***

Jestem za blisko, Âżeby mu siê Å“niÃÅš.

Nie fruwam nad nim, nie uciekam mu

pod korzeniami drzew. Jestem za blisko.

Nie moim gÂÅ‚osem Å“piewa ryba w sieci.

Nie z mego palca toczy siê pierœcionek.

Jestem za blisko. Wielki dom siê pali

beze mnie woÂÅ‚ajÂÄ…cej ratunku. Za blisko,

Âżeby na moim wÂÅ‚osie dzwoniÂÅ‚ dzwon.

Za blisko, Âżebym mogÂÅ‚a wejÅ“ÃÅš jak goÅ“ÃÅš,

przed którym rozsuwajÂÄ… siê Å“ciany.

JuÂż nigdy po raz drugi nie umrê tak lekko,

tak bardzo poza ciaÂÅ‚em, tak bezwiednie,

jak niegdys w jego Å“nie. Jestem za blisko,

za blisko. SÂÅ‚yszê syk

i widzê poÂÅ‚yskliwÂÄ… ÂÅ‚uskê tego sÂÅ‚owa,

znieruchomiaÂÅ‚a w objêciu. On Å“pi,

w tej chwili dostêpniejszy widzianej raz w Âżyciu

kasjerce wêdrownego cyrku z jednym lwem

niÂż mnie leÂżÂÄ…cej obok.

Teraz to dla niej rosnie w nim dolina

rudolistna, zamkniêta oÅ“nieÂżona górÂÄ…

w lazurowym powietrzu. Ja jestem za blisko,

Âżeby mu z nieba spaÅ“ÃÅš. Mój krzyk

mógÂÅ‚by go tylko zbudziÃÅš. Biedna,

ograniczona do wÂÅ‚asnej postaci,

a byÂÅ‚am brzozÂÄ…, a byÂÅ‚am jaszczurkÂÄ…,

a wychodziÂÅ‚am z czasów i atÂÅ‚asów

mieniÂÄ…c siê kolorami skór. A miaÂÅ‚am

ÂÅ‚askê znikania sprzed zdumionych oczu,

co jest bogactwem bogactw. Jestem blisko,

za blisko, Âżeby mu siê Å“niÃÅš.

Wysuwam ramiê spod gÂÅ‚owy Å“piÂÄ…cego,

zdrêtwiaÂÅ‚e, peÂÅ‚ne wyrojonych szpilek.

Na czubku kaÂżdej z nich, do przeliczenia,

strÂÄ…ceni siedli anieli.