rozmawiamy ze sobą.
– Wiem. Musicie jednak przemóc się, choćby ze względu na dzieci. Poza

tym oszczędzicie mnóstwo pieniędzy. Nie zapominaj, dlaczego prawnicy jeżdżą
mercedesami.

– A więc sugerujesz mediację? – Susan wciąż była nastawiona sceptycznie.

Nie miała ochoty na dyskusje z Hankiem.

– Tak. Ustalicie wszystko między sobą, nie angażując adwokatów. Mogę

wam trochę pomóc. W ten sposób koszty rozwodu będą mniejsze o połowę. W
przeciwnym razie prawnicy obedrą was ze skóry.

– Co konkretnie trzeba określić w takiej dwustronnej umowie?
– No cóż, przede wszystkim sprawę opieki nad dziećmi, alimenty, podział

wspólnego majątku, ewentualnie długi. Możesz mi wierzyć, że jest tego więcej,
niż przypuszczasz.

– Zastanawiam się, czy potrafimy to zrobić – stwierdziła Susan. – Ale

chyba nie mamy wyboru. Nie wiem tylko, czy Hank zgodzi się na to.

– On może wynająć adwokata, jeśli zechce – zapewniała Lara. – Dam mu

nazwiska tych, którzy znają się na mediacji.

– To byłoby nie fair w stosunku do ciebie.
– Nie widzę tego w ten sposób. Zrozumiem jego racje, jeśli zwróci się do

kogoś, kto nie jest osobiście zaangażowany w wasze problemy.

– W tych okolicznościach powinien zaakceptować ten wariant i twoją

pomoc, Lara. Sądzę, że też chciałby mieć już rozwód za sobą.

– Zadzwoń do mnie, jeśli Hank się zgodzi. Wypiszę w punktach

najważniejsze sprawy i dam ci kilka umów jako wzór. Z resztą dacie sobie radę
sami.

– Dzięki za konsultację. Przyślij mi rachunek.
– Nie wygłupiaj się. To były tylko przyjacielskie rady – dodała, słysząc

protesty Susan. – Zawsze możesz na mnie liczyć. Dzwoń, kiedy zechcesz. Nie
zapominaj, że też mam za sobą rozwód. Wiem, że jest ci teraz ciężko, ale po
jakimś czasie dojdziesz do siebie. Ty też jakoś to przeżyjesz. A przyjaciele, po
prostu, troszkę pomagają.

Susan powtórzyła sobie w myśli słowa Laury, zbierając się do wyjścia.

„Jakoś to przeżyjesz”. Właśnie do tego sprowadzała się ostatnio jej egzystencja.
Przeżyć. „Gazette” balansowała na granicy opłacalności. Dzieci ledwie się
nawzajem tolerowały. Cały jej świat trząsł się w posadach, a ona była tuż nad
przepaścią i czuła, że traci równowagę.

Wracała do domu w żółwim tempie, z rozmysłem przedłużając chwile

samotności. Zaparkowała na końcu podjazdu, ale jakoś nie mogła się zmusić,
żeby otworzyć drzwi i wysiąść. Przez chwilę patrzyła na nieduży, jednopiętrowy
dom. Myśl, że będzie musiała wejść do środka, była jeszcze bardziej nieznośna
niż wtedy, gdy się tu sprowadzili.

Dziesięć lat temu fasada budynku nie wyglądała zachęcająco. Hank pękał

jednak z dumy, że mają własny dach nad głową i z zapałem zabrał się do
odnawiania. Optymistycznie twierdził, że trochę farby i garść gwoździ odmieni tę
chałupę nie do poznania. Susan nie chciała odzierać go ze złudzeń, więc
powstrzymała się od komentarzy. Dom potrzebował znacznie więcej niż paru
desek i nowego dachu. Był po prostu ruderą.

Uśmiechnęła się mimo woli. Rezultaty gruntownego remontu przeszły jej

najśmielsze oczekiwania. Dach, co prawda, nadal przeciekał, a ogrzewanie
płatało figle, lecz mimo to oboje z Hankiem byli dumni ze swojej siedziby. Nie

wyobrażali sobie, że mogliby mieszkać gdzie indziej.

Teraz oczywiście będą musieli sprzedać dom. Zmuszą ich do tego względy

finansowe. Susan wiedziała, że nie ma innego wyjścia. Stwierdziła jednak, że
perspektywa przeprowadzki wcale jej nie martwi. Wręcz przeciwnie. Ostatnie
wydarzenia sprawiły, że straciła serce do tego miejsca. Pragnęła zamieszkać na
jakimś neutralnym gruncie.

Niechętnie wysiadła z samochodu, którego wnętrze dawało złudne

poczucie bezpieczeństwa i stabilności. Chyba powinnam sobie kupić hełm i
żołnierski mundur, pomyślała. Tam, za drzwiami, domowa atmosfera
przypominała od pewnego czasu pole walki.

– Cześć, mamo! – Twarz Jake’a rozjaśniła się na widok Susan. Zerwał się z

krzesła, podbiegł do matki i mocno ją uściskał. Do niedawna taka wylewność z
jego strony była nie do pomyślenia. Okazywanie uczuć wprawiało chłopca w
wielkie zakłopotanie.

Susan wkroczyła dzielnie do obozu nieprzyjaciela, mając sprzymierzeńca u

boku. Córka okopała się w salonie na kanapie. Udawała, że jest całkowicie
pochłonięta lekturą.

– Co słychać, Kim? Jak rozwija się historia Ameryki?
– Odpowiedziało jej milczenie. – A co z wypracowaniem? Odrobiłaś już

lekcje?

Kim spojrzała na matkę ponuro i znów wlepiła wzrok w książkę.
– Cieszę się, że nauka tak dobrze ci idzie. – Susan ciągnęła nie zrażona

udając, że nie dostrzega jawnej wrogości.

– Bądź jeszcze taka miła i zdejmij nogi z kanapy.
Córka ostentacyjnie podciągnęła kolana jeszcze wyżej, rozmyślnie

szorując butami po miękkiej tapicerce. Matka nie miała jednak zamiaru tolerować
nieposłuszeństwa.

– Nogi na podłogę, Kim. Natychmiast – rozkazała stanowczym tonem.

Tym razem poskutkowało. – Dziękuję. Czy któreś z was pamiętało, żeby
rozmrozić wołowinę?

– Zrobiłem to, mamo. Obrałem ziemniaki i posiekałem marchewkę. Mięso

się piecze, a reszta jest na gazie.

– Jake – zwróciła się do syna – pewnego dnia jakaś kobieta będzie mi za

ciebie wdzięczna. – Zajrzała do piekarnika. Obłożone jarzynami mięso pachniało
nad wyraz apetycznie.

– Wiem, co mówię, synku. Kim, mogłabyś nakryć do stołu?
– Niech Jake to zrobi. Pewnego dnia jakaś kobieta będzie ci za niego

wdzięczna.

– Poprosiłam ciebie, Kim. Twój brat ugotował obiad. Ty też możesz trochę

pomóc.

– Przykro mi – wycedziła. – Ale sądziłam, że tylko mężczyźni zajmują się

u nas domowymi obowiązkami. Dawniej zawsze gotował tatuś. Teraz zapędziłaś
Jake’a do pracy. – Wzruszyła ramionami. – Ja tylko biorę przykład z ciebie.

– Skończ tę błyskotliwą przemowę, Kim, i zrób to, o co prosiłam. – Susan

usiłowała zachować spokój, ale złośliwe uwagi córki dojadły jej.

Kim zaczęła z trzaskiem rozkładać talerze. Demonstracyjnie waliła

każdym o drewniany blat stołu. Matka zagryzła wargi. Poprzednim razem Kim
zareagowała na zwróconą jej uwagę we właściwy dla siebie sposób. Najzupełniej
niechcący upuściła duży półmisek, który rozleciał się w drobny mak.

Tak dalej być nie może, pomyślała Susan po raz tysięczny. Tym razem

sprawy miały jednak zmierzać do rozwiązania.

– Nakryj dla czterech osób, Kim.
– Ktoś przychodzi na obiad?
– Miejmy nadzieję, że wasz ojciec.
– Tatuś!
– Opanuj się. Jeszcze go nie zaprosiłam.
– Nie rozumiem, po co w ogóle go zapraszasz – stwierdził kwaśno Jake.
– Musimy porozmawiać. Nie macie się czym ekscytować. Poza tym,

idziecie później na jakieś spotkanie w szkole, prawda?

– Możemy je sobie odpuścić – poinformowała Kim.
– Wolę, żebyście jednak poszli.
– Ale ja chcę zobaczyć się z tatusiem.
– Ja także. Mamy sporo do omówienia. Chyba że ojciec będzie miał na dziś

inne plany.

– Och, na pewno nie! Już do niego dzwonię.
Susan otworzyła usta i zaraz je zamknęła. Może to i lepiej, że Kim przekaże

zaproszenie. Żonie Hank mógł przecież odmówić. „Córeczka tatusia” potrafiła
skutecznie się przymilić.

– Przyjdzie! – zakomunikowała triumfalnie Kim, odkładając słuchawkę.

Obrzuciła pokój szybkim spojrzeniem. – A teraz do roboty! Musimy sprzątnąć ten
bałagan! Jake, zabieraj na górę swoje książki!

– Chyba zgłupiałaś. Ani myślę wysilać się dla niego. Też mi ważna

persona.

– Rób, co ci mówię, smarkaczu! Mamo, każ mu to zabrać.
– Na miłość boską, Kim. Wasz ojciec mieszkał tu przez dziesięć lat. Wie,

jak ten pokój zwykle wygląda.

– Ale mamo...
– Kochanie, on po prostu przychodzi na obiad. To wszystko.
– Gdybyś zaczęła zachowywać się jak prawdziwa żona i matka, to może

byłoby inaczej. Dlaczego nie możesz być taka jak inne kobiety? – zawołała Kim.

– Dlatego, ty kretynko, że mama jest sto razy lepsza niż inne kobiety!
– Akurat! Ja wolałabym taką matkę jak inne!

– Powiedz mi, Kim, czym ja się różnię od innych matek? Co one takiego

robią?! – Susan złapała córkę za ramię i zmusiła, aby dziewczynka spojrzała jej w
oczy. Nie miała zamiaru pozwolić Kim wywinąć się od odpowiedzi. Mur
milczenia zaczął pękać. Może więc dowie się w końcu, dlaczego córka jest do niej
tak źle nastawiona.

– Siedzą w domu, sprzątają, gotują – wyrecytowała Kim. – Spędzają

wszystkie święta i uroczystości z rodziną. Nie zajmują się takimi głupotami jak
pożary, wypadki czy jakieś polityczne dyrdymały. Bardziej cenią swoich bliskich
niż karierę. Dbają o swoich mężów, którzy nie muszą chodzić do innych kobiet po
to, co powinni dostać we własnym łóżku!

Susan patrzyła na córkę zszokowana. Spojrzała na Jake’a. Twarze dzieci

były bardziej wymowne niż jakiekolwiek słowa.

– A więc już wiecie.
– Tak. – Jake miał niewyraźną minę. – Wszyscy z naszej klasy słyszeli, jak

ich rodzice rozmawiali o tej kłótni w „Jubilee”. Teraz całe miasto wie, że tato nas
oszukiwał.

– Nie nas – poprawiła Kim – tylko ją. I to ona jest winna!
– Przestań chrzanić! – Jake!
– To niech ona się zamknie! Mówi takie bzdury. Tato zazdrościł ci przecież

twojej pracy. Wściekał się, bo robiłaś mądrzejsze rzeczy niż on. Zdradzał cię, bo
chciał, żebyś ty też była zazdrosna. To jego wina.

– Ale z ciebie kawał łobu... – Rozwścieczona Kim rzuciła się do bijatyki.
– Oboje macie zaraz się uspokoić! – Susan opadła na krzesło i ukryła twarz

w dłoniach. Dzieci zamilkły. Widok szlochającej matki zupełnie je poraził. Nawet
Kim wyglądała na wstrząśniętą.

– Mamo, nie płacz. – Jake przytulił się do niej i głaskał lekko po plecach.

Zupełnie nie wiedział, co robić.

– Przepraszam – szepnęła Susan, próbując się opanować. – Po prostu

chciałam wam tego oszczędzić.

– Powinnaś była nam powiedzieć – skarciła ją Kim. – Całą prawdę.
– Córeczko, ja sama nie znam całej prawdy. Tylko wasz ojciec i Sandra

wiedzą, co było między nimi. Żadne z nich nic nie mówi na ten temat. A jeśli
chodzi o winę, to twój tatuś i ja mamy chyba taki sam udział. Oboje popełniliśmy
błędy.

– Ale... – broda Kim zaczęła drżeć od tłumionego płaczu – ale gdybyś

chociaż spędzała więcej czasu w domu, gdybyś nie została tym wydawcą...

– Wierz mi, Kim, że myślałam o tym wiele razy. Co by było, gdyby...

Tylko że jako reporter też bardzo często pracowałam do późnego wieczora. To
wszystko prędzej czy później musiało się zdarzyć.

– Wcale nie wiadomo – zaprotestowała córka.
– Teraz i tak nie ma sensu spekulować na ten temat. Jedno jest pewne.

Wasz ojciec i ja mieliśmy problemy od dawna. Próbowaliśmy ich nie dostrzegać,
chowając głowę w piasek.

– Nie mielibyście problemów, gdyby nie ta twoja gazeta! – Kim siedziała

sztywno, ze skrzyżowanymi na piersi ramionami i wyrazem uporu na twarzy. Jej
podobieństwo do Hanka było uderzające.

– To naprawdę śmieszne. – Jake także usiadł i przyłączył się do dyskusji. –

Powinnaś być dumna z mamy. Postawiła tę gazetę na nogi. Wszyscy mamę
chwalą i podziwiają, bo jest wspaniała. Ja też będę kiedyś taki jak ona!

Susan uśmiechnęła się serdecznie do syna. Już w tej chwili było oczywiste,

że mają taki sam charakter. Czasem ją to nawet przerażało. Teraz jednak bardziej
obawiała się, że w rezultacie rodzinnych nieporozumień może stracić córkę.

– Kim, tak mi przykro, że nie lubisz mojej pracy. Wiesz przecież, że jestem

dziennikarką. Nie mogę i nie chcę tego zmienić.

– Oczywiście, bo to twoja praca jest dla ciebie najważniejsza. Bardziej się

liczy niż bycie żoną i matką.

– To nieprawda, Kim. Kocham was, ale lubię też swój zawód, chociaż

wcale nie przedkładam go nad rodzinę. Postaraj się mnie zrozumieć. Nie mogę
udawać kogoś, kim nie jestem. Każdy powinien być sobą. Chcesz, żebym była
inna. Równie dobrze ja mogłabym nalegać, żebyś tańczyła w balecie zamiast grać
w koszykówkę. Chciałabyś tego?

Dziewczynka nie raczyła odpowiedzieć. Siedziała z chmurną miną, znów

zamknięta w sobie i tępo wpatrzona w jeden punkt. Zupełnie jak jej ojciec,
pomyślała Susan. Korciło ją, żeby wytrząsnąć z Kim to podobieństwo. Wiedziała
jednak, że tak naprawdę nigdy by tego nie zrobiła. Przecież każdy powinien być
sobą, czy nie to przed chwilą mówiła?

Ciszę przerwał szum silnika. Trzasnęły drzwiczki ciężarówki, a na

podjeździe dały się słyszeć ciężkie kroki. Po chwili zatrzymały się
niezdecydowanie. Hank nie wiedział, co zrobić. Miał zapukać czy po prostu
wejść? Był domownikiem czy gościem?

W domu wszyscy błędnie zrozumieli jego wahanie. Kim zerwała się z

krzesła i pobiegła do holu. Energicznie otworzyła drzwi i rzuciła się ojcu na szyję.

ROZDZIAŁ 6

Boże, jak cudownie było móc ją znów przytulić. Hank podniósł Kim i

obrócił się z nią kilka razy. Nieważne, że stanie się kiedyś dorosła i samodzielna.
Dla ojca zawsze pozostanie jego małą córeczką.

– Właśnie tak trzeba się witać z waszym staruszkiem. – Postawił Kim na

ziemi i, obejmując córkę ramieniem, wszedł do pokoju. – Teraz Jake pokaż, co
potrafisz – dodał z uśmiechem.

Metcalf junior nie miał jednak ochoty na uściski. Oboje z matką

postanowili zachować dystans.

– Czy coś jest nie w porządku? Mówiłaś Kim, że zostałem zaproszony.
– Oczywiście, tatusiu. Siadaj, zaraz będzie obiad. Chodź, Jake, pomóż mi

rozłożyć nakrycia.

„Kochany braciszek” czekał na aprobatę matki. Skinęła głową, więc zajął

się sztućcami, zostawiając dorosłej generacji pole walki. Hank usiadł ciężko przy
stole, naprzeciwko Susan.

– Podobno chcesz ze mną porozmawiać.
– Tak, ale dopiero po obiedzie. Dzieci mają spotkanie w szkole.

Poczekajmy, aż wyjdą...

– Mogłaś mnie uprzedzić. Przyszedłbym później.
– Dlaczego? Jedliśmy tu obiad setki razy. Jeszcze jeden wspólny posiłek na

pewno nam nie zaszkodzi. – Przerwała czekając, aż Kim i Jake znów wyjdą do
kuchni po resztę naczyń. – Zróbmy to chociaż ze względu na nich – dodała z
naciskiem.

– W porządku.
W czasie obiadu panowała przy stole w miarę swobodna atmosfera. Na

szczęście obecność dzieci ograniczyła konwersację do kilku bezpiecznych
tematów. Wszyscy czworo rozmawiali niemal wyłącznie o udziale Kim w meczu
koszykówki i o muzycznych zainteresowaniach Jake’a, który grał na trąbce w
szkolnej orkiestrze.

Gdyby sceny z życia rodzinnego zostały sfilmowane, mogliby po prostu

usunąć fragment zawierający kilka ostatnich miesięcy i nikt by się nie
zorientował, że czegoś brakuje. W ten sposób poprawiono niejeden scenariusz.
Niestety, to nie był film.

Po wyjściu dzieci dorośli mogli przestać udawać. Hank natychmiast

porzucił dotychczasowy beztroski ton i przystąpił do rzeczy:

– Dlaczego mnie tutaj zaprosiłaś?
– Chciałam porozmawiać o rozwodzie.
Ta krótka odpowiedź zaskoczyła go tak bardzo, że przez chwilę nie mógł

złapać tchu.

– Przecież postanowiliśmy się z tym nie spieszyć.
– Od tego czasu minęły cztery miesiące.
– Tylko tyle? – spytał, wzruszając ramionami.
– Aż tyle – poprawiła. – I nie mam ochoty czekać ani dnia dłużej.
– Ale dzieci...
– Dzieci wiedzą o wszystkim – przerwała mu niemal w pół słowa. – Dla

nich też będzie najlepiej, jeśli załatwimy formalności i każde z nas pójdzie w
swoją stronę.

– Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że wiedzą o... – zająknął się, lecz Susan

po prostu kiwnęła głową, potwierdzając jego najgorsze obawy. – Mieliśmy nie
podawać im szczegółów.

– Szkoda, że zapomniałeś poprosić o dyskrecję całe miasto. Jeśli chciałeś

grać przed Kim rolę niezłomnego rycerza, to nie trzeba było kłócić się z tą flądrą
na oczach tłumu.

Zaśmiała się gorzko, widząc grymas bólu na jego twarzy.
– A jakże, Hank, Karen Randall i Linda Bowen wprost nie mogły się

doczekać, żeby mi opowiedzieć tę frapującą historię. Gdyby nie one, to
dowiedziałabym się w sklepie, u fryzjera lub tankując benzynę. Wszyscy
chcieliby dostarczyć pani redaktor najnowszych wieści o jej mężu.

– I postanowiłaś załatwić ten...
– To się nazywa rozwód, Hank. Ma tylko dwie sylaby. Nawet ty znasz to

słowo. – Tym razem trafiła celnie.

– Nie musisz mnie traktować jak wiejskiego głupka. Nie mam twoich

dyplomów, ale nie jestem idiotą.

– Wcale tego nie powiedziałam.
– Ale tak właśnie myślisz. Lepiej zachowaj złośliwości do swoich

artykułów. Już teraz postępujesz czasem jak zgorzkniała stara baba. Co będzie za
parę lat? – Uśmiechnął się mimo woli, zadowolony z własnej repliki. Rzadko
udawało mu się przegadać Susan. Dlatego właśnie w jej obecności tak mało
mówił.

Patrzyła na niego bez słowa. Czuła, że pod powiekami zbierają się piekące

łzy. Szybko wsunęła palce za szkła okularów i wytarła oczy.

– Jak, na miłość boską, udało się nam wytrzymać ze sobą tyle lat? – spytała

cichym, drżącym głosem, który wstrząsnął Hankiem bardziej, niż gdyby
krzyknęła.

– Do licha, Susan, przepraszam. Po prostu zaskoczyłaś mnie tym...

rozwodem. Kiedy Kim zadzwoniła i powiedziała, że mnie zapraszasz... Wiesz,
pomyślałem, że...

– Pomyślałeś, że chcę, abyś wrócił do domu? – dokończyła za niego. –

Każdy sądzi, że powinnam cię przyjąć z powrotem. Karen i Linda prawie mi to
podpowiedziały. Nawet Lara sugerowała wizytę u radcy prawnego, zanim

podejmiemy kroki rozwodowe.

– Może więc...
– Niby co? – spytała gwałtownie, odzierając go ze złudzeń. – Co z tego, że

zerwałeś wczoraj z Sandrą? To nie zmienia faktu, że romansowaliście przez
ostatnich kilka miesięcy. Mam powody, żeby wystąpić o rozwód.

– Właśnie, że nie masz! Nigdy nie romansowałem z Sandrą! Czy nikt ci

tego nie mówił?

– Och, usłyszałam o was aż za dużo. Wiem, że pokłóciliście się wczoraj w

barze. Później ona dała ci w twarz i wyszła.

– Ależ jesteś łatwowierna! Co z ciebie za dziennikarka? Szkoda, że

mocniej nie przycisnęłaś tych swoich informatorów. Cholera, przecież ta cała
kłótnia wybuchła dlatego, że wcale nie miałem ochoty na Sandrę! Nigdy na nią
nie leciałem!

– Nie? Więc dlaczego, u diabła, do niej pojechałeś, co? Oglądać pocztowe

znaczki?

– Byłem na ciebie wściekły – przyznał szczerze. – Ale nie podrywałem

Sandry. Miałem po prostu dość czekania sam w domu. Pojechałem do niej, bo ty
nie przyjechałaś do mnie. Ale do niczego między nami nie doszło. Przysięgam ci,
Susan, że to prawda.

Wstała gwałtownie od stołu, przewracając krzesło. Oskarżycielskim

gestem wbiła palec w pierś Hanka.

– Miałeś na twarzy ślady szminki. Cuchnąłeś perfumami na kilometr. –

Oczy Susan znów były pełne łez, głos jej się załamywał. – Nie wmawiaj mi, że się
mylę. Widziałam to na własne oczy!

– Przyznaję, że pojechałem do Sandry, ale się z nią nie kochałem! Nie

mógłbym tego zrobić! A wiesz dlaczego? Nie potrzebowałem substytutu.
Pragnąłem ciebie! Gdybyś tylko była tam, gdzie powinnaś...

– Byłam tam, gdzie powinnam! Pracowałam! – wrzasnęła ze złością. –

Nawet nie wiesz, jak się śpieszyłam, bo chciałam być z tobą! Ale ciebie poniosło
do tego śmiecia. To ty znalazłeś się w niewłaściwym miejscu, Hanku Metcalf.
Przekroczyłeś wszelkie dopuszczalne granice!

– Ale przecież nic nie zaszło! Musisz mi uwierzyć, Susan.
– Wszystko jedno, w co wierzę, Hank. Liczy się tylko to, że chciałeś mnie

zdradzić. Co z tego, że do niczego między wami nie doszło? Jesteś tak samo
winny, jakbyś spędził z nią w łóżku całą noc. Jak mogłabym ci ufać?

– Tak jak przedtem, Susan. Nigdy cię nie zawiodłem. Daj mi jeszcze jedną

szansę. Zrobię wszystko, żeby między nami znów było tak jak dawniej.

– To niemożliwe, Hank. Nigdy już nie będzie tak samo, to ty wszystko

zniszczyłeś. Teraz mamy tylko jedno wyjście. Rozwód.

– Jak zniosą to Kim i Jake?
– Dostosują się – odparła z przekonaniem, którego wcale nie miała. – Dla

nich też będzie korzystniej, jeśli załatwimy to sprawnie i bez hałasu. – Usilnie
starała się nadać swojemu głosowi spokojne brzmienie. – Rozmawiałam z Larą
Jamison na temat prawnych formalności. Doradza mediację. W ten sposób
możemy przeprowadzić rozwód szybciej i taniej. Musimy tylko razem wyjaśnić
sporne kwestie i sporządzić coś w rodzaju umowy.

– Naprawdę tego właśnie chcesz? Czy nie moglibyśmy...
– Nie.
– Przygotuj więc te papiery i daj mi do podpisania.
– Ależ Hank, mamy wspólnie opracować tę umowę, czy ty mnie w ogóle

nie słuchałeś?

– Owszem, słuchałem, ale jestem pewny, że świetnie dasz sobie radę beze

mnie. Wiesz, czego chcesz, a z pisaniem nigdy nie miałaś kłopotów.

Pamiętał, że Susan lubi mieć ostatnie słowo, więc odwrócił się na pięcie i

wyszedł, nim zdążyła coś powiedzieć. Patrzyła ze złością na drzwi, którymi
trzasnął.

– „Owszem, słuchałem” – powtórzyła drwiąco, naśladując jego głos. – A

idź sobie do diabła – mruknęła. – Sama wszystko załatwię. Im mniej będę miała z
tobą do czynienia, tym lepiej.

W poniedziałek rano podjechała do kancelarii Lary Jamison i wzięła

obiecane umowy. Miała szczery zamiar sporządzić wymagany dokument w ciągu
kilku najbliższych dni. Niestety, wszystko jakby sprzysięgło się przeciwko niej.
Przedwyborcza wizyta gubernatora, pożar supermarketu i trzy śluby stanowiły
wystarczająco ważne wydarzenia, żeby cały redakcyjny zespół „Gazette” kręcił
się jak w ukropie. W tej sytuacji Susan nie mogła odłożyć na bok zawodowych
obowiązków i zająć się wyłącznie swoimi prywatnymi sprawami. Była przecież
nie tylko wydawcą, ale też autorką znakomitych reportaży. Pomimo nawału zajęć
chciała jak najszybciej napisać umowę, aby wręczyć ją Hankowi do podpisania.
Pracowała więc od rana do nocy. Wszędzie nosiła ze sobą swój notatnik,
zapisując maczkiem kolejne strony. Wiedziała, że pytania i wątpliwości będzie
później musiała wyjaśnić z adwokatem i doradcą do spraw finansowych.

Po zamknięciu i oddaniu do druku wtorkowego numeru „Gazette” nadeszła

wreszcie chwila wytchnienia. Susan spędziła ten czas przy klawiaturze
komputera. W końcu projekt umowy był gotów. Zabrała kopie do domu, żeby
wprowadzić ewentualne poprawki, gdyby jeszcze coś przyszło jej do głowy.

Myśli miała tak dalece zaprzątnięte tą sprawą, że mimo woli budziła się w

nocy, aby wpisać dodatkowe uwagi lub zmienić jakiś paragraf czy
sformułowanie. Lara miała rację. Obszerność dokumentu mogła przyprawić o
zawrót głowy. Susan ód dawna nie była taka zmęczona. Pod oczami pojawiły się
cienie, straciła też kolejne dwa kilogramy, ale to nie miało żadnego znaczenia.
Najważniejsze, że na biurku leżała opracowana w szczegółach umowa. Susan
spojrzała na nią z satysfakcją i połączyła się z „Farmer’s Seed and Suplies”.

– Zrobione – zakomunikowała bez wstępów, gdy tylko Hank podniósł

słuchawkę.

– Susan? – Był wyraźnie oszołomiony faktem, że do niego zadzwoniła. –

Co jest zrobione? Nie bardzo rozumiem, o czym mówisz.

– Umowa – wyjaśniła z nutą niecierpliwości w głosie. – Skończyłam ją.

Jest gotowa.

– Tak szybko? Sądziłem, że zajmie ci to dużo więcej czasu.
– Pracowałam przez ten tydzień prawie na okrągło i teraz papiery czekają

tylko na twój autograf. Zostawię ci kopię w recepcji. Musisz poświadczyć podpis
u notariusza i zawieźć wszystko do Lary.

– Zaraz, zaraz, nie tak szybko, dobrze? Chciałbym tę umowę przeczytać w

twojej obecności. Mogę przecież mieć jakieś pytania. Kończę dzisiaj pracę o
dwunastej. Może wpadniesz do mnie?

– To chyba nie będzie konieczne. Zadzwoń, jeśli uznasz jakiś punkt za

niezrozumiały. – Zaskoczył ją propozycją spotkania, ale natychmiast uznała, że
absolutnie nie powinna przychodzić do motelowego pokoju. Jedynym meblem
było tam podwójne łóżko.

– Myślałem, że chcesz jak najprędzej załatwić te formalności. – Nie

odpowiedziała, więc użył kolejnego argumentu, żeby ją przekonać: – Przecież
masz czas. Twoja matka wzięła dzieci na zakupy do Memphis, prawda?

– Wiesz, że tak – przyznała niechętnie.
– Mamy więc wspaniałą okazję do spotkania.
– No, dobrze – warknęła. – Przyjdź do domu. Albo nie. Umówmy się w

„Riley’s”.

– W „Riley’s”? Tam jest zawsze dużo ludzi i trudno o wolny stolik. Chcesz

omawiać prywatne sprawy w takim tłoku?

– Nie martw się o stolik, Hank. „Riley’s” będzie znakomitym tłem dla

naszych negocjacji.

Szybko odłożyła słuchawkę, żeby nie mógł zaprotestować. Uśmiechnęła

się triumfująco. Wiedziała, że pomysł z modną restauracją jest najlepszy z
możliwych. Hank nie znosił takich miejsc.

Przyszła do „Riley’s” już o dwunastej. Chciała tam być przed Hankiem.

