Czwartek01 Godzina swieta

Godzina święta
Temat 01 – Tajemnica godziny świętej

I. MODLITWA W CZWARTKOWY WIECZÓR

Poniższe myśli można wykorzystać jako pomoc do osobistej modlitwy w czwartkowy

wieczór, a także jako inspirację do przygotowania wspólnego nabożeństwa lub konferencji.
Jeżeli konferencja głoszona jest raz w miesiącu, wskazane jest dokonanie syntezy wszystkich
tematów, które są proponowane na kolejne czwartki miesiąca.

piew: Jezusa ukrytego.

Bądź uwielbiony, nasz Panie i Mistrzu, obecny w Najświętszym Sakramencie i zamieszkujący
w naszych sercach. Bądź uwielbiony w Twej nieskończonej miłości i wszechogarniającej
potędze. Bądź uwielbiony w Twoich świętych, w których przychodzisz do nas, ubogacasz
nasze życie darami, które oni posiadali. Dziś szczególnie wielbimy Cię za dar bł. Jana Pawła
II, za jego życie, za jego nauczanie, a także za wyniesienie go do chwały ołtarzy, abyśmy z
jeszcze większą gorliwości modlili się do Ciebie za jego wstawiennictwem.

Jego następca, Ojciec Święty Benedykt XVI, w czasie Mszy Świętej beatyfikacyjnej, przybli-
ż

ając całemu Kościołowi postać nowego błogosławionego zwrócił również uwagę na jego

niezwykłe rozmodlenie. Powiedział bardzo osobiste świadectwo: „Zawsze uderzał mnie i bu-
dował przykład jego modlitwy: zanurzał się w spotkaniu z Bogiem, pomimo rozlicznych
trudności jego posługiwania”.

Chcemy Ci, Panie, w chwili ciszy wypowiedzieć jeszcze raz nasze indywidualne dziękczy-
nienie za wszystko, czym nas obdarowałeś przez bł. Jana Pawła II. Przyjmij modlitwę, którą
każdy z nas zanosi w sercu do Ciebie.

Chwila ciszy.

Modlitwa papieża w czwartkowe wieczory

Panie Jezu, w ten czwartkowy wieczór, udajemy się do Ogrójca, by modlić się z Tobą, do
czego nas wezwałeś. Łączymy się duchowo z Apostołami, a także z Twoimi uczniami, którzy
ż

yli w różnym czasie i na różnych kontynentach trwali w zjednoczeniu z Tobą na modlitwie.

Niektórzy z nich w każdy czwartek i w następnych dniach przeżywali także cierpienia fizycz-
ne. Na ich rękach i na ich ciele pojawiały się stygmaty. Prowadź nas, Panie, mocą swego Du-
cha, abyśmy byli przy Tobie całym sercem, całą myślą i całą mocą.

Ubogaceni darem beatyfikacji Jana Pawła II, wzywając jego wstawiennictwa, podejmu-

jemy z nową gorliwością troskę o przeżywanie w naszej wspólnocie „Świętej godziny” w
pierwszy (każdy) czwartek miesiąca. Jesteśmy umocnieni przykładem Papieża. O jego modli-
twie przed Najświętszym Sakramentem tak mówił ks. kard. Stanisław Dziwisz: „W każdy
czwartek przeżywał godzinę świętą. Nigdy jej nie opuszczał, nawet podczas najbardziej inten-
sywnych podróży apostolskich”.

Ks. Andrzej Koprowski SJ w wywiadzie, jakiego udzielił w czasopiśmie „Idziemy”
(23.01.2011) tak wspomina wieczorną modlitwę Jana Pawła II: „Rok 1999, pielgrzymka do

Polski… Podczas tej wizyty jednego dnia poświęcenie sanktuarium w Licheniu, przelot na
Mszę w Bydgoszczy, potem spotkanie ze światem uniwersyteckim i nabożeństwo czerwcowe
połączone z beatyfikacją ks. Frelichowskiego w Toruniu, powrót na nocleg do Lichenia.
Dzień więcej niż męczący, kolacja, obsługa papieska idzie spać. A papież znika w kaplicy na
długą, bardzo długą modlitwę”.

Pomyślmy w ciszy o tych niezwykłych chwilach papieskiej modlitwy. Dlaczego on to

robił? Spróbujmy zbliżyć się duchowo do niego i zobaczyć, jak on w swojej modlitwie zbliża
się do Jezusa, jak ogarnia swoją troską cały świat, także nas? Niech Duch Święty każdego z
nas prowadzi w tej modlitwie serca. Po dłuższej chwili ciszy uwielbimy Boga wspólną modli-
twą i śpiewem.

Dłuższa chwila ciszy.

piew: Wielbić Pana chcę lub Chwała niech będzie, zawsze i wszędzie, Twemu Sercu, o

mój Jezu (2x) albo inny śpiew (powtarzany po każdym wezwaniu).

Bądź uwielbiony, Panie, w Twojej nieskończonej miłości, przez którą stałeś się czło-

wiekiem i dokonałeś dzieła naszego odkupienia.

Bądź uwielbiony, Jezu, w darze Twoich świętych, którym dałeś szczególny udział w

swoim życiu i swojej modlitwie.

Bądź uwielbiony w biskupach, prezbiterach, diakonach, osobach konsekrowanych, ro-

dzicach, młodzieży i dzieciach, gdyż wszystkich wezwałeś na drogę świętości i otwarłeś
przed nimi swoje Serce.

