- Czy ty właśnie powiedziałeś, że go zabiłeś? - byłam pewna, że z
le go usłyszałam.
- Tak, to właśnie powiedziałem. Zabiłem go w sumie przez mój dar  głos Starka brzmiał pewnie,
jakby to co właśnie powiedział nie było dla niego problemem - jego oczy mówiły zupełnie coś
innego. Jego ból z powodu śmierci mentora był tak łatwy do wyczytania, że aż musiałam odwrócić
wzrok. Chyba Duchess też zauważył zmianę w zachowaniu swojego pana  podbiegła do niego i
usiadła przy nim. Przytulona, skamląc cicho, wpatrywała się w niego, jakby chciała go pocieszyć.
Stark automatycznie zaczął ją głaskać po głowie.
- To się stało podczas Letnich Rozgrywek, dosłownie przed finałami. Will i ja wygrywaliśmy i było
już wiadomo, że złoty i srebrny medal trafią do nas. - nie patrzył na mnie gdy to mówił, wpatrywał
się w swój łuk drapiąc Duchess po głowie. Co było dziwniejsze, Nala cicho podkradła się do
Starka i zaczęła ocierać się o jego drugą, wolną nogę mrucząc przy tym jak kosiarka. Stark
opowiadał dalej  Rozgrzewaliśmy się w pasach do ćwiczeń. To były długie, wąskie obszary
oddzielone od siebie białymi pasami. Will stał po mojej prawej stronie. Pamiętam widok mojego łuku
i to, że byłem bardzo skupiony, bardziej niż kiedykolwiek. Bardzo chciałem wygrać. - znów
przerwał i potrząsnął głową. Wykrzywił usta w grymasie  Tylko to się dla mnie liczyło złoty
medal. Podniosłem wtedy łuk i pomyślałem: Nie ważne co się stanie, zdobędę najwięcej punktów i
pobiję Willa. I wypuściłem strzałę widząc jak trafia w dziesiątkę. Jednak oczyma wyobraz
ni tą
dziesiątką był Will i jego porażka. - opuścił głowę i westchnął głęboko. - Strzała poleciała
idealnie do celu. Do celu z mojej wyobraz
ni. Trafiła prosto w serce Willa.
Czułam, że podświadomie zaczynam się kołysać w przód i w tył.
- Ale jak to się mogło stać? Był akurat gdzieś obok tarczy?
- Nie, stał może 10 kroków na prawo ode mnie. Oddzielała nas jedynie biała lina. Byłem pogrążony
w myślach, wycelowałem i wypuściłem strzałę... która przeszyła jego pierś. - skrzywił się z ból
na myśl o tym zdarzeniu  To działo się tak szybko, wszystko się rozmazało. Wtedy zobaczyłem
jak krew z jego ciała bryzga na tą białą linę... Zabiłem go.
- Ale Stark, może to nie byłeś ty? Może to była jakaś dziwna magiczna siła?
- Tak myślałem na początku, a właściwie to w to wierzyłem. Przetestowałem mój  dar .
Mój żołądek się ścisnął.
- Czy ty... zabiłeś kogoś jeszcze?
- Nie! Próbowałem go głównie na rzeczach. Jak na przykład na jadącym pociągu, który mijał naszą
szkołę każdego dnia o tej samej porze. Kojarzysz, taki stary z dużym, czarnym silnikiem i czerwonym
piecem. Nadal często przejeżdżają przez Chicago. Wydrukowałem sobie obrazek tego pieca i
przywiesiłem na murze szkoły. Pomyślałem o trafieniu w piec, wycelowałem i wystrzeliłem.
- I? - nalegałam, kiedy nic nie powiedział.
- Strzała zniknęła. Na chwilę, ale mimo wszystko. Znalazłem ją następnego dnia kiedy czekałem
przy torach. Była wbita w bok prawdziwego pieca.
- O kurna!
- Teraz rozumiesz. - podszedł do mnie bardzo blisko. Wychwycił moje spojrzenie i intensywnie
wpatrywał się w moje oczy. - To dlatego musiałem opowiedzieć ci o mnie i dowiedzieć się czy
jesteś na tyle silna, aby ochronić ludzi, na których Ci zależy.