Miała niejasne przeczucie, że ten arogancki samiec rozejrzałby się szybko i
natychmiast wyszedł, gdyby zobaczył, że jej jeszcze nie ma. Tęskne spojrzenie,
jakie przesłał swojej ciężarówce, upewniło ją, że właściwie oceniła sytuację.
Susan była pewna, że tylko duma powstrzymała go od ucieczki. Poczekała, aż
kelner przyjmie zamówienie i położyła na blacie dwa identyczne egzemplarze
umowy.

– Chyba nie powinieneś mieć zastrzeżeń. Starałam się sformułować

wszystko precyzyjnie.

Bez słowa zaczął przeglądać wielostronicowy dokument. Patrzyła ze

spokojem, jak odkłada na bok kolejne kartki. Niemal podskoczyła z wrażenia,
gdy wyjął z kieszeni długopis i na marginesie jednej ze stron zaczął robić notatki.

– Mógłbyś powiedzieć, co tam piszesz?
– Daj mi najpierw wszystko przeczytać. Później wprowadzimy tu różne

poprawki.

– Oszalałeś? – Czuła, że ma ochotę go udusić. – Szkoda, że nie pomogłeś w

pisaniu tej umowy. Teraz nie masz prawa nic tu zmieniać.

– Na pewno nie zaakceptuję wszystkiego od początku do końca. Zaznaczę

punkty, z którymi się nie zgadzam.

– No to się pośpiesz. Nie będę tu siedzieć do jutra.
– Wybacz, ale to trochę potrwa – oznajmił tonem, który uznała za złośliwy

i zakreślił kolejny paragraf.

– No nie, tym razem przesadziłeś! To wyjątkowo uczciwa umowa.
– Jeszcze jak, ale tylko z twojego punktu widzenia. Nie zgodzę się na te

bzdury.

– A konkretnie na co?
– Po pierwsze na przyznanie ci wyłącznej opieki nad Kim i Jake’em.
– Masz nieograniczone prawo do odwiedzin.
– Nie chcę być gościem w życiu moich dzieci!
– To nie trzeba było ich zostawiać.
– Nie porzuciłem Kim i Jake’a, tylko ciebie. Chyba widzisz różnicę? Nie

mam zamiaru rozwodzić się z dziećmi.

– Mów ciszej – syknęła – i tak już jesteś zbyt popularny w tym mieście. –

Poprawiła okulary i obrzuciła salę szybkim spojrzeniem, wypatrując
najaktywniejszych plotkarek. Na szczęście, tym razem chyba nikt nie
podsłuchiwał. – Słuchaj, Hank, przecież to zwykła formalność, ale według prawa
opiekunem może być tylko jedno z nas.

– Gadanie! Sąd może wyznaczyć do tego oboje rodziców. Jest to tak zwana

opieka na równych prawach, gdybyś nie wiedziała. – Pogroził jej palcem tuż
przed nosem. – Myślałaś, że uda ci się mnie ocyganić. Ale tym razem ja też
odrobiłem lekcje, Susan. Nie jestem aż takim kretynem jak sądzisz.

– Nie chciałam wprowadzić cię w błąd – zaprotestowała. – I wcale nie

myślę, że jesteś głupi. Dlaczego ciągle mi to wmawiasz?

– To nieprawda!
– Jak to nie?
– A czy kiedykolwiek rozmawiałaś ze mną o sprawach wydawniczych? Ile

razy chciałem, żebyś omówiła ze mną problemy „Gazette”, patrzyłaś na mnie z
góry i wzruszałaś ramionami. „I tak nic nie zrozumiesz” – to była jedyna
odpowiedź. Jakbym sam nie pracował w prywatnej firmie, która jest częściowo
moją własnością. Ale ty nigdy nie dałaś mi żadnej szansy! Nie nadawałem się
nawet do rozwożenia tych cholernych gazet! Zawsze uważałaś mnie za

półgłówka!

Patrzyła na niego z przerażeniem. Nigdy nie przypuszczała, że w ten

sposób interpretował jej postępowanie. Czy to możliwe, że przez tyle lat nie miała
o tym pojęcia?

– Hank, ja po prostu nigdy nie chciałam zawracać ci głowy. Miałeś

przecież tyle pracy w domu i w „Seed and Supplies”. Jak mogłam cię dodatkowo
obciążać swoimi zawodowymi problemami? Tylko dlatego unikałam tych
tematów.

– Dajmy na to – mruknął bez przekonania.
– Uwierz mi. I jeszcze jedno, Hanku Metcalf. Tylko raz w życiu zwątpiłam

w twój rozum. Wtedy, gdy sam zrobiłeś z siebie durnia, podrywając Sandrę
Kellogg. – Wyrwała mu z ręki dokumenty i wepchnęła do teczki. – Nie wiem, co
mnie podkusiło, żeby z tobą przedyskutować szczegóły rozwodu. Przecież oboje
mówiliśmy zupełnie innym językiem. Niech każde z nas wynajmie adwokata i
wtedy pogadamy o twoich prawach.

– Zaczekaj! – Złapał ją mocno za przegub, żeby nie mogła wstać od stołu. –

Spróbujmy nawzajem się zrozumieć. Nie powiedziałem, że całkiem odrzucam tę
umowę. Musimy tylko dokonać niewielkich poprawek.

– Kwestia opieki nad dziećmi nie jest drobnostką.
– No dobrze – zgodził się szybko. – Powiedzmy, że są to zasadnicze

zmiany. Tak czy owak, możemy to wszystko ustalić między sobą. – Susan
żachnęła się, ale udał, że tego nie widzi. – Posłuchaj, żaden adwokat nie podejmie
decyzji za nas. Sami musimy dojść do porozumienia. My, a nie prawnicy.

Ta rozsądna argumentacja zbiła ją na chwilę z tropu. Wahanie Susan trwało

o sekundę za długo. Zjawił się kelner i podał zamówiony lunch. Nie mogła teraz
wstać i wyjść, nie robiąc z siebie widowiska, a to była ostatnia rzecz, na którą
miałaby ochotę. Rozłożyła na kolanach serwetkę i zaczęła widelcem przesuwać
sałatkę po talerzu.

– Jedz – rozkazał Hank.
– Nie mam apetytu.
– Chcesz się zagłodzić? Wyglądasz jakbyś od lata zrzuciła kilka

kilogramów, a i tak zawsze byłaś strasznie chuda.

– Wcale nie jestem za chuda. Człowiek powinien być szczupły.
– Gadanie. Zjedz chociaż trochę, a później porozmawiamy.
Machinalnie zastosowała się do jego poleceń. To był Hank, jakiego znała:

skrzyżowanie troskliwego męża i despoty. Czarne oczy uważnie śledziły każdy
ruch ręki, gdy brała do ust kolejny kęs. Nieoczekiwanie ogarnęła ją ciepła fala
wspomnień o starych, dobrych czasach, kiedy oboje byli ze sobą tacy szczęśliwi.
Hank chyba czytał w jej myślach. Na jego przystojnej twarzy z wolna pojawił się
uśmiech.

– Wydaje się, że to było tak dawno, a jednocześnie jakby działo się

wczoraj.

– Tak – przyznała w zamyśleniu. – Czasem aż trudno mi uwierzyć, że

przekroczyłam trzydziestkę i mam kilkunastoletnią córkę. A przecież zaszłam w
ciążę mając siedemnaście lat.

– Boże, jak ja się wtedy o ciebie martwiłem. Prawie nic nie jadłaś i bez

przerwy miałaś mdłości. Bałem się, że stracę i ciebie, i dziecko.

– Hm, jakoś nam się udało. Kim była takim silnym niemowlęciem. Jake

także.

– Nie sprawdziło się to wszystko, co nam ludzie wróżyli. Nasze życie

płynęło całkiem gładko, nie sądzisz?

– Owszem. Byliśmy razem dłużej niż ktokolwiek przypuszczał.
– Rzeczywiście, ale nie tak długo jak chcieliśmy. Wówczas wierzyliśmy,

że to będzie „na zawsze”.

– Byliśmy młodzi.
– Bardzo młodzi. – Potrząsnęła głową, jakby dopiero teraz zdała sobie z

tego sprawę. – Pomyśl tylko, w przyszłym roku Kim pójdzie do liceum. Ani się
obejrzymy i będzie miała tyle lat co ja, gdy zaczęliśmy ze sobą chodzić. Możesz
to sobie wyobrazić?

– Czy mogę?! Na samą myśl o niej i jakimś smarkaczu aż mnie rzuca! To

mi się śni po nocach! Zaczynam wreszcie rozumieć twojego ojca. Nic dziwnego,
że wtedy powalił go zawał.

– Ależ Hank! On przeszedł zawał całe lata po naszym ślubie!
– Spóźniona reakcja. Oboje przyłożyliśmy do tego ręki. Wiesz, co mi

powiedział, kiedy urodziła się Kim? Że jest najpiękniejszą zemstą, jakiej pragnął.

– Cóż, może nasz rozwód będzie dla Kim i Jake’a dostateczną przestrogą,

aby się tak nie śpieszyli.

– Czy ja wiem... – Hank miał co do tego spore wątpliwości. – Rozwód

chyba tylko wyrządza dzieciom krzywdę. Naprawdę jesteś pewna, że tego chcesz,
Susan?

– A co innego mogę zrobić? – Nagła zmiana tematu zupełnie ją zaskoczyła.

– Postawiłeś mnie przecież w sytuacji bez wyjścia. Nie potrafię przebaczyć ci
tego, co zrobiłeś mnie i dzieciom.

– Każdy czasem popełnia błędy. Spróbujmy o tym zapomnieć i znów być

rodziną.

– Mamy udawać, że nic się nie stało? To do niczego nie prowadzi.
– Możemy zacząć wszystko od nowa – nalegał. – Gdybyś tylko spędzała

więcej czasu w domu...

– Och, przestań! – Gwałtownie odsunęła talerz z jedzeniem. – Nie mogę już

tego słuchać! Po tym co zrobiłeś, jeszcze mnie pouczasz!

– Postaraj się mnie zrozumieć, Susan.
– Nie.

– Wracamy więc do punktu wyjścia – stwierdził z westchnieniem.
– Tak. Najlepiej będzie, jeśli załatwimy rozwód, co oznacza, że wspólnie

musimy opracować umowę. Chcę wiedzieć, czy ten wariant ci odpowiada?

– W tych okolicznościach jest najlepszy.
– Tylko pamiętaj, że tym razem zrobimy to przepisowo. Nie będę pisać po

nocach i tworzyć dokumentu, który ty rujnujesz później w pięć minut.

– Masz rację, to nie było fair z mojej strony. Muszę przyznać, że sam nie

wiedziałem, co czuję, dopóki nie zacząłem czytać tego projektu. – Spojrzał na
zegarek. – Nie mogę teraz nad tym siedzieć. Mam jeszcze dzisiaj sześć dostaw.

– Jakich dostaw?
– Gazu, oczywiście. W październiku zwolnił się Billy, więc znów zacząłem

jeździć cysterną.

– Hanku Metcalf, czyś ty zwariował?! Co cię opętało, żeby ryzykować

życiem na tej beczce dynamitu?

– Ktoś musi to robić – odparł, wzruszając ramionami. Postawił kołnierz

kurtki, żeby Susan nie zauważyła jego uśmiechu. – Mam swoje obowiązki jako
jeden ze wspólników. Chyba możesz to zrozumieć?

Doskonale wiedziała, dlaczego użył tego zwrotu. Ona sama zawsze tak się

do niego zwracała. Wyraźnie chciał ją zdenerwować. Nie miała jednak zamiaru
okazać, że jest wściekła.

– Ależ tak, rozumiem – mruknęła obojętnie. – Kiedy więc weźmiemy się za

te papiery?

– Tylko tyle masz mi do powiedzenia? – spytał rozczarowany.
– To twoje życie. Pamiętaj, żeby w terminie opłacać polisę. Musisz myśleć

o dzieciach. O właśnie, trzeba dopisać do umowy kwestię premii
ubezpieczeniowych.

Udawała, że nie widzi jego miny. Najspokojniej w świecie wyjęła notatnik

i wpisała do niego sążnistą uwagę. Dopiero wtedy spojrzała badawczo na męża.

– No więc kiedy podejmiemy nasze negocjacje?
– Co takiego? Ach tak, negocjacje... Może jutro wieczorem? Wpadnę na

kolację i porozmawiamy, jak dzieci pójdą do kościoła.

– Na kolację? – powtórzyła zaskoczona. – Czemu po prostu nie przyjdziesz

koło siódmej, gdy Kim i Jake’a już nie będzie?

– Ponieważ mieliśmy dawać im dobry przykład, nie pamiętasz?
– To wcale nie oznacza, że musimy razem jadać.
– Dlaczego nie? W niedzielę byliśmy dla siebie tacy mili. Dziś też czas

upłynął sympatycznie.

– Tak – przyznała z wahaniem. – Ale nic nie osiągnęliśmy.
– Och, nie byłbym tego taki pewny.
– Niby co masz na myśli?
– Zobaczysz – obiecał. Poprawił firmową czapkę z daszkiem, zasalutował

żartobliwie i wyszedł.

ROZDZIAŁ 7

A jednak wciąż coś nas łączy, pomyślał Hank.
Trzymał mocno kierownicę cysterny, nie pozwalając sobie na zbytnią

radość. Jeszcze za wcześnie, aby się cieszyć. Jednak doszło do separacji. Od
dawna ich małżeństwo nie funkcjonowało jak należy.

Prawdę mówiąc, to między nim a Susan nie układało się już od paru lat. W

pewnym momencie zniknęło zrozumienie i wzajemna akceptacja. Dziwne, ale
zdał sobie z tego sprawę dopiero w „Riley’s”. Jak mogli nie zauważyć, że w ich
związku zaczyna brakować czegoś tak istotnego?

Na szczęście, nie stracili ze sobą kontaktu całkowicie. Nieważne, że byli

skłóceni. Dzisiaj w „Riley’s” przekonali się, że poczucie duchowej bliskości,
wiążące ich kiedyś tak silnie, istnieje nadal. Ujawniło się, co prawda, tylko na
chwilę, ale oboje zdali sobie sprawę, że jeszcze nie spalili za sobą mostów.

Przez moment znów byli sobie bliscy. Tak jak wtedy, gdy jedno miało

siedemnaście, a drugie dwadzieścia lat. Po ślubie. Susan w ciąży. Przerażona.
Zachwycona. Zakochana. Nie potrzebowali słów, aby się zrozumieć.
Wystarczyły uczucia. Słowa mogłyby nawet przeszkadzać.

Kiedy zatracili owo poczucie jedności? Nie potrafił tego ustalić, choć od

kilku godzin o niczym innym nie myślał. W końcu zrezygnował z dalszych
rozważań. Teraz nie miało to już takiego znaczenia. Ważne było jedynie to, że
mieli szansę je odzyskać.

– Ciekawe tylko, jak tego dokonamy, skoro szykujemy się do rozwodu? –

mruczał pod nosem, wysiadając z samochodu przed skromnym domkiem
Carlsonów.

– Co ty tam mamroczesz, synu? – zawołała pani Carlson, drepcząc w jego

stronę. – Wołaj trochę głośniej. To zimne powietrze źle wpływa na mój aparat.

– Pani słuch jest całkiem w porządku – zapewnił staruszkę. – Po prostu

mówiłem do siebie.

– Nigdy tego nie rób, synku. Jeszcze ktoś usłyszy i wsadzą cię do czubków

szybciej niż zdążysz mrugnąć.

– Będę uważał – obiecał ze śmiechem.
– Koniecznie. I nie zapomnij wejść na kawę, jak już tutaj skończysz. Red

wyglądał cię przez cały dzień. Nastawiłam wodę, gdy tylko zobaczyłam twoją
cysternę.

– Chyba dzisiaj nie będę mógł. Jestem już mocno spóźniony.
– Głupstwa pleciesz. Zawsze jest czas na filiżankę gorącej kawy.

Zwłaszcza w taki zimny dzień.

– Ma pani rację. Kawa dobrze mi zrobi.
– Oczywiście, że tak. Chodź do domu, żeby się rozgrzać.

– Już idę, tylko napełnię zbiornik!
Przestał się uśmiechać, gdy staruszka zamknęła za sobą drzwi. Obszedł

cysternę, żeby go nikt nie zobaczył i, klnąc na czym świat stoi, kopnął z całej siły
oponę tylnego koła. Dlaczego, do cholery, właśnie dzisiaj musiał przyjechać do
Carlsonów?

Wszyscy klienci uwielbiali pogaduszki. A szczególnie ci, którzy mieszkali

w większej odległości od miasta. Starzy ludzie, tacy jak Carlsonowie, najchętniej
zaproponowaliby mu, żeby się do nich wprowadził. Hank lubił ich, lecz teraz nie
był zachwycony perspektywą wizyty. Miał ważniejsze sprawy na głowie. Chciał
w spokoju pomyśleć o tym, jak uratować swoje małżeństwo. Nie mógł jednak
zawieść starego Reda. Nigdy by sobie tego nie darował. Ale na pewno nie
zostanie na kolacji. Nie tym razem, obiecał sobie w duchu. Napełnił zbiornik
paliwem i szybkim krokiem ruszył w stronę domu.

– Sie masz, Red, ty zbereźniku. Co ostatnio zbroiłeś?
– Przysunął krzesło do szpitalnego łóżka, które zastąpiło stojącą kiedyś pod

oknem wiktoriańską sofę pani Carlson. Fakt, że posłanie znajdowało się w dość
nietypowym miejscu, nigdy Hanka nie dziwił. Stan zdrowia Reda ograniczył jego
świat do niewielkiego pokoju i tego, co było widać przez okno.

– Wiedziałem, że przyjedziesz – wysapał Red dychawicznym głosem. –

Prawda, Chrabąszczu?

– Pewnie że tak, Rudziku – potwierdziła pani Carlson.
– Postawiła na stole dwa kubki parującej kawy. – Zawsze masz dobre

przeczucie. Tak jak wtedy z gradobiciem w trzydziestym dziewiątym. Ty, Hank,
oczywiście tego nie pamiętasz. To dopiero była zawierucha! Red wiedział, że się
zbliża, ale nikt mu nie wierzył. Red, opowiedz Hankowi, jak było. Nie mówił ci
jeszcze o tym, prawda?

Chyba ze sto razy, pomyślał Hank, ale na głos wyraził chęć poznania tej

ciekawej historii. Podniósł oparcie łóżka, żeby Red mógł wygodnie usiąść i przez
pół godziny słuchał uważnie opowieści o gradzie wielkości kurzego jajka.
Przestał niecierpliwie zerkać na zegarek. Przyglądał się Carlsonom,
zafascynowany ich wzajemnym stosunkiem.

– Od jak dawna jesteście małżeństwem? – spytał, gdy pani Carlson

ponownie napełniła kubki kawą.

– Piątego maja będzie sześćdziesiąt lat – pośpieszył z odpowiedzią Red. –

Jeszcze nigdy nie zapomniałem o rocznicy, prawda, Chrabąszczu?

– Ani razu. Najpierw musiałbyś chyba zapomnieć, jak mam na imię.
– Spryciarz ze mnie, co? – Red zachichotał wesoło.
– Sam wybrałem datę. – Wystarczyło pamiętać, że moja pierwsza żona to

Maja.

– Dobry pomysł, Red. – Hank mrugnął porozumiewawczo. – A co z tą

twoją drugą żoną?

– Drugą żoną? – oburzyła się pani Carlson, a jej mąż przyłożył palec do

pomarszczonych ust udając, że błaga Hanka o milczenie. – Obaj mężczyźni
parsknęli śmiechem.

– Już ja wam pokażę! – Pogroziła im łyżką. – Mam kurczaka w piekarniku.

Jeszcze trochę takich żartów i obejdziecie się smakiem.

– Ja już będę grzeczny! – zawołał Hank zapominając o tym, że nie

zamierzał zostać na kolacji.

– Sama nie wiem, czy jeszcze mogę ci wierzyć. Hank drgnął, słysząc te

słowa. Kobiety wyraźnie traciły do niego zaufanie.

– Postaram się jakoś zrehabilitować. Strasznie wieje od tych okien.

Przyniosę z szoferki trochę taśmy i spróbuję je uszczelnić, zgoda?

– Och, nie musisz tego robić, mój kochany – zaprotestowała starsza pani. –

Przecież ja tylko żartowałam.

– Ale ja mówię poważnie. Uwinę się z tym raz dwa, zanim pani da nam

jeść.

– Naprawdę nie powinieneś, Hank... – zaczęła, ale już go nie było.
– Lepiej się pośpiesz, Chrabąszczu. Ten chłopak szybko pracuje.
– Wiem, wiem, Rudziku. Zaraz wszystko przygotuję.
Po powrocie do motelu Hank nie przestawał myśleć o Carlsonach.

Chrabąszcz i Rudzik. Sześćdziesiąt lat razem i tacy szczęśliwi, jakby pobrali się
wczoraj. Świadczył o tym sposób, w jaki na siebie patrzyli. Porozumiewali się
niemal bez słów. Każdy musiał to zauważyć.

Między nim a Susan kiedyś było podobnie. Z rozrzewnieniem wspominał

dawne czasy. Czy będzie umiał sprawić, żeby powróciły? Zdecydował, że zrobi
co w jego mocy, aby odzyskać żonę. Za jakieś pięćdziesiąt lat ich wnuki też
mogłyby dostrzec, że dziadków wciąż łączy ta szczególna więź. Z tą różnicą, że
oni będą do siebie mówić „Cukiereczku” i... no właśnie, jak?

To dziwne, pomyślał, ale Susan nigdy nie nazywała go żadnym

zdrobnieniem. Gdy była wściekła, zwracała się do niego pełnym imieniem i
nazwiskiem. Czasem mówiła „kochanie” lub „mój drogi”, ale uważał, że są to
określenia zastępcze. Pragnął czegoś specjalnego. Do licha, taka elokwentna
osoba powinna wymyślić dla męża jakieś pieszczotliwe przezwisko.

Postanowił nad tym popracować, gdy pokonają małżeńskie problemy.

Teraz musiał zdobyć Susan po raz drugi. Wyobraźnia nie była jego najmocniejszą
stroną, ale znajomość zasad gry w piłkę nożną mogła się okazać bezcenna. Trzeba
przecież opracować skuteczny plan działania.

Stwierdził, że powinien wzmocnić obronę, choć na razie nie wiedział, jak

się do tego zabrać. Jego własne zachowanie w ciągu ostatnich miesięcy nawet dla
niego stanowiło zagadkę. Nie dość, że postąpił idiotycznie, to jeszcze później
brnął dalej, nic właściwie nie robiąc, żeby wyjaśnić sytuację. Taka bierność
całkiem nie pasowała do jego charakteru. Hank sam się sobie dziwił, że

zmarnował tyle czasu. Okoliczności zmuszały do przeprowadzenia frontalnego
ataku, który zawsze jest najskuteczniejszą obroną. Że też wcześniej na to nie
wpadł! Przez całą noc obmyślał kolejne posunięcia i rano przystąpił do realizacji
swoich zamierzeń.

– Człowieku, chyba upadłeś na głowę – wykrzyknął na jego widok Jackson

Talbot. – Budzisz mnie w niedzielę o siódmej rano z powodu głupiego
prasowania? Nie pracuję całą dobę i nigdy nie miałem żelazka.

– Ale chyba mógłbyś sprawdzić wśród rupieci, które czasem znajdujesz w

pokojach?

– Może i mógłbym, tylko po co? – Stary Talbot nie miał zamiaru poddać się

bez walki. – Sądziłem, że tak samo jak ja, lubisz styl swobodny.

– Wolę inny, ale tu nie mam wyboru. Wór na śmieci to nie miejsce na

ubrania.

– Uważaj, co mówisz, Metcalf. Nikt cię nie zmusza do mieszkania u mnie.
– Wcale nie miałem na myśli pokoju – mruknął Hank, nie wdając się w

szczegóły. – Po prostu rozejrzyj się za tym żelazkiem.

– No dobrze, skoro zerwałeś mnie z łóżka. I tak pewnie już nie usnę. –

Talbot nie przestawał zrzędzić, ale wyciągnął spod kontuaru wielkie pudło.
Zbierał w nim rzeczy zapomniane przez gości. – A niech mnie licho...

– Znalazłeś?!
– Patrz! Dwadzieścia pięć centów wybite z okazji dwusetnej rocznicy.

Skąd to się tu wzięło? Musiało mi wypaść z kasy.

– Na pewno nie wyleciało ci z tej twojej skąpej łapy. Cholera, masz to

żelazko czy nie?

– Nie gorączkuj się tak, Metcalf. Widzisz, że szukam. Zaraz, zaraz... a to

co? Hmm. Coś mi się wydaje, że mam.

Hank z trudem opanował niecierpliwość. Wreszcie Jackson z dumną miną

postawił na ladzie prawie nowe żelazko z nawilżaczem.

– Dzięki, Jackson.
– Proszę bardzo. Oczywiście trochę będzie cię to kosztowało...
– Dopisz mi do rachunku.
Hank złapał żelazko i pognał do pokoju. Czasu było niewiele, a jedyny

porządny garnitur, w którym chodził na śluby i pogrzeby, wymagał porządnego
prasowania. Hank nie tracił ani chwili. Jeśli będzie miał szczęście, to zdąży. Msza
zaczynała się o dziesiątej czterdzieści pięć.

Susan nie była zachwycona tym, że jest niedziela. Zawsze chodziła z

dziećmi do kościoła, ale dziś na samą myśl o wścibskich spojrzeniach i szeptach
dostawała gęsiej skórki. Tylko duma nie pozwoliła jej stchórzyć. Wiedziała
również, że miejscowe plotkarki jednoznacznie skomentują nieobecność pani
Metcalf. Morristown było małym miasteczkiem i wszyscy się tutaj znali.

Spotkało ją jednak przyjemne rozczarowanie. Ludzie nie zwracali na nią

zbytniej uwagi, a przyjaciele starali się okazywać sympatię. Zauważyła, że
zachowują się trochę nienaturalnie, ale wynikało to z ich najlepszych intencji. Z
zamyślenia wyrwały ją głośne szepty dzieci. Kim i Jake zawzięcie o czymś
dyskutowali.

– Uspokójcie się, wchodzimy do kościoła. Co się z wami dzieje?
– Och, nic, mamo – odparła szybko Kim. – Postanowiliśmy usiąść z tobą na

dole.

– Przecież zawsze idziecie na galerię – zaprotestowała Susan, ale córka

złapała ją za rękę i pociągnęła w stronę wyłożonej czerwonym chodnikiem
głównej nawy. – Nie chcecie siedzieć z kolegami?

– Tam są same maluchy. Jake i ja jesteśmy już na to za dorośli.
– No dobrze, ale nie musisz tak pędzić. Jake, ty też chcesz tu zostać? –

Odpowiedziało jej wzruszenie ramion.

– Kim, usiądźmy wreszcie. Mamy całą wolną ławkę.
– Chodźmy troszkę dalej – nalegała Kim. – O, tutaj. Ty pierwsza. Ja chcę

usiąść przy Jake’u.

– Chcesz z własnej woli siedzieć obok brata? Czy ty się dobrze czujesz?
– Oczywiście, mamo – zapewniła Kim, kierując ją w lewo.
Susan spojrzała na córkę ze zdziwieniem. Co jej strzeliło do głowy, żeby

zrezygnować z galerii, gdzie było dużo miejsca? Z przodu zawsze panował
większy tłok. W tym momencie Kim zdecydowanym ruchem popchnęła ją na
ławkę. Susan straciła równowagę i niemal usiadła komuś na kolanach.

– Strasznie przepraszam, ale... to ty?
– Nic nie szkodzi, Cukiereczku. – Hank przesunął się, robiąc dla niej

miejsce. Chwycił Susan za łokieć i zmusił, żeby wcisnęła się pomiędzy niego a
Kim. – Na pewno się zmieścisz. Wy chyba też, prawda?

– Jasne, tatusiu. – Kim uśmiechnęła się od ucha do ucha. Podobnie jak

ojciec, miała bardzo zadowoloną minę.

– A cóż ty robisz w kościele? Nigdy nie przychodziłeś na mszę.
– Nigdy nie mów „nigdy” pod tym dachem. Tutaj wszystko jest możliwe.

Poza tym cały czas pamiętam o naszym postanowieniu. Musimy dawać dzieciom
dobry przykład.

Susan szybko zerknęła na Kim i Jake’a. Natychmiast wlepili wzrok w

ołtarz udając, że rodzice w ogóle ich nie interesują. Rozejrzała się dyskretnie i
zauważyła, jak kilka osób odwróciło od nich wzrok o sekundę za późno.

– Wspaniale – szepnęła ze złością. – Oprócz tego dostarczasz jeszcze

tematów do plotek. Wszyscy gapią się tylko na nas.

– Niech sobie patrzą. Przecież to normalne, że rodzina przychodzi razem

do kościoła.

– Ładna mi rodzina! – parsknęła. – Bywasz tu raz na rok, a teraz na dodatek

siedzisz obok porzuconej małżonki. Będą o nas mówić co najmniej przez miesiąc.

– Wobec tego wstanę i pójdę gdzie indziej.
– Ani mi się waż! Siedź tu i nie zwracaj na siebie uwagi.
– Dobrze, Cukiereczku – zgodził się ochoczo i spróbował ją objąć.
– Na Boga, Hank, nie zapominaj, gdzie jesteś!
– To przecież idealne miejsce, żeby się poznać w biblijnym sensie.
– To wcale nie jest śmieszne.
– Przepraszam, nie będę żartował.
– Po prostu bądź cicho.
Susan miała wrażenie, że msza ciągnie się ponad miarę. Kazanie trwało tak

długo, jakby pastor chciał za jednym zamachem omówić cały Stary Testament.
Później wszyscy zaczęli szukać pieniędzy na tacę, jakby właśnie dziś włożyli je
do innej kieszeni niż zwykle.

– Zanim stąd wyjdziemy – zwrócił się do wiernych pastor Holland –

chciałbym pozdrowić tych, którzy pragną przyłączyć się do naszej kongregacji.
Niech wystąpią na środek.

Susan odwróciła się, żeby zgodnie ze zwyczajem podać rękę osobie

siedzącej za nią i stwierdziła, że mnóstwo ludzi patrzy wyczekująco na Hanka.
Każdy chciał się przekonać, czy skorzysta z zaproszenia i pomaszeruje do ołtarza.

– Naprzód Hank. Na co czekasz? – zachęcała Linda Bowen. – Trzeba

dopełnić formalności, skoro już tu jesteś.