Indywidualny i wspólnotowy wymiar modlitwy

Bł. Jan Paweł II oddalał się na modlitwę w każdy czwartek wieczorem, gdyż tak głęboko
przeżywał niezwykłą modlitwę Jezusa w Ogrodzie Oliwnym w Wielki Czwartek. Chcemy
dziś, a także w czasie następnych spotkań, uważniej przyjrzeć się wszystkim wydarzeniom,
które się tam dokonały i wsłuchać we wszystkie słowa, wypowiedziane tam przez Chrystusa.

Dziś popatrzmy na indywidualny i wspólnotowy wymiar tej modlitwy. Ewangeliści opowia-
dają, że Pan Jezus zostawił Apostołów w pewnym miejscu ogrodu, wzywając ich do modli-
twy. On zaś „oddalił się na odległość jakby rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się”
(Łk 22,41). Apostołowie byli blisko, a równocześnie w pewnym oddaleniu. Modlitwa Chry-
stusa była modlitwą samotną, indywidualną, Apostołowie zaś pozostali razem i wspólnie mie-
li trwać na modlitwie. Nie potrafili jednak tego uczynić, gdyż ogarnęła ich senność (Łk
22,45). Oddalenie zewnętrzne wyrażało również odmienność wewnętrznego przeżywania.
Wtedy nie byli jeszcze w stanie wniknąć głębiej w przeżycia Jezusa. Uczyli się tego później.

W naszym spotkaniach modlitewnych doświadczamy zarówno indywidualnego, jak i wspól-
notowego wymiaru modlitwy. Każdy z nas powinien być blisko Jezusa i za Jego przykładem
osobiście rozmawiać z Ojcem. Potrzebne są więc w czasie adoracji dłuższe chwile ciszy. Po-
zostajemy wtedy sam na sam z Ojcem. Jednak dla naszej modlitwy ważny jest również wy-
miar wspólnotowy. Jesteśmy razem jak Apostołowie. Umacniamy się wzajemnie, aby nie
ogarniała nas senność i byśmy nie oddalali się w duchu od Boga. Potrzebujemy więc także
wspólnych śpiewów i rozważań. Pomyślmy o tej prawdzie pozostając w cichej medytacji i
modlitwie.

Bł. Jan Paweł II z niezwykłą wnikliwością wiary wczytywał się w wydarzenia, jakie

dokonały się w Ogrójcu. Jego postawa ma w sobie coś z uobecnienia tamtego misterium. Na-
stępca Chrystusa w każdy czwartek „znika w kaplicy”, a uczniowie pozostają w pewnym od-
daleniu, często senni, zmęczeni, nie czujący potrzeby dodatkowej modlitwy, zajęci wieloma
sprawami. Papież był tak bliski Chrystusowi, który samotnie walczył w Ogrójcu o wypełnie-
nie woli Ojca. Zachęcał do modlitwy innych, a gdy byli senni, gdy okazywało się, że nie ro-
zumieją znaczenia modlitwy, gdyż mają inne priorytety w życiu, tłumaczył im cierpliwie, że
modlitwa jest pierwszym czynem chrześcijanina, papieża, biskupa, ojca, matki, człowieka
młodego i dorosłego, zdrowego i chorego. Pokazywał swoim życiem, jak trwać na modlitwie
nawet, gdy inni tego nie rozumieją i nie naśladują. Pomyślmy i my o naszych priorytetach,
ważnych zajęciach, podejmowanych w czwartkowe wieczory. Pomyślmy o tym, czy rozu-
miemy znaczenie tej niezwykłej godziny, której z taką pieczołowitością pilnował nasz Wielki
Rodak. Pozostańmy w dłuższej chwili indywidualnej modlitwy i medytacji.

Dłuższa chwila ciszy.

piew: Wielbić Pana chcę lub Chwała niech będzie, zawsze i wszędzie, Twemu Sercu, o

mój Jezu (2x) albo inny śpiew.

Wielbimy Cię, Jezu, nasz Mistrzu i Zbawicielu, który w Ogrójcu dałeś nam szczególny

wzór osobistej będącej prośbą o wypełnienie woli Ojca.

Wielbimy Cię, Panie, trwający samotnie na modlitwie, kiedy Apostołowie ulegli senno-

ci, nie rozumiejąc niezwykłego znaczenia tej chwili.

Wielbimy Cię, Panie, pełen miłosierdzia, że przebaczyłeś swoim uczniom ich zaniedba-

nia i dałeś im kolejną szansę, by byli z Tobą w tym, co przeżywasz.

Godzina święta

Modlitwa w czwartkowy wieczór, szczególnie w pierwszy czwartek miesiąca, została przez
tradycję nazwana „Godziną świętą”. Choć tym imieniem określamy czas sprawowania Eucha-
rystii i celebrację wielkich uroczystości, to jednak określenie „Godzina święta” istnieje rów-
nież jako nazwa własna i odnosi się do modlitwy przeżywanej w tym właśnie czasie, w
czwartkowy wieczór. Dlaczego taka nazwa? Dlaczego po przeżyciu Eucharystii, a więc naj-
ś

więtszego godziny, jesteśmy zaproszeni, aby pozostać jeszcze na modlitwie, którą nazywa-

my „Godziną świętą”?

