Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

1 | S t r o n a

WYŻSZA SZKOŁA BANKOWA W TORUNIU

WYTYCZNE

DO PISANIA PRACY DYPLOMOWEJ

na studiach drugiego stopnia

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

2 | S t r o n a

I. WYMOGI MERYTORYCZNE

1. Praca magisterska, zwana dalej pracą, jest pracą samodzielną powstającą w trakcie

seminarium dyplomowego.

2. Praca stanowi opis i rozwiązanie konkretnego problemu. Należy poprawnie określić

zakres pracy. Pracę dyplomową może stanowić w szczególności: praca pisemna,

opublikowany artykuł, praca projektowa, w tym projekt i wykonanie programu lub

systemu komputerowego, oraz praca konstrukcyjna, technologiczna lub artystyczna.

3. Praca musi pozostawać w ścisłym związku z kierunkiem studiów. Praca powinna mieć

związek z praktyką. Student powinien wykazać się znajomością literatury badanego

obszaru i umiejętnością zastosowania metod i narzędzi badawczych w praktyce.

4. W pracy określa się wyraźnie jej cel, opis problemu, stosowane metody oraz propozycje

rozwiązania problemu (własne wnioski).

5. Temat pracy uwzględnia zainteresowania naukowe studenta oraz studiowaną specjalność.

6. Pracę ocenia promotor oraz recenzent, według skali ocen: 2 (niedostateczny),

3 (dostateczny), 3,5 (dostateczny plus), 4 (dobry), 4,5 (dobry plus), 5 (bardzo dobry).

7. Pozytywna ocena i recenzja pracy jest jednym z warunków dopuszczenia do egzaminu

magisterskiego.

8. Tytuły rozdziałów odpowiadają zamieszczonym w pracy treściom i wynikają kolejno

z siebie, pogłębiając poruszane zagadnienia, by na koniec doprowadzić do ewentualnej

syntezy i uogólnień.

9. Układ pracy powinien uwzględniać:

a) kompletność problemu – uwzględnianie najważniejszych, pomijanie mało istotnych

zagadnień dla danej tematyki;

b) wyłączność problemu – omawianie danego zagadnienia tylko w jednym miejscu pracy

(niepowielanie treści);

c) poprawność logiczną – właściwa kolejność poszczególnych rozdziałów, podrozdziałów

(od ogółu do szczegółu), kolejne części pracy powinny wynikać z poprzednich wywodów.

10. W pracy konieczna jest dbałość o dokładność relacji, czyli:

– wierność faktom – oznacza ścisłe ich relacjonowanie bez tendencyjnej i jednostronnej

ich prezentacji (obiektywizm),

– ścisłość poglądów – oznacza ich obiektywizm i prezentację nawet tych stanowisk,

które świadczą przeciwko wynikom i poglądom zawartym w pracy,

– pojęcia podstawowe w pracy muszą być jednoznacznie zdefiniowane i wyczerpująco

wyjaśnione, najlepiej na podstawie różnych źródeł,

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

3 | S t r o n a

– w przypadku wieloznaczności terminologicznej, trzeba ją wyjaśnić i ściśle przestrzegać

przyjętych w pracy określeń, koniecznie trzeba zdefiniować nowe autorskie

propozycje terminologiczne lub stanąć na gruncie jednej z referowanych definicji,

– opis materiałów powinien umożliwiać odróżnienie badań i wnioskowania autorskiego

od cudzego; krytyczna polemika autora pracy jest zawsze dopuszczalna, ale na zasadzie

logicznej argumentacji autora pracy i przy jego konsekwencji terminologicznej oraz
w stosunku do poczynionych założeń.

11. Wkład własny autora pracy może polegać na:

– umiejętnym wykorzystaniu odpowiednich metod badawczych dostosowanych do charakteru

i tematyki pracy, przy czym pożądane jest stosowanie kilku metod (statystycznych,

ekonometrycznych czy społecznych);

– właściwym doborze i znajomości naukowej literatury krajowej oraz innych źródeł

w zakresie opisywanego tematu;

– umiejętności logicznej argumentacji i prawidłowego formułowania wniosków oraz

ścisłego formułowania sądów;

– prezentacji znajomości dziedziny wiedzy, z zakresu której napisana jest praca;

– położeniu nacisku na badania własne autora pracy, formułowaniu samodzielnych tez,

ocen i prezentacji własnego stanowiska, które to elementy w znakomity sposób

podnoszą walory merytoryczne pracy; uzasadnieniu prezentowanych w pracy

twierdzeń poprzez dobór koncepcyjnie uporządkowanych już istniejących uzasadnień

lub/i własną propozycję autora mającą twórczy charakter.

12. W pracy można posługiwać się cytatami, ale nie w nadmiarze, bo świadczy to o braku

umiejętności wyrażania własnymi słowami przytaczanych informacji.

II. WYMOGI REDAKCYJNE

1. Praca powinna być zszyta trwale. Oprawa pracy powinna być miękka, z przezroczystą

przednią częścią okładki umożliwiającą odczytanie strony tytułowej.