– Oczywiście – zawtórowała Karen Randall. – Jeśli ty się przyłączysz, to

może namówimy Mike’a i Juniora, żeby też zaczęli przychodzić do kościoła.

– Wydaje mi się, że niektórzy członkowie woleliby, żebym się jeszcze nie

zdecydował. Niech zostanie tak, jak było. Inni na tym skorzystają.

– Amen! – zawołał ktoś z tyłu, wywołując huragan śmiechu.
W końcu ludzie zaczęli się powoli rozchodzić. Kilku mężczyzn, będących

klientami „Seed and Supplies” podeszło do Hanka, żeby porozmawiać o
interesach. Susan zawołała dzieci:

– Pospieszcie się, jedziemy do domu.
– Nie zaczekamy na tatusia?
– W porządku, kochanie, idź z mamą. – Hank ani na chwilę nie przestał być

czujny. – Przyjadę trochę później. O której będzie obiad, Suz?

– Natychmiast jak go przywieziesz, mój drogi – odparła słodko.
– Ach, te kobiety – mruknął znacząco do kolegów. – Ale bez nich nie

można żyć. Sami wiecie, jak to jest. – Mężczyźni zarechotali.

Przez całą powrotną drogę w uszach Susan dźwięczał ten śmiech.

Wyglądało na to, że wszyscy po kolei stawali po stronie Hanka. Przecież to
niesprawiedliwe. On wcale nie zasługiwał na taką pomoc. Susan zaczynała
rozumieć, dlaczego w przypadku przestępstwa jego ofiara czuje się czasem
bardziej napiętnowana niż sprawca, któremu udowodniono winę. Słowa Kim

także zdawały się potwierdzać to paradoksalne zjawisko.

– Cudownie, że tatuś był z nami w kościele. I przyjdzie jeszcze na obiad.

To prawie tak jakby znów tutaj mieszkał. On jest taki kochany. Może nawet
spędzimy razem święta jak normalna rodzina.

– Kochanie, do Bożego Narodzenia są jeszcze dwa tygodnie. – Susan

bezbłędnie odczytała intencje córki. – Nie wiadomo, co może się w tym czasie
wydarzyć. Sądziłam też, że Święto Dziękczynienia przypadło tobie i Jake’owi do
gustu. Mieliście okazję zjeść po dwa obiady.

– Taak – westchnęła Kim. – I oba upłynęły w beznadziejnej atmosferze.

Wolelibyśmy jeszcze choć raz być w święta z rodzicami. No i tatuś nie może
przecież siedzieć sam w tym ohydnym motelu.

Susan musiała po cichu przyznać córce rację. Nawet Hank nie zasługuje na

to, żeby świętować w takim miejscu jak motel.

– A co ty o tym sądzisz, Jake? – spytała syna, który siedział z tyłu, nie

biorąc udziału w rozmowie. – Chcesz, żebyśmy spędzili te święta we czwórkę?

– Och, nie wiem. Chyba tak. To zależy od ciebie, mamo.
– No dobrze. Ale tylko święta, nic więcej. – Susan zwróciła się do córki: –

Niech ci nie przyjdzie do głowy, że coś z tego wyniknie.

– Nigdy nic nie wiadomo – zaprotestowała Kim. – Po paru dniach możesz

nawet chcieć, żeby wrócił.

– Po jakich paru dniach?!
– Mówię o Wigilii. A przedtem ktoś musi ci pomóc kupować prezenty.
– Czyżby Święty Mikołaj zastrajkował?
– Daj spokój, mamo. – Tym razem odezwał się Jake. – Już nie musisz nam

robić wody z mózgu.

– A nie wyrośliście przypadkiem z dostawania prezentów?
– Skądże! – zawołali zgodnym chórem.
– No tak, tego się spodziewałam – oświadczyła z westchnieniem. Lubili

wyciągać spod choinki kolorowe pudełka. Co gorsza, lista życzeń z roku na rok
stawała się coraz dłuższa i bardziej kosztowna. Susan pomyślała o obręczy do
koszykówki, która leżała schowana w garażu. Kim miała rację mówiąc, że przyda
się ktoś do pomocy. Większość prezentów wymagała montażu lub innych
zabiegów technicznych, które zawsze ją przerażały. Do tego potrzebna jest męska
ręka. Ostatecznie, może to być ręka Hanka.

Kim niecierpliwie czekała, aż zjawi się ojciec. Przyjechał punktualnie o

piątej. Córka przywitała Hanka zaproszeniem na Boże Narodzenie.

Hank zerknął niepewnie na żonę.
– Czy to prawda, Susan?
– Tak – zgodziła się bez entuzjazmu. – Kim i Jake chcieliby, żebyś spędził

tutaj Wigilię i pierwszy dzień świąt. My oboje możemy chwilowo ogłosić
zawieszenie broni.

– Oczywiście. – Doskonale, dodał w myśli. Wszystko rozwijało się

zgodnie z jego planem. A może nawet lepiej.

Jego pewność siebie nie umknęła uwadze Susan. Zachowywał się zupełnie

jak domownik. Obserwowała Hanka w czasie obiadu i szybko doszła do wniosku,
że musi temu zaradzić. Nie miała zamiaru pozwolić, żeby się tak panoszył.
Poczekała tylko, aż Kim i Jake wyjdą na szkolne zebranie.

– Przestań się łudzić, Hank. Między nami nic się nie zmieniło. Dzieci

powinny wiedzieć, że mogą liczyć na nas oboje, chociaż nie jesteśmy już razem.
Tylko dlatego akceptuję wspólne święta. No i jeszcze z powodu tej cholernej
obręczy. To był twój genialny pomysł, więc sam musisz ją przykręcić.

– Zrobię to – zgodził się natychmiast. Słowa Susan nie osiągnęły

zamierzonego celu. – Myślałem też o tym, że trzeba trochę przerobić piwnicę.
Skoro postanowiłaś dać Jake’owi ten stary sprzęt fotograficzny, to może warto
byłoby urządzić ciemnię. W tym tygodniu mógłbym przed południem zrobić
półki i jakiś stół. Potrwa to parę dni. O ile, oczywiście, nie masz nic przeciwko
temu.

– Nie, skądże – zaprzeczyła bez wahania. Mimo to zaraz poczuła

wątpliwości. Obecność Hanka wciąż działała na nią w ten szczególny sposób,
który teraz uznała za niepokojący. Wpadła w popłoch na myśl o kilku dniach
spędzonych z nim pod jednym dachem. Zaraz się jednak zmitygowała. Przecież
on będzie siedział w piwnicy.

Odetchnęła z ulgą i szybko sięgnęła po dokumenty przygotowane według

wskazówek Lary. Dyskusja na temat rozwodu z pewnością nie będzie przyjemna,
co powinno skutecznie wybić Hankowi z głowy wszelkie nadzieje. Rozmyślnie
poruszyła najpierw sprawę najbardziej drażliwą:

– Powinniśmy dokładnie sprecyzować zasady dotyczące opieki nad

dziećmi. Zdecydujmy więc, które święta Kim i Jake będą spędzać z tobą, a które
ze mną. Mamy do wyboru również inny wariant: podział konkretnych dni na czas
przed i po południu.

– Nie moglibyśmy w święta przebywać wszyscy razem? Tak jak mamy

zamiar zrobić w tym roku?

– To na dłuższą metę jest nie do przyjęcia, Hank. Zgodziłam się na

gwiazdkę w rodzinnym gronie, żeby ułatwić dzieciom przystosowanie się do
nowej sytuacji. My oboje musimy się teraz tolerować, ale w przyszłym roku
każde z nas będzie już miało własne życie.

– Co chcesz przez to powiedzieć? Masz kogoś?
– Nie! – zaprzeczyła odruchowo. – Ale większość ludzi po rozwodzie

zakłada nowe rodziny. I to zupełnie szybko.

– Dlatego tak się spieszysz?
– Uznaliśmy przecież, że to jedyne rozwiązanie.
– Wcale nie.

– Ależ Hank...
– Ty sama podjęłaś tę decyzję. Ty omówiłaś wszystko z Larą i napisałaś ten

głupi projekt Nie brałem w tym żadnego udziału.

– Ale zgadzasz się, że nie mamy innego wyjścia?
– Do diabła, wcale nie! Rozwód to najgorsze, co możemy zrobić. Jeśli się

nad tym lepiej zastanowisz, sama dojdziesz do podobnego wniosku.

– Mylisz się, Hank. Tracimy tylko czas. To jedyny wniosek, jaki

wyciągnęłam z naszej rozmowy.

– Co wobec tego masz zamiar zrobić?
– Ustalić z tobą wszystkie szczegóły tej umowy: sprawę opieki, podział

majątku i całą resztę. Właśnie w tym celu zostałeś zaproszony.

– Czy naprawdę musimy to teraz omawiać? Skoro żadne z nas z nikim się

nie spotyka, to może dajmy sobie trochę czasu na zastanowienie? – Susan chciała
zaprotestować, ale nie pozwolił jej dojść do słowa – Chciałbym ci coś
zaproponować. Rozejm przez całe święta. Ani słowa o separacji. Jeżeli później
nadal będziesz chciała rozwodu, to podpiszę te papiery. Zgoda?

Nie odpowiedziała. Próbowała odgadnąć jego intencje. Mogła się jedynie

domyślać, że coś knuje. Patrzył na nią w dziwny sposób, zupełnie inaczej niż
kiedyś. Zawsze sądziła, że zna go na wylot, jednakże ostatnio za każdym razem,
gdy przebywała w towarzystwie Hanka, odnosiła wrażenie, że ma do czynienia z
kimś obcym. Kiedy przestali się rozumieć?

– No więc?
– Dobrze – zgodziła się po namyśle. I tak nie miała wyboru. Sprzeciw na

pewno sprowokowałby Hanka do odrzucenia całego dokumentu. Niewielkie
ustępstwo z jej strony nie powinno zaszkodzić. W ciągu najbliższych tygodni
Hank sam zrozumie, że ich małżeństwo należy do przeszłości. Niech więc
chociaż dzieci mają takie święta, jakich pragną.

– Obiecuję, że nie pożałujesz tej decyzji, Cukiereczku – oznajmił z

szerokim uśmiechem. Miał swoje powody, aby się cieszyć.

– Bądź łaskaw nie nazywać mnie w ten sposób.
– Przecież zawsze mówiłem do ciebie Cukiereczku.
– A ja nigdy tego nie lubiłam. Moja siostra miała psa, który tak się wabił.
– Na pewno rozkoszne stworzenie, ciekawe świata?
– Raczej wredna mała suka, która zawsze gryzła mężczyzn. Raz nawet

rzuciła się na ciebie, pamiętasz?

– To właśnie był Cukiereczek? – Skrzywił się na wspomnienie psich zębów

we własnej łydce.

– Uhm.
– A co powiesz na Słoneczko?

ROZDZIAŁ 8

A jednak zawieszenie broni okazało się błędem. Za późno zdała sobie z

tego sprawę. Hank na wszelkie możliwe sposoby próbował stać się w domu
niezbędny. Nie miała pojęcia, jakim cudem załatwił sobie urlop, ale jednego była
pewna. Spędzał z nimi o wiele za dużo czasu. Przyjeżdżał o świcie i siedział aż do
wieczora. W ciągu dnia, gdy dzieci były w szkole, zawzięcie heblował w piwnicy
deski. Po kolacji pomagał Jake’owi robić doświadczenia z fizyki, omawiał z Kim
sprawy treningów, dyskutował z dziećmi o szkole, sporcie, modzie i wyborach
prezydenckich. Susan patrzyła na to krzywym okiem.

Postanowiła go w miarę możności unikać. Przedłużyła sobie godziny

pracy, lecz niewiele to pomogło. Hank najwyraźniej uznał, że zawarli rozejm.
Wynajdywał coraz to nowe preteksty mające usprawiedliwić jego wizyty w
redakcji. Najpierw chciał obejrzeć ciemnię, aby ta, którą szykował dla Jake’a była
wierną kopią oryginału. Później zaczął przywozić Susan domowe obiadki. Po
tygodniu miała powyżej uszu stałej obecności prawie byłego męża.

Wszyscy podwładni patrzyli na nią znacząco i widać było, że nie bardzo

dają wiarę wyjaśnieniom szefowej.

Przywitała niemal z ulgą nadejście Wigilii. Nie cieszyła jej, co prawda,

perspektywa spędzenia całego wieczoru w towarzystwie Hanka, ale święta
oznaczały bliski koniec rozejmu. Poza tym będą przecież dzieci.

Tu się jednak przeliczyła. Natychmiast po wigilijnej wieczerzy Kim

wyciągnęła Jake’a z domu na kolędowanie w gronie szkolnych kolegów. Był to
tradycyjny zwyczaj.

Hank uznał, że sytuacja zmierza we właściwym kierunku. Jego uśmiech

zdawał się nie pozostawiać wątpliwości. Postanowiła szybko ściągnąć go z
obłoków na ziemię.

– Chyba moglibyśmy trochę popracować nad tą umową – zaproponowała,

wyciągając z szuflady plik dokumentów.

– O właśnie, ta klauzula wymaga...
– Nie ma mowy. Jest przecież dopiero Wigilia. Rozejm wciąż obowiązuje,

więc ani słowa o rozwodzie. – Spokojnie wyjął jej z ręki papiery i włożył z
powrotem do sekretarzyka.

Stał teraz tuż obok niej. Susan ze zdumieniem stwierdziła, że jej własne

ciało zdradziecko reaguje na jego bliskość. Piersi zaczęły nabrzmiewać, a sutki
stwardniały, jakby w oczekiwaniu. Spróbowała przywołać na pomoc resztki
rozsądku. Podbiegła do okna. Miała nadzieję, że orzeźwi ją chłodne powietrze.

– Muszę skończyć pakowanie tego stosu prezentów. Hank podążył za nią.

Objął ją od tyłu i przyciągnął do siebie.

– Zrobimy to później, gdy dzieci pójdą spać.

– Nie musimy czekać tak długo. One już nie wierzą w Świętego Mikołaja.

A dziś na pewno nie będą chciały iść wcześnie do łóżek.

– A ty? – zapytał, przytulając ją mocniej. – Nie miałabyś ochoty iść do

łóżka?

Znów owładnęło nią nieoczekiwane podniecenie. Hank trzymał ją w

ramionach, jak za dawnych, dobrych czasów. Z jaką łatwością mogłaby ulec
zmysłom! Wiedziała, o czym mówił. Z trudem odsunęła od siebie tę pokusę.

– Rzeczywiście, drzemka to świetny pomysł. Zatrzaśnij drzwi za sobą.

Zobaczymy się jutro.

– Miałem na myśli co innego – szepnął, odwracając ją do siebie.
– A ja dokładnie to, co powiedziałam – skłamała dzielnie.
– Mamo, czy wszystko w porządku? – Jake stał na progu i patrzył na nich

podejrzliwie.

– Nic się nie stało, Jake – zapewniła szybko syna i, korzystając z

zaskoczenia Hanka, wyśliznęła się z jego uścisku. Podeszła do Jake’a i objęła go z
wdzięcznością. – Co was sprowadza do domu? Zapomnieliście coś zabrać?

– Kapelusz – odparł niepewnym głosem. – Zapomniałem kapelusza. – Z

trudem oderwał roziskrzony gniewem wzrok od twarzy ojca. – Mamo, naprawdę
nic ci nie jest? Zostanę, jeśli chcesz.

– Ależ kochanie, idź i baw się dobrze. – Teraz, gdy Hank znajdował się w

bezpiecznej odległości, mogła lekkim tonem przekonać syna, że nie ma powodów
do niepokoju.

Zdjęła z wieszaka filcowy kapelusz i z uśmiechem włożyła go Jake’owi na

bakier. Zamknęła drzwi i oparła się plecami o wyłożoną boazerią ścianę.
Spojrzała na Hanka. Było oczywiste, że stracił ochotę na dalsze zaloty.

– Nic z tego nie rozumiem. Co w niego wstąpiło? Chyba myślał, że chcę ci

zrobić krzywdę.

– Przesadzasz. – Wzruszyła ramionami. – Jake jest tylko trochę

nadopiekuńczy. To zupełnie normalny objaw, zwłaszcza że obecnie przypadła mu
rola głowy domu!

– Sądziłem, że lepiej się rozumiemy. Cholera, naprawdę starałem się zostać

jego przyjacielem.

– Ach, więc stąd te męki nad fizyką? I pomysł z ciemnią? Stajesz na

głowie, żeby zrobić z Jake’a kumpla?

– Próbuję unormować nasze wzajemne stosunki.
– Dlaczego, Hank? Chcesz jego także nastawić przeciwko mnie? Żeby

przyznali ci opiekę nad dziećmi? O to ci właśnie chodzi?

– Nastawić przeciwko tobie? – powtórzył zdumiony. – Zgłupiałaś,

kobieto?! Uważasz, że jestem aż takim draniem?

– Nigdy nie poświęcałeś Jake’owi aż tyle uwagi!
– Wiem, usiłuję nadrobić stracony czas. Masz rację, nie byłem dla niego

najlepszym ojcem. Chciałem to zmienić, nim będzie za późno. Chyba powinnaś
mnie zrozumieć. Przecież ty starasz się zbliżyć do Kim.

– Ona uważa, że bardziej zależy mi na pracy niż na niej. Muszę ją

przekonać, że to nieprawda.

– Widzisz więc, że oboje robimy dokładnie to samo. Tylko że ja nie

obrzucam cię niesprawiedliwymi oskarżeniami.

– Wybacz, Hank. – Odruchowo oparła dłoń na jego ramieniu. – Ostatnio

tyle się na mnie zwaliło. Jestem przerażona, że mogę również stracić Kim i
Jake’a.

– Myślisz, że ja nie jestem przerażony? – Odwrócił się gwałtownie i

chwycił ją za rękę. – Spróbowałabyś samotnie pomieszkać w tym parszywym
motelu, a zobaczyłabyś, jak można się czuć. Nie masz pojęcia, jak bardzo brakuje
mi dzieci i domu. I ciebie.

– Rozumiem, Hank, że teraz musi ci być ciężko, ale wszystko się ułoży, jak

znajdziesz lepsze mieszkanie.

– Mieszkanie? Susan, mówiłem zupełnie o czym innym. Ja tęsknię za

rodziną. Za tobą.

Pociągnął ją ku sobie. Po raz drugi tego wieczoru Susan znalazła się w

objęciach Hanka. Trzymał ją tak mocno, jakby chciał tym samym udowodnić, że
należy tylko do niego. Kiedy zaczął ją całować, nie pomyślała, że mogłaby go
odepchnąć. Przeciwnie. Zarzuciła mu ręce na szyję i zanurzyła palce w
kruczoczarnych, lśniących włosach. Zmusił ją, żeby rozchyliła wargi. Pogłębił
pocałunek i ta pieszczota przypomniała im obojgu chwile największej
intymności. Ręce Hanka nie pozostawały bezczynne. Pieściły jej smukłe ciało, a
ich dotyk sprawiał, że Susan drżała z rosnącego pożądania. Chciała tylko jednego
– żeby ją wziął tutaj i teraz. Jego dłonie zsunęły się niżej i objęły jej biodra.
Uniósł ją lekko, przyciskając do siebie.

– Czujesz, jak bardzo cię pragnę? – spytał chrapliwym szeptem. – Wiem,

że to czujesz, Susan.

Odgłos kroków za oknem sprowadził ją na ziemię. Wyrwała się Hankowi,

próbując złapać oddech. W otwartych drzwiach stali Kim i Jake.

– O, to wy? Szybko wróciliście. – W jej głosie zabrzmiała dziwnie wysoka

nuta.

– Zrobiło się strasznie zimno i wszyscy poszli do domu.
– Jake obrzucił ich szybkim, świdrującym spojrzeniem. – Wszystko w

porządku, mamo?

– Naturalnie, że tak. Dlaczego miałoby być inaczej?
– No widzisz? – Kim szturchnęła brata łokciem w bok.
– Mówiłam ci, żebyś tak nie gnał do domu.
Susan zauważyła, że Hank zmienił się na twarzy. Szybko zmieniła temat –

Wspaniale, że już jesteście. Mamy jeszcze tyle do zrobienia.

Reszta wigilijnego wieczoru upłynęła pod znakiem ostatnich przygotowań

do gwiazdki. W ciągu dwóch kolejnych dni Susan prawie bez przerwy krzątała się
po domu, wynajdując sobie zajęcia, aby nawet przez chwilę nie znaleźć się sam
na sam z mężem.

Jak to zwykle bywa, święta minęły szybko. A wraz z nimi skończył się

rozejm.

ROZDZIAŁ 9

– Czy naprawdę musimy już iść spać?
– Najwyższy czas. – Susan była nieugięta. – Wasz tatuś też zaraz

wychodzi. – Śpijcie dobrze, kochani.

Kim i Jake z ociąganiem pomaszerowali na górę. Hank poczekał, aż dzieci

znikną w swoich sypialniach, i pociągnął Susan na ganek przy drzwiach.

– Co ty wyprawiasz, Hank?
– Cicho – szepnął. – Jake mnie zastrzeli, jeśli będziesz tak krzyczeć.
– To całkiem niegłupi pomysł – stwierdziła, zniżając jednak głos. –

Zwłaszcza gdy ciągniesz mnie o tej porze na dwór.

– Chciałbym z tobą porozmawiać o Jake’u. Musisz mi pomóc, Susan. On

zupełnie otwarcie traktuje mnie jak wroga. Ty i Kim doszłyście jakoś do
porozumienia. Jak udało ci się tego dokonać?

– Sama nie wiem. Spędzam z nią ostatnio więcej czasu. Na szczęście, Kim

powoli wyrasta z tej swojej zadziorności. Dużo rozmawiamy na babskie tematy –
o strojach, fryzurach, makijażu, mężczyznach.

– Niezbyt się na tym znam.
– Ty wcale nie musisz. Kim i ja po prostu od tego zaczęłyśmy. Później

okazało się, że naszą pasją jest ochrona środowiska. Kim pomaga mi teraz
opracować plan wykorzystania gazet, które przychodzą ze zwrotów. Wy obaj
także moglibyście znaleźć wspólny język. Zaraz, zaraz... Ta ciemnia wprawiła go
w cielęcy zachwyt. On uwielbia fotografować. Co powiesz na ten pomysł?

– Odpada. To nie moja dziedzina. Chyba Jake ma jeszcze jakieś inne

zainteresowania?

– Owszem. Rysunki, malowanie, pisanie.
– Nie mam pojęcia o sztuce. Może lubi jakiś sport?
– Raczej nie. Jedyna rzecz, która mi jeszcze przychodzi do głowy, to

czytanie. – Parsknęła śmiechem na widok miny Hanka. – Nie bój się, to nie jest
szkodliwe dla zdrowia.

– Ale ja jestem za stary na komiksy.
– Jake także. Nie bierze ich do ręki od lat. Obecnie pasjonuje się literaturą

science fiction.

– Science fiction?
– No wiesz, podróże kosmiczne, pętle czasu, inne cywilizacje. Chodź,

pokażę ci, o czym mówię. – Susan podeszła do zaparkowanej przed domem
furgonetki i zdjęła ze skrzyni wielką torbę pełną książek. – Miałam zamiar
podrzucić je do biblioteki na wyprzedaż. Chcesz to przejrzeć? Ta tematyka może
ci się spodobać. Zawsze lubiłeś astronomię, pamiętasz?

– Jeszcze jak.

Podniosła głowę, zaskoczona zmysłowym tonem jego głosu. Zmieszała się

widząc, jak na nią patrzy. Oboje wiedzieli, dlaczego. Ależ ze mnie kretynka,
pomyślała. Jak mogłam do tego dopuścić?

Hank pogłaskał ją delikatnie po zaróżowionym policzku.
– Pamiętam, jak wieczorem jeździliśmy Drogą Króliczków za miasto.

Prowadziło nas światło gwiazd i księżyca. Pamiętam, jak leżeliśmy obok siebie
na tej kapie, którą uszyła twoja babcia. Pokazywałem ci różne gwiazdozbiory i
kochaliśmy się...

– Dosyć, Hank.
– Znów chciałbym razem z tobą patrzeć w gwiazdy, Susan.
– Daj spokój. To odległa przeszłość.
Spróbował jej odebrać torbę z książkami, która ich rozdzielała, ale Susan

przycisnęła ją do siebie niczym tarczę.

– Uwierz mi, Hank. Jedyne, co nas obecnie łączy, to sprawa rozwodowa.

Nie chcę żadnych wędrówek po zaułku wspomnieli.

– Dlaczego? Gdybyś tylko pomyślała o tych wszystkich szczęśliwych

chwilach, które spędziliśmy razem, to zaraz zapomniałabyś o rozwodzie. Nie
zostawiaj mnie, Susan.

– Proszę cię, przestali. Nie komplikuj sytuacji. Najważniejsze sprawy już

ustaliliśmy.

– Nic nie ustaliliśmy! – zaprzeczył gwałtownie. – Do licha, Susan, przecież

nawet nie tknęliśmy tej umowy. A wiesz czemu? Bo żadne z nas tak naprawdę nie
chce separacji!

– To nieprawda, Hank. Jesteś po prostu uparty jak osioł i nie dostrzegasz

rzeczy oczywistych. Na szczęście, rozejm mamy już za sobą. Obiecałeś podpisać
ten dokument. Nie musimy się więc kłócić.

Hank rzucił okiem na zegarek. Jedenasta.
– Została jeszcze godzina. Daj mi szansę, Cukiereczku. Przekonasz się, jak

mogłoby nam być dobrze, gdybyś pozwoliła mi wrócić.

Chciała coś powiedzieć, ale Hank zagarnął ustami jej rozchylone wargi

kradnąc to, co miał nadzieję otrzymać bez protestu. Trzymała przed sobą książki i
nie mogła się bronić, ale kiedy pocałunek stał się bardziej namiętny, zupełnie
straciła chęć do walki. Kiedy wreszcie Hank odsunął się od niej, oboje nie mogli
złapać tchu. W końcu uwolnił ją od ciężkiej torby, którą postawił na ziemi.

– Sama siebie oszukujesz, Susan. Jeszcze nie wszystko stracone. Dobrze

wiesz, że wciąż coś nas łączy.

– To już nie ma znaczenia – wyszeptała cicho, lecz jej słowa nie zabrzmiały

przekonująco nawet dla niej.

– Oczywiście, że ma – nalegał. – Wcale nie sugeruję, żebyś mi pozwoliła

sprowadzić się dzisiaj do domu. Rozumiem, że nie jesteś na to gotowa. Ale chyba
możesz mnie wysłuchać?

Zawahała się na moment i skinęła głową.
– No dobrze, mów.
– Powinniśmy kontynuować nasze negocjacje. Jeśli tylko zaczniemy

rozmawiać...

– Ale powiedziałeś mi, że podpiszesz tę umowę, o ile zgodzę się na rozejm

– przypomniała mu. – Obiecałeś.

– Nie to miałem na myśli, Suz.
– O czym więc mamy dyskutować?
– O tym, że moglibyśmy się pogodzić. Naprawdę – dodał z naciskiem,

widząc jej zdumienie. – Chciałbym, żebyś podała warunki, na jakich mógłbym do
ciebie wrócić.

– Ja nie stawiam żadnych warunków, Hank. Po prostu nie zgadzam się na

twój powrót.

– Jesteś tego całkiem pewna? Przecież musi znaleźć się jakiś sposób,

żebyśmy doszli do porozumienia. Nie chcesz pozwolić mi nawet spróbować?

– To nie takie proste jak sądzisz, Hank. Zbyt wiele się wydarzyło. My też

jesteśmy teraz inni.

– Może właśnie o tym należałoby porozmawiać. Susan, zastanów się nad

wszystkim i daj mi odpowiedź w niedzielę, jak przyjdę na obiad. Dzieci będą
myśleć, że ustalamy warunki rozwodu. Jeżeli się nie pogodzimy, to nie będą
mieć...

– Niepotrzebnych złudzeń – dokończyła za niego. – Przynajmniej w tym

się zgadzamy.

Westchnęła ciężko. Właściwie nie mogła zrozumieć, dlaczego w ogóle

bierze pod uwagę propozycję Hanka. Nie miała zamiaru zmienić zdania. Ale
dyskusja mogła ujawnić przyczyny powolnego rozpadu ich małżeństwa. Choćby
z tego powodu warto spróbować.

– Dobrze. Przemyślę to, co powiedziałeś.
– Nie będziesz tego żałować, Cukiereczku. Masz moje słowo.
Pochylił się i pocałował ją lekko w usta, po czym złapał torbę z książkami i

spokojnie podszedł do ciężarówki. Z twarzy nie schodził mu pełen zadowolenia
uśmiech.

– Na razie wiem jedno – mruknęła, gdy odjechał. – Więcej żadnych

Cukiereczków!

Z resztą warunków nie poszło tak łatwo. Głowiła się nad nimi bez przerwy,

ale nie wymyśliła nic, co nadawałoby się do wpisania na listę. Zmięte kartki
kolejno lądowały w koszu. Pojednanie wydawało się zupełnie nierealne.

Tydzień minął, zanim się obejrzała. W niedzielę znów spotkali się na mszy,

a po południu Hank przyjechał do domu na obiad i usiadł przy stole na swoim
zwykłym miejscu. Gawędził z Kim, próbując wciągnąć do rozmowy również
Jake’a, ale raz po raz zerkał na żonę. Bezskutecznie usiłował z wyrazu jej twarzy

wyczytać prognozę dla rodziny. Czyżby front chłodny? A może ocieplenie? Lecz
oblicze Susan było nieprzeniknione. Tym razem czekał niecierpliwie, aż dzieci
wyjdą z domu. Pragnął jak najszybciej rozproszyć wątpliwości, które dręczyły go
od poprzedniego spotkania.

– Rozważyłaś moją propozycję? – zaczaj, gdy tylko Kim i Jake zamknęli za

sobą drzwi. – Ustaliłaś swoje warunki?

– Nie. – Potrząsnęła przecząco głową. – Nie potrafiłam sprecyzować moich

wymagań na piśmie. Uważam, że to nie ma sensu, Hank. Chyba nic z tego nie
wyjdzie.

Zacisnął z całej siły dłonie w pięści, aż zbielały kostki. Jeden kącik ust

drgał mu nerwowo.

– Susan, nie możesz tak zwyczajnie przekreślić tylu lat naszego życia.

Spróbujmy wszystko naprawić. To z pewnością nie będzie łatwe, ale przecież jest
możliwe. Powiedz tylko, co mam zrobić.