Kościół czyni tak, gdyż tak uczynił Pan Jezus w Wielki Czwartek. Po ustanowieniu Euchary-
stii, po wspólnym zasiadaniu z Apostołami przy stole, zabrał ich w inne miejsce, w którym
miały się dokonać szczególne wydarzenia. Tam rozpoczynał się czas, o którym Jezus powie-
dział: „Moja godzina”. On na tę godzinę przyszedł (por. J 12,27). Wszystko, co przeżywał
wcześniej, prowadziło do tych wydarzeń. Przez mękę i zmartwychwstanie, zapoczątkowane w
modlitwie Ogrójca, Jezus dokonał się zbawienie świata. Wielkoczwartkowy wieczór wpro-
wadza w wydarzenia Wielkiego Piątku i Wielkiej Niedzieli. A modlitwa wieczorna w każdy
czwartek, szczególnie zaś w pierwszy czwartek miesiąca, wprowadza w głębsze przeżywanie
każdego piątku i każdej niedzieli, wprowadza w przeżywanie „Paschy tygodnia”. Jest to więc
wymiarze tygodnia i miesiąca „Święta godzina”.

Prośmy Jezusa, aby objawił nam jej tajemnicę. Niech napełni nas swoim Duchem, abyśmy
umieli być blisko Niego swoją miłością. W ten czwartkowy wieczór módlmy się także w in-
tencjach, które nosimy w sercu. Kościół w tym dniu ze szczególną gorliwością błaga Boga o

więtość kapłanów oraz o dar nowych powołań. W Wieczerniku Chrystus dał Apostołom

udział w swoim kapłaństwie, a potem zaprosił ich do ogrodu oliwnego na modlitwę. Modli-
twa była pierwszym czynem Apostołów po wyjściu z Wieczernika. Zawsze pozostaje ona
pierwszym czynem kapłanów. Prośmy Chrystusa, aby współcześni kapłani nie ulegali senno-
ś

ci i nigdy nie zaniedbywali modlitwy. Niech częste i pełne miłości spotkania z Chrystusem

radością ich kapłańskiego życia. Módlmy się o te dary najpierw w ciszy, a następnie będzie-
my modlić się wspólnie.

Dłuższa chwila ciszy.

(Modlitwa Pawła VI o powołania kapłańskie i zakonne)

O Jezu, Boski Pasterzu, który powołałeś Apostołów, aby ich uczynić łowcami dusz, po-

ciągnij ku Sobie gorące i szlachetne umysły młodych i uczyń ich Swoimi naśladowcami, i
Swoimi sługami. Spraw, by dzielili Twoje pragnienie powszechnego odkupienia, dla którego
ponawiasz na ołtarzach Swoją Ofiarę.

Ty, o Panie, który zawsze żyjesz, aby się wstawiać za nami, otwórz przed nimi horyzon-

ty, by dostrzegli cały świat, w którym wznosi się prośba wielu braci o światło prawdy i ciepło
miłości, by odpowiadając na Twoje wołanie przedłużali tu na ziemi Twoją misję, budowali
Twoje Ciało mistyczne – Kościół i byli solą ziemi, i światłością świata.

Rozszerz, o Panie, Twoje miłościwe wołanie również na wiele serc kobiecych, czystych

i wielkodusznych, i wlej w nie pragnienie doskonałości ewangelicznej, oddania się służbie
Kościoła oraz braciom potrzebującym pomocy i miłości. Amen.

Litania do Serca Pana Jezusa lub Dziesiątek różańca - tajemnica Modlitwy w Ogrójcu.

Godzina święta
Temat 01 – Tajemnica godziny świętej

II.

ODLITWA W

GRÓJCU TO WALKA DUCHOWA

Poniższe myśli można wykorzystać jako pomoc do osobistej modlitwy w czwartkowy

wieczór, a także jako inspirację do przygotowania wspólnego nabożeństwa lub konferencji.

piew: O mój Jezu, w hostii skryty lub inny śpiew.

W ubiegłym tygodniu, w pierwszy czwartek miesiąca, podjęliśmy refleksję nad modlitwą
Jezusa w Ogrójcu w Wielki Czwartek wieczorem oraz nad słowami, jakie wypowiedział On
wtedy do uczniów. Temat ten chcemy kontynuować dziś i w następne czwartki tego miesiąca.
Ma on bowiem ważne znaczenie dla ożywienia w życiu indywidualnym i wspólnotowym
„Godziny świętej”, jako szczególnego czasu adoracji przeżywanego przynajmniej w pierwszy
czwartek miesiąca, a najlepiej w każdy czwartek. Tak czynił bł. Jan Paweł II.

Modlitwa Wieczernika i modlitwa Ogrójca

Jezus „oddalił się na odległość jakby rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się” (Łk
22,41). Modlitwa ta miała miejsce po zakończeniu Ostatniej Wieczerzy. Tam, w Wieczerniku,
Jezus długo się modlił. Była to Jego arcykapłańska modlitwa. Kiedy potem wziął chleb w
ręce, wznosił ku Ojcu modlitwę dziękczynienia, a biorąc kielich z winem czynił podobnie,
błogosławiąc Ojca za Jego nieskończoną dobroć. Spotkanie przy stole, które dało początek
Eucharystii, było przeniknięte modlitwą.

