Wanda Rutkiewicz i Ewa Matuszewska

KARAWANA DO MARZEŃ

TO NIE MIAŁO BYĆ TAK...

Nie przechowuję listów, nie zbieram pocztówek, nawet tych z widokami z gór najwyższych,
przysyłanych przez najbliższe mi osoby. Wanda przeciwnie. Dla niej każdy skrawek zapisanego
papieru miał znaczenie, o czymś jej przypominał, odświeżał wspomnienia...

Którejś wiosennej soboty, trzy lata temu, w szale porządków opróżniłam wszystkie szuflady w
komodzie i biurku z zalegających tam niepotrzebnych, jak mi się wówczas wydawało, papierów.
Wśród nich było kilka listów i pocztówek od Wandy, przysyłanych z Nepalu i Pakistanu. Cały ten stos,
przygotowany do wyrzucenia na śmietnik, piętrzył się przy drzwiach wejściowych. Chciałam uporać
się z porządkami przed przyjazdem Wandy, która miała wpaść i zabrać mnie z psami na spacer do
Konstancina. Przyjechała wcześniej niż się umawiałyśmy i wchodząc potknęła się niemal o
zgromadzoną makulaturę. Bystrym okiem wyłapała na samym wierzchu przedartą na trzy części
kolorową pocztówkę. Była to kartka od niej.

— Dlaczego to zrobiłaś? Przecież te listy mogły nam się przydać przy pisaniu następnej książki!

— Kiedy masz zamiar ją pisać? Chyba na emeryturze, twojej i mojej! A poza tym nie zamierzam
zmienić mieszkania w archiwum! Nie myśl też, że postawię ci pomniczek w postaci kolejnej książki.

— Coś mi się zdaje, że jednak będziesz musiała zabrać się za ten pomniczek. W końcu chyba po coś
przyjaźnię się z dziennikarką?

I tak w żarcikach i przekomarzaniach udało się rozładować napięcie. Ale jakiś cień pozostał...

„Na jednej linie" pisałyśmy razem, najpierw nagrywając wielogodzinne opowieści Wandy o górach i
ludziach, potem porządkując je i redagując, wykłócając się nierzadko o jedno zdanie czy określenie.
Przy „Karawanie do marzeń" zostałam sama. Wprawdzie Wanda zgromadziła pokaźne, choć z
pewnością niekompletne archiwum wycinków prasowych, ja zaś po każdej wyprawie starałam się
nagrać jej relacje, ale zabrakło mi tego, co było tak istotne przy naszej pierwszej, wspólnej książce —
atmosfery współdziałania, ostrych, ale twórczych dyskusji, zimowych wieczorów przy mocnej,
pachnącej herbacie i letnich popołudni na łąkach wilanowskich, oddzielających jej dom od mojego.

Dzięki Wandzie przeżyłam wówczas coś, co dla każdego dziennikarza stanowi pasjonujące
doświadczenie — możność wejrzenia w życie drugiego człowieka na tyle głęboko, że można się z nim
tylko zaprzyjaźnić albo znienawidzić go. Nam się udało zaprzyjaźnić na całe czternaście lat — od
Mount Everestu do Kangczendzongi...

„Karawana do marzeń" nie jest „pomniczkiem", nie jest „kapliczką" ani czymkolwiek w tym rodzaju.
To jej się ode mnie należało — próba rzetelnego, obiektywnego opisania wszystkich jej górskich
osiągnięć po Mount Evereście. Mam świadomość, że nawet dysponując materiałami prasowymi i
nagranymi taśmami z relacjami Wandy, nie uniknęłam, być może, błędów faktograficznych czy
merytorycznych — Wanda nie wszystkc dobrze pamiętała, zaś wartość niektórych publikacji

1

prasowych lepiej pominąć milczeniem. Mam jednak nadzieję, że choć w części udało mi się odtworzyć
drogę Wandy — od Mount Everestu do Kangczendzongi...

Gdybyśmy w „Karawanę do marzeń" wyruszyły razem, z pewnością byłaby to inna, lepsza książka —
od czasów „Na jednej linie" nabrałyśmy doświadczenia w pisaniu, pogłębiło się nasze spojrzenie na
góry, choć w pewnym momencie okazało się, że różnimy się zdecydowanie w ocenie tego, co w
ostatnich latach działo się w- górach wysokich.

W rozdziale „Czereśnie w Taconnaz" Wanda wspomina Krystynę Lipczyńską, z którą wybierała się w
Tatry. Nie związały się liną — Krystyna zginęła na Galerii Gankowej:

— Pomyślałam o Krystynie i ogarnął mnie żal, jaki przychodzi, gdy dotrze świadomość
nieodwracalności śmierci. I jeszcze irracjonalne poczucie winy, że nie zdążyło się wysiać listu, spotkać
się... Później nie możemy sobie tego darować, opowiadamy — chcącym słuchać łub nie — że
gdybyśmy wtedy...

Teraz już wiem, zbyt dobrze, niestety, co wówczas czuła Wanda.

Jednak „Karawana do marzeń" nie jest formą ekspiacji, ani próbą rozgrzeszenia za grzech
zaniedbania, jaki zdarza się popełnić wobec siebie nawet najściślej zaprzyjaźnionym ludziom. Tą
książką chcę przede wszystkim podziękować — za lata przyjaźni, za obecność w najtrudniejszych dla
mnie chwilach, za odkrycie świata, który mnie fascynował, a był dla mnie, zanim Ją poznałam,
niedostępny. I to jest ten dług przyjaźni, który przyjdzie mi spłacać bardzo długo...

Ewa Matuszewska

Chcę również podziękować Mamie Wandy, Pani Marii Błaszkiewicz,

która swą wiarą, nadzieją i miłością nadała sens temu, co robiłam, by utrwalić pamięć o Wandzie.

Wyrazy wdzięczności należą się również bratankowi Wandy, Mikołajowi Błaszkiewiczowi — dzięki
jego pomocy mogłam korzystać z archiwum domowego. Bez niego nie przebrnęłabym przez stosy
papieru i setki zdjęć.

Na koniec dziękuję moim Rodzicom — za miłość do gór, którą dali mi „w posagu" na całe życie.

PIERWSZY WYCIĄG

Kiedy rozpoczęłam wyczynowe uprawianie sportu rodzice nie protestowali, zachwyceni jednak nie
byli. Wyznawali zasadę, że sport — rozwijając organizm i kształtując osobowość — w życiu człowieka
odgrywa bardzo ważną rolę. Ale nie sport wyczynowy. Zawody, rywalizacja, pogoń za wynikiem — te
elementy sportu traktowali trochę pogardliwie. Niemniej odegrali dużą rolę w kształtowaniu moich'
pierwszych zainteresowań sportowych, szczególnie ojciec — żeglarz, strzelec sportowy i pływak. Z
zawodu inżynier sanitarny, twórca siedmiu patentów z zakresu oczyszczania ścieków, do wszystkiego
miał inżynierskie podejście. Potrafił zrobić prawie wszystko, a do czegokolwiek się zabrał, robił to
znakomicie. Dwuosobowa hulajnoga, specjalne wiązania do nart, własnoręcznie skonstruowane buty
z łyżwami, stojaki do skoku wzwyż — wszystko to było dziełem ojca.

Mieszkaliśmy we Wrocławiu, w Parku Szczytnickim. Uprawianie sportu w takich warunkach było
łatwe: zimą — łyżwy na stawie i narty na stokach wrocławskiego „Chimborazo' (wygasły wulkan,

2

najwyższy szczyt w Andach Ekwadorskich, 6272 m), latem — skoki wzwyż, gimnastyka akrobatyczna
na polankach parkowych oraz pływanie na basenach Stadionu Olimpijskiego. W domu mieliśmy
biblioteczkę, w której znajdowały się książki poświęcone prawie każdej dyscyplinie sportu, ale
podręcznika alpinizmu nie było.

Pierwsze wyprawy górskie na Sobótkę, mającą „aż" 718 m, były przez ojca bardzo starannie
organizowane. Chciał nas (miałam młodsze rodzeństwo — siostrę i brata) nauczyć zabierania
właściwego ekwipunku na najłatwiejsze nawet wycieczki. Nic nas nie powinno zaskoczyć — zmiana
pogody, przymusowy nocleg czy konieczność przyrządzenia posiłku. „Być przygotowanym na
wszystko" — ta dewiza ojca utkwiła mi w pamięci bardzo mocno.

W pierwszych latach szkolnych chodziłam po górach dzięki harcerstwu. Trafiłam do znakomitej
drużyny prowadzonej przez Danutę Wańkowicz oraz małżeństwo Danutę i Józefa Łukaszewiczów.
Urządzaliśmy piesze wyprawy po Beskidach — Wysokim, Niskim i Wyspowym. Poznawaliśmy kraj,
ludzi, folklor. Na obozach harcerskich, stosując się do wskazówek druha — w „cywilu" matematyka —
wszystko robiliśmy samodzielnie. Od rozstawiania namiotów, zbicia pryczy z żerdek i uplecenia ze
sznurka posłania począwszy, aż do zbudowania glinianego pieca w ziemi.

Lata szkoły średniej to okres uprawiania wielu dyscyplin lekkoatletycznych — skok wzwyż, rzut
oszczepem, pchnięcie kulą — w Międzyszkolnym Klubie Sportowym „Parasol", gdzie trenerem i
wychowawcą młodzieży był inż. Roman Guderski. Wtedy również zaczęła mi się podobać siatkówka.

Tatry po raz pierwszy zobaczyłam najpierw z daleka — w czasie wycieczki szkolnej, następnie zaś —
po maturze. Grupka zaprzyjaźnionych osób z mojej klasy postanowiła uczcić zdanie matury
wędrówką, na której trasie znalazły się również Tatry. To pierwsze z nimi spotkanie było dla mnie
bardzo znaczące. Chodziliśmy po szlakach Hali Gąsienicowej, weszliśmy na Kasprowy Wierch,
wreszcie pojechaliśmy do Morskiego Oka. Widok Morskiego Oka zafascynował mnie. Płaszczyzna
stawu, nad nią ogromne szczyty i szum niepodobny do żadnego innego — szum wiatru, drzew,
potoku. Siedziałam na brzegu stawu, patrząc na góry i słuchając cichego plusku wody, obmywającej
przybrzeżne kamienie.

— Chciałabym tu pozostać — myślałam. Ale nie zastanawiałam się, w jaki sposób. Ot, pierwsze
wrażenie. Być może były to doznania kogoś, kto w ogóle jest wrażliwy na formę. Niektórzy

ludzie chodzą do kościoła przede wszystkim dlatego, że lubią nastrój, monumentalność, spokój,
skupienie, muzykę organową. I niewiele ma to wspólnego z prawdziwą wiarą. Może właśnie taki
charakter miały moje ówczesne wrażenia znad Morskiego Oka — bardzo silne, ale bez większych
konsekwencji w najbliższym czasie.

Na studiach, które rozpoczęłam w Politechnice Wrocławskiej, w dalszym ciągu uprawiałam
lekkoatletykę, a także siatkówkę — grałam w AZS-ie wrocławskim. W roku 1961 zostałam powołana
do kadry juniorek i wyjechałam z reprezentacją Wrocławia na zawody o Puchar Ziem Nadodrzańskich
i Nadbałtyckich. Były to moje pierwsze międzynarodowe mecze. Również tego roku startowałam w
lekkoatletycznych mistrzostwach Polski klubów uczelnianych, na których zajęłam pierwsze miejsce w
pchnięciu kulą.

Na meczach siatkówki często siedziałam na ławce rezerwowych podziwiając te lepsze, przede
wszystkim zaś Marię Panko-wą-Sliwkową — kapitana polskiej drużyny na Igrzyskach Olimpijskich w

3

Tokio, gdzie Polki zajęły trzecie miejsce. Wówczas nie stawiałam sobie za cel grania w kadrze
narodowej, tak jak zaczynając wspinać się, nie myślałam o Evereście. Po prostu angażowałam się na
tyle mocno, że osiągałam pewne sukcesy, które z kolei stawały się bodźcem do dalszych działań.

W pierwszych latach studiów, oprócz nauki, zajmowałam się jeszcze wieloma sprawami: sportem,
fotografią, literaturą, wędrówkami po górach. Z ciekawości chodziłam też na wybrane zajęcia na
innych kierunkach, które studiowali moi koledzy. Chciałam wiedzieć o czym mówią na
uniwersyteckich wykładach fizyki, astronomii czy prawa.

Poprzez środowisko studenckie poznawałam ciekawych ludzi o różnorodnych zainteresowaniach.
Jednym z nich był Bogdan Jankowski, kolega z wyższego roku na Wydziale Łączności. Od kilku Jat
uprawiał wspinaczkę, w Tatry jeździł latem i zimą. Na soboty i niedziele wyjeżdżał wspinać się w
„Skałki", czyli Góry Sokole leżące w paśmie Rudaw Janowickich pod Jelenią Górą.

Pewnego dnia zaproponował mi taki wyjazd w rewanżu za pożyczenie notatek z matematyki.

Pierwszy dzień w Skałkach przyniósł mi doznania, które osłabiły wszystkie dotychczasowe fascynacje.
Odnalazłam coś dla siebie i wiedziałam, że przy tym pozostanę. Przeżyłam wówczas całą gamę uczuć:
strach i radość z jego pokonania, skupienie i determinację, uwolnienie się od siły ciążenia, niezwykle
silny kontakt z przyrodą, ze skałą, która była moim oparciem. Jej zapach, zapach ziemi w szczelinach
skalnych, powietrza i lasu. I chwila wiązania się liną z partnerem — poczucie bezpieczeństwa, gdyż
jest on i lina. Potem byłam tam wielokrotnie instruktorem, szkoląc adeptów taternictwa. I za każdym
razem patrzyłam na nich trochę z perspektywy własnych przeżyć podczas pierwszych wspinaczek.

Moimi partnerami na pierwszej wspinaczce w Skałkach byli Bogdan Jankowski i Władek Berwiński.
Wspinaliśmy się na „Sukiennice" drogą, którą wykorzystuje się do zejścia. Wówczas mówiło się, że są
to „Sukiennice drogą przez czołganie". Później ten odcinek przechodziłam w maksymalnym
odchyleniu od skały, co przy pierwszym przejściu nie przyszło mi do głowy. Wprost przeciwnie;
kleiłam się do ściany mając złudzenie, że jestem przez to bezpieczniejsza.

Po dotarciu na szczyt „Sukiennic" byłam rozczarowana, że koledzy po drodze nie wbijali w szczeliny
haków. A ja tak bardzo chciałam pójść na drogę „hakową"! Sądziłam, że na drodze „hakowej"
wspinający się wbijają haki i że jest ona wyższym stopniem wtajemniczenia. Tymczasem, choć
rzeczywiście na trudnych wspinaczkach wbija się haki, to jednak we wspinaczce klasycznej służą one
wyłącznie do asekuracji. Określenie „wspinaczka hakowa" zarezerwowane jest dla dróg, na których
wspinający się korzysta z wbitych haków, używając ich jako chwytów i stopni. Wytłumaczono mi
również, że okrągłe pierścienie z zamkami to nie klamry, lecz karabinki i że wspinanie się po klamrach
to zupełnie coś innego.

Po tych wszystkich wyjaśnieniach należało zjechać ze szczytu. Zjazdy w Skałkach są emocjonujące —
przewieszony teren, brak

kontaktu ze skałą. Jedynym oparciem jest lina, na której wisi się w powietrzu. Pierwszy w życiu zjazd z
wysokości około 20 metrów to duże przeżycie!

Założyłam klucz zjazdowy, opasałam się liną, prowadząc ją przez lewe podudzie, prawy bark i plecy.
Linę przed sobą trzymałam prawą ręką na wysokości twarzy, lewą zaś — linę zwisającą z tyłu,

4

sięgającą podnóża skały. Przez odpowiedni kąt opasania liną ciała miałam regulować szybkość zjazdu.
Z góry asekurowano mnie drugą liną, co jest niezbędne przy zjazdach początkujących.

Po wejściu w klucz zjazdowy wysłuchałam instrukcji, co dalej robić. Siedząc w kluczu zjazdowym
miałam wychylać się stopniowo poza krawędź platformy szczytowej. W uszach mi szumiało, z
trudnością rozumiałam, co do mnie mówią. To chyba najgorszy moment dla każdego początkującego
wspinacza. A stojący na górze ponaglali:

— No, pochyl się! Zaprzyj się nogami o skałę!

— Nie klej się do ściany! Wyprostuj nogi! Odpychaj się nogami!

A mnie drżą ręce i nogi, serce uderza szybciej. Na koniec decyzja — zjeżdżam! Pole widzenia nagle się
zmniejszyło. Przestałam bać się wysokości. Powoli opuszczałam się, prawie nie słysząc pokrzykiwań z
góry. W pewnym momencie usłyszałam:

— Odchyl rękę do tyłu!

Posłuchałam. Zaczęłam zjeżdżać szybciej. Szybszy zjazd — szybsze przesuwanie się liny po ciele,
powodujące oparzenia skóry. Czerwona pręga na nodze od liny to rodzaj pasowania na taternika.

Na dole Skałki wydały mi się mniej straszne. Koledzy uznali, że już wystarczająco długo zajmowali się
moją osobą i poszli wspinać się gdzie indziej. Postanowiłam rozejrzeć się trochę. Nieco na lewo od
drogi, którą niedawno przeszłam, wypatrzyłam dosyć wysoki komin skalny. Pomyślałam, że spróbuję
wspiąć się w nim choć parę metrów.

Wspinaczka w kominie jest prawie instynktowna i naturalna. W szerszej części komina zapierałam się
plecami o jedną ścianę,

stopami o drugą i podpierając się rękoma przesuwałam się wyżej. po około 10 metrach komin nieco
się zwęził. Zamiast stóp klinowałam kolana. Jeszcze wyżej komin był tak wąski, że utknęłam w nim
zaklinowana, nie mogąc zdecydować się na wyjście. Dalsza droga wiodła bowiem stromą ścianką
skalną. Po kilku przymiarkach udało mi się ją pokonać. Stanęłam na małych stopniach. Mogłam
przytrzymać się ręką, ale przede mną był następny trudny odcinek. Dowiedziałam się później, że w
skali taternickiej jest on określany jako „nadzwyczaj trudny". Bez dobrych chwytów i stopni, mając
pod nogami kilkanaście metrów otwartej przestrzeni, trzeba się wspiąć trzymetrową ścianą komina
na łatwą już platformę podszczytową. Wycofać się tą samą drogą, którą tutaj dotarłam, nie miałam
odwagi. Bałam się również pójść wyżej.

Długo nie mogłam zdecydować się na opuszczenie wygodnych stopni. Wspinałam się metr wyżej,
ogarniał mnie strach i cofałam się. Odpoczywałam przed kolejną próbą, usiłując pokonać strach.

Spoglądając w dół zobaczyłam naraz kilka uniesionych ku mnie, zaniepokojonych twarzy. Usłyszałam
chór sprzecznych poleceń i retorycznych pytań:

— Złaź natychmiast!

— Nie, czekaj spokojnie, idziemy!

— Po jaką cholerę tam lazłaś?

5

Któryś z kolegów zaczął wspinać się, by zabezpieczyć mnie przed spadnięciem. Zdopingowana tym i
rozzłoszczona skoncentrowałam się i raz jeszcze dobrałam się do piekielnej ścianki. Strach ustąpił. Nie
myślałam co będzie, jeżeli noga ześliźnie się z mikrostopnia, a ręce zaciśnięte na obłych
wypukłościach ściany nie utrzymają ciężaru ciała.

Nareszcie! Znalazłam solidny chwyt! Szybko podciągnęłam się na rękach i znalazłam się w łatwym
terenie. Szczyt był tuż. Zdobyty samodzielnie, mój własny!

Czy byłam odważna? Nie za bardzo. Za ówczesną odwagą, niewspółmierną do umiejętności, kryła się
nieświadomość i brak wyobraźni. Ale radość po przejściu zaważyła na tym, że pozosta-

łam przy wspinaczce, a nie przy poprzednio uprawianych sportach. Choć nie tylko radość...

Alpinizm, a właściwie taternictwo, składało się dla mnie z trzech równorzędnych elementów:
współtowarzysze, wspinaczka oraz przyroda, wśród której to wszystko się odbywało. Na pierwszym
etapie wspinania najważniejsi byli ludzie. Ci, których poznałam w Skałkach, stali się dla mnie bardzo
ważni. Panowała wśród nich atmosfera prawdziwej serdeczności, nowego otaczali od początku
opieką, przyjmowali za swojego. Atmosfera rodzinna była bardzo typowa dla wrocławskiego
środowiska alpinistycznego, które tworzyli niebanalni ludzie.

Na przykład Bogdan Jankowski, którego dewizą było, że cokolwiek robi, musi robić to dobrze, Adam
Uznański — senior wrocławskich wspinaczy, długoletni prezes Wrocławskiego Klubu
Wysokogórskiego, Kazek Głazek — po uszy tkwiący w swej ukochanej matematyce, Tadeusz Zipser —
architekt, Jacek Kolbu-szewski — literat, autor wielu książek o górach, a także Janusz Fereński i
Romek Bebak — prawnicy i grotołazi, którzy nie tylko znakomicie się wspinali, ale również wymyślali
wspaniałe zabawy.

Klub Wysokogórski był może poważniejszy, grotołazi zaś odznaczali się nieposkromioną fantazją, ale
obydwa środowiska przenikały się — tu i tam były te same osoby, panował też podobny styl zabaw i
surrealistycznych dowcipów. Wszyscy pozostawaliśmy pod urokiem fantazji Piotra
Wojciechowskiego, twórcy Podhalańskiej Akademii Wiedzy, autora szalonych sztuk, jak „Rower
pancerny", „Powrót docenta Pudyny" czy „Genialny wynalazek profesora Leclanche", granych w
prywatnych domach oraz w Piwnicy grotołazów. Piotr do dziś w swej poważnej twórczości nawiązuje
do tamtych dni:

...Wspominam czas dawniejszy nieco, Wrocław, studencką stołówkę na Szewskiej, kiedy to pochyleni
nad grulami i sosem pólmiąsnym radziliśmy, jak tu się fizycznie przygotować do sezonu jaskiniowego i
wspinaczkowego, kiedy sesja egzaminacyjna mordercza, materiału do wkucia sterty, czasu mało. W
bibliotece mózg puchnie, ale bicepsy flaczeją. Ktoś, kto potem w Podhalańskiej

Akademii dochrapał się laurów i tytułów, wpadł na ideę „ treningu ukrytego": niesiesz kajecik
cieniutki — ale mięśnie grają przesadnie, jakbyś dźwigał wór żelastwa; schylasz się, aby trampki
zasznurować -- schylasz się przesadnie, do zgrzytu kręgów, jakbyś chciał sobie ucho przydeptać;
sięgasz po słoik ze smalcem na półce — tak sięgasz, jakby ta półka była w połowie północnego Filara
Mięguszowieckiego...

6

Długie lata pozostawałam pod urokiem Skałek. Nie tylko dlatego, że mogłam się po nich wspinać, ale
dlatego, że byli ludzie, z którymi tam jeździłam, swoista atmosfera — podobna trochę do tej z
harcerstwa — po latach znów odnaleziona.

Wspinanie w Skałkach nie było celem samym w sobie, lecz jednym ze sposobów bycia ludzi ze sobą.
Nasze sobotnio-niedzielne wyjazdy nie miały charakteru treningu. Był to pewien ceremoniał — robiło
się trzy, cztery drogi, siedziało się nieco dłużej na górze, pogadywało... Był czas, by popatrzeć wokół,
fotografować, a po zejściu nazbierać drewna na ognisko, sprawdzić czy lis mieszka ciągle w jamie pod
głazem. Potem następna droga, a po niej obiad. Wieczorami siadywało się na skalnym balkoniku i
prowadziło długie rozmowy. Spaliśmy w kolebie pod ogromnym głazem, który przytykając do
granitowej turni Sukiennic, tworzył naturalne schronienie, osmolone dymem ogniska i przeciekające
nieco w czasie deszczu.

Potem to wszystko zmieniło się. W Skałki przyjeżdżało się, by zrobić co najmniej piętnaście dróg. Z
jednej wchodziło się natychmiast w drugą, prawie nie rozwiązując się. Trenowano, pokonując tę
samą drogę po kilkanaście razy, coraz szybciej, w coraz lepszym stylu.

Poprzednia celebracja stwarzała coś w rodzaju tradycji domu rodzinnego. Tylko że z domu rodzinnego
zazwyczaj ucieka się. I ja uciekłam — bo chciałam więcej, trudniej, samodzielnie.

Powoli nabierał znaczenia drugi element stanowiący dla mnie o istocie alpinizmu — sportowe
podejście do wspinaczki, które ukształtowało się poprzez wcześniejsze uprawianie innych sportów.
Ten element musiał wystąpić, bym pozostała przy wspinaczce. Moje sportowe podejście do alpinizmu
polegało na podejmowaniu coraz trudniejszych celów. Nieraz zastanawiałam się, czy radość po
ukończeniu wspinaczki była inna niż po wygranym meczu siatkówki. W pewnej mierze jest podobna,
bowiem nie tylko wynik jest ważny, liczy się też sama działalność, ruch, rywalizacja i niepewność
wyniku.

W czasie ważnego meczu, podczas Pucharu Ziem Nadodrzań-skich i Nadbałtyckich, weszłam na
boisko i... zupełnie nie pamiętam, jak grałam. Byłam jak w transie. Potem przez trzy kolejne noce
grałam cały mecz, od początku do końca. Rano budziłam się tak zmęczona, jak gdyby wydarzyło się to
naprawdę. Ze wspinaczką było trochę inaczej — przeżywałam ją przez wiele dni, ale na jawie.

Współdziałanie w zespole wspinaczkowym i drużynie siatkówki jest, wbrew pozorom, bardzo
podobne. Wzajemna zależność i ta sama przyjemność płynąca z zespołowego działania. Ale koniec
wygranego meczu jest sprawą umowną, związaną ze zdobyciem 15 punktów w ostatnim secie. Potem
następuje zejście z boiska, szatnia z zapachem przepoconych ubrań, natryski i szybki powrót do
codzienności. W górach koniec wspinaczki jest bardzo naturalny — jest nim szczyt. Dookoła
nieograniczona przestrzeń, słońce, czasem wiatr i deszcz, czasem mgła. A my na szczycie, poprzez
wysiłek i zmęczenie oczyszczeni i wolni, choć na chwilę stajemy się cząstką natury. I być może ten
element kontaktu z naturą, przestrzenność alpinizmu, zaważył na mojej decyzji, kiedy nadszedł czas
dokonania wyboru.

W 1964 roku rozpoczęłam pracę zawodową w Instytucie Automatyki Systemów Energetycznych we
Wrocławiu, jednocześnie robiąc dyplom na uczelni. Zrobiło się krucho z czasem. Praca od 7.15 do
14.15, trzy razy w tygodniu trening i mecze siatkówki, a do tego jeszcze Skałki — zazwyczaj w soboty i
w niedziele, kiedy to bardzo często odbywały się jednocześnie mecze. Nie mogłam więc jeździć w

7

Skałki, gdy były rozgrywki A klasy, później II ligi. Były też zgrupowania reprezentacji młodzieżowej,
powoływano mnie na mecze międzypaństwowe. W trakcie przygotowań do Igrzysk Olimpijskich w
Tokio byłam jeszcze w kadrze olimpijskiej. Jednak na igrzyska nie pojechałam.

Właśnie wtedy zmieniono przepisy. Faworyzowały one zawodniczki wyższe, mające większe szanse
przy bloku i przy ataku. Próbowałam walczyć skocznością, chytrością, ale wydawało mi się, że szanse
w siatkówce mam ograniczone. Osiągnęłam pewien poziom umiejętności, którego nie mogłam już
przekroczyć.

Ostatni raz grałam w siatkówkę w reprezentacji Polski AZS na Uniwersjadzie w Budapeszcie w 1965
roku. Poza mną był już pierwszy wspinaczkowy wyjazd letni w Alpy, w roku 1964. Po Budapeszcie
jeszcze sezon grałam we wrocławskiej Gwardii, po czym pożegnałam się z siatkówką wyczynową.
Pozostał już tylko alpinizm, bardzo wówczas absorbujący, jak wszystko na początku. Ale pierwsze
kroki były poza mną, już coś udało mi się osiągnąć. Wiedziałam, ku czemu zmierzam.

Nastąpił wspaniały okres gromadzenia „dóbr". Jakże wtedy było ważne zdobycie kilku dobrych
karabinków, lin czy haków! Jakie toczyły się dyskusje na temat sprzętu, sposobu wiązania liny,
techniki wspinaczki. Ciuła się ten sprzęt, ciuła i ciągle jeszcze nie jest to. Później dobrego sprzętu jest
więcej, ale szybko się niszczy. Jest się już dobrym wspinaczem, a sprzęt albo nie najlepszy, albo
podniszczony. Najgorsze jednak czeka prawie każdego z nas — ma się wreszcie już ten wymarzony,
dobry sprzęt, ale nie jest się już dobrym alpinistą!

Po letnich wspinaczkach w Skałkach poznałam zasady wspinaczki zimowej w Śnieżnych Kotłach,
leżących między Łabskim Szczytem a Szrenica w Karkonoszach. Skala trudności, ekspozycja, długie,
kilkugodzinne dojścia, typowy wysokogórski charakter, zimą ogromne nawisy, lodospady, lawiny —
wszystko to sprawia, że Śnieżne Kotły — wychodzące na grań żlebami 150-200 m wysokości — są
etapem pośrednim między Skałkami a Tatrami. Jest to znakomity teren treningowy przed poważnymi
zimowymi drogami tatrzańskimi dla wspinaczy ze środowiska sudeckiego. Również i ja w Śnieżnych
Kotłach uczyłam się asekuracji przy użyciu czekana, posługiwania się rakami, śrubami, igłami
lodowymi, rąbania stopni w lodzie.

Po indywidualnych wspinaczkach i bliższym poznaniu środowiska wrocławskich taterników,
wstąpiłam do ówczesnego Wrocławskiego Koła Klubu Wysokogórskiego jako członek-sympatyk. Po
pewnym czasie zostałam członkiem-uczestnikiem. W następnych latach moją działalnością górską w
dużej mierze kierował klub, nadając niejako urzędowy charakter moim inicjatywom. I właśnie jako
członek klubu, ze skierowaniem w garści, w lipcu 1962 roku pojechałam do „szkółki taternickiej" na
Hali Gąsienicowej.

ZAPACH TATR

Należę do tych nielicznych wspinaczy, którzy zaczęli uprawiać taternictwo prawie nie znając Tatr. Do
taternictwa nie dochodziłam poprzez turystykę wysokogórską, ucząc się wspinaczki poznawałam
jednocześnie Tatry. Znałam je z map i przewodników, znałam sporo faktów z historii ich zdobywania,
a także nazwiska najlepszych taterników i alpinistów, umiałam wymienić wszystkie szczyty w głównej
grani Tatr, topografii uczyłam się z albumów.

8

Z pomaturalnej wycieczki w góry niewiele pozostało mi w pamięci, toteż po przyjeździe do
Zakopanego nie bardzo orientowałam się, jak dojść na Halę Gąsienicową...

Do „Murowańca" przyszłam z ogromnym plecakiem: dużo jedzenia, maszynka benzynowa, paliwo,
sprzęt wspinaczkowy i biwakowy. Zgłosiłam się do dyżurki GOPR-u, gdzie powiedziano mi, w której
sali mieszkają „kursanci". Długo stałam pod drzwiami pełna obaw: kogo i co tam zastanę? Nagłe
szarpnięcie drzwi z tamtej strony nie pozostawiło mi wyboru — musiałam wejść.

„Kursanci" leżeli na łóżkach, odpoczywając po trudach pierwszych przejść. Nowa osoba zwróciła
ogólną uwagę, co nie dodawało mi śmiałości. Posypały się pytania: kim jestem, czym się zajmuję,
skąd się wzięłam? W obronę przed ciekawskimi wziął mnie jeden z instruktorów, Zbyszek Jurkowski:

¦— Dajcie jej spokój, niech dziewczyna rozpakuje się i odpocznie. Nie widzicie, jaka jest przerażona?

Szkółkę na Hali Gąsienicowej prowadził wówczas Michał Gajewski — pełniący obowiązki naczelnika
GOPR-u, instruktorami zaś byli ludzie znani w środowisku taternickim; nazwiska niektórych związane
są z historią taternictwa i alpinizmu w Polsce. Moimi bezpośrednimi instruktorami byli: „Szlachetny"
czyli Zdzisław Jakubowski, późniejszy etatowy kierownik „Szkoły Taternictwa" na Hali oraz Ryszard
Berbeka, brat bardziej znanego wśród alpinistów Krzysztofa.

Następnego dnia przeprowadzono sprawdzian naszych umiejętności. Prawie każdy miał już pewne
doświadczenie wspinaczkowe, a przynajmniej powinien je mieć. Sprawdzian dotyczył nie tylko
umiejętności posługiwania się liną, znajomości zasad asekuracji, ale również techniki wspinaczki. Cała
impreza odbywała się na Żółtej Igle, tradycyjnym poligonie nowicjuszy. Dzieją się tam zazwyczaj
rzeczy straszne, po latach wspominane jednak przez byłych kursantów z rozrzewnieniem.

Podchodzimy pod Żółtą Igłę. Opuszczamy szlak turystyczny i wchodzimy w piarg. Niepokój — nie
obsunie się? Wydaje się, że każdy ruch na zboczu spowoduje ruszenie kamiennej lawiny. Pod Żółtą
Igłą wiążemy się. Używaliśmy wówczas lin sizalowych. Nowe sprawiały nam wiele kłopotu, gdyż w
czasie wspinaczki skręcały się w węzły-koszmary. Trzeba było często rozplątywać tę „sałatę" i
niewiele pomagał wcześniejszy zabieg prostujący — moczenie, a następnie suszenie napiętej,
rozwieszonej między drzewami liny.

Związaliśmy się pod pachami węzłem tatrzańskim skrajnym. Nie były jeszcze używane wsporki, czyli
taśmy lub pętle na uda, podwiązane do tego węzła. Przy wiązaniu się pod pachami liną lub
specjalnym pasem, w czasie upadku całe obciążenie szło na klatkę piersiową. Stosowano również
wiązanie w pasie, ale przy tym sposobie asekuracji istniało niebezpieczeństwo, że środek ciężkości
może przesunąć się i delikwenta obróci nogami do góry lub może nastąpić szarpnięcie tak silne, że
spowoduje wewnętrzne obrażenia.

Po sprawdzianie pogrupowano nas w zespoły o mniej więcej wyrównanych umiejętnościach. Byłam w
zespole z Witkiem Błońskim i Adamem Trzaską. Najczęściej chodziliśmy na drogi o stopniu trudności II
lub III, czyli „dość trudno" lub „trudno".

Na zakończenie kursu nagrodą dla najlepszych było wspinanie się na drogach o skali trudności IV i
przejście „setki". Jest to droga na Zachodnim Kościelcu — wschodnim żebrem od strony Zmarzłego
Stawu.

9

Zazwyczaj ze schroniska wychodziliśmy około 7.30. Wspinaczki były krótkie: żebra Granatów —
prawe, lewe i środkowe, grań Kościelców, grań od Niebieskiej Turni do Świnicy bez uskoku oraz
Zawratowa Turnia. Wszystkie te drogi nie przekraczały skali trudności III. Przejście zachodniej ściany
Zadniego Kościelca, drogi trudniejszej, było dla naszego zespołu dużym przeżyciem, zwłaszcza że do
trudności technicznych dołączyła się nagła ulewa, która zmusiła nas do pospiesznego wycofania się.

Wycofując się ze ściany zostawiliśmy karabinek z pętlą. Karabinek ciężki, solidny, odkupiony od
wspinacza z NRD. Sprzęt mieliśmy wówczas tak skromny, że strata jednego nawet karabinka
wydawała się niepowetowana. Mieliśmy ich zaledwie trzy! Toteż następnego dnia wróciłam z
Adamem na ścianę, by odzyskać naszą własność. Oczywiście, bez wiedzy instruktora, nie zabierając
też liny, a jedynie pętlę. Wspięliśmy się na znaczną wysokość. W trudnym miejscu ogarnął nas nagle
strach, nie pozwalający pójść wyżej, ani też zdecydować się na odwrót. Trochę to trwało, zanim z
dużymi emocjami wycofaliśmy się w końcu do podnóża ściany.

To wydarzenie było dla mnie podwójnie pouczające. Pierwsza nauczka nastąpiła zaraz: na tym etapie
umiejętności trzeba bardzo uważać przy podejmowaniu samodzielnych decyzji wspinaczkowych.
Druga natomiast zaowocowała w kilka lat później, kiedy zostałam instruktorem; wiedziałam już, z
własnego doświadczenia, ze po „kursantach" można i trzeba spodziewać się wszystkiego.

Moje umiejętności wspinaczki zimowej, nabyte w Śnieżnych Kotłach, z których byłam tak dumna, nie
wystarczały na Tatry nawet latem. Schodziliśmy z Przełęczy Kościelcowej ku Stawom Gąsienicowym

po płacie śniegu. Czując się bardzo pewnie chwytam mocniej w garść młotek i do roboty! Zdzisław
Jakubowski ostrzega, bym uważała. Odkrzykuję dziarsko:

— Znamy to, znamy!

Ocieniony płat okazuje się jednak twardszy niż myślałam i zanim zdążyłam wyhamować młotkiem,
zaczęłam zsuwać się w dół. Poleciałam zaledwie kilkadziesiąt metrów. Nic mi się nie stało. Ale do
końca kursu słyszałam: „Znamy to, znamy!".

Szkółkę ukończyłam z wynikiem zaledwie dobrym. Mimo oczytania w literaturze, zaważyły braki w
znajomości Tatr. Kurs kończył się egzaminem praktycznym, podczas którego — w tym samym
zespole, w którym wspinało się w czasie kursu — należało w obecności komisji egzaminacyjnej
przejść drogę na Żebrze Piets-cha, wyprowadzającym na grań Fajek pomiędzy Żółtą Turnią a
Granatami. Z trudnością można nazwać to drogą, gdyż gubi się gdzieś między piargiem a kosówką.
Nie jest to formacja wybitna, ale za to bardzo dogodna do przeprowadzenia egzaminu, ponieważ
komisja może dokładnie obserwować kolejne etapy wspinaczki. Naszemu zespołowi ten egzamin
przeszedł bezboleśnie. Staliśmy się taternikami.

Tuż przed rozpoczęciem naszego kursu, na Hali Gąsienicowej wydarzył się tragiczny wypadek. 2 lipca
1962 roku zginął Jan Długosz, idol ówczesnego pokolenia taterników, czołowa postać krakowskiego
środowiska, człowiek o niezwykłej osobowości, narzucający określony styl bycia i wspinaczek. Zginął
na łatwej, wydawałoby się, zupełnie bezpiecznej grani Zachodniego Kościelca, w trakcie zajęć
prowadzonych z komandosami. Obserwując wspinające się grupy chodził po grani bez asekuracji, w
terenie o skali trudności II.

10

Nie znałam Długosza osobiście. Był dla mnie jeszcze jedną postacią legendarną, choć współczesną.
Może dlatego jego śmierć nie wywarła na mnie zbyt silnego wrażenia, mimo że przeszła tak blisko.
Ale inną śmierć w górach, kilka lat wcześniej, przeżyłam mocno. Z taternictwem wtedy nie miałam
jeszcze nic wspólnego.

Byłam studentką I roku. Naszym asystentem na zajęciach rysunku technicznego był Jerzy Biederman,
młody, znakomity wrocławski taternik. 28 grudnia 1959 roku ze schroniska przy Morskim Oku
wyruszył ze swym stałym partnerem, Józefem Panfilem z którym dokonał wielu wspaniałych przejść
w Tatrach i Alpach, a towarzyszył im Marian Hensold. Mieli zamiar przejść filar północnej ściany
Żabiego Szczytu Wyżniego. Po południu zaczął padać śnieg. Następnego dnia rano wszystkie zespoły
powróciły do schroniska — oprócz zespołu z Wrocławia. Ekipa GOPR-u przedostała się do Doliny
Żabich Stawów Białczańskich. Dolina była wypełniona świeżo spadłym śniegiem, nie skalanym
żadnymi śladami. Tylko pod Owczą Przełęczą leżały zwały wielkiej lawiny...

Śmierć w górach wydawała mi się wówczas bohaterska i wzniosie tragiczna. Po raz pierwszy
zetknęłam się ze śmiercią kogoś znajomego, kogo prawie codziennie widywałam. Trochę po
młodopolsku myślałam, że góry za miłość do siebie każą płacić cenę najwyższą.

O Jurku Biedermanie pamiętaliśmy we Wrocławiu, ale pamięć tę przesłonił nieco jego brat Wojtek,
który zaczął się wspinać dopiero po śmierci Jurka. Szybko stał się jednym z lepszych taterników
środowiska wrocławskiego. Cieszył się ogólną sympatią, zwłaszcza starszych taterników, którzy ze
względu na pamięć brata mieli w stosunku do niego trochę opiekuńcze uczucia. Ale Wojtek nie chciał
i nie potrzebował opieki. Chciał się wspinać. Bardzo często ocierał się o ryzyko, pokonując drogi
„skrajnie trudne". Wśród przyjaciół budził obawy, czym to może się skończyć. Skończyło się tragicznie
w 1964 roku. Zginął w górach, których wciąż był spragniony, na zerwach Galerii Gankowej.

Po ukończeniu kursu na Hali Gąsienicowej, z „patentem" na samodzielne wspinanie, wyruszyłam do
Morskiego Oka. Tam miał się mną zaopiekować jeden ze wspinaczy Koła Wrocławskiego, Longin
Śliwiński. Obozował na „taborisku", czyli polu namiotowym niedaleko schroniska, wraz z przyszłą
żoną, Zosią.

Przed wyjazdem Adam Uznański przestrzegał mnie przed tym rejonem, który jest o wiele trudniejszy
niż otoczenie Hali Gąsienicowej. Drogi wspinaczkowe w okolicy Morskiego Oka są na ogół długie i
trudne, trzeba je pokonywać w towarzystwie wspinaczy doświadczonych, dobrze znających teren.
Takimi partnerami stali się dla mnie Longin i Zosia. Przyjaźń z nimi przetrwała lata. Połączyły nas
niemal więzy rodzinne, gdyż zostałam matką chrzestną ich synów, Rafała i Pawła.

W Morskim Oku od razu trafiłam w środowisko osób podobnych do mnie, mniej lub bardziej
zaawansowanych, wśród których szybko znalazłam krąg bliskich przyjaciół. Między nimi był Jerzy
Hirszowski, późniejszy partner na trudniejszych drogach. Tego lata przeszłam z Jurkiem północną
ścianę Żabiego Konia. Tę drogę znałam z literatury, wydawała się bardzo trudna. Prowadziłam na niej,
więc tym większą miałam satysfakcję z przejścia.

Potem przyszła kolej na Zamarłą Turnię, znaną z taternickiej literatury, owianą mitem trudności i
tragedii. Drogę na Zamarłej przechodziłam z Jurkiem i jego ojcem. Ten sześćdziesięcioletni pan budził
podziw, gdy w dobrym stylu pokonywał trudności w skali V, czyli „nadzwyczaj trudno".

11

Tego samego dnia, po zejściu ze szczytu Zamarłej Turni, postanowiliśmy z Jurkiem przejść po raz
wtóry ścianę, tym razem środkiem. Wspinaliśmy się bardzo stromymi, granitowymi płytami, mając
przed sobą bezmiar gładkiej skały. Maleńkie stopnie centymetrowej szerokości nie stanowiły
pewnego oparcia. Kiedy skończyliśmy wspinaczkę, było już ciemno. Nie mieliśmy latarek. Wyjście w
ciemnościach z Pustej Dolinki, rozciągającej się u stóp południowej ściany Zamarłej Turni, łatwe nie
było.

Wśród ogromnych głazów, nie mogąc trafić na ścieżkę, szliśmy bardzo długo do Morskiego Oka przez
Świstówkę. Zmęczona, prawie zasypiałam po drodze. Ale szłam. Przygotowanie sportowe sprawiło, że
miałam nie tylko rezerwę sił, ale i umiejętność ich uruchamiania w razie potrzeby.

W 1963 roku nastąpiły już dwa wyjazdy w Tatry — lipcowy i wrześniowy — przedzielone
zgrupowaniem siatkówki. Lipiec spędziłam na Hali Gąsienicowej, gdzie tym razem poznałam ludzi ze
środowiska warszawskiego: Andrzeja Skłodowskiego, Iwonę i Jarka Sadowskich. Był również Jurek
Hirszowski, Marek Soko-, s]^ Adam Uznański, Zosia i Longin Śliwińscy. Ten okres tkwił mi w pamięci
jako bardzo miły i udany towarzysko. Po trosze czułam się taternikiem i miałam poczucie
przynależności do środowiska.

Przejścia tego sezonu dodały mi pewności siebie. Poznałam zasady wspinaczek hakowych. Na
pierwszej, a była to droga Pa-szuchy i Łapińskiego na wschodniej ścianie Mnicha, wiele nauczyłam się
od Jacka Dyzmy Woszczerowicza, zaliczającego się do czołowych taterników młodego pokolenia. We
wrześniu przechodzę pierwszą większą, poważną drogę, wymagającą sporych umiejętności. Przejście
jej, na ówczesnym etapie rozwoju taternictwa, było dużym osiągnięciem. To północno-wschodnia
ściana Mnicha, Wariant R.

Przy zdobywaniu Mnicha tą drogą po raz pierwszy użyto najnowocześniejszej z technik
wspinaczkowych — specjalnymi przyrządami wywiercano w litej skale otwory, w których
umieszczano odpowiednio przygotowane haki, zwane nitami. Dzięki tym hakom w 1955 roku Jan
Długosz i Andrzej Pietsch pokonali niedostępne dotychczas fragmenty drogi. W lipcu 1962 roku
Wariant R po raz pierwszy atakuje zespół kobiecy — z powodzeniem! Przechodzą go Halina Krtiger-
Syrokomska i Janina Zygadlewicz.

Moim partnerem na Wariancie R był Jerzy Krajski. Wspinał się już w Dolomitach i Alpach, ale i dla
niego Wariant R stanowił pokusę. W schronisku nad Morskim Okiem nie mógł znaleźć partnera —
jedni mieli tę drogę już za sobą, inni nie byli nią zainteresowani. Jacek Hanasiewicz, taternik z
Krakowa, przedstawił nas sobie i polecił mnie Jurkowi jako partnerkę.

Ze schroniska wyruszyliśmy wczesnym rankiem i już około siódmej wchodziliśmy w ścianę trawersem
do tzw. Półek Mnicho-wych, od których zaczynały się właściwe trudności. Pierwszy wyciąg na płytach
prowadził Jurek. Doszedł do szczeliny w kształcie wielkiej litery M i założył stanowisko na dwóch
tkwiących tam Juz nitach. Dochodząc do stanowiska, na którym Jurek siedział w szczeblach ławeczek,
wpiętych karabinkiem do dwóch kawałków żelaza, wnitowanych w skałę na głębokość paru
centymetrów, rozpoczęłam gimnastykę chcąc go obejść. W czasie wspinaczki im dalej od siebie
znajdują się partnerzy, tym jest bezpieczniej, gdyż więcej haków jest między nimi.
Najniebezpieczniejszym momentem jest zmiana na stanowisku — na pionowej ścianie, bez chwytów i
stopni, trzeba wyjść ponad asekurującego partnera, obciążając nity, na których on wisi.

12

Następny wyciąg, pod okapy, był mój. Po prostej początkowo wspinaczce hakowej, czyli wbijaniu
kolejnych haków w szczeliny, przekładaniu ławeczek, stawaniu na nich i wbijaniu wyżej następnego
haka, zrobiło się trudniej. Szczelina zaczęła zanikać. Pasowały do niej tylko krótkie, grube haki, ale i
one nie bardzo trzymały. Stojąc na ławeczce widzę naraz, jak pod moim ciężarem hak powoli wysuwa
się ze szczeliny. Na szczęście nie do końca. Zaklinował się! Chcę jak najszybciej podejść pod okapy,
gdzie będzie można dobrze wbić haki. Na razie delikatnie, bez gwałtownych poruszeń, wbijam
następny hak, wieszam na nim drugą ławeczkę, staję w niej i dosięgam okapu.

Dalsza wspinaczka wymaga już sporej siły. Wbijam kolejno haki w skalny strop, z trudem balansując
na wiszących ławeczkach. Na skraju okapu o wysięgu kilku metrów zakładam kolejne stanowisko
asekuracyjne i ściągam Jurka. Mija mnie, idzie wyżej. Nie znamy zbyt dokładnie opisu drogi. Po
kilkunastu metrach Jurek zakłada następne stanowisko, waha się, nie jest pewny, jak wspinać się
dalej. Na dodatek zrobiło się mglisto. Gdy patrzyłam z dołu, spod okapu, wydawało mi się, że Jurek
może wreszcie wygodnie stanąć na płycie skalnej, na której było stanowisko. Złudzenie. W
rzeczywistości płyta jest przewieszona. Często ulegaliśmy podobnym złudzeniom, kiedy brakowało
pionowej skały jako lini odniesienia.

Wychodzę wyżej. Źle, nie tędy. Zmyliły mnie powbijane poprzednio haki. Wracam mocno wychylona
od pionu, w przewieszonej skale, do stanowiska między okapami. Teraz Jurek rusza do góry. Chmurzy
się, po chwili leje deszcz. Po godzinie dochodzę do Jurka w strugach deszczu, poganiana błyskawicami
i grzmotami.

Ten drugi, zwłaszcza kiedy się śpieszy, ma kłopoty z wybijaniem haków. Staram się robić to jak
najszybciej, czasem zamiast w hak uderzam młotkiem w rękę.

Jurek siedzi na stromej, ale już nie przewieszonej płycie. Dobija kilka haków. Stanowisko będzie
bezpieczniejsze. Tkwimy na nim, wzdrygając się przy błyskawicach i grzmotach, czekając aż minie
ulewa. Niestety, trwa. Kolejna błyskawica i nagły strach — po mokrej skale błyskawica sunie wprost
ku nam! Dopiero po chwili przychodzi zrozumienie — to tylko światło odbite w wodzie płynącej
szczeliną.

Od końca trudności dzieli nas tylko jeden wyciąg liny. Żeby tylko wreszcie skończyła się ta burza!...
Tam, gdzie teren jest już łatwiejszy, dostrzegamy naraz w górze chybotliwe światełka. Słyszymy
nawoływania! To Jacek Woszczerowicz i Jurek Hirszowski, niespokojni o nas, zmobilizowali kolegów i
wyszli naprzeciw. Niosą ciepłe, suche rzeczy i herbatę. Spuścili dodatkowe liny i dalsza wspinaczka z
górną asekuracją poszła szybko. Jednak dopiero w późnych godzinach wieczornych dotarliśmy do
szczytu, a prawie o północy zeszliśmy do schroniska. Przemarznięci, zmoczeni, głodni i zmęczeni.

W starym schronisku wszystkie prycze były zajęte. Jacek położył się na stole w kuchni i od razu zasnął.
Nawet się nie poruszył, gdy go przykryłam kurtką. Spałam bardzo źle, bolały opuchnięte i
pokrwawione ręce. Rano matka Jacka, pani Halina Kossobudzka, opatrzyła je i zabandażowała.

Byłam na parę dni zwolniona od wspinania się. Odpoczywałam i przeżywałam Wariant R od nowa.
Zapamiętałam tę wspinaczkę jako jedną z najwspanialszych. Oceniając ją po latach wiem, ze była to
droga wymagająca większego doświadczenia i sprawniejszego posługiwania się sprzętem, niż
wówczas to potrafiłam.

13

Warszawski Pałac Kultury i Nauki, we mgle i deszczu zacierającym kontury, kryjącym architektoniczne
ozdóbki przypominał mi monolit wschodniej ściany Mnicha — obraz szarych, zamglonych Ptyt,
przeciętych czerwona liną, niknącą gdzieś w dole...

Po sezonie letnim 1962 pojechałam w Tatry zimą. Pierwsze kroki to podejście na grań Miedzianego
nad Morskim Okiem. Tam nastąpiły przymiarki do poruszania się w rakach, z czekanem. Nie najgorzej
wypadły podejścia i zjazdy.

Z Maćkiem Pogorzelskim, zwanym „Bąblem", kolegą z wrocławskiego klubu, wybraliśmy się więc na
Halę Gąsienicową. On miał za sobą pół sezonu zimowego więcej niż ja, ale obydwoje sądziliśmy, że na
wszystko nas stać. Przynajmniej na wspinaczkach w rejonie Hali Gąsienicowej. Postanowiliśmy
„zrobić" filar Staszla, czyli żebro skalne wyprowadzające na Skrajny Granat. Droga o stopniu trudności
V, dosyć długa, trudności nagromadzone w dolnej partii i w połowie wysokości.

W ścianę wchodzimy wcześnie rano, ze wszystkimi akcesoriami, jak trzeba. Szybko okazuje się jednak,
że nie umiemy wspinać się po ośnieżonej skale. Pracowicie czyścimy każdy stopień i chwyt, szukamy
punktów do wbicia haków. Dochodzimy do miejsca dość trudnego — z nyżą w przewieszonej skale.
Ze swego stanowiska nie widzę Bąbla, słyszę tylko posapywanie, szurgot i bicie haków. Nagle krzyk:

— Wanda, uważaj!

Szarpnięcie liny — brzęk i cisza. Bąbel wylądował chyba na platformie pod nyżą. Raz jeszcze próbuje
sforsować przewieszkę — skutek jest ten sam. Doszłam do niego i zaczęliśmy rozważać: co robić? Nie
próbowałam powtarzać jego drogi — poszłam w lewo spodziewając się, że znajdę obejście ostrza
filara. Wypatrzyliśmy ściankę, która wydawała się łatwiejsza niż kant. Ściankę tę stanowiły strome
płyty pozbawione dobrych chwytów i stopni, pokryte cienką warstwą śniegu, z przymarzniętymi
kępkami trawy.

Późnym popołudniem, tuż przed zmierzchem, wyszliśmy na wielki zachód, znajdujący się zaledwie na
wysokości jednej czwartej drogi. Pozostawało jedno — wycofanie się ze ściany tym właśnie zachodem
do Koziej Dolinki. Do Czarnego Stawu Gąsienicowego dotarliśmy dopiero wieczorem. Mieliśmy ze
sobą sizalową linę. Zmoczona w ciągu dnia, przy wieczornym mrozie zesztywniała. To samo stało się z
taśmami przytrzymującymi raki. Nie mieliś'mv latarek, toteż rozplatanie brył lodu, jakimi stały się lina
i taś-

było niemożliwe. Związani liną, w rakach, powlekliśmy się ścieżką turystyczną w stronę schroniska z
uczuciem zawodu, że nie okazaliśmy się tacy wspaniali.

Ale zimą w Tatrach trudno być wspaniałym. Zimowe wspinaczki to mozolne pokonywanie wysokości
w mrozie, wietrze, w śniegu, który przykrywa chwyty i stopnie skalne. Zimowe Tatry są niekiedy
trudniejsze niż Alpy. W Tatrach wspinałam się zimą wielokrotnie. Niektóre wspinaczki przebiegały
gładko, mimo że były trudne. W pamięci pozostały jednak nie te, które były przyjemne, ale te, które
dostarczyły największych emocji i były źródłem mocnych wrażeń...

Kilka lat później znów jestem w Tatrach zimą, w marcu. W schronisku nad Morskim Okiem tłok, ale
nikt nie wyrusza na wspinaczki — pogoda fatalna, bardzo mocny mróz, silny wiatr, od którego
schronisko trzeszczy i pojękuje. Na ten sezon byłam umówiona z Jasiem Franczukiem, jednym z moich
najbliższych wrocławskich przyjaciół.

14

Siedzieliśmy już tydzień w schronisku, nie wysuwając nosa na zewnątrz. Nic więc dziwnego, że
humory mieliśmy coraz gorsze. A pogoda nie poprawiała się. Jaś podjął decyzję: mimo wszystko
wychodzimy na jedną z dróg na wschodniej ścianie Mnicha, wariant Fereńskiego i Uchmańskiego.

Idziemy większą grupą, torując drogę w kopnym śniegu do Dolinki za Mnichem, by umocować linę
ułatwiającą trawers na półki, od których zaczyna się nasza droga. Zostawiamy ośmiome-trową linę i
wracamy do schroniska, sponiewierani przez wiatr.

Kilka dni później odmiana. Noc jest spokojna, księżycowa. Idziemy do Dolinki za Mnichem urzeczeni
spokojem i pięknem gór. Pierwsze promienie słońca zastają nas na półkach. Słońce! Radość nas
rozpiera — nareszcie możemy się wspinać! Jaś idzie pierwszy, był tu pół roku temu.

— Po co ja, głupi, wybiłem latem wszystkie haki? — dolatuje 2 góry retoryczne pytanie.

Śniegu strącanego przy czyszczeniu szczelin leci coraz więcej, przypuszczam więc, że Jasiowi jest już
mniej radośnie. Mnie dalej cieszy wspinaczka, to przecież pierwsza droga po jesiennym wypadku w
Skałkach. Nie czuję się jeszcze zbyt pewnie, toteż pozwalam Jasiowi na prowadzenie. Pod koniec
wyciągu zaczęło dmuchać. Ostatnia Jasiowa uwaga, jaką usłyszałam, to było stwierdzenie, że trzy
cienkie haki nie zastąpią jednego grubego. Potem słyszałam już tylko wiatr. Było coraz zimniej.
Skończyły się maleńkie przyjemności drugiej na linie. Śnieg strącany przez Jasia sypał się nieustannie
na moją głowę. Znieruchomiałam w pełnym rezygnacji oczekiwaniu.

Po południu Cubryna huczała jak morze podczas sztormu. Huk wiatru ogłuszał, a zboczem filara sypał
się nieustannie pył śnieżny. Ostatni odcinek drogi, pokrywający się z drogą Paszuchy i Łapińskiego,
pokonywaliśmy z nadzieją, że niebawem go ukończymy. Duże ilości śniegu w ścianie i pogoda
sprawiły jednak, że do zacięcia wyprowadzającego na Taras Mnichowy doszliśmy dopiero przy świetle
czołówek. Trzy metry poniżej Tarasu zatrzymaliśmy się. Padający śnieg uniemożliwiał wyjście z
zacięcia. Być tak blisko końca drogi i ugrzęznąć!

Po dokładnym rozejrzeniu się wypatrzyliśmy wyjście ponad Taras — szeroką szczelinę za
odpękniętym blokiem, na lewo od zacięcia. Niestety, wyczerpane baterie w czołówkach zmusiły nas
do nie zaplanowanego biwaku. Nie okazał się ani ciężki, ani długi. W zacięciu było zacisznie i prawie
ciepło. Dzień zaczął się około piątej. Zlikwidowaliśmy biwak i już o siódmej byliśmy na Tarasie. Nie
przeszkadzał nam wciąż padający śnieg, mimo że utrudniał widoczność.

Schodziliśmy. W połowie drogi nad staw spotkaliśmy kolegów, którzy wyszli nam naprzeciw z gorącą
herbatą.

W kilkanaście dni później wschodnią ścianę Mnicha słońce uwolniło od śniegu, ale już nie dla nas.
Rozprawiliśmy się z nią, kiedy była groźna i trudna. Zahartowani tymi zmaganiami, czuliśmy się
gotowi zmierzyć z najtrudniejszymi drogami Tatr. Kiedy jednak po kilku dniach pogoda pogorszyła się,
trzeba było zrezygnować z dalszych wspinaczek. Wracaliśmy do domu, do rodzin, do pracy czy nauki,
trochę zawiedzeni, z niedosytem gór. Ten niedosyt rodził tęsknotę, która kazała nam wracać w góry
przy każdej okazji. Było tak, jak we fraszce Jana Sztaudyngera, jak na niego wyjątkowo lirycznej:

Skądkolwiek wieje wiatr,

zawsze ma zapach Tatr.

15

CZEREŚNIE W TACONNAZ

Na lato 1964 roku zaplanowałam wyjazd w Alpy, chcąc zdobyć doświadczenie na lodowcach i dużych
drogach. Nie znałam ani języka niemieckiego, ani ludzi. Dostałam zaproszenie, ale zapraszający,
wyświadczając mi tę uprzejmość, nie chcieli z tego tytułu mieć jakichkolwiek zobowiązań, ani
kłopotów. Miałam sobie radzić sama.

Zamierzałam dołączyć do grupy polskich alpinistów biorących udział w szkółce alpejskiej,
zorganizowanej przez Ósterreichischer Alpen Verein w Tyrolu. Znajdowali się tam już moi koledzy:
Kazek Głazek, Krzysztof Zdzitowiecki i Józef Nyka.

W Alpy wyjechałam tak, jak w Tatry. Z olbrzymim plecakiem ważącym ponad 40 kilogramów,
wyładowanym sprzętem wspinaczkowym i biwakowym oraz zapasem jedzenia na cały pobyt.

Nie byłam pierwszą z polskich taterniczek w Alpach. W latach pięćdziesiątych Helena
Hajdukiewiczowa zdobyła ponad 20 szczytów czterotysięcznych. Przed nią wyjeżdżały w Alpy również
Bogna Skoczylasowa-Wiśniewska, Wanda Stefańska i Zofia Strumiłło. Brały one udział w wyjazdach
środowiskowych różnych kół Klubu Wysokogórskiego.

Początek lat sześćdziesiątych to rozkwit taternictwa kobiecego. Zespoły kobiece dokonują przejść
sportowych, przede wszystkim dróg wymagających techniki sztucznych ułatwień. W 1960 do czołówki
dochodzi zdecydowanie Halina Kriiger-Syro-

¦ "T______

Początki kariery Pierwsze kroki w skale

Z mam:) na Sokolikach

VsP'naczka w Alpach

Podczas wyjazdu w Alpy na Matterhorn w 1978 i

Icomska, uczestnicząca w tym sezonie we wszystkich ważniejszych kobiecych przejściach. Między
innymi z Danutą Topczewską przechodzi po raz pierwszy — od śmierci sióstr Skotnicówien w 1929
roku — południową ścianą Zamarłej Turni.

W tym okresie znaczących przejść dokonują również Małgorzata Surdel, Janina Zygadlewicz, Jolanta
Jarecka i Aleksandra Pawełczyk. Nie wspinały się one w stałych zespołach, brały udział zarówno w
przejściach męskich, jak i kobiecych.

Mimo że kobiece zespoły przechodzą w Tatrach trudne drogi, nie są wysyłane w Alpy przez Klub
Wysokogórski. Taterniczki próbują zatem wyjeżdżać same. Nie mając możliwości rozwoju poza
Tatrami, taternictwo kobiece — tak obiecująco startujące — powoli podupada. Nie zmienia sytuacji
wytypowanie Janiny Zygadlewicz do udziału w wyjeździe centralnym, zresztą po raz pierwszy. Po niej
wyjechała w Alpy austriackie Krystyna Lipczyńska, wysuwająca się na czoło taterniczek lat
sześćdziesiątych.

16

W lipcu 1963 roku Krystyna wraz z Jolantą Jarecką przechodzą drogę uznawaną wówczas za
najtrudniejszą w Tatrach — Filar Kazalnicy. Ich przejście jest tym cenniejsze, iż dokonują go zaledwie
w rok po pierwszym przejściu, w podobnym czasie i stylu, co zespół męski.

Wśród grona znakomitych taterniczek Krystyna Lipczyńska była kimś szczególnie wybijającym się.
Chyba jako jedna z pierwszych taternictwo i alpinizm traktowała po sportowemu. Trening uznawała
za podstawę wspinaczki, warunkującą osiąganie sukcesów. Wyjazdów w góry nie traktowała
urlopowo-wakacyjnie, kiedy to (dla rozkręcenia się) przechodzi się kilka łatwiejszych dróg, a dopiero
potem robi się jedną lub dwie drogi trudne. Krystyna trenowała przez cały rok, wykonując ćwiczenia
kondycyjne 1 ogólnosprawnościowe. Technikę wspinaczki doskonaliła wyjeżdżając jak najczęściej w
Skałki. Nie przejmowała się panującym wówczas poglądem, że należy być dobrym, ale z natury. A
jeżeli Już dzięki treningowi, to przynajmniej nie należało się do tego Przyznawać.

Pewnego dnia otrzymałam list z Katowic, a w nim propozycję wspólnego wspinania się — właśnie od
Krystyny. Wynikiem tego listu było spotkanie w Skałkach podkrakowskich, po którym doszłyśmy do
wniosku, że możemy spróbować. Zamierzałyśmy letni sezon 1964 roku spędzić w Tatrach.

Do wyjazdu jednak nie doszło. Kończyłam wówczas studia, byłam już po absolutorium, a czekała mnie
jeszcze praktyka dyplomowa w Związku Radzieckim. Po praktyce zamierzałam wyjechać w Alpy.
Między tymi wyjazdami miały się jeszcze zmieścić Tatry.

Nie dojechałam na czas do Polski. Krystyna wyjechała w Tatry sama. Wróciłam tuż przed terminem
wyjazdu w Alpy i wówczas dowiedziałam się o jej śmierci. Zginęła z zimna i wyczerpania na trudnej
drodze Studnicki na Galerii Gankowej wraz ze swym partnerem, Henrykiem Horakiem.

Po jej śmierci nie mogłam się pozbierać. Przygnębiona, silnie przeziębiona, gorączkująca i z bolącym
gardłem, odkładałam wyjazd z dnia na dzień. Po kilku dniach wyjechałam jednak z Wrocławia. W
drodze z Wiednia do Innsbrucku powróciła gorączka, na domiar wszystkiego zaczęła puchnąć ręka.
Pod napiętą skórą ramienia i przedramienia nabrzmiewały ropą czyraki. Co robić? Wracać? Może
gdzieś w spokoju przechorować?

Z kłopotu wybawiła mnie siostra zakonna, która jechała ze mną w przedziale. Na dworcu w
Innsbrucku zaprowadziła mnie do Bahnhof-Mission, a później do pensjonatu „Fur Frauen und Frau-
lein", prowadzonego przez siostry zakonne. Po skontaktowaniu się z panią Lhotta, prowadzącą
młodzieżową sekcję Alpen Verein, skierowały mnie na leczenie do ambulatorium kliniki
uniwersyteckiej. Tam poznałam doktora Helmuta Scharfettera, chirurga i alpinistę, prowadzącego
szkolenie medyczne dla ratowników górskich Tyrolu, który zaprosił mnie do uczestnictwa w tym
kursie. Ale wcześniej, po tygodniu pachnącym szpitalem i ziółkami parzonymi przez siostry, ruszyłam
na trochę sama w góry.

Droga była uciążliwa. Rano pociągiem do Jennbach, następnie wąskotorówką do Mayrhoffen,
autobusem do Ginzlin i mikrobusem do Zillertaler.

pierwsze metry podejścia — przestaję istnieć ja, jest tylko mój ogromny, ciężki plecak z wysuwającym
się spod klapy kaskiem.

0 zmroku stanęłam przed Berlinerhiitte.

17

Schronisko niemieckiej sekcji Alpen Verein jest bardzo duże i z zewnątrz wręcz brzydkie. Długo nie
wchodziłam do środka, sp0glądałam na odległą śnieżną grań, na jęzor lodowca, wsłuchując się w
szum wiatru. Za chwilę nie będę sama, a jutro z bliska zobaczę lodowiec. Sprawdzę, jak trzymają na
nim moje raki, zwiążę się być może z kimś liną, by pójść dalej, wyżej...

Pomyślałam o Krystynie i ogarnął mnie żal, jaki przychodzi, gdy dotrze świadomość nieodwracalności
śmierci. I jeszcze irracjonalne poczucie winy, że nie zdążyło się wysłać listu, spotkać się... Później nie
możemy sobie tego darować, opowiadamy — chcącym słuchać lub nie — że gdybyśmy wtedy...

Po tej samotnej wyprawie wzięłam udział w kursie dla ratowników górskich. Było to bardzo cenne
doświadczenie. Poznałam nie tylko zasady poruszania się po lodowcu, ale również zasady
prowadzenia akcji ratunkowej w warunkach alpejskich, tzw. improwizacji ratownictwa. Polega ona na
umiejętności udzielenia sobie wzajemnie pomocy przez zespoły alpinistów, używających normalnego
sprzętu wspinaczkowego. Umiejętności nabyte na kursie przydały mi się po paru latach w Polsce,
kiedy prowadziłam zajęcia z autoratownictwa dla taterników i grotołazów.

Kurs trwał dwa tygodnie, a po jego zakończeniu wspinałam się z uczestnikami kursu. Przeszłam
znajdującą się w grupie Ziller-taler Alpen tysiącmetrową, północno-zachodnią kaskadową, lodową
ścianę Hochferner (3463 m), a w trzy dni później — nadzwyczaj trudną (V+) pięćsetmetrową
północną ścianę Fusstein (3381 m) w rejonie Geraer Hiitte.

Rok później, we wrześniu, znów jestem w Alpach austriackich. Tym razem wspinam się ze Zdzisławem
Kirkin-Dziędzielewi-czem w grupie Wetterstein, słynnej z najtrudniejszych wspinaczek skalnych w
Austrii — do VI+. Zdzisław, starszy sporo ode mnie, ^ojcował" mi podczas tych wspinaczek.
Zachowywał spokój

1 umiar, działając powolnie, z rozwagą. Zetknięcie się naszych

zupełnie odmiennych charakterów nie zawsze przebiegało łagodnie, mimo to zaprzyjaźniliśmy się
bardzo.

Z przejść tamtego okresu najbardziej utkwiła mi w pamięci trzystumetrowa droga południową ścianą
Scharnitzspitze (2464 m) zacięciem Hannemanna (V+). Weszliśmy w nią 27 września przy bardzo
silnym wietrze, który w czasie wspinaczki zamienił się w gwałtowny John. Opóźniło to wejście i szczyt
osiągnęliśmy dopiero o zmroku. Już w ciemnościach zjeżdżaliśmy na linach ze wschodniej przełęczy
Wang, na piargi pod ścianą. W nocy rozszalała się śnieżyca, kończąc letni sezon wspinaczkowy w tym
rejonie Alp.

Mimo trudnych warunków miałam dużą satysfakcję z przejścia tej drogi, gdyż cały czas prowadziłam.
Poza tym dała mi ona przedsmak Alp już poważniejszych, które zaczęły się w sezonie następnym —
jjwJStftń rnkłJL__

Latem wyruszyłam z Elżbietą Miszczak-Piekarczyk w Alpy francuskie, do Chamonix. Elżbieta była nie
tylko koleżanką klubową, ale mieszkała na tej ulicy co ja. Nasze wspinanie się chciałyśmy połączyć z
działalnością obozu Klubu Wysokogórskiego. Sam wyjazd był całkowicie prywatny.

18

Kilka kilometrów za Chamonix, na łączce w Taconnaz, rozstawili swoje namioty polscy alpiniści.
Kierownikiem obozu był Jerzy Warteresiewicz, a uczestnikami: Krzysztof Cielecki, Jan Junger, Piotr
Kintopf, Maciej Pogorzelski, Maciej Popko, Wojciech Wróż i Andrzej Zawada.

Łączka w Taconnaz była dzierżawiona przez GUMS (Groupe Universitaire de Montagne et de Ski),
akademicką organizację alpinistyczną, z którą Klub Wysokogórski utrzymywał kontakty. Na
zaproszenie tej organizacji odbywały się wyjazdy centralne najlepszych polskich alpinistów.

Francuscy alpiniści mieszkali w drewnianym chale/, trochę podobnym do góralskich chałup. Nie był
zbyt komfortowy — bez światła elektrycznego, wodę doprowadzano gumowym przewodem z
pobliskiego strumienia. Mimo to został niezwykle starannie zagospodarowany. Zwłaszcza kuchnia
budziła nasz podziw i zazdrość. Stoły wprawdzie stały na zewnątrz, ale były zadaszone. Układy z
Francuzami były bardzo miłe i przyjazne, chociaż czasami nasze bałaganiarstwo dawało im się we
znaki.

Pierwszym naszym celem była wznosząca się nad miastem turnia Aiguille l'M, znajdująca się w grani
odchodzącej od szczytu Grepon. Wybraliśmy się tam w czwórkę — Ela, ja, Maciek Popko -
doświadczony taternik z Warszawy oraz Maciek Pogorzelski — Bąbel. Ten sam, z którym próbowałam
stawiać pierwsze kroki zimą w Tatrach. Tu, w Alpach, zwróciłam uwagę na jego pewność siebie,
nabytą po kilku latach wvspinania. Cieszył się jak dziecko z pobytu w Alpach, energia wręcz go
roznosiła. Patrzyłam pełna podziwu na swobodę jego ruchów, a jednocześnie byłam zaniepokojona.

Następna moja wspinaczka, tym razem z Krzysztofem Cieleckim, to Mont Blanc (4807 m). Ela chciała
odpocząć, ja natomiast wolałam oswoić się z wysokością. Od łączki w Taconnaz podchodziliśmy
wprost do schroniska Grands Mulets (3501 m), na północnych zboczach Mont Blanc. Nocujemy i
następnego dnia ruszamy do szczytu. W nocy spadł śnieg i musimy odnajdywać drogę. Krzysztof, mój
mistrz i wzór alpinisty, zmierzając w stronę przełęczy między Dom du Gouter a Mont Blanc, świetnie
wybierał właściwą drogę wśród szczelin lodowca i seraków.

W ciągu jednego dnia pokonujemy 1800 m różnicy wysokości. Jesteśmy na grani wyprowadzającej w
stronę szczytu Mont Blanc. Do znajdującego się po drodze schroniska Vallot (4362 m) zajrzeliśmy
tylko.

Zaczęłam odczuwać wysokość. Dotąd bagatelizowałam trudności Mont Blanc. Z opowiadań
wiedziałam, że wybrana przez nas droga nie przedstawia szczególnych trudności. Miałam już za sobą
trudne drogi zimowe w Tatrach, między innymi depresję Niżnych Rysów, czułam się więc dość pewnie
w warunkach wspinaczki zimowej i sądziłam, że na Mont Blanc po prostu „wbiegniemy". . le
doceniałam znacznej różnicy wysokości, którą pokonaliśmy Jednego dnia. Na domiar złego zerwał się
silny, przewiewający na Wskroś wiatr. Jakże cenna okazała się płachta biwakowa! Osłonięta nią
przebrałam się w ciepłe rzeczy, odtajałam, wiatr stał * mniej dokuczliwy.

Osiągamy szczyt. Przepełnia nas radość, pomimo że tylu bvł przed nami wspinaczy na wierzchołku
Mont Blanc, że jesteśrn 180 lat po pierwszych zdobywcach. Nasze wejście tysięczne któreś z kole.,
nie jest przez to dla nas mniej radosne. Znajdujemy się na najwyższym szczycie Europy, a zza chmur
pojawia 1 chwilami słońce. c

Po kilku dniach znów ruszyłam w góry, tym razem z Elą Nie miałyśmy większych ambicji
wspinaczkowych — chciałyśmy pójść na lodowce Vallee Blanche. Na wszelki wypadek zabrałyśmy line

19

raki, trochę karabinków i śrub lodowych, a także sprzęt biwaków i kuchenny. A że miała to być
wspinaczka rekreacyjna, dodatkowo zapakowałyśmy do plecaków przybory toaletowe, opalacze,
komplet map i przewodników, a nawet duży ręcznik frotte. Zamierzałyśmy wjechać kolejką na
północny wierzchołek Aiguille du Midi przenosząc się od razu z poziomu 1037 m (Chamonix) na 3842
m ' Kolejka na Aiguille du Midi ma największą różnicę wysokości" między przęsłami (ok. 1700 m bez
podpory). Trzeba wspomnieć ze ówczesny dyrektor ekonomiczny towarzystwa eksploatującego
kolejkę, pan Antoine Poc^.chard, który w czasie II wojny światowej przebywał w obozie jenieckim w
Wielkopolsce, dużą sympatią darzył Polaków. Toteż — podobnie jak i innym Polakom wspinającym
się w rejonie Chamonix — przyznał nam pięćdziesięcioprocentowa zniżkę na przejazdy kolejką.

Na grani Aiguille du Midi, nieco powyżej Col du Midi, znajduje się laboratorium badające
promieniowanie kosmiczne.' Nie ma ono pomieszczeń dla alpinistów i turystów. Jeśli więc noc
zaskoczy tych, którzy nie zdążą na ostatnią kolejkę, to albo biwakują na podłodze w korytarzach stacji
kolejki albo próbują przenocować w „Kosmiku". Nam się udało.

- Wieczorem przyszło nam do głowy, by zamiast opalać się następnego dnia na lodowcu, przejść grań
trzech szczytów Mont Blanc. Mont Blanc du Tacul (4248 m), Mont Maudit (4465 m) i Mont Blanc
(4807 m). W nocy czułam duszności nie wiadomo czym spowodowane — wysokością czy zmianą
ciśnienia? Wzma-aiacy się wiatr trzaskał okiennicami, nie pozwalając zasnąć.

Wstałyśmy o drugiej w nocy. Przy pakowaniu żałowałam, żebrałyśmy ta^ wjeje niepotrzebnych
rzeczy. Najbardziej irytujący był ręcznik. Po posiłku, będącym czymś pośrednim między późną

kolacją a wczesnym śniadaniem, wyruszyłyśmy w stronę zboczy Mont Blanc du Tacul.

W 1957 roku na zboczach tego szczytu lawina seraków zagarnęła dwójkę polskich alpinistów —
Wawrzyńca Żuławskiego i Stanisława Biela. Uratował się Biel, Żuławski został w szczelinie lodowej
przysypany lawiną. Brali oni wcześniej udział w akcji ratowniczej, poszukując Stanisława Grońskiego,
który wraz z dwoma partnerami zamierzał trawersować grań Mont Blanc. Ich przedłużająca się
nieobecność spowodowała podjęcie akcji ratunkowej, żmudnej i bardzo niebezpiecznej z powodu
gwałtownego załamania pogody.

Pamiętałyśmy o tej tragedii, szłyśmy więc pełne obaw. W ciemnościach, nie dostrzegając barier ani
seraków, szłyśmy zaplanowanym szlakiem, wypatrując drogi w ścianie. Zazwyczaj szlak ten jest
wydeptany przez licznych alpinistów, tym razem z trudem odnajdywałyśmy drogę. Śnieg niesiony
wiatrem przysypał ślady poprzedników, natomiast naszymi śladami szło już kilka zespołów, które
wyszły po nas. Widziałam światła ich latarek.

Chcąc ominąć bardzo szeroką szczelinę brzeżną, przecinającą ścianę w jednej trzeciej wysokości,
należało kierować się w prawo. Wybrany trochę na ślepo kierunek okazał się właściwy — szczelinę
przeszłyśmy bez kłopotów. Wkrótce dogoniły nas inne zespoły, ale w niedługim czasie pogubiliśmy się
w dużej ścianie.

Świt zastał nas tuż pod wierzchołkiem Mont Blanc du Tacul. u° tej pory tempo miałyśmy dobre.
Zeszłyśmy na przełęcz między Mont Blanc du Tacul a Mont Maudit. Teraz przed nami wejście v ścianę
poprzecinaną serakami, szczelinami, ściankami lodowymi, ore błyszczały nie przykrytym przez śnieg

20

lodem. Każdy z zespo-°w szukał przejścia na własną rękę. Było w tym trochę zabawy, e me
pozbawionej rywalizacji. Kto z nas przejdzie, a kto utknie

.v-.v j.y, jarw ja. i\ołu) następny MUK uyi Lin<-1

niejszy od poprzedniego. Dlaczego tak źle mi się podchodzi? Przecież na ten sam szczyt kilka dni
wcześniej wchodziłam nie tak

w trudnym miejscu? Cieszyłam się, kiedy udawało nam się wyszukać lepszy wariant przejścia,
zostawić innych w tyle.

Na wierzchołku Mont Maudit spotkały się wszystkie zespoły i razem rozpoczęły zejście. Ściana
zwrócona w stronę Mont Blanc pozbawiona jest prawie śniegu, skuta twardym lodem. Schodzimy
zwrócone twarzą do ściany, posługując się czekanem, w trudniejszych miejscach wkręcając śruby
lodowe. Ostatni odcinek to zjazd ze śruby. Wytrzymuje ona ciężar człowieka, lecz nie na długo. Pod
obciążeniem lód wytapia się i przy nieostrożnym ruchu śruba może wypaść.

Na przełęczy Brenva jestem już zmęczona. Mont Blanc wydaje się tak bliski! Mija napięcie
mobilizujące siły, koncentrujące uwagę. Ale ta bliskość okazuje się złudna. Szczyt „położył" się i nie
widać, jaka naprawdę dzieli od niego odległość. A czeka nas jeszcze 500 metrów pionowego
podejścia.

Lodowaty wiatr przewiewa na wskroś, ścinając mrozem twarz i ręce. Zjeść cokolwiek i odpocząć!
Idąca za mną Ela jest chyba w lepszej kondycji. Nasi przypadkowi towarzysze z zespołu schodzącego z
Mont Maudit namawiają na pójście dalej. Z żalem pożegnałam wizję gorącej zupy. Ruszyliśmy.
Trudności tego odcinka były właściwie niewielkie. Żmudnie, krok za krokiem, pokonujemy kolejne
metry podejścia śnieżnym stokiem, przewianym przez wiatr, który wydobył spod śniegu szklisty,
zielonkawo-niebieski lód. Idziemy zakosami, stopniowo nabierając wysokości. Ostatnie metry
podejścia na Mont Blanc będę pamiętać chyba do końca życia.

Szłam siłą woli. Na różne sposoby mobilizowałam siły: licząc kroki i obiecując sobie, że po dojściu do
tego wystającego głazu już na pewno odpoczniemy. Dochodziliśmy do upatrzonego na odpoczynek
miejsca i... szliśmy dalej. Zmieniając rytm podchodzenia — drobne kroki, ostrzejsze, bardziej strome
trawersy. Potem

nfl odwrót P7a« wlńlrł ci«> Jo Ir io Vn-;^,. «„~ł~—..

.1. L..I J-~.rL

zmordowana. Czułam, że płacę jakieś frycowe, nie bardzo wiedząc

za co.

Teraz już wiem, że taki był skutek niejedzenia i niepicia przy

dużym wysiłku (ponad 1600 metrów podejść, cały czas na wysokości około 4000 m). A przecież kilka
cukierków radykalnie zmieniłoby moje samopoczucie, łyk płynu zneutralizowałby skutki odwodnienia
organizmu.

21

Po 11 godzinach, około czternastej, stanęłyśmy na szczycie, przede wszystkim odczułam ulgę. To już
koniec! Miejsca jest dużo. Na płaskim wierzchołku może stać kilkanaście osób, bez obawy osunięcia
się. Myślałam wciąż o jednym — usiąść, odpocząć, nareszcie coś zjeść!

Pierwsze kobiety na szczycie Mont Blanc — Marie Paradis (1808) oraz Henriettę d'Angeville (1838) —
tak wspominały swoją drogę na szczyt.

Marie Paradis mieszkanka Chamonix:

Na Grand Plateau nie miałam sił iść dalej, byłam chora i kładłam się na śniegu. Dyszałam jak kurczę,
któremu jest zbyt gorąco. Wzięli mnie z obu stron pod ramiona, ciągnęli, ale przy Rochers Rouges
czułam, że mowy nie ma o dalszej wspinaczce. Powiedziałam:

- Rzućcie mnie do szczeliny i idźcie, dokąd chcecie!

- Musisz iść z nami do końca — odpowiedzieli mi przewodnicy. I zabrali mnie, ciągnęli, popychali,
nieśli, wreszcie dotarliśmy na szczyt... Weszłam, byłam bez tchu, ledwo żywa, wszystko widziałam na
biało, to znów na czarno. A potem zeszłam.

Księżniczka Henriettę d'Angeville odmienne snuje wspomnienia:

Oto strój, który dałam sobie zrobić ad hoc, począwszy od koszuli do płaszcza, od stóp do głów:
kalesony i koszula z angiel-t/e7 flaneli, z długimi obcisłymi rękawami, dwie męskie koszide

na, czepek z tej samej tkaniny obramowany czarnym suknem z podwójnym woalem przyszytym na
brzegu, u dołu woalu wszyta tasiemka, by można go ściągnąć i zawiązać wokół szyi..., maska z bardzo
lekkiego czarnego weluru z niebieskimi, mocno przyćmionymi okularami na miejscu oczu.

Ekwipunek „narzeczonej Mont Blanc", jak później ją nazwano, zawierał jeszcze:

...ogromny wachlarz, którym będą mnie wachlować, malutki wachlarzyk, którym będę się sama
wachlowała, wspaniała lorneta, by mieć przyjemność lornetowania tych, którzy mnie lornetują...