2. Układ pracy jest zależny od rodzaju podjętego tematu.

3. Kartki w pracy powinny być zapisane dwustronnie według przyjętych dla formatu A4

standardowo około 30 wierszy na stronie, przy około 60 znakach w wierszu.

4. Praca powinna być napisana czcionką o rozmiarze 12, przypisy – 10.

5. Praca powinna zawierać marginesy: górny, dolny i zewnętrzny po 2,5 cm, wewnętrzny

3,5 cm, odstępy między wierszami – 1,5.

6. Kolor czcionki powinien być czarny.

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

4 | S t r o n a

7. Każdy nowy rozdział pracy (i inna część pracy równa rozdziałowi, np. wstęp

i zakończenie) powinien rozpoczynać się od nowej strony.

8. Praca powinna być staranna i napisana poprawnie językowo, z uwzględnieniem zasad

języka polskiego. Praca może być napisana w języku obcym.

9. W pracy należy stosować zasady cytowania zgodnie z przyjętymi normami akademickimi

oraz wskazówkami prowadzącego seminarium. Przyjęty sposób zapisu musi być

stosowany konsekwentnie.

10. Praca powinna posiadać spis wykorzystanych źródeł i opracowań składający się z co najmniej

60 pozycji naukowych i materiałów źródłowych.

11. Strony w pracy powinny być ponumerowane; nie numeruje się strony tytułowej.

12. Myśli powinny być sformułowane w sposób zrozumiały.

13. Cudzysłów stosuje się głównie przy:

– dosłownym cytowaniu tekstu,

– pisaniu nazw czasopism (w tekście).

14. Tytuły cytowanych publikacji (książek, aktów prawnych i in.) oraz terminy obcojęzyczne

należy pisać kursywą.

15. W pracy należy konsekwentnie stosować trzecią osobę liczby pojedynczej lub formę

bezosobową.

16. W pracy można wykorzystywać tabele, wykresy i rysunki. Należy je numerować, opatrzyć

tytułem oraz wskazać źródło.

17. Spisy wykorzystanych źródeł i opracowań, tabel, wykresów, rysunków, znajdują się

na końcu pracy.

18. Akapity, jako jednostki logiczne, stanowią podstawowy sposób dzielenia tekstu

na mniejsze fragmenty, w celu podkreślenia nowej myśli.

19. W teksie można wprowadzać wyliczenia z zachowaniem zasad języka polskiego.

Wyliczenia krótkie można kończyć przecinkiem lub bez znaku przestankowego.
Wyliczenia dłuższe, zwłaszcza o charakterze zdania, kończy się średnikiem lub kropką.

Każde wyliczenie powinno być jednolite i zakończone kropką.

20. Niedopuszczalne są błędy ortograficzne i interpunkcyjne.

PRZYPISY:

Przypisy pełnią w pracy trzy zasadnicze funkcje wzbogacające naukowy warsztat autora pracy:

− informują o źródłach wykorzystywanych w pracy materiałów,

− pozwalają przekazać informacje poszerzające (uzupełniające) na temat problemów

poruszanych w tekście podstawowym pracy,

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

5 | S t r o n a

− umożliwiają prezentowanie dodatkowych informacji o charakterze polemicznym czy też

wzbogacających opis prezentowanych w pracy zagadnień.

Przypisy powinny znajdować się na dole każdej strony z odsyłaczem, pisane czcionką 10.

Przypisy dla dokumentów drukowanych:

Zasady sporządzania przypisów dotyczących dokumentów drukowanych opracowano na podstawie normy:
PN-ISO:690:2002 Dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Zawartość, forma i struktura.

Przy sporządzaniu przypisu dotyczącego książki drukowanej, należy czerpać informacje przede

wszystkim ze strony tytułowej (nie okładki) bądź jej odpowiednika (ze stopki); jeżeli brak strony

tytułowej, można sięgać do informacji w pozostałych częściach książki.

Podstawowe elementy przypisu:

Nazwisko i pierwsza litera imienia autora (lub pełne jego brzmienie), Pełny i zgodny z oryginałem

tytuł książki. Kolejność wydania (jeśli inne niż pierwsze). Miejsce wydania: nazwa wydawnictwa,

rok wydania, numer strony.

W przypadku publikacji jednego autora przypis powinien uwzględniać następujące informacje:

5

Bednarski L., Analiza finansowa w przedsiębiorstwie. Warszawa: PWE, 1999, s. 50.

W przypadku publikacji posiadającej do trzech autorów przypis powinien wyglądać następująco:

6

Waśniewski T., Skoczylas W., Teoria i praktyka analizy finansowej w przedsiębiorstwie. Warszawa: FRR w Polsce, 2002, s. 50.

Jeżeli pracę napisało więcej niż trzech autorów, wówczas w przypisie odnotowuje się pierwszego
autora oraz skrót [i in.] bądź [et al.], np.:

7

Bona B. [i. in.], Akcyza w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Warszawa: Wydaw. C. H. Beck, 2006, s. 15.