Najpierw była długa modlitwa w Wieczerniku, a potem modlitwa w Ogrójcu. Inny był jednak
klimat tych modlitw, inne zewnętrzne okoliczności, inne intencje w nich dominowały. Jezus
przechodzi od modlitwy przy stole do modlitwy w Ogrójcu, od uwielbienia Ojca i prośby o
jedność wśród uczniów, do błagania w własnej intencji, o oddalenie kielicha, przechodzi od
wspólnego z Apostołami sprawowania świętej Wieczerzy, do samotnej walki duchowej prze-
ż

ywanej na kolanach i z krwawym potem na czole. Tam, pośród drzew ogrodu Oliwnego,

ukazuje się jedna z istotnych cech modlitwy – jest ona walką. Przypomina o tym Katechizm
Kościoła Katolickiego:

„Modlitwa jest darem łaski oraz zdecydowaną odpowiedzią z naszej strony. Zawsze zakłada
ona pewien wysiłek. Wielcy ludzie modlitwy Starego Przymierza przed Chrystusem, jak rów-
nież Matka Boża i święci wraz z Chrystusem pouczają nas, że modlitwa jest walką. Przeciw
komu? Przeciw nam samym i przeciw podstępom kusiciela, który robi wszystko, by odwrócić
człowieka od modlitwy, od zjednoczenia z Bogiem. Modlimy się tak, jak żyjemy, ponieważ
tak żyjemy, jak się modlimy. Jeśli nie chcemy stale postępować według Ducha Chrystusa, nie
możemy także stale modlić się w Jego imię. "Duchowa walka" nowego życia chrześcijanina
jest nieodłączna od walki modlitwy” (KKK 2725).

Zatrzymajmy się w chwili ciszy przy modlitwie Jezusa, która jest duchową walką. Pomyślmy
również o naszej, osobistej modlitwie. Czy są takie chwile, kiedy jest ona wewnętrznym zma-
ganiem się, w pewnym sensie walką z Bogiem?

Dłuższa chwila ciszy.

Aklamacja po każdym wezwaniu: Ciebie prosimy, wysłuchaj nas, Panie! lub Jezu w Hostii
utajony (1 zwrotka) albo inna aklamacja.

Naucz nas, Panie, modlić się. Pomóż wniknąć w głębię Twej arcykapłańskiej modlitwy, którą
zanosiłeś do Boga w Wieczerniku. Daj nam łaskę uczestnictwa w Twojej modlitwie błogo-
sławieństwa, którą zanosiłeś nad chlebem i winem.

Naucz nas, Panie, modlić się. Prowadź nas do Ogrójca, gdzie modliłeś się samotnie walcząc
wewnętrznie o wypełnienie woli Ojca. Dadaj nam siły, abyśmy pokonywali senność i inne
przeszkody na modlitwie walcząc odważnie z naszymi słabościami.

Naucz nas, Panie, modlić się. Pomóż zrozumieć, że bez modlitwy nie potrafimy pokonać po-
kusy. Napełnij nas swoim Duchem, aby uczył nas modlitwy walki, modlitwy odważnej, mo-
dlitwy takiej, jaką Ty przeżywałeś w Ogrójcu.

piew: Z tej biednej ziemi (1 zwrotka) lub inny śpiew.

O co toczy się walka?

Walka duchowa w Ogrójcu toczy się również w sercach uczniów. Jest to najpierw walka z
sennością, z ociężałością, ze zmęczeniem, z niezrozumieniem i innymi słabościami. Jest to
również walka z błędnymi pojęciami o modlitwie. Słowa Jezusa, skierowane w Ogrójcu do
Apostołów, są nie tylko zaproszeniem do modlitwy. Kiedy Jezus mówi: „Módlcie się, abyście
nie ulegli pokusie” objawia również potęgę modlitwy. Jest ona w stanie pokonać największe-
go wroga, jakim jest szatan. Istnieją jednak błędnej pojęcia modlitwy, które odzierają ją z jej
wielkości i piękna. Dlatego czwartkowa walka przeciw pokusie jest także obroną samej mo-
dlitwy. Przypomina o tym Katechizm Kościoła Katolickiego:

„W walce modlitwy musimy przeciwstawiać się – w nas samych i wokół nas – błędnym poję-
ciom o modlitwie. Niektórzy widzą w niej zwykły proces psychologiczny, inni wysiłek kon-
centracji, by dojść do pustki wewnętrznej. Jeszcze inni zaliczają ją do postaw i słów rytual-
nych. W podświadomości wielu chrześcijan modlitwa jest zajęciem, nie dającym się pogodzić
z tym wszystkim, co mają do zrobienia; nie mają na nią czasu. Ci, którzy szukają Boga przez
modlitwę, szybko zniechęcają się, gdyż nie wiedzą, iż modlitwa pochodzi również od Ducha
Ś

więtego, a nie od nich samych” (KKK 2726).

„Musimy również przeciwstawiać się mentalności "tego świata"; wsącza się ona w nas, jeśli
nie jesteśmy czujni; na przykład prawdziwe miałoby być tylko to, co zostało sprawdzone ro-
zumowo i naukowo (tymczasem modlitwa jest tajemnicą, która przekracza naszą świadomość
i podświadomość); wartości produkcyjne i wydajność (modlitwa jest nieproduktywna, a za-
tem bezużyteczna); zmysłowość i wygodnictwo, kryteria prawdy, dobra i piękna (tymczasem
modlitwa, "umiłowanie Piękna" [filokalia], jest pochłonięta chwałą Boga żywego i prawdzi-
wego); przeciwstawiając modlitwę aktywizmowi, przedstawia się ją jako ucieczkę od świata.
Tymczasem modlitwa chrześcijańska nie jest odwróceniem się od historii ani ucieczką od
ż

ycia” (KKK 2727).