31 sierpnia 1838 roku Henriettę d'Angeville — po konsultacji z lekarzem i zredagowaniu testamentu
— udała się z Genewy do Chamonix, a 4 września wraz z przewodnikami wyruszyła ze schroniska
Grands Mulets. Na Grand Plateau na parę chwil straciła siły, ale kiedy wróciła do siebie, powiedziała
do przewodników.

— Jeżeli umrę, nim dotrę na szczyt, zanieście tam moje ciało i pozostawcie.

Jednak na szczyt dotarła o własnych siłach.

— Teraz, kiedy pani zobaczyła to wszystko, co można było stąd zobaczyć, trzeba by wzniosła się pani
jeszcze wyżej niż Mont Blanc — powiedzieli przewodnicy i dwaj z nich spletli z rąk krzesełko, poprosili
by usiadła, potem podnieśli ją, jak tylko mogli najwyżej...

Oprócz nas na szczycie nie ma już nikogo. Główna fala dociera tu we wczesnych godzinach rannych.
Są to turyści, którzy nocą wychodzą ze schroniska pod Aiguille du Gouter. Kończący zaś wspinaczkę
alpiniści pojawiają się tu dopiero po południu i wieczorem.

22

Schodzimy do schroniska Vallot. Leży ono na wysokości 4362 m i jest schronieniem tych wszystkich,
którzy ulegli chorobie wysokościowej. Nieraz można tam oglądać przykre widoki —' pokotem leżące
„tobołki" ludzkie, niektóre nawet w rakach, których nie mają siły zdjąć, gdyż każdy ruch to następny
atak mdłości. Nas też dopadło zmęczenie i coraz wyraźniej odczuwana

wysokość. Wprawdzie nie padłam jak „tłumok" ale miałam na to szczerą ochotę. Cały czas coś
robiłam, byle tylko nie poddać się — ^chodziłam po śnieg, gotowałam jakieś jedzenie, które z
trudnością przełykałam.

Po noclegu zeszłyśmy do Grands Mulets, skąd prowadziła najkrótsza droga do obozowiska na łączce
w Taconnaz. A tam był już dom. Miałam trochę tremy przed samodzielnym zejściem lodowcem,
pokrywającym północne zbocza Mont Blanc, mimo że szłam tamtędy zaledwie kilka dni wcześniej z
Krzysztofem. Obawiałam się szczelin lodowca, seraków. Ale 3000 metrów zejścia obyło się bez
przygód.

Z pobytu w Chamonix najmilej wspominam powroty do obozu. Radości na szczytach były duże, ale
nie dawały się porównać z radością powrotu. Powrotu, niestety, jeszcze pod górkę, bowiem od szosy
w Taconnaz do łączki z namiotami trzeba było podejść jeszcze kilkaset metrów. Ale wejście na łąkę,
spokojną, ukwieconą, pachnącą ziołami, rozgrzaną słońcem, potem wypicie kubka wody z sokiem,
ugotowanie herbaty, odpoczynek, rozmowy z bliskimi ludźmi, gratulacje składane sobie nawzajem po
przejściach — to były najpiękniejsze chwile w Chamonix.

Ela po Mont Blanc czuła bóle w mięśniach. Była dobrą taterniczką — wytrzymałą, niewrażliwą na
głód, zmęczenie czy zimno. Jednocześnie jak gdyby trochę usuwała się w cień, czy to z nieśmiałości,
czy ze skromności. Chciała zostawić mi wolną drogę w planowaniu przejść i wyborze partnerów.
Wyjechała do Lyonu i Paryża, by zwiedzić Francję, a ja zostałam w Taconnaz.

Ale łączka w Taconnaz, mimo kwiatów, ziół i słońca, posmutniała. 10 sierpnia na grani Rochefort
zginął Maciek Pogorzelski, Bąbel. Szedł z Maciejem Popko i dwoma Jugosłowianami, spotkanymi pod
Dent du Geant. Cała czwórka szła nie związana. Wiał im w twarz silny wiatr, kaptury i czapki mieli
zsunięte głęboko na 0czy. Każdy koncentrował się na swoim przejściu, nie poświęcając 2byt wiele
uwagi partnerom. Pierwszy szedł Maciej Popko, za nim j^bel, następnie Jugosłowianie. Po przejściu
kilkunastu metrów °Pko dotarł do skupiska skałek i zobaczył, że za nim podążają

tylko Jugosłowianie. Nikt nie spostrzegł, kiedy Bąbel poleciał Jego ciało znaleziono kilkaset metrów
niżej, na lodowcu Mont Mallet. Raki były zupełnie stępione, o króciutkich zębach. Nie wiadomo, czy
upadek spowodował ich starcie, czy też już wcześniej były tępe i spowodowały upadek.

W Taconnaz każde miejsce przypominało Bąbla. Widzieliśmy go na czereśniowym drzewie, kiedy
zrywał ogromne, soczyste owoce, krzątającego się przy posiłkach, planującego nowe przejścia.
Pełnego życia i nieposkromionego humoru...

Przez kilka dni, mimo wspaniałej pogody, nikt nie wychodzi! w góry. Pobyt w Chamonix zbliżał się do
końca. Niektórzy koledzy wrócili do kraju, ja zostałam jeszcze na parę dni. Z Krzysztofem Cieleckim
zdecydowaliśmy się podjąć próbę II przejścia bardzo trudnej drogi — Pillier Rouge du Brouillard, czyli
Czerwony Filar Mgieł. Wznosi się on nad lodowcem Brouillard, spływającym z południowych zboczy
Mont Blanc. Po raz pierwszy został zdobyty przez Waltera Bonattiego w 1958 roku. Czerwony Filar
Mgieł fascynował nas nie tylko trudnościami, ale i pięknie brzmiącą nazwą.

23

Przed wyruszeniem w góry na drzwiach domku zostawiliśmy kartkę: Idziemy na »Bonattiego« na
Pillier Rouge. Wracamy najpóźniej za tydzień. Wanda i Krzysztof.

Mieliśmy zamiar wjechać kolejką na Aiguille du Midi, a następnie przenocować w maleńkim bivacco
na Col de la Fourche, leżącym na grani odchodzącej od Mont Maudit. Na górnym piętrze Vallee
Blanche Krzysztof poczuł się źle, zaczął wymiotować. Prawdopodobnie zatruł się konserwą, którą
zjadł tuż przed wyjściem. Szliśmy wolniej, zwłaszcza że podejście do schroniska wymagało już sporych
umiejętności wspinaczkowych, a także odpowiedniego sprzętu — raków, czekana, a niekiedy i liny.
Do bivacco dotarliśmy dopiero przy świetle księżyca.

Schronisko mieściło wygodnie kilka zaledwie osób. Przeglądając książkę wyjść znaleźliśmy wpisy
uczestników tragicznie zakończonej próby przejścia Filara Freney na południowej ścianie Mont

Blanc Z grupy siedmiu alpinistów, prowadzonych przez Bonattie-&0 w burzy śnieżnej zginęło
czterech.

pierwszego przejścia Filara Freney dokonał zespół angielsko-nolsko-francuski w 1961 roku.
Uczestnikiem tego przejścia był Jan nwosz, który w swoich wspomnieniach z Alp pisał: ...lodowiec
freney, lodowiec Brouillard, cala południowa strona Mont Blanc przy załamaniu pogody i
niedokładnej znajomości terenu to jedna wielka pułapka, z której można się nie wydostać.

Z niepokojem patrzyliśmy w stronę wschodnich zboczy Mont Blanc, następnie na grań — Aiguille
Blanche de Peterey i Aiguille Noire, Filar Narożny (Pillier d'Angle Mont Blanc). Stan Krzysztofa nie
poprawiał się. Postanowiliśmy kilka dni przeczekać w schronisku. Jednak dłuższe przebywanie na
znacznej wysokości zawsze jest połączone z osłabieniem. W wypadku choroby najwłaściwsze jest
zejście na dół, ale powrót tą samą drogą do schroniska zbyt wiele zająłby nam czasu. Oczywiście,
można było przejechać tunelem pod Mont Blanc na stronę włoską, a następnie podejść łatwym i
bezpiecznym terenem aż do schroniska Franco Monzino (dawniej Gamba) i jeszcze wyżej do bivacco
Lampugnani pod Col Eccles w pobliżu południowej ściany Mont Blanc, ale nie mieliśmy włoskich wiz.

W schronisku czekamy dwa dni. Drugiego dnia po południu decydujemy się iść dalej. Razem z nami
wychodzą Anglicy, którzy zamierzają wejść na Mont Blanc filarem Brenva. Po dwóch godzinach
jesteśmy na przełęczy Col Moore. Anglicy idą w prawo do góry na filar Brenva, my musimy zejść z
przełęczy na lodowiec Brenva przez bardzo nieprzyjemną szczelinę brzeżną.

Wejście w nocy na przełęcz Freney jest bezpieczniejsze, gdyż w dzień — zwłaszcza o wschodzie słońca
— lecą z przełęczy ćmienie, bryły lodu i lawiny śnieżne. Przy szczelinie brzeżnej czekamy, aż wzejdzie
księżyc. Gasimy latarki. Trochę drzemiemy. °udząc się spoglądamy na filar Brenva. Widać na nim
światełka Anglików.

Po niedługim czasie zbocza przełęczy Freney zaczęły rozjaś-mac się. Pokazał się księżyc. Sygnał dla
nas, by ruszać. Już wcześniej wypatrzyliśmy obejście szczeliny brzeżnej. Podchodzenie hu u
i i.....w ,

żmudne, mieliśmy dużo bagażu w plecakach na planowaną S Na *T" ^'7 T^ JT ^^ " 7 ^

niową wyprawę. Około siódmej znaleźliśmy się tuż pod pTzeW? ***>.° ^ 7 "7S ^ 7^ 7^' ^

Słońce oświetliło jej zbocza. Mimo nie przespanej nocy Li? ^f TflT^ P^y* P°d Płach^b'wak™ą,

24

nia staramy sie iść jak najszybciej. Zaczyna sie kanonadaT! * ^T ^a* ' -5*™0™11- ^amy ze
*wiad°moscia

przelatujących tuż obok kamifeni. Bolący kark od ciągłego zad* **¦ ^P\ef dma me rozpoczniemy
wspinaczki na Czerwo-

rania głowy, brak tchu -byle szybciej! Dopadamy przełęczy "^ "* WyP°°ZąC'
WySUSZyC S1?' PrzePakowac

Przełęcz Freney to olbrzymia, płaska powierzchnia na któr* sprZęI' - • ¦ r • •

można ustawić dziesiątki namiotów. Wydaje się zupełnie bezpS ° T ^^T T- * ^ l™2?0^™^ **™
Poszu"

na. Rozkładamy płachtę biwakową, gotujemy Jesteśmy wko! Idwanm. Tym razem schodzimy w doł
przełęczy granią. Teoretycz-

lodowca osłoniętym od wiatru. Ogromna misa wypełnLa 2 "^ t J " ™ 7 ^Tn^ ^ ^ T $u

śniegu i błękitem lodu. W pełnym słońcu upał^e do wyS ^^f^^^^^^

mania. Pocimy się, tracąc cenną wodę, słabniemy, śnieg jesToS f°m\°d schodza^f. alP^stow
dowiadujemy się, ze stare miększy °J ^UId2 i/vacco dawno juz
nie istnieje. Nowe podobne jest do schroniska

7nfliHnipmw oi^ «, ;0^, ^ u j • • j , na Col de la Fourche, mieści cztery osoby. Dla
nas, po dwu nocach

znajdujemy Sle w jednym z najbardziei niedostępnych zakat- • * • ,,», tj-u
f

kńw ain^icH^h o«,x *,.*-• * i • ¦ "v^> y^ii^n z^i- smegU to niemal hotel Hilton.

kow alpejskich. Byc tutaj to zupełnie inne uczucie nż przv weiściu t • ¦ ™
i •

na szczyt Nie ma tej satysfak " k ' • • Targają nami sprzeczne uczucia. Mamy
juz mało żywności,

tylko schodzenie. Jesteśmy zupełnie "samiT nie° z2 7J Z ^^ *****& Część Podczas podchodzenia. A
przecież ktokolwiek zakłócił to odosobnienie, gdyż alpiniści zachod^FT ^"'^^Th ^ ^T ™
oddali,widzimy Czerwony

wybierają prostszą drogę - od strony włoskiej ^ Mgl6ł ~ ^^ wsPamale'.ale coraz
mocnieJ watPimy' ze

Jedynym cieniem zakłócającym te słoneczne godziny była 1™ 7 T T^' § i* ^ ? niePokoJacakCoraz
czf t"

myśl, co będzie, jeżeli zepsuje się pogoda? Odwrót tą samą dróg Z* 1° Y bf;dz° Ciepłeg°f
Wiatru" Niebem płyną haczyko-

25

odstręcza, zaś zejście lodolcem^feney jest bardzo zawiZ Z*™"' $ *"**** * ^^ ^ Załamame

i niebezpieczne. Trzeba przedzierać się przez istny labirynt Jl' „ • .4 i i u

postrzępionych seraków. Staramy się nie myśleć o ewenSe, a Na, wsf^ ^Pade^pakujemy .cały
sprzęt, przygotowując się

konieczności odwrotu ewentualnej do v/y]KaL Noc spędzamy w bivacco^
ale nie śpimy dobrze Krzy.

Po południu ruszamy na przełęcz Col Eccles Podeiście iest T°\ Prawd°Podobnie ma niewesołe myśli,
czując się odpowie-

trudne Rozmiękły śni™ LSrflT ¦ , , p°deJscie,J dzialny za losy naszego zespołu. Jestem
skłonna iść dalej, choć nie

u uune. Kozmiękry śnieg leży cienką warstwą na skae. Zęby raków be? nU™, vi * e a\ ¦
a i i- . •

nie znaiHuifl ńnhronn nn»r^„ v • • i- -j ¦ ^*uy ia "ez obaw. Krzysztof w dalszym ciągu
odczuwa skutki zatrucia,

nie znajdują dobrego oparcia. Związani iną idziemy ostrożnie — Derwi* ™ a ¦ • a tir
i • -i

w każdei rhwili Wń™ , „™ ~, ¦ ¦ \- ¦ 1U^1UC uecyzję za nas podejmuje pogoda.
Wczesnym rankiem wichura

w Kazuej cnwin ktores z nas może się posizgnąć, pociaaaiac za wCkv„ .- v \• t, , u , •
/•..; ^ . . , .,

sobą nartnpra w^Hh.o r,r,^„ ^^ -ił f F ^ J4 • , a sie w szpary bivacco. Nadchodzi
/o/?/;. Trzeba schodzie.

soDą partnera. Według przewodnika bivacco Lampiigtiam^ powin- Miia i,,-i nra • t j • - j
^r ¦ i -

no znaiHowań cip «i,aU <;n moł - •• • i *" f , , ."Jajuz prawie tydzień od wymarszu
z Taconnaz i kończy się

no znajdować się około 50 metrów poniżej przełęczy. Rozę ądamy zywnnśr w;„+ • i ¦ j • • ^
i • ¦ j -^ . r- I

sie na w«7vctHA ctr^r,,, a„j ¦ • j'. ivuz.giqua ; j-wnosc. Wiatr i mgła utrudniają
odnalezienie drogi. Krzysztof iest

się na wszystkie strony, chodzimy zataczając coraz szersze kręg' Przygnębiony

wokół przełęczy. /Wca ani śladu. Zrezygnowani poddajemy się. Schodzimy do szczeliny brzeżnej
Za nią jest już lodowiec

26

Czeka nas jeszcze jedna nie najlepiej spędzona noc. Brouilwn v ? f cf"ny DrzezneJ- Za
nia. Jest. Juz lodowiec

r "uiuara. Krzysztor schodzi pierwszy na podejrzanie wyglądający

mostek śnieżny. Pozostaję na stromym zboczu lodowym, kilkanaście metrów nad szczeliną. Jesteśmy
związani liną. Na wszelki wypadek wyrąbuję minimalne stopnie w lodzie. Równie odruchowo wbijam
czekan i przekładam przezeń linę. W czasie tego zejścia prawie nie asekurowaliśmy się i teraz
zapewne Krzysztof nie przypuszczał, że to robię. Postawił ostrożnie jeden krok, potem drugi...
Usłyszałam stęknięcie zapadającego się mostka, potem okrzyk Krzysztofa. Szarpnięcie liny —
zaciskam ręce! Zawisnął na linie... Później powiedział, że był niezmiernie zdziwiony faktem, że wisi.
Był święcie przekonany, że zaraz do niego zawitam.

— Opuść mnie niżej! — krzyknął lekko przyduszonym głosem.

Stanął na dnie szczeliny i przeciwległą ścianą wydostał się na lodowiec. Jak do niego dojść? Trzeba
przeskoczyć szczelinę. Proszę Krzysztofa, by przyciągnął mnie w czasie skoku. Długo się przymierzam,
w końcu nabieram odwagi i skaczę, lądując na drugim brzegu szczeliny. Po tych nieprzewidzianych
emocjach ruszamy dalej. Zmęczeni, zgłodniali dochodzimy do schroniska Manzino. Krzysztof ma
lirowe zaskórniaki. Prosimy o mangiare i gospodarz schroniska stawia przed nami pokaźną porcję
makaronu. Nie możemy nocować w schronisku — znów pieniądze, a raczej ich brak! Biwakujemy w
dolinie Val Veni w strugach deszczu.

Następnego dnia podchodzimy na przełęcz Giganta. Mozolnie pniemy się 1400 metrów, od stacji
kolejki Entreves. Przełęcz przekraczamy z obawą, by nie zatrzymali nas strażnicy graniczni. Udaje się
nam przejść niepostrzeżenie i lodowcem Giganta zmierzamy w stronę Mer de Glace, Morza Lodu. Po
kilkunastu godzinach jesteśmy nareszcie w Taconnaz.

Chatkę zastajemy opustoszałą, tylko na drzwiach — obok naszej — tkwi kartka: Ktokolwiek wie coś o
losach Wandy i Krzysztofa, niech natychmiast zawiadomi żandarmerię górską. Andrzej Skłodowski.

Rano idziemy do Chamonix. Przed sklepami, wprost na ulicy, mnóstwo jedzenia — wspaniały świat
świeżego jedzenia! Owoce, warzywa, mleko, którym opijamy się nieprzytomnie. Docieramy na

posterunek, by zawiadomić „o losach Wandy i Krzysztofa". Okazało się, że mimo zgłoszenia naszego
„zaginięcia", na posterunku nikt tym się specjalnie nie przejął:

— Dziewczyna i chłopak? Pewnie pojechali na Lazurowe Wybrzeże. Co pan nam tu opowiada, jaki
Czerwony Filar?

Dla świętego spokoju przekazali informację o nas załodze helikoptera patrolującego rejon Mont
Blanc.

Niedowierzanie, że poszliśmy w góry, było w pewnym stopniu uzasadnione — trudny Czerwony Filar
Mgieł, dziewczyna i chłopak z Polski, na dodatek podchodzący pod filar z zupełnie przedziwnej
strony...

27

Po pewnym czasie Krzysztof przyznał się, że proponując tę drogę chciał mi dać trochę po nosie.
Przypuszczał, że w czasie wspinaczki mój animusz zmniejszy się, ambicje okażą się ambicjami na
wyrost i zmęczona trudnościami, przerażona tym, co nas czeka, zawołam w końcu: „Krzysiu, ratuj!".

W KRAINIE TROLLÓW

W 1968 roku jeden z sierpniowych numerów ilustrowanego tygodnika „Alle Menen", będącego czymś
w rodzaju norweskiego „Playboya", miał zupełnie nietypową okładkę: dwie dziewczyny kompletnie
ubrane, na dodatek w stroje alpinistyczne ze wszystkimi akcesoriami wspinaczkowymi. To byłyśmy
my — Halina Kriiger-Syrokomska i ja — stojące na szczycie Romsdalshorn.

W taki to, między innymi, sposób został zauważony fakt, że jako siódmy z kolei, a pierwszy kobiecy
zespół, zdobyłyśmy wschodni filar Trollryggenu.

Wyjazd do Norwegii miał charakter rekonesansu. Wprawdzie wiadomo, że Norwegia obfituje w góry,
ale czy można się w nich wspinać tak jak w Tatrach czy Alpach?

Góry norweskie nie są wysokie — najwyższe wierzchołki nie przekraczają 2500 metrów, ale podstawy
wielu masywów leżą, bardzo nisko. Na północy urwiska skalne zaczynają się prawie od powierzchni
morza, co sprawia, że drogi wspinaczkowe pod względem rozpiętości pionowej są porównywalne z
największymi drogami alpejskimi. Niebagatelną zaletą jest też geograficzne położenie Norwegii —
leży na tej samej szerokości co Alaska. Dzięki temu od czerwca do połowy sierpnia można się wspinać
przez 20-24 godziny na dobę.

Jest tam kilka rejonów interesujących dla wspinaczy. Jednym z nich jest Romsdalen — grupa
składająca się z trzech masywów

biegających się przy fiordzie Romsdal i miasteczku Andalsnes. Są to Vengendalen, Isterdalen i
Trolltindene. Najbardziej interesujący iest ten ostatni — mur kilkukilometrowej długości o wysokości
nonad 1000 metrów. To właśnie tutaj znajdował się nasz cel — wschodni filar Trollryggenu, przez
który 1600-metrowym urwis-'klem prowadzi droga należąca do najdłuższych dróg wspinaczkowych w
Europie. Przewodniki określają ją jako skrajnie trudna.

Moje wiadomości o przyszłym obszarze działania były raczej skromne, opierały się jedynie na
prospektach reklamowych. To w nich właśnie znalazłam nazwisko Arnego Randersa Heena,
przewodnika górskiego zamieszkałego w Andalsnes.

Arne Heen to niezwykła postać. Ogromnie zasłużony dla rejonu Romsdal, w czasie wojny kierował
tutejszym ruchem oporu, ukrywał jeńców zbiegłych z obozów, wśród których byli również Polacy i
Rosjanie. To na jego ręce, po wkroczeniu aliantów, składał kapitulację dowódca garnizonu
niemieckiego, okupującego miasteczko. Po wojnie Heen był oficjalnym gościem w Związku
Radzieckim, zaproszonym przez uratowanych przez siebie żołnierzy radzieckich.

Heen jest członkiem Norsk Tindeclub. Z własnej inicjatywy znakował szlaki, sprawdzał stan dróg
wspinaczkowych, na szczytach budował kamienne schrony — słowem, dbał o góry jak o własne
gospodarstwo. Z zawodu jest krawcem, z czym wiąże się powszechnie opowiadana w Andalsnes
anegdota. Pewnego razu do zakładu krawieckiego przyszedł klient, który zamierzał wybrać się z

28

Arnem na Romsdalhorn. Podniecony czekającą go wyprawą Arne nakreślił kredą zarys Romsdalhornu
i szkic drogi, którą mieli pójść, na materiale przeznaczonym na spodnie. Potem najspokojniej skroił
materiał według nakreślonego szkicu. Kfc\J&Lfi~$

Do Andalsnen przyjechaliśmy w lipcu — Halina, ja i Andrzej Paulo, kierownik „wyprawy". Po
przyjeździe od razu udaliśmy się do Arnego Heena, który udzielił nam wszelkich informacji. Namioty
rozstawiliśmy w dolinie Romsdal, w pobliżu farmy Fiva, której właścicielami byli państwo Dahle.

Nasze plany wspinaczkowe przedstawiliśmy Arnemu. Kiedy usłyszał, że żeńska dwójka wybiera się na
wschodni filar Trollryg, genu, nie ukrywał sceptycyzmu co do powodzenia tego przedsię. wzięcia.
Mimo to stał się jego gorącym orędownikiem i zadbał o odpowiednią publicity. Dzięki jego staraniom
codzienne gazety informowały o każdym niemal naszym kroku na filarze.

Dopóki byłyśmy widoczne na ścianie, ustawiona przez Arnego na drugim brzegu rzeki Raumy luneta z
napisem „Tu się wspinają — oglądanie 1 korona" umożliwiała obserwację naszej wspinaczki, W
witrynie pracowni krawieckiej umieścił duże zdjęcie filara z zaznaczoną chorągiewkami drogą, którą
przebyłyśmy. Były też nasze zdjęcia i niektóre wycinki z gazet.

Arne czuł się gospodarzem tego rejonu, dbał o jego jak największą atrakcyjność turystyczną. A nasza
wspinaczka, z racji rzadkości przedsięwzięć tego typu, mogła stanowić atrakcję sezonu! Poza tym
Arne dużym sentymentem darzył wschodni filar Trol-lryggenu, bowiem w 1958 roku dokonał jego
pierwszego przejścia. Partnerował mu Ralph Hóibakk, jeden z najlepszych alpinistów norweskich. Z
nim też Arne dokonał ponownego przejścia z okazji 10-lecia zdobycia filara. Czas jubileuszowego
przejścia był rekordowy— 12 godzin!

Wspinaczkę rozpoczęłyśmy 9 sierpnia. Początkowo szłyśmy nie związane, jednak po dojściu pod płyty
o stopniu trudności IV związałyśmy się. Tego dnia jeszcze zmieniałyśmy się w prowadzeniu. Pamiętam
chwilę, w której pomyślałam z radością o możliwości zmiany, bowiem doszłam do miejsca, w którym
nie czułam się dość pewnie. Czekałam na Halinę. Kiedy doszła, przejęła prowadzenie. Jak to czasem
dobrze iść ze zmianami! Jeśli mi coś nie idzie, mogę mieć pewność, że partnerka mnie wyręczy! Ale
dość szybko wpadłam we właściwy rytm i przez następne dwa dni prowadziłam.

Przed nami kluczowy odcinek. To właśnie tutaj, według przewidywań Arnego, miała załamać się nasza
próba. Startuję obciążona tym brzemieniem. Kominek rzeczywiście jest parszywy, mocno
przewieszony, mokry, oślizły. Można go obejść drogą o podobnej

skali trudności, ale z gorsza asekuracją. Wprawdzie Arne twierdził, że w kominku nie da się wbić
żadnych haków, znajdowałam jednak sporo szczelin, z których skorzystałam.

Kluczowy fragment drogi udało się przejść, ale tego dnia daleko nie zaszłyśmy. Powyżej kominka
zaczął się system rys i zacięć idących w lewo, który wyprowadził nas na wielopoziomowe, tarasowate
półki, ciągnące się w poprzek całego filara. Nie był to odpowiedni moment na szukanie właściwej
drogi, toteż noc spędziłyśmy w płachcie biwakowej na względnie wygodnej półce. Dominującym
uczuciem było zmęczenie — tempem wspinaczki i brakiem wody. Nie miałyśmy maszynki butanowej,
piłyśmy więc zimną wodę z zagłębień skalnych, dodając kwasek cytrynowy.

29

Rankiem wypatrzyłyśmy nyżę, od której należało iść bardziej w prawo, w trudnym terenie, zbliżając
się niemal do kantu filara. Zaraz za nyżą były znów ryski, potem zauważyłyśmy haki. Wydawało się, że
jesteśmy na dobrej drodze. A jednak nie. Po drugim wyciągu rysa rozpłynęła się nagle w gładkiej
płycie skalnej. Koniec drogi. W ostatni hak wbity w zanikającej szczelinie wpięty był karabinek — to
jakiś nasz poprzednik wycofał się z tego miejsca zjazdem. Musiałam zrobić to samo. Niepotrzebna
strata czasu. Poszłyśmy tarasami jeszcze bardziej w prawo i w pobliżu kantu filara wystartowałyśmy
ponownie. Wspinaczka rzetelna, trudna technicznie, ale w pięknej, bezpiecznej, litej skale, w którą
można wbijać pewne haki. Ideał wspinaczki!

Po ostatniej przewieszce ze starymi hakami miało na nas czekać kilka wyciągów czwórkowych do
górnego pola śnieżnego. Raz jedyny na tej ścianie poczułam się strasznie samotna. Halina była gdzieś
w dole, nie widziałam jej, ani nie słyszałam. Cały wyciąg szłam w zacięciu, nietrudnym wprawdzie —
zaledwie IV, ale trochę parszywym — hak gdzieś daleko, przede mną ściana, nacięciem niby można
iść, jak się dobrze ustawi, ale mnie się już me chciało. Skałki mokrawe, haka nie ma gdzie wbić, nie
pomoże mi żaden święty, muszę iść — więc szłam dalej, przede mną ostatka, trzymetrowa mokra
ścianka. Zlizuję trochę wilgoci. Wbijam wa naki obok siebie — niepotrzebnie, wystarczyłby jeden.
Wiem,

że to już ostatnie metry i nie można dopuścić do tego. żeby coś $j« stało. Wychodzę na ściankę,
przede mną łatwo — tarasy pod gór, nym polem śnieżnym, a lina klinuje się. Ledwo stoję na krawędź
ścianki, ściągam linę, z trudem utrzymując równowagę. Halina coj krzyczy z dołu, ja jej odwarkuję
trzymając linę w zębach. Cztery metry wyżej widzę stary hak, liny oczywiście nie starcza, podcho-dzę
więc dwa metry — wszystko się rusza. Halina likwiduje auto-asekurację i wreszcie dosięgam haka.
Jest dobry. Wpinam pętlę, lina napięta jak drut. Partnerka stoi pewnie nosem przy ścianie i klnie, ale
ja już nie czuję się samotna. Hak dobry, ona zaraz do mnie przyjdzie. Jeszcze jeden wyciąg za nami.

Za wszelką cenę chcemy dojść do wylotu kuluaru o długości około 300 metrów, który wyprowadza już
na szczyt. Przed oczami wciąż mamy pole śnieżne rozciągające się na rozległych półkach. Po całym
dniu wspinaczki „na sucho", woda stała się motorem działania. Byłyśmy bardzo spragnione, gdyż rano
piłyśmy tylko! odrobinę wody z zagłębienia skalnego.

Aby dojść do wody, wspinałyśmy się mimo zapadających ciemności, przy światełku' lampy czołowej.
Ciemność stwarzała specyficzne poczucie bezpieczeństwa. Świat ograniczał się tylko do fragmentu
objętego światłem latarki. Nie widziałam tysiąc-metrowego urwiska, nie czułam więc lęku przed
odpadnięciem od ściany. Szłam jednak bardzo ostrożnie, świadoma niebezpieczeństwa.

Chciałam wbić kolejny hak przelotowy jak najszybciej i... zamiast w hak walnęłam młotkiem w palec.
Przeszywający ból, ugięcie kolan, ale chwytu nie puściłam i nie straciłam równowagi. Hak tkwił jako
tako w szczelinie, szybko więc przypięłam się, by otrząsnąć się z bólu. Dopiero po chwili dobiłam go
mocniej.

Był to wyciąg kończący trudności. Jeszcze kilka metrów i jestem w łatwym terenie, na piargu
wygładzonym jęzorem lodowca. Doszłam do śniegu, długo szukając miejsca na dobre stanowisko
autoasekuracyjne. Nie podchodziłam za wysoko. Zostałyśmy na skraju pola śnieżnego, bo tylkp tu
mogłyśmy liczyć na wodę wytopioną w ciągu dnia.

30

Biwak był niewygodny, ale za to przepiękny. Znajdowałyśmy • na niewielkiej, pochylonej półce
skalnej, zawieszonej nad chmurami oświetlonymi księżycem. Nad nimi sterczały ciemne szczyty.
Fascynujący nierealnością widok każe zapomnieć o trudzie wspinaczki, o głodzie i pragnieniu. I o tym,
że jeszcze nie jesteśmy bezpieczne, bo wciąż w ścianie...

Następnego dnia zasypiałyśmy na stanowiskach. Dochodząc do stanowiska, automatycznie, wbijam
hak. Przypinam się do haka, ściągam linę. Nie myślę o niczym. Gdyby Halina się obsunęła, równie
odruchowo zacisnęłabym ręce na linie.

Droga prowadziła kuluarem i miałyśmy wrażenie, że wyprowadzi on do szczytu. Szłyśmy lewą stroną
kuluaru — jego dno było piarżyste, poprzecinane progami nie do przejścia, kruchymi i
niebezpiecznymi. Weszłyśmy na lewe ograniczenie kuluaru, dość litą skałę. Na tej drodze
napotkałyśmy znaczne trudności, w niektórych miejscach trzeba było używać ławeczek. W ostatnich
godzinach wspinaczki narastało zmęczenie spowodowane nie tylko trudnościami, ale i monotonią
powtarzających się wyciągów.

Idziemy we mgle uniemożliwiającej orientację i ocenę, gdzie i jak wysoko się znajdujemy.
Dochodzimy pod wywieszone zacięcie. Wyjście z półki, na której było stanowisko, wymagało sporej
siły. Chwila wahania. Halina, jakby wyczuwając, że potrzebuję dodatkowej mobilizacji, pogania:

— Idżże już w końcu!

Tym trochę zniecierpliwionym okrzykiem jak gdyby daje mi znak, że właściwie nic specjalnego się nie
dzieje, że najzwyczajniej trzeba to przejść. Nie należy więc rozklejać się. Weszłam w przewieszoną
ryskę, która okazała się nie trudniejsza niż „czwórka".

Wspinamy się dalej, nie mając pojęcia, jak daleko jeszcze do grani szczytowej. Na ostatnich wyciągach
asekuracja kiepska. Zobojętniałam na niebezpieczeństwo, na strach — byle iść! Stałam SI? maszyną
do wspinania. Wyciąg za wyciągiem, wbijając jak najmniej haków przelotowych — byle szybciej! Płyta
skalna zamienia się w poziomą krawędź. Za nią, mimo mgły, dostrzegam nareszcie coś płaskiego.
Czyżby koniec drogi? Tak, to już grań szczytowa! Patrzę w dół. Haliny jeszcze nie widzę, tylko po
drgam',. liny poznaję, że idzie.

— Gdzie jesteśmy? — dociera przez mgłę pełne nad> pytanie.

— Jeszcze daleko, co najmniej kilka wyciągów! — odkrzyj^ szczęśliwa, nareszcie rozluźniona,
wygodnie siedząc.

Słyszę zduszone przekleństwo i lina drga dalej. Za chw dochodzi do mnie Halina. Początkowo nie
wierzy własnym oczor że to już koniec wspinaczki, potem zaczyna rozumieć. Zrobiryśj filar!

Znajdujemy się na rozległym, prawie płaskim zboczu skalnyt Miejscami pokryte szutrem, płatami
śniegu. Teren prawie jak d turystów. Słyszymy jakieś głosy. To Arne Heen z żoną Bodil orj Rotraud
Eliassen, we mgle wyglądająca jak chłopak. Rotraud -żona Oda, którego poznałam wcześniej w
Polsce; wspinałam a z nim na Żabim Mnichu.

Czekają na nas zjedzeniem, z ciepłym i zimnym piciem. Bod podaje termos z gorącym kakao i
wspaniałe bułeczki maślane i słodkawym kozim serem. Mimo niepogody, mgły, zimnego wiatł wyszli
nam naprzeciw, jak najprawdziwsi przyjaciele.

31

Nasze dalsze losy były w rękach Arnego Heena. To on spra wił, że stałyśmy się bohaterkami nie tylko
jednego dnia, ale i widl następnych. Prasa, radio, wywiady, spotkania, medale, puchary. Pf raz
pierwszy wspinaczka przestała być moją prywatną sprawą.

Po tych wszystkich uroczystościach nastąpił najmniej spodzif wany upadek — w najdosłowniejszym
tego słowa znaczenia Odpadłam. Podczas wspinaczki z Rotraud Eliassen.

Zwiedzając rejony wspinaczkowe dotarłyśmy do Trondhein" od którego nieco na południe znajduje
się grupa górska Innerdale" odznaczająca się szczególnie pięknym krajobrazem. Góry te ksztal tern
przypominają Dolomity, choć oczywiście nie dorównują i" wysokością. Ściany rzadko przekraczają 400
metrów. Prowadź przez nie przyjemnościowe, eleganckie drogi wspinaczkowe, chfl nie brak i dróg o
skrajnych trudnościach.

Tvm razem nie chodziło tylko o wyczyn. Miała to być krótka,

bardzo trudna wspinaczka, także dla przyjemności — z kimś 3 e aznym, w ciepłej i suchej skale, w
słońcu. P Drugi wyciąg po gładkiej płycie skalnej przeszłam na granicy odpadnięcia. Następny, oprócz
techniki, wymagał znacznej siły. Wspinałam się kończąc wyciąg w przewieszonej, obłej rysie. Nie
wytrzymałam psychicznie trudności. Chcąc być bliżej skały, wtuliłam się w rysę. Dobrze dotychczas
działający układ — odciągnięte ręce, nogi zaparte w skałę — przestał funkcjonować. Poleciałam! Po
drodze trafiłam stopą w krawędź okapu, który przed chwilą pokonałam w odwrotnym kierunku. Noga
zmiękła, zrobiła się bezwładna, poczułam drętwienie. Zawisłam w powietrzu — dwa metry od ściany i
kilkaset od ziemi. Po kilku wahnięciach znalazłam się obok ściany i zdążyłam chwycić hak.

Rotraud opuściła mnie do swego stanowiska i zjazdami wycofałyśmy się. Na dole okazało się, że nie
mogę stanąć. Później lekarz stwierdził pęknięcie kości skokowej.

Moje taternickie dojrzewanie przypadło na okres, kiedy odpadnięcie było dyshonorem. Usiłowałam
znaleźć przyczyny upadku. Tłumaczyłam sobie, że but zaklinował się w rysie, a próbując go wyciągnąć
straciłam równowagę. Jednak należało mieć odwagę i powiedzieć sobie, że odpadłam, bo było
trudno. Pomógł mi w tym Adam Uznański, prezes wrocławskiego Klubu Wysokogórskiego, który badał
okoliczności wypadków taternickich:

— Jak to się stało?

— Szłam w przewieszce i but mi się zaklinował.

— A padało?

— Nie.

— Warunki były dobre?

— Tak, ale...

— Spadł na ciebie kamień albo ukruszyła się skała?

— Nie.

To może zasłabłaś nagle? Nie? No to co tu wymyślasz? Po Prostu spadłaś z powodu dużych trudności.

32

To stwierdzenie wydawało mi się wówczas brutalnym ujaw-nierńem czegoś, do czego sama nie
chciałam się przyznać — wypadek był zawiniony przeze mnie, nie przez przyczyny obiektywne.

Do kraju wracałam zafascynowana możliwościami wspinaczkowymi w Norwegii; Poznałam wielu
norweskich alpinistów, wśród których był Ralph Hóibakk. Od niego, a także od Odda Eliassena i
Arnego Heena, dowiedziałam się wielu interesujących szczegółów na temat uprawiania alpinizmu
wyczynowego w tych nieznanych górach.

Po powrocie napisałam do „Taternika" artykuł „Norwegia jest krajem gór". Starałam się w nim
zachęcić polskich alpinistów do wyjścia poza krąg Alp czy Dolomitów, właśnie w góry Norwegii, gdzie
jeszcze wiele problemów czeka na wspinaczy latem. A zimowa wspinaczka może okazać się niezwykle
ambitnym celem, jako że większość najtrudniejszych dróg w rejonie Romsdalen nie ma zimowych
przejść.

To nasze „otwarcie" gór norweskich zaowocowało w cztery lata później, kiedy to czwórka Polaków —
Andrzej Dworak, Wojciech Jedliński, Ryszard Kowalski i Tadeusz Piotrowski ! (5-13 marca 1972 roku)
— dokonała pierwszego zimowego przejścia wschodniego filara Trollryggenu. Tym wyczynem polski
zespół dokonał przełomu w dziejach eksploracji gór norweskich, rozpoczynając okres zimowego
alpinizmu wyczynowego.

Nie znalazłam okazji; by powrócić do Norwegii, do ludzi, którzy okazali nam tak wiele przyjaźni i do
gór, dzięki którym doznałam zupełnie nowych przeżyć. Jakże odmienne były one niż na przykład te w
Alpach, w których wśród tłumu wspinających się alpinistów jest się kimś zupełnie anonimowym, W
Romsdalen — pewnie dlatego, że tak niewielu alpinistów tam się pojawia -4 otaczane byłyśmy
powszechnym zainteresowaniem, życzliwością i sympatią.

Rok później Rotraud Eliassen przyjechała do Polski. Kilka dfl' spędziła we Wrocławiu, potem
wspinałyśmy się w Tatrach, a jeszcze później wprowadzałam Rotraud na Mont Blanc. I choć nic
powróciłam do Romsdalen, w Norwegii jest Wanda — najmłodsza córka Rotraud i Odda Eliassenów.

WYŻEJ" NIE ZNACZY „TRUDNIEJ"

"

Lata sześćdziesiąte i początek siedemdziesiątych to specyficzny okres w polskim alpinizmie. Ponieważ
dopiero odkrywa się góry wysokie, liczą się przede wszystkim zdobyte metry wysokości, a nie
trudności szczytów czy ścian, czyli to, co we współczesnym alpinizmie i himalaizmie jest
najważniejsze. Stąd też konkurencyjność — kto był wyżej, kto osiągnął rekord wysokości. Właściwie
dopiero chyba polskie wejście na Mount Everest zakończyło tę pogoń za rekordem i skierowało
uwagę alpinistów na wejścia wysokościowe o dużym stopniu trudności technicznych. Poprzednio
określenie „wyżej" nie zawsze znaczyło „trudniej". I tak, prawdę mówiąc, na Pik Lenina można było
wejść z rękoma w kieszeniach i tylko zmęczenie zmuszało do opierania się na czekanie. Tę wysokość
mogło pokonać wielu alpinistów, jeśli byli dostatecznie zaaklimatyzowani i ich organizmy łatwo
przystosowywały się do dużych wysokości. Dlatego w polskim alpinizmie pojawiło się wielu wspinaczy
specjalizujących się w wejściach wysokościowych, nie posiadających jednak dorobku taterńicko--
alpinistycznego.

33

Na etapie łatwych technicznie wypraw w góry wysokie wszy-0 układa się dobrze, a wyprawy się
udają, kiedy nie przytrafi się

niespodziewanego. Ale różnica między wszechstronnie doś-

czonymi alpinistami a specjalistami od wysokości wyjdzie na J Wowczas, gdy załamie się pogoda,
zdarzy się wypadek lub

trzeba podejmować decyzje w sytuacjach szczególnych, odbiegają, cych od normy. Bo tylko sytuacje
ryzykowne, takie jak pokonywa, nie dużych trudności wspinaczkowych, dają rezerwę doświadczę, nia.
Decyduje ona nieraz o życiu alpinisty na tych pozornie łatwy^ wyprawach.

Niejednokrotnie były to wyprawy-pułapki, które zwabiafy względną łatwością, pozwalały uzyskać
uznanie i zapisanie naz. wisk w historii polskiego alpinizmu — jeżeli się udały. Jednak cena, za tę
łatwość bywały niekiedy tragiczne wypadki, spowodowane niedoświadczeniem lub brakiem
umiejętności.

W tym okresie alpinistki zyskały większe uznanie. Może właśnie przez udział w wyprawach, na
których stosunkowo łatwo osiągało się znaczący wynik. O wiele trudniej było go osiągnąć w Alpach,
bowiem zespoły kobiece nie przechodziły dróg równie trudnych jak drogi pokonywane przez
mężczyzn. Drogi zespołów kobiecych były pionierskie tylko w odniesieniu do alpinizmu kobie-j cego,
natomiast opóźnione od kilku do kilkunastu lat w porównaniu z alpinizmem męskim.

Należy jednak przyznać, że właśnie wyprawy w góry wysokie sprawiły, że nazwiska alpinistek zaczęły
się pojawiać na łamach prasy. Wejście na szczyt siedmiotysięczny było przyjmowane z większym
zainteresowaniem niż wejścia w Tatrach czy Alpach Wysokość siedmiu tysięcy metrów działała na
wyobraźnię każdego, sugerując, że im wyżej, tym trudniej.

Względna łatwość dochodzenia do wyniku mierzonego metrami na pewno przyniosła sporo dobrego
polskiemu alpinizmowi, ale jednocześnie wywołała trochę zamieszania w środowisku. Ten sani medal
za wybitne osiągnięcia sportowe uzyskiwali bowiem alpiniści o dużych umiejętnościach
wspinaczkowych i doświadczeniu, jal i ci o niewielkich kwalifikacjach.

W 1963 roku po raz pierwszy wprowadzono zwyczaj przy znawania tych medali, podobnie jak w
innych dyscyplinach sport-wy eh. Otrzymywali je wszyscy uczestnicy wyprawy zakończona sukcesem,
choć szczyt zdobyło tylko kilku z nich. W peW^J

• r7Q było to sprawiedliwe, bowiem na ich sukces pracował cały Sspół. Ale tylko w pewnej mierze.

Najbardziej wymiernymi ocenami pozostawały medale za

sninaczkowe drogi alpejskie, choć o wiele trudniej było je uzyskać Zdarzało się i tak, że ci, którzy
pokonali wspaniałe drogi aloeiskie, nie zdawali egzaminu wysokości. Ich organizm nie umiał się
zaaklimatyzować w warunkach rozrzedzonego powietrza. Góra łatwa, ale wysoka, pozostawała dla
nich nie do zdobycia...

Dla mnie, jak dla każdego alpinisty, pierwszy wyjazd w góry wysokie był wielką niewiadomą. Czy mój
organizm dobrze zniesie wysokość i czy będę mogła jeździć na wyprawy?

Klub Wysokogórski WarszaM>a, 15.IV. 1970

34

Zarząd Główny otrzymują wg listy

Szanowna Koleżanko Prezydium ZG na posiedzeniu w dniu 14.04.1970 r. — na wniosek
Przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego centralnej wyprawy Karakorum 1971 — uchwali/o
wytypowanie Koleżanki jako członka kadry wyprawy. Celem jej działania jest zdobycie szczytu
Gasherbrum 111 lub Khunyang Chhish... Zawiadamiamy jednocześnie, że znalezienie się w kadrze
wyprawy nie oznacza automatycznie wejścia w skład wyjeżdżający w Karakorum, ostateczny skład
będzie zatwierdzony w lutym 1971 r. na podstawie aktualnego przygotowania sportowego oraz prac
przy organizowaniu wyprawy...

I rzewodniczący Z taternickim pozdrowieniem

Komitetu Organizacyjnego Prezes KW

(—) Andrzej Zawada (—) Antoni Janik

Klub Wysokogórski Warszawa, 1 LV. 1970

Zarząd Główny

wg rozdzielnika

Zarząd Główny Klubu Wysokogórskiego zawiadamia, że została Koleżanka wyznaczona do wzięcia
udziału w wyczynowej wyprawie alpinistycznej w Pamiro-Ałaju (ZSRR). Wyjazd z Warszawy 28
czerwca br., powrót około 24 sierpnia br... Wysokość odpłatności wynosi 6 500 zł.

Z taternickim pozdrowieniem Kierownik Biura ZG KW (—) Hanna Wiktorowska

Otrzymują:

Andrzej Zawada — kierownik

Halina Kruger-Syrokomska

Wanda Błaszkiewicz-Rutkiewicz

Bogdan Jankowski — zastępca kierownika

Wojciech Jedliński

Tadeusz Łaukajtys

Jan Franczuk

Jan Kiełkowski

Te dwa pisma postawiły mnie przed faktem dokonanym — jadę w góry wysokie! Tym razem nie
muszę sama dla siebie organizować wyjazdu, co znacznie podnosi jego atrakcyjność.

W owym czasie nie myślałam jeszcze o wyprawach w wysokie, egzotyczne góry. Większą radość
sprawiała mi wspinaczka skalna lub lodowa niż ewentualne satysfakcje wyprawowe. Jednak kiedy

35

dowiedziałam się, że przede mną wyjazd — najpierw w Pamir, a potem może w Karakorum — zaczęło
się radosne oczekiwanie.

Wyjazd w Pamiro-Ałaj nastąpił dzięki zaproszeniu wysłanemu z Klubu „Vertikal" z Nowosybirska.
AJpiniści tego klubu wspólnie z Polakami w 1969 roku działali w Pamiro-Ałaju, dokonując wielu

zych wejść na trudne szczyty i przyczyniając się do poznania P| udanego dotychczas zakątka gór
Pamiru.

Celem naszej wyprawy było zdobycie dziewiczych szczytów

- Piku Fedczenki (5409 m) i Szczurowskiego (5560 m). Następ-

ie wyprawa miała przenieść się w masyw zaałajski i wejść na Pik

1 enina (7134 m). Tak więc nasza działalność została podzielona na

dwa zupełnie odmienne etapy.

W rejon lodowca Zerawszańskiego mieliśmy dotrzeć w sposób niewiele różniący się od tego, jakim
przemierzali te tereny ich odkrywcy. „Karawana" — wystarczy usłyszeć to słowo, a wyobraźnia
podsuwa egzotyczne obrazy. Wynajmowanie zwierząt jucznych — koni, osłów zwanych iszakami,
przygotowanie dla nich ładunków, wreszcie sam domarsz — wszystko to stanowiło wstęp nie mniej
fascynujący niż działalność górska.

Zupełnie inaczej zaplanowano drugi etap. Uczestnicy wraz z ładunkami mieli dotrzeć ciężarówką lub
helikopterem do obozu „Wysotnik", położonego u stóp Piku Lenina. Stały, znakomicie zorganizowany
obóz oraz zinstytucjonalizowana działalność górska odebrały temu etapowi posmak wielkiej
przygody. Pod Pikiem Lenina zdecydowano i zaplanowano za nas, a naszym jedynym zadaniem było
wejść na szczyt.

Z Warszawy wylecieliśmy 2 lipca. Jestem podekscytowana. Dla mnie wyjazd w góry wysokie to
jednocześnie pierwsze zetknięcie z Azją. A wrotami do Azji staje się Taszkent.

Po wylądowaniu w Taszkencie czekamy na Rosjan, którzy tego samego dnia mają przylecieć z
Nowosybirska oraz na Bułgarów, również zaproszonych przez „Vertikal". Krótkie zwiedzanie miasta i
załatwianie samochodu na dalszą drogę.

Około 17 kończymy ładowanie bagażu i ruszamy. Obiad

roamy w miejscowości Ałma-Łyk, leżącej nad rzeką Achangararan

~ dopływem Syr-Darii. Nocleg wypada na nieznanej z nazwy

Przełęczy w paśmie kuramińskim, oddzielającym Dolinę Fergańską

Taszkenckiej. Długo nie możemy zasnąć. Śpimy w śpiworach, Materacykach, pod wysokim,
rozgwieżdżonym niebem, jakby ^zszym niż u nas, może z racji czystszego powietrza.

Następnego dnia w Kokand mijamy Syr-Darię. W Kokand postój. Idziemy do czajchany. Podają nam
zieloną herbatę wpiaj. kach, małych miseczkach, które trzyma się oburącz, by jak najdłu-żej zachować

36

ciepło napoju. Na obiad dostajemy manpar — potrawę przypominającą zupę jarzynową, której
głównymi składnikami są pomidory, cebula, papryka, ziemniaki, kawałki mięsa i mnóstwo przypraw.
Najedzeni wyruszamy na bazar. Pierwszy wschodni bazar, jaki widzę. Konfrontacja wyobrażeń o
baśniowych bazarach Wschodu z rzeczywistością nie przynosi rozczarowania. Obfitość owoców,
warzyw, najprzeróżniejszego jedzenia, barwne stroje handlarzy i kupujących, unoszące się nad
targowiskiem przedziwne zapachy. Kupujemy tylko melony i arbuz na drogę i ruszamy dalej.

Jedziemy wzdłuż rzeki Soch. Mijamy granicę Republiki Uzbeckiej i Kirgizkiej. Okolice, początkowo
pustynne równiny, stają się coraz bardziej pagórkowate. Daleko przed nami rysuje się pasmo gór.
Rzeka Soch przecina ogromnym kanionem wzgórza. Jedziemy jej brzegiem do miejscowości o tej
samej nazwie, potem do Kan. Przed Kan zmyliliśmy drogę. Cały czas jechaliśmy dopływem Soch,
pewni, że jedziemy wzdłuż głównego koryta. Okolice pustynne, całymi godzinami nie spotykamy
ludzi, żadnych drogowskazów na drodze nie ma. Zresztą „droga" to też określenie raczej umowne.
Docieramy w końcu do Zardale.

W miejscu nazwanym przez nas „Iszak Camp" rozładowujemy bagaż, dzieląc go na dwie części —
żywność i sprzęt na teraz, i reszta na działalność pod Pikiem Lenina. Wieczorem chcemy rozpalić
ognisko, ale skąd wziąć drewno? Na pustyni, u podnóża bezleśnych gór? W świetle latarek
znajdujemy jednak w różnych miejscach patyki i to w sporych ilościach. Rankiem okazało się, że przez
przypadek zdewastowaliśmy cmentarz muzułmański. W miejscach pochowania zmarłych nie było
żadnych nagrobków, a jedynie kamień lub wbity w ziemię patyk, niekiedy z przywiązanym kawałkiem
szmatki.

5 lipca. Dalszy ciąg dzielenia ładunków. Rezerwa zostaje odtransportowana ciężarówką, pozostała
część zostanie załadowana na iszaki i konie, które niebawem mają być doprowadzone.

. 1(3 przyprowadzono pięć iszaków. Ładujemy skrzynie r rki na grzbiety zwierząt. Kirgiz Taszawaj uczy
nas, jak juczyć

ki jak je poganiać i zatrzymywać. Pierwsze iszaki niosą lżejsze Ldunki, następne mają już po 100 kg na
grzbiecie — prawie tyle, le ładowano na konia. Norma wynosi 70 kg, mniej więcej ciężar człowieka.
Ale nie było wyjścia, gdyż w wiosce nie mogliśmy wynająć więcej zwierząt jucznych.

Pierwsza grupa, wyruszająca z Iszak Camp, to Halina i Tadek, Bułgarzy — Metody i Stojanka oraz
Rosjanie — Kuzniecow, Rais, Rapaport i Tania. Zabierają ze sobą trzy iszaki. Pozostałe idą z drugą
grupą, w której są Wojtek, Janek, Bogdan i ja oraz Rosjanie __Edik Mogilewski, Igor Mieszków i Kirgiz
Taszawaj. Mamy

dojść do miejsca przeznaczonego na bazę, leżącego na wysokości 2500 metrów po lewej stronie rzeki
Ak-Terek, nieco powyżej miejsca, w którym wpływa do niej potok zbierający wody z lodowca Utron.
Miejsce to zostało wybrane wcześniej, w czasie rekonesansu Rosjan w związku z zamiarem eksploracji
grzbietu Turkie-stańskiego od strony lodowca Zerawszan.

Plan przewidywał dojście do bazy w ciągu niedzielnego popołudnia i całego poniedziałku, ale
wyprawa rozproszyła się na kilka grup, z których każdą zatrzymała jakaś przygoda.

Po noclegu w Zardale nasza grupa idzie dalej na głodno, bowiem jedzenie dla wszystkich niesie inna
grupa, w odległości kilku godzin drogi przed nami. W południe znajdujemy trochę jedzenia

37

pozostawionego dla nas przez pierwszą grupę. Spotykamy się dopiero wieczorem na biwaku w
wiosce Elbiek. W nocy pogoda pogarsza się, nad ranem pada deszcz. Nasza grupa decyduje się
odciążyć nieco iszaki, aby móc zwiększyć tempo marszu.

Idziemy zboczem kanionu, bardzo wąską ścieżką. Ledwo

mieści się na niej iszak z bagażem. Osły instynktownie idą skrajem

ścieżki, tuż nad przepaścią, by nie zawadzać ładunkiem o skały.

ednemu z naszych nie udaje się, zaczyna spadać. Ktoś zdołał go

Przytrzymać, ale dwie skrzynki lecą do rzeki. Edik biadoli, że stra-

•ismy wszystkie zupy. Idący o dzień drogi za nami Zawada

"ranczuk tracą iszaka, który spadł do rzeki i utonął.

7 lipca. Podchodzimy do letowki Matcza. Letowka to żarnie szkała latem osada pasterska, składająca
się z kamiennych chat W pobliżu letowki zakładam bazę. Wyrównując teren pod namioty podnosimy
kamienie. Trzeba to robić ostrożnie. Edik ostrzega przed ukrywającymi się pod kamieniami
skorpionami. W ten dzień i przez następne kursujemy wahadłowo między bazą a Elbiek i niżej
położonymi wioskami, aby donieść resztę ładunków.

9 lipca. Mży deszcz. Z bazy wychodzą prawie wszyscy w dół naprzeciw podchodzącym, by pomóc w
transporcie. Ja pozostaję w bazie. Udaję, że zwichnęłam nogę, chcąc ukryć rzeczywistą przyczynę
bólu. Po kilkudniowym marszu z ponad 20-kilogramo-wym obciążeniem złamana w Norwegii noga nie
wytrzymała. Silny ból uniemożliwia mi chodzenie. Obawiam się, że przyznanie się do przewlekłych
skutków dawnej kontuzji może wyeliminować mnie z akcji. Toteż zwichnięcie nogi wydaje się
bezpieczniejsze.

10 lipca. Rano ustalamy plan: grupa składająca się z ojśmiu Polaków i ośmiu Rosjan przejdzie przez
przełęcz Matcza (4000 m) i założy bazę wysuniętą na lodowcu Zerawszan. Z niej będzie atakować
szczyty leżące w graniach bocznych, odchodzących od grani grzbietu Turkiestańskiego — Pik
Szczurowskiego i Pik Fedczenki. \

11 lipca. Wychodzimy z letowki Matcza o 8 rano. Mijamy ostatnie osady pasterskie. Ich mieszkańcy
częstują nas ajranem — zsiadłym mlekiem owczym. Iszaki z ładunkiem wyprawy mogły dojść tylko do
początku lodowca spadającego z przełęczy Matcza, czyli do wysokości 3400 m. Potem Tadek i Tola
sprowadzają iszaki na dół, a my rozpoczynamy transport wahadłowy na własnych plecach.
Wieczorem wracają Tadek i Tola. Biwakujemy na wysokości 3850 metrów. W nocy wieje wiatr
przynosząc opady śniegu. Temperatura około 3-4°C.

12 lipca. Ranek pochmurny, ale później rozjaśnia się. Przełęcz Matcza ukazuje się w całej okazałości.
Zbocza przełęczy to lodowiec — stromy, poprzecinany szczelinami, kończący się ogromnym nawisem
śnieżnym. Trzeba będzie przekopać się prżez nawis i założyć linę poręczową. Przełęcz Matcza jest
rozległa,

38

Hnie opada w stronę lodowca Zerawszari, który szerokim \ kim jęzorem spływa kilometrami w dół.
Schodząc z przełęczy ' aodzinie docieramy do kamienistej moreny na lodowcu. Tu ° dzie baza
wysunięta. Z ulgą zrzucam plecak. Noga wciąż boli.

13 lipca. Pakuję rzeczy do wyjścia na Pik Szczurowski ego. ivfói zespół to Halina, Wojtek i Andrzej.
Planujemy zdobywanie zczytu od strony południowo—wschodniej. Będziemy podchodzić lodowcem
Mir Amin. Zespół drugi — Jaś Franćzuk, Bogdan, Martynow i Edik — zaatakuje ten sam szczyt
północną granią, podchodząc również lodowcem Mir Amin. Trzeci — Tadek, Janek Kiełkowski, Jura i
Tola — podchodząc lodowcem Skaczkówa, zaatakuje Pik Fedczenki. Czwarty — Wołodia, Galina, Erik i
Jurij — planuje wejście na łatwiejsze szczyty — Igłę (5301 m), Obryw iBajżan.

Dzień jest słoneczny, może dlatego nasze plany wydają się tak realne, choć czasu mamy niewiele, a
żywności starczy na 6 do 8 dni. Najbliższe dni nie potwierdzają przedwczesnego optymizmu.
Huraganowy wiatr i zawieja śnieżna zastają nas wysoko. Widoczność zła. Ze skalnych uskoków sypią
się na nas pyłówki. Coś grzmi. Lawiny?

Prowadzi Wojtek na zmianę ze mną. Teren staje1 się coraz trudniejszy. Pod kolejnym uskokiem grani
czekamy na drugą dwójkę, by zastanowić się wspólnie, co robić — walczymy czy wracamy? Andrzej
mówi: — Idziemy dalej. Ale nie kwapi się do prowadzenia. Wojtek zastanawia się w milczeniu. Ja boję
się zejścia. Im później nastąpi, tym będzie niebezpieczniejsze. Wracamy. Odwrót • 5300 metrów jest
dramatyczny. Pole śnieżne wyprowadzające na b'ran stało się pułapką. Już je przecinają tory lawin. Z
trudem ocieramy do miejsca biwaku. Odkopujemy namiot spod zwałów 'iiegu, wyciągamy rzeczy,
mokre i ciężkie, z trudem pakujemy je do plecaków.

W ponurych nastrojach, przygnębieni niepowodzeniem, scho-f lodowcem Mir Amin do bazy. Na
lodowcu, w bezpiecznym

,cu, krótki odpoczynek. Znów wleczemy się w dół, niewyspa-

mCczeni i głodni. Zejścia są łatwiejsze, jeżeli osiągnęło się cel.

ni

Schodzenie z poczuciem porażki jest podwójnie ciężkie. Spotyka, my zespół drugi, przymierzający się
do Piku Szczurowskiego oh północy. Przeżyli to samo co my — beznadzieja oczekiwania niemożność
zrobienia czegokolwiek, przygnębienie. Początkowo

— jak opowiadał Jaś Franczuk — nie nudzili się, oczekując na poprawę pogody. Rozmawiali „o życiu",
opowiadali dowcipy śpiewali. Jednak nie na długo starczyło im humoru...

Udało się tylko zespołowi trzeciemu — tym z Piku Fedczenki. Byli chyba twardsi, potrafili więcej
zaryzykować. Pik Fedczenki został zdobyty.

W bazie dyskusja — co dalej? Ponowić atak na Pik Szczurowskiego? Wydawało mi się, że wprawdzie
krucho z jedzeniem, ale powinno go wystarczyć na drugą-próbę wejścia. Ale benzyna?... Benzyna
skończyła się i to przesądziło sprawę. Wracamy do letow-ki Matcza. Odchodzę na bok — ze złości
mam łzy w oczach. Ale nie było szans na zmianę decyzji. Nagła bezradność człowieka uzależnionego
od zwyczajnych drobiazgów, kiedy jest przygotowany na zmaganie z górami, niepogodą, własną
słabością. Źle wyliczona ilość benzyny sprawiła, że Pik Szczurowskiego pozostał dziewiczy...

39

Czy musiało tak się zakończyć? Może tam, pod szczytem, należało zaryzykować? Czuję żal do siebie i
innych, że żadne z nas

— pragnących przecież zdobyć szczyt — nie umiało powiedzieć: „Idziemy. Ja prowadzę". A na Piku
Fedczenki któryś z czwórki pewno tak powiedział. Rosjanie zaś zdobywający Igłę, Obryw i Bajżan,
może nawet nie zastanawiali się, tylko po prostu poszli. Poszli i zdobyli swoje szczyty, ale ich powrót
do bazy był rozpaczliwy. Wygłodzeni i wyniszczeni, zmęczeni do ostatka, przyprowadzili na linie
oślepłego kolegę. Wspinał się bez ciemnych okularów i rozproszone przez mgię promienie słoneczne
poraziły mu oczy.

Podziwiałam ich. W ich dzielności sporo było wiary w to, że wytrzymają wszystko. Mieli gorszy sprzęt i
odzież, ale wykazywał' niezwykłą odporność na głód, zimno, zmęczenie i niewygody. Ale cel w górach,
nawet najtrudniejszy, można osiągnąć spokojnie-rozważnie, planując i organizując akcję. I tak
zagrożenie życi*

ńrach jest duże. Po co na starcie stwarzać sytuacje, w których

W ba będzie o nie walczyć? Wydawało mi się, że alpiniści radziec-

eóry traktują jak wielką, romantyczną przygodę, szkołę męst-

próbę charakteru i przyjaźni. I o tym śpiewają w swoich

Ininistycznych piosenkach. U Włodzimierza Wysockiego —

oiosenkarza rosyjskiego, twórcy wielu górskich ballad — wygląda

w bardzo prosto:

Jeśli drug okazals'a w drug i nie drug i nie wrag, a tak Jeśli skoro nie razbieriosz Ploćh on iii charosz
Parnia w góry bieri, tiani...

A więc, jeżeli poddawany sprawdzianowi delikwent wspina się dzielnie mimo przeciwności, nie
okazuje strachu, z poświęceniem asekuruje partnera, to pomyślnie zdaje egzamin na przyjaciela i
można na nim polegać.

„Bohaterstwo w górach", „męska, twarda gra", „braterstwo liny" — to wciąż pojęcia wiele dla
alpinistów radzieckich znaczące, niepodważalne. Był to alpinizm heroiczny, traktowany jako sposób
na życie. Tak odbierałam ich piosenki, rozmowy, styl chodzenia po górach.

Dla nas w alpinizmie ważniejsze były przeżycia indywidualne.

Chodziło nam o wzbogacenie osobowości, a nie o jej sprawdzanie.

Rosjanie byli wspaniali w gestach spontanicznych, w gotowości

oddania wszystkiego innym. Dla przyjaciół serca mieli na dłoni.

W drodze pod Pik Lenina docieramy do alpinistycznej bazy

Osz, ponad stutysięcznym mieście w Kirgiskiej SRR. Tam czeka

40

na nas wiadomość, że grupa polskich wspinaczy z Klubu Turystów

orskich z Warszawy weszła na Pik Lenina. W grupie tej jest

osia Szajuk, która jako pierwsza z Polek przekroczyła wysokość

metrów. Cieszymy się z Haliną w sposób umiarkowany.

ujemy się pokonane, mimo że naszym celem było przede

wszystkim sprawdzenie się na wysokości i przygotowanie |j0 wyprawy planowanej na rok następny, a
nie rekord.

Z Osz ciężarówka dowozi nas do Doliny Aiajskiej. Tutaj, p0j Pikiem Lenina, znajduje się stały,
sezonowy obóz alpinistyczny „Wysotnik". Na wielkiej równi, na wysokości 3600 metrów, u p0. czątku
lodowca spływającego ż północnych stoków Piku Lenina stoi mnóstwo namiotów. Małe dla
uczestników i duże gospodarz cze. W centralnym punkcie obozu stoi wysoki maszt, na którym
powiewają flagi krajów, z których pochodzą przebywający tu alpiniści.

Po wcześniejszej akcji w Pamiro-Ałaju sprzęt i żywność mamy w nie najlepszym stanie. Przenoszenie
się z jednego miejsca akcji I w drugie zawsze wprowadza bałagan, Zniszczone, mokre namioty,
zniszczony sprzęt, niedobory jedzenia. To najlepsze pozostawia się na wejście szczytowe. Teraz
trochę pościmy. W końcu udaje nam się jakoś zagospodarować. Stajemy się integralną częścią obozu
„Wysotnik", automatycznie podlegając jego regulaminowi. Zaczyna się on od powitalnego ustawienia
w l/niejkę, czyli szereg, zdania raportu przez kierownika naszej grupy i krzyknięcia trzy razy: Priwiet!
Priwiet! Priwiet!

Tak oto w bezpośredni sposób poznajemy organizację radzieckiego alpinizmu, który jest tam sportem
masowym. Inaczej niż u nas. Tatry stanowią mikroskopijną część obszaru Polski, taterników jest około
5000, a wspinających się systematycznie zaledwie 1000. W Związku Radzieckim, gdzie jest Kaukaz,
Pamir, Tien-Szań i wiele innych gór, wspinają się setki tysięcy osób. Robią to w ramach działalności
klubów zrzeszonych w Federacji Alpinizmu lub przez związki zawodowe, które zamiast skierowań na
wczasy wydają chętnym putiowki, czyli delegacje do obozów alpinistycznych.

W Polskim Związku Alpinizmu prawie nie ma zawodowych działaczy i organizatorów alpinizmu, ich
funkcje pełnią sportowcy-alpiniści. Przyzwyczajeni do samodzielnej działalności w górach, nie
mogliśmy nadziwić się, jak wielu było tu kierowników, czy'1 rukowaditieli, wypuskajtiszczych,
starszych trenierow, rukowcUm

¦ /¦ yuaschażdienija, instruktorów i diżurnych woobszczie. Kie-wnicy sprawdzają kwalifikacje tych,
którzy planują wejście — f v mają odpowiedni razriad, czyli stopień...

Droga przez Skały Lipkina, którą mamy podchodzić, oceniona ¦ «t na V, a więc należy mieć razriad
drugi lub pierwszy oraz zali-zone rukawodstwo. Jest to droga dla wspinaczy mających nie tvlko
określony stopień umiejętności, ale również doświadczenie kierownicze. Trójka Rosjan z „Vertikalu",
aby uzyskać zgodę na pik Lenina, musiała uzupełnić swe kwalifikacje i wejść na inny szczyt w pobliżu
„Wysotnika".

41

Po sprawdzeniu formalnych uprawnień trzeba było jeszcze poddać się badaniom lekarskim.
Odbywały się one nie tylko przed samą akcją na Pik Lenina, ale i przed pierwszym wyjściem w góry na
zabroskę. Zabroska to wyniesienie na pewną wysokość sprzętu, żywności i paliwa, a następnie
powrót do obozu.

Z racji wieku nie dopuszczono do wejścia na Pik Lenina pięć-dziesięcioośmioletniego Martynowa,
cieszącego się dużym szacunkiem i autorytetem wśród wertikalowców i polskiej grupy. Marty-now
jednak był uparty i postanowił iść z inną grupą. Kierownictwo postawiło warunek, że będą mu
towarzyszyli dwaj lekarze. Pod wierzchołkiem Piku Lenina lekarze prawie padli, a Martynow w
znakomitej formie osiągnął szczyt. Schodził w dół znacznie wyprzedzając lekarską asystę.

Z naszymi kwalifikacjami sytuacja była niewyraźna. W końcu jako delegację sportowców polskich
uznano nas za mastierow sporta. Gorzej wypadły badania lekarskie. Jaś Franczuk, na nizinach
nieustannie przeziębiony, im wyżej się znajdował* tym lepiej S'C czuł, choć lekarzom trudno było w to
uwierzyć. U Haliny wykryto arytmię serca, ale uznano, że unormuje się przy wysiłku tycznym. Do
mojej nogi lekarz nie miał zastrzeżeń, bo nie przypalam s'e> że pobolewa. Wiedziałam, że przy
chodzeniu po śniegu wyższych partiach nie będzie tak bolała, jak przy stąpaniu po cieniach. W końcu
dopuszczono nas wszystkich do wejścia.

Do zwyczajnego toku postępowania po wejściu na szczyt

wrocie do obozu należy razbor, w którym uczestniczy grupa

biorąca udział w waschażdienii i kierownictwo obozu. Podczas razboru wytyka się wszystko, co
zostało źle przeprowadzone Olegowi Gribiennikowi, kierownikowi wejścia naszej grupy na pju Lenina,
zarzucono później, że był zbyt bierny, ale zaliczono mu rukawodstwo. Zaliczono je również
uczestnikom wejścia. Każdy z alpinistów ma coś w rodzaju indeksu, w którym zapisuje się wejście,
datę, nazwisko kierownika i to wszystko potwierdza pieczątka. Nam też chcieli ją przystawić, ale
podziękowaliśmy.

Ceremonia liniejki obowiązywała nie tylko przy powitaniach nowych uczestników obozu, ale również
przy powrotach z gór. Na powitanie schodzących wybiegał kto żyw z namiotów, ustawiał się w szereg
i witał trzykrotnym okrzykiem. Tylko dwa razy w czasie naszego pobytu liniejka nie odbyła się — kiedy
powrót kilku uczestników wejścia odbywał się na noszach oraz wówczas, gdy w „Wysotniku"
pozostały tylko dwie albo trzy osoby, a z góry powróciło około pięćdziesiąt.

Mimo dyscypliny organizacyjnej zdarzają się, jak wszędzie, wypadki burzące ustalony porządek.
Dwóch turystów, nie pytając nikogo o pozwolenie, weszło na Pik Lenina. Pomieszali kolejność wejść i
narobili bałaganu przy numerowaniu odznak przyznawanych za osiągnięcie szczytu. Innym
przykładem był Giena, lekarz naszej wyprawy. Miły, cichy, niewiele mówiący, niepokaźny. Nie, został
dopuszczony do wejścia, choć na zabrosce był jeszczd z nami. Po powrocie do obozu zorientował się,
że zapomniał naj górze swoich dokumentów. Wrócił więc po nie i od wysokoścfl 3600 do 5200 m
przez lodowiec ze szczelinami szedł sam, w krótH kich spodenkach i tapoczkach, czyli tenisówkach.
Spokojnie wrócił do bazy i wyjechał pierwszym przygodnym samochodem. Ale to się wydało. Edik,
jako rudowaditiel, miał być za karę niedopusz-j czony do wejścia. Udało się jednak wytargować
odwołanie tej kary. Natomiast Martynow i Mieszków otrzymali naganę. Tym razem zakończyło się nie

42

najdalej idącymi konsekwencjami. Za różne przewinienia, bezpośrednie i z tytułu odpowiedzialności
zbiorowej można bowiem zostać zdegradowanym nawet ze stopn'^

Wspinaczka w Alpach na pn. ścianie Matterhornu

Podczas wyprawy w Pamir

I

Wanda podczas wyprawy na Gasherbrumy z 1975 r.

Widok z drogi na Gasherbrumy

Dobry Bóg tak chciał, że tego samego dnia weszliśmy tak wysoko" - te słowa wypowiedział Jan Paweł
II 10 czerwca 1979 roku, kiedy Wanda Rutkiewicz wręczyła mu kamyk z Mount Everestu

I

'¦¦"'

' «'

-

-,,

Dhaulagiri 8167 m

Wanda podczas noclegu w górnym obozie przed atakiem na Mount Everest

mastiera sporta do stopnia najniższego i karierę alpinistyczną zaczynać od początku.

1 sierpnia. Obóz „Wysotnik". Nastroje w polskiej grupie nie są dobre. W górach znajdujemy się po raz
pierwszy w tak niezwykłej dla nas sytuacji. Nie bardzo orientujemy się, co mamy robić, dokąd
pójdziemy, co zabierzemy ze sobą. O tym wszystkim decydują gospodarze, ale informacje docierają
do nas powoli, poza tym są niekompletne. Andrzej Zawada nie może być pośrednikiem, bo nie zna
rosyjskiego. Zastępuje go Bogdan Jankowski, ale ograniczony do jednej osoby „kanał informacyjny"
jest zbyt wąski. Czekanie to nasze główne zajęcie w tych dniach.

Po paru dniach nareszcie coś wiadomo. Część uczestników obozu ma wyruszyć samochodem do
Łukowej (Cebulowej) Polany, zabierając wszystkie bagaże. Samochód wyjeżdża bardzo wcześnie, bo
około 5.30. Pozostali, a między nimi Polacy, w tym samym czasie podejdą do Łukowej Polany pieszo.
Dalej obie grupy pójdą razem. W rzeczywistości wyruszyliśmy godzinę później niż było zaplanowane,
gdyż porządkowaliśmy obóz, który wygląda! jakby przeleciał nad nim huragan.

43

O 8.15 dochodzimy do pozostawionych przez pierwszą grupę plecaków, w których jest żywność na
cztery dni akcji oraz racja przeznaczona na wejście szczytowe. Tę drugą część chcemy zostawić na
wysokości 6100 m. Przewidujemy, że żywności wystarczy na pięć dni działalności górskiej. Plecaki
ważą około 25 kg.

Na Łukowej Polanie naprawdę rośnie dzika cebula. Żując zielone, soczyste pędy, rozpoczynamy
podejście. Po przejściu przez Przełęcz Podróżników (4000 m), o 14.30 dochodzimy do miejsca, w
którym pierwsza grupa rozstawiła obóz na lodowcu. Wita nas Igor Mieszków, ostro i nieprzyjemnie
strofując naszą grupę: — Jak można dochodzić do miejsca biwaku w trzy godziny Później niż pierwsza
grupa!

Nieoczekiwana agresja i niesprawiedliwość poruszyła nawet °ogdana Jankowskiego, który w nasze
wyprawowe życie wnosił dotychczas spokój, umiar, stwarza! nastrój ciepła prawie domowe-8°- Starał
się zawsze pozostawać w cieniu, ale szybko stawał się

kimś, z kim się liczono i kogo ceniono. Zawsze spokojny i nie klnący, teraz odpowiada agresywnie i
ostro, wyjaśniając, że nasze opóźnienie było spowodowane porządkowaniem obozu po tych, którzy
wyruszyli wcześniej. Poza tym część naszej grupy w czasie podejścia miała kłopoty żołądkowe,
niektórzy wymiotowali. To po bardzo tłustej baraninie, którą zjedliśmy przed wyjściem.

Oleg Griebiennik, kierownik wejścia, przedstawia plan dalszej akcji. Następnego dnia mamy podejść
na wysokość 5200 m przez Skały Lipkina. Tam rozstawimy namioty, a dopiero potem pójdziemy na
6200 m, gdzie zrobimy skład. Oleg proponuje zmniejszyć ciężar plecaków zespołu kobiecego,
dźwigamy bowiem tyle samo co mężczyźni — po 24-25 kg. A w ogóle proponuje, aby zlikwidować
kobiecy zespół, ponieważ jego samodzielność jest fikcją.

Zespół kobiecy to Halina, Stojanka, Kira Griebiennik i ja. Według założenia, ustalonego z
kierownictwem przeze mnie i Kirę, mamy same wnieść to, co będzie potrzebne czterem osobom w
czasie wejścia. Rozstawienie namiotu, gotowanie, likwidowanie biwaku — cały ten nieefektowny trud
wejścia — też mamy ponosić samodzielnie, bez pomocy kolegów. Halina i Stojanka nie palą się do
tego, więc Kirze i mnie nie pozostaje nic innego, jak oddać po 10 kg kolegom, odciążając się na czas
zabroski.

2 sierpnia. Po ciepłej nocy dzień jest pogodny. Wychodzimy o 5 rano, a już o 7.15 — po 900-
metrowym podejściu stromym, lodowym kuluarem — dochodzimy do Skał Lipkina. Odpoczywamy,
przepakowujemy rzeczy i około 8.30 nasze kierownictwo planuje — wbrew uprzednim ustaleniom —
dalsze podchodzenie do góry.

Daleko nie zaszliśmy. Śnieg, początkowo twardy, staje się coraz miększy. Słońce odbiera siły,
słabniemy z minuty na minutę. Odwodnieni, przygnieceni plecakami, wleczemy się, zapadając się w
śnieg. W odstępach kilkugodzinnych złazimy się wszyscy na 5400_ m. Odpoczywamy, gotujemy.
Wojtek Jedliński i Wołodia Prokopienko chcą iść dalej, nawet aż do szczytu. Słabsi protestują-Po
dyskusji jednak zostajemy. Rozstawiamy cztery namioty czteroosobowe, w których ma się pomieścić
21 osób. Panuje kompletny

chaos żywnościowy. Nie mamy prymusa, nie możemy samodzielnie gotować.

44

Przyłączamy się do 7-osobowej grupy Rosjan. Denerwuje to Halinę, gdyż zrobił się olbrzymi, jak na te
warunki, U-osobowy kołchoz". Odchodzi do mniejszej, polskiej grupy. Tymczasem Igor nie odmawia
sobie przyjemności stwierdzenia, że dobre tempo dzisiejszego dnia to rezultat wczorajszej
politrohoty. Do wieczora pogoda jest słoneczna, ale w nocy zaczyna wiać wiatr. Rano budzimy się w
zadymce.

3 sierpnia. Ta sama wysokość. Nadal silny wiatr. Wracamy do bazy.

4 sierpnia spędzamy w „Wysotniku". Pada deszcz ze śniegiem. Dla nas to dzień kondycyjny.
Odpoczywamy.

5 sierpnia. Rozpogadza się, choć wiatr wciąż wieje. Polski dzień w kuchni, gotujemy obiad dla całej
ekspedycji. Reszta dnia upływa na pracach porządkowych i przygotowaniach do wyjścia. Wieczorem
badanie lekarskie kwalifikujące do wyjścia. Tym razem na Pik Lenina.

6 sierpnia. Pierwszy dzień akcji. Do miejsca biwaku na lodowcu docieramy już o 14. Bardzo dobre
tempo, dużo lepsze niż poprzednio. Podział na trzy grupy 8—9-osobowe. Kobiecego zespołu nie ma.
Plan na dzień następny: szybkie wyjście między 6 a 7.30. Wychodzimy jednak później. To ostatni
biwak, na którym możemy się jako tako wyspać. Wieje bardzo silny wiatr, jest zimno, choć słonecznie.

7 sierpnia. Docieramy do pozostawionych rzeczy, przepakowujemy je. Dochodzimy do trawersu w
lewo, na wysokość 5700 m. Wiatr i mróz stopują nas.

8 sierpnia. Przy bardzo silnym wietrze, po około dwóch godzinach wychodzimy na skalny filar.
Zwalający z nóg wiatr uniemożliwia dalsze podejście. Ledwo utrzymuję równowagę na stromym,
kamienistym stoku. Znów biwak, tym razem na 5950 m. Nie osiągnęliśmy zaplanowanego celu —
połogiej grani Piku Lenina, zaczynającej się na wysokości 6400 m. Opóźnia to akcję o jeden dzień.

9 sierpnia. Wiatr nie pozwala na wczesne wyjście z biwaku. Dopiero około 13 jesteśmy na długiej,
łagodnie wznoszącej się grani, którą będziemy zmierzać do szczytu.

Każdy idzie swoim tempem, ja gdzieś pośrodku rozciągniętego węża podchodzących. Wiatr jest silny,
ale świeci słońce, nadając złotoróżowy kolor śniegom. Zatrzymujemy się na wysokości 6600 m. Mija
nas piątka Rosjan schodzących ze szczytu. Przed atakiem przeczekiwali jeden dzień. Wiatr podarł im
namiot. Tylko tych pięciu z kilkunastoosobowego zespołu weszło na szczyt. Słucham ich opowiadania
i zaczynam odczuwać coś w rodzaju tremy.

Przed pójściem spać oglądam przy zachodzącym słońcu widoki z grani. Trzęsę się z zimna, wiatr
przewiewa na wskroś, ale nie chcę wchodzić jeszcze w ciasnotę namiotu. Wolę nie myśleć, że jutro
wyjście na szczyt. Szczyt siedmiotysięczny. Usiłuję wytłumaczyć sobie, że jutro czeka nas zwykłe,
normalne podchodzenie pod górę, a nie jakieś nadzwyczajne wydarzenie. Przed nami na Piku Lenina
było już prawie 1000 osób.

10 sierpnia. Wszystkie czynności poprzedzające wyjście wykonujemy bardzo starannie, ale nie udaje
się uniknąć nerwowości i pośpiechu. Nie pamiętam, w jaki sposób doszło do dyskusji z Andrzejem
Zawadą. Przekonuję go o konieczności zabrania namiotu i pozostawienia na 6800 m, tam gdzie
zazwyczaj biwakują zespoły atakujące szczyt. Wojtek Jedliński nie czuje się dobrze. Nie można
wyruszać z biwaku na 6400 m nie mając zabezpieczonego odwrotu ze szczytu. Między biwakiem na

45

6400 m a biwakiem na 6800 m jest niewielka różnica wysokości, ale parę kilometrów odległości w
poziomie. Długa grań może stać się pułapką dla wyczerpanych wejściem alpinistów.

Andrzej zgadza się, ale zachwycony nie jest, bo przez ten namiot on i ja zostajemy daleko za
czołówką. Doganiamy ją przed masywem szczytowym, w dość płaskim miejscu, gdzie zostawiamy
namiot. Patrzę w stronę szczytu. Pełzną nań maleńkie z tej odległości sylwetki ludzi. Każdy stara się
iść maksymalnie oszczędzając siły. Każdy swoim tempem, w zupełnej rozsypce. Wśród idących

kilka osób wyróżnia się spowolnieniem ruchów, co jest spowodowane reakcją na brak tlenu w
powietrzu — na tej wysokości jest go tylko połowa.

Jaś Franczuk ma dziś swój dzień. Idzie jak maszyna, prowadzi cały peleton do góry. Razem z Jankiem,
Tadkiem i Bogdanem zakłada dla następnych podchodzących linę poręczową na ostatnich metrach
stromego, lodowego podejścia.

Początkowo idę dość szybko. Doganiam środek peletonu. Mimo że nie jest ważne, kto będzie
pierwszy i w jakiej kolejności dojdziemy do szczytu, zabieram się do dalszego wyprzedzania. Mijam
Halinę oraz Wojtka, który czuje się źle. Nieoczekiwanie dla samej siebie, jakieś 100 metrów przed
szczytem czuję, że jest mi coraz trudniej. Typowy objaw „zatkania". Za szybko poruszałam się
dotychczas. W mięśniach powstał głód tlenowy. Nie mogę dotrzymać kroku Andrzejowi, który powoli
oddala się. Ostatnie 30 metrów liczę kroki, powtarzam kolejne liczby, co kilkanaście kroków
odpoczywam. Oby ten stok wreszcie skończył się! Staram się nie podnosić głowy, by nie widzieć, że to
jeszcze nie koniec. Wreszcie osiągam szczyt i... zaczynam wymiotować. Mało uroczyście zdobywam
swój pierwszy siedmiotysięcznik.