– Nawet nie wiem, od czego zacząć, Hank. Nie wiem, jak doszło do tego,

co się w lecie wydarzyło. Gdybyś mógł mi to wyjaśnić, postarałabym się znaleźć
jakieś rozwiązanie.

– Już ci mówiłem, Susan. Byłem wściekły i za dużo wypiłem. A Sandra

znalazła się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Popełniłem po prostu
wielki błąd.

– Tak, ale twój sierpniowy wyskok to jedynie konsekwencja sytuacji w

naszym małżeństwie. Oboje przestaliśmy się rozumieć dużo wcześniej. W ciągu
ostatnich dwóch lat spędzałeś w „Jube” każdą wolną chwilę. Od kiedy wykupiłam
„Gazette”, piłeś coraz więcej. Awanturowałeś się o byle co. – Przerwała na
moment, szukając odpowiednich słów. – Uważam, że nie byłeś szczęśliwy.
Dlatego pojechałeś wtedy do klubu, a później do Sandry.

Nie zaprotestował. Patrzył na nią w milczeniu czarnymi jak węgiel oczami,

z których teraz nic nie mogła wyczytać.

– A więc to prawda – szepnęła ze smutkiem. – Ja czułam się podobnie.

Zrozumiałam to, gdy odszedłeś. Tych kilka miesięcy bez ciebie pozwoliło mi
pojąć, jak bardzo byłam z tobą nieszczęśliwa.

Drgnął. Potwierdziły się jego najgorsze obawy.
– Nie zrozum mnie źle. – Sięgnęła przez stół i położyła dłoń na wielkiej,

zaciśniętej pięści. – Tęskniłam za tobą, Hank. Czasem tak bardzo mi ciebie
brakowało, że wątpiłam, czy dożyję poranka.

Chciał przytrzymać jej dłoń, ale Susan szybko cofnęła rękę, odbierając mu

tym gestem całą nadzieję.

– Nawet nie wiesz, jak było mi ciężko – ciągnęła. – Ale przeżyłam. A po

jakimś czasie zdałam sobie sprawę, że pomimo cierpienia jest mi czasem lepiej
niż wtedy, gdy byliśmy razem. Nie muszę już słuchać wymówek, że za długo
siedzę w redakcji. Nie muszę kłócić się z tobą o to, jaką część zysków mogę

zainwestować w „Gazette”. Nikt mi wciąż nie wyrzuca, że jestem marną żoną i
wyrodną matką dlatego, że kocham swoją pracę.

– Nigdy ci nie zarzucałem, że jesteś niedobrą matką!
– Tylko złą żoną. To już o wiele lepiej – odparła z goryczą.
– Do licha, nie to chciałem powiedzieć.
– A co? Oboje dobrze wiemy, że od dawna robiłeś w domu o wiele więcej,

niż do ciebie należało. A gdy wracałam później z pracy, zawsze musiałeś mi dać
do zrozumienia, że zwalam na ciebie swoje obowiązki.

– Wcale nie miałem ci tego za złe – zaoponował. – Chciałem po prostu,

żebyś mnie doceniła.

– Ale ja mam już dosyć podliczania, kto komu powinien być za co

wdzięczny.

– Możemy to zmienić – zawołał. – Zacznę ci bardziej pomagać, jeśli

chcesz. Mogę gotować i sprzątać, żebyś miała więcej czasu na pracę w redakcji.
Zgadzasz się?

– Nie, Hank. Nie mam zamiaru zrobić z ciebie męczennika. Co z tego, że

staniesz się wzorem męża, skoro ja będę mieć nieustające poczucie winy?

– Czego więc ode mnie oczekujesz, Susan? Mówisz, że potrzebujesz

mojego wsparcia, a gdy oferuję ci pomoc, ty ją odrzucasz.

– Widzisz, Hank – zaczęła z wahaniem – pragnę takiego małżeństwa, gdzie

obie strony nie dzielą obowiązków siekierą na pół, tylko każdy robi tyle, ile
akurat może. Jest jeszcze coś – dodała – najbardziej zależy mi na tym, żeby znów
mieć do ciebie zaufanie. Muszę uwierzyć, że możemy być szczęśliwi. Nie chcę
żyć w strachu, że któregoś dnia znów mnie opuścisz.

– Przysięgam ci, że to się nie powtórzy.
– Już raz przysięgałeś, nie pamiętasz? Przed ołtarzem. Okazuje się, że

przysięgi nie są żadną gwarancją.

– A może gdybyśmy ustalili wszystkie inne sprawy, to i zaufanie by się w

końcu odrodziło? Jeśli chcesz, spiszemy sporne kwestie oraz to, jak zamierzamy
je w przyszłości rozwiązywać. Na przykład: kto z nas za co odpowiada, kto kiedy
gotuje lub zmywa. Nie będzie żadnych niedomówień, niespodzianek i oskarżeń.

– Wątpię, czy to coś da. Przypuśćmy, że podzielimy domowe obowiązki.

Ale czy fakt, że będziesz odkurzał zgodnie z planem, może wpłynąć na moje
zaufanie? Nigdy nie wątpiłam, że umiesz pracować, natomiast nie wiem, czy
jeszcze potrafisz być wierny.

– Spróbuj mi uwierzyć, Susan – poprosił. – Miał taką pokorną minę, jakiej

nigdy jeszcze u niego nie widziała. – Zacznijmy od tych spraw, które możemy
negocjować i zobaczmy, co z tego wyniknie.

Wciąż nie mogła się zdecydować. Zauważył jej wahanie i rozpaczliwie

usiłował przechylić szalę na swoją korzyść:

– Co chciałabyś ustalić w pierwszej kolejności? Podział obowiązków,

sprawy finansowe...

– Najpierw porozmawiajmy o Kim i Jake’u. Oni są najważniejsi.
– Przecież sprawa opieki przestanie być aktualna, jeśli postanowimy zostać

razem?

– Tak, ale to nie zmieni faktu, że mamy wobec nich poważne rodzicielskie

obowiązki – przypomniała. – I spore zaległości. Oboje dopuściliśmy do tego, że
osobiste problemy przesłoniły nam dobro dzieci. Kim i Jake zasługują na więcej
troski z naszej strony. Bez względu na to, czy się pogodzimy, czy rozejdziemy.

– Święta racja – przyznał. – Ale co w tej sytuacji powinniśmy zrobić?
– Trzeba opracować coś w rodzaju schematu, żeby każde z nas mogło

spędzać trochę czasu z każdym dzieckiem oddzielnie. Nie chciałabym stracić
tego, co zaczęło mnie łączyć z Kim, a ty z kolei przyznałeś, że pragniesz jakoś
dotrzeć do Jake’a.

– Zgoda – przyznał bez dyskusji. – Musimy również częściej robić różne

rzeczy jako rodzinny zespół.

– To prawda. Tylko skąd weźmiemy na to czas?
– Na pewno sobie poradzimy. Sama powiedziałaś, że dzieci są

najważniejsze. Są ważniejsze niż „Gazette” i – dodał natychmiast – „Seed and
Supplies”.

Spojrzała na zegar i dzięki temu udało się jej pozostawić bez komentarza

uwagę Hanka.

– Chyba skończymy na dzisiaj – stwierdziła z ulgą. – Dzieci zaraz wrócą.
– A więc do niedzieli?
– Hank, nie jestem do końca przekonana, czy to skuteczna metoda. Niczego

nie obiecuję.

– Oczywiście – zgodził się szybko. – Ale możemy próbować. Aż do

skutku, dodał w myśli.

W następną niedzielę wyczerpali temat „Dzieci” i zabrali się za „Podział

obowiązków”, przerobili też „Dochody i wydatki”, a na końcu „Sprawy
zawodowe”.

– Przyznaj, Susan – nalegał Hank w sześć tygodni później, gdy godzina

negocjacji zbliżała się do końca. – Są sprawy, które zawsze będziemy oceniać
inaczej. Cały czas uważam, że za dużo pracujesz, ale mam zamiar to
zaakceptować – dodał, uprzedzając jej sprzeciw.

– A ja prawdopodobnie muszę się pogodzić z tym, że jeździsz na beczce

dynamitu.

– To właśnie jest kompromis. Zauważyłaś, że powoli staje się on naszą

specjalnością? Potrafiliśmy osiągnąć porozumienie w tylu sprawach. Ty
zainteresujesz się harcerstwem Kim, a ja nakłonię Jake’a, żeby wstąpił do
drużyny skautów. Ten, kto pierwszy wraca do domu, zaczyna gotować obiad. W
każdy wtorek cała rodzina sprząta wieczorem dom, a podział prac odbywa się na

zasadzie losowania. W czwartki po południu rozrywka na świeżym powietrzu.
Będziemy głosować nad wyborem zajęć. Została tylko jedna zasadnicza decyzja.

– To znaczy?
– Kiedy mogę znów zamieszkać z wami?
– Widzisz, Hank... – westchnęła.
– Rozumiem. Mamy do rozstrzygnięcia jeszcze inne kwestie, ale ta jest

obecnie najważniejsza. Co więc postanowiłaś, Susan?

– Jeszcze nie wiem.
– W jaki sposób mógłbym cię przekonać?
– Nie wiem, Hank. Po prostu nie wiem! – Susan, jak zwykle, krążyła

niespokojnie po pokoju, nie mogąc w żaden sposób znaleźć sobie miejsca. W
miarę jak porozumienie stawało się coraz bardziej możliwe, jej wątpliwości nie
malały, lecz rosły. Wciąż bowiem nie mogła sobie odpowiedzieć na
najważniejsze pytania: Czy naprawdę chce, żeby Hank wrócił? Czy będzie umiała
zaufać mu tak jak dawniej?

– Daj mi jeszcze trochę czasu, Hank.
– Ile?
– Sama nie wiem. Trudno przecież wyznaczyć jakiś termin.
– Nie sądzisz, że byłoby najlepiej, gdyby nasza rodzina zaczęła wreszcie

funkcjonować normalnie?

– Możliwe – odparła. – Ale jeszcze nie jestem pewna. – Usłyszała

trzaśniecie drzwiczek szkolnego autobusu. Kim i Jake wracali do domu. Była
uratowana. Mogła jeszcze o tydzień odwlec podjęcie decyzji. – Hank, dzieci zaraz
tu będą. Skończymy tę rozmowę w niedzielę, dobrze?

– W piątek – poprawił.
– Co takiego?
– W piątek. To dzień świętego Walentego, czyli Dzień Zakochanych, nie

pamiętasz? Dzieci mają zabawę i nocleg w szkole. A my będziemy mieli całą noc
na dyskusję i pojednanie. No i na celebrowanie tej okazji.

– Całą noc? – powtórzyła niepewnym głosem.
– A jakże, Cukiereczku. Całą noc.

ROZDZIAŁ 10

Usłyszała pukanie i zaczęła liczyć. Pięćdziesiąt pięć, pięćdziesiąt,

czterdzieści pięć, czterdzieści... Susan postanowiła otworzyć drzwi dopiero
wtedy, gdy skończy. Dzisiejszego wieczoru siła woli i opanowanie mogą okazać
się niezbędne.

Co za szczęście, że zdecydowała się na rozmowę z Lara.
Kiedy w dzień świętego Walentego światło poranka zaczęło się przesączać

przez zasłony w sypialni, Susan biła się jeszcze z myślami. Nie znała odpowiedzi
na dręczące ją pytania, ale postanowiła wybrać rozwiązanie, które wydawało się
najprostsze i najmniej ryzykowne. Miała zamiar zgodzić się na powrót Hanka,
choć bez żadnych gwarancji na przyszłość. Jeśli wszystko między nimi nie ułoży
się tak, jak powinno, wezmą rozwód.

Po południu pojechała do Lary. W głębi duszy liczyła, że Lara przyzna jej

rację. Musiała jednak mieć niezdecydowanie wypisane na twarzy, ponieważ
przyjaciółka zaproponowała inne rozwiązanie. Susan bez namysłu stwierdziła, że
będzie to najlepsze wyjście.

Gdyby tylko udało się jej przekonać Hanka.
– Już myślałem, że zapomniałaś o naszym spotkaniu...
– powiedział Hank, gdy w końcu powitała go na progu. Zaraz jednak

zauważył starannie ułożoną fryzurę Susan, później zaś jego spojrzenie powoli
przesunęło się po prostej, czarnej sukience, która znakomicie podkreślała figurę.

– Ale wygląda na to, że niepotrzebnie się martwiłem. – W głosie Hanka

zabrzmiał niski, szczególny ton, który sprawił, że policzki Susan pokryły się
lekkim rumieńcem.

– Ślicznie wyglądasz, Cukiereczku.
Kosztowało ją to trochę zachodu. Wydeptała prawie dziurę w dywanie,

wyciągając z szafy i odkładając na łóżko kolejne stroje. Zupełnie nie mogła się
zdecydować, co na siebie włożyć. Nie chciała się zanadto wystroić. Hank mógłby
z tego wyciągnąć niewłaściwe wnioski. Sięgnęła więc najpierw po swój
codzienny ubiór, czyli dżinsy i pulower. W ostatniej chwili zmieniła jednak
zdanie. Hank z pewnością szybko wyjdzie, gdy usłyszy jej odpowiedź. Niech
więc przynajmniej zapamięta pierwsze wrażenie. Mała czarna świetnie nadawała
się do tego przewrotnego celu.

– Chociaż raz pomyśleliśmy o tym samym – stwierdziła na widok

niedzielnego garnituru i białej koszuli.

– W takim razie wieczór zapowiada się naprawdę interesująco. – Pochylił

się i złożył na jej wargach gorący pocałunek. Zadrżała i przymknęła oczy. Kiedy
się cofnął, poczuła słodki, kwiatowy zapach, a na policzku delikatną pieszczotę
różanych płatków. – Dużo szczęścia w Dniu Zakochanych!

– Och, Hank! Są takie piękne! – Oszołomiona i zachwycona patrzyła na

bukiet, który jej wręczył. – Cały tuzin! To nie do wiary. Pierwszy raz w życiu
dostałam róże.

– Wiem. – Skłonił głowę z poczuciem winy.
– Ależ Hank, źle mnie zrozumiałeś – pośpieszyła z wyjaśnieniem. – To

wcale nie była wymówka. Nigdy nie oczekiwałam kwiatów. Naprawdę głupio
byłoby wydawać pieniądze na róże, skoro zawsze mieliśmy tyle wydatków, że
ledwie wiązaliśmy koniec z końcem. Nadal chyba nas na to nie stać, ale są
cudowne. – Zamknij się wreszcie i pocałuj go, skarciła się w duchu. Wspięła się
na palce i z przyjemnością wykonała własne polecenie. – Dziękuję, Hank.

– Proszę bardzo. – Ujął ją za łokcie i lekko przytrzymał, przedłużając

pocałunek. – Powiedz mi, Susan – zapytał, gdy już przestali się całować. – Mam
przynieść z ciężarówki swoje rzeczy?

– Ja... – zająknęła się – tylko wstawię bukiet do wody... – Wysunęła się z

jego ramion i pobiegła do kuchni. Hank deptał jej po piętach. Przysiadł na blacie i
patrzył na nią przymrużonymi oczami.

– Chyba mnie zwodzisz – zauważył, gdy trzęsącymi rękami szukała

odpowiedniego wazonu. Unikała jego spojrzenia. Kolejny raz poprawiła jedną z
róż i postawiła kwiaty na środku stołu, nakrytego dla dwóch osób.

– Może porozmawiamy o wszystkim po kolacji?
– O czym tu rozmawiać? Odpowiedź może brzmieć tylko: tak lub nie.
– Niekoniecznie.
– Co chcesz przez to powiedzieć? – spytał podejrzliwie.
– Hank, zostawmy tę rozmowę na później. Mógłbyś upiec na ruszcie steki?

Ja przygotuję frytki i sałatę.

– Dlaczego po prostu nie odpowiesz na moje pytanie? – nalegał.
Musiała się poddać. Było oczywiste, że w przeciwnym razie Hank zamiast

steków zacznie przypiekać swoją żonę.

– No dobrze. Chodźmy porozmawiać w salonie.
– Wolałbym zabrać cię do sypialni.
– Nie sądzę, żebyśmy tam mieli okazję do rozmowy.
– Właśnie.
Zauważył, że się zaczerwieniła, lecz uznał to za słabą pociechę.

Przeczuwał, że nie usłyszy tego, czego się spodziewał. Jego pewność siebie
zniknęła, gdy Susan bez wahania zasiadła na tak zwanym fotelu tatusia. Ten
subtelny manewr oraz jego znaczenie nie uszło uwagi Hanka. Dla niego została
kanapa. Zapadł się w miękkie poduszki.

– Nie rozumiem cię, Susan. Możesz chyba po prostu powiedzieć: tak lub

nie.

– Wszystko zależy od tego, o co mnie zapytasz.
Miał nadzieję, że wyjaśni mu, co ma oznaczać jej enigmatyczne

stwierdzenie. Po dłuższej chwili zorientował się jednak, że to on powinien inaczej
sformułować swoje pytanie. Susan postawiła go niewątpliwie w trudnej sytuacji,
ale nie miał wyboru, jeżeli chciał osiągnąć swój cel. Odchrząknął nerwowo i
przystąpił do ataku:

– Chcesz rozwodu, czy chcesz być ze mną?
– Tak.
Ta natychmiastowa, twierdząca odpowiedź całkiem go oszołomiła. Niemal

podskoczył z radości, na co nie pozwoliła miękkość mebla. Kanapa uratowała go
przed zrobieniem z siebie durnia, ponieważ zaraz zrozumiał, że reakcja Susan
wcale nie była jednoznaczna.

– Mam więc wrócić czy odejść?
– I tak, i nie.
– Powinienem chyba spytać o coś innego. Kochasz mnie, Susan?
– Tak – odparła po krótkiej chwili wahania. – Mówiła bardzo cicho i Hank

nie był pewien, czy dobrze usłyszał.

– Powiedz to jeszcze raz.
Skrzywiła się, jakby coś nagle stanęło jej w gardle. – Tak.
– A więc chcesz, żebym wrócił.
– Niekoniecznie.
– Do licha, Susan. Nie baw się ze mną. Jakim cudem mogę się domyślić,

czego chcesz?

– Nie wiem. – Wstała i zaczęła swoim zwyczajem krążyć po pokoju. – Na

tym polega cały problem, Hank. Nie wiem, czy potrafię ci wybaczyć to, co się
stało. Nie wiem, czy będę umiała zapomnieć.

– Przecież nic się nie wydarzyło! – Zerwał się w końcu z kanapy i podążył

za Susan. – Powiedziałem ci prawdę. Jeśli mi nie wierzysz, zapytaj Sandrę.
Pojechałem do niej, ale nic między nami nie zaszło. Ty jesteś jedyną kobietą,
której pragnę.

Odwróciła się na pięcie i zatrzymała raptownie, a ponieważ był tuż za nią,

stracił równowagę i omal się nie przewrócił. Machinalnie złapała go za
marynarkę.

– Może i jestem tą jedyną, której pragniesz, ale mimo to szukałeś

substytutu. Nawet jeśli teraz ci uwierzę, to i tak nie mam gwarancji, że następnym
razem twoje sumienie uratuje cię przed cudzym łóżkiem.

– Nie będzie żadnego następnego razu! Przysięgam, że to się nigdy więcej

nie powtórzy! Musisz mi uwierzyć!

– Myślisz, że to takie łatwe? – zawołała. – Puściła klapę marynarki i zrobiła

krok wstecz, ale nie odrywała wzroku od oczu Hanka. – Jestem przecież wydawcą
„Gazette”. Czasem będę musiała pracować do późna. I wtedy zacznę się
zastanawiać, czy ty jeszcze na mnie czekasz. Skąd mogę wiedzieć, co zrobisz i
dokąd pójdziesz, gdy znów poczujesz się samotny? Nie zniosę takich

wątpliwości.

Jego twarz zrobiła się purpurowa, a od ciała bił taki żar, że Susan cofnęła

się przerażona. Wiedziała, że za chwilę nastąpi wybuch. Głos Hanka zabrzmiał
jednak spokojnie, chociaż słychać w nim było złowrogi ton:

– Jednym słowem, wolisz się rozwieść i pogodzić z tym, że na ciebie nie

czekam, niż zostać ze mną i mi ufać? Uważasz, że tak będzie łatwiej?

– Nie wiem, czy łatwiej, Hank. Ale na pewno bezpieczniej.
– I postanowiłaś nie ryzykować?
– Niezupełnie.
Znów zakasłał i skrzyżował ramiona. Stał przed nią wyprostowany i z taką

miną, jakby czekał na wyrok.

– A więc co dokładnie chcesz mi powiedzieć, Susan?
Dopiero teraz poczuła suchość w gardle. Oblizała spieczone wargi. Hank

przyparł ją tym razem do muru i nagle straciła całą dotychczasową odwagę.
Spuściła wzrok, zastanawiając się gorączkowo, jak mu zakomunikować swoją
decyzję. Utkwiła spojrzenie w guzikach białej koszuli i odezwała się cicho, bo
jakoś nie mogła zapanować nad swoim głosem:

– Uważam, Hank, że powinniśmy spróbować jeszcze raz...
Jednym susem znalazł się przy niej. Chwycił ją w ramiona i niemal zgniótł

w uścisku.

– Och, Susan, dzięki Bogu. Nie pożałujesz tego, Cukiereczku.
– Hank! – Starała się uwolnić, ale na próżno. – Hank, zaczekaj! Przestań.

Nie dałeś mi skończyć.

– Nic nie mów. Wiem to, co jest najważniejsze. – Miażdżył jej wargi

gwałtownym, głębokim pocałunkiem. – Najmilsza, nie mogłem się tego
doczekać.

Po raz pierwszy od dawna myślała podobnie jak on. Cudownie było mieć

go tak blisko siebie. Zapomniała o przygotowanej przemowie, bo Hank wziął ją
na ręce i zaniósł do sypialni. Próbowała coś powiedzieć, ale zdusił jej protesty
kolejnym pocałunkiem. Położył ją na łóżku i przygniótł swoim potężnym ciałem.

– Później porozmawiamy, Suz. Musimy nadrobić stracony czas. Tyle go

zmarnowaliśmy. Teraz wykorzystamy każdą sekundę – szeptał żarliwie. –
Zobaczysz, znów będzie tak jak dawniej.

Czyżby? Susan ogarnęła nagle panika. Czy rzeczywiście mogło być tak

samo? Wiele razy leżała samotnie w tym łóżku i marzyła, żeby móc cofnąć czas,
aby było tak jak dawniej. Ale czy mogli tego dokonać?

Hank wsunął palce w jej splątane włosy. Posłusznie odchyliła głowę do

tyłu, aby jego gorące usta znalazły drogę do celu. Spróbowała oddać pocałunek.
Naprawdę chciała.

Ale czy on zawsze tak dziwnie skubał jej dolną wargę? Chyba nie. Kto go

nauczył całować w ten sposób? Czyżby tamta lubiła takie pieszczoty?

Wielkie ręce mężczyzny rozpoczęły podniecającą wędrówkę. Przesunęły

się po udach Susan i sięgnęły wyżej, do piersi. Wstrząsnął nią rozkoszny dreszcz,
ale zaraz kolejna fala wątpliwości stłumiła wszelkie pragnienia. Czy on
porównuje jej mały biust i szczupłe biodra z kuszącą miękkością innej kobiety?
Rozpaczliwie usiłowała odepchnąć od siebie tę myśl. Przecież on chce właśnie
ciebie, powtarzała sobie raz po raz. Wrócił tutaj i kocha się z tobą. Uwierz mu.

Przytuliła się do niego i pozwoliła swoim dłoniom błądzić po tym

wspaniałym, męskim ciele, które pamiętała tak dobrze. Nadaremnie jednak
szukała znajomych kształtów. Obok niej leżał jakby ktoś obcy. Hank bardzo
schudł. Czuła pod palcami wypukłość żeber, twarde mięśnie ramion. A więc on
także jest inny. Wszystko się zmieniło. Nie mogła udawać, że to nieprawda.

Hank wyczuł jej wahanie. Przeraził się, że utraci ją po raz drugi.

Błyskawicznie zrzucił z siebie ubranie. Niemal zdarł z Susan czarną sukienkę i
bieliznę, żeby ich nic nie dzieliło. Musiał zdobyć swoją żonę, odzyskać na nowo.
Zapomniał o delikatnych pieszczotach. Z całej siły zacisnął ręce na jej biodrach.
Przyciągnął ją do siebie gwałtownie, nie pozwolił na sprzeciw.

Nigdy przedtem nie był taki brutalny, pomyślała. Chętny, owszem.

Wymagający. Ale nie brutalny. Czy teraz zawsze będzie chciał to robić w taki
sposób? Bezwzględnie i szybko? Prymitywnie i dziko? Zadrżała mimowolnie, a
pożądanie prysło jak bańka mydlana. Wszystko się zmieniło.

Zupełnie nie wiedział, co robić. Tak bardzo pragnął znów być w niej, stać

się częścią Susan. Ale ona była spięta i sucha. Nie mógł od razu w nią wejść.
Wycofał się, nie chcąc sprawić jej bólu. Była najbliższą mu istotą – żoną i
kochanką. Znał ją jak nikogo innego.

Opanował swoje podniecenie. Powoli ześlizgnął się niżej i sięgnął

językiem do gorącego, pulsującego miejsca pomiędzy jej udami. Wiedział, że
potrafi wywołać przypływ nektaru, aby mogli wreszcie się połączyć.

Poczuła lekki, subtelnie drażniący dotyk, który zawsze wprawiał ją w

ekstazę. Lecz tym razem imaginacja natychmiast podsunęła obraz, który
eksplodował pod mocno zaciśniętymi powiekami. Hank z twarzą wtuloną w ciało
innej kobiety. Z jękiem wciągnęła powietrze, żeby powstrzymać krzyk. Nie, to
niemożliwe. Przysięgał, że nigdy jej nie zdradził. Musiała tylko w to uwierzyć.

Ale nie mogła.
Szarpnęła go za gęste, ciemne włosy, żeby zmusić do podniesienia głowy.

Usłyszała, jak krzyknął z bólu, więc zwolniła uścisk. Odepchnęła od siebie ręce
Hanka i zerwała się z pościeli.

– Na Boga, Susan, co się stało? Dlaczego nie chcesz? – Klęczał pośrodku

łóżka i patrzył na nią nic nie rozumiejącym wzrokiem.

– Nie mogę... Po prostu nie mogę. – Splotła ramiona na piersi w obronnym

geście.

– Czego nie możesz, kochanie? – Zsunął się z materaca i ostrożnie do niej

zbliżył.

– Czy to moja wina? Nie chciałem cię skrzywdzić. – Delikatnie odwrócił ją

przodem do siebie i odgarnął z jej twarzy brązowe loki. – Proszę cię, najdroższa.
Powiedz mi. Zrobię wszystko, co zechcesz. Wszystko naprawię.

– To niemożliwe. Już za późno. – Stała przed nim naga i bezbronna, z

twarzą mokrą od łez, a jej szczupłym, dziewczęcym ciałem wstrząsał szloch. –
Myślę bez przerwy o tym, że kochasz się z inną. Wyobrażam sobie, że dotykasz ją
tak jak mnie. Boję się, że znów odejdziesz, bo uznasz, że ona jest lepsza!

– Nie, Susan, to nieprawda! Nie wolno ci tak myśleć! – Przytulił ją, chociaż

próbowała się bronić. – Jesteś jedyną kobietą, którą kocham. Nigdy nie mógłbym
pożądać ani dotykać nikogo innego. Czy ty mnie wcale nie słuchałaś? Zawsze
będę kochał tylko ciebie! – Chciał ją pocałować, ale ukryła twarz w zagłębieniu
jego ramienia, żeby nie mógł sięgnąć ust. – Chodź, Susan – poprosił – pozwól mi
to udowodnić.

– Nie! – Za wszelką cenę usiłowała wyswobodzić się z objęć Hanka. – Już

nie jest tak jak dawniej! I nigdy nie będzie! Wszystko się zmieniło. Nawet sposób,
w jaki chciałeś mnie wziąć!

– Och, Cukiereczku. – Przygarnął ją do siebie. – Przepraszam. Kochanie,

tak bardzo cię przepraszam. – Dopiero w tej chwili naprawdę zrozumiał, co jej
wyrządził swoim zachowaniem. Kołysał ją w ramionach jak dziecko i szeptał do
ucha tkliwe, przepojone uczuciem słowa. Zauważył, że jej opór stopniowo
słabnie. Przestała płakać i poczuł, że się uspokoiła.

– Właśnie tak, najmilsza – zachęcił. – Rozluźnij się. Zobaczysz, będzie

dobrze. Zanadto się śpieszyłem. Obejmij mnie. Zrobimy to inaczej.

Wiedział, że jeśli teraz pozwoliłby Susan odejść, to straciłby ją na zawsze.

Nie mógł do tego dopuścić. Bez niej jego życie nie miałoby sensu. Zaczął
obsypywać jej ramiona i szyję delikatnymi pocałunkami, po czym zatrzymał usta
na aksamitnej skórze tuż za uchem.

– Pamiętasz – szepnął. – Pieściliśmy się tak godzinami w samochodzie

zaparkowanym na Drodze Króliczków. Potrafiłaś doprowadzić mnie do
szaleństwa.

Jedna duża, męska dłoń zsunęła się z ramienia Susan i przylgnęła do

miękko zaokrąglonej piersi. Palce czule pieściły sutkę.

– Pamiętasz, jak karmiłaś Kim i Jake’a? Boże, ale im wtedy zazdrościłem.

Chciałem mieć twoje piersi wyłącznie dla siebie. A pamiętasz – dodał, gdy
delikatnie skierował Susan w stronę łóżka – kiedy odkryłem, że masz pod
kolanami łaskotki? – Ułożył ją na pościeli i sam wyciągnął się obok, zaś jego ręce
przelotnie musnęły miejsce, o którym mówił i powędrowały wyżej. – A kiedy
pierwszy raz pozwoliłaś, żebym dotknął cię właśnie tutaj? Pamiętasz, Suz?

Nie protestowała, gdy łagodnie rozchylił jej uda. Tym razem nie miał

żadnych wątpliwości, że potrafił ją skutecznie rozbudzić.

– Och, Cukiereczku, wiem, że pamiętasz – szepnął, czując znajomą, gorącą

wilgoć.