Mój żołądek, już ściśnięty, szarpnął gwałtownie.
- Co masz zamiar zrobić?
- Nic! - krzyknął. Duchess zaskamlał znowu a Nala przestała się o niego ocierać i zaczęła się mu
się badawczo przyglądać. Stark odchrząknął i widać było, że próbuje się pozbierać. - To znaczy...
nie mam zamiaru zrobić czegoś twoim przyjaciołom. Ale nie miałem również zamiaru zabijać Willa a
to zrobiłem.
- Wtedy nie miałeś pojęcia o swoich zdolnościach... teraz już trochę wiesz.
- Wydaje mi się, że wiem. - powiedział spokojnie.
- Och  tylko to umiałam w tym momencie powiedzieć.
- Tak... - zacisnął usta ale po chwili zaczął mówić dalej  Tak, zawsze wiedziałem, że jest coś
dziwnego w moim darze. Powinienem zaufać instynktowi i być bardziej ostrożny. Ale nie zaufałem ani
nie byłem ostrożny a teraz Will jest martwy. Dlatego chciałem, abyś dowiedziała się w czym rzecz
zanim znowu namieszam.
- Poczekaj! Jeśli dobrze zrozumiałam to tylko ty możesz zdecydować w co celujesz, przecież to dzieje
się w twojej głowie.
Stark prychnął sarkastycznie.
- Tak myślisz, prawda? Ale nie wiesz, jak to działa. Raz sobie pomyślałem, że mogę bezpiecznie
poćwiczyć. Poszedłem więc do parku obok naszego Domu Nocy. Nikogo nie było w pobliżu, nikogo,
kto mógłby mi przeszkodzić  byłem tego pewny. Znalazłem wielki, stary dąb i wybrałem cel 
powiesiłem tarczę na środku drzewa. - spojrzał na mnie i czekał na moją reakcję więc
uzupełniłam:
- Masz na myśli środek pnia drzewa?
- Dokładnie. Myślałem, że w niego właśnie celuję  w coś, co było środkiem drzewa. Wiesz może
jak czasem ten środek drzewa jest nazywany?
- Nie, nie orientuję się specjalnie w temacie drzew  powiedziałam nieprzekonująco ( explain lamely =
ang. wyjaśniać coś nieprzekonująco ale lame = słaby => lamely=słabo?)
- Ja wtedy też. Dopiero póz
niej to sprawdziłem. Starożytne wampiry mające połączenie z ziemią
nazywały środek drzewa jego sercem. Wierzyły, że niektóre zwierzęta, czy nawet ludzie, są
reprezentowani przez dane drzewo.
Tak więc strzeliłem, myśląc, że trafię tylko w środek drzewa. - nie powiedział nic więcej, wpatrywał się
jedynie w swój łuk.
- Kogo zabiłeś? - zapytałam łagodnie. Odruchowo podniosłam moją rękę i położyłam ją na
ramieniu Starka. Nie wiem nawet dlaczego go dotknęłam. Może dlatego, że wyglądał tak, jakby tego
właśnie potrzebował. Albo dlatego, że pomimo zagrożenia jakie stwarzał było mi go po prostu
żal.
Położył swoją rękę na mojej i zwiesił ramiona.
- Sowę. - odpowiedział załamany. - Strzała dosłownie rozerwała jej pierś. Siedziała na jednej z
najwyższych gałęzi dębu. Głośno huczała spadając z drzewa.
- Sowa była sercem drzewa... - wyszeptałam zwalczając ogromną chęć przytulenia go i pocieszenia.
- Tak, i to ja ją zabiłem. - podniósł głowę i napotkał moje spojrzenie. Pomyślałam, że nigdy nie
widziałam oczu tak przepełnionych żalem. Widząc dwa zwierzęta pocieszające go i, przynajmniej
Nala, kierujące się intuicją bardziej niż zazwyczaj, przemknęło mi przez myśl, że Stark może mieć
dużo więcej darów niż tylko trafianie w co tylko zechce. Nic jednak nie powiedziałam  jakby
potrzebował więcej  darów do zamartwiania się.