Dopiero po kilkunastu minutach wraca dobre samopoczucie, zmęczenie ustępuje. Rozglądam się
wokół. Na szczycie stoi tablica pamiątkowa z wyrytą nazwą szczytu i jego wysokością. Ze śniegu
wystaje kilka niewielkich popiersi Lenina.

Zostawiamy zapiską, w której podajemy nasze nazwiska, datę i godzinę wejścia. Ze szczytu zaś
zabieramy informację poprzedników. To zwyczaj potwierdzający wejście. Znajdujemy list zostawiony
przez jakiegoś alpinistę radzieckiego dla syna. Przeczyta go wówczas, gdy dorośnie i sam stanie na
Piku Lenina.

Pierwszy siedmiotysięcznik nie dostarczył mi szczególnych wzruszeń. Było nas za dużo. W takim tłoku
trudno o spotkanie twarzą w twarz ze szczytem. Fotografujemy się na tle tablicy — Wołodia, Andrzej i
ja. Oni w puchowych kurtkach, ja tylko w anoraku, toteż wyglądam przy nich niepozornie.

Na dół schodzimy w błyskawicznie pogarszającej się pogodzie. Noc na wysokości 6800 metrów była
koszmarem. Targane wiatrem podwójne ściany namiotu „Wysotnik" uderzały o siebie z łomotem nie
dającym się opisać, waliły po twarzach leżących wewnątrz. Nie dało się też zawiązać wejścia. Od
naszych oddechów i pary z gotowania himalajski rękaw nasiąkał wilgocią i natychmiast zamarzał.
Zrobiła się z niego bryła lodu. Nie sposób było zaciągnąć sznurka. W końcu machnęliśmy ręką i
próbowaliśmy ułożyć się do spania.

Leżałam przy wejściu. Śnieg z zewnątrz przysypywał mnie nieustannie. Usiłowałam się jakoś przed
nim chronić, przykrywając twarz anorakiem. Co pewien czas strzepywałam śnieg ze śpiwora. Ból
głowy — od wysokości, hałasu, zapachu benzyny — długo nie dawał mi zasnąć.

46

Po tym upiornym noclegu zeszliśmy na dół. Na miejscu biwaku na zobaczyłam nasz namiot,
zapomniany przez kolegów. Doładowałam go do plecaka i już bez niespodzianek dotarliśmy do bazy.

W obozie bazowym nie było czasu na kontemplację i przeżywanie wejścia. Jestem trochę
rozczarowana. Zbyt wiele było okoliczności, które odebrały mi radość z pierwszego
siedmiotysięcznika. Już teraz, w pośpiechu pakowania, zanika więź łącząca zdobywców szczytu. Jedni
spieszą do Nowosybirska, inni do Moskwy, my do Warszawy. Wspólna przygoda i przeżycia, które nas
zbliżyły lub kazały — we wspólnym interesie — zapomnieć o niechęci i antypatii, w bazie mają swój
wyraźny kres. Teraz można już sobie pozwolić na ich okazywanie. Już nie jesteśmy od siebie zależni.
Nie wróciliśmy jeszcze do życia, w którym obowiązują konwenanse i gdzie poruszamy się po
własnych, nie krzyżujących się drogach. Tutaj jesteśmy zbyt blisko siebie, ciągle się o siebie obijamy.

Niechęć Haliny do mnie w końcu wyzwoliła się, widać zbyt wiele kosztowało powstrzymywanie jej.
Nie daję się sprowokować do „walki wręcz" i agresji w odwecie. Trochę rozżalona i ciągle

nierozumiejąca, wreszcie uświadamiam sobie prostą rzecz — przecież nie muszę się z nią wspinać!

Wyprawa w Pamir była zamierzona jako próba i przygotowanie przed wyprawą na Khunyang Chhish,
ale dla mnie stała się odkryciem wyprawy jako organizmu społecznego. Wspinaczki odbywałam dotąd
w małych, dwu-, trzyosobowych zespołach. W takiej strukturze problemy występujące w większych
zespołach nie miały miejsca lub były niezauważalne.

Na pierwszej wyprawie w góry wysokie doznania widokowe, kulturowe i sportowe, dzielone z innymi,
zafascynowały mnie. Ale dostarczyła ona również wielu przykrych przeżyć i niewesołych odkryć,
dotyczących mechanizmów działających w większych zbiorowiskach ludzi, wykonujących określone
zadanie, w określonym czasie i scenerii, zobowiązanych do wzajemnej akceptacji.

Dobra organizacja działania tej społeczności jest największym problemem do rozwiązania. Układając
plan, trzeba uwzględnić procent nieprzewidzianego jakim w przypadku naszej wyprawy okazał się
brak iszaków w wiosce, upadek kilku z nich, choroby.

Uczestnicy ogarniają jedynie fragmenty planu, tylko projektodawca zna go w całości. Wykonawcy
widzą chaos i bezhołowie, podczas gdy kierownictwo — tylko pewien procent nieudanego. Ten
rozdźwięk między ocenami jest tym większy, im gorsza wymiana informacji między kierownictwem a
zespołem. Wyszło na jaw znaczenie drobiazgów, które w pewnych warunkach przestają być
drobiazgami. Brak najzwyklejszych rzeczy, jak jedzenie i paliwo, przesądza o porażce. W codziennym
życiu zapominamy o pierwotnym nakazie zapewnienia sobie przede wszystkim tych rzeczy.
Zapominamy o głodzie, nie znamy swoich reakcji i reakcji innych ludzi na głód — podkradania
konserw i chowania ich na „czarną godzinę".

Na wyprawie koleżeństwo, niekiedy chropawe i ostre, niekoniecznie zamieniało się w przyjaźń, jak
tego instynktownie pragnęłam. Uświadomiłam sobie, że ludzie w takich warunkach unikają tonów
pośrednich, narzuconych przez kulturę, dobre wychowanie, ogładę. W górach cały czas jesteśmy ze
sobą, widzimy się zbyt

dobrze i oceniamy bezlitośnie. I nie możemy od siebie odpocząć. Zmniejsza się wówczas tolerancja na
drobiazgi. Nie przypuszczałam, że taki drobiazg, jak czyjeś „ciamkanie" przy jedzeniu, może przesłonić
urok całego świata.

47

Nie byłam kłótliwa, agresywna ani krańcowo egoistyczna. Starałam się ofiarnie i rzetelnie wykonywać
swoje obowiązki. Tę dyscyplinę wyniosłam ze sportów wcześniej uprawianych. Okazało się, że to za
mało. Należało wciąż pamiętać, że jest się członkiem zespołu powiązanego subtelnymi nićmi, a w tej
plątaninie nie można poruszać się niezgrabnie. Cechowała mnie wtedy prostota wyobrażeń o świecie
i ludziach, nie zdawałam sobie sprawy z bardziej delikatnych powiązań między nimi, różnych
przyczyn, zachowań i motorów działania — ambicji, antypatii, zazdrości, zawiści, innych pragnień
pozagórskich, wspólnych lub różnych interesów.

Zespół wyprawowy to nie zespół, w którym wszyscy grają do jednej bramki według licznych i ścisłych
reguł gry. W alpinizmie mało jest reguł dotyczących akcji, bo trudno je sformułować w stosunku do
tak nieobliczalnego przeciwnika, jakim są góry. Kłótliwość i agresja uczestników mogą być złymi
cechami charakteru, mogą też być cechami wtórnymi, reakcją na jakąś sytuację. Alpinizm jest
sportem indywidualistów i wyprawa z nich się składająca wypracowuje sobie własne reguły dotyczące
postaw, własne kryteria wartości i ocen ludzi. Dzięki temu „pozytywny uczestnik wyprawy" i „szwarc-
charakter" są rolami niekiedy wymiennymi, ten sam alpinista może jedną i drugą rolę grać na różnych
wyprawach.

Każda duża, wieloosobowa wyprawa już w zarodku zawiera źródła przykrych doznań. Młodzi alpiniści,
zafascynowani przede wszystkim wspinaczką, najczęściej z trudem odnajdują się na wyprawach,
które — na szczęście! — na tym etapie mało ich pociągają. Do wypraw albo trzeba się urodzić, albo
dojrzeć. Zbyt szybkie wejście w okres wyprawowy może do nich zniechęcić...

Początek pamirskiej przygody stanowiły dwa listy, trzeci zaś, przytoczony niżej, jej zakończenie i

Klub Wysokogórski Warszawa, 18. XI. 1970

Zarząd Główny

Kol. Wanda Rutkiewicz

W nawiązaniu do pisma ZG z 15. IV. 1970 r. informujemy, że na Plenarnym Posiedzeniu Zarządu
Głównego 8 listopada br. rozpatrywany był skład osobowy przygotowywanej wyprawy centralnej w
Himalaje-Karakorum w roku 1971. Z przykrością zawiadamiamy, że niestety nie znalazła się Koleżanka
w zatwierdzonym składzie ostatecznym 12-osobowym wyprawy. Wyrażamy nadzieją, że dalsza
działalność alpinistyczna Koleżanki stworzy inną okazją do wyjazdu w góry najwyższe w najbliższych
latach, czego serdecznie Koleżance życzymy.

Sekretarz Z taternickim pozdrowieniem

(—) Andrzej Kuś Prezes

(—) Antoni Janik

Na wyprawę w Karakorum nie pojechała żadna alpinistka. Ale wówczas nie obeszło mnie to za
bardzo. Po pamirskich doświadczeniach przez parę miesięcy po powrocie do kraju wyprawy w góry
wysokie nie pociągały mnie.

KI

ZNIKAJĄCY PUNKT

48

C

W 1972 roku warszawskie koło Klubu Wysokogórskiego zorganizowało swoją pierwszą, a ósmą z kolei
polską wyprawę w góry wysokie — w Hindukusz. Celem był Noszak (7492 m)_ i szczyty w jego
rejonie. Noszak zdobyła pierwsza powojenna wyprawa polska w góry wysokie w 1960 roku.
Kierownikiem wyprawy był Bolesław Chwaściński. Ustanowiono wtedy polski rekord wysokości.

Wyprawa warszawska zamierzała wejść na ten szczyt innymi drogami — znaleźć przejście
południowo-zachodnią ścianą oraz powtórzyć drogę zachodnią grzęda.

Wyprawą kierował Janusz Kurczab, czyli „Jano", a uczestnikami byli: Alison Chadwick-Onyszkiewicz,
Ewa Czarniecka--Marczak, Jan Holnicki-Szulc, lekarz Jan Lewicki, Jędrek Łapiński, Andrzej Marczak,
Janusz Onyszkiewicz — „Onyszek", Andrzej Sikorski, Krzysztof Zdzitowiecki — „Pomurnik" oraz ja — w
owym czasie jeszcze członkini wrocławskiego koła KW. Patronat nad wyprawą objął komitet
honorowy, na czele którego stanęła dr Halina Skibniewska, wicemarszałek sejmu.

Wyjazd w Hindukusz to zupełne przeciwieństwo Pamiru z 1970 roku. Stał się on wspaniałą przygodą,
która zaczęła się już podczas podróży Starem A-29 przez Turcję i Tran do Afganistanu. Jednocześnie
osiągnięcia sportowe przekroczyły nasze najśmielsze

czekiwania. Szkoda, że to nie wyprawa w Hindukusz była moją pierwszą wyprawą.

W skład naszej grupy wchodzili ludzie o podobnych kwalifikacjach i ambicjach, a postawione przed
nimi cele były na ich miarę, gyć może na dobrą atmosferę wpłynęło również to, że wyprawa liczyła
tylko jedenaście osób.

Wyprawę organizujemy sami. Wydawało mi się naturalne, że każdy z jej uczestników rzuca wszystkie
swoje sprawy i pracuje na rzecz wyprawy. I tak właściwie było.

W tym czasie wyprawy działały trochę w nie uporządkowanej sytuacji, jeśli chodzi o przepisy i normy
określające ich organizowanie. Dopiero utworzenie federacji klubów alpinistycznych wprowadziło
porządek. Nastąpił wówczas podział imprez na centralne i środowiskowe. Zostali też wskazani
odpowiedni sponsorzy. My szukaliśmy pieniędzy wszędzie, trochę po omacku.

„Mózg" wyprawy, czyli komitet organizacyjny, działał w Warszawie i zajmował się zdobyciem
odpowiednich funduszy. Moim zadaniem było przygotowanie sprzętu, głównie puchowego, a także
plecaków.

W organizację wyprawy wszyscy wkładamy sporo emocji i zaangażowania. Za cel postawiliśmy sobie
Noszak, utożsamiając się całkowicie z tym celem. Był to bowiem okres, kiedy taki wyjazd mógł być
pierwszym i ostatnim zarazem. Dlatego należało go jak najdokładniej przygotować i spróbować
podczas niego przeżyć jak najwięcej. Po wyprawie w Pamir sądziłam, że potrafię wyobrazić sobie
schemat działania wyprawy, organizację transportu, zakładanie obozów. Wyprawa w Hindukusz nie
wydawała mi się skomplikowana. Wiadomo, o co chodzi i co trzeba zrobić. Jest to coś, co czuję od
samego początku.

Przygotowanie sprzętu dla wyprawy... Niestety, nie polega °no na pójściu do sklepu, wybraniu
odpowiedniego sprzętu i zapłaceniu. Nasze wytwórnie sprzętu sportowego nie są nastawione na

49

alpinizm — ani wspinaczkowy, ani wyprawowy. Sprzęt powstaje według projektów alpinistów. Szycia
śpiworów i kurtek, spodni Puchowych i „nóg słonia" uczymy rzemieślnicze spółdzielnie pracy

we Wrocławiu. Ale potrzebne są do tego odpowiednie materiały, puch. Szukamy więc materiałów nie
przepuszczających puchu, wodoodpornych, przepuszczających powietrze, a jednocześnie bardzo
lekkich. Szukamy nawet takich drobiazgów, jak specjalne nici nylonowe do szycia plecaków z grubego
ortalionu czy dakronu. Przy plecakach potrzebne są klamerki. Okazało się, że klamerki do plandek na
samochody ciężarowe znakomicie nadają się i do naszych celów. Z kolei duralowe nosiłki do plecaków
i worów transportowych wykonały dla nas zakłady produkujące anteny telewizyjne. W taki oto
iniekonwencjonalny sposób powstał sprzęt wyprawy.

Kiedy 31 lipca 1972 roku samochód wyprawy, wiozący uczestników i bagaże, po 29 dniach od
wyjazdu z Polski dotarł do wioski Kazi Deh w Badachszanie, licznik wskazywał 8020 kilometrów.
Wcześniej, 10 lipca, była Ankara, 15 lipca — Teheran. W Meszedzie dwa i pół dnia zajęła naprawa
samochodu, zaś 20 lipca zameldowaliśmy się w polskiej ambasadzie w Kabulu.

Nie zapomnę spotkania z tym miastem. Zbliżaliśmy się do niego coraz bardziej, ale nasza
wytrzymałość na jazdę również zbliżała się do kresu. Maltretowani ciasnotą i niewygodą, zaczadziali
od spalin, ja na domiar wszystkiego nękana chorobą lokomocyjną...

Zapadał zmierzch. Nagle odsłonił się widok z górskiej drogi na położony w dolinie Kabul, ukryty
między wzgórzami, gdzieniegdzie wspinający się na nie. Co najbardziej różni to miasto od miast
europejskich, to światło i zapach. Łuna nad Kabulem była ciepła, zółtawo-pomarańczowa, a nie zimna
chłodem lamp jarzeniowych. W powietrzu unosił się słodki zapach dyrtiu z ognisk, nad którymi piekły
się kebaby i szaszłyki. Płonące w ogniskach drewno jałowca lub drzewa arcza sprawiało, że zapach
dymu był tak niezwykły. Zmierzch skrył brzydotę półmilionowego miasta. Wyłaniały się z niego tylko
kopuły meczetów, mauzoleów, pałaców i nowoczesnych hoteli. Mimo późnej pory na ulicach tłumy w
malowniczych, egzotycznych ubiorach, kobiety w czadorach, mężczyźni zaś w jasnych lub szarych,
szerokich, marszczonych spodniach

i luźnych koszulach. Tłum przenikał między samochody, riksze,

wózki...

Do 26 lipca trwało załatwianie formalności związanych z zezwoleniami na działalność górską w strefie
przygranicznej z ZSRR i Pakistanem. Jako nieliczni jeszcze Polacy przybywający do Afganistanu
jesteśmy bardzo serdecznie przyjmowani w polskiej placówce przez ambasadora Tadeusza
Martynowicza i radcę handlowego Leona Kopcińskiego. Poznajemy również inżyniera Alojzego
Rozworę, pracującego tutaj w budownictwie, wielkiego sympatyka alpinistów, goszczącego u siebie
większość Polaków przybywających do tego kraju.

27 lipca przez przełęcz Salang wyruszamy do Kunduzu. Tu kończy się droga asfaltowa, dalej
wyboistymi drogami, w obłokach pyłu dojeżdżamy do Keszim. Następnie drogą o szerokości naszej
ciężarówki, wiodącą zboczami przełomu Kokczy, docieramy do Fajzabadu — centrum
administracyjnego Badachszanu. Kolejny przełom, tym razem rzeki Wardżudż. Przejeżdżamy po

50

wątłych mostkach kleconych z drewna i kamieni, na stromych podjazdach popychamy samochód. W
końcu osiągamy wioskę Kazi Deh.

Po trzech dniach marszu z karawaną 47 tragarzy dochodzimy do moreny lodowca Kazi Deh, od
zachodniej strony Noszaka. Tu, na wysokości 4500 m, zakładamy bazę. Jeszcze chwilę targujemy się z
tragarzami, przeplatając angielski i polski liczebnikami w języku farsi, ale już z ciekawością
spoglądamy na widoczną zachodnią grzędę Noszaka, jak też na namioty w bazie. Mieszkają w nich
Norwegowie. Oni również zamierzają wchodzić na Noszak zachodnią grzędą. Wśród nich jest Odd
Eliassen. Co za miłe, pełne serdeczności i wspomnień spotkanie!

Odbywają się tu również „wczasy pod Noszakiem", organizowane przez agencję „Trekking
International" w trzech turnusach. Ich kierownikiem, a jednocześnie magnesem dla uczestników, jest
najsławniejszy alpinista naszych czasów — Reinhold Messner.

W luksusowo, według naszych pojęć, urządzonej bazie posiłki dla „wczasowiczów" przygotowują
wynajęci i przywiezieni z Nepalu Szerpowie. Punktualnie o 13 odzywał się gong, wczasowicze

zasiadali w namiocie-jadalni, a Szerpowie na plastykowych talerzach podawali zupę, drugie danie,
kończąc to przedziwne dla nas widowisko deserem. Oni też zakładają i wyposażają obozy na
zachodniej grzędzie Noszaka, a także ubezpieczają uczestników imprezy w górach.

Za „wczasowiczów" czarną robotę wykonywali Szerpowie, pozwalając im na nie zakłóconą niczym
radość obcowania z górami, uwalniając od noszenia ładunków, gotowania, zmywania, słowem, całej
prozy życia wyprawowego. Gdybyśmy mogli mieć w ten sam sposób zorganizowane życie bazowe, to
nie trzeba byłoby zawracać sobie głowy drobiazgami! Można byłoby skupić się na najważniejszym —
na górach. Nasza jedenastka tymczasem zasuwała przy garach aż miło. Wyznaczaliśmy dyżury i każdy
po kolei przymuszał się do brudnej roboty. Ale za to nasza wyprawa w sumie kosztowała niewiele
więcej niż odpłatność jednego(!) uczestnika „wczasów pod Noszakiem".

W turnusach tych uczestniczyli przeciętni alpiniści, którym nie stawało chęci i możliwości
zorganizowania wejścia na siedmioty-sięczny szczyt we własnym zakresie, bardziej ze względu na
oszczędność czasu niż pieniędzy. Byli też alpiniści zupełnie początkujący w górach wysokich, ale
zafascynowani nimi. Ci płacili czasami drogo za niedostatek wiadomości o adaptacji organizmu w
warunkach rozrzedzonego powietrza — obezwładnionych chorobą Szerpowie niemalże na plecach
znosili do bazy z górnych obozów.

Celem podopiecznych Messnera był również Noszak grzędą zachodnią, po uprzednich wejściach
aklimatyzacyjnych na Aspe Safed (6607 m) i Chorpuszte Jachi (5698 m). Jednak z
kilkudziesięcioosobowej grupy zaledwie kilkanaście osób osiągnęło wierzchołek Noszaka. Reinhold
Messner wszedł również, ale czekając na swoich klientów na grani Noszaka odnowił odmrożenia stóp
i później już przeważnie siedział w bazie, obuty w wielkie, puchowe boty.

W bazie jest również jego żona, Uschi. Historia tego małżeństwa była niezwykle romantyczna. Dla
Reinholda Uschi zostawiła

nie tylko męża, ale i trójkę dzieci, tytuł i zamek. Uschi to menedżer dbający o sławę męża, o jego
sukcesy na niwie literackiej i w publikatorach. Zachwyciła nas wszystkich. Szczupła, piękna brunetka

51

w dopasowanych dżinsach, obcisłym sweterku i kolorowych, wełnianych skarpetach, robionych przez
afgańskie góralki, wyglądała trochę inaczej niż my — w pumpach i ciężkich wibramach na nogach.

Mimo całego jej uroku, trochę podejrzliwie przysłuchiwałam się wyrażanym przez nią opiniom i
sądom na temat alpinizmu. Wydawało mi się to trochę bez pokrycia, wyczuwałam w tym
przyswojenie sobie poglądów Reinholda. Kobieta traktuje drugą kobietę poważniej niż mężczyzna.
Nie ma w sobie tolerancji i pobłażliwości dla fascynującej urody kobiety, kiedy ta gada głupstwa.
Oddzielnie ocenia ją za to, co mówi i robi, a oddzielnie punktuje wygląd.

Odrobina zazdrości nie zmniejszyła jednak mego podziwu dla Uschi. Wydawało mi się, że odgrywała
ona dużą rolę, mobilizując Reinholda do wielu nowych dokonań. Jednak w 1978 roku u stóp Nanga
Parbat — podczas samotnego wejścia Reinholda zakończonego sukcesem — oczekiwała na niego już
nie Uschi. Niełatwo było pewnie być żoną Reinholda, żyć w cieniu jego sławy.

Messner już wtedy fascynował nas z racji swoich dokonań, chociaż te największe były jeszcze przed
nim, a także z powodu jego pędu do robienia wciąż czegoś nowego. Dopiero od niedawna zajął się
górami wysokimi, po pokonaniu najtrudniejszych dróg alpejskich latem i zimą, niektórych samotnie.
Jego wytrenowanie i predyspozycje są tak doskonałe, że dają mu zupełną swobodę w przeżywaniu
wspinaczki, niezależne od trudności i niebezpieczeństw terenu. Nie musi angażować świadomości do
ich pokonywania. Niewielu alpinistom to się udaje. Może dlatego nie zawsze rozumieją jego
doznania. Niektórzy, ci ze „starej szkoły" zarzucają mu, że szuka poklasku dla swoich bądź co bądź
wielkich osiągnięć. Nie akceptują profesjonalizmu w alpinizmie. Reinhold finansuje sam swoje
przedsięwzięcia — pisze książki o alpinizmie, wygłasza

prelekcje, robi zdjęcia i filmy, zawiera liczne umowy reklamowe, Alpinizm jest więc niejako jego
zawodem.

Nie wszyscy alpiniści wierzyli mu, kiedy w wywiadzie stwierdził, że po osiągnięciu szczytu pragnął na
nim pozostać i ledwie zmusił się do zejścia na dół... Większość alpinistów dobrze pilnuje własnej
skóry. Aczkolwiek ryzykują i świadomie godzą się z nie-bezpieczeństwem, ale nie po to, by się
zatracać. Akceptują niebezpieczeństwo jako nierozerwalnie związane z uprawianiem tego sportu,
przede wszystkim chcą jednak przeżyć.

Wypowiedzi Messnera do szerokiego ogółu docierają za pośrednictwem prasy. Nie wiadomo więc,
na ile zostały zniekształcone przez dziennikarzy, którzy wiedzą, czego oczekuje czytelnik codziennej
prasy, popularnych magazynów i odpowiednio do tego przygotowują wywiady. Ale popularność
Reinholda nie maleje. Wciąż wzbudza zainteresowanie i niepokój stawiając nowe tezy, I ustalając
nowe kierunki w alpinizmie, a już istniejące — ale nieznane powszechnie — wydobywa na jaw i
sprawia, że stają się obowiązujące.

W sześć lat po naszym spotkaniu pod Noszakiem Reinhold ¦ wejdzie bez tłenu na Everest. Magia jego
nazwiska sprawi, że taki sposób wchodzenia na najwyższe szczyty świata stanie się obowiązujący dla
wielu wypraw. Co więcej, będzie kryterium ich oceny zarówno przez alpinistów, jak i kibiców
alpinizmu. Podobnie stanie się z wejściami w małych zespołach i solo na himalajskie olbrzymy.
Poprzez swoje dokonania Messner robi dwa kroki do przodu, pierwszy — w górach, drugi — po
powrocie, uruchamiając publicity. Nie umniejsza to jego wartości, wręcz przeciwnie. Trzeba [ bowiem
czegoś więcej aniżeli tylko dobra kondycja i technika, by stworzyć legendę wokół swojej osoby...

52

Obok Messnera i Norwegów zawitała do naszej bazy grupa amerykańskich alpinistów, podróżujących
dookoła świata i zaliczających wybrane szczyty. Byli wyposażeni w znakomity, lekki i sprzęt-
wspinaczkowy i biwakowy, jak też w liofilizowaną żywność. Prawie z marszu, nie nocując nawet w
bazie, ruszyli zachodnią grzędą na Noszak. Zaaferowani zakładaniem obozów nie 88

zauważyliśmy, kiedy zeszli, nie dowiedzieliśmy się też w bazie, czy udało się im wejść na szczyt.
Spotkaliśmy się dopiero w drodze powrotnej w Kazi Deh.

Nie będąc dostatecznie zaaklimatyzowani nie mogliśmy przeprowadzić — jak Amerykanie — wejścia
na szczyt z marszu. Poza tym nasze plany były rozleglejsze, obejmowały nie tylko Noszak zachodnią
grzędą. Aby więc przygotować zdobycie Noszaka wielkim i trudnym 1600-metrowym urwiskiem od
strony południowo--zachodniej, założyliśmy dwa obozy-składy u podnóża i powyżej lodowej zerwy
pod ścianą. Również na zachodniej grzędzie Noszaka rozstawiliśmy namioty w trzech obozach — na
5500, 6300 i 6900 m. Dzięki temu dwa zespoły będą mogły wchodzić na Noszak różnymi drogami i
spotkać się w obozie III, przy czym droga zachodnią grzędą miała również służyć zespołowi
ścianowemu jako droga zejściowa po osiągnięciu szczytu.

W okresie aklimatyzacji postanowiliśmy, że jedna grupa przejdzie wszystkie cztery wierzchołki Aspe
Safed (6607 m), druga — zdobędzie dwa dziewicze wierzchołki oznaczone jako W81 (5980 m) i W82
(ok. 5980 m), trzecia zaś wejdzie najłatwiejszą drogą od Przełęczy Południowej na Aspe Safed.

Janusz Kurczab zdecydował, że będę w zespole zdobywającym W81 i W82. Poszliśmy w czwórkę:
Janek Holnicki, Andrzej Sikorski, Krzysztof Zdzitowiecki i ja. Droga wejścia wydawała się oczywista — z
wierzchołka W82 opadał 1200-metrowy filar skalisto-śnieżny, który na dole zaczynał się wielkim
polem lodowo--śnieżnym, w miarę wysokości stromiejącym, wyżej zaś przechodzącym w kruche
skały.

14 sierpnia pogoda była Jak drut". W słońcu piarżysty, brud-nobrunatny lodowiec Kazi Deh,
przypominający hałdy kopalni, nie przygnębiał brzydotą. Śnieg na nieoświetlonym słońcem zboczu był
blękitnoszary. Świetnie trzymały się na nim buty z rakami. Szybko wiec wspinaliśmy się do góry i nikt
nie proponował sztywnej asekuracji. Zatrzymał nas skalny uskok. Rozgrzana podejściem Pchałam się
do prowadzenia. Po kilkunastu metrach raki zazgrzytały na stromym rumowisku skalnym i z
trudnością wyszukiwałam

Janek. Jemu też nie szło łatw™ Pod d^ ^ W Pożeni* czysty, żywy Iód albo skała. Pole kon^T ^T
Ukrywal si? Już z bazy wydawał się nam kluclo^t ¦ * WIe,k,m nawise* zani do ledwo wbitych!.hakówi
Z?!?^™ ^ ^ią-ciem obserwowaliśmy Krzysztofa TrZ/u™"^ W ,Ód' z na4 Idąc za nim mam juz" linęTgót'
H?*^ Się ?™z °*°l Ciężki plecak i lina zwisająca fnTwisu oH ^Jak tu trud"o. wiaj^ontaktu z lodową %L
%L J^Wg *> tyłu, * ułat-

ortalionowy namiocik oraz płachtę L?' ^ Y ty,k° Jeden "wly i Andrzej spędzają noc Z^^T*? ** K^
wysokości prawie 6000 metrów W nLiJl 8°^m "iebem' na dla wszystkich p0siłek. Woda paruie o fU
8°tUJę Z Jankiem kapie na głowy i śpiwory Ale nie mni!' Slę na bankach,

gów czeka gorszanoc. Ranta w^ami^ ""^ "aSZych kole-brycznie - dwie meruchTZTeZiZT^^ ^^ bakami
lodu na wąsach i brodacii STnHS?" "^ * ^ przez nas herbaty „zwłoki" ożywają ' P°
P^S^owaniu

53

Do następnego szczytu W81 idziemv ni • ną granią, ostrą i kruchą Dr/ynomL Y ~~ G
zw,azai" — skal-

fi* To od4czn^i~ M

Schodzimy z grani na zbocza od stronTS ? J"Z Z* S°ba' n.e wyglądają zachęcająco: stroma 2 ^T? *?" °^
choć Czuję się pewnie w takim stromym Se t ,2 ^ ** ^ nym kamieniami. Treningowe LLi / ^ P°P*etyka-
Snieznych Kotłach bardzo się tZTcrlt^ W karko^ich i zblegam na dół sama, ciesząc JeS* •Wypmam SIe
* «ny samopoczuciem, a nawet tan?że !Zd°bytymi bytami, dobrym

W- ^'^Tu^SZ^ SiC l0dU zatrzymuję się, by poczekać na kolerów SchnH W T^6 ^ Jąc w zejściu Andrzej,
Wcześniej &^^L2*%

na Alam-Kuh. Spadł z takiego właśnie stromego lodowo-śnieżne-20 stoku i ma teraz opory przy
schodzeniu...

Przypomniałam sobie ten moment naszego powrotu w trzy lata później, kiedy dowiedziałam się o
śmierci Andrzeja. Zginął schodząc ze zdobytego Broad Peak, dziewiczego ośmiotysięcznika w
Karakorum. Schodził sam, jak każdy z pięciu zdobywców szczytu. Do bazy dotarło tylko dwóch,
pozostali zginęli przy schodzeniu w huraganowym wietrze i śnieżycy.

W ciągu dwóch dni powrotu świeciło nam słońce. Spieczeni, trochę zmęczeni, a przede wszystkim
szczęśliwi dotarliśmy do bazy. Krzysztof po tej wyprawie pozostał mi w pamięci jako wspaniały
towarzysz, co potwierdziło się w późniejszych wyprawach. Był tylko nieco gderliwy i zrzędzący. Lubił
dobrą organizację, ale nie zajmował się jej tworzeniem, chciał być jednym z elementów i wykonywać
przygotowany przez kogoś odcinek pracy. Czasem przygotowanie pracy dla „Pomurnika" wymagało
tyle energii, że miało się ochotę machnąć ręką i samemu to zrobić. Na przykład jego dyżury w kuchni!
Nie miał pojęcia, gdzie jest makaron, płatki owsiane, chleb w puszkach, mleko w proszku, kiełbasy,
rybki. Dopiero po przygotowaniu mu tego wszystkiego zabierał się do gotowania.

Przy organizowaniu wyprawy gromy waliły się na Krzysztofa, bowiem najcierpliwszych wyprowadzał z
równowagi. Byłby cudownym uczestnikiem wyprawy, w której wszystko działałoby jak w zegarku.
Niestety, takich wypraw nie ma. Jest zbyt wiele czynników niezależnych od najsprawniejszej nawet
organizacji i najbardziej przewidującego kierownika, jak też zbyt wiele zdarzeń przypadkowych,
niemożliwych do przewidzenia. Ale znając tę wadę Krzysztofa można było ją jakoś zneutralizować. W
rozmowach bazowych zdawał się być skoncentrowany na własnym ja, ale widocznie tylko tak potrafił
kontaktować się z innymi. W rzeczywistości w górach dawał z siebie bardzo wiele.

Janek Holnicki już przy organizacji wyprawy był bezkonfliktowy, nie oszczędzający się, pełen
spokojnej inicjatywy w wykonywaniu swojej części pracy.

— Po co tyle gadania, trzeba to zrobić i tyle! — stwierdzał i robił, co do niego należało, a nawet
więcej.

W górach odporny i wytrzymały, bez wahania i niezauważalnie brał najcięższy plecak i przejmował
prowadzenie w czasie wspinaczki. Napięte sytuacje rozładowywał zabawnymi powiedzonkami,
kłopoty przyjmował ze spokojem, sprawnie i bez hałasu je likwidując.

54

Dobrze się czułam w tym zespole. Ale w dużym stopniu sprawił to przypadek, że na szczyt Noszaka
weszliśmy w tym właśnie składzie, pomimo że 23 sierpnia z obozu III wystartowało siedem osób.

22 sierpnia do obozu III — po przejściu południowo-zachod-niej ściany Noszaka — dotarli Janusz
Kurczab, Jan Holnicki i Krzysztof Zdzitowiecki, gdzie zastali Jędrka Łapińskiego, Janka Lewickiego,
Andrzeja Sikorskiego i mnie. Dwa dni wcześniej, idąc z obozu II na zachodnią grzędę, Andrzej Sikorski i
ja jako pierwsi osiągnęliśmy skraj zachodniego tarasu Noszaka na wysokości 6900 metrów i
założyliśmy obóz III. Ostatnie 100 metrów przed skrajem tarasu to trudny uskok skalny, na którym
Szerpowie Messnera (albo on sam) zawiesili liny poręczowe. Dzięki temu było nam łatwiej, ale
ekspozycja na prawie 7000 metrach zapierała dech. Andrzej nie czuł się zbyt dobrze. Przy końcu
poręczówki zostawił plecak i wyszedł na taras bez obciążenia. Po kilkunastu minutach złapał drugi
oddech, wrócił i odebrał ode mnie swój plecak, kiedy gramoliłam się przez krawędź uskoku.

Rozstawiając namiot w obozie III nie wiedzieliśmy z Andrzejem o tym, że rozstawiamy go dokładnie
na miejscu, w którym wydarzyła się tragedia alpinistów bułgarskich.

Wytrzymali i odporni, doskonale wytrenowani Bułgarzy nie docenili jednak znaczenia aklimatyzacji. W
wyniku deterioracji trzech z nich zginęło. Jednego, wiszącego na poręczówkach znaleźli Szerpowie
Messnera, drugi zmarł w obozie II, a trzeci zaginął.^

O tym, że nasz namiot rozstawiliśmy dokładnie w miejscu obozu bułgarskiego, dowiedziałam się w
pół roku później od Tad-

ka Piotrowskiego, uczestnika zimowej wyprawy na Noszak. Gdy zimą zniknęła warstwa letniego
śniegu, Tadek zauważył szczątki obozu Bułgarów przemieszane z puszkami po polskich konserwach. I
tu dokonał makabrycznego odkrycia — ze śniegu sterczała sczerniała ludzka dłoń. Nasz namiot stał na
miejscu, gdzie pod erubą warstwą śniegu znajdowały się zwłoki bułgarskiego

alpinisty.

Rozstawiając z Andrzejem namiot wiedzieliśmy, że obóz bułgarski znajdował się w pobliżu. Na dole
naturalną reakcją na śmierć jest strach i niepokój oraz poszanowanie miejsca spoczynku zmarłego.
Tutaj, w górze, instynkt samozachowawczy kazał nam przyblokować emocje. Nic już nie można było
zmienić, ani pomóc zmarłemu, ani zmienić naszych planów. Z wisielczym humorem i odrobiną
niepokoju żartowaliśmy głośno, by nie myśleć po cichu o tym co i nam się może przydarzyć.

Kiedy 23 sierpnia wyruszyliśmy w siódemkę, z podchodzących jednym śladem wykruszali się kolejno z
różnych powodów: Janek, Jano i na końcu Jędrek. Na grań podszczytową wyszliśmy w czwórkę:
Krzysztof, Jasiek, Andrzej i ja. Od wierzchołka dzieliło nas jeszcze półtora kilometra grani. Wiatr
przenikał przez ubranie, mroził do kości. Na otwartej przestrzeni nie było przed nim schronienia.
Bezskutecznie próbowałam ustawić się do kierunku wiatru, by był jak najmniej dokuczliwy. W końcu
zdecydowałam się na trud włożenia kurtki puchowej. Wiatr wyrywał ją, nie mogłam trafić w rękawy.
Taka prosta czynność, jak założenie i zapięcie kurtki, a tyle przy tym zachodu! Do każdej dodatkowej
czynności trzeba się przymuszać. Tylko nieustanne podchodzenie, krok za krokiem, jest czymś
oczywistym, jest nakazem bezapelacyjnym.

Kilka metrów niżej zmuszałam się do zdjęcia raków i butów, by rozetrzeć stopy. Traciłam w nich
czucie. Biłam po stopach aż do bólu zmarzniętą na kamień rękawiczką. Wbrew niechęci do

55

dodatkowego wysiłku, wbrew obawie, że zostanę daleko w tyle za Pnącą się do góry, wówczas
jeszcze szóstką, kolegów.

Wiatr wzbijał tumany śnieżnego pyłu i chwilami nie widzieliśmy się wzajemnie. Na rozległych polach
śnieżnych pod granią szczytową nie było widać żadnych punktów orientacyjnych, tylko od czasu do
czasu wiatr odsłaniał skalną barierę grani. Szliśmy więc w jej kierunku. Trawersując u podstawy grani
w lewo, trafiliśmy na upatrzony wcześniej żleb. Nie była to jednak właściwa droga, choć żleb
wyprowadzał na grań. U jego wylotu zdecydował się na odwrót Jędrek. Bolało go gardło i czuł się
coraz gorzej. Po czterech dniach wspinaczki na Aspe Safed, przed atakiem szczytowym na Noszak,
wypoczywał w bazie zaledwie jeden dzień. Nie dał się zdopingować do dalszego podejścia. Gdyby
wiedział, że potem będzie łatwiej, na pewno dałby się namówić. Z żalem pożegnaliśmy Jędrka — miał
naszą dozgonną wdzięczność jako kierowca Stara, którego doprowadził aż do Kazi Deh. Zanim
zrobiliśmy kilkanaście kroków w żlebie, schodzącego samotnie Jędrka zasłoniła mgła. Potem dołączył
się do Jana i doktora, którzy wcześniej zdecydowali się na odwrót.

Twardy śnieg i nietrudna skała wyprowadziły nas na grań, która kulminowała półtora kilometra dalej
szczytem wyższym od tego, na którym staliśmy. Śnieg był twardy i przewiany wiatrem. Jak w transie
szłam połogą, rozległą granią. Wiatr, choć dławił i mroził, trochę pomagał iść. Szliśmy bardzo szybko,
nie oglądając się, ale czując wzajemną obecność. Przepełniała mnie radość, że sił starcza i powietrza
nie brakuje. Dojdziemy do szczytu! Tu było łatwiej niż kilkaset metrów niżej. Ostatnie metry do
wierzchołka. Bardziej stromo, mniej śniegu, spod którego sterczały odsłonięte przez wiatr kamienie.

Jesteśmy na szczycie! Bardzo krótko, bo wiatr nie pozwala na dłużej. Przymocowałam kamieniami
proporczyk klubowy. Szczyt osiągnęłam łatwo, prawie od niechcenia. Nie „zatkałam" się, jak na Piku
Lenina. Na wierzchołku nie fotografowałam. Przerażała perspektywa zdjęcia rękawic. Uciekaliśmy ze
szczytu przed szalejącym pod wieczór wiatrem.

Wracaliśmy nie drogą podejścia, aby nie iść twarzą pod wiatr. Zbiegliśmy na taras podszczytowy
Noszaka wprost w dół. Rozle-

„Iz pola śnieżne tarasu trawersowaliśmy już po ciemku. Tam było spokojniej, mgła została wyżej, a
góry stały czarne i posępne. Słabe światełka obozu III wytyczały kierunek.

W obozie są dwie pary małżeńskie — Marczakowie i Onysz-kiewiczowie, a także Jano, który chce raz
jeszcze spróbować wejść na Noszak. Jędrek i Janek po południu zeszli do bazy. Nasza czwórka i—
Krzysztof, Jasiek, Andrzej i ja — do bazy zeszła następnego dnia.

W bazie jest nas sześcioro. Rozkoszujemy się bezczynnością. Przed nami za dwa dni likwidacja dwóch
obozów na grzędzie i jednego pod ścianą. Teraz wygrzewamy się w słońcu. Rytm dnia wyznaczają
godziny kontaktu z drugim zespołem atakującym szczyt. Jest w nim Jano, Ewa i Andrzej oraz Alison i
Onyszek. Poprzedniego dnia w bazie na próżno czekaliśmy na kontakt wieczorny z obozem III.
Radiotelefon milczał.

Rano odezwał się Jano. Nie weszli na szczyt, ale spróbują dziś po raz drugi. On sam odmroził nogi i
rezygnuje z dalszych prób wejścia. Będzie czekał w obozie III na powrót zespołu ze szczytu.

56

— Po jeszcze jednym biwaku na 7000 metrów, który nie regeneruje sił, po nieudanym poprzednim
ataku, przy nie najlepszej pogodzie, dziś mają mniejsze szanse niż poprzedniego dnia — myślałam.
Nie wierzyłam, że osiągną szczyt. Byłoby to trudniejsze niż nasze wejście dwa dni wcześniej.

Wieczorem znowu nie było kontaktu. Dopiero rano ^słyszeliśmy Jana:

— Alison, Ewa, Andrzej i Janusz poprzedniego dnia późnym popołudniem osiągnęli wierzchołek. W
zejściu Alison pośliznęła się na Jodzie, ale szczęśliwie zatrzymała się 100 metrów niżej. Podczas
upadku straciła raki, schodzili więc bardzo wolno. Do Trójki dotarli późną nocą. Dziś, po
zlikwidowaniu obozu, wszyscy zaczną schodzić do bazy.

Więc jednak weszli! Cieszymy się serdecznie. Doktor ładuje zakupiony na bazarze pistolet, chcąc
strzelić na wiwat. Na wszelki wypadek wyrzucamy go z namiotu razem z pistoletem. Oddalony 0
kilkanaście metrów od nas nie ma odwagi nacisnąć spustu.

Pewno obawia się, że przy strzale pukawka rozleci się. Wyciąg, rękę jak na najdalej od siebie, odwraca
twarz — strzela! O dziwo stoi cały. Huk wystrzału wraca echem od gór. Nabrawszy animiu szu doktor
strzela jeszcze kilkakrotnie.

Po wiadomości od Jana można bez niepokoju dalej leżeć przed namiotem. Sionce grzeje słabo, od dna
doliny wieje zimny wiatr. Szykuję sobie gorącą kąpiel. Plastykowa wanna jest pozostałością po
wyprawie Messnera. Służyła jako zbiornik wody. Z pobliskiego źródełka przynoszę „transportem
wahadłowym" wodę i grzeję ją na kilku maszynkach benzynowych. Jako łazienka posłuży największy
namiot, w którym jest świetlica. Gorąca kąpiel z pianą na wysokości prawie Mont Blanc to wspaniała
sprawa!

Rozkoszowanie się tym luksusem przerywa trzeszczenie radiotelefonu. To Jano z obozu III. Musiał
wyczuć, że 2500 metrów niżej, w bazie, dzieje się coś, co niewiele ma wspólnego z alpinizmem
sportowym. Jano wydaje dyspozycję, byśmy zlikwidowali obozy dzisiaj, najlepiej zaraz. Schodzący ze
szczytu przenocują w obozie II i nazajutrz zejdą do bazy.

W pośpiechu wycieram się i ubieram, aby przekazać kolegom „radosną wiadomość". Pałają
świętym oburzeniem. Przecież w harmonogramie sam Jano zagwarantował nam dwa dni
odpoczynku w bazie! Likwidacja obozów zajmie najwyżej półtora dnia i zdążymy ją przeprowadzić
najpóźniej dzień po zejściu Jana z góry, jeśli wyjdziemy następnego dnia. Pomurnik rozciągnięty na
materacu mruczy, że dziś nawet nogą nie ruszy, Andrzej nawet nie odzywa się z namiotu, chyba śpi.
Doktor jest zdecydowanie przeciw, nawet Jędrek i Jasiek — ci najofiarniejsi — nie bardzo mają ochotę
ruszać się z bazy bez widocznej potrzeby.

Ostrożnie przedstawiam sytuację Janowi, co nie powstrzymuje jego gniewu. Denerwuje się, że
ulegamy typowemu na wyprawach rozprzężeniu po osiągnięciu sukcesu. Zarządza prace likwidacyjne,
by zapobiec większemu rozleniwieniu. Pomurnik, nie zmieniając pozycji na materacu, proponuje:

— Niech Jano nie wymyśla głupstw i zejdzie z Trójki do Dwójki. Tam jest więcej tlenu i łatwiej myśleć.

Bezmyślnie powtarzam do radiotelefonu tę propozycję — bez odania jej autorstwa. W odpowiedzi
słyszę rzucone z pasją:

__P... was!

57

I radiotelefon milknie. Cisza w eterze trwała do następnego dnia, do południa. Cały czas byliśmy na
nasłuchu.

Gnębieni trochę wyrzutami sumienia, podzieliliśmy się pracą likwidacyjną. Pomurnik z Jędrkiem
wyszli rano pod ścianę, Jasiek i ja byliśmy w drodze pod grzędę, a Andrzej — mając tylko za zadanie
zlikwidowanie obozu I na grzędzie — przygotowywał się do wyjścia.

Odezwali się w końcu. Zawiadamiali, że nocowali w obozie II i dziś zejdą do bazy. Prosili o zabranie
raków dla Alison. Wracamy z Jaśkiem po raki i znów do góry. Między obozem I i II spotykamy
schodzących. Jest to jedna z najprzyjemniejszych chwil na wyprawie. Witamy się z prawdziwą
radością. Ewa opowiada o samotności w zadymce podczas pierwszego ataku. Andrzej samotnie
wyszedł na grań szczytową w pobliżu wierzchołka. Cofnął się, nie wiedząc, jak blisko był szczytu.
Onyszek, oddawszy swoje raki Alison, schodził asekurowany przez Andrzeja krótką liną, zdjętą z
ostatniego odcinka poręczówki. Komunikuje nam, że na szczycie stoi zatknięta w śnieg tablica z
harmonogramem. Nasz proporczyk niosła ze szczytu Alison, ale go zgubiła przy upadku. Jano już nie
jest zły na mnie za tę nieszczęsną rozmowę.

Po godzinie rozstajemy się. Oni pod wieczór dotarli do bazy, ja z Jankiem do obozu III. Nim mróz nas
zagonił do namiotu, długo siedzieliśmy na platformie i patrzyliśmy w dół, gdzie ciemności odległej
moreny lodowca w kilku punktach rozjaśniały światła namiotów bazy. Tego lata byliśmy ostatnimi
ludźmi w górach.

Choć przez cały czas byliśmy skazani wyłącznie na siebie, nie byliśmy dotąd naprawdę skłóceni.
Wspólnie zakładaliśmy wszystkie pięć obozów — na grzędzie i pod ścianą. Każdy z nas zaspokoił co
najmniej jednym sukcesem własne ambicje. I prawie każdy Przez co najmniej jedno niespełnione
marzenie odczuwał niedosyt. Dzieje wyprawy i jej sukces to kombinacja sukcesów i niepowodzeń
uczestników. Ale czy istnieje tylko jedna, właściwa kombina-

cja? Czy nie mogłaby być inna, lepsza? Nieważne. Ważne jest to, że za kilkanaście godzin będziemy
wszyscy razem w bazie.

Ze wszystkimi uczestnikami wyprawy na Noszak byłam po raz pierwszy na wyprawie. Ale nie ostatni.
Z Ewą i Andrzejem Marczakami, Krzysztofem i Onyszkiem spotkałam się później w Pamirze. Z nimi też,
ale już bez Ewy, za to z Alison i Jędrkiem wyjechałam w Karakorum. Poznaliśmy swe zalety i przywary,
zaakceptowaliśmy się nawzajem. Na tych ludzi postawiłam i na nich się opierałam w trzy lata później,
w wyprawie na Gasherbrumy.

Poznając Alison nie przypuszczałam, jak wielki wpływ wywrze na mnie w przyszłości. Była to jej
pierwsza wyprawa w góry wysokie i pierwsza w zespole polskim. Z racji trudności językowych czuła
się trochę wyobcowana, związana tylko z Januszem, który był jej naturalną ostoją. Powolna w
ruchach, ale szybka w myśleniu, emanowała kulturą bycia i ciepłem. Choć wielu rzeczy na wyprawie
nie mogła zrozumieć, to szanując nasze prawo do bycia innymi, tylko się dziwiła. Pochodziła z Anglii,
kraju indywidualistów i demokratów, kraju szanującego prawa i odrębność ludzi, którzy mimo to
pozostawali zdyscyplinowani.

Tymczasem znalazła się wśród ludzi innej narodowości i mentalności, wahających się między
potrzebą demokracji a potrzebą władzy silnej ręki, domagających się i egzekwujących prawa
jednostki, ale z trudem akceptujących odrębność i nie zawsze zdyscyplinowanych. Dla mnie jej

58

zdziwienie było lepszą nauczką niż wiele późniejszych agresywnych zachowań, kłótni i napadów.
Dzięki Alison spostrzegłam inne możliwości funkcjonowania mikrospołeczeństwa, jakim jest
wyprawa, aniżeli tylko przez zdyscyplinowanie jego członków.

Początkowo trochę podejrzliwie patrzyłam na samodzielność Alison i Ewy, ponieważ stale chodziły z
mężami. Do szczytu doszły również w asyście mężowskiej, co w moim odczuciu odbierało im
samodzielność. Rozmawiałam o tym później z Ewą, kiedy zaczęły się projekty wyprawy kobiecej.
Powiedziała wtedy, że właściwie to chciałaby pojechać z Andrzejem, przeżywać góry

z najbliższym sobie człowiekiem. Pomyślałam, jak różne stanowiska mogą być w tej samej sprawie.
Wyznawałam zasadę, że zespół wyprawowy musi być jednolity. Para małżeństwa automatycznie
stanowi wyizolowaną grupę, która może się kierować nie tylko interesem wspólnym, ale i swoim
własnym, powodowana wzajemnym uczuciem miłości lub niechęci i rywalizacji. Mężowi może zależeć
na sukcesie żony lub wręcz przeciwnie. I na odwrót. W tej kwestii i w innych mogą zachowywać
relacje wzajemnej zależności życia małżeńskiego, inne niż pomiędzy pozostałymi uczestnikami
wyprawy. A to zawsze jest zakłóceniem równomiernego rozdziału praw i obowiązków na wyprawie.

Jednak w przypadku Onyszkiewiczów i Marczaków nic takiego nie nastąpiło. A i moje powątpiewanie
w samodzielność Alison i Ewy okazało się niesłuszne. Startowały z innego punktu niż ja, ale zmierzały
ku temu samemu celowi. Alison wspinała się samodzielnie z różnymi partnerami, nie tylko z mężem,
pokonywała trudne drogi w górach Szkocji i w Alpach. Była o wiele bardziej samodzielna niż nam się
wtedy wydawało. Odkryłam to parę lat później na Gasherbrumach, na wyprawie, która dla mnie i
Alison zaczęła się od spotkania pod Noszakiem Arlene Blum, alpinistki z grupy amerykańskiej.
Postanowiłyśmy wtedy zorganizować polsko-amerykańską wyprawę kobiecą na szczyt
ośmiotysięczny.

Z Ewą wiele lat wcześniej poznał mnie Wojtek Biederman, ale znajomość nasza nie wykraczała poza
grunt towarzyski. Ewa zaczęła wspinać się dopiero po śmierci Wojtka, a wprowadzającym ją w arkana
wspinaczki był mąż — Andrzej. Z nim wyjeżdżała w Tatry, w góry Iranu, Hindukusz. Dwa lata po
Hindukuszu zdecydowała się na wyjazd w Pamir bez męża. Jako pierwsza 2 polskich alpinistek weszła
na trzy szczyty siedmiotysięczne. Zginęła w Pamirze przy schodzeniu z trzeciego.

Wspaniała atmosfera wyprawy hindukuskiej, zaprzyjaźnienie SI? wszystkich jej członków nie było
jednak idealne. Poczucie wspólnoty nadwątliło się, gdy w grę weszły sprzeczne interesy po Powrocie
do kraju. To było dla mnie ostrzeżeniem, że dla przyjaźni górskich istotny jest nie tylko czas wyprawy.

Ewa w liście do mnie napisała:

Muszą Ci się przyznać, że zetknięcie z wielką polityką wypra-wową napawa mnie obrzydzeniem do
wielu ludzi. I przemaM>ia przeze mnie nie tylko rozgoryczenie z powodu But hanu. Jano natychmiast
po powrocie zgłosił następną wyprawę w góry Buthanu, w składzie której nie uwzględnił nikogo z nas.
Z nas, na których zbudował swó/ sukces jako kierownik i którzy mu się sprawdzili. Ale może tak jest,
że jeżeli chce się być dobrze ze wszystkimi, kierować działalnością sportową, to trudno jest zachować
twarz. Daleko odeszliśmy, grono ludzi z wyprawy, od tamtych zmagań z górą. Zmagamy się ze sobą,
komu wcisnąć więcej pracy przy likwidowaniu wyprawy, kogo „załatwić" na przyszłość złą,
niesprawiedliwą opinią. I robią to ludzie, których byś nie podejrzewała o coś takiego. Ech, życie...

59

Ewa pisała to na gorąco, pod wpływem konfrontacji miłych wspomnień wyprawowych, rozbudzonych
ambicji i nadziei, poczucia wspólnoty interesów z zupełnie inną rzeczywistością. Przeżywała bardzo
mocno i boleśnie nową sytuację. Niełatwo bowiem pogodzić się z tym faktem, że kiedy wyprawa się
kończy, może nastąpić rozpad wspólnoty. Jano podobał nam się jako kierownik. Planował, robił
grafiki, panował nad całością akcji. W cytowanym wcześniej liście Ewa pisała również:

Przypuszczam, że dla Jana nasza wyprawa była tylko poligonem, stopniem umożliwiającym realizację
jego dalszych ambicji. Traktował nas jak pionki wyprawowe, którymi rozporządzał i które go słuchały.
A nawet były zadowolone, bo i dla nich wyprawa była cennym doświadczeniem. Po powrocie do kraju
zaczęło się szukanie dobrych miejsc na szachownicy —przed nową partią.

Dobrym ustawieniem się na niej może być wymigiwanie się od żmudnej roboty powyprawowej i
pozostawienie nieszczęsnego kierownika na placu boju, sam na sam ze sprawozdaniami, zdawaniem
sprzętu, rozliczaniem się. Poszukiwaniem najlepszego pola mogą być też przetargi, czyj sukces jest
ważniejszy —jeżeli sukcesów było więcej. Rozliczanie dorobku, istotne ze względów ambicjonalnych i
możliwości lepszego startu do następnej imprezy, nie

odbywa się wyłącznie poprzez formalną ocenę władz sportowych Dokonuje się również w
środowisku. A że we władzach są czynni sportowo alpiniści, opinia ta jest bardzo istotna. W zależności
od niej przeżywamy dodatkowe, pozagórskie emocje czujemy się wygrani lub przegrani. Emocje z
czasem wygasają, nowe dokonania zacierają pamięć poprzednich. Wyprawy takie jak Noszak szybko
odchodzą w zapomnienie. Najdłużej pamięta się te które dostarczają silnych przeżyć, nawet
negatywnych i są decydujące w naszym życiorysie alpinistycznym. Te były jeszcze przede mną

Wyprawa na Noszak była jasnym, ale powoli znikającym punktem.
- jt j

PRZEGRAĆ ABY WYGRAĆ

Wiosną 1974 roku Polski Związek Alpinizmu otrzyma! pismo z sekcji alpinistycznej Klubu „Miechnat"
w Taszkencie, w którym Wadim Elczibiekow, prezes sekcji, zaprasza! grupę polskich alpinistów do
wspólnego zdobywania, latem tego roku, dwóch szczytów w Pamirze! Piku Kommunizma (7495 m —
najwyższego szczytu ZSRR) oraz Piku Eugenii Korzeniewskiej (7105 m).

Na tę wyprawę wyjechało nas siedmioro: Ewa Czarniecka--Marczak z Warszawy, Danuta Gellner-
Wach z Katowic, Janusz Onyszkiewicz i Krzysztof Zdzitowiecki z Warszawy, Janusz Mączka z Krakowa,
Roman Bebak z Wrocławia i ja. Z uzbeckimi uczestnikami wyprawy spotkaliśmy się 10 lipca w
Taszkencie.

Do Dżirgitalu — punktu startowego niemal wszystkich wypraw w rejon Piku Kommunizma —
przybyliśmy z niewielkim opóźnieniem, spowodowanym awarią samochodu. Po paru dniach
wyczekiwania na pogodę 18 lipca przylecieliśmy helikopterem do bazy na lodowcu Moskwina. Baza,
założona wcześniej przez Uzbeków, leży na wysokości około 3900 metrów. Lodowiec w pobliżu bazy
jest twardy, bez szczelin, przykryty płaszczem kamieni. Jesteśmy między najwyższymi szczytami
Pamiru. Czuję się osaczona tymi wielkimi, ponad 3000-metrowymi urwiskami, zamykającymi nas

60

niczym w pułapce. Po raz pierwszy odczuwam coś w rodzaju klaustrofobii. Chcę uciec z bazy wyżej, na
szczyty.

Góry zagradzają drogę, przeszkadzają. Nie lubię ich. Odpłacą mi za to później.

Baza jest tylko dla nas. Nie tak, jak baza na lodowcu Fortam-bek, od zachodniej strony Piku
Kommunizma. Tam jedna grupa przyjeżdża, druga wyjeżdża, naukowcy prowadzą stale badania nad
fizjologią zwierząt. Z białymi myszkami i świnkami morskimi w plecakach kursują między baza a
Wielkim Pamirskim Plateau (6000 m). Jesteśmy z dala od tego wiru.

Wadim Elczibiekow jest kierownikiem całej wyprawy, Janusz Onyszkiewicz — grupy polskiej, a ja —
zespołu kobiecego. Mimo obiecywanej wcześniej pełnej samodzielności zespołu polskiego, teraz
Wadim nie bardzo się na to zgadza. Wspólnie z Januszem musimy wykłócać się o nasze prawa. Nasi
chłopcy chcieli wejść nową drogą lub powtórzyć jakąś bardzo trudną trasę na Pik Kommunizma, my
natomiast zamierzałyśmy wejść klasycznymi drogami na oba szczyty.

Wadim dla swej licznej grupy ma własne plany. Najważniejszy z nich to przejście granią od Piku
Kommunizma do Piku Eugenii Korzeniewskiej. To przejście zamierzał zgłosić do alpinistycznych
mistrzostw kraju. Federacja Alpinizmu ZSRR co roku ocenia dokonane przejścia — czy to
wspinaczkowe, czy wysokościowe — i najlepszym przyznaje pierwszeństwo. Wadim chciał je zdobyć.
Dlatego wolał nie dekoncentrować się opieką nad Polakami, do której — jako gospodarz — czuł się
zobowiązany. O zespole kobiecym nie chciał nawet słyszeć, wymyślał różne preteksty, by wymigać się
od wyrażenia zgody. Twierdził, że będąc w składzie ekipy radzieckiej podlegamy ich przepisom, a
wspinać się w zespole trzysobowym na szczyt siedmiotysięczny według tych przepisów nielzia.

Nasz plan został uratowany dzięki „Śnieżnej Panterze", która przyleciała do bazy helikopterem. Była
to radziecka alpinistka, która weszła na wszystkie cztery siedmiotysięczniki Pamiru. Za takie
osiągnięcie otrzymuje się odznaczenie Snieżnyj Bars. Gdyby nie jej poparcie, pewnie byśmy pokornie
pomaszerowały do góry w wielkiej, uzbecko-polskiej grupie.

Mimo że z Wadimem od czasu do czasu „darliśmy koty" znajdowaliśmy wspólny język i lubiliśmy się.
Wadim to niezwykle barwna postać i wielka indywidualność. Z pochodzenia Ormianin, pełen sprytu,
chytrości i dowcipu. Znakomicie przystawał do naszych wyobrażeń o ludziach Wschodu. Na jego
wyprawie panowały niemalże feudalne zależności, ale nikomu nie ciążyły, chociaż skład jej był
wielonarodowościowy — Uzbecy, Kirgizi, Tatarzy, Rosjanie i Polacy. Był to skład bardzo sprawny
organizacyjnie, w którym wszystkie kółka kręciły się zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Ale ria
większych wysokościach, w rozrzedzonym powietrzu, z dala od Wadima, kółka kręciły się gorzej. Do
działania bowiem potrzebna była własna, silna motywacja.

Przebywanie w bazie to przyjemność. Życie toczyło się uregulowanym trybem, nawet pory wspólnych
posiłków były stałe. Jedzenie — nie tylko z konserw; helikopter zaopatrywał bazę w ziemniaki,
kapustę, marchew, cebulę, a nawet w śledzie. Przyleciały też nim dwie żywe krowy. Nasi radzieccy
koledzy potrafili wszystko — zarżnąć krowę, poćwiartować, potem część mięsa przechować w
naturalnej lodówce, szczelinie lodowca, część zaś wysuszyć na słońcu. Potrafili też upolować świstaka,
zdjąć z niego futerko i wyprawić je. Czuliśmy się przy nich jak mieszczuchy. Kiedy poproszono nas o
pomoc przy zarżnięciu drugiej krowy, wybór padł na Janusza Mączkę. Biorąc nóż do ręki miał w
oczach wyraz paniki, w końcu niechlubnie zrejterował z miejsca kaźni.

61

Świeże jedzenie pozwala uniknąć zaburzeń pracy żołądka i wątroby, wynikłych z niedoboru tlenu i
stresowych sytuacji. Wprowadza też nastrój domu i miłej codzienności, kiedy to na wysokości 4000
metrów można zjeść świeży borsz, czyli zupę jarzynową wzbogaconą mięsem i ostrymi przyprawami.

Pierwszego dnia w bazie czułam lekki ból głowy i niechęć do wysiłku fizycznego. Organizm, mimo że
wcześniej byłam dwukrotnie powyżej 7000 metrów, nie przystosował się jeszcze do nagłych zmian-
wysokości, nie nadążał z adaptacją do niższego ciśnienia. Musiał mieć czas, by wytworzyć dodatkowe
czerwone krwinki, niemal podwoić ich liczbę. Jeszcze nie wiem o tym, że moja akli-

atyZacja będzie bardzo utrudniona, a szybkie wyjście wysoko może doprowadzić do katastrofy.
Przyczyna? Mam silną anemię, znaczny niedobór hemoglobiny. Ale o tym dowiem się później.

Mimo złego samopoczucia pracuję przy rozstawianiu namiotu. Kilofem wyrąbuję kamienie, łopatą
czyszczę teren z lodu. Mamy własne namioty, przywiezione z Polski. Danka, Janusz i ja śpimy w
„Warcie 4", Ewa i pozostała trójka chłopców — w dużym, 8-osobowym namiocie. Ewa unikała
ostentacji. Zespół kobiecy — poza działalnością w górach — w bazie nie musi przebywać wyłącznie ze
sobą. Wydaje mi się. że większość dziewcząt, które podejmowały próby przejść kobiecych lub
przechodziły drogi w zespołach kobiecych, starała się odjąć temu charakter ostentacji. I dobrze.
Jesteśmy tu jedną wprawą, a więc nie wyodrębniajmy się specjalnie.

Po uzyskaniu zgody Wadima na działalność zespołu kobiecego, stanęłam przed koniecznością
opracowania planu działania. Dotychczas byłam tylko jednym z wykonawców planów opracowanych
przez innych. Wydawało mi się to proste — rozłożyć wszystkie wyjścia w czasie, zaplanować gdzie i w
jaki sposób przeprowadzić aklimatyzację, pomyśleć o sprzęcie i żywności. Praca ta poszła mi gładko,
ale nie uniknęłam potknięć.

Wybrałyśmy Pik Czetyrioch (około 6400 m) jako cel aklimatyzacyjny. Potem wrócimy do bazy na
trzydniowy odpoczynek. Po nim wejdziemy w stylu alpejskim, bez zakładania obozów pośrednich, na
Pik Eugenii Korzeniewskiej. Znów kilka dni odpoczynku w bazie, nim zmierzymy się z Pikiem
Kommunizma. Taki był plan w ogólnych zarysach.

Nasi koledzy w celach aklimatyzacyjnych wybrali wejście na Pik Worobiowa (5718 m) i mieli schodzić
na naszą stronę Piku Czetyrioch.

Zajęta przygotowaniem wejścia aklimatyzacyjnego, zbagatelizowałam jedną sprawę —jak podejść
pod Pik Czetyrioch? Ponieważ przed nami kursowali na tej drodze Uzbecy, sądziłam że znajdziemy ich
ślady. I popełniłam błąd. Śladów nie znalazłyśmy. Podchodziłyśmy od niewłaściwej strony lodowca,
plącząc się

w serakach, pokonując trudne uskoki i wspinając się stromymi, kruchymi zboczami. Zajęło to tyle
czasu, że tego dnia nie udało się nam dotrzeć nawet do podnóży szczytu.

Następnego dnia okazało się. że to ostatni dzień pogody. Straciłyśmy czas na błądzenie. We mgle i
śnieżycy niepodobieństwem było wchodzenie na szczyt. Trudno, rozstawiłyśmy namiot i
postanowiłyśmy zaczekać na kolegów, którzy tego dnia mieli schodzić z Piku Worobiowa. Aby we
mgle nie błądzili na nieznanym lodowcu, wychodzimy im naprzeciw. Bez kompasu, bo w
przeciwieństwie do alpinistów radzieckich nie mamy zwyczaju używania go. Kierunek wybieramy
intuicyjnie. Niekiedy, na chwilę tylko, wiatr rozgarnia mgłę i wtedy możemy skorygować drogę

62

podejścia. Wreszcie usłyszałyśmy głosy kolegów, ale dopiero w odległości około 50 metrów zaczęły
wyłaniać się z mgły ich sylwetki. Po naszych śladach zeszliśmy wszyscy razem do namiotu. Dalej,
dzięki przypadkowo spotkanej grupie Rosjan wracających z grani, już bez błądzenia zeszliśmy do bazy.

Krzysztof czuł się bardzo kiepsko. Był przeziębiony, prawdopodobnie miał anginę. Schodził bardzo
powoli. Wszyscy, z wyjątkiem Onyszka i mnie, pobiegli do przodu. My konwojowaliśmy osłabłego
Krzysztofa. W bazie Janusz objechał „szybkobiegaczy", że nie zatroszczyli się o chorego kolegę...

Zastanawiałam się nad tym wiele razy. Jak to się dzieje, że w górach, gdzie każdego alpinistę
obowiązuje pewien kodeks etyczny, zdarzają się jednak sytuacje z nim niezgodne, takie na przykład,
jak pozostawienie osłabionego partnera? Może to dlatego, że przywykliśmy do niebezpieczeństwa i
do tego, że sami musimy się z nim uporać. Nie tylko ja, ale mój partner również. Nie zawsze
dostrzegamy, w którym momencie nasza pomoc jest naprawdę potrzebna. Nieraz zwlekamy, by nie
ingerować w czyjeś przeżycia, dać mu możliwość satysfakcji samodzielnego pokonania trudności i
niebezpieczeństw.

Jeden z najlepszych operatorów górskich, Anglik Leo Dickin-son, obok alpinizmu zajmujący się
lotniarstwem, narciarstwem, nurkowaniem, uprawiający prawie wszystkie niebezpieczne sporty,

nakręcił film z zimowego przejścia północnej ściany Matterhornu, jest tam scena, która szczególnie
utkwiła mi w pamięci — trójka alpinistów podchodzi pod ścianę, czwarty, Leo, filmuje.

Znam ten teren — bardzo strome podejście, niebezpieczne, narażone na lawiny. Sama w tym miejscu
spadłam z małą lawinką śnieżną. Przypomnienie własnych przeżyć znajduję w kolejnych kadrach
filmu. Jeden z podchodzących, ogarnięty olbrzymią lawiną pyłową, osuwa się wraz z nią. Widać
wyraźnie, jak go kotłuje. Jego partnerzy przystanęli i patrzą w dół. Leo nie przerywa filmowania.
Zmieciony lawiną alpinista w końcu zatrzymuje się. Usiłuje wstać, wstaje, otrzepuje się, sprawdza, czy
nic mu się nie stało. Podnosi czekan i macha nim w kierunku tych na górze — wszystko w porządku!
Uspokojeni ruszają dalej, nie czekając aż partner dojdzie do nich. Nie zważają na fakt, że ten
uspokajający gest jest być może pozorny, a ich towarzysz może się znajdować w stanie szoku, w
którym nie czuje się, na przykład, bólu złamanej nogi i próbuje się wspinać dalej.

Tym razem rzeczywiście wszystko okazało się w porządku. Ale analizując zachowanie dwójki
alpinistów można przypuścić, że nie było ono spowodowane obojętnością. To raczej, jak już
wspomniałam, niechęć do ingerencji w czyjeś przeżycia, w prawo do przeżyć niebezpiecznych, w
prawo do ryzyka i strachu. Pomoc powinna być udzielona tylko wówczas gdy ktoś o nią prosi albo
kiedy wyraźnie widać, że jest potrzebna.

Ten mechanizm obserwowałam bardzo często w górach i wierzę, że nie jest to egoizm ani obojętność
na los drugiego człowieka. Góry kształtują bardzo silną więź między wspinającymi się partnerami,
uczą solidarności. Ale przy wyższym stopniu umiejętności występuje pewne zobojętnienie na los
partnera i niebezpieczeństwo. Stajemy się trochę zadufani we własne siły i wierzymy, że każdy z tych
dobrych da sobie radę. Niebezpieczeństwo chcemy pokonywać wspólnie, ale zostawiamy każdemu
jakby pewną strefę indywidualną na przeżywanie go. Bo każdy tego trochę potrzebuje — samotności
w działaniu i przeżywaniu, zdawania egzaminu górskiego tylko przed sobą. Najłatwiej przychodzi to
na wypra-

63

wach. W dużym, kilkunastoosobowym zespole nie sposób myśleć o każdym uczestniku wyprawy, nie
sposób interesować się poczynaniami każdego z nich. Ograniczamy się do kilku osób, które lubimy.
Nie wszyscy znajdą się w kręgu zainteresowania, a i my możemy znaleźć się poza uwagą innych.
Wówczas łatwo przegapić moment, kiedy jeden drugiemu powinien przyjść z pomocą. Z Krzysztofem,
którego lubimy, tak się nie stało.

Podobna sytuacja powtórzyła się kilkanaście dni później. Tym razem Danka pozostaje z tyłu przy
zejściu z Piku Kommunizma, mimo że na szczyt prawie wbiegła. Teraz wlecze się ostatnia. Po
Krzysztofie można było poznać, że jest chory, okazywał to ostentacyjnie. Danka natomiast mało
komunikuje się z zespołem, nie skarży się, tylko na rozległym, firnowym Wielkim Plateau porusza się
wolniej niż inni. Zresztą ci inni również mają już dość.

Wszyscy są po akcji na Piku Kommunizma, pod wrażeniem śmierci Ewy i po transporcie jej ciała na
przełęcz między Pikiem Duszanbe a Pikiem Kommunizma, gdzie na wysokości prawie 7000 metrów
została pochowana. Są wyczerpani długim przebywaniem na tej wysokości, nadmiernym wysiłkiem
fizycznym, niewyspaniem i niejedzeniem. Jeden z kolegów zwichnął staw skokowy. Zespół właściwie
jest w rozsypce.

Wreszcie ktoś zauważa brak Danki i czeka na nią. Gdy po dłuższym czasie dochodzi, zostaje
zwymyślana — że nie idzie ze wszystkimi. Nikt nie pyta, czy może źle się czuje, czy nie należy jej
pomóc? Danka załamuje się. Prosi o radiotelefon. Potrzebuje oparcia, chce usłyszeć parę ciepłych
słów, chce rozmawiać ze mną. W tym czasie jestem w bazie. Rozżalona, mówi rzeczy, których nie
powinna mówić. Po powrocie do bazy, a nawet później, już w kraju, będzie to roztrząsane. Ale
rozmowa pomogła jej zebrać się. Danka zresztą z natury jest twarda i odporna na agresję.

Wiele razy zastanawiałam się nad tym wydarzeniem. Czy był to tylko epizod, nieważny w gruncie
rzeczy, wynikły z deterioracji i wyczerpania, poczucia zagrożenia w trudnej sytuacji, kiedy słownictwo
mało przypomina salonowe, a formy zwracania się do siebie stają się agresywniejsze? Ta agresja w
górach to wynik

zasrożenia, podświadoma samoobrona. Poprzez utrzymanie się w takim nastroju człowiek czuje się
przygotowany do zmagań z niebezpieczeństwem albo też rozładowuje zbyt silne napięcie. Ale agresja
rozproszona na wszystko dookoła nie rozładowuje. Dopiero skupiona na kimś lub na czymś daje tę
możliwość. Ten ktoś, to w podświadomości umowny sprawca zagrożenia, niepewności. Tępienie i
gnębienie go to odwet.

W każdym zbiorowisku ludzi zagrożonych zostanie wyznaczony kozioł ofiarny. Zostaje nim ktoś
najbardziej różniący się od pozostałych, co nie znaczy, że gorszy. To niemalże atawizm, jak dziobanie
przez stado ptaka o innym upierzeniu. Dlaczego ofiarą tego atawistycznego zachowania padła właśnie
Danka?

W Pamirze zetknęłam się po raz pierwszy z problemem „kobieta-partner w zespole męskim". Partner,
a nie beniaminek, maskotka. Kobieta w zespole męskim to drażniąca w sytuacjach stresowych inność,
budząca agresję lub eliminację z grupy przez obojętność, większą niż w stosunku do najmniej
lubianego partnera. A więc, jeżeli kobieta chce być tylko partnerką w grupie mężczyzn i nie ma
tradycyjnej ochrony w postaci męża lub przyjaciela, to oprócz tego, że musi być dobrą alpinistką,
powinna odpowiadać wyobrażeniom grupy o kobietach. Różnym, w zależności od grupy. Danka

64

różniła się najbardziej od akceptowanego przez kolegów wizerunku, została więc kozłem ofiarnym.
Uświadomienie sobie tych .mechanizmów jeszcze bardziej -skłaniało mnie do wspinaczek i wypraw
kobiecych, każąc zapominać o ich złych stronach. Dopiero wówczas, kiedy standardowy,
akceptowany wizerunek kobiety w grupach męskich zmieni się, a kobiety podejmą działalność
dotychczas wyłącznie męską, ich udział w wyprawach alpinistycznych będzie czymś naturalnym.
Zmianę wizerunku mogą spowodować konkretne osiągnięcia kobiet, osiągnięcia samodzielne.

W Pamirze w 1974 roku nasza trójka to precedens. Po raz pierwszy w górach wysokich Polki będą
wchodzić na szczyty siedmiotysięczne w zespole kobiecym. Radzieckie alpinistki wyprzedziły nas o
dwa lata. 26 lipca 1972 roku, po 6 dniach od

wyjścia z bazy na lodowcu Moskwina, na szczycie Piku Eugenii Korzeniowskiej staje czwórka
alpinistek. Elwira Szatajewa, inicjatorka przedsięwzięcia, napisze później:

A jednak stoimy na szczycie. Niezupełnie co prawda stoimy, raczej cłmńejemy się. I ta kipiąca radość z
osiągnięcia celu, ogromna radość urzeczywistnienia dawnego marzenia. Jesteśmy zupełnie same na
wysokości 7105 m. I nawet nie te metry są ważne, ważne jest to, że stoimy tu same. A mężczyźni?
Mężczyźni są teraz daleko w dole.

Koledzy, trenerzy i inni uściskami dłoni i pocałunkami pożegnali tę czwórkę 16 lipca w bazie na
lodowcu Fortambek.

— Bez zwycięstwa nie wracajcie! — powiedział na pożegnanie Witalij Michajłowicz Abałakow, mistrz
sportu, żyjąca legenda radzieckiego alpinizmu, pokrywając wzruszenie surowością. Słowa te inaczej
brzmiały w dniu zwycięskiego powrotu z Piku Korzeniewskiej, a innego znaczenia nabrały w dwa lata
później.

W 1974 roku Elwira podjęła kolejną próbę — po zdobyciu Piku Korzeniewskiej i trawersie kaukaskiej
Uszby — kobiece wejście na Pik Lenina (7134 m).

30 lipca osiem alpinistek wyruszyło z bazy na Łukowej Polanie. Szły powoli, zbyt powoli, ale wytrwale.
5 sierpnia osiągnęły szczyt. 6 sierpnia straszliwa zawierucha odcięła im drogę powrotu. Wiatr w
strzępy porwał namioty, zaginęły w zawiei śpiwory i maszynki do gotowania. Uwięzione na wysokości
prawie 7000 metrów umierały, zamarzając po kolei. 7 sierpnia wieczorem Elwira zgłosiła się przez
radiotelefon do bazy po raz ostatni:

— Pozostało nam tylko pół godziny życia...

Radiotelefon zamilkł. Tym, którzy słuchali w bazie, przez ściśnięte gardła nie mogły wydobyć się
żadne słowa pociechy. Nie było dla dziewczyn żadnej nadziei. Wielu alpinistów płakało.

8 sierpnia na miejsce tragedii dotarł zespół japońskich alpinistów, uczestników międzynarodowego
obozu „Wysotnik". Siedem ciał wiatr -omiatał śniegiem. Ślad ósmej dziewczyny prowadził w stronę
północnego obrywu. Jej ciała nie odnaleziono. Tak zginęły: Elwira Szatajewa, Nina Wasiljewa,
Walentyna Fatajewa, Ilsijar

Muchamiedowa, Tatiana Bardaczowa, Irina Liubimcewa, Galina Pieriechodiuk i Ludmiła Manżarowa.

65

W tym samym czasie, kiedy one szły na Pik Lenina, my planujemy kobiece wejście na Pik Eugenii
Korzeniewskiej. Trochę nawet żartujemy na temat opisu wejścia Elwiry i jej koleżanek na Pik
Korzeniewskiej. Dziewczyny szły niezwykle ostrożnie, z pełną asekuracją tam, gdzie my chodziłyśmy
nie związane. Dziwimy się, że zdecydowały się na tak wiele obozów — co kilkaset metrów. Wydaje
nam się to błędem. Na znacznej wysokości należy przebywać jak najkrócej. Bardziej niż wysiłek
podejścia wyczerpuje samo przebywanie w strefie śmierci, kiedy organizm ma ujemny bilans
energetyczny. Rosjanki były tak wzruszająco sentymentalne! Tuż pod szczytem rozmawiają z bazą
przez radiotelefon. Cieszą się z bliskiego zwycięstwa, płaczą, spierają się, która ma wejść pierwsza na
szczyt. Każda wskazuje na koleżankę. W końcu obejmują się i wchodzą wszystkie razem.

U nas odbywa się to jakoś zwyczajnie. Ot, zwykłe wyjście w góry. Pakujemy plecaki i 2 sierpnia
wychodzimy z bazy. Każda z nas wie, co ma robić, spędziłyśmy wspólnie wiele czasu w górach. Danka,
choć drobna i niewysoka, w górach jest niespożyta. Kokieteria jest u niej tak nieodłącznym odruchem,
że na wysokości 6000 metrów maluje tuszem rzęsy, choć wiadomo, że tylko my będziemy ją oglądały
„pod bronią". A przy tym jest bardzo twarda i odporna, stawia zazwyczaj jasno sprawy, nie ma w
sobie cienia obłudy i zawiści. Nie wszyscy ją lubią. Wydaje mi się, że znalazłam do niej klucz i lubimy
się, choć mam jej czasem to i owo za złe, a i ona mnie. Zaprzyjaźnił nas północny filar Eigeru, trochę
zimowych i letnich wspinaczek w Tatrach.

Ewa od czasów Noszaka bardzo dojrzała. Nie ma zmiennych nastrojów, czuje się pewniej w górach.
Ciągle aktywna, w naturalny sposób zdyscyplinowana, myśląca o innych, wciągająca ludzi w ciekawe
rozmowy, choćby o terenach zielonych — jest architektem przestrzeni — o których opowieści wydają
się tak niezwykłe tutaj, gdzie ostatnia, mizerna zieleń pozostała kilka tysięcy metrów niżej. Ewa ani na
chwilę nie poddaje się tak częstej na wysokoś-

ciach bezmyślnej stagnacji, byle tylko przetrwać. Ja czuję się wyraźnie źle. Nie rozumiem, dlaczego tak
trudno mi się podchodzi.

3 sierpnia przenosimy zabroską — zostawiony wcześniej na wysokości 5800 metrów namiot
zjedzeniem i paliwem — na prze-łączkę w grani, leżącą 200 metrów wyżej. W nocy załamuje się
pogoda. Rano wiatr niesie kłęby śniegu. Widoczność prawie żadna. AJe z tego miejsca nie sposób już
zabłądzić. Wystarczy trzymać się ostrza grani, by osiągnąć szczyt. Dlatego, mimo złej pogody, ruszamy
do góry. Uskok skalny, wznoszący się nad obozem, pokonuję bez trudności, wspinaczka nie jest tak
męcząca, jak żmudne podchodzenie. Zostawiamy linę poręczową na zejście. Potem znów grzęźniemy
w śniegu. Torujemy na zmianę, ale silny wiatr tak szybko zasypuje ślady, że druga osoba, idąca za
torującą, już ich nie dostrzega. Umęczone wiatrem poddajemy się. Rozstawiamy namiot na 6500,
zamiast 200 metrów wyżej.

Następnego dnia walczymy dalej, choć pogoda nie poprawia się. Uszłyśmy niedaleko. Jeszcze jeden
nocleg na grani. Może ostatni?

6 sierpnia widoczność poprawia się, choć wiatr wieje nadal. Jest bardzo zimno, co najmniej -20°C.
Jednak decydujemy się — wychodzimy!

W nocy miałam kłopoty z oddychaniem, bolały mnie plecy, dusiłam się. Nie mogłam spać. Męczyłam
się, leżąc z nosem przy zimnej, dygocącej na wietrze ścianie namiotu. Kusiło, żeby przyznać się
dziewczynom, że jestem chyba chora. Rano, mimo że wokół tak wiele przestrzeni, czułam się jak w

66

pułapce. Z niepokojącym uczuciem duszenia się podchodziłam kilkaset metrów wspólnie z Ewą i
Danka, torując na zmianę. Potem zaczęłam zostawać w tyle, coraz bardziej tracąc siły.

— Idźcie same, nie czekajcie na mnie! — zawołałam.

Postały chwilę, pogadały między sobą i ruszyły do góry. Szybko zniknęły za śnieżnym uskokiem grani.
Ruszyłam i ja, wolnym tempem, często odpoczywając. Jakoś zmęczę te kilkaset metrów do szczytu —
dodawałam sobie otuchy. Żmudnie torowałam zasypany śniegiem ślad po dziewczynach. Psychicznie
czułam się

Hnbrze, choć miałam świadomość własnej słabości. Próbowałam mocją chytrością, zmieniałam
tempo, zażyłam glucardiamid.