„Wreszcie, nasza walka powinna przeciwstawiać się temu, co odczuwamy jako nasze niepo-
wodzenia w modlitwie: zniechęcenie z powodu oschłości, zasmucenie, że nie wszystko daje-
my Panu, gdyż mamy "wiele posiadłości", zawód, że nie zostaliśmy wysłuchani zgodnie z
naszą własną wolą, zraniona pycha, która utwierdza się wskutek naszego poczucia niegodno-

ci, ponieważ jesteśmy grzesznikami, uczulenie na bezinteresowność modlitwy itd. Wniosek

jest zawsze ten sam: po co się modlić? Aby przezwyciężyć te przeszkody, trzeba walczyć o
pokorę, ufność i wytrwałość” (KKK 2728).

Zabierzmy ze sobą na modlitwę obraz Jezusa, który w Ogrójcu przeżywa tak dramatyczną
duchową walkę. Niech inspiracją do rozmowy z Jezusem i siłą do podjęcia duchowej walki na
modlitwie będą również słowa Katechizmu. Choć w każdej modlitwie jest jakieś zmaganie się
ze sobą lub innymi przeciwnościami, to jednak czwartkowa modlitwa tę walkę duchową pod-
kreśla w sposób szczególny. Jest to konieczna walka. Trzeba ją stoczyć najpierw w rozmowie
z Ojcem, aby móc wypełnić Jego wolę w spotkaniach w ludźmi.

Pozostańmy w ciszy, by porozmawiać z Jezusem o naszej modlitwie, także o naszej walce o
modlitwę, o jej właściwe rozumienie i jej obecność w naszym życiu.

Dłuższa chwila ciszy.

Aklamacja po każdym wezwaniu: Ciebie prosimy, wysłuchaj nas, Panie! lub Jezu w Hostii
utajony (1 zwrotka) albo inna aklamacja.

Panie Jezu, uczysz nas, że pokusa szatana uderza najpierw w samą modlitwę. Nieprzyjaciel
chce nas oddalić od Ciebie, osłabić więzy, które nas z Tobą łączą, zabrać nam zaufanie do
Ciebie. Pomóż nam, Jezu, pokonać tę pokusę.

Panie Jezu, pokazujesz nam różne przeszkody, z jakimi się spotykamy na modlitwie. Nie są
nam obce takie postawy jak zniechęcenie, rezygnacja, oschłość, formalizm, niedbałość, brak
zaangażowania serca. Pomóż nam, Jezu, walczyć z tymi słabościami i je pokonać.

Panie Jezu, Ty wiesz, że żyjemy w świecie, który różnymi sposobami odciąga nas od modli-
twy i wprowadza w sposób myślenia obcy Ewangelii. W ten czwartkowy wieczór chcemy w
sposób szczególnie zdecydowany podjąć na nowo walkę o modlitwę pełną wiary, nadziei i
miłości. Umocnij, Jezu, nasze słabe siły.

piew: Z tej biednej ziemi (2 zwrotka) lub inny śpiew.

Pogrążony

w udręce jeszcze usilniej się modlił” (Łk 22,44)

Pismo Święte opowiada nam o wielu ludziach, których modlitwa nosiła cechy walki.

Jednym z nich był Jakub. O jego całonocnej walce tak mówił Ojciec Święty Benedykt VI:
„Noc Jakuba przy brodzie potoku Jabbok staje się dla człowieka wierzącego punktem odnie-
sienia, by zrozumieć relację z Bogiem, która znajduje swój najwyższy wyraz w modlitwie.
Modlitwa wymaga zaufania, bliskości, niemal bezpośredniego, symbolicznego spotkania oko
w oko nie z Bogiem przeciwnikiem i wrogiem, ale z Panem błogosławiącym, który zawsze
pozostaje tajemniczy, który wydaje się nieosiągalny. Z tego względu autor natchniony używa
symbolu walki, co wiąże się z męstwem, wytrwałością, śmiałością w osiąganiu to, czego pra-
gniemy. A jeśli przedmiotem pragnienia jest relacja z Bogiem, Jego błogosławieństwo i Jego
miłość, to wówczas kulminacją walki może być jedynie darowanie samego siebie Bogu, uzna-
jąc swoją słabość, która zwycięża właśnie wtedy, gdy udaje się nam powierzyć w miłosierne
ręce Boga.

Drodzy bracia i siostry, całe nasze życie jest podobne do tej długiej nocy walki i modli-

twy, którą należy strawić na pragnieniu Bożego błogosławieństwa i proszeniu o nie. Tego
błogosławieństwa nie można wydrzeć czy wywalczyć licząc na nasze siły, ale powinno się je

otrzymać z pokorą od Niego jako darmowy dar pozwalający w końcu rozpoznać oblicze Pana.
Kiedy to ma miejsce, przemienia się całe nasze życie, otrzymujemy nowe imię i Boże błogo-
sławieństwo. Jeszcze więcej: Jakub, otrzymujący nowe imię, staje się Izraelem, nadaje nowe
imię także miejscu, gdzie walczył z Bogiem, gdzie się do niego modlił i nazwa je Penuel, co
oznacza „oblicze Boga”. Wraz z tą nazwą uznaje to miejsce za wypełnione obecnością Pana,
czyni tę ziemię świętą, wpisując w nią niemal wspomnienie tego tajemniczego spotkania z
Bogiem. Ten, który pozwala się pobłogosławić przez Boga, powierza się Jemu, pozwala się
Jemu przekształcać, czyni świat błogosławionym. Niech Pan nam pomaga walczyć w dobrych
zawodach o wiarę (por. 1 Tm 6,12; 2 Tm 4,7) i prosić w naszej modlitwie o Jego błogosła-
wieństwo, aby nas odnawiał w oczekiwaniu na to, gdy będziemy widzieli Jego oblicze” (AG
25.05.2011).