Stark opowiadał dalej.
- Widzisz? Jestem niebezpieczny nawet wtedy kiedy nie zamierzam.
- Myślę, że rozumiem. - przyznałam ostrożnie, nadal próbując go uspokoić dotykiem. - Może
powinieneś odłożyć łucznictwo na jakiś czas, przynajmniej aż dowiesz się, jak sobie z tym radzić?
- Tak, powinienem. Ale jeśli nie będę ćwiczyć albo będę próbował o tym zapomnieć... - to tak jakby
część mnie została mi odebrana, jakby ktoś mi ją wyrwał. To tak, jakby coś we mnie umierało. -
wyrwał mi swoją rękę i zrobił krok do tyłu  Powinnaś wiedzieć jak to jest. Wiem, jestem tchórzem,
że nie potrafię znieść tego bólu.
- Unikanie bólu nie czyni z ciebie tchórza. - powiedziałam tak, jak podpowiedział mi cichy głos w
mojej głowie. - Czyni z ciebie człowieka.
- Adepci nie są ludz
mi.
- Właściwie to nie jestem tego taka pewna. Jakaś część wszystkich, większa lub mniejsza, jest
ludzka. Nie ważne czy są zwykłymi ludz
mi, adeptami czy wampirami.
- Zawsze podchodzisz do wszystkiego tak optymistycznie?
Roześmiałam się.
- Na Boga, nie!
Stark uśmiechnął się tym razem bardziej szczerze niż sarkastycznie.
- Nie każ mi myśleć o tobie jako o Debbie Downer.
Odwzajemniłam uśmiech.
- Nie jestem aż tak pesymistyczna a przynajmniej nie byłam. - mój uśmiech zgasł.
- Zauważyłaś, że ostatnio jestem nie w humorze, prawda?
- A co się stało ostatnio? - szybko potrząsnęłam głową.
- Więcej rzeczy, niż potrafię znieść.
Napotkał moje spojrzenie i zaskoczyło mnie jego zrozumienie. Zaskoczył mnie jeszcze bardziej gdy
podszedł do mnie i założył mi pasmo włosów za ucho.
- Wysłucham, jeśli potrzebujesz się komuś wygadać. Czasem opinia kogoś niezaangażowanego może
być pomocna.
- Nie wolałbyś nie być niezaangażowanym? - spytałam starając opanować drżenie rąk spowodowane
jego bliskością. A
atwo mu przyszło zbliżenie się do mnie, zauważyłam.
Wzruszył ramionami a jego uśmiech na powrót stał się sarkastyczny.
- Tak jest łatwiej. Dzięki temu nie wkurzałem się, że przenieśli mnie z mojego Domu Nocy.
- Właśnie, chciałam o to zapytać. - przerwałam. Udając, że muszę pomyśleć, odsunęłam się
trochę od niego. Nie mogłam skupić myśli zastanawiając się w kółko czy jestem dla niego
atrakcyjna. Nie wiedziałam, jak sformułować pytanie, tak żeby nie myślał o pewnych sprawach,
szczególnie przy Neferet. - Mogę zapytać o coś związanego z twoim przyjazdem tutaj?
- Możesz mnie pytać o cokolwiek zechcesz, Zoey.
Spojrzałam w te jego brązowe oczy i wyczułam w jego oświadczeniu dużo więcej niż tylko puste słowa.
- Okej, tak więc... Czy oni przenieśli cię z powodu tego, co się stało Willowi?
- Tak myślę, ale nie jestem pewien. Wszystkie wampiry w mojej szkole powiedziałyby, że to tutejsza
Najwyższa Kapłanka nalegała, żeby mnie przenieść do jej Domu Nocy. Tak się czasem dzieje, gdy
jakiś adept ma jakieś szczególne zdolności i inna szkoła chce mieć go u siebie. - jego śmiech był
pozbawiony radości. - Na przykład, mój Dom Nocy chciał tego waszego wielkiego aktora... jak on
się nazywał? Erik Night?
- Tak, na pewno chodzi o Erika. Ale on już nie jest adeptem, przeszedł przemianę.