200 metrów przed szczytem dostrzegłam przed sobą dwie sylwetki. Dziewczyny wracały. Króciutkie
ukłucie zazdrości, ale i radość. Moje zdobycie lub niezdobycie szczytu niczego już nie zmieni. Jako
zespół odniosłyśmy sukces. Z trudem porozumiewamy się w wichurze. Są bardzo wychłodzone
wiatrem uniemożliwiającym dłuższe przebywanie na szczycie. Zostawiły na nim proporczyk, zabrały
„zapiskę" naszych kolegów, którzy byli tu przed kilkoma dniami. Chcą, bym schodziła razem z nimi, ale
jeszcze nie poddaję się. Przerażone moim uporem nie mogą nic zrobić, nie ściągną mnie przecież na
dół siłą. Schodzą do namiotu, a ja mozolnie, z uporem pnę się do góry.

Grań podszczytowa co chwila mami, że za kolejnym śnieżnym uskokiem zobaczę wreszcie
wierzchołek. Silny wiatr utrudnia utrzymanie i tak chwiejnej równowagi. Słabnę coraz bardziej, choć
mam świadomość, że jeszcze mogę się uratować. Wreszcie wyłania się kopuła wierzchołka. Wiatr
wywiał jego zbocza aż do kamieni. Nad granią widzę przelatujące czarne ptaki. Majaczę? Nie, ptice są
prawdziwe. Ale przestraszyłam się. Jeszcze trochę i nie będę miała sił na zejście. Zawracam!

W chwili podjęcia decyzji już poczułam się bezpieczna. Tak jakby odwrócenie się od szczytu i
schodzenie w dół niwelowało fakt, że znajduję się na wysokości 7000 metrów, że jestem sama i czeka
mnie 500 metrów brnięcia w śniegu, zmagania z wiatrem i słabością na śnieżnej grani, pociętej
uskokami. Schodziłam z trudnością. Dziewczyny co jakiś czas wychodziły przed namiot, wyglądały
mnie. Kiedy dotarłam do namiotu, nie komentowały mojej samotnej próby.

Noc miałam ciężką. Dusiłam się, a plecy dokuczały coraz bardziej. Następnego dnia dotarłyśmy do
skalnego uskoku nad przełęczą w grani. Zjeżdżałam pierwsza w kluczu zjazdowym. Kiedy zwolniłam
linę stojąc już na śniegu, rozpoczęła zjazd Ewa. Kilka metrów nade mną nagle zatrzymała się,
przywierając do skały. Może była to chwilowa niedyspozycja spowodowana

zmęczeniem, ciągłym uczuciem zagrożenia, obawą przed odpadnięciem? Podeszłam i przypięłam ją
do haka, który pospiesznie wbiłam. Na chwilę jej pomogłam, choć pomoc ta jakże była iluzoryczna!

Bo tak naprawdę w górach nikt nikomu nie pomoże. Nie weźmie na plecy i nie zniesie na dół
wyczerpanego kolegi. Może jedynie zmobilizować tego drugiego, by sięgnął do swoich rezerw. Może
stworzyć, być może złudne, poczucie bezpieczeństwa, przywrócić wiarę we własne siły, zachęcić do
dalszego działania.

Może dzięki tej chwili odpoczynku i odprężenia, kiedy przywiązana do dającego pewność haka była
bezpieczniejsza, Ewa poczuła się lepiej. Spokojnie zjechała pozostałe kilkanaście metrów, dzielące nas

67

od namiotu. Dalsze zejście jest łatwe. Schodzimy każda swoim tempem, one trochę szybciej niż ja.
Żleb nad lodowcem Moskwina jest teraz przykryty warstwą śniegu. Buty ślizgają się na mokrych
kamieniach, tracimy równowagę, osuwamy się z małymi lawinkami kamiennymi.

Dochodzimy do bazy. Wychodzą nam naprzeciw koledzy. Mają ze sobą śmieszne medale wycięte z
papieru — „Za wejście". Ale o nich dowiedziałam się później. Aby nie robić mi przykrości, kiedy
dowiedzieli się, że nie byłam na szczycie, nie wręczyli medali żadnej z nas.

Teraz już wiem, dlaczego z takim trudem wchodziłam. Obrzęk płuc. Helikopter odtransportował mnie
do szpitala w Dżirgitalu. Wprawdzie wróciłam do bazy po tygodniu, ale już nie miałam szans na udział
w dalszej akcji. Ze szpitala wracałam również helikopterem, okrężną drogą, gdyż pilot chciał mi
pokazać góry Pamiru w całej okazałości. Na wysokości 6000 metrów lecieliśmy w stronę Piku Lenina.
W cztery lata po wejściu na ten szczyt znów go zobaczyłam. Wylądowaliśmy w znanym mi już obozie
„Wysot-nik". Panował tu nastrój smutku i przygnębienia. Od alpinistów radzieckich dowiedziałam się
o śmierci ośmiu alpinistek na grani Piku Lenina. W górze było wtedy wiele grup. Japończycy, Polacy i
Amerykanie, ale ich radiotelefony działały na innej częstotliwości i z bazy nie można było porozumieć
się z nimi, by prosić o pomoc

,. dziewcząt. Grupa alpinistów, która wyruszyła z bazy na poszukiwanie, nie odnalazła ich na rozległej
grani. Fatalna pogoda ograniczała widoczność do kilkunastu zaledwie metrów.

Spośród tych, które zginęły, znałam tylko Elwirę. Poznałyśmy się w Szwajcarii na międzynarodowym
spotkaniu alpinistek. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych, ale poprzez góry związała się ze sportem.
Była odważna w górach i poza nimi, chciała przełamywać bariery psychiczne i zwyczajowe, piętrzące
się przed alpinizmem kobiecym, inicjowała przedsięwzięcia górskie zespołów kobiecych.

Tragedia pod Pikiem Lenina wstrząsnęła mną. Podobne katastrofy górskie pochłonęły wiele już ofiar.
Ginęli w nich jednak głównie mężczyźni. Jeśli kobiety podejmują takie samo ryzyko, to nie mogą
łudzić się, że góry potraktują je łagodniej. Ale śmierć Elwiry i jej koleżanek była przerażająca i jakoś
bardziej niesprawiedliwa. O moim wejściu na Pik Kommunizma nie było już mowy. Lekarz nie chciał
nawet rozmawiać na ten temat. Musiałam pozostać w bazie. Zespól kobiecy liczy! już tylko dwie
osoby i przestał być zespołem. Ewa i Danka dołączyły do kolegów.

Rosjanie nie wyrażali zgody, by nasi chłopcy robili nową drogę na murze Piku Kommunizma,
wyprowadzającym na Pamir-skie Plateau od strony lodowca Waltera. Zgodzili się jedynie na wejście
filarem Borodkina. Byłoby to drugie przejście tej drogi. Filar był znakomicie widoczny z naszego obozu
bazowego.

Przed polskim zespołem wyruszyli tą drogą alpiniści radzieccy — grupa graniowa i grupa
wspomagająca, która miała ułatwić tym pierwszym podejście pod Pik Kommunizma, donieść
niezbędny sprzęt i zabrać niepotrzebny.

Polska grupa wyruszyła dwa dni później. Obserwowałam ich poczynania przez lunetę. Dla mnie w
bazie panowała już wakacyjna atmosfera. Pogodzona z tym, że jestem wyłączona z akcji, z dużą
przyjemnością piekłam szaszłyki z Wadimem, który jako ruko-wadiiiel pozostawał w bazie i
obserwował działalność swej wyprawy. Było niewiele osób, co stwarzało niezwykle miłą, kameralną
atmosferę. Zajadałam się ziemniakami w mundurkach z masłem oraz marynowanymi śledziami z
cebulą.

68

Grupa idąca filarem Borodkina była widoczna tylko przez dwa dni. Potem zniknęli na Pamirskim
Plateau. Ich dalsze losy znam już tylko z późniejszych relacji. Onyszek opowiadał, że we mgle, która
ich tam ogarnęła, nagle natknęli się na Rosjan, którzy przecież wyszli dwa dni wcześniej. Z
niezrozumiałych dla nas przyczyn szli bardzo wolno. Dopiero zdopingowani tempem zespołu
polskiego, który mimo mgły szedł ostro do góry, zwinęli obóz i wyruszyli na przełęcz między Pikiem
Duszanbe a Pikiem Kommunizma.

Tego dnia do bazy przyleciał helikopter, który miał zrzucić żywność na Plateau. Nie wytrzymałam tych
bazowych wywczasów i zabrałam się „okazją". Pamirskie Plateau to równina leżąca na wysokości
6000 metrów, obrywająca się uskokiem o wysokość 2000 metrów. Niesamowite wrażenie sprawiał
moment wznoszenia się helikoptera i przekraczania granicy Plateau. Wydawało się, że kiedy lecimy
nad równiną, jesteśmy bezpieczni. Zupełnie irracjonalny strach poczułam, kiedy zbliżyliśmy się do
krawędzi uskoku — tak jak byłaby jakaś różnica, czy spadniemy z wysokości 100, czy 2000 metrów.

Zrzuciliśmy żywność — świeże mięso, wysokokaloryczne jedzenie, a nawet jakieś ciepłe danie
zawinięte w srebrną folię i wróciliśmy do bazy. Znów przez lunetę obserwowałam sylwetki pnące się
już na kopułę szczytową Piku Kommunizma. Dzień był słoneczny, widoczność znakomita. Patrzyłam
na kolegów i usiłowałam wczuć się w ich doznania w tej chwili. Żeby choć w ten sposób nie być
bezsilną i wyeliminowaną, nie być obok. Była to godzina kontaktu z nimi. Nagle usłyszałam krzyk
Wadima:

— Wanda, szybko! Ewa spadła!

Rzuciliśmy się do lunety. Na oświetlonej zachodzącym słońcem ścianie, 300 metrów poniżej kopuły
szczytowej, widać było maleńką plamkę — czerwoną kurtkę Ewy...

Po powrocie do Polski przez dłuższy czas nie mogłam się uporać ze sobą. Gorączkowałam, co było
następstwem obrzęku płuc-i anemii. Zakończyło się to szpitalem. Na łóżku szpitalnym miałam sporo
czasu na rozmyślania. Nie były one optymistyczne. W końcu września robiłam bilans 1974 roku.
Wynik był ujemny

pod każdym względem. Zawodowo byłam na znacznie gorszej pozycji niż koledzy ze studium
doktoranckiego — czas przeznaczony na doktorat wykorzystałam na góry. Po rozwodzie miałam
kłopoty mieszkaniowe, a po tragicznej śmierci ojca uczestniczyłam w wielu posiedzeniach sądu jako
oskarżyciel posiłkowy. Poza tym sprawy związane z alpinizmem — mimo że poświęcałam im tak wiele
czasu — również nie przedstawiały się dobrze.

Wiosną tego roku nieoczekiwanie dla siebie samej nie zostałam uwzględniona w składzie zimowej
wyprawy na Lhotse. Wydawało mi się, że moje osiągnięcia są najlepsze wśród osiągnięć polskich
alpinistek. Za sobą miałam trudne przejścia tatrzańskie latem i zimą, Eiger, Trollryggen, a także dwa
siedmiotysięczniki. Ale udział alpinistki w tej wyprawie miał być elementem dodatkowym do
zasadniczej działalności zespołu męskiego. Jeżeli się uda, wprowadzi się dziewczynę na Lhotse. Już
samo określenie — „wprowadzi się" — doskonale charakteryzowało całe przedsięwzięcie, stawiało
uczestniczkę wyprawy w podrzędnej nieco roli. Później dowiedziałam się, że mój udział był
niepożądany, bo za bardzo chciałabym wejść na szczyt, zagrażając w ten sposób spokojowi na
wyprawie.

69

Przeżyłam ogromny wstrząs, kiedy okazało się; że jedzie inna alpinistka. Nie wystarczy być dobrym
alpinistą i nie wystarczy chęć zdobycia szczytu — trzeba jednocześnie zmieścić się w kalkulacjach, czy
taka akurat osoba jest potrzebna wyprawie. Jeżeli mój udział był niedogodny z punktu widzenia
interesów wyprawy, należało przyjąć to jako rzecz normalną. Niestety, potraktowałam to jako
osobistą porażkę.

Było to pierwsze duże niepowodzenie związane z górami, a które spotkało mnie poza nimi. Potem był
Pamir i choroba, co jakby potwierdziło moją nieprzydatność. Ale żeby iść pod górę, trzeba znaleźć się
na dole. Po latach oceniam ten rok jako okres przygotowawczy do wielu następnych lat, twórczych,
niekiedy szczęśliwych.

Postanowiłam zmobilizować się do działania. Nie czekać, by ktoś zabrał mnie na wyprawę, lecz
zorganizować ją sama.

Jeszcze ze szpitala rozpoczęłam rozmowy telefoniczne z Ewą Krasińską i Januszem Kurczabem.
Chciałam reaktywować komitet organizacyjny wyprawy warszawskiej, która za cel wybrała
Annapurnę. Wyprawa była planowana na rok 1974 lub 1975, jednak nie otrzymała zezwolenia na
Annapurnę f. Komitet organizacyjny był w rozsypce — Ewa Czarniecka-Marczak, która była motorem
tej wyprawy, zginęła w Pamirze, ja leżałam w szpitalu, a Janusz Kurczab szykował się na K-2 — został
kierownikiem narodowej wyprawy na ten szczyt. I prawdę mówiąc, poza mną i Januszem
Onyszkiewiczem, nie został nikt.

Postanowiłam przejąć tę sprawę, korzystając z faktu, że wyprawa była zatwierdzona w programie
warszawskiego Klubu Wysokogórskiego, i wrócić do pomysłu wyprawy kobiecej, który powstał, kiedy
z Alison żegnałyśmy Arlene Blum po wyprawie na Noszak.

Zaczął się najwspanialszy okres, choć nieraz oczy piekły ze zmęczenia i głowa pękała po
wielogodzinnych dyskusjach. Początkowo nad celem i formą tej wyprawy rozmawiałam głównie z
Ewą Krasińską. Bardzo spokojna, rozważna, realnie i wnikliwie potrafiła ocenić nasze szanse.
Rozmowy z Ewą, a potem z Alison i Januszem Onyszkiewiczami zaowocowały projektem
zorganizowania wyprawy kobiecej i męskiej; współdziałających ze sobą, ale mających różne cele.
Organizacja w kraju miała być wspólna, a po przybyciu na miejsce działania wyprawy miały się
rozdzielić.

Wybrano dwa sąsiadujące szczyty — Gasherbrum II (8035 m) i Gasherbrum III (7952 m), leżące w
paśmie Karakorum. Był to dobry plan. Zarówno organizacja wyprawy w kraju, jak i domarsz mogły być
przeprowadzane wspólnie, co obniżałoby koszty i ułatwiało załatwianie różnych spraw, natomiast
działalność górska byłaby już niezależna. Pomysł na takie organizowanie wyprawy miał dodatkową
zaletę — zespół kobiecy nie stanąłby od razu wobec pełnej samodzielności, zwłaszcza organizacyjnej,
która, być może, przerastałaby nasze możliwości i doświadczenia. Podejmując taką inicjatywę i
startując z pozycji, wydawałoby się, straconej, nie można było sobie pozwolić na błąd lub
niedopatrzenie, którego

konsekwencją mogło być niepowodzenie wprawy. A ta wyprawa musiała się udać. Z wielu powodów.

Po śmierci ośmiu alpinistek radzieckich w Pamirze nastąpił właściwie koniec alpinizmu kobiecego w
Związku Radzieckim. Obawiałyśmy się, że może to mieć wpływ na decyzję naszych władz sportowych.

70

Żeby stworzyć zaufanie i wiarę w samodzielne działanie kobiet w górach, należało przeprowadzić
udaną wyprawę. Potrzebny był sukces.

GORYCZ SUKCESU

Próbowałam nie udawało się

wiele razy

wodziło na pokuszenie

poddaj się mogłam znaleźć wykręt choćby zwolnienie lekarskie „niezdolna do walki"

nie zrobiłam nic

walczę

aż do gorzkiego końca przeciwko nim przeciwko tobie przeciwko sobie samej

i wygram

ponieważ

nie mam

innego

wyjścia.

W roku 1975 dochodzi do skutku wyprawa, którą kieruję, a jednocześnie jestem kimś więcej niż tylko
jej współtwórczynią. Utożsamiałam się z wyprawą i to tak dalece, że uważam ją niemal

Na Gasherbrumic II

Widok z Gasherbrumów na K-2 i Broad Pcak

a

u

o

Na szczycie Gasherbrum III - Alison Chadwick-Onyszkiewicz, Wanda Rutkiewicz i Krzysztof Zdzilowic"

a swoją własność. Dla niej odłożyłam na bok prawie wszystko. Organizowałam ją z beznadziejnych
pozycji. Właściwie prawie każda wyprawa startuje z takich pozycji, przynajmniej tak sądzą
organizatorzy i uczestnicy zarazem. Muszą przebić się przez konkurencję, zdobyć pieniądze,
przygotować żywność, sprzęt i transport.

Ale nasza wyprawa była naprawdę niezwykła. Po raz pierwszy z Polski w góry wysokie miała wyruszyć
wyprawa kobieca. I dlatego miała więcej niż inne wyprawy zarówno zwolenników, jak i przeciwników.
Do jej zbilansowania chcę przystąpić pod kątem własnych zysków i strat, opowiedzieć, dlaczego była
dla mnie tak ważna. Nie zamierzam więc zdawać dokładnego sprawozdania z przebiegu wyprawy. Tę

71

rolę w dużym stopniu spełnia książka „Zdobycie Gasherbrumów", praca zbiorowa uczestników. Z
kolei film, który powstał w oparciu o wydarzenia wyprawowe — „Temperatura wrzenia" Andrzeja
Zajączkowskiego — skupia uwagę na relacjach zespół-kierownik, na sposobach, jakimi kierownik
realizuje swój cel, czy też cel wyprawy. Film nie jest dokumentem w pełnym tego słowa znaczeniu,
nie zawiera najistotniejszych informacji o dokonaniach wyprawy — dwu zdobytych szczytach,
czterech udanych atakach szczytowych i dwunastu zdobywcach.

Wyprawa okazała się, jak stwierdził Polski Związek Alpinizmu, do roku 1975 najowocniejszą z polskich
wypraw powojennych. Dla mnie stała się punktem zwrotnym w alpinistycznym życiorysie, źródłem
niezapomnianych przeżyć i podstawą do rozważań, które snułam w czasie wyprawy i długo po
powrocie z gór. Vs*—'

Do zorganizowania wyprawy skłoniło mnie wiele czynników. Sportowe — nie zdobyta góra,
Gasherbrum III (7952 m) w Karakorum i zespół alpinistek, mogący pokusić się o,pierwsze wejście na
ten szczyt. Z innych czynników wymienię dwa subiektywne. Pierwszy z nich był negatywny —
wyprawę poprzedzał okres zasłużonych i niezasłużonych porażek, a nagromadziło się ich sporo.
Narastała więc we mnie chęć zwalczenia złej passy. Drugi czynnik wynikał z coraz wyraźniej
uświadamianej sobie potrzeby

tworzenia — określenia zadania, zebrania zespołu, zorganizowania środków i przeprowadzenia akcji
górskiej aż do osiągnięcia celu czyli zdobycia szczytu.

Aby wyprawa kobieca mogła dojść do skutku, należało przy. jąć, że ze względów taktycznych i
organizacyjnych równolegle do niej będzie działał zespół męski, prowadząc nową drogę na Ga-
sherbrum II (8035 m), zdobyty w 1956 roku przez Austriaków. Tuż przed wyjazdem z kraju okazało się
jednak, że zespół męski nie otrzymał zezwolenia władz pakistańskich na ten szczyt. Stał się więc
zespołem towarzyszącym wyprawie kobiecej, która miała pierwszeństwo w zdobywaniu
Gasherbrumu III. Gdyby nam się nie powiodło, prawo zdobywania szczytu odstępowałyśmy kolegom.
Oni nie tracili jednak nadziei, że w Pakistanie uzyskają zgodę na swój pierwotny cel i nie będą
odgrywać drugoplanowej roli.

Wyprawa zainicjowana w Klubie Wysokogórskim w Warszawie, musiała jednak wydostać się spod
jego „opieki". Prezes klubu i kierownik wyprawy na K-2, planowanej na rok 1976, utrudniali jak mogli
działanie „konkurencji". Wyprawę naszą przejął pod swój patronat Polski Związek Alpinizmu. Dzięki
temu stała się imprezą centralną, korzystając z wielu udogodnień wynikających z nowego statusu.

Po półrocznym okresie zmagań organizacyjnych, wyprawa była gotowa do wyjazdu z Polski bez
opóźnień. Należało uznać to za pierwszy sukces. Nie byłby on możliwy bez współdziałania wielu osób
spoza kręgu uczestników. Czynniki warunkujące ten pierwszy sukces były bardzo niespójne i
przypadkowe, ale szczęśliwie ich wypadkowa raźno posuwała organizację wyprawy do przodu.
Wychodziłam temu szczęściu naprzeciw z determinacją i wiarą, zarażającą chyba innych.

Przygotowanie przedsięwzięcia, które chce się przeprowadzić, jest jego integralną częścią, równie
ważną jak ono samo. Połączenie umiejętności organizacyjnych i wspinaczkowych jest w alpi-nizmie"
konieczne. Nie można sobie wyobrazić sytuacji, kiedy organizator lub działacz stawia alpinistę pod
ścianą i odgwizduje początek wspinaczki. Sukcesy alpinistyczne odnoszą ci, którzy

72

otrafią hczY^ °^ie umiejętności, jak na przykład Reinhold Messner, Chris Bonington, a z polskich
alpinistów — Andrzej Zawada, Janusz Kurczab, Wojciech Kurtyka.

Ale organizacja jest mniej wdzięcznym zadaniem niż wspinanie się, więc niektórzy wykręcają się od
niej. Nie mogą, nie chcą, z lenistwa i wygody. A przy organizacji wyprawy trzeba być wszystkim —
„mózgiem", reprezentantem oficjalnym, sekretarką, gońcem, tragarzem, zaopatrzeniowcem,
pakowaczką. Jestem takim „omnibusem" Pozostali uczestnicy nie wszyscy w równym stopniu biorą
udział w przygotowaniach. Więc pierwszy dysonans. Czy można traktować wyprawę jako spółkę
akcyjną, w której każdy może otrzymać udział w zyskach w zależności od wkładu, w tym przypadku
pracy? Czy faworyzować słabszego fizycznie, ale ofiarnego uczestnika, czy przymknąć oko na
migającego się od roboty, ale asa w górach?

Problem ten nie był wówczas jątrzący, ponieważ ginął w ogólnym entuzjazmie. Mieliśmy sporo
zrozuzumienia dla siebie nawzajem, bo każdy był czymś ograniczony — rodziną, pracą. Dopiero kiedy
oderwiemy się od tego wszystkiego — myśleliśmy — i będziemy już w górach, wtedy wszyscy będą
mogli zaangażować się w „czarną robotę" wyprawową. Ale tak się nie stało. Ci, którzy unikali pracy w
kraju, unikali jej również w górach. Nie było równości w wypełnianiu obowiązków. Mimo wszystko
ten pierwszy okres działalności wyprawy w kraju pozostał we wdzięcznej pamięci. Wszystko było
przed nami i każde działanie w widoczny sposób zbliżało nas do celu.

Potem, w górach, zostaliśmy sami ze sobą. Przez dwa miesiące osiągnięcie celu zależało tylko od nas,
choć wiele razy mieliśmy wątpliwości, czy jakaś podjęta decyzja zbliża do niego. Po raz pierwszy
miałam kierować dwudziestoosobowym zespołem i, jak się później okazało, nie zdawałam sobie
sprawy z wielu mechanizmów, działających w tak licznej grupie. Nie występowały one w małych
zespołach, z którymi dotychczas miałam do czynienia. Im społeczność wyprawową większa, tym
podobniejsza do normalnego społeczeństwa, ze wszystkimi regułami jego funkcjonowania.

Ale wyprawa nie działała w warunkach normalnych, lecz w sytuacji zagrożenia, niejako w stanie
wyjątkowym. Zaskoczyło mnie, że pod Gasherbrumami niektórzy koledzy nie uznali nadzwyczajności
działania. Chcieli, by w górach obowiązywały takie same reguły społeczne, jak na dole — demokracja,
poszanowanie form dialogu władzy ze społeczeństwem, istnienie opozycji, pełna informacja, jawność
oraz niezmienność decyzji i ustaleń. I to niezależnie od zmieniających się okoliczności. Władza
powinna być reprezentantem społeczeństwa i bronić jego interesów.

Później odkryłam, że społeczeństwo tym głośniej domaga się od władzy przestrzegania tych reguł, im
bardziej jest z władzy niezadowolone, czuje się zagrożone i nie ma do niej zaufania. Jest skłonne wiele
wybaczyć, jeśli czuje się bezpiecznie, dostatnio i lubi swego przywódcę.

Na wyprawie kierownik nie jest reprezentantem społeczności uczestników, przynajmniej na
klasycznej wyprawie, jaką byliśmy. Zespół nie wybiera kierownika. To kierownik dobiera uczestników.
Takich, których umiejętności gwarantują osiągnięcie celu postawionego przed wyprawą. Akcja górska
przebiega w warunkach zagrożenia i kierownik jest odpowiedzialny za życie uczestników. Stąd, z
założenia, w klasycznym modelu wyprawy kierownik ma taką władzę, jaką ma przywódca każdej
zagrożonej społeczności. Większą niż w czasie pokoju.

Podejmując się prowadzenia wyprawy miałam pełną świadomość tej odpowiedzialności, ale nikłe
wyobrażenie o sposobach pracy z dużym zespołem. Lubiłam działanie zespołowe, odczuwałam

73

satysfakcję z budowania czegoś razem. Naiwnie zakładałam, że poczynania zespołu będą zmierzały
wyłącznie ku celowi, że nie będzie działań odśrodkowych. Każdy odłoży na bok swe antypatie, będzie
żył wyprawą. Byłam przekonana, że kierowanie takim zespołem to niemal formalność, gdyż zespół
ożywiony zapałem i wiarą będzie się rządził sam. Sądziłam, że w dyskusjach wypo-wiedzr będą
konstruktywne, a jeśli krytyczne, to zarazem obiektywne, odnoszące się do spraw, a nie osób. I że
moje potknięcia będą wybaczone ze względu na dobre chęci mną powodujące. Na

domiar wierzyłam jeszcze, że wszyscy będą się lubili, polubią nie lubianych tylko z racji partnerstwa
przy tak wielkiej sprawie. Dlatego do zespołu weszli wszyscy, którzy mogli się wyprawie orzydać.
Nawet jeśli miałam z niektórymi z nich wcześniej nieporozumienia.

Tak więc w dziewięcioosobowym zespole kobiecym znalazły się: Anka Okopińska, Alka Bednarz,
Alison Chadwick-Onysźkie-wicz, Anka Czerwińska (Czerwosia), Ewa Abgarowicz, Halina Kruger-
Syrokomska, Krystyna Palmowska, Maria Mitkiewicz, Sylva Kysylkova z Czechosłowacji i ja. Zespół
męski to: Janusz Onyszkiewicz (Onyszek) — mój zastępca i szef zespołu męskiego, Leszek Woźniak
(Brodacz), Leszek Cichy, Andrzej Łapiński (Łapa), Marcin Zachariasiewicz (Marcysia), Marek Janas i
Krzysztof Zdzitowiecki (Pomurnik). Dołączyli do nich filmowcy — Andrzej Zajączkowski (Zając) i
Zbyszek Pietrzkiewicz, a także pakistański oficer łącznikowy, kapitan Saeed Ahmed Malik.

17 kwietnia. Łapa, Brodacz i Marcysia wyruszają z Warszawy Jelczem 316 z dziewięciotonowym
ładunkiem. Alison i ja odlatujemy z Warszawy 29 kwietnia — przez Moskwę do Kabulu, skąd 3 maja
docieramy mikrobusem do Rawalpindi i rozpoczynamy działalność organizacyjną. Zatrzymujemy się w
hotelu „Mrs. Davies". Załatwiamy sprawy w Tourism Division, na policji, w urzędzie celnym, w
urzędzie ubezpieczeniowym, w biurze P1A, Pakistańskich Linii Lotniczych. Kupujemy, w czym pomaga
nam Saeed, prowiant dla tragarzy: tłuszcz roślinny ghee, soczewicę dhal oraz papierosy „K-2". Mąkę
kupimy w wioskach po drodze, a samochód wyprawy dowiezie z Polski cukier, sól i herbatę. Do
Islamabadu, leżącego kilkanaście kilometrów od Rawalpindi, Jelcz przybywa 7 maja i parkuje na
wielkim campingu. Tam też będą mieszkać pozostali uczestnicy wyprawy, którzy w dwóch grupach
docierają 13 i 18 maja.

Na campingu jest parno i gorąco, łazi robactwo, gryzą komary- Ale namioty stoją na kamiennych
podestach, gotować można w budyneczku kuchennym z bieżącą wodą, jest też pawilon z natryskami.
Do pracy w monsunowej duchocie trzeba się

zmuszać. A pracy przy przepakowywaniu sprzętu i żywności jest sporo. Wszystkie urzędy, oprócz
ambasad, znajdują się w Rawal-pindi. Dlatego też mieszkamy tam z AJison w hotelu. Po ścianach
naszego pokoju biegają jaszczurki, nie ma klimatyzacji, są tylko wentylatory. Nasz „apartament" jest
dwupokojowy, z łazienką. To wystarcza, by komfort kłuł w oczy mieszkających na campingu kolegów.
A przecież wyprawy nie stać na to, by w hotelu kosztującym 7 dolarów dziennie od osoby ulokować
wszystkich. Tak więc na początku powstaje niezręczna sytuacja — oni na campingu, my w hotelu.
Właściwie drobiazg, ale...

Ciężar reprezentacji spoczywa na Alison, obywatelce brytyjskiej. Ledwo poznaję dawną Alison. W
Warszawie znajdowała się trochę w cieniu męża. Może z powodu trudności językowych nie była zbyt
aktywna. Teraz jest pełna pomysłów i inicjatywy. Delikatna i wiotka, bez obawy wchodzi w
egzotyczny tłum uliczny w muzułmańskim kraju. I nic się nie dzieje z tego powodu.

74

— Cóż za głupstwa opowiadali! — myślę o tych, którzy straszyli nas przed wyjazdem
niebezpieczeństwami czyhającymi w Pakistanie na kobiety.

23—26 maja. Po wielu interwencjach w PIA znajdują się dla nas miejsca w samolotach. Dzięki
patronatowi, jaki nad wyprawą objęła pani Bhutto, żona ówczesnego premiera, udaje się załatwić
również przelot naszego bagażu do Skardu.

Skardu jest stolicą rejonu północnego, oddaloną 600 km od Islamabadu. Zostawiamy w Skardu część
żywności przeznaczoną na powrót, a także jedną radiostację. Wynajmujemy jeepy, traktory i
docieramy do odległej o blisko 90 km wioski Baha. Tu formujemy karawanę tragarzy. Zwerbowanie
tragarzy, podział ładunków i kontrola to zadanie Saeeda.

28 maja. Pierwszy dzień karawany. Tego dnia docieramy do wioski Dusso. Nie ma chętnych do
noszenia ładunków, ponieważ większość mieszkańców wiosek leżących na drodze do lodowca Baltoro
pracuje już przy innych wyprawach, które poszły w góry przed nami. Poczynając od Dusso za
karawaną ciągle pozostają w wioskach ładunki, których nie ma kto nieść oraz alpiniści, usiłu-

jacy znaleźć tragarzy. Tak jest na postojach w Dusso, Gomboro, Chongo i Askole. Onyszek ofiarnie
zabezpiecza tyły karawany przez cały czas domarszu. Spotka się z nami dopiero na Concordii, stąd
pozostają dwa dni marszu do bazy. To niewdzięczne zadanie może opóźnić dotarcie do bazy, a co za
tym idzie — aklimatyzację. Każdy wyrywa się jak może z tego ogona, tylko Alison i Marek dotrzymują
dłużej towarzystwa Januszowi.

2 czerwca. Dzień odpoczynku karawany w ostatniej wiosce na trasie, Askole, położonej na wysokości
3000 metrów. Kupujemy 2,5 tony mąki dla tragarzy, bo od tej pory będziemy ich żywić. W Askole
pozostawiamy dużo ładunków, wciąż nie możemy zwerbować dostatecznej liczby tragarzy. Wbrew
wcześniejszym ustaleniom, że alpiniści będą podchodzić „na lekko", każdy z nas musi nieść ponad
dwudziestokilogramowy plecak.

Trzy dni drogi od Askole wybucha strajk trzystuosobowej karawany. Tragarze żądają wyższych
stawek, codziennej wypłaty, paliwa i namiotów oraz ciepłej odzieży. Przez dwa dni wyprawa stoi w
miejscu. Wraz z Marcinem i Saeedem prowadzę negocjacje z przedstawicielami tragarzy. W zasadzie
racja jest po naszej stronie, gdyż zobowiązani jesteśmy zapewnić tragarzom tylko to, co jest
wymienione w warunkach organizacji karawan, dokumencie sporządzonym przez Tourism Division.
Nie ma tam słowa o codziennej wypłacie. Jej wypłacanie mogłoby grozić tym, że tragarze w każdej
chwili, gdy zechcą, opuszczą karawanę. Nie jesteśmy też zobowiązani do dania im skarpet i paliwa, a
tylko obuwia i okularów przeciwsłonecznych. Los wyprawy wisi na włosku. W końcu, po kilku
demonstracyjnych odejściach i powrotach tragarzy, osiągamy kompromis, który nadszarpnie trochę
nasze finanse i uszczupli zapas paliwa.

Zaabsorbowanie kłopotami, ciągła praca przy ratowaniu wyprawy uniemożliwiają mi bliższy kontakt z
zespołem. W rozwiązywaniu problemów pomagają mi głównie koledzy, są prężniejsi, bardziej
doświadczeni. Przyzwyczajeni do wspólnego działania, do decydowania w nowych, nieznanych
warunkach. Byliśmy pierwszą Polską wyprawą w tym rejonie i jedną z nielicznych po długim

okresie zamknięcia przez władze rejonu Baltoro Mustagh dla cudzoziemców. Tylko nieliczne koleżanki
próbowały wyszukiwać wyjście z różnych kłopotów, w jakie wyprawa w czasie domarszu popadała.
Głównie Alison i Alka z własnej inicjatywy przychodzą mi z pomocą. Marysia leczy tłum chorych

75

tragarzy i mieszkańców mijanych wiosek, Sylva ma wysoką temperaturę i źle się czuje, debiutantki
wyprawowe — Czerwosia, Krystyna i Ewa — są trochę pasywne z braku doświadczenia, Anka ma
pretensje, że nie dotrzymałam słowa i musi iść z ciężkim plecakiem, a Halina — że nie uzgadniam z
nią swych poczynań i traktuję ją niewłaściwie.

Jestem tak zmęczona tysiącem spraw ważnych i drobiazgów, że przechodzę nad tym wszystkim do
porządku dziennego. Dopiero później uświadamiam sobie, co to znaczy. To nieważne, że brakuje
tragarzy do niesienia podstawowych nawet ładunków wyprawy. Jeżeli coś się ustali ze społecznością,
należy tego dotrzymać. I osobiste rzeczy każdego z alpinistów powinien nieść tragarz. Moje
zdziwienie wynikało z faktu, że jak jeszcze kilku kolegów, byłam na etapie himalaizmu
spontanicznego, entuzjastycznego, kiedy każdy wychodzi naprzeciw drugiemu z pomocą w kłopotach,
na plecy bierze ciężar największy, jaki tylko może unieść. A okazało się, że to nie tak. Że dla
niektórych liczą się uporządkowane formy współżycia społecznego, przeniesione z dołu. To nie jest
nasza wyprawa, tylko wyprawa, na której są oni — uczestnicy i j a — kierownik. Choć mamy
określone prawa i obowiązki, przede wszystkim j a powinnam wziąć na siebie obowiązek dotrzymania
ustaleń.

Taka postawa reszty ustawiała mnie bardziej na pozycjach kierowniczych, niż początkowo
zamierzałam. Oczekiwałam, że uczestnicy również utożsamią się z wyprawą i pospieszą z przyjacielską
współpracą. Oczekiwałam tego również od Haliny. Jeżeli już nie przyjacielskiej, to lojalnej współpracy
na rzecz całej wyprawy. Zaprosiłam ją do udziału w wyprawie, gdyż sądziłam, że ułatwi mi
kontaktowanie się z zespołem, odciąży choć trochę w robocie. W alpinistycznym życiu towarzyskim w
kraju wodziła rej, a w grupach na wyjeździe stawała się towarzyskim prowody-

Postawiłam na to. Chciałam, by przejęła ode mnie funkcję wydawania poleceń i egzekwowania ich.
Dla mnie był to nieznośny obowiązek. Władza nad ludźmi nie była magnesem, choć władza
kierownika wyprawy była mi potrzebna jako niezbędny czynnik tworzenia. Rozumiałam ją bardziej
jako doglądanie procesu tworzenia niż przewodzenie, ale na tym potknęłam się.

Wydawanie poleceń i egzekwowanie ich wykonania jest mniej wdzięczną dziedziną niż życie
towarzyskie, wystawia na próbę popularność i wiąże się z odpowiedzialnością. Twórcy popełniają
błędy, unikają ich ci, którzy nic nie robią. Nie popełniają ich również krytycy, co najwyżej niewłaściwie
kogoś lub coś ocenią. Ale konsekwencji ich błędów nie ponosi bezpośrednio społeczność. Krytycy
powinni wspomagać proces tworzenia, wytykając jego dewiacje. Krytyka nie powinna jednak być
skierowana przeciw twórcom, ponieważ w przypadku wyprawy są oni wartością constans, ustaloną
na czas jej trwania. W zasadzie nie wchodzi w grę możliwość wyboru innego kierownika wyprawy.

Traktując Halinę jako wspólniczkę popełniłam błąd, nie wiedząc lub nie chcąc wiedzieć, że od razu
ustawiła się w opozycji. Nie przeszła na stronę współtwórców wyprawy. Wolała wykonywać
polecenia, krytykować je lub ich brak. Nie była lojalna w stosunku do mnie. Są tysiączne sposoby
podważenia czyjegoś autorytetu nie wprost, w bezpośredniej konfrontacji stanowisk, a poza plecami,
w ironicznych komentarzach, niepochlebnych uwagach i lekceważących słowach. Wyczuwałam, co się
dzieje, ale bagatelizowałam to. Nie neutralizowałam jej działania, gdyż wydawało mi się to niegodne.
Byłoby to przyznaniem się, wbrew temu, co zakładałam, że nie wszyscy odłożyli na bok chęć
osobistych rozgrywek w imię celu stojącego przed nami. Poza tym miałam coraz więcej roboty i
musiałam coraz częściej podejmować decyzje związane z „być albo nie być" wyprawy.

76

Oczekiwano ode mnie kierownictwa. W czasie domarszu większość uczestników nie tęskniła za
demokracją. Byłaby bardzo męcząca, nie przynosząca w zamian żadnych satysfakcji i korzyści. Bo cóż
może przynieść mozolne podchodzenie, zmęczenie mięśni,

piekące stopy? Co najwyżej ciepły posiłek w końcu dnia i odpoczynek na postoju. Ci, którzy byli po raz
pierwszy na wielkiej wyprawie, woleli pracować nad przydzielonym zadaniem niż wychodzić z
inicjatywą, przewidywać, myśleć. Zbyt wiele wysiłku kosztowało podchodzenie kilkunastu kilometrów
dziennie po bezdrożach, z ciężkim plecakiem. Grzbiet i mięśnie nóg bolały mnie wieczorem tak samo
jak innych, plecak był tak samo ciężki. Ale mimo zmęczenia musiałam cały czas myśleć, kalkulować,
przewidywać, bo karawana tragarzy była trudnym do okiełznania żywiołem. I mnie wciąż brakowało
czasu, by przewidywać wszystko.

Podczas tej wyprawy nieustannie dziwiłam się, jak łatwo ludzie ulegają emocjom, jak bardzo
instynktowne, impulsywne są niektóre ich reakcje. Sprawa sympatii czy antypatii do kogoś okazuje się
być bardzo istotną. Instynktowna niechęć do Sylvy była dla mnie zupełnie niezrozumiała. Nikt poza
mną nie znał jej wcześniej, choć jej nazwisko było bardzo dobrze znane w świecie alpinistycznym.
Halina reagowała na ten „czeski akcent" w wyprawie niezwykle emocjonalnie, z instynktownym
buntem przeciwko drażniącej inności, z ledwo tłumioną agresją. Podobnie było początkowo z Ewą
Abgarowicz. Jej inność polegała na tym, że była spoza klanu sportowców. Na wyprawie pełniła
funkcję fotografika. Obserwowałam w zadziwieniu, jak powstaje i rozszerza się w zespole niechęć do
niej, choć niczym jej nie prowokowała, była prostolinijna, trochę szorstka.

Działało prawo stada — nie tolerować osobnika, którego przywódca wykluczył z grupy. Dorosłe
kobiety nie były mądrzejsze od dziewczynek, które zapamiętałam z dzieciństwa. Tamte gnębiły
koleżankę, którą posądziły o to, że jest „czarownicą". I nie pomogły żadne próby tłumaczeń czy okup
w postaci cukierków. Psychoza ogarniająca całą grupę wykluczyła ją na stałe, a dokuczanie i tępienie
jej było warunkiem przynależności do grupy. W trakcie wyprawy Ewa zdobyła jednak w końcu
sympatię i uznanie.

Zachowania nadmiernie emocjonalne czy wręcz histeryczne na tej wyprawie nie były wyłącznie
domeną kobiet. Mężczyźni reago-

ali podobnie, choć z zupełnie innych przyczyn. Kobiety z powo-, drobiazgów, jak na przykład czyjaś
inność, nad czym koledzy przechodzili do porządku dziennego. Z kolei oni popadali w panikę ze
względów istotnych, jak możliwość odejścia tragarzy i pozostawienia wyprawy „na lodzie", w
przenośni i dosłownie.

Kiedy trzon karawany wchodzi na lodowiec Baltoro, druga kilkudziesięcioosobowa grupa tragarzy z
Alison i Onyszkiem posuwa się dzień drogi za nami. Udało im się wynająć dostateczną liczbę tragarzy i
mogli nawet zabrać ładunki pozostawione w Askole jako mniej ważne. My jesteśmy już w jednym z
najpiękniejszych miejsc na świecie. Lodowiec przysypany jest warstwą szutru, z błyszczącymi,
różnokolorowymi kamykami znoszonymi z gór przez boczne lodowce. U czoła lodowca Baltoro
znajduje się tradycyjne miejsce postoju wszystkich karawan, zwane Paiju, skąd doskonale widać czoło
lodowca, jednego z największych w Pakistanie, jak również wspaniałe, w większości niezdobyte,
skalno--śnieżne szczyty po obu stronach doliny.

77

Dwa dni drogi od Paiju kolejne miejsce postoju — Urdokas. Po raz ostatni widzimy zieloną trawę i
kwiaty porastające boczną morenę lodowca. Wysokość znaczna — 4000 m. Tu trzeba rozstrzygnąć, co
zrobić z Sylvą. Od kilku dni ma temperaturę 38°C W tym stanie nie może iść wyżej. Wprawdzie jest z
nami lekarz z apteczką, ale przy niektórych chorobach najlepszym lekarstwem jest łagodniejszy klimat
i lepsze warunki, a przede wszystkim większa ilość tlenu w powietrzu. Wyprawa nie może czekać na
wyzdrowienie Sylvy, bo każdego dnia trzeba wypłacać tragarzom za transport tysiąc dolarów, a za
czekanie połowę tej sumy. Na dodatek trzeba nakarmić kilkusetosobową grupę ludzi, bez względu na
to czy idą, czy mają dzień odpoczynku.

Postój w Urdokas był dla mnie jedną z kilku najdramatyczniej-szych chwil na Wyprawie. Miałam
zdecydować, kto pozostanie z Sylvą i sprowadzi ją na dół. Konwojowanie chorej do Skardu potrwa
tydzień, oczekiwanie na lot do Islamabadu parę dni. Gdyby konwojujący chciał wrócić do wyprawy,
miałby około miesiąca opóźnienia w akcji aklimatyzacyjnej, co uniemożliwiałoby mu włą-

czenie się do działalności górskiej i pozbawiało szans wejścia na szczyt. Nie łudziłam się, że ktoś zgłosi
się dobrowolnie. Wszyscy z niepokojem oczekiwali na moją decyzję.

Uznałam, że zespół kobiecy jest nie do ruszenia. Trzeba wybrać kogoś z zespołu męskiego. Ale kogo?
Nie może to być ktoś, kto da odczuć Sylvie, jak bardzo się dla niej poświęca. Może to zrobić tylko z
wewnętrznego przekonania. Na dodatek musi to być ktoś, czyja nieobecność nie osłabi nazbyt
wyprawy. Ci najlepsi byli więc chronieni. Wiedzieli o tym i nie przeżywali rozterek sumienia. Wreszcie
zdecydowałam — Marek. Zachował się tak, jak przypuszczałam. Nie zaprotestował, bez komentarzy
przyjął do wiadomości moją decyzje. W sytuacjach podbramkowych zawsze się nim wyręczałam; gdy
trzeba było coś trudnego załatwić, na przykład zostać za karawaną z resztą ładunków bez widoków na
szybkie znalezienie tragarzy. Wiedziałam, że na Marku mogę polegać.

Choć Marek pogodził się z moją decyzją, to koledzy jednak zaprotestowali —jeżeli nie zmienię decyzji,
odłączą się od wyprawy i zejdą na dół. Tylko Leszek nie poparł protestu i postanowił pójść z nami. Nie
zważałabym na takie deklaracje, gdybym była całkowicie przekonana, że nikt inny, oprócz Marka, nie
może zejść z Sylvą. A przekonana nie byłam. I choć w momentach oporu staję się twarda i
nieustępliwa, tym razem rozsądek kazał mi się zastanowić nad ponownym wyborem „ofiary".
Rozmawiam z Marysią i Onyszkiem. Pozostali, jakby przyczajeni, obserwują nas. Na kogo kolej?
Zemocjonowana Halina reaguje agresywnie:

— Dobrze ci tak! — napada bezlitośnie — a mówiłam, żeby nie brać Sylvy!

Nie lubi ani Sylvy, ani mnie. Nie mam co szukać u niej rady, czy oczekiwać współdziałania. Trzeba
samej z tym się uporać. Nagle olśnienie! Najmniej osłabi wyprawę nieobecność fotografika. A więc
Ewa. Inna sprawa, czy będzie to wybór sprawiedliwy. Nie, nie będzie. Ewa włożyła dużo pracy w
organizację wyprawy, wniosła sporo dewiz za swój udział. Ale na pytanie: — Czy pójdziesz z Sylvą? —
odpowiedziała. — Jak trzeba, to pójdę.

Powrotu Ewy w góry nie przewiduje się, ponieważ może okazać się zbyt kosztowny.

Kiedy wyprawa rusza w dalszą drogę, Sylva ma Izy w oczach. Przegrywa swą szansę w sposób
nieoczekiwany, niesprawiedliwy. Właśnie ona musiała zachorować na malarię! W przeciwieństwie do
polskich uczestników, którzy wpłacili z własnej kieszeni tylko nieznaczne pieniądze, Sylva za udział w
wyprawie musiała zapłacić znacznie więcej.

78

Ewa trzyma się dzielnie, choć dla niej to także cios — wyprawa, w którą włożyła tyle nadziei i
zachodu, oddala się bezpowrotnie. Jednak szczęśliwy przypadek, a także jej odwaga i inicjatywa
sprawiły, że po odprowadzeniu Sylvy do Skardu powróciła na lodowiec Baltoro. Razem z gońcami
pocztowymi wrocławskiej wyprawy na Broad Peak Middle, spotkanymi w Skardu, Ewa trafiła do bazy
tej wyprawy. Do naszej bazy nie znała drogi. Pod koniec działalności górskiej nawiązaliśmy
przypadkowy kontakt radiotelefoniczny z wrocławiakami. Dowiedzieliśmy się, że Ewa jest z nimi.
Wysłaliśmy po nią kuchcika Gulama. I tak Ewa uczestniczyła w dwu wyprawach, robiąc wiele
wspaniałych zdjęć. Początkowo odczuwałam wyrzuty sumienia, ale później, dzięki swej determinacji,
Ewa uwolniła mnie od nich. Mimo wszystko, gdyby taka sytuacja powtórzyła się, postąpiłabym tak
samo...

Od Urdokas tragarze maszerują w otrzymanych od nas trampkach. Dostali też okulary lodowcowe,
paliwo, część namiotów, materacyki. Niestety, namioty i materacyki nie mogą być później
wykorzystane, gdyż przesiąkły zapachem nie do wytrzymania.

Trzy dni później, w rozwidleniu lodowca Baltoro, przeżywamy kolejny dramatyczny konflikt z
tragarzami. Do Concordii dotarli w zamieci śnieżnej i żadna siła nie mogła ich zmusić do pójścia dalej.
Za podwójną stawkę zgodziło się pójść zaledwie czterdziestu kilku. Ostatnie, dwudniowe podejście do
bazy powtarzaliśmy więc kilkakrotnie, donosząc ładunki na własnych plecach.

Do bazy wszyscy uczestnicy i prawie wszystkie ładunki dotarty między 15 a 19 czerwca...

Namioty bazowe rozstawiamy kilkadziesiąt metrów od bazy wyprawy francuskiej na Gasherbrum II,
kierowanej przez Pierre'a Fresafonda. Baza znajduje się na wysokości 5150 m. Widać z niej nasze
szczyty. Dzieli od nich uskok lodowca Gasherbrum Południowy — około 600 metrów różnicy
wysokości. Dzięki Francuzom nie musimy szukać przejścia przez niebezpieczny lodowy labirynt. Oni
przemierzyli go wielokrotnie. Teraz kończą działalność górską.

18 czerwca Yannick Seigneur i Marc Batard z ostatniego obozu, leżącego na wysokości około 7600
metrów, wchodzą na Gasherbrum II. Po zdobywcach z 1956 roku jest to drugie wejście, ale dokonane
nową drogą, prawą grzędą. Tą drogą zamierzali pójść nasi koledzy. Teraz, nawet gdyby mieli
zezwolenie na Gasherbrum II, zostali pozbawieni przez Francuzów możliwości zrobienia nowego
przejścia. Pozostało im tylko wchodzenie wraz z zespołem kobiecym aż do przełęczy między
Gasherbrumem II a Gasherbrumem I i poprowadzenie nowej drogi od przełęczy.

Ponowny atak Francuzów na Gasherbrum II nie udaje się. Louis Audobert uchodzi z życiem, ale jego
partner, Bernard Villa-ret, pozostaje w górach na zawsze, w małym namiocie ostatniego obozu na
wysokości 7600 metrów. Niepogoda uniemożliwia akcję ratunkową. Francuzi opuszczają bazę i
schodzą z karawaną do Skardu. Pozostajemy w górach sami, wciąż mając przed oczyma czerwoną
plamkę namiotu na grzędzie Gasherbrumu II...

Od 19 czerwca do 10 lipca zakładamy trzy obozy. Pierwszy na wysokości około 6000 metrów, na
wspaniałej równinie górnego piętra lodowca Gasherbrum Południowy, rozlewającego się w dolinę
podchodzącą do stóp wszystkich Gasherbrumów — od I na VII kończąc. Z obozu I jak na dłoni widzimy
całą dalszą drogę lewą grzędą Gasherbrumu II. Na niej 4 lipca, na wysokości 6500 metrów, stanęły
namioty obozu II, następnie zaś o 850 metrów wyżej, u lewego skraja podstawy piramidy szczytowej
Gasherbrumu II, założyliśmy obóz III.

79

• Podczas tych dni wielokrotnie wychodziliśmy z bazy z ładunkami i wracaliśmy po następne lub na
wypoczynek. Prawie na całej

wysokości grzędy rozpięliśmy liny poręczowe. Założyliśmy też ubezpieczenia na uskoku lodowca.
„Oswajaliśmy" górę, przygotowując się do dnia, kiedy zdobywszy aklimatyzację ponownie ruszymy do
obozu III, by następnego dnia zmierzyć się z niezna-nym — zdobyć dziewiczy Gasherbrum III i
poprowadzić nową drogę na Gasherbrum II.

Ofiarnie nosiliśmy ładunki: mężczyźni po 15, kobiety po 10 kg. Przy zakładaniu obozów i
zaopatrywaniu ich starałam się jak najczęściej być w górze. Chciałam wszystkiego sama dotknąć,
zobaczyć, by nie polegać tylko na relacjach i opiniach innych. Do nielicznych bowiem miałam
zaufanie, przede wszystkim do tych, których znałam z wypraw w Hindukusz czy Pamir. Mogłam
zawierzyć bez wahania Onyszkowi, Pomurnikowi i Brodaczowi — że obóz można postawić tylko w
tym miejscu, że niebezpieczny, lawiniasty odcinek należy minąć w taki, a nie inny sposób. Jednak
chciałam być obecna przy takich decyzjach. Chciałam wiedzieć, jak naprawdę wygląda teren, poznać
trudności i testując siebie, poznać jaki wysiłek jest potrzebny na ich pokonanie.

Więcej niż połowę dni spędziłam powyżej bazy, kursując między górnymi obozami, układając często
tam, w górze, „grafik" — plany ruchów poszczególnych zespołów, z którymi mijałam się po drodze,
pilnując odpowiedniego zaopatrzenia obozów w żywność, sprzęt i paliwo, komunikując się z
pozostałymi przez radiotelefon. Starałam się tak planować akcję, by zespoły kobiece towarzyszyły
męskim, by nie było zdecydowanej przewagi jednych lub drugich. Skład zespołów, zaplanowany na
początku, zmieniał się w czasie trwania wyprawy. Choroby, kontuzje i niedyspozycje przegrupowały
uczestników. W miarę możności starałam się pilnować tylko tego, aby każdy miał dobrą aklimatyzację
i co najmniej raz przekroczył 7000 metrów.

W bazie mieszkałam w namiocie sprzętowym sama. Sądziłam, ze jako osoba decydująca o składzie
zespołów szczytowych nie powinnam wiązać się z określonym zespołem, a raczej być trochę na
zewnątrz wyprawy. Wyobcowanie towarzyskie i rzadkie pobyty

w bazie sprawiły, że nie wiedziałam, co dzieje się na wyprawie. A działo się coraz więcej...

Zazwyczaj na wyprawie wszystko widać niezwykle wyraźnie przez ograniczenie czasu, miejsca i liczby
osób. Jesteśmy razem w bazie, razem działamy w górach, w ściśle określonym czasie musimy
osiągnąć cel, bo — na przykład — później nie starczy nam żywności. Nam — to znaczy ciągle tym
samym osobom, których nie można wymienić na inne. Ta ostrość widzenia wynika także ze stresów,
głodu, zmęczenia, strachu i niepokoju. Również z tego, że ludzie są nieustannie w fizycznej bliskości i
widzą siebie twarzą w twarz, bez możliwości zachowania prywatności życia. Obraz jest ostry, czarno-
biały, bez półtonów. Wszystko jest jednoznaczne — złe albo dobre, miłe albo nienawistne. Reakcje na
tę jednoznaczność są odpowiednio kontrastowe — od agresji i niechęci czy wręcz nienawiści do
pełnej akceptacji czy bezkrytycznego uznania. Poprzez fakt, że wydarzenia zachodzące na wyprawie
widoczne są jak na dłoni, obserwatorom wydaje się, że widzą wszystko. Ale każdy widzi obraz
wyprawy tak, jak pozwala mu na to jego zdolność postrzegania i wyciągania wniosków. Czasem zaś
widzi tylko to, co chce widzieć.

Jak już wspomniałam, zakładałam, że poczynania zespołu będą zmierzały wyłącznie ku celowi, nie
będzie działań odśrodkowych. Rzeczywistość okazała się inna. Uczestnicy byli naprawdę

80

zaangażowani w osiągnięcie celu, pracowali bardzo ofiarnie w górach, podporządkowywali się nawet
tym decyzjom, których nie akceptowali. Ale nie przestawali kalkulować i nie zapominali o sobie. W
poszanowaniu ich jako jednostek chcieli znaleźć wyzwolenie od ciągłego stresu i poczucia zagrożenia,
którego źródłem były góry. Stąd większość nie przestała być wrażliwa na formy. A ja, były
zdyscyplinowany zawodnik innych dziedzin sportu, nie zważałam na nie. Siebie i innych traktowałam
trochę instrumentalnie. Podporządkowałam ludzi grafikom, wykresom akcji i kalkulacjom
strategicznym dość bezceremonialnie. Prowadziłam strategię wojenną, a oni pragnęli pokojowej i
uporządkowanej. Pomimo tych rozbieżności akcja górska rozwijała się sprawnie.

Mimo założenia trzech obozów na pierwszy sukces przyszło czekać całe trzy tygodnie. Od 10 lipca
trwały akcje dalszego zaopatrywania obozów.

19 lipca pierwszy zespół szczytowy opuścił bazę. Są w nim Leszek, Marek, Pomurnik i Onyszek.
Ponieważ oficer łącznikowy na własną rękę udzielił im zezwolenia na Gasherbrum II, zamierzają wyjść
na przełęcz i z niej zdobywać szczyt.

Dzień później, 20 lipca, wychodzi sześcioosobowy zespół kobiecy, z którego wyłoni się czteroosobowy
zespół szczytowy. Są w nim Alka, Alison, Czerwosia, Halina, Anka i ja. Następnego dnia bazę opuszcza
zespół rezerwowy: Krystyna, Brodacz, Łapa, Saeed i Marysia.

Pogoda miesza szyki. Wszystkie zespoły przeczekują zamieć w obozach III, II i I. W końcu wycofują się
do bazy.

Następne próby wejścia na przełęcz trwają aż do 31 lipca. Tego dnia zespół kobiecy i męski
podchodzą do obozu III. Idziemy razem ze względu na konieczność torowania drogi w głębokim,
świeżym śniegu.

1 sierpnia rozdzielamy się. Leszek, Onyszek i Pomurnik idą w prawo — na Gasherbrum II, ja z Haliną
na lewo — pod wschodnią grań Gasherbrumu III. Grań jest bardzo trudna i nie rokuje nadziei na
zdobycie szczytu w ciągu jednego dnia. Wycofujemy się więc. Natomiast koledzy wchodzą od strony
chińskiej na Gasherbrum II. Nowa droga prowadzi śnieżną ścianą, w połowie wysokości przeciętą
pasmem skał. Jest pierwszy sukces.

Gasherbrum III pozostaje nadal niezdobyty, mimo że już od 6 tygodni działamy w górach. Wszyscy są
już górami i sobą wzajemnie zmęczeni. W dyskusjach nad dalszą akcją Anka i Leszek uważają, że nie
wykorzystaliśmy do tej pory wszystkich szans, ale nie mamy już żadnych i należy wracać.

Nie podnosiłam głosu, nie krzyczałam, nie klęłam, nie dawałam się sprowokować, nawet pod
wpływem silnych stresów. Nie tych spowodowanych górami, lecz zachowaniem zespołu.
Akceptowałam krainę lodu, śniegu i skał, uważałam za coś zupełnie naturalnego swój pobyt tutaj, z
dala od domu, bliskich i zwyczajnej

codzienności. Nie męczyło mnie tak długie tu przebywanie, nie chciałam się wyrwać do domu.
Lubiłam lodowiec, nasze szczyty. Trochę też bałam się, byłam więc bardzo ostrożna. To rzutowało na
sposób planowania akcji górskiej i poruszania się zespołów.

W stosunku do siebie wyczuwałam narastającą niechęć. Odbierałam ją tak, jakby wszyscy byli
przeciwko mnie, choć była to niechęć tylko kilku osób, która jednak zarażała innych, biernych lub

81

obojętnych, którzy nie atakowali, ale i nie bronili mnie. W dyskusjach prowadzonych w bazie
widziałam podobieństwo z dyskusjami na zebraniach klubowych, typowymi dla środowiska
warszawskiego.

Wrocławskie środowisko, w którym wyrosłam, było zupełnie inne. Nieco rodzinne, serdeczne,
tolerancyjne, pobłażliwe dla słabostek innych. Wiedziałam, że jestem lubiana, nawet gdy
podśmiewano się z moich błędów. Stanowiliśmy zżytą grupę, do której czułam bardzo silnie swą
przynależność. Natomiast środowisko warszawskie, skupione w dużym klubie, nie stanowiło jednego
zespołu. Składało się raczej z koterii skupionych wokół przywódców, wybitniejszych osobowości czy
ludzi z władz klubowych. Walka o władzę, znaczenie i możliwości realizacji własnych ambicji, była
prowadzona metodami walki politycznej.

Duża, wieloosobowa wyprawa tego klubu, jaką była nasza, zachowała wiele cech swego środowiska.
Poznałam na niej mini--społeczność jakże różną od tej sprzed trzech lat, z wyprawy na Noszak. A
spodziewałam się takiej samej, entuzjastyczno-rodzin-nej. Nie zmieniając nastawienia i struktury
osobowości weszłam w układ bardziej skomplikowany, nie tolerujący struktur tego typu. Kilka osób
niechętnych, z zadawnionymi urazami do mnie, moje nastawienie oraz błędy wystarczyły, by nastroje
zespołu zaczęły się polaryzować na „nie".

Zespół nie czuł się przeze mnie szanowany, był dotknięty, że nie liczę się z jego zdaniem. A przecież
liczyć się ze zdaniem dwudziestu osób jest niezwykle trudno. Demokracja nie jest najlepszą metodą
prowadzenia dużych wypraw himalajskich.

po raz pierwszy alpinistki, zdobywające dotychczas doświadczenie pojedynczo przy męskich
wyprawach, nie znając swych możliwości, próbowały działać razem. Działać pod presją — pierwsza
kobieca wyprawa! Jeśli się nie uda, może pogrzebać przyszłe szanse kobiet w alpinizmie, tak jak w
Związku Radzieckim śmierć ośmiu alpinistek na Piku Lenina zahamowała na długie lata rozwój
samodzielnego alpinizmu kobiecego.

Nie miałam dużego zaufania do tych współtowarzyszek, które nigdy lub rzadko wspinały się w
zespołach kobiecych, a sukcesy swe osiągały biernie — nie podejmując decyzji za innych, nie
odpowiadając za nic i za nikogo. Jednocześnie potrzebowałam konsultacji z zespołem przy
planowaniu akcji. Szybko zorientowałam się, że nie mogę pozwolić sobie na dyskusje bez
przygotowania, na rozterki czy wahania. Moje wypowiedzi były traktowane jako ostateczny wyraz
mego stanowiska. Oczekiwano ode mnie propozycji, by móc się do nich ustosunkować, skrytykować
je bądź pochwalić. A ja potrzebowałam twórczej, przyjacielskiej „burzy mózgów", roboczej dyskusji
nie zobowiązującej mnie do niczego przed podjęciem ostatecznej decyzji.

Próby „burzy mózgów" nie powiodły się. Zdania były rozproszone, czasem nie wynikające z
przekonania, ale z chęci wykazania się przed pozostałymi. Kiedy indziej były to wzorce zaczerpnięte z
innych wypraw, nie uwzględniające specyfiki naszej wyprawy. Słowem, nie były to zdania jednakowo
znaczące i wartościowe na tyle, by można było na ich podstawie konstruować zdanie demokratycznej
większości. Dlatego na robocze dyskusje pozwalałam sobie jedynie w małym gronie, z Onyszkiem czy
Pomurnikiem, odsłaniając się bez obaw, że moje słabości czy rozterki będą dyskutowane poza moimi
plecami. Do Haliny, jak i do reszty zespołu, przychodziłam z gotowym już planem. Dyskusja w
szerokim gronie była mi potrzebna najczęściej wtedy, gdy chodziło o sondaż opinii uświadamiający
mi, w jakich warunkach plan będzie realizowany.

82

Można twierdzić, że kierownik kształtuje zespół i atmosferę w zespole. Ale również zespół kształtuje
kierownika. Jeśli nie

mogą nawiązać kontaktu, jeśli powstanie taka sytuacja, jaka wytworzyła się podczas podejścia do
bazy, to jedynym rozsądnym wyjściem dla kierownika jest zaprzestanie prób nawiązania kontaktu z
zespołem. Bo od pewnego momentu, momentu utraty zaufania i akceptacji, kontakt jest niemożliwy.
Wszystko, cokolwiek kierownik zrobi, będzie złe. Ponieważ jednak musimy być razem do końca i nie
można powiedzieć: „To ja się z wami nie bawię i jadę do domu", trzeba stać się „twardym". Nie
kokietować, tylko narzucać, wymagać i stanowczo egzekwować swe prawa kierownika.

Działanie „twardą ręką" to najczęściej wynik przegranej władzy, metoda środka ostatecznego.
Kierownik i zespół zmagający się ze sobą to coraz szybciej obracające się koło. Może nastąpić taka
sytuacja, w której kierownik traci zbyt wiele sił na spory z zespołem zamiast na góry, a zespół może
zapomnieć, po co przyjechał w góry. Stając w opozycji do kierownika gotów jest przegrać, byleby ten
nie wygrał. Pierwsze głosy za odwrotem wprawiły mnie w konsternację. Nie zdawałam sobie sprawy z
faktu, że wyprawa jest już zmęczona, zbyt długo poddawana najróżniejszym stresom.

3 sierpnia odbywa się w bazie dyskusja nad planem akcji szczytowych. W jej wyniku zapadają
postanowienia, w góry wyruszą trzy zespoły w różnych terminach.

Pierwszy zespół, w skład którego weszli Brodacz, Łapa i Marek, zaczął podchodzić do obozu I już
następnego dnia. Po okresie niepogody i opadów śniegu rola pierwszego zespołu była bardzo ważna.
Mając prawo wchodzenia na Gasherbrum II drogą Austriaków przygotowywali tym samym drogę dla
następnych zespołów, torując szlak i odkopując spod śniegu namioty.

Następny zespół: Alisonka, Janusz, Pomurnik i ja miał wyjść z bazy 6 lub 7 sierpnia, jednak wyszliśmy
dopiero dzień później. Rozpoczęcie akcji przez nasz zespół opóźniła wiadomość, przyniesiona przez
Ewę z bazy wyprawy wrocławskiej: 28 lipca w szalejącej wichurze ginie w zejściu trzech z pięciu
zdobywców szczytu Broad Peak Middle. Jesteśmy wstrząśnięci tą tragedią, zginęli nasi

ibliżsi koledzy: Marek Kęsicki, Bohdan Nowaczyk i Andrzej

Sikorski.

9 sierpnia wyrusza do obozu I trzeci zespół — Anka, Halina, Krystyna i Saeed. Tego dnia, przy pięknej
pogodzie, na szczycie Gasherbrumu II staje pierwszy zespół. To już drugi sukces

wyprawy.

Powyżej bazy na różnych wysokościach znajduje się w sumie 11 osób. W bazie pozostali tylko chorzy i
kontuzjowani: Leszek z odmrożonymi stopami, Marcysia — z zapaleniem krtani, Czer-wosia — z nogą
w gipsie i Alka — ze skaczącym ciśnieniem. Opiekuje się nimi lekarz wyprawowy, Marysia. W bazie
znajduje się również Ewa, która tak nieoczekiwanie dołączyła do wyprawy.

Jest to nasz ostatni zryw, ostatnia szansa zdobycia Gasherbrumu III. Na powtórny atak nikt nie miałby
już siły...

Zadania drugiego zespołu były podzielone. Alisonka i ja — zakładanie lin poręczowych na wschodniej
grani Gasherbrumu III, czyli przygotowanie drogi dla dziewcząt z trzeciego zespołu. Ubezpieczają nas

83

Onyszek i Pomurnik — mieli pozostać na przełęczy podczas naszej akcji. Gdyby okazało się to
możliwe, mogłybyśmy podjąć próbę dojścia aż do szczytu, w co nie bardzo wierzyłam. Po
niepowodzeniu naszej próby do akcji miały wejść Anka, Halina i Krystyna. Gdybyśmy jednak zdobyły
szczyt, dziewczyny miały iść na Gasherbrum II drogą Austriaków razem z oficerem łącznikowym.
Saeed wyraził zgodę na atakowanie tego szczytu przez zespół kobiecy pod warunkiem, że będzie
mógł iść z tym zespołem. Chciał mieć szansę zostania „najwyższym Pakistańczykiem", pierwszym na
wysokości ponad 8000 metrów.

11 sierpnia o godz. 7.30 drugi zespół — po noclegu w obozie III — osiąga przełęcz. Rozstawiamy
namioty i o 8 przystępujemy do ataku na Gasherbrum III, lecz nie wschodnią granią, a śnieżno--
skalnym kuluarem w środku wschodniej ściany. Zmianę planu spowodowała prognoza pogody, która
na popołudnie przewidywała zamiecie i wiatr o szybkości 20-35 węzłów oraz temperaturę -24°C.
Wobec zbliżającego się pogorszenia pogody należało wejść na szczyt w ciągu jednego dnia. A tylko
kuiuar stwarzał taką

możliwość. Trzeba było więc połączyć siły i całą czwórką torować drogę w śniegu. Po żmudnej
wspinaczce przez progi skalne, w stromym i kopnym śniegu, o 18 stanęliśmy na szczycie. Główny cel
wyprawy został osiągnięty, choć nie w taki sposób, jak było to planowane. Po czterech godzinach,
częściowo zjeżdżając na linach, wróciliśmy do namiotu na przełęczy.

Następnego dnia, mimo pesymistycznych prognoz, pogoda wciąż była dobra. Zgodnie z alternatywą
planu z obozu III ruszają dziewczęta z Saeedem. Anka idzie bez raków — zagubiła je gdzieś w śniegu.
W połowie drogi zasłabł Saeed. Krystyna postanawia sprowadzić go z powrotem do obozu III, zaś
swoje raki oddaje Ance. Około 16 Anka i Halina stają na szczycie Gasherbrumu II. Są pierwszymi
kobietami, które bez mężczyzn zdobywają ośmiotysięczny szczyt. Bez kłopotów wracają do obozu III,
gdzie czekam na nie z Krystyną jako zespół asekurujący.

Kusi mnie, by następnego dnia — pogoda wciąż dobra! — wejść z Krystyną na Gasherbrum II. Mimo
trudnej wspinaczki na Gasherbrum III i trzech nocy spędzonych na wysokości ponad 7000 metrów,
czuję się bardzo dobrze. Jednak rezygnuję. To wejście nie jest wyprawie potrzebne, a stanowi
dodatkowe ryzyko...

Wyprawa zdobyła dziewiczy szczyt, wprowadziła zespół kobiecy na Gasherbrum II drogą austriacką,
poprowadziła nową drogę na ten szczyt i dokonała jeszcze jednego wejścia drogą austriacką.
Dziesięciu uczestników wyprawy stanęło na wierzchołku, w tym dwóch na obu szczytach.

Kiedy wszyscy zeszliśmy do bazy, a parę dni później wrócił również zespół likwidujący obozy wysokie,
można było powiedzieć, że wyprawa zakończyła się szczęśliwie. Ale nastrój daleki był od entuzjazmu.
Wyniki były inne od zamierzonych. Na Gasher-brumie III stanęli również mężczyźni, mimo że
zezwolenie władz miał tylko zespół kobiecy. Ten cel numer jeden wyprawy miał być tylko zdobyczą
pań. Z kolei Gasherbrum II zdobyły też kobiety, mimo że byf to cel zespołu męskiego.

Po powrocie do kraju rozpoczęły się przetargi, czyj sukces był ważniejszy. Pomimo oficjalnego uznania
władz klubowych dla

wyników wyprawy i dla mnie jako jej kierownika, środowisko długo ekscytowało się wewnętrznymi
sporami zespołu, podjudzane żalami zawiedzionych uczestniczek.

84

Obraz wyprawy, jaki powstał w wyniku tej akcji, a także dzięki filmowi Zająca, nie wystawiał
najlepszego świadectwa ani uczestnikom, ani mnie. Film, a właściwie jego autorzy, nie byli wobec
wyprawy fair. Ukazali tylko drugą, gorszą stronę medalu. Przysłoniła ona tę, która mówiła o
wspaniałej, wspólnej walce zespołu, o zmaganiach z mrozem, śniegiem, wiatrem i wysokością, o
pokonaniu samego siebie, strachu, słabości, zmęczenia, o walce z własnym zwątpieniem. I o tej
największej radości — zdobycia szczytu. A ja, choć wygrałam, bo musiałam nie mając innego wyjścia,
gorzko odczułam smak tego zwycięstwa.

GÓRA PRZEKLĘTA

Zarówno zaproszenie na wyprawę na Nanga Parbat, jak i późniejsze, na Mount Everest, nastąpiło
dzięki Gasherbrumom. W Islamabadzie poznałam doktora Karla Herrligkoffera, kierownika
zachodnioniemieckiej wyprawy na Nanga Parbat. Po sukcesie naszej wyprawy nastąpiła wymiana
listów, w wyniku której wiosną 1976 roku otrzymałam wstępne zaproszenie na wyprawę everesto-
wską, planowaną na rok 1978.

Karl miał już wówczas zezwolenie władz Nepalu na ten szczyt i był pewien, że będzie organizował
wyprawę. Mnie wydawała się ona nierealna. Poza tym nie wiedziałam, jak potraktować to
zaproszenie. .Herrligkoffer w środowisku alpinistycznym cieszy się dużym autorytetem, a
jednocześnie niezbyt dobrą opinią. Jest pełen uporu, wielkiej pasji i namiętności, jaką stały się dla
niego Himalaje, a przede wszystkim Nanga Parbat, jeden z najbardziej nieprzyjaznych i zdradzieckich
szczytów himalajskich, którego pokonanie wymaga najwyższych umiejętności wspinaczkowych.
Zainteresowanie Karla Herrligkoffera i jego związki z tą górą trwają od roku 1934. Wówczas to jego
przyrodni brat, Willy Merkl, po raz drugi kierował wyprawą niemiecko-austriacką na ten wciąż nie
zdobyty szczyt. t)wa lata wcześniej prowadził wyprawę amerykańsko-nie-miecką. Wyprawa z 1934
roku zakończyła się tragicznie — śmiercią Merkla, Wielanda, Welzenbacha i dziewięciu Szerpów.

Herrligkoffer, jakby chcąc zakończyć podjęte przez brata

Hanie rozpoczyna działalność wyprawową w Himalajach. Naj-

erw postanowił rozliczyć się z Nanga Parbat. Niemiecko-austria-

ka wyprawa z 1953 roku, kierowana przez Karla i poświęcona

mięci jeg0 brata, osiąga sukces. Po samotnym ataku 3 lipca na

szczycie Nanga Parbat (8125 m) staje Austriak Hermann Buhl,

jeden z największych alpinistów świata.

Autentyczność jego wejścia przez dłuższy czas była kwestionowana, a wokół wyprawy panowała
atmosfera wątpliwości i niedomówień. Było w tym wiele ludzkiej zawiści, niewiary w zasady etyki
panującej w górach. Alpiniści to ludzie, którzy nie przypisują sobie osiągnięć nieprawdziwych. Owa
etyka jest silniejsza od ewentualnych korzyści wynikających z hochsztaplerstwa. Zresztą zazwyczaj
takie sprawy wcześniej czy później wychodzą na jaw, bo nie sposób nie dać się przyłapać na
mistyfikacji. Jednak historia alpinizmu zna kilka takich przypadków, do dziś nie wyjaśnionych — czy
ktoś był rzeczywiście na szczycie, czy był tylko misty-fikatorem?

85

Mimo bardzo osobistego stosunku do Himalajów, Herrligkoffer wyprawy organizuje jak dyrektor-
menedżer. Bez sentymentów, za to na ogół skutecznie. Biada więc entuzjastom, którzy nie zadają
sobie trudu, aby przestudiować umowę uczestnictwa przed wyprawą. Zachodzi w niej dysonans
między chęcią, by uczestnicy wyprawy traktowali góry jako cel, dla zdobycia którego każdy daje z
siebie maksimum wysiłku, bez oglądania się na własne korzyści, a wymaganiem, by jednocześnie
przestrzegali określonych przepisów. Powoduje to uczucie ograniczenia, takiego samego jak w
społeczeństwie na dole, gdzie obowiązują prawa, nakazy i zakazy. W tak uporządkowanej grupie
społecznej trudno jest wyzwolić z ludzi spontaniczność.

Każdy z uczestników wyprawy podpisuje umowę określającą stawki i zakres obowiązków. Natomiast
umowa ta nie bardzo wyraźnie precyzuje, co w zamian uczestnik otrzymuje. Dość ogólnikowo
stwierdza, że wyprawa ma na celu zdobycie określonego szczytu. Korzyść uczestnika pozostaje
niejako w domniemaniu —

będzie miał prawo zdobywać szczyt i być może zdobędzie go, ale nie ma na to żadnej gwarancji. Z
jakiego punktu widzenia wyszedł Herrligkoffer, określając w taki sposób zasady uczestnictwa w jego
wyprawach?

Otóż twierdzi on, że jeżeli wyprawa osiąga sukces, to osiąga go jako swego rodzaju instytucja. I nie
powinno być z tego tytułu korzyści dla poszczególnych uczestników. Zwłaszcza, że bohaterami zostają
ci, którzy osiągnęli szczyt. Ich nazwiska zna szeroka publiczność i tylko nimi interesuje się. Oni mają
okazję zdyskontowania sukcesu poprzez zdjęcia, wywiady, prelekcje. A przecież sukces stał się
możliwy dzięki pracy całej wyprawy, a przede wszystkim organizatora. Dlatego też alpiniści
podpisując umowę uczestnictwa w wyprawach Herrligkoffera zobowiązują się do oddania
organizatorowi wszystkich zdjęć z wyprawy. On ma pierwszeństwo w ich publikowaniu. Uczestnicy
mogą sobie zamówić tylko duplikaty, a dochody z tytułu sprzedaży muszą przekazywać na konto
organizatora, czyli Himalaya Club z Monachium, którego reprezentantem jest Herrligkoffer.

Każdy alpinista biorący udział w wyprawach organizowanych przez Himalaya Club musi mieć własny
sprzęt, raki, czekan, pas wspinaczkowy, karabinki, śpiwory, kurtkę puchową i anorak. Himalaya Club
zapewnia: namioty, żywność, sprzęt dodatkowy i transport.

Wbrew temu, co sądzi się o wyprawach Herrligkoffera, nie są to wyprawy bogate. Myślę, że w jego
kraju dawno już minęła potrzeba podbijania dumy narodowej wyprawami alpinistycznymi. Sądzę
nawet, że po II wojnie światowej RFN raczej stara się unikać demonstracji osiągnięć narodowych.
Pewnie dlatego Herrligkoffer ma zawsze kłopoty z pieniędzmi na swoje wyprawy. Ich podstawą
finansową jest odpłatność za uczestnictwo, która pokrywa mniej więcej połowę kosztów.
Herrligkoffer musi mieć zawsze jakieś rezerwy finansowe z poprzednich wypraw i dodatkowe
pieniądze za reklamę sprzętu i żywności. A po wyprawie — dochody ze sprzedaży zdjęć, filmów,
książek.

Mimo wręcz zawodowej organizacji i rygorystycznych przepi-

w na wyprawach tych panuje nie mniejszy chaos niż na innych.

Prawdę mówiąc, nie jest on możliwy do uniknięcia. Zależność od

zmiennych warunków klimatycznych, organizacyjnych i wielu

86

innych może przewrócić do góry nogami najlepszy plan.

Zanim doszła do skutku wyprawa na Mount Everest, Herrlig-koffer zaproponował mi udział w
wyprawie na Nanga Parbat w roku 1976. Ponieważ polskie władze sportowe mniej interesowało
zaproszenie dla jednej osoby, Karl zgodził się zaprosić jeszcze jedną Polkę. Zwiększało to szansę
osiągnięcia przez polskie alpinistki szczytu.

Bardzo cenię Berrligkoffera, między innymi i za to, że nie jest typowym kierownikiem wyprawowym,
uważającym himalaizm za sport wyłącznie męski. Nie chroni zazdrośnie tego obszaru działania,
zastrzeżonego w potocznym rozumieniu dla prawdziwych, bohaterskich mężczyzn. Być może jest to
spowodowane faktem, że sam nie miał ambicji wchodzenia na szczyty. Ważniejsze dla niego było
przeprowadzenie akcji i wprowadzenie na szczyt innych. Jest on przede wszystkim strategiem
wyprawowym, przez to nie obawia się konkurencji. Na chłodno, choć może i z sympatią dla kobiet,
kalkulował, na ile ich udział w wyprawie opłaca mu się. Ewentualny sukces kobiety dodaje wyprawie
dodatkowego waloru i łatwiej daje się „sprzedać".

W wyprawie na Nanga Parbat obok mnie wzięła udział Danuta Gellner-Wach z Katowic, legitymująca
się znakomitymi zimowymi oiągnięciami w Tatrach, a także mająca doświadczenie w górach
wysokich. Zaprzyjaźniłyśmy się podczas przejścia północnego filara Eigeru, a potem w Pamirze. W
Islamabadzie nieoczekiwanie dołączył do nas Jan Jaworski. Wyprawa nie miała lekarza, więc gdy tylko
znalazł się, a jego udział w wyprawie nie był związany z dodatkowymi kosztami, został przyjęty z dużą
radością. I tak Janek został lekarzem wyprawy.

W wyprawie bierze udział dziewięć osób: Austriacy — Mathias Gradnitzer, Werner Haim, Sebastian
Arnold; Niemcy —

Herbert Holzmaier, Willy Klimek, Karl Wehrle oraz polska trójka. W ten sposób wyprawa stała się
austriacko-niemiecko-polska.

Wyprawa, której uczestnicy nie znają się wcześniej, jest zawsze ryzykowna, a jeśli jeszcze składa się z
alpinistów trzech narodowości — już tylko ten fakt wprowadza potencjalne zagrożenie dla spokoju
wyprawy. Każdy bowiem, oprócz własnego, chce osiągnąć sukces narodowy. Z tym wiąże się nie tylko
chęć rewanżu sponsorom, ale również zdobycie konkretnych korzyści.

W naszej wyprawie, na domiar wszystkiego złego, bardzo skomplikowane były sprawy związane z jej
kierownictwem. Początkowo kierownikiem miał być Herrligkoffer, ale nie otrzymał wizy Pakistanu.
Kiedy zaś dowiedział się, że nie uzyska również zezwolenia na wyprawę na swoje nazwisko, wysłał
papiery na nazwisko Mathiasa Gradnitzera i wyprawę nazwał „austriacką", choć w dalszym ciągu był
jej organizatorem. Austriacy otrzymali zezwolenie. Herrligkoffer — chcąc, by ktoś bezpośrednio
reprezentował Hima-laya Club — powierzył mi kierownictwo ze strony organizatora. Tak więc
zostałam coleaderem, czyli drugim kierownikiem wyprawy.

Udział w tej wyprawie był dla mnie zupełną nowością. Po uzyskaniu akceptacji polskich władz
sportowych nie musiałam zajmować się sprawami organizacyjnymi, którymi byłam obarczona przy
wyprawie na Gasherbrumy. Przygotowanie sprzętu puchowego i namiotów dla wszystkich
uczestników wyprawy — co miało równoważyć nasze koszty uczestnictwa w wysokości 2500 dolarów
— nie było kłopotliwe. Załatwianie tego odbywało się utartymi, znanymi sposobami, wprawdzie nie
bez przeszkód, ale nie wymagało szczególnej inwencji i przebijania się przez niewiadome.

87

Wyprawę potraktowałyśmy ambitnie, ale jednocześnie jako niezwykłą przygodę. Dotychczas przez
zaangażowanie w sprawy wypraw, w konkretną pracę przy ich organizowaniu, bardzo dużo traciłam,
brakowało mi poczucia luzu, przeżywania wyprawy tylko na własny rachunek. W zespole 9-
osobowym nie przytłaczały mnie nadmiernie obowiązki drugiego kierownika. Większość spraw

łatwiało się mechanicznie. Nie miałam też poczucia odpowiedzialności za los całej wyprawy i
niepewności, co z tego pomysłu

wyniknie.

Przygotowanie sprzętu opóźniło się, co uniemożliwiło zabranie go przez samochód wyprawowy,
startujący z Monachium. Kiedy więc powstał problem transportu sprzętu z Polski, wpadłyśmy na
pomysł, że do Pakistanu dowieziemy go samochodem. Ale jakim samochodem? Zwróciłyśmy się z
prośbą do dyrektora Bieleckiego, by Fabryka Samochodów Osobowych na Żeraniu udostępniła
wyprawie fiata 125 combi. Danka miała zawodowe prawo jazdy, ja amatorskie, ale jeszcze nie byłam
zbyt doświadczonym kierowcą.

Samochód dostałyśmy i 23 lipca wyjechałyśmy z kraju. Duśka okazała się nie tylko znakomitym
kierowcą, ale i ambitnym mechanikiem. Pierwsza awaria — pęknięcie uszczelki pod głowicą,
niesprawna pompa wodna i gotująca się woda w chłodnicy. Dla mnie to zupełne nieszczęście,
natomiast Duśka z energią zawinęła rękawy i wzięła się do wymontowywania pompy. Z trudem
wybiłam jej ten pomysł z głowy, jako że było ciemno, a my nie miałyśmy latarek. Pomoc drogowa
szybko uporała się z defektem i już bez kłopotów dojechałyśmy do Monachium.