W przypadku pracy napisanej pod wyraźnie wskazaną redakcją w przypisie na pierwszym miejscu

wymienia się redaktora (-ów) oraz stosuje skrót (red.) – przykład podano niżej. Jeżeli redaktor
nie jest wyraźnie wskazany, jego dane umieszcza się po tytule.

8

Kołosowska B., Prewysz-Kwinto P. (red.), Gospodarka i finanse w warunkach globalizacji. Toruń: Wyższa Szkoła

Bankowa w Toruniu, 2008, t. 2, s. 11.

Informacje o tomie i jego tytule w przypadku książki wielotomowej zamieszcza się po roku
wydania (przykład wyżej).

W przypadku pracy zbiorowej przypis można zredagować w sposób następujący:

9

Borowiecki R., Kaczmarek J., Uwarunkowania procesów dostosowawczych w świetle zmian strukturalno-

własnościowych w Polsce (analiza okresu 1990-1996). [w:]: Glinkowski Cz. (red.), Szanse i zagrożenia rozwoju
restrukturyzowanych przedsiębiorstw w Europie Środkowej i Wschodniej. Poznań: Akademia Ekonomiczna w Poznaniu, 1997, s. 90.
lub:

10

Boć J. (red.), Prawo administracyjne. Wrocław: Akademia Ekonomiczna im. O. Langego we Wrocławiu, 1993, s. 31.

W przypadku powołania się na niedostępną publikację, znaną jednak z innego dzieła, przypis

przyjmie postać:

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

6 | S t r o n a

11

Schmid G., The Evaluation of Labour Market Policy. Evaluation 1997, nr 3; cyt. za: Wiśniewski Z., Kierunki

i skutki deregulacji rynku pracy w krajach Unii Europejskiej. Toruń: UMK, 1999, s. 23.

Publikacje zamieszczone w czasopismach/wydawnictwach ciągłych (np. w zeszytach naukowych)

powinny być zredagowane w przypisie w sposób następujący:

12

Jarugowa A., Zrównoważona karta dokonań w systemie zarządzania strategicznego. Controlling i Rachunkowość

Zarządcza w Firmie 2000, nr 1, s. 9.

13

Ciak J., Ewolucja systemu podatkowego w latach dziewięćdziesiątych w Polsce. Roczniki Naukowe Wyższej

Szkoły Bankowej w Toruniu 2001, R. 1, s. 189-200.

Publikacje zamieszczone w gazetach powinny być zredagowane w przypisie w sposób podobny

do obowiązującego dla czasopism, ale oprócz roku należy podać dzień, miesiąc oraz numer, np.

14

Horbaczewski R., Gmina może się nie zgodzić na hazard na swoim terenie. Rzeczpospolita z 13 listopada 2008,

nr 256, s. c3.

Przypis dotyczący aktu prawnego powinien wyglądać następująco:

15

Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Dz. U. 1998, Nr 137, poz. 887, art. 3 ust. 2.

Przykłady przypisów dotyczących materiałów niepublikowanych:

16

Dudziak A., Perspektywy odpowiedzialności społecznej w zarządzaniu tożsamością biblioteki uczelnianej. Wykład

inauguracyjny wygłoszony na konferencji naukowej „Public relations jako narzędzie kreowania wizerunku
bibliotek”, zorganizowanej w Wyższej Szkole Zarządzania i Marketingu w Sosnowcu, w dniu 11 maja 2006 r.

17

Duda M., Sankcje podatkowe w podatku od towarów i usług, promotor: prof. dr hab. Jan Głuchowski. Lublin:

Katolicki Uniwersytet Lubelski, 2005, s. 45-95. Maszynopis pracy doktorskiej.

Przypisy dla dokumentów elektronicznych:

Zasady sporządzania przypisów dotyczących dokumentów elektronicznych opracowano na podstawie normy:

PN-ISO 690-2 Przypisy bibliograficzne. Dokumenty elektroniczne i ich części.

Należy zawsze podawać dokładny adres strony, z której korzystano w pracy.

W przypisie dotyczącym dokumentu elektronicznego (on-line, CD, DVD i in.) obowiązkowe są

tylko te elementy, które są łatwo dostępne z samego dokumentu lub z dokumentacji

towarzyszącej. Dlatego przy opisie dokumentów on-line często pomija się np. datę miejsce

i wydania, gdyż informacje te są często trudno dostępne.

W przypisach dotyczących elektronicznych książek i baz danych, serwisu, portalu czy wortalu

(opis całości) należy uwzględnić następujące informacje (jeżeli są łatwo dostępne):

Nazwisko, imię, Tytuł książki/bazy/serwisu [typ nośnika, np. on-line]. Kolejność wydania/wersji.

Miejsce wydania: wydawca, data wydania. Data aktualizacji [data dostępu – tylko dla dokumentów
dostępnych on-line]. Warunki dostępu, np. adres strony WWW. ISBN, np.

18

Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie [on-line]. Warszawa: Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie

S.A., 2007 [dostęp 12 listopada 2008]. Dostępny w World Wide Web: http://www.gpw.pl.