Wytrwałej modlitwy, która zostaje najdoskonalej wysłuchana przez Ojca, uczy nas Je-

zus. Ewangelista mówi, że w ogrodzie Oliwnym „pogrążony

w udręce jeszcze usilniej się

modlił” (Łk 22,44). Udręka, ból, samotność sprawiały, że modlitwa stawała się jeszcze bar-
dziej gorąca. Jezus z niej nie rezygnował, nie odchodził, nie poddawał się. Przeciwnie, modlił
się jeszcze usilniej.

Pozostańmy w ciszy i pomyślmy o całonocnej walce duchowej Jakuba przy potoku Jab-

bok, a przede wszystkim o modlitwie Jezusa, który woła wytrwale do Ojca, choć wydaje się,
ż

e Ojciec na modlitwę nie odpowiada.

Dłuższa chwila ciszy.

Aklamacja po każdym wezwaniu: Ciebie prosimy, wysłuchaj nas, Panie! lub Jezu w Hostii
utajony (1 zwrotka) albo inna aklamacja.

Panie Jezu, Ty w czasie udręki i samotności jeszcze usilniej wołałeś do Ojca o pomoc.

Dadaj nam sił w trudnych chwilach, abyśmy nie rezygnowali z modlitwy.

Panie Jezu, Ty w historii Abrahama, Jakuba, Mojżesza i innych świadków wiary, uka-

zujesz na wzór modlitwy wytrwałeś, pełnej zaufania. Obdarz nas, a także naszych braci i sio-
stry łaską takiej modlitwy.

Panie Jezu, wejrzyj na ludzi, którzy w ciężkich doświadczeniach zwątpili w Twoją po-

moc i odeszli od Ciebie. Daj im łaskę powrotu i ożyw ich nadzieję.

Modlitwa o powołania
Boże, powołaj nam "szaleńców",
którzy poświęcą się bez reszty, którzy zapomną o sobie,
którzy kochają inaczej niż tylko przez słowa,
którzy oddają się prawdzie aż do ostatka.
Potrzebni są nam „szaleńcy” bezinteresowni, ofiarni,
gotowi na wszystko, nieznani – otwarci na potrzeby bliźnich.
Potrzebni są nam „szaleńcy” od zaraz,
zauroczeni prostym życiem, kochający pokój,
czyści w swoich intencjach, zdecydowani nigdy nie zdradzić,
miłujący – gotowi przyjąć każde zadanie,
wyjechać dokądkolwiek bądź;
posłuszni, żywiołowi i wytrwali, cisi i niestrudzeni.
Boże, powołaj nam „szaleńców”!

Godzina święta
Temat 01 – Tajemnica godziny świętej

III.

ŁO POKONUJE SIĘ NAJPIERW W SERCU

Poniższe myśli można wykorzystać jako pomoc do osobistej modlitwy w czwartkowy

wieczór, a także jako inspirację do przygotowania wspólnego nabożeństwa lub konferencji.

piew: Jezu, miłości Twej.

Nadszedł czwartkowy wieczór i nasze myśli kierujemy w stronę Ogrójca, gdzie Jezus wzywa
Apostołów do modlitwy, a sam oddala się od nich i trwa na osobistej rozmowie z Ojcem. To
szczególna godzina, nazwana przez tradycję "świętą". Za przykładem bł. Jana Pawła II i wielu
innych mistrzów życia duchowego, udajemy się duchowo do ogrodu oliwnego w Jerozolimie.

W dzisiejszej refleksji skorzystamy z myśli Ojca Świętego Benedykta XVI, który w swojej
książce "Jezus z Nazaretu", poświęcił wiele uwagi modlitwie Jezusa w Ogrójcu. Rozważane
teksty są inspiracją do osobistej rozmowy z Jezusem. Na niej trzeba się szczególnie skupić.
Naszą modlitwę wyrazimy również śpiewem, powtarzając prośbę, by Duch Święty przyszedł i
nas umocnił.

piew: Wzywam Cię, przyjdź, umocnij mnie, oddal mroku cień, jasny rozpal dzień, Twój jest

czas i świat, Pełnio Boskich Prawd, Tyś natchnieniem mym i przebudzeniem, Duchu Święty,
przyjdź lub inna aklamacja.

Szczególne miejsce

Przypominając miejsce modlitwy Jezusa, Ogrójec, Ojciec Święty Benedykt XVI pisze: "Tutaj
Jezus doświadczył krańcowej samotności i całej nędzy egzystencjalnej człowieka. Tutaj prze-
pastna otchłań grzechu i wszelkiego zła przeniknęła do najgłębszego wnętrza Jego duszy.
Tutaj przeżył wstrząs bliskiej śmierci. Tutaj pocałował Go zdrajca. Tutaj opuścili Go wszyscy
uczniowie. Tutaj walczył także o mnie" (s. 163).

Jesteśmy świadkami tylu niezwykłych wydarzeń, a każde z nich skłania do refleksji i zatrzy-
mania się. Pan Jezus w Wieczerniku, wypowiadając nad chlebem słowa: "To jest Ciało moje",
a nad winem: "To jest Krew moja" ogarniał swoją myślą całość męki. Jednak po wyjściu z
Wieczernika, gdy dochodzi do ogrodu oliwnego i tam pada na kolana, tragizm męki dotyka
Go ze szczególną siłą. Dzieje się to wewnątrz, w sercu, w duszy, w rozmowie z Ojcem, w
duchowej walce. W indywidualnej rozmowie z Jezusem pomyślmy o tym szczególnym miej-
scu i wydarzeniach, które się tam dokonały.