Wyprawa miała opóźnienie. Okazało się też, że samochód ze sprzętem wyprawowym jeszcze nie
wyjechał, nie musiałyśmy więc z całym bagażem jechać do Islamabadu. Przeładowujemy więc sprzęt z
fiata i możemy lecieć samolotem. Ale nie chcemy zostawiać samochodu. Rezygnujemy z samolotu, a
pieniądze przeznaczone na bilety Herrligkoffer daje nam na benzynę. Zabieramy ze sobą dwóch
alpinistów: Niemca Herberta Holzmaiera i Austriaka Sebastiana Arnolda, zastrzegając sobie
prowadzenie samochodu. Z Monachium wyruszamy 15 sierpnia.

Z wyprawy tej pozostały mi w pamięci nie góry, a właśnie podróż przez Turcję, Iran, Afganistan i
Pakistan. Była ona niepowtarzalną okazją do bliższego poznania tych krajów. Przejazd przez Turcję,
mimo wcześniejszych obaw, minął gładko. Ale tuż za jej granicą, u zbiegu granic tureckiej, radzieckiej i
irańskiej, zaczęło

się coś niedobrego dziać z samochodem. Za ciasno spasowane łożysko przedniego koła rozgrzało oś i
zablokowało hamulce. Po ostudzeniu i stwierdzeniu, że hamulce jednak trochę działają, wleczemy się
do warsztatu z prędkością 30 kilometrów na godzinę. Dojeżdżamy do niewielkiej miejscowości,
przepychamy się zatłoczonymi ulicami. Jadący za nami samochód daje sygnał klaksonem i uparcie
pilnuje nas, przebijając się przez natychmiast zamykający się po naszym przejeździe strumień
pojazdów. Pomimo że cały zmotoryzowany Wschód trąbi bez szczególnych przyczyn, zatrzymujemy
się. Co za niewiarygodne szczęście! Za nami jechał fabryczny wóz polskiego fiata, w którym znajdował
się serwis techniczny z ekipą mechaników. Spadli nam jak z przysłowiowego nieba. Z ogromną
radością witamy rodaków, którzy ofiarowują nam pomoc. Mieszkają w Julfie, następnego dnia jadą
do Teheranu. Jedziemy więc za nimi do Julfy.

88

Do hotelu, w którym zatrzymali się nasi rodacy, przyjeżdżamy nocą. Natychmiast zabierają się do
naprawy samochodu, abyśmy następnego dnia mogli pojechać z nimi do Teheranu.

Rano samochód jest w idealnym stanie. Ruszamy do Teheranu. Przesiadam się do samochodu
inżyniera Lipkowskiego, nasz prowadzi jeden z mechaników. Obaj dobrze znają trasę i sposób
poruszania się po szosach irańskich. Dotychczas Duśka świetnie radziła sobie ze wschodnim zamętem
panującym na drogach. Prowadziła wóz agresywnie, nie dając się zahukać i zastraszyć innym
kierowcom. Sprytnie wychodziła z najgorszych korków. Jednak gdy za kierownicą naszego fiata
zasiadł mechanik z FSO, koledzy wyprawowi przestali się zupełnie odzywać. Tylko widoczne w ich
oczach przerażenie i co chwila zduszonym szeptem wymawiane „Herr Gott!" świadczyło, że nie
przywykli do takiej jazdy. Z dwojga złego woleli już nasz sposób prowadzenia. Z widoczną ulgą
powitali Teheran.

Z Teheranu jedziemy przez Demawend na północ, w stronę Morza Kaspijskiego. Trudne odcinki
górskie, ostre serpentyny, szosa zapchana ciężarówkami TIR.

Nasi współtowarzysze zapadnięci na tylnych siedzeniach czują ¦ nie najlepiej, pozbawieni możliwości
prowadzenia samochodu. Rekompensują to agresją skierowaną przeciwko nam. Co tu ukrywać
dochodziło niekiedy do najzwyklejszych pyskówek. W Iranie sytuacja stalą się tak napięta, że
wysadziłyśmy panów z samochodu z pieniędzmi na dalszą drogę. Najmilszy moment z
dotychczasowej podróży to pożegnanie z naszymi pasażerami. Gdyby nie gapie, odtańczyłybyśmy z
Duśką dziki taniec radości. Nareszcie same!

Nastają wspaniałe czasy. Świetna pogoda, oślepiające słońce, a przy tym orzeźwiający wiatr. Po kilku
dniach dojeżdżamy do granicy z Afganistanem i zmierzamy w stronę Heratu i Kandaharu. Droga do
przejścia granicznego z Pakistanu mogłaby biec równoleżnikowo, byłaby wówczas najkrótsza, ale cała
środkowa część Afganistanu to góry. Droga omija je, kierując się na południe przez Wielką Słoną
Pustynię. Dopiero po minięciu pustyni zawraca na północ, kierując się do Kabulu. Byłam urzeczona
pustynią — zmienną o każdej porze dnia, wszechobecną. Na horyzoncie niekiedy majaczyły góry o
fantastycznych kształtach.

W Kabulu mamy zamiar wymienić pieniądze. Wieziemy pokaźną sumę dolarów, którą musimy
wymienić na rupie pakistańskie. 20 sierpnia opuszczamy Kabul, mijamy Dżelalabad i po południu
osiągamy przełęcz Khyber, gdzie jest punkt graniczny. Formalności paszportowe i graniczne trwają
długo. Po stronie pakistańskiej znajdujemy się dopiero po zachodzie słońca. Wzbudzamy
zainteresowanie strażników granicznych. Ostrzegają przed dalszą jazdą nocą; możemy natknąć się na
grasujące grupki rabusiów. Nocujemy więc w hotelu na punkcie granicznym.

Przejazd przez przełęcz dostarcza mocnych wrażeń. Khyber Pass to znakomity punkt strategiczny,
prowadzi tędy droga z Afganistanu do Pakistanu, łącząca Kabul z Peszawarem. Ostrymi serpentynami
rwie w górę, część płaska ma 35 mil, wszędzie fortyfikacje, od czasu do czasu można zauważyć
strażników.

Mijamy Peszawar. Do dawnej stolicy Pakistanu — Rawalpindi

docieramy tego samego dnia. Jest koniec sierpnia. Z resztą

89

wyprawy spotykamy się w hotelu „Mrs. Davies". Jesteśmy w komplecie — dziewięcioro alpinistów i
kierowca wyprawy.

Kierownictwo wyprawy jest podwójne, jednak ani w Islamabadzie, ani w górach nie dezorganizowało
to naszej działalności. Mathias Gradnitzer okazuje się „równym chłopem". Wszystko omawiamy
wspólnie, a decyzje przez nas podejmowane on przekazuje zespołowi.

Nawet antagonizmy podróżne z Sebastianem i Herbertem w ogólnej dobrej atmosferze zanikają. Ton
nadają bardziej doświadczeni alpiniści — bardzo dobra trójka: Mathias Gradnitzer, Willy Klimek i
Werner Haim. Podporządkowują sobie młodszych, mniej doświadczonych, którzy nie znają się i dla
których jest to debiut himalajski. Rzutuje to również na stosunek do naszej grupy — nie ma
wyraźnego antagonizmu i sporów.

W Islamabadzie dwa tygodnie oczekiwania na zezwolenie na dotarcie wybraną drogą pod Nanga
Parbat. Okazuje się, że władze Pakistanu nie wydają zezwoleń obcokrajowcom na przejazd drogą
najprostszą — Karakorum Highway — ogromną magistralę pół-noc-południe, budowaną przez Chiny.
Zupełnie nie potrafimy wymyślić, jak dobrać się do tej góry.

Pomaga nam przypadek. A właściwie czteroosobowa grupa Austriaków, która uzyskała dodatkowe
zezwolenie i zaatakowała w międzyczasie Nanga Parbat. Grupa ta miała wejść w skład naszej
wyprawy, ale nie doczekawszy się nas, załatwiała sobie zezwolenie. Zdążyli wrócić z gór, kiedy my
pojawiliśmy się w Islamabadzie. Byli to. Hans Schell, Robert Schauer, Hillmar Sturm i Sigf-ried Gunter.
Spotkaliśmy ich oficera łącznikowego, kapitana Sher Khana, z którym udało nam się nawiązać
kontakt. Alpinista całą duszą, syn księcia z plemienia Hunzów, bardzo wykształcony, znający Europę,
błyskotliwy i dowcipny, a przy tym wszystkim bardzo nam życzliwy. Od niego dowiedzieliśmy się, że
Austriacy zdobyli szczyt drogą, którą i my planowaliśmy. Odebrali nam pierwszeństwo, czyli cel
wyprawy.

Wahamy się, co robić dalej. Decydujemy się jednak na powtórzenie drogi — nie ma innego wyjścia.
Sher Khan wynajduje nam

dojazdu pod Nanga Parbat — obok jeziora Sat Parah, H lei przez przełęcz Chilim Choki. I ten wariant
dojścia zgłaszano władz. Po kilku dniach oczekiwania otrzymujemy zgodę. Do Skardu lecimy z
bagażem całej wyprawy, a tam wynajmu-• mv kilkanaście jeepów. Sprawdzamy ich stan techniczny.
Arnold elada opony — to chyba najgorsze opony w całym Pakistanie. Z trudem udaje się
skompletować karawanę samochodów. W końcu ruszamy. Kierunek —jezioro Sat Parah i przełęcz
Chilim

Choki.

Droga początkowo dobra, piękne krajobrazy i urzekające jezioro. Potem robi się coraz stromiej. Jak
jeepy wytrzymają tę drogę? Jadę wozem, w którym nie ma sprężyny odciągającej pedał hamulca.
Zamiast niej jest sznurek, który co chwila podciągam do góry. Droga przypomina ścieżki turystyczne w
naszych Tatrach. Na niektórych odcinkach przepychamy jeepy. Arnold podczas jazdy miał wypadek.
Przy kolejnej próbie podjazdu jego jeep stracił przyczepność — tylne koła znalazły się tuż nad
przepaścią. Powoli zsuwał się coraz niżej, aż wylądował na drzewie. Gdyby nie ono... Arnold
wyskoczył z samochodu blady, wstrząsany torsjami.

90

Nareszcie przełęcz. Widać z niej rozległy płaskowyż. Wiedzie przezeń droga niezbyt wyraźna, ale już
nie tak trudna. Czeka nas jeszcze 20-30 kilometrów jazdy, cały czas na wysokości 4500 metrów. To już
odczuwalna wysokość. Nie jesteśmy zaaklimatyzowani, gdyż zbyt szybko osiągnęliśmy tę wysokość.
Niektórzy koledzy cierpią na silne bóle głowy. Zapach benzyny i choroba lokomocyj-na mnie również
dają się we znaki. Mam już dość samochodu Ale podróż trwa nadal, choć zaczyna się zmierzchać.
Wioski Rampur nie osiągniemy przed nocą, zbyt jesteśmy skonani. Zatrzymujemy się. Ostatnim
wysiłkiem woli zabezpieczamy samochody i ładunki, szykujemy nocleg, gotujemy. Po kolacji —
poobijani, ale zadowoleni, że nic pod nami się nie trzęsie — zapadamy w sen.

Biwak przywrócił dobry nastrój. Wyruszamy wcześnie rano. Przed Astor skręcamy w lewo. Po drugiej
stronie Indusu zmierza-mY w stronę wiosek Bunji i Rampur, gdzie następuje koniec przygody
samochodowej, która dawno przestała być fascynująca,

przynajmniej dla moich kości — każda z nich boli oddzielnie. Po prawie 200 kilometrach jazdy po
czymś, co tylko w przybliżeniu można nazwać drogą, następuje radosna chwila, czyli wypłata
należności kierowcom jeepów.

Zaczyna się formowanie karawany. Pomaga w tym oficer łącznikowy, kapitan Mahmud. Jest również
Saeed, nasz oficer łącznikowy z Gasherbrumów, którego spotkaliśmy w Islamabadzie. Ma już
doświadczenie w pełnieniu tej funkcji i pomaga Mahmudowi w załatwianiu wszystkich spraw. Nie jest
to jednak najszczęśliwszy układ, bowiem Mahmud czuje się trochę niepotrzebny.

Czeka nas niedługie, zaledwie półtoradniowe podejście. Co sprawniejsze karawany docierają pod
Nanga Parbat w ciągu jednego dnia. Prawie cały czas idziemy przez rejon zamieszkany — doliną Rupal
podchodzącą pod południowe zbocze Nanga Parbat. Gdy kończy się jedna wioska, zaczyna się zaraz
druga, nie mamy więc kłopotu z tragarzami i wyżywieniem ich. Karawana nie jest zwartym
organizmem. Po wejściu do wioski tragarze gdzieś się rozpraszają, kiedy zaś nadchodzi pora
wymarszu równie niespodziewanie pojawiają się. Biwak zakładamy w pięknym miejscu — zielona
trawa, owoce przynoszone przez wieśniaków, drzewa dające cień.

Następnego dnia idziemy nadal przepiękną doliną Rupal. Obóz bazowy u stóp Nanga Parbat coraz
bliżej, ale góry wciąż nie widać. Po kilku godzinach marszu zjawiła się nieoczekiwanie, jak góra ze snu.
Za kolejnym kamienistym wzniesieniem ukazała się biała zjawa. Przyspieszyłam kroku. Już widać jej
południową ścianę, najpotężniejszą w całych Himalajach. Różnica wysokości od podnóża góry do
szczytu wynosi aż 4500 metrów. Tysiąc metrów więcej niż podejście z bazy na szczyt Mount
Everestu...

Nasza baza staje na wysokości 3600 metrów. Od podnóża góry jest oddalona może o kilometr.
Widzimy stąd prawie całą ścianę, giną jedynie jej górne partie.

Namioty rozstawiamy na ziemi, a nie na lodowcu, wokół rośnie soczysta zielona trawa i krzewy, a tuż
obok przepływa

trumien, czysty i chłodny. Wieczorami można rozpalać ognisko. Płonie w nim drewno, którego jest
sporo wokół obozu. Co wieczór wzrusza mnie ten niezwykły kontrast — śnieżny olbrzym i maleńki
ogieniek u jego stóp.

91

To wspaniałe położenie ma również jednak minusy. W czasie akcji górskiej konieczna będzie większa
liczba obozów, między którymi będą duże odległości. Po zapłaceniu tragarzom odprawiamy
karawanę. Nie zostajemy jednak sami, jesteśmy bowiem tak blisko wiosek, że wciąż pojawiają się
ciekawscy pasterze baranów pasących się nie opodal. Ale najczęstszymi gośćmi są dzieci. Trochę
niepokojące są te wizyty, obawiamy się o nasz dobytek, który na czas akcji górskiej zostanie bez
opieki. Na szczęście mamy gospodarza bazy. Jest nim kierowca ciężarówki — Willy. Obowiązki swe
pełni z talentem i skutecznie.

Mathias Gradnitzer planuje założenie obozu I aż 1600 metrów powyżej bazy, w miejscu obozu
Austriaków. Po raz pierwszy jestem na wyprawie, gdzie obóz I jest tak bardzo oddalony od bazy.
Pierwsze podejście zajmuje dużo czasu, później podchodzimy szybciej. Z ładunkiem w trzy godziny
osiągamy obóz I i jeszcze tego samego dnia schodzimy. Podejście jest stosunkowo łatwe, prawie jak
na Rysy, jedynie dwukrotnie dłuższe.

Akcji górskiej mieliśmy niewiele, zaledwie tydzień. W tym czasie założyliśmy obozy I i II. Wychodziłam
do góry pięć razy i w sumie razem z Jaśkiem osiągnęłam 9000 metrów przewyższenia, czyli tyle, ile
przy wchodzeniu na Everest wraz z całą akcją aklimatyzacyjną.

Po powrotach z obozu I do bazy, najczęściej tego samego dnia, popołudnia mamy dla siebie. Można
zrobić pranie, ugotować coś dobrego, przygotować rzeczy na wyjście następnego dnia lub w spokoju
popatrzeć na górę. Fascynowała mnie swoim pięknem, ale wciąż pamiętałam tragiczne dzieje jej
zdobywania.

W wyjściach do obozu I towarzyszą mi przeważnie Duśka i Jasiek. Nasz lekarz zdobył sympatię
wszystkich uczestników wyprawy. W czasie domarszu bardzo troskliwie zajmował się chorymi. W
mijanych wioskach wykonał też kilka operacji. Dla ich

mieszkańców przemarsz karawany to właściwie jedyna okazja do korzystania z pomocy lekarskiej.
Jasiek nie miał w sobie obojętności cechującej niekiedy wyprawowych lekarzy, dla których sytuacją
zwracającą uwagę jest dopiero konieczność odcięcia nogi, a co najmniej palca. Takie drobiazgi, jak
nogi w pęcherzach, biegunka czy bóle głowy, to przypadki, którymi nie warto się przejmować.

Podejście do Jedynki jest wspaniałe. Długi czas idziemy zboczem moreny porośniętej niskopiennym,
skarłowaciałym lasem, rosną tu kwiaty i wrzos. Później las rzednie, zostaje tylko wysuszona trawa.
Dalej jest już teren najlepiej znany alpinistom — kamienie, lód i śnieg.

Powyżej obozu I znajduje się kluczowy, trudny odcinek — bardzo stromy, wymagający już wspinaczki.
Po linach poręczowych, zostawionych jakoby przez Austriaków, nie ma śladu.

26 września z obozu I wyruszają Werner Haim, Sebastian Arnold i Herbert Holzmaier. Mają założyć
poręczówki i obóz II. Nasza trójka rusza z bazy do obozu I. Rozzuchwaleni tym, że podejście
zajmowało zazwyczaj mało czasu, wychodzimy z bazy bardzo późno, zapominając o tym, że tym
razem niesiemy bardzo ciężkie plecaki. Wyruszyliśmy o piętnastej, ale o osiemnastej jesteśmy
dopiero w połowie drogi. Zmierzch zapadał godzinę później.

Podczas podejścia z trzydziestokilogramowym plecakiem wyraźnie słabnę. Nie ma co iść dalej. Ale
biwak? To prawie kompromitacja. Cholerne plecaki!

92

Nazajutrz z nową energią ruszamy do obozu I. Docieramy do niego po dwóch godzinach. Patrzę na
trudny uskok skalny o ponad trzystumetrowej wysokości. Powyżej teren jest łatwiejszy, stromy śnieg
poprzetykany skałkami.

Godzina dziewiąta. Na krawędzi uskoku nagle pojawia się sylwetka ludzka. Poznaję Wernera Haima.
Dzieli nas niewielka odległość, pozwalająca zrozumieć jego krzyk:

— Arnold spadł!...

Z nie wypakowanym ciężkim plecakiem, by nie tracić czasu na poszukiwanie apteczki, zbiegam
stokiem śnieżnym w stronę różo-

czerwonej rynny, wyżłobionej spadającym ciałem. Dotarliśmy

W laskiem do niego w 20 minut po okrzyku Wernera. Z trudem

trZyłam na to, co zostało z Arnolda. Ciało powyginane w róż-

vch kierunkach, nogi i ręce sterczące pod nieprawdopodobnym

katem. Najgorsza była twarz — wyraźna, rozpoznawalna, choć

z tyłu głowy niewiele pozostało. Usta otwarte do krzyku, oczy

zastygłym przerażeniem patrzące w niebo. Jasiek stwierdził zgon.

Nic już nie możemy zrobić. Pozostaje tylko zabezpieczyć ciało

przed zepchnięciem w dół przez kamienna lawinę. Później je

pochowamy.

Rąbiemy półkę w lodzie. Zajmuje to sporo czasu, ale najgorsze przed nami — przeciągnięcie Arnolda
na półkę. Nie przypuszczałam, że martwe ciało waży tak wiele. Starałam się nie patrzeć, nie
zastanawiać się nad tym, co robię. Na półce ciało przywiązaliśmy do śrub wkręconych w lód i
otuliliśmy je płachtą.

Wróciliśmy do obozu I, gdzie zastaliśmy już Wernera. Mimo szoku potrafił samotnie pokonać w
zejściu trudny uskok. Opowiedział nam przebieg wypadku. Okazał się bardzo typowy — wystarczyła
chwila nieuwagi. Schodzili już do obozu I i znajdowali się w nietrudnym terenie. Werner przysiadł na
chwilę, by odpocząć. Spoglądał na nadchodzącego jego śladami Arnolda, który prawie doszedł do
niego. Dzieliło ich zaledwie kilka metrów. Arnold akurat rozpinał kask, kiedy stracił równowagę. Nie
wiadomo dlaczego, czy zahaczył rakiem o rak, czy pośliznął się? Zamachał tylko rękami, chcąc złapać
równowagę, ale już nie zdołał jej utrzymać. Spadł z około dziesięciometrowego uskoku, znajdującego
się poniżej miejsca, w którym siedział Werner. Ten pierwszy upadek odebrał mu jakiekolwiek szanse
ratunku, gdyż stracił wówczas przytomność. Następne 300 metrów zsuwał się bezwładnie w łatwym
terenie. Doświadczony alpinista, jeśli nie straci przytomności, w takim miejscu może jeszcze uratować
się. Ale los nieprzytomnego Sebastiana był przesądzony. Kiedy osunął się do krawędzi wielkiego,
trzystumetrowego uskoku, nie miał najmniejszych szans — przerzuciło go przez krawędź. Obijając się
o skały spadał, aż

93

zatrzymał się z małą lawiną śnieżną 100 metrów poniżej obozu I. Tam go znaleźliśmy.

Po wysłuchaniu relacji Wernera, zawiadomiliśmy bazę. Mathias Gradnitzer i inni uczestnicy doszli do
nas po południu. Mathias był załamany.

— To już koniec — mamrotał — nie zdobędziemy tej przeklętej góry...

Zaproponowałam, by w obozie I nie dyskutować o dalszych losach wyprawy. Jeszcze tego samego
dnia zeszliśmy do bazy. Jednak dyskusja rozpoczęła się tego samego wieczoru. Byłam przeciwna
zastanawianiu się nad dalszą akcją, powinniśmy raczej dyskutować, co zrobić z ciałem Arnolda.
Należało się otrząsnąć, decyzje podjąć na spokojnie. Podczas dyskusji Austriacy — Gradnitzer i Haim
— powiedzieli, że nie będą dalej uczestniczyć w akcji górskiej i rezygnują z wyprawy. Było ich trzech, a
po śmierci Arnolda zespół przestał istnieć. Solidarnie przyłączyli się do nich Niemcy.

Ten, który zginął, chciał wejść na szczyt. I zapewne nie chciałby, aby jego śmierć uniemożliwiła innym
osiągnięcie tego celu. Myślałam tak, być może dlatego, że nie zdążyłam zaprzyjaźnić się z
Sebastianem, nie stał się jeszcze dla mnie towarzyszem liny, nie łączyły nas wcześniejsze wspinaczki.

Ponieważ Austriacy i Niemcy postanowili nie kontynuować akcji, grupa polska musiała również
zrezygnować. Dalsze działania były podejmowane już pod kątem likwidacji wyprawy. Ustaliliśmy, że
raz jeszcze podejdziemy do góry, pochowamy Arnolda, a jeden zespół zlikwiduje obóz II.

Transport ciała Arnolda na dół okazał się zbyt niebezpieczny, pozostawiliśmy go więc na tej samej
wysokości, ale na zboczu śnieżnym, nie narażonym na lawiny. Dokopaliśmy się do piargu. Mathias,
Willy i Janek pracowali ubezpieczeni stumetrową liną opuszczoną z obozu I. Herbert i ja
asekurowaliśmy akcję. Grób wykopany-w piargu był bardzo płytki. Owinęliśmy ciało Arnolda w
srebrną folię i złożyliśmy je w półmetrowej jamie. Najtrudniejszą chwilą było przysypanie go
kamieniami, a potem śniegiem. Na

. ¦ cU spoczynku Arnolda pozostawiliśmy krzyż, czekan i kask. zostaliśmy chwilę, odmówiliśmy
modlitwę i wróciliśmy do

obozu I.

Nazajutrz ktoś musiał wyjść do obozu II. Chętnych nie było.

W końcu znaleźli się — Willy, Janek i ja. Podchodziliśmy wykorzystując CZęściowo poręczówki
założone przez Arnolda i Wernera Na trudnym uskoku była już wspinaczka w skali tatrzańskiej do
piątki", gdzieniegdzie za pomocą poręczówek. Wspinaliśmy się na lekko, więc wcześnie dotarliśmy do
obozu II. Zamiast jednak schodzić od razu, po spakowaniu pozostawionych przez Wernera i
Sebastiana rzeczy, pozostaliśmy dłużej. Nasze wyjście było jednocześnie pożegnaniem z górą,
pożegnaniem nie spełnionych nadziei. Siedzieliśmy długo, wygrzewając się w słońcu, nieświadomi, że
„Góra przeklęta" pożegna się z nami na swój sposób.

Po południu pogoda zaczęła się pogarszać z minuty na minutę. Nim zdążyliśmy się zebrać, zerwał się
wiatr, a padający śnieg przysłonił świat. Dopiero teraz uświadomiliśmy sobie, że przed trzema dniami
tą samą drogą schodził Sebastian. Załamanie pogody sprawiło, że poczuliśmy się wciągnięci w
pułapkę, pewni że niezadługo przyjdzie nam walczyć o życie.

94

Schodziliśmy ostrożnie, jak nigdy dotąd, asekurując się do przesady. W bazie przez cały czas był na
nasłuchu Mathias, a w obozie I czekał Herbert. Później Mathias opowiedział mi, jak przestraszony
nagłą zmianą pogody Herbert zaczął przez radiotelefon płakać:

— Co mam robić, pada śnieg, zadymka, jestem sam! Jak mam zejść? — histeryzował.

Zdziwiło mnie to, przecież to my w górze musieliśmy uporać się z zejściem, a wycofywanie się z obozu
I nie przedstawiało żadnych trudności. Herbert w panice nie bał się o nas, tylko o siebie. Mathias
przez ten czas chyba bliski był szaleństwa.

Udało nam się jednak pokonać uskok i dojść do obozu I. Nocleg nie był spokojny. Byliśmy pod
wrażeniem niedawnego pogrzebu, jak też drogi, która dla Sebastiana okazała się ostatnią, a którą
niedawno szczęśliwie przeszliśmy. Mimo że byliśmy sami w gó-

rach, słyszałam nawoływania, gwizdy, metalowy brzęk. Truchlałam ze strachu. Zaczęłam odmawiać
modlitwę za umarłych.

Rankiem zobaczyliśmy, że pozostawione przed namiotem rzeczy, zwłaszcza jedzenie, były
porozciągane. Okazało się, że to świstaki i małe lisy niepokoiły nas przez całą noc.

Załadowaliśmy do plecaków tyle, ile mogliśmy unieść i rozpoczęliśmy schodzenie. W bazie panowała
lekka psychoza strachu, nawet dojście do obozu I wydawało się ryzykiem. Z trudem udało nam się
namówić pozostałych uczestników do całkowitego zlikwidowania obozu I. Ci, którzy nie poszli w górę,
przygotowywali symboliczny grób Sebastiana, gdyż ten wysokogórski zapewne niedługo potrwa —
zasypią go lawiny, kamienie... Znaleźliśmy duży, piękny głaz, na którym wyryto imię, nazwisko i datę
śmierci. Symboliczny pogrzeb odbył się następnego dnia. Tak zakończyło się zdobywanie „Góry
przeklętej".

3 października wyruszyliśmy z bazy w dół. Koniec wyprawy tak wspaniale zapowiadającej się, a tak
smutnie zakończonej. Absurdalnie przypadkowa śmierć zmieniła wszystkie plany.

Po kilku dniach koledzy trochę żałowali, że tak pochopnie podjęli decyzję odwrotu. Do śmierci w
górach jesteśmy przyzwyczajeni, w każdym z nas bowiem gdzieś głęboko tkwi myśl, że i mnie może
ona dosięgnąć. Choć tak naprawdę nikt w to nie wierzy — w górach zawsze giną inni.

W tydzień po śmierci Arnolda być może zostaliby i prowadzili akcję nadal. Mathias, jako kierownik,
zbyt szybko podjął decyzję odwrotu. Może nie wierzył w sukces i było to rozsądne posunięcie. Śmierć
Arnolda znacznie uszczupliła siły wyprawy. Z młodych uczestników, takich jak płaczący ze strachu
Herbert, wysoko nie byłoby zbytniej pociechy. Tylko Haim zdecydowanie nie chciał wchodzić —
przyjaźnił się z Arnoldem i jego stanowisko było jednoznaczne: „Mój przyjaciel nie wszedł na szczyt,
to ja też nie pójdę".

Jeszcze w bazie postanowiliśmy, że podczas powrotu polska grupa spróbuje wchodzić na inny szczyt.
Miał to być Haramosh

Przeprawa przez rzekę himalajską

Południowa grań K-2

95

Turnie Trango z Doliny Baltoro

Wspinaczka po poręczówkach na K-2

Widok z bazy pod K-2 na Vig„e Peaks

^7397 m) leżący o dzień drogi od Indusu, wzdłuż którego mieliśmy jechać do Skardu.

Pakując w bazie sprzęt i żywność, oddzielamy część ładunków na akcję górską naszej grupy. Duśka,
która w górach zwykle jest twarda i odporna, teraz oklapła. Może śmierć Arnolda sprawiła, że
zatęskniła za mężem i domem, tymi wszystkimi sprawami, które są bliskie i bezpieczne. Zostaliśmy
więc we dwójkę — Jasiek i ja. Ciągle jeszcze z niedosytem gór, zdecydowani nawet w dwuosobowym
zespole wchodzić na Haramosh.

W Rampur dwa dni oczekujemy na jeepy. Chcemy wysłać telegramy: do Herrligkoffera —
zawiadamiający o śmierci Arnolda i przerwaniu wyprawy oraz do Tourism Division — z prośbą o
zgodę na wejście na Haramosh. Trzeba jednak w jakiś sposób dotrzeć do wioski Astor, gdzie jest
najbliższa poczta. W tym celu oficer łącznikowy i ja dostaliśmy konie pod wierzch. Na szczęście dla
mnie, lepszego i ambitniejszego dostał Mahmud. Wiedziałam mniej więcej, z której strony należy
dosiadać konia i jak trzymać wodze, ale to było wszystko, co umiałam.

Od Astor dzieliło nas około 25 kilometrów. I tyle trwał wyścig koni. Droga była wystarczająco szeroka
dla jednego jeepa, ale dwa konie, galopujące prawie bez przerwy łeb w łeb, mieściły się na niej z
trudem. Pod koniec jazdy nie miałam siły siedzieć w siodle, stałam więc tylko w strzemionach.
Obawa, by koń Mahmuda nie zepchnął mojego w przepaść i ciągła uwaga, by nie trzasnąć głową o
występ skalny, potęgowały emocje. Galopując na czele chmury pyłu, wpadliśmy do wiosek, gdzie
dzieci, psy i kury umykały spod kopyt na wszystkie strony. Po kilkunastu kilometrach droga zaczęła
wznosić się i do Astor przybyliśmy w wolniejszym tempie. Konie nareszcie się zmęczyły.

Wysłaliśmy telegramy, u miejscowego nauczyciela wypiliśmy herbatę, poczęstowano nas też
ciapatami i morelami. Droga powrotna znów była próbą szybkości dla naszych ambitnych
wierzchowców. Wypoczęte, ze zdwojoną energią rozpoczęły wyścigi. W Rampur, po zejściu z konia, z
trudem dotarłam do namiotu.

Powrót do Skardu przebiega! spokojnie. Skróciliśmy sobie nawet drogę — wyjechaliśmy skoro świt i
chyłkiem przejechaliśmy Karakorum Highway, dzięki czemu nie musieliśmy wracać przez przełęcz
Chilim Choki. Do Skardu wracaliśmy wzdłuż Indusu. Z powodu przebudowy drogi tydzień czekaliśmy
w Bundji, aż będzie można przejechać.

Odpowiedzi z Tourism Division nie doczekaliśmy się. Zrezygnowaliśmy więc z Jaśkiem z odłączenia się
od reszty wyprawy. Kiedy powiedzieliśmy kolegom, że nie idziemy na Haramosh, nasze oświadczenie
przyjęto w nieoczekiwany sposób — wszyscy rzucili się w stronę ładunków, w których była odłożona
dla nas żywność. Nastąpiło wielkie żarcie. Okazało się, że nasi koledzy — wiedząc, że za kilka dni
znajdą się w Islamabadzie — zostawili sobie na powrót gorszą żywność. Teraz nie żałowaliśmy sobie
niczego — pysznych kompotów, słodyczy, wymyślnych gotowych dań.

W Islamabadzie na Duśkę czekał telegram. Wracaj natychmiast. Rodzice. I żadnych wyjaśnień. W
Duśkę jakby grom strzelił. Przypuszczała wszystko co najgorsze: „Na pewno coś złego przytrafiło się

96

Zbyszkowi w górach"... Wyrywała się z Islamabadu, jak najszybciej chciała być w Polsce. Mamy jeden
awaryjny bilet lotniczy z Kabulu, który przeznaczamy, oczywiście, dla niej. Ale jak dostać się
najszybciej do Kabulu? Nie może przecież pojechać sama. Rozumiejąc powagę sytuacji i chcąc pomóc
Duśce, zaraz po przybyciu do Islamabadu rozliczam wyprawę, wydaję ostatnie dyspozycje; wszystko
w wielkim pośpiechu. Jeszcze tego samego dnia ostatnie wizyty, zdanie relacji z przebiegu wyprawy w
Tourism Division, niezbędne zakupy, przygotowanie samochodu.

Wieczorem jesteśmy gotowi. Nie ma mowy o spaniu, jest trójka kierowców, będziemy więc
prowadzić na zmianę. Pożegnanie z kolegami jest smutne, mam wyrzuty sumienia, że zostawiam
wyprawę. Nie mamy żywności na drogę, gdyż nie było już czasu, by przepakować bagaże. Umawiamy
się, że w Kabulu będziemy czekać na samochód wyprawy i zabierzemy pieniądze oraz żywność na
dalszą podróż do Polski.

pomimo ciemności, ludzi pieszych i na rowerach, bydła pętającego się na drodze, jedziemy możliwie
najszybciej. Niedaleko Taksili pierwszy pech — łapiemy gumę. Szybka zmiana koła i... po kilkunastu
kilometrach następna guma. Głęboka noc, do osiedli daleko. Jasiek zatrzymuje jakąś ciężarówkę i
zabiera się razem z kołem, mając nadzieję naprawić je w najbliższej miejscowości. Zostajemy same.
Trochę boimy się. Po kilkunastu minutach zatrzymuje się przy nas osobowy fiat. Kierowca zachowuje
się jednak zupełnie inaczej niż się tego obawiałyśmy. Ofiarowuje pomoc — zostanie z nami do
powrotu Jaśka. Był to bardzo sympatyczny gest gospodarza kraju, dbającego, by jego gościom nie
przydarzyło się nic złego.

Przez trzy godziny rozmawiamy. Opowiadamy o Polsce, o wyprawie, a nasz opiekun o swej pracy —
jest urzędnikiem państwowym — o swoim kraju. Wraca Jasiek z naprawionym kołem. Żegnamy się
serdecznie i ruszamy dalej.

Zbliżamy się do Peszawaru. Przejazd przez miasto jest skomplikowany. Choć ulice nocą puste, mamy
trudności z odczytywaniem źle widocznych drogowskazów, w większości wypisanych w języku urdu.
Próbujemy zapytać o drogę jakiegoś starszego mężczyznę w turbanie. Patrzy na nas nieżyczliwie,
wręcz groźnie, ale wreszcie wskazuje kierunek na Khyber. Sześćdziesiąt kilometrów za Peszawarem
powoli rozwidnia się. Ze zdziwieniem zwracam się do Jaśka:

— Słuchaj, to dziwne, dwa razy mijamy taki sam most — wiszący, z wąskim przejazdem, ograniczenie
szybkości do 30 km na godzinę!

Przypatrujemy się dokładniej drogowskazom. Psiakrew! Przecież wracamy z powrotem do
Islamabadu! W ten sposób nadłożyliśmy ponad 120 km. Wściekli zawracamy. Dziś odlatuje samolot z
Kabulu do Moskwy, więc już nie zdążymy. Jedziemy teraz spokojniej, trochę jeszcze źli, że tak nas
wystrychnięto na dudków. Duśka też jakby się uspokoiła i pogodziła z faktem, że dziś nie odleci.

Dość pewnie czuję się już w roli kierowcy. Ktoś, kto ustana-wiał w Pakistanie przepisy drogowe,
prawdopodobnie nie bardz0 wierzył w to, że będą przestrzegane. Wymyślono więc różne speećl
breakery, czyli wymuszone ograniczniki szybkości. Na przykład przed skrzyżowaniem nawierzchnia
jest tak pofałdowana, że nie sposób przejechać szybko, żeby nie zniszczyć samochodu. Trzeba
zwolnić. Podobnie na serpentynach — zamiast linii środkowej widnieje wbudowany w szosę rząd
kilkunastocentymetrowych, ostrych kamieni, co zdecydowanie powstrzymuje kierowców od ścinania
zakrętów.

97

Przed nami nareszcie Kabul. Tu czuję się prawie jak w domu. Są znajomi Polacy i wiadome drogi
powrotu. Nie możemy znaleźć szybkiego połączenia lotniczego dla Duśki. I widzę, jak obawa i
niepokój o Zbyszka miesza się z radością. Skąd ta radość? Jesteśmy przecież w środku świata bazarów
pełnych bajkowo kolorowych strojów, skór i futer, cudacznych świecidełek i biżuterii z
półszlachetnych kamieni, pachnideł przyprawiających o zawrót głowy. Duśka wie, że być może nie
wróci tu już nigdy i cieszy się w skrytości ducha, że jeszcze nie żegna się ze Wschodem.

18 października odlatuje do Moskwy, stamtąd do Warszawy. Czekając na samochód wyprawy
pozostaję z Jaśkiem wciąż bez pieniędzy i żywności. Oczekiwanie trwa dwa tygodnie. Codziennie
zaglądamy do hotelu „Intercontinental", w którym umówiliśmy się z kolegami. Na ulicach
wypatrujemy znajomego samochodu. W Kabulu zwiedzamy wszystko, co tylko można zwiedzić,
docieramy nawet do podmiejskich miejscowości, ale na dłuższe wycieczki nie możemy sobie
pozwolić.

Po długich dniach oczekiwania wreszcie zjawia się ciężarówka wyprawowa. Zabieramy co nasze do
fiata, jeszcze raz żegnamy się z kolegami i ruszamy w drogę. Od czasu do czasu wspominamy Duśkę,
zastanawiając się, co było przyczyną wysłania telegramu.

Po dwunastu dniach jazdy jesteśmy w Monachium. Czeka na nas list od Duśki. Rzucam się nań
gorączkowo. Może nareszcie dowiemy się, co stało się w Polsce? A Duśka ze spokojem pisze, co mam
zabrać z Monachium, gdzie są sznurówki, jakieś bzdurne

drobiazgi, przyprawy — słowem, lista rzeczy do zabrania, spraw do załatwienia i... ani słowa
wyjaśnienia.

Po powrocie do kraju okazało się, że to stęskniony mąż wysłał telegram! A gdy robiłam mu wyrzuty,
że niepotrzebnie stawaliśmy na głowach, by jak najszybciej wyekspediować jego żonę do kraju,
Zbyszek ze spokojem odrzekł: __Liczyłem, że właśnie w ten sposób postąpicie.

CZAS EVERESTU

Pod koniec roku 1977 dr Karl Herriigkoffer — kierownik wyprawy na Mount Everest planowanej na
rok 1978 — ponownie zaprosił mnie do udziału w zachodnioniemiecko-francuskiej wyprawie na ten
szczyt. Grupą francuską miał kierować Pierre Mazeaud, znany alpinista oraz były minister sportu i
młodzieży.

A więc mój udział w wyprawie na Mount Everest, jeszcze dwa lata temu mało prawdopodobny, stał
się realny. Jednak warunkiem mego uczestnictwa była zgoda i pomoc Polskiego Związku Alpinizmu,
bowiem każdy uczestnik wyprawy musiał wnieść minimalną opłatę w wysokości 6 tysięcy marek
zachodnioniemieckich. Herriigkoffer zaproponował, by mój udział został zrealizowany w sprzęcie; „w
posagu" miałam wnieść 25 kurtek i spodni puchowych. Zawiadamiał również, że ze względu na moje
kwalifikacje alpinistyczne planuje włączenie mnie do zespołu szczytowego.

Po uzyskaniu zgody na dofinansowanie i pomoc Polskiego Związku Alpinizmu, rozpoczęłam
przygotowania do wyprawy; miała ona wyruszyć z Kathmandu pod koniec lipca 1978 roku.

W marcu wyjechałam w Alpy z Anną Czerwińską, Ireną Kęsa i Krystyną Palmowską. Po trzy i
półdniowej wspinaczce przeszły-śmy północną ścianę Matterhornu. Dramatyczny przebieg wejścia,

98

odmrożenie Ireny, a także akcja ratunkowa na szczycie wzbudziły zainteresowanie opinii publicznej i
środków masowego przekazu.

Ten największy mój sukces wspinaczkowy dał mi od nowa przeżyć uczucie partnerstwa i przyjaźni.

Po powrocie z Alp pozostało mi zaledwie trzy miesiące na wygotowania organizacyjne do wyprawy na
Mount Everest. Łatwo więc przewidzieć, jak wyglądały tygodnie dzielące mnie od wyjazdu — praca w
Instytucie Maszyn Matematycznych, przygo-toWywanie sprzętu,, zdobywanie funduszy, załatwianie
mnóstwa spraw związanych z wyjazdem, no i oczywiście treningi. Toteż na badania do przychodni
sportowo-lekarskiej zgłosiłam się dopiero w ostatnich dniach. Sprzęt był już przygotowany, bilety
lotnicze wykupione, formalności paszportowe załatwione, a wiadomość o moim wyjeździe podano w
prasie, radiu i telewizji.

Cios padł z najmniej oczekiwanej strony, choć mogłam się go spodziewać, biorąc pod uwagę tryb
życia, jaki prowadziłam przez ostatnie miesiące. Po badaniach dowiedziałam się w przychodni, że
karty zdrowia sportowca nic dostanę, gdyż mam... anemię!

Po wysłuchaniu diagnozy łzy zakręciły mi się w oczach. Uprosiłam w przychodni, aby zapomnieli o
mojej wizycie, zapewniłam, że jestem w pełni świadoma mego stanu zdrowia i odpowiedzialność
biorę na siebie.

Musiałam podjąć decyzję — jechać czy nie? Właściwie nie miałam wyboru — przecież wszystko
gotowe do wyjazdu! W ostateczności mogę nie wchodzić na szczyt. Spośród alpinistów, którzy
próbowali zdobyć Everest, wielu o znanych nawet nazwiskach musiało wycofać się. Przegrana w
walce z takim „przeciwnikiem" jest czymś wysoce prawdopodobnym i nie przynoszącym ujmy.
Pojadę, rozejrzę się, będę filmować, pochodzę trochę między bazą a obozami. Wysokość mobilizuje
organizm do produkcji hemoglobiny. Może zdążę się zaaklimatyzować. Na wszelki wypadek
zaopatrzyłam się w preparaty krwiotwórcze i odżywki.

12 sierpnia ze sprzętem puchowym dla wyprawy i bagażem osobistym znalazłam się na warszawskim
lotnisku. Zegnali mnie najbliżsi, rodzina i przyjaciele, przedstawiciele PZA, dziennikarze. Na pół
godziny przed odlotem zorientowałam się, że nie mam przy

sobie paszportu. Mój bagaż był już załadowany do samolotu. W szalonym pośpiechu pognałam
samochodem na pocztę, na której załatwiałam ostatnie formalności. Poczta była już zamknięta, ale
udało mi się odnaleźć paszport. W równie zwariowanym tempie powrót na lotnisko. Samolot odlatuje
z niewielkim tylko opóźnieniem. Pełna emocji zapadam w fotel ściskając w dłoni szary, wapienny
kamyk. Podarowany na szczęście przez Irenę Kęsę, pochodził ze Skałek Rzędkowickich, w których
wspinałyśmy się przed wyjazdem.

Lot z Delhi do Kathmandu odbywam samolotem Nepalskich Linii Lotniczych. Czekam niecierpliwie,
kiedy usłyszę przez głośniki komunikat o przekroczeniu granicy indyjsko-nepalskiej. Mam nadzieję, że
zaraz zobaczę śnieżne olbrzymy. Niestety. Początkowo lecimy nad Terajem, nizinną częścią Nepalu.
Później też nie widzę gór, gdyż są ukryte w chmurach, a ja jestem nieco oszołomiona radością i
odrobiną ginu z tonikiem.

99

Na lotnisku czeka Karl Herrligkoffer. Od razu robi się raźniej, gdyż obawiałam się, że nie odnajdę
wyprawy. Trafiłam w sam środek pory monsunowej, jest gorąco, parno i duszno. Przyjeżdżamy do
hotelu „Taragaon" pod Kathmandu. Znakomita architektura projektu Szwajcarów, idealne
wkomponowanie w otaczający krajobraz. Dookoła pełno kwiatów i zieleni.

W pobliżu hotelu znajduje się tybetańska wioska, w której jest największa w Nepalu stupa buddyjska
— Buddanath. Na kopule świątyni ogromne oczy Buddy, tak wyraziste, że sprawiają wrażenie
wszystkowidzących.

Codziennie leje deszcz. W jego strugach odbywa się domarsz do bazy. Jedynie Herrligkoffera, jego
towarzyszkę Doris oraz mnie omija ta przyjemność. Ponieważ Karl chce przyspieszyć swoje dojście do
bazy i uniknąć trudów marszu z karawaną, postanawia lecieć helikopterem do Lukli, od razu na
wysokość 2800 metrów, „oszczędzając" około 12-14 dni podejścia. Lecę z nimi, by dogonić
trzyosobową grupę stanowiącą forpocztę wyprawy, w której są najlepsi alpiniści: Hubert Hillmaier,
Georg Ritter i Sepp Mack.

pozostali od Kathmandu idą z karawaną pieszo. Tylko na bardzo krótkich odcinkach transport
odbywał się samochodem.

Po godzinie lotu wylądowaliśmy w Lukli. Oczekiwaliśmy, że tłumy chętnych rzucą się do noszenia
naszych bagaży. Tymczasem na lotnisku, poza grupką ciekawskich dzieciaków, nie było nikogo. W
okresie monsunu miejscowi chłopi pracują w swoich gospodarstwach, niektórzy z nich są zatrudnieni
przy budowie dróg. Trzeba więc poczekać. Rozstawiliśmy namiot i zmęczeni nagłą zmianą ciśnienia
wcześnie położyliśmy się spać. Monotonny szum deszczu szybko nas uśpił.

Lotnisko, które nazajutrz dokładnie obejrzeliśmy, to po prostu pas ziemi wspinający się na zbocze.
Dzięki temu lądujące samoloty mogą wytracać prędkość na krótszym odcinku. Oprócz funkcji lotniska
miejsce to pełni również funkcję placu zabaw dzieci z pobliskich wiosek. Przed południem pojawił się
tragarz i obiecał znaleźć jeszcze kilku innych. Następnego dnia wyruszyliśmy z minimalnym bagażem.

Do Namche Bazar podchodziliśmy dwa dni. Nim nogi przyzwyczaiły się do ciężkich butów, szłam jak
po ostrzach noży. Z podziwem patrzyłam na Herrligkoffera, który pomimo swych sześćdziesięciu lat
szedł dobrym, równym tempem.

W Namche Bazar — wiosce szerpańskiej, położonej na wysokości 3600 m — dochodzimy naszą
forpocztę: Huberta, Seppa i Georga. Wioska wywiera na mnie niezapomniane wrażenie. Chaty,
przydomowe ogródki i pola uprawne leżą na zboczach góry, która tworzy coś w rodzaju rozległego,
półokrągłego amfiteatru. Z każdej chaty widać, co dzieje się w dolnych partiach wioski. W centrum
wsi, na samym dole, stoi świątynia Buddy. Na sznurach odchodzących od jej kopuły w różne strony,
trzepocą na wietrze modlitewne chorągiewki.

Chata, w której zamieszkali nasi koledzy, mieści się na górnym tarasie możemy więc podziwiać piękno
wioski w całej okazałości. *o z niej pochodzą Szerpowie, których nazwiska są zapisane w dziejach
zdobywania Himalajów. W Namche Bazar urodził się Pierwszy zdobywca Mount Everestu — Tensing
Norgay. Nie

100

mamy jednak czasu, by bliżej poznać wioskę i jej mieszkańców. Następnego dnia ruszamy dalej.
Herrligkoffer zostaje — zwalnia nieco tempo, bo chce aklimatyzować się stopniowo.

Hubert, Sepp i Georg przyjmują mnie do swego zespołu bez entuzjazmu. Są już zżyci ze sobą. Byli
razem w trakcie przygotowań do wyprawy, razem czekali w Kathmandu i razem podchodzili do
Namche Bazar. Dołączam do nich zbyt nagle, jestem kimś zupełnie obcym. Staram się włączyć w
zespół w najmniej bezkonfliktowy sposób, ale startuję z przegranej pozycji. Hubert od razu stwierdza,
że kobiety na wyprawach to bezsens. Na domiar złego mam być nie tylko partnerem, ale również
pełnić funkcję drugiego zastępcy kierownika i być operatorem filmowym. Za mną przemawia tylko ich
ciekawość. Obserwują mnie, zastanawiają się, jaka się okaże.

Od razu popełniam błąd: jestem jak zwykle partnerska, pełna inicjatywy, włączam się do dyskusji,
którędy i jak iść dalej. Natychmiast odczuwają to jako próbę nadużycia uprawnień kierowniczych.
Według nich powinnam siedzieć cicho.

Trudno było w kraju przewidzieć, jak mnie przyjmą koledzy, byłam przygotowana na najgorsze i już,
na szczęście, uodporniona na taką sytuację. Przyjęłam ją więc z uczuciem zawodu, ale nie
nieszczęścia.

W drodze mijamy wioski leżące powyżej Namche Bazar. Na wysokości 3900 metrów znajduje się
klasztor w Thyangboche. Zostajemy zaproszeni przez lamę do jego rezydencji. Jest bardzo młody, w
brązowym habicie, z ogoloną głową. Mówi trochę po angielsku. Częstuje herbatą, a na pożegnanie
wiesza nam na szyi białe szale z czegoś, co przypomina gazę. Płacimy za nie symbolicznie pięć rupii i
— jak nasi Szerpowie — wierzymy, że przyniosą nam szczęście przy zdobywaniu góry.

Powyżej klasztoru napotykamy osady pasterskie. Droga wiedzie głębokim kanionem, o zboczach
porośniętych zielenią, wśród której rozpoznaję szarotki, goryczki i krzewy głogu. Gdzieniegdzie rosną
topole, sosny i jałowce. Często przy strumieniach widzimy młyny modlitewne, które obracane przez
wodę wyręczają wiernych

w odmawianiu modlitwy, podobnie jak trzepocące na wietrze modlitewne chorągiewki Pomimo
znacznej wysokości, prawie 4000 metrów, lasy wciąż jeszcze zielone. Słońce przygrzewa, nie jest
zimno i nawet przestało padać. Początkowo idziemy w krótkich spodenkach, jednak przy
podmuchach wiatru robi się chłodno, naciągamy wówczas pospiesznie swetry i długie spodnie.
Jesteśmy już powyżej chmur monsunowych, które zalegają doliny.

Po tylu różnych wyprawach domarsz do bazy jest dla mnie po raz pierwszy wręcz luksusowy. Z
niemiłym dreszczem wspominam Gasherbrumy — jaka ulga, że tym razem jest inaczej! W plecaku
niosę tylko niezbędne rzeczy, wśród których najcięższa jest kamera filmowa i jej osprzęt.

Od Namche Bazar towarzyszą nam Szerpowie, którzy wezmą udział w wyprawie. Rozstawiają namioty
i przygotowują nam posiłki. Po długim marszu, trochę zmęczeni, zasiadaliśmy po południu do obiadu.
Przed nami pojawiało się znakomite jedzenie,

sałaty, a nawet desery. A co najważniejsze------nie trzeba było

potem zmywać! Wszystki te usługi były oczywiście płatne, kosztowały bardzo drogo, a korzystała z
nich tylko grupa wyprzedzająca resztę wyprawy.

101

Pheriche i już wysokość 4900 metrów. Jest to osada pasterska, nastawiona głównie na turystów i
wyprawy alpinistyczne. Są tu dwa hotele, bardzo tanie i odpowiednio do ceny prymitywne — spanie
na zwykłych pryczach, jedzenie najprostsze. Hotel to zwykła wiejska chata z płonącym wewnątrz
ogniskiem, na którym przygotowuje się posiłki. W Pheriche jest także szpital i lądowisko dla
helikopterów. Znajdujemy się już na terenie parku narodowego. Pracownikami parku są głównie
Nowozelandczycy, którzy kontrolują ruch turystyczny i wyprawowy w okolicach Everestu. zdarza się,
że przychodzą do bazy pod Everestem, by sprawdzić, do jakiego stopnia jakaś wyprawa zaśmieca i
niszczy środowisko.

Dla polepszenia aklimatyzacji postanawiamy zatrzymać się

* Pheriche na jeden dzień. Urządzamy wycieczkę w okoliczne

go^ przekraczając wysokość 5000 metrów. Po drodze mijamy

Pustelnię mnicha buddyjskiego — chatkę z kamieni przywartą do

zbocza. Mnich zaprasza do środka. Próbujemy dowiedzieć się, co tu robi i jak żyje. Ale konwersacja
jest utrudniona, odbywa się głównie na migi. Gościnność mnicha budzi w nas popłoch, gdyż chce nas
poczęstować herbatą z solą, mlekiem i tłuszczem. Bardzo grzecznie, by go nie urazić, odmawiamy i
tłumacząc się brakiem czasu żegnamy go.

Nazajutrz opuszczamy Pheriche. Powyżej 5000 metrów napotykamy ostatnią, wysuniętą najdalej w
głąb gór osadę pasterską — Lobuche. Dalej droga wiedzie wzdłuż jęzora lodowca Khumbu, w tej
części nieefektownego, potrzaskanego i pokrytego piargiem.

Zakole lodowca — miejsce naszej bazy — osiągamy po dziewięciu dniach marszu. Stoją już tutaj
namioty Francuzów. Czuję wysokość. Ból głowy i mdłości są oznaką nieprzystosowania organizmu.

Po przyjściu do bazy zabraliśmy się natychmiast do pracy, na tej wysokości nielekkiej —
przygotowywaliśmy platformy pod namioty i rozstawialiśmy je. Przy jednym z nich pomagał mi
Austriak Kurt Diemberger, uczestnik wyprawy francuskiej i jej operator filmowy. Ucieszyłam się
bardzo z tego spotkania. Wiedząc wcześniej, że Kurt będzie pod Everestem, zabrałam ze sobą zdjęcia
z jego pobytu w Warszawie.

Kurt zachował styl dawnych wielkich alpinistów, a jednocześnie należy do współczesnych
znakomitości tego sportu. Zdobył już trzy szczyty ośmiotysięczne. Pełen spokoju, ciepła, wciąż
zachwycony i zafascynowany górami. Góry to dla niego nie tylko sport. Pamiętając, że nadejdzie
chwila, kiedy trzeba będzie pożegnać się z wyczynem, został operatorem filmów wysokogórskich.
Dzięki Kurtowi wyprawa francuska będzie miała świetną dokumentację filmową, nawet ze szczytu
Everestu.

Spotkanie z Francuzami to okazja zjedzenia wytwornej kolacji. Nawet na wyprawach przywiązują
wagę do dobrego jedzenia i regularnych godzin posiłków. Jadalnią jest duży namiot, w nim
najprawdziwsze stoły i krzesła. Jedzenie wprawdzie z puszek, ale jak przyrządzone i przyprawione!
Stertę nie rozpakowanych jeszcze bagaży wieńczy ogromna druciana klatka z setkami jaj.

iód zapasów są również świeże owoce i mięso dostarczane

102

z dołu-

Grupa francuska jest dość liczna — ośmiu alpinistów, prawie

tvle samo osób liczy zespół radiowców, a i filmowców jest niewielu mniej. Radiowcy rozstawili maszt
umożliwiający poprzez satelitę łączność z całym światem. Mogłabym zatelefonować nawet do
Warszawy, ale minuta rozmowy kosztuje 13 tysięcy franków. Z bazy można również wysyłać teleksy.
Wśród filmowców jest znany dziennikarz Chrisian Briancourt oraz ciemnoskóry realizator telewizyjny
Jean Claude, nieco surrealistycznie wyglądający na tle śniegu. Pierre Mazeaud — ku mojemu
zaskoczeniu — wygląda jak lama, zgolił bowiem włosy „na ofiarę", by wejść na Everest! Francuzi
zaangażowali dwudziestu Szerpów, my mamy tylko dziesięciu. Nasza wyprawa składa się z piętnastu
alpinistów, lekarza, filmowca, kierownika wyprawy, gospodyni bazy, dziesięciu Szerpów oraz trzech
„niemieckich Szerpów". Herrligkoffer doszedł do wniosku, zresztą słusznego, że wyprawa będzie
tańsza, jeżeli do noszenia ładunków między obozami zatrudni niemieckich alpinistów, mających jakieś
doświadczenie górskie, dla których już sam udział w wyprawie był atrakcją. Za wyprawę płacili
oczywiście znacznie mniej niż „pełnoprawni" alpiniści. Głównym zadaniem „niemieckich Szerpów" był
transport między bazą a obozem I i II. Dla mnie okazali się najmilszymi uczestnikami wyprawy.

Nasza baza leży na znacznej wysokości — 5350 metrów, nieco niżej niż szczyt Elbrusu i dużo wyżej niż
Mont Blanc. Mamy tu spędzić prawie dwa miesiące. Po kilku tygodniach będziemy do niej wracać, jak
do domu, gdzie można spokojnie odpocząć i nabrać sił do dalszych zmagań z górą. Teraz na tej
wysokości nie czujemy się jeszcze dobrze.

Zakole lodowca Khumbu — miejsce naszej bazy — początkowo nie było pokryte śniegiem. Piarg i
kamienie skrywały olbrzymie masy lodu. Wodę czerpiemy z jeziorek lodowcowych. W październiku,
kiedy temperatury były już ujemne, jeziorka zamarzały i wodę topiliśmy ze śniegu.

Nasi Szerpowie zabierają się do budowy kuchni, magazynów oraz pomieszczeń dla siebie. Kuchnia to
dhjga budowla o ścianach z kamieni i dachu wzmocnionym krokwiami z drewnianych pali,
pozostawionych przez poprzednie wyprawy. Dach pokrywa plastykowa folia. W środku kuchni jest
palenisko, ale posiłki przygotowuje się na paliwie butanowym. Prawdziwe ognisko jest tu luksusem,
gdyż drewno donoszone z dołu kosztuje drogo.

Z bazy nie widać całego Everestu. Widoczna jest jedynie południowo-zachodnia grań, kulminująca w
formie kształtnej piramidy, przysłaniającej główny wierzchołek. Od tego wzniesienia odchodzi grań do
przełęczy Lho La. Za przełęczą widnieje szczyt Chang Tse, leżący już po stronie tybetańskiej. Dalej grań
zmierza ku szczytowi Khumbutse i łagodnie przechodzi w Lingtren. Szczyty w górnej części są pokryte
śniegiem, niżej zaś piarżystymi, osuwającymi się zboczami. Dolinę zamyka piękny i strzelisty szczyt
Pumori, który w tym samym czasie, co my Everest, zdobywają Szwajcarzy. W wysokich obozach
nieraz widzieliśmy światełka ich namiotów.

Podczas pierwszej kolacji z Francuzami zmuszałam się, by nie dać poznać, że jedzenie podchodzi mi
do gardła. Czułam się znacznie gorzej niż koledzy. Niewiele pomogły tabletki odżywcze i
wzmacniające zastrzyki z żelaza. Odbiegam od normy, jeśli chodzi o możliwości aklimatyzacyjne.
Muszę to przezwyciężyć.

Następnego dnia wychodzę z kolegami założyć ubezpieczenia na lodowcu Khumbu. Równocześnie
Francuzi, Jean Afanassieff i Nicolas Jaeger, znaleźli przejście przez lodowiec. Jest to 600 metrów

103

stromego jęzora lodowca, spływającego z prędkością około metra na dobę, zmieniającego wciąż
konfigurację. Mimo że podchodzili drogą pierwszych zdobywców, wielokrotnie powtarzaną, musieli
— jak każda wyprawa — od nowa wynajdywać drogę między szczelinami, szukać mostków śnieżnych.
Naszym zadaniem jest zawiesić liny poręczowe lub drabiny na lodowych ściankach, a gdy nie ma
możliwości obejścia szczeliny — przerzucenie przez nią duralowej drabiny. Każda wyprawa robi to od
nowa, bowiem spływający z gór lodowiec niszczy zakładane ubez-

ieczenia. Gdzieniegdzie znajdujemy zniesione przez lodowiec nieprzydatne już ubezpieczenia,
zakładane przez naszych poprzedników.

Po dwóch dniach, w większym zespole francusko-niemiec-kjm wyruszam ponownie do góry. Sześćset
metrów powyżej bazy, nad uskokiem lodowca, znajduje się śnieżna dolina zwana Western Lwm —
Zachodni Kościół lub Dolina Milczenia. Z prawej strony ograniczona zboczem Nuptse i Lhotse, z lewej
zaś — Everestu. Francuzi nie zdołali dojść do tej płaskiej części lodowca, zabrakło im jeszcze
kilkadziesiąt metrów. Naszym zadaniem jest znalezienie przejścia przez ostatnie metry uskoku. Po
dwóch dniach prób zakładamy obóz I w Dolinie Milczenia.

Dobrze się składa, że Hubert Hillmaier z naszej grupy cieszy się sympatią Pierre'a Mazeauda. Znają się
z Alp. Pierre do każdej akcji zaprasza Huberta, dzięki temu obie grupy — francuska i niemiecka — nie
rywalizują ze sobą. Bardzo to dobrze wpływa na atmosferę. Pracujemy wspólnie, choć sprzęt i
jedzenie mamy oddzielne.

Przed moim wyjazdem z Polski eksperci od wypraw wątpili w sukces naszej wyprawy. Nie tylko
dlatego, że miała to być wyprawa pomonsunowa, a takie zazwyczaj rzadko się udawały. Również
dlatego, że skład jej był wielonarodowościowy, kierownictwo spoczywało w rękach ludzi o dużych
indywidualnościach i niełatwych charakterach. Wbrew prognozom stała się jednak przykładem dobrej
współpracy obydwu, ich mądrej postawy, umiejętności pójścia na kompromis i dogadania się.

W pierwszych dniach września dochodzą do bazy wszyscy uczestnicy wyprawy. Otrzaskani z
lodowcem, od wielu dni zmagajmy się ze śniegiem i lodem witamy się z nimi, jak z obcymi Judźmi.
Zresztą i oni są pełni rezerwy, może zazdroszczą nam tych klIku dni aklimatyzacji więcej.

Atmosfera dopiero teraz robi się bojowa. W wyprawie bierze

udział sporo osób, a piętnastka to kandydaci na wejście szczytowe.

chwili wpłaty 6 tysięcy marek każdy otrzymał od Herrligkoffera

s w rodzaju zapewnienia możliwości zmierzenia się ze szczytem.

Ale nawet Herrligkoffer nie jest w stanie dać wszystkim takich samych szans. Wyprawa jest biedna,
mamy za mało butli tlenowych i niewielu Szerpów. Od pierwszych wspólnych dni w bazie, kiedy
jeszcze wszyscy są zdrowi i silni, ścierają się ambicje. Tracimy mnóstwo energii na dyskusje, na
pilnowanie własnych interesów. Potem rozpłynie się to wszystko w zmęczeniu, choroby przerzedzą
szeregi ewentualnych kandydatów na zdobywców.

104

W zespole znam tylko Herrligkoffera i trójkę kolegów, z którymi podchodziłam. Pozostałych
uczestników wyprawy — z wyjątkiem Willego Klimka znanego mi z wyprawy na Nanga Par-bat —
poznaję dopiero w bazie. Pojawia się też druga kobieta — Mariannę Walter. Odnoszę się do niej
bardzo serdecznie, już widząc w niej uczestniczkę kobiecego wejścia na Everest. Ale nic z tego nie
wyszło — Mariannę bez męża, Josefa, nie robi kroku. Są bardzo kochającym się i zgranym
małżeństwem. Poza tym Mariannę brak samodzielności, która w górach jest niezbędna. Najsłabsi w
naszej grupie są Helmut i Jorg Daumowie, pozostali to bardzo dobrzy alpiniści.

Przybyli lokują się w namiotach trochę przypadkowo, nie tworzą zespołów, w których później będą
szli do góry. Zatrzymuję dla siebie namiocik, który miałam w czasie podejścia. Robię to nie tylko
dlatego, że lubię samotność; będzie to najmniej krępujące. Lubię po powrocie z górnych obozów
zająć się wyłącznie sobą. Kąpiel w wodzie podgrzewanej w menażkach, mycie głowy, małe pranie —
to czynności, przy których niepotrzebni są świadkowie. Herrligkoffer śpi w dużym namiocie noszącym
nazwę „Namiot Kierownika", gdzie jest część sypialna, salon, pomieszczenie na bagaże. To prawie
namiot campingowy, idealny na wakacje na Lazurowym Wybrzeżu.

Pierwsze zebrania i dyskusje nad planami są niezwykle burzliwe. Zbieramy się wszyscy w namiocie-
jadalni i gdy tak siedzimy ciasno obok siebie, widzimy jak jest nas wielu, a każdy to pretendent do
szczytu, zdecydowany walczyć o to, za co zapłacił 6 tysięcy marek. Walczyć nie tylko z górami, ale i z
ludźmi stojącymi na przeszkodzie; wchodzić w przymierze z tymi, którzy jego szansę m0gą zwiększyć.

Podczas jednego z zebrań koledzy postanawiają, że kobiety noszą do góry tyle samo bagażu co
mężczyźni. Tłumaczą to tym, że jeśli chcemy zdobywać to, co oni, być na szczycie Mount Eve-restu,
musimy mieć te same obowiązki. Każdy więc musi wynieść z bazy do górnych obozów co najmniej 75
kilogramów. Jest to również warunek uczestnictwa w akcji szczytowej.

Wszyscy wiedza, że są trudności z transportem, gdyż mamy za mało Szerpów. Mąż Mariannę ładuje
do swojego plecaka część bagażu przypadającego na nią. Mój bagaż noszę sama. Noszę także ważącą
ponad trzy kilogramy kamerę i filmy. Nie jest to lekkie, w dodatku muszę filmować. Do rozwiązania
pozostaje jeden problem — czy sprzęt filmowy ma być wliczony do obowiązkowego bagażu? Na ten
temat toczyła się zażarta dyskusja. Uczestnikom nie zależy bowiem na tym, by o wyprawie powstał
film, z którego dochody i tak pójdą do kasy Himalaya Club. Bardziej im zależy, by każdy miał równe
szanse wchodzenia na szczyt. W końcu udaje mi się przekonać ich, by przy podchodzeniu kamera była
wliczana w ciężar ładunku, który mam wnieść.

W czasie dyskusji pretensje kierowano również w stronę Her-rligkoffera — dlaczego jest tak mało
butli tlenowych? Przecież nie starczy ich dla całej piętnastki! Herrligkoffer postanawia wysłać teleks
do USA z zamówieniem na dodatkowe maski tlenowe, a jednocześnie pertraktować z Pierre'em
Mazeaud o odkupienie butli. HerrligkoflFer jest doświadczonym kierownikiem i nie boi się takich
dyskusji. Jest chłodny i sprawiedliwy, ale uczestnicy wypraw boją się go jak ognia. Umowa
uczestnictwa, którą podpisują, wiąże im ręce. Jest ona bowiem majstersztykiem prawnym. Przy
sporach kończących się w sądzie HerrligkoflFer zawsze wygrywał.

Na tej wyprawie „czarną robotę" planowania akcji, zakładania 1 zaopatrzenia obozów wykonuje jego
zastępca — Sigi Hupfauer. HerrligkoflFer wkracza do akcji dopiero przy planowaniu ataków
szczytowych.

105

Ciężka praca towarzyszy zakładaniu I i II obozu. W tej akcji biorę jeszcze udział. Wraz z Hubertem
Hillmaierem rozstawia^ pierwszy namiot w Dwójce. Ale już przy zakładaniu III i IV obo^ nie jestem w
przodzie. Przychodzi kryzys. Podczas podejścia do obozu III nie jestem w stanie pójść wyżej. Pocę się
nadmiernie z każdym oddechem tracę siły, boli mnie gardło. Chcę podchodzić ale organizm mnie nie
słucha. Z żalem patrzę na oddalających się kolegów. Wracam do obozu II. Jestem tak osłabiona, że nie
chcę sama wracać do obozu I. Myślałam, że Mariannę i Josef, którzy są w obozie II, nie będą w nim
nocować i zejdę z nimi. Licząc na nich nie dołączyłam do innych schodzących. Wolałam Walterów, bo
wydawali mi się bardziej ludzcy. Proszenie zaś o pomoc niechętnych lub obojętnych kolegów
sprawiało mi trudność.

Walterowie jednak zostają w obozie II, bo tak zaplanowali. Muszę więc schodzić sama. Odczuwam z
tego powodu jednocześnie strach i podniecenie. Normalnie instynkt samozachowawczy i rozum
powstrzymują mnie przed podejmowaniem ryzyka, choć odczuwam psychiczną jego potrzebę. Teraz
okoliczności nie dają mi wyboru i nawet cieszę się z tego. Mogę bowiem, bez posądzenia o głupotę,
podjąć ryzyko i postąpić zgodnie z przekonaniem, że w góry należy iść dopiero wtedy, jeśli ma się
pewność, że da się im radę i że w razie czego należy przede wszystkim walczyć samemu.

Góry przyjmują wyzwanie, ale pierwsze ich zagranie jest nie fair — pogoda nagle pogarsza się. Tuż za
obozem II wchodzę w zadymkę śnieżną i mgłę. Z trudnością odnajduję drogę, ledwo zaznaczoną
chorągiewkami. Błogosławię je teraz, choć w słoneczny dzień wydawały się bezsensowne. Szlak
wydeptany przez wcześniej schodzących już nie istnieje, został zasypany przez świeżo spadły śnieg
oraz wiatr. Nie zawsze trafiam stopą na przysypany śniegiem ślad i zapadam się wówczas powyżej
kolan. Osłabiona idę wolno. Zbliżam się do ścian Nuptse. Na pewnym odcinku szlak wiodący z obozu I
do II przebiega bardzo blisko zboczy tego szczytu, niemal przecina stożki lawinowe, usypane u stóp
ściany-Gdy rano na ścianie pojawiało się słońce, ruszały lawiny, a po świeżym opadzie spadały prawie
nieustannie. Tego miejsca bałam • najbardziej. Toteż z całej wyprawy najsilniej zapamiętałam chwile
pod ścianą Nuptse — były trudniejsze niż wchodzenie na szczyt Everestu.

Przy trawersowaniu we mgle śnieżnego stożka słyszę nagle łoskot walącej się lawiny. W głębokim
śniegu nie mogę uciekać. Zresztą dokąd? Uciekając przed lawiną mogę wpaść w szczelinę.
Zatrzymałam się. Z zupełną rezygnacją pomyślałam: „Zaraz będzie koniec". Po długiej, bardzo długiej
chwili łoskot umilkł. Cisza. Lawina przeszła bokiem. Zebrawszy wszystkie siły staram się jak najprędzej
oddalić od tego miejsca. Każdy przyspieszony oddech z bólem przedziera się przez krtań. Ale nie
mogę zwolnić. Ostatkiem sił dowlokłam się do obozu I. Choć organizm jest wyczerpany, odżyłam
psychicznie— wygrałam tę rundę!

W obozie zastałam miłych i sympatycznych „niemieckich Szerpów" — Martina Ringa, Huberta Wehrsa
i Franza Seilera. Zajęli się mną, dali jeść i pić. Do bazy zeszłam dopiero nazajutrz. Przez kilka
następnych dni kurowałam się, starając się nie poddać przygnębieniu.

25 września. Po raz pierwszy po chorobie, która okazała się zapaleniem oskrzeli, wychodzę z bazy do
obozu I. Jestem osłabiona, naszpikowana antybiotykami. Boję się podejścia i nawrotu choroby. Suche
i mroźne powietrze wysusza i działa drażniąco na błony śluzowe dróg oddechowych. Idę z Anglikami:
Dougiem Scottem i Joe Taskerem. Po drodze poprawiamy mosty, czyli drewniane liny poręczowe i
drabiny. W zejściu mija nas Niemiec, Gunter Harter. Żegna się, schodzi na dół. Opuszcza już wyprawę.

— Dlaczego, co się stało? — pytam.

106

— Muszę wracać do domu — odpowiada.

Nie przychodzi mi w tym momencie do głowy najprostsze

wyjaśnienie, że Gunter nie wytrzymał napięcia, które od miesiąca

°tCguje się z dnia na dzień. Przestał wierzyć w sukces wyprawy

raz swój, a cena za wytrwanie do końca na wyprawie wydała mu

- 2byt wysoka w stosunku do tego, co pozostawił w domu.

W obozie I Anglicy rozstawiają swój namiot. Ja zaś cahy dzień! spędzam w towarzystwie Huberta i
Martina. Pełen słońca, prawje zwyczajny dzień — porządki, gotowanie. Długo rozmawiam z
Martinem, który przypomina mi trochę Jasia Franczuka. JvjJ w sobie coś z Jasiowej niefrasobliwości,
poczucia humoru, nonsza-lancji w stosunku do życia, polegającej na zdaniu się w dużym stopniu na
przypadek. Opowiada, między innymi o tym, jak to raz w roku — w celu „oczyszczenia" — upija się
dokumentnie i wy. rzuca z siebie całą nagromadzoną agresję. Potem śpi długo, a po przebudzeniu
zaczyna nowe życie.

26 września. Z obozu I wraz z Martinem i Szerpami idę do obozu II. Idę ostrożnie, oddychając przez
wełniany szalik. W Dwójce nieoczekiwanie zastaję Willego i Sigiego, którzy następnego dnia mają
zamiar iść do obozu III. Z góry schodzą Hubert i Sepp —idą do bazy na odpoczynek. Zeszli również
Pierre Maże-aud i Kurt Diemberger, który na wpół oślepł. Staram się jakoś pomóc, robiąc mu okłady z
rumianku na oczy. Jego obecność w obozie II sprawia, że czuję się odprężona.

27 września. Wyruszam z Willym i Sigim do obozu III. Męczy mnie oddychanie, nos mam zupełnie
zatkany. Przy oddychaniu ustami boli gardło. Niepokoję się. Tydzień temu doszłam tylko do
poręczówek. Po półtorej godziny docieramy do początku poręczówek na ścianie Lhotse. Zakładam
raki, przepakowuję plecak, dokładając zostawione tu przed tygodniem rzeczy. Idę kontrolując tempo.
Przy obozie francuskim, znajdującym się 100 metrów poniżej naszego, zatrzymałam się. Chciałam
porozmawiać z Raymondem i Claudem. Okazało się, że Claude nie czuje się dobrze, widocznie zmogła
go wysokość.

W obozie III, oprócz Willego i Sigiego, był także Szwajcar, Robert Allenbach, który wrócił z obozu
francuskiego. Georg i Hans w dalszym ciągu pracowali wyżej przy zakładaniu poręczówek. Niestety,
nie wolno było mi zostać w tym obozie, pomimo że bafdzo tego chciałam. Sigi kategorycznie kazał mi
schodzie Czułam, że powinnam tu zostać, by lepiej się zaaklimatyzować, nadrobić braki powstałe
podczas choroby. I tak już jestem dobra,

iem przed wyjazdem miałam 9 mg hemoglobiny, a teraz już

wie 17- ^e m*010 wszystko jestem jeszcze daleko w tyle za

t- legami, którzy mają wyniki w granicach 20%. Przeklinam swoją

kłonność do anemii i żałuję, że nie zrobiłam badań krwi dostatecz-

;e wcześnie. Dziś mija miesiąc od przybycia do bazy. Właściwie

107

nie mam powodów do rozpaczy, mimo że nie biegam po górach

iak na Gasherbrumach. Tam, po sześciu tygodniach, z wejściem na

szczyt, miałam w sumie 15 tysięcy metrów podejść, teraz zaledwie

siedem.

28 września. Odpoczywam w obozie II. Noc była spokojna, spałam sama w dużym namiocie. Rano
obudziłam się z przekonaniem, że wszystkiemu dam radę. Dzień pełen słońca.

W obozie III Georg i Hans odpoczywają po zakładaniu poręczówek, natomiast Willy i Sigi poszli na
Przełęcz Południową, którą jako pierwsi osiągnęli tego dnia w bardzo dobrym czasie 6 godzin, bez
tlenu. Założyli brakujące 300 metrów poręczówek i tego samego dnia zeszli do obozu II. Przez
następne dni Szerpowie po założonych poręczówkach wnosili tlen na Przełęcz Południową.

Siedząc w obozie rozmyślam nad swoja sytuacją. Dochodzę do wniosku, że zaproponowanie mi przez
Herrligkoffera obowiązków drugiego zastępcy kierownika i filmowca od razu wzbudziło niechęć
kolegów. Musiałabym być zupełnie inna, by uzyskać ich akceptację. Oczekiwano bowiem ode mnie
trochę ciepła i kokieterii, a także pewnego podporządkowania. Usprawiedliwiłoby to fakt, że nie
jestem mężczyzną Bez tego byłam poddawana bezlitosnemu porównywaniu ich i moich możliwości w
górach. Musiałabym być w sposób najoczywistszy najlepsza, aby nawet ci najsłabsi nie czuli się lepsi
ode mnie.

„Jeżeli chcesz być partnerem — bądź, ale dźwigaj i pracuj tyle samo co my". Takie postawienie
sprawy nawet bardzo by mi odpowiadało, przyjęłabym je bez najmniejszego sprzeciwu, gdyby nie
towarzyszący temu nastrój — niechętny, czasem wręcz wrogi. -Zobaczymy czy wygrasz."

Ani śladu serdeczności, czy choćby obowiązkowego koleżeń, stwa, brak zrozumienia i tolerancji. Taki
nastrój towarzyszył ^ w obozie II, gdy znajdowałam się tam z pretendentami do wejścj, szczytowego,
tymi najsilniejszymi. Gesty serdeczne i koleżeńskie okazywali mi tylko ci, którzy nie należeli do ścisłej
czołówki Gdyby nie oni i Kurt Diemberger, życie na wyprawie byłoby d|a mnie nie do zniesienia. Kurt,
z racji wieku i doświadczenia, nicze. mu się już nie dziwił i radził mi robić to samo.

Z ponurych rozmyślań wyrwał mnie niezwykły widok — jakiś żółto upierzony ptaszek przysiadł na
menażce Roberta, potem bez strachu przespacerował się po jego głowie i niespiesznie odleciał...

29 wrzes'nia. Do obozu III podchodzę z Robertem oraz Bern- ''¦ dem. Będę filmować, wychodzę więc
trochę wcześniej. Biorę kamerę i dziesięć kaset. Doganiają mnie przy poręczówkach, kiedy
przepakowuję plecak. Jest zimno i wieje silny wiatr. Nieopatrznie powiedziałam:

— Przy takim mrozie trudno filmować.

Zapamiętali to i nie darowali mi chwili słabości Jak się okazało, każdy mój krok i każde słowo jest
komentowane, najczęściej niepochlebnie.

Podchodzi mi się fatalnie. Może to jeszcze daje znać o sobie anemia, a może pozostałość zapalenia
oskrzeli i działanie antybiotyków. Nocujemy w obozie.

108

30 wrzes'nia. Nieoczekiwanie dla siebie samej schodzę do obozu II. Robert i Bernd zdecydowali się
wcześniej na zejście, bo pogoda popsuła się trochę — wiało i pada drobny śnieg. Do dziewiątej
czekałam na kontakt radiotelefoniczny. Dowiedziałam się, że tego dnia nikt nie będzie podchodził do
góry, a ja mam zejść, zabierając jednocześnie maski tlenowe. Przecież je tu wniosłam! Tak, ale maski
trzeba znieść, by Szerpowie mogli je sobie dopasować.

Pamiętając wciąż o swoich niedostatkach aklimatyzacyjnych, chciałam iść do góry, do obozu
francuskiego, a potem na Przełęcz Południową. Nie mogłam więc od razu pogodzić się z
koniecznością schodzenia. Poczekałam do południa, chcąc jak najdłużej byc

Pogoda piękna, słonecznie i bezwietrznie, chociaż rano saia}0 Trzeba jednak schodzić.

Szybko idę w stronę poręczówek, ale na połogiej części zasto-owała mnie mgła i brak śladów.
Widoczność jest ograniczona do kilkunastu metrów. Kijkiem narciarskim wyszukuję zasypany ślad
wydeptanej ścieżki. Po godzinie mordęgi dotarłam do obozu. Kucharz Mingma podszedł do mnie,
pomógł zdjąć plecak, podał kubek gorącej herbaty oraz zupę. Jakże odwykłam od takich aestów!
Koledzy siedzieli w namiotach, żaden nawet nosa nie wychylił na powitanie.

Godzinę później — awantura! Komentowano właśnie fakt, że nie filmowałam w czasie podejścia do
obozu III. Robert z Bern-dem donieśli o tym Sigiemu, a ten wraz z Seppem napadł na mnie nie
dobierając słów:

— Jesteś niczym, taka mała, a nie wielka Wanda! — słyszę.

Jest to chyba stres wynikający z zagrożenia, przeradzający się w agresję, chęć udowodnienia sobie i
mnie, że jestem niczym.

W późniejszej rozmowie na ten temat przyjazny mi Martin powiedział, że dziewięciu spośród
dziesięciu żonatych uczestników wyprawy bije swoje żony, jeśli są nieposłuszne...

Wieczorem zaszyłam się w namiocie. Zaczęło wiać. Namiot trząsł się i rwał z uwięzi. Wzięłam proszek
nasenny i obudziłam się dopiero rano. Wiało jeszcze gorzej. Ściany namiotu wygięły się pod ciężarem
świeżego śniegu. Około dziesiątej zmobilizowałam się do wyjścia ze śpiwora i ubrałam się. Musiałam
odkopać namiot. Po śniadaniu poszłam do odległego o 1000 metrów obozu francuskiego, skąd przez
radiotelefon przekazałam prośbę do Herrligkof-tera o możliwości kontaktu z nim poza ustalonymi
godzinami. Wiedziałam, że nie wytrzymam tego wszystkiego dłużej. Nie czułam się na siłach, ani nie
widziałam sensu pójścia z tymi ludźmi ao góry. Wrogość, tak wyraźnie ujawniana, zabrałaby mi chęć
do walki o górę, a może nawet chęć walki o życie.

O 14 udało mi się niepostrzeżenie zabrać radiotelefon z na-1Qtu Sigiego i porozmawiać z
Herrligkofferem. Powiedziałam:

by moim partnerem w atakf s ^^ L «L ProPon _ Tymczasem mój problem 2?.^^

Koniec z żartami! Nie mogę iść z^^n*"16^'tylko H namiocik chroni przed nieprzyjaznym światem.
Czytam, słucham y moim partnerem w ataku szczvtowvm h„ł cJ?0?;. ProP°nu|f Beethovena z taśmy
magnetofonowej i zapominam, gdzie jestem.

Tylko niekiedy łoskot lawiny przywraca mi poczucie rzeczy-

109

c^u a^zyiowym był Szerpa Mingma. , Tymczasem mój problem rozwiązała pogoda. Prognoza i,
najbliższe trzy dni była zła. Po południu zarówno Francuzi, jl i Niemcy postanowili wycofać z obozów
większość alpinistóu i Szerpów. Rozpoczął się exodus do bazy. Prawie trzydziestu luda w obłąkanym
tempie, walcząc ze śniegiem i wiatrem, mgłą i cieni nością, dotarło wieczorem do bazy. Nie wiem,
czemu nalej zawdzięczać, że obyło się bez wypadku. Nikt nie wpadł do szczej liny, choć prawie
wszyscy biegli nie związani. Zaczęliśmy schodzie do bazy o piątej po południu. Zmrok zapadł po
ósmej. Caią godzinę błądziliśmy po lodowcu bez latarek. Każdy biegł myśląc tylko o sobie, nie
oglądając się na innych. Czułam euforyczni radość, że biegnę równie szybko i że nie boję się.