Umyślnie przedłużał pieszczotę. Dla jego żony była ona drogą do

najwyższej rozkoszy. W końcu uniósł się i położył u boku Susan. Wziął jej dłoń i
powoli skierował tak, aby mogła się przekonać, że jego podniecenie osiągnęło
punkt kulminacyjny. Zrozumiała tę zachętę. Długie, smukłe palce znały
wszystkie najwrażliwsze miejsca. Teraz ona pieściła go tak, jak tego pragnął.
Jęknął głośno, gdy zwiększyła ucisk i czubkiem kciuka przesunęła po najbardziej
unerwionym punkcie. Drugą ręką zaczęła gładzić twardy, umięśniony brzuch
Hanka, sięgnęła w stronę jego ud. Wiedział, czego szukała i był pewien, że to
znajdzie. Usłyszał, że westchnęła z ulgą. Musiała sprawdzić, czy jej mąż ma gęsią
skórkę. Objaw ten bezbłędnie potwierdzał, że dzięki jej pieszczotom podniecenie
Hanka domaga się czegoś więcej.

Oboje nie mogli i nie chcieli już dłużej czekać. Wszedł w nią szybko i

gładko, a ich ciała falowały rytmicznie aż do momentu ostatecznego spełnienia.

Susan obudziła się jeszcze przed świtem. Przez kilka minut leżała bez

ruchu, mając niejasne poczucie tego, co zaszło. Czy miesiące separacji mogły być
tylko złym snem? To wydawało się możliwe. Hank władczo obejmował jej
biodra, a bliskość uśpionego, potężnego ciała stanowiła gwarancję
bezpieczeństwa. Odruchowo przylgnęła plecami do męża. Chyba wysunął się z
niej, gdy w końcu zasnęli, ale wciąż czuła ten intymny dotyk wysoko na
wewnętrznej stronie uda Dla Hanka rzeczywiście wszystko było tak jak dawniej.
Dla niej jednak wszystko się zmieniło. Jeszcze parę miesięcy temu z radością
czekałaby na jego poranną aktywność. Teraz zastanawiała się nad tym, czy uda
się jej wstać na tyle dyskretnie, żeby go nie obudzić.

Powolutku zdjęła z siebie jego rękę i zaczęła ostrożnie przesuwać się do

brzegu łóżka. Kilka razy zamarła bez ruchu, gdy przez sen wymruczał jakiś
protest lub próbował ją objąć. Wstrzymując oddech, podniosła się z posłania.
Zerknęła na Hanka. Spał. Owinęła się starym, frotowym szlafrokiem i na palcach
wyśliznęła się z sypialni. Poszła do łazienki dzieci, która znajdowała się dalej, po
przeciwnej stronie korytarza i starannie zamknęła za sobą drzwi.

Drgnęła, gdy gorący strumień zaatakował jej skórę, lecz mimo to pozwoliła

wodzie spływać parującymi kaskadami po nagim ciele. Za wszelką cenę chciała
spłukać z siebie słodko-gorzki zapach tej nocy.

Po tylu latach małżeństwa była pewna, że doświadczyła już wszystkich

rodzajów seksualnych uniesień. Znała seks gorący i seks zabawny, uprawiany
ukradkiem i w pełni zalegalizowany. Szybki i ostry oraz leniwy i spokojny.
Kuszący, drażniący, złudny i pełen udręki. Ale dzisiaj poznała całkiem nowy
rodzaj – słodko-gorzki.

Doskonale wiedziała, dlaczego Hank skłonił ją do wspólnej podróży we

wspomnienia. Dlaczego wciąż powtarzał: „Czy pamiętasz, jak było cudownie, jak

słodko”. Pamiętała. Było cudownie. I było słodko. Było... Czas przeszły. Powrót
Hanka miał jednak inny smak. Słodko-gorzki.

Sposób, w jaki się teraz kochali, przypominał pożegnalny pocałunek, który

zawsze bywa pełen wspomnień, zawiera szczyptę żalu i przeświadczenie, że coś
nieodwołalnie się skończyło.

Tak, Lara miała rację. Susan zdała sobie sprawę, że dla niej i Hanka nie ma

już powrotu do tego związku, który łączył dwoje rozmarzonych nastolatków.
Utracili swoją młodzieńczą niewinność. Mieli, co prawda, jeszcze jedną szansę.
Znów się w sobie zakochać, zacząć wszystko od nowa. Tym razem jako dorośli
ludzie, doświadczeni, pozbawieni złudzeń i niepewni.

Zakręciła wodę tak energicznie, jakby chciała urwać kran. Wycierając się

powtarzała w myśli przemowę, której nauczyła się wczoraj na pamięć, ale której
nie zdążyła wygłosić. Miała zamiar natychmiast skorygować ten błąd.
Pomaszerowała do sypialni i otworzyła drzwi na oścież. Hank już nie spał, leżał
ze wzrokiem utkwionym w ciemny zaciek na suficie.

– Dlaczego nie powiedziałaś, że dach przecieka?
– Sama o tym nie wiedziałam – przyznała szczerze. – Miała ostatnio na

głowie ważniejsze sprawy niż troska o dach.

Wpatrywał się w plamę tak intensywnie, że Susan nie byłaby zdziwiona,

gdyby z jego oczu wystrzeliły nagle dwa laserowe promienie i natychmiast
zlikwidowały zaciek. Hank odwrócił jednak głowę i nieoczekiwanie zapytał:

– Czy nasz prysznic też nawalił?
– Słucham? – Nagła zmiana tematu zbiła ją z tropu. – Ach tak, prysznic.

Nie, skądże. Po prostu nie chciałam, żeby zbudził cię szum wody.

– Szkoda. Wzięlibyśmy wspólną kąpiel. Tak jak dawniej – dodał znacząco.
Nie przegapiła tej okazji.
– To było dawniej, Hank. Teraz jest inaczej. Zabawa we wspomnienia

nigdzie nas nie zaprowadzi.

– O czym ty mówisz, Susan?
– Uważam, że tę sprawę powinniśmy omówić w innych warunkach.

Porozmawiamy, jak się ubierzesz i zejdziesz na dół.

Wyszła, nie czekając na odpowiedź. Patrzył za nią zupełnie oszołomiony.

Nic z tego nie rozumiał.

Co się, do diaska, stało? Co on znowu takiego zrobił? Gdzie się podziała

jego słodka, kochająca żona, którą nie tak dawno trzymał w ramionach? Nie
potrafił sobie tego wyjaśnić.

Ręce mu się trzęsły, gdy zbierał porozrzucane ubranie. Susan naprawdę

wytrąciła go z równowagi. Chyba nie mogła nagle zmienić zdania, stwierdził.
Teraz już nie. Przecież kochali się przez całą noc. Znów byli razem. Chciał, żeby
tak już zostało.

Szybko wciągnął spodnie i koszulę. Zbiegł po schodach, dopinając ostatnie

guziki. Z kuchni doleciały go odgłosy trzaskania garnkami.

Susan usłyszała skrzypnięcie zamykanych drzwi i omal nie upuściła sobie

na nogę patelni. Serce zaczęło jej walić młotem, gdy pobiegła za mężem. Czyżby
się rozmyślił? Czy ten łobuz zdecydował, że już jej nie chce?

Wypadła na ganek. Widziała, jak Hank idzie w stronę ciężarówki. Była

pewna, że wsiądzie do szoferki i odjedzie. Ale nie. Wyciągnął tylko dwa pękate
wory na śmieci i ruszył do domu. Stanęła na progu jak żywa przeszkoda.

– Co to ma znaczyć, Hank?
– A jak myślisz? – spytał z miną niewiniątka.
– Odnieś z powrotem te torby – rozkazała stanowczym tonem. Oczekiwała

posłuszeństwa, ale się przeliczyła. Bezczelnie spróbował ją ominąć. Przewidziała
ten ruch i zagrodziła sobą drzwi. – Powiedziałam, odnieś je, Hank.

– Daj spokój, Susan. O co tyle hałasu? Ty zrobisz śniadanie, a ja rozpakuję

swoje rzeczy. Im więcej zdziałamy przed powrotem dzieci, tym lepiej.

– Właśnie o to mi chodzi – odparła, kolejny raz odcinając mu drogę. –

Musimy omówić wiele spraw przed powrotem Kim i Jake’a. Więc zabierz te
torby. Wtedy będziesz mógł wejść do domu.

Ugryzł się w język, żeby nie zakląć.
– Susan...
Bez słowa wskazała palcem na ciężarówkę.
Spojrzał w tamtym kierunku, a później skierował wzrok na dom, ich

wspólny dom, jego dom – i postawił worki na ziemi. Złapał ją za ramię i wepchnął
do środka.

– Chcesz pogadać? Świetnie. Zacznijmy od tego, co za diabeł dzisiaj w

ciebie wstąpił?

Prawie biegła, żeby dotrzymać mu kroku. Wzięła głębszy oddech, szykując

się do starcia. Hank zachowywał się czasem wyjątkowo wojowniczo. Znaleźli się
w salonie. Susan rzuciła się do ulubionego mebla swego męża, zdecydowana
przypieczętować świeżo zdobytą przewagę. Nie zdążyła.

Hank był szybszy. Z pełnym zadowolenia uśmiechem rozsiadł się w fotelu

tatusia i położył nogi na stoliku. Machnął ręką w stronę kanapy.

– Proszę, może usiądziesz. Rozgość się. I powiedz mi wreszcie, do cholery,

co ty znowu wymyśliłaś. W czym problem?

Susan nie skorzystała z zaproszenia i nie usiadła. Stała nieruchomo, ze

skrzyżowanymi na piersiach ramionami. Jak zwykle, miała ochotę krążyć po
pokoju, lecz się opanowała. Hank mógłby to wziąć za przejaw zdenerwowania i
niepewności. Musiała zachować pozory, że całkowicie panuje nad sytuacją.

– Problem? – powtórzyła, – Największym problemem jesteś ty, Hank.

Myślisz, że możesz znów tu zamieszkać, jak gdyby nic się nie stało.

– No nie, znów to samo! Do licha, wyjaśniliśmy sobie wczoraj wszystko.

Dobrze wiesz, że nic nie zaszło. – Chciał wstać, ale pchnęła go z powrotem na

fotel.

– Nie mówię teraz o twoich zabawach z Sandrą, więc zamknij się i słuchaj.

– Bez mrugnięcia okiem wytrzymała jego zdumione spojrzenie.

Zrezygnował z oporu.
– Dobrze – pochwaliła. – Bardzo dobrze. Wydaje ci się, Hank, że wszystko

między nami może wrócić do normy. Wciąż powtarzasz, że będzie tak jak
dawniej. Mylisz się. Wiele się wydarzyło od tego dnia w sierpniu, gdy mnie
zostawiłeś. Wiele się zmieniło. Nie możemy tego po prostu zignorować.

– Dlaczego nie?
– Dlatego, że ja nie jestem już taka jak kiedyś, Ty się zmieniłeś, choć nie

chcesz tego przyznać. Nie jesteśmy już tymi dzieciakami, które pobrały się
trzynaście lat temu.

– To przez tę dzisiejszą noc, prawda? Wiedziałem, że cię to nie bierze tak

bardzo jak mnie, ale to wróci, Susan.

Niech minie trochę czasu. Zawsze nam przecież było ze sobą dobrze.
Westchnęła ciężko.
– Nie miałam na myśli seksu. Mówiłam o nas. Pomijając tak zwane

negocjacje, kiedy ostatni raz rozmawialiśmy o czymś innym niż dzieci, wydatki
albo dyżury w kuchni? Kiedy wspólnie robiliśmy coś, co nie dotyczyło Kim,
Jake’a lub naszych rodzin? Przypominasz sobie? Bo ja nie.

Wzruszył ramionami. Sam również nie pamiętał, ale czy było to aż takie

ważne?

– Nie rozumiem, do czego zmierzasz.
– Wyjaśnię ci. Załóżmy, że wrócimy do siebie dla dobra Kim i Jake’a. Ale

co będzie, gdy oni dorosną? Czas szybko biegnie, Hank. Jeśli teraz zejdziemy się
tylko dla dobra dzieci, to jak ułożymy nasze życie, gdy zostaniemy we dwoje?

Poczuł, że robi mu się gorąco. Susan głośno wspomniała o tym, czego on

po cichu zawsze się obawiał. Kolejno odejdą wszyscy troje: Kim, Jake, a na
końcu Susan, aby gdzieś w świecie zrealizować swoje ambicje. Zapomną o
biednym, starym Hanku.

– Zawsze możemy mieć jeszcze jedno dziecko.
– Dziecko! Zwariowałeś? Nasza dwójka jest prawie odchowana, a ty

chcesz zaczynać od nowa? O nie, Hank! Jeśli masz ochotę, to proszę bardzo, ale
już nie ze mną.

– Mnóstwo ludzi tak robi.
– Nie my. – Usiadła na kanapie, jakby sama myśl o dziecku pozbawiła ją

sił. – Wiesz, że kocham Kim i Jake’a. Są wspaniali. Ale próbować trzeci raz to już
hazard.

– Tak mi przyszło do głowy.
Nigdy nie wpadłaby na podobny pomysł. Propozycja Hanka niemal zbiła ją

z nóg.

– Naprawdę chciałbyś mieć jeszcze jedno dziecko, Hank?
– Tak, gdybym wiedział, że dzięki temu znów będziesz moja – odparł,

patrząc jej prosto w oczy.

– Czyli dziecko byłoby wyłącznie pretekstem?
– No to co? Wtedy nam się udało.
– Nie za bardzo, skoro teraz mamy na karku rozwód – przypomniała.
– Spróbujmy to naprawić. Tylko wypowiedz życzenie. Pokręciła bezradnie

głową.

– Oj, Hank, Hank. Co ja mam z tobą zrobić?
– Przyjąć mnie z powrotem.
Nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. Właściwie był to raczej grymas.

Rodzice robią zazwyczaj taką minę, gdy ich pociechy broją w uroczy sposób.
Można dać im spokój lub klapsa w zależności od ich następnego posunięcia.

Hank bezbłędnie rozpoznał jej rozterkę. Postanowił iść na całość.
– Mówię serio, Susan. Chcę, żebyśmy zaczęli wszystko od nowa.
– Ja też, Hank. Dlatego spodobał mi się projekt Lary.
Zaklął pod nosem. Lara Jamison była od niepamiętnych czasów

przyjaciółką Susan. Wiedział, że za nim nie przepada. Z pewnością wymyśliła coś
nadzwyczaj złośliwego.

– Jakiej rady udzieliła ci ta mądrala? – zapytał z przekąsem.
– Sugerowała, żebyśmy znów zaczęli się spotykać.
– Spotykać?
– No wiesz, chodzić na randki.
– Randki? A cóż to za kretyński pomysł! Jesteśmy przecież małżeństwem.

Małżeństwa nie chodzą na randki.

– A przynajmniej nie ze sobą – stwierdziła. – Zauważył jej wymowne

spojrzenie, lecz nie podjął wyzwania. – Na szczęście – ciągnęła – ta zasada nie
dotyczy ludzi, którzy są w separacji.

– Randki to strata czasu. Dużo szybciej dojdziemy do porozumienia, gdy

zamieszkamy razem.

– Właśnie to chciałbyś przekazać kiedyś dzieciom? – spytała słodko. – Nie

traćcie czasu, tylko wprowadźcie się do swojego partnera? A jeśli uznacie, że
wybór nie był trafny, to poderwijcie kogoś nowego? Tak powiesz Kim i
Jake’owi?

– Oczywiście, że nie!
– Wiec dlaczego sam chcesz im dać zły przykład?
– Ależ Susan, my to co innego – zaprotestował. – Pomimo separacji ciągle

jesteśmy małżeństwem. Najwyższy czas, żebyśmy sobie o tym przypomnieli.

Znów skrzyżowała ramiona. Na jej twarzy malowało się zdecydowanie.
– Przykro mi, Hank. Nie mam dla ciebie lepszej oferty niż ta. Bierz ją lub

idź do diabła.

ROZDZIAŁ 11

– Co się dzieje z tatusiem? – Kim stała nieruchomo w drzwiach sypialni.

Było jasne, że nie ruszy się z miejsca, dopóki nie otrzyma zadowalającej
odpowiedzi. – Czy coś się stało? Może zachorował?

– Skądże, kochanie. Nic mu nie jest – Susan rozmyślnie udawała, że

pochłania ją praca nad artykułem, który pisała leżąc w łóżku. Kim jednak nie dała
za wygraną. Domagała się dalszych wyjaśnień. W końcu Susan powtórzyła
jeszcze raz: – Naprawdę nic mu nie jest Sama z nim dzisiaj rozmawiałaś.

– No tak, ale... – Kim wzruszyła ramionami. – Myślałam o czym innym.

Dlaczego przestał do nas przychodzić? Nie było go ostatnio w kościele i nie
przyjechał na obiad. Dlaczego? Czy Jake i ja coś zmalowaliśmy?

– Skądże znowu. Przecież dzwonicie do siebie codziennie, prawda?
– Tak.
– I był w zeszłym tygodniu na wszystkich twoich meczach, zgadza się?
– Tak, ale to nie to samo. Przez jakiś czas tatuś bywał u nas często.

Zupełnie, jakby tutaj mieszkał. Co się stało?

– Nic.
– Mamo!
Susan westchnęła. Czy upór zawsze bywa dziedziczny?
– Twój tatuś przestał przychodzić, ponieważ powiedziałam mu, że tak

będzie lepiej.

– Co takiego? – Kim wpatrywała się w matkę ze zdumieniem. – Dlaczego?
– Potrzebowałam trochę przestrzeni. – Nie była pewna, czy w dzisiejszych

czasach dzieci wiedzą, co to znaczy.

– Przestrzeni do czego?
– Żeby wszystko przemyśleć.
– Nie przypuszczałam, że myślenie wymaga takich warunków.
– W przypadku twojego taty to nie jest konieczne.
– Mamo! – W głosie Kim brzmiała przygana.
– Przepraszam. – Susan roześmiała się wbrew własnej woli. – Nie mogłam

się powstrzymać.

– W porządku. – Kim także parsknęła śmiechem. – Ale jednego nie

rozumiem. Co chciałaś przemyśleć?

– Różne rzeczy.
– Ale jakie, mamo? No powiedz. Mam prawo wiedzieć, dlaczego trzymasz

tatusia z dala od nas.

– Wcale nie próbuję trzymać go z dala od was. Po prostu chcę go trzymać z

dala od siebie. – Potrząsnęła głową, jakby odganiała dokuczliwego owada, który
brzęczy koło ucha. – Wasz tatuś doprowadza mnie czasem do szału i nie mogę

trzeźwo myśleć.

– O czym?
– O naszym... – Prawie się wygadała. – To nic ważnego, kochanie. Bez

znaczenia. – Nie śmiała budzić w córce płonnych nadziei. Kim i tak, zdaje się,
uważała, że pojednanie rodziców jest tylko kwestią czasu. O dziwo, nawet
zachowanie Jake’a wskazywało na ostrożny entuzjazm. Było oczywiste, że tylko
Susan wciąż żywi jakieś wątpliwości. Miała ich jednak aż tyle, że spokojnie
mogłaby nimi obdzielić całą rodzinę Metcalfów.

– Pewnie zastanawiasz się nad tym, czy chcesz znów być z tatusiem? –

Kim nie dała się wyprowadzić w pole udawaną obojętnością matki.

– Sama nie wiem, Kim – odparła Susan z wahaniem. – Ale nie zaprzątaj

sobie tym głowy, dobrze? Nie ma się czym martwić. – Zaczęła na nowo obgryzać
czubek ołówka. Czy Kim musi akurat teraz drążyć ten temat?

– Jak to nie, skoro planujecie rozwód? – Kim odsunęła plik kartek i

przysiadła na łóżku. – To nie jest wyłącznie wasza sprawa. Dotyczy również mnie
i Jake’a.

– Mimo to ostateczną decyzję podejmę tylko z waszym ojcem.
– Tatuś już się zdecydował. Chce znów mieszkać z nami. Powiedz po

prostu tak i kropka.

– To nie jest takie łatwe, Kim.
– Czemu nie? Tatuś żałuje tego, co się stało. Na pewno obieca, że nigdy

czegoś podobnego nie zrobi.

– Kim, naprawdę uważasz, że wystarczy obiecać poprawę? Powiedzieć:

przepraszam, to się nie powtórzy, i wszystko będzie dobrze?

– To przecież możliwe, mamo.
– Nie zawsze, dziecinko. – Odgarnęła z czoła córki kosmyk jedwabistych,

ciemnych włosów. – Ja chyba nie potrafię aż tak przebaczyć.

– Oczywiście, że potrafisz. Czy nie powtarzałaś mnie i Jake’owi, że choć

byśmy nie wiem jak nabroili, ty nam wybaczysz? Że obojętnie, co zrobimy, wciąż
będziesz nas kochać?

– Wiesz, że tak.
– Udowodnij to, przebaczając tatusiowi.
– To zupełnie co innego, Kim. Ty i Jake jesteście moimi dziećmi. Żaden

wasz błąd nie zmieni tego faktu. Dlatego zawsze możecie na mnie liczyć.

– Ale przecież ty i tatuś przyrzekliście sobie do końca życia być razem. Czy

to się nie liczy?

– Myślałam, że tak, ale wasz ojciec złamał dane mi słowo.
– A gdyby powiedział, że jest mu przykro, że nigdy nic takiego nie zrobi...
– Czasem trudno dotrzymać tego rodzaju obietnic, Kim. Nie mam

pewności, że on to potrafi.

– Nie mogłabyś dać mu szansy? – Kim chwyciła w dłonie rękę matki. –

Mnie i Jake’owi zawsze pozwalasz się zrehabilitować. Nie możesz zrobić tego
samego dla taty?

Było to najtrudniejsze pytanie, na które, jak na razie, wciąż nie znała

odpowiedzi.

– Kochasz go jeszcze, prawda?
Czy go kochała? Susan przymknęła oczy i bezwiednie westchnęła.
– Pomyślę o wszystkim, zgoda?
– Obiecujesz?
– Obiecuję. A teraz szybciutko do łóżka, Kim. Powinnaś już dawno spać.
– Nie ma sprawy, dzisiaj jest piątek.
Susan wyczuła, że córkę nurtuje coś jeszcze. Przesłuchanie trwało nadal.
– No dobrze, Kim, wyrzuć to z siebie. Co cię gnębi?
– Dlaczego ci wszyscy mężczyźni do nas dzwonią?
– Och, ciocia Lara postanowiła spłatać mi figla. To tylko żart. – Susan

wiedziała, że nagłe uczucie gorąca nie jest rezultatem dziury ozonowej. Miała
szczery zamiar porachować się z przyjaciółką. Niech diabli wezmą dziwaczne
poczucie humoru Lary Jamison!

– Będziesz się z nimi umawiać?
– Daj spokój, Kim. Nawet mi to nie przyszło do głowy.
– W ogóle nie masz ochoty? Ani trochę?
– A ty nie miałabyś mi za złe, gdybym chodziła na randki z kimś oprócz

twojego ojca?

– No chyba tak. Tatuś też byłby wściekły. Ale rozumiem, dlaczego

mogłabyś chcieć. Trzeba mieć skalę porównawczą. Nie wyobrażam sobie, żebym
mogła wyjść za pierwszego faceta, z którym zacznę się spotykać.

– Wspaniale.
– Mamo, nie żartuj. Rzeczywiście nigdy się nie zastanawiałaś, jakby ci

było z kimś innym?

– Co takiego?!
– Ojej, możesz mi przecież powiedzieć. Przerobiłyśmy już te kawałki typu:

„nie powinnaś się śpieszyć”, „zaczekaj, aż będziesz pewna” lub „uważaj, żeby nie
wpaść”, pamiętasz?

– Tak, ale czy ty potraktowałaś serio moje słowa? Coś mi się wydaje, że

powinnyśmy o tym porozmawiać jeszcze raz.

– Wcale nie, mamo. Naprawdę słuchałam cię uważnie i wzięłam sobie do

serca twoje rady. Poważnie. Wiesz, że w naszej szkole dwie dziewczyny z
siódmej klasy urodziły dzieci? Możesz to sobie wyobrazić? Być matką w moim
wieku? Nie martw się, doskonale pamiętam wszystko, co ty i tatuś wbijaliście mi
do głowy.

– Przyznam, że to mnie cieszy. Nie oczekuję, że zawsze będziecie z

Jake’em uczyć się na naszych błędach, ale przynajmniej w tej dziedzinie bądźcie

mądrzejsi od nas.

– Nie musisz się obawiać, mamo – zapewniła solennie Kim. – A teraz mi

odpowiedz. Nie żałujesz, że tak wcześnie wyszłaś za tatę? I że nie spotykałaś się z
nikim innym?

– Czasem było mi przykro – odparła po chwili zastanowienia. Wiele razy

sama zadawała sobie to pytanie. – Widzisz, kiedy niańczysz chore niemowlę, a
reszta twojej klasy szaleje na balu maturalnym, to zaczynasz mieć wątpliwości,
czy postąpiłaś słusznie. Jednego tylko nigdy nie żałowałam. Tego, że mam ciebie
i Jake’a. Wiecie o tym, prawda?

– Jasne, że tak, mamo. Ale skoro nie miałaś taty z kim porównać, to skąd

wiedziałaś, że on jest najlepszy?

– Miłość to nie degustacja potraw. Nie musisz skosztować wszystkich

smaków, żeby wybrać ten, który ci najbardziej odpowiada – odparła u
uśmiechem.

– Jesteś pewna? – Kim podciągnęła nogi i usiadła na łóżku po turecku. –

Pytam, bo ty i tatuś tak bardzo się różnicie. Czemu wybrałaś właśnie jego?

– Szczerze mówiąc, to on mnie wybrał. Powinnaś go sama spytać,

dlaczego. Któregoś dnia podszedł i okrył mi ramiona swoją kurtką. A niedługo
później zostaliśmy parą i ani się obejrzeliśmy, jak braliśmy ślub, mając dziecko w
drodze!

– Ale kiedy się w nim zakochałaś? Kiedy zdałaś sobie z tego sprawę?
– To nie stało się w jakimś konkretnym momencie. Raczej stopniowo, po

troszeczku. Zrozumiałam, że go kocham, choć możliwe, że mówiłam mu to już
wcześniej. Widzisz, kotku, wiele ci nie wyjaśniłam.

– No tak, nie za wiele – zgodziła się Kim.
– Nie wiem, czy w ogóle powinnam ci dawać jakieś rady. Twój ojciec

bynajmniej nie musiał odganiać kijem konkurencji. Rzadko kręcił się koło mnie
jakiś chłopak. Ty natomiast masz całą armię wielbicieli.

– Oj, mamo.
– Przecież to prawda i dobrze o tym wiesz. Całe szczęście, że

odziedziczyłaś urodę po ojcu. Kto by pomyślał, że Hank Metcalf będzie tak ładnie
wyglądał jako dziewczynka?

Obie dostały ataku śmiechu, wyobraziwszy sobie Henry’ego Jacoba

Metcalfa w damskich łaszkach.

– Nie powinnaś tak mówić, mamo – skarciła ją Kim, gdy przestała

chichotać. – Masz pojęcie, że zawsze chciałam wyglądać tak jak ty?

– Zgłupiałaś?
– Wcale nie. Uważam, że jesteś śliczna.
– Musisz iść do okulisty.
– Wiem, co mówię. Strasznie podobają mi się twoje włosy. Moje są proste

jak druty. No i oczy też masz ładniejsze. Tak, lewe odrobinę zezuje, ale to ci tylko

dodaje uroku.

– Akurat.
– Naprawdę. A poza tym masz styl.
– Pewnie dlatego, że wraca moda na lata sześćdziesiąte – odparła

rozbawiona Susan. – Dobrze, że do niedawna nie zwracałaś uwagi na wygląd.
Inaczej wstydziłabyś się ze mną pokazać.

– Coś ty. Tak pomysłowo mieszasz różne ubrania. Zawsze wyglądasz

inaczej niż wszyscy.

– Nie każdy uznałby to za słowa uznania, kotku.
– Owszem. Ale wiem, że dla ciebie to będzie komplement Zdziwiła ją

przenikliwość córki.

– Coraz lepiej mnie rozumiesz, prawda?
– Chyba tak. A już na pewno lepiej niż w zeszłym roku. Cieszę się, że

razem pracujemy nad tym projektem. Nie miałam pojęcia, dlaczego gazeta jest
dla ciebie taka ważna, dopóki nie zajęłam się czymś, co jest dla mnie istotne.

– Ja też zaczynam cię poznawać, Kim. I bardzo podoba mi się to, co w tobie

odkrywam.

– Naprawdę?
– Słowo. A teraz marsz spać.
– Dobrze, dobrze. Już mnie nie ma. – Kim zeskoczyła z łóżka, ale nachyliła

się, żeby uściskać matkę. – Muszę ci jeszcze coś powiedzieć, mamo. Chodzi mi o
ciebie i tatusia. Pamiętaj, że ja też zawsze będę cię kochać. Nawet jeśli
podejmiesz niewłaściwą decyzję.

„Zawsze będę cię kochać. Nawet jeśli podejmiesz niewłaściwą decyzję”.

Susan zgasiła światło, ale słowa Kim wciąż brzęczały jej w uszach. Co ma robić?
Pozwolić mu wrócić czy kazać odejść?

– Boże, co ja powinnam zrobić – powtarzała bez końca. Wtedy, w sobotę,

po Dniu Zakochanych, była pewna, że wszystko się skończyło. Postawiła
ultimatum, a Hank wypadł z domu jak szalony. Znakomicie. Wmawiała sobie, że
jest zadowolona. Jej mąż dokonał wyboru.

Nie spodziewała się, że zacznie do niej codziennie wydzwaniać.

Początkowo na dźwięk jego głosu przerywała połączenie. Nie dał się zniechęcić.
Z uporem maniaka telefonował po kilka razy na dzień. W końcu zaczęła oddawać
słuchawkę dzieciom. Liczyła na to, że Hank zrezygnuje. Ale on wyraźnie nie miał
zamiaru się poddać. Przeciwnie.

Susan pojechała kolejny raz do Lary Jamison. Niestety wyszło na jaw, że

nie może liczyć na najlepszą przyjaciółkę. Lara z całych sił przekonywała ją, żeby
jeszcze nie wszczynać kroków rozwodowych. Susan obiecała jej, że trochę z tym
poczeka. A teraz ta zdrajczyni podała jej numer telefonu jakimś typom. I jeszcze
miała czelność powiedzieć, że spodziewała się ze strony Susan większego
zainteresowania tymi panami.