Bardzo nie chciałam myśleć o Eriku akurat wtedy, kiedy znajdowałam się w centrum zainteresowania Starka.
- Och, aha. W każdym razie wasz Dom Nocy nie chciał pozwolić mu odejść a on sam też chciał
zostać. Mój Dom Nocy nie zabiegał o mnie specjalnie. Ja natomiast nie miałem powodu by tam
zostać. Tak więc kiedy dowiedziałem się, że Tulsa chce mnie włączyć w swoje szeregi,
zastrzegłem od razu, że nie będę brał udziału w żadnych konkursach bez względu na wszystko.
Dla nich nie stwarzało to problemu, nadal mnie tu chcieli. I, ta-dam, oto jestem. - jego sarkazm z
każdą chwilą słabł, nawet przez chwilę wydawał mi się słodki i niepewny siebie. - Zaczynam się
naprawdę cieszyć, że Dom Nocy w Tulsa aż tak bardzo mnie chciał.
- Taak. - uśmiechnęłam się, zauważając jak bardzo byliśmy do siebie podobni. - Ja też, zaczynam
być szczęśliwa, że Tulsa tak bardzo cię chciała.
Nagle mój mózg zaczął nadążać i zrozumiałam wszystko co mi powiedział i to okropne przeczucie
spłynęło ze mnie. Musiałam odchrząknąć, żeby móc zadać kolejne pytanie.
- Czy wszystkie wampiry wiedziały, co tak naprawdę stało się z Willem?
Ból znów pojawił się w jego oczach i było mi głupio, że o to spytałam.
- Prawdopodobnie. Wszystkie wampiry z mojej starej szkoły. Wiesz, jak to z nimi jest  trudno
cokolwiek przed nimi ukryć.
- Tak, wiem. - odpowiedziałam cicho.
- Hej, może się mylę, ale czy wyłapałam jakieś dziwne wibracje pomiędzy tobą a Neferet?
Zamrugałam zaskoczona.
- Uch, co masz na myśli?
- Aż czuć napięcie pomiędzy wami. Jest coś, co powinienem o niej wiedzieć?
- Jest potężna. - powiedziałam ostrożnie.
- Tak, zauważyłem. Wszystkie Starsze Kapłanki takie są.
Zastanowiłam się.
- Co jeśli powiem ci, że nie jest ona taka, na jaką wygląda i dlatego powinieneś być w stosunku do
niej ostrożny. A, i jest bardzo przewrażliwiona  praktycznie już chora psychicznie.
- Dobrze wiedzieć, będę uważał.
Decydując się na szybki odwrót zanim ten chłopak, który z jednej strony wydaje się być silny i pewny siebie a
z drugiej bardzo wrażliwy i całkowicie mnie fascynuje. Dla niego mogłabym się wyrzec seksu. Seksu?! To
znaczy chłopaków, mogłabym się wyrzec chłopaków. I seksu. Z nimi. Matkooo.
- Chyba muszę się zbierać. Koń czeka aż go oporządzę. - wygadałam się.
- Masz rację, lepiej nie kazać zwierzętom czekać  potrafią być naprawdę wymagające  uśmiechnął
się do Duchess i zmierzwił jej sierść.
Już miałam wyjść gdy nagle chwycił mój nadgarstek i zsuną rękę niżej, tak, że nasze dłonie się splotły.
- Hej, - zatrzymał mnie  Dzięki za niezwariowanie po tym, co ci powiedziałem.
Uśmiechnęłam się do niego.
- Przykro mi, w porównaniu z wydarzeniami, które mi się przytrafiły w zeszłym tygodniu, twój dar jest
prawie normalny.
- Miło mi to słyszeć. - po tych słowach przyciągnął moją rękę do swoich ust... i pocałował. Tak
po prostu. Tak jakby całował w ten sposób każdą dziewczynę. Nie wiedziałam co powiedzieć. Co
przez takie całowanie chce powiedzieć chłopak? Że dziękuje? Bardzo chciałam też go pocałować
ale wiedziałam, że nie powinnam o tym nawet myśleć. Więc patrzyłam tylko w te jego wielkie,
brązowe oczy.
- Masz zamiar komuś o tym powiedzieć? O moim darze?