W bazie powitał mnie Kurt i swoją obecnością wszystko odmienił. Już nie czułam się skrzywdzona
przez innych, wszystko nabrało właściwych proporcji. A to tylko dzięki temu, że Kurt byt po prostu
życzliwy. I w tym momencie ucieszyłam się, że pogoda załamała się, że w górze pozostali ci wciąż mi
niechętni — Sigi, Hubert, Sepp i Georg, a ja jestem wśród ludzi, z którymi znajduję wspólny język i
będę wreszcie mogła zachowywać się normalnie.

— Kurt, jak to się dzieje? Przecież ci na górze to najmocniejsi. Tacy nie powinni odczuwać
jakiegokolwiek zagrożenia z mojej strony. Znają swoją wartość i nie mają poczucia niższości. Nie
jestem dla nich konkurentką. Wydawało mi się, że tylko słabsi wspinacze, niepewni swych
umiejętności, skłonni są widzieć w innych konkurentów, zwalczać ich i utrącać.

—Tu nie o to chodzi. Myślę, że na stosunku kolegów do ciebie zaważył fakt, że HerrligkofFer ustawił
cię na stanowisku zastępcy kierownika. Nieważne, że drugiego. Który z naszych kolegów, nawet ja,
byłby zachwycony, gdyby w górach miała nitu kierować kobieta?

2 października. Baza. Cały dzień nic nie robię, wysuszyła"1 jedynie rzeczy. Odpoczywam. Uczucie ulgi,
nastrój domu. Maleńki 184

wistości-

Wieczorem odwiedziłam Anglików. Jakże są inni od Niemców!

Tego samego dnia z bazy wyruszył do ataku szczytowego nierwszy zespół, w którym są Pierre
Mazeaud, Hubert Hillmaier i Kurt Diemberger.

3 października. Wciąż baza. Pogoda wspaniała. Robię wielkie pranie, myję głowę polewając wodą z
menażki. Bieliznę i włosy suszę na słońcu.

Prawie cały dzień trwały z Herrligkofferm dyskusje na temat Lhotse. Chciał, by jakiś zespół wchodził
równolegle na ten szczyt. Zaproponował nawet skład tego zespołu: Willy, Bernd, Robert i ja. Żadne z
nas nie chciało zgodzić się na ten plan. Zgoda oznaczałaby rezygnację z Mount Everestu. Karl gdyby
mógł, zmusiłby nas do tego, ale podpisaliśmy umowę uczestnictwa w wyprawie na Mount Everest, a
nie na Lhotse. Kierownik wyprawy być może ma rację, chcąc wykorzystać szansę zdobycia w jednej
wyprawie dwóch szczytów ośmiotysięcznych. Jednak dla nas Lhotse to za mało. Wolimy najpierw
spróbować z Everestem, dopiero później pomyśleć ewentualnie o Lhotse.

Karl decyduje się wyznaczyć pierwszy zespół do ataku szczytowego na Everest. Jest w nim oczywiście
Sepp Mack, Hans Engl, Sigi Hupfauer i Georg Ritter.

110

Na temat udziału Roberta Allenbacha w pierwszym zespole szczytowym Karl niezbyt jasno się
wypowiada. Toteż Robert nie bardzo wie, czy dochodzić do grupy czekającej w obozie II, czy Pozostać
w bazie.

Willy Klimek, który 28 września wraz z Sigim wszedł na Przeocz Południową, był pewnym punktem
pierwszego zespołu, ale w bazie zmogła go choroba i gorączkuje.

Czuję, że w obozie II będą podejmowane decyzje dotyczące teku szczytowego. Chcemy w tym
uczestniczyć, ale nie mamy

szkicować plan akcji. Ale jak w obecnej s^Tac i mo "S s***- ¦ -- ---------------
---------------o~

wac ataki kolejnych zespołów szczytowych nr ?* ZapIan°: oracuje dla mnie, odpoczywam
psychicznie i nabieram sił. Niepo

zaopatrujących Przełęcz PołudnioJ* ; LJrŹ m°7 2esP°^ Le się tylko o tych, którzy są powyżej bazy.
Śnieg odciął zespoh

y ^^yiowycn oraz ruchy zespo zaopatrujących Przełęcz Południową i obóz III w tlen? Rysuj, wykresy
kilku wariantów akcji, które pokazuję kolegom. Roben prosi, by dać mu taki wykres, zabierze go ze
sobą do góry. Posta. nawia bowiem wyjść z Walterami do obozu I, a następnie dołączyć do
pierwszego zespołu szczytowego.

— Martin, znów przygotowałam „czerwoną płachtę"! Właśnie wysłałam plan akcji Sigiemu do obozu
II. Może to podziałać bardziej drażniąco, niż to wszystko, co działo się dotychczas.

— Nie przejmuj się! Byki są zmęczone. Jak widziałaś — te w bazie jakoś nie reagowały.

Siedzieliśmy przy ognisku długo rozmawiając o wszystkim i o niczym, wpatrzeni w ogień. Ognisko w
bazie jest czymś najwspanialszym, bo przypomina chwile spędzone w Skałkach. Zapomi-j nam, że
jestem w bazie pod Everestem, choć nie zapominam, że Everest jeszcze przed nami...

4 października. Robert z Walterami wychodzi do góry. Chcę wyjść po nich następnego dnia. Pobyt w
bazie dłuższy niż trzy dni to za wiele. Trzy dni to niezbędne minimum, by wypocząć. Pogoda znów
pogarsza się, pada śnieg. Moje rzeczy rozwieszone są na linach między namiotami na pewno nie
wyschną. Jestem niewyspana, gdyż do trzeciej nad ranem kreśliłam plany różnych ataków
szczytowych i ruchów poszczególnych zespołów. Mimo że pogoda załamuje się również w górze,
pierwszy zespół szczytowy wychodzi z obozu II do III. Niebo jest całkowicie zachmurzone, ale Hubert
sądzi, że to chwilowe.

Noc z 4 na 5 października wyjaśnia sytuację. Całą noc syp'e śnieg, napadało go aż metr. W tej sytuacji
przejście z obozu III -j trawersem przez flankę Lhotse w stronę Żebra Genewczyków -Ą stało się
niemożliwe. Zbyt duże jest niebezpieczeństwo lawin-Postanawiają zejść z powrotem do obozu II.

5 października. Tym razem — brodząc po pas w śniegu — dza 7 godzin. W dalszym ciągu pozostaję w
bazie. Niepogoda cuie dla mnie, odpoczywam psychicznie i nabieram sił. Niepo-l- e się tylko o tych,
którzy są powyżej bazy. Śnieg odciął zespoły obozach. Ci, którzy zeszli z obozu III, siedzą w obozie II

111

bez możliwości pójścia w górę lub w dół. Nawet przejście z obozu I do U jest niemożliwe. Karl
zanotował, że w bazie spadło 80 cm, w obozie I, Kotle Zachodnim i w obozie II — ponad metr śniegu.

Wiadomości o sytuacji na górze są przekazywane przez radiotelefon, ale w tych warunkach trudno
uzyskać łączność. Na górze brak masek, trzeba je posłać możliwie najszybciej. Muszą być do
dyspozycji, gdy tylko poprawi się pogoda. W górze, oprócz pierwszego zespołu szturmowego, są
również Walterowie i Robert. Trójka ta postanawia przetorować drogę między obozem II i I. Sepp
zjeżdża na nartach. Bez przeszkód docierają do obozu I, nazajutrz mają zejść do bazy. Chcąc ułatwić
im przejście, przynajmniej ostatniego odcinka i pomóc znaleźć bazę, wyruszają naprzeciw: Willy
Klimek, Bernd Kullmann, Hubert Wehrs, Helmut Daum, Martin Ring i ja. Mimo naszych najlepszych
chęci nie spotykamy się. Dochodzimy do miejsca, w którym przedtem była drabina. Nie ma po niej
śladu, widocznie wpadła do szczeliny, która nagle się rozwarła. Jest tylko poręczówka, łącząca dwa
brzegi szczeliny. Nie szukamy już obejść. Czekamy jakiś czas, ale nie widać schodzących. Sądzimy, że
zrezygnowali, gdyż zbliża się wieczór. Po własnych śladach wracamy do bazy. Tamci jednak obejściem
przez dość niebezpieczny teren znajdują dojście do przetorowanej przez nas ścieżki i wieczorem
docierają do bazy.

8 października. Zaświeciło słońce, ale jest zimno. Na górze

Wleje silny wiatr. Wczesnym rankiem Sepp Mack wychodzi do

=0ry z maskami, towarzyszyć mu będzie Sepp Walter, który oba-

la S1^ ° zonC pozostawioną w obozie I. Śmieszy mnie ta troskli-

,c i choć nie zamieniłabym się z Mariannę nigdy w życiu, jednak

. cn? Jej zazdroszczę. Mariannę na tej wyprawie nie podjęła

neJ inicjatywy, nie zabrała głosu w dyskusjach. Robił to za nią

mąż. I pewnie dlatego jej obecność była pobłażliwie tolerowana przez kolegów. Ponieważ nie była
zdolna do samodzielnego poruszania się nawet na lodowcu, nie była dla nich rywalką.

W ten dzień pogody, kiedy silnie wiejący wiatr sprasował śnieg na zboczach Lhotse, niezmordowani
Pierre, Kurt i Hubert wyruszają z obozu II do III. Podejmują drugi atak szczytowy. Wprost z obozu III
zamierzają iść na Przełęcz Południową, a z niej, po biwaku, na szczyt.

W dalszym ciągu jestem w bazie. Przygotowuję się do wyjścia następnego dnia z Berndem, Robertem
i Willym. Projekty Karla dotyczące Lhotse upadają. Powstaje natomiast inny plan: pierwszy niemiecki
zespół czteroosobowy będzie atakował Mount Everest, drugi zaś, siedmioosobowy, wesprze ich. W
skład drugiego zespołu wchodzi nasza czwórka oraz Walterowie i Helmut Daum. Od razu mamy
zastrzeżenia do ostatniej trójki, gdyż ich umiejętności odbiegają od naszych.

Trwają rozmowy między obozem II a bazą. Co znajduje się w obozie IV na Przełęczy Południowej?
Obóz ten jest decydujący dla wyprawy. Od liczby butli tlenowych i namiotów znajdujących się tam
zależy bowiem liczba osób mogących wejść na szczyt. Początkowo Karl przewiduje cztery butle na
osobę, potem okazało się, że wystarczą trzy, łącznie z tlenem do spania w noc.

112

Nieustannie utrzymujemy kontakt z górnym obozem i próbujemy przymierzyć się do ich sytuacji,
wyliczyć w jaki sposób i jakimi siłami uda się zapewnić tlen dla każdego, kto będzie zdobywał szczyt.
Liczba pretendentów do szczytu zmalała o trzy osoby. Pierwszy opuścił wyprawę Gunter Harter, z nim
jego przyjaciel Hans Kirchberger, a następnie Jórg F. Daum, który obraził się o głupstwo i wyjechał.
Pozostała więc dwunastka.

Powoli nawiązuję kontakt z tymi, którzy pozostali w bazie. Epicentrum niechęci znajduje się gdzie
indziej. Nie „poszturchiwana psychicznie" potrafię zainteresować się innymi: troszczę się o chorego
Willego, zauważam cierpienie Karla, którego migrena dopada kilka razy dziennie, zaczynam
dostrzegać problemy kole-

ów Jest t0 m°żnwe tylko wówczas, kiedy nie muszę bronić się przed ich agresją.

9 października. Wyruszamy z bazy do obozu I. Pogoda dobra, świeci słońce. Nasza czwórka miała
wyruszyć z Helmutem Daumem, aby później z Walterami, koczującymi w obozie II, iść w stronę
szczytu. Rano okazało się, że Helmut rezygnuje — jest zmęczony źle przespaną nocą. Tak więc
zostajemy we czwórkę: Robert, Bernd, Willy i ja. Po raz pierwszy czeka nas wspólne podejście.

Tylko na początku wyprawy chodziliśmy po lodowcu związani liną, potem jak kto chciał i kiedy chciał.
Jedynie Kurt zachowywał rozsądek. Bo właśnie na uskoku lodowca Khumbu wydarzyła się większość
wypadków pod Everestem. Ruchomy, uszczeliniony lodowiec pochłonął wiele ofiar. Ale nas
rozzuchwaliło szczęście, podczas naszej działalności nie zdarzył się żaden wypadek na lodowcu. I tym
razem nie byliśmy związani, ale uważaliśmy na siebie. W pewnym momencie wpadłam jedną nogą w
szczelinę. Bernd, będący najbliżej, podał mi natychmiast kijek narciarski i pomógł wydostać się. Nie
byłam już sama, czułam przynależność do akceptującej mnie grupy. Nie związaliśmy się nawet
wówczas, gdy okazało się. że nie ma dalej szlaku. Ślad obu Seppów — Macka i Waltera — kończył się
w olbrzymim rumowisku lodu, a nasza droga, przecięta szczeliną dziesięciometrowej szerokości z
przerzuconą przez nią drabiną, przestała istnieć. Drabina zwisała w absurdalnym miejscu, na brzegu
szczeliny. Rumowisko minęliśmy obojętnie, jakby było całkowicie bezpieczne. Wyjście z niego okazało
się jednak ryzykowne, bowiem na drugą stronę można było przedostać się tylko przez niepewnie
wyglądający most śnieżny. Byliśmy niepoprawni, nie wyciągnęliśmy liny z plecaka. Chyba jednak
zobojętnieliśmy na niebezpieczeństwo. Lodowiec oglądaliśmy już sześć tygodni i przestał nas straszyć,
choć nadal był niebezpieczny.

Tego dnia między obozem III a Przełęczą Południową mają miejsce dramatyczne wydarzenia. Pierre,
Kurt i Hubert idą na Przełęcz wraz z Szerpami, którzy niosą butle tlenowe, namiot,

jedzenie i paliwo. Muszą od nowa torować szlak. Przed Przełęczą Szerpowie zastrajkowali:

— Za dużo wiatru, sahib\

Nie pomagają namowy i obietnice dodatkowych pieniędzy — Szerpowie nie chcą iść dalej. Ale
pierwszy zespół szturmowy, mimo wszystko, postanawia dotrzeć na Przełęcz, choć wiadomo, że w
tych warunkach bardzo trudno będzie rozstawić namiot. Im wyżej, tym wiatr silniejszy.

Na Przełęczy Południowej szaleje huraganowy wiatr. W tumanach śnieżnego pyłu nie mogą znaleźć
depozytu pozostawionego wcześniej przez Szerpów, nie mają śpiworów i jedzenia. Próbują rozstawić
namiot w pobliżu ogromnego kamienia — na samej krawędzi Przełęczy. Udaje im się to dopiero po

113

dwóch godzinach szarpaniny. Wiatr wzmaga się. O siedemnastej decydują się zejść do obozu III. Jest
on przepełniony, bowiem tego dnia doszli tu Sigi, Sepp, Hans i Georg — pierwszy niemiecki zespół
szczytowy, oraz Szerpowie niosący 22 butle tlenowe na Przełęcz. Namiotów jest tylko cztery, toteż
wszyscy spędzają fatalną noc.

10 października. Bernd, Robert, Willy i ja idziemy z obozu I do II. Obawialiśmy się głębokiego śniegu,
jednak wiatr i słońce tak go sprasowały, że prawie nie zapadamy się. Mijamy obóz Anglików. Od
strony Nuptse zmierzają ku nam trzy postacie. Domyślamy się, że to wraca zespół angielski,
rezygnując z poprowadzenia nowej drogi filarem Nuptse. Zatrzymujemy się. Mamy dla nich pocztę.
Utytłani w śniegu, wyczerpani, siądą potem w słońcu i niecierpliwie rozerwą koperty przynoszące
wiadomości z domu.

Dochodzimy do namiotów francuskich, przed którymi siedzą Kurt i Pierre. Są nie do poznania. Pierre,
prawie nieruchomy, wystawia ku słońcu twarz wysmarowaną białą, ochronną maścią. Z trudnością
odpowiada na nasze powitanie. Ma ściągniętą odmrożeniami i oparzeniami skórę oraz popękane
usta. Zszedł dopiero co z obozuJII, jest wyczerpany walką o Przełęcz Południową. W tej chwili rozważa
szanse wyprawy, chyba nikłe z przyczyny szalejącego wiatru. Słońce i spokój w obozie nie poprawiają
jednak naszego nastroju.

W obozie II czeka mnie niemiła niespodzianka. Spotykamy

• rwszy zespól szczytowy, który zszedł z obozu III. Razem jest

s w dwójce już 14 osób. W tym kilka, których ze względu na

wói psychiczny komfort wolałabym tu nie spotkać. W obozie

anuje chaos. Z gotowaniem są kłopoty, gdyż kucharz Mingma —

specjalnie wyekspediowany do tego obozu — źle znosi wysokość

i nie podejmuje się gotowania.

W moim namiocie drzemie Kurt — przemarznięty, przewiany wiatrem, zmęczony. Ja również drzemię
do osiemnastej, gdyż nie bardzo chce mi się siedzieć w „Manszaftcelcie", czyli namiocie jadalnym.
Dopiero głód zmusił mnie do działania. Koledzy dawno już zjedli kolację. Dobrałam się więc do jakiejś
miski z suchymi płatkami. I wtedy Sigi ze złością powiedział: — Zapytaj najpierw, czyje to, a nie bierz
sama!

Jestem już trochę uodporniona, więc się nie przejmuję jego słowami. W końcu ugotowałam coś dla
siebie i Kurta.

11 października. Zupełnie przez przypadek nasza grupa, wypoczęta i gotowa do wymarszu, staje się
pierwszą grupą szczytową. Wyruszamy do obozu III, gdzie mamy rozstawić nowy namiot. Te, które
tam są, zostały zasypane śniegiem i nie wszystkie nadają się do użytku.

Podchodziłam prawie cztery i pół godziny. Znów mam trudności z oddychaniem na ostatnich
metrach. Niedobrze. Wciąż za wolno idę. Odkopywanie namiotów ze śniegu i rozstawianie nowych
zajęło nam całe popołudnie. Później przywlekli się Walterowie, którzy mieli spać w nowym namiocie.
W nocy zerwała się wichura i moją „Turnię II" zasypała śniegiem aż po kalenicę. Rano Walterowie

114

mieli dosyć. Mariannę, mimo środków nasennych, nie sPała całą noc. Postanawiają zejść niżej.
Schodzi również Robert, przekonany, że to już koniec wyprawy.

W tamtych dniach obóz III wydawał się jeszcze bardziej

rzywarty do ściany Lhotse. Przebywaliśmy oddzielnie w swoich

"amiotach, prawie nie kontaktując się ze sobą. Widywaliśmy się

" ko w ciągu dnia przy pracy, bo posiłki również jadaliśmy osob-

no. Choć namioty były od siebie oddalone o kilka metrów, podczas zadymki stawały się niewidoczne.

12 października. Dzień wydarzeń brzemiennych w skutki. Willy, Bernd i ja przebywamy nadal w
obozie III. Tego dnia, zgodnie z planem, wszyscy Szerpowie z obozu II mieli podejść do obozu III i iść
dalej na Przełęcz Południowa, wynosząc brakujące butle tlenowe i wyposażenie obozu IV. Między
nimi miała iść trójka — Mingma, Ang Dorje i Ang Cami — która miała wnieść na Przełęcz osobiste
wyposażenie wspinaczkowe i ubezpieczać nasz atak szczytowy.

Czekamy więc na nich. Kiedy się pojawili, z rozmowy w kiepskim angielskim zrozumiałam, że nie mają
zamiaru iść na Przełęcz, ponieważ pogoda nie rokuje nadziei na wejście. Natomiast Willy, jak się
później okazało, był przekonany, że trójka najsilniejszych Szerpów, mimo złej pogody, pójdzie na
Przełęcz, gdy tylko do swego prywatnego wyposażenia dopakują trochę jedzenia i paliwa, nie biorąc
jednak namiotu. Niestety, nie skonfrontowaliśmy naszych informacji i rozeszliśmy się do namiotów.

Tego dnia w obozie II Hubert Hillmaier otrzymał przez radiotelefon wiadomość: Szerpowie dotarli na
Przełęcz, rozstawili namioty i będą nocować. Herrligkoffer z kolei dowiedział się, że Szerpowie z
własnej inicjatywy weszli na Przełęcz. Wiadomości te podziałały mobilizująco na pierwsze zespoły
szczytowe, czekające w obozie II. Na mnie nie, bo nic o tym wszystkim nie wiedziałam. Radiotelefon
jest w namiocie Willego i z bazą rozmawia wyłącznie on. Dopiero później dowiedziałam się, że
Szerpowie doszli jednak na Przełęcz. Przez dwie godziny rozstawiali namiot, w którym zamierzali
spędzić noc.

W bazie Herrligkoffer otrzymuje radiowy komunikat o przewidywanej poprawie pogody na najbliższe
kilka dni. Prędkość wiatru nie przekroczy 80 km na godzinę. Po tym krótkim rozpogodzeniu nadejdzie
zima, a z nią zawieje i burze śnieżne. Wiadomość o poprawie pogody Karl przekazuje do obozu II i
decyduje się wysłać z niego najsilniejszy zespół — Hansa i Seppa — do ataku

Cho Oyu 8153 m

Widok z drogi na Cho Oyu, na horyzoncie Shisha Pangma

Tablica pamiątkowa Haliny Kriiger-Syrokomskiej

szczytowego. W tym samym czasie Hubert wraz z Pierre'em i Kur-tem również zamierzają wyruszyć.

Herrligkoffer, stawiając na pierwszą dwójkę, postanawia odwołać nas z obozu III do II. Ale decyzję tę
przekazuje nie nam bezpośrednio, a przez kolegów z obozu II. Karl uważa, że nie wykorzystaliśmy z
Willym swojej szansy, pozostając w obozie, podczas gdy Szerpowie zdecydowali się pójść na Przełęcz.

115

I tak zaczęło się coś dziać poza mną. Na tej wyprawie bardzo często nie wiedziałam, co zostało
postanowione lub co się będzie działo, czy to z racji trudności językowych, czy też dlatego, że
znalazłam się poza obiegiem informacji. Tak było i teraz. Nie wiedziałam, że Szerpowie osiągnęli
Przełęcz, że prognoza na najbliższe dni jest dobra, że decyzją Herrligkoffera zostaliśmy z Willym
wycofani, a do góry zostali wysłani Hans i Sepp. Spałam więc spokojnie w namiocie, który łopotał i
zrywał się z uwięzi, nim nad ranem nie uspokoił się pod ciężarem zasypującego go śniegu.

13 października. Rano wyglądamy Szerpów mających iść z ładunkami na Przełęcz. Przychodzą, tyle że
w niespodziewanym towarzystwie — są z nimi Sepp i Hans oraz Pierre, Kurt i Hubert. Sepp przekazuje
polecenie Karla:

— Z powodu niepewnej pogody cała wyprawa pracuje teraz na nas, wy natomiast musicie zejść na
dół.

Jest to dla mnie i Willego kompletne zaskoczenie. Do tego jeszcze decyzja Karla przekazana przez
Seppa — mojego antagonistę — jest dla mnie podwójnie nieprzyjemna.

Willy szybko pakuje swoje rzeczy. Wyraźnie widać, że jest wytrącony z równowagi. W zwykłych
warunkach jest spokojny, łagodny, podporządkowujący się wszelkim poleceniom, „dobra dusza"
wyprawy. Jeszcze trochę go buntuję, ponieważ na Przełęcz idzie wielu Szerpów, powinien dołączyć
się do dwójki szturmowej. Willy waha się, w końcu jednak poddaje się i schodzi. Ja rezygnuję °d razu.
Nie chcę wchodzić na szczyt z ludźmi niechętnymi i wrogimi. Z żalem patrzę na grupę podchodzącą na
Przełęcz.

Kurt, Hubert i Sepp idą używając tlenu. Tego dnia muszą zrobić 1500 metrów podejścia, więc chcą
oszczędzić siły na

następny dzień. Zazdroszczę im, a ponieważ nic nie wiem o nr?P widywanej poprawie pogody, moja
zazdrość jest połączona z nie' pokojem i niepewnością o ich los. Co przyniesie kolejny ataS Jestem
przekonana, że podjęli ryzykancką próbę, zdeterminowani dotychczasowymi niepowodzeniami. Czuję
się trochę oszukana tym bardziej, ze nie mam pewności, czy jest to rzeczywiście decv zja Karla, czy
moich kolegów z obozu II.

Im tymczasem wcale nie jest łatwo. Hubert dzień trzeciej ju, próby ataku szczytowego tak wspomina:

Był 13 października i na domiar wszystkiego - piątek Wprawdzie zdecydowałem się iść, ale byłem
pełen złych przeczuć Podczas podejścia do obozu IV wciąż oczekiwałem czegoś niedob rego. Na
wysokości 7600 metrów następuje to oczekiwane. Spoty', kam Szerpów schodzących z Przełęczy.
Przemarznięci, ledwo mówią. W górze huraganowy północny wiatr porwał jeden namiot. Wyprawa
może się już poddać. Według nich na szczyt nie wejdziemy. Ta hiobowa wieść mnie nie zdziwiła,
podświadomie obawiałem się tego cały czas. Ale próbuję dogadać się z Szerpami by poszli z nami na
Przełęcz. Daremnie, w dodatku pięciu naszych Szerpów w czasie tego spotkania również podejmuje
decyzje powrotu. Zostawiają wszystkie ładunki i żadne próby zatrzymania ich me skutkują. Pozostaje
z nami tylko jeden Szerpa, zwany Milton Boy, który przyjaźni się z Pierre 'em...

Alpiniści pakują do swych plecaków pozostawione przez Szerpów ładunki, gdyż nie są pewni, czy na
Przełęczy zastaną złożony wcześniej depozyt. Hubert dobrze pamięta, że podczas drugiego ataku
szczytowego nie mogli go odnaleźć. Dochodzą na Przełęcz. Hubert i Sepp naprawiają podarty namiot,

116

a po przyjściu całej grupy gotują herbatę. Huragan przybiera na sile W międzyczasie rozstawił, drugi
namiot. Zajęło im to dwie godziny Lokują się w namiotach: w jednym - Kurt, Pierre, Hubert i Hilton
Boy w drugim - Hans i Sepp. Namioty łopoczą niczym żagle na wietrze. Tej nocy nikt nie będzie mógł
spać.

Tymczasem jestem z Willym w obozie II. Wciąż nic nie wiemy o spodziewanej dobrej pogodzie.
Mówię do Willego, że nie mam

ochoty rezygnować tak szybko. W obozie panuje nastrój rezygnacji i odwrotu. Złości mnie to trochę.
Przecież w górze jest już ;eden zespół, nie można więc tak łatwo poddawać się. Rozważam jnożliwość
wejścia na Lhotse — na zboczach i w kuluarze nie powinno tak wiać, jak na grani Everestu. Willy
zgadza się pójść ze mną. Jeszcze tego dnia próbujemy ustalić, co będzie nam potrzebne. Jeden Szerpa
pójdzie z nami do szczytu, drugi weźmie dodatkowe ładunki. Rezygnujemy z zakładania lin
poręczowych powyżej obozu III i zabieramy tylko lekki namiot, pożyczony od Walterów, którzy
ostatecznie postanowili wycofać się z dalszej akcji i zejść do bazy.

Sigi patrzy na nasze przygotowania niechętnie. Jakby chcąc nas zdemobilizować oświadcza, że on
zdecydował się wycofać. Twierdzi, że chce tylko zaczekać na wiadomość z Przełęczy Południowej, a
potem zejdzie do bazy. Nie dziwi mnie to — prawie dwa tygodnie działa bez odpoczynku. Po
przedstawieniu mu naszych planów w pierwszej chwili powiedział, że nie ma mowy o Lhotse. Dopiero
rozmowa radiotelefoniczna z Karlem zmusiła go do akceptacji naszego projektu.

14 października. Pogoda słoneczna i wiatr stał się jakby słabszy. Nie widać białego pióropusza śniegu
na grani. Przygotowania do wyjścia na Lhotse są krótkie. Pakujemy niezbędne rzeczy. Mimo że
poprzedniego dnia zeszliśmy z obozu III, postanawiamy jeszcze dzisiaj wrócić do niego, by następnego
dnia nie dzieliła nas zbyt duża różnica wysokości. Nie chcę podchodzić jednego dnia więcej niż 1000
metrów, zwłaszcza, że powyżej obozu III trzeba będzie torować szlak w głębokim śniegu. W takich
warunkach nawet tlen niewiele pomoże.

Do podnóża kuluaru Lhotse wyruszymy następnego dnia już .,na ciężko". Będziemy nieść po jednej
butli tlenowej i osobisty sPrzęt. Biwak założymy możliwie blisko kuluaru. Nasi Szerpowie, jak
ustaliliśmy, wyruszą z obozu III nazajutrz i dogonią nas między obozem III a biwakiem.

Ponieważ na tym odcinku zamierzamy już iść z tlenem, Potrzebne są nam maski. Szukam ich z Willym.
Okazuje się jednak, że wszystkie zostały zabrane przez pierwszy zespół, w obozie zaś pozostały tylko
trzy maski Szerpów. Na szczęście nie zamierzają oni korzystać z nich przy podejściu na Przełęcz, a po
dojściu na nią wykorzystają te, które tam są. Dostaję więc od sirdara dwie maski.

Nagle następuje kolejne spięcie z Sigim. Okazuje się, że wcale nie zamierza schodzić do bazy. Pieniąc
się ze złości wymyśla nam, że zabieramy maski myśląc tylko o sobie, a tymczasem on z Robertem
zamierza następnego dnia wyjść na Przełęcz w ślad za pierwszą dwójką szczytową! Jestem tym
oświadczeniem zdumiona. Podczas ostrej wymiany zdań sytuacja się wyjaśnia. Są maski dla
wszystkich. Dyskusja okazała się niepotrzebna, ale raz jeszcze ujawniła całą niechęć, bliską nienawiści,
jaką Sigi żywi wobec mnie. Używa takich argumentów, które według niego powinny mnie najbardziej
dotknąć.

— To są polskie metody! — krzyczy.

117

Nie sądziłam, że potrafię czuć pogardę dla drugiego człowieka, a jednak nie uniknęłam tego. Pogarda
stanowi dla mnie słaby szaniec, nie czuję się za nim bezpieczna.

Około piętnastej z ulgą opuszczam z Willym obóz. Niespodziewanie dobrze mi się podchodzi.
Nareszcie „złapałam" aklimatyzację. Po trzech godzinach jesteśmy w obozie III. Pogoda wspaniała,
wiatr przy podejściu ustał całkowicie. Po raz pierwszy widzę taką południową ścianę Everestu —
oświetloną słońcem, pozbawioną śniegu, grającą wszystkimi odcieniami brązu, od ciemnego do
jasnozłotego z połyskiem czerwieni.

Przy podchodzeniu do obozu III spotykamy zbiegającego z góry Szerpę. Nie bardzo możemy się z nim
dogadać, ale chyba mówi, że Mount Everest został zdobyty! W obozie III jest radiotelefon, jednak nie
udaje nam się nawiązać kontaktu z Przełęczą. Zespcjł, który osiągnął szczyt, nie zszedł jeszcze na
Przełęcz Południową. A tego dnia wyprawa rzeczywiście odnosi pierwszy sukces.

Z późniejszych relacji dowiedzieliśmy się, że nikt z tych, którzy spali na Przełęczy poprzedniej nocy,
nie spodziewał się, że następnego dnia będą zdobywcami. Nad ranem dociera do ich

świadomości, że są pod szczytem Everestu, a wiatr nareszcie uspokoił się. Trzeba wstać, gotować
śniadanie. Każdy z nich powtarza. Tak, tak, trzeba wstać!" Ale nikt się nie rusza. Dopiero po pewnym
czasie mobilizują się, jednak do wyjścia przygotowani są dopiero około dziewiątej trzydzieści. Tylko
Sepp i Hans są gotowi wcześniej. Sepp ładuje do plecaka trzy butle tlenowe, Hans nie bierze żadnej.
Jest w tak dobrej kondycji, że próbuje wchodzić na szczyt bez tlenu. Hubert zamierza iść z dwiema
butlami, podobnie pierre i Kurt, natomiast Hilton Boy rusza z jedną butlą, którą w połowie drogi do
szczytu przekaże Pierre'owi.

Pół godziny później Pierre zmaga się ze swoją maską. Hubert sprawdza zawartość tlenu w jego butli i
okazuje się, że jest prawie pusta. Wówczas każe Hiltonowi zostawić niesioną przez niego butlę i zejść
z powrotem na Przełęcz po dwie nowe. Przez następne pół godziny Hubert znacznie oddala się od
Pierre'a i Kurta, widząc jednocześnie, że dystans między nim a Seppem i Hansem również się
zwiększa. Musi więc dokonać wyboru. Układem partnerskim jest związany z Pierre'em i Kurtem,
ponieważ cały czas był w ich zespole, ale wie już, że z nimi nie ma szans na osiągnięcie szczytu. Idą
zbyt wolno. Pozostawia więc ich i goni dwójkę znajdującą się wyżej. Pierre i Kurt po dojściu do
wysokości 8400 metrów rezygnują z dalszego podchodzenia i wracają na Przełęcz.

Trójka Niemców pnie się do szczytu. Hubert, który niósł dwie butle, wpadł na znakomity pomysł: tę,
którą wykorzystywał dotychczas, zostawia na wysokości 8600 metrów. Butla ta przyda mu się przy
zejściu. Na pozostałe do szczytu 250 metrów zabiera tylko jedną, ale za to pełną. Dzięki temu z
ważącego około 18 kilogramów plecaka ubywa 7. Pomysł ten później i my wykorzystamy.

Z mniejszym obciążeniem Hubert szybko dochodzi do Hansa, a potem do Seppa, który szedł wciąż
pierwszy torując ślad. Z Przełęczy Sepp zabrał trzy butle, żeby oddychać „pełną piersią", ale trzy butle
ważą razem 21 kilogramów. Można się zastanawiać, Czy lepiej iść z dwiema butlami o mniejszym
przepływie tlenu 1 mniejszym ciężarze, czy z trzema butlami o przepływie 4 litrów na minutę, ale
ważącymi tak wiele.

Wejście na Wierzchołek Południowy jest „tylko" trudne -, wymaga już wspinaczki, natomiast odcinek
z Wierzchołka Południowego do głównego szczytu Mount Everestu był uważany przez wszystkich za
bardzo niebezpieczny. Każdy bał się tego miejsca.

118

Sepp podszedł pod kolejny uskok, zwany Hillary Step, próbując go sforsować. Bez powodzenia.
Postanowił zaczekać na Huberta, który miał w plecaku linę na poręczówkę.

O godzinie 16.45 na wierzchołku Mount Everestu stanął Sepp, 15 minut później Hubert, a 30 minut
po Seppie idący bez tlenu Hans. Słońce zbliżało się ku zachodowi, nie mogli więc długo pozostawać na
szczycie.

Zejście tej trójki miało momenty dramatyczne. Pierwszy schodził Hubert, któremu starczyło tlenu na
zejście. Po nim szedł Sepp, a na końcu Hans bez tlenu. Sepp nie mógł znaleźć butli pozostawionej przy
podchodzeniu. Zmęczony i bez tlenu schodził niepewnie. I kiedy Hans straciwszy równowagę wpadł
na niego, upadł również i obaj zaczęli staczać się po zboczu. Ledwo udało im się wyhamować upadek.
Sepp całkowicie załamał się 50 metrów przed namiotami na Przełęczy. Hubert doszedł do obozu i
ugotował herbatę, potem zaniósł ją Seppowi, namawiając go na ostatni wysiłek — dojście do
namiotów. Po kilkunastu minutach cała trójka znalazła się na Przełęczy. Była godzina 22.

Następnego dnia, 15 października, szczęśliwi schodzą wprost do obozu II. Po drodze miną się z nami.

Zanim jednak do tego spotkania doszło, tego samego dnia przeżyliśmy z Willym mocne chwile w
obozie III. O godzinie siódmej rano Karl, rozmawiając z Willym, nie wiedzieć czemu odniósł wrażenie,
że jesteśmy pasywni i kiepsko przygotowaliśmy sobie wejście na Lhotse. Willy tłumaczył mu, że
czekamy na Szerpów, czego Karl nie mógł zrozumieć. Nie docierało też do niego, że nie jesteśmy
pewni Sigiego, czy czegoś nie zmieni, oraz Szerpów, że przyjdą. Nie możemy pójść bez namiotu i
zaplecza, które mieli donieść. Szerpowie nie palą się zbytnio do Lhotse, bowiem tak jak dla nas,
alpinistów, tak i dla nich Everest jest bardziej atrakcyjny. Mogą więc nie dojść do obozu III, tylko pójść
z Sigim na Przełęcz.

O ósmej Willy łączy się z Przełęczą Południową i dowiaduje się, że pierwszy zespół był na szczycie!
Hubert przez radiotelefon zachęca pozostałych uczestników wyprawy do wchodzenia na Everest.
Ładny gest — zdobywcy szczytu nie chcą go zatrzymać wyłącznie dla siebie.

Jesteśmy podekscytowani, zmobilizowani do działania. Bez żalu rezygnujemy z Lhotse. Jesteśmy
gotowi do pójścia na Everest, zaczekamy tylko na Szerpów i schodzących kolegów. Wtedy dopiero
uzgodnimy nasze dalsze poczynania.

Około dziewiątej pojawiają się w obozie III Szerpowie, a z nimi Sigi i Robert z obozu II. Idą na Przełęcz
Południową a następnego dnia też chcą wchodzić na szczyt. Póki co, wszyscy czekamy przed
namiotem na zdobywców. Już ich widać na zboczach Lhotse, a po niedługim czasie są na trawersie,
na poręczówkach rozpiętych między Żółtą Barierą a naszym obozem. Dwie postacie poruszają się
sprawnie, trzecia zaś wyraźnie pozostaje w tyle, przysiadając co kilkanaście metrów. To osłabiony
Sepp.

Nareszcie dochodzą! Gratulujemy im serdecznie. To nie tylko ich własny sukces, ale i wyprawy.
Zielone światło dla nas. Wiemy już, że w górze warunki są dobre. Jak twierdzi Hubert, do szczytu
możemy iść bez liny. Jeszcze w nim trwa euforia z poprzedniego dnia, pragnie, by na górze jeszcze coś
się działo. Powtarza kilkakrotnie, że dopóki jest pogoda, jak najwięcej uczestników wyprawy powinno
iść na szczyt. Podaję radiotelefon, by Hubert i Hans powiedzieli kilka słów do bazy. Herrligkoffer od
nas dowiedział się o sukcesie, jako że nie było łączności bezpośredniej między bazą a Przełęczą
Południową. Karl cieszy się ogromnie.

119

Korzystamy z Willym z okazji, by przedstawić Karlowi nasz plan, a raczej zmianę planu. Wyraża zgodę
pod warunkiem, że wystarczy butli. O to nie obawiamy się, butli jest dużo w obozie III, w drodze
między obozem i Przełęczą, jak też na samej Przełęczy.

Koło południa ruszamy pod Przełęcz. Pogoda niewiarygodna

*~ cały czas słońce i prawie bezwietrznie. Ubrani jesteśmy bardzo

'ekko, w pojedynczych swetrach i wełnianych podkoszulkach.

W plecakach butle tlenowe. Koniecznie chcę wypróbować podchodzenie z tlenem, nigdy bowiem nie
korzystałam z maski, reduktora i butli. Boję się awarii sprzętu, która może zdarzyć się w tym
najważniejszym dniu. Willy zamierza zabrać jedną z butli, które są rozsiane po drodze poniżej
Przełęczy. Sprawdzam przepływ tlenu — mieści się w granicach 1 do 4,5 litra na minutę. Z tlenem idę
z taką szybkością i wysiłkiem, jakbym poruszała się na wysokości 6000 metrów.

Początkowo ani Willy, ani ja nie zamierzaliśmy podchodzić na Przełęcz z tlenem. Ale przecież tlenu
jest bardzo dużo, pomyślałam więc, że należy oszczędzać siły na dzień następny. Bywałam już bez
tlenu na wysokości bliskiej 8000 metrów, ale jutro miałam iść jeszcze wyżej.

Cała droga na Przełęcz jest zaporęczowana. Prowadzi nachylonymi pod kątem 45-50° śnieżnymi
stokami, w kilku miejscach poprzecinanych pasmem skał. Pierwsza przeszkoda to Żółta Bariera — pas
skał przecinających poziomo flankę Lhotse. Poręczówki wiodą do Żółtej Bariery skośnie w lewo,
przechodzą przez nią i wprowadzają na Żebro Genewczyków. Dopiero na szczycie Żebra liny
poręczowe wyprowadzają nas skośnym, stromym trawersem w lewo, na równię Przełęczy
Południowej. Jest ich ponad 800 metrów.

Idziemy wykorzystując jumary, zwłaszcza na stromych odcinkach. Z uznaniem myślę o tych, którzy
pierwsi przeprowadzili drogę przez Żółtą Barierę. Jest nieprzyjemna, mało na niej śniegu, dużo skały i
lodu. Powyżej Żółtej Bariery idziemy razem równym, stosunkowo wolnym tempem. Idę pierwsza,
rozmyślając trochę chaotycznie. Mimo radości, spotkanie z trójką zdobywców zostawiło jakiś osad.
Teraz przypominam sobie dokładnie słowa Seppa:

— Nie masz co marzyć o wejściu na Everest! Nie dasz rady. Nawet nie powinnaś próbować, bo
będziesz zagrożeniem dla innych. -

Przetrawiam jego słowa podczas podejścia. A skurczybyk! — myślę. Tego typu opinie nigdy mnie nie
załamywały. W tej chwili mam dobrą kondycję, nareszcie zdobyłam aklimatyzację, na którą

tak długo czekałam. Mimo to z przykrością uświadamiam sobie, że słowa Huberta, zachęcające do
wejścia, mnie prawdopodobnie nie dotyczyły. W grupie jego przyjaciół i kolegów byłam kimś obcym.

Dobrze, że wysiłek podejścia eliminuje jakiekolwiek przykre doznania związane z tym odkryciem.

Staję się maszyną do podchodzenia — co sekunda krok wyżej. Nie potrzebuję już żadnych podniet
mobilizujących — ani przekory, ani zawziętości. Muszę wejść na Everest! To, co teraz robię, robiłam
już dziesiątki, a może setki razy. Przy żmudnym podchodzeniu zapomina się niekiedy, na jaką górę
wchodzi się. Wszędzie śnieg, lód i skały są takie same.

120

Co jakiś czas odpoczywam. Przysiadamy wtedy na stopniach wyrąbanych w śniegu na stromym stoku
i spoglądamy na pozostający pod nami szczyt Nuptse oraz na Cho-Oyu wyłaniający się spoza Pumori.
Potem znów ruszamy. Do znudzenia powtarzamy te same ruchy: przesuwamy jumar, stawiamy stopę,
obciążamy ją, robimy krok wyżej, przesuwamy jumar na linie, krok wyżej... I tak bez zmian, jak
automaty.

Mijamy francuski obóz IV, założony na zboczach Lhotse na wysokości 7500 metrów, powyżej Żółtej
Bariery. Obóz ten nigdy nie był wykorzystywany przez Francuzów, w końcu zasypała go lawina.

Na Przełęcz Południową wychodzimy o siedemnastej, po pięciu godzinach podejścia. Już na trawersie
czujemy silne podmuchy wiatru, wzmagające się na równi Przełęczy. Niemal uginamy się pod jego
naporem. Jesteśmy zaniepokojeni — przecież Hubert zapewniał, że na zboczach Everestu jest
zupełnie cicho! Dochodząc do obozu widzimy trzepocące trzy namioty. Kręcą się przy nich ludzie. To
nasi Szerpowie oraz Sigi i Robert. Są też schodzący z Everestu Francuzi i Kurt.

15 października był dniem francuskim. Kurt Diemberger ' Pierre Mazeaud, którzy poprzedniego dnia
wycofali się, ponowili atak. Wraz z nimi poszli Jean Afanassieff i Nicolas Jaeger — młodzi, fantastyczni
wspinacze, należący do ścisłej czołówki alpinizmu francuskiego. Doszli na Przełęcz tego dnia, w
którym z Wiilym podchodziłam do obozu III. Kurt, doświadczony alpinista, filmuje cały przebieg
wspinacz-ki. Filmuje również na szczycie Everestu. Zespół francuski ma radiotelefon, za
pośrednictwem którego Pierre Mazeaud przekazuje wprost do bazy wiadomość o zdobyciu przez nich
szczytu. Jego wypowiedź od razu jest transmitowana przez nadajnik w bazie i satelitę do radia
francuskiego. Złośliwi twierdzili później, że Pierre podczas wyprawy współpracował nie z Francuzami,
a z Kurtem i Hubertem tylko dlatego, by być pierwszym Francuzem na szczycie Everestu...

Kiedy dochodzimy z Wiilym na Przełęcz, właśnie zbliżają się schodzący ze szczytu Jean i Nicolas;
dwójka „dziadków", czyli Pierre i Kurt, dochodzi nieco później. Cieszę się z sukcesu Kurta — Everest
jest jego czwartym ośmiotysięcznikiem. Nie sposób być długo na zewnątrz, wiatr ma prędkość
huraganu.

— Na zboczach Everestu było spokojnie — pociesza nas Kurt.

Zabieramy się z Wiilym do rozstawiania namiotu. Mały namiocik Walterów jest rewelacyjny, ale
wymaga włożenia masztów i ustawienia go przed przymocowaniem do lodu. Zanim więc to nastąpi,
musimy mocno trzymać wyrywający się na wietrze namiot. Rozglądam się za śpiworem. Nie ma
wolnego! Stoję trochę ogłupiała żałując teraz, że nie wzięłam go z obozu III. Pytam we wszystkich
namiotach, czy nie mają zbywającego śpiwora. Niestety, nie mają. Perspektywa spania bez śpiwora w
noc poprzedzającą atak szczytowy jest przerażająca. Temperatura na zewnątrz poniżej minus 30°C. Z
opresji ratuje mnie wspaniały gest Kurta. Oddaje mi swój śpiwór mówiąc:

— Ja już byłem na szczycie, ciebie czeka to jutro. Musisz być wyspana i wypoczęta. Poradzę sobie
jakoś...

Zaprosiliśmy go na noc do naszego namiociku. Kurt naciągnął na siebie puchowe spodnie i kurtkę.
Wzięliśmy go z Wiilym między siebie, osłaniając od zimna i ogrzewając śpiworami. Rano twierdził, że
spędził nie najgorszą noc.

121

Przed snem jeszcze gotujemy w namiocie Szerpów. Sprawdzam butle tlenowe i ich wyposażenie oraz
zbieram wszystkie drobiazgi, które jutro mogą się okazać potrzebne.

Do śpiworów wchodzimy nie rozbierając się. Jestem w kilku warstwach ciepłej bielizny, wełnianych i
puchowych spodniach, Icilku swetrach i kurtce puchowej. Zdejmuję tylko zewnętrzne buty i wkładam
je do śpiwora. Gdyby na noc zostały na zewnątrz — zamarzłyby i rano byłyby nie do włożenia.
Dopasowujemy maski do spania. Są to plastykowe przykrywki obejmujące usta i nos. Podłączam się
do reduktora bardzo oszczędnie, nastawiając przepływ tlenu na pół-łitra na minutę. Chcę, by ta sama
butla wystarczyła mi na noc po zejściu ze szczytu. Tlen sprawia, że nawet przy furkoczącej ścianie
namiotu, wyciągnięta jak struna, mogę jednak trochę zasnąć. Podwójne ściany namiotu przy
huraganowym wietrze uderzają o siebie z ogłuszającym łoskotem, przy tym z wewnętrznej ściany
sypie się szron powstały z zamarzniętej pary oddechów. Od czasu do czasu budzę się pełna obawy, by
potrzeba fizjologiczna nie zmusiła mnie do wyjścia z namiotu. Prawie się modlę, by to się nie
przydarzyło. Teraz to brzmi śmiesznie, ale tam, w górze, nie było wcale śmieszne.

Kiedy nie śpię — rozmyślam. Chwilami wracają do mnie słowa Kurta, który przed zaśnięciem
opowiadał o swoim wejściu. Poradził nam, by butli tlenowych na zamianę nie zostawiać w miejscu
przeznaczonym na skład rzeczy na wysokości 8400 metrów, tylko 100 metrów wyżej — u podnóża
kopuły szczytowej Wierzchołka Południowego. Był zdziwiony pomysłem pójścia bez liny. On na
pewnym odcinku grani, między Wierzchołkiem Południowym a Głównym, po prostu bał się.

Nastrój nocy przed wejściem na szczyt jest uroczysty. Jutro nastąpi dzień wielkiej próby, chyba
największej dla alpinisty. Już nie mam obaw i wątpliwości, czy starczy mi sił, czy podołam. Nie myślę
nawet, ani nie zastanawiam się nad tym. Z góry bowiem założyłam, że dam radę i mam podstawy, by
tak sądzić. Od podejś-Cla z obozu II bardzo dobrze się czułam. Mobilizuję siły fizyczne 1 psychiczne,
aby uodpornić się na niespodziewane. W środku

niebezpieczeństwa czuję się bezpiecznie. Czy to tylko moja umie, jętność, czy ktoś mi w tym pomaga?
Czuję się chroniona — czyż. by to byhy myśli i modlitwy Mamy i bliskich? Jestem zdeterminowana i
daje mi to poczucie wolności. Uwolniona od wszystkiego co nie jest Górą i mną, wolna od strachu i
obaw — bo nie mam już wyboru. Czekająca mnie akcja likwiduje strach. Lubię to uczucie. Myślę, że
jest to jeden z powodów, dla których się wspinam.

O czwartej zaczynamy przygotowania do wyjścia. Wiatr na Przełęczy nie ucichł. Dopóki nie przestanie
wiać, nie zamierzamy wychodzić z namiotu. Dużo czasu zajmuje sznurowanie butów i pakowanie
plecaków. Trzeba zdjąć maskę tlenową i wszystkie czynności wykonywać bez tlenu, co na wysokości
8000 metrów nie jest łatwe. Ruchy mamy spowolnione, szybko się męczymy.

Pierwszy wychodzi Willy, idzie do namiotu Szerpów pomóc im w gotowaniu śniadania. Około siódmej
mamy menażkę kawy i płatki owsiane. Pół godziny później na Przełęczy pojawia się słońce. Przed
nami południowo-wschodnia ściana Everestu, ostatnie 850 metrów do szczytu. Dotychczas przeszło
tędy prawie 80 alpinistów, tych co dotarli do szczytu. To dodaje mi otuchy.

Nastawiam przepływ tlenu na 2 litry na minutę. Podchodzimy początkowo niezbyt stromym,
oświetlonym zboczem. Idzie nas ośmioro — Sigi, Robert, Willy i ja oraz czterech Szerpów. Najsilniejsi
z nich, Mingma i Ang Dorje, idą bez tlenu. Niosą po jednej butli dla nas, które potem zostawią na

122

wysokości 8400 metrów. Każde z nas ma w plecaku po jednej butli, rzeczy osobiste, aparaty
fotograficzne, a ja dodatkowo jeszcze kamerę filmową i kasety.

Odległości pomiędzy nami powoli zwiększają się. Specjalnie idę wolno, gdyż nie chcę narzucać sobie
zbyt ostrego tempa na samym początku. W decydującej chwili, na ostatnich metrach, muszę, mieć
dużą rezerwę sił. Kolegów doganiam na wysokości 8400 metrów, gdzie zatrzymują się na krótki
odpoczynek. Zgodnie z umową do tego miejsca Szerpowie mieli wynieść butle, ale za radą Kurta
postanawiamy je przenieść 100 metrów wyżej. Sigi decyduje, że każdy z nas, a nie Szerpowie,
zabierze dodatkowo po

jednej butli i przeniesie je wyżej. Zaprotestowałam. Przecież mam filmować wejście i niosę kamerę!
Zaproponowałam więc jednemu z Szerpów, aby moją butlę wniósł za dodatkowa opłatą. Wówczas
Sigi napadł na mnie z taką złością, jakby wyzwoliła się z niego' długo tłumiona nienawiść:

— Chcesz wejść mniejszym kosztem niż my! — krzyczał.

— Ale przecież mam was filmować, muszę mieć kamerę! — już i ja krzyczałam. Kolana uginały się
pode mną, ręce drżały, w uszach szumiało...

Niesprawiedliwość tego ataku spowodowała, że najpierw poczułam bezradne osłupienie, potem
przyszła obojętność i zniechęcenie. Czy to ma sens — nienawiść na najwyższym szczycie Ziemi? Czy
warto żyć, walczyć, wchodzić na szczyty, jeśli nie można uwolnić się od niej?

Willego już nie było, podchodził na Wierzchołek Południowy z dwiema butlami, Robert manipulował
przy swojej i nie zwracał na nas uwagi. Powoli ogarniała mnie złość. I mimo, że miałam najszczerszą
ochotę wyrzucić z plecaka kamerę, zawzięłam się:

— Dobrze, s..., dam sobie radę i z kamerą, i z butlą! — pomyślałam.

Zaczęłam sprawdzać ciśnienie w leżących wokół butlach. Nie mogłam jednak znaleźć swojej, pełnej.
Mierzyłam po kolei — były puste, albo zawierały zaledwie kilkadziesiąt atmosfer zamiast 200.
Poczułam nagle paniczny strach przed porażką z tak głupiego powodu, jak brak butli pełnej tlenu.
Przecież przygotowałam ją sobie na Przełęczy i własnoręcznie sprawdziłam! Czyżby Sigi?!... Robert i
Szerpowie podchodzili już na Wierzchołek Południowy.

— Gdzie moja butla? — krzyknęłam za oddalającymi się.

Z trudem zrozumiałam w odpowiedzi, że Mingma z własnej inicjatywy zabrał ją do góry. Ruszyłam
więc i ja. Dogoniłam zespół w chwili, kiedy po 100 metrach zmieniali butle. Od tego miejsca zaczynało
się strome podejście. Zostawiam butlę, w której jest już zaledwie 80 atmosfer i zakładam nową.
Wszyscy jesteśmy gotowi do dalszego podchodzenia.

Dotychczas szliśmy własnym tempem, w dość znacznych od siebie odległościach. Teraz zaczyna się
wspinanie. Idziemy blisko siebie, zmieniając się w prowadzeniu. Z trudem odnajdujemy ślady
Francuzów i Kurta — są zasypane śniegiem. Raki zgrzytają o skałę. Żeby zrobić krok, trzeba
przytrzymać się rękoma. Teren jest bardzo kruchy, nie ma więc pewności, czy raki utrzymają się.
Poruszamy się jednak dość szybko. Odkręcam trochę reduktory — nastawiam dopływ tlenu na 4 litry
na minutę. Dzięki temu znacznie mniej dotkliwie odczuwam wysokość i trudności wspinaczki.

123

Osiągamy Wierzchołek Południowy. Kolejny odpoczynek. Odłączamy tlen, oszczędzając go na
podchodzenie. Idę ubrana bardzo lekko — puchowe spodnie i kurtkę niosę w plecaku. Na wschodniej
ścianie, rozgrzanej słońcem i osłoniętej od wiatru, było mi wręcz gorąco. Ale na grani jest minus 25°C
i wiatr przewiewa na wskroś. Nie chcę jednak zatrzymywać się, tracić czas i energię na wypakowanie
z plecaka ciepłych rzeczy i ubieranie się.

Przed nami bardzo trudna grań; to właśnie ten odcinek, o którym opowiadał Kurt. Ostro i stromo,
przy silnym wietrze idzie się jak po wąskiej równoważni. Wspinamy się bez liny. Jeżeli ktoś z nas
popełni błąd, to na własny rachunek. Nieostrożny krok to nieuchronny upadek z kilku tysięcy metrów!
Staram się uruchomić całą zdolność koncentracji, kolejne kroki stawiam niezwykle ostrożnie. Byle
noga nie zapadła się w śnieg, bo wtedy stracę równowagę!

Po kilkunastu metrach ostra grań skończyła się. Można było chwilę odetchnąć i przyjrzeć się
kolejnemu trudnemu uskokowi. To Hillary Step — kilkunastometrowy odcinek śnieżno-skalny,
wymagający wspinaczki, ale ubezpieczony liną poręczową założoną przez Huberta. Bardzo efektowne
miejsce do filmowania. Wyjmuję więc sprzęt i po kolei filmuję kolegów pokonujących eksponowany
odcinek. Ostatni za uskokiem zniknął Willy. Pozostałam sama i choć obecność drugiego człowieka
niewiele mogła tu pomóc, krzyknęłam za Willym:

— Poczekaj, niech przejdę uskok!

Kilkanaście metrów ostrego wspinania. Lina poręczowa ułatwia zachowanie równowagi, ale nie
obciążam jej mocno, gdyż nie mam pewności, czy jest dobrze umocowana do wbitego, gdzieś wyżej
czekana. Uskok pozostał za mną. Odetchnęłam. Podziękowałam Willemu, że zaczekał.

Ruszyliśmy znów swoim tempem — ja pierwsza, Willy za tnną. Grań nie była już tak stroma. Idziemy
po sprasowanym wiatrem śnieżnym zboczu, nachylonym pod kątem około 40° w stronę Nepalu.
Kiedy szczyt? Kilkakrotnie wydaje się, że za chwilę na nim staniemy. Ale to tylko kolejne spiętrzenie
grani zasłaniające dalszą drogę. Wciąż idziemy stroną nepalską. Po przeciwległej, tybetańskiej, są
wywieszone śnieżne nawisy. Wyraźnie czuję, że to już ostatnie metry. Chyba euforia powoduje, że jak
na tę wysokość idę szybko. Willy zostaje za mną. Z pewną obojętnością, jakby nie mnie to dotyczyło,
zauważam, że śnieg sprasowany na zboczu może być niebezpieczny. Niekiedy po postawieniu stopy
wysuwa się spod niej niewielka, śnieżna deska.

Kolejne wzniesienie grani. Duszę się! Niedobrze z moją maską albo z butlą. Przypominam sobie Kurta,
który mówił:

— Wiatr wiejący stale od Nepalu mroził mi wlot powietrza do maski znajdujący się właśnie z lewej
strony. Miałem spore z tym kłopoty.

Domyślam się więc, że mnie przytrafiło się to samo — przecież tlenu mam jeszcze sporo! Jedyne, co
mogę zrobić, to zdjąć maskę i iść bez tlenu. Szczyt blisko, nie dalej niż na odległość 50 metrów. Tylko
50 metrów! Wydaje mi się, że idę tak samo, jak poprzednio z tlenem. Nie mam już wątpliwości, że
dojdę mimo braku tlenu.

Po 6 godzinach i 15 minutach podchodzenia z Przełęczy Południowej, po pokonaniu 850 metrów
różnicy wysokości, staję na wierzchołku Mount Everestu! Jest godzina 13.45, niedziela, 16

124

października 1978 roku. Nasz czas wejścia jest drugim czasem w dotychczasowej historii zdobywania
tego szczytu.

Koledzy już zrobili sobie nawzajem zdjęcia z flagami swoich krajów. Żartujemy, że jesteśmy wyżej niż
inni zdobywcy Everestu,

bo nie widzimy przysypanego wielometrową warstwą śniegu chińskiego triangułu. Zdejmuję plecak,
zapominając że mam w nim butlę połączoną przewodem z maską. Maska spada — i tak nie na wiele
przydatna, gdyż jest oblodzona. Wtedy mówię kolegom, że szłam bez tlenu, bo mam zalodzoną
maskę. I tu niespodziewany gest Sigiego — wziął maskę i własnym oddechem odmroził ją. Zakładam
maskę i zaczynam grzebać w plecaku, chcąc wyciągnąć ciepłe rzeczy, ale jestem tak zmarznięta, że nie
mogę swobodnie poruszać się. Zdejmuję rękawice, by szybciej dobrać się do plecaka. Udało się. Z
ulgą naciągam puchowe spodnie i kurtkę. I kiedy zrobiło mi się cieplej, nareszcie uprzytamniam
sobie...

Jestem na najwyższym szczycie Ziemi, a obok stoją moi partnerzy. Dopiero teraz przychodzi radość.
Najpierw gratuluję Ming-mie i Ang Dorje — obydwaj weszli na szczyt bez tlenu. Potem całujemy się z
Willym, a że zapomnieliśmy zdjąć maski, więc tylko śmiesznie potrącamy się nimi, usiłując objąć się w
naszych puchach. Nie poznaję Sigiego, który nagle mówi: — Wprawdzie kłóciliśmy się, ale tutaj nie
ma to znaczenia...

Pewnie odczuwa tę samą radość zwycięstwa, co i my. Robert chce się ze mną sfotografować. Polka i
Szwajcar w zespole niemieckim. Wyciągam z plecaka biało-czerwony proporczyk, ale wiatr porywa go
na stronę chińską. Na szczęście mam jeszcze proporczyki Polskiego Związku Alpinizmu oraz Polskich
Linii Lotniczych LOT.

Każdy z nas coś pozostawia na szczycie — tak robili wszyscy jego zdobywcy. Góra jest cierpliwa i
przyjmuje wszystko. Tenzing na szczycie zagrzebał herbatniki i suszone owoce jako ofiarę dla swoich
bogów, Hillary — krzyżyk, Hans Engl zostawił tu obrazek namalowany przez swoją córeczkę, teraz Sigi
— fotografię żony. Ja zostawiam kamyk od Ireny — symbol przyjaźni. Długą przebył drogę — od
Skałek, w których stawiałam pierwsze kroki, aż do najwyższego szczytu Ziemi.

Moja radość nie jest butna, nie podnoszę rąk do góry gestem brania świata w posiadanie. Jest
skierowana do wewnątrz, pełna pokory i wdzięczności. Górę traktowałam jak przeciwnika, bez

• tych uczuć dla jej piękna i potęgi. Pozwoliła mi zwyciężyć i nie chełpić się zwycięstwem. To tak,
jakbym chełpiła się jej

-kawością. Myślę o moich bliskich, o innych ludziach, którzy

tei odległości są mi również bliscy. Podobnie muszą chyba myś-

l ć kosmonauci — Ziemia wydaje się być ich rodzinnym domem,

a ludzie jedną rodziną. Codzienność pozostawiona na dole z tej

perspektywy wydaje mi się bardzo droga.

Jak najdokładniej staram się zapamiętać to, co widzę ze szczytu. Strona tybetańska jest mniej
ośnieżona i dlatego wydaje się bardziej przystępna, swojska. Strona południowa, nepalska, to morze

125

ośnieżonych gór, dzikich i groźnych. Na pierwszym planie postrzępiona grań Nuptse. Do dziś nie
opuszcza mnie wspomnienie świetlistości otaczającego krajobrazu. Nie znam jego prawdziwych
kolorów, ponieważ na tych wysokościach nie można zdjąć ciemnych okularów, nawet na chwilę, do
pamiątkowej fotografii. Zdejmuję tylko maskę i uśmiecham się do aparatu, zapominając, że twarz
mam całkowicie zasłoniętą wełnianą czapką-kominiarką. Na fotografii jestem nierozpoznawalna, jak
prawie każdy z 80 zdobywców Everestu...

Na szczycie przebywamy około pół godziny. Czas schodzić. Znów balansuję na ostrej grani. Willy
podaje mi kijek narciarski:

— Weź, będzie ci łatwiej niż z czekanem.

Przyjacielski, troskliwy gest. Tlenu starczyło mi akurat do miejsca, gdzie zostawiliśmy butle. Zakładam
nową i rozrzutnie nastawiam przepływ na 4 litry na minutę. Mogę szaleć, wystarczy mi tlenu do
Przełęczy Południowej.

Podczas schodzenia nie przytrafiło mi się nic szczególnego. Może dzięki temu, że ani na chwilę nie
przestałam uważać. Prawie każdy ze zdobywców na naszej wyprawie miał jakiś wypadek podczas
schodzenia. Na przykład Sigi traci równowagę i osuwa się Parę metrów, ale udaje mu się wbić czekan
i wyhamować.

Po 200 metrach zejście nie jest już trudne. Nawet gdybym osunęła się na zboczu to spadnę na śnieg
Przełęczy. Im niżej, tym szczęśliwiej, ale i zwyczajniej.

Tuż nad Przełęczą schodziliśmy z Willym zalaną słońcem płaszczyzną śnieżną. Szliśmy zupełnie
niezależnie, wybierając własne warianty zejścia. W pobliżu obozu Willy zaczekał na mnie Przysiadłam
na śniegu obok niego. Za chwilę wejdziemy w piekło Przełęczy, w wiatr targający namiotami. Jeszcze
raz przeżywamy szczyt Everestu, staramy się zapamiętać z mijającego dnia jak najwięcej...

W namiotach są Bernd i Georg, którzy wieczorem podeszli do obozu IV. Jutro będą podchodzić na
szczyt. Jestem pełna podziwu dla Georga. Złamany chorobą żołądka właściwie zrezygnował już z
udziału w wejściu szczytowym i zszedł do bazy. Na wiadomość, że są dobre warunki, zrywa się i
starcza mu sił na podejście w ciągu jednego dnia z bazy do obozu II, a następnego dnia wprost na
Przełęcz Południową, by nazajutrz, 17 października, razem z Bern-dem osiągnąć szczyt. Jest w tak
dobrej kondycji, że próbuje podchodzić bez tlenu, ale ostatecznie korzysta z niego.

Kiedy Bernd i Georg zmagają się z górą. Kurt, Willy i ja schodzimy w dół. Sigi i Robert zeszli wcześniej.
Na Przełęczy pozostali Mingma i Ang Dorje — będą czekać na powrót Bernda i Georga.

Zwijamy namiot i pakujemy plecaki. Wiatr wciąż silny. Mamy nadzieję, że uda nam się szybko
schować za załomem Przełęczy. Nic z tego, wiatr i tam nas dopada. Idziemy targani nim aż do Żebra
Genewczyków. I znów nadzieja, że za nim będzie spokojniej. Trawers w stronę Żebra pokonuję z
dużym wysiłkiem. Lodowaty wiatr mrozi ręce i nogi. Po raz pierwszy na tej wyprawie nie mogę sobie z
nimi poradzić, czuję jak powoli mi drętwieją kończyny. Po energicznych ruchach palców rąk i nóg
wraz z bólem powraca czucie: Potem znów nic nie czuję. Nie ma co siadać, masować, rozcierać,
trzeba jak najszybciej uciekać od wiatru i mrozu. Idę bardzo szybko, przytrzymując się liny
poręczowej-Wiatr wywiał śnieg, idziemy po bardzo stromym zboczu, z trudem utrzymując
równowagę. Wreszcie dochodzę do Żebra Genewczyków i schodzę na ścianę Lhotse. Tam już widzę

126

Willego. Przysiadam i czekam na Kurta, idącego bardzo wolno. Cztery noce spędzone na Przełęczy
dają o sobie znać. Idzie w ciężkim ubraniu,

hładowany sprzętem filmowym. Później opowiadał, że na wyprane stracili 5 kilogramów.

W ścianie Lhotse jest już spokojniej. Im niżej, tym mniej wiatru. Przed Żółtą Barierą wyjmuję kamerę i
proszę Willego, by ozował do zdjęć. Nareszcie zdjęcia z prawdziwej, efektownej wspinaczki, a nie
tylko obraz mozolnego, monotonnego podchodzenia i schodzenia stokiem śnieżnym!

W obozie III odpoczynek nasz przedłuża się do dwóch godzin. Postanawiamy coś ugotować, nasze
osłabienie jest spowodowane również głodem. Po posiłku pakujemy plecaki, zabierając najważniejsze
rzeczy z namiotów, resztę zniosą Szerpowie.

Przyłapuję się na tym, że tak jak Kurt rozglądam się bardzo uważnie dookoła, chcąc zachować w
pamięci jak najwięcej. Zbocze Lhotse, grań Everestu, dziś powiewającą śnieżnymi chorągwiami. Bernd
i Georg mają trudniejsze warunki niż my. W dole widzę czarne punkciki namiotów obozu II,
przełamanie lodowca Khum-bu; samego uskoku nie widać. Daleko, bardzo daleko, gdzie wydaje mi
się, że widzę pomarańczowe punkciki, muszą stać namioty bazy. Nad nimi wspaniały masyw Cho-Oyu,
wznoszący się nad Pumori. Dolatują do nas ptaki, podobne do pamirskich czarnych wrończyków.
Żywią się odpadkami pozostawianymi przez wyprawy. W dniu, kiedy dochodziłam do Przełęczy,
widziałam dwa z nich przelatujące nad Przełęczą — z Tybetu do Nepalu. Wydawało mi się, że jeden
był czarny, drugi biały. Potraktowałam je wtedy jako dobrą wróżbę na dzień następny, dzień ataku
szczytowego.

18 października. Dzień zejścia do bazy. Plecaki uzupełniane ładunkami z kolejnych obozów są coraz
cięższe. Mój waży chyba ponad 25 kilogramów. Kurt mówi, że obawia się uskoku lodowca K-humbu.
Rzeczywiście, uskok jest nie do poznania. Z trudnością odnajduję drogę. Gdyby nie chorągiewki i liny,
nie potrafiłabym znaleźć przejścia. Lodowiec natomiast, pozbawiony świeżego śniegu, ma znacznie
więcej niewidocznych szczelin niż poprzednio.

Przed dojściem do obozu I widzę kogoś idącego bardzo

/on ' co chwila przysiadającego. Wydaje się potwornie obiadowy- To Jeff, czyli Jean Francois Mazeaud
— kuzyn Pierre'a,

lekarz i sympatyczny żartowniś wyprawy francuskiej. Załadował mnóstwo rzeczy, nie starając się
nawet dobrze wyważyć plecaka z którego zwisają dopakowane w ostatniej chwili bliżej nieokreślone
przedmioty. Jeff idzie jak łamaga, jest nareszcie rozluźniony p0 prawie dwóch miesiącach pobytu w
górach. Mnie również ciężar plecaka zaczyna dokuczać, więc idę z Jeffem jego tempem.
Rozmawiamy, przysiadamy co chwila. Pełny luz i swoboda. Jednak przez lodowiec Khumbu
przechodzimy bardzo ostrożnie. Boimy się tego cholernego uskoku.

Do bazy dochodzimy po południu. Nareszcie koniec! Ale jeszcze daleko do radosnych powitań, bram
triumfalnych i kwiatów. Przystanęłam koło jadalni, w której siedzieli koledzy. Znów usłyszałam jakąś
zgryźliwą uwagę Sigiego. No cóż, radość wspólnie przeżyta na szczycie, na dole nie zmieniła niczego.
Kucharz Ming-ma i kuchcik powitali mnie serdecznie, gratulowali wejścia, podali kubek gorącej
herbaty. Prawdę mówiąc, oprócz nich nie bardzo kto miał mi gratulować — zwycięzców było zbyt
wielu.

127

Karla Herrligkoffera nie ma już w bazie. Rano odleciał helikopterem do Kathmandu. Zostawił dla mnie
krótki liścik, przewidywał bowiem, że wspólny powrót z kolegami wyprawowymi nie będzie moim
największym marzeniem. Zaproponował więc powrót z Francuzami helikopterem lub wcześniejsze
zejście z filmowcem, Horstem Schumannem i lekarzem, Horstem Laube, uczestnikami naszej
wyprawy. Pozostali mieli czekać na powrót z góry wszystkich tragarzy. Jestem głęboko wdzięczna
Karlowi, że pomyślał o mnie.

W trakcie całej wyprawy nie wyróżniał mnie i nie interweniował przy konfliktach z zespołem. O
większości z nich zresztą nie informowałam go. To była sprawa pomiędzy mną a zespołem.
Wprawdzie nie bałam się już niczego, ale chciałam nareszcie odetchnąć od niechęci czy nienawiści
kilku osób, której nie równoważyła serdeczność i przyjaźń innych. Niechęć ma większą wag? w
subiektywnym odbiorze, bardziej angażuje i porusza. Nie wiem, czy z czasem wygaśnie. Wiem
natomiast, że nigdy już nie będziemy dla siebie obcy. I to nie ze względu na mało przyjacielskie

lcia ale na fakt wspólnego tworzenia. Uczestniczyliśmy h wiem w zdobyciu szczytu, razem
cierpiąc głód i pragnienie, nadając ze zmęczenia. Nie zapomnimy, mimo swarów, że to jest
aiważniejsze. Nawet gdyby nie udało się zdobyć Everestu, pozostalibyśmy twórcami. Na razie jednak
nie chcę być z nimi ani dnia

dłużej.

Wieczorem Francuzi zapraszają mnie na świętowanie swego

sukcesu. Siedzimy przy ognisku w kuchni. Dym gryzie, w oczy. Popijamy herbatę z brandy. Żarty i
śmiechy przerywane są chwilami milczenia i zadumy. W zwycięskiej wyprawie są zwycięzcy i ci, którzy
czują się przegrani. Wieczór kończy się wspólną zabawą w wielkim hangarze sprzętowym. Tańczą i
śpiewają dziesiątki ludzi — Francuzi, Niemcy, Szerpowie, tragarze, którzy przyszli z wiosek leżących
poniżej bazy. Tańczymy przy nepalskich pieśniach ludowych. Taniec nie jest skomplikowany —
trzymamy się pod ręce i w określonych momentach robimy krok do przodu, do tyłu i w bok. Nie
zawsze udaje mi się uchwycić właściwy rytm, ale nie przeszkadza to ani mnie, ani nikomu innemu.
Późną nocą dochodzę do swego namiociku wąską ścieżynką wydeptaną w śniegu. Baza wygląda
zupełnie inaczej niż kiedy tu przyszliśmy. Śnieg sięga kolan, między namiotami wiją się wydeptane
ścieżki.

19 października. Pakowanie, czynności porządkowe, rozliczanie. Francuzi również są w trakcie
likwidacji bazy, ale robią to zupełnie inaczej niż my. Nasze ładunki zniosą na plecach tragarze, oni zaś
opuszczają bazę helikopterami, których warkot od trzech dni wciąż słychać w powietrzu. Godzina lotu
kosztuje 800 dolarów, ale wyprawa francuska jest znacznie bogatsza niż nasza.

20 października. Po przejściu kilkuset metrów raz jeszcze odwracam się w stronę bazy. Na
pożegnanie Himalaje dostarczają nu jeszcze jednego niezwykłego widoku. Ze zboczy przełęczy Lho La
w stronę bazy runęła olbrzymia pyłowa lawina świeżo spadłego smegu. Powiększa się, jak grzyb po
wybuchu termojądrowym, ale nie jest groźna. Wiatr nią wywołany wywróci zaledwie kilka namiotów i
przysypie bazę cieniutką warstwą śniegu.

Jestem w świetnej kondycji, więc prawie zbiegam twardymi kamienistymi ścieżkami. Pod górę
podchodzę w takim samym tempie, jak schodzę. Nie sapię, nie dyszę, jak to było przed wyprawą. Nie
przejmuję się wyrazem niechęci, który pojawia się na twarzach gorzej zaaklimatyzowanych kolegów

128

kiedy zostają w tyle. Za to pod koniec dnia ledwo idę. Kontuzja kolan. Z trudem dowlokłam się do
Namche Bazar. Nie jestem w stanie iść dalej. Umawiam się z kolegami, że zostaję i będę czekać na
samolocik hotelu „Mount Everest View". Ten luksusowy hotel, położony nad Namche Bazar,
zbudowali Japończycy. Nocleg w nim kosztuje około kilkudziesięciu dolarów, ale za to z okien można
oglądać wierzchołek Everestu.

Niestety, noc spędzam w znacznie gorszych warunkach, bo za parę rupii w prymitywnych łodge obok
pasa startowego. Na domiar złego nie spotkałam tragarza niosącego mój ciężki plecak, w którym
oprócz osobistych rzeczy jest kamera i wszystkie filmy z wyprawy. Zostaję prawie bez pieniędzy.
Oczekując na samolot, żywię się ryżem z jakimś zielskiem, naleśnikami, piję herbatę i chang, czyli
piwo z ryżu. Czasem myślę z żalem, a jednocześnie z rozbawieniem, że tak blisko jest wspaniały hotel
„Mount Eve-rest", a ja — bądź co bądź zdobywczyni tego prawdziwego — mieszkam w chacie obok.

Wreszcie pogoda poprawia się na tyle, że samolot może wylądować. Nie mam jednak szans na
zabranie się ani tym razem, ani następnym, ponieważ nie potrafię wywalczyć sobie miejsca, a
chętnych jest zbyt wielu. I tylko przypadek sprawił, że wydostałam się z Namche Bazar.

Wśród oczekujących na samolot znajdował się francuski uczony z żoną. Rozmawialiśmy trochę,
między innymi i o Evereście. Przy okazji powiedział o mnie dyrektorowi hotelu. Ten natychmiast
zaprosił mnie, bym na koszt hotelu odpoczęła kilka dni. Z prawdziwym żalem musiałam odmówić,
ponieważ mój francuski znajomy odstąpił mi miejsce w samolocie. Dzięki niemu 21 października
ląduję w Kathmandu — wciąż bez bagażu: Na szczęście pamiętam numer telefonu polskiej ambasady.

Minister pełnomocny w Nepalu, Andrzej Wawrzyniak, wyjeż-,. p0 mnie na lotnisko. Od tego
powitania rozpoczął się okres, który wynagrodził mi wszystkie trudy, złe chwile i gorycz ostatnich
miesięcy. Entuzjazm, serdeczność i ciepłe uczucia wielu ludzi, setki telegramów z gratulacjami,
wspaniałe powitanie na lotnisku w Warszawie — takiego podziękowania za polski Everest nie
spodziewałam się. Potem było wiele spotkań, wywiadów; chociaż w ten sposób pragnęłam przekazać
jak najwięcej z tego, co stało się moim udziałem. Ci, którzy chcieli mnie słuchać, porozmawiać ze
mną, obejrzeć zdjęcia z wyprawy, nie mieli szans na przeżycie tego, co ja. Być może marzyli o jakichś
własnych Everestach nie mniej niż ja o swoim, być może dzięki mnie — jednej z nich — uwierzyli, że
ich marzenia i tęsknoty za czymś „naj" mogą się spełnić...

CZAS PO...

Pierwsze wydanie „Na jednej linie" kończyło się relacją Wandy Rutkiewicz ze zdobycia Mount
Everestu. Osiągnięcie najwyższego szczytu Ziemi wydawało się naturalnym i logicznym uwieńczeniem
jej długoletniej kariery alpinistycznej. Bo jakie jeszcze można sobie stawiać cele, skoro ten „naj" jest
już osiągnięty? Wprawdzie oprócz Mount Everestu jest jeszcze trzynaście szczytów przekraczających
osiem tysięcy metrów, wprawdzie niejeden z nich jest piękniejszy i trudniejszy, ale to Mount Everest
jest n aj wyższy.

Wanda po Evereście przez jakiś czas miała dość gór, choć właściwie należałoby powiedzieć, że nie
gór, a wypraw w góry wysokie. Zresztą po powrocie z Nepalu rozpoczęła się coraz szybciej wirująca
karuzela wywiadów, prelekcji, spotkań — nie było czasu na normalne życie, a tym bardziej na
planowanie i organizowanie nowej wyprawy. Jednak znalazła czas i wykazała sporo samozaparcia, by

129

rozpocząć kolejną przygodę swego życia — rajdy samochodowe. Zaczęła w 1979 roku od rajdów
najniższej kategorii, jaką są jazdy konkursowe. Jeździła wówczas pomarańczowym polonezem. Po
kilku miesiącach zaczęła startować w rajdach pań, następnie uzyskała licencję, uprawniającą do startu
w rajdach okręgowych. Nie wygrywała, zajmowała na ogół drugie, trzecie miejsca. Zdawała sobie
sprawę z tego, że w sporcie automobilowym nie będzie odnosiła sukcesów na miarę swych górskich

Wanda z Jurkiem Kukuczką w bazie pod K-2

Uczestnicy wyprawy na Shisha Pangma

Kobieca wypraw a na K-2 1984 i. Kobieca wyprawa na K-2 1982 r.

«r . N*-

Typowy krajobraz. Patagonii Wspinaczka na Ccrro Torre

Widok z drogi na Cerro Torrc

konań. Zaczęła zbyt późno, zbyt mało miała pieniędzy, a poza

góry nie dawały tak łatwo o sobie zapomnieć.

Nie pamiętam już, kiedy po raz pierwszy zaczęła mówić K-2 Pomysł zorganizowania kobiecej wyprawy
na drugi co do wysokości szczyt Ziemi zbiegł się chyba jakoś w czasie z propozycją jaką otrzymała od
francuskiego alpinisty Yannicka Seigneura, hv'w lipcu 1981 roku uczestniczyła w kierowanej przez
niego wyprawie na K-2. Postanowiła wziąć udział w tej wyprawie, by przeprowadzić rekonesans przed
wyprawą kobiecą, którą miała pokierować. Jako trening wysokościowy potraktowała wyjazd w
Kaukaz, wiosną 1981 roku.

Na Elbrusie, najwyższym szczycie Kaukazu, uległa wypadkowi, który mógł zakończyć nie tylko
wspinaczki górskie. Miała jednak szczęście, skończyło się na skomplikowanym złamaniu kości udowej
lewej nogi. Wielotygodniowy pobyt w Klinice Akademii Medycznej w Warszawie po operacji, podczas
której złamana kość została wzmocniona metalową szyną, wypełniony był działaniami na rzecz
organizacji wyprawy kobiecej na K-2. Ze szpitalnego łóżka prowadziła ożywioną korespondencję,
przyjmowała wizyty osób pomagających w pracach przy wyprawie. Niejako przy okazji kończyłyśmy
pracę nad książką „Na jednej linie".

Nie bardzo chciało mi się wierzyć, że wyprawa dojdzie do skutku, a jeszcze mniej wierzyłam w to, że
Wanda weźmie w niej udział. Nie byłam odosobniona w swej niewierze. Każdy normalny człowiek,
patrząc na nią, leżącą z nogą na wyciągu, z twarzą ściągniętą bólem, miał prawo powątpiewać nawet
w to, że kiedykolwiek będzie mogła w miarę sprawnie się poruszać nie tylko w górach, ale i na dole.

Wiosna w Klinice AM na Lindleya, lato w Stołecznym Centrum Rehabilitacji w Konstancinie, a jesienią
1981 roku Wanda wyjechała na cykl prelekcji do NRD. W grudniu miała mieć ponowną operację w
kraju.

Stan wojenny zastał ją w NRD. Odcięta od kraju, pozbawiona kontaktu z bliskimi, zdecydowała się
wyjechać do Austrii, by w klinice w Innsbrucku poddać się kolejnej operacji. Miała tam

130

oparcie w doktorze Helmucie Scharffeterze, którego kilkanaście lat wcześniej poznała w Alpach.
Operowano ją pod koniec grudnia, a w styczniu nastąpiło samoistne złamanie tej samej nogi. Nie
miała wyboru, musiała pozostać w Austrii — tym bardziej, że wyszła za mąż za Helmuta Scharffetera.
W Patsch, maleńkim miasteczku położonym kilkanaście kilometrów od Innsbrucku znalazła swój
nowy dom.

Nie na długo jednak. Mimo wypadku, dwóch operacji i długotrwałej rekonwalescencji, Wanda nie
zaprzestała zabiegów wokół doprowadzenia do skutku kobiecej wyprawy na K-2. Mimo że działał
wbrew swoim oczywistym interesom, mąż pomagał jej, wyszukując sponsorów, firmy produkujące
sprzęt alpinistyczny, żywność, lekarstwa.

Wczesną wiosną Nina, siostra Wandy, przywiozła ją samochodem do Polski i od tego momentu
wyprawa zaczęła przybierać coraz realniejsze kształty. Tyle że atmosfera wokół przedsięwzięć tego
typu w owym czasie nie była najlepsza. Wciąż trwający stan wojenny, spacyfikowane, choć nie
poddające się społeczeństwo, przeraźliwie puste półki sklepowe — a tu grupa pań funduje sobie
wycieczkę w góry, uciekając od problemów, jakie my wszyscy mamy na co dzień! Pojawiały się też
pytania, na jakie ustępstwa wobec władz stanu wojennego musiały pójść, by móc zrealizować swe
plany.

Pamiętam dość ostrą dyskusję na ten temat między Wandą a mną. Moje wątpliwości nie miały
charakteru oceny moralnej; być może gdybym wówczas mogła, sama uciekłabym w góry jak
najdalsze. Dla Wandy nie była to ucieczka, lecz realizacja czegoś, czego podjęła się wcześniej i w co
zaangażowało się wiele osób.

Rozmawiając z nią o wyprawie nie potrafiłam ukryć obaw co do jej możliwości fizycznych. Wciąż
mocno utykała, ledwo zrośnięta kość, wzmocniona metalową szyną, mogła doznać ponownego, tym
razem trzeciego złamania podczas domarszu z karawaną do bazy pod K-2. Dojście to trwa zazwyczaj,
kiedy idą w pełni sprawni alpiniści, około dwóch tygodni. Do przejścia jest ponad 120 kilometrów po
piargach, lodowcach i skałach Karakorum.