Podobnie wygląda przypis dla fragmentu elektronicznych książek, baz danych itp. – z tym,
że należy zamieścić tytuł fragmentu i informacje o jego lokalizacji, jeżeli jest łatwa do określenia

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

7 | S t r o n a

(np. strony, rozdział), przed adresem strony lub na końcu w przypadku CD-ROM-u, i pominąć

numer ISBN, np.

19

Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie [on-line]. Warszawa: Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie

S.A., 2007 [dostęp 12 listopada 2008]. Regulamin Giełdy. Dostępny w World Wide Web:
http://www.gpw.pl/gpw.asp?cel=ogieldzie&k=82&i=/regulacje/regulamin&sky=1.

20

Helin A. Skonsolidowane sprawozdanie finansowe [CD-ROM]. 2006. 4.2. Bilans.

Jeżeli przypis dotyczy artykułu z elektronicznej książki, bazy danych itp., najpierw należy podać

nazwisko i imię autora artykułu, tytuł artykułu, następnie: W: Tytuł książki [typ nośnika].

Kolejność wydania. Data wydania. Data aktualizacji [data dostępu]. Lokalizacja w obrębie
dokumentu macierzystego. Warunki dostępu. ISBN, np.

21

Buzdygan D. [i in.], Badanie potrzeb użytkowników w bibliotekach akademickich z wykorzystaniem programu

Libra. W: Międzynarodowa Konferencja: Zarządzanie przez jakość w bibliotece akademickiej [on-line]. 2000 [dostęp
12 listopada 2008]. Dostępny w World Wide Web: http://ebib.oss.wroc.pl/matkonf/atr/buzdygan.html.
ISBN 83-915689-3-8.

Przypis dotyczący całości czasopisma/wydawnictwa ciągłego powinien zawierać następujące

informacje: Tytuł czasopisma [typ nośnika]. Wydanie. Miejsce wydania: wydawca, data ukazania się

czasopisma [data dostępu]. Warunki dostępu. ISSN.

22

Ekonomia on-line [on-line]. Kraków: Biblioteka Główna Akademii Ekonomicznej w Krakowie, 2000- [dostęp

19 listopada 2006]. Dostępny w World Wide Web: http://kangur.ae.krakow.pl/Biblioteka/Ekonomia/.
ISSN 1641-750X. [Uwaga – „2000-„ myślnik za rokiem świadczy o tym, że publikacja ukazuje się do dziś].

Przy opisie artykułu z czasopisma/wydawnictwa ciągłego należy wziąć pod uwagę następujące

informacje: nazwisko i imię autora artykułu. Tytuł artykułu. Tytuł wydawnictwa ciągłego [typ

nośnika]. Wydanie. Rok, numer zeszytu. Data aktualizacji [data dostępu]. Lokalizacja w obrębie
dokumentu macierzystego. Warunki dostępu. ISSN.

23

Huczek M., Socha I., Marketing wewnętrzny czynnikiem poprawy efektywności pracy biblioteki. Biuletyn EBIB

[on-line]. 2002, nr 3 [dostęp 12 listopada 2008]. Dostępny w World Wide Web:
http://ebib.oss.wroc.pl/2002/32/huczek.php. ISSN 1507-7187.

Ważne: w tekście głównym znak odsyłacza (znak graficzny, odsyłający do przypisu, np. cyfra,
gwiazdka) stawia się zawsze przed znakiem interpunkcyjnym, bez użycia spacji. Każdy przypis

powinien kończyć się kropką.

Skróty

Forma redakcyjna przypisów uwzględniająca skrócenia i skróty dotyczy już raz powołanych
w pełnym brzmieniu publikacji. Można stosować skróty polskie lub łacińskie, ale raz wybrany

język należy konsekwentnie używać w całej pracy.

Formę tamże (lub ibidem) stosuje się, gdy zachodzi potrzeba identycznego zacytowania tego

samego fragmentu pracy w bezpośrednio następnym przypisie, np.:

5

Jajuga K., Statystyczna teoria rozpoznawania obrazów. Warszawa: PWN, 1990, s. 62.

6

Tamże.

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

8 | S t r o n a

Formę tamże (lub ibidem) stosuje się również wtedy, gdy – jak poprzednio – zachodzi potrzeba

identycznego zacytowania tej samej pracy w bezpośrednio następnym przypisie, ze wskazaniem

innego niż poprzednio jej miejsca, np.:

7

Jajuga K., Statystyczna teoria rozpoznawania obrazów. Warszawa: PWN, 1990, s. 62.

8

Tamże, s. 2. lub

8

Ibidem, s. 2.

Praca przywoływana po raz kolejny, ale nie w bezpośredniej kolejności, powinna być odnotowana

w przypisie za pomocą skrótu dz. cyt. lub op. cit. następująco:

9

Bednarski L., op. cit., s. 37 lub

9

Bednarski L., dz. cyt., s. 37.

Jeśli ta sama osoba jest autorem kilku cytowanych publikacji, to konieczna jest identyfikacja właściwego

opracowania zazwyczaj przez podanie pierwszych wyrazów tytułu cytowanego dzieła, np.:

10

Bednarski L., Analiza finansowa..., s. 63.