– Czyżby żaden z nich ci nie odpowiadał? Przecież chciałaś znaleźć jakieś

przeciwieństwo Hanka. No to masz.

– Myślałam raczej o kimś w stylu Tannera McNeila.
– Wybij to sobie z głowy, moja kochana. On jest zajęty.
– Ogłuchłaś? Powiedziałam w stylu Tannera.
– Wybacz. – Lara nie traciła humoru. – McNeil jest rzeczywiście

wyjątkowy. Ale zrobię ci grzeczność i może kogoś znajdę.

– Zrób mi grzeczność i przestań szukać!
– Myślałam, że mój pomysł przypadł ci do gustu. Tyle lat byłaś szczęśliwą

żoneczką, a twoje przyjaciółki żyły sobie w wolnym stanie. Nie masz ochoty
odrobić zaległości?

– Wolę poczytać „Szukając pana Goodbara”.
– Och, przestań, Susan. Nigdy nie chodziłaś na urocze randki. Musisz

spróbować. Co powiesz na Waltera Simmonsa? To właściciel zakładu
pogrzebowego. Wiesz, ile on zarabia?! Mam tu jego numer. Mogę cię piorunem
umówić.

– Dosyć, Lara! – Susan wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. – Skąd, u

licha, wygospodaruję czas na randki, jeśli miałam go za mało dla własnego męża?

– Dobre pytanie. A jaka jest odpowiedź?
– Nie wiem – przyznała tępo. – Wpadnę do ciebie, jak wszystko przemyślę.
– Daruj sobie. Lepiej zadzwoń do Hanka.
Po raz pierwszy w życiu Susan wrzasnęła na swoją wierną, zawsze

spokojną i opanowaną przyjaciółkę, z którą się razem wychowała.

– Laro Jamison. Po czyjej właściwie jesteś stronie?!

– Po czyjej ty jesteś stronie, Laro? – spytał z niedowierzaniem Hank. Nie

spodziewał się, że zastanie u Tannera jego narzeczoną. Była ostatnią osobą, na
której pomoc mógłby liczyć.

– Jestem po stronie rodziny Metcalfów. Zadowolony?
– Możemy jej wierzyć? – Hank spojrzał badawczo na Tannera.
– Inaczej bym jej tu nie zaprosił. – Lara posłała mu miażdżące spojrzenie,

więc dodał szybko: – Mam do niej absolutne zaufanie. Żenię się z nią.

– No – mruknęła ułagodzona. – To już lepiej, Tanner. Przygotowałam dla

ciebie projekt listu, Hank.

– Myślałem, że razem coś ułożymy.
– Cóż, mam poufne informacje, których źródła oczywiście nie mogę

ujawnić, ale wierz mi... – zawiesiła głos.

Hank zerknął znów na Tannera, który uspokajająco kiwnął głową.

Zrezygnował więc z dalszej dyskusji i zasiadł do pisania. Po dwóch godzinach
zaczął żałować tej decyzji.

– Naprawdę sądzicie, że to odniesie pożądany skutek?

– Z pewnością – uspokoiła go Lara.
– Nie martw się. – Tanner również był dobrej myśli. – Jak to się mówi?

Aha, cały świat pomaga kochankom. Możesz na to liczyć, Hank.

– Przecież ona będzie wiedzieć, że ktoś mi pomagał.
– My jej nie powiemy – obiecali zgodnie.
Skrzywił się, patrząc na swoje gryzmoły. Ta gładka, kwiecista proza

napisana pod dyktando Lary i Tannera brzmiała zupełnie obco.

– Wiecie, że nie potrafię wysławiać się jak literat.
– To żaden problem. Mnóstwo ludzi pisze inaczej niż mówi. Susan

pomyśli, że ujawniłeś tę stronę osobowości, której nie znała. Właśnie o to nam
chodzi.

Hank wciąż miał poważne wątpliwości. Przebiegł wzrokiem fragment listu

o wyraźnie erotycznym podtekście.

– Co będzie, jak przypadkiem wpadnie to w ręce Kim i Jake’a?
– Nie szkodzi. Dzieci powinny wiedzieć, że ich rodzice też są ludźmi.
Jeszcze raz przeczytał cały list Styl był niewątpliwie piękny. Może list

okaże się skuteczny? Wystarczyło spojrzeć na Larę i Tannera. Zakochani jak dwa
gołąbki. Ale to nie zmieniało faktu, że on nigdy nie był nadmiernie elokwentny.
Susan od razu rozpozna oszustwo.

„Wszystko się zmieniło, Hank. Nawet sposób, w jaki się kochamy”.
To przesądziło sprawę. Zmiął w ręce list – Dajmy sobie z tym spokój.

Susan i tak uważa, że oboje jesteśmy inni niż kiedyś. Dlatego nie wierzy w
możliwość naszego pojednania. Taki list to woda na jej młyn.

– Może masz rację – przyznała Lara. – Susan rzeczywiście wspomniała o

tym, że sprawiasz wrażenie kogoś obcego. W tej sytuacji masz tylko jedno
wyjście. Przypomnij sobie moment, gdy zaczęliście ze sobą chodzić. Co was
zbliżyło?

– Sam chciałbym wiedzieć. Chyba miałem po prostu szczęście.
– Nie tylko, bracie. Kim jest tego najlepszym dowodem – mruknął Tanner.

– Teraz musisz sobie przypomnieć, w jaki sposób udało ci się uwieść Susan.

– Zastanów się, Hank – nalegała Lara. – Co robiliście, zanim skusiło was

tylne siedzenie w samochodzie?

– Czy ja wiem. – Wzruszył ramionami. – Młodzieżowe rozrywki. Kino,

spacery, prywatki.

– Musiało być jeszcze coś – upierał się Tanner. – Coś szczególnego lub

jakieś miejsce, które znaliście tylko wy.

Hank bezradnie potrząsnął głową. Jedyne miejsce, o jakim pomyślał, to

wysypany żwirem odcinek wału przeciwpowodziowego na brzegu Missisipi.
Droga Króliczków. Jej zasługi dla demografii regionu były niezaprzeczalne.
Znacznie przyczyniła się do wzrostu wskaźnika urodzin. Właśnie temu
zawdzięczała swą nazwę. Każdy znał Drogę Króliczków. Stanowiła popularne

miejsce wieczornych schadzek wszystkich nastolatków.

– Nie mam pojęcia – przyznał z rezygnacją w głosie.
– Jeśli nawet było coś szczególnego, to ja tego nie pamiętam.
– Może ja spróbuję dyskretnie wybadać Susan? – zaproponowała Lara.
– Mogłabyś to zrobić?
– Jasne.
– Skąd ta nagła zmiana frontu, Laro? Przecież sama wymyśliłaś te głupoty

z chodzeniem na randki. A teraz nagle bawisz się w swatkę.

– Wygląda na to, że mądrzeję z wiekiem. Wtedy nikt nie wierzył, że wasze

małżeństwo potrwa dłużej niż rok. Ja myślałam podobnie. Zupełnie do siebie nie
pasowaliście. Ale od tego czasu czegoś się nauczyłam. Mianowicie tego, że
różnice działają czasem na korzyść takich ludzi jak ty i Susan.

– W jaki sposób?
– To całkiem proste. Ty nie miałeś zamiaru iść na studia. Ona tak.

Pomogłeś jej uzyskać dyplom, zajmując się domem i dziećmi. Gdyby wyszła za
kogoś innego, sytuacja pewnie wyglądałaby odwrotnie. Dzięki tobie Susan
zdobyła wykształcenie i została świetną dziennikarką. I wcale nie musiała z
niczego rezygnować. Zachowała rodzinę i pracę.

– Może i tak – przyznał z wahaniem. – Ale Susan miała dziennikarstwo we

krwi. Urodziła się z atramentem na palcach. Nic by jej nie powstrzymało. A co do
rodziny... No cóż, nie była to nasza świadoma decyzja.

– Wiem, że nie zaplanowaliście Kim. Chociaż Susan miała inne wyjście z

kłopotliwej sytuacji, nie skorzystała z niego. Wybrała ciebie i dziecko, Hank. To
o czymś świadczy.

– Świadczyło – poprawił z naciskiem. – Wtedy. Teraz nie ma to dla niej

żadnego znaczenia.

– Nie przekonałeś mnie, Hank. Z pewnością coś was jeszcze łączy. Byliście

ze sobą szczęśliwi przez tyle lat. Jakimś sposobem potrafiłeś ją zdobyć. Gdybyś
tylko mógł znów to wykorzystać.

– Pomyślę o tym. A ty, jeśli się czegoś dowiesz...
– Zadzwonię – obiecała. – Nie poddawaj się, Hank. Uważam, że

powinieneś zgodzić się na te randki. Dzięki temu będziecie spędzać trochę czasu
we dwoje. Chyba ci to odpowiada?

Trochę czasu. Zawsze mieli go z Susan za mało. W małżeństwie stało się to

kością niezgody. A zanim się pobrali, też nie było lepiej. Oboje musieli stawać na
głowie, żeby ominąć zakazy rodziców. To naprawdę było podniecające,
stwierdził, leżąc tego wieczoru w motelowym łóżku. Pamiętał, że opracowali
wówczas z Susan niezawodną metodę, żeby się ukradkiem spotykać. Nikt inny o
tym nie wiedział. Ustalali datę i godzinę. W umówioną noc podkradał się pod
dom Mitchumów z garścią żwiru...

ROZDZIAŁ 12

Obudziło ją niezbyt głośne stuknięcie. Za chwilę się powtórzyło.

Przestraszyła się. Ktoś w środku nocy pukał w szybę. Nie, to niemożliwe.
Sypialnia znajdowała się na piętrze. Nie mogła to być również gałąź. Żadne
drzewo nie rosło tak blisko domu. Niecodzienny odgłos rozległ się ponownie.

Susan wstała i na palcach podeszła do okna. Delikatnie rozchyliła zasłony i

odetchnęła z ulgą. Zobaczyła jedynie bezchmurne, gwiaździste niebo i srebrzysty
księżyc. Noc była wyjątkowo piękna. Nagle coś uderzyło w szybę tuż koło jej
twarzy. Cofnęła się gwałtownie. Ktoś najwyraźniej rzucał żwirem. To przecież
nie może być... Jednym szarpnięciem otworzyła okno i przechyliła się przez
parapet.

– Hank, czy to ty?
Jakiś niewyraźny cień zamajaczył na dole.
– Ci... – szepnął – obudzisz dzieci.
– Co tam robisz, do diabła? – spytała raczej mało romantycznie.
Hank po raz drugi syknął ostrzegawczo i zniknął. Co on, u licha, knuje?

Szybko wciągnęła dżinsy i wepchnęła w środek długi podkoszulek, który miała
na sobie. Nałożyła tenisówki i dopiero teraz zerknęła na zegarek. Druga nad
ranem! Chyba oszalał, pomyślała. Muszę wezwać kogoś na pomoc! Może
lekarza? Tego typa trzeba koniecznie zbadać. A najlepiej zamknąć.

W pół minuty znalazła się na podwórku. Hank wyłonił się z mroku.
– Wiesz, która jest godzina? – warknęła, trzymając się pod boki. – Zaraz ci

powiem. Druga w nocy, ty idioto! Może się wreszcie dowiem, czemu o tej porze
walisz kamieniami w okno?

– Zaraz zobaczysz. – Cofnął się i z dumną miną wskazał ręką za siebie. –

Podejdź i spójrz.

Ta sama kapa, stwierdziła ze zdumieniem. A przynajmniej identyczna. W

jednej chwili zrozumiała przyczynę nocnej wizyty Hanka.

– Już ci wyjaśniłam, że nie mam ochoty na wędrówki po zaułku

wspomnień. To do niczego nie prowadzi.

– Możliwe – przyznał. – Ale od czegoś musimy zacząć. Przecież chciałaś

umawiać się ze mną na randki. Więc jestem. No chodź, Susan. Połóż się obok
mnie.

– Nie miałam na myśli pieszczot przy księżycu – odparła ostro, choć czuła,

że ogarnia ją znajome podniecenie.

– Ja też nie – skłaniał z premedytacją. – Mam dla ciebie niespodziankę,

Suz. Na pewno ci się spodoba.

– Lepiej, żeby tak było – mruknęła groźnie. – Z wahaniem usiadła na

kolorowej kapie. Hank położył się na wznak zachęcając ją, żeby zrobiła to samo.

– Odpręż się. Zamknij oczy, jeśli chcesz. Powiem ci, kiedy masz je

otworzyć.

Poszła za jego radą, zastanawiając się, jaką gwiazdę wybrał na dziś. Minęło

tyle lat od tej nocy, gdy po raz pierwszy razem patrzyli w niebo. Susan nie
pamiętała już nazw odległych galaktyk. Astronomia była domeną Hanka.
Orientował się w niej jak mało kto. Znał się też na innych rzeczach i te lekcje,
jakich udzielali sobie nawzajem, leżąc pod ciepłym kocem, interesowały ją o
wiele bardziej. Musiała to uczciwie przyznać.

– Teraz! – zawołał niespodziewanie. – Otwórz oczy, Cukiereczku!
– Och, Hank!
Wysoko nad nimi rozbłysło jasne światło, które następnie rozsypało się po

niebie jak wielki snop czerwonych iskier. Bezgłośny fajerwerk był zachwycający.

– Podobało ci się?
– Wiesz, że tak. – Zacisnęła palce na dłoni Hanka i aż westchnęła, bo

kolejny meteor okazał się jeszcze piękniejszy.

Hank oparł się na łokciu i spojrzał jej w oczy.
– Wciąż jesteś na mnie zła?
– Za to, że mnie obudziłeś? Nie, już mi przeszło.
– A co byś powiedziała na... – nie zdążył dokończyć.
– Co wy tutaj robicie?
Oboje podskoczyli z wrażenia. Tuż obok wyrosły nagle sylwetki Kim i

Jake’a.

– Mamo, nic ci nie jest? – Syn musiał, oczywiście, okazać troskę. Susan

poczuła się równie winna i zawstydzona jak wtedy, gdy jej ojciec, uzbrojony w
latarkę i sztucer, poszedł kiedyś za nią i Hankiem. Przyłapał ich tak samo, jak
teraz zrobiły to dzieci.

– Nie, synku. Po prostu oglądamy gwiazdy.
– Naprawdę nic ci nie jest? – Jake był równie zdenerwowany jak przed laty

jego dziadek.

– Naprawdę – odpowiedział za nią Hank. – Zapowiadano na dzisiejszą noc

deszcz meteorów. Pomyślałem, że wasza mama może mieć ochotę obejrzeć to
zjawisko.

– Deszcz meteorów? Poważnie? – Jake natychmiast zapomniał o roli

samozwańczego opiekuna.

– Jak najbardziej – potwierdziła Susan. – Chodź i sam zobacz. Ty też, Kim.

Zrobimy dla was miejsce. – Spróbowała się odsunąć, ale Hank do tego nie
dopuścił. Sprytnie przyciągnął ją do siebie, a dzieci usiadły po bokach.

Nie miała szans, żeby się ruszyć.
Chociaż sytuacja nie rozwinęła się po myśli Hanka, to postanowił

maksymalnie ją wykorzystać. Objął Susan tak mocno, że musiała oprzeć głowę
na jego ramieniu. Chciała się wyswobodzić, ale nie zdało się to na nic.

Powstrzymała się jednak od głośnych protestów... Czuła, że ta pozycja jest dla
Hanka bardziej męcząca niż tego oczekiwał. A ciesz się, pomyślała. Wcale ci nie
jest wygodnie.

Kim i Jake raz po raz wydawali okrzyki zachwytu. Kosmiczny pokaz

sztucznych ogni zupełnie ich oczarował. Susan z trudem powstrzymywała się od
śmiechu. Pamiętała pierwszy seans pod gwiazdami. Ona i Hank przeżyli później
niebo na ziemi. Nie wątpiła, że jej mąż liczył dzisiaj na powtórkę z historii.
Jednego nie wziął pod uwagę. Własne dzieci to najlepsze przyzwoitki świata.

Hank uniósł rękę, pokazując kolejną konstelację i jego spojrzenie padło na

fosforyzującą tarczę zegarka. Była punkt trzecia.

– Wystarczy na dzisiaj. Od trzydziestu minut nie spadł już żaden meteor.

Pokaz skończony.

– Jeszcze nie, tato – poprosił Jake. – To tak, jak byśmy wyszli w połowie

filmu. Pozwól nam zostać. Będziemy oglądać gwiazdozbiory, a później możemy
tu spać aż do rana.

– Do łóżka, Jake. – Hank poderwał syna na nogi. – Macie jeszcze co

najmniej cztery godziny snu, jeśli się teraz położycie. No, szybko do domu.

– Jutro niedziela. Nie idziemy do szkoły.
– Niedziela jest już dzisiaj i musicie iść do kościoła.
– Kim i Susan również wstały, a Hank złożył kapę. – Całonocne czuwanie

wymaga lepszego przygotowania. Inaczej wszyscy złapiemy grypę.

– Wcale nie jest zimno – zaprotestował Jake.
– Dla ciebie może nie jest. Ale moje stare kości domagają się komfortu.

Znam taki sklep w Memphis, gdzie sprzedają używany sprzęt kempingowy.
Skoczymy tam któregoś dnia i kupimy śpiwory a może i namiot. Będziemy mogli
pojechać na biwak do rezerwatu Village Creek.

– Na całą noc? – Oczy Jake’a rozbłysły radością.
– Kiedy? Jutro? – dopytywała się Kim.
– Jutro sklep jest zamknięty. Musimy zaczekać do soboty.
– Och, tato.
– Nie przesadzajcie, moi mili. To tylko tydzień – tłumaczyła Susan. –

Macie okazję potrenować cierpliwość. I odpowiednio się przygotować.
Pójdziemy w poniedziałek do biblioteki i weźmiemy trochę książek z tej
dziedziny.

– Myślisz, że będą mieć literaturę na temat kosmosu?
– Jake był pełen wątpliwości.
– Na pewno. – Hank liczył na to, że sam się dokształci.
– Można również coś wypożyczyć w planetarium w Memphis. – Susan

zerknęła niepewnie na męża. – Spróbujcie namówić tatę, żeby tam wpaść, gdy
pojedziecie kupić śpiwory.

– Tato! – zawołały dzieci zgodnym chórem.

– Bardzo chętnie. Byłoby dobrze, gdyby i mama wybrała się z nami. Jeśli,

oczywiście, znajdzie czas.

– Ja?
– Tak, mamo! Koniecznie!
Spojrzała na ich buzie. Dzieci patrzyły na nią proszącym wzrokiem.

Widziała w oczach nadzieję. Nie mogła jej zawieść.

– Załatwione. Wezmę sobie wolny dzień.
– No to mamy randkę – stwierdził z ulgą Hank.
– Randkę? – Uśmiechnęła się. – Niech będzie. Perspektywa wycieczki

uspokoiła dzieci. Bez protestów pozwoliły wysłać się do łóżek. Hank poczekał, aż
Kim i Jake znikną za drzwiami, po czym objął Susan i serdecznie ją uścisnął.

– Dzięki – szepnął.
– Za co? To był twój pomysł.
– Tak, ale gdybyś się nie zgodziła...
Wzruszyła ramionami i odsunęła się od niego na bezpieczną odległość.
– Nie potrafiłam im odmówić. Tak bardzo zapalili się do tej eskapady. Nie

pamiętam, kiedy ostami raz widziałam u nich taki entuzjazm. Kim pewnie
zrezygnuje teraz z prac nad projektem odzyskiwania surowców.

– Niekoniecznie. Możemy ten projekt potraktować jako zadanie rodzinne.

Mówiliśmy o tym w trakcie naszych negocjacji. Zabierzmy się za jego realizację
we czwórkę.

– To chyba nie ma sensu, Hank.
– Dlaczego? – Zrobił krok w jej stronę i znów stał tuż obok. – Pamiętasz,

jak wiele razy planowaliśmy wyjazd na wakacje? Nigdy nie udało się nam tego
zrealizować.

– Tak, rzeczywiście.
– Powinniśmy zapomnieć o dalekich podróżach. Zacznijmy cieszyć się

tym, co mamy pod bokiem. Na przykład właśnie planetarium. Od dawna chciałam
je zobaczyć. De razy jestem w Memphis, obiecuję sobie, że już następnym
razem... I nic z tego nie wychodzi.

– Wiem, jak to jest – przyznała. – Zawsze było tyle rzeczy, które chciałam

zrobić z Kim i Jake’em, ale wiecznie pracowałam od rana do nocy. Z roku na rok
pocieszałam się myślą, że jeszcze trochę i nadrobimy stracony czas. Aż w końcu
dzieci wyrosły z wielu rozrywek. – Zamyśliła się. – Ciebie chyba potraktowałam
podobnie. Wiedziałam, że za mało przebywamy razem. Wmawiałam sobie, że
kiedyś ci to wynagrodzę. Uważałam, że wciąż tutaj będziesz.

– Jestem tutaj – zapewnił, przyciągając ją do siebie.
– To już nie to samo.
– Możemy jeszcze wszystko zmienić, Susan. – Jedną ręką objął ją w talii, a

drugą delikatnie pogładził miękki zarys policzka. – Zrobimy to tak powoli, jak
tylko zechcesz. Zaczniemy się ze sobą spotykać i poznawać na nowo. Powiedz,

czego pragniesz, kochanie.

Broda zaczęła jej drżeć. Zacisnęła zęby, żeby jakoś się opanować.
– Proszę cię, Susan. Daj nam jeszcze jedną szansę. – Pochylił głowę i

zbliżył usta do jej warg. Poczuł ich delikatne muśnięcie, ale kiedy chciał pogłębić
pocałunek, szarpnęła głowę do tyłu.

– Spokojnie, Hank – ostrzegła. – Spokojnie i powoli. Hasło „Postępuj

ostrożnie” stało się życiową dewizą Susan. Matka byłaby z niej dumna, gdyby
kilkanaście lat temu córka kierowała się podobną zasadą. Susan z pewnym żalem
myślała o tym, co ją niewątpliwie ominęło.

Wtedy oboje z Hankiem byli bardzo młodzi i niecierpliwi. Zanadto się

śpieszyli, żeby mogli poznać wszelkie tajemnice miłości i jej różne oblicza.
Dopiero teraz potrafili docenić rozkoszny smak oczekiwania. Zwłaszcza Susan
cieszyła się każdą taką chwilą. Wspólne wyprawy do kina, muzeum, czy ZOO, a
czasem romantyczna kolacja poza domem sprawiały jej ogromną radość.
Umożliwiały również poznanie własnego męża od zupełnie innej strony.

Najczęściej towarzyszyły im dzieci, ale Hank zawsze potrafił tak

zorganizować każdy wyjazd, żeby mogli przynajmniej kwadrans spędzić tylko
we dwoje. Potrafili wykorzystać te minuty. Szybkie pieszczoty robiły się coraz
bardziej śmiałe. Od czasu do czasu Kim i Jake zostawali w domu, a oni wybierali
się gdzieś sami.

Wczorajszego wieczoru. Hank jeszcze raz spróbował wykorzystać

wspomnienia. Zawiózł ją na Drogę Króliczków. Jak zwykle stało tu kilka
samochodów. Zakochane pary wciąż lubiły to miejsce. Pod tym względem nic się
nie zmieniło. Tylko widok był inny. Dwa nowe mosty spięły potężnymi klamrami
brzegi Missisipi, a jasno oświetlone drapacze Memphis odbijały się w ciemnej
rzece.

– To wygląda jakoś inaczej, prawda? – szepnęła Susan, patrząc na lśniące

miasto. – A może po prostu zapomniałam, że tu jest tak pięknie?

– Szczerze mówiąc, nie podziwiałem wtedy krajobrazu. Zajmowaliśmy się

całkiem czym innym, pamiętasz?

– Uhm. Ciekawe, co jeszcze dzięki temu przegapiliśmy – odparła z

westchnieniem. – Dojrzałość nie jest taka zła. Możemy zwolnić tempo i wreszcie
docenić wszystko bez tego niepotrzebnego pośpiechu.

– Możliwe. – Odpiął pas i przysunął się do niej. Otoczył ją ramieniem i

lekko przytulił. Nie cofnęła się. Jego bliskość wydawała się tutaj zupełnie
naturalna. – Ale ten pośpiech miał również swoje dobre strony – szepnął jej do
ucha. – Z chęcią bym ci przypomniał te najbardziej smakowite.

– Po tylu latach, Hank? – Zachichotała. – To zupełnie co innego. Jaką

atrakcją może być odrobina pieszczot w porównaniu do wielkiego, małżeńskiego
łóżka i całej nocy? Na pewno byś się rozczarował.

– A chcesz się przekonać? Sama zobacz.

Powoli przesunęła dłoń w górę umięśnionego uda. Skoro miała sprawdzić,

czy nie kłamał...

– O, rzeczywiście – zamruczała. – Chyba masz rację. Wiem, że ci jest

niewygodnie. Powinnam odpiąć ten guzik.

Schwycił ją nagle za przegub i przytrzymał, nie pozwalając na nic więcej.
– Przestań, Susan. Nie rób nic, czego nie masz zamiaru skończyć. Nie

zniosę tego.

– Och, zniesiesz, na pewno. – Rozpięła suwak o kilka centymetrów.
– Proszę cię, Suz. – Jego głos drżał od tłumionego pragnienia. Zamęczysz

mnie, jeśli będziesz się tak znęcać.

– Bzdura – zapewniła, rozpinając suwak na całej długości. – To tylko

przesądy.

– Jesteś potworem. Robisz to specjalnie, żebym cierpiał. Ożeniłem się z

sadystką. Dlaczego wcześniej na to nie wpadłem?

Jej palce wsunęły się teraz głębiej i uwolniły go od bielizny.
– Chcesz, żebym przestała?
– Nie – jęknął, bo uwięziła go w ciepłym uścisku swojej ręki. – Zrób to,

Suz. Nie czekaj.

Przyglądała się uważnie jego twarzy, podczas gdy jej dłoń zaczęła

delikatnie się poruszać. Hank zamknął oczy i odchylił głowę. Jego ciałem raz po
raz wstrząsały dreszcze. Siła pożądania odbierała mu niemal całą przyjemność z
pieszczoty, którą Susan rozmyślnie go torturowała.

Każda jego reakcja napawała Susan nieznaną do tej pory satysfakcją. Miała

nad nim władzę. Zamierzała doprowadzić go nad samą krawędź – i jeszcze dalej.
Przywarła ustami do jego szyi, zręcznie poradziła sobie z guzikami koszuli.
Całowała jego pierś i brzuch, aż jej wargi znalazły się tuż obok dłoni, którą nie
przestawała go pieścić.

– Zlituj się – szepnął ochryple, gdy się zawahała. – Nie możesz teraz

przestać.

Rozchyliła dłoń i natychmiast zmieniła jej dotyk na ciepłą wilgoć swoich

ust. Hank szarpnął się gwałtownie. Chwycił kurczowo kierownicę, rozpaczliwie
szukając oparcia. Pełna rozkoszy eksplozja sprawiła, że na chwilę zapomniał o
całym świecie. Każdy kolejny spazm dawał zaspokojenie, jakiego jeszcze nigdy
nie doświadczył.

– Jeszcze żyję? – spytał, gdy otworzył oczy.
– Bez wątpienia – odparła z uśmiechem.
– To dobrze. Bałem się, że umrę i stracisz okazję do rewanżu.
– Nie ma sprawy. I tak przełożymy to na kiedy indziej. Już późno.
– Zostańmy jeszcze trochę.
– Wykluczone. Wiesz, jak Jake przestrzega naszej godziny policyjnej.
– Odpłacę mu za to w swoim czasie.

Była prawie północ, gdy odprowadził Susan pod same drzwi. Uniósł jej

twarz, żeby otrzymać ostatni już dziś pocałunek.

– Kiedy będę mógł się odwdzięczyć?
– Och, potraktuj to jako darmową przysługę.
– Chciałbym ci udowodnić, że jestem zachwycony.
– Udowodniłeś to dzisiaj całkiem dobrze.
– Susan...
– No i zaplanowałam już następną randkę.
– Naprawdę?
– Tak. Wpadnij do redakcji o pierwszej.
– Do redakcji? Co będziemy robić?
– Przyjdź, to się dowiesz.

– Tutaj mamy odbyć naszą randkę?
Zostali sami. Maszyny do pisania stały rzędem, przykryte pokrowcami,

żeby się nie kurzyły. Prasy drukarskie zostały wyłączone. Ich wibracje nie
zakłócały spokoju.

– Niech zgadnę. Zwabiłaś mnie tutaj w niecnym celu. Na dole, w piwnicy,

pewnie masz salę tortur. Chcesz mnie tam wrzucić, a później wykorzystać.

– Teraz wiadomo, kto ma wybujałą fantazję – odparła ze śmiechem. – Ale

tym razem trafiłeś kulą w płot. Widzisz, Hank, pragnę, żebyś zrozumiał moją
pracę. – Pocałowała go szybko w usta. – Nie chcę, żeby „Gazette” znów stanęła
między nami. I nie chcę wybierać między małżeństwem a karierą.

– Nigdy tego nie wymagałem.
– Ejże? A czemu służyły te wybuchy złości?
– Wcale nie wybuchałem.
– Może i nie. Ale byłeś ciągle zdenerwowany. Miałeś mi za złe, że tu

siedzę. Nie możemy wrócić do siebie i powtarzać tego schematu. Jeśli mamy
znów być razem, musisz zaakceptować to, co robię.

– Zgadzam się. Oczywiście nie lubię, kiedy odwołujesz urodziny, ale... –

Wiedział, że palnął głupstwo. – Do licha, Suz! Jestem cholernie dumny z ciebie i
z tego, co robisz, Jak myślisz, czym zwróciłaś moją uwagę?

– Nie mam pojęcia – przyznała. – Dlaczego zaprosiłeś mnie wtedy do

tańca?

– Dlatego... – zaczął i zawahał się, szukając odpowiednich słów. Zanim je

znalazł, w drzwiach stanęło dwoje wyrośniętych nastolatków.

Mieli na sobie identyczne, spłowiałe dżinsy i kurtki oraz czyste, białe

podkoszulki. Oboje uzbrojeni w ołówki i notatniki, każde z aparatem
fotograficznym przewieszonym przez ramię.

Susan odsunęła się od Hanka. Te dwa dzieciaki były wyjątkowo uparte. A

ona znów musiała im odmówić.

– Dzień dobry – odezwała się dziewczynka. – Mam nadzieję, że nie

przeszkadzamy.