- A chciałbyś tego?
- Nie, przynajmniej dopóki nie będzie takiej potrzeby.
- W takim razie powiem dopiero wtedy, kiedy będzie taka potrzeba. - odpowiedziałam.
- Dziękuję, Zoey. - ścisnął moją rękę, uśmiechnął się i puścił mnie.
Stałam tam i przyglądałam się jak podnosi swój łuk i podchodzi do skórzanych uchwytów na strzały. Nie
patrząc na mnie wziął jedną z nich, namierzył cel i wypuścił ją z łuku idealnie w dziesiątkę. Znowu. Serio,
był tak bardzo tajemniczy i seksowny... myślami byłam już daleko stąd. Odwróciłam się, upominając się w
myślach, że naprawdę muszę wyciszyć hormony, gdy nagle usłyszałam kaszlnięcie. Zamarłam, mając
nadzieję, że Stark zaraz odchrząknie jak wcześniej a potem usłyszę trafienie strzały w cel. Jednak Stark
kaszlnął ponownie. Tym razem usłyszałam okropne bulgotanie dochodzące z jego gardła. Ten zapach mnie
uderzył, piękny i straszny zapach świeżej krwi. Zacisnęłam zęby próbując stłumić pragnienie. Naprawdę nie
chciałam się odwrócić. Chciałam wybiec z budynku, zawołać pomoc i nigdy, przenigdy tam nie wracać. Nie
chciałam być świadkiem tego, co się za chwilę wydarzy.
- Zoey! - zawołał. Krzyk został zagłuszony przez bulgot, jednak słychać było, że był przerażony.
Przekonywałam się, że muszę po kogoś pobiec. Stark jednak upadł już na kolana, zgiął się w
pasie. Widziałam jak wymiotuje krwią na złoty piasek boiska. Duchess okropnie skowyczał i,
pomimo że Stark krztusił się krwią wyciągnął rękę i pogłaskał psa. Słyszałam, jak pomiędzy
kaszlnięciami szeptał do niej, że wszystko będzie w porządku. Pobiegłam z powrotem do niego.
Złapałam go gdy upadał i położyłam sobie na kolanach. Zdarłam z niego sweter i rozerwałam na
mniejsze części, żeby wytrzeć krew płynącą mu z oczu, nosa i ust. T-shirt miał całkowicie
zakrwawiony. - Nie! Nie chcę tego teraz. - przerwało mu kolejne kaszlnięcie krwią, którą natychmiast
starłam. - Dopiero co cię poznałem, nie chcę cię tak szybko opuszczać...
- Spokojnie, nie zostawię cię. - próbowałam brzmieć łagodnie, uspokajająco, ale w środku byłam
zdruzgotana. Proszę, zostaw go! Pomóż mu! chciałam wykrzyczeć.
- To dobrze. - wysapał i znów zaczął kaszleć a z jego nosa i ust poleciał strumień krwi.. - To
dobrze, że to ty. Jeśli to ma się stać, dobrze, że to ty jesteś ze mną.
- Szszsz, - przerwałam  Zadzwonię po pomoc. Zamknęłam oczy i starałam się zastanowić, co
powinnam zrobić najpierw. Na myśl nasunął mi się Damien. Skupiłam się bardzo mocno na
powietrzu, wietrzyku i słodkim zapachu bryzy  efekt był natychmiastowy: poczułam na twarzy
ciepły, leciutki powiew. Sprowadz
tu Damiena i każ mu zwołać pomoc. - poleciłam mu. Zawirował,
trochę jak leciutkie tornado i zniknął.
- Zoey! - Stark przywołał mnie do rzeczywistości. Coraz częściej kaszlał.
- Nic nie mów, oszczędzaj siły. - powtarzałam, trzymając go mocno jedną ręką, drugą przeczesując
mu delikatnie wilgotne włosy.
- Płaczesz. - zauważył. - Nie płacz.
- Ja... Ja nie potrafię tego powstrzymać  wykrztusiłam.
- Gdybym miał więcej czasu... powinienem cię pocałować nie tylko w rękę. - wyszeptał, dysząc
ciężko. - & za póz
no.