Stosowane w przypisach skróty zob. czy por. oznaczają odpowiednio:

– zobacz (zob.) wskazuje na bezpośrednie odniesienie do publikacji czy poglądów,

– porównaj (por.) wskazuje na inne niż autora pracy poglądy czy podejście do opisywanego problemu.

Inne skróty:
i następne – i nast. (lub passim)
i inne – i in. (lub et al.)
w: – W: [w:] (lub In),
bez roku – b.r. (lub s.a.)
bez miejsca – b.m. (lub s.l.)

zobacz – zob. (lub vide)
wolumin – wol. (lub vol.)
wydanie – wyd.
wydawnictwo – wydaw.
strona – s.

numer – nr
tom – t.
poprawione – popr.
poszerzone – poszerz.

Interpunkcja i wyróżnienia

W niniejszym opracowaniu zaproponowano następującą interpunkcję oraz wyróżnienia w przypisach:

Ziejka F., Najbarwniejsza postać młodopolskiej epoki. W: Dużyk J., Sława, panie Włodzimierzu: opowieść
o Włodzimierzu Tetmajerze. Wyd. 2 poszerz. Kraków: Wydawnictwo "Czuwajmy", 1998, s. 7-10.
Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie S.A. [on-line]. Warszawa: Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie
S.A., 2006 [dostęp 12 listopada 2006]. Dostępny w World Wide Web: http://www.gpw.com.pl.

W opracowaniu zastosowano skróty imion autorów/redaktorów. Można jednak stosować pełne

brzmienie imion – konsekwentnie w całej pracy.

Aby przypis był bardziej czytelny, we wszystkich rodzajach przypisów wyróżniono kursywą tytuł
dokumentu. W przypadku przypisów dotyczących artykułów i fragmentów elektronicznych

i drukowanych książek i czasopism kursywą wyróżniano tytuł dokumentu macierzystego, np.

Ćwiekowa J., Mistrz i nauczyciel sztuki bibliotekarskiej – Zofia Kossonogowa. W: Śladami edukacji bibliotekarskiej.
Warszawa: Wydaw. SBP, 1995, s. 36-46.
Gorczyński, M. T., Kto nie lubi skutecznej reklamy? Odbiorca. Gazeta.pl [on-line]. Agora S.A., 2006-11-07.
Ostatnia aktualizacja 2006-11-07 18.00. [dostęp 12 listopada 2006]. Dostępny w World Wide Web:
http://gospodarka.gazeta.pl/gospodarka/1,60806,3723681.html.

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

9 | S t r o n a

Można stosować inną interpunkcję i wyróżnienia np.:

Ziejka Franciszek, Najbarwniejsza postać młodopolskiej epoki, [w]: Dużyk Józef, Sława, panie Włodzimierzu. Wyd. 2
poszerz. Kraków, Wydaw. „Czuwajmy”, 1998, s. 7-10.
lub:
ZIEJKA F. Najbarwniejsza postać młodopolskiej epoki. W: DUŻYK J. Sława, panie Włodzimierzu. Wyd. 2 poszerz.
Kraków: Wydaw. „Czuwajmy”, 1998, s. 7-10.

Ważne: Określone skróty, przyjęta przez autora interpunkcja i wyróżnienia muszą być

konsekwentnie stosowane w całej pracy.

Zaprezentowana w opracowaniu kolejność elementów w przypisach oraz spisie wykorzystanych

źródeł i opracowań jest zgodna z normami i obowiązkowa.

BUDOWA TABEL I WYKRESÓW:

1. Tabela składa się z tytułu, makiety i objaśnień.

2. Tytuł powinien znajdować się nad tabelą, zwięźle określać zawartość danej tabeli i obejmować

wszystkie cechy stałe prezentowanej zbiorowości, a więc informować, kto lub co jest
prezentowane (np.: Pracujący), gdzie (np. w województwie kujawsko-pomorskim) i kiedy (np.:

w latach 1999-2002), a także według wariantów jakich cech (np.: według płci). Pod tytułem

podaje się często jednostkę miary ( np.: w tys. osób, w mln zł, w %).

3. Makieta tabeli składa się z wierszy i kolumn. Na przecięciu wierszy i kolumn powstają pola

tabeli, które powinny być wypełnione liczbami, a jeżeli jest to niemożliwe – znakami

umownymi. Powszechnie stosowane znaki umowne:

kreska (-)

oznacza, że zjawisko nie występuje,

zero (0)

oznacza, że zjawisko występuje w niewielkich ilościach, mniejszych niż
pół jednostki miary przyjętej do wyrażania jego rozmiarów,

kropka (.)

oznacza brak informacji o danym zjawisku bądź też że posiadane

informacje są niewiarygodne,

krzyżyk (x)

oznacza, że wypełnienie danego pola było ze względu na układ tabeli
niemożliwe lub niecelowe, (w tym:) oznacza, że nie podaje się wszystkich

składników prezentowanej sumy ogólnej.