– Oczywiście, że nie, Penny. Co was sprowadza?
– George i ja zastanawialiśmy się, czy nie miałaby pani dla nas jakiegoś

zajęcia.

– Przykro mi, kochanie – odparła łagodnie. – Ale chyba nikogo nie

potrzebuję. Wpadnijcie za jakiś czas, może później coś się znajdzie.

– Moglibyśmy pracować bez wynagrodzenia – wtrącili szybko – jako

praktykanci, żeby jakoś zacząć.

– To kusząca oferta, George. – Susan z uśmiechem otworzyła drzwi. –

Zadzwonię do was, jeśli się zdecyduję.

– Bardzo dziękujemy. Do widzenia. – Zniknęli tak szybko, jak się pojawili.
Hank patrzył na żonę ze zdumieniem.
– Zrezygnowałaś z darmowych pracowników? Przecież wciąż powtarzasz,

że masz tyle obowiązków, bo brak ci personelu.

– Płacisz i wymagasz – przypomniała starą zasadę. – Oni są dopiero w

drugiej licealnej. Niewiele potrafią. Trzeba by się namęczyć, żeby ich wyszkolić.

– Mogliby rolować gazety i wkładać ulotki.
– Wątpię. Oboje uważają, że są już gwiazdami dziennikarstwa. Nie będą

odwalać czarnej roboty.

– Skąd możesz wiedzieć? Chcieli robić cokolwiek. Daj im spróbować. Jeśli

Penny i George wykażą się talentem, będziesz mieć z nich pożytek.

– Jesteś ich adwokatem czy co? Czemu się tak przejmujesz?
– Po pierwsze uważam, że mogliby ci trochę pomóc. A po drugie,

przypominają mi kogoś. – Otoczył ją ramieniem. – Gdzie byśmy teraz byli, gdyby
Joe i Budy nie dali mi wtedy szansy? A czy Sam Symond nie zrobił tego samego
dla ciebie? Miałaś pewnie tyle lat, co Penny, gdy przyszłaś tu błagać go o
jakąkolwiek szansę. Masz okazję postąpić dokładnie tak jak Sam.

– Pomyślę o tym – próbowała się wykręcić.
– Do licha, Suz. Te dzieciaki nauczą się od ciebie więcej niż na wszystkich

wykładach z dziennikarstwa razem wziętych.

– Dzięki za słowa uznania.
– Naprawdę tak myślę. Zawsze byłem dumny z twoich sukcesów. Dlatego

nigdy nie prosiłem, żebyś zrezygnowała z pracy. Zaprzepaściłabyś swój talent.
Spytałaś, co mnie w tobie zafascynowało. Podziwiałem cię. Byłaś taka sama jak
Penny – wiecznie z notatnikiem i ołówkiem. Już wtedy wiedziałaś, czego chcesz.
I nikt nie wątpił, że to osiągniesz. Imponowałaś mi jak diabli. Chyba miałem też
nadzieję, że trochę tej ambicji przejdzie na mnie – dodał.

– Nie do wiary – mruknęła. – Zamartwiałam się, myśląc o beznadziejnym

losie okularnicy, a najlepszy piłkarz zaprosił mnie na randkę, gdyż podziwiał mój
intelekt.

Ileż razy dziękował Bogu za te okulary. Przypomniał sobie tamte lata.

Wcale nie marzył o konkurencji. Susan należała wyłącznie do niego. Objął ją
teraz mocniej i zapytał:

– A ty, dlaczego się zgodziłaś?
– Uważałam, że jesteś śliczny – przyznała ze wstydem, opierając czoło na

jego ramieniu.

– I to wszystko? – spytał zdumiony. – Tylko z tego powodu? Ponieważ

uznałaś, że jestem śliczny?

– Wciąż tak myślę – szepnęła.
– Co za rozczarowanie. Marzyłem, żeby mnie kochano za rozum, a

kobietom podoba się jedynie moje męskie ciało.

– Kobiety? – spytała ostro. – Mam ci zrobić krzywdę?
– Wiedziałem, że skończy się na torturach.
– Ale później cię wykorzystam!

ROZDZIAŁ 13

– Dobry dziennikarz powinien mieć nosa. Dzięki temu poczuje dym, zanim

ktokolwiek zauważy ogień. Ten nos zaprowadzi go tam, gdzie coś się dzieje, nim
dowie się o tym reszta świata.

Susan sceptycznie patrzyła na swój nowy personel.
– Właśnie to musicie mi udowodnić – podkreśliła – że macie instynkt. Jeśli

mnie o tym przekonacie, dam wam wierszówkę i czek. Zrozumiano?

– Tak jest, szefie.
Susan z trudem powstrzymała uśmiech. Entuzjazm młodych był zaraźliwy.
– I pamiętajcie. – Dodała – nie chcę grzecznych historyjek i upozowanych

zdjęć. W waszej szkole na pewno znajdziecie tematy, które zbulwersują pół
miasta. Na co czekacie? Do roboty.

Adepci zerwali się z krzeseł i wybiegli. Susan patrzyła za nimi z

zadowoleniem. Miała poczucie siły. Mogła wydawać polecenia i decydować.
Parsknęła śmiechem. Nikt by nie uwierzył, że angażowała pracowników pierwszy
raz w życiu. Cały zespół redakcyjny przejęła w spadku wraz z maszynami
drukarskimi, budynkiem i zamówieniami.

Teraz podjęła samodzielną decyzję. Nikt nie mógł jej zakwestionować ani

zmienić. Dlatego odczuwała satysfakcję. Oczywiście, Hank był autorem
pomysłu, ale to ona go zrealizowała.

Rozejrzała się po pokoju. Ten gabinet był przez trzydzieści pięć lat

królestwem Sama Symonda. Minęło wiele miesięcy, zanim rzeczywiście
uwierzyła, że Sam już tutaj nie wróci. I prawie rok, nim zebrała się na odwagę i
zmieniła charakter „Gazette”.

Na zawsze zapamiętała ranek tego dnia, w którym szef przeszedł na

emeryturę. Pojawiła się w redakcji dużo wcześniej niż reszta zespołu. Z
wahaniem odsunęła fotel. Puste szuflady wielkiego biurka i lśniący blat
wydawały się obce. Zniknęły rodzinne fotografie i stosy papierów. Ale w
powietrzu wciąż unosił się zapach kubańskich cygar, które tak lubił Sam.

Wzdrygnęła się. Sam cieszył się jak najlepszym zdrowiem. Jechał właśnie

na Florydę. Czekał tam na niego domek nad oceanem i nowa motorówka.
Pożyczka, którą Susan wzięła z banku na wykupienie „Gazette”, pokryła te
wydatki.

Gazeta należała do niej. Na myśl o tym Susan poczuła przypływ odwagi.

Usiadła w fotelu i odchyliła się do tyłu. Przymknęła oczy, a palce strząsnęły
popiół z niewidocznego cygara. Odetchnęła głęboko, wyobrażając sobie, że
wydmuchuje dym, który unosi się aż do sufitu.

– A więc uważasz – odezwała się grubym głosem Sama – że powinniśmy

pisać bardziej agresywnie?

– Tak, proszę pana – odparła swoim głosem.
– I zajmować jednoznaczne stanowisko wobec problemów tego świata?
– Tak, proszę pana. Tak mi się wydaje.
– A jak ci się wydaje, kim ty właściwie tutaj jesteś, młoda damo?

Wydawcą?

Uśmiechnęła się od ucha do ucha. Wsunęła kciuki za wyimaginowane

szelki i spróbowała oprzeć nogi o blat biurka.

– Nie, ale...
Niespodziewanie wylądowała wraz z fotelem na podłodze. Rozejrzała się

spłoszona. Niemal oczekiwała, że zaraz zobaczy starego Sama. Ale gabinet był
pusty. Spojrzała na oprawione w ramki dyplomy wiszące na ścianie. Sam
otrzymał je za dziennikarskie osiągnięcia. Miała wrażenie, że naigrywają się z jej
nieposłuszeństwa. Jak śmiała pomyśleć, że będzie kiedyś wydawcą?

Wybiegła z gabinetu. Kiedy wszyscy przyszli tego dnia do pracy, zastali

Susan przy jej starym biurku. Ilekroć ktoś pytał, czy ma zamiar zająć pokój
poprzedniego szefa, wzruszała tylko ramionami. Ten zapach cygar był przecież
nie do zniesienia.

Jeszcze przez długi czas prześladowała Susan obawa, że Sam lada chwila

zjawi się w biurze, że popatrzy jej przez ramię i podda miażdżącej krytyce
artykuł, który właśnie pisała. Często tak robił. Zaczęła pracować ciężej niż
kiedykolwiek. Sięgnęła po nową, bardziej kontrowersyjną tematykę. Stopniowo i
nie bez oporów zmieniła charakter gazety. Po dziewięciu miesiącach okazało się,
że sprzedaż wzrosła o piętnaście procent. Znacznie zwiększyły się również
wpływy z reklam. Odniosła sukces. Dopiero wtedy pozwoliła sobie na znamienny
gest Usunęła nazwisko Sama z nagłówka „Gazette”. Nie umieściła tam jednak
swojego. Uznała, że jeszcze za wcześnie, aby mianować się naczelnym. Nadal
występowała jako Susan Mitchum Metcalf, redaktor. Piastowała to stanowisko od
lat.

Dziś skorzystała z gabinetu Sama, ponieważ doszła do wniosku, że

przyjmowanie pracowników wymaga szczególnej atmosfery. Wciąż jeszcze
czuła ten dreszczyk emocji, który daje poczucie władzy. Powoli wciągnęła w
płuca powietrze i nagle zdała sobie z czegoś sprawę. Zapach cygar ulotnił się.

Susan podeszła do dębowego biurka. Usiadła na staroświeckim, obitym

skórą fotelu tak ostrożnie, jakby się bała, że ktoś może go spod niej wyciągnąć.
Niepewnie odchyliła się razem z oparciem, a stopy położyła na wypolerowanym
blacie. Zamknęła oczy, westchnęła i poczuła, że ogarnia ją spokój.

– Słyszałem, że masz zamiar odmłodzić nasz zespół. Drgnęła gwałtownie.

W drzwiach pojawił się David Sinclair.

– Przyda się wam trochę konkurencji – odparła zdecydowanie. – George i

Penny są jeszcze zupełnie zieloni, ale chętni do pracy. Dadzą sobie radę.

– Na pewno. Poza tym temu zespołowi przyda się trochę świeżej krwi.

– Właśnie dlatego ich przyjęłam. – Susan uśmiechnęła się, bo zabrzmiało

to nieco defensywnie. Ty tutaj rządzisz, przypomniała sobie. Nie potrzebujesz
niczyjej zgody. Natychmiast podjęła kolejną decyzję.

– Słuchaj, Dave. Jak widzisz, zaczynamy się rozwijać. Co byś powiedział

na awans? I niewielką podwyżkę?

– Co proponujesz?
– Etat redaktora.
– Mówisz poważnie? – David był wyraźnie oszołomiony.
– Owszem. Chyba że wolisz nadal pracować jako reporter.
– Nie! – zawołał. – Biorę to! Dzięki. Wielkie dzięki.
– Zasłużyłeś sobie. Możesz też zająć moje stare biurko. A Penny i George

usiądą przy twoim stole.

– Wspaniale. – Cofnął się do drzwi, jakby się obawiał, że Susan zmieni

zdanie.

– George i Penny przechodzą, oczywiście, pod twoją opiekę – dodała. –

Będziesz wyznaczał im zadania i sprawdzał materiały. Poradzisz sobie, prawda?

– Jasne – odparł, stojąc w drzwiach. Nagle zatrzymał się i odwrócił do

Susan. – Wszystko będzie tak, jak sobie życzysz. Nie sprawię ci zawodu.

– Wiem o tym, Dave. Aha, jeszcze jedno. Uaktualnij nagłówek do

wtorkowego wydania.

– Tak jest, szefie.
„Tak jest, szefie”. Chyba musiał podsłuchać dzisiaj George’a.

Fantastycznie, pomyślała. Mam więc kolejny przydomek. Lepsze to niż
Cukiereczek, uznała po namyśle. Właściwie to nawet jej się podobało. Przecież
była naczelnym redaktorem. A także wydawcą.

Szef. Rzeczywiście, brzmiało to całkiem nieźle. Może i Hank dałby się

namówić. Szef był sto razy lepszy niż ostatnie pomysły jej męża. Ta obsesja na
punkcie używania pieszczotliwych imion trochę Susan denerwowała, dopóki
Hank nie opowiedział jej o Carlsonach. Maja Carlson zgodziła się na to, żeby mąż
zwracał się do niej, używając nazwy owada. W tej sytuacji imię psa wydawało się
zupełnie odpowiednie.

W ogóle to miło, że Hank wpadł na taki romantyczny pomysł. Jej rodzice

także używali pieszczotliwych zdrobnień. Ciekawe, skąd oni wytrzasnęli takie
przydomki? Paty-Ciasteczko niewątpliwie miało związek z imieniem Patricia.
Ale Admirał? Ojciec nigdy nie służył w marynarce. Przy najbliższej okazji trzeba
będzie ich o to zapytać.

Przyszło jej do głowy jeszcze coś. Zanotowała: Sprawdzić, jakich

niezwykłych zdrobnień używają żony i mężowie. Czy istnieje związek między
stosowaniem tych przydomków a szczęściem małżeńskim? Sekret zachowania
miłości w małżeństwie. Wykorzystać w dodatku!

„Czerwcowe panny młode”. Susan zerknęła na tytuł.

Początek lata był tradycyjną porą ślubów. Zwłaszcza tutaj, w Arkansas,

gdzie ludzie pobierają się młodo, najczęściej zaraz po maturze. Susan
wyprzedziła innych. Najpierw był ślub, a w rok później świadectwo dojrzałości.
Czternaście lat. Znów westchnęła. W miarę jak zbliżała się ich rocznica, Hank
coraz bardziej nalegał na całkowite pojednanie. Nie bez racji twierdził, że data
ślubu jest najlepszą wróżbą na nowy początek. Susan wciąż się wahała. Spojrzała
w kalendarz. W najlepszym razie miała jeszcze pięć tygodni do namysłu.
Wcześniej, piętnastego czerwca, Lara Jamison wychodziła za mąż za Tannera
McNeila.

Susan z całego serca cieszyła się szczęściem przyjaciółki. Lara zasługiwała

na drugą szansę, a charakter Tannera był najlepszą gwarancją udanego
małżeństwa. Oboje dobrali się jak w korcu maku. Z zachwytem przyjęła
propozycję, żeby w czasie ceremonii towarzyszyć, jako mężatka, pannie młodej.
Dziwnym trafem Lara zapomniała wcześniej uprzedzić, że Hank zgodził się
pełnić podobną rolę u boku Tannera.

Zaklęła pod nosem. Wyobraziła sobie ten tłum. Goście poświęcą równie

dużo uwagi państwu młodym, co państwu Metcalfom. Z pewnością wezmą ich
pod lupę. Będą próbowali dostrzec ewentualną zmianę w ich wzajemnych
stosunkach. A wszystko przy wtórze przysięgi małżeńskiej i radosnej melodii
marsza weselnego. Cóż za ironia, pomyślała. I jaki wstyd.

Rankiem w dzień ślubu Susan zjawiła się w kuchni Jamisonów. Lara

urządziła wczoraj w gronie najbliższych koleżanek wieczór wspomnień. Lara,
Susan, oraz Kelly Ryan, która miała być druhną, przyjaźniły się od czasów
szkolnej ławy. Przegadały prawie całą noc.

Teraz Susan ziewała raz po raz i przecierała zaspane oczy. Wiedziała, że

raczej powinna być wypoczęta. Zapowiadały się huczne uroczystości weselne.
Zaparzyła mocną kawę i z kubkiem w ręku usiadła na jednym z wysokich stołków
przy kuchennym barze.

– Też nie mogłaś spać? – Susan drgnęła zaskoczona.
– Wybacz. – Lara nalała sobie kawę. – Nie chciałam cię przestraszyć.
– Nie szkodzi. Jestem taka śpiąca, że nie słyszałam, jak weszłaś. Co się

dzieje. Masz tremę?

– Skądże. – Lara, jak zwykle, emanowała pewnością siebie. – Jestem tylko

trochę podniecona.

– Czy za drugim razem nie ma się więcej obaw? O Boże, przepraszam.

Ależ że mnie idiotka. Jak mogę pytać cię o coś takiego w dzień ślubu.

– Nic nie szkodzi. – Lara wcale się nie obraziła. – Ja też najpierw

myślałam, że będę w strachu. Ale teraz wiem, że nie muszę martwić się o
przyszłość. Nie zrozum mnie źle – dodała szybko. – Wcale nie oczekuję, że
wszystko między nami od razu i na zawsze ułoży się idealnie. Najważniejsze, że

oboje z Tannerem naprawdę chcemy razem stawić czoło temu, co nas w życiu
czeka.

– Z twoim pierwszym mężem było inaczej?
– Tak – przyznała szczerze. – Małżeństwo z Kevinem opierało się na

innych zasadach. Pobraliśmy się raczej z rozsądku. Lubiliśmy się i razem było
nam przyjemnie. Ale nigdy za sobą nie tęskniliśmy. Tak naprawdę, łączyło nas
tylko wspólne gospodarstwo. Nic więcej. Byliśmy bardziej jak para lokatorów niż
mąż i żona. Nie czuliśmy do siebie przywiązania, brakowało poczucia wspólnoty
i gotowości do poświęceń.

– Ty i Tanner potraficie być szczęśliwi. Macie ze sobą wiele wspólnego,

prawda?

– O, tak. – Twarz Lary rozbłysła uśmiechem. – Naprawdę się rozumiemy.

Oboje wiele wymagamy, ale potrafimy również dużo dawać. To jest chyba
recepta na sukces w małżeństwie.

– A gdyby coś zaszło... Rzeczywiście nie obawiasz się kolejnego rozwodu?
– Wiem, że możesz wątpić w moje słowa, bo prawnicy potrafią łgać jak

najęci. A na dodatek zajmuję się twoim rozwodem. Ale wierz mi, że nie ma
takiego problemu, którego nie moglibyśmy z Tannerem wspólnie rozwiązać.
Jestem tego pewna.

– No a gdyby...
– Gdybym przypuszczała, że mnie zdradził?
– Tak. Co wtedy?
– Wtedy wzięłabym największą patelnię i waliła go tak długo, aż nabrałby

rozumu.

– Sądzisz, że ja mogę skorzystać z tej rady?
– Ty nie potrzebujesz patelni. Od czasu, gdy zaczęłam spotykać się z

Tannerem, miałam okazję całkiem dobrze poznać Hanka. Jest pełen skruchy. Nie
musisz go tłuc. Teraz sama powinnaś zdecydować, czy chcesz mu wybaczyć, czy
potrafisz to zrobić.

– Przebaczenie nie jest najtrudniejsze, Lara. Jeśli człowiek kogoś kocha, to

wybaczy każdy błąd. Ale ja boję się czego innego. Co będzie, jeśli przyjmę go z
powrotem, a on mnie naprawdę zdradzi? – Susan pochyliła głowę i zaczęła
nerwowo wykręcać palce. Po raz pierwszy wypowiedziała na głos wątpliwość,
która od dawna ją dręczyła. – Obawiam się, że jeśli mu przebaczę, to tak, jakbym
powiedziała, że nic się nie stało.

– To zupełnie co innego, Susan. Wybaczyć nie oznacza zaakceptować.
– Może nie dla nas. Ale dla mężczyzn te dwa słowa na ogół oznaczają to

samo.

– Więc musisz Hankowi wyjaśnić, na czym polega ta istotna różnica. Nie

przypuszczam, żebyś miała z tym jakiś kłopot. Hank zrobi wszystko, żeby cię
odzyskać. Ostatnie dwa miesiące są tego najlepszym dowodem.

– Wiem – przyznała Susan. – To był cudowny okres. Spędzaliśmy ze sobą

więcej czasu na randkach niż w ciągu dziesięciu lat małżeństwa. Najgorsze, że to
się pewnie skończy, jeśli zamieszkamy razem.

– Niekoniecznie. Umawiajcie się nadal. Żadne prawo tego nie zabrania. –

Lara zawahała się na moment. – Słuchaj, Suz, jeśli chcesz mojej rady jako
przyjaciółki, nie jako prawnika...

– Proszę cię, Laro, powiedz. Co mam zrobić?
– Daj mu szansę. Zacznijcie jeszcze raz. Im szybciej, tym lepiej.
W kilka godzin później ostatnie przygotowania dobiegały końca. Matka

Lary i jej starsze siostry krzątały się zaaferowane, poprawiając fałdy atlasowej
sukni. Goście zebrali się na wielkim trawniku za domem. Trudno byłoby znaleźć
lepsze miejsce na ślub niż pełen zieleni i kwitnących różanych krzewów ogród
Tannera. To urocze miejsce stanowiło wymarzone tło dla radosnej uroczystości.
Każdy z niecierpliwością czekał na jej rozpoczęcie. Panowie dyskretnie popijali
szampana. Nikt na szczęście nie zwracał uwagi na Susan i Hanka.

Ciche dźwięki muzyki obwieściły początek ceremonii. Wszystkie oczy

zwróciły się na pannę młodą. Smukła i jasnowłosa, w kremowym ślubnym stroju,
wyglądała przepięknie. Za Larą kroczyły powoli Susan i Kelly. Miały na sobie
błękitne taftowe sukienki, a w dłoniach trzymały nieduże bukieciki. Obie
prezentowały się uroczo.

Susan uważnie słuchała małżeńskiej przysięgi, której słowa napisali dla

siebie Lara i Tanner. Były tak wzruszające, że poczuła pod powiekami łzy.
Uniosła na chwilę głowę i napotkała wzrok Hanka.

Porozumieli się bez słów.

ROZDZIAŁ 14

– To moglibyśmy być my. – Hank wskazał oczami młodą parę, a później

zerknął na Susan.

– Cicho! – szepnęła.
– Kochamy się tak samo jak oni – nalegał.
– Teraz nie czas na dyskusje. – Posłała mu surowe spojrzenie.
– Dasz mi jeszcze jedną szansę? – Popatrzył na nią pokornie.
Wysunęła wojowniczo podbródek. Znaczyło to:
– Jeszcze nie wiem. Porozmawiamy później. Uniósł z powątpiewaniem

brew.

– Skąd mam wiedzieć, że nie oszukujesz?
– Ponieważ zawsze mówię prawdę! – Zacisnęła wargi.
– A więc kiedy? – W jego oczach malowało się nieme pytanie.
Skierowała wzrok na Larę i Tannera.
– Po weselu.
Przyjął to do wiadomości bez protestów. Sytuacja wymagała jego uwagi.

Nadeszła chwila, gdy państwo młodzi powinni włożyć sobie obrączki. Susan
odetchnęła z ulgą. Miała nadzieję, że Hank da jej teraz spokój. Ale nadzieja
okazała się przedwczesna. Po zakończeniu ceremonii Hank zdecydowanie ujął
swoją żonę pod ramię. Oboje musieli teraz przejść za nowożeńcami szpalerem
utworzonym przez gości. Taki był zwyczaj. Susan wydawało się, że pokonanie
kilkunastu metrów trwało całe wieki. Hank doprowadził ją na tyły domu. Nie
mogła się wyrwać, ponieważ cały czas trzymał jej rękę w uścisku.

– Świetnie – syknął. – Ślub mamy za sobą. Teraz porozmawiamy.
– Później. Jeszcze będzie przyjęcie. – Usiłowała grać na zwłokę.
– Powiedziałaś, że...
– Przyjęcie jest częścią uroczystości. Daj spokój. Nie wypada się kłócić.

Chcesz im popsuć wesele?

– Nie mam zamiaru się kłócić. Ale...
– Żadnych ale, dopóki Lara i Tanner nie wyjadą.
– Przecież...
– Hank – rzuciła ostrzegawczym tonem.
– No dobrze, dobrze. Po przyjęciu się nie wykręcisz.
– Już obiecałam.
Przyłączyli się do reszty gości. Hank musiał ją puścić, bo wszyscy składali

młodej parze życzenia. Hank mocno uścisnął rękę przyjaciela, a ten klepnął go z
całej siły po plecach.

– Chciałbym, żeby i tobie się udało – powiedział Tanner konspiracyjnym

szeptem.

– Dzięki, stary. Będę próbował.
Przez następne dwie godziny Lara i Tanner musieli pozować do fotografii,

porozmawiać ze wszystkimi po kolei i niezliczoną ilość razy wysłuchać opinii, że
ślub był piękny, a oni są dla siebie stworzeni. Susan i Kelly także miały co robić.
Roznosiły szklaneczki z ponczem i podawały talerzyki do tortu. Wręczały też
gościom woreczki pełne ryżu. Hank i drużba pana młodego chodzili za obu
dziewczynami krok w krok. W końcu Susan przypomniała im, że powinni
odpowiednio udekorować samochód, którym nowożeńcy wybierali się w podróż
poślubną.

– Kelly, czy L. J. znów się za tobą ugania? – spytała Susan, gdy zostały

same. – Starszy brat Lary nie odstępował dzisiaj jej rudowłosej przyjaciółki.

– Och, przyczepił się jak rzep psiego ogona. To takie żarty. Jak zawsze.
– Hm, nie byłabym taka pewna. Nie przyjęłaś wtedy jego zaproszenia na

bal maturalny. Poszedł sam, a sądzę, że mógł znaleźć inną kandydatkę.

– Na miłość boską, Suz! To było sto lat temu! Niemożliwe, żeby wciąż o

mnie myślał.

– Nigdy nie wiadomo – odparła Susan, niosąc do kuchni stos brudnych

talerzy. – Do tej pory się nie ożenił. Ciekawe, dlaczego.

– Jest zatwardziałym kawalerem. Lubi skakać z kwiatka na kwiatek.
– Zupełnie tak jak ty. Nigdy nie miałaś ochoty się wiązać, prawda?
– Raczej nie – przyznała Kelly. – Ale ostatnio myślę o przyszłości. Wiesz,

trzydziestka na karku sprzyja decyzjom. Postanowiłam się ustatkować.

– Żartujesz! – Susan oniemiała z wrażenia. – Kelly Ryan na uwięzi?

Uwierzę, jak zobaczę. Czy to przypadkiem nie ty jesteś tą kobietą, która zawsze
wychwalała wolną miłość? Opowiadała mi, ile tracę, żyjąc w małżeńskim stadle?

– Przesadzałam.
– Kelly!
– No, trochę oszukiwałam. Jeśli małżeństwo to taki cudowny wynalazek, to

dlaczego jesteście z Hankiem w separacji?

– Może już niedługo nie będziemy.
Kelly ostrożnie postawiła na blacie tacę, której omal nie upuściła.
– Powtórz, nie dosłyszałam.
W tej chwili Kim wetknęła głowę do kuchni.
– Chodźcie szybko. Lara będzie zaraz rzucać bukiet – Ojej – mruknęła

Kelly, wyraźnie bez entuzjazmu.

– Żadne ojej. Dopiero co powiedziałaś, że chcesz wyjść za mąż. Rusz się,

Kelly. Ta, która złapie bukiet, będzie następną panną młodą.

– No dobrze, nie krzycz. Chodź, Kim. Spróbujemy swoich sił.
Wybiegły z kuchni i dołączyły do tłumu rozgorączkowanych panien. Susan

stanęła nieco dalej.

– Nie masz ochoty startować w tej konkurencji? Spojrzała przez ramię. Za

nią stał wysoki, ciemnowłosy mężczyzna w czarnym smokingu.

– Jestem mężatką.
– Ale kiedy już załatwisz rozwód...
– Chyba nie załatwię.
– Czy to oznacza zgodę na mój powrót? Naprawdę dasz mi szansę, Susan?

– Hank wstrzymał oddech, czekając na odpowiedź.

Miała ochotę jeszcze się podroczyć, ale dała spokój. Separacja trwała i tak

za długo.

– Jeżeli jesteś pewien, że tego pragniesz. – Chciał ją chwycić w ramiona,

ale cofnęła się i dodała: – To jednorazowa oferta, Hank. Jeśli kiedykolwiek mnie
zawiedziesz, wszystko skończone. Zrozumiałeś?

– Zrozumiałem. – Objął ją mocno. – Nigdy cię nie zawiodę, Susan. Uwierz

mi. Nie mam zamiaru ryzykować, że odejdziesz. Kocham cię, kobieto.

– Ja też cię kocham, Hank. I chcę być z tobą – odparła, przytulając się do

niego.

Wesołe okrzyki gości przerwały namiętny pocałunek. Spojrzeli w tamtą

stronę. Rudowłosa druhna ściskała w dłoniach bukiet Lary. Podniosła go teraz
wysoko nad głową i pomachała triumfująco.

– Żeby tylko L. J. złapał podwiązkę – mruknął Hank.
– On ciągle ma ochotę na Kelly?
– Jasne. Stara miłość nie rdzewieje. Poza tym najwyższy czas, żeby ktoś

przytarł nosa tej pannie.

– Ejże, Hank.
– Wiem, wiem. Ty i Lara akceptujecie ją taką, jaka jest. Ale reszta ludzi

uważa, że ktoś powinien ją zmienić. Równie dobrze może to być L. J.

– To mało prawdopodobne. Przecież mieszka w innym stanie.
– Zobaczysz. Zakochani zawsze znajdą sposób. Spojrzała na swego męża z

niedowierzaniem. Takie słowa w jego ustach?

– Zadziwiasz mnie, Hank. Tanner sporo cię nauczył. Hank zmieszał się, bo

zdał sobie sprawę, że jak na byłego napastnika, robi się zbyt sentymentalny.
Susan pocałowała go delikatnie i natychmiast zapomniał, że jako eks-piłkarz
powinien trzymać fason.

– Potrafię być równie romantyczny jak Tanner, wiesz?
– Czyżby?
– Owszem.
– Chciałbyś mi to udowodnić?
– Czemu nie, pani Metcalf.
Całe szczęście, że wszyscy patrzyli, jak Tanner zdejmuje podwiązkę z nogi

Lary. Kawałek przejrzystej koronki poszybował w stronę kawalerów. L. J. złapał
go w locie bez trudu. Nikt nie śmiał mu przeszkodzić. Teraz, ku ogólnej
wesołości, z podwiązką w dłoni podkradł się do Kelly. Zastygła na chwilę bez

ruchu, ale zaraz rzuciła się do ucieczki. Przystojny blondyn podążył jej śladem.
Państwo młodzi pobiegli do samochodu, korzystając z zamieszania. Ledwie
odczepili balony i wytarli z klamek bitą śmietanę, gdy ich manewr został odkryty.
Nie zdążyli umknąć. Zostali obsypani ryżem od stóp do głów. Wreszcie jakimś
cudem wsiedli do auta. Tanner trącił Larę łokciem. To, co zobaczyli, napawało
optymizmem. Zabawa w swaty nie poszła na marne. Był to najlepszy prezent, jaki
dziś otrzymali. Odjazd nowożeńców oznaczał koniec wesela.