Chwila ciszy.

piew: Wzywam Cię, przyjdź, umocnij mnie.

Są miejsca, które szczególnie głęboko zapadają nam w pamięć. Trzeba do nich zaliczyć Ogró-
jec, miejsce walki duchowej Jezusa i senności Apostołów, miejsce zdrady Judasza i pojmania
Jezusa, miejsce niezwykłej modlitwy Mistrza i niedojrzałej modlitwy uczniów, miejsce, w
którym dopełnia się czas publicznej działalności Zbawiciela i rozpoczyna się Jego Pascha. Na
to miejsce chcemy się duchowo udawać w każdy czwartek, być świadkami tego, co przeżywa

nas Pan i Zbawiciel, wsłuchiwać się w Jego rozmowę z Ojcem, wnikać coraz głębiej w to, co
sprawia Mu ból. Tajemnice te objawia On swoim wybranym, a oni przekazują je nam.

My również mamy swój własny Ogrójec, swoje miejsce walki, swoje Westerplatte, w którym
pot spływa nam po czole, a ból niekiedy zdaje się sprawiać, że z potem zmiesza się krew.
Każdy z nas stał lub stanie kiedyś w obliczu czegoś strasznego, wobec wielkiego zła, które
zdolne jest zniszczyć, wobec ogromu cierpienia, które trzeba znieść, wobec decyzji tak trud-
nych, iż nie mamy siły ich podjąć. W takich sytuacjach jest zawsze z nami Ten, który przeżył
najtrudniejszy i najbardziej dramatyczny Ogrójec. On przynosi nam pokrzepienie i daje siły
do wytrwania. Pozostańmy z Nim na cichej modlitwie, a potem prośmy, by Jego Duch nas
umacniał.

Chwila ciszy.

piew: Wzywam Cię, przyjdź, umocnij mnie.

W sobie pozbawić mocy zło i je pokonać

Ojciec Święty Benedykt XVI w swoich rozważaniach o modlitwie Jezusa w Ogrójcu wskazu-
je na szczególne znaczenie przyjęcia na siebie zła, aby w sobie je pokonać. Papież pisze: "U
Jana (zob. 12,27), tak samo jak u synoptyków, wstrząs ten jest wyrażony przez nawiązanie do
Ps 43,5, jednak z pomocą słowa, które szczególnie wyraziście podkreśla bezdenność trwogi
Jezusa: retaraktai; jest ten sam termin terassein, którym posłużył się Jan, chcąc ukazać
wstrząs Jezusa nad grobem Łazarza (zob. 11,33), jak też Jego wewnętrzne poruszenia w
Ostatniej Wieczerzy, gdy zapowiada zdradę Judasza (zob. 13,21).

W ten sposób Jan wyraża niewątpliwie pierwotny lęk wobec zbliżającej się śmierci. Jest tu
jednak coś więcej jeszcze: szczególny wstrząs Tego, który jest samym życiem, wstrząs wy-
wołany przez otchłań całej potęgi destrukcji, zła, tego co sprzeciwia się Bogu, i co teraz przy-
tłacza Go bezpośrednio, co za chwilę ma wziąć na siebie - więcej nawet: przyjąć do swego
wnętrza, w następstwie czego On sam "stanie się grzechem" (zob. 2 Kor 5,21).

Ponieważ jest Synem, dlatego właśnie z przeraźliwą jasnością widzi cały brudny potok zła,
całą potęgę kłamstwa i pychy, całe wyrafinowanie i potworność zła, które zakłada maskę ży-
cia, a zawsze służy niszczeniu bytu oraz hańbieniu i unicestwianiu życia. Dlatego właśnie że
jest Synem, szczególnie głęboko odczuwa trwogę, brud i podłość - całą potęgę grzechu i
ś

mierci, które musi wypić w przeznaczonym dla siebie "kielichu". Wszystko to musi przyjąć

do swego wnętrza, ażeby to w sobie pozbawić mocy i pokonać" (s. 168-169).

Zbliżając się do modlitwy Jezusa w Ogrójcu uczmy się tej prawdy o grzechu i poznajemy
sposób pokonywania go. Jest to trudna lekcja. Trzeba zło przyjąć do swego wnętrza i w sobie
pozbawić je mocy. Wnętrze człowieka jest miejscem, w którym zło może stracić moc. Jest
pokonane miłością. Jest spalone żarem tej miłości. Nie rodzi odwetu i nie zostaje pomnożone
przez kolejne złe czyny. By tak się stało, człowiek musi stoczyć walkę i to dramatyczną walkę
wewnętrzną.

Czy jest możliwe podjęcie tej walki i naśladowanie w niej Chrystusa bez przychodzenia do
Niego w każdy czwartek i cierpliwego trwania przy Nim, za cenę wysiłku, pokonywania
zmęczenia i zgody na to, aby On kształtował nasze wnętrze? Własnymi siłami człowiek takiej
walki nie podejmie, nie zgodzi się na przyjęcie zła w sobie i nie będzie miał mocy, aby to zło

w sobie samym pozbawić mocy. Musimy być przy Panu i przyjmować Jego Ducha. Pomyśl-
my o tej niezwykłej umiejętności, której uczy nas Jezus w Ogrójcu, a potem na Golgocie.
Prośmy też Ducha Świętego, aby nas umacniał swoją łaską.

Chwila ciszy.

piew: Wzywam Cię, przyjdź, umocnij mnie.