Wanda była przekonana, że sobie poradzi. Jednak na wszelki wypadek podjęła kroki, by ewentualna
niedyspozycja i konieczność odtransportowania jej na dół nie burzyły harmonogramu wyprawy i nie
obciążały jej dodatkowymi kosztami.

Kiedy został zatwierdzony ostateczny skład wyprawy, znów zaczęła się między nami dyskusja. Wśród
młodych, bardzo dobrze zapowiadających się alpinistek, znalazły się również nieco starsze,
doświadczone i bardzo dobre technicznie. Ale to właśnie między nimi a Wandą, która była
kierownikiem wyprawy na Gasherbrumy w roku 1975, wybuchały najostrzejsze konflikty. Wyprawa
na Gasherbrumy, mimo znakomitych osiągnięć sportowych, po powrocie uczestników do kraju
stworzyła niedobrą atmosferę wokół Wandy, a zwłaszcza wokół metod, jakimi kierowała zespołem.
Racje były podzielone, strony konfliktu przedstawiały argumenty przeciwstawne, jednym słowem
„temperatura wrzenia" długo nie opadała.

— Dlaczego znów idziesz w góry z osobami, co do których lojalności masz zastrzeżenia? Przecież na K-
2 może być jeszcze gorzej niż na Gasherbrumach!

131

— Naprawdę tego nie rozumiesz? — dziwi się Wanda. — Przecież te dziewczyny to czołówka
alpinizmu kobiecego nie tylko w Polsce. Zresztą minęło kilka lat, dojrzałyśmy nieco. No i K-2! Dla tego
szczytu warto zaryzykować wspólną wyprawę.

Wielokrotnie słyszałam od różnych osób ze środowiska alpinistycznego o chorobliwej ambicji Wandy.
Organizując wyprawę na K-2 jednoznacznie udowodniła jednak, że nawet jeśli jest ambitna i myśli
przede wszystkim o sukcesach, potrafi cel wspólny uznać za ważniejszy niż własne interesy. Na tej
wyprawie, już na etapie jej organizacji, było wiadomo, że Wanda będzie wyłączona z akcji górskiej.
Marzyła o K-2, ale jej marzenie miały zrealizować inne alpinistki. Ona, jako kierownik wyprawy, mogła
tylko tak pokierować akcją, by któryś z zespołów osiągnął szczyt. Walczyła o K-2 nie dla siebie,
walczyła o ten szczyt dla polskiej alpinistyki.

Wyprawa kobieca uzyskała status wyprawy narodowej, co Pomogło przezwyciężyć różne
ograniczenia. Droga, którą polskie

alpinistki zamierzały zdobywać K-2, była drogą pierwszych zdoby. wców z roku 1954, włoskich
przewodników — Achille Compa-gnoni i Lino Lacedelli — prowadzącą południowo-wschodnim
żebrem, nazwanym później Żebrem Abruzzi.

L_W tym czasie co wyprawa kobieca, na K-2 miała działać druga polska wyprawa, a właściwie polsko-
meksykańska, kierowana przez Janusza Kurczaba. Dla niego i kilku alpinistów z jego wyprą-wy była to
druga próba zdobycia drugiego szczytu Ziemi. W roku 1976 polscy alpiniści zamierzali zdobywać K-2
nową drogą, dłuz^ szą i trudniejszą niż droga pierwszych zdobywców. O trudnościach, z jakimi
przychodzi się zmierzyć na K-2 każdej wyprawie, świadczy fakt, że od roku 1954 kolejne wyprawy nie
zdołały dokonać drugiego wejścia, Polacy zamierzali poprowadzić nowąjirogę granią północno-
wschodnią. Od 24 czerwca do 28 sierpnia trwała akcja górska. Ostatnia dwójka szturmowa, Eugeniusz
Chrobak i Wojciech Wróż, po pokonaniu końcowych trudności i osiągnięciu wysokości 8400 metrów,
musiała się wycofać. Była już zbyt późna pora, a poza tym zabrakło im tlenu. W takich okolicznościach
pójście na szczyt było nadmiernym ryzykiem. / W lipcu 1982 roku w bazie na lodowcu Savoia,
położonej na /wysokości 5300 metrów, znaleźli się: Janusz Kurczab (kierownik), Roman Bebak,
Grzegorz Benke (lekarz), Eugeniusz Chrobak, Leszek Cichy, Zbigniew Dudrak, Marek Grochowski,
Tadeusz Karolczak, Jan Holnicki-Szulc, Aleksander Lwów, Krzysztof Pankiewicz, Bogumił Słama,
Ryszard Urbanik, Krzysztof Wielicki i Wojciech Wróż. Ze strony meksykańskiej udział w wyprawie
wzięli: Lucio Cardenas, Manuel Casanovą, Antonio Cortes, Hugo Delgado, Enriąue Miranda i Eduardo
Mosąueda. Celem wyprawy była północno-zachodnia grań K-2.

K-2 PO RAZ PIERWSZY

Baza wyprawy kobiecej znajdowała się na lodowcu Godwin Austen na wysokości 5400 metrów.
Ostateczny skład wyprawy był następujący: Wanda Rutkiewicz (kierownik), Alicja Bednarz, Christine
de Colombel (dziennikarka i znakomita alpinistka fran- / cuska), Anna Czerwińska, Halina Kruger-
Syrokomska (zastępca kierownika wyprawy), Aniela Łukaszewska, Jolanta Maciuch (lekarka), Anna
Okopińska, Krystyna Palmowska, Ewa Panejko--Pankiewicz, Marianna Stolarek i Danuta Wach.
Obsługę filmowo--fotograficzną stanowili: David Belden (Francja) i Zbigniew Pietrz-kiewicz. Zdjęcia
reklamowe i film z wyprawy były zagwarantowane w umowach ze sponsorami.

132

Jako całkowicie samodzielny zespół działali przy wyprawie Jerzy Kukuczka i Wojciech Kurtyka, którzy
zamierzali zdobyć K-2 < południową ścianą. ; /

21 lipca Anna Czerwińska i Krystyna Palmowska założyły obóz I na wysokości 6100 metrów, zaś 27
lipca ta sama dwójka, wraz z Christine de Colombel, założyła obóz II na wysokości 6700 metrów.

28 lipca rano okazało się, że po nocy spędzonej w obozie I, w którym nocowała już pięć dni wcześniej,
Ewa Panejko-Pankie-wicz czuje się źle. Wyglądało to na chorobę wysokościową. Do bazy wysuniętej
wyruszyła więc lekarka, Jolanta Maciuch, a wraz z nią Halina Kruger-Syrokomska i Anna Okopińska.
Niosą ze sobą tlen, niezbędny przy chorobie wysokościowej. Według wcześniej, szego planu Anka i
Halina miały wyruszyć z bazy 29 lipca wprost do obozu I. Konieczność wcześniejszego wyjścia
spowodowała zmianę planów. Nocleg wypadł im w bazie wysuniętej. Tutaj spotkały się ze
schodzącym z jedynki zespołem sprowadzającym Ewę, która miała zapalenie płuc. Po podaniu tlenu
stan chorej poprawił się i Ewa zeszła do bazy.

29 lipca Anka i Halina ruszają z bazy wysuniętej do Jedynki. Obóz I osiągają wczesnym popołudniem.
Spotykają tu ku swemu zaskoczeniu alpinistów austriackich, którzy zamierzali założyć obóz III i „z
marszu" obóz IV. Austriacy powiedzieli, że w Dwójce wieje koszmarny wiatr, co zdziwiło dziewczyny,
jako że pod- i czas podejścia do Jedynki świeciło słońce, było ciepło i niemal bezwietrznie.

30 lipca doszły do obozu II wczesnym popołudniem. Tę wysokość osiągnęły po raz pierwszy. Podczas
podejścia Halina czuła się dobrze i miała dobrą kondycję. Do obozu doszła nieco zmęczona, ale
zadowolona z siebie. „To nie Gasherbrumy, pani Aniu! Tu trzeba się wspinać" — powiedziała do swej
partnerki. Po posiłku nawiązała kontakt radiowy z bazą. Zapytana, jaką pogodę przewiduje na dzień
następny, odpowiedziała. „Zapytajcie Pana Boga". Jeszcze trochę porozmawiała z dziewczynami w
bazie, jak zwykle dowcipkując.

Anka, obawiając się przeziębienia, łyknęła aspirynę i zasnęła. Obudziła się około siedemnastej. Halina
zapytała ją troskliwie, jak się czuje, a w chwilę potem straciła przytomność i przestała oddychać. Anka
wraz z Austriakami i ich oficerem łącznikowym rozpoczęła akcję reanimacyjną. Sztuczne oddychanie,
masaż serca, tlen w dużej ilości... Wszystkie te zabiegi okazały się nieskuteczne. Około 18.20
przerwano akcję reanimacyjną. Halina zmarła nie odzyskawszy przytomności.

Tego dnia w bazie wyprawy męskiej po południu znajdowali się Chrobak, Cichy, I wow, Pankiewicz,
Słama, Wielicki, Wróż, Delgado i Mosqueda. Pozostali alpiniści znajdowali się w obozach II i III. Po
siedemnastej w bazie i w obozie II w radiotelefonach rozległy się głosy uczestniczek wyprawy
kobiecej. Z ich rozmów f0 nikato, że na Żebrze Abruzzi trwa akcja reanimacyjna Haliny, ^Ara wciąż nie
daje oznak życia. Na pomoc pospieszyli wszyscy ininiści z bazy, a z obozu II ruszył lekarz, Grzegorz
Benke.

jednak ich pomoc była już tylko przydatna przy transporcie włok. W bardzo trudnych warunkach
terenowych, nierzadko narażając życie, Chrobak, Cichy, Lwów, Pankiewicz i Wielicki wraz z
Austriakami i ich oficerem łącznikowym znieśli ciało Haliny do bazy wysuniętej. Następnego dnia,
wspomagani przez alpinistów meksykańskich — do bazy. Uroczysty pogrzeb odbył się tego samego
dnia. Halinę pochowano w szczelinie skalnej, obok grobu Mario Puchoza, uczestnika zwycięskiej

133

wyprawy włoskiej z roku 1954 i kopca Artura Gilkey'a, uczestnika wyprawy amerykańskiej z roku
1953.

Śmierć Haliny na kilka dni zatrzymała akcję górską. Niektóre z uczestniczek wyprawy uważały, że
należy ją zakończyć. 10 sierpnia przyszło załamanie pogody. Zachodnie wiatry, wiejące z prędkością
100 kilometrów na godzinę, powyżej 7 tysięcy metrów, przy temperaturze minus 30 stopni Celsjusza,
uniemożliwiały działalność powyżej obozu II. Przeczekiwanie nie zdało się na nic.

Również wyprawa męska musiała się poddać. Huraganowe wiatry pokonały też znakomitą dwójkę,
Jerzego Kukuczkę i Wojciecha Kurtykę, którzy bez powodzenia kilkakrotnie atakowali południową
ścianę K-2.

Alpinizm, a zwłaszcza himalaizm, jest sportem szczególnego rodzaju. Gdyby spróbować określić skalę
zainteresowania nim liczbą publikacji prasowych i ich rodzajem, to łatwo dałoby się zauważyć, że nic
tak nie podsyca zainteresowania, jak wypadek śmiertelny, zwłaszcza podczas wypraw w góry
wysokie. A jak po-aJe literatura fachowa, w głównych łańcuchach gór najwyższych 2agrożony jest co
dziesiąty uczestnik wypraw, zaś co trzydziesty Pozostaje w górach na zawsze.

Śmierć Haliny Kruger-Syrokomskiej, oprócz pytań o celowość

Prawiania tak niebezpiecznego sportu jak himalaizm, jak zwykle

^ takich okazjach zadawanych, wzbudziła również dyskusje,

których nutą przewodnią stał się tytuł artykułu, zamieszczonego w jednym z warszawskich
tygodników — „Kobietom w Himalaje wstęp wzbroniony". Wprawdzie wypadek zdarzył się w
Karakorum, a nie w Himalajach — gwoli ścisłości— ale dla antyfeministów alpinistycznych nie miało
to większego znaczenia. Góry wysokie powinny, według nich, pozostać domeną prawdziwych
mężczyzn. Jeżeli oni narażają swe życie w górach, nawet jeśli mają rodziny, jest to romantycznym
bohaterstwem. Jeśli zaś zdarzy się to kobiecie, zwłaszcza obarczonej mężem i dziećmi, uważa się ją za
egoistkę dążącą za wszelką cenę do sukcesu.

W kobiecych wyprawach organizowanych przez Wandę często brały udział alpinistki mające rodziny.
Również mężowie niektórych z nich czynnie uprawiali alpinizm. Zdarzało się nieraz, że pary
małżeńskie uczestniczyły w tej samej wyprawie, tak samo narażając życie, ale też wspólnie
przeżywając doznania, jakich poza górami nie mogliby doświadczyć. A prawo do ich przeżywania —
według Wandy — powinni mieć obydwoje. Ona sama, po dwóch nieudanych małżeństwach,
notabene z partnerami uprawiającymi sport wspinaczkowy, zdecydowała się na samotność.

K-2 PO RAZ DRUGI

Ten niekorzystny społeczny rezonans zmagań polskich alpinistek o K-2 spowodował, być może, nie
tyle zahamowanie ich aspiracji wysokościowych, co pewne wytłumienie rozgłosu na temat dalszych
ich poczynań. Bo dziewczyny, przynajmniej te najlepsze i najwytrwałsze, z K-2 nie zrezygnowały.
Motorem działań była Wanda. Poprzez swe kontakty w zachodnich środowiskach alpinistycznych
doprowadziła do zaproszenia samodzielnego zespołu kobiecego z Polski na wyprawę
międzynarodową, kierowaną przez Szwajcara, Stefana Wórnera.

134

Anna Czerwińska, Dobrosława Miodowicz-Wolf, Krystyna Palmowska i Wanda Rutkiewicz jako zespół
w pełni autonomiczny weszły w skład wyprawy, złożonej z 29 alpinistów z 8 krajów. Uczestnicy
wyprawy zostali podzieleni na różne grupy. Większość nazwisk nie była znana w międzynarodowym
światku alpinistycznym, ale nazwiska Kurta Diembergera, Petera Habelera i Stefana Schafftera dawały
pewną gwarancję co do powodzenia całego przedsięwzięcia.

—JBazę wyprawy założono 15 maja 1984 roku. Dwa tygodnie trwało założenie Jedynki i Dwójki.
Zakładanie obozów, mimo fatalnej pogody, szło w miarę sprawnie. Kłopoty zaczęły się przy
zakładaniu Trójki, aż na wysokości 7350 metrów, zwłaszcza Podczas poręczowania Czarnej Piramidy,
stanowiącej niezwykle trudny technicznie odcinek drogi na Żebrze Abruzzi. Tu już nie

można było sobie pozwolić na improwizację, konieczna była całko, wita koordynacja poczynań
wszystkich zespołów.

Jednak kierownik wyprawy przyjął taktykę całkowitej dowo|. ności. Każdy robił to, co chciał i
pracował tyle, ile chciał, próbując przy tym wejść jak najwyżej.

Przy zakładaniu poręczówek najsolidniej pracowali najlepsi uczestnicy wyprawy, przewodnicy
alpejscy — Peter Habeler wielokrotny partner Reinholda Messnera i Stefan Schaffier, młody, ale
bardzo obiecujący wspinacz szwajcarski, późniejszy partner Wandy podczas wyprawy na Aconcagua
w Andach w roku 1985. Również Polki wniosły spory udział w tę niewdzięczną i nieefektowną pracę,
jaką jest poręczowanie, bez którego jednak przejście Czarnej Piramidy byłoby niemożliwe.

Ale wysiłki poszczególnych alpinistów czy nawet zespołó\v nie mogły zastąpić przemyślanej,
kierowanej przez jedną, odpowiedzialną osobę, akcji. Przy próbie założenia obozu III wybuchła kłótnia
między Wórnerem a Habelerem i Schaffterem. Pośrednictwo radiotelefonu nie ułatwiało
porozumienia i prowadzący dotychczas przewodnicy zeszli do bazy.

Akcję wznowiono, gdy tylko poprawiła się pogoda, ale zdołano założyć tylko obóz III. Jego
wyposażenie wyniosły do góry Krystyna Palmowska i Dobrosława Miodowicz-Wolf. Kolejne załamanie
pogody przeciągnęło się do 13 lipca, zaś na 15 lipca kierownik wyprawy zamówił tragarzy, bez
względu na wynik akcji górskiej.

Kolejne dni niepogody coraz wyraźniej uświadamiały uczestnikom wyprawy fakt, że szanse zdobycia
szczytu są coraz mniej realne. Toteż większość alpinistów, nie chcąc by zmarnowały się pieniądze
wydane na wyprawę, zdecydowała się zdobywać cel mniej ambitny, ale za to pewniejszy w ich opinii
— Falchan Kangri przez Anglosasów zwany Broad Peak.

Polki nie dawały za wygraną, Miały dobrą aklimatyzację, p° przejściowych niedomaganiach Anny
Czerwińskiej i Wandy Rutkiewicz wszystkie były już w dobrej formie, a dzięki ich pracy

bóz HI był wyposażony w sprzęt j żywność, utnożliwiające atak zytowy. Wystarczyłoby tylko kilka dni
pogody...

Ostatnie słowo należało jednak do kierownika wyprawy. Stefan Wórner nie wyraził zgody na podjęcie
próby ataku szczytowego przez zespół kobiecy. W sposób absolutnie jednoznaczny stwierdził, iż ma
zbyt wiele interesów w Pakistanie, by ryzykować zatarg z ministerstwem turystyki z powodu
przedłużenia działalności górskiej. Już i tak miał podobno kłopoty, spowodowane zbyt liczną ekipą.

135

Tak więc w ostatecznym rozrachunku okazało się, że właściwie K-2 nie był celem wyprawy, skoro tak
łatwo przyszło z niego kierownikowi zrezygnować.

W tej sytuacji polskie alpinistki podjęły dramatyczną decyzję — ruszają do szczytu we czwórkę! Jeżeli
będzie dobra pogoda, podejmą próbę ataku szczytowego, nie bacząc na późniejsze konsekwencje
administracyjne. Ale jak to nieraz pod K-2 bywało, pogoda zdecydowała ostatecznie za nie. 13 lipca,
w huraganowym wietrze, ledwo doszły do obozu III, osiągając wysokość 7400 metrów. To był już kres
marzeń o K-2, stopień zagrożenia był zbyt wysoki. Decyzja mogła być tylko jedna — odwrót.

14 lipca, kiedy znosiły do bazy wyposażenie górnych obozów, pogoda zrobiła się tak piękna, jak nigdy
dotąd. Wiatr ucichł prawie całkowicie, na niebie nie było ani jednej chmurki. Z ogromną goryczą i
uczuciem zawodu myślały wówczas, że wystarczyłoby przeczekać ten jeden dzień, by mieć szansę na
zmierzenie się z K-2 i osiągnięcie sukcesu. Zawód był tym większy, że bardzo dobra pogoda ustaliła się
na kilka kolejnych dni. .

Efektem wyprawy, której ambitnym celem był szczyt K-2, a która w rezultacie, jak określiły to Polki,
stała się dochodowym biurem podróży na ośmiotysięczniki, stało się wejście dwóch Szwajcarów,
Kolumbijczyka i Niemca na Broad Peak. Niewiele brakowało, by zakończyło się ono tragedią. Jeden za
Szwajcarów Podczas zejścia z przełęczy spadł około 300 metrów, a Niemiec nabawił się ciężkich
odmrożeń.

Już po oficjalnym zakończeniu wyprawy i bez zgody kierowni-a> na Broad Peak weszła angielska
alpinistka Julie Tullis i Aus-

triak Kurt Diemberger. Również i ich zejście ze szczytu nie obył0 się bez upadków, które tylko dzięki
niebywałemu szczęściu nie zakończyły się tragicznie. Tego szczęścia zabrakło Julie Tullis w dwa lata
później, kiedy wraz z Kurtem Diembergerem ponownie próbowała zdobyć K-2...

IMERMEZZOI: ACONCAGUA

Jesienią 1984 roku Stephane Schaffter przyjechał do Warszawy. Był gościem Wandy, poznawał
warszawskie środowisko alpinistyczne, a którejś deszczowej niedzieli towarzyszyłam Wandzie i
Stefanowi na „wyprawie" w Skałki. Nie dojechaliśmy do Ojcowa, ulewny deszcz zastopował nas w
okolicach Grójca. Tak więc nie miałam okazji zobaczyć „na żywo" wspinaczki dwójki, która w styczniu
1985 roku dokonała dwóch wejść na najwyższy szczyt kontynentu amerykańskiego — Aconcagua
(6960 m).

W listopadzie 1984 roku Wanda zwróciła się do Polskiego Związku Alpinizmu z prośbą o pomoc w
uzyskiwaniu wizy argentyńskiej...

* * *

Pod koniec roku 1933 wyruszyła do Argentyny pierwsza polska wyprawa w góry Ameryki
Południowej. Jej celem była alpinistyczna i naukowa eksploracja drugiej co do wysokości grupy
Andów — Cordilliera de la Ramada — oraz wejście na Aconcagua.

Jak podaje Wiktor Ostrowski, uczestnik tej wyprawy, nazwa {a w starodawnych podaniach Indian
andyjskich oznacza „Matkę gór", a sam szczyt uważany był wówczas za jedyny wierzchołek,

136

poza masywami Azji, który liczył ponad 7000 metrów. Późniejsze pomiary ustaliły ostatecznie jego
wysokość na 6960 metrów. Ą]e kiedy Polacy wyruszyli na wyprawę, zamierzali pobić polski rekord
wysokości i przekroczyć barierę 7000 metrów, jako że Aconcagua według ówczesnych obliczeń miała
7036 metrów.

Aconcagua, położona w pobliżu pradawnego szlaku handlowego i wojennego — dolina Rio Mendoza i
przełęcz Cumbre de Uspallate —już w roku 1883 zwróciła uwagę znanego podróżnika i alpinisty
angielskiego, Fritza Geralda. Ze Szwajcarii sprowadził on znakomitego przewodnika alpejskiego,
Zurbriggena, który po I wielu próbach stanął w końcu na szczycie. Jako dowód wejścia pozostawił tam
swój czekan. I podobno właśnie od czekana Zurbriggena zaczęła się tradycja alpinistyczna — kolejni
zdobywcy Aconcagua zabierali to, co pozostawili ich poprzednicy, a zostawiali coś swojego, co
potwierdzało ich bytność na szczycie.

Wszystkie wejścia na Aconcagua, a do roku 1934 było ich sześć, dokonywane były od zachodu,
rozległymi, zasypanymi | ruchomymi piargami zboczami. Niewielu alpinistów umiało się poruszać po
lodowcach, toteż próby podejmowane innymi drogami kończyły się niepowodzeniem. Mimo to
alpiniści polscy — Stefan Daszyński, Jan Dorawski, Adam Karpiński, Konstanty Jod-ko-Narkiewicz,
Stefan Osiecki i Wiktor Ostrowski — zdecydowali się zaatakować Aconcagua od wschodu, przez
olbrzymi lodowiec spływający do doliny Relinchos.

Decyzja ta została niejako wymuszona okolicznościami — po dotarciu do osady Uspallata, skąd
zamierzali wyruszyć na Aconcagua drogą zachodnią, Polacy dowiedzieli się, że kilka dni wcześniej w
tym samym kierunku ruszyła wyprawa włoska. Droga od wschodu, przez lodowiec znany wyłącznie z
fotografii, wydawała się ryzykowna, ale też Polakom nie uśmiechało się deptanie po piętach
Włochom.

, Okazało się jednak, że niekiedy warto zaryzykować. Ósmego marca na szczycie Aconcagua stanęła
czwórka alpinistów: Daszyński, Narkiewicz, Osiecki i Ostrowski. Włosi weszli na szczyt tego samego
dnia, kilka godzin wcześniej, ale to Polacy zrobili nową

Ze szczytu zabrali czekan i włoską banderkę, pozostawili polski czekan, zapis i banderkę argentyńską,
respektując • isane praw0 gór wysokich mówiące, że chorągiewki, propor-rvki czy bandery w
barwach narodowych pozostawia się wyłącznie na szczytach dziewiczych...

— W pięćdziesiąt lat po pierwszym polskim wejściu na szczyt Aconcagua w Argentynie zamierzam
powtórzyć drogę francuską na południowej ścianie tego szczytu (ze Szwajcarami). Odlatuję 16
grudnia, wracam do Warszawy 30 stycznia. Zaproszenie od Szwajcarów mam dopiero teraz.
Załatwienie wizy argentyńskiej trwa około pięciu tygodni i wymaga zaproszenia stamtąd. Nie mam
szans na wizę, jeśli będę czekać na zaproszenie, bo poczta idzie zbyt długo. Może wystarczy ten
komplet dokumentów, który załączam, oraz Wasze poparcie, czyli pismo od Was do Ambasady
Argentyńskiej w Warszawie. Czy mogę o to prosić? — pytała Wanda w piśmie do PZA.

Zwróciła się również do Wytwórni Filmów Dokumentalnych z propozycją nakręcenia filmu pod
roboczym tytułem „Dwa razy Aconcagua". W filmie zamierzała wykorzystać dokumentalne zdjęcia z
wyprawy w roku 1934, kręcone przez Stefana Osieckiego, a także współczesny materiał filmowy,
nakręcony z udziałem ostatniego żyjącego uczestnika wyprawy, zdobywcy szczytu, Wiktora

137

Ostrowskiego, który po latach emigracji w Argentynie mieszkał wówczas w Warszawie. Pomysł
zderzenia materiałów archiwalnych ze zdjęciami współczesnymi wydawał się ciekawym zabiegiem
realizacyjnym. I rzeczywiście, film nakręcony przez Wandę jest jednym z lepszych filmów górskich.

Po pokonaniu wszystkich formalności wizowych Wanda wraz 2<5 Stefanem Schaffterem odleciała do
Argentyny. Nim znaleźli się u podnóży Aconcagua, organizacją wyprawy na terenie prowincji
Mendoza, w której położony jest najwyższy szczyt Ameryki,

zajmował się himalaista, właściciel przedsiębiorstwa obsługującego wyprawy, Fernando Grajales.

6 stycznia 1985 roku Wanda i Stefan weszli na szczyt Aconca. gua od północy wraz z grupą klientów
Stefana. Po ponad pięćdzie. sięciu latach było to drugie polskie wejście na ten szczyt. Ale nie to
wejście, choć tak ładnie nawiązujące do historii, było głównym celem Wandy i Stefana. Była nim
ściana południowa, jedna z nąj-słynniejszych, wielkich ścian, licząca niemal 3000 metrów. Stopień
trudności w skale — „nadzwyczaj trudno". Przejście pionowych, przewieszonych partii lodowych
ściany wymaga szybkości ze względu na zagrożenie lawinowe, a także dobrego sprzętu i znacznych
umiejętności technicznych.

Ścianę przecina kilka barier seraków, zaś partia podszczy-' towa, licząca prawie 1000 metrów (wariant
Messnera), jest bardzo stroma, Jeśli doda się do tego ruchy sejsmiczne, częste w tym rejonie,
nietrudno sobie wyobrazić, jak potężne lawiny muszą schodzić południową ścianą Aconcagua.

Nagłe załamanie pogody, mające złą sławę wśród alpinistów „białe wiatry andyjskie", osiągające
prędkość do 200 kilometrów na godzinę, a także niskie temperatury mogą sprawić, że Aconcagua
stanie się pułapką bez wyjścia. Odwrót z południowej ściany jest równie niebezpieczny, jak dalsza
droga do szczytu, a przeczekiwać niepogody w ścianie nie można zbyt długo z uwagi na
deterioryzację. Na tej górze trzeba poruszać się szybko, mieć dobrą aklimatyzację, kondycję i technikę
wspinaczkową. Niezbędny jest też lekki sprzęt biwakowy i wspinaczkowy.

W ścianę weszli 14 stycznia. Oprócz dwójki polsko-szwajcarskiej do góry ruszyły dwa zespoły —
meksykański i argentyński.

O tym, jakim zagrożeniem są na Aconcagua lawiny, Wanda i Stefan przekonali się trzeciego dnia
wspinaczki, na wysokości około 5000 metrów. W dolnej, skalnej części ściany szli nie związani. Wanda
filmowała Stefana, który wspinał się dwieście metrów wyżej. Jak opowiadała później, usłyszała huk
lawiny, ale nie spodziewała się jej akurat w miejscu, na którym stała. Masy śniegu przemieszane z
potrzaskanymi serakami, które runęły

eórnej bariery, przeleciały kilkadziesiąt metrów od Stefana. W "kilkanaście sekund później Wanda
zobaczyła nad sobą zbliżają-sie błyskawicznie masę śnieżnego pyłu. Ledwo zdążyła znaleźć pewniejsze
oparcie dla stóp i przylgnąć do skały. Kiedy ogarnął ją śnieżny pył, walczyła, by nie dać się strącić.
Głowę osłoniła rękawem anoraka, dzięki czemu miała nieco przestrzeni wolnej od duszącego,
śnieżnego pyłu.

Lawina w końcu przewaliła się. Podeszła kilka metrów wyżej, by rozejrzeć się za Stefanem. On w tym
czasie, nie wiedząc co dzieje się z nią, bez asekuracji, pokonując bardzo trudne odcinki, zszedł niżej,
do miejsca, z którego dostrzegł Wandę.

138

Znów ruszyli do góry. Na wysokości obozu I spotkali zespół argentyński, który postanowił
przenocować w tym obozie. Wanda i Stefan powyżej Jedynki związali się — skała była krucha i
stroma, trudności techniczne stawały się coraz większe.

Na wysokości 5500 metrów przez dwie godziny, w łatwym już terenie, rąbali platformę lodową pod
biwak. Nad ranem dotarli Meksykanie. Wspólna herbata i polsko-szwajcarski zespół znów rusza w
górę. Przy pięknej pogodzie osiągają kolejną barierę skalną. W miejscu trudnym technicznie łapie ich
załamanie pogody. Zaczynają się zastanawiać, czy nie powinni się wycofać. Pamiętają jednak, że
wycofywanie się ze ściany południowej bywa niekiedy znacznie bardziej niebezpieczne niż pójście w
górę. Wandę najbardziej przerażała konieczność pokonywania przy zejściu kominów, choć najbardziej
niebezpieczny i trudny odcinek drogi wciąż mają jeszcze przed sobą.

Jest nim licząca około 400 metrów szerokości bariera seraków, ta sama, z której oberwała się
poprzedniego dnia lawina. Wyszukanie drogi przez barierę, i tak już dostatecznie trudną, dostarcza im
emocji spowodowanych przypomnieniem walących się zwałów śniegu.

Po bardzo trudnej technicznie wspinaczce dotarli do płaskiej części górnego, wiszącego lodowca
ściany południowej, pozosta-Wlając za sobą niebezpieczną barierę seraków. Słońce szybko

chowało się za grań, mróz stawał się coraz większy. Do szczytu pozostało zaledwie 1000 metrów.

Droga Messnera prowadziła od szczelin brzeżnych poprzez pasmo skał do pól śnieżno-lodowych. Po
ich przejściu czekała kolejna przeszkoda — po lewej stronie niewielka bariera seraków, po prawej
bariera skalna. Między nimi lodowy kuluar, wyglądający na to, że „puści".

Następny dzień przyniósł pogodę jak drut. Bezwietrznie, słońce prażyło coraz mocniej, roztapiając
śnieg. Przebicie się przez labirynty szczelin lodowca trwało znacznie dłużej niż przypuszczali. Trawers
po zaśnieżonym stoku mógł skończyć się „wyjechaniem" z lawiną, a od góry mogły ruszyć pola
śnieżne. Nie było rady — trzeba było przeczekać w szczelinie brzeżnej, pod kilkumetrowym, lodowym
okapem.

Początkowo zamierzali poczekać do zachodu słońca i iść do góry nocą. Jednak w latarkach mieli tylko
po jednej baterii, zaś Stefan obawiał się nocnego mrozu dla swoich odmrożonych wcześniej stóp.
Jedynym sensownym i bezpiecznym rozwiązaniem był kolejny biwak i pobudka o czwartej rano
następnego dnia.

Po słonecznym, gorącym i bezwietrznym dniu pod wieczór zaczęło się błyskać. Po takich objawach
atmosferycznych można było się spodziewać, że nazajutrz spadnie śnieg. A to oznaczałoby
zamknięcie ich w pułapce. Odwrót tą samą drogą, przy wzrastającym zagrożeniu lawinowym, był
niemożliwy. Wanda, jak zwykle w sytuacjach zagrożenia, zmobilizowała się maksymalnie. Po
przebudzeniu zabrała się za rozmrażanie nad palnikiem butów Stefana, który nie był zachwycony
perspektywą wbijania odmrożonych stóp w zamarznięte, sztywne buty o czwartej nad ranem. Po
minimalnym śniadaniu — gorzka kawa, plasterek wędzonej szynki, łyżka miodu — rozpoczęli ostatni
dzień wspinaczki na szczyt Aconcagua.

Początkowo szło im się nienajgorzej. Kiedy jednak wzeszło słońce, okazało się, jak bardzo są
zmęczeni. Do kuluaru między barierą skalną a lodową Wanda szła coraz wolniej. Stefan odciążył ją,
zabierając kamerę filmową. Powyżej barier teren nie „kładł się"-

139

bvło równie stromo, jak w kuluarze. Na domiar złego głęboki śnieg je trzymał się lodowego podłoża,
w każdej chwili grożąc wyjechaniem" lawiny.

Minęło południe i załamała się, zgodnie z przewidywaniami Stefana, pogoda. Błyskawicznie, w ciągu
kilkunastu minut, niebo zaciągnęło się chmurami i zaczął sypać śnieg. Po godzinie ruszyły w dół
pierwsze lawiny. Mieli jednak dużo szczęścia, bo znajdowali się już w terenie lodowym i mogli się
asekurować. W końcu wydostali się poza strefę lawin. Po dwóch ostatnich wyciągach liny przeżyli
nieprzyjemne zaskoczenie. Lód stawał się coraz bardziej stromy, niekiedy stając niemal dęba, śnieg
sypał nadal.

Stefan prowadzi, lina napina się coraz mocniej, wygląda na to, że znalazł dobre stanowisko. Wanda
czuje, że lada moment powinny skończyć się już trudności. I rzeczywiście. Po kolejnym uderzeniu
czekana w lód i wbiciu w lodową ścianę raków, widzi nad sobą obłą krawędź lodową. Jeszcze kilka
mozolnych kroków w górę...

Kilka metrów za krawędzią jest już grań skalna, a Stefan stoi już na drugiej, północnej stronie. Grań
łączy wierzchołek główny i południowy. Jest godzina siedemnasta, a pogoda pogarsza się coraz
bardziej. W pośpiechu pakują sprzęt wspinaczkowy do plecaków, wyciągają kijki narciarskie i w
tumanach wirującego śniegu docierają granią na główny wierzchołek Aconcagua.

Schodzą w dół wielkim, kamienno-piaszczystym kuluarem. Tą samą drogą schodzą turyści, którzy
weszli na szczyt drogą klasyczną. Dwóch z nich czołga się niemal na czworakach. Wiatr oślepia,
zalepiając śniegiem okulary, ścina mrozem twarz, nie daje złapać oddechu. Starają się schodzić jak
najszybciej, by uciec od przejmującego na wskroś wiatru. W godzinę udaje im się obniżyć o 1000
metrów i wypić gorący rosół w schroniskach Plantamaru. Jeszcze 3000 metrów i w zapadającym
zmierzchu docierają do Plaża de Mulas, spokojnej i ciepłej miejscowości, położonej u stóp Aconcagua.

Po powrocie do kraju Wanda dowiedziała się, że Komitet Obchodów 50-lecia Polskich Wypraw w
Andy przyznał jej medal za pierwsze, po upływie pół wieku, polskie wejście na Aconcagua. Uznano, że
jej wejście, a właściwie dwa wejścia, nawiązujące do osiągnięć Pierwszej Polskiej Wyprawy Andyjskiej
i wytyczonej wówczas trudnej drogi przez lodowiec, nazwany później Lodowcem Polaków, stanowią
piękne i godne zamknięcie jubileuszu.

Zaś Polski Związek Alpinizmu wystąpił do Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego o przyznanie
Wandzie nagrody Fair Play — za przełamanie skutków wypadku i powrót do czynnego uprawiania
sportu wspinaczkowego.

' '

WYRÓWNANIE RACHUNKÓW: NANGA PARBAT

To miała być druga próba zdobycia przez Wandę dziewiątego co do wysokości szczytu świata, którego
kaszmirska nazwa, wywodząca się z sanskrytu, znaczy „Naga Góra". Ale ludność zamieszkująca
podnóża Nanga Parbat nadała jej nazwę „Diamir", czyli „Król Gór". Zaś alpiniści próbujący ją zdobyć,
nazwali ją „Góra Morderca". To chyba najbardziej zasłużona nazwa, jako że do połowy lat
osiemdziesiątych więcej osób poniosło śmierć przy próbach jej zdobycia, niż stanęło na wierzchołku.

140

Pomysł, by zorganizować kobiecą wyprawę na Nanga Parbat, pierwszą w dziejach zdobywania tego
szczytu, narodził się w roku 1984, kiedy zespół w składzie: Wanda Rutkiewicz, Anna Czerwińska,
Dobrosława Miodowicz-Wolf i Krystyna Palmowska, wracał po nieudanej, drugiej próbie zdobycia K-
2. Trzeba było przełamać złą passę — by alpinizm kobiecy był nadal poważnie traktowany, a co za tym
idzie, finansowany, potrzebny był sukces. Alpinistki wybrały Nanga Parbat z dwóch powodów — po
pierwsze, był to najtańszy z ośmiotysięczników, po drugie, wyprawa z roku 1976 stanowiła swego
rodzaju rekonesans. Starając się o zezwolenie Wanda prosiła o przyznanie wyprawie kobiecej drogi
od strony Południowej, od doliny Rupal, ponieważ tą właśnie drogą szła wyprawa niemiecko-
austriacko-polska, w której uczestniczyła.

Jednak droga ta jest zagrożona lawinami, zwłaszcza na przeło. mie maja i czerwca. Wandzie marzyło
się zrobienie nowej drogi na Nanga Parbat, prowadzącej na prawo od drogi zdobywców z roku 1976,
uczestników wyprawy austriackiej — Siegfrieda Gimpla Roberta Schauera, Hansa Schelle i Hilmara
Sturma — którzy poprowadzili nową drogę na południowej flance.

Jednak po przeanalizowaniu sytuacji podjęła decyzję, by zdobywać Nanga Parbat od zachodu, czyli od
doliny Diamir -J bardziej uczęszczanej i bezpieczniejszej.

Do Pakistanu alpinistki odleciały 17 maja 1985. Oprócz polskich alpinistek w wypFawTe uczestniczyła
Danielle Sierro, lekarz wyprawy. Osiągnęła 7000 metrów, ofiarnie pomagała zakładać obozy, ale ze
względów zawodowych musiała wcześniej opuścić wyprawę. Z polskimi alpinistkami na Nanga Parbat
współdziałali Tyrolczycy, Peter Habeler i Michel Dacher.

Pierwsza próba ataku szczytowego nie powiodła się z powodu bardzo silnego wiatru. Druga
zakończyła się w chwili, kiedy po dotarciu do obozu IV okazało się, że przysypała go lawina. Pod
śniegiem znalazły się kurtki puchowe, śpiwory i namioty, Wanda zaś straciła przy tej okazji swój
najlepszy, prywatny sprzęt wspinaczkowy. Dobrosława, zwana „Mrówką", czując się bardzo dobrze,
postanowiła, podobnie jak Dacher i Habeler, zabiwakować w śniegu, by następnego dnia pójść na
szczyt. Austriakom udało się jednak dokopać do namiotu, wyciągać śpiwory i kuchenkę. Wanda, która
do tej pory była partnerką Mrówki, chciała z nią pozostać, ale okazało się, że nie ma czekana, który
tkwił pod zwałami śniegu. Ruszyła więc do obozu III, za Anką i Krystyną, które znajdowały się w
bardzo dobrej formie i spokojnie mogły iść na szczyt. Nie mogły jednak pozostać całą czwórką w
obozie IV i korzystać „z garnuszka" Tyrolczyków.

Po noclegu w obozie III, 12 lipca, ruszyły ponownie do góry ze sprzętem niezbędnym do odbudowania
zrujnowanego obozu IV.

W tym czasie Mrówka poszła z Habelerem i Dacherem-Habeler wszedł na szczyt po około czterech
godzinach wspinaczki,

Dacher w godzinę później. Zdążyli wrócić do obozu IV jeszcze Drzed załamaniem pogody. Mrówkę
pogorszenie pogody zastało nagrani szczytowej.

Ostatni odcinek do przedwierzchołka głównego pokonywała walcząc nie tylko z wiatrem i mgłą. Była
zupełnie sama, a mimo to wydawało jej się, że ktoś idzie obok. I nawet z tym kimś rozmawiała.
Niekiedy wydawało się jej, że jest to Jurek Kukuczka, który wraz z wyprawą z Krakowa działał od
południowej strony Nanga Parbat. To jeszcze mogła wytrzymać. Ale kiedy natknęła się na postać
kobiecą, przypominającą Pakistankę w czadrze, nie miała już wątpliwości, że powinna zawrócić.

141

Przekroczyła 8000 metrów, nie miała ze sobą butli z tlenem, toteż niedotlenienie dało o sobie znać
majaczeniami.

Pozostała trójka czekała na jej powrót w obozie IV. Wiało coraz mocniej. Wanda, mimo że chwilami
przestawała wierzyć w powrót Mrówki, wzięła latarkę, termos z herbatą, kijki narciarskie, linę i
ruszyła do góry. Teren powyżej obozu IV to nachylone pod dość znacznym kątem zbocze, bez
jakichkolwiek znaków orientacyjnych. W zawiei śnieżnej Mrówka mogła pobłądzić i nie odnaleźć
obozu.

Po niedługim czasie przejaśniło się nieco i Wanda dostrzegła słaniającą się pod uderzeniami wiatru
postać. Mrówce do szczytu zabrakło tylko 50 metrów...

Obóz IV był już jako tako zagospodarowany, więc mogła nareszcie przenocować pod „dachem" i zjeść
coś gorącego. Ale jej nocleg w obozie IV komplikował nieco plany Wandy, Anki i Krystyny, które
następnego dnia zamierzały atakować szczyt. Nocleg we czwórkę, w dwuosobowym namiocie na
wysokości 7400 metrów, nie daje żadnych szans na wypoczynek przed atakiem szczytowym. Jednak
Mrówka była zbyt wyczerpana, by samotnie zejść do obozu III. Musiała przenocować w obozie IV.
Wanda postanowiła nocować na zewnątrz, w śpiworze. Przez całą niemal noc śnieg zasypywał jej
twarz, a temperatura wynosiła minus dwadzieścia stopni.

Nic więc dziennego, że po takim noclegu nie czuła się dobrze. Wprawdzie na szczyt wyruszyły we trzy,
ale Wanda, przekonana że nie dojdzie, zawróciła do obozu IV, a Anka i Krystyna kontynuowały
wspinaczkę. Ale, być może dlatego, że był to trzynasty, in\ również nie poszczęściło się. Już w kopule
szczytowej pobłądziły, zaś głęboki śnieg i trudności zmusiły je do odwrotu. I znów w Czwórce
spotykają się wszystkie. Dla Wandy kolejny nocleg w takim składzie to za wiele. Postanowiła zejść z
Mrówką do obozu III i przenocować w nim. Podczas schodzenia okazało się, jak Mrówka była
wyczerpana. Zejście, które w normalnych warunkach nie zajmowało więcej niż godzinę, półtorej, tym
razem trwało trzy.

Po noclegu Mrówka, mimo że czuje się trochę lepiej, schodzi do bazy, zaś Wanda wyrusza ponownie
do Czwórki, gdzie odpoczywają Anka z Krystyną. Jest 15 lipca. Do szczytu wyruszają we trzy i po
dziesięciu godzinach, po pokonaniu 700 metrów różnicy wysokości między obozem IV a szczytem,
stają na wierzchołku Nąnga Parbat.

Nie były pierwszymi kobietami na tym szczycie. Rok wcześniej na Nanga Parbat stanęła Francuzka,
Lilianę Barrard wraz z mężem Maurice Barrardem, idąc również drogą od zachodu. Mieli jednak
znakomitą pogodę, toteż wejścia dokonali w bardzo dobrym czasie.

Rok później, w 1986, Wanda spotkała się z Barrardami na wyprawie, która dla niej zakończyła się
największym sukcesem w dotychczasowej karierze alpinistycznej, zaś dla Barrardów i wielu innych
alpinistów, którzy tego lata próbowali zdobyć K-2, stała się wyprawą ostatnią.

K-2 PO RAZ TRZECI

Wydarzenia, jakie w lipcu i sierpniu 1986 roku rozegrały się na K-2, można uznać za jedną z
największych tragedii górskich, a zarazem za zmierzch pewnego etapu w rozwoju himalaizmu.
Symptomy tego były już widoczne podczas niektórych wcześniejszych wypraw w góry wysokie, ale
dopiero na zboczach K-2 wystąpiły w takim nasileniu i stały się, między innymi, przyczyną śmierci 13

142

alpinistów. Wśród tej trzynastki znajdowali się czołowi alpiniści świata — Renato Casarotto, Alan
Rouse, Maurice i Lilianę Barrard.

3Lmąju 1986 roku w bazie pod K-2 do zdobywania szczytu przygotowywało się czterdziestu ośmiu
alpinistów różnych narodowości. Niemal wszyscy nie byli nowicjuszami w górach wysokich, brali
wcześniej udział w wyprawach w Himalajach i Karakorum, zaś niektórzy z nich należeli do elity
alpinistycznej.

Cel dla wszystkich był wspólny, ale zamierzali go osiągnąć różnymi drogami. Polacy, Amerykanie i
samotnie wspinający się Włoch, Renato Casarotto, zamierzają poprowadzić nowe drogi — na filarze
południowo-zachodnim i na ścianie południowej. Z kolei Anglicy przymierzają się do wciąż dziewiczej
grani północnej.

Prócz mężczyzn swoje alpinistyczne ambicje zamierzają zrealizować panie — Wanda Rutkiewicz,
Lilianę Barrard, Dobrosława Miodowicz-Wolf, Julie Tullis, Krystyna Palmowska i Anna Czerwińska.
Tym razem polski zespół jest podzielony — Wanda

&

Rutkiewicz uczestniczy w polsko-francuskiej wyprawie, wraz z Lilianę i Maurice Berrardami i
Michelem Parmentierem, zaś pozostałe polskie alpinistki stanowią samodzielny zespól kobiecy,
działający w ramach polskiej wyprawy, kierowanej przez Janusza Majera.

Pod K-2 jest również groźny konkurent Reinholda Messnera w wyścigu o zdobycie wszystkich
czternastu ośmiotysięczników, Jerzy Kukuczka wraz ze swym partnerem, Tadeuszem Piotrowskim,
jednym z najbardziej doświadczonych i najlepszych polskich alpinistów. Zamierzają zdobywać K-2
nową drogą, poprowadzoną ścianą południową.

Tak więc po raz pierwszy w historii zdobywania K-2 znalazło się u jego stóp tylu różnych alpinistów,
mających ambitne plany nie tylko zdobycia szczytu, ale i pokonania rywali. Pokonania dzięki
poprowadzeniu nowej, trudnej drogi (choć i klasyczna należy do niezwykle trudnych), dzięki lepszemu
czasowi wejścia. Do tego doszła rywalizacja między paniami — która z nich jako pierwsza stanie na
wierzchołku drugiej góry świata, zaś ze względu na trudności techniczne stawianej na czele listy
ośmiotysięczników? O tym wszystkim nie mówiło się głośno w bazie pod K-2, ale podświadomie czuło
się napięcie.

Jako pierwszy dotarł do bazy na początku maja Renato Casarotto wraz z żoną Gorettą i kilkoma
tragarzami. To jeden z największych mistrzów współczesnego alpinizmu, gorący zwolennik samotnych
wspinaczek. Swe cele w górach chce osiągać tak, jak to lubi najbardziej — samotnie, w dogodnym dla
siebie czasie i sobie właściwym stylu. Renato, podobnie jak wyprawa polska, zamierza atakować filar
południowo-zachodni. Mimo że szczyty zdobywa samotnie, to jednak w kolejnych bazach zawsze
oczekuje na niego żona, utrzymując z nim stały kontakt radiotelefoniczny.

22 maja do bazy wraz z 50 tragarzami dochodzą Barrardowie, Wanda Rutkiewicz i Michel Parmentier.
Ta wyprawa już od początku miała pecha. Jeszcze w Islamabadzie Maurice Barrard zostawił w
taksówce torbę ze wszystkimi dokumentami Francuzów, pienię-

143

^mi i czekami na sumę około 10 tysięcy dolarów. Próby odszukania taksówkarza poprzez związek
zawodowy nie dały rezultatu i wydawało się, że wyprawa w Islamabadzie zakończy swą działalność.
Jednak Barrard zachował zimną krew, sprawnie załatwił wszystkie formalności paszportowe, a i
finansowe kłopoty udało mu się rozwiązać.

W parę dni po przybyciu do bazy Francuzi wyruszyli do góry. Wanda z powodu kłopotów z gardłem i
wysokiej gorączki, opuściła pierwsze wyjście, podczas którego Francuzi założyli obóz I na wysokości
6300 metrów. 30 maja cała czwórka rusza do góry. Po biwaku na wysokości 5300 metrów, nazwanym
później bazą wysuniętą, 3 czerwca zakładają obóz II na 7000 metrów. Pogoda nie sprzyja akcji
górskiej, wieje silny wiatr i jest zła widoczność. Ale nie ma to wpływu na proces aklimatyzacji, która
przebiega tym lepiej, im więcej wyjść do góry dokonują alpiniści. Francuzi i Polka 4 czerwca schodzą
do bazy, postanawiając przeczekać załamanie pogody.

W górę ruszają ponownie 8 czerwca, ale nie mają szczęścia do pogody. Odcinek podejścia do obozu II
aż do końca poręczówek jest najbardziej narażonym na silne wiatry miejscem. Wiatr wiał z taką siłą,
że nie pozwalał opuścić namiotu. Mimo to alpiniści postanawiają czekać, by przy najlżejszej poprawie
pogody ruszyć do góry i założyć obóz III.

12 czerwca poddają się i schodzą na dół. Wanda wspominała później, że po raz pierwszy w górach
miała tak ogromne trudności z widocznością: Początkowo schodziłam prawie nic nie widząc, bo
okulary od wewnątrz były zalodzone, a od zewnątrz zalepione śniegiem miotanym przez wiatr.
Dopiero w obozie I zrobiło się nieco spokojniej.

Już na tym etapie wspólnej działalności francusko-polskiej pojawiają się pierwsze rozbieżności.
Wanda w liście do mnie, z 16 czerwca, pisze: Maurycy i Lilianę są OK -- zaprzyjaźniłam się 2 nim
zeszłego roku na Nanga Parbat. Stanowią rzadki przykład naprawdę fajnego górskiego małżeństwa,
ale tez są zarazem bar-dzo zamkniętym układem, zresztą najlepiej funkcjonującym, jeżeli

są tylko we dwoje. Ze wspinania się z Lilianę w zespole kobiecym na razie niewiele wyszło. I tak
wychodzi do góry z Maurycym, śpi z nim w jednym namiocie. Mnie pozostał w spadku Michel, wcale
tym nie zachwycony. Największy egoista i egocentryk, jakiego ostatnio widziałam. Dziennikarz
radiowy, korespondent z Bejrutu, narcystycznie zapatrzony w siebie i myślący tylko o własnej przy.
jemności. Warunkiem tejże jest swoboda wyboru Qego wyboru) i całkowita wolność decyzji. Przy tak
małym zespole wyboru specjalnego nie ma, a wolność jego decyzji jest ograniczeniem mojej
wolności. Tak więc po wysłuchaniu wczoraj brutałnych słów — „Po co jesteś z nami, Francuzami, a nie
ze swoimi przyjaciółmi, Polakami, ja ciebie nie potrzebuję w ogóle, a ty mnie potrzebujesz i w tym
bieda " — zaczęłam się przygotowywać do samotnego wejścia na K-2. Barradowie nie mogą mnie
zmieścić w swoim namiocie, jestem więc skazana na targanie swojego namiotu i rozbijanie go przy
nich. Będę się starała chodzić do góry z Barrada-mi, Michel zaś chce chodzić według własnego
uznania. Oni są od niego finansowo uzależnieni, bo pokrył połowę kosztów wyprawy. Czyli zapłacił, ze
swojej czy cudzej kieszeni, cztery razy więcej niż ja. Więc moja pozycja jest o tyle razy gorsza.

Z kolei Michel Parmentier w rozmowie z francuską dziennikarką, Christine Grosejan, tak ocenia!
sytuację. Maurice nie wydawał się być w wielkiej formie, Lilianę i Wanda nie były samodzielne. Po,
tym jak burza zablokowała nas na 7000 metrów, tylko z trudem udało się zejść.

144

Benoit Chamoux, któremu się uda wejść na szczyt w mniej niż 24 godziny, zauważa w bazie
zmęczenie Maurice'a, ale: Nie miałem nic do gadania, to nie była moja sprawa. Michel próbuje
przekonać Maurice'a, by związał się z nim liną, bez dwóch kobiet. Dwa klucze są niezbędne do
zdobycia szczytu himalajskiego -niezależność i szybkość. Lilianę była uzależniona od Maurice'A a
Wanda od nas trojga. To była kulawa ekspedycja, trzeba byl° wszystko ponownie przemyśleć.
Maurice na szczycie K-2 — to rĄ było warte złamanego szeląga. Ale Maurice i Lilianę — tak, 1°

hvlo coś warte. Byli ryzykantami, więc poszli na to. Profesjonalizm to niebezpieczna rzecz w
Himalajach.

Prawdą jest, że Barradowie cieszyli się reputacją w światku alpinistycznym, którą chcieli dobrze
sprzedać, ale też chcieli być razem w górze, to było racją ich istnienia. Tak więc Maurice nie chciał i
nie mógł przyjąć propozycji Parmentiera.

Dwudziestopięcioletni Benoit Chamoux, w przeciwieństwie do Barrarda, cieszy się znakomitą
kondycją psychiczną i fizyczną. Współdziałając z włoską grupą Quoto 8000, planuje wraz z nią
zdobywać K-2 trudną granią południowo-zachodnią. Nieoczekiwanie zmienia jednak plany i
postanawia wchodzić na Broad Peak z zamiarem dokonania wejścia w czasie krótszym niż 24 godziny.
Dopiero potem chce wrócić pod K-2 i albo wchodzić z Włochami granią, albo klasyczną drogą, Żebrem
Abruzów, w jak najkrótszym czasie.

Szczyt Broad Peak zdobywa w 16 godzin, jak sam podkreśla dzięki pracy całej ekipy: To nie był wyczyn
samotnego człowieka, ale tym razem bliżej było do niego niż w zeszłym roku. (Dokonał wówczas
szybkich wejść na Gasherbrum I i II).

W bazie pod K-2 czekają go złe nowiny. Amerykanie, John Smolich i Alan Pennington, są pierwszymi
śmiertelnymi ofiarami K-2 tego lata. Giną zasypani ogromną lawiną na przełęczy Negrot-to, skąd
prowadzi droga na filar południowo-zachodni. Dowiaduję się również, że ekipa Barrarda 18 godzin
wcześniej wyszła na Żebro Abruzzów. Mimo że klasyczne drogi, czyli pierwszych zdobywców, należą
na ogól do najłatwiejszych dróg na himalajskie szczyty, to klasyczna droga na K-2 jest skomplikowana,
w górnych partiach najeżona trudnościami w skali 3-4. Na domiar złego często następują tu
załamania pogody.

Chamoux zauważył, że coś nie gra w atmosferze i dotychczasowej jedności grupy Quoto 8000,
zaproponował więc, by zostawić grań południowo-zachodnią. Górna część stoku nie była oczyszczona
ze śniegu i warunki były trudne. Może więc ruszyć na Zebro Abruzzów i spróbować zdobyć K-2 na tyle
szybko, by wraz ze Broad Peakiem zmieścić się w pięciu dniach? Gianni Tulio

i Agostino da Polenza aprobują ten projekt i postanawiają ruszyć razem z nim.

Zespół Barrarda wyruszył z bazy 18 czerwca. Liłiane i Malince są optymistami i uważają, że może to
już być wyjście na atalc szczytowy. Wanda nie jest przekonana, ale tak na wszelki wypadek pakuje do
plecaka biało-czerwony proporczyk. 20 czerwca zostają za nimi trudności techniczne i zaczyna się
uciążliwe torowanie w głębokim śniegu, przy nienajlepszej pogodzie. 22 czerwca stają u stóp kuluaru,
który wyprowadza pod serak kopuły szczytowej. To najbardziej niebezpieczne miejsce na całej tej
drodze. Mają dwa warianty do wyboru — trudny i stromy odcinek lodowy albo wspinaczka skałami o
trudności 2-3. Niezależnie zaś od tego, jaki wariant wybiorą, dodatkowym zagrożeniem są obrywające
się niekiedy seraki.

145

Najpierw próbują przejścia przez teren lodowy. Okazuje się to niemożliwe. Już prawie miesiąc kursują
w górę i dół. Toteż stępione raki nie dają gwarancji bezpieczeństwa. Na domiar złego nie zabrali ze
sobą liny. Trzeba więc spróbować przejścia przez skały znajdujące się poniżej.

Po około dwudziestu metrach wspinaczki droga staje się nieco łatwiejsza. Każdy z alpinistów szedł
własnym tempem. Wydaje się, że kopuła szczytowa jest już bardzo blisko. Okazuje się jednak, że bez
biwaków nie ma mowy o zdobyciu szczytu. Nadzieje, że w wyższych partiach śnieg okaże się bardziej
twardy, nie spełniły się. Znów czeka ich torowanie szlaku w kopnym śniegu. Lilianę, niewysoka i
drobna, musi się z tego wyłączyć, gdyż ledwo ją widać w śniegu.

Na wysokości 8300 metrów znajdują miejsce wyglądające względnie bezpiecznie. Postanawiają
zabiwakować. Na platformie, na której z trudem mieści się dwuosobowy namiot, spędzają we
czwórkę ostatnią noc przed atakiem szczytowym, bez śpiworów, jedynie w kurtkach puchowych.
Mimo niewygody noc mija znośnie, niejest nawet zbyt zimno.

Dzień ataku szczytowego, 23 czerwca, to zarazem dzień imienin Wandy. Zaabsorbowana
przygotowaniami do opuszczenia

hiwaku zapomina, że jeżeli tego dnia stanie na szczycie K-2, sama

obie sprawi najwspanialszy prezent imieninowy. Szykują picie

zapas, resztę bagażu postanawiają zredukować do minimum.

Jednak Barrardowie zabierają maszynkę butanową. Cala czwórka

opuszcza biwak zbyt późno.

Dzień jest słoneczny, wieje wiatr, ale nie jest dokuczliwy. Po przejściu mniej więcej dwustu
pięćdziesięciu metrów, Barrardowie zatrzymują się nieoczekiwanie na platformie pod serakiem,
niedaleko szczytu. Oznajmiają, że chcą odpocząć dwie godziny. Wanda, mimo niewygody nocnego
biwaku, jest w dobrej formie. Intuicja jej podpowiada, że szczyt jest już bardzo blisko. Ta świadomość
pcha ją do góry. Chwilę jednak postała przy Barrardach, ale kiedy spostrzegła, że szykują się do
dłuższego postoju i zabierają się do gotowania, samotnie ruszyła do góry. Przedtem zostawiła Barrar-
dom kamerę filmową i aparat fotograficzny, ciężki Canon, umawiając się, że zdjęcia szczytowe będą
robić, małym, lekkim Mino-xem Barrardów.

Ruszając samotnie ku szczytowi wyszukuje łatwiejszy wariant podejścia, w prawo za serakiem. W
ciągu pół godziny osiąga szczyt. Jest godzina 10.15. I znów, jak na Evereście osiem lat temu, jest tutaj
pierwszą z polskich alpinistów, a zarazem pierwszą kobietą. Po kilkunastu minutach schodzi ze
śnieżnego szczytu na stronę północną, gdzie spod śniegu wystają kamienie. Pisze na kartce swoje
imię i nazwisko, narodowość, datę i godzinę wejścia na szczyt. Obok swego nazwiska pisze nazwisko
Lilianę, zaś przy godzinie wejścia stawia wielokropek. Kartkę wraz z biało-czerwonym proporczykiem
umieszcza w foliowej torebce, którą przyciska kamieniem.

Ponownie wchodzi na szczyt, nie mogąc się rozstać ze wspaniałym widokiem. Sam szczyt nie jest taki,
jaki wydawał się z dołu. To już nie regularna, ostro zakończona piramida, ale raczej grań z kopułą
śnieżną.

146

Powoli zaczyna się niecierpliwić, gdyż Francuzów ciągle nie widać. Ma ochotę zejść niżej i krzyknąć,
żeby szli szybciej, bo szczyt już bardzo blisko. Wreszcie dochodzą. Lilianę jest bardzo

<r

wzruszona. Niemal ze łzami w oczach mówi, że jeszcze nigdy nie miała tak pięknej pogody przy
wejściu szczytowym. Dotych. czasowe szczyty zawsze zdobywała przy złej pogodzie, niewiele widząc.
K-2 jest jej trzecim ośmiotysięcznikiem, tak samo j^ Wandy.

Około południa, po zrobieniu zdjęć, cała czwórka zaczyna schodzić. Pogoda nadal jest sprzyjająca.
Wprawdzie na horyzoncie pojawiają się niewielkie chmurki, ale nie sprawia to wrażenia jakby pogoda
miała się załamać. Zmęczenie daje się wszystkim we znaki, więc postanawiają nocować w namiocie
pozostawionym na wysokości 8300 metrów.

Rankiem 24 czerwca Michel Parmentier pierwszy opuszcza namiot. Wanda, która nocą zażyła zbyt
dużą dawkę środków nasennych, nie bardzo może się pozbierać i z trudem utrzymuje równowagę.
Schodząc koncentruje całą uwagę i być może dlatego nie dostrzega, że coś się dzieje z Barrardami.
Była przekonana, że wyruszyli tuż po niej, bo do zwinięcia pozostał im tylko namiot.

Im niżej schodziła, tym czuła się lepiej. Przy barierze seraków obejrzała się na kopułę szczytową.
Dostrzegła sylwetki Barrardów, wydawało się, że trudności trawersu są już poza nimi. Zastanawiające
było tylko to, że dzieliła ich tak duża różnica wysokości, wynosząca prawie dwieście metrów. Mogło
to wskazywać na osłabienie Lilianę lub Maurice'a.

Wczesnym popołudniem Wanda doszła na wysokość 7000 metrów, do miejsca, w którym znajdował
się obóz III Włochów. Jest tutaj Michel Parmentier. Zaczyna sypać drobny śnieg, szybko gęstniejący,
wiatr wzmaga się. Zaniepokojenie o losy dwójki znajdującej się w górze rośnie. Wanda próbuje
namówić Michela na podejście do góry. On jednak twierdzi, że nie mają żadnych szans na udzielenie
pomocy Barrardom, gdyż w szalejącej zadymce niewiele można dostrzec. Mimo wszystko Parmentier
postanawia jednak poczekać na Barrardów i spędzić jeszcze jedną noc w obozie III. Pozostał im już
tylko jeden ładunek butanowy, tot& Wanda schodzi na dół z Włochami i Baskami. Po jakimś czasie

Widok na bazę i południową ścianę Annapurny

Uczestnicy wyprawy na Annapurnę

Annapurna od północy

W namiocie pod Annapurna

Widok ze szczytu Annapurny na Machhapuchhare 6997 m

Widok ze szczytu Annapurny na Modi Peak 7219 m

gubią się nawzajem w zadymce i przez następne dni schodzi do bazy sama.

Po dotarciu do obozu II oddycha z ulgą, ale poczucie bezpieczeństwa, jakie ją ogarnia, jest złudne.
Wieje coraz silniejszy wiatr i tylko z trudem udaje się jej umocować namiot. Samotnie spędzona noc,
a następnego dnia oczekiwanie na Francuzów do późnego popołudnia. Jednak nikt nie pojawia się w

147

coraz bardziej szalejącej wichurze. Nie pozostaje jej nic innego, jak dalsze samotne schodzenie. Byle
dotrzeć do obozu I, tam wiatr jest słabszy.

O zmierzchu osiąga obóz I. Znów samotny nocleg i nazajutrz po przejściu dwustu metrów znajduje się
w obozie I wyprawy koreańskiej. Dopiero tutaj może nawiązać kontakt radiotelefoniczny z bazą.
Rozmawia z Krystyną -Palmowską, od której dowiaduje się, że z bazy wyruszyli Wojciech Wróż i
Przemysław Piasecki z zamiarem szukania jej na Żebrze Abruzzi. Dotarli do wysokości 5800 metrów,
ale nie widząc nikogo powyżej bazy wysuniętej, zawrócili. Kiedy jednak dowiadują się, że Wanda
zgłosiła się przez radiotelefon, ruszają ponownie do góry.

Wanda niesie dla kolegów suszone owoce i soki, którymi poczęstowali ją alpiniści koreańscy.
Spotkanie następuje powyżej bazy wysuniętej, do której cała trójka dociera około osiemnastej.
Koreańczycy w bazie witają Polaków bardzo serdecznie i szykują kolację. Lekarz wyprawy
amerykańskiej, Steve Boyer, opatruje odmrożenia Wandy. Tutaj, wśród ludzi życzliwych i pomocnych,
nareszcie może czuć się bezpiecznie — gdyby nie troska o tych, którzy pozostali w górze...

28 czerwca Wanda dochodzi do bazy głównej. Tego samego dnia, w kilka godzin później, zjawia się
Michel Parmentier. Jest sam. Wciąż nie ma żadnych wiadomości, co się stało z Barrardami. Teraz
można już spodziewać się najgorszego.

5 lipca ruszyło do góry kilka zespołów. Wierzchołek K-2 osiągnęło czterech Włochów, dwóch
Szwajcarów, Francuz i Słowak. Ale nikt z nich nie dostrzegł śladów Barrardów, choć pogoda tego dnia
była znakomita.

Dopiero 19 lipca tragarze wysokogórscy wyprawy koreańskiej przynieśli do bazy wiadomość, że w
odległości około 50 metrów od ścieżki, którą podchodziło się z bazy głównej do wysuniętej, coś leży.
Austriacy ze swym oficerem łącznikowym ruszyli do góry i znaleźli plecak. W plecaku znajdował się
aparat fotograficzny Wandy i kosmetyczka z drobiazgami Lilianę. Ale tragarze mówiąc, że „coś"
znaleźli, nie mieli na myśli plecaka. Na drugi dzień Austriacy ponownie ruszają w kierunku bazy
wysuniętej i znajdują ciało Lilianę.

Lilianę została pochowana przy kopcu Gilkey'a, nieco poniżej Haliny Kruger-Syrokomskiej. Jest tam
jeszcze tyle miejsca, że jeżeli kiedykolwiek zostanie odnalezione ciało Maurice'a, będzie można go
pochować obok żony...

Wanda 25 lipca opuściła bazę pod K-2, udając się do bazy pod Broad Peak. Ale nie była w dobrej
formie. Osłabiona antybiotykami, które przyjmowała, by uchronić się przed infekcją, mogącą nastąpić
przy odmrożeniach, musiała zrezygnować z ambitnego planu zdobycia kolejnego ośmiotysięcznika w
jednym sezonie. Kiedy jeszcze zaczęły się kłopoty z żołądkiem, postanowiła wrócić pod K-2, by po
jakimś czasie spróbować ponownie ataku na Broad Peak.

Ale to, co działo się na K-2, odwróciło jej uwagę od Broad Peaku. Wspaniały wyczyn Jerzego Kukuczki
i Tadeusza Piotrowskiego, którzy uczestnicząc w zachodnio-niemieckiej wyprawie kierowanej przez
Karla M. Herrligkoffera, pokonali południową ścianę K-2 po raz pierwszy w stylu alpejskim, miał
tragiczny finał. W zejściu Tadeusz Piotrowski, na skutek odpięcia się obydwu raków, odpada i ginie
bez śladu. Jerzy Kukuczka, w szoku po śmierci partnera, schodzi samotnie w dół. Zdołał dotrzeć do
obozu wyprawy południowo-koreańskiej, skąd wzywał na pomoc uczestników polskiej wyprawy,
zdobywających w tym czasie grań południowp-wschodnią. Ale nic już nie można było zrobić.

148

Śmierć Tadeusza Piotrowskiego rzuciła cień na wspaniałe osiągnięcie polskiej dwójki, jakim było
przejście nowej, niezwykle trudnej drogi na K-2. Ale nie był to koniec czarnej serii tego lata.

Następną ofiarą był Renato Casarotto, jeden z największych mistrzów współczesnego alpinizmu,
gorący zwolennik samotnych wspinaczek. Zamierzał zdobyć K-2 filarem południowo-zachod-nim, tym
samym, który mają zamiar atakować alpiniści polscy z wyprawy kierowanej przez Janusza Majera.

Podczas trzech samotnych ataków Renato utrzymuje stały kontakt radiotelefoniczny z żoną. 16 lipca
po raz ostatni próbuje wejść na filar. Po osiągnięciu 7400 metrów wzywa przez radiotelefon Gorettę.
Choć nie potrafi tego wytłumaczyć, czuje że coś jest nie w porządku i postanawia zrezygnować z
podejścia. Wbrew swoim dotychczasowym zasadom schodzi bardzo szybko, jakby chciał uciec od K-2.
Już prawie zbliża się do bazy, jeszcze tylko trzeba przejść przez lodowiec. I tutaj szczęście go opuszcza.
Śnieżny most zapada się, leci 10 metrów w dół, odbija się od ściany szczeliny i po 30 metrach ląduje
na dnie. Jeszcze żyje, jego radio wciąż działa: Goretta, ja umieram! — słyszy żona.

W bazie pozostało niewielu alpinistów, ale udaje się natychmiast zorganizować ośmioosobowy
zespół, kierowany przez Agostino da Polenza i Gianni Calgero, który przystępuje do akcji ratunkowej.
W zespole tym znaleźli się Kurt Diemberger i Julie Tullis, Wanda Rutkiewicz i Alan Rouse. Po dwóch
godzinach docierają do miejsca wypadku.

Agostino da Polenza i Gianni Calgero schodzą na dno szczeliny i przy pomocy Alana Rouse'a udaje im
się wydobyć Renato na powierzchnię. Wanda zbiega do bazy Anglików po dodatkowe ciepłe ubranie,
jedzenie i leki. Przypuszcza też, że może przydać się tlen. O dwunastej w nocy dociera do bazy. Mimo
że Anglicy zaledwie kilka godzin wcześniej wrócili z akcji górskiej, wszyscy ruszają na pomoc. Razem z
nimi idzie lekarz wyprawy angielskiej i lekarz wyprawy włoskiej. Kiedy dochodzą do miejsca wypadku,
jest już druga w nocy. Wszelka pomoc okazuje się daremna — Renato zmarł w dwadzieścia minut po
wydostaniu go ze szczeliny.

Wanda ma już dosyć gór, jej wytrzymałość kończy się. Nie może patrzeć, jak odchodzą przyjaciele, a
potem, jakby nigdy nic, wrócić w góry. Atmosfera grozy przygniata ją, każe zapomnieć

o ambicjach sportowych. Uciec stąd, uciec jak najprędzej! Ale to dopiero początek tragedii na K-2.
Nim znajdzie się bezpieczna w dolinach, śmierć zabierze kolejnych jej przyjaciół.

Na początku sierpnia Przemysław Piasecki i Wojciech Wróż oraz ich słowacki partner Peter Bożik
kończą wreszcie drogę fila-rem południowo-zachodnim. 3 sierpnia podczas schodzenia ze szczytu
Wojciech Wróż poślizgnął się i poleciał w dół. Upadek zakończył się śmiercią, ciała nie odnaleziono.

Ci, co pozostali i nie zrezygnowali ze zdobycia K-2, postanawiają się połączyć. Powstaje w ten sposób
dość przypadkowy, siedmioosobowy zespół: czterech Austriaków — Kurt Diember-ger, Alfred
Immitzer, Hannes Wieser i Willy Bauer, Anglicy — Alan Rouse i Julie Tullis oraz Polka, Dobrosława
Miodowicz--Wolf. W miarę rozwoju akcji górskiej Mrówka dochodzi do wniosku, że samodzielnie
działający zespół kobiecy (Anna Czerwńska, Krystyna Palmowska i ona) ma niewielkie szanse
osiągnięcia szczytu. Zdecydowała się więc ruszyć do góry z kierownikiem wyprawy brytyjskiej, Alanem
Rousem. Mrówka zostawiła w Warszawie męża i sześcioletniego synka, zaś żona Alana lada dzień
spodziewa się ich pierwszego dziecka.

149

Cała siódemka przebywa już ponad dwa miesiące na wysokości, na której organizm ludzki regeneruje
się z ogromnym trudem. Są nie tylko zmęczeni, ale i przygnębieni kolejnymi śmiertelnymi
wypadkami. Być może któreś z nich zadawało sobie pytanie, kto będzie następny, ale każdy wierzył,
że to nie on będzie następną ofiarą K-2. A przecież Kurt Diemberger i Alan Rouse są na tyle
doświadczeni w bojach o himalajskie olbrzymy, że powinni dostrzec narastające zagrożenie. Nie
potrafią jednak się oprzeć górze, o której marzył każdy z nich.

4 sierpnia na szczycie K-2 stają Julie Tullis, Alan Rouse, Kurt Diemberger, Willy Bauer i Alfred
Immitzer. Schodząc ze szczytu spotykają Mrówkę, która nie czując się najlepiej, szła znacznie wolniej
niż jej przypadkowi partnerzy. Zrozumiała, że do szczytu nie dojdzie i uległa namowom kolegów, by
wracać z nimi. Odwrót stawał się coraz bardziej dramatyczny. Julie i Kurt, związani liną,

jj0 tylko tak chodzili, osunęli się po lodowym stoku i polecieli około stu metrów. Julie odniosła
obrażenia, Kurt wyszedł z upadku bez szwanku.

Kiedy znajdują się wszyscy w obozie na wysokości 8000 metrów, przychodzi załamanie pogody.
Kończy się żywność i paliwo, padający śnieg zniszczył jeden z trzech namiotów. 7 sierpnia umiera z
wyczerpania Julie. 10 sierpnia pogoda nieco się poprawia, więc postanawiają schodzić. Kurt i Willy
potrząsają Dobrosławą, która krańcowo wyczerpana nie może zebrać się do wymarszu. W drugim
namiocie usiłują obudzić Alana. Alan nie może się ruszyć, nie może powiedzieć ani słowa, wpatruje
się tylko w Kurta...

Pozostaje ich pięcioro. Ale zanim osiągną obóz położony na wysokości 7300 metrów, Alfred i Hannes,
śmiertelnie wyczerpani, nie utrzymali się na stromym stoku i polecieli w dół. I choć ich ciał nie
odnaleziono, nie ma wątpliwości, że nie wrócą do bazy pod K-2...

Mrówka, Kurt i Willy docierają do obozu i widzą, że jest on całkowicie zniszczony przez wiatr i śnieg.
Coraz bardziej wyczerpani, coraz mniej mający nadziei, muszą wciąż schodzić. Kolejną szansą jest dla
nich obóz na 6700 metrach. Pierwszy dociera do niego Willy Bauer, w nocy z 10 na 11 sierpnia — Kurt
Diem-berger. Pozostało ich dwóch. Mrówkę Kurt ostatni raz widział na wysokości około 7100, na
początku poręczówek. Czekali na nią do południa — na próżno. Dwaj najstarsi uczestnicy zmagań z K-
2, skrajnie wyczerpani, dowlekli się do bazy 12 sierpnia.

Polscy alpiniści próbowali odszukać Mrówkę, dotarli do wysokości 7100 metrów, ale nie odnaleźli
nawet jej śladów...

* * *

Drugi co do wysokości szczyt świata, przez wielu alpinistów uznawany nie tylko za najtrudniejszy, ale i
najpiękniejszy, dla wielu stanowiący marzenie życia, Wanda miała już za sobą. Ale radość z jego
zdobycia, jak nigdy dotąd, przemieszana była ze smutkiem 1 goryczą. Wśród ofiar K-2 znaleźli się jej
bliscy przyjaciele — nie

partnerzy, nie koledzy, a właśnie przyjaciele, o których mówiła, że „dorobiła się ich z trudem" —
Dobrosława Miodowicz-Wolf i Wojciech Wróż. Zaś pozostały przy życiu jej partner z zespołu
francuskiego, Michel Parmentier, po powrocie do Francji, wpraw-dzie w sposób pośredni, ale
obwiniał ją o śmierć Barrardów, zarzucając jej również, że najprawdopodobniej nie była na szczycie.

150

W kilka tygodni po powrocie Wandy z Pakistanu siedziałyśmy po południu u niej w domu, nagrywając
relację z wyprawy i porządkując notatki. Pracę przerwał nam listonosz, przynosząc pokaźny plik
korespondencji. Do dziś pamiętam twarz Wandy, kiedy patrząc na długą, białą kopertę powiedziała:
To od rodziców Lilianę. Bała się tego listu. Minęło kilka bardzo długich minut, zanim go otworzyła.
Czytała go głośno, od razu tłumacząc na polski. To był piękny, mądry list, bez cienia pretensji czy
stawiania jakichkolwiek zarzutów. Było w nim pogodzenie się z losem i troska o Wandę, były pytania
o ostatnie chwile, jakie spędziła z Lilianę i Maurice'm. I była nadzieja, że za jakiś czas Wanda będzie
mogła odwiedzić rodziców Lilianę.

Ale to wszystko, co stało się tego lata na K-2, było dla Wandy nie tylko stresem emocjonalnym,
spowodowanym utratą przyjaciół i patrzeniem z bliska na śmierć innych alpinistów. Stało się też
swoistym przełomem w jej poglądach na alpinizm wyczynowy.

W górach wysokich, przede wszystkim w Himalajach, alpiniści osiągnęli tak wysoki stopień wyczynu
sportowego, że drogi, dotychczas uważane za bardzo trudne, w powszechnej świadomości stały się
jakby łatwiejsze, choć ich obiektywne trudności w rzeczywistości nie zmalały. Wejście na szczyt
ośmiotysięczny, stanowiące dawniej uhonorowanie kariery alpinistycznej, dziś bardziej przypomina
spacer po ulicy w wielkim mieście, na której mijają się tłumy obojętnych przechodniów.

Corocznie w Himalaje przyjeżdża coraz większa rzesza alpinistów 0* różnym stopniu umiejętności i
ambicji. Padają kolejne rekordy — szybkości wejść szczytowych, liczby „zaliczonych'
ośmiotysięczników, stylu wejść (najlepiej po alpejsku — bez tlenu, bez zakładania obozów
pośrednich, niekiedy bez partnera). Eska-

• reicordów powoduje coraz ostrzejszą rywalizację — by być

ważonym przez publikatory, należy osiągnąć więcej niż poprze-

, • y być lepszym niż rywale. Bo tylko wtedy można zdobyć

ieniądze na kolejną wyprawę. Bez wielkich firm sponsorujących

wiazdy alpinizmu, bez prywatnych sponsorów współczesny

alpinizm wyczynowy nie istniałby. Ale duże pieniądze dostają tylko

najlepsi — na przedsięwzięcia, jakich dotychczas nikt nie podjął.

Takie choćby, jak zdobycie w jak najkrótszym czasie wszystkich

szczytów ośmiotysięcznych.

K-2 był trzecim szczytem ośmiotysięcznym zdobytym przez Wandę. Była jedyną alpinistką na świecie,
która miała taki dorobek. W tym czasie Reinhold Messner i Jerzy Kukuczka uczestniczyli w swoistym
wyścigu — który z nich zdobędzie jako pierwszy Koronę Himalajów, czyli całą czternastkę szczytów
ośmiotysięcznych. Jurek Kukuczka wystartował później, sam borykał się z organizacją swoich wypraw,
podczas gdy Messner miał wszystko podane nieomal na tacy — jego jedynym zadaniem było wejść na
szczyt. Nietrudno było przewidzieć, czyim zwycięstwem skończy się ten wyścig, w pewnej mierze
sprowokowany przez dziennikarzy. Ale nie tylko. Jeśli w tym samym czasie dwóch alpinistów
najwyższego światowego formatu podejmuje takie samo przedsięwzięcie, to właściwie nieunikniona

151

staje się w pewnym momencie chęć zmierzenia się. Nawet jeśli nie byliby do tego „popychani" przez
dziennikarzy i kibiców sportu wspinaczkowego.

Wygrał Reinhold Messner, choć był moment, że był od Jurka lepszy tylko o dwa ośmiotysięczniki. Ale,
co podkreślali wszyscy znawcy przedmiotu, wejścia Jurka miały większą wartość — często
dokonywane nowymi drogami, nierzadko w sezonie zimowym, podczas gdy Messner, chcąc być jak
najszybszy, wchodził na ogół drogami klasycznymi.

Wanda obserwowała ten wyścig z boku, życząc sukcesu Jurkowi Kukuczce, ale zdając sobie oczywiście
sprawę z tego, że jest on niemożliwy. W wywiadach udzielanych po zdobyciu K-2 na Pytania
dziennikarzy, czy nie zamierza włączyć się, jako jedyna a Pmistka mająca na to szansę, do gry o
Koronę Himalajów, odpo-

wiedziała, że rywalizacja o to, kto pierwszy zdobędzie całą czternastkę, jest już właściwie
rozstrzygnięta. Zaś pomysł, by miała kolekcjonować ośmiotysięczniki, sama sobie organizując
wyprawy wydawał się jej mało atrakcyjny. To byłoby nudne, planowo, metodycznie przymierzać się
do kolejnego celu — powtarzała wówczas.

PIERWSZE PODEJŚCIE: MAKALU I ANNAPURNA

Nie zamierzała kolekcjonować ośmiotysięczników, jednak jesienią roku 1986 wzięła udział w
wyprawie na Makalu, zorganizowanej przez Klub Wysokogórski z Łodzi. Kierownikiem wyprawy był
Krzysztof Pankiewicz, a uczestnikami — Krzysztof Wielicki, Szwajcarzy — Marcel Riiedi i Walter Egger
oraz dr Oswald Oelz, Austriacy — Wolfgang Nairz, Maksymilian Fankhauser i Wolfgang Strickner.

Marcel Riiedi, z zawodu masarz, był trzecim z kolei, po Messnerze i Kukuczce, pretendentem do
Korony Himalajów. Makalu miał być jego dziesiątym szczytem ośmiotysięcznym.

W siedemnaście dni od przybycia w Himalaje z Zurychu i po dziesięciu od przyjścia do bazy pod
Makalu, ruszył do ataku szczytowego z Krzysztofem Wielickim. Wielicki, dużo lepiej
zaaklimatyzowany, szedł szybciej. Schodząc ze szczytu, około 80 metrów niżej spotkał podchodzącego
w górę Rtiediego. Krzysztof poczęstował go gorącą herbatą z termosu i czekoladą.

Marcel Riiedi prawdopodobnie osiągnął szczyt. Ale schodził wolno, zbyt wolno. Musiał zabiwakować,
nie mając sprzętu biwakowego. Kiedy następnego dnia dotarł do obozu III, zmarł tam z powodu
obrzęku płuc.

Wanda na szczyt nie weszła, osiągnęła wysokość około 8000 metrów. Ale w cztery lata później znów
znalazła się w bazie pod Makalu... Nim to nastąpiło, następnym ośmiotysięcznikiem, który zamierzała
zdobyć, była Annapurna.

Od Annapurny, zaliczanej do „niskich" (8078 m) ośmioty-sięczników, zaczęła się era zdobywania przez
alpinistów szczytów ośmiotysięcznych. W roku 1950 na jej szczycie stanęli uczestnicy wyprawy
francuskiej — Maurice Herzog oraz alpejski przewodnik, Louis Lachenal. W dwadzieścia pięć lat po
postawieniu stopy przez człowieka na dziewiczym szczycie Annapurny Jubileuszowego" wejścia
dokonał Reinhold Messner.

Zezwolenie władz nepalskich na zdobywanie Annapurny przez wyprawę polską obejmowało przełom
roku 1986/87. Jerzy Kukuczka, który wrócił z wyprawy na Manaslu, miał bardzo mało czasu na

152

zorganizowanie kolejnej wyprawy. Całość prac organizacyjnych podzielił między siebie, Wandę,
Krzysztofa Wielickiego i Artura Hajzera. Cała czwórka tak się sprężyła, że w ciągu dwóch tygodni
załatwiono wszystko, co potrzeba.