4. W objaśnieniach podaje się – jeżeli to konieczne – informacje o sposobie pomiaru, agregacji,

porównywalności w czasie itp. oraz zawsze o źródle (źródłach) danych zamieszczonych
w tabeli (Źródło:………).

5. Ilustracja (schemat, wykres, fotografia, mapa, plan, rysunek) powinna być zaopatrzona w tytuł

(pod ilustracją) oraz informacje o źródle.

6. Wykres jest rodzajem ilustracji i składa się z tytułu, pola i objaśnień.
7. Tytuł powinien znajdować się pod wykresem i zawierać te same informacje co tytuł tabeli.

Pole obejmuje graficzny obraz zjawiska. O polu wykresu decyduje typ wykresu, który

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

10 | S t r o n a

powinien być dostosowany do rodzaju prezentowanych zjawisk i celu prezentacji. Każdy

wykres musi być oparty na pewnej skali dostosowanej do celu prezentacji. W uzasadnionych

przypadkach skala wykresu może zostać przerwana. Objaśnienia zawierają legendę oraz,

podobnie jak w tabeli, inne niezbędne informacje i zawsze źródło danych będących podstawą
sporządzenia wykresu.

8.

Tabele oraz ilustracje (wykresy, schematy itp.) są numerowane narastająco: (Tabela 1, Tabela

2…; Wykres 1, Wykres 2…; Fot. 1, Fot. 2…) lub z uwzględnieniem w pierwszej kolejności

numeru rozdziału, z którego pochodzi tabela/ilustracja, w drugiej zaś kolejny porządkowy
numer tabeli/ilustracji (Tabela 1.1.).

WSKAZÓWKI SZCZEGÓŁOWE DOTYCZĄCE STRUKTURY PRACY:

1. Praca zawiera stronę tytułową przygotowaną na podstawie ustalonego przez Uczelnię wzoru.

2. Na stronie nie można umieszczać innych elementów niż określonych we wzorze.
3. Liczba rozdziałów i podrozdziałów zależy od tematu, celu pracy oraz decyzji autora i promotora.

Praca powinna składać się przynajmniej z trzech rozdziałów. Taki podział treści pracy świadczy

o tym, że autor potrafi w sposób uporządkowany i logiczny podzielić treść pracy.

4. Wstęp i zakończenie – to integralna, merytoryczna i wartościowa część pracy, w której można

dodać doprecyzowanie tytułu merytorycznego.

5. Praca powinna obejmować następujące części w odpowiedniej kolejności:

– strona tytułowa,

– spis treści,

– wstęp,

– rozdziały i podrozdziały,

– zakończenie/wnioski,

– spis wykorzystanych źródeł i opracowań,

– spis tabel i tablic (jeśli występują w pracy),

– spis rysunków (jeśli występują w pracy), np. wykresów, schematów,

– spis załączników (jeśli występują w pracy).

a) Spis treści

– zawiera wszystkie wydzielone składniki pracy,

– znajduje się po stronie tytułowej (na drugiej stronie pracy),

– przykładowy spis treści:

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

11 | S t r o n a

WSTĘP ……………………………………………………………… 4
Rozdział I …………………………………………………………….. 6
1.1. .…………………………………………………………………. 9
1.2. ……………………………………………………………...…. 15

Rozdział II …………………………………………………………… 25
2.1. ……………………………………………………………...… 30
2.2. ……………………………………………………………...… 38
Rozdział III ………………………………………………………..… 42

3.1. ……………………………………………………………...… 43
3.2. ……………………………………………………………...… 50
ZAKOŃCZENIE/WNIOSKI …………………...………………….. 55
SPIS WYKORZYSTANYCH ŹRÓDEŁ I OPRACOWAŃ ……… 60

a) Książki i czasopisma …………………………………………… 60
b) Źródła internetowe …………………………………………….. 61
c) Akty prawne ……………………………………………...…….. 62
c) Inne źródła i opracowania ………………………………...…….. 62

SPIS RYSUNKÓW …………………………………………………. 62
SPIS TABEL i TABLIC………………………………………………. 65
SPIS ZAŁĄCZNIKÓW ……………………………………...……… 63

b) Wstęp powinien zawierać:

– wyodrębnienie problemu badania oraz określenie znaczenia podejmowanego tematu

(także dla praktyki);

– powody podjęcia tematu przez autora;

– przedstawienie i wyjaśnienie celu pracy, w tym jej celu(ów) aplikacyjnego (jeśli jest

możliwy do wskazania);

– zakres przestrzenny i czasowy prezentowanych problemów;

– opis metod stosowanych w pracy;

– określenie charakteru i rodzaju wykorzystanych źródeł i opracowań;

– opis zamierzonego postępowania uwzględniający strukturę pracy.
Wyrażenia i zwroty pomocne w redagowaniu wstępu:

Celem pracy jest ...
W pracy podjęto następujący problem badawczy…
Na drodze do realizacji celu przeprowadzono / zrealizowano następujące działania ...
Praca składa się ze wstępu, trzech rozdziałów i zakończenia.
W pierwszym rozdziale omówiono zagadnienia związane z…
W kolejnych rozdziałach przedstawione zostały ...
Kolejny rozdział pracy poświęcono analizie materiału pozyskanego w ramach badań własnych.
Przedmiot rozważań w rozdziale drugim to problem XYZ…
Kolejny rozdział dotyczy problemu ABC…
W pracy zastosowano następujące metody badawcze ….
W zakończeniu przedstawiono wnioski z przeprowadzonej analizy….
Praca powstała w oparciu o literaturę z zakresu …

Struktura wstępu zwykle składa się z następujących akapitów:

Pierwszy akapit to kilka zdań wprowadzających do tematyki pracy – rozpoczynamy go

od przedstawienia tła tematyki pracy np. otoczenia makroekonomicznego, dorobku literatury poprzez
omówienie determinant, a kończymy na kluczowych problemach, zagadnieniach pracy.

Motywacją do podjęcia tematu było ……. (ten akapit jest opcją – jeśli nie chcą autorzy pisać

to nie muszą) – czasami może podnosić wartość pracy.

Drugi akapit możemy rozpocząć słowami: Celem pracy jest…… oraz kontynuujemy

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

12 | S t r o n a

Na drodze do jego realizacji ….. tu piszemy to co wykonano np. przeprowadzono studium literatury
przedmiotu, dokonano analizy czasopism i portali branżowych, przeprowadzono badanie
np. obserwacje / wywiady / ankietę / studium materiałów źródłowych oraz dokonano analizy i oceny ….
Kolejne akapity można formułować są następująco:

Praca składa się z ….. rozdziałów. W rozdziale pierwszym przedstawiono / opisano /

przeanalizowano…..

Rozdział drugi to analiza np. techniczna / ekonomiczna / marketingowa / prawna….

Tu dalej piszemy o tym co jest w rozdziale.

Rozdział trzeci traktuje / prezentuje np. wyniki przeprowadzonych obserwacji / ankiety ….

Tu dalej piszemy o tym co jest w rozdziale.

W pracy zastosowano następujące metody / narzędzia np. analizę SWOT i PEST……

Tu dalej piszemy o metodach, narzędziach, materiałach źródłowych itp.
W zakończeniu przedstawiono wnioski z przeprowadzonej analizy.

c) Rozdziały pracy

– powinny zawierać zwartą tematycznie całość, mogą (ale nie muszą) mieć wewnętrzne

podrozdziały,

– struktura wewnętrzna rozdziałów zależy od preferencji i przyzwyczajeń autora pracy,

– należy wyodrębnić rozdział opisujący metodę i próbę badawczą,

– przykładowe rozdziały:

Rozdział I. Tytuł pierwszego rozdziału
Rozdział pierwszy wprowadza czytelnika i wyjaśnia pojęcia, zwroty, problemy zawarte w tytule i celu
pracy w oparciu o wiedzę i literaturę przedmiotu. W tej części pracy autorzy porządkują nazewnictwo,
wyjaśniają tło poruszanych problemów, prowadzą wywód, który powinien w swojej konsekwencji
pokazać istotność celu pracy i naprowadzić dobór właściwych metody i narządzi w dalszej części pracy
(uwaga: w pierwszym rozdziale nie piszemy jeszcze o części empirycznej).

Wyrażenia i zwroty pomocne w redagowaniu rozdziału teoretycznego:
Dla realizacji celu niniejszej pracy przydatna jest teoria XYZ mówiąca, że ...
Spośród wielu teorii za najbardziej adekwatna do niniejszej pracy uznano teorię XYZ, która mówi, że ..
W ujęciu podanym w literaturze przedmiotu pojęcie ABC oznacza ...

Rozdział II. Tytuł drugiego rozdziału
W pracy magisterskiej ten rozdział służy pogłębieniu studiów literaturowych w zakresie pracy
lub szczegółowemu przedstawieniu badanego obiektu (np. charakterystyka przedsiębiorstwa –
historyczny rys jego działalności, wyniki badań na świecie dotyczące danego zjawiska).

Rozdział III. Tytuł trzeciego rozdziału
W tym rozdziale autor pracy powinien przedstawić wnioski z badań. Na początku rozdziału opisuje
szczegółowo przeprowadzone badania. Następnie podsumowuje wyniki przeprowadzonych badań
(ankiet lub/i wywiadów pogłębionych, obserwacji uczestniczących). Rozdział powinien zawierać
własne przemyślenia studenta związane z tematem pracy i wynikiem przeprowadzonych badań.

Wyrażenia i zwroty pomocne w redagowaniu rozdziału empirycznego:
Przeprowadzono badania w przedsiębiorstwie XYZ. Za pomocą ankiet oraz wywiadów pogłębionych
autorzy pracy zbadali ...
Z analizy zebranego materiału wynika, że …
Analizując zebrane dane można stwierdzić, że …
Opierając się na wynikach przeprowadzonych badań własnych można stwierdzić, że ...