Spojrzałam na niego i zupełnie zapomniałam o reszcie świata. W tym momencie jedyne czego byłam
pewna, to to, że trzymam w ramionach Starka, którego miałam za chwilę dosłownie stracić.
- Wcale nie jest za póz
no. - przycisnęłam moje usta do jego. Był wciąż wystarczająco silny by objąć
mnie mocno ramionami. Moje łzy zmieszały się z jego krwią, mimo to pocałunek był absolutnie
cudowny, jednak musiał się skończyć. Odsunęłam się i odwróciłam jego głowę, tak, aby mógł
odkaszlnąć
- Szszsz, - uspokajałam go a łzy spływały mi po twarzy. Przytuliłam go i wymruczałam  Jestem
tu. Jestem tu z tobą.
Duchess skomląc żałośnie, położyła się koło swojego pana i wpatrywała się ze widocznym strachem w
jego krwawiącą twarz.
- Zoey, zanim odejdę chcę ci coś powiedzieć...
- Jasne, słucham cię.
- Obiecaj mi dwie rzeczy  powiedział słabo. Zaczął znów kaszleć i musiał się ode mnie odsunąć.
Trzymałam go za ramiona, kiedy jednak znów go przytuliłam wyglądał tak przerażająco blado, że
wydawał się wręcz biały.
- Co tylko zechcesz. - dotknął zakrwawioną ręką mojego policzka.
- Obiecaj, że o mnie nie zapomnisz.
- Obiecuję. - odparłam natychmiast i przytrzymałam jego rękę. Trzęsącym się kciukiem próbował
otrzeć moje łzy co tylko spowodowało, że jeszcze bardziej się rozpłakałam. - Nie potrafiłabym o
tobie zapomnieć.
- Druga rzecz... zaopiekuj się Duchess.
- Psem? Ale ja...
- Obiecaj! - jego głos nagle stał się mocny i twardy. - Nie pozwól im wysłać jej do obcych ludzi.
Ostatecznie ona cię zna i wie, że się nią zaopiekujesz.
- Dobrze! Tak, obiecuję. Nie musisz się martwić. - wyszeptałam.
Stark zgiął się w chwili, gdy obiecałam mu opiekę nad Duch.
- Dziękuję. Chciałbym, żebyśmy... - urwał i zamknął oczy. Oparł się policzkiem o mój brzuch i
objął mnie ręką w pasie. Czerwone łzy cicho spływały mu po policzkach i znieruchomiał. Jedyna
jego część, która jeszcze się poruszała to klatka piersiowa, która drżała kiedy próbował oddychać
pomimo wypełniających się krwią płuc. Nagle coś sobie przypomniałam i poczułam przypływ
nadziei. Nawet jeśli się myliłam, Stark powinien wiedzieć.
- Stark, posłuchaj mnie. - zawało mi się, że mnie nie słyszy, więc potrząsnęłam delikatnie jego
ramieniem. - Stark!
Uniósł lekko powieki.
- Słyszysz mnie?
Ledwo zauważalnie skinął głową. Jego zakrwawione usta wygięły się w lekkim sarkastycznym ,
zarozumiałym uśmiechu
- Pocałuj mnie jeszcze raz, Zoey.
- Musisz mnie wysłuchać. - przysunęłam usta do jego ucha  To może wcale nie być twój koniec. W
tym Domie Nocy adepci umierają by potem się odrodzić i przejść inny rodzaj Przemiany.
Otworzył szerzej oczy.
- Czy ja... ja nie umrę?
- Nie na zawsze. Adepci powracają. Moja najlepsza przyjaciółka też wróciła.
- Przechowaj dla mnie Duch. Jeśli to możliwe wrócę po nią... i po ciebie. - te słowa zapoczątkowały
czerwony strumień krwi z ust, nosa, oczu i uszu. Nie potrafił powiedzieć nic więcej a ja jedyne co
mogłam zrobić to trzymać go w ramionach gdy ulatywało z niego życie. Gdy wydał ostatnie
tchnienie, Damien, Smok Lankford, Afrodyta i Bliz
niaczki wbiegły na plac boiska.