Nie moja, ale Twoja wola

"Dwie części modlitwy Jezusa - pisze dalej Ojciec Święty Benedykt XVI - jawią się jak prze-
ciwstawienie dwu woli. Jest tu "wola natury" Jezusa Człowieka, która wzdryga się na widok
potworności i destrukcyjnego charakteru wydarzenia i chciałaby uprosić, żeby Go ominął ten
kielich. I jest także "wola Syna", która zdaje się całkowicie na wolę Ojca. Jeśli chcemy zro-
zumieć, na ile jest to możliwe, tę tajemnicę "dwu woli", dobrze będzie spojrzeć jeszcze na tę
modlitwę w ujęciu Jana. Także u Jana znajdują się dwie prośby Jezusa: "Ojcze, wybaw Mnie
od tej godziny"; "Ojcze, wsław imię Twoje" (12,27n) [...].

Udręczenie ludzkiej duszy […] skłania Jezusa do prośby o wybawienie Go od tamtej godziny.
Jednak świadomość własnego posłannictwa, fakt, że przyszedł ze względu na tę godzinę,
przychodzi Go do wyrażenia drugiej prośby: prośby o to, żeby Bóg wsławił swe imię. Krzyż,
przyjęcie tej okropności, zgoda na hańbę unicestwienia Jego własnego godności, na hańbę
niecnej śmierci, staje się wsławieniem imienia Bożego. Bo właśnie w ten sposób Bóg okazuje
się tym, kim jest: Bogiem, który w swej niezgłębionej miłości i przez oddanie siebie samego,
rzeczywistą moc dobra przeciwstawia wszystkim mocom zła. Jezus wyraził obydwie prośby,
pierwsza z nich jednak - o wybawienie - stopiła się z drugą - z prośbą o wsławienie Boga
przez spełnienie się Jego woli. W ten sposób konflikt istniejący wewnątrz ludzkiej egzystencji
Jezusa zakończył się doprowadzeniem do jedności" (s. 170-171).

Codziennie uczymy się dochodzenia do tej jedności wewnętrznej w nas samych. Każda mo-
dlitwa jest ważna i budzi pragnienie pełnienia woli Ojca. Jednak czwartkowa modlitwa wie-
czorna, przeżywana w zjednoczeniu z Jezusem, który modli się w Ogrójcu, wprowadza w
szczególny sposób w realizm tego wewnętrznego zmagania, przed którym nie możemy ucie-
kać. Pozostańmy w ciszy i pomyślmy o zgodności naszej woli z wolą Ojca niebieskiego. Czy
troszczymy się o poznanie tej woli i jej wypełnienie? Czy nasza walka wewnętrzna o wypeł-
nienie tej woli jest podobna do walki Jezusa w Ogrójcu?

Chwila ciszy.

piew: Wzywam Cię, przyjdź, umocnij mnie.

Został wysłuchany dzięki swej uległości

List do Hebrajczyków mówi, że Jezus „z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swe-

go zanosił gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wy-
słuchany dzięki swej uległości” (Hbr 5,7).

Jezus modli się w Ogrójcu, a potem na krzyżu. Ojciec wysłuchuje Go w przedziwny

sposób. Przekracza on zwyczajne ludzkie oczekiwania. Nie zawsze potrafimy uznać tę boską
logikę wysłuchania niektórych modlitw. Dziś, umocnieni spotkaniem z Jezusem, zjednoczeni
z Jego modlitwą, chcemy prosić Ojca niebieskiego o zwycięstwo dobra nad złem w naszym
ż

yciu osobistym i w życiu innych ludzi.

Ześlij, o Chryste, swojego Ducha nam! lub inna aklamacja
Ty powiedziałeś: „Poznacie prawdę i prawda was wyzwoli”. Ześlij na nas swego Du-

cha, abyśmy poznali prawdę o grzechu.

Ty powiedziałeś: „Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu”. Ześlij na

nas swego Ducha, abyśmy zrozumieli niewolę grzechu.

Ty powiedziałeś: „Jeśli Twoje oko jest ci powodem do grzechu, wyłup je i odrzuć od

siebie”. Ześlij na nas swego Ducha, abyśmy umieli radykalnie odrzucić grzech.

Ty powiedziałeś: „Z serca człowieka wychodzą złe myśli, zabójstwa, cudzołóstwa, czy-

ny nierządne, kradzieże, fałszywe świadectwa, przekleństwa”. Ześlij na nas swego Ducha,
abyśmy poznali korzenie grzechu.

Ty powiedziałeś: „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, ale tych, którzy mogą was

zatracić w piekle”. Ześlij na nas swego Ducha, abyśmy poznali konsekwencje grzechu.

Ty powiedziałeś: „To jest Krew moja, która będzie wylana za was i za wielu na odpusz-

czenie grzechów”. Ześlij na nas swego Ducha, abyśmy poznali drogę wyzwolenia z grzechu.

Ześlij na nas, Panie Jezu, swego Ducha. Niech będzie naszym przewodnikiem po dro-

gach nawrócenia. Przemieniaj Jego mocą nasze serca, aby zostały oczyszczone z brudu grze-
chu i zdolne do pełnego oddania się Tobie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków.

W: Amen.
Ś

piew: Jezu, ufam Tobie!

Godzina święta
Temat 01 – Tajemnica godziny świętej

IV. GODZINA, KTÓRA JEST ŚWIĘTA

Poniższe myśli można wykorzystać jako pomoc do osobistej modlitwy w czwartkowy

wieczór, a także jako inspirację do przygotowania wspólnego nabożeństwa lub konferencji.

Przypomnienie poprzednich rozważań