Na początku grudnia do Jerzego Kukuczki zatelefonował dziennikarz z Włoch, Polak z pochodzenia —
Jacek Pałkiewicz. Nie wspinał się nigdy w górach wysokich, ale prowadził „szkołę przeżycia", włócząc
swoich klientów po bagnach i dżunglach tropikalnych, przemierzając z nimi Saharę i bezdroża
zachodniej Kanady. Dawało mu to niezłą kondycję, a także zarobki. Zaproponował Kukuczce swój
udział w wyprawie i pokrycie dodatkowych kosztów w wysokości około 4000 dolarów. Jurek zgodził
się i w ten sposób wyprawa stała się polsko-włoska. Ze strony polskiej, oprócz czwórki wymienionej
powyżej, w wyprawie uczestniczyli Ryszard Warecki i lekarz z warszawskiego Klubu Wysokogórskiego,
Michał Tokarzewski.

Wyprawa ruszyła z Warszawy 31 grudnia 1986 roku, na pół godziny przed nadejściem Nowego Roku,
który witali na pokładzie samolotu lecącego do Delhi. Po przylocie z Delhi do Kathmandu okazało się,
że wyprawa polska została skreślona z planu na sezon

1986/87 z powodu niedopełnienia we właściwym czasie formalnoś-¦ jednak zbyt dużo kosztowało
zdobycie funduszy, sprzętu, by moali spokojnie pogodzić się z przegraną już na samym początku
wyprawy. Zapadła decyzja, że nie ruszą się z Kathmandu, dopóki nie załatwią powtórnie anulowanego
zezwolenia.

Wyprawa podzieliła się na dwie grupy — jedna ruszyła do bazy pod Annapurnę jako grupa
trekingowa, druga biegała po urzędach. Wanda wykorzystała wszystkie swoje znajomości, zawarte
podczas wcześniejszych wypraw, między innymi z ambasadorem Indii w Nepalu, by wywrzeć
odpowiednie naciski na nepalskich urzędników.

W końcu udało się uzyskać zezwolenie. Ale czasu było coraz mniej — termin działalności górskiej w
sezonie zimowym kończył się 15 lutego 1987 roku.

Bazę założono 20 stycznia. Po trzech dniach pobytu w bazie i próbie dojścia do miejsca, w którym
miał później stanąć obóz I, Jacek Pałkiewicz zrezygnował z dalszej działalności górskiej. Polacy zostali
sam na sam z Annapurna.

Zakładanie kolejnych obozów odbywało się w sposób zdecydowanie niekonwencjonalnie. Bazę
założono na wysokości 4250 metrów, następnie powstał obóz... III (6150 m), II (5600 m) i I (4900 m).
Ostatnim założonym obozem był obóz IV (6800 m).

Partnerem Wandy był początkowo Jurek Kukuczka, choć często powtarzał, że „nie bardzo lubi chodzić
z babami". Drugi zespół stanowili Artur Hajzer i Krzysztof Wielicki. Kierownik wyprawy niemal do
ostatniego dnia zastanawiał się, jaką drogą poprowadzić wyprawę na szczyt. Zdecydowano się w
końcu na ścianę północną. Ten wariant przewidywał trudniejszy pierwszy etap drogi, ale jednocześnie
dawał większe szanse niż droga ścianą południową.

Dwa zespoły oddzielnie ruszyły do góry, od razu napotykając na duże trudności — najpierw
lawiniasty, stromy kuluar, potem twardy, szklisty lód, na którym raki ledwo się trzymały. Przez cały
dzień wspinaczki byli narażeni na nieustanne lawiny — lodowe 1 kamienne — nieduże wprawdzie, ale
dokuczliwe.

153

Noc spędzili we czwórkę w obozie II, zasypywani lodowymi odłamkami, tak ostrymi, że podziurawiły
namiot. Tego dnia założyli obóz IV. Jurek był w tak dobrej formie, że postanowił iść do szczytu.
Zapytał, kto z nim pójdzie. Zdecydował się Artur Hajzer. Wanda i Krzysztof Wielicki mieli gorszą
aklimatyzację, poza tym Wanda już wcześniej miała dziwny kaszel, który ostatecznie zakończył się
zapaleniem oskrzeli. Mimo nienajlepszego samopoczucia zamierzała spróbować raz jeszcze, ale po
naradzie przez radiotelefon z lekarzem, zeszła z Krzysztofem do bazy. Później żałowała, że Krzysztof
przez nią, jak mówiła, nie zdobył Annapurny. Był, mimo gorszej aklimatyzacji niż Kukuczka i Hajzer, na
tyle w dobrej formie, że mógł zdobyć szczyt. Jednak nie chciał zostawić Wandy samej...

3 lutego na szczycie Annapurny stanęli Jerzy Kukuczka i Artur Hajzer. Polska wyprawa była ósmą z
kolei, która zamierzała zdobyć Annapurnę zimą i pierwszą, której udało się to zamierzenie
zrealizować. W historii himalaizmu była to jedna z najkrótszych wypraw — od założenia bazy do
zdobycia szczytu minęło zaledwie szesnaście dni.

Po wyprawie Wanda powiedziała, że Annapurna była dla niej najbardziej niebezpieczna ze wszystkich
szczytów, jakie do tej pory zdobywała. Ale też była to wyprawa, którą bardzo dobrze wspomina:
Udział w wyprawie z takim szefem jak Jerzy Kukuczka dla każdego jest przeżyciem. Dzisiaj twierdzą, że
Jurek ma w sobie tyle szczęścia, że starcza go nie tylko dla niego samego, ale i dla całej ekipy.

Dla Jerzego Kukuczki Annapurna była trzynastym ośmiotysię-cznikiem. Ostatnią perłą w Koronie
Himalajów pozostała Shisha Pangma (8013 m), najniższy i najłatwiejszy szczyt ośmiotysięczny, z racji
swego położenia (Tybet) długie lata niedostępny dla wypraw. Z Nepalu uczestnicy wyprawy wrócili w
lutym, a już na kwiecień-maj Jerzy Kukuczka zaplanował wyjazd do Tybetu. Swój czternasty
ośmiotysięcznik zamierzał zdobywać z polskimi przyjaciółmi.

NAJNIŻSZA Z NAJNIŻSZYCH: SHISHA PANGMA

Ten najpóźniej zdobyty z ośmiotysięczników — w roku 1964 przez alpinistów chińskich — położony
jest w odległości około 120 km, w kierunku północno-zachodnim, od Mount Everestu. Mimo że od
granicy nepalsko-chińskiej dzieli go zaledwie 11 kilometrów, wyprawy alpinistyczne bardzo rzadko
pojawiały się w tym rejonie. Przez długie lata Tybet był zamknięty dla cudzoziemców, toteż następna
wyprawa, po pierwszej zdobywczej, która osiągnęła szczyt, miała miejsce dopiero w roku 1980. Była
to wyprawa niemiecka, którą kierował Manfred Abelein i Gunter Sturm.

Nazwa szczytu — Shisha Pangma — jest pochodzenia tybetańskiego. Jak dotychczas, wyjaśniona jest
tylko jej druga część. I tak „Pawg" znaczy „łąka", zaś „ma" jest żeńską końcówką. Nazwę tę szczytowi
nadała okoliczna ludność, być może z powodu łąk wysokogórskich, znajdujących się w pobliżu
szczytu.

Położenie geograficzne i sytuacja polityczna powodowały, że rejon Shisha Pangma bardzo rzadko był
penetrowany przez wyprawy naukowców i alpinistów. Dokumentacja fotograficzna była bardzo
skromna — pierwsze zdjęcie lotnicze, przedstawiające szczyt od południowego zachodu, wykonano
dopiero w roku 1950, z odległości około 60 kilometrów. W dwa lata później Wykonano zdjęcia
stoków południowo-zachodnich z przełęczy Hagena. Okazało się, że od tej strony szczyt jest
niedostępny -J broni go stroma, Jodowo-skalna ściana. Równie niedostępna wydawała się grań
zachodnia. Alpiniści chińscy, którzy jako pierwsi stanęli na szczycie Shisha Pangma, dokonali wejścia
od strony północnej, drogą z lodowca Yebokangal.

154

Wyprawa kierowana przez Jerzego Kukuczkę miała skład międzynarodowy. Z Polski — Wanda
Rutkiewicz, Artur Hajzer, Lech Korniszewski, Janusz Majer i Ryszard Warecki. Ze względu na to, że
Shisha Pangma położona jest w pobliżu granicy z Nepalem, a szlaki w tym kraju polscy alpiniści mają
przedeptane, postanowiono, że wyprawa drogą tradycyjną uda się do Kathman-du, a dopiero
stamtąd wyruszy do Tybetu. W Nepalu do Polaków miełi dołączyć pozostali uczestnicy wyprawy: Elsa
Avilla i Carlos Carsolio z Meksyku, Alan Hinkes z Wielkiej Brytanii, Steve Untch z USA, Ramiro
Navarette z Ekwadoru i Christine de Cołombel z Francji. Również z Francji przyjechała Małgorzata
Bilczewska--Fromentier, podróżująca po Tybecie turystycznie.

Między nepalską wioską Kodari a tybetańską wioską Zangmu płynie graniczna rzeka Sun Kosi. Obie
wioski łączy most, przez który trzeba było przenieść ładunki wyprawy na grzbietach tragarzy, gdyż
górska ścieżka jest zbyt stroma. Od granicy wyprawie towarzyszył oficer łącznikowy i tłumacz,
przydzieleni przez Chiński Związek Alpinistyczny.

Do bazy, uczestników wyprawy i bagaże przywiozły jeepy i ciężarówka. Przez tybetański płaskowyż,
na wysokości 4000-5000 metrów, w ciągu kilku godzin wyprawa dociera do miejsca, w którym
znajdowała się baza wyprawy chińskiej z roku 1964. Baza wyprawy polsko-międzynarodowej została
założona na wysokości 5800 metrów. To wysoko, jak na obóz bazowy, w którym trzeba odpoczywać,
regenerować siły po przebywaniu na wysokości zakłócającej normalne funkcjonowanie organizmu.

Wszyscy uczestnicy wyprawy docierają do bazy 22 sierpnia. Większość "z nich nie czuje się dobrze,
dała się im we znaki zbyt gwałtowna zmiana wysokości. Ponieważ dobra dotychczas pogoda popsuła
się i wysoko w górach sypał nieustannie śnieg, alpiniści

isieli przeczekać w bazie załamanie pogody, co umożliwiło od-skanie formy tym, którzy czuli się źle.
Problemem był jednak ciekający czas — coraz bliższy był końcowy termin zezwolenia, dzielonego
przez władze chińskie na zdobywanie Shisha Pangma. Toteż kierownik wyprawy przewidując, że może
zabraknąć czasu na akcję górską, próbował załatwić z oficerem łącznikowym, który znajdował się
poniżej bazy, przedłużenie zezwolenia. Wymiana korespondencji odniosła skutek i wyprawa uzyskała
przedłużenie o pięć dni, czyli do 25 września. Nie było to zbyt wiele, ale 16 września pogoda
poprawiła się zdecydowanie i można było wyruszyć w górę.

Wanda, która zamierzała zdobywać szczyt w zespole kobiecym — wraz z Christine de Colombel,
Małgorzatą Bilczewską--Fromentier i Elsą Avilla — musi zmienić plany. Christine nie ma już czasu na
zdobywanie Shisha Pangma, bo wcześniej umówiła się na reportaż o Tybecie w terminie, którego nie
może przesunąć, zaś Małgoizata choruje i nie ma szans, by zdołała dojść do siebie przed atakiem
szczytowym. Elsa, która choć najmłodsza i najmniej doświadczona, okazuje się świetna, zamierza iść
na szczyt z Carlosem Carsolio, swym późniejszym mężem. Tak więc zespół, z którym Wanda będzie
zdobywała Shisha Pangmę, kształtuje się nieco przypadkowo — Elsa z Carlosem, Ramiro Navarette i
Ryszard Warecki. Jurek Kukuczka z Arturem Hajzerem do wysokości 6800 metrów szli drogą
pierwszych zdobywców, następnie ruszyli granią, wytyczając nową drogę. Zespół Wandy zdecydował
się iść drogą normalną.

18 września osiągają wysokość 7350 metrów i zakładają obóz III. Z tego obozu poprowadzą atak
szczytowy. Carlos cały czas toruje, nić pozwalając się zmienić. Walczy o szczyt nie tylko dla siebie, ale i
dla Elsy — będą pierwszymi alpinistami z Ameryki Łacińskiej na Shisha Pangma, zaś Elsa —
najmłodszą ze zdobywców (ma 23 lata) ośmiotysięcznika.

155

Następnego dnia pogoda jak na zamówienie — słońce, wiatr nie dokucza zbyt mocno. Oprócz zespołu
Wandy do ataku szczytowego ruszyły inne zespoły — Jerzy Kukuczka i Artur Hajzer

granią zachodnią, Alan Hinkes i Steve Untch, a także czteroosobowy międzynarodowy zespół,
kierowany przez znajomego Wandy z wyprawy na K-2 w 1984 roku, Stefana Wórnera.

W tym momencie doszło do swoistego wyścigu. Wszystkie zespoły miały radiotelefony i mogły
porozumiewać się podczas akcji. I właśnie podczas jednej z takich rozmów okazało się, że zespół
Wandy narzucił takie tempo, iż wzbudziło to zaniepokojenie kierownika wyprawy. Jak później
wspominał Jerzy Kukuczka. Każdy miał powód, by starać się stanąć na szczycie jako pierwszy —
Ramiro jako pierwszy Ekwadorczyk, Elsa — jako najmłodsza kobieta na ośmiotysięczniku, wreszcie
Wanda, która ubiegła mężczyzn na Evereście i K-2, mogła zostać ponownie pierwszą Polką na szczycie
chińskiego ośmiotysięcznika. Trochę mnie to nawet bawiło. Myślę, że oni bawili się również.

Do grani szczytowej w pobliżu wierzchołka środkowego, który tylko niewiele jest niższy od
wierzchołka głównego, jako pierwsi dochodzą Elsa i Carlos. Wanda dochodzi zaraz po nich.
Kilkadziesiąt metrów niżej, na grani zachodniej, widzi dwóch wspinaczy — to Jerzy Kukuczka i Artur
Hajzer. Wanda cały czas filmuje wejście kamerą 16 mm. Utrudnia jej to wspinaczkę, ale zarazem daje
niebagatelną satysfakcję — tylko nieliczne wyprawy mają materiał filmowy z wysokości ponad 8000
metrów.

19 września godzina 16.00 szczyt Shisha Pangma pierwszy osiągnął Carlos Carsolio. Niedługo po nim
— Elsa, Wanda i Ramiro. Jest też i Artur Hajzer. Alpiniści z zespołu Stefana Wórnera po dotarciu na
przedwierzchołek uznali, że to szczyt właściwy i zeszli na dół. Jerzy Kukuczka nie wszedł na szczyt
razem ze wszystkimi — dotarł tam na nartach jako ostatni. Być może, jak przypuszczała Wanda, chciał
być sam na sam ze swym ostatnim z ośmiotysięczników. Po ostatnim biwaku na Shisha Pangma
zjechał, z przerwami w obozie II i I, na nartach do bazy. Zamiast szampana i tortu z odpowiednią
liczbą świeczek, w bazie czekało na niego czternaście śląskich klusek, każda z chorągiewką z nazwą
ośmiotysięcznika. W tak niebanalny sposób uczcił sukces Jurka lekarz wyprawy, Lech Korniszewski.

Czwarty ośmiotysięcznik w kolekcji Wandy stanowił niespotykany dotąd ewenement. Jak mówiła,
zdobycie Shisha Pangma nrzyszło jej z łatwością, a atmosfera panująca na wyprawie, bardzo
koleżeńska i serdeczna choć nie pozbawiona elementów rywalizacji, na długo pozostała w jej
wspomnieniach.

Jerzy Kukuczka, jako drugi, po Reinholdzie Messnerze, „zaliczył" wszystkie ośmiotysięczniki. Wanda,
jako jedyna alpinistka, miała ich na swoim koncie cztery.

Czy po powrocie z Tybetu nie zastanawiała się nad skompletowaniem całej Korony Himalajów?
Wówczas jeszcze nie, zbyt dobrze miała w pamięci, ile przeszkód trzeba pokonać, by zorganizować
wyprawę w góry wysokie. Miała wówczas 44 lata i wydawało się mało prawdopodobne, by mając
takie możliwości, jakimi dysponowała wówczas, zdołała zorganizować dziesięć wypraw. Zdawała
sobie sprawę z tego, że ma coraz mniej czasu, choć nadal była w bardzo dobrej formie fizycznej i
psychicznej. Ale otwarcie przyznawała, że męczy ją coraz bardziej szukanie sponsorów, załatwianie
mnóstwa spraw organizacyjnych, przy których wprawdzie parę osób jej pomagało, ale tak naprawdę
to ona sama musiała o wszystko zadbać.

156

Jednak jeżeli nadal chciała uprawiać alpinizm, należało poddać się pewnej, naturalnej niejako, logice
tego sportu. Wszak istotą alpinizmu jest szukanie celów coraz trudniejszych, coraz wyższych, bo —jak
mawiał Jan Gwalbert Pawlikowski — „ta perć jest najhonorniejsza, której nie ma wcale". W
Himalajach dużo miała jeszcze do zrobienia. Tyle tylko, że trzeba było bardzo poważnie się
zastanowić, w jaki sposób tego dokonać.

INTERMEZZO II: CERRO TORRE I YOSEMITE

Być może po to, by uwolnić się od presji himalajskiej, pod koniec roku 1987 Wanda znalazła się w
górach całkowicie jej dotąd nieznanych — w Andach Patagońskich. Celem wyprawy kobiecej, którą,
jak to najczęściej bywało, kierowała, była słynna granitowa iglica Cerro Torre (3128 m). Wysokość, w
porównaniu z himalajskimi olbrzymami, wydaje się niewielka, ale trudności techniczne z
powodzeniem wyrównują tę różnicę wysokości.

W wyprawie uczestniczyły: Ewa Szczęśniak, Iwona Gronkie-wicz-Marcisz, Ewa Panejko-Pankiewicz i
Monika Niedbalska. Polskie alpinistki zamierzały jako pierwszy zespół kobiecy zdobyć znany z
trudności szczyt. Do roku 1987 Cerro Torre został zdobyty 30 razy, ale ani razu nie stanęła na jego
wierzchołku kobieta.

W roku 1970 włoski alpinista Cesaro Maestri próbował dokonać pierwszego wejścia na Cerro Torre
południowo-wschodnim filarem. O skali trudności tej drogi świadczy fakt, że Maestri przeszedł ją
wyposażony w wiertarkę połączoną z siedemdziesięcio-kilogramowym kompresorem, za pomocą
której montował w skale nity na co trudniejszych odcinkach. Mimo wszystko natura okazała się
silniejsza niż technika i Włosi nie stanęli na wierzchołku Cerro Torre.

Tę właśnie drogę wybrały polskie alpinistki. Do trudności technicznych — długie przewieszone
odcinki, których przejście możliwe jest tylko dzięki sztucznym ułatwieniom w postaci nitów

L- na Cerro Torre dołączają się trudności atmosferyczne. Płaskowyż patagoński znany jest z silnych
wiatrów, szczególnie dokuczliwych zimą.

Droga na Cerro Torre wiedzie najpierw czterystumetrowym kuluarem śnieżno-lodowym
wyprowadzając na przełęcz pod właściwym spiętrzeniem ściany — tysiącmetrowej wysokości
skalnym, pionowym i przewieszonym terenem. W czasie podejścia na przełęcz wspinającym się
alpinistkom filmowanym przez Wandę przytrafił się mrożący krew w żyłach wypadek. Dla lepszych
ujęć filmowych Wanda prosiła koleżanki, aby kilkakrotnie powtarzały przejście jednego fragmentu
wspinaczki. W tym czasie równolegle obok wspinał się męski zespół Norwegów, w pewnym
momencie kilkaset metrów ponad głowami alpinistów oberwał się blok lodowy, jak określała Iwona
wielkości „małej kamienicy". Spowodował on lawinę, która porwała dwójkę Norwegów i tylko o kilka
metrów ominęła Wandę filmującą całe zdarzenie. Jeden z porwanych przez lawinę Norwegów
utrzymał się na powierzchni, natomiast drugi znajdował się pod śniegiem. Wanda z ocalałym
wspinaczem zaczęli poszukiwania nieszczęśnika. Po kilkunastu minutach udało im się dotrzeć do
niego. To, że przeżył on tak długi okres pod śniegiem zawdzięcza tylko przypadkowi. Szczęśliwym dla
niego trafem znalazł się wśród kilku dużych bryl lodu, między którymi znalazła się wystaczająca ilość
powietrza umożliwiająca mu oddychanie.

157

Na przełęczy znajduje się grota biwakowa wydrążona w stoku lodowym, która stanowi bazę
wypadową przed właściwą wspinaczką. Alpinistki spędziły sześć pełnych dni łącznie ze świętami
Bożego Narodzenia przeczekując okres załamania pogody. Największy problem stanowiło ciągłe
odkopywanie ze śniegu wejścia do śnieżnej jamy, ponieważ w hermetycznie szczelnym pomieszczeniu
brakowało im ciągle tlenu.

Po tym okresie nastąpił atak szczytowy. Panie były podzielone na dwa zespoły wspinaczkowe.
Pierwszy tworzyły Iwona z Moniką, młodsze i znacznie sprawniejsze w trudnej wspinaczce skalnej, ^o
dwudziestu godzinach wspinaczki były czterdzieści metrów od

końca skalnego odcinka, nad którym znajduje się już tylko osiem, dziesiąt metrów łatwego śnieżno-
lodowego stoku.

Jednak to co w Patagonii jest bardzo charakterystyczne, pogo. da z minuty na minutę zmieniła się
radykalnie, wiejący wiatr-uniemożliwiał oddychanie. Próba przeczekania pod wierzchołkiem, tak
blisko celu skończyła się podjęciem decyzji odwrotu. Podążający za nimi trzyosobowy zespół Wandy i
dwóch Ew zdecydował się na odwrót znacznie wcześniej, gdyż wspinając się w zespole trójkowym
poruszały się znacznie wolniej niż pierwszy zespół.

Iwona z Moniką w czasie odwrotu przeżyły ciężkie chwile. Huraganowy wiatr uniemożliwiał
zakładanie zjazdów. Lina normalnie zrzucana pionowo w dół, pod wpływem siły wiatru utrzymywała
się w poziomie na całej jej długości.

Warunki pogodowe nie pozwoliły na podjęcie kolejnych prób zdobycia szczytu.

Mimo tego niepowodzenia Wanda zaliczała tą wyprawę do „bardziej udanych towarzysko". To
właśnie tutaj zaprzyjaźniła się bardziej z Ewą Panejko-Pankiewicz, która później stała się jej
wielokrotną partnerką w Himalajach.

W roku 1988 Wanda pauzowała, jeśli chodzi o Himalaje. Znajomości z alpinistami z USA, zawarte w
roku 1986 w bazie pod K-2, zaowocowały zaproszeniem na cykl prelekcji w Seattle i Berkeley. Wanda
nie byłaby sobą, gdyby choć na weekend nie ruszyła w góry. Z dwiema partnerkami amerykańskimi
wybrała się do narodowego parku Yosemite, znajdującego się w Kalifornii, który jest szkołą
wspinaczki skalnej o ekstremalnych trudnościach. Strzeliste granitowe turnie, o pionowej niemal
ekspozycji, z których najsławniejszą jest El Capitan, dostarczają zupełnie innych wrażeń niż góry
wysokie. Wanda wraz z partnerkami przeszła kilka dróg w sposób zupełnie relaksowy. Na zakończenie
— piękna droga w skale na Half Dome. Wspinaczka w słońcu, po suchej, pewnej skale, w lekkim
obuwiu i stroju raczej plażowym niż alpinistycznym — oto uroki wspinaczki w Yosemitach.

„KOBIETY ŚNIEGU": GASHERBRUM II

Ale Patagonia i Yosemite to tylko przerywnik w drodze ku szczytom najwyższym. W letnim sezonie
1989 Wanda znów znalazła się w Karakorum. Tym razem była uczestniczką pierwszej kobiecej
wyprawy brytyjskiej na szczyt ośmiotysięczny — Gasher-brum II (8035 m). Z Brytyjkami poznała się w
Polsce, na festiwalu filmów górskich w Katowicach. Podczas tego spotkania zaczęły się rysować plany
wspólnej wyprawy i ewentualnego w niej udziału Wandy, nie tylko jako alpinistki, ale również
filmowca. Nim wyprawa doszła do skutku, Wanda pojechała do Anglii, by omówić sprawy związane z

158

finansowaniem filmu przez stację telewizyjną w Cardiff. Trochę powspinała się z przyszłymi
partnerkami na klifach walijskich, czyli stromych, nadmorskich urwiskach skalnych.

Był to jedyny konkretny efekt wyjazdu do Wielkiej Brytanii. Ze sponsorowania filmu przez tamtejszą
telewizję nic nie wyszło, bo środki, jakie mogli zapewnić Brytyjczycy, wystarczyłyby zaledwie na
nakręcenie materiału filmowego. Na realizację by już zabrakło.

Wydawało się więc, że z wyprawy na Gasherbrum II nic nie wyjdzie. Ale Wanda miała czasami
szczęście — znalazła producenta swego filmu w ówczesnym Berlinie Zachodnim i podpisała umowę
ze stacją telewizyjną RIAS. Podpisanie umowy nie pociągnęło za sobą natychmiastowego wypłacenia
pieniędzy na zakup materiałów filmowych, opłacenie udziału Wandy w wyprawie

w wysokości trzech tysięcy funtów i kupno biletu lotniczego d0 Pakistanu. Jednym słowem, Wanda
musiała zainwestować w \yy. prawe i film własne, niebagatelne pieniądze, bez żadnej gwarancji na
sukces jednego i drugiego.

Kiedy w roku 1975 Wanda, kierując kobiecą wyprawą na Gasherbrumy, zetknęła się bliżej z brytyjską
alpinistką, Alison Chadwick, która wyszła za mąż za Janusza Onyszkiewicza, alpinistę i speleologa, była
zafascynowana osobowością Alison. Wielokrotnie wyrażała przekonanie, że te cechy charakteru
Alison, które były jej najbliższe — kultura bycia, nie opuszczająca jej w najtrudniejszych sytuacjach,
specyficzne poczucie humoru, poszanowanie indywidualności drugiego człowieka i świadomie
narzucona sobie dyscyplina — były nie tylko cechami Alison, ale w pewien sposób charakteryzowały
społeczeństwo brytyjskie. To przekonanie potwierdzały jej kolejne kontakty z alpinistami brytyjskimi.

Opowiadając później o wyprawie na Gasherbrum II zaliczyła ją do najmilszych pod względem
towarzyskim i najweselszych wypraw. Atmosferę na wyprawie najlepiej oddaje film „Kobiety śniegu",
który jest żartobliwą, feministyczną odpowiedzią na męski szowinizm, sprowadzający kobiety
wyłącznie do roli obiektów seksualnych.

Niedaleko bazy wyprawy kobiecej znajdowała się baza alpinistów południowokoreańskich. Od kilku
dni panowała zła pogoda, którą alpiniści przeczekiwali w bazie. Nie mając nic lepszego do roboty, a
może „podrajcowany" obecnością pań, oficer łącznikowy Koreańczyków, przy pomocy oficerów
łącznikowych paru innych wypraw, działających w tym rejonie, ulepił ogromnego bałwana.
Monstrualnej wielkości biust nie pozostawiał wątpliwości, jakiej płci jest bałwan.

W odpowiedzi na to wyzwanie w pobliżu bazy wyprawy kobiecej wyrósł drugi, równie wielki bałwan.
W tym przypadku również nie było wątpliwości co do płci, jako że już z daleka widać było jedną z tzw.
pierwszorzędnych cech płciowych, dumnie sterczącą. Przy lepieniu „mężczyzny śniegu" było mnóstwo
zabawy, co skrupulatnie Wanda sfilmowała. Mniejsze poczucie humoru

kazali jednak twórcy „kobiety śniegu", pakistańscy wojskowi, muzułmanie, którym nie mogło
pomieścić się w głowach, że kobiety pozwalają sobie bezkarnie na żartowanie z tego, co dla każdego
mężczyzny, niezależnie od wyznania, stanowi tabu absolutne.

Ta swobodna pełna radości atmosfera nie przeszkodziła alpinistkom w odniesieniu sukcesu. 12 lipca
Wanda wraz z kierowniczką wyprawy, Rhoną Lamprad, stanęła na swoim piątym ośmio-tysięczniku,
filmując wejście aż do szczytu.

159

JESZCZE JEDEN: GASHERBRUM I

Rok później, również w lipcu, Wanda znalazła się ponownie w bazie pod Gasherbrumami. Tym razem
w małym, czteroosobowym zespole zamierza zdobywać swój szósty ośmiotysięcznik," Gasherbrum I
(8068 m). Towarzyszą jej Ewa Panejko-Pankiewicz,_ Austriaczka Gertrudę Reinisch-Olmueller i
Pakistanka Shad Mee--na. Żadna z tej trójki nie weszła dotychczas na szczyt ośmioty-^ sieczny, o ile
jednak Ewa nie zaliczyła ośmiotysięcznika na swych. wcześniejszych wyprawach tylko z powodu
niesprzyjających okoliczności, to Gertrudę i Shad Meena były nowicjuszkami w górach wysokich, choć
miały niezłe osiągnięcia w niższych górach, to Gasherbrumu I jednak nie zdobyły.

Szczyt okazał się trudniejszy niż Wanda przypuszczała i tylko ona z Ewą mogły się z nim zmierzyć.
Przed nimi w tym sezonie nie szła tą drogą do szczytu żadna wyprawa, toteż przedzierały się przez
strome, głębokie śniegi, jakby zdobywały szczyt dziewiczy. Nie było widać żadnych śladów, żadnych
pozostałości lin poręczowych, ułatwiających orientację, stwarzających większe poczucie
bezpieczeństwa przy wejściu i zejściu. Toteż musiały zrezygnować z wejścia w stylu alpejskim —
pójścia z bazy aż na szczyt, z pełnym obciążeniem, bez zakładania obozów pośrednich.

nałożyły więc trzy obozy i 130 metrów lin poręczowych. Pozostało tylko czekanie na poprawę pogody,
w bazie lub w obozie II, założonym na wysokości 6400 metrów, na przełęczy

Tasherbrum. Od przełęczy zaczynała się wspinaczka ścianą północno-zachodnią.

Podczas wyszukiwania drogi do szczytu, na wysokości 7100 metrów, Wanda i Ewa spotkały alpinistów
z wyprawy południo-wokoreańskiej: Była to jedna z wielu typowych dla współczesnego himalaizmu
wypraw pasożytniczych, czekających, aż inni wytyczą szlak. Ale te „pasożyty" były wyjątkowo
sympatyczne. Przyznawali się wprost, że nie mają zbyt dużego doświadczenia, uśmiechali się Jo nas,
gościli w bazie i pomagali jak mogli — dołożyli 300 metrów lin poręczowych — tak relacjonowała
później Wanda „współpracę" z Koreańczykami.

Pogoda przez dłuższy czas nie polepszała się. Alpinistki miały coraz mniej czasu na akcję górską, gdyż
zbliżał się powoli termin zakończenia wyprawy, określony przez władze pakistańskie. Toteż kiedy
tylko nastąpiło względne polepszenie pogody, uznały że nie mają już na co czekać.

14 lipca Wanda i Ewa ruszyły do góry. Tego samego dnia dwóch alpinistów koreańskich podążało ich
śladami. Pogoda była coraz lepsza, więc dotarły wprost z bazy do obozu na przełęczy. Nazajutrz,
jeszcze przed świtem, rozpoczęły podejście olbrzymim, śnieżnym kuluarem. Po dwustu metrach
podejścia trzeba było zacząć wspinaczkę, korzystając z lin poręczowych. Kiedy skończyły się liny,
musiały torować sobie drogę na stromym, śnieżnym stoku.

Ewa była w bardzo dobrej kondycji i pierwsza dotarła do obozu III. Dwójka koreańska poszła wyżej,
chcąc by następnego dnia pozostało im do szczytu mniej metrów. Polkom pozostało do przejścia
około 1000 metrów.

Na szczyt ruszyły 16 lipca. Tuż po północy zaczęły się przygotowywać, a o drugiej zmierzały w stronę
przełęczy w grani. W dwie godziny później natknęły się na śniadających jeszcze Koreańczyków i
wkrótce we czwórkę rozpoczęli podejście na przełęcz. Tym razem prowadziła Wanda, bo znała drogę
z poprzedniej wyprawy. Kiedy znaleźli się powyżej przełęczy, było już mniej więcej wiadomo, jak iść
do szczytu. I znów Ewa wyszła na prowadzenie.

160

Narzuciła tak ostre tempo, że ani Wanda, ani silniejszy z dwójh koreańskiej, nie byli w stanie jej
dogonić. Drugi z Koreańczyków pozostał daleko w tyle.

Każde z tej trójki wspinało się samotnie. Wiatr wiał cor^ mocniej, prószył drobny śnieg, zasypując
ślady. Nie widzieli się nawzajem, bowiem widoczność ograniczona była do kilkunastu metrów. Na
domiar złego teren coraz bardziej „stawał dęba" i trzeba było zacząć solidnie się wspinać. W
niektórych miejscach było tak stromo, ża alpiniści wspinali się na przednich zębach raków, posługując
się dwoma czekanami.

Na szczyt Gasherbrumu I dotarli około południa — Ewa, Koreańczyk i na końcu Wanda. Mają
wprawdzie dużo czasu na zejście, ale warunki atmosferyczne, w połączeniu z trudnościami
technicznymi sprawiają, że ogarnia ich lęk. W pamięci mają wypadki, które przytrafiły się zdobywcom
szczytów właśnie podczas zejścia, kiedy to uwaga jest zdekoncentrowana osiągnięciem upragnionego
celu, a zmęczenie, o którym nie myślało się przy podejściu, coraz bardziej daje znać o sobie.

Jedynym rozsądnym wyjściem wydaje się biwak. Ale żadne z nich nie planowało biwaku, nie mają ze
sobą odpowiedniego sprzętu. Na szczęście Wanda zabrała ze sobą dwuosobową płachtę biwakową,
którą zainstalowali na stromej półce skalnej, asekurując biwak linami. Nocleg w takich warunkach
staje się koszmarem, tym bardziej że Koreańczyk czuje się coraz gorzej. Ewa łączy się przez
radiotelefon z bazą, by skonsultować się z lekarzami wypra-wowymi. Według ich diagnozy, na
podstawie opisu Ewy, alpinista koreański zapada w śpiączkę. Później okazało się, że w bazie nie spali
całą noc, zastanawiając się, w którym momencie mają powiedzieć dziewczynom, by zostawiły swego
partnera, ratując własne życie.

Na szczęście, dla wszystkich, nie musiały stawać przed takim dylematem. Rano, przy próbie
ugotowania czegoś ciepłego, poleciała w dół maszynka butanowa i pozbawieni zostali możliwości
sporządzenia ciepłego picia. Koreańczyk po zażyciu tabletek na wzmocnienie, które dała mu Ewa,
doszedł jakoś do siebie.

Nadal wiało i sypało śniegiem. Nie było jednak wyjścia — trzeba było schodzić. Wyłonił się jednak
problem — którędy? po kolejnych próbach znalezienia drogi Wanda zdecydowała, że schodzą w dół
na prawo i dalej kuluarem. Szli związani, po twardym lodzie. W pewnym momencie Koreańczyk
zawadził o coś rakiem, stracił równowagę i bezwładnie zaczął zsuwać się w dół. Szarpnięcie liny o
mało co nie wyrywa ze stanowiska Ewy. Przy pomocy Wandy udaje się jej utrzymać równowagę, ale
sytuacja staje się groźna. Koreańczyk wisi na linie obciążając Ewę, a Wanda, by nie dopuścić do
tragedii, musi utrzymać ich obydwoje. W końcu jednak Koreańczyk staje na nogach i odciąża linę.
Powoli dochodzą do siebie po przeżytym szoku. Dalej schodzą asekurując się aż do przesady, nawet
wówczas, kiedy już nie ma takiej potrzeby.

U wylotu kuluaru, w odległości mniej więcej stu metrów w poziomie od schodzącej trójki, stał namiot
Koreańczyków. Czekał w nim drugi z Koreańczyków, ten, który pozostał w tyle. Miał niebywałe
szczęście, bo jak się okazało, po rozstaniu z trójką idącą do szczytu, poleciał kuluarem około kilkuset
metrów, ale jakimś cudem wyszedł z tego upadku bez większego szwanku.

W namiocie nie ma gazu, więc nadzieje na sporządzenie coraz bardziej potrzebnego picia rozwiewają
się. Dwieście metrów niżej stoi namiot Polek, ale choć jest w nim gaz, to z kolei koreańska maszynka
nie pasuje do pojemnika z gazem. Więc znów nie ma szans na ciepłe picie i jedzenie. Nie mogą

161

odpocząć w tym obozie, choć są tu śpiwory i zapas jedzenia. Trzy doby bez picia to za dużo jak na
wytrzymałość organizmu, poddanego tak ciężkiej próbie.

Koreańczycy schodzą jak najszybciej, Polki pakują sprzęt i schodzą już po zapadnięciu zmroku, przy
świetle latarek. Tuż po północy Wanda dostrzegła poniżej światełko. Migotało daleko, ale już
wiedziały, że dojdą do przełęczy Gasherbrum, gdzie obok namiotu Koreańczyków stoi ich namiocik. A
w nim czekają ciepłe śpiwory, maszynka butanowa, paliwo, jedzenie i picie...

NIEPOWODZENIA: MAKALU I BROAD PEAK

Letni sezon 1990 zakończył się sukcesem, ale w ogólnym rozrachunku bilans był ujemny. I to nie tylko
pod względem alpinistycznym. Z trzech celów tego sezonu udało się Wandzie osiągnąć tylko jeden —
Gasherbrum I. Makalu i Broad Peaku nie zdobyła, a przy tym na Broad Peaku spotkała ją osobista
tragedia.

Na Makalu (8481 m) Wanda, wraz ze swą partnerką, Ewą Panejko-Pankiewicz, zabrała się z wyprawą
japońską. Stanowiły samodzielny zespół, ale ta samodzielność okazała się na koniec fikcją. Japończycy
pierwsi weszli na szczyt, Polki swą szansę otrzymały później. Ale w ciągu dwóch dni pogorszyły się
warunki atmosferyczne, spadło dużo świeżego śniegu i alpinistki musiały zrezygnować z ataku
szczytowego. Po raz drugi nie dano im szansy, ponieważ kierownik wyprawy, Makoto Hara, nie chciał
zmieniać planów. A w planach tych nie mieścił się, być może, ewentualny sukces Polek. Japończycy
zdobyli Makalu w stylu klasycznym, czyli korzystając z tlenu i pomocy tragarzy wysokościowych,
Szerpów, Polki zaś zamierzały wchodzić na szczyt w stylu alpejskim. Wejścia alpejskie są obecnie
wyżej cenione przez specjalistów, więc trudno się dziwić, że Makoto Hara nie pozwolił również
Wandzie, by sama spróbowała wchodzić, choć wciąż było ważne zezwolenie władz pakistańskich na
zdobywanie Makalu. Gdyby Polkom udało się, ich sukces przyćmiłby sukces wyprawy japońskiej.

Wandzie zbyt jednak zależało na wejściu szczytowym, by

Uporządkować się niesprawiedliwej, według niej, decyzji kie-

ownika wyprawy. Nie zeszła do bazy, zaangażowała Szerpów do

mocy i naszyła do góry. Jeden z Szerpów miał z nią dojść do

Makalu La, przełęczy położonej na wysokości 7410 m. Jednak po

zasypaniu przez lawinę namiotu, rozbitego pod przełęczą, po nocy

spędzonej pod gołym niebem, towarzysz Wandy poczuł się źle. Na

tyle źle, że nie mógł sam schodzić. Wanda sprowadziła go więc do

bazy i definitywnie pożegnała się z Makalu...

Z Broad Peakiem związane były złe wspomnienia. W roku 1975, podczas kiedy Wanda kierowała
wyprawą na Gasherbrumy, na Broad Peaku, po zdobyciu szczytu, przy zejściu, zginęli jej przyjaciele.
W dziesięć lat później, po osiągnięciu 7800 metrów, musiała zrezygnować ze zdobywania szczytu.
Również trzecia próba nie powiodła się.

162

W wyprawie zorganizowanej przez Akademicki Klub Wysokogórski z Łodzi uczestniczyli alpiniści z
RFN, Włoch, Austrii i USA. Kierownikiem był Marek Grochowski. Celem wyprawy był Gasherbrum II,
zaś Wanda z Ewą Panejko-Pankiewicz jako samodzielny zespół planowały wejście na Gasherbrum I.
Obydwa cele zostały osiągnięte, więc postanowiono „zaliczyć" coś jeszcze, by wykorzystać dobrą
formę i wciąż sprzyjającą pogodę. Udało się uzyskać dodatkowe zezwolenie władz pakistańskich i w
czteroosobowym zespole Wanda ruszyła kolejny raz na szczyt Broad Peaku.

Wśród tej czwórki był Kurt Lyncekriiger, 45-letni neurochirurg z Berlina Zachodniego. Nie należał do
czołówki himalajskiej, ale był doświadczonym alpinistą, który nabierał kondycji nie tylko w górach, ale
również uczestnicząc w biegach maratońskich.

Alpiniści ruszyli od razu z bazy do obozu II. I właśnie na wysokości obozu II nastąpiła tragedia. Na
stromym, twardym Jodzie, przykrytym cieniutką warstewką śniegu, Kurt pośliznął się ' runął w dół.
Zginął na miejscu, na oczach Wandy i pozostałych Partnerów. Jego ciało pozostało na wysokości 5
tysięcy metrów.

Dla Wandy Kurt był nie tylko partnerem w górach. Po dwóch "•eudanych małżeństwach bardzo
sceptycznie podchodziła do ukła-

dów damsko-męskich. Ale w jakiś czas po poznaniu Kurta powie, działa mi, że nie jest jeszcze pewna
— zwłaszcza siebie — ale m

««*, Htwna — zwraszcza siebie — ale by może Kurt jest dla niej człowiekiem na życie.

Zrezygnowała z wchodzenia na szczyt, choć szanse miała ogromne...

KORONA HIMALAJÓW

Kiedy po prawie półrocznym przebywaniu w Himalajach i Karakorum powróciła w sierpniu do Polski,
była bardzo przybita śmiercią Kurta. Ale zapytana, co zamierza dalej robić, czy chce wspinać się do
sześćdziesiątki, odpowiedziała: — Za jakiś czas wrócą w góry. Góry to już moja codzienność. Zresztą
nie zamierzam czekać do sześćdziesiątki z realizacją swoich planów. Ale dziś nie chcą o nich mówić...

Niedługo potem powiedziała mi, jakie ma plany. Chciała, wzorem Reinholda Messnera i Jurka
Kukuczki, stanąć na szczytach wszystkich czternastu ośmiotysięczników. Do Korony Himalajów
brakowało jej ośmiu: Manaslu, Makalu, Dhaulagiri, Lhotse, Broad Peaku, Kangczendzongi. Cho Oyu i
Annapurny.

Ale nie zamierzała realizacji tego planu rozciągać na lata. Właśnie po wyprawie na Makalu doszła do
wniosku, że musi zmienić dotychczasowy sposób chodzenia po górach. Schemat —jedna -prawa w
ciągu roku lub dwóch lat — zaczął ją nużyć. Często powtarzała, że bardziej niż góry męczy ją
konieczność działań organizacyjnych na dole. Również zdobywanie aklimatyzacji Podczas każdej
wyprawy od nowa zabierało zbyt wiele czasu, obserwując dokonania Messnera, który praktycznie
„przeskakiwał" z wyprawy na wyprawę nie tracąc aklimatyzacji, uznała, że en sposób zdobywania
aklimatyzacji również jej odpowiada. I tak lodził się pomysł „Karawany do marzeń".

„Karawana do marzeń" miała być realizacją nie tylko celów sportowych. Jednym z nich było
zwrócenie uwagi opinii publicznej na zagrożenie, jakie dla środowiska naturalnego gór, wydawałoby
się tak niedostępnych jak Himalaje, niesie ludzka działalność alpinistyczna i turystyczna. Tony śmieci

163

zalegają wokół baz najbardziej obleganych ośmiotysięczników; zanieczyszczenie gór najwyższych
potęguje się z roku na rok. Jeżeli nie zahamuje się tego procesu, Himalaje i Karakorum ulegną
zniszczeniu, podobnie jak wiele innych rejonów kuli ziemskiej.

„Karawana do marzeń" miała rozpropagować nowy kierunek w uprawianiu himalaizmu i trekkingu —
jak najmniej ułatwień technicznych, zachowanie pewnej niedostępności gór wysokich, które powinny
zostać nieskażonym rezerwatem przyrody wysokogórskiej.

Jeśli zaś chodzi o cele alpinistyczne, plany Wandy wyglądały następująco: z Ewą Panejko-Pankiewicz
w marcu 1991 miały uczestniczyć w słoweńskiej wyprawie na Kangczendzongę (8586 m), od strony
południowej. Trzy miesiące później — po raz czwarty Broad Peak. Tę wyprawę, a także następne,
planowane na jesień w Nepalu, organizować miały kluby wysokogórskie z Łodzi, Zakopanego i
Wrocławia. Każda z tych wypraw miała realizować swoje cele sportowe, zaś Wanda miała przenosić
się z bazy do bazy i uczestniczyć w wejściach szczytowych, korzystając z pewnych ułatwień — nie
musiała uczestniczyć w zakładaniu baz i niższych obozów. Było to trochę, jak sama określała,
„pasożytowanie", ale jeśli zamierzała zdobyć osiem ośmiotysięczników w ciągu kilku miesięcy, nie
miała innego wyjścia. Zresztą, coś za coś. Każda z wypraw, w której wzięłaby udział Wanda, zwracała
na siebie uwagę mediów. Była niekwestionowaną, pierwszą damą himalaizmu i jej obecność
dodawała wyprawie splendoru.

Po Broad Peaku na jesieni Wanda i Ewa zamierzały zdobywać Cho Oyu (8201 m), Daulaghiri (8167 m)
i Annapurnę (8091 m). Zimą 1992 planowały wejście na Manaslu (8163 m) i na przełomie zimy i
wiosny Makalu (8481 m). „Karawana Marzeń" miała się zakończyć na Lhotse, wiosną 1992 roku.
Mount Everest był pier-

"*

a

wszym ośmiotysięcznym szczytem Wandy, jego sąsiad, oddzielony od niego Przełęczą Południową,
ostatnim.

Plan ten, z różnych powodów, zmieniał się — były kłopoty ze znalezieniem odpowiednich funduszy,
również partnerzy, z którymi Wanda planowała swe wejścia, nie zawsze mogli jechać w ustalonym
terminie. Trzeba było zmieniać kolejność szczytów, w zależności od tego, do której wyprawy mogła
się przyłączyć.

Wyprawa z alpinistami słoweńskimi na Kangczendzongę doszła do skutku. Brali w niej udział
znakomici alpiniści, mający na koncie najlepsze, najbardziej liczące się przejścia himalajskie. Jedynym
mankamentem tej wyprawy był jej kierownik — Tonę Skarja. Obok Wandy i Ewy w wyprawie
uczestniczyła trzecia alpinistka — Marija Frantaro. Przez cały czas kierownik sterował jej działalnością
w górach, jakby chcąc sobie zrekompensować fakt, że nie mógł dyrygować zespołem męskim,
złożonym z bardzo dobrych alpinistów. Polki, przyzwyczajone do pełnej samodzielności w górach, nie
mogły się pogodzić z dyktatorskimi zapędami kierownika.

164

Marija, poddawana ciągłej presji, w pewnym momencie zbuntowała się. W porze stałego kontaktu
radiowego z bazą nie zgłosiła się i ze swym partnerem, Joze Rozmanem, z obozu IV wyruszyła na
szczyt. Mieli ze sobą tylko jedną butlę z tlenem; zdecydowanie za mało, jak na wysokość, z której
wystartowali — 7600 metrów. Podczas podejścia nie mogli z niej korzystać obydwoje, więc to z nich,
które niosło butlę, mimo możliwości korzystania z tlenu, miało gorszą sytuację z racji większego
obciążenia. Zła ocena sytuacji i błędy taktyczne doprowadziły do tragedii. 3 maja atakująca dwójka
musiała się cofnąć, mając zaledwie 150 metrów do szczytu.

Wanda szła za nimi samotnie, gdyż Ewa zachorowała na zapalenie krtani i została w bazie. Kiedy
okazało się, że pod szczytem dzieje się coś niedobrego, poproszono Wandę, by spróbowała odszukać
Mariję i Jozego. Ciało Jozego znalazła na wysokości 7550 metrów, Marija leżała wyżej, ale do niej już
nie podeszła...

Po zejściu do bazy Wanda dowiedziała się, że kierownik przerwał wyprawę. Mimo tragedii wyprawa
odniosła sukces piątka słoweńskich alpinistów stanęła wcześniej na szczycie, więc uznał, że cel został
osiągnięty. Dla Wandy sytuacja nie była tak oczywista. Uznając racje emocjonalne, była przekonana,
że płacąc za udział w wyprawie 10 tys. dolarów mają z Ewą prawo do ponowienia próby. Oczekiwała,
że w bazie pozostanie minimalne wyposażenie sprzętowe i wsparcie w postaci dwóch Szerpów.
Jednak nie uzyskała na to zgody. Ruszyła więc do góry, by znieść swój osobisty sprzęt pozostawiony w
górnych obozach. Kiedy zeszła do bazy, zastała w niej tylko Ewę i dwóch tragarzy, którzy chcieli jak
najszybciej znaleźć się w dolinach.

Często zadaję sobie pytanie, czy gdyby wówczas Wanda zdobyła Kangczendzongę, dziś nie
musiałabym pisać dalszego ciągu „Na jednej linie" bez niej? Podobno przypadek jest ogniwem w
łańcuchu konieczności. Czy zdobycie Kangczendzongi przerwałoby ten łańcuch? Przyrzekła sobie, że
wróci na tę górę. I wróciła w rok później...

* * *

Podczas wyprawy na Gasherbrum I, w roku 1990, Wanda poznała włoskiego alpinistę Christiana
Kuntera, który niemal w tym samym czasie zdobywał Gasherbrum II. I właśnie on miał stać się
partnerem Wandy przy próbie zdobywania Cho Oyu (8153 m), szczytu położonego w Tybecie.
Uważany jest on za jeden z łatwiejszych ośmiotysięczników, toteż Wanda traktowała ten wyjazd jako
aklimatyzacyjny. Na Cho Oyu czynnikiem decydującym o sukcesie mogła być pogoda, a nie trudności
techniczne.

Wanda ze swym partnerem mieli stanowić samodzielny zespół, działający przy międzynarodowej
wyprawie organizowanej przez Renato Moro. Dotychczasowa partnerka Wandy, Ewa Panejko--
Pankiewicz nie mogła z nią jechać do Tybetu, gdyż nie udało się znaleźć sponsora, który
sfinansowałby jej udział w wyprawie.

Wanda i Christian Kunter swój udział opłacili z prywatnych funduszy.

We wrześniu rejon Cho Oyu nawiedziły obfite opady śniegu. 25 września, kiedy pogoda poprawiła się
i śnieg nieco „osiadł", Wanda wraz z partnerami ruszyła do szczytu. Zawróciła jednak — przy bardzo
niskiej temperaturze i lodowatym wietrze bała się odmrożeń, których w ciągu całej kariery
alpinistycznej jakoś udawało się jej uniknąć. Cofnęła się do ostatniego obozu i następnego dnia, 26
września, ponowiła atak samotnie.

165

Po zdobyciu Cho Oyu ruszyła pod Annapurnę. Miała dołączyć do polskiej wyprawy na południową
ścianę Annapurny. Kierownikiem wyprawy był Krzysztof Wielicki, skład jej zaś był nietypowy — poza
grupą dziewięciu alpinistów była jeszcze czternastoosobowa grupa trekkingowa, która w znaczący
sposób wsparła finansowo wyprawę.

Baza pod południową ścianą znajduje się wyjątkowo, jak na Himalaje, nisko — na wysokości 4100
metrów. Annapurna leży poza głównym łańcuchem himalajskim, toteż opady trwają tu dłużej i okres
dobrej pogody nadchodzi później. Alpiniści doszli do bazy 11 września, dość późno, jak na wyprawę
jesienną. Wanda dotarła pod Annapurnę 5 października. Miała dobrą aklimatyzację i po przybyciu do
bazy była od razu gotowa do ataku szczytowego. Założono już obóz II na wysokości 6800 metrów.
Powyżej Dwójki znajdował się kluczowy odcinek drogi — bardzo trudny technicznie, z
nagromadzonymi przewieszonymi formacjami. Wanda włączyła się w akcję zakładania obozu II. Wraz
z Bogdanem Stefko, Mariuszem Spruttą i Michałem Periną z Czech założyła obóz III podczas jednego
wyjścia. 11 października na maleńkiej, wyrąbanej w lodzie półce, na wysokości 7350 metrów stanął
mały namiot. Nad nim znajdował się kuluar wyprowadzający na grań szczytową.

Na atak szczytowy Wanda wraz z Bogdanem Stefko, z którym była wcześniej umówiona, wyruszyła 10
października. W obozie I rozstali się, gdyż Bogdan na prośbę kierownika wyprawy '"uszył nocą do góry
na pomoc schodzącym bardzo wolno alpinist-

, /

kom, z którymi nie było kontaktu radiowego. Umówił się z Wandą, że albo zejdzie z nimi do Jedynki,
albo zaczeka na Wandę w Dwójce. Wanda została sama w obozie I, bez radia. Jak wspominała
później, miała wówczas większy problem niż martwić się samotnością i brakiem łączności radiowej.

Poprzedniego dnia, tuż na początku lin poręczowych, spadające z kuluaru kamienie trafiły ją w
złamaną wcześniej nogę. Największy z nich uderzył ją w udo, w miejsce dwukrotnego złamania. Ból
był tak silny, że na pewien czas noga stała się bezwładna. Zastanawiała się, co robić, gdyż obawiała
się pęknięcia kości udowej. Po rozważeniu wszystkich „za" i „przeciw" postanowiła jednak podchodzić
do Jedynki.

Szła w dość specyficzny sposób — ponieważ mięsień cztero-głowy nie funkcjonował, więc przypiętą
do liny poręczowej ręką podnosiła bezwładną lewą nogę i za pomocą jumara podciągała się na linie.
Miała nadzieję, że w ten sposób może iść do wysokości, na której kończą się poręczówki. Być może po
dwóch, trzech dniach stan nogi poprawi się i będzie mogła się wspinać, nie korzystając z poręczówek.
Zaaplikowała sobie środki przeciwbólowe i samotnie ruszyła w górę.

19 października wczesnym rankiem Bogdan Stefko znajdował się już pod obozem II. Minął schodzące
alpinistki, co świadczyło

0 tym, że wszystko było z nimi w porządku. Koło południa Wanda zebrała się i ruszyła do obozu II.
Mniej więcej w połowie drogi spotkała Jolę Patynowską i Ingrid Baeyens. Jola czuła się źle, a Ingrid ją
sprowadzała: Miała szczerze dość tego zajęcia. Ja też miałam wszystkiego szczerze dość, więc
niewiele mogłam im pomóc. Ledwo podnosiłam lewą nogę do góry — but i rak ważyły tonę.

Nazajutrz Wanda doszła, a raczej dowlokła się do Dwójki.

166

1 nie zastała w niej nikogo. Pomyślała z przykrością, że jej partner poszedł do Trójki i że czeka ją
samotna wspinaczka w trudnym terenie, z kontuzjowaną nogą.

W południe do obozu II doszli Rtidiger Schleypen, Ryszard Pawłowski i Krzysztof Wielicki. Okazało się,
że gdy Wanda nie

doszła do Dwójki pierwszego dnia, Krzysztof zaproponował przez radiotelefon Bogdanowi wspólne
wejście na szczyt. Tak więc Bogdan poszedł do Trójki, zaś Krzysztof, który uchodzi za jednego z
najszybszych himalaistów świata — zdarzało mu się wejść na szczyt wprost z bazy w ciągu jednego
dnia — miał go dogonić.

Wanda tę zmianę planów zniosła nie najgorzej, choć oczywiście stawiała ją ona w niekorzystnej
sytuacji i jej obawy, że może nie zdobyć szczytu, były w pełni uzasadnione. Awantura wybuchła
dopiero wówczas, kiedy Krzysztof powiedział: Chyba nie masz wątpliwości, że jak zaproponują
Bogdanowi pójście ze mną, z kim będzie wolał iść na szczyt? Wanda użyła wówczas słów powszechnie
uznanych za obraźliwe, Krzysztof zapewne nie pozostał jej dłużny...

Choć tak na zdrowy rozum biorąc, co również Wanda przyznawała, decyzja kierownika była
pragmatyczna. Dla Bogdana oczekiwanie na Wandę w Trójce, a następnie pójście na szczyt z osobą
nie w pełni sprawną oznaczało, być może, niezdobycie Annapurny. Toteż kiedy Bogdan z Trójki
nawiązał łączność z Dwójką i powiedział, że poczeka na Wandę, ale w takiej sytuacji chyba nie da rady
wejść na szczyt, tak tylko mogła odpowiedzieć: Nie przejmuj się, dam sobie radę sama.

I dała sobie radę sama, nie pierwszy raz zresztą. Tyle tylko, że takich wyborów wolała dokonywać
samodzielnie, a nie pod presją okoliczności niezależnych od niej, a stworzonych przez innych.

A dalej: Krzysztof pognał do góry, zgarnął Bogdana i 21 października obaj weszli na szczyt. Po nocy
spędzonej w Trójce Wanda, Ryszard i Rudiger ruszyli do szczytu, każde z nich oddzielnie. Z nogą
Wandy było coraz lepiej, im bardziej stromo, tym lepiej jej się szło. W kuluarze minął ją Ryszard, a
Rudiger — na początku łatwej grani. Pogoda była bezwietrzna, słońce prażyło nieznośnie, nie miała ze
sobą nic do picia, a puchowy kombinezon grzał niczym piec. Przycupnęła na wyrąbanej w lodzie
platformie, by odpocząć, ale odpoczynek ten nie był taki, jaki powinien być. Senna od upału, wciąż
obawiając się o kontuzjowaną nogę, czy nieoczekiwanie „nie puści", ruszyła mozolnie do góry.

Na wysokości 7800-7900 metrów, po piętnastej, spotkała na poziomej niemal grani, Ryszarda
Pawłowskiego. Przed nią wypię. trzała się ściana kopuły szczytowej. Przy pojedynczych skałkach
dostrzegła sylwetkę Riidigera. Zapytała Ryszarda, które ze spiętrzeń grani jest szczytem i jak on
wygląda. Zawahał się przez chwilę, nim odpowiedział. Wydawało się jej, że zrozumiała dlaczego i
przestała pytać o cokolwiek. Wtedy odpowiedział, że musi znaleźć stare poręczówki, które
doprowadzą aż do szczytu.

Wkrótce potem popsuła się pogoda, zerwał się wiatr i chmury zakryły kopułę szczytową Annapurny.
Na końcu poziomej grańki Wanda zostawiła plecak, by jak najmniej kilogramów nieść na szczyt.
Zabrała ze sobą tylko latarkę-czołówkę, aparat fotograficzny i radiotelefon, które schowała w
wewnętrzną kieszeń kombinezonu. Przy pierwszych skałkach kopuły szczytowej z mgły wyłonił się
Riidiger. Schodził twarzą do stoku i narzekał, że stromo. To spotkanie oznaczało — dla niego, że idzie
we właściwym kierunku w dół, dla niej — że idzie dobrze do góry. Na twardym lodzie nie pozostały
żadne ślady, umożliwiające orientację.

167

W bardziej stromym terenie, na śnieżnym filarku, dostrzegła głębokie stopnie. W tym momencie
chmurę przegonił wiatr i z prawej strony dostrzegła poręczówki. Wówczas pomyślała, że nic już jej nie
przeszkodzi w wejściu na szczyt.

Po wyjściu na grań musiała spojrzeć na stronę północną: była tam kilka lat wcześniej, w roku 1987 i
doszła do wysokości 7000 metrów. Z góry, jak wiadomo, lepiej widać i Wanda uznała, że droga od
północy na Annapurnę nie jest wcale taka łatwa, jak opowiadano.

Z miejsca, z którego podziwiała stronę północną, do szczytu pozostało kilkadziesiąt metrów, idąc w
lewo, prawie poziomą granią. Na szczyt wiodły w miarę wyraźne ślady.

Po osiągnięciu wierzchołka nie została na nim zbyt długo. Wiał bardzo silny, zwalający niemal z nóg
wiatr. By zrobić zdjęcie, musiała przypiąć się do liny poręczowej. Dochodziła osiemnasta, w dolinach
zalegał już mrok, sąsiednie szczyty powoli dogasały. Migawka w aparacie nie zamknęła się, było już
zbyt ciemno.

Machnęła ze złością aparatem i... po kilku sekundach migawka zamknęła się.

Nie miałam najmniejszej ochoty na rozmowę z bazą. Było późno i wiało. Nie żałowałam, że jestem
sama. Góry zalane światłem księżyca były fascynująco piękne. Przy pełni droga zejściowa powinna
być widoczna jak w dzień. Ale cień żalu do moich kolegów pozostał.

Wpięta do liny zapamiętałam, jak ona wygląda. Naiwnie myślałam, że gdy zdjęcie nie wyjdzie,
dokładny jej opis wystarczy na potwierdzenie, że tu byłam. Ostatnia była podwójna: jedna to cienki
kevlar, w połowie, na parę centymetrów, schowana pod lodem, druga, biała, skręcona i gruba, biegła
nieprzerwanie.

Schodząc w dół, pomyliła drogę — zamiast iść grańką, poszła za jakimiś śladami wprost w dół. Kiedy
ślady skończyły się, powinna spróbować przetrawersować do grańki. Zamiast tego, wciąż schodziła w
dół, twarzą do stoku, w coraz bardziej stromym terenie. Kiedy znalazła się na polu lodowym, ocknęła
się. Nie mogła tu zostać, bo wiatr mógł zwiać ją ze śliskiego lodu w każdej chwili. Ruszyła sto metrów
wyżej i po dojściu do grańki, zabiwakowała na maleńkiej platformie, na której z ledwością mieściła się
wyciągnięta na wznak.

Po biwaku następnego dnia o siódmej rozpoczęła zejście. Z bazy widziano kogoś, kto szedł do góry i
zawrócił, ale Wanda pamiętała dobrze, że tego dnia wyłącznie schodziła. Nieprawdopodobne też jest,
by nie pamiętała, co robiła. U wylotu kuluaru spotkała Ingrid, a wkrótce potem Mariusza Spruttę i
Goncalo. Powiedziała im tylko, że schodzi w dół. Dopiero po chwili dorzuciła: Aha, byłam na szczycie.

Ale na tym sprawa Annapurny nie skończyła się.

* * *

Ta nonszalancja, z jaką poinformowała kolegów, że zdobyła szczyt, mogła ją drogo kosztować. Już
schodząc dowiedziała się, że w bazie wątpią w jej wejście na Annapurnę. Na razie nie przeję-

ła się tym zbytnio. Noga dokuczała coraz bardziej, a po skoku przez szczelinę brzeżną w pobliżu
Jedynki ból stał się nie do znie-sienią. Wlokła się po lodowcu, niosąc plecak wyładowany osobistymi

168

rzeczami, które niosąc do góry pozostawiła w kolejnych obozach. Teraz trzeba było je znieść,
przynajmniej niektóre z nich.

Baterie w radiotelefonie słabły i ledwo udało się jej połączyć z bazą, by poprosić o pomoc w przejściu
przez lodowiec.

Ale w bazie pozostał tylko Bogdan Stefko, wszyscy inni już ruszyli w dół. Nie czuł się dobrze i mimo
wszystko Wanda była wdzięczna, że na nią zaczekał. Po noclegu w bazie wyruszył na dół, by
zawiadomić helikopter. Wanda przez cztery dni oczekiwała w bazie na przylot helikoptera, w końcu
oszołomiona bólem zaczęła schodzić i właśnie wówczas dostrzegła, jak nadlatuje nad bazę i po
zrobieniu kilku okrążeń wraca bez pasażerki...

* # *

Kierownik wyprawy oficjalnie powiadomił władze Nepalu o wszystkich wejściach szczytowych: 21
października — Bogdan Stefko i Krzysztof Wielicki, 22 października w odstępach trzygodzinnych —
Ryszard Pawłowski, Rudiger Schleypen i Wanda Rutkiewicz, 23 października — Ingrid Baeyens,
Goncalo Velez i Mariusz Sprutta.

Ale po powrocie do Polski w nieoficjalnych rozmowach kwestionował jej wejście na szczyt. Zaś
wcześniej powiedział: No tak, jak mówisz, że byłaś, to ja ogłoszą, że byłaś. Natomiast osobiście
wątpią. Informacje, że kierownik wyprawy kwestionuje wejście Wandy, podała Polska Agencja
Prasowa i kwestia „weszła — nie weszła" zaczęła żyć własnym życiem. Wanda nie bardzo mogła się
bronić, zanim nie wywołała zdjęcia, które tylko niezwykłym zbiegiem okoliczności udało się.

Dysponując dowodem w postaci zdjęcia poprosiła o powołanie specjalnej komisji Polskiego Związku
Alpinizmu, która miała rozstrzygnąć definitywnie, czy była na szczycie. Na podstawie porównania z
innymi fotografiami ze szczytu członkowie kom''

sji uznali, ze Wanda bezsprzecznie stanęła na wierzchołku Annapurny.

Jeden z kolegów przeprosił ją, pozostali nie.

Gorzkie zwycięstwo na Annapurnie nie odebrało Wandzie determinacji w organizowaniu następnych
wypraw. Karawana musiała iść dalej...

# * #

Kolejnym szczytem miała być Dhaulagiri (8167 m). 2 listopada Wanda odleciała samolotem z Pokhary
do Jomosomgu, skąd wyruszyła pod Dhaulagiri. W bazie czekali na nią uczestnicy wyprawy, którą w
znacznej części sfinansowała. Piotr Malinowski i Arek Gąsienica-Józkowy z Zakopanego oraz Wojciech
Jedliński z Łodzi w zamian za możliwość uczestnictwa w wyprawie, podjęli się jej zorganizowania, na
co Wanda nie miała czasu. „Zleconą usługę" wykonali bardzo sprawnie i oszczędnie, ale nic poza tym.

W bazie pod Dhaulagiri znajdowali się również Iwona i Tadeusz Hudowscy z Londynu, którzy
uczestniczyli w wyprawie na innych zasadach, pokrywając w dewizach koszty swego udziału w całości.

Wanda twierdziła, że wszystkie terminy zostały precyzyjnie ustalone: pobyt w bazie od 20 do 31
października, dopiero po 1 listopada zejście w doliny. Nie bardzo wiadomo, dlaczego rozpoczęto
odwrót już 29 października. Nie doszłoby do tego całego nieporozumienia, gdyby w wyprawie

169

uczestniczył radiooperator — ale niestety, nie wystarczyło pieniędzy na zaangażowanie go i Wanda
była pozbawiona kontaktu z kolegami.

Pewnym uzasadnieniem wydaje się być fakt, że odpowiadali oni materialnie za sprzęt wyprawy i być
może obawiali się, że po opadach śniegu nie będą mogli znieść go na dół. I tak sprzęt został
uratowany, ale kilkanaście tysięcy dolarów, bo tyle wynosiły koszty organizacyjne wyprawy,
przepadło.

Podchodząc pod Dhaulagiri Wanda spotkała się tylko z Arkiem. Pozostali byli już na dole. Arek
opowiadał później, że spo-

dziewał się tego spotkania i bał się go piekielnie. Wcześniej nie znał Wandy osobiście, a nasłuchawszy
się opowieści o jej Jędzowatym" charakterze miał prawo być przygotowany na najgorsze Jednak nic
takiego nie nastąpiło. Podczas wspólnego odwrotu zaprzyjaźnili się na tyle, że Wanda zaproponowała
Arkowi uczestnictwo w swojej następnej wyprawie. Kiedy schodzili spod Dhaulagiri, nie wiedzieli
jeszcze, jaki szczyt będzie kolejnym celem. Później, już po powrocie do Polski, Wanda postanowiła, że
będzie to Kanczendzonga...

# # *

W przerwach między kolejnymi wyprawami Wanda prowadziła bardzo forsowny tryb życia, w którym
zupełnie nie było czasu na odpoczynek i rozrywki typu „kino, kawiarnia, spacer". Była w Warszawie, w
swoim mieszkaniu przy Sobieskiego, ale jakby jej nie było. Pracowałam wówczas w redakcji
„Tygodnika Solidarność" i właściwie na nic innego nie miałam czasu. Nie spędzałyśmy ze sobą tyle
godzin, co dawniej, przy pisaniu „Na jednej linie", ale choć byłybyśmy nie wiem jak zajęte, jeden
rytuał z dawnych dni pozostał — niedzielny spacer z psami w lasach konstancińskich.

W niedzielę, 16 lutego, Wanda zadzwoniła rano i zapytała, czy nie będę miała nic przeciwko temu, że
tym razem spacer odbędziemy we trójkę. Oczywiście, miałam. To był nasz ostatni spacer przed jej
wyjazdem na Kangczendzongę i nie chciałam dzielić tego dnia z kimkolwiek. Wówczas dowiedziałam
się, że jest u niej Arek Gąsienica-Józkowy, jej partner wyprawowy. Niewiele mnie to obeszło,
stanowczo upierałam się, że chcę pogadać z nią sam na sam. Było parę spraw do przedyskutowania,
więc zamierzałam nagrać naszą rozmowę. Wanda westchnęła tylko i pogodziła się z moim
kategorycznym veto.

Pojechałyśmy same do Konstancina, psy jak zwykle szalały, nawet udało im się przepłoszyć konia,
którego dosiadała lekko spanikowana amazonka.

To była trudna, pełna goryczy rozmowa. Wracałyśmy do spraw Annapurny, do różnych konfliktów
Wandy z partnerami, do jej planów, które starałam się zrozumieć, ale których nie aprobowałam. Od
kilku już lat różniłyśmy się w poglądach na wyczynowy alpinizm. Wanda upierała się, że to sposób na
życie, ja — że sposób na śmierć. Jej argumentem było głębokie przeświadczenie, że ona i wielu jej
przyjaciół nie potrafią żyć inaczej, moim — kalendarzyk, z którego wykreślałam kolejne nazwiska i
telefony.

1 marca odleciała do Kathmandu. Nie znalazłam czasu, by wpaść do niej przed samym odlotem,
pożegnałyśmy się przez telefon. Zresztą od jakiegoś czasu nie odprowadzałam jej i nie witałam na
lotnisku. Wypraw było tak wiele, przerwy między nimi coraz krótsze, więc nabrałyśmy rutyny w

170

pożegnaniach i powitaniach. Miała wrócić pod koniec lipca, w sierpniu chciałyśmy, jak kiedyś, wybrać
się na krótkie wakacje do Wiednia, oczywiście z psami...

25 maja, po siedemnastej, usłyszałam przez radio, że z 12 na 13 maja Wanda zaginęła w masywie
Kangczendzongi. Wiadomość tę przekazał Reuter. Jak ogłuszona siedziałam przy telefonie i czekałam.
W mieszkaniu Wandy, jak zwykle podczas jej wypraw, mieszkała mama. Gdyby już wiedziała,
zadzwoniła by... Dlaczego nie dzwoni? Po dwóch godzinach dzwonię do Wrocławia. Michała, brata
Wandy, nie ma jeszcze w domu. Jej bratowa, Ewa, nic jeszcze nie wie. Proszę ją, by zawiadomili
mamę. Zbliża się pora „Wiadomości", które mama zazwyczaj ogląda. Chyba lepiej, by dowiedziała się
od kogoś z nas, a nie z TV?

Kolejne telefony między Warszawą a Wrocławiem. Mama już wie, ale pociesza nas, że wkrótce
Wanda się odnajdzie. „Wiadomości" nie oglądała, na II programie był koncert muzyki japońskiej, więc
spokojnie sobie' słuchała. Zniosła tę wiadomość znacznie lepiej niż mogliśmy przypuszczać.

Co kilkanaście minut dzwonią znajomi, pytając czy wiem coś więcej o losach Wandy. Wiem tyle, co
wszyscy — z dzienników radiowych i telewizyjnych. Dziennikarze zdołali już ściągnąć przed kamery
czołówkę polskich alpinistów. Andrzej Paczkowski, prezes PZA, podkreśla niebywałą wytrzymałość
Wandy i jej wolę walki,

Andrzej Zawada jako pierwszy wysuwa hipotezę, że być może zeszła na stronę południową, do
Tybetu. Od tej strony była rok wcześniej z wyprawą słoweńską, więc zna drogę. Ale jednocześnie
obydwaj nie ukrywają, że prawie dwa tygodnie, jakie minęły od zaginięcia, nie dają wielkich szans na
odnalezienie jej żywej. Następne dni przynoszą coraz więcej informacji — ruszyła do ataku
szczytowego sama, nie miała ani jedzenia, ani picia. Chcąc maksymalnie odciążyć się, nie zabrała
również śpiwora...

Piątego czerwca przyleciał do Polski Arek. Jakoś udało się ukryć przed dziennikarzami jego przylot.
Wprost z lotniska Michał z synem Mikołajem przywieźli go do domu. Myślę, że tego spotkania
obawialiśmy się wszyscy. Niepotrzebnie. Jeśli już nie mogło się stać inaczej, niż się stało, to jestem
wdzięczna losowi, że to właśnie Arek był z Wandą na jej ostatniej wyprawie.

W nocy z piątku na sobotę siedzieliśmy w pokoju tak wypełnionym jej obecnością — mama, Arek,
Michał, Mikołaj i ja. Mama zgodziła się, bym nagrywała relację Arka. Do trzeciej nad ranem
słuchaliśmy o tym, co zdarzyło się na Kangczendzondze.

Zaś noc z soboty na niedzielę przegadaliśmy z Arkiem u mnie. Czerwone wino, potem białe i kolejne
kasety magnetofonowe. Czuło się, że Arek chce wyrzucić z siebie wszystko, że próbuje uporać się z
tym, co stało się z Wandą.

W lipcu kolejna sesja nagraniowa, tym razem w Tatrach, na Kalatówkach. Siedzimy w kawiarence
razem z Andrzejem Ziarko, ratownikiem TOPR-u, popijamy piwo. Powoli zapada zmierzch, ale nikt nie
zapala światła. Znów jesteśmy z Wandą i Arkiem na Kangczendzondze...

•f H* H*

Wyprawa na Kangczendzongę była zaplanowana na jesień 1992. Zaś wiosną Wanda z Arkiem mieli
uczestniczyć w wyprawie na Dhaulagiri, organizowanej przez alpinistów rosyjskich. Kiedy jednak

171

Rosjanie dłuższy czas nie odzywali się, postanowiła dołączyć do wyprawy meksykańskiej, kierowanej
przez Carlosa Car-

solio. Celem Meksykanów była Kangczendzonga. Wanda znała Carlosa i jego żonę Elsę z
wcześniejszych wypraw, ceniła umiejętności Carlosa i zaprzyjaźniła się z obydwojgiem.

18 lutego Arek odleciał do Kathmandu, by przygotować sprzęt, który znajdował się już na miejscu.
Wanda dołączyła dwa tygodnie później.

Zakładano, że na szczyt będą wchodzić wszyscy uczestnicy wyprawy. Północna ściana, którą
zamierzano zaatakować szczyt, należy do najtrudniejszych w Himalajach, toteż starannie podzielono
się zadaniami, zgodnie ze „specjalizacją" poszczególnych alpinistów. Kiedy okazało się, że Arek jest
najlepszy technicznie, jemu przypadła rola „zakładacza" lin poręczowych. A ponieważ brat Carlosa był
najsilniejszy fizycznie, nosił za Arkiem zwoje lin.

Do bazy wyprawa dotarła 12 marca. W ciągu sześciu tygodni od przybycia do bazy założono wszystkie
poręczówki, około 1500 metrów lin. Udało się również założyć obóz I, II i III. Czwórkę planowano
założyć podczas ataku szczytowego.

19-25 kwietnia Wanda, Arek, Elsa, Carlos i jego brat Alfredo ruszyli do pierwszego ataku szczytowego.
Po osiągnięciu 7900-7950 metrów założyli obóz IV. Jednak pogoda uniemożliwiła wejście na szczyt.
Silny wiatr, wiejący z prędkością ponad 100 km na godzinę, burza śnieżna, a przy tym mgła i mróz
poniżej 35°C zmusiły ich do odwrotu. Elsa i Alfredo odmrozili się na tyle poważnie, że trzeba było
odtransportować ich do szpitala.

Przez dwa tygodnie nie ruszali się z bazy. Arek miał pecha, bo zatruł się czymś. Miał poważne kłopoty
z żołądkiem i wysoką temperaturę. I tak do drugiego ataku szczytowego nadawali się tylko Wanda i
Carlos.

Arek zadeklarował, że mimo fatalnego samopoczucia pomoże im. Chciał ponieść sprzęt i „zakładać"
ślad. Jednak w drodze do Jedynki znów dopadła go bardzo wysoka gorączka i musiał zawrócić do
bazy. Przez dwa dni nie był w stanie nawet się ruszyć.

Wanda z Carlosem umówili się, że do Dwójki idą razem, zaś powyżej działają samodzielnie, ale w razie
potrzeby będą się wspierać. Na taki układ zdecydowali się dlatego, że Wanda cho-

dziła wolno, ale za to miała bardzo dobre krążenie, była odporna na niskie temperatury i mogła długo
przebywać na znacznych wysokościach. Carlos z kolei chodził dużo szybciej, tyle że nie mógł za długo
działać w strefie śmierci, za jaką uznaje się wysokość powyżej 7000 metrów. Tak więc wyraźnie było
widać, że każde z nich wybrało wersję bezpieczniejszą dla siebie, nie zapominając przy tym o
ograniczeniach tego drugiego.

10 maja z obozu II położonego na wysokości 6890 metrów, o godzinie 11, Wanda ruszyła do góry.
Tego samego dnia, między 17 a 18, Carlos spotkał Wandę w miejscu, gdzie przedtem był obóz III, na
7350 metrach. Podczas ataku burzy śnieżnej, która uniemożliwiała pierwszy atak szczytowy, obóz
został zasypany całkowicie.

Wanda coś tam sobie gotowała, chyba zupę. Po jedzeniu zaczęły się kłopoty z żołądkiem. Powiedziała
Carlosowi, że chce jeszcze trochę zostać w tym miejscu. 11 maja o szóstej rano Carlos doszedł do

172

obozu IV, zaś Wanda — o osiemnastej tego samego dnia. Było widać, że jest zmęczona i odwodniona,
ale mimo to zdecydowała się wchodzić na szczyt. Po odpoczynku i ciepłym śniadaniu, 12 maja mniej
więcej o 3.30 nad ranem, ruszyli do góry. To był ostatni posiłek — w obozie IV nie było już ani
jedzenia, ani gazu.

Carlos szedł pierwszy torując drogę w bardzo głębokim śniegu. Wanda nie nadążała za nim, więc
Carlos do szczytu poszedł sam. Po kilkunastu godzinach stanął na wierzchołku. Przy zejściu spotkał
Wandę na wysokości około 8200-8300 metrów. Zatrzymali się na kilka minut, porozmawiali. Wanda,
według Carlosa, była całkowicie przytomna i doskonale wiedziała, co robi. Postanowiła zabiwakować
na tej wysokości i następnego dnia ruszyć do ataku szczytowego. Carlos zszedł do Czwórki; pozostał
tam czekając na Wandę dwanaście godzin — bez jedzenia i gazu. Następnie zszedł do obozu II,-
czekając tam trzy dni. Nie doczekawszy się Wandy, zawiadomił przez radiotelefon Arka. Arek z
Meksykanami ruszył do góry, ale pogoda nagle załamała się. Kangczendzonga zniknęła we mgle i
kłębach wirującego śniegu...

* * #

Później wielokrotnie zadawano pytanie, czy akcja ratunkowa była niemożliwa. Próbowano obarczyć
winą Carlosa, że „zostawił" Wandę, tak jakby znalezienie „winnego" mogło cokolwiek zmienić. Jednak
dla ludzi choć trochę znających się na górach wysokich odpowiedź od początku była jedna — nie było
żadnych szans na zorganizowanie akcji ratunkowej. Uczestnicy wyprawy nie byli nawet w stanie
przeprowadzić rekonesansu, zaś nim dotarli do miejscowości, w której była łączność
radiotelefoniczna i lotnisko, minęło pięć dni.

Zaś co do „winy" Carlosa, sytuacja była jasna — znali z Wandą swoje możliwości, z góry określili
zasady współdziałania i każde z nich świadomie podejmowało ryzyko. Tak więc Carlos musiał
respektować prawo Wandy do decydowania o sobie, tym bardziej, że to ona była tą najlepszą. Czy
Carlos nie próbował namówić Wandy, by zawróciła i zeszła do bazy z nim? Tak, zastanawiał się, czy
nie zaproponować jej tego, ale zabrakło mu odwagi. — Wanda w oczach miała tylko jedno — tę
górę...

* tofisaF

WYPOŻYCZALNIA Ni inw. .

Ważniejsze osiągnięcia wspinaczkowe Wandy Rutkiewicz

1968 —wschodni filar Trollryggenu (1774 m), Norwegia; pierwsze wejście zespołu kobiecego 1970 —
Pik Lenina (7134 m), Pamir

1972 — Noszak (7482 m), Hindukusz

1973 —filar Eigeru (3970 m), Alpy Szwajcarskie, zespół kobiecy 1975 —Gasherbrum III (7952 m),
Karakorum

1978 —Matterhorn (4477 m), Alpy Szwajcarskie, północna ściana zimą, zespół kobiecy

173

— Mount Everest (8848 m), Himalaje, trzecie wejście kobiece, pierwsza Europejka, pierwsze
wejście polskie

1985 —Aconcagua (6959 m), Andy, drogą klasyczną, południową

ścianą w stylu alpejskim

— Nanga Parbat (8125 m), Himalaje, ścianą Diamir, zespół kobiecy

1986 —K-2 (8611), Karakorum, pierwsze wejście kobiece,

pierwsze wejście polskie

1987 — Shisha Pangma (8047 m), Himalaje

1989 —Gasherbrum II (8035 m), Himalaje, wyprawa kobieca

1990 —Gasherbrum 1 (8068 m), Karakorum, wejście kobiece,

z Ewą Panejko-Pankiewicz

1991 — Cho Oyu (8153 m), Himalaje, solo

1991 —Annapurna (8091 m), Himalaje, południową ścianą, solo

SPIS TREŚCI

To nie miało być tak... 5

Pierwszy wyciąg

8

Zapach Tatr

19

Czereśnie w Taconnaz 32

W krainie Trollów

50

„Wyżej" nie znaczy „trudniej" 59

Znikający punkt.

82

Przegrać aby wygrać

102

Gorycz sukcesu 120

Góra przeklęta 144

Czas Everestu 166

Czas po...

216

K-2 po raz pierwszy

221

174

K-2 po raz drugi225

Intermezzo I. Aconcagua

229

Wyrównanie rachunków: Nanga Parbat 237

K-2 po raz po trzeci

241

Pierwsze podejście: Makalu i Annapurna

257

Najniższa z najniższych: Shisha Pangma 261

Intermezzo //: Cerro Torre i Yosemite 266

„Kobiety śniegu": Gasherbrum II

269

Jeszcze jeden: Gasherbrum I

272

Niepowodzenia: Makalu i Broad Peak 276

Korona Himalajów

279

Nakładem wydawnictwa At ukazały się następujące pozycje.

Reinhold Messner

„Siódmy stopień"

* * *

Helmut Dumler i Willi P. Burkhardt

„Wysokie szczyty alp" (album)

* * *

Mirosław Falco Dąsał

„Każdemu jego Everest"

* * *

Andrzej Machnik

„Zimą na trzeci szczyt świata"

* * *

Gaston Rebuffat

„Gwiazdy i burze"

Hudowski & Marcisz

175

00, GQO,

Tom 1: Czterotysięczniki alpejskie

WYSOKIE SZCZYTY ALP

Helmut Dumler Willi P. Burkhardt

Zdjęcia Mlen. Richard Goedeke, Wil Hurford, Bill Ó'Connor, Jim Teesdale, Dave Wynne-Jones I ir

Wydawnictwo At

poleca

album-przewodnik

po wszystkich szczytach

czterotysięcznych Alp

176