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

13 | S t r o n a

d) Zakończenie (lub podsumowanie, wnioski) powinno:

– stanowić podsumowanie zapowiedzianego we wstępie, a przedstawionego w pracy

problemu badawczego, być twórczą, syntetyzującą prezentacją wyników badań, nie ich

powtórzeniem;

– zawierać próbę oceny uzyskania takich, a nie innych rezultatów (np. z powodu dostępu

do źródeł, możliwości przeprowadzenia określonych badań);

– zawierać informacje o poruszanych, ale nierozwiązanych lub nie do końca

rozstrzygniętych w pracy problemach badawczych;

– w podsumowaniu należy odnieść się do postawionego celu badawczego (określić czy

został osiągnięty jeżeli nie, uzasadnić dlaczego, propozycja alternatywnych rozwiązań);

należy odnieść się również do postawionej tezy. Ponadto należy przedstawić własne
osiągnięcia empiryczne i podsumować.

Wyrażenia i zwroty pomocne w redagowaniu rozdziału podsumowującego:

Celem pracy było ...
Główny problem niniejszej pracy sprowadzał się do ...
Celem badań było ...
Z zebranego w toku badań materiału i dokonanych analiz wynika, że ...
Badania własne oraz rozważania podjęte na podstawie wyników przeprowadzonych badań własnych nie
wyczerpują całokształtu problematyki związanej z ...
Studia literaturowe oraz wyniki badań empirycznych (analiza zebranego materiału badawczego)
pozwalają na podtrzymanie postawionej we wstępie tezy
Podsumowując można stwierdzić, że…

e) Spis wykorzystanych źródeł i opracowań powinien:

– zostać sporządzony w porządku alfabetycznym;

– zostać podzielony na spisy 1) książek i artykułów, 2) aktów prawnych, 3) innych źródeł,

np. elektronicznych, kserokopii, korespondencji, zapisów archiwalnych, dokumentów,

materiałów wewnętrznych organizacji, protokołów (jeżeli je przytoczono w pracy);

– zawierać pełen opis danej pozycji;

– spis może (ale nie musi) być numerowany;

– przy sporządzaniu wykazu aktów prawnych warto pamiętać, że powinny być one uporządkowane:

według rangi, chronologicznie, czyli według daty uchwalenia (od najnowszych);

– przykład poprawnie sporządzonego wykazu literatury:

Spis wykorzystanych źródeł i opracowań
Książki i artykuły
Aczel A. D., Statystyka w zarządzaniu. Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 2000.
Bednarski L., Problemy oceny zagrożenia sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Zeszyty Teoretyczne Rady
Naukowej SK w Polsce 1998, nr 46, s. 21-26.
Controlling i Rachunkowość Zarządcza: miesięcznik dla kadry zarządzającej, red. nacz. Joanna Nowicka-
Gorzelańczyk. Warszawa: „Infor”, 2000-.

Załącznik nr 2 do Procedury uzyskiwania tytułu zawodowego magistra na studiach II stopnia

w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu – wersja 1.3 z dnia 10 lutego 2016 r.

14 | S t r o n a

Akty prawne
Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Tekst jednolity: Dz. U. 2000, Nr 54,
poz. 654 z późn. zm.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych. Dz. U. 1999,
Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.
Źródła internetowe
Analiza finansowa. W: Wikipedia [on-line]. Ostatnia aktualizacja: 12:08, 5 lipca 2008 [dostęp 14 listopada
2008]. Dostępny w World Wide Web: http://pl.wikipedia.org/wiki/Analiza_finansowa.
Rachunkowość zarządcza [on-line]. Rachunkowosc-Zarzadcza.pl, 2008 [dostęp 12 marca 2009]. Dostępny
w World Wide Web: http://www.rachunkowosc-zarzadcza.pl/cel-i-obszar-rachunkowosci-zarzadczej.php.
Inne źródła
Europejski Bank Centralny, Raport Roczny 2008. Frankfurt am Main: Europejski Bank Centralny, 2009.
ISSN 1830-2912.

Więcej informacji na: http://www.wsb.torun.pl/wwwTorun/bibliotekaTor_przypisy_bibliografia.xml.

f) Spis tabel i ilustracji (jeśli występują w pracy), np. spis wykresów i spis schematów, powinien
zawierać kolejny numer odpowiednio: tabeli, wykresu, schematu (zgodnie z przyjętym sposobem

numeracji), ich tytuły oraz numery stron, na których się znajdują. Poniższy przykład pokazuje

numerację uwzględniającą w pierwszej kolejności numer rozdziału, z którego pochodzi dana

tabela (schemat), w drugiej kolejny porządkowy numer tabeli.

Spis tabel

1.1.

Wydatki na politykę rynku pracy w krajach OECD w latach 1985-1994 (w % PKB)...............27

2.1.

Wolne miejsca pracy w badanych przedsiębiorstwach w 1996 r …….........................................49

2.2.

Zatrudnieni w badanych przedsiębiorstwach w 1996 r. według wykształcenia..........................55

Spis schematów

1.1.

Kondycja finansowa a zarządzanie finansami przedsiębiorstwa...................................................21

2.1.

Środowisko informacyjne podmiotów gospodarczych...................................................................44

2.2.

Źródła informacji wykorzystywanej w ocenie kondycji finansowej przedsiębiorstwa...............45