– Przyjechałaś volkswagenem?
– Nie, zostawiłam go u Jamisonów. Zabrałam się z Larą i Kelly.
– Wobec tego wracamy wszyscy razem. – Uśmiechnął się, słysząc własne

słowa. Brzmiały cudownie. Wszyscy razem. Jak dawniej. – Gdzie Kim i Jake?

Dzieci błyskawicznie się odnalazły. Kim miała uradowaną minę. Rodzice

znów trzymali się za ręce. Jake natomiast nie wyglądał na zachwyconego.

– Zbierajmy się do domu – zaproponował Hank.
– Jedziesz z nami? – spytała Kim.
– Oczywiście.
– Masz zamiar nas podwieźć? – Jake chciał dokładnie wyjaśnić sytuację.
– Nie, synu. Wracam, żeby z wami znowu zamieszkać.
– To prawda, Jake – wtrąciła Susan. – Mamy zamiar być razem.
– Wspaniale! – Kim objęła ich oboje. – Wiedziałam, że tak będzie.

Wiedziałam i już!

Jake okazał się mniej wylewny. Objął matkę szczupłymi ramionami i

szeptem zapytał:

– Jesteś pewna, mamo? Naprawdę tego chcesz?
– Jestem pewna, Jake.
– A mnie nie uściskasz, synu?
Jake zawahał się i wyciągnął do ojca rękę.
– Wystarczy? – spytał. – Chciałem ci coś powiedzieć – dodał. – Będę miał

na ciebie oko. Uważaj na to, co robisz.

– W oczach chłopca nie było ani krzty wesołości. Przeciwnie. Malowała się

w nich wyjątkowa, jak na jego wiek, surowość. Nie żartował.

– Postaram się, Jake. Masz moje słowo.
– Postaraj się jeszcze go dotrzymać.
Poszli do samochodu. Wszyscy razem – córka i ojciec, matka i syn.
Susan zajęła miejsce pomiędzy swoimi dwoma dumnymi mężczyznami.

Hank zatrzasnął drzwiczki i spojrzał badawczo na żonę. Odpowiedziała
uśmiechem.

Na zawsze. Miał nadzieję, że właśnie to chciała mu powiedzieć.
Po drodze zatrzymali się tylko raz. Na parkingu przed „Carriage Motel”

Hank nie zgasił nawet silnika. Wpadł do swego pokoju i złapał dwa plastykowe
worki. Czekały cierpliwie od Dnia Zakochanych.

W domu szybko rozpakował swoje rzeczy, podczas gdy Susan i Kim

szykowały uroczystą kolację. Zasiadł przy stole na miejscu przeznaczonym dla
głowy rodziny. Chciał jak najszybciej poczuć się prawowitym mężem i ojcem.

Posiłek minął bez większych zgrzytów. Głównie dzięki Kim, która paplała

wesoło przez cały wieczór. Mimo to Hank zauważył, że Susan i Jake dziwnie
przycichli. W końcu prawie całkiem przestali się odzywać. Z ulgą powitał
godzinę, kiedy dzieci powinny zniknąć w swoich pokojach. Postanowił, że
stopniowo oswoi tę trójkę. Zacznie dziś od żony.

– Czy on zostaje tutaj na noc? – spytał bezceremonialnie Jake, gdy Susan

pocałowała go na dobranoc.

– Oczywiście, że tak. Twój ojciec wrócił do domu.
– Gdzie będzie spał?
– Z twoją matką – odezwał się zza jej pleców Hank. – Masz coś przeciwko

temu?

– Chyba nie – mruknął.
– To dobrze. Śpij mocno. Zobaczymy się rano.
– Niestety.
– Musiałeś być dla niego taki surowy? – warknęła Susan, gdy zamknęli

drzwi. – Wiesz, jakie to dla niego było trudne.

– Chodź do łóżka, a pokażę ci, jakie to było trudne dla mnie – szepnął

znacząco.

– Za wcześnie, żeby iść spać. Nie jestem zmęczona.
– Doskonale, bo ja też nie. – Wziął ją za rękę i skierował w stronę sypialni.
– No chodź, Suz. Nadszedł czas rewanżu za to, co ze mną wyrabiałaś w

ciągu ostatnich tygodni.

Czuła, że jest bardzo zdenerwowana. Nie dlatego, że nie chciała. Musiała

przyznać, że czekała na tę chwilę. Ale opanowała ją trema. Zupełnie, jakby nie
udowodniła w czasie randek, że naprawdę skutecznie potrafi doprowadzić swego
męża do stanu pełnej gotowości.

Czyżby popełniła błąd, drażniąc lwa? Może rozbudziła w nim potrzeby,

których nie będzie umiała zaspokoić?

Tymczasem Hank zdążył wciągnąć ją do pokoju. Wszystko rozwijało się

zgodnie z jego planem. Nie na darmo spędził w motelu wiele bezsennych nocy,
opracowując każdy szczegół.

Miał zamiar kochać się dziś ze swoją żoną tak wspaniale, jak nigdy dotąd.

Odpłacić jej za każde dotknięcie, ukąszenie czy uścisk. Pocałunek za pocałunek,
pieszczota za pieszczotę.

Zaczął od bawełnianego podkoszulka, w który przebrała się po powrocie z

wesela. Podciągnął go powoli w górę, zdjął go z niej przez głowę i rzucił na
podłogę. Delikatnymi ruchami wyłuskał ją z bielizny. Nie spieszył się.

Pozwoliła mu sobą kierować, ale gdy poczuła pod plecami łóżko,

postanowiła przejąć kontrolę. Tak jak wtedy, gdy zabrał ją nad rzekę.
Wyślizgnęła się z jego ramion i zmusiła, żeby leżał na plecach. Pozbawiła go
ubrania i rozpoczęła grę. Pieściła go dłonią, wargami i językiem. Czuła, że lada
chwila doprowadzi go na sam szczyt Zgodził się na jej chwilową przewagę.
Poddał się wyrafinowanym pieszczotom, które coraz bardziej rozpalały jego
pożądanie. Od spełnienia dzielił go tylko krok. Nie wątpił, że chcieli tego oboje.
Spojrzał w górę, szukając w jej oczach potwierdzenia. Ale jej wzrok nie był
zamglony rozkoszą. Patrzyła na niego uważnie przez grube szkła, jakby oglądała
jakiś spektakl. Zrozumiał, że coś jest nie w porządku.

Wyciągnął rękę, chcąc jej zdjąć okulary, ale odchyliła głowę, żeby nie

mógł sięgnąć. Przycisnęła go udami jeszcze mocniej i zaczęła rytmicznie
poruszać całym ciałem. Chwycił jej biodra i mocno przytrzymał. Wiedział, że
musi na nią zaczekać.

– W porządku – szepnęła. – Chcę na ciebie patrzeć. Chcę widzieć twoją

twarz, zobaczyć, co przeżywasz.

– Pragnę cię – zapewnił gorąco. – Bądź ze mną.
– Jestem z tobą. – Wychyliła się do przodu i przegięła w talii, ponieważ

wciąż ją trzymał. Przelotnie musnęła wargami jego usta i ścisnęła go w sobie.

– Czujesz, prawda? – szepnęła. – Nie broń się, Hank. Zrób to.
Zaczekaj, rozkazał sobie w myśli. Jeszcze nie. Poczekaj na nią.
Całkiem nieoczekiwanie przyciągnął ją jeszcze bardziej i uniósł ich oboje.

Przewrócił ją na wznak i przycisnął swoim ciałem, wdzierając się głęboko. Czuł,
jak narasta w nim potrzeba spełnienia. Czy w niej także?

Nie mógł już czekać. Gorąca fala zalała ich nagle, jak tropikalny deszcz. W

ostatniej chwili otworzył oczy. Susan. Gdzie była? Czy wziął ją ze sobą? W tej
jednej sekundzie zrozumiał, że nie.

Ogromne napięcie ustępowało powoli. Zdyszany oddech stopniowo wracał

do normy. Tuliła go w ramionach, huśtając lekko i szepcząc mu do ucha słowa,
których nie słyszał.

Straciłem ją, pomyślał. Znów ją straciłem.
– Hank, czy ty płaczesz? – spytała cicho i delikatnie dotknęła jego policzka.

– Co się stało?

– Nie potrafiłem zabrać cię ze sobą. – Podniósł głowę i spojrzał jej w twarz.

– Dlaczego, Susan? Co ja robię źle?

– Nic!
– Zawsze jest tak samo, od kiedy się rozstaliśmy. Robisz to dla mnie. Nie

ze mną. Patrzysz, ale się nie angażujesz. Jak mogę cię odzyskać? Naprawdę
odzyskać. Co mam zrobić, żebyś chciała mnie tak jak dawniej.

– Przecież to nie ja próbowałam gdzie indziej.
– O Boże – jęknął ze znużeniem. – Czy my kiedykolwiek pozostawimy to

za sobą?

– Chciałabym, Hank. Staram się, ale... – Westchnęła. Przysunęła się bliżej i

położyła głowę na jego ramieniu. – Ja po prostu muszę wiedzieć, że pragniesz
tylko mnie. Nie zniosłabym myśli, że jest ktoś inny.

– Ale nie ma. Nikt nie mógłby cię zastąpić. Wierzysz mi?
– Chcę ci wierzyć, Hank. Daj mi trochę czasu.
– Dam ci więcej – obiecał żarliwie. – Dam ci wszystko, co mam. Wszystko,

co sama zechcesz wziąć, aż zrozumiesz, że nigdy cię nie zdradzę. – Przytulił ją
mocno. – Susan, jesteś jedyną kobietą, jakiej kiedykolwiek pragnąłem i o jakiej
marzyłem. Bóg mi świadkiem, że nie zasługiwałem na ciebie.

– Nieprawda! – Odepchnęła go, rozgniewana tymi słowami, ale zaraz go

znów objęła. – To ja postępowałam tak, jak by mi się należało to, co od ciebie
dostawałam. Ty dawałeś, a ja brałam i nawet nie mówiłam dziękuję.

Przycisnęła palec do jego ust, żeby nie mógł zaprotestować.
– Wiem, że byłam okropna. Powiedziałam ci kiedyś, że nie chcę takiego

małżeństwa, gdzie obie strony ciągle liczą, co sobie nawzajem zawdzięczają.
Dopiero później zrozumiałam, że to ja jestem twoją dłużniczką. Przez tyle lat
mnie wspierałeś i utrzymywałeś rodzinę. Zawsze będę ci wdzięczna, Hank.

– Ciekawe, za co – parsknął drwiąco. – Za to, że zrobiłem ci dziecko?

Obiecałem do tego nie dopuścić. Wierzyłaś mi, a ja dwa razy cię zawiodłem. I z
tego powodu masz być wdzięczna?

– Mieliśmy w tym podobny udział, Hank. Wiedziałam, że dzieci nie

przynosi bocian. Znałam cenę i podjęłam ryzyko. Najważniejsze, że byłeś przy
mnie.

– Nie musiałem się poświęcać. Chciałem, żebyś za mnie wyszła. Gdyby nie

ciąża, nigdy byś tego nie zrobiła.

– Co za bzdury. Miałam swoje sposoby, ale z nich nie skorzystałam.

Wybrałam ciebie. – Ujęła w dłonie jego twarz i zmusiła, żeby patrzył jej w oczy. –
Wybrałam ciebie i nie zapomnę tego, co zrobiłeś. Ty umożliwiłeś mi studia, ty
zajmowałeś się dziećmi i domem, choć sam padałeś ze zmęczenia.

– Ty także pracowałaś – przypomniał. – I zrezygnowałaś ze stypendium.

Musiałem zarobić na czesne.

– To były moje decyzje. Sama odrzuciłam stypendium. A pracę w

„Gazette” zaczęłam dużo później. Przez całe lata musiałeś zarabiać na nas
czworo. Nigdy nie miałeś mi tego za złe.

– Lubię pracować. Poza tym, nie miałem żadnych wielkich planów. Ty to

co innego.

– A twoje marzenia, Hank?
– Byłaś jedynym, Cukiereczku. Inteligentna i ambitna. Patrzyłem na ciebie

z podziwem. Wysoko mierzyłem, chcąc cię zdobyć. Ludzie uważali, że upadłaś
na głowę, gdy zgodziłaś się za mnie wyjść.

– Wtedy może tak – przyznała. – Ale teraz dali mi niezłą szkołę. A

wszystko dlatego, żebym zrozumiała, ile jesteś wart. Nie umiałam cię docenić.
Wybacz mi. Nigdy nie zdołam ci odpłacić za to, co dla mnie zrobiłeś, co chciałeś
zrobić. Ale spróbuję, Hank. Na pewno spróbuję.

ROZDZIAŁ 15

Hank wiedział, że Susan nie ma racji. Ceniła go bardziej, niż na to

zasługiwał. I dała mu jeszcze jedną szansę. Do licha, to on miał wobec niej dług
wdzięczności. Większy niż deficyt budżetu federalnego. Zastanawiał się, w jaki
sposób mógłby zdobyć jej uznanie. Chciał wierzyć, że wreszcie jest wart Susan.
Nie miał, niestety, wielkich możliwości. Liczył na to, że okoliczni mieszkańcy
docenią jego pracę i pomoc, jaką im zawsze służył.

Prowadzenie cysterny miało więc dobre strony. Może w końcu niebiosa

zdecydują, że powinien resztę życia spędzić szczęśliwie z kobietą, którą kochał.
Tak jak stary Carlson ze swoją żoną.

– Z ciebie jest prawdziwy skarb, Hank – powitała go Ethel Van Dowsen,

gdy przyjechał z dostawą. – Tak, tak, modliłam się wczoraj za ciebie. „Boże,
pobłogosław tego dobrego człowieka”, powiedziałam. „Wiem, że on na pewno
włączy mi w łazience piecyk. Hank jest taki dobry. Nie to, co sześcioro moich
niewdzięcznych dzieci”.

– Dziękuję. To miło, że się pani czasem za mną wstawi tam na górze, ale

nie kosztem swoich dzieci. Dobrze ich pani wychowała. W przeciwnym razie
pisklęta nie odfrunęłyby tak daleko. – Uśmiechnął się. – Przecież nie będą wciąż
przyjeżdżać do tego kapryśnego piecyka. Lepiej niech oszczędzają pieniądze na
bilet. Wsiądzie pani w samolot i poleci ich odwiedzić.

– A nie daj Boże. Nikt mnie nie zmusi do takiej podróży. Lubię czuć ziemię

pod nogami. Te latające maszyny to już nie dla mnie.

Hank miał na ten temat identyczne zdanie.
– Ma pani świętą rację, pani Van Dowsen. Pójdę teraz do łazienki i obejrzę

ten piecyk.

Łazienka znajdowała się na tyłach domu. Było to nieduże, dość ponure i

skromnie urządzone pomieszczenie. Niczym nie zabudowany bojler na gorącą
wodę stał w kącie. Hank położył się na brzuchu. Bez trudu znalazł zawór i
przycisk bezpiecznika. Gazowy piecyk miał prostą budowę, ale większość ludzi
panicznie bała się majstrować przy urządzeniach gazowych. Może to i dobrze,
pomyślał. Trzeba znać się na rzeczy. Inaczej nieskomplikowana czynność staje
się niebezpieczna. Hank często pomagał swoim klientom, kiedy coś się zepsuło.
Lubił być użyteczny. Wcisnął bezpiecznik i przytknął do otworu zapaloną
zapałkę.

Buchnął płomień, który natychmiast przerzucił się na twarz i ręce Hanka.

Mężczyzna przeturlał się po podłodze, rozpaczliwie próbując uciec przed
żywiołem. Nadaremnie. Wokół niego rozszalało się prawdziwe piekło. Nawet nie
wiedział, jak trafić do drzwi. Odruchowo zasłonił oczy. Płomienie atakowały.
Potworny ból był nie do zniesienia. Jeszcze bronił się, ale czuł, że słabnie. Nie

miał już siły walczyć. Tracił przytomność...

– Pani Metcalf?
Susan zerwała się na równe nogi, niemal przewracając lekarza.
– Czy będzie żył? Doktorze Price, czy on z tego wyjdzie?
– Proszę się nie obawiać. Jest dużo lepiej niż przypuszczaliśmy – zapewnił

doktor. – Na wszelki wypadek zatrzymamy go przez noc w szpitalu. Oparzenia
nie wyglądają poważnie. Prawdopodobnie są tylko powierzchowne, ale z
ostateczną diagnozą musimy zaczekać do jutra. Niestety, takie uszkodzenia
tkanek są bardzo bolesne i oczywiście zawsze istnieje ryzyko infekcji.

– Mogę go zobaczyć?
– Nie widzę przeszkód. Leży w pokoju 113, korytarzem prosto i w lewo.

Uprzedzam, że daliśmy mu środek przeciwbólowy, więc pacjent może być trochę
oszołomiony. Niech to panią nie zdziwi.

Susan na palcach podeszła do łóżka. Niemal całą twarz męża pokrywały

płaty gazy nasączonej żółtawą maścią. Hank miał zupełnie spalone brwi i rzęsy,
ale pielęgniarka uspokoiła ją, że na pewno odrosną. Zapewniła, że nie
stwierdzono żadnych poważnych obrażeń, choć w tych okolicznościach
zakrawało to na cud.

– Hank? – Wymówiła jego imię bardzo cicho, żeby go nie zbudzić, gdyby

spał.

Uchylił opuchnięte powieki i spojrzał na nią przekrwionymi oczami.
– Susan?
– Jestem tutaj, kochany. – Odruchowo chciała go wziąć za rękę, ale dłonie

miał też poparzone. Dokładnie zabandażowane, spoczywały na prześcieradle jak
dwa białe kokony. – Jak się czujesz? Mogę ci jakoś pomóc?

– Nie. – Lekko poruszył głową.
– Bill Price cię badał. Twierdzi, że szybko dojdziesz do siebie.
– Wybacz – szepnął. – Jestem strasznie zmęczony.
– Śpij teraz – poprosiła. – Zostanę tu przy tobie.
– Dzieci?
– Są u babci. Martwią się o ciebie, ale już wiedzą, że wyzdrowiejesz.
Zapadł w sen, nim skończyła mówić. Lekarstwo zaczęło działać.

Wiedziała, że dzięki temu nie będzie tak cierpiał. Na szczęście obrażenia nie
stanowiły zagrożenia dla życia.

A gdyby zginął? Gdyby straciła go na zawsze? Dręczyła ją myśl, że

zmarnowali tyle miesięcy. Mogli je przecież spędzić razem. A jednak ta rozłąka
była potrzebna. Zdobyli nowe doświadczenie. Sprawiła, że lepiej się zrozumieli.
Susan nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Lecz jednocześnie zdawała
sobie sprawę, że w ich pojednaniu wciąż czegoś brakuje. Jednego, czy dwóch
elementów, jak kawałków niekompletnej układanki. Musieli je odnaleźć.

Słabe punkty, pomyślała. Trzeba je wykryć i wzmocnić. W przeciwnym

razie z małej rzeczy może kiedyś powstać duży problem. Nigdy więcej nie wolno
im do tego dopuścić.

Obserwowała, jak jego pierś wznosi się i opada. Oddychał regularnie.

Dzięki Bogu, mieli jeszcze czas. Tym razem był to tylko łazienkowy piecyk. Co
innego, gdyby w powietrze wyleciała cysterna z propanem...

Postanowiła, że zacznie od tego. Rozwożenie gazu było zajęciem zbyt

niebezpiecznym dla człowieka, który ma żonę i dzieci. Już mu o tym mówiła, ale
nie chciał jej słuchać. Miała nadzieję, że teraz, po wypadku, Hank sam to
zrozumie. Lubił, co prawda, wyrwać się z miasta. Jeździł na farmy, sprawdzał
działanie sprzętu, zbierał zamówienia. Wśród odbiorców gazu miał mnóstwo
przyjaciół. Często im pomagał. Wiedziała, że byłoby mu ciężko z tego
zrezygnować. Praca i kontakty z ludźmi dawały mu wiele satysfakcji. Jeśli chce,
może przecież robić to wszystko nadal, jeżdżąc furgonetką, pomyślała
zadowolona, że przyszedł jej do głowy taki pomysł. Już ona się postara, żeby
Hank nigdy więcej nie siadł za kierownicą tej przeklętej cysterny.

– Jak on się czuje?
Drgnęła gwałtownie i spojrzała w stronę drzwi.
– Zupełnie nieźle, pani Van Dowsen. Teraz śpi. Proszę się nie martwić.

Zatrzymają go tu do jutra.

– To dobrze, moje dziecko. To bardzo dobrze. Z niego jest taki kochany

chłopak. – Starsza pani sięgnęła po chusteczkę i usiadła obok łóżka. – Od tego
wypadku bez przerwy beczę. Muszę ci powiedzieć, że to ja zawiniłam. Mój syn
już dawno kazał mi wymienić ten piecyk. Powinni mnie zamknąć. Zasłużyłam
sobie. Przez moją głupotę człowiek mógł stracić życie.

– Skąd pani mogła wiedzieć, że bezpiecznik jest zepsuty? Najważniejsze,

że Hank żyje. A ja jestem wdzięczna, że dzięki pani tak szybko znalazł się w
szpitalu.

Do pokoju zajrzeli teraz Joe i Buddy, wspólnicy Hanka.
– Wyjdzie z tego? Możemy coś dla was zrobić?
Już miała zaprzeczyć, gdy nagle sobie coś przypomniała.
– Mam do was prośbę. Wyjdźmy do holu i porozmawiajmy.
Kiedy wróciła, w pokoju było z dziesięć osób. Wieść o wypadku rozniosła

się szybko.

– Twój mąż, dziecinko, to prawdziwy skarb – odezwała się pani Van

Dowsen, gdy ludzie zaczęli zbierać się do wyjścia. – Sama wiesz o tym najlepiej,
prawda?

– Ależ oczywiście. Jasne, że wiem. – Skarb? O mało się nie roześmiała.

Urocze określenie dla kogoś, kto na boisku nosił przydomek Czołg.

Hank obudził się następnego ranka. Przez chwilę sądził, że umarł. Taka

ilość kwiatów mogła się znajdować tylko w jednym miejscu. W domu

pogrzebowym Curtnera, gdy na katafalku wystawiono jakiegoś ważniaka. Zaraz
jednak przekonał się, że jest żywy. Środki przeciwbólowe właśnie przestały
działać.

– Witaj, Skarbie.
– Nie wątpię, że była tu pani Van Dowsen. – Chyba nie mógł się bardziej

zarumienić.

– Oraz mnóstwo innych kobiet. I pomyśleć, że martwiłam się z powodu

szkolnej eks-piękności, a ty masz taki tabun wielbicielek.

Fakt, że Susan może już żartować na temat Sandry Kellogg, zaszokował

Hanka. Sprawił mu też przyjemność. Po raz pierwszy od dnia, kiedy wrócił do
domu, poczuł, że robi mu się lżej na sercu. Wreszcie uwierzył, że wszystko się
ułoży.

W tydzień później przekonał się, że jego optymizm był przedwczesny. Po

pierwszym dniu w pracy wrócił do domu wściekły. Susan stała na ganku, gdy
parkował furgonetkę. Te dwa podstępne łobuzy musiały ją ostrzec. Zbliżył się do
niej powoli, jak tygrys do upatrzonej zdobyczy.

– Możesz mi, do cholery, powiedzieć, co ty wyrabiasz?
– Nic – odparła spokojnie. – Każda kobieta ma prawo chronić swojego

męża.

– A każdy mąż ma obowiązek dbać o swoją rodzinę najlepiej, jak potrafi.
– Ale nie wolno mu ryzykować życiem. Poza tym od lat nie jeździłeś

cysterną. W ogóle nie powinieneś był zaczynać od nowa.

– Ja nie udzielam ci rad, jak wydawać gazetę. Ty też nie wtykaj nosa w

sprawy mojej firmy.

– Firma należy również do Joe’ego i Buddy’ego. Obaj mają takie samo

zdanie jak ja.

Pogroził jej palcem.
– O tym też chciałem z tobą pogadać. Dlaczego knujesz za moimi plecami?
Podniosła rękę i błysnęła ślubną obrączką.
– Dlatego, Hank. A także dlatego, że cię kocham. Zrozum, gdy ujrzałam cię

w szpitalu, byłam przerażona.

– Jesteś niekonsekwentna. Cysterna nie miała z tym nic wspólnego. Psuje

się bezpiecznik, a ty mi każesz porzucić ciężarówkę. Widzisz tu jakiś związek?

Potrząsnęła głową.
– Gdy zamknę oczy, widzę tylko jedno. Trumnę. To mnie prześladuje.

Wiesz, co sądzę o prowadzeniu cysterny z gazem.

– A ty wiesz, co ja sądzę o wydawaniu gazety.
– Kto tu jest niekonsekwentny? Moja praca nie stwarza zagrożenia dla

życia.

– Ale zawsze była finansowym ryzykiem. Nie mówiąc już o tym, ile

zabiera ci czasu. Stanowi takie samo zagrożenie dla naszej rodziny jak fakt, że
jeżdżę cysterną.

Susan olśniło. Zaczęła rozumieć, do czego on zmierza.
– A więc dlatego wciąż to robisz? Żeby mi odpłacić pięknym za nadobne?
– Do diabła, nie! – Wepchnął zaciśnięte pięści do kieszeni dżinsów. –

Słuchaj, Susan. Mówiliśmy o tym ze sto razy. Robię to, ponieważ lubię tę pracę.
Spotykam ludzi. Jest z tego również pożytek dla firmy. Sama widziałaś, jaki tłum
był w szpitalu.

– Owszem, widziałam – przyznała. – Nic dziwnego, że przyszli, skoro tak

im pomagasz.

– Zrozum mnie, Susan. Oni mnie potrzebują. Co z tego, że przyjmiemy

nowego kierowcę. Ale czy on zreperuje piecyk u starej wdowy? Albo zamieni
parę słów z kimś przykutym do łóżka tak jak Red Carlson? Nie mogę teraz rzucić
tej roboty.

Podszedł bliżej i położył ręce na jej ramionach.
– Susan, oni mnie rzeczywiście potrzebują – powtórzył z naciskiem.
– A ja nie?
– Dawniej tak. Kiedy byłaś w ciąży. Gdy dzieci były małe. Może jeszcze

wtedy, gdy wykupiłaś „Gazette”. Ale już od dawna nie jestem ci potrzebny.
Najlepszym dowodem jest ostatni rok. Radziłaś sobie beze mnie zupełnie dobrze.

– Po prostu przetrwałam – poprawiła go – ponieważ musiałam. Tylko że

wcale nie byłam szczęśliwa.

– Ale ja wiem, że ty mnie nie potrzebujesz. To się skończyło – powiedział

cicho.

– Och, Hank Czy o to właśnie chodzi? Dlatego odszedłeś?
Spuścił wzrok, zakłopotany tym, do czego się przyznał. Susan zamilkła

zupełnie oszołomiona. Jak mogła wcześniej tego nie dostrzec? To właśnie był ten
słaby punkt Brakujący kawałek skomplikowanej układanki. Stanęła na palcach i
delikatnie pocałowała swego męża w usta.

– Och, Hank. Gdybyś tylko wiedział, jak bardzo cię potrzebuję! Wiesz,

dlaczego za ciebie wyszłam?

– Jasne. Byłaś w ciąży.
– Wcale nie dlatego.
Odsunął ją od siebie i spojrzał ze zdziwieniem.
– Przecież początkowo nie przyjmowałaś moich oświadczyn. Zgodziłaś się

na ślub dopiero później, kiedy lekarz cię poinformował, że jesteś w ciąży.

– Hank, wtedy, gdy się oświadczyłeś, już wiedziałam, że będę mieć

dziecko.

– Wiedziałaś? Więc dlaczego dałaś mi kosza?
– Nie bardzo wierzyłam w małżeństwo nastolatków.
– A co sprawiło, że zmieniłaś zdanie?

– Twoje słowa. Pamiętasz? Zapewniałeś, że nikt nigdy nie będzie mnie

kochał tak bardzo jak ty.

– To była prawda. I nic się nie zmieniło.
– Wiem. – Znów go pocałowała. – Właśnie dlatego powiedziałam tak.

Wtedy i teraz. Ponieważ wierzę, że nikt nie mógłby mnie kochać tak jak ty.
Właśnie tego zawsze od ciebie oczekiwałam. Wsparcie finansowe, dobry ojciec
dla moich dzieci czy wspaniałe życie seksualne to tylko premia. Najważniejsza
jest twoja miłość. Potrzebuję jej i tylko ty możesz mi ją dać.

Chwycił ją w ramiona i uniósł do góry.
– Och, dziecinko. Nie masz pojęcia, jak bardzo pragnąłem to od ciebie

usłyszeć.

– Jest jeszcze coś, co powinieneś wiedzieć – rzuciła ostrzegawczym tonem.
– Tak?
– To działa w obie strony. Ciebie też nikt nigdy nie będzie kochał tak jak ja.

– Uśmiechnęła się wesoło i stuknęła go w pierś. – Wobec tego zapamiętaj jedno.
Nie wolno ci się za nikim rozglądać. To strata czasu, jasne?

– Jasne, Cukiereczku.
– Aha, byłabym zapomniała. Miałeś nie nazywać mnie tym przydomkiem.
– Żadna z moich propozycji nie przypadła ci do gustu.
– Nie wykazałeś się wielką inwencją.
– Czuję, że znów masz ochotę się kłócić.
– Może w takim razie zmienimy temat?
– Owszem. Słyszałem przed chwilą o wspaniałym seksie.
– Czy ja naprawdę o czymś takim mówiłam?
– Z całą pewnością.
– Masz jakiś pomysł?
– Zaraz zobaczysz.
Wziął ją na ręce i przeniósł przez próg. Skręcił w stronę schodów i stanął

zaskoczony. Drogę blokowali chłopiec i dziewczynka. Westchnął ciężko. Susan
wysunęła się z jego ramion, lecz mocno go objęła.

– Witaj w domu, Skarbie. Witaj w domu.